ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် – ၂ (အခန်း ၂၁)

ငုဝါရဲ့ ရမ္မက်ထန်ထန် လီးစုပ်ပေးနေပုံကို ကြည့်ကာ သူ့အမေက ဦးသန့်စင်ကို လီးစုပ်ပေးနေပုံကို ပြန်မြင်နေမိတယ်။ ဒီတော့ သူ့စိတ်တွေ ခက်ထန်လာပြီး အပြောတွေ ကြမ်းလာမိပါတယ်။

သူ့အမေကို လီးစုပ်ခိုင်း၊ လီးရည်သောက်ခိုင်းတဲ့ ဦးသန့်စင်ရဲ့သမီးကို လီးပြန်စုပ်ခိုင်းနေခဲ့ပါပြီ။ ဒါက သူ့ကို ကျေနပ်အားရမှု ဖြစ်စေပါတယ်။

သူ့ရင်ထဲက နာကျည်းမှုတွေက ဖြူစင်တဲ့ မေတ္တာတရားကို အရောင်ဆိုးသွားခဲ့ပါပြီ။ ပုန်းကွယ်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေနောက်ကို အထိန်းအကွပ်မရှိ လိုက်ပါသွားရင်း သာယာနေခဲ့မိပါပြီ။

စိတ်လွတ်သွားတာနဲ့ အပြောကြမ်းလာသလို ငုဝါခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေမိပါတယ်။ ငုဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲကို သူ့လီးကြီး ဝင်၊ ထွက်နေပုံကို အရသာရှိရှိကြည့်ရင်း သူ့ရမ္မက်စိတ်တွေလည်း ပိုထန်လာရပါတယ်။

ပျွတ် … ပလွတ် …. ပျွတ် … ပျွတ် … အု့ …

“ကောင်းတယ် … ကိုကို့ လီးစုပ်မလေး … စုပ်စမ်း … အင့် … မင်းတို့မိန်းမတွေက လီးစုပ်ရတာ ကြိုက်တယ် မဟုတ်လား …
စုပ်စမ်း … ဒီလောက် လီးကြိုက်တဲ့ဟာတွေ … အင့် … စုပ် … မင်း ပါးစပ်ထဲ လိုးပေးမယ် …
အား … ငါလိုးမလေး … ကောင်းလိုက်တာ … အင့် …..”

ပျွတ် … ပျွတ် … ပလွပ် … အု့ … အင့် … ပလွပ် … အု့ … စုပ် … အု့ …  ပျွတ် … အွတ် …
လျှာနဲ့ပါ လျက် … အင့် … ကောင်းတယ် … လီးစုပ်မလေး … အင့် … ပလွပ် … အွတ် …

ခေတ်ရဲ့ပုံစံက ကာမဘီလူးစီးပြီး အရိုင်းအစိုင်းဆန်လာသလိုပါပဲ။ သူ့ရဲ့စိတ်ကူးထဲမှာ မြင်နေရတဲ့ ပုံရိပ်တွေကြောင့် သူ့မျက်နှဟာ ရဲတက်နေပါတယ်။

မခံချင်စိတ်ကြောင့် သူ့အပြုအမူတွေကလည်း တစ်စ ၊ တစ်စ ခက်ထန်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါ မျက်နှာ လှလှလေးကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို လိုးနေခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ အာခေါင်ထဲအထိ တိုးဝင်လာတဲ့ လီးထိပ်ခေါင်းပြူးပြူးကြီးကြောင့် ခေါင်းတစ်ခုလုံး ချာချာလည်အောင် မွှန်ထူနေရပါတယ်။ အခံရခက် မှုကြောင့် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ မျက်ရည်များ စိမ့်ထွက်စီးကျနေရပါတယ်။

သွားရည်တွေ ယိုစီးကျပြီး လေအံသံ တအွတ်အွတ်သာ ထွက်ပေါ်နိုင်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါလေးဟာ မချိမဆံ့ ခံနေရပေမယ့် တွန်းဖယ် ရုန်းကန်တာမျိုး မလုပ်ပါဘူး။

ခေတ်ရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုသာ ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ တစွပ်စွပ် လိုးနေတာကို မျက်ရည်များ ကျဆင်းပြီး ခံပေးနေခဲ့ရှာပါတယ်။ ခေတ်လည်း ငုဝါကို ငုံ့ကြည့်နေတာကနေ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ကာ ပါးစပ်ထဲ လိုးနေခဲ့တာပါ။

မှိတ်ထားတဲ့ သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ ဦးသန့်စင်ရဲ့ လီးကို မချိမဆံ့ စုပ်ပေး၊ အလိုးခံပေးနေတဲ့ သူ့အမေရဲ့ ပုံတွေကိုသာ မြင်ယောင်နေမိပါတယ်။ ခံစားရခက်လွန်းတဲ့ အတွေးဆိုးတွေ​ရဲ့ လွှမ်းမိုးမှုကြောင့် သူ့မှာ ရမ္မက်စိတ်ရိုင်းတွေ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ရပါပြီ။

“အင့် … အင့် … ခံထား … ဒီလောက် လီးကြိုက်ရင် ပါးစပ်ထဲ စို့ထားပေးမယ် … အင့် …”

ပျွတ် … ပလွပ် .. ပလွပ် … အု့ … ဝု့ … ပျွတ် … ပျွတ် … အု့ … အု့ … အွတ် ….

စိတ်ရိုင်းတွေနဲ့အတူ ကြမ်းတမ်းလာတဲ့ ခေတ်က ငုဝါခေါင်းလေးကို ချုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်ထဲ တစ်ချက်ချင်း လိုးနေခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဆုံး ပါးစပ်ထဲ ပြည့်သိပ်နေအောင် သွပ်ထည့်ပြီး စိမ်ထားလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါခမျာမှာတော့ လည်ပင်းကြောများထောင်ကာ ခေါင်းလေးမော့လို့ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူး ဖြစ်နေရပါတယ်။ အာခေါင်ရင်းထဲရောက်အောင် အပြည့်အသိပ် သွပ်ထည့်ခံရတော့ သူမမှာ မွန်းကျပ်ပြီး မချိမဆံ့ ခံစားနေရပါတယ်။

သူမမှာ အခံရခက်လွန်းလို့ ကြောက်လန့်ကာ ခေတ်ရဲ့ပေါင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း မော့ကြည့်နေရှာပါတယ်။ မော့ကြည့်နေရှာတဲ့ သူမမျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်များ ရစ်ဝိုင်းလို့နေရှာပါတယ်။

ဒီမျက်ဝန်းတွေထဲမှာ တားဆီးငြင်းဆန်တာမျိုး မတွေ့ရပါဘူး။ အသက်ရှူမွန်းကျပ်ပြီး မချိမဆံ့ခံစားရလွန်းလို့ မျက်ရည်ပေါက် များ စိမ့်ထွက်ကျဆင်းနေရပေမယ့် သူမ မျက်ဝန်းထဲမှာ အဓိပ္ပါယ်တွေ များစွာပါဝင်နေပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့ အပြုအမူကြောင့် ဝမ်းနည်းနာကျင်ရတာထက် လိုက်လျောဖြည့်ဆည်းပေးချင်တဲ့ အရိပ်အရောင်တွေသာ များစွာတွေ့မြင်ရပါတယ်။ မခံနိုင်လွန်းလို့ တောင်းပန်တိုးလျိုးတာထက် ကျေနပ်နေတဲ့ အငွေ့အသက်တွေ သူ့မ မျက်ဝန်းမှာ ပေါ်လွင်နေပါတယ်။

ငုဝါဆီမှာ ဒီလိုစိတ်အခံတွေ ဘာကြောင့် ဖြစ်နေရသလဲဆိုတာကို မတွေးနိုင်လောက်အောင် ခေတ်မှာ ဖြစ်နေရပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ကိုယ် စိတ် နှစ်ပါးလုံးဟာ တက်လာတဲ့ ရမ္မက်အရှိန်များနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေက ကြီးစိုးနေခဲ့ပါပြီ။ သူ့လီးကလည်း ငုဝါ ပါးစပ်ထဲမှာ ကျဥ္တက်အီစိမ့်နေပါပြီ။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါပါးစပ်ထဲ စိမ်ထည့်ထားတဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါမှာတော့ ပါးစပ် အပြည့် သွပ်ထည့်ခံထားရတဲ့ လီးကြီး မရှိတော့မှ သက်သာရာ ရပါတော့တယ်။

သူမမှာ ပါးစပ်အပြည့် သွားရည်တွေကို ခါးကုန်းကာ ထွေးထုတ်ရင်း အသက်ကို ဝအောင်ရှူဖို့ ကြိုးစားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ်က သူမကို အနားမပေးပါဘူး။

“ထ … ငုဝါ … မြန်မြန်ထ … ငုဝါကြိုက်တဲ့ လီးနဲ့ လိုးပေးမယ် … မြန်မြန်ထ … နံရံမှာကပ်ပြီး ကုန်းပေးစမ်း …
ဖင်လုံးလုံးလေးကို ဖိဖိပြီး လိုးချင်နေပြီ”

“အု့ … ဟုတ် … ”

ခေတ်က ငုဝါပခုံးကို အတင်းဆွဲကိုင်ပြီး မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းလာပါတယ်။ ငုဝါမှာ အသက်ကို ဝအောင် မရှူနိုင်သေးခင် သွားရည်တများများ၊ �ဒူတွေ ညွှတ်ခွေလျက်လေးနဲ့ ခေတ်ဆွဲမတဲ့အတိုင်း အလိုက်သင့်လေး ပါလာရပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ခဏလောက် အမောဖြေဖို့ ငုဝါ တောင်းဆိုချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စိတ်မာန်တွေ ပြင်းနေတဲ့ ခေတ်ကို ငုဝါက မတားရက်၊ မငြင်းဆန်ရက်ပါ။

ခေတ်ရဲ့ ဆန္ဒကို ပြည့်စေချင်လို့ မိဘတွေရဲ့ ပူပင်သောကနဲ့ မျက်ရည်တွေကို ပစ်ပယ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ခေတ်ရဲ့ ဆန္ဒမှန်သမျှကို ကျေကျေနပ်နပ် ဖြည့်ဆည်းပေးဆပ်ဖို့သာ သူမမှာ ရှိပါတော့တယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ် ဆွဲထူတဲ့အတိုင်း အနိုင်နိုင်ထရပ်လိုက်ရရှာပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်က သူမ ပခုံးကို ဆွဲလှည့်ပြီး နံရံဘက် မျက်နှာ မူစေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်က ကြယ်သီးများ ပြုတ်ကာ ရင်ဘတ်ဟနေပြီဖြစ်တဲ့ ငုဝါအင်္ကျီလေးကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ငုဝါကျောလေးကို ဖိပြီး ရင်ဘတ်ကို နံရံမှာ ကပ်နေစေလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါရဲ့ ဖြူနုဝင်းဝါနေတဲ့ ရင်သားလုံးလုံးလေးတွေဟာ ကြမ်းရှရှ အင်္ဂတေနံရံပေါ်မှာ ပိကာ ကပ်နေခဲ့ပါပြီ။ နံရံကို မျက်နှာမူပြီး ကပ်ရပ်နေရတဲ့ ငုဝါရဲ့ ကျောဘက် မှာတော့ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေက ဖောင်းတက်နေရှာပါတယ်။

“တောက် … လှလိုက်တဲ ဖင်လေး … လုံးပြီး ကျစ်နေတာပဲ … အင့်ဟာ … ”

ဖြန်း … အား … အာ့ …

“ဘာလဲ … နာလို့လား …”

“မနာ … မနာပါဘူး …”

“အေး … ဒီညတော့ ကိုကို ကြမ်းချင်တယ်။ ကိုကို ကြမ်းသမျှကို ငုဝါ ခံနိုင်ပါ့မလား … ဟင်”

“ရတယ် ကိုကို … ကိုကို ကြမ်းချင်သလောက် ကြမ်း .. ပြောချင်သလောက်ပြော … ငုဝါ ကျေနပ်ပါတယ်…
ကိုကို ဆန္ဒရှိသလို လုပ်နော် … ငုဝါက ကိုကို့ အတွက်ပဲဟာ”

“ဟား ဟား … ဟုတ်ပြီ။ မင်းတို့မိန်းမတွေက ခပ်ကြမ်းကြမ်းမှ ကြိုက်ကြတာလေ။
တန်ဖိုးထားတဲ့သူကိုလည်း အရေးမစိုက်ကြဘူး။  အဲတော့ တစ်ခါတလေ ကြမ်းပေးမှ။ ဒီညတော့ အရင်နဲ့ မတူဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးမယ်”

“ဟုတ် … ကိုကို့ သဘောပဲ”

“ကောင်းပြီ … ဒီဖင်လုံးလုံးလေးနဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုတော့ အပီသမပြီ။ အင့်ဟာ …”

ဖြန်း … အာ့ …

“ဘောင်းဘီမှာပါ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာ … မရှက်ဘူးလား … ဟင် …
အလိုးခံချင်နေပြီလား … ချွတ်စမ်း … ငါလိုးပေးမယ်”

“ဟင့် … ဟုတ် … ဟင့်”

ခေတ်မှာ အနောက်ကို မို့တင်းကာ ထွက်နေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို ကြည့်ကာ မနေနိုင်ဖြစ်ပြီး တဖြန်းဖြန်း ရိုက်နေသလို ပါးစပ်ကလည်း ပစ်ပစ်နှစ်နှစ် ပြောနေပါတယ်။ ငုဝါက အသားလေးများ တုန်တက်ပြီး ထိတ်လန့်စိတ်လှုပ်ရှားနေရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ငုဝါက သူ လုပ်သမျှကို မတားဆီးဘဲ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ခွင့်ပြုပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီတော့ ခေတ်ရဲ့စိတ်ရိုင်းတွေက အတားအဆီးမရှိတော့ဘဲ စိတ်ထင်တိုင်း ကြဲလာပါတော့တယ်။

အခုလည်း မချွတ်ရသေးတဲ့ ညအိပ်ဘောင်းဘီရှည်လေးကို ပက်ပက်စက်စက်ပြောပြီး သူမဘာသာ ချွတ်ခိုင်းနေပါသေးတယ်။ ငုဝါကတော့ ဘာမှ မငြင်းဘဲ သူပြောတဲ့အတိုင်း ဘောင်းဘီလေးကို မျော့ကြိုးကနေ ကိုင်ကာ အောက်ဆွဲချပေးလာပါတယ်။

ငုဝါမှာ ရှက်စိတ်ထက် ခေတ် ဆန္ဒတွေ မြန်မြန်ပြည့်ဝစေချင်တဲ့ စိတ်သာရှိပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ပြောတဲ့အတိုင်း ဘောင်းဘီလေးကို ခြေရင်းအထိ ပုံချပြီး နံရံဘက် မျက်နှာမူကာ မခို့တရို့လေး ပြန်ရပ်နေလိုက်ပါတယ်။

ခေတ်မှာ သူ့ကို ကျောပေးပြီး ရပ်နေတဲ့ ငုဝါဖင်လုံးလေးတွေကို ကြည့်ပြီး အူယားလာပါတယ်။ ဒါကြောင့် လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပါတယ်။

အားနဲ့ ညှစ်ကိုင်လိုက်တာမို့ ငုဝါမှာ အာ့ခနဲ ညည်းရင်း ကိုယ်လေးတွန့်တက်သွားရပါတယ်။ ခေတ်လည်း သူ ညှစ်ဆွဲထားတဲ့ ဖင်လုံးလေးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်ဖြစ်ကာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာရှေ့မှာ ကပ်နေတဲ့ ငုဝါဖင်အိုးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲလိုက်ကာ သူ့ခေါင်းကို ဖင်နှစ်ခြမ်းကြား တိုးဝင်လိုက်ပါတယ်။ ပေါ်လာတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးနဲ့ ဖင်ဝကျစ်ကျစ်လေးကို သူ့လျှာနဲ့ ထိုးကာ လျက်လိုက်ပါတယ်။

ငုဝါမှာ အဖုတ်လေးတင်မကဘဲ စအိုပေါက်လေးကိုပါ အလျက်ခံရတော့ ဖင်ကြောလေးများ ရှုံ့ကာ တွန့်တက်သွားရပါတယ်။ ခေတ်ကို အားနာပေမယ့် လုပ်ချင်ရာကို လုပ်မယ်မှန်း သိနေလို့ မတားတော့ပါ။

ပြီးတော့ ခေတ် လျက်ပေးနေတာက ထိမိလွန်းပြီး အူတွေလှိုက်ကာ ယားတက်လာရတာမို့လည်း မတားနိုင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ နံရံပေါ်ကို မျက်နှာနဲ့ ရင်ဘတ်ကပ်ကာ ဖင်လေးကော့လို့ ညည်းသံတိုးတိုး ထွက်ပေါ်ရင်း အဖုတ်လျက်၊ ဖင်လျက်ခံနေရပါတော့တယ်။

ခေတ်ကတော့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြား မျက်နှာအပ်ကာ လျက်စုပ်ပေးနေရင်း ဆွဲဖြဲထားလို့ ခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်ဝလေးထဲကို လျှာထိုးထည့်လို့ ကလိနေပါသေးတယ်။ ငုဝါလည်း ဖင်လေး တုန်တက်ကာ မသိမသာ ရမ်းခါပြီး အရည်လေးတွေ စီးထွက်ကျလာခဲ့ရပါတယ်။

ခေတ်လည်း အဖုတ်ပေါက်ဝထဲ လျှာထိုးသွင်းပြီး ထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေကို စုပ်ယူမျိုချပစ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ ပြန်ထပြီး ငုဝါနောက် မှာ ကပ်ရပ်လိုက်ပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ခေတ်လည်း ငုဝါအဖုတ်လေးကို စုပ်လျက်လို့ မဝသေးပါဘူး။ အရင်စိတ်နဲ့ဆိုရင် ကောင်းကောင်း စုပ်လျက်နမ်းပေးကာ ငုဝါ အရသာရှိလာအောင် အချိန်ယူပြီး နှိုးဆွပေးအုံးမှာပါ။

ဒါပေမယ့် ဒီညမှာတော့ သူ့ဆန္ဒကိုသာ ဦးစားပေးပြီး ငုဝါကို ကောင်းကောင်း ဖြုတ်ချင်နေမိပါတယ်။ ငုဝါအဖုတ်လေးကလည်း အရည်တွေ စိုစွတ်ပြီး ရွထနေတာကို သူတွေ့နေရပါတယ်။

ဒီလို ရွနေတဲ့ အဖုတ်ကို ကောင်းကောင်း သမချင်နေပါပြီ။ လီးကြိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လီးစို့သွင်းပြီး မှတ်လောက်အောင် ဖြုတ်ပစ်ချင်တဲ့ စိတ်ရိုင်း၊ စိတ်ကြမ်းတွေ ဖြစ်ပေါ်လို့နေပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါကို နံရံပေါ် ကပ်နေအောင် ဖိတွန်းပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို နည်းနည်းကားစေကာ သူက နောက်ကနေ နေရာယူလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူမ ပခုံးကို တင်းတင်းဖိကာ ချုပ်ထားပြီး သူ့လီးကို အဖုတ်ဝမှာ တေ့ထားလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ မလှုပ်နိုင်အောင် နံရံပေါ်မှာ ပိပြားကပ်နေရပြီး ခေတ် လုပ်မှာတွေကို ထိတ်လန့် ရင်ခုန်ခြင်းများစွာနဲ့ပဲ အံကြိတ်တင်းခံဖို့ ပြင်ဆင်ထားရပါတယ်။ ခေတ်ကတော့ အချိန်မဆွဲဘဲ လီးကို အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီးတာနဲ့ တစ်ချက်တည်း တဆုံးဝင်အောင် ပစ်သွင်း လိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။

ဖွပ် … ပလွပ် … ဖေါင်း …. အီးးးး

“အင့် … လိုးပြီ … ဒီလီးကို ကြိုက်ရဲ့လား … ဟင်”

“အာ့ … အီးးး … ဟုတ် … ”

“ကြမ်းတာ ကြိုက်ရင် လာပြီ … အရမ်း လှတဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေ ပြားနေအောင် ဖိလိုးပေးမယ်”

အင့်ဟာ … ဖွပ် … ဘွတ် … အိ … အင့် … ဘွတ် … ဖေါင်း … ဖေါင်း … အား …

ခေတ်က တချက်တည်း အရှိန်နဲ့ ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်လို့ ငုဝါမှာ ခြေဖျားလေးများ ထောက်ကြွကာ ခါထွက်သွားရပါတယ်။ အဖုတ်အတွင်း နံရံတွေကို မီးစနဲ့ အထိုးခံလိုက်ရသလို အသေခံလိုက်ရတာပါ။

ပူထူစပ်ဖျဥ္းကာ တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါသွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နာသလောက် လှုပ်ရှားတွန့်လူးလို့လည်း မရပါဘူး။

ခေတ်က သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ နံရံပေါ်ကို ဖိကပ်ကာ ပခုံးတွေကို သိုင်းချုပ်ထားခဲ့တာလေ။ သူမဟာ ကြားမှာ ပိပြား ကျပ်ညပ်နေရပြီး အခံရခက်လွန်းတဲ့ ဝေဒနာကြောင့် လည်ပင်းသံ အစ်တစ်တစ်နဲ့ မျက်ရည်များ အလိုလို စိမ့်ထွက်လာရပါတယ်။

ခေတ်မှာတော့ အပျိုပေါက် မလေးရဲ့ နူးညံ့အိထွေးလှတဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေကြောင့် အရသာအရှိကြီး ရှိနေရပါတယ်။ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ဆွဲထားတဲ့ အထိအတွေ့ဟာ ခေတ်ရဲ့ လီးကို ကျဥ်တက်အီစိမ့်နေအောင် အရသာရှိနေစေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ အဖုတ်ထဲ လီးတဆုံး ဆောင့်သွင်းခံရလို့ ကော့ကာတွန့်လူးသွားရရှာတဲ့ ငုဝါကို မညှာနိုင်တော့ပါဘူး။ လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး အားပါပါလေး တစ်ချက်ချင်း ပစ်သွင်းဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ငုဝါမှာတော့ လိုးချက်တိုင်းမှာ အလူးအလဲ ခံနေရရှာပါတယ်။ ခေတ်က သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကြားဝင်ကာ အောက်ကနေ အဖုတ်ကို ပင့်လိုးနေတာပါ။

ကိုယ်လေးကို မလှုပ်နိုင်အောင် နံရံနဲ့ ဖိကပ်ထားရင်း အောက်က ပင့်ဆောင့်၊ အပေါ်က ဖိချ၊ ဖမ်းချုပ်ထားတာမို့ သူမမှာ အသေအလဲ ခံနေရရှာတာပါ။ မာန်ချီအပြည့် လိုးချက်တွေကြောင့် နာကျင်စူးအောင့်ကာ ထူပူနေရပါတယ်။

ထောက်ထားရတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်က တဆတ်ဆတ် တုန်ခါကာ လူမှာလည်း ကော့ပျံလန်နေရရှာပါတယ်။ အံကြိတ်တင်းခံထားတဲ့ကြားက မချိမဆံ့ ညည်းသံ အစ်အစ်တွေက မပြတ်ထွက်ပေါ်နေရပါတယ်။

ဒီလို ညည်းတွားသံတွေကပဲ ခေတ်ကို ရမ္မက်ပိုထန်လာစေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမကိုယ်လေးကို မလှုပ်နိုင်အောင် ဖိချုပ်ထားရင်း အားပါပါ ဆက်ဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါတယ်။

ပလွပ် …. အင့် … ဖွပ် …. ဖေါင်း … ဖေါင်း ….. အီး …. အာ့ ….

ပလွပ် …. ဖေါင်း …. အာ့ ….. ပလွပ် …. ဖွပ်…. ဖေါင်း … ဖေါင်း … အု့ ….. ဖေါင်း …. ဖေါင်း ….. အ….. ဖေါင်း…. ဘွတ် … အီး ….

“အင့် …… အင့် …. လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ငုဝါရယ် …. အင့် ….. နင်က ဖင်လုံးလှလှလေးနဲ့ လိုးချင်စရာ ကောင်းနေတာကိုး …
အရမ်းလှတဲ့ ကောင်မလေး အင့် … စောက်ပတ်ယားနေတာလား … ခံထား … အင့် … ငါလိုးမလေး … ကြိုက်လား … အင့်”

“အိ … ကြိုက်တယ်ကိုကို … အား .. အား … လိုးကွာ … အီး … ကို့ကို့ လိုးသမျှ ခံပါ့ …  မယ် … အား …”

“စောက်ပတ်ယားနေတာကိုး …. ခံမှာပေါ့ … နင်တို့မိန်းမတွေက လှသလောက် စောက်ပတ်ယားပြီး အလိုးခံချင်နေကြတာလေ … ငါလိုးမတွေ …
အင့် … ပြဲလန်နေအောင် လိုးပြမယ် …. အင့် …….. ခံစမ်း …. ငါလိုးမ စောက်ပတ် …. အင့်ဟာ …. ယားအုံး …. အင့် ….”

ဖြောင်း … ဖြောင်း …. ဗြွတ် ….. ဖွပ် ….. အာ့ …. အင့် … ဖွပ် …. ဖွပ် …. ဘွတ် …. အီး ….

ခေတ်ကတော့ ငုဝါကိုယ်လေးကို နောက်ဘက်ကနေ ချုပ်သိုင်း တွန်းဖိကာ ရမ္မက်ရိုင်းရိုင်းနဲ့ ခပ်သွက်သွက် လိုးနေခဲ့ပါပြီ။ အလိုးကြမ်းသလို အပြောတွေကလည်း ကြမ်းတမ်းပက်စက်လာခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့စကားလုံးကြမ်းကြမ်းတွေက ငုဝါရဲ့ ရင်ကို အပြင်းအထန် ထိရှစေရပါတယ်။ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်ပြီး ဝမ်းနည်းရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်အပေါ် နာကျည်းမှုတော့ မဖြစ်ပေါ်ရပါဘူး။ အပြုအမူတွေ ထူးခြားနေသလို သူမအပေါ် ဆက်ဆံပုံတွေ ကြမ်းတမ်းနေတဲ့ ခေတ်ကို နားလည်ပေးရင်း ဖြည့်ဆည်းပေးနေမိပါတယ်။

ပြီးတော့ စလိုးကတည်းက တစ်ချက်လေးမှ မညှာခဲ့ပါဘူး။ ဒီတော့ ငုဝါမှာ
ကျပ်ညှပ်ဖိသိပ်ခံရရင်းပင် ကိုယ်လေးမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့ ကော့ပျံနေရပါတယ်။ လှိမ့်ပိတ်ခံနေရတဲ့ကြားက ခေတ် လုပ်သမျှကို မတားဆီးဘဲ အံကြိတ်တင်းခံလို့ နေပေးခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြမ်းတမ်းပြင်းထန်တဲ့ ကာမဒဏ်တွေကို သူမမှာ မချိမဆံ့ခံစားနေရတာပါ။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ချုပ်ထိန်းခံထားရတဲ့ကြားက အရှိန်နဲ့ ပင့်လိုးသမျှကို အဆီးအတားမရှိ ခံပေးနေရတာပါ။

အဖုတ်လေးထဲက စူးအောင့် ထူပူနေရသလို အတင်းဖိချုပ်ခံထားရတော့ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း နာကျင်နေရပါတယ်။ ဒီကြားထဲ သူမရင်သားလုံးလုံးတွေဟာ အင်္ဂတေနံရံပေါ်မှာ ပိကပ်နေတာမို့ ကြာလာတော့ နာလာပါတယ်။

ခေတ်က ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ရင်သားတွေက နံရံနဲ့ ဖိကြိတ်ကာ ပွတ်တိုက်နေတာကြောင့်ပါ။ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးဟာ ရဲတက်ရုံတင်မကတော့ဘဲ ပွန်းပဲ့ကာ စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အခံရခက်လာရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်က သူမ ပခုံးနဲ့ ခါးကို ချုပ်ကိုင်ရင်း အဆက် မပြတ် လိုးနေတာမို့ နာကျင်သမျှကို ကြိတ်မှိတ်ခံပေးနေရပါတယ်။ ဒီလို အခြေအနေမျိုးနဲ့ အလိုးခံရတာက ငုဝါအတွက် သာယာမှုထက် နာကျင်မှုကိုသာ ပိုခံစားနေရပါတယ်။

ဖေါင်း … ဘွတ် ….. အင့် … ဖပ် … ဖပ် …. ဖေါင်း … အု့ … ဘွတ် …. အာ့ ….

ငါလိုးမလေး ငုဝါရယ် ….. လိုးလို့ ကောင်းလိုက်တာ …. ဖေါင်း … ဖေါင်း …. အာ့ … ဘွတ် … အွတ်

“ကြိုက်နေတယ်ပေါ့ … အင့် … ခံထား … အားရပါးရသာ ခံ … အင့် …
နေအုံး၊ ဒီဘက်ပြန်လှည့်အုံး … နို့တွေကို ကိုင်ပြီ ဆောင့်ချင်သေးတယ်”

ခေတ်ကတော့ စိတ်ထန်ထန်နဲ့ လိုးလို့ အားမရနိုင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ အရှိန်ကောင်းကောင်းနဲ့ ငုဝါကို အပီဖြုတ်ချင်သေးတာမို့ မပြီးချင်သေးပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါမှာတော့ နွမ်းလျလျလေးနဲ့ လှည့်လာရတယ်။ လိုးသမျှကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး မြောက်ကြွခံပေးထားရတာမို့ ဒူးတွေပင် မခိုင်တော့ပါ။

အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး နာကျင်နေရပြီး အားအင်မဲ့နေရကာ ခြေထောက်လေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလို့ ညွှတ်ခွေကျမတတ် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ခေတ်ကတော့ သူမကို ဆွဲလှည့်ပြီးတာနဲ့ သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ ဆွဲမြောက်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ သူ့လီးကို အောက်ကနေ ပင့်လို့ အဖုတ်ဝမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ နွမ်းလျနေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာ လှလှလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း လီးကို တစ်ရစ်ချင်းထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။

ငုဝါရဲ့ မျက်နှာလေးဟာ လီးကြီးတိုးဝင်လာတာနဲ့ နည်းနည်းရှုံ့မဲ့သွားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ်က သူမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်စိုက်ကြည့်နေမှန်း သိနေတော့ နာကျင်တာကို မပြချင်ပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ကို ပြုံးပြလိုက်ပါတယ်။ နွမ်းလျနေတဲ့ကြားက ခပ်ယဲ့ယဲ့ ပြုံးပြလာတဲ့ သူမကို ကြည့်ပြီး ခေတ် ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးစိတ်နဲ့အတူ ရမ္မက်တွေလည်း ပိုထန်လာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးရွရွလေးကို မြတ်နိုးကြင်နာစိတ်နဲ့ ငုံကာစုပ်နမ်းရင်း အောက်ကလည်း လီးကို အားပါပါလေး ပင့်ဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါတော့တယ်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့ ရမ္မက်တို့ ပြိုင်တူခံစားနေရတဲ့ ခေတ်အဖို့ ထိတွေ့ဆက်ဆံရသမျှဟာ ကြည်နူးဆွတ်ပျံ့ပြီး ကျေနပ်အားရစေဖို့သာ ဖြစ်နေစေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ခြေတစ်ဖက် မြောက်ကြွကာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး အလိုးခံနေရတဲ့ သူမကို ခပ်သွက်သွက်နဲ့ အားမာန်ပါပါ လိုးနေခဲ့ပါတယ်။ အရှိန်လေးရလာတော့ ငုဝါ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းနေတာကနေ ပခုံးသားအိအိလေးကို ပြောင်းကာစုပ်နမ်းရင်း နို့တစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လို့ လိုးလာခဲ့ပါပြီ။

ငုဝါမှာတော့ ခေတ်ရဲ့အနမ်းတွေကြောင့် ကြည်နူးရပေမယ့် အလိုးခံနေရတဲ့ ပုံစံ​ကတော့ မသက်သာလှပါဘူး။ ခေတ်က သူမ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲမြောက်ထားတော့ သူမမှာ ခြေတစ်ဖက်တည်းနဲ့ ရပ်ပြီး အလိုးခံနေရတာပါ။

လိုးချက်တွေကလည်း ပြင်းပြီး ဆက်တိုက်ခံနေရတာမို့ သူမမှာ ခြေဖျားလေးထောက်ကြွပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါတုန်တက်နေရပါတယ်။ ဒီတော့ တောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ ခေတ်ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ကာ ပခုံးပေါ် ခေါင်းလေး မှေးတင်းလို့ ထားရပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမရဲ့နို့ကို အားကြီးနဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်နေခဲ့တာပါ။ နို့အုံလေး ပြုတ်ထွက် မတတ် နာကျင်နေရရှာပါတယ်။ နာကျင်ခံခက် မှုတွေ ကြီးမားနေရပေမယ့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ မာန်သွင်းလိုးဆောင့်နေတဲ့ ခေတ်ကို မတားဆီးရက်တာမို့ ကြိတ်မှိတ်တင်းခံလို့သာ နေပေးရှာပါတော့တယ်။

ခေတ်ကတော့ ကိုင်လို့ကောင်းရုံ သူ့လက်တစ်ဝါးစာ နို့အုံ တင်းအိအိလေးကို ဖျစ်ညှစ်ရင်း လိုးရတာ အရသာရှိလွန်းနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း အခန်းထဲမှာ ခေတ်ရဲ့ မာန်သွင်းသံ၊ လည်ပင်းသံ အစ်အစ်နဲ့ ညည်းညူသံ၊ အသားချင်းရိုက်ခတ်သံ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ဆူညံနေပါတယ်။

ခေတ်က ထိုပုံစံအတိုင်း အချက် ၅၀ ကျော်လောက် မနားတမ်း လိုးပြီးမှ လီးကို အဖုတ်ထဲ ထည့်စိမ်ပြီးတော့ ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ငုဝါကို ခြေတစ်ဖက် ကိုင်မြောက်လျက်အတိုင်းပဲ ဆွဲမကာ ကုတင်ဆီကို ခေါ်လာခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ ထိုပုံစံအတိုင်း ကိုးရိုးကားယားနဲ့ပဲ ခေတ်ကိုယ်လုံးကို အားယူသိုင်းဖက်လို့ ပါလာရပါတယ်။ ခေတ်ကသာ သူမကို လွှတ်ချလိုက်ရင် လဲပုံကျသွားရမှာ အမှန်ပါ။

(ဆက်ရန် …)

ခေတ်ကတော့ သူမကို ကုတင်စောင်းရောက် မှ အိပ်ရာပေါ် ချပေးပါတယ်။ အခုတော့ ငုဝါရဲ့ ကိုယ်အထက်ပိုင်းဟာ ကုတင်စောင်းမှာ တင်နေရင်း ပက်လက်လေး  ဖြစ်သွားပါတယ်။

ခေတ်က သူမ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ရင်ဘတ်နား ရောက်အောင် ဆွဲမြောက်ပြီး နေရာယူလိုက်ပါတယ်။​ ခေတ်က သူမကို အနားမပေးဘဲ ကုတင်စောင်းမှာ အပီထပ်လိုးတော့မယ်ဆိုတာကို ငုဝါလည်း သိလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါလည်း ဘာမှ ဆက် မတွေးတော့ဘဲ ခေတ် စိတ်ရှိသမျှ အကောင်းဆုံး ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပဲ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်က သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲမြောက်ထားတဲ့အတိုင်း အလိုက်သင့်ပဲ နေပေးလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်ကို ပြုံးကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ခေတ်က သူမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲ မနှေးမမြန် ထိုးသွင်းကာ စိမ်ထားလိုက်ပါတယ်။

“ငုဝါ … ဆက်လိုးမယ်နော် … ရတယ်မို့လား … နည်းနည်း ကြမ်းကြမ်း လိုးချင်တယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို … ရတယ် … ကိုကို ပြီးအောင်လိုးလေ …
ငုဝါလည်း ….. ကြိုက်ပါတယ် … အားရအောင် လိုးနော် … ငုဝါ ခံချင်တယ်”

“အကြမ်းခံချင်တယ်ပေါ့ … ရမယ် ….. ဒီညတော့ ကိုကို့ကို ခွင့်လွှတ်နော် … ငါလိုးမလေး …”

ဟင့် … ဟုတ် … ဗြွတ် … ဖေါင်း … အား …

“လိုးပြီ … ငါလိုးမလေး … အင့် … အင့် … ကြိုက်နေတာပေါ့ … ဟင်”

ဖေါင်း … ဖေါင်း … ဖွပ် … အိ … ကြိုက်တယ် … ကို … ကို … အား ….. အာ့ … ကောင်းတယ်ကွာ … အား … ချစ်တယ် ကိုကိုရယ် …. အား … လုပ် …

ဖြောင်း … ဖြောင်း …. ဗြွတ် ….. ဖွပ် ….. အာ့ …. အင့် … ဖွပ် …. ဖွပ် …. ဘွတ် …. အာ့ ….

