ညပ်ပိသွား​သော ​ကျောရိုးဆစ်​လေးများ (အပိုင်း ၂)

(အပိုင်း ၁၀)

ဦးထူးအောင်ကပက်လက်လှဲနေတဲ့သင်းသင်းရဲ့ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကိုဆီလောင်းပြီးနှံ့အောင်လူးဖို့ နဲ့အသားထဲစိမ့်အောင်ပွတ်မယ်လုပ်တော့ သင်းသင်းကနို့တွေကိုလက်တစ်ဘက်ကအုပ်၊ နောက်တစ်ဘက်က အဖုတ်ကိုလက်ဝါးနဲ့ဖုံးထားတယ်ဆိုတာ မှောင်ထဲမှာစမ်းမိလို့သိလိုက်တယ်ပေါ့။ ဦးထူးအောင်ကလည်း သူ့လူနာ သင်းသင်းစိတ်လက်ပေါ့ပါးအောင် သူမ မထိစေချင်တဲ့ အရေးကြီးတဲ့နေရာတွေကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မသွားဖို့နဲ့ မထိမတိုက်မိအောင်သတိထားပြီးရှောင်နှိပ်နေရတယ်လို့ပြောပါတယ်။

သူလည်း နှိပ်ရမယ့်နည်းအဆင့်ဆင့်အတိုင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းနှိပ်သွားတယ်။ နှိပ်နေရတဲ့ကာလအတွင်းမှာ အချိန်အများစုမှာနှစ်ဘက်စလုံး စကားမပြောဖြစ်ကြပဲ ခပ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ ငြိမ်ပြီးမြုံနေကြတယ်တဲ့။

အနှိပ်သမားတို့ထုံးစံအတိုင်းဆိုရင် နှိပ်နေရင်းနဲ့ရောက်တတ်ရာရာလေးတွေ ပြောတတ်ကြတော့မပျင်းရဘူးပေါ့။ အခုတော့ငြိမ်လွန်းနေလို့ ဦးထူးအောင်ကသင်းသင်းကို အလာပ္ပ သလာပ္ပ စကားစကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် သင်းသင်းက စကားသိပ်မပြောရဲဘူးဖြစ်နေတယ်တဲ့။ မေးတစ်ခွန်းဖြေတစ်ခွန်းပဲတဲ့။

ဒါကလည်းမိန်းခလေးဘက်ကကြည့်ရင် ကိုယ်တုံးလုံးကြီးချွတ်ပြီးအနှိပ်ခံနေရတော့ မှောင်ထဲမှာဆိုပေမယ့် စိတ်ကျဥ်းကြပ်နေမှာပေါ့တဲ့ သူကနားလည်စွာနဲ့ကျနော့်ကိုပြောပါတယ်။

ဒါပေမယ့်အဲ့ဒီကျဥ်းကြပ်မှုက နှိပ်ပေးနေတဲ့ ဦးထူးအောင်ဆီကိုလည်းကူးစက်လာပြီး၊ လုပ်နေကိုင်နေရတာတွေလည်းစိတ်မဖြောင့်တော့ဘူး။ ပုံမှန်အတိုင်းထက်လက်တွန့်နေတယ်ဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ့သူလည်း စိတ်အာရုံတွေကိုပြန်စုစည်းပြီးနှိပ်ပေးနေရင်းနဲ့ လူနာသင်းသင်းရဲ့ရောဂါအခြေအနေအရ အဓိကနာကျင်တဲ့နေရာတွေဖြစ်တဲ့ ခါးနဲ့တင်ပါးဆုံနေရာတွေကို နှိပ်မိတော့ သူ့စိတ်တွေကစပြီးမငြိမ်တော့ဘူးလို့ဦးထူးအောင်ကဝန်ခံလာပါတယ်။

အမှောင်အားကြီးစိုးပြီး ဘာမှသဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေမယ့်၊ ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းဟာ အဝတ်အစားလုံးဝမရှိ၊ အတွင်းခံတောင်ဝတ်မထားပဲ သူနဲ့လက်တကမ်းမှာရှိနေတာသိရတော့ သူ့အတွေးတွေထဲမှာခိုးပြီးစိတ်ကူးစယဥ်နေပြီတဲ့။ အခုရှိနေတဲ့သင်းသင်းရဲ့ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်ခန္ဓာကို လင်းလင်းချင်းချင်းအလင်းရောင်အောက်မှာသာရှိနေရင်ဘယ်လိုနေမလဲလို့ပေါ့။ သူမြင်ဖူးနေတဲ့ သင်းသင်းရဲ့အဝတ်အစားအပြည့်နဲ့ကိုယ်ကို စိတ်ကူးနဲ့ချွတ်ကြည့်နေတာပေါ့လေ။

ကျနော်လည်း ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်ကို ခင်ဗျားတို့ကိုသေချာပြောမပြခဲ့ရသေးဘူးထင်တယ်။ သင်းသင်းကခပ်ညှက်ညှက်အမျိုးသမီးဆိုပေမယ့် အရပ်၅ပေတော့ကျော်ပါတယ်။  ၅ပေနှစ်လက်မလောက်တော့ရှိမှာပေါ့၊ ကိုယ်အလေးချိိန်ကလည်း ပေါင်၁၀၀ မပြည့်တပြည့်လေးတင်ပါ။ အသားကတော့ခပ်ဖြူဖြူပဲ။ ဖြူဖြူထွေးလောက်ရှိမယ်။ ရုပ်လေးကနှာတံပေါ်ပေါ်မျက်ခုံးထူထူလေးနဲ့ဗျ။

လူကသာသေးသလိုနဲ့ဖင်ကတော့ကြီးတယ်။ အသားများပြီးစွင့်နေတာပဲ။ ဖင်တစ်ခုထဲကြည့်ရင်တော့ယောက်ျားတွေမျက်စိမှာ တွယ်ချင်စရာကြီးပေါ့။ နို့ကျတော့သိပ်မကြီးပါဘူး။ ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့လက်တစ်အုပ်စာလောက်ပဲရှိတာပါ။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်၊ သူ့ရုပ်နဲ့ သူ့ဆိုဒ်ကတော့လိုက်ဖက်ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေတာပါပဲ။

ကဲ..ဦးထူးအောင်ပြောတာကိုဆက်ပြောရကြအောင်ပါ။ သူလည်းစိတ်ကူးလေးနဲ့ပဲ သင်းသင်း ကိုမြင်အောင်ချွတ်ကြည့်ပြီး စိတ်တွေထ လီးကတောင်လာတယ်။ နှိပ်နေရင်းကနေ သူ့အတွေးထဲမှာ အခုဒီအခြေအနေမှာပြောင်းလဲဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ သင်းသင်းရဲ့စိတ်ကိုစမ်းကြည့်ချင်လာတယ်တဲ့။

ဦးထူးအောင်လည်း သူမဘေးကိုပိုနီးနီးတိုးထိုင်လိုက်ပြီး နှိပ်ရင်းနဲ့ သင်းသင်းလက်ကိုဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး တမင်ကို သူ့ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးနဲ့တိုက်မိအောင်မသိမသာဆွဲလိုက်တော့  လက်ကလည်းသူ့ရဲ့ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့်တောင်မတ်နေတဲ့လီးကြီးကိုမိမိရရကြီးနင့်ကနဲရိုက်မိလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သင်းသင်းဆီက “အို” ဆိုတဲ့ အာမေဋီတ်သံလေးထွက်လာတယ်တဲ့။

ဦးထူးအောင်ကလည်း သူကစားလိုက်တာများလွန်သွားသလားဆိုပြီး နည်းနည်းလန့်သွားတယ်။ ချက်ချင်းအခြေအနေကိုပြန်ထိမ်းလိုက်ပြီးတောင်းပန်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်တဲ့။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အရင်တစ်ခေါက်ကအတွေ့အကြုံကရှိထားပြီးသားလေ။ အဲ့ဒီတုန်းကလိုထပြီးပြူးတူးပြဲတဲတွေလုပ်မှာစိုးလို့ပေါ့။  ဒါပေမယ့်ထင်သလိုမဟုတ်ဘူးတဲ့ဗျ၊ သူကသင်းသင်းကို မှောင်ထဲမှာမမြင်မကန်းနဲ့မို့လို့ပါလို့အမြန်တောင်းပန်လိုက်တော့ သင်းသင်းဆီကအသံက “ကိစ္စမရှိပါဘူးလေးလေး” လို့အေးအေးလေးပဲတုန့်ပြန်လာတယ်။

သင်းသင်းရဲ့သူ့အပေါ် အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းသွားမှုကို ဦးထူးအောင်ချက်ချင်းသတိထားလိုက်မိသလို၊ မြေအောက်လှိုဏ်ဂူကြီးတစ်ခုလိုမဲမှောင်နေတဲ့အခန်းအလယ်မှာ ဖြစ်သွားတဲ့အခြေအနေအပါ်ကို သင်းသင်းကဘာမှအပြစ်မတင်တဲ့အပြင် “ကိစ္စမရှိပါဘူးလေးလေး” ဆိုတဲ့ထူးခြားတဲ့ စကားအသုံးအနှုန်း ကြောင့် ဦးထူးအောင်မှာရာဂစိတ်သွေးတွေထောင်းကနဲကြွလာတော့တဲ့အပြင် လီးကလည်းနဂိုထာင်မေတာထက်ကိုပိုပြီးတောင်ထလာတယ်လို့ သူကပြောပါတယ်။

သင်းသင်းရဲ့စကားအခြေအနေအရ သူမရဲ့တင်းကြပ်ရှက်ရွံ့နေတဲ့စိတ်တွေက ပြေလျော့စပြုလာပြီး အလိုက်သင့်ပါလာပြီဆိုတာ  သူဖမ်းမိလိုက်ပါပြီ။ ဒီအခြေအနေကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီး ဒင်းလေးကိုနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်စမ်းကြည့်ဖို့ ဦးထူးအောင်ကကြိုးစားပါတော့တယ်။

နည်းနည်းလေးထပ်နှိပ်အပြီးမှာ သူကထပြီး သင်းသင်းရဲ့ညာဘေးဘက်ခြမ်းကိုရွှေ့ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ ဥိးထူးအောင်တွေးရသလောက် သင်းသ်းကညာသန်လို့သူဆခဲ့ပြီး အဲဒီဘက်ရွှေ့ထိုင်တာပါ။ ဒီတစ်ခါလည်းသင်းသင်းရဲ့ညာဘက်လက်ကိုဆွဲပြီးသူ့ပေါင်ပေါ်ဘတ်ခနဲတင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သင်းသင်းရဲ့လက်ကသူ့လီးကြီးနဲ့ကျကျနနကြီးထိတွေ့သွားတယ်။ သူမရဲ့လက်ဖဝါးစောင်းလေးတွေနဲ့သူ့ရဲ့လီးမာမာကြီးထိမိ၊ ဖိမိနေတာကို အသာလေးငြိမ်နေတယ်တဲ့ဗျာ။ လက်ဖဝါးလေးကမသိမသာနဲ့ လှန်လာတော့လီးကလက်ဖဝါးပေါ်တင်နေပြီပေါ့။

ဒီအထိနားထောင်ခါပြီးတဲ့အခါမှာကျနော့်ရင်တွေကုလားဘုရားဆိုင်းတီးသလို တဗြုန်းဗြုန်းခုန်နေပြီပေါ့ဗျာ။ ကားကိုလည်းလုံးဝဆက်မမောင်းနိုင်တော့လို့  လမ်းဘေးကဆီဆိုင်တစ်ခုထဲခဏဝင်ရပ်လိုက်ရတယ်။ အကိုကြီးဦးထူးအောင်ပြောပြတာကို သေချာစူးစိုက်ပြီးနားထောင်ရအောင်လို့ပါ။

ဦးထူးအောင်ကလည်းဆက်ပြောပြနေပါတယ်။ သင်းသင်းရဲ့လက်တွေကသူ့လိီးကိုဆုပ်ကိုင်မိမတတ်ကျကျနနကြီးထိတွေ့လာမိတဲ့အခါ ဒီတစ်ခါတော့ သူက ဘာတောင်းပန်စကားတစ်ခွန်းမှမဟတော့ပဲငြိမ်နေလိုက်တယ်တဲ့။ သင်းသင်းကလည်း လီးနဲ့ထိနေမှန်းသိရဲ့နဲ့ လက်ကိုရုပ်မသွားပဲဒီအတိုင်းပဲငြိမ်နေတယ်။

ဦးထူးအောင်ပြောပြပုံအရဆိုရင် သူကတော့ အဝတ်အစားတွေပုံမှန်အတိုင်းအပြည့်အစုံဝတ်ထားတယ်ဆိုပဲ။ ဒါပေမယ့်သင်းသင်းရဲ့ဘေးကကြမ်းပေါ်မှာခင်းထားတဲ့ဖျာပေါ်တက်ထိုင်တော့ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းတုပ်မနေရအောင် ပုဆိုးကိုခပ်ချောင်ချောင် ခပ်လျော့လျော့ဝတ်ထားတော့၊ လီးတောင်တာနဲ့ပေါင်ကြားမှာ ဖရီးကြီးရမ်းနေတယ်လို့ဆိုပါတယ်။

သင်းသင်းကတော့လီးကြီးနဲ့သူ့လက်ထိမိတာနဲ့ ရှော့ပဲဖြစ်သွားသလား၊ ဒါမှမဟုတ်တမင်မှိန်းနေတာပဲလားမသိလောက်အောင် ဒီတိုင်းပဲ ငြိမ်နေတာပဲတဲ့။ ဒါပေမယ့်သူ့လီးကငြိမ်နေတာမဟုတ်ဘူး။ သွေးတွေမတရားတိုးလို့ပေါင်ကြားမှာငေါက်ဆတ်ငေါက်ဆတ်နဲ့ခုန်နေတာတဲ့။ သင်းသင်းရဲ့လက်ဖဝါးနုနုလေးကိုအလိုလိုနေရင်းတဇတ်ဇတ်နဲ့ခုန်တိုးနေတာပေါ့။

အဲဒါကိုသင်းသင်းရဲ့လက်ဆီက တုန့်ပြန်မှုပေးလာတော့တယ်။ သူမရဲ့လက်တွေကဖြည်းဖြည်းချင်းလက်ဆုပ်လေးဖြစ်လာပြီး လီးကိုဖွဖွလေးညှစ်ပေးလာတယ်တဲ့၊ ဦးထူးအောင်ပြောပြလာတာက ဒီအခြေအနေ၊ ဒီအဆင့်အထိရောက်လာတော့ ကျနော့်အတွေးထဲမှာတွေးရင်းနဲ့ ပုံရိပ်ကိုပုံဖော်လို့ရလာတယ်။ ဒါကကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းလုပ်နေကျ အသားကျပြီးဖြစ်နေတဲ့အကျင့်ပါပဲ။

ဒီဆိုက်ထဲကမန်ဘာသူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေတွေရဲ့မိန်းမတွေကတော့ ကျနော့်မိန်းမ သင်းသင်းနဲ့အကျင့်ချင်းတူကြသလားတော့မပြောတတ်ဘူး။ သင်းသင်းအကျင့်ကတော့ဒီလိုဗျ..။

ညတိုင်းကျနော်တို့လင်မယားအိပ်ရာဝင်တဲ့အခါကျရင် မအိပ်ခင်မှာကျနော့်မိန်းမက ကျနော့်လီးကို
အမြဲကိုင်ဆော့တတ်တယ်ဗျ။ သူအိပ်ပျော်သွားတဲ့အထိပေါ့။ ကိုင်ပြီးဂွင်းထုတာကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်။ လိုးချင်စိတ်တွေထလာလို့ဂွင်းထုပေးတာက တကဏ္ဍ၊ မလိုးဖြစ်ကြတဲ့ညတွေမှာလည်း ဂွင်းထုတာမဟုတ်ပဲနဲ့ လက်အားလို့ဆော့တဲ့အနေနဲ့ကိုင်ပြီးဖျစ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက်၊ ပွတ်လိုက်နဲ့လုပ်နေတာကိုပြောတာ။

မိသင်းပြောတာက မကိုင်ရ၊ မဆော့ရတဲ့နေ့ဆိုရင် အဲဒီနေ့အိပ်လို့မပျော်တော့ဘူးဆိုပဲ။ ဦးထူးအောင်ပြောပြတော့မှ ကျနော့်လီးကိုသင်းသင်း ညတိုင်းကိုင်ဆော့ရင်းညှစ်ပေးနေတာကိုမျက်စိထဲမှာပြန်ပြီးမြင်ယောင်လာတာဗျ။ အခုမိသင်းအမြင်မှာ သူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားမိတဲ့ လီးနွေးနွေးကြီးဟာ ကျနော့်လီးလို့ပဲထင်နေတာလား။ ဒါမှမဟုတ်တခြားတစိမ်ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့လီးမှန်းသိသိကြီးနဲ့ဖီးတက်ပြီးကိုင်နေတာလား ကျနော်လည်းမမှန်းတတ်တော့ပါဘူး။

ကဲ..ကဲ..ဦးထူးအောင်ပြောပြတာကိုပြန်ဆက်လိုက်ကြရအောင်။

မသိမသာဖွဖွလေးပြန်ညှစ်ပေးလာတဲ့ လက်ကလေးရဲ့တုန့်ပြန်မှုက သင်းသင်းသူ့လီးကိုစကစားနေပြီဆိုတာဦးထူးအောင်သိလိုက်တယ်။ ဒီတော့ဦးထူးအောင်လည်းသူ့ရံ့အတွေ့အကြုံ၊ သဘာအရ တစ်ဆင့်ထပ်တိုးကြည့်ဖို့လုပ်တော့တာပဲ။ သူ့ရဲ့လက်တွေကသင်းသင်းရဲ့ဒူးခေါင်းလေးးတွေတဝိုက်မှာနှိပ်နေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပေါင်လုံးကြီးတွေပေါ်ရောက်အောင်ရွှေ့လာခဲ့တယ်။

ပေါင်သားတွေပေါ်စနှိပ်မိတာနဲ့ သင်းသင်းလည်းပေါင်တွေကိုဇတ်ခနဲဆွဲစိလိုက်တယ်တဲ့။ စိသမှပေါင်လုံးချင်းအကြားအစပ်မရှိကပ်နေအောင်ကိုစိထားတာတဲ့။ ဒါပေမယ့်ဦးထူးအောင်လက်တွေက ပေါင်ခြံကြားအတိတရွေ့ရွေ့တက်လာလို့ ပေါင်ကြားကသုံးမြှောင့်ပုံတြိဂံနယ်မြေ အစပ်ကိုရောက်လာပြီး လက်တွေကစောက်ဖုတ်နားကပ်သထက်ကပ်အောင်ကြိုးစားတိုးဝင်လာတယ်။

သင်းသင်းရဲ့လက်တွေကလည်းမိန်းမိန်းမောမောနဲ့ ဦးထူးအောင်ရဲ့လီးကြီးကိုအုပ်ကိုင်ထားတုန်းပဲ။ သူကလည်းလီးကို တဇတ်ဇတ်တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ငါးရံ့ခေါင်းတိုတစ်ကောင်လိုခုန်တိုးပေးနေတယ်။ သင်းသင်းရဲ့လက်က သိသိသာသာကြီးသူ့လီးကိုခပ်တင်းတင်း ညှစ်ပေးလာနေပြီ။ အမှောင်ထုရဲ့အလည် ငြိမ်သက်နေတဲ့အခန်းထဲမှာ သင်းသင်းရဲ့အသက်ရှူသံတွေဟာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပြင်းသထက်ပြင်း၊ ကျယ်သထက်ကျယ်လာတယ်လို့ ဦးထူးအောင်ကပြောလာပါတယ်။

သူခန့်မှန်လိုက်တာကတော့ သင်းသင်းတစ်ယောက်လိင်စိတ်တွေအတော်ထကြွလာပြီဆိုတာသေချာလာခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့်သူကသင်းသင်းပြောလိုက်ပါတယ်။

“လေးလေးပေါင်ခြံအတွင်းပိုင်းအကြောတွေဆွဲပေးမလို့သမီးမလန့်နဲ့နော်”

လို့ခပ်ချိုချိုလေးပြောပြီး တာနဲ့သူ့လက်တွေကစောက်ဖုတ်ဆီတည့်တည့်ရောက်သွားတော့တယ်။  သင်းသင်းကဘာမှပြန်မပြောဘူး။ ဒါပေမယ့်ပေါင်ချင်းတင်းနေအောင်စိထားတဲ့သူ့ခြေထောက်တွေကိုနည်းနည်းလေးဟပေးလာတယ်။ ဦးထူးအောင်ရဲ့လက်တွေလွယ်လွယ်ချဥ်းကပ်ရလွယ်သွားအောင်လမ်းကြောင်းပေးတာကတော့အသေအချာပဲ။

ဒီအခြေအနေအထိရောက်လာတော့မှဦးထူးအောင်လည်း ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ခလယ်အဖျားလေးနဲ့ သင်းသင်းရဲ့စောက်စိကိုထိုးပွတ်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ သူမရဲ့စောက်ပတ်လေးကစိုစိစိဖြစ်နေတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကဘာလဲဆိုကာကို ဦးထူးအောင်အတွက်ဘာမှရှင်းချက်ထုတ်ပြစရာမလိုတော့အောင်နားလည်လိုက်တယ်။

ဒါပေမယ့်ပေါ့ သူ့လက်ခလယ်ထိပ်ကစောက်စိကိုထိထိမိမိလေးပွတ်မိတဲ့အခါမှာတော့ သင်းသင်းတစ်ယောက် ဓါတ်လိုက်ခံရပြီးရှော့ရိုက်သလိုဖြစ်သွားသလားတော့မပြောတတ်ဘူး ဆတ်ခနဲအကြီးအကျယ်တုန်တက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ချက်ချင်းပဲပေါင်တွေကိုပြန်စိလိုက်ရင်းထထိုင်လိုက်ပြီး..။

“ဒီနေ့နှိပ်တာဒါလောက်ဆိုတော်ပါပြီလေးလေးရယ်”

လို့ပြောလိုက်တော့ ဦးထူးအောင်လည်းနည်းနည်းကြောင်သွားပြီးဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။ သင်းသင်းကဆက်ပြောတယ်။

“မီးမဖွင့်လိုက်နဲ့ဦးနော်။ သမီးအဝတ်တွေပြန်ဝတ်ရဦးမယ်”

ဦးထူးအောင်လည်းငြိမ်ပြီးတော့ပဲထိုင်နေမိတယ်။ သင်းသင်းကပဲအဝတ်တွေလဲပြီးတာနဲ့မီးထဖွင့်လိုက်ရင်းသူ့ကိုပြောတယ်။

“သမီး..အနှိပ်ခကို လေးလေးဆီလွှဲပေးလိုက်မယ်နော် K-payအကောင့် နံပါတ်နဲ့ ဘယ်လောက်လွှဲရမယ်ဆိုတာကို သမီးရဲ့ LINE ထဲပို့ပေးလိုက်လေ။ ဒီနေ့တော့လေးလေးပြန်နိုင်ပါပြီ..”

“ဒါနဲ့…သမီးသင်းက.လေးလေးနဲ့ဘယ်တော့လောက်ထပ်နှိပ်ဦးမှာလဲ။ တခြားဖောက်သည်တွေလည်းရှိတော့တခါထဲတန်းစီထားရအောင်လို့..”

“သမီး လေးလေးဆီကိုပြန်ပြီးဆက်သွယ်ပါမယ်။ အတိအကျတော့မပြောနိုင်သေးဘူး။ ဒီတော့တခြားလူတွေတန်းစီထားရင်လေးလေးအရင်သွား ပေးလိုက်ပါ။ ရပါတယ်..”

သင်းသင်းကပြောပြီးတော့အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာမှာသွားထိုင်စောင့်နေပြီး၊ ဦးထူးအောင်ကိုပစ္စည်းတွေသိမ်းဖို့ အခန်းထဲမှာတစ်ယောက်ထဲထားခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ သူပြန်တော့မယ့်အကြောင်းကျနော့်ဆီ LINE မက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်တာတဲ့။

ကဲ..ကျနော့်မိတ်ဆွေတို့ယုံကြပါ့မလားတော့မသိဘူးဗျာ။ ဦးထူးအောင်က ကျနော့်မိန်းမနဲ့ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှပြန်ပြောပြတာကိုနားထောင်ရပြီးတဲ့နောက် ကျနော်လီးကထန်လာချက်ကတော့ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ်ပါပဲ။ ကျနော့်နှလုံးခုန်မြန်ချက်ကလည်းကိုယ်အပြင်ကိုစင်ထွက်သွားမလားအောင်းမေ့ရတယ်။ ကျနော် အရင်က တစ်ခါမှဒီလိုမဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူး။

အမှန်အတိုင်းပြောရမယ်ဆိုရင်၊ ကျနော်စိတ်ခံစားချက်တွေထဲမှာ မိန်းမကိုလည်းသဝန်တိုတဲ့စိတ်နဲ့ကပ်ကိုးစိတ်ဖီလင်နဲ့စိတ်တွေထန်ပြီးနေတာတွေကရောထွေးပြီး ဘတ်လဘိုင်လိုက်နေသလားပဲဗျာ။
—————————————–

အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၁)

ဦးထူးအောင်ပြောပြသမျှတွေနားထောင်ပြီးတော့ ကျနော်လည်းသူ့ကိုမေးရတော့တယ်။

“ဒီအတိုင်းဆိုရင်ကျနော်တို့ဘာဆက်လုပ်ကြရင်ကောင်းမလဲ အကိုကြီး”

“စိတ်မလောပါနဲ့ကိုရဲကို ကျနော်တို့အေးအေးဆေးဆေးထိုင်ပြီးဆွေးနွေးကြသေးတာပေါ့”

ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျနော်က ရန်ကုန်ပြန်လာချင်တာနဲ့ပဲ ရုံးကဘော့စ်ကို အမေနေမကောင်းဘူးဆိုပြီးလိမ်ထားခဲ့တာ ကျနော့်အစား ဆီမီနာတက်မယ့် အစားထိုးလူကိုတောင်ပို့ပြီးပြီ။ အခုကျတော့ မိန်းမကိုလူလုံးမပြပဲ သူမသိအောင်ခိုးပြန်လာရလို့ အိမ်ကိုလည်းဝင်လို့မရတော့ဘူး။ ယုတ္တိရှိအောင်ဆိုပြီးချောင်းသာကပြန်လာရမယ့်ရက် တနင်္ဂနွေနေ့ ညနေပိုင်းကျမှပြန်အဝင်ပြရမှာလေ။ လောလောဆယ်ဒီကြားထဲမှာဘယ်သွားခိုနေရမလဲမသိဘူး။

ဒါကြောင့် ဦးထူးအောင်ကို တနေရာရာမှာ ထမင်းသွားစားရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ နေ့လည်စာကလည်းမစားရသေးဘူးလေ။ စာသောက်ဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ရှေ့ဆက်လုပ်ရမယ့်ပလန်ကိုလည်းဆွေးနွေးဖို့ပေါ့။ ပထမတော့ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ထမင်းစားရင်းနဲ့ထိုင်စကားပြောခဲ့ကြတယ်။

ဦးထူးအောင်ပြောတာက စားသောက်ပြီးရင် ကျနော့်ကိုသူ့အိမ်အရင်ပြန်ပို့ခိုင်းပါတယ်။ ပြီးတော့ ဒီအိမ်ပြန်လို့မရတဲ့ ၂ရက် ၃ရက်အတွင်း သူ့အိမ်မှာပဲ တည်းနိုင်တဲ့အကြောင်းပြောလာပါတယ်။ သူသွားနှိပ်ပေးနေတဲ့ ဖောက်သည်အမျိုးသမီးလှလှတွေကို လည်းလိုက်ကြည့်လေ့လာနိုင်အောင်ခေါ်သွားပေးမယ်လို့ ရယ်သွမ်းသွေးပြီးတော့ပြောသေးတယ်။

ကျနော်တို့စားသောက်ဆိုင်မှာ စကားပြောနေကြတာ ညနေ ၃နာရီထိုးသွားခဲ့တယ်။ ကျနော်တို့လည်း ငွေရှင်းပြီးလို့ ကားပေါ်တက်မယ်အလုပ်မှာ နေရင်းထိုင်ရင်းနဲ့ ဦးထူးအောင်ရဲ့ဖုန်းက LINE ရင်းတုန်းအသံကထမြည်လာပါတယ်။ ဦးထူးအောင်ကဖုန်းကိုကြည့်လိုက်ပြီးမှ ကျနော့်ကိုပြောလိုက်တယ်။

“ဟော..ဒီမှာဗျို့..၊ သင်းသင်း LINE ကနေဆက်လာတာတာဗျ”

သူကကျနော့်ကိုအနားလာဖို့ အမူအရာနဲ့လက်ယပ်ခေါ်ပြီး သင်းသင်း chat လာတဲ့ မက်ဆေ့ဂျ်ကို သူနဲ့အတူကြည့်စေတယ်။ အခု ကျနော့်မျက်မြင်မှာသင်းသင်းနဲ့ chat ထားခဲ့တဲ့ အချက်အလက်တွေကိုကျနော် ဆက်ပြောပြပါ့မယ်။

သင်းသင်း :  ဦးလေးထူးရှင့် လေးလေး တခြားဖောက်သည်တွေနဲ့ ချိန်းထားပြီးပြီလား

ဦးထူးအောင် :  အတိအကျမချိန်းရသေးပါဘူးသမီး။ ချိတ်ဆက်ပြီးပြောဆိုနေတုန်းပဲရှိသေးတယ်

သင်းသင်း :  ဒီလိုဆိုလေးလေးမှာ ရက်ချိန်းမရှိသေးရင် မနက်ဖြန် သမီးလိုချင်တယ််

သင်းသင်း :  ပြန်လာပြီးတော့ နဲနဲလောက်နှိပ်ပေးပါဦး

ဦးထူးအောင် :  ရတယ်လေ။ အဲဒါဆို လေးလေးထူး တခါထဲ confirm ပေးလိုက်မယ်။ မနက်ဖြန်ပြန်လာခဲ့မယ်လေ။

ဦးထူးအောင်က သင်းသင်းနဲ့ LINE ကနေစကားပြောပြီးတာနဲ့ ကျနော်နဲ့လှည့်တိုင်ပင်ပါရော။ သူက ကျနော်တို့ပတ်ဝန်းကျင်မှာပဲတည်းခိုခန်းတစ်ခုရှာပြီး တည်းကြဖို့ အကြံပြုလာပါတယ်။ ဘာဖြစ်လိုလဲဆိုတော့ ကျနော်လဲ အိမ်ပြန်ဝင်မရတော့မယ့်အတူတူ တည်းစရာနေရာရှာရတော့မှာလေ။ ပထမတော့ ဦးထူးအောင်က သူ့အိမ်ကိုလိုက်တည်းဖို့ပြောထားပေမယ့် အခုသင်းသင်းကမနက်ဖြန်ပြန်ချိန်းတော့ အချိန်ကုန်သက်သာအောင် ဒီလိုအကြံပေးလာတာပါ။

ဦးထူးအောင်ရဲ့အိမ်က ဟိုးရန်ကုန်တစ်ဘက်ကမ်း သံလျင်ဘက်မှာပါ။ ကျနော်တို့အိမ်နဲ့ဆိုတော်တော်ကြီးကို ဝေးသေးတဲ့ခရီးဆိုတော့ ဟိုဘက်ကမ်းပြန်မကူးတော့ပဲ၊  ဒီအနီးအနားမှာတင် ကျနော်နဲ့ အတူ တည်းဖို့နေစရာရှာပြီး တည်းလိုက်တော့မယ်လို့ပြောပါတယ်။ တကယ်လို့ သင်းသင်းနဲ့ထပ်ပြီးအဆက်အသွယ်လုပ်ဖြစ်ရင် ကျနော်လည်းအတူ ဖတ်ရတာပေါ့လို့ပြောပါတယ်။

စားသောက်ဆိုင်ကထွက်လာကြပြီးတော့ ကျနော်တို့လည်းတိုင်ပင်ထားတဲ့အတိုင်းတည်းခိုခန်းရှာရတယ်။ ကျနော့်အိမ်နဲ့နီးတဲ့ မင်္ဂလာဒုံ ခရေပင်လမ်းတဝိုက်ကဟိုတယ်တစ်ခုမှာပဲ ဝင်ဆက်သွယ်လို့အခန်းအဆင်ပြေတာနဲ့၊ ချက်အင်လုပ်ပြီးအခန်းယူလိုက်ရပါတယ်။ ကျနော်တစ်ခန်း၊ ဦးထူးတစ်ခန်း စင်ဂယ်လ်ရူမ်းတွေပေါ့။

ကျနော့်အဖြစ်ကလည်းကြည့်ဦး။ ကုမ္ပဏီစရိတ်နဲ့ ဟိုတယ်ခကအစ ဖရီး (FOC) နဲ့ချောင်းသာမှာသွားနှပ်ခွင့်ရပြီး သာယာနေရမှာကို အခုလိုဖျင်ယားမိတော့ ရန်ကုန်မှာ အိမ်ကိုလည်းပြန်ဝင်မရလို့ကိုယ့်စရိတ်နဲ့ကိုယ် ဟိုတယ်ငှားနေရတဲ့အဖြစ်ရောက်ခဲ့တော့တာပဲ။ ပြီတော့ဦးထူးအောင်ကလည်းကျနော်အပ်ထားတဲ့ကိစ္စကိုလုံးပန်းပေးနေရသူဆိုတော့ သူ့ကိုပါအားနာပြီးအခန်းဖိုးဒကာခံလိုက်ရပြန်ရော။ အင်း..ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ကိုယ်ပေါ့လေ။

ကျနော်တို့လည်းဟိုတယ်မှာ ခဏတဖြုတ်အနားယူလိုက်ကြပြီး ညနေစောင်းကျတော့မှ မိန်းမဆီဖုန်းဆက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်၊ ဟိုမေးဒီမေးလုပ်ရတာပေါ့။ ဘယ်လိုလဲ နေကောင်းလား၊ ခါးကရောသက်သာရဲ့လား၊ ဘာလုပ်နေသလဲ၊ ထမင်းရောစားပြီးပြီလား၊ ဘလာ ဘလာနဲ့ တော့ကီတွေထည့်ပြီးမေးရတာပေါ့။ ကျနော့်မိန်းမမိသင်းကဘာပြောလဲခင်ဗျားတိုယုံမလားတော့မသိဘူး။

“မောင်ရေ..သင်းတော့ အိမ်မှာပဲနေရင်းဘာမှမလုပ်ဖြစ်ဘူး။ ခါးကလည်းနာနေတုန်းပဲလေ၊ ထမင်းစားပြီးတာနဲ့တစ်နေ့လုံးအိပ်ပြီးတီဗွီကြည့်နေတာ..”

