အခန်း ၆။
သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဒရိုင်ဘာ ဖိုးတုတ် သူတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဒေါ့ကီစတိုင်ဖြင့် ဖင်လိုးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း သီဟ တယောက် သူ့လီးကြီးကို ပွတ်သတ်နေမိသည်။ မကြာခင် သူ့လီး ထိပ်မှ ယားလာပြီး လရည်ထွက်ချင်လာသဖြင့် တစ်ရှုးတခု အမြန်ဆွဲကာ လီးထိပ်အုပ်လိုက်ရသည်။ လရည်တွေ တစ်ရှုးထဲ ပြည့်သွားအောင် ပန်းထုတ်လိုက်ရပြီး တစ်ရှုးမှာ ရွဲနှစ်ကာ လက်ကို ပင် စိုလာသည်။ ကမန်းကတန်းထ လျှက် ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး တစ်ရှုးကို အိမ်သာထဲ ပြစ်ချ၊ သေးပေါက်၊ လီးကို ရေဆေးလိုက်ပြီး တော့မှ ရုံးခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာကာ၊ ကွန်ပြူတာ မော်နီတာစခရင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးတုတ် နှင့် နှင်းဖြူတို့ ကို်ယ်တုံးလုံး ဖြင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်ကာ အိပ်ပျော်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခနနေတော့ လှုပ်ရှားမှု မရှိပဲ အတန်ကြာသဖြင့် ကင်မရာများက အလိုလို ရီကော့ဒင်းကို ရပ်လိုက်ကြသည်။
သီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ မှာ အီလည်လည်ဖြင့် ခုနက တန်းလန်း ရပ်ထားခဲ့သည့် ဗီဒီယို ကလစ်ကို ဆက်ကြည့်ဖို့ ဖွင့်လိုက်လေသည်။
ဖိုးတုတ်မှာ စားပွဲပေါ် မှောက်ရက်ကုံးနေသည့် နှင်းဖြူကို အားရပါးရ အနောက်က ဆောင့်လိုးနေပြီး နှင်းဖြူ မှာ ပြီးသွားပုံ ရသည်။ ဖိုးတုတ်က ပြီးသေးပုံ မရ၊ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ လီးကြီးမှာ စောက်ရည်များဖြင့် ပြောင်ချောနေသည်။ ဖိုးတုတ်က လီးတန်းလန်းကြီးဖြင့် နှင်းဖြူ လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။ နှင်းဖြူ မှာ ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိတော့ပဲ လိုက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ဖိုးတုတ်က ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး နှင်းဖြူကို သူ့ဘက်မျက်နှာခြင်းဆိုင်ခိုင်းကာ သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ နှင်းဖြူကို ခွထိုင်စေလေသည်။နောက်သူကလီးကြီးကို နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ နှင်းဖြူကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေ ဖြင့် ရွဲနေသော်လည်း လီးတုတ်တုတ်ကြီးကြောင့် ထင်သည်။ နှင်းဖြူ မျက်နှာ အနည်းငယ်မဲ့သွားသလို ထင်ရသည်။ နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို အဆုံးထိ ဝင်စေကာ ထိုင်ခိုင်းထားပြီး ဖိုးတုတ်က နှင်းဖြူ နို့တွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်ကာ ကုံးစို့လေသည်။ တဖက်ပြီး တဖက် စို့လေသည်။ စောက်ဖုတ်တွင်းမှာလည်း မာကျောသော လီးကြီး အပြည့်စိမ်ထားတာ ခံနေရပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နှယ် ကာ စို့ပေးနေလို့လားမသိ၊ နှင်းဖြူ ပါးစပ်လေး ဟပြီး ငြီးသံလေး ထွက်လာခဲ့သည်။ မျက်လုံးတွေက ပထမတော့ ဖိုးတုတ် အကြည့်တွေကို ရှောင်နေသော်လည်း နောက်တော့ ဖိုးတုတ် ခေါင်းကိုပါ သူမလက်တွေဖြင့် ကုတ်ခြစ်ရင်း သူမ ဖင်ကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြင့် ဖိုးတုတ်လီးပေါ် ကို သူမ ဘာသာ စလိုးနေတော့သည်။
တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာတော့ သူမ နို့တွေကို ကုုံးစို့နေသော ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို သူမ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင် မော့စေကာ သူမ နူတ်ခမ်းတွေ ဖြင့် ဖိုးတုတ်ပါးစပ်ကို အငမ်းမရ နမ်းစုပ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်က လျှာထုတ်ပေးလိုက်သည်ကို လည်း သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ဖြင့် စုပ်ယူနေလေသည်။ ဖိုးတုတ်လည်း ဖီးတက်လာသည်ထင်သည်၊ နှင်းဖြူ နူတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည်စုပ်ရင်းက နှင်းဖြူခါးမှ ကိုင်ကာ မတ်တတ်ရပ်ရင်း နှင်းဖြူကို ဆိုဖာပေါ်တွင် အလျှားလိုက်လှဲစေပြီး နှင်းဖြူ ပေါင်နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ အချက်လေးငါးဆယ် ဆောင့်ပြီးမှ ဆပ်ကနဲ ဆပ်ကနဲ တွန့်ကာ ဆောင့်ဆောင့်ထိုးနေသဖြင့် ဖိုးတုတ် လရည်များ နှင်းဖြူ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည်။ သီဟ တယောက် ဖိုးတုတ်ကြောင့် နှင်းဖြူ ဘိုက်ကြီးသွားမှာ စိုးရိမ်မိသော်လည်း နှင်းဖြူ က ဆရာဝန်မကြီး မို့ သူမတော့ ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိမှာပဲလေဟု တွေးလိုက်သည်။
ထိုည က ဆိုဖာပေါ်မှာ မောကာ ပက်လက်လှဲနေသော နှင်းဖြူကို ဒီအတိုင်းထားခဲ့ကာ ဖိုးတုတ် အိမ်တံခါးဝမှ အပြင်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဖိုးတုတ်
ဖိုးတုတ် မှာ ငယ်ငယ်လေး ကတည်းက မိဘမဲ့ ဖြစ်ပြီး ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သူ ထန်းတောပိုင်ရှင် တို့ မွေးစား ကာ ကျောင်းလည်းထား အလုပ်လည်း ခိုင်း သဖြင့် အထက်တန်းလောက်အထိတော့ ရောက်ခဲ့သည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ထန်းပင်တွေ ပေါ် တက်လိုက်ဆင်းလိုက်မို့ အရိုး ကြွက်သားတွေက မာကျစ်သည်။ လူက သာ အဟာရ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မစားသုံးရလို့ ပိန်ညှက်သလို ဖြစ်နေရသည်။ ဆယ်တန်း မှာ စာမေးပွဲတခါကျပြီး တော့ကျောင်းစာကို စိတ်မဝင်စားတော့ပဲ ထန်းတက် သည့် အလုပ်သာ လုပ်နေတော့သည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ခိုင်းကောင်းသော်လည်း သူ့ကို မွေးစားသူတို့က စိတ်ကောင်းရှိသူတွေမို့ ဆယ်တန်းထိ ပညာတတ်ပြီးသော ဖိုးတုတ်ကို တခုခု ဖြစ်စေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ ဆွေမျိုးစပ်ရာ ဦးကြီးညို ပြန်လာတော့ မြို့ခေါ်သွားပေးဖို့ ပြောရာ ဦးကြီးညိုက လည်း လက်ခံလိုက်သည်။ အိမ်ကြီး အတွက် ခိုင်းကောင်း ဖင်ပေါ့မည့် လူငယ်သန်သန်စွမ်းစွမ်း တယောက် ဆိုလျှင် ဆရာမ ကြီး သဘောကျမည်ဟု တွေးကာ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဗိုလ်မှုး က ငွေကြေး အနည်းငယ်ထုတ်ပေးပြီး ကားမောင်းသင်ခိုင်း တော့လည်း သင်ယူတတ်လွယ်သော ဖိုးတုတ် က ခနလေး နှင့် ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ရ ပြီး အလိုလို အိမ်ကြီး ၏ ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစပိုင်း တော့ အိမ်ကြီးမှာ ကိုယ့်ဘာသာ ကားမောင်းနေသည့်လူများသဖြင့် သူမောင်းဖို့ အချိန်နည်းခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း ဒေါက်တာ သူရရဲကျော်က လည်း နယ်မှာ တာဝန်ကျ၊ ဗိုလ်ကြီးမာလာရဲ့ကျော် ကလည်း နယ်မှာ တာဝန်ကျ၊ ဗိုလ်မှုးသီဟ ကလည်း အလုပ်များတာမို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဆေးရုံ ပုံမှန်အပို့၊ အကြို ကားမောင်းပေးနေခဲ့ရလေသည်။
ဖိုးတုတ်မှာလည်း တကယ်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဇရှိလေသည်။ မွေးကတည်းက ဆုံးသွားသော အဖေအမေ က သူ့ကို အကောင်းဆုံး အမွေတော့ ပေးသွားခဲ့သည်။ အဲဒါက တော့ သူ့ဖွားဘက်တော် ဖြစ်လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်း ဂွေးတန်းလန်း သွားနေစဉ်က ပင် ရွယ်တူ များထက် ထူးခြား တုတ်ခိုင် ကြီးမား သဖြင့် ဖိုးတုတ် ဆိုသည့် နာမည်ပင်ရလာသလားမသိ။ လူပျိုပေါက်လာတော့ ရွာထဲက မုဆိုးမ တခုလပ် တို့ က ခေါ်ခိုင်းရင်း သူတို့ ရှိတာလေး တွေ ထိုးကျွေး သဖြင့် ဖိုးတုတ် တယောက် စားတတ်လာခဲ့ရသည်။ ထိုမိန်းမ တွေကြား ဖိုးတုတ် က တိတ်တိတ်ကလေး နာမည်ကျော်ကြားလေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင်၊ ထန်းတောထဲ ထရည် အလွန်အကျွံမူးလို့ အိမ်လိုက်တွဲပို့ပေးရသည့် ငမူးသား တချို့ ၏ မိန်းမ တွေက လည်း ဖိုးတုတ် ကို အထာပေးကြသည်။ ဒီလို နှင့် ဖိုးတုတ် မိန်းမ တွေ အကြောကို လည်း နည်းနည်း သိလာသည်။ လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ကလည်း တက်လာခဲ့ရသည်။ ဖိုးတုတ် မြို့တက်လာတော့ ရွာက သူလုပ်နေကြ မိန်းမ တွေကို တော့ လွမ်းမိသည်။ မြို့သူတွေ ရဲ့ အလှအပ တွေကို မြင်ရပြန်တော့လည်း သူ ဝမ်းမနည်းတော့၊ ရွာသူတွေ ပြန်ကြည့်ရသည်မှာတောင် ညစ်ထပ်ထပ်ဟု သူထင်မိလာသည်။
ရွာကနေပြီး မြို့တက်လာနေသူတွေတောင် ရွာသူတွေနဲ့ မတူတော့ ပြောင်ပြောင်ရောင်ရောင် နှင့် စိုပြေလှသည်ဟု မြင်မိသည်။ ဥပမာ ဆိုရလျှင် သူ့ကို ခေါ်လာသည့် ဦးကြီးညို ဇနီး မအိ ပင်ဖြစ်သည်။ မအိမှာ ဦကြီးညို လူပျိုကြီးဖြစ် အသက်လေးဆယ်လောက်မှ ရွာပြန်ကာ လက်ထပ်ယူပြီး မြို့သို့ ခေါ်လာခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ဦးကြီးညိုထက် အသက် ၂ဝ ခန့် ငယ်သည်။ ဖိုးတုတ် ရန်ကုန်ရောက်တော့ ဦးကြီးညို က ငါးဆယ်ကျော်၊ မအိက သုံးဆယ်ကျော် ဖြစ်နေလေပြီ။ မအိ ကပင် ဖိုးတုတ် မျက်စေ့ထဲ တွင် တော်တာ်လှနေသည်။ အသားညို ပေမဲ့ ဝင်းမွှတ်နေသည်။ အသားအရည် မခြောက်၊ အိမ်ကြီးမှာ ထမင်းချက် ဟင်းချက်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ဈေးဝယ် စသဖြင့် အမြဲ လှုပ်ရှားနေရ၍ လည်း ကိုယ်ခန္ဓာက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိသည်။ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်း နှင့် အချောကြီး မဟုတ်သော်လည်း မျက်နှာချိုသည်။ အိမ်ကြီးရှင် ဆရာဝန်မကြီးဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဗိုလ်ကြီးမာလာရဲကျော်တို့ကို တွေ့လိုက်ရသည့် အခါမတော့ သူ့စိတ်ထဲ နတ်သမီးများလားပင် ထင်မိသည်။ သူတခါမှ အနီးကပ်မမြင်ဘူး သည့် အသားအရည်မျိုး၊ ဖြူဝင်းမွှတ်နေသည် မှာ နေပူပူ မှာ အကြောစိမ်းလေး တွေပင် တချို့နေရာတို့၌ တွေ့နေရသည်။
မြို့တက်လာပြီး ရွာမှာ စားနေကြ တွေ ငတ်တော့ ဖိုးတုတ် တယောက် လက်ကိုသာ အားကိုးပြီး အာသာဖြေရတော့သည်။ သူ့စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် မာလာရဲကျော်တို့က တလှည့်စီ နေရာယူလို့ပေါ့။ သို့ပေမဲ့ သူတို့ နဲ့က တွေ့ရခဲတော့ စိတ်ထဲပြက်ပြက်ထင်ထင် မှန်းမရ၊ တကယ်မှန်းကောင်း တာက မအိ၊ သူနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်လည်း နေရ၊ မအိက သူ့ကို လက်တို လက်တောင်းလည်း ခိုင်း ဆိုတော့ မအိ ကို ပိုမှန်းပြီး ထုဖြစ်သည်။ နောက် မအိ က သူတို့ အလုပ်သမား တန်းလျှားက ရေချိုးခန်းမှာ ရေချိုးသည်။ သစ်သား နံရံမို့ အပြင်မှာ ပေါင်းနူတ်သလို အမှိုက်ရှင်းသလို နှင့် နံရံကြား အပေါက်တွေက ချောင်းချောင်းကြည့်သည်။ ဦးကြီးညို နှင့် ကလေး မရသဖြင့် တောင့်တင်း ဖုထ နေသော မအိ ကိုယ်လုံးကို ချောင်းချောင်းကြည့်ရင်း ထုခဲ့ရသည်မှာ အမော။ မအိကလည်း သူ့မျက်လုံးတွေကို ရိပ်မိသည်။ မိန်းမပဲလေ။ မအိကိုယ်တိုင်လည်း တောမှာ ဆင်းရဲလွန်းလို့ ကိုယ့်ထက် အသက် ၂ဝကျော်ကြီးသည့် ဦးကြီးညို ကို ယူပြီး မြို့တက်လာခဲ့ရတ၊ မြို့မှာ အိမ်ကြီးရှင်တို့ ဆီက ဆီဦးထောပတ် တွေ စားပြီး အလှတွေတိုး ကာမသွေး တွေ အတက်ဆုံး အချိန်မှာမှ သူမ ဆန္ဒ ကို မလိုက်နိုင်တော့ပဲ တဖြည်းဖြည်းချင်းကျလာနေတဲ့ ဦးကြီးညို ကြောင့် အလိုက မပြည့်ချင်သည့် အချိန်။ သူမ ဘေးနား ရောက်လာသည့် လူပျို ပေါက်လေး မျက်လုံးက လည်း တချိန်လုံး သူမ ဖင်တွေ နို့တွေ ပေါ်မှာ ဆိုတော့ စိတ်တွေလည်း ထွေးပြားရသည်ပေါ့။ သူမ ရေချိုးတုန်း ကောင်လေး လာချောင်းတာလည်း ရိပ်မိသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်က ဆန္ဒကြွနေတာ ဆိုတော့ ထမိန်ကို ခါးထိလှန်ချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်တာတို့ ဘာတို့ ဖြင့် မသိမသာ ပြရင်း မိမိ ကိုယ်မိမိ စိတ်ဖြေဖြစ်သည်။
နောက်ကောင်လေး ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ရတော့ ဈေးဝယ်သွားလျှင် ဖိုးတုတ် နှင့် သူမ နှင့်သာ သွားကြတာ များလာသည်။ ဈေးထဲ ဖိုးတုတ်က ခြင်းကိုင်ကာ သူမနောက်လိုက်ရသည်။ တယောက် နှင့် တယောက် တိုးခွေ့ ပွတ်သတ်ကာ အသားခြင်းထိရင်းက တဖြည်းဖြည်းချင်း မပြောပဲ နှင့် အတွင်းကျကျ ရင်းနှီးသည့် အဆင့် ရောက်လာသည်။
အတိုချူံးရရင်တော့ အိုးခြင်းထား အိုးခြင်းထိ ကာ ကြိုးတွေ ရှုတ်ကုန်တော့သည်။ ဦးကြီးညို က ရိပ်မိသော်လည်း၊ သူကိုယ်တိုင်က မတတ်နိုင်တော့တာမို့ မသိမသာ လွတ်ထားပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ဦးကြီးညိုကြောင့်သာ သူတို့ ယခု လို နေရတာ ဆိုတော့ ဦးကြီးညို ကို မလေးမစား မလုပ်ရဲ၊ လစ်မှသာ လုပ်ကြသည်။ အနည်းဆုံးတော့ ဖိုးတုတ် စိတ်အနည်းငယ်ပြေလျှော့ရသည်ပေါ့။ မအိဆီက လည်း နည်းအတတ်ဆန်းလေး တွေ တတ်မြှောက်ရသည်။
မအိ အမေဆုံးတော့ရွာပြန်သွားသည်၊ ပြန်မရောက်တာလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီမို့ အတော်ကြာကြာ နေမည်ဟု ပြောသွားသည်။ ဖိုးတုတ်တယောက် ငတ်ရပြီ။ ထို အချိန်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဆေးရုံ အပို့အကြို လုပ်ရတော့ နီးနီးကပ်ကပ် မြင်နေ၊ အနံ့တွေ ရှုနေရတော့ စိတ်တွေက အတော်ဖေါက်ပြားလာသည်။ မအိ အစား ဖိုးတုတ်ကို မီးဖို မှာ ကူလုပ်ဖို့ခေါ်ပြီး အချက်အပြုတ်တွေ သင်ပေးတော့ ပိုဆိုးလာသည်။ အိမ်ကြီးထဲကို ဘယ်လို ဝင်ရမည်၊ ဘယ်သူဘယ်အခန်းနေသည် ဆိုတာပါ သိလာရသည်။ သို့နှင့် အိမ်ကြီးထဲ ဘယ်သူမှ မရှိချိန်တွင် အိမ်ထဲဝင်ကာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အိပ်ခန်းထဲထိသွား၊ အတွင်းခံတွေကို ရှုသည်။ နောက်တော့ အတွင်းခံတွေ နှင့် ဂွင်းထုသည်၊ နောက်ဆုံး အတင့်ရဲလာပြီး ရေချိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး ထုသည့် အဆင့်ရောက်လာခဲ့သည်။
ဖိုးတုတ် ဘဝ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားတာက သူချောင်းနေတုန်း မိသွားခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ် အရမ်းလန့်သွားသည်။ သူ့အလုပ်ကို လည်း မပြုတ်ချင်၊ အထူးသဖြင့် အချူပ်တွေ ထောင်တွေကို သူတအားကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတောင်းပန်သည်။ ရှစ်ခိုးဦးချတောင်းပန်တာတောင် သူ့ကို ပါးရိုက်တော့ သူလည်းဒေါသထွက်သွားပြီး ပြန်ထိုးမိလိုက်သည်။ ထိုအခါမှာ သူလက်လွန်သွားပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ သွားပြီ ဘဝပျက်ပြီပေါ့။ သို့သော်လည်း သူလက်သီးစာ မိသွားသော ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်လုံး နှင့် မျက်နှာအမူအယာမှာ သူ့ကို ကြောက်လန့်သွားသည်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မထူးတော့ဘူး ဒီစော်ကြီးကို လိုးပြီးမှ ပဲ ထောင်ထဲမှာ သေချင်သေပေ့စေတော့ဟု စိတ်သွင်းလိုက်မိပြီး ဆက်ကြမ်းမိတော့သည်။ တကယ်လိုးရတော့လည်း မြင်ရသည့်အတိုင်း အလွန်အရသာရှိလှသည်။ အတွင်းသားတွေက လည်း နုညှက်ပြီး သူ့လီးကြီးက စေးကျပ် ပြည်တင်းနေသည်။ သူလိုးနေရင်းက စောက်ရည်တွေ စီးကျလာပြီး သူ့လီးကြီး အဆောင့်ကို ပြန်ပြန်ကော့ပေးလာတာတွေ့ရတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်လည်း အရသာတွေ့နေပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ သူတချီကောင်းကောင်းလိုးပေးပြီးလိုက်လို့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတာ သိလိုက်ရတော့ သူမကြောက်တော့ပြီ။ သူ့အတွေ့အကြုံအရ သူလိုးတာကို အရသာ တွေ့သွားပြီး ပြီးသွားသူ မိန်းမ တိုင်းကို သူ ကြိုက်တဲ့ အချိန် ပြန်လိုးလို့ ရသည်ဆိုတာ သူသိသည်။
သို့သော် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကတော့ တခြား မိန်းမ တွေနှင့် မတူခြေ။ သူစိတ်ထလာလို့ သူမ ကို သွားဆွလိုက်တိုင်း အစပိုင်းမှာ အမြဲ ငြင်းဆန် ရုံးကန်သည်။ သို့သော်လည်း လိုးလို့ အရှိန်ရလာလျှင�
