အပိုင်း(၁)
ကျနော့်နာမည်က ဇင်ညီညီ၊
နေတာကအဖေ့ဘက်ကအဖိုးအဖွားတွေနဲ့။ ရန်ကုန်နဲ့မဝေးလှတဲ့နယ်မြို့လေးတစ်မြို့ကပေါ့။ မြို့အတိကအကျတော့မပြောတော့ဘူး။
ရန်ကုန်တိုင်းလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ၊ ပဲခူးတိုင်းလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ၊ ဧရာဝတီတိုင်းလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။
ကိုယ့်ဘာသာရမ်းသမ်းစိတ်ကူးယဥ်ကြည့်ကြပေတော့..ဟဲဟဲ..။
အဖေနဲ့အမေက ကျနော်ငယ်ငယ်ထဲကသူတို့ကရန်ကုန်မှာပဲနေကြတာ။ သူတို့ကကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းလုပ်ကြတာ။ အစိုးရဝန်ထမ်းလည်းမဟုတ်။ ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းလည်းမဟုတ်။ ဒါပေမယ့်ကျနော့်ကိုထိမ်းသိမ်းကျွေးမွေးနိုင်လောက်အောင် အချိန်ကမရှိကြဘူး။
သူတို့လုပ်ငန်းတွေနဲ့သူတို့ဖာသာလက်မလည်ဘူး။ အလုပ်ဆက်သွယ်ရတဲ့နေရာတွေကလည်း၊ တစ်နေရာထဲအတည်တကျမရှိဘူး။
အဖေကနယ်တွေမကြာခဏထွက်ရတယ်။ အဖေရောအမေရောအပေါင်းအသင်းတွေကလည်းဆန့်ကြတယ်၊
အမေကတော့ရန်ကုန်မှာပဲများတယ်။ အဖေ့လုပ်ငန်းနဲ့အမေ့လုပ်ငန်းကမတူကြဘူး။ ဒါပေမယ့်နှစ်ယောက်စလုံးအလုပ်ဖြစ်ကြတယ်။
သူ့အဆက်အသွယ်သူ့အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့သူပဲ။ အမေကပိုပြီးဆိုရှယ်ကျတယ်။
သူ့အပေါင်းအသင်းအသိုင်းအဝိုင်းကလည်းဆိုရှယ်ဆန်ဆန်၊ မော်ဒန်အသိုင်းအဝိုင်းကချည်းပဲ၊ ကတော်အဆင့်တွေပေါ့။
သူတို့အလုပ်အကြောင်းတွေကထားလိုက်ပါတော့။ ကျနော့်ကိုအချိန်ပြည့်မထိမ်းသိမ်းမစောင့်ရှောက်နိုင်တော့၊
အမေ့ဘက်မှာလည်းအိမ်မှာလာနေပြီးကျနော့်ကိုထိမ်းပေးနိုင်မယ့်ဆွေမျိုးရင်းချာ၊ အဒေါ်အရီးတွေလည်းမရှိ၊
အမေ့ညီမတွေကလည်းနယ်တက္ကသိုလ်တွေမှာကျောင်းမပြီးကြသေးဘူး။ အဖေ့ဘက်ကလည်းအတူတူပဲ။
အဖေ့ဘက်ကအဖိုးအဖွားတွေကလည်းသူတို့မြို့လေးကမခွာချင်ကြဘူး။
ရန်ကုန်မှာလောက်ပညာရေးမကောင်းမှန်းသိပေမယ့်၊ အခြေအနေကမပေးတော့၊ အဖေ့ဘက်ကမိဘတွေဖြစ်ဆဲ့အဖိုးအဖွားတို့ကပဲ
သူတို့မြို့လေးမှာကျနော့်ကိုခေါ်မွေးပေးထားတာ။
ကျနော့်ကိုတောမှာထားပေမယ့်၊ ပိတ်ရက်တိုင်း၊ အားရက်တိုင်းအဖေအမေတို့ကကျနော့်ဆီမပြတ်လာလာတွေ့ပါတယ်။
ဒါပေမယ့် အဖေ့မိဘအိမ်ဆိုတော့အဖေကလာတဲ့အကြိမ်ပိုများတာပေါ့။
ဒါကြောင့်အမေနဲ့အဖေမှာ ကျနော်ကအဖေနဲ့ပိုပြီးနီးစပ်ရင်းနှီးမှုရှိပြီးအမေနဲ့ကျတော့ဒီလောက်မဟုတ်ဘူး။
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကျနော်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ထိမ်းကျောင်းလာနိုင်တဲ့အရွယ်၁၃နှစ်လောက်ကျတော့
ကျနော်အဖေအမေတို့နဲ့ပြန်နေခွင့်ရလာပါတော့တယ်။ ကျနော်၈တန်းနှစ်ပေါ့၊ ရန်ကုန်ကအဖေနဲ့အမေတို့အိမ်မှာပြောင်းနေပြီး
ကျောင်းတက်ခွင့်ရလာတယ်။ ပညာရေးအတန်းမြင့်လာတော့လည်းမြို့ကြီးမှာဆည်းပူးရတာကပိုအားသာတယ်လေ။
ကျနော်အသက်၁၅နှစ်အရောက်မှာ အဖေကားမတော်တဆမှုဖြစ်ပြီးတော့ဆေးရုံတက်လိုက်ရတယ်။
သိပ်ပြင်းပြင်းထန်ထန်ထန်မဟုတ်ပေမယ့်၊ ကျန်းမာရေးကလည်းထိသင့်သလောက်ထိသွားတယ်။ ဆေးရုံကဆင်းလာပြီးကထဲကသိပ်ပြီး
တောင့်တောင့်တင်းတင်းတော့ရှိလှတော့ဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်ကဟိုကနာ၊ ဒီကကိုက်နဲ့၊ ဒဏ်တော့ဖြစ်သွားတာပေါ့။ နည်းနည်းလည်းချူချာသွားတယ်။
ဒါပေမယ့်အဖေက အလုပ်တော့ကောင်းကောင်းပြန်လုပ်လာနိုင်သေးတော့တော်ပါသေးတယ်။ တစ်လကိုနှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်တော့၊
တစ်ကြိမ်ကိုနှစ်ရက်သုံးရက်လောက်တော့အမြဲတမ်းလိုလို နယ်ဆင်းပြီး၊ ကပ်စတန်မာတွေနဲ့သွားတွေ့နိုင်သေးတယ်။
ကဲပါလေ..၊ အဓိကကျတဲ့ဇာတ်ကြောင်းထဲဝင်လိုက်ကြရအောင်..။
ဒီလိုဗျ..၊ ကျနော်၁၈နှစ်ပြည့်တော့ (လူတွေသတ်မှတ်ချက်အရ တရားဝင်လူကကြီးစာရင်းဝင်ပြီး adult ဖြစ်ပြီဆိုပါစို့)
ကျနော်လည်းတက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်ရောက်နေပြီ။ အပေါင်းအသင်းလဲစုံစပြုပြီ။ အဖေနဲ့အမေတို့က ဝင်ငွေကောင်း၊ စီးပွားရှာနိုင်ပေမယ့်
ကျနော့်ကိုငွေရေးကြေးရေးနဲ့ပတ်သက်ပြီးတော့သိပ်အလိုမလိုက်ဘူး။ အသုံးစရိတ်ကိုလည်းကန့်သတ်ချက်လေးနဲ့ပေးတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။
ကျနော်တက္ကသိုလ်ရောက်မှပေါင်းတဲ့အထဲမှာအတော်လေးရင်းရင်းနှီးနှီးစိတ်တူကိုယ်တူပေါင်းမိကြတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိလာတယ်။
ဒီကောင့်နာမည်က ထွဋ်ဘိုတဲ့၊ ကျနော်တို့့နှစ်ယောက်က၊ အတူသွား၊အတူစား၊ အတူလည်တွေဖြစ်လာကြတယ်။
သွားတဲ့အခါမှာတခြားရင်းနှီးတဲ့ဘော်ဒာနှစ်ယောက်သုံးယောက်လောက်ရှိပေမယ့်၊ ကျနော်နဲ့ထွဋ်ဘိုကပိုတွဲမိကြတယ်။
သွားလာစားသောက်လည်ပတ်မိကြတိုင်း၊ ထွဋ်ဘိုကအကုန်အကျခံထုတ်ရှင်ပေးခဲ့းတာများတယ်။
ကျနော့်အသုံးစရိတ်မုန်ဘိုးကအတိုင်းနဲ့အထွာနဲချင့်သုံးနေရတာလေ။ ဒီကောင် ထွဋ်ဘိုကိုတော့ကျနော်အကဲခတ်ကြည့်မိတယ်။
ဒီကောင်သုံးတဲ့အသုံးအဆောင်အများစုက၊ ဈေးကြီးပေးရတဲ့ နာမည်ရှိဘရန်းဒက်ပစ္စည်းတွေချည်းပဲ။
လည်ပတ်တိုင်းလည်း၊ လက်ထဲမှာပိုက်ဆံကအလုံးလိုက်အရင်းလိုက်နဲ့။
သောက်တာစားတာလည်ပတ်တာမှာအတူတူပဲဆိုပေမယ့်၊ တခါတလေမိန်းမကိစ္စစိတ်လာကြရင်၊ ဆော်သွားဖိုက်ကြတာတွေရှိတယ်။
ထွဋ်ဘိုဆိုတဲ့ကောင်က၊ အသောက်အစားမှာလက်မနှေးပေမယ့်၊ ဆော်ချတာကျတော့နည်းနည်းလေးမှဝင်မပါဘူး၊
တခြားသူငယ်ချင်းတွေဝင်ချပေမယ့်၊ ဒီကောင်ကအမြဲတမ်းအပြင်ကပဲသောက်ရင်းစောင့်တဲ့အစောင့်သမား။
“ဟေ့ကောင်၊ မင်းမဆွဲဘူးလား” လို့မေးတော့ဒီကောင်ကခပ်ပြုံးပြုံးလေးပဲ၊ ဘာမှလည်းပြန်မပြောဘူး။
ကျနော်တို့ကျန်တဲ့ကောင်တွေတွေးနေတာက။ ဒီကောင်ဝါသနာပဲမပါတာလား၊ ဂျော်တကီးပဲဖြစ်နေသလားပေါ့။ ဒီအရွယ်ယောက်ျားလေး
ဖွန်ကိစ္စစိတ်မဝင်စားတဲ့သူရှားတယ်။ ငွေရေးကြေးရေးကြောင့်လည်းမဟုတ်လောက်ဘူး။ သူ့လက်ထဲမှာပိုက်ဆံမှမပြတ်တာ။
သူ့အိမ်နဲ့မိဘအသိုင်းအဝိုင်းကလည်းသိပ်ချမ်းသာတဲ့ပုံမပေါ်ပါဘူး။ ဒီကောင့်အကြောင်းစဉ်းစားတိုင်းပဟေဠိတွေဖြစ်နေရတယ်။
အဲဒီပဟေဠိတွေကိုကျနော်သိပ်မကြာခင်မှာသေချာသိလိုက်ရတာပါပဲ။ ထွဋ်ဘိုကအိမ်ကရန်ကုန်ကပေမယ့်
အပြင်ဆောင်မှာသီးသန့်ငှားနေတယ်။ တစ်ခါတလေကျနော်သူ့အဆောင်မှာညလိုက်အိပ်တာတွေရှိဘူးတယ်။
ထွဋ်ဘိုနဲ့ကျနော်နဲ့ကအရမ်းကြီးနှစ်ကိုယ်တစ်စိတ်ရင်းနှီးလာတော့၊ ဒီကောင့်ကိုမေးမိတယ်။
“ဟေ့ရောင်..ငထွဋ်..၊ မင်းမလဲလက်နဲ့ငွေနဲ့မပြတ်လှပါလား။ ငါသိသလောက်၊ မင်းအိမ်ကလည်းသိပ်ပေးပုံမပေါ်ပါဘူး။
ငါ့အဖေအမေတွေ၊ ဒီလောက်အရှာကောင်းတာတောင် ငါ့ကိုတိုင်းပြီးပေးနေလို့ပြတ်တစ်လှည့်လပ်တစ်လှည့်နဲ့၊ မင်းကျတော့လဲဖောလိုက်တာ၊
ငါတို့ထွက်လည်သမျှလည်း၊ မင်းကချည်းပေးနေတော့ အားတောင်နာလာပြီသူငယ်ချင်း၊ ပိုက်ဆံတွေမင်းဘယ်ကများရနေသလဲကွာ..”
“ဒါများကွာ..ရိုးရိုးလေးပါ။ အလုပ်လုပ်လို့ရတာပေါ့။ အလုပ်လုပ်မှဝင်ငွေရှိမှာပေါ့ ..၊ ရှင်းရှင်းလေးပဲဟာ..”
“ငါမင်းအလုပ်လုပ်တာမတွေ့ပါဘူးကွာ။ ရွှီးမနေပါနဲ့..၊ မင်းကအမြဲငါတို့နဲတွဲတွဲပဲဟာ၊
ဟာ..ဟေ့ကောင်.၊ မင်း..မူးယစ်ဆေးတွေဘာတွေများ ဒလီးဗားရီးလုပ်နေတာလား!..”
“ဟာကွာ..၊ တော်စမ်း..ကြံကြံဖန်ဖန်တွေလျှေက်တွေးမနေနဲ့၊ ဥပဒေနဲ့တိုက်ရိုက်မကင်းတာတွေကာဘာမှမလုပ်ဘူးကွ၊ ငါကငါ့ဂွင်နဲ့ငါပါ..”
“အေးပါကွာ..ငါမသိလို့မေးတာပါ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ မင်းမှာဂွင်ကောင်းကောင်ရှိရင်လဲ၊ အပန်းမကြီးလို့ရှိရင်ငါ့အတွက်လဲဖန်ပေးပါလား။
ငါလည်းသုံးချင်တာပေါ့ကွာ။ မင်းရှင်းပေးနေတာချည်းပဲငါသုံးနေရတာကြာတော့သိမ်ငယ်လာတယ်၊
ငါကိုယ်ပိုင်ဝင်ငွေရှိရင်မင်းကိုလည်းတစ်လှည့်ပြန်ပြုစုချင်လို့ပါ..”
ထွဋ်ဘိုတစ်ယောက်စဥ်းစားသွားတယ်။ ခဏအကြာမှခေါင်းရမ်းလိုက်ပြီး..၊
“မင်း..မင်း၊ ငါလုပ်သလိုမျိုးလုပ်နိုင်မှာမဟုတ်ငါဘူးကွာ..”
“ဘာဖြစ်လို့လဲကွ..။ ဘာအလုပ်မျိုးမို့လို့လဲ။ မင်းတောင်လုပ်နိုင်ရင်၊ ငါလည်းလုပ်နိုင်ရမှာပေါ့ကွာ..၊နော်..နော်..သူငယ်ချင်း..”
ထွဋ်ဘိုတစ်ယောက်အတော်ကြာကြာကြီးစဥ်းစားနေပြီးမှ လေးလေးတွဲ့တွဲ့နဲ့ကျနော့်ကို..၊
“မင်းသိသွားရင်လည်းဘယ်သူ့ကိုမှပြန်ပြောလို့မရဘူးနော်..၊ ဒါကိုအထူးလျှို့ဝှက်ထားရမှာ၊ မင်းဂတိပေးနိုင်လား..”
ကျနော်လည်းပြန်စဥ်းစားပြီးမှ။
“မင်းနဲ့အတူတူအလုပ်လုပ်ရမှတော့ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လုပ်မယ်ကွာ။ ငါ့ကြောင့်မင်းလုပ်ငန်ကိုအကျိူးယုတ်မထိခိုက်စေရဘူး။
ဒါကိုဘယ်သူမှမသိစေရဘူးလို့ငါဂတိပေးပါတယ်သူငယ်ချင်း..”
“တကယ်တော့ငါလုပ်နေတာက (ငပဲရောင်းစားနေတာ) သူငယ်ချင်း၊
ဒီလုပ်ငန်းကဝင်ငွေကောင်းပေမယ့်လွယ်လွယ်တော့မဟုတ်ဘူး။ ကျန်းမာရေးကောင်းအောင်နေနေရမယ်။
ဟိုကောင်ကလဲအမြဲ fit ဖြစ်နေရမယ်။ လေ့ကျင့်ခန်းတွေမှန်မှန်လုပ်။ ဂျင်ကိုလဲမကြာမကြာ၊ ပုံမှန်ဆော့ပေးရမယ်..”
“ဟာ!..မင်းအလုပ်ကအဲဒါကြီးလား..။ ဒါမျိုးကငါတို့နိုင်ငံမှာမရှိပါဘူးကွာ”
“ဖျောက်..”
ထွဋ်ဘိုကလက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ပြီး..
“မင်းကို..ဘယ်သူပြောသလဲ..။ ရှိလို့ပဲ၊ ငါကိုယ်တိုင်အခုလုပ်နေတာပေါ့ကွ။
ဒီမှာငါဆက်ပြောမယ်၊ ဒီအလုပ်က တွေ့ကရာပေါက်ကရဆော်တွေကိုလည်းလိုက်မချရဘူး။
ကပ်စတန်မာတွေကိုလည်းခပ်စိပ်စိပ်လက်မခံရဘူး။ ကွန်ဒုံးသုံးဖို့လည်းမမေ့ရဘူး၊ ကိုယ်ဆေ့ဖ်ဖြစ်ဖို့ကအဓိကအရေး အကြီးဆုံးပဲ။
ဒါမှလည်းကိုယ့်ကပ်စတန်မာတွေကိုကျေနပ်တဲ့အထိ၊ ဆားဗစ်ကောင်းကောင်းပေးနိုင်မှာ..”
“တကယ်တော့ငါလုပ်နေတာက ယောက်ျားဖာပါကွာ၊ ဝင်ငွေကောင်းပေမယ့်ငါ့သူငယ်ချင်းကိုဒီလိုဘဝထဲဆွဲမသွင်းချင်ဘူး။
ဒါပေမယ့်မင်းကဆန္ဒရှိနေတယ်ဆိုရင်တော့ ငါဘာမှမပြောတော့ဘူးမင်းမလုပ်ချင်ဘူးဆိုလဲ၊ စဥ်းစားဖို့ အချိန်ရှိသေးတယ်။
ဒါပေမယ့်..မင်းငါ့အကြောင်းတော့လျှောက်မပြောရဘူးနော်..”
—————————————–
အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၂)
ထွဋ်ဘိုကအခုလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်ပြောလာတောာ့မှ သူ့အလုပ်ကိုကျနော်သဘောပေါက်သွားရတော့တယ်။
ဒါကြောင့်.. သူများတွေဖာချနေရင်သူကဝင်မပါပဲဘေးထွက်နေတာကိုး..သူကမှတကယ့်ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ဖိုက်တာကြီးပဲ၊
တိုက်ကြက်ကြီးတွေကိုတွေ့ကရာကြက်မတွေနဲ့အလိုက်မခိုင်းသလိုပေါ့။ အစက ကျနော်ကဒီကောင့်ကိုအခြောက်တောင်မှတ်နေတာ ..ခိ..ခိ..။
“နေပါဦးကွ..၊ မင်းဂွင်အတွက်ကပ်စတန်မာကရော၊ ဘယ်ကရှာသလဲ၊ ဘယ်သူကဖန်ပေးသလဲ..”
“ဒါက..ဖေ့စ်ဘုတ်တွေမှာ လျှို့ဝှက်သီးသန့်ဂရု(ပ်) တွေရှိတယ်လေကွာ၊ အင်းစက် ဂရု(ပ်) တို့ အန်တီမမကြီးများ ဂရု(ပ်)တို့၊
အောစာအုပ်ဂရု(ပ်) တို့တွေမှာ ဒိတ်လုပ်လို့ရတဲ့ လင့်ခ်တွေရှိတယ်၊ မပေါက်ကြားစေရပါဘူးလို့တာဝန်ခံကြေငြာပြီး
ချတ်ဘောက်စ် (CB) မှာချိတ်ကြတာပေါ့။ ပြီးတော့အဆင်ပြေတဲ့ဘိမှာအလုပ်ဖြစ်ကြတာပေါ့”
“ငါ့မှာဒီလိုမျိုးဂွင်တော့ရှိပေမယ့်အရမ်းနည်းပါတယ်။ ငါ့ကိုအဓိကချိတ်ပေးတဲ့စပွန်စာဘက်ကပ်တွေနဲ့ဂွင်ချိတ်ထားတာများတယ်။
အဓိကနာမည်ကြီး KTV မာဆတ်ပိုင်ရှင်တွေလှုပ်ရှား၊ ဂွင်ဖန်ပေးနေတာပေါ့။ ပိုင်ရှင်ကအေးဂျင့်ရိုးကနေတာပေါ့ကွာ၊
သူကလည်းကတော်မမကြီးပဲ။ အထူးလျှို့ဝှက်ဆက်သွယ်ကြတာပေါ့.. ”
“လာကြတဲ့ဆော်ကြီးတွေကလည်း၊ တကယ့်ဒိတ်ဒိတ်ကြဲအန်တီမမကြီးတွေ၊ ကတော်တွေ၊ သူဌေးမ၊ မုဆိုးမ၊ တစ်ခုလတ်ကြီးတွေပေါ့။
ဒါပေမယ့်သူတို့ကိုမရိပ်မိအောင်ပုံဖျက်ပြီးတော့လာကြတယ်။ ငါတို့ကလည်းသူတို့ဘယ်သူဆိုတာမသိကြဘူးလေ။ ငါတို့ကလည်းပုံဖျက်ထားရတာပဲ..”
အဲဒီစီစဥ်ပေးသူအေးဂျင့်တွေကအပြီးအစီး၊ စပယ်ရှယ်ဟော်တယ်ခန်းကြီးတွေစီစဥ်ပေးထားတယ်။ ကြေးကလဲသောက်သောက်လဲရတယ်။
ငါတို့ဒီဘက်ကဆားဗစ်သမားတွေကိုလည်း တော်ရုံတန်ရုံလူကိုပေးမလုပ်ခိုင်းဘူး၊ ပေါက်ကြားလို့မရဘူးလည်းဆိုတော့အရမ်းစီစစ်တယ်၊
ဒါပေမယ့်မပူပါနဲ့ ငါထောက်ခံချက်ပေးပါ့မယ်။ ဒီဂွင်ထဲကိုမင်းဝင်နိုင်အောင်ငါမရမကပြောပေးပါ့မယ်၊ နည်းနည်းတော့
အစမ်းစာမေးပွဲလေးဘာလေးတော့ရှိဦးမှာပေါ့။ ငါပြောတဲ့အတိုင်းကျန်းမာရေးနဲ့ကိုယ်ခန္ဓာ fit ဖြစ်အောင်သာပြင်ဆင်ထားတော့ဇင်ညီရေ..”
“တစ်ခုတော့ရှိတယ်ကွ၊ တချို့ဂွင်တွေကျတော့ မာလတီလိုင်းကွ၊ နှစ်ဖက်ချွန်လိုင်းတွေလည်းပါတယ်။ နင်ပြီးငါ့အလှည့်သမားတွေပေါ့။
ထိုင်းက၊ ပတ္တရားက ဘွိုင်းဘားတွေလိုပေါ့..။ အခုငါ့လိုင်းကတော့ မားချား အန်တီမမကြီးတွေ၊ အမ်အိုင်လယ်အက်ဖ် (MILF) လိုင်းသီးသန့်ပါကွ။
စိတ်ချ မင်းဖင်ခံရမယ့်အပိုင်းမပါပါဘူး..ဟား..ဟား..ဟား…”
“ဒါပေမယ့်တစ်ခါတလေ၊ တချို့အိုမင်းရွတ်တွကြီးတွေ မတော်တဆပါလာရင်၊ မရွံတတ်အောင်နဲ့ ဖီးဝင်အောင်သွင်းတတ်ဖို့တော့
နည်းနည်းကျင့်ထားဖို့လိုတယ်။ ငါတို့မှာရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူးလေ၊ သူတို့ကပဲရွေးရမှာလေ..”
