ကောင်းလိုက်ပါတဲ့ ရွာ့ထုံးစံ (အပိုင်း ၁)

(၁)

ကျုပ်နဲ့ကျုပ်တို့အသိုက်အဝန်းက၊ မြီု့ကြီးပြကြီးနဲ့အလွန်ဝေးကွာတဲ့အရပ်တစ်ခုမှာနေထိုင်ကြပါတယ်။ ကျုပ်တို့မိသားစုမှာ ညီအစ်ကို မောင်နှမ ၃ယောက်ရှိပြီး အလယ် ၁ ယောက်ကမိန်းခလေးပါ၊  ကျနော့်အမပေါ့။ သူကအိမ်ခွဲသွားပါပြီ။ လင်လဲရ၊ ခလေးလဲရနေပါပြီ။ ကျန်တဲ့ညီအကိုနှစ်ယောက်ကတော့ အကြီးဆုံးနဲ့အငယ်ဆုံးပါ။

ကျုပ်အမေက အသက်လေးဆယ်ကျော်လောက်ရှိမယ်၊ ဒါပေမယ့် ကြည့်ရတာငယ်တုန်းနုတုန်းဖျတ်လက်တုန်းပဲ။ တောသူဆိုတော့ခပ်တုတ်တုတ်၊ ခပ်ကိတ်ကိတ်ကြီးပဲ။ အဖေကတော့ အမေ့ထက် အများကြီးအသက်ပိုကြီးပြီးရုပ်ကလည်းကျလို့တော်တော်ကြီးအိုစာတယ်။ တောသူတောင်သားဆိုတော့အလုပ်ကြမ်းတွေပိတဲ့ဒဏ်တွေလည်းပါမှာပေါ့။

တကယ့်တောနဲ့ဆက်စပ်နေတဲ့၊ မြို့နဲ့အလှမ်းဝေးတဲ့နယ်တွေကအခြေခံလူတန်းစား၊ တောင်သူ၊ ယာလုပ်၊ ဝါးခုတ်၊ တောတက်တဲ့ရွာငယ်လေးမှာကျင်လည်တဲ့လူတန်းစားတွေက၊ အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့လင်ယူသားမွေးအိမ်ထောင်ကျကုန်ကြပြီ။ လူပျိုပေါက်၊ အပျိုပေါက်ဖြစ်လာရင်၊ ဂွင်းထုတတ်လို့လရည်ထွက်၊ မိန်းခလေးကလည်းရာသီလာမယ်တောင်မကြံသေးဘူး၊ ကောက်ရိုးပုံတိုးကြပြီ။ မကြာခင်လိုက်ပြေးပြီးယူကြတော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့် အဖေကတော့ နဲနဲဆန်းတယ်။ အသက်တော်တော်ရတဲ့အထိမိန်းမမယူဖြစ်ခဲ့ဘူးတဲ့။ အဖေအမေနဲ့ရတော့အသက်က ၃၀ ရောက်နေပြီ။ အမေကတော့ရွာ့ထုံးစံအတိုင်း ၁၆နှစ် မြီးကောင်ပေါက်မလေးပေါ့။ အဲ့တုန်းက အဖေနဲ့အမေရဲ့အသက်ကခေါက်ချိုးနီးပါးကွာခဲ့တာပဲဗျ။

ကျုပ်ကသားသမီးတွေထဲမှာအငယ်ဆုံးကောင်။ ကျုပ်အကိုအကြီးဆုံး ကိုသာဒင်က အသက်အစိတ်ရှိပြီ။ သူလဲရွာ့ထုံးစံအတိုင်းလူပျိုပေါက်ဖြစ်ပြီးမကြာခင်မှာ မိန်းမရခဲ့တာ အခုဆို ၈နှစ်၊ ၉နှစ်လောက်ခဲ့ရှိပြီပေါ့။ အကိုယူထားတဲ့ကျုပ်မရီးကလည်း ကျုပ်လိုတောသားတစ်ယောက်အနေနဲ့ကြည့်ရင်၊ ချောလည်းချော၊ ကိတ်လဲကိတ်၊ မျက်နှာကသနားကမား ပေမယ့် နို့ကြီးတွေ၊ ဂျောကြီးတွေကအယ်နေတာပဲ။  ကျုပ်တောင်ကြိတ်ကြိုက်နေမိသေးတာ။ ကျုပ်မရီးကလည်းတနယ်ထဲသူ၊ ရွာနီးနားချင်းကပဲ၊ ချောမှာပေါ့၊ တောရွာအဆင့်မှာတော့၊ သူကလဲကွမ်းတောင်ကိုင်ပဲဟာ။ သူတို့လင်မယားကအိမ်ထောင်ကျတာကြာလာပေမယ့်၊ အခုထိခလေးကလည်းမရသေးဘူး။

ကျုပ်တို့နေနေကြတဲ့ရွာအုပ်စုတွေရှိတဲ့နယ်က တခြားလူသူအများစုရှိရာအရပ်နဲ့လည်း အလှမ်းကတော်တော်ကွာနေပြီး၊ အရမ်းကိုရှေးဆန်၊ တောကျကြတယ်ဗျ။ အခုခေတ်ခင်ဗျားတို့အရမ်းတိုးတက်နေတဲ့နေရာကမြို့ကြီးသားတွေဆို၊ တာဇံတွေဆိုပြီးနှိမ်ပြီးအခေါ်ခံရတဲ့နေရာမျိုးဖြစ်မှာပါ။

စုန်းတွေ၊ နတ်တွေ၊ တောစောင့်၊ တောစိုး ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေကိုအရမ်းယုံကြည်ပြီး၊ ရှေးရိုးစွဲအယူအဆထုံးစံတွေကိုလည်း၊ အရမ်း အစွဲအလန်းကြီးကြတဲ့အရပ်ကလား။ ရွာ့ဓလေ့ထုံးစံအယူအစွဲတွေကိုလည်းအခုအချိန်အထိဘယ်သူမှမဆန့်ကျင်ရဲသေးဘူး။ အစဥ်အဆက်တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လိုက်နာကျင့်သုံးလာခဲ့ကြတာလည်း နှစ်ပေါင်းကမနည်းတော့ဘူး၊ ရာချီနေပြီလားပဲ။

သိပ်မကြာသေးခင်ကတစ်နေ့မှာ ကျုပ်အကိုကြီး ကိုသာဒင်တစ်ယောက် အဖော်တွေနဲ့တောတက်ပြီးမြို့မှာဈေးကောင်းရတဲ့၊ တောထွက်ပစ္စည်းတွေ (ပျားရည်၊ သစ်ခွ၊ ဆေးဖက်ဝင်သစ်ဥ၊ သစ်ဖု၊ သစ်မြစ်၊ တောကောင်၊အရေ၊ အသား၊ အဆီ) စတဲ့ဟာတွေကိုရှာဖို့သွားရင်း၊ လမ်းမှာပိုးထိပြီးဆုံးပါလေရောဗျာ။ နာရေးကိစ္စကိုထုံးစံအတိုင်းစီရင်ရတော့တာပေါ့။ ဒါကဘာမှအဆန်းမပါပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ သိသင့်တဲ့အချက်တချို့ကို တိုတိုပဲပြောကြပါစို့..။

ဆန်းတာကကျုပ်တို့ရွာရဲ့ဘယ်ကရလာမှန်းမသိတဲ့ရှေးကျတဲ့ဓလေ့ထုံးစံပါ။
ရှေးရိုးဆန်စွာကျင့်သုံးလာခဲ့တဲ့ရွာရဲ့စည်းမျဥ်းဥပဒေတစ်ခု။ အဲဒါက၊ အိမ်တစ်အိမ်၊ မိသားစုတစ်ခုမှာ အရွယ်ကောင်းသားယောက်ျားလေးတစ်ယောက် ဆုံးပါးကွယ်လွန်သွားခဲ့ရင်၊ အဲဒီသားပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ပစ္စည်းအိုးအိမ်နဲ့အမွေအနှစ် အားလုံးကို မိသားစုထဲကကျန်ရှိနေတဲ့ ညီအကိုတွေ (ယောက်ျားလေးတွေကပဲ) ခွဲဝေရပိုင်ခွင့်ရှိတယ်။

အဲဒီထဲကအထူးဆန်းဆုံးအချက်ကတော့၊ အဲဒီသားမှာ မိန်းမ (မိသားစုရဲ့ချွေးမ) ရှိခဲ့ရင်၊ အဲဒီချွေးမဟာ နောက်ထပ်သားတစ်ယောက်၊ (အကိုဖြစ်စေ၊ ညီဖြစ်စေ) ရဲ့ဇနီးမယားအဖြစ်အလိုအလျောက်ကိုသက်ဆင်းဆက်ခံပေးရလိမ့်မယ် ဆိုတဲ့အချက်ပါပဲ။ သူမကမိသားစုဝင်ချွေးမတစ်ယောက်အဖြစ်ဆက်ရှိပေးနေရမှာဖြစ်ပြီး၊ အခြားပြင်ပလူတစ်ယောက်နဲ့နောက်အိမ်ထောင်ထူခွင့်မရှိဘူး။ ဒါမှလည်းသေသူရဲ့ဝိဉာဥ်ဟာ သူ့ဇနီးဖြစ်ခဲ့ဖူးသူချွေးမကတဆင့်၊ မိသားစုထဲမှာအသစ်တဖန်ပြန်ဝင်စားနိုင်လိမ့်မယ်လို့စွဲစွဲမြဲမြဲယုံကြည်ချက်ကြီးတွေကရှိနေကြလို့ပါပဲ။

ဒါမှမဟုတ် ရှေးရိုးဆန်တဲ့လူကြီးတွေရဲ့အိမ်ကပိုင်ဆိုင်ပြီးသား၊ ချွေးမကိုအပြင်ကလင်အသစ်ကိုယူသွားစေခြင်းနဲ့ အဆုံးရှုံးမခံပဲ၊ မိသားစု စုပေါင်းလုပ်ငန်းထဲမှာအကျိုးရှိရှိဆက်ခိုင်းပြီးအသုံးချနိုင်ဖို့ ပရိယာယ်နဲ့နည်းဗျူဟာဆင်ထားတာမျိုးလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲ။
ကျုပ်တို့ရွာထဲမှာတင်မိသားစုအတော်များများးထဲမှာဒီလိုပုံစံမျိုးနမူနာတွေအများကြီးရှိနေတယ်။ ချွေးမကသဘောတူကျေနပ်သည်ဖြစ်စေ။ မကျေနပ်သည်ဖြစ်စေပေါ့။

မကျေနပ်လို့ကလန်ကဆန်လုပ်လာခဲ့ရင်လည်းရွာကညီတယ်။ ဝိုင်းရိုက်ပုတ်ပြီးမောင်းထုတ်လိုက်တာပဲ။ တချို့အိမ်တွေမှာအိမ်ကတစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့သား သေရင်တောင်မှချွေးမကိုလွယ်လွယ်နဲ့ လွှတ်မပေးဘူး။  အနည်းဆုံးတော့အမျိုးထိမ်းတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့၊ အနီးစပ်ဆုံးဆွေမျိုးယောက်ျားလေးတစ်ယောက်နဲ့ရအောင်ပေးစားပြီးဆွဲစိခံလိုက်ရတာပဲ။ ဒီမိန်းမတွေကလည်း၊ သူတို့ကိုယ်တိုင်ယောက္ခမဘဝပြန်ရောက်သွားရင်လည်း၊ ဒီလိုပြန်လုပ်ကြတာပဲလေ။ ရွာ့ထုံးစံကြီးကိုဗျ။

ကျုပ်အဖေဆိုတာကလည်း ပြောစရာမလိုပါဘူး၊ ထုံးစံဓလေ့ကိုအသေစွဲတဲ့ အဖိုးကြီးတစ်ယေက်ပါပဲ။ အဖေ့အသက်ကအခုဆိုရင်၅၀တန်းနှောင်း ပိုင်းလောက်မှာရှိမယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင်တော့ ၅၈ လောက်ဖြစ်လိမ့်မယ်။ အဖေကစောစောကကျုပ်ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းတော်တော်အိုစာသွားပြီး၊ သိပ်ပြီးတော့လည်းသန်သန်စွမ်းစွမ်းမရှိတော့ဘူး။

အဖေ့ရဲ့သားအကြီးသာဒင်ကတော့ အခုသေပြီ။ သားကြီးကသူများတွေထက်နည်းနည်းမိန်းမရနောက်ကျပေမယ့် သူသေချိန်မှာ ၂၅။ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့သူ့မိန်းမ မမနှင်းက ၂၃နှစ်၊ အရွယ်ကောင်း၊ အလှဆုံးအတောင့်ဆုံးအရွယ်နဲ့ခိုင်းအကောင်းဆုံးအရွယ်။ ရွာ့ထုံးစံအတိုင်းချွေးမကိုအရဆွဲထားဖို့ အဖေစဥ်းစားရပြီပေါ့။ ကျန်ခဲ့တာကသားအငယ်ကောင်ဖြစ်တဲ့ကျုပ်၊ ငဖျောက်တစ်ယောက်ပဲရှိတော့တာပေါ့။

အဲ..ကျုပ်နာမည်ကျတော့ပြောဖို့မေ့နေတယ်။ ကျုပ်ကိုပေးထားတဲအိမ်ကနာမည်အရင်းက၊ ဖျောက်ဆိပ်ပါ။ ဘာနာမည်ကြီးလဲလာမမေးနဲ။ တောမှာပေးလေ့ရှိကြတဲ့နာမည်ပဲ။ ဘာလဲ..၊လူပြက်နာမည်နဲ့တူနေလို့လား။ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်ဗျ။ ဖျောက်ဆိပ်ဆိုတာ၊ ဖျောက်ဆိပ်တာရာရဲ့နာမည်။ နက္ခတ်တာရာကြီး၂၈လုံးထဲမှာပါတယ်လို့တော့ အဖေနဲ့ ရွာဦးဘုန်းကြီးကတော့ပြောဖူးတာပဲ။ ကျုပ်တော့သေချာမရှင်းပြတတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်နာမည်ကိုအားလုံးအတိုကောက်ဝိုင်းခေါ်ကြတာကတော့၊ ငဖျောက်တစ်လုံးထဲပဲ။

အဖေ့အတွက်တော့ အကိုကြီးသာဒင်ရဲ့အမွေအနှစ်နဲ့ရာထူးကိုဆက်ခံဖို့၊ သူ့ချွေးမကိုဆက်ထိမ်းထားဖို့ မျှော်လင့်ချက်က၊ ကျနော်တစ်ယောက်ပဲရှိတော့တယ်။ ကျနော်က အခု၁၆နှစ်ပြည့်ပြီး၁၇နှစ်ထဲဝင်ခါစ၊ ရွာထုံးစံအတိုင်းဆိုရင် သိပ်အငယ်လေးမဟုတ်တော့ဘူး။ တခြားကောင်တွေတောင်ဒီအရွယ်မတိုင်ခင်မိန်းမယူကုန်ကြတာပဲ။ အဖေကကျုပ်မရီး မမနှင်းကိုကျုပ်လက်ထဲအပ်မယ်လို့ကြေငြာလိုက်တော့တယ်။

ကျုပ်နဲ့မမနှင်းကအသက်နဲနဲ (၆ နှစ် ၇နှစ် လောက်) ကွာပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ကျနော်စောင့်ရှောက်ရမယ့်ပစ္စည်းဖြစ်လာရတော့မယ်။ရွာ့ထုံးတမ်းစဥ်လာဆိုတော့ဘယ်သူမှ ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ အထွန့်မတက်ရဲကြဘူး။ ကျုပ်ကတော့ရင်ထဲမှာဖိုးကြိုင်းဒုတ်ပေါ့။ မမနှင်းကိုကျုပ်ကြိတ်ကြိုက်နေခဲ့တာပဲ။ တွယ်ချင်နေတာကြာခဲ့ပြီလေ။ အခုကကျုပ်အတွက် ဘုရားပေးတဲ့ဆုပဲလားတော့မသိ၊ နတ်တို့ဖန်၊ ရေကန်အသင့်ကြာအသင့်ဆိုသလိုပဲ။

အစ်ကိုသာဒင်ရဲ့အသုဘကိုရက်လည်အပြီးညမှာအဖေက ကျုပ်ကိုခေါ်ပြောတယ်။

“ငါ့သားငဖျောက်ရေ၊ မင်းမရီးမိနှင်းကိုမင်းအပိုင်ပစ္စည်းအဖြစ်မင်းလက်ထဲအပ်ဖို့၊ အချိန်တော့ကျလာပြီကွ။ ထုံးစံအတိုင်းဆို လင်သေပြီး၁၀ ရက်မကျော်စေရဘူးတဲ့။ မနက်ဖြန်ညကျရင် မင်းအဆင်သင့်လုပ်ထားကြားလား.. ”

နောက်တစ်နေ့ကျတော့ ကျုပ် အမေကမရီးကိုမှာထားတယ်။ ညကျရင်သူ့အိပ်ခန်းကိုတံခါးဂန့်လန့်ထိုးမထားဖို့ပေါ့။ မရီး မမနှင်းကလည်းဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုတာကိုသိတယ်။ အကိုသေပြီးမသင်္ဂြိုလ်ခင်ကထဲက၊ အဖေကကြေငြာထားပြီးသားလေ။ ရွာ့ထုံးစံအရ မိသားစုဝင်ချွေးမတစ်ယောက်အဖို့လုံးဝငြင်းဆန်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူးဆိုတာသူသိတာပေါ့။ သူမမျက်နှာလေးပျက်၊ ဖြူဖျော့ပြီးသွေးမရှိတော့ဘူး၊ စိတ်ပျက်အားလျော့နေမှန်းသိသာလှတယ်။

ပုံမှန်အတိုင်းကတော့ကျုပ်လိုအရွယ်ရောက်စလူပျိုပေါက်ယောက်ျားလေးအဖို့အိပ်ခန်းဆိုလို့သီးသန့်မရှိပါဘူး။ အိမ်ဘေးက အဖီ၊ ရေကပြင်မှာပဲအိပ်ခဲ့ရတာပါ။ ကျုပ်တို့ရွာကတောအိမ်တွေကခြေတံရှည်အိမ်တွေဖြစ်ပြီး လူတွေက အပေါ်ထပ်အိမ်မမှာနေကြပြီး။ အိမ်အောက်ထပ်မှာတော့ ကျွဲတွေနွားတွေသိမ်းဖို့တင်းကုတ်အဖြစ်ထားကြပါတယ်။ အဲဒီညကမိုးချုပ်ညဥ့်နက်လို့ အိမ်သားတွေ၊ (အမှန်တော့အဖေနဲ့အမေပဲရှိတော့တာပါ) အိပ်ကုန်ချိန်မှာ ကျုပ်ကဆီမီးခွက်ကိုထွန်းပြီးမရီးအခန်းထဲကိုဝင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒီလောက်ခေါင်တဲ့တောမှာလျှပ်စစ်မီးဘယ်ရှိမှာလဲဗျာ။ ခင်ဗျားတို့မြို့ကြီးတွေမှာတောင်အလှည့်ကျနဲ့၊ ရတချက်မရတချက်နဲ့ဖှုတ်လှိုက်ဖှုတ်လှိုက်ဆိုတာကျုပ်ကြားဖူးသားပဲ။

ကျုပ်သူ့အခန်းထဲဝင်လာတာကိုမရီးဖြစ်တဲ့မမနှင်းကသိနေတယ်လေ။ ကျုပ်တို့နယ်၊ ကျုပ်တို့ရပ်ရွာထုံးတမ်းစဥ်လာအရ၊ ရထိုက်တဲ့အခွင့်အရေးကိုသူမဆီကတောင်းဆိုဖို့လာပြီဆိုတာကို၊ သူကောင်းကောင်းသဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ဝင်လာတာကိုလည်းတွေ့ရော..၊ မမနှင်းလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ၊ ဂဏှာမငြိမ်၊ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ အခန်းထောင့်အထိနောက်ဆုတ်သွားပြီးနံရံကိုမှီထိုင်နေခဲ့တယ်။

လင်သေသွားပြီးခဲ့ပေမယ့်လည်း၊ လောလောလတ်လတ်ကြီးပဲရှိသေးတာဆိုတော့၊ မုဆိုးမပူပူနွေးနွေး တို့ထုံးစံအတိုင်း ပေါ့ဗျာ၊ လင်ကိုသတိရတုန်းရှိနေမှာပေါ့။ သူကကျနော့်ကိုကြည်ဖြူပေးဖို့စိတ်သိပ်ရှိပုံမရဘူး။ ကျုပ်ကလည်းသူ့ကိုစာနာမိပါတယ်။ ကျုပ်ကတကယ်တော့သူ့ရဲ့မောင်လေးနဲ့အသက်အတူတူလောက်ပဲရှိမှာပါ၊ ကျုပ်ကိုခလေးလိုပဲသဘောထားပုံရနေတယ်။ ကျုပ်ဖက်ကတော့သူ့ကိုဟက်ဟက်ပက်ပက်ကြီး စိတ်ပါပြီးတွယ်ချင်တာကြာလှပြီ။ ကိုကြီးသာဒင်ရှိနေစဥ်ကထဲကကို ပြစ်မှားနေမိတာပါ။

ကျုပ်ကလက်ထဲကကိုင်လာတဲ့မီးခွက်ကို အခန်းထောင့်ကခုံလေးပေါ်တင်လိုက်တယ်။ အမှန်တော့လည်း အဲဒီခုံပေါ်မှာဖယောင်းတိုင်လေးတစ်တိုင်ထွန်းထားပြီးသားပါ။ သူကမှောင်ထဲမှာနေနေတာတော့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့်ဖယောင်းတိုင်ကလက်တစ်ဆစ်ပဲ ကျန်ပါတော့တယ်။ မီးခွက်ကိုချပြီး ကျုပ်ကမမနှင်းနားကိုတိုးသွားလိုက်ပါတယ်။ မမနှင်းကိုယ်လေးဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီးအမောတကောမေးလိုက်ပါတယ်။ လန့်နေလို့ထင်တယ်အသံလေးကနဲနဲကျယ်နေတယ်။

“ဖျောက်..ဖျောက်ဆိပ်..၊ နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ..”

“အဖေ၊ အမေတို့လည်း အသက်ကြီးကုန်ကြပြီ။ ယာတွေ၊ ဥယျာဥ်တွေလည်းကျုပ်အပိုင်ဖြစ်ကုန်ပြီ။ ကိုကြီးသာဒင်လည်းဆုံးပြီဆိုတော့၊ အကိုကြီးရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေအားလုံးကိုလည်း၊ အကုန်ကျုပ်ပဲဆက်ခံရမှာ။ အဲဒီအားလုံးထဲမှာ၊ အမနှင်းပါ ပါတယ်..”

ကျုပ်ကအဲ့လိုပြောလိုက်တော့ မမနှင်းကသူ့ကိုယ်သူသိတယ်။ ဘာမှမပြောတော့ပဲလက်လေးတွေကိုယှက်ပိုက်ထားရင်းအဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာဆုပ်နယ်ပြီးချေနေတယ်။ ကိုယ်လေးကလည်းတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်နေရှာတယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်

(၂)

မမနှင်းက အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ထပ်မေးနေပြန်တယ်။

“ငဖျောက်..နင်..အမကိုဘာလုပ်မလို့လဲ..”

“အဖေနဲ့အမေတို့က မြေးလိုချင်နေကြတယ်။ ကိုကြီးသာဒင်ကမလုပ်ပေးနိုင်ခဲ့ဘူး၊ ကျုပ်အခု မမနှင်းနဲ့အတူ အဖေတို့အတွက်မြေးလေးရအောင်လုပ်ပေးမလို့ ..”

“နင်..နင်ကလုပ်တတ်လို့လား..”

တကယ်တော့ကျုပ်က မိန်းမတွေကိုလက်တွေ့မလိုးဖူးသေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လို လိုးရမယ်ဆိုတာတော့ကျုပ်သိပါတယ်။ အမှောင်ထဲမှာကျုပ်ကြိတ်ပြုံးမိရင်း..

“ဒါဆိုလဲစမ်းကြည့်ကြတာပေါ့..”

ကျုပ်လက်တွေကချက်ချင်းပဲ မရီးရဲ့ပေါင်တွေပေါ်ရောက်သွားတယ်။ ဒီလိုလာမယ်ဆိုတာသူကသိနေပေမယ့်ဖတ်ခနဲဆိုရောက်လာတဲ့လက်ကမြန်နေတော့ ဆတ်ခနဲ့လန့်ပြီးနောက်ဆုတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်လက်နဲ့ကာတာတို့၊ ခါထုတ်တာတို့တာ့မလုပ်ရဲဘူး။

ကျုပ်လက်တွေကမရီးရဲ့ထမီအခေါက်ကြားထဲဝင်သွားပြီ။ ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုထမီပေါ်ကနေပဲပွတ်ပေးနေပေမယ့်၊ ဝတ်ထားတဲ့ထမီကအပျော့စားအပါးစားလေးဆိုတော့ ထမီကြားကနေခပ်နက်နက်ဝင်အောင်နှိုက်လိုက်တဲ့အခါ အသားကိုတိုက်ရိုက်ကိုင်နေရသလိုပါပဲ။ ကျုပ်လက်ကမရီးရဲ့စောက်ဖုတ်နွေးနွေးပျော့စိ အိစိကြီးကိုအုပ်ကိုင် မိလိုက်ပါပြီ။ လက်ကလည်းမြောင်းကြီးကိုတခါထဲစွပ်ကနဲစမ်းမိတာပဲ..။

ကျုပ်လက်တွေကလည်းထမီစခံနေပေမယ့်၊ တကယ်အစိမ်းအတိုင်းကိုင်နေသလို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုနှိုက်ပြီးကိုင်နေတော့တာ။ မမနှင်းမျက်နှာလေးက၊ မတော်ရာကိုအနှိုက်ခံ၊ အဆွခံလိုက်ရတဲ့မိန်းမတို့ရဲ့ထုံးစံအတိုင်းမျက်နှာလေးကဖီလင်တက်ပြီးရှုံ့မဲ့နေတာပေါ့။ ကျုပ်လည်းကိုင်မိမှတော့မထူးတော့ဘူး၊ ပေါင်ကြားကချက်ကောင်းထဲကိုထိထိမိမိပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးနှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။
မမနှင်းကခြေထောက်တွေကိုအတင်းဆွဲစိပြီးလိမ်ထွက်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်လက်တွေကလွတ်ထွက်မသွားဘူး။ ပစ်မှတ်ကြီးကိုမိမိရရကိုင်ထားတယ်။ အမြင်ကပ်လို့ကို တမင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုဖိပြီးနှိုက်ပစ်လိုက်သေးတယ်။
ကိုယ်ပေါ်မှာလက်ချင်းယှက်ပြီးပိုက်ထားတဲ့သူ့လက်ကလေးကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ရင်းအိပ်ရာပေါ်ပက်လက်လေးတွန်းလှဲချလိုက်တယ်။ သူက လက်ကလေးမြှောက်ပြီး၊ ကာ-တွန်းလေး တွန်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့် အားကပါမလာတော့ဘူး။ တကယ်လည်းမတွန်းရဲပါဘူး။ သူ့လက်ကလေးတွေခြေကလေးတွေကဆတ်ဆတ်ခါတုန်နေတာပဲ။

ကျုပ်လည်းမရီးရဲ့အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ အင်္ကျီပါးလေးပေါ်ကပဲလက်နဲ့အုပ်ပြီးနို့ကြီးတွေကိုညှစ်ပေးလိုက်တယ်။ သူကတတောင်နှစ်ဘက်နဲ့ပူးညှပ်ပြီးကာဖို့လုပ်ပေမယ့်၊ မရတော့ပါဘူး၊ ကျုပ်လက်ကသိပ်မြန်တာ။ မမနှင်းနို့ကြီးတွေကကျွဲကောသီးအလတ်စားလောက်ရှိပြီး၊ နို့သားကအိစက်လို့တင်းတင်းရင်းရင်းပဲရှိနေသေးတယ်။ တောသူဆိုတော့ တော်ရုံအိမ်မှာနေရုံနဲ့ဘော်လီဝတ်မထားလို့ ကိုင်လိုက်ရတာကအလုံးလိုက်တလုံးတခဲကြီးပေါ့။

ကျုပ်ကနို့ကြီးတွေကိုညှစ်တယ်။ လက်နဲ့ပုတ်ပုတ်ပြီးကိုင်လှိမ့်တယ်။ ပေါင်ကြားထဲကိုနှိုက်နေတဲ့လက်ကိုလဲလွှတ်မပေးဘူး၊ တဆက်ထဲလိုလိုပဲ သူ့ခါးကထမီထုံးကိုကျုပ်ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။ ခါးစပြေသွားတာနဲ့ လက်နှစ်ဘက်လုံးသုံးပြီးထမီကိုကျွတ်အောင်ဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ မမနှင်းကချွတ်မရအောင်အတင်းပြန်ဆွဲထားပေမယ့်ကျုပ်ရဲ့ယောက်ျားအားကိုတော့ဘယ်နိုင်လိမ့်မလဲ။

