အခန်း (၃-၃)
ဘုန်းထွတ်အောင် ဂွင်းထုပြီးလို့ အိမ်အောက်ထပ် ပြန်ဆင်းလာခဲ့ပြီး တနေ့တာ အဖြစ် အပျက်တွေက တော့ နာရီလက်တန်လှုပ်ရှားနေသလိုပဲ ဘုန်းထွတ်အောင်သိပြီးသား တွေ ပဲပေါ့။ သူ့ မာမီ ကားဂိုထောင်ကို ရှင်း တော့ လည်း သူလိုက်ကူ လိုက်သည်။ ညနေစာ ကိုပြင်ဆင်တော့ လည်း သူလိုက်ကူညီပေးလိုက်သည်။ ထမင်းစား စားပွဲပေါ် မှာ အစားအသောက်တွေ ကို တည်ခင်းတာကို သူ့ မခိုင်းပဲ နဲ့တောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုကိုဦး နှင့် မေသစ္စာအောင် သူ့ အဖေ တို့ အာရိုက်နေကြတုန်း သူက သူ့ မာမီ အလုပ်များကို ဝင်ကူ ပေးလိုက်သည်။ ထမင်းစားပွဲသို့ သူ ဟင်းပုဂံ ယူလာပေး တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှုတ်ခမ်းလေး မှာ ကျေနပ်တဲ့ အပြုံးလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့မာမီ အနေဖြင့် ဝိုင်ခွက် လေးခွက် လောက် သောက်ပြီးနေလေပြီ။
ဘုန်းထွတ်အောင် အတွေးထဲမှာ ဟိုးအရင် က သူအခန်းထဲ တစ်ယောက်ထည်း မာစတာဘိတ် လုပ်လုပ်နေတာ ကို နောင်တရနေမိသည်။ ဒီလောက် ချော ဒီလောက် ဆက်ဆီ ဖြစ်တဲ့ မာမီ တစ်ယောက်လုံး အိမ်မှာရှိနေတာ သူ ဘာလို့ မာမီ နဲ့ အချိန်မဖြုံး ခဲ့မိတာလဲ။ သူ့ ကိုယ်သူ တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ ကောင်ပဲဟု တွေးလိုက်မိသည်။
မေသစ္စာအောင် က သူမ အမျိုးသား နှင့် ဒက်ဒီ့ ကို ဦးဆောင် ပြီး စပို့ဘား သို့ ဂိမ်းကြည့်ရန် ခေါ်သွားလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် သူ့ မာမီ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တို့ နှစ်ဦးထည်းသာ မီးဖို ထဲ သိမ်းဆည်း ပုဂံဆေး နှင့် ကျန် ခဲ့ကြသည်။ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် စကားမပြောကြပဲ နှင့် အလုပ်လုပ်နေကြသောကြောင့် ခန်းတွင် ပုဂံသံ ရေသံ တို့ သာ ကြားနေရလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ မနေ့ တုန်းက လို တိုက်ရိုက် မလုပ်သင့် ဟု ထင် မိသည်။ သူ့ မာမီ ဖြစ်ချင်တဲ့ လမ်းကြောင်းကလေး ကိုသာ မှေးလိုက်သွား ပြီး။ သူ့ မာမီ နားကပ်တွယ်နေခွင့် ရလျှင် တော်ပြီဟု တွေးထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ မီးစင်ကြည့်က တာပေါ့ ဟု စိတ်ကူးထားလိုက်သည်။
“ရုပ်ရှင် ကြည့်အုံး မလား မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပုံမှန်လေသံ လေးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ သိပ်ပြီး စိတ်တက်ကြွသည့် လေသံ လည်း မဖြစ်ချင်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လုံး ကလေး တောင့် ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသည့် ပုဂံပြား မှာ လေထဲ ခနတာ ရပ်တန့် နေပြီးမှ ရေစစ်သည့် စင် ပေါ် အသာလှမ်းတင်လိုက်သည်။
“အင်း မပြောတတ် ပါဘူးကွာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဘက်ကို လှည့် ကြည့် လိုက်ရင်း သူမ ဝတ်ထားသည့် ဂါဝန် အပြာရောက် ကို ဆန့်ဆန့် ရံ့ရံ့ လေး ဖြစ်အောင် ဆွဲချလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့။ အိုး ငါ့သားလေး ကြည့်ရတာ ချောလိုက်တာ။ တနေ့လုံး ငါ့ကို ကူညီလုပ်ပေး ပြီး တကယ့် ကို လူကြီးဆန်နေတာ။ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက် လည်း သူ မေ့ထားလိုက်နိုင်တာ သေချာပါတယ်။ မနေ့ ညက သူမ နည်းနည်းမူး ပြီး သားဖြစ်သူ နဲ့ နှုတ်ခမ်း ခြင်း စုပ်နမ်း မိလိုက်တဲ့ တကြိမ် တခါ အမှားအယွင်း ကြောင့် တော့ သူ တို့ သားအမိ ဆက်ဆံ ရေးကို မပျက် သွား စေချင်မိပါ။ ဒါမျိုး အဖြစ်အပျက် ဖြစ်ဘူးခဲ့ကြတဲ့ အမေ ဖြစ်သူတွေ လည်း အများကြီး ရှိကြမှာပါ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ခုံပေါ် မှ ဝိုင်ခွက်ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး ဂွပ်ကနဲ မော့ ချလိုက်သည်။
“အင်း ကြည့်မယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ မနေ့ ညက ကားလို ကားမျိုးတော့ မကြည့်တော့ဘူး၊ မာမီ တို့ သားငယ်ငယ်တုန်း ကအတူတူ ကြည့်ခဲ့ကြတဲ့ ကားမျိုး ကြည့်ကြရအောင်”
ဟု ပြုံးပြုံး လေး ပြောလိုက်သည်။
အဲလို နဲ့ တစ်နာရီလောက် အကြာမှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် တီဗီခန်းက ဆိုဖာပေါ် မှာ ပြနေတဲ့ ရုပ်ရှင် က အသံတွေ ထွက်နေပေမဲ့ ဘာမှန်းမသိတော့။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ သူမ နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် ပြီး စုပ်နမ်းနေမိကြလေပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လျှာကြီးက သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်ထွက်လို့။ သူမလျှာကလေး ကလည်း ထိုလျှာကြီးကို ကြိုဆို ပွတ်သတ်လို့။
ဘယ်ကနေ ဘယ်လို စဖြစ်သွားကြမှန်းပင် မသိလိုက်။ သူမ လက်တွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောပြင် ကို ဖက်တွယ်လို့ ။ သူမ အပျို ဘဝတုန်း က ဘဲနဲ့ ချိန်းတွေ့ ရသလို ဖီလင်မျိုး ဖြစ်နေရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောပြင်မှ ကျစ်လစ်သော ကြွက်သားတို့ ကို ပွတ်သတ်စမ်းမိပြီး အထင်ကြီးသွားမိသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ က အလွန်ထွားကျိုင်း သော သူ မဟုတ်ပေမဲ့။ အတော် သန်မာမဲ့ပုံပါလား။ သူမ အနေဖြင့် အသားပွစိစိ၊ အဆီ တို့ နှင့် ပျော့ ပြဲနေသော ခန္ဓာကိုယ် အစား မာကျစ် သည့် ဘော်ဒီ မျိုး ကို ဖက်ထားရတာ ပိုပြီး ဖီးဖြစ်လေသည်။
“မွင်းးး မွ..မွ..ပြွတ်စ် ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနေဖြင့် သူမ ယောက်ျား ဦးမြအောင် နှင့် ကစ်ဆင် မဆွဲဖြစ်တာပင် နှစ်နှင့် ချီနေပြီ။ ပါးလေး နှာခေါင်းလေး နှုတ်ခမ်းပေါ်လေး ရွှတ် ကနဲ တခါ နှစ်ခါ လောက် နမ်းတာမျိုးပဲ ရှိတော့ သည်။ ဒီလိုမျိုး လျှာခြင်းပွတ် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း တာမျိုး မေ့တောင် မေ့ နေခဲ့ပြီ။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ခုလို ရှောရှောရူရူ ဖြစ်သွားရတဲ့ တနေ့ တာကို အရမ်းကျေနပ်နေမိသည်။ အခု ဆိုလျှင် သူ့ မာမီ လို အရမ်း အိန္ဒြေကြီး မာနကြီးလှတဲ့ သူကို ဘယ်လို ကိုယ်လိုချင်တဲ့ပုံစံ ဖြစ်အောင် ကိုင်တွယ် ရမည် ဆိုတာ သူသိလာခဲ့ပြီ။ ဘယ်လို လုပ်ဆောင်မှု မျိုး က အလုပ်ဖြစ်တယ်။ ဘယ်လိုမျိုး က အလုပ်မဖြစ်ဘူး။ ဆိုတာကို သိနေခဲ့ပြီ။ နာရီပေါင်းများစွာ၊ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ သူ စနေပေါင်း များစွာ မှာ ကြိုးစားလိုက်။ ဆုံးရှုံးသွား လိုက် နဲ့ နောက်ဆုံး မှာ အောင်မြင်မှု ရခဲ့သလို အခု တနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ ရာမှာလည်း သူ အလွယ်တကူ ဖန်တီး နိုင်ခဲ့တာပေါ့။ သူတို့ နှစ်ယောက် ကစ်ဆင်ပေး နေကြတဲ့ အခိုက်မှာတောင် သူက ဒါဟာ သူနဲ့ သူ့ မာမီ တို့ နောက်ဆုံး အကြိမ် နမ်းစုပ်ကြတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ တွေးပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသေးသည်။ တကယ်တော့ သူ့ မာမီ ဟာ လှလည်းလှ ဆက်ဆီလည်း ကျ။ အနမ်းအစုပ် ပညာ မှာလည်း အရမ်းကို ကောင်းတာ မဟုတ်လား။ အဲဒါတွေကို ဒီ စောက် ပဟေဠိ ဝင်မနှောင့် လို့ ကတော့ သူသိလာမှာ မဟုတ်ဘူး လို့လည်း ကြံဖန်တွေးလိုက်မိသေးသည်။
ရုပ်ရှင် ကလည်း ကောင်းခန်း ရောက်လာတဲ့ အခါ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မှာ ဖြစ်နေတဲ့ ပြဿနာ ကြီးကြီး ကို သတိထားမိ သွားတယ်။ သူ့ ရဲ့ ဂွေးဥ တွေ ပဲပေါ့။ ပုံမှန် ဘလူးဘောဖြစ်တာထက်တောင် အဆပေါင်း များစွာသာမလား တင်းပြီး အောင့် နေတာ။ အခု လို သူ့ မာမီနဲ့ ကစ်ဆင်ပေးနေတုန်း သူ့ ဘောင်းဘီထဲ ထွက်ကျ ကုန်ရင် အင်မတန် ကို ရှက် လို့ သေတောင် သွားနိုင်တယ်။ ဒါကြောင့်မို့ သူမာမီ နဲ့ ပါးစပ်ချင်း စုပ်နေရာက ခွာလိုက်တယ်။
“မာမီ ရယ် တအားကောင်းတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ သားတို့ ဒီထက် ပိုလို့ မဖြစ်တော့ ဘူးထင်တယ်”
လို့ ပြောရင်း မာမီ့ ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ တချက်နမ်းလိုက်သည်။
“သား အိပ်ယာ ဝင်တော့ မယ် ၊ မနက်ဖြန်လည်း ကျောင်းဖွင့်ရက် ဆိုတော့လေ”
“အင်းးးး ဟုတ်တာ ပေါ့ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံ က ဝိုင်နှင့် ကစ်ဆင် တဝကြီး ပေးထားတာမို့ လေးတွဲတွဲဖြစ် နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်လုံးတွေက ရီဝေနေသည်။ လှေခါးဆီသို့လျှောက်သွားသော ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုလှမ်းကြည့်နေရင်းက။
“မာမီ့ အတွက် သားနဲ့ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ နေ့လေးပါပဲကွယ်။ တကယ်တော့ စနေ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက် စလုံးပါပဲ”
ပါးစပ် က အလိုလို ထွက်သွားခဲ့သည်။ တကယ်တော့ သူမ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် ကစ်ဆင်ပေးရတာကို ကြိုက်နှစ်သက်ကြောင်းလည်း ဝန်ခံလိုက်သည့် သဘော။ သူမ စိတ်ခံစားမှု တွေကို မထိမ်းလိုက်နိုင်ခဲ့တာ အံသြစရာပါ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း လှေခါး အတက်မှာ ပြန်လှည့် ပြီး။
“သားလည်း အတူတူပါပဲ မာမီ။ မာမီ က အရမ်း ချစ်စရာကောင်းတာပဲ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာအမူအယာကို ကြည့်တာနဲ့ သူတကယ်ပြောနေမှန်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သိပါသည်။ အရာရာ က ထူးဆန်းနေသည်။ အပြောင်းအလဲ တွေက မျက်လှည့်ဆန် နေသည်။ ဘဝ ဟာ အံအားသင့်စရာတွေ နဲ့ ပြည့်နှက်နေပါလား။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးနှစ်ဖက် နီမြန်း နေသည်။
“ဂွတ်နိုက် သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နို့တွေနားမှာဖရိုဖရဲ တွန့်တက်နေတဲ့ ဂါဝန်စ ကို ဆွဲဆန့် ချလိုက်တယ်။
“ဂွတ်နိုက် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လှေခါးပေါ်ပြေးတက် သွားသည်။ အခန်းထဲ မှာ ဂွင်း အားရပါးရ ထုပြီး မှ အိပ်မောကျသွား တော့ သည်။ မနက်ဖြန်ဆို တနင်္လာဖြစ်တော့ မှာ မဟုတ်လား။
………………..
“ဒုတ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံနဲ့ အတူနိုးလာသည်။ သူဘာလို့ တီဗီခန်းထဲ မှာ ရောက်နေရတာလဲ။ ထထိုင်လိုက်ရင်း နာရီ ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မနက် ၆ နာရီ ၁၇ မိနစ်။
“ဟင်..ဟာ….မဖြစ်နိုင်ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်မိသည်။ ဒီတခါ ဘာလို့ အလုပ်မဖြစ်ရတာလဲ။
“လီးပဲကွာ ငိုးမ ကာမဒေဝ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မျက်နှာကို ဆိုဖာပေါ် အပ်ကာ အော်ဟစ် လိုက်မိသည်။ ခနကြာမှ ပြန်ထထိုင်ပြီး စဥ်းစား သည်။ ငါ ဘာများ မှားသွားတာလဲ။ နောက်တော့ မျက်နှာကျက်ပေါ် မော့ ကြည့်ရင်း။
“မှားတာ ရှိရင် တောင်းပန်ပါတယ် အရှင် ကာမဒေဝ နတ်မင်း ဘုရား။ ကျွန်တော်မျိုး နောင်တ ရပါပြီ ဘုရား။ အခု အချိန်က စပြီး ကျနော် မာမီ နဲ့ အချိန်ပေး ပြီး နေပါတော့ မယ်။ သူက တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းပါတယ်”
ဒါပေမဲ့ ကာမဒေဝ က မနှစ်သက် ဘူး ဆိုတာ ဘုန်းထွတ်အောင် သဘောပေါက်သည်။ သူ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်ပြီး သူ့ အခန်းဆီသို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ သူ့ ဘောထဲ က လရည်တွေ လျော့ သွားအောင် ဂွင်းသွား ထုလိုက်ပြီးမှ ပဲ ဒီနေ့ ကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ စဥ်းစားတော့ မည်။
………………………..