ကျနော်လည်း ဒီကောင့်လိုပိုက်ဆံဖောဖောသီသီသုံးချင်တော့၊ ဘာမှရှည်ရှည်ဝေးဝေးစဥ်းစားမနေတော့ပဲ၊
လုပ်မယ်လို့ပဲပြောလိုက်ပြီး။ ဖြစ်အောင်သာချိတ်ပေးပါလို့အပူကပ်ရတာပေါ့။
အဲဒီလိုပြောဆိုကြပြီးလို့နောက် ဘယ်နှစ်ရက်လောက်မှမကြာပါဘူး၊ ထွဋ်ဘိုကကျနော့်ကို ခေါ်ပြီးအေးဂျင့်မမကြီးနဲ့သွားတွေ့ပေးတယ်။
နာမည်ကြီးဟိုတယ်ကြီးတစ်ခုရဲ့၊ စားသောက်ဆိုင်အထူးခန်းတစ်ခုထဲမှာပေါ့။
အမျိုးသမီးကြီးကအသက်တော်တော်ရနေပါပြီ။ အန်တီကြီးအရွယ်လို့ပြောမယ်ဆိုရင်ရတယ်။
ဂုဏ်သရေရှိအမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ပုံစံပါ။ ဒါပေမယ့်ဘာလို့မာမားစံအေးဂျင့်ကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာလည်းမသိဘူး။
ထားလိုက်ပါတော့၊ ဒီလိုဟိတ်နဲ့ဟန်နဲ့မှလည်းလူတွေစိတ်ချယုံကြည်စွာဆက်သွယ်ရဲမှာပေါ့။ ဒီလိုပဲတွေးရတာပဲလေ။
ထွဋ်ဘိုကမိတ်ဆက်ပေးတာကတော့ အန်တီအေးဆိုပဲ။ အန်တီအေးဆိုတာတစ်လုံးကိုပဲသိပြီးနာမည်အပြည့်အစုံကိုလည်းမသိရပါဘူး။
အဲဒီ အန်တီအေးကကျနော့်ကိုစကားထိုင်ပြောရင်းအင်တာဗျူးတယ်။
သူကျေနပ်တဲ့အထိမေးပြီး ကျနော်ကသတ်မှတ်ထားချက်တွေနဲ့ကိုက်ညီလို့၊ အင်တာဗျူးအောင်တယ်ဆိုပါတော့။
နောက်ဆုံးလက်တွေ့စမ်းသပ်ဖို့ပဲကျန်တော့တယ်။ အဲဒီမှာအန်တီအေးက ကျနော်ကိုမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ဟိုတယ်ခန်းတစ်ခုထဲမှာအစမ်းအိပ်ခိုင်းတယ်ဗျ။
သူခေါ်လာတဲ့မိန်းမကဗျာ။ အသက်၆၀ကျော်လောက်အဖွားကြီးဗျ။ အဖွားကြီးကလည်းဝတ်ထားတာကသာဟော့ရှော့ဆိုပေမယ့်၊ ရူပါကမလာဘူး၊
ဒါကလည်းအသက်အရွယ်နဲ့အရေးအကြောင်းတွေကြောင့်ပိုအိုတယ်လို့ထင်နေရတာပေါ့။
ရုပ်မလှတော့ဘော်ဒီကလီးတောင်ချင်စရာလားဆိုတော့လည်း၊ ပိန်ကပ်ကပ်နဲ့သာမန်ပါပဲ။ အခန်းထဲမှာအန်တီအေးကပါ
မလှမ်းမကမ်းကဝင်ထိုင်ပြီး အကဲဖြတ်နေတာ။ တကယ်လို့ကျနော်ကောင်းကောင်းလုပ်ပြနိုင်ခဲ့လို့ရှိရင်ဒီဝင်ငွေကောင်းတဲ့အလုပ်ကိုရပြီပေါ့။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျနော်ကလူငယ်ခြေတက် သန်တုန်းစွမ်းတုန်းဆိုတော့ အဖွားကြီးလို့ဖီလင်မသွင်းပဲ၊ လီးတောင်အောင်ဘဲကီသွင်းပြီး၊ မျက်စိမှိတ်ပြီးလုပ်ထည့်လိုက်တာ၊ ကျနော့်လက်စွမ်းကိုကြည့်ပြီးအန်တီအေးကတော်တော်ကျေနပ်သွားပုံရတယ်။တယ်။ ပထမတစ်ဆင့်စာမေးပွဲတော့အောင်သွားပြီပေါ့။ ထွဋ်ဘိုကကျနော့်ကိုတိုးတိုးလေးကပ်ပြောတယ်။
“မင်းဒီအဖွားကြီးကိုကျော်နိုင်သွားပြီဆိုရင်တော့တခြားကျန်တဲ့ဖောက်သည်တွေနဲ့ဆိုပြဿနာမရှိတော့ဘူးကွ၊
ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လာမယ့်ဆော်ကြီးတွေက၊ သူ့ထက်ရုပ်ဆိုးတာတော့မရှိနိုင်တော့ဘူး..”
“တစ်ခါတလေတော့လည်း ငါတို့ကအုပ်စုလိုက်လာကဲကြတဲ့ဆော်ကြီးတွေကိုတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်၊ အလဲအဖယ်နဲ့
ချကြရတာတွေလည်းရှိတယ်။ အဲဒါမျိုးလည်းလူများများရှေ့မှာအရှက်အကြောက်မရှိလုပ်နိုင်ရမယ်။ လူရှိန်နေလို့မရဘူး။
ဒါကြောင့် ငါနဲ့အန်တီအေးတို့ဒီမှာလာထိုင်ကြည့်နေတာကမင်းအကျင့်ရသွားအောင်လို့ကွ..”
အန်တီအေးကကျနော့်ကိုခေါ်ပြောတယ်။
“လူရွေးတာရယ်၊ လူရှိန်တာရယ်နဲ့ ရှက်တတ်နေရင်တော့အလုပ်မဖြစ်ဖူးကွ..၊
အခုမင်းကလူလည်းမရွေးဘူး၊ လူရှေ့မှာလည်းမရှက်မကြောက်နဲ့၊ ရဲရဲလုပ်နိုင်လို့အဆင်ပြေပါတယ်ကွယ်..”
ဒါနဲ့..အဲဒီနေ့ကကျနော်စာတွေ့ရော၊ လက်တွေ့ရော၊ အင်တာဗျူးအောင်သွားရောဆိုပါစို့။ အန်တီအေးက ကပ်စတန်မာတွေနဲ့ချိတ်ပြီး၊
တကယ်အလုပ်လုပ်ရမယ့်နေ့ကျရင်၊ ထွဋ်ဘိုကနေတဆင့်ခေါ်ခိုင်းမယ်ပြောပြီးပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။ အလုပ်တော့ရခဲ့ပြီပေါ့ဗျာ။
အဲဒီနေ့နောက်ပိုင်းဘယ်နှစ်ရက်မှမကြာပါဘူး၊ ကျနော့ရဲ့ပထမဆုံးအလုပ်ကို လက်ခံလုပ်ရတယ်။ ထွဋ်ဘိုလာခေါ်လို့လိုက်သွားရတာ။
သူလည်းအတူတူပဲလုပ်ရတယ်။ ဒါပေမယ့်သီးသန့်တစ်တွဲစီပေါ့၊ အခန်းခွဲပြီးဝင်ကြရတာ။ ဆော်ကြီးတွေကလည်းအတူတူချိတ်ပြီးချိန်းလာကြတာပါပဲ။
ပိုက်ဆံထောတဲ့ဘောစိမတွေလား၊ သင်္ဘောသားမယားတွေလားတော့မသိဘူးအဆာပြေလာစားကြတာ။
ဒါပေမယ့်ရှက်တတ်ကြတော့တစ်တွဲစီပဲခွဲပြီးတော့ကြိတ်ကုန်းကြတယ်ပေါ့ဗျာ..။
ကျနော်ချရတဲ့ဆော်ကြီးက အရွယ်ကလည်းသက်လတ်ပိုင်း၊ ရုပ်ရည်ကလည်း၊ ကြည့်ပျော်ရှုပျော်လှတပတနဲ့
အတွင်းပစ္စည်းကြီးတွေကလည်းအယ်နေတာပဲ။ ကျနော်ကောင်းကောင်းလက်စွမ်းပြလုပ်နိုင်ခဲ့တော့ဆော်ကြီးလည်းအတော်ကျေနပ်သွားပုံရတယ်။
အန်တီအေးမှာထားလို့ဖောက်သည်တွေနဲ့လိုတာထက်ပိုပြီးရင်းနှီးမှုမယူဘူး၊ စပ်စပ်စုစုမလုပ်ဘူး၊ အလုပ်သဘောပဲဆက်ဆံတယ်။
ပွဲပြီးရင်မီးသေ၊ နေရာမှာတင်ဖြတ်၊ ခေါင်းထဲမှာဘာမှထည့်မထားနဲ့၊ အိမ်ပြန်၊ ဒါပဲလေ..။
ဒါပေမယ့်ပိုက်ဆံကတော့ကောင်းကောင်းစို့စို့ပို့ပို့ရလိုက်တယ်။
ကျနော်တို့အလုပ်လက်ခံရတာတစ်ပတ်ကိုတစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်လောက်ပါ။ ကျနော်တို့အလုပ်လက်ခံတဲ့အချိန်က
ကျောင်းချိန်ပြင်ပ၊ ညနေပိုင်း၊ ညဥ့်ဦးပိုင်းတွေများပါတယ်။ ပြီးရင်အိမ်ပြန်တယ်။ ကျနော်လည်းအမြဲတမ်းလိုလို သူငယ်ချင်းတွေနဲ့စားလား၊
လည်လားလုပ်ပြီးအိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်တော့။ အိမ်ကရိုးနေပြီးကျနော်ယောက်ျားဖာလုပ်နေတာကို၊ အဖေတို့အမေတို့ကမသိကြဘူး။
တစ်ခါတလေ ညလုံးပေါက်အိပ်အချီကြီးလက်ခံရတာတွေရှိတတ်ရင်လည်း၊
ညက သူငယ်ချင်းအဆောင်မှာလိုက်အိပ်လိုက်တယ်ဆိုပြီးအိမ်ကိုပြောလိုက်ရုံပဲ၊ သမီးမိန်းခလေးမဟုတ်တော့လည်းကျနော့်ကိုသိပ်မပူပင်ကြပါဘူး။
ကျနော်ကလည်းတခြားမူးယစ်ဆေးဝါးတွေဘာတွေမသုံးတတ်ဘူးဆိုတာလည်းအိမ်ကသိတော့စိတ်ချတယ်လေ။
ဒီလိုနဲ့ကျနော်လည်းအတွေ့အကြုံလေးတွေအတော်ရလာခဲ့ပြီ။ တွေ့ကြုံရတာကလည်းပုံစံမျိုးစုံနဲ့ပေါ့။
၂လကျော်ကျော်လောက်ကြာခဲ့ပြီးတော့ကျနော်နဲ့ထွဋ်ဘိုတို့အတွက်အလုပ်ကြီးတစ်ခုကို အေးဂျင့်အန်တီအေးတို့ကချိတ်လာပေးတယ်။
အဲဒီအလုပ်က အထူးလျှို့ဝှက်မီနီပါတီပွဲပေါ့။ (ပြောလို့သာပြောတာပါ။ လက်ခံရတဲ့အလုပ်တိုင်းက လျှို့ဝှက်ချည်းပါပဲ..)
အန်တီအေးကပြောတော့၊ ဒီပါတီပွဲအလုပ်မှာပါတဲ့ ကျနော်တို့ဆားဗစ်ဘွိုင်းတွေအားလုံးကိုသွေးသွားစစ်ခိုင်းပြီး၊
ဆေးစစ်အဖြေကိုယူလာကြည့်ခိုင်းတယ်။ အန်တီအေးကပြောတော့အခုကပ်စတန်မာတွေက၊ မကြာခဏလာတတ်တဲ့ဖောက်သည်ရင်းတွေတဲ့ ။
လာရင်လည်း လေးယောက်တွဲပဲတဲ့၊ ဝန်ဆောင်ခကလည်းကောင်းကောင်းတန်အောင်ပေးတယ်။ အစွပ်တွေဘာတွေစွပ်တာလည်းမကြိုက်ဖူးတဲ့။
ဒီတော့ကိုယ်ဖက်ကပေးရမယ့်ဆားဗစ်သမားတွေကလည်းသန့်ဖို့လိုတယ်။ ဒါကြောင့်ဆေးစစ်ချက်တောင်းရတာတဲ့။
ဒါပေမယ့်ဂရုဆက်စ်လုပ်မှာဆိုတော့လျှို့ဝှက်နိုင်သမျှလျှို့ဝှက်ပြီးအပြင်တစိမ်းတွေမမှတ်မိစေချင်လို့၊
အားလုံးမျက်နှာဖုံးတော့စွပ်ထားရမှာဖြစ်ကြောင်း၊ အန်တီအေးကရှင်းပြတယ်။
လေးယောက်တွဲအတွက်ကျန်တဲ့ယောက်ျားလေးနှစ်ယောက်ကိုလည်း အန်တီအေးကပဲစီစဥ်ပေးမယ်။ အခြားအဆိုင်းကနှစ်ယောက်ကိုခေါ်ထည့်ပြီ
တွဲပေးမှာဖြစ်ကြောင်းပြောပြတယ်။ ဘယ်လိုပဲစီစဥ်စီစဥ်လေ၊ ကျနော်နဲ့ထွဋ်ဘိုတို့ဖက်ကတော့ပြဿနာအထူးမရှိပါဘူး၊ ဘာလာလာဒေါင်းတယ်။
အဲဒီချိန်းထားတဲ့နေ့ည၊ ဆယ်နာရီနီးပါးလောက်မှာ နာမည်ရှိလပ်ဇူရီဟိုတယ်ကြီးတစ်ခုရဲ့
ဇိမ်ခံပစ္စည်းအစုံရှိတဲ့ကွန်ပလက်စ်ခန်းကြီးတစ်ခုမှာ၊ လက်ခံထားတဲ့ပါတီအတွက်ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့နေရာကိုသွားကြရတယ်။
အခန်းထဲကိုမဝင်ခင်မှာ အန်တီအေးကြိုပြီးပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့မျက်နှာဖုံးစွပ်တွေကိုတပ်ခဲ့ရတယ်။
မျက်နှာဖုံးတွေက အပြည့်တော့မဟုတ်ဘူး။ အပေါ်ပိုင်းမျက်နှာတစ်ဝက်ကိုတော့လုံးဝအပြည့်ပိတ်အောင်ဖုံးထားတယ်။
မျက်လုံးလောက်ပဲဖော်ထားတာ။ ကျနော်တို့လေးယောက်အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားတော့ အခန်းထောင့်တစ်နေရာစီမှာ
ကုတင်တစ်ခုစီချထားတဲ့ကုတင်သုံးလုံးနဲ့၊ အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုထဲကိုဝင်ခဲ့ရတယ်။
အခန်းအလည်တည့်တည့်မှာတော့ ကုတင်အကြီးစားကြီးတစ်လုံး ချထားတယ်။
လက်တင်ပါပြီးစုံတွဲလိုက်ထိုင်လို့ရတဲ့အကောင်းစားကုလားထိုင်ကြီးလေးစုံကိုလည်းကုတင်ကြီးရဲ့ပတ်ချာလည်ရှုထောင့်အသီးသီးကနေချထားတယ်။
ပစ္စည်းတွေတင်ဖို့၊ အစားအသောက်တွေတင်ဖို့စားပွဲတွေနဲ့အတော်လေးခမ်းနားကြီးကျယ်လှပါတယ်။
အခန်းထဲမှာအမျိုးသမီးလေးယောက်ကရောက်နေနှင့်ပြီ။ သူတို့အားလုံးကလည်းမျက်နှာဖုံးတွေစွပ်ထားကြတယ်။
ဝတ်ထားတာတွေကလည်းတော်တော်ကြီးကိုဒီဇိုင်းလှပြီးအဆင့်အတန်းမြင့်၊ ဈေးကြီးပုံလည်းရတဲ့၊
ပါတီပွဲတက်ညနေခင်းဝတ်စုံအသီးသီးနဲ့ဆိုတော့ဘယ်ဧည့်ခံပွဲကအပြန်မှာဝင်လာကြတာလည်းတော့မသိဘူး။
—————————————–
အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၃)
သူတို့တပ်ထားတဲ့မျက်နှာဖုံးတွေကလည်းတစ်ယောက်ကိုအရောင်တစ်မျိုးစီနဲ့။ ဖန်စီမျက်နှာဖုံးပုံစံမျိုးပါ၊
ဒါပေမယ့်မျက်နှာဖုံးကလည်းလုံခြုံပြီး အပြင်မှာတွေ့ဖူးကြတဲ့သူတွေလည်းမဟုတ်တော့ ဘယ်သူတွေဆိုတာသိနိုင်စွမ်းမရှိကြပါဘူး။
ဆံပင်ရှည်ထားတဲ့သူနဲ့၊ အတိုထားတဲ့သူနဲ့၊ တစ်ယောက်ကိုဒီဇိုင်းတစ်မျိုးစီနဲ့ပေါ့။ ဘော်ဒီတွေကလည်းအားလုံးကြည့်ပျော်ရှုပျော်နဲ့
အကောင်းစားအမိုက်စားတွေဆိုတဲ့တန်းဝင်တယ်ဗျ။ လေးယောက်စလုံးက အရမ်းလည်း မပိန်၊ ဝလည်းမဝ၊ အနေတော်ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကြီးတွေ။
နို့ကြီးတွေကလည်းဆိုက်အကြီးစားတွေဆိုပေမယ့် အို ဗာဆိုက်တွေတော့မဟုတ်ကြဘူး။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
အကြီးအသေးနည်းနည်းစီတော့ကွာကြမှာပေါ့။ အဓိကကတော့ဂျောကြီးတွေကတော်တော်အယ်ကြတာပဲဗျ။ လေးယောက်စလုံးပဲ။
ဖင်ထောင်ပြီးဒေါ့ဂီကိုင်လိုက်ရရင်အပီပေါ့ဗျာ။ ခြုံပြောရရင်၊ အားလုံးကအကိတ်ကြီးတွေချည်းပဲ။
အမူအရာ၊ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်နဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေအရအကဲခတ်ရရင် ဒီဆော်ကြီးတွေကအသက်၄၀ပတ်လည်လောက်မှာရှိကြမယ်လို့ခန့်မှန်းရတယ်။
သူတို့အားလုံး အချိုစား၊ အပြင်းစားအရက်တွေထိုင်သောက်ပြီးတဟီးဟီး၊ တဟားဟားနဲပြောနေဆိုနေကြပုံတွေက၊
တော်တော်လေးရင်းတဲ့သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ပုံရကြတယ်။
ကျနော်တို့အေးဂျင့်ကြီးအန်တီအေးက၊ ကျနော်တို့လေးယောက်ကိုအခန်းကြီးထဲခေါ်သွင်းသွားရင်းအဲဒီမမကြီးတွေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးပြီးပါတီကိုဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။
ဆော်ကြီးလေးဗွေကလည်း ထရပ်လိုက်ကြပြီး၊ တဟေးဟေးအော်ဟစ်လက်ခုပ်တီးလို့၊ ဝမ်းသာတဲ့အမူအရာပြပြတယ်။
တစ်ယောက်ကအန်တီအေးကိုပြုံးပြပြီးကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောတယ်၊ ကျန်တဲ့ဆော်ကြီးတွေအားလုံးကလည်း
ကျနော်တို့လေးယောက်ကိုပြုံးပြကြတော့ ကျနော်တို့ကလည်းပြန်ပြုံးပြီးနှုတ်ဆက်ကြရတာပေါ့။
အမျိုးသမီးလေးယောက်ကလည်း ရှေ့ကိုတိုးလာကြပြီး ကျနော်တို့လေးယောက်ကို တစ်ယောက်စီရွေးမလို့ပြင်ကြတယ်။
အန်တီအေးကတော့အမျိုးသမီးတွေကိုပြောပြီးအသိပေးတယ်။
သူမဆီကဝန်ဆောင်မှုပေးတဲ့ဝန်ထမ်းတွေအားလုံးကသန့်ပြီး ရောဂါကင်းကြောင်း။
မနေ့ကမှပဲလောလောလတ်လတ်ကျန်းမာရေးဆေးစစ်ချက်ရယူထားပြီးဖြစ်လို့ သင်္ကာယနံ့ကင်းရှင်းစွာနဲ့ စိတ်ချယုံကြည်စွာဆက်ဆံနိုင်ကြောင်း၊
အရည်အသွေးကိုလည်းအာမခံပါကြောင်းပြောပြီးတော့နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်သွားတော့တယ်။
ဆော်ကြီးလေးဗွေကတော့အူမြူးနေကြတယ်။
စကားကိုတိုးတစ်ချီကျယ်တစ်လှည့်နဲ့ တွတ်ထိုးဝေဖန်ရင်း ရယ်နေကြတယ်။ နှစ်ယောက်သုံးယောက်ကအနားကပ်လာကြပြီးကျနော်တို့
ဘွိုင်းကလေးတွေရဲ့ ဘောင်းဘီခွကြားတွေကိုတစ်ယောက်စီလာကိုင်ကြည့်ကြပြီး အပျော်လက်အရသာခံပြီးရွေးလိုက် ၊ ရယ်လိုက်နဲ့ပေါ့။
ကျနော်တို့ကလည်းဘာမှမပြောပါဘူး၊ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ပဲအကိုင်ခံနေလိုက်ကြတယ်။
သူတို့ကဆားဗစ်ဝယ်တဲ့ကပ်စတန်မာတွေလေ၊ သူတို့ဝယ်တဲ့ကုန်ပစ္စည်းကိုရွေးချယ်ခွင့်ရှိတာပေါ့..မဟုတ်ဘူးလား..။
ကျနော်တို့လည်းပရိုက်တစ်(စ) မလုပ်ကြခင်ဆော်ကြီးတွေနဲ့အတူထိုင်ငသာက်ပြီးစကားပြောကြတယ်။
ဒီကိစ္စလုပ်ဖို့လာကြတာဆိုတော့ ပြောတဲ့စကားတွေကလည်း ဒီကိစ္စတွေပဲပေါ့။ ညစ်တီးညစ်ပတ်၊ အနှောင့်မလွတ်၊ အသွားမလွတ်တွေချည်းပါပဲ။
မူးလည်းမူးလာကြ၊ စကားပြောတာလည်းနည်းနည်းရင်းနှီးလာပြီးအရှိန်ရလာကြတော့အားသိပ်မနာကြတော့ဘူး၊
တော်ကြာနေလိုးကြတော့မယ်ဆိုတာလည်းသိလို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပြောလာကြတယ်။ ဆော်ကြီးတွေကအစပေါ့။
သူတို့တွေကအပြင်လောကမှာဆိုရှယ်ကျကျ၊ အဆင့်အတန်းရှိရိနေကြတဲ့အသိုင်းအဝိုင်းကဖြစ်မယ်ဆိုတာယုံပါတယ်။
ဒါပေမယ့်အခုကတော့ ဟိတ်တွေ၊ ဟန်တွေ မာန်တွေကိုဖြုတ်ချပြီးအမူးနဲ့အပျော်ပဲကျန်တော့တဲ့ပုံပေါ်တယ်။
ပျစ်ျပစ်နှစ်နှစ် ပြောနေကြပုံတွေကထင်စရာတောင်မရှိဘူး။ မျက်နှာဖုံးကာဗာကြောင့်လည်းပြောရဲ၊ ပြောထွက်ကြတာထင်ပါရဲ့၊
သူတို့ယောက်ျားတွေနဲ့ကုတင်ပေါ်ကဇာတ်လမ်းတွေကိုပါဟာသလုပ်ပြီးဖွင့်ပြောကြ၊ ဟားနေကြတယ်လေ။
ပြီးတော့အရင့်အရင်ခေါက်တွေက ကျနော်တို့လိုဝန််ဆောင်မှုပေးတဲ့ အပျော်ယောက်ျားတွေနဲ့တွေ့တုန်းကအကြောင်းတွေကိုလည်း
ပြန်ပြောကြပြီးခွီနေကြပြန်ရော။ သူတို့အားလုံးလည်းရယ်နေကြတာပါးစပ်မပိတ်နိုင်ဘူး။
ခဏကြာတော့ အသားရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့မမကစပြီးပြောတယ်။
“ဟေး..ကောင်မတွေရေ..၊ နင်တို့ဒါတွေဘယ်လောက်ကြာအောင်ဆက်ပြောနေကြဦးမှာလည်း။
ငါစောက်ဖုတ်ထဲကရွတက်နေပြီ၊ စိတ်တွေအရမ်းထလာပြီနော်၊ စလိုက်ကြရရင်ကောင်းမယ်..”