မီးခွက်အလင်းရောင်ကအခန်းထဲမှာလင်းတယ်ဆိုရုံပဲရှိပါတယ်။ ဖယာင်းတိုင်လက်တစ်ဆစ်ကပါကုန်သွားတော့မှိန်ပျနေတဲ့မီးရောင်က ဝိုးတိုးဝါးတား မြင်ရသလောက်ပဲရှိပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့်မမနှင်းရဲ့ဖွေးဆွတ်နေတဲ့ အသားရောင်လေးက၊ ရှိနေတဲ့အလင်းရောင်လေးနဲ့ပဲရောင်ပြန်ဟပ်ပြီး၊ ကျွတ်သွားတဲ့ထမီရဲ့ခါးအောက်ပိုင်းက၊ ပေါင်ခြံနဲ့ဆီးခုံမို့မို့ကြီးကိုတော့ပြတ်ပြတ်သားသားပဲမြင်လိုက်ရတယ်၊ တောကမိန်းမတွေဆိုတော့ဗျာ။ ဘယ်အချိန်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘာအတွင်းခံမှဝတ်လေ့မှမရှိတာ၊ ချွတ်ချလိုက်တာနဲ့ ဒါရိုက်ဟစ်ဖင်ပြောင်တော့တာပေါ့။ ဒီတော့လဲထူထဲလှတဲ့တောကြီးမြက်မဲ၊ ကျုပ်တို့အမြဲတက်နေကျတောအုပ်ကြီးကို ဘယ်တုန်းများကအခန်းထဲရွှေ့လာထားသလဲလို့တောင်ထင်ရတဲ့စောက်မွေးအုံကြီးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လက်တွေကနှေးမနေဘူး စောက်ဖုတ်ကြီးကိုတခါတည်းလက်ဝါးနဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

ကျုပ်ကထမီကိုဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီးစောက်ဖုတ်ပေါ်လက်ရောက်သွားချိန်မှာ အမနှင်းကကျုပ်လက်မောင်းကိုဖမ်းဆုပ်တားလိုက်ရင်း ထမီအထုံးစကိုလည်းသူ့ဘက်ပြန်ဆွဲနေတယ်။ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ကျနော့်ကိုပြန်ဆိုင်ကြည့်နေတဲ့အကြည့်ကသူ့ကိုဒီလိုမလုပ်ဖို့ ဂရုဏာတရားကိုတောင်းခံနေသလိုပါပဲ။ ဒါပေယ့်ကျုပ်ကသူမရဲ့တောင်းပန်အကြည့်တွေကိုစိတ်ဝင်စားနေတာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်ပိုပြီးစိတ်ဝင်စားနေတာက၊ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုပါပဲ။

ကျုပ်ကပက်လက်လေးလန်နေတဲ့အမနှင်းရဲ့ပေါင်ကြီးတွေကိုဆွဲဖြဲပြီးအလိုးအော်ပရေးရှင်းစဖို့လုပ်တယ်ဆိုရင်ပဲ၊ သူကပေါင်တွေခြေထောက်တွေကိုတောင့်ထားတယ်။ ဖြဲလို့မရအောင်ပေါ့။ သူကအဖြဲမခံတော့ သူ့ပေါင်နဲ့ခြေသလုံးတွေကိုခပ်ဆတ်ဆတ်လေးနှစ်ချက်လောက်ထုပေးလိုက်တယ်။ သိပ်တော့အားမပါပါဘူး။ မဆိုသလောက်လေးပါပဲ။ ဒါကစကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲအချက်ပေးလိုက်တဲ့သဘောပါ။ တကယ်လို့ကြည်ကြည်သာသာမနေဘူးဆိုရင်။ ဒီ့ထက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေလာမယ်လို့ပြောလိုက်တဲ့သဘောပါ။ မရီးလဲပေါင်အထုခံလိုက်ရတော့မှလန့်သွားပြံး ပေါင်ကားပေးလို့၊ သူ့ထမီကိုခြေဖျားကနေကွင်းလုံးကျွတ်ချွတ်ချလိုက်နိုင်ပြီး၊ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖားပေါင်စင်းလေးဖြဲချလိုက်နိုင်ပါတော့တယ်။

ကျုပ်လည်းပုဆိုးကိုဖြည်ပြီးကွင်းလုံးပုံချချွတ်လိုက်ပြီးမှရှေ့တစ်လှမ်းတက်လို့၊ သူမဗိုက်ပေါ်မှောက်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကတက်သာခွနေပေမယ့်အလောတကြီးမလိုးသေးပါဘူး။ လက်တွေကပေါင်ကြားထဲရှိုပြီးမရီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုပဲပယ်ပယ်နယ်နယ် ငပိကိုင်သလိုကိုင်နေတာ။ စောက်မွေးအုံကြီးရောစောက်ပတ်ကြီးပါကိုင်နေရတာကလက်ထဲမှာစီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့အထိအတွေ့ကိုရနေတယ်။ မရီးခမြာ ကိုယ်လေးတုန်ပြီးကျုပ်လက်မောင်းကိုကယောင်ကတမ်းနဲ့ကိုင်တွန်းနေတယ်။

ပြီးတော့မှကျုပ်ကလိုးဖို့စပါတော့တယ်။ တက်ခွထားတဲ့အနေအထားအရလီးကသူ့စောက်ဖုတ်နဲ့တည့်ပြီထင်တာပေါ့။ ခါးကိုနွဲ့ပြီးဖိချထိုးကြည့်တယ်။ မဝင်ပါဘူးဗျာ။ အပေါက်ဝကဘယ်နားမှန်းတောင်မသိ၊ ဟိုရမ်းထိုးဒီချော်ထိုးနဲ့။ ဒီကြားထဲသူကကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်လိုက်၊ စောင်းလိုက်လုပ်ပြီးရှောင်နေသေးတယ်။ လက်ကလဲရင်ဘတ်ကိုဆီးတွန်းထားရင်းအော်နေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့်အသံကမပွင့်တပွင့်လေးပါ။

“မရဘူးနော်..ငဖျောက်၊ အမကိုမလုပ်ပါနဲ့ကွာ..”

ဒါပေမယ်ဘယ်လောက်ရုန်းရုန်းသဘာဝအလျောက်မကြာခင်မှာပဲ မြွေကသူဝင်ရမယ့်တွင်းကိုရှာတွေ့သွားတယ်။ အဖုတ်ကြားကစောက်ခေါင်းဝကိုလီးထိပ်ကအိအိလေးထိုးမိလို့ပြိကနဲဖြစ်သွားတဲ့နူးညံ့မှုလေးကိုစိမ့်ကနဲ၊ ဖိန်းကနဲသိလိုက်ရတယ်။ ကျနော်လည်းချက်တည့်ပြီဆိုတာသိလို့ဖင်ကိုကြွပြီးထိုးဖိချလိုက်တယ်။

“အားးးး..ဟားးး..ဟူးး..”

ကျုပ်ပါးစပ်ဟ အသက်ရှူထုတ်လိုက်ရင်း ဟားကနဲညည်းချလိုက်မိတယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ၊ စောက်ဖုတ်လိုးရတဲ့အရသာကဒီလိုပါလား..။

ကျွိ..ကျွိ..ဖတ်..ဖတ်..ဖောက်..ဖောက်..ပျိ..ပျိ..ပျိ..

“ဝိုင်းးရ်ရ်..အမလေး..အိးးး အု့..အု့..အူ့..”

မရီးလည်းချက်ကောင်းထိသွားပုံရပြီးအသည်းအသန်အော်တော့တယ်။ အားရှိသလောက်ဖင်ကိုရမ်းပြီးဆုတ်ထွက်သွားဖို့လုပ်ပေမယ့်လည်း မအောင်မြင်ပါဘူး။ ဒူးကြီးနှစ်ဖက်နဲ့ကျုပ်ကိုယ်ကိုညှပ်ပြီးစုလိုက်ကားလိုက်ရိုက်နေတာကလည်းအလကားပါပဲ။ သူမ ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ နာနေတာလား။ ကောင်းနေတာလားကျုပ်လဲမပြောပြတတ်ဘူး။ ရုန်းနိုင်သလောက်တော့ရုန်းနေတာပဲ။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကမရပ်တော့ပဲဆက်တိုက်လိုက်ထောင်းနေတော့ သူမခေါင်းကလဲအခန်းနံရံနဲ့တိုက်နေပြီ။ ဘယ်လိုမှဆက်ဆုတ်လို့မရတော့ဘူး။

ကျုပ်လည်းလိုးရတာအထာပေါက်သွားပါပြီ။ အားရှိသလောက်ထည့်ပြီးတဖတ်ဖတ်၊ တဖုံးဖုံးနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတယ်။ လီးကိုတဆုံးအထိဆောင့်ဆောင်ဗျင်းနေတော့ တကျွိကျွိတဖတ်ဖတ်အသံတွေက။ လိုးသံတွေလား။ ဝါးကွပ်ပျစ်ကုတင်ကလှုပ်ခါသံတွေကလားမပြောတတ်တော့ပါဘူး။

ကျုပ်လိုးရတာလီးတော့တော်နာတယ်ဗျ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မမနှင်းကခလေးမရဖူးသေးဘူး။ အကိုသာဒင်ကသူ့ကိုဘယ်လိုပုံဖြုတ်နေပြီး၊ ဘယ်လောက်အထိဖြိုဖူးလဲတော့ကျုပ်မသိဘူးဗျ။ ကျုပ်အခုခံစားနေရတာကတော့သူ့စောက်ဖုတ်လေးကကျဥ်းကျဥ်းလေးနဲ့ကျပ်နေတာပဲ။ ဒီကြားထဲလိုးနေရင်းကနေ သူ့စောက်ခေါင်းလေးထဲကနေညှစ်ညှစ်ပြီးခပ်တင်းတင်းညှပ်ဆွဲပေးလာပြီဗျ။ လီးကလိုးရင်နာတဲ့အရသာကတခြား။ မြိန်လဲမြိန်ဆိမ့်လဲဆိမ့်တဲ့အရသာကတမျိုးပေါ့ဗျာ။ ပြိုင်တူခံစားနေရတာ။

“အိ..အိအိ..အင်း..အင်း..အဟင့်..ဟင့်..ဟင့်.ရှု..ရှု..ဟင့်..”

မရီးဆီက ဒလစပ်ညည်းသံလေးတွေထွက်နေတဲ့အပြင်၊ ညည်းသံကြားကတိုးတိုးလေးရှိုက်သံလေးတွေကပါစွက်ပြီးထွက်နေတယ်၊ အခုတော့သူမငြိမ်ကျသွားပါပြီ။ လျော့လျော့လေးပေါင်လေးဖြဲထားရင်း၊ ကျုပ်တပျိပျိနဲ့ဆောင့်လိုးပေးနေတာကိုခံနေရှာတယ်။ ကျုပ်ကိုတွန်းဖို့ငြင်းဆန်ဖို့အသင့်ဖြစ်နေအောင်ကျုပ်လက်မောင်းကိုကိုင်ထားတဲ့သူမလက်လေးတွေကိုလည်းဘေးချထားလိုက်ကြပါပြီ။ ကျုပ်လီးကသူ့စောက်ဖုတ်ထဲတဆုံးဝင်အောင်အလိုးခံနေရတော့မှဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူးဆိုတဲ့အခြေအနေမှန်ကိုသဘောပေါက်သွားပြီး၊အခုကျုပ်ကသူ့လင်ဖြစ်သွားပြီဆိုတာလက်ခံလိုက်ပုံရပါတယ်။

ကျုပ်လည်းသူအကျောက်အကန်မရုန်းတော့ဘူး၊ မငြင်းဆန်တော့ဘူးဆိုတာသေချာသွားတော့မှ၊ သူ့ရင်ဘတ်ကအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ထုတ်ပြီးဖွင့်ချလိုက်ပါတယ်။ အမနှင်းကလန့်ပြီးဖျိုးဖျိုးဖျတ်ဖျတ်နဲ့လက်တွေလာပိတ်ပြီးကာတော့ကျုပ်ပုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပွင့်ထွက်သွားတဲ့အင်္ကျီရင်ဘတ်ကိုဆွဲဟလိုက်တော့နို့လုံးထွားထွားကြီးတွေအန်ထွက်ကျလာတယ်။ မီးခွက်အလင်းရောင်တဖျတ်ဖျတ်မှာဖွေးဥနေတာပဲ။ လှလိုက်တာဗျာ..။

ကျုပ်အခု၏မှမရီးဖြစ်ခဲ့ဘူးတဲ့မမနှင်းရဲ့နို့တွေကိုပထမဆုံးစမြင်ဖူးတာ။ အို..မမနှင်းမှမဟုတ်ပါဘူး အရင်ဘယ်မိန်းမနို့ကိုမှအခုလိုအနီးကပ်မပြောနဲ့ရိုးတိုးရိပ်တိတ်တောင်မြင်ခွင့်ရခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ့်အမေ့နို့ဆိုတာကိုတောင်ငယ်ငယ်တုံးကစို့ခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာအကြားပဲရှိခဲ့ဖူးတာ ဘယ်လိုမှမမှတ်မိခဲ့ပါဘူး။ မြင်ဘူးတာဆိုလို့ ဖုန်းထဲမှာနဲ့ ကျောင်းမှာဝိုင်းပြီးခိုးကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့ အပြာစာအုပ်အပိုင်းအစလေးတွေထဲမှာပဲတွေ့ဖူးတာလေ။

ကျုပ်လက်ကနို့အုံကြီးပေါ်တင်လိုက်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ တခါထဲညှစ်ပြီးသား၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုဖျစ်ပြီးသားအလိုလိုဖြစ်သွာတယ်။ လက်ရဲ့ဖဿအတွေ့အထိကနုဖတ်အိစက်ပြီးကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကျနော်သတိလက်လွတ်နဲ့အားရပါးရလှိမ့်မွှေ့နယ်ဖတ်ပြီးနေမိတော့တာပဲ။ အခုနို့လုံးကြီးတွေကိုလက်နဲ့နှဲနေရတာက အသားအသားချင်းတိုက်ရိုက်ကြီးဗျ၊ စောစောတုန်းကလိုအင်္ကျီသားကြားခံပြီးကိုင်နေရတာမဟုတ်တော့အရသာကအထွတ်အထိပ်ပေါ့ဗျာ။

မိန်းမဆိုတဲ့အမသတ္တဝါရဲ့အရသာအဓိပ္ပါယ်ကိုကျနော်ဒီနေ့တော့တေ့ဆိုင်ဆိုင်ကြီးကိုယ်တိုင်သိလိုက်ရပါပြီ။

ယောက်ျားတွေထိတွေ့ခံစားလိုတဲ့မိန်းမတွေရဲ့နူးညံ့အိစက်မှု၊ ရှိန်းဖိန်းပြီးတလှပ်လှပ်ဖြစ်စေတဲ့အထိအတွေ့နဲ့သွေးသားကိုဆူပွက်စေနိုင်တဲ့တွန်းအားတွေက၊ မိန်းမရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာထဲကိုထိုးသွင်းထိတွေ့လိုက်ရတဲ့လီးတစ်ချောင်းလုံးအပေါ်မှာတည်နေတာပဲ။ ကိုယ့်လက်ကိုသုံးပြီးကိုယ့်လီးကိုယ် ဖျစ်ညှစ်ဂွင်းထုနေရုံနဲ့ပြီးပြည့်စုံတဲ့အရသာကိုမရနိုင်ဘူးဆိုတာသဘောပေါက်ခဲ့ပြီလေ။ မိန်းမကိုလိုးရတဲ့အရသာကောင်းချက်ကတော့၊ သွေးသားထဲကတဲ့တဖျင်းဖျင်းနဲ့ဆိမ့်တက်နေတာ၊ ဖင်ဝကနေဆံပင်ဖျားအထိပဲလို့ဆိုရမယ်။

မမနှင်းကတကယ့်အရွယ်ကောင်းမှာရှိသေးတဲ့အပြင်ခလေးလဲမရဖူးသေးတော့၊ သူ့နို့တွေကအရမ်းလှနေတုန်းပဲ ၊ ပျော့လည်းမပျော့သေး၊ တွဲလည်းမတွဲသေးဘူး၊ တင်းတင်းလေးနဲ့မာတောက်နေတာပဲ။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတွေးနေတာက မီးခွက်ကိုဒီထက်ပိုလင်းအောင် အရှိန်မြှင့်လ်ုက်ရင် မမနှင်းရဲ့ရင်သားကြီးတွေရဲ့အလှတရားကိုပိုပြီးစိတ်လှုပ်ရှားရင်ခုန်စရာ မြင်ရလိမ့်မယ်ဆိုတာကိုပါဘဲ။

ဒါပေမယ့်မီးခွက်ကကိုယ်နဲ့လက်တစ်ကမ်းမှာမဟုတ်ပဲနဲနဲဝေးဝေးမှာထားတင်ထားခဲ့မိတာ၊ လိုးနေတုန်းတန်းလန်းဆိုတော့အလုပ်ရှုပ်ခံ၊ ဖီးအပျက်ခံပြီးသွားလုပ်မနေတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ဒါကရိုးရိုးရေနံဆီမီးခွက်ဆိုတော့ မီးစာကိုလှည့်ပြီးမြှင့်လို့ရတဲ့အမျိုးအစားလည်းမဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့်အရှိန်တက်နေတုန်းမှာဆက်လိုးတာပဲကောင်းပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်သူကကျုပ်မယားဖြစ်နေပြီလေ၊။ ဒီတစ်ညပဲလိုးရမှာမှမဟုတ်တာ။ နောက်ညလိုးမှအား​ကောင်းတဲ့မီးအိမ်သွားရှာယူလာပြီးထွန်းတော့မယ်လို့တေးထားလိုက်တယ်။
—————————————–

အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်

(၃)

မီးခွက်ဆီရောက်နေတဲ့စိတ်တွေကိုပြန်စုစည်းပြီး၊ ကျုပ် သူ့နို့ကြီးတွေကိုအားရပါးရကုန်စို့ပစ်တယ်။လက်တွေက နို့တွေကို ညှစ်ရင်းလှိမ့်ရင်းနယ်ပေးနေတယ်။ မရီးရဲ့တသိမ့်သိမ့်နဲ့ရှိုက်ငိုနေသံတွေကခဏအကြာမှာတော့ ကာမစိတ်တက်လာတဲ့အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းရှိုက်သံတွေန့ ညည်းညူသံတွေအဖြစ်ဘက်ကိုအသွင်ပြောင်းလာခဲ့တော့တယ်။ စောစောတုန်းက ဘေးနားမှာအသေလိုချထားပြီးငြိမ်နေတဲ့သူမရဲ့လက်တွေကလည်း ကျုပ်ကိုယ်ကိုတင်းတင်းကြီးကြုံးဖက်လာပါတော့တယ်။

ကုတင်ပေါ်မှာပဲငြိမ်ပြီးဘာမှတုန့်ပြန်မှုမရှိတဲ့သူကမိနစ်ပိုင်းလေးမှာတင်အပြောင်းလဲကြီးပြောင်းသွားတယ်။ဖင်ကြီးကလုပ်ရမ်းရင်းကော့ထိုးလာပြီးကျုပ်လီးနဲ့ဆောင့်လိုးချချက်တွေကို ခါးတလှုပ်လှုပ်နဲ့စကောဝိုင်းဝှေ့ပြီးစောက်ဖုတ်ကိုပြန်ကော့ပြီးပက်တင်ပေးနေတယ်။
သူမစောက်ဖုတ်ထဲကသွေးတွေကပိုပြီးနွေးတက်လာသလိုနွေးထွေးသက်ဝင်တဲ့အရသာကိုခံစားလာရတယ်လို့ထင်တယ်။

အရင်ကဒါမျိုးအထိအတွေ့အရသာကိုတစ်ခါမှမကြုံခဲ့ရဖူးသေးဘူး။ အခုကလည်း ဘဝမှာ စောက်ဖုတ်ဆိုတာကိုပထမအကြိမ်တေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင်လိုးမိဖူးခြင်းပဲလေ။
ကျုပ်ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲတော့မသိဘူး။ လီးထဲကကောင်းသလိုလို တစစ်စစ်နဲ့ရွထနေသလိုလို၊ ယားနေသလိုလိုကြီးဗျ။ လီးကတရွရွဖြစ်လာလေကျုပ်ကသွက်သွက် ဆောင့်လိုးလေပဲ။ ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လေ၊ လီးကတဖျင်းဖျင်းနဲကောင်းလာလေပဲ။ ကောင်းလိုက်တာဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး။

နောက်ဆုံး အမနှင်းစောက်ပတ်ကြီးကစောက်ရည်တွေနဲ့ရွှဲရွှဲရိုက်နေပြီ။ ကျိချွဲချွဲလိုးရည်ပျစ်ပျစ်တွေကလည်း စောက်မွေးအုံပေါ်မှာပေပွထနေပြီ၊ အချိန်အတော်တော်ကြာအောင်လိုးပြီးတဲ့နောက် သူကိုယ်လေးကတောင့်သွားပြီးစောက်ဖုတ်ကိုတအားကော့တင်ပေးနေတယ်။ ဖင်ကလေထဲကြွတက်နေပြီးစောက်ဖုတ်ကိုအတင်းဖျစ်ညှစ်လိမ်ထားတာ။ ဒါကသူလုပ်တတ်သလောက်အကောင်းဆုံးလုပ်ပေးနေတယ်ဆိုတာကိုကျုပ်သိနေတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့သူလွတ်လွတ်လပ်လပ်လှုပ်ရှားလို့မရဘူး။ ကျုပ်ကအပေါ်ကနေမိမိရရကြီးတက်ခွပြီးဖိလိုးနေတာကိုး။

ဘာမှမကြာလိုက်ဘူးသူမငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ရပ်လို့မရတော့ဘူး။ မရီးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို နောက်ထပ်အကြိမ်အများကြီးဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးနေမိတယ်။လီးကြောကလည်းစိမ့်ပြီးကောင်းလိုက်တာမှတဖျင်းဖျင်းနဲ့ အသကုန်ပဲဗျို့။ နောက်ဆုံးတော့အဲ့လောက်ကောင်းနေတာ၊ ဘယ်လိုမှထိမ်းထားတောင့်ခံမထားနိုင်တော့ဘူး။ လီးကိုဆွဲဆွဲစုပ်စုပ်ပြီးညှစ်ပေးနေတဲ့မရီးရဲ့စောက်ပတ်ကြီးထဲကို လရည်တွေမထိမ်းန်ုင်မသိမ်းနိုင်ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။

မရီးရဲ့အသက်ရှူသံတွေကတအားပြင်းနေတယ်။ရင်အုံမို့မို့နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်းလှိုင်းလုံးကြီးတွေထသလိုပဲတက်ချည်ဆင်းချည်နဲ့မောနေတာ။ သူကကျုပ်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်မိအောင်မကြည့်ဘူး၊ ကျုပ်လီးကြီးတန်းလန်းစွပ်ပြီးနေလို့၊ ကျုပ်မယားဖြစ်နေပေမယ့် အခြေအနေကိုလက်ခံနိုင်လို့ရသေးပုံမရှိဘူး။ ရှက်နေပုံရသေးတယ်။

ကျုပ်လည်းလီးထဲကလရည်တွေကိုတစ်စက်မကျန်ကုန်အောင်ဆက်ညှစ်ချနေတယ်။ ညှစ်နေတုန်းမှာလီးထဲက၊ တစစ်စစ်နဲ့ဖြစ်နေတုန်းပဲ၊ စောက်ခေါင်းထဲမှာဒီကောင်ကမငြိမ်ဘူးဗျ။  နောက်ဆုံး လရည်တွေကုန်သွားတော့မှပဲကိုယ်တော်ချောက ခွေနွဲ့နွဲ့ဖြစ်လာတော့တာ၊ အဲဒီတော့မှကျုပ်လည်းအမနှင်းပေါ်ကဆင်းလာပြီး သူ့ဘေးမှာယှဥ်ရက်ဝင်လှဲချလိုက်တယ်။ သူမကဟိုဘက်ကိုလှည့်လို့ကျောပေးပြီးအိပ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဘာစကားတစ်ခွန်းမှမပြာကြဘူး။

ကျုပ်ကသူ့တင်ပါးနဲ့ဖင်ကြီးတွေကို ရဲရဲတင်းတင်းပဲညှစ်ပြီးပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ သူက အခုမှသတိရပြီးထမီကိုလက်နဲ့လှမ်းဆွဲတင်လို့၊ ပေါ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေပေါင်ကြီးတွေကိုကမန်းကတန်းဖုံးလိုက်တယ်။ အမှန်တော့ ဆီမီးခွက်ရဲ့အလင်းရောင်ကလည်းမှိန်ပြပြနဲ့ပါ။ ဘာကိုမှသိပ်ပြီးရှင်းရှင်းထင်းထင်းကြီးမြင်ရတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်လက်ကအထိအတွေ့က၊ ဘာကဘာဆိုတာကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီးသိနေမြင်နေရတယ်။ ကျုပ်ကလက်တွေကိုမဖယ်ထုတ်ပဲဆက်ကိုင်ပြီးကစားနေလိုက်တယ်။

ကျုပ်မမနှင်းအခန်းထဲကပြန်မထွက်တော့ပဲ၊ ပေတေပြီးဆက်အိပ်ရင်းနားနေလိုက်တယ်။ နောက်ကနေသူ့ကိုသိုင်းဖက်ထားရင်း၊ သူ့နို့လုံးကြီးတွေကိုလက်နဲ့အုပ်လို့နယ်ရင်းညှစ်ပေးနေတယ်။ ဖင်ကြားထဲကိုလည်းနောက်လက်တစ်ဖက်လျှိုပြီး စောက်ဖုတ်ကိုစမ်းနှိုက်နေတယ်။ ဘာမှမကြာလိုက်ခင်မှာ၊ ကျုပ်လီးကပြန်ထောင်ထလာပြီ။ ကျုပ်သူ့ကိုတိုးတိုးလေးကပ်ပြီးပြောလိုက်တယ်။

“အမနှင်း..၊ ဒီညကကျုပ်ရဲ့ မိန်းမနဲ့အိပ်ဖူးတဲ့ပထမည၊ ပထမအတွေ့အကြုံပါ။ အမနှင်းကလည်း ကျုပ်ပထမဆုံးထိတွေ့ဖူးတဲ့မိန်းမပါပဲ။
ကျုပ်ကိုနောက်ထပ်တစ်ကြိမ်လောက်၊ ထပ်လုပ်ခွင့်၊ ထပ်စမ်းခွင့်ပေးပါနော်..”

သူကတုန်တုန်ယင်ယင်အသံနဲ့..၊

“အမတော့..တော်ပြီ..”

“တစ်ချီထပ်ပေးပါဦး..အမနှင်းရာ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်အမကိုကျုပ်ပိုင်နေပြီပဲဟာ..”

ကျုပ်စကားကြောင့် မရီးဘာမှပြောမထွက်တော့ဘူး။  ကျုပ်ကအမနှင်းကျုပ်ကို ကျောခိုင်းပြီးနေနေရာကနေ ကိုယ့်ဖက်ကိုဆွဲလိုက်လို့ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်ပြီးထမီကိုထပ်ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြန်တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ သူမကငြိမ်နေပြီး ဘာမှထပ်ပြီးမငြင်းတော့မရုန်းတော့ရှာဘူး။နှုတ်ဆိတ်နေပြီး အဆက်မပြတ်ရှိုက်ပဲနေတော့တယ်။

ကျုပ်ဘာကိုမှဂရုမစိုက်တော့ပါဘူး။ သူ့ခြေထောက်တွေကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီးဘေးကိုကားပြီးကိုင်ဖြဲလိုက်တယ်။ ကားနေတဲ့သူ့ပေါင်ကြားထဲကိုကျုပ်အကျအနနေရာဝင်ယူပြီး လီးကိုကိုင်လို့စောက်ပတ်ဝကိုတေ့လိုက်တယ်။ အခန်းကမှိန်ပြပြပဲရှိနေပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာကိုအထာပေါက်သွားပါပြီ။ မမြင်မစမ်းနဲ့ပေမယ့်၊ လုပ်ရမယ်လုပ်ငန်းစဥ်အဆင့်ဆင့်ကို အမှားအယွင်းမရှိလုပ်သွားနိုင်တယ်။ နေရာကိုကျက်မိသွားပြီ။ တွင်းဝကိုမှတ်မိနေပြီ။ ဒစ်ကိုကောက်ကိုင်ပြီးစောက်ပတ်ဝကိုတေ့လိုက်ပြီးတာနဲ့တဆက်ထဲမှာ ဖိချပြီးသားဖြစ်သွားပြီ။

ဗျစ်ခနဲဆိုပြီးလီးကတဆုံးနီးပါးဝင်သွားပါတော့တယ်။ စောစောကညှစ်ချထားခဲ့တဲ့လရည်တွေနဲ့၊ လိုးရည်တွေက သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှာရှိနေတုန်းလေ။ ဒစ်ဝင်သွားတာနဲ့ တဆုံးပါဘဲ။ ကျုပ်ဖင်ကိုကြွပြီးစညှောင့်ရင်းလိုးပါတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ မီးခွက်ကမီးရောင်ဟာမှိန်ပြသွားပြီး ဟုတ်ခနဲငြိမ်းကျသွားပါတော့တယ်။ ကြည့်ရတာဆီခန်းသွားပုံရပါတယ်။ ခင်ဗျားတို့မနောက်နဲ့ဗျာ။ ဒီလောက်လိုးလို့အရှိန်တက်နေတာကို ဆီသွားဖြည့်စရာလားဗျ။
မှောင်လဲသွားရော၊ မမနှင်းကရုန်းလာတယ်။

“တော်တော့နော် မောင်လေး..ငဖျောက်..”

ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကလိုးတာကိုနည်းနည်းလေးမှအရှိန်မလျှော့ဘူး။ အသေအကြေကိုဆောင့်နေတာ။ နောက်ဆုံးအမနှင်းတောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပဲ ညည်းသံလေးတွေထွက်လာတယ်။

“အင့်..အင်..ဟင်းးး..ဟင််းးး..အာ့..ဟာ့ဟ်.. အူးး တော်ပါဆိုကွာ..၊ တော်ပြီလားး..ပြီးပြီလားး..အားး..”

“မပြီးသေးဘူးး..မတော်သေးဘူးး..အမနှင်းရေ..။
ဒီလောက်တောင်ဂွင်းထုတာထက်ပိုကောင်းတဲ့အရသာကို၊ စောက်ပတ်အစစ်ကြီးလိုးနေရတဲ့ဟာကိုလွယ်လွယ်နဲ့တော်စရာလား။ အချိန်တန်ရင်ပြီးမှာပေါ့။ မစောင့်နိုင်ဘူးလား..ကဲဟာ..ဟဲဟာ..”

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်ဖတ်.. ဖောင်း..ဖောင်း..ဖောင်း.. ဇိ..ဇိ..ဗြိ..၊

“အားးးး..အမလေး..အု..အု..အူ့…”

ကျုပ် ကီသွင်းပြီးအဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးပေးနေလိုက်တော့၊ အမနှင်းလည်းသေမတတ်ညည်းပြီးရုန်းဖို့မကြိုးစားတော့ဘူး။ ရုန်းတာရပ်သွားပြီးတော့ ငြိမ်ပဲခံနေတာ့တယ်။ မျက်နှာကိုတော့တဘက်ကိုစောင်းပြီးလွှဲထားတယ်။ ဖင်ကြီးကိုအသားကုန်ဖြဲ၊ ပေါင်ကြီးနှစ်ချောင်းထောင်အသားကုန်ကားပြီးတော့မြှောက်ပေးထားတယ်။ ဆောင့်လိုးချက်တွေနဲ့အံကိုက် ပေါင်လုံးကြီးတွေကတဆတ်ဆတ်နဲ့ခါထွက်နေတယ်။

ကျနော်တဖုန်းဖုန်းမြည်အောင်ဆက်တိုက်ဆက်ကြုံးပြီးဆောင့်တော့တယ်။ မမနှင်းစောက်ဖုတ်ထဲကိုနောက်တစ်ကြိမ်လရည်တွေအလုံးလိုက်အရင်းလိုက်ညှစ်ချပေးလိုက်ပြန်ပြီ။ ဒီနေ့ညအဖို့ကတော့ ကျုပ်ဘဝမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ကို၊ အပီအပြင်လိုးလိုက်ရတဲ့ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံပါဘဲ။ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရပြီး အရမ်းလဲပျော်လိုက်ရပါတယ်။

ရပ်ရွာဓလေ့ကကျုပ်ကိုဒီလိုလုပ်ဖို့အပြည့်အဝထောက်ခံပေးနေပါတယ်။ ရပ်ရွာထုံးစံက ရပ်ရွာဥပဒေပဲလေ။ ကျုပ်မှာလုပ်ပိုင်ခွင့်အပြည့်ရှိနေတယ်။ သူကြီးသူမတွေအားလုံးကကျုပ်ဖက်က။ ဒီတော့ကျုပ်မရီးမမနှင်းကကျုပ်မယားအဖြစ် သူလက်မခံခင်လည်း လက်ခံရတော့မယ်။ ဒါကြောင့်ကျုပ်ရဲ့ဇနီးမယားအသစ်စက်စက်လေးဖြစ်လာတဲ့မရီးမမကို၊ အတင်းဂျီကျကပ်နှူးပြီး အမှောင်ထဲမှာပဲ ၃ကြိမ်မြောက်ထပ်ဆွဲလိုက်ပါတော့တယ်။

အခုတော့ဘာမီး၊ ဘာအလင်းရောင်မှမလိုတော့ပဲအပေါက်တည့်နေပြီလေ။ အခုတစ်ကြိမ်မှာတော့ မမနှင်းတစ်ယောက်ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေပါတယ်။ မလှုပ်မရှားမရုန်းကန်တော့ပါဘူး။ စောစောကလို မြည်တွန်တောက်တီးမလိုလားတဲ့စကားတွေအစား၊ ပါးစပ်လေးဟပြီးညည်းသံလေးတောင်ပေးလာပါပြီ။ သူမလုံးလုံးစိတ်လျှော့လိုက်ပုံရပါတယ်။

တစ်ညလုံးသုံးချီအပြည့်အဝလိုးပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့၊ သူ့ခမြာမှာလီးတန်းလန်းကိုချွတ်ချိန်တာင်မရပဲအိပ်ပျော်သွားရှာပါတော့တယ်။ နောက်နေ့မနက်ကျတော့ကျေးလက်တောရွာကအိမ်ရှင်မတွေထုံးစံအတိုင်း၊ မိန်းမဆိုတာလင့်အရင်အိပ်ရာကထရတာကိုးခင်ဗျ။ ညကခံရတာမောပြီးဘယ်ညလာက်အိပ်ပျက်သွားသွား၊ မမနှင်းကအစောကြီးနိုးလာခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်းသူ့လင်ဟောင်းအကိုသာဒင်ကကထက်ကထဲကအကျင့်ပါပြီးဖြစ်နေတာလည်းပါမှာ။

ဒါပေမယ့်၂ပတ်အတွင်းမှာလင်တစ်ယောက်ရုတ်တရက်ပြောင်းသွားရတာက၊ သူ့ကတွက်တော့အလွန်ခက်ဲခဲတဲ့အပြောင်းအပြောင်းအလဲကြီးဖြစ်ပြီးအသားကျအောင်အတော်ကြိုးစားယူရလိမ့်ဦးမယ်လို့ကျနော်ထင်ပါတယ်။ သနားလည်းသနားမိပါတယ်။

လူကြီးတွေကလည်းလူကြီးတွေပဲ ကိုယ်ချင်းစာတရားမရှိသလား၊ ချွေးမလက်လွတ်သွားမှာစိုးတဲ့တကိုယ်ကောင်းဆန်စိတ်တွေကြောင့်လားတော့မပြောတတ်ဘူး။ လင်သေပြီးတာတောင် တစ်လကိုးသီတင်းလောက် အလွမ်းပြေအောင်နေခွင့်မပေး၊  သင်္ချိုင်းမြေပုံလေးခြောက်အောင်တောင် အစောင့်မခိုင်းတော့ပဲ၊ ရက်လည်ပြီးရုံနဲ့နောက်ရသင့်ရထိုက်တဲ့သူလက်ထဲအတင်းထိုးထည့်လိုက်တော့တာပဲဗျ။

မမနှင်းကကျုပ်အရင်အိပ်ရာကထပြီး ကပိုကရိုနဲ့ အင်္ကျီတွေထမီတွေပြန်ဝတ်ပြီးသူ့ဘေးမှာတခူးခူးဟာက်ပြီးအိပ်ပျော်နေတဲ့၊ ညကမှလတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးလင်အဖြစ်လက်ခံငပးလိုက်ရတဲ့၊ လင်အသစ်လေး ဖြစ်တဲ့ကျုပ်မျက်နှာကိုတစ်ချက်တွေတွေလေးကြည့်ပြီးတော့မီးဖိုချောင်ရှိတဲ့ဖက်ကိုဆင်းသွားပါတော့တယ်။

ရွာ့ထုံးစံအတိုင်းကျုပ်မနိုးခင် မီးဖိုထဲမှာမီးမွှေး၊ ရေနွေးအိုးတယ်၊ မိသားစုအားလုံးစားရအောင် ထမင်းအိုးတယ်စတဲ့လုပ်စရာရှိတာတွေလုပ်ဖို့ပါ။
နာရီဝက်လောက်ကြာမှကျုပ်နိုးလာပြီး အခန်းကထွက်လာတော့အောက်ထပ်မီးဖိုဆင်းတဲ့လှေခါးမှာအမေ့ကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။
အမေကလှမ်းမေးတယ်။

“ဟဲ့..ကိစ္စပြီးလိုက်တယ်မဟုတ်လား..”

ကျုပ်လည်းနဲနဲတော့ရှက်နေတယ်။ အမေ့ကိုခေါင်းပဲညိတ်ပြလိုက်မိပါတယ်။

“အေးကောင်းတယ်..ကောင်းတယ်..၊ ဒါဆိုရင်နင့်မိန်းမ မီးဖိုထဲမှာထမင်းချက်နေတယ်၊ နဲနဲသွားကြည့်ပေးလိုက်ဦး..”

အမေကကျုပ်လက်မောင်းကိုတစ်ချက်ဆွဲဖျစ်လိမ်လိုက်ပြီး မချိုမချဥ်နဲ့ပြောတယ်။
ကျုပ်လည်းမမနှင်းရှိနေတဲ့မီးဖိုခန်းထဲကိုလိုက်ဝင်သွားကြည့်ပါတယ်။ သူမကကျုပ်ဝင်လာတာသိတော့ကျောပေးပြီးပဲရပ်နေတယ်။ ရှက်လို့ခေါင်းငုံ့မျက်နှာလွှဲပြီးရှောင်နေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကိုဆိုင်မကြည့်ရဲဘူး။ အခုကမိုးလင်းပြီး အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းဝင်နေပြီလေ။ ညကအမှောင်ထဲမှာ မမြင်ရပဲသုံးချီခံလိုက်ရပေမယ့်၊ အခုလင်းလင်းချင်းချင်းကြီးမှာတော့၊ လင်အသစ်စက်စက်ဖြစ်လာတဲ့ကျုပ်မျက်နှာကိုနိုးနိုးချင်းရဲရဲကြီးဆိုင်ကြည့်ဖို့အားမရှိရှာဖူးထင်ပါတယ်။

မီးဖိုထဲနဲ့အနားတဝိုက်မှာဘယ်သူ့ကိုမှမတွေ့တော့၊ ကျုပ်ကအနားတိုးသွားပြီးသူ့ဖင်ကိုပေါ်တင်ကြီးကိုင်ညှစ်ပေးလိုက်တယ်။ သူမအကြီးအကျယ်လန့်သွားပြီးဆတ်ခနဲကိုတွန့်သွားတာ။

“မ..မလုပ်နဲ့လေ..မောင်လေး..ငဖျောက်..၊ မနက်မိုးလင်းနေပြီ..”

သူက မတိုးမကျယ်နဲ့အသံကိုထိမ်းပြီးဟန့်တယ်။ သူများတွေကြားသွားမှာလည်းစိုးရိမ်ပုံရတယ်။ အသံကျယ်ကျယ်လဲမထွက်ရဲဘူး။

“မမနှင်း..ကျုပ်ကိုစိတ်မဆိုးဘူးမဟုတ်လား၊ ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်။ ညကကျုပ်လုပ်လိုက်ရတာက ရပ်ရွာထုံးစံမို့လို့ပါ။ လူကြီးတွေကလည်းဖြစ်စေချင်နေကြတယ်။ မမနှင်းနားလည်ပေးပါနော်..”

“ကိစ္စမရှိပါဘူး။ အမလည်းဒါကိုလွှဲရှောင်လို့မရတော့မှန်းသိနေပါတယ်။ ထားလိုက်ပါတော့ အခုနင်တောတက်ပြီးတောင်ယာထဲသွားရတော့မယ်မဟုတ်လား။ ပြင်တော့လေ..၊ အမနှင်းလိုတဲ့ပစ္စည်းတွေထည့်ပေးလိုက်မယ်..”

“အင်းပါ..၊ ဒါနဲ့ညကျရင် ကျုပ်ကိုမမနှင်းနဲ့အတူပေးအိပ်ဦးနော်..”

သူကကျုပ်ကိုခေါင်းပဲညိတ်ပြတယ်ကျုပ်ကိုမကြည့်ဘူး။ ဒါပေမယ်တဘက်ကိုလှည့်လို့ငုံ့ပြီးခွိကနဲရီတယ်..၊ ပြီးမှ..၊

“ဘာလဲ..မိန်းမမရဘူးတဲ့ကောင်လေး၊  မတော်တဆရလိုက်တဲ့မိန်းမပြန်လွတ်သွားမှာတအားကြောက်နေတာလား။ ကဲ..သွားပါ၊ ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲချေပါတော့..”
—————————————–

အပိုင်း(၄) ဆက်ရန်

(၄)

ကျုပ်ရဲ့လူပျိုဘဝ မိန်းမစရတဲ့ည။ မိန်းမကိုစလိုးဖူးတဲ့ ပထမအကြိမ်၊ ပထမညမှာ၊ မရီးဖြစ်တဲ့မမနှင်းရဲ့အတွင်းစိတ်က ကြည်ဖြူသည်ဖြစ်စေ၊ မကြည်ဖြူသည်ဖြစ်စေ၊ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်၊ ရှောရှောရှူရှူပဲဖြတ်သန်းပြီးသွားခဲ့ပါတယ်။

တစ်ခုတော့ရှိတာပေါ့၊ ရွာ့ဓလေ့ထုံးစံအရ အကို့အမွေကိုဆက်ခံပြီးမှရလာတဲ့မိန်းမဆိုတော့၊ ဖုတ်ပူမီးတိုက်ကိစ္စဖြတ်ထည့်လိုက်ရတာဆိုတော့၊ ကျုပ်နဲ့မမနှင်းဟာ တရားဝင်တင့်တောင်းတင့်တယ်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးယူလိုက်ရတာမဟုတ်ပဲ၊ ရပ်သိရွာသိလောက်သာ၊ ပုဆိုးတန်းတင်လင်မယားအဖြစ်အသိအမှတ်ပြုခံလိုက်ရရုံပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မရီးမမနှင်းကတော့၊ ကျုပ်လိုးပြီးသွားပြီဖြစ်လို့ အခုကျုပ်မယားလို့ခေါ်လို့ရပြီပေါ့ဗျာ..။

နောက်တစ်နေ့မနက်မိုးလင်းတော့ ခုနင်ကကျုပ်ရေးပြခဲ့သလိုပေါ့၊ ဘာမှစကားဟက်ဟက်ပက်ပက်ပြောဖို့တောင်အချိန်မရပါဘူး။ မရီး (အဲလေ..ကျုပ်ကလည်းပါးစပ်စွဲနေပြန်ပါပြီ၊ ပြင်ဦးမှပါ..) အဲ..အဲ..ကျုပ်မိန်းမအသက်စက်စက်လေးမမနှင်းက၊ မီးဖိုချောင်ဝင်၊ ချက်ပြုတ်၊ အိမ့်ဝေယျာဝစ္စတွေဝင်လုပ်မြဲလုပ်ရပြီး၊ ကျုပ်မလည်း၊ သွားလေသူအကိုရဲ့ လုပ်ငန်းဆောင်တာအားလုံးကိုအစားထိုးဝင်လုပ်ရတော့တာပေါ့။

ကျုပ်မနက်အစောကြီးအိမ်ကထွက်လာခဲ့ရပြီးဥယျာဥ်ထဲဝင်ရတယ်။ ဥယျာဥ်စိုက်ရင်းတွဲဖက်တူးထားတဲ့ငါးကန်တွေကိုလည်းသွားကြည့်ရတယ်။ ဥယျာဥ်ထဲမှာက သစ်သီးပေါင်းအမျိုးအမယ်စုံရှိတော့ အဲဒီထဲမှာတစ်နေကုန်နေရလည်း၊ အစားအသောက်အတွက်ဗိုက်ဆာမှာမပူရဘူး။ တစ်နေကုန်သစ်သီးတွေကိုရှာဖွေခူးဆွတ်စားရုံပဲ။ ခြံထဲမှာလည်းရေတွင်းကအသင့်ပဲ၊ ဒါကြောင့်နေ့လည်စာအတွက်ကျုပ်အိမ်ကဘာအစားအသောက်မှထည့်မလာခဲ့ဘူး။ တမနက်လုံးအလုပ်တွေတောက်ရှောက်၊ တတောက်တောက်နဲ့လျှောက်လုပ်နေပြီး၊ မွန်းတည့်နားချိန်ရောက်တော့၊ ခြံလယ်ကတယ်ပင်ကြီးအရိပ်အောက်မှာ တရေးတမောအိပ်ရင်းနားဖို့ပုဆိုးပိုင်းလေးခင်းပြီး၊ လှဲနေမိတယ်။

ခဏကြာတော့လူလျှောက်လာတဲ့ခြေသံလိုလိုကြားရတယ်။ ကျုပ်တို့ဥယျာဥ်ဖက်ကလူပြတ်တယ်။  ကျုပ်တိုရွာထဲက၊ ရွာသားတွေအနေနဲ့၊ ဥယျာဥ် ခြံ၊ တောင်ယာလုပ်ငန်းတွေလုပ်နေကြပေမယ့် သူ့နေရာနဲ့သူ၊ ကိုယ့်နေရာနဲ့ကိုယ်၊ နေရာချင်းကလှမ်းတဲ့အပြင်၊ တော်ရုံတန်ရုံ အကြောင်းထူးမရှိပဲနဲ့သိပ်အကူးအသန်း လုပ်ကြလေ့မရှိဘူး၊ သိပ်လွတ်လပ်တယ်။ ကျုပ်လည်းခြေသံကြားတော့ပုံမှန်မဟုတ်ဖူးဆိုပြီးတွေးမိလို့၊ လန့်ပြီးထထိုင်လိုက်ရင်း၊ ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တယ်။

ကြည့်ရင်းနဲ့ခြံစပ်၊ တောအုပ်လမ်းကြောလေးကထွက်လာတာက
ကျုပ်မိန်းမတဖြစ်လဲမရီးမမနှင်းပဲ။ သူ့လက်ထဲမှာကျွတ်ကျွတ်အိတ်တစ်လုံးနဲ့စုထည့်လာတဲ့ ထမင်းထုပ်နဲ့အစားအသောက်တွေပါလာတာကိုတွေ့တော့ကျုပ်လည်းအံ့ဩသွားတယ်။ ဒါကြောင့်သူ့ကိုမေးရတယ်။

“ဘာကိစ္စရှိလို့လဲအမနှင်း၊ ခြံထဲအထိလိုက်လာရအောင်၊ လာရတာအဝေးကြီးပဲနော်..”

သူကရှက်ရွံ့ရွံ့ပုံလေးနဲ့ပြန်ဖြေရင်းထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ထမင်းလာပို့တာလေ..နင်..ဆာမှာပေါ့..”

ပြီးတော့သူက သူ့လည်ပင်းမှာပတ်လာတဲ့သဘက်ပိုင်းလေးကိုသစ်ပင်ရိပ်မြက်ခင်းပေါ်မှာဖြန့်ခင်းပြီး အထုပ်ထဲကထမင်းဟင်းအစားအစာတွေကို ကြွေရည်သုတ်ပန်းကန်လေးတွေနဲ့ထည့်ပြီးကျုပ်စားဖို့ချပေးတယ်။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုအများအားဖြင့် သေသွားတဲ့ကျုပ်အကိုသာဒင်က သူ့သူငယ်ချင်းမုဆိုးတွေနဲ့၊ တောဝင်၊ တောတက်လေ့ရှိပြီး၊ ကျုပ်ကတော့ ဟောဒီခြံထဲ၊ ယာထဲဖက်၊ ငါးကန်ဖက်ဆင်းတာ။ တခါတလေအကိုတောမတက်ရင်တော့ဒီမှာပဲကျုပ်နဲ့ရှိနေတတ်တယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်ကျုပ်ခြံထဲမှာရှိနေတတ်တဲ့ကာလတလျှောက်လုံး အကိုသာဒင်ရှိနေလည်းအရင်တုန်းကဆို မမနှင်းကတခါမှ အခုလို တကူးတက ထမင်းလာပို့လေ့ရှိတာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်ကပြောလိုက်တယ်။

“ကိစ္စမရှိပါဘူးအမနှင်းရဲ့၊ ကျုပ်ထမင်းမဆာပါဘူး၊ ဆာလည်းခြံထဲမှာဆွတ်စားစရာအသီးတွေအောတိုက်ပဲလေ.. ”

အဲဒီတော့မှ..

“အမေက..ဖျောက်ဆာနေမှာစိုးလို့တဲ့ ထမင်းပို့ခိုင်းလို့လာပို့ရတာ..”

(ဩ..ဒါအမေ့လက်ချက်ကိုး..) အမေ့ဥာဏ်ပြေးပုံကိုသဘောပေါက်သွားတယ်။ အမေက ကျုပ်နဲ့မမနှင်းအကြားအမြန်ရင်းနှီးစေချင်ပြီးလင်မယားသံယောဇဥ်အမြန်တွယ်ပြီး အသားကျမြန်အောင်တွန်းပို့နေမှန်း သိလိုက်ပြီ။
သူ့ရဲ့ရှက်ကိုးရှက်ကန်းပုံစံလေးကကျုပ်စိတ်ထဲမှာအရမ်းလှပြီးချစ်စရာကောင်းနေတော့တာ။ ကျုပ်လည်းအသည်းယားလာလို့သူ့ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်လေးတွေကလှမ်းကိုင်ပြီးကိုယ့်ဘက်ကိုဆွဲယူလိုက်တေ့ာသူဆတ်ခနဲတုန်သွားတယ်။

“ကျုပ်ဗိုက်မဆာဘူးအမနှင်း၊ ထမင်းမစားချင်ဘူး။ ကျုပ်စားချင်နေတာတာက အမကိုပဲ၊ ကျုပ်ကိုအခုကျွေးမလားဟင်..”

ကျုပ်သူ့ကိုခါးလေးကဆွဲဖက်ပြီးကော့ကနဲပါလာအောင်ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ သူမပုံကထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားပြီး။

“ဘာလဲငဖျောက်..နင်အခုဘာလုပ်မလို့လည်း..အချိန်မဟုတ်၊ နေရာမဟုတ်..”

ကျုပ်သူ့ပါးလေးတွေကိုဖက်နမ်းလိုက်တော့ သူလန့်သွားပြီး..၊

“ဟဲ့..အမကို ညကလိုလာမလုပ်နဲ့နော်..”

သူမကပြာယီးပြာယာနဲ့ ခြံထဲဘေးဘီဘယ်ညာကိုကြည့်လိုက်ပြီး..

“မလုပ်ပါနဲ့ငဖျောက်ရယ်၊ နင်ကလည်း။ နေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင်ကြီးကို..”

မမနှင်း စရုန်းတော့တယ်။ ကျုပ်လည်းသူ့ကိုကိုင်ပြီး မြက်ခင်းပြင်နုနုစိမ်းစိမ်းလေးပေါ်တွန်းလှဲပြီးဖိချလိုက်တယ်။ သူကျောလေးကျပြီးပက်လက်လေးလန်သွားတော့ ကျုပ်သူ့ပေါ်လိုက်ပြီးတက်ဖိလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့အားကိုသူပြန်မလှန်နိုင်ပါဘူး။

“ကောင်းတာပေါ့အမနှင်းရဲ့ နေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင်ဆိုတော့ လင်းလင်းချင်းချင်းရှိတာပေါ့။ အမပစ္စည်းတွေကိုပြတ်ပြတ်သားသားမြင်ရတာပေါ့။ မနေ့ညကဆိုမှောင်မဲနေတာပဲလေ။ ဘာမှလည်းမမြင်ရဘူး..”

“ဟယ်. ရူးသလား။ မလုပ်နဲ့နော်ငဖျောက် မောင်လေးကလိမ္မာပါတယ်..”

ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကမြန်တယ်။ ဖြုတ်ခနဲဆို သူ့ခါးကစည်းထားတဲ့ထမီစကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးပြီ။ ဖင်ပေါ်ပြီးပေါင်တဝက်လောက်အထိကျွတ်ကျသွားတော့တာ။ ကျုပ်တို့လိုတကယ့်တောပိုင်းကျကျ ဒေသမျိုးက အမျိုးသမီးတွေက ထမီအောက်မှာ ဘာအတွင်းခံအဝတ်မျိုးမှခံပြီးဝတ်တတ်ကြတဲ့ အကျင့်၊ ထုံးစံမှမရှိကြတာ၊ ခါးကထမီပြုတ်သွားတာနဲ့မမနှင်းပေါင်ကြားကတောအုပ်လေးကလည်း၊ ဘွားကနဲပဲပေါ့။ ကျုပ်သူ့ကိုတော်တော်လေးအားထည့်ပြီး၊ ခြေထောက်တွေ၊ ပေါင်တွေကိုအတင်းဖိဆွဲဖြဲချလိုက်တယ်။

အမနှင်းကအတင်းရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားတယ်၊ ဒါပေမယ့်သူ့အားထုတ်မှုကအရာမထင်ပါဘူး၊ ပေါင်ပြဲပြဲကြီးမျက်စိရှေ့ဟက်ပဲ့ကြီးပေါ်လာတော့ ရုတ်တရက်တွန့်ကနဲတောင်ဖြစ်ပြီးလန့်သွားမိသေးတယ်။ စောစောကပြောသလိုနေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင်ဆိုတော့ အခုမှသူ့ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းအလှကို ရှင်းရှင်းပြတ်ပြတ်ကြီးမြင်ခွင့်ရတော့တာ။ တောသူဆိုတဲ့အတွက်အလုပ်ကြမ်းလုပ်၊ နေလောင်ထားလို့အသားညိုသလိုထင်ရပေမယ့် အခုကျုပ်မိန်းမ မမနှင်းက ပင်ကိုယ်အားဖြင့်အသားဖြူမျိုးဗျ။ ဘာမှအဖုံးအပိတ်မရှိတော့မှ ဗိုက်သားလေးတွေက်ိုဖွေးနေတာပဲ။

ပေါင်သားလေးတွေကလည်းအတူတူပဲ။ ဝင်းနှစ်ပြီးအကြောလေးတွေကိုစိမ်းလို့၊ ပေါင်သားလုံးပြည့်ပြည့်ခဲခဲကြီးတွေကစင်းနေတာ၊ ပြည့်ပြည့်ခဲခဲဆိုတာ အနေတော်လေး
ပြည့်ပြီစင်းနေတာကိုပြောတာ။ လိုတာထက်မတရားပိုကြီးတဲ့တုတ်တုတ်တစ်တစ်ကြီးကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး။ တင်သားကြီးတွေကျတော့လုံးကျစ်ပြည့်ကောက်နေတဲ့အိုးကြီး၊ လှလိုက်တဲ့ပေါင်သားတွေနဲ့ဖင်သားတွေရဲ့အချိုးအဆက်အစပ်အဟပ်ပဲ။ ကျုပ်ဆက်ခံရလိုက်တဲ့အကိုသာဒင်ရဲ့အမွေပစ္စည်းတွေထဲမှာဒါကြီးကအတန်ဆုံးနေမှာပဲဗျ။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ရင်ထဲမှာအတုန်လှုပ်ဆုံးကတော့၊ မမနှင်းရဲ့ဆီးပေါင်ကြားဆီးခုံအောက်ကစမူဆာ သုံးထောင့်ကွက်ကြီးခင်ဗျ။

စောက်ဖုတ်ကြီးကဖားခုံညှင်းအကြီးစားကြီးပေါင်ကြားကပ်နေသလိုဖောင်းကားနေတာဗျို့။ စောက်မွေးအုံကြီးကလည်း။ တမိုးတွင်းလုံးမခုတ်ပဲထားတဲ့ ခြုံနွယ်တွေထူလဗျစ်ပိတ်နေတဲ့ လျှိုကြားကြီးတစ်ခုလို၊ ထူပိန်းနက်မှောင်နေတာပဲ။ ဖြူဖွေးနေတဲ့အသားရောင်နဲ့ပေါင်ကြားကအမည်းကွက်ကြီးကတော့ဟပ်မိနေတာပဲဗျ။ ကျုပ်လက်ကသူ့စောက်ဖုတ်အုံကြီးပေါ်ဇတ်ကနဲရောက်သွားပြီးအုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ဖိဖျစ်ပြီး ကောင်းကောင်းနယ်လို့ကိုင်ပေးလိုက်တယ်။ လက်ဖနောင့်နဲ့ကိုဖိဖိပြီးတဗြိဗြိနဲ့နယ်တာပေါ့..။ မမနှင်းကမကျေနပ်တဲ့အသံခပ်မာမာနဲ့ ကျုပ်ကိုလှမ်းငေါက်ပြီးတားတယ်။

“မလုပ်နဲ့နော်. ငဖျောက်၊ တော်ကြာ သူများတွေလာမြင်ကုန်မယ်..ဆိုနေမှ..”

