အပိုင်း ၁။
ဂျပန်နိုင်ငံ တိုကျိုမြို့ ရှင်ဂျူးကု အရပ်၊ ဟော်တယ်ကြီး တခု ၏ အခန်းထဲ က ကင်းဆိုဒ် မွှေ့ယာကြီးပေါ် တွင် စုံတွဲ တတွဲ အချစ်မုန်တိုင်း ထန်နေကြသည်။ အမျိုးသား က အသက် အရွယ် ကြီးသော်လည်း ကျန်းမာရေး ကောင်း ပြီး ကိုယ်လက်တောင့် တင်း ပုံရသည်။ အမျိုးသမီးက တော့ ဖြူဖွေး နုညှက် နေပြီး အသက် နှစ်ဆယ်ကျော် သာသာ လောက်သာ ရှိသေးသည်။
“အားးးး ဦးးး ပြီးးးပြီ ..ရတီ…”
“အိုးးးး ရတီ…..လည်းးးး ပြီးးးးးးးးပြီးးးးးး ပြီ ဦးးးးး ရယ်….”
ဒေါက်တာ ဦးသန့်စင် နှင့် သူ့ တပည့် မလေး ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ နှစ်ယောက် နှစ်ယောက်သား ဖက်လျှက် အနားယူ နေကြလေသည်။ ဦးသန့်စင် က ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားရင်း သူမ ခေါင်းလေး ကို ပွတ်သတ်ပေးနေသည်။
“ရတီ့ ကို ဦးပြောစရာ တခု ရှိတယ်”
“အမလေး ဦးကလည်း ဒီလူနဲ့ ဒီလူ စကားခံနေသေးတယ်”
“အင်း အခု ဟာက အရေးကြီးလို့ ပါ။ ရတီ စိတ်ကို ခနလေး လျော့ ထားပြီး ဦးပြောတာ ကို တဆင့်ချင်း နားထောင်ပေးပါ”
“ဟုတ် ကောင်းပါပြီ”
“ရတီ့ အမျိုးသား ကိုမင်းသူ က ရတီ့ နောက်ကွယ်မှာ ဖေါက်ပြန်နေတယ်ကွယ့်”
“အွန်.. ဒါများ ဦးရယ်၊ ရတီ ကရော ဘာထူးလို့လဲ၊ သူက ယောက်ျား လေး ဆိုတော့ ပိုတောင် ခွင့်လွှတ် ရအုံးမှာပေါ့”
“အင်း ဒါပေမဲ့ ကိုမင်းသူ ဖေါက်ပြန်နေတဲ့ အမျိုးသမီး က တခြားလူ မဟုတ်ဘူးကွယ့်၊ ဦးရဲ့ သမီး၊ ရတီ့ သူငယ်ချင်း ဖြူစင် ပဲကွယ့်”
“ဟင် ဘယ်လို ဘယ်လို ကိုမင်း နဲ့ ဖြူစင် နဲ့ ဖြစ်နေကြတယ်။ ဟုတ်လား ဦးက ဘယ်လို သိတာလဲ၊ ရတီ တော့မယုံနိုင် အောင် ဖြစ်မိတယ်”
“ရတီ နဲ့ ဦး စဖြစ်လာတဲ့ အကြောင်းမှတ်မိတယ်မလား အဟီး”
“အင်း ဘယ်မေ့ မလဲ ၊ ဦး နှာဘူး ကျပြီး ရတီ့ အခန်းမှာ ကင်မရာ ခိုးတပ်ထားတာလေ ဟွန့်”
“အင်း အဲလိုမျိုး နဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ”
“ဟင် ဦးက ကိုယ့်သမီး အခန်းကို ကိုယ် ကင်မရာပြန်တပ်တယ်”
“နိုး မဟုတ်ဘူး။ ဦး က ဦးအခန်းကို ပဲ တပ်ထားတာ၊ အဲဒါက လုံခြုံ ရေးအရပါ။ အဲဒီ ကင်မရာမှာ မိတာပဲ”
“အို ဦးအခန်းထဲ ကို ကိုမင်း ကလာတယ်”
“အင်း တကယ်တော့ သမီးက ခေါ်လာတာပါ”
“ဟယ် ဖြူစင် က အံ့သြစရာကြီး ”
“ဒီမှာ ကြည့် ဦးပြမယ်”
ဦးသန့်စင်က သူ့ လက်တော့ ကွန်ပြူတာကို သွားယူလိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ် မှာ ပင် ဖွင့်လိုက်သည်။ ယခုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ခေါင်းရင်း ကို မှီပြီး ခြေဆန့် ထိုင်နေကြရင်း က လက်တော့ ပေါ် မြင်နေရသည့် စခရင် ကို ကြည့်နေကြသည်။ ကွန်ပြူတာ စခရင်ပေါ် မှာ တော့ အောကား ကြည့်နေရသည့် အတိုင်းပင် နန်းဖြူစင် က ဦးမင်းသူ ကို အခန်းထဲ ဆွဲခေါ်လာ လာတွေ့ ရသည်။ ကုတင်ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ် မတ်တပ်ရပ် နေသော ဦးမင်းသူ ကို သူမ က ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက်ထိုင် ကာ ပုလွေ မှုတ်ပေးသည်၊ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲနေသည့် သူမ ကို ဦးမင်းသူက ဘာဂျာမှုတ်ပေးသည်။ နောက်တော့ ပုံစံ မျိုးစုံ ဖြင့် လိုးကြသည်။ ရတီစုလဲ့ က ဗီဒီယို မှ အသံကို ချဲ့ လိုက်တော့ မှ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘာတွေ ပြောနေကြသလဲ ဆိုတာ ပြတ်ပြတ် သားသား ကြားလိုက်ရသည်။
“အားးးးး ကောင်းလိုက်တာ ဖြူစင်ရယ်….ဒက်ဒီ အရမ်း လိုးချင်နေတာ ကြာလှပေါ့”
“လိုးးး ပါ ဒက်ဒီ ရယ်….ဖြူစင့် တကိုယ်လုံးး က ဒက်ဒီ့ အတွက်ပါ”
အိုးးး သူတို့ နှစ်ယောက် က ရိုးပလေး လုပ်နေကြတာပါလား၊ ရတီစုလဲ့ က ဦးသန့်စင် ဘက်လှည့် ကြည့်လိုက်တော့ ဦးသန့်စင် လီးကြီးမှာ လည်း မာတောင် နေပြီး၊ မျက်နှာက လည်း နီမြန်းကာ အသက်ရူ တွေ မြန်နေတာကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ဒါကြောင့် မို့ သူ စပြတော့ အသံကို အရမ်းတိုးထားတာကိုး ဟု လည်း တွေး လိုက်မိသည်။ စုရတီလက် က ဦးသန့်စင် လီးကြီး ဆီ ရောက်သွား ပြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။
ဗီဒီယိုထဲ မှာ ဦးမင်းသူ နှင့် နန်းဖြူစင် တို့ လိုးနေကြတာကို ကြည့်နေကြရင်း ဦးသန့်စင် လီးကြီးကို ရတီစုလဲ့ က ဂွင်းထု ပေးနေလေရာ မကြာခင်ပဲ လရည် များ ပန်းထွက်ကျကာ ပြီးသွားရလေသည်။ ရတီစုလဲ့က ကွန်ပြူတာကို ပိတ်ပြီး အနားမှ စားပွဲပေါ် လှမ်းတင်ထားလိုက်သည်။ ဦးသန့်စင် နှင့် ရတီစုလဲ့ တို့ တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ဖက်ကာ လှဲလျောင်းနားနေရင်းမှ ခနကြာတော့ ရတီစုလဲ့ က။
“ဦး”
“ဟင် ရတီ”
“ဦး ဖြူစင့် ကို လိုးချင်နေတယ် မဟုတ်လား”
“ဟာကွာ ဦး တို့ က သားအဖ အရင်းကြီးလေ”
“ဦးလည်း ခေတ်မှီ တဲ့ ဆရာဝန်ကြီးပဲလေ၊ အင်းစက် ဆိုတာ သိပြီးသားပဲဟာ”
“ဒါပေမဲ့ လက်တွေ့ မှာ တကယ်ဖြစ်နိုင်လို့လား၊ အထူးသဖြင့် မြန်မာပြည်မှာ”
“တကယ်ဖြစ်တဲ့ ဘယ်သူ တွေ က သူတို့ အကြောင်း အပြင်မှာ လျှောက်ပြောမှာ မို့လို့လဲ”
“မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွာ”
“ဗီဒီယို ကြည့်ပြီး ဦး က လီးတောင် လာတာ ပဲ၊ ဦး ဖြူစင့် ကို လိုးချင်နေတာ မလိမ်ပါနဲ့တော့၊ ဖြူစင် ကလည်း ဦး ကို စိတ်လာနေတာ နေမှာ ကိုမင်းသူ နဲ့ လိုးနေတာတောင် ဒက်ဒီ လို့ ခေါ် ပြီး အလိုးခံနေတာလေ”
“ဟာ ကွာ အဲဒါ က ဖန်တက်ဆီ တွေ ပါ၊ တကယ်က သူက ဦးလို အဖိုးကြီးကို ဘယ် စိတ်လာပါ့ မလဲ”
“အမလေး ဖြူစင် က ရတီ့ လိုပဲ အဖိုးကြီး တွေမှ ကြိုက်တာ၊ ရတီတို့ သူငယ်ချင်းချင်း သိပြီးသား၊ ဦး ဖြူစင့် ကို လိုးချင်ရင် ရတီ ကြံပေးမယ် ဘယ်လိုလဲ”
ဦးသန့်စင် တစ်ယောက် ငြိမ်ကျသွားခဲ့သည်။ သူ့စိတ်ထဲ မှာ တခါတရံ ရတီ့ ကို လိုးနေရင်း သူ့ သမီး ဖြစ်သူ နန်းဖြူစင် ကို မှန်းမှန်း ပြီး လိုးနေမိတာ အတော် များနေခဲ့ပြီ။ သို့ သော် ဖွင့် ပြောလို့ မဖြစ်သဖြင့် အသာငြိမ် နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု ရတီ က ကြံပေးမည် ဆိုတော့ သူ စိတ်လှုပ်ရှားရပြီ။ သူမတို့ သူငယ်ချင်းချင်း အနေဖြင့် စည်းရုံးပါက ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိသည် မဟုတ်လား။
“ဦးတော့ မပြောတတ် တော့ ပါဘူးကွာ”
“ခိခိ မပြောနဲ့ တော့ ဒီလောက် ဆို ရတီ သဘောပေါက် ပြီ”
……………………
“ဟေ့ ဖြူစင် တို့ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် တစ်ယောက် အကြောင်း တစ်ယောက် သိပြီးသား တွေ ပဲ လျို့ဝှက် ချက် မထားပဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြရအောင်”
အဲယားကွန်း စားသောက်ဆိုင်လေး တစ်ခု အတွင်းက သီးသန့် ခန်းလေး ထဲ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် ဆုံ ပြီး စားသောက် ကြရင်း ဖြင့် ပြောဆိုနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဂျပန်က ပြန်လာပြီးတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ နန်းဖြူစင် ကို မဆုံရတာ ကြာပြီဟု ပြောရင်း က ချိန်းကာ တွေ့ ကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။
“အေးပါဟ ပြောတာပေါ့ ကဲ နင်က ဘာပြောချင်တာလဲ စပြော”
“အင်း နင် ငါ့ ယောက်ျား ကိုမင်း နဲ့ ဖြစ်နေတာ ငါသိတယ်”
“အော် အေး အာ့ ဆိုလည်း ငါလည်း ပြောမယ် နင်လည်း ငါ့ ဒက်ဒီ နဲ့ ဖြစ်နေတာ ငါသိတယ်။ ကိုမင်းလည်း သိတယ်”
“အင်း နင်တို့ သိတယ် ဆိုတာ ငါသိတယ်၊ နင်တို့ နှစ်ယောက် နင့် ဒက်ဒီ အိပ်ယာပေါ် မှာ လိုးရင်း ပြောနေကြတဲ့စကားတွေ ထဲ ငါ ကြားလိုက်တယ်”
“ဟယ် နင် က ငါတို့ ဒက်ဒီ့ အိပ်ယာပေါ် လိုးကြတာကို ဘယ်လို သိလဲ၊ ဟောတော့ ဒက်ဒီ သူ့ အခန်းထဲ မှာ စပိုင်ကင်မရာ တပ်ထားတယ်ထင်တယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ”
အပိုင်း ၂။
“မဒုက္ခ ပါဘူးဟ၊ နင့်ဒက်ဒီ ကလည်း နင့် အပေါ် စိတ်လာနေတာပါ”
“ဘာ…..”
“တကယ် ငါ နဲ့ နင့် ဒက်ဒီ တို့ ဂျပန်မှာ တုန်းက နင်နဲ့ ကိုမင်း တို့ လိုးနေကြတဲ့ ဗီဒီယို ကို ကြည့်ပြီး နင့်ဒက်ဒီ လီး က အရမ်းတောင် နေတာ၊ အဲဒါ နဲ့ ငါ သူ့ကို အစ်လိုက်တော့ သူက နင့် ကို စိတ်လာ နေတာ ကြာပြီတဲ့၊ အဲဒါ ငါ က မြန်မာပြည်ပြန်ရောက် ရင် နင့် ကို စည်းရုံးပေးမယ်လို့ ပြောထားတယ် ခစ်ခစ်”
“အမယ် ငါက စိတ်လာမယ်လို့ နင့် ဘယ်သူက ပြောလဲ”
“နင်နဲ့ ကိုမင်း တို့ လိုးနေတုန်း နင်တို့ ရိုးပလေး နေတာ ငါတို့ကြားပါတယ်ဟ၊ လုပ်မနေစမ်းပါနဲ့”
နန်းဖြူစင် မျက်နာလေး ရဲ နေသည်။ သူမ တကယ်ပဲ သူမ ဖခင်ပေါ် ဖီးလာနေသည်မှာ အတော့် ကို ကြာနေခဲ့ ပြီ မဟုတ်လား။ နန်းဖြူစင် ငြိမ်သွားတော့ ရတီစုလဲ့ က သူမ သဘောတူ လိုက်ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ရှက်သဖြင့် သာ ပါးစပ် က ထုပ်ဖေါ် မပြောတာ လူက စိတ်ပါနေပြီ မဟုတ်လား။
“ဒါနဲ့ နေပါဦး ကိုမင်း က ရော ဘာလို့ ငါ့ ကို နင့် ဒက်ဒီ နဲ့ ဖြစ်နေမှန်း သိရက် နဲ့ ဘာမှ မပြောပဲ လွတ်ထားတာတဲ့လည်း။ နင့် ကို လိုးနေရလို့လား”
“အင်း အဲဒါလည်း ပါတယ်ပေါ့ဟာ၊ ဒါပေမဲ့ နင့် ကိုမင်း က ကပ်ကိုး သမားဟဲ့၊ နင့် ကို ငါ့ ဒက်ဒီ နဲ့ လိုးနေတာတွေ ဗီဒီယို ရိုက်ထားတာတွေ ကြည့်ကြည့် ပြီး ဖီးတက်နေတာ၊ အဲဒါကြောင့် ဘာမှ နင့်ကို မပြောတာ၊ နင်က တော့ လင်ရ ကံကောင်းတယ်ဟာ၊ လိုးချင်တဲ့ လူနဲ့ လိုး ယောက်ျား က ခွင့်လွတ်နေမှာ”
“တကယ်လား၊ ဟွန့် တွေ့ ကြသေးတာပေါ့ ”
“ဟယ် အခု လို ဆိုတော့ မျက်နှာပူစရာကြီးနော်၊ နင်တို့ ဂျပန် မသွားခင်ကလို ငါတို့ လေးယောက် စားသောက် ဆိုင် အတူထိုင်စားဖို့ က မျက်နှာ ပူစရာကြီး”
“လောလော ဆယ်တော့ မစားသေးဘူး ဟာ ၊ငါတို့ အကြံ အစည် အောင်သွားရင်တော့ ပူစရာ မလိုတော့ ဘူး ဟဟ”
“ဘာအကြံအစည်လဲဟ”
“ဒီလို ဒီလို ………………………..”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဦးမင်းသူ နှင့် နန်းဖြူစင် တို့ မှာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ ဂျပန်မှ ပြန်လာပြီး နောက်ပိုင်း အခွင့် အရေးမရသဖြင့် မဆုံ ဖြစ်ကြပဲ ဖုံးဖြင့် သာ ပြောဖြစ်ကြသည်။
“ကိုမင်း ဘယ်တော့ အမေရိက ပြန်မှာလည်း”
“နောက်လ လောက်မှ လေ ဖြူစင် ဘာဖြစ်လို့ လဲ ၊ ကိုမင်းနဲ့ လိုက်ခဲ့ မလား”
“အမလေး ကိုမင်းရယ်၊ ကိုမင်း မယား ရတီ တစ်ယောက်လုံး ရှိနေတာ ဖြူစင် က ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် လိုက်လို့ ဖြစ်မလားလို့”
&#
“အင်း ဖြူစင့် အလုပ်တွေ လည်း အားမှ ပါ၊ ရတီ့ ကို တီးခေါက် ကြည့်ဦးမယ်၊ ဒါနဲ့ ဒီဝိအန်း ဘာလုပ်ကြမှာလဲ”
“အော် ဟို ရတီ အရင် ဆေးခန်းဖွင့် တဲ့ ရပ်ကွက် မှာလေ၊ အိမ်လေး တလုံးဝယ်ထားတာ သိတယ်မဟုတ်လား”
“သိတယ်လေ သူ အိမ်ငှားတင်ထားတယ်မဟုတ်လား”
“အိမ်ငှား က ဆင်းသွား ပြီ။ ရတီက ကိုယ်နဲ့ အမေရိကား မလိုက်ခင် အဲဒီ အိမ်လေး ကို ရောင်းသွားမယ်တဲ့၊ အဲဒါ မရောင်းခင် အလွှမ်းပြေ အဲဒီ အိမ်လေး မှာ တပတ်လောက် သွား နေမလို့တဲ့လေ၊ ကိုမင်း တို့ အဲမှာ သွားနေကြမှာ”
“အဟုတ်လား၊ အဲဒါ ဆိုရင် တော့ ကိုမင်း ပွပေါက် တိုးပြီ”
“ဘာပွပေါက်လဲ ဖြူစင်ရဲ့”
“ကိုမင်း ရဲ့ ကပ်ကိုး ဖီးလ် ကို အပြည့်အဝ ခံစားရနိုင်တဲ့ ကိန်းရှိတယ်”
“ဟင်..ဘယ်လို ဘယ်လို..”