ဒီမှာတင် ဝတ်စုံအပြာရောင်ဝတ်ထားတဲ့ အမျိုးသမီးကဝင်ပြောလိုက်တယ်။
“ကဲ..ဒါဆို၊ ဘယ်သူကစင်စဖွင့်မှာလည်း၊ အပျိုတော်ကအရင်ထွက်ရမှာလေ။ နင်ကအရမ်းထန်ပြီးနှိုးဆော်တဲ့သူဆိုတော့ နင်ကအရင်ကမှာလား”
ဒီစကားကြောင့်အားလုံးကဝိုင်းရယ်ကြတယ်။
အနက်ရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့ဘော်ဒီခပ်ထွားထွား တောင့်တောင့်နဲ့ ဆော်ကြီးကဝင်ပြောတယ်။
ဒီဟာမကြီးကပုံစံကတကယ့်အကိတ်ကြီးဗျ၊ ထွားပေမယ့် ဝတယ်လို့မခေါ်နိုင်ပဲအဆီတွေအခေါက်တွေမရှိဘူးဗျ၊ ညက်နေတာပဲ။ သူမက..၊
“ပြီးခဲ့တဲ့အခေါက်တွေကနင်တို့တတွေအရင်တက်ပြီးစင်ဖွင့်ကြတာ အားလုံးအလှည့်ကုန်သွားပြီလေ။
ဒီတစ်ခါတော့ငါ့အလှည့်ပဲ။ တစ်ယောက်တစ်လှည့်ပေါ့။ ငါကကိုယ့်အလှည့်မှာဒိုင်ရှိုပြီး၊ သူငယ်ချင်းတွေအပေါ်အသာစီးမယူချင်ပါဘူး..”
“ဟေးးးးးးးးး”
ကျန်တဲ့သုံးယောက်ဆီက ဝိုင်းဟေး တဲ့အားပေးသံတွေထွက်လာကြတယ်။
“ဒါဆို..နင်က၊ ဒီနေ့ကန်တော့ပွဲ ‘မ’ ရမယ့် မင်းသမီးပေါ့။ ဟီးဟီး..ဒါဆို နင်ကြိုက်တဲ့ပစ္စည်းကို အားလုံးထက်အရင်ရွေးခွင့်ရှိတယ်။
နင်ရွေးပြီးတော့မှကျန်တာတွေငါတို့ခွဲမယ်..ကဲ..လုပ်..လုပ်..”
အနက်ရောင်မမအကိတ်ကြီးက ကျနော်တို့ဆားဗစ်ဘွိုင်းလေးယောက်ကိုတန်းစီမတ်တပ်ရပ်ခိုင်းတယ်။
“ဟေး..တိတ်တိတ်နေကြ၊ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးတပ်စစ်နေပြီ..”
လိမ္မော်ရောင်မမကဝင်ဖောက်လိုက်တော့၊ အားလုံးပွဲကျသွားကြပြန်တယ်။
ဒီနေ့ရှေ့ထွက်မင်းသမီး၊ အနက်ရောင်မမက၊ တဟီးဟီး၊ တခွိခွိနဲ့ရီရင်း..ကျနော်တို့လေးယောက်ရဲ့ဘောင်းဘီခွကြားတွေကို
တစ်ယောက်ချင်းလိုက်စမ်းပြီးအင်စပက်ရှင်းလုပ်နေတယ်။
“ရပြီ..ဒီကမောင်လေးက၊ မမအတွက်..”
နောက်ဆုံးတော့၊ မဟူရာမမကကျနော့်လက်မောင်းကိုဆွဲပြီးရွေးလိုက်တယ်။
လိမ္မော်ရောင်မမကပဲ..
“ကောင်းပြီ..မင်းသမီးရေ..၊ စတိတ်ရှိုးစင်မြင့်ကြီးကတော့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီရှင်..ကြွပါ၊ စင်ပေါ်ကိုတက်ခဲ့ပါ..”
သူမစကားအဆုံးမှာပဲ မဟူရာမမကကျနော့်လက်ကိုဆွဲခေါ်ပြီး အခန်းအလည်ကုတင်ကြီးဆီကိုဦးဆောင်ခေါ်သွားတယ်။
ကျန်တဲ့ သုံးယောက်က ကုတင်ဘေးပတ်ပတ်လည်က ကုလားထိုင်သုံးခုမှာဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်၊
အခန်းအလယ်ကစပေါ့လိုက်မီးတွေကိုလည်းမှိန်ထားလိုက်ကြတယ်။
အနက်ရောင်ဝတ်စုံနဲ့ ကျနော့တွဲဖက်အမျိုးသမီးမမကကုတင်အလယ်မှာတက်ပြီးတစောင်းလေးအိပ်ရင်းက
လက်တစ်ဖက်ထောင်ခေါင်းထောင်ပြီး ဆက်စီဆန်ဆန်ညှို့ကြည့်လေးနဲကြည့်ပြီး ညုတုတု တဏှာသံလေးနဲ့ ..ကျနော့ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။
“တက်လာခဲ့တော့လေ..မောင်လေး။ မမကတော့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီကွယ်…”
သူမရဲ့သူငယ်ချင်းတွေကသဘောတွေကျသွားကြပြီးဝိုင်းရယ်ကြတယ်။ အပြာရောင်မမက..၊
“အေးပါ..အေးပါ၊ အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကဒီလိုပတ်ချွဲနပ်ချွဲနဲ့မပြောဖူးပါဘူး၊ သူစင်ဖွင့်ရတော့မှ ပါဖောင်းမန့်တွေပြနေလိုက်တာ။
နေဦး..နေဦး..ဟင်းဟင်း..၊ အရင်အခေါက်က တအီးအီး၊ တဟင်းဟင်းနဲ့ညည်းနေလိုက်တာ၊ တခါထဲအဖျားတက်နေသလိုလို၊
အမဲဖျက်နေသလိုလိုနဲ့၊ငါတောင်သူ့အသံနဲ့ဖီလင်တက်ပြီး ဟိုယောက်ျားမပြီးခင် အစောကြီးကိုပြီးသွားတာ၊တန်တောင်မတန်ဘူး..”
သူတို့တွေအားလုံးဝိုင်းရယ်လိုက်ကြတယ်။
မျက်နှာဖုံးစွပ်အောက်ကနေပြီး၊ အနက်ရောင်ဝတ်မမက လက်ကလေးကိုမြှောက်ရင်း ချိုပျစ်နေတဲ့အသံနဲ့လှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“အဝတ်တွေချွတ်ပြီးလာတော့လေ မောင်လေးရဲ့၊ မတ်တပ်ကြီးဘာလုပ်နေတာလည်း။
ဟောဒီကမမတို့တတွေက မောင်လေးပစ္စည်းကြီးကိုကြည့်ချင်လှပြီ၊ အိုင်တင်ခံမနေပါနဲ့တော့..”
ပြီးတော့သူမက သူ့သူငယ်ချင်းတွေဖက်ကိုလှည့်ပြီး..၊
“နင်တို့..ငါရွေးထားတဲ့ပစ္စည်းကိုကြည့်ပြီးစိတ်ပြောင်းမသွားကြနဲ့ဦးနော်..”
အသားရောင်ဝတ်စုံနဲ့ ဆံတိုဂုတ်ဝဲမမက..၊
“စိတ်လျှော့..စိတ်လျှော့.. သူငယ်ချင်း၊ နင့်ဟာကိုဘယ်သူမှမလုပါဘူးဟဲ့..”
အပြာရောင်ဝတ်မမကတော့..
“မရဘူး..မရဘူး..၊ အရင်အခေါက်တုန်းကနင်က၊ ငါ့ဟာနဲ့လာလဲသေးတယ်မဟုတ်လား။ သေးသေးရှည်ရှည်နဲ့ဟာကို၊
လဲသုံးကြည့်ချင်တယ်ဆိုပြီးတော့လေ။ ထူးထူးဆန်းဆန်းတော်။ အံ့သြဘ..”
တစ်ဖွဲ့လုံးပွဲကျသွားကြပြန်တယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၄) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၄)
ကျနော်လည်းအလုပ်ချိန်ကျပြီမို့လို့အလှည့်ကျတောမနွဲ့စတမ်းဆိုသလို အဝတ်အစားအားလုံးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။
ကုတင်ပေါ်ကစောင့်နေခဲ့တဲ့ ကျနော့ရဲ့အတွဲအနက်ရောင်မဟူရာမမကမျက်လုံးကြီးအဝိုင်းသားနဲ့ထအော်တယ်။
“အလဲ့..ငါအရွေးမမှားဘူးဟေ့။ ပေါက်မဲကပစ္စည်းကောင်းကြီးဟဲ့..။ မတောင်သေးတာတောင်ဒါလောက်ထွားနေရင်၊ စဥ်းစားသာကြည့်တော့။
စိတ်ပြောင်းပြီးလဲချင်သူရှိလို့အလိုက်ပေးရင်လဲရင်တောင်မရတော့ဘူးဟေ့..”
သူမကကုတင်ပေါ်မှာလှဲပြီးကျနော့်ကိုစောင့်ရင်းက..၊
“မမကို..အားနာဖို့မလိုဘူးနော်..မောင်လေး”
အားလုံးကကျနော်တိုနှစ်ယောက်ကိုမျက်တောင်မခတ်စတမ်းငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ပဲထိုင်ကြည့်နေကြတယ်။
ကျနော်ကလီးကိုတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ပွတ်ဆွဲထုပြီးလီးတောင်အောင်ဆွရင်း၊ သူမဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
ကျနော့်လက်တွေကအဲဒီမမဝတ်ထားတဲ့ ပွဲတက်ဝတ်စုံရှည်ကြီးရဲ့အပေါ်ကနေပြီးတော့ပဲသူမပေါင်ကြားထဲကိုလှမ်းနှိုက်ကိုင်လိုက်တယ်။
လက်နဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ပျော့ပါးပါးဂါဝန်သားအောက်ကစောက်ဖုတ်မို့မို့ခုံးခုံးအိအိကြီးကို သိသိသာသာကြီး ကိုင်မိတာပေါ့။
ဖြေးဖြေးလေးကိုင်မိပေမယ့်စောက်ဖုတ်ကြီးကလျှပ်စီးဓါတ်တွေဝင်နေသလိုနွေးနေပြီးကျနော့်လက်တွေကိုလျှပ်စီးအားနဲ့ဆွဲထားသလိုပဲ..။
သူမရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာထဲကို ကာမဖီလင်သွေးတွေစစီးပြီးဝင်လာပြီဆိုတာသိသာတယ်။ သူမကနှုတ်ခမ်းတွေကိုတင်းတင်းကြီးဖိကိုက်ထားတယ်။
ကျနော်ကလည်းပေါင်ကြားကိုပိုဖိပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တာမှာ၊ သူမကလည်းတတောင်ဆစ်နဲ့ထောက်၊
ကိုယ်ကိုကြွပြီးထလာရင်း၊ ကျနော့လည်ပင်းကိုလှမ်းဖက်ရင်း နှတ်ခမ်းချင်းလာစုပ်နမ်းတော့တယ်။
သူ့ညာလက်ကလည်းကျနော့်ပေါင်ကြားထဲကိုဝင်လာပြီးကျနော့်လီးကိုအားရပါးရကိုင်ပွတ်ပြီးဂွင်းထုပေးနေတယ်။
ကျနော်ကလည်းသူ့မေးစေ့လုံးလုံးလေးတွေကနေလည်တိုင်လေးအထိနမ်းဆင်းလာလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့ရဲ့စည်းကမ်းချက်ကတော့
ဝတ်ထားတဲ့မျက်နှာဖုံးကိုလုံးဝ၊ မထိရ၊ မကျွတ်စေရပါဘူး။ သူမကလည်တိုင်လေးကိုမော့ပေးရင်းတိုးတိုးလေးညည်းနေတယ်။
“အိုးးး ကြီးလိုက်တာကွာ..၊ မာကလည်းမာသေး။ မမအဝတ်တွေကိုချွတ်ပေးဦးလေကွယ်။
သေချာကောင်းကောင်းတော့ချွတ်နော်။ မမအိမ်အပြန်ဒါကိုပဲပြန်ဝတ်သွားရမှာမို့လို့..”
ငြိမ်သက်နေတဲ့ကြားကလိမ္မော်ရောင်နဲ့မမကခပ်တိုးတိုးဝင်ပြောတယ်။
‘နင်ကဘာကြောက်နေတာလည်း။ နည်းနည်းပါးပါး၊ ကြေသွားပြဲသွားလည်းကိစ္စမရှိပါဘူးဟဲ့။ နင့်ယောက်ျားကအိမ်မှာမှမရှိတာ..”
ကျနော့်လက်တွေကဒရစပ်အလုပ်တွေများနေတယ်၊ သူမရဲ့နို့အုံကြီးတွေကိုညှစ်ပြီးဂျုံနှဲသလိုနယ်ပေးနေရင်းကကိုယ်လုံးလေးနောက်ကိုသိမ်းဖက်ပြီး၊
အင်္ကျီနောက်ကျောကဇစ်ကိုဆွဲချလိုက်တယ်။ သူမကလည်းချွတ်လို့လွယ်အောင်ကိုယ်ကိုလှည့်ပေးရင်းကူတယ်။
သူ့နို့ကြီးတွေထွက်လာတော့ဖြူဖြူထွားထွားကြီးတွေဗျ၊ ဆိုဒ်က ၃၆လောက်ရှိမယ်။ အလုံးလိုက်တင်းရင်းနေတာက ကျွဲကောသီးကြီးတွေလိုပဲ။
သူမကကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်ပြန်လှဲချပေးလိုက်တယ်။ ကျနော်ကသူ့ရဲ့အဖိုးတန်စျေးကြီးတယ်ဆိုတဲ့ညနေခင်းပွဲတက်ဝတ်စုံနက်ကို
ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချွတ်ချပေးရင်း၊ အတွင်းခံပင်တီကိုပါတခါထဲပါအောင်လိပ်ပြီးရောချွတ်ချလိုက်တယ်။
ပေါ်လာတဲ့သူမရဲ့ဗိုက်သားလေးတွေကဖွေးဥပြီးဝင်းမွတ်နေတာပဲ။
သူ့အသက်အရွယ်လောက်နဲ့ဆိုရင်၊ အသားအရေက အပြစ်ဆိုစရာတောင်မရှိလောက်ဖူးရယ်..။ အဆီပြင်မရှိဗိုက်ခေါက်မတက်ပဲ၊
ဗိုက်သားမှာ တချို့အအိုမကြီးတွေလို အစင်းအရစ်ကြောင်းလေးတွေနဲ့ပြည့်မနေဘူး။ သေချာကြည့်မှခပ်ရေးရေး
တစ်ကြောင်းနှစ်ကြောင်းလောက်ပဲ။ စောစောကယောက်ျားရှိတယ်လို့ပြောသံကြားလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့်ခလေးတောင်ရှိရဲ့လားတော့မသိဘူး။
သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်းအသားပြည့်ပြည့်မို့မို့ဖောင်းဖောင်းကြီးဗျ။ စောက်မွှေးကလည်းတော်တော်ထူသဗျို့၊
အုံလိုက်ကြီးတောထနေတာ။ လက်တစ်အုပ်စာပိတ်လို့တောင်ဖုံးမိမှာမဟုတ်ဘူး။ နည်းတာကြီးမှမဟုတ်တာဗျာ။
စောက်မွှေးခပ်ပါးပါးတွေ၊ ရိတ်ထား၊ သထားတဲ့စောက်ပတ်တွေမြင်ပါများလာတော့လည်း၊
ဒီလိုအုံထူထူကြီးကတစ်မျိုးစိတ်ထစရာ၊ လီးတောင်ချင်စရာကောင်းနေပြန်ရော။
ကိုယ်လုံးတီးလုံးချွတ်ပေးထားတဲ့ သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အကိတ်ကြီးကရေဆေးငါးကြီးလိုတကိုယ်လုံးဖွေးဥ နုထွတ်နေတယ်လေ။
စောက်မွှေးအုံကြီးတစ်နေရာမှာပဲကွက်မဲနေတာကြည့်လို့တောင်ကောင်းသေးတော့..။ ပက်လက်လှန်အိပ်နေပေမယ့်လုံးတစ်ပြီးတင်းရင်းနေတဲ့
နို့အုံကြီးတွေကသိပ်အိကျမနေပဲ၊ ဖူးထနေတယ်။ တောင်ပူစာကြီးနှစ်လုံးကျနေတာပဲ။ အဲ့ဒီမမကကျနော့်ကိုလှမ်းပြောလိုက်တယ်။
“မောင်လေး..မမစောက်ဖုတ်ကိုဘာဂျာမှုတ်ပေးကွာ၊ မမကစောက်စိကိုပြင်းပြင်းစုပ်ပေးခံရတာကိုကြိုက်တယ်၊ အားမနာနဲ့..လက်ကုန်ဆွဲပေးနော်..”
ပြောပြီးတာနဲ့သူမက၊ သူ့ဒူးကြီးတွေကိုထောင်ပြီးပေါင်ကြီးတွေကိုဘေးနှစ်ဖက်ဖြဲပေးလိုက်တယ်။
ကျနော်လည်းပေါင်လုံးဖွံ့ဖွံ့ကြီးနှစ်လုံးကြားကိုကုန်းဝင်လိုက်ပြီး အသင့်ဖြဲပေးထားတဲ့၊ စောက်ဖုတ်ကြီးနားအထိမျက်နှာကိုအပ်ချလိုက်တယ်။
အစပျိုးတဲ့အနေနဲ့ ဒူးအောက်ပေါင်တွင်းသားတွေကစပြီး ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကိုတစ်လွှားချင်းစယက်ပေးလာခဲ့တယ်။
ပေါင်တွင်းသားကနေပေါင်ရင်းသားပေါင်ခြံအတွင်းပိုင်းအထိ။ ပြီးတော့ကုတင်ပေါ်မှာပြားပြားကြီးဝိတ်နဲ့ဖိချခံထားရတဲ့တင်ပါးဆုံကြီးရဲ့အောက်က၊
ပန်းခရေပေါက်နဲ့စောက်ဖုတ်တို့ဆုံဆည်းရာနယ်မြေကိုဆက်စပ်ပေးနေတဲ့ဖင်ဆုံအောက်တည့်တည့်က၊ ပါးသားနုနုကြီးတွေကိုလည်းယက်ပေးလိုက်၊
ပါးစပ်နဲ့ဆွဲစုပ်လိုက်၊ သွားဖျားလေးကိုက်ပေးလိုက်လုပ်တော့၊ မမကြီးလည်းဖင်ကြီးကော့ပြီးကြွလာတော့တယ်။
ပေါင်ခြံရောက်တော့၊ ကလီးယားမဖြစ်တော့ဘူး။ စောက်မွေးတွေကပါးစပ်ထဲမှာစရှုပ်ကုန်ပြီ။
ကျနော်မှုတ်ဖူးသမျှစောက်ဖုတ်တွေထဲမှာတော့ဒါကြီးက အမွှေးအုံအထူဆုံးဟာကြီးပဲ။ တခြားစောက်ဖုတ်တွေလိုခပ်ရှင်းရှင်း၊
လျှာတင်ကစားလို့မရဘူး။ ဒါပေမယ့်ကျနော့်မှာရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူးလေ၊ ဒီလိုကြုံရတာကိုက၊ အတွေ့အကြုံအသစ်ရတာပဲ။
ကျနော်စောက်မွေးတွေကိုနည်းနည်းဖြဲရှင်းပြီးစောက်ခေါင်းကိုရှာလိုက်တယ်။ တွေပြီဗျ..၊ နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးနှစ်ခုကြားက
ပျော့အိအိအက်ကြောင်းကြီး။ အက်ကြောင်းနှုတ်ခမ်းလွှာပါးပါးကို လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းနဲ့ဖြဲပြီးထိုးခွဲ၏ပေးလိုက်တော့မှ၊
အမွေးတွေကြားကစောက်ခေါင်းနီတာရဲကြီးပေါ်လာရောဗျ။ ပြီးတော့မှစောက်ဖုတ်ထိပ်ကျကျအပိုင်းကအသားဖတ်အလွှာဖူးဖူးကြီးနဲ့ဆက်နေတဲ့
စောက်စိကြီးကိုပါတဆက်ထဲတွေ့လိုက်ရတယ်။
ကျနော်လည်းသိပ်ကြာကြာစောင့်မနေတော့ပါဘူး။ ပါးစပ်ဟပြီးလျှာထိုးထည့်လှိမ့်ပြီးစယက်ပေးလိုက်တော့တယ်။
လက်နှစ်ချောင်းကလည်းစောက်ပတ်ကိုဆက်ဖြဲထားတယ်။ နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုလည်းလက်မနဲ့ဖိပွတ်နှိပ်နယ်ပြီးမာဆတ်လုပ်ပေးနေတယ်။
သူမရဲ့အတွင်းနှုတ်ခမ်းက တချို့အကိုင်ကြမ်းကြမ်းခံထားရတဲ့ခလေးအမေ၊ အအိုမကြီးတွေလို လိပ်၊ လန်ထွက်ပြီး မနေဘူး။
ကြည့်ရအရုပ်မဆိုးဘူး။ ပြေပြေသာသာလေးနဲ့လှတယ်လို့ပဲချီးမွမ်းရမှာပေါ့။
ကျနော်သူ့စောက်ခေါင်းလေးထဲကိုလျှာနဲ့ ညင်ညင်သာသာလေးထည့်ပြီး ရသမြောက်မြောက်လွင့်မြောသွားအောင်ဇိမ်ဆွဲပြီးမွှေ့ယက်ပေးနေတယ်။
တစ်ခုရှိတာကစောက်မွေးထူပေမယ့် မမကြီးက သေချာသန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ထိမ်းထားပုံရတယ်။ စောက်မွှေးထူထူထဲကို နှာခေါင်းနှစ်ထားတာတောင်၊
ညှင်းသိုးသိုး၊ အောင့်သက်သက်အနံ့ဆိုးဆိုးတွေရှိမနေဘူး။ ဒီတော့..ကျနော်၏ပျော်ပြီပေါ့ဗျာ။ အရသာရှိရှိစားသုံးပစ်လိုက်တယ်။
အလုပ်မှာစိတ်ပျော်လာတော့စိတ်တွေလဲအသားကုန်ထန်လာပြီပေါ့။ ဒီမမကြီးကတော်တော်မိုက်တယ်ဗျာ။ ကျနော်စိတ်တွေတအားပါလာပြီး၊
ကပ်စတန်မာတစ်ယောက်လိုတင်မကတော့ဘူး။ ချစ်ရတဲ့ချစ်သူရည်းစားတစ်ယောက်လိုပါ စိတ်ပါလက်ပါပြုစုပေးနေမိတယ်။
ပတ်ဝန်းကျင်ကပရိတ်သတ်သုံးစုံကလည်းစင်မြင့်ပေါ်ကကျနော်တိုနှစ်ယောက်ရဲ့ဇာတ်ဝင်ခန်းကကွက်ကို
ငြိမ်သက်စီးမြောပြီးကြည့်နေကြတာတုတ်တုတ်မှမလှုပ်ကြဘူး။
ကျနော်ကလျှာကိုစောက်ခေါင်းထဲမှာလှည့်မွှေ့ပြီးတဇတ်ဇတ်နဲ့လိုးပေးနေတော့ သူမဆီကမချိမဆန့်ညည်းသံလေးတွေထွက်ကျလာတယ်။
ခါးလေးကလည်းကော့တက်လာပြီးဖင်လေးကြွလို့စကောဝိုင်းရမ်းလာတယ်။ ရမ္မက်ထန်စွာနဲ့စောက်ဖုတ်ကိုကော့ကော့တင်ပေးလာပြီ။
ကျနော့်ပါးစပ်က စောက်ဖုတ်ကနေပြန်ခွာလာခဲ့ပြိးပေါင်ခြံကိုပြန်ဆင်းပြီးယက်ပေးရင်း၊
ခရေပေါက်ဘေးကပါးသားနုနုလေးတွေကိုကိုက်ပေးလိုက်ပြန်တော့၊ သူမဖင်ကနဂိုကထက်ပိုကြွလာပြန်ပြီ။
ကျနေည်ကဖင်အောက်ကနေလက်တွေရှိုပြီးကူမြှောက်ပေးထားရင်း ခရေလေးကိုပါလျက်ပေးလိုက်မိရောဗျို့။
ကျနော်ကဘာဂျာတင်မကတော့ပဲအစုံလိုက်ဝမ်းဆက်ကိုမပစ်လိုက်တာဗျ၊ ဟီး..ဟီး..ကျနော်လည်းတော်တော်ထန်သွားတာ၊ ဝန်ခံပါတယ်။
မမမဟူရာလည်းဘယ်လိုမှကိုဟန်ဆောင်တောင့်ခံမနေနိုင်တော့ဘူး၊ စိတ်လွတ်လက်လွတ်သံကုန်လွှတ်ပြီးညည်းတော့တာပဲ။
ဘေးနားကရင်တခုန်ခုန်မျက်လုံးတလည်လည်နဲ့၊ မျက်တောင်မခတ်တန်းစိုက်ကြည့်နေကြတဲ့ မျက်လုံးခြောက်စုံကိုတောင်သူမမရှက်နိုင်တော့ဘူး
ခဏကြာတော့သူမကတုန်ခါလှုပ်ခတ်နေတဲ့အသံနဲ့ပြောလာတယ်။
“မောင်..၊ မောင်လေး..တော်တော့..၊ မမအရမ်းကောင်း၊ အရမ်းတက်နေပြီ၊ တော်ကြာမထိမ်းနိုင်ပဲသေးတွေပါထွက်ကုန်တော့မယ်.. ”
ကျနော့်ရဲ့ပါးစပ်နဲ့လျှာကသူတောင်းဆိုတဲ့အတိုင်းပေါင်ကြားကအလုပ်ကိုရပ်လိုက်ပြီး၊ အထက်ဖက်ကိုပြန်ဆန်တက်ခဲ့တယ်။
သူမရဲ့ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးအပေါ်မှာဖွဖွလေးနမ်းလာခဲ့ပြီး နောက်တစ်ဆင့်ကတော့နို့အုံသားလုံးလုံးကလေးကိုပါပဲ..။
စောက်ဖုတ်နှိုက်နေတဲ့လက်ကတော့သူ့နေရာမှာပဲရှိနေတုန်းပဲ။
ပါးစပ်ကတော့နို့အုံကြီးကိုသာသာလေးနှာခေါင်းနဲ့ကော်ထိုးရင်း၊ သွားလေးနဲ့တဇတ်ဇတ်လိုက်ခဲပေးနေလိုက်တယ်၊
ပြီးတော့မှလက်တွေကိုနို့အုံကြီးဆီရွှေ့လာခဲ့ပြီး တုန်အိနေတဲ့နို့ကြီးတွေကိုစိတ်ရှိလက်ရှိလှိမ့်ညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။
ပါးစပ်ကနောက်နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကိုပြောင်းစို့တယ်။ ပြီးတော့ဘယ်တစ်လှည့်၊ ညာတစ်လှည့်ပေါ့..။
သူမကတရှီးရှီး..တစစ်စစ်နဲ့ညည်းညူလာရင်း၊ အသက်ရူသံတွေကတဟူးဟူးနဲ့ပြင်းလာတယ်။
သူမကိုယ်ကလည်းကော့ထိုးလှုပ်ရှားလိမ်တွန့်လာပြီး ဂဏှာမငြိမ်တော့ဘူး။
“လုပ်တော့ကွာ..စတော့၊ မမကိုလိုးတော့..ဟင့်..”