ကျုပ်လည်းစိတ်နည်းနည်းထွက်လာတော့ အသံမာမာနဲ့ပြန်အော်လိုက်တယ်။

“အမနှင်း..ခင်ဗျားအသံတွေသိပ်ထွက်မနေနဲ့ဗျာ။ ဒီလောက်ခေါင်တဲ့တောထဲခြံထဲမှာ ဘယ်သူလာမြင်မှာလည်း။ အရင်ကရောဘယ်သူလာဖူးလို့လည်း။ ရှောက်ရုန်းမနေနဲ့။ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေစမ်းပါ..

” ကျုပ်လည်းကိုယ့်ပုဆိုးကို အမြန်ချွတ်ချလိုက်ပြီးသူ့ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိချလိုက်ပြီးလက်မောင်းတစ်တစ်လေးနှစ်ဘက်ကိုတင်းတင်းညှစ်ကိုင်ပြီးထိမ်းထားလိုက်တယ်။။
သူမက အလန့်တကြားဖြစ်နေပြီး မောသံလေးနဲ့ တိုးတိုးလေးပြောလာတယ်။

“ဒီမှာမလုပ်ပါနဲ့ငဖျောက်ရယ်..၊ ငါတောင်းပန်ပါတယ်..”

“တောင်းပန်မနေနဲ့တော့ဗျာ။ ခင်ဗျားကြီးကို အခုလိုမြင်ရလေ သွားရည်ယိုလေပဲ။ ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘူးဗျ။ တအားလိုးချင်နေပြီ..”

စကားဆုံးတာနဲ့သူ့ပေါင်ကြားထဲအတင်းဝင်ခွလို့၊ အသကုန်ထန်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျပ်လီးကြီးကိုစောက်ပတ်ဝမှာတေ့ပြီးရိုက်ချလိုက်တယ်။

“မလုပ်နဲ့နော်..ဖျောက်ဆိပ်၊ မရဘူး..မရဘူး..ဖယ်. ဖယ်ဆို..”

သူကအတင်းပဲကော့လန်ပြီး ရုန်းထွက်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ပေါင်ကြားထဲကိုအတင်းထိုးထည့်နေတဲ့ကျုပ်လီးကလည်း အပေါက်မတည့်နိုင်ပဲလေးငါးကြိမ်လောက် အမှားမှားအယွင်းယွင်းဟိုချော်ထိုးဒိချော်ထိုးနဲ့ ၊ ငြိမ်ငြိမ်မှမနေတဲ့ဟာကြီးကို။ နောက်ဆုံးမှစွပ်ခနဲတည့်လို့ဝင်ချသွားပြီး အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ တဆုံးပဲဗျို့၊ ဒုတ်ခနဲတောင်အသံကြားလိုက်ရသလားလို့..။
သူမက အာခေါင်ခြစ်အော်လိုက်တယ်။

“အားးး..သေပါပြီငဖျောက်ရဲ့၊ နာတယ်ဟဲ့သေချင်းဆိုးလေးရဲ့..၊ စောက်ဖုတ်တော့ပြဲပါပြီ..”

သူအော်နေတာကိုကျုပ်ဂရုစိုက်မနေတော့ဘူး။ အခုကျုပ်လီးကိုချက်ကျကျကိုညှစ်ဆွဲနေပြီဖြစ်တဲ့ စောက်ခေါင်းနွေးနွေးကြီးထဲကိုစိတ်ပါလက်ပါအာရုံစိုက်ပြီးတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ဆောင့်လိုးနေတော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကသူကျေနပ်အောင်တော့ပြောရပါသေးတယ်။

“အမရယ်၊ အမလည်းစောက်ဖုတ်နာသလို ကျုပ်လည်းအတူတူလီးနာတာပါပဲ။ ခင်ဗျားစောက်ဖုတ်လေးကကြပ်ညပ်နေတာကို၊ ဒါပေမယ့်ကျုပ်စိတ်တွေအရမ်းဖြစ်နေလို့အမရဲ့ တင်းနေတာတွေလျော့သွားအောင်အရင်လျှော့လိုက်ပါရစေဦး၊ နည်းနည်းလောက်တော့ အောင့်ခံလိုက်ဦးနော်..”

ကျုပ်ဒီလိုပြောလိုက်ပြီးနောက်ပိုင်းတော့အမနှင်းရဲ့အခြေအနေကနည်းနည်းငြိမ်သွားတယ်၊ ရုန်းနေကန်နေတာလေးတွေလည်းရပ်သွားတယ်။ ကျုပ်ဆောင့်လိုးချက်တွေနဲ့အံကိုက် ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်လောက်ပဲ နည်းနည်းရှိတော့တယ်။ သူမငိုမနေတော့ပါဘူး။ မျက်နှာလေးအမ်းတက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုသွားနဲ့ခဲလို့ အံလေးကြိတ်ရင်း၊ ဖင်ကုန်းပြီးလှုပ်စိလှုပ်စိ တဇတ်ဇတ်လိုးနေတဲ့ကျုပ်မျက်နှာကိုသေချာလေးစိုက်ကြည့်နေတယ်။အခုမှသူ့ကိုကာမအရသာပေးဆက်နေတဲ့လင်အသစ်လေးရဲ့မျက်နှာကိုမှတ်မိအောင်သေချာကြည့်နေသလိုပဲ။

ကျုပ်ကတော့ဒီအချိန်မှာမွှန်ထူပြီးဘာမှသိပ်တွေးမနေတော့ပဲ၊ ကုန်းဆော်နေတော့တာပဲဗျို့။ ကျုပ်လည်း အောက်ပိုင်းကတဖတ်ဖတ်နဲ့ဆောင့်လိုးနေရင်း လက်တွေက အငြိမ်မနေပဲ၊ သူမရဲ့လှုပ်ရမ်းတုန်ခါနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကိုအငမ်းမရလှိမ့်ကိုင်ပြီးပွတ်တိုက် နယ်ချေနေတယ်။ နို့လုံးကြီးတွေကအကြီးကြီးတွေ။ ထွားအယ်ပြီး အိစက်နေတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်သူ့နို့ကြီးတွေကိုကိုင်နေတာက ဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီအပြင်ဖက်ကပါ။ သူမရဲ့အပေါ်ပိုင်းကိုတော့ လုံးဝချွတ်ရသေးပါဘူး။

ကျုပ်ရဲ့အောက်ပိုင်းကတဖတ်ဖတ်ဆောင့်ရင်း၊ အပေါ်ပိုင်းကနို့ကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်နေတာတွေကို၊ ပေါင်ကြီးတွေကား၊ မျက်လုံးလေးစင်းပြီး၊ တအီးအီး၊ တအစ်အစ်နဲ့၊ အသံထွက်လို့ခံနေရှာတယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

(၅)

အခု အမနှင်းကသူအပြင်ထွက်တဲ့အခါ၊ လယ်ထဲဆင်း ၊ တောဆင်းရင်ဝတ်နေကျ အဝတ်ကြမ်းတွေပဲဝတ်ထားတယ်လေ။ အဝတ်ကြမ်းဆိုတာက ပွဲတက်တိုဘာတို့သွားလေ့မရှိတဲ့လယ်အလုပ်အိမ်အလုပ် (နွားစာစဥ်းတာတို့ဘာတို့) တွေမှာဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ချည်ကြမ်းအင်္ကျီမျိုးပါ။  အမနှင်းရဲ့အဝတ်ကြမ်းကတော့၊ အကိုသာဒင်ရဲ့ရှပ်အင်္ကျီ၊ အကျ၊ အဟောင်းတွေများပါတယ်။ အိမ်မှာနေရင်းဖြစ်ဖြစ်အပြင်ဖက်နေပူစပ်ခါးထွက်တာတို့ဖြစ်ဖြစ်၊အလုပ်ကဇယ်ဆက်သလိုဖြစ်နေတော့၊ ဒီပုံစံပဲဝတ်နေကျဖြစ်နေပြီ။ အခုလည်းအကိုသာဒင်ရဲ့အရောင်နွမ်းစပြုနေတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်၊ အကွက်ကြီးကိုဝတ်ထားတယ်။

ကျုပ်လည်းနို့ကြီးတွေကိုင်ရတာက၊ အင်္ကျီခံပြီးအဝတ်ပေါ်ကကိုင်နေရတာကို အားမရတော့တာနဲ့သူဝတ်လာတဲ့ရှပ်အင်္ကျီကကြယ်သီးတွေကိုဂမူးရှူးထိုးနဲ့ တထုတ်ထုတ်လိုက်ဖြုတ်နေတယ်။ အမနှင်းကအခုအချိန်မှာဘာမှမပြောတော့ပဲ၊ ကျုပ်ကြယ်သီးတွေလိုက်ဖြုတ်နေတာကိုလွှတ်ပေးထားတာတွေ့ရတယ်။ ကြယ်သီးတွေပွင့်သွားလို့ကျုပ်ကသူ့နို့တလုံးတခဲကြီးကိုဟကြည့်မယ်လုပ်တော့မှသူကလက်တွေနဲ့အင်္ကျီအနားစကိုဆွဲပြီးအတင်းပြန်ပိတ်ဆွဲပိတ်တယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကသူ့လက်ကိုပုတ်ထုတ်လိုက်ပြီးအတင်းဖြဲဟလိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကမျက်လုံးတောင်ပြူးသွားမိတယ်။

ချွတ်ချလိုက်တော့မှသူ့နို့ကြီးတလုံးတလုံးဆိုတာက နဲတာကြီးမှမဟုတ်တာပဲ။ ညကတော့မှောင်ထဲမှာရမ်းကိုင်နေရတာကလွဲလို့ စိတ်နဲ့မှန်းဆကြည့်ရတာကိုး။ အခုမှသေချာလင်းလင်းချင်းချင်းမြင်ရတော့မှဖြူဖွေးဖောင်းအိနေတဲ့သခွားမသီးနှစ်လုံးကိုအင်္ကျီအောက်မှာမြှုပ်ပြီးဖွက်ထားတာကိုးဗျ။ ညကကျုပ်မမြင်မစမ်းနဲ့မှန်းခဲ့တဲ့၊ ကျွဲကောသီးအလတ်စားဆိုတာက မှားနေမှန်းသိရတယ်၊ ကျနော်ကတောသားဆိုတော့ ဘယ်လောက်ကြီးတဲ့ဘယ်နှစ်လက်မဆိုက်ဆိုတာတော့အတိုင်းအထွာနဲ့အတိအကျမမှန်းတတ်ဖူးဗျ။ ကြီးတယ်ဆိုတာပဲပြောတတ်တယ်။ တွေ့ဘူးတဲ့သစ်သီးဆိုက်တွေနဲ့ယှဥ်ပြီး လူပိန်းမှန်းပဲ မှန်းရတာပေါ့ဗျာ။

မမနှင်းနို့ကြီးတွေက၊ ကြီးတယ်ဆိုပေမယ့်လည်းသူ့ဆိုက်နဲ့သူအနေအထားကျပြီးကြည့်ကောင်းတယ်၊ နို့လုံးကြီးတွေကအိစက်ပြီးခပ်သိမ့်သိမ့်နဲ့ဘောင်ဘင်ခတ်နေတယ်။ အခုကျုပ်မျက်စိရှေ့မှာပဲနို့သီးခေါင်းလေးတွေကမာတောင်ပြီးစူချွန်းထွက်နေတယ်၊ အရောင်လေးတွေကပန်းရောင်ရင့်ရင့်လေးတွေဗျ၊ ခလေးမှမရဖူးသေးတာဗျာ။ အနေအထားကတင်းရင်းပြီးနုဖတ်နေတာပဲ။ ကျုပ်အကိုကပဲအကိုင်အတွယ်ညက်ညောလွန်းနေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ်မိန်းမကနဲနဲလေးဟန့်လိုက်ရင်ပဲဆက်မကိုင်ရဲ၊ နသားပါယားမလုပ်ရဲလို့လားတော့မသိဘူး။ ကျုပ်နဲ့များတော့ကွာပါ့။

ကျုပ်ကတစ်ညနဲ့တစ်မနက်ထဲနဲ့ပဲ အထာပေါက်သွားပြီ။ မမနှင်းဆိုတဲ့မိန်းမက ထိမှမထိရသေးဘူးအရမ်းမူတတ်တယ်ဆိုတာ။ အတင်းကိုင်ပစ်မှတန်ကာကျမှာ။ အခုလည်းကြည့်၊ နို့ကိုပိတ်လို့မနိုင်တော့မတတ်သာလို့လွှတ်ပေးလိုက်ရပေမယ့်၊ မရအရရှက်နေသေးတယ်၊
သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုမတင်ပြီးမျက်နှာကိုလက်ဖဝါးတွေနဲ့စုံပိတ်ထားတယ်လေ။ အဲ့တော့လည်းကောင်းတာပေါ့ သူလက်တွေမျက်နှာပေါ်ရောက်နေတော့၊ ကျုပ်လည်း ပွင့်နေတဲ့နို့ကြီးတွေပေါ်ကိုအားရပါးရမျက်နှာနှစ်ပြီးအရူးအမူးကုန်းစို့ပစ်လိုက်တယ်၊ စို့ရင်းနဲ့အူယားလာလို့နိုသီးခေါင်းတွေကိုလျာနဲ့လိမ်းယက်ရင်းသွားတွေနဲ့ပါဖွဖွခြစ်ပြီးကိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဘယ်တစ်လှည့်ညာတစ်လှည့်အငမ်းအရပေါ့။

အောက်ပိုင်းကလီးကလည်းလိုးနေတဲ့ကရှိန်ကလျော့သွားဘူး။ သိမ်မကြာလိုက်ပါဘူး အတင်းစုပြီးဆွဲစိထားတဲ့သူမရဲ့ခြေထောက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်းကားထွက်လာရင်းဒူးနှစ်ဖက်ကထောင်တက်သွားပြီးခြေဖျားလေးတွေကကော့တက်ပြီးဆတ်ဆတ်လေးတုန်ယင်နေတယ်။
သူမရဲ့ပါးစပ်ကလည်းတအီးအီးညည်းသံလေးတွေထွက်လာပြီး ဟိုက်သံရှိုက်သံလေးတွေကလည်းပြင်းလာတယ်။ ခုနကမျက်နှာကိုအုပ်ပြီးပိတ်ထားတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကလည်း၊ ကျုပ်ရဲ့လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်လာတော့တယ်။

အဲဒီတော့မှကျုပ်လည်းနို့တွေကိုအသေအကြေစို့နေရာကလွှတ်လိုက်ပြီးမျက်နှာကိုမော့လို့၊ သူ့ပါးလေးတွေကိုမြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းပေးလိုက်တယ်။ သူမကမျက်လုံးလေးစင်းပြီးမှိတ်ထားရင်း မျက်နှာလေးကရှုံ့မဲ့နေတယ်။ ညည်းသံလေးတအင်းအင်းကမျှင်းမျှင်းလေးထွက်နေပြီး၊ အမောစွက်နေတဲ့အသက်ရှုသံလေးကပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့၊ ကြို့ထိုးနေသလိုမျိုးလေး။ ပြီးတော့တုန်ခိုက်နေတဲ့အသံလေးနဲ့ပြောလာတယ်။

“ဟင့်..ဟင့်..ဖျောက်..လိုး..လိုး..အမကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလိုးပေးတော့၊ အမအရှုံးပေးပြီ။ ဖျောက်လုပ်ပေးနေတာကောင်းလိုက်တာ အက့် ဟင့် ..ဆောင့်လိုးပေးပါ၊ အားးး ဒီမှာ..ကောင်းနေပြီ..”

ကျုပ်ကလည်းမရပ်တန်းဒလစပ်တွယ်နေတာပါပဲ။
ကျုပ်ကအမနှင်းကိုယ်လေးပေါ်မှာ တက်ခွမှေးတင်ထားပြီးမြက်ခင်းပေါ်လက်ထောက်လိုးနေရင်းကစောက်ဖုတ်လေးတဲဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေတဲ့လီးကိုသေချာငုံ့ပြီးစေ့ငုကြည့်နေမိခဲ့တယ်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားနှုတ်ခမ်းလွာပါးပါး၊ ရဲရဲတွတ်တွတ်လေးတွေက၊ ကျုပ်လီးကိုအပြိုင်စိမ်ခေါ်ပြီး တလိပ်လိပ်နဲ့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ပေါ့။ လိပ်ဝင်လိပ်ထွက်နေတိုင်းမှာ၊ စောက်ခေါင်းထဲမှာရောမွှေဖြစ်တည်လာတဲ့ လိးရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေက လီးမှာကပ်ကပ်ပါလာပြီးပြန်စီးကျသွားတယ်။ သူ့စောက်မွေးအုံပေါ်မှာလည်း၊ စိုရွှဲစီးကပ်ပြီးပေရေနေတာပဲ။

မမနှင်းကမျက်လုံးလေးတွေစုံမှိတ်၊ ပါးစပ်လေးတွေကတွန့်ပြီတဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ခြေထောက် တွေကလည်းဂဏှာမငြိမ်ပဲ တွန်းလိုက်၊ လိမ်လိုက်၊ဆောင့်ချလိုက်နဲ့ဆိုတော့သူ့ထမီလည်းခြေဖျားကနေကျွတ်ထွက်လုခမန်းဖြစ်နေပြီ။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်းကျုပ်ဆောင့်ချက်တွေနဲ့အညီလိုက်ပြီးသွက်သွက်ခါရမ်းနေပုံကအရမ်းလှနေပြီးကိလေသာကာမစိတ်ကိုရွထအောင် တမင်ဆွပေးနေသလိုပဲ။

ကျုပ်မှန်မှန်လေးဆက်ဆောင့်လိုးပေးနေတာ အချိန်အတော်လေးတောင်ကြာသွားပြီ။ အမနှင်းတစ်ယောက်၊ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုက်၊ သွားလေးတွေကြိတ်ပြီးဖီလင်သံလေးနဲ့မချင့်မရဲအော်သံလေးတွေလည်းဆောင့်ထွက်လာတယ်။ ခေါင်းလေးကိုမော့ပြီး သူ့ ရဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးရမ်းခါနေတဲ့ရင်အုံကြီးကလည်းကော့တက်လာပြီးစောက်ဖုတ်ကိုပါထွန့်ထွန့်လူးကော့တင်ပေးနေတော့ာဗျို့။ တကိုယ်လုံးလည်းတွန့်လိမ်ကောက်ကွေးနေပြီး တက်နေပြီ။ ကျုပ်လည်းသူနာသွားမှာတွေဘာတွေသောက်ဂရုစိုက်မနေတော့ပါဘူးဗျာ။ အသေအကြေအံကြိတ်ပြီးဆက်တိုက်ဆောင့်ချပစ်လိုက်ရော။

လရေတွေထွက်လာပြီဗျို့၊ တထောကြီးပဲ။ သူမလဲဆတ်ဆတ်ကော့ထိုးပြီးငြိမ်ကျသွားတယ် ။ ဒါပေမယ့်စောက်ခေါင်းထဲကတော့မငြိမ်ဘူးဗျ။ လီးကိုတဆစ်ဆစ်ညှစ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လည်း စောက်ခေါင်းထဲကိုလရည်တွေတစက်မကျန်ကုန်အောင်ညှစ်ချနေမိတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်းအသကုန်ဟိုက်ကျသွားပါပြီ။ သူကကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးကိုလည်းတင်းတင်းကြီးကြုံးဖက်ထားပြီးရင်ချင်းလည်းကပ်ထားပါတယ်။ သူ့ရဲ့တဒုတ်ဒုတ်မြည်နေတဲ့ရင်ခုန်သံကို အကျယ်ကြီးကြားနေရပါတယ်။ ကျုပ်ကသူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။

“ကျုပ်..၊ ခင်ဗျားကိုချစ်တယ်အမနှင်းရာ။ အမကအခုကျုပ်မယားလုံးလုံးဖြစ်သွားပြီနော်။ အမနဲ့လုပ်ရတာအရမ်းကောင်းတဲ့နိဗ္ဗာန်ကိုရောက်သွားသလိုပဲ။ ကျုပ်ဘဝမှာအပျော်ဆုံးနေ့ပဲသိလား..၊ အကိုသာဒင်က အမကိုကျုပ်အတွက်ထားပစ်ခဲ့တာ အရမ်းဝမ်းသာတာပဲ။ သူ့ကိုကျေးဇူးတင်လိုက်တာ..”

ပထမ..၊ မမနှင်းကဘာမှမပြောသေး ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်းကနေ၊ ကျုပ်ခေါင်းလေးကိုပွတ်ရင်း၊ ဆံပင်ကြားထဲ လက်နဲ့ထိုးဖွကစားနေပြီး မှတစ်ခွန်းထဲပဲတုံ့ပြန်လာပါတယ်။

“အခု အမ၊ အိမ်ကိုအရင်ပြန်လိုက်ဦးမယ်။ ညကျရင် အပြင်ရေကပြင်မှာ မအိပ်နဲ့တော့နော်..။ အပြင်မှာကအေးတယ်။ မမအခန်းပဲဝင်အိပ်လို့ရတယ်။ ပြီးတော့အဖေတို့အမေတို့ကလည်းပြောနေဦးမယ်။ ကဲ..၊ ပြင်ထားတဲ့ ထင်းတွေလည်း မစားရသေးဘူးမဟုတ်လား..”

“ပြန်ယူသွားလိုက်ပါတော့ အမနှင်းရာ၊ ကျုပ်မဆာပါဘူး။ အမ စပ စားလိုက်ရတာနဲ့တင်ကို၊ ဝနေပါပြီ..”

“သေချင်းဆိုးလေး..သူ့မှာ..ဒါပဲ..”

အမနှင်းကကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးပြောရင်းပြုံးစိပြုံးစိနဲ့ထမင်းဟင်းထုပ်တွေကိုသိမ်းနေတယ်။ ခဏကြာတော့ အဝတ်အစားတွေသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဝတ်ပြီးအမနှင်းကျုပ်ဆီကပြန်သွားတော့တယ်။

အဲဒီညကျတော့ကြိုတင်ချိန်းချက်သဘောတူထားဖြစ်ကြပြီးဖြစ်လို့အစစအရာရာဘာမှအခက်အခဲအနှောက်အယှက်မရှိတော့ပါဘူး။ ညအိပ်ချိန်ရောက်တော့အမနှင်းအခန်းကိုကျုပ်ဒါရိုက်ပဲခပ်ရဲရဲဝင်သွား လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ လူယဥ်ကျေးစကားနဲ့ပြောရရင် (လှိုက်လှဲစွာကြိုဆိုပါ၏) ပေါ့ဗျာ၊ အမနှင်းကကျုပ်ကိုစိတ်ရောကိုယ်ပါလက်ခံလိုက်ပါပြီ။

ပထမညကလိုရုန်းတာ၊ ဖယ်တာ၊ ကာတာ၊ မူတာတွေလုံးဝမရှိတော့ပါဘူး။ မျိုးဆက်ပြန့်ပွားရေးအော်ပရေးရှင်းကြီးကိုအကျိုးတူပူးပေါင်းပါဝင်လာတော့တာပဲ။ လုံးဝငြင်းဆန်မှုတွေမရှိတော့ပဲဒီထဲမှာစိတ်နှစ်လိုက်တာကိုတွေ့လာရတယ်။ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်လွှတ်ချလိုက်ပြီးပျော်ပျော်ပါးပါးကြီးကိုခံနေတာ့တာ။ ကျုပ်လည်းအမနှင်းဒီလိုကြီးစိတ်ပါလက်ပါလက်ခံလာတာကိုအရမ်းကျေနပ်ပြီးသုံးချီတောင်တွယ်ထည့်လိုက်ပြီး အဲဒီညကဗိုက်ပေါ်မှာပဲအိပ်ပျော်သွားတော့တာဗျို့။

အဲဒီညကစပြီးကျုပ်အမနှင်းကိုပျော်ပျော်ပါးပါးကြီးညတိုင်းလိုးနေရတော့တာပဲ။ အမနှင်းနဲ့စညားပြီး၂ပတ် ၃ပတ်ကျော်လာခဲ့ တဲ့အခါမှာတော့ နဲနဲလေးတော့ အရှိန်သတ်လာနိုင်ပြီပေါ့။ နေ့လည်ပိုင်းအလုပ်တွေကပင်ပန်းတော့ညတိုင်းဆွဲဖို့ကတော့ချင့်ချိန်ပြီးတော့ဆွဲ လာရတယ်။ ဒါပေမယ့်မဆွဲဖြစ်တာကလည်းတစ်ညတလေပါ။

ဒီလိုနဲ့သုံးလေးလကြာလာခဲ့ပြီ။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လည်း လင်မယားဘဝနဲ့အတော်အသားကျလာခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့်မမနှင်းကတော့ကိုယ်ဝန်ကပ်မယ့်ပုံလုံးဝအစအနမမြင်ရသေးဘူး။ ကျုပ်ကလည်းအစွမ်းကုန်ဖိပြီးကြိုးစားပေးနေတာပဲဗျ။
အမနှင်းကလည်းကျုပ်ကိုသူ့လင်အဖြစ် ပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးလက်ခံထားပြီးတာမို့အိပ်ရာပေါ်ကကိစ္စတွေကကျုပ်တို့နှစ်ယောက်အကြားဘာမှမဆန်းကျယ်တော့ဘူး။

မမနှင်းကကျုပ်နဲ့ အရှက်လည်းကုန်ခဲ့ပါပြီ။ စိတ်ပါလက်ပါလွှတ်ပြီးတော့လည်းခံတတ်နေပါပြီ။ သေသွားတဲ့ငယ်ချစ်ဦးလင်ဟောင်းကျုပ်အကို ကိုသ
သာဒင်ထက်တောင်ကျုပ်ကိုပိုချစ်နေပုံပေါက်နေသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့အတူတစ်စိတ်တဝမ်းထဲ၊ ဒုက္ခ၊ သုခတွေကိုမျှဝေခံစားရင်း၊ တိုင်ပင်ရင်းနဲ့ ဘဝကိုဖြတ်သန်းလာကြတယ်။ ကျုပ်ကိုလည်းအစစအရာရာမှာပိုပြီးဂရုစိုက် အနွံတာပေးလာတယ်ဗျ။

နောက်ဆုံးလိုးကြဆော်ကြတဲ့ကိစ္စတွေမှာတောင်ဘယ်လိုပုံစံမျိုး၊ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာခံခိုင်းလည်း၊ ကျုပ်ကိုအလိုလိုက်ရှာတယ်။ အဲ့ဒီတော့ကျုပ်ဖက်ကလည်းမမနှင်းကိုအရမ်းအားနာသလို၊ အရမ်းလည်းချစ်လာမိတာပေါ့။ ကျုပ်သူ့ကိုစိတ်ရောလူရောထိခိုက်အောင် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမလုပ်တော့ပါဘူး။ သက်ညှာတတ်လာတယ်။

အဲဒီလိုနေလာရာကကျုပ်ဘဝရဲ့နောက်ထပ်တစ်ဆစ်ချိုးပြောင်းလဲသွားမယ့် နေ့တစ်နေ့ကမမျှော်လင့်ပဲရောက်လာတဲ့နေ့အထိပေါ့။

အဲဒီနေ့က ရွာထဲကသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကပွဲတစ်ခုရှိတာနဲ့ဘော်ဒါရင်းတချို့ကိုခေါ်ပြီးအိမ်မှာထမင်းဖိတ်ကျွေးရင်းစားကြသောက်ကြတယ်။ ထုံးစံအတိုင်းယောက်ျားလေးဝိုင်းဆိုတော့အရက်လည်းပါတာပေါ့။ ကျုပ်လည်းဘော်ဒါတွေနဲ့တစ်ခွက်စီ၊ ခွက်လှည့်ချကြရင်း ခေါင်းစိုက်နေပြီ။ အဲ့ညကကျုပ်ယိုင်ထိုးပြီးအိမ်ပြန်နောက်ကျခဲ့တယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင်မနိုင်တော့ပဲ၊ ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ သိုင်းကွက်နင်းနေတော့ သူငယ်ချင်းတွေကပခုံးဖက်တွဲပြီးခြံဝအထိပြန်လိုက်ပို့ခဲ့ရတယ်။

ရွာလမ်းအတိုင််းလျှောက်လာကြလို့လေတဖြူးဖြူးတိုက်လာတော့မှ ကျုပ်နဲနဲအမူးပြေပြီးလန်းလာတာ။ ခြံဝရောက်တော့မှ ကိုယ့်ဒူးပေါ်ကိုယ်ရပ်နိုင်ပြီး၊ ထူထူထောင်ထောင်ဖြစ်လာတယ်။ အဲဒါကြောင့်လိုက်ပို့တဲ့ဘော်ဒါနှစ်ယေက်ကို..။

“ဟေ့ရောင်တွေ..၊ ငါအဆင်ပြေပါပြီကွ။ ငါ့ကိုခြံဝအထိပဲပို့ပေး။  ငါ့ဘာသာအိမ်ပေါ်တက်နိုင်တယ်..၊ မင်းတို့ပြန်တော့..၊ ကျေးဇူး..အေ့..”

