အခန်း (၆-၃)
“ကဲ ပြောပါအုံး ဘာရေးပေါ် ပြန်ပြီလဲ”
မေသစ္စာအောင် အိမ်ထဲ ဝင်လာတော့ သူမ မောင်လေး က ဧည့်ခန်းထဲ မှ ဖုံးပွတ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဟာ နင်လာတာ ကျေးဇူး ပါပဲဟာ၊ အရေး ကတော့ သိတဲ့ အတိုင်း ကာမဒေဝ လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုင်ရာမှ ထကာ အပေါ်ထပ်သို့ ဦးဆောင် တက်သွားလေသည်။ သူတို့ မာမီ က အိပ်ယာထဲ တရေးဝင်အိပ်ရာမှ မထသေး။ ဒက်ဒီ က တီဗီခန်းထဲ မှာ တစ်ယောက်ထည်း တီဗီကြည့်နေသည်။
“အေး ပါ ငါထင်ပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူ့မောင် ဆီက နောက်ဆုံး အပ်ဒိတ် အခြေအနေကို သိချင်နေမိသည်။ သူမ မောင်ငယ်လေး တနင်္ဂနွေကို အောင်မြင်စွာဖြတ်သန်း ခဲ့ ပြီး ယခု သူမကို အရေးပေါ် ခေါ်ဆိုသည် ဆိုတော့ တခုခု တော့ ကြီးကြီး မားမား ဖြစ်ပြန်ပြီ ဟု တွေးနေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ ရောက်လာကြ သည်။ မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ဆုံလည်ကုလားထိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ကဲ ဆိုပါအုံး မနေ့ က ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကုတင်ပေါ် မှာ တင်ပျင်ခွေ ထိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ ကို ဇာတ်ကြောင်းပြန် ရပြန်လေသည်။ အရင်တခါ ပြန်ပြောပြခဲ့ တုန်းကလိုပင် သူမ မျက်နှာက ရွံ့ရှာ ပုံ လုပ်ပြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ နင့် ကစ်ဆင်ဆွဲသည့် အကြောင်း။ သူ့ မာမီ က သူ့ ပေါင်ပေါ် မှာ သူမ စောက်ဖုတ်နှင့် ကရိုင်းသည့် အကြောင်း ပြောပြတိုင်း မေသစ္စာအောင် က ထိုမျက်နှာပေး လုပ်တာ သူသိပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ၏ တနင်္လာဝင်္ကပါ နေ့များက အဖြစ်အပျက် များကို လည်း ဒီနေ့ အထိ အပ်ဒိတ် ပြောပြလိုက်သည်။ နောက်ပြီး သူတို့ မာမီ ရဲ့ ဂျီစပေါ့ ကို ထိအောင် နှိုက်ဖို့ မေသစ္စာအောင် ကပင် အကြံပေးခဲ့ သည်ဆိုတာကို ပါ ပြောပြလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကပင် ထိုအကြောင်းကို သူမ မကြားလို တော့ ကြောင်း သူ တကယ့် ကို အကူအညီ လိုမှ သာ အကူအညီလို ကြောင်း သူမ ကို ပြောဖို့ မှာထားခဲ့ ကြောင်းလည်း ရှင်းပြလိုက်သည်။
“ဟိုးလီးရှစ် ငဘုန်း။ ငါ တကယ်ပြောတာ ဟိုးလီးရှစ်။ ငါ ထင်တောင် မထင်ထားဘူး”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို သေချာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို လည်း စကဒ် အောက်မှာ လိမ်ကျစ် ပြီး ပွတ်မိ နေမှန်းပင် သူမကိုယ် သူမ သတိမထားမိခြေ။
“အဲတော့ နင်က ငါ့ ကို ဘာလုပ်ပေးစေချင်တာလဲ”
“ငါလည်း နင်ပြောသလို ဂူဂယ် လုပ်တာပဲ၊ ငါ အဲဒီ သရုပ်ဖေါ်ပုံ တွေ စိတ်ထဲ အလွတ်ကျက် ထားပြီး ကြိုးစား ကြည့်တာပဲ ၊ ဘယ်လို မှ လုပ်လို့ မရဘူး။ ငါ တနင်္လာ ပေါင်း များစွာ ကြိုးစား ခဲ့တာဘယ်လို မှ မထိ နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ငါ့ မှာ မေးစရာ နင်က လွဲပြီး ဘယ်သူ မှ မရှိဘူးဟ၊ ငါ့ ကို တဆင့် ချင်း ရှင်းပြပေးပါလားဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံး တွေ က တောင်းပန်သည့် အကြည့် ဖြင့် သူ့ မမ ကို ကြည့်နေမိသည်။ သူဘာပြော တာလဲ ဆိုတာကို အဓိပ္ပါယ် နားလည် သွားဖို့ မေသစ္စာအောင် နည်းနည်းတောင် အချိန်ယူလိုက်ရသည်။ သဘော ပေါက် သွားတော့ သူမ ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် မျက်လုံး ပါ ပြူးသွားရသည်။
“ဟာ နင် ကလည်း ငါက နင့် အမ လေ။ ဘယ်နှယ့် လုပ်ပြီး ငါတို့ မာမီ ကို နင် လက်ချောင်းနဲ့ မွှေဖို့ ကိစ္စ ဘယ်လို သင်ပေးလို့ ရမှာတုန်းဟ”
“ငါ နင့်ကို ပြောပြသလို ပဲလေ၊ ငါ့ ဖာသာ ငါ ကြိုးစား တာ တနင်္လာပေါင်း များစွာ ဖြစ်နေပြီ၊ နင်သိတဲ အတိုင်း ပဲ ငါကတကယ် တမ်း က လုပ်ချင်တာ မှ မဟုတ်ပဲလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ စိတ်ဓါတ်ကျ သွားတဲ့ အမူအရာ ကိုယ်အနေအထား ကို တွေ့လိုက်ရတော့ မေသစ္စာအောင် စိတ်ပျော့ သွားရသည်။ နောက် တော့ အတွေး တစ်ခု ပေါက်လာသဖြင့်။
“ဟေ့ ခနနေအုံး”
ဟု ဆိုကာ ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းကို မျက်လုံး ဖြင့် နေရာအနှံ့ လှည့် ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။
“နင် မာမီ့ ကို ဒီနေ့ ဒီနေရာ မှာ ကြိုးစား ကြည့်ပြီးပလား”
“အင်း”
မေသစ္စာအောင် က ကမန်းကတမ်း ထိုင်ရာမှ ထရပ်လိုက်ကာ။
“ဒီကုလားထိုင်ပေါ် မှာလား”
“ဟင့် အင်း အိပ်ယာပေါ် မှာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ကို လျော့ လိုက်သည်။ ဘာထူး အုံးမှာလဲ ၊ သူ မနက်ဖြန် (ဒီနေ့) မှာလည်း တခါ ထပ် ကြိုးစား ရအုံးမှာပဲ။ အောင်မြင် မှာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။
“အင်း ငါ့ ပါးစပ် က ခနခန ပြောမိနေတာ ငါသိတယ်။ ဒါပေမဲ့ မတတ်နိုင်ဘူး ထပ်ပြောရအုံးမှာပဲ..ဟိုးလီးရှစ်”
မေသစ္စာအောင် ကုလားထိုင်မှာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်ရင်း က သူမပေါင်နှစ်လုံး ကို လိမ်ကျစ် လိုက်သည်။ သူမ ဟိုဟာ လေးမှာ စိုစွတ် နေပြီဆိုတာ သူမ သိသည်။ သူမရဲ့ ၁၈ နှစ် အရွယ် မောင်ငယ်လေးက သူမတို့ အမေ မာနခဲ မကြီး ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်း နဲ့ ထိုးမွှေ ပေးခဲ့ တယ် ဆိုတဲ့ အသိက သူမ ကို စိတ်တွေ ထစေတယ် ထင်သည်။
“အိုကေ၊ ငါ နင်ဘာအမှား လုပ်မိတယ် ဆိုတာကို တဆင့် ချင်း ပြောပြ မယ်။ နင် ငါ့ ကို အစ အဆုံး အသေးစိတ် ဘာကိုမှ မချန်ထားနဲ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က တခုချင်း အသေးစိတ်ပြောပြ တာကို သေချာစိုက်ကြည့်ရင်း နားထောင် နေလိုက်သည်။ သူက မာမီ့ ကို ဘယ်လို ချီးမွန်းတာ၊ မာမီပြောတာကို အလေးထားနားထောင်တာ၊ နောက်တော့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းကြတာ။ လျှာချင်း စုပ်ကြတာ။ မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ သူလက်နှိုက်သွင်း ပြီး ဂျီစပေါ့ ကို ရှာတာ။ မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် သူ့ မောင် ရဲ့ တက္ကနစ် ကို စိတ်ထဲကပင် ချီးကျူး လိုက်မိသည်။ ဒီကောင်လေး မဆိုးဘူးပဲ။ သို့သော် သူ့ မောင်လေး က မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ချောင်း ဖြင့် မွှေနှောက်ရင်း ဂျီစပေါ့ ရှာသည့် အခန်း မှာ အနည်းငယ် တွေသွားသည်။
“ဟဲ့ သူ က အဲဒီ အချိန် မှာ အိုး လို့ တော့ အော် မှာ မဟုတ်တာ သေချာတယ်ဟ၊ နင် နေရာ မှား ကုတ်မိလို့ နေမယ်”
“အဲလို ပဲ ငါလည်း ထင်တာပဲဟ၊ ငါ ဂူဂယ် မှာ ပြထားတဲ့ အတိုင်း လုပ်တာပဲလေ”
“နင် က အတွင်း ထဲ သုံးလက်မ လောက် က အပေါ် နားလေးကို သွားတာလား”
မေးနေသည့် မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ပါးစပ် မခြောက်ပဲ နှင့် တံတွေး မျိုချမိသည်။ သူမ နှလုံးခုန် သံကို သူမ နားက ပင် ကြားနေရသည်ဟု ထင်နေမိသည်။
“အေးလေ ဒါပေမဲ့ …ဟဲ့ နင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ဖြေရင်း သူ့ အမ ကို ကြည့်ကာ မေးလိုက်မိသည်။ သူ့ အမ မျက်လုံးတွေ က ရီဝေ နေပြီး နဖူး မှာ ချွေးလေး တွေ စို့ နေသည်။
“ငါလား ”
မေသစ္စာအောင် အဆုပ်ကို တခုခု ဖြင့် ဖိညှစ် ထားသလို ခံစား နေရသည်။ အသက် ကိုပင် မနည်း ရူနေရသည်။ ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်နေရာ မှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ။
“ခနလေး ငါပြန်လာခဲ့မယ်”
ဟု ပြောရင်း သူ့ မောင်လေး ဘာပြန်ပြောလိုက်သည်ကို ပင် နားမထောင်တော့ ပဲ အခန်းထဲ မှ အမြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အောက်ထပ် ရေချိုးခန်းထဲ ရောက် မှ လက်ဆေး ဇလုံ မှ ရေအေးကို ဖွင့် လိုက် ရင်း သူမ ကိုယ် သူမ မှန်ထဲ ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ မျက်နှာ တခုလုံး ဖြူဖတ်ဖြူရော် နှင့် သရဲမလို ဖြစ်နေ သည်။ သူမ စိတ်တွေ လည်း ကယောင် ခြောက်ခြား ဖြစ်နေမိသည်။ သူမ ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာက သူမ ကို သစ္စာဖေါက် နေပြီလို့ ခံစား နေရသည်။ ရေအေး အေး ဖြင့် သူမ မျက်နှာကို ထပ်ကာ တလဲလဲ ပက်ရင်း သစ်လိုက်သည်။ နည်းနည်း လေး လန်းသွားသလို ရှိသည်။ ရေဘုံဘိုင် ကို ပိတ်လိုက်ပြီး မှန်ထဲ မှာ ပြန်ကြည့်ပြီး ကိုယ့် ဖာသာ ကိုယ်တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောနေမိသည်။
“အကြောင်းမဟုတ်ဘူး။ ငါဘာပဲ လုပ်လုပ် ၊ မနက်ဖြန်ကျရင် ငါ ဘာမှ မှတ်မိ မှာ မဟုတ်ဘူး။ တခြား မေသစ္စာအောင် က ကိုကိုဦး ကို လက်ထပ် မှာ ဒီနေ့ မေသစ္စာအောင် မဟုတ်ဘူး။ ဒီည ဘာဖြစ်သလဲ ဆိုတာ နောက်နေ့ ငါမေ့ သွားမှာပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မျက်နှာကို မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ဖြင့် အခြောက်သုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ မောင်လေး အခန်းထဲ သို့ ပြန်ဝင် သွားလိုက်သည်။
“မမ နင် ငါ့ ကို ကူညီမှာ မဟုတ်တော့ ဘူးမလား။ မြို့ထဲ ပြန်တော့ မလို့လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံ က စိတ်ပျက် လက်ပျက် ဖြစ်နေတာကို ပင် ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစားဟန် မတူတော့။ သူ ဒီတနင်္လာ မှာပဲ ရုန်းမထွက် နိုင်ပဲ နေနေရပေတော့ မည်။
“နိုး ငဘုန်း နားထောင် စမ်း ၊ ဟို…အာ..ဟို… ကိုကိုဦး က ငါ့ ဂျီ စပေါ့ ကို ထိ ခဲ့ ဖူးတယ်”
“ဟုတ်မှာပေါ့ ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရှုံ့မဲ့ လိုက်သည်။
“နင် ငါ့ ကို လာနှိမ် စရာ မလိုပါဘူးဟာ။ နင့် ဘဲကြီးက ငါ့ထက် သာပါတယ်။ ဒါပေ မဲ့ နင်ထင်နေသလို လည်း ဒီဘဲ ကြီးက ဒီလောက် မကောင်းပါဘူး”
အခန်း (၆-၄)