—————————————–
အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၅)
ကျနော်လည်းသူပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ရတော့တာပေါ့၊ အဲဒီမမစောက်ဖုတ်ကြီးကိုလီးနဲ့ကောက်တပ်ပြီးစလိုးပေးလိုက်တယ်။
“အိုးးဝိုးရ်..အူး..အူးး..အစ်ပ်..၊ မောင်လေးလီးကြီးက၊ မမအထဲမှာညပ်သပ်နေတာပဲကွယ်..
အားးးစောက်ပတ်ထဲကယားတယ်ကွာ။ သေတော့မှာပဲ..လိုး..လိုး..ရှည်ရှည်ဆွဲပြီးဆက်တိုက်လိုး၊ မရပ်လိုက်နဲ..အူးးရှီးးး..
ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်ပေး၊ အားမနာနဲ့..မမခံနိုင်တယ်..”
“အား..ဟားးး..မမ၊ မမဟာကြီးက၊ အထဲကဆွဲစုပ်နေတာဗျာ။ ကျနော့်လီးကိုတအားညှစ်မပေးထားနဲ့လေ။
တော်ကြာကျနော်စောစောစီးစီးပြီးသွားလိမ့်မယ်..”
“အားးး မမ..မရတော့ဘူးကွာ၊ အရမ်းကောင်းနေတာ..။ ထွက်ကုန်ရင်လည်းထပ်လုပ်ကြတာပေါ့..။
ကောင်းလွန်းလို့မနိုင်တော့ဘူး..၊ အားး ဆောင့်..ဆောင့်.. လိုး..လိုးစမ်း..”
ကျနော့်အဖော်၊ အနက်ရောင်မဟူရာမမကို ဆောင့်လိုးပေးနေရင်းက၊ တခြားစုံတွဲသုံးတွဲကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
သူတို့က၊ အတွဲလိုက်၊ အတွဲလိုက်ကုလားထိုင်ရှည်ကြီးတွေပေါ်မှာဖက်ရက်ကိုင်တွယ်ပြီးနှိုက်နေကြပြီ။
မျက်လုံးအစုံတွေကအလယ်ကုတင်ပေါ်မှာလိုးနေကြတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်အပေါ်ကခွာမရကြဘူး။
သူတို့အားလုံးလည်း အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေကို တစ်စစီချွတ်ချထားလိုက်ကြကုန်ပြီ။ အရွယ်ရွယ်အစားစားရှိကြတဲ့နို့တွေကလည်း
ဘရာစီယာတွေချွတ်ချထားကြတော့ အကုန်လုံးထွက်ကျလာကြပြီးသူတို့ရဲ့တွဲဖက်ဘွိုင်းတွေရဲ့အကိုင်အစို့ကိုခံနေကြရပြီ။
မိုးပြာရောင်ဝတ်စုံနဲ့မမကြီးဆီကတော့အသံထွက်လာသေးတယ်။
“ယောက်ျားဆီကအပြည့်အဝမခံစားရတဲ့မိန်းမတွေကတော့၊ ဒီလိုပဲမောင်လေးရေ။ ထိလိုက်တာနဲ့စောက်ရည်အထွက်မြန်၊ အပြီးမြန်ကြတယ်။
ဆောရီးပဲ၊ မောင်လေးကသူများထက်ပိုပြီးဟဲဗီးဖြစ်သွားမှာပေါ့..။ နှစ်ခါပြန်လုပ်ရမှာဆိုတော့..”
သူပြောနေတာကကျနော်တို့အတွဲကိုရည်ညွှန်းပြီးပြောနေတာပါ။ ကျနော်က..။
“အပန်းမကြီးပါဘူးမမရဲ့..။ ဒီလိုမမလှလှအကိတ်ကြီးနဲ့ချစ်ရတာမျိုး..၊ ဒီလိုလိုးလို့အရမ်းကောင်းပုံမျိုးနဲ့ဆို၊
ကျနော်ဘယ်နှစ်ကြိမ်ပြန်လိုးရ၊ လိုးရ၊ မငြီးဘူးခင်ဗျ .”
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖောင်း..ဖောင်း..ဖျစ်..ဖျစ်..ကျိ..ကျိ..ဒပ်..ဒပ်..
“အူးးး အူးးးအားးး…ဝိုးရ်..”
ကျနော်အသားကုန်ပစ်ပစ်ဆောင့်ပြီးဝုန်းနေလိုက်တာ၊ ကုတင်ကြီးလည်းဆတ်ဆတ်ခါထွက်နေပြီ။
သူမလည်းဆောက်တည်ရာမရအောင်ကုန်းအော်နေတယ်။ ကိုယ်လုံးလေးတွေခြေထောက်လေးတွေတောင့်ပြီးတုန်တက်လာတယ်။
နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်လောက်အကြောဆွဲသလိုဖြစ်ပြီးငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျနော့်ကျောလေးကိုလှမ်းဖက်ပြီး။
“မောင်လေး..မမစောက်ဖုတ်ထဲကိုပြီးထည့်လိုက်လို့ရတယ်နော်..မမအဆင်ပြေတယ်..”
ကျနော်လည်းအကြိမ်အနည်းငယ်လောက်ဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးပေးနေလိုက်တာနောက်ဆုံးသူကပြာတဲ့အတိုင်းအထဲမှာပဲပြီးသွားတော့တယ်။
ကျနော့်လရည်တွေကို တဖျစ်ဖျစ်နဲ့နဲ့သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကိုညှစ်ထည့်နေချိန်မှာ ကျနော်တိုနှစ်ယောက်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်နမ်းပြီးငြိမ်နေမိကြတယ်။
သူမရဲ့အသက်ရှူသံတွေကတဟူးဟူးနဲ့ပြင်းထန်နေတယ်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်မိလိုက်တော့ကျန်တဲ့သုံးတွဲလည်း
အခန်းထောင့်တွေကကုတင်သုံးခုပေါ်မှာအသီးသီးရောက်နေကြပြီး၊ လုံးထွေးနေကြပြီလေ။ ကိလေသာတဏှာရမ္မက်ထန်တဲ့
အသံတွေကလည်းစီစီမြိုင်နေတယ်။ တချို့ကအားရပါးရဆောင့်အလိုးခံနေရပြီး တချို့ကတော့မြိန်ရေယှက်ရေနဲ့စို့နေ၊ စုပ်နေ၊ ယက်နေကြတယ်။
တစ်ချီပြီးသွာပြီမို့သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရအောင်လို့၊ ကျနော့်ရဲ့အတွဲ အနက်ရောင်မမက (မှတ်မိအောင်လို့သာရေးရတယ်၊ အခုကဘာမှဝတ်မထားတော့ဘူးလေ)၊
ရေချိုးခန်းဘက်ကိုကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့လျှောက်ဝင်သွားတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း နောက်တစ်ခန်းထဲကိုဝင်ခဲ့တယ်။
ဒီကွန်ပလက်စ်ဟိုတယ်ခန်းကြီးထဲမှာ သန့်စင်ခန်းက၊ သုံးခန်းတောင်ပါတယ်။ ဒီဟိုတယ်မှာဒီဇိမ်ခံခန်းကြီးကဈေးအကြီးဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်တယ်။
ကျနော်သန့်စင်ခန်းထဲကပြန်ထွက်လာတော့၊ ကျနော့်အတွဲမမက၊ ဒုတိယအချီကစားဖို့၊ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာအသင့်ထိုင်စောင့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
“မောင်လေးရဲ့လီးကြီး၊ ပြစမ်းပါဦးကွဲ့မမကို..၊ မမခံတွင်းချဥ်နေတာကြာလှပြီကွာ..”
ကျနော်ကမတ်တပ်ရပ်ပြီးလီးကိုသူမပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်လို့ရအောင်ကော့ပေးထားလိုက်တယ်။ ကျနော့်လီးက ဒုတိယအကြိမ်ပေမယ့်၊
ကျင့်ထားတာလည်းဖြစ်၊ သွေးကောင်းတဲ့ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ဖြစ်လာပြီဆိုတော့၊ မာဆဲ၊ ထန်ဆဲ အချိန်မရွေးထပေါက်မယ့်မြွေလိုရှူးရှူးရှဲရှဲနဲ့ပေါ့။
သူမနှုတ်ခမ်းထူထူ နီစွေးစွေးကြီးက ကျနော့်ဟော့ဒေါ့ကြီးကိုငုံစုပ်လိုက်တယ်၊ ကျနော့်ရဲ့အကြောပြိုင်းပြိုင်းအသားစိုင်ကြီးက
သူမပါးစပ်ထဲရောက်သွားတော့၊ ပါးစပ်ကခလေးပါးစပ်လေးလိုဖြစ်သွားတယ်။
ဒါပေမယ့်အဲဒီမမကလည်းသဘာရှိတဲ့အိမ်ထောင်သည်ရင့်မကြီးပဲဟာ၊ ဘယ်ခေလိမ့်မလဲဗျာ။
ကျနော့်လီးကြီးကပါးစပ်ထဲမှာပြည့်သိပ်နေပေမယ့်လည်း၊ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူပြီးအေးအေးဆေးဆေးပဲပုလွေကိုင်ပေးနေတယ်။
လှိမ့်ချက်လှည့်ချက်ကလည်းတော်သလားမမေးနဲ့။ အာခေါင်နွေးနွေး၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့လျှာနူးနူးညံ့ညံ့တို့ကြောင့်၊ လှီးကလှပ်လှပ်၊ လှပ်လှပ်နဲ့ဖြစ်ပြီး၊
ဖီးတက်လာပြီ။ ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားရင်၊ ပုလွေနဲ့ပဲထွက်သွားလိမ့်မယ်။ ကျနော်ကသူ့ခေါင်းကိုသာသာလေးတွန်းထုတ်လိုက်တယ်။
ဒီတော့မှသူမလည်းမတ်တပ်ထရပ်ပြီး၊ ညာခြေထောက်ကိုကုတင်ပေါ်တင်လို့ပေါင်ကိုကားထားပေးထားတယ်။
ကျနော်ကိုဖက်ပြီးကျနော့်ရင်အုပ်ကိုလက်နုနုလေးနဲ့ဖွဖွလေးလိုက်ပွတ်ပေးနေတယ်။ သူမရဲ့ကာမစိတ်တွေကတရှိန်ရှိန်တောက်နေလောက်ပြီ။
“မမတို့မော်တော်စပ်၊ မတ်တပ်ဆော်ကြရအောင်နော်..၊ လာ..သူများတွေကိုစိတ်ဝင်စားမနေနဲ့..”
“ဟုတ်ကဲ့မမ..”
ကျနော်ကခေါင်းညိတ်ရင်းပြောလိုက်တယ်။
သူမကကုတင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ခြေထောက်ကိုထပ်ကား၊ ပေါင်ကိုပိုဖြဲပြီးကျနော့်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးကြီးကိုလက်နဲ့ဆွဲပြီး၊
စောက်ခေါင်းဝထဲဒစ်ကိုတွန်းထည့်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော်ကခါးကိုခပ်လျော့လျော့လျှောပြီးချပေးလိုက်တော့မှ၊
စောက်ပေါက်နဲ့လထစ်၊ လယ်ဗယ်ညီသွားပြီးစွပ်ခနဲဝင်သွားတော့တယ်။ ဒီတော့မှ..ကျနော်လည်းခါးကိုစလှုပ်ပြီး၊ ကော့ထိုးရင်းစလိုးတာပဲ။
သူမရဲ့ပုံစံကချက်ချင်းပဲပြောင်းသွားတယ်။ပူလောင်မြိုက်နေတဲ့တပ်မက်မှုရမ္မက်များနဲ့ ခေါင်းလေးကိုဆတ်ဆတ်ခါအောင်ရမ်းပြီး၊
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်လာတယ်။ သူမကလည်း၊ ခါးကိုအားထည့်ပြီးကျနော့်လီးကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပြန်ကော့ရင်းဆောင့်ပေးနေပြီ။
“အားး..အား..ဟားးစစ်ရှ်..အူးးးး..”
သူမပါးစပ်ကလည်းမနားတမ်းညည်းနေပြီ..။ သူမရဲ့လက်တွေကသတိလက်လွတ် အငမ်းမရနဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကိုလှမ်းဆွဲပြီး
နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းဖို့ ကြိုးစားတယ်။ ဒီအချိန်မှာ လိုးနေကြတဲ့အရှိန်ရယ်၊ ဂမူးရှူးထိုးတုန်လှုပ်နေတဲ့လက်တွေရယ်၊
တက်လာတဲ့ဖီလင်အတိုင်းမျက်နှာတွေကိုရမ်းခါလိုက်တဲ့အခိုက်အတန့်တွေပေါင်းဆုံသွားပြီး…။
တကယ်မှတကယ့်ကိုအမှတ်မထင်ပါပဲ။
လှုပ်ခတ်ထိခိုက်သွားတဲ့ခဏလေးမှာကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့မျက်နှာဖုံးတွေကဖတ်ခနဲကွာကျသွားကြတယ်။
အဲဒီအချိန်ပိုင်းလေးမှာကျနော်ရော သူရော၊ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ဘဝမှာအအံ့ဩအထိတ်လန့်ရဆုံးကာလဖြစ်သွားတယ်လို့ပြောရင်ရမလားပဲ။
သူမမျက်နှာကကြက်သေသေသွားတယ်။
မျက်လုံးလေးကပြူးစက်ဝိုင်းတက်သွားပြီးပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတဲ့နောက်မှာ၊ သူ့လက်ကလေးကမြောက်တက်လာပြီး
ပါးစပ်ကိုအုပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျနော်တို့လိုးဆောင့်နေတဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေလည်းအလိုလိုရပ်သွားကြတယ်။
အဲဒါက မျက်နှာဖုံးတွေကျွတ်သွားတာကအဓိကအကြောင်းရင်းမဟုတ်ဘူး။ ကျနော်မြင်လိုက်ရတဲ့မျက်နှာကြောင့်ပါပဲ။
သူမကလည်းကျနော်မြင်သလိုမြင်မှာပါ။ ကျနော်မြင်တာကဘယ်သူလဲသိလား..။ အဲဒီမျက်နှာကိုကျနော်ဘယ်လိုအမှတ်လွဲမှာလည်း၊
ဒီမျက်နှာလေးရဲ့ပိုင်ရှင်က..ကျနော့်မေမေပါပဲ..။
ထွက်လာတဲ့အမေ့အသံကရော၊ အမေ့ပါးစပ်တွေကပါတုန်ခါနေတယ်။
ထိတ်လန့်အံ့ဩတကြီးနဲ့မျက်နှာလေးကကျနော့်တစ်သက်မမေ့လောက်ဘူး..။
“ဟင့်အင်း!..မဟုတ်ဘူး..၊ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါ..၊ဒါ..လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး..”
ကျနော့်မှာလည်းစကားတစ်ခွန်းမှမပြောနိုင်ဘူး။
ကျနော့်လီးကြီးကတော့ အဲဒီအနက်ရောင်ဝတ်စုံနဲ့မမကြီးလို့ကျနော်သတ်မှတ်ထားတဲ့ အခုကျနော့်အမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာ
စွပ်ရက်သားတန်းလန်းကြီးရှိနေသေးတာကိုသတိရလိုက်တယ်။
အမေကချက်ချင်းပျော့ဆင်းသွားပြီးဒူးတွေခွေကျသွားမလို ဖြစ်သွားလို့၊ ကျနော်..အမေ့ကို ဖင်ကြီးကနေပိုက်လို့ပွေ့မထားလိုက်ရပြီး၊
မျောက်မသားပိုက် ပုံစံနဲ့ချီထားလိုက်ရတယ်။ အမေ့ခြေထောက်တွေကကြမ်းပြင်နဲ့လွတ်နေပြီလေ။
မေမေ့အသံတိုးတိုးပျော့ပျော့လေးကထွက်လာတယ်။
“ဇင်..ဇင်ညီ..၊ မေမေ့သား..”
“ဟုတ်ပါတယ်..မေမေ..”
ကျနော်လည်းစိတ်မသက်မသာနဲ့ဖြေလိုက်ရတယ်။
ဒီစက္ကန့်ပိုင်းလေးမှာပဲကျနော်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုချပြီး လုပ်လိုက်မိတယ်။
(အမေလည်း..အမေကွာ..၊ လိုးမိပြီးမှတော့မထူးတော့ပါဘူး၊ လိုးလို့ကလည်းဒီလောက်ကောင်းနေတာဟာ..)
ကျနော်ကအမေ့ရဲ့ဖင်လုံးထွားထွား အကြီးကြီးတွေကိုလက်နဲ့ပိုက်ထားရတာအိစက်နေတာပဲ။
ဖင်ကြီးကိုမပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုကျနော့်လီးရှိတဲ့ပေါင်ခြံဆီကိုပင့်ပြီးဆွဲတင်လာခဲ့တယ်။ လီးကစောက်ဖုတ်အဆုံးအထိဝင်သွားပြန်ပြီ။
အိကနဲနွေးကနဲစောက်ဖုတ်အရသာကိုခံစားလိုက်ရပြန်ပြီ။
ကျနော်..အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပေါင်ခြံရင်းအထိကပ်ပြီး ဖင်ကြီးကိုဝိုက်ဝိုက်ဆွဲလို့၊ လီးနဲ့ကပ်ကြိတ်ထိုးပြီးဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၆)
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လိုးမိကြလို့ဒီအခြေအနေရောက်နေမှတော့၊ ဆက်လုပ်ဖို့ကကျနော့်တာဝန်ဖြစ်သွားပြီ။
အမေက တအိုးအိုး၊ တအီးအီးနဲ့ညည်းနေတယ်။ပြီးတော့မှကျနော်လည်ပင်းကိုလက်လေးနဲ့ဖက်ခိုထားရင်း၊ အသံမျှင်းမျှင်းလေးနဲ့ ..၊
“သားညီ..ဘာမှအသံမထွက်နဲ့၊ ဘာမှမပြောနဲ့နော်၊ မေမေသားနဲ့လိုးနေတယ်ဆိုတာကို၊ မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေလုံးဝသိသွားလို့မဖြစ်ဖူး။
မေမေသူတို့ကိုရှက်တယ်။ သားကိုလည်းရှက်တယ်.. ”
ပြောနေပေမယ့်လည်း၊ အမေကမျက်နှာကိုသူများတွေမမြင်နိုင်အောင် ငုံ့ဝှက်ထားရင်း
ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ဆက်ညည်းနေတယ်။ မျက်နှာမှာကမျက်ရည်စလေးတွေနဲ့။
“ဒါဆိုလည်း၊ သူများတွေမသိသေးခင် မေမေအောက်ခဏဆင်းပြီးမျက်နှာဖုံးပြန်တပ်ထား လိုက်ဦးလေ၊..၊
မေမေကသားကိုရှက်နေလဲ၊ ဟိုဘက်လှည့်ကုန်းပြီးနောက်ကနေပေးလိုးပါလား။
မေမေ့ဖင်ကြီးကနည်းနည်းနောနောကြီးမဟုတ်ဘူး။ အိုးကြီးကဖြူဖြူဖွေးဖွေးလုံးလုံးတစ်တစ်နဲ့ လိုးချင်စရာကြီး..”
မေမေကကျနော့်ကိုချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ချိန်မှာ ကျနော်ကမေမေ့ကိုပွေ့ထားရာကကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုချပေးလိုက်တယ်။
တော်သေးတာပေါ့။ ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်ဖြစ်သွားကြတဲ့ ၅မိနစ်လောက်မြင်ကွင်းကိုတခြားဘယ်အတွဲကမှသတိမထားမိလိုက်ကြဘူး။
သူတို့လည်းသူတို့အရှိန်နဲ့သူတို့ထန်နေကြ၊ လုံးနေကြ၊ လိုးနေဆော်နေကြတာဆိုတော့လေ။
ကျနော်တို့သားအမိလည်း မျက်နှာဖုံးတွေကိုနေရာတကျပြန်တပ်လိုက်ကြတယ်။
ပြီးတာနဲ့အမေက ကျနော့ကိုကုတင်ဘေးမှာနောက်ကျောပေးပြီးဒူးထောက်၊ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။
လက်ကကုတင်စောင်းကိုထောက်ပြီးအားပြုထားတယ်။ ကျနော်အမေကုန်းပေးထားတဲ့ဖင်ကြီးနောက်ဖက်မှာဒူးထောက်ဝင်လိုက်တယ်။
အမေ့ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့အတူစောက်မွေးအုံမည်းမည်းကြီးတစ်အုံလုံးကလည်း ဖင်ကြီးကြားကနေနောက်ဖက်ကိုပြူးကနဲထွက်လာတယ်။
ကျနော်ကအမေ့ဖင်ဆုံကြီးကိုကိုင်ပြီးစောက်မွေးအုံကိုအသာသပ်ပြီး ပေါ်လာတဲ့စောက်ခေါင်းဝကိုဖြဲရင်း လီးကိုတေ့လို့ ဒေါ့ဂီစတိုင်နဲ့ စလိုးလိုက်တယ်။
ကျနော့လီးကတော်တော်ကြီးတယ်ဆိုပေမယ့်လည်း၊ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်းရွှဲစိုအိနေပြီဆိုတော့
နှစ်ချက်လောက်ဖိဆောင့်သွင်းလိုက်တာနဲ့တဆုံးပါပဲ။ ကျနော်အမေ့ခါးလေးကိုကိုင်ပြီးနောက်ဖက်ကနေရပ်ဆောင့်လိုးပေးနေတယ်။
ပလိ..ပလိ..ဖွတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖျန်းဖျန်း..