သင်းသင်းရဲ့အဖြေစကားကိုကြားရတော့ ကျနော့်လီးကထန်ခနဲမတ်လာတော့တာပဲ။ ဒါကကျနော်လိုချင်နေတဲ့ဖီလင်ပဲလေ၊ အခုသင်းသင်းစိတ်က တခြား တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ကိုယ့်လင်မသိအောင်ဆက်ဆံရေးရှိနေတာ (တနည်းအားဖြင့်ငြိစွန်းနေတာ) ကိုအရင်းခံစိတ်ဓါတ်နဲ့ပွင့်လင်းမြင်သာချမပြရဲဘူးဆိုတဲ့အဆင့်ကိုရောက်နေပြီ။ တိတ်တိတ်ပုန်းဆက်ဆံရေးတစ်ခုသူ့မှာရှိနေတယ်ဆိုတာကို သူကိုယ်တိုင်ချမပြရဲဘူး။

အမှန်တော့ကျန်းမာရေးအရခေါ်နှိပ်တာကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရိုးရိုးသားသားကျနော့်ကိုပြောပြမယ်ဆိုရင် ဒီဖီလင်ကိုကျနော်ရမှာမဟုတ်ဘူး။ အခုဒီလိုညာလိုက်တာကိုက သူ့အနေနဲ့တခြားယောက်ကျားတစ်ယောက်နဲ့မရိုးသားဘူးဆိုတာသက်သေထူလိုက်တာအပြင် အဲဒီမရိုးသားတာကပဲ ကျနော်ရချင်တဲ့ကပ်ကိုးဖီလင်စိတ်တွေကိုဓါတ်ဆီလောင်းလိုက်တာပါပဲ။ ကျနော့်မှာတဘက်ကလီးကထိမ်းမရပဲတောင်လာတဲ့အပြင်တခြားတဘက်ကလည်း မိသင်းကိုသဝန်တိုပြီးစိတ်ကဆိုးချင်ချင်ဗျ။

ကျနော်တို့လက်ထပ်ပြီးအတူနေလာတဲ့ ၈နှစ်သက်တမ်းမှာ မိသင်းကကျနော့်ကိုတစ်လာသားမှလိမ်ညာမပြောခဲ့ဖူးသေးဘူး (ကိုယ့်ဖာသာထင်နေတာပါကွာလို့ပြောရင်ပြောကြမယ်။ ဒါပေမယ့် နေလာခဲ့တဲ့သက်တမ်းတစ်လျောက်ရဲ့အတွေ့အကြုံအရ၊ စိတ်ဓါတ်ကိုအတွင်းသိအစင်းသိဆိုတော့ ပြောရဲတာပေါ့) အခုက မိန်းမကိုပထမဆုံးစဖမ်းမိတဲ့ခြေလှမ်းအမှားပဲ။ ဒါက ၈နှစ်အိမ်ထောင်သက်တမ်းအတွင်း ကျနော့်အပေါ်မှာမိသင်းရဲ့ပထမဆုံးရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိလိမ်လည်မှုပဲ။ အဲဒီညနေမှာဘာမှများများစားစားမပြောဖြစ်ပဲဖုန်းချလိုက်ပါတယ်။

ည၁ဝ နာရီထိုးတော့မှ ကျနော်မိန်းမကို video call ခေါ်လိုက်ပြန်တယ်။ သူကအိပ်ခန်းထဲတောင်ရောက်နေပါပြီ။ ကျနော်လည်းဟိုတယ်ခန်းထဲကကုတင်ပေါ်မှာပါ။ သူကတော့ချောင်းသာကဟိုတယ်ခန်းပဲထင်နေမှာပေါ့။ လင်မယားတို့ထုံးစံအတိုင်း ရောက်တတ်ရာရာပြောရင်း ချစ်တယ်နော်၊ အိအ်မက်လှလှမက်ပါစေ၊ ဂွတ်နိုက်အပြန်အလှန်လုပ်ပြီး ဖုန်းဖြတ်လိုက်ကြတယ်။

V-call လည်းခေါ်ပြီးရော ကျနော်လည်း မနက်အစောကြီးကထဲကထခဲ့ရတာရယ်။ ခရီးဝေးအသွားအပြန် ကားမောင်းလာခဲ့ရတာတွေစုပြီး ပန်းလည်းပန်း နေတာနဲ့ ငိုက်ပြီးအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ ဦးထူးအောင်ကတော့အပြင်မှာဘီယာထိုင်စုပ်နေတုန်းပဲ။ သူကကျနော့်ကိုဘီယာသောက်ဖို့ခေါ်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒီနေ့ကျနော်သိပ်သောက်ချင်စိတ်မရှိဘူး။ စောစောကဦးထူးအောင်ကိုအားနာလို့ ဘီယာ draft ဘူးလေးတစ်ဘူးပဲ စတိသောက်ခဲ့တာပါ။

ကျနော်အခန်းထဲမှာငိုက်ကျသွားပြီးမှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားတာ မိနစ်နည်းနည်းသာကြာဦးမယ်ထင်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဦးထူးအောင်ကကျနော်လော့ခ်မချပဲစေ့ရုံစေ့ထားတဲ့အခန်းထဲကိုဝင်လာပြီးကျနော့်ခြေထောက်ကိုအသာလေးကုတ်နှိုးတယ်။

“ဟေ့လူ..ထ..ထ..ခင်ဗျားမိန်မ chat လာပြန်ပြီဗျ။ လာ..အပြင်မှာသွားပြီးအတူတူကြည့်ရအောင်”

ကျနော်မျက်လုံးတွေပြန်ကျယ်သွားတယ်။ အိပ်ရာပေါ်ကကမန်းကတန်းထပြီး အပြင်ထွက်လို့ ဦးထူးအောင်ဘီယာထိုင်သောက်နေတဲ့အနားလိုက်သွားပြီးထိုင်လိုက်တယ်။ ကျနော်တည့်တည့်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့လိုက်သာလာခဲ့တာ၊ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာသိပ်မရှင်းဘူး။ နဲနဲတော့တင်းနေတာအမှန်ပဲ။ အခုဟာက ကျနော်နဲ့ V-call ခေါ်လို့ချပြီးတာမိနစ်ပိုင်းလောက်လေးပဲရှိဦးမယ်၊

“အိပ်မက်လှလှမက်ပါစေ။ ဂွတ်နိုက်၊ ခါးတွေနာတယ် မရတော့ဘူး၊ အိပ်တော့မယ်”
လို့ပြောသွားခဲ့တဲ့မိသင်းသင်းက ချက်ချင်းပဲကောင်းသွားပြီးတော့ နောက်ထပ်ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုခေါ်တယ်ဆိုတော့လေ။ စိတ်ထဲမှာဖုတော့နေတယ်။ ဒါပေမယ့်..အဲဒါကိုအပြင်မထွက်အောင်ထိမ်းထားလိုက်ပြီးလိုက်လာခဲ့တယ်။ ဒီကစပြီးရှေ့ဘာဆက်ဖြစ်ကြမလဲဆိုတာက ကျနော့်အတွက်သိပ်စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသွားပြီ။

ကျနော်ဦးထူးအောင်ရှိရာကိုလျှောက်သွားပြီးသူ့ဘေးကခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ဖုန်းက ဖွင့်လျက်သားစားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတယ်။ ဘာရီပလိုင်းမှ ကျနော့်မိန်းမဆီပြန်မရိုက်ရသေးဘူး။ ဥိးထူးကကျနော်လာထိုင်တဲ့အထိစောင့်နေတာ။ ဖုန်းမျက်နှာပြင်ပေါ်မှာ နောက်ဆုံးပေါ်နေတဲ့မက်ဆေ့ဂျ်ကတော့ LINE ကနေပို့ထားတဲ့ သင်းသင်းရဲ့

“အိပ်ပြီလား လေးလေး..”

ဆိုတဲ့စာကြောင်းလေးပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဦထူးအောင်ကကျနော့်ကို သူ့ဘေးမှာပဲနေပြီး ကျနော့်မိန်းမပို့လာတဲ့စကားတွေကိုသူနဲ့အတူတူထိုင်ဖတ်ဖို့နဲ့ ပြန်ဖြေရမယ့်စကားကိုတော့သူကိုယ်တိုင်ပဲရိုက်ပြီးဖြေမယ့်အကြောင်း၊ ကျနော့်အာဘော်တွေပါသွားခဲ့ရင် သင်းသင်းစိတ်ထဲကတစ်ခုခုနှိုးဆော်််သတိထားမိသွားမှာဖြစ်ကြောင်းပြောနေပါတယ်။

အခုကစပြီးကျနော်တို့ဘက်ကဦးထူးအောင်နဲ့ ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းတို့ရဲ့ LINE ကနေရေးကြတဲ့ မက်ဆေ့ဂျ်စကား အသွားအလာတွေကို ကျနော်စကားပြေနဲ့ပဲရေးပြပါ့မယ်။

ပြောခဲ့တာတွေကအရှည်ကြီးဆိုတော့ ပြောသမျှစကားအကုန်လုံးကိုတော့အကုန်ပါအောင်ရေးပြနိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ရိုးရိုးမေးဖြေကြတဲ့ အလာပ္ပ သလာပ္ပ အထွေထွေစကားတွေကိုတော့အရေးမကြီးတဲ့အတွက် ထည့်မရေးပဲချန်ထားခဲ့မှာဖြစ်ပြီးကျနော့်ဦးနှောက်ကသေချာမှတ် ထားခဲ့တဲ့တကယ်ဒီဇာတ်လမ်းနဲ့ပတ်သက်ပြီး အရေးကြီးတဲ့ စကားအပေးအယူတွေကိုပဲ တဆင့်ပြောပြပါရစေ။

ဦးထူးအောင်ကသင်းသင်းရိုက်ထားတဲ့စာအောက်မှာ အခုမှရိုက်ပြီးစာပြန်ရေးပါတယ်။ သင်းသင်းရိုက်ပို့ပြီးစအချိန်ကနေတွက်ရင် ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဦးထူးအောင်က..

“မအိပ်သေးပါဘူး၊ ဖောက်သည်တွေနဲ့စကားပြောနေလို့ပါ”

“သမီးမနက်ဖြန်အတွက် တစ်ခါထဲဘွတ်ကင်ချိတ်ပြီးသားနော်လေးလေးထူး၊ တခြားဖောက်သည်တွေနဲ့ ပြောပြီးအချိန်းအချက်တွေများလုပ်နေသေးလား။ သမီးအတွက်အချိန်က မစို့မပို့များဖြစ်နေမှာလား”

“သမီးအတွက်မပူပါနဲ့ ဖောက်သည်က တနင်္ဂနွေနေ့အတွက် ချိန်းတာပါ”

အဲဒီမှာသင်းသင်းကထပ်တွန့်လာတာကိုတွေ့ရပါတယ်။

“ဖောက်သည်က အမျိုးသမီးလား အမျိုးသားလားရှင်”

“ကျနော့်ဖောက်သည်အများစုက အမျိုးသမီးတွေပါ။ မဟုတ်ရင်ယောက်ျားမိန်းမအစုံလိုက်တွေပါဘဲ”

“အဲဒီအမျိုးသမီးဖောက်သည်အများစုမှာ အားလုံးက ကျမလိုပဲ အဝတ်အစားအကုန်ချွတ်ပြီးအနှိပ်ခံကြတာပဲလား”

“အင်း..ဟုတ်တယ်လို့ဆိုရမှာပဲ။ ၈၀% လောက်ဆို
ပါတော့၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဆီလိမ်းပြီးနှိပ်ရတာလေ။ အဝတ်အစားတွေအရမ်းပေပြီး ဆီစွန်းရင်လည်းလျှော်ရ ဖွပ်ရ အစွန်းချွတ်ရတာကမလွယ်ဘူးလေ”

“အဲ့လိုနှိပ်တော့သူတို့တွေမရှက်ကြဘူးလားရှင်”

“ကျနော်တို့ကလူနာနဲ့ဆေးဆရာအနေနဲ့ဆက်ဆံကြရတာလေ ရှက်နေကြလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ရောဂါလက္ခဏာနဲ့ကုထုံးအရ ဆေးဆရာကိုဆွေမျိုးရင်းလိုသဘောထား အရှက်တရာမထားမှလည်း အလုပ်ဖြစ်မှာ”

သင်းသင်းဘက်ကငြိမ်နေပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဦးထူးအောင်ကဆက်ရိုက်ပါတယ်။

“ကျနော့်အလုပ်မှာဖောက်သည်တွေကို အတင်းအကျပ်ကြီးမဖြစ်မနေလုပ်ရမယ်လို့ ဖိအားမပေးပါဘူး၊ အကျိုးနဲ့ အကြောင်းနဲ့ မပျက်စီးမဆုံးရှုံးသင့်တာတွေမဖြစ်ရအောင်နဲ့ ကုထုံးအတွက်လွတ်လပ်တဲ့အကြောဖြေလှုပ်ရှားမှုရအောင်၊ လုပ်သင့်တာလုပ်နိုင်အောင်အကြံပေးရုံပါပဲ”

“တချို့တွေကတော့သူတို့အတွက် တကယ်အဆင်မပြေဘူးလို့ခံစားလာရတဲ့အခါမှာသူတို့အဆင်ပြေအောင် တချို့အစိတ်အပိုင်းတွေမှာ အဝတ်လေးတွေ တံဘက်လေးတွေဖုံးပေးထားပြီးနှိပ်ပေးရတာလဲရှိပါတယ်”

“သူတို့နှိပ်ကြတာသမီးလိုပဲ အမှောင်ခန်းထဲမှာပဲနှိပ်တာလား”

“ဒါကသမီးကိုပို့ပေးပြီး ကြည့်ခိုင်းဖူးတဲ့ပုံတွေထဲကလိုပါပဲ။ လင်းလင်းချင်းချင်းမှာပဲနှိပ်ကြတာပါ၊ မှောင်ထဲမှာဆိုရင်အဆင်မပြေပါဘူး။ ရမ်းသမ်းစမ်းနှိပ်နေရတာဆိုတော့လေ။ ထိရောက်တဲ့အကြောတွေကိုမထိပဲ မထိသင့်တဲ့နေရာတွေ သွားထိနိုင်တာပေါ့။ ပြီးတော့နှိပ်ရင်သုံးရတဲ့တန်ဆာပလာတွေကိုယူရင်လဲလက်နဲ့စမ်းနေရတာ။ ဆီပုလင်းတောင်မဖိတ်အောင် မနဲဖြောင့်အောင်လောင်းရတယ်”

“အမှောင်ထဲမှာနှိပ်ခိုင်းတဲ့ဖောက်သည်တွေထဲမှာ သမီးသင်းက ပထမဆုံးပါပဲကွယ်..”

“ဆောရီးပါလေးလေးရယ်”

အဲဒီစကားလုံးကိုသင်းသင်းကပြန်ဖြေလာအပြီး  ၃ မိနစ်လောက်ဘာမှထပ်မလာပဲငြိမ်နေတယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၁၂) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၂)

သင်းသင်းရဲ့ဆောရီးစကားအပြီး၊ ၃မိနစ်ကျော်လာပြီးမှ သင်းသင်းဘက်ကစာပြန်ဝင်လာတယ်။

“သမီးနားလည်ပါပြီလေးလေး၊ သမီးကအရှက်ကြီးနေလို့ပါ။ ဒီအတွက်အဆင်ပြေအောင် သမီးဘက်ကစဥ်းစားပေးရတော့မယ်ထင်တယ်”

သင်းသင်းဘက်က အဲဒီလိုပြန်ရိုက်လာတော့ ဦးထူးအောင်ကကျနော့်ဘက်ကိုလှည့်ပြီးမျက်ခုံးတစ်ဘက်ပင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျနော်ကလည်းမျက်လုံးနှစ်ဘက်စလုံးပင့်ပြီးသူ့ကိုပြန်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဦးထူးအောင်ပစ်လိုက်တဲ့တစ်လုံးကတော့ဝင်သွားပြီလေ။

သူမအမှောင်ချထားတာကနှိပ်ရတဲ့သူအဆင်မပြေဘူးဆိုတာသိရတော့ သူမရှက်စိတ်တွေကိုပြင်ပြီးအဆင်ပြေလိုက်လျောညီတွေနေပေးရမယ်ဆိုတဲ့ အသိဝင်လာခဲ့ပြီထင်တာပဲ။ အပိတ်အကာတွေအမှောင်ချထားတာတွေ မလုပ်အောင် ဦးထူးအောင်ကဆွယ်နိုင်ရင်၊ နှိပ်တဲ့လူရော၊ ချောင်းတဲ့လူပါအဆင်ပြေလာနိုင်တဲ့အနေအထားရှိတယ်။ ကျနော်တို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မျက်ခုံးချင်းပင့်ကြည့်ပြီးတဲ့နောက် လက်ဝါးချင်းပါရိုက်လိုက်မိကြတယ်။ ဒါနဲ့ပဲဦးထူးအောင်က သင်းသင်းဆီစာထပ်ရိုက်ပြီးမေးပြန်တယ်။

“တော်တော်ညဥ့်နက်နေပြီပဲ၊ မအိပ်သေးဘူးလားသမီး”

“အိပ်လို့မပျော်ဘူးလေးလေးရဲ့”

ဦးထူးအောင်က ပြန်မေးလိုက်တယ်။

“သမီးယောက်ျား မောင်အောင်ရဲကို ဆီကိုဖုန်းမဆက်ဖူးလား ။ သူအိမ်မှာမရှိပဲ တစ်ယောက်ထဲမို့လို့ သတိရပြီးအိပ်မပျော်တာနေမှာပေါ့”

“စောစောကလေးတင်ကမှ သူကို V-call နဲ့ပြောပြီးပါပြီ။ အခုလောက်ဆိုရင်သူလဲပင်ပန်းပြီးအိပ်ရောပေါ့”

ဦးထူးအောင်ကထပ်မေးပြန်တယ်။

“ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် သမီးယောက်ျား အိမ်မှာမရှိပဲခရီးထွက်တတ်တဲ့နေ့တွေမှာ ညဘက်အိပ်မပျော်ရင်ဘာလုပ်တတ်သလဲ”

“ဖေ့စ်ဘုတ်ကြည့်တယ်လေအဲဒါကြည့်လို့ပျင်းလာရင် YouTube ကြည့်ပြီးသီချင်းတွေနားထောင်တတ်တယ်။ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ်နားထောင်ရင်းနဲ့ ဒီလိုပဲအိပ်ပျော်သွားတာပဲ”

“ဒါဆိုဒီနေ့ရော YouTube နားမထောင်ဘူးလား။ ညဥ့်နက်သန်းခေါင် လေးလေးနဲ့လာစကားပြောနေတော့ သမီးအိပ်လို့ဘယ်ပျော်ပါ့မလဲ”

“အစကတော့ တစ်ပုဒ်၊ နှစ်ပုဒ်တော့နားထောင်နေတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် နှိပ်တဲ့အကြောင်းမှာ စောစောကမေးခဲ့သလို မရှင်းတာတွေ သိချင်တာတွေရှိလာလို့လေးလေးကိုသတိရသွားပြီးလာမေးတာပါ။ သမီးကြောင့်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားမလားမသိဘူး။ တောင်းပန်ပါတယ်”

“အနှောက်အယှက်လို့မထင်ပါဘူးကွယ်၊ သမီးသင်းလိုခင်စရာကောင်းတဲ့ မိန်းမလှလေးမျိုးကိုအချိန်ပေးရဖို့ လေးလေးအတွက်အပန်းမကြီးပါဘူး”

ဦးထူးအောင်ကစကားချိုချိုလေးနဲ့ပြန်ဖြေတယ်။ ကျနော်သိလိုက်ပြီ ကျနော်တို့ကိစ္စအလုပ်ဖြစ်အောင်လို့ ဦးထူးအောင်လည်း ယောက်ျားတို့တပ်အပ်တဲ့ပညာနဲ့စပြီးစည်းရုံးရေးဝင်နေပြီဆိုတာ။ ဘယ်မိန်းမ မဆို အမြှောက်အပင့်လေးနဲ့ချဥ်းကပ်ရင်ပါလာတတ်စမြဲပဲလေ။ ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ မိသင်းလဲမနောခွေ့သွားပုံရတယ်။ စတစ်ကာလေးတစ်ပုံပြန်ပို့လာတယ်။ နှလုံးသားကိုလက်နဲ့ဝိုင်းပြီးလှမ်းပို့ပေးနေတဲ့ ယုန်ရုပ်လေးပုံပေါ့။ စတစ်ကာပို့တဲ့နောက်က မိန်းမရဲ့မက်ဆေ့ဂျ် ကပ်ပြီးပါလာပြန်တယ်။

“အမယ်..လေးထူးကလည်းမြှောက်တတ်သားပဲ၊ သမီးတောင်လွင့်သွားပြီ  😄😄။ သမီးက သာမန်မိန်းခလေးတစ်ယောက်ပါပဲလေးထူးရဲ့၊ ဒီလောက်လဲမလှပါဘူးနော်..”

မက်ဆေ့ဂျ်မှာ ဟဟစမိုင်းလေးတွေတောင်ကပ်ပါလာသေး။ ဒီဟာမအူရွှင်နေတာ..ကြည့်စမ်း။ တခဏချင်းမှာပဲသူတို့အခြေအနေတွေကအရမ်းတိုးတက်လာနေကြပြီ။ အခေါ်ကတောင်အဖျားတွေဆွတ်ပြီး၊ လေးလေးကနေ လေးထူးဖြစ်လာပြီ။ ဦးထူးအောင်ကလဲမခေဘူး၊ အဆုံးအထိဆက်မြှောက်နေတယ်။

“တကယ်ပြောတာသမီးရဲ့  လေးလေးနှိပ်ပေးခဲ့သမျှအမျိုးသမီးကပ်စတန်မာတွေထဲမှာ သမီးက အလှဆုံးနဲ့ချစ်စရာအကောင်းဆုံးပဲ”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လေးထူး..”

မိသင်းတစ်ယောက်တော့ ဦးထူးအောင်ပင့်လုံးတွေမှာပစ်ကျသွားပုံရတယ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့အသည်းယားလိုက်တာ။ ကြည့်လေ၊ ကျနော်အိမ်မှာတစ်ရက်လေးပဲ မရှိတုန်းမှာ ဒီမိန်းမဖြစ်နေလိုက်တာများ။ ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့လဲမသိဘူး ကျနော့်လီးကအော်တိုထောင်လာပြန်ပြီ။ ဦးထူးအောင်က မိန်းမဆီရိုက်ပြီးဆက်မေးနေတယ်။

“ဒါနဲ့.. နှိပ်တဲ့အကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးစိတ်မရှင်းတာ ဘာများမေးစရာရှိသေးလို့လဲကွဲ့”

“လေးထူးကသူများတွေကို ဆီအနှိပ် နှိပ်ပေးနေတုန်း ဆီတွေလောင်းချပြီးလိမ်းပေးတုန်းမှာ သူတို့တွေကိုအဝတ်တွေပေမှာစိုးလို့ချွတ်ခိုင်းတယ်ဆိုတော့၊ လေးထူးကရော ချွတ်ရသေးလား။ နှိပ်ပေးတဲ့လူရဲ့အဝတ်တွေလည်းပေမှာပဲမဟုတ်လား”

“ပုံမှန်အတိုင်းဆို လေးလေးလဲချွတ်ရတာပေါ့ အနည်းဆုံးတော့ဘောင်းဘီတိုဘောက်ဆာလေးပဲချန်ဝတ်ပြီးနှိပ်ရတယ်။ ပိုဇေရှင်မျိုးစုံနဲ့နှိပ်ပေးရတော့ ကိုယ့်ကိုလည်းဆီတွေပေပြီး ညစ်ပတ်တာပဲလေ။ ဒါပေမယ့်သမီးကိုနှိပ်ပေးတော့သမီးကအရမ်းရှက်တတ်တာရယ်၊ အကုန်လုံးပိတ်ပြီးဖုံးဖုံးဖိဖိလုပ်ချင်တာရယ်ကြာင့် အားနာပြီး မချွတ်တော့ဘူး။ ပေရင်ပေပစေဆိုပြီးတော့ပေါ့။ ဒါကလည်း သမီးတစ်ယောက်ထဲကိုပဲလေးလေး လုပ်ပေးခဲ့တာ”

“ကျေးဇူးပါပဲလေးထူးရယ်။ အားနာလိုက်တာ။ လေးထူးရှိတုန်းကလဲရှက်နေတာနဲ့ဒါတွေပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမမေးရဲခဲ့ဘူး။ အခုမှစဥ်းစားမိပြီးစာရိုက်မေးရတာ။ နောက်နေ့တွေတော့ရှက်နေလို့မဖြစ်ဘူး။ မေးစရာရှိတာမေးထားမှဖြစ်တော့မှာပါ။ သမီးကိုလည်းပြောစရာရှိတာပြောပါ။ အားမနာပါနဲ့”

“ရတယ်..ရတယ်..သမီး”

ခဏလောက်စာရိုက်ကြတာပြိမ်သွားကြပြန်တယ်။ ၂မိနစ်လောက်ကြာမှ မိန်းမဘက်က

“ဟိုလေ.. အဲ.. နေ့လည်ကနှိပ်တုန်းက သမီးလက်ကသွားတိုက်မိတာ..”