အခန်း ၄။
အခန်း (၄-၁)
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ ကိုယ်သူ ဒီတနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ ငါ လုပ်ခဲ့တာ ဘာများ မှားသွားသလဲ ဟူသော ဆင်ခြေဖြင့် နောက်ထပ် တနင်္ဂနွေကို ဖြတ်သန်းပြန်သည်။ မနေ့ က ဒီတနင်္ဂနွေ လိုပင် သူ့ အဖေ ကို အမ နှင့် ယောက်ဖ လောင်းတို့ ခေါ်ထုတ် သွ�
ဘုန်းထွတ်အောင် အစီအစဥ် တခု ချပြန်သည်။ ပထမ ဆုံး သူနိုးသည်နှင့် သူ့ အခန်းရှိရာ အမြန်ပြေးတက်ကာ ဂွင်း အမြန်ထုလေသည်။ သူ့ ၏ ခရမ်းရောင် သန်း ပြီး ယောင်ကိုင်း လာသော ဂွေးဥ ကြီးများ တင်းနေတာ လျော့ ကျပြီး လူနေသာ ထိုင်သာ ရှိသွားသည်အထိ အဆက်မပြတ်ထုသည်။ လရည်တွေ ခနခန ထုတ်ပြစ်ပြီး သူ နေသာ ထိုင်သာ ရှိသွားမှ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး သူ့ အမ အခန်းကို သွားသည်။ သူ့ အမ မေသစ္စာအောင် အခန်းတံခါး ကလည်း အတော်ကြာကြာ ခေါက်မှ ပင် အမဖြစ်သူ က လာဖွင့်သည်။ မေသစ္စာအောင် က အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံး တွေနှင့် သူ့ ကို ကြည့်သည်။ သူမ ရဲ့ ဆံပင် ညိုညို တွေက ရှုတ်ပွနေပြီး မျက်နှာပေါ် မှာ ပင် တချို့ ဖုံးနေသေးသည်။ မေသစ္စာအောင် က တီရှပ် ကို သာ ဝတ်ထားပြီး တီရှပ် က ဖင်လုံး ဖုံးရုံ ပေါင် အရင်းနားလောင် အထိ ရှည်သည်။ အတွင်းက အတွင်းခံ ပဲ ဝတ်ထားသလားမသိ ဘာမှ မမြင်ရ။ တီရှပ် အဆုံး မှာ ပေါင်တန် လုံးလုံး ကြီးတွေ ကို ဝင်းနေတာ တွေ့ လိုက်ရသဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်စေ့ ကို လွဲလိုက်ရသည်။ သူ့ အမ ရဲ့ အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံး မပွင့် တပွင့် ဖြစ်နေသော်လည်း ဟတတ နှုတ်ခမ်းထူထူ ကြီးများက ဆက်ဆီ ဖြစ် တာကို သာ သတိထားလိုက်မိသည်။
“နင့် ပုံ ကလည်း ဟယ် ဘယ်လို ဖြစ်နေတာတုံး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးကြည့်ရင်း လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“ဘာ နင် အဲဒါကို ပြောချင်လို့ ငါ့ ကို အိပ်ရာက အတင်းလာနိုးတာလား..ဟွန့်….ဟော..ခနနေအုံး…”
မေသစ္စာအောင် သူမ ဗိုက်သားလေးကို လက်ဖြင့် ကုတ်လိုက်ရင်းဖြင့် မျက်နှာလေး တချက်တည်သွားရင်း တခုခုစဥ်းစား မိသွားကာ။
“ဒီနေ့ က တနင်္ဂနွေ ဆိုတော့ ကာ၊ နင်..နင်..မာမီ နဲ့ ကစ်ဆင်လုပ် ဖြစ်သွားလား။ အဲဒါ အော့အော့ ကြီးလား”
ဟု မေးလိုက်ရင်း အခန်းပြင်ကို ခေါင်းထွက် ကာ သူမတို့ မိဘများ ရှိမရှိ လှမ်းကြည့် လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ မောင်ငယ် ဖြစ်သူကို အခန်းထဲ ဆွဲသွင်းကာ တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။
“ကဲ ပြောပါအုံး”
ဟု ဆိုကာ သူမ ကုတင် ရှိရာသို့ ပြန်လျှောက် သွားလေသည်။
“အင်း လုပ်ဖြစ်သည်။ ဟုတ်တယ်ဟ။ စူပါ အော့အော့ ကြီး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ဖြေရင်း ကုတင်ဆီ လျှောက်သွားသော သူ့ အမ နောက်ပိုင်းကို လှမ်းကြည့် လိုက်မိသည်။ သူမ တီရှပ် အဆုံး မှ စမြင်ရသည့် ပေါင်တန်ကြီးများ ခြေသလုံးသား များက အလွန် လှပ ကြည့်လို့ ကောင်းလှ ပေရာ မသင့်တော်ဘူး ဟု သူမျက်စေ့ ကို သူမ ၏ ရှုတ်ပွ နေသော ဆံပင် အုပ်ကြီးဆီ သို့ လွဲလိုက် ရသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကုတင်ပေါ် သို့ တက်ကာ စောင်ကို မေးစေ့ထိ ဆွဲခြုံလိုက်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ဆက်ပြောလေ ဆိုသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ကုတင်စောင်း သူမ ခြေရင်း တွင် ဝင်ထိုင်ရင်း အခြေအနေ အလုံးစုံကို ရှင်းပြလိုက်သည်။ သူ့ အမ ဖြစ်သူ ကို သူ၏ စနေနေ့ အကြောင်း အဖြစ်အပျက် ကို အကြိမ်ပေါင်း များစွာ ပြောပြပြီး ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ့ အမ နားထောင်ရင်း ပြောင်းလဲ သွားသော မျက်နှာ အမူအယာ တို့ ကို သူသဘောကျမိသည်။ အထူးသဖြင့် သူနှင့် သူ့မာမီ တို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းကြသည့်အခန်း ရောက်လျှင် သူမ မျက်နှာက အော့အံ ချင်သလို ဖြစ်ဖြစ် သွားခဲ့သည်။
“အိုကေ အဲတော့ နင်က ငါတို့ မာမီ မာနမင်းသမီးကြီး နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ် နမ်း ကြတာ သုံးခါတောင် ရှိသွားပြီ ပေါ့ ဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် ပက်လက်လှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်သည်။ သူမစောင်က ခါးသို့ လျောကျ သွားခဲ့သည်။ သူမ မောင်ငယ် ဖြစ်သူကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ရင်း။
“ဟိုးလီးရှစ်..ကျွမ်းလှခြေလား ငါ့မောင်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဇွဲလုံးလ တကြီး ကြိုးပမ်း မှုကြောင့် အောင်မြင်မှု တခု ကို ရနိုင်ခဲ့သည့် သူ့ မောင်ငယ် ကို အထင်ကြီးသွားမိသည်။
“အင်း ထားပါတော့”
ဘုန်းထွတ်အောင် နည်းနည်း တော့ မျက်နှာ မထားတတ် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ အနေဖြင့် သူ မာမီ နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ် ရသည့် အရသာကို ကြိုက်နှစ်သက် နေပြီ ဆိုတာကို သူမ အား ပြောပြချင်သည်။ သို့သော်လည်း အဲဒီ လျို့ဝှက်ချက် ကိုတော့ သူသေသည်အထိ ဘယ်သူ့ ကို မှ မပြောပြ ဟု စိတ်တွေ တေးထားလိုက်သည်။
“နင့် ကို နောက် ဆုံး အပ်ဒိတ် လုပ်ရရင်တော့ ဟာ။ ငါ အခု တနင်္ဂနွေ မှာ လာတစ် နေပြန်ပြီဟ။ ငါ ဒီတနင်္ဂနွေ ကနေ ဘယ်လို ကျော်ဖြတ်ရမလဲ မသိတော့ ဘူး။ ငါ နင့် ပဟေဠိတုံး လေး ခနပြန်ကြည့်လို့ ရမလား”
“ကြည့်လေ၊ ဒါပေမဲ့ နင်ပဲ ဖျက်လိုက်တာလေ။ ဘာမှ လှုပ်လို့ မရတော့ တာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ စောင်ကို ဖယ်ကာ ကုတင်ပေါ် မှ ထပြီး အနားမှ ဘီရိုလေးတလုံး မှ အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့် လိုက်သည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးကို ကိုင်းလိုက်သဖြင့် တီရှပ် အနားက မြင့်တက် သွားကာ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကြားမှ ပင်တီ အဖြူလေး က ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်စေ့ တည့်တည့် ပေါ်လာ လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကို ကြည့် လိုက်မိပြီး မှ မျက်စေ့ ကို လွဲလိုက်ရသည်။
“ရော့ ဒီမှာ ပဟေဠိတုံး …ဟော ခနလေး ဟဲ့ တခုခု ထူးခြားနေတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီ လှမ်းပေးမလို့ လုပ်ရင်းက သူမ လက်ထဲက လေးထောင့် တုံးလေးကို လေ့လာနေမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း စိတ်လှုပ်ရှားသွားကာ။
“ဘာလဲ ဟ ဘာတွေ ထူးခြားနေတာလဲ၊”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သည်။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာလည်း ထင်နေသည်။ သူဒီ ဝင်္ကပါ က လွတ်ဖို့ တခုခု တော့ နှပ်ကြောင်းပေးထားလိမ့်မည်ဟု။ လေးထောင့်တုံးလေး မှာ မျက်နှာပြင်တစ်ဖက် တွင် စာတမ်းလေး များပေါ် နေပြီး ကျန် မျက်နှာပြင်တွေ ကတော့ အမဲရောင် ဖြစ်နေလေသည်။
“တခုခု ရေးထားတာလား ဘာတွေ ပြောထားတာလဲ”
“မသိဘူးဟ ရှေးဟောင်း ဘာသာ တမျိုးမျိုး နဲ့ ရေးထားတာ ငါ နားမလည်ဘူး။ ”
မေသစ္စာအောင် က ပဟေဠိတုံး လေးကို သူ့ မောင် ငယ်ဆီ ပြစ်ပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဖမ်းယူလိုက်ပြီး သူ့ လက်နှစ်ဖက် နှင့် အမျီုးမျိုး လှည့်ကြည့်သော်လည်း အလုပ်မဖြစ်။
“ကိုကိုဦးက တော့ ရှေးဟောင်းဘာသာ တော်တော် များများ ကျွမ်းတယ်ဟ၊ သူသိရင် သိမယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု သူက ကျောင်းမှာ ပဲ ရှိသေးတယ်။ ငါဖုံး ခေါ်လိုက်ရမလား”
“ခေါ်မနေပါနဲ့ ဟာ။ ဒီနေ့ ညနေ သူ နင့်ကို စပရိုက်လုပ်ဖို့ ပန်းစည်း တစည်း နဲ့ အစောကြီး ရောက်လာလိမ့်မယ်”
“ဝိုး ပန်းစည်း နဲ့ ဟီဟိ၊ ကိုကိုဦး က အရမ်းရိုတာ ဟဟ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အဝတ်ဘီရိုကို ဖွင့် ကာ ယောဂ ဘောင်းဘီ တထည်ကို ရှာပြီး ဆွဲထုတ်ကာ ဝတ်နေလေသည်။
“ဟုတ်ပ ဘဲကြီးက ရိုမီယို လုပ်နေတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အတွေး ထဲ မှာတော့ ခွေးမသားကြီး ကလေး မုန့်ပေးကြိုက်နေတာ ဟု တွေးရင်း စောက်မြင်ကပ် နေလေသည်။ သူ့ မမ ကို အလုပ်ထဲ မှာ ဆရာကြီးလိုလို ပနာတွေ ယူကာ ဆွဲဆောင် သွားခဲ့သည်ဟု သူထင်နေသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ အမ ကို တော့ သူ့ ထင်မြင်ချက်တွေ တခု မှ မပြော ပြပါ။
“အေးပါဟာ သူလာရင် အဲဒါကို ပြပြီး ဘာသာပြန်ခိုင်း ကြည့်စမ်းပါ”
ဟု ပြောရင်း သူ့ လက်ထဲက ပဟေဠိတုံးကို ပြန်ပေးလိုက်လေသည်။
………………………………..
“ဟင် ဘယ်လို ဖြစ်သွားရတာလဲ”
ကိုကိုဦး က သူ့ ယောက်ခမ အိမ်က ဧည့်ခန်းထဲ ထိုင်ရင်း က လက်ထဲမှ ကာမဒေဝပဟေဠိတုံး လေးကို ကိုင်ရင်း လှည့်ပတ်ကြည့်နေလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူ့ ဘေးမှာ ထိုင်ရင်း သူ့ ပေါင်ပေါ် သူမ လက်တဖက်ကို တင်ထားသည်။ ၁၈ နှစ် အရွယ် သူမ မောင်ငယ် ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်နှာချင်းဆိုင် ကုလားထိုင်တလုံး မှ နေပြီး သူတို့ ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေလေသည်။
“နောက် ဆုံး တခါ ကို တွေ့တုန်းက ပန်းပွင့် အက္ခရာလေး တွေ နဲ့ အရောင်လေး တွေ ပြေးနေတယ်လေ။ အခု က တမျက်နှာပဲ စာလုံးတွေ ပေါ် ပြီး ကျန်တဲ့ မျက်နှာပြင်တွေ က အကုန်မဲ နေပါလား။ လှည့်လို့ လည်း မရတော့ ဘူး”
အခန်း (၄-၂)
“နောက်တော့ ကျနော် ရှင်းပြပါ့မယ်၊ အခု ရေးထားတဲ့ စာတွေကိုရော ဖတ်လို့ ရလား”
တကယ်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ကိုကိုဦး ကို ရှင်းပြ ဖို့ အစီအစဥ် လုံးဝ မရှိပါ။ သူ့ အမ လည်း သူ့လိုပင် စိတ်ကူး တူလိမ့်မည်ဟု သူ မျှော်လင့် ထားမိသည်။
“ရတာပေါ့။ ရေးထားတဲ့ စာလုံးတွေက လွန်ခဲ့တဲ့ ဘီစီ သုံးထောင်ကျော် လောက်က ဆင်းဘဲ တွေ သိပ်တော့ ..”
ကိုကိုဦး က ပြောရင်း သူ့ အိပ်ထဲက စာကြည့်မျက်မှန်ကို ထုတ်လိုက် ပြီး စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်လိုက်သည်။
“အင်း ရေးထားတာကတော့၊ …ကာမဒေဝ မင်းကို ဂုဏ်ပြုလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲလောက် နည်းနည်း နဲ့ တော့ မရပါ။ မင်းကို ကောင်းမွန်အောင် လုပ်ပေးထားတဲ့ အမျိုးသမီး ကို မင်း က အလားတူ ဟာ ကောင်းမွန်အောင် တော့ ပြန်လုပ်ပေးရလိမ့်မယ်….တဲ့”
“ဒါပဲလား..”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် ကို တင်းတင်းစေ့ ကာ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားလိုက်မိသည်။ ထိုစာသား က ဘာကို ဆိုလိုမှန်းသူ နားမလည်။
“နားလည် သလောက် ကတော့ အဲလို ရေးထားတာပဲ”
ကိုကိုဦး က သူတပ်ထားသည့် မျက်မှန်ကို ချွတ်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မျက်မှောက်ကြုပ်ကြည့်လိုက်သည်။
“မင်းက ဘာဆိုင်လို့ သိချင်ရတာလဲ”
ဟု ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်ရင်း သူ့ ဇနီးလောင်း ဘက်ကို လည်း လှည့် မေးလိုက်သည်။
“သူ က ဘာလို့ ကိုကို တို့ နားလာ ကြည့်နေရတာလဲ။ ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ”
“မေ က သူ့ ကို ရှေးဟောင်း ဇာတ်လမ်းတွေ ပြောပြလိုက်လို့ သူ အရမ်းစိတ်ဝင်စား ပြီး သိချင်လာတာ ပါ”
မေသစ္စာအောင် က ကြားက ပြန်ဖြေလိုက်ရင်း အက္ခရာလေး တစ်ခု ကို လက်ညိုးဖြင့် ထောက်ပြလိုက်ကာ။
“ဒါလေး က ..ကောင်းမွန်အောင်.. ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်လား”
ကိုကိုဦး က မေသစ္စာအောင် ထောက်ပြသော စာလုံးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း။
“အင်း ဒါပေမဲ့ တိုက်ရိုက် ပြန်ဖို့တော့ မလွယ်ဘူး။ ..ကောင်းမွန်အောင်. ဒါမှ မဟုတ် . ပျော်ရွှင်အောင်.. ဒါမှ မဟုတ် …စိတ်ကျေနပ်အောင်… တခုခုပေါ့။ ကျောင်းပြန်ရောက်မှ ကို့ မှတ်စု တွေ ထဲ ပြန်ရှာကြည့်အုံးမယ်”
ကိုကိုဦး က ပြောလိုက်ရင်း သူ့ ယောက်ဖလောင်း ၏ ဒေါသထွက်နေပုံရသည့် မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဒီငတလေး ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။ ရူးကြောင်မူးကြောင် နဲ့ သုတ်ကြောင်နေလားမသိဘူးဟု တွေးလိုက်သည်။
“ထားပါတော့ ဒါပေမဲ့ ဒီလို ဖြစ်တာကို ဘယ်မှာ မှ ရက်ကော့ မတွေ့ ဖူးသေးဘူး။ စိတ်ဝင်စားစရာပဲ။ ဒီ ပဟေဠိ တုံး ကို အတု လုပ်တဲ့ သူက တော်တော် တော် တာပဲ ကြည့်လိုက်စမ်း စာသား လေးတွေ မှာ အရောင် ပြေးသလို လေးတွေ ဖြစ်နေတာ၊ တခုခု ကို ညို့ယူနေသလိုပဲ”
“ဒါလောက်ပဲ လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်ကာ လှေခါးဆီ သို့ ပြေးသွားလိုက်သည်။ သူ့ အနေဖြင့် တခုခု ထူးထူးခြားခြား သိရတော့ မည်ထင်မိသော်လည်း အခု တော့ ဘာမှ မဟုတ်သဖြင့် စိတ်ပျက် သွားမိသည်။
“ဖခ်ယူ ကာမဒေဝ ။ ဖခ်ယူ ကိုကိုဦး”
ဟု ဟော်ဟစ်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတက် သွားတော့သည်။ ကိုကိုဦး မှာ ရုတ်တရက် ကြောင်သွားမိသည်။
“ဝိုးးးး ဘရို ၊ ကို က မင်း ကို ဘာလုပ်မိလို့ လဲကွ”
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရယ်။ သူ မနေ့ က သူ့ ဘောလုံးပွဲ ရှုံး လို့ စိတ်တိုနေပြီး မဲမဲ မြင်ရမ်းနေတာပါ”
မေသစ္စာအောင် က ကိုကိုဦး ကိုယ်ကို မှီကာ ကျောလေးကို ပွတ်ပြီး ချွေးသိပ်လိုက်သည်။
“အော် ဟုတ်လား..ကလေး တွေ နော် တကယ်ပဲ”
ကိုကိုဦးစိတ်ထဲ မတော့ တော်သေးတယ် ငါ အဲဒီ အရွယ်က အမြန်ကျော်လာခဲ့ ပေလို့ပဲ ဟု တွေးနေလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် ဆယ်ကျော်သက် တွေ အဆုံးဆုံးပဲ”
မေသစ္စာမောင် က ပြောရင်း ကိုကိုဦး ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ကိုကို ဘာသာပြန်လိုက်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲ”
ဟု ပြောရင်း ကိုကိုဦး ပါးတဖက်ကို ရွှတ်ကနဲ တချက်နမ်းကာ ဆုချပေးလိုက်သည်။ ကိုကိုဦး လက်ထဲ မှ ပဟေဠိတုံး လေးကို လည်း ပြန်ယူလိုက်သည်။
“တော်တော် လေး ရှင်းသွား တယ်”
တကယ်တော့ သူမလည်း နားမလည်ပါ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လိုပဲ ဘယ်လိုမှ ဆက်စပ်လို့ မရပါ။
…………………….