“ဒီလို..ဒီလို……………….”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“အဘစိန် ဒီပန်းအိုးလေး တွေကို ဟိုဘက်နား ရွှေ့ ပေးပါအုံး ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ခြံဝန်းထဲ ဖြစ်ကတဲ့ ဆန်း ဖြစ်နေသော ပန်းအိုး ၊ ပန်းပင် လေးများကို သေသေသပ်သပ် ဖြစ်အောင် နေရာ ချပေးနေတာကို ခုံတန်းလေး မှာ ထိုင်နေသည့် ဦးမင်းသူ က သူ့ ဖုံး ပွတ်နေရင်း မသိမသာ အကဲ ခပ်နေလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က တီရှပ် ဗြောင်အဖြူလေး နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ အတိုလေးကို သာ ဝတ်ထားရာ ဖြူဖွေး ချောမွတ်နေသည့် ပေါင်လုံး ကလေး များ က နေရောင် အောက် မှာ ဝင်းနေသည်။ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်းလေး မှာ ဆံပင် နက်နက် ကလေး ကို အနောက်မှာ စု ပြီး သားရည်ကွင်း နှင့် ချည်ထားတော့ ဂျပန်ကျောင်းသူ ကလေး အလားပင် ထင်ရလေသည်။
သူမ ခိုင်းတာကို လိုက်လုပ်ပေးနေသည့် လူကြီး မှာလည်း နေလောင်ထားသည့် အသား ညိုညို တို့ ဖြင့် အသက်က ကြီးသော်လည်း ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည် က တောင့်တောင့် တင်းတင်း ရှိသေးသည်။ပန်းအိုး များကို မပြီး ရွှေ့လျား ပေးနေလိုက်သည်မှာ ဦးမင်းသူ ပင် မလုပ်နိုင်လောက်။ အတော် လေး သန်သန်မာမာ ရှိသည်ဟု စိတ်ထဲ တွေးနေမိသည်။
သို့နှင့် ညနေ ဘက် ညနေစာ စားပြီး ကြတော့ ဦးမင်သူ က နန်းဖြူစင် အကြံပေးထားသည့် အတိုင်း။
“ရတီရေ၊ ကိုမင်း ခေါင်းလည်း နည်းနည်း ခဲ ပြီး ကိုယ်လက် နာသလို ဖြစ်နေတယ်။ ပိန်းကေလာ ဖြစ်ဖြစ် အိပ်ဆေး ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပေးပါလား ၊ ကိုမင်း ဒီညတော့ အိပ်ရေးဝ အောင် အိပ်လိုက်ချင်လို့၊ မနေ့ က ဇွန်းမိတင် ထိုင်လိုက်တာ တော်တော် ကြာသွားတာကြောင့်ထင်တယ်”
“အော် ကိုမင်း ကလည်း ဖြစ်ရမယ်၊ အလုပ် ဆို စိတ်က တအားထည့်တာကိုး၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်မှပေါ့၊ ရတီ ဆေးပေးမယ်၊ ခေါင်းကိုက်သက်သာ ပြီး ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော် ရအောင်၊ နောက် အေးအေးဆေးဆေး လွတ်လွတ်လပ်လပ် အိပ်ရအောင် အခန်းပိုထဲ ရတီ အိပ်ယာပြင်ပေးမယ်လေ”
“အဲဒါလည်း ကောင်းသားပဲ ရတီ၊ စိတ်မရှိနဲ့နော်”
“ဘယ်ကလာ ရှိရမှာလဲ ကိုမင်း သက်သာ ဖို့ က အရေးကြီးပါတယ်”
ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေးလိုက်သော ဆေးကို ယူလိုက်ကာ သောက်မလို နှင့် အိပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ အတွက် ပြင်ဆင်ပေးထားသည့် အခန်းလေးထဲ ဝင်သွား ကာ အိပ်နေလိုက် တော့ သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ညဆယ်နာရီလောက် တွင် အိမ်နောက်ဘေးတံခါးပေါက် သို့ သွားပြီး တံခါးဖွင့် လိုက်တော့ အပြင်က ခြုံအကွယ်မှာ စောင့် နေသည့် အဘစိန် က တံခါးနား ရောက်လာတော့ သည်။
“အဘစိန် တိုးတိုး နော် အသံမထွက်နဲ့ ကိုမင်း အိပ်ပျော် နေတယ်”
ဟု ပြောရင်း သူမ တို့ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဦးဆောင် ခေါ်လာခဲ့သည်။ အဘစိန် ကအနောက် မှ ခြေဖျားထောက် ကာ လိုက်လာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ညဝတ်ဂါဝန် ပန်းနုရောင် ဇာသားလေး ကို ဝတ်ထားပြီး အတွင်း မှ ပင်တီ ဘရာ အမဲရောင် တို့ ကို ဝတ်ထားရာ ညမီးရောင် အောက် မှာ ထိုးဖေါက် မြင်နေရလေသည်။ အဘစိန် က အနောက်မှ လိုက်သွားရင်းက သေးကျင်သော ခါး၊ လုံးဝန်းစွင့်ကားနေသော တင်ပါး၊ ပေါင်တန် တို့ ကို ကြည့်ကာ လီးတောင် နေလေသည်။ ထိုဆရာဝန်မလေး အပျိုစင် ဘဝ က ထက် အများကြီး ကိတ်လာတာကို လည်း သတိထား မိလေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ တို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်ပြီး နောက်က လိုက်လာသော အဘစိန်ကို အတွင်း ဝင်စေသည်။ ပြီးမှ သူမ က အခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့ လိုက်သည်။ အဘစိန် က အခန်းထဲကို မျက်စေ့ ကစားလိုက် တော့ ဖြူဖွေး သော အိပ်ယာခင်း နှင့် ထူထဲလှသည့် မွေ့ယာကြီး ရှိသည့် ကင်းဆိုက် ကုတင်ကြီးကို တွေ့ ရလေသည်။
“ဆရာမလေး အမျိုးသား ရော၊ နေ့လည် တုန်းက တွေ့လိုက်ပါတယ်”
“သူ နောက်တခန်းမှာ အိပ်ဆေးသောက် ပြီး အိပ်ပျော် နေတယ် အဘစိန်”
“ဘယ်လို ကြီးလဲကွာ၊ ဒီလောက် ချောမော ဆက်ဆီ ကျတဲ့ ဆရာဝန်မ လေးကို ယူထားပြီး အိပ်ဆေးသောက် တောင် အိပ်နေရတယ်လို့၊ ကိုယ်သာဆို ညဖက်ဆို မအိပ်ပဲ နေ့လည်ပဲ အိပ်မှာ အဟိ”
“ဟင် အဘစိန် က ညဖက် မအိပ်ပဲ ဘာလုပ်နေမှာလဲလို့ ခစ်ခစ်”
“တညလုံး လိုးနေမှာပေါ့ ဒီမယားလေးကို လာခဲ့”
အဘစိန် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကလေး ကို လှမ်းဆွဲ လိုက်ရာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ယိုင်ပြီး အဘစိန်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အဘစိန်ပုခုံး ကို တွဲခိုလိုက်ရင်း၊……
အပိုင်း ၃။
“ဟွင်း အဘစိန်နော် သူ့ မယား လည်း မဟုတ်ပဲနဲ့ သူများ မယားကို ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ညုတုတု မျက်စောင်းကလေး ထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။ အဘစိန် က ဖွေးနု နေသော ပါးပြင်လေး ကို သူ့ နှာခေါင်းကြီး ဖြင့် ရွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီးမှ ။
“အမလေး စာချူပ်စာတမ်း မရှိပေမဲ့ ဆရာမလေး ရဲ့ ပထမဆုံး လင် က အဘ ပါနော့် အဘ ပဲ ပါကင် ဖွင့် ပေးခဲ့တာ၊ အခု လင်က ဆရာမလေး ရဲ့ နောက်လင်ပါ၊ အဘ ကသာ လင်ကြီး ဟဲဟဲ”
“ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ တကတည်း မဏ္ဍပ် တိုင် တက်ပြနေလိုက်တာ”
“လှ လိုက်ချောလိုက်တာ ဆရာမလေးရယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ ချောမော လှပ ဖွေးနု နေသည့် မျက်နှာလေး ၊ မျက်ဝန်းနက်နက် လေး နှင့် နှုတ်ခမ်း နီတျာတျာ လေးကို အနီးကပ် ကြည့်ရင်း က အားမလို အားမရ ဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့ ပါးစပ် ကြီး ဖြင့် ငုံကာ စုပ်လိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အဘစိန်ကို ပြန်လည်တွယ်ဖက်ကာ သူမ လျှာကလေးကို အဘစိန် ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် ပေးလိုက်သည်။
“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်…ဖလူးးးး ”
အဘစိန်ကလည်း ဆရာဝန်မလေး ၏ စိုစွတ်နုထွေး သော လျှာကလေး ကို တပြွတ်စ် စုပ်ယူလိုက်သည် အဘစိန်၏ လက်ကြမ်းကြမ်း ကြီးက လည်း လုံးတင်းဖောင်းကား နေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖင်လုံး ကြီး များ ကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင် ပြီး ဆွဲယူကာ သူ့ လီးတောင်တောင် ကြီးဖြင့် ဆရာဝန်မလေး ဗိုက် ကို ထိုးထောက် ပေးနေသည်။
အဘစိန် က ဆရာဝန်မလေး နှုတ်ခမ်းလေး တွေကို အားရပါးရ စုပ်နမ်းပြီးတော့ မှ ပါးစပ်ချင်း ခွာလိုက်ကာ။
“ကဲ ဆရာမလေး ပထမဆုံး စုပ်ဖူးခဲ့ တဲ့ လီးကြီး ကို အဲဒီ နှုတ်ခမ်းလှလှ လေးနဲ့ ပြန်နူတ်ဆက် လိုက်ပါအုံး ”
ဟုပြောကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပုခုံးလေး ကို အသာဖိချပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အလိုက်တသိ အဘစိန်ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက် ထိုင်လျှက် အဘစိန် ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ဆွဲချွတ်ချလိုက် လေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်လေ့ မရှိသော အဘစိန်၏ လုံခြည်က ကျွတ်သွားသည်နှင့် မာတောင် နေသော လီးမည်းမည်း ကြီးက ဖြောင်းကနဲ ခုန်ထလာ သလို ပေါ်လာခဲ့သည်။ အဘစိန်က သူဝတ်ထားသည့် ရှပ်အင်္ကျီ ခပ်နွမ်းနွမ်း ကိုလည်း ကြယ်သီးများ ဖြုတ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ၏ ဖြူနု ပြီး လက်သည်းကလေး တွေ ကို အလှ ရောင်စုံ ဆေးချည်ထားသည့် လက်ကလေးဖြင့် လီးမည်းတုတ်တုတ်ကြီးကို စုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် တစ်ချက် နှစ်ချက် ပွတ်တိုက် ပေးလိုက်သည်။ အဘစိန် လီးထိပ်ဖူးကြီးက မှိုပွင့်ကြီးလို ဖေါင်းကားနေပြီး ထပ်အကွဲကြောင်းမှ လည်း ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ စိမ့်ကျ နေလေပြီ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ လျှာကလေးဖြင့် ထိုအရည်ကြည်တို့ ကို လျှက် လိုက်ကာ လျှာထိပ်ကလေး ဖြင့် လီးထိပ်သေးပေါက်သည့် အပေါက် အကွဲကြောင်းလေး ကို ထိုးဆွ ဆော့ ကစားလိုက်သည်။
“အားးးး ရှီးးးးးး ဆရာမလေး ရယ် ကောင်းလိုက်တာ ”
အဘစိန်လက်တွေက ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ခေါင်းကို အုပ်ပြီး ထိန်းကိုင်ထားလိုက်ရသည်။ လီးထိပ်မှာ ကျင်ပြီး ဒူးမခိုင်ချင်တော့ သဖြင့် ကိုယ်ဟန်ချက်ညီအောင် ထိန်းထားလိုက်ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အဘစိန် လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံး ကို သူမ လျှာကလေး ဖြင့် စုန်ဆန် လျှက် ပေးရင်းက လီးချောင်းကြီးကို အပေါ် မ လိုက်ကာ အောက်က တန်းလန်းကျ နေသော ဂွေးဥကြီး များကို လည်း တလုံးချင်း တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေ ပြန်သည်။
“ပြွတ်စ်….ဖလွတ်…ပြွတ်..”
“အားးးး ရှီးးးးးးကျွတ်စ်….”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အဘစိန် လီးတန်ကြီးကို သူမ လည်ချောင်းထဲ ထိဝင်အောင် ဒိသရုပ်လုပ်ပေးလေရာ တခါမှ ဒိသရုပ် အလုပ်မခံဘူးသေးသော အဘစိန်ခမြာ ကောင်းလွန်းသဖြင့် လရည်ပင် ပန်းထွက် ပြီး ပြီးချင် သလိုဖြစ်လာခဲ့သည်။ အဘစိန်က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နဖူး ကို အသာတွန်းကာ လီးကြီး ကို သူမ လည်ချောင်းထဲ မှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး။
“အား အရမ်းကောင်းတယ် ဆရာမလေး ၊ ဒါပေမဲ့ အခု မှ ပြန်ဆုံ ရတာ ဆိုတော့ ကျွန်တော် ဆရာမလေးပါးစပ်ထဲ မှာ မပြီးချင်ဘူး ၊ ဆရာမလေး စောက်ဖုတ်ကို ပဲ အရင်ဆုံး လုပ်ပါရစေ”
“ဟွန်း ဒီမှာ စုပ်လို့ ကောင်းနေတုန်းကို ကဲကဲ အဘ သဘောပါပဲ ရှင်ရယ်”
“ဆရာမလေး အရင် က လီးစုပ်တာ အဲလောက် မကျွမ်း ဘူးနော် အခု ဆရာမလေး လင်က သင်ပေးလိုက်တာလား အရမ်းကျွမ်းနေတာ၊ အဘစိန်တောင် အကြာကြီး မထိန်းနိုင်တော့ဘူး ”
“ခစ်ခစ် အတွေ့ အကြုံ ပေါ့ အဘစိန်ရယ်၊ ကဲ အဘစိန် ဘယ်လို လိုးချင်လဲ ပြော”
“ဆရာမလေး ပေါင်တန်တွေ ဖင်လုံး တွေ က တအားလှတာ ကုတင်စောင်း ကို လက်ထောက်ပြီး ကုံးပေးပါလား၊ အနောက် ကနေ ကြည့်ပြီး လိုးချင်လို့”
ဒေါက်တာမလေး က သူမ ညဝတ်ဂါဝန် ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ ဘရာဇီယာ နှင့် ပင်တီ ကျန်နေခဲ့သည်။ အဘစိန် က ဒေါက်တာမလေး ပင်တီကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆွဲချနေချိန်၊ ဒေါက်တာမလေးက သူမ ဘရာဇီယာကို ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။ နောက်တော့ အဘစိန် ပြောတဲ့ အတိုင်း အနေအထားလေး ဖြင့် နေပေးရှာပါသည်။ အဘစိန်က သာ ဒေါက်တာမလေး ၏ ချောမွတ်ဖွေးနု နေသော ပေါင်လုံး ဖင်လုံး လေးများကို ကြည့်ပြီး သူမ ဖင်နောက် မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက် ရင်း ဖင်လုံး နှစ်လုံး ကို ဖြဲကြည့်လိုက် မိသည်။ ဖင်နှစ်လုံး ကြား က ခရေပွင့် ညိုညို လေး က လုံးဝ ကို အပေါက် မမြင်ရအောင် ကို သေးလှပေရာ ဒေါက်တာမလေး ဖင်တခါမှ အလိုးမခံ ဘူးသေးတာ သိလိုက်ရသည်။ ဒီတခါ တော့ ဖင်ပါကင် ပါ ဖွင့် ပေးလိုက်မည်ဟု အဘစိန် တေး ထားလိုက်သည်။ အဘစိန် က ပေါင်ခွဆုံး ကြား မှ ဖေါင်းဖေါင်း ပြူးပြူး ကြီး ထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်လေးကို သူ့ လျှာကြီး ဖြင့် အပြားလိုက် အရင် လျှက်ပေး လိုက်သည်။
“အားးးး ရှီးးးးး အဘ လျှာကြီး ကလည်း ကြမ်းလိုက်တာ ကျား လျှာ ကျနေတာပဲနော် အီးးးး”
အဘစိန် က သူ့ လက်တဖက် မှ လက်ချောင်းထိပ်ဖြင့် ဒေါက်တာမလေး စောက်စေ့ နေရာ ကို ဖိပွတ်ပေးရင်း လျှာကြီးကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ ဝင်သလောက် ထိုးထည့် သည်။ နောက်လက်တဖက်က ဒေါက်တာ မလေး ခရေပွင့် ကို ဖွဖွလေး ထိုးကစား ပေးနေတော့ ဒေါက်တာစုရတီလဲ မှာ ဖင်လုံး ကြီးများ ခါယမ်းကာ ဖီး အရမ်း တက်လာခဲ့ ရတော့ သည်။
“တော်ပြီကွာ အဘစိန်၊ သူ့ အလှည့် ကျတော့ မီးပါးစပ် ထဲ ပြီးမှာ စိုးလို့တဲ၊ သူများ ကျတော့ လီးမဝင်ရသေးပဲ ပြီးအောင် လုပ်နေတာလား၊ လိုးတော့ တော်ပြီ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ ခြေလေး ဆောင့် ကာ ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် လေး ပြောလိုက်သံ ကြောင့် အဘစိန် က ရီဖြဲဖြဲ ဖြင့် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ သူ့ လက်တဖက် ဖြင့် လီးကြီးကို ကိုင်ကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို အထက်အောင် ပွတ်တိုက်ပေးရင်းက။
“ဆရာမလေး ယောက်ျား ကို မယူခင် ဒီအိမ်ကို ပထမဆုံး အကြိမ်ခေါ်လာ တုန်းက ဟာ မှတ်မိသေးလား”
“မမှတ်မိပဲ နေမလား၊ ခင်ပွန်းလောင်း အိမ်ရှေ့ခန်း ထိုင်နေလျှက်သား နဲ့ သူများ ဇနီးလောင်း ကို ရေချိုးခန်း ထဲ မှာ မဟားဒရား လိုးသွားတာကို”
“ဟီးးး ဆရာမလေး ကလည်း ကျွန်တော့် ကို သုံးရက်လောက် ပစ်ထားပြီး ခင်ပွန်းလောင်း နဲ့ သွားနေတာလေ၊ ဆရာမလေး အိမ်ရှေ့ခန်းထဲ အဲဒီ ခင်ပွန်းလောင်း နဲ့ လိုးနေတာ တွေ့ရတော့ ကျွန်တော် ဘယ် ထိန်းနိုင်တော့ မလဲလို့”
တံခါးဝ က ချောင်းကြည့်နေသော ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ အဲဒီတုံး ကတည်း က သူတို့ လိုးနေကြတာပါလား။ ငါက တော့ မသိလိုက်ဘူး။ ဇနီးလောင်း အချောလေးကို မင်္ဂလာဦးည တောင် မစောင့် ရပဲ လိုးလိုက်ရပါလားလို့ ဆိုပြီး ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်နေခဲ့တာ။ ဟူးး။
ဦးမင်းသူ က ဆေးသောက် အိပ်ပျော်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး နားစွင့် နေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ နန်းဖြူစင် ပြောထား သဖြင့် ဒီအိမ် မှာ အဘစိန် ဆိုသူ နှင့် သူ့ ဇနီးချော လေးတို့ လှုပ်ရှား ကြမည် ဆိုတာ သိထားသဖြင့် ချောင်း ဖို့ ကြံရွယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ နန်းဖြူစင် နှင့် စည်းဝါး တိုက်ထားသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူချောင်းလို့ ရအောင် တံခါးကို တမင်လော့ မချ ခဲ့တာဆိုတာကို တော့ သူမသိလိုက်။ သူ အိပ်ဆေးသောက်ပြီး အိပ်မောကျ နေသဖြင့် သူ့ ဇနီး ဒေါက်တာမလေး က တံခါးကို ပင် အတွင်းမှ လော့ မချပဲ ကဲ နေတာ သူကံကောင်းတာပဲဟု ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် တွေး မိခဲ့သည်။ အဘစိန် လီးမဲမဲတုတ်တုတ်ကြီး ကို သူ့မယား ဖြစ်သူ အားရပါးရ စုပ်ပေးနေကတည်းက လီးတောင် လာကာ ချောင်းရင်း ကိုယ့်လီးကိုယ် ကိုင် ထုနေခဲ့ မိသည်။ ယခုလို သူတို့ နှစ်ယောက် ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ် တွေ ဇာတ်ကြောင်းပြန်တော့ သူပိုပြီး ဖီးလ်တက်လာခဲ့သည်။