ဆောင့်လိုးနေတဲ့အသံတွေ၊ အမေ့ဖင်နဲ့ကျနော့်ဗိုက်ရိုက်ခတ်သံတွေမြိုင်လာတာနဲ့အတူ၊ လိုးရည်၊ စောက်ရည်ဖြူဖြူစီးစီးပျစ်ပျစ်တွေ
စောက်ပတ်ထဲကနေလှိမ့်ဆင်းပြီးထွက်လာတယ်။ အဲဒီပျစ်ချွဲချွဲအရည်တွေက၊ အမေ့စောက်မွေးအုံမဲမဲကြီးအပေါ်မှာအပျစ်လိုက်၊
အခဲလိုက်ကျသွားပြီးရိုက်ခတ်နေတဲ့ဆောင့်ချက်တွေကြောင့်ပေပွကုန်တော့တယ်။
“အူးးးးစီးးးအားးစစ်ရှ်..အင့် အင်းး…ဆောင့်..ဆောင့်..အားး”
အမေခေါင်းလေးမော့ညည်းနေရင်း၊ ကိုယ်လုံးလေးကတောင့်တက်သွားတယ်..။ စောက်ခေါင်းထဲကနေလီးကိုအတင်းဆွဲညှစ်ပေးနေရင်း၊
စောက်ရေရွှဲရွှဲတွေနောက်ထပ်တစ်လှိုင်းထွက်ကျလာပြီး လီးတစ်ချောင်းလုံးလည်းရွှဲသွားတယ်။ အမေဒီညအဖို့နောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်ပြီပေါ့။
ကျနော်ကတော့မပြီးသေးဘူး။ ကျနော်အဲဒီအနေအထားအတိုင်းသုံးလေးချက်လောက်ဆက်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်အပြီးမှာအမေ့စောက်ရေတွေနဲ့ရွှဲနေတဲ့၊
လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး၊ အမေ့နားရွက်နားကိုကုန်းပြီးကပ်ပြောလိုက်တယ်။ သူများတွေကြားသွားမှာစိုးလို့မမလို့ပဲခေါ်လိုက်တယ်။
“မမ..ကျနော်တော့မပြီးသေးဘူး၊ မမဖင်ထဲလိုးပေးမယ်။ အဆင်ပြေမလား..”
အမေကကုန်းနေရင်ကနခေါင်းလေးကိုတစ်ချက်ညိတ်ပြလိုက်ရင်း။
“အင်း..ဒါပေမယ့်ဖြည်းဖြည်းလုပ်နော်။ မလုပ်တာကြာပြီ..”
စကားကိုကြည့်တာနဲ့၊ အမေလည်းဖင်ခံရတာသိပ်စိမ်းပုံမပေါ်ဘူး၊ အဖေနဲ့အမေကဒီနောက်ပေါက်လည်းလုပ်ကြပုံရတယ်။
ကျနော်ကစမ်းမေးကြည့်တာပါ၊ အမေကရတယ်ဆိုတော့ကျနော်အကြိုက်တွေ့သွားတာပေါ့။
ကျနော်အဖုတ်ထဲကဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့လီးကြီးကလိုးရည်တွေနဲ့ရွှဲနေအောင်ချောဆီထည့်ထားပေးပြီးပြီဆိုတော့
အမေ့ဖင်ဝကိုဒစ်နဲ့တေ့ပြီးတဇတ်ဇတ်နဲသုံးလေးကြိမ်လောက်ကပ်တော့ပြီးဒစ်ကိုဖိသွင်းကြည့်တယ်။
အရည်တွေနဲရွှဲစိုနေတဲ့ခရေဝကသိပ်ကြာပကြာဖိမထိုးရပါဘူး။ အဝပွင့်သွားပြီးဒစ်ကပျစ်ခနဲဝင်သွားတယ်။
“အာ့..အမလေးကျွတ်ကျွတ်..ဖြည်းဖြည်း..”
အမေကညည်းရင်းခေါင်းကိုဆတ်ဆတ်ခါအောင် ရမ်းပြီးတော့အော်နေတယ်။
အခုကျနော့်လီးကြီးကအမေ့ဖင်ဝမှာသပ်ဆို့ထားသလိုဖြစ်နေတယ်။ ကျနော်လည်းမထူးတော့ဘူးဆိုပြီး တတိတိနဲ့နှဲ့သွင်းလိုက်တာ
တစ်ချောင်းလုံးနီးပါးမြုပ်သွားရော။ အဲဒီမှာကျနော်အမေ့ဖင်ပေါက်ထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့စလိုးပေးနေတယ်။
ပျစ်..ပျစ်..ပျစ်..၊ ပလိ..ဖတ်..ပလိ..ဖတ်..ကျွိ..ကျွိ..ဖျစ်..ဖျစ်..
ကျနော်ခပ်သာသာလေးပဲလုပ်ပါတယ်။ ကျနော့်လီးကြီးတာကိုယ့်ကိုကိုယ်သိတယ်လေ။ ကျနော်ကအခုမှ၊
အမေဆိုတာကိုသိသွားတော့စိတ်ထဲကညှာမိသွားတယ်။ စိတ်လိုက်မာန်ပါဆောင့်မိရင်အမေနာမယ်လေ။
တော်ကြာဖင်ကွဲသွားရင်ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ။ ဒါတောင်အမေ့မှာ တအိအိနဲ့အံကြိတ်ညည်းနေရတယ်။
“အာ့…အာ့..အူ့..အိ..အိ..အိ..အူးးးးးး”
ဆယ်ချက်ကျော်ကျော်လောက်ဆက်ညှောင့်ပေးလိုက်တော့..၊ ကျနော့်လရည်နွေးနွေးတွေကိုအမေ့ဖင်ထဲကိုညှစ်ချပြီး၊ ပြီးသွားတော့တယ်။
အမေ့ဖင်ပေါက်ထဲကလည်းလီးကိုတင်းတင်းကြီးဆွဲညှစ်နေတာဗျ။ ထွက်ကုန်တော့မှကျနော်လည်းဆက်ပြီးစိမ်ထားချင်ပေမယ့်လည်း၊
အမေဖင်ဆို့ပြီးအနေကြပ်နေမှာစိုးလို့ ဖင်ထဲကလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။
အမေ့ခရေဝကြီးထဲကနေကျနော့လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေက ထမင်းရည်စီးကြောင်းကြီးလိုထွက်ကျလာတာမြင်လိုက်ရတယ်။
ဒီမြင်ကွင်းမျိုးအရင်ကကျနော်တစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူး။ အခုမြင်ရတော့လဲကိုယ့်လရည်တွေက အခုမှကိုယ့်အမေလို့သိလိုက်ရတဲ့
ဒီအမျိုးသမီးကြီးရဲ့ဖင်ပေါက်ထဲကတလိမ့်လိမ့်စီးလာတာကို မြင်နေရတာ၊ ရင်တွေမတရားခုန်စရာကောင်းလိုက်တာဗျာ။
အမေလည်းကျနော်လီးချွတ်လိုက်ပြီးတာနဲ့ကုတင်ပေါ်တက်မှောက်ပြီးခြေပစ်လက်ပစ်ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။
မေမေ့ဆီကမောဟိုက်နေတဲ့အသံနဲ့အသက်ရှူသံ၊ ရှိုက််သံလေးတွေထွက်နေတယ်။
ကျနော်ကအမေ့ရဲ့ကျောပြင်နုနုလေးနဲ့ဖင်လုံးလုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကိုလက်နဲ့ညင်ညင်သာသာသပ်ရင်းနှစ်သိမ့်ပေးနေမိတယ်။
ကျနော်ကကုန်းပြီးအမေ့ပါးလေးတွေကိုမွှေးမွှေးပေးမလိုလုပ်တော့၊ အမေကမျက်နှာကိုတခြားတစ်ဖက်လှည့်ထားပြီး
စောစောပိုင်းကလိုကျနော့်ကိုဆက်ပြီးဒဲ့မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ ကျနော်က အမေ့နားနားကပ်ပြီး..
“ကိစ္စမရှိတော့ဘူးနော်..မေမေ..နော်၊ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်သားတို့၊ကျေနပ်ကြလိုလိုးပြီးသွားမှပဲ၊
မေမေလည်းနှစ်ချီတောင်မှပြီးသွာတာ၊ ပျော်လည်းပျော်ရတယ်မဟုတ်လား။ ဒိအခြေအနေရောက်မှတော့
သိပ်ပြီးအတွေးများမနေနဲ့တော့နော်မေမေ..၊ စိတ်ကိုသက်သက်သာသာထားလိုက်..နော်..”
“ဒါပေမယ့် မေမေသားကိုရှက်တယ်။ သားနဲ့မေမေဒီလိုပုံစံမျိုးကြီးနဲ့လာတွေ့ရလိမ့်မယ်ဆိုတာတစ်ခါမှမစဥ်းစားခဲ့၊ မတွေးခဲ့မိဘူး။
လုံးဝကိုထင်မထားတာ။ အခုက..အိ..အိ..မေမေကသားရဲ့..သားရဲ့..အို..၊ ကုန်ပါပြီကွာ..”
အမေ့အသံကတော်တော်လေးခံစားနေရပုံပေါ်တယ်။ ကျနော်လည်းအမေ့ကိုချော့ရတာပေါ့။
“သားကိုရှက်မနေပါနဲ့တော့မေမေရယ်။ လိုးမိပြီးမှပဲဟာ။ သားလည်းမေမေ့ကိုချစ်သွားပြီ။ မေမေဒီလောက်လှမှန်းအနီးမှာရှိနေရဲ့နဲ့သားမသိခဲ့ဘူး။
ဒီလောက်လှတဲ့အမေနဲ့ဒီလိုသာချစ်ခွင့်ရနေမယ်ဆိုရင်၊ မေမေ့ကိုဘယ်နှစ်ကြိမ်လိုးရလိုးရ၊ သားမငြင်းဘူး”
“မေမေအခုသားကိုရှက်နေသေးတယ်ဆိုရင်လည်း၊ ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လဲပြီးလိုးချင်ရင်လည်း၊ မေမေ့သဘောပါ။ သားစိတ်မဆိုးဘူး၊
ဒါပေမယ့်မေမေ့မျက်နှာကိုတော့ ခုနကလိုမြင်မသွားစေနဲ့နော်။ မှတ်မိသွားမှာစိုးလို့ပါ..”
အမေကခေါင်းလေးပဲညိတ်ပြပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ခဏ၏လာက်ကြာမှ..
“ဟင့်အင်းသား..၊ မေမေဘယ်သူနဲ့မှမလိုးတော့ဘူး။ သားကိုရှက်ရတဲ့ကြားထမှာ၊ သားရှေ့မှာပဲတခြားသူတွေနဲ့မေမေလိုးပြရဲမယ်ထင်နေလို့လား။
မေမေအဲဒီလောက်တော့အရှက်ကုန်အောင်သတ္တိမရှိဘူး။ အရင့်ကရင်အခေါက်တွေကမေမေလုပ်ရဲတယ်ဆိုတာ
ဒီဆန္ဒအတွက်နဲ့သီးသန့်လာပြီး၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ကဲကြတာလေ။ တခြားယောက်ျားတွေကတစိမ်းတွေချည်းပဲ..”
“အခုသားရှေ့မှာသူများနဲ့ခံပြရမှာကတော့မေမေမလုပ်ဘူးကွာ၊ ရှက်လွန်လွန်းလို့သေတော့မယ်။
နောင်လည်းဒီလိုအလည်အပတ်မျိုးနေမေမေထပ်မလုပ်တော့ဘူး။ တခါထဲမှတ်သွားပြီ။ အဲဒီတော့ဒီစက်ရှင်မြန်မြန်ကုန်သွားအောင်
သားကပဲမေမေ့ကိုအချိန်ဆွဲပြီးလိုးပေးနေလိုက်နော်..”
ကျနော်ကနားလည်ကြောင်းခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရတယ်။ မရှောင်သာတဲ့ဒီချောင်ကြားမှာကျနော်တို့အမူအရာပျက်နေလို့မဖြစ်ဘူး၊
ဟန်မပျက်ဆက်လုပ်ပြနေရမှာပဲ။ အမေပြောနေတုန်း၊ ကျနော်လည်းအမေ့ဘေးဘက်မှာဝင်လှဲအိပ်ပြီးဖက်ထားရင်း၊
အမေ့ကျောကုန်းလေးကိုသပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အမေကဆက်ပြောတယ်။
“တော်တော်ကြာဆိုရင်၊ဟိုကောင်မတွေ လူလာလဲပြီးလာလုခံဦးမှာသေချာတယ်။
အဲဒါဆိုရင်သားကတော့သူတို့ကိုလုပ်ပေးလိုက်။ သားအလုပ်ကရှောင်လို့မှမရတာ။ မေမေကတော့ ကြည့်ရှောင်နေလိုက်တော့မယ်..”
အမေ့ပြောပုံအရဆိုရင် အမေကျနော်လိုးတာကိုဘာမှမပြောတော့ဘူး။
မလုပ်ကောင်းတာမှန်သည်ပဲဖြစ်စေ၊ ဒါမှမဟုတ်မတတ်သာလို့ခံရတာပဲဖြစ်စေ၊ သူများတွေမရိပ်မိအောင်ကတော့ဆက်လိုးနေရမှာပဲဆိုတဲ့
အဖြေကထွက်လာတယ်။ အချိန်ဆွဲပြီးတော့တောင်လိုးပါလို့ ပြောသွားတယ်လေ။
—————————————–
အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၇)
ခဏချင်းမှာပဲ၊ အမေ့စကားကြောင့်ရော၊ သွေးသားကောင်းတုန်းလူပျိုလူတက်ဖြစ်တာကြောင့်ရော၊
ကျနော့်ရဲ့လီးက ချက်ချင်းပြန်တောင်ထလာရပြန်ပြီ။ အမေကမှောက်ရက်သားလေးအဆင်သင့်ဆိုတော့၊ ကျနော်လည်းနောက်ကနေ၊
အမေ့ဖင်ပေါ်တက်ခွပြီးစောက်ဖုတ်ထဲကပ်ကပ်သပ်သပ်ထိုးပြီးလိုးပစ်လိုက်တယ်။
မှောက်အိပ်ပြီးဖင်ကြားထဲညပ်သပ်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကိုလိုးရတာသိပ်တော့အဆင်မပြေလှဘူး။
ကျနော်ဘယ်နှစ်ကြိမ်မှမဆောင့်လိုက်ရဘူး၊ မေမေကကိုယ်လေးကိုလှည့်ပြီး၊ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်၊ ပေါင်လေးကိုဖြဲပြီး၊ ကျနော့်ကိုခေါင်းလေးညိတ်ပြလို့အပေါ်ကတက်ပြီးဆက်လိုးခိုင်းတယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ကျနော်အကြမ်းပတမ်းသိပ်အားထည့်ပြီးမလုပ်တော့ပဲ၊ ဖြည်းဖြည်းငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့သာသာလေးပဲ၊
ဒါပေမယ့် မေမေ့စိတ်တွေတအားပါလာအောင်ထိထိမိမိလေးဆွဲလိုးနေလိုက်တယ်။ ဒီလိုလိုးရတာဖီလင်အရမ်းပါတယ်။
ကိုယ့်ချစ်သူတစ်ယောက်ကိုကြည်ကြည်နူးနူးလေးချစ်ပေးနေသလိုပဲ။ အမေကလည်းဒီတစ်ခါတော့အကျယ်ကြီးအရိုင်းဆန်ဆန်မအော်တော့ပဲ။
မျှင်းမျှင်းကလေးပဲညည်းနေတော့ကျနော့်ရမ္မက်စိတ်တွေကိုပိုဆွပေးသလိုဖြစ်နေတယ်။
သိပ်မကြာပါဘူး၊ အမေပြောတဲ့အတိုင်း၊ မေမေ့သူငယ်ချင်းက၊ ကျနော်တို့လိုးနေကြတဲ့ကုတင်ဘေးမှာလာရပ်နေတာတွေ့ရတယ်။
စောစောကမိုးပြာရောင်ဝတ်ထားခဲ့တဲ့ တစ်ယောက်ပေါ့။ (အခုကတော့ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ပေါ့။ ကျနော်မှတ်မိနေတာကသူမရဲ့အရောင်တူ
မိုးပြာရောင်မျက်နှာဖုံးနဲ့ ကျောလောက်ထိဝဲတဲ့ဆံပင်ရှည်ကြောင့်ပါ..) သူမက..၊
“ဟေ့ .သူငယ်ချင်းရေ..။ ဒီကမောင်လေးရဲ့ပစ္စည်းကြီးကိုငါ့လည်းနည်းနည်းမဝေပေး၊ မြည်းမခိုင်းတော့ဘူးလား။
ကြည့်ရတာ..အရသာရှိမယ့်ပုံပဲ။ နင့်ညည်းသံကိုကြားတာနဲ့တင်သိနေပြီ..၊ အသည်းအသန်ကောင်းနေတယ်ဆိုတာ။
ပစ္စည်းကောင်းလို့သာဒီလိုမချိမဆန့်ညည်းသံမျိုးထွက်တာပေါ့..၊ နင်တစ်ယောက်ထဲလျှိုမထားနဲ့လေ..၊ ငါလဲစမ်းချင်တာပေါ့..”
“ရပါတယ် သူငယ်ချင်းရဲ့၊ ငါကမတွန့်တိုတတ်ပါဘူး။ စိတ်ကြိုက်သာကဲပေတော့။ လာ..လာ..ဒီကို..”
အမေကသူ့သူငယ်ချင်းကိုပြောရင်းကနေကျနော့်ဖင်ကိုနှစ်ချက်ပုတ်၊ အချက်ပေးပြီး ကျနော့်ကိုသူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေထခိုင်းလိုက်တယ်။
အန်တီမိုးပြာက ကုတင်ပေါ်ကိုတက်၊ ပက်လက်လှန်ပြီးပေါင်ဖြဲပေးထားတယ်။ သူမကအမေ့ဘော်ဒီနဲ့ယှဥ်ရင်နည်းနည်းလေးတော့ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်ရှိတယ်။
သွယ်ပေမယ့်လည်းဂျောကြီးကျတော့ကျန်တဲ့သုံးယောက်နဲ့မတိမ်းမယိမ်း၊ အကြီးကြီးပဲဗျ။
ဖြဲထားတဲ့ပေါင်ကြီးကြားကစောက်ဖုတ်ကြီးကတော့ အမေ့လိုအမွှေးအုံအထူကြီးမဟုတ်ပဲ ပြောင်ပြောင်ရှင်းရှင်းကြီးဖြစ်နေတယ်။
ကြည့်ရတာအပြတ်ရှင်းထားပုံပဲ။ နို့လုံးကလည်းမေမေ့ထက်နည်းနည်းတော့သေးတယ်။ ဆံပင်ကတော့စောစောကပြောသလို ကျောဝဲအဝိုက်ကလေးချထားတယ်။
သူမက၊ အမေ့သူငယ်ချင်းထဲကဘယ်သူဖြစ်မလဲ။ မျက်နှာဖုံးကြောင့်ရယ်၊ ဆံပင်အထုံးအဖွဲ့ပြောင်းလွဲမှုရယ်၊
အဝတ်အစားပါတာ၊ မပါတာတွေရယ်ကြောင့်၊ ကျနော်ကတော့ အမေ့ဆီကိုအိမ်လာလည်ဖူးတဲ့အပေါင်းအသင်းတွေထဲကဘယ်သူဆိုတာ မမှန်းတတ်သေးဘူး၊
ကျနော်လည်းအခုအချိန်မှာဦးနှောက်အစားခံပြီးတော့စဥ်းစားမနေတော့ပါဘူး။ ကျနော်အခုလုပ်ရမယ့်အလုပ်အပေါ်မှာပဲအာရုံသွင်းလိုက်တယ်။
သူမတစ်ကိုယ်လုံးကလည်းချွေးတွေ၊ ရေတွေနဲ့စိုရွှဲနေပြီဆိုတော့အရှိန်ကရပြီးသား။ ဘာမှအထူးတလည်နှူးနှပ်နေဖို့မလိုတော့ဘူး။
ကျနော်တခါထဲတက်ခွပြီးလီးနဲ့တေ့လို့လိုးပစ်လိုက်တော့တယ်။ သူမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုလီးဝင်သွားတာနဲ့၊
အလန့်တကြားမျက်လုံးပြူးမျက်ဆန်ပြူးနဲ့ချက်ချင်းအာမေဋိတ်ပြုလာတယ်။
“ဝိုးးးရ်ရ်ရ်..ဘယ်လိုကြီးလည်းဟ..၊ ဒါကြီးက.၊ အိုးးဟို..လီးကြီးကကြီးလိုက်တာ၊ စောက်ပတ်ထဲမှာညပ်သပ်နေတာပဲ..၊
အမလေးကျွတ်ကျွတ်..ကောင်းလိုက်တာမြိနေတာပဲ..”
အမေကသူ့ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး …
“အေးသူငယ်ချင်း။ အဲဒီမောင်လေးနဲ့ဒီမှာခဏပျော်နေလိုက်ဦး..၊ ငါတော့ စောစောကပါတီပွဲမှာဘာအစားမှားခဲ့သလဲမသိဘူး၊
တခုခုတော့မှားနေပြီထင်တာပဲ။ ဗိုက်ထဲမှာမအီမလည်ကြီးနဲ့၊ မဖြစ်ဖူး..၊ သန့်စင်ခန်းဘက်အရင်ပြေး ဦးမှပဲ။
စိတ်အေးလက်အေးသာလုပ်သူငယ်ချင်း။ မောင်လေးလည်းမမကိုခဏလောက်ခွင့်ပြုဦး .”
