ရေမြေ့ရှင်၏နောက်ဆုံးဆန္ဒ (အပိုင်း ၁)

အပိုင်း(၁)

တောင်ဇာလီ၏ ပျောက်ဆုံးနေသောနိုင်ငံတော်

အရှေ့ဘက်ရှိ ကျွန်ုပ်တို့ ကောသာလ (Kausala) နိုင်ငံ၏အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံဟောင်းတစ်ခုဖြစ်သည့် တောင်ဇာလီပြည် (Taosali) သည် နရသီဟဒေဝ (Nrusingha Dav) ဟုဘွဲ့အမည်တွင်ရှိသည့်၊ ၎င်းတို့၏ ပထမဆုံးသောဘုရင်က စတင်တည်ထောင်နန်းတက်ခဲ့ကာ၊ အတော်အတန်သေးငယ်သည့် နိုင်ငံအသစ်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။

ယင်းနိုင်ငံ၏မြို့တော်ဖြစ်သည့်၊ သဝဏ္ဏဝါဠီ (Swarnavali) သည်ခမ်းနားသောမြို့တော်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်ဖြစ်သည်။ နရသီဟဒေဝမင်းကြီးသည် ပင်လယ်ကိုဖြတ်၍ အခြားသောတိုင်းနိုင်ငံများနှင့် ကုန်သွယ်မှုဆက်ဆံရေးကို ထူထောင်ခဲ့ပြီး ကုန်သည်များသည် စရာမ် (Siam)၊ ဘာလီ (Bali)၊ ရာကတဒီပ (Jataka) နှင့် မောလဒီပ (Maldives) တို့အထိကူးလူးဆက်ဆံမှုများရှိခဲ့ဖူးသည်။

နရသီဟဒေဝ မင်းကြီးမှာသက်ဆိုးတော့မရှည်ရှာပေ AD 1205 ခုနှစ်တွင်သူ၏အချိန်မတန်ပဲနတ်ပြည်စံ၍ကွယ်လွန်သွားမှုက အသက်၁၉နှစ်သာရှိသေးသောသူ၏သားတော် အိမ်ရှေ့မင်းသား အဓိယဒေဝ (Aditya Dev) ကိုနန်းတက်စေရန်ဖန်တီးလာခဲ့သည်။

အဓိယဒေဝဘုရင်ငယ်ကိုသူ၏ တောင်ဇာလီ နိုင်ငံသား၊ တိုင်းသူပြည်သားများကအလွန်ကြည်ညိုပြီးချစ်မြတ်နိုးကြလေသည်။
နန်းတက်ဘိသိက်ခံပြီး တစ်နှစ်မျှအကြာတွင် သူသည် သူ၏ချစ်လှစွာသော နန်းဆက်မျိုးနွယ်မင်းသမီးတစ်ပါးဖြစ်သူ စာရုဝတီ (Charuvati) နှင့်ထိမ်းမြားလက်ထပ်လိုက်ပြီး မိဖုရားခေါင်ကြီးအဖြစ်တင်မြှောက်လိုက်သောအခါတွင်တစ်တိုင်းပြည်လုံး ရွှင်မြူးဝမ်းမြောက်ခဲ့ထောပဏာပြုကြလေကုန်သည်။

ဘုရင် အဓိယဒေဝနှင့် နှင့် မိဖုရား စာရုဝတီ တို့၏ အချစ်သည် ဒဏ္ဍာရီဆန်လှပေသည်။ ဘုရင်ငယ်သည် အသက်အရွယ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသော ကြံ့ခိုင်သန်စွမ်းမှု၊ ချောမောလှပမှုနှင့်အတူ၊အကြင်နာတရားပြည့်စုံကာ၊ လိမ္မာပါးနပ်သောပညာရှိတစ်ဦးလည်းဖြစ်သည်။
မိဖုရားခေါင်ကြီး၏ စာရုဝတီ၏အလှတရားနှင့် ကရုဏာတရားကလည်း တုနှိုင်း၍မရ။ သူတို့၏အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် တောင်ဇာလီတိုင်းပြည်သည် ပို၍မြင့်မားသောအခြေအနေသို့ရောက်သည်အထိ အောင်မြင်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ခဲ့သည်။

မိဖုရားခေါင်ကြီး စာရုဝတီသည် သက္ကရာဇ် 1234 ခုနှစ်တွင် နတ်ပြည်စံ၍ကွယ်လွန်သွားပြန်သည်။ သူမကွယ်လွန်ခြင်းသည် တောင်ဇာလီဎြည်သူအများနှင့်အတူ အဓိယဒေဝ ဘုရင်မင်းမြတ်၏နှလုံးသည်းပွတ်ကိုပါ ကြေကွဲစေခဲ့ရလေသည်။ ဘုရင်မင်းမြတ်သည် သူ၏ချစ်လှစွာသော မိဖုရားကြီးအား အောက်မေ့ခြင်းအထိမ်းအမှတ်အဖြစ်ဖြင့် သဝဏ္ဏဝါဠီ မြို့တော်နှင့်မလှမ်းမကမ်းရှိပင်လယ်ကမ်းစပ်တွင်၊ ခမ်းနားသော ဗိမ္မာန်တော်ကြီးကို ဆောက်လုပ်ရန် စိမံတော့သည်။ ဤချစ်ခြင်းမေတ္တာ အထိမ်းအမှတ်ဗိမ္မာန်တော်တည်ဆောက်ရန်အတွက်၊ နိုင်ငံတဝှမ်းမှ ဗိသုကာပညာရှင်များနှင့် လက်သမားအကျော်အမော်များအား ဖိတ်ကြားပြီးတာဝန်ပေးအပ်ခဲ့သည်။

နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင်တော့ ဘုရားကျောင်းဗိမ္မာန်ကြီးတည်ဆောက်ပြီးစီးခဲ့ပြီးလျှင်၊ ဘုရင်ကြီးနှင့်မိဖုရားကြီးတော်ဝင်စုံတွဲ၏ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်အထိမ်းအမှတ်နေ့တွင် ဘုရားကျောင်းကို တရားဝင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။
ထိုနေ့ကိုပင် ဘုရင်နှင့် ကွယ်လွန်သူ မိဖုရားတို့၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအထိမ်းအမှတ်ကိုဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် နှစ်စဉ် ပွဲတော်တစ်ခုအဖြစ် ကျင်းပရန်ကြေငြာပေးခဲ့သည်။ တောင်ဇာလီတိုင်းအနှံ့အပြားမှလူများသည် ဗိမာန်တော်ကြီးအတွင်း၌ကျင်းပသည့် ဤကြီးကျယ်ခမ်းနားသောပွဲတော်ကြီး၏တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအဖြစ် နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း သဝဏ္ဏဝါဠီသို့ ခရီးသွားကြလေသည်။

သက္ကရာဇ် 1256 ခုနှစ်တွင် တောင်ဇာလီသည်အလွန်အမင်း ထိတ်လန့် တုန်လှုပ် ခြောက်ခြား၊ ကြေကွဲဖွယ်အဖြစ်ဆိုးကြီးနှင့်ကြုံခဲ့ရလေတော့သည်။
ဘုရင်ကြီးနှင့်မိဖုရားကြီးတို့၏ချစ်မေတ္တာအထိမ်းအမှတ်ဗိမ္မာန်ဘုရားကျောင်းကြီးတွင်နှစ်ပတ်လည်ပွဲတော်ကြီးကျင်းပနေစဉ်အတွင်း၊ ညဘက်တွင် သဝဏ္ဏဝါဠီသို့ တိတ်တဆိတ်ဝင်ရောက်လာသော ပင်လယ်ဓားပြများ၏ တိုက်ခိုက်စီးနင်းခြင်းကို ခံလိုက်ရလေသည်။ ပင်လယ်ဓားပြများသည် သေစေလောက်သော လက်နက်များအပါအဝင်ပြင်းထန်စသာလက်နက်ကြီးများဖြင့်စွဲကိုင်ပစ်ခတ်တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြပြီး၊ သဝဏ္ဏဝါဠီမြို့တော်ကြီးတစ်ခုလုံးတွင် အစုလိုက်အပြုံလိုက် သတ်ဖြတ်မှုကြီးတစ်ခု၏ဘေးဒါဏ်ကိုခံလိုက်ရသည်။

ပင်လယ်ဓားပြများသည် မြို့တော်ကို လုယက်ဖျက်ဆီးပြီး အဖိုးတန်ရတနာရွှေငွေများစွာကို လုယက်ယူငင်သယ်ဆောင်သွားကာ သဝဏ္ဏဝါဠီမြို့တော်အား ဖျက်စီးပစ်ခဲ့၍ မီးလောင်ပြင်အဖြစ်ထားရှိခဲ့ကြသည်။
လူအရေအတွက်အနည်းသာလျှင်လွတ်မြောက်အသက်ရှင်လျက်ကျန်ရှိရစ်ခဲ့နိုင်ကြလေသည်။

ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်လာသော တောင်ဇာလီဘုရင်အဓီယဒေဝနှင့် သူ၏အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သော နိုင်ငံသားများကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အရှေ့ကောသာလ (Kausala) တိုင်း၏ဘုရင်ကြီး အရိယမိတ္တ (Aryamitra) မှ ကောသာလတိုင်းအတွင်းတွင်ခိုလှုံခွင့်ပေးထားပါသည်။

သို့သော်..ကံမကောင်းအကြောင်းမလှစွာဖြင့်ပဲ အဓိယဒေဝဘုရင်မင်းမြတ်သည်၊ ပင်လယ်ဓားပြများနှင့်ဆင်နွှဲခဲ့သည့်တိုက်ပွဲတွင် ပြင်းထန်သောဒဏ်ရာများရရှိခဲ့ပြီး မကြာမီမှာပဲ သေဆုံး၍ နတ်ရွာသို့လားတော်မူသွားခဲ့လေသည်။
ယင်းနောက်တွင်တော့၊ တောင်ဇာလီပြည် နန်းဆက်သည်အမွေဆက်ခံသူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှမရှိတော့ပဲ၊ တောင်ဇာလီဘုရင်များ၏ အမျိုးအနွယ် မှာပြီးဆုံး မင်းဆက်ပြတ်သွား၍ပြီး၊ တောင်ဇာလီတိုင်းနိုင်ငံကြီးသည် ကမ္ဘာပေါ်မှ ထာဝရ ဆုံးရှုံးပျက်ပြယ်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ရတော့သည်။

နောက်ဆယ်စုနှစ်အနည်းငယ်အတွင်း၊ ကောသာလပြည့်ရှင် အရိယမိတ္တမင်းသည် တောင်ဇာလီနှင့်သဝဏ္ဏဝါဠီကိုပြန်လည်သိမ်းသွင်းထူထောင်နိုင်ရန်အကြံအစည်ဖြင့် လေ့လာစုံစမ်းထောက်လှမ်းရေး၊ ကင်းထောက်ကော်မရှင်အဖွဲ့နှင့်သုတေသနပြုသူများ၊ စစ်သည်များကို သီးခြားကာလတစ်ခုစီတွင်၊ သုံးကြိမ်တိုင်တိုင်စေလွှတ်၍ စူးစမ်းရှာဖွေလေ့လာစေရန်၊ ပို့လွှတ်လိုက်သော်လည်း ထိုစုံစမ်းရေးအဖွဲ့များမှ တစ်ဦးတလေမှတောင်၊ ကောသာလသို့မည်သည့်အခါမှပြန်လည်ရောက်ရှိခြင်းမရှိကြတော့ပေ။ လိုက်လံရှာဖွေသောအဖွဲ့များမှာလည်းထပ်မံပျောက်ဆုံးကုန်ကြလေသည်။ သွားသမျှအဖွဲ့များအားလုံးအတွက်ဘာသတင်းမှထပ်မံမကြားကြရတော့ပေ။

နောက်ပိုင်းကာလများတွင်တော့၊ ပျောက်ဆုံးနေသော၊ တောင်ဇာလီတိုင်းနှင်မြို့တော်သဝဏ္ဏဝါဠီသည် ၎င်း၏အစုလိုက်အပြုံလိုက် သတ်ဖြတ်ခံခဲ့ရသော နိုင်ငံသားများ၏ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော စိတ်ဓာတ်များဖြင့် ကျိန်စာတိုက်ခံခဲ့ရကြောင်း၊ ကောလာဟလများထွက်ပေါ်လာခဲ့ပြီးသည့်နောက်၊ ခေတ်အဆက်ဆက်နောက်ထပ်လေ့လာရေးစူးစမ်းရေးအဖွဲ့များ မပို့တော့ကြတော့ပါ။

ကောသာလတွင်ရှိစဥ်၊ တောင်ဇာလီဘုရင် အဓိယဒေဝ၏ သေအံ့မူးမူးအချိန်တွင်ဖွင့်ဟခဲ့သောဆန္ဒဆုတောင်းမှာ၊ သူ၏အရိုးပြာများကို သဝဏ္ဏဝါဠီ ရှိ ဘုရားကျောင်းဗိမာန်တော်၏ဘေးရှိ ပင်လယ်ထဲတွင် ဖြန့်လွှင့်ကျဲချပေးစေလိုပြီး သူ၏ချစ်ဇနီးဖြစ်သူမိဖုရားကြီး စာရုဝတီနှင့် ဘဝအဆက်ဆက်တွင်ပြန်လည်ဆုံစည်းနိုင်စေရန် ဖြစ်ဆုတောင်းခဲ့သည်။

ကံမကောင်းစွာနဲ့ပဲ တောင်ဇာလီပြည့်ရှင် ဘုရင်ကြီး အဓီယဒေဝ၏ နောက်ဆုံးဆန္ဒဆုတောင်းမှာ၊ ယနေ့ထိတိုင်အောင် မပြည့်ခဲ့သေးရှာပါပေ။

(- စာမျက်နှာ ၈၄၇၊  ကောသာလတိုင်းရာဇဝင်
သက္ကရာဇ် 1770။ ကောသာလ၊ အိန္ဒိယ)
××××××××××××××××××××××××××××××××

မြဝတ်မုံသည် ကောင်းမြသွင်အားသမိုင်းစာအုပ်ပါအချက်အလက်၊ အကြောင်းအရာများကိုအတန်ငယ်ကျယ်လောင်စွာဖတ်ပြခဲ့ပြီးနောက်၊ကောသာလ၏ လေးလံလှသောသမိုင်းကြောင်းစာမူစာအုပ်ကြီးကို၊ စားပွဲပေါ်သို့ချလိုက်လေ၏။ သူတို့သည် ကောသာလ (Kausala) နန်းတော်၏ မော်ကွန်းတိုက် (နိုင်ငံတော်ရာဇဝင်စာကြည့်တိုက်တော်) အတွင်း၌ ရှိနေကြခြင်းဖြစ်သည်။

ဒေါက်တာမြဝတ်မုံနှင့် သူမ၏သား ကောင်းမြသွင်တို့သည် အိန္ဒိယနိုင်ငံရှိ၊ အရှေ့အိန္ဒိယ (East India) ရှေးဟောင်းသုတေသနတူးဖော်ရေးကုမ္ပဏီ မှစာချုပ်ဖြင့်ငှားထားသောကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းများဖြစ်သည်။ သူတို့၏ပရော်ဖက်ရှင်နယ်လုပ်ငန်းမှာ ရှေးဟောင်းသုတေသနပညာရှင်များဖြစ်ကြသည်။

အရှေ့အိန္ဒိယကုမ္ပဏီသည်သီးခြားလွတ်လပ်သော၊ အစိုးရမဟုတ်သည့်အဖွဲ့အစည်း (NGO) တစ်ခုဖြစ်ပြီး။ အိန္ဒိယနိုင်ငံအတွင်းလွတ်လပ်သောရှေးဟောင်းသုတေသနလုပ်ငန်းများဆောင်ရွက်နေခြင်းဖြစ်သည်။
အိန္ဒိယအရှေ့ပိုင်းရှိ ရှေးယခင်နိုင်ငံတော် ကောသာလ (Kausala) သည် ၎င်း၏နောက်ဆုံးဘုရင်မင်းဆက်ပြတ်သွားပြီးနောက်၊ မကြာသေးမီက အိန္ဒိယအစိုးရပိုင်ရှေးဟောင်းသုတေသနဌာန၏လေ့လာရှာဖွေမှုအောက်တွင်ရောက်ရှိနေရာ၊ နိုင်ငံတော်အနေဖြင့်၊ အထူးကျွမ်းကျင်ပညာရှင်များဖြစ်သည့်၊ NGO အဖွဲ့အစည်းများနှင့်ချိတ်ဆက်၍၊ ရှေးဘုံဗိမာန်များ၊ အထိမ်းအမှတ်အဆောက်အအုံများ သို့မဟုတ် ဘုရားကျောင်းများတွင် ဝှက်ထားနိုင်သည့်၊ ရှေးဟောင်းသမိုင်းအမွေအနှစ်ပစ္စည်းများ၊ ရတနာအရင်းအမြစ်များကို ရှာဖွေတွေ့ရှိရန်နှင့် သတင်းပို့ရန်အတွက် စာချုပ်ချုပ်ဆိုပြီး နိုင်ငံတော်နှင့်ပူးတွဲ အော်ပရေးရှင်းပြုလုပ်စေခြင်းဖြစ်သည်။

မြဝတ်မုံနှင့်ကောင်းမြသွင်တို့ကို ကျွမ်းကျင်ရှေးဟောင်းသုတေသန ပညာရှင်များအဖြစ်အရှေ့အိန္ဒိယကုမ္ပဏီက အော်ပရေးရှင်းအတွက် ခေါ်ယူခန့်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
သူတို့သားအမိ အိန္ဒိယသို့ဘယ်လိုရောက်ရှိနေကြပါသလဲ။ ဒါကိုလည်းရှင်းပြရပေဦးမည်။
×××××××××××××××××××××××××××××××××

သူမနာမည်က ပရော်ဖက်ဆာဒေါက်တာမြဝတ်မုံ

မြန်မာ့ရှေးဟောင်းသုတေသနဦးစီးဌာန ၏ညွှန်ကြားရေးမှူးအဆင့်ဖြစ်သည့်အပြင်၊ မြန်မာ့ရှေးဟောင်းအဆောက်အအုံများဖော်ထုတ်ရေးနှင့်တူးဖော်ရှာဖွေရေးဌာနခွဲကြီး၏ research ကြီးကြပ်ရေမှုးလည်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်သမိုင်းဌာနတွင်ရှေးဟောင်းသုတေသနဆိုင်ရာပညာရပ်များကိုအချိန်ပိုင်းပို့ချပေးနေသောပါမောက္ခဆရာမတစ်ဦးလည်းဖြစ်လေသည်။

သူမကရန်ကုန်တက္ကသိုလ်တွင် သမိုင်းအ
ဓိကဖြင့်ကျောင်းပြီးခဲ့ပြီး ဝိဇ္ဇာဘွဲ့အပြင် မဟာဝိဇ္ဇာဘွဲ့ကိုပါရှေးဟောင်းသုတေသနအထူးပြု စာတမ်းတင်ပြီး ရရှိခဲ့သည်။ မိဘများကတတ်နိုင်သူများဖြစ်ရာ။ UK ရှိ ဟားဗတ်တက္ကသိုလ်အထိပင်သွားရောက်၍ သူကျွမ်းကျင်သည့်ပညာရပ်ဖြင့် ပရော်ဖက်ဆာ၊ ဒေါက်တာဘွဲ့ကိုရယူနိုင်ခဲ့ပြန်သည်။

သူမသည် မဟာဝိဇ္ဇာတန်းတက်၍ စာတမ်းတင်ကျမ်းပြုနေစဥ်မှာပင်၊ သူမလိုပဲ MAကျမ်းပြုနေသူ တစ်မေဂျာထဲ၊ တစ်ကျောင်းထဲ၊ တစ်တန်းထဲသား ဖြစ်သူ ကိုမောင်မောင်သွင်နှင့် တကောင်း၊ ဗိဿနိုး၊ သရေခေတ္တရာ၊ ဟန်လင်းစသည့် မြို့ဟောင်းများတွင်၊ အတူတူ တူးဖော်မှတ်သား စာတမ်းပြုကြရင်းမှ ရည်ငံငြိစွန်းမိကြလေသည်။ ဝါသနာတူများဖြစ်ကြ၍တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက်လည်းအလွန်ချစ်မိသွားကြသည်မှာမခွဲနိုင်မခွာရက်ပင်ဖြစ်သည်။ တပူးတွဲတွဲသွားလာနေထိုင်ကြရင်းက၊ စာတမ်းမပြီးခင်၊ မဟာဝိဇ္ဇာဘွဲ့မယူမီခင်မှာပင်၊ ကိုယ်ဝန်ရှိလာသဖြင့်တောင်းရမ်းလက်ထပ်လိုက်ကြရသည်။

သူမ UKမှာ Ph.D သွားတက်တော့ သားလေးကောင်းမြသွင်ကိုအဖိုးအဖွားများဖြစ်သောမြဝတ်မုံ၏ မိဘများနှင့်ပင်ထားခဲ့ရသည်။ သူမ Ph.D ဘွဲ့ရပြီးမြန်မာပြည်ပြန်လာတော့၊ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမောင်မောင်သွင်က ယဥ်ကျေးမှုဝန်ကြီးဌာန ရှေးဟောင်းသုတေသနဦးစီးဌာနမှာ လက်/ညွှန်ရာထူးပင်ရနေပေပြီ၊ သူမပြန်ရောက်တော့သူမလို UK ဘွဲ့ရပရော်ဖက်ဆာမတစ်ယောက်အတွက်ကတော့ ရှေး/သု ဌာနက welcome ပါပဲ။

ဌာနမှာသူတို့လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးရာထူးတွေအဆင့်ဆင့်တက်ကြသည်။ ဝါသနာပါရာ ရီဆာ့ချ်သုတေသနလုပ်ငန်းများကိုမြို့ဟောင်းများတွင် အတူဆက်လုပ်ကြသည်။ တခါတရံ လစာမဲ့ခွင့်ရက်ရှည်ယူ၍ အီဂျစ်၊ ရောမနှင့်၊ အန်ကောဝပ်တို့အထိပြည်ပသုတေသနခရီးခြေဆန့်ကြသည်။  ခရီးအများစုကတော့မြန်မာနိုင်ငံထဲမှာပါပဲ။ သူတို့က အမေရိကန်က ရှေးဟောင်းသုတေသနပညာရှင်၊ ဒေါက်တာအင်ဒီယာနားဂျုံးကိုအားကျလို့ထင်သည်။ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းသိုက်ရှာဖွေရေးစွန့်စားခန်းခရီးတွေကို မကြာခဏထွက်လေ့ရှိကြသည်၊ သူတို့အတွက်ကတော့လေ့လာစရာတွေကမကုန်နိုင်မခမ်းနိုင်ပါဘဲ။

သားလေးကောင်းမြသွင်ဆယ်တန်းအောင်တော့၊ ဒီအဖေ၊ ဒီအမေရဲ့သားပီပီ၊ သမိုင်းမေဂျာကိုပဲယူသည်။ အလယ်တန်းအထက်တန်းကျောင်းသားဘဝထဲကကျောင်းပိတ်ချိန်တွေမှာ အဖေ၊ အမေတို့နဲ့အတူ မြို့ဟောင်းတွေကိုလိုက်တူးခဲ့ဖူးတော့ ။ ကောင်းမြသွင်အဖို့ဝါသနာရော၊ သွေးရော၊ ပိုးကပါ နက်နက်နဲနဲအခြေတည်နေပြီလေ။

မနှစ်တစ်နှစ်ကတော့ မြဝတ်မုံကညွှန်မှူး၊ ဦးမောင်မောင်သွင်က။ ဒုညွှန်မှူးအဆင့် ရာထူးတွေတက်ခဲ့ကြသည်။ သူမကPh.D ဆိုတော့ယောက်ျားကိုကျော်တက်သွားခြင်းပါ။ ကောင်းမြသွင်ကလည်းကျောင်းပြီးစဘွဲ့ရပညာရှင် ပူပူနွေးနွေးလေးဖြစ်လာတော့၊ သူမတို့၏ဌာနမှာပဲ အလုပ်ခေါ်သွင်းပေးထားလိုက်သည်။ သူမ၏သုတေသနလက်ထောက်အဖြစ်၊ ကွင်းဆင်းတာတွေမှာတောက်လျှောက်လိုက်ပေးနေရသည်။ ငယ်ငယ်ထဲကလိုက်နေကျဖြစ်လို့ကောင်းမြတ်သွင်အတွက်တော့အကင်းပါပဲ။

သူတို့မိသားစုဘဝကအခုအထိတည်ငြိမ်နေဆဲပျော်ရွှင်ဖွယ်ကောင်းနေဆဲပါ။ ဒါပေမယ့်အစစအရာရာအမြဲမရှိသောအနိစ္စတရားတွေမို့မထင်မှတ်တဲ့အချိန်ပိုင်းမှာ သူတို့ဘဝကမုန်တိုင်းထန်လာခဲ့ရတော့သည်။
—————————————–

အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၂)

လွန်ခဲ့သည့်နှစ်အနည်းငယ် ၂၀၁၉ ခုနှစ်ကဖြစ်သည်။ မြဝတ်မုံ၏ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမောင်မောင်သွင်နှင့် သူ၏သုတေသနအဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည် တောင်တွင်းကြီးမြို့နယ်ရှိဗိဿနိုးမြို့ဟောင်းတွင် အသစ်တွေ့ရှိလာသောသုတေသနမှတ်တမ်းများအရ၊ မြို့တော်လျှို့ဝှက်စွာကျန်ရှိနေသေးသော၊ တောအုပ်နှင့်တောင်ကုန်းများဖုံးလွှမ်းလျက်ရှိသည့်၊ အစိတ်အပိုင်းမြို့ကွက်ကိုစံနစ်တကျတူးဖော်လေ့လာရန်ထွက်ခွာခဲ့ကြသည်။

ထိုရှာဖွေတူးဖော်လေ့လာရေးခရီးတွင် ဒေါက်တာမြဝတ်မုံရော၊ သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်တို့ပါလိုက်ပါနိုင််ခြင်းမရှိပေ။ ထိုအချိန်တွင်ရှေး/သုဦးစီးဌာနအနေဖြင့်ပြင်သစ်နိုင်ငံတွင်ဖိတ်ခေါ်ကျင်းပသောဖိုရမ်နှင့်စာတမ်းဖတ်ပွဲသို့တက်ရောက်ရန်ဖိတ်ကြားခံရသဖြင့်ဌာနကိုယ်စားတက်ရောက်ခဲ့ရလေသည်။ ကောင်းမြသွင်ကိုလည်းသူမ၏ဒီလီဂိတ် (တက်ရောက်သူအဖွဲ့) တွင်လက်ထောက်အဖြစ်ခေါ်သွားခဲ့လေသည်။

ဦးမောင်မောင်သွင်တို့၏တောင်တွင်းကြီး၊ ဗိဿနိုးတူးဖော်ရေးအဖွဲ့မှာပထမရက်သတ္တအပတ်တွင် ဘာမှအခက်အခဲမရှိသော်လည်း နောက်ထပ်ဆက်လက်တူးဖော်သည့်ဒုတိယမြောက်အပတ်တွင် ဘာအမှားအယွင်းရှိသည်မသိပေ။ ထိုမြို့ဟောင်းရှာဖွေရေးဆိုက်ကွက်အသစ်နေရာကားတောကြမ်းလှသည်။ သူတို့သည် လုပ်နေကျထုံးတမ်းစဥ်လာအတိုင်း ဆိုက်တူးဖော်ရေးမစမီနေ့တိုင်းပင် ပိုင်ရာဆိုင်ရာများနှင့်အစောင့်အရှောက်များကိုပွဲထိုးပေး၍ပူဇော်ပသခွင့်တောင်းခဲ့ငသာ်လည်း၊ ဒုတိယအပတ်ဒုတိယမြောက်နေ့တွင်တူးဖော်ကွက်အမှတ်၄၅မှ တွေရှိရသောဂူလှိုဏ်အတွင်းဝင်ရောက်စစ်ဆေးမှတ်တမ်းယူစဥ်၊ ဆေ့ဖ်တီးအထောက်အကူအစီအစဥ်များပြလုပ်ထားသည့်ကြားမှလုံးဝပြိုကျနိုင်ခြေမရှိဟုအထပ်ထပ်စစ်ဆေးပြီးမှဝင်ခဲ့သောလှိုဏ်မှာ၊ မမျော်လင့်ပဲပြိုကျခဲ့သဖြင့်ဦးမောင်မောင်သွင်အပါအဝင်၊ ဂူလှိုဏ်ထဲသို့ဝင်သွားသူ ရှေး/သု ဝန်ထမ်းလေးဦးမှာ လှိုဏ်ပြိုသောမြေသားများအောက်တွင် ပိမိ၊ ပိတ်မိနေကြသည်။  ကယ်ဆယ်ရေးအစီအစဥ်များအမြန်လုပ်ရ၍ကယ်ထုတ်နိုင်ကသော်လည်းဦးမောင်မောင်သွင်မှာအသက်ပါမလာတော့ချေ။

ထူးဆန်းသည်မှာကျန်သည့်ဝန်ထမ်းသုံးဦးက၊ ဘာမှမဖြစ်ပဲ ကံမကောင်းစွာဖြင့်ဥိးမောင်မောင်သွင်တစ်ဦးထဲသာထိခိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နောင်တစ်ချိန်တွင်ထိုနေရာသို့ပြန်လည်ပြီးဆက်လက်တူးဖော်စုံစမ်းခဲ့ရာ ဦးမောင်မောင်သွင်မှာ လှိုဏ်ပြိုစဥ်တွင် ခန်းမ၏နံရံတစ်ခုတွင်ကပ်လျက်တပ်ဆင်ထားသောကျောက်စာ၊ကျောက်ချပ်တစ်ခုဖြင့်ပိမိ၍သေဆုံးခဲ့ရခြင်းဖြစ်ပြီး၊ နောင်တွင်ထိုကျောက်စာချပ်ကြီးကိုသုတေသနဌာနစမ်းသပ်ခနးတွင်သမိုင်းအထောက်အထားများအရလေ့လာကြရာ၊ ၎င်းကျောက်စာမှာပန်ထွာဘုရင်မရေးထိုးခဲ့သောကျောက်စာချပ်ဖြစ်ကြောင်း၊ ရှာဖွေတွေ့ရှိရလေသည်။

