အပိုင်း ၄၁။
ဦးတင်မောင်ကြည် ထွက်သွား ပြီးတော့ မိုးက တဖြည်းဖြည်း ချင်း သည်း လာခဲ့သည်။ လေ တွေ လည်း ကြမ်းလာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ မှာ အဖေ ဖြစ်သူ အတွက် စိုးရိမ် လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ ဝရံတာ ကို ထွက်ကြည့်လိုက်တော့ ခြံဂိတ်နားက အိမ်လေး မှာ ဦးကျော်ထူး ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ သူမ လက်လှမ်းပြတော့ ဦးကျော်ထူး က ထီးတစ်ချောင်း ဆွဲကာ သူမ ဆီသို့ လျောက်လာခဲ့သည်။
“ဦးလေး ရေ၊ ပါပါး ကို စိတ်ပူလို့ သူတို့ လှေ နဲ့ အဆက်အသွယ်ရလားလို့ ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမလေး ကျနော် ကုမ္ပဏီ ဒစ်ပက် ကို လှမ်းမေး ကြည့်လိုက်မယ်။ သူတို့ က လှေနဲ့ ရော ကျွန်းပေါ် က စခန်းနဲ့ ရော ဝါယာလက်စ် အဆက်အသွယ် ရှိတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူး ပါ ဦးရယ် မိုးက အရမ်းသည်း နေတာကို”
“ဟုတ်တယ် ဆရာမလေး ဒီဘက်တွေက မိုးရွာရင် မရပ်မနားပဲ တစ်ခါတလေ နှစ်ပတ်လောက် ကို မတိတ်ဘူးပဲ”
“ဟယ် နှစ်ပတ်လောက်တောင် ရွာသလား”
ဦးကျော်ထူး က သူ့ အိပ်ထောင်ထဲ က ဖုံးကို ထုတ်ကာ ကုမ္ပဏီ မှ ဆက်သွယ်ရေး စခန်းကို ဖုံးဆက်လိုက်သည်။
“ဟေး ဖိုးအောင် ဒီမှာ ငါတို့ xxx ကျွန်း ကို သွား ကြတဲ့ ဒါရိုက်တာ ကြီးတို့ အဖွဲ့ နဲ့ အဆက်အသွယ်ရလားတဲ့ ဒီက ဆရာမလေး က မေးနေလို့..ဟေ ခနလေး ငါ စပီကာဖုံးဖွင့်လိုက်အုံးမယ်”
ဦးကျော်ထူး က သူ့ ဖုံး စပီကာကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ တဖက် မှ ဖိုးအောင် ဆိုသူက ။
“သူတို့ ကျွန်းကို ရောက်သွား ပြီ ပဲ့နင်း ဆီက မက်ဆေ့ ရတယ်။ ပြန်လာဖို့ တော့ လှိုင်းနဲ့ လေ နည်းနည်း ကြည့်ရမယ်တဲ့ ၊ အခြေအနေ ကောင်းရင် မနက်ဖြန် ပြန်လာလို့ ရမယ်လို့ ပြောတယ်”
“အို ကျေးဇူး တင်လိုက်တာ ၊ ရောက်သွား ပြီ ဆိုရင် တော်ပါပြီ။ ရေလည်မှာ ဆို အခုပုံနဲ့ ဆို အန္တရယ် များ လို့လေ”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ ကျနော် တို့ ထူးရင် ဖုံး လှမ်း ဆက်လိုက်ပါမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါရှင် ကျေးဇူးပါ”
ဦးကျော်ထူး က သူ့ ဖုံး ကို ပိတ်လိုက်ပြီး။
“မိုးက တော့ သဲသဲမဲမဲ ကို ရွာနေတော့ တာပဲ ဆရာမလေးရေ၊ ညနေစာ ဘာစား မလဲ ကျနော် လှမ်းမှာ ပေးလိုက်မယ်။ ”
“မပြောတတ် တော့ ပါဘူး ဦးလေးရယ်။ ဦးလေး တို့ ဆီက ဘာစားစရာတွေ ကောင်းလဲ အကြံပေးပါအုံး”
“ခုလို အချိန် မလေး ခေါက်ဆွဲ စား မလား ဆရာမ ပူပူစပ်စပ် လေး လေ၊ နောက်ပြီး တုံယမ်း ဟင်းချို နဲ့”
“အင်း ကောင်းသားပဲ အဲဒါလေး မှာပေးပါလား ကျမ ပိုက်ဆံသွား ယူလိုက်အုံးမယ်”
“မလိုဘူး ဆရာမ ၊ ကျနော်တို့ ကုမ္ပဏီ စာရင်း ထဲ ထည့်လိုက်ရုံပဲ၊ ကျနော် မှာလိုက်မယ် ရောက်လာရင် လာပေးလိုက်မယ်၊ ဆရာမ အိမ်ထဲ ဝင်တော့ အပြင်မှာ မိုးလည်း ပက်တယ် ချမ်းလည်း ချမ်းလာပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူး ပါပဲ ဦးလေး ရယ်၊ ကျမ တံခါး စေ့ထားမယ် ”
“မစေ့ ထားနဲ့ ဆရာမလေး ဂလန့် ချထားလိုက်၊ လေက လည်းကြမ်းနေတာ ပွင့်ထွက်သွား ရင် အကုန်စိုကုန်လိမ့်မယ်။ ကျနော် တံခါး ကို လက်နဲ့ ပုတ်လိုက်မယ် အဲတော့ မှ လာဖွင့်”
…………..
မုန်တိုင်းပဲ ဝင်သလား ၊ မုန်တိုင်းပဲ အဖျားခတ်သလားမသိ၊ လေ က လည်းပြင်းပြီး တချက်တချက် အိမ် ကလေး ပင် လှုပ်ခါ သွား ပြီး လျှပ်စီးတွေ ကလည်း လက်၊ တဝုန်းဝုန်း နှင့် မိုးက လည်း ကောင်းလှသည်။ အနည်းဆုံး ဦးတင်မောင်ကြည် တို့ လှေ ကျွန်းပေါ် ရောက်သွား ပြီ ဆိုတော့ သူမ အနေ ဖြင့် အဖေ့ အတွက် စိတ်အေး ရပြီ။ သူမ အတွက် သာ သူမ အနည်းငယ် ကြောက်နေမိသည်။ ညကြီးသန်းကောင်း လျှပ်စီးလက်တာတို့ မိုးခြိမ်းတာ တို့ အပြင်၊ မိုးကလည်း တအားကောင်းတော့ အမိုး မှာတောင် တဗြုန်းဗြန်း မြည်နေသည် မှာ မိန်းကလေး တယောက်ထည်း ဆိုတော့ အနည်းငယ် ကြောက်ရွံ့ နေမိသည်။ ချမ်းတာ ကတော့ သူမ အတွက် မချမ်း ဒီလောက်က သူမအတွက် နွေးတောင် နေသေးသည်။
အပြင်မှာလည်း ညဦးပိုင်း ရောက်နေပြီ။ မိုးတိမ်တွေ လည်းထူထပ်၊ မိုးက လည်း သည်း ဆိုတော့ မှောင်မှောင်မဲမဲ ဖြစ်နေသည်။ တီဗီ လိုင်း ကတောင် မကောင်း သဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖွင့် မထားဖြစ်တော့။ တအိမ်လုံး က မီးတွေ ကို တော့ အကုန်လျောက်ဖွင့် ထားလိုက်မိသည်။ တနာရီလောက် ကြာ မှ အပြင်က တံခါး ပုတ်သံကြား လိုက်ရသည်။
“ဆရာမလေး ကျနော် ပါ ။ စားစရာ လာပို့တာ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တံခါး ကို အမြန်သွား ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ အပြင်ဘက်ဝရံတာ
“ဟင် ဦးလေး မိုးတွေ လည်း စိုရွဲလို့ ပါလား အထဲ ကိုဝင်လာလေ၊ အေးမှာပေါ့ လေက တိုက်နေတာ”
“ရတယ် ဆရာမလေး ကျနော့် ထီးက အရေးထဲ မှ လေတိုက် တော့ လန်ပြီး ကိုင်းကျိုး သွား လို့ ”
“လာလာ အထဲ ဝင်လိုက် တော်ကြာ အအေး မိပြီး ဖျားသွား အုံးမယ်။ မဝင်ရင် ကျမ အထုပ်မယူဘူး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အကြပ်ကိုင်လိုက်မှ ဦးကျော်ထူး က ဖိနပ်ကို ချွတ်ထားခဲ့ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က တံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ ဂလန့်ချလိုက်ပြီးမှ ဦးကျော်ထူး လက်ထဲ မှ အထုပ်ကို ယူပြီး ထမင်းစား စားပွဲပေါ် သွား တင်လိုက်သည်။ သူမ ဖခင် အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကာ ဦးတင်မောင်ကြည် သေတ္တာထဲမှ ပုဆိုး နှင့် တီရှပ် တထည် ထုတ်ယူကာ အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။
“ရော့ ဦးလေး ရေချိုးခန်းထဲ မှာ ဒီအဝတ်အခြောက်တွေ နဲ့ သွားလဲလိုက် ရေချိုးချင်လည်း ချိုးလိုက်”
“ဟာ မဟုတ်တာ ဆရာမလေး ရယ်၊ ကျနော် က ဒီလို စိုနေကြပါ”
“အခု ကတော့ ကျမ ရှေ့မှာ မရဘူး ၊ ကျမ ဆရာဝန်လေ ပြောတာ နားထောင်ပေးပါ။ သွား ရေချိုး ပြီး အဝတ်အခြောက်တွေ ဝတ်လိုက် ”
