အခန်း ၅၁။
ကျနော့် ကွန်ဒို က ကျန်တဲ့ အခန်းတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်သူမှ ရှိမနေကြဘူး၊ သားကို ဘယ် တီဗီစခရင် မှာမှ မတွေ့ရတော့မှ ကျနော် နည်းနည်း စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့တယ်။ ကျနော့် စိတ်ထင်တော့ ချိုလေး တယောက် တဏှာစိတ်တွေ ထလာပြီး ဆာလာတော့ သူ့စိတ်ကို သူမထိန်းနိုင် ပဲ သားကို အန်တီကြည် တို့ အိမ် မှာ ထားခဲ့ ပြီး သူ့ဘာသာ သူ ပြန်လာတာ ဖြစ်မယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု ကုတင်ပေါ် က ခွေးမသားက ဘယ်က ကောင်လဲ၊ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဖိုးခွား ကရော ဘယ်ရောက်နေကြတာလဲ။ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လည်း ဘယ်ကင်မရာ မြင်ကွင်းမှာ မှ မတွေ့ရပါလား။
ကျနော် ချက်ခြင်းပဲ ရီကော့ဒ် လုပ်ထားတဲ့ ဖိုင်တွေကို ပြန်မွှေတော့တယ်။ ကျနော့် ဧည့်ခန်း ကင်မရာက ရီကောဒ် ဒင်းကို လျှောက်ဟိုကျော် ဒီကျော် ရစ်လိုက်တော့ ချိုလေး ကို ရိုးရိုး အဝတ်အစား ထမီ အင်္ကျီ နဲ့ တံမြက်စည်း လှဲ နေတာ တွေ့လိုက် ရတယ်။ နာရီ ကို ကြည့်တော့ ညကိုးနာရီ မထိုးသေးဘူး။ နောက်တော့ တီဗီ ခနထိုင်ကြည့် တယ် ၊ အဝတ်အစား တွေ ခေါက်တယ်၊ ပုံမှန် လုပ်နေကျ အလုပ်တွေပဲ လုပ်နေတာ။ နောက် နာရီဝက်လောက် ကျော် ကြည့်လိုက်တော့ ချိုလေး ဖုံးကို လှမ်းကောက်လိုက်ပြီး ပြန်ပြောနေတာတွေ့တယ်။ ဦးသာမြတ် ဆီက ဆိုတာ သေခြာပါတယ် ချိုလေး ပြောနေတာကို ပဲ ကျနော်က ကြားနေရတာလေ။
“ဘာ..ဘာပြောတယ်.”
“………….”
“နိုးးး ဟင့်အင်းးးး”
“…………………..”
“ဟုတ်တယ်၊ ကျမ တံခါးဖွင့်ပေးမှာ မဟုတ်ဘူး”
“…………………………..”
“ကျမ ပြောပြီး ပြီလေ၊ ကျမ ခနနားဦးမယ်လို့၊ ရှင် ဒါလေးတောင် အလေးမထားနိုင်ဘူးလား”
“………………………….”
“ဟင့်အင်း ကျမ က ရှင့်လာပြီး ကလူ နေတာ မဟုတ်ဘူး ကျမ သား အတွက် စာအုပ်၊ တို့ အရုပ်တို့ အဝတ်အစား တို့ လိုတာတွေ လာယူနေတာ”
“…………………………..”
“ရှင့် ဘာသာ ရှင် ကြိုက်တာသာ လုပ်၊ ကျမ ဂရု မစိုက်ဘူး၊ အမိုးပေါ် က ခုန်ချ ပြီး သေလိုက်လဲ ရတယ်”
“…………………………..”
“ဟင့်အင်း၊ ကျမ အကြာကြီး မရှိဘူး၊ ည သိပ်မိုးမချူပ်ခင် ပြန်မှာ”
“………………………….”
“တော်ပြီ၊ ဘိုင်ဘိုင်..”
“……………………………”
” သွား သေလိုက်ပါလား”
ချိုလေး ဖုံးကို ဆိုဖာပေါ် ပြစ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ခနလောက် နေပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်၊ ကျနော်လည်း ခနစောင့်နေပြီးမှ အိပ်ခန်း ထဲက ကင်မရာ ရီကောဒ်ဒင်းကို အဲဒီ အချိန်လောက် ကို သွားဖွင့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ကွန်ပြူတာ ရှေ့မှာ ထိုင်ပြီး ဘာစာတွေ ရိုက်နေလဲ မသိဘူး၊ ကျနော့် ဆီ အီးမေး ပို့ဖို့လားမသိ။ ကီးဘုတ်ကို တတောက်တောက် နဲ့ ရိုက်နေ တယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း လိုက်ဖ် ကင်မရာ ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘာမှတော့ မထူးသေးဘူး၊ ကုတင်ပေါ် က သုံးယောက်စလုံး အိပ်ပျော်နေကြတုန်းပဲ၊ ဟို ငတ က ဟောက်တောင် ဟောက်နေသေးတယ်။
ကျနော် အိပ်ခန်းကင်မရာ ရီကော့ဒင်း ကိုပြန်သွားကြည့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ကွန်ပြူတာရှေ့မှာ စာရိုက်နေ တုန်းပဲ၊ ကျနော့် အီးမေး အင်ဘောက်စ်ကို ကြည့်တော့လည်း ချိုလေး ဆီက ဘာအီးမေး မှ မလာသေးဘူး။ သူပဲ အီးမေးကို မပို့သေးတာလား ၊ ရိုက်လို့ မပြီးပဲ တန်းလန်း ဖြစ်နေသေးတာလားမသိ။
အချိန် က ည ၁၁နာရီ ထိုးကာနီးကျမှ သူ ကုလားထိုင်က ထတယ်၊ ဧည့်ခန်းဘက်ကို သွားတယ်။ အဲဒါနဲ့ ဧည့်ခန်း ကင်မရာ ရီကော့ ဒင်း အဲဒီ အချိန်လောက်ကို ဖွင့်ကြည့်တယ်။ ချိုလေး ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာပြီး ဆိုဖာပေါ်က ဖုံးကို ကောက်ပြီး တယောက်ယောက်ကို ခေါ်တယ်။ သူ့နားနား မှာ ဖုံးကို ကပ်ပြီး နားထောင်နေတယ်။
“ဟဲလို အန်တီကြည်၊ သားလေး နိုးနေလား”
“…………………..”
“ဟင့်အင်း အိပ်ပါစေ၊ လွမ်းစု ဖုံးခေါ်တာ အခု အရမ်း မိုးချူပ်သွားလို့ မနက်ဖြန်ကျမှ ပြန်လာတော့မယ်လို့၊ စိတ်ပူနေမစိုး လို့ လှမ်းပြောတာ”
“………………………….”
“အင်းလေ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နဲ့ အချိန်က ဘယ်လို ကုန်သွားမှန်းမသိဘူး၊ ”
“…………………………”
“ဟုတ်ကဲ့ ၊ ကျေးဇူးနော် အန်တီကြည်”
ဟင်း၊ စိတ်ဝင်စားစရာပဲ၊ ချိုလေး တယောက် ကျနော့် ဆီကို သူ့ အဖြစ်အပျက် တွေ ကို အီးမေး နဲ့ ရိုက်ပြီး ပြောပြနေရင်းက ပဲ စိတ်တွေ ပြန်ထလာသလားမသိ၊ ဒါပေမဲ့ အခု အိပ်ခန်းထဲက အကောင်က ဘယ်သူလဲ၊ ကျနော် ခုထက်ထိ အဖြေ မသိရသေး။
နောက်တော့ ချိုလေး ကွန်ပြူတာ ဆီ ပြန်သွားပြီး စာ ဆွေ ဆက်ရိုက်နေပြန်တယ်၊ ရီကော့ဒင်း ကို ဖတ်ဖေါ်ဝပ် လုပ်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး ကွန်ပြူတာမှာ ဆက်ရိုက်နေတုန်းပဲ၊ ညသန်းကောင်ကျော်သွားပြီ၊ ချိုလေး နာရီကို မော့ ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက် သူ့ဖုံးကို ကောက်ကိုင်ပြီး နံပါတ်တခုကို နှိပ်ပြီး ခေါ် နေတယ်။ သူ့နားမှာ အကြာကြီး ကပ်ပြီး နားထောင်နေတယ်။ တဖက်က ဖုံးမကိုင်ဘူးထင်တယ်။
“အမျိုးယုတ်”
ချိုလေး ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်ပြီး ဖုံး မှာ နံပါတ်ထပ်နှိပ်ပြီး ခေါ်ပြန်တယ်။ ခုနလိုပဲ တဖက်က ဖုံးမကိုင်ဘူး။
ဖုံးစခရင်ကို သူ စိုက်ကြည့်နေပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမလည်း တွေးနေပုံပဲ။ နောက်ဆုံးတော့ သူ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။
“ကျွတ်စ်.. ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ”
သူ့ဘာသာ တယောက်ထဲ ရေရွတ်ပြီး သော့ နဲ့ ဖုံးကို ကောက်ယူပြီး ကျနော်တို့ အိမ် ခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျနော် လည်း အဲဒီ ရီကော့ဒင်း မှာပဲ ဧည့်ခန်း ကင်မရာမှာ ချိုလေး ဦးသာမြတ် နဲ့ ပေါ်လာမလား ဆိုတာကို စောင့်ကြည့်နေမိတယ်၊ ဒါမှ မဟုတ်၊ အခု ကျနော်တ�
“ဟိုက်”
အမိုးပေါ်က မြင်ကွင်း က ကျနော့်ကို တုံလှုပ်သွားစေတယ်။
အမိုးပေါ်က ရေတိုင်ကီ အနောက် မှာ ဦးသာမြတ် တယောက် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ဒူးထောက်ရက်၊ သူ့ လက်နှစ်ဖက်က လည်း အနောက်ဖက်မှာ ချီတုတ်ထားပုံရတယ်။ မျက်နှာမှာလည်း ဖူးရောင်လို့။ ကျနော့် ကုတင်ပေါ် အခု ဟောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကောင်က သူ့ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက်။ ပါးစပ်က လည်း ဆဲဆိုလို့ ဦးသာမြတ် ဘိုက်ကို ကန်လိုက်သေးတယ်။ သူတို့ ဘေးမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဂွမ်းဘုံ လည်း ဒူးထောက် ပြီး ဦးသာမြတ်ကို ကန်လိုက်တဲ့ ခြေထောက်ကို လှမ်းဖက်ပြီး ငိုယိုနေတယ်။ မလုပ်ဖို့ လည်း တောင်းပန် နေတယ်။
သူတို့ နဲ့ မလှမ်းမကမ်း မှာတော့ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားတဲ့ ဖိုးခွား က ရပ်နေတယ်။ သူ့ဘေးမှာ လူမိုက် ရုပ်နဲ့ လူတယောက် က ရပ်နေပြီး ဓါးမြှောင် တလက်နဲ့ ဖိုးခွား လည်ပင်းကို တေ့ထားတယ်။ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလည်း ကျနော် ဦးနှောက်စား နေချိန်မှာပဲ၊ အမိုးကို တက်တဲ့ တံခါး ကနေ ကျနော့် မိန်းမ အဲဒီနေရာကို လမ်းလျှောက်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။
ဓါးမြှောင်ကိုင်ထားတဲ့ ကောင်က ချိုလေး လမ်းလျှောက်လာတာကို အရင်ကြားလိုက် လို့ သူ့ ဘော်ဒါကို တခုခု လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်ကို ကန်နေတဲ့ ကောင်ကလည်း ရပ်လိုက်ပြီး ချိုလေး လာနေတဲ့ ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
ချိုလေးလည်း အနားရောက်တော့ အဖြစ်အပျက်နဲ့ လူတွေကို ကြည့်ပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားပုံ မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူးသွားတယ်။
ဟိုလူနှစ်ယောက်ကလည်း ချိုလေးကို သိပုံမရဘူး။ ချိုလေး အမိုးပေါ် ရုတ်တရက် ရောက်လာတာကို သူတို့လည်း အံ့အားသင့် သွားပုံ ရတယ်။ အားလုံး ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားကြတယ်။