ငုဝါက သူ့ကို ကြည်ဖြူသလို အခုလို အလိုးခံရတာကို ကြိုက်တယ်ဆိုတော့ ခေတ်လည်း စိတ်ထိန်းမနေတော့ဘဲ အရှိန်တင် လိုးနေခဲ့ပါပြီ။ သူ့လည်း တစ်ကိုယ်လုံး တရှိန်ရှိန်နဲ့ ခံစားလို့ ကောင်းလွန်းနေပါပြီ။

သူ့လီးကလည်း လိုးနေရင်း အီစိမ့်လို့ ပြီးချင်နေပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ ခပ်ထန်ထန် အပြော၊ အလိုးများနဲ့ ငုဝါရဲ့ ပေါင်တွေကို သူမ ရင်ဘတ်နားရောက်အောက် တွန်းဖိရင်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေရပါတယ်။ သူမပေါင်တွေကို တွန်းဖိပြီး အပေါ်ကမိုးကာ ဆောင့်ထည့် လိုးနေခဲ့တာလေ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့အားနဲ့ ဖိဆောင့်ထည့်သမျှကို သူမကို လှိမ့်ပိတ်နေအောင် ခံပေးနေရပါတယ်။

သူမ အဖုတ်လေးကလည်း ထူပူစပ်ဖျဥ္းနေရပါပြီ။ မတ်တတ်ရပ်လိုးတုန်းက အောက်ကနေ ပင့်လိုး၊ ကော်လိုးတာကို ခံပေးခဲ့ရသလို အခုလည်း အပေါ်က ဖိဆောင့်လိုး၊ လီးကိုနှဲ့ကာ ပက်ကာနဲ့ လိုးထည့်တာတွေကို ခံပေးနေရတာပါ။

ဒါကြောင့်လည်း သူမ အဖုတ်လေးမှာ ခေတ်ရဲ့ လီးကြီးဒဏ်ကြောင့် ဖူးယောင် ရဲတက်နေရပါတယ်။ အခုချိန်မှာ သာယာမှုထက် နာကျင်ခံခက် မှုကသာ သူမမှာ ကြီးစိုးနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြိတ်မှိတ်တင်းခံပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ဖိဆောင့်ထည့်ခံရတိုင်း နာကျင်ခံခက် မှုကြောင့် ညည်းညူရင်း သူမ မျက်နှာလေးဟာ ရှုံ့မဲ့ပျက်ယွင်းသွားတတ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း အမြန်ဆုံး ပြန်ပြုံးပြတတ်ပါတယ်။ နာကျင်မှုကို ကြိတ်မှိတ်တင်းခံပြီး ခေတ်အကြိုက် ဖြည့်ဆည်းပေးနေမိတာပါ။

မျက်ရည်တွေ ဝေ့သီရင်း ပြုံးနေခဲ့တဲ့ သူမ အပြုံးဟာ အသက်ဝင်ဖို့ ခက်ပါတယ်။ သူမအဖို့ကတော့ အရသာရှိတာ၊ သာယာတာထက် ပိုတဲ့ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်စိတ် ဖြစ်နေမိတာတော့ အမှန်ပါ။

ခေတ်မှာတော့ ဘယ်လောက်လိုးလိုး တစ်ချက်လေးမှ မတားဆီးဘဲ ခံပေးနေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးကို ကြည့်ကာ ကျေနပ်နေမိပါတယ်။ သူဆောင့်ချက်တွေအောက် မှာ တွန့်လူးရမ်းခါနေရပေမယ့် အပြုံးမပျက် အလိုးခံပေးနေရှာတာလေ။

နာကျင်တာကို အမှုမထားဘဲ ပြုံးရင်း အလိုးခံပေးနေတဲ့ ငုဝါရဲ့မျက်နှာလှလှလေးကို ကြည့်ကာ သူ့ရမ္မက်တွေ ပိုထန်လာရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ပေါင်တွေကို ဆွဲမြောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ငုဝါနို့တွေကို လှမ်းဆွဲကာ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း ကာမပန်းတိုင်ဆီ ချီတက်နေမိပါတယ်။

အင့် …. ဖြောင်း … ဖြောင်း …. ဗြွတ် …. အွတ် …. ဖွပ် ….. အာ့ …. အင့် … ဖွပ် …. ဖွပ် … ဘွတ် …. အာ့ ….

“ခံစမ်း …. အင့် …. ဒီကြားထဲမှာ အလိုးခံချင်နေတာ မဟုတ်လား … အင့် … ရော့ … အဲဒါ ငုဝါ ကြိုက်တဲ့ လီးပဲလေ … ခံစမ်း … စောက်ပတ်ယားနေတဲ့ ကောင်မလေး … အင့် ….
ငုဝါ မျက်နှာ လှလှလေးက နာနာ အလိုးခံနေရမှ ပိုမိုက်တာ  … အင့် …. ငါလိုးမလေး …. စက်ပတ်ပြဲအောင် လိုးမယ် … အင့် …”

“အာ့ … လိုးပါ … ကိုကို့ စိတ်ကြိုက် လိုးနော် … ငုဝါ ခံပါ့မယ် …
ဟုတ်တယ် … အ … ငုဝါက ကိုကို့အလိုးကို … ခံချင်နေတာ … ဟင့် … ကောင်းတယ် ကိုကိုရယ် …. အမ .. လေး …. ဟင့် … လိုးပါ … ဆောင့် … အား ….”

အင့် … �ဖေါင်း … ဗြွတ် … အား … ငါလိုးမလေး … လိုးမှာ … အင့် …
ကောင်းတယ် … ဟင့် … ဆောင့် … ကိုကို …

“ဒီလောက် ယားနေတဲ့ စောက်ပတ် … အထဲကို ငါ့လီးရည်တွေ အပြည့်ထည့်ပြီး ပြီးမယ် …
ငါလိုးမလေး … လိုးလို့ ကောင်းတာ … ပြီးတော့မယ် … ခံထား … စက်ပတ်ယားမလေး … အင့် …”

“ပြီးလိုက် … အား … ငုဝါ စက်ပတ်က ကိုကို့ လီးရည်တွေ လိုချင်နေတာ … အာ့ … ပြီး … ပြီးလိုက် .. ကိုကို …
လိုး … ငုဝါစက်ပတ်လေးကို ကွဲအောင်သာ လိုး … အာ့ … အာ့”

ဖြောင်း …. ဗြွတ် …. အွတ် …. ဖွပ် ….. အာ့ …. အင့် … ဖွပ် …. အား … အင့် … ဗြွတ် …

“အင့် … ခံထား … နင့်အထဲ ငါ့လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပေး … အားးး … ကောင်းလိုက်တာ … အား”

ခေတ်မှာ ငုဝါ နို့တွေကို စုံကိုင်ဆွဲကာ ဆောင့်လိုးနေရင်း အဖုတ်ထဲ လီးတဆုံး ဆောင့်ထည့်လို့ လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းကာ ပြီးသွားခဲ့ရပါတယ်။ ဆီးခုံချင်း ဖိကပ်ပြီး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် အကြောများဆွဲလို့ တုန်ခါရင်း အရသာရှိရှိ ပြီးနေခဲ့ပါတယ်။

သူ့သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ထဲ အပြည့် တပျစ်ပျစ်ပန်းထုတ်နေရင်း အော်ညည်းနေမိပါတယ်။ သူ့လက်တွေက ငုဝါနို့တစ်ဖက်နဲ့ ပခုံးကို အားရှိသမျှ ကျုံးဖက်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကာမပြီးဆုံးခြင်းရဲ့ တုံ့ပြန်မှုများကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေမိပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ ခေတ်ရဲ့ကျောပြင်ကို လှမ်းဖက်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးနေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမမှာလည်း နာကျင်စပ်ဖျဥ္းမှုတွေက မသက်သာလှပါဘူး။

သူမနို့တွေကို ခေတ်က အားကုန်ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ထားလို့ အသဲခိုက်အောင် နာလှပါတယ်။ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဆုတ်ဖြဲခံထားရသလို စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ စူးကာ နာနေခဲ့ပါတယ်။

တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင် ရိုက်ခတ်ခံထားရတဲ့ အဖုတ်ပြင်နဲ့ ဆီးခုံဖောင်းဖောင်းလေးမှာလည်း ထူပူကျိန်းစက်နေရပါတယ်။ လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းတော့လည်း ဝင်စရာ မရှိတော့တဲ့ လီးကို ခေတ်က ဆီးခုံချင်း အတင်းဖိကြိတ်လို့ နေပါသေးတယ်။

ဒီတော့ လီးကြီးကို မဆန့်မပြဲ ဖမ်းငုံထားရတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ အဖုတ်ပြင်လေးဟာ စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ခံစားနေရပါတယ်။ ဒါ့အပြင် လီးကြီးကလည်းတဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ဖိကြိတ်ပွတ်တိုက်နေတာမို့ နာနေတဲ့ကြားက အသ​ဲတလှပ်လှပ် ဖြစ်နေရပါသေးတယ်။

အခုမှပဲ ကာမ အထိအတွေ့ခံစားမှုကို မမှီမကမ်းနဲ့ ခံစားနေရပါတယ်။ တစ်လျောက်လုံး သူမမှာ စိုးရိမ်ပူပန်မှု၊ ထိတ်လန့်မှုတွေပဲ ကြီးစိုးနေခဲ့ရတာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါဟာ အလိုးခံရင်း မပြီးလိုက်ရပါဘူး။ စစချင်း ခေတ်က ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးတုန်းကသာ ပြီးခဲ့ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အလိုးခံရချိန်မှာတော့ ပြုမူဆက်ဆံပုံတွေ ကြမ်းတမ်းနေတဲ့ ခေတ်ကြောင့် သူမမှာ ထိတ်လန့်စိုးရိမ်မှုကသာ များနေခဲ့ရပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ ပက်စက်တဲ့ အပြောတွေကလည်း သူမရဲ့ စိတ်ကို ထိခိုက်စေရတယ်လေ။

ပြီးတော့ သူမ ခန္ဓာကိုယ်မှာလည်း နာကျင် အနေရခက် မှုက ဆိုးရွားလွန်းခဲ့ပါတယ်။ တစ်ချက် တစ်ချက် ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ သာယာမှုတွေဟာလည်း နာကျင်မှုတွေကြောင့် အရာမထင်ခဲ့ရပါဘူး။

အခုတော့ နာကျင်ခံခက်နေတာတွေ ရှိနေပေမယ့် နှစ်ဦးသား တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ရင်း ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးနေမိပါတယ်။ ခေတ်ကတော့ ငုဝါကိုယ်ပေါ်မှာ ဖိထပ်ပြီး ကာမစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝခံယူပြီးမှ လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ထလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့မှ ငုဝါ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ်ရောက်အောင် မတင်ပေးပြီး သူလည်း တက်အိပ်လိုက်ပါတယ်။ ကာမဒဏ်နဲ့ ဖြေသိမ့်နေတဲ့ ငုဝါကို ထွေးဖက်ရင်း နှစ်သိမ့်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါကတော့ ခေတ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ ဖက်ထားပါတယ်။ ခေတ်လည်း အခုကျမှ ငုဝါကို သေချာကြည့်မိပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားမိပါတယ်။

တကယ်တော့ သူ့စိတ်တွေ လွတ်သွားခဲ့တာထက် တမင် လွတ်သွားအောင် လွှတ်ထားမိခဲ့တာပါ။ ဒါကလည်း ငုဝါကို အသုံးချပြီး သူ့ရင်ထဲက ခံပြင်းနာကျင်ခဲ့ရတာတွေကို ဖြေသိမ့်ရာ ရှာမိတဲ့ သဘောပါပဲ။

သူ့စိတ်ထဲ ကျေနပ်ပြီး အခံရသက်သာစေဖို့အတွက် စိတ်ရိုင်းတွေကို ထွက်ပေါ်သောင်းကြမ်းခွင့် ပြုခဲ့တာပါ။ ငုဝါကတော့ ဒါတွေကို မသိဘဲ သူ့ကို ချစ်တဲ့စိတ်တစ်ခုနဲ့ ဖြည့်ဆည်းပြီး ချစ်ပြခဲ့ရှာတာပါ။

အခုတောင် နွမ်းနယ်ပင်ပန်းနေပေမယ့် သူ့ရင်ခွင်ထဲတိုးကာ ဆွေးဆွေးလေးမော့ကြည့်ရင်း ပြုံးပြနေပါသေးတယ်။ သူ့ရဲ့ မညှာတာမှုတွေကို ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲမထားတဲ့ အတိုင်းပါပဲ။ သူလည်း ငုဝါကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲမကောင်းတာနဲ့ …..

“ငုဝါ … Sorry ကွာ … ကိုကို အရမ်းကြမ်းပြီး ရိုင်းသွားတယ် … ခွင့်လွှတ်နော်”

“ရှင် …. ငုဝါက ကိုကို့ကို ဘာပြောနေလို့လဲ။ ငုဝါကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး။
ကိုကို ကြမ်းချင်သလောက်ကြမ်း … ငုဝါက ကျေနပ်ပါတယ် …..
ကိုကိုနဲ့ အခုလို နေရတာကိုပဲ …… ငုဝါက ပျော်နေခဲ့တာပါ … ကိုကို့စိတ်ထဲ ဘာမှ မဖြစ်နဲ့နော်”

“ဒါပေမယ့် ကိုကိုက ငုဝါကို ပက်ပက်စက်စက်ပြောပြီး ရိုင်းခဲ့မိတာလေ”

“အဲဒါ ဘာဖြစ်လဲ။ ကိုကိုက ငုဝါကို ဘယ်လောက်ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ ငုဝါအသိဆုံးပါ။
အခုဟာက ကိုကို့စိတ်တွေ အရမ်းထန်နေလို့ ဖြစ်တာလေ။ ငုဝါ နားလည်ပါတယ်။ စိတ်ထဲ ဘာမှ မရှိဘူး။
ပြီးတော့ ငုဝါ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ပြောပြမယ်နော် … ကိုကိုဆီက အဲလို �ဆဲဆိုပြီး အလုပ်ခံရတော့ ငုဝါ စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားတာပဲ ….”

“ဟင် …..”

ငုဝါရဲ့ စကားကြားပြီး ခေတ်မှာ အံ့ဩသွားရပါတယ်။ အစဥ္းစားရလည်း ခက်သွားတယ်။ ငုဝါက စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ပြောနေတာလား။ သူ့ကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်လို့ ပြောနေတာလား။ သူ ဝေခွဲမရ ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒီစကားတွေကို ငုဝါက သူ့ကို ပြုံးပြီး ပြောနေခဲ့တာပါ။ ငုဝါအပြုံးမှာ စိုးရွံ့သိမ်ငယ်မှုတွေ၊ ဝမ်းနည်းနာကျင်မှုတွေ ပါဝင်နေသလား။ သူ မဝေခွဲနိုင်သလို မိန်းမတို့သဘောကိုလည်း အသိရခက်နေမိပါတယ်။

“ငုဝါ တကယ်ပြောနေတာ ကိုကိုရဲ့ … ကိုကို ကြမ်းချင်သလောက်ကြမ်းကွာ … ငုဝါ ခံမယ်။
ဒီညတော့ ကိုကို့စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း နေကွာ … စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း အတူတူ ပျော်ကြမယ်နော်”

“ငုဝါ … တကယ်ပြောနေတာလား”

“ဟုတ်ပါတယ်ဆို … ကိုကိုက ငုဝါကို ဆဲကွာ … ရိုက်ချင်ရိုက်ကွာ … ကိုကို ကြမ်းသမျှ ငုဝါပျော်ပျော်ကြီး ခံကြည့်ချင်တယ် …
ဒါက စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်ကွာ … အသစ်အဆန်းပေါ့ … နော် … ကိုကို … နော်”

ခေတ်က စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေမိပေမယ့် ငုဝါက ကျေနပ်တယ်လို့ ဆိုလာတဲ့အခါ ခေတ်မှာ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ငုဝါရဲ့ စိတ်ထဲရှိတာကို သူ မမှန်းဆတတ်ပေမယ့် ငုဝါစိတ်တွေ ဒီလိုဖြစ်နေရတာဟာ သူ့ပယောဂကြောင့်ဆိုတာတော့ အမှန်ပါ။

သူက ငုဝါကို ရမ္မက်အဆိပ်တွေ ထည့်သွင်းပေးခဲ့တာလေ။ အခုလည်း ကြမ်းတမ်းပြင်းထန်တဲ့ ရမ္မက်ကြမ်းတွေကို လမ်းပြခဲ့မိပြန်ပါပြီ။

သူ ကြမ်းသမျှ ခံချင်တယ်လို့ ပြောနေတဲ့ သူမမှာတော့ ခပ်ယဲ့ယဲ့သာ ရှိတော့တာပါ။ ဖြူဖွေးနုနယ်လွန်းတဲ့ သူမ အသားအရည်မှာလည်း သူ့လက်ချက်ကြောင့် ရဲတက်ကာ ချွေးလေးတွေနဲ့ စိုစွတ်တောင်ပြောင်နေပါတယ်။

အထူးသဖြင့် သူ့အားရှိသလောက် ဖျစ်ညှစ်ခံထားရတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေး၊ ခါးသိမ်သိမ်နဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးတွေပေါ်မှာ သူ့လက်ရာတွေ စွဲထင်နေအောင် နီရဲလို့နေရှာပါတယ်။ နို့အုံလေးဆိုရင် နီရဲနေတဲ့အပြင် တစ်ချို့နေရာတွေမှာ သွေးခြည်ပါ ဥနေရပါတယ်။

နံရံမှာ သူမကို ဖိတွန်းပြီး လိုးခဲ့ချိန်က ပွတ်တိုက် မိလို့ ပွန်းကုန်တာ ဖြစ်ပါမယ်။ နူးညံ့ချောမွတ်လွန်းတဲ့ အသားအရည်ဟာ သူ့ကြမ်းတမ်းမှုကြောင့် သွေးစလေးတွေပါ ထွက်နေရပါတယ်။

သူလည်း ပွန်းသွားတဲ့နေရာတွေကို တံတွေးဆွတ်ပြီး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ငုဝါကို အရမ်းနာနေလား မေးတော့ မနာပါဘူးလို့ပဲ ပြောရှာပါတယ်။

ခဏလောက်နေတော့ ငုဝါက အပေါ့သွားချင်တယ် ပြောလာပါတယ်။ သူလည်း ငုဝါကို ခေါ်ပြီး အိမ်နောက်ဘက်က အိမ်သာခန်းဘက် ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါက ဘောင်းဘီလေး ပြန်ကောက်စွတ်ဖို့ လုပ်ပြီးမှ မဝတ်တော့ဘဲ ဒီအတိုင်း လိုက်လာခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါကို တစ်ယောက်စာသာ ဝင်လို့ရမယ့် အိမ်သာထဲကို အရင်ဝင်စေရပါတယ်။

ငုဝါ ပြန်ထွက်လာတော့ မစောင့်စေဘဲ အိပ်ခန်းထဲက စောင့်နေဖို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ သူလည်း ခပ်မြန်မြန်ဝင်ပြီး အပေါ့သွားလိုက်ပါတယ်။

သေးပေါက်ပြီးမှ အိမ်သာထဲ ရေမရှိတာကို တွေ့ရပါတယ်။ သူလည်း ညစ်ပေနေတာတွေကို ရေဆေးချင်လို့ ရေချိုးခန်းဘက်သွားတော့လည်း အုတ်ကန်ထဲမှာ ရေလုံးဝ မရှိပါ။

သူလည်း ရေဘယ်လို မောင်းထည့်ရမလဲ မသိတာနဲ့ ဒီအတိုင်းပဲ ပြန်ထွက်လာရတယ်။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ငုဝါက ကုတင်ပေါ်မှာ တစောင်း ခွေခွေလေးလှဲကာ မျက်လုံးမှိတ်လို့ မှေးနေခဲ့ပါတယ်။

အဝတ်မဲ့၊ ပကတိခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ငုဝါအိပ်နေပုံလေးကို ကြည့်ကာ သူ့စိတ်တွေ လှုပ်ရှားလာရပြန်ပါတယ်။ နုနယ်ပျိုမြစ်လွန်းတဲ့ ငုဝါလေးဟာ သူ့အလိုးဒဏ်တွေကို ခံပြီး မှေးမှိတ်လို့ နားနေခဲ့တာပါ။

အခုချိန် ငုဝါမျက်နှာနုနုလေးမှာ တည်ငြိမ်အေးချမ်းနေခဲ့ပါတယ်။ ဘာအပူအပင်မှ မရှိသလိုပါပဲ။ မိဘတွေကို စွန့်ခွာရုံသာမက မနက်ဖြန် စာမေးပွဲ ဖြေရမှာကို ပစ်ထားပြီး သူ့နောက် လိုက်လာခဲ့သူ မဟုတ်သလိုပါပဲ။

စောင်အပိုနဲ့ ခေါင်းအုံး မရှိတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ တစ်ခုတည်းသာရှိတဲ့ ဂွန်းကပ်စောင်ကို အိပ်ရာခင်းလုပ်လို့ အေးအေးချမ်းချမ်း အိပ်နေခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါဟာ သူနဲ့ ပတ်သတ်ရင် အရာရာကို ရင်ဆိုင်နိုင်ရုံသာမက အရာရာကို စွန့်ခွာပယ်ချထားနိုင်တယ်ဆိုတာ သူ သိလိုက်ရပါတယ်။

ဒါကို ခံစားမိတော့ ချစ်စိတ်နဲ့အတူ ကြည်နူးမိရပါတယ်။ ဒါကြောင့် ငုဝါ ခွေခွေလေး အိပ်နေတဲ့ ကုတင်စောင်းဆီ အသာလေးသွားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ပြီး ငုဝါပါးပြင်နုနုလေးကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းလိုက်ပါတယ်။

ပါးပြင်လေးပေါ် သူ့အနမ်း ကျရောက်သွားတာနဲ့ ငုဝါရဲ့မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးတွေက ပွင့်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ပြုံးပြကာ သူမ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလာစေရန် အလိုက်သင့် ခံယူပေးလာပါတယ်။

ခေတ်လည်း ငုဝါကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းပေးလာပါတယ်။ ငုဝါကလည်း ခေတ် လည်ပင်းကို ဖက်ကာ တုံ့ပြန်အနမ်းများကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ဖွဖွညှင်သာလေး စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေတာကနေ တက္မက္မှုများ ပြင်းထန်လာပြီး အနမ်းများ တဖြည်းဖြည်း ကြမ်းလာခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေဘဲ ငုဝါကိုယ်လုံးလေးအနှံ့ကို ပွတ်သပ်ပေးလာခဲ့ပါပြီ။

ငုဝါမှာလည်း တစောင်းလေးအိပ်ရင်း လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်နေခဲ့ရပါပြီ။ ခေတ်ရဲ့ စုပ်ယူရှိုက်အနမ်းများဟာ သူမအသဲတွေကို အေးခနဲ ရှိန်းခနဲဖြစ်အောင် ဆွဲယူနေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

သူမ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတဲ့ ခေတ်ရဲ့လက်တွေကြောင့်လည်း ရိုးတိုးရွတနဲ့ ဖြစ်လာစေရပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့လက်တွေက သူမ ရင်သား၊ ဝမ်းပြင်သားနဲ့ တင်ပါးများအပေါ် ရွရွလေး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တိုင်း ရင်လှိုက်ဖို တောင့်တမှုတွေက တိုးလာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ လှဲနေတာကနေ သူမခေါင်းကို ထောင်ပြီး ခေတ်မျက်နှာကို ပွတ်သပ်လို့ တပ်မက္တဲ့ အနမ်းများကို ပေးလာခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွရင်း သူမရဲ့ ဆာလောင်မှုတွေကို ပြသလာမိပါတယ်။

ထိတ်လန့်စိုးရိမ်နေတာတွေကနေ ခေတ်ရဲ့ စကားတွေကြောင့် သူမမှာ စိတ်သက်သာရာ ရခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမရဲ့ ငြိမ်သက်နေခဲ့ရတဲ့ ကာမမီးတောက်တွေက ပြန်လည်အစပျိုးလာခဲ့တာပါ။

ပြီးတော့ ခေတ်ကိုလည်း ဘာမှ အပူအပင်မရှိဘဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နဲ့ ပျော်ရွှင်အားရစေချင်ပါသေးတယ်။ ကိုယ်စီ ရင်တွင်းက ရမ္မက် မီးတွေကို အရှိန်အဟုန်နဲ့ လောင်ကျွမ်းစေဖို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့လိုက်ပါပြီ။

ခေတ်ရဲ့ စုပ်အနမ်းတွေက ငုဝါ မျက်နှာဆီကနေ တဖြည်းဖြည်း ရွေ့လျားလာပါတယ်။ လည်ပင်းဘေးသားလေးတွေကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းရင်း လျှာဖျားလေးနဲ့ တို့ထိလျက်ပေးလိုက်တဲ့အခါမှာ အသဲတွေ လှိုက်ကာ ယားတက်လာစေရပါတယ်။

ရင်သားလေးများကို ပွတ်သပ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကို မျှင်းပြီး စို့ပေးလိုက်တဲ့အခါ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး လွင့်ပျံထွက်သွားမတတ်ပါပဲ။ ခေတ်ကတော့ အနမ်း၊ အစုပ်၊ အလျက်နဲ့ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်မှုတွေကို အဆက် မပြတ် လုပ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်မတတ် တလှိမ့်လှိမ့် လိမ့်တက်နေရအောင် ဝမ်းပြင်သားနဲ့ ချက်ပေါက်လေးကို လျက်စုပ်ကလိပေးလာပြန်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါဟာ ခေတ်ရဲ့ခေါင်းကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကိုယ်လေး လှုပ်ရွလို့ ဂဏာမငြိမ်နိုင် ဖြစ်နေရပါတယ်။

(ဆက်ရန် …..)

နောက်ဆုံး ခေတ်ရဲ့ အနမ်းတွေက သူမ ဆီးခုံလေးပေါ် ကျရောက်လာချိန်မှာတော့ ငုဝါဟာ အလန့်တကြား သူ့ခေါင်းကို ဆွဲခွာလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ရင်း ….

“ကိုကို … အဲ နေရာကို မနမ်းတော့နဲ့ကွာ … နော်”

“ဟင် …. ဘာလို့လဲ … ကိုကို နမ်းနေကျပဲဟာကို”

“မဟုတ်ဘူး ကိုကိုရဲ့ … ဟို …. ခုနက ဆီးသွားတုန်းကလေ … ရေမရှိလို့ မဆေးခဲ့ရဘူး …
အဲနေရာတွေ … ဟို … အကုန်စိုနေတာ … ကိုကို့ကို အားနာလို့”

“ဟား ဟား … ဘာများလဲလို့ … ရေမရှိတာ ကိုကို သိပါတယ်။ ထားလိုက်ပါ … ကိုကိုက ငုဝါ စောက်ရည်တွေကိုပါ လျက်ပေး … သောက်ပေးဖူးတဲ့ဟာကို … အဲဒါကို ကိုကို ကြိုက်တယ်”

မဟုတ်ဘူးလေ … ရှူး … အို့ … ကိုကိုရယ် … ရွှတ် … ဟင့် … အားနာလို့ပါဆိုလေ … ဟင့် …

အရင်က ငုဝါ အဖုတ်ကို လျက်စုပ်နမ်းပေးရင်း စောက်ရည်တွေ သောက်ဖူးတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုဟာက အဖုတ်တပြင်လုံးနဲ့ အမွှေး ခပ်ပါးပါးလေးတွေပေါ်မှာ သူမရဲ့ သေးတွေ စိုစွတ်ပေကျံနေတာမို့ အားနာပြီး မဝံ့မရဲဖြစ်သွားမိတာပါ။

ဒါပေမယ့် ခေတ်ကတော့ အတားမခံပါဘူး။ သူ့ လိုးချက်ကြောင့် ရဲတက်နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို နှာခေါင်းမြှုပ်အောင် ဖိသွင်းလို့ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

ခပ်ရေးရေးသာ ပေါက်နေတဲ့ အပျိုမ စောက်မွှေးစုစုလေးမှာ သေးနံ့သင်းသင်းလေး ရနေခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်ကတော့ နမ်းရုံတင်မကဘဲ လျှာနဲ့သိမ်းကာ လျက်စုပ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်က မရွံ့မရှာ လျက်စုပ်နမ်းပေးလာတော့ ငုဝါမှာ ဖင်းလေးနောက်တွန့်ပြီး တဟင့်ဟင့်နဲ့ ဖြစ်နေရပါတယ်။ ခေတ်အပေါ် ရှက်ရွံ့အားနာမိသလို ဒီလို အပြုအမူကြောင့် ကြည်နူးမှုလည်း ဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။

ခေတ်ကတော့ ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ အဖုတ်ပြင်လေးကိုပါ နမ်းရှိုက်ပေးရင်း အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် နှာခေါင်းမြှုပ်အောင် ဖိသွင်းလို့ ထိုးပွတ်နမ်းရှိုက်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါတင်မက လျှာဖျားလေးကိုပါ တပြိုင်တည်း ထိုးကာ လျက်ပေးနေခဲ့တာပါ။

ဒီတော့ငုဝါမှာ အဖုတ်လေးထဲက တဖျဥ္းဖျဥ်းနဲ့ ကျဥ္တက်အီစိမ့်နေရင်း တုန်တက်လှုပ်ခါလို့ နေရပါတယ်။ အစက ကျဥ္တက်နေတာတွေကို မခံနိုင်လို့ ခေတ်ရဲ့ ခေါင်းနဲ့ အဖုတ်လေး ကွာဟအောင် ဖင်လေးနောက်တွန့်လှုပ်ခါလို့ ရှောင်မိပါသေးတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်က အတင်းဖိကပ် ထိုးလျက်ကာ နှာခေါင်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေတော့ သူမမှာ တအီးအီးညည်းညူရင်း တုန်ရီနေရပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခေတ်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမအဖုတ်လေးနဲ့ ပိုမိုဖိကပ်နေအောင် လုပ်ပေးလာမိပါတယ်။

သူမရဲ့ ဖင်လေးက ကြွတက်ရင်း ပေါင်တံစင်းစင်းတွေကလည်း တဖျတ်ဖျတ် တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေတာကနေ ခေတ်ရဲ့ ခေါင်းကို ဆွဲညှပ်လာခဲ့ပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ တင်းခံနေတဲ့ကြားက တအီးအီး ကြိတ်ညည်းရင်း စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက်လို့ ကာမတုံ့ပြန်မှု ကောင်းခြင်းကို ရောက်ရှိသွားခဲ့ရပါတယ်။

ဖင်လေး �ကော့တက်​ မြောက်ကြွကာ တဆတ်ဆတ် တုန်တက်လှုပ်ခါနေရပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲရင်း သူမပေါင်နှစ်ဖက်နဲ့ လိမ်ကျစ်ထားမိပါတယ်။

သူမ တစ်ကိုယ်လုံး ပွင့်ထွက်လွင့်ပျံသွားသလို အကြောများ တုံ့ဆွဲနေမိရင်း ကာမအရသာတွေကို ခံယူလို့ မဝနိုင်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ သာယာစွဲမက္ဖွယ်ကောင်းတဲ့ အရသာတွေကို ခံစားနေရရင်းပင် ပိုမိုတပ်မက္ဆာလောင်စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေမိပြန်ပါတယ်။

ဒါကလည်း ဖိုမသဘာဝအရ လိင်အင်္ဂါချင်း ဆက်စပ်ထိတွေ့မှုကြောင့် ပြီးခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဒီတော့လည်း ပိုမိုထိရှတဲ့ အထိအတွေ့တွေကို တောင့်တလာမိရတာ မဆန်းပါဘူး။

ငုဝါဟာ ထပ်မံဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ရမ္မက်အာရုံတွေကြောင့်ပဲ ဖင်လေးမြောက်ကြွလို့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတာကနေ ဆတ်ခနဲ ကုန်းထလိုက်ပါတယ်။ တဆက်တည်း ခေတ်ရဲ့ပခုံးကို ဆွဲမပြီး ကုတင်ပေါ်ကို တက်လာဖို့ �ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

ခေတ်လည်း ကုတင်ပေါ်ကို တက်လာလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကုတင်ပေါ်ရောက်ပြီး ပက်လက်လှဲအိပ်ဖို့ ပြင်နေစဥ္မှာပဲ ငုဝါက သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောင်လို့ ခပ်မြန်မြန် ဝင်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတာနဲ့ ခေတ်ရဲ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လို့ ကုန်းစုပ်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါဟာ ခေတ်က ပက်လက်လှဲမှာကိုတောင် မစောင့်နိုင်တော့တဲ့ ပုံပါပဲ။

သူမရင်ထဲမှ တောက်လောင်လက်စ ကာမမီးစတွေကို အရှိန်မပျက်စေဖို့ကိုပဲ အားသန်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ပေါင်ကြားထဲ ခါးကုန်း၊ ခေါင်းတိုးဝင်ကာ လီးကို မက္မက္မောမော စုပ်ယူရင်း လျှာနဲ့သိမ်းကာ လျက်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ပေါင်ကြားထဲ ဖင်ကုန်းပြီး အငမ်းမရ လီးလျက်စုပ်နေတဲ့ ငုဝါကြောင့် ခေတ်ရဲ့စိတ်တွေလည်း လှုပ်ရှားထကြွလာရပါတယ်။ ကြမ်းခဲ့မိတာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိလို့ ဒီတစ်ချီတော့ သူ့ဘက်က နူးနူးညံ့ညံ့ပဲ သွားချင်ခဲ့တာပါ။

ဒါပေမယ့် ငုဝါရဲ့ ရမ္မက်ထန်နေပုံကို ကြည့်ကာ သူ့ရမ္မက်တွေလည်း ထန်လာရပါတယ်။ ငုဝါကလည်း အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့ လီးကြီးကို လျှာနဲ့သိမ်းကာ လျက်ရင်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သလောက်ဝင်အောင် အားပါပါနဲ့ စုပ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ဖင်လေး အပြောင်သားကို ထောင်ကုန်းပြီး လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ငုဝါပုံစံက ခေတ်ကို အားရကျေနပ်စေပါတယ်။ စုပ်ချက်တွေကလည်း အားပါပြီး စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ပေးနေတာမို့ သူ့အတွက် ဖင်တကြွကြွနဲ့ အရသာ ရှိနေစေရပါတယ်။