“အေးပါကွာ..ကောင်းကောင်းလည်းလျှောက်ဦး၊ ငါတို့ကတော့ ရေချိန်မကိုက်သေးဘူး၊ ပြန်သွားပြီးသောက်ဦးမှာ..။ သွားဘီဟေ့..သယ်ရင်း..”
—————————————–
အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်

(၆)

ကျုပ်အိမ်ပြန်အဝင်မှာသိပ်မမူးတော့ဘူးဆိုပေမယ့်။ ရီဝေပြီး ရိပ်တိတ်တိတ်တော့ဖြစ်နေသေးတာပဲ။ ညဥ့်လည်းအတော်နက်နေပြီဆိုတော့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲအမနှင်းအခန်း (အခုတော့ကျုပ်တို့လင်မယားအခန်းပေါ့) ကိုတန်းဝင်ခဲ့တယ်။ အိပ်ချိန်လည်းရောက်နေပြီဆိုတော့ မီးခွက်တွေဘာတွေအထူးတလည်ရှာထွန်းမနေတော့ပါဘူး။ အိမ်အောက်ထပ်နွားစာခွက်နားကရေစည်မှာခြေထောက်လက်ထောက်ဆေးပြီး အိပ်ရာထဲတန်းဝင်ခဲ့တယ်။

အိပ်ရာကသစ်သားနဲ့ရိုက်ထားတဲ့ကုတင်ကြမ်းပါ။ ဂွမ်းကပ်မွေ့ယာအဟောင်းတစ်ခုခင်းထားတယ်၊ ဒါလောက်ပါဘဲ၊ လင်မယားသက်တမ်းလေးရလာပြီဆိုတော့၊ စောစောကပြောခဲ့သလို၊ လိုးတဲ့ကိစ္စက ဒီလောက်ကြီအရူးအမူးမဟုတ်တော့ဘူး။ အလုပ်ပင်ပန်းတဲ့နေ့တွေမှာဆိုရင်၊အဲဒီဇာတ်လမ်းမစပဲနဲ့ထိုးအိပ်လိုက်တာပဲ။

ဒီနေ့တော့သောက်ထားတဲ့အမူးရှိန်နဲ့ကာမသွေးတွေထကြွနေတယ်။ ဒီညတော့တချီတမောင်းတွယ်လိုက်ဦးမယ်လေ..။ ကျုပ်အမှောင်ထဲမှာမမနှင်းဘေးနားကို ထုံးစံအတိုင်းဝင်လှဲအိပ်လိုက်ရင်း၊ ထုံးစံအတိုင်းအာဘွားပေးပြီးကြုံးဖက်လိုက်တယ်၊  ကျုပ်အမူးပြေလုလုဖြစ်နေပေမယ့်၊ ကိုယ့်ကိုယ်နဲ့ပါးစပ်ကတော့အရက်စော်တွေဟောင်နေမှာပဲ၊ ကျုပ်ရေချိုးချိန်လည်းမရတော့ဘူးလေ။ မိုးအတော်ချုပ်နေပြီ။ အရင်တုန်းကဆိုမမနှင်းကိုနည်းနည်းအားနာမှုရှိတယ်။ သူများ နံစော်ပြီးအနေရခက်သွားမလားလို့ပေါ့။ အခုကအတော်ထန်နေပြီ၊ အားလည်းနာမနေနိုင်တော့ဘူး။ အမှောင်ထဲမှာစိတ်နှလုံးနဲ့မှတ်မိနေတဲ့သူ့ရဲ့မျက်နှာလေး၊ ပါးပြင်ဖောင်းဖောင်းလေး၊ နှာခေါင်းချွန်ကလေးတွေကို အတွေ့နဲ့မှန်းဆပြီး အားရပါးရဖက်နမ်းနေတာကို သူကငြိမ်ခံနေရှာတယ် (ဟယ်..နံစော်နေတာပဲ၊ ဟိုဘက်သွားအိပ်တော့ နောက်ညမှပဲလုပ်) စတဲ့ပြစ်တင်စကားတွေလုံးဝမလာပဲ ငြိမ်ခံနေရင်းက ကျုပ်ပါးပြင်လေးကိုပြန်နမ်းလာတယ်။

အမနှင်းအိပ်မပျော်သေးပါဘူး။ ကျုပ်ကိုစောင့်နေတာမှန်းသိသာပါတယ်။ ပါးကိုနမ်းရင်းသူ့အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကိုကြားနေရတယ်။ သူ့ရင်အုံ (နို့ကြီး) တွေကတလိမ့်လိမ့်လှိုင်းထလှုပ်ရှားနေတဲ့တုံ့ပြန်မှုကိုကျုပ်ရနေရတယ်။ ကျုပ် ဝမ်းလျားထိုးပြီးသူ့ကိုယ်ပေါ်တက်လိုက်တော့၊ မြင်နေရတာမဟုတ်ပေမယ့်၊ လိုးနေကျအတိုင်းခြေထောက်လေးကားပြီးပေါင်ဖြဲပေးနေတာကိုသိနေတယ်။ ကျုပ်ကသူ့ထမီကိုခါးပေါ်အထိဆွဲမတင်လိုက်ပြီးမှ၊ လမ်းစဥ်အတိုင်းတက်ခွဆောင့်လိုးတော့တာပါပဲ။

ကျုပ်အဲဒီညကမူးနေတဲ့အပြင်ရာဂစိတ်တွေကမတရားထကြွနေတော့ အသေအကြေလိုးတော့တာပေါ့။ လိုးနေတုန်း နှစ်ယောက်သားဘာစကားမှမပြောဖြစ်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့်အသက်ရှူပြတ်သံလေးတွေ..ဖုဖု. ဖတ်ဖတ်..နဲ့ပေါင်းစပ်ထားတဲ့သူမဆီကညည်းသံလေးတွေကတော့အဆက်မပြတ်ပဲ ထွက်နေပါတယ်။ ကျုပ်ကလည်းမူးနေ၊ သူကလည်းဒီညကျမှအထန်စိတ်တွေပူလောင်ပြင်းပြလွန်းတာနဲ့တော့အံကိုက်ပါပဲ။ တကယ်ဆိုမမနှင်းကိုလိုးမပေးခဲ့တာနှစ်ရက်ရှိနေပြီလေ။

ကျုပ်သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုချက်မှန်မှန်နဲ့ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်လုပ်နေတုန်းတချက်တချက်မှာ၊ အရင်ညတွေကလို၊ သူ့စောက်ဖုတ်ကပိပိရိရိမဆွဲဘူးဗျ၊ စိတ်ထင်ကတော့ ကျုပ်လှုပ်ရှားနေမှုတွေကအရက်ရှိန်ကြောင့်ပုံမှန်မရပဲထုံနေလို့များလား။ တခုခုမှားနေသလားလို့ထင်တာပဲ။ နို့ကိုင်စို့တော့လည်းနို့ကြီးတွေကထုံးစံအတိုင်းလက်နဲ့အပြည့် တလုံးတခဲကြီးပါပဲ၊ ကျုပ်ကနို့ကြီးတွေကိုထုံးစံအတိုငိးလက်နဲ့အားရပါးရအရသာခံပြီးညှစ်ပေးနေတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒီညတော့သိပ်ပြီးမတင်းရင်းသလိုခံစားနေရတယ်။

လိုးနေရင်းနဲ့အမနှင်းရဲ့ပစ္စည်းတွေက၊ လျော့တိလျော့ပက်ကြီးဆိုတာခံစားရပေမယ့်၊ သူ့ရဲ့ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့၊ တုန့်ပြန်ချက်တွေ၊ လှုပ်ရှားမှုတွေက နေ့စဥ်ပုံမှန်ထက်ကိုပိုထန်နေတာတွေ့ရတယ်။ မမနှင်းကကျုပ်ကိုအတင်းကျုံးဖက်ထားပြီးတော့၊ ဖင်ကြီးကိုဒလစပ်ကော့ကော့ပြီးတင်ပေးနေတာလေ။ လီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲကကျွတ်ထွက်သွားမှာစိုးရိမ်နေသလိုမျိုးပဲ။ ပြီးတော့ဆောင့်လိုးနေတဲ့ကျုပ်ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလက်နဲ့သိုင်းဖက်ပြီးဆောင့်ဆွဲ ဆွဲချပေးနေတယ်။ ဖင်ကြီးကိုဘယ်ညာရမ်းခါပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုစက်ဝိုင်းပုံမွှေ့ပြီးရမ်းပေးနေတာက။ အရင်တွေ့နေကျ၊ အမနှင်းမဟုတ်သလိုပဲ။

ဒီလိုနဲ့ခဏကြာတော့ ကျုပ်တို့လိုးလို့တစ်ချီပြီးသွားကြတယ်။ ကျုပ်လည်းကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်လှန်အမောဖြေနေလိုက်ပြီး၊ လောလောဆယ်လိုးပြီးသွားတာရယ်၊ သောက်ထားတာကလည်းများလို့ သေးပေါက်ချင်လာရောဗျ။ ဒါနဲ့အခန်းထဲကထွက်၊ အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာခဲ့ပြီး နောက်ဘေးဖက်မှာမတ်တပ်ရပ်ပြီးဆီးသွားနေလိုက်တယ်။ အိမ်အောက်ရောက်လာတဲ့အတူတူတော့ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး၊ ရေချိုးဖို့လုပ်လိုက်တယ်။ စောစောကနံနံစော်စော်နဲ့ မမနှင်းကိုလိုးလိုက်ရတာလည်းအားနာသွားလို့ပါ။

ရေချိုးအပြီးခြေတံရှည်အိမ်အောက်ကနေ အိမ်ရှေ့လှေခါးဖက်ကိုဖြတ်အထွက်မှာ၊ ကျုပ်အကိုထားပစ်ခဲ့တဲ့အမွေပစ္စည်း၊ ကျုပ်ရဲ့ဇနီးချောလေး မမနှင်းက ဘေးအိမ်ကအိမ်နီးချင်းသူငယ်ချင်း မတင်ရီနဲ့အတူလျှောက်လာရင်းအိမ်ဝိုင်းထဲကိုဝင်လာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ညမှောင်နေပေမယ့်အပြင်ကကြယ်ရောင်လရောင်လေးနဲ့တော့မြင်နိုင်သေးတယ်လေ။ ပြီးတော့သူတို့ကလမ်းမြင်ရအောင်လို့ကျားမျက်လုံးမီးအိမ်လေးကိုလည်းကိုင်လာသေးတာပဲ။

ကျုပ်အူကြောင်ကြောင်တောင်ဖြစ်သွားတယ်။ သူအခုဘယ်ကပြန်လာတာလဲ. ။ အခုနကလေးကတင်သူ့ကိုတစ်ချီလိုးထားခဲတဲ့တာလေ။ ကျုပ်အောက်ဆင်း သေးပေါက်၊ ရေချိုးတဲ့ခဏလေးမှာ သူကဘေးအိမ်ကအမျိုးသမီးနဲ့ ဘယ်ထသွားပြီး၊ ဘယ်ကပြန်လာတာလည်း၊ အဲဒါကဘာဖြစ်တာလဲဟ။ ကျုပ်မူးနေပေမယ့်လူမှန််းသူမှန်းမသိအောင်တော့ မမူးသေးပါဘူး၊ သတိရှိပါသေးတယ်။ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်အခြေအနေကိုကျုပ်ကောင်းကောင်းနားမလည်နိုင်သေးဘူး။ အမနှင်းကကျုပ်ကိုမြင်တော့ဝမ်းသာအားရနဲ့ကျုပ်ဆီဝင်လာတယ်။ ဘာဖြစ်လို့ လည်းဆိုတော့ ညနေကသူငယ်ချင်းနဲ့ချိန်းထားတဲ့ပွဲကိုမသွားခင်၊ အိမ်ဝင်ပြီးသူ့ကိုမနှုတ်ဆက်ခဲ့မိလို့ပဲ။ မမနှင်းက..၊

“ပြန်လာပြီလားဖျောက်။ ဘာတွေစားခဲ့ပြီးပြီလည်း။ ဆာနေလား..”

“မဆာပါဘူး။ စားလာခဲ့ပြီးပြီ..”

သူကကျုပ်ကိုစိတ်ကောက်တဲ့ပုံစံနဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြီး၊ ကြည့်ပါဦး၊ အရက်နံ့တွေကလည်းနံဟောင်နေတာပဲ၊ မူးလာတယ်မဟုတ်လား။ အရင်က မသောက်ဖူးဘူးဆို..”

“မမူးပါဘူးမိန်းမရဲ့။ နည်းနည်းရစ်တစ်တစ်လေးဖြစ်ရုံပါ..၊ ဒါနဲ့အမနှင်းကရောဘယ်ကပြန်လာတာလည်း..”

“မိစုတို့အိမ်ကို အဖေနဲ့အဖော်လိုက်သွားပေးတာလေ။ မနက်ဖြန်ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာအလှူရှိလို့တဲ့။ ယူသွားမယ့်ပစ္စည်းတွေကူပြင်ပေးနေတာ။ အဖေကအဲဒီအိမ်မှာပဲမူးနေပြီ။ ကြည့်ရတာတော့ မပြန်နိုင်တော့ဘူးထင်တာပဲ..”

ပြောရင်းနဲ့အမနှင်းကကျုပ်ကိုယ်ကိုသူ့ဘက်ဆွဲပြီးဖက်ထားတယ်။ မတင်ရီကလည်းသူ့အိမ်ဖက်ကူးသွားပြီလေ။ အဲဒီတော့မှ ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကလည်း ထမီပေါ်ကနေပဲအမနှင်းစောက်ဖုတ်ကိုလှမ်းနှိုက်လိုက်တယ်။

“ခဏနေပါဦး။ ဒါဆို သူများရေအရင်ချိုးလိုက်ဦးမယ်၊ ပြီးမှပဲအိပ်ကြတာပေါ့..”

အခုကျုပ်ခေါင်းတွေတကယ်စားနေပြီ။ အမနှင်းကအခုမှအပြင်ကပြန်လာပြီးရေချိုးမှာ ဆိုတော့ကာ။ ဒါဆို အခန်းထဲမှာခုနင်ကကျုပ်လိုးခဲ့တာကဘယ်သူလဲ။ ဒီအိမ်မှာတခြားဘယ်သူရှိလို့လည်း။ စိတ်လည်းနည်းနည်းရှုပ်သွားတယ်။ သူမကကျုပ်ကိုယ်ကိုတွန်းဖယ်လိုက်ပြီးရေချိုးတဲ့နေရာဆီကိုလျှောက်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လည်းစိတ်ရှုပ်ရှပ်နဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ်က လသာဆောင်စင်္ကြန်ဘက်ကိုဖျတ်ခနဲမော့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်ဗျအပေါ်ထပ်ကအမနှင်းနဲ့ကျုပ်တို့ရဲ့အခန်းဝမှာ အရိပ်မဲမဲတစ်ခု ပြူတစ်ပြူတစ်လုပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သေချာတယ်အရိပ်ကမိန်းမတစ်ယောက်သဏ္ဌာန်ပဲ၊ အလင်းရောင်အားမကောင်းပေမယ့်မျက်စိကကျင့်သားရလာပြီဆိုတော့ အရိပ်ရဲ့ပုံကိုဖမ်းလို့ရတယ်၊ ကြည့်နေရင်ကအရိပ်ရဲ့ပုံကလှစ်ခနဲအခန်းထဲဘက်ဝင်ပြီးပြန်ပျောက်သွားပြန်တယ်။

ကျနော့်ခေါင်းကချက်ချင်းအလုပ်များသွားတယ်၊ ဒီအိမ်ပေါ်ကိုရဲရဲတင်းတင်းတက်ခွင့်ရှိ၊ တက်ရဲတဲ့မိန်းမကအများကြီး မရှိဘူး။ အမနှင်းမဟုတ်ဘူးဆိုရင်ကျုပ်အမေနဲ့ ကျုပ်အမပဲကျန်တော့တာလေ။ ကျုပ်အမကအရင်ကပြောထားခဲ့တဲ့အတိုင်း၊ အိမ်ထောင်ခွဲ။ ဟိုဘက်ရွာမှာသူ့လင်သူနဲ့နေနေတာ။ ဒီဖက်ကျုပ်တို့အိမ်ကိုတော်ရုံနဲ့လာလေ့မရှိဘူး၊ အထူးသဖြင့် အခုလိုညကြီးမင်းကြီးမှာပေါ့..။

စောစောကမြင်လိုက်ရတဲ့အရိပ်ပုံစံကို မှတ်ဥာဏ်ထဲမှာပြန်ပြီးပုံဖော်ကြည့်တော့။ ဟိုက်..ဒါအမေ့ပုံစံပဲ။ သေချာပါတယ်..၊ အမေမှ အမေပါပဲ..။ ကျုပ်လည်းဒီအခြေအနေမှာအကြီးအကျယ်ကြီးကိုလန့်သွားတာပေါ့။

(ဟိုက်..! သေပြီ..၊ သေပြီ..၊ စောက်ကျိုးကြီးတော့နည်းပါပြီဗျ..၊ ငရဲကတော့အတုံးလိုပ်အတစ်လိုက်ကြီး ကြီးတော့မှာပဲ။ ကံဆိုးလိုက်တာ..နော် ငါ့နှယ်…) လို့….စိတ်ထဲကရေရွတ်မိတယ်။

ဘာဖြစ်လို့အမေက တို့လင်မယားအခန်းထဲဝင်လာပြီး၊ ဒီလိုလာစောင့်နေရတာလည်း။ အိမ်မှာမမနှင်းမရှိတာလည်းအသိသားနဲ့။ ကျုပ်မူးလာမယ်ဆိုတာသိလို့တမင်ပုံမှားရိုက်တာပဲ။  ကျုပ်ကမမနှင်းဆိုပြီးတော့ အရူးအမူးနဲ့၊ အကြီးအကျယ်လိုးပစ်၊ ဆော်ပစ်လိုက်တာ၊ အခုမှကိုယ့်အမေကိုယ်လိုးမိမှန်း သိလိုက်ရလို့။ ခေါင်းကပုတ်လောက်ကြီး၊ ကြီးသွားသလားပဲဗျီု့..။

ကျုပ်ခဏအတွင်းမှာအသိတွေကိုပြန်ပြီးစုစည်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်အမေ့ကိုအခုအချိန်မှာသွားဝင်တွေ့ပြီး၊ ရှင်းလို့မဖြစ်သေးဘူး။ ခဏကြာရင်မမနှင်းလည်းရေချိုးလို့ပြီးတော့မယ်။ သူနဲ့ပြိုင်တူအခန်းထဲဝင်သွားလိုက်ရင်အမေနဲ့တန်းတိုးပြီး ရှုပ်ကုန်တော့မှာအသေအချာပဲ။ နောက်နေ့ကျမှအမေနဲ့နှစ်ကိုယ်ချင်းအေးအေးဆေးဆေးတွေ့ပြီး အမေကဘာစိတ်ကူးနဲ့ဒီလိုလုပ်ရတာလည်းလို့မေးရတော့မယ်။ အခုတော့အမေ့ကို ကြည့်ရတာ အခန်းထဲကဘယ်သူမှမရိပ်မိပဲ ပြန်ထွက်သွားဖို့ ၊ လမ်းရှာနေလောက်တယ်ထင်တာပဲ။ ဒါနဲ့ကျုပ်လည်းအမေလွတ်လွတ်လပ်လပ်အခန်းထဲကထွက်လာဖို့၊ ပြေးလမ်းရအောင်၊ လှေခါးရင်းမှာရပ်နေရာကနေ အမနှင်းရေချိုးနေတဲ့ရေစည်ဖက်ကိုထွက်လာခဲ့ပြီးရှောင်ပေးလိုက်တယ်။

မမနှင်းရေချိုးပြီးလို့ကျုပ်တို့လင်မယား အခန်းဆီကပြန်တက်ခဲ့ကြတော့ အခန်းထဲမှာအမေမရှိတော့ဘူး၊ ရေချိုးလိုက်ပြီးပေါင်ဒါလေးတွေဘာတွေဖို့လိုက်တော့ မိန်းမလည်းမွှေးကြိုင်နေတာပဲ။ကျုပ်သူ့ကိုလိုးကြစို့လို့ညှိတော့၊ သူကမပေးဘူးဗျ၊ မောနေပြီတဲ့။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်သူ့ကိုအတင်းဆွဲပြီးမရမကကိုင်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကအမနှင်းကိုလိုးသာလိုးနေတာ၊ ကျုပ်စိတ်ထဲကနည်းနည်းလေးမှစိတ်မချမ်းသာဘူး။ စောစောလေးကအမေ့အပေါ်ကို မလုပ်သင့်မလုပ်ထိုက်တာတွေကိုလုပ်မိခဲ့မိလို့လေ။ ဒါကြောင့်ကျုပ်လိုးနေတဲ့ပုံစံကတက်တက်ကြွကြွမရှိ၊ အသက်မပါဘူးဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒီတော့မမနှင်းက..။

“ဖျောက်..နင်ဘာဖြစ်နေတာလည်း၊ စိတ်မပါဘူးလား..၊ စိတ်ညစ်စရာတွေများရှိနေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် အမလုပ်ပေးတာမကောင်းလို့များမကျေနပ်များလို့လား..”

ကျုပ်ကအဖြစ်မှန်ကိုမပြောရဲလို့တိုတိုနဲ့ပဲဖြတ်လိုက်တယ်။

“ကိစ္စမရှိပါဘူးအမနှင်း၊ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..”

“အေးပါဟယ်၊ အရက်မသောက်ဖူးပဲသောက်တဲ့လူတွေက၊ ဒီလိုပဲဖြစ်တတ်ပါတယ်။ နင်ရောပြန်လာတာရေချိုးပြီးပြီလား..”

“ပြီးပြီ..၊ အမနှင်းပြန်မလာခင်ကပဲချိုးလိုက်တာလေ..”

“ဒါဆိုရင်အိပ်တော့နော်. ”

ကျနော်မမနှင်းကို ဖက်ပြီးအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်တစ်ညလုံးအတွေးတွေများပြီးအိပ်မပျော်ခဲ့ပါဘူး..။

×××××××××××××××××××××××××××××××××

မနက်မိုးလင်းတော့၊ နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဖက်ဝင်တဲ့လမ်းမှာအမေ့ကို ထုံးစံအတိုင်း တွေ့တယ်။ သူ့အမေ့ကိုတွေ့တော့သူ့စိတ်ထဲမှာတခုခုရှိ၊ တခုခုပြောချင်နေတယ်လို့ကျုပ်ထင်နေတယ်။ ကျုပ်ကိုသူကြည့်နေပုံကထူးဆန်းနေတဲ့အပြင်၊ ရှကိကိုးရှက်ကန်းပုံစံမျိုးပေါက်နေတယ်။ ကျုပ်နားကိုကပ်နေကျ၊ စကားပြောနေကျပုံစံအတိုင်းရဲရဲတင်းတင်းမရှိပဲ အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြစ်နေတာကိုပြောတာပါ။

ကျုပ်အခုမှသူ့ ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း ပုံစံလေးကိုသတိထားမိပြီးအမေ့ကိုသေချာကြည့်မိတော့တယ်။ ဟုတ်တယ်..။ အမေကအရမ်းလှနေတုန်းပဲ။ သူ့ကိုမြင်တဲ့ဘယ်သူကမဆို ကြိုက်မိမှာပဲ။ အမေ့အလှကဆွဲဆောင်မှုအရမ်းရှိနေသေးတယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်

(၇)

အမေ့အသက်က အရင်ပြောထားဖူးခဲ့တဲ့အတိုင်း၄၀ စွန်းပြီး ၂နှစ် ၃နှစ်လောက်ရှိသေးတာ၊ လူကဒေါင်းတိမောင်းတိပဲ။ သားသမီးတွေအရွယ်ရောက်လာပြီးကူဖော်လောင်ဖက်တွေရလာတဲ့နောက်၊ အရင်ကလိုလယ်ထဲဆင်း၊ တောတက် အလုပ်ကြမ်းတွေမလုပ်ရတော့ပဲအိမ်ထောင်ထိမ်း အလုပ်လောက်ပဲရှိတော့တာမို့ တသွေးတမွေးကြီးဖြစ်ပြီးနုဖတ်နေတာပေါ့ဗျာ။ အသက်သာမပြောရင် ၃၀စွန်းစွန်းလောက်လို့ပဲထင်ရမယ်။

အမေ့ဘော်ဒီကလည်းအကိတ်ကြီးဗျ၊ မိုးဦးကျမှာထွက်တဲ့မျှစ်စို့ကြီးပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့်ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်က သားဆိုတော့ အမေတွေကို အိမ်မှာနေရင်။  ဏှာတွေး၊ ဏှာကြည့်၊ ဏှာအမြင်နဲ့တခါမှမကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး။
အခုကျုပ်ပြောခဲ့တဲ့ အိမ်မှာနေရင် ဆိုတဲ့စကားက အဓိပ္ပါယ်အများကြီးရှိတယ်ဗျ။ ရှင်းပြပါရစေ။

ဥပမာဆိုပါတော့ဗျာ အိမ်မှာအမေ့ကိုအမြဲမြင်နေရတယ်။ အမေ့ပုံပန်းသဏ္ဍာန်က၊ ဒီမြင်နေကျပုံစံအတိုင်းပဲ။ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး။ အိမ်ထဲမှာလှုပ်ရှားသွားလာနေသူဟာအမေပဲဆိုတာသိနေတယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲမှာပန်းကန်ဆေးနေတာကိုနောက်ကလှမ်းမြင်ရတယ်။ ဪ..ဒါ..အမေပဲ၊ သူ့အလုပ်သူလုပ်နေတာ။ အိမ်အောက်ကပန်းခြံထဲမှာအပင်လေးတွေမြေဆွနေတယ်၊ စဥ့်အိုးဘေးမှာ အဝတ်ထိုင်လျှော်နေတယ်၊ ဒါ..အမေပဲ။ ဘာမှအထူးတလည်။စိတ်ထဲမှာပိုမတွေးမိဘူး။ တဏှာစိတ်ဘယ်တော့မှမဝင်ဘူးဗျ။

ဒါပေမယ့် အဲဒီအမေကိုပဲအိမ်မဟုတ်တဲ့တခြားတနေရာမှာ ကိုယ်နဲ့အတူသွားတာမဟုတ်ပဲ၊ အမှတ်တမဲ့တွေ့မိပြီးအောက်ပါအခြေအနေမျိုးနဲ့ ကြုံခဲ့ရင်။ ဘယ်လိုတွေးမိကြသလဲ ဘော်ဒါတို့ဖြေကြည့်ပါဦး။

ဆိုကြပါစို့..။ ကိုယ်ကကိုယ့်ကိစ္စနဲ့ကိုယ်မနက်ကထဲကအိမ်ကထွက်သွားတယ်။ အပြန်မှာဈေးကိုလှည့်ဝင်တယ်။ ဒါမှမဟုတ် ကုန်တိုက်တခုခုကိုဝင်တယ်။ အဲဒီမှာခပ်လန်းလန်းဆော်ကြီး တစ်ဗွေကိုလှမ်းမြင်တယ်။ သူကပစ္စည်းတစ်ခုခုကိုကုန်းရွေးနေတယ်။ သူ့ကိုနောက်ကနေပဲမြင်လိုက်ရတယ်ဆိုပါစို့၊ ကိုယ့်အမေဒီနေရာကိုရောက်နေမယ်ဆိုတာကိုခင်ဗျားတို့လုံးဝတွေးမထားဘူး။

အဲဒီဆော်လန်းလန်းအကိတ်စားကြီးကို ခင်ဗျားတို့နောက်ကလှမ်းကြည့်ပြီးဂလုမိကြတဲ့အခါ၊ ဘယ်လိုမှတ်ချက်ချကြမလဲ..?
(ဟာ !!  ရှေ့ကဆော်ကြီးကအမိုက်စားကြီး ဟ. ။ ဂျောကြီးကိုအယ်နေတာပဲ။ ဖင်ထောင်ကုန်းခိုင်းပြီး ကြုံးလိုက်ရရင်)
ဆိုပြီးတွေးလိုက်ရတဲ့အတွေးမျိုး ကြုံဖူးကြလား။ နောက်တော့အနားကပ်လာလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ (ဟင်! အမေပါလား) ဆိုပြီးဖြစ်သွားတာလေ။
အိမ်မှာနေတုန်းက အဲ့လိုမျိုးတွေးမိမှာမဟုတ်ပေမယ့်၊ ဒီအမေပဲ နေရာပြောင်းသွားပြီးမမှတ်မိတဲ့အခါကျတော့၊ တွေးမိပြီမဟုတ်လား။