အမေကကျနော့်လက်ကိုတစ်ချက်ညှစ်ရင်းပြောသွားတယ်။ ကျနော်သိလိုက်တယ်..။ အမေရှောင်ထွက်သွားပြီ။
သူကလည်းနပ်တယ်၊ အတွဲလွတ်သွားရင် ဟိုလွတ်သွားတဲ့ကျနော့်သူငယ်ချင်းဘွိုင်းကလာခေါ်ပြီးချဖို့ညှိတော့မယ်ဆိုတာ မေမေသိထားတယ်လေ၊
ခုနကကျနော့်ကိုကတိပေးထားသလို၊ သူ့သားကျနော့်ရှေ့မှာတခြားဘဲနဲ့လိုးပြရမှာ ရှက်တာနဲ့၊ အကွက်ဆင်ပြီးထွက်သွားတာကိုကျနော်သိလိုက်တယ်။
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ အဲဒီမိုးပြာရောင်မမထားပစ်ခဲ့တဲ့ကျနော့်ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဘော်ဒါကလိုက်လာပြီး၊ အတွဲလဲလိုက်တဲ့အမေ့ကိုလာရှာတယ်။
ကျနော်ကအမေမှာသွားတဲ့အတိုင်း၊ အစားမှာပြီးသရိုးသရီဖြစ်နေလို့ သန့်စင်ခန်းဘက်မှာသွားနားနေကြောင်းပြောလိုက်လို့၊
သူလည်းကုလားထိုင်တစ်လုံးမှာဝင်ထိုင်ပြီးအရက်စပ်သောက်ရင်းပွဲကြည့်ပရိသတ်လုပ်နေတယ်။
နောက်ကုတင်တစ်လုံးပေါ်မှာတော့ ထွဋ်ဘိုက အသားရောင်ဝတ်စုံဝတ်ခဲ့တဲ့ဆံတိုဂုတ်ဝဲမမနဲ့ စစ်စတီနိုင်းဆွဲနေတယ်။
မမလိမ္မော်ရောင်နဲ့ ဘွိုင်းနောက်တစ်ယောက်ကတော့ဟိုးဘက်ထောင့်ကုတင်မှာမြင်းစီးနေကြတယ် အသီးအသီးရှုပ်နေကြတာပေါ့။
ဒါနဲ့ကျနော်လည်း အမေ့သူငယ်ချင်းမမမိုးပြာကိုဆက်လိုးပေးနေရတာပေါ့။ သူကခပ်သွယ်သွယ်နဲ့အဝအကိတ်ကြီးမဟုတ်တော့အသားချည်းပဲပေါ့။
ဒါပေမယ့်ဂျောကြီးကလူသွယ်တာနဲ့မလိုက်အောင်အကြီးစား၊ အတောင့်စားကြီးဆိုတော့ နင့်နင့်နဲနဲကြီးဗျာ
လိုးလို့စပယ်ရှယ်ကောင်းတာ။ ကျနော့်မေမေကလည်းကောင်းတာကရှယ်ပါပဲ။ တမျိုးတဘာသာစီမိုက်ကြတာဗျ..၊ အဟီး..။
ကျနော်မမမိုးပြာကိုပက်လက်လှန်လှေကြီးထိုးကနေ၊ ခြေထောက်တွေဆွဲစုပြီးပုခုံးပေါ်ထမ်းလို့ဖင်ကြီးကြွတက်လာအောင်
ဖင်ထောင်မြှောက်ပြီးလိုးရင်း အားမရတော့သူ့ကိုကုတင်ပေါ်မှာဘေးတစောင်းကိုင်ပြီးပေါင်တစ်ချောင်းမြှောက်ရင်းတစ်ပေါင်ကျော်လိုးနေတယ်။
လိုးရင်းကသူ့ရဲ့ခပ်သွယ်သွယ်ဘော်ဒီဆိုဒ်နဲ့အတူ၊ အိမ်လာတုန်းကကျနော်မသိမသာပြူးပြဲပြီးခိုးကြည့်ခဲ့ရတဲ့အိုးတင်းတင်းကြီးအပြင်၊
ဖင်ကြီးပေမယ့်ထင်သလောက်မထွားတဲ့နို့ဆိုဒ်ကိုပါ မျက်စိထဲပြန်မြင်ယောင်ရင်း အိမ်လာတဲ့အထဲက ဒါဘယ်သူဆိုတာကိုခေါင်းထဲမှာလက်ခနဲပေါ်လာတော့တယ်။
သူမရဲ့ စိုလက်လက်နဲ့ခပ်တွဲတွဲလေးရွဲကျနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကတော့မျက်နှာဖုံးမပါပဲနဲ့မှတ်မိနိုင်လောက်အောင်ကျနော့်မန်မိုရီထဲဝင်လာခဲ့ပါပြီ။
ဒါ..ဒါ..၊ ဒီ..အခုကျနော်လိုးနေတဲ့မိုးပြာရောင်မမက၊ မေမေ့ဆီမကြာခဏလာလေ့ရှိတဲ့ အန်တီဥမ္မာဆိုတဲ့
ကုမ္ပဏီတစ်ခုက CEO ကတော် တစ်ယောက်ပဲဆိုတာသေချာသွားတယ်။ ဟိုက်ရှားဘား၊ မထင်ရဘူး..၊
ဒီအန်တီကတကယ်ဆိုရင်ဒါရိုက်တာတစ်ယောက်လောက်ကိုအဆင့်ရှိတာ။ အခုတော့..၊ ဒီလိုအဝတ်မပါအစားမပါပဲနဲ့
အရှက်ကုန်အောင်ချွတ်ပြီးအခုကျနော့်လိုတက္ကသိုလ်ကျောင်းသားလေးပေါက်စနလေးတစ်ယောက်ဆီမှာအားရပါးရလာကုန်းနေတာက၊
အိပ်မက်များဖြစ်နေသလားလို့တောင်ထင်မိတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျနော်အခုတပျိပျိ..၊ တဖတ်ဖတ်နဲ့ဆောင့်လိုးနေတဲ့အထိအတွေ့က အိပ်မက်မဟုတ်ဖူးဆိုတာပြောနေတယ်။
ကျနော်အိမ်ကိုလာလည်တတ်တဲ့ဒီအန်တီဥမ္မာဆိုတဲ့ဟော့ရှော့အမျိုးသမီးကြီးကိုကျနော်ကြိတ်ပြီးပြစ်မှားရင်းဂွင်းကိုင်ခဲ့ဖူးတာကြာပြီ။
အခု..ကျနော်ကြိတ်ပစ်မှားနေတဲ့ အန်တီချောချောကုမ္ပဏီဒါရိုက်တာမကြီး အန်တီဥမ္မာဆိုတာလည်းသိလိုက်ရော၊
ကျနော်လည်းတစ်ကိုယ်လုံးပူရှိန်းပြီးကြက်သီးတွေတောင်ထလာတယ်၊ လိုးနေတဲ့လီးကလည်းမတရားကြီးပိုပြီးမာလာတယ်။
ကျနော်လည်းသူ့ကိုကိုင်လို့ဆွဲလှည့်ပြီးကုတင်ပေါ်မှာဒူးထောက်ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။
ကျနော်တို့အားလုံးတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်မသိအောင်မျက်နှာဖုံးတွေကို တပ်ထားကြပေမယ့်၊ ကျနော်ကတော့သူ့ကိုဘယ်သူဆိုတာသိသွားရိပ်မိသွားပြီ။
သူကတော့ကျနော်ဘယ်သူဆိုတာထင်တတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ မသိအောင်နေပေးရမှာကကျနော့်အလုပ်ပဲ။
ဒါပေမယ့်ကျနော်ကြုံတုန်းအခွင့်အရေးရလို့၊ ဒီလိုအဆင့်အတန်းရှိတဲ့ အန်တီမမမျိုးကိုချခွင့်ရတုန်း တန်အောင်ဖြုတ်လိုက်မယ်လို့စိတ်ကူးလိုက်တယ်။
ကျနော့်ရှေ့မှာသူမကဒူးကြီးတွေကိုကားပြီးထောက်၊ ဖင်ကြီးကိုနောက်ပစ်ပြီးကော့တင်ပေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ
ကျနော်လည်းသူ့ရဲ့ပြူးကားတင်းကော့နေတဲ့ဖင်ကြီးဖြန်းကနဲတစ်ချက်ရိုက်လိုက်တော့၊ တုန်ခနဲတစ်ချက်တက်သွားတယ်။
“မမ..”
“အင်..”
“ကျနော်..မမကိုဖင်လိုးချင်တယ်၊ လိုးလို့ရမလားဟင်..”
“ဟင်..မောင်လေးက၊ အဲဒါလုပ်မလို့လား..၊ အင်း..မမတို့လာတာလည်းပျော်ချင်လို့လာတာပဲလေ။ မောင်လေးလုပ်တတ်တယ်။
ကြိုက်တယ်ဆိုရင်လုပ်ပေါ့။ မမကတော့မငြင်းဘူး၊ ဒါပေမယ့်မောင်လေးလီးကြီးကအကြီးကြီးပဲ၊ ဖြေးဖြေးသက်သာတော့ချော့လုပ်နော်..”
အင်းမိန်းမတွေကတော့ဒီလိုပါပဲ။ တစ်ပုံစံထဲပါပဲ။စောစောကမေမေ့ကိုမေးတုန်းကလည်းဒီအတိုင်းပဲ ပြောခဲ့တာပဲလေ။
နောက်ဆုံးတော့ကျနော်လည်းမန်နေဂျင်းအဆင့်ရှိတဲ့အမျိုးသမီးကြီးကို ဆက်စ်ဆဲလ့်ဗ်လို့ခေါ်တဲ့ လိင်အသုံးချအလိုးခံမကြီးအဖြစ်
အားရပါးရလိုးခွင့်ရခဲ့တဲ့အပြင်၊ ဖင်ကိုပါစိတ်ကြိုက်ဆော်လိုက်ခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ။
အမေကတော့ဟိုတယ်အိမ်သာခန်းထဲဝင်ပြီးစိမ်ပြေနပြေဖုန်းပွတ်ရင်းအချိန်ဖြုန်းနေသလားပဲ။
သူပြန်ထွက်လာရင်အခုလောလောဆယ်သူမ မလုပ်ချင်တာကို၊ လုပ်လိုက်ရတော့မယ်လေ။
အခုအန်တီဥမ္မာဆိုတဲ့ဆော်ကြီးက ကျနော်ဖင်လိုးတာကိုဇိမ်နဲ့မှိန်းပြီးခံနေတယ်။
ပထမပိုင်းတော့အသည်းအသန်အော်နေသေးပေမယ့်၊ နောက်ပိုင်းလီးနဲ့ဖင်နဲ့အသားကျလာတော့မှိန်းတောင်နေသေးတယ်။
ဖင်ဝကလည်းကျနော့်လီးကိုဆွဲဆွဲစုပ်ပေးနေတယ်။ ကျနော်လည်းအလုပ်လုပ်ရင်းဘေးဘီကိုတစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်တော့၊
ကုလားထိုင်မှထိုင်ပြီးပွဲကြည့်နေတဲ့ကျနော့်ဘော်ဒါဆားဗစ်ဘွိုင်းလည်းမရှိတော့ဘူး။
သူကအခုဟိုးဘက်ထောင့်ဆုံးကုတင်မှာ လိမ္မော်ရောင်မမတို့လိုးနေတဲ့အတွဲဆီသွားပြီး တူးအင်ဝမ်းဆွဲနေကြတာကိုတွေ့ရတယ်။
သူက မမလိမ္မော်ကိုဒေါ့ဂီဝင်ကိုင်နေပြီး၊ ဆော်ကြီးကသူ့ကိုပထမအရင်လိုးပေးတဲ့တစ်ယောက်ကို ကုန်းကုန်းကြီးပုလွေမှုတ်ပေးနေတယ်။
အဲဒီအချိန်ကျမှကျနော့်အမေလည်းအခြေအနေကိုကြည့်ပြီးအိမ်သာထဲကထွက်လာတော့တယ်။
အမေကလည်းနာရီကြည့်ထားမှာပေါ့။ အချိန်ကလည်းစက်ရှင်ပြည့်ခါနီးပြီလေ။
အဖေကအိမ်မှာမရှိပဲခရီးထွက်သွားတာကိုလည်းကျနော်သိတယ်။ အမေ့အတွက်အိမ်မပြန်လည်းကိစ္စမရှိပေမယ့်၊
ကျန်တဲ့အမေ့သူငယ်ချင်းမမတွေက အိမ်ထောင်သည်တွေချည်းပဲဆိုတော့၊ သိပ်ညဥ့်နက်ခံလို့မရဘူး၊ စက်ရှင်ပြည့်တာနဲ့ပြန်ကြရမှာပဲ။
—————————————–
အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၈)
ကျနော်ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ခဏကြာတော့အားလုံးပြီးသွားကြပြီးကျန်တဲ့အချိန်လေးမှာ၊ အဝတ်တွေပြန်မဝတ်သေးပဲထိုင်သောက်ကြရင်း
ရောက်တတ်ရာရာညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပြောနေကြသေးတယ်။ ပြီးတော့မှသန့်စင်ခန်းတွေထဲဝင်၊ ဆေးကြောသန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြပြီးမှ၊
အဝတ်အစားတွေပြန်လဲကြပြီး၊ ပြန်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေကြပြီ။
ကျနော်တို့ဘွိုင်းတွေကအခန်းထဲမှာပဲနေခဲ့ပေးပြီး၊ အမျိုးသမီးတွေကိုအရင်ပေးပြန်ခိုင်းလိုက်ကြတယ်။
နည်းနည်းလေးကြာတော့မှ ကျနော်တို့လည်းမျက်နှာဖုံးတွေဖြုတ်လိုက်ကြပြီး၊ ကိုယ်အိမ်တွေကိုယ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေကဧည့်ခန်းမှာထိုင်စောင့်နေပြီး၊ ကျနော်ပြန်အလာကိုတံခါး စောင့်ဖွင့်ပေးတယ်။ အမေကဟိုတယ်လာတုန်းကဝတ်လာတဲ့
ပါတီဝတ်စုံကို မလဲရသေးဘူး။ အဖေက ဒီညအိမ်မှာမရှိဘူး။ အလုပ်ကိစ္စနဲ့နယ်ခရီးကိုထွက်သွားတာ သုံးလေးရက်ကြာမှပြန်ရောက်မှာ။
အမေကဧည့်ခန်းကဆိုဖာရှည်ပေါ်မှာထိုင်နေတယ်။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့အဖြစ်အပျက်တွေကြောင့်၊ သူကျနော့်အပေါ်ရှက်နေတဲ့အရှက်တွေကမကုန်သေးဘူး။
မျက်နှာဖုံးချွတ်ထားလိုက်ပြီဖြစ်လို့ပန်းသွေးရောင်နီရဲနေတဲ့အမေ့ရဲ့အရှက်မျက်နှာလေးကိုမြင်နေရတယ်။ ကျနော်အမေ့မျက်နှာလေးကိုငေးကြည့်နေမိတယ်။
ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်လိုးမိကြပြီးမှ အခုဒါကပထမအကြိမ်မျက်နှာပြောင်နဲ့အဖုံးအပိတ်မပါ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြခြင်းပဲ။
အမေကကျနော့်ကိုအရမ်းရှက်နေတယ်။ ကျနော့်ကိုမျက်လုံးချင်းတောင်ဆိုင်မကြည့်ရဲတော့ဘူး။ အမေ့ကိုအရင်ကအမေအနေနဲ့ပဲ
မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ကျနော့်အကြည့်တွေက၊ အခုအမေ့ရဲ့ရှက်သွေးရောင်ဖြန်းနေတဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်လိုက်တော့အရမ်းကိုဆက်စီဖြစ်နေတယ်။
ကျနော်အမေ့အပေါ်အမြင်တွေပြောင်းသွားခဲ့ပြီ။ အမေ့မျက်နှာလေးကိုမြင်လိုက်ရပြီးအောက်ကလီးကဖြောင်းကနဲချက်ချင်းကြီးပြန်မာတက်လာတယ်။
“မေမေတို့ဒီဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကိုသေချာပြောမှ၊ ဆွေးနွေးမှဖြစ်တော့မယ်..သားညီ..၊ လာ..ထိုင်ဦး..”
ကျနော်ကအမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ကဆိုဖာပေါ်မှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အမေကသူ့ပေါင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုမတင်လာရင်း၊
ညာလက်လေးကိုနည်းနည်းမြှောက်ပြီးလက်ညှိုးလေးကိုကော့လို့၊ အဆက်အောက်တဆတ်ဆတ်နှိမ့်ချည်မြှင့်ချည်လုပ်ပြရင်းက..၊
“သားဖေဖေက ဒီကိစ္စမှာသုံးလို့မရတော့တာ၊ မစွမ်းဆောင်နိုင်တော့တာကြာနေပြီသားရဲ့..၊ ကားအက်စီးဒင့်ဖြစ်ပြီးကထဲကလေ..၊
အာရုံကြောထိပြီးအားနည်းသွားတာကနေ၊ ပြန်ကိုတက်မလာတော့ဘူး။ လူကအပြင်ကကြည့်တော့သာကျန်းမာနေတာ..
အကောင်းကြီးထင်နေရတာ..၊ ဒါကေမယ့် ဟိုဟာက အလုပ်မလုပ်တော့ဘူးသားရဲ့..”
“ကျန်တဲ့မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကလည်းဒီလိုပဲ၊ သူတို့လည်းသူတို့အိမ်မှာ ပြဿနာအသီးသီးနဲ့၊ မေမေတို့ရဲ့သွေးသားဆန္ဒတွေကမကုန်သေးဘူးလေ..။
ဒီတော့မေမေတို့သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး၊ ဒီလိုပဲသွေးသားအလိုဆန္ဒကိုဖြည့်ဖို့ဖြေရှင်းရတာ။
သား..မေမေ့ကိုစိတ်မဆိုးဘူးမဟုတ်လား..ဟင်!..”
ကျနော်လည်းအမေ့အကြောင်းပြချက်ကိုနားထောင်ပေးရင်းနှုတ်ဆိတ်နေမိတယ်။
“ဒီအကြောင်းကို ဖေဖေ့ကိုတော့သွားမပြောပြလိုက်ပါနဲ့သားရယ်။ ဖေဖေကဘာမှမလုပ်ပေးနိုင်တော့ပေမယ့်မိသားစုအပေါ်နဲ့အိမ်ထောင်အပေါ်မှာ
သိပ်ကိုတာဝန်ကျေရှာပါတယ်။ ဖေဖေ့မှာဘာအပြစ်မှမရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့်မေမေ့လုပ်ရပ်ကြောင့် အိမ်ထောင်ရေးပြိုကွဲမှာလည်းမေမေမလိုလားဘူး။
မှားတာကမေမေမှားတာပါ။ မေမေသားကိုလည်းရှက်တယ်၊ တို့တတွေမလုပ်ကောင်းတာတွေကိုလုပ်မိသွားကြတယ်။
မေမေ့ဆီကစတဲ့ပြဿနာပါ၊ မေမေတောင်းပန်ပါတယ်သားရယ်။ မေမေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါ..”
“မေမေက..သားကိုဘာလို့တောင်းပန်ရမှာလည်းမေမေ၊ မေမေပြောချင်တဲ့ဟာတွေသားအားလုံးနားလည်လိုက်ပါပြီ။ မေမေမမှားပါဘူး။
ဒါကလည်းမေမေ့စိတ်ဆန္ဒနဲ့လိုအပ်ချက်တွေပဲမဟုတ်လား။ မေမေကဖေဖေ့ကိုပစ်ပြီး၊ တခြားတစ်ယောက်နဲ့
တရားဝင်လူမှုရေးဖောက်ပြန်သွားတာမှမဟုတ်ပဲ၊ ခဏတာယာယီစိတ်ဖြေရာရှာတာကိုလိပ်ပြာလုံလိုက်ပါမေမေ။
ဖေဖေ့ဘက်ကလည်အားနည်းချက်နဲ့၊ ဖြည့်ဆည်းမှုမှမပေးနိုင်တာလေ။ သားကိုလည်းရှက်မနေပါနဲ့တော့နော်.. ”
“ဒီလိုပါပဲမေမေ၊ အိမ်ထောင်ရေးဆန္ဒတွေမပြည့်ဝလို့၊ ဒါပေမယ့်အိမ်ထောက်ဖက်အပေါ်မှာလည်းမဖောက်ပြန်ချင်ကြလို့
ဆန္ဒကိုဒီလိုတိတ်တိတ်လာဖြေရှင်းနေရတဲ့သူတွေအများကြီးပဲမေမေရဲ့၊ သားလည်းသူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူ ဒီဆားဗစ်လုပ်ငန်းအတူလုပ်ရင်
ဒီလိုအမျိုးသမီးမျိုးတွေကိုတွေ့ခဲ့တာတပုံကြီးပဲ။ သားဒီလိုဟာမျိုးလုပ်နေခဲ့တာကိုမေမေတို့ကိုအသိမပေးခဲ့တာကိုလည်းသားကိုခွင့်လွှတ်ပါမေမေ..”
ကျနော်ကအမေ့ကိုအကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်စိတ်ပြေအောင်ရှင်းရတယ်။ပြောနေရင်းကကျနော့်စိတ်ထဲမှာပျော်လာတာနဲ့..။
“ဖေဖေကလည်း ဒီကိစ္စကိုမေမေကျေနပ်အောင်မှလိုးမပေးနိုင်တာပဲလေ။ မေမေလည်းတော်တော်ဆာနေမှာပေါ့၊ ကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။
သားဒီအကြောင်းတွေဖေဖေ့ကိုပြန်မပြောပါဘူး၊ စိတ်ချပါ..”
ကျနော်က စကားကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းဒဲ့လုံးကြီးတွေနဲ့တမင်ကစ်လိုက်ပြန်တော့၊
အမေ့မျက်မှာလေးကနောက်တစ်ကြိမ်သွေးတွေဖျန်းကနဲတက်လာပြီးရဲတွတ်သွားပြန်တယ်။
“အာကွာ..သားကလည်းနော်..စကားကြီးတွေကကြမ်းလိုက်တာ။ ကိုယ့်အမေကိုဒီလိုပဲပြောရလား။ ဒီမှာရှက်နေပါတယ်ဆိုမှ..”
အမေကမျက်နှာကြီးရဲပြီးအရှက်ထပ်ပိုသွားပေမယ့်၊ မူနွဲ့နွဲ့ပုံစံနဲ့ပြန်ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်းမသိမသာနဲ့အမေ့ကိုစသုံးလုံးလုပ်ရတော့တာပေါ့။
“ဒါနဲ့မေမေနဲ့အတူလာတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကဘယ်သူတွေလဲဟင်။ မေမေတို့ကဒါမျိုးထွက်လည်နေတာကြာကြပြီလား..”
အခုကျနော်ဖွင့်မေးလိုက်တော့မှပဲ အမေကကျနော့်မျက်နှာကိုကြည့်လာတော့တယ်။ ကျနော့်မျက်လုံးကိုဆိုင်ကြည့်ရင်း။
“မေမေကသားမို့လို့အခုဖွင့်ပြောမှာ၊ သားလည်းသိ၊ မြင်သွားပြီဆိုတော့လေ။ သူတို့ကလည်းမေမေ့ဆီခဏခဏလာခဲ့ဖူးသူတွေထဲမှာပါတယ်။
သားနဲ့လည်းမစိမ်းပါဘူး၊ သားသူတို့ကိုတွေ့ဖူးပါတယ်။ အသားရောင်ဝတ်စုံနဲ့က၊ အန်တီပပလေ၊ အန်ကယ်××× မိန်းမပေါ့။
လိမ္မော်ရောင်ဝတ်စုံနဲ့ကအန်တီမြတ်ဝတ်မှုံ၊ အန်ကယ်***ရဲ့မိန်းမ။
မိုးပြာရောင်နဲ့တစ်ယောက်က သားနဲ့စောစောလာအိပ်လို့လိုးလိုက်ရတယ်မဟုတ်လား၊ ဘယ်သူဆိုတာမမှန်းမိဘူးလား။
သားသူ့ကိုကောင်းကောင်းသိပါတယ်။ ဒီလောက်ကပ်မိနေမှတော့ ဘယ်သူဆိုတာသိနေလောက်ပြီ။ ဘယ်သူလည်းပြောကြည့်စမ်း..”
“အာ..မေမေကလည်း၊ သားကဘယ်လိုလုပ်သိမှာလည်း။ မျက်နှာဖုံးတွေစွပ်ထားတာကို၊ သူ့ကိုမပြောနဲ့ မေမေ့လိုတသက်လုံးအိမ်မှာတွေ့နေရတဲ့
အမေကိုတောင်၊ ဒီလောက်ကြီးလိုးနေရသားနဲ့မျက်နှာဖုံးမကျွတ်ခင်ကမေမေမှန်းဘယ်လိုမှမမှတ်မိဘူး..။ ကျန်တဲ့သူတွေကိုဘယ်ထင်တတ်မလဲ..”
“အမယ်..ကြည့်စမ်း..၊ ကြည့်စမ်း..ပြောပြန်ပြီ၊ မေမေ့ကိုလိုးရတာကိုပဲအရသာခံပြီးထည့်ထည့်ပြောနေတယ်။ ဒီကောင်လေးတော့..နော်..။
ပထမပိုင်းတော့မသိဘူးထား။ နောက်တော့မေမေနဲ့ဆက်စပ်ပြီးအတူလာတဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်တာရယ်။
သူ့ရဲ့ပုံစံရယ်ပေါင်းပြီးသိနေလောက်ပြီ။ ပြော..နင်သိတယ်..ဒိုင်ရှိုမထားနဲ့..”
“မေမေကလည်း..အတင်းကြီးပဲ..၊ ဟီးဟီး..အဲဒါကြီးကအန်တီဥမ္မာမဟုတ်လား..”
“ဟင်း..ဟင်း..မေမေ့သားညီကအကဲခတ်မဆိုးဖူးပဲ..။ သားကလည်းဘယ်လိုဖြစ်ပြီးဒီဘဝရောက်နေရတာလည်း..”
ကျနော်လည်း အကျိုးအကြောင်းကို အမေ့ကိုအတိုချုံးရှင်းပြလိုက်ရတယ်။ အမေလည်းငိုင်ကျသွားပြီး..
“အင်း..တကယ်တော့ သားဒီလိုဖြစ်ရတာမေမေတို့ အပြစ်တွေပါ။ သားကိုစာစိတ်ဝင်တစားသင်စေချင်လွန်းလို့
တခြားအလည်အပတ်တွေလျှော့အောင်၊ သင့်တော်ပြီးပေးသင့်ပေးထိုက်တဲ့မုန့်ဖိုးနဲ့အသုံးစားရိတ်ကိုတတ်နိုင်ရဲ့သားနဲ့မပေးခဲ့မိဘူး၊
သားလေးအများကြားမှာမျက်နှာငယ်ခဲ့ရတယ်။ မေမေတို့ကြောင့်သားဒီဘဝရောက်ရတာ..မေမေတို့နှစ်ဖက်စလုံးမှားခဲ့ကြတယ်..”