“ဒါက ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ”
ချိုလေးက ကြောက်ရွဲ့တာနဲ့ ဒေါသနဲ့ ရောပြွမ်းနေတဲ့ အသံနဲ့ လှမ်းမေးလိုက်တယ်။
“မင်းက ရော ဘယ်သူလည်း၊ ”
ဦးသာမြတ်ကို ခုန ကန်နေတဲ့ကောင်က ချိုလေးကို ပြန်မေးလိုက်တယ်။ သူ့အသံက အရက်မူးနေသံပဲ။
“ငါက ဘယ်သူလဲ၊ ရှင်တို့ကရော ဘယ်သူတွေလဲ၊ ဘာလို့ ကျမတို့ လုံခြုံရေးကို နှိပ်စက်နေရတာလဲ”
“နင်တို့ ခွေးမသား လုံခြုံရေးက တခြား လူတွေရဲ့ မယားတွေကို လိုက်ကြာခိုနေတာလေ။ ဒီက ကောင်မ ကို မတွေ့ဘူးလား”
ထိုသူက ဂွမ်းဘုံကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ထွီကနဲ တံတွေးပါ ထွေးလိုက်တယ်။
“ဒီကောင်မက ငါ့မိန်းမ လေ။ ဒီကောင်မ က ငါ့ကွယ်ရာမှာ နင့်လုံခြုံရေးကို ကုံးနေတာလေ။ ငါ မသင်္ကာလို့ သူ့နောက်ကို ဒီနေ့ လိုက်ချောင်းတော့ ပက်ပင်းကို မိတာပဲ၊ အခု ငါလုပ်နေတာက ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားတဲ့ လင်ယောက်ျား တယောက်က လုပ်ရမဲ့ အလုပ်လေ။ ကြာကူလီကောင်ကို ပညာပေးနေတာ”
ထိုသူက ပြောရင်းနဲ့ ဦးသာမြတ်ကို နောက်တချက် ဆောင့်ကန်လိုက်တယ်။ ချိုလေး မျက်နှာ မဲ့ သွားတယ်။ သူ့ မျက်နှာမှာ သူ့ ချစ်သူ အနှိပ်စက် ခံလိုက်ရလို့ သနားနေပုံရတယ်။
“ဟုတ်ပါပြီ၊ ရှင်လုပ်ချင်တာ လုပ်ပြီးပြီ မလား၊ သူ့ကို ပြန်လွှတ်လိုက်ပါတော့”
“ဒီမှာ မမ ခင်ဗျား အလုပ် ခင်ဗျားလုပ်ပါ၊ ကျူပ်တို့ လုပ်နေတဲ့ အလုပ်ထဲ ကို လာဝင်မရှုတ်ပါနဲ့၊ ခင်ဗျား အခန်း ခင်ဗျား ပြန်ပြီး အိပ်တော့၊ ဒီမှာ အခုအချိန်က ခင်ဗျား အတွက်လည်း အန္တရာယ်မကင်းပါဘူး”
ချိုလေးက အဲဒီလူကို စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဦးသာမြတ်၊ ဖိုးခွား၊ တလှည့်စီ ကြည့်ရင်း တခုခု လုပ်ဖို့ စဥ်းစားနေပုံပဲ။
“မမလွမ်း ပုလိပ်ကို ခေါ်ပါ မမ”
ကြမ်းပေါ် မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဒူးထောက်ရက် ဂွမ်းဘုံကို ချိုလေးကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း အခုမှ သူ့လက်ထဲမှာ ဖုံးကိုင်ထားတုံး ဆိုတာ သတိရလိုက်တယ်ထင်တယ်။ နောက်ကို ခြေတလှမ်းဆုတ်ရင်း ဖုံးကို သုံးမလို့ လက်မြှောက်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖိုးခွားဘေး မှာ ရပ်နေတဲ့ ကောင်က ပိုပြီး မြန်တယ်။ ချိုလေး ဆီ ရုတ်ရက် ရောက်လာပြီး ဖုံးကို ဆတ်ကနဲ လုယူလိုက်တယ် ပြီးတော့ ချိုလေး လက်ကောက်ဝတ်က ကိုင်ပြီး ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျား ဆီ တွန်းပို့လိုက်တယ်။
“ကယ်.!!!!!! ဖု အု….ဖူးး”
ချိုလေး အော်မလို့ ကြိုးစား လိုက်ပေမဲ့ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျား က သူ့ ပါးစပ်ကို အေးဆေးပဲ လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။
“နင်က ဒီခွေး မသားတွေ ကရော အော် ဖို့ မကြိုးစား ဘူးလို့ တွေးနေတာလား၊ နင်အော်ရဲ အော်ကြည့် နင့်လက်သန်းကို အရင် ဖြတ်ပြစ်လိုက်မယ်ဘာမှတ်သလဲ”
ထိုသူက သူ့လက်ထဲက ဒါးမြောင်ကို မြှောက်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့် မိန်းမ ပါးစပ်ကို လည်း လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း အတော် ထိပ်လန့် နေပုံ ဖြစ်နေပြီ။ ကိုယ်လုံးလေးကို တုံခါလို့။
ထိုသူက သူ့ ဘော်ဒါကို လှမ်းမေးလိုက်တယ်။
အခန်း ၅၂။
“ငါတို့ သူ့ကို ဘာလုပ်ရမလဲ ၊ အခု ပြန်လွှတ်လိုက်ရင် သူ ပုလိပ်ခေါ်မှာ ပဲ”
“မခေါ်ပါဘူး ကျမ ဂတိပေးပါတယ်”
အမိုးပေါ် က လူတွေ အားလုံး ငြိမ်ကျ သွားပြီး တယောက် မျက်နှာ တယောက် ကြည့်နေကြတယ်။ ဖိုးခွား ဘေးက လူက ဖိုးခွားကို ဓါးမြှောင် ထောက် ထားရာက နေလွှတ်ထားခဲ့ပြီး ချိုလေး ဆီ လျှောက်တာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိုးခွားသာ တခုခု လုပ်ချင်ရင် အခုနေ သူအနောက်က နေ ခုန်အုပ်ပြီး တိုက်ခိုက်လို့ ရတာပဲ၊ ထွက်ပြေးမယ် ဆိုလည်း ဖြစ်တာပဲ။ ခုတော့ သူရပ်နေတဲ့ နေရာကနေပြီး ချိုလေးကို အစာမကျေတဲ့ ပုံစံမျိုး နဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။
“သူ့ ကို မေးကြည့်ပါလား ဘာဖြစ်လို့ ဒီကို လာသလဲ ဆိုတာကို”
ဖိုးခွားဆီက အသံထွက်လာတယ်။ ဟို လူမိုက် နှစ်ယောက်စလုံးက။
“ဘာ”
ဆိုပြီး အသံ တပြိုင်နက် ထွက်လာတယ်။ ဖိုးခွား ကိုလည်း မေးခွန်းထုတ်တဲ့အကြည့်နဲ့ ပြိုင်တူ ကြည့်လိုက်ကြတယ်။
“အဲဒီ ရေပေါ်လွှာ အထက်တန်းစား မမ ကလည်း ခင်ဗျား မိန်းမ နဲ့ ဘာမှ မထူးပါဘူး ဗျ”
“အော် ဒီလိုလား”
ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျား က ချိုလေး နား ရောက်လာပြီး ချိုလေး မေးစေ့လေးကို လက်နဲ့ ကိုင်မော့ စေပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ကိုယ်လေး တုံရီနေပြီ။
“မင်း ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ ဖိုးခွား ၊ မင်းပြောချင်တာ ငါထင်တာနဲ့ အတူတူပဲလား”
“ဒါပေါ့ ၊ သူ့ ယောက်ျားက သင်္ဘောလိုက်တယ်လေ။ အခု သူ့ယောက်ျား က အိုဗာစီး မှာ လနဲ့ ချီကြာနေ တော့ ဦးသာမြတ် က ပုံမှန် လိုးပေးနေတာပေါ့”
ဖိုးခွား က သူကိုယ်တိုင်လည်း ကျနော့် မိန်းမကို လိုးခဲ့တယ် ဆိုတာကို တော့ ခပ်တည်တည် နဲ့ ချန်ထားခဲ့တယ်။
ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျား က ချိုလေးကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ကြည့်ရင်းက၊
“အဲဒါ အမှန်ပဲလား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။
“မဟုတ်ဘူး”
ချိုလေး အသံက အားနည်းလွန်းနေတယ်။ ဖိုးခွားက၊
“သူလိမ်နေတာ၊ ခင်ဗျား မိန်းမ ကို မေးကြည့်ပါလား။ တကယ်တော့ ဦးသာမြတ် က သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးကို တပြိုင်ထဲတောင် လုပ်ခဲ့ဖူးတာ”
ဖိုးခွား ပြောလိုက်တာက ထိုသူ နှစ်ယောက်စလုံး ကို အံ့အား သင့် သွားစေခဲ့တယ်။ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားက သူ့ ခြေထာက်နားမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဒူးတုတ်ထိုင်နေတဲ့ သူ့မိန်းမ ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေတဲ့ ဂွမ်းဘုံမေးစေ့ကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်မျက်နှာကို မော့စေပြီး အသံတိုးတိုးနဲ့ မေးနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေးကို လှည့်ကြည့်ပြီး သူ့ယောက်ျားကို မော့ကြည့်လိုက် ကာ ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်တယ်။
“ပါးစပ်ထဲ ရှိတာ လျှောက်ပြောမနေကြနဲ့၊ နင်တို့ ငါ့ကို ဘာလို့ ဒီ အရှုတ်ထုတ်ထဲ ဆွဲထည့်တာလည်း ဆိုတာ ငါ နားမလည်တော့ဘူး”
ချိုလေး က ခပ်တည်တည် နဲ့ ခုမှ သူနဲ့ မဆိုင်သလို ပြောရင်း ထွက်ပေါက် ရှာဖို့ ကြိုးစား တော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ဘာလဲ ဆိုတာ ငတုံးတောင် သဘောပေါက် နိုင်ပါတယ်။ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားက ပြုံးပြီး သူ့ဘော်ဒါကို လှမ်းကြည့်တယ်။ သူ့ဘော်ဒါက လည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ်။
“အော် ဒါဆိုရင် နင်က ဒီခွေးမသား ကြီးနဲ့ ဘာမှ မပတ်သက်ဘူးပေါ့၊ ဒီ ကွန်ဒိုမှာ နေနေတာကလွဲရင်”
“ဟုတ်တယ်”
“အဲဒါဆို ဒီကောင် ဘာဖြစ်ဖြစ် နင် ဂရု မစိုက်ဘူးပေါ့”
“မစိုက်ပါဘူး”
“အာ့ ဆိုလည်း ငါ အဲလို လုပ်ရင် နင်ဘယ်လိုမှ မနေဘူးပေါ့”
ထိုသူက ပြောရင်းက ဦးသာမြတ် ပေါင်ခွဆုံကို ဆောင့်ကန်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် အီးကနဲ အော်ရင်း သတိလစ်သလို အောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ခုနကတည်းက အထိုးအကြိတ်ခံထားရလို့ အသံတောင် မထွက်နိုင်တော့တာ။ အခုတော့ ပိုဆိုးသွားတယ်။
ချိုလေး မျက်လုံးက မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတယ်။ ဦးသာမြတ် ကြီး မရူမလှ ခံစားနေရတာကို ကြည့်ပြီး ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး။
“ဟွန်း၊ အထက်တန်းလွှာ မမ တယောက် ကိုယ့် ကွန်ဒို အစောင့် လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး အနှိပ်စက်ခံရတာကို မျက်ရည်ကျတာ အခု တခါပဲ တွေ့ဖူးသေးတယ်”
ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျား သူငယ်ချင်း လူမိုက် က လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားကလည်း။