ဖိုးတုတ် သူ့ကံကို ပင် သူမယုံနိုင် ဖြစ်ရသည်။ တရက် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်နေစေပြီး သူမ တကိုယ်လုံးကို သူလျှာဖြင့် ရက်မိသည်။ ခြေဖြားလေးမှ စကာ နဖူး အထိပင် တကိုယ်လုံး နေရာလပ်မကျန်အောင် ရက်ပြစ်လိုက်သည်။ အသားလေးက ဖွေးမွတ်ချောမွေ့ လှပြီး ရေချိုးပြီးစ ဆိုလျှင် နီရဲရဲလေး ပင် ဖြစ်နေလောက်အောင် နုလေသည်။ ရွှေမှုံစားပြီး မွေးလာသလားဟု ပင် ပြော၍ ရနိုင်မည်ဟု ဖိုးတုတ်ထင်မိသည်။ နို့တွေက လည်း ခလေး နှစ်ယောက် မွေးခဲ့တာတောင်မှ လုံးကြွ တင်းရင်းနေသည်။ ပက်လက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးကို ရက်ပြီးတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို မှောက်ခိုင်းပြီး ပုခုံးမှ ခြေဖနှောင့်ထိ ရက်ပေးပြန်သည်။ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးမှာ တင်းရင်း ပြီး ဖေါင်းမို့နေသည်ဘော်လုံး နှစ်လုံးအလား၊ ဖင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်လေးကို လျှာနှင့်ထိုးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ ထိုအခါ ဖိုးတုတ် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဖင်လိုးဖို့ အကြံရလေသည်။ တကယ်တော့ ရွာမှာတုန်းက ဖင်တခါမှ မလိုးဘူး။ မအိ ဆီမှ တတ်လာသည်။ မအိကို လည်း ဦးကြီးညို က သင်ပေးခဲ့တာ။ သို့သော် သူတကယ်လိုးမည်ဆိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ ဆီမှာ ရှိသည့် ဂျယ်တမျိုးကို သုံးဖို့ ထုတ်ပေးသည်၊ ကွန်ဒန် သုံးခိုင်းသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို တခါတလေ ဖိုးတုတ်က ကောင်မကြီးဟု ခေါ်သည်။ တခါတလေ မမ ဟု ခေါ်သည်။ တခါတလေ ဆရာမ ဟု ခေါ်သည်။ တခါတရံ မိန်းမ ဟု ပင်ခေါ်တတ်သေးသည်။ သူဖီးလာသလို ခေါ်သည်ကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က လည်း မကန့်ကွက်၊ ဖိုးတုတ်တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ယခင်က နတ်သမီးသမျှထင်ထားတာ ယခုတော့ သူ့အဖို့ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေရသလို ဖြစ်နေတော့သည်။
သို့သော် လူဆိုတာက ရလေ လိုလေ အိုတစ္ဆေ မျိုးမဟုတ်ပါလား၊ အိမ်ထဲ မှာ နေရာမျိုးစုံ၊ ပုံစံမျိုးစုံ၊ အပေါက်မျိုးစုံ လုပ်ပြီးတော့ နည်းနည်း ရိုးသလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အပြင်ဘက် က လူသူတွေ ကြားထဲ မှာ ဒါငါ့စော်ကြီးကွ ဆိုပြီး တွဲသွားကာ ကြွားချင်သည်။ လူသူကြားထဲ မှာ လူမသိအောင် လိုးချင်သည်။ အဲဒါတွေကို ပြောတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်သည့် နေရာမျိုးတွေပဲ သွားဖို့ ပြောသည်။ သူမ ယောက်ျား သိသွားပါက သူ့ကို သတ်လိမ့်မည်ဟု သတိပေးသည်။ အဲဒါတော့ ဖိုးတုတ်လန့်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အတွက် စိတ်ချရမည့် နေရာမျိုးတွေကို သွားကြသည်။
ထို အိမ်အပြင်ဘက်က ကိစ္စတွေက တော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်၏ဗီဒီယို ကလစ်တွေမှာ မရှိပါ။
အခန်း ၇
ဗိုလ်မှုး သီဟ မစ်ရှင်းက ပြန်မရောက်ခင် ရက်အတွင်းမှာ ဖိုးတုတ် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို အတော်လိုးပြစ်လိုက်ရသည်။ လရည်ဝင်တော့ အသေခင်ဆိုတာ တကယ်များ မှန်နေမလားမသိ၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကလည်း မိမိသားလောက် ရှိမည့်၊ အညာသားတောသား မဲမဲတူးတူးလေး ကို စွဲလမ်းသွားရသည်။ ( မိန်းမတွေ အသိရခက်သည်။) ဗိုလ်မှုးသီဟ ပြန်ရောက်လာတော့ လည်း သူတို့ ချစ်ခန်းဖွင့်တာတွေက မပြတ်၊ ဗိုလ်မှုးသီဟ က အလုပ်ကို အရင်သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အလုပ်သွားဖို့ ရေချိုးချိန် ဆိုလျှင် ဖိုးတုတ် ရောက်လာပြီ။ ဖိုးတုတ်ကလည်း ရေမချိုးခင် ဘာမှ မလုပ် ရေမိုးချိုးပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မွှေးမွှေးကြိုင်ကြိုင် နှင့် ဖွေးအိနေသော အကိတ်တုံးကြီးကို မှ စားချင်သည်။ ရေချိုး လို့ တကိုယ်လုံး မခြောက်တခြောက် သုတ်ပြီးချိန်မှာမှ ဒေါက်တာ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ကုတင်စောင်း လက်နှစ်ဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုံးခိုင်းပြီး အနောက်က လိုးသည်။ တခါတရံ မျက်နှာချင်းဆိုင် သူမ ကို ကုတင်မှာ ဖင်တစောင်းထိုင်ခိုင်းပြီးသူက မတ်တတ်ရပ် လိုးသည်။ ပြီးမှ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အဝတ်အစား ဝတ်ရသည်။ သူ့လရည်တွေကို မသုပ်ပြစ်ခိုင်း ဒီအတိုင်း ပင်တီကို ဝတ်စေသည်။
နောက်တော့ ဆေးရုံကို ကားမောင်းပို့ပေးသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်တို့ ဆေးရုံက ကားပါကင် မြေအောက်ထပ်မှာ ရှိသည်။ ထိုကားပတ်ကင်မှ ဓါတ်လှေခါးဖြင့် မိမိတာဝန်ကျသည့် အထပ်သို့ တက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်က ကားကို ကားပတ်ကင်ထဲ မောင်းဝင်ပြီး ချောင်ကျကျ နေရာတွင် ရပ်သည်။ ဆေးရုံ ယူနီဖေါင်း အပြည့်ဝတ်ထားသည့် ဆရာဝန်မကြီးကို ကားရှေ့ခန်းမှာ ပင် သူက ပုဆိုးဖြည်ပေးပြီး သူလီးကို ကောင်းကောင်းစုပ်ခိုင်းသည်။ ယူနီဖေါင်းတွေ ကြေမှာ စိုးလို့ သူက တော့ ဆရာဝန်မကြီးကို မထိမကိုင်ခြေ။ ဆရာဝန်မကြီး ပါးစပ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး ဆရာဝန်မကြီး တဂွပ်ဂွပ်မျိုချစေပြီးမှ ဓါတ်လှေခါးနား ကားမောင်း သွားကာ ရပ်ပြီး ဆင်းစေသည်။ ထို မနက်ပိုင်းဖြစ်စဉ် မှာ နေ့တဒူဝလို ဖြစ်လေသည်။
ညနေပိုုင်းကျတာ့ တမျိုးဖြစ်သည်။ ဆေးရုံ အဆင်းမှာက လူရှုပ် တော့ ဘာမှ လုပ်လို့ မရ၊ အိမ်ရောက်လို့ ဗိုလ်မှုးသီဟ ပြန်မရောက်သေးဘူး ဆိုရင်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အထုပ်တွေ ပစ္စည်း တွေ ကူပြီး လိုက်ပို့သလိုဖြင့် အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး လူလစ်လျှင် အိပ်ထဲ ထဲ လိုက်ဝင်ပြီး လိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ညနေပိုင်းက အမြဲတမ်း အဆင်မပြေတော့ မနက်ပိုင်းကို မပျက်မကွက် ရအောင် လိုးဖြစ်ကြသည်။
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးတော့ သူတို့ အနေအထိုင် အတော်ဆင်ခြင်လိုက်ကြရသည်။ သို့ဖြင့် အရမ်းဆာလာသည့် တနေ့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို အပူကပ် တော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ သူငယ်ချင်းများ နှင့် ငွေဆောင်သို့ ၂ညအိပ် အနားယူသွားမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း အလုပ်မှ ဆရာဝန် လင်မယားတစုံတွဲကို ချိတ်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်က ထိုအခါမျိုးမှာ လိုက်လေ့ မရှိ၊ ထို့ကြောင့် အိမ်က ဖိုးဘိုင်ဖိုးယူသွားမည်ဆိုတော့ ဖိုးတုတ် ခေါ်သွားဟု ဆိုကာ လွတ်လိုက်သည်။
ငွေဆောင်ရောက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က ဖိုးတုတ်ကို တခြား နေရာမှာ သွားအိပ်တော့ဟု ကားဖြင့် လွှတ်လိုက်သည်။ လိုအပ်လျှင် ဖုံးခေါ်လိုက်မည်ဟု တခြားလူများရှေ့တွင် ပြောလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ အနောက်ဖက် အခန်းတံခါးကို ဂလန့်မချပဲ ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ရေစပ်သွားဆော့နေစဉ်ဖိုးတုတ်က သူမ အခန်းသို့ အနောက်ပေါက်မှ ဝင်လာပြီး ပုန်း နေလိုက်သည်။ သူမ ပြန်လာတော့ ရေချိုးခန်းမှာ ရေအတူချိုးကြရင်း တချီလိုးလိုက်သည်။ ညနေဖက် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ညနေစာ သွားစားသည်။ အပြန်မှာ ညလည်ဘိုက်ဆာရင် စားဖို့ ဆိုပြီး စားစရာတချို့ ဖိုးတုတ်အတွက် ယူလာခဲ့သည်။ ထိုညက ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်တို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသည့် ညားကာစ လင်မယားလို လိုးကြ ဆော်ကြသည်။ နောက်နေ့လည်း ထို့အတူပင်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အပြင်သွားလျှင် ဖိုးတုတ် အခန်းထဲ ပုန်းနေခဲ့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ယူလာပေးခဲ့သော အစာကို စားသည်။ အိပ်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အခန်းပြန်လာသည့် အချိန်ဆို ရင် သူတို့ အချစ်ခန်းဖွင့်ကြသည်။ နောက်တော့ ပြန်လာကြသည်။
ထိုကဲ့သို့ ခရီးစဉ်မျိုးမှာ တခါ အခွင့်ရေးပေါ်ဖို့က တော်တာ်နှင့် မလွယ်ပေ။တခါတလေ ဖိုးတုတ်က အရမ်းဆာ လာလျှင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖုံးဆက်ကာ သူ့ကို အခေါ်လွှတ်ခိုင်းတတ်သည်။ ထိုအခါ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဘကြီးညိုကို ဖုံးခေါ်ကာ ဖိုးတုတ်ကို သူတို့ အိမ်က စာအုပ်၊ ဖိုင် သို့မဟုတ် စားစရာ တခုခု ဆေးရုံကို လာပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဖိုးတုတ် က ဆေးရုံ သို့ တက်လာလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အားသည့် ဘရိတ်တိုင်း မျိုးမှာ ဖြစ်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးများ နားနေခန်း က အိမ်သာ ရေချိုးခန်း တွဲလျှက် ရှိသည်။ ထိုအခန်းတွင်း သို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ခေါ်ကာ လိုးလေ့ရှိသည်။
ယခုလည်း ရှားရှားပါးပါး အခွင့်အရေးကြုံရသည်။ ကြားရက် တရက်မှာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဒီညအိမ်ပြန်မအိပ် ဟု ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူ့ကို မက်ဆေ့ပို့လာသည်။သူလည်း ဘကြီးညို မသိအောင် အသာ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ လင်မယားအခန်းထဲ သို့ ဝင်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူ့ကို ရေမိုးချိုးစေသဖြင့် သူမ သဘောကျ ရေမိုးချိုး လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူလုပ်စေချင်သော ရိုးပလေး ဆရာဝန် လူနာ အဖြစ် ကစားပြီး ဆစ်စတီနိုင်းကာ နောက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖင်လိုးပြစ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ မှ သူ့မယားအလား ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဖက်ကာ အိပ်လိုက်သည်။ ထိုညက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လိုက်ဖ် ကင်မရာဖြင့် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် ကြည့်နေမှန်း သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး သတိမထားမိကြခြေ။
……………………………….
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဘီယာသောက်လိုက် အစာနည်းနည်း စားလိုက် ဖြင့် ဗီဒီယို ကလစ်တွေကို တခုခြင်း ဖွင့်ကြည့်နေရင်းက ကြာလာတော့ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိကုလားထိုင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်ကျသွားတော့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် အစပိုင်း ငြင်းရင်း ဆန်ရင်း ကမှ မသိမသာလိုက်လျောရင်း တဖြည်းဖြည်း ချင်းဖြင့် ဖိုးတုတ် နှင့် အလို တူ အလိုပါ ဖြစ်သွားသည်ကို မယုံနိုင်စရာ အဆင့်ဆင့် ကြည့်ခဲ့ရပြီး လူရော စိတ်ရော ပန်းလာသဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သောက်ထားသည့် ဘီယာတွေ ကြောင့် သေးအလွန်ပေါက်ချင်ပြီး နိုးလာရာ အိမ်သာသို့ ကမန်းကတန်း သွားကာ သေးပေါက်လိုက်ရသည်။ ပြန်လာတော့ အပြင်မှာ ရောင်နီပင် သန်းနေလေပြီ။ စိတ်ကူး ပေါက်လာသဖြင့် အိမ်ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
အိပ်ခန်းထဲမှ လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်သွားသဖြင့် မုမန့်ဆင်ဆာ ကြောင့် အိပ်ခန်းထဲ မှ ကင်မရာက ရီကော့ဒင်း ဆိုင်း မီးနီလေး ပွင့်လာသည်။ထို ဝင်းဒိုးကလေးကို ကလစ်လိုက်ရာ ကွန်ပြူစခရင် တခုလုံးမှာ သူ့အိပ်ခန်းမြင်ကွင်း ပေါ်လာလေသည်။ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်နေကြဟန်တူသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ အတွဲ ဖုံးသံကြောင့် နိုးသွားကြပုံပေါ်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ကိုယ်လုံးကို တပတ်လှိမ် ၍ ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်က ဖုံးကို လှမ်းကိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူမအနောက်ဖက်မှ လိုက်ကပ်၍ ကိုယ်လုံးကို ဖက်ကာ နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုက်လိုက်တာတွေ့ရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံးကို ခရက်ဒယ်မှ မ မ သေးပဲ ဖိုးတုတ်ဖက်လှည့်ကာ သူမ နူတ်ခမ်းပေါ်တွင် လက်ညိုးကို ဒေါင်လိုက်ထောင်ပြကာ အသံမထွက်ဖို့ သတိပေးလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ခေါင်းငြိမ့်ပြမှ ဖုံးလက်ကိုင်ကို မပြီး နားကို ကပ်လိုက်သည်။
“ဟဲလို..”
“ဖြူ ရေ ကိုကိုပါ”
“အင်း ကိုကို ပြောဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ဒီနေ့ ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ”
“အင်း အဲဒါပြောမလို့ ဖြူ လေး အိပ်တုန်းလားလို့ ဆောရီးနော် နိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ”
“ရပါတယ် ကိုကို ရာ ဖြူလေး လဲ ခနနေ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရတော့မှာပဲဟာ”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဖုံးပြောနေရင်းက ကွန်ပြူတာ စခရင်ကို လည်း စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဖိုးတုတ် က ဖုံးပြောနေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အနောက်ဖက်သို့ တိုးကပ်ပြီး သိုင်းဖက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖွေးဖွေးဖြူ ဖွံ့ထွားသည့် နို့ကြီးတွေကို အနောက်မှ ဆုပ်နှယ်ရင်း မာတောင် တောင့်တင်းနေသည့် သူ၏ အိပ်ယာထစ လီး ကြီးဖြင့် ဖင်ကြားသို့ မှန်းကာ ထိုးသွင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်အောင် ပြင်ပေးလိုက်ရာ လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တန်းဝင်သွားပုံ ရသည်။ ဖုံးထဲတွင် သူမ ပါးစပ်မှ ဟစ် ကနဲ လေသံထွက်သွားသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။
“အင်း”
“ဟ…”
“ဖြူလေး ဘာဖြစ်သွားတာလည်း ခုနက အသံက”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံးမကိုင်ထားသည့် လက်ဖြင့် ဖိုးတုတ်ကို လက်နောက်ပြန်ပြန် ဆိပ်လိုက်သည်ကို ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မြင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ဆောင့်ထိုးလိုက်လို့ ပါးစပ်က အသံကို မထိန်းလိုက်နိုင်တာ ဖြစ်မည်။ ဖိုးတုတ် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကို ကိုင်ကာ အနောက်မှ အသာညှောင့်လိုးနေတာကို မြင်နေရသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ဒရိုင်ဘာဖြင့် အလိုးခံနေရင်းက သူနှင့် ဟန်မပျက် ဖုံးပြောနေနိုင်သည်ကို အံဩနေမိသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဘာမှန်းမသိ လီးကြီးမာတောင်နေသည်ကို သတိထားမိလေသည်။
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကိုကို အဲယားကွန်းက တအားအေးနေပြီး ဖြူလေး စောင်မခြုံမိတော့ နည်းနည်း ချမ်းသလို ဖြစ်သွားလို့ပါ”
ဖုံးထဲ မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အသက်ရှုသံက သိသိသာသာ မြန်လာသည်ကို ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် သတိထားမိနေလေသည်။ သူတို့ လိုးနေသည်ကို မျက်စေ့ရှေ့မှာ မြင်နေရလို့လားမသိ။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အားနေသောလက်က သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ကာ ဖိုးတုတ် လိုးချက်နှင့် အညီ ထုနေမိလေပြီ။
“အော်”
“ကိုကို ဘာပြောမလို့ ခေါ်တာလဲဟင်၊ ဖြူလေး အလုပ်မသွားခင် အိမ်ပြန်ရောက်မယ်ဆို ပြောလေ၊ ကိုကို စားဖို့ မနက်စာ ပြင်ထားပေးမယ်”
“အဲဒီ လောက် အစောကြီးတော့ ပြန်ရောက်မယ်မထင်ဘူး ဖြူလေး၊ ဘာမှ လုပ်မနေနဲ့ အေးဆေးသာ အလုပ်သွားပါ နော်”
“ဒါဆိုရင်လည်း ဒါပဲနော် ကိုကို ဖြူလေး အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရတော့မယ်”
“အိုကေလေ ဖြူလေး ဘိုင်ဘိုင် လပ်ဗ်ယူ”
“လပ်ဗ်ယူ ကိုကို မွမွ”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖုံးကို အရမ်းချချင်နေမှန်းသိသဖြင့် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လည်း စကားဖြတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ဖုံးချပြီးတော့ သူ့မိန်းမ နှင့် သူ့ဒရိုင်ဘာတို့ ၏ လိုးခန်း ကို ကြည့်ရင်း ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် ဂွင်းထုနေမိတော့သည်။
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖုံးကို ချပြီးတာနှင့် ဖိုးတုတ်က သူ့လီးကို မချွတ်ပဲ ဒူးထောက်ထကာ တချိန်ထဲ မှာပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကိုလည်း ဆုပ်ကိုင် မလိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် အိပ်ယာပေါ် ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ရက် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဖိုးတုတ် တယောက် အနောက်မှ အားရ ပါးရ ဆောင့်လိုးနေလိုက်သည်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံး မှာ ကျောက်ကျောတုံးကြီးတွေလို တုံကနဲ တုံကနဲ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။
ဖိုးတုတ် သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်သည့် အချိန်လောက်မှာပင် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လည်း သူ့လီးထဲ မှ လရည်တွေကို တစ်ရှုးထဲ ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ရလေတော့သည်။
……………………………..