အဲဒီအတွေးမျိုး ပထမအကြိမ်စဝင်လိုက်ပြီဆိုကထဲက၊ နောက်ထပ်အိမ်မှာနေတဲ့အခါ တွေမှာအမေ့ပုံရိပ်ကိုကြည့်ရတာ၊ ကိုယ့်စိတ်ထဲကမရိုးတော့တာတွေ့ရလိမ့်မယ်။ ဒီလိုပါပဲကျုပ်လည်းမနှစ်က ဟိုဘက်ရွာချင်းဆက်ရက်၊ ရွာတန်းရှည်ရွာက အလှူတစ်ခုမှာ၊ နှစ်ရက်ကြိုပြီးသွားကူညီလုပ်ကိုင်ပေးနေခဲ့တယ်၊ ချက်ပြုတ်၊ ထင်းခွဲ၊ ရေခပ် မဏ္ဍပ်ထိုးစသည်ဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ အိမ်မကပ်ရတာလည်းနှစ်ရက်ရှိပြီ။

အဖေတို့အမေတို့လူကြီးတွေက အလှူနေ့ကျမှပဲလာကြမှာ။ ကျုပ်ကတော့သူငယ်ချင်းအရင်းရဲ့မိဘတွေအလှူဆိုတော့ လာကူနေရတာပေါ့။ အလုပ်တွေရှုပ်နေတာ့ မိဘတွေကိုလည်းမေ့၊ အိမ်ကိုလည်းမေ့ပြီး၊ အလှူထမင်းအလှူဟင်းစားပြီးအဲဒီမှာပဲသောင်တင်နေတာဗျ။ အလှူနေ့ကျတော့လည်း အိမ်ကလူကြီးတွေကိုမေ့နေတာ။

အလှူထမင်းကျွေးချိန်ရောက်တော့ ဧည့်ပရိတ်သတ်တွေပိုများလာတယ်။ မဏ္ဍပ်လည်းပြည့်နေပြီ။ ကျုပ်မလည်းအိမ်ကအဖေတို့အမေတို့အလှူလာမလာကိုလည်းခေါင်းထဲမရောက်မတွေးအားပါဘူး။ အောက်ကမဏ္ဍပ်ကစားပွဲတွေကပြည့်နေပြီ၊ ဒါနဲ့နောက်မှရောက်လာတဲ့ဧည့်ကောင်းစောင်ကောင်းတွေကို အိမ်ပေါ်တက်ခိုင်းတယ်။ အဲဒီအိမ်ပေါ်မှာကဘုန်းကြီးတွေဆွမ်းကပ်ပြီးတော့၊ အခုနလေးတင်ကမှ ပြန်ကြွသွားလို့ဧည့်တွေကိုစတင်တာ။

အဲဒီမှာဗျာ.. အမျိုးသမီးသက်လတ်ပိုင်းသုံးယောက်လောက်ကမဏ္ဍပ်မင်းလမ်းကိုဖြတ်ပြီး၊ အိမ်ပေါ်တက်တဲ့လှေခါးဆီသွားနေကြတာကို ကျုပ်ကဟင်းလိုက်ရင်းတဘက်ကနေမြင်လိုက်တယ်။ သူတို့ဖြတ်သွားပြီးမှလှမ်းမြင်လိုက်တာဆိုတော့ နောက်ပိုင်းတွေကိုပဲမြင်တယ်။ သုံးယောက်ထဲမှာကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကတော့ပုံမှန်ပါပဲ။ တစ်ယောက်ကတော့၊ ဖင်ကြီးတွေကအယ်စတုံကြီးတွေ။ လျှောက်နေကြတာကလည်းလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ဆိုတော့၊ တုန်တုန်၊ တုန်တုန်နဲ့ပေါ့၊ (ဟား..နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး၊ မိုက်လိုက်တာ. ရှလွတ်..ဘယ်ရွာကလည်းဟ..! )

ကျုပ်တွေးနေတုန်းသူတို့ကလှေခါးခြေရင်းရောက်သွားကြပြီ။ ဂျောကောင်းကောင်းနဲ့ဆော်ကြီးက အောက်ခြေနားမှာပဲချိပ်တွန့်လေးတွေပါတဲ့မြစိမ်းရောင်ဗြောင်ထမီကြီးဝတ်ထားပြီး၊ အိုးကြီးကတင်းပြီးထမီထဲကကိုကန်ထွက်နေတာ။ ပိုးသားပျော့ပျော့ ဗြောင်ထမီဆိုတော့ ဖင်လုံးကြီးတွေက အရစ်လိုက်အထစ်လိုက်ဗျ။ အပေါ်ပိုင်းကတော့ မြန်မာပုံစံအင်္ကျီ ဖက်ဖူးရောင်ဗျ။  အရှေ့ပိုင်းကိုတော့မမြင်ရသေးဘူး၊ ဒါပေမယ့်နောက်ကကြည့်ရုံနဲ့တင် အစိမ်းရောင်ဆော်ကြီးရဲ့ဖင်ကြီးတွေကိုပြေးဟပ်ချင်မတတ်သွားရည်ယိုနေပြီ။

အိမ်ပေါ်တက်တဲ့လှေခါးက ခုနစ်ထစ်လောက်ရှိတဲ့ သစ်သားလှေခါးလေ။ အိမ်ပေါ်ထပ်လှေခါးခုံမှာက အလှူ့ရှင်မကရပ်ကြိုနေတယ်။ သူနဲ့အတူလာတဲ့နှစ်ယောက်လည်းလှေခါးထိပ်အရောက်မှာ သူကလိုက်အတက် ၃ထစ်မြောက်မှာပေါ့။ လှေခါးအထစ်အနင်းပြားအပေါ် ဒဲ့ကြီး ဗြားလိုက်မနင်းမိပဲအဖျားစွန်းလေးကိုသာမထိတထိချော်နင်းလိုက်တော့ ဟပ်တ်ိုးဖြစ်ပြီးလှေခါးပေါ်ကုန်းကုန်းကြီးစိုက်ကျသွားတယ်။

တော်သေးတာပေါ့ ရှေ့လှေခါးထစ်တွေကိုလှမ်းကုန်းပြီးဆွဲမိလိုက်လို့ ဝရုန်သုံးကားကျမသွားတာ။ အဲ့လိုလှမ်းဆွဲလိုက်လို့ပဲ လှေခါးပေါ်ဖင်ကြီးကုန်းရက်သားသူမရဲ့ဖင်ဆုံကြီးအလှကို ပြူးပြဲနေအာင်မြင်လိုက်ရတယ်။ ခြေသားလုံးတွေကလည်းတံကောက်ကွေးအထိလန်ပြီးပေါ်သွားတော့ဖွေးဥနေတဲ့ခြေသလုံးသားဝင်းဝင်းတွေကိုလည်းမြင်လိုက်ရပါတယ်။ ဖြစ်သွားတာကဆယ်စက္ကန့်လောက်ထက်ပိုမကြာပါဘူး။ ဒါပေမယ့်အဲဒီဖင်လုံးကြီးတွေရဲ့မြင်ကွင်းကိုကျုပ်မျက်စိထဲမှာတသက်လုံးစွဲသွားတယ်ဗျ။

ကျုပ်လည်းဟင်းလိုက်ဂျိုင့်ကြီးကိုင်ပြီးလှေခါးနားရောက်လာပါပြီ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ အပေါ်ကနှစ်​ယောက်ကလည်းသူ့လက်တွေကိုဆွဲ၊ တွဲပြီးတင်ပေးလို့လှေအားထိပ်ရောက်သွားတော့တယ်။ ရပ်နေတဲ့အလှူရှင်မက..။

“အမလေးဟဲ့မိ​ထွေး​မေရယ်..။ မသေကောင်းမပျောက်ကောင်း၊ တော်ကြာကျိုးပဲ့ကုန်ပါဥိးမယ်။ သတိထားတက်မှပေါ့။ ညည်းက လက်ရမ်းကိုမှကိုင်မတက်ပဲ..”

“ကိုင်ထားပါတယ်..မမမြင့်ရီရဲ့။ ပွဲတက်မို့လို့ဒီထမီမျိုးမဝတ်စဖူးဝတ်တာ။ လှေခါးအတက်မှာတုန့်ပြီးဆွဲနေလို့ အပြည့်လှမ်းမရဘူး။ အဖျားလေးပဲနင်းမိတာ။ တော်သေးတာပေါ့၊ အပေါ်အထစ်ကိုလှမ်းဆွဲမိတာမြန်သွားလို့၊ ငါ့နှယ်လှေခါးအလယ်မှာလာကုန်းပြသလိုဖြစ်နေပြီ။ အောက်က ဘယ်သူတွေများမြင်သွားသေးလည်းမသိဘူး..”

သူမကပြောရင်းနဲ့လှေခါးအောက်ဘက် ကိုပြန်ကြည့်တယ်။ ကျနော်ကတော့သိလိုက်ပါပြီ
အလှု့ရှင်ကခေါ်လိုက်တဲ့နာမည်။ သူ့ပါးစပ်ကထွက်လာတဲ့စကားသံနဲ့လေယူလေသိမ်း ကိုကြားလိုက်ကထဲက သူမဟာ ကျုပ်အမေ ဒေါ်​ထွေး​မေ ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီတော့မှကျုပ်လည်း ဟိုက်ခနဲဖြစ်သွားရတယ်။

(ဟိုက်..! ဒါ..ငါ့အမေရီးဟ။ သောက်ကျိုးနည်း မှတ်တောင်မမှတ်မိဘူး။ ငါ့နှယ်.. လူပုံအလယ်မှာကိုယ့်အမေဖင်ကိုယ်ပြန်ငန်းမိနေတာပါလား။ သောက်ခွေးတဲ့မှ..
အင်း..ဘာပဲပြောပြော အခုမှပဲသေချာကြည့်မိတော့တယ်အမေ့ဖင်ကြီးကအယ်တုံကြီး.. ကြိတ်ချင်စရာကြီး။ ဟာ..ငါဘာတွေလျှောက်တွေးနေတာလည်း..)

အမေက လှေခါးအောက်ပြန်လှည့်ကြည်းရင်းကျုပ်ကိုတွေ့သွားတော့..။

“ဟဲ့..သား..ဖျောက်ဆိပ်ပါလား။ နင်ကဒီမှာဘာလာရပ်လုပ်နေတာတုန်း။အင်း..အမလေးတော်သေးတာပေါ့ သူများတွေများမြင်သွားသလားလို့။ ကိုယ့်သားပဲဆိုရင်တော့တော်သေးတာပေါ့..”

အမေကသာတော်နေ၊ ကျုပ်ငပဲကတော့ထောင်နေတာပဲဗျို့..။ အမေတို့အဖွဲ့ အိမ်ပေါ်တက်ပြီးအိမ်ဦးခန်းစားပွဲမှာဝိုင်းထိုင်နေကြပြီ။ ကျုပ်လည်းဟင်းရည်ချိုင့်ကိုင်ပြီးအိမ်ပေါ်ဝိုင်းမှာဟင်းလိုက်ပေးရအောင်တက်ခဲ့တယ်။ အမြဲတမ်းရိုးသားလာခဲ့တဲ့ကျုပ်စိတ်တွေလွန်ခဲ့တဲ့မိနစ်ပိုင်းလေးကစပြီး အမေ့အပေါ်မှာမရိုးသားတဲ့စိတ်တွေဝင်လာခဲ့ပြီ။ အခုနက အမေ့ဖင်လုံးထွားထွားကြီးတွေကိုမြင်ပြီး စိတ်နဲ့ပြစ်မှားမိလိုက်တဲ့ကျုပ်ဟာ အမေ့ရံ့ အရှေ့မျက်နှာစာ အပိုင်းကိုလည်းမြင်ချင်လာတယ်။

စားပွဲမှာထိုင်နေတဲ့အမေက ကျုပ်တို့ရွာရဲ့တစ်ခုတည်းသော အလှပြင်ဆိုင်မှာ အလှူကိုမလာခင်၊ သွားရှိုင်းလာခဲ့တယ်နဲ့တူပါရဲ့။ မျက်နှာကပြင်ထားလိုက်တာမှုံနေတာပါပဲ။ အမေကကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကသာ၊ ဒေါင်းတိမောင်းတိနဲ့ဆိုပေမယ့်၊ မျက်နှာကအိမ်မှာနေရင်းတောင်၊ အရမ်းချောပြီးချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ။ နုဖတ်နေတာပဲ..။ အခုလိုပြင်လိုက်ဆင်လိုက်တော့ကျုပ်ရင်တွေတလှပ်လှပ်နဲ့ငေးတောင်ကြည့်ယူရတယ်။

အမေဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီကလည်ပင်းနဲ့ရင်အုပ်ကို ပုခုံးသားပေါ်အောင်အထိအကျယ်ကြီးဝိုက်ပြီးဟိုက်ထားတဲ့၊ လည်ဟိုက်အကျယ်စားမျိုး။ ဖရဲသီးဆိုက်လောက်၊ ဘော်လီဘော ဘောလုံးလောက်ရှိမယ့်အမေ့နို့ကြီးတွကိုအင်္ကျီက ထိမ်းမထားနိုင်ဘူး။ အိစက်စက်နို့ကြီးတွေကအင်္ကျီအောက်မှာအလုံးလိုက်မြင်နေရအောင်အရစ်အမို့တွေကပေါ်နေတယ်။ ရင်ညွန့်နဲ့နို့လုံးကြီးတွေရဲ့အပေါ်ဘက်ခြမ်းက လည်ဟိုက်အင်္ကျီထဲကခုန်ချထွက်လာတော့မလိုပါပဲ။ ကျုပ်လည်းရင်တွေပန်းတွေရော၊ လက်တွေပါတုန်လာလို့ မနည်းထိမ်းပြီးဟင်ရည်လိုက်ပွဲကိုဖြည့်ထည့်ပေးပြီး၊ အခြေမပျက်ခင်၊ အိမ်ပေါ်ကပြန်ဆင်းပြေးခဲ့ရတယ်။

အဲဒါကိုပြောတာ၊ အရင်ကအိမ်မှာနေ နေရင် ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် အမေက၊ အမေပါပဲ။ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး။ ဘာမှမဝေးတဲ့ဒီအလှူအိမ်လေးရောက်တာနဲ့ ကိုယ့်အမေကိုယ်တောင်မမှတ်မိပဲ ဏှာဘူးကျနေတာလေ..။ ဒါပေမယ့်အဲဒီအလှူနေ့ကစပြီး အမေ့အပေါ်မှာကျုပ်ရဲ့အမြင်တွေပြောင်းလဲသွားခဲ့ရတော့တယ်။
အမေနဲ့တွေ့တိုင်း ဘယ်နေရာမှာမဆို၊ မရိုးသားတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ကြည့်မိတော့တာပဲ။ အမေ့ကိုလိင်ပိုငးဆိုင်ရာစိတ်မျိုးနဲ့စတင်စိတ်ဝင်စားမိတာကအဲဒီနေ့မှာပါ။ အဲဒီနေ့ကစပြီးအမေဟာ ကျုပ်ရဲ့ဖြစ်ချင်တဲ့အိပ်မက်တစ်ခုဖြစ်လာခဲ့ရတယ်။ လုံးတစ်ကားထွက်နေတဲ့ အမေ့ဖင်ကြီးရဲ့ဆွဲဆောင်မှုကအဲဒီနောက်ပိုင်းကျုပ်ဦးနှောက်ထဲကထွက်ကိုမထွက်ဘူး။
××××××××××××××××××××××××××××××××××

အမေ့ကိုမှားပြီးလိုးခဲ့ပြီးတဲ့နောက်တနေ့မနက်မှာအမေရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်နေတဲ့အကြောင်းကိုပြီးခဲ့တဲ့အခန်းမှာ ရေးပြခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒါပေမယ့်အိမ်မှာလူမလစ်တော့ အမေ့ကို ညကဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ကိစ္စရဲ့အကြာင်းစုံကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်မေးမယ်ဆိုတာကိုမေးခွင့်ကမရသေးဘူး။

ညကအဖေနဲ့မမနှင်းတို့သွားကူခဲ့ရတဲ့အလှုကို၊ ပစ္စည်းတွေသယ်ပြီးဘုန်းကြီးကျောင်းမှာသွားလုပ်ကြတယ်။ ဒီနေ့တော့ကျုပ်လည်းကူရတာပေါ့။ နေ့ခင်းရောက်တော့ ကျုပ်က ယာနဲ့ဥယျာဥ်ခြံဖက်ကိုထွက်လာခဲ့တယ်။ အဖေကတော့အိမ်မှာအိပ်ကျန်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ကခြံထဲက ငါးကန်ဘောင်နားမှာရပ်ကြည့်နေတုန်း၊ အမေကကျုပ်ရှိနေတဲ့ ဥယျာဥ်ထဲဝင်လာပြီးကျုပ်အနားမှာလာရပ်တယ်။

ဥယျာဥ်ထဲမှာထုံးစံအတိုင်းဘယ်သူမှဝင်လာလေ့မရှိပဲ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ မြင်နိုင်မယ့်မျက်စိတွေကြားနိုင်တဲ့နားတွေမရှိတဲ့နေရာလေးပါပဲ။ အမေလာရပ်နေတဲ့ပုံစံလေးကမဝံ့မရဲဖြစ်တာနဲ့ရှက်နေတဲ့စိတ်တွေတွေရောပြွန်းနေတဲ့ပုံစံပါ။ ကျုပ်လည်းချက်ချင်းဘာစကားမှပြောမထွက်ဘူး။ဒါပေမယ့်စိတ်တင်းပြီးမေးလိုက်တယ်။

“အမေ..ဘာများပြောစရာရှိလို့လဲ..”

အမေကစကားအစပျိုးဖို့ခက်ခဲနေသလိုမျိုးတွေနေသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ..။

“ဖျောက်..၊ မနေ့ညကကိစ္စကို..အဲ..အဲ..ဘယ်သူ့ကိုမှမပြောပါနဲ့။ မသိပါစေနဲ့နော်..ဟုတ်ပြီလားသား..”

အမေကပြောပြီးတာနဲ့ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီးမျက်နှာလွှဲသွားပြန်ရော။ ကျုပ်လည်းတွန့်ဆုတ်နေတဲ့အသံနဲ့ပြန်မေးလိုက်တယ်။

“အမေဘာဖြစ်လို့အဲဒီလိုလုပ်ရတာလဲ..”
—————————————–
အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်

(၈)

အမေကကျုပ်လက်ကိုလှမ်းဆွဲပြီး၊ သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ကိုင်ထားရင်း အသံတို့တိုးလေးနဲ့ခေါင်းငုံ့ပြောနေတယ်။

“အမေက သားအဖေနဲ့ညားခဲ့တာက လူကြီးတွေပေးစားလို့ရလာတာ။ အခုအဖေကအသက်ကြီးနေပြီ။ ဘာမှအလုပ်မဖြစ်တော့ဘူး။ မီးလည်းသေနေပါပြီ။ ဘယ်လိုပဲမွှေးမွှေ၊ မီးမတောက်၊ မီးမကူးတော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်အမေကကျတော့အသက်မကြီးသေးဘူး။ မီးလည်းမသေသေးဘူး။ အခုနေ့တိုင်းမိနှင်းစိတ်ချမ်းသာပြီး ပျော်ပျော်ရွင်ရွှင်ရှိနေတာကိုတွေ့ရတော့၊ အမေလည်းသူ့လိုပျော်ချင်တယ်။ အဲဒီတော့အမေကဘယ်သူနဲ့သွားပြီးပျော်ရွှင်မှုရှာရမလဲ။ ဖျောက်စဥ်းစားကြည့်လေ၊ အဖေ့ကိုပစ်ပြီးလင်ငယ်နေ၊ နောက်ယောက်ျားယူသွားလို့ကောတော်ပါ့မလား၊ ဖြစ်သင့်သလား”

အမေကတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ရင်းဆက်ပြောတယ်။

“အဲ့တော့အမေဘာလုပ်ရမလဲ..၊ ညကအမေလုပ်ခဲ့တာက မကောင်းဘူး၊ မှားနေတယ်ဆိုတာသိတယ်။ ဒါပေမယ့် အမေအဲ့ဒါကိုအရမ်းလိုချင်နေတယ်..”

ကျုပ်အမေ့အခြေအနေကိုနားလည်သွားပါတယ်။ သူပြောတဲ့ပုံအတိုင်းဆို သူလည်းဆာနေရှာမှာပေါ့။ အမေလည်းအရွယ်ရှိသေးတဲ့သွေးနဲ့ကိုယ်၊ သားနဲ့ကိုယ် မိန်းမတစ်ယောက်ပဲလေ၊ မနေနိုင်လွန်းလို့သာကျုပ်ဆီဖွင့်ချလာတာပေါ့။ အဖေကကျွေးမှမကျွေးနိုင်တော့တာပဲလေ။ ဒါကြောင့်ကျုပ်အမေ့ကိုအသံပျော့ပျော့လေးနဲ့နားချမိတယ်။

“ဒါပေမယ့်အမေရယ်. ၊ အမေလုပ်ပုံကသားအပြစ်ဒုစရိုက်လုပ်မိသွားပြီလို့ခံစားနေရတယ် အမေရ..”

“အပြစ်မဖြစ်ပါဘူးသားရယ်။ အမေ့ကိုကုသိုလ်လုပ်ပေးတယ်လို့သဘောထားပါ။ ဒီကိစ္စကအမေကိုယ်တိုင်ကလက်ခံကြည်ဖြူတာပါ။ဖျောက်ကအတင်းကျင့်ကြံတာ မှမဟုတ်ပဲ။ ဖျောက်အမေ့အပေါ်ဘာအမှားမှမလုပ်ခဲ့ပါဘူး..”

အမေကပြောရင်းပါးပြင်နှစ်ဘက်မှာပုလဲမျက်ရည်လေးတွေလိမ့်ပြီးစီးကျလာတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာအမေ့ကိုအရမ်းသနားသွားတယ်။ ဒါကြောင့်ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကို လှမ်းလိုက်ပြီး၊ အမေ့ပါးစုံ့လေးနှစ်လက်ကိုကိုင်လိုက်ရင်းမျက်ရည်စလေးတွေကိုသုတ်ပေးနေမိတယ်။ အမေကကျုပ်ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဘက်ကိုဖမ်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ကျုပ်ကိုရီဝေပြီးတောင့်တမှုပြည့်နေတဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့စိုက်ကြည့်နေတယ်။

အရင်ကကျုပ်အမေ့ဆီကဒီလိုအကြည့်မျိုးနဲ့တခါမှအကြည့်မခံရဖူးဘူး၊ ကျုပ်လည်းအမေ့ရဲ့ကိုယ်ခန္ဓာကို ဒီလိုမျိုးမထိတွေ့ခဲမိဖူးဘူး။ အခြေအနေအထိအတွေ့တွေက ကျုပ်ရဲ့စိတ်အာရုံတွေကိုတလှပ်လှပ်နဲ့နိူးကြားလာစေတယ်။ ကျုပ်ကိုယ်ထဲကသွေးသားတွေကစတင်လှုပ်ရှားလည်ပတ်၊ ပူနွေးလာနေတယ်လို့ခံစားနေရပြီ။ ကျုပ်လည်းအမေ့ကိုနှစ်သိမ့်တဲ့စကားတခွန်းနဲ့စလိုက်တယ်။

“သားနားလည်ပါတယ်အမေ၊ အဲ့တော့သားကဘာထပ်လုပ်ပေးရဦးမှာလည်း..”

အမေကနောက်ထပ်တချက်ရှိုက်လိုက်ပြီးကျုပ်ကိုစိုက်ကြည့်ရင်းက၊ သူ့ပါးလေးတွေပေါ်တင်ထားတဲ့ကျုပ်လက်နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီးအောက်ကိုဆွဲချလာတယ်၊ ပထမတော့သူ့လည်ပင်းလေးအပေါ်၊ နောက်တော့ ဖောင်းကားစူထွက်နေတဲ့ရင်အုံမို့မို့နို့လုံးကြီးတွေပေါ်မှာတင်ပြီးငြိမ်နေတယ်။  ကျုပ်လက်ကနို့ကြီးတွေပေါ်မှာ၊ ကျုပ်လက်တွေပေါ်မှာအမေ့လက်လေးတွေကထပ်အုပ်ထားတယ်။ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတဲ့အမေ့မျက်လုံးတွေကမျက်လွှာလေးစင်းပြီးမှိတ်သွားပါတယ်။ ပြီးတော့ရှိုက်သံလေးနဲ့ပြောလာက..။

“အဲ့တော့..၊ အမေ့ကိုချစ်ပေးပေါ့။ သားဖျောက်က မိနှင်းကိုလုပ်သလိုမျိုးလုပ်ပေး၊ ချစ်ပေးရုံပဲ။ အဲဒါကအမေစိတ်ချမ်းသာပျော်ရွှင်ရအောင် သားကကုသိုလ်လုပ်ပေးတာနဲ့အတူတူပဲ..”