“ငါလည်း မမြင်ဘူးသေးဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခုချိန်ထို အဲဒီ လူ နှစ်ယောက်စလုံးက ချိုလေး ဆီက ဖုံးလုလိုက်တာရယ်၊ ချိုလေး အော်မှာ စိုးလို့ ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်တာရယ်က လွဲရင် ချိုလေးကို လုံးဝ မထိကိုင်သေးဘူး။ သူတို့ ကိုယ်တိုင် အခု ဒီ ဟိုက်ကလပ်စ် မမ ချောချော ကိတ်ကိတ် တယောက်ဟာ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးကို ကုံးနေတယ်ဆို တာ သိလိုက်ရ ပေမဲ့ အစာ မကြေညှက်သေးဘူး ဖြစ်နေကြပုံ ရတယ်။
“ခွေးမသား ကြီး ဒီလောက် မိုက်တဲ့ စော်လေးကို ဘယ်လိုများ ရအောင် ဖန်လိုက်တာလဲ”
ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားက မေးမေး ပြောပြော နဲ့ တုန်းလုံးလဲနေတဲ့ ဦးသာမြတ် ခေါင်းကို ကန်ထည့်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် အသံတောင် မထွက်နိုင်တော့ ပဲ ခေါင်းငိုက်စိုက် တဖက်ကိုကျသွားတယ်။ ဂွမ်းဘုံ ဦးသာမြတ် ဖြစ်ပျက်ပုံကို ကြည့်ပြီးလန့်သွားတယ်။
“ရှင် သူ့ကို သတ်လိုက်ပြီလား”
လို့ အော်ဟစ်ရင်း က ဦးသာမြတ်ဆီကို တွားတွား သွားနေတယ်။ ချိုလေး လည်း ကြာကြာ ဟန်မဆောင်နိုင် တော့ဘူး။ သူ့ ချစ်သူ ဆီကို ပြေးသွားပြီး အနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းက ဦးသာမြတ် နှာခေါင်းနားကို လက်ညိုးခံပြီး အသက်ရူသေးလား စမ်းကြည့်နေတယ်။ ပြီးမှ ဦးသာမြတ် ခေါင်းနဲ့ ပါးလေးကို ပွတ်ပေး နေတယ်။ ဂွမ်းဘုံက သူ့ယောက်ျား ကို လှည့်ကြည့်ရင်း ဒေါသတကြီးနဲ့၊
“ရှင် သူ့ကို သတ်မလို့လား၊ ရှင် အသေသတ်မလို လုပ်နေတာလား”
လို့ အော်မေးလိုက်တယ်။ သူ့ယောက်ျားကလည်း ဂွမ်းဘုံကို ပြန်ကြည့်ပြီး၊
“ဒီလို ကောင်မျိုး သေသင့်တာပေါ့၊ သူများ မယား တွေကို ကြာခိုပြီး လိုက်လိုးနေတဲ့ကောင်”
အဲဒီ တချိန်လုံးမှာ ဖိုးခွားတယောက်က တော့ နံရံကို မှီပြီး သူနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်သလို မျက်နှာက ကောင်းတယ်ခံပေါ့ ဆိုတဲ့ ငေါ့တော့တော့ အမူအယာနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ သူ့လုပ်ဖေါ် ကိုင်ဖက် သူ့ဆရာ သမား နှိပ်စက်ခံနေရတာကို သူနဲ့ မဆိုင်သလို ကြည့်နေတယ်။ သူ့ ဆရာသမား ရဲ့ စော်နှစ်ဗွေစလုံး က သူ့ဆရာ အတွက် စိတ်ပူနေတာကို သူနဲ့ မဆိုင်သလို လုပ်နေတယ်။ အဲဒီ စော်နှစ်ဗွေစလုံးကိုလည်း သူလိုးခဲ့တာ မဟုတ်သလို လုပ်နေတယ်။
ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားက ဦးသာမြတ်ဘေး မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ဝိုင်း ပြုစု ပေးနေကြတဲ့ မိန်းမ နှစ်ယောက်ကို ငုံကြည့်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ချိုလေး ရဲ့ နို့ကို အနောက်က ဖက်ပြီး လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့လက်ကို ချက်ခြင်း ရိုက်ထုတ်ပြစ်လိုက်တယ်။
“ခွေးမ”
ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားက ချိုလေးဆံပင်ကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွဲမလိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့ဘော်ဒါက ချက်ခြင်းဝင်လာတယ်။ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားကို ချိုလေး နဲ့ ဆွဲခွာလိုက်ရင်းက တဖက်ကို ဆွဲခေါ်ရင်း။
“မင်း ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ၊ ဒီမှာ ငါပြောတာ နားထောင်ဦး”
လို့ ပြောရင်း ချိုလေး တို့ အုပ်စု နဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း ကို သွားပြီး နှစ်ယောက်ထဲ တီးတိုး ပြောနေကြတယ်။ ထိုလူက ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး ဖြောင်းဖျ နေပုံရတယ်။ နောက်တော့ သူ့ ခါးကြားက အရက် ပုလင်း တလုံး ဆွဲထုတ်ပြီး မော့ လိုက်သေးတယ်။ သူတို့ ပြောနေကြတာကို ကျနော် ကောင်းကောင်း မကြားရပေ မဲ့၊ “ပုလိပ်” တို့ “ဝရမ်း “တို့ “သူ့ယောက်ျား ” တို့” လူဆိုးထိန်း” တို့ “ကျော်ကြားမှု” “မုဒိန်း” စတဲ့ စကားတွေ တစွန်း တစ ကြားနေရတယ်။ ကြည့်ရတာ ဒီကောင်တွေက လည်း ဒီရဲစခန်း အပိုင်မှာ စာရင်း ရှိတာလား၊ နောက် ချိုလေး လို ကလပ်စ် နဲ့ မိန်းမကို တခုခု လုပ်မိလို့ နောက်ဆက်တွဲ ဖြစ်လာနိုင်မဲ့ ဟာတွေကို ဆွေးနွေး နေကြတာ ဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိပါတယ်။ နောက်တော့ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျား လည်း နည်းနည်း တော့ သွေးအေးအေး နဲ့ တွေးမိသွား ပုံ ရပါတယ်။ ချိုလေး ကိုလည်း တချက်တချက် လှမ်းကြည့်တယ်။ သူ့ မျက်လုံးတွေ ထဲမှာကတော့ တဏှာ ရမက် တွေ ထနေတာ သိသိသာသာပါပဲ။
အခု လက်ရှိ လိုက်ဖ် စခရင်မှာ ကျနော့် ကုတင်ပေါ် မှာ အဲဒီကောင်နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို တွေ့နေရပြီ ဆိုတော့ ဘာတွေ ဖြစ်သွားကြမယ်ဆိုတာ တွေးလို့ တော့ ရနေပါပြီ။
အဲဒီ ငတ နှစ်ယောက် စကား ပြောဆိုပြီးကြတော့ ဂွမ်းဘုံ ယောက်ျားက ချိုလေး အနားကပ် သွားပြီးတော့၊
“မမ လေး နာမည် ဘယ်လို ခေါ် လဲ”
“လွမ်းစုစုချို”
“ဟား လှလိုက်တဲ့ နာမည် လူနဲ့ လိုက်ပါတယ်၊ လူကလည်း တကယ့် မိုးကျ နတ်မယ်လေး လိုပါပဲ၊ ကျနော့် နာမည် မင်းဒင် ပါ၊ သူက ကျနော့် ညီ မင်းအောင် ပါ”
ချိုလေး က မင်းဒင် ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်၊ သူဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိဖြစ်နေပုံပဲ၊ မင်းဒင်က ဆက်ပြီး၊
“ကျေးဇူးပြု ပြီး ကျနော့် ဘက်က နားလည်ပေးပါ။ ကျနော်က ပင်ကိုယ် စရိုက်ကြမ်းသူ တဦး မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် အခု လုပ်တာတွေက လည်း ပုံမှန် လင်ယောက်ျား တယောက်က သူ့မယားကို ကြာခို ခံနေရတာကို သိသွားလို့ ဖြစ်လာတဲ့ ဒေါသ ကြောင့် လုပ်မိတာတွေပါ၊ အဲဒါကို တော့ သဘောပေါက် တယ်မဟုတ်လား”
ချိုလေး က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။
“ဒီလူ က လီးသရမ်းတယ်။ သူ့ကို လက်စားခြေဖို့ ကျနော် လာခဲ့တာ၊ ကျနော်က လူသတ်သမား လည်းမဟုတ်ဘူး၊ သူ့ကို သူ့ဘဝတလျှောက်လုံး လီးသရမ်းတာကို နောက် သရမ်းလို့ မရအောင် ဆုံးမ ပေးခဲ့ဖို့ပဲ လာခဲ့တာ၊ ဒါ ကျနော့် ရည်ရွယ်ချက်ပဲ”
“ကျေးဇူးပြုပြီး မလုပ်ပါနဲ့ရှင်”
ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ကိုယ်ပေါ် မှာ သူ့ကိုယ်ကို ကာထားရင်းနဲ့ တောင်းပန်တယ်။
“အာ့ ဆိုရင်တော့ ကျနော်တို့ အပေးအယူ လုပ်မှ ရတော့မယ်”
“ရှင်ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
ချိုလေး အသံအက်ကွဲကွဲလေး နဲ့ မေးရှာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မင်းဒင် ရဲ့ စကားတွေက ဘယ်လမ်းကြောင်း ဦးတည်နေတယ် ဆိုတာ သူ ကောင်းကောင်း သိနေပါပြီ။
“ဒီခွေးမသားကြီးက ကျနော့် မိန်းမ ကို နောက်ကွယ်မှာ ကြာခိုပြီး လိုးခဲ့တယ်။ လောက ဥပဒေ အရဆိုရင် သူ့မိန်းမ ကိုလည်း ကျနော် က ပြန်လိုးရမှ ကျေမှာလေ။ မမလေးက အဲဒီ အချက်နဲ့ ကိုက်ညီနေတယ်”
ချိုလေးက အသက်ကို ပြင်းပြင်းရူလိုက်တယ်၊ မင်းဒင်ကို မျက်မှောင်ကြုပ်ကြည့်လိုက်တယ်။
“နင်ငါ့ကို အဲလို အကြည့်မျိုး နဲ့ မကြည့်ပါနဲ့၊ နင်ကိုယ်တိုင်က အပြစ်သဲလဲစင် တဲ့ အပျိုစင် နုနု ထွတ်ထွတ် လေးလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ငါက နင့်ကို ဒါးနဲ့ ထောက်ပြီး မုဒိန်းကျင့် ဖို့ ကြိုးစား တာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ငါတို့ က အပေးအယူ လုပ်ဖို့ ပဲ ပြောနေတာ၊ မင်း က ငါတို့ နဲ့ အပေးအယူ တည့်ရင် မင်း ချစ်သူ ကို ငါလက်ဖျား နဲ့တောင် မတို့တော့ဘူး၊ ငါပြောတာ လက်ခံပြီး ငါတို့ ကိစ္စ ပြီးတာနဲ့ မင်းအဖိုးကြီးကိုတောင် ငါတို့က ဆေးရုံ လိုက်ပို့ပေးလိုက်ဦးမှာ”
အခန်း ၅၃။
ချိုလေး က မျက်ရည်အိုင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ မင်းဒင်ကို ကြည့်လိုက်တယ်၊ သူ့ မျက်နှာက တော်တော်လေးကို စိတ်မကောင်းတဲ့ ပုံ ဖြစ်နေတယ်။
“ကျမ က ဟင့်အင်းလို့ ငြင်းလိုက်ရင်ရော”
“အာ့ဆိုလည်း ငါက သူ့ လက်ချောင်း တွေ အရင် ချိုးပြစ်မယ်။ ပြီးရင် သူ့ ခြေချောင်းတွေ ၊ ပြီးရင် သူ့ လက်မောင်း၊ နောက် သူ့လ..”