ထူးကဲတဲ့ အရသာနဲ့ စိတ်ခံစားမှုကြောင့် သူ့လီးကလည်း အစွမ်းကုန် တင်းမာလာပြန်ပါတယ်။ အသဲ၊ အူတွေ လှိုက်တက်နေရအောင် စုပ်လျက်ပြုစုပေးနေတဲ့ ငုဝါကြောင့် သူလည်း တင်းမထားနိုင်တော့ပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ ခေါင်းမဖော်တမ်း လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးကို ဆွဲမလိုက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ အရည်တွေ စွတ်စို​တောက်ပနေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ကာ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

တဆက်တည်း ငုဝါကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်ဖြစ်အောင် ဆွဲလှဲလိုက်ပါတယ်။ သူလည်း နမ်းနေရင်း သူမကိုယ်လေးပေါ် ထပ်ကာ မှောက်အိပ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ သူမပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ ကားစေပြီး သူ့လီးကို အဖုတ်ဝလေးမှာ တေ့လိုက်ပါတယ်။ လီးကို ထိုးမသွင်းသေးဘဲ အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအပေါ် လီးအမြှောင်းလိုက်တင်ပြီး ဖိကာ ပွတ်ကြိတ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ ကြက်သီးလေးများ တဖြန်းဖြန်းထအောင် အသဲတွေယားနေခဲ့ရပါတယ်။ လီးထိပ်တင်းမာမာကြီးက သူမ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်တိုက်ဖိကြိတ်ပြီး ထိုးကော်ခံလိုက်ရရင် ကိုယ်လေးမှာ ရုန်းကြွတုန်တတ်သွားရပါတယ်။

အဖုတ်လေးထဲကလည်း မခံနိုင်အောင် လှိုက်ကာ ယားတက်နေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်ရဲ့ လက်မောင်းတွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ရင်း သူမအဖုတ်လေးထဲ လီးထိပ်ကြီး တိုးဝင်လာဖို့ ဖင်လေးရွေ့ကာ လိုက်တေ့ပေးနေမိပါတယ်။

“ဟင့် … ကိုကိုရယ် … မခံနိုင်တော့ဘူး … ဟင့် … ယားတယ်ကွာ …
လိုးပါ … ကိုကိုရယ် … ဟင့် … စိတ်ကြိုက်သာ လိုးပါတော့ … အာ့ … လိုးတော့ကွာ …”

“ခံချင်ပြီလား … ငုဝါ အဖုတ်လေးက နာနေတာလေ … အခု အလိုးခံချင်ပြန်ပြီလား”

“ဟင့် … ဟုတ်တယ်ကွာ … ငုဝါ ယားနေပြီ … ကိုကို့အလိုးကို ခံချင်ပြီ …
အထဲကို သွင်းပြီး ငုဝါကို အကြိုက်သာ လိုးတော့ကွာ … ဟင့်”

“ဒါဆို ကိုကို လိုးပြီနော်”

ဟုတ် … အင့် … ပလွတ် … အာ့ … ဖွတ် … အာ့ … ကောင်းတယ် … ထည့် … ကိုကို … အဆုံးထိသာ လိုးထည့်ပါတော့ …

အင့် … ဖွတ် … အား …. အီစိမ့်နေတာပဲ ကိုကိုရယ် … ဟင့် … ကောင်းလိုက်တာ …

ငုဝါရဲ့ ဆာလောင်တောင့်တမှုတွေကို တွေ့မြင်နေရပြီမို့ ခေတ်လည်း လီးကို တစ်ရစ်ချင်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ဖူးယောင်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကလည်း အခုလို ရမ္မက်ထန်ချိန်မှာတော့ လီးကြီးကို ကြွရွညှစ်ဆွဲပြီး ကြိုဆိုပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ခပ်ကြမ်းကြမ်း အဆောင့်ခံ၊ အထိုးအကော်ခံထားရလို့ လီးကြီးဝင်လာတာနဲ့အမျှ စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ နာကျင်တာတော့ ရှိနေစဲပါပဲ။ တပြိုင်တည်းမှာပဲ လီးကြီးက ပွတ်တိုက်တိုးဝင်လာတိုင်း အကြောတွေ တဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ကာ အဖုတ်လေးထဲက အီစိမ့်စီးပိုင်လွန်းတဲ့ အရသာကို တိုးလို့ရရှိနေခဲ့ပါတယ်။

ဝေဒနာနဲ့ အရသာ နှစ်ခုကြားမှာ ကျေနပ်အားရခြင်းတွေသာ ဆင့်ကဲဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ရင်လေး ကြွ၊ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ ခေါင်းလေးမော့ပြီး ညည်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်ပေါ်နေရပါတယ်။

ငုဝါက ခေတ် လက်မောင်းတွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး လီးကြီးတိုးဝင်လာတာကို အပြည့်အဝ ခံစားနေမိပါတယ်။ ခေတ်မှာလည်း နူးညံ့နွေးထွေးလွန်းလှတဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေကြောင့် လီးကြီးက အီစိမ့်စီးပိုင်နေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ လီးတဆုံး ထည့်သွင်းပြီးတာနဲ့ အနားမပေးတော့ဘဲ ခပ်သာသာလေး ဖိကြိတ်ကာ စလိုးလိုက်ပါတယ်။ ငုဝါရဲ့ မျက်နှာလေးအနှံ့ကို နမ်းရှိုက်စုပ်ယူရင်း လိင်အင်္ဂါနှစ်ခုရဲ့ အကြားအလပ်မရှိ ထိတွေ့မှုကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေခဲ့ပါတယ်။

“အင့် … ကောင်းရဲ့လား ငုဝါ … ကိုကို့လီးကြီးကို ကြိုက်ရဲ့လား …”

“ကောင်းတယ် ကိုကို … ပြောမပြတတ်အောင် ကောင်းလိုက်တာ … ဟင့် … လိုး .. ကိုကို …
ကိုကို့ အလိုးကို ခံချင်နေတာ … ဟင့် … အာ့ .. ကောင်းလိုက်တာ … အရမ်းထိတာပဲ …
ကိုကိုက ငုဝါကို ပစ်ထားတာပဲ … ဟင့် .. အခု လိုးပေးတုန်း … စိတ်ကြိုက်သာ လိုးနော် … ငုဝါ အရမ်းကြိုက်တယ် …”

ဖွပ် … ပလွပ် … ဖွပ် … ဟင့် … ဖပ် … ဖပ် … အား … ထိတယ် …
ဖပ် … ဖပ် … အင့် … ဖွပ် … အား … အမလေး … ကောင်းလိုက်တာ …

ငုဝါကတော့ အရသာရှိသမျှကို တတွတ်တွတ် ညည်းညူပြောဆိုရင်း အလိုးခံပေးနေခဲ့ပါပြီ။ ခေတ်ကို ပျောက်ကွယ်သွားမှာ စိုးရိမ်နေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ခေတ် လက် မောင်းနဲ့ ပခုံးကို တင်းတင်းကျုံးဖက်လို့ သူမရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ အလိုးခံပေးနေခဲ့တာပါ။

ငုဝါရဲ့ ရေရွတ်ညည်းညူသံလေးတွေကလည်း ခေတ်ကို ပိုပြီးကျေနပ်အားရစေပါတယ်။ ရမ္မက်တွေလည်း ပိုထန်စေရတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ရင်ချင်းဖိအပ်ကာ ခပ်သာသာလေး ဖိကြိတ်လိုးနေတာကနေ တစ်ချက် တစ်ချက် လီးထိပ်နားအထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ပစ်လိုးပေးလာခဲ့ပါတယ်။ ဖင်ကို လွှဲလို့ ထိထိမိမိလေး ပစ်လိုးပေးလိုက်တိုင်း ငုဝါမှာ ဓာတ်လိုက်သလို ကျဥ္တက်အီစိမ့်ပြီး ဖျတ်ဖျတ်ခါသွားရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူမ ရင်ထဲက တောင့်တမှုတွေဟာ မပြေပျောက်သွားဘဲ ပိုမိုလိုလားမှုတွေသာ ဖြစ်နေရပါတယ်။ ပိုပြီး ထိရှလွန်းတဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေကို လိုချင်နေမိပါတယ်။

နာကျင်ထိခတ်မှုတွေကို ရင်လှိုက်ဖို ခံစားမှုတွေက လွှမ်းမိုးသွားခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ လိုးကောင်းစေရန် သူမ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မြောက်ကာ ကားပေးပြီး ခေတ်ကို လိုးပေးဖို့သာ တတွတ်တွတ် တောင်းဆိုနေမိပါတယ်။

အင့် … ဖွပ် … ဖပ် … ဖပ် .. အာ့ … အာ့ … အာ့ … ကိုကိုရေ … အား … အရမ်းကောင်းတယ် … ဟင့် … လိုးနော် … အမလေး … ထိတယ် …

“ကောင်းလား ငုဝါ … ဒီလို အလိုးခံချင်နေတာ မဟုတ်လား”

“အား … အရမ်းကောင်းတယ် … အာ့ … ငုဝါက ကိုကို့ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက … စိတ်ကူးယဥ္ခဲ့ရတာလေ …
အာ့ … အရမ်းကြိုက်တယ်ကွာ … ကိုကို့ လီးကြီးကိုလည်း ကြိုက်တယ် … အမ .. လေး …
လိုးနော် … အားရအောင် ချစ်နော် … ငုဝါ စက်ပတ်လေးက ကိုကို့အလိုးကို ခံဖို့ပဲနော် … အာ့ မလေး … ကောင်း … ကောင်း … လိုက်တာ …”

“ကိုကိုကလည်း ငုဝါ အပျိုဖြစ်ကတည်းက ချစ်ချင်နေတာ …
အခုတော့ အားရအောင် လိုးပေးမယ်နော် .. အင့်”

“ဟင့် … ကိုကိုက ငုဝါကို အပျိုဖြစ်ကတည်းက .. အာ့ … ဟင့် … ပြစ်မှားနေတာပေါ့ … ဟင့် … ကိုကို လူဆိုးကြီး …
ငုဝါကို လိုးချင်နေတာပေါ့လေ … ဟင့် … ဟုတ်လား …”

“ဟုတ်တယ်လေ … ငုဝါကရော ကိုကို့အလိုးကို မခံချင်ဘူးလား”

“ငုဝါက ကိုကို့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ စွဲလမ်းခဲ့တာပါ … ဟင့် … ဟိုဇာတ်ကားတွေ ကြည့်မိကတည်းက ကိုကို့ကိုပဲ မြင်ယောင်ပြီး …. အလိုးခံချင်နေခဲ့တာ …”

“အွန့် … ကိုကိုလည်း ငုဝါ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေ တွေ့တိုင်း လီးထည့်ပြီး စိမ်ထားချင်တာ … အင့် … အင့် … လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ …”

“လိုး … ကိုကို … ဒီကောင်မလေးကို ဆောင့်လိုးကွာ … အာ့ … ကောင်းတယ် … ဆောင့် … အာ့ …
ကိုကို ကြိုက်ရင် ငုဝါ ဖင်ကုန်းပြီး ခံပေးမယ်နော် … အခုတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ဆောင့်ပေးပါ … အား …
ပြီးရင် ငုဝါတင်ပါးတွေကို ကိုင်ပြီး ကိုကို့စိတ်ကြိုက် ဆောင့်လိုးကွာ … အား …”

ဖွပ် … ဖပ် … ဖပ် … ဘွတ် … အီး … ဆောင့် … ဘွတ် … အား …

ဒီလိုလား … အင့် … ဖပ် … ဘွတ် … အင့် …

ဟုတ်တယ် … အာ့ … အား … အမလေး … ဆောင့်ပါ … စက်ပတ်ယားနေတဲ့ … ငုဝါကို … အား … ဆောင့်လိုးပေး … ပါ …. အား …

အင့် … ဖွပ် … ဖွပ် … ဘွတ် … အီး … ဆောင့် … ကိုကို … အား …. ကောင်းတယ် …. အာ့ … အမလေး …. ကောင်း … ကောင်း … ကောင်းလိုက်တာ …. ဟင့် ….. အင့် ….

နှစ်ဦးသား ရမ္မက်ထန်ထန် စကားများ အပြန်အလှန်ပြောရင်း အပေးအယူမျှမျှ လိုးနေမိကြပါတယ်။ ခေတ်ကလည်း ငုဝါရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကြောင့် ခါးကို လွှဲလွှဲပြီး အချက်၂၀ လောက် ခပ်သွက်သွက် ပစ်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ပါတယ်။

ပစ်ဆောင့်ဝင်လာတဲ့ လီးထိပ်ကြီးဟာ သားအိမ်ထိပ်ကို အရှိန်နဲ့ ထိုးတိုက်ရိုက်ခတ်မိရပါတယ်။ ငုဝါရဲ့မျက်လုံးထဲ မီးပွင့်သွားသလို ဖြစ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ကျဥ္တက်တုန်ရီ နေရပါတယ်။

ဒါကပဲ သူမကို အရူးအမူး တပ်မက္မှုတွေ ဖြစ်လာစေရပြီး ပိုဆောင့်လိုးပေးဖို့ကို တောင်းဆိုမိရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ခေတ်ရဲ့ကိုယ်ကို ခပ်တင်းတင်း သိုင်းဖက်ကာ မပြတ်ညည်းညူရင်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားရပါတော့တယ်။

တစ်ကိုယ်လုံး တဖျဥ်းဖျဥ္းနဲ့ အကြောများတုံ့ဆွဲရင်း မြောက်ကာ ကားထားတဲ့ သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ဟာ ဆန့်တန်းလို့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေရပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ခေတ်က အနားမပေးဘဲ နောက်ထပ် ၁၀ ချက်လောက် ထပ်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါခမျာမှာတော့ ကျဥ္တက်အီစိမ့်ပြီး လေထဲ လွင့်မြောက် မျောပါသွားသလိုပါပဲ။ နောက်ဆုံးမှ ခေတ်က လီးကို အဖုတ်ထဲ တဆုံးပစ်ထည့်ပြီး စိမ်ထားလိုက်တယ်။

ခေတ်က ဝင်စရာမရှိတော့တဲ့ လီးကို အဖုတ်ထဲ ထည့်စိမ်ပြီး ဖိကြိတ်ပေးနေပါသေးတယ်။ ဒီတော့ သူ့လီးထိပ်ပြူးပြူးကြီးက ငုဝါရဲ့ သားအိမ်ခေါင်းနဲ့ အတွင်းနံရံတွေကို ဖိကြိတ်ထိုးနှက်ကာ ပွတ်ချေနေပါတော့တယ်။

ကာမပြီးဆုံးခြင်းကို အရူးအမူးခံစားနေရတဲ့ ငုဝါမှာတော့ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်တက်နေရင်း တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အရသာရှိနေရပါတော့တယ်။ လီးထိပ်ကြီးရဲ့ ပွတ်တိုက်ဖိကြိတ်မှုဟာ မျက်လုံးလေးများ လန်တက်ပြီး တအီးအီးနဲ့ ညည်းသံရှည်ရှည်ထွက်ရအောင် ကျဥ္တက်နေစေရပါတော့တယ်။

ငုဝါဟာ အကောင်းဆုံး အရသာကို ခံစားနေရရင်းပင် ခေတ်ကို ချစ်ခင်စွဲလမ်းစိတ်တွေ တိုးလို့ဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။ ချစ်ခင်တွယ်တာတဲ့ သံယောဇဥ္ကြိုးအပြင် စွဲလမ်းတပ်မက္တတ်တဲ့ ရမ္မက်နှောင်ကြိုးတွေပါ ရစ်ပတ်ခံရချိန်မှာတော့ အရာရာ ဖြည့်ဆည်းပေးဆပ်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်လာတတ်တာ မဆန်းပါဘူး။

ငုဝါမှာလည်း ဒီသဘောပါပဲ။ သူမ တစ်ဘဝလုံး ချစ်ခင်တွယ်တာခဲ့ရပြီး၊ အကောင်းဆုံး ကာမအရသာတွေကိုပါ ပေးခဲ့တဲ့ ခေတ်ကို ပျော်ရွှင်ကျေနပ်စေချင်မိပါတယ်။ ဒီလို စိတ်အခံတွေကြောင့်ပဲ ကာမအရသာတွေအပေါ် သာယာယစ်မူးနေမိရင်း ခေတ်ရဲ့ပါးကို တရှုတ်ရှုတ်နဲ့ နမ်းရှိုက်ပေးနေမိပါတယ်။

တဆက်တည်းမှာပဲ ခေတ်ဆန္ဒရှိသလို၊ ဒီညမှာ အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ စစချင်း ကြမ်းတမ်းခဲ့တဲ့ ခေတ်ဟာ သူမကို ညှာတာပြီး မကြမ်းတမ်းတော့တာကို နားလည်ပါတယ်။

ခေတ်ကို ချုပ်ထိန်းမှုတွေ မရှိစေချင်ပါဘူး။ သူမ ဘဝမှာ အရေးကြီးဆုံး စာမေးပွဲ ရှိနေတာကို သိရဲ့သားနဲ့ ဗြုန်းဒိုင်းကြီး လာခေါ်တဲ့ ခေတ်မှာ အကြောင်းတစ်ခုခုရှိနေမှာကို သိနေခဲ့ပါတယ်။

အားလုံးရဲ့ ပူပင်သောကတွေကို မျက်ကွယ်ပြုပြီး ဖန်တီးခဲ့ရတဲ့ ဒီညလေးမှာ ချုပ်ထိန်းထားမှုတွေ မရှိချင်တော့ပါ။ ဒီညအဖို့ ခေတ်ရင်ထဲက ဆန္ဒမှန်သမျှကို ထုတ်ဖော်ပြီး ပေါက်ကွဲလာဖို့ပဲ မျှော်လင့်မိပါတယ်။

ငုဝါအနေနဲ့ကလည်း ဒီညမှာ အရာအားလုံးကို မေ့ပြီး ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အရှိန်တန့်သွားတဲ့ ခေတ်ကို သူမကပဲ လမ်းဖွင့်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

(ဆက်ရန် …..)

“ကိုကိုရယ် … ကောင်းလိုက်တာ … ချစ်တယ်ကွာ … ရွှတ် … ရွှတ် …”

“တော်တော် ကောင်းသွားရဲ့လား … ဟင်”

“တကယ်ကောင်းတာ ကိုကိုရဲ့ … အရင်တစ်ခါတည်းက ဒီအရသာကို ကိုကိုပေးမှာ မျှော်နေခဲ့ရတာ … ဟင့် … အခုမှပဲ အလိုပြည့်တော့တယ် …..
ဒါနဲ့ ကိုကို မပြီးသေးဘူးမို့လား”

“အင်း … ငုဝါ မောနေရင် ခဏနားမယ်လေ”

“ဟင့်အင်း … မနားချင်ဘူး … ကိုကို ထပ်လိုးတာ ခံချင်သေးတယ် …
ဒီတစ်ခါ ငုဝါပြောခဲ့သလို ကြမ်းကြမ်းလေး လိုးပေးကွာ …”

“ဟင် … ကိုကို ကြမ်းရင် ငုဝါ ခံနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”

“ခံနိုင်ပါတယ်။ ကြမ်းချင်သလောက်ကြမ်း .. ငုဝါလည်း ကိုကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးတာ ခံချင်တာပါဆို …
ဒါပဲ အထပ်ထပ်ပြောနေရတယ် … ရှက်တောင်လာပြီ”

“ကိုကိုက ကြမ်းရင် စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်လာမှာ”

“ဝင်ဝင်ကွာ … ဆဲဆိုပြီးတော့ လိုးမလား … ရိုက်နှက်ပြီးတော့ လိုးမလား … ငုဝါခံမယ်”

“ဟာ … အဲလောက် ရပါ့မလား”

“ငုဝါက အဲလို ခံချင်တာ … ငုဝါ စက်ပတ်လေးကို ပစ်ပစ်နှစ်နှစ် ဆဲဆိုပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးပေးစမ်းပါ …
ထကွာ … အခုပဲ ကြမ်းကြမ်း လိုးရအောင် … ငုဝါကို မညှာပါနဲ့ … ခုနက ကိုကို ကြမ်းတာ ငုဝါ ပိုဖီးလ်လာတယ် … အရမ်းခံလို့ကောင်းတယ်ကွာ …
အဲလို ထပ်ခံချင်တယ် … ဒီစက်ပတ်ယားနေတဲ့ ကိုကိုရဲ့ ငါလိုးမလေးကို လိုးပေးစမ်းပါ”

“ငုဝါက ကြမ်းစေချင်တာပေါ့ … ကောင်မလေး တော်တော် ရွနေလား … လီးဆာလှချည်လား … ဟင်”

“ဟုတ်တယ် … ဆာနေပြီ … ဒီတစ်ခါ ကိုကို တစ်သက်လုံး ပြစ်မှားနေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးကို ကိုင်ပြီး ဆံပင်ဆွဲလိုးကွာ …
ကိုကို့အကြိုက် ငုဝါ ကုန်းပေးမယ် … ထကွာ … လိုးပေး …”

ငုဝါရဲ့ အဟန့်အတားမရှိ တောင်းဆိုမှုကို ကြားပြီး ခေတ်လည်း အံ့ဩမိရပါတယ်။ ဒီကောင်မလေး အတတ်ဆန်းတွေ တတ်ပြီး တော်တော်ရွနေပါလားလို့လည်း ထင်မိပါတယ်။

မိန်းမတွေဟာ ကာမစိတ် ပြင်းထန်တတ်ကြပါလားလို့လည်း တွေးမိလာတယ်။ သူ တွေ့ဖူးတဲ့ မိန်းမတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိတယ်။

အောင်အောင့်အမေနဲ့ အမတွေကလည်း ကာမစိတ်ထန်ကြတာပါပဲ။ အများအမြင်မှာ တည်ကြည်အေးဆေးတဲ့ သူ့အမေနဲ့ အန်တီယမင်းတို့တောင် ကာမစိတ် ထက်သန်ချိန်မှာ ဆင်ခြင်ထိန်းချုပ်နိုင်မှု မဲ့ခဲ့ကြတာကို သူသိခဲ့ရပါတယ်။

ဒါကြောင့် သူ့အမြင်မှာ ငုဝါကလည်း မထူးတော့ပါဘူး။ မိန်းမတွေကို စိတ်အချဥ္လည်း နည်းနည်းပေါက်သွားတယ်။ တစ်ဖက်မှာလည်း ငုဝါဘက်က လိုလိုလားလား ခွင့်ပြုပြီး တောင်းဆိုလာတာမို့ ဝမ်းသာစိတ်ကလေး ဝင်မိပါတယ်။

ဒါကြောင့်လည်း လီးတဆုံး ထည့်စိမ်ပြီး ဖိကြိတ်ပေးနေတာကနေ ထကာ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ သူ့လီးဆွဲထုတ်ပြီးတာနဲ့ ငုဝါကလည်း ချက်ချင်းထကာ ကိုယ်ကိုလှည့်လို့ ဖင်ကုန်းပေးဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။

တံတောင်ဆစ်နှစ်ဖက်နဲ့ အားယူထောက်ကာ ခါးကိုခွက်လို့ သူမရဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို ပစ်ထောင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ခေတ်ကို လည်ပြန်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြကာ …..

“ဒီလိုလား ကိုကို … ဒီဖင်လုံးလေးတွေကို ကိုကို ကြိုက်တာ မဟုတ်လား …
ငုဝါ တစ်ကိုယ်လုံးက ကိုကို့အတွက်ပါ … ဒီကောင်မလေးကို ဖင်ရိုက်ပြီး လိုးပေးပါ …”

ငုဝါက တဏှာထန်ထန်လေး ပြောပြီး ဖင်ထောင်ကုန်းကာ ခေတ်အလိုးကို စောင့်နေခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်လည်း ငုဝါရဲ့ လုံးကျစ်မို့တက်နေတဲ့ တင်ပါးပြောင်ပြောင်လေးတွေကို ကြည့်ကာ တံတွေးမျိုချမိပါတယ်။

တကယ်တော့ ငုဝါဖင်လုံးလေးတွေက ခေတ်အတွက် သိပ်အထူးအဆန်းကြီး မဟုတ်တော့ပါဘူး။ သူ အကြိမ်ကြိမ် ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်ဖူးသလို ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းလို့လည်း ပေးဖူးနေကြပါ။

ဒါတင်မက တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေကို ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပြီး လိုးပေးခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ သူ့ရှေ့မှာ ကုန်းပေးနေတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ စိတ်တွေ ပိုလှုပ်ရှားနေမိပါတယ်။

ငုဝါ ဖင်ကုန်းနေပုံကို ကြည့်ကာ ဦးသန့်စင်ရှေ့မှာ သူ့အမေက ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေပုံတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိလာပါတယ်။ လုံးဝန်းမို့တက်ကာ ဖင်အိုးလှလွန်းတဲ့ သူ့အမေကို ဦးသန့်စင်က ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး အမြဲလိုးတတ်ပါတယ်။

သူတို့နှစ်ယောက် လိုးပွဲကို တွေ့ရတိုင်း သူ့အမေကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဖြှုတ်တာကို တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့ရတုန်းကလည်း ထိုအတိုင်းပါပဲ။

အလုပ်သမားတွေ ထမင်းစားပြန်တဲ့ အချိန်လေးအတွင်းမှာ ဦးသန့်စင်က ခပ်မြန်မြန် ရအောင်လိုးသွားခဲ့တာပါ။ ဂိုထောင်နဲ့ ခြံစည်ရိုးကြားက မြက်ခင်းပေါ်မှာ သူ့အမေကို အတင်းဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ထဘီလှန်ကာ အပီကျုံးသွားခဲ့ပါတယ်။

မမြင်ချင်တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိတော့ သူ့စိတ်တွေ ခက်ထန်လာရပါတယ်။ ဒီအချိန်ဆိုရင်လည်း တစ်နေရာရာမှာ အမေ့ကို ဦးသန့်စင်က ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးနေနိုင်ပါတယ်။

ဒီအတွေးက သူ့ကို မခံချင်စိတ်နဲ့အတူ ဗလောင်ဆူလာစေရပါတယ်။ သူ့အမေကို ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ လိုးနေသူရဲ့ သမီးက သူ့ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံဖို့ စောင်နေခဲ့ပါပြီ။

ဒီလိုအတွေးများနဲ့ ငုဝါ ဖင်ကုန်းနေတာကိုကြည့်ကာ ကျေနပ်အားရစိတ်တွေ ဝင်လာမိပါတယ်။ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားမိသလို ရမ္မက်စိတ်ကြမ်းတွေလည်း ထွက်ပေါ်လာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်လေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း သူ့လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်လိုက်ပါတယ်။ သူ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လိုက်တိုင်း ငုဝါမှာ ညည်းသံတိုးတိုးလေး ထွက်ပေါ်ရင်း တင်သားတွေက မဆိုစလောက်လေး တုန်တက်သွားပါတယ်။

ဒါကို ခေတ်က ပြုံးကာကြည့်ရင်း သူ့လက်ကို မြောက်လို့ ခပ်သာသာလေး အုပ်ရိုက်ချလိုက်ပါတယ်။

ဖြန်းးးး .. အား …

“နာလား … ဟင် …”

“မနားဘူး ကိုကို … ကြိုက်တယ် … ရိုက်ကွာ … ကိုကို ပွတ်နေတာ အသဲတွေ ယားတယ် … ရိုက် …”

ဒီလောက် လှတဲ့ ဖင်လုံးလေး … အင့် … ဖြန်း … အာ့ … တင်းနေတာပဲ … အင့် … ဖြန်း … အာ့ …

ဟင့် … ကိုကို့ အလိုးကို ခံချင်တဲ့ ကောင်မလေးကို ရိုက်ကွာ … ဖြန်း … အား … အာ့ … ကိုကို … လီးကြီးကို ထိုးထည့်ပါတော့ … ဟင့် … အရမ်းယားနေပြီ …. ဖြန်း … အီးးး …

ခေတ်မှာ တင်ပါးပြောင်တင်းတင်းလေးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လိုက်၊ ခပ်သာသာလေး ရိုက်လိုက်၊ လုပ်နေတာကနေ အားထည့်လို့ ရိုက်ခတ်ပေးလာခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါမှာတော့ ဖြန်းခနဲမြည်အောင် အရိုက်ခံလိုက်ရတိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး ဖျဥ္းခနဲ၊ ဖြန်းခနဲဖြစ်ကာ တုန်တက် ညည်းညူနေမိပါတယ်။

တင်သားတွေပေါ်က စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းခံစားရမှုနဲ့အတူ အဖုတ်လေးထဲကလည်း လှိုက်ကာ ယားတက်ပြီး အရည်တွေ စိမ့်ထွက်စိုစွတ်လာရပါတယ်။ ယားတက်လာတဲ့ အဖုတ်လေးထဲက တောင့်တမှုတွေကြောင့်ပဲ ခေတ် လီးကြီးကို ထည့်ပေးဖို့ တောင်းဆိုလာခဲ့မိပါတယ်။

“တော်တော် ခံချင်ပြီလား ငါလိုးမလေး … လိုးပေးမယ် …”

ဟုတ် … ကိုကို့ ငါလိုးမလေးကို လိုးပေး … အာ့ … ဗြွတ် … ဒုက် … အားးးး …

“လိုးမယ် … အင့် … ငါ့လီးကြီးနဲ့ ပြဲကွဲအောင် လိုးပြမယ် … စောက်ပတ်ယားမလေး … အင့် …”

ပြွတ် … ဖွပ် … ဖေါင်း … ဖေါင်း … အီး …. ဖေါင်း … ဖေါင်း … ဘွတ် … အား …

အင့် … ကြိုက်လား … အင့် … လှသလောက် စောက်ပတ်ရွတဲ့ ကောင်မလေး … အင့်ဟာ … ခံထား … ငါလိုးမ ….

အား … အာ့ … လိုး … ပါ …. အား … ကိုကို့အကြိုက်လိုး …

ဖွပ် … ဖေါင်း … အီး … ဖွပ် … ဘွတ် … အု … ခံစမ်း … စောက်ကောင်မလေး … ဖြန်း … အာ့ .. ဖေါင်း .. ဖေါင်း … အု့ …

မှတ်ပြီလား … အင့် … ဖြန်း … ဖြန်း … အာ့ …. ဘွတ် … ဖေါင်း … ဖေါင်း … အွတ် … ဖြန်း … အာ့ …

ခေတ်မှာ စိတ်ထန်ထန်နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါပြီ။ လိုးချက်တွေ ကြမ်းသလို အပြောတွေကလည်း ပက်စက်လာခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါကလည်း သူ့အပြုအမူတွေကို မတားဆီးဘဲ အားတင်းကြိတ်ခံကာ နေပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ခေတ်က ငုဝါလက်ခံနိုင်သလောက် သူ့စိတ်ရိုင်းတွေကို လွှတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ဖင်ကိုရိုက်လို့ ဆောင့်လိုးနေခဲ့တာပါ။ သူ ဖိဆောင့်လိုးထည့်လိုက်တိုင်း တုန်တက်သွားတဲ့ တင်ပါးပြောင်ပြောင်ကို ဖြန်းခနဲ မြည်အောင် ရိုက်ချရင်း အားရကျေနပ်နေမိပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာ သူ့အမေကိုလည်း ဦးသန့်စင်က ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး မညှာမတာ ဆောင့်လိုးနေနိုင်တယ်ဆိုတဲ့အတွေးက သူ့စိတ်မှာ စိုးမိုးနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကပဲ ငုဝါအပေါ် ညှာတာစိတ် နည်းပါးသွားရပြီး ခါးကိုဆွဲ ဖင်ရိုက်လို့ အဆောင့်ကြမ်းကြမ်းများနဲ့ ဆက်တိုက် လိုးနေဖြစ်တာပါ။

ငုဝါမှာတော့ မီးပွင့်မတတ် ဆောင့်ချက် များအောက် မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါတုန်တက်လို့ နေရပါတယ်။ အဖုတ်ထဲ အပြည့်အသိပ် ဝင်ထွက်နေတဲ့ လီးကြီးကြောင့် စူးအောင့်မှုနဲ့အတူ သူမတစ်ကိုယ်လုံးလည်း တရှိန်ရှိန်နဲ့ လွင့်ပျံမတတ် ခံစားနေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ အဖုတ်ထဲက လေအံသံ တဘွတ်ဘွတ်နဲ့အတူ ပါးစပ်ကလည်း လည်ပင်းသံ ခပ်အစ်အစ်က အပြိုင်ထွက်ပေါ်နေရပါတယ်။ မချိမဆံ့ အလိုးအဆောင့်ခံနေရတဲ့ကြားကပင် ရမ္မက်အဆိပ်တွေကလည်း တရှိန်ရှိန်တက်ကာ ကျေနပ်နေရပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်က သူမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံတာကိုလည်း ကျေနပ်နေမိတယ်။ ခေတ်ရင်ထဲမှာရှိတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေအတိုင်း သူမဘက်က ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခဲ့ပါပြီ။

ဒီလို ကျေနပ်အားရမှုတွေကြောင့်ပဲ ဖင်ထောင်ကုန်းကာ ကုတင်ပေါ် ပါးအပ်ပြီး မချိမဆံ့ အလိုးခံနေရတဲ့ကြားက ခေတ်ကို လည်ပြန်ကြည့်မိပါတယ်။ ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲကြားက ချွေးလေးတွေစို့ပြီး ရမ္မက်အဆီတွေပြန်နေတဲ့ သူမမျက်နှာလေးကို တွေ့တော့ ခေတ်မှာ ရမ္မက်စိတ်ကြမ်းတွေ ပိုထွက်ပေါ်လာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ခါးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်နဲ့ ဆံပင်တွေကို အရင်းကနေ ခပ်တင်းတင်း စုကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းကို နောက်ပြန်မော့အောင် ဆွဲယူရင်း ဖင်ကိုရိုက်လို့ လိုးနေပါတော့တယ်။

“အင့် … စောက်ရမ်းထန်နေတဲ့ ငါလိုးမလေး … အင့်ဟာ … မှတ်ပြီလား … အင့် … ငါလိုးမ … နင့်စောက်ဖုတ်ကို အပီလိုးခွဲပစ်မယ် …”

ဖြန်း … ဘွတ် … ဖေါင်း … ဖေါင်း … ဘွတ် … အွတ် …. ဖြန်း … အီးးး

ကောင်းလား … အင့် …. ငါလိုးမ …. ဘွတ် … ဗြွတ် … အွတ် … ဖြန်း … ဖြန်း … အာ့ … ငါးလိုးမ ဖင်ပေါက်လေး … လှလိုက်တာ … ဆူနေတာပဲ … အင့်ဟာ … ကောင်းလား …

ကောင်း … အာ့ … ဟုတ် … ဗြွတ် … ဘွတ် … အု့ … ဖေါင်း … ဘွတ် … ဖေါင်း … အွတ် … ကိုကို … လိုး … အာ့ … ဖေါင်း … အာ့ … အွတ် … အီးးး

လိုးနေတဲ့ ခေတ်က ဆံပင်ဆွဲကာ တင်ပါးတင်းကျစ်ကျစ်လေးကို အပီရိုက်လို့ အဆက် မပြတ် ဆောင့်လိုးရင်း အရသာတွေ့နေမိပါတယ်။ စီးပိုင်ကျပ်တည်းကာ ညှစ်ဆွဲနေတဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် အရသာရှိနေခဲ့သလို သူ့စိတ်တိုင်းကျ လိုးနေနိုင်တဲ့ ခံစားချက်ကြောင့်လည်း ကျေနပ်အားရနေမိပါတယ်။

ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အလိုးခံနေရတဲ့ ငုဝါမှာတော့ အလူးအလဲ ခံပေးနေရတာပါ။ ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆောင့်ထားလို့ ခေါင်းလေးက မော့တက်ပြီး ရင်လေးဝပ်၊ ဖင်လေးကော့ထောင်လို့ အလိုးခံပေးနေရပါတယ်။