“နင့် ပါးစပ် ပိတ်ထားပြီး ငါပြောတာ နားထောင်စမ်း ငဘုန်း။ ငါ ပြောတာ ကို သေချာ နားထောင် ”
သူ့ အမ ဒေါပွ သွားမှန်း သိလို့ ဘုန်းထွတ်အောင် ငြိမ်သွားသည်။
“ဆောရီး ပါဟာ ၊ ကဲ ပြော”
“ငါပြောချင်တာကဟာ၊ ငါ့ ရဲ့ ဟာ ဘယ်နားမှာ ရှိလဲ ဆိုတာ ငါသိတယ်။ ငါ မာမီ့ လို စကွတ်တင်း ဖြစ်တာ တော့ မဟုတ်ဘူး ၊ ငါဖီးလ် ဖြစ်တာကို ပြောပြတာ၊ အဲတော့ နင် သိတယ်မလား။ ငါ နင့်………. ကို ပြလို့ ရတယ်”
နောက်ဆုံး စကားလုံး တွေ က အသံအရမ်းတိုးဝင် သွားသည်။
“နင်…နင်..ဆိုလိုတာက တကယ့် အစစ်၊ နင်က ငါ့ကို ပြမယ်၊ နင့် ဟိုဟို မိန်းမ အင်္ဂါ ကို ဟုတ်လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း မယုံကြည် နိုင်အောင် ဖြစ်သွားသဖြင့် သူ့ အမ ကို သေချာ ကြည့်ပြီးမှ မေးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင်က မျက်စေ့ချင်း မဆုံပဲ ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက် ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ် မှာ နောက်မှီ ချလိုက်တာ သူတွေ့ လိုက်ရသည်။
“ဝိုးး အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့လီးက ပုဆိုးအောက် မှာ တအား တောင် နေတာကို သူ့ အမ မမြင်ပါစေနှင့် ဟု ဆုတောင်း နေလိုက်သည်။ သူ တကယ်တော့ သူ့ အမ မလာခင် ဂွင်းထုပြီး လရည်တွေ ထုတ်ပြစ် ထားလိုက်ဖို့ ကောင်းသည်ဟု လည်း တွေးနေမိသည်။ သူလည်း သူ့ အမ က ခုလို ကူညီပေးလိမ့် မည်လို့ မထင်ထားမိဘူးလေ။
“အဲဒါနဲ့ နေပါအုံး ငါဖတ်ဖူးတာ အင်တာနက် ထဲ ရေးထားတာတော့ မိန်းမ တွေက ကိုယ်ဘာသာ ကိုယ် ထိမိအောင် လုပ်ဖို့ မလွယ်ဘူးလို့ ဆိုတယ် သူတို့ ကို တခြားလူက လုပ်ပေးမှ ထိတာလို့ ပြောတယ်”
“အင်း ပုံစံ မှန်တဲ့ ဆက်စ်တွိုင်း တခုခု နဲ့ ဆို လုပ်လို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု ပြဿနာက ငါ့ဟာကို ထိဖ
“ဟဲ့ ကာမဒေဝ ကို မဆဲနဲ့ ဟ။ ငါ အရင် တုန်း က နှစ်ခါ သုံးခါ လောက် ဆဲဖူးတယ်။ ငါ သေချာ တော့ မသိပေမဲ့ သူ ကြားတယ်လို့ ငါ့စိတ် ထဲ ထင်နေတယ်ဟ”
“အိုကေ အဲဒါ ထားလိုက်တော့ နင် ငါ ဘာပြောလိုက်တယ် ဆိုတာ ကြားတယ် မဟုတ်လား။ ငါ နင့် ကို ပြမယ်။ နင့် ကို ကူညီမယ်၊ အဲဒါ ဘယ်လဲ သဘောတူလားမတူဘူးလား”
မေသစ္စာအောင် ကိုယ်လုံး လေး က တုံရီ လို့ ကြက်သည်း မွှေးညှင်း ပင် ထချင်နေသည်။
“အေးပါ တူပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောလိုက်ပုံ က စိတ်မပါသလို ဘာလိုလို စောက်ကောင်လေး သူ့ အမ ဒီလောက် ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထား ပြောနေရတာကို ဟု မေသစ္စာအောင် တွေးလိုက်မိသည်။
“ဒါဆိုရင် လာ ငါ့ရှေ့ ကြမ်းပေါ် မှာ ထိုင်လိုက် ”
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာပေါ် မှ ထလိုက်တော့ ပုဆိုးအောက် က သူလီးကြီး ထိုးထောင် ထ နေသည်ကို မေသစ္စာအောင် မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ ဘာမှ မပြောပဲ မသိချင်ဟန်ဆောင် နေလိုက်သည်။ သူမ စကဒ် ကို ခါးပေါ် အထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ သူမ ပင်တီကို ခါးမှ အသာဆွဲကာ အောက်သို့ တွန်းချဖို့ ပြင်ရင်း က။
“ငါ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်တုန်းက လုဘရီကေးရှင်း (ချောဆီ) တွေ ငါ့ အဖုတ် မှာ ထည့်လာခဲ့တယ်။ အဲဒါကြောင့် ငါ့ အဖုတ် က အရည်တွေ စိုရွှဲ နေသလို ဖြစ်နေတာ”
မေသစ္စာအောင် လိမ်ပြောလိုက်သည်။ သူမ ဖီးတက်ပြီး စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာ သူမ မောင်လေး မသိစေချင်။
“ငါ က နင့် ကို အလွယ်ကူဆုံး ဖြစ်အောင် ကြိုးစား လုပ်ပေးနေတာဟ”
“အေးပါဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းငြိမ့် ပြပြီး သူ့ အမ ရဲ့ စိုရွှဲ နေတဲ့ ပင်တီ ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မမ ချောဆီ တွေ အများကြီး ထည့်ထားတာပဲ ဟု တွေးလိုက်သည်။
“နင် ငါ့ ကို ဒီကိစ္စ ပြန်မပြောပါ ဘူးဆိုတာ ဂတိပေး။ အိုကေ။ နင် တနင်္လာ နေ့ ကို ကျော်ပြီး အင်္ဂါနေ့ ရောက်ခဲ့ လို့ ရှိရင်၊ နင့်ဘာသာ နင် ကြိုးစား ပြီး ရှာလို့ ဂျီစပေါ့ ကို ရှာတွေ့ သွားတယ်လို့ ငါ့ ကို ပြော ဟုတ်ပလား”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း က သူမ ပင်တီကို တဖြည်းဖြည်း ချင်း အောက် သို့ ဆွဲချ ရင်း ခြေထောက်မှ ချွတ်ကာ ဘေးမှာ ချထားလိုက်သည်။ သူမ ပေါင်တန်တွေကို တော့ စေ့ ထားသေးသည်။
“ဟဲ့ ငါ့ မျက်လုံး ကို သေချာ ကြည့်ပြီး ဂတိပေးလေဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စောက်မွှေး လေး တွေ ညီညီညာညာ ညှပ်ထားသော သူ့ မမ စောက်ဖုတ် ကို ကြည့်နေရာ မှ သူမမ မေသစ္စာအောင် ၏ ချောမော ဆက်ဆီ ဖြစ်လှသော မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို မော့ ကြည့်လိုက်သည်။
“ငါ ဂတိပေးပါတယ်ဟာ၊ ”
“ကောင်းပြီ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ကားပေးလိုက်သည်။ သူ့ မောင်ငယ် ရဲ့ မျက်လုံး တွေက သူမ စောက်ဖုတ်ဆီ သို့ ရောက်သွားပြီး အရောင်တောက် လာကာ၊ ပါးစပ် အဟောင်းသား လေး ဖြစ်သွားသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ သူ့ ကြည့်ရတာ မြေမြုပ်ထားတဲ့ ရတနာသိုက် ကို တွေ့လိုက်ရတဲ့ စောက်ခွက်မျိုးပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ဒီကောင်လေး အနည်းဆုံး တော့ အမ စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ရတာ အားနာ ပါးနာတော့ ဖြစ်သင့် တာပေါ့ ဟု တွေးရင်း က တဆက်တည်း ၊ အင်းလေ သူက တကယ် တော့ ယောက်ျား လေး တစ်ယောက် ပဲ ဒီလိုပဲ နေမှာပေါ့ ဟု စိတ်ဖြေလိုက်သည်။
“နင့်လက်ပေး”
“အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က စကားအများကြီး မပြောနိုင်တော့ ဆွံအ သလို ဖြစ်နေရသည်။ သူ့ မမ ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံ က ညီညီညာညာ ပါးပါး လေး ညှပ်ထားသည့် စောက်မွှေး မဲမဲ လေး တွေကို နဲ့ အတွန့်လိမ်ကလေး တဖက် က ထွက် နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူ ကြီး နဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး က သူ့ ကို သံလိုက်တုံး က သံလေးတွေ ဆွဲနေသလို ဆွဲဆောင်နေလေသည်။ သူ့ လက်ကို ဆန့်တန်းလို့ သူ့ အမ ဆီ ကမ်းပေးလိုက်သည်။
“ကောင်းပြီ နင့် လက်ချောင်းကို ပက်လက်လှန် ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းသား အတိုင်း အပေါ်အောက် အဲလိုလေး ပွတ်ပေး လိုက်”
သူမ ရဲ့ မောင်လေး လက်ချောင်း ထိပ်နှင့် သူမ စောက်ဖုတ်ကို ထိမိလိုက် တာနဲ့ မေသစ္စာအောင် ကိုယ်လုံးလေး တုံခါသွားခဲ့ ရသည်။
“ပြီးတော့ အထဲ ကို ဒီလိုမျိုး ဖြည်းဖြည်းလေး ထည့်”
မေသစ္စာအောင် မျက်လုံးတွေကို ပိတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေကို လည်း လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့ ဘာသာ လှုပ်ရှားပေ့စေတော့။ သိပ်တော့ မဆိုးပါဘူး။ သူ့လက်ချောင်းတွေက တုံတုံးရီရီ ဆုတ်ဆိုင်းဆိုင်း မရှိ။ အရမ်းကြီးလည်း မကြမ်း နူးညံ့ ညှင်သာသည်။ ချက်ကောင်းလေး တွေကို တော့ ထိတွေ့ မိသည်။ တနေရာ ကို လည်း ထပ်တလဲလဲ မသွား။ စောက်စေ့ ကို သူပွတ်ပေးရကောင်းမှန်း မသိ။ ဒါပေမဲ့ အခု ဟာ က ဒီကိစ္စ ကို သင် ပေးနေတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ သူမ ရဲ့ စိတ်ဆန္ဒတွေ က သူမ အပေါ် လွှမ်းမိုးလာခဲ့ပြီ။ သူမ အချိန် ကို ပင် မေ့ သွား ပြီး သူမ မောင်လေး လက်ချောင်း သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လှုပ်ရှားနေတာ ဖီးခံ နေမိခဲ့သည်။ ငါးမိနစ် လောက် ကြာ သွားမှ သတိပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။
“အခု အနောက်ဖက်ကို သုံးလက်မလောက် သွား ပြီးတော့ အပေါ် ဘက်ကို …အိုးးးးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် ကိုယ်လေး တောင့် သွားပြီး မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာခဲ့သည်။
“ဟဲ့ နင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
“နင်ပဲ ပြောတာလေ၊ ဂျီ စပေါ့ နေရာကို သွားဖို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်တွေကို ရောက်သည့် နေရာမှာပင် မလှုပ်မရှား ပဲ ထားရင်းက ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ငါ အဲဒီ အတိုင်း လုပ်နေတာပဲနေ၊ ငါ့ကို မဆူ ပါနဲ့ ဟ”
“နင် က ဂျီစပေါ့ ကို ထိပဲ ထိရမှာ လက်ချောင်းကြီးနဲ့ ထိုးရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ”
အခု တော့ မေသစ္စာအောင် သဘောပေါက် သလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူ့ မောင်ငယ် ဘာကြောင့် မာမီ့ ကို ဖီးအောက် သွားစေရတာလဲ ဆိုတာ။
“ငါ အွန်လိုင်းမှာ ဖတ်ရတာတော့ အဲဒီနေရာကို ခလုပ် နှိပ်သလို နှိပ်ရမယ်လို့ ပြောထားတာကိုး”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ဓါတ် ကျသွား ပြန်သည်။ နောက်ထပ် မဆုံးနိုင်တဲ့ တနင်္လာနေ့ တွေ ပြန်လာအုံးမှာ ပဲ။
“ရှီး ငဘုန်း ငါက စောက်ဓါတ်လှေခါး မှ မဟုတ်တာ နင် က အဲဒီ ခလုပ်လို နှိပ်ရမှာ မဟုတ်ဘူးဟ”
မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းကို ခါယမ်း လိုက်သည်။
“ကဲ အခု နင် ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်စမ်းကြည့်။ နင်က ဖွဖွလေး ပွတ်ရမှာ ဆောင့် ထိုးရမှာ မဟုတ်ဘူး”
မေသစ္စာအောင် က ကုလားထိုင်နောက်မှီ မှာ သူမကျော ကို မှီချလိုက်ပြီး မျက်လုံးစုံပိတ်လိုက်သည်။ ပေါင်လုံး ကြီး နှစ်လုံးကိုလည်း ပိုကားပေးလိုက်သည်။
“အေး အဲလို မျိုးလေး၊ ဘယ်ဘက်ကို နည်းနည်းတိုး ပြီးတော့ နောက်ကို နည်းနည်းလေး ရွှေ့ နိုးနိုး နောက် ဆိုတာ နင့် အနောက်…နီးးးး စပ်လာပြီးးးးးးး ”
မေသစ္စာအောင် အသံ က ခြောက်ကပ်လာသည်။ လည်ချောင်း မှာလည်း စို့ နှင့် လာခဲ့သည်။
“အားးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးဝိုးးးးး ဖယ်..ဖယ်…..ဖယ်…လိုက်…”
မေသစ္စာအောင် ဖင်ကြီးတွေ ကုလားထိုင်ပေါ် က မြှောက်တက်လာခဲ့သည်။ သူမ ပြီးကာနီး လို ဖြစ်သွားသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း သူမ ပြောလိုက်သလို ပင် သူ့ လက်ချောင်း တွေကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူ့ ရဲ့ မမ လက်နှစ်ဖက် က ကုလားထိုင်လက်ရမ်း ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဆုပ်ကိုင် ရင်း ပေါင်လုံး ကြီး နှစ်လုံး ကား ကာ ဖင်ကြီး ကြွလာတာကို မယုံကြည်နိုင် တဲ့ မျက်လုံးတွေ နှင့် ကြည့်နေမိသည်။
သူဘာဖြစ်လိုက်မှန်း မသိခင်မှာပင် ဘုန်းထွတ်အောင် အင်္ကျီ ရင်ဘတ်တခုလုံး စိုရွှဲ သွားခဲ့သည်။ သူ့မမ မေသစ္စာအောင် စောက်ရည် တွေ က ပန်းထွက်လာခဲ့ သည် မှာ ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ။ နောက်ဆုံး ကျမှ သူမ ကုလားထိုင်ပေါ် ပြန်ထိုင်ချ လိုက်ပြီး ခေါင်းကို မော့ ရင်း မှေးနေလိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာပေါ် မှာ ဆံပင်တွေ ပင် ဖုံးအုပ်သွားသည်။ မေသစ္စာအောင် ငြိမ် သွားတော့ မှ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လျှာ ဖြင့် သပ် လိုက် မိသည်။ ငံကျိကျိ၊ ရှတတ အရသာ။ သူမမ စောက်ရည် တွေ ပန်းထည့် လိုက်တာ သူ့ အင်္ကျီ တွေရော သူ့ မျက်နှာ မှာပါ စိုရွှဲကုန်သည်။ သူ လျှာကို ထုတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို ထပ်လျှက် လိုက်မိပြန်သည်။ ငါ မမ ရဲ့ စောက်ရည် တွေကို အရသာ ခံလျှက် နေမိပါလား။
မေသစ္စာအောင် ကာမ အဆုံးစွန် ရောက်သွားတာ ပြီးလို့ ငြိမ် ကျသွား ပြီး သူမ မျက်လုံးတွေ ပွင့် လာခဲ့သည်။ သူမ ရဲ့ မောင်ငယ်လေး အင်္ကျီ တွေမှာရော မျက်နှာတွေ မှာ အရည်တွေ စိုရွဲနေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ငါ..ငါ..လုပ်လိုက်တာလား”
“အင်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်သည်။
“ဟိုးလီးရှစ်…အဲဒါ ပထမဆုံး အကြိမ် ငါ ဖြစ်ဖူးတာပဲ”
မေသစ္စာအောင် ရှက်ပြုံးပြုံးလိုက်မိသည်။
“ဟိုးလီးရှစ် က အမှန်ပဲ၊ ငါ အခု လုပ်တာ မှန်သွားပလား”
“အေး နင် လုပ်လိုက်တာ အမှန်ပဲ”
မေသစ္စာအောင် ထိုင်ရာမှ ထရပ်လိုက်သည်။ သူမ စကဒ် က ပေါင် တွေကို ပြန်ဖုံးသွား သည်။
“ကဲ အခု ကာမဒေဝ က ပြောလိမ့် မယ် နင် နေရာမှန်ကို တွေ့ သွား ပြီး တင်းနေတာ တွေ လျော့ ပေးလိုက်နိုင်ပြီလို့။ ငါထင်တာတော့ နင် မာမီ့ ကိုလည်း လုပ်ပေးလို့ ရနိုင်ပြီ”
မေသစ္စာအောင် က ကြမ်းပေါ် မှ သူမ ပင်တီကို ကောက်ယူလိုက်သည်။
“အေး ငါလည်း ထင်တာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ ကလည်း သူ လုပ်နိုင်လိမ့် မည်ဟု ထင်သည်။ နောက်နေ့ တနင်္လာ ကတော့ သူ့ အတွက် နောက်ဆုံး တနင်္လာပင် ဖြစ်လိမ့် မည်။ သူ့ ရှပ်အင်္ကျီ ကို ကြယ်သီး များ ဖြုတ်ကာ ချွတ်လိုက်သည်။ ခြောက်နေသည့် အခြမ်း နှင့် သူ့ မျက်နှာ ကို သုပ်လိုက်သည်။
“နင် မြို့ ထဲ ပြန်မှာလား ဒီည”
“ဟင့် အင်း သိပ်နောက်ကျ နေပြီ၊ ငါ့ အခန်းမှာ ပဲ ဒီည အိပ်လိုက်တော့ မယ်”
မေသစ္စာအောင် က အခန်းဝဆီ လျှောက် သွားရင်း သူမ မောင် လေး ရင်ဘတ်ကို မသိမသာ ခိုးကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ ဘော်ဒီ က ပိန်သလို နဲ့ မဆိုးဘူးပဲ။ ဘောလုံး ကန်နေလို့ ထင်တယ်။ အမိုက်စားပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“ဂွတ်နိုက် ငဘုန်း၊ အိပ်ရေးဝ အောင် အိပ်လိုက်တော့ ”
“ကျေးဇူး ပါ မမ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ အခု သူနှင့် သူ့ မမ တို့ ခုနက ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလို ပုံမှန် စကားပြောနေကြ သည်မှာ ထူးဆန်းသလို ခံစားနေရသည်။ ဒါပေမဲ့ အကြောင်းမဟုတ်ပါဘူး မနက်ဖြန် တနင်္လာနေ့ စခဲ့ရင် သူမ မေ့ သွား မှာ မဟုတ်လား။
“ငါတကယ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ၊ ငါ့ဖာသာငါ ဆို ဘယ်လို မှ ဖြစ်နိုင်မယ် မထင်ပါဘူး”
“ယူအာဝဲကမ်း ငတုံးလေး”
မေသစ္စာအောင် က တံခါးကို ဖွင့် လိုက်ပြီး အပြင်သို့ လှမ်းထွက်လိုက်သည်။ အခန်းထဲကို ခေါင်းပြန်ဝင်ပြီး။
“ဟေ့ နင့် ဂတိကို နင်မမေ့ နဲ့နော်၊ နောက်နေ့ ငါ့ ကို ခုန က အကြောင်းတွေ ပြန်မပြောပြနဲ့ အိုကေ”
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ သူမအတွက် အကောင်းဆုံး ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ် ရောက်ခဲ့ ရတာကို မေ့ပျောက် သွားရမှာ နှမြောမိသား ။ ဒါပေမဲ့ ဒါက ဖြစ်သင့် တဲ့ အရာပဲလေဟု တွေး လိုက်သည်။
“အေးပါ ဟာ ငါ မမေ့ ပါဘူး”
သူ့ မမ အခန်းပြင် ထွက်သွား ကာ တံခါးပြန်ပိတ် သွားသည်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် စောင့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ ပြီးတာနှင့် ကုတင်ပေါ် ခုန်တက်ကာ ပုဆိုးလှန်လို့ သူ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူ့ လီးနဲ့ ဂွေးဥ တွေက ပေါက်ကွဲလု မတတ် တင်းမာ နေလေပြီ။ သူ့ အမ စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်နေတုန်း လရည် တွေ ပန်းထွက် မကျ သွားတာကပင် အတော် အံ့သြဖို့ ကောင်းနေပြီ မဟုတ်လား။ သူမျက်စေ့ မှိတ်ကာ ဂွင်းထု နေတုန်း စိတ်အတွေးထဲ မှာ သူ့ မမ ရဲ့ ချောမော လှပြီး ဆက်ဆီ ကျတဲ့ မျက်နှာ ပေါ် လာခဲ့သည်။ အိုးးးးးးးးးးး လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြီ။
………..
“ဒုန်း..ဒုန်း..ဒုန်း..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံတွေ နဲ့ အတူ မျက်လုံးပွင့်လာခဲ့သည်။ နေတောင် ထွက်နေပြီ။ တခုခု တော့ မှားနေပြီ ဟု စိတ်ထဲ ထင်လိုက်သည်။ တနင်္လာ နေ့ စပုံ က မနေ့ ကနဲ့ မတူ ၊ အသံ ကလည်း သုံးချက်တောင်။
“ဟေ့ ငဘုန်း တံခါး ဖွင့် ဟ”
သူ့အခန်းအပြင်ဘက် က သူမမ မေသစ္စာအောင် ပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ သေချာပေါက် ကို မှားယွင်း နေပြီ။ သူမမ သူတို့အိမ်မှာ မရှိနေရ။ မြို့ထဲက သူမ အခန်းမှာ ပဲ ရှိနေရမှာ။ တနင်္ဂနွေ ညက သူမ နှင့် သူမရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်းတို့ သူတို့ အိမ်မှာ ညစာ စားပြီး မြို့ထဲ က သူမတို့ အခန်းကို ပြန်သွားကြသည်။ ဒါကြောင့် မို့ တနင်္လာ မနက် သူမ အနေဖြင့် သူတို့ အိမ်မှာ မရှိသင့် ။ ဒါမှ မဟုတ်။
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာမှ ဝုန်း ကနဲ ခုန်ထကာ တံခါးဆီ ပြေးသွားလိုက်သည်။ တံခါးကို ဖွင့် ကာ သူ့အမ ကို အခန်းထဲ ဆွဲသွင်း လိုက်ပြီး တံခါး ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။
“နင် က အိမ်မှာ ဘာလို့ ရောက်နေရတာလဲ”
“အေးလေး အခု အင်္ဂါ နေ့ ဖြစ်နေပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မေးခွန်းကို ဖြေရင်း မေသစ္စာအောင် ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်မှာ ပါဂျားမား ဝတ်ထားတုန်း ရှိသေးသည်။
“ငါ အိပ်ယာ ကနေ နိုးတာနဲ့ ချက်ခြင်း သိလိုက်တယ်။ နင် တနင်္လာနေ့ ကို ကျော် သွားနိုင်ပြီ ဆိုတာ ခစ်ခစ်”
မေသစ္စာအောင် စိတ်လှုပ်ရှား လွန်းသဖြင့် တခစ်ခစ် ရီမိသည်။
“နင် ငါတို့ နှစ်ယောက် ဟိုဟာ လုပ်ပြီးတော့ မာမီ နဲ့ သွား တွေ့ တာလား၊ အိုးး ရှစ်.. ငါ အားလုံးကို မှတ်မိနေတယ်၊ တကယ်ဆို ငါ အကုန်မေ့ သွားရမှာ”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်ငယ် ပုခုံးကို ဆောင့်တွန်းလိုက်မိသည်။ သူမ မျက်နှာ ပေါ် မှ အပြုံးလည်း ပျောက်ကွယ် သွား ခဲ့သည်။
“နင် က နောက်ရက် ကို စောင့် ရမှာလေ၊ နင် ငါ့ ကို ဂတိပေးထားတာ မဟုတ်လား ၊ ဘာလို့ နေ့ချင်း သွားလုပ်လိုက်ရတာလဲ”
“ငါ မလုပ်ဘူး။ တကယ်ပြောတာ ၊ ငါ နင်ထွက် သွားတာနဲ့ အိပ်ပျော် သွားတာပဲ၊ ငါ မာမီ နဲ့ တောင် လုံးဝ မတွေ့ ခဲ့ ဘူး”
သူတို့ နှစ်ဦးသား တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေမိကြသည်။ အဖြစ်အပျက် အပြောင်းအလဲ ကို နားလည်အောင် ကြိုးစား နေကြသည်။
“ဟဲ့ အဲဒါက ဘာကြီးလဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူ့မောင် ပုဆိုးအောက် က ထောင်ထ နေတာကြီးကို လက်ညိုးဖြင့် ထိုးကာ မေးလိုက်သည်။ ဘာကြီးလဲ၊ ပုံမှန် လီးတွေ ထက် မတရားကြီးနေလို့ လီးလို့ မထင်မိ။
“ငါလည်း မသိဘူးဟ”
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘုန်းထွတ်အောင် ပုဆိုးအောက် မှ လှုပ်ရှား သွားသော လီးကြီး ကို ငုံ့ ကြည့်နေမိကြသည်။
“ငါ နင့် ဟာကို ပုဆိုးအောက် မှာ ထောင်နေတာ မြင်ဖူးပါတယ် အရင် အဲလောက် မကြီးပါဘူး၊ အဲ ဘယ်သူမှ လည်း အဲလောက် မကြီးပါဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးထဲ မှာ လည်း တခုခု က ထူးခြားနေသည်။ သူ့ မမ လည်း ထူးခြားနေသည်။ သူမမ ရင်သားတွေ ကို ကြည့်နေမိသည်။ အရင်က အဲလောက် မကြီးပါဘူးဟု ထင်မိသည်။
“နင့် ဟာကြီးတွေ ကရော”
ထိုအခါ ကျမှ မေသစ္စာအောင် လည်း သူမ ကိုယ် သူမ ငုံ့ ကြည့်မိသည်။
“မြတ်စွာဘုရားရေ ၊ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပလဲ”
သူမ နို့ကြီးတွေ က မတရားကို ကြီးနေသည်။ နဂို ဘီကပ် ဆိုဒ် ကနေ ဒီကပ် ဆိုဒ် ဖြစ်နေပြီ။ သူမ ကိုယ် သူမ ပင် သတိမထားမိ။ အခု တော့ သူမ ကိုယ်လုံး မှာ ရင်သား က သိသိသာသာ လေး လေးနေတာကို သတိထားမိသွား သည်။ သူမ နို့ တွေကို သူမ ပြန်ကိုင်ကြည့်မိရင်း ကြက်သည်း ထသွားမိသည်။
“ဒေါက်”
ငှက်ကလေး တစ်ကောင်း ပြူတင်းပေါက် မှန်းကို လာတိုက်မိသည့် အသံ။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး ပြူတင်းပေါက် ကို လှည့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ငှက်မွှေး တချို့ လေထဲ လွင့်ပျံ သွားတာ မြင်လိုက်ရသည်။ အင်္ဂါနေ့ ကတော့ စစချင်း အစမကောင်းခဲ့ခြေ။
………………….