“တော်ပါတော့ရှင်”
ချိုလေးက မင်းဒင်စကားကို သူ့လက်ဝါးလေးကာပြီးတားလိုက်တယ်။
“ဒါဆိုရင် မင်းက ဘာပြောချင်လဲ”
ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က ခုထိ သတိလစ်နေတုန်း၊ ချိုလေး ငြိမ်ပြီး တွေးနေတယ်။ မင်းဒင်က၊
“ငါက ညှင်သာ မှာပါ”
လို့ ဆက်ပြောတယ်၊ အမိုးပေါ် မှ တမိနစ်လောက် တိတ်ဆိတ်မှုကပဲ ဖုံးလွှမ်းသွားတယ်။ ချိုလေးက။
“အင်း”
လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။ မင်းဒင်က လက်ဝါးနှစ်ဖက်ကို ဖြန်းကနဲ တီးလိုက်ပြီး
“ဟား”
လို့ အော်လိုက်တယ်။ မင်းအောင် ကလည်း ပြုံးလိုက်တယ်။ ဖိုးခွား ကတော့ မျက်နှာ တမျိုး ဖြစ်နေတယ်။
မင်းဒင်က ကျနော့် မိန်းမက လက်ဆွဲထူပြီး မတ်တပ်ရပ် စေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကိုးယိုးကားယား ပုံစံ နဲ့ ချိုလေးကို လှမ်းဖက်ပြီး ချိုလေး ဖင်ကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ် ကနေပဲ အုပ်ကိုင် ပြီး ဆုပ်ညှစ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး မျက်နှာက တော့ စက်ဆုပ်ရွံရှာသလို ပုံမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ မနိုင်လို့ သည်းခံတယ် ဆိုတဲ့ အနေအထားနဲ့ ဒီအတိုင်းလေး ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ပြန်လည်း မတွန်းပြစ်ဘူး။ ပြန်လည်း မဖက်တွယ်ဘူး၊ ဒီအတိုင်းပဲ မင်းဒင် က သူ့တကိုယ်လုံး လျှောက်ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်နေတာကို ငြိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ မင်းဒင်က သူ့ ပါးစပ်ကြီးကို ဖွင့်ပြီး ချိုလေး နူတ်ခမ်းအစုံကို ငုံပြီး စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ သွားရည် တွေက တမြှားမြှား မို့ ချိုလေး မေးစေ့ တွေ ပါးတွေ ပါ ပေကျံကုန်တယ်။ ချိုလေး နူတ်ခမ်းတွေကို တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ စုပ်ပြီးတော့မှ ချိုလေး နဲ့ ကိုယ်ချင်းခွာပြီး နောက်တလှမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ကြမ်းကို ပဲ ကြည့်နေတယ်။ မင်းဒင်က သူ့ကိုယ်ပေါ် က အင်္ကျီ ကြည်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ အောက်က စွတ်ကျယ်တော့ ရှိနေသေးတယ်။ သူက ခါးကြားက အရက်ပုလင်းထုတ်ပြီး တငုံ မော့ သောက်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ချိုလေးကို ခေါတော တထောင်အား မျက်လုံးအစုံနဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း။
“ကဲ ဘာစောင့်နေတာလဲ မင်း အဝတ်အစား တွေ ချွတ်တော့လေ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး က သက်ပြင်းတချက် ချလိုက်ရင်းက သူဝတ်ထားတဲ့ အပေါ် ပိုင်းက ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ဖြူဝင်းတဲ့ လက်မောင်း ရင်သား တွေနဲ့ အောက်က ဘရာဇီယာ အောက်က ရုန်းထ နေသလို ဖေါင်းကြွ နေတဲ့ နို့ကြီးတွေ ပေါ်လာတယ်။ မင်းဒင်ရော မင်းအောင် ရော မျက်လုံးတွေ အရောင် ပြောင်လာကြပြီး ပါးစပ်က အသံတောင် ထွက်လာကြတယ်။
“အားပါးးး ကြီးလှ အောင်လှ ခြေလား”
ချိုလေး က ဘရာဇီယာကို ပါ ချိတ်ဖြုတ်တော့ မင်းအောင် သူ့ ပေါင်ကြားက လီးကို ပုဆိုးပေါ် ကနေ ဆုပ်ကိုင် ပွတ်နေတယ်။ မင်းဒင် က ချိုလေး ဘရာဇီယာလည်း ကျွတ်သွားရော ဆယ်ကျော်သက် ကောင်ကလေး ကျ နေတာပဲ အမြန် ရှေ့တိုးသွားပြီး ချိုလေး ရဲ့ နို့တွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို ကုံးရက် စို့တော့တာပဲ။ နောက်တော့ ဘေးမှာ ဒူးတုတ်ထိုင်နေတဲ့ ဂွမ်းဘုံကို ငုံ့ကြည့်ပြီးခြေထောက်နဲ့ တို့လို့၊
“ဟဲ့ ထစမ်း ဒီမှာလာရပ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ဘေးမှာ လာပြီး ယှဥ်ရပ် တော့။
“ဒီဟာကြီးတွေက ကျွဲကောသီး ကြီးတွေ လိုပဲ၊ ဒီဟာလေးတွေက လိမ္မော်သီးတွေ လို”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက စောင့်ကြည့်နေတဲ့ ဖိုးခွား တယောက် သူ့ဘောင်းဘီ အောက် က လီးတောင်လာလို့ ဖောင်းထလာတယ်။ သူက ချိုလေး အနားကို လျှောက်လာပြီး ချိုလေး နို့တလုံးကို လာအုပ်ကိုင်တယ်။ မင်းဒင်က ဖိုးခွား လက်ကို ရိုက်ထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး။
“ဟေ့ ကောင် မင်းကို ဘယ်သူက လာခဲ့ ဖို့ ခေါ်လို့လဲ”
“ခင်ဗျား ကြီးကလည်းဗျာ၊ ကျနော် ပဲ ဒီကိစ္စတွေ ကို ခင်ဗျားကို ပြောပြခဲ့တာ၊ ကျနော့် လည်း ပေးလုပ်မှ ပေါ့ဗျ၊ ဒါမှ မဟုတ်လဲ ဒီ မမလွမ်း ကို ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပါ”
“အေး ပါ ပြန်လွှတ်ပေးမှာပါ၊ ဟားဟား ခုတော့ မဟုတ်ဘူး ၊ ခု တော့ မင်းအတွက် ရော့”
ဟု ပြောရင်း ဂွမ်းဘုံ လက်မောင်းကို ဆွဲကာ ဖိုးခွား ဆီသို့ တွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
“မင်း အတွက် ငါ့ မိန်းမ ကို လောလော ဆယ် ယူထားလိုက် သူလည်း ကောင်းပါတယ်”
ဖိုးခွား မှာ အောင့်သည်း အောင့် သက် ဖြင့် ဂွမ်းဘုံကို လှမ်းဖက်ထားလိုက်ရတယ်။ သူ ခနခန လိုးခဲ့ဘူးသော်လည်း အခု တော့ ဘာမှ ပြောမရတာဖို့ ငြိမ်လိုက်တယ်။
မင်းဒင်က ကျနော့် မိန်းမ ခါးကို သူ့လက်တဖက် နဲ့ ဆွဲပြီး ရင်ခွင်ထဲ ထွေးပွေ့လိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ နို့ကြီး တွေက သူ့ ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ သွားဖိမိတယ်။ နောက်တော့ သူက လက်တဖက်က အရက်ပုလင်းကို မြှောက် ပြီး ချိုလေး ရဲ့ နို့ကြီး တလုံး အပေါ် ကို လောင်းချ တယ်။ သူက ခေါင်းကို ငုံ့ ပြီး ချိုလေး နို့ အောက်ခြေကနေ စီးကျလာတဲ့ အရက် တွေကို စုပ်သောက်တယ်။ တချို့က သူ့ ပါးစပ်ထဲ တချို့က ချိုလေး ဘိုက်ပေါ် စီးကျ ကုန်တယ်။ မင်းအောင် က အဲဒါကို ကြည့်ပြီး ရီနေတယ်။
ဂွမ်းဘုံကတော့ အခု ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက်ရက် နဲ့ ဖိုးခွား လီးကို စုပ်ပေးနေတယ်။ ဖိုးခွား ကတော့ ချိုလေး နဲ့ မင်းဒင် တို့ ကို ငေးကြည့်နေတယ်။
“သောက်ဦးမလား”
မင်းဒင်က ချိုလေး ပါးစပ် နားမှာ သူ့ အရက်ပုလင်းကို တေ့ပြီး မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က ခေါင်းကို ရမ်းပြလိုက်တယ်။
“နည်းနည်း သောက်လိုက်ပါကွ၊ မင်းရဲ့ စိတ်တွေကို ပိုပြီး လွတ်လပ် ပျော်ပါး နိုင်မှာပေါ့”
မင်းဒင်က သူ့ ပုလင်း ဝကို ချိုလေး ပါးစပ် ထဲ အတင်းထိုးထည့် ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့် ရဲ့ အိမ်ထောင်ရှင်မ၊ အရက်ကို မကြိုက်တဲ့ မိန်းမ၊ မင်းဒင်ရဲ့ အရက် ပြင်းပြင်းကြီး ပါးစပ်ထဲ လောင်းထည့် ခံရတော့ မငြင်းနိုင်ပဲ မျိုချ လိုက်ရတယ်ထင်တယ်။ နည်းနည်း သီး သွားပြီး ချောင်းတချက်နှစ်ချက်လောက် ဆိုးလိုက်တယ်။
မင်းဒင်က ချိုလေး ထမီစကို ဆွဲဖြည်ပြီး ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်တယ်။
“ဟေး လှလိုက်တဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကွာ ဖြူဖွေး လုံးဖြောင့်နေတာပဲ၊ ဟော ဟေ့ ဟို မှာ ဘဲကြီးလဲ နိုးလာပြီ ဟားဟား”
မင်းအောင်က သွားရည် တမြှားမြှား အသံနဲ့ လှမ်းပြော လိုက်တဲ့ အသံကြောင့် ဦးသာမြတ် ကြီး ခေါင်းလေးထောင်လို့ မော့ကြည့် လိုက်တာကိုလည်း တွေ့လိုက်ရတယ်။
လူတွေ အားလုံးက ဦးသာမြတ် ကြီးဆီ မျက်လုံးတွေ ရောက်သွားကြတယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ သူ့အမြတ်တနိုးထားတဲ့ ပစ္စည်းလေး သူများ လက်ထဲ ရောက်နေတာ မြင်ရလို့ ကြေကွဲ နေပေမဲ့ အရှုံးကို လက်ခံလိုက်ရတဲ့ မျက်နှာမျိုး ဖြစ်နေတယ်။ မင်းဒင်က၊
“ဟားဟား ကောင်းတယ်၊ ဒီခွေးမသား ကြီးကို လည်း ပြချင်နေတာ ဒီမှာ ကြည့်”
လို့ ပြောပြီး ချိုလေး ရဲ့ ကိုယ်ပေါ် မှာ နောက်ဆုံးကျန်နေသေးတဲ့ ချိုလေး ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ချိုလေး ကို ဦးသာမြတ် ဘေးနားမှာ လှဲစေတယ်။ ဘေးချင်း ယှဥ်ရက် တော့ မဟုတ်ဘူး။ ချိုလေး ရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ ဦးသာမြတ် မျက်လုံး တတန်းထဲ လောက်မှာ။ မင်းဒင်က သူ့ လုံခြည်နဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ သူ့လီး ကတော့ ပုံမှန်ဆိုဒ်ပါပဲ ငါးလက်မကျော်ကျော် လောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ချိုလေး က တော့ သူ့လီးကို မကြည့် ပါဘူး၊ အဆိုးဆုံး ဖြစ်နိုင်ခြေ တွေကို တွေးထားပြီးတဲ့ ပုံနဲ့ မျက်လုံးကို မှိတ်လို့ ငြိမ် သက်နေပါတယ်။
ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတဲ့ မင်းဒင် က သူ့ရဲ့ မာတောင် နေတဲ့ လီးကြီး တရမ်းရမ်း နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ပါတယ်။ လက်ထဲက ပုလင်းကလည်း မလွှတ်သေးပါဘူး။ နောက် တကြိုက်တောင် ထပ်ချလိုက်သေးတယ်။ နောက် သူ့မိန်းမကို တချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့မိန်းမ ဂွမ်းဘုံက တော့ နံရံကို လက်ထောက် ပြီး မတ်တတ်ကုံးပေးထားတယ်။ အနောက်က နေ လိုးနေတာကတော့ ဖိုးခွားပေါ့။