ဦးရေပြား ဆုတ်ပြဲမတတ် အဆွဲခံထားရတဲ့ နာကျင်မှုကို ဂရုမစိုက်နိုင်လောက်အောင် နာကျင်ခံခက် မှုတွေက တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ပါပဲ။ တရစပ် ဆောင့်လိုးခံနေရလို့ လေအံသံ ခပ်အစ်အစ်သာ ထွက်ပေါ်နိုင်ပြီး ရှေ့နောက် ရမ်းခါနေရပါတယ်။

သူမရင်ဘတ်လေးက ကော့ကာ ဝပ်ထားရလို့လည်း ရင်သားတွေဟာ အိပ်ရာခင်းနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်တိုက်နေရပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ရဲ့ လက်ဝါးနဲ့ အရိုက်ခံနေရတဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက် မှာလည်း စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ဖြစ်နေရပါတယ်။

ထို့အပြင် ဆက်တိုက် အဆောင့်ခံနေရတဲ့ သူမအဖုတ်လေးမှာလည်း ထူပူစူးအောင့်နေရရှာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါဟာ ခေတ်စိတ်ကြိုက် လိုးနေနိုင်ဖို့ နာကျင်ခံခက်သမျှကို ကြိတ်မှိတ်တင်းခံရင်း ဖင်လေးကို ကော့ထောင်ပေးထားခဲ့ပါတယ်။

ဒီတော့ ခေတ်က တဖြောင်းဖြောင်း မြည်အောင် ရိုက်နှက်လို့ လိုးကောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ ဖင်ရိုက်လို့ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်တက်သွားတဲ့ တင်ပါးသားများနဲ့အတူ ဖင်ဝဆူဆူလေးကို တွေ့တော့ သူ့စိတ်တွေလည်း ဆူဝေလာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ဆံပင်ဆွဲကာ ပက်ပက်စက်စက်ပြောဆို၊ ဆောင့်လိုးနေရင်း ဖင်ကြားထဲကို တံတွေးထွေးချလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ခလယ်ကို ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းပစ်လိုက်ပါတယ်။

ဆူပြီး တင်းကျပ်နေတဲ့ ဖင်ဝနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေဟာ ဖင်ရိုက်ခံ၊ အလိုးခံနေရချိန်မို့ စောက်ရည်တွေရွှဲကာ ဆူပွပွဖြစ်နေခဲ့ရပါတယ်။ အရင်ကလည်း ငုဝါကို အဖုတ်လျက်ပေးတိုင်း ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ နှိုက်ဆွကလိပေးခဲ့တာ များပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်က စိတ်ကြမ်းတွေ သောင်းကြမ်းနေချိန်မို့ သူ့လက်ခလယ် တစ်ချောင်းလုံးဝင်အောင် အတင်းဖိပြီး ထိုးသွင်းလိုက်တာပါ။ ထိုးသွင်းပြီးပြီးချင်းမှာပဲ အငြိမ်မနေဘဲ အတွင်းသားတွေကို နှိုက်ဆွဲကာ ပွတ်ချေပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်က ဖြည်းဖြည်းသက်သာ မလုပ်ဘဲ အတင်းဖင်နှိုက်၊ ပွတ်ချေပေးနေခဲ့တာပါ။ ငုဝါမှာတော့ ခေါင်းအစ ခြေအဆုံး အခံရခက် မှုများကြားမှာ ဖင်ပေါက်လေးကပါ ထပ်ပြီး စူးအောင့်သွားခဲ့ရပါတယ်။

တစ်မျိုးတိုးပြီး တစ်မူထူးတဲ့ နာကျင်ခြင်းကပဲ သူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို တဆတ်ဆတ်တုန်ရီကာ အသိလွတ်သွားစေရပါတယ်။ ခေတ်က ဆံပင်တွေကို အားကုန်ဆောင့်ဆွဲထားတဲ့အတိုင်းလေးပဲ ရင်ဝပ်၊ ဖင်ကော့ကာ ဆန့်ငင်၊ ဆန်ငင်နဲ့ အကြောများဆွဲနေရပါတယ်။

အခံရခက် မှုများကြောင့် အသိလွတ်သွားရချိန်မှာ သူမကိုယ်လေးက အလိုလိုတုံ့ပြန်နေမိခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ စိတ်ရဲ့ခံစားမှုနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ တစ်ထပ်တည်းမကျဘဲ လွတ်ကင်းသွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။

ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ဓာတ်လိုက်သလို  အကြောများ တုံ့ဆွဲကော့ပျံသွားရပါတယ်။ သူမရဲ့ အသိလွတ် ကာမတုံ့ပြန်မှုကို တွေ့ရတော့ ခေတ်ရဲ့ ရမ္မက်ကြမ်းတွေကလည်း အထိန်းအကွပ်မရှိ သောင်းကြမ်းလာစေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျုံးဝါး ဆောင့်လိုးနေတာကနေ လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ဖင်ပေါက်ထဲ အတင်းထိုးထည့်ထားတဲ့ လက်ချောင်းကိုလည်း အသားကုန် တစ်ချက်နှိုက်ဆွဲပြီး ထုတ်လိုက်ပါတယ်။

(ဆက်ရန် …)

ပြီးတော့ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ငုဝါဆံပင်တွေကို စုဆွဲထားတာကိုတော့ မလွှတ်ပေးပါဘူး။ သူ မတ်တတ်ရပ်ပြီးတာနဲ့ ငုဝါဆံပင်တွေကို ပိုပြီးတင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဆွဲကာ မလိုက်ပါတယ်။

ဖင်လေးဝပ်ကုန်းထားရတာကနေ ဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲမခံရတော့ ငုဝါမှာ အားခနဲ အော်ညည်းရင်း ခေါင်းလေး ထောင်ကာ ပါလာရပါတယ်။ ခေတ်က သူ့ပေါင်ကြားထဲ သူမကို ပုဆစ်တုပ်လေး ထိုင်စေရန် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို မညှာမတာဆွဲပြီး နေရာချလိုက်တာပါ။

ငုဝါမှာတော့ ရုန်းဖယ်ငြင်းဆန်နိုင်မှု အလျင်းမရှိရှာဘဲ နာနာကျင်ကျင် ညည်းတွားကာ ယပ်ကန်ယပ်ကန်လေးနဲ့ ပါလာရပါတယ်။ ဆံပင်တွေ ကျွတ်ထွက်ကုန်သလား ထင်ရအောင် ဦးရေပြားတစ်ခုလုံးက စပ်ဖျဥ္းနာကျင်ကာ နားထင်နားရင်းတွေ ထူပူနေရပါတယ်။

နာလွန်းလို့ အားတင်းမှိတ်ထားမိတဲ့ မျက်လုံးများမှ မျက်ရည်ပေါက်များ စိမ့်ထွက်ကျလာရပါတယ်။ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး မချိမဆံ့ ညည်းတွားနေရကာ သွားရည်တွေလည်း ယိုစီးကျနေရပါတယ်။

ခေတ်က အဲဒီပါးစပ်လေးကို လက်နဲ့ ဆွဲညှစ်ပြီး ပိုဟလာအောင် လုပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ရည်တရွှဲရွှဲ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်ကာ စိမ်ထားလိုက်ပါတယ်။

“အင့် … ငါလိုးမ … စုပ်စမ်း … တောက် !!! ရှီးးးး
ကောင်းလိုက်တာ … စုပ်ထား … အား … လျက် … လျက် … စောက်ရည်တွေကို ပြောင်အောင် လျက်စမ်း … အင့် … လိမ္မာတယ် … ဖာသည်မလေး … အင့် …”

ပျွတ် … အု့ … ရွှတ် …. ရှလွတ် … ပလွပ် … အု့ … ပျွတ် … ပလွပ် … အု့ … ဝု … ပျွတ် … ပျွတ် … အွတ် …

ခေတ်ကတော့ ငုဝါပါးစပ်လေးထဲ လီးထည့်ကာ အစုပ်ခံရုံသာမကဘဲ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို လျာနဲ့သိမ်းလျက်ကာ သန့်ရှင်းခိုင်းပါသေးတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်ထဲ အတင်းသွပ်ထည့်ထားတတ်သလို အသွင်း အထုတ်လုပ်ပြီး လိုးတတ်ပါသေးတယ်။

တကယ်ဆိုရင် ငုဝါက သူ လီးစုပ်ခိုင်းရင် အသာတကြည် လျက်စုပ်ပြုစုပေးမှာပါ။ အခွင့်အခါသင့်တိုင်းလည်း လုပ်ပေးနေကျပါ။

အခုတော့ ခေတ်က ဆံပင်တွေကို စုဆွဲပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာအပ်စေကာ သူ လုပ်ချင်သလို လုပ်ပြီး အရသာယူနေခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါခမျာမှာတော့ လေအန်သံ၊ ပျို့တက်သံလေးများ ထွက်ပေါ်ရင်းပဲ ခေတ် ခိုင်းသမျှကို ကြိတ်မှိတ်လုပ်ပေးနေခဲ့ရပါတယ်။

လှပနုငယ်လွန်းတဲ့ မျက်နှာလေးမှာ သွားရည်၊ မျက်ရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ သူ ခိုင်းသမျှ လုပ်ပေးနေတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ ခေတ်ရဲ့စိတ်ရိုင်းတွေဟာ အတောမတတ်နိုင်အောင် ဖြစ်လာရပါတယ်။ ငုဝါက သူ့ဆန္ဒပြည့်ဝဖို့ ဖြည့်ဆည်းပေးနေသမျှဟာ သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ ဦးသန့်စင်ရဲ့ အလိုကျ ဖြည့်ဆည်းပေးနေရမယ့် သူ့အမေရဲ့ ပုံရိပ်တွေကို အစားထိုး မြင်ယောင်နေမိပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူ့အတွေးအိမ်မှာ ခက်ထန်တဲ့ ရမ္မက်သွေးတွေသာ ထကြွနေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ငုဝါရဲ့ ပါးပြင်ဥဥလေးနဲ့ မျက်နှာနုနုလေးအနှံ့ လီးနဲ့ ထိုးလိုက်၊ ရိုက်လိုက် လုပ်ရင်း လျောက်ပွတ်ကာ အရသာယူနေခဲ့ပါတယ်။

“အင့် … ငါလိုးမလေး … အင့်ဟာ … မျက်နှာကို လီးနဲ့ ထိုးတာ ကြိုက်လား … အင့် … ခံစမ်း …
ပါးလေး ခံထား … ငါလိုးမလေး … လီးနဲ့ရိုက်ပေးမယ် … အင့် … ဒီလောက်အကြမ်းခံချင်တဲ့ဟာလေး … အင့်”

ဖပ် … ဖပ် … အင့် …

“အင့် … ပြန်ကုန်းစမ်း … ဖင်ကို ကော့ပြီး ထောင်ထားပေး … တင်ပါးတွေကို ကိုင်ပြီးဖြဲပေးထား … ”

ခေတ်က စိတ်ထန်ထန်နဲ့ ငုဝါမျက်နှာကို လီးနဲ့ထိုးပွတ်နေခဲ့တာပါ။ ဖွေးဥနေတဲ့ မျက်နှာလေးမှာ သွားရည်၊ စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုပြောင်လက်နေပါတယ်။

ခေတ်က စိတ်ရှိသလို လုပ်ပြီးနောက် ဆက်လိုးဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ သူ အကြိုက်ဆုံး ပုံစံအတိုင်း ငုဝါကို ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ လက်နောက်ပြန်ပြီး တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးခိုင်းထားပါတယ်။

ငုဝါမှာ အိပ်ရာခင်းပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး ဖင်လေး ပစ်ထောင်လို့ ပြန်ကုန်းပေးထားရပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ပြောတဲ့အတိုင်း သူမ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါမှာ အိပ်ရာခင်းပေါ် ပါးလေးအပ်ပြီး ဖင်လေး ပစ်ထောင်လို့ ပြန်ကုန်းပေးထားရပါတယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ပြောတဲ့အတိုင်း သူမ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါမှာ အားအင်တွေ တော်တော်ကုန်ခမ်းနေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ခေတ်အလိုကျ ဖြစ်စေဖို့ ရှက်ရွံ့တွေဝေခြင်း မရှိဘဲ မညည်းမညူ လုပ်ပေးနေရတာပါ။

အခုလို ဖင်ကုန်းပြီး လက်နောက်ပြန်ကာ တင်ပါးတွေကို ဆွဲဖြဲပေးထားရတော့ စိတ်တော့ လှုပ်ရှားနေမိပါတယ်။ ခေတ်က ဖင်လိုးချင်လို့လားဟု တွေးပြီးလန့်မိတယ်။

အရင်ကလည်း ခေတ်က အဖုတ်လျက်ပေးတိုင်း ဖင်ပေါက်လေးကို လက်ချောင်းထိုးထည့်ပြီး ကလိပေးတတ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ဖင်ထဲ လက်ချောင်း ထိုးထည့်တာလောက်တော့ သူမအတွက် မထူးဆန်းတော့ပါဘူး။ နေတတ်၊ ခံတတ်နေပါပြီ။

တစ်တစ်ခွခွရိုက်ပြထားတဲ့ နိုင်ငံခြားကားတွေ ကြည့်ဖူးခဲ့တာမို့ ခေတ်က တစ်နေ့နေ့ ဖင်လိုးလာမှာကို သိပါတယ်။ သူမကလည်း ခေတ်တောင်းဆိုလာရင် ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ ပေးဖို့အဆင်သင့်ပါ။

ဒါပေမယ့် ဒီည အခြေအနေမှာတော့ သူမအနေနဲ့ တွေးကာ လန့်နေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ခေတ်ရဲ့ ဆန္ဒမှန်သမျှကို မငြင်းဆန်ရက်တာကြောင့်လည်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရင်ဆိုင်၊ ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့သာရှိပါတော့တယ်။

ခေတ်မှာလည်း အစက ဖင်လိုး၊ မလိုး မစဥ္းစားဖြစ်သေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဖင်လေးထောင်ကာ လက်နောက်ပြန် ဖြဲပေးထားတဲ့ ငုဝါပုံစံလေးကို ကြည့်ပြီး ဖင်စမ်းလိုးချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာရပါတယ်။

သူ ထိုးနှိုက် ကလိပေးထားတဲ့ ဖင်ဝလေးကလည်း စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်ပြီး ဆူပွပွလေး ဖြစ်နေရပါတယ်။ ဒါကပဲ သူ့ကို ဆွဲဆောင်နေခဲ့ပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်ဟာ ယမင်းကို ဖင်လိုးခဲ့တာကို ပြန်အမှတ်ရမိပါတယ်။ အန်တီယမင်းကို ဖင်လိုးခဲ့ရတဲ့ အရသာနဲ့ စိတ်ခံစားရမှုကို သူစွဲလမ်းနေမိတယ်။

ဒါ့အပြင် အန်တီယမင်းကို ဦးသန့်စင်က ဖင်လိုးဖူးတာကို သူသိခဲ့ရပါတယ်။ ဒါက ဒီလူကြီးဟာ သူ့အမေ ဖင်ကိုလည်း ကောင်းကောင်းသမမယ်ဆိုတာ သိသာစေပါတယ်။

ဒါကြောင့်လည်း အဲဒီအချိန်တုန်းက စိတ်ထန်ထန်နဲ့ အန်တီယမင်းဖင်ကို သူ ကောင်းကောင်း လိုးခဲ့မိတာပါ။ အခုချိန်ဆိုလည်း ဦးသန့်စင်က အမေ့ကို ဖင်လိုးနေနိုင်ပါတယ်။

တစ်ညလုံး အပီကဲမှာမို့ သူ့အမေလို စွဲမက္ဖွယ်ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ဖင်ကျောလှလှမိန်းမကို ဖင်လိုးဖြစ်အောင် လိုးမှာသေချာပါတယ်။ ဒီအတွေးက သူ့သွေးတွေကို ဆူဝေလာစေတယ်။

တောက်လောင်လက်စ ရမ္မက် မီးနဲ့ ခံပြင်းနာကျည်းမှု ဒေါသမီးတွေဟာ ပိုမိုအရှိန်ကောင်းလို့ လောင်းကျွမ်းခံနေရပါပြီ။ ပြီးတော့ ငုဝါကိုလည်း သိပ်ညှာစရာ မလိုဘူးလို့ သူထင်ပါတယ်။

ငုဝါက သူ့ကို အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးမယ့်ပုံပါ။ သူမကတောင် ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်ဆံပေးဖို့ တောင်းဆိုခဲ့တာလေ။

ဒါကြောင့်လည်း ဖင်ကုန်းကာ ဖြဲပေးထားတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ပြီး ဖင်လိုးကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါ ခံနိုင်သလောက် လိုးကြည့်ပြီး သူမဘက်က လက် မခံနိုင်မှ ရပ်တန့်ဖို့ တွေးလိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ခေတ်ဟာ ကုန်းထားတဲ့ ငုဝါဖင်နောက်မှာ ဒူးထောက်လို့ နေရာယူလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ အဖုတ်က စောက်ရည်တွေကို ထိုးနှိုက်ပွတ်လိမ်းပြီး စအိုပေါက်လေးထဲ နှစ်ကာ ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။

ပလွပ် … ပွတ် … အာ့ … အိ … ဟင့် …

“ငါလိုးမ ဖင်ပေါက်လေး … ဆူပြီး ရွနေတာပဲ … ငါ့လီးနဲ့ လိုးပေးမယ် … အင့် …”

ငုဝါမှာ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လက်နှစ်ချောင်းပူး တိုးဝင်လာတော့ စူးအောင့်ပြီး ဖင်လေးရမ်းကာ အော်ညည်းမိရပါတယ်။ ခေတ်က လက်ခလယ်ထိုးပြီး အတင်းကုတ်ဆွဲ ထိုးနှိုက်ထားလို့ သူမ စအိုပေါက်လေးက ဆူပွပွဖြစ်ကာ စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းခံစားနေရပါတယ်။

အခုထက်ပြီး လက်နှစ်ချောင်းပူး ထိုးနှိုက်ခံရတော့ စူးအောင့်ကာ တုန်တက်သွားရပါတယ်။ ဖင်ထဲ ငုပ်ထိုးခံရသလို စူးအောင့် အနေခက်ရမှုကြီးက မသက်သာလှပါဘူး။

ဒါပေမယ့် မရုန်းဖယ်တော့ဘဲ ကြိတ်မှိတ်တင်းခံပေးနေရပါတယ်။ စအိုပေါက်ထဲက အနေခက်ရမှုကို သက်သာလို သက်သာငြား တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပိုဖြဲထားပေးကာ ဖင်ကြောတွေ ဖွင့်လို့ စိတ်ကိုလျော့ထားလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါဘက်က ခပ်အစ်အစ် ညည်းသံလေးထွက်ပြီး ခေတ်လုပ်သမျှကို ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိတဲ့အခါ ခေတ်လည်း ပိုပြီး ရဲတင်းလာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို လှည့်ပတ်ထိုးနှိုက်နေခဲ့ပါတယ်။

အတန်ကြာအောင် စအိုပေါက်ကို နှိုက်ဆွဲကလိကာ နှိုးဆွပြီးမှ ရပ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကို စအိုပေါက်လေးမှာ ခပ်မြန်မြန်တေ့ထောက်လိုက်ပါတယ်။

ခေတ်မှ အရှိန်ကောင်းတုန်း မြန်မြန်နှက်ဖို့ ပြင်လိုက်တာပါ။ အဓိကကတော့ နူးအိနေပြီဖြစ်တဲ့ အပျိုပေါက် ဖင်ဝကျဥ္းကျဥ္းလေးထဲကို သူ့လီးထိပ်ကြီး တိုးဝင်ရောက်ရှိသွားဖို့ လိုအပ်နေပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ စအိုဝလေးနဲ့ အဆမတန်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကြီးကို လက် မနဲ့ ဖိပြီး အတင်းဖိသွင်းလိုက်ပါတယ်။ တင်းကျပ်လွန်းတဲ့ ပွတ်တိုက်တိုးဝင်မှုနဲ့အတူ သူ့လီးထိပ်ခေါင်းကြီးကို ဆွ​ဲညှစ်ထားသလို ခံစားရပါတယ်။

အား …. အာ့ ….

“ခဏလေး အောင့်ခံ … ခဏလေး … ဖြည်းဖြည်းချင်း … လိုးပေးမယ် … အာ့ …”

အိ … အာ့ … ဟင့် … ဟင့် …

“စောက်ရမ်းကျပ်နေတာပဲ … ဒီဖင်ပေါက်လေးက ဖီးလ်ပဲ … အင့် …”

လက်ချောင်းတွေ သုံးကာ ထိုးသွင်းတာနဲ့ မတူတဲ့ တစ်စို့တင်းကျပ်မှုကို ငုဝါခမျာ ဖျတ်ဖျတ်ခါအောင် ခံစားနေရရှာပါတယ်။ မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ အိပ်ရာခင်းကို သွားနဲ့ အတင်းဆွဲကာ တဆတ်ဆတ်ခါနေရပါတယ်။

တုတ်ချောင်းကြီးကြီးနဲ့ ထိုးထည့်ခံရသလို စူးအောင့်နာကျင်ရမှုက မျက်ရည်ပေါက်များ စိမ့်ထွက်ကျဆင်းလာစေရတဲ့ အထိပါပဲ။ ဖင်ဖြဲပေးထားရလို့ ကောင်းစွာ ထောက်ကန်ထားခြင်း မရှိတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ ရှေ့ကို ဝပ်ဆင်းကျသွားရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ခေတ်က သူမ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးထိပ်ခေါင်းဝင်သွားတာနဲ့ တင်ပါးဆုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖမ်းဆွဲကာ ချုပ်ထိန်းလိုက်ပါတယ်။ သူ့လက်တွေနဲ့ သူမ ဖင်လုံးကို မလှုပ်နိုင်အောင် ချုပ်ထိန်းပြီးမှ  လီးကို တစ်ရစ်ချင်း ထိုးသွင်းနေခဲ့ပါတော့တယ်။

ဗြစ် … အာ့ … ဗြစ် … အား ဟာ့ … ဟာ့ … ဗြစ် … အီး ……
တောက် … ငါလိုးမဖင် … ကျပ်နေတာပဲ … အင့် … ဗြစ် … အားးး ……..

“ကျပ်လိုက်တာ … ရှီးးးး … ဖင်တုံးလေးက … တင်းပြီး တုန်နေတာပဲ … မိုက်တယ် … အင့် … စိမ်ထည့်ထားရတာ ကောင်းလိုက်တာ … …. …
ငုဝါ … ခံနိုင်ရဲ့လား … ဖင်လိုးရတော့မလား … ဟင် … ပြောလေ”

“အာ့ … အား … ကို .. ကို့ သဘောပဲ … လိုး … လိုးပါ … အာ့ …”

ခေတ်မှာ ဖင်ထဲ လီးတဆုံး ထည့်စိမ်ထားရင်း တင်းကျပ်လှတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးရဲ့ ညှစ်ဆွဲထားမှုကို အပြည့်အဝခံစားနေခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါမှာတော့ လည်ပင်းသံ အစ်အစ်နဲ့ ညည်းသံရှည်ရှည်ထွက်ပေါ်နေရပါတယ်။

စအိုလမ်းကြောင်း ပြည့်ကျပ်အောင် စိမ်ထည့်ထားတာတဲ့ လီးကြီးက နည်းနည်းလေး လှုပ်ခါရုံနဲ့ ငုဝါမှာ ဖင်ဆုံတစ်ခုလုံး ပြုတ်ခါ လှုပ်ရမ်းလိုက်သလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဗိုက်ကြောတွေ လှိမ့်ကာ တက်ရင်း အီးပါချင်သလိုဖြစ်ကာ ညှစ်ဆွဲနေမိပါတယ်။

လီးကြီးတုန်ခါနေတိုင်း မျက်လုံးများ တင်းတင်းမှိတ်ကာ မျက်ရည်ပေါက် များစိမ့်ထွက်နေရပြီး ခေါင်းအစ၊ ခြေဖျားအဆုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေရပါတယ်။ ဖော်မပြတတ်လောက်အောင် အခံရခက်နေတဲ့ကြားက ခေတ်ကို မတားဆီးရက်ဘဲ အတတ်နိုင်ဆုံး အံကြိတ်တင်းခံပေးဖို့သာ တွေးနေပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခေတ်က သူမကိုတော့ သေအောင် သတ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ ယုံကြည်နေပါတယ်။ သူမဆီက ငြင်းဆန်တဲ့ပုံမတွေ့ရတော့ ခေတ်လည်း ရှေ့ဆက်ဖို့ကို အမြန်လိုနေခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဖင်ပေါက်လေးဆီ တံတွေးထပ်ထွေးချရင်း ……

“ရှီး … ဒီလောက်လှတဲ့ဖင်လေးကို ပထမဆုံး လိုးရပြီပေါ့ … ဖင်ကွဲအောင် လိုးရမှာ … အင့် …”

�ြှဗစ် … အာ့ … အင့် … လိုးပြီ …. ဗြစ် … အား … ဘလွတ် .. ပလွပ် … အီးးးးး

ခေတ်က လီးကို အသာဆွဲထုတ်လို့ စလိုးနေခဲ့ပါပြီ။ စအိုဝနှုတ်ခမ်းသားတွေက အရမ်း ဆွဲဆုပ်ထားတာမို့လည်း လီးကို အများကြီး ဆွဲထုတ်ဖို့ မလွယ်သေးပါဘူး။

လီးရဲ့ကိုယ်ထည်ကို အတင်းဆွဲညှစ်ထားတဲ့ အထိအတွေ့က သူ့ကို ပိုအားရလာစေပါတယ်။ ဒါကြောင့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီးကို ရသလောက် ဆွဲထုတ်ကာ ခပ်ဖိဖိလေး ဖင်လိုးနေခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါမှာတော့ ဖင်ပေါက်ထဲ တုတ်ကြီးကြီးနဲ့ ထိုးဆွခံနေရသလို ခံရခက် မှုကြီးက ထူပူစူးအောင့်နေရရှာပါတယ်။ အံတင်းတင်းကြိတ်ကာ တင်းခံထားပေမယ့် မချိမဆံ့ ငိုညည်းသံလေးများကတော့ မျက်ရည်များနဲ့အပြိုင် ထွက်ပေါ်နေရရှာပါတယ်။

ဖင်လိုးနေတဲ့ ခေတ်ကလည်း သူမတင်ပါးဆုံကို မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ပြီး တဘွတ်ဘွတ် မြည်အောင်ပင် ဖိဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါပြီ။ ဖိဖိပြီး လိုးလာတော့ လက်နောက်ပြန်ပြီး ဖင်ဖြဲထားပေးတာလည်း မလုပ်နိုင်တော့ပါဘူး။ အိပ်ရာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ကိုင်လို့ အံကြိတ်တင်းခံနေရပါပြီ။

“အင့် … ကောင်းလိုက်တာ … ကျပ်သိပ်နေတာပဲ … ဒီဖင်လေးကို ကွဲပြဲအောင် လီးနဲ့ အပေါက်ချဲ့ပေးမယ် … အင့် …”

ဗြစ် .. ဘွတ် … အီး … ဟင့် .. ဟင့် … ဘွတ် … ဖပ် .. ဖပ် .. အင့် …. အား …

“ကြိုက်လား …. ဖင်လုံးလုံးလေးကို လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ … မိုက်တယ်ကွာ … အင့် … ငါလိုးမ … ခံစမ်း … စောက်ကောင်မ … အင့် … ခံ …”

ဖြန်း … ဖြန်း … အား …  ဘွတ် … အွတ် … အင့်ဟာ … ငါလိုးမလေး … အု့ … ဖင်ခံမလေး … အင့် … ဘွတ် … အီးးးး

ဖင်ကြားအမြောင်းထဲကို တံတွေးတွေ ထပ်ထွေးချသလို စောက်ရည်များနဲ့ နှူးဆွထားခဲ့တာမို့ ဖင်လိုးရင်း အဝင်အထွက် သွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ လီးအရည်ပြားဟာ ကျပ်တည်းလွန်းတဲ့ ပွတ်တိုက်မှုကို ခံနေခဲ့ရပါတယ်။

ခေတ်က ဒါကိုပဲ အရသာယူနေခဲ့တာမို့ ခံနေရတဲ့ ငုဝါကို မညှာနိုင်တော့ဘဲ ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းကိုပ​ဲ ဖိလိုးနေခဲ့တာပါ။ ဖင်ခံပေးနေရတဲ့ ငုဝါမှာတော့ ကမ္ဘာပျက်နေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

သူမ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လီးကြီးက တိုးဝင်ပြန်ထွက်နေတိုင်း နထင်ကြောများ တဇက်ဇက်ခုန်အောင် ထိရှနေခဲ့ရပါတယ်။ သူမ အူတွေ၊ အသဲတွေကို ခေတ်ရဲ့လီးကြီးက စအိုပေါက်လေးထဲကနေ ထိုးခွဲ ပွတ်ဆွဲနေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

တကယ်ကို ရင်ထဲအထိ ထိရှစို့နင့်နေအောင် တနင့်တပိုးကြီး ခံစားနေခဲ့ရပါတယ်။ လီးကြီး ပြန်ဆွဲထုတ်တိုင်းမှာလည်း အူတွေပါ အခွေလိုက် ကျွတ်ပါသွားသလို ဖြစ်နေရပါတယ်။

ခေါင်းလေး ဝပ်ချ၊ ဖင်လေးကော့ထောင်၊ ဝမ်းဗိုက်သားလေးဝပ်ချပြီး လှိမ့်ပိတ်ခံနေရတာပါ။ အဆက် မပြတ် ဖင်လိုးချက် များအောက်မှာ ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်ထွက်ကုန်တဲ့အတိုင်း အောင့်ကာ နာလှပါတယ်။

နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ အံကြိတ်တင်းခံပေးနေပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ငိုညည်းသံပင် ပီသအောင် မထွက်နိုင်တော့ပါဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံး ရမ်းခါနေရပြီး ဖင်သားစိုင်တစ်ခုလုံး ထူပူစပ်ဖျဥ္းကာ အသိလွတ်နေခဲ့ရရှာပါပြီ။

အတင်းသွပ်ထည့်ကာ ထိုးဖြဲခံနေရတော့လည်း ဖင်ဝလေးက နည်းနည်း ဆုတ်ပြဲကာ သွေးစလေးတွေ ထွက်လာရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါမှာတော့ နာကျင်ခံခက်ရခြင်းမျိုးစုံအောက်မှာ ဝေဒနာတစ်ခုစီကို မသိရှိ၊ မခံစားနိုင်တော့အောင် ဖြစ်နေရပါပြီ။

ရမ္မက်အရှိန်တက်ကာ ကာမယစ်မူးသောင်းကြမ်းနေတဲ့ ခေတ်မှာတော့ ငုဝါခံစားနာကျင်နေရတာတွေကို အသိမဝင်နိုင်အောင် ဖြစ်နေရပါတယ်။ သူလိုးလိုက်တိုင်း ဖင်ဝနှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက လီးကြီးနဲ့အတူ လိပ်တက်ကာ လိုက်ပါနေတာကို ကြည့်ပြီး အားရနေမိပါတယ်။

ငုဝါရဲ့ စအိုဝလေးက လီးကြီးဒဏ်ကြောင့် ရဲတက်ကာ ဖူးယောင်နေရပါတယ်။ ခေတ်မှာတော့ ရင်ထဲ တရှိန်ရှိန်ဖြစ်အောင် ကျေနပ်အားရခြင်းများနဲ့အတူ လွန်ကဲတဲ့ ရမ္မက်စိတ်ကြမ်းတွေကလည်း ပိုမိုထကြွသောင်းကြမ်းလာခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ တင်ပါးဆုံကို မြဲအောင်ဖမ်းချုပ်ထိန်းထားတာကနေ ဖင်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်လို့ လိုးလာခဲ့ပါတယ်။ သူ့အားနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တိုင်း ဖင်လေးရမ်းခါတုန်တက်သွားတာကို ကြည့်ပြီး ကျေနပ်မိပါတယ်။

ဒါ​့အပြင် ဖင်ရိုက်ပြီး လိုးလိုက်တိုင်း ငုဝါမှာ ခေါင်းလေးဝပ်ထားရာကနေ ဆတ်ခနဲခါပြီး မော့တက်ကာ မချိမဆံ့ညည်းသံထွက်လာရပါတယ်။ ခေတ်က ဆတ်ခနဲ မော့တက်လာတဲ့ သူမခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နောက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆောင့်ဆွဲလိုက်ပါတယ်။

ဒီနောက်မှာတော့ ခေတ်ဟာ ငုဝါရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆွဲရင်း ဖင်ကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်ကာ ခပ်သွက်သွက် ဖင်လိုးနေခဲ့ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ကာမအမြင့်ဆုံးအချိန်မှာ ရမ္မက်စိတ်ကြမ်းများရဲ့ သွေးဆောင်ခေါ်ယူမှုအတိုင်း အကောင်းဆုံး အရသာများ ခံစားရရှိနိုင်ဖို့ စိတ်မာန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ချီတက်နေခဲ့ပါပြီ။

—————

(ဆက်ရန် …..)