ထိုသို့ဦးမောင်မောင်သွင်၏တူးဖော်ရေးဆိုက်မတော်တဆမှုဖြစ်ပွားနေစဥ်တွင် ဒေါက်တာမြဝတ်မုံနှင့် ကောင်းမြသွင်တို့သားအမိမှာပါရီမြို့စာတမ်းဖတ်ပွဲတွင်ပင်ရှိနေသေးသည်။ အဲဒီနေ့ကကံအားလျော်စွာစာတမ်းဖတ်ပွဲနောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်လေရာ၊ သူတို့ဒီလီဂိတ်အဖွဲ့သည်နောက်နေ့များတွင် ပြင်သစ်ပြည်အတွင်းဆက်လက်လေ့လာရန်ရှိသော်လည်း။ မြန်မာပြည်မှလှမ်း၍အကြောင်းကြားချက်ကြောင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ဈာပနအတွက် နောက်တစ်နေ့တွင်ပင်ပြန်လာခဲ့ကြရလေသည်။

မြဝတ်မုံမှာရင်ကွဲပက်လက်ဖြစ်လျက် သူမ၏ဘဝတွင်ယခုခဲ့သို့ မမျှော်လင့်ပဲအပြောင်းလဲကြီးပြောင်းလဲပြီး၊ ခင်ပွန်းသည်ရုတ်တရက်ဆုံးရှုးလိုက်ရသည်ကို ဝမ်းနည်းမဆုံးဖြစ်ခဲ့သည့်အပြင်၊ အဖြစ်အပျက်ကိုမယုံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သူ့မဘဝအတွက်တော့ရွှေတောင်ကြီးပြိုခဲ့လေပြီဖြစ်သည်။ ကိုမောင်မောင်သွင်သည်သူမနှင့်စိတ်တူ၊ ကိုယ်တူ၊ဝါသနာတူဘဝလက်တွဲဖော်ဖြစ်သည်။

သူမ၏ခင်ပွန်းကိုသူမအရမ်းချစ်သည်။ သူသည်သူမ၏နှလုံးသည်းပွတ်ဖြစ်လေသည်။ ပထမပိုင်းရက်များအတွင်းသူမအဖို့ငိုကြွေး၍မပြီးနိုင်တော့။ သူမယောက်ျားကို နေ့စဥ်နေ့တိုင်းတမ်းတ၍သတိရနေလေသည်။ ဒါပေမယ့်သူမ ကျဆုံး၍မဖြစ်၊ ကြံ့ခိုင်မှဖြစ်မည်။ သူမတွင်သူမယောက်ျား၏ကိုယ်ပွားသားလေးတစ်ယောက်ရှိသေးသည်မဟုတ်ပါလား။ သူမသားကိုသူမပြုစုပျိုးထောင်ပေးရပေဦးမည်။ သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်တစ်ယောက်မှာလည်း၊ ဖခင်ဖြစ်သူကိုဆုံးရှုံးလိုက်ရသဖြင့်ဝမ်းနည်း၍မဆုံးနိုင်ခဲ့ပေ။

သားလေးကောင်းမြသွင်သည်မိခင်နှင့်ဖခင်တို့၏သွေးအပြည့်ပါ၍ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများအပေါ်ရှာဖွေစူးစမ်းလေ့လာမှုဝါသနာအထုံက၊ သူ့ဖခင်ကဲ့သို့ကြီးမားလှသည်။ သူ့မ၏သားကိုသူ့ဖခင်ကဲ့သို့ဖြစ်လာစေရန်သူမလက်တွဲခေါ်ပေးရပေဦးတော့မည်။ ယခုတော့သူတို့သားအမိနှစ်ဦးထဲ ခင်ပွန်းသည်ထားပစ်ခဲ့သောဘဝကိုဖြတ်သန်းရဦးတော့မည်။ သူမအတွက်တော့ဆုံးရှုံးမှုတစ်ခုအကြားမှကံကောင်းမှုတစ်ရပ်ကတော့၊ ခင်ပွန်းနှင့်ပုံတူကိုယ်ပွားအပြင်။ ဝါသနာပါတူသူသားလေးတစ်ယောက်အနားမှာရှိနေခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

ဒါပေမယ့်သူတို့ဘဝကိုအကြီးအကျယ်ရိုက်ခတ်ပြောင်းလဲစေမည့်ဒုက္ခအစဥ်အဆက်များကဒါနဲ့ပင်ရပ်မသွားပေ။ ဒါကအစပင်ရှိသေးသည်။နောက်တစ်နှစ်အကြာတွင်တော့ တစ်ကမ္ဘာလုံးတွင်ရော မြန်မာနိုင်ငံမှာပါအထိုးနှက်ခံရသည့် ဝူဟန်ဗိုင်းရပ်စ်ခေါ် (COVID19) ကပ်ရောဂါဆိုးကြီးကပြန့်ပွားကူးစက်လာပြန်သည်။ ပထမလှိုင်း၊ ဒုတိယလှိုင်း၊ အသီးသီးတွင်ပြင်းထန်လှသောရောဂါကူးစက်မှုကြောင့်၊ တစ်နယ်မြေနှင့်တစ်နယ်မြေ တစ်အိမ်နှင့်တစ်အိမ်ကူးလူးဆက်ဆံခွင့်မရပဲ၊  လော့ခ်ဒေါင်းချ၍၊ အိမ်တွင်ပင်နေကြရလေရာ။ သားအမိနှစ်ယောက်မှာအခြားဆွေမျိုးမိဘများအိမ်သို့ပင်မသွားနိုင်ကြပဲ နှစ်ဦးတည်းအဖော်လုပ်၍တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးအပြန်အလှန်စောင့်ရှောက်ပြုစုပြီးနေလာကြရရင်း၊ သားအမိနှစ်ယောက်အကြားသံယောဇဥ်နှင့်ချစ်ချင်းမေတ္တာများကပိုမိုရစ်နှောင်ဖွဲ့ကာခိုင်မြဲကြီးထွားလာခဲ့ရသည်။ ဒီလိုနေလာကြရင်းရောဂါတွေအနည်းငယ်လျော့ပါးသွားတော့သူတို့ဌာနတွင်ပြန်၍ ရုံးမှာတစ်လှည့်၊ အိမ်မှာတစ်လှည့် (work from home) လုပ်ရင်းသူတို့ဝါသနာပါရာလုပ်ငန်းများကိုပြန်လည်စတင်ခဲ့ကြသည်။

နောက်တစ်နှစ်ကူးခဲ့၍ ၂လပိုင်းမှာတွင်ပင် မြန်မာနိုင်ငံတစ်နိုင်ငံလုံး နိုင်ငံအလွန်ကြီးမားသည့်နိုင်ငံရေးအပြောင်းအလဲကြီးဖြစ်လာခဲ့ပြန်သည်။  ဒီတစ်ခါဒုက္ခကသူမတို့သားအမိတင်သာမဟုတ်တော့၊ မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံးရှိနိုင်ငံသားအားလုံးအတွက်လွတ်လပ်သည့်ဒီမိုကရေစီဆုံးရှုံးခဲ့ရသည့်အပြောင်းအလဲကြီးဖြစ်ခဲ့သည်။ နိုင်ငံအတွင်းပြောင်းလဲလာသောအုပ်ချုပ်ရေးစနစ်ကိုအများစုက တွန်းလှန်တော်လှန်မှုများနိုင်ငံနှင့်အဝှမ်းရှိလာခဲ့ရာ၊ အစိုးရဝန်ထမ်းများထဲတွင်ပင် ပုံစံမကျသောအုပ်ချုပ်ရေးကိုတော်လှန်ဆန့်ကျင်သည့် (CDM) ဆိုသည့်လှုပ်ရှားမှုကအထူးကျယ်ပြန့်စွာခေတ်စားလာရာ၊ အစိုးရဝန်ထမ်းဌာနများအားလုံးထဲတွင်ရိုက်ခတ်လာခဲ့သည်။

မြဝတ်မုံတို့သားအမိမှာလည်းအေးချမ်း၊ တရားမျှတ၍ တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးမှုကိုလိုလားသည့်ပြည်သူထဲကပြည်သူများဖြစ်လေရာ CDM လှုပ်ရှားမှုကြီးတွင်ပါဝင်ခဲ့လေတော့သည်။
သူတို့အနေဖြင့်ယုံကြည်ချက်ဖြင့်တော်လှန်ရေးအတွက် ဝင်ရောက်ပါဝင်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း၊ လက်ရှိအုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့အစည်းကမူ CDM ပြုလုပ်သူများကို ခြေရာခံ၍လိုက်လံဖမ်းဆီးအရေးယူလာသောအခါ၊ သူမတို့သားအမိနှစ်ယောက်စလုံး၊ လွတ်မြောက်နယ်မြေများရှိရာသို့ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်လာခဲ့ကြရသည်။

သူတို့ကစစ်ကိုင်းတိုင်းနှင့်ချင်းပြည်နယ်ဖက်မှမိတ်ဆွေများ၏အဆက်အသွယ်နှင့် တမူးမြို့ဘက်မှတဆင့်၊  မိုးရေး၊ မဏိပူရ၊ အာသံပြည်နယ်ဖက်သို့ကူးပြီး အိန္ဒိယနိုင်ငံထဲသို့ဝင်ရောက်ခိုလှုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အိန္ဒိယလိုနိုင်ငံမျိုးမှာတော့၊ သူမလို UK တက္ကသိုလ်မှာပညာသင်ခဲ့သူ၊ ရှေးဟောင်းပညာရှင်၊ ပရော်ဖက်ဆာဒေါက်တာတစ်ဦးအဖို့ မိတ်ဆွေသူငယ်ချင်းတွေမှအများကြီးပါ။

ရောက်လို့မှတစ်ပတ်မျှမကြာမီ အရှေ့အိန္ဒိယ NGO အဖွဲ့နှင့်သူမဆက်သွယ်မိသည်။ အဲ့ဒီအဖွဲ့ကစီနီယာ Researcher သုတေသီကြီးနှစ်ယောက်က၊ မနှစ်တုန်းကပါရီမြို့မှာသူမနှင့်အတူ စာတမ်းဖတ်ခဲ့ကြ၊ အတူတူစားသောက်ခဲ့ကြသေးတာပဲ။ သူမတို့သားအမိကိုကောင်းကောင်းမှတ်မိနေကြသည့်အပြင်၊ တကယ့်ဝါရင်ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ရှေးဟောင်းပညာရှင်တွေဆိုတာသိနေတော့ အရှေ့အိန္ဒိယ NGO မှာ သူမတို့ပူးပေါင်းပါဝင်ခွင့်ရသည်မှာမဆန်းတော့ပါ။ နောက်ဆုံးတော့နိုင်ငံရေးခိုလှုံခွင့်ရသည့်အပြင်သူမတို့ကျွမ်းကျင်ဝါသနာပါရာ လုပ်ငန်းကိုပါပြန်လည်လုပ်ခွင့်ရခဲ့လေသည်။ အိန္ဒိယမှာကသူမတို့အဖို့စိတ်ဝင်စားစရာ၊ လေ့လာစရာ၊ ရှေးဟောင်းနယ်မြေတွေတပုံတပင်ကြီးပါပဲ။

ဒါကဒေါက်တာမြဝတ်မုံနှင့်၊ သူမ၏သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်တို့နှစ်ယောက်၊ အိန္ဒိယမှာရှေးဟောင်းသုတေသနလေ့လာမှုတွေကို ဘယ်လိုရောက်လာပြီးလုပ်နေရပါသနည်းဆိုသည့်အခြေခံအကြောင်းအချက်များဖြစ်သည်။  နောက်ဆုံးတော့သူတို့ဘဝ၏ခက်ထန်သောမုန်တိုင်းကငြိမ်သက်စပြုပြီးလေပြေလေးများတိုက်ခတ်ကာ၊ နေရောင်ခြည်ကိုပင်မြင်ကြရပြီမဟုတ်လား။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

အရှေအိန္ဒိယကုမ္ပဏီတွင် သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ပြီးနောက် လေ့လာရှာဖွေရမည့် ပရောဂျက်ရှိရာ ကောသာလသို့စေလွှတ်ခြင်းခဲ့ရလေသည်။ ကောသာလတွင် နှစ်လကြာနေထိုင်ပြီးနောက်တွင် ၎င်းတို့သည် အဖွဲ့အစည်းသို့တင်ပြရမည့် ရှာဖွေတွေ့ရှိသောအချက်အလက်များ လုပ်ငန်းအစီရင်ခံစာများကိုပေါင်းရုံးစုစည်း၍ အသင့်ပြင်ဆင်ပြီးခဲ့လေပြီ။ သူတို့အဖို့ကလကတ္တားရှိ ကုမ္ပဏီရုံးချုပ်သို့ ပြန်လည်တင်ပြရန်သာရှိတော့သည်။

သူတို့စီစဉ်ထားတဲ့ အချိန်အတိုင်းကောသာလမှပြန်လည်မထွက်ခွာမီရက်အနည်းငယ် အလိုတွင် ကောင်းမြသွင်သည်၊ကောသာလနန်းတော်မော်ကွန်းတိုက်ထဲတွင်သိမ်းဆည်းထားသောရှေးဟောင်းသေတ္တာတစ်ခုကိုရှာဖွေတွေ့ရှိ သတိပြုမိခဲ့လေသည်။ ထိုရှေးဟောင်းသေတ္တာအတွင်းတွင်၊ ရှေးဘုရင်များကိုင်ဆောင်လေ့ရှိသောနန်းသုံးဓားကဲ့သို့ကျောက်စီဓါးတစ်ချောင်းနှင့်အတူ၊ အလုံပိတ်ထားသောကြေးအိုးပုံစံ လောဟာငါးမျိုးဖြင့်ပြုလုပ်ထားသည့် ကြုတ်တစ်လုံးလည်းရှိလေသည်။

မော်ကွန်းတိုက်မှူးဖြစ်သူ နန်းတွင်းသမိုင်းပညာရှင်က၊ ၎င်းဓားသည် တောင်ဇာလီ ပြည့်ရှင်မင်း အဓီယဒေဝ ၏လက်သုံးတော်ဓားဖြစ်ပြီး၊ ကြုတ်ထဲတွင်မူ ၎င်းဘုရင်၏အရိုးပြာများပါရှိကြောင်းပြောပြခဲ့လေသည်။ ဒေါက်တာမြဝတ်မုံက မော်ကွန်းတိုက်တာဝန်ခံသုတေသီကြီးကို တောင်ဇာလီ၏အသေးစိတ်ရာဇဝင်၊အချက်အလက်များပါရှိသောမှတ်တမ်းမှတ်ရာ တစ်စုံတခုများကျန်ရှိပါသလား၊ လေ့လာခွင့်ရှိနိုင်ပါသလားဟု တောင်းခံကြည့်ခဲ့လေသည်။

ထိုအခါမော်ကွန်းတိုက်မှူးကြီးမှပိဋကတ်တိုက်တစ်နေရာသို့ဝင်သွားပြီး၊ ရာစုနှစ်ရှစ်ရာခန့်ကြာမြင့်ခဲ့ပြီဖြစ်သော၊ ပေစာ၊ ကျမ်းစာ၊ စာရွက်စာတမ်း၊ အဟောင်းများကို၊ မော်ကွန်းတိုက်ရှိသီးသန့်လေ့လာနိုင်သောစာကြည့်ခန်းအတွင်းသို့ယူဆောင်လာပေးခဲ့သည်။

“ဒီပျောက်ဆုံးသွားတဲ့နိုင်ငံတော်အကြောင်းကို နောက်ထပ်ဘာသိထားတာများရှိသေးလဲ..ဆရာကြီး..”

ကောင်းမြသွင်က၊ မော်ကွန်းတိုက်မှူးသုတေသီကြီးထံတွင်တီးခေါက်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။

“သိပ်မများပါဘူး မစ္စတာသွင်၊ မြို့တော်ကဖျက်ဆီးခံခဲ့ရတာ နှစ်ပေါင်း ရှစ်ရာကျော်ရှိပါပြီ။ ကျွန်ပ်အရင် ဒီတာဝန်ကိုထမ်းဆောင်သွားခဲ့တဲ့စီနီယာကြီးတွေနဲ့ဘိုးဘွားတွေအစဥ်အဆက်တွေဆီကတဆင့်သင်ကြားခံယူခဲ့ရတာကတော့၊ တောင်ဇာလီဘုရင့်နိုင်ငံတော်ဟာ ပင်လယ်နဲ့နီးတဲ့ အရှေ့ဘက် ပိုင်းကတောင်ကုန်းတွေနဲ့ သစ်တောတွေရဲ့နောက်မှာ အထီးကျန်စွာတည်ရှိနေဆဲလို့ဆိုခဲ့ကြပါတယ်။ ကျွန်ပ်ထင်တာကတော့ဒီမှတ်တမ်းစာရွက်တွေကြားတနေရာရာမှာ မြို့တော်နေရာပြမြေပုံရှိမယ်ထင်တယ်။ မှန်းစမ်းပါဦး..”

သုတေသီကြီးသည် ယူလာသောစာရွက်စာတမ်းများကြားမှအခြားစာရွက်စာတမ်းများ ထဲမှအချို့ကိုမွှေနှောက်ရှာဖွေပြီးအတန်ကြာတွင်အလွန်ဟောင်းနွမ်းသောမြေပုံဟောင်းတစ်ချပ်ကိုဆွဲထုတ်ယူလာခဲ့လေသည်။

“တွေ့ပြီ..တွေ့ပြီ..၊ ဒီမှာ..ဒါပဲဖြစ်လိမ့်မယ်..”

မြေပုံကိုစစ်ကြည့်လိုက်တော့၊ ဟုတ်သည်..၊ တောင်ဇာလီတိုင်း၏ရှေးဟောင်းမှတ်တမ်းတင်မြေပုံဟုပြဆိုထားလေသည်။ ညွန်ပြထားသည့်အဓိကနေရာကား ကောသာလတိုင်း၏အရှေ့ဘက်စူးစူးနေရာတွင်ဖြစ်သည်။

“ဟုတ်ပါတယ်ဒီနေရာပါပဲ..။ မအောင်မြင်တဲ့ စူးစမ်းလေ့လာမှုတွေကိုအကြိမ်ကြိမ်လုပ်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက်မှာ၊ နောက်ထပ်ဘယ်သူမှထပ်ပြီးဂရုတစိုက်မရှိတော့ဘဲ သူ့ရဲ့တည်ရှိနေမှုကို လွတ်လပ်စွာပဲထားရှိခဲ့ပြီး အားလုံးကမေ့ထားခဲ့ကြတော့တယ်..”

သုတေသီအိုကြီးကပြောလိုက်လေသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

ထိုနေ့ညတွင် မြဝတ်မုံနှင့် ကောင်းမြသွင်တို့သည် အေးမြသောနွေရာသီလေနုအေးကို ခံစားရင်း လသာဆောင်ရှိ သက်တောင့်သက်သာထိုင်နိုင်သောထိုင်ခုံများတွင် အေးအေးဆေးဆေး အနားယူကာ ညစာစားနေကြသည်။ သူတို့အတွက်ကုမ္ပဏီ၏ထောက်ခံပေးမှုဖြင့် အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခု၊ စာဖတ်ခန်းတစ်ခုနှင့် ပရိုက်ဗိတ်ရေချိုးခန်း၊ သန့်စင်ခန်းများပါရှိသော နန်းတော်ခန်းဆောင်ကြီးတစ်ခုတွင်တည်းခိုခွင့်ပေးထားလေသည်။ အမေဖြစ်သူမြဝတ်မုံက အိပ်ခန်းမကြီးထဲတွင်အိပ်၍၊ ကောင်းမြသွင်ကစာဖတ်ခန်းတွင် ကုတင်ငယ်တစ်လုံးဖြင့်အိပ်သည်။

ကောသာလနန်းတော်၏လှပတင့်တယ်ခမ်းနားသော၊ ဥယျာဉ်များကို အပေါ်စီးမှမြင်နေရသည့် ကျယ်ဝန်းသောလသာဆောင်သည် သားအမိနှစ်ယောက်အတွက် လေညှင်းခံအပန်းဖြေရန်အကြိုက်ဆုံးနေရာလေးဖြစ်လို့နေလေသည်။

မြဝတ်မုံသည် သူမအတွေးထဲတွင် ပျောက်ဆုံးနေသော ငယ်ရွယ်နုပျိုရွှင်လန်းသော ကျောင်းသားငယ်ချာတိတ်အရွယ်သူမ၏သားငယ်လေးကိုပြန်လည်ပုံဖော်ပြီးတွေးနေရင်းက၊ ယခုသူမရှေ့တွင်ထိုင်နေသောအသက် ၂၂နှစ် အရွယ်လူငယ်လေးကို ချစ်မြတ်နိုးစွာ ကြည့်နေခဲ့သည်။  ပြည့်စုံစွာဖွံ့ဖြိုးကြီးပြင်းလာခဲ့တဲ့ဤလူငယ်လေးအတွက် သူမကအရမ်းကိုဂုဏ်ယူမိသည်။ ရှေ့ကလူရွယ်လေးကတော့လက်ရှိအရွယ်ရောက်နေသည့် သူမ၏သား ကောင်းမြသွင်ပင်ဖြစ်သည်။

ကောင်လေးသည် ရင့်ကျက်ပြီး တာဝန်ယူမှုရှိရုံသာမက ချောမောလှပပြီးယောက်ျားပီသသောလူငယ်လေးတစ်ယောက်အဖြစ်ကြီးပြင်းလာခဲ့လေသည်။ သူ့အရပ်က ၅ပေ၈လက္မရှိလေရာ။ အရှေ့တိုင်းသားတို့အထဲတွင်အတော်မြင့်သည်ဟုဆိုရပေမည်။ သူကအိန္ဒိယ၏ နွေရာသီအပူဒဏ်ကိုခံနိုင်ရန်အတွက်၊သရီးကွာတားဘောင်းဘီတိုကိုသာ ၀တ်ဆင်ထားပြီး အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ထားလေရာ၊ ကျယ်ပြန့်သော ပခုံးနှင့် ရင်ဘတ်ဗလာကြွက်သားများကိုထုတ်ဖော်ပြသရင်း၊ သူမ၏နံဘေးမှခုံတွင်ထိုင်နေလေသည်။ သူကအတန်ကြာငြိမ်ချက်သားကောင်းနေ၍..၊

“ဘာတွေများ တွေးနေတာလဲ..သား”
ဟုသူမကမေးလိုက်သည်။

“တောင်ဇာလီအကြောင်းပါ..မေမေ..”
—————————————–

အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၃)

ကောင်းမြသွင်က သူ့လက်ချောင်းတွေကို ဆံပင်တွေကြားထဲထိုးဖွရင်းမှအမေဖြစ်သူကိုပြန်လည်အဖြေပေးလိုက်သည်။

“တောင်ဇာလီ..? သားကအဲဒီကေ့စ်မှာ ဘာထူးခြားချက်တွေများမြင်နေလို့လဲ..”

“အဲဒီတောင်ဇာလီရဲ့ပျောက်ဆုံးနေတဲ့မြို့တော်ကို ကျနော်တို့လိုက်ရှာသင့်တယ်လို့ မထင်ဘူးလား။ ဆိုလိုတာက အခုသားတို့ရောက်နေတဲ့ဒီနေရာကနေဆိုရင်၊ ဟိုဘက်အိမ်နဲ့ဒီဘက်အိမ်သွားရသလိုနီးနီးလေးပဲကျန်တော့တယ်။ စိတ်ဝင်စားစရာ၊ စူးစမ်းလေ့လာစရာတွေအများကြီးကအဲဒီမှာစောင့်နေကြတယ်။ ပြီးတော့သားတို့မှာ မြေပုံလည်းရှိနေပြီလေ..”

ဒေါက်တာမြဝတ်မုံက သားဖြစ်သူပေးလာသောအကြံဥာဏ်ကို အတန်ငယ်ငြိမ်သက်၍ စဥ်းစားနေလိုက်ရင်ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်ရင်းပြန်ပြောသည်။

“အင်း..အဲဒီဇာတ်လမ်းက ဆွဲဆောင်မှုရှိတာတော့အမှန်ပဲ..”

“ဘုရင်ကြီးနတ်ရွာစံပြီးတဲ့နောက်၊ ကုန်လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေတစ်လျှောက်လုံး သူ့ရဲ့စစ်မှန်တဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ကွဲကွာနေရတဲ့ဘုရင်ကြီးရဲ့ပြင်းပြတဲ့နောက်ဆုံးဆန္ဒကို၊ သားထည့်မတွေးဘဲမနေနိုင်ဘူး။ သားတို့သွားဖြစ်ခဲ့ရင် သူ့ရဲ့အရိုးပြာတွေကိုသဝဏ္ဏပါဠီအထိပြန်သယ်ပေးသွားပြီး သူဖြစ်စေချင်တဲ့ဆန္ဒအတိုင်း၊ သူမိဖုရားကြီးရဲ့ဗိမ္မာန်နားကပင်လယ်ထဲမှာ ဖြန့်ကြဲပေးချင်တယ်”

ကောင်းမြသွင်ကနက်နက်နဲနဲအတွေး၊ အမူအရာများဖြင့်လေးနက်စွာပြောနေသည်။

“ငါ့သား၊ ဒါကစိတ်ကူးယဥ်မှုအကြီးကြီးလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ..”

မြဝတ်မုံကသူ့သားစိတ်ကိုဖတ်ကြည့်နေရင်းကပြန်ပြောလိုက်သည်။

“မသေချာဘူး..မေ့သဲလေးရဲ့..၊ အဲဒီနေရာကိုသွားဖို့ဘယ်လောက်ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတယ်မရှိဘူးဆိုတာကို၊ တို့တတွေချိန်ကြည့်ရမှာပဲ..”

“ဘာဖြစ်လို့လဲမေမေ..၊ အဲဒီနေရာကခြောက်တယ်လို့ဆိုတာ၊ ကြောက်လို့များလား”

ကောင်းမြသွင်ကက ပြုံးပြီး ပြန်မေးလိုက်တယ်။

“ပေါက်ပန်းဆေးတွေပါ။ ဒီလိုပုံပြင်မျိုးတွေကို မေမေတစ်ခါမှ မယုံခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကောင်းပြီလေ၊ ဒီခရီးသွားဖို့တွေ့ရှိချက်နဲ့ဖြစ်နိုင်ခြေတွေ၊ ခရီးသွားဖို့အစီအစဉ်တွေကို လက်ဖတင်နင်ဂျုံးစ် (အရှေ့အိန္ဒိယက planning တာဝန်ခံ) နဲ့ မနက်ဖြန်မေမေလှမ်းဆက်ပြီးစီစဥ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ..”

မိနစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ကောင်းမြသွင်သည်သမ်းဝေပြီး ကိုယ်များ၊လက်များတွန့်လိမ်ပြီးအပျင်းဆန့်လိုက်သည်။

“အိပ်တော့လေ..အမေ့သားပူတူးလေး။ မင်းပင်ပန်းနေပြီ..”

“အင်း..၊ သားကအရမ်းချောမောလှပတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်နဲ့အတူနေပေးရမယ်ဆိုရင် ပင်ပန်းတယ်လို့မထင်ပါဘူး။ အချိန်ပိုပေးလို့ရပါတယ်..”

ကောင်းမြသွင်၏စကားကြောင့်မြဝတ်မုံမှာရုတ်တရက်ရှက်သွေးများဖြန်းတက်လာလေသည်။

“သားနော်..နင်..ကိုယ့်နဲ့သက်တူရွယ်တူကောင်မလေးတွေကိုပဲ စပြီးစိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းနေပြီ..”

“သားမှာစိတ်ဝင်စားတဲ့မိန်းမကတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်၊ မေမေသိပါတယ်..”

ကောင်းမြသွင်၏ နက်မှောင်သောမျက်ဝန်းများက သူမ၏မျက်နှာကို စူးရဲစွာစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ မြဝတ်မုံမှာနှလုံးခုန်သံတွေမြန်လာပြီး၊ အဝေးကိုအာရုံလွှဲ၍လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။

“မင်းမေမေ့ကိုကတိပေးထားတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီလိုအဓိပ္ပါယ်မျိုးနဲ့စကားတွေပြောတာဆိုတာကို၊ နောက်ထပ်မပြောတော့၊ မဖြစ်စေရတော့ဘူးဆိုတာလေ..”

သူမကအသံတိုးတိုးလေးဖြင့် နာကျင်စွာပြောလိုက်သည်။

“သားတောင်းပန်ပါတယ် မေမေ။ သားကမေမေ့ရဲ့အလှကို ဖြည့်စွက်ချီးကျူးပေးရုံတင်ပါ။ မေမေ စိတ်မတိုပါနဲ့နော်..”

ကောင်းမြသွင်ကသူ့အမေစိတ်ပေါ့ပါးသွားအောင်ဖြေပြောလေးပြောပေးလိုက်သည်။
သူမက ပြုံးပြီး

“အေးပါ..၊ ဒီလိုဆိုလဲ ဒီချီးကျူးမှုအတွက် ငါတကယ်ပဲဝမ်းသာပါတယ်။ ကဲ..အခုသွားအိပ်တော့..။ နည်းနည်းလေးနားလိုက်ကြရအောင်လား..”