ဦးကျော်ထူး လည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ထဲ မှ အဝတ်အစား တို့ ကို လှမ်းယူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကိုယ်ပေါ် မှ စိုရွဲနေသော အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ကာ ရေကန်ထဲ မှ ရေကို ခပ်ပြီး တဝုန်းဝုန်း လောင်းချိုးလိုက်သည်။ ဘေးနားက ဆပ်ပြာကိုလည်း ယူပြီးတိုက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာမလေး နှင့် အနီးကပ်စကား ပြောလိုက်ရတာနှင့် မာတောင်ချင်နေပြီ ဖြစ်သည့် လီးကြီးကိုလည်း ဆပ်ပြာနှင့် သေခြာ တိုက် ချွတ်ဆေးကြောလိုက်သည်။ တန်းမှာ တွေ့ သည့် မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ဖြင့် တကိုယ်လုံး ကို သုပ်ပြီးမှ ပေးထားသည့် ပုဆိုးနှင့် တီရှပ် တို့ ကို ဝတ်ကာ အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။
“ကဲ လာ ဦးလေး ကျမ နဲ့ အတူတူ ဝင်စား လိုက်တော့ ဒီဟာတွေ ကျမ တစ်ယောက်ထည်းလဲ ကုန်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဦးလေး လည်း စားချိန်ရောက် ပြီ၊ ပူတုန်း စားလိုက်ကြတာ ကောင်းမယ်”
“ဟာ မဟုတ်တာ ဆရာမလေး ရယ် ကျနော် မစား ပါဘူး”
“မစားလို့ မရဘူး လာဦးလေး စားရမယ် ဒါပဲ၊ ရော့ ဘီယာ သောက်ချင်ရင် ဦးလေး တဗူး ကျမ တဗူး”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူ့ အတွက် ဘီယာ တဗူး လှမ်းပေးလိုက်တော့ ဦးကျော်ထူး မငြင်းနိုင်တော့၊ ထမင်းစားပွဲ မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ သူမှာထားသည့် ခေါက်ဆွဲကျော် နှင့် ဟင်းချို တို့ က စားပွဲ အလည်မှာ တင်ထားပြီး ပုဂံတချပ် သူ့ ရှေ့မှာ ၊ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ အတွက် ပုဂံ တချပ် ချပြီး ထားထားသည်။
“ကဲ ယူတော့ ဦးလေး အတွက် ဦးချပေးမယ် ၊ ကျမတော့ ဆာပြီစားပြီ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးကျော်ထူး အတွက် ခေါက်ဆွဲကျော် အနည်းငယ်ခပ်ကာ ထည့် ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ သူအတွက် ထည့် ကာ စားလေသည်။ ဦးကျော်ထူး လည်း ဘီယာဗူး ကို ဖေါက်လိုက်သည်။
“ချီးယား စ် ဦးလေး၊ ခုလို မိုးထဲ ရေထဲ မှာ ကျမ အတွက် အဖေါ် လုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူး ”
ဒေါက်တာမလေး မြောက်ပေးလာသည့် ဘီယာဗူး နှင့် ခွက်ချင်း တိုက်ပြီး ဦးကျော်ထူး လည်း ချီးယားစ် လုပ်လိုက်ရသည်။ သို့ နှင့် သူတို့ နှစ်ယောက် ဘီယာသောက်လိုက် ခေါက်ဆွဲစားလိုက် စတော့သည်။ ခနနေတော့ မှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က စကား စပြောလာသည်။
“ဦးလေး မိသားစု ရှိလား ဒီမှာ”
“ကျနော့် အမျိုးသမီး ကတော့ ဆုံးသွား ပြီ ဆရာမလေး၊ သမီးတစ်ယောက် ရှိတယ် အိမ်ထောင်ကျပြီး ကလေး တစ်ယောက် ရနေပြီ။ စျေးနားလေး မှာ သူ့ ယောက်ျား နဲ့ နေတယ်”
“အော် မြေးတောင် ရနေပြီကိုး ဦးလေးက ဟဟ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမလေး ကျနော့် သမီး က ငယ်ငယ်လေး နဲ့ အိမ်ထောင်ကျလို့ ပါ။ အသက်က ဆရာမလေး တို့ လောက်ပဲ ရှိမှာပါ။ ”
“အော် ဦးလေး က တစ်ယောက်ထဲ နေတာပေါ့၊ သမီး နဲ့ သွား မနေဘူးလား”
“ကျနော် က ဒီလိုနေရတာကို သဘောကျတယ် လွတ်လပ်တာပေါ့ ဆရာမလေး ရယ်။ သမီး ဆီမှာ ကျတော့ သားမက် ကလည်း ရှိသေးတယ်။ ကိုယ်က ကိုယ့်သားသမီး ဆီ မှာ မနေချင်ပါဘူး ဆရာမလေးရယ်၊ ကိုယ်ကျွေး နိုင်ရင် ကိုယ်က ပဲ ခေါ်ထားချင်တာပါ။ သားမက် က လည်း နည်းနည်း လေး အချိုးမပြေချင်ဘူး ဟားဟား”
အပိုင်း ၄၂။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နှင့် ဦးကျော်ထူး တို့ နှစ်ယောက် ဘီယာနောက်တဗူး ထပ်ဖွင့် ပြီး အရှိန်ရလာတော့ ဦးတင်မောင်ကြည် ၏ ဝီစကီ ပုလင်း ကိုပါ ဦးကျော်ထူး ကို သောက်စေတော့ ဦးကျော်ထူး အကြိုက် ဖြစ်သွား ခဲ့ရသည်။ အပြင်မှ လေ နှင့် မိုးက လည်း တအားပြင်းလာခဲ့သည်။
“တော်သေးတယ် ဦးလေး ရှိနေလို့ကျမ တစ်ယောက်ထဲ ဆို ဘယ်တော့ အိမ်ပြိုကျမလဲ ဆိုပြီး ကြောက်နေရမှာ”
“အဲလောက်တော့ မဖြစ်ပါဘူး ဆရာမလေး ရဲ့၊ တစ်ခု ပဲ ထူးဆန်းတာ ခါတိုင်း ဆို အဲလောက်ဆို မီးက ပျက်ပြီ၊ အခု မီးက မပျက်ဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ဂျင်နရေတာလည်း ဆီဖြည့် ထားပါတယ်၊ မီးပျက်တာနဲ့ နိုးလို့ ရအောင် ဆိုပြီး”
“အော် ကျေးဇူး ပါ ဦးရယ်”
ပြောရင်း ဆိုရင်း ဖြင့် ပင် မီးက ဖြတ်ကနဲ ပျက် သွားတော့ အိမ်ထဲ မှာ မှောင်ပိန်းသွား ခဲ့ သည်။
“ဟောဗျာ ပြောရင်း ဆိုရင်း က ဖြစ်ပြီ။ အာ့ ကြောင့် နမိတ်မဖတ်နဲ့လို့ ပြောကြတာနေမှာ”
“ဟုတ်ပ ဦးရယ်၊ ဒုက္ခပါပဲ”
“ရတယ် ခနလေး ခုရီချပ်ချေဘယ် မီးချောင်း လေး ကျနော် ဖွင့်ပေးခဲ့ပြီး ဂျင်နရေတာ သွား နိုးလိုက်မယ်”
“ရတယ် ကျမ ဒီနား တွေ့ မိသလိုပဲ”
နှစ်ဦးသား မှောင်ထဲ မှာ ထရပ်လိုက်ကြပြီး ဘေးနားစားပွဲခုံ မှ မီးချောင်းသေးသေးလေးကို လှမ်းယူလိုက် ကြ သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က မီးချောင်းလေး ကို အရင် ဆုပ်ကိုင်မိပြီး ဦးကျော်ထူး လက်က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်ကလေးကို အပေါ် က အုပ်ကိုင်မိလေသည်။ သူမ ကိုယ်လုံးလေး ကလည်း ဦးကျော်ထူး ရင်ခွင်ထဲ ရောက် နေသလို ဖြစ်သွား ရသည်။ ဦးကျော်ထူး ရဲ့ တစိမ့်စိမ့် ကြွနေတဲ့ စိတ်ရိုင်း တွေ လွတ်ထွက်သွား ရပြီ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို သူ့ ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် ဆွဲလှည့် ပြီး မျက်နှာ အနံ့နမ်း ရှုံ့ လိုက်သည်။
“ဟင် ဦးလေး ဘာလုပ်တာလဲ လွှတ်ပါ မလုပ်ပါနဲ့”
“ဦးလေး စိတ်မထိန်း နိုင်တော့ ဘူး ဆရာမလေးရယ်၊ ဦးလေး ကို ကြိုက်တဲ့ အပြစ်ပေးပါတော့၊ ဆရာမလေး ကို အရမ်း ချစ်ချင်နေပြီ”