မင်းဒင်က ချိုလေး ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို မပြီး ဖြဲကားလိုက်တယ်။ သူ့လီးထိပ်နဲ့ ချိုလေး စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းဝ ကို တေ့ပြီး ထိုးဖို့ ကြိုးစား တယ်။ ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးတွေက ဦးသာမြတ် မျက်နှာနဲ့ တထွာတောင် မကွာတဲ့ နေရာမှာ ရှိနေပါတယ်။ မင်းဒင်က သူ့လက်ကို ဘေးမှာ ထောက်လို့ လီးနဲ့ ပဲ လိုက်ထိုးတာ ဆိုတော့ အပေါက် မတည့်ပဲ ချိုလေး ပေါင်ခွဆုံ မှာ ဟိုထိုးဒီထိုး ဖြစ်နေပါတယ်။ ချိုလေးက သူ့လက်ကလေး နဲ့ မင်းဒင်လီးကို ဆုပ်ကိုင် ပြီး သူ့ အဖုတ်ပေါက်ဝကို တေ့ပေးလိုက်တယ်။ မင်းဒင်က အံအားသင့် သွားတဲ့ အပြင် မျက်နှာက ပါ ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်သွားတယ်။ ကြည့်ရတာ ချိုလေး လည်း အလိုးမခံရတာ တရက် နှစ်ရက် လောက် နဲ့ကို ဆာနေပြီလား မသိလို့ ကျနော် တွေးမိတယ်။ ချိုလေး စော်ကဖုတ် က လည်း စောက်ရည်တွေ ရွဲနေလို့လား မသိ။ မင်းဒင် လီးကြီးက အဆုံးထိကို စွတ်ကနဲ ဝင်သွားပါတယ်။ သူ့လီးက သိပ်မကြီးတာလည်း ပါမယ်ထင်တာပဲ။ ဦးသာမြတ် ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီး နဲ့ အလိုးခံရတာ ကျင့်သား ရနေလို့ နေမှာပေါ့။
မင်းဒင်က ပုံမှန် ဆောင့်လိုး နေတဲ့ အချိန်မှာ ချိုလေး မျက်နှာထားက လုံးဝ မပြောင်းလဲ ပါဘူး မျက်နှာထား သေသေ နဲ့ အလိုးခံနေပါတယ်။ မင်းဒင် က လိုးတဲ့ ပညာ မပါလို့လား ဘာလား တော့ မသိပါဘူး။ အဲဒီကောင်က လည်း တအီးအီး နဲ့ ချိုလေး ဒူးတွေ ပေါင်တွေကို သာ ကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေပါတယ်။ နို့တွေတောင် လှမ်းဆွဲဖို့ စိတ်မကူးဘူး။
“ဟေ့ ဘယ်လိုနေလဲကွ”
မင်းအောင် က သူ့အကို ကို လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ ဒီကောင်က လည်း ပုဆိုးကို ကွင်းသိုင်း လို့ သူရဲ့ မာတောင် နေတဲ့ လီးကြီးကို ဂွင်းထု ရင်း မင်းဒင် ချိုလေးကို လိုးနေတာ ကြည့်နေတယ်။ သူ့လီး ကလည်း သူ့အကို လို ပုံမှန် ဆိုက်ပါ ပဲ။
“ကောင်းတယ်ကွာ အိစက် နေတာပဲ၊ အတွင်းသား ရော အပြင်သား တွေရော ဟားဟား”
မင်းဒင် က ကျနော့် မိန်းမ ကို တဖတ်ဖတ် ဆောင့်လိုးနေရင်းက အရက် ပုလင်းကို တဖက်က မော့ ပြီး တကြိုက် သောက်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ရှေ့ကို ကုံးပြီး ကျနော့် မိန်းမ နူတ်ခမ်းကို နမ်းဖို့ ကြိုးစား လိုက်တယ်။ တကယ် က သူ့ပါးစပ် မှာ ငုံထားတဲ့ အရက် တွေရော တံတွေးတွေ ရောကို ကျနော့် မိန်းမ ပါးစပ်ထဲ ထွေးထည့် လိုက်တာ၊ ချိုလေး က သူ့ကို နမ်းမယ်ထင်လို့ ပါးစပ်ဟလိုက်တာလားမသိဘူး အကုန်သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်ကုန်လို့ သီး ပြီး တဟွတ်ဟွတ် ဖြစ်သွားတယ်။ မင်းဒင် ရော မင်းအောင် ရောက အဲဒါကို ကြည့်ပြီး တဟားဟား ရီလိုက်ကြတယ်။
“နည်းနည်း သောက် ပြီး နည်းနည်း မူးလိုက်ပါမမလေး ရယ် အဲဒါမှ ကျနော်တို့ ပိုပျော် ကြရမှာ ဟားဟား”
အခု မှ မင်းဒင်က အရက်ပုလင်းကို ဘေးနား ချလိုက်ပြီး ကျနော့် မိန်းမ နို့နှစ်လုံးကို တဖက်တချက်စီ ဆုပ်ကိုင် ရင်း တဖုန်းဖုန်းနဲ့ အမြန် အားကုန် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ အဲဒါက ချိုလေးကို ရုတ်တရက် အငိုက် မိသွားလား မသိဘူး မျက်လုံးပွင့် သွားပြီး မင်းဒင်ကို အံအား သင့်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။
မင်းဒင် က ဒရကြမ်း တဖုံးဖုံး ဆော်ပြီး တော့ အီးကနဲ အားကနဲ ငြီးလိုက်တယ်။ အဲတော့ မှ ချိုလေး အကြည့်ကို ကျနော် သဘောပေါက် တော့တယ် မင်းဒင် က ပြီးသွားတာ၊ ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့ လရည် တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တာ ကိုး။ ဂွမ်းဘုံ နောက်မီးလင်း ပြီး လျှောက်ကုံး နေတာလည်း မပြောနဲ့တော့ ၊ သူ့လင်က သုံးလေး မိနစ် လောက်နဲ့ ချက်ခြင်းကြီး ပြီးသွားတာကိုး လို့ ကျနော် တွေးမိလိုက်တယ်။
“ပြီးသွားပလား”
ဂွမ်းဘုံကို ကုံးခိုင်းပြီး အနောက်က လိုးနေတဲ့ ဖိုးခွားက မင်းဒင်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။
အခန်း ၅၄။
“ကောင်မ က အရမ်း ဟော့ လွန်းလို့ပါကွာ”
မင်းဒင် က ဆင်ခြေ ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က နည်းနည်း တောင် ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်နေသလိုပဲ။
“ကျနော် ဝင်လို့ ရမလား”
ဖိုးခွားက မေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်အောင်က ချိုလေး အနားရောက်နေပြီ။
“ငါအရင်ကွ”
မင်းအောင် က သူ့ အကို နဲ့ လီးချင်း အရွယ်မတိမ်းမယိမ်းပဲ ဒါပေမဲ့ မင်းဒင်လို တော့ ကမူးရူးထိုး ကြီး မဟုတ်ဘူး။ ချိုလေး ပေါင်ကြား ရောက်ပြီး ခုမှ အနီးကပ် ရူစားရတဲ့ ကောင်မလေး ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိတ်ကိတ်ကြီးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို သေခြာ ရူစား နေလိုက်သေးတယ်။
ခြေဆန့်ခင်းထားတဲ့ ချိုလေး ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို သူ့လက်တဖက် ထဲနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး မြှောက်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ဖင်ကြီးက မြှောက်ကြွတက်လာတယ်။ နောက်အားနေတဲ့ လက်တဖက် နဲ့ ချိုလေး ရဲ့ ဖင်ကြီးရယ်၊ ပေါင်နှစ်လုံးကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးရယ်၊ ဖင်ပေါက် ရယ်ကို ဆုပ်ကိုင် ပွတ်သပ် ဆော့ကစား ပေးနေတယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ခုနက ပျင်းသလို ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာ အနေအထားက နည်းနည်းလေး အသက်ဝင် လှုပ်ရှားလာတယ်။ အဲလို မျိုး ဖိုးပလေး နူးနှပ်တာမျိုး ကို ချိုလေးက စိတ်ဝင်စား ဖီးတက်တာ မဟုတ်လား။ ကြည့်ရတာ ချိုလေး နည်းနည်း စိတ်ထလာသလိုပဲ။ ကိုင်လို့ ပြုလို့ အားရသွားမှ ခြေထောက်တွေကို လွတ်လိုက်ပြီး။
“မမ လေး ထိုင်လိုက်ပါ”
ကျနော့် မိန်းမ လှဲနေရာက နေ ထိုင်ဖို့ နည်းနည်း ဒယိမ်းဒယိုင် နဲ့ ကြိုးစား လိုက်ရတာ တွေ့လို့ ခုန မင်းဒင် တိုက်ထားတဲ့ အရက် စွမ်း ပြနေပြီလို့ တွေးမိလိုက်တယ်။
မင်းအောင်က ကြမ်းပေါ် ဖင်ချထိုင်လိုက်ပြီး ချိုလေးကို ဆွဲလို့ သူ့ ပေါင်ပေါ် မှာ သူနဲ့ မျက်နှာချင်း ဆိုင် တက်ထိုင် ခိုင်းတယ်။ ချိုလေး တယောက် ယိုင်နှိ ယိုင်နှဲ့ ဖြစ်နေပေမဲ့ မင်းအောင် ပေါင်ပေါ်ကို သူ့ ပေါင်လုံးကြီးခွကျော် လို့ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ သူ့ နို့ကြီးတွေက မင်းအောင် ရင်ဘတ်ကို ဖိကပ်နေတယ်။ မင်းအောင်က ချိုလေး လက်မောင်း ကို ကိုင်လို့ နောက် ကို တွန်းရင်း နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ ပြီး စို့နေတယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် က ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေကို အုပ်ကိုင်လို့ ဆုပ်နှယ်နေတယ်။ သူ့လီး မာမာ ကြီးကတော့ ချိုလေး စောက်ဖုတ် နေရာမှာ ထောက်ပွတ်နေမှာတော့ သေခြာပါတယ်။ သူက ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးထိုးထည့် ချင်စိတ်ကို အောင့်အီးထားပုံရတယ်။ သူက နည်းနည်း တော့ အထာနှပ်ပုံ ရတယ်။
“အား ပြွတ်စ် … မိုက်လိုက်တာကွာ၊ မင်းက အရမ်းကို ဆက်ဆီကျတာပဲ၊ ငါ့ အိပ်မက်ထဲမှာတောင် မင်းလို လှတဲ့ တောင့် တဲ့ ကောင်မလေး မျိုး လိုးရမယ်လို့ မမက်ဖူးဘူး”
မင်းအောင် က ချိုလေး နို့တွေကို စို့လိုက် နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ခဲလိုက် နဲ့ လုပ်ရင်းက ပြောနေတာ။ ချိုလေး ကိုယ်လုံး လှုပ်ရှားနေပုံကလည်း အရက် မူးတာတင်မက စိတ်တွေ လည်း ထနေတယ် ဆိုတာ ပိုသိသာလာတယ်။ မင်းဒင် တဲ့ တပ်ထွက် အတွေ့အကြုံက ချိုလေးကို ဆွပေးလိုက်သလို ဖြစ်ပြီး မင်းအောင် ရဲ့ အနူး အဆွ က ချိုလေး ရဲ့ တဏှာသွေးကို ကြွလာစေတာပဲ ဖြစ်မယ်။ အခု ကြည့် သူ မကြာခင်တုန်းက မှ တွေ့ဖူး မြင်ဖူးခဲ့ ရတဲ့ သူစိမ်း ယောက်ျား တယောက် ရဲ့ ပေါင်ပေါ် မှာ ရမက် တွေ ထနေလေပြီ။
သူတို့ နှစ်ယောက် ဘေးမှာ လဲနေတဲ့ ဦးသာမြတ် ရဲ့ မျက်လုံးအစုံက ချိုလေး ရဲ့ ဖင်ကြီးနဲ့ လက်တကမ်း အကွာလောက် မှာ ချိုလေး ရဲ့ ဖင်အောက်က မင်းအောင် ရဲ့ ဘောကို တောင် သူတွေ့နေရမှာ။ ဦးသာမြတ် မျက်လုံး အစုံက နှမြောချင်း၊ မနာလိုချင်း အရိပ်အယောင်တွေ သန်းနေသလိုပဲ။ ချိုလေး ရဲ့ လက်တဖက်က မင်းအောင် ရဲ့ ပုခုံးကို လှမ်းကိုင် ထားရင်း နောက်တဖက်က သူတို့ နှစ်ဦးကြား က မင်းအောင် ရဲ့ လီးတန်ကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ထုပေးနေတယ်။ မင်းအောင် ကလည်း သဘောကျနေပုံ ရတယ်။
“ဟား မိန်းကလေး မင်းက တကယ့်ကို ငထန်လေး ပါလားကွာ ဟားဟား”
“ဟုတ်တယ်…….”