နောက်တော့ သူ့ မယား ဒေါက်တာမလေး ဆေးခန်း မှာ အမှိုက်လှဲသည့် ညိုမဲမဲ အဖိုးကြီး က သူ့ မယား ဒေါက်တာမ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး လေးကို အားရပါးရ အနောက်က ဆောင့်လိုးနေတာကို ကြည့်ရင်း သူလီးကို သူ အတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ထုနေမိလေသည်။
“ဖွတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”
“အ…အ..အီးးးး ရှီးးးးးးးကျွတ်စ်”
“အားးး ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမလေး ရယ် စောက်ဖုတ် က စေးနေတုံးပဲ”
“အီးးးးးး အဘ ..လီးးးးကြီးးးးးး ကိုးးးးးးးကးးးးးးတုတ်းးးးးးတားးးးးပါးးးးးးးအားးးးး”
ဒေါက်တာမလေး ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းပြီး ဖင်ကြီး ကို အနောက် ကော့ ပစ်ပေးနေသဖြင့် ပြီးသွားပြီ ဟု ထင်ရသလို အဘစိန်ကလည်း အားကုန် အမြန်ဆောင့် ရင်း က သူ့ ပေါင်ခြံနှင့် ဒေါက်တာမလေး ဖင်လုံး ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကို ပိပြားနေအောင် ကပ်ထားပြီး ငြိမ်သွားတာ ကို ဦးမင်းသူ တွေ့ လိုက်ရသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သဖြင့် လီးကို သူ့ လုံခြည်ဖြင့် အုပ်ကာ ဖိထားလိုက်ရသည်။
နောက်တော့ ဒေါက်တာမလေး က ကုတင်ပေါ် မှောက်လျှက် ကျသွားသလို အဘစိန် ကလည်း သူမ ကိုယ်ပေါ် ထပ်လျှက် လိုက်ပါသွားသည်။ အဘစိန် လီးကြီးက ဒေါက်တာမလေး စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်ပြီး စိမ်ထား ဆဲ ဖြစ်နေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကုတင်စောင်းမှာ အကြာကြီး ထပ်ကာ ငြိမ်နေကြပြီးမှ အဘစိန် က ကိုယ်ကို ဒေါက်တာမလေး ကျောမှ ခွာလိုက်ရာ လီးကြီးမှာ လရည်များ စောက်ရည်များ ရွဲလျှက် ဒေါက်တာမလေး စောက်ဖုတ်တွင်း မှ ပလွတ်ကနဲ ထွက်လာခဲ့သည်။
အပိုင်း ၄။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က မှောက်နေရာမှ ထလိုက်ပြီး လီးတန်းလန်း ဖြင့် မတ်တပ် ရပ်နေသော အဘစိန် ရှေ့ ငုတ်တုပ်ထိုင်ကာ လီးကြီးမှ ပေကျံ နေသော အရည်တို့ ကို လျှာဖြင့် လျှက် ပါးစပ် ဖြင့် စုပ်ကာ သန့် ရှင်း ပေး လိုက်သည်။ ပြီး မှ အိပ်ယာပေါ် တက်ကာ ပက်လက်လှဲလိုက်ရင်း သူမ ဘေး အိပ်ယာကို လက်ဖြင့် ပုတ်ပြ လိုက်သည်။ အဘစိန်က လည်း သဘောပေါက် သည်။
သူတသက်မှာ တစ်ခါမျှ မအိပ်ဖူးသည့် အိစက်ညှက်ညှော လှသည့် မွေ့ယာအထူကြီးပေါ် တက်ကာ ဒေါက်တာမလေး ဘေး ဝင်လှဲလျောင်းလိုက်သည်။ သူ့ ဘက်ကို လှ့ည်ကာ တစောင်းလေး လှဲနေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကိုယ်လေးကို ဆွဲယူ ဖက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အဘစိန် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးအပ်ကာ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ အဘစိန် က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ ခေါင်းလျှော်ရည် နံ့ကလေး သင်းပျံ့ နေသည့် ဆံပင်နက်နက် ကို နမ်းရှုံ့ လိုက်ရင်း။
“ဆရာမလေးကို ကျေးဇူး အများကြီးတင်ပါတယ်ကွယ်၊ အဘတသက် မှာ ရလိမ့် မယ်လို့ မမျှော်လင့် ခဲ့ ဖူးတဲ့ နတ်စည်းဇိမ်တွေကို ပေးခဲ့လို့ ”
“အာ အဘ ကလည်း သမီးကို အဲလို စည်းဇိမ် မျိုး ခံစားတတ်အောင် သင်ပေးခဲ့တာပဲလေလို့”
“ဆရာမလေး ပထမဆုံး အဘစိန် ကို လီးကိုင်ပြီး စုပ်ပေးတုံး က အဘဖြင့် တအားအံ့သြသွားတာပဲ၊ နောက်တော့ မှ ပြန်စဥ်းစား မိတယ်၊ သူ ငါ့ကို ဆေးခန်း မှာ ခေါ် မကြည့်ပဲ နဲ့ အိမ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတဲ့ အချိန် လီးလှန်ကြည့် ပြီး စုပ် ပေးတယ် ဆိုတာ ရောဂါကု ဖို့ သက်သက် တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ ဟဟ၊ အဲဒါနဲ့ ဆရာမ လေး တော့ ထန်နေတာ ထင်တယ်၊ ငါ ကြိုး စား ကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမယ် ဆိုပြီး ဆရာမလေး ရေချိုးနေတဲ့ ထဲ ဝင်လိုက်ခဲ့တာ ၊ ဒါပေမဲ့ အဆင့်အတန်းခြင်း အခြေအနေခြင်းက အရမ်းကွာခြား တာဆိုတော့ ခတ်လန့်လန့် ပဲ”
“အမေလေး အဲတုန်း က သမီး က အဘစိန် လိုက်များ မလာတော့ ဘူးလားလို့ တောင် ထင်မိတယ်။ တခါထဲ အပျိုလေး တန်မဲ့ ရေချိုးခန်းတံခါးလည်း လော့ မချ၊ ကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ စောင့်နေလိုက်ရတာဟွန်း ”
“ဟုတ်ပ အဘ ကိုယ်တိုင် က မယုံကြည်နိုင်လွန်းခဲ့ လို့ လက်နှေး ခဲ့တာပါ ဆရာမလေး ရယ်၊ လီးစုပ်ပေး ပြီးကတည်းက ရေချိုးခန်းတောင် ပေးမသွား ပဲ တစ်ခါတည်း ဆွဲလိုး ပစ်လိုက်ရမှာ အဟီး။ ”
“အမလေး မယုံကြည်နိုင်လွန်းလို့ သာပဲ၊ နောက်ကျတော့ လဲ လိုးလိုက်တာ လူကို ဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက် ကို ကြေအောင် လိုးတာ တကယ့် လူဇိုးကြီး ”
“အဟီး အဲဒါကတော့ ဆရာမလေး ရယ်၊ ကိုယ့် တသက်တာ မှာ မကြုံဖူး တဲ့ နတ်သမီးလေး ကို လိုးခွင့် ရလိုက်တာကိုး၊ ”
“ဟွန့်တော် ပါ အပိုတွေ၊ ဒါနဲ့ ပြောပါအုံး သမီး မရှိတော့ အဘစိန် လီးကြီးက ဘယ်သူ့ မှ မလိုးပဲ နေတာလား မလိမ်နဲ့ နော် ယုံမယ် မထင်နဲ့”
“အင်း အဘစိန် ပြောပြ ရင် ဆရာမလေး စိတ်မဆိုးနဲ့ နော်”
“ဘာလို့ ဆိုးရမှာလဲ အဘစိန် က လူလွတ်ပဲ ဟာ သမီးတောင် လင်ရှိရက် နဲ့ သူများ အလိုးခံသေးတာ”
“ဆရာမလေး လည်း မရှိတော့ ဆေးခန်း က စာရေးမ လေး စုစု က အဘ အပေါ် တော်တော် လေး ကောင်းလာတာ နဲ့ သူနဲ့ သံယောဇဥ် ဖြစ်သွားပြီးတော့ ……”
“လိုးဖြစ်သွားတယ်ပဲ ဆိုပါတော့ အဘရယ်။ ဟင်း ထင်တော့ ထင်သားပဲ၊ သမီး အဘစိန် ရောဂါ ကို ကြည့်ပေးတော့ စုစု ကတောင် မျက်လုံးပြူးပြီး အကြီးကြီးပဲနော် လို့ ပြောတာ သတိရပြီ၊ ခစ်ခစ် သူလည်း အဲဒီ ကတည်း က အဘစိန် လီးကြီးကို စွဲသွား ပြီး အဘစိန်ကို ကပ်နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့ ”
“ဟုတ်မယ် ထင်တာပဲ ဆရာမလေးရယ် ”
“အင်း အဲဒါကြောင့် စုစု က ခုထိ ယောက်ျား မယူသေးတာကိုး ၊ အပျိုကြီး ပဲ လုပ်တော့ မယ်လို့ ပြောနေတာ၊ ယောက်ျား က ယူစရာ မလိုတော့ ပဲ လင်ပုန်း ရထားတာကိုး ခစ်ခစ်၊ အဘ တို့ က ဘယ်မှာ သွား အလုပ်ဖြစ်နေကြတာလဲ”
“အဘအိမ် ကို စုစု က လာတယ်လေ၊ အဘလည်းရပ်ကွက်ထဲ မှာ အဘရဲ့ တူမလေး လို့ ပြောထားတာပေါ့၊ ပိတ်ရက် တွေ ဆို အဘအိမ်မှာ ပဲ ချက်ပြုတ်စားသောက် ညအိပ် ပြီးမှ ပြန်တယ်လေ”
“အဘ က စွံတယ်နော်၊ စွံ ဆို အဘလီးကြီး ကလည်း အားရပါးရကြီးကိုး ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က စကားပြောနေရင်း ဖြင့် အဘစိန် လီးကြီးကို သူမလက်ကလေး ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေ လေရာ၊ စောစောကမှ တချီ ပြီးထားသော လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်း မာကျော ပြီး ထောင်လာခဲ့လေပြီ။
“ဟော ပြောရင်း ဆိုရင်း ကို အဘလီးကြီးက ပြန်မာလာပြီနော်၊ အားကောင်းလိုက်တာ အဘရယ်”
“ပြန်မာ ဆို ဒီမယားလေး ကလည်း နတ်သမီးလေး လို ချောပြီး အသားအရည် ကလည်း ချောမွတ်နု ဖတ်နေတာကိုးကွယ့်”
ကာမစိတ်တွေ ပြန်ထလာပြီ ဖြစ်သဖြင့် အဘစိန်လည်း စကား အသုံး အနှုံး တွေ ပြောင်းလာခဲ့လေသည်။
“ဟုတ်ပါပြီ လင်ကြီးရယ်တဲ့ အဟင်းး ဒီမယားလေး ကို ဝအောင် ကျွေး သွားနော်၊ မယားလေး က မကြာခင် အမေရိကား သွား တော့ မှာ”
“ဒီလင်ကြီး တော့ လွမ်းနေရတော့ မှာပါလား မယားလေးရယ်”
“အမလေး သူ့ မယားငယ်လေး စုစု ရှိတာများ အပိုချွဲနေသေး”
“မယားလေး ကို တစ်ခု တော့ တောင်းဆိုချင်တယ်ကွာ ”
“ဘာများလဲ လင်ကြီးရယ်”
“မယားလေး ကို ဖင်လိုးချင်တယ်ကွာ”
“အင် သမီး ဖင်တခါမှ အလိုးမခံ ဖူးသေးဘူး ”
“လင်ကြီး ပထမဆုံး မယားလေး စောက်ဖုတ်ကို လိုးတုန်း ကရော အရင် က အလိုးခံခဲ့ ဖူးလို့လား”
“ဟင့် အင်း မယားလေး စောက်ဖုတ် က ဒီလင်ကြီး အရင်ဆုံး လိုးခဲ့တာပဲလေ၊ သဘောပေါက် ပြီ အခု လည်း ဒီမယားလေး ဖင် ကို ဒီလင်ကြီး က ပါကင်ဖွင့် ချင်တယ်ပေါ့လေ”
သူတို့ နှစ်ယောက် အပြန်အလှန်ပြောနေကြသော စကားတို့ ကို ကြားလိုက်ရသည့် ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် ရင်တောင် ခုန်သွားခဲ့ရသည်။ သူ့ မိန်းမ ကို သူပင် ဖင်တခါ မှ မလိုးခဲ့ ဘူးသေး၊ အခု အဘစိန် ပါကင်ဖွင့် တော့ မည်ဆိုတော့ နှမြောသလို ပင် ခံစားနေရသည်။
“အင်း ပေးမယ် မလား”
“အင်းးးးးး အဘစိန် လီးကြီးက တုတ်တယ်နော် ဖြည်းဖြည်း ပဲ၊ ခနလေး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ကုတင်ပေါ် မှ ထကာ အခန်းတွင်း ရှိဘီရိုတစ်ခု ထဲ မှ ကွန်ဒန် နှင့် ကေဝိုင်ဂျယ်လီ ဗူး တို့ ကို သွားထုတ်ယူလာခဲ့သည်။ သူမ က ဆရာဝန်မ မို့ ထိုပစ္စည်းတွေ ကတော့ အလွယ်ရှိ နေလေသည်။
“အဘစိန် ဖင်ကို လိုးတော့ မယ်ဆိုရင် အဖေါ်စွပ် ရမယ်၊နောက်ပြီးတော့ ဂျယ်တို့ လိုးရှင်းတို့ ကို ဖင်မှာ သေသေခြာခြာ ထည့် ပေးရမယ်နော် ဒါမှ ဖင်ရော လီးရော ပွန်းတာ ပဲ့ တာ မဖြစ်မှာ၊ ပွန်းပဲ့ ခဲ့ရင် စအိုက မသန့် တော့ ရောဂါ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ဆီးလမ်းကြောင်းအင်ဖက်ရှင်း ဖြစ်မယ်။ ဂနိုကျမယ် စသဖြင့် ပေါ့ ဟုတ်လား။ စုစု ကို လုပ်ရင် လည်း အဲဒါတွေ သုံးနော်”
“ဟောဗျာ၊ သိမှ မသိပဲကိုး အပြောတောင် နောက်ကျ နေပြီ၊ ကံကောင်းလို့ ဘာမှ မဖြစ်တာ၊ နောက်တခါ ဆို သုံးပါ့ မယ် ဆရာမလေးရယ်”
“ဟင် စုစု ကို ဖင် ဘယ်နှစ်ခါ တောင် လိုးပြီးပလဲ အဘ က”
“တစ်ခါ ထဲ ပါ ပြီးခဲ့ တဲ့ အပတ်က မှ နောက် ကို ဆင်ခြင်ပါ့ မယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ကွန်ဒန်ထုပ် ကို ဖေါက်ကာ အဘစိန်၏ မာတောင် နေသော လီးတန်ကြီးပေါ် စွပ်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ ကေဝိုင်ဂျယ် ဗူးကို အဘစိန်လက်ထဲ ထည့် ပြီး ။
“ကဲ အဘစိန် အဘစိန်လီးကြီးမှာလည်း လိမ်း၊ သမီး ဖင်ပေါက် ကိုလည်း လက်ချောင်းနဲ့ အဲဒီ ဂျယ်တွေ ယူပြီး အဝင်ချောအောင် လုပ်ပေး”
“ဟုတ် နားလည်ပါပြီ ဆရာမလေးရယ်”
အဘစိန် က ကွန်ဒန်စွတ်ထားသော သူ့ လီးကြီးမှာလည်း ဂျယ်တွေကို လူးလိုက်ပြီး သူ့ ဘေး မှာ ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးနေသည့် ဒေါက်တာမလေး ဖင်ကြီး နှစ်လုံး ကို ဖြဲကာ ဖင်ပေါက် ကျဥ်းကျဥ်း လေးထဲ ဂျယ်များ ထိုးထည့်ကာ လက်ချောင်း ဖြင့် စကရိုင်းတော့ သည်။
“အားးးး ဖြည်းဖြည်း အဘစိန် နာတယ်၊ သမီးဟာလေး က တခါ မှ လက်တောင် အထည့် မခံ ဖူးဘူးးး”
တခြား နေရာတွေ မှာသာ တုံးချင် တုံးမည်၊ ထိုကဲသို့ ကိစ္စ မျိုး ကတော့ ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက် သော အဘစိန် တစ်ယောက် ဒေါက်တာမလေး ၏ ခရေပွင့် ကို ဂျယ်များများ ဖြင့် လက်ချောင်းတစ်ချောင်း၊ မှ နှစ်ချောင်း ကရိုင်း ပေးလိုက်ရာ၊ ဖင်ပေါက် လေးမှာ ဝလုံးလေး လို အပေါက် ဖြစ်လာခဲ့ ရသည်။ ထိုအခါ ကျမှ သူ့ လီးကြီးကို တေ့ ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိနှစ်ကာ သွင်း လေတော့ သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မှာဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ထားတာမို့ သူမ ဖင်လုံး ကြီးတွေ က ဘူးသီး အရင်း လို ကား စွင့် နေသည်။ ဖြူဖွေး ချောမွတ်လှသည့် ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားထဲ မိမိ လီးညိုညို ကြီး တိုး ဝင်နေတာကို ကြည့်ရင်း က အဘစိန်တစ်ယောက် စိတ်ပိုထလာရသည်။ စိတ်ထလာသလို လီးကြီးကလည်း မာတင်းကာ ဖောင်းပွ လာတာမို့ ဒေါက်တာမလေး ဖင်ပေါက်ကို အတင်း တိုးချဲ့ နေသလို ဖြစ်နေရသည်။
“အားးးးး နာတယ်..အဘစိန်….ဖြည်းဖြည်း ထုတ်သွင်း လုပ်ပေးပါ၊ ဂျယ်များများ သုံးပါ၊ အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးသေပါပြီ”
ဒေါက်တာမလေး က စိတ်ရှည်ဖို့ အတန်တန် ပြောနေသောလည်း ဖီးအရမ်းတက်နေသည့် အဘစိန် က စိတ်မရှည်တော့ ဒစ်ဖူး က ဂျယ်ကောင့် ဖြွတ်ကနဲ ဝင်သွားတာနှင့် ဆောင့် ပြီး ထိုးချ လိုက်ရာ လီးကြီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့ သည်။ ဒေါက်တာမလေး ၏ ငယ်သံပါအောင် အော် လိုက်သံကြောင့် အပြင်မှာ ချောင်းနေတဲ့ ဦးမင်းသူ မှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ပြာယာခတ်သွားရသည်။
အပိုင်း ၅။
ဦးမင်းသူ မှာ ပြာယာခတ်သွား သော်လည်း သူ့ အနေဖြင့် ဘာမှ လုပ်လို့ မရ။ သူ အမြတ်တနိုး ထားသည့် မယား ချောနုနု လေး ကို အမှိုက်သိမ်းသည့် အဖိုးကြီး ဖင်လိုးနေတာကို အသိအမှတ်ပြုသလို ဖြစ်သွားမည်။ သူ့ မယား ဒေါက်တာမလေး ကလည်း အရှက်ကွဲဦးမည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ မယား မချိမဆန့် ခံနေရတာကို တော့ မျက်နှာ ပြောင်တိုက်ကာ သွား ကယ်တင်လိုက်ရမလား ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေစဥ် မှာ ပင်၊ သူ့ မယား ဒေါက်တာမလေး အသံ က အော်သံ မဟုတ် တော့ ပဲ ညည်းသံ လေး ဖြစ်လာတာကြားရသည်။ ညည်းသံ ကမှ ဖီးတက်လာပြီး ကောင်း လာသည့် ပုံစံ နှင့် တူနေသည်။
ဦးမင်းသူ တံခါးပေါက် မှ ပြန်ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်နေသော့ သူ့ မယား ဒေါက်တာ ရတီစုလဲ့ ကို အဘစိန် က မုဆိုးဒူးထောက် ထိုင်ကာ အနောက် မှ ဖင်လိုးနေသည်။ လိုးတာက မှ ညှာညှာတာတာ မဟုတ်တော့၊ သူ့ ပေါင်ခြံနှင့် ဒေါက်တာမလေး ဖင်လုံးကြီးတို့ တဖတ်ဖတ် မြည်နေအောင် ကို လိုးနေတာ ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ မျက်နှာ အောက် မှ ခေါင်းအုံး အစွန်း ကို ကိုက်လျှက် မျက်စေ့ လေး စုံမှိတ် ကာ ကြောင်မလေး လို ညီးတွားရင်း ခံနေသည်။ ဦးမင်းသူ လီးက အလိုက်မသိ တောင်လာပြန်သည်။
ဖြူဖွေးနုဖတ်နေသည့် ဆရာဝန်မ ချောချောလေး အထူးသဖြင့် သူ့ မိန်းမ ၊ အိပ်ယာပေါ် တွင် ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးထားတာကို အနောက်က ညိုညိုမဲမဲ ဦးလေးကြီး က ဖင်ဆောင့် လိုးနေသည့် မြင်ကွင်း။ သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာမလေး ကလည်း ခေါင်းအုံးအစွန်းကို ကိုက်ခဲကာ အံကြိတ်ခံနေတာ၊ ကောင်းလွန်းလို့ အသံလေး ပင်ထွက် ညီးညူနေတာက ဦးမင်းသူ အတွက် အရမ်းကို ဖီးဖြစ်နေရသည်။ သူ့ လက်က လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆောင့်ဆောင့် ထုနေမိသည်။ အဘစိန်တောင် မပြီးသေး သူ့ လီးက လရည်တွေ ပန်းထွက် ကာ ပြီးသွားရသည်။
အဘစိန်လည်း တင်းကျပ်နေသော ဒေါက်တာမလေး ၏ ဖင်ပါကင်ကို လိုးနေရသဖြင့် အကြာကြီးတော့ ထိန်းမထားနိုင်ပါ။ အပြင်မှ ချောင်းကြည့်နေသော ဦးမင်းသူ ပြီးသွားပြီး မကြာခင်မှာ ပင် ပြီးချင်လာခဲ့သည်။ သို့သော် သူ့ လရည်တွေကို ကွန်ဒန်ထဲ မပန်းထုတ်ချင်သဖြင့် ဒေါက်တာမလေး ဖင်မှ ဆွဲထုတ်ကာ ကွန်ဒန်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ နောက် သူ့ လက်ဖြင့် ပင် ဆုပ်ကိုင်ကာ အမြန်ထုပေးလိုက်တော့ လရည်တွေ က ဒေါက်တာမလေး ဖင်လုံး ကျောပြင် ဆံပင်တို့ အပေါ် ပန်းထွက်ကျကုန်တော့ သည်။
“အားးးး အီးးးးးး ”
“အိုးးးး အဘစိန်…….ရှီး..”