ကျနော့်မိန်းမ စာကိုတဝက်တပျက်ပို့ရင်းခဏရပ်သွားတယ်။ သူနောက်တစ်ကြောင်းရိုက်နေတယ်လို့ထင်ရတဲ့အချိန်မှာ ဦးထူးအောင်ကမစောင့်တော့ပဲ၊

“ဩ..အဲ့ဒါကကိစ္စမရှိပါဘူးကွယ်။ စိတ်ထဲမှာမထားပါနဲ့၊  လေးလေးတို့အဖို့ ရိုးပြီးနေသားကျနေပါပြီ”

“ဘာကိုနေသားကျတာလဲရှင်”

“ဖောက်သည်တွေလက်နဲ့ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုလာကိုင်မိတာကိုပြောတာပါ။ ပိုဇေရှင်တွေပြောင်းပြီးဟိုချိုးဒီလှည့်နှိပ်နေရတော့ ဒီလိုပဲရှောင်မရတတ်လို့အကိုင်ခံလိုက်ရတာတွေရှိပါတယ်။ တချို့ကတော့ တမင်အပျင်းပြေကိုင်တာပါ”

အဲဒီမှာသင်းသင်းဘက်က လန့်ပြီးဆံပင်ထောင်နေတဲ့ စတစ်ကာပုံလေးတက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့နောက်တစ်ကြောင်းရိုက်ပို့လာတာက။

“တမင်ကိုင်တဲ့လူများရှိသေးလို့လားရှင်”

ရှိတာပေါ့၊ ဒါကပုံမှန်လို့တောင်ပြောလို့ရတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ လေးလေးရဲ့ဖောက်သည်အများစုက သမီးလိုရောဂါကုဖို့သက်သက်မဟုတ်ဘူး။ ဆီအနှိပ်ကို အကြောပြေအကြောလျှော့အပြင်၊ စိတ်ဖြေလျှော့ဖိုပါ ရည်ရွယ်ပြီးနှိပ်ကြတာဆိုတော့လေ”

“ဘယ်လိုစိတ်ဖြေလျှော့ကြတာလဲဟင်”

“သမီးမေးမှတော့ဒါကိုလေးလေး တည့်တည့်ကြီးဖြေမှဖြစ်လိမ့်မယ်။ နားထောင်ရတာနည်းနည်းရိုင်းချင်ရိုင်းလိမ့်မယ်။ တကယ်လို့လက်သင့်မခံနိုင်တာတို့ စိတ်အခန့်မသင့်တို့ရှိရင်ချက်ချင်းပြောနော်၊ လေးလေးဆက်မပြောဘူး..”

“ရပါတယ်ရှင့်ပြောသာပြောပါ။ ဗဟုသုတပေါ့”

ဦးထူးက ကျနော့်မိန်းမကိုဟောဒီလိုရှင်းပြတယ်

“မိန်းမတွေအတွက်စိတ်နဲ့ခန္ဓာကိုဖြေလျော့စေဖို့နှိပ်ပေးရတဲဲ့နှိပ်နည်းကတော့  ပထမ တကိုယ်လုံးအအကြာတွေပြေသွား၊ ပွင့်သွားပြီး သက်တောင့်သက်သာဖြစ်အောင် လျှော့ချပေးလိုက်တယ်။ နောက်တစ်ဆင့်ကတော့ မိန်းမတွေရဲလိင်စိတ်တွေကို ဖွပေး၊ လျှော့ပေး နိုင်တဲ့ မိန်းမကိုယ်က နှုတ်ခမ်းသားနဲ့ လိင်စေ့ (စောက်စေ့) လေးတွေကို ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးရတယ်။ တချို့ဖောက်သည်အမျိုးသမီးတွေကဆို ပွင့်လင်းတယ်။ လျှာတောင်သုံးပြီးနှိပ်ခွင့် ယက်ခွင့်ပြုတယ်။ အဲ့လိုလုပ်လိုက်တာက မိန်းမတွေရဲ့လိင်စိတ်ကိုနှိုးဆွသလိုရှိပေမယ့် အမှန်ကလိင်ကြောလေးတွေလျှော့ပေးလိုက်သလိုပဲကွဲ့ ။ အရမ်းတင်းနေဆဲ့စိတ်တွေက ပြေသွားကြတယ်။ တချို့မိန်းမတွေက အဲ့လိုလုပ်ပေးနေတုန်းမှာ သတိလက်လွတ်နဲ့ နှိပ်ပေးတဲ့ဆရာရဲ့ အင်္ဂါကိုလာကိုင်ထားကြတတ်ကြတယ်လေ”

ဦးထူးအောင်က အဲ့ဒီလိုအရှည်ကြီးရိုက်ရှင်းပြပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သင်းသင်းဆီကနေ လန့်သွားတဲ့စတေကာပုံ ၅ခုလောက်ဆက်တိုက်ပြန်ပို့လာတယ်။ ပြီးတော့တဆက်ထဲပဲရိုက်လာတာက

“လေးထူးနော်..အခုပြောခဲ့တာတွေက နောက်နေတာလား။ တကယ်ပြောနေတာလား”

“တကယ်ပြောနေတာပေါ့သမီးရဲ့ နောက်စရာမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့်အဲဒီလိုဖြစ်လာတာတွေက ဖောက်သည်တစ်ယောက်ချင်းဆီကဖြစ်လာတဲ့
ကိုယ်ပိုင်စိတ်ခံယူချက်အပေါ်မှာပဲတည်ပါတယ်။
အတင်းအကြပ်လုပ်ခိုင်းတာ သွေးဆောင်တာမျိုးမရှိပါဘူး။ သူတို့ရဲ့ပင်ကိုယ်စိတ်လိုလားချက်နဲ့ပဲလုပ်ကြတာပါ။ မလုပ်တဲ့လူကလည်းလုံးဝမလုပ်ကြပါဘူး”

ကျနော့်မိန်းမဘက်ကလည်း ပို့ထားတဲ့စာကိုဖတ်နေတယ်ထင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ငြိမ်ကျသွားတာ ၃မိနစ် လောက်ကြာသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ဦးထူးအောင်က ကျနော့်မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်လိုလဲမသိဘူးဆိုတဲ့အကြညိ့ပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ စာတစ်ကြောင်းထပ်ရိုက်ပြီးမေးလိုက်ပြန်တယ်။

“ဘယ်လိုလဲသမီး၊ စိတ်အဆင်မပြေဖြစ်သွားလို့လား၊ စိတ်ပဲခုသွားလား၊ ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ..”

သင်းသင်းဆီက စာကိုဖတ်ကြည့်နေတယ်ထင်တာပဲ။ တအောင့်ကြာတော့မှ

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးလေးထူးရဲ့၊ အိမ်သာခဏဝင်နေလို့ပါ”

ဟိုဘက်က နဲနဲလေးအချိန်ခြားပြီးမှထပ်ရိုက်လာပြန်တယ်။

“ဒါဆိုမနက်ဖြန် သမီးကိုနှိပ်ဖို့ထပ်ချိန်းထားကြတာ၊ ပုံမှန်အတိုင်း ၂နာရီပဲနှိပ် ကြရမှာလား၊ ဒါမှမဟုတ် နာရီပိုနှိပ်ပေးရင်ရော ရဦးမလားရှင့်”

“မနက်ဖြန် စနေနေ့အတွက် တန်းစီထားတဲ့အပွိုင့်မန့်တွေကို အကုန်ရှင်းထားပြီးပါပြီ။ တစ်နေ့လုံးမှာ သမီးတစ်ယောက်ပဲရှိတော့တာပါ။ ပိုနေတဲ့အချိန်တွေထပ်ပေးလို့ရပါတယ်”

“ဒါပေမယ့်သမီးမှာနှိပ်ခအများကြီးပေးဖို့မလောက်တော့ဘူးလို့ထင်တာပဲ”

ဦးထူးအောင်ကပြန်ပြောတယ်။

“ကိစ္စမရှိပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လေးလေးဘယ်သူ့အလုပ်ကိုမှထပ်ပြီးလက်မခံထားဘူးလေ။ အားနေတဲ့အချိန်တွေအတွက်လေးလေးအပိုနှိပ်ပေးပါ့မယ်။ နှိပ်ခအတွက်ပူမနေပါနဲ့..”

“ဒါဆို OK လေ..လေးထူး၊ မနက်ဖြန်ကျမှသေချာပြောကြတာပေါ့။ သမီးလဲအိပ်ချင်လာပြီ။ ဒါလောက်နဲ့တော်ဦးမယ်နော်”

“အေး..အေး သမီး ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ပြီးအိပ်မက်လှလှလေးမက်ပါစေ”

“ဘိုင်..လေးထူး”

တကယ်တော့ ဒီညဦးထူးရဲ့ LINE မှာသင်းသင်းနဲ့ပြောခဲ့တာတွေက အများကြီးပဲဗျ။ အကုန်မမှတ်မိလို့သာ စောစောကကျနော်ပြောခဲ့သလို အရေးကြီးတဲ့အချက်အလက်တွေလောက်ပဲ ပြန်ပြောပြတာပါ။ သင်းသင်းနဲ့ပြောတာဖြတ်ပြီးတာနဲ့၊ ကျနော်နဲ့ဦးထူးအောင်တို့ ထိုင်ပြီးလက်ရှိအခြေအနေကိုပြန်သုံးသပ်ရင်း စကားဆက်ပြောဖြစ်တယ်။ ဦးထူးအောင်က..

“ကိုရဲရေ..ခင်ဗျားသတိထားမိပြီလား၊ အရင်ကခင်ဗျားပြောခဲ့ဖူးသလိုဆို ခင်ဗျားမိန်းမက တခြားယောက်ကျားတွေနဲ့ပတ်သက်ဖို့စကားတွေခေါ်ခဲ့တုန်းက အကျောက်အကန်ငြင်းခဲ့တယ်ဆိုမဟုတ်လား။ အခုတော့တစိမ်းယောက်ျားတွေအပေါ်စပြီးစိတ်ဝင်စားတဲ့ စိတ်ပေါ်လာပြီလို့ယူဆရတော့မယ်။ ဥပမာ အခုကျနော့်ကိုဆက်သွယ်၊ ဆက်ဆံလာပုံကိုကြည့်လေ။ ဒါကလည်းသူတခြားယောက်ျားတွေနဲ့ထိတွေမှုနည်းခဲ့တာရယ်၊ ခြေခြေငံငံပြောဆိုဆက်ဆံရင်းနှီးမှုတွေ မရခဲ့တာကြောင့်လည်းပါတယ်။ အခုကြည့်ကျနော်နဲ့နည်းနည်းလေးထိတွေ့ဆက်ဆံမှုလေးတွေရှိလာတာနဲ့ အခြေအနေတွေကသိသိသာသာတိုးတက်လာပြီ၊တွေ့လား..။ အခုပုံစံအတိုင်းဆိုရင်တော့ ခင်ဗျားလိုချင်တဲပုံစံမျိုးအတိုင်းဖြစ်လာဖို့ကတော့ ရာခိုင်နှုန်းများနေပြီဗျ..”

“ဒါပေမယ့်ကျနော်ခင်ဗျားမိန်းမအခု သွားနေတဲ့ပုံစံကို ကြည့်ရသလောက်က၊ ခင်ဗျားလိုချင်တဲ့လမ်းကြောင်းထဲဒါရိုက်တော့ ဝင်လာလိမ့်မယ်မထင်ဘူး။ သူကတခြားယောက်ျားတွေနဲ့ဆက်ဆံချင်တယ်ဆိုတာတောင် ခင်ဗျားရှေ့မှာတော့ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိပြမှာမဟုတ်တဲ့ပုံစံဗျ။ အဲဒါကခင်ဗျားကိုတရားဝင်ခင်ပွန်းမို့လို့ ရှိန်နေတာတို့ အားနာနေတာတို့ကြောင့် ဖြစ်နေတာဗျ။ ဘယ်မိန်းမကမှကိုယ်ကဲတာကို ကိုယ့်ယောက်ျားသိစေချင်မှာမဟုတ်ဘူး၊ ပေါ်တင်ချပြဖို့ဆိုတာဝေးရော။ ဒီတော့သူတခြားယောက်ျားနဲ့ချိတ်ချင်ရင်လဲ တိတ်တ်ိတ်လေးပဲချိတ်လိမ့်မယ်။ ဒီတော့သူ့ ကိုခင်ဗျားလိုချင်တဲ့ပုံစံကိုဝင်လာဖို့က သူ့ကိုအများကြီးစိတ်ရှည်လက်ရှည်စည်းရုံးရလိမ့်မယ်”

“ကျနော်နည်းပေါင်းစုံနဲ့စည်းရုံးလာခဲ့တာကြာပြီအကိုကြီး။ အလုပ်မဖြစ်ဘူး..”

“သင်းသင်းပုံစံက ခင်ဗျားစည်းရုံးလို့လဲ ပါလာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး။ လုပ်ကြည့်ရမှာက သူ့ရဲ့စိတ်နှလုံး ကိုဆွဲဆောင်နိုင်မယ့် Bull ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုယုံကြည်လာပြီး အဲဒီလူကကပြောသမျှကိုလိုက်လုပ်ချင်လာတဲ့အထိဖြည်းဖြည်းချင်းသိမ်းသွင်းယူသွားမှရမှာ။ ဥပမာ Bull ကကျနော်ဆိုပါစို့၊ အရင်လုပ်ရမှာက၊ သူကျနော့်ကိုကျပြီး ပြောသမျှယုံလာ၊ လိုက်လုပ်လာတဲ့အထိစည်းရုံးပြီးမှ ပြန်ဆွဲယူရမှာ”

“ဒါဆိုအကိုကြီးရဲ့အစွမ်းအစအပေါ်မှာမူတည်တာပေါ့။ ကျနော်အစက ဒီဟာကိုအဲ့လောက် ခက်လိမ့်မယ်လို့မမှန်းထားခဲ့မိဘူးဗျာ..”
—————————————–

အပိုင်း(၁၃) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၃)

ဦးထူးအောင်ကဆက်ပြောနေပြန်တယ်။

“ဒါတောင်ခင်ဗျားမိန်းမပုံစံကမလွယ်ဘူးတော်တော်ကြိုးစားယူရဦးမှာ၊ ကျနော်တောင်အစပိုင်းဆိုတော့တော်တော်သတိထားနေရတယ်။ သူ့ယုံကြည်မှုရဖို့ကို လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုချင်း စကားတစ်ခွန်းချင်းကအစသတိအကြီးကြီးထားနေရတာဗျ”

“အကိုကြီးလိုအတွေအကြုံရှိပြီးတဲ့လူတောင်ညည်းရအောင်တောင် ဖြစ်နေရတဲ့အထိပါလားဗျာ”

“အေးပေါ့ဗျာ ဒါကလည်းကျနော်တို့အခုနေနေတဲ့နိုင်ငံရဲ့ကာလ်ချားနဲ့ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းပေါ်မှာမူတည်သွားတာပါ။ ဟိုဘက်နိုင်ငံတွေမှာက ဒီလိုမျိုး ရီလေးရှင်းရှစ်ပ်တွေက ပွင့်လင်းကြတော့ ပြောရဆိုရ ညှိနှိုင်းရတာမခဲယဥ်းဘူးပေါ့ဗျာ။ ကပ်ကိုးလုပ်မလား၊ ဆွင်းဂင်းပလေးမလား၊ အကုန်လာထားပဲ၊ ညှိလို့ရတယ်”

“အခုကျနော့်ကိစ္စရောကြိုးစားဖို့လွယ်ပါ့မလား…ဟူးးး..”

ကျနော်သက်ပြင်းချမိတယ်။ ဦးထူးအောင်က..

“စောစောကပြောသလိုပေါ့။ သူ့ဆီကဖြစ်လာမယ့် ယုံကြည်မှုတွေကိုတည်ဆောက်ကြည့်ရမှာပဲ။ ယုံကြည်မှုတွေရလာရင်တော့ မထင်ပဲနဲ့လည်းဖြည်လို့လွယ်တဲ့ကြိုးထုံးဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်”

“ဒါဆိုအကိုကြီးအပေါ်မှာပဲ မျက်စိမှိတ်ပုံအပ်ရမလိုဖြစ်နေပြီပေါ့”

(ဒါတွေပြောနေကြပြီးတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ့်ခေါင်းထဲမှာရှုပ်ထွေးလို့နေပါတယ်။ တဘက်ကကိုယ်လိုချင်တဲ့ဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်စေချင်တာက အားသန်လာသလို၊ နောက်တစ်ဘက်ကလည်းမိန်းမရဲ့မပွင့်လင်းတဲ့ ကြိတ်ပုန်းခုတ်ပုံစံနဲ့ဆို၊ လွှတ်ပေးထားလိုက်ရရင်လဲ ဘာဖြစ်သွားမလဲဆိုတာစိတ်မချပဲအူတိုသလိုဖြစ်လာတာကလည်း ၅၀-၅၀%လောက်ရှိနေမိပြန်တယ်။ တကယ်လိုချင်တာက ကျနော် ဦးထူးအောင်ကို Bull အဖြစ် တည်ကြက်ထားပေမယ့် ဒီလိုကြီး နှစ်ယောက်ချင်းတော့လွှတ်မပေးထားချင်ဘူး၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီဇာတ်ကွက်ထဲမှာကိုယ်တိုင်တစ်နေရာကပါနေ၊ ရှိနေချင်တာ။ ဒါပေမယ့်ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ အခြေအနေတွေအားလုံးကသူ့ပေါ်မှာပဲမူတည်ပြီးပုံအပ်ထားရမလိုဖြစ်နေတယ်။)
ဦးထူးအောင်ကကျနော့်မှတ်ချက်ကိုပြန်ဖြေပါတယ်။

“ဒါကတော့ခင်ဗျားရဲ့စိတ်ပိုင်းဖြတ်မှုအပေါ်တည်နေပါတယ်။ ပုံအပ်ပါလို့တော့ အတင်းကြီးဆွယ်တရားမဟောချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားဆန္ဒပြင်းပြနေတဲ့ပုံစံမျိုးကိုရယူနိုင်ဖို့အတွက်ကတော့
အဲဒီနည်းဟာ အကောင်းဆုံးချဥ်းကပ်နည်းပဲလို့ကျနော်မြင်တယ်။ သူစိတ်ချယုံကြည်လာရမယ့် bull နဲ့နှစ်ယောက်ချင်းအရင်တွေ့ခွင့် စည်းရုံးခွင့်ပေးရမယ်။ ပြီးတော့မှသူ့ရဲ့စိတ်ထဲမှာကိုယ့်ရဲ့လင်ပါဝင်ချဥ်းကပ်လာမှုကိုလက်သင့်ခံတဲ့စိတ်အခြေအနေပေါ်လာပြီးတဲ့အခါကျမှကျန်တဲ့အပိုင်းကိုကိုယ်လိုသလိုဆွဲယူရုံပဲ။ ဒါက ပလန်-အေ ပဲ။ တကယ်လို့ ဒါကို အလွယ်တကူတည်ဆောက်လို့မရသေးရင်တော့နောက်ထပ်ပလန်-ဘီ၊ ပလန်-စီတွေဆက်ချထားရမယ်ဗျ။

ခင်ဗျားပေါ်တင်ဝင်ထိုင်ကြည့်လို့ရအောင်ဆိုတာကတော့ အခက်ခဲဆုံးအဆင့်အဖြစ်သတ်မှတ်ထားရမယ်။ ဒါမှမဟုတ် တမိုးအောက်ထဲကပဲချောင်းလို့ရမယ့်အခွင့်အရေးရှာရလိမ့်မယ်။ ဒါကလည်းဖြစ်နိုင်ချေ နည်းလိမ့်မယ်။ ဒီတော့အပြင်ကပတ်ချောင်းဖို့ကပဲ လောလောဆယ်ဖြစ်နိုင်ခြေရှိတဲ့နည်းလမ်း(၁)ပဲ အဲဒီအတွက်လည်း ခင်ဗျားမိန်းမကိုစကားထည့်ထားပြီးပြီ။

ခင်ဗျားလည်းအမြင်ပဲ၊ အခုဆိုရင် ကျနော့်စကားကိုသူနားထောင်ပေးတဲ့အဆင့်ရောက်လာပြီ။ မီးတွေပိတ်ပြီးအမှောင်ချထားတာကို နှိပ်ရတာအဆင်မပြေဘူးပြောတော့ စဥ်းစားသွားတယ်မဟုတ်လား။ တဖြည်းဖြည်းချင်းချောင်းကြည့်ဖို့လွယ်အောင် အခွင့်အရေးတည်ဆောက်ပေးရမယ်။ ချောင်းကြည့်ဖို့အခွင့်အရေးတော်တော်နဲ့မရခဲ့ရင်လည်း နည်းလမ်း(၂)နောက်တစ်နည်းပေါ့..”

“ဘယ်နည်းရှိသေးလို့လဲ အကိုကြီး..”

“ဟစ်ဒင်းကင်မရာပေါ့ဗျာ။ တကယ်လို့များ ခင်ဗျားမိန်းမ မလွတ်တမ်းလိုက်ပိတ်နေတဲ့ပြူတင်းပေါက်ခန်းစီးတွေကို ဖွင့်ပေးဖို့ အဆင်မပြေခဲ့ရင် လုပ်ရမယ့်နည်းလမ်းကိုကြိုစဥ်းစားထားရမှာပေါ့။ ကျနော်လည်း အရမ်းကြီးလိုက်ဟပေးနေလို့မဖြစ်ဘူးဗျ။ ခင်ဗျားမဟေသီက မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေမှာ။ ကျနော်ကခင်ဗျားအိမ်ဝင်ခွင့်ရတာမှနှစ်ရက်ပဲရှိသေးတာလေ၊ ကျနော်ခန်းစီးတွေ ပြူတင်းတွေ ကိုင်မိ၊ သံသယရှိအောင်လုပ်မိတာနဲ့၊ ကြံထားသမျှဂွမ်းပြီသာအောင်းမေ့ပေတော့၊ ဒီတော့ ခင်ဗျားချောင်းရိုက်ကင်မရာတစ်ခုတော့ဆင်နိုင်ဖို့ ရှာထားရလိမ့်မယ်”

အင်းဦးထူးအောင်တွေးတာစေ့စပ်သားပဲလို့ကျနော့်စိတ်ထဲကချီးကျူးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ချောင်းရိုက်ကင်မရာဘယ်လိုရှာရမှာလဲ။ နည်းနည်းတော့ဦးနှောက်စားသွားပေမယ့်၊ နှံ့စပ်ပြီးရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေဝါသနာပါတဲ့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းခင်မောင်တိုးကိုသတိရသွားတယ်။ ဒီကောင်ကတော့ဒါတွေရမှာပဲ၊ သူ့ကိုပဲကြံဖန်ခိုင်းရမယ်ဆိုပြီး စိတ်ထဲမှာမှတ်ထားလိုက်တယ်။

“ဒါလား..ဒီအတွက်တော့ပူပါနဲ့ကျနော်ကြိုးစားပြီးဖန်တီးပေးပါ့မယ်။

“ဒါတွေကအခုမလိုသေးပါဘူး၊ လောလောဆယ်မစဥ်းစားပါနဲ့ဦး။ အရေးကြီးတာက ကျနော်ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း မနက်ဖြန်အတွက် ခင်ဗျားအရင်စိတ်ပိုင်းဖြတ်ပါ။ ခင်ဗျားစိတ်ဒုံးဒုံးချပြီဆိုမှပဲ ရှေ့ဆက်ကြမယ်လေ။ ခင်ဗျားမိန်းမကကျနော့်ကိုယုံပြီး ပြောသမျှလက်ခံ၊ လိုက်လုပ်မှ ခင်ဗျားလိုတဲ့အတိုင်းဖြစ်လာဖို့၊ အပီစည်းရုံးရမှာဆိုတော့ ခင်ဗျားစိတ်ရှင်းဖို့လိုတယ်။ ဒီလိုလုပ်တာလက်ခံဖို့ ခင်ဗျားအဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူးဆိုလဲပွင့်ပွင့်လင်းလင်းသာပြော။ ခင်ဗျာမိန်းမကိုပြန်ဆက်သွယ်ပြီး နှိပ်ဖို့ကိစ္စကို ကဲင်ဆယ်လ် လုပ်လိုက်ရုံပဲ”

ကျနော်လည်းချက်ချင်းပဲခေါင်းထဲမှာအလုပ်တွေရှုပ်သွားတယ်။ ကျနော်ဘာလုပ်ရမလဲ။ အခုဆိုဆုံးဖြတ်ချက်မျဥ်းကြောင်းတစ်ခုအပေါ်မှာကျနော်ရောက်နေတယ်။ ကျနော့်အနေနဲ့ တစ်ဘက်ဘက်ကိုတော့ရွေးရတော့မယ်။ ဒါကို သေချာစဥ်းစားဖို့အချိန်နည်းနည်းတော့လိုလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့်ဦးထူးအောင်ကို..

“အကိုကြီး..၊ ကျနော့်ကိုတစ်ယောက်ထဲစဥ်းစားဖို့အချိန်လေးနည်းနည်းတော့ပေးပါဦး၊ ခဏကြာရင်ပြန်ပြောပါ့မယ်..”

လို့ပြောပြီး ကျနော်စားပွဲက ထလာခဲ့တယ်။ ဦးထူးအောင်ကတော့ဘီယာကိုအေးအေးဆေးဆေးထိုင်စုပ်ရင်းကျန်နေခဲ့လေရဲ့။ ကျနော်ကတော့ဟိုတယ်ဘေးနားက ပန်းခြံလေးထောင့်က ရေပန်းတိုင်နားမှာသွားရပ်ပြီး ဆေးလိပ်ကိုမီးခိုးတထောင်းထောင်းနေအောင်ဖွာရင်း ဖြစ်နေသမျှအခြေအနေတွေအားလုံးကို ပြန်ပြီးအနုလုံပဋိလုံ ပြန်စဥ်းစားရတော့တယ်။ ခဏကြာတော့ အတွေးတွေနဲ့ အဖြေကဖြည်းဖြည်းချင်းပြတ်သားလာခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်အရာကိုမဆိုအလွယ်တကူစည်းရုံးလို့မရပဲတင်းခံနေတတ်လေ့ရှိတဲ့ ကျနော့်မိန်းမမိသင်းက၊ အခုလိုစိတ်ယိမ်းယိုင်လာချိန်မှာမှ၊ အခွင့်အရေးကိုဖမ်းမဆုပ်နိုင်ရင်၊ နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုတာ ဘယ်တော့မှရမလဲမပြောနိုင်ဘူး။

ကျနော့်အနေနဲ့ ဒီအဆင့်အထိရောက်အောင်သယ်လာပြီးမှ ပြန်ဆုတ်ရမှာအတော် နှမြောစရာကောင်းနေပါတယ်။ တစ်ခုကိုဖြစ်စေချင်ရင်၊ တဘက်ကစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်တွေ သဝန်တိုစိတ်တွေကို မဖြစ်မနေဖျောက်ရတော့မယ်ဆိုတာမြင်လာပါတယ်။ ပြီးတော့အစစအရာရာ သေချာစေ့စပ်အောင်စဥ်းစားအကွက်ချတတ်တဲ့ ဦးထူးအောင်အပေါ်မှာလည်းယုံကြည်ချင်စိတ်တွေကပိုတိုးလာနေပါတယ်။ ကိုယ်လိုချင်တဲ့ရလဒ်ဖြစ်လာစေချင်ရင်တော့ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စုံလုံးပိတ်ပြီး ပုံအပ်လိုက်ရတော့မှာပဲဗျာ။ ကျနော်ရပ်စဥ်းစားနေတာ နာရီဝက်လောက်တောင်ရှိမလားပဲ။ ကျနော်အဖြေကိုစဥ်းစားလို့ရပြီးတာနဲ့ ဦးထူးအောင်ထိုင်နေတဲ့စားပွဲဆီကိုပြန်လျှောက်ခဲ့ပြီးထိုင်လိုက်ရင်း..။

“အကိုကြီး..အိုကေဗျာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်ရှေ့ကိုတိုးဖို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်ပါပြီ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်နဲ့ အကိုကြီးနဲ့ကြားမှာ၊ ကန့်သတ် သဘောတူညီချက်လေးတွေတော့ထားပေးရပါမယ်”

“ဘယ်လိုပုံစံမျိုးလဲဗျ”

ဦးထူးအောင်ကပြန်မေးလာပါတယ်။ ကျနော်က၊ စဥ်းစားထားတဲ့အချက်တွေကို တစ်ချက်ချင်းသူ့ကို ပြောပြပေးလိုက်ပါတယ်။ အဲဒါတွေက..၊

၁။ တကယ်လို့ ကျနော့်မိန်းမ စိတ်သဘောမပါရင်၊ အတင်းအဓမ္မ အကြပ်ကိုင်ခြင်း၊ အကြမ်းဖက်ရယူခြင်းမျိုးမလုပ်ဖို့ပါပဲ..။

၂။ တကယ်လို့ သူကစိတ်ပါလာပြီးလိုက်လျောမယ်ဆိုတဲ့အခြေအနေမျိုးရောက်လာခဲ့ရင်၊ အကိုကြီးက ကွန်ဒုံးမဖြစ်မနေစွပ်ပြီးမှလုပ်ပေးပါ။ လုံးဝအစိမ်းအတိုင်းကြီးမလုပ်ပါနဲ့။

၃။ အကိုကြီးအိမ်ထဲကိုဝင်ခွင့်ရခဲ့ပြီးရင် တတ်နိုင်သလောက်ကြိုးစားပြီး တံခါးသို့မဟုတ်ခန်းစီးစတွေကို မသိမသာဖွင့်ပေး၊ ဟပေးဖို့ အခွင့်အလမ်း၊ အခိုက်အတန့်ကိုရှာပေးပါ။ အရမ်းကြီးအခက်အခဲမဖြစ်ပဲနဲ့ လုပ်နေတဲ့လုပ်ငန်စဥ်ကိုမထိခိုက်လာရင်ပေါ့။ ဒါကတော့မျှော်လင့်ချက်ပါ၊ မဖြစ်မနေမဟုတ်ပါ။

၄။ အလုပ်လုပ်နေစဥ်ကာလအတွင်းမှာတိုင်ပင်စရာအကြီးအမားရှိပြီးလာခဲ့လို့ရှိရင် ကျနော့်ကို ဖုန်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ လိုင်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ဆက်လာတာ၊ မက်ဆေ့ဂျ်ပို့လာတာတွေကိုလုံးဝမလုပ်ပါနဲ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာတစ်ခုခုဆက်လုပ်ဖို့နည်းလမ်းမရရင် ကျနော့်ကိုမတိုင်ပင်တော့ပဲ၊ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကိုယ် နည်းလမ်းရှာလုပ်နိုင်ပါတယ်။ မိန်းမရိပ်မိမသွားစေချင်လို့ပါ။ အခြေအနေထူးခြားတာလေးတွေကိုတော့ မက်ဆေ့ဂျ်တိုလေးတွေနဲ့ သတင်းပိူ့ရင်ပို့ပါ။ သတိထားမိအောင်တော့မလုပ်ပါနဲ့။

အဲဒီ အချက်လေးချက်ကိုကျနော်ပြောနေတော့ ဦးထူးအောင်က သေချာနားထောင်နေတယ်။ ပြီးတော့မှခဏစဥ်းစားပြီးမှပြန်ပြောလာပါတယ်

“ခင်ဗျားပြောတဲ့အချက်တွေအားလုံးကိုကျနော်သဘောတူတယ်ဗျာ။ ဘာပြဿနာမှမရှိပါဘူး”

ဒါလောက်နဲ့မပြီးသေးပါဘူး၊ ကျနော့်အတွက်လုံခြုံစိတ်ချရဲ့အချက်အလက်တွေအားလုံးကိုမလိုလဲလိုလဲ ယူထားရပါတော့မယ်။ ကျနော်ကဦးထူးအောင်ကို သူ့ရဲ့မျက်နှာကိုပြတ်သားတဲ့ဓါတ်ပုံတစ်ပုံလောက် ရိုက်ခွင့်တောင်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့မှတ်ပုံတင်ကဒ်ကိုပါရိုက်ခွင့်ဆောင်းလိုက်ပါသေးတယ်။ ကျနော်လိုချင်တဲ့အချက်တွေကို ဦးထူးအောင်ကနားလည်စွာခွင့်ပြုပေးပါတယ်။ အဲဒီတော့မှကျနော်လည်းစိတ်ထဲမှာအတော်ပေါ့သွားပါတယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့တော်တော်လည်းညဥ့်နက်နေပြီဖြစ်လို့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လည်းကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်ပြီး အိပ်ရာဝင်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။

××××××××××××××××××××××××××××××

နောက်တစ်နေ့မနက်မိုးလင်းလို့ စနေနေ့ကိုရောက်လာခဲ့ပါပြီ။ ကျနော်မနက်အစောကြီးနိုးလာခဲ့ပြီး သင်းသင်းဆီကို ၆နာရီခွဲကထဲက ဗွီဒီယို call ခေါ်လိုက်ပါတယ်။ မိန်းမက ရေမိုးချိုးပြီးလို့အလှပြင်ပြီးအဝတ်အစား လှလှပပတွေတောင်လဲထားပြီးပါပြီ။ ကျနော်က

“အမယ် မိန်းမကတယ်လှနေပါလား၊ ဘယ်သွားမလို့လဲစောစောစီးစီး..”