ကာမဒေဝ မင်းကို ဂုဏ်ပြုလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲလောက် နည်းနည်း နဲ့ တော့ မရပါ။ မင်းကို ကောင်းမွန်အောင် လုပ်ပေးထားတဲ့ အမျိုးသမီး ကို မင်း က အလားတူ ဟာ ကောင်းမွန်အောင် တော့ ပြန်လုပ်ပေးရလိမ့်မယ်…
ဘုန်းထွတ်အောင် အထက်ပါ စာသား ကို အထပ်ထပ် အခါခါ နှုတ်တိုက် ရွှတ်နေမိသည်။ တကယ်လို့ အလွှတ်ရ အောင် မကျက်ထား ပဲ ချရေးထားလျှင် လည်း သူ့ နေ့ ကို ပြန်စတာနဲ့ အဲဒါတွေ အကုန်ပျောက် သွားမှာပဲ မဟုတ်လား။ သူ့ အနေနှင့် မတော်ရသေး သည့် ယောက်ဖ ကို နောက် ဒီနေ့ မှာ ထပ်ပြီး ဘာသာပြန် မခိုင်း ချင်တော့။
နောက်ထပ် တနင်္ဂနွေနေ့ တွေ ထပ်ထပ်လာပြန်လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အချိန်ပြည့် ဂွင်းသမား ဖြစ်နေရလေသည်။ သူ ဗိုက်ဆာလျှင် စားသည်။ ပြီးတော့ ပဟေဠိတုံး ပေါ် က စာ အဓိပ္ပါယ် ကို စဥ်းစား သည်။ သူ့ ဘောအောင့် တာ မခံနိုင်တာ အပြင် သူ့ လရည်ပန်းထွက်တိုင်း ကောင်းသည့် အရသာ ကိုလည်း သူစွဲမက်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း သူ ဒီလို ဂွင်းသံသရာ ထဲ တသက်လုံး နေမသွား နိုင်ဆိုတာ သူသဘောပေါက်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ ဘောတင်းနေတာ လျော့ ပြီး သူနေသာထိုင်သာ လှုပ်ရှားနိုင်သည့် အခြေအနေရောက်အောင် ပထမဆုံး ဂွင်းထု ကာ လရည်တွေ ထုတ်ပြစ်လိုက်ရသည်။ အဲဒါကလည်း တနေ့ ကို ငါးခါလောက် တော့ ထုပြစ်ရသည်။ အဲလို ငါးခါလောက် ဂွင်းထုလိုက်ပြီးတော့ မှ ပဲ သူ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို ခေါင်း ထဲ ထည့်စဥ်းစား နိုင်တော့သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် မပြီးဆုံးနိုင်သေးသော တနင်္ဂနွေ ဖြစ်နေရသည့် အချိန်တွေကို သူပြန်စဥ်းစား လိုက်တိုင်း ထိုတနေ့တာ အချိန်တွင်း မှာ သူ့ မာမီ နှင့် နေရသည့် အချိန်များသည် ပျော်စရာအကောင်းဆုံး အချိန်များ ဆိုတာကို သူသဘောပေါက် လာခဲ့သည်။ သူ့ မာမီ နှင့် အတူနေရသည့် အချိန်များမှာ သူ ဘယ်လို ခြေလှမ်းလိုက်ရင် ဘယ်လို အဖြေ ရမည် ဆိုတာကို သူ သိလာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့မာမီ ရဲ့ သူ့အပေါ် ချိုမြသည့် အပြုံး ။ သူ့ ဟာသ တွေကို ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရီမော သည့် ချစ်စရာမာမီ။ သူ ချီးမွန်းစကား ပေါ် လျှင် မျက်နာလေး ပန်းရောင်သန်း ပြီး ရှက်တတ်သည့် မာမီ။ သူ့ လျှာ နဲ့ ပွတ်သတ် ဆော့ ကစား သည့် ချိုမြသည့် မာမီ့ လျှာလေး ။ အကုန်လုံး သူသဘောကျ စွဲမက်လာခဲ့ ရသည်။ သူ ဒီပဟေဠိကို မဖြေရှင်း နိုင်သေးလျှင်လည်း ငရဲကျသလို တော့ ခံစား နေရသည် မထင်မိတော့။
သူ့ မာမီ နှင့် သူ ပိုပို ပြီး လက်ပွန်းတတီး ရင်းနှီး လာခဲ့ သည်။ ပိုပို ပြီး ကြည်နူးစရာကောင်းလာခဲ့သည်။ သူ့ မမ ကိုလည်း အကြိမ်ကြိမ် အထပ်ထပ် အခါခါ ပြန်ပြန် ပြီး သူ့ ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြရသလို သူ့ ဒက်ဒီ အိမ်ပြင် ထွက်ဖို့ ကိုလည်း သူမ ထံ အကူညီ တောင်းရသည်။ ဒီလို ဝင်္ကပါ နေ့တွေ များစွာထဲ မှာ အဆင်ပြေသည့် နေ့ တွေ ရှိသလို အဆင်မပြေသည့် နေ့ တွေ လည်း ရှိသည်။ တခါတလေ သူ့ မာမီ က ဝိုင်မသောက်ချင်။ တခါတလေ တီဗီ ခန်းထဲ မှာ ရုပ်ရှင် မကြည့်ချင်။ တခါတလေ သူ စကား မှား သွားလို့ မာမီ စိတ်ဆိုး သွားတာ မျိုးလည်း ရှိသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ များသော အားဖြင့် နေ့ တွေ ကတော့ မာမီနှင့် ယောဂ။ အိမ်အလုပ်။ ဟာသ။ သူ့ ရီးစား နဲ့ ကွဲသွားတဲ့ ဖိတ်ဖီလင်ကို ရှယ်တာ။ သာယာတဲ့ နေ့ တွေ ဆို အရမ်းကို ကောင်းတာ။ ညနေပိုင်း ရောက်တာနဲ့ ရိုတာလေး တွေ စပြီ။ အထာလေး တွေ ကျွမ်းလာပြီ ဆိုတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တဖြည်းဖြည်း နဲ့ စည်းကျော် လာခဲ့သည်။ တခါ နှစ်ခါ လောက် ကစ်ဆင် ပေးရင်း နှင့် သူ့ မာမီ နို့ တွေ ကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နှယ် လို့ ရလာခဲ့သည်။ သူ့မာမီ က သူ့ လက်တွေကို တွန်းဖယ်ပြစ်လေ့ ရှိသော်လည်း နေ့တိုင်း လက်တွေ့ ဆင်းနေသော ဘုန်းထွတ်အောင် အဖို့ တော့ ဘယ်လို ကိုင်တွယ် ရမည်မှန်း သိနေသဖြင့် အဆင့် တက်လို့ ရလာခဲ့ပြီ။
အဲလို နဲ့ တနင်္ဂနွေ ဝင်္ကပါ ပြန်ထပ် နေတာ အခါပေါင်း သုံးဆယ်ကျော် လာခဲ့ပြီ။ တနေ့ သူတို့ အိမ်မှာ နှစ်ယောက်ထည်း ကျန်ခဲ့ ပြီး တီဗီခန်းသို့ သွားကြသည့် အချိန်။ သူ့ မာမီ ရှေ့ ကသွား နေသည်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အနောက် မှ ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူမာမီ ရဲ့ ဂီတာရှိတ်ပုံ ခါးသေးသေး နဲ့ အိုးကြီးကြီး နောက်ပိုင်း အလှကို တဝကြီးခံစား နေမိသည်။ သူမ ဝတ်ထားသည့် ဒူးလောက်သာ ရှည်သည့် ဂါဝန် လေး အောက်က သူမ တင်သား လုံးတွေ တဖက်ဆင်းတဖက်ကျ။ ဘေးမသိမသာ ခါယမ်း သွားနေတာ ကြည့်လို့ ကောင်းလှသည်။ သူမ ခြေသလုံးသားလေး တွေ တင်းကနဲ လျော့ ကနဲ လမ်းလျှောက်တိုင်း ဖြစ်သွားတာကို လည်း အရသာခံကြည့်နေမိသည်။ သူ အဲဒါတွေ ကြည့်မနေသင့် ဘူးဆိုတာ ဘုန်းထွတ်အောင် ချက်ခြင်း နောင်တ ရလာခဲ့သည်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ သူ့ လီးကြီးက တောင်လာနေပြီ မဟုတ်လား။ တီဗီခန်းထဲ ရောက်လို့ ဆိုဖာ မှာ ထိုင်လိုက်တာနှင့် ကျောမှီခေါင်းအုံး တလုံး ကို ယူကာ အမြန်ပင် သူ့ ပေါင်ပေါ် အုပ်တင်ထားလိုက် ရသည်။ နို့ မို့ သူ့ လီးကြီး ထောင်မတ်လာတာကို သူဘယ်လို မှ ဖုံးကွယ်နိုင်မှာ မဟုတ်ခြေ။ ပြီးခဲ့တဲ့ အခါတုန်း က တနေ့ သူ့ မာမီ အမှတ်တမဲ့ မြင်သွား လိုက်တာ ဇာတ်သိမ်း မကောင်းခဲ့။ ထို့ကြောင့် သူမ မမြင်ခင် အမြန် ဖုံး လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။
“မာမီ တို့ သားငယ်ငယ်တုန်း ကအတူတူ ကြည့်ခဲ့ကြတဲ့ ကားမျိုး ကြည့်ကြရအောင်”
အခန်း (၄-၃)
“ဟင့်အင်း ဒီတခါတော့ မာမီ ငယ်ငယ်တုန်းက ကြည့်ခဲ့တဲ့ ကား ပြောင်းကြည့်ကြရအောင်”
“အော် သား က မာမီ့ ကို ငယ်မူ ပြန်စေချင်တာလား အဟိ။ အိုကေလေ ကြည့်ကြတာပေါ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူမ အပေါ် တနေ့လုံး ကောင်းနေသည်။ သူမ ရင်ထဲ ချမ်းမြေ့ နေသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ နှင့် တီဗီ အခန်းထဲ ဝင်လာရတာကို စိတ်ထဲ တော့ သိပ်မသေချာ မရေရာသလို ဖြစ်နေမိသည်။ မနေ့ တုန်း က ရမက်ပြင်းပြင်း နှင့် နမ်းစုပ် မိခဲ့ကြတာကြောင့် ဖြစ်မည်ဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွေး နေမိသည်။ သို့သော်လည်း ဒီနေ့ ကြည့်မည့် ကားက မနေ့က ကားလိုတော့ မဟုတ်သဖြင့် တော်သေးသည်ဟု ဆိုရမည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ခေတ်ဟောင်းကား တစ်ကား ကို ကြည့်ဖို့ အဆင်သင့် ပြင်ကာ ရီမုတ်ကိုင်ထား လိုက်သည်။ လက်တဖက်က ဝိုင်ခွက်ကို ကိုင်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ဘေး ဆိုဖာပေါ် မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဒီနေ့က သူမတို့ သားအမိအတွက် ဆက်ဆံရေး တထစ်ချိုး ဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ယူဆမိသည်။ သူမ နှင့် သားဖြစ်သူ တို့ တဦးကို တဦး နားလည်မှု စတင်ရရှိခဲ့ပြီဟု သူမ ထင်မိသည်။ ရုပ်ရှင် စပြီး ဖွင့် လို့ မကြာခင် မှာပဲ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က သူမ ပုခုံးပေါ် ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ့ ရဲ့ လက်ဖဝါးလေး တွေ ရဲ့ အထိအတွေ့ က ညှင်သာ နူးညံ့ လို့ သူမ အနေဖြင့် နွေးထွေး မှု ကို ခံစားရသည်။ လက်ထဲက ဝိုင်ခွက်ကို မော့ သောက်လိုက် သည်။ အစစ အရာရာ အဆင်ပြေသွားမှာပါ။
ရုပ်ရှင် က စိတ်ဝင်စား စရာ ဇာတ်လမ်း အပြောင်းအလဲ တစ်ခု မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် က စတင်လှုပ်ရှားလာခဲ့ သည်။ သူ က သူ့ မာမီ ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း အသားကျအောင် စောင့် ချင်ခဲ့ ပေမဲ့၊ အချိန် နောက်ကျ သွားပါက သူ့ မာမီ စပြီး စိုးရိမ် ပူပန်သော အချိန်။ အိုး သား ဒက်ဒီ ပြန်လာတော့ မယ်။ စသဖြင့် ဖြစ်လာခဲ့မှာ ကို လည်း စိုး သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မာမီ ပုခုံး လေးကို ညှင်သာစွာ ပွတ်ပေးရင်း မှ။
“မာမီ က အမေတွေ ထဲ မှာ အကောင်းဆုံး အမေပါပဲ မာမီရယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ပုခုံးကို ပွတ်ပေးနေတာကို မသိဟန်ဆောင် ပြီး ဝိုင်ခွက် ကို အကုန်မော့ ပြီး စားပွဲပေါ် လှမ်းတင် လိုက်ရင်း။
“ရူး တိုးတိုး ကွာ ရှပ်ရှင်က ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမကြားရဘူး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သို့ သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ တိုင်မင် သူသိသည်။ ရှေ့ဆက်တိုး မှ ရတော့ မှာမို့။
“မာမီ က အရမ်း တော် ၊ တဲ့ အပြင် အရမ်းလှပြီး ဟာသ ဥာဏ် လည်း ရှိတယ်။ မာမီ က ကျနော့် ကို ပျော်ရွင်အောင် လည်း လုပ်ပေးတယ်”
ဟု ပြောရင်း မှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးလေးကို ဖွဖွ လေး နမ်းလိုက်သည်။ မင်းကို ကောင်းမွန်အောင် လုပ်ပေးထားတဲ့ အမျိုးသမီး ကို မင်း က အလားတူ ဟာ ကောင်းမွန်အောင် တော့ ပြန်လုပ်ပေးရလိမ့်မယ်… သူ့ မာမီ က သူ့ ဘဝ တလျှောက်လုံး ကို ပျော်ရွှင် ကောင်းမွန်အောင် ထားပေးခဲ့သည်။ သူ့ အရေးအရာကို သူ့ မာမီ ထက် ဘယ်သူ က ပိုဂရုစိုက် အုံးမှာလဲ။ ဒီ ဝိအန်း မတိုင်မှီ အထိ သူ နားမလည်ခဲ့ဘူး။ သူ့ မာမီ အပေါ် သူ ဆိုးခဲ့တယ်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်ဖျားလေးနဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ မေးလေးကို ဆွဲပြီး သူမ မျက်နှာကို သူနဲ့ မျက်နှာ ချင်းဆိုင်အောင် လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ မျက်လုံး တွေ က ရီဝေ နေတယ်။ တခုခု ကို စိုးရိမ်နေတယ်။ အဲဒီ ထဲ မှာမှ မျှော်လင့် ချက်တွေ ။ မွတ်သိပ်မှု တွေ နဲ့ ရောထွေး နေသည်။
အဲဒီ အကြည့်က သူတို့ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ် နမ်းကာနီးတိုင်း သူမ ကြည့်နေကြ အကြည့်လည်း ဖြစ်သည်။
“အင်း မာမီ့ အပေါ် သား အဲလို မြင်တာ ကောင်းပါတယ် သားရယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒို့ တွေ ဆင်ခြင်..မု..ဖလု…ဖု…”
ပြောနေရင်း တန်းလန်း ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်းအစုံ က သူမ နှုတ်ခမ်းအစုံ ကို ဖိကပ်လာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လေး တောင့် တင်းသွားသည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ နှင့် ဒီ တီဗီခန်းထဲ အတူ လာထိုင်မိသည့် မိမိ ကိုယ် မိမိ အပြစ်ပြန်တင်နေမိသည်။ သူမ လက်တွေ ဖြင့် သားဖြစ်သူ ပုခုံး ကို ကိုင်ကာ တွန်းဖယ်ပြစ်ဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။ သို့ သော် နွေးထွေး သော နှုတ်ခမ်းအစုံ နှင့် နူးညံ့ သော အထိအတွေ့။ တနေ့ လုံး သူမ အပေါ် ကောင်းခဲ့ သည့် သားငယ် ။ အခု နလေးက မှ သူမ အပေါ် သူ့ အမြင်တွေ ကို ထုပ်ဖေါ် ပြခဲ့သည့် သားငယ်ကို တွန်းမလွှတ်ရက်။ ခနလေးအတွင်း မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် လျှာကြီးက သူမ နှူတ်ခမ်း တွေကို ကျော်ဖြတ်ကာ သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာခဲ့ ရသလို။ မကြာခင်မှာပဲ သူမ လျှာ ကလည်း ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ်ထဲ ပြန်တိုးဝင်နေမိပြီ။
“မာမီ ဟာ အစစအရာရာ ပြီးပြည့်စုံ တဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက်ပါ။ မာမီ က သိပ်လှတယ်။ သားအပေါ် စိတ်ရှည်တယ်။ သားအရင် က မာမီ့ အပေါ် မှာ ခပ်စိမ်းစိမ်း နေခဲ့ မိတာ အရမ်းကို နောင်တရမိတယ်။ သားကိုယ် သားတောင် ဘာလို့ အဲလို နေခဲ့မိမှန်းမသိတော့ဘူး”
နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းရင်း အနည်းငယ်ကွာတာနဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် က တီးတိုးပြောသည်။ သူ့ လှုပ်ရှားနေသော နှုတ်ခမ်းနှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှုတ်ခမ်းတို့ ပွတ်တိုက်မိနေတာကလည်း ဖီးကောင်းလှသည်။
“အိုးး သားရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနမ်းတွေက ပိုပြီး ရမက် ပြင်းလာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အပြော၊ ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်း ချင်းပွတ်တာတွေက သူမ ကို ပိုပြီး စိတ်ထလာစေခဲ့သည်။ သူမ ရင်သားတွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ဖဝါး ဖြင့် အင်္ကျီ ပေါ် က အုပ်ကိုင်လာတော့ သူမ မငြင်းတော့။ သူ ဒီလောက် တော့ ခံစားခွင့် ရှိသင့် သည်လို့ သူမ ထင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ကိုယ်ကို သူ့ ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တော့ သူမ အလိုလို ပင် ခွတက်လိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တီဗီကို မျက်နှာပေးပြီး ထိုင်နေတာမို့ သူမ အခုတော့ တီဗီကို ကျောပေးလျှက် ဖြစ်နေပြီ။ တီဗီထဲ က ဖိုက်တင်ခန်း ကလည်း အသံဆူညံနေသည်။
“ငါတို့ နှစ်ယောက် တကယ်တော့ မလုပ်သင့် တာတွေ လုပ်နေကြတာ၊ ရူးနေကြပြီ ထင်တယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းဖို့ က ကိုယ်ကို ကိုင်း ခေါင်းကို ငုံ့ ထားရသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အရပ်က ဘုန်းထွတ်အောင် ထက် မဆိုသလောက်လေး မြင့် သည်။ သူမ ဘော်ဒီ အကိတ်ကြီး ကလည်း ပိန်ပိန်ပါးပါး ဘုန်းထွတ်အောင် ထက် ဆိုလျှင် ထွားကျိုင်း နေသလို ဖြစ်နေရသည်။ ထို့ကြောင့် အကောင်သေးသေးလေး အပေါ် မိန်းမ ထွားထွားကြီး တက်ခွ နေသလို ဖြစ်နေ ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူမ နို့ တွေ ဆီ မှ လျောကျကာ သူမ ဖင်လုံး တွေကို အုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ သူမ ဖင်လုံးပေါ် မှာ အဝတ်ခံနေသေးတာပဲ ဘာဖြစ်မှာ မို့လဲ ဟု တွေးကာ လွှတ်ပေး ထားလိုက်သည်။ သို့ သော် သူ့ လက်တွေ က သူမ ဖင်ကြီးကို ဆွဲယူလိုက်တော့ သူမ ကိုယ်က သူ့ ပေါင် ပေါ် မှာ လျှောပြီး ရှေ့ကို တိုးသွား သည်။ သူမ က အလိုလို ဖင်ကြီးကို နောက် ပြန်ရွေ့ လိုက်သည်။
“ဝိုးးးး မာမီ သားတို့ တခါ မှ အဲ လို မနေဖူးဘူးနော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆွဲ သူမ က နောက်ပြန်ဆုတ် နှင့် သူမပေါင်ခွ ဆုံ က ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင် ပေါ် မှာရှေ့တိုး နောက်ငင် ပွတ်တိုက် နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က မဆွဲတော့ ပေမဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ အလိုလို လုပ်ပေးနေမိသည်။
“ဟင်..အင်…အင်..အင်းးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းရာမှ ခွာလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် လည်ပင်းကို သူမ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် သိုင်းဖက် ကာဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းပေါ်ကို သူမ မေးလေး တင်ထားလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ လီးမာမာ ကြီးကို သူမ ပေါင်ခွ ဆုံ မှာ ထိကပ် နေတာ ခံစား မိနေသည်။ အရွယ်အစား က သူ့ ဒက်ဒီ လောက် ပင် ရှိမည်ဟု တွေးမိပြီးမှ ရုတ်တရက် လန့်သွားသည်။ အမလေး အမေ တစ်ယောက် အနေနဲ့ ဘာလို့ ဒါတွေ ငါ တွေးမိနေတာလဲဟု ဖြစ်သါားသည်။ သို့ သော် သူမ ဖင်ကြီးက သူ့ အလိုလို လှုပ်ရှားမိနေတုန်း။
“ဟင့်..ဟင့်…သားးး မာမီ့ အပေါ် ဘယ်လိုထင်လဲ ဆက်ပြောစမ်းပါအုံး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လျှာတွေ က လေးနေပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး က ပိတ်စ တွေ ခံနေသော်လည်း သူမ စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ် မှာ တိုက်ရိုက် ဖိမိနေပြီး သူမ ဖင်ကြီးကို ရွှေ့ နေတိုင်း ပွတ်တိုက် မိနေသည်။
“သား ခြေခလုပ်တိုက်မိတာ၊ ခြေခေါက်တာ က အစ မာမီ က သားအတွက် ရှိနေခဲ့တာလေ.. သား ဘောလုံးပွဲ ရှုံးတဲ့ အချိန်…အေပရယ် က သားအသဲ ကို ခွဲသွားတဲ့ အချိန်၊ သားအနား မှာ ရှိနေတာ မာမီပဲလေ”