မိုးတွေ သဲသဲမဲမဲ ရွာလို့ လေပြင်းမုန်တိုင်း တွေ တိုက်ခတ်နေပြီး၊ တုံခါ နေတဲ့ တစိမ်း အရပ် က အိမ်လေး မှာ ယောက်ျားကြီး တစ်ဦးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူ ဖက်ထားတာ ခံလိုက်ရတော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စိတ်ထဲ လုံခြုံနွေး ထွေး သလို ခံစား ရသည်။ သူမ က မရုန်းထွက်ပဲ အသာငြိမ်နေလိုက်တော့ ဦးကျော်ထူး ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ က သူမ နှုတ်ခမ်းတွေပေါ် ဖိကပ် ကျလာပြီး စုပ်နမ်း လိုက်တော့ သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လက်တွေက လည်း ဦးကျော်ထူး ကို အလိုလို ပြန်ပြီး သိုင်းဖက်လိုက်မိသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းထဲ တိုးဝင်လာသည့် ဦးကျော်ထူး ရဲ့ လျှာ ကြမ်းကြမ်းကြီး ကိုလည်း ပြန်လည် စုပ်ယူလိုက်မိသည်။ ဝီစကီ၊ ဘီယာနဲ့ကွမ်း အနံ့ တို့ ရောပြွမ်း နေတဲ့ ယောက်ျားကြီး တစ်ဦး ရဲ့ တံတွေး အရသာ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ရမက်သွေးတွေ ကြွလာစေခဲ့သည်။
ဦးကျော်ထူး ရဲ့ လက်ဖဝါးကြီးတွေက ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ရဲ့ ဖင်လုံး ကြီးတွေကို ထဘီအသား ပါးပါး ပေါ် ကနေ အုပ်အိုင် ဖျစ်ညှစ် ပေးနေမိသည်။ ဦးကျော်ထူး ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေ က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်တိုင်နဲ့ နားရွက်တွေကို လိုက်စုပ်နမ်းနေတော့ ဒေါက်တာမလေး ပါးစပ် က ငြီးသံလေး ထွက်လာခဲ့လေသည်။
သူတို့ နှစ်ဦး အမှောင်ထဲ မှာ ကိုယ်လုံးချင်း ပူးကပ် ကာ အနမ်း တွေ ဖလှယ် ရင်း စိတ်တွေ ကြွလာတော့ ဦးကျော်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကိုယ်လေး ကို စွေ့ ကနဲ မယူပွေ့ချီကာ သူမ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ ခေါ်လာခဲ့လေသည်။ သူ့ အဖို့ က ဒီအိမ်တွင်း မှာ မျက်စေ့ မှိတ်သွား နိုင်သည် ဆိုတော့ အိပ်ခန်းရှိရာ တန်းတန်းမတ်မတ် ရောက်သွား ခဲ့ရသည်။
အပြင်ဖက်က လျှပ်စီး ဖြိုးကနဲ ဖြန်းကနဲ လက်လိုက်သဖြင့် အိမ်နံရံ အကြိုအကျား တို့ က ဝင်လာသည့် အလင်းရောင်ဖြင့် သာ တစ်ဦး ကို တစ်ဦး စက္ကန့် ပိုင်း မြင်နေကြရသည့် လူသား နှစ်ဦး ။ စိတ်တွေ က ကာမ ရမက်ဇောတွေ ထန်နေကြပြီ ။ အခန်းထဲ ရောက်လို့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်ကလေး ချပြီးသည်နှင့် ဦးကျော်ထူး က သူ့ လုံချည် ကို ကွင်းလုံး ပုံချွတ်ချလိုက်ပြီး တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ် မှ မဆွဲချွတ်လိုက် သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ထဘီ ပင်တီ တီရှပ် ဘရာ တို့ကို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် အမြန်ချွတ် ပစ်လိုက်လေသည်။
ဦးကျော်ထူး က ကုတင်ပေါ် တက်ကာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကိုယ်ပေါ် အုပ်မိုးလိုက်သည်။ သူ့ လက်တွေက ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ရင်သား အစုံ ကို အုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ် ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် စုပ်နမ်း လိုက်ပြန်သည်။
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဦးကျော်ထူး လီးကြီး ကို စမ်းကာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးကြီးက တုတ်ခိုင်လွန်းလှသည်ကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ခံစားမိလိုက်သည်။
“အမလေး ဦးဟာကြီး က တုတ်လိုက်တာ”
“ဆရာမလေး က မကြိုက်ဘူးလား”
“အာ ဦးနော်..”
ဦးကျော်ထူး လီးကြီးမှာ မာတောင် တောင့်တင်း နေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ ဒူး နှစ်လုံး ထောင်ကာ ပေါင် နှစ်လုံးကို ဖြဲကား လိုက်ရင်း ဦးကျော်ထူး လီးကြီးကို သူမ စောက်ဖုတ်ဝ မှာ တေ့ ပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ထူး က ဖင်ကို ကော့ ရင်း လီးကြီးကို ဖိသွင်း လိုက်သည်။
“ဗျိ..စွတ်..”
“အာ့…..ရှီးးးးးးးးးးးးးး ဖြည်းဖြည်း …ဦး ..ဖြည်းဖြည်းးးးး”
ဦးကျော်ထူး က လည်း သူ့ လီး အကြောင်းသူသိတာမို့ ခနရပ် လိုက် ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထပ်ဖိ သွင်း လိုက်သည်။ သုံးလေးလက်မ လောက် ဝင်ပြီး မှ ပြန်ဆွဲထုပ် ကာ ပြန်ဖိသွင်း လေသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ်မှာလည်း အရည်တွေ ရွဲနေပြီမို့ လီးကြီးက ကျပ်စေး နေသော်လည်း တအိအိ ဖြင့် ဝင်နေလေသည်။
လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ နှင့် ကနဲ ဝင်လာတာကြောင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ခေါင်းနံရံ တွေ က ဒင်ပြည့် ကျပ်ပြည့် အရသာခံစားလိုက်ရသည်။ ဦးကျော်ထူး လည်ကုတ်ကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် လှမ်းဆွဲကာ ဦးကျော်ထူး ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို သူမ နှုတ်ခမ်းပျော့ပျော့ လေး များဖြင့် ဖိကပ် စုပ်နမ်း လိုက်မိသည်။
“ဖွတ်…ဖတ်…”
လီးကြီး တဆုံးထိ ဝင်ပြီး နေသား ကျသွား တော့ ဦးကျော်ထူး ဆောင့်လိုးလေပြီ။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အားကျမခံ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ဖြင့် ဦးကျော်ထူး ခါးကို ခွညှပ်ကာ သူမ ခြေဖနှောင့် များဖြင့် ဦးကျော်ထူး ဖင်ကို ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့် လိုးစေသည်။
အပြင်ဘက်က မိုးက လည်း သည်း။ လေကလည်း တိုက်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ၏ အချစ်တလင်း ခေါ် ကြတာက လည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း မို့၊ ကုတင်လေး လှုပ်၊ အိမ်ကလေး လှုပ်နေသည်မှာ ဘယ်သူ့ အပြစ် ပြောရမည် မသိတော့ ခြေ။
“အားးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမလေးရယ်”
“အင့် ဦးးးးးးးးးးးးးးးးရယ် အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးကျွတ်စ်ကျွတ်..”