ချိုလေး က မင်းအောင် ပုခုံးပေါ် ကို သူ့ ပါးပြင်နဲ့ မှေးတင်လိုက်ရင်း နှာခေါင်းသံလေး နဲ့ ပြောလိုက်တာ။ လက်ကလည်း မင်းအောင် လီးကို ဆုပ်ကိုင် ထုပေးနေတယ်။
မင်းအောင် နဲ့ ချိုလေး တို့ တယောက်ကို တယောက် တွဲဖက်ရင်း ကိုင်တွယ် ဖီးတက်နေကြစဥ် မှာပဲ၊ ဖိုးခွား က ဂွမ်းဘုံကို လိုးနေတာ ပြီးသွားလို့ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပြီး လီးကို ဂွမ်းဘုံ စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မင်းဒင်က တော့ ကြမ်းပေါ် မှာ ထိုင်လို့ အရက်ကို ပဲ မော့ သောက်ရင်း သူ့ ညီနဲ့ ကျနော့် မိန်းမ တို့ ပလူးနေတာကို ကြည့်နေတယ်။ ဖိုးခွားက သူ့ ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်း ချိုလေး တို့ အတွဲကို ငေးကြည့်နေ တယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ချိုလေး က တစထက်တစ ပိုထန် ပိုကဲလာတာ တွေ့နေရတယ်။ ချိုလေး တကိုယ်လုံးက လူးလွန့်လို့ အသံက လည်း တအီးအီး နဲ့ ဖြစ်နေတယ်။
“လိုး ရတော့မလား”
မင်းအောင် က မေးလိုက်တော့ ကျနော့် မိန်းမ က ခေါင်းငြိမ့် ပြတယ်။
မင်းအောင်က ချိုလေးကို မပြီး ထခိုင်းလိုက်တယ်။
“ဟိုဘက်လှည့် လေးဘက်ထောက်လိုက်”
ချိုလေး ကလည်း မင်းအောင် ပြောသလို လုပ်တယ်။ ချိုလေး နဲ့ ဦးသာမြတ် တို့ မျက်လုံးချင်း ဆုံ ကြည့်မိကြတယ်။ မင်းအောင်က ချိုလေး ဖင်နောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။
“ရှေ့ကို မှောက် ဖင်ဘူးတောင်းထောင်လိုက်စမ်း”
ချိုလေးက လက်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေးရဲ့ ဖင်လုံးကြီးက ကားစွင့် ပြီး တက်လာတယ်။ မင်းအောင်က ချိုလေး ဖင်လုံးတဖက်ကို လက်ဖဝါး နဲ့ ဖြတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးက ကျောက်ကျောတုံး လို တုံခါသွားတယ်။ ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ကို ဝမ်းနည်း တဲ့ အကြည့် နဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ဦးသာမြတ် ကလည်း ချိုလေး မျက်လုံးတွေကို ဆုံ ကြည့်နေတယ်။ မင်းအောင် က ချိုလေး စောက်ဖုတ် ကို သူ့လီး ချိန်ပြီး အသာဖိသွင်းလိုက်တယ်။
ချိုလေး က လည်း ဖင်ကြီးကို နောက်လှန်ကော့ ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့် မိန်းမကို ကျနော် ကြည့်ပြီး မယုံနိုင် လောက်အောင် ကို ဖြစ်ရတယ်။ အခု ကျနော့် အပြင်ကို ပဲ လီး လေးချောင်းမြှောက် ဖြစ်နေပြီ အလိုးခံနေတာ။ ကျနော့် ကို ပထမ အစတုန်းက ပြောဖူးတာ ဦးသာမြတ် တယောက်ထဲကို တောင် အဆုံးစွန်ထိ လိုက်လျောဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး ဆိုပြီး။ ခုတော့ ဖာသည်မထက်တောင် ဆိုးသေး ပိုက်ဆံ မယူပဲ ကုံးနေတာ။
“အား ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး အီးးးး”
မင်းအောင်က နောက်က နေ ချိုလေး ခါးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရင်း က ပါးစပ်က လည်း ပြစ်ပြစ် နှစ်နှစ် တွေ ပြောဆိုနေတယ်။ သူဆောင့် ချလိုက်တိုင်းလည်း ချိုလေး ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ပေါင်လုံးကြီးတွေ က လှုပ်ခါ သွားနေတာ တွေ့နေရတယ်။
“အအ…အိ..အီးးးးးးး”
ချိုလေး ဆီက လည်း အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ စိတ်တွေ ထနေပြီ။ မင်းအောင် က ငါးမိနစ်လောက် ကို ဆောင့်လိုးနေပြီးမှ၊
“ငါ့ကို လက်ပေးစမ်း”
လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး က လက်တွေကို တဖက်ချင်း နောက်ပြန်လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ သူ့ မျက်နှာက ကြမ်းနဲ့ သိပ်မကွာ ဘူး။ မျက်လုံးတွေက တော့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ကြည့်နေတာက နေ လွဲမဖယ်သွားသေးဘူး။
“ဟား ငါ့ ကောင်၊ လခွီး ပဲ အောကား ကောင်းကောင်း ကြည့်နေရသလိုပဲကွာ”
မင်းဒင် က ဘေးက နေ ကောင်းခြီး ပေးလိုက်တယ်။ အရက်ပုလင်းကို ကိုင်ပြီး ချိုလေး ရှေ့ မှာ ဆောင့်ကြောင့် သွားထိုင်လိုက်တယ်။ ချိုလေးကို အနောက်က နေ မင်းအောင် ကလက်နှစ်ဖက် နောက်ပြန်ဆွဲပြီး လိုးနေတာ မို့ ချိုလေး မျက်နှာ က မော့ နေတယ်။ မင်းဒင်က ချိုလေး ပါးစပ်ကို အရက် ပုလင်း တေ့ ပြီး ပေးလိုက်တော့ ချိုလေး တငုံ နှစ်ငုံ လောက် အခက်အခဲ မရှိတော့ ပဲ သောက်ချ ပြစ်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။
မင်းအောင် က သူ့ အကို မင်းဒင်ထက် တော့ ကြာကြာ လိုးနိုင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဦးသာမြတ် ရဲ့ စတန်မနာ ကိုတော့ မယှဥ်နိုင် ပါဘူး။ မကြာခင်မှာပဲ ဖင်ကြီး ကော့ကော့ လို့ အမြန် တဖတ်ဖတ် ဆောင့်လိုးရင်းက သူ့ လီးတန်ကြီးကို ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ သူ့ ပေါင်ခြံနဲ့ ချိုလေး လုံးကြီး ကို ဖိကပ် ပြီး ခန ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ကြည့်ရတာ သူ့ လရည်တွေ ချိုလေး စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့် ပြီး ခနစိမ်ထားပုံပဲ။ လရည်တွေ ညှစ်ထုတ်လို့ ကုန်သွားလောက်မှ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး မတ်တတ်ထ နောက်ဆုတ်သွားတော့တယ်။
ချိုလေး က လေးဘက်ထောက်ရက် နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လရည်တွေနဲ့ စောက်ရည်တွေက ပေါင်အတွင်းသား မှာ စီးကျလာတယ်။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ကို ကြည့်နေတုံးပဲ။ ခနနေတော့ မှ ချိုလေး က။
“ဆေးရုံ ”
လို့ အရက် မူးနေတဲ့ လျှာလေး အာလေး သံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒရီးဒယိုင် နဲ့ ကြိုးစား ထရပ်လိုက်ပြီးတော့ မှ၊ ဦးသာမြတ် ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ၊
” ဆေး….ရုံ..”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က သတိပြန်လစ်နေပြန်ပြီ။ မင်းဒင် နဲ့ မင်းအောင် က တယောက် မျက်နှာ တယောက် ကြည့်လိုက်ကြတယ်။ မင်းဒင်က၊
“အေး တို့ အပေးအယူ လုပ်ထားတာ လုပ်ပေးရမယ်ထင်တယ်”
ဟု ပြောတော့ မင်းအောင် ကခေါင်းငြိမ့် ပြတယ်။ မင်းဒင် က ဖိုးခွား ဘက်ကို လှည့်ပြီး။
“ဟေ့ကောင် မင်း ဒီ ခွေးမသားကို အဝတ်အစား လဲပေးပြီး ဆေးရုံကို ခေါ်သွား ပေးလိုက်”
လို့ လှမ်းပြောတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ဖိုခွားက သူ့ လီးကို ထုတ်ပြီး လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
“အာ ဒါပေမဲ့ အခု က မမလွမ်း ကို လိုးဖို့ ကျနော့် အလှည့်လေ”
မင်းဒင်က ဖိုးခွားကို ၊
“မင်း သူ့ကို ဆေးရုံ အရင်ပို့လိုက်၊ ပြီးရင် မင်းအလှည့် ရမယ်။ အခု မင်းရဲ့ မမလွမ်း ကိုလည်း ကြည့်ပါဦး၊ သူ့ ဒူးတွေ တတောင်တွေ လည်း ပွန်းကုန်ပြီ၊ သူ့ အသားက နုနု လေး၊ သူ့ စောက်ဖုတ်က တော့ ခံလို့ ဝသေးတဲ့ ပုံ မပေါ် ဘူး။ ငါတို့ သူ့ အခန်းမှာ ဇာတ်လမ်းဆက်ကြရအောင်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ မင်းအောင် က ဖိုးခွားကို ကူညီပြီး ဦးသာမြတ်ကို အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပေးတယ်။ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ မင်းအောင် က အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်တယ်။ နောက် ဂွမ်းဘုံ က အရက် မူးနေပုံ ပေါက်တဲ့ ချိုလေးကို အဝတ် အစား တွေ ပြန်ဝတ်ပေးတယ်။