ဒေါက်တာမလေး နှင့် အဘစိန်တို့ နှစ်ဦးစလုံး အိပ်ယာပေါ် လှဲကျ သွားတော့ သည်။ အဘစိန် က ဒေါက်တာမလေး ကိုယ်ပေါ် မှာ ပေကျံ နေသော သူ့ လရည်များကို ဂရု မစိုက်ပဲ ဒေါက်တာမလေး ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။
“အဘစိန် က လည်း သိပ်ညစ်တာပဲ ဟွင်း သူများ ကျောပေါ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်”
“ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာမလေး ရယ် အဘစိန် ဆရာမလေး ကိုယ်ကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးပါ့မယ် ”
“အဲဒါ ကို ညစ်ပတ် လို့ ပြောတာ မဟုတ်ဘူး ၊ အဘစိန် က သမီးး ပါးစပ်ထဲ ဘာလို့ မပန်းပစ်တာလဲ သမီး သောက်လိုက်မှာပေါ့ လို့ ”
“အော် မသိပါဘူး ဆရာမလေး ရယ် အဘက ဆရာမလေး ဖင်ပေါက် က ဆွဲထုတ်လိုက်လို့ ဆရာမလေး ပါးစပ်ထဲ မထည့်ချင်လို့ပါ”
“ဖင်ထဲထည့်တုန်းက ကွန်ဒုန်စွတ်ထားတာပဲဟာကို”
“အင်း ဟုတ်တာပဲ အဘ လည်းညံ့တာ၊ ”
“ကဲ ပါ အဘစိန် ခနနားအုံး တရေးတမော အိပ်လိုက်အုံး၊ တော်ကြာ အားပြတ်ပြီး ဆေးသွင်း ပေးနေရအုံးမယ်”
“ဆရာမလေး ရင်ခွင် မှာ သေချင်သေသွားပါစေကွယ်၊ အဘစိန် သေရကျိုး နပ်ပါတယ်”
“တော်ပါ အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့ သမီး ယောက်ျား ကို ခန သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်၊ အဘစိန်အတွက် လည်း စားစရာ ယူလာခဲ့ မယ်၊ တရေးအိပ်လိုက်အုံးနော်”
ဒေါက်တာမလေး က သူမ ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို လက်နှစ်ဖက် စွတ်လိုက်ကာ ခါးပတ်ကြိုး ပင် မချည်တော့ ပဲ ထွက်လာလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ မှာတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ စကားပြောနေတာ ကြားကတည်းက သူ့ အခန်းသို့ အမြန်ပြန် ခဲ့လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဦးမင်းသူ အခန်းထဲ ရောက်တော့ ဦးမင်းသူ က အသက်မှန်မှန်ရူကာ အိပ်ပျော်ချင်ဟန် ဆောင်နေလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ စောင်ကို ဖယ်လိုက်တော့ လရည်များ စိုကွက် နေသည့် ပုဆိုးကို တွေ့ ရလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ မပျော့ မမာ လီးကြီးက လရည်တို့ ဖြင့် စေးကပ် နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်သည်။ သူမ ဒီ ယောက်ျား နှင့် တသက်လုံး လက်တွဲ ရမည် ဆိုလျှင် သူမ ကို ဘယ်လောက် အထိ အလိုလိုက်မှာလဲ ဆိုတာ သိချင်မိသည်။ ခုလို ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင် နေမလား။သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြီး လုပ်ပိုင်ခွင့် ပေး ထားကြမည်လား။ သူမ အဖို့ ကတော့ တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် နားလည် ခွင့်လွှတ်ပေးသည် ဆိုလျှင် မသိချင်ယောင် ဆောင်တာ မျိုး ဖြစ်ပါစေ။ လုပ်ချင်လုပ်ဟု လွှတ်လပ်ခွင့် ပေးတာမျိုး ဖြစ်ပါစေ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အဆင်ပြေသည်ဟု တွေး မိသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးမင်းသူ ၏ လစ်မစ် ကို သူမ အမေရိကားသို့ လိုက်မသွား ခင် စမ်းသပ်ချင်သည်။ ထိုအခါမှ သူမ အနေဖြင့် သူမ ဘဝ လက်တွဲဖေါ်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချ နိုင်မည်ဟု တွေးကာ သူမ သူငယ်ချင်း နန်းဖြူစင် နှင့် တိုင်ပင် အကောင်ထည် ဖေါ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပထမ အချက် သူမ အဘစိန် နှင့် လိုးတာကို တော့ ဦးမင်းသူ ချောင်းကြည့်ပြီး ဘာမှ မပြောတာ တွေ့ ရပြီးပြီ။ အခု အဘစိန် လိုးထားသော သူမ စောက်ဖုတ် နှင့် ကိုယ်လုံးကို ဦးမင်းသူ ကြည်ဖြူသေးလား စမ်းရတော့ မည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ ၏ မပျော့ မမာ လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သပ် ဂွင်းထုပေးရင်းက ဒစ်ဖူး ကို အသာ ငုံခဲ့ စုပ်လိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ မှာ အသက်မှန်မှန်ရူလျှက် အိပ်ပျော်ချင်ဟန် ဆောင်နေရာမှ အသက်ရူ မြန်လာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ထဲ မှ ဦးမင်းသူ လီးကြီး ကလည်း တဖြည်းဖြည်း ချင်း မာလာခဲ့ သည်။ ဦးမင်းသူ လီးကြီးမှာ အဘစိန်လောက် မတုတ်သော်လည်း သေးသေးလေး တော့ မဟုတ်ပါ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပါးစပ်တွင်း မှာ တဖြည်းဖြည်း ပြည့်လာခဲ့သည်။ သူမ က လျှာထိပ်လေး ဖြင့် လီးထိပ်အကွဲကြောင်းလေး ကို ထိုးဆွ ကစားတော့ ဦးမင်းသူ ဆတ်ကနဲ့ တွန့် သွားခဲ့ ရသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံ ကို လီးတံ ကြီးမှာ စေ့ထားလျှက် သူမ ဦးခေါင်းကို အနိမ့် အမြင့် လှုပ်ရှား ပေးတော့ လီးတံကြီး မှာ တဖြည်းဖြည်း မာတင်း ရှည်လျှားလာသလို၊ ဦးမင်းသူ ဖင် ကလည်း မွေ့ယာပေါ် မှာ တကြွကြွ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ကိုယ်ကို ပတ်ခြာလှည့်လိုက်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ဦးမင်းသူ ပါးစပ်ပေါ် ကပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က အောက်က သူမက အပေါ် က ဆစ်စတီနိုင်းပုံ ဖြစ်သွားရသည်။ ဦးမင်းသူ မှာသူ့ ပါးစပ် နားရောက်လာသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အလိုလို လျက်ပေးလိုက်မိသည်။ စောက်ဖုတ်မှ စောက်ရည် အနံ့ နှင့် အတူ ညှင်းသိုးသိုး လရည် အနံ့ ပါ ရလိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ သူမစောက်ဖုတ်ကို မဆေးရသေးကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သူမ စောက်ရည် နှင့် အဘစိန် လရည်တို့ ရောပေါင်း ပြီး စိုစွတ်နေသော စောက်ဖုတ်ကို လျှက်ပေးနေရသည်ကို သိလိုက်ရတော့ ဦးမင်းသူ လီးက တင်းကနဲ့ ဖြစ်သွား ရသည်။
ဦးမင်းသူ လျှာကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တွေကို လျှက်ပေးပြီး စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း ဦးမင်းသူ လီးကြီးကို အားပြင်းပြင်းလေး ဖြင့် စုပ်ပေးလိုက်မိသည်။ ဦးမင်းသူ မှာ သူ့ လီးတံကြီး ဆီးလမ်းကြောင်းထဲ မှ ပင် စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရတော့ ဖင်ကြီးကြွကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အာခေါင်ထဲ လီးကြီးကို ဆောင့် ထိုးမိသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ တံတောင်လေး ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် သာ လည်ချောင်းထဲ ဝင်မသွားခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သူမ လက်ကလေး ဖြင့် လီးတန်အရင်းကို ဂွင်းထု ပေးပြီး လီးထိပ်ကို စုပ်ပေးနေရင်း သူမ စောက်ဖုတ် ကို ဦးမင်းသူ လျှက်ပေးတာ အရသာ ခံနေမိသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ မှ သူမ စောက်ရည်တွေနှင့် အဘစိန် လရည်တွေကို သူမ ယောက်ျား ဦးမင်းသူ စုပ်မျိုချ နေတာ ကို တွေးမိလိုက်တော့ စောက်ရည်တွေက ပိုပြီး စိမ့်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူ ကိုလည်း ချစ်မိသလို ဖီးလ် ပေါ်လာခဲ့ရသည်။ ငါ အဘစိန် နဲ့ လိုးလာခဲ့တာကို သိရက် သားနဲ့ ငါ့စောက် ဖုတ်ကို တောင် စုပ်ပေးရအောင် ခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်တဲ့ လူမျိုး ကို လင်တော် ရတာ ဒီတသက် ငါ မမှားနိုင်တော့ ဘူး ဟု တွေး လိုက်လေသည်။ ထိုအတွေး နှင့် အတူ သူမ လင်ဖြစ်သူ ကို လည်း ပြုစု ချင်စိတ် ထကြွ လာသဖြင့် မှောက်လျှက် အနေအထား မှ ထလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က သူ့ ပါးစပ်မှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ် ကွာသွားသဖြင့် ရုတ်တရက် မျက်လုံးဖွင့် ကြည့် မိလိုက်သည်။ ထိုအချိန် တွင် သူ့ ကို ငုံ့ကာ ပြုံးလျှက် ကြည့်နေ သည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထိုအခါ မိမိ အနေဖြင့် အိပ်ဆေးသောက် ပြီး အိပ်ချင် ယောင်ဆောင်လို့ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်တော့ ကြောင်းသိလိုက်ရသည်။ သူက တခုခု ပြောမည် ပြင်လိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူ့ နှုတ်ခမ်းကို သူမလက်ချောင်းလေး ဖြင့် တို့ လိုက်ပြီး သူမ နှုတ်ခမ်းပေါ် မှာ လက်ညိုးကန့်လန့်ဖြတ် ထောင်ပြရင်း ရူး စကားမပြောနဲ့ ဟုသော လက္ခဏာ ပြပေးလိုက်တာ တွေ့ လိုက်ရသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဦးမင်းသူ ကိုယ်ပေါ် ခွတက်လိုက်ပြီး ဦးမင်းသူ လီးကြီးကို ကိုင်ကာ သူမ စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့လျှက် အသာထိုင်ချလိုက်သည်။ နွေးထွေးနူးညံ့ သော စောက်ဖုတ်အတွင်း သား များက ဦးမင်းသူ လီးမာမာ ကြီးကို ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်ထားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ စောက်ရည်များဖြင့် ချောမွတ်နေ သဖြင့် သူ့ လီးကြီးက လည်း လျှောကနဲ ဝင်သွားလေသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ လက်ဖဝါး တစ်ဖက် တချက်ကို သူမ လက်ဖဝါး တဖက်တချက်ဖြင့် အုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ဦး လက်ချောင်း များကြား တဦး လက်ချောင်း က ညှပ်ထားလျှက် တဦးကို တဦး ဆုပ်ကိုင် မိလိုက်ကြသည်။ ထိုလက်နှစ်ဖက်ကို အားယူလျှက် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမင်းသူ ကိုယ်ပေါ် မှ ကြွကာ ကြွကာ ဖြင့် ဦးမင်းသူ လီးအား သူမ စောက်ဖုတ်ဖြင့် လိုးပေးတော့ သည်။
အဘစိန်နှင့် စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ရော အလိုးခံ လာပြီး ယခု သူ့ အပေါ် မြင်းလာစီး နေသော မိန်းမ အထန်မ၊ ဒေါက်တာမလေး ၏ မျက်နှာ နီရဲရဲလေး။ လှုပ်ခါ နေသော နို့လုံးကြီးများ တို့ ကို ကြည့်ရင်း စိတ်တအားထ လာသည့် ဦးမင်းသူ ကလည်း အောက် မှ ပင့်ကာ ပင့်ကာ ပြန်လိုးပေးလိုက်သည်။
အတန်ကြာလာတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း ညှောင်းလာ တော့ လှုပ်ရှားမှု နှေးကွေး လာခဲ့သလို၊ ဦးမင်းသူ ကလည်း ရမက်ဆန္ဒ အရှိန်တက်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲ စေလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ပုခုံးပေါ် ထမ်းကာ ဆောင့် လိုးမိတော့ သည်။
“ဖွတ်…ဖတ်..ဖတ်…ဖတ်..”