ဦးကျော်ထူး လီးကြီးမှ လရည်တွေ ဒေါက်တာမလေး စောက်ခေါင်းထဲ တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထွက် ကုန်သလို ဒေါက်တာမလေး စောက်ခေါင်း နံရံ တွေက လည်း ဦးကျော်ထူး လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသလို ဖျစ်ညှစ် ပေးနေပါတော့သည်။
သူတို့ နှစ်ဦးသား ။ မိုးမှောင်ထဲ မှ တချက်တချက် လျှပ်စီး လက်သည့် အလင်းရောင် ဖြင့်သာ တယောက်ကို တယောက် မြင်နေကြရသည်။ တဦးကို တဦး ဖက်ထားကာ နားနေကြရင်း မှ ဦးကျော်ထူး က။
“မီးက တော့ ပြန်လာမှာ မဟုတ်တော့ ဘူးထင်ပါရဲ့ ဆရာမလေးရယ်၊ ကျနော် ဂျင်နရေတာ သွား နိုးလိုက်ရမလား”
“မလိုတော့ ဘူး ထင်ပါတယ် ဦးရယ်၊ ဦးရှိနေပြီပဲ၊ ဒီမှာ ရှိတဲ့ ဘက်ထရီ မီးလုံးလေး တွေ လောက်ဆို လုံလောက်ပါပြီ”
“ကျနော် က ဆရာမလေး ရဲ့ ကိုယ်လုံး အလှကို မီးရောင်လင်းလင်း ခြင်းခြင်း နဲ့ ခံစား ကြည့်ချင်လို့ ပါ ဆရာမလေးရဲ့”
“ဟင့်အင်း မနက် ကျမှ ကြည့်လည်း ရတာပဲဟာကို ဒီညတော့ ဦးဒီအိပ်ရာပေါ် က မခွာနဲ့တော့ နော်”
“အာ့ ဆိုလည်း ဆရာမလေး သဘောပါပဲ ဆရာမလေးရယ်၊ ဒီစားပွဲပေါ် က မီးချောင်းလေးတော့ ထွန်းလိုက်မယ်နော် ဆရာမလေး မျက်နှာ လှလှလေးကို ကြည့်ချင်လို့ ပါ”
“ဦးပို ကြီး သွား ၊ ထွန်းထွန်း တခါထဲ ပိုလိုက်တာ”
ဦးကျော်ထူး က ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ် မှာ အရေးပေါ် သုံးဖို့ တင်ထားသည့် ရီချပ်ဂျေဘယ် ဓါတ်မီးချောင်း အသေးလေး ကို စမ်းကာ ခလုပ်ဖွင့် လိုက်သည်။ မှောင်မဲနေသည့်အချိန်မို့ အခန်းလေး ထဲ မှာ ထိုမီးရောင် က အတော် ကို လင်းထိန်သွား ခဲ့ သည်။
“အို့ မီးက လည်း တအားလင်း လိုက်တာ ရှက်စရာကြီး ဦးကလည်း”
“အင်း ကျနော် က အဲလို မျိုး လင်းလင်း ချင်းချင်း မှာ ဆရာမလေးကို ကြည့်ပြီး လိုးချင်တာ အဟီး”
“ဦး က ဘယ်တုန်းကတည်း က ရတီ့ ကို လိုးချင်နေတာလဲ လို့ ”
“စတွေ့ ကတည်းကပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ တကယ့်ကို လိုးချင်သွား တာက ဆရာမလေး နဲ့ ဆရာမလေး တို့ သားအဖ လိုးနေကြတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ ပိုလိုးချင်စိတ်ပေါက် သွား ခဲ့ရတာ”
အပိုင်း ၄၃။
“ဟင်..ဦးက ဘယ်လို…”
“ဦးကို ခွင့်လွှတ်ပါ ကွယ်၊ ဒီလိုလေ။ ဦးက ဆရာမလေး ကို စတွေ့ လိုက်ကတည်း က စိတ်ထဲ မှာ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ဖြစ်နေတာလေ၊ ဒီလောက်လှတဲ့ ဆက်ဆီကျတဲ့ မိန်းကလေး မျိုး တခါ မှ မတွေ့ ဖူးတော့ စိတ်ဝင်စား နေတာလေ၊ အာ့ ကြောင့် ညဖက် အရက်လေး နည်းနည်းမူးလာတော့ ချောင်းကြည့်ချင်စိတ် ပေါက်လာပြီး လာချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး တို့ သားအဖ ဧည့်ခန်းထဲ မှာကို လိုးနေကြတာတွေ့ လိုက်ရတာ”
“အမလေး တော် ဒုက္ခပါပဲ၊ ”
“အင်း အဲဒါနဲ့ ဆရာမလေး တို့ အခန်းပြောင်းလိုးတော့ လည်း လိုက်ချောင်းဖြစ်တယ်၊ နှစ်ညစလုံး ”
“ဒုက္ခပါပဲ။ အင်း ဦးကို ကျေးဇူးလည်း တင်တယ်၊ လေးလဲ လေးစား ပါတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာမလေး”
“ဦးက ရတီတို့ ကို ခုလို တွေ့ တာ နဲ့ အကျပ် ကိုင်ပြီး ရတီ့ ကို အနိုင်ကျင့် မယ် ဆိုရရဲ့သားနဲ့ မလုပ်တာကို တွေးမိလို့ပါ။ ရတီတို့ အဖြစ်က အပြင်လူ လုံးဝ သိလို့မရဘူး မဟုတ်လား”
“ဦးက သူများအပေါ် အဲလို ယုတ်မာချင်စိတ် မရှိပါဘူးကွယ်၊ ဆရာမလေး ကို လိုးချင်တာပဲ ရှိတာပါ။ နစ်နာချင်စိတ် မရှိပါဘူး”
“ကျေးဇူးပါပဲ ဦးရယ်”
“ဒါနဲ့ ဆရာမလေး ဦး မေးခွန်း တစ်ခု မေးချင်တယ် စိတ်မဆိုးနဲ့နော်”
“မေးပါ ဦးကလည်း”
“ဆရာမလေး တို့ သားအဖ ဘယ်တုန်း ကတည်း က ဖြစ်နေကြတာလဲ ကြာပြီလား၊ ”
“မကြာသေးပါဘူး ဦးရဲ့ အခု တစ်ခေါက် မေမေ နေမကောင်းလို့ ရတီ တို့ ခနပြန်လာလည် တုန်း ကမှ ဖြစ်သွား ကြတာ တပတ်တောင် မပြည့်သေးပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“အင်း ဦးတို့ မြန်မာ လူမျိုး တွေ က အဲလို မျိုး ဖြစ်ကြရမှာ ကို ကြောက်ကြသလားလို့ ၊ မိုးကြိုးပစ်မှာတို့၊ ငရဲကြီးမှာတို့ ၊ မလုပ်ကောင်းဘူးလားလို့”
“အဲဒါတွေက ဒါမျိုး တွေ မဖြစ်ရအောင် တမင် ချိန်းခြောက်ထားကြတာပါ။ ရတီက ဆရာဝန်ဆိုတော့ ဆေးပညာ အရ ပြောရရင် အင်ဘရိဒင်း ဆိုတဲ့ သွေးသားရင်းချင်း ဆက်ဆံလို့ ရတဲ့ သားသမီး မှာသာ မကောင်းတာပါ။ အဲဒါကြောင့် အရင် မင်းမျိုးမင်းနွယ်တွေ အချင်းချင်းပေးစားရင်း နောက် မျိုးဆက်တွေ က ဦးနှောက်သိပ် မကောင်းတာတို့ ၊ ရောဂါထူ ခြူခြာတာတို့ ဖြစ်ကုန်ကြတာပါ”
“အင်း ဆရာမ ပြောလိုက်တော့ လည်း နည်းနည်း ရှင်းသွား သလိုပဲ၊ သာမန်လူတွေ မသိတာပဲ ကောင်းပါတယ်လေ”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဦးရဲ့”
“ယောက်ျား တွေ ရဲ့ စိတ်ထဲ မှာတော့ အဲလို မျိုးမဟုတ်တဲ့ စိတ်တွေ တခါမဟုတ်တခါ တော့ ဝင်ကြမှာပဲလေ၊ မိုးကြိုးပစ်ခံ ရမယ်ဘာညာ ဆိုတဲ့ အထိန်းအကွပ် မရှိရင် မောင်နှမ သားအဖ တွေ ဖြစ်ကုန်ကြမှာပဲပေါ့ ”
“ရှင်းရှင်းပြောပါ။ ဦးရော အဲလို စိတ်ဝင်ခဲ့ဖူးတယ် မဟုတ်လား”
“အင်း ဆရာမလေး နဲ့ က ဘာမှ လျို့ဝှက်စရာ မရှိဘူး ဆိုတော့ ဦးဝန်ခံ ပါတယ်၊ ဟုတ်ပါတယ် ရှိခဲ့ဖူး ပါတယ်”
“ဦးရဲ့ သမီး အပေါ် မှာလား”
“ဟုတ်ပါတယ် ဆရာမလေး ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ အချိန် က ဦး အနေနဲ့ ဘာသာရေးအရရော၊ လူမှုရေးအရရော အရာရာ ကို ကြောက်လန့် ပြီး တော့ မဖြစ်အောင် ထိန်းခဲ့တယ်”
“ဟွင်း အခုတော့ နောင်တ ရနေပြီ မဟုတ်လား”
“အဲလို လည်း မဟုတ်ပါဘူး ၊ အဟီးးးးးး”
“ကဲ ခုမှ တော့ ရတီ့ ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဦးစိတ်ထဲ ရှိတာ ပြောပြစမ်းပါ၊ ရတီနားထောင်ချင်လို့”
“အင်း အဲတုန်းက သမီး က အပျိုဖေါ် ဝင်စလေ။ ဟို ဆရာမလေး အခန်းကို ဆရာမလေး အဖေ ဝင်လာပြီး တော့ စာမေးပွဲရှိတာဘာလို့ အိပ်နေတာလည်း ဆိုပြီး ပြောတဲ့ အချိန်တုန်းက လိုပေါ့ နော်”