“အင်းးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်တွင်း မှာ လည်း တခုခု ဖြစ်နေသည်။ သူမ အသွေးအသား အကြောတွေ က တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်နေသည်။
“သား အတွက် ဆို မာမီ အမြဲ ရှိနေမှာပါကွာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှုတ်ခမ်း က သွားရည် တို့ ပင် စိမ့် ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းပေါ် ကျသွားခဲ့သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်တင်းတင်းလေး စေ့ ထားလိုက်ရသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းက ငြီးငြူသံလေးက သူမ မထိန်းထားနိုင် ပဲ ထွက်လာခဲ့ရသည်။
“မာမီ က အရမ်း စိတ်ရှည်၊ ကြင်နာ သနားတတ်ပြီး ထက်မြက် လို့ သားက မာမီ့ကို ပဲ အားကိုးရတာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တယောက် သူ့လီးမာမာ ကြီးဖြင့် သူ့ မာမီ့ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ဖိကပ် ပွတ်တိုက် နေရ တာမို့ လရည်တွေ ပန်းမထွက် ကုန်အောင် အတော် အားဖြင့် ထိန်းထားခဲ့ရသည်။ အခု ခနတာ ကြည်နူး စရာ အချိန်ကလေးကို လည်း သူမကုန်ဆုံးစေချင်။
“မာမီ က သားကို ပျော်အောင် ထားသလို မာမီ့ ကို လည်း ပျော်အောင် သားကို လုပ်ခွင့် ပေးပါနော်”
“အင်းးးး အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးး”
မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို အမြောင်းလိုက် ဖိပွတ်တိုက်ပေး နေတာ သူမ အတွင်းထဲက ကို လှိုက်ယားလာသဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လည်ပင်းကို တင်းကျပ် စွာ ဖက်ထားမိပြီး သူမ ဖင်ကြီးတွေကို မြန်မြန် လှုပ်ရှား ပွတ်တိုက်ပေးမိသည်။
“အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ယောက်ျား ရပြီး မှ တောင် တခါမှ မကြုံဖူးအောင် ကောင်းလှသည့် အရသာဖြင့် ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက် ရှိသွားရတော့ သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် အဖို့လည်း နတ်ပြည်ရောက်သွားရသလို ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သူ့ မာမီ ပြီးသွားသည်ဆိုတာ သူသေချာ ပေါက် ပြောနိုင်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခေါင်းကို နောက်လှန်မော့ ကာ အော်ငြီး လိုက်သဖြင့် သူမ ရင်သားများက သူ့ မျက်နှာကို လာဖိကပ် လိုက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူ ကြိုး စား ပြီး လရည် မထွက်အောင် ထိန်းထားရသော်လည်း အခု ကတော့ တရားလွန်လာလေပြီ။ ခနတာ ငြိမ်သွားပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ ကိုယ်ပေါ် ခွထားရာမှ ဆင်းကာ ဘေးမှာ အသာခွေ လှဲလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးမှ လရည် တွေ က တပြွတ်ပြွတ် နှင့် ပုဆိုးထဲ ပန်းထွက်ကုန်တော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းအုံးကို အမြန်ဆွဲယူကာ သူ့ ပေါင်ပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတာမို့ ဘေးနားကို သတိမထားလိုက်မိ တာ တော်သွား သည်။
“အိုးးးး သားးး ငါတို့ မှားးကုန်ပြီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ငြီးတွားလိုက်မိသည်။ သူမ နောင်တ က အရမ်းကြီးတော့ မပြင်းထန်လှပါ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်လာနမ်းတော့ သူမ မငြင်းဆန်မိတာက သက်သေပါ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရုပ်ရှင် ပြီးသွားသည်အထိ နှုတ်ခမ်းချင်း အငမ်းမရ နမ်းစုပ်နေခဲ့ မိပြန်သည်။ ရုပ်ရှင် ပြီးဆုံးသွား လို့ တီဗီစခရင် မှာ အဖြူအလင်းတန်း ပေါ် လာမှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို အသာတွန်းလိုက် သည်။
“သား ဒက်ဒီ ပြန်လာတော့ မယ်၊ မာမီ သွားတော့ မသွားချင်ဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ သားမမ နဲ့ ဒက်ဒီ တို့ မကြာခင် ပြန်လာကြတော့ မယ်”
ထိုအခါ မှာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ဖက် ပြီးနမ်းဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်မခံတော့။
“သား မာမီ့ ကို အရမ်းကောင်းပြီး ပျော်ရွှင် အောင် လုပ်ပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ မာမီ တို့ ဆက်မလုပ်သင့် တော့ဘူး။ ”
ဟု ပြောရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
“အိုး မာမီ ဒီလို ဖီး မရခဲ့တာတောင် အတော် ကြာခဲ့ပြီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဒူးတွေ ချောင်လို့ ယိုင်တိ ယိုင်ထိုးပင် ဖြစ်နေသည်။ သူမ အဝတ်အစား တွေ ကို ဆန့်ဆန့် ရံ့ရံ့ ဖြစ်အောင် ဆွဲချရင်း သူမတို့ အခန်းဆီသို့ လျောက်သွားသည်။
“အင်း ငါ ကျောင်းသူ ဘဝ တုန်းက ဖီးလို ပြန်ဖြစ်နေပြီ”
ဟု သူမ ကိုယ်သူမ ပြောမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ် က စိုရွဲ အိုင်နေပြီ။ အဲလောက် သူမ တစ်ခါ မှ မစိုရွဲဖူးခဲ့။
“မာမီ..သားတို့ နောက် ကြုံရင် အဲလို နေကြ အုံးမလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုမေးခွန်းကို သူ့ မာမီ တနင်္လာနေ့ မှာ မှတ်မိအောင် မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ တနင်္ဂနွေ ပြန်စ ပါက ထိုမေးခွန်းကို သူ့ မာမီ မေ့သွားမှာ မဟုတ်လား။
“မသိတော့ ဘူးသားရယ်… မာမီ စဥ်းစားလိုက်အုံးမယ်”
“အိုကေ၊ ဂွတ်နိုက် မာမီ”
အနည်းဆုံး တော့ နိုး ဟု မပြောတာကို ဘုန်းထွတ်အောင် ဝမ်းသာနေမိသည်။
“မာမီ့ ကို ချစ်တယ်”
“မာမီလည်း သားကို ချစ်ပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ထွက်သွားပြီးမှ ဘုန်းထွတ်အောင်လည်း ကမန်းကတမ်း ထကာ သူ့အခန်းဆီ သို့အမြန် ပြေးတက် သွားလိုက်သည်။ သူ့ အိပ်ယာထဲ တွင် ဝင်လှဲလိုက်ပြီး မနက်ကျလျှင် သူ့ အိပ်ယာမှ နိုးလာပါစေဟု ဆုတောင်းရင်း အိပ်လိုက်တော့ သည်။
………………….
အခန်း ၅။
အခန်း (၅-၁)
“ဒုန်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိမ်တနေရာမှ တံခါးဆောင့် ပိတ်လိုက်သံ နှင့် အတူ နိုးလာခဲ့သည်။ သူမ မျက်လုံး တွေက အိပ်ယာဘေး က နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မနက်ငါးနာရီ ခွဲပဲ ရှိသေးသည်။ ရုတ်တရက် လန့်နိုးလာသဖြင့် နှလုံး ကို ငြိမ်သွားအောင် အသက်ကို အဝင်အထွက် ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပုံမှန် ရူသွင်း ထုတ်လုပ်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် မနေ့ ညက သူမ အပတ်မန့် ကို သူမ ခင်ပွန်းလောင်း နှင့် ပြန်သွားသည် မို့ ဒီတံခါး ပိတ်သံ က ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချက်ပဲ ဖြစ်မည်ဟု သူမ တွက်လိုက်သည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ နှင့် မနေ့ည က အကြောင်း ကို စကား ပြောမှ ဖြစ်မည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဘေးနား မှာ ဟောက်သံပေးပြီး အိပ်ပျော် နေသည့် ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ ဦးမြအောင် မနိုးအောင် အိပ်ယာမှ အသာထလိုက်သည်။
တခုခု တော့ မှားနေပြီဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ ပေါင်ခွဆုံ မှာ ဖီးလ် တမျိုး ဖြစ်နေသည်။ လက်နဲ့ အသာစမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေ စိုရွှဲ နေသည်။ အခန်းထဲ ရှိသည့် မာစတာ ဘတ်ရုမ်း ကို အမြန် ပြေးသွားလိုက်မိသည်။ အိမ်သာ တံခါးကို အတွင်း မှ ပိတ် လိုက်သည်။ မီးကို ဖွင့်ကာ သူမ ညအိပ်တုန်း ဝတ်ထားသည့် တီရှပ် ကြီးကို လှန်ကာ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ တော်သေးရဲ့ သွေးမဟုတ် ဘူး။ ဘာဖြစ်တာလဲ ဟု တွေးကာ သူမ အတွင်းခံ ပင်တီလေးကို အသာဆွဲချကာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်တခုလုံး က အရည်တွေ ရွှဲအိုင်နေသည်။ လက်ဖျားလေးနှင့် တို့ ကာ နှာခေါင်းနား နမ်းကြည့်တော့ လည်း သေးစော် မနံ။ လက်ဖျားထိပ်က အရည်ကို လက်ဖျားနှစ်ခု နှင့် ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ ချွဲနေသည်။ စောက်ရည် ဆိုတာက တော့ သေချာ နေပြီ။ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ။ အိပ်မက်ထဲ မှာ ပြီးပြီး စောက်ရည် တွေ ထွက်ကုန်တာလား။ အဲဒါပဲ ဖြစ်ရမယ်။
သို့ပေမဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အကြောင်းရင်းကို တွေးလို့ မရ။ မနေ့ည က သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် အပေါ် သူမ တက်ခွ ပွတ်ပြီး တကြောင်းပြီးခဲ့ ရသည်။ အခု လည်း အိပ်ယာထဲ မှာ ဘယ်လို ဖြစ်ရပြန်တာလဲ။ သူမ သား ကို စိတ်ထဲ မှာ မတွေးမိအောင် အတင်း တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ အခု ဟာက သူမ အိပ်မက်ထဲက မင်းသား က ပိန်ပိန်ရှည်ရှည် ရုပ်ချောချော ဥာဏ်ကောင်းပြီး သူမ ဖတ်ဖူးသည့် အချစ်ဝတ္တု တွေထဲက လို ရိုသည်။ ထူးခြားတာက အောက်က ပစ္စည်းကြီး။ ဆိုက်က သူမ လင်ဖြစ်သူ ထက်ရော သားဖြစ်သူ ထက်ရော ကြီးမား ထွားကျိုင်းလှသည်။ သူမပင် သတိမထားမိလိုက် သူမ လက်နှစ်ချောင်းက သူမ စောက်ဖုတ် ထဲ ရောက်နေလေပြီ။ အိမ်သာ ဘိုထိုင် ပေါ် မှာ ထိုင်ရင်း သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားလို့ လက်နှစ်ချောင်းက စောက်ဖုတ်ထဲ တစွတ်စွတ်ဝင်ထွက် ရင်း မာစတာဘိတ်လုပ်နေမိသည်။ လူတွေ ကတော့ ဆိုဒ် က အရေးမကြီး ဟု ဆိုကြသည်။ သို့ သော် သူမ မင်းသား ဖြစ်သူ၏ လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည် ကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ကို ပြဲလု မတတ် တင်းကျပ် ပြည့်ဆို့ နေသည်။ စောက်ပတ်ပင် ပြဲသွားမလားမသိ။
“အိုးးးးး ရှီးးးးးးးးးးးအူးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အရူးမ တစ်ယောက် လို ဒလကြမ်း မာစတာဘိတ်လုပ်နေမိပြီ။ အရင်က သူမ မာစတာဘိတ် လုပ်ဖူးခဲ့သော်လည်း ယခုကဲ့ သို့ တခါမှ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မလုပ်ဖူးခဲ့။ သူမ လက်တဖက်က တီရှပ် အောက်မှ ဝင်ကာ နို့တလုံး ကို ကိုင်ဆုပ်ထားရင်း တဖက်က သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ အတင်း ထိုးထည့် မိနေသော သူမ လက်ချောင်း တွေကို ငုံ့ ကြည့်နေမိသည်။ သူမ စိတ်ကူးထဲက မင်းသား လီးကြီး ဝင်ထွက်နေသည်ဟု မှန်းရင်း က ဘိတ် လုပ်နေမိသည်။ သူမ ၏ ထရင်းထားသော တြိဂံ ပုံ စောက်မွှေး ခင်းကလေးက လည်း စိုရွှဲ နေသည်။ သူမ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို ကားနိုင်သမျှ ကားပြစ်လိုက်မိသည်။
“အိုးးးးး အီးးးး ကောင်းးးးးးးးလိုက်းးးတာ အိုးးးးးး”
သူမ စောက်ဖုတ် မှ ကြွက်သားတွေ လှုပ်သွားသလို ဖြစ်ကာ စောက်ရည် တွေ ပန်းထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ ကိုယ် သူမ ကွန်ထရိုး လုံးဝ မရှိတော့။ သူမ တခါမှ မကြုံဖူးသည့် စောက်ရည် ပန်းထွက်မှု မျိုး ဖြင့် စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက် ကျကုန်သည်။ သူမ ကာမဆန္ဒ မှာ မြင့်မိုတောင် ပေါ် ရောက်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရသည်။
“အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
သူမ ကိုယ်တွေ တဖိန်းဖိန်းတရှိန်းရှိန်း နှင့် ဖီးတက်နေတုံး မှာပင် သူမ ယောက်ျား ရဲ့ အသံက သူမ ကို ရေခဲရေ ဖြင့် လှမ်းပက်လိုက်သည့် အလားတကိုယ်လုံး အေးစက် ချမ်းတုံ သွားခဲ့ ရသည်။
“သွန်းရေ ဘာဖြစ်တာလဲ”
သူ့ အသံ က အိပ်ချင်မူးတူး အသံ။
“ဘာ…..ဘာမှ…မ…မ..ဖြစ်ပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမရှေ့ ကြွေပြား ကြမ်းခင်းပေါ် မှာ ရွှဲရွှဲ စိုနေသည့် သူမ စောက်ရည် တွေကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ထိပ်လန့် သွားရင်း အသံတုံတုံ ဖြင့် ဖြေလိုက်သည်။
“သွန်းးးးး”
အခု အသံက အကျယ်ကြီး ။ ဦးမြအောင် တစ်ယောက် တကယ်နိုးလာပြီး။ စိုးရိမ်သည့် လေသံ ထွက်နေသည်။
“သွန်းး ခြေမ ခလုပ်တိုက်မိလို့ပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ပဲ ပေါင်လုံးကြီး ဖြဲကားထိုင်ပြီး ခြေဖဝါးက ဘိုထိုင်ခုံပေါ် ကိုတောင် ရောက်နေသည်။ ခြေထောက်တွေကို ဖြည်းဖြည်းခြင်း ကြမ်းပေါ် ချလိုက်သည်။
“သွန်း ရေချိုးတော့ မလို့”
ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်သာတံခါး လက်ကိုင်ဘု က လည်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းပွင့်လာသည်။
“နိုးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခုန်ထပြီးအခန်းတံခါးကို ဖိတွန်းပိတ်လိုက်သည်။ ကြမ်းပြင်ပေါ် ရွှဲနေသည့် သူမ စောက်ရည်တွေ နှင့် ချော်လဲကျမလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်။ တံခါးကို အတွင်း မှ ဂျက်ချလိုက်ရင်း။
“သွန်း အီးပါနေတယ် ဝင်မလာနဲ့”
“ကိုထင်တာ သွန်း ရေချိုးတော့ မယ်ဆို၊ အာ့ ကြောင့် ကို အလုပ်မသွား ခင်လေး မိန်းမ နဲ့ ကွစ်ကီလေး အမြန် တကြောင်း ဆွဲလိုက်မလားလို့”
ဦးမြအောင် ကတံခါး အပြင်ဘက်မှ လှမ်းပြောလိုက်သည်။
“သွန်း ခလုပ်တိုက်မိပြီး ခြေမနာသွားတယ်။ အီးပါချင်လာတယ်။ ပြီးရင် ရေချိုးမယ်။ အခု သွန်းထဘီ လာနေတယ်နေတယ် ဟိုဟာလုပ်လို့ မရသေးဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရေချိုးခန်းထဲ မှ အိပ်ဇော့ဖန် ကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သဘက် အကြီးကြီး တခုကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။ အမြန် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရမည်။
“ကောင်းပါပြီဗျာ။ အာ့ ဆိုလည်း ပြန်အိပ်လိုက်အုံးမယ်”
“အိုကေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်ရင်း သူမ တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ်မှ မပြီး ချွတ်လိုက်သည်။ ဒီမနက် က တော့ တကယ်ပါပဲ။ ဟု တွေးရင်း ရေနွေး ရှာဝါ အောက် ဝင်လိုက်သည်။ သူမ လုပ်ရမည့် တနင်္လာမနက်ပိုင်း အလုပ်များကို စဥ်းစားနေရင်း ခုနက လီးတုတ်တုတ် မင်းသား နှင့် အချစ်ဇာတ်လမ်း ခေါင်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး သူမ လက်နှစ် ချောင်းက စောက်ဖုတ် ဆီ ရောက်သွားပြန်သည်။ လက်တဖက်က စောက်စေ လေးကို ပွတ်ပေး ပြီး နောက်လက်တဖက်က လက်နှစ်ချောင်း ဖြင့် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ကာ ကရိုင်းမိပြန်လေပြီ။ ဒီတခါ တော့ အသံမထွက် အောင် မိမိ နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြင့် ကိုက်ထားကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဘိတ် မိလေသည်။ ဒီတခါ လည်း စောက်ရည် တွေ တဂါလံ လောက် (သူမ စိတ်ထဲ ထင်မိတာပါ) ကို ပန်းထွက် ကုန်သည်။ ရေပန်းအောက် မှာ ဆိုတော့ ရေနှင့် အတူ ဆေးချ ပြီး သား ဖြစ်သွားတာ မို့ သန့်ရှင်းရေး အထူးတလည် လုပ်နေစရာ မလိုတော့။