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် စိတ်တွေနောက်နေလေပြီ။ ဒီကိစ္စ ကို သူဘယ်လို ဖြေရှင်းရမည်နည်း။ မသိချင်ယောင်ဆောင် ပြီးတော့ ဖိုးတုတ်ကို ပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မသိအောင် ရှင်းပြစ်ရမည်လား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူသိသည်ဆိုတာကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အားဖွင့်ပြောပြီး ဖိုးတုတ် နှင့် ဇာတ်လမ်းကို သိပ်မဆိုးရွားခင် ဖြတ်ခိုင်းရမလား၊ ခေါင်းနည်းနည်း ခဲလာခဲ့ရသည်။ လောလောဆယ်တော့ အခြေအနေ မဆိုးသေးဟု ထင်ရသည်မို့ ဒီအတိုင်း မသိမသာလေးပဲ ထားလိုက်ရမလား။ တခြား တစိမ်းတယောက် လိုးထားသည့် သူ့မိန်းမ ကို အခု သူက လိုးချင်စိတ်တွေ တအားပြင်းပြ နေရသည်က ဘာသဘောလဲ ၊ သူ့ရဲ့ အတွင်းစိတ်တနေရာမှာပဲ ကပ်ကိုး ဖီး ရှိလို့လား၊
တကယ်တော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တခြားတယောက် နှင့် ဖေါက်ပြားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါသည်။ သူကိုယ်တိုင် လည်း အပြင်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲသူမို့၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုလည်း သူမ စိတ်ခံစားမှု လွှတ်လပ်ခွင့်ကို သူပေးချင်ပါသည်။ သို့သော် အိမ်မှ အလုပ်သမား နှင့် ဆိုတော့ ပတ်သက်မှု က တခါထဲ ပြတ်မသွား အမြှင်မပြတ်ပဲ ငြိတွယ် နေသည်ကို သူသဘောမကျ၊ အထူးသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် စိတ်ထဲ ဘယ်လို သဘောထားမှာလဲ၊ တသက်လုံး အဲလို နေသွားမှာလား၊ တချိန်ကျရင် ဇာတ်လမ်းသိမ်းဖို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိလား၊ အဲဒါတွေကို သူသိချင်၊ မေးချင် ဆွေးနွေးချင်နေမိသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ထိုကိစ္စ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဆိုင် ဖွင့်မေး၊ ဆွေးနွေးတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် နောက်ဆုံး ချလိုက်မိတော့သည်။ ထိုအခါမှ ပဲ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လည်း စိတ်ထဲ ပေါ့သွားကာ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ ပြီး အလုပ်ကိစ္စတို့ လုပ်စရာရှိတာကို စတင်လုပ်ကိုင်လေတော့သည်။
အခန်း ၈။
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နေ့ခင်းဘက်အိမ်ပြန်လာပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တာနှင့် တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ မအိပ်ခင်တော့ အိပ်ယာခင်းကို သေခြာ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ ထားတာသေခြာသည်။ အနံ့အသက် ဘာမှ မရှိ။ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ မှာပဲ အိပ်ယာခင်းအဟောင်း ဆပ်ပြာရည်စိမ်လျှက် တွေ့ရသည်။ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အိပ်ယာပေါ် လှဲကျကာ အိပ်ပျော်သွားခြင်းသာ။
ရေချိုးခန်းထဲ ရေပန်းက ရေကျနေသံကြားတော့မှ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နိုးလာခဲ့သည်။ ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ မိန်းမ တောင်ပြန်ရောက်လို့ ရေချိုးနေပြီ။ အိပ်ယာထဲ ခနထပ်နှပ်နေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ ရေသံပိတ်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာသုတ်ပုဝါတခု ကိုယ်မှာ ပတ်၊ နောက်တခု ဖြင့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သုတ်ရင်း ထွက်လာသည်။
“ဟော ကိုကို နိုးနေပလား”
“အင်း ဖြူလေး၊ ရောက်တာ ကြာပလား”
“အင်း ခုနပဲ ကိုကို ၊ ကိုကိုရော အတော်ပင်ပန်းသွားလား အိပ်လိုက်တာမှ တကယ် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပဲ”
သူမ ခေါင်းမှ ဆံပင်အုပ်ထူထူကို ခြောက်အောင် သုပ်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ လက်မောင်းအိုးဖြူဖွေးဖွေးတွေ၊ ရေနွေးပူပူ နှင့် ချိုးပြီးကာစမို့ နီတာတာ မျက်နှာလေး နှင့် နုဖတ်နေသော သူ့မိန်းမကို ကြည့်ရင်း ညိုမဲနေသည့်အညာသား ဖိုးတုတ် က အားမနာလျှာမကျိုး သုံးစွဲနေသည့် ဗီဒီယိုများကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လီးက စောင်အပါးအောက်က ထောင်ထလာခဲ့သည်။ အိပ်ခါနီးဝတ်ထားသည့်လုံချည်က ခါးမှာ ကွင်းလုံးတက်လှိမ့်ပတ်နေပြီမို့ စောင်အောက်က ထောင်ထလာခြင်းမှာ သိသိသာသာကြီး ဖြစ်နေလေသည်။
“လာပါအုံး ဖြူလေးရဲ့ ဒီကို”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ မျက်နှာ အမူအယာနှင့် စောင်အောက်မှ ဖေါင်းနေတာကို မြင်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်နွမ်းနေပုံဖြင့်၊
“အာ ကိုကို ဒီနေ့ ဆေးရုံ မှာ အလုပ်တအားများလို့ ဖြူလေး နုံးနေတယ် လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့ဘူး”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားမိသည်။ မနေကညက လည်း ဖိုးတုတ်ဆော်ထားပြီး မနက်အစောကြီးထတော့လည်း တချီ၊ အခု ကိုယ့်ယောက်ျား ကျတော့ အလုပ်ပင်ပန်းလို့တဲ့။ ဒေါသဖြင့် ပါးစပ်က တခုခု ပြောမလို့ ကြံလိုက်ပြီးမှ ဘရိတ်အပ်လိုက်ရသည်။ ဒီည အရေးကြီးတာ ဆွေးနွေးဖို့ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။
“အင်း ပါ ဒါဆိုလည်း တခုခု စားကြစို့လေ၊ အပြင်ထွက်စားမလား၊ အိမ်မှာ ရှိတာပဲ စားကြမလား”
“အိမ်မှာ ဘာမှ တော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ မရှိဘူးကိုကို”
“ဒါဆိုလည်း ဖြူလေး ကြိုက်တဲ့ ထိုင်းစာ သွားစားကြမယ်လေ”
“အင်း သွားလေ”
သူတို့ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား များလဲလှယ်လိုက်ကြပီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကားဖြင့် ထွက်ကာ ထိုင်း ရက်စတောရင့် တွင် ညနေစာ သွားစားကြသည်။ ခါတိုင်း တယောက်နှင့် တယောက် ပြောစရာ အများကြီး ရှိနေကြသော လင်မယားနှစ်ယောက် စကား နည်းနေကြသဖြင့် တယောက်ယောက်က ဘာစပြောမလဲ ဆိုတာကို စောင့်နေသလို ဖြစ်နေကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် စားပြီး သောက်ပြီးတော့ အိမ်သို့ ပြန်လာကြသည်။ အိမ်ရောက်လို့ ညဝတ်အကျႌ လဲ သွားတိုက် သန့်ရှင်းရေးလုပ် ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်ပြီး ဘေးချင်းယျဉ်လျှက် လှဲမိသည့် အချိန်တွင် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က၊
“ဖြူလေး ကို ကိုကို ပြောစရာ ရှိတယ်”
“ပြောလေ ကိုကို”
“ဖြူလေး ဖိုးတုတ် နဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်အထိ ဆက်မယ် စိတ်ကူးထားလဲ”
“ဟင်”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာတခုလုံး သွေးဆုပ် သလို ဖြူသွားပြီး မျက်နှာလည်း အရမ်းပျက်သွားခဲ့လေသည်။ သို့သော် အတင်းဟန်ဆောင် တင်း၍၊
“ကို…ကို…..ဘာ….ဘာ…ကိုဆိုလိုတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က၊
“ကိုကို ဘာဆိုလိုသလဲ ဖြူလေး သိပါတယ်ကွာ၊ ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့တော့၊ ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူး”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ မျက်နှာတခုလုံး ပြိုမည့်မိုး ကဲ့သို့ အုပ်ဆိုင်းသွားရင်းက၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့် မျက်လုံးချင်းမဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုလေတော့သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ငိုနေသည်ကို ခနတာ အရှိန်သေအောင် လွှတ်ထားပေးလိုက်ပြီးတော့မှ ပုခုံးလေးကို ပွတ်ကာ၊
“မငိုပါနဲ့ ဖြူလေးရယ် ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဆို”
“ဖြူလေး အမှားပါကိုကိုရယ်၊ အဟီးးးးးဟင့် ရွှတ်.. ကိုကို ကြိုက်သလို အရေးယူပါ၊ ဖြူလေးကို သတ်ချင်လည်းသတ်လိုက်ပါ၊ ဖြုလေးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချချင်လည်း ဖြူလေး ဆင်းပေးပါ့မယ်၊ ဟီးးးးဟင့်……ရွှတ်…”
“အိုကေ ဖြူလေး ငိုလို့ အားရရင် ကိုကို တို့ စကားပြောရအောင်၊ ဖြူလေးကို လည်း မသတ်ဘူး၊ အိမ်ပေါ်ကလည်း နှင်မချဘူး ဟုတ်လား၊ ကိုကိုတို့ အရွယ်ရောက်ပြီးသူတွေ အချင်းချင်း စကားပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြရအောင်”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ခေါင်းအုံးပေါ် မှောက်ရက် ငိုကျွေးနေရာမှ ခေါင်းမော့ပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် တကယ်ပြောနေတာလား ဆိုတာကို မယုံရဲ အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် တကယ်စိတ်ဆိုးသည့်ပုံ မပေါ်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး ဖြင့် သူမကို ပြန်ကြည့်နေတာတွေ့ရတော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရင်ဘတ်ပေါ် သူမ မျက်နှာကို အပ်၍ ငိုကြွေးပြန်လေသည်။
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ငိုနေရှာသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်လုံးလေးကို အသာထွေးပွေ့ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ တည်ငြိမ်သော အပြုအမှုကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း တဖြည်းဖြည်းဖြင့် စိတ်အနည်းငယ်ပေါ့ပါးလာခဲ့ရသည်။ အတော်ကြာကြာလေး ငိုနေရာမှ ရှိုက်သံလေး နည်းနည်းပါးပါးလာပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ကာ၊
“ကိုကို တကယ်ပဲ စိတ်မဆိုးဘူးလား၊ ခွင့်လွှတ်နိုင်လို့လား”
“မဟုတ်ပဲ နဲ့ ကိုကို က အခုလို နေပါ့မလား၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို တို့ သေခြာ ဆွေးနွေးရမယ်လေ၊ ကိုကို တို့မှာ သမီးကြီး နဲ့ သားငယ်လည်း ရှိတယ်၊ ကိုကို တို့ ဖြူလေးတို့ အသိုင်းအဝိုင်းကလည်း ရှိသေးတယ် ”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ပြောသည်မှာ အချက်ကျ မှန်ကန်သည်မို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် မျက်နှာ အတည်လေးဖြင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရှေ့ ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုင်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကို ကြည့်ကာ၊
“ကဲ အဲဒီတော့ ကိုကို က ဘာကို ဆွေးနွေး ပြောချင်တာလည်း”
“ပထမဆုံးက ကိုကို တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် ပွင့်လင်းရမယ်၊ လျို့ဝှက်ချက်မထားရဘူး၊ ပြီးတော့ အနာဂါတ်မှာ ကိုကို တို့ ဘယ်ပန်းတိုင်ကို သွားဖို့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်မယ် ဆိုတာကို ပါ ဆွေးနွေးရမယ်”
“အင်း”
“အဲတော့ ပထမဆုံး က ပြီးခဲ့တာတွေကိုလည်း ပြန်လည်သုံးသပ်ဖို့ နားလည်သဘောပေါက်အောင် ကိုကို မေးတာ နည်းနည်းဖြေပေးမလား”
“အင်း”
“ဖိုးတုတ် နဲ့ ဖြူလေး နဲ့ ဘယ်က နေဘယ်လို စဖြစ်သွားတာလဲ”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ အမေး က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာလေး ကို ရှက်သွေးဖြန်းကာ နီးမြန်းသွားစေလေသည်။
“အာ ကိုကို ကလည်း ဘာတွေ လျှောက်မေးနေတာလဲ၊ အဲဒါက ဘာဆိုင်လို့လဲလို့”
“မသိဘူးလေ ဖြူလေး ရယ် ဆိုင်ချင်လည်း ဆိုင်မှာပေါ့၊ ကိုကို တို့ တယောက်ကို တယောက် မလိမ်မညာ ပွင့်လင်းရမယ်လို့ အစကတည်းက ပြောထားတယ် မဟုတ်လား”
“ကိုကို ဖြူလေး ကို တကယ် စိတ်မဆိုးဘူးနော်”
“မဆိုးပါဘူး ဆိုမှ ကွာ၊ ကိုကို တို့ ဒီ လို ဆွေးနွေး တဲ့ အဆင့်တောင် ရောက်နေကြမှတော့ ဘယ်လို စိတ်ဆိုးရမှာလဲ၊ ကိုကို တို့ အဖြေရှာကြရတော့မှာလေ”
“အင်း ကိုကို ရယ် အစအဆုံး ဒီတေးတော့ ဖြူလေး မပြောချင်တော့ဘူးကွာ၊ အကြမ်းပဲ ပြောမယ် ဖြူလေး ရှက်တယ်”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မှာ ဖြစ်ပျက်ပုံ အစုံကို သူသိပြီးသား ဖြစ်သော်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဘယ်လို ပြောမလဲ သိချင်သဖြင့် မေးခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။
” အင်းပါကွာ အကြမ်းဖျဉ်းပဲ ပြော ဘယ်နေ့က စဖြစ်တာလဲ ဘယ်အဆင့်လောက်ထိတောင် ရောက်နေပြီလဲ”
“အွန်း လွန်ခဲ့တဲ့ တလလောက်က ကိုကို စစ်ဆင်ရေးနဲ့ တပတ်လောက်ကြာအောင် သွားတဲ့ အချိန်တုန်းက ပေါ့။ ဖိုးတုတ် နဲ့ ဖြူလေးတို့ အမှတ်မထင်မှားမိကြတယ်လေ၊ ဒီထက်ပိုမမေးနဲ့တော့ကွာ၊ နောက်တော့ ဆားငံရည် လို ပဲ သောက်မပြေ ဖြစ်သွားကြတာပေါ့”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး မျက်နှာတခုလုံးလည်း နီမြန်းကာ သူမ ခြေသည်းလေး များကို သူမ လက်သည်းကလေး များဖြင့် ကုတ်ခြစ်နေလေသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မှာ သူလိုချင်သော အဖြေ မဟုတ်သော်လည်း ဖိုးတုတ်က မုဒိန်းကျင့်လို့ ဟု ပြောလျှင် သူဒေါပွမည်စိုး လို့ ဖိုးတုတ်ကို ကာကွယ်တာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“အဲဒီနောက်တော့ ဖြူလေး တို့ နေ့တိုင်း လိုလို ပဲလား”
“နေ့တိုင်း တော့မဟုတ်ပါဘူး ကိုကို ရယ်၊ တပတ်မှ တခါ နှစ်ခါလောက်ပါ”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဘာလို့ လိမ်ပြောတာလည်း ဟု ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တွေးနေမိသည်။ သူကြည့်ခဲ့ရသည့် ဗီဒီယို ကလစ်တွေ အရတောင်မှ ပထမ သုံးလေးရက် ဖိုးတုတ် နသား ပါယား ဆက်တိုက်ကျင့် ပြီး နောက်ပိုင်း သူမ က အလိုတူ အလိုပါသည့် အချိန် နေ့တိုင်း ဆေးရုံသွားကာနီး လုပ်သည်။ သူမရှိတဲ့ ညနေမှာသူတို့ လင်မယားကုတင်ပေါ် ခေါ်သိပ်သည်။ ထိုလို ညမျိုးမှာ ဆို ဖိုးတုတ်က သုံးချီလောက် အမြဲဆွဲလေ့ရှိသည်။ သူ ရက်ရေကြည့်သလောက်က မလုပ်သည့် ရက်ပင် မရှိသလောက်ပင်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူ့ကို လိမ်ပြောနေမှန်းသိတော့ ဘာအကြောင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ရင်မှာ နည်းနည်းတော့ ထိခိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က သမီးမာလာ နှင့်ကိစ္စ ကို ထိန်ချန်ထားခဲ့သေးတာပဲ၊ ကိုယ့်အလှည့်ကျတော့ ခံပေါ့သီဟ ဟု စိတ်ထဲ ပြောနေလိုက်မိသည်။
“အင်း ထားပါတော့ အဲဒီတော့ ဖိုးတုတ်ကို ဖြူလေးက ချစ်လို့လား၊ ဘယ်တော့လောက် ဖြတ်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားလဲ”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာ မှာ ရဲရဲတွတ်သွားပြန်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရအောင် ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်နေသည်။ အတွေးထဲ နစ်နေတာလား ဘာဖြေရမည်မသိတာလား။
“ပြောလေ ဖြူလေး အဲဒါက ကိုကို တို့ မိသားစု ရဲ့ နောင်ရေး အနာဂတ် နဲ့ ဆိုင်နေတယ်၊ ဖြူလေး ဆီက အဖြေသိရမှ ကိုကို တို့ ဘယ်လို လမ်းဆက်လျှောက်မယ်ဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်လို့ ရမယ်၊ ဖြူလေးရဲ့ စိတ်ရင်းကို ပဲ သိချင်တယ်၊ ကိုကို က အတင်းဖြတ်ခိုင်းတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဖြူလေးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဖြူလေးဘာလုပ်မှာလဲ ဆိုတာကို သိချင်တာတခုပဲ ရှိတယ်”
“ဖြူလေး မပြောတတ် ဘူးကိုကို”
အခန်း ၉။
“ဟင် မပြောတတ်ဘူး ဆိုတာက၊ ဖိုးတုတ်ကို ဘယ်တော့ ခေါက်ရမယ် ဆိုတာ မသိဘူး အဲလို လား”
“ကိုကို စိတ်မဆိုးနဲ့ နော်၊ ကိုကို ဖြူလေးကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ ခွင့်လွှတ်နိုင်မလဲ”
“ဖြူလေး က ဘယ်လောက်အထိ လွှတ်လပ်မှု လိုချင်လို့လဲ”
“ကိုကို ဖြူလေး တို့ ဖြစ်နေတာကို ဘယ်လိုသိလဲ”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကထောက်လှမ်းရေးသမား ပီပီ သူ့လျို့ဝှက်ချက်ကိုတော့ ထုတ်မပြောချင်၊ သို့ဖြင့်၊
“ကိုကို က ထောက်လှမ်းရေးတပ်မှုးလေ ဖြူလေး မေ့နေပလား၊ မျက်စေ့တွေ နားတွေ အများကြီး ရှိတယ်”
“ဖြူလေး ရဲ့ လွှတ်လပ်မှု ကတော့ ဖြူလေး အပေါ်မှာ အဲဒီ မျက်စေ့တွေ နားတွေကို ပိတ်ထားစေချင်တယ်။ ဖြူလေး ပရိုက်ဗိတ်ဆီ လိုချင်တယ် ဒါပဲ ကိုကို ပေးနိုင်ရင်တော့ အဲဒါတွေ ဖြူလေး လိုချင်တယ်”
“အိုကေ အဲလိုလွတ်လပ်ခွင့်ရပြီးရင် ဖြူလေးက ဘယ်တော့လောက် ဖိုးတုတ်နဲ့ ဇာတ်လမ်းဆုံးဖို့ ရည်ရွယ်ထားလဲ”
“ဖြူလေးကို ကိုကို က အဲလို ယုံကြည်မှုထားရင် ဖြူလေး ကိုကို သိက္ခာကျအောင်၊ သားသမီးတွေ မျက်နှာပျက်အောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး၊ကိုကို့ ကိုလည်း ဖြူလေး လွတ်လပ်ခွင့် ဖြူလေး နည်းတူပေးမယ်၊ ကိုကို လုပ်ချင်တာလုပ်၊ မိသားစု မပြိုကွဲသွားရင်ရပြီ၊ ဖြူလေး ဇာတ်လမ်းကို ဖြူလေး ဘာသာ တနေ့ကျရင် ရှင်းပြစ်လိုက်မယ်၊ ဘယ်လိုလဲ”
ခုထိ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဖိုးတုတ် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြတ်ပြတ်သားသား မပြောနိုင်သေးဟု ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တွေးလိုက်မိသည်။ အင်း နှင်းဖြူ မပြောနိုင်သေးရင် လည်း စောင့်ကြည့်လိုက်ဖို့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လောက်က တော့ တခုခု ဖြစ်လာတာ နှင့် သူက အကုန်ရှင်းလို့ ရတာပဲလေ၊ ဟု တွေးလိုက်သည်။ တခုပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က တောင်းဆိုသည့် လွတ်လပ်ခွင့်၊ ပရိုက်ဗိတ်ဆီ၊ ထိုအရာကိုတော့ သူချိုးဖေါက်ဖို့ မရဲဖြစ်နေသည်။ လုံးဝ ကြီးလည်း လွတ်မပေးချင်၊ ကိုယ့်ဂတိကို လည်း ကိုယ်မဖျက်ချင်၊ ဒီကြားထဲက ထိုဂတိကို သူချိုးဖေါက်မှန်း သိသွားပါကလည်း သူ့စကားကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တသက်လုံး ယုံကြည်မှာ မဟုတ်တော့။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်တိုင်က လည်း သူ့အပေါ်မှာ မရိုးသား မပွင့်လင်းတာ သူသိပြီးနေပြီ။ သို့သော်လည်း သူ့ဘက်က ချိုးဖေါက်တာကိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လုံးဝ မသိစေခြင်။
“အိုကေလေ၊ ဒါဆိုလည်း ဖြူလေး ကို ကိုကို ကလွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတယ် ဆိုတာကို သူများကို ဖြူလေး က မပြောရဘူး၊ ဖြူလေး လုပ်နေတာတွေက ကိုကို့ ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်နဲ့ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို သူများတွေကို အသိမပေးရဘူး၊ အဲဒါတော့ သဘောတူတယ်မလား”
“အင်း အဲဒါက တော့ ကိုကို့ ရဲ့ သိက္ခာအတွက် ဖြူလေး သဘောတူပါတယ်”
“အိုကေ လေ ဒါဆိုလည်း အဲဒီ နေရာက ပဲ စကြတာပေါ့၊ ဖြူလေး အကူညီလိုရင်တော့ အချိန်မရွေး ကိုကို့ ကို ပြောနော် ဘာမှ နှောင့်နှေးမနေနဲ့”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ပြောလိုက်ရင်းက ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မေးလေးကို လှမ်းကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ခေါင်းလေးကို နောက်သို့ ခွာလိုက်ပြီး၊
“ကိုကို စိတ်မရှိရင် ဖြူလေး တို့ အဲတာလေး ပါ ခန နားလို့ ရမလား”
“ဟင် ကိုကို တို့ က လင်မယားလေကွာ”
“သိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ခနလေး ဘရိတ် ပေးလို့ ရမလား ကိုကို ဖြူလေးကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်၊ ခနလေးပါ ဖြူလေးကို အချိန် နည်းနည်းလေး ပေးပါ”
“အင်းအင်း ဖြူလေး သဘောပါပဲ”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားသည်။ သူ့ခေါင်းအုံးပေါ် လှဲချလိုက်ရင်းက စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတော့သည်။ သို့သော်လည်း သူကခေါင်းထဲမှာက အတွေးတွေ ပလန်တွေက ရှုတ်ပွလျှက်။
………………….
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် မနက်ဆို ရုံးရောက်လျှင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူဂတိပေး ထားသဖြင့် သူ့အိမ်မှ လုံခြုံလေး ကင်မရာ ရီကော့ဒင်းကို ဖွင့်မကြည့်ဖြစ်အောင် စိတ်ကို ထိန်းချူပ်ထားနေရသည်။ သူ့အလိုလို ရီကော့ဒ်ဒင်း လုပ်ထားမှာ မို့အချိန်မရွေး ပြန်ဖွင့်ကြည့်နိုင်သည်ကို လည်း သူသိထားသဖြင့် စိတ်ကို ထိန်းနိုင်ခြင်းလဲ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တတ်နိုင်သလောက် စိတ်ကို အလုပ်ထဲ နှစ်မြုပ်ထားလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အိမ်ပြန်တော့လည်း လောလောဆယ် စိတ်ထဲ ခိုးလို့ခုလု၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း လောလောဆယ် သူ့ကို ခွင့်လွတ်ပေးဖို့တောင်းပန်ထားသဖြင့်၊ မိန်းမ နဲ့ အတူတူ အိပ်နေပေမဲ့ ဟိုဟာ လုပ်လို့ မရ။ သူအိမ်ပြန်လာမအိပ်ရင်လည်း သူ့အိပ်ယာ ဖိုးတုတ်လာအိပ်မည်ဆိုတာကို သိသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်က အိမ်ကို စောစောပြန်လာကာ ဘယ်မှ မသွားပဲ နေလေသည်။ ညဘက် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မသိအောင် အိပ်ဆေးသောက်အိပ်လေသည်။ ဒီလို နှင့် တပတ်အချိန်ကုန်သွားသည်။
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဒီမနက်ရုံးရောက်တော့ အရေးတကြီး စစ်ဆင်ရေးတခု အတွက် တပ်မှုး များ အစည်းအဝေးခေါ်သဖြင့် သွားရလေသည်။ ယခု မူယစ်ဆေး ကုန်သွယ်မှု လမ်းကြောင်းမှာ အိမ်နီးချင်း နိုင်ငံ များက ဂိုဏ်းကြီး နှစ်ခု တို့ ပူးပေါင်း ပြီး လုပ်ဆောင်နေကြတာ ဖြစ်သဖြင့် အဆမတန် အားကောင်းပြီး အထူးလည်း လျို့ဝှက်ကြောင်း သူတို့ အေးဂျင့် တချို့ကို နိုင်ငံခြားသို့ အန်ဒါကာဗာ အဖြစ်ပို့ပြီး တချို့ကို နယ်စပ်ဒေသတို့ တွင် လှုပ်ရှား ခိုင်းရမည် ဖြစ်ကြောင်းဆွေးနွေးကြပြီး ပါဝင်ကြမည့် တပ်မှုးတို့ ပဲ သီးသန့် ဆွေးနွေး ဖို့ သပ်သပ် ခွဲပြီး ဆက်ဆွေးနွေးကြသည်။ ထို တပ်မှုး များထဲတွင် သူ့သမီး မာလာရဲကျော် ၏ တပ်မှုးလည်း ပါဝင်ပြီး မာလာရဲကျော် ကို နယ်စပ်ဒေသ လွှတ်ဖို့ စဉ်းစားထားကြောင်း ထိုတပ်မှုးက ပြောလေသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ တွင် ကန့်ကွက်ချင်သော်လည်း မာလာ့ အရည်အချင်းကို ယုံကြည်တာက တကြောင်း သူကန့်ကွက်ကြောင်း သိသွားပါက မာလာ က သူ့ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးမည်ဖြစ်ကြောင်းသိသဖြင့် အသာ ငြိမ်နေလို်က်ရ လေသည်။ သူတို့ စစ်ဆင်ရေး က အရေးကြီးသဖြင့် အင်ဖေါ်မေးရှင်း များကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ကာ ဘယ်လို လုပ်ဆောင်မည် စသဖြင့် အသေးစိတ်ဆွေးနွေးကြရာ မနေ့က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် သူပြောခဲ့တာတွေတောင် မေ့လျှော့ သွားခဲ့ရသည်။ ညနေစောင်း တွင် ခနနားကြပြီးညှိနိူင်းပွဲကို မနက်ဖြန်ဆက်ကြရန် သဘောတူလိုက်ကြသည်။ ထိုအချိန်မှာမှ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဆီက ဖုံးဝင်လာလေသည်။
“ကိုကို ဖြူလေး တို့ ခရီးထွက်မလားလို့ ”
“ဟင် ကိုကို မအားဘူး အခု စစ်ဆင်ရေး အရေးကြီး နေလို့၊ ကိုကိုတောင် ခရီးထွက်ရင် ထွက်ရမယ်”
“ထွက်လေ ကိုကို ဖြူလေး ပြောတာက ဖြူလေး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြောတာ၊ ဖိုးတုတ်ကို ပါခေါ်သွားမယ်လေ”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရင်ထဲ နှင့်ကနဲ တော့ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း သူလည်း ခွင့်ပြုထားပြီးပြီ မဟုတ်လား ဘာထူးမှာလဲ နှင်းဖြူ ပျော်ရင် ပြီးတာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“ဖြူလေး တို့က ဘယ်ဘက်သွားကြမှာလဲ”
“ဖြူလေး တို့ က မေမြို့ လားရှိုးဘက် တက်မလားလို့ ရတနာလည်း ပါမယ်လေ”
ရတနာဆိုတာက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ကျောင်းကတည်းက ငယ်သူငယ်ချင်း၊ သူ့ယောက်ျား ဒေါက်တာမြကြည်မှာ လည်း အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးတဦး။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့်လည်း ရင်းနှီးနေတော့၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ နည်းနည်းထူးဆန်းသလို ဖြစ်မိသည်။
“အော် ဒေါက်တာမြကြည်ပါ ပါမှာလား”
“ဟင့်အင်း မပါပါဘူး”
“အော်”
ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဆက်မမေးတော့ တော်ကြာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ပရိုက်ဗိတ်စီ လိုသည်ဟု ပြောထားပြီးသား၊ သူအရမ်းစပ်စု သည်ဖြစ်အုန်းမည်။ ဒီအခြေရောက်မှ တော့ မထူးပြီ။
“အင်း ကိုကို လည်း ခရီးထွက်ရင် ထွက်ရလိမ့်မယ်၊ သမီးတို့ တပ်က အကူညီလိုလို့”
“အင်း သမီးတောင် မတွေ့တာ အတော်ကြာသွားပြီ၊ သူ့ကို ခွင့်လေးဘာလေး ရအောင် ကိုကို ပြောပေးလိုက်လေ”
“အင်းပါ ဒီတခါစစ်ဆင်ရေးပြီးရင် ပြောပေးပါ့မယ် သူတို့ အခု အရေးကြီးနေလို့ ခွင့်ရမှာ မဟုတ်ဘူး”
“အင်း ကိုကို ဖြူလေး တို့ မနက်ဖြန်ထွက်မယ်နော် အိမ်က လန်ခရူဇာပဲ ယူသွားလိုက်မယ်”
“အင်း”
………………..