“ခစ်ခစ် ဦး အကုန်ကြားတယ်ပေါ့် ၊ ရတီ တို့ ရိုးပလေး ဆော့ ကြတာကို”
“အင်းပေါ့ အဲဒီမှာ ဦးရဲ့ အတွင်းထဲ ကအောင်းထားရတဲ့ အမိုက်စိတ်တွေ က ကြွကုန်တာ၊ ဒါကြောင့်လည်း ဆရာမလေး ကို အရမ်းကို လိုးချင်သွားတာ”
“ရတီ့ ကိုလား ဦးသမီး ကိုလား၊ ခစ်ခစ်၊ စတာပါ၊ ကဲ ပါ ဆက်ပြောပါအုံး ၊ ဦး က သမီး အပေါ် မရိုးသားတဲ့ စိတ်ဝင် လာတာ ၊ ရတီတို့ ရိုးပလေး လုပ်ကြသလိုလား”
“ဦး ရှက်ရှက်နဲ့ ဝန်ခံ ရရင် ဦးသမီးက အဲဒီထက်တောင် ငယ် သေးတဲ့ အရွယ်ပါ ထဲ က စိတ်ဝင်စား ခဲ့တာ”
“အိုး ရတီ အရမ်းစိတ်ဝင်စား လာပြီ၊ ဦးက ဘာလုပ်လိုက်သေးလဲ”
“ဘာမှ ကို မလုပ်ပါဘူး ဆရာမလေးရယ်၊ ဆရာမလေး ကို ပြောခဲ့သလိုပဲ ကျနော် က အရာရာ ကို ကြောက်ခဲ့တာကိုး၊”
“အင်း ဦး က ဘာလို့ သမီး ကို အဲဒီ အရွယ် မှာ စ စိတ်ဝင်စား တာလဲ ပြောပြတော့ ၊ ရတီ ကြားကနေ ဖြတ်မမေးတော့ဘူး”
“အင်း ဒီလိုဒီလို၊ သမီးလေး က ကိုယ်လုံးလေး က ထွားလာတယ်။ ထွားလာတယ် ဆိုပေမဲ့ အဆီပြင်တွေ ဘာတွေ စစ်သေးတာမဟုတ်တော့ တုတ်တုတ်လေးပေါ့၊ လက်မောင်းလေး တွေ ပေါင်လုံးလေး တွေ ကလည်း တုတ်တုတ်လေး တွေ။ ခါးတောင် မရှိသေးပါဘူး အဟီး။ သူရေချိုးရင် ထဘီရေစိုက သူ့ ပေါင်လုံး ဖင်ကြားလေး တွေ မှာ ကပ် ပြီး ကိုယ်လုံး တုတ်တုတ်လေး ပေါ် နေတာကို ဦးတွေ့ ရတော့ ရင်ထဲ တမျိုးကြီးပဲ၊ နောက်တော့ ဘာဖြစ်လို့ မှန်းမသိ ချောင်းကြည့်ချင်လာတယ်။ ဦးတို့ တွေ က ရေချိုးရင် အပြင်မှာ ရေတိုင်ကီ နဲ့ ခပ်ချိုးကြ ရတာကိုး။ အဲတော့ သူရေချိုးချိန် အိမ်မှာ လူမရှိတဲ့ အချိန်ဆို ဦး ထရံကြားက နေ ချောင်းကြည့်မိတယ်။ နောက်ပြီး ဦးတို့ အိမ် က အိပ်ခန်း တခန်းပဲ ရှိတာ လေ။ သမီး က အိမ်ရှေ့ ခန်း မှာ အိပ်ရတယ်။ တခါ ကျ တော့ ဦး က အိပ်မပျော် လို့ အိမ်ရှေ့ ခန ထွက်လာတော့ မီးရောင် က ၊ ကန်တော့ ပါရဲ့ အိမ်ရှေ့ ခန်း မှာက ဘုရားမီးပဲ ညလုံးပေါက် ထွန်းထားတာ၊ အဲဒီ မီးရောင်နဲ့ သူ့ ခြင်ထောင်ထဲကို လှမ်းမြင်ရတာ။ ထဘီ က ခါးလည်မှာ လိပ်တက် နေတယ်၊ ပေါင်လုံး နှစ်လုံး ကို မြင်နေရတယ်၊ အဲဒါနဲ့ အနီးကပ် သွား ကြည့် တော့ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းလေး၊ စောက်မွှေး ကလည်း မပေါက် သေးဘူး၊ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားတွေ တောင် အပြင်မထွက်သေးဘူး ၊ မုန့်ပေါင်း လေးလိုပဲ ချစ်စရာလေး”
“ဦး ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်ပြီး လျက်လိုက်ရောလား”
“ဟာ ဦး လက်ဖျားနဲ့ တောင် မတို့ ပါဘူးဆို တကယ်ပြောတာ”
“အဲဒါ ဆို ဦးဘာလုပ်လဲ”
“အင်း သူ့ ကို မှန်းပြီး ဦး မိန်းမ ကို လိုးတာပေါ့ ဆရာမလေးရယ်၊ သမီး အပေါ် စိတ်ထ လာတိုင်း မိန်းမ ကို ပဲ ဖိဖိ လိုးတာ ၊ မိန်းမ က ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ ရှင် က ဒီစိတ်တော်တော် သန်တာပဲ လို့ ဆိုတယ် အဟီး၊ မိန်းမ ကို လိုးဖို့ အခွင့် မရရင် ဂွင်းထု ပစ်လိုက်တယ်။ ဒီလောက်ပါပဲ ဆရာမလေးရယ်”
“အော် ဖေဖေ ရယ် သမီး ကို ဘာလို့ များ ဖွင့် မပြောတာလဲ၊ အဲဒီတုန်း ကတည်း က သာ ဖွင့်ပြောလိုက်ရင် သမီး ကို ဖေဖေ လိုးနေရပြီပေါ့”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ ညှတုတု အသံလေး က ဦးကျော်ထူး ရင်ကို ဆွဲခါ သလို ဖြစ်သွား ရသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ တို့ ကို နှစ်ည ချောင်းလိုက်ရလို့ ရိုးပလေး သဘောကို ဦးကျော်ထူး သိနေခဲ့ပြီ။ ယခု ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူ့ သမီး ပုံစံ ဖြင့် ရိုးပလေး ကစားလာတာ တွေ့ ရတော့ သူ့ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန် လာသလို လီးကြီး ကလည်း ဖြောင်းကနဲ မာတက်လာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း အထာပေါက် လေသည်။ ဦးကျော်ထူး ၏ မာတောင် တက်လာသော လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ပြီး ပွတ်သတ်ပေးနေရင်းက၊
“ဖေဖေ က သမီး ကို ချောင်ချောင်း ကြည့်နေတာ သမီး က သိလို့ ဆပ်ပြာတိုက်ရင် ထဘီကို ပေါင်ရင်းထိ လှန်ပြီးတိုက် ပြတာလေ ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပြောတာတွေ က သူ့ စိတ်ကူးယဥ်တွေ ကို တိုက်ရိုက်ထိမှန်နေတာမို့ ဦးကျော်ထူး လီးကြီး က တဆတ်ဆတ် တုံခါ သွား ရသည်။
“ဟုတ်တယ် သမီး ရယ်၊ ဖေဖေ လည်း ချောင်းကြည့်ရင်း ဂွင်းတိုက်တိုက် ပစ်ရတယ်။ နို့မို့ ဆို ဖေဖေ့ လဥ တွေ က တင်းပြီး နာလာတာ”
“ဟွန့် အဲတုန်း က သမီး ကို ဖွင့်ပြောပါလား၊ သမီး ပါးစပ် နဲ့ ဖေဖေ့ အကြောကို လျော့ ပေးမှာပေါ့”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က အောက်ခြေကို လျောဆင်း သွား ကာ ဦးကျော်ထူး လီးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ လီးကြီးက တော်တော် တုတ်ပြီး တော်တော် ရှည်တာကို သတိထားမိသွားသည်။ မြန်မာ တစ်ယောက် အနေဖြင့် သူမ နှင့် နောက်ဆုံး ကြုံခဲ့ သော ဂျော့ချ်ဘရောင်း လောက် ကြီးတာကို ပထမဆုံး ကြုံရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း သူမ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ တိုးဝင်လာတော့ အရမ်းကို တင်းကျပ် နေခဲ့ ရတာ ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က လီးတန်ကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးရင်း ဒစ်ဖူး ကို ငုံခဲ့ကာ စုပ်လိုက်သည်။
အပိုင်း ၄၄။