အခန်း ၇။
အခန်း (၇-၁)
“ဟေး ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ”
ဦးမြအောင် သူ့ အခန်းထဲ က ထွက်လာပြီး လှေခါးရင်း မှ အပေါ် မော့ ကြည့်ကာ သူ့ သားနှင့် သမီး တို့ ဆူညံစွာ စကားပြောနေကြသည်ကို လှမ်းအော် လိုက်သည်။
“အခု ဘယ်အချိန် လဲ ဆိုတာကို ရောသိကြရဲ့လား”
“ဆောရီး ဒက်ဒီ၊ သမီး တို့ အသံ နည်းနည်းကျယ်သွားတယ်၊ ဒက်ဒီ တို့ အိပ်နေတုန်း ဆိုတာ မေ့ သွား တယ်”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း သူမ ၏ ဖောင်းကြွ နေသော နို့ကြီးတွေကို ငုံ့ ကြည့်လိုက်ရင်း သူမ ဒက်ဒီ မမြင်အောင် ကျောပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပုခုံးကို လည်း လှမ်းကိုင် ကာ တဖက် လှည့်စေ လိုက်သည်။ သူ့ ဟာကြီး ထောင်ကြွ နေတာက လည်း မတော်တလျော် ကြီး မဟုတ်လား။
“သမီး က မောင်လေး ကို လာနိုးတာ ဘာလို့ လဲ ဆိုတော့”
“သား မနက်အစောကြီး ဘောလုံးအသင်းက လေ့ကျင့်ခန်း ရှိတယ်လို့ မမ ကို မှာထားလို့ ပါဒက်ဒီ။ ကျေးဇူး ပဲ မမ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ပြောရင်း က သူ့အခန်းထဲ အမြန်ပြေးဝင်လိုက်သည်။
“အေးပါဟာ ရပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ တို့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမြအောင် ကို လက်ဝှေ့ ယမ်း ပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ အဖေ ဘက် လှည့် မကြည့်ပဲ သူမ အခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ အရမ်း အမြန်ကြီးလည်း မလျှောက်ရဲ ၊ သူမ ပါဂျားမား အောက် မှာ ဘာမှ ခံ မဝတ်ထား။ သူမ နို့ကြီး တွေ ခုန်ပေါက် လှုပ်ရှား သွားမှာ ကို စိုးသည်။
“သမီးလည်း မြို့ထဲ ပြန်သွား ရတော့ မယ်။ ဘရိတ်ဖတ်စ် မှာ တွေ့ မယ် ဒက်”
………………………………..
“မိသားစု အခုလို ကြားရက် မနက်စာ အတူတူ မစားရတာတောင် ဘယ်လောက် ကြာသွား ပလဲ၊ ပျော်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားနဲ့ သမီး တို့ အတွက် ဘိန်းမုန့် လေး ဖုတ်ထားပေးသည်။ ရာသီဥတု ကလည်း ကောင်းသည်။ နေကလေး သာလို့။ သို့ ပေမဲ့ မေသစ္စာအောင် ကတော့ အပေါ် အင်္ကျီအပွ ကြီး ထပ်ဝတ် ထားသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း ဖလန်နယ် ရှပ် အရှည်အကြီး ဝတ်ထားသည်။ သူမ အမှတ်မမှား ရင် တော့ ဒါ သူ့ အဖေ ဦးမြအောင် ရဲ့ အင်္ကျီ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဒီကလေးတွေ ဟု တွေး လိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မီးဖို ဆီ သွားပြီး ပူပူနွေးနွေး ဘိန်းမုန့် တွေ သူ့ ယောက်ျား အတွက် ပါ ထပ်ယူလာခဲ့ လိုက်သည်။
“အင်း ဟိုးအရင်တုန်းကလိုပေါ့ ကွာ”
ဦးမြအောင် က သူ့ ဖုံးကို ကြည့်နေရင်းက သူ့ မိန်းမ စကားကို သံယောင်လိုက်လိုက်သည်။
“ကျေးဇူး မာမီ”
မေသစ္စာအောင် က ပါးစပ် က ပြောလိုက်ပေမဲ့ သူမ မာမီ တစ်ယောက် ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် မျက်လုံး ချင်း မဆုံမိအောင် ကြိုးစား နေတာ သတိထားမိသည်။ အခု တခါ ကတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အချိုး မပြေသည့် ပြဿနာ မဟုတ်တော့။ သူမ စိတ်ထဲ တွေးနေမိတာက သူမ မောင်လေး က သူမတို့ အမေ ကို စောက်ဖုတ်နှိုက်ပြီး ဂျီစပေါ့ ကို ပွတ်ပေးဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ အကြောင်းပါပဲ။ အီးးးးးးးးး၊ သူမကိုယ် သူမ စိတ်ထဲ ပြန်ဆဲဆိုလိုက်ရင်း တခြားအကြောင်းအရာ တွေ တွေးဖို့ အတင်း ကြိုးစား လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ဒီနေ့ ဝင်္ကပါ က မထွက်မချင်း ဘယ်နှစ်ကြိမ်လောက် သူမ ဒီမနက်စာ ကို အတူတူစား နေရမလဲ ။ အနည်းဆုံး တော့ နေ့ စတာနှင့် သူမ ဘာမှ မှတ်မိ နေမှာ မဟုတ်တာက တော်သေးသည် ဆိုရမည်။
သူတို့ အားလုံး ဘာမှ မပြောဆို ဖြစ်ကြတော့ ပဲ မနက်စာ ကို ငြိမ်သက် စွာ စားနေကြသည်။ ဦးမြအောင် က ပထမဦးဆုံး၊ စားပွဲမှ ထသူ ဖြစ်သည်။ သူ အလုပ်သွား တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်း ထကာ သူမ တရေးတမော အိပ်အုံး မည် ဆိုတာ ပုဂံခွက်ယောက် ဆေးစရာ ရှိသည်များ ဆေးကြောကာ သူမ အခန်းတွင်း သို့ ဝင်သွား လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်သာ ထမင်းစားပွဲ တွင် ကျန် ခဲ့ကြလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး နားနားကပ်ပြီးတိုးတိုးလေး။
“အခု မှ မနက် ခုနှစ်နာရီခွဲ ပဲ ရှိသေးတယ်။ မာမီ ဘာလို့ တရေးပြန်အိပ်ရတာလဲ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။
“ငါမနေ့ က ပြောခဲ့ တယ်မလား။ မဟုတ်ရင်လည်း မနေ့ တနေ့နေ့ ပေါ့ ဟာ။ အဲဒီ နေ့တစ်နေ့နေ့ က နင့် ကို ပေါ့။ မာမီ က တနင်္လာ တနေ့လုံး မှာ ခနခန တရေးအိပ်အုံး မယ်ဆိုပြီး သူတို့ အခန်းထဲ ဝင်ဝင် သွားတာ ငါပြောပြီးပြီ လေ။ သူ ငါ့ ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်လို့ လို့ ထင်တာပဲ။ ငါလည်း စပ်စု မနေတော့ ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ ဆွယ်တာ အပွကြီး ဝတ်ထားတာကို ကျေးဇူး တင်နေမိသည်။ သူမ ၏ ဖွံ့ထွား တက်လာသော နို့ကြီးများကို ငေးကြည့်ချင်စိတ် မနည်း ထိန်းထားရသည်မဟုတ်လား။ မြင်လိုက်တာ နှင့် သူ့လီးကြီး ကလည်း မတရားမာတောင် လာအုံးမည်။ မာတောင် နေတဲ့ လီးကြီးကို ဘယ်လို မှ ဖုံးဖိထားလို့ လဲ မရနိုင်။ လီး ကြီး တထိုးထောင်ထောင် နှင့် က လမ်းလျှောက်လို့ မရ။ လီးကို မထောင်တင်ကာ ဗိုက် နှင့် ကပ် ထားပြီး ပုဆိုးဖြင့် တုတ်ချည်ထားတာက နည်းနည်းတော်သေးသည်။ သို့သော် ကြာကြာ ထားပါက နာလာသည်။
အိပ်ယာက နိုးပြီး မနက်စာ မစားခင် အချိန်အထိ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် ဂွင်း သုံးချီ ထုပြီးခဲ့လေပြီ။ အဲဒါမှ လည်း သူ့ ဂွေးဥတွေ တင်းနေတာ ။ လီးကြီးမာတောင်နေတာ အနည်းငယ်သက်သာရာ ရမည်။ လီးကလည်း ပိုပြီးတုတ်ပြီး ရှည်လာသည် ၊ ဘယ်ဘက်ကို လည်း နည်းနည်း ကွေးနေသည်။ သီးမွှေးငှက်ပျောသီးကြီးလို ဖြစ်နေသည်။
“နင် ငါ့ ရင်ဘတ်ကို စိုက်ကြည့်နေပြန်ပြီ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ သောက်ရည် ဖန်ခွက် ကို လက်ဖျားလေး နှစ်လိုက်ပြီး ထိုရေ ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကို လှမ်းတောက်လိုက်သည်။
“တော်တော့ နှာဘူး”
“ဆောရီးပါဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း သူ့ အမ ရင်ဘတ်ကို မကြည့်မိအောင် တကယ်စိတ်ထိန်းနေရသည်။ အခု လည်း သူ့လီး က မာလာပြန်သဖြင့် ကုလားထိုင်ပေါ် ဖင်ရွှေ့ ကာ လက်ဖြင့် အသာဖိထားလိုက်သည်။
“ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲ မသိတော့ ပါဘူးဟာ”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း ဆိုရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ သူမ စားပြီးသည့် ပုဂံ များကို ရေဆေး ဇလုံ ရှိရာသို့ ယူသွားလိုက်သည်။
“ငါ အိမ်ပြန်တော့ မယ်။ ငါ ကိုကိုဦး နဲ့ စကားပြောရအုံးမယ်။ အိုးမိုင်ဂေါ့၊ ငါ သူ့ ကို ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ ရှင်းပြရ အုံးမှာလား”
မေသစ္စာအောင် ပါးစပ် မှ ရေရွှတ်နေရင်း ဖြင့် သူမ ခေါင်း သူမ ကုတ်လိုက်မိသည်။
“ဘာ… နိုးးးး သူငါ့ ကို သတ်လိမ့်မယ်လေဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လန့်ဖြတ်ပြီး ထိုင်ရာမှ မတ်တတ်ပင် ထရပ်မလို့ ပြင်လိုက်သည်။ သို့ သော် ပုဆိုးအောက် က ငေါထ နေသော သူ့ လီးကြီးကို ဘယ်လို ဖုံးဖိ ရမှန်းမသိလို့ အသာပင် ဆက်ထိုင်နေလိုက်သည်။
“အင်း အာ့ လည်း ဟုတ်တာပဲ ၊ ငါ ဘာတွေ လျောက်တွေး မိနေလဲ မသိဘူး”
မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် သူမ မနေ့ ညနေက ရလိုက်တဲ့ အကောင်းဆုံး ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ပြီးမြှောက်ခြင်း ကို ပြန်တွေးနေမိသည်။ သူမ မောင်လေး က သူမ ရဲ့ ဂျီစပေါ့ ကို ဒဲ့ ကြီး ထိပွတ်မိလိုက် တာနဲ့ သူမ ကိုယ် သူမ တောင် သတိလစ် သလို ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ အပြစ်ရှိသလို လည်း ခံစားလိုက်ရ သည်။ သူမ အပြစ်ရှိနေသည်လို့ ခံစားနေရတာ ပျောက်သွားအောင် သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကို တော့ တခုခု ပြန်လုပ် ပေးရလိမ့် မည်ဟု တွေးနေလိုက်သည်။
“နင် ငါ့ ကို ကူညီအုံး မှာ မဟုတ်လား မမ၊ ငါဆိုလိုတာက ပဟေဠိ က စာလုံး တွေ ဘာသာပြန် ပေးဖို့ ကိုလေ၊ ငါ အခု တနင်္လာနေ့ ကို ကျော်ဖြတ် သွားပြီ ဆိုတော့ နောက် တမျက်နှာ မှာ စာပေါ် နေလောက် ပြီလေ၊ အဲဒီ အတုံးလေး စာမျက်နှာ ခြောက်ခုစလုံး ပြည့်မှ ပဲ ငါ အဲဒီ ဝင်္ကပါ ကလွှတ်မှာ မဟုတ်လား”
“အင်း ဒီနေ့ တော့ ငါ မကူညီနိုင်သေးဘူး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ခေါင်းကို ခါယမ်း ပြလိုက်ပြီး သူမ ဆလင်းဘက်လေးကို လှမ်းယူကာ လွယ်လိုက်သည်။
“ငါ ကိုကို့ ကို အလုပ်က နေ ခွင့်ယူခိုင်းပြီး တရက် လောက် အနားယူခိုင်းမလို့၊ ပြီးတော့ သူ့ အတွက် အကောင်းဆုံး နေ့လေး ဖြစ်အောင် ငါဖန်တီးပေးမလို့ စိတ်ကူးထားတယ်။ နင် မနက်ဖြန် က မေသစ္စာအောင် ကို အကူအညီ တောင်း ကြည့်လေ။ အဲဒီ မေသစ္စာအောင် နဲ့ ဆို နင်ကံပိုကောင်းရင် ကောင်းမှာပါ ဟဟ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေးကို မချိပြုံး ပြုံး ပြပြီး အိမ်တံခါး မ သို့ ထွက်သွားလိုက်လေသည်။
……………………………
ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောင်းမသွားတော့ ပဲ သူ့အခန်းထဲ မှာ ပင် အောင်းနေကာ၊ အောကား တွေ ကြည့်လိုက်။ ဂွင်းထုလိုက် ဖြင့် နေနေလေသည်။ သို့သော် သူ့ မာမီ တရေးအိပ် ရာက ပြန်ထွက် လာတော့ သူ့ အခန်းတံခါး ကို လာခေါက်လေသည်။ သူ့ ကိုယ်သူ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အောင် ပြင်ဆင်ပြီးမှ တံခါးဖွင့် ပေးလိုက်သည်။ သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် မနေ့ တုံး က စောက်ဖုတ်ကို လက်ဖြင့် နှိုက်ဆော့ သည့် ကိစ္စ မသိချင်ဟန်ဆောင် နေကြသည်။ မာမီ က သူနှင့် မျက်လုံးချင်း ဆိုင် မကြည့်ပဲနှင့် သူ့ ကို ကျောင်းသွားဖို့ ဆူလေသည်။