“စျေးသွားပြီး  နည်းနည်းဖြုန်းလိုက်ဦးမလို့ယောက်ျားရဲ့၊ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာလည်းပစ္စည်းတွေကုန်နေပြီဆိုတော့လေ”

ကျနော်တို့လည်း လင်မယားတွေပြောနေကျအတိုင်း အကြောင်းအရာစုံကို စကားတွေခဏလောက်ပြောကြပြီးတော့ သင်းသင်းအကောင့်ထဲကို စျေးဖိုး ၅သောင်းလောက် ဖုန်းထဲကနေပဲလှမ်းထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဖုန်းချပြီးတော့ ကျနော် မီနီဘားထဲကဘီယာဘူးတွေကိုဖောက်သောက်နေမိပါတယ်။

မနက်စောစောစီးစီးကျနော်ရင်တွေပူနေတာလေ။ တည့်တည့်ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့၊ ရင်တွေတလှပ်လှပ်ဖြစ်နေတာဗျာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျနော့်မိန်းမကဒီနေ့ တစိမ်းယောက်ကျားတစ်ယောက်နဲ့တွေ့ပြီး တိတ်တိတ်လေးလင်ငယ်နေတမ်းကစားတော့မယ်(ဆိုပါစို့)။ ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ အခုသွားနေတဲ့ way ကကျနော်လိုချင်နေတဲ့ဦးစားပေးခံစားချက်မျိုးမဟုတ်ဘူး။ အခုကကျနော်လိုချင်သလိုမျိုး ဖြစ်လာဖို့က ၅၀% တောင်မသေချာနိုင်ဘူး။ လိုချင်နေတာကမိန်းမကိုသူများက တက်လုပ်နေတာကို ကိုယ့်မျက်စိနဲ့ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးစောင့်ကြည့်နေချင်တာမျိုး။  ကျနော့်မျက်ကွယ်မှာကြိတ်ခံနေတာမျိုးမဟုတ်ဘူး။

ဒါကြောင့်ပူလောင်နေတဲ့စိတ်ကို ဘီယာသောက်လိုက်၊ ဆေးလိပ်ကိုတစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ်ဖွာလိုက်နဲ့ စိတ်ကိုလမ်းကြောင်းလွှဲပြီးငြိမ်းအောင်ထိမ်းနေရတယ်။ ခေါင်းထဲမှာလည်းအရာရာရာကမရှင်းလင်းပဲရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေပါတယ်။
မနက် ၈နာရီထိုးတော့ ဦးထူးအောင်တစ်ယောက်အဝတ်အစားတွေလဲပြီး ကျနော့်အခန်းဘက်လျှောက်လာပြီးလာတွေ့ရင်းပြောတယ်။

“လာဗျာ.. ဒီနေ့အဖို့လုပ်ငန်းစလိုက်ရအောင်၊ ကျနော့်ကိုခင်ဗျားတို့လမ်းထိပ်လိုက်ပို့ပေးဦး.”

ကျနော်သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ မနေ့ကအဝတ်အစားနဲ့ပဲဗျ။ အေးလေ..သူက မနေ့ကအိမ်မှမပြန်ဖြစ်ပဲဟာကို။ သူ့မှာက အနှိပ်ထွက်ရင်သုံးတဲ့ဆေးအိတ်နဲ့ လက်ဆွဲအိတ်တစ်လုံးပဲပါတာဘယ်မှာအဝတ်အစားအပိုရှိမှာလဲ။ ဒီပုံစံအတိုင်းနဲ့တော့မဖြစ်သေးပါဘူး။ မနေ့ကဟာတွေနဲ့ဆိုရင် ကျနော့်မိန်းမက သူအိမ်မပြန်ခဲ့တာသိပြီး သံသယဝင်သွားမှာပေါ့။ ကျနော်က

“ဟာ..အကိုကြီးကလည်းဗျာ၊ လဲစရာအပိုမပါဘူးလားဗျ”

“ခင်ဗျားကလည်း ဘယ်ပါမှာလဲဗျ။ ကျနော့်အလုပ်ကနေ့ချင်းပြန်တွေသွားနေကျဆိုတော့..”

ကျနော်တို့မနေ့ကဒီအချက်ကိုထည့်မတွက်မိကြဘူး။ အခုခေါင်းစားရပြီ။ ဒါဆို ကျနော့် ခရီးဆောင်အိတ်ထဲက ဝတ်စုံအပိုတွေသူ့ကိုခဏပေးဝတ်ရင်ရော၊ ဒါလည်းမဟုတ်သေးဘူး၊ ကျနော့်အဝတ်တွေကိုသင်းသင်းကိုယ်တိုင်ခေါက်ထည့်ပေးလိုက်တာ သူမမှတ်မိပဲနေပါ့မလား။ အဲဒီတော့မှဗူးပေါ်သလိုပေါ်ပြီး ဟက်တက်ကွဲမှာ။

ဒါနဲ့ပဲ ဦးထူးအောင်ကိုခေါ်ပြီး အဲဒီနားတစ်ဝိုက်ကစတိုးဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှာလို့ ပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ ရှပ်လက်တိုတစ်ထည်ဝယ်ပေးပြီးလဲခိုင်းလိုက်ရတယ်။ အားလုံးပြီးတော့မှဟိုတယ်မှာ ချက်အောက်လုပ်ပြီးထွက်လာခဲ့ကြတယ်။

ဒီတစ်ပွဲမှာတော့ကျနော့်အဖို့ အရင်းအနှီးက တော်တော်လေးများနေပြီဗျ။ ဆရာသမားအတွက် ဟိုတယ်ခတွေရော၊ အဝတ်အစားအသစ်တွေဝယ်ပြီးထောက်ပံ့ကန်တော့လိုက်ရတာတွေရောပေါ့။ အကျွေးအမွေးတွေကတော့ထည့်မတွက်တော့ပါဘူး။ အကြီးဆုံးရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုကြီးက ခင်ဗျားတို့သိတဲ့ပစ္စည်းကြီးပေါ့ဗျာ။ ကျနော်အခုလုပ်နေတဲ့အလုပ်က အရင်းကော ကျေမှကျေပါ့မလားမသိတော့ပါဘူး။
—————————————–

အပိုင်း(၁၄) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၄)

ကျနော်တို့ဟိုတယ်ကထွက်လာတာ မနက်၈နာရီခွဲမှာဖြစ်ပြီး ၉နာရီမထိုးခင်မှာ ကျနော်တို့အိမ်ရှိရာလမ်းထိပ်ကိုရောက်ပါတယ်။ ဦးထူးအောင်ကကျနော့်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ဆင်းလျှောက်သွားပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ မနေ့ကအတိုင်း လူရှင်းတဲ့အားကစားကွင်းဘေးသစ်ပင်ရိပ်တွေမှာသွားရပ်ထားလိုက်ပါတယ်။

ဦးထူးအောင်အဖို့ အခုနေရာကနေဆို အိမ်အထိ ၁၀မိနစ်သာသာလမ်းလျှောက်ရပါဦးမယ်။ ကျနော်စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး သင်းသင်းဆီကိုဖုန်းတစ်ချက်လှမ်းခေါ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမှာ မိန်းမရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုအခြေအနေနဲ့ အသံကိုစမ်းသပ်နားထောင်ကြည့်ချင်လို့ပါ။ ဆက်တာလည်းရိုးရိုးဖုန်းခေါ်ရုံပါပဲ။ LINEတို့ ဘာတို့မသုံးပါဘူး။ သင်းသင်းဖုန်ပြန်ကိုင်ပြီးဖြေတဲ့အသံကတော့ ပုံမှန်အသံမျိုးနဲ့ပါပဲ။ ကျနော်ကမေးလိုက်တယ်။

“ဟေး..သင်း..ဈေးကပြန်ရောက်ပြီလား၊ ဈေးဖိုးပေးလိုက်တာ လောက်ရောလောက်ရဲ့လား..”

“နှစ်ရက် သုံးရက်စာတော့ လောက်ပါတယ်မောင်။ တကယ်ဝယ်ရင်တော့ ဒီလောက်လေးကအဆာပြေဖိုးလောက်ပဲရှိမှာ..ခိခိ။ အလကားစတာပါ၊ သင်းလောက်အောင်သုံးတတ်ပါတယ်..”

“အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလား”

“အိမ်မပြန်သေးဘူး။ မေမေတို့အိမ်ဝင်နေတာ။ မေမေနဲ့ထမင်းမစားရတာကြာပြီ၊ မေမေ့အိမ်မှာပဲချက်ပြုတ်စားလိုက်တော့မယ်။ အိမ်မှာလည်းမောင်မရှိလို့ပျင်းနေတာနဲ့..။ ဒီညလည်း မေမေ့အိမ်မှာပဲအိပ်ဖြစ်လိမ်မယ်မောင်..”

ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာချက်ချင်းခေါင်းလောင်းသံတွေ ဆူညံသွားတယ်။ ကြည့်ဦးလေ မိသင်းကကျနော့်ကိုမလိမ်စဖူးလိမ်နေတာ။ အမှန်ကသူ ဦးထူးအောင်နဲ့အနှိပ်ခံဖို့ချိန်းထားပြီး အိမ်မှာပဲ စတင်းဘိုင်စောင့်နေတာလေ။ ကျနော်အဝေးကြီးမှာရှိနေတယ်ပဲထင်ပြီး ပြောချင်တာပြောနေတော့တာဗျို့။ အခုပြောတာကသူ့အမေအိမ်မှာတဲ့။ ဘာလို့အဲဒီလိုပြောရတာလဲ။ အိမ်မှာရှိနေတယ်ပဲပြောတော့ ဘာဖြစ်သွားမှာမို့လို့လဲ။ ကျနော့်ခေါင်းတွေအလုပ်များသွားရပြန်ပြီ။ ခဏလောက်စဥ်းစားပြီးမှဖြစ်နိုင်တဲ့အချက်ကိုတွေးမိသွားတယ်။

သင်းသင်းကကျနော်သူ့မိဘတွေအိိမ်မှာရောက်နေရင်ဖုန်းမခေါ်တတ်တဲ့အကြောင်းကိုသိလို့ကြိုကန်ထားတာပဲနေမှာ။ အဲဒါကရာဇဝင်ခင်းပြမှခင်ဗျားတို့နားလည်မှာဗျ၊ ဒီလိုလေ။ သူ့မိဘတွေကအိမ်ဟိုဘက် ၃-၄ ရပ်ကွက်အကျော်မှာဗျ။ သင်းသင်းသွားမယ်ဆိုလည်းသိပ်မဝေးဘူး။ တကယ်တော့ သူ့မိဘတွေကကျနော်နဲ့ကျတော့ မျက်နှာကြောသိပ်မတည့်လှဘူး။ သူတို့မှာသမီးချည်းပဲ ၃ယောက်ရှိတယ်၊ သင်းသင်းကအငယ်ဆုံးသမီး။ သူ့အစ်မနှစ်ယောက်က ပစ္စည်းရှိတဲ့ လူဂုဏ်တန်သားသမီးတွေနဲ့ရခဲ့ပြီးတင့်တောင့်တင့်တယ်လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။

ကျနော်ကကျတော့အဲဒီအချိန်တုန်းက လူဆင်းရဲ၊ ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းနဲ့ရခဲ့၊ ယူခဲ့ကြတာကအချစ်တစ်ခုထဲကြောင့်ပါပဲ။ မိဘတွေကသဘောမတူကြတော့ကျနော် သင်းသင်းကိုခိုးပြေးရတာပေါ့။ ကျနော်ကအခုလိုအလုပ်ကောင်းကောင်းမရသေးဘူး။ အနေတော်အိမ်ခန်းသေးသေးလေးငှားနေပြီး လင်မယားဘဝကိုစခဲ့ရတယ်။ ကျနော်နဲ့သင်းသင်းလဲ ရုံးတက်ပြီးနှစ်ဦးသဘောတူလက်မှတ်ထိုးပြီးတရားဝင်လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်။ အဲ့လိုမှမလုပ်ရင် သူ့မိဘတွေကအတင်းပြန်သိမ်းပြီး တခြားယောက်ျားနဲ့ပေးစားပစ်မှာကိုလည်းကြောက်ရသေးတယ်။

ရှင်းရှင်းပြောရင်တော့ ကျနော်တို့လင်မယားကအချစ်စစ်နဲ့ချစ်ခဲ့ကြတာပါ။ တရားဝင်လက်မှတ်ထိုးပြီးနောက်ပိုင်း ကျနော်သင်းသင်းကိုခေါ်ပြီး သူ့အဖေနဲ့အမေကိုဝင်ကန်တော့ကြတယ်။ သူတို့ကတော့သင်းသင်းအိမ်ပြန်ဝင်လာတော့ဝမ်းသာကြတာပေါ့။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူတို့သမီးက သမီးပဲလေ။ အဲဒါပေမယ့် ကျနော့်ကျတော့ယောက္ခမကြီးတွေက အခန်းထောင့်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး ပစ္စည်းတွေကို ဟိုနားပုံထားလိုက်တဲ့ ဒီတစ်ခွန်းပဲပြောတယ်။ မျက်နှာကြီးတွေကရှစ်ခေါက်ချိုးနဲ့။

အဲဒီနောက်ပိုင်းမှာတော့ ကျနော့်မိန်းမသူ့အိမ်ကိုပြန်ပြီးထမင်းစားတာတို့၊ တစ်မိသားစုလုံးစုပြီးဆုံတွေ့ပွဲလုပ်ကြတာတို့ဆိုရင် ကျနော်တစ်ခါမှမပါဘူး။ ယောက္ခမကြီးတွေ မိန်းမကိုမှာထားတာက၊ တကယ်လို့မလိုအပ်ဖူးဆိုရင် နင့်ယောက်ျားကိုအိမ်ခေါ်မလာနဲ့တဲ့။ ဒါတောင်ကျနော်အခု ဘဝကိုအောင်မြင်စွာဖြတ်သန်းနိုင်ခဲ့ပြီး ကိုယ့်အိမ်ပိုင်ယာပိုင်နဲ့၊ ရွှေတွဲလွဲငွေတွဲလွဲနဲ့၊ မောင်းစရာ ကိုယ်ပိုင်ကားလေးနဲ့၊ တင့်တောင့်တင့်တယ်နေနိုင်လာတာနော်။ အရင်ကလို ငဆနူ မဟုတ်တော့ဘူး။ မိန်းမကိုလည်းသူများထက်အောက်မကျအောင်၊ ထားနိုင်၊ ဆင်နိုင််တယ်။

ဘယ်လိုပဲသူတို့မျက်နှာရအောင်လုပ်လုပ်၊ အထင်ကြီးအောင်နေနေ။ ယောက္ခမကြီးတွေရဲ့ မျက်နှာကြောကအခုထိမသာမယာနဲ့ပဲ။ ကျနော်ကလည်း ဒီအတွက်ကြောင့် သင်းသင်း သူအဖေ၊ အမေ အိမ်ကိုပြန်ရင် လိုက်မသွားဘူး၊ ကုန်ကုန်ပြောရရင် မိန်းမဒီအိမ်မှာရှိနေတုန်းဆိုရင်သူ့ဆီဖုန်းတောင်မဆက်ဘူး။ အဲဒါပဲဗျ မိန်းမက ဒီနေ့အတွင်း ကျနော့်ကိုသူ့ဆီဖုန်းမဆက်စေချင်လို့ အမေ့အိမ်ရောက်နေတယ်ပြောတာ။ ဦးထူးအောင်နဲ့ရှိနေတုန်း ကျနော်ဆက်လိုက်ရင် သူအရှိန်ပျက် ဖီလင်အောက်သွားမှာစိုးတယ်နဲ့တူပါတယ်။ ကျနော်သဘောပေါက်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော်ကတော့စိတ်ထဲကပဲသင်းသင်းကို..၊

(“ကဲပါကွာ..မင်းငါ့ကိုကြိုးစားပြီးလိမ်မနေပါနဲ့တော့၊ မင်းမခေါ်စေချင်ဘူးဆိုလည်းငါကမခေါ်ပါဘူး၊ စိတ်အေးလက်အေး မင်းလုပ်ချင်တာသာလုပ်ပါ”)

လို့ပြန်ပြောနေမိတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး မိန်းမအပေါ် အူတို၊ စိတ်ပူ နေတာတွေကိုကြိုးစားပြီးစိတ်ဖြတ်ချလိုက်တယ်။ နို့မို့ဆိုရင် အခုလိုပဲ ကျနော်ခဏခဏခေါ်နေမိမှာလေ။ အခုကစလို့ကျနော်ပွဲကြည့်ပရိသတ်ပဲလုပ်လိုက်ဦးမယ်။

ကျနော်လည်း မိန်းမနဲ့ပြောတဲ့ဖုန်းကိုချပြီး ကားလော့ခ်ချလို့ကျနော့်အိမ်နောက်ဘက်ကတောထဲကိုပြေးရပါတော့တယ်။ အခုလောက်ဆိုဦးထူးအောင်လည်းအိမ်ရောက်လောက်ပါပြီ။ ကျနော်လည်းအိမ်ကိုအကဲခတ်ပြီး ဘယ်ဘက်ကနေချဥ်းကပ်လို့ရမလဲကြည့်ရပါတော့မယ်။ ဒါမေမယ့် အဲဒီနေရာရောက်တော့ အိမ်ဘက်ကိုချက်ချင်းကပ်လို့မရဘူးဆိုတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ဒီနေ့မှထူးထူးဆန်းဆန်း အိမ်ပြတင်းတံခါးတွေအားလုံးကဖွင့်ထားရက်သားကြီးဗျာ။ မနေ့ကလိုမဟုတ်ဘူး။ အပြင်ကနေကြည့်လိုက်ရင် အိမ်ထဲကိုအကုန်မြင်နေရတယ်။ ကျနော်မြင်နေရတာကတော့သင်းသင်းက မီးဖိုချောင်နဲ့ ထမင်းစားခန်းကြားမှာခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေတယ်။ ဦးထူးအောင်ကတော့ ဧည့်ခန်းက TV နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာမှာ ထိုင်နေတာပဲ။

ကျနော့်အိမ်က နောက်ဖေးမှာသာ တောရှုပ်နေတာ၊ အိမ်ပတ်ပတ်လည်မှာတော့ သူခိုးသူဝှက်မကပ်နိုင်အောင်တောရှင်းထားတယ်။ အောက်ပိုင်းရှုပ်တဲ့ခြုံတွေပန်းပင်တွေလုံးဝမထားထားဘူး။ သင်းသင်းက ဇွန်ပန်းခြုံတွေ ရွက်လှတို့သနပ်ခါးပန်းပင်တို့ ဝါသနာပါလို့စိုက်ချင်တာတောင်၊ ကျနော်ကပေးမစိုက်ခဲ့ဘူး။ သရက်ပင်ကြီးနှစ်ပင်ရယ်၊ မရမ်းပင်တစ်ပင်ရယ်၊ ပိန္နဲပင်တစ်ပင်ရယ် အောက်ခြေရှင်းတဲ့ စားပင်ကြီး ၃-၄ ပင်ပဲချန်ထားတာ။ အခုတော့ သူခိုးလဲကပ်လို့မရဘူး ကျနော်လည်းပြန်ချောင်းဖို့အတွက်ကပ်လို့မရတော့ဘူး၊ အေးရော။

ကျနော်ပြေးကပ်လိုက်ရင်လဲအိမ်ခြေမှာရှင်းနေတော့ ကျနော့မိန်းမ မြင်သွားဖို့ရာနှုန်းကများတယ်။ အရမ်းမစွန့်စားရဲပြန်ဘူး။ ကျနော့်မှာလေ၊ ပြူတင်းတွေပိတ်ထားတော့တစ်မျိုး၊ ဖွင့်ထားတော့လည်းတစ်မျိုး အလိုကိုမကျနိုင်ဘူး၊ စိတ်တိုလိုက်တာ။

အရေးထဲနောက်ဘေးခြုံတောတွေထဲမှာ ဆယ်မိနစ်လောက်ပဲရှိသေးတုန်းထွက်လာလိုက်တဲ့ခြင်တွေဗျာ။ အချိန်တိုအတွင်းမှာသွေးလှူပွဲလေးလုပ်လိုက်ရတယ်။ လက်မောင်းတွေဂုတ်တွေမှာတန်းစီပြီးသီးနေတာပဲ။ သူတို့ကိုရိုက်ချ၊ ပွတ်ချနေတာနဲ့ပဲတစ်လုပ်ဖြစ်နေတာနဲ့ ဘာမှအလုပ်မဖြစ်သေးခင် ကားထဲမှာပဲသွားပြန်စောင့်နေတာကောင်းမယ်လို့စိတ်ပြောင်းပြီး ပြန်လှည့်ထွက်လာခဲ့ပြန်ရော။ ကျနော်မြင်ခဲ့တာက ဦးထူးတစ်ယောက်ထဲထိုင်နေတုန်းဆိုတော့ အခြေအနေကိုနည်းနည်းတောက်ကြည့်ဦးမယ်ဆိုပြီး LINE ကနေစာလှမ်းပို့ကြည့်တယ်။

ကျနော်  :  ဘယ်လိုအခြေအနေရှိသလဲအကိုကြီး

သူဖွင့်ကြည့်နေတယ်ထင်တယ်။ ခဏလောက်ငြိမ်နေပြီးမှ စာပြန်လာတယ်

ဦးထူးအောင်. :  ခင်ဗျားမိန်းမက ထမင်းစားဖို့အတင်းဖိတ်ပြီး အခုမီးဖိုထဲမှာပြင်နေလေရဲ့။ ထမင်းစားပြီးကြတော့မှပဲ နှိပ်ကြရတော့မယ်ထင်တယ်

ကျနော်. : သတင်းလေးတော့ အဆက်မပြတ်ပို့ပေးဦးနော်အကို

ဦးထူးအောင်က OK ဆိုတဲ့ စတေကာလေးပြန်ပို့လာတယ်။ ကျနော်ကားထဲမှာဆက်ထိုင်နေတုန်းမှာပဲ ညကညဥ့်နက်တဲ့အထိထိုင်စဥ်းစားရင်းအတွေးတွေပွားနေတာရယ်။ မနေ့ကလည်းမနက်အစောကြီးထပြီး ချောင်းသာဖက်ကို အသွားအပြန်ကားမောင်းခဲ့ရပြီးတစ်နေကုန်ခဲ့တာ အခုထိကောင်းကောင်းအနားမယူခဲ့ရသေးတာတွေရယ်ပေါင်းပြီး ကားထဲမှာထိုင်နေရင်းကပဲ၊ မေ့ကနဲအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ ကျနော်အိပ်ပျော်သွားတာဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်တော့မသိဘူး၊ ဆတ်ခနဲတစ်ချက်တွန့်ပြီးပြန်နိုးလာတော့ နေ့လည် ၁၂နာရီလောက်ရှိမယ်လို့ထင်ရပါတယ်။ ကျနော်လည်း

“ဟိုက်!..ဘယ်အချိန်တောင်ရှိသွားပြီလဲဟ..”

ဆိုပြီး ကမန်းကတန်းဖုန်းကိုဆွဲပြီးကြည့်လိုက်တော့ လိုင်းမက်ဆေ့ဂျ် ဝင်နေပါတာတွေ့ရတယ်။ ဖွင့်ကြည့်တော့ ဦးထူးအောင်ဆီကပါပဲ။ အဲဒါက

[သူအိမ်တံခါးတွေလိုက်ပိတ်နေပြီနော်။ စတော့မယ်။ တံခါးတွေလိုက်ဟပေးဖို့ မလစ်ဘူး၊ အခုအခန်းထဲမှာနှိပ်ငပးဖို့စောင့်နေတယ်။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲနည်းလမ်းရှာပြီးဝင်ကြည့်ပေတော့..]

အဲဒီမက်ဆေ့ဂျ်က ၁၀:၄၄ နာရီကပို့ထားတာ အခုက ၁၁:၅၀ ဆိုတော့ တစ်နာရီကျော်ခဲ့ပြီပေါ့။ ကျနော်ကိုယ့်နဖူးကိုယ်ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရိုက်လိုက်မိတယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလည်းဆဲလိုက်မိတယ်။

“လီးတဲ့မှဘဲကွာ ဒီအချိန်ကျမှဘာလို့အိပ်ပျော်သွားရတာလဲ တော်တော်စောက်သုံးမကျတဲ့ကောင်..”

ကျနော်လည်းမြည်တွန်တောက်တီးရင်း ကားတံခါးပိတ်ပြီး အိမ်နောက်ဘက်တောထဲပြေးရပြန်ရော။ ဒီတစ်ခေါက်ရောက်တော့ အိမ်ကတံခါးတစ်ချပ်မကျန် အကုန်ပြန်ပိတ်နေပြီ။ ကျနော်အိမ်ဘက်ကိုခြေသံလုံလုံနဲ့ခပ်မြန်မြန်လေးကပ်ခဲ့တယ်။ အခြေအနေကတော့ မနေ့ကအတိုင်းပဲ။ ပြူတင်းပေါက်တွေခန်းစီးတွေ စေ့နေအာင်ပိတ်မထားတာ တစ်ချပ်မှရှိမနေပါဘူး။

ကျနော်လည်းအိမ်ကိုနှစ်ပတ် သုံးပတ် ပတ်ပြီး ဘယ်လိုချောင်းကွက်ရမယ့်အပေါက်ရှိမလဲလို့လိုက်ကြည့်နေတုန်းမှာ သောက်တလွဲကတော့စပြီဗျို့။ ဗြုံးစားကြီးဆိုသလို မိုးကမဆင်ပဲသည်းကြီးမည်းကြီးရွာချပါလေရော၊ ရွာတာကလည်း နည်းနည်းပါးပါးမဟုတ်ဘူး၊ မတရားကိုသည်းတာဗျ။ မိုးရောလေရောဆိုပါစို့။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်းရွှဲရွဲရိုက်သွားရော။ ဆိုးလိုက်တဲ့ကံနှယ်။ ဆက်နေလည်း ဘာမှကြည့်မရမယ့်အတူတူ ကြွက်စုတ်တော့အဖြစ်မခံတော့ဘူး။ လမ်းဘေးက ဈေးမထွက်ဖြစ်တဲ့အကြော်တဲဟောင်းတစ်ခုမှာခဏဝင်ခိုပြီး ကားဆီကိုဒုတိယအကြိမ်အောင်မြင်စွာပြန်ဆုတ်လာခဲ့ရတယ်။ စိတ်နာလိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့။

ကားထဲရောက်တော့မှ ကျနော်ဦးထူးအောင်ဆီကို စမ်းပြီးဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်တယ်။ မဆက်သွယ်ပါနဲ့လို့တိုင်ပင်ထားကြပေမယ့်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးကျနော့်စိတ်တွေသိပ်လှုပ်ရှားနေပြီ။ ပထမ၂ကြီမ်ခေါ်တော့ ဖုန်းကိုမကိုင်တဲ့အပြင်ဖြတ်ချခံလိုက်ရတယ်။ တတိယအကြိမ်ဆက်တော့ စက်ပိတ်ထားပါတယ်ဆိုတဲ့အော်တိုရီပလိုင်းပဲပြန်လာတော့တယ်။ ကျနော်လည်းဘာမလုပ်လို့မရတော့ဘူးတာသိလို့စောင့်နေတာတစ်ခုပဲတတ်နိုင်တော့တယ်။ ကားပေါ်မှာပဲထိုင်ပြီးဖုန်းကိုပဲအဓိပ္ပါယ်မဲ့စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ မိိုးကလည်းသည်းလိုက်တာမှ အသားကုန်ပဲ။ တော်တော်နဲ့တိတ်မယ့်ပုံမပေါ်ဘူး။

ဒီလိုနဲ့ ၃နာရီလုံးလုံးကြာသွားတယ်။ မွန်တည့်ကနေညနေ၃နာရီအထိပဲ။ ကျနော်ကားပေါ်မှထိုင်ရင်းဖင်တကြွကြွနဲ့ နေမထိထိုင်မထိစောင့်နေခဲ့ရတာ။ နောက်ဆုံးတော့ မျှော်လင့်နေတဲ့အသံလေးကြာလိုက်ရတော့တာပဲ။  ဦးထူးအောင်ဆက်လာတဲ့ဖုန်းသံပါ။ သူပြောတာက

[အကိုပြန်တော့မယ်။ အခုပဲလမ်းထိပ်ကိုထွက်လာနေပြီ..]