“ရှီးးးးးးးးအာ့……အီးးးးးးး”
ညဦးကမှ လရည် နှစ်ခါ ထွက်ထားသဖြင့် ဦးမင်းသူ က တော်တော် နှင့် မပြီးနိုင်၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း စတန်မနာ ကောင်းနေသော ဦးမင်းသူ ကြောင့် သူမ စောက်ခေါင်းတွင်း က ယားယံလာပြီး စောက်စေ့လေးလည်း ကျင်လာကာ ပြီးသွားရသည်။ သူ့ မယား ဖြစ်သူ စောက်ခေါင်းတွင်း က ဖျစ်ညှစ်လာသည့် အထိအတွေ့ ကြောင့် ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် လည်း မနေနိုင်တော့ သူ့ လီးကြီး မှ လရည်များ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ခေါင်းတွင်း သို့ တဖြောဖြောပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ရင်း က ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ် သို့ ရောက်သွားရလေတော့ သည်။
ဦးမင်းသူ က သူ့ မယား ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ကြင်နာယုယ စွာ ဖြင့် ထွေးဖက်ထားပြီး နှစ်ဦး အတူ နားနေကြလေသည်။
“ကိုမင်း ရတီ့ ကို ခွင့်လွှတ်တယ်နော်”
“ခွင့်လွှတ်ပါတယ် ရတီ ရယ်”
“ကိုမင်း ကို ရတီ ချစ်သွား ပြီ၊ ကိုမင်း မကျေနပ်တာ ရှိရင် လည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနော်၊ ကိုမင်း ရဲ့ မယားလေး အဖြစ် တသက်လုံး နေသွားမယ်လို့ ”
“ကိုမင်းလည်း ရတီ ကို တအားချစ်နေပါပြီကွာ၊ ကိုမင်း တို့ အိမ်ထောင် တသက်လုံး မခွဲ အတူနေသွား ကြမယ် ဆိုတာ ဂတိပြုပါတယ်”
“အင်း ရတီ့ ကို လောလောဆယ် ခွင့် ပြုအုံးနော် ကိုမင်း ၊ ရတယ်မဟုတ်လား”
ဦးမင်းသူ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို နှုတ်ခမ်းလေး စုပ်ကာ နမ်းလိုက်ရင်း မှ၊
“ရတာပေါ့ ရတီ ရယ်၊ သွားသွား လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေ၊ ကိုမင်း ဒီမှာပဲ အိပ်နေလိုက်တော့ မယ်၊ ဂွတ်နိုက်”
အပိုင်း ၆။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ သူမ အိပ်ခန်း ကို ပြန်သွားတော့ အဘစိန် တခေါခေါ အိပ်ပျော် နေလေသည်။ ဒေါက်တာစုရတီ လဲ့ လည်း ရေချိုးခန်း သွား ရူးပေါက် စောက်ဖုတ် ဆေးကြော သန့်စင် ပြီးတော့ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်လာကာ အဘစိန် နံဘေး မှာ ဝင်လှဲ လိုက်လေသည်။ သူမ ကိုယ်လေးကို အဘစိန်ဘက်တစောင်း လှည့်ကာ အဘစိန် ဗိုက်ပေါ် လက်တင်ပြီး မှေးလိုက်သည်။ သူမ လင်ဖြစ်သူ ကို တခြား အခန်းထဲ မှာ ထားခဲ့ ပြီး မိမိ အရင် ဆေးခန်း က အမှိုက်သိမ်း သည့် အဖိုးကြီး နှင့် အတူ လာအိပ်သည့် မိမိ အဖြစ်ကို တွေးလိုက်ရင်း က ဖီး တွေ ပိုတက်လာရသည်။ သို့ သော်လည်း ဒီည က သူမ လည်း တော်တော် လေး ပြိုင်းနေပြီမို့ မျက်လုံးလေး စင်းလာပြီး ခနလေး နှင့် အိပ်ပျော် သွားရလေတော့ သည်။
ညကလည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ ထက် စောကာ အိပ်ပျော် သွားပြီး၊ နေ့တိုင်းလိုလို မနက်အစောကြီးထ အလုပ်လုပ်လေ့ ရှိသော အဘစိန်တစ်ယောက် အာရုံဦးမှာ နိုးလာခဲ့သည်။ အိမ်ပြင်မှာတော့ မှောင်နေတုန်း ဆိုတာ ပြူတင်းပေါက် မှ လှမ်းကြည့်လျှင် သိနိုင်လေသည်။ ကောင်းကင် က အလင်းရောင် ခပ်ပြာပြာနုနု လေး က အာရုံဦး အလင်းရောင် သန်းလာပြီ ဆိုတာ ပြနေသည်။ အဘစိန် နိုးနိုး ခြင်း မိမိ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ ဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားရသည်။ အိစက်ညှက်ညှော လှသည့် မွေ့ယာကြီးပေါ် မှာ အိပ်ရေးဝဝ အိပ်လိုက်ရတော့ ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခု လုံး ကလည်း လန်းဆန်း ပြီး အားသစ် တွေ နှင့် နေ့သစ် ကို ရင်ဆိုင်ဖို့ အသင့် ဖြစ်နေလေပြီ။
သူ့ ဘေးနားမှာ အသက် မှန်မှန်ရူကာ အိပ်ပျော် နေသည့် ဒေါက်တာမလေး ကို တွေ့ လိုက်ရတော့ မှ ညက သူမ နှင့် လိုးခဲ့ကြတာ သတိရလာပြီး စိတ်တွေ က ထလာရသည်။ သို့ သော်လည်း သူ့ လီးတန်ကြီး က သေးပေါက် ချင်လွန်း လှသဖြင့် တင်းမာတောင့် တင်းနေလေပြီ။ သူ အမြန်သွားလျှော့ မှ ရလိမ့် မည် တော်ကြာ လိုးနေရင်း က လရည် မထွက် ပဲ သေးတွေ ထွက်ကုန်လိမ့် မည်။
အဘစိန် က ဒေါက်တာမလေး မနိုးအောင် အသာထလိုက်သည်။ အခန်းဝ ကို လျှောက်သွားရင်း လမ်းမှာ သူ့ ပုဆိုးကွင်းလုံးချွတ်ထားတာ တွေ့ လို့ ကောက်ယူ ကာ ခါးမှာ စည်းလိုက်သည်။ နောက်တော့ ရေချိုးခန်း အိမ်သာ ဘက်ကို သွားကာ သေးပေါက် ချလိုက်သည်။ သေးပေါက် ပြီးတာတောင် သူ့ လီးကြီးက မာတောင် နေဆဲ ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာမလေး ရဲ့ အလှအပ ၊ နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့ ၊ မွှေးပျံ့ တဲ့ ရနံ့ တို့ က အဘစိန် ကို အမြဲ စိတ်ထ နေစေသည်။ ညတုန်းက လိုးထားလို့ ပေကျံနေတဲ့ သူ့ လီးကြီးကို လည်း ဆပ်ပြာမွှေး နဲ့ ပွတ်တိုက် ဆေးကျော လိုက်သည်။ ရေအေးအေး နဲ့ ဆိုတော့ နည်းနည်း လေး မာတင်းနေတာ လျော့ သွားခဲ့သည်။
အဘစိန် ရေချိုးခန်းထဲ က ထွက်ပြီး ဒေါက်တာမလေး အိပ်ခန်းဆီ လျှောက်လာတော့ အခန်းထဲ မဝင်ခင် အဝ တွင်သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် လျှောက်လာတော့ ဦးမင်းသူ နှင့် ပက်ပင်းတိုးလေသည်။ နှစ်ဦး စလုံး မှာ မထင်မှတ် ထားတာမို့ ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားကြရသည်။ ဦးမင်းသူ ကလည်း တရေးနိုး တော့ သေးပေါက် ချင်လာသည်။ ထတော့ မထချင်သေး တော်ကြာ မိုးလင်း မှ ဆိုလျှင် အဘစိန်တို့ နှင့် မတော် တဆ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့ နေလျှင် ပြဿနာ တက်နေမည် စိုး သဖြင့် စောစော ထလာရာမှ ထိပ်တိုက် ကို ရင်ဆိုင်တိုးတော့သည်။ ဦးမင်းသူ က အဘစိန် သူ့ မယား နှင့် အိပ်တာကို သိပြီးသားမို့ ကိစ္စ သိပ်မရှိ ပေမဲ့ အဘစိန် က တော့ သူများ မယား ချောချော လေးကို လိုးနေရာက သူ့ လင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုးတာ ဆိုတော့ ထိပ်လန့် သွားပြီး လီးကြီးပင် ရှုံ့ ဝင်သွား သလို ခံစားလိုက်ရသည်။
ဦးမင်းသူ က လည်း မျက်နှာပျက်သွားသော အဘစိန် အရမ်း ထိပ်လန့် သွားပြီး တစ်ခုခု မဟုတ်ကဟုတ်က တွေ ဖြစ်ကုန်မှာ စိုးသဖြင့် အသာ ဟန်မပျက် သလို ထိန်းလိုက်ပြီး။
“အော် အဘစိန် အစောကြီး နိုးနေသလား၊ ဆောရီး ကျနော် ဆီးအရမ်း သွားချင်လို့ နိုးလာတာ ၊ ဆီးသွား ပြီး ပြန်အိပ်လိုက်အုံးမယ်”
ဟု ပြောကာ အိမ်သာ ဘက် ခပ်သုပ်သုပ်လေး လျှောက်သွား လိုက်တော့ သည်။ အဘစိန် မှာ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားသော်လည်း ဒီလောက် တော့ မအ ပါ။ သူ့ မယား နဲ့ ငါ လိုးတာ သူ သိတာပဲ။ သူ အဲဒါ ကြောင့် ငါ့ကို တွေ့ တော့ ဘယ်လို မှ မနေတာ။ ကောင်းတာပဲ၊ အဲလို မျိုး လင်က ခွင့်ပြုထားတာ ဆိုတော့ လည်း ငါ ဒေါက်တာမလေးကို အားမနာတန်း လိုးလို့ ရတာပေါ့။ ဟု တွေးလိုက်မိကာ မှိုရသည့် မျက်နှာကြီး ဖြင့် ဒေါက်တာမလေး အိပ်ခန်းထဲ သို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ သူ့ လင်ချောင်းချင်လည်း ချောင်းလို့ ရအောင် ဆိုသော ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် တံခါးကို ပင် သေခြာ မပိတ်လိုက်ခဲ့တော့ ပေ။
အဘစိန် က ကုတင်ဆီ သို့ လျှောက်သွားရင်း က လမ်းမှာပင် သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ပုံ ချွတ်ထားခဲ့လိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာမလေး မှာ စောင်ပါးလေး တထည်သာ လွှမ်းလျှက် အိပ်ပျော် နေလေရာ အဘစိန် က ထိုစောင်လေး ကို အသာ ဖယ်ရှားလိုက်တော့ ကိုယ်လုံးတီးလေး ဖြစ်သွားလေသည်။ တစောင်းလေး အိပ်နေသော ဒေါက်တာမလေး ၏ ပေါင်တန်လေး တဖက်ကို မကာ အသာလှန်လိုက်တော့ ဒေါက်တာမလေး ပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားလေသည်။ ဒေါက်တာမလေး ၏ ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး နှစ်လုံးကြား ကို ခေါင်းထိုးဝင်လျှက်၊ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို နမ်းလိုက်တော့ ဒေါက်တာမလေး နိုးလာခဲ့သည်။
“ဂွတ်မောနင်း အဘစိန်၊ မနက်စာ စားတော့ မလို့လား ခစ်ခစ်”
“ဟုတ်ပါ့ ဆရာမလေး ရယ်၊ ဒီမုန့်ပေါင်းလေး မြင်ရရင် လူက မနေနိုင်တော့ ဘူး”
ဒေါက်တာမလေး က ပြုံးကာ သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို မြှောက်လိုက်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား လုပ်ပေးလိုက်သည်။
“အိုးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအအ”
“ပြွတ်စ်..ပလပ်….ပလပ်”
ဒေါက်တာမလေး က အိပ်ယာနိုးနိုး ချင်းကို ပူနွေး စွတ်စိုသော လျှာကြီး ဖြင့် စောက်ပတ်ကို အလျှက် ခံလိုက်ရတော့ ကြက်သည်းမွှေးညှင်း ထသွား ခဲ့ ရသည်။ အဘစိန် ကလည်း ဖွေးနု နေသော ပေါင်တွင်း သားလေး တွေ ကို သူ့ လက်ကြမ်းကြီး ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးရင်း က လျှာကြီး ဖြင့် စောက်ဖုတ် တပြင်လုံး ကို လျှက်ကာ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာကို ထိုးထည့် လိုက် ၊ စောက်စေ့ လေးကို ထိုးထိုက်လုပ်လေသည်။ ဒေါက်တာမလေး ကလည်း ဖီးတက်လာသဖြင့် အဘစိန် ခေါင်းကို ကိုင်ကာ သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပေး သည်။
အဘစိန် က စောက်ဖုတ်ကို စုပ်လိုက်လျှက်လိုက်လုပ်ပြီး ဝသွားတော့ မှ ဒေါက်တာမလေး ကိုယ်ပေါ် ကို တွားကာ မှောက်လျှက် တက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာမလေး ၏ လုံးဖွင့် အိစက်နေသော နို့ကလေး များကို သူ့ လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းကလေး များကို ကလေး များကဲ့ သို့ စို့ ပေးလေသည်။
“အားးးး အဘစိန် ကလည်းးး ငယ်ငယ် က နို့ ငတ်ခဲ့သလား မသိဘူးး အီးးးး တအားးစုပ်တာပဲ အို့ ”
အဘစိန် က ဒေါက်တာမလေး နို့တွေ ကို စို့နေတုန်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ လက်တွေ ဖြင့် အဘစိန် ခေါင်းကို ကိုင်ထားပေးလေသည်။ ထိုစဥ် သူမ မျက်လုံး မှာ ရိပ်ကနဲ တွေ့ သဖြင့် အခန်းဝ ဖက် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ခန်းတံခါး မှာ အတော် ဟ နေပြီး ဦးမင်းသူ ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းသူက သူ့ လီးကို ပုဆိုးပေါ် မှ ကိုင်ကာ သူမ တို့ နှစ်ဦး ကို ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ သူမ စိတ်တွေ က ပိုထလာခဲ့ ရသည်။
“အီးးးး အဘစိန်..သမီးး မရတော့ ဘူး လိုးပါတော့”
အဘစိန်လည်း ဒေါက်တာမလေး တောင်းဆိုချက်အရ နို့ များ စို့ နေရာက ရပ်လိုက်ပြီး ဒေါက်တာမလေး ပေါင်နှစ်လုံး ကြား မှာ ဒူးထောက်လိုက်သည်။ သူ့ လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက် ဖြင့် ကိုင်ထိန်းကာ ဒေါက်တာမလေး စောက်ဖုတ်ဟတတလေး အဝ မှာ တေ့ ကာ အသာဖိသွင်း လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်လေး က စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကျ နေပြီမို့ ဒစ်ဖူးကြီး က တော့ ဝင်သွားပေမဲ့ အတွင်းက စေးကျပ်နေတုန်း ဖြစ်သည်။ အဘစိန်က လီးကို တဝက်လောက် သွင်းပြီး ကိုယ်ကို ကိုင်းကာ ဒေါက်တာမလေး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့် လိုက်သည်။
“အိ…အဘစိန် ဘယ်ပုံစံ နဲ့ လိုးချင်လဲ၊ သမီး လေးဘက်ထောက်ကုံး ပေးရမလား”
“ဟင့်အင်း ဆရာမလေး အဘစိန်က ဆရာမလေး မျက်နှာလှလှလေး ကိုပဲ ကြည့်ပြီး လိုးချင်တာ၊ အဘစိန် တသက်မှာ ဒီလောက် နတ်သမီးလေး လို လှတဲ့ မိန်းကလေး ဆရာဝန်မလေး ကို လိုးရတာ နည်းတဲ့ ကုသိုလ် လား ဆရာမလေး။ အဘစိန် က မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ပဲ လိုးချင်တာ”
“အဘစိန် သဘောပါပဲ ရှင်”
“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..”
အဘစိန် က ပါးစပ် က ဒေါက်တာမလေး နှုတ်ခမ်းလေး တွေ ကို စုပ်လိုက်ရင်း လီးကြီးကို အဆုံးထိ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ဒေါက်တာမလေး က ပါးစပ်ဟ လို့ အော်ညီး လိုက်ပေမဲ့ အဘစိန် ရဲ့ ပါးစပ် ထဲ မှာ အသံက ပျောက် သွားခဲ့ရသည်။ အဘစိန်က လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွား တော့ ဆီးခုံချင်း ဖိကပ်ထားလိုက်တယ်။ စုပ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေး ကနေ ပါးစပ်ကို ခွာလိုက်ပြီး၊ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့။
“အဘစိန် ဒီမနက် သေးသွားပေါက်ရင်း ဆရာမလေး ယောက်ျား နဲ့ အခန်းဝ မှာဆုံတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ဆရာမလေး ကို အဘစိန်လိုးနေတာ သိပုံပဲ၊ သူချောင်းလို့ ရအောင် အဘစိန် အခန်းတံခါးကို ဟထားခဲ့တယ်”
လို့ ပြောတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ပြုံးပြရင်း။
“ဟုတ်တယ် အဘစိန် အခု သူအပေါက်ဝ ကနေ ချောင်းနေတာ သမီးတွေ့ တယ်”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။ အဘစိန် က ဒေါက်တာမလေးကို လိုးနေတာ သူမ လင်ဖြစ်သူ က ချောင်းနေတယ် ကြားတော့ ဖီးအရမ်းတက် သွားတာ လီးကြီးတောင် တုံကနဲ့ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမလေး ရယ်၊ အဘစိန်တော့ ဒီတသက် သေပျော်ပါပြီ”
ဟု ပြောရင်း က လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ မှ ကျွတ်လုနီးနီး ဆွဲထုတ်ကာ အဆုံးထိ ပြန်ဆောင့် သွင်းချလိုက်လေသည်။
“ဖလွတ်..ဖောင်းးး ဖန်း”
အဘစိန် ၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်များ အောက် မှာ လူးလွန့် လျှက် အောက် မှ ကော့ ပျံလန်ကာ ခံပေးနေရှာသော ဒေါက်တာမလေး မျက်နှာအား သူမ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ ဦးမင်းသူ က စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့် ရင်း ဂွင်း ထုနေမိလေတော့သည်။
အပိုင်း ၇။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူ ဦးမင်းသူ နှင့် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ၊ ဆန်ဒီရေးဂိုး မြို့ သို့ ရောက်လာခဲ့ သည်မှာ လအနည်းငယ် ရှိနေလေပြီ။ သူမ အနေဖြင့် ဆရာဝန် ပြန်ဖြစ်ချင်လျှင် စာမေးပွဲ ဖြေကာ အောင်လျှင် ဆေးရုံ တစ်ခုခု မှာ အလုပ်သင် ဆရာဝန် အဖြစ်ပြန် ဆင်းရမည် ပြီးမှ ဆရာဝန် အဖြစ် အသိအမှတ်ပြု ခံရမည်မို့ စာမေးပွဲ ဖြေဖို့ လုပ်ရလေသည်။ ဦးမင်းသူ က သူမ ကို အမေရိကန်ပြည်ထဲ လည်ပတ်စရာများကို လိုက်ပို့ပေးမယ်ဟု ဆိုသော်လည်း သူမ အနေဖြင့် ဒီနိုင်ငံ မှာ ဆရာဝန်ဖြစ်အောင် အရင် ကြိုးစား ဦးမည်ဟု ပြောကာ စာမေးပွဲ အတွက် လိုအပ်သည်များကို လေ့လာတော့ သည်။
ကံအားလျှော်စွာ ပင် တနေ့ မြန်မာများ ဆုံလေ့ ရှိသည့် မြန်မာဘုန်းကြီးကျောင်း အလှူတစ်ခု တွင် သူမ လိုပင် ဆရာဝန် စာမေးပွဲကို ဖြေမည့် လူငယ်တစ်ဦး နှင့် သူမ ကို အသိများ မှ တဆင့် မိတ်ဆက် ပေး ကြလေသည်။ မောင်ရဲမြတ်ထူး မှာ ဆေးတက္ကသိုလ် တွင် သူမ ထက် ငါးနှစ်ခန့် ငယ်သည့် ဂျူနီယာ ကလေး ဖြစ်သည်။ သူ့ မိဘများ က ဒီဗီ မဲ ပေါက် တော့ သူက ဆေးကျောင်းဝင်ကာစ ၊ သို့သော် အသက်နှစ်ဆယ့်တစ် မပြည့်ခင်သာ မိဘ က သားသမီးကို ခေါ်လာလို့ ရသဖြင့် တခါထည်း ခေါ်လာခဲ့ ပြီး ဂရင်းကဒ် ရမှ မြန်မာပြည်ပြန်ကာ ဆေးကျောင်း ပြီးသည် အထိ ပြန်တက် ခဲ့သည်။ ကျောင်းပြီးတော့ မှ အမေရိကန် ပြန်လာကာ ဆရာဝန် စာမေးပွဲ ကို ဖြေဖို့ ပြင်ဆင်လေသည်။ သူ့ မိဘ များက ကြိုတင်ကာ စုံစမ်းပေးထားတာမို့ အထောက်အကူပြု သင်တန်းကျောင်း ကို တက်ဖို့ စာရင်း သွင်း ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုသင်တန်းကျောင်းကို စာရင်းသွင်း ဖို့ အချိန်မှီသေးသည်မို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း ကျောင်းအပ်လိုက်လေသည်။
ထိုကျောင်း ချိန် မှာ ဦးမင်းသူ အလုပ်သွား ချိန် နှင့် မကိုက်သဖြင့် ရဲမြတ်ထူး နှင့် ကားကြုံ လိုက်ဖို့ ချိတ် ရလေသည်။ ရဲမြတ်ထူး ကလည်း ရောက်ကာစ မို့ ကား မရှိသေး၊ သူ့ ဖခင် ဖြစ်သူ ဦးမောင်မောင်ထူး က ကားမောင်းပြီး လိုက်ပို့လေသည်။ ဦးမောင်မောင်ထူး နှင့် ဇနီး ဖြစ်သူ ခင်ရတနာထူး တို့ လင်မယား နှစ်ယောက် က မိုတယ်လေး တစ်ခု ဖွင့် ထား သဖြင့် ကိုယ်ပိုင် လုပ်ငန်းဖြစ်ရာ တဦးတည်းသောသားဖြစ်သူ ကို အချိန်ပေး နိုင်လေသည်။
ရဲမြတ်ထူး မှာ ကျောင်းပြီးကာစ ဖြစ်ပြီး ဆရာဝန် အတွေ့ အကြုံ မရှိသေးရာ၊ ထိုသင်တန်းကျောင်း မှ သင်ပေးသည်တို့ မှာ သူ့ အတွက် တခါတရံ နားလည်ဖို့ ခက်ခဲလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အတွက် မူ သိပြီးသား များကို အမေရိကန် နိုင်ငံ က အသုံးအနှုံး အယူအဆ တို့ ဖြင့် ပြန်ရီဗြူး လုပ်နေရသလို ဖြစ်ရာအလွန်မှ လွယ်ကူလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ရဲမြတ်ထူး ကို သူမ က ပြန်လည် သင်ပြ ပေး ရလေသည်။ ထို့ကြောင့် သင်တန်းချိန် မဟုတ်သည့် အချိန်များ နေ့ များတွင် ၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ အိမ်တွင် စာအတူ ကြည့် ကြရင်း ဖြင့် မိသားစု နှစ်စု ရင်းနှီး လာကြလေသည်။
တညတွင် ဦးမင်းသူ နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ နှစ်ယောက် ထုံးစံ အတိုင်း အချစ်ကြမ်း ကြပြီး နောက် အမောဖြေရင်း ကုတင်ပေါ် မှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်လို့ နားနေစဥ်၊ ဦးမင်းသူ က သူ့မယား ကို စလိုက်လေသည်။
“ရတီ အဘစိန် လီးကြီး ကို လွမ်းနေသေးလား ”
“အာ ကိုမင်း ကလည်း အဲဒီဇာတ်လမ်း က ပြီးသွား ပြီလေ ”
“တကယ်လား ရတီ ရဲ့ ကိုမင်းတို့ အဲဒီ အိမ် က နောက်ဆုံး မပြန်ခင် ညက ရတီ နဲ့ အဘစိန် တို့ အလွမ်းသယ်နေလိုက်ကြ တာ ကိုမင်းတောင် မနာလို တော့ ဘူး အဟီး”
“အော် ကိုမင်း ကလည်း ရတီ့ ကို တကယ်အပိုင် ရထားတာက ကိုမင်း ပဲ ဟာကို ဘာများ မနာလို ဖြစ်နေရသေးတာလဲ လို့၊ အဟိ၊ ဒါပေမဲ့ မြန်မာပြည် ပြန်လည်ဖြစ်လို့ အဘစိန် လိုးနိုင်သေးရင် တော့ ပြန်တွေ့ ချင်သေးတယ်၊ ကိုမင်း စိတ်မဆိုးနဲ့ နော် ၊ အဘစိန် က ရတီ့ ကို ပန်းဦးချွေ ထားတာမို့ လေ၊ ရတီ့ ရင်ထဲ စွဲကျန်ခဲ့တာ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုမင်း ကို အချစ်ဆုံးပါ၊ ရတီ့ အလိုလိုက်၊ ရတီလုပ်သမျှ ခွင့်လွတ် ပြီး ရတီ့ ကို မယားမှတ်မှတ်သားမှတ်မှတ် ပေါင်းနေတဲ့ ယောက်ျား ရတီ ဘယ်မှာ ရှာလို့ ရမလဲ လို့”
“အဲဒီ အပြောလေး တွေ က ပဲ ကိုမင်း ကို ကြွေစေခဲ့တာပေါ့ ရတီရယ် ဟင်းဟင်းးး”
“ကိုမင်း က ခု မှ ထူးထူးခြားခြား ဘာစိတ်ကူး ပေါက် ပြီး အဘစိန်အကြောင်းထပြောရတာလဲ၊ အခု ဆို မြန်မာပြည်က ထွက်လာတာပဲ တစ်နှစ်တောင် ပြည့်တော့ မယ့် ဟာကို”
“အင်း ပွင့် ပွင့် လင်းလင်း ပြောရရင် ရတီ ဟို မောင်ထူး လေး နဲ့ စာအတူတူ လုပ်နေတာ တွေ့ ရတော့ ကိုမင်း ရဲ့ ကပ်ကိုး ဖီးလ် ပြန်ထလာတယ် ပြောရမလားမသိဘူး။ ရတီ့ ကို တခြား ယောက်ျား တစ်ယောက် နဲ့ လုပ်တာ မြင်ချင်တဲ့ ဖီးလ် ပြန်ထ လာလို့ အဟိ”
“အော် ကိုမင်း က ရတီ့ ကို မောင်ထူးလေး နဲ့ ဖြစ်စေချင်တာလား အဟိ၊ မောင်ထူးလေး ကတော့ ရတီ့ ကို မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်တာတော့ ရတီ သိတယ်”
“ဟုတ်လား ဒါဆို ရတီ နည်းနည်းလေး လှုပ်လိုက်တာနဲ့ မြုပ်မဲ့ သဘောရှိတာပေါ့ ဟဟ”
“မောင်ထူး လေး က အတွေ့ အကြုံ မရှိဘူး ရတော့ ရနိုင်မယ် ချက်ခြင်း ဖြစ်သွား နိုင်မယ့် သူရှိတယ် ကိုမင်းရဲ့”
“ဟင် ဘယ်သူလဲ”
“ဦးလေးထူးလေ ခစ်ခစ်”
“ဦးမောင်မောင်ထူးလား။ ဘယ်လို ဖြစ်လို့လဲ ရတီရဲ့”
“သူက ရတီ တို့ ကို ကားမောင်းလိုက်ပို့ ရင် ရတီ့ ကို တချိန်လုံး ရှိုး နေတာ ခစ်ခစ်၊ ဒီလူကြီး ကြည့် ရတာ ဇသေးပုံ မရဘူး။ ရတီ အတို ဝတ်တဲ့ အချိန် ဆို ရတီ့ ပေါင်လုံးတွေ ပဲ ကြည့်နေတာ၊ ရတီ နည်းနည်း လည်ဟိုက်တာ ဝတ်ရင် လည်း ရတီ့ ရင်ညွှန့် ကို ပဲ ကြည့်နေတာ၊ သူ ကြည့်နေတာကို ရတီ သတိထားမိတယ် ဆိုတာလည်း သူသိတယ်၊ မတွန့် သွားဘူး၊ တခါတလေ ရတီ့ ကို အကူအညီပေးသလို နဲ့ ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လည်း လုပ်သေးတယ်”
“အား တယ်ဟုတ်ပါလား၊ သတိတော့ ထား နော် ရတီ၊ သူ့ မိန်းမ ခင်ရတနာထူး ကလည်း ဟော့ရှော့၊ တော်ကြာ သတင်း တစ်ခုခု ပေါက်ကြား သွား ရင် ရတီ့ သိက္ခာကျ နေမစိုးလို့ ”
“သတိတော့ ထားအုံး ဆိုတော့ ကိုမင်း က ရတီ့ ကို လုပ်ဖို့ ခိုင်းနေတာလား ခစ်ခစ် ဒီလူကြီးနော်၊ သူ့ မယားလေး ကို သူများတွေ နဲ့ လိုက်ပေးစား နေတာပဲ တခါထဲ၊ ”
“ဟုတ်ပါဘူးကွာ ရတီ့ အတွက် ပါ၊ ရတီ ပျင်းနေမှာ စိုးလို့ ပါ၊ ကိုမင်း အတွက် လည်း ပါတာ မငြင်းပါဘူး။ အထူးသဖြင့် ကိုမင်း တို့ အခန်းထဲ မှာ သာဆိုရင် ကိုမင်း တပ်ထားတဲ့ ထောင့်စုံ က ကင်မရာတွေ နဲ့ ဆို တကယ်ကောင်းတဲ့ HD ရမှာ ဟားဟား၊ ပြောရင်း နဲ့ တောင် ကိုမင်း လီးတောင် လာပြီ အဟီး”
“ကိုမင်း ပြောမှ ရတီ တောင် ရင်ခုံ လာပြီ အဟိ ”
သို့ ဖြင့် လင်မယား နှစ်ယောက် ဒုတိယ အကြိမ်မြောက် အချစ်မုန်တိုင်း ထန်ကြပြန်လေသည်။
…………………………………..