ဒီလို ပေါက်ကရ ဖြစ်ခဲ့ ရတာ စနေနေ့ ကထည်းက ဘုန်းထွတ်အောင် က နေ အစပြုတာ ဖြစ်မည်။ သား ဖြစ်သူ အနေအထိုင် အပြုအမူ အပြောအဆို တွေ ကပြောင်းလဲခြင်း ကလည်း ထူးခြားသည်။ သူမ စောက်ဖုတ် ဖြစ်အင် ကတော့ အထူးခြားဆုံး ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပလဲ။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရေချိုးခန်းက ထွက်လာပြီး အဝတ်အစားလဲ ပြင်ဆင် ပြီးတော့ မီးဖိုချောင် ဝင်သည်။ အိမ်သား များ ( သူမ လင် နှင့် သူမ သား သာ) အတွက် မနက်စာ ပြင်ဆင်သည်။ စားပြီး သောက်ပြီး ကြတာ နှင့် ဦးမြအောင် ရုံးသွား။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောင်းသွား သည်။ သူမ တစ်ယောက် ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့ သည်နှင့် ဖုံး ကို ကောက်ကိုင်ကာ သူမ ဘာတွေ မှားနေသလဲ ဆိုတာကို ဂူဂယ် မှာ အသည်းအသန် ရှာကြည့်လေသည်။ ရှာလို့ တွေ့ သမျှ ကတော့ ဘာမှ ဆန်းဆန်းပြားပြား မရှိ။ အမျိူးသမီး အနည်းငယ် တို့ မှာ ပြီးသည့် အခါ ထိုကဲ့ သို့ စောက်ရည်ပန်းထွက် တတ်သည် မှာ ပုံမှန်ဟု ဆိုသည်။ တစက် နှစ်စက် မှ လဖက်ရည်ခွက် တဝက် စာလောက် ထိ ပန်းထွက် တတ်သည်ဟု ဆိုသည်။ သူမ မျက်ခုံး နည်းနည်းလေး ပင့် သွား ရသည်။ သူမ အနေဖြင့် ထိုထက် တော့ နည်းနည်းပိုသည်ဟု ဆိုရမည်။ သူမ စောက်ရည် ပန်းထွက်တာ လဘက်ရည် တခွက်စာ လောက် များ ရှိမလား မသိ။ သူမ ဆက်ဖတ်တော့ ထိုအမျိုးသမီး များ၏ ဂျီ စပေါ့ ကို ပွတ်သတ်ပေးပါက ထိုသို့ ဖြစ်နိုင် သည်ဟု ဆိုသည်။ ဂျီ စပေါ့ မှာစောက်ခေါင်း အတွင်း အပေါ် မျက်နှာကျက် နေရာလောက် မှာ ရှိသည်။ မိမိ ကိုယ်တိုင် ထိ အောင် ပွတ်သတ်မိဖို့ မလွယ်ဟု ဆိုသည်။ အခု သူမ ဖြစ်နေပုံ က ဂျီ စပေါ့ ကို ပင် ထိမိ တာ မဟုတ်သေး။ သူ့အလိုလို ပန်းထွက်လာတာ။ စောက်ကျိုးနဲ ပဲ။ဒီနေ့ မနက် မတိုင်မှီ အထိ ဂျီစပေါ့ ဆိုတာ ဒဏ္ဍာရီ လို့ သာ သူမ သဘောထားခဲ့သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခေါင်းကို သာ ခါယမ်းပြီး ဖုံး ကို အသာချထားလိုက်သည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီမနက် သူမ မာစတာဘိတ်ရှင်း လုပ်ခဲ့တာ နောက်တော့ မေ့သွားမှာပါ ဟု တွေးလိုက်သည်။ အဲဒီ အဖြစ်အပျက် က တခါတလေ မထင်မှတ်ပဲ သူ့ အလိုလို ကံ ကြောင့် ဖြစ်ပျက် သွားတာမျိုး ဖြစ်မှာပါ ဟု စိတ်ထဲ တေး ထားလိုက်သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကော်ဖီကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ သူမ အတွေးထဲ သူမ သားဖြစ်သူ ဝင်လာခဲ့သည်။ သားက သူမ စိတ်ကြေနူး စေမည့် အကြောင်းအရာ အပြောအဆို တွေ ဖြင့် သူမ နှုတ်ခမ်း ကို ရမက် ပြင်းပြင်း နမ်း ဖြစ် အောင် လုပ်ဆောင် သွားခဲ့သည်။ သူမ အနေဖြင့် သား ဖြစ်သူ ကို ထိုကိစ္စ အဆုံး သတ်ဖို့ နားချ ပြောဆိုရအုံး မည်။ သိပ်တော့ မလွယ်ဘူး ထင်ရပေမဲ့ သူမ လုပ်နိုင်မည် ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ တကယ်တော့ သူမ အနေဖြင့် ဦးမြအောင် ကွယ်ရာ မှာ ဖေါက်ပြန်တာမျိုး လုံး ဝ မလုပ်သင့် ပေ။ သူမ အတွက် လည်း ၁၈ နှစ် အရွယ် သား ဖြစ် သူနှင့် ရမက် ထန်သည့် အနမ်း မျိုး အပွတ်အတိုက် မျိုး မလုပ်သင့် ခြေ။ အမြန်ဆုံး ဒီကိစ္စ ကို အဆုံးသတ် တာက အကောင်းဆုံး ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ နောက် ဆို ဘယ်တော့ မှ မူးအောင် မသောက်မိအောင်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် တီဗီခန်းထဲ နှစ်ယောက်တည်း မသွားမိအောင် ကြိုးစား ရှောင် ရပေမည်။
ဒီကိစ္စ ကို ဘယ်လို အဆုံးသတ်ရမည် ဟု တွေးလေလေ။ မနေ့ည က သားဖြစ်သူ ၏ လီးမာမာ ကြီးပေါ် သူမ စောက်ဖုတ်ဖြင့် ဘယ်လို လျောတိုက် ဖီးခံခဲ့ မိသည်ကို ပြန်တွေးမိလေလေ ဖြစ်နေရသည်။ နောက် တော့ တဆက်ထည်း သူမ မာစတာဘိတ်လုပ် တုန်း မှန်းခဲ့ မိသည့် ။ လီးကြီးကြီး နှင့် စာအုပ်ထဲက မင်းသား ကို ပြန်တွေး မိပြန်သည်။ ထိုအခါ မှာ သူမ ရေချိုးခန်းဆီ သို့ ပြေးရပြန်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ရမက် ပြင်းပြင်း နှင့် ပွတ်တိုက်ရင်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြစ်မိပြန်သည်။ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပေါ် ပန်းထုတ်လိုက်သော သူမ စောက်ရည်တွေ ကို ဆေးကြောသန့်စင်ရပေအုံးတော့ မည်။
အခန်း (၅-၂)
ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောင်းမှ အိမ်ပြန်ရောက်တာနှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရင်ဆိုင် တိုးတော့ သည်။ သူမ စားကို သားက နားမထောင် ချင်လည်း သူ့ နောက် လိုက်ကာ ပြောသည်။ သူမ တို့ သားအမိ ဒီလို ရှေ့ ဆက်သွားဖို့ မဖြစ် သင့် ကြောင်း။ သူ့ အနေဖြင့် သူနှင့် ရွယ်သူ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ယောက် ရှာ ရီးစား ထားသင့် ကြောင်း ပြောသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်ရည်တွေ ဝဲ ပြီး သူ့ ရီးစားဟောင်း အေပရယ် ကခွဲသွား သည့် အသဲ က နာနေသေးကြောင်း သနားစရာ ကောင်းအောင် ပြောပြီး ကပ်ဖို့ ကြံသော်လည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ခပ်ခွာခွာ လေး နေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို အိမ်စာ လုပ်ဖို့ အသံမာမာ ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် လက်လျော့ ပြီး သူ့ အခန်းကို တက်သွားတော့ မှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သက်ပြင်းချ နိုင်သည်။
ညနေစာ စားပြီးကြတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီကို ရုပ်ရှင် ကြည့်ရအောင် ဟု စကားပျိုးသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အိုကေ ဟု ဆိုလိုက်သော အခါ သူ အရမ်းပျော် သွားခဲ့သည်။ သို့ သော် တီဗီအခန်းထဲ သူ ဝင်သွားသည့် အခါ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် အတူ သူ့ ဒက်ဒီ ဦးမြအောင် ပါ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘာတခွန်းမှ မပြော။ အခန်းထဲ ပင်ဝင် မလာတော့ ပဲ သူ့ အခန်းရှိရာသို့ လှေခါး မှ တဝုန်းဝုန်း တက်ကာ သွားလိုက်လေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ နှင့် သာ ရုပ်ရှင် ဆက်ကြည့်လေသည်။ သို့သော် ရုပ်ရှင် တဝက် လောက်မှာပင် အိမ်သာသွား အုံး မည်ဟု ပြောကာ ရေချိုးခန်း အမြန်ဝင် ကာ မာစတာဘိတ် လုပ်ရပြန်သည်။ သူမ ကိုယ် သူမ ပင် နားမလည်နိုင်တော့ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။
……………….
တီဗီခန်းက ဆိုဖာပေါ် ကလည်း လှိမ့်မကျ။ သူ့ အခန်းပြတင်းပေါက် မှန်ကို လည်း ငှက် လာမတိုက် တော့ ပဲ တနင်္လာနေ့ မနက် မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် နိုးလာပြန်သည်။ မနက်။ ၅ နာရီ ၂၆ မိနစ်။ ထုံးစံ အတိုင်း တနင်္လာ ဝင်္ကပါ။ နိုးတာနှင့် သူ့ ဂွေးဥ ကြီးတွေ အရောင် ကျသွားအောင် ရေချိုးခန်း အမြန်ဝင် ထု ပြစ်ရသည်။ ပြီးတာ နှင့် သူ့ ရဲ့ တနင်္လာနေ့ ကို စတော့ သည်။ သူ့ မာမီ ဖြစ်သူ က သူ့ ကို ခပ်တန်းတန်း နေနေ သည်။ သူ စနေ နှင့် တနင်္ဂနွေ တုန်းက အသုံးချခဲ့ တဲ့ တက်ကနစ် တွေ ကို သုံး ပြီး သူ့ မာမီကို စည်းရုံးသေးသည်။ မအောင်မြင်။
နောက် ပြဿနာ တခုက သူ့ အမ က မြို့ထဲက သူမ အပတ်မန့် ကို ပြန်သွားလေပြီ။ သူ့ ဒက်ဒီ ကို အိမ်မှာ မရှိအောင် ပထုတ်ပေးမဲ့ သူမရှိတော့။ ဦးမြအောင် က ရုံးဖွင့် ရက် တွေ မှာ ဆို ညဘက် အပြင်ထွက်ခဲ သည်။ အိမ်မှာ ပဲ ကပ်နေတတ်သည်။ ကျောင်းက လည်း တမျိုး ။ နေ့တိုင်း ဒီစာ ပဲ သင်နေတာ ဆိုတော့ သူ့ အတွက် အလွန်ငြီးငွေ့ သည်။ ကျောင်းမသွား ပြန်လျှင်လည်း မာမီ က စိတ်ဆိုးသည်။ ဒီကြားထဲ အေပရယ် က ပြန်ပြီး ချိတ်ချင်နေသည်။ သူကျောင်းကို သွားတိုင်း သူ့ ဆီ ကို ချဥ်းကပ် လာလေ့ ရှိသည်။ ကျောင်းပြီးရင် တနေရာ သွားရအောင် ဟု ပြောသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပထမတော့ သူ့ မာမီ ပေါ် ရှိနေသည့် စိတ်တွေ ပြောင်းသွားအောင် ဆိုပြီး အေပရယ်ကို ပြန်ချိတ် မလား စဥ်းစား သေးသည်။ သို့သော်လည်း ဘယ်လို မှ သူ့ စိတ်ကို ဖြောင်းဖျ လို့ မရ။ အေပရယ် က သူ့ အတွက် အရမ်း ပျင်းစရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။
ကာမဒေဝ လက်ချက်ကြောင့် သာ သူ့ မာမီ နှင့် သူ တော်တော့် ကို လက်ပွန်းတနှီး ရင်းနှီး ခဲ့ကြရသည်။ အခု တော့ အဲဒါတွေ သဲထဲ ရေသွန် ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။ သူ့ အတွက် ဖန်တရာတေ နေသော ဒီ တနင်္လာနေ့ မှာ မာမီ တစ်ယောက် ရေချိုးခန်း ထဲ အလွန်ပင် အချိန် ဖြုန်းလွန်း လှသည်။ ညနေစာ ကိုတောင် မနက် က ကျန်တာ တွေကို နည်းနည်း ပါးပါး ထပ်ဖြည့် ပြီး ပြင်ဆင်သည်။ သူ ကျောင်းက ပြန်ရောက်လာတာနဲ့ သူ့ ကို သူတို့ နှစ်ယောက် ဆက်ဆံရေး က ပုံမှန် အမေနဲ့ သား ဆက်ဆံ ရေး မျိုး မဟုတ်။ သူတို့ ဆင်ခြင် ရမည်ဟု တရားချသည်။ ပြီးတာနှင့် သူတို့ ရေချိုးခန်း သို့ ပြေးတော့ သည်။ နောက် တစ်နာရီလောက် ကြာမှ ပြန်ထွက် လာသည်။ နောက်မကြာခင် ရေချိုးခန်း သို့ ပြန်ပြေးပြန်သည်။ မာမီ သူ့ ကို ရှောင် ချင်လို့ အဲလို လုပ်နေတာလို့ ဘုန်းထွတ်အောင် ထင်မိသည်။
ဒီတနင်္လာနေ့ ကို ဘယ်လို နည်းနဲ့ ကျော် ဖြတ်ရမလဲ ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် ဦးနှောက် စားလာရပြီ။ တကယ်လို့ တနင်္လာကို ကျော်ဖြတ် နိုင်ရင်တောင် နောက် အင်္ဂါနေ့ ကျ ရင်လည်း သူ ထပ်ဦးနှောက် စားရအုံးမည်။ သူ့ အတွက် ဘဝ တစ်လျှောက်လုံး နေ့ တိုင်း က အဲလို ဖြစ်နေတော့ မှာလား။ တော်တော်လေး ကို ကြာမှ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သတိရသွားမိသည်။ သူ တနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ဖြတ်ပြီး သွားတော့ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိတုံး လေးကို ပြန်မကြည့်ရသေးပါလား။ တနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ဖြတ်ပြီးတော့ တနင်္လာကို ဘယ်လို ကျော် ဖြတ်ရမယ် ဆိုတဲ့ သဲလွန်စ လေးပဟေဠိတုံး ပေါ် ပေါ်နေလောက်ပြီမဟုတ်လား။ ထိုနေ့ က သူ ကျောင်းကို မသွား တော့ ။ ကျောင်းကလည်း သူ့ အတွက် မထူး တနေ့လာလဲ ဒါပဲ ထပ်သင်မှာ ။ နောက်တခါ အေပရယ် ကိုလည်း ရှောင်ရတိမ်းရသေးသည်။ ကျောင်း မသွား တော့ ပဲ ဘပ်စ်ကား တက်စီးကာ မြို့ထဲ ထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ သူ့ မမ ဆီ သူလာတွေ့ မည်လို့ တက်စ်မက်ဆေ့ ပို့လိုက်သည် ။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကျောင်းဝန်းထဲက သူမ ရုံးခန်း မှာ ရှိမည်လို့ ပြန်မက်ဆေ့ ပို့လာခဲ့သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ကျဥ်းကျဥ်းကျပ်ကျပ် ရုံးခန်းလေး ထဲ ဝင်လာခဲ့ သည်။
“ဟေး မမ”
“ဟေ့ ငဘုန်း၊ တံခါးကို အတွင်းက ပိတ်လိုက်။ ငါ့ကို အကုန်လုံး ဒီတေး ပြောပြစမ်း။ နင် မာမီ့ ကို ဘာလုပ်လိုက်လဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမကွန်ပြူတာ စခရင်ကို လှည့် မကြည့် တော့ ပဲ သူမ မောင် ဖြစ်သူ မျက်နှာကို ကြည့်ကာ စိတ်ဝင်တစား မေးလိုက်လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း နှင့် ပါးနှစ်ဖက် နီမြန်းကာ သူ့ တနင်္ဂနွေ နေ့ က ဇာတ်ကြောင်းကို ပြန်ပြောပြ နေသည်ကို ကြည့်ပြီး။ ငါ့မောင်က ချစ်စရာ ကောင်းသားပဲ ဟု တွေးမိသေး သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူနှင့် သူ့ မာမီ ဘယ်လို ကစ်ဆင် ဆွဲကြပြီး မာမီ က သူ့ ပေါင်ပေါ် ခွကာ လျောတိုက် သည့် အကြောင်း ရောက်တော့ သူ့ဒူးကို လက်ဖြင့် လှမ်းဖိလိုက်ရင်းက။
“ဘုရားရေ၊ ဘုရားရေ ခနလေး ခနလေး နင့် ကို မာမီ က မြင်းတက်စီးတယ်။ အိုးမိုင်ဂေါ့ ငါတော့ ရူး တောင် ရူးချင်သွားပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူလည်း ဘယ်လောက် ကောင်းသွားတယ် ဆိုတာ ပြောပြချင်ပေမဲ့ သူ့ မမ ရဲ့ ရှုံ့မဲ့ ပြီး ရွံ့ရှာတဲ့ မျက်နှာပေးကို ကြည့် ရင်း သူ မပြောထွက်တော့ ။ သူ့ ကို အမြင်စောင်းသွားလိမ့်မယ်ဟု တွေးလိုက်မိသဖြင့် ဖြစ်သည်။
“ဟုတ်တယ် အဲဒါ ကြောင့် ငါ တနင်္ဂနွေ ကို ကျော်ဖြတ် သွားနိုင်ခဲ့တာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ က စိတ်ဓါတ်ကျ သည့် မျက်နှာ ဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်လုံးလည်း ပျော့ ခွေ လို့ နေသည်။
“အဲတော့ နင် အခု တနင်္လာမှာ ရပ်နေပြန်ပလား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မေးစေ့ ကို သူမ လက်သည်းကလေး ဖြင့် ကုတ်ခြစ်ရင်း အခန်း မျက်နှာကျက် ကို မော့ ကြည့်ကာ စဥ်းစားခန်းထုတ်နေရင်း။
“နင် ငါ့ ကို အဲဒါတွေ ပြောပြတာ ပထမအကြိမ်ပဲလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ်”
ဟု ဘုန်းထွတ်အောင်က ဖြေလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူ့ အတွေ့အကြုံ အရ ဒါဟာ နောက်ဆုံး အကြိမ်လည်း မဟုတ်နိုင်ကြောင်း သူသိနေလေပြီ။
“နင် ဒီကို လာတာ ငါ့ကို နင့် အကြောင်းတွေ အပ်ဒိတ် လာလုပ်ပေးတာသက်သက် တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အိမ်မှာရော အခု အခြေအနေ ဘယ်လို ရှိလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ က သူ့ ကို သူတို့ အရင်ကလို နေလို့ မဖြစ်တော့ ကြောင်းပြောသည်။ နောက်ပြီး သူနှင့် နှစ်ယောက်ထဲ တီဗီခန်း မှာ ရုပ်ရှင် မကြည့်တော့ ကြောင်း ပြောပြ လိုက်သည်။
“အင်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဆလင်းဘက် အိပ်ထဲက ပဟေဠိတုံးလေးကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ စာလုံး တချို့ က မျက်နှာပြင်တခု နှစ်ခု တွင် ပေါ် နေလေသည်။ ကျန်သည့် လေးမျက်နှာ ကတော့ မဲနေတုန်းပင်။ မေသစ္စာအောင် က ပဟေဠိ တုံးလေးကို သူ့ မောင် အားလှမ်းပေးလိုက်ပြီး ဖုံး ကို ကိုင်ကာ သူမခင်ပွန်းလောင်း ဆီ မက်ဆေ့ ပို့လိုက်သည်။
“ကိုဦး ခနနေရင် ရောက်လာလိမ့်မယ်။ သူ့ ရုံးခန်း ကဒီနားလေးတင်ပဲ”
ခနအကြာ မှာပင် အခန်းတံခါး ခေါက်သံ နှင့် အတူ သူတို့ အခန်းထဲ သို့ ကိုကိုဦး ဝင်လာလေသည်။
“တစ်ယောက်ယောက် က ရှေးဟောင်း စာ အထူး အိပ်စပတ် တစ်ယောက် အလိုရှိတယ်လို့ ကြားတယ်”
ဟု နောက်သလို ပြောင်သလို ပြောရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ထဲ မှ ပဟေဠိတုံးကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ ကိုကိုဦး က ပဟေဠိတုံး ကို ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် မျက်နှာပြင်တိုင်းကို လိုက်ကြည့် နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် နဂိုကတည်း က မကြည်သော သူ့ ယောက်ဖလောင်း၏ ဆရာကြီးဟိတ်ဟန် ကို သဘောမကျ သော်လည်း ဘာမှ မပြောသေးပဲ အံကြိတ်နေလေသည်။ နောက်တော့ ကိုကိုဦး က သူတနင်္ဂနွေ နေ့ ကဘာသာ ပြန်ပေးခဲ့သော စာမျက်နှာ မှ စာများကို ပြန်ဖတ်နေတာ တွေ့ ရတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။
“နောက် တမျက်နှာကို ဖတ်စမ်းပါဗျာ။ အဲဒါ ခင်ဗျား မနေ့ က ဖတ်ကြည့်ပြီးသား ဟာကို ရှီး မှပဲ”
“ဟေး အီးဇီး ဘရို၊ ဘာလို့ ဒီလောက် လောနေတာလဲ”
ကိုကိုဦး က မေသစ္စာအောင် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မင်း မောင်လေး ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ ဘာကြောင့် ရှေးဟောင်းစာပေကို အရမ်းစိတ်ဝင်စား နေရတာလဲ ဟု မေးရမည့် အချိန်မဟုတ်ဟု တွေးရင်း ပဟေဠိတုံး ကို ပြန်ပြီး အာရုံ စိုက်လိုက်သည်။
“အင်း ဒီမှာ ပြောတာကတော့၊ …နှစ်ဦးစလုံး ကာမဒေဝ လက်ထဲ မှာ ပြောင်းလဲ ခဲ့ပြီ။ အခု တော့ တူးဆွတော့ အရမ်း အနက်ကြီး မဟုတ်ဘူး။ မင်း သူမရဲ့ တန်ဘိုး ကို တွေ့ ပြီ။ သူမ ကိုလည်း အဆင်သင့် ဖြစ်အောင် ဖန်တီးထားပြီးပြီ။ အဓိက ကျတဲ့ နေရာကို ရှာပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါတော့…..တဲ့”
ကိုကိုဦး က မေသစ္စာအောင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ဒီစာသားတွေ က တခုခု ကို ပြောနေတာပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ ကို ဆက်စပ် တွေးလို့ မရဘူး ဘာကို နိမိတ်ဆောင် နေတယ် ဆိုတာ၊ ခု ဖတ်ပြတာက တော့ တိုက်ရိုက် ဘာသာပြန်ပေးလိုက်တာပဲ”
“ငိုးမသား စကားဝှက်တွေ ၊ သောက်မြင်ကပ်ဖို့ ကောင်းတယ်”
“ဟေ ငဘုန်း မင်း ဒီလို နှစ်ထောင်ချီ ကြာခဲ့ တဲ့ ယဥ်ကျေးမှု ကာလ က ပစ္စည်း တခု ကို စိတ်ဝင်စား မှု မရှိခဲ့ရင် တံခါးက ဟိုမှာ ၊ ထွက်သွားလိုက်ရုံပဲ လာဆဲမနေနဲ့”
မေသစ္စာအောင် က ကြားမှ ဖြန်ဖြေလိုက်သည်။
“ကိုကို ငဘုန်း က တခါတလေ အဲလို ပဲလေ စိတ်သိပ်မရှည်တာပါ။ သူက စိတ်ဝင်စားလို့ လာမေးနေတာလေ”
ပြီးတော့ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို လှမ်းပြီး ကောင်းကောင်း နေ ဆိုသည့် မျက်နှာ အမူအယာ ပြလိုက်သည်။
အခန်း (၅-၃)
“ဆောရီး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က တောင်းပန်လိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူ ကိုကိုဦး ကို ဆဲချင်သလောက် ဆဲလို့ ရသည်။ စောက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်လို့ လဲ ရသည်။ နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ သူက လွဲလို့ ဘယ်သူ မှ မှတ်မိမှာ မဟုတ်တော့။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ပြောင်းသွားသည်။ ဒီမအေလိုး စောက်ဖင်ခေါင်းကျယ်နေသည်ဟု စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွား သည်။
“ဟေ့ကောင် တကယ်တော့ ဝမ်းမနည်းပါဘူးကွ။ မင်း က တဏှာရူး ၊ ငါ့ အမ က အခု မှ နှစ်ဆယ့်တစ်နှစ် ပဲ ရှိသေးတာ အလုပ်ထဲ မှာ မင်းက သူ့ ရဲ့ ဘောစိ ပဲ အဲလို ကိုယ့် အောက် က မိန်းကလေး ငယ်ငယ်လေး ကို ဖန်တဲ့ ကောင်တွေ တအားရွံဖို့ ကောင်းတယ် နားလည်လား”
မေသစ္စာအောင် လန့်သွားသည်။ သူမ ပါးစပ်ကို သူမ လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မျက်လုံးကြီးများ ပြူးလျှက် ကြည့်လိုက်သည်။
“ငဘုန်း!!!!!!!!!!!!!!!”