အခုနိဂုံးချုပ်လိုက်တော့၊ ကျနော်ဘာကိုမှမျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ မသိလိုက် မမြင်လိုက်ရဘူး။ အလကားသောက်ရေးမပါချက်ကတော့ကမ်းကုန်ပဲ။ ကြံဖန်ထားသမျှတွေလည်း အကုန် အလဟသ ဖြစ်ကုန်တော့တာပဲ။ တကယ်ကိုစိတ်လေသွားပြီး သက်ပြင်းပူကြီးတစ်ချက်ကိုမှုတ်ထုတ်လိုက်မိပါတော့တယ်။ ကဲဗျာ..စိတ်မောလိုက်တာ၊ နောက်တစ်ခန်းကျမှပဲ ဦးထူးအောင်ပြန်ထွက်လာပြီးတဲ့နောက် ဒီနေ့ကျနော်အိမ်ထဲမှာ၊ သူနဲ့ကျနော့်မိန်းမတို့ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းစုံကို ကျနော်တဆင့်ပြန်ပြီးဖောက်သည်ချပေးပါ့မယ်။ ခဏနားပါရစေဦး။
—————————————–

အပိုင်း(၁၅) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၅)

ကဲ..၊ ပြောလက်စလေးခဏနားထားတာကိုပြန်ဆက်လိုက်ကြရအောင်လားဗျာ။

ကျနော်လည်း ဥိးထူးအောင်ဖုန်းဆက်လာတာနဲ့ ကားစက်ကိုနှိုးလိုက်ပြီး ရပ်ထားတဲ့ကစားကွင်းနေရာကနေထွက်လို့ လမ်းထိပ်နားသွားစောင့်နေလိုက်တယ်။ စောစောကရွာနေတဲ့မိုးကတော့ တိတ်သွားတာနာရီဝက်နီးပါးလောက်ရှိသွားပါပြီ။ အိမ်ဘက်ကနေခပ်မှန်မှန်လျှောက်ထွက်လာတဲ့ဦးထူးအောင်ကိုခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူလမ်းထိပ်ရောက်ပြီးကျနော့်ကားဆီကိုလျှောက်လာတော့ ကားပေါ်တက်ပြီးတံခါးပြန်ပိတ်လိုက်တာနဲ့ကျနော်မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။

ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာမေးစရာမေးခွန်းတွေ တပုံကြီးပါပဲ။ ကျနော်စကားစဖို့ပါးစပ်ဟလိုက်ရုံရှိသေးတယ်၊ ဦးထူးအောင်ကအရင်စပြောတော့တာပဲ။

“ကိုရဲပြောမှာကို အကိုသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားမပြောခင်မှာကျနော်အရင်တောင်းပန်ချင်သေးတယ်၊ အဲဒါက အကိုဖုန်းကိုလုံးဝပိတ်ထားလိုက်တာကိုပဲ။ ကျနော်ခင်ဗျားနဲ့သဘောတူခဲ့တဲ့အချက်တွေကိုဖောက်ဖျက်ဖို့ တမင်သက်သက်ရည်ရွယ်ချက်မရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားကျနော်လုပ်လိုက်တာကိုနားလည်ပေးစေချင်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာကျနော်နဲ့ခင်ဗျားမိန်းမနဲ့ကအရမ်းနီးနီးကပ်ကပ်ရှိနေတာဆိုတော့ ခင်ဗျားစဥ်းစားကြည့်လေ။ ကျုပ်ဖုန်းက မီးထလင်းလာပြီး ဖုန်းစကရင်မှာ ခေါ်တဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကပေါ်နေတာလေ။ ဒီနံပတ်ကိုခင်ဗျားမိန်းမကရင်းရင်းနှီးနှီးမှတ်မိနေမှာသေချာတယ်။ အမှတ်တမဲ့နေတတ်တဲ့သူဆိုတော်သေးတယ်။ မျက်စိရှင်ပြီးပတ်ဝန်းကျင်ကို စူးစိုက်မှုအားကောင်းတဲ့သူဆိုရင်မလွယ်ဘူးဗျ”

သူပြောတာဟုတ်နေတော့ ကျနော်ငြိမ်နေမိတယ်။

“ဖုန်းကအသံပိတ်ထားပေမယ့် ဗိုင်ဘရိတ်မုဒ် ဝင်နေတော့ အနည်းဆုံး တဒီးဒီးနဲ့ခုန်နေသေးတာပဲလေ။ ခင်ဗျားမိန်းမလှည့်ကြည့်ပြီးသတိထားမိသွားရင် ဂွမ်းပြီဗျ။ ခင်ဗျားစဥ်းစားကြည့်တော့။ ခင်ဗျားရော ကျနော်ရောဘာဖြစ်သွားမလဲ”

ဦးထူးအောင်ပြောလာတာကိုကျနော်နားထောင်ကြည့်တော့လည်း ဟုတ်သားပဲဗျ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ဟိုကန့်သတ်ချက်၊ ဒီကန့်သတ်ချက်တွေကိုပြောခဲ့ပြီး အခုမှအလိုက်ကန်းဆိုးမသိသွားခေါ်မိနေတဲ့ ကျနော့်ရဲ့စိတ်မရှည်မှုကိုပြန်တွေးမိသွားတယ်။ ကျနော်အိပ်ပျော်သွားမိလို့ လန့်နိုးလာတဲ့အချိန်၊ အမိအရကြည့်ဖို့ကြံစည်ထားတာတွေ နောက်ကျသွားပြီဆိုပြီးအလောတကြီးအသွားမှာ၊ တံခါးတွေလည်းအကုန်ပိတ်၊ မိုးတွေကလည်းသည်းကြီးမဲကြီးရွာချတော့ ကျနော်စိတ်တော်တော်တိုနေတာအမှန်ပဲ။

စိတ်တိုတိုနဲ့ မဆင်မချင်ဖုန်းတွေဒလစပ်နှိပ်မိတာကကျနော့်အမှားဆိုတာ ဦးထူးအောင်ဖုန်းပိတ်လိုက်ကထဲကသိခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာသူကျနော့်မိန်းမကို စည်းရုံးရေးကောင်းကောင်းဝင်နေမယ့်အချိန်ဖြစ်မယ်။ အနှောက်အယှက်ကြီးဖြစ်သွားမှာပေါ့။ ဦးထူးအောင်ကငြိမ်သွားတဲ့ကျနော့်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးဆက်ပြောနေတယ်။

“အခုသူကအခုကျနော့်စည်းရုံးမှုအောက်မှာ ကောင်းကောင်းမရောက်သေးဘူးဗျ။ အလိမ္မာသုံးပြီးအချိန်ကိုစောင့်ရဦးမယ်။ ဖုန်း၂ခါတောင်မြည်လာတော့ခင်ဗျားမိန်းမခေါင်းထောင်ကြည့်လာလို့ကျနော်ပိတ်လိုက်တာပဲ..”

တွေ့လား..သူ့စကားကကျနော်ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ကျနော်ရဲ့ပူလောင်နေတဲ့စိတ်တွေကိုငြိမ်အောင်ပြန်ထိမ်းလိုက်ရင်း၊ မေးချင်နေတာတွေကိုခဏမြိုသိပ်ပြီး သူ့ကိုအရင်တောင်းပန်လိုက်ရပါတယ်။

“ကျနော်..ဒီလိုစိတ်လောနေတာတွေကိုတော်တော်ကြိုးစားပြီးထိမ်းရတော့မယ် အကိုကြီး။ ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ..”

“ရပါတယ်ဗျာ..ခင်ဗျား အရေးကြီးတဲ့အချိန်တွေမှာစိတ်အေးအေးနဲ့ထိမ်းပြီးခေါင်းသုံးပါဗျာ။ စိတ်အလိုမလိုက်နဲ့..။ ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့သမျှအကြောင်းအားလုံးကိုတော့ အိမ်ရောက်မှပြောပြသွားမယ်ဗျာ။ ကျနော့်ကိုအိမ်အရင်လိုက်ပို့ပေးပါလား။ မပြန်ရတာလည်းနှစ်ရက်ရှိပြီ။ အဝတ်အစားလဲစရာလည်းမရှိတော့ဘူး။ ခင်ဗျားလည်းကျနော်အိမ်မှာလိုက်အိပ်လိုက်တော့။ ကျနော်ကတကိုယ်ရည်သမားပဲ။ ခင်ဗျားချောင်းသာကပြန်မယ့် အချိန်ဇယားလည်း မနက်ဖြန်ကျမှပဲစေ့မှာမဟုတ်လား။ ကျနော့အိမ်မှာတည်းတော့ ဟိုတယ်ခတစ်ရက်စာသက်သာတာပေါ့..”

ကျနော်လည်းသူပြောတာပြန်စဥ်းစားပြီးဟုတ်နေတော့၊ သူနဲ့လိုက်သွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဟိုတယ်ခကုန်မှာနဲ့စာရင် ဟိုဘက်ကမ်းကူးတဲ့ဓါတ်ဆီခကဘာရှိမှာလိုက်လို့။ လိုရမယ်ရ သူ့နေရာလည်းသိထားရတာပေါ့။

ဒါပေမယ့်ကျနော့်ဗိုက်ကအူတကျုတ်ကျုတ်ဖြစ်နေပြီဗျီု့။ အခုထိ နေ့လည်စာမှမစားရသေးတာ။ ကျနော်လည်းသူ့ကိုစားသောက်ဆိုင်တစ်ခုဆီခေါ်သွားပြီး ထမင်းအရင်စားရတယ်။ ကျနော်ကထမင်းပေါင်းတစ်ပွဲမှာစားပြီး ဦးထူးအောင်ကတော့ ဗိုက်သိပ်မဆာဘူးဆိုပြီး လက်ဘက်ရည်နဲ့စမူဆာ တစ်ခုပဲစားတယ်။ သူကကျနော့်အိမ်မှာထမင်းပါကစ်လာခဲ့တာလေ။

စားသောက်ပြီးတော့မှပဲ ဦးထူးအောင်ရဲ့အိမ်ရှိရာ သံလျှင်ဘက်ကမ်းကိုဦးတည်မောင်းလိုက်တယ်။ ဦးထူးအောင်ကတစ်လမ်းလုံး ဘာကိုမှပြောပြမယ့် အရိပ်အယောင်မပြဘူး။ သူမှောက်ထားတဲ့ဖဲတစ်ချပ်ကဘာလဲဆိုတာ သူလှန်မပြမချင်းသိရမှာမဟုတ်တော့ ကျနော်လဲသူမပြောပြချင်သေးတာကိုအတင်းမမေးတော့ပဲ ခပ်ဆိတ်ဆိတ်လေးပဲနေပြီးကားကိုသာအာရုံစိုက်မောင်းလာခဲ့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ကျနော်တို့လည်းသံလျှင်တံတားကိုဖြတ်မောင်းခဲ့ပြီး တစ်ဘက်ကမ်းကိုရောက်ခဲ့ပါတယ်။ သံလျှင်မြို့ထဲအရောက်မှာနာရီစင်နားကစတိုးဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာရပ်ခိုင်းပြီး ဦးထူးအောင်က အစားအသောက်နဲ့ဘီယာဘူးတွေဝင်ဝယ်ခဲ့သေးတယ်။ ပြီးတော့မှဆက်ပြီး ဦးထူးအောင်လမ်းညွှန်တဲ့အတိုင်းမောင်းလာခဲ့ပါတယ်။ သံလျှင်မြို့ထဲကိုဖြတ်ပြီး ကျိုက်ခေါက်ဘုရားကိုအလွန် ကျောက်တန်းဘက်သွားတဲ့လမ်းအတိုင်းလာပြီး ညာဘက်ခြမ်းက လမ်းသွယ်တစ်ခုထဲဲဝင်လာခဲ့ပြီးတော့၊ လမ်းထဲကခြံတစ်ခြံထဲကအိမ်ရှေ့မှာရပ်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။

အိမ်လေးကတော့သစ်သားပျဥ်ထောင်တစ်ထပ်အိမ်လေးပါ။ အတော်ကိုသပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ သစ်လွင်နေပြီးဆောက်ထားတာမကြာသေးဘူးလို့ထင်ရပါတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကားပေါ်ကဆင်းဆင်းချင်းမှာပဲဦးထူးအောင်က

“ဒါကကျနော့်အိမ်ပဲဗျ။ တက်..တက်..ခင်ဗျားရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလေးလဲလိုက်ဦး။ ပြီးမှဘီယာအေးအေးလေးစုပ်ရင်း စကားပြောကြတာပေါ့”

ကျနော်တို့လည်းအိမ်ပေါ်တက်သွားကြတယ်။ ဦးထူးအောင်ကသပ်သပ်ရပ်ရပ် နေထိုင်တတ်သားပဲ။ သူ့ဧည့်ခန်းမှာဆက်တီကုလားထိုင်သုံးစုံ နဲ့စားပွဲဝိုင်းကတစ်ခု၊ စာအုပ်ဘီရိုကတစ်လုံး အနှိပ်ခံရာမှာသုံးတဲ့ကုတင်မြင့်တစ်လုံးရှိတယ်။ ဧည့်ခန်းထောင့်မှာစင်တစ်ခုနဲ့ အဲဒီအပေါ်မှာ အနှိပ်နဲ့အကြောကိုင်လေ့ကျင့်ရေကိရိယာတန်ဆာပလာတစ်ချို့ကိုပါတွေ့လိုက်ရတယ်။ စက်သီးကြိုးတွေဝိတ်တုံးတွေရောပေါ့၊ဒီပစ္စည်းမျိုးတွေကို အရိုးအကြောကုဆေးရုံရဲ့လူနာဆောင်မှတွေ့ဘူးတယ်။ သင်းသင်းကိုဆေးရုံသွားပြတုန်းကပေါ့။

စာအုပ်စင်ပေါ်ကစာအုပ်တွေကလည်း အရိုးအကြောကုဆိုင်ရာဆေးပညာစာအုပ်တွေဖြစ်ပုံရတယ်။ ဒါတွေကိုကြည့်ပြီး ဦးထူးအောင်ဟာ အနှိပ်ဘက်မှာတကယ့်ပရော်ဖက်ရှင်နယ်သမားကြီးဆိုတာကျနော်သိလိုက်ရပါတယ်။ မ်န်းမရဲ့ရောဂါပြန်ကောင်းဖို့အတွက်စိတ်ထဲကယုံကြည်ချက်ကလည်း ပိုခိုင်မာလာခဲ့ပါပြီ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်လိုချင်တဲ့အဓိကဆန္ဒ ပြည့်ဖို့အပိုင်းကတော့ သူဘယ်လောက်ပရော်ဖက်နယ်ကျကျ လုပ်ပြနိုင်မလဲဆိုတာကို ရင်ထဲမှာတဆာဆာနဲ့မျှော်လင့်နေမိပါတော့တယ်။

“အကိုကြီးက ဒီမှာတစ်ယောက်ထဲလားဗျ အဖော်အလှော်မရှိဘူးလား”

ကျနော်ကသူ့အိမ်ရဲ့အခင်းအကျင်းကိုကြည့်ပြီးမေးလိုက်ပါတယ်။

“အရင်ကတော့ဒီမှာ ကျနော့်တူတစ်ယောက်အတူနေတယ်ဗျာ။ အဖော်အနေနဲ့ခေါ်ထားတာပေါ့။ နောက်တော့သူလည်း နိုင်ငံခြားမှာအလုပ်လုပ်ဖို့ထွက်သွားတယ်။ အဲဒီနောက်တော့ ဘယ်သူမှကျနော်ထပ်မခေါ်တော့ပါဘူး။ အခုတော့တစ်ယောက်ထဲနေသားကျနေပါပြီ”

“အကိုကြီးမိဘနဲ့သားချင်းတွေရောခင်ဗျ..”

“ဟိုဘက်က သံလျှင်အောင်ချမ်းသာထဲမှာရှိကြပါတယ်။ အဖေအမေတို့နဲ့အတူ အစ်မတစ်ယောက်ပါနေကြတာပါ။ သူတို့ကဒီကိုသိပ်မလာကြပါဘူး။ကျနော်ကတော့ ဒီခြံကိုအဖေဘက်က ဘကြီးဝမ်းကွဲတစ်ယောက် အမွေဆိုင်အိမ်ကိုထုခွဲတော့၊ကျုပ်ဈေးချိုချိုနဲ့ရလိုက်လို့ အလုပ်ခန်းဖွင့်ဖို့ဝယ်ပြီးရင်းနှီးထားတာပါ”

“နေရာလေးကကောင်းသားပဲခင်ဗျ။ အေးချမ်းပုံရတယ်”

“တကယ့်အေးချမ်းတဲ့ရီဆို့တ်လေးပါပဲလေ။ ခြံကတော်တော်ကျယ်သေးတယ်။ နောက်မှခင်ဗျားကိုကျနော်ပတ်ပြဦးမယ်။ ဒီအိမ်နောက်ဘက်ခြမ်းမှာလည်း သစ်လုံးကက်ဘင်တဲလေးတစ်လုံးရှိသေးတယ်ဗျ။ ကျနော်အနှိပ်ဆောင်လုပ်ထားတာလေ”

“စီမံထားတာတော်တော်ပြည့်စုံသားပဲခင်ဗျ..”

“ဒီလိုဗျ၊ အစကဒီမှာစင်တာဖွင့်ပြီးတချို့နယ်ကလူနာတွေကိုလက်ခံကုပေးဖို့လုပ်ထားတာ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်လည်းအပြင်မှာ မအားရအောင်လိုက်နေရတော့ ဒီမှာသိပ်မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး။ တည်းခိုဆောင်အနေနဲ့လည်းသုံးလို့ရတဲ့ဘန်ဂလိုပုံစံလေးပါဘဲ။ အခုညလည်း ခင်ဗျားကိုအဲဒီမှာပဲပေးတည်းမှာ။ ကဲ..ခင်ဗျားလည်းသက်သာသလိုနေလိုက်ဦး။ ကျနော်ဒီဘီယာဘူးတွေသွားစိမ်ပြီးရင် ရေမိုးချိုးလိုက်ဦးမယ်ဗျ..အွိုင်းမာဆတ်လုပ်လာတာဆိုတော့လေ”

နာရီဝက်မကြာလိုက်ခင်မှာပဲကျနော်တို့နှစ်ယောက်စဘုံး ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားသစ်တွေလည်းလဲပြီးပါပြီ။ ဦးထူးအောင်ကလည်းအလွယ်တကူရနိုင်တဲ့ရယ်ဒီမိတ် စားစရာ အကြော်အလှာ်ဘူး၊ စည်သွတ်ဘူး၊ အသားခြောက်၊ တွေ၊ အကြော်အလှော်ထုပ်တွေနဲ့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာစားစရာအမြည်းတွေ။ ကိုမြန်မြန်ဆန်ဆန်စီစဥ်လိုက်ပြီး၊ အိမ်ရှေ့ဝရန်တာခွင်လေးမှာစားပွဲလေးခင်းလို့ ယမကာဝိုင်းလေး ဖွဲ့လိုက်ပါတယ်။

ကျနော်လည်းတစ်လမ်းလုံးအောင့်အည်းလာခဲ့ရတဲ့၊ ဒီနေ့ ကျနော့်အိမ်ထဲမှာ ကျနော့်မိန်းမနဲ့ဘာတွေဘယ်လောက်ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်ဆိုတာကို ဦးထူးအောင်ပြန်ပြောမှာကို သေမတတ်ကြားချင်နေပါပြီ။ တလမ်းလုံးငြိမ်သက်လာတဲ့ရင်တွေလည်းတဝုန်းဝုန်းပြန်ခုန်စပြုလာလို့၊ ဘီယာတစ်ဘူးအမြန်ဖောက်ပြီး ဦးထူးအောင်ကိုတောင်မစောင့်နိုင်တော့ပဲ ရင်အေးအောင်မော့ချလိုက်ရပါတယ်။ ကျနော်ရင်ပူနေလို့ဘာမှအမေးစကားမစနိုင်ခင်မှာ၊ ဦးထူးအောင်ကအရင်မေးလာပါတော့တယ်။

“ညီလေးကိုရဲ..အကိုအရင်ဆုံးတစ်ခုမေးစရာရှိတယ်။ ခင်ဗျားနဲ့ ခင်ဗျားမိန်းမ လင်မယားဖြစ်တာဘယ်လောက်ကြာခဲ့ပြီလဲ..”

သူ့မေးခွန်းကိုကြားတော့ကျနော်သဘောပေါက်အောင်ပြန်စဥ်းစားလိုက်ရသေးတယ် သူသိချင်တာကဘယ်လိုကြီးလဲ။ ခဏကြာမှပြန်ဖြေဖြစ်တယ်။

“ကျနော်တို့တရားဝင်လက်မှတ်ထိုးပြီးလက်ထပ်တာ ၁၂နှစ်ရှိပြီ။ အဲ..လင်မယားတကယ်စဖြစ်တာကိုမေးရင်တော့ မိဘများမသိအောင်အတူခိုးနေခဲ့တဲ့ လစ်ဗင်းတူဂဲသားအပါအဝင်ဆိုရင်တော့ ၁၅နှစ်ပေါ့ အကိုကြီး”

ကျနော်ဖြေသာဖြေလိုက်ရတယ် ဒီလူကြီးဒါကိုဘာကြောင့်မေးတာလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်းနားမလည်ဘူး။ သူကပြန်မေးပြန်တယ်။

“ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက် အိမ်ထောင်သက်တမ်း ၁၂နှစ်လောက်အတူနေလာခဲ့တာဆိုတော့ ခင်ဗျားနည်းနည်းလောက်ဖြေကြည့်စမ်းပါ၊ ခင်ဗျားမိန်းမရဲ့လိင်ဆက်ဆံမှုနဲ့တုံ့ပြန်ခံစားမှုအပိုင်းကဘယ်လိုပုံစံမျိုးရှိသလဲဗျ။ လိင်စိတ်အားနည်းသလား ဒါမှမဟုတ်ပြင်းထန်သလား..”

“အင်းဒါကပြောရရင်..အဲ..ပုံမှန်အတိုင်းလောက်ပဲလို့ဆိုရမှာပေါ့ ဘာမှ စပယ်ရှယ် အထူးတလည် ပြောစရာမရှိဘူးပေါ့။ အရမ်းလည်းအားမနည်းဘူး။ အရမ်းလည်းထန်ပြီးတအားလိုချင်နေတာမျိုးလည်းမရှိဘူး..။ ကျနော့်မိန်းမက ပုံမှန်တန်းမှန်ခပ်ငြိမ်ငြိမ်အမျိုးအစားလို့ပဲဆိုရမယ်..”

ဒီအဖြေကိုကြားလိုက်တာ့ဦးထူးအောင်ကနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီးပြုံးလိုက်ရင်းပြောတယ်။

“ကျနော်သိသွားပြီဗျ၊ ဘာဖြစ်လို့ခင်ဗျားမိန်းမကို ခင်ဗျားလိုချင်တဲ့ဆန္ဒအတိုင်းနားလည်သဘောပေါက်လိုက်လျောလာအောင် သူ့စိတ်ကိုတခါမှဖွင့်ထုတ်မပေးနိုင်သလဲဆိုတာ..”

ဦးထူးအောင်ရဲ့စကားကိုကြားတော့ကျနော်လန့်သွားတယ်။ ခေါင်းထဲမှလည်းနည်းနည်းရှုပ်သွားတယ်။ ဒီစကားကဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ၊ မိန်းမနဲ့ဆယ်နှစ်ကျော်အတူနေခဲ့၊ ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီးတာတောင်၊ ကျနော်က ကိုယ့်မိန်းမရဲ့လိင်ကိစ္စအတွင်းစိတ်ကို၊ ပွင့်လင်းအောင်မဖော်ထုတ်နိုင်သေးဘူးလို့ဆိုနေတာလား။

“ကဲ..ကျနော်ခင်ဗျားမိန်းမသင်းသင်းနဲ့ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှတွေကိုပြောပြတော့မယ်။ ဒါကိုနားထောင်ပြီးရင်တော့ခင်ဗျားလည်းနားလည်သွားမှာပါ။ သင်းသင်းက ခင်ဗျားထင်ထားသလိုလိင်ကိစ္စမှာရှက်ကြောက်ငြိမ်သက်နေတဲ့ ပုံမှန်မိန်းခလေးတစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး။ အမှန်ကသူဟာစိတ်ပါလာအောင်ဖွင့်ထုတ်ပေးနိုင်ရင်လိင်စိတ်ပြင်းပြပြီးအရမ်းထန်တဲ့ အထန်မလေးတစ်ယောက်ပါဗျ..”

“ဗျာ”

“ကျနော်ဆက်ပြောပြမယ်၊ ခင်ဗျားနားသာထောင်နေပါဗျာ။ ဘာမှပြန်မမေးပါနဲ့ဦး။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုဘာမှမကွယ်မဝှက်ပဲပြောပြသွားမှာပါ။ အခြေအနေအရကြည့်လျှောက်ရတာဆိုတော့၊ တချို့နေရာတွေမှာခင်ဗျားနဲ့ သဘောတူညီခဲ့တဲ့အချက်တွေနဲ့ဘောင်ဝင်ချင်မှဝင်လိမ့်မယ်။ ခင်ဗျားစိတ်ကျေနပ်မှ ပြောပြမှာပါ..”

“ကျေနပ်ပါတယ်ဗျာ ပြောမှာသာပြောပါတော့..”

ကျနော်အရမ်းသိချင်နေပြီလေ၊ ဘာတတ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။
—————————————–

အပိုင်း(၁၆) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၆)

ကျနော်ကကျေနပ်ပါတယ်ပြောပြီး အတင်းတွန်းတော့မှပဲ ဦးထူးအောင်ကစပြောတော်မူပါတော့တယ်။

သူကျနော့်ကားပေါ်ကနေ၊ လမ်းထိပ်ကဆင်းလျှောက်သွားပြီး ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့ကိုရောက်တော့  ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းက အိမ်ရှေ့မှာရပ်စောင့်ပြီးထွက်ကြိုနေပါတယ်။ သူအိမ်နားမရောက်ခင်ကလမ်းမှာတင်ပဲသင်းသင်းဆီကြိုဆက်လိုက်လို့ထွက်ကြိုနေတာပါ။ သူဆတ်ခနဲရင်ထဲမှာတုန်လှုပ်ရင်ခုန်သွားရတာက သင်းသင်းဟာအရင်အခေါက်တွေကနဲ့မတူပဲ သိသိသာသာကြီးအလှပြင်ထားတာတဲ့ဗျ။

သူမက သတိုးသမီးဝတ်စုံဆန်ဆန်ဂါဝန်ရှည်အဖြူရောင်ပါးလျလျကိုဝတ်ထားပြီး မိတ်ကပ်ပါးပါး ပြေပြေလေးကိုကြည့်ကောင်းအောင်လိမ်းထားပြီးတံခါးဝမှာရပ်နေတာတဲ့။ နှုတ်ခမ်းနီပန်းရောင်ပါးပါးလွင်လွင်လေးလည်းဆိုးထားတယ်တဲ့ ဒီနေ့မှလှနေလိုက်တာမှုန်နေတာပဲတဲ့ဗျ၊ နိုင်ငံခြားရေမွှေးနံ့သင်းပျံ့ပျံ့ကိုလည်းရနေတယ်တဲ့။

ဒီကထဲကသင်းသင်းစိတ်ထဲမှာဘာရှိနေတယ်ဆိုတာသူမှန်းမိလိုက်ပြီတဲ့။ ဒါက ရိုးရိုးတန်းတန်းအနှိပ်ခံတဲ့မိန်းမတွေရဲ့ပြင်ဆင်တတ်တဲ့ပုံမျိုးမှမဟုတ်ပဲလေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဘော်ဒီအွိုင်းမာဆတ်လုပ်မယ်ဆိုတော့ တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့အနီးကပ်နေရင် သူတို့ ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာကိုကြည့်ပျော်ရှုပျော်သပ်ရပ်မွှေးကြိုင်အောင်ပြင်ထားကြတတ်စမြဲဖြစ်ပေမယ့်။ နည်းနည်းတော့အိုဗာလေးဖြစ်နေတာကိုဦးထူးအောင်ကသိလိုက်ပါတယ်။

သူတို့ညက chat လုပ်ရင်း ကြိုပစ်ထားခဲ့တဲ့မျှားချက်တွေကတော့ တားဂက်ကိုစိုက်နေပြီဆိုတာသူသိလိုက်တယ်။ မနေ့ကအမှောင်ခန်းထဲမှာနှိပ်တုန်းကထက်ဝတ်စားထားတာ၊ ပြင်ဆင်ထားတာက တခြားစီပဲတဲ့။ နှုတ်ဆက်ကြပြီးတော့သင်းသင်းကသူ့ကိုအိမ်ပေါ်တက်ခိုင်းတယ်။

“လာ..လေးထူး၊ တက်..တက်၊ သမီးစောင့်နေတာ။ လေးထူးကအချိန်မှန်သားပဲ။ ထမင်းကောမစားလာရသေးဘူးထင်တယ်”

“ဒီအချိန်ကစောနေသေးလို့သမီးရဲ့ဘယ်စားခဲ့ရဦးမလဲ”

“ဒါဆိုကောင်းတာပေါ့လေးလေးရဲ့အတော်ပဲ။သမီး ထမင်းဟင်းတွေချက်ထားတယ်။ သမီးပြင်လိုက်ဦးမယ်နော်။ ထမင်းအတူစားကြရအောင်။ လေးထူးအားမနာရဘူးနော်။ အကြာကြီးနှိပ်မှာဆိုတော့၊ တော်ကြာဆာနေမှာစိုးလို့..။ လေးလေးဧည့်ခန်းမှာခဏထိုင်စောင့်နေလိုက်ဦး”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ သင်းသင်းကဦးထူးအောင်ကို TV နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ကဆိုဖာပေါ်မှာနေရာချပေးပြီး မီးဖိုခန်းထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲကျနော့်ဆီက LINE မက်ဆေ့ဂျ်ဝင်လာတာပဲလို့ သူကပြောပါတယ်။

သင်းသင်းကထမင်းစားစားပွဲမှာအကုန်လုံးပြင်ပြီးတော့မှသူ့ကိုခေါ်ပြီးထမင်းကျွေးတယ်တယ်တဲ့ ထမင်းပွဲမှာတစ်နာရီနီးပါးလောက် စားရင်းနဲ့အထွေထွေအကြောင်းအရာမျိုးစုံတွေကိုစကားပြောဖြစ်ကြသတဲ့။ အရင်ကလိုနှိပ်တဲ့အကြောင်းအရာနဲ့ပတ်သက်တဲ့ဟာတွေကိုမမေးပဲ၊ သင်းသင်းကသူနဲ့ပတ်သက်ပြီး နည်းနည်းစူးစမ်းစပ်စုလာတယ်။