တကယ်က မေမြို့ လားရှိုးလို့ သာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကို ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပလန်က မန္တလေး၊ ညှောင်ရွှေ၊ အင်းလေး ကလောတောင်ကြီး လွိုင်ကော် ပြီးမှ လွိုင်ကော်က နေပြည်တော် ရန်ကုန် ပြန်ကြမှာ ဖြစ်သည်။ စုစုပေါင်း တပတ်လောက်ကြာမည့် ခရီးစဉ် ဖြစ်လေသည်။
မနက်စောစော ပင်ထပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ က ကားဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဝင်ခေါ်ကာ နောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အဖေါ် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုသူကို ဝင်ခေါ်ပြီး မြို့ထဲမှ ထွက်ခဲ့ကြလေတော့သည်။
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် ခရီးသွားဖို့အကြံ ရလာသည်မှာ ဤသို့ ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖိုးတုတ် နှင့် မဖြစ်မှီကာလ အတွင်းကဖြစ်သည်။ သူမ နှင့် ငယ်ကတည်းကကျောင်းနေဖက်၊ အခု အလုပ်မှာ လည်း ဆေးရုံတခုတည်း လုပ်နေသူ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် သူနှင့် နေ့လည်စာစား အလုပ်လုပ်ချိန်တို့ တွင် ငေးငေး မှိုင်မှိုင် နှင့် အမူအယာပျက်နေသည်မှာ သူငယ်ချင်းအရင်းမို့ သူရိပ်မိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တနေ့တော့ နေလည်စားချန် လွတ်လပ်သောသီးသန့်အခန်းရှိသည့် ထမင်းဆိုင်တခု သို့ ခေါ်ကာ သွားစားရင်း က သူငယ်ချင်း မ ကို သူဘာကူညီရမလည်း ဆိုတာကို မေးမြန်းလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူ့သူငယ်ချင်းကို သူကအဖြစ်အပျက်တို့ ကိုဖွင့်ပြောပြလေသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က အခု သူမ မှာ အိမ်ထောင်ရေး ဖေါက်ပြားမှု ဖြစ်နေမိကြောင်း၊ သူမ ခင်ပွန်းလည်း မသိကြောင်း၊ သူမ နှင့် ယခု ဖြစ်နေသူမှာ သူမ သား၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ သူမတို့ မှာ သားတယောက်တည်း ဖြစ်ပြီး သားက ကျောင်းပြီးတော့ စင်္ကာပူ အလုပ်ထွက်လုပ်ချင်သည် ဆိုသဖြင့်လွတ်လိုက်ရကြောင်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မှာ စင်္ကာပူတွင် သူ့သား နှင့် အတူနေသော အခန်းဖေါ် ဖြစ်ကြောင်း၊ အဖေ က ကျန်းမာရေး မကောင်းသဖြင့် ခနခန ပြန်ပြန်လာလေ့ရှိကြောင်း၊ ပြန်လာတိုင်း သူမတို့ သားက ပေးလိုက်သော လူကြုံ ပစ္စည်းတွေ ယူလာပေးလေ့ရှိကြောင်း၊ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် သူ့မိဘ အိမ် နှင့် သူမ တို့ အိမ် နှစ်နေရာသာ သူက သွားကြောင်း၊ ဒေါက်တာဦးမြကြည် နှင့် သူမ တို့ က ဂျူတီ ချိန်မတူ ကြသဖြင့် သူမ အားသည့် အချိန်များတွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် စားစရာ သွားစား၊ သားအတွက် အကြုံ ထည့်ပေးလိုက်ချင်သည့် ပစ္စည်းကလေးများ စားစရာကလေးများ ကို အတူတူ သွားဝယ်ဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ ဖြင့် လက်ပွန်းတတီးနေ တော့ စိတ်တွေက ဖေါက်ပြန်လာကြပြီး ကော်ဖီဆိုင်တခု ၏ ချောင်ကောင်းကောင်းဒေါင့်လေး တခု မှာ အတူထိုင်ရင်း သူမကို ဖက်နမ်းတာခံလိုက်ရကြောင်း၊ သူမ က စိတ်ဆိုးပြီး မခေါ်တော့ဘူး လုပ်သဖြင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က စိတ်ထိခိုက်နေပြီး နောက်ပိုင်း သူတို့ အိမ်ဘက်မလာတော့ကြောင်း ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်တော့ မနေနိုင်သဖြင့် ပြန်ဆက် သွယ်လိုက်မိရာ၊ နောက်ဆုံး တော့ ဟော်တယ်သွားကာ အတူတူ အိပ်ဖြစ်သည့် အထိ လွန်ကျူး မိသွားကြကြောင်း။ ခုတော့ ဆုပ်လည်း စူး စားလည်း ရူး ဘဝ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းရင်ဖွင့်ဖူးလေသည်။
ယခင်ကတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က တတ်နိုင်လျှင် ဒေါက်တာဦးမြကြည် မသိခင် အမြန်ဆုံး ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်ဖို့ အကြံပေးခဲ့လေသည်။ နောက်ပိုင်း သူမ နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖေါက်ပြန်မှုကို သိကာ သူတို့ နှစ်ယောက်စကားပြောဆို ဆွေးနွေး ပြီး သဘောတူညီ ပြီးသည့် နောက်ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က သူမ ကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်တော့ သူမ အိုင်ဒီယာက တမျိုးပြောင်းသွားတော့သည်။
သူမဇာတ်လမ်းကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ပြောပြလိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခမြာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရသည်။ ယခု တခေါက် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မြန်မာပြည်ပြန်လာလျှင် ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်မည်ဟု ကြံထားသော်လည်း ၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဇာတ်လမ်းကြောင့် သူတို့ နှစ်စုံတွဲ ခရီး ထွက်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ သို့ဖြင့် သူတို့ ၏ ပျားရည်ဆမ်း ခရီးစဉ်စလေတော့သည်။
အခန်း ၁၀
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ မှာ အဓိက က ခရီးသွားဖို့ ထက် သူတို့ ကို လူမသိသည့် နေရာဒေသ များတွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲ ဖို့သာ မို့ သိပ်ခရီးရောက်ဖို့ မလောကြပါ။ ပထမဆုံးည က နေပြည်တော်မှ ဟော်တယ်ကြီး တခု တွင် ဝင်ညအိပ်ကြလေသည်။ ဟော်တယ်တွင်လည်း မတော်တဆ အသိဘာညာ နှင့် တိုးနေလျှင် ဖြေရှင်းရ လွယ်အောင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့က တခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ က တခန်းယူကြသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် ၏ တူအဖြစ်လည်းကောင်း၊ ဖိုးတုတ်က သူတို့ ဒရိုင်ဘာ အဖြစ် လည်းကောင်း လူရှေ့တွင် နေပြကြသည်။
ဟော်တယ် ရောက်ရောက်ချင်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲ မှာ နေကြပြီး ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို အပြင်ထွက်ကာ အစားအသောက် ဝယ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့လည်း ယခု မှ အချင်းချင်း ရင်ဖွင့် ကြရလေသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ကို သူမ ယောက်ျား က ဖွင့်မေးလာတော့ သူမလည်း ဗြောင်ဖွင့်ပြောလိုက်ရာ အံ့ဩစရာကောင်းလောက်အောင် သူမကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့ကြောင်း၊ သူမ ကိုသာ သားသမီးတွေ မျက်နှာ ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းတော့ ဖြတ်ဖို့ ပြောခဲ့ကြောင်းပြောပြသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် က သူမ ယောက်ျား ဘယ်လို စိတ်ထားမည်ဆိုတာကို မသိသဖြင့် ကြောက်မိကြောင်း၊ သူမ က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို ဖြတ်ပြစ်တော့မည်ဟု စဉ်းစားနေဆဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အကြောင်းသိရသဖြင့် ယခု တချီ နောက်ဆုံးပဲ ဖြစ်ဖြစ် စွန့်စား ကာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အရသာခံစားလိုက်မည်ဟု ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ နှင့် လိုက်လာခဲ့သည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က၊
“ကဲ ပါ အဲဒီ အကြောင်းတွေ လောလောဆယ် မေ့ထားလိုက်တော့ ခု လမ်းမှာ တို့ လုံး ဝ ကို အပြည့် ခံစားသွားမယ်ကွာ ဟုတ်ပလား”
“အင်းပါ ငါတော့ ရင်အရမ်းခုန်တာပဲ သိလား၊ ဒါပေမဲ့ ကားပေါ်ရောက်ပြီး ခရီးသွားရတော့ ပျော်လာတယ်ကွ”
“အင်း နင့်ကောင်လေး ကဘယ်လိုလဲ အလိုးကောင်းလား”
“ဟယ် နင်က လည်း စကားပြောကြမ်းလိုက်တာ ခစ်ခစ်။ အေးပါ ကောင်းတယ်ပဲ ထားပါတော့ ၊ သူက နည်းနည်း တော့ ကင်ကီ ဖြစ်တယ်၊ နည်းနည်း ထူးဆန်းတဲ့ ဖီးတွေ ရှိတယ်ကွ”
“ဘယ်လို မျိုးတွေလဲ ပြောပြပါအုံး ငါလည်း ဗဟုသုတ ရတာပေါ့”
“အေးပါ ငါပြောပြမှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကောင်မရယ် နင့်ကို ငါ့ကိစ္စ ဖွင့်ပြောတုန်းက နင်က ငါ့ကို မကောင်းပါဘူး၊ မြန်မြန်ဖြတ်လိုက်ပါ အကြံညဏ်ပေးပြီးတော့ နင်ကျတော့ အိမ်က ကားဒရိုင်ဘာ နဲ့ မှ ဖြစ်ရတယ်လို့၊ ပြီးတော့ ယောက်ျား ကလည်း သိသွားတယ်၊ ပြီးတော့ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတယ်။ အရမ်းထူးဆန်းတာပဲ ၊ ငါ့ကို နားလည်အောင် ရှင်းပြစမ်းပါအုံးဟ”
“ဒီလို ဟာ မထူးတော့ပါဘူး ငါ နင့်ကို တော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြမယ်၊ ငါဘယ်သူ့ကို မှ မပြောဘူး ငါ့စိတ်ထဲ ထားထားတာ၊ ငါ့ယောက်ျား ကိုတောင် ငါမပြောပြဘူး။ ကိုကိုက ငါ့ ကို ဖိုးတုတ်နဲ့ ဖြစ်နေသလားလို့ မေးတော့ ငါက ဟုတ်တယ်ပဲ ဝန်ခံလိုက်တယ်။ သူကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ မမေးဘူး၊ မေးရင်လည်း ငါညာဖြေမှာပဲ၊ တကယ်တော့ ငါ မုဒိ်န်းအကျင့်ခံရတာဟ”
“ဟယ်.. တကယ်..ဟောတော့ အဲဒါကို နင်က ဟို ဆက်ခ်စာအုပ်တွေ ဇာတ်လမ်းတွေထဲက လိုပဲ ကြိုက်သွားတယ်ပေါ့”
“ဟဲ့ ကောင်မရဲ့ ဖြည်းဖြည်း ပြောပါဟ၊ ငါလည်း အဲဒါကို နင့်ကို ရှင်းပြမလို့”
“အင်း”
“ငါက နင် နဲ့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ ဖြစ်နေတဲ့ အကြောင်းကြားရတော့ ပထမတော့ စိတ်ထဲ ရွံမိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ မသိစိတ်ကလား မသိဘူး ဖီးတမျိုးလာနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါ အင်တာနက်ထဲ မှာ အဲလို ဇာတ်လမ်း ဆန်ဆန် စတိုရီတွေ ဗီဒီယိုတွေ လို်က်ဖတ်၊ လိုက်ကြည့်လုပ်မိတော့ တဖြည်းဖြည်း အဲဒီ လိုင်းထဲ စိတ်ဝင်စားလာတယ်။ ကောင်လေး တွေက သူတို့ အန်တီမမ တွေအပေါ် ဘယ်လို ဖီးလာသလဲ ဆိုတာ ရေးထားတာတွေ၊ နောက် သူတို့ ရဲ့ အားကောင်းမောင်းသန်နဲ့ လိုးတာတွေကို ငါတို့ အရွယ် မိန်းမ တွေက အလွန့် အလွန်ကောင်းဆိုပြီး အရသာ တွေ့နေကြတာတွေ။ အဲဒါတွေ ဖတ် ကြည့် ပြီး ဖီးတက်လာတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ရွလာတယ်ပေါ့။ အဲလို နဲ့ အွန်လိုင်း ပွန်ဆိုက်တွေ တော်တော်များများ ကို မွေမိလာတယ်။ ကုလား ဆိုက်တွေဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ သူတို့ မှာ ကပ်ကိုး တို့ အင်းစက် တို့၊ သူများကို သိက္ခာအရှက် ကျအောင်လုပ်ပြီး ဆက်ဆန်တာတို့ အဲဒါမျိုးတွေ ရှောက်ဖတ်မိလာတယ်။ ဖတ်ပြီးတိုင်းလည်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ပွတ်ပြီး အာသာ ဖြေခဲ့မိတယ်။ နောက်ပြီး ဒရိုက်ဗာ က သူတို့ ဘော့စ် သူဌေးမ ကို လိုးတာတွေလည်း အများကြီး။ အဲဒီ အချိန် ငါ ဖိုးတုတ် ကို လေ့လာကြည့်တော့ အတော်ရိုးတာ တွေ့ရတယ်။ သူက အဲလို လုပ်ရဲမဲ့သူ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ်။ အဲတော့ ငါလည်း စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် ဖန်တီးရင်း နဲ့ သူ့ကို နည်းနည်း ပါးပါး ရှိုးမိတယ်။ သူ့ရှေ့မှာ အောက်ခံ ဘရာ မရှိပဲ အပေါ်က အကျႌပါးပါး လေး တထပ်ထဲ ဝတ်နေတာတို့၊ အိမ်နေရင်း ပေါင်လည်လောက် ပဲ ရှည်တဲ့ ဂါဝန်တိုတို တွေ ဝတ်ပြီး ငါ့ပေါင်လုံး တွေ ရှိုးတာတို့ လုပ်တာပေါ့။ သူ့ပုဆိုးအောက် က လီးတောင်နေတာ သတိထားမိတော့ ငါ့ ပိပိလေး မှာလည်း အရည်စို ရွဲပေါ့ကွာ။ ညဖက် ငါ့ယောက်ျား လိုး ရင် တခါတလေ ဖိုးတုတ် လိုးနေတယ်လို့ မှန်းခဲ့ မိတယ်။ နောက်ပြီး မီးဖိုတဲ ချက်ပြုတ်လို့ သူနဲ့ ပူးပူး ကပ်ကပ် မထိခလုပ်ထိခလုပ်ဆို ငါ့ပိပိမှာ လည်း အရည်စို၊ သူကပုဆိုး အောက်မှာ လဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေ့နေရတယ်။ သူက မနက်ငါရေချိူးရင်ချောင်းပြီး ဂွင်းထု တာတော့ ငါမသိဘူး။ သူနဲ့ ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း မှ သူပြောပြတာ”
“အင်း နင်တို့ စဖြစ်တာက …”
” တနေ့ တော့ ငါက ဆေးရုံ သွားမလို့ အဝတ်အစားလဲနေတာကို သူက ချောင်းနေတုန်း ငါလူရိပ်တွေ့တာ နဲ့ တံခါးကို သွားဆွဲဖွင့်တာ၊ ပက်ပင်းမိပါလေရော၊ အဲဒီ မှာ ငါလည်း ဒေါပွပြီး အလုပ်ဖြုတ်ပြစ်မယ်၊ ဟိုတိုင်မယ် ဒီတိုင်မယ် ဆိုပြိး ချိန်းခြောက်လိုက်တာ သူအကြောက်လွန်သွားတယ်။ အဲဒါ နဲ့ သူနဲ့ ငါနဲ့ ရုန်းရင်း ဆန်ခတ်ဖြစ် သွားကြတယ်။ အဲဒီမှာ ငါနည်းနည်း ကြောက်သွားတယ်။ တကယ်လို့ သူက အကြောက်လွန်ပြီး ငါ့ကို သတ်လိုက်ရင် ဒုက္ခပဲ ဆိုပြီး အရမ်းကြောက်သွားတယ်။ သူက လည်း ငါကြောက်သွားတဲ့ ဖီလင်ကို သိတယ် ဆိုတော့ ငါ့ပေါ် အတင်းတက်ပြီး လုပ်တော့တာပဲ။ အဲဒီ အချိန်မှာ ငါ့ရဲ့ အောင်းနေတဲ့ ဖန်တက်ဆီတွေက ပေါ်လာတယ်။ ငါ့ပိပိလေး မှာ အရည်တွေလည်း ရွဲလာပြီး သူ လိုးနေတာကို တုန့်ပြန်နေမိတယ်။ သူကလည်း သိတယ်လေ။ နောက်ပြီး သူ့ဟာကြီးက လည်း ငါ့ယောက်ျား ထက် တုတ်ပြီး ရှည်တယ်။ ဆိုတော့ ငါ တချိီ ပြီးသွားတဲ့ အထိ ကို မျှောသွားတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင် ကွန်ထရိုး မရှိတော့ဘူး။ ငါလည်း ပြီးသွားမှ နောင်တ ရသွားတယ်။ သူက တော့ ငါ ခိုက်သွားတယ် ဆိုတာ သိသွားတယ်။ ငါက စိတ်ထဲ ချီတုံ ချတုံ နဲ့ သူ့ကိစ္စ ကို ဘယ်လို ရှင်းရမှန်းမသိဘူး။ အဲဒီ အချိန် ကိုကို ကလည်း စစ်ဆင်ရေး နဲ့ ခရီးသွားနေတာ။ နောက်နေ့လည်း သူ က ထပ်ကျင့်တယ်။ အစပိုင်း ငါက ရုန်းကန် ငြင်းဆိုပေမဲ့ လီးဝင်လာတော့ ပြန်တုန့်ပြန်မိတာပေါ့။ သူက လည်း သိတယ်လေ။ အဲတော့ နေ့တိုင်းလိုလို ငါ့ကို လိုးတယ်။ နောက်ပိုင်း ငါလည်း ဟန်မဆောင်တော့ပါဘူး၊ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီးတော့ တခါတလေ ငါက ပဲ စပေးလိုက်တယ်။ ခစ်ခစ် ခုတော့ နင်မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲလေ”
“အင်း နင့် ဖိုးတုတ် က တုတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်း ရှည်ဆိုတော့ ခစ်ခစ် ကြားရတာနဲ့ တင် ကြက်သည်းထ လိုက်တာအေရယ်”
“နင့် ဟာ လည်း ပြောစမ်းပါအုံး၊ နင့်သားသူငယ်ချင်း နဲ့မှ ဖြစ်ရတယ်လို့”
“အေးဟာ သူက သားနဲ့ အတူတူ နေတယ်လေ၊ သူပြန်လာတိုင်း သားဆီက လူကြုံ ယူယူလာတယ်၊ ပြန်သွားရင်လည်း ငါတို့ သားအတွက် ထည့်ပေးလိုက်တာတွေ ကို မငြီးမငြူယူသွားတယ်ကွာ၊ အဲတော့လည်း ငါက ကျေးဇူးတင်တာပေါ့၊ မြန်မာပြည်ရောက်တုံးလေး အစားအသောက်တွေ လိုက်ကျွေး၊ ယောက်ျားလေး တွေ ဆိုတော့ဈေး မဝယ်တတ် မပြုတတ်တော့၊ ပစ္စည်းလေး ဘာလေး လိုက်ဝယ်ပေး၊ ကိုမရကြည်က လည်း အားတာ မဟုတ်တော့ ငါပဲ ပေါ့။ အဲလို ယောင်္ကျား လေး နဲ့ မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲအတူသွားအတူလာ ဆိုတော့ အထိအတွေ့ အနံ့အသက်တွေက ဖိုမ သဘာဝ အရ စွဲဆောင်လာတာပေါ့။ သူငါ့အပေါ်မှာ သိသိသာသာ ကြီးကို ကပ်လာတာ ငါက မိန်းခလေးပဲ သိတာပေါ့၊ ငါ ကိုယ်တိုင် ကလည်း သာယာသလို ဖြစ်မိတယ်။ သူနဲ့ အပြင်သွားရင် ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်လည်း ဝတ်မိတာပေါ့။ အဲဒါ တနေ့တော့ ကော်ဖီ ဆိုင်လေး တခုမှာ ထိုင်ဖြစ်တယ်၊ ကော်ဖီဆိုင်ကလည်း ဈေးကြီးတဲ့ ဆိုင်ဆိုတော့ လူက တော်တော်ရှင်းတယ် နောက်ပြီးတော့ ဘု ကလေးရှိတယ် နံရံကပ်ခုံတန်းရှည်လို မျိုးမှာ၊ ထိုင်တော့ သူက မျက်နှာချင်းဆိုင် မထိုင်ပဲ နဲ့ ငါ့ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်။ နောက်တော့ စားပွဲထိုးလေး တွေ အလစ်မှာ ငါ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တော့ပါးကို ရွှတ်ကနဲ လာနမ်းတယ်။ အန်တီ့ ကို ချစ်မိနေပြီတဲ့။ ငါလည်း နည်းနည်းရှက်သွားတယ်၊ စိတ်ထဲမှာ သာယာမိပေမဲ့ မသင့်တော်ဘူး ဆိုပြီး၊ မင်းဘယ်လို လုပ်တာလဲ ဘာညာနဲ့ ဟောက်မိတယ်။ အဲဒီနေ့က ငါလည်း သူနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားရအောင် ဆိုပြီးကားမယူသွားခဲ့မိဘူး။ အပြန် ကျတော့ ငါ့ကို တက်ဆီ နဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုပြီး အဲယားကွန်းတက်ဆီ သူပဲ ငှားလိုက်တယ်။ အဲဒီ တက်ဆီ ပေါ်မှာ အနောက်ဖက်မှာအတူတူကပ်ထိုင်တယ်။ လမ်းပေါ်မှာ ပဲ သူက ငါ့နူတ်ခမ်းတွေကို လာကစ်ပေး တယ်။ ဘယ်လို မှန်းတော့ မသိဘူး ငါအရည်ပျော်သွားတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ မကောင်းဘူးထင်တယ်နော်လို့ ပြောနေရင်းပဲ ငါသူ့ကို ကစ်စ် ပြန်ပေးနေမိတယ်။ နောက် ငါ့အိမ်ရောက်တော့ နေပူသေးတယ် အေးဆေးပြန်လို့ငါကပဲပြောလိုက်လို့သူအိမ်ထဲလိုက်ဝင်လာတယ်။ ကိုမြကြည်လည်း မရှိရောက်သေး တော့ သူ့ကို အအေးတဗူး ထုတ်ပေးပီး ငါ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ် ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လာခဲ့တယ်။ အပြင်သွားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပြီး အိမ်နေရင်းလဲ မလို့ ပြင်နေတုန်း ဗြုံးဆိုပြီး သူအခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။ အခန်းတံခါးကို အထဲက လော့ချပြီး မမ ကျွန်တော်မစောင့်နိုင်တော့ဘူးဗျာဆိုပြီး အတင်းဖက်နမ်းတော့တာပဲ။ ငါလည်း အလိုလို ပျော့ခွေသွားပြီး တုံ့ပြန်မိတယ်။ငါတို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပဲ သူ့အလိုးကို ခံလိုက်ရတော့တယ်။ အဲဒီ နေ့ခင်းက နေ ကိုမြကြည် ပြန်လာခါနီး ညအထိကို ငါ့အပေါ် အချစ်ကြမ်းသွားခဲ့တယ် အဟီး၊ နောက်ပိုင်းတော့ နင့်ကို ငါပြောခဲ့သလိုပဲပေါ့”
“အေးပါ။ ဒါနဲ့ နင်ပြောတဲ့ သူ့ရဲ့ ကင်ကီ ဆိုတာတွေက ဘာတွေတုန်း”
“အဲဒါက နောက်ပိုင်းမှ ငါသိလာရတာ၊ ငါနဲ့ သူနဲ့ ချစ်ရည်လူး ပြီး အတော်လည်း ရင်းနှီးလာတော့သူက ရိုးပလေး တွေ လုပ်တာ အတော်ဖီးလာမှန်းသိလာရတယ်။ တခါတလေ ငါတို့ ပွန်ကားတကား ကို အတူူတူ ကြည့်ပြီးရင် အဲဒီထဲက ဇာတ်လိုက် မင်းသား နဲ့ မင်းသမီးလို သရုပ်ဆောင်ကြတယ်။ တယောက် နဲ့ တယောက်လည်း တစိမ်း ဖြစ်လိုက် အမျိုးဖြစ်လိုက်၊ လူပေါင်းစုံ ပြောင်းပြီး ရိုးပလေး လုပ်ကြတယ်။ နောက်ဆုံးကတော့ သားအမိ ရိုးပလေးပေါ့ကွာ၊ အဲဒီ မှာ တော်တော်ဆိုးတာ၊ သူက ငါ့သား ကိုလည်း သိနေတော့ ငါ့သားနေရာကနေ၊ ရိုးပလေး လုပ်တာ ငါ တော်တာ် မျက်နှာပူတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖီးကလည်း တမျိုးပဲလေ။ နောက်ပိုင်း အသားကျသွားတော့ အဆင်ပြေသွားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်းသူက မေးနေတာက တကယ်လို့ သာ ငါ့သားက သူ့လို မျိုး ငါ့အပေါ် ဖီလင်ရှိနေရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ဘာညာ နဲ့ စနေတယ်၊ အဟီး။ အဲဒါပါပဲ သူ့ရဲ့ နော်မယ်မဟုတ်တဲ့ စိတ်ကူး တွေ ရှိတဲ့ လူတယောက်ဆိုတာ”
…………….