တကယ်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် ဦးမောင်မောင်ထူး တို့ အဆင့် က ဦးမင်းသူ ကို သူမ ပြောပြတာထက် တော့ နည်းနည်းပိုနေပါပြီ။ မြွေမြွေချင်း ခြေမြင် ဆိုသလိုပင် ဦးမောင်မောင်ထူး ကလည်း မြှာလိုင်း ဆိုတော့ ဒီဒေါက်တာမလေး ငထန်မှန်း သိသည်။ ဘော်ဒီ ကလည်း ကိတ်ကိတ်ကလေး၊ အသားအရည်ဖွေးနု လို့ တခါမှ အလုပ်ကြမ်းလုပ်ဖူးသည့် ပုံမပေါ်၊ နို့ လေး မကြီးမသေး၊ ခါးသေးသေး ဖင်လုံးကားကား၊ ပေါင်လုံးတုတ်တုတ် လေး တွေ က ဦးမောင်မောင်ထူး အကြိုက်၊ သူမ ရဲ့ ကြာအကြည့်လေး တွေ ၊ ဦးမောင်မောင်ထူး သူမ ကိုယ်လုံး ကို ရှိုးနေမှန်း သိလျှင် နှုတ်ခမ်းလေး တွန့် ပြီး မသိမသာ ပြုံး နေပုံ က ဦးမောင်မောင်ထူး အသည်းယား လှပြီ။
တနေ့ ဦးမောင်မောင်ထူး နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ စကားလက်ဆုံ ကျလို့ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းပြောရင်း ဦးမောင်မောင်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ဖေ့ဘုပ်မှာ တခြား အကောင့် ရှိလား မေးလာသည်။ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကား ပြောရအောင် အကြောင်းအရာ တစ်ချို့ ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆွေးနွေး လို့ ရအောင် ဟု ဆိုလာသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ရဲ့ ဖိတ်အကောင့် ကို ပေးလိုက် သည်။ ထိုမှ စလို့ သူမ တို့ နှစ်ယောက် မက်ဆေ့ဂျာ မှာ ချက်ဖြစ်လာခဲ့ ကြသည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အနေဖြင့် သူမ ယောက်ျား ကိုမင်း ကို ပြောရင် ကောင်းမလား စဥ်းစား မိသော်လည်း သူမ အနေဖြင့် ပင် မသေခြာ၊ ဦးမင်းသူ က ဒီက မြန်မာ အသိုင်းအဝိုင်း မှာ သူမ ကို ရှုတ်စေချင်ပါ့ မလား။ မြန်မာပြည်မှာ တုံး က တော့ သူမ ဖြစ်ပြီး မှ သူသိတာကို သူခွင့်လွတ်ခဲ့သည်။ ယခု က ဒီမှာ ဘဝ ကို အသစ် ပြန်စ သည်ခေါ် မလား အဲလို နေလာကြတာ ဆိုတော့ သူ့ အနေဖြင့် သူမ ကို တခြား ယောက်ျား တစ်ယောက် နှင့် ဇာတ်လမ်း ဖြစ်တာ ကြိုက်ချင်မှ ကြိုက်မည်ဟု တွေး ပြီး သူမ ဦးမင်းသူ မသိအောင် လျို့ဝှက် ထားခဲ့သည်။ သူမ အနေ နှင့် ကလည်း ဦးမောင်မောင်ထူး မှာ လက်ရှိ မိန်းမ ရှိသူ ဖြစ်ပြီး မိန်းမ ဖြစ်သူ ကလည်း ဟော့ရှော့ အကိတ်ကြီး ဖြစ်လေရာ သူမ နှင့် ဟိုအဆင့် အထိ ရောက်အောင် နယ်ကျွံ ကြလိမ့်မည်ဟု မတွေးခဲ့ ၊ အပရိက အပေါ်ယံ ကျူ ပြီး အာသာပြေ လောက်သာ စိတ်ကူး ထားခဲ့ သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ မှာ ဦးမောင်မောင်ထူး နှင့် ချက်လျှင် အဆင့်တစ်ခု အထိသာ သွားပြီး ဆက်ခ်ချက်သည့် အဆင့် သို့ မသွား ခဲ့ခြေ။ သို့သော် ဦးမောင်မောင်ထူး မှာ မြန်မာအော ဝက်ဆိုက်တစ်ခု မှာ စာရေးသည့် စာရေးသူ ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ ဦးမောင်မောင်ထူး မှ တဆင့် ထိုဆိုက်သို့ ဝင်ကာ မြန်မာအောဇာတ်လမ်း များကို ဖတ်မိလာတော့ သည်။
ဦးမောင်မောင်ထူး ကလည်း ဘယ်ဇာတ်လမ်း ကြိုက်လဲ ၊ ဘယ်လို နေသလဲ စသဖြင့် မေးမြန်းရင်း က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အကြိုက် တို့ ကို မသိမသာ စနဲနာလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ကြိုက်သည့် ဇာတ်လမ်းများ အကြောင်းကို ဆွေးနွေး ရင်း ဖြင့် သူတို့ နှစ်ယောက် ၏ ချက်မှာ ပိုပို ပွင့်လင်း လာခဲ့ကြသည်။
ယခုတော့ ဦးမင်းသူ ၏ ခွင့်ပြုချက် ရပြီ ဆိုတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အတွက် က ဦးမောင်မောင်ထူး နှင့် အချိန်မရွေး လိုးလို့ ရနေပြီ၊ သို့သော်၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဆီမှ မီးစိမ်း ပြ မှ ရမည်ဆိုတာ သိသည်။ ဦးမောင်မောင်ထူး ၏ သူမ အပေါ် ကြည့် သည့် တဏှာမျက်လုံး တွေကို ပြန်တွေး ရင်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် ရင်ခုန်မြန်လာရတော့သည်။
အပိုင်း ၈။
ဦးမင်းသူ ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရပြီးလို့ မကြာခင်မှာပဲ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အခွင့် အရေးတစ်ခု ပေါ် လာခဲ့ ရသည်။ ဦးမင်းသူ က အလုပ်ကိစ္စဖြင့် အနီးနား က မြို့ တစ်ခု သို့ ခရီးထွက် သွား ခဲ့သည်။ နှစ်ညအိပ်ခရီး မို့ အိမ်မှာ မရှိ၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အမေရိက ရောက်ပြီးမှ ကားမမောင်းသေး၊ လိုင်စင် မယူဖြစ်သေး။ စနေနေ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် မြန်မာအလှူတစ်ခု ရှိလို့ ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က ကားဖြင့် လာခေါ် ကာ အတူတူ သွားကြသည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်း မှာ တော့ တခြား အသိများ နှင့် အတူ ဦးမောင်မောင်ထူး တို့ ရဲမြတ်ထူး တို့ နှင့် တွေ့ ရလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အတွက် က တော့ တခြား လူများ နှင့် စာလျှင် ဦးမောင်မောင်ထူး တို့ မိသားစု က သူမနှင့် အခင်ဆုံး မို့ ခင်ရတနာထူး နှင့် အတူ အမျိုးသမီး များ လုပ်အားပေးနေကြရာတွင် ဝိုင်းကူ ပေး နေလေသည်။ သို့သော် ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့အား၊
“ရတီ ရေ တို့ က ဒီမှာ ရောက်နေကျမို့ ဘာမှ မထူးပေမဲ့ ရတီ က မရောက်ဖူးသေးတာ လျောက်ကြည့် ဒါတွေ လာမလုပ်နေနဲ့”
“ရပါတယ် မမ ရဲ့ ရတီ ဒီအတိုင်း နေလည်း ပျင်းနေမှာပဲဟာ၊ ဝိုင်းလုပ်ရတာ ပျော်စရာကောင်းပါတယ်”
“အမလေး ရတီ နောက်ဆိုလည်း လုပ်ရမှာ ဒီလို ပွဲမျိုး က ခနခန ဒီမှာ ရှိတာ”
ဟု ပြောရင်း က တဆက်ထည်း ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ တခြား အမျိုး သား များနှင့် စကားပြောနေသော ဦးမောင်မောင်ထူး ကို လှမ်းပြီး၊
“ကို ရေ..ဟေး ကို..”
“အင်..ဘာလဲ ချစ်လေး”
“ဒီမှာ ရတီ့ ကို ဒီနား လိုက်ပြလိုက်ပါအုံး၊ စားရဖို့ က ကြာအုံးမှာ ဟိုပန်းခင်း တွေ ဒီအချိန်ဆို ပွင့်နေလောက်ရောပေါ့”
“အော် ဟုတ်သား ပဲ မရတီစုလဲ့ ကျနော် လိုက်ပြမယ် အရမ်းလှတာ”
“ရတီ လို့ ပဲ ခေါ် ပါ ဦးလေးထူး ကလဲ၊ ဒီနားလေး မှာပဲလား”
“ဟုတ်တယ် နည်းနည်း တော့ လျောက် ရတာပေါ့ ရတီ မလျောက်ချင်ရင် ကားနဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ”
“အာ လျောက်ချင်ပါတယ်၊ ဒီရောက်မှ လှုပ်ရှားမှု တွေ နည်းနေလို့ ရတီ ဂျင် ကို အတင်းသွားနေရတယ်၊ နို့မို့ ဆို လူက ချည့်တောင် သွားမလားမသိဘူး အဟီး”
သို့နှင့် ဦးမောင်မောင်ထူး ခေါ်ဆောင်ရာသို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လိုက်လာခဲ့လေသည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲ မှ ထွက်လာပြီး တောင်ကုန်းလေးတစ်ခု ပေါ် တက်လိုက်သည်နှင့် တစ်ခြားဘက် ကုန်းဆင်း မှာ ကျယ်ပြန်လှသည့် ရောင်စုံ ပန်းခင်း ကြီးကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။
“ဟယ် လှလိုက်တာနော် ကိုကို က ရတီ့ ကို တောင် လိုက်မပို့သေးဘူး”
“ခုမှ ရာသီရောက်တာ ရတီရဲ့ ကိုမင်းသူ က ရာသီမရောက်သေးလို့ မပို့ပေးသေးတာ နေမှာပါ”
ပန်းခင်း ကြီးမှာ အဖြူရောင် ဆို အဖြူရောင်၊ အဝါရောင်ဆို အဝါရောင် သူ့ အကွက် နှင့် သူ မျက်စေ့တဆုံး ကျယ်ပြန့် လှပေရာ၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အနေဖြင့် အထူးအဆန်း ဖြစ်ပြီး လျောက်ကြည့်နေမိသည်။
“လာလာ ဒီနားလေး မှာ ရပ်လိုက် ကျနော် ဓါတ်ပုံ ရိုက်ပေးမယ်၊ နောက်ခံ အရမ်းကောင်းတယ်”
“ဟုတ်တယ်နော် ဦးလေးထူး၊ ပန်းတွေ အရမ်းလှလို့ ရတီတောင် ဓါတ်ပုံ ရိုက်ဖို့ မေ့နေတာ၊ ရတီ့ ဖုံးလေး နဲ့ ရိုက်ပေးနော်”
“ဟား အရမ်းမိုက်တယ် ရတီရေ၊ ဒီမှာ ကြည့်”
“ဟုတ်တယ်နော် ပန်းတွေ က လှလိုက်တာ၊ ရတီ့ လို ရုပ်ဆိုးဆိုး နဲ့ တောင် ဓါတ်ပုံထဲ ကြည့်ကောင်းနေတယ်”
“ဘယ်က ရုပ်ဆိုးရမှာလည်း ရတီ့ အလှကြောင့် ပန်းတွေ တောင် ကျနော့် မျက်စေ့ ထဲ သိပ်မလှတော့ ဘူး ဖြစ်သွားသလိုပဲ”
“အာ ဦးလေးထူး ကတော့ နောက်ပြီ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်း ပြန်ရောက်ရင် စားရမှာပါ၊ သူများ အလှူက စားစရာတွေ နဲ့ ကျွေးမှာ ခစ်ခစ်”
“ရတီ ကျွေး မယ် ဆိုရင်တော့ စားပြီးသား ပဲ ၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဟဲဟဲ”
ဦးမောင်မောင်ထူး ၏ အဓိပ္ပါယ် နှစ်ခွ စကား ကြောင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ရင်ခုံ သွား မိသည်။ ဘုန်းကြီး ကျောင်းဘက်ကို လှမ်းကြည့လိုက်တော့ တောင်ကုန်းကလေး ကွယ်နေသည့် အပြင် သူတို့ လျောက်လာကြသည်မှာလည်း တော်တော် လေး လှမ်းနေတာမို့ ဘာသံ မှ မကြားရပဲ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဝင်လာသည့် နေရာက လည်း ပန်းခင်းကြီး ၏ ဘေးပေါက်လို ဖြစ်နေပြီး လာကြည့်ကြသည့် လူအများစု က ပင်မ အဝင်ဝ ဖက်မှာသာ များတာမို့ သူတို့ နေရာက ဆို တော်တော် ဝေးဝေး မှာ ဖြစ်နေကြသည်။
ဦးမောင်မောင်ထူး ၏ အထာ သိနေသော မယား ဖြစ်သူ ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က တမင် ဂွင်ဆင်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် ကိုတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မသိလိုက်။
“ဟွန်း ဦးလေးထူး နော်… အော် ရတီ တို့ ပြန်ကြမှ ထင်တယ်၊ အလှူ က ထမင်း စားလို့ ရနေလောက်ပြီ ထင်တယ်”
“ခနလေး နေပါအုံးလားကွယ်၊ ထမင်းက ဘယ်အချိန်စားစား ရပါတယ်”
ဦးမောင်မောင်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ခါးလေး ကို လှမ်းဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ သွင်း လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို လှမ်း ကစ်စ် လုပ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးမောင်မောင်ထူး လှုပ်ရှား လိမ့်မည် ဆိုတာ မျှော်လင့် ထားမိသော် လည်း ဒီမျှ လောက် မြန်မည်ဟု မထင်ထားမိခဲ့။ အငိုက်လည်း မိသွားတာမို့ သူမ နှုတ်ခမ်းကို အနမ်းခံ လိုက်ရသည်။ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဦးမောင်မောင်ထူး ရင်ဘတ်ကို တွန်းပြီး။
“အို ဦးလေးထူး မလုပ်နဲ့ လေ မတော်ပါဘူး”
“အင် တော်မတော် ဘယ်လို များ သိနေတာလဲ”
“အာ ဦးးးးအု…………………မု…………………..”