မြဝတ်မုံကသူမကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းရင်း ချက်ချင်းအိပ်မပျော်နိုင်ခဲ့ပေ။ သူမသည်လွန်ခဲ့သည့် ၂နှစ် ၃နှစ်အတွင်းအကြီးအကျယ်ပြောင်းလဲခဲ့ရသည့်သူမဘဝ၏ထိုးနှက်ချက်ဒဏ်ရာများကိုတောင်တောင်အီအီပြန်စဥ်းစားနေလေသည်။

သူမ၏ဘဝသည်၊ ဦးမောင်မောင်သွင် သူမတို့မိသားစုဘဝထဲကဝမ်းနည်းစဖွယ်ထွက်ခွာ သွားခဲ့ပြီးနောက်၊ မုဆိုးမလေးဖြစ်ခဲ့သည်မှာ ၃နှစ်အတွင်းသို့ချဥ်းနင်းဝင်ရောက်ခဲ့ပေပြီ။ ထိုသို့သူမဘဝ၏ခက်ခဲလှသော လွန်ခဲ့သည့် ၃နှစ်အတွင်း၊ သူမ၏အဖော်ဆိုလို့ရောဂါကပ်ဘေး၊ နိုင်ငံရေးကပ်ဘေးများဝိုင်းဝန်းဖိစီးနှိပ်စက်နေချိန်တွင်၊ အနီးကပ်အပြန်အလှန် စောင့်ရှောက်ပေးဖော်ရခဲ့သောသူမှာ သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်တစ်ယောက်ထဲသာရှိခဲ့လေသည်။ ဆိုးအတူ၊ ကောင်းအတူ၊ ကပ်ဆိုးများကိုတိမ်းရှောင်ခိုအောင်းခဲ့ရာမှာလည်းအတူ၊ ယခုနိုင်ငံရပ်ခြားတွင်အလုပ်လုပ်ကိုင်ရာမှာလည်းအတူပင်ဖြစ်သည်။

ကောင်းမြသွင်လေးကိုသူမကရော၊ ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူကပါမိဘနှစ်ပါးအနေဖြင့်၊ အခြေခံပညာကျောင်းသားဘဝထဲကပင် ကျောင်းပိတ်ချိန်များ၌ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတူးဖော်ရေးဆိုက်များသို့ခေါ်သွားပြီး၊ ပညာအမွေ၊ ဝါသနာအမွေ၊ အတွေ့အကြုံအမွေများကိုလက်ထပ်သင်ကြားပေးခဲ့လေသည်။ ဒါကြောင့်ယခုအချိန်တွင် ကောင်းမြသွင်သည် သူမ၏သားအဖြစ်ဖြင့်သာမက၊ အကောင်းဆုံးလုပ်ငန်းလက်ထောက်၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်ကောင်းတစ်ယောက်လည်းဖြစ်လို့နေသည်။

ပရော်ဖက်ဆာဒေါက်တာမြဝတ်မုံမှာ၊ သမိုင်းသုတေသီပါမောက္ခကြီး၊ ညွန်ကြားရေးမှူးကြီး၊ ဆရာမကြီးစသည့် ဂုဏ်ပုဒ်ကြီးများနှင့်ဖြစ်သော်လည်း။ သူမ၏အသက်ကသိပ်မကြီးသေးပေ။ ယခုမှ၄၀ကျော်၍ ၄နှစ်စွန်းစွန်းသာရှိသေးသည်။ သူမ၏အလှတရားတို့ကကြွယ်ဝနေဆဲ၊ ပျိုမြစ်နုနယ်သန်စွမ်းနေဆဲဖြစ်၏။ လွတ်လပ်စွာပြင်ပခရီးသွားသောအခါတွင်၎င်း၊ အပျော်အပါးပွဲလမ်းသဘင်များသွားသောအခါတွင်၎င်း၊ ယင်းဂုဏ်ပုဒ်ကြီးများကိုဖြုတ်ချ၍ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နှင့်သွားလာသောအခါများတွင် နုပျိုလန်းဆန်းတက်ကြွပြီး အရမ်းလှ၊ အရမ်းကိတ်သော၃၀အောက်အရွယ်မိန်းမပျိုတစ်ဦးကဲ့သို့ထင်ရလေသည်။ သူမ၏ဘဝကအလွန်ပါရမီကောင်းခဲ့ပေသည်။ ပညာပါရမီရော၊ မိဘများဆီကချမ်းသာမှုအမွေအနှစ်ရော၊ ရုပ်ရည်ရူပကာယအဆင်းသဏ္ဌာန်နှင့်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပြေပြစ်တောင့်တင်း၍စင်းလုံးချောအောင်လှပခြင်းတို့ရောက၊ သူမကိုအစစအရာရာတွင်တုနှိုင်းလိုမမီကြပေ။

သူမကိုဝိုင်းဝန်းပိုးပန်းနေခဲ့သူအများကြားမှ၊ သူမ၏အချစ်ပန်းကိုဆွတ်လှမ်းနိုင်သူကိုမောင်မောင်သွင်မှာအလွန်ကံကောင်းသောယောက်ျားဖြစ်ခဲ့သည်။ လက်ထပ်ပြီးခလေးရပြီး၍ UK တက္ကသိုလ်မှာဒေါက်တာဘွဲ့သွားတက်နေစဥ်အချိန်မှာတောင်၊ သူမကိုအပျိုမှတ်၍ နိုင်ငံအများမှတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားများ၏ချဥ်းကပ်ပိုးပန်းခြင်းကိုခံခဲ့ရသူဖြစ်သည်။

သို့သော်မြဝတ်မုံအဖို့ကတော့သူမခင်ပွန်းဦးမောင်မောင်သွင်ကလွဲလျှင် အားလုံးကဖွဲနှင့်ဆန်ကွဲမျှသာဖြစ်သည်၊ မည်သူ့ကိုမျှအကပ်မခံခဲ့ပါပေ။
ယခုလက်ရှိအချိန်တွင်သူမသည် အလှတရားနှင့်နုပျိုမှုက၏ပံ့ပိုးမှုဖြင့် လန်းဆန်းတက်ကြွသောမုဆိုးမချောလေးအဖြစ်လူကြားသူကြားမှာအထူးဆွဲဆောင်လျက်ရှိနေသော်လည်း၊ သူမကဘဝလက်တွဲဖော်သို့မဟုတ်အချစ်အသစ်ကိုရှာဖို့ကို၎င်း၊ နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့ကို၎င်း၊ စိတ်ကူးထဲတွင်လုံးဝမထည့်ခဲ့ပေ။

သူမသည် လူတိုင်းနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးဖော်ရွေသော ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းထားသော်လည်း အချစ်ရေးရာ၊ နှလုံးသားရေးရာများနှင့်ပတ်သက်ဆက်နွယ်သည့်အထိ တိုးတက်မှုများကိုတော့ သိသိသာသာကြီးငြင်းဆိုဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ မြဝတ်မုံအား အသစ်တပင်ထူမည်လားဟုမျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေကြသူများအားလုံးမှာ မော၍လှည့်ပြန်သွားကြရသည်ချည်းဖြစ်လေ၏။ သူမနှလုံးသား၏စစ်မှန်သောချစ်ခြင်းမေတ္တာသည်၊ သွားလေသူခင်ပွန်းဖြစ်သူဦးမောင်မောင်သွင်နှင့်အတူမြှုပ်နှံခဲ့ပြီးဖြစ်လေသည်။

သူမအတွက်အထင်ကြီးလေးစားလောက်သောသူများနှင့် အားကိုးအားထားပြုရန်အလားအလာရှိသော လျောက်ပတ်လိုက်ဖက်သောလူကြီးလူကောင်းအများအပြားရှိကြသော်လည်း သူမ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ဦးမောင်မောင်သွင်၏နေရာကို မည်သူမျှ ရနိုင်တော့မည်မဟုတ်ပေ။ ပြီးတော့ သူမတွင်နှစ်ကိုယ့်တစ်စိတ်ဖြစ်သည့်၊ ချစ်ရပါသောသားငယ်ကောင်းမြသွင်ကလည်းရှိနေသေးသည်။

ဤနိုင်ငံရပ်ခြားတွင်သူမအတွက်တစ်ဦးတည်းသော အရင်းနှီးဆုံးအဖော်မှာသူ့သားဖြစ်သူသာလျှင်ရှိသည်။ ကောင်းမြသွင်ကြီးပြင်းအရွယ်ရာက်လာခဲ့သောအခါကောင်လေးသည်။ သူ့အဖေဖြစ်သူဦးမောင်မောင်သွင်ငယ်ရွယ်စဉ်ကရုပ်နှင့်တစ်နေ့တခြားပို၍တူလာလေသည်။ ဦးမောင်မောင်သွင်တိမ်းပါးပြီးနောက်ပိုင်း သူတို့သားအမိနှစ်ဦးပိုမို၍လက်ပွန်း တတီးနေလာခဲ့ကြရလေရာ၊ သူတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးက သမားရိုးကျ သားအမိများထက်ပိုမိုရင်းနှီးကာအခင်ဆုံးမိတ်ဆွေများနှင့်ယုံကြည်စိတ်အချရဆုံးလူယုံများပုံစံ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်လည်းစိတ်ခံစားချက်များကိုစကားမပြောပဲနှင့်အလိုလိုဆက်စပ်ဖတ်ရှုသိရှိနိုင်ကြသည်အထိဖြစ်သည်။ ကောင်းမြသွင်မှာသူ့အဖေလိုပင်၊ ဟာသဉာဏ်ရှိပြီး ပျော်ရွှင်စွာဖြင့်စိတ်ဓါတ်အားကိုပေးလေ့ရှိတတ်လေသည်။

ကောင်းမြသွင်သည် လူပျိုပေါက်အရွယ်ရောက်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း၊ အထူးသဖြင့် ဖခင်ဦးမောင်မောင်သွင်ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်းတွင်၊ မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်မြဝတ်မုံအပေါ်တွင်၊ သူ၏အဆက်အဆံ၊ အမူအရာတို့က သိသိသာသာကြီး ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။ သူမကိုလည်း ပိုမိုပြီးအကာအကွယ်ပေးလာနိုင်ခဲ့သည်။ သူသည်သူမကပြုစုစောင့်ရှောက်ပေးရမယ့် ကလေးအရွယ်မဟုတ်တော့ပါ။ သူမအပေါ်တွင်ထားရှိသောသားဖြစ်သူ၏အကြည့်များ၊ ဆက်ဆံရေးများကပြောင်းလဲလာသည်ကိုသတိထားမိလာသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကမိန်းမတစ်ဦးအပေါ်လိင်ပိုင်း၊ အချစ်ပိုင်းဆိုင်ရာစိတ်ဝင်စားမှုပုံစံမျိုးသို့ပြောင်းလဲလာကြောင်း၊ မိန်းမသားတစ်ယောက်ဖြစ်သော မြဝတ်မုံ၏စိတ်သံလိုက်လှိုင်းဓါတ်ကဖမ်းမိ သိရှိလာခဲ့သည်။ သားဖြစ်သူက သူမအပေါ် မိခင်တစ်ယောက်အနေထက်ကျော်လွန်လျက်၊ ဖိုမအချစ်မျိုးဖြင့်ပြောင်းလဲပြီး နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းချစ်လာခဲ့သည်ကို သူမဖြည်းဖြည်းချင်းသဘောပေါက်လာသည်။

သား၏အမူအရာတွေကရိုးရိုးဆယ်ကျော်သက်တို့အရွယ်စိတ်ကစား၍အရူးအမူးဖြစ်ခြင်း သို့မဟုတ် စိတ်ကူးယဉ်ရုံဆန်သောအိပ်မက်ပုံစံမျှသာမျှမဟုတ်ဘဲ၊ လေးနက်သော အချစ်ရိပ်အချစ်ရောင်များကိုသူ့မျက်လုံးများထဲသို့နက်နက်နဲနဲကြည့်မိလျှင်မြင်နိုင်၊ သိရှိနိုင်လေသည်။ ဒါတွေကသူမတို့မိသားစုနေအိမ်တွင် COVID19 ရောဂါတွေထစဥ်က stay at home ကာလတွင် ဘယ်ကိုမှမထွက်ရပဲ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးအနီးကပ်အပြန်အလှန် စောင့်ရှောက်ကြရင်းလက်ပွန်းတတီးနေစဥ်ကထဲကစပြီးဒီသံယောဇဥ်အချစ်စိတ်တွေပေါ်လာခဲ့တာဖြစ်နိုင်သည်။ လူငယ်ဖြစ်သူကောင်းမြသွင်ကိုမပြောနှင့်၊ အရမ်းနီးစပ်မှုကအမေဖြစ်သူ၊ သူမအပေါ်တွင်တောင်ဘယ်လိုလွှမ်းမိုးပြောင်းလဲနိုင်ခြေရှိကြောင်းမြဝတ်မုံကိုယ်တိုင်ပင်သေချာမှုမရှိပေ။

အခုအိန္ဒိယသို့လာရောက်ခိုလှုံအခြေချပြီး ဤ NGO ကုမ္ပဏီတွင်ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင်ခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်းမှာတော့အချစ်ရိပ်အပြင်၊ ကိလေသာနှင့် တဏှာအရိပ်လေးများပါရောယှက်လာနေကြောင်းကိုလည်းသူ၏အမူအရာတွေမှာပေါ်လွင်လာသည်။ အကြည့်တွေမှာမြင်လာနေရသည်။ရှေးဟောင်းသုတေသနလေ့လာရေးခရီးများအတွင်း ရွက်ဖျင်တဲများထိုးကာမျှဝေသုံးစွဲအိပ်စက်ရင်း အချင်းချင်းအမြဲနီးနီးကပ်ကပ်နေရခြင်းများက သားအမိနှစ်ယောက်ကြားမှဆက်ဆံရေးတွင်အလွန်နီးစပ်မှုများထပ်၍ဖြစ်တည်လာပြန်သည်။

အရွယ်ရောက်ပြီးယောက်ျားလေးပီပီကောင်းမြသွင်ထံမှ မိမိကိုယ်မိမိ လိင်စိတ်ပျော်ရွှင်သာယာမှုများကိုရယူခြင်း၊ တည့်တည့်ပြောရရင်အသာကြိတ်၍ဂွင်းတိုက်နေခြင်းများကို အိမ်ထောင်သည်ရင့်မကြီးဖြစ်သူ မိခင်မြဝတ်မုံတစ်ယောက် မသိပဲ၊သတိမထားမိပဲနေပါ့မလား။ သူမသည် ညများပါင်းများစွာပင်ရွက်ဖျင်တဲတစ်ခုထဲမှာ သားဖြစ်သူနှင့်အတူ၊ တဲထောင့်တစ်ထောင့်စီမှာအိပ်နေရင်းသူမအိပ်ပျော်သွားလောက်ပြီဟုထင်ရသောအချိန်များတွင်ကောင်းမြသွင်ကသူ၏လိင်အင်္ဂါကြီးကိုစောင်ခြုံအောက်တွင်ခိုးပွတ်၍ဂွင်းထုရင်း..(“မေမေ..မေမေ..”)..လို့ ကြားရရုံလောက်အသံလေးဖြင်ခိုးညည်းကာသူမကိုမှန်း၍စိတ်ဖြင့်ပစ်မှားပြီးလိုးနေကြောင်းကို၊ သူမရင်တခုန်ခုန်နှင့်မကြာခဏကြားနေခဲ့ရသည်လေ။ မြဝတ်မုံကသားဖြစ်သူ၏နှလုံးသားဆန္ဒနှင့်၊ ခန္ဓာကိုယ်မှတောင့်တနေသောသွေးသားဆန္ဒကိုပါ၊ ကောင်းစွာသဘောပေါက် နားလည်နေမိသည်။

သူမအဖို့နှစ်ပေါင်းအတန်ကြာလိင်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့်ပတ်သက်ပြီးအထီးကျန်နေခဲ့ပြီးတဲ့နောက် ယခုလိုသူမခန္ဓာကိုယ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ရဲ့ ပြန်လည်ဂရုစိုက်မှုကို ခံရတာကောင်းတဲ့လက္ခဏာပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ခက်တာကသူ့မအပေါ်မှာလာပြီး လေးလေးနကနက် ဖဲန်တက်စီလာဖြစ်နေတာက သူမရဲ့သားအရင်းဖြစ်လို့နေသည်။ သူ့မမှာငိုရအခက်၊ ရယ်ရအခက်ကြီးပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့သူမရဲ့အမှောင်ကျနေသော လိင်မှုဘဝတွင်၊ သားကောင်းမြသွင်ကိုအလင်းရောင်သစ်လေးတစ်ခုကဲ့သို့စတင်မြင်နေရလေပြီ။ ဒီလမ်းစလေးမှတစ်ခုခုပို၍မျှော်လင့်ချက်ရှိလာနိုင်မည်လား၊ မဖြစ်နိုင်ပါ။ သူမကခေါင်းကိုဆတ်ဆတ်ခါ၍ရမ်းလိုက်သည်။ ဒါကတကယ်တော့သူမ၏သားအရင်းကြီးပါ။ သူမလိုဗုဒ္ဓဘာသာမြန်မာမတစ်ယောက်အဖို့ဘာသာရေးအရရော၊ ဓလေ့ထုံးတမ်းလက်ခံနိုင်မှုအရရော၊ ပို၍ပင်မဖြစ်နိုင်ပါ။ ပြီးတော့သွားလေသူဦးမောင်မောင်သွင်ရဲ့နေရာမှာ ဘယ်သူ့ကိုအအစားမထိုးနိုင်တော့ပါ။ သူမ၏သားအပေါ်ဖြစ်တည်လာသော ဤစိတ်ခံစားချက်အသစ်များက ကြည်နူးစရာကောင်းသော်လည်း၊ အိပ်မက်အဖြစ်ဖြင့်သာရပ်တန့်လိုက်ပါတော့မည်။

သူမအတွက် သွားလေသူခင်ပွန်းဟောင်းနှင့်အမှတ်တရအခိုက်အတန့်များကို ပြန်လည်သတိရခြင်းများက၊ သားဖြစ်သူထံမှမတွေးမနေရအောင်နှိုးဆွပေးနေသောအတွေးများနှင့်အချင်းချင်းတိုက်ခိုက်ကြပြီး၊ ညလည်ခေါင်ကြီးတွင်ပြန်နိုးထလာခဲ့ရပြန်သည်။ သည်မှာပင်ကောင်းမြသွင်ဆီမှ သူမထံဝန်ခံလာသောအကြောင်းအချက်များကသူမ၏ခေါင်းထဲသို့ထပ်မံဝင်ရောက်လာခဲ့ပြန်သည်။
—————————————–

အပိုင်း(၄) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၄)

မြဝတ်မုံ၏အတွေးများက၊ လွန်ခဲ့သောလအနည်းငယ်အကြာကကြုံခဲ့ရသောအဖြစ်အပျက်ဆီသို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။

အရှေ့အိန္ဒိယ NGO နှင့်ချိတ်ဆက်မိပြီးနောက် များမကြာမီပင်၊ မြဝတ်မုံနှင့် ကောင်းမြသွင်တို့သည်  ဂွယ်လီယိုရ် (Gwalior)ပြည်နယ်တစ်နေရာသို့ရောက်ရှိနေကြသည်။ ရှေးဟောင်း သုတေသနအဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ဖြင့်အတူ မြို့ဟောင်းတစ်ခုတူးဖော်မှုကိုဦးဆောင်ပေးရန် ဖြစ်သည်။ ပရောဂျက်တူးဖော်မှု၏နောက်ဆုံးနေ့ညနေခင်းတွင်၊ လုပ်ငန်းပိတ်ပွဲပါတီအဖြစ် စားသောက်ပွဲတစ်ခုပြုလုပ်ခဲ့ရာ၊ အဖွဲ့ဝင်အားလုံးတို့ကို အရသာရှိလှသောအစားအစာနှင့် ဝိုင်များဖြင့်တည်ခင်းဧည့်ခံခဲ့ကြသည်။

မြဝတ်မုံမှာအတန်ငယ်သောက်ထား၍မူးနေသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင်လွမ်းဆွေးသလိုလိုခံစားလာခဲ့ရသည်။ ဦးမောင်မောင်သွင်ရှိမနေမှုက သူမ၏စိတ်အား၊ ကိုယ်အားကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဝမ်းနည်းထိခိုက်စေခဲ့လေသည်။ သူမသည် အဖွဲ့ဝင်များကိုခွင့်တောင်းပြီး၊ တစ်ယောက်ထဲ စိတ်လွတ်လက်လွတ်နှင့်ဖြေသိမ့်ပြီးနေနိုင်ရန် စိတ်ကူးဖြင့် တူးဖော်ရေးဆိုက်အစွန်းတစ်နေရာဆီသို့ လမ်းလျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။

သူမသည်ကျောက်ဆောင်တစ်ခုပေါ်တွင်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ညအမှောင်နှင့်အတူကောင်းကင်ကအရောင်ကပါမည်းမှောင်လာသည်နှင့်အမျှ သူမသည်ဦးမောင်မောင်သွင်နှင့် သူမတို့၏ပျော်ရွှင်ဖွယ်အတိတ်ဘဝကို ပြန်လည်တွေးတောသတိရကာရင်းအထီးကျန်ဆန်စွာ ငိုကြွေးနေမိတော့သည်။

မိနစ်အနည်းငယ်ခန့်အကြာတွင် သူမ၏သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်ချဉ်းကပ်လာနေသည်ကိုသူမကြားလိုက်ရသည်။ သားဖြစ်သူကသူမဘေးတွင်ဝင်ထိုင်သည်။ သူမကသား၏လက်မောင်းကိုဆွဲဖက်လိုက်ပြီးသူ့ခေါင်းကိုစောင်းလျက်သား၏ပုခုံးပေါ်မှီ၍တင်ထားလိုက်လေသည်။ ကောင်းမြသွင်ကသူမစိတ်တွေငြိမ်သက်ပြေလျော့ကောင်းမွန်သွားတဲ့အထိကျေနပ်စွာငိုကြွေးနိုင်စေရန်၊ နားလည်စွာဖြင့်ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ပေးနေခဲ့လေသည်။
ထိုညနေခင်းမှာပင်ကောင်းမြတ်သွင်ကသူမအား ရင်ဖွင့်ပြောကြားလာခဲ့သည်။

“မေမေ..၊ မေမေအခု..ဒီငိုကြွေးနေတဲ့လမ်းကို ဘယ်လောက်ကြာကြာဆက်ပြီးတော့လျှောက်နေဦးမှာလဲ။ မေမေငိုနေတာကိုကြည့်ပြီး သားစိတ်မချမ်းသာနေရတာ..ရင်နာနေရတာကိုမေမေသိလား..”

မြဝတ်မုံက မျက်ရည်တွေကို သုတ်လိုက်ပြီး ပြုံးဖို့ ကြိုးစားသည်။

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ချစ်လေး။ မေမေ့ကိုကပျော့ညံ့တာပါ။ သားအဖေကို မေမေမထိမ်းနိုင်အောင်အရမ်းသတိရသွားလို့ပါ..”

“သားသိပါတယ်မေမေ၊ ဒါပေမယ့် ဖေဖေဆုံးသွားတာကြာခဲ့ပြီလေ..၊ မေမေ့စိတ်ကိုဖြေသိမ့်လိုက်တော့နော်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်စိတ်ဒုက္ခအရောက်မခံနဲ့တော့လေ..”

သူမကမှိန်ဖျော့နေသော အလင်းရောင်အောက်တွင်သား၏မျက်နှာကိုငေးစိုက်ကြည့်နေမိခဲ့သည်။ သားကအနည်းငယ် တုန်ယင်နေသောအသံဖြင့်..

“မေမေ့ကိုသားချစ်တယ်မေမေရယ်။ အဲဒီ မေမေ့နှလုံးသားထဲကကွက်လပ်ကို သားဖြည့်ပေးလို့မရနိုင်ဘူးလား..ဟင်..”

“သားကမေမေ့ရင်ထဲမှာရှိပြီးသားပဲလေ။ မေမေ့ဘဝရဲ့ရှိတာအကုန်လုံးဟာ သားပဲမဟုတ်လား..”

“မဟုတ်သေးဘူး..မေမေ၊ သားကမေမေ့ရဲ့ဒီ့ထက်အများကြီး ပိုတဲ့၊ နက်နဲတဲ့နှလုံးသားပိုင်ဆိုင်ခွင့်ကိုပါရယူလိုချင်နေတာကိုမေမေနားလည်နိုင်လား..ဟင်..၊ မေမေကသာခွင့်ပြုမယ်ဆိုရင်ပေါ့”

သူမက သားရဲ့မျက်ဝန်းနက်ကြီးတွေထဲကို စေ့စေ့စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်းမြသွင်က ကျောက်ဆောင်ပေါ်ယှဥ်တွဲထိုင်နေနရာမှ ဆင်းလိုက်ကာ သူ့မိခင်၏ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း၊ သူမ၏လက်ကိုသူ့ရင်ဘတ်ရှေ့သို့ဆွဲယူ၍ကိုင်လိုက်ရင်း…။

“မေမေက၊ မေမေ့ရင်ထဲကအချစ်ကို အဖေ့ကိုချစ်သလိုမျိုး တခြားဘယ်ယောက်ျားသားကိုမှမပေးတော့ဘူး၊ ဘယ်သူ့ကိုမှထပ်မချစ်တော့ဘူးဆိုတာသားနားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်အစားထိုးဖို့ဖြစ်တည်လာခဲ့၊ လိုအပ်လာခဲ့မယ်ဆိုရင်တော့၊ အဲဒီယောက်ျားဟာ သားပဲဖြစ်ရလိမ့်မယ်မေမေ..”

သူမ ရင်မောသွားသည်။

“သား..”
သူမပါးစပ်ကတစ်ခွန်းသာရေရွတ်နိုင်ခဲ့ပြီးဆက်မပြောနိုင်..၊ သူမ မျက်လုံးတွေကအဝေးကိုသာလှမ်းငေးကြည့်နေမိသည်။ သူမအနေနဲမျက်လုံးချင်းလည်းမဆိုင်နိုင်၊ စကားလည်းမပြောနိုင်ဘဲ ဆွံ့အနေမိလေသည်။

“မေမေ၊ တစ်ခုခုပြောစမ်းပါဦး။ မေမေဒီလိုနှုတ်ဆိတ်နေတာကသားကိုသတ်နေသလိုပဲ..”

“မတတ်နိုင်ဘူး ကောင်းမြသွင်၊ မင်းတောင်းတာကို မေမေမပေးနိုင်ဘူး။ ဒီလုပ်ရပ်ကမမှန်ဘူး သား..”

“ဒီလိုမပြောလိုက်ပါနဲ့မေမေရယ်။ မေမေလည်းသားကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာကိုသားသိပါတယ်..”

ကောင်းမြသွင်ကငိုသံပါကြီးနဲ့ပြောနေသည်။ သူကိုင်ထားသောသူ့အမေ၏လက်ကိုအားမလိုအားမရနှင့်ဖျစ်ညှစ်လျက်ရှိသည်။
မြဝတ်မုံ၏မျက်လုံးများထဲတွင်မျက်ရည်များက ပြည့်လျှံလာခဲ့သည်။

“မေမေ့သားလေးရယ်၊ ၊ သားကအရမ်းငယ်ပါသေးတယ်၊ ဒါကလွဲမှားတဲ့ အရူးအမူး စွဲလမ်းမှုတစ်ခုပဲ..သား၊ ဒီရက်တွေထဲမှာ မင်းရဲ့ လက်တွဲဖော်ဖြစ်လာမယ့် မိန်းမလှလေးတစ်ယောက်နဲ့ မင်းတွေ့လာပါလိမ့်မယ်။ အဲဒါကမေမေတော့မဟုတ်နိုင်ဘူး..”

ကောင်းမြသွင်၏မျက်လုံးတွေမှာလည်းမျက်ရည်တွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။ သူ၏မျက်နှာမှာ နာကျင်မှုနှင့်တွေနဲ့ စိတ်ပျက်အားလျော့စရာတွေကဖော်ပြလို့နေသည်။

“မဟုတ်သေးပါဘူး မေမေ။ ကျေးဇူးပြုပြီး အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ နော်၊ သား..မေမေ့ကို ချစ်တယ်”

“မေမေကြောက်တယ် သားရယ်၊ မေမေဒီလိုမျိုးဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့အတွက် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးသား..၊ ဒီအကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးနောင်ထပ်မပြောပါနဲ့တော့နော်..။ သား..မေမေ့ကို အမေနဲ့သားအဖြစ်၊ အကောင်းဆုံးမိတ်ဆွေနဲ့ စိတ်ချရတဲ့အပေါင်းအဖော်အဖြစ်ပဲအရင်တုန်းကလိုဖြူစင်တဲ့အချစ်နဲ့ပဲပြန်နေပေးလို့ရမဘား။ သားကိုမေမေအလေးအနက်တောင်းဆိုပါတယ်သားရယ်..”

သူမကကောင်းမြသွင်၏လက်များကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင်ကာ သားကို သနား၈ဖွယ် မျက်လုံးများဖြင့် တောင်းခံသလိုကြည့်နေရှာသည်။
သူက အံတင်း၍ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။

“မေမေ့ဆန္ဒအတိုင်းပါပဲ..။ မေမေဒီအတွက်အဆင်သင့်မဖြစ်မချင်း ဒီအကြောင်းကို သားထပ်မပြောတော့ပါဘူးလို့ကတိပေးပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မေမေတစ်ခုတော့မှတ်ထားပေးပါ..။ မေမေကအမြဲတမ်း သားရဲ့အချစ်စစ်နဲ့ချစ်တဲ့မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ်ကပြောင်းလဲသွားမှာမဟုတ်ပါဘူး..”