ကျောင်း ရောက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ပထမဆုံး အချိန် ကို လွတ်သွား ပြီ။ သူ မည်သူ နှင့် မှ လည်း စကား မပြောချင်သဖြင့် ခေါင်းငိုက်စိုက် ချကာသာ နေသည်။ အေပရယ်ကို လည်း ရှောင်နေရသည်။ ခေါင်းထဲ မှာ ကာမဒေဝ ဘာတွေ အကြံထုတ်ထားတာလဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့ သူငယ်ချင်း တွေရော။ ကျောင်းစာ တွေကို ပါ သူ ဂရုမစိုက်ပဲ နေလေသည်။ ကိစ္စ တော့ မရှိ နောင် နေ့ တွေ နေ့ တွေ မှာ ဒီသင်္ခန်းစာ တွေ ပဲ ထပ်တလဲလဲ သူ သင်နေရအုံး မည်ဆိုတာ သူသေချာပေါက် သိနေသည်။ အခု မှာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ နေ့ တွေ က သူ တခုခု မလုပ်ပဲ နှင့် ဖြတ်မကျော် နိုင်ဘူး ဆိုတာ သေချာနေလေပြီ။
အိမ်ပြန်ရောက်တာနှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့အခန်းသူ ဝင်လေသည်။ ညနေစာ လည်း ဆင်းမစား။ သူ့ အဖေ ဒေါပွပြီး သူ့ အခန်းတံခါးကို ဆောင့်တွန်း ဝင်လာခဲ့သည်။ ကံကောင်းတာက ထိုအချိန် သူ ဗီဒီယို ဂိမ်းကစား နေတာ မို့ တော် သွားသည်။ ညအိပ်ယာဝင်တော့ လည်း သူ့ မမ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ကိုကိုဦး နှင့် ဒီနေ့ ဘယ်လို စခန်းသွားကြမလဲ ဆိုတာကို တွေးရင်း အိပ်ပျော် သွားရတော့ သည်။
……………………..
အခန်း (၇-၂)
“ဒုန်း..ဒုန်း..ဒုန်း..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံတွေ နဲ့ အတူ မျက်လုံးပွင့်လာခဲ့သည်။ နေတောင် ထွက်နေပြီ။ လီးက လည်း မာတောင် နေသည်။ အသံ သုံးချက် နှင့် စသည်။ ဟုတ်ပြီ သူ့ ရဲ့ အင်္ဂါ ဝင်္ကပါ ပြန်စလေပြီ။
“ဟေ့ ငဘုန်း တံခါး ဖွင့် ဟ”
သူ့အခန်းအပြင်ဘက် က သူမမ မေသစ္စာအောင် ပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဟုတ်ပြီ သေချာတာပေါ့၊ ဒီနေ့ အင်္ဂါနေ့ ပြန်စတာ။ နို့ မို့ ဆို သူ့ မမ အခု မြို့ထဲ မှာ မနေ့ က သူမပြောသွား ပုံ အရဆို ကိုကိုဦး နဲ့ ရိုပြီး အိပ် နေတုန်း ရှိအုံးမှာ။ အင်း သူ တော့ သူ့ ပဟေဠိ တုံးပေါ် ကစာ ဘာသာပြန်ပေးဖို့ ကိုကိုဦး နှင့် ဆုံရအုံး မည်ဟု တွေးကာ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်သွားမိသည်။
“ခနလေး ငါလာပြီဟ”
သူ့ မွေ့ယာခြေရင်း မှာ ကန်ချွတ်ထားသည့် ပုဆိုး ကို ကောက်ယူကာ ခေါင်းမှ စွတ်ပြီး ခါးမှာ ပတ်ဝတ်လိုက်သည်။ မာတောင် နေသည့် လီးကြီးကို သူ့ ဗိုက်မှာ ကပ်ကာ ပုဆိုး နှင့် တခါထည်း စည်းထားလိုက်သည်။ သူတံခါးဝ ဆီ လျှောက်သွားရင်း သူမမ ၏ ဖွံ့ထွား လာမည့် နို့ကြီးတွေ ကို ကြည့်ဖို့ အဆင်သင့် ပြင်ရင်း တံခါးကို ဂလန့်ဖွင့် ပေးလိုက်သည်။
“ဟဲ့ ဘေးဖယ်အုံး ဒက်ဒီ မနိုးလာခင် အခန်းထဲ ဝင်မလို့”
မေသစ္စာအောင်က သူ့ ကို တွန်းဖယ်ကာ သူ့ အခန်းထဲ အမြန်ဝင်ပြီး အတွင်း မှ နေ၍ အခန်းတံခါးကို အမြန်ပိတ် လိုက်လေသည်။
“ဟေ ဘာဖြစ်တာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ ကို မေးခွန်း ထုတ်သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ရဲ့ ဆွယ်တာ ပွပွ ကြီးနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ တို့ ဝတ်ထားပြီးနေပြီ။ ပဂျားမား နှင့် မဟုတ်တော့။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ဒါဆိုရင် သူ အင်္ဂါနေ့ ကို ဖြတ်ကျော်သွားပြီးပလား။ သူ့ ဒူးတွေ ချောင်သလို ဖြစ်လာတာမို့ ကြမ်းပေါ် မှာ ဖင်ထိုင်ချ လိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို မော့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ မမ ကလည်း သူ့ ကို မျက်လုံး ပြူးပြီး ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဒီနေ့ က အင်္ဂါနေ့ ၊ ငါ ဒီမလာခင် ငါ့ ဖုံး ကို နှစ်ခါသုံးခါပြန်ကြည့်ပြီးပြီ”
“အိုကေ..အဲတော့..”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို ညှိမ့် လိုက်သည်။ အိုကေ ဒါဆိုရင် အင်္ဂါနေ့ မှာပဲ ရှိနေသေးသည်ပေါ့။
“ငါ ပြောပြမယ်၊ မနေ့ က နင်နဲ့ ကိစ္စ ပြီးတော့ ငါ မာမီ နဲ့ လည်း မတွေ့ ဘူး ငါ..ငါ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် စကားကို ဖြတ်ချလိုက်ပြီးလိုရင်းကို ဆက်ပြောသည်။
“သူ့အလိုလို ကာမဒေဝ က ငါ့ကို တနင်္လာနေ့ ကို ကျော်ဖြတ်ပေးလိုက်တယ်ဟာ။ အခု ငါ အင်္ဂါနေ့ ဝင်္ကပါ ကို ရောက်နေပြန်ပြီ”
“စောက်ကောင် ရဲ့ အဲဒါတွေ ငါသိတယ်။ ခု ပြဿနာက ငါ ဟဲ့”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ရင်ဘတ်ကို သူမ ပုတ်ပြလိုက်သည်။ သို့သော် သူမ ၏ အဆမတန် ဖွံ့ထွားနေသော ရင်အစုံ ကို သွားပုတ်မိနေသဖြင့် ရင်ညွှန့် ကို တက်ကာ ပုတ်ပြလိုက်သည်။
“ငါငါ..မနေ့က ငါ..ပဲဟ..ထပ်ပြောရရင် မနေ့ အင်္ဂါနေ့ တုန်းက ငါပဲဟ”
သူမ မောင်လေး မျက်နှာ က နားမလည် နိုင်သေးကြောင်း အူတူတူ အမူအယာကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မေသစ္စာအောင် က ။
“ငါ မနေ့ က အင်္ဂါနေ့က ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ကို အကုန်သိနေတယ်။ ကာမဒေဝ က ငါတို့ နှစ်ယောက်ကို ဘာလုပ်လိုက်သလဲ ဆိုတာလည်း ငါသိတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်လေး လီးနေရာကို လက်ညိူး ထိုးပြလိုက်သည်။
“ခနနေရင် ငှက်ကလေး နင့် ပြူတင်းပေါက် မှန် ကို လာတိုက်မိတော့ မယ်”
“ဒေါက်”
ငှက်ကလေး တစ်ကောင်း ပြူတင်းပေါက် မှန်ကို လာတိုက်မိသည့် အသံ။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး ပြူတင်းပေါက် ကို လှည့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ငှက်မွှေး တချို့ လေထဲ လွင့်ပျံ သွားတာ မြင်လိုက်ရသည်။
“ဘာ.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပြူတင်းပေါက် မှန် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ အမ ဆီကို ပြန်လှည့် ကြည့်လိုက်ရင်း ထပ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ဘာ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ဟဲ့ ငါလည်း နေ့ ဝင်္ကပါ ထဲ ရောက်နေပြီဟဲ့ ငတုံးရဲ့”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြမ်းပေါ် မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ငါတို့ နှစ်ယောက် အတူတူ နေ့ ဝင်္ကပါထဲ ညှပ်နေကြပြီဟ”
“ဟိုးလီးရှစ်”
“အေးဟုတ်တယ် ဟိုးလီးရှစ်ပဲ”
“နင် အကုန်မှတ်မိတယ် ဆိုရင် မနေ့ က ဘာတွေ ဖြစ်သေးလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မျက်လုံး တွေကို သူ့ မမ နို့ကြီးတွေကို စိုက်မကြည့်မိစေရန် ကြိုးစား နေရသည်။
“အရမ်းဆိုးတယ်။ နင်သိတဲ့ အတိုင်းပဲလေ၊ ကိုကိုဦး ကိုလည်း ငါ အကုန်ဖွင့် ပြောလို့ မှ မဖြစ်နိုင်တာ။ နောက်ပြီး ငါ့ ရဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်နေတဲ့ ဟာကြီးကို လည်း ဖွက်ထားလို့ မှ မရတာ”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း သူမ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ နို့ကြီးတွေကို ဖုံးအုပ်ပြလိုက်သည်။
“ပုံပျက် ပန်းပျက် ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်လုံးပြူးသွား ပြီး အလန့်တကြား မေးလိုက်သည်။
“ဟာ နင်က လည်း ပုံတကယ် ပျက်သွားတာတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲ အရမ်း ကြီးလာတာကို ပြောတာလေ”
“အော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီး သူ့ လီးကို သူ ဆဲနေမိသည်။ ဟေ့ကောင် ဒါ ငါ့ အမကွ၊ တချိန်လုံး တောင်မနေနဲ့။
“ထားပါတော့ ဟာ၊ အဲဒါ ငါ သူ့ ကို ပြလိုက်တော့ သူ ရှော့ ရိုက်သွား တယ်၊ ငါ ငါ့ဘာသာ နို့တွေ ကြီးအောင် တခုခု သွားလုပ်ထားတယ် ဆိုပြီး စွတ်စွဲတော့ တာပဲ။ ငါကကာမဒေဝ ပဟေဠိတုံး ကြောင့်လို့ ပြောပြလိုက်တယ်”
သူမ မျက်လုံး တွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ စိတ်ပူနေတဲ့ မျက်လုံး တွေ နဲ့ အကြည့်ချင်း သွားဆုံတယ်။
“နင် နဲ့ မာမီ တို့ အကြောင်း မပြောပါဘူးဟ။ ငါ က ပဟေဠိ ကတခုခု ငါ့ကိုလုပ်တယ်ထင်တယ် လို့ ပဲ ပြောတာပါ။ သူက ငါရူးသွားပြီလို့ ထင်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါတို့ နှစ်ယောက် အကြီးအကျယ် စကားများကြရတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ငါ ငါ့သူငယ်ချင်း ကံ့ကော် တို့ အိမ်မှာ သွားအိပ်လိုက်တော့ တယ်”
“နင် တို့ ငါ့ အတွက် ကြောင့် ရန်ဖြစ်ကြတာ စိတ်မကောင်းပါဘူးဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ တကယ် စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါ။ ဒီခွေးမသား ငါ့ အမ နဲ့ ပြတ်သွား ရင် ပိုတောင် ကောင်းသေးတယ်ဟု တွေးနေမိသည်။
“နင် ဒီနေ့ ငါနဲ့ ပဲ အိမ်မှာ နေပါလားဟာ၊ ငါ တို့ ဒီ အင်္ဂါနေ့ ကို ဘယ်လို ကျော်ဖြတ် ရမလဲ ဆိုတာ တိုင်ပင်ကြရအောင်”
“နိုး ”
မေသစ္စာအောင် က ခေါင်းခါရမ်း လိုက်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ကိုကိုဦး မနေ့ က ငါတို့ ရန်ဖြစ်ကြတာကို သူ မှတ်မိမှာ မဟုတ်ဘူး မလား ဟဟ။ ငါ တမျိုး ကြံဖန်ပြီး သူ့ ကို ကပ်ကြည့်ဦးမယ်။ ငါ သူ့ကို အခု ပဟေဠိ တုံး စာမျက်နှာ အသစ်က ဟာကို ဘာသာပြန်ခိုင်းပြီး နင့်ဆီ ဖုံးဆက် ပြောလိုက်မယ်။ တကယ်လို့ မနက်ဖြန်မနက် ငါ ဒီအိမ်မှာပဲ အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့ရင်လည်း ငါကိုယ်တိုင် ပြန်ပြော ပြလို့ ရမှာပေါ့”
“မနက်ဖြန်လို့ မပြောပါနဲ့ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ ကို သူမ အချိန်တွေ ဘယ်လို ဖြုံးရမယ်ဆိုတာကို ပြောပြချင်နေပေမဲ့ ပြောပြ မနေတော့ပါဘူး။
“နောက်ဒီနေ့ လို့ ပြော”
“အင်းပါ ငါတို့ အဲလို နေ့ တွေကို ဘယ်လို ခေါ်ရမယ် ဆိုတာ နောက် မှ ညှိနှိုင်းကြရမယ်။ တကယ်လို့ နောက်နေ့ တွေကိုလည်း နင်နဲ့ ငါ အတူတူ ကျော်ဖြတ်ကြရတော့ မယ်ဆိုရင် ပြောတာပါ။ ငါ ဒီနေ့ မာမီ့ ဘိန်းမုန့် မစားတော့ ဘူးဟာ၊ သွားတော့ မယ်။ ငါ ကိုကိုဦး စိတ်ကျေနပ် အောင် အများကြီး လုပ်ရအုံးမှာ။ မနေ့တုန်းကဒီနေ့ မှာ ကိုကိုဦး နဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သင်ခန်းစာ ယူပြီး ဒီနေ့ဒီနေ့ မှာ ငါဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာ အထာပေါက် နေပါပြီ”
“အိုကေ ဘိုင်၊ ဂွတ်လပ်ခ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတာကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ အနည်းဆုံးတော့ သူ့မမ ဟိုငတ ကို ပဟေဠိ မျက်နှာ အသစ်က စာကို ဘာသာပြန်ခိုင်း အုံးမှာပေါ့။
…………………………………..