သူတို့နှစ်ယောက် ဟော်တယ်ခန်းထည်း စကားပြော နေကြစဉ်၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ် တို့လည်း စားသောက်ဆိုင်တွင် မှာထားသော အကြော်အလှော်တို့ကို စောင့်ရင်း စားပွဲတလုံးတွင် ထိုင်ကာ ဘီယာတလုံးစီ ဖေါက်သောက်ကြကာ စကားပြောနေကြလေသည်။
“ခင်ဗျား ကတော့ဗျာ ကျွန်တော့် အိုင်ဒိုး လို့တောင် ပြောလို့ ရမယ်၊ ကိုယ့်ရဲ့ ဘော့စ်မ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကြီး ကို အိမ်မှာ ဆွဲနေရတာ၊ အမိုက်ပဲ ဗျာ အဟီး၊ ”
“ခင်ဗျား လည်း ကျွန်တော် အားကျပါတယ်ဗျာ၊ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အမေ ဆိုတာ က ကျွန်တော်တို့ တောမှာကတော့ ကိုယ့်အမေလို ပဲ သဘောထားတာဗျ။ ဟဟ၊ နောက်ပြီးတော့ အန်တီရတနာ က ညိုစိမ့်စိမ့် နဲ့ လုံးကျစ်နေတာ ပဲ မျက်နှာက လည်း တမျိုးဆက်ဆီ ကျတာ”
“ဟင်းဟင်း ခင်ဗျား ပြောသလိုပဲ ဗျ၊ ကျွန်တော်လည်းပထမတော့ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အမေ က ကိုယ့်အမေလိုပါပဲ ဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းချင်း နဲ့ တပူးတွဲတွဲ နေလိုက်တော့ သံလိုက်ဓါတ်လိုပဲ ဆွဲဆောင်လာတာဗျ။ နောက်ပြီး သူတို့က လည်း အသက်လေးဆယ်ကျော်သာ ပြောတာ ကိတ်တာက ချာတိတ်မတွေ မမှီဘူးလေ၊ အဟီး။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်က ရိုးပလေး ဝါသနာပါတော့ သားအမိ ရိုးပလေး လည်း လုပ်လို့ကောင်းတာပေါ့ဗျာ ဟားဟား”
ဖိုးတုတ်မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပြောလိုက်သော ရိုးပလေး ဆိုတာကို နားမလည်သဖြင့်၊
“ရိုးပလေး ဆိုတာ ဘာလဲ ဗျ”
ဟုမေးလိုက်သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က၊
“ရိုးပလေး ဆိုတာ တကယ်တော့ စိတ်ကူးယဉ်တာပေါ့ဗျာ၊ ခင်ဗျား နဲ့ ခင်ဗျား စော်နဲ့ လုပ်နေရင်းက ခင်ဗျားက တခြားလူတယောက်ယောက်လို့ဟန်ဆောင်မယ်၊ ခင်ဗျားစော်ကိုလည်း တခြားလူတယောက်ယောက်လို့ မှန်းမယ်။ လူ တယောက်ထဲက သူ့စိတ်ကူးထဲ ပုံဖေါ် ပြီး လုပ်နေမယ် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ က မှန်း တာလို့ ပြောမှာပေါ့။ လူနှစ်ယောက်စလုံး က စိတ်တူကိုယ်တူ နဲ့ ဆိုရင်တော့ ရိုးပလေး လို့ ပြောရမှာပေါ့။ ဥပမာ ကျွန်တော်နဲ့ မမနီလာတို့ သားအမိ ရိုးပလေး လုပ်မယ်ဆိုရင် မမနီလာ က တော့သူကိုယ်တိုင် ကျွန်တော်က သူ့သားနေရာက နေ သူ့ကို လိုးနေတယ်လို့ သရုပ်ဆောင်ပြီး လိုးမယ်ဗျာ။ အဲတော့ သားအမိ အင်းစက် ကို တကယ်မလုပ်ပဲ စိတ်ကူးယဉ်နဲ့ လုပ်ကြတာပေါ့။ ကျွန်တော်က သူ့ကို ကျွန်တော့် အမေနေရာ သရုပ်ဆောင်ခိုင်းရင်လည်း ရိုးပလေးပဲပေါ့ဗျာ။ ”
အခန်း ၁၁။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဆက်ပြောလေသည်။
“နောက်တခု ကျွန်တော်ဖီးရှိတာက ကပ်ကိုး ဗျ။ အဲဒါကတော့ ဗျာ ကိုယ့်မယားကို တခြား ယောက်ျား တယောက်က လိုးနေတာကြည့်ပြီး ကို ဖီးတက်နေတဲ့စိတ် ကို ပြောတာဗျာ။ ကျွန်တော့်မှာ တော့ မယား မရှိသေးပေမဲ့ အခု စော်ကြီးကိုလည်း သူများ လိုးတာ ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ်ရှိတယ်ဗျ။ သူများ ကသူ့ကို လိုးနေရင် သူ ဘယ်လို ဖီးတက်နေမလဲ ဆိုတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ချင်တာလည်း တခု ပေါ့ဗျာ။ နောက်တခါ ဆွင်းဂင်း ပေါ့၊ အဲဒါက ကိုယ့်မယားသူ့ပေး သူ့မယား ကိုယ်ယူ လင်မယား ဖလှယ်ပြီး လိုးကြတာပေါ့။ အဲဒီကောင်ကျတော့ ကပ်ကိုးလည်း ဖြစ်၊ ကိုယ်က သူများ မယားကို လုပ်ရလို့ ဘူးလည်း ဖြစ်ပေါ့”
“ခင်ဗျား ရိုးပလေး ကိုတော့ ကျွန်တော် သေသေခြာခြာ မခံစားတတ်သေးပေမဲ့ အခု ပြောတဲ့ ကပ်ကိုးတို့ ဆွင်းဂင်း တို့ ကျတော့ ကျွန်တော်လည်း စမ်းချင်တယ်ဗျ။ ကိုယ့်မှာ မိန်းမ မရှိသေးတော့ ခင်ဗျား ပြောသလိုပေါ့။ ကိုယ့်စော်ကြီးကို မိန်းမလို့ သဘောထားပြီး လုပ်ကြည့်ချင်တယ် ဟားဟား”
“ဟား ၊ အဲဒါဆို ကိုက်ပြီဗျို့ ၊ ကျွန်တော်က တော့ တော်တာ်လေး စည်းရုံးထားပြီးသား၊ ကျွန်တော့် စော်ကြီးက ရိုးပလေး မှာ အသားကျနေပြီမို့ ကပ်ကိုး နဲ့ ဆွင်း ကသိပ်မခက်တော့ဘူး။ ခင်ဗျား စော်ကြီးသာ အဓိက ထား စည်းရုံးပေး၊ ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်ပြန်မရောက်ခင် ဆွင်းဖြစ်သွားရင် အရမ်းကောင်းမှာ၊ ခင်ဗျား စော်လို ဖြူဖြူထွားထွားကြီးကို အရမ်းဆော်ချင်နေတာဗျို့”
“ကျွန်တော်လည်း ခင်ဗျားစော် ညိုညို လုံးကျစ်ကျစ် လေးကို ဆော်ချင်နေတယ်ဗျ၊ အပြောင်းအလဲပေါ့”
နောက်တော့ သူတို့မှာထားသော အကြော်အလှော်များလည်း ရသဖြင့် စားစရာ၊ သောက်စရာ များကို ယူပြီး ဟော်တယ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။
………………..
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ဟော်တယ်ခန်းသို့ ရောက်ကြသည်နှင့် အထုပ်များဖြည်ကာ သူတို့ အတွက် ဝယ်လာသော ဂျော်နီဝါကား ဒဗယ်ဘလက် နှင့် အမျိုးသမီးတွေ အတွက် ဝိုင် အနီ ထည့်ကာ သောက်စားကြလေသည်။ ဟော်တယ်ခန်းမှာ တခန်းစီ တွင် ကုတင် နှစ်လုံး စီ ပါ ပြီး အခန်းယူတုန်းက မိန်းမ နှစ်ယောက်က တခန်း၊ ယောက်ျား နှစ်ယောက်က တခန်းဟု ပြောကာ ယူထားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်မှ ကိုယ့်ဘာသာ အခန်းပြောင်းကာ ကိုယ့်အတွဲ နှင့် ကိုယ်နေမည်ဟု တိုင်ပင်ထားကြလေသည်။
ယခု စားသောက်နေသည့် အခန်းတွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ နေကြမည်ဖြစ်ပြီး နောက်တခန်းတွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ နေကြမည်ဟု ပလန်ချထားကြသည်။ ဟော်တည်ခန်းထဲတွင် စားပွဲတလုံး နှင့် ကုလားထိုင် နှစ်လုံးသာ ရှိသဖြင့်စားပွဲနားက ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ ထိုင်နေကြပြီး ကုလားထိုင် တလုံးစီ တွင် ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ တယောက်တလုံးစီ ထိုင်နေကြကာ စားသောက်နေကြ ရင်း စကားပြောနေကြလေသည်။ အသောက်အစား အရှိန်ရလာတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့ ဘေးမှ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ခါးလေး လှမ်းဖက်လိုက်သလို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ရင်ခွင်ထဲ ခပ်စောင်းစောင်းလေး မှီထားလိုက်သည်။ သူတို့ကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဖိုးတုတ် က ပြုံးကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့ဆီလာဖို့ ခေါ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က လည်း ထလိုက်ပြီး ဖိုးတုတ် ပေါင်ပေါ်သို့ သွားထိုင်လေသည်။ ဖိုးတုတ် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို နောက်မှ သိုင်းဖက်ပြိီး သူ့လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ရင်သား များကို အကျႌပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ဆုပ်ညှစ်နေလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း အားကျမခံ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ရင်သားတဖက်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်ကို ဆွဲဆိပ်လိုက်ကာ၊
“ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ ဟို နှစ်ယောက် ရှိနေတယ်လေ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ပြုံးလိုက်ရင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ၊
“အမလေး အချင်းချင်းတွေ ပဲ ရှက်နေရမဲ့သူတွေမှ မဟုတ်တာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် စားသောက်ဆိုင်မှာ ပြောထားကတည်းက သွေးကနွေးနေပြီမို့ တခြားလူ တွေရှေ့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို လိုးလိုက်ရရင် ဟု တွေးပြီး လီးကြီးက မာတောင်နေလေပြီ။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မေးလေးကို ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း စည်းရုံး ထားသဖြင့် စိတ်တက်ကြွနေသော်လည်း သူများအတွဲရှေ့မှာ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် လှုပ်ရှားရမှာမို့ ရှက်သလို ဖြစ်မိလေသည်။ ကာမဆန္ဒက ကြွလာနေပြီမို့ ပြန်လည် ဖက်တွယ် နမ်းလိုက်သည်။ နောက်တော့ အရှိန်ရလာကြသည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ကျောချကာ လှဲစေပြီး သူက အပေါ်မှ တက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နူတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်ရင်း လက်တွေက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အကျႌကြယ်သီး တို့ကို တဖြောက်ဖြောက်ဖြင့်ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ကျောအောက် လက်နိူက်ကာ ဘရာဇီယာဂျိတ်ကို ဖြုတ်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမကျောလေးကို ကော့ပေးသည်။ ခနအတွင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း အဝတ်အစားမရှိတော့ခြေ။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ကိုယ်လုံး သွယ်သော်လည်း နို့လုံးကြီးများ မှာ လုံးဖု ဖေါင်းကြွနေလေသည်။ သူမ နို့ကြီးများမှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် အလုံး အထည်မကွာခြေ။အသားညို သူ ဖြစ်သဖြင့် အသားအရည်မှာ ချောမွတ်နေသလို ဖြစ်နေရသည်။ အတွင်းသားများကတော့ ဝင်းနေသည်ဟု ပြောရပေမည်။ နို့သီးခေါင်း ညိုတုတ်တုတ် ကလေးများမှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများ ဖြင့်ပွတ်သတ်ခြေပေးနေလို့ မာထောင် တောင့်တင်းနေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့အနမ်းတွေကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နူတ်ခမ်းများမှ တဆင့် မေးစေ့လည်တိုင် တို့ ရှိရာ တရွေ့ရွေ့ အောက်ဆင်းလာပြီး နို့သီးခေါင်း ညို ညို လေး များကို စို့နေလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့တွေကို စို့နေရင်းက လက်တဖက်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ထမိန်ကို ဖြည်ချကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့လေး ထဲ လက်နှိူက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် အသက်ရှုသံပြင်းပြင်း နှင့် မျက်လုံးလေး စင်းကာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ခေါင်းက ဆံပင်များကိုဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ သူမ တို့ ကုတင်ဘေး ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေကြသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အတွဲကြောင့်လည်း စိတ်တွေ ပိုတက်ကြွနေရပြီ။ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အတွဲလည်း သူတို့ ရှေ့ကုတင်ပေါ် မှ လိုက်ဖ်ရှိုးကို ကြည့် ရင်း ဖီးတွေ တက်လာသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အကျႌကြယ်သီး တို့ကို ဖြုတ်နေလေပြီ၊
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့တွေကို စို့တာ ဝသွားတော့ ဗိုက်သားလေး များကို နမ်းကာ အောက်သို့ လျှောဆင်းလာရင်း ထမိန် နှင့် ပင်တီလေး တို့ကို ပါ ညိုဝင်းချောမွတ်သည့် ပေါင်တန်တို့ မှ ဆွဲကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် တကိုယ်လုံး အဝတ်အစား မရှိ၊ ညိုဝင်းမွတ်နေသော အသားအရည်၊ အချိုးအဆက်ကျလှပြီး သူ့နေရာ နှင့် သူ အမို့အဖေါင်း အဖု၊ အကျင် တို့ ရှိနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေး က ကုတင်ပေါ်မှာ လှလွန်းလှသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခွဆုံ နေရာ ကို မျက်နှာအပ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ ပေါင်ခွဆုံတွင် အမွှေးအမြှင်မရှိ တောင်ကတုံးလေး လို မို့ဖေါင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီး၏ နူတ်ခမ်းသားညိုညိုတွန့်တွန့်လေး တွေကြား နီတာရဲရဲ အတွင်းသား များက အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် စိုရွဲနေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ စောက်စေ့နေရာလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် ဖိပွတ်ခြေပေးရင်း သူ့လျှာကြီးဖြင့်စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားတွေကို ရက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အသံလေး ထွက်အောင် ငြီးရင်း သူမ ဖင်ကြီးတွေ အိပ်ယာပေါ်မှ ကြွတက်လာရသည်။
“အင်း…အီးးးးး ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်..”
ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်နေသော ဖိုးတုတ်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ကြည့်ပြီး လီး က မတရား မာတောင် တောင့်တင်းလာသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ဖင်ကြီးဖြင့် ဖထိုင်ထား သဖြင့် နာကျင်လာသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကို ကိုင်ကာ မပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှ ထစေကာ၊
“အား မမ ကျွန်တာ့်ဟိုဟာ က ဖိထိုင်လို့မရတော့ဘူးနာနေပြီ ”
ဟုပြောသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က လည်း ထရပ်လိုက်ပြီး ဖိုးတုတ် ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထနေသည်ကို ကြည့်ရင်း ခစ်ကနဲ ရီလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူမလက်ကို ဆွဲကာ ကုလားထိုင်နား ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းရင်း တဖက်က သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ကာ၊
“မမ ကျွန်တော့် လီးကို စုပ်ပေးတော့ အရမ်းပူနေပြီ မမ အာငွေ့လေး ပေးမှ ရတော့မယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေပြီမို့ ကုလားထိုင်ဘေး ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ဖိုးတုတ် လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တချက် နှစ်ချက် ဆောင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ငုံ့၍ သူမ နူတ်ခမ်းကလေး ဖြင့် ဒစ်ဖူးကို ငုံ စုပ်ပေးလိုက်သည်။
ဖိုးတုတ် က သူ့ရှေ့တွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း စောက်ဖုတ်ရက်ပေးနေတာကို ပက်လက်လှန်ကာ ဖင်ကြီး ကော့ကော့ ပေးရင်း ဇိမ်ခံနေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း သူမ တို့ ကုတင်ဘေး ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေသည့် ဖိုးတုတ်ကို လီးစုပ်ပေးနေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ကြည့်ရင်းက ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံ သွားတော့ တယောက်ကို တယောက် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေကြရင်း မျက်လုံး အရောင်တွေ တောက်လာရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ရင်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲကာ သူမ စောက်ပတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပါးစပ်ကို ဖိပွတ်ဆွဲပြစ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်ကလည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဆံပင်အုပ်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲရင်း သူ့လီးကြီးဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အာဂေါင်ကို ထိုးထည့်ပြစ်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် မျက်လုံး ချင်း စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မှ စိတ်တွေ ပိုသောင်းကျန်းလာကြသည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က စောက်ဖုတ်ရက်ရတာ ဝသွားတော့ ခေါင်းကို မော့လိုက်ရာ ဘေးနားက ကုလားထိုင်မှာ ဖိုးတုတ် လီးကို စုပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟေး ဟို နှစ်ယောက် ဒီလာပါလား ကုတင်ပေါ်မှာ နေရာ အကျယ်ကြီး ရှိသေးတယ်”
ဟု လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်လည်း မတ်တတ်ထ ရပ်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လက်ကို လှမ်းဆွဲကာ ကုတင်တခြား တဖက်ကို ခြေရင်းမှ ပတ်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ယခုတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြစ်လိုက်ကာ ပက်လက်လှန် လိုက်သည်။ လီးကို မိုးပေါ်ထောင်ကာ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ပြီး တချက်နှစ်ချက်ထုလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံခဲလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်လည်း အဝတ်အစား အမြန်ချွတ်ချကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ပြီး ယခု မှ မြင်ဖူးသည့် စောက်ဖုတ်ညိုဝင်းဝင်းလေးကို ကုန်းရက် လိုက်သည်။ သူ့လက်ကလည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို မလွတ်ပဲ ဆွဲထားရင်းက သူ့လီးကို ဆက်စုပ်စေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဖိုးတုတ် လီးကို ကုံးစုပ်တော့ သူမ ဖင်ကြီးက မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မျက်နှာနားရောက်လေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူမ ပေါင်လုံး ဖြူဖွေးဖွေး ကြီး တွေကို သူ့မျက်နှာနား ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို သူ့ပါးစပ်နားသို့ ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ဖြူဖွေးဖွေး ကြီးက လည်း အရည်တွေ စိုရွဲနေပြီမို့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း အားရပါးရ ရက်လေသည်။
အခုတော့သူတို့လေးယောက်သား ကုတင်တလုံးထဲ ပေါ်တွင် စက်ဝိုင်းလို ပတ်ပြီး တဦး ပစ္စည်း တဦး မြိန်ရည်ယှက်ရည် ရက်စုပ် နေကြလေသည်။ ခနနေတော့ လေးယောက်စလုံး အမှုတ်အစုပ်များ ကို နားလိုက်ကြသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လက်ကို ဆွဲကာ၊
“ကျွန်တော် အန်တီနှင်းဖြူကို လိုးချင်တယ်ဗျာ၊ ကိုဖိုးတုတ် မမရတနာကို လိုး ဟိုဘက်ကုတင်မှာ၊ ဘယ်လိုလဲ ဒီအခန်းထဲ ကုတင် နှစ်လုံး ရှိတာပဲဟာ နောက်အခန်းကူး မနေပါနဲ့တော့”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က မျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဖိုးတုတ် က သဘောတူကြောင်းခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်ပြီး၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လက်ကို ဆွဲကာ နောက်ကုတင်တလုံးဖက်ဆီ သို့ လျှောက်သွားသည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“အန်တီနှင်းဖြူ လို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အကိတ်ကြီးကို အရမ်းလိုးချင်နေတာ အခု မှ ပဲ ဆန္ဒပြည့်ရတော့မယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ရှက်သွေးဖြန်းရင်း၊
“အိုး စကားပြောတာ ကြမ်းလိုက်တာ အဲလို မသုံးပါနဲ့”
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က တဖက်ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အပေါ် တက်ခွပြီး ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေသည့် ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊
“ကိုဖိုးတုတ် ရေ ခင်ဗျား ဒုတ်ကြီး နဲ့ ကျွန်တော့် မယားကြီးကို ညှာညှာတာတာ လိုးပါဗျာနော်၊ ကွဲပြဲထွက်သွားအောင်တော့မလုပ်လိုက်ပါနဲ့”
ဟု လှမ်းနောက်လိုက်သည်။
အခန်း ၁၂။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖြူဖွေးဝင်းဝါကာ အကြောစိမ်း လေးများပင် ယှက်သန်းနေသည့် နို့ကြီး နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်နေရင်းက နို့သီးခေါင်း ညိုညို တုတ်တုတ် ကြီးများကို ငုံ့ကာ စို့လိုက်သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ ပွင့်လင်း လှသော အပြောအဆို များက ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်စေသော်လည်း သူမ နှင့် သူမ ငယ်သူငယ်ချင်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မိမိ တို့ သားအရွယ်လောက်ရှိသည့် ကောင်လေး နှစ်ယောက်က လိုးတာခံဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေကြသည်ကို တွေးရင်း ဖီးအရမ်းတက်နေလေသည်။ သူမ ပေါင်လုံးကြီးများကို ကားကာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်ရင်းက ပေါင်အတွင်းသားများနှင့် ဆီးခုံပေါ် ထိုးထောက်နေသည့် လီးကြီး ကို စောက်ဖုတ်ဝ ရောက်အောင် လမ်းကြောင်းပေးနေလေသည်။
ဖိုးတုတ်က လည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့ကြီးများကို စို့ရင်း လက်က ပေါင်ခွဆုံ ကိုစမ်းကာ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ဖိပွတ်ချေမွနေသည်။ သူ့လက်ဖဝါးမှာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်မှ စိမ့်ထွက်လာသည့် စောက်ရည်တွေ ဖြင့် ရွဲနေလေပြီ။ ဖိုးတုတ်က ထိုစောက်ရည်တို့ကို သူ့လီးကြီးတွင် လိမ်းလိုက်ပြီး လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က လည်း သူမ လက်ဖြင့် ဖိုးတုတ်ခါးကို ကိုင်ကာ သူမဖင်ကို ကော့ပေးလိုက်သဖြင့် ဖိုးတုတ် ဒစ်ဖူးက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းဝကို တိုးဝင်သွားသည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့ကိုယ်ကို နှိမ့်ချပြီး ဖင်ကို ကော့ဖိ ကာ လီးကြီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းချလိုက်သည်။
“အ…..ရှီးးးးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်….”