“အားး သမီး လေး။ ဖေဖေ အိုးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးကျော်ထူး တကိုယ်လုံး ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထ ကာ တုံတက် သွားရသည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ရဲ့ ပုလွေ အစွမ်း က သူတစ်ခါမှ မကြုံဖူးခဲ့ တဲ့ အတွေ့ အကြုံဖြစ်လေသည်။ ဖါသည်မ တွေ က ဝတ်ကြေ တမ်းကြေ သာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ် ပြီး တံတွေး တပြစ်ပြစ် ထွေးကာ ထားခဲ့တော့ ပုလွေ ဆိုတာ သိပ်ဖီးလ် မလာ။ အခု ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လုပ်ပေးနေတာက တကယ့်ကို မက်မက် မောမော ဖြင့် သူ့ လီးကြီးကို ရေခဲ ချောင်း သဖွယ် စုပ်ပေးရင်း လျာကလည်း လှည့်ပတ်ရစ်၊ လီးတွင်း က သေးလမ်းကြောင်းတွင်း မှာပါ တစစ်စစ် ဖြစ်နေအောင် လည်း စုပ်သေးသည်။ ဦးကျော်ထူး ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ခေါင်း က ဆံပင်တွေကို ယောင်ရမ်းကာ ဆုပ်ကိုင် မိလေသည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ သမီးလေးရယ်။ ဖေဖေ ထွက်တော့ မယ် အိုးးးးးးးးးးးးးဟီးးးးးးးးးးးဟားးးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးကျော်ထူး က သူ့ လီးက လရည်တွေ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကုန်မှာ စိုးလို့ ခေါင်းကို တွန်းလွှတ်ဖို့ ကြိုးစား သော်လည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ် ထဲမှ မလွှတ်ပဲ ဆက်တိုက် စုပ်ပေးနေ လေသည်။ နောက်ဆုံး တော့ တကိုယ်လုံးတုံတက်ကာ လီးရည် တွေက တဖြောဖြော နှင့် ဒေါက်တာမလေး ပါးစပ် ထဲ သို့ ပန်းထွက်ကျကုန်လေတော့ သည်။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟားးးးးးးးးးးး”
သူမ ပါးစပ်ထဲ က လီးရည်တွေ ကို ကုန်အောင် မျိုချလိုက်ပြီးမှ လီးကြီး ကို လျာကလေး ဖြင့် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို မယုံကြည်နိုင်သော မျက်လုံးဖြင့် ဦးကျော်ထူး က ငေးစိုက်ကြည့် နေမိလေသည်။
“ဟာဗျာ၊ ကျနော် အားနာလိုက်တာ ဆရာမလေးရယ်”
“ဖေဖေ က လည်း ကိုယ့် သမီး ကို ဘာအားနာစရာ ရှိလို့လဲ လို့ ခစ်ခစ်”
“အင်း ကျနော် ခုလို ဖီး မျိုး တစ်ခါ မှ ကို မခံစားဖူး ပါဘူး ဗျာ၊ တကယ်ပါ ဆရာမလေးရယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ဦးကျော်ထူး ဘေးတွင် အသာလှဲလျောင်း လိုက်ပြီး ။
“ကဲ ခုလို လရည်တွေ ထွက်သွား ပြီး တော့ သမီး ကို မလိုးချင်တော့ ဘူး မဟုတ်လား”
“ဟာ ဆရာမလေး ကလည်း လိုးချင်ပါတယ် ခနစောင့် ခနနေရင် ကျနော် ပြန်မာလာမှာပါ”
“ကျမ ကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး ဦးလေး၊ ဦးလေးရဲ့ သမီး ကို ပြောတာ။ ငယ်ငယ်တုန်း ကတော့ ချောင်းပြီးတောင် ဂွင်းထု ခဲ့ပြီးတော့ အခု ယောက်ျားရသွား တော့ ဖီးမရှိတော့ ဘူး လားလို့ မေးတာ”
“ဟာ ဆရာမလေး ကလည်း ဘယ်ကလာ။ အခု ယောက်ျား ရပြီး၊ ကလေး ရပြီးမှ ၊ တသားမွေး တသွေးလှ ဆိုသလို ကိတ်လာလိုက်တာ အဟီး၊ ဖီး ကတော့ ရှိသလားမမေးနဲ့”
“အဲဒါဆိုလည်း ရအောင် ကြံပါလား ဦးလေးရဲ့ သူလည်း ဖအေတစ်ခု သမီး တစ်ခု ပဲ ဟာ၊ ”
“အရင်တုန်း ကတော့ ကျနော် ဆရာမ ပြောတာ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး လို့ ပြောရင် ပြောမိလိမ့်မယ်။ အခု ဆရာမလေး တို့ သားအဖ ကို ကိုယ်တိုက် မျက်မြင် သက်သေ ဆိုတော့ အခြေအနေ ကောင်းရင် တော့ ကြိုးစား ချင်စိတ်ပေါက် လာပြီ အဟီး”
“အာ့ ဆိုလည်း သမီး ကို ကြမ်းကြမ်းလေး ချစ်ပေးလိုက်လေ ဖေဖေ”
ဦးကျော်ထူး လီးကြီး က ပြန်မာလာခဲ့သည်။
“ချစ်မယ် သမီးရယ် ဖေဖေ အရမ်းကို ချစ်ချင်နေပြီ၊ ဖေဖေ တို့ ခွေးမျိုး ဖြစ်ချင် ဖြစ်ပါစေတော့”
“အဲဒါဆိုလည်း သမီး ကို ဒေါ့ကီ ဆွဲတော့ ဖေဖေရယ်”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကုတင်ပေါ် မှာပင် လေးဘက်ထောက်ကုံးပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ထူး လည်း ကမန်းကတမ်း ထထိုင်လိုက်ကာ သူ့ လီးကြီးကို တချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှ ပြူးထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးထဲ တေ့ ကာ ဖိသွင်း လိုက်လေသည်။
“အားးးးး ဖြည်းဖြည်းးးးဖေဖေ..ရယ်၊ ဖေဖေ့ ဟာကြီးက သမီး လင်ထက် ကြီးတယ် ဖေဖေ ရယ်..”
“အီးးးးးးးးးးးးးးးးးဟားးးးးးးးးးးးးးကွာ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စကားတွေ က ဦးကျော်ထူး ကို အညှာကိုင်လှုပ်သလို စိတ်တွေ တအားထကာ တဏှာမုန်ယို သွား စေခဲ့ ရာ ဒေါက်တာမလေး အား ခွေးမလေး တစ်ကောင်လို အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေမိတော့ သည်။
ညသန်းကောင်ကျော် လောက်တွင် မိုးက နည်းနည်းလေး ပါးသလို ဖြစ်သွား ခဲ့သော်လည်း အာရုံတက်တော့ ပြန်ပြီး သည်း လာပြန်သည်။ လေလည်းနည်းနည်းကြမ်းလာခဲ့သည်။ ဦးကျော်ထူး မှာ တမှေး အိပ်ပျော် သွား လိုက်ပြီး။ တရေးနိုး တော့ မီးတွေ ပြန်လာနေပြီး အခန်းက လည်း လင်းထိန်နေသည်။ ဘေးနားမှာ သူ့ ကို လက်ကလေး တဖက် တင်ထားပြီး အိပ်ပျော် နေသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို တွေ့ ရသဖြင့် စောင်ကို အသာလေး လှပ်ကြည့်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို တွေ့ ရပြန်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နို့တွေကို အသာငုံပြီး စို့ လိုက်တော့ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ နိုးသွား ပြီး မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာခဲ့သည်။
“ဟော မီးတောင် ပြန်လာနေပြီ။ ခလေးကြီး တရေးနိုးတော့ နို့ဆာနေတာလား ခစ်ခစ်”
“ဆရာမလေး တကိုယ်လုံး က လှလွန်းတော့ ကျနော် ဘယ်လို မှ မဝ နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာ”
“ဘာကို မဝတာလဲ ဦးရဲ့ ”
“လိုးလို့ မဝ နိုင်တာကို ပြောတာလေ”
“ဒါဆိုလည်း လိုးလေ ဦးရဲ့၊ ဒီနေ့ ဖေဖေ တို့ ပြန်လာတော့ မှာ ညနေ ဆို ဦး လိုးချင်တောင် လိုးလို့ရမှာ မဟုတ်တော့ ဘူး”
“ဟုတ်ပ ဗျာ ဒီလိုမှန်းသိရင် မာဆေးကြာဆေး သောက်ထားလိုက်ပါတယ်”
“ခစ်ခစ် ကျမ မှာ ရှိပါတယ် ခနလေး ယူပေးမယ်။ ဟွန့် အလကား ရတဲ့ လူကို တန်အောင် လိုးချင်တယ် နော် လူဇိုးကြီး”