တစ်ညတာ အချိန်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးနေရင်း ကျနော့်ရင်တွေ ပူလောင်နေရပါတယ်။ တစ်နည်းအားဖြင့် ကျနော်လုပ်ခဲ့မိတာတွေအတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခွင့်မလွှတ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာရပါတယ်။

ကျနော့်ရင်ထဲ နှစ်များစွာ ကိန်းအောင်းနေတဲ့ နာကျည်းမုန်းတီးမှုတွေကြောင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဖျက်စီးမိခဲ့ပါပြီ။ တဒင်္ဂအတွင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ လက်တုံ့ပြန်လိုစိတ်ကြောင့် အပြစ်ကင်းတဲ့ နှလုံးသားတစ်ခုကို နင်းချေခဲ့မိပါတယ်။

ကျနော် နင်းချေမိတဲ့ ငုဝါရဲ့နှလုံးသားဟာ အချစ်ကိုသာသိခဲ့တာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ရှေ့နောက် ဘာမှမစဥ္းစားဘဲ ကျနော်ခေါ်ရာနောက်ကို အသာတကြည် လိုက်လာခဲ့သလို ကျနော့် လိုအင်ဆန္ဒတွေကို အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ရှာတာပါ။

ဘာမှ တားဆီးငြင်းဆန်တာမရှိဘဲ ခွင့်ပြုဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့လို့လည်း ကျနော့်ရင်ထဲ ပိုပြီးထိခိုက်ခံစားရပါတယ်။ ကျနော်အပေါ် အရမ်းတွယ်တာနေရှာတဲ့ မိန်းကလေးကို ကျနော်ဘယ်လောက်အထိ ကြမ်းတမ်းမိခဲ့သလဲဆိုတာ ပြန်မတွေးရဲအောင်ပါပဲ။

စိတ်ရိုင်းတွေဝင်နေချိန်မှာ ကျနော့်အသိထဲမှာ ဦးသန့်စင်နဲ့ အမေတို့ရဲ့ ပုံရိပ်ကိုပဲ မြင်ယောင်နေမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အပြုအမူ၊ ဆက်ဆံပုံနဲ့ အပြောအဆိုတွေကပါ ကြမ်းတမ်းပြင်းထန်ခဲ့ရပါတယ်။

ဒီလို ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံနေရတာကို ကျနော် ပျော်နေခဲ့မိတယ်။ ကျေနပ်အားရခဲ့မိတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲက အစိုင်အခဲတွေ ပြေလျော့ပြီး စိတ်သက်သာရာရသလို ခံစားခဲ့ရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါကို မညှာတာနိုင်တော့ဘဲ စိတ်ထင်တိုင်းကြမ်းမိတာပါ။ နောက်ဆုံး ဖင်ကိုပါ မညှာမတာ ထိုးခွဲ လိုးပစ်ရင်း အကောင်းမွန်ဆုံး ကာမအရသာကို စိတ်ရောကိုယ်ရော ထုံမွှန်းအီစိမ့်နေအောင် ခံစားရယူခဲ့ပါတယ်။

ကျနော့်စိတ်တွေလည်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိတော့ပါဘူး။ တစ်ခါပဲ လိုးဖူးတဲ့ ငုဝါစောက်ပတ်လေးကို အပီအပြင် လိုးနေရင်းပင် ဖင်ပေါက်ကိုပါ လိုးချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာခဲ့ရတာပါ။

ဒါကလည်း ကျနော်ကိုယ်တိုင်က ရမ္မက်ကြမ်းတွေ ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့သလို ငုဝါကလည်း ဘာမှ မကန့်ကွက်ခဲ့တာကြောင့်လည်းပါပါတယ်။ ငုဝါကိုယ်တိုင်က လိင်စိတ်တွေကြွပြီး ကြမ်းကြမ်းလိုးခိုင်း၊ ပက်ပက်စက်စက်ပြောခိုင်း၊ လုပ်ချင်ရာလုပ် ခွင့်ပြုပေးနေခဲ့တာပါ။

ဒီတော့ ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်လို့မရတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူမဖင်ပေါက်လေးကို မညှာမတာ လိုးခွဲရင်း၊ ဆံပင်ကိုဆွဲ၊ တင်ပါးတွေကိုရိုက်လို့ ကြမ်းချင်တိုင်း ကြမ်းခဲ့မိပါတယ်။

ငုဝါခမျာ နောက်ပိုင်းမှာ ညည်းသံကိုပင် ပီသအောင် မထွက်နိုင်တော့ပါဘူး။ လေအန်သဲ ခပ်သဲ့သဲ့နဲ့ မချိမဆံ ညည်းသံလေးတွေသာ ထွက်ပေါ်လာတတ်ပါတယ်။

ဆံပင်ကို ဆောင့်ဆွဲထားလို့ လည်ပင်းကြောများထောင်အောင် ခေါင်းလေးမော့တက်နေရပါတယ်။ မှေးစင်းလေးတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေကလည်း ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း မျက်ဖြူလေးလန်တက်သွားရပါတယ်။

ဖင်ပေါက်ထဲ နှဲ့လိုက်၊ ကော်ထိုးလိုက်နဲ့ အမျိုးမျိုး ဆောင့်လိုးခံနေရတော့ ငုဝါမှာ ပါးစပ်လေး ပြန်မစိနိုင်ဘဲ သွားရည်တွေ ယိုစီးကျနေခဲ့ရပါတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကတော့ ကျနော့်ရဲ့ ချုပ်ထိန်းမှုအောက်မှာ ကော့လန် ရမ်းခါပြီး အသိမဲ့ကာ ပြုသမျှ ခံပေးနေခဲ့ရပါတယ်။

သူမ စအိုပေါက်လေး နည်းနည်းပြဲပြီး သွေးစလေးများ ထွက်လာခဲ့သလို တင်ပါးနှစ်ဖက်လုံးကလည်း ကျနော် တဖြန်းဖြန်း ရိုက်နှက်ခဲ့လို့ နီရဲတွတ်နေခဲ့ပါတယ်။ အ​ဲဒီအချိန်တွေမှာ ငုဝါရဲ့ နာကျင်ခံခက် မှုတွေကို ထည့်မတွက်မိခဲ့ပါဘူး။

နောက်ဆုံးတော့ သူမ ဖင်ပေါက်ထဲ လီးတဆုံး ထိုးနှစ်ကာ လီးရည်တွေကို အရသာရှိရှိ ပန်းထွက်ပစ်ခဲ့ပါတယ်။ ငုဝါရဲ့ ခါးကို အတင်းဖိနှိပ်ပြီး ဆံပင်ကို အားရှိသမျှဆောင့်ဆွဲကာ လီးရည်တွေကို တပျစ်ပျစ် ထုတ်ပန်းပစ်ခဲ့တာပါ။

လက်ကျန်လီးရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်ကာ ကာမပြီးဆုံးခြင်း စည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝခံစားပြီးမှ ဆံပင်တွေ ဆွဲထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ ချုပ်ထိန်းမှု လွတ်ကင်းသွားမှပဲ ကော့လန်တက်နေရတဲ့ ငုဝါကိုယ်လုံးလေးဟာ ကုတင်ပေါ်ကို ဗုန်းခနဲ ပစ်ကျသွားရပါတယ်။

ဒီလို ပစ်ကျသွားတော့ ကျနော့်လီးကလည်း ငုဝါဖင်ပေါက်လေးထဲကနေ ကျွတ်ထွက်လာရပါတယ်။ လီးမှာတော့ သုတ်ရည်ချွဲကျိကျိတွေနဲ့အတူ ငုဝါရဲ့အညစ်အကြေးတွေပါ ပေကျံနေခဲ့ပါတယ်။

အရင်က စိပိတ်ကာ တင်းရင်းဖူးကြွနေတဲ့ ငုဝါစအိုပေါက်လေးဟာ ကျနော့်လီးကြီးနဲ့ ထိုးဆောင့်ခံထားရတာမို့ နီရဲကာ ခပ်ဟဟလေး ပွင့်အာနေရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့် သုတ်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေကလည်း လျှံထွက်ကျနေတာ မနည်းပါဘူး။

ယောင်ကာ ရဲနေတဲ့ စအိုပေါက်အာအာလေးမှာ သုတ်ရည်တွေနဲ့အတူ သွေးစလေးနည်းနည်းပါ တွေ့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ အညစ်အကြေးတွေပါ နည်းနည်းထွက်ကျပေကျံနေခဲ့ပါတယ်။

ကျနော်လည်း မှောက်လျက်လေး ငြိမ်သက်နေတဲ့ ငုဝါကိုကြည့်ပြီး စိုးရိမ်သွားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ပခုံးကို အသာပုတ်လို့ ငုဝါ၊ ငုဝါဆိုပြီး ခေါ်ကြည့်ရပါတယ်။

ကျနော် တတွတ်တွတ်ခေါ်တော့မှ ငုဝါက တစ်ချက်လူးလွန့်ကာ မဆိုစလောက်လေး ခေါင်းထောင်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊ ပင်ပန်းသွားလို့ပါ​ဆိုပြီး အသံတိုးဖွဖွလေးနဲ့ ပြန်ပြောကာ ငြိမ်သက်အနားယူသွားပါတယ်။

ဒီတော့မှပဲ ကျနော်လည်း နည်းနည်းစိတ်အေးရတော့တယ်။ ကြမ်းတမ်းလွန်းတဲ့ ကာမဆက်ဆံမှုတွေကို နုငယ်တဲ့ အပျိုမလေးက ဘယ်လို ခံနိုင်ပါ့မလဲ။

ဒီလောက်အထိ မငြင်းမဆန် လိုက်ပါပေးခဲ့တာဟာ ကျနော့်ကို ချစ်လွန်းလို့ဆိုတာ သိပါတယ်။ ကျနော်လည်း အားပြတ်ကာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ ငုဝါကို မနှိုးရက်တော့ပါ။

ငုဝါခမျာမှာ အိပ်ရာခင်းတစ်ခုသာရှိပြီး ခေါင်းအုံးတောင်မရှိတဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် မှောက်လျက်လေး အနားယူနေရရှာပါတယ်။ ကျနော်လည်း ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်တိုးကာ ခပ်လျော့လျော့ ကျောမှီထိုင်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ငုဝါကိုယ်လုံးလေးကို ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ဆွဲတင်ရင်း ထွေးပွေ့ထားလိုက်ပါတယ်။ ငုဝါမှာတော့ နွမ်းကြေနေတဲ့ အဝတ်စလေးပမာ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ အသက်ကို မျှင်းရှူရင်း မိန်းမောအိပ်စက်နေရှာပါတယ်။

မချိမဆံ့ခံလိုက်ရတာတောင် ကျနော့်အပေါ် အပြစ်မတင်တဲ့ ငုဝါကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတယ်။ ဒီလို အပြစ်ကင်းတဲ့ မိန်းကလေးအပေါ်မှာ ကျနော့်ရဲ့နာကျည်းဒေါသတွေ ပုံချခဲ့မိတာကို ရွံရှာမိပါတယ်။

ကျနော် ဘယ်လောက်တောင် ယုတ်မာမိသလဲဆိုရင် ငုဝါကို ဖင်လိုးရင်း ပြီးခါနီးမှာ ကျနော့်ဖုန်းကို ထုတ်ပြီး ဗွီဒီယိုအတိုလေးပါ ရိုက်ခဲ့မိပါသေးတယ်။ ဘာရည်ရွယ်ချက်ကြောင့်ရယ်လို့ ရေရေရာရာမရှိပါဘူး။

စိတ်ကြိုက်ဖင်လိုးနေနိုင်တဲ့ ကျေနပ်အားရစိတ်ကြောင့် လုပ်မိခဲ့တာဖြစ်ပါမယ်။ ဆံပင်ကို ဆောင့်ဆွဲ၊ ဖင်ရိုက်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖင်လိုးနေနိုင်တဲ့ အဖြစ်မျိုးက ကြုံရဖို့ မလွယ်ဘူးလေ။

ဒါကြောင့်ပဲ ခဏတာ ရိုက်ခဲ့မိတာပါ။ အခုတော့ အဲဒီဗွီဒီယိုအပိုင်းလေးကို ပြန်တောင် မကြည့်ရဲတော့ပါ။ ပြန်ဖျက်ပစ်ရပါမယ်။ ဒါက ကျနော့်ရဲ့ လူမဆန်မှုကို ပြန်သတိရစေနိုင်တဲ့ မှတ်တမ်းဆိုးတစ်ခုပါပဲ။

ရင်ခွင်အတွင်း �ခိုဝင်အိပ်စက်နေတဲ့ ငုဝါကို ထွေးပွေ့ထားရင်း ဒါတွေကို ပြန်စဥ္းစားမိကာ ကျနော်အိပ်မပျော်တော့ပါ။ ငုဝါကို ဘာကြောင့် ဒီလိုတွေလုပ်မိ၊ ဆက်ဆံမိသလဲဆိုတာ နားမလည်နိုင်လောက်အောင်ပါပဲ။

ငုဝါကို ချစ်ခဲ့၊ တွယ်တာခဲ့၊ ဂရုစိုက်ခဲ့ရတာတွေဟာ ကျနော့်ရဲ့ စိတ်မိုက်၊ စိတ်ရိုင်းတွေကြောင့် အလကားဖြစ်သွားရပါပြီ။ တဒင်္ဂဖြစ်ပေါ်ခဲ့တဲ့ ခံပြင်းနာကျည်းမှုနဲ့ လက်တုံ့ပြန်လိုစိတ်ကြောင့်ဆိုပေမယ့် ငုဝါအတွက် ဒီလိုဆက်ဆံခံရဖို့ မထိုက်တန်ပါဘူး။

ကျနော်ဟာ တစ်သက်လုံး ဦးသန့်စင်အပေါ် မုန်းတီးနာကျည်းမှုနဲ့ ငုဝါတို့သားအမိအပေါ်ထားတဲ့ သံယောဇဥ္ကို ခွဲခြားထားခဲ့တာပါ။ ဦးသန့်စင်ကြောင့် အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါအပေါ်မှာ ရက်စက်ယုတ်မာဖို့စိတ်မျိုး မမွေးဖူးပါ။

ဒါကလည်း ကျနော့်အပေါ်မှာ အန်တီယမင်းရဲ့ ဂရုစိုက်ကြင်နာပေးမှုနဲ့ ငုဝါလေးရဲ့ ချစ်ခင်တွယ်တာမှုတွေကြောင့်ပါ။ ဒီညတော့ ကျနော်ဘာတွေ လုပ်ခဲ့မိသလဲ။ လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်တစ်ခုကြောင့် ရှေ့ရေးကို ဘာမှမစဥ္းစားဘဲ လျောက်လုပ်ခဲ့မိတာပါ။

တကယ်ဆိုရင် ငုဝါအိမ်ဘက်ကို ကျနော် ထွက်လာမိချိန်မှာ ဘာလုပ်မယ်ဆိုပြီး ရေရေရာရာ ဆုံးဖြတ်ထားတာမျိုး မရှိခဲ့ပါဘူး။ စိတ်မာန်တွေ​ရဲ့ စေ့ဆော်မှုနောက်ကို လိုက်ပါရင်း အခုအခြေအနေအထိ ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။

ကျနော်ခံစားခဲ့ရသလို၊ ဆုံးရှုံးနာကျင်ခဲ့ရသလို ဦးသန့်စင်ကို ပြန်ပြီးခံစားနာကျင်စေချင်တဲ့စိတ်သာ ရှိခဲ့တာပါ။ ဒီလုပ်ရက်ကြောင့် အန်တီယမင်း ခံစားနာကျင်ရမှာနဲ့ ငုဝါလည်း ထိခိုက်ပျက်စီးရမှာကို မစဥ်းစားမိခဲ့ပါဘူး။

ကျနော်သိတာက ငုဝါကို စာမေးပွဲ မဖြေခိုင်းဘဲ ခေါ်လာနိုင်ခဲ့ရင် ဦးသန့်စင် အရူးမီးဝိုင်းဖြစ်မှာကိုပါ။ ဒီလူကြီးရဲ့ နာကျင်မှုကို အရသာရှိရှိ ခံစားချင်လို့ပါ။

သူ တန်ဖိုးထားချစ်ရတဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီးကို ဆုံးရှုံးရတဲ့ ပူပင်နာကျင်ရမှုကို ကြုံတွေ့စေချင်ပါတယ်။ အဲလို ရူးမိုက်စိတ်ကြောင့် ငုဝါကို ခေါ်လာမိပေမယ့် ရှေ့လျောက် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲလို့ မတွေးထားနိုင်ခဲ့ပါ။

ဒါကလည်း မထင်မှတ်ဘဲ ငုဝါက ကျနော့်နောက်ကို အားလုံးစွန့်လွှတ်ပြီး လိုက်လာခဲ့တာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။ သူလိုက်လာတော့ ကျနော့်စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိသွားခဲ့ရပါတယ်။

ကျနော့်လုပ်ရက် မှားပြီးလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ လက်တုံ့ပြန်ချင်တဲ့ စိတ်က အမြဲဒွိဟဖြစ်နေခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါနဲ့ ကာမဆက်ဆံချိန်မှာတော့ ကျနော့်စိတ်ရိုင်းတွေက အနိုင်ရသွားခဲ့ပါတယ်။

တစ်သက်လုံး မျိုသိပ်ထားခဲ့ရတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို ဖွင့်ထုတ်ချရင်း ကျေနပ်အားရမှုကို ရှာဖွေနေခဲ့မိပါတယ်။ ကျနော့်ရဲ့ ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြမှုတွေကို မတားဆီးဘဲ အပြုံးမပျက် ခံယူပေးနေတဲ့ ငုဝါကြောင့်လည်း ကျနော့်စိတ်တွေ ပိုလွတ်ခဲ့ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဦးသန့်စင်အပေါ် လက်တုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့လို့ ကျနော် တကယ်ကျေနပ်အားရခဲ့ရဲ့လား။ စိတ်သက်သာရာ ရခဲ့ရဲ့လား။ ပျော်ခဲ့ရရဲ့လား။

မသေချာပါဘူး။ ကျနော့်စိတ်တွေ လေးလံလာမိတယ်။ ရမ္မက်ထန်ချိန်မှာ ကျေနပ်အားရနေခဲ့ပေမယ့် အခုလို ရမ္မက်အရှိန်ကျချိန်မှာတော့ ကျနော် တကယ်ပျော်နိုင်ရဲ့လားဆိုတာ မသေချာတော့ပါဘူး။

အထူးသဖြင့် အခုလိုအချိန်မှာ စိုးရိမ်ပူပန်နေမယ့် အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါရဲ့ ထိခိုက်ခံစားရပြီး ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတာကို ကြည့်ပြီး ကျနော် မပျော်နိုင်တော့ပါဘူး။ တကယ်ဆိုရင် မနက်ဖြန်မနက်မှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း အခုချိန်ထိ မဆုံးဖြတ်ရသေးပါ။

အစကတည်းက မီးစင်ကြည့်ကဖို့သာ တွေးခဲ့တာပါ။ ငုဝါနဲ့ နှစ်ယောက်အတူထွက်သွားဖို့မှာလည်း ဦးသန့်စင်မျက်နှာကို ပြန်မြင်တိုင်း ခဲယဥ္းနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ဒီမြို့က ထွက်သွားမယ်လို့ ငုဝါနဲ့ အောင်အောင့်ကို ကြည့်ကောင်းအောင် ပြောခဲ့ပေမယ့် ကျနော့်စိတ်ကတော့ မရေရာခဲ့ပါ။

ကျနော့် စိတ်ရိုင်းတွေအတိုင်းဆိုရင် ဦးသန့်စင်ကို ထပ်ပြီး နာကျင်ရအောင် လုပ်ချင်ပါသေးတယ်။ ငုဝါကို ထားခဲ့ပြီး ကျနော်တစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားဖို့ပင် စဥ္းစားထားခဲ့ပါတယ်။

အခုတော့ ငုဝါကို ကြည့်ပြီး ဒီစိတ်ကူးကို ဆက် မတွေးရက်ပါ။ ကျနော့်အပေါ် ချစ်မေတ္တာတစ်ခုကိုသာ အလေးထားပြီး အားလုံးကို စွန့်ပယ်ကာ အရာရာဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တဲ့ မိန်းကလေးကို ကျနော် မရက်စက်နိုင်ပါ။

ကျနော့်ရဲ့ ဦးသန့်စင်အပေါ် နာကျည်းမုန်းတီးမှုကို ဘာမှမသိဘဲ ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ တွယ်တာချစ်ခင်နေရှာတဲ့ မိန်းကလေးပါ။ ငုဝါငယ်စဥ္ကတည်းက ကျနော့်ကို အားကိုးချစ်ခင်ခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိပါတယ်။

ကိုယ် ယုံကြည်ချစ်ခင်ရသူရဲ့ သစ္စာဖောက်ခြင်းကြောင့် နာကျင်ကြေကွဲရမှုကို မခံစားစေချင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို အမြန်ချလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါကို မခံစားစေချင်သလို ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း သူမကို မပစ်ပယ်ရက်ပါ။ ဒါကြောင့် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် မိဘတွေနဲ့ �ေဝးရာ ဒီမြို့ကနေ အပြီးထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒါကလည်း ငုဝါအပေါ် မညှာတာရာရောက်ပေမယ့် ကျနော့်ဆန္ဒကို သူမ လက်ခံမယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ ကျနော့်အနေနဲ့ကတော့ ငုဝါနဲ့ တစ်ဘဝလုံး လက်တွဲရင်တောင် ဦးသန့်စင်မျက်နှာကို ရင်မဆိုင်ချင်တော့ပါ။

ဒီမြို့ကနေ နှစ်ယောက်တည်း ထွက်ခွာပြီး ဘဝအသစ်ထူထောင်ဖို့အတွက် အခက်အခဲတွေတော့ တွေ့ရမှာပါပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရင်ဆိုင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။

ကျနော်လည်း ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်သင်အဖြစ် ဝင်လုပ်နေပြီလေ။ ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေရှိပါစေ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဘဝသစ်ကို အဆင်ပြေအောင် တည်ဆောက်နိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်မိပါတယ်။

ငုဝါနဲ့အတူ ထွက်သွားဖို့ ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်ပြီးချိန်မှာ ကျနော့်စိတ်ထဲ နေသာထိုင်သာရှိသွားပါတယ်။ အပြစ်တစ်ခုလို ထိခိုက်နာကျင်နေရတာတွေ သက်သာသွားတယ်။

ဒီလိုဖြစ်ခဲ့ပြီးတာတွေနဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့်အကြောင်းတွေကို စဥ္းစားနေမိရင်း ကျနော်အိပ်မပျော်တော့ပါဘူး။ ငုဝါကတော့ ကျနော့်ကြောင့် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ပြီး အိပ်မောကျနေရပါတယ်။

ဒီလို စဥ္းစားနေရင်း ကျနော်နဲ့ ငုဝါမှာ ဘာမှ မပါလာတာကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ အစကတော့ ရှေ့ဆက်ဖို့ကို ရေရေရာရာ မစဥ္းစားထားတာမို့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုမလုပ်ဘဲ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ လုပ်ခဲ့တာပါ။

အခုတော့ ငုဝါကိုပါ ကျနော်နဲ့ ခေါ်သွားမယ်ဆိုတော့ ပြင်ဆင်သင့်တာကို ပြင်ဆင်ရပါမယ်။ အထူးသဖြင့် နောင်ကြုံတွေ့လာမယ့် အခက်အခဲတွေကို အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ပြေလည်မှုရှိစေရန် ကျနော့်အနေနဲ့ ပြင်ဆင်ရပါမယ်။

ကျနော့်လက်ထဲမှာ အောင်အောင့်ဆီက ယူထားတဲ့ ငွေသားနည်းနည်းသာ ရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်ကနေ ယူဆောင်သင့်တာတွေကို ပြန်ယူချင်ပါသေးတယ်။

အောင်အောင်ကလည်း စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင်းဆိုရင် မိုးလင်းမှ စားစရာတွေယူလာပြီး ရောက်လာမှာပါ။ အချိန်မတော်ကြီးမှာ ဖုန်းဆက်ပြီးလည်း လှမ်းမခေါ်ချင်။ အောင်အောင်ရောက်လာမယ့် မနက် မိုးလင်းမှ အိမ်ကိုပြန်ပြီး ပစ္စည်းတွေယူရင် ငုဝါပျောက်နေလို့ လိုက်ရှာနေမယ့် အန်တီယမင်းတို့နဲ့ တွေ့နိုင်ပါတယ်။

တစ်ညလုံး ငုဝါပျောက်နေတာ မသိရင်တောင် မနက် မိုးလင်းရင်တော့ စာမေးပွဲဖြေဖို့ရှိတဲ့ ငုဝါကို အန်တီက ခပ်စောစောနှိုးမှာပါပဲ။ ဒါကြောင့် အနီးမှာရှိတဲ့ ဘူတာရုံကနေ မနက်အစောကြီး ထွက်မယ့် စာပို့ရထားနဲ့ လိုက်သွားချင်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် မိုးမလင်းခင်မှာ ကျနော့်အိမ်ကို ခဏပြန်ချင်ပါတယ်။ လိုအပ်တဲ့ငွေနဲ့ ကျနော်ယူသွားချင်တဲ့ တစ်ချို့အရာတွေကို ပြန်ယူချင်နေမိတယ်။

ငုဝါကို တစ်ယောက်တည်း ထားခဲ့ဖို့ကလည်း မသင့်တော်ပါ။ ငုဝါကို ခေါ်ပြီး မြို့ထဲပြန်ဝင်ဖို့ကလည်း မဖြစ်။ ကျနော့်မှာ အကြံအိုက်နေမိတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ မိုးလင်းခါနီးမှာ တနည်းနည်းစီစဥ္ထားခဲ့ပြီး အိမ်ကို မြန်မြန်သွား၊ မြန်မြန်ပြန်လာဖို့သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါကို စိတ်မချတာနဲ့ မှောင်နေတုန်း မပြန်ဖြစ်ဘဲ စောင့်နေမိပါတယ်။

ဝေလီဝေလင်း ဖြစ်လာချိန်မှာတော့ ကျနော် ထဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ ရင်ခွင်ထဲက ငုဝါကို ဘေးနားအသာချကာ အိပ်စေလိုက်ပါတယ်။ ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ မိန်းမောအိပ်စက်နေတဲ့ ငုဝါကတော့ ကျနော်ချထားတဲ့အတိုင်း ဆက်အိပ်ပျော်နေခဲ့ပါတယ်။

ကုတင်အောက်ဆင်းလိုက်မှ ကျနော်နဲ့ ငုဝါမှာ ပေပွနံစော်နေတာတွေကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ရေတင်ဖို့ရန် အိမ်ထဲက မီးခလုတ်တွေကို လျောက်ဖွင့်ပြီး စမ်းကြည့်ရပါတယ်။

ကံကောင်းတာက ရေတင်လို့ရသေးတာပါပဲ။ ကျနော်လည်း ရေအမြန်တင်ကာ ရေချိုးခန်းအုတ်ကန်နဲ့ အိမ်သာကို ရေဖြည့်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း အမြန်လိုနေတာမို့ ရေအမြန်ချိုးလိုက်တယ်။

ရေကတော့ ချိုးမှရပါမယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ညစ်ပတ်နေပြီး လီးမှာလည်း စောက်ရည်နဲ့ ငုဝါဖင်ထဲက အညစ်အကြေးတွေ ပေနေခဲ့တာလေ။ ရေချိုးပြီးတော့မှ အဝတ်စအဟောင်းတစ်ထည်ကိုရှာပြီး ရေစွတ်ကာ ငုဝါဆီလာခဲ့ပါတယ်။

အိပ်မောကျနေစဲဖြစ်တဲ့ ငုဝါကိုယ်လုံးလေးကို ရေစိုအဝတ်လေးနဲ့ ဖွဖွလေး သုတ်ပေးရပါတယ်။ ငုဝါကတော့ ဘာမှမသိသလိုပါပဲ။ သူမဖင်ပေါက်လေးအနီးအနားက အညစ်အကြေးတွေကို သုတ်ပေးမှ ဆတ်ခနဲ တွန့်လူးပြီး ပြန်ငြိမ်သက်သွားပါတယ်။

ဒါကလည်း စအိုပေါက်လေးနားက နီရဲကာ ယောင်နေတာမို့ အရမ်းနာနေပြီး အထိမခံနိုင်လို့နေပါမယ်။ ကျနော်လည်း အသာအယာပဲ သုတ်ပေးကာ အိမ်အမြန်ပြန်ပြီး ပြန်လာဖို့ ပြင်ရပါတယ်။

ဘာမှမသိရှာဘဲ အိပ်မောကျနေတဲ့ ငုဝါကို မနှိုးရက်ရှာပါ။ ဒီအချိန်လေးဟာ ငုဝါအတွက် ပူပင်သောကတွေကနေ ခဏတာ ကင်းလွတ်နေတာ မဟုတ်လား။ သူမကြုံတွေ့ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့ အငြိုးအာဃာတတွေ၊ နာကျည်းမှုတွေ၊ နာကျင်ထိခိုက် မှုတွေကနေ ကင်းလွတ်နေချိန်လေးပါ။

ရှေ့လျောက် မှာလည်း ခက်ခဲပင်ပန်းမှုတွေ၊ ဝမ်းနည်းနာကျင်မှုတွေ ရင်ဆိုင်ရပါအုံးမယ်။ ဒါကြောင့် အပူအပင်ကင်းကင်းနဲ့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ အခုအခိုက်အကန့်လေးကို မဖျက်စီးချင်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါကို မနှိုးဘဲထားခဲ့ဖို့ ကြံလိုက်တယ်။ ကျနော်ပြန်မရောက်ခင် သူနိုးလာပါက �တစ်ယောက်တည်း ကြောက်နေနိုင်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ရင်း ကျနော့်အင်္ကျီအိတ်ထောင်ထဲက ဘောပင်ကို ယူလိုက်ပါတယ်။ အလုပ်သင်အဖြစ် လုပ်နေရကတည်းက အလုပ်ထဲမှာ ဘောပင်ကို အမြဲဆောင်ထားရတာလေ။

အလုပ်ကနေ အိမ်ပြန်လာကတည်းက အဝတ်အစားတောင် မလဲရသေးပါဘူး။ စိတ်လိုက် မာန်ပါနဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကသာ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖြစ်နေခဲ့ရတာပါ။

ဒါကြောင့်ပ​ဲ အသင့်တွေ့ရတဲ့ စာရွက်ပိုင်းတစ်ခုမှာ အိမ်ခဏပြန်ပြီး လိုအပ်တာတွေ ပြန်ယူတာမို့ စိတ်မပူဖို့နဲ့ မြန်မြန်ပြန်ခဲ့မယ့်အကြောင်း ရေးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘာမှမကြောက်ဖို့နဲ့ ကျနော်ပြန်လာမှ တံခါးဖွင့်ပေးဖို့ ရေးထားခဲ့ပါတယ်။

စာရေးပြီး ငုဝါအိပ်နေတဲ့ အနားထားခဲ့ကာ တံခါးတွေကို သေချာလိုက်ပိတ်ရပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ပြတင်းတံခါးတစ်ခုကနေ ကျော်ထွက်လိုက်ပါတယ်။

ငယ်ငယ်က အိမ်ကခိုးထွက်ရင် လုပ်နေကျအတိုင်း တံခါးအောက်ကလန့်ကို ပြတင်းဘောင်မှာ မှေးတင်ပြီး အပြင်က ဆောင့်ပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ကလန့်ကျသွားတာသေချာမှ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ကာ အိမ်ရှိရာ မြို့ထဲဘက်သို့ အမြန်မောင်းလာခဲ့ပါတယ်။

ကျနော့်အိမ်ကိုရောက်လာတော့ အလင်းရောင်က မသဲမကွဲပဲရှိပါသေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို ဂိုထောင်ထဲရောက်အောင် မောင်းသွင်းပြီးမှ ဂိုထောင်အပေါ်ထပ်မှာ သိမ်းထားတဲ့ အမှတ်တရပစ္စည်းတချို့ကို ယူလိုက်ပါတယ်။

ကျနော်ယူရမယ့် အမှတ်တရပစ္စည်းက များများစားစားမရှိပါဘူး။ တစ်ပုံတည်းသာ ကျန်ရှိပြီး မသဲကွဲတော့တဲ့ မိသားစုဓာတ်ပုံနဲ့ ကျနော့်အဖေရဲ့ကျန်ရှိနေခဲ့တဲ့ ကားသော့ချိတ်လေးကိုတော့ မမေ့မလျော့ ယူလာလိုက်ပါတယ်။

ပြီးမှ ခြံတံခါးနဲ့ အိမ်တံခါးကို သေချာပိတ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့ပါတယ်။ တံခါးတွေသေချာပိတ်တာက ကျနော်အိမ်ထဲရှိနေချိန်မှာ အန်တီယမင်းတို့လာရှာမှာ စိုးလို့ပါ။

ကျနော့်အခန်းထဲဝင်ပြီး သိမ်းထားတဲ့ ပိုက်ဆံနဲ့ အဝတ်အစားတွေ ထည့်လိုက်တယ်။ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲရောက်ချိန်မှာ တစ်သက်လုံးနေခဲ့တဲ့ အိမ်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထိခိုက်မိတယ်။ ဒါကြောင့် ပြန်မထွက်ဖြစ်သေးဘဲ ဆိုဖာခုံမှာထိုင်ချကာ အိမ်ထဲကို လျောက်ကြည့်နေမိတယ်။

ဒီအိမ်က ကျနော်မွေးဖွားကြီးပြင်းခဲ့ရာ အိမ်ပဲလေ။ ငယ်စဥ္က အမေနဲ့အတူ သားအမိနှစ်ယောက် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေထိုင်ခဲ့တာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်မိတယ်။ တဆက်တည်း ကျနော် ထိခိုက်ခံစားခဲ့ရတဲ့ မြင်ကွင်းတွေကိုရောပေါ့။

ကျနော့်အတွက် ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစရာတွေ၊ နာကျင်ကြေကွဲစရာတွေ ရောထွေးနေတဲ့ အိမ်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒီအိမ်ကို အပြီးအပိုင်စွန့်ခွာရမယ့်အချိန်မှာတော့ ကျနော့်ရင်ထဲ ထိခိုက်ခံစားရပါတယ်။

ပြီးတော့ ငုဝါလေးကိုလည်း တွေးမိလာတယ်။ ငုဝါကရော သိပ်ချစ်ရတဲ့ မိဘနဲ့ အိမ်ကို စွန့်ခွာပြီး ထွက်လာခဲ့ချိန်မှာ မထိခိုက်၊ မခံစားရဘဲ နေပါ့မလား။

သူမက ကျနော့်ထက်တောင် ထိခိုက်ခံစားရမှာပါ။ ကျနော်ကမှ အိမ်ဆိုတာ နာကျင်မှုတွေ ရောထွေးနေခဲ့တာလေ။ ငုဝါအတွက်ကတော့ အိမ်ဆိုတာ တွယ်တာအားကိုးခြင်း၊ ချစ်ခြင်းတွေနဲ့ ထုံမွှန်းနေခဲ့မှာပါ။

ဒါကိုတွေးမိတော့ ငုဝါကို ပိုစာနာမိတယ်။ သူမရဲ့စွန့်လွှတ်မှုနဲ့ ကျနော့်အပေါ် ချစ်ခင်ဖြည့်ဆည်းမှုကို ပိုခံစားမိပါတယ်။

ကျနော်မသိအောင် တိတ်တိတ်လေး ကြိတ်ကာ ကြေကွဲနေရှာမယ့် မိန်းကလေးဟာ ကျနော်ပြန်အလာကို မျှော်လင့်လို့ စောင့်နေတော့မှာပါ။ သူမကို မျှော်လင့်ချက်တွေ ပျက်စီးပြီး နာကျင်ကြေကွဲရမှာကို ကျနော် မပေးနိုင်ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ထိခိုက်ကာ ထိုင်နေမိတာကနေ ပြန်ဖို့ ထလိုက်ချိန်မှာပဲ …..