ကျုပ်လည်းဘေးဘီဘယ်ညာကိုအရင်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်လူသူအရိပ်အယောင်မှမတွေ့ရဘူး၊ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာလွန်ခဲတဲ့နှစ်လလောက်ကအမနှင်းကျုပ်အလုပ်လုပ်နေတဲ့ဒီနေရကိုလာခဲ့တာကိုသတိရသွားတယ်။ အဲဒီတုန်းကအမနှင်းကို နေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင်မှာ အတင်းဝင်လုံးပြီးမုဒိန်းကျင့်သလိုကျင့်ခဲ့ရတာကိုမှတ်မိနေသးတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒီနေ့တော့ အမေကသူ့သဘောနဲ့သူလာရှာပြီး ကျုပ်ကိုဖိတ်ခေါ်တောင်းဆိုနေတာ။

အမေကမတ်တပ်တောင့်တောင့်ကြီးရပ်နေတယ်။ လက်နှစ်ဘက်ကိုဘေးကပ်ပြီးချထားတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဘယ်လက်က အမေ့ရဲ့ပုခုံးလေးကိုပွတ်ပေးနေပြီး။ ညာလက်ကတော့ အမေ့နို့အုံထွားထွားကြီးကိုအင်္ကျီပေါ်ကနေကိုင်ပွတ်ရင်းဖျစ်ညှစ်ပေးနေတယ်။ အမေကမျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီးရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေးနဲ့ပေါ့။ အမေ့နို့ကြီးတွေကလက်ခုပ်နဲ့အပြည့်ပဲပြီးတော့အိစက်နူးညံ့နေတာပဲ။ ကျုပ်အမေ့ရင်ဘတ်ကအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုတုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ပဲဖြုတ်လိုက်တယ်၊ ညာလက်ကိုအင်္ကျီအောက်သွင်းလိုက်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့အောက်ခံဘော်လီထဲကိုပါ တခါထဲလျှိုသွင်းပြီးနို့လုံးကြီးတွေကိုအသားအတိုင်း လက်နဲ့တိုက်ရိုက်ကြီးညှစ်မိ သွားပါတယ်။ အိစက်ပြီးလက်အရသာရှိလိုက်တာမပြောပါနဲ့တော့။

ခုမှတော့မထူးတော့ပါဘူး။ ကျုပ်လက်ပြန်ထုတ်ပြီးလက်နှစ်ဘက်စလုံးသုံးလို့ ရှိသမျှကျန်တဲ့ ကြယ်သီးအားလုံးဖြုတ်ချလိုက်တဲ့အပြင်။ ဘော်လီချိတ်တွေကိုပါ ဖြုတ်လိုက်တော့၊ အမေ့ရင်အုံကြီးထဲထည့်ဖွက်ထားတဲ့ပူစီဘောင်းကြီးနှစ်လုံးက ပလောက်ခနဲဆိုအုံလိုက်ကြီးအန်ကျလာပါရောဗျာ။ နို့သီးခေါင်းကြီးတွေကအညိုရင့်ရောင်ပေါက်နေပြီ။ မမနှင်းလိုတော့နို့သားကြီးတွေဖွေးဥမနေပါဘူး။ နို့တွေရဲ့အသားရောင်ကအမေကပိုရင့်ပါတယ်။ အလုံးလိုက်ဆိုရင်နည်းနည်းလေးအိတွဲသယောင်ရှိပေမယ့်၊ အသားအရေကတော့တင်းတင်းချပ်ချပ်ရှိနေပါသေးတယ်။ လျော့လျဲမနေသေးပါဘူး၊ တည့်တည့်ပြောရရင် အများကြီး၊ အလတ်ကြီးရှိနေတုန်းပါပဲ။

အမေကတကယ့်အရွယ်ကောင်းပစ္စည်းကောင်းကြီးဆိုတာချွတ်ကြည့်တော့မှပဲသိရပါတော့တယ်။ ကျုပ်လည်းဧရာမပူစီဘောင်းကြီးနှစ်လုံးကိုလက်နဲလှမ်းကိုင်ဆပြီး အရသာခံပွတ်ပေးလိုက်ညှစ်လိုက်လုပ်နေတယ်။ လက်ထဲမှာနို့ကြီးတွေကအိစက်ပြီး ကိုင်လို့ကောင်းသလားမမေးပါနဲ့တော့။ ကျုပ်နို့ကြီးတွေ၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုအရသာခံကိုင်ပြီးကစားနေတဲ့အချိန်မှာအမေကငြိမ်ပြီးရပ်နေတယ်၊
မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားပြီးကျုပ်ကိုင်ချင်သလိုကိုင်နေတာကိုလွှတ်ပေးထားတယ်။

အဲဒီမှာကျုပ်လည်းဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ အမေ့ထမီကိုဆတ်ခနဲဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကိုကျုပ်လည်းအတော်အံ့သြသွားတယ်။ ကျုပ်အခုချွတ်လိုက်တာကအမေလေ။ အမေနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဒီလိုရဲတင်းမှုမျိုးတွေကျုပ်ဘယ်ကရလာတာလည်း။ အမှန်ဆိုကျုပ်တုန်တုန်ယင်ယင်တောင်ဖြစ်နေရမှာလေ။ အရင်ကကိုယ့်အမေကိုအခုလိုကိုယ်ထိလက်ရောက်ကျူးဖို့မပြောနဲ့စိတ်နဲ့တောင်ပြစ်မှားမိတာမဟုတ်ဘူး။ ကြည့်ရတာကျုပ်အမနှင်းနဲ့နေလာခဲ့တာ ၃ – ၄လ မကတော့ဘူးဆိုတော့လက်ယဥ်သွားတာများလား။

ကျုပ်ဆောင့်ဆွဲချွတ်လိုက်တာနဲ့အခု အမေ့ထမီကအောက်ကမြက်ခင်းပေါ်ကွင်းလုံးကျွတ်လေးပုံကျသွားတယ်။ အမေ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးပြောင်သလင်းခါသွားပါတော့တယ်။ အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျုပ်မြင်လိုက်ရတော့မျက်လုံးတောင်ပြူးသွားမိတယ်။ အဖုတ်ကြီးကအယ်စတုံကြီး၊ ဖောင်ကားဖူးထွက်နေတာက မမနှင်းဟာကြီးနဲ့နင်လားငါလားပဲ၊ ဒါပေမယ့်မတူတာတစ်ခုကမမနှင်းစောက်မွေးအုံကြီးကထူပိန်းနေပြီး၊ အမေ့မှာကျတော့ ပါးပါးလေးပဲရှိနေတာ။

အမေ့ဗိုက်သားလေးတွေကအဆီပြင်မရှိဘူးခပ်ချပ်ချပ်ရယ်။ ဗိုက်ကြောပြတ်နေတဲ့အရစ်အကြောင်းလေးတွေနည်းနည်းရှိပေမယ့်သေချာသတိထားကြည့်နိုင်ပါမှမြင်ရတာလေ။ ကျုပ်ကအမေ့ကိုကြုံးဖက်ပြီးနို့ပြီးတွေကိုခဲလိုက်ရင်း နိ့သီးခေါင်းထွတ်ထွတ်ကြီးတွေကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဘက်ကစောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုအုပ်ကိုင်ရင်းဘယ်အချိန်ကစောက်ခေါင်းထဲဝင်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး။ အမေ့ကိုယ်လေးကဆတ်ခနဲတချက်တွန့်သွားတယ်။ တကိုယ်လုံးကရေခဲတုံးလိုတောင့်သွားပြီးတုန်ခိုက်နေတဲ့အသံလေးနဲ့ပြောလာတယ်။

“ဖျောက်.. သား၊ အမေ့ကိုမရွံပါ၊နဲ့ မစက်ဆုပ်ပါနဲ့နော်၊  အမေအဲဒါကိုတအားလိုချင်နေတယ်။ ဟိုဟာထဲကယားနေတယ်။ တခြားလမ်းကိုလည်းရွေးစရာမရှိဘူး။ အမေ့ကိုလိုးပေးနော်..သား..”

အမေ့ရဲ့ခံစားချက်နဲ့ပြောလာတဲ့စကားကိုနားထောင်ပြီး ခေါင်းထဲမှာဖျပ်ခနဲတွေးမိတယ်။ တကယ်လို့အမေ့ကိုသူတောင်းတဲ့အတိုင်းလိုးမပေးပဲလျစ်လျူရှုလိုက်ရင်၊ နောက်ဆုံးမှာမနေနိုင်တော့ပဲ တခြားအပြင်ကယောက်ျားတွေနဲ့လင်ငယ်သွားနေမှာလား။ အဲဒါဆိုရင်အိမ်ထဲမှာရောအပြင်မှာရောပြဿနာပိုကြီးသွားနိုင်ချေရှိတယ်။ အိမ်ထဲမှာပဲကြိတ်ဖြေရှင်းတာကပိုကောင်းလိမ့်မယ်၊ အခုကိစ္စဦးတည်လာနေတာကကျုပ်ဆီကိုဆိုတော့ ကျုပ်ပဲရှင်းရတော့မှာပေါ့။

ပြီးတော့အမေ့လိုအဆီတဝင်းဝင်းနဲ့လှနေတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့အလကားနေရင်းကြားလူစားမသွားစေချင်ဘူး။ ကိုယ်တ်ိုင်စားဖို့ပါးစပ်ထဲလာခွံ့နေတော့ကျုပ်ဘာလုပ်သင့်သလဲခင်ဗျားတို့စဥ်းစားကြည့်လေ။ ကျုပ်ကလည်းဘာမှရှည်ရှည်ဝေးဝေးမစဥ်းစားတတ်တဲ့ပညာသိပ်မတတ်တဲ့တောသားတစ်ယောက်ပါ။ ဒါကြောင့်အမေကျေနပ်တဲ့အဖြေကိုပဲပေးလိုက်ပါတယ်။

“ဒါဆိုလည်းကောင်းပါဘီအမေ။ အမေလိုအပ်နေတဲ့ကွက်လပ်ကိုသားဖြည့်ပေးပါ့မယ်..”

ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးတာနဲ့ကျုပ်အတွက်ကတော့ဘာမှခဲယဥ်းတဲ့အလုပ်မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ပုဆိုးကိုခါးပုံစဖြေပြီးချွတ်ချလိုက်ရုံလောက်ပဲလေ။ အမေကလည်းသူ့ကိုယ်သူ မြက်ခင်းပေါ်မှာလှဲချလိုက်တယ်။ အောက်ပိုင်းမှာကဘာမှဝတ်မထားပဲ ပက်လက်လေးပေါ့၊ ဒူးလေးမထောာင့်တထောင်နဲ့ကားကားလေးရယ်။ အဆင်သင့်ပါပဲဆိုပြီး၊ ဟက်ပဲ့လေးဖြဲပေးထားတဲ့ပုံစံ။

ကျုပ်လည်းအမေ့ရဲ့ဒီလိုပုံစံကိုမြင်လိုက်ရတော့အောက်ကငပဲကထိမ်းမရတော့ပဲထကြွပုန်ကန်လာပြီဗျ။ ကျုပ်အမေ့ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ခွပြီးထပ်မှောက်လိုက်တယ်။ အပေါ်ရောက်တာနဲ့အကြာကြီးစောင့်မနေတော့ဘူး။ လီးကိုကိုင်ပြီးအမေ့ပေါင်ကြားကပစ်မှတ်ကိုဂိုက်လိုင်းထိုးချိန်ပြီးတာနဲ့တခါထဲဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။

ပျိ..ဖျစ်..ဗြစ်..

“အာ့…ကျွတ်ကျွတ်..ဟိ. အစ်..”

အမေ့စောက်ပတ်ကြီးထဲကိုကျုပ်လီးဝင်သွားတာနဲ့ အမေ့လည်ချောင်းထဲကအစ်သံထွက်လာပါတယ်။ ကျုပ်မှာအမေ့စောက်ပတ်ထဲလီးသွင်းဖို့ကို ဘာမှအထူးတလည်အားထုတ်ကြိုးစားဖို့မလိုတော့ပါဘူး။ မမနှင်းနဲ့ရခဲ့တဲ့အိမ်ထောင်သက်တမ်းတစ်ခုအကြာမှာ မိန်းမလိုးတယ်ဆိုတဲ့အလုပ်ဟာကျုပ်အတွက်တော့ ထမင်းစားရေသောက်ဖြစ်နေခဲ့ပြီလေ။ အမေကလည်းမနူးမနပ်လေးမှမဟုတ်တာ။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကထွက်ခဲ့တဲ့ကျုပ်တို့တောင်ဒီအရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့၊ ပက်လက်လေးဖြဲပေးထားကထဲကဘယ်နှစ်ဒီဂရီဆိုပြီးပိုဇေရှင်အကျချိန်ပြီးဖြဲပေးထားတာလေ။

အမေ့စောက်ဖုတ်က စီးကျပ်ညပ်သပ်မနေပါဘူး။ ရှောရှောရှူရှူပါပဲ။ ကျုပ်နားလည်ပါတယ်။ ကျုပ်အခုလိုးနေတာကကျုပ်အမေ၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားခလေးသုံးယောက်အမေ မားချားကြီးလေ၊ အပျိုစင် ဆံထောက်အုပ်လုံးသိမ်းလေးမှမဟုတ်တာ။ ဘာကိုအများကြီးသွားမျှော်လင့်နေရမှာလည်း။ ကိုယ်အမေရဲ့လိုအပ်နေတဲ့ဆန္ဒကိုဖြည့်ဆည်းပေးခွင့်ရတာနဲ့ကိုကျေနပ်နေရပါပြီ။

ချောင်တာကျပ်တာထက်စာရင်အခုဝင်သွားတဲ့နေရာ၊ နွေးနွေးစိုစိုလေးဟာ ကိုယ့်အမေဟာကြီးပါလား၊ ကိုယ်ဒီလောကထဲကိုဝင်ရောက်လာရာလမ်းပါလာဆိုတဲ့အသိစိတ်ကလေးကပ်နေတာကိုက၊ ရင်ထဲအသဲထဲမှာတလှပ်လှပ်နဲ့၊ ဘယ်လိုပီတိမှန်းကိုမသိဘူး။ မမနှင်းကိုလိုးခဲ့ရတာအမေ့ထက်အပုံကြီးသာပေမယ့်၊ အခုအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာလီးဝင်နေလိုရတဲဖီလင်ခံစားချက်ကကောင်းလိုက်တာများ၊ဘာနဲ့မှကိုနှိုင်းယှဥ်လို့မရဘူး၊ ချောကျိနွေးထွေးနူးညံ့နေတဲ့အမေ့စောက်ခေါင်းကကျုပ်လီးကိုမြိုစုပ်သွင်းသွားပြီးအထဲကနေနူးနူးညံ့ညံ့လေးဖျစ်ပေးညှစ်ပေးနေတာကတစစ်စစ်နဲ၊စိတ်ထဲမှာ၊ တလှပ်လှပ်နဲ့။ ဖျင်းကနဲ၊ ဖျင်းကနဲနေအောင်ကြက်သီးထဖို့ကောင်းတာဗျာ။

“အားးအာ့ဟ်..အာ့ဟ်..ကတ်..ကတ်. ခရိ..အအူ့..အူ့..ဟင်းးးးး.”

အမေကအံလေးခဲ..၊ သွားကြိတ်သံလေးတွေပါထွက်ပြီး၊ တအူ့အူ့နဲ့ ညည်းသံပေးရင်းခံနေရှာတာ၊ ကျုပ်ပေးဆက်တဲ့အရမ်းကောင်းတဲ့ကာမအရသာကိုအပြည့်အဝယူနေသလိုပါပဲ။

ဟင်းးးကနဲသက်ပြင်းရှည်လေးချပြီးတော့၊ ပေါင်လေးတွေတောင်ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲတွန့်ဆွဲသွားရှာတယ်။
—————————————–
အပိုင်း(၉) ဆက်ရန်

(၉)

ကျုပ်လည်းအမေ့ကိုအားရပါးရခွလိုးနေမိတယ်၊ အမေ့ဆီကတုန့်ပြန်မှုကောင်းကောင်းလေးတွေပေးလာနေပါပြီ။ သူ့ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကိုမိုးမျှော်ပြီးထောင်ပေးထားတယ်။ ကျနော်သူ့ကိုဆောင့်လိုးရတာပိုပြီးအဆင်ပြေအောင်ပေါ့..။

ကျုပ်လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာအချက်မှန်မှန်နဲ့ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖိပွတ်ဆွဲနေပါပြီ။ အခုတော့အမေကလုံးဝအသံလွှတ်ပြီးစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ညည်းနေပါပြီ။ အသံလေးတောင်အတော်ကျယ်တယ်။ ဘယ်သူမှမရှိတဲ့တောထဲ၊ ခြံထဲမှာမို့လို့တော်သေးတာပေါ့။ ကျုပ်လည်းအမေ့အသံဒီထက်ပိုကျယ်မလာရအောင်အမေ့ပါးစပ်ကိုလှမ်းပိတ်လိုက်ရတယ်။ လက်နဲ့တော့မဟုတ်ပါဘူး။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုတေ့စုပ်လိုက်ပြီးလျှာကိုပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလို့သူ့လျှာနဲ့၊ လျှာချင်းလှိမ့်မွှေပေးလိုက်တယ်။

အမေ့ရဲ့တော်တော်ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း အလုံးလ်ုက်အခဲလိုက်ရှိနေသေးတဲ့ နို့လုံးတပွေ့တပိုက်ကြီးကို လည်းအားရပါးရစိတ်လိုလက်ရနယ်နေညှစ်ပြီးဆော့နေမိတယ်။ အမေ့နို့တွေကတကယ့်ကိုကိုင်လို့ကောင်း၊ ကစားလို့လည်းကောင်းတဲ့အနေအထားမပျော့မတင်းလေးရှိနေတုန်းပါပဲ။ ထင်ထားတာက ၄ဝကျော်ရွဲပလဲကြီးလို့ထင်နေတာလေ။ ညကအမေ့ကိုလိုးခဲ့တုန်းကလည်း၊ မမနှင်းပဲထင်နေခဲ့တာ၊ အခုလင်းလင်းချင်းချင်းကြီးမှာအမေ့ကိုတကယ်ချွတ်ပြီးကိုင်တော့မှ၊ တကယ့်ပစ္စည်းကောင်းကြီးဗျာ။

အခုနောက်ပိုင်းနှစ်တွေမှာ၊ အဖေကအမေ့ကိုတကယ်နိုင်အောင်မဖြိုနိုင်ခဲ့ဘူးဆိုတာကျုပ်ယုံသွားပြီ။ အရင်တုန်းကတော့လက်စွမ်းထက်ရင်ထက်မှာပေါ့လေ။ ကျုပ်တို့သားသမီးသုံးယောက်ကိုတောင်မွေးထားတာပဲ။ အခုတော့အမေ့အမူအရာတွေကလုံးဝမနေနိုင်အောင်ပေါက်ကွဲလာမှုကသူ့ဆန္ဒတွေကိုဘယ်လောက်ကြာအောင်မျိုသိပ်လာခဲ့ရတယ်ဆိုတာပြနေတယ်လေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်အတွက်တော့ကောင်းဖို့ချည်းဖန်တီးလာခဲ့တာပဲ။  အဖေကရော၊အကိုသာဒင်ရောက၊ သူတို့မိန်းမတွေကိုသန့်သန့်လေးသုံးခဲ့တာလားတန်အောင်ပဲမကိုင်တွယ်နိုင်ခဲ့တာလားတော့မသိဘူး။ ကျုပ်အတွက်သူတို့ရဲ့ပစ္စည်းလတ်လတ်ကြီးတွေကိုချန်ထားပေးခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်လောက်ကံကောင်းတဲ့သူရှိတော့မှာမဟုတ်ဘူး။

ကျုပ်လည်းအမေ့နို့ကြီးတွေကိုစိတ်ရှိလက်ရှိကိုင်ကစားရင်း၊ ခေါင်းကိုငုံ့ပြီးဘယ်ပြန်ညာပြန်တစ်လှည့်စီကုန်းစို့နေတယ်။ခါးအောက်ပိုင်းကလည်းမနားတမ်းဒလစပ်ဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးပေးနေတယ်။ အမေကလိုးလို့အရမ်းကောင်းတယ်ဆိုတာ ကျုပ်မညာတမ်းဝန်ခံပါတယ်။ မမနှင်းကိုလိုးရတာထက်ကောင်းတယ်လို့တော့မဆိုချင်ပေမယ့် မမနှင်းထက်တော့မအောက်ဘူးလို့ပြောလို့ရတယ်။ ပြီးတော့ပိုပြီးသာတာကတော့ အမေ့ကိုလိုးနေရတယ်ဆိုတဲ့အသိခံစားချက်ပါ။

အရင်ကကျုပ်ကအမေ့ကိုလိုးချင်စိတ်ဆိုတာရှိဖို့ထား၊ အိပ်မက်လေးတောင်မမက်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုလိုးရမယ့်အခွင့်အရေးရလိမ့်မယ်လို့လဲမထင်မိခဲ့ပါဘူး။ အခုတော့ငါလိုးနေရတာငါ့အမေပါလားဆိုတဲ့အသိက ရင်တုန်ပန်းတုန်ကြီးပါ။ ဒါပေမယ့်အရမ်းကောင်းပြီး၊ အရမ်းကျေနပ်မိနေပါတယ်။

“လိုး..လိုးပါ..ဆောင့်..အမေ့ကိုဆောင့်လိုးပေး၊ အမေကောင်းနေပြီ”

အမေကညည်းလည်းညည်း၊ ပြောလဲပြော၊ စောက်ခေါင်းထဲကလည်းအငြိမ်မနေပဲ၊ တစစ်စစ်နဲ့ညှစ်ပေးနေတယ်။ အမေကအရူးတပိုင်းနဲ့အတင်းကြီးတောင်းဆိုနေတော့ကျုပ်လည်းအမေကျေနပ်အောင်ရှိသမျှအားတွေထုတ်ပြီးဆက်တိုက်ကြုံးလိုးပစ်လိုက်တယ်။
နောက်ဆုံးတော့အမေလဲစိတ်ရှိလက်ရှိညှစ်အော်ရင်းဆတ်ဆတ်လူးခါပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တာပါပဲ။ အမေပြီးသွားပြီဆိုတာကျုပ်သိလိုက်တယ်။ ကျုပ်လည်းအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုလရည်တွေအများကြီးပန်းထုတ်ထည့်ရင်းပြီးသွားပါတော့တယ်။

ကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့၊ အမေကကျုပ်ကိုအတင်းဆွဲဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ ပါးစပ်ချင်းနှုတ်ခမ်းချင်းအတင်းကြီးအရူးအမူးနဲ့ဆွဲစုပ်နမ်းနေတာပေါ့။ ကျုပ်လည်းရှက်နေ၊ ရှိန်နေ၊ ရှောင်မနေတော့ဘူး။ အမေ့ကိုကိုယ့်မိန်းမတစ်ယောက်လိုပဲသဘောထားလိုက်တော့တယ်။ မမနှင်းကိုလိုးတုန်းကနမ်းခဲ့သလိုမျိုး၊ ပျော်ပျော်ပါးပါးကြီးစိတ်ရှိလက်ရှိကိုနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အမေကတပ်မက်စွာနဲ့ပြောလာတယ်။

“သားဖျောက်..၊ အမေ့ကိုဒီလိုပဲအမြဲလိုးပေးပါနော်..။ ရမလား..”

“ဟုတ်ကဲ့အမေ..၊ အမေသားကိုလိုချင်တဲ့အချိန်တိုင်းမှာ၊ သားအမေ့ကိုစိတ်ကျေနပ်အောင် လိုးပေးမယ်နော်၊ စိတ်ချ။ အမေသာအဖေ့ကိုပစ်ပြီးနောက်လင်ယူမသွားနဲ့နော်..”

အမေကသူ့ခေါင်းလေးကိုသွက်သွက်ခါအောင်ရမ်းခါလိုက်ပြီး..။

“အမေ့ကိုမပူပါနဲ့ကွယ်။ အမေလင်ငယ်မနေပါဘူးစိတ်ချပါ။ သားဖျောက်ရှိနေပြီးအမေ့ကိုအမြဲလိုးပေးနေရင်အမေကျေနပ်ပါပြီ။ သားသာသူများတွေကိုဒီအကြောင်းတွေသိသွားအောင်စကားမပေါက်စေနဲ့နော်။ တို့သားအမိနှစ်ယောက်လုံးမျက်နှာထားစရာမရှိပဲဖြစ်သွားလိမ့်မယ်”

ကျုပ်ကခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရင်း၊ ဟာအမေကလည်း သားအမိအချင်းချင်းဒါမျိုးလုပ်နေတာကိုဘယ်သူ့သွားပြောဖြစ်မှာလည်းအမေရ။ တစ်ခုပဲရှိတယ်၊ ကျုပ်နဲ့အနီးကပ်နေနေရေတဲ့ ကျုပ်မိန်းမအနှင်းမသိအောင်တော့ဖုံးဖိဖို့မလွယ်ဖူးထင်တယ်အမေ..”

“အနှင်းကိစ္စကိုတော့စိတ်မပူနဲ့အမေ့တာဝန်ထားပါ၊ အမေကြည့်ပြီးစည်းရုံးပါ့မယ်..။ ကဲ..အခုတော့၊ အမေပြန်ဦးမယ်။ နောက်ရက်တွေမှာအမေအဆင်သင့်သလို ဖျောက်ဆီခိုးလာပြီးပျော်ဦးမယ်နော်..။ ကဲ..သွားမယ်၊ သူများတွေသင်္ကာမကင်းမဖြစ်ခင်ပြန်ဦးမှ..”

အမေကသူ့ရဲ့ပါးပေါ်က ဝမ်းသာဝမ်းနည်းမျက်ရည်လေးတွေကိုသုတ်ပြီး၊ အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်လို့၊ လာလမ်းအတိုင်းရွာဘက်ကိုပြန်သွားတယိ။
အမေထွက်သွားတော့ကျုပ်လည်းမြက်ခင်းပေါ်မှာပက်လက်လှန်၊ နဖူးပေါ် လက်တင်တွေးပြီး ငါအမေ့ကိုခုလိုလုပ်လိုက်တာက ငရဲအိုးပဲဇောက်ထိုးဆင်းမလားဒါမှမဟုတ်အမေပြောသလို အမေ့ဆန္ဒကိုဖြည့်ဆည်းပေးပြီးကုသိုလ်ယူတာလား၊ မဝေခွဲတတ်တော့ဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အခုအခြေအနေက အမေ့ကိုဒီလိုအခွင့်အရေးရတိုင်းလိုးပေးနေပြီး၊ အမေ့ရဲ့ပျော်ရွှင်သာယာမှုကိုဖြည့်ဆည်းပေးရမယ့်တာဝန်ကြီးတစ်ခုကတော့ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးတစ်ခုလိုအမြဲထမ်းသွားရတော့မယ့်ပုံစံကြီးပဲ။

ဒါပေမယ့်ဒီတာဝန်ကိုယူရမှာကျနော်ကျေကျေနပ်နပ်လှိုက်လှဲဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ယူမှာပါ။ အမေက မမနှင်းလောက်ငယ်ဂုဏ်မရှိပေမယ့်လိုးတဲ့၊ ခံတဲ့၊ ကာမဆက်ဆံမှုအတွေ့အကြုံနဲ့ သဘာကတော့
အမေ့ကိုယှဥ်လို့မရနိုင်ပါဘူး။ အမေနဲ့ နှစ်ခါပဲမှားလိုက်ရတဲ့အခြေအနေမှာ အမေနဲ့လိုးရတာ၊ ချစ်ရတာက အရမ်းကောင်းတယ်။ အရမ်းပူလောင်ပြင်းပြသွေးကြွရင်ခုန်စရာကောင်းလှတယ်။ အမေ့ရဲ့တုန့်ပြန်မှုတွေကအရမ်းဟော့ပြီးရင်ထဲအသဲထဲအထိ စွဲလမ်းပီတိဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

အမေကသူ့ကိုစွဲအာင်လုပ်နိုင်တဲ့သဘာနဲ့ညှို့ဓါတ်ရှိတယ်ဆိုတာကျုပ်သိသွားပါပြီ။ ကျုပ်အခုရလိုက်တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးကတစ်မျိုးစီကောင်းပြီးအရမ်းတန်တယ်။ ကျုပ်လောက်ဖိုးကံကောင်းဖြစ်တဲ့လူလောကမှာမရှိဘူးလို့လက်ခမောင်းထခတ်ရုံပဲရှိပါတော့တယ်။

××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

အစကတော့ အမေနဲ့ ဖြစ်ပျက်ခဲ့မိတဲ့ ဇာတ်လမ်းအတွက်နည်းနည်းတော့ စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်မိပြီး၊ စိတ်ဆင်းရဲနောင်တရသလိုဖြစ်မိပေမယ့်ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်မှားမိပြီးမှတော့ပြင်လို့မရတော့ဘူးလေ။ ဖြစ်တာကဖြစ်ပြီးသွားပြီ။ ပြင်လို့မှမရတော့တာ၊ ပေါက်တဲ့နဖူးဟာပေါက်ပြီးသား အပေါက်ကြီးပဲနေမှာပေါ့။ ပြီးတော့ဒါကလက်ခုပ်တီးသလိုနှစ်ဘက်တီးမှမြည်တာလေ။ အခုတော့မြည်သမှတဖြောင်းဖြောင်းတောင်နေလိုက်သေး။

အခုတော့ဘာနောင်တမှမရှိတော့ဘူး။ ညားမိပြီးမှတော့ အမေလည်းအမေဖြစ်ပစေတော့၊ မတတ်နိုင်တော့ဘူး၊ အမေကကျုပ်အတွက်တော့လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးရှိနေသေးတယ်။ အရမ်းလည်းလှနေသေးတယ်။ စိတ်ကြိုက်ကလည်းတွေ့နေမိပြီ။ အလန်းစား၊အမိုက်စားကြီး၊ အမေအပေးကောင်းတာနဲ့တင်တန်နေပြီ။ ဒီတော့ကျုပ်အနေနဲ့မျက်စိစုံမှိတ်ပြီးရှေ့ဆက်တိုးဖို့ဘာအဟန့်အတားမှမရှိတော့ဘူး။

အဲဒီကနေတစ်ပတ်လောက်ကြာတော့အမေက ကျနော်ရှိတဲ့တောထဲ၊ လယ်ထဲကိုနောက်တစ်ကြိမ်ခိုးလာပြန်တယ်။ ထမင်းနဲ့အစားအသောက်ဝင်ပို့တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်နဲ့ပေါ့။ ကျုပ်ကတော့သိနေပြီ၊ အမေကျုပ်ဆီကဘာကိုလိုချင်နေတယ်ဆိုတာကိုလေ။ ကျုပ်မလည်းလွန်ခဲ့တဲ့အပတ်ကအားရပါးရလုပ်ခဲ့ပေမယ့်လည်း၊ အခုထပ်လုပ်ဖို့ကျတော့ရှက်နေပြန်ရော။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အမေကိုးဗျ၊ ရှိန်နေသေးတာပေါ့။

ဒါပေမယ့်အမေက သစ်ပင်အောက်မှာကျုပ်ကိုအကျအနထိုင်စောင့်နေတယ်။ ပြီးတော့ကျုပ်ကိုလှမ်းခေါ်ပြီးနေ့လည်စာထမင်းလာစားဖို့လောဆော်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ထမင်းထိုင်စားကြရင်းတယောက်နဲ့တစ်ယောက်ခိုးကြည့်လိုက်ရှက်လိုက်နဲ့ပေါ့။ အမေ့ကြည့်ရတာခံချင်နေပေမယ့်ပေါ်တင်ကြီးတော့ဖွင့်ချမပြောရဲဘူး။ ကျုပ်ကလည်းမမေးဘူး၊ စကားစဖို့ခက်နေကြတယ်ဆိုပါတော့။

ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကပွင့်လင်းသွားခဲ့ကြပြီးအားရပါးရလိုးခဲ့ကြပေမယ့်၊ တစ်ပတ်ဆိုတဲ့အချိန်လေးပြတ်သွားတာနဲ့၊ နည်းနည်းပြန်ရှိန်နေကြတယ်။ အမေကမဆိုင်တဲ့အကြောင်းတွေရောက်တတ်ရာရာလျှောက်ပြောနေတယ်။ ငါးကန်အကြောင်း။ ခြံထဲကအပင်တွေအကြောင်းတွေပေါ့။ သူလိုတဲ့အထိရောက်အောင်းစကားစဖို့ခက်နေပုံရတယ်။ အမေ့အစားကျုပ်တောင်စိတ်ပင်ပန်းလာတယ်။

ထမင်းစားပြီးကြတော့၊ ကျုပ်လည်း၊ ချိုင့်တွေပလုံးတွေကူသိမ်းပေးတယ်။ အမေကထရပ်လိုက်ပြီးကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။ ပြောရမယ့်စကားကိုထွက်ဖို့တွန့်ဆုတ်နေတုန်းပဲရှိပုံရတယ်။ ကျုပ်ဘက်ကစပြီးအမေ့ကိုဘာမှအစပျိုးမယ့်ပုံကလည်းမပေါ်ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတော့လုံးဝပြောင်းပြန်ပါပဲ။ အမေ့ကိုတွယ်ချင်နေတာတပိုင်းသေနေပြီးအောက်ကမောင်ကထောင်ထနေပြီ။

အမေ့မှာလည်းဇဝေဇဝါနဲ့စိတ်ရှုပ်နေပုံရတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ကရခဲ့ကြတာမှန်တယ်။ ဒါပေမယ့်အခု့သူမှာလိုချင်တာကိုဖွင့်မပြောရဲရှာဘူး။ နောက်ဆုံးမှာအမေကအထုပ်တွေဆွဲလိုက်ပြီးပြန်မယ်လို့နောက်လှည့်လိုက်တယ်။ အဲဒီတော့မှကျုပ်လည်းသတိဝငိလာပြီးအမေ့ခါးလေးကိုနောက်ကနေကြုံးဖက်လိုက်တယ်။

အမေဆတ်ခနဲတွန့်သွားပြီးဆက်မလှမ်းတော့ပဲငြိမ်ပြီးရပ်နေတယ်။ ဖက်ထားတဲ့ကျုပ်လက်တွေကိုသူ့လက်လေးတွေနဲ့ဖမ်းဆုပ်ပြီး၊

“ဘာဖြစ်လို့လည်း..သားဖျောက်..”