မြဝတ်မုံမှာ ထိုပါတီညမှအဖြစ်အပါအဝင် အတွေးပေါင်းများစွာကို၊ ညတစ်ညလုံးတောင်တောင်အီအီ အထပ်ထပ်အခါခါစဥ်းစားတွေးတောရင်းအတော်နောက်ကျမှအိပ်ပျော်သွားခဲ့ရသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××××××

တောင်ဇာလီ၏အတ္ထုပတ္တိနှင့် မြေပုံကြမ်းကိုရရှိခဲ့ပြီးနောက် ငါးရက်ကြာသောအခါတွင်၊ ဒေါက်တာမြဝတ်မုံနှင့် ကောင်းမြသွင်တို့ရှေးဟောင်းပစ္စည်းသုတေသီသားအမိတို့သည်၊  တောင်ဇာလီကိုရှာဖွေရန်အတွက်၊ ကောသာလမှခရီးစတင်ထွက်ခွာလာခဲ့ကြသည်။
အရှေ့အိန္ဒိယ၏ကိုယ်စားလှယ် လက်ဖတင်နင်ဂျုံးစ်က သူတို့ ခရီးသွားရန်အတွက် မြင်းနှစ်ကောင်နဲ့ အစားအသောက်ရိက္ခာများ၊ ဆေးဝါးများရရှိစေရန်လှမ်း၍စီစဥ်ပေးခဲ့လေသည်။

ဘုရင် အဓီယဒေဝ၏ အရိုးပြာများပါရှိသော ပဥ္စလောဟာကြုတ်ကို မြဝတ်မုံ၏ ခရီးဆောင်အိတ်အတွင်းတွင် လုံခြုံစွာ ထည့်ဆောင်သိမ်းဆည်းလာခဲ့လေသည်။
ကောင်းမြသွင်သည် နှစ်နိုင်ငံကြားရှိ၊ လမ်းရာဟော င်းကိုရှာဖွေရာတွင်သူတို့အသုံးပြုမည့် ရှေးဟောင်းမြေပုံကို သယ်ဆောင်လာခဲ့သည်။ ကောသာလမှတော်ဝင်သမိုင်းပညာရှင်၏အဆိုအရ ရှေးခေတ်အခါတုန်းက သောသာလနှင့်သဝဏ္ဏပါဠီ မြို့နှစ်မြို့အကြားတွင် မြင်းစီး၍ခရီးသွားရာတွင်လေးရက်လောက်အချိန်ယူခဲ့သည်ဟုဆိုသည်။
ကောသာလပြည်နယ်၏အစွန်အဖျားလမ်းများသည် တော်တော်လေးကောင်းမွန်သော လမ်းများဖြစ်သောကြောင့် သူတို့ကမြင်းများကိုအရှိန်မပျက်အသားကျစီးလာနိုင်ကြသည်။

ခရီးစဥ်ဒုတိယမြောက်နေ့၏ နံနက်ခင်းမှာတော့သူတို့သည် ကောသာလ၏နယ်နိမိတ်စည်းများကို လုံးလုံးလျားလျား ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ယခုအခါ မည်သည့်ပြည်နယ်၏စီမံခန့်ခွဲမှု၏အောက်တွင်မှမရှိသော နယ်မြေရိုင်းများထဲသို့ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ဤမှာဘက်တောထဲကိုဝင်လာခါစကလမ်းရာဟောင်းအတိုင်းဆက်လက်၍အလိုက်သင့်လိုက်လျှောက်ပြီးစီးနင်းလာရင်း တောတောင်ထဲသို့တဖြည်းဖြည်းနက်နက်နဲနဲဝင်ရောက်လာမိကြပေပြီ။ သွားရင်းသွားရင်းနှင့်မိုင်အနည်းငယ်အကွာရောက်သောအခါမှာတော့ လမ်းကရုတ်တရက်ရှေ့ဆက်သွားမရတော့ပဲအဆုံးသတ်သွားခဲ့တော့သည်။

“အဲ့ဒါဘာဖြစ်တာလဲ? လမ်းကဒီမှာပဲဆုံးသွားပြီလို့ဆိုလိုတာလား”

မြဝတ်မုံက မေးလိုက်သည်။ ကောင်းမြသွင်သည်မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်း မြေပုံကိုစေ့စေ့စပ်စပ်စိုက်ကြည့်နေလေ၏။ သူတို့ကောသာလနယ်မြေကိုကျော်လာကထဲက မည်သည့်အင်တာနက်၊ နက်ဝပ်ကော်နက်ရှင်  အချက်ပြစနစ်များမှ မပေါ်တော့ပေ။ ဆက်သွယ်လို့မရကြတော့ပေ။ ထို့ကြောင့်သူတို့၏စမတ်ဖုန်းများတွင်၎င်း၊ ရှာဖွေလေ့လာရေးခရီးများတွင်အထူးသုံးစွဲလေ့ရှိသည့် device များ GPS များတွင်လည်း လတ္တီကျုဒ်၊ လောင်ဂျီကျုဒ်၊ ကိုအော်ဒီနိတ်များကိုမှန်မှန်ကန်ကန်မပြတော့ပေ။ ရိုးရိုးသံလိုက်အိမ်မြောင်များကပဲအနီးစပ်ဆုံးခန့်မှန်းချက်ဖြစ်သည့်မြောက်အရပ်တောင်အရပ်တို့ကိုလောက်သာညွှန်ပြနိုင်တော့သည်။

“မြေပုံထဲကအတိုင်းဆိုရင်တော့ဒီလမ်းကရှေ့ကို ဆက်သွားသင့်တယ်”

ဟု ကောင်းမြသွင်ကမြေပုံကိုလက်ညှိုးဖြင့်ထောက်ပြရင်းမှပြောနေသည်။ မြဝတ်မုံကမြေပုံကိုတလှည့်၊ လမ်းရာရှိမည်ဟုညွှန်းသည့်ဘက်ကိုတလှည့်လှမ်းမျှော်ကြည့်နေလိုက်သည်။ လမ်းဟောင်းသည်တောအုပ်များဖြင့်ပိတ်ဆို့နေပုံရသည်။ သူတို့ မြင်နိုင်သမျှကတော့သမင် စသည့်တောကောင်များဝင်ထွက်ရာလမ်းတွေပဲရှိမည် ။ မြေပြင်အနေအထားအရကုန်းဆင်းစပြုလာသည်ကိုသတိထားမိသည်။

“ဟောသည် သမင်တိုးလမ်းတွေထဲက တစ်ခုခုကို လိုက်ချင်လား..သား”

“ဒီလိုလုပ်ရအောင်မေမေ..။ မြေပုံထဲမှာ ရှေ့တစ်နေရာရောက်ရင်၊ မြစ်နဲ့အပြိုင် ပြေးနေတဲ့လမ်းဟောင်းကို ပြထားတာတွေ့တယ်။ သားတို့မြစ်ကိုတွေ့အောင်ရှာပြီးတော့မြစ်ကမ်းနားတလျှောက်လိုက်သွားကြမယ်ဆိုရင်အနီးစပ်ဆုံးဖြစ်မှာပဲ.. ”

သူတို့သည် တောကောင်များဆင်းရာလမ်းကြောင်းတစ်ခုအတိုင်း ရှေ့သို့တိုး၍ဆက်သွားကြသည်။ လမ်းတစ်လျှောက်အချို့နေရာများတွင်မတ်စောက်သော တောင်ကုန်းများ၊ ကျောက်ဆောင်များ၊ နိမ့်ဆင်းသွားသောလျှိုများဖြတ်သန်းခဲ့ရပြီး ထိုနေရာများတွင်ခြေလျင်ဆင်းလျှောက်ပြီးမြင်းများကိုပင်ပြန်တွဲ၍ခေါ်ယူနေရသေးသည်။

နာရီပေါင်းအတော်အကြာမှာတော့ မြစ်ကိုတွေ့လိုက်ရ၍ ဖြတ်ကျော်ခဲ့အပြီးမှာ လမ်းဟောင်းရဲ့ အကြွင်းအကျန်လမ်းရာများကို ပြန်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ သူတို့သားအမိသည် ရေတံခွန်ငယ်တစ်ခုသို့ ရောက်သည်အထိ နောက်ထပ်နာရီအနည်းငယ်ကြာအောင် မြစ်ကမ်းဘေးမှလမ်းဟောင်းအတိုင်း ဆက်စီးလာခဲ့ကြပြန်သည်။
နေဝင်ရီတရောအချိန် နီးကပ်လာပြီဖြစ်သဖြင့် သူတို့သည် နေ့တစ်နေ့ကိုအသတ်ပြီး၊ ဤနေရာမှာပင်စခန်းချအနားယူရန် သဘောတူလိုက်ကြသည်။

မကြာမီပင်တောအုပ်အလယ်တွင်သပ်ရပ်လှပသော ခုတ်ထွင်ရှင်းလင်းမှုတစ်ခုကိုပြုလုပ်ပြီးစီးခဲ့ပြီးလျှင်ကောင်းမြသွင်ကမြင်းများကိုဆွဲသွား၍အစာအတွက်သွားလှန်ထားစဥ်တွင်၊ မြဝတ်မုံကရွက်ဖျင်တဲကိုထိုး၍ကျန်ခဲ့၏။ များမကြာမီမှာပင်နေဝင်ခဲ့ပြီးမှောင်ရိပ်သန်း၍မိုးချုပ်ခဲ့လေပြီ။ ကောင်းမြသွင်သည် တုတ်၊သစ်ကိုင်းခြောက်စသည့်ထင်းလုပ်လို့ရသည့်ပစ္စည်းများဖြင့် ပြန်လာကာ မီးပုံကြီးစတင်ဖိုခဲ့သည်။

ညမိုးချုပ်သည်နှင့် ညစာအတွက် ထုပ်ပိုးထားသော အစားအစာရိက္ခာခြောက်များကို ဖွင့်၍စားသောက်ကြပြီးကောင်းမြသွင်ခုတ်ဖြတ်လာခဲ့သောဝါးဆစ်ဗူးများဖြင့်မြစ်မှရေကိုခပ်ကာရေနွေးတည်ပြီး၊ လက်ဘက်ခြောက်ခတ်သောက်ကြရင်း၊ တောတွင်းတွင်ညအိပ်စခန်းချရသောစည်းစိမ်ကိုခံစားကြလေ၏။

ဒါပေမယ့်စည်းစိမ်ကိုကြာကြာမခံနိုင်ကြပါ။ မကြာခင်မှာပင်တောခြင်ရိုင်းကြီးများ တဝီဝီနှင့် တပ်နှင့်ချီဝိုင်းလာကြရာမီးပုံတွင်သစ်ရွက်စိုသစ်ရွက်စိမ်းများအုံပြီး မီးခိုးမှိုင်းဖြင့် တိုက်ထုတ်ရပြန်သည်။ သူတို့မှာတစ်နေတာခရီးအတွက်ပင်ပန်းလှချေပြီ၊ မီးခိုးမှိုင်းလည်းတစ်ညလုံးထိုင်တိုက်မနေနိုင်တော့၊ ဒါကြောင့်တဲတွင်းသို့အမြန်ပြေးဝင်ခဲ့ကြပြီး တဲအဝင်ဝကိုဇစ်ပိတ်၍ ခြင်ဘေးမှလွတ်သည်နှင့်သားအမိနှစ်ယောက်အသီးသီး ခြေပစ်လက်ပစ်အိပ်မောကျသွားကြလေတော့သည်။

နောက်နေ့မနက်မှာမြဝတ်မုံကစောစီးစွာပင်နိုးလာခဲ့သည်။ ကောင်းမြသွင်သည် သူ့အိပ်ရာလိပ်ပေါ်တွင် အိပ်ပျော်နေဆဲဖြစ်သည်။ မြဝတ်မုံကတဲတွင်းမှ ထွက်လာပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ပတ်ချာလည်ကို စူးစမ်းကြည့်ရှုနေသည်။ အချိန်ကအရုဏ်တက်ပြီးလို့မနက်အလင်းရောင်ဝင်ခါစပဲရှိသေးသည်။ နေလုံးကြီးကင်စတင်မထွက်သေးပေ။ အရုဏ်ဦးကောင်းကငကြီးကလှပသော ရောင်နီနှင့်ခရမ်းရောင်စပ်လျက်ရှိသည်။ မနက်ခင်းနိုးထလာသောကျေးငှက်များသည် သစ်ပင်များပေါ်တွင်တစာစာအသံများပေးကာအော်မြည်သံများပေး၊ တေးသီခြင်းပြုကြလေပြီ။

သူမသည် မနီးမဝေးမှသာယာသောရေကျသံလေးတဖြောဖြောဖြင့်တေးဖွဲ့သံဆင်နေသောရေတံခွန်လေးဆီသိုလျှေက်လာခဲ့သည်။ ရေတံခွန်လေးကသူမအတွက်တော့ အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီးသူမ၏ရင်ထဲတွင်အေးချမ်းကြည်နူးမှုကိုခံစားနေရသည်။
—————————————–

အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၅)

ရေတံခွန်သည်အရမ်းမမြင့်လှပေ။ ကျဆင်းနေသောရေစီးကလည်းအလွန်မကြမ်းတမ်းပဲညင်ညင်သာသာပင်စီးကျနေ၏။ သူမကတောစီးဖိနပ်ကိုအရင်ချွတ်လိုက်ပြီးနောက်သူမဝတ်ထားသောဒစ်စကာဗာရာရှပ်လက်တိုကိုရော ကာကီဘောင်းဘီတိုကိုပါဆက်၍ချွတ်ချလိုက်သည်။ တောတွင်းသို့တိုး၍စွန့်စားရှာဖွေတူးဖော်သူများအဖို့ အလွယ်တကူလှုပ်ရှားသွားလာနိုင်သော၊ ကာကီဝတ်စုံနှင့်အထက်အောက်အလွယ်တကူစွပ်နိုင်လဲနိုင်သောကိုဤကဲ့သို့အတွင်းခံများသာရွေးချယ်ဝတ်ဆင်လေုရှိသည်။ မြန်မာမဖြစ်သောမြဝတ်မုံမှာ၊ ယခုလောလောဆယ်တော့၊ ထမီများနှင့်၎င်း၊ ဂါဝန်စကတ်များနှင့်၎င်းယာယီကွာရှင်းပြတ်စဲထားခဲ့ရလေသည်။

ယခုမူ သူမ၏အပေါ်ဝတ်စုံအောက်တွင်ခံ၍ဝတ်လာသောဒူးအထက်သာသာအရှည်လောက်ရှိသည့် knee length shift ဟုခေါ်သောအသားကပ်
အင်္ကျီနင့်ဘောင်းဘီတိုကိုတစ်ဆက်တည်းဆက်စပ်ထားသောကိုယ်ကပ် (အသားကပ်) အတွင်းခံ suitဝတ်စုံသာလျှင်ကျန်တော့သည်။ ထိုအတွင်းခံဝတ်စုံသည်ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင်၊ ကိုယ်လုံးပြည့်ဘီကီနီရေကူးဝတ်စုံ အပါးစားနှင့်တူသည်။

သူမကရေတံခွန်အနားကကျောက်ဆောင်ပေါ်တွင်ရပ်ရင်းရှုခင်းများကိုကြည့်ရင်းဖြင့်စဥ်းစားတွေးတောရင်းစိတ်ကူးနှင့်မြောပါနေ၏။ သူမယခုရောက်ရှိနေရာတောတွင်း၊ သူမရပ်နေရာမှ မိုင်ပေါင်းအတော်အတန်ပကွာဝေးသည်အထိ၊ မည်သည့်သက်ရှိလူသားတစ်စုံတဥိးမျှရှိမည်မဟုတ်ပေ။ ချွင်းချက်အနေဖြင့် တစ်ဦးတည်းသောလူသားမှာသူမနှင့်အတူပါလာသော၊ သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်တစ်ယောက်သာလျှင်ရှိ၍ သူကလည်းအတန်ငယ်ဝေးသောစခန်းချရာရွက်ဖျင်တဲအတွင်းတွင်အိပ်၍ ကျန်ခဲ့ပေသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်တွင်ဘယ်သူမှမရှိစဥ်အတွင်း၊ တောတွင်းစွန့်စားခန်းအတွေ့အကြုံ၏အရသာကိုပြည့်ဝစွာခံစားနိုင်ရန်စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးသူမ၏လက် ကျန်အဝတ်များဖြစ်သည့်အသားကပ် အိုဗာအောအတွင်းခံဝတ်စုံကိုပါကိုပါချွတ်လိုက်ကာကျောက်ဆောင်ပေါ်ပုံချထားခဲ့လျက်၊ မနက်ခင်းလေအေး၏အပြည့်အဝတိုက်ခတ်မှုကိုခံစားလိုက်သည်။ အိန္ဒိယအရှေ့ပိုင်းတွင်ယခုထိအပူချိန်အတော်ပြင်းထန်သော နွေရာသီအတွင်းကျရောက်နေဆဲဖြစ်ရာ၊ တောတွင်းပင်ဖြစ်လင့်ကစားနံနက်ခင်းအပူချိန်ကအရမ်းမအေးလှပေ။ တိုက်ခတ်နေသောလေ၏အေးမြမှုကအရမ်းမစိမ့်ပဲအနေတော်ပင်ဖြစ်သည်။ ရေတံခွန်ကိုဖြတ်၍စီးနေသောရေမှာလည်း အေးစိမ့်မနေပေ။

မြဝတ်မုံမှာ မြန်မာအမျိုးသမီးများထဲတွင်၊ အတော်အတန်မြင့်သောအရပ်အမောင်းရှိသည်ဟုဆိုရမည်ဖြစ်ပြီး ၅ပေ ၆လက္မခန့်မြင့်ပေမည်။ တော်ရုံယောက်ျားတစ်ယောက်၏အရပ်အမောင်းလောက်ရှိ၏။ ယခုသူမကရေတံခွန်ဘေးရှိကျောက်ဆောင်ပေါ်တွင်ဦးခေါင်းကနေခြေဖျားအဆုံး၊ လုံးလုံးလျားလျားကြီးဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်လျက်ရှိနေသည်။ သူမ၏အသားအရောင်မှာမြန်မာမတို့၏ဝါဝင်းသောနဂိုဖြူအသားဖြစ်သော်လည်း၊ တောတွင်းခရီးများနှင့်နေပူစပ်ခါးရှေးဟောင်းတူးဖော်ရေးသိုက်များတွင်အမြဲမပြတ်ဆိုသလိုကျင်လည်နေခဲ့ရသဖြင့် အသားရောင်ကညိုရောင်သန်းနေခဲ့ပြီ။ သို့သော်တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်သောအခါတွင်ကား၊ နေမထိသောနေရာများက အလှထွက်ပြကြလေတော့ရာ အတွင်းသားများကဖွေးဥဝင်းမွတ်နေတော့၏။

မြဝတ်မုံသည်ကျောက်ဆောင်ပေါ်မှဆင်း၍ရေထဲသို့ဆင်းလိုက်ပြီး၊ ရေတံခွန်ကျဆင်းနေသောကြောင့်ဖြစ်ပေါ်နေသည့်ချိုင့်ခွက်အိုင်ကြီးအတွင်းကူးဖြတ်သွားကာ တဖွားဖွားကျလျက်ရှိသောရေတံခွန်အောက်ခြေသို့ဝင်ကာရပ်နေလိုက်လေသည်။ အဲဒါကလမ်းခရီးမှာပင်ပင်ပန်းမန်းသွားလာခဲ့တုန်းကတင်ခဲ့တဲ့ဖုံတွေ၊ အညစ်အကြေးတွေနဲ့ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုတွေကို ဆေးကြောပေးလိုက်သလိုဖြစ်ပြီးတကယ့်ကိုလန်းဆန်းသွားစေသည်။

မြဝတ်မုံသည် သူမ၏အနက်ရောင်တောက်ပြောင်လျက်ရှိသောဆံနွယ်များကို လျှော်ဖွပ်ဆေးကြောပြီး တကိုယ်လုံးကိုလည်းရေချိုးရင်း၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေလေသည်။ သူမ၏လက်များကို လည်းတစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ ဟိုရွှေ့သည်ရွှေ့ ရွှေ့ကာတိုက်ချွတ်ဆေးကြောနေသည်။ ပြီးတော့သူမ၏ ၃၄လက္မ ဆိုက်ရှိသည့် ဝိုင်းစက်လုံးအိနေသောနို့အုံလေးများကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ပန်းနုရောင် နို့သီးခေါင်းများကို ညင်သာစွာ ညှစ်လိုက်သည်။ သူမသည်ခလေးတစ်ယောက်ရှိခဲ့ပြီး အသက်၄၄နှစ်ရှိလာပြီဖြစ်သော်လည်း သူမ၏ရင်သားအလှကပုံပန်းပျက်ခြင်း၊ ယိုယွင်းခြင်းမရှိသေးပါ။ အပျိုနို့လေးလိုတင်းရင်းလုံးကျစ်အိစက်နေဆဲပင်ဖြစ်သည်။

သူမ၏ ပြန့်ကားနေသော အဆီမဆိုသလောက်သာရှိသောဗိုက်သားပြင်ရှပ်ရှပ်လေးပေါ်တွင်လက်များကို ဖြည်းညှင်းစွာရွှေ့ကာပွတ်တိုက်နေရင်းဆီးခုံသို့လက်ကိုရွှေ့၍ပို့လိုက်ကာ ဆီးစပ်ရှိမည်းနက်နေသောစောက်မွေးနွယ်များကိုလက်ဖြင့်ထိုးဖွ၍ဆေးကြောနေပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် လက်များကသူမစောက်ပတ်၏ အပြင်ဘက် နှုတ်ခမ်းများကို တို့ထိကိုင်တွယ်လိုက်သည်။

သူမကရေတံခွန်အောက်တွင်သေသေချာချာ ဂရုတစိုက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမစောက်ဖုတ်အဟကွဲကြောင်းလေးကိုရေစီးလမ်းကြောင်းနှင့်တည့်အောင်ချိန်၍ထားပေးလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင်စောက်ခေါင်းသားနုနုလေးထဲသို့အတန်ငယ်အရှိန်ရှိသောရေစီးအားကခပ်သွက်သွက်လေးဖြတ်စီးတိုးဝင်သွားသည်ကိုအရသာခံ၍ ဖီလင်ခံနေရသည်ကတကယ်ကိုတရှိန်းရှိန်းတဖိန်းဖိန်းဖြစ်အောင်ကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှသည်။ သူမက စောက်ပတ်တစ်ခုလုံးကို လက်ဖဝါးဖြင့် ဖိပွတ်ကာ နှိပ်နယ်ပေးသည်။ သူမမိမိဘာသာ  ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စေရန်အာသာဖြေလက်ပူတိုက်ပျော်ရွှင်မှုကိုနောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ရှာဖွေခဲ့သည်မှာဘယ်တုန်းကမှန်းမမှတ်မိတော့အောင်ကိုကြာခဲ့ပါပြီ။ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ရောစိတ်ရောသည် လိင်မှုကိစ္စအာသာဖြေရန်အတွက်တောင်ဖီလင်မရှိပဲ အလွန်နာကျင်နေခဲ့ရသည်မှာလည်းကြာခဲ့ပါပြီကော။

ယနေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်းပတ်ဝန်းကျင်သာယာမှုအခြေအနေများကြောင့် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာဆန္ဒများထွက်ပေါ်လှုံ့ဆော်လာပြီးဤဖြေသိမ့်မှုကိုသူမအမှတ်မထင်လုပ်နေမိခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏မိန်းမကိုယ်တလျှောက်နူးညံ့စွာစီးဆင်းကျနေသောရေစီးအား၊ တိုးအားကိုခံစားရင်း၊လက်ချောင်းကလေးများကိုသုံး၍ မိမိစောက်ဖုတ်၏အတွင်းအပြင်နှုတ်ခမ်းလွှာများနှင့်စောက်စိထွတ်ထွတ်လေးဆီသို့ရွှေ့ကာ၊ ပြောင်းကာ၊ ဖြဲကာ၊ နှိပ်ကာနှင့်ကစားပေးနေရင်း ကြည်နူးစရာ အရသာကိုရှာဖွေခံစားနေမိသည်။ သူမလက်ချောင်းတွေကရေစီးအားနှင့်အတူစောက်ခေါင်းထဲသို့တစ်ချိန်ထဲမှာပွတ်ရင်းဆွရင်း စိတ်ကြွဆေးသောက်ထားသည့်သဖွယ်၊ ပျော်ရွင်ဖွယ်နတ်စည်းစိမ်ကို့မိန်းမောလျက်ရှာဖွေနေစဥ်မှာ၊ ကောင်းမြသွင်၏အဝေးမှအော်ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။

“ဟင်..! ဒုက္ခပါပဲ..”

မြဝတ်မုံကစိတ်ပျက်စွာညည်းညူလိုက်မိသည်။ သူ့သားရဲ့အော်ခေါ်သံကသူမ၏အထွတ်အထိပ်ရောက်လုနီးနီးသာယာမှုကို ရုတ်တရက်ရပ်တန့်သွားစေရန် တားဆီးငြင်းဆန်မှုတစ်ခုလိုဖြစ်သွားသည်မဟုတ်ပါလား။ သူမကဖီလင်ငုတ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီတိုင်းဆက်နေနေလို့ကလည်းမဖြစ်တော့ ရေတံခွန်အောက်ကနေ အပြေးအလွှားထွက်လာခဲ့ရပြီး၊ စောစောကသူမအဝတ်အစားတွေပုံထားခဲ့တဲ့ကျောက်ဆောင်ဆီပြန်လာခဲ့သည်။

အဝတ်ပုံထဲကအသားကပ် အတွင်းခံဝတ်စုံ shift ကိုဆွဲယူပြီး သူမရဲ့ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်ပေါ်ကိုအမြန်ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ သူမကကျောက်ဆောင်ကြီးဘေးသို့ပြန်ဆင်းခဲ့ပြီးရေအိုင်ခွက်ထဲတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ အနေအထားကကောင်းမြသွင်လာရာလမ်းနှင့်၎င်း။ ကျောက်ဆောင်ကြီးကို၎င်းကျောပေး၍ထိုင်ချလိုက်ခြင်းဖြစ်ရာကျောက်ဆောင်ကွယ်နေသဖြင့်သူမကိုရုတ်တရက်တွေ့မြင်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ စက္ကန့်အနည်းငယ်အကြာတွင်ကောင်းမြသွင်က ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဟိုသည်လှည့်ပတ်ကြည့်ရှုရင်းသူမကိုအော်ခေါ်ရင်းချဉ်းကပ်လာနေသည်။

“မေမေရေ..ဘယ်မှာလဲ..”

“သားရေ..၊ မေမေဒီမှာ..”

သူမကသားဖြစ်သူသတိပြုမိသွားစေရန်၊ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး လက်ပြရင်းပြန်အော်လိုက်သည်။ ရေစိုအသားကပ်အင်္ကျီနဲ့သူမကိုရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရမိသောကောင်းမြသွင်၏မျက်လုံးအကြည့်များကတဒင်္ဂလောက်တောင့်တင်းအေးခဲသွားတာသူမသတိထားလိုက်မိ၏။
ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင်၊ ခန္ဓာကိုယ်၏အပြောင်းအလဲတစ်ခုကိုသူမကသတိပြုမိလိုက်လေသည်။ သူမကိုယ်ကရေစိုကြီးနှင့်ရှိစဥ်မှာ ရုတ်တရက်ကောက်စွပ်လိုက်သောပါးလျသည့်အတွင်းခံဝတ် shift  ဝတ်စုံသည်ရေစုပ်ပြီးလျှင်သူမကိုယ်ပေါ်တွင်တသားတည်းကပ်နေလေ၏။ နဂိုထဲကအသားကပ်ဝတ်စုံဖြစ်ရာ ရေပါစိုနေမှတော့စဥ်းစားကြည့်ပေါ့။

သူမ၏ပင်ကိုယ်၊ လက်ရာမြောက်သောပန်းပုရုပ်တစ်ခုလိုအချိုးကျလှသောသူမ၏ဘော်ဒီကောက်ကြောင်းကအထင်းသားပေါ်နေလေသည်။
သူမ၏နို့လုံးကြီးတွေပုံသဏ္ဌာန်နှင့်တောင်မတ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးများကအသားကပ်အတွင်းအင်္ကျီအောက်မှရုန်းကန်တိုးထွက်အလှပြနေကြသည်။ ဒါကိုရုတ်တရက်သတိပြုမိသွားသောသူမကသားဖြစ်သူသေချာမကြည့်မိခင်မှာပင်၊ လျှင်မြန်စွာရေထဲသို့ထိုင်ချ၍၊ ရင်သားအပေါ်ပိုင်းအထိနစ်အောင်ကိုယ်ကိုနှစ်ပြီးစိမ်လိုက်လေသည်။ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်ကြက်သေသေနေသောကောင်းမြသွင်မှာယခုမှသတိပြန်ဝင်လာပြီး သူမကိုပြုံးပြရင်းအနီးသို့ ချဉ်းကပ်လာလေ၏။

“ဒီကိုလာ..သား၊ ရေအေးအေးလေးစိမ်လိုက်၊တကယ်ကောင်းတယ်..ဖီးလ်ပဲ..”

သူမကခုန်သွားသောရင်ကိုငြိမ်အောင်ပြန်ထိမ်းရင်းသူ့သားကိုခေါ်လိုက်သည်။ ကောင်းမြသွင်ကသူ့အမေအားခေါင်းညိတ်ပြပြီး အဝတ်အစားများကိုချွတ်နေသည်။ ရှပ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီရှည်ကိုချွတ်ထုတ်လိုက်သောအခါပေါ်လာသည့်ကြွက်သားများအပြည့်ဖြင့်ကြည့်ကောင်းလှစွာသောဘော်ဒီကိုသူမက စူးစမ်းလိုစိတ်ကြီးစွာဖြင့် စောင့်ကြည့်နေခဲ့မိသည်။ ကောင်းမြသွင်မှာအောက်ခံဘောက်ဆာအတိုလေးတစ်ထည်သာကျန်တော့သောအခါရေထဲသို့လိုက်ဆင်းလျက်သူ့အမေဘေးသို့ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“သားက မေမေ့ကိုလိုက်ရှာနေတာ..”

“ဆောရီးပဲသားရယ်။ သားအိပ်နေတာကိုမနှိုးချင်လို့ပါ။ ဒီမှာရေက ကစားချင်စရာအရမ်းဆွဲဆောင် နေတာမို့ သားကိုပြန်မခေါ်တေ့ပဲတခါထဲဆင်းစိမ်နေမိတာ..”

“ကိစ္စမရှိပါဘူးမေမေရဲ့..။ ဒါနဲ့ရေကတအားဆော့ချင်စရာကောင်းတယ်နော်။ ကြည်သန့်လန်းဆတ်နေတာပဲ..”

ကောင်းမြသွင်ကစိတ်အေးလက်အေး ရေစိမ်နေရင်းမှပြောလိုက်သည်။
မြဝတ်မုံသည် သူမသားကို ဒီလိုအဝတ်အစားအကုန်လုံးနီးပါးချွတ်ထားတဲ့အနေမျိုးကိုမမြင်ခဲ့၊ မကြုံခဲ့ရတာအတော်ကြာခဲ့ပေပြီ၊ သူမမှတ်မိသလောက်တက္ကသိုလ်ရေကူးကန်မှာ သားရေကူးသွားပြိုင်ခဲ့တဲ့နှစ်အတော်ကြာကဖြစ်လိမ့်မည်။ အဲဒီတုန်းကကောင်လေးကပိန်တာရိုးလေးပဲ။ အခုသူမသားကို ပြည့်ပြည်ဖြိုးဖြိုးအနေအထားကြွက်သားအပြိုင်းပြိုင်းနဲ့မြင်လိုက်ရတော့၊ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အရှက်သွေးတွေက၊ သွေးကြောတွေမှတဆင့်မျက်နှာဆီကိုအလိုအလျောက်ဖြန်း၍တက်လာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်းသူမမြင်နေရတာကိုစိတ်ထဲကသဘောကျနေမိသည်။

သူမကသူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မကြည့်မိဖို့ အတင်းကြိုးစားပြီး၊ မိမိစိတ်ကိုဆန့်ကျင်နေရလေသည်။ ထိုနည်းတူစွာပင် ရေကူးဝတ်စုံလောက်တောင်မထူသောအတွင်းခံဝတ်စုံပါးကလေးကိုသာဝတ်ထားသည့်သည့် သူ့အမေကိုလုံးလုံးလျားလျားသတိ ထားမိသွားသည့် ကောင်းမြသွင်မှာလည်းအံ့သြထိတ်လန့်သွားသည်ကို သူမတွေ့လိုက်ရသည် ။
သူ့အကြည့်တွေက သူမ၏ရင်သားကြီးတွေဆီသို့ဖြည်းဖြည်းချင်း ရွေ့လာသည်။ သတိဝင်လာသည်နှင့် သူမကရေထဲသို့လည်ပင်းအထိမြုပ်အောင်ထပ်၍နှိမ့်ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ရေတံခွန်အောက်ကိုသွားလိုက်ဥိးမယ်..”