ကိုကိုဦး သူ့ လက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်မိပြီး အံကို ကြိတ်လိုက်မိသည်။
“ဘရို မင်း စောက်ပြော ကို ဆင်ခြင်ကွ”
“ဘာကို ဆင်ခြင်ရမှာလဲ ၊ မင်းကို လီးပဲ ထင်တယ်ကွ၊ မင်း ဒါတွေကို လည်း မှတ်မိမှာ မှ မဟုတ်တာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ယောက်ဖလောင်း စောက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်ချင်နေသည်။ သို့သော် သူ ဘယ်လို လုပ်ရမည်မှန်း မသိ။ သူ တခါ လား ရန်ဖြစ်ဘူးသည်။ ဘောလုံးကန်ရင်း။ ဆယ်စက္ကန့် တောင် မကြာ သူအထိုးခံလိုက်ရပြီး နောက်ကောက် ကျသွားခဲ့ရသည်။ ဒါ သူ့ အစွမ်းအကုန်ပင်။ အခု ကိုကိုဦး ကလည်း သူ့ထက် အကောင်လည်း ကြီးသည်။ အရပ်လည်းမြင့်သည်။ သွားထိုးလိုက်လို့ သူ အထိုးခံလိုက်ရလျှင် သူ့ အမ ရှေ့ မှာ စောက်ရှက်လည်း ကွဲအုံးမည်။
“မင်း ငါ့ အမ နဲ့ ပတ်သက် မနေပါနဲ့။ သူ့ ကို သူကြိုက်တဲ့ သူ ရှာပါစေ။ သူ့ ကို တကယ်ချစ် မြတ်နိုးတဲ့ သူ ရှိမှာပါ”
“အော် မင်း လို မျိုးလား။ ဟုတ်လား ကိုယ့်အမ ကိုယ် ပြန်ကြိုက်နေတဲ့ ကောင်မျိုးလား မင်း ထွက်သွားစမ်းကွာ ငါ စိတ်ထိန်းထားနိုင်တုန်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့အမ ရုံးခန်းထဲက ပြေးထွက် လာခဲ့ မိသည်။ သူ့ မမ မေသစ္စာအောင် ၏ ငိုရှိုက်သံ ကို ကြားလိုက်ရသည်။ နောက်နေ့ သူမ ဘာမှ မှတ်မိမှာ မဟုတ်ပါဘူးဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တွေး နေလိုက်သည်။
အိမ်အပြန် ဘပ်စ်ကား ပေါ် မှာ ကိုကိုဦး ဘာသာပြန်လိုက်တဲ့ စာသား တွေကို မမေ့ အောင် အထပ်ထပ် ပြန်ရွှတ်နေလိုက်သည်။ သူ ကိုကိုဦး ကို နောက်ထပ် ထပ်မတွေ့ ချင်တော့ ။
…နှစ်ဦးစလုံး ကာမဒေဝ လက်ထဲ မှာ ပြောင်းလဲ ခဲ့ပြီ။ အခု တော့ တူးဆွတော့ အရမ်း အနက်ကြီး မဟုတ်ဘူး။ မင်း သူမရဲ့ တန်ဘိုး ကို တွေ့ ပြီ။ သူမ ကိုလည်း အဆင်သင့် ဖြစ်အောင် ဖန်တီးထားပြီးပြီ။ အဓိက ကျတဲ့ နေရာကို ရှာပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါတော့….
သူ အိမ်ပြန်ရောက်တာနှင့် ဂေါ်ပြား တခု ကို ယူကာ သူတို့ အိမ်နောက်ဖက် ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ စိုက်ပျိုးခင်း တခုလုံး ကို တူးဆွ သည်။ တကိုယ်လုံး ချွေးတွေ သံတွေ နှင့် သူမ စိုက်ပျိုးခင်း တခု လုံးကို တူးဆွ နေသော ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ငယ်သံပါအောင် ပင် အော် လိုက်မိတော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မြေကြီး အောက် မှာ ဘာမှ ရှာမတွေ့။ အဲလို တူးတာတော့ မဟုတ်နိုင် တော့။ နောက်နေ့ ကလည်း မနေ့ က အတိုင်း တနင်္လာနေ့ ပင်။
……………………….
နောက် တနင်္လာနေ့ ပေါင်း များစွာ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် စက်ရုပ်တစ်ရုပ် လိုပဲ၊ ကျောင်းကို သွားသည်။ အိမ်ပြန်လာသည်။ လရည်တွေ အများကြီးထွက်ပြီး သူ့ ဂွေးဥ တွေ တင်းတာ လျော့ သွားသည် အထိ ဂွင်း ထုသည်။ ပဟေဠိ အကြောင်း စဥ်းစားသည်။ သူ့ မာမီ နားပင် မကပ်တော့။
သူ တူးဆွ ဖို့ လိုသည်။ အရမ်းကြီး နက်စရာ မလို။ အဓိကကျသည့် နေရာ သို့မဟုတ် ချက်ကောင်း ကို ရှာရမည်။ ဘာတွေ လည်း သူမသိ။ သူထင်တာ တွေ လျှောက်လုပ်ကြည့်သည်။ အိမ် မှာလည်း တအိမ်လုံး ကို လိုက် ရှာ သည်။ ဘာများ ထူးခြားတာ တွေ့ မလဲလို့ ကြည့်သည်။ ဘာမှ အလုပ်မဖြစ်။ ကျောင်း လစ်ပြီး သူ့ အမ အပတ်မန့် အခန်းမှာ လည်း လိုက်ရှာသည်။ ဘာကို ရှာနေမိမှန်း သူ့ ဘာသာ သူမသိတော့ လည်း ခက်ရသည်။ အိမ်ထဲ မွေနှောက် တူးဆွ ပေမဲ့ သူ့ မာမီ စိုက်ပျိုးခင်း ကို တူးတာနှင့် အတူတူပင်၊ ဘာမှ မထူး။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဒီ တနင်္လာနေ့ မှာ တစ်နေလေသည်။ သူ့ ရဲ့ စိတ်တွေ အတော် လေလာပြီ။ သူ့ မာမီ အခု သူ့ ကို ခပ်တန်းတန်း နေသည်ကို လည်း သူ ဘယ်လို ပြန်စည်းရုံး ရမှန်းမသိတော့။ ဒီတနင်္လာနေ့ ကလည်း သူ့ အတွက် ပျော်စရာ တကွက် မှ မရှိ။
နေ့ တိုင်း သူကျောင်းသွားတိုင်းလည်း အေပရယ် က သူကို လာလာ ချဥ်းကပ်သည်။ သူ ကြိုးစားကြည့်သေး သည်။ လုံးဝ ကို ဖီးလ်မလာ။ သူမ နဲ့ မဆက်ဆံတော့ တာက အကောင်းဆုံး ပင် ဖြစ်မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ် လိုက်သည်။
ထိုသို့ ဖြင့် တနင်္လာနေ့ ပေါင်း ရက်ကိုးဆယ်လောက် ဖြစ်လာတဲ့ အချိန် ဘုန်းထွတ်အောင် အစီအစဥ် ပြောင်း ဖို့ စဥ်းစား လိုက်သည်။ သူကျောင်းက ပြန်လာတဲ့ အချိန်။ သူ့ မာမီ က သူ့ ကို ထိုင်ခိုင်းပြီး သူမ တို့ သားအမိ ဒီလို ဆက်နေဖို့ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း စသဖြင့် ပြောသည်။ သူ ထပ်တလဲလဲ နားထောင်ခဲ့တာမို့ ဘယ်လို တုံ့ပြန်ရမည် ဆိုတာ သိလာပြီ။ သူ့ မာမီ ပြောတတာကို ထောက်ခံသည်။ သဘောတူသည်။ စကားပြောတာ ပြီးသွားတော့ သူ့ ကို အိမ်စာ လုပ်တာကူညီပေးဖို့ မာမီ့ ကို ပြောသည်။ တကယ်တော့ ဒီအိမ်စာ က သူ မျက်စေ့ မှိတ်ပြီးတောင် လုပ်လို့ ရနေပြီ။ ရက်ပေါင်း ကိုးဆယ် လောက် ထပ်နေပြီလေ။ သူ့ အခန်းသို့ မာမီ တက်လိုက်လာပြီး သူ့ ဘေးမှာ ထိုင်လို့ သူ့ အိမ်စာ တွေကို ကြည့်ပေးသည်။ သူ့ မာမီ ရေချိုးခန်း ဆီ မပြေးခင် နာရီဝက် အချိန် ရမည် ဆိုတာ သူသိပြီးသား။ သူက သူ့ ကျောင်းစာ ကို မကြည့်။ သူ့ မာမီ ကိုသာ ရင်းသည်။ မာမီ ဘယ်လောက် ချောလှ ကြောင်း သူ့ အပေါ် ဂရု စိုက်သူ မှာ မာမီ သာ ရှိကြောင်း။ မာမီ က ဘယ်လောက်တော် ဘယ်လောက်စမတ် ဖြစ်ကြောင်း စသဖြင့် သူ့ စိတ်ထဲ တကယ်ခံစား ရတာတွေကို ပြောပြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဖွင့်ထားသော ကျောင်းစာအုပ်ကို ကြည့်နေရင်းက။
“ကျေးဇူးပါသားရယ်။ သား မာမီ့ အပေါ် အဲလို မြင်တာ မာမီ အရမ်းဝမ်းသာပါတယ်”
သူမ မျက်နှာ အနည်းငယ် ပြုံးယောင် သန်းသွား ပြီးမှ တည်သွားပြန်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အပြောတွေ က သိပ် မဝင်တော့ တာ သိတော့ တက်ကနစ် ပြောင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။
“မာမီ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ဒီနေ့ မာမီ့ ကို ကြည့်ရတာ စိတ်က တနေရာ ရောက်နေသလိုပဲ၊ အစဥ်ပြေရဲ့ လား။ မာမီ အခု ဖြစ်နေတာ ကျနော်တို့ စနေ တနင်္ဂနွေ တုန်း က ဖြစ်ပျက်ခဲ့ ကြတာကြောင့် များလား”
“ဘာ”
ရုတ်တရက် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာပြောရမှန်းမသိ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မော့ ကြည့်တော့ သူတို့ အကြည့်ချင်း ဆုံ သွားသည်။
“အိုး မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ငါတို့ အချိန် တိုကလေး မူး ပြီး ဘာညာကွိကွ ဖြစ်သွားတာပါ။ သား အတွက် တော့ နှစ်ပေါင်း များစွာ စိတ်ရောဂါကု ဆရာဝန် နဲ့ ပြရမယ် ထင်တယ် ဟဟ။ တကယ်လည်း အဲဒါ က မာမီ့ ကို စိတ်အနှောက်အယှက် ပေးနေတာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ မျက်လုံး တွေကို ကြည့်လိုက်တော့ သူမ သားဖြစ်သူက သူမ ရဲ့ ပြဿနာ ကို တကယ် သိချင်နေတယ် ဆိုတာ ကို ခံစား မိသွားတယ်။ သူမ ကို အဲလို ဂရုစိုက် ပြီး ဘာလိုလဲ၊ ဘာဖြစ်နေသလဲ လို့ တကယ့် စိတ်ခံစား မှု အရင်းအတိုင်း ရှိနေတဲ့ ယောက်ျား လေး ဟာ ဘုန်းထွတ်အောင် ပဲ ဆိုတာ သူမ သဘောပေါက် သွားတယ်။ သူမ ယောက်ျား ဦးမြအောင် သူမ ကို ဂရု တစိုက် မရှိတာ ကြာလှ ပြီ။ သူမ နဲ့ သူမ ယောက်ျား တို့ က တဦးခံစား ချက်ကို တဦး နားလည်ခံစား ပြီး ဂရုတစိုက် မရှိတာဒီအိမ်တွင်း မှာ ဖြစ်နေတာလေ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရုပ်ရည် ချောမော လှတဲ့ သားဖြစ်သူ မျက်နှာကို လေ့လာသလို ကြည့်နေတာ တွေ့ ရတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆက်ပြောဖို့ ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တက်နေတဲ့ ဇက်ကြောတွေ တောင် အနည်းငယ် ပြေလျော့ သွား သလို ခံစားလိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး တချက် ရှိုက်သွင်း လိုက်ရင်း။
“သား မာမီ့ ရဲ့ ပြဿနာ တွေကို ကြားချင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ သား မှာလည်း အေပရယ် ရဲ့ ပြဿနာ နဲ့တင် ခေါင်းနောက် နေလောက်ပါပြီ။ နောက်ပြီး တက္ကသိုလ် ဝင်ခွင့် ရဖို့ ကြိုးစားရမျာတို့၊ တခြား ဆယ်ကျော်သက် ယောက်ျားလေး တွေ ရဲ့ ပြဿနာတို့ နဲ့”
“အဲဒါတွေ အသာထားလိုက်ပြီး မာမီ့ အခက်အခဲ ကိုသာ ပြောပြ ပါမာမီရယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်ဖဝါး တွေကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်လုံး ပေါ် ကို တင်လိုက်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အသား ကိုသာ ဖီး ရသည်။ သို့ သော်လည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မသိသလို နေလိုက်သည်။
“အင်း ဒီမနက် မာမီ အိပ်ယာက နိုးလာတော့ ၊ မာမီ့ ကိုယ်ခန္ဓာ က တမျိုး ပြောင်းလဲ နေတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမခံစား နေရတဲ့ ပြဿနာကို ဘုန်းထွတ်အောင် အား ရင်ဖွင့် ပြချင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမ အနေနဲ့ သား ဖြစ်သူ ကို သူမ ဒီနေ့ မာစတာဘိတ်လုပ်ခဲ့တာ သူမ ရဲ့ လွန်ခဲ့ တဲ့ ဆယ်နှစ် အတွင်း လုပ်ခဲ့တဲ့ စုစု ပေါင်း အရည်အတွက် ထက် ပိုများတယ် ဆိုတာ ဘယ်လို ပြောပြလို့ ဖြစ်ပါ့ မလဲ။မာစတာဘိတ် လုပ်ပြီး တိုင်းလည်း သူမ စောက်ဖုတ်ထဲက စောက်ရည်တွေ က အသားကုန်ပန်းထွက် သွားတာချည်းပဲ။ သူမ အနေနဲ့ ဆရာဝန် ကို တောင် ပြောပြဖို့ ပါးစပ် မရဲတာ သားဖြစ်သူ ကို ဘယ်လို ဒဲ့ ပြော ထွက်ပါ့ မလဲ။ ပြောနိုင် သလောက် တော့ ပြောကြည့်ဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။
“မာမီ က အသက်ကြီးလာပြီ သားရယ်။ မာမီ့ ကိုယ်ခန္ဓာ က ပြောင်းလဲ နေတယ်လို့ ထင်တယ်။ မယုံနိုင်လောက်အောင် ထူးဆန်းတာတွေ လည်း ဖြစ်နေတယ်။ သား နဲ့ မာမီတို့ တီဗီခန်းထဲ ဟိုဟာ လုပ်တော့ မာမီ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငယ်သွားတယ်လို့ ထင်မိတယ်။ ဒီမနက် ကျတော့ အသစ်အဆန်း ဖြစ်လာတယ်။ မာမီ့ စိတ်ထဲ မှာ …..အင်း လူ့ ဘဝ ဆိုတာ တိုတိုလေး လေ။ သား သိတယ်မလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပြောရင်းက ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးတွေကို ဂရုစိုက် ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့ မျက်လုံး တွေက သူမ ကို အလွန်ဂရုစိုက် ကာ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဆိုသည့် မေးခွန်းထုတ်နေသလို ကြင်နာမှု တွေ လည်း တွေ့နေရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်မှောင်လေး တွန့်လိုက်ပြီး။
အခန်း (၅-၄)
“တခုခု က အရမ်းကို မှားနေတာလား မာမီ…သား စိုးရိမ်တယ်။ မာမီသာ မရှိရင် သား ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရ မှန်းတောင် သိမှာ မဟုတ်ဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိပ်ယာ နိုးကတည်းက စိုးရိမ်ပူပန်နေခဲ့ တာတွေ တော်တော် လေး ပြေလျော့ သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
“အန္တရယ် ရှိတာမျိုး တော့ မဟုတ်ပါဘူး ၊ မာမီ ထင်တာပေါ့လေ။ အပြောင်းအလဲ လေး တခုပါ။ မာမီ့ ကိုယ့် ကိုယ်ကို ထိန်းသိမ်းနိုင်စွမ်း လွတ်သွား သလို ခံစား ရတယ်။ ဒါပေမဲ့…………………..အု….ဖု….”