အခန်း (၇-၃)
အင်္ဂါနေ့ နေ့လည်ခင်း မှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မာစတာဘိတ်လုပ်တာ သုံးခါမြောက် ပြီးသွားခဲ့ ရသည်။ တနင်္လာနေ့ ကထက်စာလျှင် တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည်။ သူမ တခါပဲ စောက်ရည် ပန်းထွက် ခဲ့သည်။ သူမ ရဲ့ ဦးနှောက် နှင့် သူမရဲ့ စောက်ဖုတ် တို့ အပြန်အလှန် လွန်ဆွဲရင်း က သူမ ကိုယ်ခန္ဓာ နှင့် ညှိနှိုင်း ရသွားလို့လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ သူမ ကိုယ် သူမ ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုတာကို စဥ်းစား ကာ ကောက်ချက်ချမိသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ချိုသာ သော အပြောအဆို။ အဆက်အဆံ၊ ရမက်ထန်သော အနမ်း တို့ က သူမ ရဲ့ သက်လတ်ပိုင်း ပြဿနာ။ ဘိုလို ဆိုလျှင် မစ်လိုက်ခရိုက်စစ် ဆိုမလား အဲဒါ ကို နိုးဆွ ပေးလိုက်တာပဲ ဖြစ်မည်။ ကိုမြအောင် နှင့် သူမ တို့ အခု သားငယ်နှင့် သူမ လိုမျိုး လိုင်းတည့် တာမျိုး တခါ မှ မဖြစ်ခဲ့ဟု ထင်သည်။ နောက်ပြီးတော့ ယခု သားငယ် ဖြစ်သူ မှာလည်း သူမ မျက်စေ့ ထဲတွင် ယောက်ျားပီသ ချောမော လာပြီး ဂျင်းတဲမန်း ဆန် လာခဲ့သည်။ သူမ အနေ ဖြင့် သူမ ဘဝ မှာ လိုချင်နေခဲ့ သည့် ယောက်ျားလေး မျိုး ဖြစ်သည်။ အဲဒါတွေ အကုန်လုံး ပေါင်းစပ် ပြီးတော့ သူမ ရဲ့ ထိန်းချူပ်ထားရသော စိတ်အခြေအနေ ကို သားဖြစ်သူ က ဖြိုခွဲ ကာ ပွင့် လင်းသွား စေခဲ့တာ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရေချိုးခန်း လက်ဆေးဇလုံ တွင် သူမ လက်တွေကို ဆေးကြောရင်း သူမ ကိုယ် သူမ မှန်ထဲ မှာ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ သူမ ပုံ က နည်းနည်း ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် နှင့် နွမ်းလျလျ ဖြစ်နေသည်။ ဒီရက် ပိုင်း အတွင်း အဖြစ်အပျက် တွေ ကို သူမ အပြစ်တင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချောင်းထိပ်က သူမ စောက်ခေါင်းထဲ ကို နာကျဥ် စေခဲ့တာကလည်း အင်္ဂါနေ့ ကို တနင်္လာနေ့ ထက် ပိုကောင်းသွားစေသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ လည်း ဆင်ခြင်မိသည်။ သူမ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်အလိုလိုက်ခဲ့ သလဲ ။ စဥ်းစားကြည့်လေ။ သားဖြစ်သူ ကို သူမ ပင်တီ အောက်ထဲ လက်ထိုးထည့် လို့ စောက်ဖုတ်ကို အနှိုက်ခံ တယ် ဆိုတာ ဘယ်အမေ မျိုးက အလုပ်ခံ မှာလဲ။ အခု တော့ ကံအားလျှော် စွာ ထိုအဖြစ်အပျက် တို့ က ပြီးဆုံး သွား လေပြီ။ သူမ အနေဖြင့် တနေ့ ကို တစ်ခါ သို့ မဟုတ် နှစ်ခါ သာ မာစတာဘိတ် လုပ်စရာ လိုတော့ မည် ထင်သည်။
………………………….
“ကိုကိုဦး က ပြောတယ်။ ငါပြန်ပြောပြမယ်မှတ်ထား။ …………မင်းရဲ့ မြှား က ပြစ်မှတ်ကို လွဲချင် လွဲ သွားမယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ ရဲရင့် တဲ့ လှုပ်ရှား မှု အတွက် ကာမဒေဝ က ဆုပေးလိုက်တယ်။ အခု တော့ မင်း ချစ်တဲ့ သူနဲ့ နီးစပ်အောင် ဆုတောင်း မယ်၊ သောက်သုံးမယ်………………..”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖုံး ကို နားနား ကပ်ရင်း က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြောပြနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ကို စိတ်မရှည်သလို စောင့်ကြည့်နေသော ကိုကိုဦး ကို သူမ သွားဖြဲကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ဟုတ်ပလား မှတ်မိတယ်နော်၊ အိုကေ ”
မေသစ္စာအောင် က ဖုံးကို ပိတ်လိုက်သည်။ ဒီတခါ ကာမဒေဝ ရဲ့ သံပေါက် ပဟေဠိ နောက်ဆုံးပိုဒ် ကို သိပ်သဘောမတွေ့ လှခြေ။ ကာမဒေဝ က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တိုက်ရိုက် စေခိုင်းသလို မျိုးကြီ ဖြစ်နေသည် ဟု သူမထင်မိသည်။ အရင်း တုန်းက ဟာတွေ က အဲလို ဒဲ့ ဒိုးကြီး မဟုတ်ဘူးဟု ထင်မိသည်။ ဒါမှ မဟုတ် သူမ ကို ပဲ တိုက်ရိုက် ညွှန်းနေတာလား။ အဓိပ္ပါယ်ကို လျှောက်တွေး ကြည့်လိုက် တော့ သူမ ရင်ထဲ အေးစိမ့် တက် သွားခဲ့သည်။ သူမ ကို ပျော်ပွဲစား သွားကြဖို့ စောင့်နေသည့် ကိုကိုဦး ကို ကြည့် ပြီး သူမ အတွေး တွေကို စိတ်ထဲ က တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
“သွားကြတော့ မလား”
“အင်းလေ စောင့်နေတာ ကြာလှပေါ့”
ကိုကိုဦး က သူတို့ အစားအသောက် နှင့် ပစ္စည်း တို့ ထည့် ထားသော ခြင်းလေးကို ကောက်ယူရင်း ပြောလိုက်သည်။ သူ့ ရဲ့ ဇနီးလောင်း အပြုအမူ က ထူးဆန်းနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ ဘာကြောင့် သူမ ရဲ့ ရှေးဟောင်း သုတေသန ကိစ္စ ကို သူမ မောင်ငယ်ကို ဖုံးခေါ် ပြောနေရတာလဲ။ နောက်ပြီးတော့ ဒီလောက် နေသာ နေတဲ့ နေ့ မှာ ဘာလို့ ဆွယ်တာပွပွ ကြီးကို ဝတ်ထားရတာလဲ။
“အချစ် ရဲ့ သုံးမရတဲ့ မောင်လေး က ဘာဖြစ်လို့ ရှေးဟောင်း စာတွေ ကို စိတ်ဝင်စားနေရတာလဲ”
“သူ က မေ့ အလုပ် ကို စိတ်ဝင်စား လို့ ပါ”
မေသစ္စာအောင် က ကိုကိုဦး ပါးလေး ကိုရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ သူမ ရဲ့ ရင်သား တွေ နဲ့ သူ့ ကို မဖိ မိအောင် သတိထားပြီး ခပ်ခွာခွာလေး နေလိုက်သည်။
“နောက်ပြီး သူက သုံးမရတဲ့ ကောင်လေး မဟုတ်ပါဘူး ။ အဲဒါတွေ မေ့ထားလိုက်ပါ။ မေ တို့ ပျော်ပျော်ပါးပါး သွားကြပါစို့”
………………………………..
ဘုန်းထွတ်အောင်၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင်၊ နှင့် ဦးမြအောင် တို့ သုံးယောက် ညနေစာ စားနေကြချိန်တွင် အိမ်ထဲ သို့ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ငိုယိုပြီး ဝင်ချလာလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမအခန်းရှိရာသို့ တိုက်ရိုက် ပြေးတက် သွားဖို့ ကြံသည်။ သို့သော် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဝုန်းက နဲ ထကာ သမီး ဖြစ်သူ ကို ဆီးကြို ဖက်ထားလိုက်သည်။
“မီးကြီး..ဘာဖြစ်လာတာလဲကွယ်..လာထိုင်ပါအုံး မာမီ့ ကို ပြော”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာအောင် ကို သူတို့ ထမင်းစား စားပွဲသို့ တွဲခေါ်လာကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် အတွက် သူမ သောက်နေသော ဝိုင်ခွက် ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။
ဦးမြအောင် က သူ့ ကုလားထိုင်နောက်မှီ ကို ကျောကပ်ထိုင်ကာ မှီလိုက်ရင်းက သူ့ လက်ဆစ်တွေ ကို ချိုး နေရင်း သမီး ဖြစ်သူ ကို မျက်မှောက်ကြုပ်ကာ ကြည့်လိုက်ရင်း။
“အင်း သူ့ ကောင် ပြဿနာ ပဲ နေမှာပါ။ အဲဒီ မျက်နှာပေးငါသိတယ်။ ကိုကိုဦး ဘာပြဿနာ ရှာလိုက်တာလဲ”
“ဘာ..ဘာ..မှ ပြဿနာမရှာပါဘူး ဒက်..သမီးးးတို့ အခြေအတင် ဖြစ်ကြတာပါ..ဟင့်…ဟင့်..”