သို့ နှင့် တချီ တမောင်း လိုးကြပြန်သည်။ ပြီးတော့ အိပ်ပျော် သွား ကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး မိုးလင်း တော့ နိုးလာကြသည်။ မိုးလင်း ပြီ ဆိုတာက လည်း နာရီကို ကြည့်ပြီး ပြောနိုင်တာ ဖြစ်သည်။ မီးကလည်းပြန်ပျက် သွား ပြီး၊ မိုးကလည်း ပြန်သည်း၊ လေကလည်း ကြမ်းနေတုန်းပင်။ အပြင်ဖက်မှာလည်း အုံ့ဆိုင်းလို့ မှောင်နေသည်။
“မနက် ရှစ်နာရီတောင် ရှိသွား ပြီ၊ အာ့ ကြောင့် ဗိုက်နည်းနည်း ဆာလာသလိုပဲနော်”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမလေး ကျနော် မနက်စာ လှမ်းမှာလိုက်အုံးမယ်။ ဘာစားချင်လဲ”
“ဖေဖေ ကြိုက်တဲ့ ဟာ မှာပါ။ သမီး အကုန်စားတယ်။ ”
“ကောင်းပြီလေ၊ မနက်စာ မှာပြီးတာနဲ့ သမီး ကို တချီလိုးအုံးမယ်”
“ဟဲတော့ မှားပါပြီ ခစ်ခစ်၊ ဆေးမှား ကျွေးမိပြီ”
ဦးကျော်ထူး က မနက်စာ ကို သူတို့ မှာနေကြ ဆိုင် မှာ လှမ်းမှာ လိုက်ပြီးတာနှင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အား တချီလိုးလေသည်။ သူတို့ နှစ်ဦးသား အိပ်ရေးလည်း ဝ သွား ပြီမို့ အားအင် အပြည့် ဖြင့် တဖုန်းဖုန်း လိုးကြသည်။ နှစ်ဦး စလုံး လည်း ကာမ ဆန္ဒ ကို အပြည့် အဝ ရခဲ့ကြသည်။
တချီ လိုးပြီးမှ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ လည်း အိပ်ရာမှ ထပြီး မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုး လိုက်သည်။ ဦးကျော်ထူး လည်း သူ့ တဲ ဆီ သို့ ပြန်သွား ကာ မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုး ကာ အဝတ်အစား လဲ ပြီး လုံခြုံရေး တဲ မှာ စောင့် နေလိုက်သည်။ မနက်စာ မှာထားတာရောက်လာမှ ဂိတ်တံခါးကို ပိတ်ကာ ဒေါက်တရတီစုလဲ့ တို့ အိမ်လေး ဆီသို့ ယူလာခဲ့သည်။
“ဆရာမလေး စားစရာတွေ ရောက်ပြီ၊ ဆရာကြီး အဝတ်အစားတွေ တော့ ကျနော် လျှော်ပြီး လှမ်းထားခဲ့တယ်။ ဒီမိုးနဲ့ တော့ ခြောက်ပါ့ မလားမသိဘူး ”
“အို ဦး ကလည်း မလိုပါဘူး၊ ဒီတိုင်း ပလတ်စတစ်အိပ်နဲ့ ထည့် သွား လိုက်မယ်၊ ရန်ကုန်ရောက်မှ အဝတ်လျှော်စက် ထဲ ထည့်လိုက်ရုံပဲဟာ”
“မဟုတ်ဘူး လေ တော်ကြာ ကျနော် ယူဝတ်ထားတာ သိသွား မှာပေါ့၊ ”
“အမလေး ဘာမှ မဖြစ်ဘူး ။ပါပါး က ဦးကို တောင် ပေးထားခဲ့အုံးမှာ ဒီအဝတ်အစား က သူ့ အတွက် ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ လာ ဒီမနက်စာ လည်း ဦးပါ ရတီ နဲ့ အတူဝင်စား လိုက်”
သူတို့ နှစ်ဦးသား ဗိုက်ဆာဆာ နှင့် မှာထားသည့် မနက်စာ များကို ပြောင်သွား အောင် စားပစ်လိုက်ကြသည်။ စားပြီး သွား လို့ ပုဂံ ခွက်ယောက်များကို ရေဆေးဇလုံ ထဲ သို့ သွား ထည့်နေသော ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ကြည့်ရင်း ဦးကျော်ထူး က ပြုံးစစ ဖြင့်။
“ကဲ စားပြီး တစ် ကြရအောင် ဆရာမလေးရေ ဟဲဟဲ”
“ဟောတော့ ဒီအဖေ တစ်ယောက်လည်း မလွယ်ပါလား။ သူ့သမီး ကိုသာ လိုးခွင့် ရရင် သူ့ လင်တောင် အနားကပ်လို့ ရပါတော့ မလားမသိ ခစ်ခစ်”
အပိုင်း ၄၅။
“ဟုတ်ပ ဆရာမလေး ရာ ဆရာမလေး ပြောတာ အမှန်ပါပဲ၊ ကျနော် သာ အခုနေ တကယ်ပဲ သမီး ကို လိုးခွင့် ရခဲ့ ရင် သူ့ လင်ကို တောင် ပေးမလိုးတော့ ဘူး။ ဟဟ”
ဦးကျော်ထွန်း က ရေဆေးဇလုံ ရှေ့ မှာ ရပ်နေသည့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ အနောက်ဖက် မှာ ကပ်ရပ်ရင်း။ သူမ အနောက် မှာ ဖားရား ချထားသည့် ဆံပင်တို့ ကို ဘေးဖယ်ပြီး လည်ကုတ်ကလေး ကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက်သည်။ သူ့ ပုဆိုး ကိုလည်း ဖြေချကာ ကွင်းလုံးပုံကျစေပြီး မာတောင် နေသော လီးကြီးဖြင့် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ဖင်နှစ်လုံး ကြားကို ထဘီပေါ် မှ ပင် ထောက်ကာ အသာ ညှောင့် ပေးလိုက်သည်။
“ဖေဖေ က အခန်းထဲ တောင် မသွား နိုင်တော့ ဘူးလား စိတ်တွေ ကနော် ၊ တော်ကြာ ကလေး ကျောင်းက ပြန်လာရင် မိသွား အုံးမယ်”
“ထဘီ ကို လှန် လိုးမယ်လေ၊ မြေးလေး ရောက်လာတော့ လည်း သူ့ အဖိုး က သူ့ အမေ ကို ချစ်နေတာ သိသွား ရမှာပေါ့၊ (ရုပ်ရှင်ထဲ မှ မင်းသားကြီး၊ ဦးသိန်းမောင် လေသံဖြင့်) မိဘမေတ္တာဆိုတာ ကြီးမားပါတယ် သမီးရယ် လို့ ပြောလိုက်မှာပေါ့ ဟဟ”
“အဲဒါ ဘာပြောတာလဲ ဖေဖေ”
“အဲဒါ ဖေဖေ တို့ ခေတ်တုန်း က ရုပ်ရှင်ထဲ က စကားပြောတစ်ခု ပါ ဟားဟား သမီး တို့ တော့ မှီလိုက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ”
ဦးကျော်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ထဘီကို အနားမှ ဆွဲမကာ လိပ်ပြီး ခါးပေါ် ထို တင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကလည်း သူမ ဖင်လုံး ကြီးတွေ ကို အနောက်သို့ ကော့ ပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ လီးကို တေ့ ကာ ကော့ သွင်း လိုက်သည်။
“အို့…..အီးးးးးးးးးးး ဖေဖေ အရမ်း ပဲ သူ့ လီး တုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ”
ဦးကျော်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ပေါင်ရင်း ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဇိမ် ဖြင့် လိုးလေသည်။ လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ကျွတ်လုစဲစဲ ထိ ဆွဲထုတ်လိုက် စလိုးမိုးရှင်း ဖြင့် ပြန်လိုးသွင်း လိုက်ဖြင့် လိုးနေသည်။ သူ့ မျက်လုံး အစုံ ကို လည်း မှိတ်ထားပြီး သူ့ သမီး အရင်း ဖြစ်သူ မြမြအေး ကို လိုးနေသည်ဟု တွေး ကာ လိုးနေမိသည်။
“အာ ဖေဖေ က လည်း ဇိမ် တအားခံတာပဲ တော်ကြာ သမီးလေး ကျောင်းက ပြန်လာတော့ မယ်လေ”
ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ငြုတုတု အသံလေး ဖြင့် ပြောကာ သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ ကော့ ပေးလိုက် တော့ မှ ဦးကျော်ထူး က သူ့ ဆောင့်လိုးချက် တွေကို အရှိန် မြှင့် လိုက်သည်။
“ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်..”