—————–

အခန်း ၁၈ ပြီးပါပြီ …
အခန်း ၁၉ ဆက်ရန် …

အခန်း (၁၉) – စွန့်၍ ချစ်ရပါသော

အိမ်ထဲ လှမ်းဝင်လိုက်ချိန်မှာ မမျှော်လင့်ဘဲ ခေတ်ကို တွေ့လိုက်ရတာမို့ ကြည်ပြာခင်မှာ အံ့ဩတုန်လှုပ်သွားမိပါတယ်။ သူမ လုံးဝ ထင်မထားခဲ့တာမို့ အံ့ဩရခြင်းဖြစ်သလို၊ တစ်ညလုံး ပြန်မလာဖြစ်တဲ့ သူမအကြောင်းကို သားက သိသွားတာမို့ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုပါ တပေါင်းတည်း ခံစားလိုက်ရတာပါ။

ဒါကြောင့် စကားဆက် မပြောနိုင်ဘဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်ကာ လှမ်းနေတဲ့ ခြေလှမ်းလည်း ရပ်တန့်သွားရပါတယ်။ ဒီကြားထဲ ခေတ်က သူမကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေတာကို တွေ့ရတော့ သူမရဲ့ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုက ပိုကြီးမားလာရပါတယ်။

သူမရဲ့ အခြေအနေကြောင့် သားရဲ့ရှေ့မှာ ရပ်နေရင်း ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မှုနဲ့အတူ ရှက်ရွံ့သိမ်ငယ်မှုကိုပါ ခံစားလာရပါတယ်။ သားမျက်နှာကို ရဲရဲရင်ဆိုင်ဖို့ အင်အားမရှိအောင်ပင် ဖြစ်နေရပါတယ်။

ခေတ်လည်း ရုတ်တရတ် သူ့အမေကိုတွေ့လိုက်ရတော့ လန့်သွားမိတာပါပဲ။ သူလည်း သူ့အခြေအနေနဲ့သူမို့ ဒီအချိန်မျိုးမှာ ဘယ်သူ့ကိုမှ မတွေ့ချင်ပါဘူး။

အထူးသဖြင့် သူ့အမေကို ပိုမတွေ့ချင်ပါ။ အမေ့ကြောင့်သာ သူ ထိခိုက်ခံစားရပြီး ဒီနေ့၊ ဒီအခြေအနေအထိဖြစ်ခဲ့ရတာမို့ပါ။ ဒါကြောင့် ဒီအိမ်ကို စွန့်ခွာဖို့ ကြိုးစားတဲ့အချိန်မှာ သူ့အမေကို မတွေ့ချင်တော့ပါ။

ပြီးတော့ သူ့အမေကိုတွေ့ရင် သူ့ရင်ထဲမှာ ပူလောင်မှုတွေ ပြန်ဖြစ်ရပါတယ်။ အခုလည်း သူ့အမေကိုရုတ်တရတ်တွေ့ရလို့ လန့်သွားရပေမယ့် တဆက်တည်းမှာပဲ ခံပြင်းနာကျည်းမှုတွေ ပေါ်လာရပါတယ်။

ဒါကလည်း ဘယ်လောက်ပင် အမေကို နာကျည်းနေပေမယ့်လည်း သိပ်ချစ်၊ သိပ်ခင်တွယ်တဲ့ သားတစ်ယောက်ဖြစ်တာကြောင့်ပါ။ ခေတ်အတွက်ကလည်း လူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းက တစ်ဦးတည်းသော ချစ်ခင်အားကိုးခဲ့ရတဲ့ မိခင်တစ်ဦးမဟုတ်လား။

မခံစားနိုင်လွန်းလို့ အမေနဲ့ အဝေးမှာနေချင်ပေမယ့်လည်း အမေ့မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည်နေချင်တဲ့ စိတ်ကလည်း သူ့မှာအမြဲရှိနေခဲ့တာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အခုတွေ့တွေ့ချင်းမှာ သူ့အမေမျက်နှာပေါ်က အပြောင်းအလဲတွေ၊ ပျက်ယွင်းမှုတွေကို တွေ့ရှိခံစားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။

လှပနုနယ်ပြီး အိန္ဒြေအပြည့်နဲ့ တန်ဖိုးရှိလွန်းလှတဲ့ အမေ့မျက်နှာလေးမှာ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကြောင့် အားအင်ယုတ်လျော့နေတာကို အတိုင်းသားခံစားမိပါတယ်။ တစ်ပိုင်းတစ်စပျက်ယွင်းနေပြီဖြစ်တဲ့ မိတ်ကပ်ပါးပါးက အားလျော့နွမ်းနယ်သမျှကို ဖုံးကွယ်ဖို့ကြိုးစားထားပေမယ့်လည်း အရာမထင်တော့ပါ။

အမြဲလန်းဆန်းချိုသာလွန်းတဲ့ အပြုံးလှလှတွေ ပျောက်ဆုံးနေခဲ့ရပါပြီ။ ဒီလိုပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေရတာတွေက ဘာကြောင့်ဖြစ်လာရသလဲဆိုတာ သူသိနေခဲ့တာပဲ။ သူ့ရင်ထဲက ဒဏ်ရာတွေကို ပြန်လည်နှိုးဆွသလို ဖြစ်လာရပါတယ်။

ဒါက ဟိုလူကြီးနဲ့ တစ်ညလုံး ခံချင်တိုင်းခံလာလို့ပဲလေ။ ပြန်ခါနီးတောင် ဟိုလူကြီးက အကြိုက်သမခဲ့လို့သာ အခုလို ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ပြီး အလှတွေ ပျက်နေရတာနေပါမယ်။

မတွေးချင်တဲ့အတွေးတွေက သူ့ခေါင်းထဲ အလိုလိုပေါ်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒီတော့လည်း သူ့ရင်ထဲက ဒဏ်ရာတွေကလည်း ပြန်ပေါ်လာရပြီး ရှက်ရွံ့ဝမ်းနည်းမှုနဲ့အတူ နာကျည်းစိတ်တွေ ဖြစ်လာရပါတယ်။

ဒါကြောင့် ခေတ်ရဲ့မျက်နှာဟာ ကြည်ပြာခင်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း ခံပြင်းဒေါသကြောင့် နီမြန်းလာပါတယ်။ တစ်ညလုံး အပျော်လွန်ကျူးနေကြမှာကို တွေးမိပြီး သူ့မျက်လုံးများက မီးဝင်းဝင်းတောက် မတတ် သူမကို စူးစူးဝါးဝါး စိုက်ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။

မျက်လုံးနဲ့ မျက်နှာအနေအထားအရ ခေတ် ရင်ထဲက ဒေါသတွေရဲ့ အတိုင်းအတာကို ကြည်ပြာခင်လည်း ရိပ်မိသိရှိနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ သူမမှာ  ဒေါသထွက်နေတဲ့ ခေတ်ကိုတွေ့ရတော့ ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိအောင်ပင် တုန်လှုပ်သွားမိပါတယ်။

ဒူးတွေ ညွှတ်ခွေယိုင်လဲကျမတတ် အားအင်တွေ ဆုတ်ယုတ်သွားရပါတယ်။ ခေတ်ဟာ သူမအပေါ် ဒီလိုဒေါသထွက်တဲ့ မျက်နှာမျိုးနဲ့ တစ်ခါမှ ကြည့်ဖူးခြင်း မရှိဘူးလေ။

ခေတ်ဟာ သူ့ရင်ထဲက ခံပြင်းဒေါသနဲ့ နာကျည်းမှုတွေကို ရင်ထဲမှာပဲ အမြဲကြိတ်ခံစားခဲ့တာပါ။ သူ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မိခင်အပေါ် ဒေါသထွက် နာကျည်းကာ အော်ဟစ်သောင်းကြမ်းမိမှာစိုးလို့ သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းချုပ်ထားခဲ့သူပါ။

ဒါကြောင့်ပ​ဲ အတတ်နိုင်ဆုံး မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရအောင် တစိမ်းပြင်ပြင် ဆက်ဆံဖြစ်ခဲ့တာပါ။ အခုတော့ သူ့ရင်ထဲက နာကျည်းခံပြင်းမှုတွေဟာ ဒေါသအဖြစ် ပြောင်းလဲပြီး ကြည်ပြာခင်နဲ့ ထိတ်တိုက်တိုးဖို့ ဖြစ်လာခဲ့ပါပြီ။

သူ့အနေနဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကို မေ့ပျောက်သွားခဲ့ရပါတယ်။ သူ့နှလုံးသားရဲ့ ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးဖွယ် ရင်ခုန်သံများကို နာကျည်းမုန်းတီးစိတ်များက အစားထိုးနေရာယူသွားခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ မိခင်အပေါ် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဒေါသနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ ခေတ်ရဲ့ မုန်းတီးနာကျည်းတဲ့ အကြည့်ကို မကြုံစဖူး ရင်ဆိုင်လိုက်ရတဲ့ ကြည်ပြာခင်မှာလည်း တုန်လှုပ်ကာ လဲပြိုကျမတတ် ဖြစ်သွားရတာပါ။

ဒီမနက်ခင်းမှာ သူမရဲ့အမှားတွေကို ရပ်တန့်ပြင်ဆင်နိုင်ပြီဆိုပြီး စိတ်ပေါ့ပါးနေခဲ့တာကလည်း ခေတ်ကိုတွေ့လိုက်ရချိန်မှာ တစ်စစီလွင့်ပျယ်သွားခဲ့ရပါပြီ။ အမှားကို ပြင်ဆင်နိုင်လို့ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ စိတ်ခွန်အားတွေကလည်း ပျောက်ဆုံးပျက်စီးသွားခဲ့ရပါပြီ။

အချိန်စောကာ ခေတ် ပြန်ရောက်နေခဲ့တာဟာ သူမကို ငရဲကျသလို ဖြစ်သွားစေရပါတယ်။ သားဖြစ်သူကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲလောက်အောင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

အမှားကို သာယာခဲ့မိတဲ့ မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်၊ သိက္ခာ နဲ့ တန်ဖိုးတွေဟာ သားရဲ့ရှေ့မှာ အစရှာမရအောင် ပျောက်ကွယ်နေခဲ့ရပါပြီ။ ခေတ်က ဒီလို ဒေါသနဲ့ ကြည့်နေပုံထောက်ရင် သူမအပေါ် နာကျည်းချက်တွေ စုပုံပေါက်ကွ​ဲနေပြီဆိုတာ သေချာပါပြီ။

ကြည်ပြာခင်အနေနဲ့ကလည်း ဒါကိုတွေးမိလို့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ကာ ထူပူနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ထိတ်လန့်ဖို့ကောင်းလွန်းတဲ့ အခြေအနေကို ရှောင်လွှဲလို့ ရနိုင်မလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်လေးနဲ့ …..

“သား …. ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်နေတာလဲ။ သားပြောတော့ ဒီနေ့ ၁၀ နာရီလောက် မှ ပြန်ရောက် မှာဆို”

“ဘာလဲ ….. ကျနော် စောပြီး ပြန်ရောက်နေတော့ အမေ့ရဲ့ လူသိမခံနိုင်တဲ့ ကိစ္စတွေ သိသွားမှာ စိုးလို့လား”

“သား !!! … မဟုတ် … မဟုတ်”

“တော်စမ်းပါဗျာ …. ခင်ဗျားနဲ့ ဟိုခွေးကြီးကို မနေ့က ကတည်းက တွေ့ပြီးပြီ။
ခင်ဗျားတို့ကသာ ကျုပ်ကိုမမြင်ဘဲ အရှက် မရှိအပျော်လွန်နေကြတာလေ။ အခုတော့ တစ်ညလုံး လင်ငယ်နဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ပြီးလို့ ပြန်လာခဲ့တာပေါ့ … ဟုတ်လား ….”

“ဟင် !!! သား … သိ …. ”

ဒေါသကြောင့် အော်ဟစ်ပြောဆိုလာတဲ့ ခေတ်ရဲ့ စကားကို ကြားပြီး ကြည်ပြာခင်မှာ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ သူမ ခေါင်းကို မိုးကြိုးပစ်ချခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားရပါတယ်။

ရှင်းပြဖို့ ကြိုးစားပေမယ့်လည်း ဘာကိုရှင်းပြရမှန်းပင် မသိတော့ပါ။ အထူးသဖြင့် ခေတ်ရဲ့ ရင့်သီးတဲ့ အခေါ်အပြောကို ခံလိုက်ရတော့ သူမမှာ မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ထိတ်လန့်ကာ ဆွံ့အသွားရပါတယ်။

ခေတ်က တစ်ခါမှ မပြောဖူးတဲ့ အခေါ်အပြော၊ ရင့်ရင့်သီးသီးတွေနဲ့ သူမကို မုန်းတီးရွံရှာစွာ ကြည့်ပြီး ပြောနေခဲ့တာလေ။ ခေတ်ပြောတာတွေက အမှန်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သားဖြစ်သူဆီက တစ်ခါဖူးမျှ မကြားဖူးတဲ့ ရင့်သီးကြမ်းတမ်းပြီး ပက်စက်တဲ့ အပြောများက သူမနှလုံးသားကို မီးစနဲ့ ထိုးနေသလိုပါပဲ။

စကားလုံးတိုင်းဟာ ပူလောင်စူးရှလွန်းလှပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဝမ်းနည်းနာကျင်ရသလို ယူကျုံးမရ ဖြစ်ရလွန်းလို့ မျက်ရည်တွေသာ အလိုလို စိမ့်ထွက်ကျလာရပါတယ်။

ပြီးတော့ သူမနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး ဒေါသတကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ခေတ်မျက်နှာကို မျက်ရည်တွေကြားမှပင် ငေးစိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။

“အဲလို မျက်ရည်တွေနဲ့ ဝမ်းနည်းပြမှာကို မမြင်ရက်လို့ ကျုပ်က တစ်သက်လုံး မျိုသိပ်ထားရတာဗျ။
အခုတော့ …. တောက် !!!”

“သားရယ် … အမေ … ရှင်းပြတာကို နားထောင်ပါအုံး … အမေ မှားခဲ့ပါတယ် … ဒါ …”

“တော်ပြီဗျာ … ဆက် မပြောပါနဲ့ … ဘာမှလည်း မရှင်းပြပါနဲ့။ အခုမှလည်း တောင်းပန်မနေနဲ့ …
ခင်ဗျားကြောင့် အဖေ ထွက်သွားရတာ … ခင်ဗျားက မိသားစုကို ဖြိုခွဲခဲ့သူပဲ။ ဘာမှ မကြားချင်တော့ဘူး …
ခင်ဗျားက မိန်းမပျက် … သိပ်ပြောပြချင်နေရင် …ပြောလေ … အခုလည်း တစ်ညလုံး ဘယ်မှာ ဖာသွားခံလာတာလဲ … ပြော … ပြောလေ”

“ခေတ် … တော် …”

“မတော်ဘူး။ ခင်ဗျားက အခုလင်ငယ်နဲ့ ဖာသွားခံ ….”

ဖြန်း ….

ခေတ်လည်း ရင်ထဲမှာ မျိုသိပ်ထားခဲ့ရတဲ့ ခံပြင်းနာကျည်းမှုတွေဟာ အဆီးအတား မရှိတော့ဘဲ တဟုန်တိုး ပေါက်ကွဲထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခံစားရတဲ့ ဝမ်းနည်းနာကျင်ရမှုတွေက သူ့ကို အမှောင်ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့ရပါပြီ။

ဒါကြောင့်ပဲ ဘာမှ မမြင်နိုင်တော့ဘဲ ရင့်သီးကြမ်းတမ်းတဲ့ စကားလုံးများကို ဆက်တိုက် ပြောချပစ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကြည်ပြာခင့် အနားကို ပြေးကပ်လာပြီး သူမ လက် မောင်းနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရမ်းခါလို့ အရိုင်းဆန်ဆန် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ပြောချပစ်လိုက်ပါတယ်။

ခေတ်ဆီက ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြမှုကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကြည်ပြာခင်မှာ အံ့ဩမှင်တက်သွားရပါတယ်။ ခေတ်က လူကြီးသူမအပေါ် ဒါမျိုး ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းတာကို သူမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးခဲ့ပါ။

ကြည်ပြာခင့်အပေါ်မှာ တစိမ်းဆန်ဆန် ဆက်ဆံတက်ပေမယ့် ဒီလို ရိုင်းပြမှုမျိုးကို မပြုလုပ်ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုတော့ ဘီလူးသဘက်စီးနေသလိုပါပဲ။

မယုံနိုင်အောင် ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ခေတ်ကို တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း သူမရင်ထဲ အလွန်အမင်း အံ့ဩထိတ်လန့်သွားရပါတယ်။ ပြီးတော့ သားဖြစ်သူက သူမကို ဖာသည်လို့ ပြောဆိုခံလိုက်ရချိန်မှာ ရှက်ကာ ထူပူသွားရပါတယ်။

အရမ်းလည်း ရှက်သွားခဲ့သလို ခေတ်ကိုလည်း ဒါမျိုးတွေပြောပြီး အကုသိုလ်ဆက်ဖြစ်မှာကို ကြောက်သွားမိပါတယ်။ �ဒီလို ရှက်စိတ်၊ ကြောက်စိတ်တွေကြောင့်ပဲ အသိလွတ်ကာ ပြောရက်တဲ့ ခေတ်ကို ပါးရိုက်ချမိလိုက်ပါတယ်။

ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်စိတ်ကြောင့် ခေတ် ထပ်ပြီး မရိုင်းနိုင်အောင် ပါးရိုက်လိုက် မိပေမယ့်လည်း သူမရင်ထဲမှာ သံချွန်နဲ့ အထိုးခံလိုက်ရသလို စူးအောင့်နာကျင်သွားရပါတယ်။ သူမက သားကို တစ်သက်လုံး လက်နဲ့တောင် မရွယ်ဖူးပေမယ့် အခုတော့ ပါးရိုက်ချလိုက် မိပါတယ်။

ရိုက်ပြီးမှ သူမရင်တွေ နာနေမိတယ်။ သူမ စခဲ့တဲ့ အမှားအတွက် သားလေးကို နာကျင်အောင် ပြုရက်ခဲ့မိပါပြီ။ ခွင့်မလွှတ်နိုင်စရာကောင်းတဲ့ သူမအတွက် သားကို အကုသိုလ်တွေ မပေးချင်ပါဘူး။

ရင်နာနာနဲ့ ရိုက်လိုက်ပြီးမှ သားရဲ့ နာကျင် ဝမ်းနည်းခဲ့ရမှုတွေကို စာနာနားလည်းပြီး သနားနေမိပါတယ်။ အခုတော့ သူမရဲ့ အမှားဒဏ်တွေကို သူမတင်မကဘဲ သားလေးကပါ ခံနေခဲ့ရပါပြီ။

ဒီလိုတွေဖြစ်အောင် ဖန်တီးမိတဲ့ သူမကိုယ်သူမလည်း ခွင့်မလွှတ်နိုင်အောင် ရွံရှာမုန်းတီးနေမိပါတယ်။ ပါးပြင်လေး ရဲတက်ကာ သူမကို မယုံနိုင်တဲ့ မျက်လုံးများနဲ့ ကြည့်နေရှာတဲ့ သားကိုကြည့်ပြီး မျက်ရည်တွေ ဖြိုင်ဖြိုင် ကျရပါတော့တယ်။

ခေတ်လည်း မယုံနိုင်ခြင်းနဲ့အတူ ယူကျုံးမရ ဖြစ်နေမိပါတယ်။ အမေ့ရဲ့ လုပ်ရက်တွေကို ရင်နာဝမ်းနည်းမိပေမယ့် အခုလို ရိုင်းပြဖို့တော့ တစ်သတ်လုံး စိတ်မကူးဖူးပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ရင်ထဲမှာပဲ ကြိတ်မှိတ်မျိုသိပ်ထားခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် အမေ့အပေါ် ထုတ်ပြခွင့် မရခဲ့တဲ့ သူ့ရင်ထဲက ဒေါသတွေနဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကို အခြားအမျိုးသမီးတွေအပေါ်မှာ ထုတ်ဖော်ခဲ့မိပါတယ်။

သူလိုးဖူးတဲ့ မိန်းမတွေတိုင်းအပေါ် အနည်းနဲ့အများတော့ ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြခဲ့ဖူးပါတယ်။ သူတို့နဲ့ လိုးတိုင်း သူ့မိခင်ကို ဦးသန့်စင် လိုးတာတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ စိတ်ကြမ်းတွေ ထွက်ပေါ်တတ်ရပါတယ်။

သူ့ မသိစိတ်ထဲမှာ ကိန်းအောင်းနေတဲ့ ခံပြင်း၊ နာကျည်းဒေါသတွေကို အခြားတစ်ပါးသူတွေအပေါ်မှာသာ ထွက်ပေါ်လာတတ်တာပါ။ သူ သံယောဇဥ္ဖြစ်ပြီး တွယ်တာခဲ့တဲ့ ငုဝါလေးအပေါ်မှာ အရင်က စိတ်ကြမ်း၊ စိတ်ရိုင်းတွေ မဝင်ခဲ့ပေမယ့် ဒီညမှာတော့ ကြမ်းတမ်းမိခဲ့ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် မိခင်အပေါ်မှာတော့ တစ်ခါမှ ကြမ်းတမ်းရိုင်းစိုင်းခြင်း မရှိခဲ့ဖူးပါ။ အခုတော့ သူပြောထွက်ခဲ့သလို အမေ့ရဲ့ ရှက်ရမ်း ရမ်းပြီး ပါးရိုက်တာကိုပါ ခံလိုက်ရပါတယ်။

သူ့အပေါ် အမြ​ဲတမ်း ကြင်နာနူးညံ့စွာ ဆက်ဆံတတ်တဲ့ အမေက ပါးရိုက်လိုက်မှ သူလည်း အသိပြန်ဝင်လာပါတယ်။ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ မယုံနိုင်ခြင်းများစွာနဲ့ သူ့အမေကို တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေမိပါတယ်။ သူ့ရင်တွေလည်း တဆတ်ဆတ်ခါအောင် နာကျင်နေရပါတယ်။

“အမေ …. ကျနော့်ကို … ပါးရိုက်တယ် ….
ဘာလဲ … အမေ့ လင်ငယ်နဲ့ ဖြစ်နေတာကို ကျနော်ပြောမိလို့ …… အခုလို ရိုက်တာလား”

“မဟုတ် … မဟုတ်ပါဘူး သားရယ် …. အမေ ရိုက် မိတာ … ဟင့် … စိတ်မကောင်းပါဘူး …
အမေ့ရင်တွေလည်း နာလှပါတယ် …..”

“တော်ပါတော့ဗျာ … ရင်နာလွန်းလို့ … ကိုယ့်သားကိုယ် ပါးရိုက်တာပေါ့ … ဟုတ်လား …
စိတ်ချ … အမေ မကြိုက်ရင် ကျနော် မပြောတော့ဘူး …
အမေ့ဟာ အမေ … အဲဒီလူနဲ့ ကြိုက်သလိုနေ … ကျနော်လည်း နေချင်သလိုနေတော့မယ် …
အဲလူကို အမေ သိပ်ကြိုက်နေရင် နေချင်သလို နေကြပါတော့”

“မပြောပါတော့နဲ့ သားရယ် … အမေ မှားမိတာကို ဝန်ခံပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အခုနောက်ပိုင်း အမေ ပျော်နေလို့ ဆက် မှားနေတယ်လို့ ထင်နေလား”

“ဪ … မပျော်လို့ဘဲ တစ်ညလုံး တိတ်တိတ်ပုန်း ယောက်ျားနဲ့ သွားကမြင်းနေတာလား … ဟား ဟား ….
အန်တီယမင်းရဲ့ မျက်နှာမှ မထောက် … ဟား ဟား … တော်တော် စိတ်ဆင်းရဲခံပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားနေကြတာပေါ့နော်”

“ဟင့် … ဟင့် … ဟုတ်တယ် … အမေက ကမြင်းချင်လွန်းလို့ ဖာသွားခံတာ … ဟင့် … ကျေနပ်ပြီလား ….
ရော့ …. အဲမှာကြည့် ….”

ခေတ်ရဲ့ နာနာကျည်းကျည်းနဲ့ ခနဲ့တဲ့စကားများကြားမှာ ကြည်ပြာခင်မှာ ခံနိုင်ရည်မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ရှိုက်ငိုရင်း သူမ ခရီးဆောင်အိတ်ထဲက စက္ကူအိတ်ကို ဆွဲထုတ်ကာ ခေတ်ရင်ဘတ်ပေါ် ပစ်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချပြီး ရှိုက်ကာငိုကျွေးနေပါတော့တယ်။ ခေတ်လည်း သူမ ပစ်ပေးတဲ့ စက္ကူအိတ်ကို အမြန်ဖမ်းယူလိုက်ပါတယ်။

ဘာ အိတ်မှန်းလည်း မသိတော့ ခဏကြောင်ကာ ရပ်နေမိသေးတယ်။ နောက်မှ အိတ်ကို ဖွင့်ပြီး ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ထွက်ကျလာတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေကြောင့် သူ့မျက်လုံးတွေ ပြူးသွားရပါတယ်။

သူ လုံးဝမထင်ထားတဲ့ ပုံတွေမို့ပါ။ အံ့ဩရသလို ရှက်လည်းရှက်သွားရတယ်။ ပုံတွေထဲမှာ သူနဲ့ အန်တီခင်မေစန်းတို့ရဲ့ အရှက် မဲ့နေပုံတွေကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

ဒီပုံတွေက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး သူ့အမေဆီ ရောက်နေရတာလဲ။ ဘယ်သူက ရိုက်ထားတာလဲ။ ဦးသန့်စင် ရိုက်ထားတာပဲ ဖြစ်ပါမယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့မှာ အံ့ဩလွန်းပြီး ဘာမှ ဆက် မစဥ္းစားနိုင်အောင် ထူပူသွားရပါတယ်။

သူ့ကို အရှက်အရဆုံးဖြစ်စေရတာက ဒီပုံတွေကို သူ့အမေဆီက ရခဲ့တာကြောင့်ပါ။ ကိုယ့်အမေအရွယ်၊ သူငယ်ချင်းရဲ့အမေနဲ့ အရှက်ကုန် ဖြစ်ပျက်နေတာကို အမေတွေ့သွားတာမို့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူရဲတက်သွားအောင် ရှက်သွားရပါတယ်။

အောင်အောင့် အမတွေနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ ပုံတွေဆိုရင်တောင် သူ ဒီလောက်ရှက် မိမယ် မထင်ပါဘူး။ အခုတော့ အမေအရွယ် အန်တီကြီးနဲ့ ဖြစ်နေခဲ့တာလေ။

ပုံတစ်ပုံဆိုရင် ထမိန်လှန် ပေါင်ကား မတ်တတ်ရပ်ပေးနေတဲ့ ဒေါ်ခင်မေစန်းရဲ့ ရှေ့မှာ သူက ဒူးထောက်ထိုင်လို့ မရွံမရှာနဲ့ အဖုတ်ကို ပင့်လျက်ပေးနေခဲ့တာပါ။ ဒါကို သူ့အမေတွေ့သွားပြီးတာမို့ ရှက်ရွံ့ကာ တွေတွေကြီး ရပ်နေမိပါတယ်။

ပုံတွေကို ကြည့်လိုက်၊ အောက် မှာ တ
ရှုံ့ရှုံ့ငိုနေတဲ့ အမေဖြစ်သူကိုကြည့်လိုက်နဲ့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေရတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေရင်းမှ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ချိတ်ဆက်ကြည့်လာမိပါတယ်။

ဦးသန့်စင်ရဲ့ ဖလင်ခန်းထဲမှာ သူတွေ့ခဲ့ရတာတွေက သူ့အမေပုံတွေပါ။ ဒါဆိုရင် ဒီပုံတွေကလည်း ဦးသန့်စင် ရိုက်ယူထားတာပဲနေပါမယ်။

ဘယ်အချိန်၊ ဘယ်လိုရိုက်ထားမှန်း သူ မခန့်မှန်းနိုင်ပါဘူး။ ဒေါ်ခင်မေစန်းနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာလည်း ကြာပြီဖြစ်သလို လိုးဖြစ်ခဲ့တုန်းကလည်း အကြိမ်တွေ များခဲ့မိပါတယ်။

ဒီပုံတွေ ရိုက်ထားတာ တော်တော်ကြာလောက်ပါပြီ။ ဒါဆို ဒီကြားထဲမှာ ဦးသန့်စင်က ဒီပုံတွေနဲ့ အမေ့ကို အကြပ်ကိုင်ခဲ့တဲ့ပုံပါ။

ဒီလို တွေးမိတော့ နောက်ပိုင်း ဦးသန့်စင်နဲ့ သူ့အမေတို့ လိုးကြပုံတွေကို ပြန်မြင်ယောင်လာပါတယ်။ ဦးသန့်စင်က သူ့အလိုပြည့်အောင် ခပ်မြန်မြန် လိုးပုံတွေကို ပြန်တွေးမိလာတာပါ။

သူ့အမှားကို အကြောင်းပြုပြီး သူ့အမေကို အကြပ်ကိုင်ခဲ့သလား။ သူ့ရင်ထဲမှာ ရှက်စိတ်နဲ့အတူ ဒေါသသွေးတွေ ဆူဝေလာခဲ့ပါတယ်။ ဒေါသကြောင့် ဒီလူကြီးကို အမှုန့်ချေပစ်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာရပါတယ်။

“ဒါ … ဒါတွေက … ဟိုလူ့ဆီက အမေ ရလာတာလား”

“…………..”

“တောက် …. ခွေးကြီး …. လူယုတ်မာကြီး ….. အကြံပက်စက်လိုက်တာ ….
ကျုပ်တို့ မိသားစုကို ဖြိုခွဲတဲ့ ဒီလူ့ကို သတ်ပစ်တာပဲ အေးမယ် ….”

“သား …. မလုပ်နဲ့ …”

ခေတ်မှာ အရှက်နဲ့ ဒေါသတို့ ပေါင်းစပ်ပြီး ဦးသန့်စင်ကို သတ်ပစ်ချင်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်တံခါးကနေ ပြေးထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ကြည်ပြာခင်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး ရှိုက်ငိုနေတာကနေ ထိတ်လန့်တကြားဖြစ်ကာ လှမ်းဖို့ပြင်နေတဲ့ ခေတ် ခြေထောက်တွေကို လှမ်းဆွဲတားလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ်ကလည်း ဒေါသကြီးနေပြီမို့ သူမလက်တွေထဲကနေ သူ့ခြေထောက်ကို အတင်းရုန်းနေပါတယ်။

နောက်ဆုံး ထိန်းမနိုင်တော့တာနဲ့ ကြည်ပြာခင်က ခေတ်ခြေထောက်တွေကို ဆောင့်တွန်းလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကမန်းကတန်းထကာ အိမ်တံခါးဆီပြေးပြီး ပွင့်နေတဲ့ ဘာဂျာတံခါးကို အမြန်ဆွဲပိတ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ တံခါးကိုကွယ်ကာ မတ်တတ်ရပ်လို့ ပြေးထွက်လာတဲ့ ခေတ်ကို ကာဆီးထားလိုက်ပါတယ်။

“အမေ … ဖယ်ဗျာ …”

“သား … မလုပ်နဲ့ …”

“ဘာလဲ … အမေ့ တိတ်တိတ်ပုန်းလင်ကို သေမှာ စိုးရိမ်နေတာလား”

“မဟုတ်ဘူး။ သူ သေလည်း အမေ ဂရုမစိုက်ဘူး။ အမေလည်း သူ့ကို မုန်းနေခဲ့တာပါ။
ဒါပေမယ့် အမေ့အမှားကြောင့် သားဘဝကို မနစ်မွန်းစေချင်လို့ပါ”

“ထားစမ်းပါဗျာ …. မိတကွဲ၊ ဖတကွဲနဲ့ … ကျနော့်ဘဝကို ပျက်စီးအောင် လုပ်တဲ့ ဒီခွေးကြီးကို သတ်ပစ်မှ အေးမယ် …
ကျုပ်ဘဝကို ဖျက်စီးတဲ့လူကြီး … မသတ်ရရင် မကျေနပ်ဘူး … ဖယ် …”

“သတ် .. သတ် … သားက သူ့ကို သတ်ရင် သား ထောင်ကျမှာပေါ့ ..
အဲဒါဆိုရင် အမေ ပိုပြီး ရင်နာရလိမ့်မယ်။ အမေ့အမှားကို အမေပဲ ခံပါ့မယ်။
အမေ့အမှားကြောင့် သားကို မထိခိုက်စေချင်လို့ ဒီနေ့အထိ ကြိတ်မှိတ်နေခဲ့တာ …
ဒါတွေကပဲ ပိုမှားစရာတွေ ဖြစ်လာခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် သားရယ် … အမေ့ကြောင့် လူမသတ်ပါနဲ့။ အမေ မိန်းမမိုက်ကြီးအတွက် သားဘဝကို မပျက်စီးပါစေနဲ့ ….
သားသာ သူ့ကို သတ်လိုက်ရင် သားပဲ နစ်မွန်းမှာလေ။
သူ သေတာကို အမေ ဂရုမစိုက်ပါဘူး”

“ဒါဆို ဒီခွေးကြီးကို ဒီလို လွှတ်ထားရမှာလား။ သူများ မိသားစု ဘဝကို ဖျက်စီးရုံသာမကဘဲ သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းမစာတဲ့ ခွေးကြီးကို ဒီအတိုင်း ကြည့်နေရမှာလား …
ရှေ့လျောက် သူလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်တာကို ခွင့်ပြုရမှာလား”

“ပြီးပါပြီ … အမေနဲ့ သူနဲ့က ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံးပါပဲ။ နောက်ဆို အမေတို့ကို သူ မနှောင့်ယှက်တော့ပါဘူး… စိတ်လျော့ပါ သားရယ်”

“မရဘူးဗျာ … ဒီလူကြီးကို လက်စားချေရမှ ကျေနပ်မယ် … ဖယ်စမ်းပါ ….
ယောက်ျားပဲ … ဒီလူယုတ်မာကို သတ်ပြီး ထောင်ထဲဝင်ရလဲ တန်ပါတယ်”

“မဖယ်ဘူးသား။ သူ့ကို သားမကျေနပ်သလို အမေလည်း မကျေနပ်ဘူး။
အဲတော့ သားက သူ့ကို သတ်တာကလွဲရင် ကြိုက်သလို လက်စားချေပါ။ အမေ လက်ခံတယ်။
ဒါပေမယ့် သူ့ကိုတော့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် သွားမသတ်ပါနဲ့။ ဒါက သားအတွက် ပြောနေတာပါ”

အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ဒေါသ​ထွက်နေတဲ့ ခေတ်ကို ကြည်ပြာခင်က တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားရင်း တားဆီးနေခဲ့ပါတယ်။ တတွတ်တွတ်ပြောကာ ငိုပြီး တားဆီးနေတဲ့ မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနဲ့ မေတ္တာတရားဟာ ခေတ်ရဲ့ဒေါသတွေကို အတိုင်းအတာ တစ်ခုအထိ လျော့ပါးသွားစေခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူ့ရင်ထဲက နာကျည်းမှုတွေနဲ့ ရှက်ရွံ့ခံပြင်းမှုတွေကတော့ မပျောက်သွားပါဘူး။ ပြီးတော့ သူ့အမေကိုလည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်တော့ပါ။

ခေတ်အတွက် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိ။ လမ်းပျောက်သူ တစ်ယောက်ပမာ ဖြစ်နေရပါတယ်။ သူ့ဘဝမှာ တန်ဖိုးထား ခင်တွယ်စရာ ဘာတစ်ခုမှ မရှိတော့သလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။

အရာရာဟာ သူ့အတွက် ဘာမှအဓိပ္ပါယ်မရှိတော့ပါဘူး။ သူရင်ထဲ အသဲထဲမှာ စွဲနစ်နေတာ တစ်ခုပဲရှိတာပါ။ ဒါက ဦးသန့်စင်အပေါ် အမုန်းတရားနဲ့ သူ့အမေအပေါ် ရှက်ရွံ့နာကျည်းမှုပဲဖြစ်ပါတယ်။

ဒီစိတ်ကပဲ လက်တုံ့ပြန်ချင်စိတ်နဲ့ အားလုံးကို စွန့်ခွာချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို ဖက်ကာငိုနေတဲ့ အမေ့ကို လက်နဲ့တွန်းပြီး ခွာလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ စေ့စေ့စိုက်ကြည့်ရင်း …..

“ဒါဆို … သူ့ကို မသတ်ရရင် ကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်း နားထောင်မှာလား …..”