“ပြွတ်စ်….ဖလွတ်….”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စကား ဆက်ပြောလို့ မရတော့ ဦးမောင်မောင်ထူး ရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ အနမ်း မှာ နစ်မျောသွား ရသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင် က နဂိုကတည်းက ပါချင်နေသူမို့ ဦးမောင်မောင်ထူး ရဲ့ ကျွမ်းကျင်တဲ့ အနမ်း စလိုက်တဲ့ နောက် သူမ ကိုယ်တိုင် ကလည်း ရမက်ပြင်းပြင်း နဲ့ တုံ့ပြန်စုပ်နမ်း ပေးနေမိတော့ သည်။
သူတို့ နှစ်ဦး အတော်လေး ကြာအောင် နမ်းစုပ်နေကြ ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကြ တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မှာ မောကျန်ခဲ့ ရသည်။ အသက်ကို ဝ အောင် ရူလိုက်ပြီးမှ၊
“အာ ဦးလေးထူး ကလည်း အရမ်းပဲ သူများ နှုတ်ခမ်းနီ တွေ ကုန်ပါပြီ”
“ရတီ့ နှုတ်ခမ်းလေး တွေ က ချိုမြ နေတာပဲကွာ၊ နမ်းစုပ်လို့ မဝ နိုင်ဘူး။ တခြား နှုတ်ခမ်းလေး လဲ အဲလို ပဲ နေမယ်ထင်တာပဲ”
“ဘာတခြား နှုတ်ခမ်းလဲ သွား၊ သူများ မယားကို ဟွန်း၊ ခနနေအုံး ဦးလေးထူး နှုတ်ခမ်းမှာ ရတီ နှုတ်ခမ်းနီ တွေ ပေကုန်ပြီ တော်ကြာ မမ တွေ့ သွားလို့ ပြဿနာတက်နေအုံးမယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဆလင်းဘက်ကလေး ထဲ မှ လက်ကိုင်ပုဝါလေးကို ထုတ်ကာ ဦးမောင်မောင်ထူး နှုတ်ခမ်းမှာ ပေသွားသော သူမ နှုတ်ခမ်းနီ တို့ ကို လှမ်းသုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးမောင်မောင်ထူး က သူ့လက်တစ် ဖက်ဖြင့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချကာ နောက်လက်တဖက်ဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကလေး တဖက်ကို ဆွဲယူ ပြီး လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။
“နှုတ်ခမ်းနီ ထက် ဒီလီးကြီး ဘောင်းဘီအောက်က ဖောင်းကြွနေတာကို မြင်သွား မှ ပိုဆိုးမှာ ရတီရဲ့”
“ဟယ် အတွင်းခံလည်း မဝတ်ထားဘူး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ပူနွေး မာကြောနေသော လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် တိုက်ရိုက်ထိတွေ့ လိုက်မိတော့ အံ့သြသွား ခဲ့ သည်။ သူမ တို့ ဘေးပတ်လည် ကြည့်လိုက်တော့ ပန်းပင်များ ဖြင့် ကွယ်နေပြီး သူတို့ ရောက်နေသည့် လမ်းကလေး မှာလည်း လူလာနေပါက ခပ်လှမ်းလှမ်း ကတည်းက မြင်နိုင်သည်မို့ စိတ်ချရသည် ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ လီးကြီး တုတ်ခိုင် ရှည်လျှား ပုံမှာ အဘစိန်လောက် ရှိမည်ဟု သူမ အတွေ့ အကြုံ အရ သိ နေလေသည်။
“အာ့ ကြီး ကို ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲလို့”
“ပျော့ သွား အောင် လုပ်ပေးလေ ရတီရယ်”
“လုပ်တတ်ပါဘူး ”
“လုပ်စရာ မလို ပါဘူး စုပ်ပေးရင် ရပါပြီရတီရယ်”
“ဟွန့် လူလည်ကြီး သူများကို ညာခေါ်လာပြီး မဟုတ်ကဟုတ်ကတွေ လာလုပ်ခိုင်းနေတယ်”
ခနတာမှာ တော့ ဦးမောင်မောင်ထူး တစ်ယောက် သူ့ ရှေ့ မြေလမ်း လေး ပေါ် ဆောင်ကြောင့်ထိုင်ကာ သူ့လီးအားစုပ်ပေးနေသည့် ဒေါက်တာမလေး ပါးစပ်ထဲ သို့ သူ့ လရည်များ ပန်းထည့် ပေးလိုက် မိလေတော့ သည်။
အပိုင်း ၉။
ဦးမောင်မောင်ထူး နှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ ဘုန်းကြီးကျောင်း ပြန်ရောက်လာတော့ ဘုန်းကြီးဆွမ်းစားပြီးလို့ လူတွေ ပင် စားနေကြလေပြီ။ ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မမြင်အောင် မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းထိုးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် ကတော့ ပုံမှန်ပင် ရီရီမောမော စကား ပြောရင်း ထမင်းဟင်း များ ထည့်စား ဖို့ ပြပေးလေသည်။ ဒီက ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေ ကတော့ ဘူဖေးလိုပင် ကိုယ့်ဘာသာ ထမင်းဟင်း တို့ ကို ပုဂံပြား ယူထဲ့ ကာ ကိုယ်နှင့် သိသောသူများ ထိုင်နေကြသည့် စားပွဲသို့ သွား ရောက် ထိုင်စား ကြလေသည်။ ထမင်းဟင်းစား အချိုပွဲများ စားသောက် ပြီးကြတော့ ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က၊
“ရတီရေ ရတီ့ ကို အိမ်အပြန် ကို့ ကို ပဲ လိုက်ပို့ ခိုင်းလိုက်တော့ မယ်နော်။ အမ ဒီက သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ မဆုံရ တာကြာလို့ သူတို့ နဲ့ လိုက်သွား လိုက်မလို့”
“ရပါတယ် မမ ကိစ္စ မရှိပါဘူး ။ ဦးလေးထူး ကရော အားလို့ လား။ ရတီ အူဘာ နဲ့ ပြန်လို့ ရပါတယ်”
“အမလေး မဟုတ်တာ ရတီ ရယ် ရပါတယ်။ နင့် ဦးလေးထူး က ဘာမှ လုပ်စရာ ရှိတာ မဟုတ်ဘူး ”
“ဟာ ဒီမိန်းမ ကတော့ ယောက်ျား ကို ပြောလိုက်တာ ရစရာ မရှိအောင်ပဲ၊ ဘာလို့ လုပ်စရာ မရှိရမှာလဲ ကွ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ က ရပါတယ် ရတီ ။ ဦးလိုက်ပို့ပေးမှာပေါ့၊ ပြန်ချင်တဲ့ အချိန်ပြောလေ”
ပြောသာ ပြောနေတာ ဦးမောင်မောင်ထူး ပါးစပ်ကြီး က ပြဲနေလိုက်တာ နားရွက်တောင် ချိတ်တော့ မည်။ စိတ်ထဲ မှာတော့ မိန်းမ ကို လက်ဆောင် ကောင်းကောင်းတစ်ခု ဝယ်ပေးရတော့ မည်ဆိုတာ သိနေသည်။ သူတို့ လင်မယား ချင်း က တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် အလိုက်သိပြီးသား။ ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က ကုံးချင်လျင် လည်း ဦးမောင်မောင်ထူး က အလိုက်တသိ ရှောင်ပေးရသလို ဦးမောင်မောင်ထူး တခြားစော် နှင့် သွားရှုတ် ချင်လည်း ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က သူများ မသိအောင် သတိထားဖို့ သာ သတိပေးတတ်သည်။ အထူးသဖြင့် မြန်မာတွေ ကြားထဲ အပုတ်နံ့ မပေါ် စေချင်။ တကယ် က သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး က နိုင်ငံခြားသား များ နှင့်သာ ရှုတ်လေ့ ရှိကြသည်။ မြန်မာတွေ ထဲ မှာက သတင်းတစ်ခု က ပေါက်ကြားသွား လျင် ဘယ်လို မှ ထိန်းလို့ မလွယ်။ ထိုကဲ့သို့သော အညှီ အဟောက် သတင်း မျိုး ဆို ပိုပြီး ပြန့်လွယ်သည်။ ယခု အခြေအနေက တော့ ဒီဆရာဝန်မ လေး က တော့ သူ့ သိက္ခာ အထိခိုက်ခံ မှာ မဟုတ်ဟု တွေး ပြီး ဒေါ်ခင်ရတနာထူး က လွှတ်ပေး လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဦးမင်းသူ လည်း ခရီးသွား နေသည်ဆိုတာ သူတို့ သိကြသည် မဟုတ်လား။
ဦးမင်းသူ အိမ်မှာ မရှိဘူး ဆိုတာ သိနေသည့် ဦးမောင်မောင်ထူး က ဒေါက်တာမလေးကို အိမ်ပြန်ကြရအောင် ဟု မသိမသာလေး လောဆော်လိုက် ရင်း ဖြင့် သူတို့ နှစ်ဦးသား ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာကြတော့ သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အိမ်ထဲ သို့ ဝင်လိုက်ရင်း အနောက်မှ လိုက်ဝင်လာသည့် ဦးမောင်မောင်ထူးလား။
“ဟင် ဒီလူကြီး အိမ်ရှင် ကလည်း မဖိတ်ပဲ နဲ့ အိမ်ထဲ ဘာလို့ လိုက်လာရတာလဲ ခစ်ခစ်”
ဟု လှည့်ကာ နောက်လိုက်သည်။ ဦးမောင်မောင်ထူး ကလည်း ပြုံးရယ်လျက် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကလေး ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ရင်းက၊
“မနက်တုန်း က မပြီးဆုံးသေးတဲ့ ဇာတ်လမ်း လေး ဆက်မလို့ပါ ဆရာမလေးရယ်”
ဟု ပြောကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်း လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ခေါင်းလေးကို ဘေးဖယ်ကာ ရှောင်လိုက်ရင်း။
“ဟယ် မပြီးသေးလို့ပဲ တော်တော့ တယ် သူ့ ဟာတွေ သူများ ပါးစပ် ထဲ အတင်း ပန်းထည့် လိုက်ပြီးတော့ များ”
“ဟဲဟဲ..အဲဒါ က ဇာတ်လမ်း အစပဲ ရှိသေးတာဗျ”
ဟု ပြောရင်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ခါးလေးကို လှမ်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ ကာ စုပ်နမ်း လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း ဦးမောင်မောင်ထူး လည်ကုတ်ကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ပြန်လည် တွယ်ဖက်ရင်း က တုံ့ပြန် နမ်းစုပ်လေတော့ သည်။
ထိုနေ့ က ဦးမောင်မောင်ထူး က ဒေါက်တာမလေး ကို သူမတို့ လင်မယား အိပ်ခန်းတွင်းက ကုတင်ကြီးပေါ် တွင် သုံးချီလောက် အားရပါးရ လိုးပြီး မှ ပြန်သွား လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း ပြိုင်းပြီး အိပ်ပျော် သွား ခဲ့ သည်။ ညဖက် သူမ လင်ဖြစ်သူ ဦးမင်းသူ ဖုံးသံ ကြားမှ အိပ်ရာက နိုးလာခဲ့ရသည်။
“ဟဲလို ကိုမင်း”
“ဟဲလို ရတီ အိပ်ပျော် နေတာလား ”
“အင်း ကိုမင်း ဖုံးသံကြောင့် နိုးလာတာ”
“ဟင် အချိန်မဟုတ်ကြီးကို ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ နေများ မကောင်းလို့လား”
“ခစ်ခစ် ကောင်းပါ့ ၊ ကိုမင်း မယား ကို လေ ဟိုလူကြီး ကောင်းကောင်းလိုးသွား လို့ပေါ့”
“ဟင် ဘယ်လူကြီးလည်း ကိုမောင်မောင်ထူး လား”
“အံမယ် အံ့အားသင့် ယောင်ဆောင်နေပြန်ပါပြီ ကိုမင်း ကလေ၊ ဟွန့် သူပဲ တမင်ရှောင်သွား ပေးပြီးတော့”
“ဟားဟား အဲလောက်မြန်မယ်လို့ ကို ကိုမင်းက တကယ်မထင်တာပါကွာ။ ရတီ့ ကို ဘယ်မှာ လိုးသွား တာလဲ ကိုမင်းတို့ အိပ်ခန်းထဲ မှာလား”
“အင်းပေါ့၊ ကိုမင်း ပဲ ကင်မရာတွေ ဆင်ထားတယ်ဆို ကိုယ့်မယားကို သူများလိုးတာ အိပ်ရှ်ဒီ နဲ့ ကြည့်ချင်တယ်ဆို ၊ အာ့ ကြောင့် အိပ်ခန်းထဲ ကို မရရ အောင် ခေါ်လာပြီး အလိုးခံခဲ့တာပေါ့ ”
“ဟာ ရှယ်ပဲကွာ ကိုမင်း ခုချက်ခြင်းတောင် ပြန်လာပြီး အဲဒီ ဗီဒီယိုတွေ ကြည့်ချင်နေပြီအဟီးးး၊ မနက်ဖြန်နေ့ခင်း ပြန်ရောက်မယ်။ ခုတော့ ကိုမင်း ကို အဖြစ်အပျက် အတိုခြုံးပဲ ပြောပြကွာ ကိုမင်း ဂွင်းထု ချင်နေပြီ အဟီး၊ အိမ်ပြန်ရောက်မှ ဗီဒီယို ကောင်းကောင်းကြည့်ပြီး ဇိမ်ခံမယ် အဟဲ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမနှင့် ဦးမောင်မောင်ထူး တို့ အဖြစ်အပျက် ကို အတိုချူပ် ပြောပြလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ က တဖက် မှ နားထောင်ရင်းက မာတောင် နေသည့် သူ့ လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုနေလေတော့သည်။
………………………………………….
သို့ဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် ဦးမောင်မောင်ထူး တို့ မှာ တစ်လ လျင် တကြိမ် လောက် လိုးဖြစ်ကြလေသည်။ တခါတရံ ဦးမင်းသူ မရှိချိန် သူတို့ လင်မယား အိပ်ခန်း တွင်လည်း ကောင်း။ တစ်ခါ တစ်ရံ ဦးမောင်မောင်ထူး တို့ ဟော်တယ် ၏ အခန်းတစ်ခန်းခန်း တွင် လည်းကောင်း ဆုံ ဖြစ်ကြသည်။ သို့သော်လည်း နောက်ပိုင်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စာမေးပွဲဖြေ။ ဟောက်ဆာဂျင်အဖြစ်ဆင်း နှင့် အလုပ်တွေ ရှုတ်လာတော့ နောက်ပိုင်း သိပ် မဆုံဖြစ်ကြတော့ ပေ။ ဦးမောင်မောင်ထူး လည်း နောက်ပိုင်း မြန်မာပြည်မှ ရောက်လာသည့် အဆိုတော်မလေး တစ်ယောက် နှင့် ငြိ ပြီး ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့်လည်း နည်းနည်း အဆက်အသွယ်ပြတ် လာခဲ့သည်။
………………..