နေ့စဥ်ဘဝလူနေမှုပုံစံတွေ၊ ဝါသနာပါတဲ့အကြောင်းအရာတွေ၊ ကြိုက်တတ်တဲ့သီချင်းအကြောင်းတွေ၊ အခုတလောနာမည်ကြီးနေတဲ့ဆယ်လီသတင်းတွေ၊ ဟာသဖြစ်ရပ်တွေစသည်ဖြင့်မျိုးစုံ အပြန်အလှန်ပြောကြတာပေါ့။

ဦးထူးအောင်က သူ့တစ်သက်နှိပ်ပေးလာခဲ့ဖူးတဲ့ မိန်းမလူနာအများစုဆီက လက်ပွန်းတတီးလေ့လာနားလည်ဖူးခဲ့တဲ့အတိုင်းဆိုရင်၊ အခုပြောနေပုံကကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းဟာ ဦးထူးအောင်နဲ့စုစုပေါင်းမှ၂ရက်သာသာရှိသေးတဲ့ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ထားမှုကို ပိုပြီးရင်းနှီးနားလည်နိုင်အောင်၊ လူချင်းစိမ်းနေလို့၊ အရင်ရက်တွေကရှိထားခဲ့တဲ့ အကြောက်တရားတွေကို စိတ်ထဲကဖြေလျော့ဖယ်ထုတ်နိုင်အောင် ဆိုတဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေနဲ့ ပြောနေတယ်လို့ သူကခန့်မှန်းမိပါတယ်တဲ့။ အခုလို အတူထိုင်ပြီးပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ယေဘုယျအကြောင်းအရာတွေကိုပြောဖြစ်ခြင်းက စိတ်ထဲမှာအဆင်မပြေတဲ့ခံစားချက်တွေလျော့ပြီး ရင်းနှီးတဲ့ဆက်ဆံမှုတစ်ခုဖြစ်လာအောင် တည်ဆောက်ပေးတဲ့နည်းတစ်ခုပါပဲတဲ့။

ကျနော်ကတော့ဦးထူးအောင်ကိုကြည့်ပြီး ဒီလူကြီးလည်းပေါ့သေးသေးမဟုတ်ဘူးလို့တွေးမိပါတယ်။ သူကအနှိပ်ပညာတင်မကဘူး ဆိုက်ကိုပညာကိုပါတီးခေါက်ထားမိပုံရတယ်။ မခေဘူးပဲ။ ထမင်းစားပြီးတအောင့်လောက်ကြာတော့  သင်းသင်းက ဦးထူးအောင်ကို

“လေးထူး..အခန်းထဲကိုသွားပြီး နှိပ်ဖို့လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေသွားပြင်ထားလို့ရပြီ။ တံခါးဖွင့်ပေးထားတယ်။ သမီးကဒီမှာ ပန်းကန်လေးတွေ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းလိုက်ဦးမယ်”

ဦးထူးအောင်ပြန်ပြောပြတဲ့ သင်းသင်းရဲ့စကားကို ကျနော်ကြားတော့ အခြေအနေကတော်တော်လေးဟုတ်နေပြီပဲ။ အခုသင်းသင််းက တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ကို သူကိုယ်တိုင်ရှေ့ကဦးဆောင်ခေါ်သွင်းသွားခြင်းမရှိပဲ ကျနော်တို့လင်မယားရဲ့အိပ်ခန်းထဲကိုစိတ်ချလက်ချလွှတ်လိုက်တာလေ။

သင်းသင်းကတော်ရုံတန်ရုံလူကိုယုံတာမဟုတ်ဘူး။ အခုဒီလူကြီးကိုတော့တော်တော်စိတ်ချသွားပုံရတယ်။ သူ့ရဲ့စိတ်ပညာကိုပဲအသုံးချလိုက်သလာတော့မသိဘူး။ ထားပါတော့..ဒါကကျနော့်ကိုယ်ပိုင်အတွေးလေးပါ။

ဦးထူးအောင်ကလည်း အရင်နေ့ကဘယ်အခန်းထဲမှာနှိပ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသိနေတော့ အဲဒီအခန်းထဲကိုပဲဝင်သွားပြီး၊ မီးခလုတ်ရှာဖွင့်လို့ ဆီပုလင်းတွေ၊ ဆေးဘူးတွေ၊ အဝတ်စ၊ တံဘက်စတွေ။ ကိရိယာတန်ဆာပလာတွေ ထုတ်ပြီး အရင်နေရာမှာပဲကြိုပြင်ဆင်ထားလိုက်ပြီးထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ အဲဒီအခန်းထဲမှာ ၁၀မိနစ်လောက်ထိုင်စောင့်ပြီးတော့နေတုန်းသင်းသင်းလိုက်လာတယ်။ သူက အခန်းဝကခေါင်းလေးပဲပြူလာပြီးပြောတယ်တဲ့။

“ဟာ..လေးထူး၊ သမီးပြောဖို့မေ့သွားတာ အဲဒီအခန်းမှာမနှိပ်တော့ဘူး။ ဒီနေ့တော့ လေးလေးပထမဆုံးလာနှိပ်တဲ့နေ့ကလို သမီးတို့အိပ်ခန်းထဲကကုတင်ပေါ်မှာပဲနှိပ်မှာ”

ဒါနဲ့ဦးထူးအောင်လည်းပစ္စည်းတွေပြန်သိမ်းပြီး ဒီဘက်အိပ်ခန်းထဲပြန်ရွှေ့ရတာပေါ့။ သူပစ္စည်းတွေပြန်ရွှေ့နေတုန်းမှာသတိထားမိသွားတာကတော့ တစ်အိမ်လုံးကတံခါးတွေပြူတင်းတွေက အကုန်ပိတ်ထားခံရပြီးပြီဆိုတာပါပဲ။ ခန်းစီးလိုက်ကာတွေကိုလည်း အကုန်စိအောင်ပိတ်ထားတယ်တဲ့။ အိပ်ခန်းထဲမှာဆိုရင် ခန်းစီးတွေချရုံတင်မကဘူး၊ စက္ကူညှပ်တဲ့ ကလစ်တွေ၊ အဝတ်လှမ်းတဲ့ညှပ်တွေနဲ့ အဟကြားမကျန်အောင် အကုန်လိုက်ညှပ်ထားတာတဲ့။

ဦးထူးအောင်က ခန်းစီးစတွေကိုသူ ဟပေးဖို့မကြိုးစားတာမဟုတ်ပါဘူးတဲ့။ ဒါလောက်စေ့စေ့စပ်စပ်ကြီးညှပ်ပိတ်ထားတာကိုလိုက်ဖြုတ်ဖို့ကလည်းသင်းသင်းအလစ်ကိုရှာမရတဲ့အပြင်၊ တကယ်လို့ခြေရာလက်ရာပျက်ယွင်းနေတာကိုတွေ့လိုက်ရရင်၊ သင်းသင်းရိပ်မိသံသယဝင်သွားမှာသေချာတယ်တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲအိပ်ခန်းထဲမှာအဲဝင်ပြီးငြိမ်ငြိမ်လေးပဲ စောင့်နေလိုက်ရတယ်။ သင်းသင်း အပြင်ဘက်ခဏလျှောက်သွားတုန်း LINE ကနေ

[မလစ်ဘူး ကိုယ်နည်းကိုယ်ဟန်နဲ့ရှာပြီးကြည့်ပေတော့]

ဆိုတဲ့ မက်ဆေ့ဂျ်ကို ကျနော့်ဆီအမြန်ပို့လိုက်ရတာတဲ့။ အိပ်ခန်းထဲမှာတော့ အဲကွန်းကိုအဆုံးအထိချပြီးဖွင့်ထားတာ အေးစက်နေတာပဲတဲ့။
ကုတင်ပေါ်မှာတော့ မွေ့ယာကို အိပ်ရာခင်းအသစ်လဲထားတဲ့ပုံမျိုးတွေရတယ်။ ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူး သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့၊ အသစ်လျှော်ထားတဲ့ဆပ်ပြာရေမွှေးနံ့လေးကသင်းနေတုန်းဆိုပဲ။ သင်းသင်းအပြင်မှာရှိနေတုန်း ပြတင်းပေါက်နေရာတွေကိုထကြည့်သေးတယ်။ ဘယ်လိုဟကြောင်းပေးပြီးကျနော်ချောင်းလို့ရအောင်လုပ်ပေးရမလဲလို့ထပ်ကြည့်သေးပေမယ့် စောစောကပြောခဲ့သလိုပဲနေရာတိုင်းမှာတော်တော်စေ့အောင်ဖိညှပ်ထားတာတဲ့။ ဦးထူးအောင်က..

“ခင်ဗျားမိန်းမကတော်တော်စေ့စပ်တဲ့မိန်းမဗျာ..”

လို့တောင်ကျနော်ကိုမှတ်ချက်ပေးလိုက်ပါသေးတယ်။ သူအဲ့လိုပြူတင်းပေါက်တွေကိုလိုက်စူးစမ်းနေတုန်း ခြေသံကြားတာနဲ့  ကမန်းကတန်းနေရာမှာပြန်ထိုင်နေလိုက်ရတယ်တဲ့။

စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမှာ ကျနော့်မိန်းမ အိပ်ခန်းထဲကိုဝင်လာပါတယ်။ ဦးထူးပြောတာက သင်းသင်းကအခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီးဝင်လာတာနဲ့ သူလည်း ပါးစပ်ကြီး၏ဟောင်းလောင်းဖြစ်အောင်အံ့ဩသွားရတယ်တဲ့။ အရင်နေ့ကပြူတင်းပေါက်လုံးဝမရှိတဲ့အခန်းထဲမှာအမှောင်ချပြီးနှိပ်ခဲ့ရတုန်းက သူဘာမှမမြင်ခဲ့ရဘူး၊ မီးမပိတ်ခင်တုန်းကတော့ ပန်ဂျားမာ့စ်ညအိပ်ဝတ်စုံရိုးရိုးလေးနဲ့ပဲလေ။ ဒါပေမယ့်ဒီနေ့မှာအနှိပ်ခံဖို့အခန်းထဲဝင်လာတဲ့သင်းသင်းကိုမြင်လိုက်ရတာကတကယ့်ကိုပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရတာပါ။

အိမ်ထဲကိုဝင်ကာစကနဲ့ ထမင်းစားရင်းဧည့်ခံတုန်းကဝတ်ထားတာတွေတောင်သတိုးသမီးတစ်ယောက်ဆန်ဆန်လှနေတာလို့သူစိတ်ထဲကတအားချီးမွမ်းနေမိတာ။ အခုနှိပ်မယ်ဆိုပြီးဝင်လာတော့မှပိုပြီးတုန်လှုပ်သွားမိတယ်တဲ့။  အခုသင်းသင်းဝတ်လာတာက see-through night dress လို့ခေါ်တဲ့ ဖောက်ထွင်းမြင်နေရတဲ့ ဇာပါးညအိပ်ဝတ်စုံလေးပါပဲ။ တကိုယ်လုံးစွပ်ချထားရတဲ့ဝတ်စုံပါးပါးလေးပါ၊ အရှည်ကပေါင်လယ်အထိပဲရှိပါတယ်တဲ့ဗျ။

ဒီဝတ်စုံမျိုးကကျနော့်မိန်းမဆီမှာသုံးထည်လောက်အထိရှိတာကျနော်မှတ်မိပါတယ်။ ဦးထူးအောင်ပြောပြနေသလောက်ဆိုရင်ကျနော့်မိန်းမမိသင်းက သူ့လင် (ကျနော်) နဲ့အတူ ညအိပ်တဲ့ဝတ်စုံမျိုးကိုဝတ်ပြီး ဦးထူးအောင်ကို အပြတ်အထာပေးနေတာကတော့သေချာသွားပါပြီ။

သင်းသင်းဆီကဒီလိုပုံစံမျိုးထွက်လာတယ်ဆိုတာ တသက်လုံးပေါင်းလာတဲ့ကျနော့်အဖို့ကြားနေလို့သာယုံလိုက်ရပါတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲက ဘုရား..ဘုရား..နဲ့ တမိသလိုအောက်ကညီတော်မောင်ကထောင်းကနဲထလာပါတော့တယ်။

ဦးထူးအောင်ကသူ့ဇာတ်လမ်းကိုဆက်ပြောနေပါတယ်။ သင်းသင်းကညအိပ်ဝတ်စုံအောက်မှာဘာအတွင်းခံမှလည်းဝတ်မလာခဲ့ပါဘူးတဲ့။ ဒီတော့အထဲကိုဖောက်မြင်နေရတဲ့ဝတ်စုံနဲ့ဆို ဘာကျန်တော့မလဲဗျာ။ ဒီနေ့အိပ်ခန်းထဲမှာက တံခါးတွေပိတ်ခန်းစီးတွေချထားပေမယ့် မီးကတော့ထွန်းထားတုန်းလေ။ ဦးထူးအောင်က ကျနော့်မိန်းမဝတ်ထားတာပေါ်တင်ကြီး မကြည့်ချင်မြင်ရက်သားဆိိုတော့ဆောရီးပါဗျာလို့ကျနော့်ကိုပြောလိုက်ပါသေးတယ်။ သူက..

“တစ်ကိုယ်လုံးကိုမြင်နေရတာဗျ၊ နို့ကအနေတော်လောက်ပဲ။ မကြီး မငယ်ဆိုဒ်ပေါ့။ နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေက ဝတ်စုံပါးပါးလေးကိုအတင်းတွန်းပြီးရုန်းထွက်နေတာပြတ်ပြတ်ထင်ထင်မြင်နေရတယ်။ ပေါင်ကြားမှာလည်း စောက်မွေးမည်းမည်းတွေက အုံကတော့အတော်ကောင်းတယ်ဗျ၊ ဖင်ကြီးကလည်းအယ်နေတာပဲ၊ ဒီလိုဝတ်ထားလိုက်မှ သူ့ရဲ့ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှကိုမြင်လိုက်ရတာဗျ”

လို့ပြောနေပါတယ်။ သူပြောနေတာက ပိုင်ရှင်ဖြစ်တဲ့သူ့လင် ကျနော့်ကိုရှေ့ထားပြီးအားမနာတမ်းပြောနေတာဗျာ။ ဒါပေမယ့်ကျနော်စိတ်ဆိုးဖို့ဆိုတဲ့အတွေးကိုမေ့နေတယ်။ သူပြောနေတာက ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းရဲ့အတွင်းပိုင်းကဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အလှတွေကို မထိတထိလှစ်ပြနေတော့၊ အဲဒီအလှကိုအသိအမှတ်မပြု မနေနိုင်ပဲ အံ့ဩချီးကျူးတဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ပြောနေတာဗျ။

ကျနော့်မိန်းမနို့ဘယ်လောက်ကြီးတယ်၊ ဖင်ဘယ်လောက်ရှိတယ်။ စောက်မွေးဘယ်လောက်ထူတယ်ဆိုတာကို၊ ကျနော်သိပြီးသားပေါ့ဗျာ။  လာပြောနေရုံနဲ့ဒီလောက်ရင်မခုန်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်တကယ်ရင်ခုန်ရတာက တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်ကကျနော့်မိန်းမရဲ့အတွင်းပစ္စည်းတွေကိုကြည့်ပြီး ချီးမွမ်းရင်ခုန်၊ မစားရဝခမန်းပြန်ပြောနေတာကိုကြားနေရတဲ့ဖီလင်ပဲဗျ။ ဒါလည်းကျနော်လိုချင်နေတဲ့ဖီလင်တစ်မျိုးပဲ။

တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်က ကိုယ့်မိန်းမလိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအတွေးနဲ့လာပြစ်မှားပြနေတာကိုက၊ ကျနော့်ကိုလိင်စိတ်တွေကြွစေပြီး မိန်းမတစ်ယောက်မှရှေ့မှာမရှိပဲနဲ့ လီးကအသားကုန်တောင်လာတာလေဗျာ။

ဦးထူးအောင်ကပြောပါသေးတယ်။ သူလည်းသင်းသင်းကိုကြည့်ပြီးသွားရည်တမြားမြားဖြစ်သွားမိတာဝန်ခံပါတယ်၊ မရှက်နိုင်တော့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီအချိန်မှာ သင်းသင်းက

“လေးထူး..စနှိပ်တော့မှာလား။ သမီးအိပ်ပေးရတော့မလား”

လို့မေးတော့ ဦးထူးအောင်ကလည်း အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့

“ရ..ရပါတယ်၊ နှိပ်တော့မယ်လေ..”

လို့ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဦးထူးအောင်ကတစ်ခုသတိရသွားပြီး..

“ဒီနေ့ရောမီးမှိတ်ပြီးမနှိပ်တော့ဘူးလားသမီး..”

“မပိတ်ပါနဲ့တော့လေးထူး၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ မနေ့ညက လေးထူးပြောခဲ့သလို အနှိပ်သည်တွေက မှောင်ထဲမှာဆိုရင်နှိပ်ရတာ အဆင်မပြေဘူးဆို။ မြင်မြင်ထင်ထင်နဲ့ ထိထိရောက်ရောက်နှိပ်နိုင်အောင် သမီးကိုယ့်ဆန္ဒတစ်ခုထဲမကြည့်တော့ပဲ ကိုယ်ချင်းစာပေးတတ်ပါပြီ။ လေးလေးအဆင်ပြေသလိုသာနှိပ်ပါ။ ဒါပေမယ့် လေးထူးပြောတဲ့တခြားဖောက်သည်လူနာအမျိုးသမီးတွေလို တစ်ကိုယ်လုံးကြီးချွတ်ထားရမှာတော့ သမီးရှက်တယ်။ သမီးဒီလိုဝတ်စုံပါးပါးမျိုးလေးတော့ ဝတ်ထားပါရစေနော်..”

သင်းသင်းကအဲ့လိုခွင့်တောင်းလာတော့၊ ဦးထူးအောင်က

“အဲဒါဆိုလဲရပါတယ်သမီး၊ စိတ်ချမ်းသာသလိုဝတ်ပါ”

အဲဒီနောက်တော့သင်းသင်းက ကုတင်ပေါ်တက်လာလိုက်ပြီး မှောက်ရက်အနေအထားလေးနဲ့ အိပ်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၁၇) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၇)

သင်းသင်းကကုတင်ပေါ်မှာမှောက်ရက်လေးအိပ်ပေးပြီးမှနောက်ဘက်ကိုပြန်လှည့်လာပြီး..

“လေးထူး..ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ဘောက်ဆာဘောင်းဘီတိုရောပါလာတယ်မဟုတ်လား။ လေးထူးဘောင်းဘီလဲပြီးမှနှိပ်လဲရတယ်နော်။ အရင်ကလို ဝတ်လာတဲ့ပုဆိုးတွေမပေအောင်ပေါ့”

“အင်း..ကောင်းသားပဲသမီး၊ လဲတာပေါ့”

ဦးထူးအောင်လည်း နေရာကထပြီးပုဆိုးတွေအင်္ကျီတွေကိုချွတ်ချလိုက်တယ်။ ဘောက်ဆာကအောက်မှာခံပြီးဝတ်ခဲ့ပြီးသားလေ။ ပြီးတော့အောက်ခံစွပ်ကျယ်နဲ့ပဲနှိပ်ဖို့အသင့်ပြင်လိုက်တယ်။ သူကသင်းသင်းရှေ့မှာတမင်ချွတ်ချလိုက်တာပါပဲ။ ဒါကလည်းဦးထူးအောင်ကသုံးလိုက်တဲ့ယောက်ျားမာယာပါပဲ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့မှာယောက်ျားတစ်ယောက်က ဒီလိုမျိုးအမှတ်တမဲ့ချွတ်ချလိုက်ရင် အလွန်ရင်းနီးတဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်းမဟုတ်တဲ့တစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်အဖို့တော့ ရင်ထဲမှာကုလားဘုရားလှည့်သွားမှာပဲ။ သူကသင်းသင်းရဲ့ရင်တွေလှိုင်းထလှုပ်ခတ်သွားဖို့အတွက် အတန်းရှင်းရှာလိုက်တာပါပဲ။

ထင်တဲ့အတိုင်း သင်းသင်းလဲအလန့်တကြားနဲ့ အတော်စိတ်လှုပ်ရှားသွားပုံရတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျွတ်သွားတဲ့ပုဆိုးအောက်ကဘောက်ဆာဘောင်းဘီကိုဝတ်ရက်သားတွေ့လိုက်ရတော့မှပဲ ဟင်းချသွားသလိုပဲ ဒါတောင် ရင်တွေပန်းတွေအတော်တုန်နေသေးပုံရတယ်တဲ့။ ဦးထူးအောင်က

“ဆောရီး..ဆောရီး..သမီးသင်း၊ လေးထူးလောပြီးအမှတ်တမဲ့သတိလွတ်သွားလို့..”

“အမလေး..၊ တော်ပါသေးရဲ့လေးထူးရယ် ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသလားလို့ လန့်တောင်သွားတယ်..ခိ..ခိ..ခိ..”

သင်းသင်းကအရှက်ပြေရယ်သွမ်းသွေးပြီးပြန်ပြောလိုက်ပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ဒိန်းတလိန်းနတ်ဖမ်းသွားပုံရတယ်။ သူတို့တင်ပဲလားဆိုတော့မ ဟုတ်ပါဘူး။ ဦးထူးအောင်ပြောပြနေတာကိုနားထောင်နေတဲ့ကျနော်လည်းရင်ထဲမှာဘင်တီးနေတာပါပဲ။

အခြေအနေလေးနည်းနည်းငြိမ်သွားတော့မှပဲ သူတို့စနှိပ်ကြတယ်တဲ့။ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့နှိပ်ရိုးနှိပ်စဥ်နည်းအတိုင်းတဆင့်ခြင်းတိုးပြီးနှီပ်သွားတယ်။ နှိပ်နေတဲ့အချိန်တလျှောက်လုံးမှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဘာစကားမှမပြောဖြစ်ကြဘူးတဲ့။ သင်းသင်းကမျက်လုံးပဲတစ်ချိန်လုံးမှိတ်ထားတယ်၊ မှောက်ပေးနေတုန်းရော၊ ပက်လက်လှန်နေတုန်းရောပေါ့။

ဦးထူးအောင်ကဒီနေ့တကယ်နှိပ်တော့ နဂိုကတွေးထားသလို သင်းသင်းရဲ့ကိုယ်လုံးကို ပေါ်တင်ရှင်းရှင်းကြီးမြင်နိုင်ခွင့်မရှိပြန်ဘူးတဲ့။ မနေ့က အမှောင်ခန်းထဲမှာတုန်းကတစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီး အနှိပ်ခံပေမယ့်၊ ဒီနေ့မီးမပိတ်ပဲနှိပ်ခွင့်ပြုတော့လည်း ဝတ်ထားတဲ့ဝတ်စုံပါးကိုပေးမချွတ်ပြန်ဘူး။ ဆီကို ဝတ်စုံပါးပေါ်ကပဲလောင်းပြီးနှိပ်ခိုင်းတယ်။ ဝတ်စုံလေးပေကုန်မှာပေါ့ နှမြောစရာကြီးလို့သူကဆိုတာတောင်၊ ကိစ္စမရှိဘူးပေရင်ပေပစတဲ့။

ဦးထူးအောင်အဖို့ ဒီနေ့တော့ သင်းသင်းအသားကိုဒါရိုက်ထိခွင့်မရပြန်ဘူး။ ဝတ်စုံလေးကအရမ်းပါးတော့လည်း နှိပ်လို့အဆင်ပြေနေသေးတယ်ဆိုပေမယ့် ယောက်ျားလေဗျာ မျက်စိရှေ့မြင်နေရတာကိုအဝတ်ပါးလေးတစ်ထပ်ကာထားပြန်တော့ စိတ်ထဲကရော၊ လီးထဲကရောကျလိကျလိနဲ့ အသည်းယားလိုက်တာလေတဲ့။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့သင်းသင်း။ သူကတကယ်ရှက်လို့ အဲဒီလိုလုပ်တာဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်ပေမယ့်၊ နှိပ်ပေးနေရတဲ့ဦးထူးအောင်အဖို့ စိတ်ထဲမှာမချင့်မရဲဖြစ်လာပြီးလီးကတဆတ်ဆတ်တောင်လာတာမဆန်းဘူး။ ဟိုကောင်ကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့ဘောက်ဆာကြီးဖုပြီးရုန်းထွက်လာတော့မယ်အနေရောက်နေတယ်တဲ့။

စိတ်ကလည်းပါလာပြီဆိုတော့ နိပ်ရင်းနဲ့ နို့ကြီးတွေနား၊ စောက်ဖုတ်နား၊ ချောင်လေးတွေကိုတဖြည်းဖြည်းနဲ့တိုးတိုးပြီးနှိပ်သတဲ့။ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းတာက သင်သင်းက ဒါကျတော့ကန့်ကွက်လာတယ်။ သင်းသင်းက အဲဒီနေရာနှစ်ခုအနားကိုကပ်ပြီးမနှိပ်ပါနဲ့လို့ပြောလာပြန်ရော။ ဒီတော့ဦးထူးအောင်လည်းအရမ်းအရဲမကိုးရဲတော့ဘူးပေါ့။ တခြားနေရာတွေကိုပဲဆီထည့်လိုက်၊ နှိပ်လိုက်နဲ့လုပ်နေရတာပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီးနှိပ်ရတဲ့အနေအထားကို ပြန်ရောက်လာတယ်။ မနေ့ကလိုပဲ အဲဒီအနေအထားမှာ ဦးထူးအောင်က သင်းသင်းလှဲနေတဲ့ဘေးမှာကပ်ထိုင်ပြီးနှိပ်တယ်။ သူကလည်း မနေ့ကလိုပဲ သင်းသင်းရဲ့လက်တွေကိုအကြောကိုင်ရင်းဆွဲဖျစ်ညှစ်ပြီးဆန့်ထုတ်လာတယ်။ မနေ့ကလိုပဲသင်းသင်းလက်နဲ့ဘေက်ဆာဘောင်းဘီအောက်စအဝကပြူထွက်လုလု သူ့လီးနဲ့ကိုတိုက်မိသွားအောင်လုပ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။

သင်းသင်းက ဒီတစ်ခါ လီးနဲ့သူ့လက်ထိနေတော့လည်း ပြန်ရုပ်ဖို့မကြိုးစားပဲမနေ့ကလိုပဲငြိမ်နေပြန်တယ်။ တအောင့်လောက်ကြာမှသင်းသင်းဆီကစကားသံထွက်လာတယ်။ သင်းသင်းမျက်လုံးတွေပွင့်လာပြီးဦးထူးအောင်ဆီမော့ကြည့်ရင်း မေးလာတာပါ။

“လေးထူး..သမီးအဲဒါကြီးကိုင်ကြည့်လို့ရမလားဟင်..”..တဲ့

ဦးထူးအောင်လည်း အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့

“ဟုတ်ကဲ့..ဟုတ်ကဲ့..ရပါတယ်..”