“အ…အ…အု…အိ….ရှီးးးးးးးး..ကောင်းးးးးးးတယ်….ဖေဖေ…….အိုးးးးးးးးဟားးးးး”
လီးကြီး ကလည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ခေါင်းတွင်း မှာ ပြည့်ဖေါင်း ကားလာတော့ သူမလည်း မျက်စေ့ စုံမှိတ် ကာ ရှေ့ ကောင်တာပေါ် မှာ ရင်ဘတ်ကို မှောက်လို့ ဖင်ကြီးကို အနောက်ဖက် ရမ်းကာ ရမ်းကာ ဦးကျော်ထူး ဆောင့် ချက်တွေ နဲ့ အညီ ကုံးခံလေသည်။
အပြင်ဘက် က မိုးသံ လေသံ တို့ ကလည်း ဆူညံ နေသဖြင့် သူတို့ လိုးသံ အသားချင်း ရိုက်သံ၊ ငြီးငြူသံ တို့ က ဘယ်လောက် ပင် ကျယ်ကျယ် အပြင်မှ ဘယ်လို မှ မကြားနိုင် ခြေ။ သူတို့ လည်း ထိုအခြေအနေ ကြောင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပင် အသားကုန် လိုး ဖြစ်နေကြလေသည်။
ဦးကျော်ထူး လီးကြီးကို ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ စောက်ခေါင်းတွင်း မှ ဆုပ်ညှစ်ပေးလာတော့ သူမ ပြီး ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်ရသဖြင့် ဦးကျော်ထူး လည်း သူ့ စိတ်ကို လျော့ လိုက်ကာ လရည် များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထည့် ပြီး ပြီးလိုက်လေတော့သည်။
“အားးးးး ကောင်းးးလိုက်တာ ဆရာမလေး ရယ်၊ ကျနော့် တသက် လုံး လိုးခဲ့ ဖူးသမျှ ထဲ မှာ ဆရာမလေး က အပေး အကောင်းဆုံး ပါပဲ ဗျာ”
“အီးးးးးးဦးလည်း လီးက လည်း တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်း ရှည် တဲ့ အပြင် တော်တော် လည်း ထိန်းထားနိုင်တာ ပဲ။ ဦးသမီး သာ အလိုးခံလိုက်ရရင် သူတော့ တအားစွဲ သွား မှာ ခစ်ခစ်။ ဦးလေး လည်း အဲဒီ အခါကျ ရင် ရတီ့ ကို မေ့ သွား မှာပါ။ ဟဟ”
“ဆရာမ လေး ကိုတော့ ဘယ်တော့ မှ မေ့ နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ဗျာ”
သို့ နှင့် သူတို့ နေ့လည်စာ စားသောက်ကြပြီး တော့ ဆက်သွယ်ရေး စခန်းကို ဖုံးဆက် ကြည့် ပြန်သည်။ ဆက်သွယ်ရေး စခန်း မှ ပင်လယ်တွင်း လေမှာ ကြမ်းနေဆဲ မို့ ဒီနေ့ တော့ စက်လှေ ထွက်ဖြစ်မည် မထင်ကြောင်း မနက်ဖြန်လောက် မှ လေညိမ်လျှင် ထွက်လာကြမည်ဟု ဆိုသည်။ ဦးတင်မောင်ကြည် ထံမှ လည်း ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ သူ့ အတွက် စိတ်မပူရန် မှာကြား ကြောင်း ပြောလေသည်။
“အင်း လေပြင်း တပတ်လောက် ဆက်တိုက် ရင် ကောင်းမှာပဲ အဟီး”
ဆက်သွယ်ရေး စခန်း နှင့် ဖုံး ချလိုက်ပြီးတော့ ဦးကျော်ထူး က ပြုံးစစ နှင့် ပြောလိုက်သည်။
“အမလေး တော် မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ ရတီ့ မှာ တကယ့် လင် ကလည်း ရန်ကုန်မှာ လည်ပင်း ရှည်နေတော့ မယ်။ ကိုယ့် ပါပါး ကိုလည်း စိတ်ပူနေရတာပါ၊ ဦးလေး လီးကြီး နဲ့ အလိုးခံ ရတာ မကြိုက်လို့ မဟုတ်ပါဘူး တကယ်ကို ကြိုက်ပါတယ် အဟုတ်”
“ဒါဆိုလည်း ဆရာမလေး ရယ် အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လ စိုက်လိုက်ကြရအောင်လား ”
“ခစ်ခစ် ဦး ကတော့ လေ သူများ ကို တန်အောင် လုပ်နေတာလား”
“ဟုတ်ပါဘူး ဆရာမလေး ရယ်၊ ကျနော့် ဘဝ မှာ ကြုံတောင့် ကြုံခဲ မို့ လို့ပါ”
ဦးကျော်ထူး က ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ပွေ့ချီ ပြီး သူမ အခန်းထဲသို့ သယ်သွား လေသည်။ အခန်းထဲ မှာ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ ကို ကုတင်ပေါ် တင်လိုက်ပြီး နောက် သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ကာ အပေါ် က ရှပ်အင်္ကျီ ကိုလည်း ချွတ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က ကုတင်ပေါ် မှ တစောင်းလေး လှဲကာ ဦးကျော်ထူး ကို ပြုံးကြည့်နေမိသည်။ ဦးကျော်ထူး အသားအရည် မှာ ညိုမောင်း ပြီး လက်မောင်း လက်ဖျံတို့ က ကြွက်သား အရစ်ရစ် တို့ အပြင် ဗိုက်သား မှာ လည်း သူ့ အသက် နှင့် ဆိုလျှင် သိပ်မပူ ဟု ဆိုရမည်။ နည်းနည်းလေး တော့ ဘီယာဗိုက်လို လေး ရှိသည်။ မာတောင် နေသော လီးကြီး ကတော့ ညိုညို တုတ်တုတ် ကြီး အကြောဖြိုင်းဖြိုင်း ထလို့ ဒစ်ဖူး ကြီးက အရောင်နည်းနည်း နု သည်။ လမွှေး တွေ က ကောက်တွန့်လိမ်လို့ ၊ အမဲ နှင့် အဖြူ တို့ ရောယှက်နေသည်။ ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံး မှာလည်း ကြီးမားလှကာ အောက်သို့ တွဲကျနေသည်။
“ဦးလေး က တအား သန်တာပဲနော်၊ ”
“ကျနော် က အရင် က လှေသမား လေ။ အလုပ်က ကြမ်းတယ် မိုးထဲ လေထဲ ၊ လုပ်ခဲ့ ရတာ၊ ပစ္စည်း ဆိုလည်း ကောက်ထမ်း။ အစုံလုပ်ရတာ၊ အခု အသက်ကလေး ရလာတော့ ငယ်တုန်း ကလို မလုပ်နိုင်တော့ လို့ ခုဘန်ဂလို စောင့်တဲ့ အလုပ်လေး နဲ့ နားနေရတာ”
“အင်း အခု တောင် ဒီလောက် သန် နေရင် ငယ်ငယ် ကလို ဆို ရတီ တော့ ခံနိုင်မယ် မထင်ဘူး အဟိ”
“မိန်းမ တွေ မခံ နိုင်ဘူး ဆိုတာ မရှိဘူး ထင်ပါတယ် ဆရာမလေး ရယ်၊ အဟီး ကျနော့် ကောင်ကြီး ကြီးတာ ကျနော် သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မိန်းမ တွေ က ပထမတစ်ချီ ခံပြီးသွား ရင် နောက်ဆို ခံနိုင်သွား ကြတာချည်း ပါပဲ ဟားဟား”
“ဒီလီးကြီးက စောက်ပတ် တော်တော် များများ လိုးခဲ့ ဖူး မှာပေါ့ နော် ”
“အင်း သိပ်တော့ လည်း မများပါဘူး။ ဒါနဲ့ စောက်ပတ် ဆိုလို့ ဆရာမလေး ရယ်။ ကျနော် ဆရာမလေး တို့ ရိုးပလေး နေတုန်း ချောင်းကြည့်တော့ ကြားရတာ ၊ ဆရာကြီး က ဆရာမလေး ကို စောက်ဖုတ် မခံနိုင်တော့ ရင် ဖင်လိုးမယ် လို့ ပြောတာ ကြားမိတယ်။ မရိုမသေ ဆရာမလေး ရယ်၊ ကျနော် ဆရာမလေး နောက်ပေါက် ကို ရော လိုးလို့ ရမလား”
“ဟင့် ဦး ကလည်း ယဥ်ကျေး နေလိုက်တာ၊ ဖင်လိုး လို့ ရမလားလို့ ဒဲ့ မေးလိုက်တာ မဟုတ်ဘူး ခစ်ခစ်။ ဦးလေး သမီး ကရော ရတီ့ လို ဖင်ကြီးလား”
“အဟီး သမီး ကလေ ဆရာမလေး ဖင်ထက်ကြီးတယ် ဆရာမလေးရဲ့။ ဆရာမလေး ကို ပြောခဲ့သလိုပဲ။ သမီး က ငယ်ငယ် ကလေးထဲ က တုတ်တုတ်လေးလေ။ ကြီးလာတော့ လည်း တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီး။ အခု ယောက်ျား ရသွား ပြီး ကလေး မွေး ပြီးတော့ ပိုကြီးလာတယ်။ နို့တွေ ကလည်း အကြီးကြီး။ ဖင်ကြီး ကလည်း အကြီးကြီး။ အဟီး ”
“ခစ်ခစ် သွားရည် လည်း သိမ်းပါအုံး ဖေဖေ ရယ်။ သမီးဖင်ကြီးကို ကြည့်ကြည့် ပြီး ပြစ်မှား နေတာ၊ ဘယ်လောက် တောင် ကြာနေပြီလဲ၊ ကဲပါ ကဲပါ သနားပါတယ် သမီး ဖင်ပေးလိုး မယ်နော် ၊ ဒါပေမဲ့ ဖြည်းဖြည်း နော် ၊ ဖေဖေ့ လီးကြီး က တအားတုတ်တာ ၊ ရော့ ဒီမှာ ကွန်ဒန် နဲ့ ချောဆီ ”
ဦးကျော်ထူး က သူ့ လီးကြီးမှာ ကွန်ဒန်ကို စွပ် နေစဥ် ဒေါက်တာရတီစုလဲ့ က သူမ အဝတ်အစားတွေ ကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ ကို ရပ်စောင့် နေသည့် ဦးကျော်ထူး ကို မျက်စောင်းလှလှလေး တစ်ချက် ထိုးလိုက်ပြီး။
“ကဲ ဖေဖေ က သမီး ကို ဘယ်လို ဖင်လိုးချင်တာလဲ”
“ကုတင်စောင်းမှာ ပဲ မှောက်လျက် အိပ်ပြီး ဖင်ကုံးပေးပါလား သမီး ရယ်”
“အင်း ချောဆီကို ယူပြီး သမီး ဖင်ပေါက် ကို လက်ချောင်း နဲ့ နည်းနည်း ချင်း ထိုးချဲ့ ပေးနော်၊ ဦးလီးကြီးမှာ လည်း ချောဆီ ကို ရွှဲနေအောင် သုပ်လိုက်။ ဖေဖေ့ လီး ကြီးက တအားတုတ်တာ”
“အင်းပါ သမီး ရယ် သမီး ဖင်ပေါက် လေး က လှလိုက်တာကွာ။ ဝိုင်းစက် နေတဲ့ ဖင်ကြီး နှစ်လုံး အလယ်တည့်တည့် မှာ ဝိုင်းစက် နေတဲ့ ခရေပွင့်လေး က ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ”
“အဖေ က အတော် ကဗျာဆန်နေပါလားးးးး ခစ်ခစ် ”