“မေမေတို့ဒီလိုပဲအိမ်တွင်းပြဿနာကို ယာယီဖြေရှင်းကြရအောင်၊ အခုလိုးခိုးထွက်ပြီးအပြင်စာစားနေကြတာ ၆လ၊ ၇လ လောက်တော့ရှိပြီ။
အခွင့်အရေးရရင် တစ်လတစ်ကြိမ်တော့အနည်းဆုံးပဲ။ သွားရင်လည်းဒီလေးယောက်ကတစ်တွဲထဲပဲ။
ဒါပေမယ့် သူတို့ယောက်ျားတွေလုံးဝမသိကြဘူးနော်။ သားလုံးဝပါးစပ်ဖွာလို့မရဘူး။ သူတို့အားလုံးက၊ မျက်နှာကြီးအသိုင်းအဝိုင်းက၊
လူမှုရေး၊ စီးပွားရေးမှာ၊ လူသိများတဲ့သူတွေဆိုတော့၊ သိလို့လုံးဝမဖြစ်ဘူး၊ သားမေမေ့ကိုကတိပေး..”
“သားတို့အလုပ်ကလည်းကိုယ့်ဘက်ကဒါမျိုးမပေါက်ကြားအောင်ထိမ်သိမ်းရပါတယ်မေမေ..။
အန်တီအေးကလည်းသေချာမှာထားပါတယ်။ သားဘယ်သူကိုမှမသိစေရပါဘူး..”
“ဒါကြောင့်၊ မေမေတို့လည်း၊ ဒီလိုထွက်လည်တိုင်းဆားဗစ်ဘွိုင်းလေးတွေကတို့မျက်နှာကိုလုံးဝမမှတ်မိနိုင်အောင်၊
မျက်နှာဖုံးလုံလုံကိုအမြဲစွပ်ကြတယ်။ အွန်လိုင်းခေတ်ဆိုတော့၊ တော်ကြာ HD ဗွီဒီယိုတွေပေါက်သွားပြီးအရှက်ခွဲတာတို့၊
ငွေညှစ်တာတို့လုပ်မှာစိုးလို့။ မမအေးတို့လိုစိတ်ချရတဲ့အေးဂျင့်မျိုးနဲ့မှဆက်သွယ်ပြီးလုပ်ရဲတာ..”
အမေပြောတဲ့နာမည်တွေနဲ့အပြင်အဝတ်အစားနဲ့တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ပုံတွေရယ်၊ မနေ့ညက ကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေနဲ့
မျက်နှာဖုံးကြီးတွေနဲ့ပုံတွေကိုပြန်တွဲကြည့်ပြီး မနည်းကြီးရုပ်ပြန်ဖမ်းရတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အမေ့သူငယ်ချင်းအန်တီတွေက၊
အားလုံးရဲ့မူရင်းရုပ်သွင်တွေကိုကျနော်မြင်ဖူးတယ်။ အသက်တွေက ၄၀တန်းရောက်လာကြပေမယ့်၊ အကုန်လုံးလှကြတဲ့သူတွေချည်းပဲ။
ညကသူတို့ပါတီပွဲတက်ဖို့ပြင်ပြင်ဆင်နဲ့မိတ်ကပ်တွေဆံပင်တွေလုပ်လာတဲ့အပြင်၊ မျက်နှာဖုံးတွေပါစွပ်လာကြတော့ လုံးဝကိုမမှတ်မိတာပါ။
ကျနော်တို့ဆားဗစ်ကိုလာဝယ်မယ့်ကပ်စတန်မာတွေထဲမှာအမေအပါအဝင် အမေ့သူငယ်ချင်းမျက်နှာသိတွေပါလာမယ်လို့ထင်မှမထားတာလေ။
အခုကျနော့်အတွေးထဲမှာသူတို့ရုပ်တွေနဲ့ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးကြီးတွေကိုပြန်တွဲမြင်ယောင်ကြည့်ရင်းလီးကပြန်တောင်လာတယ်။
ကျနော်နောက်ဆုံးလိုးခဲ့တဲ့ယောက်ကလည်းကျနော်မှန်းခဲ့တဲ့အတိုင်း၊ အန်တီဥမ္မာဖြစ်နေတာသေချာသွားပြီ။
အန်တီဥမ္မာ့ဖင်ကြီးကိုလိုးခဲ့ရတာတွေပြန်တွေးလိုက်တော့လီးကလုံးဝထိမ်းမနိုင်တော့ဘူးဗျာ။
ကျနော်လည်းရှေ့တည့်တည့်ကဆိုဖာပေါ်မှာမခို့တရို့ထိုင်နေတဲ့အမေ့ကိုကြည့်ပြီးအတွေးတွေပွားနေတယ်။ အခုအမေပြောတဲ့အတိုင်းဆိုရင်
အမေအပြင်မှာထွက်ကဲတာ ၆လ ၇လလောက်ရှိသွားပြီတဲ့,,၊ တစ်လတစ်ကြိမ်ပဲထား။ ဆွင်းဂင်းပုံစံမျိုးနဲ့ချနေကြတော့
အမေလည်းလီးတစ်ဒါဇင်မကနဲ့အထောင်းခံခဲ့ရပြီးလောက်ပြီ။ ဆိုဒ်စုံအိပ်စပီးရင့်ရခဲ့ပြီးလောက်ပြီ။
ဒီလိုတွေးမိတော့လီးကပိုတောင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့်အမေ့ကိုနှမြောလည်းနှမြောတယ်။ ဒီလိုမှန်းကြိုသိခဲ့ရင်
အမေ့လိုအင်ဆန္ဒတွေကို၊ ကျနော်အရင်ကထဲကဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့မှာပေါ့။ သူများတွေလက်ထဲကိုဘယ်အရောက်ခံမလဲ။
သေချာပြန်တွေးကြည့်တော့ကျနော်လိုးခဲ့သမျှမိန်းမတွေထဲမှာ၊ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကလိုးလို့အကောင်းဆုံးအရသာအရှိဆုံးလို့ထင်လာတယ်။
ပြောရင်းလီးကမတရားတောင်လာပြီ၊ ကာမအမိုက်မှောင်တွေကျနော့်ခေါင်းထဲမှာပြန်ပိတ်ဖုံးလာပြီး
အမေ့ကိုအခုပဲပြန်လိုးချင်လာပြန်ပြီ။ ကျနောမရှက်မကြောက်နိုင်တော့ပဲအမေ့ကိုပေါ်တင်ကြီးပြောမိတယ်။
“မေမေ..ဒါဆိုသားဒီညမေမေနဲ့လာအိပ်မယ်နော်မေမေ၊ သားမေမေ့နဲ့ထပ်လိုးချင်သေးတယ်.. ”
—————————————–
အပိုင်း(၉) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၉)
အမေကကျနော့်ကိုမျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားအောင်ကြည့်လို့ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစိပြီးမှရှက်ပြုံးလေးတစ်ပွင့်ကိုချွေချလိုက်ရင်း
ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ပဲခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ…
“ထင်သားပဲ..နိမိတ်ပြစကားတွေအထပ်ထပ်ပြောနေကထဲက၊ ငါတော့မလွတ်တော့ပါဘူးလို့.. ဟိဟိ..”
ကျနော်မတ်တပ်ထရပ်ပြီးနေမေ့လက်ကိုဆွဲလို့အပေါ်ထပ်က အဖေနဲ့အမေတို့ အိပ်ခန်းကြီးဆီခေါ်တက်ခဲ့တယ်။
စကားထိုင်ပြောနေတာနဲ့အချိန်ကမနက်၂နာရီတောင်ထိုးတော့မယ်လေ။
ကုတင်ကြီးဆီရောက်တော့အမေကကုတင်စောင်းမှာကိုယ်ကိုပစ်ပြီးထိုင်ချလိုက်တယ်။
ကျနော်ကအမေ့လက်ဖျားလေးနှစ်ဘက်ကိုမလွှတ်ပဲဆွဲထားတုန်းဆိုတော့မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ကျနော့်ဘက်ဆီလက်ကလေးတန်းပြီး
မြှောက်ထားတဲ့ပုံစံပေါ့။ ကျနော်ကအမေ့ဖက်ပိုတိုးကပ်သွားပြီးအမေ့လက်မောင်းကြားထဲကိုဝင်သွားတော့အမေက ဆီးဖက်ထားလိုက်တယ်၊
ကျနော်လည်းအမေ့ကိုပြန်ဖက်ရင်းအမေ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ဟင်း..ကြည့်စမ်း၊ ကိုကဲလေး..မေမေ့ကိုရေလေးဘာလေးချိုးဖို့တောင်အချိန်မပေးတာ့ဘူးလား..”
“ဒါမျိုးကသွေးပူနေတုန်းလုပ်မှကောင်းတာမေမေရ။ မေမေလည်းအခုသူများနဲ့မှဘာမှမလုပ်ခဲ့ပဲ။
သားတစ်ယောက်ထဲနဲ့လုပ်ခဲ့တာပဲလေ၊ ဘာမှဆေးကြောမနေနဲ့တော့..။ တလက်စထဲလုပ်လိုက်ရအောင်..”
“ဟွန်း..မွှန်နေရင်ဘာမမရွံတောဘူး..အူ့…”
ကျနော်အမေ့ပါးစပ်ကိုနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးပိတ်ပေးလိုက်တယ်။ တရှိုက်မက်မက်မက်စွဲစုပ်ပြီးနမ်းလိုက်တော့အမေမှိန်းပြီးပျော့ကျသွားတယ်။
ပြီးတော့အမေ့ပါးလေးတွေကိုနမ်း၊ နားတွင်လေးတွေထဲကိုထွက်သက်နွေးနွေးလေးနဲ့မှုတ်ပေးပြီးအမေ့နားရွက်ပါးပါးလေးရယ်
နားသီးဖျားလေးတွေရယ်ကိုသွားတွေနဲ့မနာအောင်လိုက်ကိုက်ပေးလိုက်တော့ မေမေလည်းတွန်တွန့်တက်သွားပြီ
လက်မောင်းမှာကြက်သီးဖုလေးတွေထလာတာတောင်တွေ့ရတယ်။
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲကျနော့်လက်တွေက၊ မေမေ့ဝတ်စုံတွေကိုဟိုတယ်မှာတုန်းကအတိုင်း တစ်စမကျန်အောင်ဆွဲချွတ်ချပြီးနေခဲ့ပြီ။
မေမေ့လက်တွေကလည်းကျနော့်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကိုပြန်ပြီးချွတ်ချပေးနေတယ်။
မေမေ့ရဲ့ကျွဲကောသီးလုံးလောက်ရှိတဲ့နို့လုံးစွင့်စွင့်ကြီးတွေကအတိုင်းသားကပါ်လာပြန်ပြီ။ ကျနော်ကလည်တိုင်ကိုဆင်းပြီးနမ်းချလာတယ်။
လည်တိုင်လေးကိုနမ်းနေတုန်းမှာ၊ မေမေကမေးစေ့လေးကိုမော့ပေးရင်းမျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီးပါးစပ်လေးမဟတဟနဲ့
မှိန်းပြီးဖီလင်ယူနေပုံက ဆက်စီအရမ်းဖြစ်တာပဲဗျာ။
လည်တိုင်စင်းစင်းလေးကိုနမ်းနေတုန်းမှာရင်အုပ်လေးကကော့တက်လာတယ်။ စွင့်စွင့်ကြီးကော့တက်လာတဲ့အမေ့နိ့အုံကြီးတွေကို
လက်နဲ့လှမ်းကိုင်ပြီးညင်ညင်သာသာ ပွတ်ပေးရင်းဂျုံနှဲသလိုနှဲနေမိတယ်။ အမေ့လက်တွေကကျနော်လီးကိုလာကိုင်ပြီး၊
ဖြေးဖြေးချင်းရှေ့ထိုးနောက်ငင်ဆွဲရင်းထုပေးနေတယ်။
ကျနော့ခေါင်းကငုံ့သွားပြီးမေမေ့နို့ဖွေးဖွေးကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်တယ်။ ဟိုတယ်မှာတုန်းကအမေ့ကိုအမေမှန်းမသိခဲ့ပဲနဲ့အနက်ရောင်မမကြီးအနေနဲ့
တန်းချွတ်ပြီး၊ တန်းချခဲ့တာ၊ အဒီတုန်းကနို့ကိုဖီလင်ခံပြီးမစို့ခဲ့ရသမျှအခုမှညားခါစချစ်သူလင်မယားတွေလို အားရအောင်စို့ပေးလိုက်တယ်။
ကျနော့်လက်တွေအမေ့ပေါင်ခြံဆီပို့လိုက်တော့ အမွေးအုံထူထူကြီးကိုသွားစမ်းမိပြန်ရော ကျနော့်ညာလက်ခလယ်နဲ့လက်ညှိုးတွေက
စောက်မွေးတောအုပ်ကြီးကြားထဲကနေ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုမနည်းလိုက်မွှေပြီးရှာနေရတယ်။
သိပ်မကြာပါဘူး၊ တွေ့ပါပြီ စောက်ခေါင်းကြီး။ အဝထဲလက်မဝင်သွားခင်ထဲကအမေ့စောက်ပတ်ကြီးက စိုစိရွှဲအိနေပါပကောလား။
အမေက အခုတော့ဟိုတယ်မှာလိုကျနော့်ကိုရှက်နေတာတို့မျက်နှာကိုဆိုင်မကြည့်ရဲတာတို့မရှိတော့ဘူး။
သားအမိနှစ်ယောက်သားမျက်နာတွေကိုအိုးပင်းကြီးတွေဖွင့်ပြီးတော့ ရမ္မက်ကြီးစွာနဲ့နမ်းစုပ်နေမိကြတော့တယ်။
အမေ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးစိုစိုတွဲတွဲလေးကိုမျှင်းပြီးစုပ်ပေးနေမိတယ်။ ကျနော်အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်ပြီးကလိုင်းပေးနေချိန်မှာ။
အမေကတစောင်းလှဲရင်းကျနော့်လီးကိုစုပ်ပေးနေတယ်။
အခုကျနော်နဲ့အမေတို့က အဝတ်မပါကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကြီးတွေနဲ့၊ အဖေနဲ့အမေတို့ရဲ့လင်မယားကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ကာမဆက်ဆံဖို့အနေအထားနဲ့
ပွတ်သပ်နှိုးဆွပြီး ကိုင်တွယ်နေကြတယ်။ ကျနော်ကမေမေ့ကိုကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်တွန်းလှဲလိုက်ပြီးမေ့ပေါ်ကိုတက်ခွလိုက်တယ်။
ဟိုတယ်မှာတုန်းကအမေမှန်းမသိပဲနဲ့ စလိုးခဲ့ရတာ၊ အခုကျတော့အမေတစ်ယောက်ဆိုတာသိသိကြီးနဲ့
ချစ်သူမယားတစ်ယောက်လိုကျင့်ဖို့အမေ့အပေါ်ကိုတမင်တက်ခွတာ၊ အခြေအနေကလုံးဝမတူဘူး။
ကျနော့်အနေနဲ့အမေကသတိုးသမီးလို့ဖြစ်နေပြီးအမေနဲ့ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသလားလို့တောင်စိတ်ကူးယဥ်နေမိတယ်။
ဒီကုတင်ကြီးကမေမေနဲ့ကျနော်တို့အတွက်မင်္ဂလာကုတင်ကြီးပဲလားလို့ထင်နေမိတယ်။
အခုအဖေမရှိတဲ့အချိန်အဖေ့ကိုယ်စားဒီကုတင်ကြီးပေါ်မှာပဲအမေ့ကိုလိုးပေးရတော့မယ်၊ အဖေကမစွမ်းနိုင်တော့လို့အမေအလိုရှိနေတဲ့
လိုအပ်ချက်အစစ်အမှန်ကို အမေ စိတ်တိုင်းကျအောင်ကျနော်ဖြည့်ဆည်းခွင့်ရတော့မယ်လေ။ အဖေ့နေရာမှာ အမေ့ရဲ့လင်ယောက်ျားအဖြစ်နဲ့၊
အမေ့ရဲ့လိုလိုလားလားခွင့်ပြုချက်အတိုင်း၊ အသုံးတော်ခံပေးရတော့မယ်။ အားးး.အရမ်းကောင်းလိုက်တဲ့ဖီလင်ပါလား..။
မကြာခင်မှာပဲကျနော်နဲ့အမေတို့ကုတင်ပေါ်မှာ လင်မယားတွေလိုမျိုးအားရပါးရလိုးနေကြပြီ။
ကျနော်ဖာတွေချခဲ့ပေမယ့်။ နောက်ပိုင်းမှာယောက်ျားဖာဖြစ်ခဲ့ပြီးတွေသမျှမိန်းမတွေကိုကစ်ခဲ့ရပေမယ့်
ကျနော့်မှာဆော်ဆိုလို့မရှိခဲ့ဖူးသေးပါဘူး။ ရည်းစားလည်းမထားဖူးသေးပါဘူး။ သွေးသားဆန္ဒအရ၊ အလုပ်သဘောအရမိန်းမတွေကိုလိုးခဲ့ရပေမယ့် ။
မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ကို့ယ်ချစ်သူရည်းစားလို၊ ဇနီးမယားလို တစ်ခါမှကုတင်ပေါ်မှာကြည်ကြည်နူးနူးချစ်ရည်လူးခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံမျိုးတစ်ခါမှမရှိခဲ့ဖူးပါဘူး။
အခုတော့ကိုယ့်အမေကိုလွန်ခဲ့တဲ့သုံးနာရီလောက်မျက်နှာဖုံးမချွတ်ခင်က ကိုယ့်ဆားဗစ်ကိုလာဝယ်တဲ့အနက်ရောင်ဝတ်မဟူရာမမကြီးအဖြစ်မျိုးနဲ့၊
အလုပ်သဘောအရအာသာဖြေပေးရမယ့်ဆော်ကြီးတစ်ဗွေလို သဘောမထားနိုင်တော့ပါဘူး။
မေမေ့ကိုကြည်ကြည်နူးနူးချစ်သူတစ်ဦးလိုချစ်ပေးချင်စိတ်တွေပဲတဖွားဖွားပေါ်လာတော့တယ်။ မေမေကတစိမ်းမှမဟုတ်တာပဲလေ။
ဝတ်ကျေတန်းကျေလုပ်လို့တော့ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ကျနော့်ကိုမွေးပေးတဲ့မေမေကို အစွမ်းကုန်ပြုစုမှမပေးရင်၊ သားတစ်ယောက်တာဝန်ဘယ်ကျေတော့မလဲ။
အခုအိမ်မှာအမေ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီးလိုးနေရတာဖြစ်လို့၊ ဒီဖီလင်ကိုဘာနဲ့မှမလဲနိုင်ဘူး။
အခုမှအမေ့အပေါ်ကျနော်ထားတဲ့ဖီလင်တွေကလက်ခုပ်ကနေလက်ဝါးလှန်လိုက်သလိုမယုံနိုင်စရာပြောင်းလဲသွားတာဗျ။
အမေကတစ်သက်လုံးကျနော့်ကျေးဇုးရှင်မွေးမေမေဖြစ်လာခဲ့တာလေ။ အမေနဲ့သားအမိလက်ပွန်းတတီးနေခဲ့ဘူးတယ်။
ယောဂီတဘက်ကလေးနဲ့တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေးဆွမ်းလောင်းနေတဲ့အမေ့ကို ဘေးကဆွမ်းဗန်းလေးကိုင်ရပ်ပြီးကူပေးခဲ့ဘူးတယ်။
အမေကမွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးတုန်းကဝမ်းသာအားရနဲ့အမေ့ပါးလေးကိုနမ်းဘူးတယ်။
အမေခူးခပ်ကျွေးတဲ့ထမင်းဟင်းကိုဂျီကျပြီးလုစားဖူးတယ်၊ အမေခွန့်ကျွေးတဲ့ကိတ်မုံ့လေးတွေပါးစပ်လေးဟပြီးကြိုလင့်ဖူးတယ်။
သီတင်းကျွတ်ရက်မှာအမေ့ကိုရိုရိုသေသေနဲ့ဦးချကန်တော့ဖူးတယ်။
အခုကျနော့်အောက်ကနေလို့စောက်ပတ်လေးဖြဲပြီးခံနေတဲ့အမေက၊ အဲဒီအမေမဟုတ်တော့ဘူး။ လုံးဝကိုကွဲပြားသွားပြီ။
အခုကကုတင်ပေါ်မှာ၊ ပက်လက်လေးပေါင်ဖြဲပေးထားတဲ့အမေ့ကိုကျနော်ကအိမ်သူမယားတစ်ယောက်လိုဆောင့်လိုးနေတယ်။
အမေကနှုတ်ခမ်းလေးကိုအံခဲကိုက်ထားပြီးမျက်နှာလေးကရဲရဲ၊ ရွဲနေတဲ့ရမ္မက်အကြည့်လေးနဲ့ကျနော့်မျက်ဝန်းထဲကိုဆိုင်ကြည့်နေတယ်။
ကျနော်လီးကြီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာတပျိပျိနဲ့ဝင်ထွက်နေပြီးအရည်ဖြူဖြူ စီးစီး ပျစ်ချွဲချွဲတွေတောင်မြင်နေရတယ်။
မြင်ကွင်းကယုံနိုင်စရာတောင်မရှိဘူး။ အိပ်မက်မက်နေတာမဟုတ်တာတော့သေချာတယ်။
အမေ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီးကျနော့်ရင်တွေနှလုံးသည်းပွတ်တွေကိုတအားလှုပ်ခတ်စေတယ်။
ရည်းစားတခါမှမထားဘူးတဲ့ကျနော်။ဘယ်ဆော်ကိုမှရင်မခုန်ခဲ့ဖူးတဲ့ကျနော်ဟာ အခုကိုယ့်အမေအရင်းကိုပြန်လိုးနေတယ်ဆိုတာကိုသိလိုက်ရမှ
ရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်ရတဲ့အမျိုးအမည်မသိတဲ့ခံစားချက်တစ်မျိုးကိုခံစားနေရတယ်။ တကယ်ကြီးကိုတလှပ်လှပ်နဲ့ဗျာ။
အချစ်ဝတ္ထုတွေထဲမှရေးကြသလိုဆို ဒါကအချစ်ကြောင့်ဖြစ်တဲ့လှုပ်ခတ်တဲ့ရင်ခုန်မှုလား။
ဒါကအမေလေ။ သားအရင်းတစ်ယောက်ကအမေ့အပေါ်မှာအဲ့လိုရင်ခုန်အချစ်စိတ်မျိုးမွေးဖွားနိုင်သလား။
တခြားသားတွေကရောသူတို့အမေတွေအပေါ်မှာဒီလိုလှုပ်ခတ်တဲ့အချစ်စိတ်မျိုးရှိကြသလားကျနော်တော့မပြောတတ်တော့ဘူး။
ရည်းစားမထားဖူးသမျှကျနော်ကအခုမိန်းမတစ်ယောက်အပေါ်ထူးဆန်လှိုက်လှဲတဲ့ဖီလင်ဖြစ်နေတာပါ။ ဒါပေမယ့်ဖြစ်နေတဲ့ဖီလင်က
ကျနော့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေ့အပေါ်မှာဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီဖီလင်ကိုကျနော်မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး။
အိမ်ဥိးခန်းကကုတင်ကြီးပေါ်မှာမယားတစ်ယောက်ကသူ့လင်အလိုးခံနေသလိုအမေကဖြဲကားပြီးကျနော့်ရဲ့အလိုးကိုခံနေတယ်။
အခု ကျနော်က ဖေဖေမေမေတို့အိပ်တဲ့မင်္ဂလာကုတင်ကြီးပေါ်မှာအဖေ့ကိုယ်စားအမေ့လင်အဖြစ်လိုးပေးနေရတာလား။
အဖေဒီပုံစံအတိုင်း တသက်လုံးမစွမ်းဆောင်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင်၊ အမေ့ဆန္ဒတွေပြည့်သွားအောင်လိုးပေးရင်း
အမေကကျနော်မယားတစ်သက်လုံးဖြစ်သွားတော့မှာလား။
ဒီလိုမှမဟုတ်ရင်အမေ့ကိုဒီလိုပဲအပြင်မှာသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ထွက်ရှာစားခွင့်ပြုပေးရမလား။ အဲဒါမျိုးကိုတော့ကျနော်လက်မခံနိုင်ဘူး။
အမေလီးပေါင်းစုံနဲ့ထွက်ကုန်းမှာထက်စာရင်၊ ကျနော်ပဲအမေ့ကိုလိုးပေးနေတာကပိုကောင်းလိမ့်မယ်မဟုတ်လား။
ပြသနာကိုအိမ်တွင်းမှာပဲကြိတ်ရှင်းတာအသင့်တော်ဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ်။
ကျနော်အတွေးတွေကိုဖြတ်ပြီးစိတ်ကိုစုစည်းလိုက်တယ်။ ဖီလင်တွေချည်းသိပ်တက်နေရင်အမေ့ကိုကောင်းကောင်းလိုးနိုင်မှာ
မဟုတ်တော့ဘူး။ဒါကြောင့်ပရော်ဖက်ရှင်နယ်စိတ်ပြန်သွင်းလိုက်ရတယ်။
“မေမေ..လာဗျာ..သားတို့လိုးမိပြီးကြတော့မှမထူးပါဘူး ရိုးရိုးကြီးလုပ်မနေပါနဲ့တော့။ ရင်ခုန်စရာလေးတွေဖြစ်ရအောက်စစ်တီနိုင်းဆွဲမယ်မေမေ.. ”
ကျနော်ကခွထားရာကထပြီး ပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့အမေ့ကို၊ ဂျိုင်းကနေဆွဲထူလိုက်တော့အမေလည်းအလိုက်သင့်ပါလာတယ်။
ကျနော်ကအမေ့ကိုဒူးထောက်ခိုင်းပြီးလေးဘက်ကုန်းကလေးဖြစ်အောင်ပြင်ပေးလိုက်တယ်။ အမေ့ဖင်လုံးကြီးကို ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်လှည့်လို့ပေါ့။
ကျနော်ကကုတင်ပေါ်မှာတည့်တည့်ပဲ၊ အဖေနဲ့အမေရဲ့ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကိုယူထပ်ပြီးပက်လက်အိပ်လိုက်တယ်။
ဒူးထောက်ကုန်းရက်သားဖြစ်နေတဲ့အမေ့ကိုပေါင်တစ်ချောင်းမြှောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး
ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ခွခိုင်းလိုက်တော့ အမေ့ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကကျနော့်မျက်နှာပေါ်မှာဝဲနေပြီ။
စောက်မွှေးအုံကြီးကြားကစောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကလည်း နောက်ဖက်ကိုပြူးကနဲကန်ထွက်လာတယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၁၀) ဆက်ရန်
အပိုင်း(၁၀)
ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ကျနော့်ရဲ့ ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ကျကျမွေးပြီးသထားတဲ့ ၈လက္မခွဲဆိုဒ်လီးကြီးက အာကာသကိုတက်တော့မယ့်ဒုံးပျံကြီးလို
မျက်နှာကြက်ကိုမျှော်ကြည့်နေတယ်။ အမေ့မျက်နှာနဲ့ပါးစပ်ကလည်း ကျနော့်လီးကြီးနဲ့ ၂လက္မလောက်ပဲကွာတော့မယ်။
အမေကသူ့ရှေ့ကလီးကြီးကိုတအံ့တဩနဲ့ကြည့်ပြီး လက်နဲ့ဖမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာလက်ကွင်းလေးနဲ့ဆုပ်ပြီး
လီးလုံးပတ်အတုတ်ကိုတိုင်းကြည့်နေသလိုပဲ။ ပြီးတော့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ပါးစပ်ကထုတ်ပြောလာတယ်။
“ဟားးး..သူ့ဟာကြီးကကြီးလိုက်တာကွာ နဲနဲနောနောကြီးမဟုတ်ဘူး၊ အခုမှသေချာကြည့်မိတယ်..။ ဟိုတယ်မှာတုန်းက ပုလွေတောင်မမှုတ်ခဲ့ရဘူး။
နင့်အဖေပစ္စည်းနဲ့တော့တခြားစီပဲ၊ တစ်ဆခွဲလောက်ပိုကြီးလိမ့်မယ်။ အားရစရာကြီးကွာ၊ မေမေ့သားဘယ်ကများရလာတာပါလိမ့် ..”