“နားထောင်ပါ့မယ်သားရယ် … ဒီကရှေ့လျောက် သား ထားသလို အမေနေပါ့မယ်။ အမေ့ကို တစ်သက်လုံး မုန်းရင်မုန်းပါ။
သားက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မထိခိုက်ရင် တော်ပါပြီ … အမေ့ကို ကြိုက်သလို အပြစ်ပေးပါ …”

“ဒါဆို … သူ့ကို ဘယ်လိုလက်စားချေချေ မတားဘူးနော် …
ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် မကန့်ကွက်၊ မတားဆီးရဘူးနော် …”

“မတားပါဘူး။ သားကသာ ကိုယ်ထိလက်ရောက် သွားမလုပ်ပါနဲ့ …”

“ကောင်းပြီလေ … အဲဒါဆို ကျနော်ပြောတာ နားထောင် … ဒီနေ့ကစပြီး ဒီအိမ်က ကျုပ်နဲ့ ဘာမှမဆိုင်တော့ဘူး”

“သား”

“ကျုပ်ပေးတဲ့ အပြစ်ခံမယ်ဆို … ဘာမှ ထပ်မပြောနဲ့ …
ဒီအိမ်မှာ ဆက်နေရင် ကျုပ် လူသတ်မိလိမ့်မယ် … ပြီးတော့ ဘယ်သူနဲ့မှ မပတ်သတ်ချင်တော့ဘူး။
အဲတော့ ဒီကထွက်သွားတာနဲ့ ဘယ်တော့မှ လိုက်မရှာပါနဲ့။ ဘယ်သူနဲ့မှ မတွေ့ချင်တော့ဘူး။
အဲလိုမှမဟုတ်ရင် အားလုံးနဲ့ဝေးအောင် လူသတ်ပြီး ထောင်ထဲမှာပဲ သွားနေရလိမ့်မယ်”

“ဟမ် … အဲ .. အဲလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့။ �အမေ … သဘောတူပါတယ် …. အဲလိုမျိုးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ကွယ်”

ခေတ်ရဲ့စကားကြောင့် ကြည်ပြာခင်မှာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားရပါတယ်။ တင်းမာပြတ်သားလွန်းတဲ့ ခေတ်ရဲ့မျက်နှာ​ကိုကြည့်ပြီး ငိုရှိုက်ရင်းသာ သဘောတူလိုက်ရပါတယ်။

ခေတ်ရဲ့စကားကြောင့် သူမ ရင်ထဲစို့တက်နေရအောင် ဝမ်းနည်းနေရပါတယ်။ တကယ်ထွက်သွားဖို့ ပြင်နေတဲ့ ခေတ်ကို တားဆီးချင်ပေမယ့် ခေတ်ဘက်ကတော့ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြင်မယ့်ပုံမမြင်ပါဘူး။

ဒီတော့ သူမမှာ ခေတ်ကို မထွက်သွားဖို့ အသနားခံကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ ကျဆင်းနေရပါတယ်။ ခေတ်ကတော့ တစ်ခုခုကို ယတိပြတ်စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားတဲ့ပုံပါ။

ကြည်ပြာခင် ဖက်ထားတာကနေ ချာခနဲ လှည့်ထွက်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဖုန်းကို ထုတ်ကာ အထဲက မန်မိုရီကက်ကို ထုတ်ပြီး သူ့အိတ်ထောင်ထဲ ထည့်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဖုန်းကို ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ သူ့နောက် တကောက်ကောက်လိုက်ပြီး တားနေတဲ့ သူမလက်တွေကို တွန်းဖယ်ကာ သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကို ယူလို့ အိမ်ထဲက ခပ်သုတ်သုတ်လှမ်းထွက်သွားပါတော့တယ်။

အိမ်က အပြီးထွက်လာခဲ့ပြီမို့ ဆိုင်ကယ်ရော၊ ဖုန်းရော ထားခဲ့လိုက်တာပါ။ သူ့အမေက သူ့အတွက်သာ ရည်ရွယ်ပြီး ဝယ်ပေးထားတာမို့ သူနဲ့အတူ ယူသွားချင်စိတ်မရှိတော့ပါ။

ဒီတော့ မနက်စောစော မှိန်ဖျဖျအလင်းရောင်အောက်မှာ ခေတ်တစ်ယောက် ခြေလျင်သာ လျောက်လှမ်းနေခဲ့ပါတယ်။ အစက သူရည်ရွယ်ထားတဲ့အရာတွေကလည်း အခုချိန်မှာ ဘာမှမရှိတော့ပါ။

သူ့အနေနဲ့ ငုဝါနဲ့ နှစ်ယောက်အတူတူ ထွက်သွားဖို့ကို သူ့စိတ်က ဘယ်လိုမှ လက်ခံလို့မရတော့ပါဘူး။ သူ တန်ဖို့ထားရတဲ့ မိသားစုဘဝကို ယုတ်မာဖျက်စီးခဲ့တဲ့ ဦးသန့်စင်ကို ပြန်ပြီး လက်စားချေချင်စိတ်က တားမရတော့ပါဘူး။

သူခံစားခဲ့ရသလို ဦးသန့်စင်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ခံစားရစေချင်ပါတယ်။ ဒါအတွက် ဘယ်လိုတုံ့ပြန်ရပါစေ၊ သူလုပ်ဖို့ အသင့်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ငုဝါလေးကို ထားခဲ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုယ်အမြတ်တနိုးတန်ဖိုးထားရတာတွေ ပျက်စီးဆုံးရှုံးရချိန်မှာ ခံစားရတဲ့ နာကျင်ကြေကွဲရခြင်းမျိုးကို ဦးသန့်စင်ကို ကြုံတွေ့စေချင်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ဒီလောက်အထိ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့အခြေအနေမျိုးမှာ ဘဝကို ငုဝါနဲ့ နှစ်ယောက်အတူ ဖြတ်သန်းဖို့ သူမဆုံးဖြတ်ရဲတော့ပါ။ သူ့အနေနဲ့ ဦးသန့်စင်နဲ့ ငုဝါကို ဘယ်လောက်အထိ ခွဲခြားမြင်ပေးနိုင်မှာလဲ။

ဘဝမှာ အကြောင်းတစ်ခုခုရှိချိန်၊ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ချိန်နဲ့ စိတ်အခန့်မသင့်ချိန်မျိုးတွေဟာ ရှိတတ်ကြတာပါပဲ။ ထိုအခါမျိုးတွေမှာ ဦးသန့်စင်အပေါ် မုန်းတီးမှုတွေကို ငုဝါအပေါ် ပုံချမိနိုင်ပါတယ်။

လူ့ရဲ့စိတ်ဟာ အမြဲတားဆီးပုံသွင်းထားလို့မှ မရတာလေ။ တဒင်္ဂအတွင်း ထွက်ပေါ်လာတတ်တဲ့ ဒေါသစိတ်က စဥ္းစားဆင်ခြင်မှုမဲ့သွားစေနိုင်သလို ပုန်းကွယ်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေကိုလည်း ထွက်ပေါ်လာစေတတ်ပါတယ်။

ဒီညမှာတောင် ငုဝါကို ဆက်ဆံတဲ့အချိန်မှာ သူ ကြမ်းတမ်းခဲ့မိပါတယ်။ အရင်က ငုဝါကို ကြင်နာငဲ့ညှာတတ်ပေမယ့် စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်လာတဲ့အခါမှာ သူ့စိတ်ကိုသူ မထိန်းနိုင်ခဲ့ပါဘူး။

ငုဝါနဲ့ အတူနေဖြစ်ရင် တစ်ချိန်ချိန်မှာ သူ့စိတ်ရိုင်းတွေက ထွက်ပေါ်လာအုံးမှာပါပဲ။ အထူးသဖြင့် သူမအဖေနဲ့ ပတ်သတ်ရင်ပေါ့။

ထိုအခါမျိုးမှာ ငုဝါဟာ စိတ်ဆင်းရဲရပါလိမ့်မယ်။ သူ့အပေါ် ချစ်စိတ်တစ်ခုနဲ့ အရာရာ သည်းခံကာ နှိမ့်ချဖြည့်ဆည်းပေးနေမှာ သိပေမယ့် ဒါမျိုးကို သူလက်မခံချင်တော့ပါ။ သူနဲ့အတူနေရင် ငုဝါဟာ ချစ်ခြင်းနဲ့ မုန်းခြင်းကြားမှာ ချောင်ပိတ်မိနေတော့မှာပါ။

ငုဝါနဲ့သူဟာ ဘယ်လိုပေါင်းစပ်လို့မှ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အတိတ်ကို မေ့ဖျောက် မထားနိုင်တာမို့ ငုဝါကို လက်တွဲဖို့ မဖြစ်သင့်တော့ပါ။

သူမအပေါ် ချစ်စိတ်နဲ့ သူမအဖေအပေါ် မုန်းတီးရွံရှာမှုကြားမှာ သူကိုယ်တိုင် ရပ်တည်နိုင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ သူနဲ့နေလို့ ငုဝါက စိတ်ချမ်းသာတယ်ဆိုရင်တောင် မိဘနဲ့​ေဝးကွာရလို့ သူ မသိအောင် ကြိတ်ပြီးစိတ်ဆင်းရဲနေရမှာပါ။

သူ့ရဲ့စိတ်ခံစားချက်ကြောင့် ငုဝါကို တစ်ဘဝလုံး နာကျင်မှုတွေ မပေးချင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့် သူတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရပါတယ်။

ခေတ်ဟာ လျောက်လာရင်း သူနဲ့အောင်အောင်တို့ ထိုင်နေကျ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့ကို ရောက်လာပါတယ်။ ဒီတော့မှ အောင်အောင့်ကို သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ပြောပြဖို့သတိရတယ်။

ခက်တာက သူ့ဖုန်းကလည်း အိမ်မှာထားခဲ့ပါတယ်။ အောင်အောင့်ကို သူတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားမယ့်ကိစ္စ ပြောပြရင်လည်း လက်ခံမှာမဟုတ်။ သူ့ကို မရရအောင် တားမှာပါပဲ။

သူ့ရဲ့အကြောင်းစုံကို ပြောပြဖို့ကလည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ။ အကြောင်းစုံမသိတဲ့ အောင်အောင်က သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လက်ခံမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အောင်အောင့်ကို သူတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားပြီဆိုတာ ပြောပြဖို့လိုပါတယ်။ ငုဝါက သူပြန်လာမှာကို တစ်ယောက်တည်း စောင့်ကျန်နေခဲ့ရမှာလေ။

ငုဝါကို အသိပေးဖို့နဲ့ အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့က အောင်အောင်ရှိနေမှ ဖြစ်ပါမယ်။ အောင်အောင်က ဒီအချိန် အိပ်ရာက ထလေ့မရှိပါဘူး။ သူနိုးမှ ဒီလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကနေ စားစရာတွေဝယ်ပြီး ခေတ်တို့ဆီ လာမှာပါ။

ခေတ်လည်း မနက်စောစော ဆိုင်စခင်းကာစရှိသေးတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ ထိုင်နေကျမို့ ဆိုင်ရှင်က မနက်အစောကြီးရောက်လာတဲ့ ခေတ်ကို အံ့ဩပြီး မေးနေပါသေးတယ်။

ခေတ်လည်း အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောကာ စာရွက်လွတ်နှစ်ရွက်တောင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောင်အောင်နဲ့ ငုဝါအတွက် ရည်ရွယ်ပြီး တစ်ယောက်တစ်စောင်စီ စာအမြန်ရေးလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ စာရွက်တွေကို စာအိတ်ပုံစံမျိုးခေါက်ကာ ထမင်းလုံးတောင်းပြီး ပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အောင်အောင်လာရင် သေချာပေးလိုက်ဖို့ ဆိုင်ရှင်ကိုမှာကာ ကမန်းကတန်း ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်တို့နဲ့ ရင်းနှီးနေတဲ့ ဆိုင်ရှင်ကတော့ အကြောင်းအရင်း မသိပေမယ့် ခေတ်ပုံစံကိုကြည့်ပြီး အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ နားလည်လိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် နည်းနည်းမိုးလင်းလို့မှ အောင်အောင်ရောက်မလာရင် ဆိုင်ကစားပွဲထိုးလေးကို အောင်အောင်အိမ်ကိုလွှတ်ပြီး စာပို့ပေးရမယ်လို့ တွေးထားလိုက်ပါတယ်။

ခေတ်ကတော့ ဆက်လျောက်လာရင်း မြို့ကနေ ထွက်ဖို့ကို တွေးနေခဲ့တယ်။ ကားဂိတ်ကို သွားဖို့က ငုဝါတို့ အိမ်ဘက်ကနေ သွားရမှာလေ။

မနက်ခင်းစာပို့ရထားလည်း ဆိုက်တော့မှာမို့ ဘူတာရုံကိုပ​ဲ သွားဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဘူတာရုံမှာ ဘယ်သူမှ မမြင်အောင် ခိုနေရင်း ရထားဆိုက်တော့မှ တက်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် ဘူတာရုံဘက်ကို အမြန်လျောက်လာပြီး မနီးမဝေးက သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်ကာ စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေရင်း ငုဝါအကြောင်း ခေါင်းထဲရောက်လာတဲ့အခါမှာ သူ့ရင်တွေ ကွဲကြေမတတ် ခံစားရပါတယ်။

အပြစ်ကင်းတဲ့ ငုဝါအပေါ် သူ့လုပ်ရက်က ရက်စက်လွန်းမှန်းသိပါတယ်။ ညှာတာစိတ်မရှိဘဲ လူမဆန်မှန်းလည်း သိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ နှစ်ဦးလုံးအတွက် တစ်သက်လုံး ထိခိုက်နာကျင်ရမယ့်အတူတူ အခုတစ်ကြိမ်တည်း ဝမ်းနည်းကြေကွဲရတာက တော်ပါသေးတယ်။

သစ်စိမ်းချိုး ချိုးသလို သူ့လုပ်ရက်ကြောင့် ငုဝါလေး ကြေကွဲရမှာကို တွေးပြီး သူရင်နာရပါတယ်။ ဒီဒဏ်တွေကို သူမ ခံနိုင်ပါ့မလားလို့လည်း တွေးပူမိပါတယ်။

ငုဝါအနေနဲ့ စိမ်းကားရက်စက်သွားတဲ့ သူ့ကို အမုန်းကြီးမုန်းကာ မေ့ဖျောက်ပစ်နိုင်ဖို့ မျှော်လင့်မိပါတယ်။ သူ မပါတဲ့ ဘဝခရီးလမ်းကို ပျော်ရွှင်အေးချမ်းစွာ ဖြတ်သန်းနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းရုံမှတစ်ပါး သူ့အနေနဲ့ကတော့ တစ်ဘဝစာ လမ်းခွဲဖို့ပဲရှိပါတော့တယ်။

—————

(ဆက်ရန် …)

ညက အတွေးတွေများပြီး တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်တဲ့ အောင်အောင်ဟာ ညလယ်လောက်ရောက်မှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတာပါ။ မိုးလင်းတဲ့အထိ တစ်ချိုးတည်း နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေခဲ့ပြီးမှ ဖျတ်ခနဲ နိုးလာခဲ့ပါတယ်။

နိုးနိုးချင်းပဲ သူ့အလာကို စောင့်နေမယ့် ခေတ်တို့ကို သတိရလိုက်ပါတယ်။ အိပ်ပျော်နေမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အပြစ်တင်မိရင်း ကမန်းကတန်း မျက်နှာသစ်ကာ ဆိုင်ကယ်ယူလို့ အမြန်ထွက်လာခဲ့ရပါတယ်။

အိပ်ရေးမဝသေးပေမယ့် အောင်အောင့်စိတ်တွေ လန်းနေမိပါတယ်။ နေမြင့်တဲ့အထိ အိပ်တတ်တဲ့ သူက အခုလို အစောကြီးထပြီး တက်ကြွနေရတာဟာ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း ခေတ်ကြောင့်ဆိုရင် မမှားပါဘူး။

ညကလည်း သူ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းက မိန်းမခိုးပြေးလာတာကို ဝမ်းသာကြည်နူးနေမိပြီး အိပ်မပျော်ဖြစ်ဘူးလေ။ ငုဝါမို့လို့လည်း သူ ပိုပျော်နေမိပါတယ်။

ငုဝါက ခေတ်ကို ချစ်တာ၊ တွယ်တာတာကို သူသိနေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ ငုဝါလေးက အပြစ်ဆိုဖွယ်ရာမရှိအောင် ချစ်စရာကောင်းပြီး လှပနုနယ်လွန်းပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ သူက ခေတ်နဲ့ငုဝါကို ဖြစ်စေချင်ခဲ့တာပါ။ သွေးထိုးပေး၊ မြောက်ပေးလည်း လုပ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ အရင်ကတော့ ခေတ်က ကလေးသာသာရှိသေးတဲ့ ငုဝါကို စနောက်ရင် မကြိုက်ပါဘူး။

အောင်အောင်က ခေတ်နဲ့ငုဝါကို တွဲပြီးစတိုင်း ခေတ်က အမြဲတားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ်လည်း ငုဝါကို သံယောဇဥ္ကြီးတာ သူသိတာပေါ့။

ခေတ်က သူ့ရင်ထဲက ခံစားချက်ကို ထုတ်မပြတာဟာ ဦးသန့်စင်ကြောင့်များလားလို့ တွေးမိဖူးပါတယ်။ ဘာတွေပဲ ဖြစ်ပါစေ၊ အခုတော့ ခေတ်ဟာ ငုဝါကို ဗြုန်းဒိုင်းကြီး ခိုးပြေးလာခဲ့ပါပြီ။

ငုဝါကို စာမေးပွဲ ပြီးအောင် မဖြေခိုင်းဘဲ ရုတ်တရတ် ခိုးပြေးလာလို့ အောင်အောင်လည်း အံ့ဩမိတယ်။ နောက်တော့ ခေတ်လည်း သူ့အကြောင်းနဲ့သူရှိမှာပဲ တွေးကာစိတ်ဖြေလိုက်ရတာပါ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပါဝင်ကူညီရတာကို ညကတည်းက ကျေနပ်ပျော်ရွှင်နေခဲ့ရတာပါ။ အခုလည်း စိတ်မြှူးမြှူးနဲ့ပဲ ခေတ်တို့အတွက် မနက်စာဝယ်ဖို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက် အမြန်မောင်းလာခဲ့ပါတယ်။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်နားအရောက်မှာပဲ စားပွဲထိုးလေးက ပြေးထွက်လာကာ သူ့ကို စာရွက်နှစ်ရွက် ပေးပြီး ခေတ် ပေးထားခဲ့တာလို့ ပြောပါတယ်။ သူလည်း မထင်မှတ်ထားတာမို့ စားပွဲထိုးလေးက ဘာပြောသွားမှန်းတောင် မသိဘဲ ကြောင်နေမိတယ်။

နောက်မှ ဆိုင်ရှင်ကထွက်လာပြီး မနက်ဆိုင်စဖွင့်ဖွင့်ချင်းမှာ ခေတ်က ရုတ်တရတ်ရောက်လာပြီး သူ့အတွက် စာနှစ်စောင်ထားခဲ့ကြောင်း​ ရှင်းပြပါတယ်။ ပြီးတော့ ကမန်းကတန်း မြို့ပြင်ဘက်ကို လမ်းလျောက်ထွက်သွားကြောင်း ဆက်ပြောပြပါတယ်။

ဒီတော့မှ အောင်အောင်လည်း လန့်သွားပါတယ်။ ဘာဖြစ်လို့များ မနက်အစောကြီး ခေတ်က စာလာပေးရတာလဲ။ အကြောင်းရှိရင် သူ့ဆီ ဖုန်းဆက်လို့ရတာပဲ။ သူလည်း စိတ်ပူသွားပြီး လက်ထဲက စာရွက်တွေကို ကြည့်လိုက်တယ်။

တစ်ခုက သူ့နာမည်၊ နောက်တစ်ခုက ငုဝါနာမည်ကို အပေါ်မှာရေးထားတယ်။ စာရွက်ကို သေချာခေါက်ပြီး ကပ်ထားတာပါ။ သူလည်း စိတ်ပူပူနဲ့ သူ့နာမည် ရေးထားပြီး ခေါက်ထားတာကို အမြန်​ဖြည်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

အောင်အောင် …..
မင်းတော့ ငါ့ကို နားလည်မှာမဟုတ်ဘူး။ ငုဝါမပါဘဲ ငါတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားပြီ။ ဘယ်တော့မှ ဒီမြို့ကို ပြန်မလာတော့ဘူး။မင်းလည်း ငါ့ကို အပြစ်တင်ချင်သလိုတင်ပါ။ ငါ့ကို လိုက် မရှာပါနဲ့။ဒါပေမယ့် ညက အိမ်မှာ ငုဝါတစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့တယ်။ သူ့ကိုသွားခေါ်ပြီး အိမ်ကိုပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါ။ သူ့အတွက်လည်း စာတစ်စောင်ထားခဲ့တယ်။ ပေးပေးပါ။ဒီတစ်ခုတော့ ငါ့ကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကူညီပေးပါ။ နောင်တစ်ချိန် ပြန်ဆုံခွင့်ရခဲ့ရင် ငါ့လုပ်ရက်အတွက် မင်းအပြစ်တင်သမျှခံပါ့မယ်
ခေတ်

စာကို ဖတ်ပြီးပြီးချင်း အောင်အောင်မှာ မျက်လုံးပြူးကာ �ဆွံ့အသွားရပါတယ်။ နောက်မှ ခွေးကောင်၊ စောက်ရူး၊ ဘာအရူးထပြန်ပြီလဲ မသိဘူးလို့ ရေရွတ်ရင်း ဆိုင်ကယ်ကို အမြန်မောင်းထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

အောင်အောင်ဟာ ညက ခေတ်တို့ကို ထားခဲ့တဲ့အိမ်ကို အမြန်မောင်းလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်လမ်းလုံးလည်း ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်နဲ့ ခေတ်ကို ရေရွတ်ဆဲဆိုနေမိပါတယ်။

ခေတ်က ဘာကြောင့်ဒီလိုလုပ်ရတာမှန်း နားမလည်နိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ငုဝါအပေါ်မှာတော့ ဒါမျိုးလုပ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ လုပ်ဖို့လည်း မသင့်ပါဘူး။ ငုဝါကို အရမ်းဂရုစိုက်ပြီး စိုးရိမ်ပူပန်တတ်တဲ့ ခေတ်က ဒီလို ရက်စက်ယုတ်မာမှုမျိုးကို ပြုရက်ပါ့မလား။

သူ့ကို စနောက်တာပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ဆုတောင်းနေမိတယ်။ နောက်တာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ တကယ်လုပ်သွားတာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ခေတ်ကိုရအောင်လိုက်ရှာပြီး အသေထိုးပစ်မယ်လို့ တစ်ယောက်တည်း ရေရွတ်ကြိမ်းဝါးနေမိပါတယ်။

ညက ခြံရှေ့ရောက်တော့ ပိတ်ထားတဲ့ ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး မောင်းဝင်လာခဲ့တယ်။ ခြံထဲမှာ တိတ်ဆိတ်နေပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာတော့ စိုးရိမ်ပူပန်မှုကြောင့် ဆူညံနေခဲ့ပါတယ်။

ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ မောင်းဝင်လာရင်း အိမ်ရှေ့နားရောက်ခါနီးမှာပဲ အိမ်တံခါးပွင့်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ငုဝါထွက်လာပါတယ်။

အောင်အောင်က ခေတ်များ ငုဝါနောက်မှာ ရှိနေမလားလို့ သူမကိုကျော်ပြီး ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါကလည်း အောင်အောင်အနောက်ကို ကျော်ပြီး တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပါတယ်။

မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေး သန်းနေတဲ့ ငုဝါမျက်ဝန်းလေးဟာ အောင်အောင့်နောက်မှာ ဘယ်သူမှပါမလာမှန်းတွေ့တဲ့အခါမှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ အောင်အောင်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးပြပါတယ်။ အောင်အောင်လည်း ငုဝါရဲ့တည်ငြိမ်တဲ့ပုံစံကြောင့် အံ့ဩသွားတယ်။

အပြုံးမပျက်၊ တည်ငြိမ်နေတဲ့ ငုဝါမျက်ဝန်းတွေမှာ ကြေကွဲဝမ်းနည်းရိပ်တွေ တစ်စွန်းတစ်စ တွေ့မြင်နေရသလိုပါပဲ။ အောင်အောင်လည်း စိတ်တွေရှုပ်ထွေးနေလို့ ဘာကိုမှ ကောက်ချက် မချနိုင်ပါ။ သူ့ရင်ထိတ်နေရတာတွေကို မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ ကြိတ်ဆုတောင်းရင်း …..

“ငုဝါ … ခေတ်ရော … ခေတ် .. အိမ်ထဲမှာ မရှိဘူးလား … နင်က ဘာလို့တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာတာလဲ”

“ငုဝါနိုးလာတော့ ကိုကိုမရှိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့စောင့်နေခဲ့တာ။အခု ခြံထဲက ဆိုင်ကယ်သံကြားလို့ ကြည့်လိုက်တာ … ကိုအောင်အောင်ရောက်လာတာတွေ့လို့ ထွက်လာခဲ့တာ”

“ဟင် … ….. ….ဒါ .. ဒါဆို … ခေတ် မရှိဘူးပေါ့ … နင်တို့ ညက ဘာဖြစ်ကြသေးလဲ။ စကားများကြလို့လား။ ခေတ်က ဘာလို့တစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားတာလဲ။ဘာဖြစ်ကြလို့လဲ။ ငါ့ကိုပြောပါအုံး”

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး …. ညကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါ … ဟင်း .. ဟင်း … ငုဝါလည်း တော်တော်အိပ်မောကျသွားခဲ့တာ ဖြစ်မယ် … နိုးလာတော့မှ ကိုကိုမရှိမှန်း သိရတာ … အိမ်ခဏပြန်အုံးမယ်လို့တော့ စာရေးထားခဲ့တယ် … ဟင်း .. ဟင်း ..”

ရယ်သံလေး ရောစွတ်ပြီး ပြောပြနေတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ အောင်အောင်မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်နေရပါတယ်။ ခေတ်က သူမအိပ်နေတဲ့အချိန်မှာ တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားခဲ့တာကို ဘာမှမဖြစ်တဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့ ပြုံးရယ်ပြီး ပြောနေခဲ့တာလေ။

ဒါပေမယ့် ငုဝါရဲ့ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ရယ်သံလေးဟာ သိပ်အသက် မဝင်သလိုပါပဲ။ ပြောပြနေရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အသံလေးတွေ တုန်ရီစို့နင့်သွားတတ်ပါတယ်။ ဒီအခါမျိုးမှာ ရယ်သံလေးတွေက အစားထိုးရင်း တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေး ပြန်ဖြစ်သွားတတ်ပါတယ်။

အောင်အောင်လည်း ငုဝါကိုကြည့်ကာ အံ့ဩနေမိတယ်။ ပြီးတော့ ရင်နာနေမိတယ်။ ခေတ်က သူမကို ပစ်ပြီး ထွက်သွားတာကို သိနေခဲ့သလား။ ကြိုတွေးထားခဲ့တာလား။

ဒါမှမဟုတ် မသိသေးတာလား။ ငုဝါပုံစံက သိပ်မထူးဆန်းသလို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေခဲ့တာပါ။ ဒါပေမယ့် သူမ ကြုံတွေ့နေရတာက သာမာန်အခြေအနေမဟုတ်တာကို နားလည်မှာပါ။

ဒါကိုပင် ဘာမှမဖြစ်တဲ့ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေရတာက မဟုတ်သေးပါဘူး။ ခေတ်အပေါ် ငုဝါရဲ့ ချစ်ခင်စွဲလမ်းမှုကို ခံစားသိနေခဲ့တာမို့ ငုဝါအတွက်တွေးပြီး ရင်နာမိပါတယ်။

အခုချိန်မှာ ခေတ်ထွက်သွားတာကို ပြောပြရင် ငုဝါဘက်က ဘယ်လိုတုံ့ပြန်မလဲဆိုတာ မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။ ငုဝါမျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး �ပြောမထွက်ရက်ပေမယ့်လည်း …..

“ငုဝါ … လာ … မြန်မြန်လာ”

“ဟင် … ဘယ်ကိုလဲ”

“ခေတ်ကို လိုက်ရှာရမယ်လေ။ မြန်မြန်လိုက်ရှာမှ ရမယ်။ မဟုတ်ရင် အကုန်ပြဿနာတက်ကုန်မယ်”

“….. …….”

“ဟဲ့ … ငါပြောတာ ကြားရဲ့လား … ခေတ်က အိမ်ခဏပြန်သွားတာမဟုတ်ဘူး။ လက်ဖက်ရည်သွားသောက်တာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ခဏဆိုရင် အခုပြန်ရောက်သင့်ပြီပေါ့ …သူက စိတ်ရူးပေါက်ပြီး ထွက်သွားတာ။ ဒီအရူးကို မြန်မြန်လိုက်ဖမ်းမှ”

“ဒါဆို ……… ကိုကိုက တကယ်ထွက်သွားပြီပေါ့နော်”

ဒီစကားကိုတော့ ငုဝါက ဆွေးဆွေးငေးငေးလေး ပြောလိုက်တာပါ။ တစ်လျောက်လုံး တည်ငြိမ်ဟန်နဲ့ ပြုံးရွှင်နေခဲ့ပေမယ့် အခုချိန်မှာတော့ သူမမျက်နှာမှာ ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေတာကို အတိုင်းသားတွေ့မြင်ရပါတယ်။ အောင်အောင်လည်း ငုဝါစိတ်ထိခိုက်နေတာကို မမြင်ရက်တာမို့ ….

“အင်း … ဒီကောင်က နင့်ကိုသိပ်ချစ်တာ ငါသိပါတယ်။ အခုလည်း တစ်ခုခုဖြစ်လို့နေမှာပါ။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကို မြန်မြန်လိုက်ရှာမှရမယ်။ ငုဝါအိမ်ကလည်း လိုက်ရှာတော့မှာလေ။ဒီကောင့်ကို တွေ့တော့မှ ငါကောင်းကောင်းကြီး ထိုးပစ်အုံးမယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နင့်ကို သူဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ ငါအသိဆုံးပါဟာ …”

“ဒါဆို ကိုကို့မှာ အကြောင်းရှိလို့နေမှာပေါ့ … ကိုကို့ကို ငုဝါက ဘယ်တော့မှ အပြစ်မတင်ပါဘူး”

“နင်က အပြစ်မတင်နေ၊ သွေးအေးနေ၊ ဟိုကောင်က ညကတည်းက အရူးလို လျောက်လုပ်နေတာ …ရော့ … ဒီမှာ … နင့်အတွက်စာကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထားခဲ့တယ်။ ဖတ်ကြည့်အုံး …”

ငုဝါက အံ့ဩသလို ကြည့်နေရင်းမှ အောင်အောင့်လက်ထဲကစာကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူရင်း အမြန်ဖွင့်ဖတ်လိုက်ပါတယ်။ သူမအတွက် ခေတ်က စာပေးထားခဲ့မယ်လို့ မထင်ထားခဲ့ဘူးလေ။

ငုဝါ

ကိုကို တစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားပြီ။ ငုဝါကို ထားခဲ့လို့ ကိုကို့ကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်နေမှာ သိပါတယ်။ကိုကိုနဲ့ ငုဝါဟာ ပေါင်းစပ်ဖို့ ကံပါမလာဘူး။ ကိုကို့ဘက်က ငုဝါနဲ့ လက်တွဲဖို့ သတ္တိလည်း မရှိဘူး။ အဲဒါကြောင့် ထွက်သွားတာပါ။ ငုဝါမှာ ဘာအပြစ်မှ မရှိပါဘူး။ ကိုကို့စိတ်နဲ့ ကိုကိုဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါ။အဲဒါကြောင့် ကိုကို့ကို မုန်းပါ။ ခွင့်မလွှတ်ပါနဲ့။ကိုကိုကတော့ ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာတော့ဘူး။ ငုဝါလည်း ကိုကို့ကို လိုက်မရှာပါနဲ့။ အမေနဲ့အောင်အောင်ကိုလည်း လိုက်မရှာဖို့ ပြောထားပါတယ်။ပြီးတော့ ငုဝါက ကိုကို့ကို မစောင့်နေပါနဲ့။ ကိုကို့အပေါ် အမုန်းတွေနဲ့ပဲ ဘဝအသစ်မှာ ပျော်ပျော်နေပါတော့ ….

စာကိုငုံ့ဖတ်ပြီးတော့ ပြန်မော့လာတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးဟာ အရင်ကထက် ပိုတည်ငြိမ်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်ရည်စတွေကတော့ ပါးပြင်ပေါ်ကို ဖြတ်လို့စီးကျနေပါတယ်။

မျက်ရည်များ ကျဆင်းနေပေမယ့် တည်ငြိမ်လွန်းတဲ့မျက်နှာကြောင့် အောင်အောင်မှာ အတွေးရကျပ်သွားပါတယ်။ သူ ထင်ထားတာက စာကိုဖတ်ပြီးရင် ယူကျုံးမရငိုကျွေးရင်း အရူးတစ်ပိုင်းဖြစ်သွားမယ် ထင်ခဲ့တာလေ။

နာကျင်ကြေကွဲရမှုက ကြီးမားပြင်းထန်လွန်းလို့ ကြိတ်ကာကြေကွဲရင်း တည်ငြိမ်လွန်းသွားခဲ့တာလား။ ကျဆင်းနေတဲ့မျက်ရည်တွေကတော့ သူမရင်ထဲက ကြေကွဲရမှုကို ဖော်ပြနေခဲ့ပါတယ်။

သူမကတော့ ကျဆင်းနေတဲ့ မျက်ရည်စကို လက်နဲ့ပြန်သုတ်ရင်း အောင်အောင့်ကို ပြုံးပြကာ ……

“ကိုကိုကတော့ သူ့မှာ အကြောင်းရှိလို့နဲ့တူပါတယ်။ ထွက်သွားပြီတဲ့ ….ကိုအောင်အောင်လည်း သိပြီးပြီမဟုတ်လား”

“အင်းလေ … အဲဒါကြောင့် ဒီအရူးကို မြန်မြန်လိုက်ရှာဖို့ ပြောရတာပေါ့ …ဒါနဲ့ … ကြာနေပြီ … မြန်မြန်သွားရအောင်”

“ဟင့်အင်း …. ငုဝါကတော့ လိုက် မရှာချင်ဘူး။ ကိုအောင်အောင့်ကိုလည်း လိုက် မရှာဖို့ပြောထားတယ်မဟုတ်လား …”

“ဟ … လိုက် မရှာလို့ဖြစ်မလားဟ”

“သူ့မှာ အကြောင်းရှိလို့ဖြစ်မှာပါ။ ကိုကို့ဆန္ဒအတိုင်း လုပ်ခွင့်ပေးလိုက်ပါ”

“ဒါဆို .. နင်ကရော”

“ငုဝါကတော့ ကိုယ့်ထိုက်နဲ့ကိုယ့်ကံပဲပေါ့ ….. အိမ်ကိုပဲ ပြန်ရမှာပါပဲ …..အဖေနဲ့အမေကတော့ ငုဝါကို သတ်မှာမဟုတ်ပါဘူး”

“ဟာကွာ … ဘာတွေလဲ … နင်တို့နှစ်ယောက်လုံး ရူးနေပြီလား။ ဒါက နင့်တစ်ဘဝလုံးအတွက် ဘယ်လောက်အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား…ဒီမှာ … ငါမေးပါအုံးမယ် … နင်ကရော ခေတ်ကို တကယ်စွန့်လွှတ်နိုင်လို့လား”

ဒီစကားကြားတော့ ငုဝါမျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာလေးကို ဆတ်ခနဲ လွှဲလိုက်တယ်။

အောင်အောင့်ကို သူမ မျက်နှာပေါ်က ကြေကွဲဝမ်းနည်းရိပ်နဲ့ မျက်ရည်တွေရစ်ဝိုင်းလာတာကို မတွေ့မြင်စေချင်လို့ပါ။ မျက်နှာလွှဲကာ အံလေးကြိတ်လို့ လက်ခုံလေးနဲ့ မျက်ရည်စတွေကို သုတ်ရင်းမှ …

“ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ ကိုအောင်အောင်ရယ် …..ငယ်ငယ်ကတည်းက ကိုကို့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ငုဝါက တွယ်တာခဲ့ရတာပါ။
ပြီးတော့ တစ်ဖက်သတ် စိတ်ကူးယဥ္ပြီး စွဲလမ်းခဲ့ရတာလေ …..
ငုဝါ ကလေးသာသာအရွယ်တည်းကလေ …..
ကိုကို့မှာ အခြားမမတွေ ရှိမှာ၊ ကြိုက်သွားမှာကို စိုးရိမ်ခဲ့ရ၊ သဝန်တိုခဲ့ရသူပါ။
ကိုအောင်အောင်က ကိုကို့မှာ ရည်းစားရှိတယ်လို့ စရင် ငုဝါဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရလဲ သိရဲ့လား …
ကိုကို မကြိုက် မှာ ၊ စိတ်မချမှာစိုးလို့လည်း ငုဝါက အခြားယောက်ျားလေးတွေနဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေခဲ့ပေးတယ် ….
မနေ့က ညကလည်း ကိုကို့ကို ချစ်လို့သာ ဘာမှမကြည့်ဘဲ အားလုံးကို စွန့်လွှတ်ပြီး လိုက်လျောပေးခဲ့တာပဲလေ ……
ငုဝါက ကိုကို့ကို စွန့်လွှတ်နိုင်သလားလို့ မမေးပါနဲ့ ….. ကိုကို့သဘောကို ….. နားလည် …. ပေးရုံပါ”

“တောက် !”