“အို့…..အီးးးးးးးး ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်..”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ငြီးသံ နှင့် အတူ ဘေးကုတင်မှ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ငြီးသံလည်းတပြိုင်ထဲ ထွက်လာရလေရာ၊ ဖိုးတုတ်က ဘေးကို ငှဲ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်လုံးမှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ခါးကို ညှပ်ထားလျှက်၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကာ ဆောင့်လိုးချနေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။ သူကိုယ်တိုင်းလည်း သူ့အောင်မှ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို လိုးနေပြီ မဟုတ်လား။
“ဖတ်…ဖတ်…ဖွတ်..ဖြွတ်..”
“ဖတ်…ဖတ်…ဖွတ်..ဖြွတ်..”
ဟော်တယ်အခန်းထဲတွင် အတွဲ နှစ်တွဲ တက်ညီလက်ညီ တပြိုင်ထည်း လိုးနေကြသည့်အသံများ၊ အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းများဖြင့် သာ ဖုံးလွှမ်းနေတော့သည်။
“ကောင်းလိုက်တာ အန်တီနှင်းဖြူရယ်၊ စောက်ဖုတ်ကြီးက စေး နေလိုက်တာ ခလေးအမေလို့ ကို မထင်ရဘူး”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က စကားပြန်မပြောနိုင်တော့ ဖီးခံရင်းကသူမ ဖင်ကြီးကို မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ ဆောင့်ချက် နှင့် အညီ ကော့ကော့ပေးကာ အလိုးခံနေလေသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကတော့ ဖိုးတုတ် ကျောကြီးကို သိုင်းဖက်ကာ ဖိုးတုတ် လီးတုတ်တုတ်ကြီး ၏ အားပြင်းပြင်း ဖြင့် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက်နေသည်ကို အံလေးကြိတ်ကာ မှိန်းခံနေလေသည်။
ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ နှစ်ယောက်မှာ မိမိ လိုးနေသော စော်ကြီး ကို ဘေးမှာ ထားလျှက် သူမ သူငယ်ချင်း စော်အကိတ်ကြီးကို လိုးနေရခြင်း၊ မိမိ စော်ကြီးကို လည်း တခြား ဘဲတဗွေက မိမိ တို့ဘေး ကုတင်မှာ လိုးနေသည်ကို တွေ့နေရခြင်း တို့ ကြောင့် ပထမဆုံး အချီမှာ သိပ်မကြာလိုက်ခြေ။ အီးအီး အားအား ငြီးကာ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ တဖျစ်ဖျစ် ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ရင်း ပြီးသွားကြရတော့သည်။
နှစ်တွဲစလုံး တချီအပြီး ကိုယ့်ပါတနာကို ကိုယ်ဖက်လျှက် နှပ်နေကြပြီး နောက် တယောက်တလှည့် စီ ရေချိုးခန်း ဝင် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ကြကာ၊ အစားအသောက် စားပွဲတွင် ဝိုင်းထိုင်လျှက် အဆာပြေ စားသောက်ကြရင်း စကားပြောကြသည်။ ထိုအခါတွင်တော့ အတွဲချင်း ပြန်မလှဲသေးပဲ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့အနားမှာပဲ ထိုင်ခိုင်းထားသလို ဖိုးတုတ်က လည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို သူ့အနားထိုင်ခိုင်းထားကာ ဖက်ထားလိုက်သည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကထုံးစံအတိုင်း စကားအသုံးအနှုံးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်သုံးလေသည်။ ပထမပိုင်းမှာ အမျိုးသမီး နှစ်ဦးစလုံးက ရှက်သလိုလို ဖြစ်နေသော်လည်း နောက်တော့ အသားကျသလို ဖြစ်လာရသည်။ ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့က သူမတို့ ရှေ့တွင် မင်းစော်ကြီး ငါ့စော်ကြီး ဟု ပြောနေသည်ကို ပင် ခပ်ပြုံးပြုံး ပင် ခံနေကြလေသည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ နှင့် စလုံး တွင် အတူနေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ သားအကြောင်းကို စကားစလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ သားအမည်မှာ ဝေယံမြကြည် ဖြစ်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံးတွင် တခန်းထဲနေကြသည်မှာကြာပြီ ဖြစ်သည်။
“ဒီကောင်က ကျနော့်လိုပဲ ဗျ။ အရွယ်ရောက်ပြီး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး စော်ကြီးတွေကိုပဲ ဖီးလာတာ”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲမှ နေ၍ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မျက်စောင်းလှမ်းထိုးလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ပြုံးရင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့တွေကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကတော့ အသစ်အဆန်းမို့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မြှောက်ပေးရင်း၊
“ပြောစမ်းပါအုံး အဲတော့ သူ့မှာလည်း စော်ရှိနေပလား အဲဒီမှာ”
“ရှိပါ့ဗျား၊ အဲမှာ၊ သူ့အလုပ်က စူပါဗိုက်ဇာ အန်တီ နဲ့ ဖြစ်နေတာ”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း သူမ ကို ခနခန ပြောဖူးသဖြင့် ဘာလာတော့မည် ဆိုတာကို ကြိုသိနေပြီမို့နားမထောင်တော့ခြေ။ ဖိုးတုတ်လီးကြီးကို သာ သူမ လက်ကလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းဂွင်းထု ပေးနေလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လီးမှာ ပြီးထားတာ မကြာသေးသဖြင့် မပျော့မမာလေး ဖြစ်နေသည်။ နောက်တော့ ဖိုးတုတ် လီး ကြီးကို သူမ ပါးစပ်လေး ဖြင့် ငုံကာ စုပ်ပေးရင်း က လက်ဖြင့်လည်း ထုပေးနေလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နို့ကြီးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးတွေဖြင့် အုပ်ကိုင် ပွတ်သတ်ရင်းက သူ့စတိုရီကို ဆက်ပြောလေသည်။
“အဲဒီ အန်တီက မြန်မာပြည်ကပဲ သူက စလုံး စစ်တီဇင် ဖြစ်နေပြီ သားတယောက်ရှိတယ်၊ စလုံးမှာပဲ မွေးတာ။ ယောက်ျား ကလည်း ကုမ္ပဏီကြီး တခု မှာ အလုပ်လုပ်တယ်။ ဝေယံမြကြည် က ဘုန်းကြီးကျောင်း သွားသွားနေရင်းက တွေ့လာတာ။ အန်တီ ကလည်း အလှူတအားလုပ်တယ်။ ဝိအန်းတိုင်း သူက သွားနေပြီးတော့ အလှူတွေမှာ ဝိုင်းကူလုပ်ပေးရင်း နဲ့ အန်တီ နဲ့ ရင်းနှီးသွားတယ်၊ အလုပ်ထဲ မှာတုန်းက တော့ ခပ်တန်းတန်း”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ သူမ သိပြီးသား မို့ ဖိုးတုတ် လီးကိုသာ အာရုံစိုက် ကာ ပုလွေပေးနေသော်လည်း ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပြောနေသော ဇာတ်လမ်းကို စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေလေသည်။
“အဲတော့ အန်တီက လည်း လုပ်စာ ရှိရင် ဝေယံမြကြည် ကို ခေါ်တယ်၊ ရုံးမှာသာ အထက်လူကြီး နဲ့ လက်အောက်ငယ်သားလို ဆက်ဆန်တာ ဘုန်းကြီးကျောင်းတို့ အပြင်က တခြားပွဲတို့မှာ ဆုံရင်တော့ တူအရီးလို ဆက်ဆန်တာ။ အဲကောင်က လည်း အန်တီ့ ဆိုရင် ခိုင်းသမျှ လုပ်ပေးတာ၊ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့သူက စိတ်ထဲက ကြိတ်ခိုက်နေတာကိုး၊ အဟီး။ သူက အန်တီ က ဆိုရင် အချိန်မရွေးပဲ အန်တီ လိုတယ် ဆိုတာနဲ့ သူ့အားလပ်ချိန်တောင် ဂရု မစိုက်ဘူး ဆိုတော့ အန်တီက လည်း သူမှ သူပေါ့။ အန်တီ အမျိုးသားက လည်း အလုပ်များတော့ အချိန်မပေးနိုင်၊ သားက လည်း ကျောင်းသားဆိုတော့ အန်တီက ဒီကောင်နဲ့ ပဲ အတူသွားအတူလာ အချိန်တော်တော်များများ အတူတူ ဆိုတော့ မိန်းမ နဲ့ ယောက်ျား လေ။ တခြား ဒီတေးတော့ ဒီကောင်က မပြောပြပေမဲ့ အန်တီနဲ့ သူနဲ့ ငြိ သွားပြီ ဆိုတာပြောလာတယ်”
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မှာ သူဆုပ်နှယ်နေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ နို့သီးခေါင်းကြီးများ မာတောင်လာသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူ့ဇာတ်လမ်းပေါ်မှာ ဖီး ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။
“ပထမတော့ အဲဒီ အန်တီက မကောင်းပါဘူး နင်က ငါ့သားထက် နည်းနည်းပဲ ကြီးတာ ဘာညာ နဲ့ နောက်တော့ ကျနော်တို့ အခန်းရောက်လာတာပါပဲ၊ ပထမ သူ အန်တီကို အခန်းခေါ်ခေါ်လာတဲ့အချိန်ဆို ကျနော်က ကြိုရှောင်ထားပေးရတယ်၊ အန်တီ ရှက်မှာစိုးလို့၊ နောက်ပိုင်းကျတော့ မလိုတော့ပါဘူး၊ သူအန်တီခေါ်လာလို့ ကျနော်ရှိနေလည်းအေးဆေးပါပဲ၊ ကျနော်တို့ သုံးယောက် အတူတူ စားသောက်ကြ၊ ကျနော့်ရှေ့မှာ သူတို့ က ချစ်သူ နှစ်ယောက်လိုပဲ၊ နောက် ကျနော့်ကို အပြင်မှာ ထားခဲ့ပြီး သူတို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားကြတာပဲ၊ နောက်တော့ ကျနော်က ချောင်းကြည့်ချင်တယ်လို့ သူ့ကို ပြောတော့ သူက ချောင်းကြည့်လေတဲ့ ဆိုတာနဲ့ တနေ့ သူတို့ လိုးနေတာကို အခန်းထဲက အဝတ်ဘီဒိုထဲ ပုန်းနေရင်းက ချောင်းဖြစ်တယ်။ အားရစရာကြီးဗျာ လိုးကြတာ။ အန်တီ ကလည်း ဒီအတိုင်းဆို ဘယ်လိုမှ ထင်ရက်စရာ မရှိဘူး တော်တော်ထန်တာ”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ စိတ်တွေ ကြွလာပြီမို့ သူမ မျက်နှာ ကို မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်ခြံသို့ အပ်ပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးကို စပြီး စုပ်ရက်တော့သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကလည်း သူ့အကြံ ရှိသည်မို့ ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောလေသည်။
“နောက်တော့ သူတို့ ရိုးပလေး ကစားရင်း လိုးကြတာကို ပြောပြတယ်ဗျ။ အန်တီ က ကျနော့်ကို သူ့ယောက်ျား နေရာက နေ သရုပ်ဆောင်ခိုင်းပြီး သူနဲ့ ဝေယံမြကြည် နဲ့ လိုးနေတာကို အခန်းတံခါးက နေ ချောင်းခိုင်းတယ်၊ ကျနော့်ကို ပေးတော့ မလုပ်ဘူး၊ အဟီး။ နောက်တခါ ဝေယံမြကြည် က သူ့သားနေရာကနေ သရုပ်ဆောင်ပြီး အန်တီ့ ကို လိုးတယ်။ တခါတလေ သူ က အန်တီ့ကို သူ့အမေ မမရတနာ အဖြစ် သရုပ်ဆောင်ခိုင်းပြီးလိုးတယ်”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် သူမကို မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ပြောပြောပြနေသော ဇာတ်လမ်းဖြစ်သော်လည်း တခြား စုံတွဲ ရှေ့မှာမို့ မျက်နှာ နီမြန်းသွားရသည်။ ဖိုးတုတ် လီးကြီးကိုလည်း အားရပါးရ စုပ်လိုက်မိရာ ဖိုးတုတ်မှာ စစ်ကနဲ လီးတန်အတွင်းမှာ ခံစားလိုက်ရပြီး အ ကနဲ ပင် ပါးစပ်မှ အသံထွက်သွားရသည်။ ဖိုးတုတ်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်ခွဆုံ ကို လှမ်းစမ်းလိုက်ရာ၊ စောက်ရည်များ ရွဲနေသည်ကို စမ်းမိလေသည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့လီးကြီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူပြီး လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောနေသည်။
“အဲတော့မှ ပဲ အန်တီ့ကို ကျနော်သတိထားကြည့်မိတယ်။ အန်တီက မမရတနာ နဲ့ အတော်ဆင်တာပဲ၊ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်တင်မက၊ မျက်နှာကပါ နည်းနည်းလေး ဆင်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း မနေနိုင်လို့ မေးလိုက်တယ်။ ဟေ့ကောင်မင်းက မင်းမာမီ ကို တကယ်လိုးချင်နေလို့ အန်တီကို ဖန်တက်ဆီ ရိုးပလေး လုပ်နေတာလားလို့၊ ဆိုတော့ ၊ အင်းတဲ့၊ တကယ် ဖြစ်နိုင်ရင် တော့ လိုးချင်တာပေါ့တဲ့”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီးကို စုပ်ပေးနေရာမှ ထလိုက်ပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ပေါင်ပေါ် မရောက်မှီ လီးကို ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလေသည်။ ဖိုးတုတ် ကလည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်ပေါ်မှောက်ကာ သူ့လီးကြီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ခေါင်းထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံကာ ထိုးသွင်းရင်းက နူတ်ခမ်းချင်းကပ်ကာ၊
“မာမီက သားလိုးတာကို ခံချင်တာလား”
ဟု ဝေယံမြကြည် အသွင်ဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခမြာ မျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲ သူမ မျက်နှာကို ဖွက်လိုက်ပြီး ဖိုးတုတ် ကျောကုံးကို သူမ လက်သည်းတွေ ဖြင့် ကုတ်ခြစ်လိုက်လေသည်။ ဖိုးတုတ်လီးကြီးကို အုပ်ငုံထားသော သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေက ပွစေ့ပွစေ့ ဖြင့် ဆုပ်ညှစ်သလို လုပ်ပေးလာသဖြင့် သူမ ဖီးအရမ်းတက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းဖိုးတုတ် သိလေသည်။ ဖိုးတုတ် က ပြုံးရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လီးတန်ကြီးကို အသွင်းအထုတ်ဖြင့် လိုးလေသည်။
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဒေ့ါကီ စတိုင် လေးဘက်ထောက်ခိုင်းရင်း အနောက်မှ လိုးကာ ဖိုးတုတ် ကို စကားလှမ်းပြောလေသည်။
“အဲတော့ ကျနော်က ဟေကောင် ငါ ရန်ကုန်သွားရင်း မင်းမာမီ ကို စည်းရုံး ပေးလို့ ရမယ်ဆိုရင် မင်းလုပ်မလားလို့ မေးလိုက်တယ်။ ဒီကောင်က ရလို့ကတော့ ဟေ့ကောင် မင်းကို ငါ့အန်တီပေးလိုးလိုက်မယ် တဲ့ ဟားဟား”
ဖိုးတုတ်က ဖီးအရမ်းတက်ပြီး အသက်ရှုသံ အရမ်းမြန်လာနေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နားနားကို ကပ်ကာ၊
“မာမီ သား မာမီ့ကို ဒေါ့ကီ လိုးချင်တယ် လေးဘက်ထောက်ပေးပါလား”
ဟု ပြောလိုက်ရာ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ရှက်တက်တက်လေးဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး မွေ့ယာပေါ်တွက် လေးဖက်ထောက်ပေးလေသည်။ ဖိုးတုတ်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးအောက်မှ ပြူးထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးအဝတွင် သူ့လီးကြီးကို တေ့ကာ ဆောင့်လိုးချလိုက်လေတော့သည်။
“အ…. အီးးးးးးးးးး”
“ဖွတ်…..ဖတ်….ဖတ်…..ဖလွတ်….ဖြွတ်….ဖတ်….”
နောက်တော့ သူတို့ ဘုတ်ကင်လုပ်ထားသည့် နောက်တခန်းသို့ ပင် မသွားတော့ပဲ နှစ်တွဲစလုံး ထို ဟော်တယ် အခန်း တခုထဲ တွင်သာ အိပ်ကြတော့သည်။
အခန်း ၁၃။
နောက်တနေ့ည မန္တလေး ရောက်တော့လည်း ဟော်တယ် တခုတွင် အခန်း နှစ်ခန်းငှားလိုက်သည်။ မနက်ပိုင်း ဘုရားဖူး၊ ဈေးသွား လျှောက်လည်ကြပြီး နေ့ခင်းဘက် ပြန်လာကာ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့က တခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တို့ တခန်းစီ သွားကာ အနားယူ အိပ်စက်ကြသည်။
ကုတင်ပေါ်၌ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ရင်ခွင်ထဲ ဝင်မျက်နှာအပ်ကာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ခါးကို ဖက်ထားရင်း၊
“သူ့ကို သားက ပြောတယ် ဆိုတာ တကယ်လား လုပ်ဇာတ်လား”
“အော်ကွာ မမရတနာက လည်း တကယ်ပေါ့၊ မောင်က ဘာလို့ လိ်မ်ပြောရမှာလည်း၊ မမရတနာ့ သားက သူ့စော် အန်တီ့ ကို လိုးတာတောင် မာမီ မာမီ နဲ့ ခေါ်လိုးနေတာ”
“အို အဲဒါက စိတ်ကူးယဉ်တာဖြစ်မှာပေါ့၊ တကယ်တမ်းကျတော့ ဘယ်ဖြစ်နိုင်မလဲ သားအမိချင်းက”
“မမ ကလည်း နှစ်ယောက်စလုံး က အရွယ်ရောက်ပြီးသားတွေလေ၊ နှစ်ဦးသဘောတူ ရင် ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ”
“အို ဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် တခုခု ကြောင့် အဲဒီ သတင်း ပေါက်ကြား သွားရင် တို့ တော့ သေပြီပဲ၊ ကိုမြကြည်မျက်နှာလည်း ဘယ်သွားထား မလဲ၊ တဆွေလုံး တမျိုးလုံး သိက္ခာ ဘယ်လို ပြန်ဆယ်ရတော့ မှာလဲ”
“နှစ်ဦးစလုံး လည်း သဘောတူတယ် ကိုယ့်အိမ်တွင်း ကိုယ်ဖြစ်တယ် ဆိုရင် ဘယ်သူက သိလို့ပေါက်ကြားရမှာလဲ၊ မောင့်ကို တော့ စိတ်ချ၊ မမ သိက္ခာကျဖို့ က မမ သား နဲ့ ဖြစ်မှ မဟုတ်ဘူး၊ မောင် နဲ့ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာတောင် ပေါက်ကြားသွားလို့ကတော့ မမ သိက္ခာ ပြန်ဆည်ဖို့ လွယ်မှ မလွယ်တာ”
“အင်း ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘယ်သူက စပြီး ဘယ်လို ဖြစ်မှာလဲလို့”
“အဲဒီ အတွက် မပူနဲ့ မောင် ကြားထဲကနေလုပ်ပေးမယ်၊ ပိုပြီး လုံခြုံစိတ်ချ ချင်ရင် စလုံးကို လာခဲ့ပါလား၊ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ဘူး၊ မောင်တို့ အခန်းမှာ ပဲအိပ်။ မောင် တနေရာ သွားအိပ်မယ်၊ မမ သား နဲ့ မမ အိမ်ခန်းမှာ စိတ်ကြိုက်သာနေ ဘယ်လိုလဲ”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အသက်ရှု တွေ မြန်လာပြီး၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို တိုးခွေ့ကာ တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် လေး ဖက်တွယ်လာသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း ဖြစ်နိုင်ခြေ ကို တွေးမိပြီး လီးတောင်လာခဲ့သည်။
“မာမီ မာမီ့ကို သားချစ်ချင်နေတာ ကြာပါပြီ၊ သားကို ချစ်ခွင့် ပြုပါလားမာမီရယ်”
မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မေးစေ့လေးကို လက်ဖြင့် ပင့်မရင်း အသံတိုးတိုးလေး ဖြင့် ပြောကာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ထမိန်ကွင်းကို ဖြေချရင်း ပေါင်ခွဆုံ ကို နိူက်လိုက်ရာ စောက်ဖုတ်ကြီးက စောက်ရည်တွေ စိုရွဲနေလေပြီ။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ အသက်ကို မဝတဝ ရှုရင်း၊
“မာမီ ကြောက်တယ် သားရယ် ဒိပြင်လူတွေသိကုန်ရင် မာမီတို့ ကိုယ်ကျိုးနည်းရခြေရဲ့”
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားရင်း ပြောနေသဖြင့် သူမ စိတ်ထဲမှာ မိမိ ကို သူမ သားအဖြစ် မှန်းနေပြီ ဆိုတာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဝေယံမြကြည် ဟု အသွင်ဆောင်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဇိမ်ခံကာ လိုးလေတော့သည်။ သူ့လီးကြီးကို တချက်ထည်း အဆုံး ထိ ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်ပြီး ခနတာ စိမ်ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖြ်ည်းဖြည်းချင်း ဒစ်နားအထိ ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ အပေါက်ဝတွင် တေ့ထားကာ၊
“မာမီ သား မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်တော့မယ်နော်”
“အင်း ဆောင့်ကွာ၊သား နာနာ သာဆောင့်ပါတော့”
နေ့ခင်း အနားယူ အိပ်စက်မည်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လှဲနေသည့် စုံတွဲ တတွဲက တော့ အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ ချစ်တိုက်ပွဲတပွဲကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် စနွဲကြလေပြီ။
နောက်တခန်းမှာလည်း ထိုနည်း ၎င်း ပင်။ ဖိုးတုတ် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ထွေးဖက်ထားရင်း သူလက် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ်ပေးနေလေသည်။
“မိန်းမ ဟို မမရတနာ ကို ဘယ်လိုထင်လဲ”
ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ မှာ သူတို့ နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုလျှင် ဖီးလာသလို ခေါ်ကြလေသည်။
“ဘာကို ဘယ်လို ထင်ရမှာလဲ ယောက်ျားရဲ့”
“သူက သူ့သားကို တကယ်ဖီးနေတာလား”
“ပြောတတ်ဘူးလေ ခစ်ခစ်၊ သူ့စိတ်ထဲကဟာ ကိုယ်ဘယ်သိမလဲ”
“မိန်းမ ရော မိန်းမ ရဲ့ သား က အဲလို ဖီးရှိတယ် ဆိုရင် ဘယ်လို သဘောရလဲ”
“အို ကြံကြီးစည်ရာ၊ မဖြစ်နိုင်တာတွေ”
“ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာပဲ ယောက်ျား က မိန်းမ ရဲ့ သားနဲ့ အသက်မတိမ်းမယိမ်းပဲလေ”
“အဲဒါ ဘာဆိုင်လဲ ယောက်ျား က ယောက်ျား ၊ သားက သားပဲလေ တူမှ မတူတာ”
“ဒါပေမဲ့ သားက ဖီးလာလို့ ယောက်ျား က မိန်းမကို လုပ်သလို သူကလည်း မိန်းမကို အတင်းတက်လုပ်ရင်ရော”
“လုပ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး”
“မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မနေ့ညက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ရဲ့ သား ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြနေတော့ မိန်းမ ဖီးတက်နေတာ ယောက်ျား သိပါတယ်နော် ဟွန့်”
“စိတ်ကူး နဲ့က တော့ တက်တာပေါ့လို့ တော်တော့ ယောက်ျားရယ် မျက်နှာပူစရာကြီးတွေ”
“ဟော ကြည့် ပြောရင်းနဲ့ တောင် စောက်ရည်တွေက တောက်တောက်ကျနေပြီ”
“အိုဒါက သူမှ လက်အငြိမ်မနေပဲဟာ၊ ယောက်ျားနော် ဟွန်း”
“အို……….”
“မာမီရယ် ချစ်ချင်တယ်ကွာ”
“ဟင့်အင်း…..အီးးးး ….အင်း…..”
ဖိုးတုတ် လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ငြီးသံသာ ပေးနိုင်တော့သည်။ အချစ် ပင်လယ်ကို ကူးခပ်ဖို့ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီလေ။
…………………………….