သူကသူ့ကိုယ်သူပဲပြောသလိုလို၊ သူမကိုပဲခွင့်တောင်းသလိုလိုနှင့်ပြောပြီးထရပ်လိုက်တော့သူ့သားရဲ့ ဘောက်ဆာအောက်ကပေါင်ကြားခွဆုံမှာ သိသိသာသာကြီးဖောင်းထနေတဲ့အဖုအထစ်ကြီးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကောင်းမြသွင်ကရေတံခွန်ဆီသို့ဦးတည်လျောက် သွားရင်းမျက်နှာကအပြုံးကိုမထိမ်းနိုင်ပဲသူ၏ထောင်ထနေသောငပဲကိုအတင်းလက်နှင့်ဖိပြီးကြိုးစားနှိပ်ကွပ်နေရလေသည်။ သူကရေတံခွန်အောက်သို့ရောက်သွားသာအခါရေပန်းဖွားဖွားအောက်တွင်ဝင်၍မတ်တပ်ရပ်လိုက်လေသည်။

သူကတစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်တိုက်ဆေးကြောချိုးချနေသည်။ သူရပ်နေသည်ကိုမြဝတ်မုံနေရာကကြည့်လျှင်ဘေးတိုက်အနေအထားနှင့်ဖြစ်သည်။ သားဖြစ်သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးနီးပါးချွတ်ထားသလောက်ပေါ်နေသော ကြွက်သားအပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုကြည့်ပြီးသူမရဲ့သွေးသားထဲမှာအပျိုဖြန်းလေးတစ်ယောက်လိုဖျင်းကနဲဖြစ်သွားရသည်။ ရုတ်တရက် သူမ၏ပါးပြင်လေးတွေကပန်းသွေးရောင်ဖြင့် နီမြန်းတက်လာလာပြီးမိန်းမကိုယ်စောက်ပတ်ထဲကလည်းတစစ်စစ်နဲ့ရွထလာလေတော့သည်။

ဥိးမောင်မောင်သွင်ခွဲခွာသွားပြီးနောက်တွင် မိမိစိတ်ဆန္ဒမှဖြစ်ပေါ်လာသောယားယံမှုကို တခါတရံလက်ဖြင့်သာဖြေသိမ့်ပြီးကျေနပ်နှစ်သိမ့်ချင်းကိုရယူခြင်းမှတပါး၊ သူမကအခြားယောက်ျားများနှင့်ပတ်သက်စပ်ယှက်ခဲ့ခြင်းလုံးလုံးမရှိခဲ့ပါချေ။ တခါတလေတော့လည်း သူမအနေဖြင့်ယောက်ျားခန္ဓာကိုယ်၏အထိအတွေ့ကိုလွမ်းဆွတ်တောင့်တမိနေလေသည်။ မထိတွေ့ရသည်မှာကြာခဲ့ပါပြီကော။

ရေတံခွန်အောက်မှာရပ်နေသောကောင်းမြသွင်၏အမြောင်းအမြောင်းထဖုထစ်နေသောကြွက်သားများအပေါ်ကိုရေတံခွန်မှကျရေစီးကြောင်းများကရိုက်ခတ်ပြီးဖွာထွက်လာနေပုံကသူမအဖို့ကြည့်၍အရမ်းကောင်းနေစဥ်မှာ၊မသိစိတ်ကဦးဆောင်နေသော၊ မထိတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သည့်ယောက်ျားအတွေ့ကိုတောင့်တသည့်စိတ်ကပါပါလာသောအခါ၊ မရည်ရွယ်ပါပဲနှင့်ပင် သူမ၏စောက်ပတ်ကြားမှတစစ်စစ်နဲ့ကြိတ်ပြီး၊ အရည်ကြည်များကလိမ့်ထွက်လာခဲ့ရပေပြီ။
—————————————–

အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၆)

ရေတံခွန်အောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ကောင်းမြသွင်၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှာကျစ်လစ်သောကြွက်သားအပြိုင်းပြိုင်းနှင့်ရှိနေ၏။ အထက်ဖက်ရေတံခွန်မှစီးလာနေသောကျရေသည် သူ၏လှပကြံ့ခိုင်အချိုးကျသောကိုယ်လုံးပေါ်မှဖြတ်စီးပြီးရေတံခွန်အိုင်မှတဆင့်၊ မြစ်အကြေဘက်သို့ဆက်လက်စီးဆင်းသွားသည်။ သူ၏ စိုစွတ်နေသောဘောထုပ်ကြီးက သူ့ပေါင်ကြားတွင်ပိရိစွာတွယ်ကပ်နေသော်လည်း၊ အရွယ်အစားကကြီးမားလွန်းရကား၊ ပါးလွှာသောဘေက်ဆာအောက်မှာအမြှောင်းလိုက်ကြီးပေါ်နေလေသည်။ ဘောက်ဆာကလည်း အဖြူပြောင်ဖြစ်နေလေတော့ရှင်းရှင်းထင်းထင်းကြီးပေါ့။

ပြီးတော့အခုနကလေးတင်မှသူအမေ၏အသားကပ်ဘော်ဒီအောက်မှရှိုက်ဖိုကြီးငယ်များ၊ အမို့အဟိုက်များကိုမြင်ခဲ့သဖြင့်အသကုန်ထောင်မတ်နေခဲ့သည်။
ထိုနေရာကြီးမှာပစ်မလွဲသောမြင်ကွင်းချိန်မှတ်ကြီးဖြစ်နေရာမြဝတ်မုံမှာသူမခန္ဓာကိုယ်တွင်းကအခံဓါတ်ဖြစ်သော မတို့၏သွေးကြောင့်ရင်နှလုံးကလှိုက်ခါ လှိုက်ခါ ဖိုတက်လာလေရာ၊ သူမ၏ရွှေရင်အုံကြီးနှင့်သားမြတ်နှစ်လုံးမှာလည်းနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နှင့်လှိုင်းထလျက်ရှိသည်။

အမှန်တကယ်လည်းကောင်းမြသွင်မှာမိန်းမများအမြင်တွင်၊ ယောက်ျားပီသလှသောကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်၊ အဆက်အပေါက်နှင့်၊ ကျားကျားလျားလျားရှိသောစံနမူနာပြု  ပုရိသတစ်ယောက်ပုံစံဖြစ်နေသည်။ ဤဆောက်တည်မှုမှာမိန်းမများအဖို့ အားပြင်းသောသံလိုက်လိုဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းရကား၊ အရွယ်ရှိသွေးကောင်းတုန်းဖြစ်သောမြဝတ်မုံမှာလည်း မိန်းမသားတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ရာထိုသံလိုက်ဓါတ်အနီးသို့ချဥ်းကပ်သွားရန်စိတ်ရော၊ အသွေးအသားရောက၊ သူမအား တခဲနက် တွန်းအားပေးလာလေသည်။
ထိုတစ်ချိန်ထဲမှာပင်သူမ၏အတွင်းစိတ်မှအသံက သူမကိုသတိပေးနေသည်။

(ဟဲ့.! သူကနင့်သားအရင်းနော်၊ ဘုရားရေ..၊ နင်ဘာတွေတွေးပြီးဘာလုပ်မလို့လဲ..)

ဘာပဲပြောနေနေ၊ သူမရှေ့ကမြင်ကွင်းကိုတစ်ချက်ထပ်ပြီးစိုက်ကြည့်လိုက်မိတော့ မြဝတ်မုံ၏စိတ်တွေကအမှောင်ကျသွားသည်။ သူမကအတွင်းစိတ်ကသတိပေးနေသည့်အသံကိုဂရုမစိုက်တော့ပဲ၊  မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ သားထံသို့လျှောက်သွားလိုက်မိလေသည်။ သူမက ကောင်းမြသွင်ရဲ့ကျောပြင်ပေါ်သို့ လက်တစ်ဖက်တင်ကာ အရေပြားကို ညင်သာစွာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကောင်းမြသွင်ကသူ့အမေကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“သားရဲ့ကျောကုန်းကိုမေမေချေးတွန်းပြီးဆေးပေးမယ်နော်..မေ့သားချစ်ကလေး..”

သူက ခေါင်းပြန်ညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူမကသားဖြစ်သူ၏ကျောနှင့်ပုခုံးများကိုတိုက်ချွတ်ဆေးကြော၊ ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးနေသည်။ သန်မာသောကြွက်သားအဖုအထစ်များ၏အထိအတွေ့က သူမ၏လက်ချောင်းဖျားလေးများတွင်ခံစားနေရသည်။ သူမနှိပ်နယ်ပေးမှုကြောင့် သားချစ်ကလေးကြွက်သားတွေ ပြေလျော့သွားလိမ့်မည်ဟုသူမယုံကြည်သည်။ သူမ၏စိတ်တွေကနူးညွတ်ပျော့ပျောင်းကာ၊ ကောင်းမြသွင်၏အပေါ်စေတနာတွေအရမ်းပိုနေမိလေ၏။ သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာထဲတွင်ကာမနှင့်တွဲဖက်သောကိလေသာစိတ်များက တဟုန်ထိုး စူးစူးဝါးဝါးတက်ကြွထွက်ပေါ်လာနေပါလား..။

သူမကသားဖြစ်သူ၏နောက်ကျောပြင်ကြီးတစ်ခုလုံးပေါ်တွင်အနမ်းဖွဖွလေးများကိုနေရာအနှံ့ ဖြန့်ကျက်၍နမ်းရှုပ်ပေးနေလိုက်သည်။
ကောင်းမြသွင်ကအမေဖြစ်သူ၏ထင်မှတ်မထားသောအထိအတွေ့အပြုအစုများကြောင့်မျက်လုံးကိုမှေးစင်းလိုက်ပြီးသက်ပြင်းတစ်ချက်ကိုချလိုက်မိလေသည်။ မြဝတ်မုံသည်၊ သားဖြစ်သူ၏ရှေ့ဘက်သို့ရွှေ့လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့သူ၏သူ့ရင်ဘတ်နှင့်ရင်အုပ်ကြွက်သားကြီးများ ဘယ်လီဗိုက်သားများကိုလက်တင်ပြီး ဆေးကြောတိုက်ချွတ်ပေးနေပြန်သည်။ တဖန်သား၏ ကိုယ်လုံး၊ လက်မောင်းတွေအပေါ်တွင်၊ ညင်သာသောအနမ်းများအားထပ်ဖြန့်လိုက်ပြန်၏။ သူမ၏စိတ်တွေကကာမဆန္ဒများနှင့်ရောယှက်ပြည့်နှက်လျက်ဝိုးတဝါးဖြစ်နေကာ၊ ဘာတစ်ခုမှပြတ်သားပီပြင်စွာမတွေးခေါ်နိုင်တော့ချေ။ သူမကသားဖြစ်သူ၏အဖြူရောင်ဘောက်ဆာပါးပါးအောက်မှအလွန်ကြီးမားထွားကျိုင်းသောအတွင်းပစ္စည်းကြီးက၊ အပြင်ဘက်သို့အတင်းတိုးတွက်၊ ရုန်းထွက်နေသည်ကို သူမ၏မျက်လုံးအကြည့်တွေကရောက်သွားခဲ့ရသည်။

(ဘုရား..ဘုရား. အဲဒါကြီးက၊ မတရားကြီးမာတောင်နေပါလား! ငါ့နှယ်နော်..)

သူမစိတ်တွင်းက အသံမထွက်အောင်ရေရွတ်နေမိသည်။
မြဝတ်မုံသည်သူမ၏လက်ကိုအောက်ဘက်သို့ရွှေ့လာကာ၊ သားဖြစ်သူ၏ မတ်ထောင်နေသောပစ္စည်းကြီးကိုဖုံးအုပ်ထားတဲ့တစ်ခုထဲ သောအကာအကွယ်ဖြစ်သည့်ဘောက်ဆာဘောင်းဘီ၏ပိတ်သားပေါ်သို့သူမ၏လက်ကိုညင်သာစွာ တင်လိုက်မိသည်။ ထိုရွေ့လျား၍ ကိုင်တွယ်လိုက်သောသူမ၏စိတ်ဆန္ဒကိုသူမကိုယ်သူမ၊ မတားဆီးလိုက်နိုင်ပါချေ။

နဂိုထဲကမှသူအမေကိုဆက်စီရေစိုအသားကပ်ဝတ်စုံနှင့်မြင်ခဲ့ရခြင်း၊ အမေဖြစ်သူကသူ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်နှိပ်ပေးနေပြီးညင်သာစွာနမ်းရှုပ်၍ သူ၏သာယာစိတ်တွေကိုဆွပေးနေခြင်းတို့ကြောင့်၊ ကောင်းမြသွင်မှာစိတ်ထလျက်ရှိပြီး သူ့လီးထဲမှရုန်းကန်ပွင့်ထွက်တော့မည့်အင်အားစုကိုခံစားနေရစဥ်အတွင်း
သူ့အမေ၏နူးညံ့သောလက်ကလေးကဘောင်းဘီခွကြားပေါ်အသာတင်၍၊ ဖြည်းဖြည်းလေးပွတ်လိုက်ရုံရှိသေးသည်၊ ကောင်းမြသွင်ကမျက်လုံးများကိုစိစိပိတ်၍၊ ပါးစပ်ကိုဟပြီးမချင့်မရဲညည်းငြူလိုက်မိတော့သည်။

“အားးး..ရှီးး..မေမေ..”

သူမထိမ်းနိုင်တော့။ ဘောင်းဘီအပေါ်မှနူးညံ့သောလက်ကလေးတင်လိုက်ရုံရှိသေးသညိ။ သူ့သုက်ရည်များကဘောင်းဘီထဲမှာပင် ဒလဟောအရှိန်ဖြင့်ဆောင့်ပန်းထွက်လာတော့သည်။ မြဝတ်မုံကလည်း သူ့သား၏ဘောက်ဆာအောက်မှစိမ့်ထွက်လာသောချွဲပျစ်ပျစ်အရည်များ၏နွေးထွေးမှုဖီလင်ကို ခေတ္တခဏခံစားလိုက်ရပြီးနောက်အရှိန်ဖြင့်စီးဆင်းနေသောရေစီးကယင်းသုက်ရည်များကိုဆေးထုတ်သွားလေတော့သည်။

ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ သူမ၏စိတ်တွေကပုံမှန်ခံစားမှုအာရုံများကိုပြန်လည်ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ မြဝတ်မုံမှာ သူမလုပ်ခဲ့မိသောဖြစ်ရပ်ကိုပြန်တွေးပြီးအကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားလေသည်။ကောင်းမြသွင်မှာလည်းမိန်းမောနေသလိုအဖြစ်မှသတိပြန်ရလာပြီး သူမကိုတအံ့တဩကြည့်နေလေသည်။ ထိုတခဏအတွင်း၊ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်မျက်လုံးချင်းစေ့စေ့ဆုံမိကြလေ၏။

သူမက သား၏အကြည့်မျက်လုံးတွေဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပဲအလွန်ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် မျက်လွှာချလိုက်မိလေသည်။

“အို..ဘုရား..ဘုရား..ဒါ..ဒါက..”

သူမကအထိတ်တလန့်ရေရွတ်မိရင်း သူ့သားအားချက်ချင်းကျောခိုင်းလိုက်သည်။

“မေမေ..! ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးမေမေရ၊ အဆင်ပြေပါတယ်.. ”
သူ့အမေ၏မျက်နှာပေါ်တွင်ဖုံးမရအောင်ပေါ်နေသော အထိတ်တလန့်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ကောင်းမြသွင်ကအားပေးလိုက်သည်။

“မဟုတ်ဘူး… ဘုရား၊ ငါ.. ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ..”

သူမမျက်ရည်တွေကျလာသည်။
ကောင်းမြသွင်ကသူ့မိခင်ကို နှစ်သိမ့်ဖို့ လှုပ်ရှားလိုက်ချိန်မှာတော့ သူမက နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ ရေတံခွန်ထဲကနေ တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန်ပြန်လှည့်ထွက်ခဲ့တော့သည်။ သားကသူမအား အော်ခေါ်နေသံကိုကြားနေရသည်။ သူမတွင်ဖြစ်ပေါ်နေသောလိုလားမှုခံစားချက်တွေအပေါ် သူမထပ်မံ၍မယုံစားရဲတော့ပါ။ သူမဒီထက်ပိုမို၍တခုခုဆိုးဆိုးရွားရွားမလုပ်မိခင်သူဆီကခပ်ဝေးဝေးခွာလာတာကောင်းတယ်လို့သူမဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

မြဝတ်မုံသည်သူမ၏အဝတ်အစားများကိုကောက်ယူခဲ့၍ ကောင်းမြသွင်အော်ခေါ်နေတာကိုလျစ်လျူရှုပြီးစခန်းချထားသောနေရာသို့အပြေးပြန်လာခဲ့လေသည်။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ကြားမှာ သိပ်ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ တိတ်ဆိတ်မှုတွေနဲ့ ခရီးဆက်ခဲ့ကြသည်။ ရေတံခွန်မှာဖြစ်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်သည် မြဝတ်မုံ၏ စိတ်တွင် ပြင်းထန်စွာသက်ရောက်ခဲ့ပြီးယင်း၏ဂယက်ရိုက်ခတ်မှုကြောင့် သူမမှာလွန်စွာတုန်လှုပ်ထိတ်လန့်နေခဲ့ရသည်။
သူမ၏မသိစိတ်ကသားဖြစ်သူအပေါ်ကို မထင်မှတ်ပဲ တိမ်းညွတ်ကျဆင်းနေခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့်ဒါကိုသူမဝန်ခံလိုစိတ်မရှိပါ။ သူမကိုယ်တိုင်ကိုက မိမိ၏ကြီးထွားလာနေသောစိတ်ခံစားချက်ပြောင်းလဲလာမှုများနှင့်အတူ သူမတို့သားအမိ၏အကြားအနာဂတ်ဆက်ဆံရေးကဘယ်လိုပြောင်းလဲသက်ရောက်လာမည်ဆိုသည်ကို သူမမတွေးချင်၊ ရင်မဆိုင်ချင်ပါ..။

အမြဲတမ်းထုံးစံအတိုင်းပါပဲ၊ ကောင်းမြသွင်ကပါးရည်နပ်ရည်အပြည့်၊ နားလည်မှုအပြည့်ရှိသည်။ သူမ၏အရိပ်အကဲကိုကြည့်၍ သူမလိုအပ်နေသော စိတ်ထွက်ပေါက်ကွက်လပ်ကိုလွတ်လပ်စွာရယူနိုင်စေရန် သူမအားလွှတ်ပေးထား၍ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေးနေပေးလေသည်။
သူကနည်းနည်းအခြေအနေလေးကောင်းမွန်တိုးတက်ပြီးစိတ်ပြေလျော့သွားစေရန်နှင့်ပုံမှန်အသိစိတ်ဆက်ဆံရေးများပြန်လည်စုစည်းမိနိုင်ဖို့အတွက်တစတစနဲ့စည်းရုံးရင်းစကားပြောဖို့ကြိုးစားကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဒါပေမယ့်သူ့အမေထံမှ မထုံတက်တေးတုံ့ပြန်မှုကိုသာရခဲ့ရာ၊ သူကတိတ်တိတ်ပဲနေပေးလိုက်တော့သည်။

နောက်ဆုံးမှာတော့ သူတို့၏စိတ်ခံစားချက်များကိုပြန်လည်အသက်ဝင်လာစေပြီး တက်ကြွတောက်ပလာစေသည့်အချိန်ရောက်လာသည်။ သူတို့သည်ရှေးခေတ်ဟောင်းရွာပုံသဏ္ဌန်ရှိသော ကျောက်တုံးများနှင့်တည်ဆောက်ထားသည့်၊ အိမ်ဟောင်းအကြွင်းအကျန်များတည်ရှိရာနေရာမြင်ကွင်းကသူတို့ရောက်ရှိလာရာနေရာမှ၊ ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင် တွေ့မြင်လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဒါသည်တောင်ဇာလီတိုင်းထဲမှကျေးရွာဒေသတစ်ခု၏၊ ရွာပျက်ရွာဟောင်းဖြစ်နိုင်လေသည်။
နောက်ဆုံးတွင်တော့သူတို့သည်တောင်ဇာလီဘုရင့်နိုင်ငံတော်တည်ရှိရာတိုင်း၏တစိတ်တဒေသသို့ချဥ်းနင်းဝင်ရောက်ခဲ့ပြီဆိုတာကတာ့သေချာနေလေပြီ။

ဤနေရာတွင်မြေပုံထဲတွင်ပြဆိုထားသောလမ်းကြောင်းကဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းရှေ့သို့ဆက်လက်သွားလျက်ရှိပြီး။ မူလကမြစ်နှင့်အပြိုင်တသမတ်ထဲတည်ရှိခဲ့ရာမှ၊ ယခုတော့မြစ်မှခွာထွက်ခဲ့လေပြီ။ အမှန်တော့လမ်းကအဖြောင့်ကျန်ခဲ့လျက်။ မြစ်ကသာမသိမသာခပ်ပြေပြေဖြင့်လက်ယာဘက်သို့ကွေ့ဝိုက်စီးသွားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ကောင်းမြသွင်ကမြေပုံကိုထုတ်၍အသေးစိတ်ထပ်မံထပ်တိုင်းထွာတွက်ချက်ကြည့်ရှုနေပြန်သည်။ ထိုအခါတွင်မှတချိန်လုံးဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့်တုဏှိဘာဝေဖြင့်လိုက်လာသောမြဝတ်မုံမှာ ခုမှတက်တက်ကြွကြွဖြစ်လာကာ၊ သူ့သားနှင့်အတူ မြေပုံကိုစိတ်ဝင်စားစွာဖြင့်ဝင်ကြည့်ပြီးမှတ်ချက်ပေးဖော်ရတော့၏။

မြေပုံကိုသေချာကြည့်ရှုပြီးချိန်တွင်တော့ ယခုရောက်ရှိရာနေရောသည် တောင်ဇာလီနိုင်ငံတော်ဟောင်း၏အဝင်လမ်းကြောင်းအမှန်ဆိုသည်ကိုအတည်ပြုလိုက်နိုင်ခဲ့ပေပြီ။
အချိန်ကညနေလည်းစောင်းလာပြီဖြစ်သဖြင့်ဤစွန်ပစ်ထားသောရွာပျက်တွင်ပင်နောက်တစ်ညအတွက်စခန်းချကြရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြပြန်သည်။ သူတို့သည်လမ်းနှင့်ပေအနည်းငယ်အကွာမှာတဲထိုးလိုက်ကြလေသည်။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

မြဝတ်မုံသည်သူမ၏အမြင်ကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိစေရန်အတွက် မျက်တောင်ကိုဆက်တိုက်ခတ်လိုက်သည်။ သူမသည်ကျောက်ချောဖြင့်ခင်းထားသောကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ကျောခင်းလျက်လှဲလျောင်းနေခြင်းဖြစ်ပြီး မြင့်မားသော မျက်နှာကျက်ကိုမော့၍မျှော်ကြည့်မိလျက်သားဖြစ်နေသည်။ ထိုမျှမြင့်မားသောနေရာတွင် အရိပ်များထင်နိုင်စွမ်းမရှိချေ။ ဘေးပတ်လည်ရှိကျောက်နံရံများပေါ်တွင် ဆီမီးခွက်များမီးရှူးတိုင်ပေါင်းများစွာကိုထွန်းညှိထားလေသည်။

သူမ ၏အသိအာရုံတွေကမှုန်ဝါးဝါးဖြစ်နေကာ၊ဘာကိုမျှတိတိကျကျအာရုံစူးစိုက်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။
တဖြည်းဖြည်းချင်းပတ်ဝန်းကျင်နှင့် လိုက်လျောညီထွေစွာ အာရုံခံစားမှုမျာကိုထိမ်းညှိလာနိုင်သောအခါ၊ ယခုရောက်နေသောနေရာတွင် သူမတစ်ယောက်တည်းရှိနေခြင်းမဟုတ်ကြောင်းကိုသတိထားမိလာသည်။  သူမ၏ နားထဲတွင်ကြားလာနေရသောအသံများကို ချိန်ဆပြီးမိပြီးသည်နှင့်တဖြည်းဖြည်းနှင့်သောတအာရုံကလည်းပြတ်သားလာသည်။ မကြာမီမှာပင်သူမနားထဲတွင် အာရုံခံစားမှုနှင့်ရောယှက်နေသောညည်းညူသံများကိုကြားလာရလေ၏။

သူမကမျက်လုံးများကို ပွတ်သပ်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ထထိုင်လိုက်သည်။
သူမသည် ကျောက်သားများဖြင့်ထုဆစ်တည်ဆောက်ထားသည့်၊ ကြီးမားကျယ်ဝန်းသော ခန်းမဆောင်ကြီးတစ်ခုထဲထွင်ရောက်နေခြင်းပါလား။ သူမ၏ပတ်ပတ်လည်တွင် များစွာသော ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲများသည် အဝတ်မပါကိုယ်ဗလာတို့ အသီးသီးသံဝါသပြုစပ်ယှက်ကာအချစ်ပွဲဆင်နွဲနေကြ (ဝါ) လိုးနေကြလေသည်။

အနည်းဆုံးတော့စုံတွဲပေါင်း၂၀ ထက်မနည်းဤခန်းမကြီးထဲတွင် တပြိုင်ထဲအချစ်ကျုးနေကြလေသည်။ သူတို့သည်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် အမျိုးမျိုးသော လိင်ဆက်ဆံမှုပုံစံများ၊ အပြုအမူများဖြင့် မိုးမမြင်လေမမြင်ပျော်ပါးမြူးတူးနေကြလေသည်။
သူမ၏ ညာဘက်တွင် မိန်းမပျိုငယ်လေးတစ်ဦးသည်ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက် ပက်လက်လှန်ပေးထားသည့်အပေါ်တွင်အားရပါးရတက်ခွလျက်ကျွဲကျောင်းသူမလေးတစ်ယောက်ကျွဲစီးနေသလိုတက်ခွရင်းလှုပ်ရမ်းနေသည်။

မိန်းခလေးငယ်၏မျက်လုံးများကမှေးစင်းပိတ်ထားသော်လည်းပါးစပ်လေးကကာမရမ္မက်ဆန္ဒအရှိန်ဖြင့်ဟ၍ညည်းညူနေသည်။ သူမ၏ သေးသေးသွယ်သွယ် ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် ချွေးများဖြင့် တလက်လက်တောက်ပြောင်နေပြီး ယောက်ျားကြီးကို ပြင်းပြစွာ ချစ်နေချိန်တွင် သူမ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်တွင် တင်းတင်းရင်းရင်းလှပသောရင်သားများကတုန်အိစွာအထက်အောက်ဘေင်ဘင်ခတ်၍ခါရမ်းလျက်ရှိသည်။

မြဝတ်မုံက ဘယ်ဘက်ကိုကြည့်လိုက်သောအခါတွင်လည်း၊ယောက်ျားလူငယ်လေးတစ်ယောက်သည် သူမနှင့်အသက်တန်းတူလောက်ရှိမည််ဟုခန့်မှန်းရသောအမျိုးသမီး၏အပေါ်တွင်မှောက်ရက်တက်ခွ၍ သူ၏ရှည်လျားတောင့်တင်းသော လိင်တံဖြင့်အမျိုးသမီး၏မိန်းမကိုယ်ထဲတွင်အချက်မှန်မှန်ဆောင့်သွင်း၍ ဆက်ဆံပေးလျက်ရှိသည်။
—————————————–

အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၇)

မြဝတ်မုံရောက်ရှိနေသော၊ ခန်းမကြီးတစ်ခုလုံးသည် စိတ်အားထက်သန်စွာညည်းညူနေမှုများ၏ ပဲ့တင်သံများ၊ ကာမစပ်ယှက်မှုပြုနေကြသည့်စုံတွဲအသီးသီး၏ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုမှစိမ့်ထွက်လာသောအော်ဟစ်သံများဖြင့်၊ လှုပ်ရှားသက်ဝင်နေသည်။ သူမသည် ဆီမီးခွက်များ၏တောက်ပနေသော အလင်းရောင်များအောက်တွင် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုလိင်ဆန္ဒနွံအိုင်ထဲ၌ စိမ့်ဝင်နစ်မြုပ်မြောပါနေကြသော၊ အဝတ်ဗလာကျားမစုံတွဲများကိုတစ်ချက်ဝေ့ဝိုက်၍ကြည့်လိုက်လေသည်။

မြဝတ်မုံကသူမ၏မူရင်းလှဲလျောင်းနေသောအနေအထားမှမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ၊ အဆောက်အဦ၏ထွက်ပေါက်ဟုထင်ရသောဘက်သို့လျှောက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဤညသည်လပြည့်ညတစ်ညဖြစ်ကြောင်းသူမကသတိပြုမိလိုက်လေသည်။

ခန်းမအထွက်ဝနားအရောက်တွင်တွင် သူမသည်၊ နောက်ထပ်စုံတွဲတစ်တွဲထံသို့မျက်စိရောက်သွားမိလိုက်ရပြန်သည်။ အမျိုးသားဖြစ်သူက သူ၏ကျောဖြင့်အဝင်ဝရှိကျောက်သားတိုင်ကြီးတွင်မှီ၍ထားရင်းရပ်လျက်ရှိသည်။ အမျိုးသမီးကကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ဒူးထောက်လျက်ထိုင်နေပြီး၊ ကျောမှီလျက်မတ်တပ်ရပ်နေသောယောက်ျား၏တောင်မတ်နေသောတန်ဆာကြီးကိုစွဲစုပ်ပြီးစို့လျက်ရှိ၏။