သူမ နှုတ်ခမ်းပေါ် ကို သား ဖြစ်သူ နှုတ်ခမ်းအစုံ က ဖိကပ် ကျလာသည်။ သို့သော်လည်း အရင် နှစ်ရက် တုန်း ကလို ရမက် ပြင်းပြင်း စုပ်နမ်းတာမျိုး မဟုတ်။ စိတ် သက်သာ မှု ရအောင် နွေးထွေး မှု ၊ အားပေး မှု တို့ ဆောင် သော အနမ်း။ သူမ လက်တွေက တွန်းထုတ်ဖို့ သားရဲ့ ပုခုံးတွေ ဆီ ရောက် သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လို ဖြစ် သွား လဲမသိ။ သူမ ကုလားထိုင်ပေါ် က ဘေးတိုက် အနေအထားလေး နဲ့ သားဖြစ်သူ ဖက်ကို ကိုယ်လေး ယိုင်သွား တယ်။ လက်ကလည်း သား ကို တွယ်ဖက် လိုက်မိတယ်။ တစ်ဦး နဲ့ တစ်ဦး နွေးထွေး ချိုမြ တဲ့ အနမ်း တွေ နဲ့ နမ်း မိလိုက်ကြတယ်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ လက်တွေက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ဆွယ်တာပေါ် ကနေပြီး နို့ တွေ ကို လှမ်းအုပ်ကိုင်ပြီး ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာမှ မပြော။ သို့သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကပင် အရင် စ၍ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ပြီး။
“ဆောရီး မာမီ။ မာမီ ဘာပြဿနာ ဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာကို အစောကြီးကတည်း က သား မေးသင့် တာပါ”
“မာမီ က သား ရဲ့ အမေလေ။ သား ကိုသာ မာမီ က ကြည့်ရူ့ စောင့်ရှောက် ရမှာ မာမီ့ ကို ကြည့်ဖို့ က သားအလုပ်မှ မဟုတ်ပဲကွယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာဖြစ်လို့ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ခုလို ရှင်းပြနေရသလဲ ဆိုတာ သူမ ကိုယ်ပင် သူမ နားမလည်ပေ။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူမ အပေါ် မှာ နားလည်မှု ရှိလွန်းနေလို့ ပဲ ဖြစ်မည်ဟု ထင်မိသည်။
“အဲဒါ အပြင်၊ သား က အခု မှ အိမ်ပြန်ရောက်တာ တနာရီလောက်ပဲ ရှိအုံးမှာ သား မာမီဘာဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ ဒီလောက်အမြန်ကြီး ဘယ်လို သိနိုင်မှာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှုတ်ခမ်းအစုံ ကို ပြန်နမ်းလိုက်သည်။ သူ မပြောပြ နိုင်တာက တော့ တနင်္လာပေါင်း များစွာ သူဖြတ်သန်းခဲ့ ပြီး အဲဒီ ရက်ပေါင်း အကြိမ်ပေါင်း ၉၀ လောက်မှာ သူက ချည်းပဲ ပြောပြီး သူမ ပြောတာ နားမထောင်ခဲ့ ဘူး ဆိုတာကိုပေါ့။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ လျှာ နဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ လျှာတို့ ပူးကပ် ပွတ်သပ် မိနေကြပြီ။ နှစ်ဦးသား ကစ်ဆင် ပေးကြရင်း နဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ ကုတင် ပေါ် ကို လုံးထွေး ပြီး လှဲကျ သွားကြသည်။ နှစ်ဦးသား တင်းကျပ် စွာ ဖက်တွယ်ထားမိကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ဖဝါးက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကျောပြင်ကို ပွတ်သတ် စမ်းမိ တော့ သူရဲ့ ဘရာဇီယာ ကြိုးကို တောင် ဆွယ်တာအောက် မှာ ထိတွေ့ မိနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းထဲ တွေးမိတာ ဒီကြိုးက သူ့မာမီရဲ့ နို့ကြီးတွေ ကို တင်းနေအောင် ဆွဲထားတာပဲ။ သူ့ မာမီ ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သူ တခါမှမမြင်ဖူးသေးဘူး လို့ လျှောက်တွေး နေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် လုံးထွေးနေတော့ ခြေတန်ခြင်းလည်း ယှက်ထွေးနေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးက ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်တလုံးကို ခွလျှက် သား ဖြစ်သွား ရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် ပုဆိုး နှစ်ခု ခံနေပေမဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို သူမ စောက်ဖုတ်ဖြင့် လျောတိုက် ပွတ်နေမိသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် ပြီးခဲ့သည့် တနင်္ဂနွေ ညကလို ဖြစ်နေတာကို သိသည်။ နောက်ပြီး အဲလောက် နဲ့ သူ့ ရဲ့ တနင်္လာကို ကျော်ဖြတ် နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို လည်း သိနေတယ်လေ။ ကာမဒေဝ က အဆင့် တွေ တက် လာပြီမဟုတ်လား။ အဲဒါ ကိုတော့ သူသေချာ ပေါက် သိသည်။ သူ အဲဒီ အဆင့် ထက် ပိုလုပ်ရမည်။ ဒါပေမဲ့ ဘာလုပ်ရမှာလဲ မသေချာ။
ဘုန်းထွတ်အောင် မာမီ နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာက သူမ ပါး၊ မေးရိုးလေး တွေကို ဆင်းလာပြီး လည်တိုင် လေးကို ပါ နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်လုံးလေး မှေး ပြီး ခေါင်းလေး မော့ သွားသည်။
“မာမီ ရယ် ပြောစမ်း ပါ၊ မာမီ့ မှာ ဘာပြဿနာ ဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာ. မာမီ့ ခန္ဓာကိုယ် အပြောင်းအလဲ ဆိုတာ၊ သား ကို ယုံယုံကြည်ကြည် နဲ့ ပြောပြ စမ်းပါဗျာ၊ မာမီ က ဒီလောက် ပြီးပြည့်စုံနေတဲ့ အမျိုးသမီး တစ်ဦး ဖြစ်ရဲ့ သားနဲ့ ဗျာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်တိုင် ကျော့ကျော့ ကို သူ့ နှုတ်ခမ်းတွေ နှင့် ဖွဖွလေး နမ်းစုပ်ရင်း ကပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ငြီးငြူသံ လေး တွေက ပိုကျယ်လာခဲ့သည်။
“အိုးးးး သားးးး ရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို လျောတိုက်ပွတ်နေတာကလည်း အရှိန်မြန် လာခဲ့သည်။ သူမ စိတ်ကို သာ အတင်း ထိန်းမထားလျှင် သား ကုတင် ပေါ် မှာပင် သူမ စောက်ရည် တွေ ပန်းထွက် ကျကုန်လိမ့်မည်။ ထိုအခါ သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီ တခု လုံး ရွဲနှစ် သွားခဲ့လျှင် သူမ ဘယ်လို ရှင်းပြ ရမှာလဲ။
“မာမီ..ပြော….ပြော..ပြလို့ မဖြစ်..အီးးးးးးးးးး အိုးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တကိုယ်လုံး တုံတက် သွားသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကြီး က ဆတ်ဆတ်ခါ သွားပြီး ဘယ်လို မှ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူမ တကိုယ်လုံး ကို သူမ သားရင်ခွင်ထဲ အတင်း တိုးဝင်ကာ ဖက်ထားမိသည်။ သူမ ဘာကိုမှ သတိမထားမိတော့ ၊ သူမ အတွက် ခံစား မှု အထွတ်အထိတ်ကို ရောက် သွားပြီး မူးမေ့ ချင်သလို တောင် ဖြစ်သွားခဲ့ သည် သူမ သတိရလိုက်တော့ သူမ ပေါင်ခွဆုံ တခု လုံး စိုရွဲနေပြီ။
“ငါ…ငါ..သွားးးးးး တော့မယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကမန်းကတန်း ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါ် မှ ထလိုက်သည်။ သူမ ပါးပြင်းတခု လုံးလည်း နီရဲ တွတ်နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံး တွေက သူမ ပေါင်ခွဆုံ က စိုရွှဲ နေသည့် အကွက် ကြီးကို စူးစိုက် ကြည့်နေတာ မြင်ရတော့ အရမ်း ရှက် သွားသည်။
“ဆောရီးးးးးး ပါ..သားးးးးးးဘုန်းးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ မှ အလျှင်အမြန် ပြေးထွက် သွား တော့သည်။
“မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လှမ်းခေါ် လိုက်သော်လည်း မမှီတော့။ သူ့ ပေါင်ပေါ် က ပုဆိုးကို လှမ်းကိုင် ကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေ စိုနေသည်။ လက်နှင့် တို့ ပြီး သူ့ နှာခေါင်းနားကို တေ့ နမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သေးမဟုတ်။ စောက်ရည် တွေ ။ ဟိုးလီးရှစ်။ သူ့ မာမီ သူ့ ပေါင်ပေါ် မှာ ပြီးသွား ပြီး စောက်ရည်တွေ တောင် ပန်းထွက် သွားခဲ့သည်။ သူ့ လီးကြီးကလည်း အရမ်း ကို တင်းမာ နေခဲ့ပြီ။ ပုဆိုးကို လှန်ကာ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ထုပြစ် လိုက်ရသည်။ လရည်တွေ အများကြီး ပန်းထွက် သွားသော်လည်း အားမရနိုင်။ နောက်တခါ ထပ်ထု ရပြန်သည်။ ကာမဒေဝ တော့ သူ့ ကို တဏှာရူး ဖြစ်စေခဲ့ပြီ။
……………………..
အဲဒီနေ့ ညဖက် မှာပဲ သူ့ မမ မေသစ္စာအောင်ကို သူဖုံးခေါ်လိုက်သည်။ ညနေ က သူ့ မာမီ နှင့် အဖြစ်အပျက် ကို ပြောပြ လိုက်သည်။ နောက်ပြီး ပြီးခဲ့ တဲ့ ဟိုးအရင် တနင်္လာနေ့ တုန်းက ကိုကိုဦး ဘာသာပြန်ပေးခဲ့တဲ့ စာသား တွေကို လည်း ပြောပြလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ အဖြစ်ကို အံ့သြ ကြီးခြင်း ဖြင့် ဖြစ်ကာ စကား ပင် တော်တော် နှင့် ပြန်မပြောနိုင်။ တော်တော် ကြာအောင် ငြိမ်သွားပြီးမှ လေသံကို ထိန်းရင်း။
“ဘယ်လောက် တောင် အရည်တွေ က စိုသွားတာလည်း ။ မာမီက ဂျင်းဘောင်းဘီလည်း ဝတ်ထားတယ်။ နင့် လုံချည် မှာလည်း စိုပြီး ကျန်ခဲ့ တယ် ဆိုတော့ တော်ရုံ ပြီးတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ အင်္ဂလိပ် လို စကွပ်တင်း ဆိုတာ ကြားဖူးလား။ အပြင်ကို ပန်းထွက်တာမျိုး”
“အေးပါဟ ငါသိပါတယ်။ ဂျပန် အေဗီ တွေ မှာ ငါတွေ့ ဘူးတယ်။ မိန်းမ တွေ သေးပေါက် သလို ပန်းထွက်တာလေ၊ ငါက တမင် လုပ်ကြံ ရိုက်ထားတာမှတ်လို့”
“အေး အဲဒါမျိုး က တော်ရုံ နဲ့ မဖြစ်ဘူးဟ၊ သူတို့ ရဲ့ ဂျီ စပေါ့ ကို သွားထိမိ မှ အဲလို ဖြစ်တတ်တာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်ကို ပြောနေရတာ ဖုံးနှင့် ပေမဲ့ မျက်နှာ ပူနေမိသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ မောင်ငယ် ရဲ့ နေ့ ဝင်္ကပါ ထဲ က ထွက် နိုင်ဖို့ က ပိုအရေးကြီးတယ် မဟုတ်လား။
“ဒါပေမဲ့ ငါ မှ မာမီ့ ဂျီ စပေါ့ ကို မထိ ခဲ့တာကို”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း စိတ်ရှုတ်ထွေးလာခဲ့သည်။
“နိုး ရှစ်.. ငတုံး ။ ငါထင်တာက နင့် ကို ကာမဒေဝ က လုပ်စေချင်တာလို့ ငါထင်တယ်။ နင် က တူးဆွ ရမှာလေ။ ဆိုလိုတာက တွင်းထဲကို နိုက်ရမှာ။ သိပ်ပြီးလည်း အနက်ကြီး မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါပဲ လို့ ငါထင်တယ်။ ဂျီ စပေါ့ က ဗဂျိုင်းနား ရဲ့ အတွင်း သုံးလက်မလောက် အပေါ် မျက်နှာ ပြင်မှာ ရှိတာ။ ဂူအမိုးလို နေရာပေါ့ဟာ။ …အဓိက ကျတဲ့ နေရာကို ရှာပြီး လွှတ်ပေးလိုက်ပါတော့… ဆိုတာ အဲဒါပဲ နေမယ်။ အိုးမိုင်ဂေါ့ ငါ ဘယ်လို ပြောရမှန်း တောင် မသိတော့ ဘူး။ နင် မာမီ့ ကို လက်ချောင်း နဲ့ နိူက်ပြီး ဂျီ စပေါ့ ကို ပွတ်ပေး ရမယ်လို့ ပြောတာ ပဲ ဖြစ်မယ်။ အီးးးးးးးးးးးး”
“ဟိုးလီးရှစ်”
“တကယ့် ဟိုးလီးရှစ် ပဲ ငဘုန်းရေ။ ”
မေသစ္စာအောင် လည်း သူ့ မောင် ဆဲလိုက်တာကို သဘောတူသည်။ ကာမဒေဝ ကတော့ သူမတို့ မိသားစု ကို အရှုတ်ထုပ်ဖြစ်အောင် လုပ်နေလေပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ မောင်ငယ် ရဲ့ နေ့ဝင်္ကပါ တွေ ကျော်ဖြတ် သွားပြီးရင်တော့ သူတို့ မာမီ ဒီကိစ္စတွေကို မေ့မေ့ ပျောက် ပျောက် ဖြစ်သွား မယ် ထင်တာပဲ ဟု တွေးမိသည်။
“အင်း နောက်တခု က နင်မမေးခင် ပဲ ငါပြောလိုက်မယ်။ ငါတော့ နင့် ကို မပြောပြနိုင်ဘူး ။ နင် ဂျီ စပေါ့ ကို ဘယ်လို နှိုက် ပြီး ကရိုင်းရသလဲ ဆိုတာ နင့်ဘာသာ ဂူဂယ်ကြည့်လိုက်တော့”
“မမ နင် ကတော့ ကြိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါသိပါတယ်ဟာ။ စိတ်မပူပါနဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဂူဂယ် မှာ ချက်ခြင်းရှာနေလေပြီ။ သူ့ ဖုံးကို သူ့ နားနှင့် ပုခုံးကြား မှာ ညှပ်ထားရင်း သူ အမ နှင့် စကားပြောနေရင်း က ကွန်ပြူတာ ကီးဘုတ် မှာ ရိုက်ရှာနေလေသည်။
“နောက် နေ့ ကျရင် ငါတို့ ခုလို ပြောဆိုနေတာ တွေကို နင်မှတ်မိ မှာ မဟုတ်တော့ သလို ငါလည်း နင့် ကို အသေးစိတ် ပြောပြ မနေတော့ ပါဘူးဟာ”
“အဲဒါ အကောင်းဆုံး ပဲ လို့ ငါထင်တာပဲ”
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ မှာ သူ ငါနဲ့ ဒီ စကား ကို ဘယ်နှစ်ခါလောက် တောင် ပြောပြီးခဲ့ကြပြီလဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့ မောင် လေး က ဒီလို နှာဘူး တော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ စိတ်ပဲ မရှည်တတ် တဲ့ ကောင်လေး ပါဟု တွေးလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ နင် အကူအညီလိုရင် တော့ ငါ့ ကို ထပ်မေးပေါ့ ဟာ။ ပဟေဠိတုံး က ခြောက်မျက်နှာတောင် ရှိတာ နင်သိ တယ်မဟုတ်လား”
ပြောနေရင်း နှင့် သူမ စောက်ဖုတ် ထဲ က အရည်ကြည်တို့ စို့ လာတာမို့ မေသစ္စာအောင် ပေါင်နှစ်လုံး ကို လိမ်ကျစ် ထားလိုက်မိသည်။
“အေး နင်ပြောတာ အမှန်ပဲ။ ငါဖုံးချလိုက်တော့ မယ်။ မမ နင်က ငါ့ ရဲ့ ကျေးဇူး ရှင် ပါပဲဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ ဆီက ပြန်ပြောတာ တောင် မစောင့် တော့ ပဲ ဖုံးချလိုက်သည်။ သူ့ ကွန်ပြူတာ စခရင် မှာ ပေါ် နေသည့် မိန်းမ အင်္ဂါ ပုံစံ နှင့် ဂျီ စပေါ့ နေရာ ပြထားသည့် ရုပ်ပုံ ကို သေချာ လေ့လာနေမိသည်။ သူလုပ်နိုင်လိမ့် မည်ဟု ယုံကြည့်သည်။ သိပ်မှ မခက်လှတာဟု ထင်မိသည်။ တဆက်ထည်း မှာ ပင် ပဟေဠိတုံး ကို သွားတွေး မိသည်။ သူ့ မမ ပြောတာလည်း မှန်သည်။ ခြောက်မျက်နှာ ။ ခြောက်ရက်။ ကာမဒေဝ ဘာတွေ အကြံကြီး ပြီး ဘာတွေ အစီအစဥ် ချထားတာလဲ။
……………………
အခန်း ၆။
အခန်း (၆-၁)
သေချာ စီစဥ် ပလန်ချတိုင်း လည်း အမြဲ အောင်မြင်မှု မရနိုင်ဘူး။ အဲဒါကတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို သူ့ရဲ့ တနင်္လာ ဝင်္ကပါ နေ့ တွေ က သင်ပေးခဲ့တဲ့ သင်ခန်းစာ ပါပဲ။ သူထင်တာက သူ့ မာမီ ကို သူ စကားလုံး အသုံး အနှုံး မှန်မှန် နဲ့ ပြောခဲ့ ရင် ။ သူ့ မာမီ က မနေ့ ကလို ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု သူတွေးသည်။ သို့ သော်လည်း နောက် တနင်္လာ နေ့ မှာ သူ မအောင်မြင်ခဲ့။ နောက်နေ့ တွေ လည်း ထိုအတိုင်းပင်။
သူ့ ပေါင် ပေါ် ကို သူ့ အမေ စောက်ဖုတ် နှင့် တက်ပွတ်ခဲ့ သည့် နေ့ ကလို မျိုး ပြန်မရတော့။ သူ အထပ်ထပ် အခါခါ စဥ်းစား သည်။ သူဘာပြောတာ မှားသွား သလဲဆိုတာ။ သူ နှင့် သူ့ မာမီ တို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း တာ။ သူ့ ပေါင် ကို သူ့ မာမီ တက် ကရိုင်းတာ။ အဲဒီ အခြေအနေ ရောက်အောင် သူဘာ ပြောခဲ့ ဘာလုပ်ခဲ့တာလဲ။ အခု အဲဒီ အဆင့် ကို ပြန်မရောက်တော့ ဘူး။ အဲဒီ အဆင့်သာ ရောက်ခဲ့ ရင် သူ့ လက်ကို သူ့ မာမီ စောက်ဖုတ်ပေါ် ရောက်ဖို့ သိပ်မဝေး တော့ ဘူးလို့ တွေးနေသည်။
ဒါပေမဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် အဲလို အဆင့် ကို ပြန်မရောက်နိုင်တော့ ဘူး ဖြစ်နေသည်။ တော်တော် ကြာကြာ ကို စဥ်းစား နေပြီးမှ အဖြေ ရခဲ့ပြီလို့ သူထင်သည်။ တကယ်တော့ သူ ပြောခဲ့ တာတွေ က အဓိက မကျပဲ သူ မပြောခဲ့ တာတွေက အဓိကကျနေတယ်။ သူ့ မာမီ ပြောသမျှ ကို သူနားထောင် ခဲ့တာ က သူမ ကို ပိုပြီး ပွင့်လင်း လာစေခဲ့တယ် ဆိုတာကို သဘောပေါက် လာသည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ တနင်္လာနေ့ အစ ကို သူ သေချာ ဂရုစိုက် နားထောင် ဖို့ လိုတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်လာခဲ့သည်။
နောက်တနေ့ ဒီတနင်္လာနေ့ ကျရင် သူ ဘာမှ မပြောတော့ ဘူး။ သူ့ မာမီ ပြောတာကို ပဲ ဂရုတစိုက် နားထောင် တော့ မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တော့သည်။
……………………