ညနေပိုင်းကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ စားစရာသောက်စရာများ သွားဝယ်ကြသည်။ နေ့လည်ပိုင်းက တချီစီ ဆွဲပြီး အိပ်ပျော်သွားကြကာ ညနေမှ တရေးနိုးသဖြင့် အားလုံး အိပ်ရေးတွေ ဝ ကာ အားအင်ပြည့်နေကြသည်။ မနေ့ကအတိုင်းစားကြသောက်ကြသည်။ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံးမှာ အောက်ခံ ဘရာ၊ ပင်တီ မပါပဲ အပေါ်က တကို်ယ်လုံးတဆက်တည်း ဂါဝန် ပွပွကြီး များဝတ်ထား ကြသည်။
သောက်စားပြီး အရှိန်ရလာကြတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို နူတ်ခမ်းချင်းနမ်း ရင်း တိုးတိုးလေး တခုခု ပြောကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဘေးမှ ထလာပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လက်ကို ဆွဲကာ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ဖိုးတုတ် က လိုက်သွားလိုက်ပါဟု အမူ အယာ ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဂါဝန်ကြီးကို အနားမှ မကာ ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ အောက်မှာ ဘာမှ မဝတ်ထားသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသော ကိုယ်လုံး တီးအလှက ပေါ်လာခဲ့သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ၊ နို့တွေကို စုပ်နမ်းပြီးမှ သူက ကုတင်ပေါ်လှဲအိပ်လိုက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့ကို ကျောပေးလျှက် သူ့မျက်နှာ ကိုခွ ဒူးထောက်ထိုင်စေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မျက်နှာပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးတို့ တည့်နေမှ ခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲချကာ စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ် ပေါ်တည့်တည့် ထိုင်ချစေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ရှေ့ကို နည်းနည်းလေး ကုုံးပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့ စောက်ဖုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပါးစပ်တို့ ထိလေသည်။ ပထမတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ကို ဆစ်စတီနီုင်းလုပ်ခိုင်းမည်ထင်သေးသည်။ သို့သော်လည်း သူမ တို့ နေရာချနေစဉ်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဂါဝန်ကိုလည်း ခေါင်းပေါ်မှ မချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ကာ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို လာကိုင်ကာ ထုလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပါးစပ်က သူမ စောက်စေ့ ကို စုပ်လိုက် လျှာက စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်း အတွင်းသား တို့ကို ရက်လိုက် လုပ်ပေးနေသဖြင့် အရသာခံရင်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ လိးကို စုပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ကြည့်နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အနောက်မှ ဖိုးတုတ်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီး တတ်ကာ လိုးတော့သည်။
အစားအသောက်သွားဝယ်ကတည်း က ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ လမ်းမှာ တိုင်ပင်လာခဲ့ကြသည်။ စော်ကြီးတွေကို တူးအင်ဝမ်း ဆွဲကြမည်လို့။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ အစကတည်းက မောင်ရန်နိုင်ဝင်း သူမကို ပြောထားသဖြင့် တူးအင်ဝမ်း ဆွဲမည်ဆိုသည်ကို သိလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကသာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် ပါးစပ်က လီးတချောင်းကို စုပ်ရင်း နောက်က လီးတချောင်း သူမကို လိုးပေးတာ ခံနေသည်ကို ကြည့်ရင်း သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားချင်လာမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ရက်ပေးနေသော မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကြောင့် သူမလည်း ဖီးတွေ တက်လာသဖြင့် ရှေ့သို့ ကိုင်းကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စုပ်နေသော မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီး ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ကို ပြုံးပြကာ လီးကိုပါးစပ်မှ ချွတ်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ပေးလိုက်သည်။ သူမ က လဥတွေကို ဆွဲကာ ငုံစုပ်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ လီးကို ငုံ့စုပ်လေသည်။
ထိုသို့ ခနတာ လုပ်နေကြပြီးနောက် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့မျက်နှာပေါ်မှ ခနထ စေပြီး ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဂျိုင်းမှ မကာ သူ့ကိုယ်ပေါ် တက်လျှက် သူ့လီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်တွင် တေ့စေလိုက်သည်၊ ဖိုးတုတ်လည်း ကြိုတင် တိုင်ပင်ထားသည်မို့ စားပွဲပေါ်မှ ကွန်ဒန်ကို ယူကာ သူ့လီးကြီးတွင် စွတ်လိုက်သည်။ ဂျယ်ဗူးကို လည်း ယူကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်ဝတွင် ညှစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း သူမ ရှေ့တွင် ဘာဖြစ်တော့မည်ကို သိသဖြင့် စိတ်ဝင်တစား စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ ဖိုးတုတ်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ဖင်ထဲသို့ ဂျယ်များကို ညှစ်ထည့်ပြီး လက်ညိုး လက်ခလည်တို့ ဖြင့် ခနတာ ထိုးသွင်း ကာ ဖင်ပေါက်ကို အသားကျစေပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ကာ လိုးတော့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ သူမ အတွက် ပထမဦးဆုံး အကြိမ် စောက်ဖုတ် နှင့် ဖင်ကို လီးတချောင်းစီ ဖြင့် တပြိုင်ထည်း လိုးတာ ခံဘူးခြင်း ဖြစ်ရာ အသံမျိုးစုံ ထွက်ငြီးရင်း အရသာတွေ တွေ့နေရလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကတော့ ကုတင်ပေါ်မှ ယောက်ျား နှစ်ယောက် က မိန်းမ တယောက်ကို တပြိုင်ထဲ လိုးနေတာ အနီးကပ်ကြည့်ရင်း သူမ စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖြင့် ဖိပွတ်နေမိရှာသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ သူမ အတွက် ပထမဦးဆုံး အရသာမို့ ခနလေးဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တက်ကာ ပြီးသွားရှာသည်။ ယောက်ျား နှစ်ယောက်က တော့ အခုမှ အရှိန်တက်တုံးမို့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ခနဖယ်ခိုင်းကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူမ အစား ဝင်ခိုင်းလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း သူမ ဘဝ အတွက် ပထမဆုံး ယောက်ျား နှစ်ယောက် တပြိုင်ထဲ လိုးသည်ကို ခံစားရလေသည်။
နောက်တော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်တို့လည်း အရှေ့အနောက်လဲ ခြင်းဖြင့် လည်းကောင်း၊ မိန်းမ လဲခြင်း ဖြင့် လည်း ကောင်း ထိုတည တာ ကာမ အရသာကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ခံစား ကြလေတော့သည်။
နောက်တနေ့ တောင်ကြီး သို့ ထွက်ခွာလာကြလေသည်။
အခန်း ၁၄။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ခရီးထွက်သွားတော့ အနောက်မှ ရှဲဒိုး ထည့်ပေးလိုက်ချင်သော်လည်း သူ ပေးထားသော ဂတိကို ဖျက်သလို ဖြစ်နေမှာမို့ လွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထို့ အပြင် မူးယစ်ဆေးဝါး များ နိုင်ငံတကာသို့ ဖြန့်ချီပေးနေသော ဂိုဏ်း က လည်း တော်တော့်ကို ဆိုးလာသည်မို့ သူအလုပ်အတော်ရှုတ်ရ သည်။ မာလာ့ ကိုလည်း အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံ သို့ လွတ်ထားရသဖြင့် စိတ်ထဲ တွင် တထင့်ထင့် နှင့်၊ သူ တို့ နှစ်ယောက် အပင်ညာ ကိစ္စ သွားစဉ်က သူတို့ အိပ်ခန်းကို ဆာဗေးလန့်လုပ်ထားခဲ့သည့် ဗီဒီယို မှာ အပင်ညာ့ လူတွေ လက်ထဲ မှာ ရှိနိုင်လေသည်။ အကယ်၍ သာ အပင်ညာ့ လူတွေထဲမှ သူ့ဆရာအတွက် လက်စားခြေလို သူတွေ ရှိပါက မာလာ့ အတွက် အန္တရာယ် မကင်းခြေ။ မာလာ မှာ လုံးဝ အန်ဒါကာဗာ မဟုတ်ပဲ ထိုင်း ထောက်လှမ်းရေး အဖွဲ့တခု နှင့် တွဲလုပ်နေရသည်မို့ သူ အနည်းငယ် စိတ်သက်သာရလေသည်။
ထိုဂိုဏ်း မှာ ရွေတြိဂံ နယ်မြေနားမှ တဆင့် မြန်မာ၊ လားအို နှင့်ယိုးဒယားတို့ ကို ဖြတ်ကာ နိုင်ငံတကာ သို့ မူးယစ်ဆေးဝါးတို့ကို ပို့ဆောင်နေတာကို သိကြပေမဲ့ သူတို့ လမ်းကြောင်း နှင့် ဘယ်လို ဘယ်နည်းထွက်သည်ကို မသိကြ ခြေ။ အတော်ပင် အတွင်းကျကျ ထိ ရောက်သွားသော မြန်မာထောက်လှမ်းရေးမှ အန်ဒါကာဗာ အေးဂျင့် နှစ်ယောက် အသတ်ခံလိုက်ရပြီး တော့ သူတို့ ရထားသော သတင်း အဆက်အသွယ်များ မှာ အစအန ပျောက်သွားခဲ့ရသည်။ ယခု နောက်ပိုင်း အင်ဖော်မက် တို့ ဆီ မှ ရသော သတင်းအရ မြန်မာပြည်တွင်းသို့ ဝင်လာပြီးမှ နယ်စပ်မှာတွင် ယိုးဒယား ဘက် ပြန်ထွက် သည်ဟု သိလာရသဖြင့် လမ်းကြောင်းကျရာ နေရာ များဖြစ်သည့် ကျိုင်းတုံ တာချီလိပ် တို့ ဘက်တွင် သူတို့ အေးဂျင့်များ၊ အင်ဖော်မက် များကို နေရာ အနံ့ ချထားပြီး စောင့်ကြည့်နေလေသည်။ တဖက်ကမ်းက ထိုင်းနယ်စပ်တွင်လည်း မာလာရဲကျော် အပါအဝင်၊ မြန်မာထောက်လှမ်းရေး များနှင့် ထိုင်း ထောက်လှမ်းရေးတို့ ခြေကျင်းလိမ် ကာ လှုပ်ရှားနေကြသည်။
မြန်မာပြည်တွင်း ထောက်လှမ်းရေး အဖွဲ အတွက် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တာဝန်ယူထားရသဖြင့် တောင်ကြီးသို့ သွားကာ အရေးပေါ် ဟက်ကွာတာ ဖွင့် ပြီး စီစဉ်ညွှန်ကြားဖို့ လိုအပ်လာသည်။ ချက်ချင်းပင် တောင်ကြီးသို့ တပ်မှ ရဟတ်ယာဉ် ဖြင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ တောင်ကြီးမြို့ပေါ် ရောက်တော့ သူတို့ ယာယီ ဖွင့်ထားသော ဟက်ကွာတာမှ သတင်းများ ကို ရယူခြင်း၊ လိုအပ်သည့် စီစဉ်ညွှန်ကြားမှုများ လုပ်ခြင်း တို့ကို တောက်လျှောက်လုပ်ရလေသည်။ မာလာ့ ဆီမှ လည်း အရေးကြီးသော မက်ဆေ့ကို ရလေသည်။
မာလာ က ယခု လှုပ်ရှားနေသော ဂိုုဏ်း မှာ ယခင်က အပင်ညာ့ လူတချို့ ပါကြောင်း၊ ယခင် က သူတို့ အန်ဒါကာဗာ အနေဖြင့် သွားခဲ့ကြစဉ်က ရထားသော ဓါတ်ပုံ များ ပင်ထိုလူတွေ ဆီမှာ ရှိကြောင်း၊ သူမ ကတော့ ယခု ရုပ်ဖျက်ထားတာက တကြောင်း၊ သူမ ကိုလည်း ထိုအခါက ပင်မည်သူမှ ထောက်လှမ်းရေးက လို့ မထင် ယာယီခေါ်လာသော ကြေးစားဖြစ်မည်ဆိုဟု တွက်ထားကာ၊ ဗိုလ်မှူးသီဟ ကိုပဲ အာရုံစိုက်နေကြကြောင်း။ ပြင်သစ် နိုင်ငံ ပါရီ မြို့တွင် နိုင်ငံခြားရေး ဝန်ကြီး လုပ်ကြံခံရချိန် လွတ်သွားတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟ ပုံ များမှာ အင်တာနေရှင်နယ် တီဗီသတင်း များမှာပါရှိပြီး သူတို့ က မှတ်မိသွားသဖြင့် ဗိုလ်မှူးသီဟ ဘယ်သူလဲ ဆိုတာ သူတို့ သိနေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဒက်ဒီ အထူးသတိထားရန် လိုကြောင်း ၊ စသဖြင့် စိတ်ပူစွာ မက်ဆေ့ကို ပို့လာလေသည်။
ပထမ က သူတို့ ယာယီဟက်ကွာတာကို တာချီလိပ်တွင် သွားလုပ်ဖို့ ရည်ရွယ်သော်လည်း လုံခြုံရေး စိတ်မချရသဖြင့် တောင်ကြီးမှာပင်ဆက်ထားမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ယာယီဟက်ကွာတာမှာ သူအမြဲတမ်း ရှိနေစရာ မလိုသော်လည်း အရေးပေါ်ပါက သူချက်ချင်း သွားရောက်ကာ စီစဉ်ညွှန်ကြားနိုင်ဖို့ အနီးနားရှိ သူတို့ ထောက်လှမ်းရေး ဆေ့ဖ်ဟောက်စ် တခု တွင် သူနေလေသည်။
တနေ့ မနက်ပိုင်း အနီးအနား လဘက်ရည်ဆိုင်တခု သို့ အရပ်အဝတ်အစားဝတ် ထားသည့် ဗိုလ်ကြီး တယောက် နှင့် အတူ မနက်စာ သွားစားကြသည်။ စားပြီး သူနေသောနေရာသို့ ပြန်လာကြသည့်လမ်းတွင် သူ့အိမ်က လန်းခရူဇာကို အနောက်မှ လှမ်းမြင်လိုက်ရလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် ထူးဆန်းသွားသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူ့ကို ပြောတော့ မေမြို့ လားရှိုးဘက်တဲ့။ အခုတော့ သူ့ကားကို တောင်ကြီးမြိုပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားမောင်းနေသည့် ဗိုလ်ကြီးကို ထိုကားနောက်သို့ ခပ်ခွာခွာ မှ လိုက်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဗိုလ်ကြီးမှာ ရှမ်းပြည်နယ်မှ ဖြစ်သဖြင့် ထို လန်းခရူဇာကို သူ့ကားမှန်းမသိပေ။သူခိုင်းသည့်အတိုင်းသာ အနောက်မှ ခပ်ခွာခွာ လိုက်ခဲ့ရာ၊ ဟော်တယ်တခု သို့ ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“တပ်မှူး ဟော်တယ်ထဲ လိုက်မလား”
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ခန စဉ်းစားလိုက်သည်။ သူ့ကိစ္စကို ဒီဗိုလ်ကြီးလေး မသိစေချင်။ ဒီဗိုလ်ကြီးက တာဝန်ဖြင့် နေ့လည် ကျိုင်းတုံသို့ သွားရမည်ဆိုတာ သူသိပြီး ဖြစ်သည်။
“မလိုက်တော့ဘူး၊ ကိုယ်က အစက ကိုယ်ထင်တဲ့ ကားလားလို့ တကယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ ခုကိုယ့်ကို ဟက်ကွာတာ ပို့ပေး ကိုယ်လုပ်စာလေး နည်းနည်းရှိလို့၊ ဗိုလ်ကြီး ဒီနေ့ ကျိုင်းတုံ သွားမှာမ ဟုတ်လား၊ ကိုယ့်ကို အရပ်သုံး ကားလေး တစီး ထားထားပေးလိုက်”
“ဟုတ်ကဲ့ တပ်မှူး”
ဟက်ကွာတာ ရောက်တော့ သူ့ကို ထားပြိး ဗိုလ်ကြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ သူသုံးဖို့ ကားတစီး တပ်သားတယောက်လာပို့ပေးလိမ့်မည်ဟု ဆိုသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟ သူ့လန်ခရုဇာ ဝင်သွားသည့် ဟော်တယ် တည်ရှိသည့် ဧရိယာတခုလုံး က ငါးမိုင်ပတ်လည်အတွင်းရှိ ဟော်တယ်များမှ ဧည့်သည်စာရင်း ကော်ပီများ ယူခိုင်းလိုက်သည်။ နောက်တနာရီ အကြာတွင် သူ့စားပွဲပေါ်တွင် ဟော်တယ် ဆယ့်ငါးခုလောက် တို့မှ ဧည့်စာရင်း လစ် စာရွက်များ ရောက်နေလေပြီ။ သူက ဟိုလှန်ဒီလှန်သလို လုပ်ရင်းက ဖိုးတုတ်တို့ ဝင်သွားသောဟော်တယ်ကို သာ ရွေးယူကာ ကြည့်လိုက်လေသည်။
စာရင်း လစ်စ် ထဲတွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကတခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်က တခန်းယူထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် နည်းနည်းတော့ စိတ်ချမ်းသာ သွားတယ် အနည်းဆုံးတော့ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ဖြစ်နေသည်ကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မသိလောက်ဘူးပေါ့ဟု လျှော့တွေးလိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ သူစဉ်းစားလို့ မရ။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ငယ်သူငယ်ချင်းမို့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ ယောက်ျား ရော သားကို ရော သူသိလေသည်။ ယခုက တစိမ်းတယောက် ဆိုတော့ ဘာများလဲ ကွက်ရှင်းမှတ်ခ် သူ့ခေါင်းထဲ ပြနေလေသည်။
သူ့ဖုံးကို ထုတ်ကာ ထိုဟော်တယ်သို့ ဖုံးဆက်ပြီး အခန်းတခန်း ကို ဘုတ်ခ် လုပ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းနှင့် ကပ်နိုင်သလောက်ကပ်သည့် အခန်းကို တောင်းလိုက်သည်။ ရသည်နှင့် သူ နောက်တနာရီလောက်ရောက်မည်ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
သူရောက်သွားတော့ ဟော်တယ် ကားပတ်ကင်မှာ သူတို့ လန်ခရုဇာ ကား မရှိခြေ။ ထို့ကြောင့် ရီဆက်ရှင်းဝင်ပြီး သူ့အခန်းသော့ ယူကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ယူထားသည့် အခန်းရှိရာ အထပ်သို့ တက်လာခဲ့လေသည်။ နေ့ခင်းဘက် အခန်းများကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးချိန်မို့ ဟောဝေးတွင် မည်သူမှ မရှိရှင်းနေသည်။ သူ့မှာ ရှိသည့် ဂတ်ဂျက် တို့ဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အခန်းကို ဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည်။ သူတို့ လည်း ပစ္စည်းများ ချထားပြီး ချက်ချင်း ပြန်ထွက်သွား ကြပုံ ရသည်၊ ဗိုလ်မှူးသီဟ က ခြေရာလက်ရာ မပျက်စေပဲ အခန်းတွင်း စပိုင်ကင်မရာမိုက်ကရိုဖုံးတို့ကို ဝှက်ထား လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် တို့ အခန်းကို လည်း ထိုအတိုင်းပင် ဝင်ကာ ကင်မရာများ တပ်ခဲ့ပြီး သူ့အခန်းသို့ ပြန်ခဲ့လေသည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလိုက်ပြီး နားနေလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် သူ့ကို လိမ်သွားသည်ကို သိပ်မကျေနပ်မိခြေ၊ သို့သော်လည်း သူ လိုက်ကြည့်နေမှာစိုး လို့ လိမ်တာ ဖြစ်မှာပါဟု ဖြေသိမ့်လိုက်မိသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုလည်း သူမ ဘယ်လို များ ပြောသလဲ ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဖေါက်ပြန်တာကို သိလား မသိဘူးလား၊ သူတို့ နှင့် တွဲပါလာသည့် ကောင်လေး မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုတာကရော ဘယ်လို ပတ်သက်နေလဲ၊ အတွေးတွေ ယောက်ယက်ခတ်ရင်း အဲယားကွန်း အရှိန်လေး နှင့် အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ဖြတ်ကနဲတရေးနိုးလာတော့ ညနေစောင်းလေးလို ဖြစ်နေသည်။ ဘေးအခန်းက တဟားဟား ရီမောသံတို့ ကြောင့် နိုးလာခြင်း ဖြစ်သည်။ အသင့်ဖွင့်ထားသော လက်တော့ကို ပါဝါအွန်လိုက်တော့ ကွန်ပြူတာ စခရင်မှာ ပေါ်လာတာက ကင်မရာ လေးလုံး မှ ပုံများ ဖြစ်သည်။ လူအကုန်မြင်နေရာသည့် ကင်မရာမှ ဝင်းဒိုးကို အကျယ်ချဲ့လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းမှာ လူလေးယောက် အစားအသောက်များ စားပြီး စကားပြောဆို နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲ မှီထိုင်နေသလို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း နောက်ကောင်လေး တယောက် ရင်ခွင်ထဲမှာ၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုတာ ဒီကောင်လေး ပဲ ဖြစ်မှာပဲ ဟု ဟော်တယ် ဧည့်စာရင်း ကြည့်ထားသော ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော်က တွက်လိုက်လေသည်။ နောက်တော့ ပွဲက ကြမ်းလာကြသည်။ အတွဲနှစ်တွဲ မှာ အချင်းချင်း ရှေ့မှာပင် မရှက်မရွံ့ နို့တွေကိုင် လီးတွေကိုင် ကစ်စ် တွေပေး နှင့် လုပ်လာကြသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ပင် ကြည့်ရင်း ကလီးတောင်လာခဲ့ရ သည်။ နောက်ပိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးတွေ ဖြစ်ပြီးတော့ တူးဘိုင်ဝမ်းတွေ ဆွင်းကင်းတွေ လုပ်လာကြတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် သူ့လီးကို သူကိုင်ကာ ထုနေမိသည် အထိ စိတ်တက်ကြွလာရလေသည်။
ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်လုံးတီး အလှကို လည်း အခုမှ မြင်ဖူးတော့ စိတ်ထဲ တွင်တော့ တေးထားသည် တခါလောက်တော့ ရအောင် ဆွဲအုန်းမည်ဟု။ ကြည့်ရင်း ထုရင်း ပင် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက် လရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီး တချီပြီးသွားသည်။ ဟိုဖက်ခန်းက ကောင်တွေက တော့ ဆွဲတုန်းပင်။ လူငယ်ခြေသွက်တွေမို့ အားကောင်းမောင်းသန် လရည်လည်း ပြန်အပြည့် မြန်သလားမသိ။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ပင် လရည်ထွက် ပြီး တချီ ပြီးသွားတော့ ဆက်မကြည့်ချင်တော့၊ သူ့ကင်မရာ များက ရီကော့လည်း လုပ်ထားသည်မို့၊ နောက်မှ အေးဆေး ပြန်ကြည့်တော့မည်ဟု တွေးရင်း အိပ်ယာပေါ် ခနလှဲလိုက်တော့ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
ဒီတခါတရေးနိုးတော့ ညရောက်နေလေပြီ။ သူ့လက်တော့စခရင်လည်း မှောင်နေတာမို့ ထိုအခန်းမှာ လူမရှိတာလား လှုပ်ရှားမှု မရှိတာလား ဟု တွေးရင်း မယ်နူရယ်ဖြင့် ကင်မရာကို လှမ်းဖွင့်လိုက်တော့ .ကုတင်ပေါ်တွင် ဖိုးတုတ် ရင်ခွင်ထဲ အိပ်ပျော်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်တတွဲကို တော့ မတွေ့ရတော့ခြေ။ တခြား အခန်းပဲ သွားနေသလားဟု ထိုအခန်းတွင် တတ်ထားသော ကင်မရာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လည်း အခန်းထဲ မှာ မည်သူမှ မရှိ။
သူ လက်ထောက်တယောက်ကို ခေါ်ပြီး သူဒီည ဆေ့ဖ်ဟောက်စ် မှာ ပြန်အိပ်မည် မဟုတ်ကြောင်း အရေးပေါ် ပါက သူ့ဖုံးကို ခေါ်ဖို့ ပြောထားလိုက်သည်။ ဗိုက် နည်းနည်းဆာသလို ရှိသည်မို့ ဟော်တယ် ကောင်တာကို ဖုံးဆက်ပြီး စားသောက်စရာ ဘာရှိလဲ ဟု မေးလိုက်ရာ၊ အောက်ထပ် ရက်စတောရင့်မှာ လိုချင်တာ မှာလို့ ရကြောင်းပြောသဖြင့် စားစရာ အနည်းအကျဉ်းမှာလိုက်သည်။ ခနနေတော့ သူ့အခန်းတံခါးလာခေါက်ကာ ပို့ပေးလာသည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် သူ့အခန်းထဲမှာပင် ရေမိုးချိုးပြီး စားသောက်ကာ တီဗီကြည့်နေစဉ်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ် တို့ နိုးလာကြပြီး တယောက် နှင့် တယောက် နမ်းနေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မိန်းမ ဘိုက်ဆာတယ်ကွာ လူလည်း နည်းနည်းညှောင်းနေပြီ ရေမိုးချိုးပြီး တခုခု စားကြရအောင်”
“အင်းလေ၊ မနက်က ဈေးတွေ ထဲ လမ်းလျှောက်၊ နေ့ခင်းလည်း တနေ့ခင်းလုံး လိုး နေပြီး အခု ညနေစောင်းအထိ အိပ်နေကြတာကိုး၊ ခစ်ခစ်။ နဲတောင်နဲသေး၊ ယောက်ျားကလည်း”
အောင်မယ် သူတို့ က တယောက်နဲ့ တယောက် မိန်းမ ယောက်ျား နဲ့ တယ်ဟုတ်နေကြပါလား၊ ဟု ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကတွေးလိုက်ရင်း ဒေါသဖြစ်ရမည့်အစား လီးတောင်လာသည်ကို သူ့ဘာသာ အံ့ဩနေမိသည်။ ဖိုးတုတ် မှာ လီးတန်းလန်းဖြင့် ထကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး ရေချိုးနေသံကြားရလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကအိပ်ယာပေါ် မှာ လူးလိမ့်ရင်း နှပ်နေတာကို တွေ့နေရသည်။ သူ့မိန်းမ ၏ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသော ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ကြည့်ရင်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက် လီးကို လက်ဖြင့် ပွတ်နေမိသည်။ ကိုယ်အနှစ်နှစ်ဆယ်ကျော် လိုးလာခဲ့ရသည့် မိန်းမ ကို အခု တော့ တစိမ်းမိန်းမ တယောက်လိုပင် ချောင်းကြည့်ရင်း ဖီးတက်နေရသည်မှာ ထူးဆန်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ခနနေတော့ ရေသံပိတ်သွားပြီး ဖိုးသက် တယောက် ကိုယ်ကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါဖြင့်သုတ်ရင်း ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာလေသည်။ လီးကတော့ တန်းလန်းပျော့ပျော့ ပင်။ ကုတင်ပေါ် မှောက်ရက် အိပ်နေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖင်ကို ဖြန်းကနဲ ရိုက်လိုက်ရင်း၊
“မိန်းမ ထတော့ သွား ရေမိုးချိုး တခုခု စားရအောင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့က ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာတဲ့လဲ”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း အိပ်ယာပေါ်မှ ထရင်း ရေချိုးခန်းဘက်လျှောက်သွားရင်းက၊
“မသေခြာဘူး၊ သူတို့ အသိတယောက်ဆီ သွားတာ ညနက်ရင် နက်မယ်တဲ့ မနက်မှ လည်း ပြန်လာဖြစ်ရင် ပြန်လာမှာတဲ့၊ ဒီမှာ နေ့ခင်းက ကျန်တဲ့ဟာ ပဲ စားမလားအပြင်ထွက်ဝင်အုံးမလား ”
“အင်း ကြည့်တာပေါ့၊ သွားသွား ရေမိုးချိုးလိုက်အုံး”
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားချိန်တွင် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ဖုံးက မြည်လာသည်။
“တပ်မှူး အရေးကြီးလို့…..”