ဦးမြအောင် ကတော့ သမီး ဖြစ်သူ ငိုလာတာမို့ ဘာပြောပြော ကိုကိုဦး သူ့ သမီးကို ဘယ်တော့ မှ ဂရု မစိုက်ဘူး ။ အလေးမထားဘူး။ ဒီကောင် အကျင့် ကို ပြင်ဖို့ ကောင်းတယ် စသဖြင့် မြည်တွန်တောက်တီးနေလေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း သူ့ အဖေ ပြောနေတာကို နားထောင် ရင်း ဒီတခါ တော့ သူ့ အဖေ နှင့် သဘောချင်း တိုက်ဆိုင်နေလေသည်။ သို့ သော်လည်း ဘာမှ တော့ ဝင်မပြောတော့။ ခု အချိန် အဲလို ပြောနေတာက ဘာ မှ သူ့မမ အတွက် အကူအညီ ဖြစ်မည် မဟုတ်ဆိုတာ သူနားလည်သည်။ ညနေစာ စားပွဲ ပြီးသွားတော့ သူနှင့် သူ့ အမ တို့ နှစ်ယောက်သား သူ့ အမ အခန်းသို့ သွားကြသည်။
အခန်းထဲ ရောက် မှ သူ့ မမ က သူ့ကို ရင်ဖွင့် တော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ ပြောတာ တွေ အကုန်နားထောင်သည်။ တချက်တချက် ဝင်ထောက်ခံ ပေးသည်။ နောက်ဆုံးတော့ မေသစ္စာအောင် နည်းနည်းလေး စိတ်ပြေလျော့ သွားပြီး မျက်ရည်ကျတာလည်း ရပ်သွားတော့ သည်။ ထိုအခါကျမှ သူ့ မောင်လေး ကို မချိပြုံးလေး ဖြင့် ပြုံးပြရင်း။
“နင် ဘယ်လို များ စိတ်ကို ထားပြီး ကြိုးစားခဲ့လဲဟင်။ ကြိုးစားတိုင်း မအောင်မြင်ခဲ့တဲ့ ဟာတွေကို ထပ်တလဲလဲ ဘယ်လို များအောင် မြင်အောင် လုပ်ခဲ့တာလဲ။ ငါတော့ ကိုကိုဦး နဲ့ မနေ့ တုန်းက အမှား မျိုး ကို ထပ်လုပ်ခဲ့ မိတယ်။ မနက်ဖြန်လည်း ငါ အဲလို အမှား မျိုး ထပ်လုပ်မိအုံးမယ်ထင်တယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကို အပျော်ရွှင်ဆုံး နေ့ ကလေး ဖန်းတီးပေးချင်သည့် စိတ်ကိုတော့ မလျော့ သေးခြေ။
“နောက်ပြီး သူ ဘာမှ လည်း မှတ်မိမှာ မဟုတ်ပါဘူး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ကုတင်ပေါ် မှာ တင်ပြင်ခွေ ထိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ၏ ရုတ်ချည်း ဖွံ့ထွား လာသော နို့ကြီး များက သူမ ကျောကိုပင် နာလာစေတာမို့ ကိုယ်ကို ဆန့် ပြီး အကြောလျော့ လိုက်သည်။
“အင်း အဲဒါက ဆိုးတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်လှန်လှဲ နေလိုက်ရင်းက မျက်နှာကျက်ပေါ် ကပ်ထားသည့် ကြယ်ကလေး တွေကို ကြည့် နေလိုက်သည်။
“ငါ ပထမဆုံး ဝင်္ကပါ စခဲ့ တဲ့ စနေ နေ့တုန်းက ရက်ပေါင်း များစွာ ထပ်လာတော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင် သတ်သေဖို့ စဥ်းစားခဲ့ဘူးသေးတယ်။ နောက်တော့ ငါ့ စိတ်ထဲ မှာ စပြီး …………………”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ နှင့် အတူတူ နေရသည့် အချိန်လေး တွေကို သူပျော်လာခဲ့ ကြောင်း ပြောမိတော့ မလို့။ သူမမ တစ်ယောက် သူမာမီ နှင့် ဖြစ်ပျက်တာတွေကို ရွံ့ရှာ မှန်း သိသဖြင့် ဆက်မပြောတော့ ပဲ စကား လမ်း လွဲလိုက်သည်။
“ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ အခုတော့ ငါတို့ နှစ်ယောက် အတူတူ တလှေထဲ စီး ဖြစ်နေပြီပဲ။ ငါတို့ အတူတူ အဲဒီ နေ့ ဝင်္ကပါ တွေကို ကျော်ဖြတ်ကြတာပေါ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်ဖဝါးကို သူ့ အမ ပေါင်ပေါ် လှမ်းတင်လိုက်ပြီး ပြန်မဖယ်ပဲ ဒီအတိုင်း ထားလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ပေါ် ကို သူမ လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း။
“ကျေးဇူး ပါပဲ ငဘုန်းရာ…အဲဒါနဲ့ နောက်ဆုံး သံပေါက် က ဘာကို ဆိုလိုတယ်လို့ နင်ထင်သလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က။
“ပထမဆုံး ပဟေဠိ ကို ကျော်ဖြတ်ပြီး တော့ ငါ သူ့ ရဲ့ အထာတွေကို နည်းနည်း သိလာသလိုပဲ”
လို့ ပြောပြီး သူ့ အမ မျက်နှာကို သေချာကြည့်လိုက်သည်။
“အဲဒီ ဟာတွေ မဖြစ်ခင် ဆိုရင်တော့ ငါ က မာမီ နဲ့ အတူတူ တခုခု သောက်ရမယ် လို့ တွေးမိမှာပဲ”
မေသစ္စာအောင် က မျက်ခုံးလေး ကို တွန့်လိုက်ရင်း စဥ်းစားနေဟန်ပြုလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ်။ နင် ကိုကိုဦး နဲ့ သွားနေတုန်း ကာမဒေဝ သံပေါက်ထဲက သောက်သုံး မယ် ဆိုတဲ့ စာလုံး ကို တွေးနေမိတာ၊ လျောက်စဥ်းစား မိတာ ရိုးရိုးတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဒီတဏှာရူး ကာမဒေဝ က ရိုးရိုးတန်းတန်းတော့ ပြောတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ သူ က ဘာတွေ လုပ်စေချင်သလဲ ဆိုတာ တဏှာတွေး နဲ့ တွေး မှ ဖြစ်တော့ မှာ”
“အဲဒါတော့ ငါ သဘောတူတယ်ဟ”
မေသစ္စာအောင် က သက်ပြင်းတချက် ချလိုက်မိသည်။ သူမ မောင်ငယ်လေး အတွက် လည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသည်။ သူမ မောင်လေး တော့ သူမတို့ မာမီ နှင့် ဒီထက်ပို နက်ရှိုင်းတဲ့ အဆင့် ကို ဆက်သွားရတော့ မည် ဟုသူမ ထင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မာမီ့ ဂျီစပေါ့ ရှာဖို့ ကူ ညီပေးခဲ့တာတောင် သူမ ကိုယ် အပြစ်ရှိတယ် ဟုခံစားနေရသေးသည်။ မောင်လေး နှင့် မာမီ တို့ ကိုယ်တိုင် ဘယ်လိုများ ခံစားနေရမလဲ ဟုတွေး ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင် အားပေးလိုက်သည်။
“ငါ ထင်တာကတော့ ဆုတောင်း တာ ရယ် တခုခု သောက်တာရယ် ပဲ မဟုတ်လား”
“ဘာကို ဆိုလိုတာ လဲ ဆိုတာ နင်သိတယ်မဟုတ်လား မမ”
“မသေချာဘူး။ ပဟေဠိ က မာမီ့ ကို နင့်ရဲ့ ဟို…ဟာ… ကို သောက်ခိုင်းတာတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး မလား”
အခန်း (၇-၄)
မေသစ္စာအောင် ထိုစကားကို မနည်း အားယူပြီး ပြောလိုက်တာတောင် ဟိုဟို ဆိုတာနဲ့ ရောချလိုက်ရသည်။ သူမ ပြောမထွက်။ သူ့ မောင် ပုဆိုးအောက် ကို ကြည့်လိုက်တော့ ပျော့ နေတာတောင် အမြှောင်းလိုက်ဖြစ်နေသော ခပ်လုံးလုံး အချောင်း ကြီးကို တွေ့ နေရသည်။ ကာမဒေဝ သူမတို့ မိသားစု ကို ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ။
“နင်ပဲ ပြောတာ ကာမဒေဝ က လိင်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ နတ်ဘုရား ဆို ဟုတ်တယ်မလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောလိုက်တာကို ကြားလိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် အတွေး တမျိုး ပေါက် သွားသည်။
“အိုးမိုင်ဂေါ့ ငဘုန်း၊ ငါတို့ မာမီ က နင့် ကို ဘယ်လို မှ ဟိုဟို… ပုလွေပေး ဖို့ က ဘယ်လို ဖြစ်နိုင်မှာလဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ခေါင်းကို ခါယမ်း လိုက်သည်။
“နင်သိတဲ့ အတိုင်း လေ၊ ငါတို့မာမီ က ဒါမျိုး ဘယ်တော့ မှ လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ အထူးသဖြင့် နင့် ကို အခု ကာမဒေဝ က လုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ဟာကြီး။ ဘယ်မိန်းမ မဆို အဲဒါကြီးကို တွေ့လိုက်တာ နဲ့ လန့်ဖြန့် ပြီး မေ့တောင် သွားနိုင်တယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး မျက်နှာပေါ် မှာ စိတ်အားလျော့ ကျ သွားသည့် ပုံတွေ့ လိုက်ရတော့။
“ဆောရီး ငဘုန်း။ ငါတို့ တခုခု တော့ အကြံထုတ် ရမှာပေါ့”
ဟု ပြောရင်း သူမ ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ထိုင်ရာမှ ထကာ သူမ အဝတ်ဘီဒို ရှိရာ လျှောက်သွားရင်း။
“ငါ အိပ်မှ ရတော့မယ်။ မနက်ဖြန် ကိုကိုဦး ကို ငါ ပြန်ပြီး ကြိုးစား ကြည့်အုံးမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း သူ့ မမ အိပ်ယာ မှ ထကာ အခန်းတံခါးဝဆီ သို့ ဦးတည်လိုက်သည်။
“နင် ဆိုလိုတာက ဒီနေ့ နောက်နေ့ ကို ပြောတာမလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ယဲ့ယဲ့ ပြုံးကာ ပြောလိုက်သည်။ သူ့ အနေဖြင့် အမ ဖြစ်သူကို ကိုကိုဦး အတွက် အချိန်တွေ ဖြုန်း မနေပါနဲ့ ဟု ပြောဖို့ ပင် မကြိုးစားတော့ ခြေ။
“အေးပေါ့ ဟာ”
…………………………………….
ဒီနေ့ အဖြစ်အပျက် တွေက တော့ ထုံးစံ အတိုင်း အစဥ်အဆက် ဖြစ်ပျက် နေတာပါပဲ။ သူ့ မာမီ ဆူပူမှု ကြောင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောင်း ကို သွားရတယ်။ ဧပရယ် ကို ရှောင်ရတယ်။ သူ့ သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ အချိန်ဖြုန်းတယ်။ သို့ပေမဲ့ ပြောနေတဲ့ စကား တွေ က သူ့ အတွက် ထပ်ခါတလဲလဲ ဟာတွေမို့ ပျင်းစရာ ကောင်းလှတယ်။ ကျောင်းစာ ကို တရက်လောက် အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။ အဲလောက်ဆို လုံလောက်ပြီ။ နောက်နေ့ တွေက ဒါတွေပဲ သင်နေမှာမို့ သူ့ အတွက် မလိုအပ်တော့ ဘူး။ သူရဲ့ တကယ့် အာရုံစိုက် မှု ကတော့ သူ့ မာမီ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါ် မှာပဲပေါ့။
အင်္ဂါနေ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ သူမသား အပေါ် မှာ ဆက်ဆံရေးက အေးစက်စက် နိုင်ပါတယ်။ နောက်တခါ ကစ်ဆင်ပေး ဖို့ အခွင့် ရေး ရဖို့ အသာထား။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ နဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံအောင် ကြည့်ဖို့ ပင် အခက်အခဲ ဖြစ်နေရပါသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က တနင်္လာနေ့ ကလိုတော့ ခနခန တရေးအိပ်တာ တို့ ရေချိုးခန်း ဝင်တာ တို့ တော့ မများတော့ ပါ။ ဒါပေမဲ့ အကြာကြီးတော့ ပျောက်ပျောက် သွားနေတုန်း ဖြစ်သည်။ ညနေစာ ကိုတော့ များတော့ အားဖြင့် ပြင်ဆင်ပေးသည်။ ထမင်းစားပွဲ မှာတော့ ဦးမြအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ အပေါ် မှာ ချိုချိုသာသာ ဆက်ဆံသည်။ မေသစ္စာအောင် မျက်ရည်စက်လက် နှင့် ပြန်လာ တိုင်း သမီး ဖြစ်သူ ကို အားပေးသည် ချော့မော့ သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်သား ကာမဒေဝ ရဲ့ သံပေါက် ပဟေဠိ ကို မှန်မှန်ကန်ကန် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့် ဆိုနိုင်ခဲ့လျှင်တော့ ဒီအင်္ဂါနေ့ ဝင်္ကပါ ကို ကျော်ဖြတ်နိုင်မှာ ဖြစ်သည်။ ဒီလို နေ့စဥ် သွားနေရင် တော့ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်။ ကာမဒေဝ ဖြစ်စေချင်သည့် သူ့မာမီ ကို ပလွေပေးခိုင်း ရမှာထက် သူတို့ အိမ်က မီနီဗန် ကို လကမ္ဘာပေါ် ရောက်အောင် မောင်းခိုင်းတာကသာ ပို ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိအုံးမည်။
နောက်တော့ မေသစ္စာအောင် သူမ ခင်ပွန်းလောင်းကို အကောင်းဆုံး နေ့ ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပေးဖို့ ဆိုတာကို လက်လျှော့ လိုက်သည်။ မြို့ထဲကိုပင် သူမ မသွားတော့။ သူမ အခန်းထဲ မှာ ပင် တနေ့လုံးအိပ်နေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကတော့ ကျောင်းကို သွားနေဆဲ။ ကျောင်းမသွားခင် သူ့ မမ အခန်းကို သွားလည်သည်။ ကျောင်းက ပြန်လာတော့ လည်း သူအမ က သူမ အခန်းထဲ မှာပဲ ရှိနေသည်။ သူ့မမ နေ့တွေကို ဘယ်လို ဖြတ်သန်း နေရသည်ဆိုသည့် ခံစားချက်ကို သူကိုယ်ချင်းစာ မိသည်။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး စနေနေ့ ဝင်္ကပါ မှာ ညှပ်နေစဥ်တုန်းက လို ဖြစ်နေလိမ့်မည်။
………………………….