“အိုးးးးး သားးးးးးး ဘုန်လေးးးးးးး မွ…မွ…ပြွတ်စ်..”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ရဲ့ လက်တွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် ပုခုံးပေါ် တွယ်ဖက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် လျှာကြီး သူမ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတာကို ခွင့် ပြုလိုက်တယ်။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ သူတို့ နှစ်ယောက် စနေ၊ တနင်္ဂနွေ တုန်း က နမ်းစုပ် ခဲ့ ကြတာတွေကို မေ့လိုက်ကြဖို့ သဘောတူထားပြီး ပြီလို့ ထင်ခဲ့ မိသည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ စိတ်ထဲ အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေတာ ၊ ခံစားနေရတာတွေကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဖြင့် နားထောင် ပေးခဲ့သည်။ သူမ အတွက် လိုအပ်နေတဲ့ ယောက်ျား သား တစ်ယောက် လို ချက်ခြင်း ပင် ဖြစ်လာခဲ့ သည်။
“အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအင်းးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူမ ရင်သား တွေကို ဆွယ်တာပေါ် ကနေ အုပ်ကိုင် ဖြစ်ညှစ် ပေးနေတာကို လည်း သူမ စိတ်မရှိတော့ ။ ဘာဖြစ်သွားမှာမို့လဲ။ သူ ဒီလောက် တော့ လုပ်ပိုင်ခွင့် ရှိပါတယ်လေ။ လုပ်ပါစေ။ သူတို့ သားအမိ နှစ်ဦးရဲ့ အနမ်း တွေ က ရမက် ပြင်းပြင်း နှင့် အရှိန်တက်လာခဲ့သည်။
“မာမီ ၊ မာမီက တကယ်ပြီးပြည့်စုံ တဲ့ မိန်းမကောင်း တစ်ယောက်ပါပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အနမ်းတွေက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်တိုင် တွေဆီ ရောက်လာသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လုံး တုံရီသွားပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တိုးဖက်လိုက်တော့ နှစ်ဦးသား လုံးထွေး ပြီး ကုတင်ပေါ် ကျ သွား သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှုတ်ခမ်းတွေ ဆီ ပြန်နမ်းလာခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်လုံးတွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်တလုံးပေါ် တက်ခွလာခဲ့သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်နှင့် သူ့ပေါင်ကို ပွတ်တိုက် ကာ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက် တော့ မည်ကို သူသိသည်။ ဒီလို နဲ့ တော့ ဇာတ်သိမ်းလို့ မဖြစ်။
“အို……………….”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချောင်းတွေ က သူမ ဗိုက်သား ပေါ်ကို ဆွယ်တာအောက် မှ ဝင်လာတာ ခံစား သိလိုက်ရ တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လုံးလေး တောင့် သွားခဲ့သည်။ ကောင်လေး နည်းနည်း လွန်လာပြီထင်တယ် ဟု တွေးလိုက်ပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကိုယ်လုံးချင်းခွာလိုက်သည်။
“ဆွယ်တာပေါ် ကပဲ နော် သား အောက်က မရဘူး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အသာလျော့ ကာ ပြန်ဖက် ပြီး နမ်းပြန်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ်က တအား ဖေါင်းတင်း နေပြီ။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို သူမ ပြန်ကိုက်ထားမိသည်။ သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီထဲ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက် သွား လို့ မဖြစ်။ ကုတင်ပေါ် မှာ သူမ တစ်ထောင် တဖက်ကို ထောက် ပြီး ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ အမြန်ထွက်ပြေးဖို့ စဥ်းစား သည်။
“မာမီ သွားတော့ မယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်တဖက် ဖြင့် သူမ ပုခုံးလေး ကို ပြန်ဆွဲချလိုက်သည်။
“မသွား ပါနဲ့ အုံး မာမီရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လေး သူ့ အပေါ် အသာ မှီကျလာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ခုန ဗိုက်သားလေး ပေါ် ပွတ်နေသော လက်ချောင်းလေး က သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီ အောက် ကို တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ သူမရဲ့ နွေးထွေး ချောမွတ်တဲ့ အသားလေး တွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိကပ် မိတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးက မတရား တောင် လာခဲ့သည်။ သူ့ လက်ထိပ်ဖျား က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်မွှေး အဖျားနား ထိလုနေပြီဟု ဘုန်းထွတ်အောင် မှန်းဆ လိုက်မိသည်။ တကယ်တော့ ကာမဒေဝ က မဆိုးရှာပါဘူးဟု ဘုန်းထွတ်အောင် အတွေးထဲ ဝင်လာသည်။
“ဒီမှာ မာမီ ပြောတာလေ။ မာမီက အသက်ရလာပြီ။ လူ့ဘဝ ဆိုတာ တိုတိုလေး ဆိုတာရယ်။ မာမီ့ ခန္ဓာကိုယ် အပြောင်းအလဲ တွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာလေ။ ဆက်ပြောပါအုံး ၊ သားနားထောင်နေတယ်လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို အံ့အားသင့် သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေတာကို ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံး ပြရင်း သူ့ လက်ကို ရှေ့ နည်းနည်း တိုးလိုက်သည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ လက်ကို မတားဆီးတော့ ပဲဒီအတိုင်း နေနေရင်းက ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မျက်လုံး ချင်း ဆုံကာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“သား ဘုန်းလေး၊ သား က နေ့ခြင်း ညခြင်း ကို ပြောင်းလဲ သွားခဲ့တယ်နော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမကိုယ် သူမ ပျော့ ပြောင်းပြီး ဖီးဝင် သွားတာကို သတိထားမိသည်။
“မာမီက သားအပေါ် အရမ်းကောင်းခဲ့တာလေ။ သား က ပြန်ပြီး မာမီ့ ကို ကူညီပေးရမဲ့ အလှည့်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုစကား ကို အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ လေ့ကျင့် ခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပြုံး လိုက်ပြီး စိတ်ကို လည်း အနည်းငယ်လျော့ လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်ဖျားကို ရှေ့ ကို နည်းနည်း တိုး လိုက် သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ စောက်မွှေး ထိပ်ဖျား နုနုလေးကို သူ့ လက်ဖျားထိပ်ကလေးက စမ်း မိ နေလေပြီ။ သို့သော်လည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ က အရမ်းကျပ်လွန်း နေတာမို့ သူ့ လက်ဖဝါး ကို ထပ်ထိုးထည့် ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့။ သူ့ ရဲ့ နောက် လက်တဖက် နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီး ကို ဖြုတ်ဖို့ ကြိုးစား ပေမဲ့ သူ လက်တဖက် ထည်း ဖြင့် ဖြုတ်လို့ မတတ်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ငုံ့ကြည့်နေ ရင်း သူ ကြိုးစား နေတာကို သတိထားမိသွား သည်။
အခန်း (၆-၂)
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ သားငယ် မလုပ်တတ် မကိုင်တတ် ဖြစ်နေတာကို သဘောကျ သွား ပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်။ သူလုပ်နေပုံ ကိုင်ပုံ ဖြင့် ဘယ်လို မှ ခရီးမရောက် ဖြစ်နေတာကို ကူညီချင်စိတ် ပေါ် သွားခဲ့သည်။ ကဲကွာ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဟု သူမ စိတ်ထဲ တွေးလိုက်ရင်းက။
“ကဲ ပါ ဆရာသမားရယ်၊ ဒါလေး တောင် မလုပ်တတ်ဘူးလား”
ဟု ပြောရင်း သူမ လက်တဖက် ထဲ နှင့် ပင် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးတို့ ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ကံကို သူပင် မယုံကြည်မိ။
“ကျေးဇူး မာမီ”
ဟု ပြောရင်း ဇစ် ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ အခုတော့ သူ့ လက်ဖဝါးက ချောင်ချောင်ချိချိ လေး ရှေ့ဆက်တိုး လို့ရသွား လေပြီ။
ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ လက်ချောင်းတွေက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပင်တီအောက် မှ တိုးဝင်ပြီး စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား တွေကို ထိမိလိုက်တော့ နှစ်ဦးစလုံး ရဲ့ မျက်နာတွေ က တည်သွားကြသည်။
“ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချောင်းထိပ်တခုက သူမ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားကို ထိုးခွဲပြီး ဝင်လာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးစပ် မှ လေကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်ယူ ရှိုက်သွင်း လိုက်မိသည်။ သားဖြစ်သူ ကို သူမ စောက်ဖုတ် မှ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာနိုင်သည် ဆိုတာကို သတိပေးလိုက်သင့်သလား။ သူမ တနေ့လုံး မာစတာဘိတ်လုပ်ထားတာ ဆိုတော့ အခု အချိန် စောက်ရည် မပန်းနိုင်လောက်တော့ ဘူးဟု ထင်တာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဘာမှ မပြောတော့ ပဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းထဲ မှာတော့ ကွန်ပြူတာထဲ မှာ သူကြည့်ထားသည့် ဂျီ စပေါ့ နေရာကို စဥ်းစား နေသည်။ သူမ စောက်ခေါင်း တွင်းက စိုစွတ် နွေးထွေး နူးညံ့ လွန်းလှသည်။ စောက်ခေါင်း အပေါ် ပိုင်း ကို စမ်းကြည့်တော့ ခပ်မာမာလေး တွေ့ တော့ သူအံ့သြနေမိသည်။ အေပရယ် နှင့် တုန်းက သူ တခါ မှ အဲလို မနှိုက်ဖူးခဲ့။ သူ့ အတွက် က အသစ်အဆန်း ဖြစ်နေသည်။
“မာမီ ဘယ်လိုနေလဲဟင်”
“အင်း ကောင်းတယ်သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရူလိုက်သည်။ သားဖြစ်သူ စောက်ဖုတ် တခါမှ မကလိဖူးသည်မှာ သိသာလှသည်။ လုံးဝ ကျွမ်းကျင်မှု မရှိ။ သို့သော်လည်း စိတ်တက်ကြွ မှု က စိတ်ဝင်စားစရာ ကောင်းလှသည်။ သူမ ပင်တီအောက် မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်လှုပ်ရှားနေတာကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ငုံ့ ကြည့်နေမိသည်။
“ဒီဟာ ကရော မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကုတင်ပေါ် တွင် ကိုယ်တခြမ်း စောင်းလို့ ၊ သူ့ လက်ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ် နှင့် တည့်တည့် ဖြစ်အောင် လှည့် ပြီး ထိုးမွှေပြန်သည်။
“နိုး အဲလို မဟုတ်သေးဘူးကွယ့်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လေး တောင့် သွားခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ မကျွမ်းကျင် တဲ့ လက်ချောင်းတွေ ထိုးမွှေမှု ကြောင့် သူမ စောက်ခေါင်းထဲ အနည်းငယ် နာကျင် သွားတော့ သူမကိုယ် သူမ ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာ သတိပြန်ဝင် သွားခဲ့သည်။ ငါဘာဖြစ်လို့ သားကို ငါ့ စောက်ဖုတ်ပေးကိုင်နေရတာလဲဟု တွေးလိုက်မိ သည်။ သို့သော်လည်း သူမ ထိုအတွေးကို ခနဖယ်လိုက်ရင်း။
“ခုန တုန်းက လို ပြန်စမ်းကြည့်”
ဟုပြောလိုက်သည်။
“ဒီလိုလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကွန်ပြူတာ ထဲက သရုပ်ဖေါ်ပုံ တွေကို ပြန်စဥ်းစားရင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ် ထဲ ဟိုမွှေ ဒီဆွ လုပ်နေလေသည်။ တခုခု တော့ မှားနေပြီ မာမီ က ဖီး တက်မလာရုံ မက မု ပင် ပျောက် သွား သည့်ပုံ ဖြစ်လာနေပြီ။
“ဒီလို မျိုးလေးလား”
“အိုး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရုတ်တရက် ငြီးလိုက်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“တော်ပြီသား ရပ်လိုက်တော့၊ တို့ မလုပ်သင့် ဘူး။ မာမီ မှားတာ ။ မာမီ သားကို ပေး မလုပ်သင့် ဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို သူမ ပင်တီ ထဲ မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကုတင် ပေါ် မှ ကမန်းကတန်း အောက်ကို ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း။
“ဒီမှာ မာမီ့ မှာ သားကို ပြောပြ လို့ မဖြစ်တဲ့ အကြောင်းတခုခု ဖြစ်နေတယ်။ စိတ်တွေ လည်း ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်နေတယ်၊ ခုနက ဖြစ်သွားတာတွေ က မာမီ့ အပြစ်ပါပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဇစ်ပြန်ဆွဲတပ်ရင်း ကြယ်သီးတွေ ပါ ပြန်တပ်လိုက်သည်။
“သား လည်း ဆောရီး ပါမာမီ၊ သားက မာမီ့ ကို အထူးကောင်းစေချင် လွန်းလို့ပါ။ သား အင်တာနက် ထဲက လျှောက်ဖတ်ရင်း စမ်း လုပ်ပေးကြည့်တာပါ၊ သားဘာမှ ရည်ရွယ်ချက်မရှိပါဘူး”
“မာမီ တော့ စိတ်ရောဂါ ဆရာဝန် နဲ့ တွေ့ သင့် ပြီထင်တာပါပဲ”
ဟု ပြောရင်း တံခါးဝ ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
“မာမီ အခု တရေးတမော သွားအိပ်တော့ မယ်။ သား ဒက်ဒီ ပြန်လာရင် ညနေစာ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်လုပ်စား လိုက်တော့ လို့။ ”
ဟု ပြောရင်း အောက်ထပ်သို့ ပြေးဆင်းသွားတော့သည်။
“ခနလေး မာမီ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် လှမ်းတား ပေမဲ့ မမှီတော့။
“ရှစ်….”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ခေါင်းအုံး ကို သူ လက်သီး ဖြင့် ဆောင့်ဆောင့် ထိုးမိလေသည်။
“ရှစ်..ရှစ်..ရှစ်..”
သူ ဒီလောက် တောင် မှ နီးစပ် နေပြီ ဟာကို အဆုံးကျမှ လွဲသွားရလေခြင်းဟု ဖြစ်မိသည်။ သူ့ လီးကြီး ကလည်း မတရားကို တောင့်တင်းနေသည်။ သူ ဂွင်းထုချင်စိတ်ပင် မရှိတော့။ မနက်ဖြန်ကျလျှင် ဒီတနင်္လာနေ့ ကို အစက နေ ပြန်စရပေအုံးတော့ မည်။
………………
တကယ်ပင် တနင်္လာကို ပင် အစက ပြန်စပြန်လေသည်။ နောက်ဆုံး အဖြေ က တော့ ထူးမခြားနားသာပင်။ နောက် ထပ် တနင်္လာတွေ လည်း ထိုအတိုင်းပင်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ်ထဲ သူ လက်ချောင်း ထည့် မွှေသည့် အဆင့် အထိ အဆင်ပြေသည်။ သို့ ပေမဲ့ ဂျီစပေါ့ ကို သူရှာလို့မရ။ အမြဲတမ်း ထိုအဆင့် ထိ ရောက် ပြီးမှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူ့ ကုတင်ပေါ် မှ ထထပြေးထွက် သွားတာနှင့်ပင် ဇာတ်သိမ်း ခဲ့ရသည်။
နောက် တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွေးဝင်လာသည်။ သူ အရမ်းလောမိနေတာလား။ သူ့ မာမီ စောက်ဖုတ်ထဲ အတင်း လက်မထိုးထည့် တော့ ပဲ နှင့် တခြား နေရာတွေ ကိုကိုင်တွယ် ပွတ်သပ်နူးပေးသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အဆုံးထိ ပြီးလု နီးပါး သို့ ပင် ရောက်ခဲ့ သော်လည်း မပြီးနိုင်ခဲ့။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်လုံး ကို စုံမှိတ်ပြီး ပါးစပ်လေး ဟ ငြီးငြူသည့် အဆင့် ရောက်ခဲ့သည့် အခါ သူအရမ်း ကို စိတ်လှုပ်ရှား ခဲ့ရသည်။ သို့ သော်လည်း သူ တဆင့် တက်ပြီး ဂျီစပေါ့ ကို လိုက်မွှေရှာသည့် အချိန်မှာတော့ သူမ ကိုယ် လုံးတောင့်တင်း သွားကာ ချက်ခြင်း ခွာကာ အခန်းထဲက ပြေးထွက် သွားလေ့ ရှိလေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် စိတ်မုန်တိုင်းထကာ ကုလားထိုင်ကို ကောက်ပြီး ပြတင်းပေါက် မှန်ကို ပြစ်ခွဲ လိုက်ဖို့ ပင် ကြံရွယ်လိုက်မိသေးသည်။ သူ့ မှာ အကြံ ကုန်နေလေပြီ။ နောက်ဆုံး တော့ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရူလိုက်သည်။ စိတ်ကို တတ်နိုင်သလောက် တည်ငြိမ်အောင် ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖုံးကို ကောက်ကိုင်ကာ သူ့ မမ မေသစ္စာအောင် ကို ခေါ်လိုက်တော့ သည်။ သူ သူ့မမရဲ့ အကူအညီ လိုနေလေပြီ။
……………….