စို့နင့်ကြေကွဲသံလေးနဲ့ ပြောနေတဲ့ ငုဝါရဲ့စကားကိုကြားပြီး အောင်အောင်က တောက်တစ်ချက် ပြင်းပြင်းခေါက်လိုက်ပါတယ်။ ငုဝါခံစားရတာကို သူနားလည်သလို၊ ခေတ်ကိုလည်း ဒေါသထွက်သထက် ထွက်လာရပါတယ်။ သူ့မျက်နှာလည်း ဒေါသကြောင့် နီရဲကာ အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာပါတယ်။

“အေး … နင်ကတော့ နားလည်ပေး … ငါကတော့ နားလည်မပေးနိုင်ဘူး …..ဒီကောင့်ကို ရအောင်ရှာပြီး နင့်ရှေ့ကို ရောက်အောင်ပြန်ခေါ်ခဲ့မယ် …ကြာပါတယ်ဟာ ….. နင်လိုက်မှာလား … မလိုက်ဘူးလားပြော …..”

ငုဝါအသံ တိတ်သွားတယ်။ အောင်အောင်က စိတ်မရှည်ဟန်နဲ့ သူ့ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ခွပြီး မောင်းထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှ …..

“ကိုအောင်အောင် ….. ငုဝါလည်း လိုက်မယ် …..ဒါပေမယ့် ကိုကို့ကို တွေ့ပြီး တားရအောင်လိုက်မှာမဟုတ်ဘူး …..နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကိုကို့မျက်နှာလေးကို အဝေးကနေ ကြည့်ချင်ရုံပါ”

“နင့်ဟာနင် … ဘာလုပ်လုပ်ဟာ … လာစမ်းပါ … မြန်မြန်”

အောင်အောင်မှ အမြန်လိုနေတာနဲ့ ငုဝါလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ် ခွထိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပေါင်ကားလိုက်တာနဲ့ သူမမျက်နှာလေး တစ်ချက်ရှုံ့မဲ့သွားရပါတယ်။

သူမလည်း အောင်အောင့်မျက်နှာကို မလုံမလဲ လှမ်းကြည့်ရင်း ဘေးတစောင်းပဲ တက်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ အောင်အောင်ကတော့ သူ့ဒေါသနဲ့သူမို့ ဘာမှသတိမထားနိုင်ပါဘူး။

ဆိုင်ကယ်ပေါ် ငုဝါရောက်တာနဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ မောင်းထွက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ခေတ်ကို ဘယ်မှာ ရှာရမလဲလို့လည်း တွေးနေမိတယ်။

ခေတ်မှာ ဆိုင်ကယ်ပါ၊ မပါလည်း သူမသေချာပါ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှင်က ပြောတာတွေလည်း ထူပူနေတော့ သေချာမမှတ်မိတော့ပါဘူး။

ခပ်သုတ်သုတ်ပြန်ထွက်သွားတယ်ဆိုတော့ ဆိုင်ကယ်မပါလာတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ဆိုရင်တော့ မြို့ကနေမောင်းထွက်သွားလောက်ပါပြီ။ ဒါဆိုရင် ခေတ်ကိုတွေ့ဖို့က ပိုဝေးပြီပေါ့။

ခေတ်မှာ ဆိုင်ကယ်မပါရင်တော့ မိနိုင်ပါသေးတယ်။ ကားဂိတ်နဲ့ ရထားဘူတာကို သွားကြည့်ရပါမယ်။ သူ့နောက်မှာ ငုဝါ ပါနေတော့လည်း မြို့ထဲဝင်ဖို့ ခက်နေတယ်။

ပထမဆုံးတော့ နီးစပ်ရာ ရထားဘူတာကိုပဲ သွားကြည့်ရမှာပဲ။ စာပို့ရထားမထွက်သေးရင်တော့ မှီနိုင်ပါတယ်။ မမှီလည်း အကျိုးအကြောင်းတော့ စုံစမ်းလို့ရမှာပါ။

အဲမှာမတွေ့ရင်တော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငုဝါနဲ့အတူ မြို့ထဲပြန်ဝင်ပြီး ကားဂိတ်ကို သွားစုံစမ်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အောင်အောင်ဟာ ငုဝါကို တင်ခေါ်ရင်း ရထားဘူတာရုံဝန်းထဲကို မောင်းဝင်လိုက်ပါတော့တယ်။

—————-

(ဆက်ရန် …)

ဘူတာရုံဝန်းထဲက သစ်တစ်ပင်အောက်မှာ တစ်ယောက်တည်းထိုင်နေရင်း ခေတ်ရဲ့စိတ်တွေ ထွေပြားနေရပါတယ်။ သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်က ငုဝါအတွက် မတရားမှန်းသိလို့ ခံစားနာကျင်ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် နောက်ဆုတ်ဖို့စဥ္းစားလိုက်တော့လည်း သူ့ရင်ထဲက နာကျင်မှုဟာ လျော့ပါးမသွားပါဘူး။ သူ့အတွက် အားလုံးကိုမေ့ဖျောက်လို့မှ မရတာလေ။

သူ ဘာကိုပဲ ရွေးချယ်ပါစေ၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း ခံစားနာကျင်ရမှာပါပဲ။ စိတ်တွေထွေပြားပြီး ခံစားနာကျင်နေရမယ့်အတူတူ ဒီမြို့ကနေ မြန်မြန်ထွက်သွားနိုင်တာက အကောင်းဆုံးဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။

ဒါဆိုရင်တော့ သူ့စိတ်က ပြတ်သားနိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ခက်တာက ဒီနေ့မှ စာပို့ရထားကလည်း နောက်ကျနေပါတယ်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ရထားမြန်မြန်ရောက်ပြီး မြန်မြန်လိုက်ပါသွားချင်မိပါတယ်။

အခုလိုနောက်ကျနေတော့ သူ့ကို တစ်ယောက်ယောက်တွေ့သွားမှာလည်း စိုးရိမ်နေရတယ်။ အောင်အောင် ရောက်လာရင် သူ့ကို အတင်းတားမှာအမှန်ပါ။

အောင်အောင့်ထက် ငုဝါရောက်လာမှာကို သူ ပို​စိုးရိမ်နေမိတယ်။ နာကျင်ကြေကွဲနေရှာမယ့် ငုဝါကိုတွေ့ရရင် သူပြတ်သားနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ငုဝါကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ချစ်ခင်တွယ်တာပြီး အလိုလိုက်ဂရုစိုက်ခဲ့ရသူပါ။ ငုဝါရဲ့မျက်ရည်တွေကို သူ ကျော်ဖြတ်နိုင်ဖို့ မလွယ်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ အမြန်ဆုံး ထွက်သွားချင်နေမိတယ်။ ရထားနောက်ကျတာနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး စိတ်မရှည်ပေမယ့် ဘူတာရုံထဲဝင်ပြီး မစုံစမ်းချင်ပါ။

တစ်ယောက်ယောက်က သူ့ကိုမြင်မှာ မလိုလားပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ လူအသွားအလာနည်းတဲ့ ဘူတာရုံဝန်းထောင့်ထဲက သစ်ပင်အောက်မှာ ထိုင်နေခဲ့တာပါ။

သူ့စိတ်ကူးက ရထားထွက်ခါနီးမှ ရထားပေါ်ကို ပြေးတက်ဖို့ပါ။ လူမြင်ခံပြီး ရထားလက်မှတ်လည်း သွားဝယ်မနေတော့ဘဲ အပေါ်ရောက်မှသာ လက်မှတ်စစ်နဲ့ ညှိပြီး စီးသွားပါမယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ရထားဝင်အလာကို ကြည့်ရင်း စောင့်နေဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ရထားစောင့်ရင်း အတွေးထဲ နစ်မွန်းနေချိန်မှာပဲ သူ့အနားကို လူကြီးတစ်ယောက်ရောက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ ရောက်တတ်ရာရာ စကားလာပြောနေပါတယ်။

သူလည်း အသက်ကြီးရင့်နေသူမို့ အားနာကာ အလိုက်အထိုက်ပြန်ပြောနေရပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင်တော့ အခုချိန်မျိုးမှာ ဘယ်သူနဲ့မှ မတွေ့ချင်၊ စကားမပြောချင်ပါဘူး။

ဒီလိုပြောရင်းနဲ့ အဲဒီဘကြီးက သူရထားလက်မှတ် မဝယ်ရသေး​တာ သိသွားပါတယ်။ ပြီးတော့ မှတ်ပုံတင်ပေးလိုက်ရင် အထက်တန်းလက်မှတ်ကို ရအောင် ဘကြီးက သွားဝယ်ပေးမယ်လို့ဆိုလာပါတယ်။

တကယ်ဆိုရင် လက်မှတ်ဝယ်ဖို့ သူ့မှတ်ပုံတင်ကို မပေးလိုက်ချင်ပါ။ လူမြင်ခံပြီး သွားမဝယ်ချင်လို့လည်း မဝယ်ဖြစ်ခဲ့တာလေ။ ဒါပေမယ့် အဖိုးကြီးကို အားနာတာနဲ့ ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မျိုးမှာ အထက်တန်းလက်မှတ်ရဖို့ကလည်း မလွယ်ပါ။ လက်မှတ်ရှိသေးလည်း အောက်ဆိုက်လိုချင်တော့ ကုန်ပြီပဲပြောကြတာ ထုံးစံပါပဲ။

အခုလည်း ဘကြီးက ပိုက်ဆံတောင် မယူသွားဘဲ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်သွားတာမို့ အထက်တန်းလက်မှတ်ရမှာ မဟုတ်မှန်းသိနေခဲ့ပါတယ်။ စကားအပိုမပြောချင်တာနဲ့ လက်ခံပေးလိုက်တာပါ။

ဒါပေမယ့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူ့အထင်နဲ့အမြင်လွဲမှန်း သိလိုက်ရပါတယ်။ သူက ပိုက်ဆံမပေးလိုက်ပေမယ့် အဲဒီဘကြီးက အထက်တန်းလက်မှတ်ကို ကိုင်ပြီးပြန်ရောက်လာပါတယ်။

မှောင်ခိုသမားဆိုရင်တောင် ဒီလောက်လွယ်လွယ်တော့ မရနိုင်ပါ။ မီးရထားဝန်ထမ်းကပဲ မှောင်ခိုကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက လုပ်နေတာလားလို့ ထင်မိပါတယ်။

“ကျနော့်ပိုက်ဆံ မယူသွားဘဲနဲ့ လက်မှတ်ယူလာပါလား။ ဘကြီးက မီးရထားဝန်ထမ်းလား ….”

“ဟား ဟား … ဘဘအသက်အရွယ်က မီးရထားဝန်ထမ်း ဟုတ်ပါတော့မလား။ အင်း … တစ်ချိန်ကတော့ ဝန်ထမ်းပေါ့ကွာ။ အခုတော့ ဘဘက ပင်စင်ယူထားတာ ကြာပါပြီ။ ဘဘသားကတော့ ဒီမှာဆက်ပြီး ဝန်ထမ်းလုပ်နေတယ်လေ …..အခုလည်း ဘဘသားကို မနက်စာလာပို့တာပါ။ တစ်သတ်လုံး အလုပ်လုပ်လာတဲ့နေရာဆိုတော့လည်း သံယောဇဥ္မပြတ်ဘူးပေါ့ကွာ။အခုလိုရောက်လာရင် သားတို့လို လက်မှတ်အခက်အခဲဖြစ်နေသူတွေကို ကူညီပြီး အပိုလေးဘာလေးတော့ ရတာပေါ့ကွာ … ဟဲ .. ဟဲ”

“ဟုတ် … ကျနော့်ဆီကလည်း ယူပါဘဘ … ဒီမှာပါ””အေးပါကွယ်၊ ကျေးဇူးပါသားရယ်။ ရထားက ဒီမနက်နောက်ကျနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ရောက်တော့မှာပါ။ ဘဘ မေးလာခဲ့ပါတယ်”

ခေတ်လည်း ကျသင့်ငွေထက် ပိုပေးကာ ရထားကို စောင့်ရင်း ထိုင်နေမိတယ်။ ထိုဘကြီးကတော့ ခေတ်ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို လှမ်းယူရင်း ဆုပေးကာ ခေတ်မျက်နှာကို သေချာစိုက်ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်က မျက်နှာလွှဲပြီး မီးရထားဘူတာဘက် လှမ်းကြည့်နေတော့မှ ဘကြီးလည်း မျက်နှာလွှဲသွားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အနားက ထွက် မသွားသေးဘဲ ထိုအနားမှာပဲ ခြေစုံရပ်ကာ တစ်ခုခုကို စဥ္းစားတွေးတောနေသလို ရပ်ငေးနေခဲ့ပါတယ်။

ထိုဘကြီးရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ဝေခွဲမရခြင်းနဲ့အတူ တစ်ခုခုကို အသေအချာ ချင့်ချိန်နေဟန်တွေ ပေါ်လွင်နေပါတယ်။ ခဏကြာအောင် ရပ်တန့်စဥ္းစားနေပြီးမှ ခေတ်ဘက်ကို ပြန်လှည့်ကာ …..

“လူလေး … ဘဘ .. တစ်ခုမေးမယ်နော် … စပ်စုတယ် မထင်ပါနဲ့”

“ဗျာ … ဟုတ်ကဲ့ .. မေးပါဗျ”

“ငါ့တူက မကြည်ပြာခင့်သားလေးမို့လား။ တခြားတော့ မဟုတ်ပါဘူး … ခုနက မှတ်ပုံတင်ပေါ်က အဖအမည်မှာ ကိုမျိုးဝင်းလို့ တွေ့လိုက်လို့ပါ။နှစ်တွေကြာသလို အသက်ကလည်း ကြီးလာတော့ နာမည်တွေ သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး။ အဲဒါကြောင့် မှားရင်ခွင့်လွှတ်ပါ …..”

“……….”

ခေတ်မှာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပါဘူး။ ဒီအချိန်မှာ သူ့အကြောင်းကို လူသိမခံချင်ပေမယ့် သူမိဘတွေကို သိနေတဲ့လူနဲ့မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လာတွေ့ရပြန်ပါတယ်။

“အခုသေချာစဥ္းစားကြည့်တော့ တူမလေး ကြည်ပြာခင်ရဲ့သားလေးဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိလို့ပါ…ပြီးတော့ တိုက်ဆိုင်လွန်းတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုက ဘဘအတွေးထဲ ပြန်ပေါ်လာခဲ့တယ်”

“………………………..”

“တစ်ခါက လူတစ်ယောက်ဟာ ဒီရထားဘူတာရုံကပဲ ဘယ်သူမှမသိအောင် ဒီမြို့ကနေ ထွက်သွားခဲ့ဖူးတယ်။အဲဒီတုန်းကတော့ ဘဘက လက်မှတ်စစ်ဝန်ထမ်းဘဝပေါ့။ အဲဒီလူကို ဘဘကိုယ်တိုင်ပဲ လက်မှတ်စစ်ပေးဖြစ်တာကို မှတ်မှတ်ရရဖြစ်နေခဲ့ပါသေးတယ် ….”

“ဟင် ….”

ခေတ်မှာ ဒီလူကြီးက ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် လာပြောနေပါလိမ့်လို့ တွေးနေမိတယ်။ ဒီလောက် အလေးအနက်ပြောနေပုံထောက်ရင် သူနဲ့ပတ်သတ်နေလို့လား။

“နောက် နှစ်နှစ်၊ သုံးနှစ်လောက်နေတော့ ငါ့တူကြီး ထိုင်နေတဲ့ သစ်ပင်အောက်မှာပဲ အဲဒီလူကို တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေတာ ပြန်တွေ့ခဲ့ရတယ် …”

“ဟင်”

“ဟုတ်တယ် … သူမှသူပါ … သူ ပျောက်သွားတဲ့သတင်းက လူသိများခဲ့တာပဲ။သူလည်း ဒီသစ်ပင်အောက်မှာ ငူငူငေါင်ငေါင်ကြီး ထိုင်နေခဲ့တာကို ဘဘ အခုထိ မျက်လုံးထဲကမထွက်သေးဘူး။ဒါပေမယ့် ဒီမြို့ကို သူပြန်လာခဲ့တယ်ဆိုတာ ဘဘတစ်ယောက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှမသိကြဘူး။သူကိုယ်တိုင်ကလည်း လူသိမခံဘဲ လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက်လာပြီး ပြန်သွားခဲ့တာ။ အဲတုန်းကလည်း ဘဘကိုယ်တိုင်ပဲ သူ့အတွက်လက်မှတ်ကို စီစဥ္ပေးခဲ့ရတာပါ”

“ဗျာ … ဘ .. ဘဘ … ဟို … ဘဘပြောနေတာက ကျနော့်အဖေအကြောင်းလား”

“ဟုတ်တယ် ငါ့တူ … အဲဒီလူက မင်းအဖေ မောင်မျိုးဝင်းပါပဲ”

“ဗျာ … ဒါ … ဒါဆို … အဖေက အိမ်ကထွက်သွားပြီးတော့ ပြန်လာသေးတယ်ပေါ့ … ဟုတ်လား ဘဘ”

“ဟုတ်ပါတယ် ငါ့တူ …. ပြန်လာပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတစ်ခါပဲ ပြန်လာတာနဲ့တူပါတယ်။သူ ဘာတွေဖြစ်သွားလဲမသိဘူး။ သူ့ပုံစံက စိတ်ဓာတ်ကျနေတဲ့ပုံနဲ့။ ပြီးတော့ ဘဘကို ပြောသွားခဲ့သေးတယ်။ ဒီမြို့ကို ပြန်လာတာ ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပါပဲတဲ့”

“…………….”

ခေတ်မှာ မထင်မှတ်ပဲ ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့သတင်းကို ကြားလိုက်ရတာမို့ စိတ်လှုပ်ရှားကာ ဆွံ့အတွေဝေသွားရပါတယ်။ သူ့အဖေက သူသိထားသလို မဟုတ်ဘဲ သူတို့ရှိရာဆီ ပြန်လာခဲ့သေးတယ်ဆိုတာက သူ့စိတ်နှလုံးကို ပြင်းစွာရိုက်ခတ်တုန်လှုပ်စေရပါတယ်။

မေးခွန်းပေါင်းများစွာနဲ့ နစ်မွန်းရင်း စို့နင့်ကြေကွဲနေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ထိုဘကြီးရဲ့မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း နောက်ဆက်ပြောလာမှာတွေကို မျှော်လင့်နေမိပါတယ်။

“အေးကွယ်။ အခုလည်း သားဖြစ်သူက တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဒီအပင်အောက်မှာ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ မကပ်သလို ထိုင်နေတာတွေ့ရပြန်တယ်။အမှန်ဆို ဒီအကြောင်းတွေကို ဘဘလည်း ပြန်မပြောချင်ပါဘူး။ အခုချိန်ထိလည်း ဘယ်သူ့မှ မပြောပြခဲ့ဘူး။ တူမလေး ကြည်ပြာ့ကိုလည်း သူပြန်လာခဲ့တာကို အသိမပေးဖြစ်ခဲ့ဘူး …..ဘဘအပေါ် မကြည်ပြာမိဘတွေရဲ့ကျေးဇူးတွေရှိဖူးတယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း တူမလေး ပိုခံစားရမယ့်အကြောင်းတွေကို ပြောမထွက်ရက်ခဲ့ဘူးလေ …..”

“အဲဒီနောက်ပိုင်း အဖေက တကယ်ပြန်မလာတော့တာလား”

“အွန်း …. ဘဘတော့ မတွေ့မိတော့ဘူး။ သူ … ရန်ကုန်မှာရှိမယ်လို့ ဘဘထင်တယ်။ နှစ်ခေါက်လုံးပဲ သူက ရန်ကုန်ရထားပဲစီးသွားတာမို့ပါ”

“ကျေးဇူးပါ ဘဘ”

ဒီအချိန်မှာပဲ ရထားဆိုက်ကပ်လာပါတယ်။ ခေတ်က တွေတွေကြီးဖြစ်နေတာမို့ ထိုဘကြီးကပဲ ရထားပေါ်တက်ဖို့ ပြောလာခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်လည်း စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်သူပမာ ယူလာတဲ့ ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲရင်း ရထားဆိုက်ရာဆီ လျောက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူ့အတွေးတွေ ရှုပ်နေသလို အဖြေမရတဲ့ မေးခွန်းများနဲ့ မွန်းကျပ်နေခဲ့ပါတော့တယ်။

—————-

အောင်အောင်နဲ့ ငုဝါတို့ ဘူတာရုံဝန်းထဲ ချိုးဝင်လိုက်တာနဲ့ ရထားဆီသွားနေတဲ့ခေတ်ကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ခေတ်ကိုလှမ်းတွေ့ရတော့ ငုဝါက ဆိုင်ကယ်ကို အတင်းရပ်ခိုင်းပြီး အမြန်ဆင်းလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်ဆီကို သူမ မလိုက်တော့ဘဲ နေခဲ့မယ့်အကြောင်းနဲ့ သူမ ပါလာတာကို မပြောပြဖို့ အောင်အောင့်ကို မှာနေခဲ့ပါတယ်။ အောင်အောင်က သူမလည်း တစ်ခါတည်းလိုက်ဖို့ ပြောပေမယ့် မရပါဘူး။

နောက်တော့ အချိန်လည်းမရှိတော့သလို တားဖို့အလျင်လိုနေပြီမို့ အောင်အောင်က ငုဝါကိုထားခဲ့ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ငုဝါကတိတောင်းတဲ့အတိုင်း သူမ ပါလာတာကို မပြောဖို့ပါ သဘောတူလိုက်ရပါတယ်။

အောင်အောင်က ငုဝါကို ထားခဲ့ပြီး ခေတ်ဆီ အမြန်မောင်းသွားလိုက်ပါတယ်။ ငုဝါကတော့ အနားက ဘူတာရုံအဆောက်အဦဟောင်းတစ်ခုဆီ အမြန်ပြေးဝင်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့မှ အဆောက်အဦဟောင်းလေးကို ကွယ်ကာ ခေတ်ကို ပိုအနီးကပ်ကြည့်နိုင်ဖို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့ကို နေရာရွေ့လာခဲ့ပါတယ်။

အောင်အောင်က ခေတ်ကို ခေါ်ရင်း ဆိုင်ကယ်ကို သူ့အနား ထိုးရပ်လိုက်ပါတယ်။ ရုတ်တရတ် အောင်အောင့်ကိုတွေ့လိုက်တော့ ခေတ်မှာ အံ့ဩသွားတယ်။

ပြီးတော့ အနောက်မှာ ဘယ်သူပါလာသေးလဲလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ဘယ်သူမှ မမြင်မှ စိတ်သက်သာရာရသွားပါတယ်။ အောင်အောင်ကတော့ ဒေါသသံစွတ်နေတဲ့ လေသံပြင်းပြင်းနဲ့ …..

“ဟေ့ကောင် .. အရူး … မင်း ဘာလျောက်လုပ်နေတာလဲ”

“မင်းနဲ့ ဘယ်သူပါလာသေးလဲ။ ငါ့နောက် ဘာလို့ လိုက်လာတာလဲ။ ငုဝါကို ပြန်ပို့ပေးဖို့ပြောထားတယ်လေ။ ငုဝါရော ဘယ်မှာလဲ”

“ဒါကိုထားစမ်းပါ … မင်း အခုဘာလျောက်လုပ်နေတာလဲလို့”

“ငါ စာရေးခဲ့တယ်လေ။ ငါထွက်သွားတော့မယ်။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မလာတော့ဘူး။ မင်းကိုလည်း တစ်ခါတည်း နှုတ်ဆတ်ခဲ့တယ်။ ငါ့ကို မတားတော့နဲ့ကွာ”

“အေး … မတားဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းတစ်ယောက်တည်း ထွက်သွားလို့ရမလား။မင်း လူဆိုရင် လူလိုစဥ္းစားပေါ့။ ညက မင်း အရူးထပြီး ငုဝါအပေါ် လုပ်ထားခဲ့တာတွေကို မရှင်းလို့ရမလား။အေး .. ထွက်သွားချင်ရင်လည်း မင်းတစ်ယောက်တည်းတော့ ထွက်မသွားနဲ့။ ငုဝါပါခေါ်သွား”

“ဟ … မခေါ်ချင်လို့ ထားခဲ့ပါတယ်ဆိုမှ … မင်းက နားမလည်ဘူးလား။ငါနဲ့ငုဝါက ဒီတစ်သက် ပေါင်းလို့မရဘူးကွ”

“ဘာလို့ပေါင်းလို့မရတာလဲ … ငုဝါအဖေကြောင့်လား …”

အောင်အောင့်စကားကြောင့် ခေတ်ရဲ့မျက်နှာဟာ ထူပူသွားရပါတယ်။ အောင်အောင်ကရော အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်အကြောင်းကို သိနေခဲ့သလား။

သိနေရင်လည်း သိပ်မထူးဆန်းပါဘူး။ အရင်းနှီးဆုံးဝင်ထွက်သွားလာနေသူမို့ ရိပ်မိနေနိုင်ပါတယ်။ ဘာပ​ဲပြောပြော အခုလိုဖွင့်မေးခံရတော့ ရှက်စိတ်နဲ့အတူ မွှန်ထူသွားမိတာတော့အမှန်ပါ။

“ဦးသန့်စင်ကြောင့်ဆိုရင် ငုဝါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲကွာ။ သူက မင်းအပေါ်ဘယ်လောက်ချစ်သလဲဆိုတာ ငါတောင်သိနေတာပဲ။ မင်းလည်းသိမှာပါ။သူ့အဖေကို မုန်းရင် အစကတည်းက မင်းဘက်က ငုဝါအပေါ်ကို ဆင်ခြင်ရမှာပေါ့။အခုတော့ မင်းလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်ပြီးမှ ပစ်ထားခဲ့လို့ရမလား”

“………………..”

“ဟေ့ကောင်၊ ငါမေးနေတယ်လေ။ မင်း .. ယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား။ ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ်တာဝန်ယူရမှာပေါ့”

“မင်း ပြောချင်ရာပြော။ ငုဝါနဲ့ ငါနဲ့ကိစ္စက ပြီးပြီ”

“ဘာ … မင်း … ယုတ်မာလှချည်လား။မင်းကရော ဦးသန့်စင်နဲ့ ဘာထူးလို့လဲ … သူက လူယုတ်မာဖြစ်သလို မင်းက ပိုယုတ်မာသေးတယ်ကွ”

“အောင်လေး … တော်တော့ကွာ”

“မတော်နိုင်ဘူး။ မင်းအပေါ် ငါဘယ်လောက်ခင်ပြီး သံယောဇဥ္ကြီးသလဲဆိုတာ မင်းအသိပဲ။ဒါ့ကြောင့်ပဲ အမတွေနဲ့ ငါကိုယ်တိုင်လွှတ်ပေးခဲ့တာပေါ့။ ဒါတောင် မင်းက ငါမသိအောင် ငါ့အမေနဲ့ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်မဟုတ်လား”

“ဟင်”

“အေး … မင်းဘက်က အဲလိုလုပ်ပေမယ့် ငါက နားလည်ပေးခဲ့တယ်။ အခင်မင်မပျက်ခဲ့ဘူး။ဒါပေမယ့် အပြစ်ကင်းတဲ့ ငုဝါအပေါ် မင်းလုပ်ရက်တာကတော့ ငါအံ့ဩတယ်။ မင်းက လူယုတ်မာပဲ။ မင်းလိုကောင်မျိုးကို ငါခင်မင်မိခဲ့တာ နောင်တရလို့မဆုံးဘူး …..မင်းလည်း ဦးသန့်စင်နဲ့အတူတူပဲ … စည်းမစောင့်၊ လူမဆန်တဲ့ လူယုတ်မာပဲကွ”

“အေး … ဟုတ်တယ်။ ငါ ယုတ်မာတယ်။ သူများကို အပြစ်တင်ရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ရော အမှားကင်းအောင်နေနိုင်လို့လား။ လူတိုင်းမှာတတ်ကြတာပဲ။မင်းရော … ငါ့အမေအပေါ် ရိုးသားခဲ့လို့လား”

“ဘာ …. မင်း … မင်း … သိ ….”

ခေတ်စကားကြောင့် အောင်အောင်မှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရပါတယ်။ သူနဲ့ အန်တီကြည်ပြာခင်တို့ကိစ္စကို ခေတ်က သိနေသလားဆိုပြီး စိုးရိမ်သွားပါတယ်။

တကယ်တော့ ခေတ်က အကြောင်းစုံကို သိလို့ပြောလိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး။ သူနဲ့အောင်အောင်ဟာ အရွယ်ရောက်ကတည်းက မိန်းမချောချောဆိုရင် စိတ်ကူးနဲ့မှန်းပြီး ပစ်မှားတတ်တာ အမြဲပါပဲ။

အရွယ်ရောက်လာတော့လည်း သူက အောင်အောင့်အမေနဲ့ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသလို အောင်အောင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့အမေအပေါ် စိတ်ပြောင်းလာတာကို သတိထားမိပါတယ်။

အောင်အောင်က သူ့အမေနဲ့ ပိုပြီးနီးနီးကပ်ကပ်နေခဲ့သလို လူလစ်ရင် နောက်ပိုင်းအလှကို ခိုးကြည့်တတ်တာကို သတိပြုမိခဲ့ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကလည်း ဖင်အိုးလှလှဆိုရင် အကြိုက်ချင်းတူကြတာကိုး။

ဒီတော့ ခါးသိမ်သိမ်၊ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းနဲ့ စွဲမက္ဖွယ်ကောင်းလွန်းလှတဲ့ သူ့အမေဟာ အောင်အောင်ရဲ့ ဂွင်းမင်းသမီးဖြစ်ရတာ မထူးဆန်းပါဘူး။ ဒါကို ရိပ်မိပေမယ့် မတားမြစ်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။

အောင်အောင်ကလည်း စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေပေမယ့် သူရှေ့မှာဆိုရင် အပြုအမူတွေက မရိုင်းပြခဲ့ပါဘူး။ အမေ့အပေါ်လည်း ရိုရိုသေသေနဲ့ ချစ်ချစ်ခင်ခင်သာ ဆက်ဆံတတ်ပါတယ်။

မြို့မှာ သူ မရှိချိန်မှာလည်း အိမ်ကိုညနေတိုင်းလာပြီး အမေ့ကိုအဖော်ပြုတတ်တာကို သူသိပါတယ်။ အခုလည်း အောင်အောင်က သူ့ကို လူယုတ်မာဆိုပြီး ရင့်ရင့်သီးသီးပြောခဲ့လို့သာ မခံချင်စိတ်နဲ့ ပြန်ပက်ခဲ့တာပါ။

ဒါကြောင့် မင်းလည်း ငါ့အမေကို ပြစ်မှားနေတာပဲလို့ ပြောခဲ့လိုက်တာပါ။ ဒါပေမယ့် အမှားလုပ်ထားမိတဲ့ အောင်အောင်အဖို့မှာတော့ သွေးပျက်ချောက်ချားသွားရပါတယ်။

စကားလည်း ဆက် မပြောနိုင်သလို ခေတ်မျက်နှာကိုလည်း ရင်ဆိုင်ဖို့ ခက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်ကို အပြစ်တင်၊ ဒေါသထွက်နေချိန်မှာ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း အပြစ်မကင်းခဲ့တာကို သတိရသွားမိပါတယ်။

သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စမို့ လူအများမကြားအောင် ကြိတ်ပြီး စကားများနေခဲ့ကြတာပါ။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကို အဝေးကနေ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ငုဝါကတော့ စိတ်ပူနေပါတယ်။

စကားသံတွေကို သဲသဲကွဲကွဲမကြားရပေမယ့် မျက်နှာအမူအရာအရ အခြေအတင်ဖြစ်နေကြတာကို သိသာပါတယ်။ သူမကြောင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ရန်ဖြစ်ကြမှာကို စိုးရိမ်ကာ ပူပန်နေမိတယ်။

ပြီးတော့ နှစ်ဦးလုံးကလည်း ဒေါသထွက်ပြီး စိတ်မြန်တတ်ကြတာကို သူမ သိနေတယ်လေ။ အခုလည်း ဒေါသထွက်နေတဲ့ အောင်အောင်က ခေတ်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက်လုပ်မှာကို ကြောက်နေမိပါတယ်။

ဒီလိုစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်ကြောင့်ပဲ ပုန်းကွယ်နေတာကနေ သူတို့ရှိရာနားကို ခေတ် မမြင်အောင် တိုးကပ်လာခဲ့မိပါတယ်။ သူမကို ခေတ်မြင်သွားမှာကိုလည်း မလိုချင်ပါ။ ဒီလိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ပြောနေကြတဲ့ အသံကို ကြားနိုင်လောက်တဲ့ဆီရောက်လာပါတယ်။

“ကဲ … ရထားလည်း ထွက်တော့မယ် … ငါ သွားတော့မယ်ကွာ …”

“နေပါအုံးကွာ .. မင်း သေချာပြန်စဥ္းစားပါအုံး။ ဟုတ်ပါတယ် … ငါတို့က မကောင်းပါဘူး။မင်းထွက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကိုလည်း နားလည်ပါတယ်။ဒါပေမယ့် ငုဝါက ဘာမှ အပြစ်မရှိပါဘူးကွာ …သူက မင်းကိုသိပ်ချစ်တာ … မင်းသာထွက်သွားရင် သူရူးလိမ့်မယ်”

“အခုချိန်မှတော့ ဘာမှမထူးတော့ပါဘူး။ သူ ခံစားရမှာ မှန်ပေမယ့် တစ်ချိန်ကျရင် အသားကျသွားမှာပါကွာ …သူလည်း မိန်းမပဲ … အချိန်တန်ရင် ငါ့ကိုမေ့သွားမှာပါ”

“မင်း ဒီလိုတော့ မပြောပါနဲ့ကွာ … သူက မင်းအပေါ်ကို သစ္စာရှိရှိ၊ နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်တာပါ”

“ဟား ဟား … ငါ့ကို အချစ်တွေ၊ သစ္စာတွေ လာမပြောနဲ့ကွာ။ ငါမယုံတော့ဘူး။မင်းလည်း ကြားဖူးတာပဲ။ မိန်းမတွေဟာ မြစ်လိုကွေ့ကောက်တတ်တယ်ဆိုတာ။ ငုဝါလည်း မိန်းမပဲဟာကို …အချိန်တန်ရင် အားလုံးပြောင်းလဲသွားမှာပါ … သွားပြီကွာ … မင်းကိုရော၊ ငုဝါကိုရော … ငါ့ကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ မမျှော်လင့်ပါဘူး ….”

“ဟာ … နေ … နေပါအုံး …”

အောင်အောင်ရဲ့ လှမ်းဆွဲတဲ့လက်ကိုရုန်းလို့ ခေတ်က ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။ အောင်အောင်လည်း တားမရတဲ့ ခေတ်ကိုကြည့်ပြီး ဝမ်းနည်းစိတ်ပျက်ကာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျလို့ ကျန်နေခဲ့ရပါတယ်။

—————

(ဆက်ရန် …)