“အမေ..ဒီနေ့ ဒီကိုဘာဖြစ်လို့လာတယ်ဆိုတာကျုပ်သိပါတယ်အမေ..”

“သိရင်လည်းဘာလို့မလုပ်တာလည်း..”

“ဒါတော့ အမေကမပြောရင်ကျုပ်လည်းဘယ်စရဲမှာလည်းလို့..”

ကျုပ်ကပြောရင်းနဲ့ခါးကိုဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုအပေါ်ရွှေ့သွားပြီးအမေ့အင်္ကျီအောက်ကိုရွှေ့သွားပြီးနို့လုံးထွားထွားကြီးတွေကိုကိုင်ညှစ်လိုက်တယ်။

“အမေလည်းဘယ်လိုပြောထွက်မှာလည်း..လို့။ ဒီကလည်းရှက်နေတာကို..”

“နောက်ကိုရှက်မနေပါနဲ့တော့နော်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့..နော..မေရာ၊ တော်ကြာ..မေပဲငတ်မှာ..။ ပြီးတော့ဒီနေရာမှာဘယ်သူမှရှိတာမဟုတ်ဘူး။ ဟိုတနေ့ကကျတော့မရှက်ပဲနဲ့..”

အမေ့ပုံစံကြညိ့ရတာပြောရခက်နေပုံနဲ့..၊

“အဲဒီအခေါက်အမေလာတာက အဲဒီနေ့မတိုင်ခင်ညက၊ ဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကိုသားဖျောက်နဲ့အမေ့အကြားနားလည်မှုရအောင်လာရှင်းရုံသက်သက်ပဲ။

“ဒါဆိုရင်ဒီနေ့ရောအမေ..။ ကျုပ်ကိုပြီးခဲ့တဲ့ဟိုနေ့တုန်းကလို၊ ကျုပ်ကိုပေးလုပ်ဦးမှာလား..”

အမေကသူ့နို့တွေကိုသိသိသာသာကြီးညှစ်ပြီးဆော့နေတဲ့ကျုပ်လက်တွေကိုခပ်ဆွဆွလေးရိုက်ရင်း..

“အခုနင်ငါ့ကိုဘာလုပ်မလို့လဲ၊ ပြောလေ..”

ကျုပ်ကရယ်ပြီးပြောလိုက်တယ်။

“အခု..ကျုပ်ဘာမှမလုပ်လည်းရပါတယ် အမေရဲ့..”

အမေကအသံစာစာချိုချိုလေးနဲ့ပြောလိုက်တယ်။

“အခုမှအရူးကွက်လျှောက်နင်းမနေနဲ့နော်..ဖျောက်။ အမေကဒီလောက်ဝေးတဲ့ခြံအလယ်အထိလာခဲ့ပြီးမှ..အဲ. အဲ..။ ဒီအတိုင်းပဲပြန်လွှတ်လိုက်မလို့လား၊ သူများကသူ့ကိုချစ်လို့လာတာကို၊ အသည်းမာရက်သလား..”
—————————————-
အပိုင်း(၁၀) ဆက်ရန်

(၁၀)

အမေ့စကားမဆုံးစေလိုက်ရပါဘူး။ ကျုပ်အမေ့ကိုရှေ့ဘက်သာသာလေးတွန်းလိုက်တော့ကုန်းကုန်းလေးဖြစ်သွားတယ်။

အမေ့လက်ကရှေ့မှာရှိနေတဲ့မန်ကျည်းပင်ရဲ့ပင်စည်ကိုထောက်ပြီးဖက်မှီထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့သူကသူ့ထမီနောက်စကဝဝလေးကိုလှန်တင်ပြီးဖင်လုံးဖြူဖြူကြီးပေါ်လာအောင်ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။

အမေ့ဖင်လုံးကြီးတစ်လုံးတစ်လုံးကပြူးနေတာကနဲတာကြီးမဟုတ်တဲ့အပြင်၊ ရှေ့ကိုထောက်ပြီးကုန်းထားတော့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကနောက်ဖက်ကိုပြူပြီးဟက်ပဲ့ကြီးပေါ်လာတာဗျာ။ လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်ဘယ်နှစ်ထွာမှမကွာတော့စောက်ခေါင်းမြှောင်းကြီးကြားမှာအရည်တွေကလဲ့နေပြီလေ။

စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေအရောင်ကအဖျားအနားသားမှာအညိုရောင်ရင့်ရင့်ဖြစ်ပြီးအတွင်းဖက်စောက်ခေါင်းထဲကိုလျှိုးဝင်သွားမယ့်အပိုင်းမှာ၊ အပေါ်ယံအရေပြားအပါးကအညိုနုရောင်ဖျော့ဖျော့ဖြစ်သွားတယ်။အရေပြားပျော့ပျော့ပါးပါးအောက်ကစောက်ဖုတ်သားကြီးတွေကတော့အသားပြည့်ထူထူထဲထဲကြီးတွေပေါ့။ စောက်ခေါင်းထိပ်အပေါ်ဖက်ဆုံဆည်းရာကတော့စောက်စိပြူးပြူးချွန်ချွန်လေးပါ။ စောက်ခေါင်းထဲကအညိုရောင်အဆုံးမှာတော့မှာတော့အတွင်းက အနီရောင်အတွင်းသားရဲ့အစပ်ကိုတွေနေရပါပြီ။

ကျုပ်လည်းတဒင်္ဂအတွင်းမှာမြင်လိုက်ရတဲ့အမေ့စောက်ဖုတ်ရဲ့အသေးစိတ်အလှကိုသေချာစေ့ငုသုံးသပ်လေ့လာနေမိတယ်။အရင်အပတ်ကဖုတ်ပူမီးတိုက်နဲ့ လိုးသာလိုးလိုက်ရတာ၊ သေချာကြည့်ချိန်မရလိုက်ဘူးလေ။ အခုအမေ့အဖုတ်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း၊ လီးကမတရားကြီးတောင်လာတယ်။

ဒါကြီးကငါ့ကိုမွေးထားတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးပါလားပေါ့။ ဒါကြီးငါလိုးခဲ့ပြီးသွားပါပေါ့လားပေါ့။ ကြည့်လေတောင်လေ။ တွေးလေထောင်လေပဲ။ အဲ့ဒီနောက်တော့ကျုပ်လည်းသိပ်ကြာကြာအချိန်မဖြုန်းတော့ပါဘူး။ပွဲတော်အုပ်ကြီးကိုအဆင်သင့်ခင်းထားပေးပြီးတော့မှ၊ ဘာလက်နှေးနေတော့မှာလဲ။ ကျုပ်ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာအဖြေပေါ်နေပါပြီ။

ကျုပ်လည်းပုဆိုးကိုကွင်းလုံးကျွတ်ပုံချလိုက်တယ်။ လီးကလည်းအမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလိုးရမယ်ဆိုတဲ့အသိဝင်ရုံနဲ့တင်ဂိတ်ဆုံးထိအောင်မာထန်နေပြီ။ ကျန်တာကဘာမှခက်တဲ့အလုပ်မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ပေါင်လေးကိုကွ၊ ဒူးလေးကိုလျှော့ချ၊ ကိုယ်ကိုနည်းနည်းလေးယို့ပြီး အမေ့ခါးကိုကြုံးဖက်လို့နောက်ကိုပြူထွက်နေတဲ့စောက်ပတ်ဝကိုရှာပြီးလီးနဲ့တေ့လို့ဆက်တိုက်ညှောင့်လိုးတော့တယ်။

အောင်မယ်..၊ တော်သလင်းမှာသူ့အမေ ခွေးမကြီးကိုပြန်လိုက်နေတဲ့ခွေးထီးပေါက်စလေး၊ စိတ်လောပြီးအတင်းခါးဖက်ညှောင့်နေသလို၊ တည့်တည့်မဝင်သေးဘဲ ဟိုချော်ဒီချော်နဲ့။ တစ်ချက်ချော်ထိုးမိတိုင်းအမေကတအိုးအိုးနဲ့ပေါ့။ နောက်ဆုံးတော့လည်းအပေါက်တည့်သွားပါတော့တယ်။လီးကလည်းအပေါက်တည့်သွားတာနဲ့ဖျစ်ညှစ်ဖိရိုက်ပြီးစီးစီးပိုင်ပိုင်ဝင်သွားတော့တယ်။

“အီးးးးး..အစ်..ကျွတ်ကျွတ်..အူ့..အာ့..အာ့..”

အမေလည်းတအားကောင်းလာလို့ထင်တယ်၊  သံရှည်ဆွဲပြီးမပြတ်တမ်းညည်းနေတယ်။ ကျုပ်မိန်းမရဖူးပြီးကတည်းက (မမနှင်းနဲ့စလိုးကတည်းက) တခါမှမော်တော်စပ်၊ မတ်တပ်ဆော်၊ ရပ်ပြီးမလိုးဖူးခဲ့သေးဘူး။ အခုအမေနဲ့မတ်တတ်လိုးကြည့်တော့လည်းအဆင်ပြေသားပဲ၊ အိပ်လိုးရတာထက်တောင်ပိုကောင်း၊ ပိုမြိန်သေးတယ်။
ညပ်ညပ်သပ်သပ်လေးရယ်။”

“အာ့ဟ်..အာ့ဟ်..အာ့..ရှီးးးးစစ်စ်စ်..ကောင်းတယ်..ဆောင့်. သားဆောင့်..ဖျောက်. အားးးမြန်မြန်လေး..ပြင်းပြင်းဆောင့်ပေး..ယောက်ျား..အိ. ဟိ..”

ကျုပ်ဆောင့်လိုးပေးနေချက်တွေကြောင့်အမေဘယ်လောက်တောင်ထန်တက်လာသလဲဆိုရင်။ အမေ့ပါးစပ်ကလွတ်ပြီးကျုပ်ကိုယောက်ျားလို့တောင်ခေါ်လာတဲ့အထိပဲ။ မမနှင်းကတောင်ညားသက် ၅လနီးပါးရှိလာပြီ၊ တအားထန်ပြီးခံလို့ကောင်းနေချိန်မှာတောင်တစ်ခါမှယောက်ျားမခေါ်ဖူးဘူး။

အခုကိုယ့်အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကဒီလိုလာခေါ်နေတော့ ကြက်သီးတောင်ဖြန်းခနဲထသွားမိတယ်။ သွေးလည်းဟုန်းခနဲထလာပြီးငါအမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကငါ့မယားအဖြစ်ကြည်ကြည်ဖြူဖြူခံနေပါပေါ့လားဆိုတဲ့အသိနဲ့ကြုံးကြုံးပြီးဆောင့်တော့တာပဲ။

“ဆောင့်..၊ ယောက်ျားဆောင့်၊ မညှာနဲ့..၊ ထွေး..ခံနိုင်တယ်၊ ကြမ်းကြမ်းလေး.အိ. အိ..အိ..အားဟားးး..”

အမေကသူ့ကိုယ်မိန်းမလို့ခေါ်လိုက်၊ သု့နာမည်ကိုအဖျားဆွတ်ပြီး ထွေး လို့ခေါ်လိုက်နဲ့ ရမ္မက်ဝဲဩဂထဲမှာပျော်ဝင်ပြီးကျုပ်ကိုသူ့လင်တစ်ယောက်လိုစိတ်ထားပြီးလုံးလုံးနှစ်လိုက်ပြီနဲ့တူတာပဲ။

ဪကျုပ်မေ့နေတာ ။ ကျုပ်အမေနာမည်ကိုတောင်မပြောခဲ့ရသေးဘူး။ အမေ့နာမည်က ဒေါ်ထွေးမေတဲ့ အိမ်မှာအဖေခေါ်တော့ထွေးတဲ့ ။ အမျိုးတွေကဝိုင်းခေါ်တော့အထွေးတဲ့။ အခုအမေကသူ့ကိုယ်သူခေါ်တာ ထွေးတဲ့လေ။ သူ့လင်ကြီးကျုပ်အဖေတစ်ယောက်ထဲခေါ်တဲ့နာမည်ကြီးပေါ့..။ ဒီနာမည်ကို ကျုပ်နဲ့လိုးနေတုန်း၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သုံးလိုက်တာက၊ ကျုပ်ကိုတရားဝင်လိုလိုလားလားလင်အဖြစ်အဆင့်မြှင့်ပေးလိုက်တယ်ဆိုတာကိုမပြောပဲနဲ့သိနေပြီ။

“ထွေးတဲ့လားအမေ..၊ အို..မိန်းမရယ်၊ ချိုလိုက်တဲ့နာမည်လေး၊ အမေကျုပ်မိန်းမဖြစ်ပြီပေါ့ဒါဆို..”

“အင်းပေါ့ယောက်ကျားရဲ့..အီးးးးဆောင့်..”

“ကျုပ်ကတော့အဲ့လိုမခေါ်ချင်ဘူးဗျာ..၊ သူများခေါ်ပြီးသားနာမည်ကြီး။ ပြီးတော့အမှတ်တမဲ့ယောင်ခေါ်မိရင်အမေကိုခေါ်နေကျမျိုးမဟုတ်တော့သူများတွေသတိထားမိသွားလိမ့်မယ်။ လိုးနေရင်နောက်တစ်မျိုးပြောင်းခေါ်မယ်..၊ မေလို့. ။ သူများတွေကြားလည်း၊ အမှတ်တမဲ့ဆို ကိုယ့်အမေကိုပဲခေါ်သလိုနဲ့လေ..”

“ဘယ်လိုပဲခေါ်ခေါ်..၊ ယောက်ျားရယ်။ ကြိုက်သလိုသာခေါ်။ နှစ်ယောက်ထဲနေရင်မိန်းမကိုကျေနပ်အောင်သာလိုးပေး..၊ သိလား..။ အာ့..အားဆောင့် . ၊ မေနာမှာကိုမကြောက်နဲ့။ မေခံနိုင်တယ်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလုပ်ပေးနော်..”

အမေကသာ၊ ၊မနာဘူးပြောတာ၊ ကျုပ်ကတော့နာတယ်ဗျ။ သူကခပ်ကြမ်းကြမ်းမှကောင်းပေမယ့်၊ ကျုပ်ကတော့ ကွတတကြီးကြမ်းနေရတာ။ လိုင်းကလည်းမဖြောင့်၊ ညပ်လည်းညပ်ဒူးတွေပါချောင်လာတယ်။ အမေကတော့မတ်တတ်ရပ်ရင်းသစ်ပင်ကိုကုန်းဖက်ပြီးဖင်ကုန်းပေးထားတာလေ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဖြစ်တဲ့နည်း၊ ရတဲ့ပိုဇေရှင်နဲ့ ကျုပ်ဝုန်းလိုက်တာ၊ အတော်လေးကြာတော့၊ အမေကော့တက်သွားပြီး၊ ပြီးသွားပါတယ်၊ ကျုပ်လည်းမရှေးမနှောင်းပါပဲ။ လရည်တွေတဖျန်းဖျန်း အမေ့ဗိုက်ထဲမှုတ်သွင်းပြီး၊ လရည်နဲ့စောက်ရည်တွေပေါင်းစပ်သွားပါတော့တယ်။ အမေ့စောက်ပတ်ကြားကကျုပ်ရဲ့လရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေတစိမ့်စိမ့်တလိမ့်လိမ့်အန်ထွက်ကျလာတယ်။

အမေလည်းကိုယ်ကိုတည့်အောင်မတ်မတ်ပြန်ရပ်လိုက်ပြီး ထမီကိုအောက်ပြန်ဆွဲချပြီးဖင်ကြီးတွေကိုဖုံးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီးအားရပါးရကြုံးဖက်လို့ပါးတွေဖက်နမ်း၊ နှုတ်ခမ်းတွေစုပ်နမ်းနဲ့စိတ်ရှိလက်ရှိသူ့အချစ်တွေကိုပြနေလိုက်တာ။ ကျုပ်လည်း အမေ့ကိုစိတ်လိုလက်ရပြန်ဖက်နမ်းမိနေတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့စိတ်ထဲမှာအရမ်းကိုသာယာပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုတွေဖြစ်နေရတယ်။ အနမ်းကခွာလိုက်ပြီးတော့အမေကပြောတယ်။

“မေဒီကိုလာတွေ့နိုင်ဖို့အခွင့်အရေးရဖို့ကခက်တယ်။ လူလစ်အောင်မနည်းစောင့်ရတယ်။ အကြောင်းပြချက်ရှာရတယ််။ မေပြန်လိုက်ဦးမယ်နော်၊ တော်ကြာသူများတွေမသင်္ကာဖြစ်နေလိမ့်မယ်။ လုပ်စရာအလုပ်တွေလည်းရှိသေးတယ်..”

အမေနဲ့လိုးလိုက်ရတာကတော့လွယ်လွယ်လေးပါ။ လိုးပြီးထွက်ကုန်ပြီးတော့နည်းနည်းပါးပါးသုတ်ပြီးတာနဲ့ အမေလည်းရွာဘက်ပြန်သွားတယ်။ ကျုပ်အတွက်ကတော့အမေပျော်တယ်၊ စိတ်ချမ်းသာတယ်ဆိုရင်ပဲ၊ ရင်ကျေနပ်ပါပြီ။

ခက်နေတာကအမေပြောသလို၊ တွေ့ဖြစ်လုပ်ဖြစ်ဖို့သူများတွေမသိအောင် အခွင်အရေးရှာရတာကပဲခက်နေတာ။ အဓိကကတော့ ကျုပ်နဲ့မမနှင်းကတရားဝင်လင်မယားလိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့၊ သူနဲ့ကျုပ်ကြားမှာအမေ့ကိုဖဲ့ပေးဖို့ အချိန်ကိုသတိကြီးကြီးထားပြီးရှာရမှာကမလွယ်တာပါ။

အမေကအသက်နည်းနည်းရလာပေမယ့်၊ ကျုပ်အဖို့ကတော့အပျိုစင်တစ်ယောက်နဲ့မလဲနိုင်ဘူးလိုဖြစ်နေတယ်။ ခိုးစားရတဲ့အသီးကိုမှ၊ ပိုချိုတယ်လို့စိတ်ထဲမှာထင်နေမိလို့လားတော့မပြောတတ်ဘူး။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့လေ၊ ဒီလိုပဲအခက်အခဲကြားကကပ်ကပ်သပ်သပ်နဲ့ပဲ၊ အမေနဲ့ကျုပ်လည်းလူလစ်တာနဲ့တောထဲမှာသားအမိချငိးကြိတ်ညားနေကြတယ်ဆိုပါစို့ဗျာ။

ဒါပေမယ့်ရွာနဲ့အိမ်မှာတော့ သူများတွေသင်္ကာမကင်းမဖြစ်ရအောင်၊ ဘာမှမလုပ်ဖြစ်ကြပဲထိမ်းထိမ်းနေခဲ့ကြတယ်။ သူများတွေအမြင်မှာတော့ပီဘိသားအမိပါပဲ။

ကျုပ်တို့ရွာကမြိုနဲ့တော့တော်တော်လေးဝေးတယ်။ နေ့တစ်ဝက်လောက်ခြေလျင်လျှောက်သွားရအောင်ကြာတယ်၊ တစ်ရက်တော့ ကျုပ်မမနှင်းနဲ့မြို့တက်ပြီးဈေးသွားဝယ်ရင်းမြို့မှာတင်မိုးချုပ်တော့မမနှင်းရဲ့အမျိုးတွေအိမ်မှာတစ်ညအိပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အိမ်မှာမဟုတ်ပဲ ခရီးသွားရင်းမမနှင်းနဲ့လင်မယားဘဝပိုပြီးလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပြောဆို တွတ်ထိုး တ်ုင်ပင်ခွင့်တွေရလာတာတောင်မှ အမေနဲ့ပတ်သက်လာတဲ့အပြောင်းအလဲတွေကိုအနည်းအကျဥ်းအရိပ်အမြွက်တောင်ဖွင့်မပြော၊ မတိုင်ပင်ဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဒိုင်ရှိုထားတာပဲကောင်းမယ်လို့ကျုပ်ထင်တယ်။

အဲဒီနောက်ပိုင်း ၃ရက်လောက်ထပ်ကြာသွားခဲ့တဲ့အချိန်မှာ၊ ထုံးစံအတိုင်းကျုပ်ခြံထဲမှာရှိနေခဲ့တယ်။ နေ့လည်ပိုင်းနောက်ကျကျ၊  ညနေစောင်းဖက်တောင်ကူးခဲဲ့ပြီပေါ့။ မိုးရိပ်လေရိပ်တွေဆင်လာပြီး လျှပ်စီးတွေပါလက်ပြီးထစ်ချုန်းလာတယ်။

ဒါနဲ့သိပ်မိုးမမှောင်ခင်မှာအိမ်အရောက်ပြန်မယ်ဆိုပြီး၊ တက်သုတ်ရိုက်ပြန်ချလာခဲ့တယ်။ ဒါတောင် ၁၅မိနစ်၊ မိနစ်၂၀ ကြာသေးတာ။ အိမ်ရောက်တော့ အမေကလွဲလို့ဘယ်သူမှမရှိကြဘူး။ အဖေကမွန်းလွဲကထည်းကဟိုဘက်ရွာဘက်သွားတယ်တဲ့၊ မိုးချုပ်လိမ့်မယ်တဲ့။ အမနှင်းကလည်းရွာထဲကဘယ်အိမ်သွားနေတယ်မသိဘူး။ အမေကတော့ရှိနေတယ်။

ဒီအချိန်မှာမိုးကစပြီးသည်းသည်းမဲမဲရွာချလိုက်တော့တယ်။ ကျနော်တို့တောဘက်ကအိမ်တွေမှာမိုးရွာတော့မှရေခံကြရတာ။ သောက်ရေ၊ သုံးရေကို မိုးရွာမှတံစက်မြိတ်ကကျတဲ့မိုးရေသန့်သန်ု့ကိုခံပြီးလှောင်ကြရတယ်။ တောထုံးစံ ရာဝင်အိုး၊ ငါးရာဝင်အိုးစတဲ့ စဥ့်အိုးကြီးတွေကိုတန်းစီမြေမြှုပ်ထားပြီး အိမ်တံစက်မြိတ်အပြင်မလှမ်းမကမ်းမှာထားပြီးရေတံလျောက်နဲ့သွယ်ချလို့ အိုးတွေထဲရေဝင်အောင်ခံကြရတာပေါ့။

အိုးတွေကတန်းစီနေတော့တစ်အိုးပြည့်ရင်နောက်တစ်အိုး၊ ရေတံလျောက်ကိုရွှေ့ရွှေ့ပေးပြီးခံကြရတယ်။ တခါတလေ၊ ရေပုံးနဲ့ခံပြီးကဲ့ထည့်ရတယ်။ အခုအိမ်မှာနှစ်ယောက်ထဲရှိတော့ အမေနဲ့ကျုပ်လည်း၊ တစ်ယောက်တစ်လက်ကူပြီးရေခံကြရတာပေါ့။ ခဏကြာတော့ကျုပ်လည်းမိုးရေတွေရွှဲ အမေလည်းတကိုယ်လုံးရွှဲပေါ့။

ရေစပြီးခံတာနဲ့အမေက အတွေ့အကြုံအရ၊ ထမီကိုရင်လျားထားလိုက်ပြီ။ ကျုပ်ကလည်းအိမ်ပြန်ရောက်စကထဲကချွေးစိုနေတဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်ချထားပြီးသား။ ကျုပ်ကတော့ယောက်ျားလေး၊ အပေါ်အင်္ကျီချွတ်နဲ့မိုးရေစိုတာ၊ ဘာမှအဆန်းတကျယ်မဟုတ်ဘူး။

အမေကတော့တံစက်မြိတ်မိုးရေအောက်မှာ နီညိုရောင်ပျော့ပျော့ပါးပါးဗြောင်ထမီကိုရင်လျားထားတော့၊ ရေစိုနဲ့အသားကပ်ပြီး အမေ့ရဲ့အချိုးအဆက်ပုံမပျက်သေးတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့အဖုအထစ်ကောက်ကြောင်းကြီးတွေကထမီရေစိုနဲ့အသားကပ်ပြီးအကုန်မြင်နေရရော။

ဖင်လုံးပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီးတွေနဲ့ပေါင်ကြားကစောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးတွေ၊ ရင်ခေါင်းအထိ ရင်လျားထားတဲ့ထမီအောက်ကအိစက်စက်ကြီးရုန်းပြီးကန်ထွက်နေတဲ့၊ နို့လုံးအယ်အယ်ကြီးတွေရဲ့ အလုံးလိုက်ပြိုဆင်းနေပုံက၊ ရေစိုပြီးရွဲရွှဲရိုက်နေတဲ့ ပုဆိုးအောက်ကဧ ကျုပ်ရဲ့မွေးရာပါ ငပဲက ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာပုံမှန်အတိုင်းဆို ရေစိုရှိန်နဲ့ ကျုံ့ပြီးတိုတက်နေရမှာလေ။

အခုတော့အမေ့ရဲ့ငါးရံ့ကိုယ်လုံးအဖုအထစ်ကြီးတွေမြင်ရပြီးငတိက၊ မနက်ဖက် လဘက်ရည်ဆိုင်ကကြော်ပြီးစ၊ အီကြာတွေးနှစ်ချောင်းပြူးကြီးလောက်ရှိအောင်၊ ပုဆိုးအောက်ကငေါထွက်လာတယ်ဗျ။ မတတ်နိုင်ဘူးအမေ့ကိုကြည့်ရင်းလီးကတောင်လာပြီ။

အရင့်အရင်ကလည်းအမေ့ကိုဒီလိုထမီရင်လျားရေစိုနဲ့ခဏခဏမြင်ဖူးပါတယ်။ တခါမှလီးမတောင်ခဲ့ဖူးပါဘူး။ အခုကတော အမေ့ကိုလိုးမိပြီး၊ မယားလုပ်ခဲ့မိပြီးကထဲက၊ အမေ့အပေါ်မှာ၊ အတွေး၊အမြင်၊ ခံစားချက်တွေကအကုန်ပြောင်းကုန်ပြီ။ ကျုပ်အခု၊ အမေ့ကိုအမေဆိုတဲ့အမြင်ထက်၊ မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ပဲမြင်တော့တယ်။

ကျုပ်မွှန်ထူသွားပြီ။ မိုးရေအတူခံနေကြရင်းက ကျုပ်လည်းအမေ့အနားကိုဇတ်ခနဲကပ်သွားပြီး၊ နောက်ကနေကြုံးဖက်လိုက်ပါတော့တယ်။ အမေလည်းလန့်သွားပြီး၊ အထိတ်တလန့်၊ ပြာပြာသလဲနဲ့..။

“အမလေးးးးဖျောက်..၊ ဘာလုပ်တာလည်း။ မလုပ်နဲ့နော်..၊ တော်ကြာ..၊ လူတွေလာမြင်ကုန်လိမ့်မယ်..”
—————————————–
အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်