ယောက်ျားဖြစ်သူမှာမခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ကောင်းလှသောခံစားချက်ကြောင့်လားတော့မသိ၊ ကျယ်လောင်စွာညည်းတွားနေသည်။ ပုံစံကနာကျင်မှုကြောင့်ဟုတ်မည်မထင်ပါ။ ကာမအရသာအထွတ်အထိပ်ကိုထိသွားခြင်းပင်ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ တချိန်ထဲမှာပင် မိန်းမဖြစ်သူက ထိုသူ၏တန်ဆာချောင်းကြီးကိုပါးစပ်ဖျားမှပြန်ထွေး၍ ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ နီရဲပြောင်တင်း၍အာရည်တွေတဝင်းဝင်းရွှဲပြောင်လျက်ရှိသောယောက်ျားတန်ဆာ လဒစ်ကြီးထိပ်မှ၊ အဖြူနှစ်ရောင်လရည်ဖွေးဖွေးများက ဆောင့်၍ပန်းထွက်လာရာ။ အမျိုးသမီး၏မျက်နှာ၊ လည်ပင်း၊ ရင်အုံနှင့် နို့လုံးကြီးများပေါ်သို့ပရမ်းပတာကျရောက်၍ပေပွကုန်တော့သည်။

ထူးဆန်းသည်မှာမည်သည့်စုံတွဲတစ်တွဲကမှ သူမဤခန်းမကြီးထဲတွင်ရောက်ရှိနေသည်ဆိုတာကိုသိရှိ၊ အသိအမှတ်ပြုပုံမရပါပေ..။
မြဝတ်မုံမှာ ကြောင်တက်တက်ဖြင့် စိတ်နှင့်လူမကပ်ပဲခန်းမအပြင်ဖက်သို့ထ့က်လာခဲ့မိသည်တွင်၊ ယခုတော့ကျယ်ပြောလှသော ကျောက်လှေကားများဖြင့် မြေပြင်ပေါ်သို့ ဆင်းသက်လာသောရှေးဟောင်း အဆောက်အအုံတစ်ခု၏ ပထမထပ်လှေခါးကြမ်းခင်းအဆင့်တွင်လွတ်လပ်စွာရပ်နေခဲ့မိလေပြီ။ အချို့သောအမျိုးသား၊ အမျိုးသမီးစုံတွဲများသည်၊ ထိုလှေကားမကြီး၏ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်နေရာများတွင်လည်း အသီးအသီးနေရာရာယူထားကြသည်ကိုတွေ့ရလေ၏။

သူမက၊ ထိုနေရာမှနေ၍အောက်ဖက်ကို ဆက်မျှော်ပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်ပြန်တော့၊ လှေကားအောက်ဘက်ရှိ အေးမြစိုစွတ်သော မြက်ခင်းပြင်ကျယ်ကြီးမှာပေါ်တွင်၊ မရေမတွက်နိုင်သည့်ကျားမစုံတွဲများဖြင့်ပြည့်နှက်လျက်ရှိကာ၊ အချင်းချင်းချစ်ချင်းဖွဲ့သီဖလှယ်လျက်ရှိကြလေသည်။၊

ကျယ်ပြန့်ပွင့်လင်းသောကောင်းကင်ပြင်ကြီးအောက်မှာ၊ အရှေ့အရပ်မှလာတဲ့လေပြေညှင်းလေးက၊ တသွင်သွင်တိုက်ခတ်ပေးနေသော်လည်း၊ ချစ်သူစုံတွဲများမှာမူလေပြေ၏အေးမြမှုကိုဂရုမထားမိသလိုပင်၊ ပူလောင်ပြင်းပြသောရမ္မက်ဆန္ဒများဖြင့်လုံးထွေးကာအချစ်ကျူးလျက်ရှိနေကြသည်ကိုသူမကတွေ့မြင်နေရလေသည်။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

မြဝတ်မုံကမျက်လုံးကိုပြန်ဖွင့်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာထထိုင်လိုက်သည်။ သူမကအခုလေးမှာတင် အလွန်ထူးဆန်းသောအိပ်မက်ကို၊ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်မက်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ အဲဒါကဝိုးတိုးဝါးတားမက်ပြီးပျောက်သွားသောအိပ်မက်မဟုတ်တာကိုတော့ သူမကောင်းကောင်းသတိပြုမိသည်။ ကောင်းမြသွင်ကတော့သူ့အိပ်ရာပေါ်တွင်နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်မောကျနေဆဲဖြစ်၏။ မြဝတ်မုံကတစုံတခုကိုသိသိသာသာခံစားနေရ၍  အမှတ်တမဲ့ဖြင့်လက်က သူမ၏စောက်ဖုတ်ဆီသို့အလိုလိုလှမ်းမိသွားပြီးစမ်းကိုင်မိသည်။ စိုစွတ်သောအထိအတွေ့ကိုသူမခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ၏အိပ်မက်ထဲတွင်ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲများကရမ္မက်ထန်စွာဖြင့် အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံလိုးပြနေကြသည်ကိုမြင်ခဲ့ရသဖြင့်၊ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှအသွေးအသားများကအလိုလိုထကြွလှုံ့ဆော်ပြီး စောက်ရည်များကစိမ့်ထွက်နေရခြင်းဖြစ်သည်။

(ဒါက..လိင်စိတ်ကိုကြွစေတဲ့တခါတလေမှာမက်လေ့ရှိတတ်တဲ့၊ စိတ်ကူးယဉ်စိတ်ကြွအိပ်မက်သက်သက်ပါ၊ တခါတလေမှာမက်တတ်တာပဲလေ။ ငါကလည်းအလုပ်တွေများနေပြီး ဒီစိတ်တွေကသိပ်မရှိလို့အာသာမဖြေတာတောင်ကြာပြီဆိုတော့၊ ခန္ဓာကိုယ်က သူ့ဘာသာတောင့်တပြီး၊ သွေးသားကြွလို့မက်တဲ့အိပ်မက်ပါပဲ။ ငါကလည်းလက်ပူမတိုက်တာတောင်ကြာခဲ့ပြီပဲလေ..)

သူမကလိင်ကိစ္စနှင့်စပ်လျဥ်းသည့်အတွေးတွေခေါင်းထဲမှာပွားလာမိတော့၊ သူမ၏ယောက်ျားဦးမောင်မောင်သွင်ကိုတောင်၊ တမ်းတမ်းတတသတိရမိနေပြန်သည်။ မြဝတ်မုံကသူမ၏အိပ်ချင်မူးတူးမျက်လုံးတွေကိုကြည်လင်သွားစေရန်ပွတ်ထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း၊ လေကောင်းလေသန့်ရရန်အလို့ငှာ တဲအပြင်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ညကအလွန်ပူအိုက်လှဆဲဖြစ်သည့်ကဆုန်လပြည့်ညဖြစ်လေသည်။ ပြင်ပရှိလေထုထဲတွင်ထူးဆန်းသော တိုးညှင်းသည့်လေသံလိုလိုအသံများကြောင့်၊ သူမ၏ခေါင်းမှာမကြည်လင်လှပဲအနည်းငယ်ညီးစီစီဖြစ်နေလေသည်။ သူမ၏အတွေး သို့မဟုတ်ဆင်ခြင်နိုင်စွမ်းက အာရုံစူးစိုက်ရန်ခက်ခဲနေတော့၏။

အနီးနားတွင်ရှိနေသောကျောက်ဆောင်ကုန်းလေးတစ်ခုအပေါ်တွင်သူမကတက်ထိုင်နေခဲ့လိုက်ပြီး လပြည့်ညလရောင်၏ဖြန့်ကျက်မှုကိုခံစားနေစဥ်တွင်၊ သူမ၏စိတ်ထဲမှနေ၍ တစုံတစ်ယောက်ကသူမကိုစောင့်ကြည့်နေသည်ဟုခံစားချက်တစ်ခုဖြစ်လာလေသည်။

သူမကအကြည့်နှင့်၊ အာရုံခံစားမှုများကိုပို၍ကြည်လင်လာစေရန်မျက်လုံးများကိုထပ်မံ၍ပွတ်လိုက်မိပြန်၏။ ပြီးလျှင်ပတ်ဝန်းကျင်သို့နေရာစေ့အောင်လှည့်ပတ်၍ သေချာလိုက်ကြည့်မိရာ..နောက်ဆုံးတွင်သူ့ကိုမြင်လိုက်သည်အထိဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက်သည် သူမနှင့်မနီးအဝေး လရောင်၏အမှောင်တစ်ဝက်၊ အလင်းတစ်ဝက်ကျနေသောနေရတွင်ငြိမ်သက်စွာမတ်တပ်ရပ်နေလေသည်။ သူ..။ ဟုတ်သည်သူမှ သူစစ်စစ်..၊
သူကတော့ သူမ၏ခင်ပွန်းဖြစ်ခဲ့သူ ဦးမောင်မောင်သွင်ဖြစ်လေသည်။

“ဝတ်မုံ..”

သူက ထူးဆန်းပြီးတုန်ခါမှုတွေပြည့်နေသည့် တီးတိုးသံဖြင့်သူမကိုခေါ်လိုက်သည်။ ထူးဆန်းသည်ဆိုသည်မှာ၊ သူကသူမနှင့်ပေအနည်းငယ်လှမ်းနေသေးသော်လည်၊း တီးတိုးလေးသာခေါ်လိုက်သည့်အသံကသူမအကြားအာရုံတွင်ကောင်းမွန်ပြတ်သားစွာကြားနေရသည်။ ပြတ်သားသည်ဆိုသော်လည်း အသံကတုန်ခါမှုတမျိုးသက်ရောက်နေပုံရပြီး သာမန်လူသားတို့ပြောနေကျအသံလှိုင်းတုန်ခါမှုမျိုးနှင့်မတူပေ။

ဦးမောင်မောင်သွင်သူမတို့သားအမိကိုထားခဲ့ပြီးကွယ်လွန်ခဲ့သည်မှာ သုံးနှစ်ပတ်ချာလည်ရှိခဲ့ပြီ။ အခုသူက လူလား၊ ဝိဥာဉ်လေလား။ သူကကွယ်လွန်လေပြီးဖြစ်သည်ဆိုတာကိုမြဝတ်မုံကသိနေသော်လည်း၊ သူမကဒါကိုမေ့နေသလိုဖြစ်နေသည်။ သူမစိတ်ထဲမှာ လူလားတစ္ဆေလားဆိုသည့်မကွဲပြားသည့်အတွေးမျိုး၊ ကြောက်စိတ်မျိုးလုံးဝဖြစ်ပေါ်မလာခဲ့..။ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သောသူမ၏ခင်ပွန်း၊ ရုတ်တရက်ပြန်ရောက်လာသည်ဟုသာ ရိုးရိုးလေးခံယူနေမိသည်။

“ကိုမောင်..”

သူမက ပြန်၍ခေါ်လိုက်မိရင်း မြဝတ်မုံမှာသူမမျက်လုံးတွေကိုပင် သူမမယုံချင်ပေ..၊ သူကသေပြီးပြီပဲ။ ဒါပေမယ့်သူ့ကို သူမက၊ အမြဲနေ့တိုင်းတမ်းတနေခဲ့သည်မှာလည်းအမှန်ဖြစ်သည်၊ သေပြီးသူကကိုယ်ထင်ပြသည်ဟူ၍လည်းကြောက်စိတ်ဝင်မလာ။ သူမပုံမှန်စိတ်တွေပျောက်ဆုံးကုန်နေပြီလားတော့မပြောတတ်တော့..။

ဦးမောင်မောင်သွင်ဆီကဘာဆက်ပြောသံကိုမှသူမကြားရပေ။ သူကတဘက်သို့လှည့်ပြီးသူမနှင့်ဝေးရာဆီသို့လျှောက်ထွက်သွားသည်။ သူမကစဥ်းစားမနေတော့ပဲ၊ သူထွက်သွားရာနောက်ကို လိုက်သွားခဲ့လေသည်။  ဦးမောင်မောင်သွင်၏အရိပ်သည်၊ သူမကို တောနက်ပိုင်းထဲသို့ ဦးဆောင်၍ခေါ်ယူခဲ့သည်။ မြဝတ်မုံသည် အချိန်ဘယ်လောက်ကြာပြီနှင့်ဘယ်လောက်ဝေးကွာလာခဲ့ပြီဆိုတာကိုသတိမထားမိ၊ အမှတ်အသားမရှိခဲ့မိပေ။ မမြင်နိုင်သော စွမ်းအားတစ်ခု၏ ဆွဲငင်ညှို့ယူခြင်းခြင်ခံရသကဲ့သို့ သူ့နောက်ကိုသာတစိုက်မတ်မတ်လိုက်သွားမိခဲ့လေသည်။

များမကြာမီသူတို့သည် တောအုပ်၏အဆုံးသို့ရောက်လာကြသည်။ တောအုပ်၏အဆုံးဖြစ်သကဲ့သို့ထိုနေရာတွင်သူတို့လျှောက်ခဲ့သောလမ်းလည်းဆုံးခဲ့ပြီး၊ ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းတစ်ခုတွင်ရောက်ရှိနေသည်ကိုလည်းအခုမှသတိထားမိတော့သည်။
ဦးမောင်မောင်သွင်ကသူမဘက်ကိုပြန်လှည့်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့သူက ပြုံးပြီးပြောလေသည်။

“မင်းကိုပြန်တွေ့ရတာအရမ်းကောင်းတာပဲ..ဝတ်မုံ”

“ကိုမောင်… ရှင်.၊ ရှင်..၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး..?”

သူမ စကားတွေကရှေ့ဆက်ပြောမထွက်..သူမစိတ်တွေကရှုပ်ထွေးနေသည်။ သေလွန်ပြီးသူကိုတွေ့နေရသည်မဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့်ပတ်ဝန်းကျင်အခြေအနေက၊ အိမ်မက်မဟုတ်နိုင်မှန်းသိနေသည်။

“ငါ..မသိဘူး..ဝတ်မုံ၊ ငါက.. တခြားတစ်နေရာမှာနေခဲ့ရတာ။ ပြီးတော့..အခု..ငါ..မင်းရှိဲတဲ့ဒီနေရာကိုဘယ်လိုရောက်လာမှန်းမသိဘူး..”

“မှုံ..မှုံ..ကိုမောင့်ကိုအရမ်းလွမ်းတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ နှစ်အတွင်းမှာ၊ ကိုမောင်မပါပဲကျမဘဝကိုဘယ်လိုဖြတ်သန်းခဲ့ရတယ်ဆိုတာ၊ ရှင်တွေးကြည့်နားလည်နိုင်ပါ့မလား..”

သူမ၏ မျက်လုံးများကစိုစွတ်၍ မျက်ရည်များဖြင့်ပြည့်လာလေပြီ..။

“ဘာ…၊ ဒီလောက်တောင်ကြာသွားပြီလား? ငါကဒီလိုမထင်ခဲ့ဘူး။ အချိန်ကာလအပိုင်းအခြားတွေ၊ ကြာတာတွေ၊ မြန်တာတွေက၊ အခုငါနဲ့ဘယ်လိုမှဆက်စပ်ပတ်သက်လို့မရတော့ဘူးထင်တယ်..”

“ရှင်အခု..ဒီကိုဘာဖြစ်လို့ရောက်နေရတာလဲကိုမောင်။ ဆိုလိုတာက အခုဒီအိန္ဒိယက၊ ကောသာလကို..”

“ဒီအတွက်အလွန်ထူးဆန်းရှုပ်ထွေးတဲပဥ္စလက်ဆန်တဲ့အကြောင်းနှစ်ချက်ရှိတယ်ဝတ်မုံ။ မင်းနဲ့လည်းဆိုင်တယ်၊ ငါနဲ့လည်းဆိုင်တယ်။ အိုကွာငါတို့မိသားစုတစ်စုလုံးနဲ့ဆိုင်တယ်..”

“ရှင်ပြောတာကို ကျမလိုက်မမီဘူး..”

“မကြာခင်မင်းသိသွားမှာပါ..။ ပထမ နံပါတ်တစ်အချက်ကိုပြောရရင်တော့၊ မင်းရဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ တောင့်တမှု၊ မင်းရဲ့..ငါ့ကိုတမ်းတနေမှုတွေဟာ ငါ့ကို မင်းဆီ ဆွဲခေါ်လာခဲ့တယ်။ မင်းငါ့ကို တောင့်တနေတာကိုငါသိတယ်။ ပြီးတော့ မင်းရဲ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ငါရောက်လာတာပဲ..”

“ဘယ်လိုမျိုးလဲ..”

“မင်းနဲ့ငါအတူနေခဲ့ရတုန်ုးက ပျော်ပျော်ပါးပါးတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အပြန်အလှန်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြတဲ့ဆန္ဒတွေလေ။ ဝတ်မုံ..မင်းငါ့ကိုသတိသိပ်ရနေသလို၊ ငါကလည်းမင်းကိုသတိရနေတာပါ။ မင်းငါ့ကိုတောင့်တသလို၊ ငါလည်းမင်းရဲ့နှလုံးသားကိုရော၊ မင်းနဲ့မိုးမမြင်လေမမြင်ချစ်ခဲ့ရတဲ့အချစ်တွေကိုရော။ မင်းရဲ့တပ်မက်စရာကောင်းတဲ့ဟောဒီကခန္ဓာကိုယ်လေးကိုရော၊ ကိုမောင်အရမ်းပြန်လိုချင်မိနေတယ်။ လာကွာ..တို့တတွေရဲ့အရင်ကအတူသွားခဲ့ဖူးတဲ့၊ ပျော်စရာကောင်းတဲ့အတိတ်ကိုအခုပြန်သွားလိုက်ကြရအောင်..”

ဦးမောင်မောင်သွင်ကမြဝတ်မုံအနားချဥ်းကပ်လာခဲ့ကာလက်ကမ်းလျက်၊ ရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲ၍ဖက်ထားလိုက်သည်။

“အို..ကိုမောင်ရယ်၊ မှုံ.. ကိုမောင့်ကိုစောင့်နေခဲ့ရတာကြာလှပြီကော..”

“ကိုမောင်လည်း မှုံ့ကိုချစ်တယ်၊ သတိရနေတာကြာပြီကွာ။ မချစ်ရတာလည်းကြာပြီ..”

“မှုံလည်းအတူတူပါပဲကိုမောင်ရယ်။ ကိုမောင်နဲ့ဝေးကွာနေရနတဲ့ညတွေမှာ..”

“တော်တော့..မှုံ..ဆက်မပြောနဲ့ဦး၊ အချိန်ကအရမ်းအဖိုးတန်တယ်ကွာ။ တို့တတွေ အရင်ချစ်လိုက်ကြရအောင်နော်..။ နောက်တော့မှတဝကြီးပြောကြတာပေါ့..”

—————————————–
အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၈)

ဦးမောင်မောင်သွင်ကမြဝတ်မုံကိုစကားအပြောမခံတော့ပေ။ သူမ၏ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကိုဖက်ထားရာမှပြန်မလွှတ်တော့ပဲတိုးဖက်ထားရင်းကိုယ်ကလေးကိုစွေ့ခနဲသူ၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးရှိရာသို့ကပ်ဆွဲပြီး၊ မော့တက်လာသောမျက်နှာလေးမှနှုတ်ခမ်းထူထူလေးကိုကပ်ဖိပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်သည်။ မြဝတ်မုံမှာပျော့ကျသွားရတော့၏။

သူမသည်သူမယောက်ကျားကွယ်လွန်ပြီဟု အသိအမှတ်ပြုပေးလိုက်ရကထဲက၊ ယောက်ကျားသားဆို၍တစ်ယောက်နှင့်မျှကာမဆက်ဆံခြင်း၊ ထိတွေ့ခြင်းမရှိခဲ့ရသေးပေ။ ယခုဆိုလျှင်သုံးနှစ်ကျော်ခဲ့လေပြီ။ သူမယောက်ျားဆုံးပြီဟု အကြောင်းကြားလာခဲ့သည့်ပါရီမြို့ စာတမ်းဖတ်ပွဲတွင်သူမရှိစဥ်ကထဲကစ၍ ယခုထိဖြစ်လေသည်။ ယခုတော့မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သော၊ ယောာက်ျားတစ်ယောက်၏အထိအတွေ့နှင့်မိလိုက်သည်နှင့်သူမမှာရှော့ရိုက်ခံရသလိုဖြစ်သွားတော့သည်။

ပြီးတော့ထူးဆန်းသည်မှာ ယခုထိတွေ့လိုက်သည့်ယောက်ျားသည်၊ ကွယ်လွန်သွားပြီဟုသူမသိထား၊ခံယူထားသည့် သူမယောက်ျားပင်ဖြစ်နေပြန်လေသည်။သူမယောက်ျားကသေပြီဟုဆိုခဲ့လျှင်သူမကဘာလို့ထိတွေ့လို့ရနေသနည်း။ သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ်ဆန်းဟုသူမခံယူရမည်လော။ ဦးမောင်မောင်သွင်၏အထိအတွေ့သည်။ သာမန်လူသားတစ်ယောက်၏အထိအတွေ့သာလျှင်ဖြစ်သည်။ လိင်ဆက်ဆံချိန်တွင်ဖြစ်လေ့ရှိသော ။ ခန္ဓာကိုယ်၏နွေးထွေးမှု၊ သွေးတိုးမှုနှင့်မာကျောမှုများကိုသူမအကုန်ခံစားလို့ရနေသည်။ အထိအတွေ့များအားလုံးသည်ယခင်ကသူမယောက်ျားနှင့်အိမ်ထောင်သည်ဘဝအတူအိပ်ခဲ့ကြစဥ်ကအတိုင်းဖြစ်သည်ကိုသူမကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရလေသည်။

ဥိးမောင်မောင်သွင်က မိန်းမဖြစ်သူမြဝတ်မုံ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုမက်မက်မောမောဆွဲစုပ်၍တရှိုက်မက်မက်ဖြင့်နမ်းစုပ်နေသည်။ သူ၏လက်တွေကလည်းအငြိမ်မနေ၊ သူမဝတ်ထားသောပန်ဂျားမာ့စ်ခေါ် ညဝတ်စုံအင်္ကျီ၏အပေါ်မှာပင်တရွရွဖြင့်ဟိုဒီပြောင်းရွှေ့လှုပ်ရှားကိုင်တွယ်နေသည်။ အထူးသဖြင့်အင်္ကျီအောက်မှအတွင်းခံဘရာစီယာခံဝတ်မထားသောသူမ၏နို့လုံးထွားထွားကြီးများကိုဖိ၍၊ ဖျစ်၍၊ ညှစ်၍၊ ဂမူးရှူးထိုးကိုင်တွယ်ကစားနေလေသည်။ တဆက်ထဲမှာပင်သူ့လက်တွေကတအားသွက်နေပြန်သည်။ မြဝတ်မုံဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကိုတထောက်ထောက်နှင့်ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီးနို့ကြီးတွေကိုအပြုံလိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ၊ နှုတ်ခမ်းမှပါးစပ်ကိုခွာခဲ့ပြီးနို့တွေကိုကုန်းဟပ်စို့လိုက်၏။ သူ့လက်တွေကကာင်းဘီခါးဆီရောက်သွားပြီးရှုံ့ကြိုးကိုလျှော့၍ ဒူးအောက်ပိုင်းအထိအောင်ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်ပိုင်းမှာလည်းပင်တီခံမဝတ်ထား၍မြဝတ်မုံ၏စောက်မွေးအုံမဲမဲကြီးကပေါ်လာတော့သည်။

ထိုအချိန်တွင်ဦးမောင်မောင်သွင်က မိန်းမဖြစ်သူကိုဆတ်ခနဲကောက်ပွေ့ချီလိုက်ကာ ကျောက်ကမ်းပါးထိပ်နားမရောက်မီ ပေအနည်းငယ်အကွာမှာရှိသောသစ်ပင်ကြီးအောက်မှ အတန်ငယ်ပြန့်ပြူးသောကျောက်ကမူပြန့်ဆီသို့လျှောက်သွားကာသူမကိုထိုနေရာ၌ပက်လက်ချထားပေးလိုက်၏။ နေသားတကျ၊ရှိသွားသောအခါမှ သူကနို့ကြီးတွေကိုအငမ်းမရဆက်စီု့နေစဥ်။ လက်တွေကစောက်ခေါင်းနှင့်စောက်စိထဲသို့စိမ်ပြေနပြေ၊ တရစ်ရစ်နှင့်ကလိုင်းတော့သည်။ မြဝတ်မုံမှာ လိင်ဆက်ဆံမှုအထိအတွေ့အစစ်ကိုမရခဲ့သည်မှာသုံးနှစ်တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီးဖြစ်လို့ယခုကဲ့သို့အထက်ရော အောက်ရော၊ ပြိုင်တူကလိ၍အတိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရရာထွန့်ထွန့်လူးကြီးကော့တက်လာရာ၊ သူမအနေဖြင့် ခံဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ သူမစိတ်ထဲတွင်ငွေအဆင်းရှိသောလရောင်အောက်မှ အေးစက်သောကျောက်ဖျာပေါ်တွင်မဟုတ်တော့ပဲ၊ ရန်ကုန်ရှိအိမ်မှ၊ သူမတို့လင်မယားမင်္ဂလာဦးက၊ အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ၊ ဆွီးတီးဟုမ်းကင်းဘက်အိပ်ရာကြီးပေါ်သို့ပြန်ရောက်သွားသည်ဟုထင်ယောင်မှားမိနေလေသည်။

မကြာခင်မှာပင် စပရိန်အမွ့ယာကြီးပေါ်မှာပဲထင်ထင်၊ ကျောက်ဆောင်ကုတင်ကြီးပေါ်မှာလို့ပဲမှတ်မှတ်၊ ကွဲကွာခဲ့ရတာကြာပြီဖြစ်သော ဥိးမောင်မောင်သွင်နှင့် ဒေါက်တာမြဝတ်ရည်တို့မှာ၊ စိတ်ရောကိုယ်ပါနစ်မြော၍ကောင်းကောင်းလိုးနေကြပေပြီ။ ပျောက်ဆုံးနေသောချစ်သူစုံတွဲလား။ ဒါမှမဟုတ်ကွယ်လွန်သွားပြီးဖြစ်သော ပရလောကသားဖြစ်သည့် ခင်ပွန်းနှင့်၊ သက်ရှိထင်ရှားရှိသေးသော၊ ဇနီးသည်လား၊ သူတို့ကိုယ်သူတို့၊ ဘာမှန်းကိုမသိ၊ ဘယ်လိုမှနားမလည်နိုင်ကြတော့ပါ။ သူတို့သိတာကတော့၊ နှစ်ယောက်သားရမ္မက်ကြီးစွာ၊ စိတ်အားထက်သန်စွာလိုးနေမိကြခြင်းပဲဖြစ်သည်။

ဦးမောင်မောင်သွင်၏ကြီးမားတုတ်ခိုင်သောလီးတံကြီးက၊ ဒေါက်တာမြဝတ်မုံ၏စောက်ပတ်ကြီးထဲတွင်ဒလကြမ်းထိုးခွဲဝင်ရောက်ကာ၊ တဖုတ်ဖုတ်တဖတ်ဖတ်ဖြင့်ဆောင့်ကာ၊ဆောင့်ကာလိုးလျက်ရှိလေသည်။ ခဏကြာတော့ မြဝတ်မုံမှာကျောက်ဂမူအပေါ်တွင်၊ လေးဖက်ထောက်ဖင်ထောင်၍ကုန်ပေးးနေကာ၊ ဥိးမောင်မောင်သွင်ကနောက်မှတက်ခွပြီးဒေါ့ဂီစတိုင်ဖြင့်၊ ခွေးလိုးလိုးနေတော့သည်။

မကြာခင်မှာပင်နှစ်ဦးစလုံးအသံတွေခြစ်ပြီးအော်နေကြလျက်၊ လောကနိဗ္ဗာန်၏ အထွတ်အထိပ်သို့ပြိုင်တူရောက်ရှိသွားကြတော့သည်။ ဦးမောင်မောင်သွင်က ဖင်ကုန်းဆော်နေရာမှအားကနဲအသံရှည်ကြီးနှင့်အော်ပြီး လီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲမှအချွတ်တွင်၊ မြဝတ်မုံကကမန်းကတန်းကောက်ထလိုက်ပြီး၊ သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း၊ မျက်နှာလေးမော့၊ ပါးစပ်လေးဟလို့ခံပေးလိုက်စဥ်တွင်၊ ဦးမောင်မောင်သွင်က မြဝတ်မုံ၏မျက်နှာနှင့်ပါးပြင်ပေါ်တွင်လီးကြီးကိုတဖတ်ဖတ်ရိုက်ပြီး လရည်များကိုညှစ်ပန်းချလိုက်သည်။ သူမကလရည်များကိုမျက်နှာနှင့်ပွတ်၍၎င်း၊ ပါးစပ်ဖြင့်ခံ၍၎င်း၊ သောက်သုံးပြီး၊ သူ့ယောက်ျား၏လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်၊ ကောက်စုပ်၍ ပြောင်အောင်ယက်ပြီးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေလိုက်သည်။

နှစ်ယောက်သားပြီးသွားကြသောအခါတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အတန်ကြာအောင်စုပ်နမ်းနေကြပြီးနောက်၊ ကြည်နူးစွာဖြင့်ဖက်ယက်ပွတ်သပ်၍နေကြလေသည်။ အမောအတန်ငယ်ပြေကြသာအခါမှ၊ ဥိးမောင်မောင်သွင်ကထရပ်လိုက််ပြီးအောက်ပါစကားမျးကိုသူမအားပြောနေလေတော့သည်။

“ကဲ..မင်းကငါ့ကို၊ ကာလတာရှည်စွာတောင့်တလာခဲ့ပြီး အမြဲမပြတ်တမ်းတနေခဲ့တဲ့အတွက် အခုဒီနေ့၊ ဒီနေရာကို၊ ငါ့ဝိညာဉ်ကမဖြစ်မနေရောက်လာခဲ့ပေးရတာပဲ။ မင်းတောင့်တနေရတဲ့ငါ့အချစ်တွေရော၊ မင်းအလိုရှိနေတဲ့ကာမဆန္ဒ၊ သုခ၊ လိုအင်တွေရော၊ ငါမင်းကိုပေးလိုက်ပြီ။ အရင် နှစ်ပေါင်း၂၀ကျော်တုန်းကလိုပဲ၊ နူးညံ့တဲ့အချစ်ကိုရော။ ပြင်းပြတဲ့အချစ်ကိုရောမင်းကိုအခုတစ်ခါထပ်ပေးပြီးပြီ..ငါ့မိန်းမ..ဝတ်မုံ..”