အမေရိကန် ရောက်ပြီး နှစ်နှစ်ကျော် လောက်နှင့်ပင် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တစ်ယောက် တကယ့်ဆရာဝန်မ တစ်ယောက် ပြန်ဖြစ်လာခဲ့ ရလေပြီ။ လွယ်လွယ်နှင့် တော့ မရ၊ စိတ်ရော ကိုယ်ပါ အားစိုက်ခဲ့ရသဖြင့် တကယ် ဆရာဝန် ဘဝကို ပြန်ရောက်တော့ သူမ ပင်ပန်းခဲ့တာကို နားလည်သော ဦးမင်းသူ က ခနတဖြုတ် အနားယူဖို့ အကြံပေးလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အလုပ်မဝင်ခင် တလလောက် ဗေကေးရှင်း ထွက်ဖို့ ဦးမင်းသူ နှင့် သဘောတူ လိုက်လေသည်။
ပုံမှန်ဆိုလျင် ဦးမင်းသူ မှာ သူ့ အစီအစဥ် ဖြင့် သူ စီစဥ်ကာ ခရီးစဥ် ကို ဆွဲလေ့ ရှိသော်လည်း ဒီတစ်ခါတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အတွက် ချက်ခြင်း စီစဥ်တာမို့ အီတလီနိုင်ငံ အတွင်း လည်ပတ်မည့် တိုးဂရု တစ်ခု ကို ဘုတ်ကင်လုပ်လိုက်လေသည်။ ဦးမင်းသူ တို့ ရောမ မြို့ ရောက်တော့ ဟော်တယ်ကြီး တစ်ခု တွင် တည်း ကာ ညနေပိုင်း ဟော်တယ် မှ စည်းဝေးခန်းတစ်ခု တွင် သူတို့ အတူသွား ကြမည့် ခရီးစဥ် အတွက် ကို တွေ့ဆုံမိတ်ဆက်ပွဲ လုပ်ကြလေသည်။ သူတို့ ၏ တိုးရစ်ဂိုက် အမျိုးသမီး မှာ အီတလီသူ ဖြစ်ပြီး သူတို့ ဘပ်စ် တွင် လိုက်ပါကြမည့် သူများမှာ နိုင်ငံ အစုံ မှ ဖြစ်လေသည်။
သူတို့ ခရီးစဥ်မှာ အီတလီ မှ မြို့ငါးမြို့ ခြောက်မြို့ နှင့် နာမည်ကြီး ရောမခေတ် က အဆောက်အဦး တို့ ကို လှည့်ပတ် သွား ကြမည်ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံး နေ့ မနက်ပိုင်း ရောမ မှာတော့ သူတို့ ကို ဘပ်စ်ကား ဖြင့် ကော်လက်စီရံ၊ ဗာတီကန်စီတီ စသည့်နေရာများကို သဘောလောက် လိုက်ပြပြီး။ ကိုယ့်အစီအစဥ် ဖြင့် ကိုယ်သွားကြရမည်။ ယခုဟော်တယ်မှာ နှစ်ညအိပ်ပြီး နောက်နေ့ မှ ဖလောရင့် ဆိုသော မြို့ ကို တိုးဘပ်စ်ဖြင့် ဆက်သွား မည်ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် မနက်ပိုင်း ဟော်တယ် မှာ ဘရိတ်ဖတ်စ် စားကြပြီး ကိုယ့်အစီအစဥ် ဖြင့် မြို့ ထဲ လျောက်လည်ဖို့ ပြင်ကြလေသည်။ ဟော်တယ်ဘရိတ်ဖတ်စ် မှာ သူတို့ ခရီးစဥ် အတွင်း ပါပြီး သားမို့ သူတို့ ခရီးသွား အုပ်စု များ အတွက် စားပွဲများ သီးသန့် လုပ်ထားပေးသည်။ မနေ့ည က မိတ်ဆက်ပွဲမှာ ကတည်းက မျက်မှန်းတန်းနေကြ သူများ မို့ နှုတ်ဆက်ကာ စားကြ သောက်ကြလေသည်။
ဦးမင်းသူ တို့ စားပွဲတွင် အတူလာထိုင်စားကြသော မစ္စတာဂရစ်ဖစ် တို့ လင်မယား နှင့် အတော် ရင်းနှီး သွားကြသည်။ ဂရစ်ဖစ် တို့ မှာ နယ်သာလန်မှ ဖြစ်ပြီး အသက် ၆၀ ပတ်ဝန်းကျင်လောက် ဖြစ်သည်။ သူတို့ အချင်းချင်း စကားပြောရရင်း တဦးနဲ့ တဦး ဘယ်ကို ဦးတည်ကြမလဲ မေးကြတော့ မစ္စတာဂရစ်ဖစ် က သူက ဘယ်နေရာ ဘယ်နေရာတွေကို သွား မည်ဖြစ်ကြောင်း သူ့ဖုံးမှ ဂူဂယ် မြေပုံကို ထုတ်ပြကာ ပြောလေသည်။ ဦးမင်းသူ က သူဘာမှ ကြိုပြင်ဆင်ထားသဖြင့် ဘယ်သွားရမည်ကို သေခြာမသိကြောင်း ပြောတော့။ မစ္စတာဂရစ်ဖစ် က သူတို့ နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါလား။ တက်ဆီတို့ ဘာတို့ ရှယ်ကြမယ်လေဟု ပြောလာသည်။ ဦးမင်းသူတို့ လည်း သဘောတူလိုက်ကြသည်။
သူတို့ ဟော်တယ်မှ စထွက်လာကြတော့ မှ မစ္စဂရစ်ဖစ် မှာ ဒူးခွဲစိပ်ကုသမှု လုပ်ထားရသဖြင့် လမ်းသိပ် မလျောက်နိုင်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သို့သော် ကားနဲ့ သွားမှာ ပဲလေ။ လှေခါးအထစ်များ ၊ ခရီးဝေးလမ်းလျောက်ခြင်းများသာ မလုပ်နိုင်ကြောင်း ရှင်းပြလေသည်။ သူတို့ ဟော်တယ်မှ ထွက်ကာ တက်ဆီငှား၍ ကော်လက်စီယမ် ဟု ခေါ်သော ရောမခေတ် ဂလက်ဒီရေတာတို့ ဖိုက်ကြသည့် ပြိုင်ကွင်းကြီးဆီ ဦးတည်ခဲ့ကြလေတော့သည်။
မစ္စတာဂရစ်ဖစ် မှာ ရစ်ချပ်ဂရစ်ဖစ် ဖြစ်ပြီး မစ္စဂရစ်ဖစ်မှာ ဂျင်နီဂရစ်ဖစ်ဖြစ်လေသည်။ သူတို့ ရင်းနှီးသွား ကြတော့ ဖတ်စ်နိမ်း ဖြင့် ရစ်ချပ် နှင့် ဂျင်နီဟုသာ ခေါ်ပါ ဟု ပြောလာကြလေသည်။
အပိုင်း ၁၀။
ကော်လက်စီယမ် ရောက်တော့ အထဲဝင်ဖို့ လက်မှတ်ဝယ်ရမည့် နေရာမှာပင် တန်းစီနေကြသည်မှာ လူတွေက အတော်များနေလေသည်။ ဂျင်နီ က လူတန်းကြီးကို ကြည့်ရင်း သူမ ဘယ်လို မှ တန်းစီ ဖို့ နှင့် အထဲသို့ သွား ဖို့ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း အနားမှ ကော်ဖီဆိုင်တွင် သာ ထိုင်ပြီး အဆောက်အဦး အလှအပကို အပြင်မှသာ ခံစားတော့ မည်ဟု ပြောလာသည်။ သို့နှင့် ရစ်ချပ်နှင့် ဦးမင်းသူတို့ လင်မယားသာ လက်မှတ်ကို တန်းစီ ပြီး ဝယ်လိုက် ကြသည်။
လက်မှတ်ဝယ်ပြီး အထဲ ရောက်တော့ လည်း တိုးရစ်တွေ က အလွန်များပြား ကာ လူတွေ တအုန်းအုန်း ဖြစ်နေလေသည်။ အထဲ ဝင်တာနှင့် ဦးမင်းသူ က အိမ်သာ အမြန်ရှာရလေသည်။ မနက်က သူ ကော်ဖီတွေ အများကြီး သောက်ထားတာ ကြောင့် ဆီးက အရမ်းသွား ချင်နေသည်။ ရစ်ချပ်က အော်ဒီယို ဂိုက်ဒဗိုက် သွား ငှား မည်ဟု ဆိုတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ တို့လည်း ယူမည်ဟုဆိုကာ ငှားမည့်နေရာသို့ သွားကြသည်။ ဦးမင်းသူ က ဝန်ထမ်းတစ်ယောက် ကို အိမ်သာ မေးလိုက်ရာ ဝန်ထမ်းလေး က ဘယ်လို သွားရမည်ဆိုတာကို ပြောပြလေသည်။
“ရတီ ကိုယ် ရူးသွား ပေါက်အုံးမယ် ရတီတို့ သွား နှင့်ကြ၊ ကိုယ်ထွက်လာမှ ရတီတို့ နောက်လိုက်ခဲ့မယ်”
ဦးမင်းသူ က အင်္ဂလိပ်လို ပြောလိုက်တာမို့ ရစ်ချပ် ကလည်း အိုကေဟု ဆိုတာ ထွက်သွားလေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း ရစ်ချပ် နောက်သို့ လိုက်သွား လေသည်။
ဦးမင်းသူ လည်း အိမ်သာ ရှိရာကို တော်တော် ရှာလိုက်ရသည်။ သေးပေါက် ပြီးသွား တော့ အော်ဒီယို ဂိုက်ငှားသည့် နားသွား ရှာတော့ စုရတီ တို့ ကို မတွေ့တော့ ခြေ။ သူ့ အတွက်လည်း မိန်းမ ငှားသွား မှာပဲလေဟု တွေးကာ တိုးရစ် များ သွားနေသည့် နောက်သို့ လိုက်သွားလိုက်သည်။ လူတွေ က များလွန်းလှသဖြင့် တိုးဝင် ကျော် သွား ဖို့ က ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင် သဖြင့် မိန်းမ ဖြစ်သူ ကို ဖုံးလှမ်းဆက်လိုက်လေသည်။
“အော် ကိုမင်း ထွက်လာပြီလား ရတီတို့ ပထမထပ် မှာ ရောက်နေကြပြီ။ ကိုမင်းကို စောင့်နေမယ်လေ”
“မစောင့်နဲ့ တော့ ရတီ၊ လူတွေ က အများကြီး တိုးလာဖို့ မလွယ်ဘူး။ နောက် ကိုမင်း လည်း ကြည့်စရာတွေ လွတ်သွား မယ်၊ ရစ်ချပ် နဲ့ ဆက်သာ သွား လိုက်ကြတော့ ပြန်ထွက်မှ ပဲ ဆုံတော့ မယ်၊ ဂျင်နီ ထိုင်နေတဲ့ ကော်ဖီဆိုင် မှာ ပဲ ဆုံကြမယ်လေ”
“ဟုတ် ကောင်းပြီလေ ကိုမင်း”
ဖုံးချလိုက်ပြီးတော့ ဦးမင်းသူ မှာ ပြခန်းတွင်း မှ စိတ်ဝင်စား စရာ တချို့ ကို ကြည့်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ တနေရာ မှာ အမှတ်မထင် ပြတင်းပေါက် တစ်ခု မှ စုရတီ တို့ ကို တွေ့လိုက် ရသဖြင့် လှမ်းခေါ် မလို့ ပြင်လိုက် သော်လည်း စိတ်ပြောင်းသွား ခဲ့ရသည်။ စုရတီတို့ မှာ လူအုပ်စုကြီး တစု တွင်း မှာ ဖြစ်သည်။ စုရတီ နောက်မှာ ရစ်ချပ် က ကပ်လျက် ဖြင့် ပြထားသည့် ရှေးဟောင်း လက်ရာတို့ ကို ကြည့်ရူနေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးမင်းသူ က သူကြည့်နေသည်များ ကို မေ့လျော့ သွား ကာ လူအုပ်ကြီး ကြားထဲ တိုးဝင် လျက် စုရတီ တို့ ကို မြင်ရမည့် နေရာဘက်ကို အမြန်သွား လိုက်လေသည်။
နွေရာသီ တိုးရစ် အများဆုံး ကာလ မို့ လူတွေက အရမ်းကို များပြီး ပြည့်ကျပ်နေလေသည်။ တနေရာ တွင် ပြထားသည့် ပစ္စည်း တစ်ခု ကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ နှင့်ကပ်လျက် အနောက်ဘက်မှာ က ရစ်ချပ်။ ရစ်ချပ် ပုံစံ က ရှေ့က ပြထားသည့် မှန်ဘောင်အတွင်း မှ ပစ္စည်း ကို စိတ်ဝင်စားသလို ပုံနှင့် ရှိသော်လည်း သူ့ မျက်လုံးတွေက အနောက်ဘက် သို့ တချက်တချက် လှမ်းလှမ်း ကြည့်နေတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ဦးမင်းသူ ကတော့ ရစ်ချပ် သူ့ ကို များ တွေ့ ရမလားဟု လှမ်းချက် နေတာ ဖြစ်ရမည်ဟု တွက်လိုက်မိသည်။ ရစ်ချပ် အနေဖြင့် က ရတီစုလဲ့ အနောက် မှာ အရမ်းကပ်လွန်းနေ သည်။ ရတီစုလဲ့ မှာ မြန်မာ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် အတွက် တော့ အရပ်အမောင်း ကောင်းပေမဲ့ ရစ်ချပ် လို ခြောက်ပေလောက် ရှိသူနှင့် ကျတော့ သူမ ခေါင်းမှာ ရစ်ချပ် ရင်ဘတ်လောက်သာ ရှိလေသည်။
ရတီစုလဲ့ တို့ မှာ ရှေ့ဆက် သွား ကြသလို။ ဦးမင်းသူ အနေနဲ့ လည်း လူအုပ်နှင့် အတူ ရွေ့ပြီး သွားနေရသဖြင့် သူ့မြင်ကွင်း မှ ရတီစုလဲ့ တို့ ပြန်ပျောက် သွား ပြန်လေသည်။ နောက်ထပ် ဆယ့်ငါး မိနစ်လောက် ကျမှ ရတီစုလဲ့ တို့ ကို ပြန်မြင်ရပြန်သည်။ ထိုအချိန်မှာ တော့ ရစ်ချပ် လက်တွေက ရတီစုလဲ့ ပုခုံးလေး ပေါ် တင်ထားတာ တွေ့ လိုက်ရ သဖြင့် ဦးမင်းသူ တစ်ယောက် ရင်ခုံ သွား ရလေသည်။ ရတီစုလဲ့ မှာ နွေရာသီမို့ အသားပါးပါး နှင့် အဝါရောင် ပိတ်သားမှာ ပန်းပွင့်ကြီးများ ပရင့်ထားသည့် ဂါဝန် အရှည် လက်ပြတ် ကို ဝတ်ထားသည်။ ဂါဝန်မှာ ကြိုးတစ်ချောင်း သာ ပုခုံးတဖက်တချက်မှာ ရှိပြီး လည် လည်း အတော်လေး ဟိုက်သည်မို့ သူမ ၏ လက်မောင်းပုခုံး ရင်ညွှန့်သား ဝင်းဝင်းလေး တွေက ပေါ်လွှင်လျက် ရှိလေသည်။ တနေရာတွင် သူမ နားရွက်နား ကို ရစ်ချပ် က ကပ်ပြီး စကားတိုးတိုး ပြောနေသည်မှာ အဝေး က ကြည့်လျင် လင်မယား နှစ်ယောက် တီးတိုး ပြောနေသလို ဖြစ်နေရသည်။ ဦးမင်းသူ က အနီးကပ် သွား ဖို့ ကြိုးစား သော်လည်း လူအုပ်ကြား မှာ အဆင်မပြေ ဖြစ်နေရသည်။ နောက်တခါ မျက်ခြေပြတ်သွား တော့ ဘယ်လို မှ ရှာမရတော့ ခြေ။
နောက်တော့ ဂလက်ဒီရေတာတို့ ဖိုက်ကြသည့် အခါ ကြည့်ကြသည့် ပွဲကြည့်စင်နေရာတို့ ကို ရောက် တော့ လည်း ပတ်ပတ်လည် ရှာကြည့်ရာ အုပ်ပုံတွေ ကြား ဘယ်လို မှ ရှာမတွေ့ တော့။ ဦးမင်းသူ လည်း ဘာမှ ကြည့်ဖို့ ရာ စိတ်မဝင်စား တော့ သဖြင့် ပြသထားသည်များကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေကြ သည့် တိုးရစ် တို့ ကို ကျော်ဖြတ် ကာ ထွက်ပေါက် ရှိရာသို့ သာ ဦးတည် ထွက်လာခဲ့တော့ သည်။
ထွက်ပေါက် မှ ထွက်လာပြီး ဂျင်နီ ထိုင်နေရစ်သည့် ကော်ဖီ ဆိုင်သို့ ထွက်လာရာ ဂျင်နီ တစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ဟေး မင်း တစ်ယောက်ထဲ ပါလား၊ ရစ်ချပ်နဲ့ ရတီ တို့ရော”
ဂျင်နီ နှင့် ရစ်ချပ် တို့ က ဦးမင်းသူ ကို မင်း ဟု တလုံးထဲ ခေါ်ပြီး ရတီ ကို တော့ ယတီ ဆိုသော အသံထွက် မျိုး ဖြင့် ခေါ်လေသည်။
“ငါ အိမ်သာ သွား နေပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ သူတို့ နဲ့ မျက်ခြေပြတ်သွား တယ်။ လူတွေ က လည်း တအားများ ငါလည်း အရမ်း မတိုးချင်တာနဲ့ မရှာတော့ ဘူး ကိုယ့်ဘာသာ ကြည့်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ရတီ့ နဲ့ တော့ ဖုံး ပြောဖြစ်တယ် ဒီဆိုင် မှာ ပြန်ဆုံမယ်လို့”
“အော် အေးအေး သူတို့ ပြန်လာမှာပါ။ ငါ က အဲလို လူတွေ အရမ်းတိုးရမှာ၊ မတ်တပ်အကြာကြီး ရပ်ရမှာ က အဆင်မပြေဘူးကွ သိတယ်မလား”
“အေးပါ ငါသိပါတယ်။ ငါက မင်းလို နီးဆာဂျရီ မလုပ်ထားပဲ နဲ့ တောင် မင်းလိုပဲ သိပ်သွားချင်တာ မဟုတ်ဘူး ဟားဟား”
ဂျင်နီ ကလည်း ဦးမင်းသူ ပြောတာကို လိုက်ရီလေသည်။ ဂျင်နီ မှာ ဆံပင် ရွှေရောင် နှင့် အသက်၅၀ ခန့် သာ ရှိအုံးမည်ဟု ခန့်မှန်း ရသည်။ ရစ်ချပ်ထက် ဆယ်နှစ်လောက် ငယ်ပြီး သူတို့ နှစ်ဦးစလုံး မှာ သားကြီး သမီးကြီး တွေ အသီးသီး ရှိကြပြီးမှ နောက်အိမ်ထောင် ပြုကြခြင်း ဖြစ်သည်။ နားလည်အောင် ပြောရလျင် ရစ်ချပ် မှာ ဂျင်နီ ၏ ဒုတိယမြောက်လင် ဖြစ်သလို ဂျင်နီ ကလည်း ရစ်ချပ် ၏ ဒုတိယမြောက် မယား ဖြစ်သည်။ သူတို့ ပထမအိမ်ထောင် များဖြင့် ကလေး ရခဲ့ ကြသည်ဆိုတာလည်း သိရသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် မှာတော့ သားသမီး မထွန်းကားခဲ့ကြ။
ဦးမင်းသူ မှာ ရတီစုလဲ့ နှင့် ရစ်ချပ် တို့ ဘာလို့ ကြာနေတာလဲ တွေးနေရင်း က ဂျင်နီကို အမှတ်မထင် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဂျင်နီ မှာ အသားပါးပါး ဂါဝန်ကို ဝတ်ထားပြီး ဘရာ က လည်း အသားခပ်ပျော့ ပျော့ မို့ နို့ကြီးတွေ ကလည်း ဒီကပ် ဆိုဒ် ကြီးများ ဖြစ်ကာ ရင်နှစ်မွှာကြား က အထင်းသား မြင်နေရသည်။ အဖြူမ ပီပီ သူတို့ ကတော့ ထွား ကျိုင်း လှပါပေသည်ဟု လည်း တွေးလိုက်မိသည်။
ဦးမင်းသူလည်း ကော်ဖီ အမေရိကားနိုး တစ်ခွက် မှာသောက်ကာ ဂျင်နီ နှင့် ခရီးသွား အတွေ့ အကြုံများ ပြောဆို ဖြစ်ကြသည်။ သူ့ ကော်ဖီ အကုန်တွင် ရစ်ချပ် နှင့် ရတီစုလဲ့ တို့ သူတို့ ရှိရာ လျောက်လာသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ယခု အခါ တော့ ရတီစုလဲ့ နှင့် ရစ်ချပ် တို့ မှာ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ခပ်ခွာခွာလေး အကွာ အဝေး ဖြင့် ယှဥ်လျက်သား လျောက်လာနေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ဟေး မင်း ပြန်ရောက်နေတာ ကြာပလား၊ ငါတို့ အိမ်သာ မှာ တန်းစီ လိုက်ရတာကွာ အဲဒါနဲ့ ကြာသွားတာ”
“ကိုမင်း ဗိုက်ဆာပီလား”
ဦးမင်းသူ က ရတီစုလဲ့ ကို ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြသလဲဟု မြန်မာလို မေးလိုက်ချင်သော်လည်း သူများ ရှေ့ ကိုယ့် စကား ဖြင့် ပြောခြင်းက ရိုင်းရာ ကျမည်စိုးသဖြင့် နောက်မှ ပဲ မေးတော့ မည်ဟု တေးထားလိုက်လေသည်။
“ဆာတော့ နည်းနည်း ဆာလာပြီကွ၊ ဗာတီကန် က တန်းစီ ရမှာ ညနေ နေစောင်း မှ သွား ရင် ကောင်းမယ်လို့ ငါ့ကို လူတစ်ယောက် အကြံပေးထားတယ်။ ငါတို့ တစ်ခုခု စားပြီးမှ သွားကြရင် အတော်ပဲ”
“ဟုတ်တယ် ရစ်ချပ် ငါတို့ တစ်ခုခု သွားစား ကြရအောင်”
သို့နှင့် သူတို့ လေးယောက် စားသောက်ဆိုင်တစ်ခု တွင်ဝင်ရောက်စားသောက် ကြသည်။ ပြီးမှ ဗာတီကန် သို့ တက်ဆီ စီးကာ သွားကြသည်။ ဗာတီကန် အတွင်းသို့ ဝင်ဖို့ ကျတော့ တန်းမစီလို့ မရသဖြင့် ဂျင်နီ ပါ တန်းစီ ရသည်။ သူတို့ ပါလာသော ပစ္စည်း များကို လည်း လေဆိပ်အဝင်ကဲ့သို့ ပင် အိပ်စရေး ဖြတ်ရသည်။ ပြီးမှ ဗာတီကန်ဘုရားရှစ်ခိုးကျောင်းထဲ ဝင်ကြရလေသည်။
ဗာတီကန် ဘုရားရှစ်ခိုးကျောင်းအတွင်း ဘက်မှ ခန့်ငြားလှပကောင်းမွန်လှသည့် လက်ရာများ ကို ငေးမော ကြည့်နေကြရင်း ရစ်ချပ်က၊
“မင်း ငါတို့ ဟိုးအပေါ် က အမိုးခုံးထိ တက်လို့ ရတယ်ကွ၊ ပိုက်ဆံ နည်းနည်း ထပ်ပေးရမယ် တက်မလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဂျင်နီ ကတော့ လှေခါးတက်ရမည် ဆိုတော့ ထုံးစံ အတိုင်းပင် အောက်မှာ ပဲ ထိုင်နေခဲ့တော့ မည်ဟုဆိုသည်။ ဦးမင်းသူ လည်း ရတီစုလဲ့ ကို ကြည့်လိုက်တော့ မိန်းမ က သူနှင့် မျက်လုံးချင်း မဆိုင် ဟိုကြည့် သလိုလို ဒီကြည့်သလိုလို လုပ်နေသည်။ သဘောပေါက်ပြီ။
“ငါလည်း နားအုံးမယ်ကွာ၊ ဗိုက်လည်း သိပ်မကောင်းဘူး၊ တော်ကြာ အပေါ် မှာ အိမ်သာ မရှိဘာမရှိ ဒုက္ခရောက် နေအုံးမယ်။ မင်းနဲ့ ရတီ နဲ့ သွားကြလေ၊ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်ယူလာခဲ့ ဟုတ်လား”
ရစ်ချပ်နှင့် ရတီစုလဲ့ တို့ ထွက်သွား ကြတော့ ဦးမင်းသူ လည်း ထိုင်ခုံတန်းလေး တွေ လူလစ်တာ စောင့်ပြီး နေရာသွား ဦးလိုက်သည်။ ဂျင်နီ့ ကို လှမ်းခေါ် လိုက် ပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဂျင်နီက။
“မင်း လည်း ထိုင်ပါကွ၊ နှစ်ယောက်စာ လောက်ပါတယ်၊ လာပါ”
ဟု ခေါ် သဖြင့် ဦးမင်းသူ က ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။ သို့သော် ခုံတန်းပေါ် မှာ တခြားလူတွေ လည်း ထိုင်နေကြတာမို့ ဂျင်နီ နှင့် သူမှာ ပေါင်ခြင်း ထိကပ်နေလေသည်။ သူ့ မျက်လုံး ကိုတော့ ဂျင်နီ့ ရင်သားမြှောင်း ကြီးကို မကြည့်မိအောင် မနည်း ထိန်းနေရလေသည်။