ဒါပဲပြောနိုင်ပါတယ်။ သင်းသင်းမျက်နှာလေးမှာပြုံးယောင်သမ်းသွားပြီးတော့ သူ့လက်ကဘောက်ဆာဘောင်းဘီအောက်စကြားကိုတိုးဝင်သွားပါတယ်။ ဦးထူးအောင်ဆတ်ခနဲတော့လန့်သွားမိတယ်တဲ့၊ သူထင်တာ သင်းသင်းက ဘောင်းဘီအပြင်ကပဲကိုင်ကြည့်မယ်လို့ထင်ထားတာတဲ့။ သင်းသင်းလက်ကဘောင်းဘီအဝကနေပေါင်ခွကြားအထိရောက်ချလာတယ်။ သူ့လီးကြီးကိုသ်းသင်းရဲ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ဖွဖွလေးကိုင်ပြီးဖျစ်ညှစ်ပေးနေတာကိုခံလိုက်ရတယ်။ ဦးထူးအောင်စိတ်တွေလွင့်ထွက်သွားတယ်။ လီးကလည်းတဆတ်ဆတ်နဲ့သွေးတွေမတရားတိုးတက်လာသလိုပဲခံစားနေရတယ်။

သူ့စိတ်တွေပုန်ကန်ထကြွလာပါပြီ။ သူ့ရဲ့အနှိပ်သည်လုပ်သက်၊ သက်တမ်းတလျှောက်၊ မိန်းမတွေအများကြီးကို ကိုင်တွယ်နှိပ်နယ်ပေးခဲ့ရအတွေ့အကြုံတွေထဲမှာ ဒီလောက်စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းတာမကြုံဖူးသေးဘူးလို့ ဦးထူးအောင်ကပြောတယ်ဗျ။

သူတင်မဟုတ်ဘူးဗျို့ နားထောင်နေရတဲ့ကျနော်လည်းလီးကပေါက်ထွက်လုမတတ်တင်းနေပြီ။ ကျနော့်လိုကပ်ကိုးရောဂါအရင့်မာစွဲနေတဲ့လူတစ်ယောက်အဖို့ ကိုယ်မိန်းမကသူများလီးကိုဒီလိုပေါ်တင်ကြီးကိုင်ဆော့နေတယ်ဆိုတာကို နားနဲ့ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရကထဲက သွေးတွေဆူပွက်နေပြီဗျ။ ကျနော်မိန်းမသင်းသင်းအပေါ်မှာလည်းအရမ်းအံ့ဩသွားခဲ့ရတယ်။ အိမ်ထောင်သက်တမ်းတလျှောက်လုံးကျနော်စည်းရုံးခဲ့တာကိုတောင်လုံးဝလက်မခံခဲ့တဲ့သင်းသင်းက အခုတော့သူ့ဘောနဲ့သူ၊ သူ့လင်မဟုတ်တဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့လီးကိုကျေကျေနပ်နပ်ကြီးတောင်းကိုင်နေပြီလေ။ လုံးဝမထင်ထားခဲ့ပါဘူး။

ဦးထူးအောင်ကိုယ်တိုင်လည်းအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားသွားမိတာကြောင့်နှိပ်နေရက်တန်းလန်းလက်တွေကရပ်သွားခဲ့ပြီး၊ သင်းသင်းကလီးကိုပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေတာကိုပဲကြောင်ပြီးငြိမ်ခံနေမိတယ်တဲ့။ ဦးထူးအောင်ဆက်မနှိပ််တော့ပဲရပ်နေတာကြောင့် သင်းသင်းက

“ဘာဖြစ်လို့ရပ်သွားတာလဲလေးထူး”

လို့မေးတော့မှ သူလည်းသတိဝင်လာပြီး ဆက်နှိပ်ရတယ်။ ဒါပေမယ့်သတိပေးခံထားရလို့  နို့နဲ့စောက်ဖုတ်နားနီးနီးနေရာတွေကိုထပ်ပြီးမထိရဲသေးဘူးတဲ့။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အရေးကြီးတဲ့နေရာတွေကိုမထိရမကိုင်းရဘူးသတိပေးထားတာခံနေရပေမယ့်ဦးထူးအောင်က အရှုံးမပေး၊ စိတ်မလျှော့ဘူး။အမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ပဲ သူကအနှိပ်သည်ပီပီ သင်းသင်းတစ်ကိုယ်လုံးကကာမစိတ်ထကြွစေနိုင်တဲ့တခြားနေရာတွေကိုရိုးရိုးနှိပ်သလိုမနှိပ်တော့ပဲတရွရွနဲ့လျှောက်ပြီးပွတ်ဆွပေးတော့တယ်။

ပေါင်ကြားတွေ၊ ဂျိုင်းကြားတွေ၊ ဗိုက်သားပြင်လေးတွေ၊ ပေါင်တွင်းကြောနဲ့ ပေါင်သားပြင်လေးတွေ တလျှောက်အပေါ်မှာပါ စန္ဒယားကီးခလုတ်လေးတွေနှိပ်သလိုကို လိုက်တီးပေးနေပြီး ရိုးရိုးနှိပ်သလိုမနှိပ်ပဲ သူမရဲ့စိတ်တွေရွထပြီးကြွတက်လာအောင်ကိုဆွပေးနေတော့တာ။ ဒီလိုနဲ့ ပုံမှန်ပြန်နှိပ်လာတဲ့အချိနိမှာ ကျနော့်မိန်းမက ဦးထူးရဲ့လီးကိုနှိုက်ပြီး တချိန်လုံးဖျစ်ညှစ်ပွတ်ပေးပြီးကစားနေတာတဲ့။

အဲဒီအချိန်မှာအပြင်မှာလည်း လေရောမိုးပါသည်းကြီးမဲကြီးဆင်ပြီးရွာချလာတာကိုသိလိုက်ရတယ်။ တစ်ထပ်အိမ်လေးရဲ့သွပ်မိုးက မိုးသည်းကြီးမည်းကြီးရွာနေတဲ့အချိန်မှာ ခေါင်မိုးပေါ် ရေကျလို့ထွက်လာတဲ့အသံက မသေးတဲ့အပြင်မိုးကြီးလေကြီးဆိုတဲ့ရာသီဥတုတ နှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့ဖိုဓါတ်မဓါတ်တွေစုံတွဲကိုလိင်စိတ်တွေပိုပြီးထကြွလာစေတယ်။

ဦးထူးအောင်ရဲ့ရွရွ မွမွလေးဆွပေးနေမှုကြောင့် သူ့လီးကိုဖျစ်ညှစ်နေတဲ့ သင်းသင်းရဲ့လက်တွေကလည်းပိုပြီးတင်းကြပ်လာတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲဦးထူးအောင်ဆီကျနော်ဆက်လိုက်တဲ့ဖုန်းသံကထမြည်လာတယ်လို့ပြောပါတယ်။ သူလည်းနံပါတ်ကိုတွေ့လိုက်တာနဲ့ ဖုန်းကိုမကိုင်ပဲဖြတ်ချလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်တစ်မိနစ်မပြည့်ဘူးဖုန်းသံထပ်မြည်လာတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာသင်းသင်းကခေါင်းထောင်ကြည့်လာလို့ ဦးထူးအောင်ကဖုန်းကိုပါပိတ်ချလိုက်တယ်တဲ့။ သင်းသင်းက

“အရေးတကြီးကိစ္စတွေရှိနေလို့လား လေးထူးရဲ့..”

“မရှိပါဘူးသမီးရယ် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဖုန်းကိုအရင်ပိတ်ထားလိုက်တော့ နှိပ်နေတဲ့အချိန်မှာ ဘာမှစိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့..”

သင်းသင်းလည်းဘာမှဆက်မမေးတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်ကတော့ ဦးထူးအောင်လီးကိုအကိုင်မပျက်ဘူးတဲ့။ ဒီလိုနဲ့အနှိပ်စက်ရှင်က ၂နာရီပြည့်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဦးထူးအောင်လည်းသင်းသင်းကိုဒီ့ထက်ပိုမဆွနိုင်တော့ဘူး။ ဒါကြောင့်သင်းသင်းကိုနှိပ်လို့ပြီးပြီလို့သူကပြောလိုက်တယ်။

ကျနော်လည်းဦးထူးအောင်ပြောပြနေတာတွေကို အသည်းတထိတ်ထိတ်နဲ့ထိုင်နားထောင်နေရတာ၊ နှိပ်ပြီးသွားတဲ့အထိ အဖြစ်အပျက်မှာ သင်းသင်းက သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမြင်အောင် ညဝတ်အင်္ကျီပါးနဲ့အနှိပ်ခံတာရယ်လီးကိုကိုင်ပေးတာကလွဲလို့အရမ်းကိုသည်းထိတ်ရင်ဖိုစရာအဖြစ်ကိုမကြားလိုက်ရဘူး။ ဒါပေမယ့်နှိပ်လို့ပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာတော့သင်းကဦးထူးအောင်ကိုစပြောလာတော့တယ်။

“လေးထူးရယ် သင်းမနေ့ညက တစ်ညလုံးအိပ်လို့မပျော်ခဲ့ဘူး။ လေးထူးဆီညက LINE chat လုပ်ပြီးကထဲကပဲ။ သင်းကြိုးစားပြီးအိပ်ကြည့်တယ်၊ အိပ်လို့မရဘူး။ လေးထူးပြောခဲ့တာ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးဖောက်သည်တွေနဲ့ချိန်းထားတာမရှိပဲ ကလီးယားလုပ်ထားတယ်ဆို၊ အားနေတာပဲမဟုတ်လား”

ဦးထူးအောင်က သူ့ကိုသင်းသင်းမေးလာတဲ့စကားထဲမှာ သမီးဆိုပြီးမဟုတ်တော့ပဲ၊ သင်းဆိုတဲ့နာမ်စားကို စပြီးသုံးလာတာကိုသတိပြုလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့်သူအံ့ဩချိန်မရပဲချက်ချင်းပြန်ဖြေလိုက်ပါတယ်။

“ဟုတ်တယ်လေ လေးထူးအဲ့လိုပဲပြောခဲ့တာပဲ”

“ဒါဆိုသင်းတစ်ခုလေးထူးဆီခွင့်တောင်းမယ်၊ လေးထူးဒီကုတင်ပေါ်မှာခဏလှဲပြီး သင်းအိပ်နေတာကိုအဖော်လုပ်စောင့်ပေးလို့ရမလား။ တော်တော်လေးကိုအိပ်ချင်နေပြီ မိုးလေးကလည်းအေးအေးနဲ့..”

ဦးထူးအောင်ကလည်း ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ အားလုံးသဘောပေါက်နေခဲ့ပါပြီ အခြေအနေအပေါ်မှာလိုက်နင်းဖို့ကိုလည်းသူ့အတွက်မခဲယဥ်းတော့ပါဘူး။ ဒီတော့..သူကလည်းစာနာတဲ့အပြုံးမျိုးလေးနဲ့သင်းသင်းကိုတစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး..

“အိပ်ရေးတွေပျက်ကုန်ပြီပေါ့သင်းရယ်။ နောက်ဆိုအိပ်ရေးပျက်မခံနဲ့၊ ကြိုးစားပြီးပျော်အောင်သာအိပ်ပါ။ ကျန်းမာရေးထိလိမ့်မယ်။မအိပ်ခင်စိတ်လေးကိုလျှော့ကြည့်လိုက်။ ဒါမှအိပ်ပျော်မှာပေါ့သင်းရဲ့..”

ဦးထူးကသင်းသင်းကပြောင်းသုံးလိုက်တဲ့နာမ်စားအခေါ်အဝေါ်အပေါ်အလွတ်မပေးပဲအမိအရလိုက်နင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မိန်းမတွေပစ်ကျလောက်တဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုကိိုပြတဲ့ ဂရုစိုက်တဲ့အရိပ်လေးတွေပညာသားပါပါသုံးပြီး၊ စိတ်လျှော့အိပ်တွေဘာတွေနဲ့ယုံကြည်အားကိုးရအောင်ဆိုက်ကိုတွေဘာတွေလည့်လိုက်သေးတာ။

“ဒါဆိုအခုရော.. လေးထူးက သင်းပြောသလို အနားမှာအဖော်စောင့်လုပ်ပေးမှာလားပြောဦး၊ သင်းကအနားမှာတစ်ယောက်ယောက်ရှိနေမှလုံခြုံတယ်ထင်ပြီးအိပ်ပျော်မှာ”

ကြည့်ကြပါဦး..ကျနော့်မိန်းမမိသင်းကလည်း မိန်းမတို့တတ်အပ်တဲ့၊ မာယာပြားကိုးဆယ်နဲ့ ဦးထူးအောင်ထက်တောင်ပညာသားပါဦးမယ်။ သူ့လင် ကျနော်မဟုတ်တဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို နှစ်ယောက်ထဲသာရှိတဲ့ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ ကုတင်ပေါ်အတင်းဆွဲတင်ပြီးဘေးမှာဝင်အိပ်ခိုင်းတဲ့စကားလေးတွေကသိပ်လှနေတယ်။ ဒီလိုပလီပလာစကားမျိုးတွေကို ကျနော်နဲ့နေတဲ့တစ်သက်မှာမိသင်းတစ်ခါမှမပြောဖူးဘူး။

ဦးထူးအောင်ဆီကစကားကိုနားထောင်ပြီး ဒီအဆင့်အထိရောက်လာတာကိုနားနဲ့ဆတ်ဆတ်ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော့်ရဲ့ကပ်ကိုးသွေးတွေတဟုန်ထိုးကြွတက်ပြီး ပွက်ပွက်ဆူလာသလားပဲ။ လီးကအောက်မှာဆတ်ဆတ်ကိုခုန်နေတယ်။ ဒါတောင်အကြားစကားပဲရှိသေးတာနော်။ မျက်စိနဲ့သာပက်ပင်းမြင်လိုက်ရရင်ဘာပြောကောင်းမလဲ။ အဲဦးထူးအောင်က ကျနော့်မိန်းမစကားလည်းဆုံးရော

“ရတာပေါ့သင်းရယ်..၊ လေးထူးအားနေပါတယ်လို့ပြောသားပဲ။ ခဏလေးစောင့်ဦး၊ ဒါတွေသိမ်းလိုက်ဦးမယ်”

ဆိုပြီး ဦးထူးအောင်က နှိပ်တဲ့ပစ္စည်းပစ္စယတွေ၊ဆေးပုလင်း၊ ဆီပုလင်းတွေကိုသိမ်းဆည်းပြီး သူ့သေတ္တာထဲကိုထည့်ပိတ်လိုက်ရင်းအခန်းထောင့်မှာသွားထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကုတင်ဆီပြန်လာပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လို့ ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်တော့တယ်။

သင်းသင်းက တစ်ဘက်ကိုကပ်ပြီးနေရာရွှေ့ထားပေးပြီးပြီတဲ့။
—————————————–

အပိုင်း(၁၈) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၈)

ဦးထူးအောင်ကိုယ်တိုင်လည်း အလုပ်မဖြစ်တော့ဘူးလို့ထင်နေရာက ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားတဲ့အခြေအနေကြောင့် စိတ်တွေက ကရောက်ကရက်နဲ့ပေါ့၊ သင်းသင်းဘယ်လိုဇာတ်ကွက်မျိုးချိုးပြီးဘယ်လိုဇာတ်ညွှန်းနဲ့ ကမလဲဆိုတာကိုသူလည်းမသိဘူးတဲ့။ အစောပိုင်းကပဲ ဒင်းက ဟိုနားမကိုင်ရဘူးလေး၊ ဒီနားမကိုင်ရဘူးလေးလုပ်ထားတော့ သူလည်းတကယ့်တကယ်မှာလက်မရဲဘူးဖြစ်နေတယ်တဲ့။

သင်းသင်းကဦးထူးအောင်ကို ကုတင်ပေါ်မှာအိပ်ခိုင်းပြီးမှ သူ့လက်တစ်ဘက်ကိုဆွဲဆန့်ယူလိုက်တယ်။ နောက်တော့မှ သူ့လက်မောင်းပေါ်မှာခေါင်းအုံးလိုက်ရင်း သူ့ဘက်လှည့်ပြီးစောင်းအိပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့သူ့ကိုယ်ပေါ်ကိုသင်းသင်းလက်လေးကအသာလေးလာတင်တယ်တဲ့၊ အမှန်တော့သိပ်ပြီးလှုပ်ရှားမှုအကြမ်းစားတွေမပါပေမယ့်၊ လာဖက်ထားတဲ့သဘောပါပဲ။

သင်းသင်းရဲ့စောစောကလီးလာကိုင်ဖူးတဲ့လက်ကလည်း  ဘောင်းဘီအောက်ကိုဝင်လာပြန်ပြီးလီးကိုထပ်ပြီး နှိုက်လာပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ဘောင်းဘီအောက်စ ပေါင်ဘက်ခြမ်းကမနှိုက်ပဲ ခါးကသားရေကြိုးကိုဟပြီး လက်ကဝင်လာတာတဲ့။ ပစ္စည်းတွေထပြီးသိမ်းနေတုန်းက ပုံမှန်ပြန်ကျသွားတဲ့ဦးထူးအောင်ရဲ့လီးကလည်း နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ကိုင်ခံရပြန်တော့၊ တွင်းထဲမှာခေါင်းကိုင်ပြီးအဖမ်းခံထားရတဲ့ငါးရံ့ကြီးလို လက်အောက်ထဲမှာတဆတ်ဆတ်နဲ့ရုန်းလာပြန်တာပေါ့။ လီးလာကိုင်ရင်းနဲ့တဆက်ထဲ၊ သင်းသင်းကပြောလာတယ်တဲ့။

“လေးထူးရယ်၊ လေးထူးဟာကြီးကိုသင်းကိုင်တာမနေတတ်ဖြစ်နေပြီလား။ ကန်တော့နော်.. သင်းက သင်းယောက်ျားနဲ့အိပ်တိုင်း အိပ်မပျော်ခင်မှာ သူ့ဟာရီးကိုအမြဲကိုင်ဆော့ပြီးအိပ်နေကျဆိုတော့အကျင့်ပါနေပြီ၊ ညညကျ ကိုင်စရာပစ္စည်း..အဲ..အဲ.. မထူးပါဘူးလေးထူးရယ် ပွင့်ပွင့်ပဲပြောပါရစေ၊ ကိုင်စရာလီးလက်ထဲမှာမရှိရင် အိပ်လို့မပျော်ဘူးလေးထူးရဲ့၊ ဒါကိုင်ထားမှသင်းအိပ်ပျော်မှာ။ လေးထူး ခိုးလိုးခုလုကြီးများဖြစ်နေမလား..”

ကြည့်..ကျနော့်မိန်းမလုပ်ပုံကို၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့လီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်သွားကိုင်ပြီးမှ ခိုးလိုးခုလုဖြစ်နေမလားတဲ့၊ မေးပုံကိုက။ သူများခိုးလိုးခုလုဖြစ်မဖြစ်တော့မသိဘူး တဆင့်နားထောင်နေရတဲ့ကျနော်ကတော့ ဒပ်ဗယ်လ်ခိုးလိုးခုလုဖြစ်ပြီး လီးကပုံမှန်တောင်တာထက်ကို၂ဆလောက်တောင်တက်လာပြီ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့

(ဟဲ့..ကမ..၊ နင်ကလျှောက်ပြောနေ။ ဟိိုကခိုးလိုးခုလုဖြစ်ရုံဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။ တက်ပါလိုးသွားဦးမှာ..)

လို့ပြောနေမိတယ်။ အမှန်တော့လည်း သင်းသင်းဦးထူးအောင်ကိုပြောပြနေတာမမှားပါဘူး။ သင်းသင်းက ဟိုကိိစ္စမဖြစ်ချင်နေ၊ အိပ်ပျော်ခါနီးရင် လီးကိုလက်ထဲကိုင်ပြီးအိပ်လိုက်ရမှဆိုတာကိုခင်ဗျားတို့သိအောင်ပြောဖူးပါတယ်။

အခု..တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မိသင်းက ကျနော်တို့လင်မယား အတွင်းရေးတွေကို ဦးထူးအောင်ဆီ စပြီးဖွင့်ချစပြုပြီခင်ဗျ။ သင်းသင်းက၂ရက်ပိုင်းလောက်အတွင်းမှာ ဦးထူးအောင်နဲ့စကားအများကြီးမပြောဖြစ်ပဲ အရမ်းရင်းနှီးသွားတဲ့ပုံမျိုးပြလာတယ်။ ခဏလောက်ကြာတော့သင်းသင်းက

“ဒီလိုရှိုနှိုက်ပြီးကိုင်ရတာ သိပ်အဆင်မပြေဘူး..လေးထူး။ ဘောင်းဘီချွတ်ထားလိုက်ပါလား..”

“အင်း..အင်း..”

ဒါပေမယ့် ဦးထူးအောင်ဘောင်းဘီချွတ်ဖို့လက်တွန့်နေချိန်မှာသင်းသင်းကစောင်ကိုယူလို့သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံးအပေါ်မှာခါးကဖြတ်ပြီလွှားခြုံလိုက်တယ်။ ဥိးထူးအောင်ကလည်း စောင်ဖုံးလိုက်မှပဲ ဘောင်းဘီကိုလုံးဝချွတ်ချရဲတော့တယ်တဲ့။ သင်းသင်းလည်း အခုမှလက်ကလွတ်လွတ်လပ်လပ်ရှိသွားပြီး ဦးထူးအောင်လီးကိုဆက်ကိုင်ဆော့နေတယ်တဲ့။

ဦးထူးအောင်ပြောပြနေတာဒီနေရာလည်းရောက်ရော ကျနော်လည်းအတွေးမျက်စိထဲမှာသူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဖြစ်ပျက်နေပုံတွေက ကျနော်နဲ့ ကျနော့်မိန်းမသင်းသင်းညတိုင်းအိပ်ကြတဲ့ပုံနဲ့တထေရာထဲပါပဲ။ သင်းသင်းကကျနော့်လက်မောင်းပေါ်အမြဲလိုခေါင်းအုံးပြီးအိပ်တယ်။ ပြီးတော့လီးကိုကိုင်ပြီးဆော့လို့ လက်ကအဆင်မပြေတဲ့အခါ  ဘောင်းဘီချွတ်ခိုင်းပြီးလီးကိုင်ရင်းအိပ်ပျော်သွားတတ်တာ ညတိုင်းနီးပါးလို့ဆိုရလိမ့်မယ်။ သူအဲဒီပုံစံအတိုင်း တစ်ပုံစံထဲလုပ်နေတာဆိုတော့ သင်းသင်းဦးထူးအောင်ကို မလိမ်ဘူး တကယ်အိပ်ချင်နေတာဖြစ်မယ်။ ဒါကကျနော့်ဘက်ကစိတ်ချမ်းသာအောင်ကိုယ်ဘာသာဖြည့်တွေးနေတာပါပဲ။

တအောင့်လောက်အကြာမှာတော့ သင်းသင်းဟာ ခန္ဓာကိုယ်လေးပျော့ကျသွားတယ်။ လက်ကဆော့နေတဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေလည်းရပ်သွားပြီး၊ အသက်ရှူမှန်မှန်နဲ့တကယ်ပဲ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးထူးအောင်ကတော့ ဘာမှမလှုပ်ရဲပဲသင်းသင်းလုပ်နေတာကိုငြိမ်ငြိမ်လေးပဲနေပေး နေလိုက်ရတယ်တဲ့။

အပြင်မှာကလည်းမို့ကမရပ်သေးပဲတစိမ့်စိမ့်နဲ့ဆက်တိုက်ရွာနေတော့ ရာသီဥတုကလည်းစိမ့်ပြီးသွေးတွေလေးလာလို့အိပ်ပျော်ဖို့အားပေးနေတဲ့အနေအထားဆိုတော့ ခဏအကြာမှာသူလဲလိုက်ပြီးတော့အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတယ်တဲ့။

ဦးထူးအောင်ဘယ်လောက်ကြာကြာအိပ်ပျော်သွားတယ်တော့မသိလိုက်ဘူး၊ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးဆတ်ကနဲလှုပ်ပြီးလန့်နိုးလာတော့ နေ့လည် ၂နာရီလောက်ရှိပြီလို့တော့ခန့်မှန်းရတယ်တဲ့။ သူဆတ်ကနဲလန့်နိုးလာရတာကလည်းအကြောင်းရှိတယ်။ အဲဒါကတော့သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ယားကျိကျိနဲ့ စိုတိုတိုဖြစ်လာလို့ပါပဲ။ အဲဒါနဲ့တုန်တက်ပြီးလန့်နိုးလာတာတဲ့။

တစ်ကိုယ်လုံးလည်းကြက်သီးတွေတဖျင်းဖျင်းထအောင်ကောင်းနေတော့၊ ဘာပါလိမ့်ဆိုပြီးသူမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တာ သင်းသင်းကသူ့ကိုယ်ပေါ်မှာတဝက်မိုးပြီး၊ သူမရဲ့လျှာလေးကိုပလပ်ပလပ်နဲ့လိမ့်လှည့်ပြီး သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစို့လိုက် ယက်လိုက်လုပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတာပါပဲ။

သင်းသင်းရဲ့လက်ကလည်းလီးကိုကိုင်ပြီးဆော့နေတုန်းပဲ။ ဒါပေ့မယ့်အခြေအနေကအိပ်မပျော်ခင်တုန်းကလိုမဟုတ်ဘူး။ ရိုးရိုးဖွဖွလေးကိုင်ဖျစ်ပြီးဆော့နေတာမျိုးမဟုတ်တော့ပဲ၊ အထက်အောက် တက်လိုက်ဆင်းလိုက် လက်ကိုမြန်မြန်လှုပ်ပြီး တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ ဂွင်းထုပေးနေပါပြီ။ ပါးစပ်ကလည်းနို့ကိုတရစပ်စို့လိုက်၊ ယက်လိုက် လုပ်နေတယ်။ သူလည်းခံစားနေရတဲ့ဖီလင်ကိုမျိုသိပ်မထားနိုင်တော့ပဲ ညည်းသံပြုမိတယ်တဲ့။

သင်းသင်းလည်းဦးထူးအောင်ရဲ့ညည်းသံထွက်လာတော့ သူ့ခေါင်းလေးကမော့လာပြီးဦးထူးအောင်ရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်လိုပြုံးပြလာတယ်။ ပြီးတာနဲ့နို့စို့တာကိုရပ်လိုက်လို့ ကိုယ်လေးကိုအပေါ်ဘက်ကိုရွှေ့တင်လာခဲ့ပြီး တခါထဲသူ့ကိုပါးစပ်ချင်းအပ်လို့ သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ကပ်ပြီး ကစ်ဆင်ဆွဲ၊ တမေ့တမော့နမ်းတော့တာပါပဲတဲ့။

ဦးထူးအောင်လုံးဝထင်မထားတဲ့တိုက်ကွက်ပါပဲ။ သူ့ဘက် (ယောက်ျားလေးဘက်)က ဘာဆိုဘာမှ၊ အစပျိုးစလုပ်လိုက်ရတာမရှိပဲနဲ့ ရုတ်တရက်ကြီးဆိုတော့ သူ့မှာဘာမှပြင်ဆင်ချိန်တောင်မရလိုက်ခဲ့ဘူး။ သင်းသင်းလျှာက ဦးထူးအောင်ရဲ့ပါးစပ်ထဲကိုလျှာစောင်းထိုးဝင်လာပြီး၊ ပါးစပ်ကလည်းနှုတ်ခမ်းချင်းဖိ၊ လျှာကလည််းပတ်လည်ပူးလိမ်ပြီး အငမ်းမရစုပ်ယူနေတယ်တဲ့။

အစောပိုင်းကလီးကိုင်ပြီးဆော့နေတဲ့လက်ကလည်း အခုသူ့ရင်ဘတ်ကြီးပေါ်ကိုရွှေ့လာပြီး သူ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလာချေပြီးပွတ်ပေးနေတယ်။ သင်းသင်းက အကောင်သေးပြီးအရပ်ကလည်းနည်းနည်းပုတော့ ဦးထူးအောင်ကိုနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးနမ်းနိုင်အောင်လို့အထက်ကိုခြေကန်ပြီးတက်ခဲ့ရတယ်တဲ့။ ဒီတော့သင်းသင်းရဲ့ပေါင်ကြားနေရာကဦးထူးအောင်ရဲ့ခါးအထိတက်ခွမိရက်သားဖြစ်နေတာပေါ့။ စောက်ဖုတ်ကလည်း ဦးထူးအောင်ရဲ့ ခါးစောင်းနဲ့တင်ပါးကြီးတွေကိုဖိပွတ်နေသလိုပဲတဲ့။ သူကတော့ပြောပါတယ်၊ သူ့တစ်သက်မှာမိန်းမတွေနဲ့ကြုံလာခဲ့တာများလှပြီ။ တစ်ခါမှဒီလိုမကြုံဖူးဘူးတဲ့။

“ခင်ဗျားမိန်းမက အေးအေးငြိမ်ငြိမ်လေးလို့နေတယ်လိုထင်ရပေမယ့် အထန်စိတ်တွေအရမ်းတက်လာပြီး တကယ်မနိုင်အောင်စိတ်ကြွလာရင် တအားဟော့တာဗျ။ ခင်ဗျားမကြုံဖူးဘူးလား။ ကျနော်နှုတ်ခမ်းကို ကစ်ဆင်ရိုက်ပြီးစုပ်နေတာများ အငမ်းမရဗျာ။ အနှစ်နှစ်အလလကငတ်လာသလိုပဲ။ နမ်းနေရင်းအောက်ပိုင်းကလည်းငြိမ်ငြိမ်မနေဘူးဗျ ကျုပ်တင်ပါးကိုကျစ်နေအောင်ခွပြီး စောက်ပတ်နဲ့ဖိလို့၊ တွန်းတွန်းပြီးပွတ်နေတာများဒရစပ်ပဲ။ စောက်ရေတွေတောင်ကျုပ်တင်ပါးမှာရွှဲထွက်နေပြီဗျ”

လို့လဲပြောပြနေပါတယ်။  ကစ်ဆင်ရိုက်နေတုန်းမှာပဲမိရွှေသင်းက ခြုံထားတဲ့စောင်ကို ခွာထုတ်လိုက်ပြီး ဘေးကိုလွှင့်ပစ်လိုက်တယ်တဲ့။ ပြီးတော့ရင်ဘတ်ဆီပြန်လျှောဆင်းလာပြန်ပြီးပထမကအတိုင်း ဦးထူးအောင်ရဲ့နို့သီးလေးတွေကိုပြန်စို့နေပြန်တယ်။ လျှာလေးနဲ့ရင်ဘတ်တလျှောက်ယက်ဆင်းလာတာ ဗိုက်အထိရောက်လာတယ်၊ ပိုပြီးနိမ့်ဆင်းလာတော့ မတရားတောင်မတ်နေတဲ့လီးကြီးကအဆင်သင့်စောင့်နေတယ်။

သင်းသင်းကပြုံးပြုံးလေးနဲ့ဦးထူးအောင်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်ပြီးမှခေါင်းကိုငုံ့ချလိုက်ပြီး၊ သူ့ပါးစပ်လေးကိုဟလို့လီးကိုကောက်ပြီးငုံလိုက်တယ်တဲ့။

ဦးထူးအောင်ပြောပြနေတဲ့စကားက ဒီအခန်းကိုလည်းရောက်ရော ကျနော်လည်းအလန့်တကြားနဲ့ “ဟာ!…” ဆိုပြီးအော်လိုက်မိတယ်။

ခင်ဗျားတို့အားလုံးမှတ်မိကြမယ်ထင်ပါတယ်။ ကျနော်ဒီဇာတ်လမ်းအစပိုင်းမှာပြောပြဘူးခဲ့တဲ့ ကျနော့်မိန်းမရဲ့အကြောင်းလေ။ သင်းသင်းက ကျနော်နဲ့နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်း ကစ်ဆင်ရိုက်ရင် ဆေးလိပ်စော်နံတယ်ဆိုပြီးငြင်းခဲ့တာတွေ၊ လီးကိုလည်းမစုပ်ပေးခဲ့ဘူးဆိုတာတွေလေ။

မလုပ်ဖူးဆို ကျနော့်လီးကိုမစုပ်ပေးခဲ့ ပုလွေမကိုင်ပေးခဲ့တာအတော်ကြာခဲ့ပါပြီ။ ကြာတယ်ဆိုတာကလည်း လင်မယားသက်တမ်း တစ်သက်စာနီးပါးပါပဲ။ ညားကာစကအားနာပါးနာနဲ့လုပ်ပေးဖူးပေမယ့်နောက်တော့ အော်ဂလီဆန်တယ်၊ မလုပ်ပါရစေနဲ့ဆိုတဲ့နေ့ကစပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာချီပြီးကြာခဲ့ပါပြီ။

ဒီလိုကျနော်နဲ့တသက်လုံးမှာအော်ရယ်ဆက်စ်နဲ့ဓါတ်မတည့်ခဲ့တဲ့မိန်းမက၊ အခု ဦးထူးအောင်နဲ့ကျမှကောက်ခါငင်ခါနဲ့ကောက်စုပ်ပေးတယ်ဆိုတော့၊ ကျနော် ဟာ ကနဲအော်ပြီးရှော့ရိုက်သွားတာနည်းတောင်နည်းဦးမယ်ထင်တယ်။

ပြီးတော့ကျနော့်မိန်းမက စောက်ဖုတ်ကိုလည်းဘာဂျာအကိုင်မခံခဲ့တာတွေ၊ လိုးကြဆက်ဆံကြရင်လည်း အောက်ကပေါင်ဖြဲပေးပြီးခပ်ငြိမ်ငြိမ်ခံတတ်တာကလွဲလို့ရီအက်ရှင်ကောင်းကောင်းမရှိတဲ့ အကြောင်းစုံတွေကိုလည်း ကျနော် ဦးထူးအောင်ကို ဒီလောက်အထိ အသေးစိတ်မပြောပြခဲ့ဖူးဘူး။ အခု ကျနော်အကြီးအကျယ် “ဟာ” ပြီးအော်ချလိုက်တော့ ဦးထူးအောင်က..