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဖုံးထဲက ပြောနေတာကို နားထောင်ပြီး မှာစရာရှိတာကို မှာကာ၊ သူ့ဘောင်းဘီ အကျႌတို့ကို ကောက်ဝတ်နေလေသည်။
ကွန်ပြူတာစခရင်တွင် ရေချိုးခန်းက ထွက်လာသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖိုးတုတ်က ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး တယောက်နား တယောက် တိုးတိုး ကပ်ပြောရင်း ရီမောနေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ နောက်တော့ ကုတင်ဘေးမတ်တပ်ရပ်နေသော ဖိုးတုပ် ရှေ့တွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး မပျော့ မမာ လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။ ဖိုးတုပ်လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်လာပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပါးစပ် နှင့် မဆန့်မပြဲ ဖြစ်နေသည်ကို ကြိုးစားစုပ်နေတာတွေ့ရတော့ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် လီးကလည်း ဘောင်းဘီအောက်မှာ တင်းဖေါင်းလာရသည်။ ထို အချိန်မှာပင်၊
“ခွမ်း…ချလွမ်”
“ဖေါက်”
ဟူသော အသံနှင့် ဖိုးတုတ်ခေါင်းမှာ ပွင့်ထွက်ပြီး သွေးများ ဖြာကနဲ ထွက်ကျသွားကာ လဲကျသွားသလို၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်လိုက်သံက ထွက်ပေါ်လာခဲ့ရတော့သည်။
အခန်း ၁၅။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဘာဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို ချက်ခြင်း သိလိုက်သည် ။ ထို့ကြောင့် သူ့အခန်း မှလက်တော့ စသည့် ပစ္စည်းများကို အမြန်သိမ်းသေတ္တာထဲထည့်လိုက်သည်။ အခန်းတံခါးဖွင့်ထွက်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည်။ အခန်းထဲ တွင် စိတ်ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်ကာ ကြောက်လန့်တကြား အော်ဟစ်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ပါးခပ်ပြင်းပြင်းလေး ရိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ကိုင်လှုပ်ကာ၊ အနားရှိ မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ဖြင့် သူမ ကိုယ်လုံးကို ပတ်၊ အတင်းဆွဲခေါ်လာပြီး သူ့အခန်းထဲ ထည့်လိုက်သည်။ အသံမထွက်ဖို့ အခန်းထဲ မှာ နေဖို့ ခနထားခဲ့ကာ သူ့အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အခန်းရှေ့မှာ ဟော်တယ် မန်နေဂျာ နှင့် တည်းခိုသူ အချို စုရုံးနေကြသည်။ ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က မန်နေဂျာကို သူ စစ်ထောက်လှမ်းရေးမှ ဖြစ်ကြောင်း တံဆိပ်ပြကာ ပြောပြီး ခနနေလျှင် ထောက်လှမ်းရေးမှ လူများ လာမည်ဖြစ်ကြောင်း ၊ တည်းခိုသူများ ကို်ယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်သွားကြရန် ပြောလိုက်သည်။ သူ့ဖုံးဖြင့် အရေးကြီးသည့် လူများကို ခေါ်ပြီး အစီစဉ်ဆွဲလိုက်သည်။ ဟော်တယ်မန်နေဂျာ နှင့် တည်းခိုသူများလည်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ပုခုံးစလွယ်သိုင်း မှ ၉ မီလီမီတာကို တွေ့သဖြင့် အသာကုတ်ပြီး ပြန်သွားကြသည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကအခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဆိုင်သည့် ပစ္စည်းတွေ အားလုံးကို သိမ်းဆည်းကာ သူမ ခရီးဆောင်သေတ္တာထဲ ထည့်လိုက်သည်။ နောက် သဘက်တထည်ကို ရေစွတ်ကာ မာတောင်နေသော ဖိုးတုတ်လီးကြီးကို ရေစို သဘက်ဖြင့် သုတ်ပြီး သဘက်ကို ပလတ်စတိတ်အိပ်ထဲ ထည့်ကာ အကုန် သူ့အခန်းပြန်ယူလာခဲ့သည်။ ဖိုးတုတ်လီးပေါ်မှ သူ့မိန်းမ ဒီအန်အေ ကို သူများ တွေ့မသွားစေလိုပေ။ နောက်ဆယ်မိနစ်လောက်အကြာတွင် ထောက်လှမ်းရေးမှာ လူများ ရောက်လာကြပြီး ဖိုးတုတ်အလောင်းကို သယ်ကာ အခန်းကို ခေတ္တချိတ်ပိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ ထို အတောအတွင်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တို့ ဘယ်သွားလဲမေးပြီး ဟော်တယ်ကို ပြန်မလာကြဖို့ ဖုံးဆက်ခိုင်းလိုက်သည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က သူ့လက်ထောက်ဗိုလ်ကြီး တယောက်ကို သူတို့ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဟော်တယ်မှာ ယခုည တည်းသည့် နိုင်ငံခြားသား ပတ်စပို့ နှင့် လူမှန်သမျှ အကုန် စစ်ခိုင်းပြီး မရှိသော လူဆိုလျှင် ပတ်စ်စပို့ကော်ပီ များကို ကားဆိပ်ရထားဆိပ် လေယာဉ်ဆိပ်တို့မှာ ဆွဲထားဖို့ ဖြန့်ထားခိုင်းလိုက်သည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် တယောက် သူမိန်းမ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒီဟော်တယ် ခန်းတည်း အတူတူ အိပ်သည်ဆိုသည့် အထောက်အထားများကို အတော်ဖျောက်ဖျက်ပြစ်လို်က်ရသည်။ ကံကောင်းချင်တော့ သူလည်း အဲဒီ ညမှာ ထိုဟော်တယ်မှာ ရှိနေသည့်အတွက် ဖြစ်လေသည်။ ညတွင်းချင်းပင် ကျိုင်းတုံ ဘက်သွားသည့် ကားတစီး ဖြင့် နိုင်ငံခြားသား တယောက် ထွက်သွားသည်ဆိုတာပဲ သတင်းရလိုက်သည်။ သူတည်းသွားသည့် ဟော်တယ် မှ ရသည့် လုံခြုံရေးကင်မရာများမှ တွေ့ရသည့် ပုံကို သူတို နက်ဝက် ဒေတာဘေ့စ်များ မှ လိုက်ရှာလိုက်တော့၊ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အဆက်ရှင်း သို့မဟုတ် ငွေကြေးဖြင့် လူသတ်ပေးသူ ရုရှား လူမျိုး ဗလာဒီမာဂရက်ကော့ဗ် ဆိုသူ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရသည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ လုံခြုံရေးအတွက် သူတို့ သား တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသည့် မြို့ သို့ လစာမဲ့ ခွင့်ဖြင့် ခေတ္တ သွားနေစေပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း သူတို့ အဖွဲ့ လှုပ်ရှား နေသည့် ကျိုင်းတုံ ဖက်သို့ ယာယီစခန်းရွှေ့ကာ စစ်ဆင်ရေး ကို ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် ဦးစီးတော့သည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကို လုပ်ကြံမှူ တွင် ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အစား ကားဒရိုက်ဗာ ဖိုးတုတ် သေသွားသည်ကို သူတို့ စစ်ဆင်ရေးအဖွဲ့မှ အရာရှိတချို့သာ သိရှိကြပြီး မည်သူ့ကို မှ အသိမပေးကြခြေ။ ဗလာဒီမာ ဆိုသည့် ရုရှားကြေးစား တယောက် မြန်မာပြည်ထဲ ဝင်လာပြီး ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် ကို လုပ်ကြံဖို့ ကြိုးစား ကာ မအောင်မြင်ပဲ ပြန်ထွက်သွားသည်ဆိုတာကို သာ သူတို့ အော်ပရေးရှင်း အေးဂျင့်များကို အသိပေးထား ကြသည်။
ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် က လည်း လူမမြင်အောင် ပုန်းကွယ်ရုပ်ဖျက်ကာ နေလိုက်သဖြင့် မူးယစ်ဆေး ဂိုဏ်းမှ လူများလည်း သေခြာ မသိကြခြေ။ သူတို့ ကလည်း ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အသတ်ခံရသည်ကို မြန်မာထောက်လှမ်းရေး တို့က ဖုံးဖိထားသည်ဟု သာ ထင်ကြသည်။
…………..
မာလာရဲကျော် လက်ထဲက ဘီယာခွက် နှင့် မယ်လနီ့ ဘီယာခွက် ကို ခွပ်ကနဲ မြည်အောင် တိုက်လိုက်ပြီး ချီးယားစ် လုပ်ကာ သောက်လိုက်သည်။ မယ်လနီ ဆိုတာက ဘန်ကောက်က ဂျင်းတမန်းကလပ်မှာ တိုင်ပတ်အက လုပ်နေသူ နိုက်ဂျီးရီးယားသူလေး၊ အမဲမ ပေမဲ့ အမေရိကန်က အမဲမ တွေလို အရပ်အမြင့်ကြီးမဟုတ် မာလာရဲကျော် နှင့် အရပ်တူတူလောက်ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း အမဲမ တို့ ထုံးစံ တုတ်တုတ်တောင့်တောင့်တင်းတင်း ကြီး ဖြစ်လေသည်။ မယ်လနီမှာ တကယ်တော့ အင်တာပို ခေါ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ပုလိပ်အဖွဲ့ ၏ အင်ဖေါ်မာ ဖြစ်လေသည်။ မယ်လနီက သော ကလပ်မှာ လူစုံ လာသလို သူမ ကိုလည်း စားပွဲတွင် အတူတွဲထိုင်ဖို့ကပ်စတန်မာ များက ခေါ်လေ့ ရှိသဖြင့် မယ်လနီ မှာ သတင်းစုံ ရလေသည်။ ယခုလည်း သူမ ဆီသို့ လွန်ခဲ့သည့် တပတ်လောက်က ပုံမှန်လာပြီး ရစ် နေသူ တယောက်မှာ ရုရှားမှ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အဆက်ဆင် တယောက် ဖြစ်သည်ဆိုသည်ကို မာလာရဲကျော်တို့ သိထားပြီးဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း မြန်မာပြည်ထဲ သို့ ဝင်ပြီး သူမ အဖေကို လုပ်ကြံခဲ့သည် ဆိုတော့ မာလာရဲကျော် အတွက် ပါစင်နယ် ဖြစ်လာလေပြီ။ သူမ က ဗိုလ်မှူးသီဟရဲကျော် အလုပ်ကြံခံရကြောင်း သတင်းကြားကြားခြင်း သူမ အဖေကို ဖုံးလှမ်းဆက်သော်လည်း မရ သူမ တပ်မှူးကို မေးသော်လည်း တော့စီးခရက် ဆိုပြီး မပြော၊ တခြား ဘာသတင်းမှ မကြားသဖြင့် စိတ်တော့ ပူလာသည်။ သူမ နှင့် သားအဖ ဆိုတော့ စစ်ဆင်ရေးကာလ အတွင်း တခုခု ဖြစ်လည်း သူမကို ဖွင့်ပြောမည်မဟုတ်ကြောင်း၊ တကယ်ဖြစ်ခဲ့ရင် သေခဲ့လျှင် သူမ ကို မြန်မာပြည်သို့ ပြန်ခေါ်မည် ဆိုတာကို သူမ တွက်ထားသဖြင့်၊ သိပ်တော့လည်း အစိုးရိမ်ကြီးမဖြစ်ပါ။ တခုခု ဖြစ်သွားသည် ဆိုတာကိုတော့ သူမ သိနေသည်။
ထို့ကြောင့်လည်း သတင်းစုံသော အင်ဖေါ်မာလေး မယ်လနီ နှင့်သွားတွဲကာ နိုင်ငံခြားသား များကို ခြူစားသည့် အာရှသူ ကက လေး တယောက်ပမာ ဟန်ဆောင်နေခဲ့လေသည်။
ဗလာဒီမာ မှာ သူ့ကန်ထရိုက်ပြီးသွားပြီဟု ဆိုကာဘန်ကောက်သို့ ပြန်ဝင်လာပြီးဆုငွေလာထုပ်လေသည်။ ရုရှားသို့ မပြန်ခင် မယ်လာနီ့ကို လာပြီး ရင်းလေသည်။ မယ်လနီ ကို ဒီနေ့ ဂျူတီပြီးပါက သူ့အိပ်ခန်း လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်သည်။ မယ်လာနီ့ကို လည်း မာလာရဲကျော် က ဗလာဒီမာ သူမကို ကွန်တက်လုပ်ပါက ပြောရန် ပြောထားရာ၊ မယ်လာနီက မာလာရဲကျော်ကို ဖုံးဆက်သည်။ မယ်လာနီ က မာလာရဲကျော်ကို ဖရန်စစ် ဟု သောအမည်ဖြင့် ယိုးဒယား ထောက်လှမ်းရေးမလေး တဦးအဖြစ်သာ သိထားသည်။
“ဟေ့ ဖရန်စစ် ရေ ငါ့ကို ဗလာဒီမာ က ဒီည သူ့အခန်းလိုက်အိပ်ဖို့ ခေါ်နေတယ်၊ အောင်ပွဲခံမလို့ လို့ပြောတယ်၊ ငါက အခြေအနေကြည့်အုံးမယ်လို့ ပြောထားတယ်။ ငါ့ ဘဲ လာခေါ်ရင်တော့ မရဘူးလို့၊ မင်း အောင်ပွဲခံဖို့ စော်ချောချော လေး လိုချင်ရင် တော့ ငါ့သူငယ်ချင်းလာရင် မိတ်ဆက်ပေးမယ်ပြောထားတယ်။ ဒီကောင့်ကြည့်ရတာ ရက်စက်မဲ့ ရုပ်နော် သူငယ်ချင်း မင်း ဖြစ်ပါ့မလား”
“ရတယ် မယ်လနီ ငါ့အတွက် စိတ်မပူနဲ့ ငါညဘက်လာခဲ့မယ်”
ညဘက် မာလာရဲကျော် မယ်လနီ ကသည့် ကလပ်ကို ရောက်သွားတော့ လူအတော်စည်နေလေပြီ၊ မယ်လနီ တပွဲကပြီး အောက်ဆင်းလာတော့ ဘားမှာ ကော့တေးတခွက်သောက်နေသည့် မာလာရဲကျော်အနားရောက် လာသည်။ မာလာရဲကျော်က ကြိုးတချောင်းသေးသေးလေး ပုခုံးပေါ်ချိတ်ထားပြီး ရင်ညွှန့်မှ ပေါင်ရင်း နားအထိလောက်သာ ရှည်သော အလတ်စတစ်ကိုယ်ကျပ် ဒရက်စ် အမဲကို ဝတ်ထားကာ လေးလက်မခွဲလောက် မြင့်သည့် ဒေါက်ဖိနပ် ကိုလည်း ဝတ်ထားသဖြင့် အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်နေလေသည်။ မာလာရဲကျော့် ပေါင်တန်တွေက အားကစားလုပ်ထားသူမို့ ကြွက်သား များဖြင့် သန်မာသော်လည်း ဖြောင့်စင်းနေကာ၊ အသားမှာ လည်း ဖြူဝင်းနေသဖြင့် အနက်ရောင် ဒရက်စ်အောက်မှာ ထင်းလွန်းနေသည်။
“အား ဖရန့်စစ် ငါ့သူငယ်ချင်းက ဆက်ဆီ ဖြစ်လိုက်တာ ဝူးးး ငါ့စိတ်တွေတောင် ထလာပြီ၊ လှလိုက်တဲ့ ပေါင်တန်လေးတွေ ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်”
“နောက်မနေ စမ်းပါနဲ့ကွာ နင့်လို မျိုး ဆက်ဆီ ပေါင်တန်တွေမှ ယောက်ျားတွေက ပိုက်ဆံပေးပြီး ကြည့်ချင်ကြတာပါကွ ခစ်ခစ်”
“တကယ်ပြောတာပါဟ နင်သာ စင်ပေါ်တက်ကြည့်လိုက်ပါလား ငါတို့ တွေ အကုန်ထမင်းငတ်ကုန်မှာ ခစ်ခစ်”
“အေးပါကွာ နင်အဲလိုမြှောက်ပြောပေးတာကိုလည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
“ဒီမှာ နင်စင်ရှေ့ ဘယ်ဘက်အစွန်က စားပွဲမှာ တယောက်ထဲ ထိုင်နေတဲ့ ငတတွေ့လား အဲဒါ ဗလာဒီမာပဲ”
မာလာရဲကျော် က မယ်လနီ့ ပုခုံးပေါ်မှ အသာလေး မသိမသာ မျက်လုံးစွေကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ဆံပင်တိုတို နှင့် လူထွားကြီးတယောက် သူမ တို့ နှစ်ယောက်ဆီ လှမ်းကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မာလာရဲကျော် ကြည့်နေတုန်းပဲထိုလူထွားကြီးက သူ့နေရာမှ ထကာ သူမတို့ နှစ်ယောက်ရှိရာသို့ လျှောက်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟေး နဲ့ ဘဲကြီး ငါတို့ ဆီ လျှောက်လာနေပြီ”
မယ်လနီ က ခေါင်း နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့ ဆီ လမ်းလျှောက်လနေသော ဗမာဒီမာ ကို လက်လှမ်းပြလိုက်သည်။ ဗလာဒီမာ က သူမ တို့ ရပ်နေသည့်နားသို့ လျှောက်လာပြီး မယ်လနီကို လှမ်းဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“ဟာနီ ကိုယ်မင်းကို လွမ်းနေတာ၊ ဘယ်လိုလဲ ဒီည အဆင်ပြေမလား”
“ဗလာဒီမာ ငါ့ဘဲ ဒီည လာခေါ်လိမ့်မယ်၊ ငါတို့ သမီးရီးစား အန်နီဗာဇရီ ဆိုတော့ ငါဖျက်လို့ မကောင်းဘူး၊ ဒီမှာ ငါပြောပြောနေတဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်း ဖရန့်စစ် တဲ့၊ ဖရန်စစ်၊ ဒါက ဗလာဒီမာလေ လူချောလူကြမ်းကြီးပေါ့ ခစ်ခစ်”
“ဟဲလို ဖရန်စစ်”
“ဟိုင်းဗလာဒီမာ”
ဗလာဒီမာ မာလာ့ ကို ကြည့်လိုက်ရင်းက ချက်ချင်း လီးတောင်သွားသည်။ လှလိုက်တဲ့ အေးရှားမလေး၊ အသားလေးက ဝါဝင်းနေတာပဲ၊ ဝါး၊ ယိုးဒယားမ နဲ့တူပေမဲ့ ယိုးဒယားမမဟုတ်နိုင်ဘူး ဟု စိတ်ထဲ တွေးလျှက်၊
“ဟေး နင် အရမ်းချောတာပဲ ဘာလူမျိုးလဲ နင့်အင်္ဂလိပ် ကလည်း တော်တော်ကောင်းတာပဲ”
မာလာ က ဒီကောင့်ကို လိမ်လို့ မလွယ်ကြောင်းသိသည်။ အမှန်တဝက်မုသားတဝက်လောက် ရောမှ ရပေမည်။
“ငါက မြန်မာနဲ့ ထိုင်း စပ်ထားတာ၊ ငါ့အမေက ထိုင်း အဖေ က မြန်မာလေ”
“အော် ထင်သားပဲ အာ့ကြောင့် နင်က တော်တော်လှနေတာ”
နောက်တော့ မယ်လနီက မာလာ့ ကို စိတ်မချတချ ဖြင့် ထားခဲ့ပြီး သူမ ကဖို့ အလှည့်ရောက်လာတော့ စင်ဘက် ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဗလာဒီမာ နှင့် မာလာ တို့ စကားလက်ဆုံ ကျပြီး မကြာခင်မှာပင် ဗလာဒီမာ လက်တွေက မာလာ့ ပေါင်ပေါ် ရောက်လာခဲ့သည်။ မာလာ ကဗလာဒီမာ့ လက်များကို ပြန်ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။
“ဖရန်စစ် ရေ ဒီမှာ နားငြီးတယ်ကွာ ကိုယ်တို့ အေးအေးဆေးဆေး တနေရာ သွားရအောင်”
ဟု ဆိုလိုက်သည်။ မာလာရဲကျော်က လည်း ၊
“အင်း သွားလေ”
သူတို့ နှစ်ယောက် ကလပ်ထဲ မှ ထထွက်လာကြသည်။
…………………