ပြောနေရင်းသူ့လက်တွေကလပြွတ်ကြီးတွေဆီရောက်သွားပြီး၊ ဥကြီးနှစ်လုံးကိုသာသာလေးဆပြီးညှစ်ဆွနေတယ်။
“ဟင်း.. ဟင်း..မေမေ့သားကွေးကျိလေးနှစ်လုံးရော ဂျိုးကလေးရောက ဒီလောက်ကြီးကြီးလာလိမ့်မယ်လို့ထင်ကိုမထင်ခဲ့တာ။
အဖိုးတန်ပစ္စည်းကကိုယ့်အိမ်ထဲတင်ရှိနေခဲ့တာကိုမသိတာမေမေတော်တော်ညံ့တာပဲ..”
အမေကတတွတ်တွတ်နဲ့ပြောရင်းကျနော့်လီးကိုဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ ကျနော်ကဘာမှပြန်မပြောဘူး။
မျက်စိရှေ့မှာပြူးထွက်နေတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပဲမမှိတ်မသုံကြည့်ရင်းအာရုံကျနေတယ်။
စောစောကလိုးထားတဲ့လိုးရေပျစ်ပျစ်အနှစ်တွေကစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းမှာရော။ စောက်မွေးတွေပေါ်မှာပါစိတ်ထန်စရာပေပွနေတယ်။
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေက စောက်မွေးအုံထဲကတိုးထွက်လာတယ်။ ဖင်ကိုကော့ပြီးနောက်ပစ်ထားတော့
အဖုတ်နှစ်ခြမ်းကြားကစောက်စိကြီးကလည်းပြူးပြီးထွက်နေတယ်။ ကျနော့်အတွက်ကတော့စောက်ရည်လရည်တွေပေရေနေတာကို
ရွံတဲ့စိတ်မပေါ်တဲ့အပြင်ပိုလို့တောင်စိတ်ကထန်လာသေးတယ်။
ကျနော်လျှာကိုထုတ်ပြီးပြူနေတဲ့စောက်စိလေးကိုလျက်လိုက်တော့ အမေ့ဖင်ကတွန့်ကနဲဖြစ်သွားသေးတယ်။
ပြီးတော့မှနှုတ်ခမ်းထူကြီးတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်နဲ့အုပ်ပြီးအားပါပါဆွဲစုပ်လိုက်တာ..။
“အူးးးးး..စစ်စ်..”
အမေကတစ်ချက်ညည်းလိုက်ပြီးနောက်ပိုင်းမှာ၊ သူကလည်း လီးကြီးကိုပါးစပ်ထည့်ပြီးကောက်စုပ်လိုက်တော့တယ်။
အမေကလီးကြီးကိုလက်တစ်ဘက်ကဆုပ်လို့ထောင်လိုက် ကိုင်ထားပြီး လီးပတ်ချာလည်ကိုလှည့်ပြီးပတ်ယက်ပေးနေတယ်။
ပြီးတော့ဒစ်ဖူးလေးကိုလျှာဖျားလေးနဲ့ကလိကစားရင်းပါစပ်ထဲမှာဒစ်ကိုငုံလိုက်ပြန်ထွေးလိုက်ခေါင်းလေးတငုံ့ငုံ့နဲ့လုပ်ပေးတာတော်တော်လေးကြာတယ်။
ကျနော်အလုပ်လုပ်လာခဲ့သမျှမှာဆော်အတော်များများရဲ့အမှုတ်ခံခဲ့ရဖူးပေမယ့် အခုတစ်ခါအမေ့ပါးစပ်နွေးနွေး၊ လျှာထွေးထွေးလေးရဲ့
နူးညံ့စွာအစုပ်အယက်ခံလိုက်ရတာကြက်သီးကိုတဖျင်းဖျင်းထယူရော။ အခုမှုတ်ပေးနေတာကိုယ့်အမေပါလားဆိုတဲ့အသိကြောင့်လားတော့မပြောတတ်ဘူး။
ခဏကြာတော့အမေကလီးတစ်ချောင်းလုံးကိုပါးစပ်ထဲဝင်အောင်ငုံပြီးအဆုံးအထိအာခေါင်ထောက်အောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်ပေးပါတော့တယ်။
ကျနော်လည်းမျက်စိရှေ့ကဘာဂျာကြီးကို အာရုံပြန်စိုက်လိုက်ရပြီးစောက်စိကိုရောစောက်ဖုတ်ကိုပါ၊ စိတ်ပါလက်ပါယက်လိုက်စုပ်လိုက်လုပ်ပေးနေပါတယ်။
အမေကလည်းလီးတဖက်ကစုပ်ရင်းစောက်ဖုတ်ကကောင်းတဲ့ဒဏ်ကိုခံနိုင်ပုံမရဘူး။ ဖင်ကြီးကိုကျနော်မျက်နှာဖက်ကိုနောက်ပြန်ပစ်ပြီး
တွန်းတွန်းပေးနေတော့ အမေ့ဖင်ကြီးကကျနော့်မျက်နှာပေါ်ကိုပိပိကျလာတယ်။ ကျနော်ကစောက်ဖုတ်ကြီးကိုပါးစပ်အတင်းကပ်ပြီးဖိစုပ်နေတော့
ပါးစပ်ရောနှာခေါင်းပါကပ်နေတဲ့အချိန်မှာဖင်ကြီးကအိအိကျလာတော့၊ နှာခေါင်ရောပါးစပ်ပါပိပြီး အသက်ရှူမဝပဲ မွန်းမွန်းတက်လာလို့
ဖင်ကြီးကိုတစ်ချက်တစ်ချက်တွန်းတွန်းထုတ်နေရတယ်။
ကျနော်လည်းမွန်းပြီအသက်မထွက်ခင် ဘာဂျာတိုက်စစ်ကိုအရှိန်မြှင့်ရတော့တာပေါ့ဗျာ။ သိပ်မကြာပါဘူးအမေလည်းဒွန်ဒွန့်လူးလို့
လီးကိုပါးစပ်ကချွတ်လိုက်ပြီး..။
“တော်ပြီသား..၊ မေမေမရတော့ဘူး..၊ သားလီးကြီးကိုမေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲထည့်ချင်နေပြီ။ ငြိမ်ငြိမ်နေ..”
မေမေကကျနော်ပါးစပ်နားမှာ သူ့ဖင်ကြီးကပ်ပြီးကုန်းပေးထားကိုခွာလိုက်ပြီး၊ ကျနော့်ခါးပေါ်လာခွထိုင်လိုက်တယ်။
ခုနကလိုကျောပေးရက်မဟုတ်ပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်ခွထိုင်လိုက်တာပါ..။
အမေကခါးတည့်တည့်မှာခွပြီးဖင်ကြီးကိုအိကနဲထိုင်ချလိုက်တော့လီးပေါ်တည့်တည့်ပဲပေါ့။
ဒါပေမယ့်ဘာမှချိန်ဆခြင်းမရှိပဲထိုင်ရုံထိုင်ချတာဆိုတော့ အများထင်သလိုလွယ်လွယ်နဲ့တော့စွပ်ခနဲဘယ်ဝင်သွားမလဲ။
လီးကြီးကလယ်လောက်ပဲတောင်နေနေဖင်ကြီးရဲ့ဗြက်ကနည်းတာမှမဟုတ်တာ။ ဖိထိုင်မိတော့ဘေးဖက်ကိုလဲသွားတာပေါ့၊
ဒါပေမယ့်လီးကလည်းအစွမ်းကုန်တောင်နေတော့ အောက်မှာထိုးထိုးထောင်ထာင် ခိုးလိုးခုလုကြီးတော့ဖြစ်နေတာပေါ့။
အမေကသူ့ဖင်ကြီးအောက်ကလီးနွေးနွေးကြီးရဲ့အထိအတွေ့အရသာကိုဖီးခံနေပုံရတယ်။ ဘာမှဆက်ပြီးမလှုပ်ရှားသေးပဲ၊
အတော်ကြာအောင်ငြိမ်ထိုင်နေသေးတယ်၊ပြီးတော့ဖိထိုင်ထားတဲ့လီးအပေါ်မှာ ဖင်ကြီးကိုကြိတ်ပြီးသနပ်ခါးသွေးသလိုဝိုက်ပြီးကစားနေသေးတယ်။
မျက်နှာကြီးကလည်းပြုံးစိစိနဲ့ သူ့ကြည့်ရတာ တော်တော်ကြီးသဘောကျနေပုံပဲ။
တစ်မိနစ်လောက်ကြာမှ သူဖင်ကြီးကိုကြွလိုက်ပြီး ညာလက်ကပေါင်ကြားထဲလျှိုဝင်သွားတယ်။
ပြီးတော့မှလက်ကိုလီးနဲ့ကိုင်လို့သေချာမတ်မတ်ထားပြီးသူ့စောက်ဖုတ်ကြီးအဝမှာတေ့ပြီးဂိုက်လိုင်းပေးလိုက်တယ်။
အမေ့ဖင်ကြီးကျနော့ခါးပေါ်ကိုဒုတိယအကြိမ်မြောက်တအိအိနဲ့ပိဆင်းလာပြန်ပြီ၊ ဒါပေမယ့်ဒီတစ်ခါတော့လီးနဲ့စောက်ပေါက်နဲ့တည့်တည့်ပါပဲ။
စွပ်ခနဲအိခနဲတရစ်ရစ်နဲ့ဝင်သွားတော့တယ်။ အမေ့စောက်ခါင်းနံရံရဲ့နူးညံ့တဲ့အတွေ့အထိနဲ့နွေးထွေးမှုဖီလင်ကိုသိသိသာသာကြီးရလိုက်တယ်။
ဖိရင်းနှဲ့ရင်းထိုင်ချလိုက်တဲ့အမေ့ဖင်ကြီးရဲ့လှုပ်ရှားမှုရပ်သွားတော့ကျနော်လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံးက
အမေ့စောက်ပတ်ထဲမှာတစ်ဆုံးဝင်နေပြီ၊ သားအိမ်တောင်ထောက်တော့မယ်။
အဲဒီမှာပဲအမေကကျနော့်ပုခုံးပေါ်မှာလက်လေးတွေနဲ့ထောက်ပြီး ဖင်ကိုမြှောက်လိုက်ချလိုက်နဲ့စလှုပ်ရှားပါတော့တယ်။
ပထမလေးငါးခြောက်ချက်ကတော့ဖြည်းဖြည်းပဲ။ အဲဒီနောက်တော့ အမေစကြမ်းပါပြီ။ကျနော့်ရင်ဘတ်ကိုလက်နဲ့ထောက်ဖိပြီး၊
ဖင်ကြီးကိုတအားမြှောက်လို့ဆောင့်ဆောင့်ပြီးထိုင်ချနေတယ်။ တစ်ချက်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်းလည်း စောက်ခေါင်းတစ်ဆုံးကိုထိထိသွားတယ်။
“အင်းး အင်းး အင်းမ်..အင်းမ်..အိုးရ်..အိုးးးဝ်..”
မပီမပြင်နဲ့အမေ့ညည်းသံတွေက အခန်းထဲမှာဆူညံလို့လာတယ်။ ဆောင့်ဆောင့်ထိုင်ချလိုက်တိုင်းယိမ်းပြီလှုပ်ခါနေတဲ့
အမေ့ကိုယ်ကြောင့် နို့ကြီးနှစ်လုံးကဘောင်ဘင်ခတ်ပြီးရမ်းခါနေပါပြီ။
အမေက ကိုယ်ကိုမတ်မတ်ထားထားလို့မြေဆွဲအားကြောင့်အမေ့နို့ကြီးတွေက အောက်ကိုတွဲကျနေသလိုရှိနေပေမယ့်၊
အသက်၄၀ ဝန်းကျင်ပဲရှိသေးတဲ့နုပျိုဆဲ နိ့ကြီးတွေကတင်းရင်းအိစက်နေတုန်းပဲ။
သားသမီးမများတာရယ် (ကျနော်တစ်ယောက်ထဲလေ)၊ အဖေကောင်းကောင်းမသုံးခဲ့တာတွေလည်းပါမှာပေါ့။
လှပကဗျာဆန်စွာလှုပ်ခတ်နေတဲ့အမေ့နို့လုံးကြီးတွေကိုမြင်တော့ကျနော်မနေနိုင်တော့ပဲ၊ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်ထုတ်ပြီးစုံကိုင်လိုက်ပါတော့တယ်။
အမေ့နို့ကြီးတွေကကျနော့်လက်ခုပ်ကြီးအောက်မှာအလုံးလိုက်အတစ်လိုက်ကြီးပေါ့ဗျာ။ ကိုင်ထားရတဲ့နို့ရဲ့အသားအရေက
တင်းရင်းနေတယ်ဆိုပေမယ့်၊ အထိအတွေ့ကတော့နုအိပျော့ပျောင်းနေတယ်။ ဘယ်ညာလက်နှစ်ဘက်ကလက်ညှိုးလက်ခလယ်နှစ်ချောင်းစီနဲ့
နို့သီးခေါင်းဖူးဖူးစူစူလေးတွေကိုပြိုင်တူညှပ်ရင်းလက်ချောင်းတွေနဲ့ညှစ်ညှစ်ပေးနေတယ်။
အမေကကျနော့်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ခွထိုင်ထားတာဆိုတော့ကိုင်မိထားတာက ကျနော့်ညာလက်ကအမေ့ဘယ်နို့၊ ဘယ်ဘက်ကညာနို့ပေါ့။
လက်ချောင်းတွေကနို့သီးတွေကိုညှစ်ရင်းလက်ဖနောင့်တွေနဲ့နို့အုံသားကြီးတွေကိုဖိတ်ကြိတ်ချေပေးနေတာဆိုတော့
အမေလဲဖီလင်အရမ်းတက်နေပြီ။ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်သူ့ကိုယ်ကိုညွှတ်ချရင်း ပါးစပ်ကိုဆွဲစုပ်ပြီးနမ်းတယ်။
နို့တွေကိုကိုင်နှဲနေတဲ့ကျနော့်လက်တွေကလည်းကိုယ်ကြားမှာညပ်သွားလို့ ပြန်ထုတ်လိုက်ရပြီးကိုယ်ပေါ်မှာဖားလိုကပ်နေတဲ့
အမေ့ကျောကုန်းလေးကိုပဲကျုံးဖက်ထားလိုက်ရတော့တယ်။ အမေ့ဖင်ကြီးကတော့ကြွကြွပြီးလီးပေါ်မှာဒလကြမ်းဆောင့်ဆောင့်ချနေတုန်းပဲ။
အမေမြင်းစီးကြမ်းတာအခုမှပဲသိရတော့တယ်။
အမေ့စောက်ခေါင်းသားတွေကကျနော်လီးကိုဖျင်းကနဲ၊ ဖျင်းကနဲနဲ့အကြောဆိမ့်ပြီးတုန်တုန်တက်သွားအောင်ကိုဆွဲပွတ်ပြီးလိုးပေးနေတာ၊
ကျနော်မိန်းမတွေကိုလိုးခဲ့သမျှမှာတစ်ခါမှအခုလောက်ကောင်းတာအရသာရှိတာကိုမတွေ့ခဲ့ဖူးသေးဘူး။
အခုအမေနဲ့ကျမှပဲမိန်းမဆိုတဲ့အရသာအစစ်က ဒီလိုပါလားလို့သိရလောက်အောင်ကိုအရမ်းကောင်းနေတာ။
ဟိုတယ်မှာတုန်းကလိုးခဲ့ရပေမယ့်ပထမတော့အဆင်ပြေသား။ နောက်သားအမိလိုးနေမှန်းသိသွားတော့အန်းသွားကြတာရယ်။
သူများတွေပါရိပ်မိသွားကြမှာစိုးတာတွေကြောင့်ပါရောပြီးလိုးရတာစိတ်မဖြောင့်ကြဘူး။ အခုမှအိမ်မှာပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောကြဆိုကြပြီးမှ၊
စိတ်တွေကိုလွှတ်ပေးပြီးကျေကျနပ်နပ်လိုးကြတော့မှ၊ အမေနဲ့လိုးနေရတာ၊ တကယ့်နိဗ္ဗာန်ပဲဗျာ..။
“အာ့ာ့..အာ့..အာ့..အင့်..အင့်..ဟင်းးးး အမလေးးး…”
ဖုတ်..ဖုတ်..ဖုတ်..ဖုတ်..ဘတ်..ဘတ်..ဖျန်းးဖျန်း..ဖျန်း..၊
နောက်တော့အမေကဒလစပ်ကြီးဖိထိုင်ချလာတယ်။ ညည်းသံတွေလဲသံကုန်လွှတ်လို့ကျယ်လာတယ်။
စကောဝိုင်းတစ်လှည့် ဒဲ့တစ်လှည့်နဲဖင်ဆောင့်ချချက်တွေကလည်တဖုန်းဖုန်းတဖတ်ဖတ်နဲ့စက်သေနတ်နဲ့မော်တာဆွဲနေသလိုပဲ။
ဆောင့်ရင်းစောက်ခေါင်းထဲကလည်းလီးကိုမတရားကြီးဆွဲစုပ်ညှစ်ပေးနေတော့ကျနော်မရတော့ဘူး၊
လီးကြောကဖျင်းကနဲ၊ ဖျင်းကနဲဖြစ်ပြီး လရည်တွေကဆောင့်ပြီးတွန်းကန်ထွက်လာတယ်။
လီးကသားအိမ်ဝထောက်နေတာဆိုတော့အမေ့သားအိမ်ထဲကိုတန်းကနဲဝင်သွားမယ်ဆိုတာသချာတာပေါ့။ အမေကလဲအထဲမှာပြီးတာကိုအဆင်ပြေပါတယ်
ဆိုတာကို ဟိုတယ်မှာကထဲကဒီကလဲယားလုပ်ထားပြီးသား၊ ဒါမျိုးအစိမ်းလိုးတာကြိုက်ကြလို့လေးယောက်စလုံးကကြိုတင်ဆေးတွေထိုးကြမှာပေါ့။
ကျနော်ကလည်းအရင်မိန်းမတွေကိုအစွပ်သုံးပြီးချခဲ့တာချည်းပဲ။ အခုကျနော်ပထမဆုံးအသားအသားချင်းထိအောင်အစိမ်းလိုးပြီး
လရည်တွေကိုသားအိမ်ထဲအထိပန်းထည့်နိုင်ခဲ့တာကကိုယ့်အမေအရင်းကြီးနဲ့ကျမှပဲဗျာ..။ ကျနော်ရင်မခုန်ပဲခံနိုင်ရိုးလား။
ကျနော့်လရည်တွေကအမေ့သားအိမ်ထဲအထိပန်းထုတ်ပြီးဝင်သွားမယ်ဆိုတာကိုကျနော်ယုံတယ်။ အမေသာဆေးထိုးမထားခဲ့ရင်။
အမေရာသီသွေးရှိနေတုန်း၊ မျိုးဥဆင်းနေတုန်းအချိန်သာဆိုရင်အမေနဲ့ကျနော့်ရဲ့သန္ဓေသားမျိုးစပ်မှုတွေဖြစ်ပြီးအမေဗိုက်တောင်ကြီးသွားနိုင်တယ်။
ကျနော့်လီးကတောင့်ကနဲဖြစ်ပြီးလရည်တွေတဖြောဖြောထွက်သွားချိန်မှာ၊ အမေလည်းဟင်းကနဲအရှည်ကြီးညည်းပြီး
ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ကျသွားရင်းကျနော့ကိုကြုံးဖက်ထားတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲကလည်းလီးကိုတစစ်စစ်နဲ့ညှစ်နေတယ်။
ကျနော်တိုသားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကျေနပ်ပီတိအရသာအပြည့်နဲ့နတ်ဘုံအထွတ်အထိပ် ကိုတက်သွားကြတော့တာပါပဲ။
ဒါပေမယ့်ကျနော်တို့ကသွေးသားအရင်းဆိုတဲ့ကာမဆားငန်ရေသောက်လိုက်ရတဲ့အပေါ်သာယာသဘောတွေ့ပြီးရေငတ်မပြေနိုင်ကြပဲ
နောက်ထပ်နှစ်ကျော့ဆက်ပြီးလိုးမိကြတာ၊ မနက်အရုဏ်တက်ခါနီးအထိပါပဲ။ နောက်ဆုံးတော့သားအမိနှစ်ယောက်သားကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေနဲ့
တစ်ယောက်ရင်ခွင်မှာတစ်ယောက်ခေါင်းတိုးဖက်ထားကြရင်းအိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
သေချာတာပေါ့အောက်ပိုင်းမှာလည်းလီးကြီးကစောက်ဖုတ်ထဲမှာတန်းလန်းကြီးစွပ်ရက်သားနဲ့၊
စောက်ရည်လရည်နှစ်နှစ်ကလည်းထူထဲလှတဲ ကျနော်တို့ရဲ့စောက်မွှေးလမွှေးရောယှက်ဂျပ်ထနေအုံကြီးပေါ်မှာဗျစ်ခဲကြီးနဲ့ပေါ့ဗျာ..။
—————————————–
အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်