သူတို့ တွေ အမိုးပေါ် က ဆင်းသွားပြီး မှ ကျနော်လည်း အခန်းထဲက လိုက်ဖ် စခရင်ကို ပြန်ကြည့်တယ်။ ချိုလေး နိုးလို့ ရေချိုးခန်းထဲ တောင် ရောက်နေပြီ။
အဲဒါ ခနထားလိုက်ပြီး မနေ့ညက ဧည့်ခန်းထဲက ရီကော့ဒင်း ဖိုင်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ မနေ့ညက တော်တော် တော့ ဖြစ်သွားကြတာပါလား။ ကျနော် လည်း တတ်နိုင်သလောက် အမြန် ရစ်ရစ် ပြီး ကြည့်လိုက်တယ်။
မင်းဒင် က ချိုလေးကို ထပ်လိုးတယ်။ ပထမ အကြိမ်ထက် နည်းနည်း လေးပဲ ပိုကြာတယ်။ နောက် ဂွမ်းဘုံ နဲ့ ချိုလေးကို တယောက်နဲ့ တယောက် စလောင်းဖုံးချင်းပွတ်ခိုင်းပြီး သူက ထိုင်ကြည့်တယ်။ နောက် ဖိုးခွား နဲ့ မင်းအောင် တို့ ရောက်လာကြပြီး ချိုလေးကို ပုံစံ မျိုးစုံ နဲ့ တယောက် တလှည့် စီ လိုးကြတယ်။ မင်းအောင် လီးကို ချိုလေး က စုပ်ပေးနေတုန်း ဖိုးခွား က အနောက် ကနေ လိုးတယ်။ ညဖက် ရှစ်နာရီလောက် အဖြစ်အပျက် တွေကို ကျနော် ရှစ်မိနစ် လောက် နဲ့ အမြန်ကျော် ရစ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး တို့ နိုးနေပြီ ဆိုတော့ လိုက်ဖ် ကို ကြည့်ချင်တာကိုး။
အိပ်ခန်းထဲ က လိုက်ဖ် စခရင်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ မင်းဒင် တို့ လည်း အိပ်ယာ ပေါ် မှာ လူးလွန့် လာပြီ။ ဒီလောက် ဆို တော်လောက် ပြီလို့ ကျနော် ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒီထက် ပိုပြီး ဇာတ်လမ်းတွေ မရှုတ်လာခင် ဖြတ်မှ ရတော့မယ် လို့ တွေးလိုက်ပြီး ချိုလေး ဆီကို ဖုံးခေါ် လိုက်တယ်။
“ဟေး ကိုကို ”
ချိုလေး အသံက အိပ်ချင်မူးတူး လိုလို မပီမသနဲ့ ထူးလာတယ်။
“ဟေး ချစ်လေး၊ စပရိုက် !!!! ကိုကို အခု ပဲ မင်္ဂလာဒုံလေဆိပ် မှာ လေယဥ် ဆိုက်တယ်။ ကားလမ်း မကျပ်ရင် တော့ ကိုကို အိမ်ကို နောက် တနာရီ နှစ်နာရီလောက်ဆို ရောက်မယ်”
အခန်း ၅၅။
ကျနော်တို့ ရဲ့ ကွန်ဒို ဂိတ်ကို အိပ်တွေနဲ့ ကျနော် ရောက်လာခဲ့တော့ ဖိုးခွားတယောက် လုံခြုံရေး ကင်းတဲ ထဲမှာ၊ ခြေတန်ရှည် ခွေးခြေခုံ တခု မှာ ထိုင်ငိုက်နေတယ်။ အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်နေပြီး နောက် မှတ်မိသွားတာနဲ့ ကိုယ်လုံးက မတ်သွားပြီး မျက်လုံးလည်း ကျယ်သွားပုံ ရပါတယ်။
“ဟာ ဆရာ သမား ပြန်လာပလား”
သူ့ အသံက နည်းနည်း လေးတော့ တုံရီသလို ရှိပါတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ဗျာ၊ ဘယ်လို နေကြလဲ နေကောင်းလား”
ဒီကောင် မနေ့ည က ကျနော့် အခန်းထဲ မှာ ရှိနေခဲ့တယ် ဆိုတာကို မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး မေးလိုက် ပါတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းပါတယ် ဆရာ”
လို့ ပြောပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဓါတ်လှေခါး ဆီလျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဓါတ်လှေခါးလည်း အပေါ် တက်လာရော ကျနော့် နှလုံးတွေ လည်း အခုန်မြန်လာပါတယ်။ ဗီဒီယို စခရင် ကနေ မြင်နေရတဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို နောက်ဆုံးတော့ လူချင်း နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့ရတော့မှာ ပါလား။ ကျနော် မြင်ခဲ့ ကြားခဲ့ ရတာတွေကို ပြန် စဥ်းစား နေရင်းက လီးကတောင်လာရတယ်။ ကျနော့် အခန်းရှေ့ကို ရောက်တော့ လီးက ဘောင်းဘီအောက် က မတရား ဖုဖေါင်းထ နေလို့ ခရီးဆောင် အိပ်တလုံးနဲ့ ရှေ့က ကာထားလိုက်ရတယ်။ လူခေါ် ခေါင်းလောင်း ကို နှိပ်လိုက်တယ်။
“ဟော!!!! ကိုကို!!!!!”
ချိုလေး က တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး ပြုံးချို ဝမ်းသာ တဲ့ အပြုံးလေးနဲ့ အော်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ပါးစပ်တောင် မပိတ်ရသေးဘူး ကျနော် အခန်းထဲ အမြန်ဝင်လိုက်ပြီး အထုတ်တွေကို ပြစ်ချလို့ ချိုလေးကို အတင်းဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့လိုက်မိတယ်။ ချိုလေး ရုတ်တရက် တောင် လန့်ဖြတ်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်မှ ကျနော့် အနမ်း အစုပ် တွေကို သူ့ လျှာကလေး နဲ့ ပြန်တုံ့ပြန်လာတယ်။ ကျနော် တံခါးကို ခြေထောက် နဲ့ ပဲ ကန်ပိတ်လိုက် ပြီးတော့ ချိုလေးကို ဆိုဖာဆီ တွန်းခေါ် လာခဲ့တယ်။
“ဘမြတ် က ချစ်လေးကို ကောင်းကောင်း ထရိန်းထားတာပဲ”
ကျနော်တို့ နမ်းစုပ်နေချိန်မှာ ချိုလေး လက်က ကျနော့် ဘောင်းဘီအောက်က လီးကို လာပြီး ပွတ်သပ် လှုပ်ရှား ပေးတာက အော်တို မစ်တစ် ဖြစ်နေလို့ ကျနော်က နောက်လိုက်တယ်။
“ကိုကိုနော်”
ချိုလေးက ငြုသံလေး နဲ့ ပြောပြီး ကျနော့် အောက် နူတ်ခမ်းကို မနာတနာလေး ကိုက်ခဲလိုက်တယ်။ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် ဟော်မုန်းထစ ဆယ်ကျော်သက် သမီးရီးစား နှစ်ယောက်လို ဆိုဖာပေါ် မှာ အချစ်နလံထရင်း မှ တယောက် အဝတ်အစား ကို တယောက် ချွတ်ပြစ်နေကြတယ်။ ကျနော် က စိတ်မရှည်နိုင်တော့ လို့ အတင်း ဆွဲလိုက်တာ ချိုလေး အင်္ကျီ ကြယ်သီး တချို့ တောင် ပြုတ်ထွက်ကုန်တယ်။ နောက်ဆုံး ဘရာဇီယာ ပါ ကျွတ်သွား မှ ချိုလေး ရဲ့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ဧရာမ နို့ကြီး နှစ်လုံးက ခုန်ပေါက် ထွက်လာတယ်။
ချိုလေး ရဲ့ ပင်တီ ပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ စောက်ရည်တွေ စိုနေတာ တွေ့ရတော့ ကျနော် ကျေနပ် သွားမိတယ်။
ကျနော့် လက်ကို ပင်တီထဲ ထိုးထည့်ပြီး လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကရိုင်း ပေးတော့ ချိုလေး က ကျနော့် လက်တွေကို လာဆုပ်ကိုင်တယ်။ ဒီစောက်ဖုတ် ညတုန်းက ဘယ်နှစ်ချီတောင် လီးသုံးချောင်း နဲ့ အလိုးခံထားခဲ့ပြီး သလဲ ဆိုတာ ကျနော်တောင် မရေတွက်မိ။
“အဲဒီလက်တွေ ဖယ်စမ်း ဆိုဖာနောက်ကို တင်ထားလိုက်”
ကျနော်က အမိန့်ပေးသလို ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး ပင်တီကို ဆုတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။
“အီးးးးးးးးးးးးး”
ကျနော့် လက်တဖက် နဲ့ ဘောင်းဘီ အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်ပြီး လီးတန်းလန်း နဲ့ ချိုလေး ပေါင်နှစ်လုံးကို မလိုက်တယ်။
“အ ကိုကို ဘာလုပ်တာလဲ ချစ်လေး လဲတော့မယ်”
“မလဲ ပါဘူးကွာ ကိုကို လုပ်ဖူးပါတယ် ဒါမျိုး”
ချိုလေး က ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် မှာ တတောင် နှစ်ဖက်ကို ထောက်ထားရင်း ကျနော်က ချိုလေး ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို မလို့ သူ့ ဖင်ကြီး လေထဲမှာ မြှောက်ရက် အနေအထားနဲ့ စလိုးပေးပါတော့တယ်။
“အားးးး အိးးးးး”
ကျနော့် ဆောင့်လိုးလိုက်တဲ့ အရှိန် ပြင်းလွန်းလို့ ချိုလေး မျက်လုံးတောင် ပြူးသွားတယ်။ နောက်တော့ ကျနော့် ရဲ့ အီးအဲ ငြီးသံ အားထည့်သံ ၊ ချိုလေး ရဲ့ အော်သံ။ ပေါင်ခြံနဲ့ ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေ ရိုက်သံ ၊ ချိုလေး စောက်ရည်တွေ ထဲ ကျနော့် လီးကြီး ဝင်ထွက်သံ တွေ အခန်းထဲ မှာ ပြည့်လျှံနေပါတော့တယ်။
ဦးသာမြတ် နဲ့ မလိုးခင် အချိန်ထိ ချိုလေး က လိင် ဆက်ဆံတဲ့ အချိန် မှာ အသံကို တတ် နိုင်သလောက် ထိန်းပါတယ်။ အသံထွက်ရတာ ကို ရှက်တတ်တယ်။ ကျနော် က ကကတွေကို လိုးတဲ့ နေရာ မှာ ကြမ်း သလောက် ချိုလေး နဲ့ ကျတော့ သူ့ ရဲ့ အိန္ဒြေကြောင့် ငြင်သာ ခဲ့ပါတယ်။ အခု တော့ ချိုလေးကို တခြား ယောက်ျား တွေ လိုးနေတာ တွေ့နေရတော့ ကျနော် မထိန်းတော့ ပါဘူး။ ကိုယ့် မိန်းမ ကို နုရွ မနေတော့ ပါဘူး။ ငါး မိနစ်လောက် အဲလို ပိုဇစ်ရှင်းနဲ့ လိုးနေပြီးမှ ကျနော်က။