“ဒီညငါလာခဲ့တာကအခုလိုမင်းရဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေကို၊ တစ်ကြိမ်ပဲကျေနပ်အောင်ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့လောက်အတွက်လာခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ မင်းငါနဲ့အမြဲတမ်းအခုလိုပျော်လို့ရမယ့်၊ ထာဝရကမ္ဘာထဲကိုငါကခေါ်သွားတော့မှာ..”

ဦးမောင်မောင်သွင်က ကာမစိတ်ပီတိတွေဖြင့် မိန်းမူးနေဆဲဖြစ်သော မြဝတ်မုံ၏လက်တွေကိုဆွဲထူ၍ထခိုင်းလိုက်သည်။

“ကဲအချစ်ရေ,,၊ တို့သွားမယ့်ကမ္ဘာရဲ့အလှတရားကိုကြည့်ရအောင်ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့စမ်းပါဦး”

ဦးမောင်မောင်သွင်ကပြောရင်းနောက်ထပ်ဆယ့်ငါးပေခန့်ကွာဝေးဦးမည့်ချောက်ကမ်းပါးအစပ်နားသို့လျှောက်သွားနေလေသည်။

“အချစ်ရဲ့လာစမ်းပါဦးကွဲ့…ဒီအနားကို..”

ကြားလိုက်ရသောအသံ၏တမျိုးသောထူးဆန်းမှုကြောင့်၊ မြဝတ်မုံမှာရုတ်တရက်ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အာရုံတစ်မျိုး၏ခေါင်းလောင်းထိုးသတိပေးချက်တစ်ခုကသူမ၏ဦးနှောက်သို့ရိုက်ခတ်လာသည်။ သူမစိတ်ထဲကထင့်ကနဲဖြစ်သွားလေသည်။ အကြောင်းမှာသူမအားလှမ်းပြောလိုက်သည့် ဦးမောင်မောင်သွင်၏အသံမှာ စောစောကချစ်ရည်လူးခဲ့ကြစဥ်က သာယာနာပျော်ဘွယ်ပလီပလာချွဲနွဲ့ပြီးသွေးသားကိုတက်ကြွအောင်နိုးဆော်၍၊ ဆွပေးနေသည့် ချစ်တင်းဖွဲ့သည့် ပတ်ချွဲနပ်ချွဲအသံမျိုးမဟုတ်တော့ပဲ။ အေးစက်ပြီးမာကျောနေလို့ဖြစ်သည်။

သူမ၏နိဗ္ဗာန်ဘုံသို့နှစ်ထပ်ဆင့်တက်၍ တိမ်တိုက်ပေါ်တွင်ကြည်နူးလွင့်မြောနေသောဖီလင်ကရုတ်တရက်လှုပ်နှိုးလိုက်သလိုလန့်နိုးသွားခဲ့သည်။ စောစောကသူမသည် သူမ၏ကွယ်လွန်သူခင်ပွန်းဟောင်းဖြစ်သူဦးမောင်မောင်သွင်နှင့် တကယ်ပင်ကာမစပ်ယှက်ပြီးပျော်ပါးမှုပြုခဲ့မိလေသလား။ သူမဇဝေဇဝါဖြစ်နေခဲ့လေသည်။

သူမ၏ပီတိအကြောအာရုံများကတလှပ်လှပ်တုန်ယင်အောင် လွင့်မြောလိုက်ပါခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်။ သူမ၏ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှညဝတ်ဘောင်းဘီသည် ကပိုကရိုနှင့်လျော့လျဲကျွတ်ကျနေသည်မှာပြန်မတင်ရသေးချေ။ သူမကအခုမှသတိရ၍ပြန်ဆွဲတင်ရင်း။ စောက်ရည်တွေစိုရွှဲအိ၍ တတောက်တောက်ကျဆင်းနေသောစောက်ဖုတ်ကိုလက်နှင့်စမ်းမိလေသည်။ စီးကပ်စိုရွှဲသောအထိအတွေ့ကိုရ၏။ သူမအိပ်မက်မက်နေခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဒါဟာအမှန်တရားတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ သူမ၏ပါးပြင်နှင့်နှာခေါင်းစပ်တွင်လည်းအလားတူစိုရွှဲရွှဲ၊ ချွဲကျိကျိ အထိအတွေ့ကိုရနေသည့်အပြင်၊ ညှီစို့စို့သုက်ရည်နံ့ကိုပါရနေသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲကိုမောင်..”

“ဒီလိုလေ..တို့နှစ်ယောက်ထာဝရသွားနေရမယ့်ဘုံဗိမ္မာန်ကမ္ဘာလေးက ဟောဒီနေရာကနေဆင်းသွားရလိမ့်မယ်။ အဲဒါက..အဝေးတစ်နေရာမှာရှိတယ်ထင်ရပေမယ့် တကယ်တော့၊ ကိုယ်နဲ့နီးနီးလေးမှာပဲ..မမြင်ရတဲ့တံခါးတချပ်ကရှိနေတယ်။ အဲဒီတံခါးကိုဖြတ်ကျော်ပြီးရင်အဲဒီကိုရောက်ပြီ။ အဲဒီတံခါးက ပိုက်ဆံတစ်ပြားရဲ့ခေါင်းဘက်နဲ့ပန်းဘက်လိုပဲ။ ရှင်ချင်းတရားနဲ့သေချင်းတရားရဲ့သည်မှာဘက်နဲ့၊ ဟိုမှာဘက်ပဲ။ ဒီမှာလာကြည့်စမ်း၊ ဒီနေရာက ဘယ်လောက်သာယာလှပလည်း၊ အလွန်နက်ရှိုင်းတဲ့လျှိုမြောင်ကြီးတစ်ခုနဲ့တူတယ်။ လျှိုရဲ့အောက်မှာသာယာလှပတဲ့ရေတံခွန်ကြီးတွေအနံ့အရသာနဲ့ပြည့်စုံတဲ့သစ်သီးတွေသီးပွင့်နေတဲ့ဥယျာဥ်ကြီးလဲရှိတယ်။ တို့သွားရမယ့်ဘဝရဲ့၊ အဝင်တံခါးချပ်ကြီးဟာလည်းဒီအောက်တည့်တည့်မှာရှိတယ်။ ကဲ..မင်းအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား ဝတ်မုံ..၊ ငါ့မိန်းမ..”

ပြောနေရင်းမှ၊ သူက ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းဆီသို့ လက်ဖြင့် ဝှေ့ယမ်း၍ညွှန်ပြလိုက်သည်။

“ငါတို့အတူတူပြန်ပြီးနေနိုင်တော့မယ့်အခွင့်အရေးပဲ..ဝတ်မုံ။ မင်းလုပ်ပေးရမှာက ရှေ့ကိုခုန်ချလိုက်ဖို့ပဲ.”

“ရှင်..ရှင်..ဘာကိုပြောနေတာလဲ..ကိုမောင်”

သူမ ကသူ့ကို ထိတ်လန့်စွာစိုက်ကြည့်နေရင်းမေးလိုက်သည်။ သူမကအခုမှတခုခုကိုသဘောပေါက်စပြုလာသည်။ ဦးမောင်မောင်သွင်က ကျေနပ်စွာဖြင့်ပြုံးရင်းပြောသည်။

“သေခြင်းတရားဆိုတာက အခုမှအစပဲရှိပါသေးတယ်။ ငါ့လက်ကိုသာဆွဲပြီး ခုန်ချလိုက်ပါ။ အဲဒီလိုလုပ်ပြီးရင်ပြီးရင် ငါတို့နှစ်ယောက်၊ ဘဝဆက်တိုင်းမှာ၊ ထာဝရအတူ ပြန်နေနိုင်တော့မှာပါ..”

ဦးမောင်မောင်သွင်ကသူ့လက်ကို ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး လှမ်းကိုင်ဖို့ သူမကိုတိုက်တွန်းလိုက်သည်။

“လာပါ..၊ ငါ့လက်ကို တွဲကိုင်လိုက်ပါ။ မင်းအနေနဲ့ ဒီကမ္ဘာမှာနေဖို့ ဘာမှမရှိဘူး။ မင်း..ငါနဲ့ ထာဝရ အတူနေမသွားချင်ဘူးလား”

ထိုစကားများကြောင့် သူမ၏ မျက်လုံးများတွင် မျက်ရည်များကကြေကွဲစွာစီးကျလာပြီး သူမ၏ရင်ထဲတွင်ဆို့နင့်လာသည်။ ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပင်ကာထားသောကန်လန့်ကာကိုဆွဲမလိပ်တင်လိုက်သကဲ့သို့သူမ၏စိတ်တွေကကြည်လင်ပြတ်သားလာသည်။

“ဒီမှာ..ကိုမောင်၊ ကျမရှင်နဲ့အတူဆက်ရှိနေပေးချင်ပေမယ့် အခုလိုဆို မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ကျမဝမ်းနည်းစွာနဲ့တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျမဘဝမှာ ရှင်က၊ ကျမ ချစ်ခြင်းမေတ္တာပေးပြီးချစ်ရမယ့် တစ်ယောက်ထဲသောသူမဟုတ်တော့ပါဘူး..။ ကျမမှာဝမ်းနဲ့လွယ်ပြီးမွေးထားခဲ့ရတဲ့ကျမရင်သွေး၊ ကျမသားကောင်းမြသွင် တစ်ယောက်လုံး လုံးရှိနေသေးတယ်။ သူ့အနာဂါတ်ကို ကျမကတာဝန်ယူပြီးထိမ်းကျောင်းသွားရမှာဖြစ်သလို၊ သူကလည်းကျမရဲ့အနာဂါတ်ပဲ..။
ကျမသားက ကျမကိုသိပ်ချစ်တယ်။ ကျမကလည်းသူ့ကို သူချစ်တာထက်ပိုချစ်တယ်။ ကျမဘဝရဲ့ကျန်ရှိနေတဲ့အချိန်တွေကိုကောင်းမြသွင်နဲ့ပဲကုန်ဆုံးတော့မယ်လို့အခုဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ..”

ဥိးမောင်မောင်သွင်၏မျက်နှာသည်၊ ဒေါသကြောင့် မည်းမှောင်သွားလေသည်။ သူသည် သူမဆီသို့ စူးစူးရဲရဲ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ဒေါသတကြီးဖြင့်၊စကားကိုဆက်၍ဆိုလေတော့သည်။

“အေး..ကောင်းပြီ။ ဒါဆိုရင်မင်းတို့ကငါလက်ကမ်းပေးတဲ့ရွေးချယ်မှု နံပါတ်တစ်ကို ငြင်းပယ်တယ်ပေါ့။ ဒါဆိုနောက်ရွေးရမယ့်ရွေးချယ်မှု နံပါတ်နှစ်ဖြစ်တဲ့ ဒုတိယအချက်ကိုဆက်ပြောပြမယ်။ အဲဒီဒုတိယရွေးချယ်မှုက မင်းတို့ဘဝအနေနဲ့သာယာတယ်။ ပျော်ရွှင်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်တွေနဲ့ပြည့်နေမယ်လို့၊ အမှတ်မှားကို၊ အမှန်ထင်၊ အကောင်းထင်နေကြလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့်မင်းတို့သာယာမယ်ထင်တဲ့ဘဝဟာ၊ အပြစ်တွေ၊ ဒုစရိုက်တွေ၊ ကျိန်စာတွေ နဲ့ရောပြွန်းနေပြီး၊ အဲဒါတွေကိုကျေလည်အောင်စဥ်ဆက်မပြတ် ဘဝအဆက်ဆက်မှာ ပေးဆပ်နေရဦးမယ်..”

—————————————–
အပိုင်း(၉) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၉)

“ရှင့်ချိန်းခြောက်မှုတွေကများလှပါလား..ကိုမောင်..”

“များတယ်မများဘူးဆိုတာ၊ မင်းနားထောင်ကြည့်ရင်သိလိမ့်မယ်။ အခုငါကိုယ်တိုင်မိသားစုနဲ့ ခွဲရချိန်မတန်ပါပဲနဲ့ခွဲထွက်ပြီး သေဆုံးခဲ့ရတာဟာလည်း၊ ဒီကျိန်စာရဲ့တစိတ်တဒေသကြောင့်ပဲ..။
ငါလည်းဒီပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ကောင်မရဲ့ရန်အငြိုးအတေးကြောင့် သေခဲ့ရသလို မင်းတို့သားအမိအပေါ်မှာလည်း သူ့ကျိန်စာအရိပ်ဆိုးကြီးက တောက်လျှောက်လိုက်နေတယ်။ ဒါကမင်းတို့အဲဒီဘုရင်မရဲ့ကျိန်စာကိုကျေအောင်ပြန်ပေးဆပ်နေရတဲ့ပထမဆုံးဘဝမဟုတ်ဘူး။ အရင်ဘဝတွေကလည်းပေးဆပ်ခဲ့ရသေးတယ်။ တကယ်လို့မင်းက၊ မင်းရဲ့သား ကောင်းမြသွင်ခေါ်ဘဝဟောင်းက ဒွတ္တဘောင်နဲ့ဆက်နွယ်မှုကို ယတိပြတ်ဖြတ်နိုင်ခဲ့ပြီး၊ ဟောဒီကမင်းလင်အစစ်၊ သမ္ဘဝနဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသားလိုက်လာနိုင်ခဲ့ရင်။ မင်းရဲ့ကျိန်စာကပြီးဆုံးသွားမှာပဲ။ ဒါကမင်းကိုငါရွေးချယ်ခိုင်းခဲ့တဲ့ ရွေးချယ်မှုနံပါတ်တစ်ပဲ။ ဒါပေမယ့်ငါထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ မင်းကအဲဒီလမ်းကိုမရွေးခဲ့ဘူး။ မင်းကအဲဒီထက်ပိုပြီးအဆများစွာရှည်ရှည်လျားလျားပေးဆပ်ရမယ့်လမ်းမျိုးကိုပဲမျက်စိကျပြီးရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ အဲဒီတော့မင်းထိုက်နဲ့မင်းကံပဲလေ.. ”

“ရှင်ပြောနေတာတွေကိုကျမဘာတစ်ခုမှနားမလည်ဘူး…”

“ဒီလိုကွ..၊ အမှန်ကတောင်တွင်းကြီးက ဗိဿနိုးမြို့ဟောင်းတူဖော်ရေးဆိုက်မှာ ငါ့ကိုသတ်ခဲ့တာ၊ အဲဒီပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ကောင်မပဲကွ။ သူကငါရယ်၊ မင်းရယ်၊ ကောင်းမြသွင်ဆိုတဲ့ ငါတို့သားရယ်ရဲ့၊ မိသားစုဆက်နွယ်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ရန်ငြိုးထားပြီးသတ်တာ။ အမှန်တော့ငါနဲ့တိုက်ရိုက်မပတ်သက်ဘူး။ သူလုပ်ချင်တာက မင်းတို့သားအမိကိုကွ။ ဒါပေမယ့်မင်းတို့သားအမိကကံမြင့်နေတယ်။ သူကြံစည်လို့မရဘူး။ အဲဒီအချိန်မှာမင်းတို့ကလည်း ပြင်သစ်ပြည်၊ ပါရီဆိုတဲ့အဝေးကိုရောက်နေတာကိုး။ ငါကတော့ကံနိမ့်နေတယ်။ သူ့ရဲ့နန်းတော်ရာအိပ်ဆောင်ဟောင်းမြေတိုက်ထဲဝင်သွားတော့၊ ငါ့ရဲ့ကိုယ်မှာဘာအစောင့်အရှောက်မှမရှိတော့ဘူး။ သူကမင်းတို့ကိုလုပ်မရတော့အငြိုးနဲ့ ငါ့ကို၊ သူ့ရဲ့ကျိန်စာပါတဲ့ ကျောက်စာချပ်နဲ့ဖိသတ်လိုက်တာပဲ..”

“ကျမနားမလည်သေးဘူး။ ကျမတို့ကိုငြိုးတဲ့အငြိုးကြောင့်ရှင်ကကိုယ်စားဝင်ခံပေးလိုက်ရတယ်ဆိုပါတော့။ ဒါပေမယ့်သူက ဘာဖြစ်လို့ကျမတို့သားအမိကိုငြိုးနေရတာလည်း..”

“မင်းတကယ်ပဲမမှတ်မိဘူးလား။ ထားပါတော့.. ဘဝတွေပြောင်းသွားတော့မမှတ်မိဘူးဆိုတာဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ အခုငါပြောပြမယ်။ ငါကလည်းအခုဝိညာဉ်ဘဝရောက်မှဒါတွေကိုပြန်ပြီးသိလာမြင်လာနိုင်စွမ်းရှိတာပါ။ တကယ်တော့ ကောင်းမြသွင်ဟာ၊ သရေခေတ္တရာကိုထူထောင်ခဲ့တဲ့ ဒွတ္တဘောင်မင်းကြီးပဲ။ သူပြန်ဝင်စားတာပဲ။  သူက ဗိဿနိုးဘုရင်မ ပန်ထွာရဲ့အဓိကငြိုးသူရန်ဘက်ကြီးလေ။ ဒွတ္တဘောင်က သူမရဲ့အေးဆေးစွာနေနေတဲ့ဗိဿနိုးမြို့တော်ကို အကြိမ်ကြိမ်အထပ်ထပ်သိမ်းဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်။ တိုင်းပြည်ကိုစစ်ချီပြီးတိုက်တယ်။ တိုင်းပြည်ကိုသိမ်းရုံတင်မကဘူး လူတိုပါအတင်းအဓမ္မသိမ်းဖို့ကြံတယ်။ ပန်ထွာကလင်မယူကြင်ယာမရှာပဲ ခပ်သန့်သန့်အပျိုကြီးဘုရင်မလုပ်နေတာကို၊ ဒွတ္တဘောင်ရဲ့ အတင်းအကြံခံ၊ အသိမ်းခံလိုက်ရတာပေါ့.. ”

“ဒီရာဇဝင်တွေလည်း ကျမအသိသားပဲ.. ”

“ဆုံးအောင်နားထောင်ဦးလေကွာ..။ ပန်ထွာမှာက နန်းထိပ်မှာအစောင့်ထားတဲ့စည်တော်ကြီးရှိနေတယ်။ အဲဒီစည်တော်ကြီးကြောင့်ပဲ ဗိဿနိုးကိုအကြိမ်ကြိမ်ကြံပေမယ့်မသိမ်းနိုင်ခဲ့ဘူးလေ။ ရန်သူတွေကမြို့ကိုတိုက်ဖို့လာတာနဲ့ စည်တီးပြီးအချက်ပေးလိုက်ရင်၊ မြို့ကိုပတ်ပြီးဝန်းရံထားတဲ့ ရန်ပယ်ချောင်းကကျုံးစောင့်တွေက ချောင်းကရေတံခါးကိုဖွင့်ချလိုက်တော့၊ ချောင်းရေကြီးပြီးမြို့ကိုဝင်တိုက်လို့မရတော့ဘူး။
ဒွတ္တဘောင်က အကြိမ်ကြိမ်ကြံပေမယ့်မြို့ကိုမသိမ်းနိုင်လို့၊ ရသေ့အတုတစ်ယောက်ကိုတန်ခိုးရှင်ယောင်ဟန်ဆောင်ခိုင်းပြီး ပန်ထွာ့ဆီလွှတ်လိုက်တယ်။ သူ့တပည့်သူလျှိုပေါ့။ ရသေ့ရဟန်းဆိုရင် ကြည်ညိုတတ်တဲ့ ပန်ထွာကလည်းနန်းဦးခေါ်ထားပြီးကိုးကွယ်ထားတော့၊ လစ်တဲ့တစ်နေ့မှာရသေ့အယောင်ဆောင်သူလျှိုကစည်တော်ကြီးကိုဖျက်ဆီးလိုက်တယ်။ ဒွတ္တဘောင်ကလည်းအချိန်ကိုက်စစ်ချီလာတော့ ပန်ထွာကစည်တော်ကြီးသွားတီးတဲ့အချိန်မှာ စည်ကြီးကပေါက်နေပြီ၊ တီးလို့မရတော့ဘူး။ ရန်ပယ်ချောင်းရေတံခါးစောင့်တပ်တွေကိုလည်းစည်သံနဲ့အချက်မပေးနိုင်တော့ဘူး။ ဒွတ္တဘောင်တပ်တွေက ချောင်းကိုအလွယ်တကူဖြတ်ပြီးမြို့ကိုသိမ်းလိုက်နိုင်တယ်။ ပန်ထွာမှာလည်းသူ့ရဲ့နန်းဆောင်တော်ထဲမှာပဲ ဒွတ္တဘောင်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုမျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ရောက်ခဲ့ရတယ်။  ပန်ထွာ ကတိုင်းပြည်လည်းဆုံး၊ လူလည်းအသိမ်းခံလိုက်ရတော့ ကမ္ဘာဘယ်ကြေပါ့မလဲ။ ဒွတ္တဘောင်ကိုရန်ငြိုးအကြီးကြီးငြိုးထားခဲ့တယ်..”

ဦးမောင်မောင်သွင်က ပန်ထွာဘုရင်မနှင့် ဒွတ္တဘောင်တို့၏အငြိအစွန်းကို အရှည်ကြီးရှင်းပြပြီးခဏနားလိုက်သည်။ မြဝတ်မုံကပြန်မေးလိုက်သည်။

“အဲဒါဆို ပန်ထွာဘုရင်မက သူ့ဟာသူ ဒွတ္တဘောင်နဲ့ရန်ညှိုးထားတာက၊ ကျမနဲ့မှဘာမှမဆိုင်တာ..”

“ဆိုင်တာပေါ့ကွ..၊ မင်းက ဒွတ္တဘောင်ရဲ့အမေပဲဟာ..”

“ကောင်းမြသွင်ကဒွတ္တဘောင်ဝင်စား၊ တယ်ပဲထားဦး၊ အခုကျမက ဒီဘဝကအမေပဲလေ..”

“ဘဝတွေဆိုတာကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဝင်စားကြတယ်ဆိုတာမင်းမလေ့လာဖူးဘူးလား၊ နားမလည်ဘူးလားမြဝတ်မုံ။ အထူးသဖြင့်ကျိန်စာသင့်နေရတဲ့ဘဝမျိုးတွေမှာပေါ့..၊ မင်းလည်းသမိုင်းပညာရှင်တစ်ယောက်ပဲဟာ၊ ဒွတ္တဘောင်ရဲ့အမေကဘယ်သူဆိုတာ၊ မင်းမမှတ်မိဘူးလား..”

“အင်းလေကျမကသမိုင်းပါမောက္ခတစ်ယောက်ပဲဟာ။ သူ့ကိုကောင်းကောင်းသိတာပေါ့..။ ဘေဒါရီလေ..”

“ဒါဆိုရင် မင်းကိုယ်မင်း၊ အတိတ် သရေခေတ္တရာခေတ်က ဘေဒါရီဆိုတာကိုနည်းနည်းလေးမှသံသယမဝင်မိဘူးလား..”

“ဘေဒါရီ..! ကျမကလား..??”

“အမှန်ပဲပေါ့..၊ မင်းကဒွတ္တဘောင်ရဲ့အမေ ဘေဒါရီအစစ်ပဲ။  ဒါကြောင့်ဒီဘဝမှာမင်းကကောင်းမြသွင်ရဲ့အမေလာဖြစ်နေတာပေါ့..။ မင်း..ငါဘယ်သူဆိုတာကောမှတ်မိလား.. ”

မြဝတ်မုံက အတန်ငယ်စဥ်းစားပြီးနောက်..။

“ရှင်..ရှင့်ကိုယ်ရှင်၊ မဟာသမ္ဘဝလို့တော့မပြောနဲ့နော်..”

“အဟား..ဟားးး..ဟားးး၊ အဲဒါပြောမလို့ကွ၊ မင်းကအထာပေါက်လွယ်သားပဲမြဝတ်မုံ..”

“ရှင်..။ ဒါ…ဒါတွေက၊ ဘာတွေလှည့်ပတ်ဖြစ်နေတာလည်း..”

“ပန်ထွာရဲ့ကြီးမားတဲ့အငြိုးတွေကြောင့်ပေါ့ကွာ..၊ အဲဒါကြောင့်ပန်ထွာကငါ့ကိုပါသတ်ဖို့ကြိုးစားတာပေါ့..။ ငါကလည်းဒွတ္တဘောင်ရဲ့အဖေလေ။ ဒါပေမယ့်ပန်ထွာမသိတာက။  ငါကဒွတ္တဘောင်ရဲ့အဖေဖြစ်သလို၊ သူ့ရဲ့ခမည်းတော်လည်းဖြစ်တယ်ဆိုတာကိုမသိရှာဘူး..”

ဦးမောင်မောင်သွင်ခေါ်မဟာသမ္ဘဝ ဝင်စားသူကြီး၏အသံကဆို့နင့်စွာထွက်လာလေသည်။ မြဝတ်မုံက..၊

“ဟုတ်တယ်နော်..။ ရာဇဝင်ထဲမှာ တကောင်းက စူဠာသမ္ဘဝ၊ မဟာသမ္ဘဝ၊ မျက်မမြင်ညီနောင်ကို ဧရာဝတီမြစ်ထဲမှာအမျှောခံရတုန်းက၊ ဖောင်ပေါ်မှာ စန္ဒမုခိဘီလူးမကမျက်စိကုပေးနေတုန်း ကိုင်တွယ်မိရာကနေ၊ အထိအတွေ့မှာသာယာမိလိုက်ရုံနဲ့တင်၊ ကိုယ်ဝန်တည်ပြီးတောင်တွင်းရပ်မှာပန်ထွာကိုမွေးခဲ့လို့၊ တောတွင်းကရသေ့ကြီဆီမွေးစားဖို့ပေးခဲရာက နောင်မှာဗိဿနိုးဘုရင်မဖြစ်လာခဲ့တယ်လို့သိထားတယ်။  တစ်ခါ မဟာသမ္ဘဝတို့ သရေခေတ္တရာ ပြည်ကိုရောက်သွားတော့လည်း၊ ရေဘူးကိုယူချဲ့ပေးရင်း ဘေဒါရီနဲ့ငြိကြတော့၊ ဘရသေ့ကြီး ခေပဒူတက သူ့တူတွေမှန်းသိသွားလို့၊ မဟာသမ္ဘဝနဲ့ဘေဒါရီကိုပေးစားလိုက်ပြီး၊ သရေခေတ္တရာနန်းဆက်ကို ထူထောင်စေတယ်လို့ပါတယ်။ အဲဒီမှာ၊ သားဒွတ္တဘောင်ကိုမွေးခဲ့တယ်။ ဒါဆို ပန်ထွာနဲ့ဒွတ္တဘောင်က မဟာသမ္ဘဝရဲ့ခလေးတွေ၊ မောင်နှမတွေပေါ့..”

“အဲဒါကိုပေါ့ ပန်ထွာမင်းသမီးက၊ နာကျည်းနေတာ၊ မောင်နှမအချင်းချင်းတောင်မညှာတာမငဲ့ကွက်တိုင်းပြည်ကိုသိမ်းတဲ့အပြင်။ လူကိုပါသိမ်းပိုက်မယားအလုပ်ခံရတော့၊ စိတ်ထဲမှာတနုံ့နုံ့နဲမခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ပြီး။ နှမကိုတောင်မရှောင်တဲ့ဘုရင်၊ အမေအရင်းနဲ့ပြန်ညားပါစေဆိုပြီး ကျိန်ဆဲပေးစားခဲ့တယ်။ ဘဝဆက်ဆက် သူမ မကျေနပ်မချင်း သားအမိမှန်းသိသိကြီးနဲ့မရှောင်နိုင်ပဲ၊ ပြန်ညားကြပါစေလို့ကျိန်စာတိုက်ပစ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့်မင်းတို့နှစ်ယောက် ဘဝတိုင်းမှာသားအမိအဖြစ်ပြန်ပြန်ဆုံမိနေကြတာပဲ..”

“အို..ဘုရား..ဘုရား. သူဘာလို့သူ့စိတ်ဓါတ်ကအဲဒီလောက်အထိရက်စက်ရတာလဲ..”

“သူကနာကျည်းထားတဲ့လူကိုးကွ..။ ငါ့ကိုကျတော့သတ်ရုံနဲ့ပဲကျေနပ်လို့သတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မင်းတို့သားအမိကိုကျတော့။ သတ်တာထက်သူ့စိတ်ထဲမှာအားရကျေနပ်တဲ့အထိ၊ သားအမိခြင်းလိုးကြညားကြတာကို အရသာခံကြည့်ချင်လို့လွှတ်ပေးထားတာကွ။ ဘေဒါရီနဲ့ ဒွတ္တဘောင်တို့ဝင်စားတဲ့နင်တို့နှစ်ယောက်လည်း ဘဝအဆက်ဆက်မှာ၊ သားအမိအနေနဲ့ပြန်ဝင်စားပြီး၊ အချင်းချင်းလင်မယားအဖြစ်ပြန်ညားခဲ့ကြတယ်။ မင်းတို့မသိလို့၊  မမှတ်မိကြလို့သာပဲ။ မင်းတို့တွေတစ်ဘဝညားပြီးတိုင်းမှာ ပန်ထွာရဲ့ကျိန်စာတွေအငြိုးအတေးတွေက၊ တစ်ထစ်လျော့လျော့သွားတယ်။ အခုဘဝမှာလည်း မင်းတို့သားအမိ လင်မယားအဖြစ်ညားပြီးမှ၊ ပန်ထွာစိတ်ချမ်းသာရာရမယ်။ သူကျေနပ်ပြီးသွားရင်ငါ့ကိုလည်းငရဲကလွတ်ပြီးကျွတ်လွတ်အောင်လုပ်ပေးလိမ့်မယ်။ ပန်ထွာရဲ့ကျိန်စာပြေအောင်။ မင်းတို့ နောက်ထပ် ဘဝပေါင်းအတော်များများပေးဆပ်ရဦးမှာပဲ။ ဒါပေမယ့်မင်းတို့ကံကောင်းတာကအခုမင်းတို့ထွက်လာတဲ့ခရီးအောင်မြင်ပြီး၊ တောင်ဇာလီဘုရင်မင်းမြတ်ရဲ့ မသေခင်တောင့်တခဲ့တဲ့ဆန္ဒပြည့်အောင်ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့ရင်၊ သူနဲ့သူ့မိဖုရားခေါင်ကြီးတို့ရဲ့မေတ္တာတော်ကြောင့်၊ နင်တို့ဒီဘဝမှာတင် ပန်ထွာ့ကျိန်စာကိုနောက်ဆုံးပေးဆပ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ အပြီးတိုင်လွတ်မြောက်သွားနိုင်တယ်။ ဒါကလည်းမဖြစ်မချင်းမသေချာသေးပါဘူး..”