“ဘာဖြစ်တာလဲ ကိုရဲ.. ဘာကိုလန့်သွားတာလဲ..”

ကျနော်ကလည်းပြာပြာသလဲငြင်းရတယ်။

“ဘာ..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးအကိုကြီး၊ ဆက်ပြောပါ၊ ရပါတယ်..”

ဦးထူးအောင်လည်းကျနော့်ကိုအူကြောင်ကြောင်နဲ့ပြန်ကြည့်နေပြီးမှဆက်ပြောပါတယ်။ သင်းသင်းက ဦးထူးအောင်လီးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ဖြည်းဖြည်းချင်းအာခေါင်ထဲကိုစုပ်သွင်းသွားတယ်။ လျှာဖျားလေးကလည်းတဇတ်ဇတ်နဲ့လှုပ်လာပြီး ဒစ်ထိပ်ပတ်ချာလည်ကို နည်းနည်းချင်းနဲ့သာသာလေးပတ်ယက်တော့တာပဲတဲ့။ ဒစ်ထိပ်ဖူးကအပေါက်လေးကိုလည်းလျှာဖျားလေးနဲ့ သာသာလေးထိုးပေးနေတယ်။

တစ်မိနစ်လောက်ကျေနပ်အောင်ယက်ပြီးတော့မှ လီးကိုယ်ထည်အချောင်းကို အာခေါင်ထဲအထိမြိုသွင်းလိုက်ပြီး၊ နှုတ်ခမ်းအားနဲ့တင်းကျပ်နေအောင်လီးကိုအာခေါင်ထဲမှာထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့ တကျွပ်ကျွပ် တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်ပုလွေကိုင်တော့တာပါပဲတဲ့။ ဦးထူးပြောတာကတော့ သူ့ကိုမိန်းမတွေ ပုလွေမှုတ် လီးစုပ်ပေးခဲ့ဖူးတာ အယောက်ပေါင်းမနည်းလှဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါသင်းသင်းစုပ်ပေးတာလောက် အရသာရှိပြီးအကြောဆိမ့်တာမျိုးမခံစားခဲ့ရဖူးဘူးတဲ့။

ဒါကလည်းသင်းသင်းရဲ့ထူးဆန်းတဲ့လုပ်ပုံကိုင်ပုံအပြုအမူတွေကြောင့် သူ့စိတ်ထဲမှာဆန်းပြားပြီးမတူတဲ့ဖီလင်ခံစားချက်တွေ ဝင်နေတာကြောင့်ဖြစ်မှာပါလို့ကျနော်တွေးမိပါတယ်။ ဘယ့်နှယ်ဗျာ..ကျနော်နဲ့နေ့တိုင်းအိပ်နေရင်းနှစ်ပေါင်းများစွာမှာ ပလွေမှုတ်တဲ့အလေ့အကျင့်ကို ပုံမှန်လေ့ကျင့်ခန်းဆင်းမနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်က၊ သူများထက်သာအောင်၊ စွဲအောင်ဘယ်လိုလုပ်နိုင်မှာလဲ။

ထားပါတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဦးထူးအောင်ကတော့ အဆင့်တစ်ဆင့်တော့အောင်မြင်သွားပါပြီ။ သူကကျနော့်မိန်းမရဲ့ကာမစိတ်နှလုံးကိုတော့ရအောင်ဆွပြီးစည်းရုံးမှုမှာ တိုးတက်မှုတွေ ဂရိတ်မြင့်လာပါပြီ။ နောက်ဆုံးကိုယ့်ဘက်ပါလာအောင်၊ ဘယ်နည်းနဲ့ဆွဲထည့်မလဲဆိုတာကိုပဲ၊ ဘယ်တော့လောက်မှငွေရောင်ပိတ်ကားပေါ်မှာကြည့်ရမလဲမသိပါဘူး။

အခုတော့သင်းသင်းကဦးထူးအောင်ရဲ့တန်ဆာကြီးကို ဂရုတစိုက်နဲ့ဖြည်းဖြည်းချင်း အာခေါင်ထဲကိုစုပ်သွင်းစုပ်ထုတ်လုပ်နေရင်းကနေ တဖြည်းဖြည်းချင်း သူမရဲ့ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်လာခဲ့လိုက်တယ်တဲ့။ လှည့်နေတဲ့အချိန်မှာလည်း ပါးစပ်ကလီးကိုမချွတ်ပဲ အစုပ်မပျက်ဘူးတဲ့။ လှည့်လာခဲ့တာကလည်း ၁၈၀ံ အပြည့်ရောက်မှရပ်လိုက်တော့၊ သင်းသင်းရဲ့ဖင်နဲ့စောက်ဖုတ်က၊ ဦးထူးအောင်ရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာမိုးနေပါပြီ။

ဒီလိုပိုဇေရှင်မျိုးလာပြီး တည်ပေးကထဲက ဘာဆက်လုပ်ရတော့မယ်ဆိုတာကို၊ မပြောပဲနဲဲ့ ဦးထူးအောင်အထာပေါက်သွားပါပြီ။
—————————————–

အပိုင်း(၁၉) ဆက်ရန်

(အပိုင်း ၁၉)

အခု သူ့ပေါ်မှာအုပ်မိုးပြီးနေတဲ့သင်းသင်းရဲ့အနေအထားက အရာရာအတွက်အဆင်သင့်ဖြစ်နေပုံပါပဲ။ ပါးစပ်ကလည်းလီးကို ဖြေးဖြေးမှန်မှန်စုပ်ပေးနေသလို၊ စောက်ပတ် ထူထူ ပြဲပြဲ အာတာတာ လေးကလည်း မျက်နှာရှေ့၊ ပါးစပ်ရှေ့မှာကပ်နေပါပြီ။

ဦးထူးအောင်က အခုမှပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သင်းသင်းရဲ့စောက်ပတ်လေးကိုမြင်ခွင့်ရလိုက်တာဖြစ်တယ်၊ ဆီးခုံတစ်ဝိုက်နဲ့ ထောင်လိုက်ဟက်တက်မွှန်းရာကြီးတစ်လျှောက်မှာ စောက်မွေးတွေကထပ်ထပ်လေးဖုံးပြီးခပ်ရှုပ်ရှုပ်လေးနေတယ်တဲ့ဗျ။ အင်းလေ.. ဦးထူးအောင်ရွှီးမနေဘူးဆိုတာကျနော်သိတာပေါ့။

“စောက်ဖုတ်လေးကလှလိုက်တာဗျာ။ ဘယ်လောက်လှသလဲဆိုရင် ပတ်ပျိုးလေးတောင်ကလိုက်ချင်သေးတယ်၊ မထိရက် မယက်ချင်လောက်အောင်အထိပါပဲ..”

ဦးထူးအောင်ကအခုလိုပြောလိုက်ပါတယ်။ နောက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကိုမျက်နှာရှေ့တည့်တည့်လာပြီးတည်ထားပေးကထဲက သင်းသင်း ဘယ်လိုရည်ရွယ်ချက်နဲ့လုပ်လာတယ်ဆိုတာသိနေပြီပေါ့။ ကဲ..ညိုကီတို့ရေ..စဥ်းစားသာကြည့်ကြတော့ဗျာ။ ကျနော်သူ့စောက်ဖုတ်ကိုဘာဂျာကိုင်ဖို့ကြိုးစားခဲ့တာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ဘူး။ အလုပ်မဖြစ်ခဲ့သလောက်ပဲ။ အခုတော့ ရင်းနှီးတာမှ ၂ရက် ၃ရက်လောက်ပဲရှိသေးတဲ့ တစိမ်းအမျိုးသားတစ်ယောက်ရဲ့မျက်နှာရှေ့မှာကုန်းပြီး လှန်ပြရဲတဲ့အဆင့်ကိုရောက်သွားတာကမြန်လိုက်တာဗျာ။

ဦးထူးအောင်ကလည်းမထူးတော့ဘူးဆိုပြီး သင်းသင်းစောက်ဖုတ်ကိုလျှာနဲ့အသာလေးလှပ်ခနဲ တို့ယက်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ သူအသက်ရှူဖို့မေ့နေသလိုပါပဲ။ စက္ကန်ပိုင်းလောက်ပဲကြာပြီးသွားတဲ့နောက်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့အင်ဂျင်တွေနိုးပြီးလည်ပတ်မှုတွေက တပြိုင်နက်ထဲစတင်ခဲ့ပါပြီ။

သူတို့နှစ်ယောက်ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် 69 ပုံစံနဲ့ တူရိယာသံစုံတီးဝိုင်းလေး စပြီးတီးခတ်လိုက်ကြပါပြီ၊ ဒါပေမယ့်တူရိယာ ၅ပါးထဲက သွားရည် (သားရေမဟုတ်) နဲ့ လေ ကိုပဲသုံးနေကြတာပါ။ ပုလွေမှုတ်တဲ့သူမှုတ် ဘာဂျာမှုတ်တဲ့သူမှုတ်နဲ့ မြိုင်သွားပါပြီ။

သင်းသင်းကလီးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးစုပ်နေပေမယ့်၊ ဦးထူးအောင်ကတော့ စောက်ပတ်လေးကိုဂရုတစိုက်နဲ့ညင်ညင်သာသာလေးပြုစုယုယပေးနေပါတယ်။ ၄-၅ မိနစ်လောက် အော်ရယ်စက်ရှင်ကိုသူတို့ဆက်တိုက်လုပ်နေခဲ့ပြီးမှ သင်းသင်းကနေရာကထလိုက်ပြီး ဦးထူးအောင်ကိုပြုံးပြရင်း၊ အိမ်သာခဏသွားဦးမယ်နော်ဆိုပြီးခွင့်တောင်းတယ်တဲ့။

သင်းသင်းအိမ်သာထဲဝင်နေတုန်းမှာ ဦးထူးအောင်က၊ ရှေ့တစ်ဆင့်ဘာဆက်ဖြစ်မယ်ဆိုတာတွေးမိထားပြီဆိုတော့ သူကျနော်နဲ့ပေးထားခဲ့တဲ့ ကတိသဘောတူညီချက်ကိုသတိရမိလိုက်တယ်တဲ့။ ဒါနဲ့သူလည်းဆေးအိတ်ကိုထယူပြီးအသင့်ဆောင်ထားလေ့ရှိတဲ့ ကွန်ဒုံးတွေထဲက တစ်ခုကိုဖြဲဖွင့်ပြီး သင်းသင်းမှုတ်ထားလို့တောင်ပြီးရမ်းတမ်းရမ်းတမ်းဖြစ်နေတဲ့သူ့လီးကြီးပေါ်မှာသေချာစွပ်လိုက်ပြီးတော့ အသင့်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။

ခဏကြာတော့သင်းသင်းအိမ်သာကပြန်ရောက်လာတယ်။ ဦးထူးအောင်ထိုင်စောင့်နေတော့တည့်တည့်လျှောက်လာပြီး စကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲပြုံးရုံပြုံးပြရင်း ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီးတော့ ဦးထူးရဲ့ခေါင်းကိုဆွဲနှိမ်ပြီး သူမရဲ့နို့တွေဆီပို့လိုက်ပါရောတဲ့။ သင်းသင်းက သူဝတ်ထားတဲ့ ညအိပ်ဝတ်စုံပါးလေးကိုဝတ်ထားဆဲပါပဲ။ ဒါပေမယ့်ထွင်းဖောက်မြင်နေရပြီး အရမ်းပါးလျလွန်းတော့ ဇာပါးတစ်ထပ်သာခံနေတဲ့သင်းသင်းရဲ့နို့အုံတင်းတင်းအိအိလေးပေါ်ကို သူ့ရဲမျက်နှာကဇိကနဲဖိကပ်သွားပါတယ်။

သင်းသင်းရဲ့နို့သီးစူစူတောင်တောင်လေးတွေက သူ့ရဲ့နှာခေါင်းဖျားကလေးတွေကိုလာကလိနေတယ်။ သူကနို့ကြီးနှစ်လုံးအပေါ်ကိုနှာခေါင်းရော မျက်နှာတစ်ခုလုံးပါထိုးနှစ်ပြီးခေါင်းကိုဘယ်ညာခွေ့ရင်း ဖိနမ်းလိုက်ပါတယ်။ သင်းသင်းလည်း ဟင့်ကနဲအော်ပြီး မျက်နှာလေးမော့၊ ရင်ကလေးကော့တက်သွားပါတော့တယ်။ ဦးထူးအောင်ကအင်္ကျီသားဇာပါးလေးပေါ်ကနေပဲ နို့အုံသားလေးတွေကိုဖွဖွငုံကိုက်ပြီးဆွဲလိုက်ပါတယ်..

“အားးး..လေးထူးရယ်..”

သင်းသင်းဆီကမချိတဲ့ ညည်းသံလေးထွက်လာပါတယ်။ ဦးထူးအောင်လည်းသွေးတွေဆူပွက်လာပါပြီ။

“အင်္ကျီကြီးကရှုပ်တယ်သင်းရယ်ချွတ်လိုက်တော့မယ်ကွာ..”

သင်းသင်းကဘာမှပြန်မပြောပဲမျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ပဲ မော့်ကြည့်လာပါတယ်။ ဘာမှမပြောပေမယ့် မျက်လုံးတွေက အဖြေပဲဆိုတာသူက အဓိပ္ပါယ်ကောက်လို့ရလိုက်ပြီဆိုတော့ သင်းသင်းရဲ့ညဝတ်စုံပါးလေးကိုဆွဲပြီးခေါင်းပေါ်ကကျော်မပြီးချွတ်လိုက်တော့သင်းသင်းကလည်းအလိုက်တသိလေးပဲ ချွတ်ရလွယ်အောင်လက်လေးကိုအလိုက်သင့်မြှောက်ပေးလိုက်တယ်။

အခုတောသင်းသင်းတစ်ကိုယ်လုံးဟင်းလင်းလေးဖြစ်သွားပါပြီ။ သူမမျက်နှာလေးကရှက်ပြီးရဲနေတယ်တဲ့။ ဦးထူးအောင်မှာလည်းစပြီးနှိပ်လာခဲ့ကထဲကအခုမှပဲ ပထမဆုံးအကြိမ် သင်းသင်းရဲ့ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်ခန္ဓာလေးကိုမြင်မြင်ထင်းထင်း မြင်ခွင့်ရလိုက်တာပါတဲ့။ အရင်အခေါက်တွေကလုံးလုံမှောင်ချထားတော့ လက်စမ်းနဲ့ပဲမှန်းကြည့်ခဲ့ရတာလေ။

ဦးထူးအောင်တစ်ဆင့်ချင်းပြောပြနေတာကိုနားထောင်ရင်း ကျနော့်မှာ အာတွေခြောက်ပြီး ဖတ်သိုးဖတ်သပ်နဲ့ဗျာ၊ ဂျပန်ကားကြည့်နေရသလိုပါပဲ ဟောဟောဒိုင်းဒိုင်းကြီးသွားမနေပါဘူး။ အခုသူပြောပြနေတဲ့မိန်းမဟာ ကျနော့်မိန်းမအရင်းကြီး၊ မမြင်ချင်အဆုံးဖြစ်ခဲ့တာတောင်မှ၊ သူပုံပြောကောင်းလို့လားတော့မသိဘူး ကိုယ်တိုင်ရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်နေတာဗျ။ လီးတောင်တာကတော့ ဘာပြောကောင်းမလဲဗျာ။

ဦးထူးအောင်ကဆက်ပြောနေပြန်ပါတယ်။ သင်းသင်းတစ်ကိုယ်လုံးကျွတ်သွားတော့ သူကလည်း လွတ်လပ်သွားတဲ့နို့နှစ်လုံးကိုကိုက်ညှစ်ပေးလိုက်တယ်တဲ့။ ဒါဟာပထမဆုံးအကြိမ်လက်နဲ့အသားချင်းထိလို့အစိမ်းလိုက်ကိုင်လိုက်ရတာဖြစ်ပြီး အိစက်နေလိုက်တာက အကြောတွေတောင်တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ကြက်သီးလေးတွေလဲအလုံးလိုက်ထတောင်လာတယ်တဲ့။

ပြီးတော့မှသူက လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်လိုက်ပြီးလွတ်သွားတဲဘက်ကနို့ကို ပါးစပ်ဟပြီးကောက်စို့လိုက်ပါတော့တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလျှာလေးနဲ့တလှပ်လှပ်အလွှားလိုက်ယက်ရင်းပါးစပ်ထဲကောက်စုပ်သွင်းလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲသင်းသင်းဆီကညည်းသံလေး တအီးအီးနဲ့စထွက်လာတယ်ဆိုပဲ။ နို့စို့လို့အသားကျစအပြုမှာ ဦးထူးအောင်က အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ဒီတစ်ခါမှာတော့သင်းသင်းစောက်ဖုတ်ကို အမိအရကိုင်ဖြစ်အောင်ကိုင်လိုက်ပါတော့တယ်။

နို့စို့ပေးရင်းကနေအားနေပြီဖြစ်တဲ့လက်တစ်ဘက်က သင်းသင်းပေါင်ကြားလေးထဲကိုအသာလျှောတိုက်ဝင်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းဖတ်ကလေးတွေကိုလက်ဖျားလေးတွေနဲ့သာသာလေးဖြဲလို့ စောက်မွေးတွေကိုဖွပေးရင်းကနေ စောက်ခေါင်းထဲကို ကလိုင်းပစ်လိုက်တာပါ။ သင်းသင်းကပေါင်လေးတစ်ဘက်ထောင်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချဲပြီးဟပေးလာပါတယ်။ သူပြောတာက ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး စောက်ဖုတ်ထဲကနွေးနွေးစိုစိုအရသာကိုရနေပြီးလက်ကိုတဒုတ်ဒုတ်နဲ့ညှစ်နေပြီတဲ့။

သူကနို့ကိုဖြည်းဖြည်းလေးနဲ့ ညင်ညင်သာသာလေး ဖီလင်နဲ့စို့ပေးနေတာကို ခဏကြာတော့သင်းသင်းကပြောလာတာ့တယ်။

“လေးထူး..ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲနော်..၊ သင်းကကြွေမကျသွားပါဘူးလေ၊ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး၊ သွက်သွက်လေးစို့ပေးစမ်းပါ..”

သင်းသင်းကသူ့ကိုအရမ်းနုပြပြီးယုယနေတာကို သိပ်အားရပုံ မရတော့ဘူး၊ ကြမ်းစေချင်တဲ့စကားစတွေထွက်လာတော့ ဦးထူးအောင်လည်းဘာညှာနေတော့မှာလဲ။ နို့တွေကို၊ နို့သီးခေါင်းတွေကို အားပါပါဖျစ်ညှစ်နယ်ချလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကစို့နေတဲ့နို့ဘက်ကိုလည်းဖြည်းဖြည်းလေးချော့ယက်နေရာကနေ လျှာဗြားကြီးနဲ့ ဗြင်းခနဲ၊ ဗြင်းခနဲ ယက်ပြီးအာခေါင်ထဲထိအားကုန်စုပ်သွင်းလိုက်လို့ နို့အုံရော၊ နို့သီးကိုပါခပ်တင်းတင်း ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးကိုက်ပေးလိုက်တာ ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ သင်းသင်းဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ခါဆင်းသွားတယ်တဲ့။

“အားးး..ဟင့်..အားဟား..အူးးးလေးထူး..”

သင်းသင်းရဲ့ညည်းသံက တော်တော်ကျယ်ကျယ်လေးကို လွတ်ထွက်လာတယ်။ ဒီနေရာရောက်တော့ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော်တော် အံ့ဩသွားမိတယ်။ ကျနော်နဲ့အမြဲလိုးနေကြတဲ့အချိန်တွေမှာကျတော့ တခါမှအသံကျယ်ကျယ်ထွက်ပြီးညည်းတာမရှိခဲ့ဘူး။ လည်ချောင်းထဲကအသံနဲ့ပဲမပီမသ ခိုးပြီးညည်းတာပဲရှိတာ။

မိန်းမတွေက ကာမဆက်ဆံကြတဲ့အခါမှာ သူခံနေတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ပြောင်းသွားတိုင်း သူတို့ဖီလင်ကပုံစံအမျိုးမျိုးပြောင်းသွားတတ်လား၊ အခုလိုပဲတစ်ယောက်ချင်းစီလို့ထင်ရအောင်ပြောင်းလဲသွားတတ်လား၊ ကျနော်လည်းမပြောတတ်တော့ဘူး။ ကျနော်က ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိုးအများကြီးမှမရှိတာ။ ရှိတာကကျနော်တစ်ယောက်ထဲဘက်ကအတွေ့အကြုံ၊ အခုသင်းသင်းအတွက် ဒုတိယမြောက်ယောက်ျားရဲ့ အတွေ့အကြုံကိုကြားရတော့၊ ကျနော်သိထားတာနဲ့ကွာနေလို့ပြောတာပါ။ ခင်ဗျားတို့မိန်းမတွေရော ဒီလိုမျိုးဖြစ်ဖူးလား။ ကြုံဖူးတဲ့လူတွေရှိရင်လည်းကောမန့်မှာမျှဝေပေးကြပါဦး။

ဦးထူးအောင်လည်း သင်းသင်းမှာသလိုစိတ်တိုင်းကျအောင်နို့တွေကိုအကြမ်းပတမ်းစို့ပေးရင်းတချိန်တည်းမှာပဲ စောက်ဖုတ်ထဲကိုလည်းခပ်ကြမ်းကြမ်းကလိုင်းပြီးစောက်စိကိုထွန့်ထွန့်လူးအောင်ပွတ်ခြေပေးနေတယ်။ ခဏလောက်ကြာတော့ သင်းသင်းက နို့ကိုသည်းကြီးမည်းကြီးခဲနေတဲ့ဦးထူးခေါင်းကိုတွန်းဖယ်လိုက်ပြီး၊ ကုတင်ပေါ်တိုမူလပုံစံအတိုင်းပြန်တွန်းလှဲပေးလိုက်တယ်။

ဦးထူးအောင် လှဲချသွားတော့ လီးကြီးကတင်းပြီးတောင်မတ်မိုးထိုးနေတာများ ပီဆာမျှော်စင်ကြီးကျနေတာပဲ။ သင်းသင်းက နေရာရွှေ့လာပြီး ဦးထူးအောင်ပေါ်ကိုခွပြီးတက်လိုက်တယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားနဲ့ပေါင်လည်လောက်ကိုဖြတ်ထိုင်လိုက်တာပါ။ ပြီးတော့ဦးထူးအောင်ကိုမချိုမချဥ်အပြုံးလေးနဲ့ရှိုးလိုက်ပြီးတော့၊ လီးဆီကိုလက်လှမ်းလိုက်ပြီး၊ စွပ်ထားပြီးသားကွန်ုံဒုံးကို ဖြေးဖြေးချင်းလိပ်တင်ပြီးချွတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ကုတင်ဘေးကိုပစ်ချလိုက်တယ်ဆိုပဲ။

အဲဒီမှာပဲ ဦးထူးအောင်မှာဆတ်ခနဲဖြစ်ပြီးတော်တော်လေး တုန်လှုပ်သွားမိပါတယ်တဲ့။ ကျနော်လည်းသူပြောပြနေတဲ့တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ ထိတ်ခနဲလန့်သွားမိပါတယ်။ ဦးထူးအောင်က ကျနော်နဲ့ပေးခဲ့တဲ့ ကတိတွေကိုသွားသတိရမိလိုက်ပြီး သင်းသင်းကိုမချွတ်ပစ်ဖို့တားမယ်ကြံပေမယ့်၊

“သင်းက အဲ့ဒီလိုကြားခံကြီးနဲ့မထိမမိလုပ်ရတာမျိုးဆိုမကြိုက်ဖူးလေးထူးရဲ့၊ အဲဒါကြောင့်ချွတ်ပစ်တာ..”

လို့ပြောတယ်တဲ့။ ဦးထူးအောင်ကသူလည်းတကယ်လန့်သွားမိတယ်လို့ဆိုလာပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ပိုပြီး စန်းစန်းတင့်ဖြစ်တတ်တဲ့ မိန်းခလေးဘက်က စပြီးကွန်ဒုံးကိုချွတ်၊လွှင့်ပစ်လိုက်လို့ပါပဲ။

“ကျနော်လဲသူချွတ်ချလိုက်တာကို ဘာမှမတားလိုက်နိုင်ဘူးကိုရဲရဲ့။ အတင်းအကျောက်အကန်ငြင်းလိုက်ရင်လည်း သူသံသယအကြီးကြီးဝင်သွားပြီး အခုလုပ်နေလက်စအလုပ်ကိုအရှိန်တန့်သွားစေနိုင်တယ်။ ဘာလို့များအဲ့လောက်အဖြစ်သည်းနေရသလဲဆိုတဲ့အတွေးဝင်သွားတာတို့၊ ပြီးတော့သူ့ကိုမိန်းမပျက်တစ်ယောက်လို မယုံလို့ကြိုကာနေတာများလားဆိုတဲ့အတွေးကိုယ်အပေါ် အထင်မှားသွားတာတို့ကလည်း အဟန့်အတားတွေဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ ဘယ်လိုတားရမယ်မှန်းကိုရုတ်တရက်အကြံကိုမထွက်တာကြောင့်ကျနော်လွှတ်ပေးလိုက်ရတာကို၊ ကိုရဲနားလည်ပေးပါဗျာ..”

ဦးထူးအောင်က သူကျနော်နဲ့ကတိထားခဲ့တဲ့သဘောတူညီချက် နံပတ်(၂) ကိုဘာလို့မလိုက်နာနိုင်ခဲ့ရတဲ့အကြောင်းကိုရှင်းပြပါတယ်။ ကျနော်ကလက်ခံပေးရုံကလွဲလို့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။

ဦးထူးရဲ့ကိုယ်တစ်ပိုင်းအပေါ်ကိုဖြတ်ထိုင်ထားတဲ့ သင်းသင်းဟာ လီီးကြီးကိုကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ဖင်ကိုနဲနဲကြွလို့ သူ့စောက်ပတ်အဝမှာ တေ့ချိန်လိုက်တယ်။ ပြီးမှတဖြည်းဖြည်းတအိအိနဲ့ထိုင်ချလာပါတယ်။ သင်းသင်းကစောက်ဖုတ်ကို သာသာလေးတရစ်ရစ်နဲ့၊ နှဲ့နှဲ့သွင်းလာရင်း လီးတစ်ထိဆုံးနစ်ဝင်သွားခဲ့တယ်။ စောက်ပတ်ကလည်းစောက်ရည်တွေနဲ့ချွဲအိပြီးနေပြီဆိုတော့ အခဲအယဥ်းမရှိလှပါဘူးတဲ့။

လီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားတာနဲ့စောက်ခေါင်းထဲကတစစ်စစ်နဲ့ညှစ်တော့တာကိုဖီလင်ရလိုက်တယ်တဲ့။ အဆုံးကိုဒုတ်ဒုတ်ထိသွားတော့ သင်းသင်းတစ်ယောက် ဟားးး ကနဲညည်းလိုက်ပြီးခေါင်းလေးပါမော့သွားတယ်။ သူမကဆီးခုံချင်း အတင်းဆွဲကပ်ဖိထားပြီး စောက်ပတ်ထဲမှာလီးကိုစိမ်ထားတယ်။ အဲဒီနေရာမှာပဲမလှုပ်မယှက်ထားခဲ့ပြီး၊ အပေါ်ပိုင်းမှာတော့ ကိုယ်ကိုငုံ့ချလို့၊ ဦးထူးရဲ့ ရင်ဘတ်ကိုယက်လိုက်၊ နို့လေးတွေစို့လိုက်၊ ပြန်လုပ်ပေးနေပြန်တယ်။

တစ်ခါ သင်းသင်းကခေါင်းကလေးမော့ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းလို့ ကစ်ဆင်ရိုက်လိုက် လျှာချင်းလှိမ့်လိုက်လုပ်ပြန်နေတုန်းမှာ၊ အောက်ပိုင်းကလီးနဲ့စောက်ဖုတ်အပ်ပြီးဆီးစပ်ချင်းရိုက်ထားတဲ့အနေအထားက ဒီအတိုင်းစိမ်ထားမြဲပါပဲ။ အဲဒီလိုအခြေအနေနဲ့ ၅မိနစ်လောက်ကြာတော့မှ သင်းသင်းရဲ့ခါးက ရှေ့ထိုးနောက်ငင်နဲ့စလှုပ်ရှားလာပါတော့တယ်။

ခါးလှုပ်လာတာနဲ့အတူ လီးကိုငုံထားတဲ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်က ရှေ့နောက်ဖိကပ်ကော့ထိုးပြီး တဖြည်းဖြည်းချင်းကနေ၊ ချက်မှန်မှန်စပြီးလှုပ်ရှားလာခဲ့ပါပြီ။ အခုလိုအခြေအနေမှာတော့သင်းသင်းဟာခါးနာတဲ့ပုံပန်းသဏ္ဌာန်လုံးဝမပြတော့ပါဘူးတဲ့။

စွပ်မိနေတဲ့လီးကို ဖြေးဖြေးမှန်မှန်နဲ့ရှေ့ထိုးနောက်ငင်ဖိကြိတ်ပြီးနေရာကတဖြည်းဖြည်းသင်းသင်းခါးကရမ်းတာမြန်လာပြီး စကောဝိုင်းတဲ့အဆင့်ကိုရောက်လာခဲ့ပါပြီ။ ပြီးတော့ဖင်ကိုကြွပြီးအရှိန်နဲ့ဆောင့်ဆောင့်ထိုင်ချတတာနဲ့ ဖိမွှေ့ပြီးရမ်းတာကိုတစ်လှည့်စီလုပ်နေတာများ လူနီရိုင်းမလေးတစ်ယောက်မြင်းကိုဒုန်းစိုင်းစီးနေသလိုပဲတဲ့။
—————————————–

အပိုင်း(၂၀) ဆက်ရန်