“ခြေထောက်ကို ဆန့်လိုက် ပြီးတော့ မေးစေ့ ကို ကိုကို့ ပုခုံးပေါ် တင်လိုက် ချစ်လေး”
ကျနော် က ချိုလေး ခါးကနေ သိုင်းပြီး သူ့ ဖင်ကြီးတွေကို မ ကိုင်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အနေအထားနဲ့ ဆို ကျနော့် လီးက သူ့ ဂျီ စပေါ့ ကို ပွတ်တိုက် နေမယ် ဆိုတာ သိတယ်လေ။ ကျနော် သူ့ ဖင်ကြီး နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်ဖြဲ ရင်း ကိုယ်လိုချင်သလို လှည့်ပေးရင်း ကော့ ကော့ ညှောင့်လိုးပေးတော့ ချိုလေး မျက်စေ့ စုံမှိတ်ရင်း အော် ငြီး လာခဲ့တယ်။ သူ့ ကိုယ်လုံးလေး တုံခါ နေတာကို ကြည့်ရတာ သူ မကြာခင် ပြီးတော့ မယ်ဆိုတာ ကျနော် သိနေပြီ။
နောက် နှစ်မိနစ် သုံးမိနစ် လောက်မှာပဲ ကျနော့် မိန်းမ ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို တခါမှ မကြုံဖူး တဲ့ ပုံစံ မျိုး နဲ့ ရောက်သွားတော့တယ်။ အော်လိုက် ငြီးလိုက်တာ၊ ဦးသာမြတ် နဲ့ တုံးကတောင် အဲလို ဖြစ်တာ ကျနော် မတွေ့ဖူးဘူး။ ကျနော့်ကို အတင်း ဖက်တွယ် ကုတ်ခြစ်ရင်း နဲ့ စောက်ဖုတ် အတွင်းသား တွေကလည်း ကျနော့် လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်လာခဲ့တယ်။ ကျနော်လည်း မလှုပ်ရှားတော့ ပဲ လီးကို သူ့ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်း ငြိမ်နေလိုက်တယ်။
ခနနေလို့ သူ့ ကိုယ်လုံးလေး ပြေလျော့ သွားမှ ဆိုဖာပေါ် ကို ပြန်တင်လိုက်တယ်၊ ကျနော် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဇိမ်ခံပြီး လိုးပေးနေလိုက်တယ်။
“အား ကိုကို ..ကောင်းလိုက်တာ…ချစ်လေး တခါမှ အဲလို…”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကို ဘာလို့ အဲလို အရင်က မလုပ်ခဲ့တာလဲ လို့ မေးမလို့လား”
ချိုလေး က ခေါင်းညိမ့် ပြတယ်။ ကျနော်က၊
“ချစ်လေး က အရင်တုန်းက ခုလို ငထန်မ မှ မဟုတ်တာကိုး”
လို့ ပြောရင်း နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ နောက် အများကြီးကျန်သေးတယ်၊ လာ”
ကျနော်က သူ့ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ သူ့လက်ကို ဆွဲလို့ အိပ်ခန်းထဲ ခေါ် လာလိုက်တယ်။
……………
“အင်း နောက်တော့ ကိုကို က လာတော့ မယ် ဆိုပြီးခေါ်လိုက်တာပေါ့၊ ဟုတ်လား၊ နောက်ဆုံးတော့”
ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ချိုလေးက သူ့ ခေါင်းကို ကျနော့် ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ထားရင်းက ပြောလိုက်တယ်။
အခုဆို ကျနော် အိမ်ပြန်ရောက်လာတာ သုံးနာရီလောက် ရှိတော့မယ်။ ပထမ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် မှာ ကျနော့် မိန်းမကို ပုံစံ ရှစ်မျိုးလောက် ပြောင်းပြီး လိုးပေးလိုက်တယ်။ သူ့ကို အရင်က ကျနော် တခါမှ မလိုးပေးခဲ့ဘူးတဲ့ ပုံစံတွေနဲ့ ပုံစံတိုင်း မှာ တချီ ပြီးအောင် လိုးပေးလိုက်တယ်။
ပြီးလို့ နားမှ သူက တရှုံ့ရှုံ့ ငိုတော့တယ်။ သူ က မဟုတ်တာတွေ လုပ်ထားခဲ့မိတယ် ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ကျနော်က အကုန်သိပြီးပြီ လို့ မပြောမိအောင် ပါးစပ်ကို ထိန်းထားရတယ်။ နို့မို့ ဆို ပြဿနာ က တမျိုး ပြောင်းသွားမှာ။ အာ့ ကြောင့် သူ ဇာတ်ကြောင်းပြန်ပြတဲ့ အခါ၊ သူ့ကို ပဲ သနားတယ်၊ ခွင့်လွှတ်တယ်။ အားပေးတယ်။
သူက ဂွမ်းဘုံ နဲ့ သရီးဆမ်း အကြောင်း ပြောပြတဲ့ အခါ ကျနော့် လီးက ပြန်မာလာခဲ့တယ်။ ကျနော်တို့ နောက် တချီ ပြန်ဆွဲ ဖြစ်ကြပြန်တယ်။ အဲဒီ အခါမှာတော့ သူ့ကို ကျနော့် လီး အရင် စုပ်ခိုင်း လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ဇာတ်ကြောင်း ဆက်ပြန်ခိုင်းတယ်။ ကြားထဲ မှာ ခနနားပြီး တချီ ထပ်ဆွဲလိုက်တယ်။ ကျနော် ကင်မရာထဲ မှာ မြင်သမျှ တွေကို သူပြန်ပြောပြတာမျို့ သူ့ ဘက်က ဘာမှ ထိန်ချန် မထားခဲ့ဘူး ဆိုတာ ကျနော် သိလိုက်တယ်။ ပြီးသွားတော့ ကျနော်က ငြိမ်ပြီး စဥ်းစား သလို လုပ်နေတယ်။ ချိုလေးက၊
“ချစ်လေး စိတ်မကောင်းပါဘူး ကိုကို၊ ချစ်လေး တောင်းပန်ပါတယ်။ ချစ်လေး အစ ကတည်းက ကိုက အဲဒီ ဇာတ်လမ်းကို မစသင့်ခဲ့တာပါ”
“ချစ်လေး ကလည်းကွာ ဘာလို့ တောင်းပန်စရာလိုလို့လဲ”
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ခနတာ ငြိမ်နေလိုက်ကြပြီးမှ၊
“ကိုကို တခု မေးမယ်။ ကိုကို ချစ်လေး ခံစားရတဲ့ အပြစ်ကျူးလွန်မိတယ်လို့ ခံစား ရတာတွေ၊ ရှက်တာတွေ၊ စိတ်ပျက်တာတွေ၊ ကို နားလည်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကာမ ကိစ္စ အရာတွေကျ တော့ရော၊ ချိုလေး ကျေနပ် မိတယ်မလား၊ အဲဒီ အပေါ် မှာ စိတ်အနေအထား ပြောင်းသွားတယ်မလား”
ချိုလေး က ခေါင်းညိမ့် ပြတယ်။
“အဲဒါ ဆိုရင် တောင်းပန်မနေနဲ့တော့၊ ချိုလေး အဲလို မျိုး မဖြစ်အောင် နောက်တမျိုး နဲ့ လုပ်လို့ ရတယ် ဆိုတာ သေခြာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး လုပ်ရပ် ကို မှားသွားတယ် မှန်တယ် လို့ ကိုကို မပြောချင်ဘူး။ ကိုကို ကိုယ်တိုင်လည်း ဆက်ခ် နဲ့ ပတ်သက်ရင် အမှား တွေလုပ်ခဲ့ မိတာပဲ”
“ကိုကို့ ကို အရမ်းချစ်တယ်”
ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် ဖက်ပြီး နမ်းမိပြန်တယ်။
“ကိုကို ချစ်လေးကို မေးစာ ရှိသေးတယ်၊ ရမလား”
“ကိုကို ကလည်း ကြိုက်တာ မေးတာ”
“ဘမြတ် ကြီးကို ချိုလေး စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လို သဘောထားလဲ”
ချိုလေး မျက်နှာ တည်သွားတယ်၊ မျက်နှာလည်း တဖက်ကို လွဲလိုက်တယ်။
“ကိုကို ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
“ဒီကိစ္စ ကို စတုန်း က အပျော် အပြက်၊ ဆက်ခ် သက်သက် ဆိုပြီး စခဲ့တာ ကိုကို သိတယ်။ဒါပေမဲ့ ကိုကို ချစ်လေးကို ဘယ်လို မှ သဘောထားကြောင့် မေးတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ချိုလေး က ဘမြတ် အနာတရ ဒုက္ခရောက် မှာ စိုးလို့ ကိုယ်တခါမှ မသိတဲ့ တစိမ်း ယောက်ျား နှစ်ယောက် ကို အလိုးခံခဲ့တယ်။ ကိုကို့ ကို အမှန်တိုင်း ဖြေကြည့်ပါ။ ဘမြတ် အတွက် ချိုလေး အဲလို လုပ်ပေးခဲ့တာ၊ သူ့ကို ချိုလေး စိတ်ထဲ ဘယ်လို သဘောထားလို့လဲလို့”
ချိုလေး က ကျနော့် မျက်လုံးတွေ ကို စိုက်ကြည့်လိုက်သလို ကျနော်ကလည်း သူ့ မျက်လုံးတွေကို ပြန်ကြည့် နေလိုက်တယ်။ သူ့ မျက်နှာက ဘာပြောရမှန်း မသိ ဖြစ်နေတယ်။ နောက်တော့ သူ့ မျက်နှာကို ကျနော့် ရင်ခွင်မှာ အပ်လိုက်ရင်း၊
“ချိုလေး မသိတော့ ဘူး ကိုကို ရယ်”
လို့ ပြောတယ်။ ကျနော် လည်း ယုံလိုက်ပါတယ်။
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့ တယောက် ဖက်ရင်း မှိန်းနေကြတုန်း မှာ သူ့ဖုံးက အသံမြည်လာတယ်။
“ဟဲလို ..အိုကေ..အိုကေ..”
ပြီးတော့ သူက ဖုံးကို ပိတ်လိုက်တယ်။
“ဘယ်သူလဲ”
“ဂွမ်းဘုံပါ၊ ဆေးရုံက ဖုံးဆက်တာ၊ ဘမြတ် နိုးလာပြီတဲ့”
“ချစ်လေး သွား ကြည့်ချင်လား”
“နိုးနိုး ရပါတယ်၊ ဆရာဝန်တွေ ရှိနေတာပဲဟာ”
ကျနော် အိပ်ယာက ထပြီး အဝတ်အစား ထဝတ်လိုက်တယ်။
“ကဲလာ ကိုကို လိုက်ပို့ပေးမယ်”
ချိုလေး က ကျနော့်ကို ကြည့် ပြီး ပထမတော့ မဲ့ပြုံးလေး ပြုံးတယ်၊ နောက်တော့ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေး တယောက်လို အားရ ပါးရ ပြုံးတယ်။
“အိုကေ”
လို့ ပြောပြီး အိပ်ယာပေါ် က ခုန်ထ လိုက်တယ်။
ပြီးပါပြီ။