“ကဲ..ဒါကမင်းရွေးချယ်လိုက်တဲ့ နံပါတ်နှစ်ရွေးချယ်မှုပဲ၊ မင်းပြန်စဥ်းစားကြည်ဦးလေ။ မင်းတို့သွားရမယ့်ခရီးကအဝေးကြီး။ ဘဝပေါင်းများစွာပေးဆပ်ရဦးမယ်။ လူသားစင်စစ်သားအမိဖြစ်ရဲ့သားနဲ့ ရူးသွပ်နေတဲ့ရှေးခေတ်ဧကရီတစ်ပါးရဲ့ဝိညာဉ်ကျေနပ်ဖို့အတွက်၊ ခွေးတွေလိုသားအမိချင်းမိတ်လိုက်ပြနေမလား၊ ဒါမှမဟုတ် ငါနဲ့အတူရှေ့ကချောက်ထဲခုန်ချပြီး အနီးစပ်ဆုံးဖြတ်လမ်းကနေကျိန်စာတွေနဲ့လွတ်ကင်းတဲ့ဘဝကိုအတူသွားကြမလားရွေးပေတော့..”

မြဝတ်မုံကကြာကြာမစဥ်းစားတော့ပါ။ ယတိပြတ်သောဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုပေးလိုက်ပါ၏။

“ကျမဆုံးဖြတ်ချက်ကမပြောင်းလဲပါဘူး ကိုမောင်..၊ ဘယ်လိုအခြေအနေကြီးပဲဖြစ်လာပါစေ၊ ဘယ်လိုခက်ခဲပင်ပန်းမှု၊ ဂုဏ်သရေညစ်နွမ်းညှိုးနွမ်းမှုတွေရှိလာရ၊ ကြုံလာရပါစေ။ ကျမသားကိုတစ်ယောက်လည်းမထားခဲ့နိုင်ဘူး။ ကျမသားနဲ့လည်းခွဲဖို့စိတ်မကူးဘူး။ ဒါကျမရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ပါပဲ။ နောက်ပြီး အခုကျမတို့သွားနေတဲ့ဥိးတည်ချက်တစ်ခုရှိနေတယ်။ အဲဒါကတော့တောင်ဇာလီဘုရင်မင်းမြတ်ကြီး အဓိယဒေဝ ရဲ့နောက်ဆုံးဆန္ဒကိုသွားပြီးဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပါ။ ခရီးလမ်းဆုံးရည်ရွယ်ချက်မပြည့်မချင်း တခြားဘယ်လိုဆွဲဆောင်မှုနဲ့နှောက်ယှက်မှုတွေကိုမှအဝင်ခံတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ ကဲ..ခွင့်ပြုဦး..ကျမစခန်းကိုပြန်တော့မယ်..”

သူမ၏အဖြေစကားကိုကြားလိုက်ရတော့၊ ဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်နှာသည် ပထမ၌ ဒေါသဖြင့်မည်းမှောင်၍သွား၏။ နောက်တော့အသွေးအရောင်ကဖြူပတ်ဖြူရော်ဖြစ်လာရာမှအစိမ်းဖျော့ဖျော့ရောင်ပြောင်းသွားပြန်သည်။။ ဝိညာဉ်တစ်ကောင်၏ဒေါသထွက်သည့်အမူအရာမျိုးဖြင့်သူကသိသိသာသာကြီးရှေ့သို့တိုး၍လှမ်းလာလေသည်။ ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားသောသူ၏အမူအရာနှင့်လှုပ်ရှားမှုတို့ကြောင့် မြဝတ်မုံမှာပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားပြီးနောက်ဘက်သို့ဆုတ်လာမိလေသည်။

သူမအကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်လာကာ၊ အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ကိုမောဟိုက်စွာရှူလိုက်ပြီးမသင်္ကာလာသဖြင့်ပြူးကျယ်သောမျက်လုံးများဖြင့်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ အဲဒီတော့မှသူမ၏ပတ်ချာလည်တောအုပ်ထဲတွင် သူမတို့နှစ်ယောက်ထဲသာရှိတော့သည်မဟုတ်မှန်းကိုသတိပြုလာမိတော့သည်။ တောအုပ်ထဲတွင် ရာနှင့်ချီသောအရိပ်မဲများကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမရုတ်တရက်ကြက်သီးမွေးညင်းများဖြန်းကနဲထသွားသောခံစားချက်ကြောင့်၊ ၎င်းတို့မှာသရဲတစ္ဆေ၊ ပရလောကသားများလားဟုမပြောနိုင်ပေ။

အနီးအနားရှိအတော်အတန်ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်ရသောအရိပ်အယောင်တို့မှာ မကောင်းဆိုးဝါးဖုတ်ကောင်လိုလို၊ ဇွမ်ဘီလိုလို၊ ဟုထင်ရပြီး သူတို့၏မျက်နှာမှာလည်း၊ ပြောင်းလဲသွားသောဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်နှာနှင့်ဆင်တူပင်၊ စိမ်းဖန့်ဖန့် ဖြူပတ်ဖြူရော်အသွေးအရောင်များနှင့် ပြူးကြောင်သောမျက်လုံးများရှိလေသည်။ ထိုမကောင်းဆိုးဝါးသဏ္ဍာန်အရာများက ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဝိုင်းရံထားပြီးသူမ၏ပြေးလမ်းကို ဖြတ်ပိတ်ထားလိုက်ကြလေပြီ။

ထိုအချိန်တွင် ဦးမောင်မောင်သွင်မှနေ၍ ပြောင်းလဲသွားသောမကောင်းဆိုးဝါးသဏ္ဍာန်က ဒေါသတကြီးဖြင့် စကားဆိုလာသည်။

“ဒီနေရာက..သေမင်းရဲ့မြို့တော်ပဲ။ အသက်ရှင်တဲ့သူဆိုလို့ဘယ်သူမှဝင်လို့မရဘူး။ အသက်ရှင်တဲ့သူဝင်လာပြီးရင်လဲ ဘယ်တော့မှအရှင်အတိုင်းပြန်ထွက်သွားလို့မရဘူး..”

—————————————–
အပိုင်း(၁၀) ဆက်ရန်

အပိုင်း(၁၀)

မကောင်းဆိုးဝါးတဖြစ်လဲဦးမောင်မောင်သွင်၏မျက်လုံးများထဲတွင် ကြောက်မက်ဖွယ်သေမင်း၏အရိပ်၊ အငြိုးဒေါသများ၏အရောင်ဖြင့်တောက်ပြောင်နေလေသည်။ သူသည် သူလိုချင်သောလိုလားချက်ကို မြဝတ်မုံအားဆွဲဆောင်သိမ်းသွင်း၍မရသောအခါ၊ ဇာတိရုပ်ပေါ်လာလေပြီ။ သူကားသေပြီးသော၊ တမလွန်တွင်ပျော်မွေ့နေသည့်၊ မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်မျှသာတည်း။

ဦးမောင်မောင်သွင်၏ပုံရိပ် မကောင်းဆိုးဝါးကပြောပြီးသွားသည်နှင့်၊ အခြားသောဖုတ်ကောင်လိုလိုမကောင်းဆိုးဝါးများက မြဝတ်မုံနှင့်အလွန်နီးကပ်လာလေပြီ။ သူတို့က သူမအား ဝိုင်းကာပိတ်ဆီးထားကြကာ လက်အများအပြားကလှမ်းဆွဲဖို့ကြိုးစားနေကြ၏။ ပြီးတော့ချောက်ကမ်းပါးနားသို့ရောက်သွားစေရန်၊ ဆွဲယူ၊ တွန်းပို့နေကြသည်။
သူမက စတင်အော်ဟစ်၍အကူအညီတောင်းခံရန်ကြိုးစားလိုက်သော်လည်းနောက်ကျသွားလေပြီ။ အေးစက်ခြောက်ကပ်သောလက်အချို့ကသူမ၏ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ သူမသည်ကျယ်လောင်စူးရှစွာအော်ဟစ်မိသော်လည်း အသံကပီသစွာထွက်မလာတော့ပါ။ ဗလုံးဗထွေးအော်သံညည်းသံများအဖြစ်သာ ထွက်လာနိုင်လေသည်။

မြဝတ်မုံသည်သေမင်းတမန်လက်များ၏ ဝိုင်းဝန်းဆုပ်ကိုင်၊ ဆွဲယူ၊ တွန်းထိုးမှုများမှလွတ်ထွက်သွားစေရန်ကြိုးစားရုန်းကန်နေရသည်။ သို့သော်သူမကိုဖိနှိပ်နေသောစွမ်းအားများကကြီးမားလှလေသည်။ သဘာဝမဟုတ်သောစွမ်းအားများက၊ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်မှအားအင်များနှင့်တိုက်ခိုက်လိုစိတ်များကို ယုတ်လျော့သွားစေရန်ဆွဲစုပ်ယူငင်နေသလိုဖြစ်နေ၏။ သူမသည် မောပန်းနွမ်းနယ်နေပြီး သတိလစ်သွားမတတ်အထိ ဖြစ်လာသည်။ သူမ၏အတွေးတိုင်းတွင်၊ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်မှုများကပြည့်နှက်နေသည်။ သူမ မကြာခင်သေရတော့မည်ဟုခံစားလာရသည်။

ထိုကဲ့သို့သူမ၏အသက်အတွက် အကျောက်အကန်၊ အသေအလဲ၊ လှုပ်ရှားရုန်းကန်နေရစဉ်အတွင်း ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပင် သူမသည်ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်၍ အားမာန်သွင်းသံတစ်ခုကိုကြားလိုက်ရလေသည်။ မကောင်းဆိုးဝါးများကသူမကိုဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေသောအင်အားများကသိသာစွာလျော့ကျသွားပြီး၊ သူမကိုမြေပြင်ပေါ်သို့လွှတ်ချလိုက်ကြသည်။ သူတို့၏အာရုံများကနောက်မှထွက်ပေါ်လာသောနှောက်ယှက်မှုအသံအပေါ်တွင်သက်ဝင်သွားကြလေသည်။

တောအုပ်ထဲမှအသံကုန်မာန်သွင်းအော်ဟစ်၍ပြေးထွက်လာသူကား ကောင်းမြသွင်ဖြစ်လေသည်။ သူ၏လက်ထဲတွင်ကား ဓါးရှည်တစ်ချောင်းကိုကိုင်ဆောင်ထားသည်။ သူသည်ဒေါသတကြီးနှင့်အော်ဟစ်ကာ၊ မကောင်းဆိုးဝါးအုပ်စုအတွင်းသို့ ဒလကြမ်းမန်း ဝင်ရောက်ပြီး၊ လက်ထဲတွင်ကိုင်လာသောဓါးဖြင့် အတင်းထိုးခုတ်၊ ဝင်ရောက်တိုက်ခိုက်တော့သည်။ ဓားနှင့်ထိတွေ့ခြင်းခံလိုက်ရသော မကောင်းဆိုးဝါးများသည် လေထဲတွင်ကြေကွဲ၍ ချက်ချင်းပင် အမှုန်အမွှား၊ မြူမှုန်မည်းများအဖြစ်ပျံ့လွင့်ပြီးပေါက်ကွဲထွက်ကုန်ကြလေသည်။

ကောင်းမြသွင်၏လက်ထဲမှာကိုင်ဆောင်ထားသောဓားကိုမြင်လိုက်ရလျှင်ပင်၊ ဦးမောင်မောင်သွင်အဖြစ်မှပြောင်းလဲနေသောမကောင်းဆိုးဝါးကောင်ထံမှ ညည်းညူသံကြီးသဖွယ် ပြင်းထန်သောသက်ပြင်းချရှိုက်မောသံကြီးထွက်လာကာသူ၏ဝင်းတောက်နေသောမျက်လုံးများကလည်းမယုံကြည်နိုင်သောအံ့အားသင့်မှုအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားလေတော့သည်။ သူ၏ချေင်းချောင်းထွက်နေသော အမျက်ဒေါသများကချက်ချင်းပင် ငုပ်လျှိုးသွားလေတော့သည်။ သူကချက်ချင်း ဒူးထောက်ကျသွားသည်၊ သို့မဟုတ် ဒူးထောက်ပြီးအရိုအသေပြုလိုက်တာဖြစ်ပေမည်။

“မဟုတ်ဘူး..၊ မဟုတ်ဘူး..  ၊ မဖြစ်ရဘူး..။ ဒါ..ဒါ..၊ ဘုရင်ရဲ့ဓား။ အဓိယဒေဝ အရှင်မင်းမြတ်ရဲ့ဓါးပဲ..”

ဟုပြောကာ ဒေါသစိတ်တို့ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက်၊ ပျောက်လျက်ဒူးထောက်ရင်းမှ ဓားကို ဦးညွှတ်လိုက်သည်။ အခြားသောမကောင်းဆိုးဝါးများကလည်းပြိုင်တူလိုပင် ဒူးထောက်ချလိုက်ကြလျက်၊ အရိုအသေပြုလိုက်ကြသည်။
ကောင်းမြသွင်သည် ဓားကိုမလှုပ်ရမ်းတော့ဘဲ ဓားသွားများကို ခပ်ဝေးဝေးတွင်မြှောက်၍ချိန်ထားရင်း ခြိမ်းခြောက်ကြိမ်းမောင်းနေလေသည်။ ကြည့်နေရင်းမှာပင် ငြိမ်သက်စွာ ဒူးတုပ်၍အရိုအသေပေးနေသော ဦးမောင်မောင်သွင်အပါအဝင်မကောင်းဆိုးဝါးအုပ်စုကြီးသည်၊ တဖြည်းဖြည်းမှုန်ဝါးမှေးမှိန်လာကာ စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်းပျောက်ကွယ်သွားကြလေတော့၏။

ယခုတော့ကြည်လင်သောလရောင်နှင့်အေးမြသောလေညှင်းသာလျှင်ကျန်ခဲ့လေကာ လှပသောသဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကိုပြန်၍ဖန်တီးပေးနေလေသည်။ စောစောလေးကကြောက်လန့်၊ အသည်းထိတ်၊ တုန်လှုပ်စဖွယ်မြင်ကွင်းများနှင့်၊ အတွေ့အကြုံများကမရှိတော့ပါပေ။ ကောင်းမြသွင်က မအေဖြစ်သူမြဝတ်မုံ ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်ပြီး၊ သူမ၏လက်ကို လှမ်းဆွဲ၍ထူပေးလိုက်ရင်းက..၊

“မေမေ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား..”

သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးချွေးစေးများဖြင့်တောက်ပြောင်လျက် မောဟိုက်စွာအသက်ရှူသံတွေကမပျောက်သေးပဲ၊ မိခင်ဖြစ်သူကိုမေးလိုက်သည်။

“မေမေအဆင်ပြေပါတယ်သား၊ မေမေသားကိုအခုပြောစရာတစ်ခုရှိတယ်..”

“နောက်မှပြောလို့မရဘူးလားမေမေ..။ မစောင့်နိုင်ဘူးလား ဒီနေရာကနေ အရင်ဝေးဝေးကို ထွက်ရအောင်လား..”

“မဟုတ်သေးဘူး သား။ ဒါကိုမေမေအရင်ပြောမှဖြစ်မယ်။ မေမေစောစောက သေတော့မလောက်နီးနီးဖြစ်ခဲ့တယ်။ တကယ်လို့များမေမေသေသာသွားရင်သားကိုအခုလိုပြောပြဖို့အွင့်အရေးမရှိပဲထွက်သွားရမှာ။ မေမေပြောပါရစေ..”

မြဝတ်မုံကသားဖြစ်သူအားအနီးသို့လှမ်းဆွဲလိုက်ရင်းသား၏မျက်လုံးထဲသို့ရီဝေစွာစိုက်ကြည့်ရင်းကပြောလိုက်သည်။

“သား..၊ သားကိုမေမေချစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းသားကိုသိစေချင်နေပြီ..သိလား။ သားအမိလိုမဟုတ်တော့ဘူး..။ သားမေမေ့ဆီကမျှော်လင့်တောင့်တနေခဲ့ပြီး၊ မေမေ့ကိုအကြိမ်ကြိမ်အရိပ်အမြွက်ပြောခဲ့ဖူးတဲ့အချစ်မျိုးနဲ့ချစ်လာမိတာ..။
မင်းအဖေကိုမောင်မောင်သွင်ဆုံးသွားပြီးကတည်းက မေမေရှာဖွေခဲ့တဲ့ အချစ်က မေမေ့အနားမှာပဲ အမြဲရှိနေတယ်ဆိုတာ အခုမှ သဘောပေါက်တော့တယ်။ တကယ့်တကယ်အရေးအကြောင်းကျတော့မေမေ့ကိုအနီးကပ်အသက်နဲ့ရင်းပြီးအကာအကွယ်ပေးခဲ့တာကသားတစ်ယောက်ထဲပဲ..”

“အခု..၊ သားကို..မေမေက၊ အအမေတစ်ယောက်အနေနဲ့တင်မကဘဲ ချစ်သူတစ်ယောက်အနေနဲ့လည်းချစ်လာမိပြီ။ ဒါ..သား..မေမေ့ဆီကတောင့်တနေတဲ့အရာပဲမဟုတ်လား။ သားကမေမေ့ရဲ့၊ အသွေး၊ အသက်၊ ဝိညာဉ်အစစ်အမှန်ပဲ၊ မေ့သားချစ်ကလေးရယ်..”

မြဝတ်မုံစိတ်တွေအရမ်းနူးညံ့ပျော့ပြောင်းနေသည်၊ နှလုံးသားထဲကတလှပ်လှပ်နဲ့ယိုဖိတ်စီးထွက်လာသောအချစ်စိတ်များက၊ မိခင်တစ်ယောက်ကသားအပေါ်ချစ်တဲ့ ၅၂၈ မေတ္တာချစ်ခြင်းမျိုးမဟုတ်တော့ပေ၊ သူမ၏ကာမကိလေသာနှင့်ယှဥ်သော ၁၅၀၀ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ထုတ်ဖော်ကြေငြာမိရင်း သားဖြစ်သူကောင်းမြသွင်ကိုသူမရင်ခွင်ထဲသို့ဆွဲယူပြီးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လိုက်ကာသူ၏ယောက်ျားပီသသော နှုတ်ခမ်းများကိုသူမ၏ဖူးထွတ်နေသောနှုတ်ခမ်ူးလေးဖြင့်တေ့၍ ရှိုက်မောမိန်းမူးစွာနမ်းစုပ်လိုက်တော့သည်။

ကောင်းမြသွင်မှာလည်းထင်မှတ်မထားသောအချိန်တွင်ပြုမူလာသော သူ့အမေ၏လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မင်သက်နေရင်းကအသိမဲ့စွာပြန်ဖက်ရင်း
အမေဖြစ်သူကိုပြန်လည်နမ်းစုပ်ပေးမိတော့၏။
ခပ်ကြာကြာလေးတမေ့တမောနမ်းရှုတ်ပြီးမှ မြဝတ်မုံကအနမ်းကိုခွာလိုက်ကာ..။

“ကောင်းမြသွင်..၊ သား..၊ ဘဝအဆက်ဆက်မှာ တို့နှစ်ယောက်က သားအမိအနေနဲ့ရော၊၊ ချစ်သူအဖြစ်နဲ့ပါအတူတူနေခဲ့ကြဖူးတယ်ဆိုတာ မေမေမကြာခင်လေးကမှ သိလာခဲ့ရတယ်။ သားကိုမေမေ့ချစ်သူအဖြစ်လက်ခံပြီးမေမေ့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အသွေးအသားကိုသားစိတ်တိုင်းကျသုံးဖို့ အရင်ဘဝတွေကမေမေပေးခဲ့ဖူးတယ်။ မေမေဘေဒါရီဘဝကထည်းကသားကိုကိုယ်မွေးထားခဲ့တဲ့ ရင်သွေးအရင်း၊ သားအရင်းမှန်းသိသိကြီးနဲ့အချစ်ကျူးပြီးလင်လိုချစ်ခဲ့မိတာကနေ၊ ဘဝအဆက်ဆက် မဖြတ်နိုင်ပဲဆက်ချစ်ခဲ့မိတယ်..”

သူ့အမေ၏ရုတ်တရက်ကြီးဝန်ခံလာမှုနှင့်အပြုအမူကြောင့်၎င်း၊ နက်ရှိုင်းပြင်းပြသောအနမ်းများကြောင့်၎င်း၊ ကောင်းမြသွင်မှာရှော့ရပြီးထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားသည်မှာအမှန်ပဲဖြစ်လေသည်။ သို့သော်သူ့စိတ်တွေကိုသူကအမြန်ပြန်ပြီးစုစည်းလိုက်နိုင်သည်။
သူသည် ဓားကို ချလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ချစ်ရစွာသောမိခင်ဖြစ်သူ မြဝတ်မုံကိုလှမ်း၍ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်းကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ သူမ၏ကျောလေးကိုပွတ်သပ်ပေးကာ၊ သူ၏ပုခုံးပေါ်ခေါင်းမှီတင်ထားသော အမေဖြစ်သူ၏ဆံစ၊ နားသယ်၊ နားရွက်လေးများနှင့် လည်ဂုတ်သားနုနုလေးများကို ဖွဖွလေးစုပ်နမ်းပေးနေလေသည်။

ယခုတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကရှင်းလင်းငြိမ်သက်ပြီး၊ တိတ်ဆိတ်ကာအေးချမ်းသာယာလျက်ရှိနေပေပြီ။ ဘာအနှောက်အယှက်မှမရှိတော့..။
အမေနှင့်သားအဖြစ်မှနေ၍ပူလောင်သောကိလေသာအချစ်များပြွမ်းတီးရောယှက်မှုအဖြစ်ပြောင်းလဲလာကာ၊ အသွေးအသားထဲတွင်ချစ်သူစိတ်များညွတ်နူးဝင်ရောက်လာသောမြဝတ်မုံနှင့်ကောင်းမြသွင်တို့သားအမိမှာ ပျောက်သွားမည်စိုးသည့်အလားအချင်းချင်းတင်းကြပ်စွာဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ပြီး စွဲစွဲမက်မက်နမ်းရှုတ်နေကြတော့၏။
××××××××××××××××××××××××××××××

မြဝတ်မုံသည် ကောင်းမြသွင်ကသူမကိုတွဲထူဖေးမပြီးခေါ်လာတာလား၊ ပွေ့ဖက်ချီမပြီးခေါ်လာတားလားကိုပင်ဝိုးတိုးဝါးတားဖြင့်မမှတ်မိလိုက်ပဲ တဲစခန်းချထားရာနေရာသို့ပြန်ရောက်လာကြသည်။သူမသည်ယခုထက်ထိသူမလုံးထွေးရုန်းကန်ခဲ့ရသော မကောင်းဆိုးဝါးများနှင့်တိုက်ခိုက်မှုကြောင့်အင်အားတွေဆုတ်ယုတ်နေဆဲဖြစ်သည်။  သတိကကောင်းစွာမကပ်သေးပဲဝေဝါးနေဆဲဖြစ်၏။
စခန်းပြန်ရောက်တော့မှ ရေသောက်ရပြီး အနည်းငယ်လန်းဆတ်လာသည်။

ကောင်းမြသွင်ကသူ့မိခင် အားပြည့်ပြီး သွေးအားတက်လာစေရန် ဘရန်ဒီလက်နှစ်ဆစ်လောက် ငှဲ့တိုက်ပြီးမှအစားအသောက်အချို့ကို စားနိုင်ရန်ပြင်ဆင်ပေးလေသည်။ သူမကအခုထိတွေ့ကြုံခဲ့ရသည့်အဖြစ်များအပေါ် မှန်မှန်ကန်ကန် မသုံးသပ်မိသေးချေ။

“အခုတွေ့ခဲ့တာတွေက ဘာတွေဖြစ်မလဲ..သား..”

“သားလည်းအသေအချာမပြောတတ်ဘူးမေမေ..။ အနီးစပ်ဆုံးခန့်မှန်းရရင်တော့၊ သူတို့တွေဟာ သဝဏ္ဏဝါဠီမြို့တော်ရဲ့ အဖျက်စီးခံလိုက်ရမှုမှာ၊ ကျူးကျော်သူတွေရဲ့အစုလိုက်အပြုံလိုက် အသတ်ဖြတ်ခံခဲ့ရတဲ့ တောင်ဇာလီ နိုင်ငံသားတွေဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ယူဆရတာပဲ။ သားစိတ်ထင်ကိုပြောတာနော်..။ သူတို့ဟာ သင့်တင့်လျောက်ပတ်စွာ သင်္ဂြိုလ်မှု မခံခဲ့ရတာတွေ၊ သပိတ်သွတ်၊ အမျှဝေခြင်းစတဲ့ဘာသာရေးအစီအစဥ်တွေ ကောင်းကောင်းလုပ်ပေးတာမခံရလို့ ကောင်းတဲ့တမလွန်ကို မသွားနိုင်ပဲ၊ မကျွတ်မလွတ်ကြတာဖြစ်နိုင်တယ်။ သူတို့ရဲ့ ဝိညာဉ်တွေဟာ ဒီတောတွင်းဧရိယာမှာပဲထွက်ပေါက်မရှိ ပိတ်မိနေကြတာဖြစ်နိုင်တယ် မေမေ..”

“ဒါဆိုရင် ဒီနေရာဟာ ကျိန်စာသင့်နေတဲ့နေရာပေါ့..။ ဟို..ဟို..ကောသာလသမိုင်းမှတ်တမ်းထဲမှာပါတဲ့၊ ကောသာလဘုရင်လွှတ်လိုက်တဲ့၊ မအောင်မြင်တဲ့၊ စူးစမ်းရှာဖွေရေးအဖွဲ့တွေဟာ၊ တဖွဲ့မှပြန်မလာနိုင်ပဲ၊ အစအနရှာမရအောင်ပျောက်ဆုံးသွာတာက အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးတွေလက်ချက်မိသွားလို့များလား။ သူတို့သတ်လိုက်တာဖြစ်နိုင်တယ်လို့ သားထင်သလား..”

မြဝတ်မုံကတွေးဆပြောရင်းတုန်လှုပ်သွားမိလေသည်။

“ဖြစ်နိုင်တယ်မေမေ..၊ သူတို့က တောင်ဇာလီဘုရင်ကြီးရဲ့လက်သုံးတော်ဓါးကို၊ ရိုသေကြ၊ ကြောက်ကြတာ သေချာတယ်။ ဒီဓါးက မကောင်းဆိုးဝါးတွေကိုလည်းပြိုကွဲသွားအောင်ဖြိုခွင်းနိုင်တာ ဒီညအဖြစ်အပျက်ကသက်သေပဲ..”

“ဒါနဲ့..အဲဒီဓါးက သားဆီဘယ်လိုရောက်နေရတာလည်း။ မေမေလည်းမသိပါလား။ မေမေတို့အဲဒါကို၊ ကောသာလပိဋကတ်တိုက်ထဲကသေတ္တာကြီးထဲမှာပဲတွေ့ခဲ့ဖူးတာလေ..”

“ပိဋကတ်တိုက်မှူးကြီးက ဘုရင့်ရဲ့အရိုးပြာအိုးကြုတ်ကိုပဲပေးလိုက်တာမေမေ။ ဒါ ပေမယ့် ဘုရင့်ရဲ့ဓါးကလမ်းခရီးမှာတခုခုအသုံးဝင်လိမ့်မယ်လို့ထင်နေမိတယ်။ ဒါကြောင့် သားကသူ့အလစ်မှာပိဋကတ်တိုက်ထဲကိုတစ်ခေါက်ပြန်ဝင်ပြီး ဘတ်လာခဲ့တာမေမေ။ ဒါကြောင့်လည်းဒီညမှာမေမေ့ကိုကယ်လိုက်နိုင်ခဲ့တာပေါ့..”

ကောင်းမြသွင်ကသူခိုးလူမိသလိုမလုံမလဲနှင့်ဝန်ခံလိုက်၏။

“သူများမသိပဲယူခဲ့တာ မကောင်းပေမယ့်၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတစ်ခါတော့မင်းလုပ်ခဲ့တာကဘုရားမတာပဲသားရေ။ ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ..”

ပြောရင်းသူမကပြံးနေလေသည်။

“ဒါနဲ့..သားကမေမေ့ကိုဘယ်လိုရှာတွေ့တာလည်း..”

“သား..ညက အိပ်ရင်းနဲ့အိပ်မက်တစ်ခုကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မက်တယ်မေမေ။ အဲဒီထဲမှာမေမေကသားကို မချစ်ဘူးလို့ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေတယ်။ မေမေက မင်းလို ကိုယ့်အမေကိုကိုယ်ပြန်ပြီးစိတ်ကူးယဥ်ပြစ်မှားနေတဲ့သားမျိုးမွေးထားရတာဝမ်းရေစပ်တယ်လို့ရက်ရက်စက်စက်ကြီးပြောနေတယ်။ သားကိုမွေးထားရတာကြောက်စရာကောင်းပြီးငရဲကြီးမယ့်အတွေးအကြံမျိုးကိုပဲတွေးနေတဲ့၊ ဩချရလောက်တဲ့ အကုသိုလ်ကောင်ပဲလို့မေမေကစွပ်စွဲနေတယ်..။ မင်းဟာ ငါ့ရဲ့စိတ်ချရတဲ့သားတစ်ယောက်မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ငါ့အတွက်မင်းရှိနေတာ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် မလုံခြုံတော့ဘူးလို့ပြောနေတယ်။ သားအရမ်းရှက်သွားမိတယ်မေမေ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေချင်စိတ်တောင်ပေါက်သွားတယ်..”

မြဝတ်မုံက အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ပြီး သားဖြစ်သူကိုလှမ်းဖက်လိုက်လေသည်။

“အို..၊ သား..၊ မေမေ့သားလေး..၊ အဲဒါမေမေမေမဟုတ်ဖူးသား..။ အဲဒီမကောင်းဆိုးဝါးဝိညာဉ်တွေကပဲ၊ မေမေ့ကိုသူတို့လုပ်ခဲ့သလို၊  ငါ့သားစိတ်တွေရှုပ်ထွေးသွားအောင်အယောင်ဆောင်ပြီးလုပ်တာနေလိမ့်မယ်..”
—————————————–
အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်