“ဒီနေ့ ဘယ်လို နေလဲ မမ”
ကျောင်းက ပြန်လာသည့် တစ်နေ့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ ကုတင်ပေါ် ဝင်ထိုင်ရင်း မေးလိုက်သည်။ အခု နောက်ပိုင်း ရက်တွေ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ ဘေးမှာ နေဖြစ်တာ များနေသည်။ သူ့ မာမီ နားပင် မကပ်တော့။ သူမမ ဖြစ်အင် ကို သနားနေမိသည်။
“ငရဲ ကျနေသလိုပါပဲ ဟယ်။ နင်ရော ဘယ်လိုလဲ”
မေသစ္စာအောင် က ဘောင်းဘီ ပွပွ ၊ ဆွယ်တာပွပွ ကြီးကို ထုံးစံ အတိုင်း ဝတ်ထားသည်။
“မာမီ့ ကို ငါ ဟာသ တခုနှစ်ခု ပြောတာ သူရီတယ်ဟ။ ဒါပေမဲ့ ငါ သူ့ ပုခုံး ကို ထိမိလိုက်တာနဲ့ တကိုယ်လုံး တောင့်တင်း သွားပြီး မျက်နှာ ကလည်း တည်သွားတယ်။ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို တွန့်ပြလိုက်ရင်း။
“နင်လည်း ငါ့ကြောင့် ဒီ အင်္ဂါနေ့ မှာ ညှပ်နေတာ ဆောရီးပါဟာ၊ ငါခုထိ ဒီနေ့ ကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ အဖြေ မရသေးဘူး”
“အင်း၊ ဒါပေမဲ့ နင် လည်း ခုလို နေ့ ဝင်္ကပါ တွေကို ကြုံနေရတာ ငါ့ကြောင့် လည်း ပါပါတယ်။ တကယ်တော့ ငါက နင့်ကို ကူညီ ပေးရမှာပါ”
မေသစ္စာအောင် အိပ်ရာမှ ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာ က နည်းနည်း လန်းဆမ်း လာသည်။
” စိတ်တော့ မရှိနဲ့ ငဘုန်း။ နင့်ဘာသာ နင် ကြိုးစားလို့ ကတော့ မာမီ့ ကို နင်လိုချင်တာ လုပ်ခိုင်း ဖို့ ဖြစ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အခု ကိစ္စ က ကစ်ဆင် ပေးရုံ၊ နင့် ပေါင်ပေါ် ကို သူ့ ဟာနဲ့ ပွတ်ရုံ အဆင့် မဟုတ်တော့ ဘူး။ မနေ့ တုန်း က နင် လုပ်တာ အဆင်မပြေထားတာနဲ့ ဆိုတော့ ပိုဆိုးတယ် ၊ ငါတို့ မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ရင်….”
“ကဲ ထားပါတော့ နင်က ဘယ်လို ကူမှာလဲ၊ ဖားသားကြီး ကို အိမ် ပြင်ပထုတ်ပေးမှာလား”
“အဲဒါ က ငါ လုပ်ပေးလို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မာမီ့ ကို လည်း ငါ နည်းနည်းလေး မြောင်းသွင်းပေးလို့ ရမလား ကြိုးစား ကြည့်မယ်လေ။ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မေးစေ့လေးကို သူမ ပွတ်ရင်း စိတ်တွေ လန်းဆမ်းလာသည်။ သူမ မောင်လေး ကို ကူညီပေး ဖို့ ကြံစည်ရတာက သူမ အတွက် စိတ်အပြောင်းအလဲ လည်း ဖြစ်သည်။ မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ အချောင်းကြီးက ဘောင်းဘီ အောက် မှာ အမြှောင်းလိုက်ကြီး။ သူမ မျက်လုံး တွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ပြန်ပြောင်းကြည့်လိုက်သည်။
” နင် မာမီ့ ကို ပြောမဲ့ စကား တွေ ငါ့ ကို အပြောကျင့် လို့ ရတယ်။ ငါ အကဲဖြတ်ပေးမယ်။ အဲဒါဆို နင် မာမီ့ ကို စမ်းကြည့်လို့ အလုပ်မဖြစ်ရင် နောက် တနေ့ စောင့် နေစရာ မလိုတော့ ဘူး ၊ ငါတို့ နှစ်ယောက် နေ့တိုင်း ပရက်တစ် လုပ်လို့ ရတယ်”
“အိုကေ ကောင်းသားပဲ”
သူ့ မမ ရဲ့ စိတ်အားထက်သန်မှု က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မျှော်လင့် ချက် ရောင်ချီသန်းစေခဲ့သည်။
“အဲဒါ ဆို နင် ဘယ်တော့ စချင်လဲ”
“အခု စလိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ ပေါ့”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း အိပ်ယာပေါ် မှ ထကာ အခန်းလည်တွင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူမ အမေ လို မာနကြီးကြီး။ ခပ်ထန်ထန် ပုံစံ မျိုး ကို စိတ်ထဲ တွေး ကာ မာမီ့ ပုံဖမ်းလိုက်သည်။
“ဟေး သား ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ ဘယ်လို လဲ”
“ကောင်းပါတယ် မာမီ။ သား ဘိုင်အိုလော်ဂျီ အချိန်မှာ အသစ်အဆန်း သိလာတယ်မာမီ။ ရေခူတွေ က ဘယ်တော့ မှ မသေဘူးတဲ့။ သူတို့ က အရမ်း အိုလာရင် ပြန်ငယ်သွားပြီး အစ က ပြန်စတယ်တဲ့ ၊ အဲတော့ အိုသွားလိုက် ပြန်ငယ်လိုက်တဲ့ အဲလို အမြဲ ဖြစ်နေတာတဲ့”
“ဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က သူမတို့ မာမီ အနေဖြင့် ထိုကဲ့သို့သော အချက်အလက်များကို နားထောင်ရပါက အလွန်ပျင်းယိ သွားမည် ဆိုတာကို သိသည်။ သို့ သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကို အလိုက်သင့် သဘောဖြင့်။
“အဲဒါ မျိုး မိုက်တာပေါ့ ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မီးဖို က ရေဆေးဇလုံ ရှေ့ မှာ အလုပ်များ နေသည့် ပုံ မျိုး သရုပ်ဆောင် လိုက်သည်။
“မာမီ စိတ်ထဲ ဘယ်လိုနေသေးလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူချည်း ပြောချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်လိုက်သည်။ နားထောင်သည့် ဘက်ကို ဦးစား ပေးလိုက်သည်။ သူ့ မမ က သူ့ အမေ အသွင် ဟန်ဆောင် ကာ ပြောနေတာကို နားထောင်နေလိုက်သည်။ တခါတရံ မေးခွန်း လေးတွေ ထောက် ကာ မေးသည်။ သူမမ မကြာခင်မှာပင် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဖြင့် စကားပြောရင်း အပြုံးကလေး တွေ ပင် မြင်ရသည်။ သူက တခါတရံ အရွှမ်း ဝင်ဖေါက် လိုက်တော့ သူ့ မမ တခစ်ခစ် ပင် ရီမော လေသည်။ နည်းနည်း ကြာသွားတော့ သူ့ မမ က သူတို့ မာမီ ဟန်ဆောင်ထားတာ ကို ရပ်လိုက်ပြီး သူမ ခံစားချက်တို့ ကို ထုတ်ဖေါ်ပြောလာတော့ သည်။ သူမ အခု ဘယ်လို အထီးကျန် နေကြောင်း။ သူမ ရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်း က သူမ ကိုယ်ခန္ဓာအပြောင်းအလဲ ကို လက်မခံ သလို သူမပြောပြ သည့် အကျိုးအကြောင်း ကိုလည်း အယုံအကြည့် မရှိ သည်မှာ အတော် ဆိုးဝါးလှကြောင်း။ အခု လို နေ့ ဝင်္ကပါ ထဲ မှာ နေ့တိုင်း သူနှင့် အစ ကနေ ပြန်ပြန်စ ရသည်မှာ အလွန်ခက်ခဲ လှကြောင်း ။ စသဖြင့် ရင်ဖွင့်လေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က နားထောင် ရင်း သူမ နားကပ် သွားကာ လက်မောင်း ရင်း ကို ဆုပ်ကိုင်အားပေးလိုက်သည်။
အခန်း (၇-၅)
“ဒီနေ့ တွေ နေ့ တွေ တိုင်း မှာ သူ ငါ့ ကို တွေ့တိုင်း ငါဟာ သဘာဝ မကျတဲ့ လူထူးဆန်းမကြီး တစ်ယောက်လို့ သူက မြင် နေတယ်။ အရင်တုန်းက သူ ငါ့ကို ချောတယ်၊ လှတယ်။ ထက်မြက်တယ်၊ ဟာသဥာဏ်ရွှင်တယ် စသဖြင့် ထင်ခဲ့တယ်။ ”
သူ့ မောင်လေး ရဲ့ လက်တွေက သူမ လက်မောင်း ကို ဆုပ်ကိုင် ပေးထားတာက သူမ အတွက် စိတ်သက်သာရာ ရပြီး ခွန်အားကို ဖြစ်စေတယ် လို့ မေသစ္စာအောင် ထင်မိတယ်။ သူမ ဘယ်ဘက် လက်သူကြွယ်က စေစပ် လက်စွပ် ကို မောင်လေး အား မြှောက်ပြလိုက်ပြီး။
“ဒါတွေ က ပြီးဆုံးသွားပလား၊ ငါ သိချင်တာက ကိုကိုဦး က ငါ့ ကိုယ်ခန္ဓာ အပြောင်းအလဲကြောင့် ငါ့ ကို မလိုချင်တော့ ဘူးလား”
ဟု ပြောရင်း သူမ ရင်ဘတ်ကို သူမ ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
“ငါဟာ လူထူး လူဆန်းမကြီးလား။ ဒီ ပေါက်ကရစောက်ရူး ကာမဒေဝ လုပ်ချလိုက်တာ ငါ က အောကား ထဲက မင်းသမီး နဲ့ တူသွားနေပြီလား”
“မမ နင်က လူထူးလူဆန်းမ ကြီး မဟုတ်ပါဘူးဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ပြီးခဲ့သည့် ရက်တွေ အတွင်း သူ့ မာမီ ပြောသမျှကို နားထောင် ပြီး အားပေးမှု တွေ လုပ်လာခဲ့ တာ အကျင့် ပါနေပြီမို့ ယခု သူ့ မမ ကိုလည်း သူ အလိုလို ဖောလို လိုက် အားပေးမိလေသည်။ သူမမ ပုခုံး ပေါ် လက်တင်ပြီး။
“နင်ဟာ ချောတယ်၊ လှတယ်။ ထက်မြက်တယ်၊ ဟာသဥာဏ်ရွှင်တယ်၊ အရမ်း ဆက်ဆီ ဖြစ်ပါတယ်။ ယောက်ျားလေး တိုင်း က နင့်လို မိန်းကလေး မျိုးကို ရဖို့ ဆို အသက်တောင် အသေခံ မဲ့ လူတွေ ချည်းပဲ။ ကိုကိုဦး လည်း နောက် နောင်တ ရပြီး နင့်ဆီ ပြန်လှည့် လာမှာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံး ပြီး သူ့ မမ မျက်နှာနားကို အနီးကပ် ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာတော့ ကိုကိုဦး တစ်ယောက် ပြန်လှည့် မလာပါစေနဲ့ ဟု ဆုတောင်း နေမိသည်။ သူမမ အနေ နှင့် ဒီငတ ထက် ပိုကောင်းမွန်တဲ့ အမျိုးသား မျိုးနဲ့ သာ ထိုက်တန်သည်ဟု သူ ထင်မိသည်။ သို့ ပေမဲ့ သူ မမ ဘာကို ကြားချင်သည် ဆိုတာ သူသိ သည်မဟုတ်လား။
“တကယ်လား”
မေသစ္စာအောင် မျက်လုံး က မျက်ရည်တွေ စီးကျလာခဲ့သည်။ အခု မျက်ရည်တွေက တော့ ဝမ်းနည်းလို့ မဟုတ်။ မျှော်လင့် ချက် ရောင်ချည်သန်းလာသဖြင့် ဝမ်းသာခြင်း ကြည်နူး ခြင်း တို့ ကြောင့် ကျလာသည့် မျက်ရည်။
“တကယ်ပေါ့၊ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကိုယ်ကို ကိုင်းပြီး သူမမ နှုတ်ခမ်းအစုံ ကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ တကယ်တော့ ရိုးရိုးသားသား ပါ။ ပြီးခဲ့ တဲ့ စနေ တနင်္ဂနွေ တွေ တုန်းက သူ့ မာမီ နှင့် နေခဲ့တော့ အဲဒါလေး က အကျင့် ပါနေသလို ဖြစ်နေလို့ ။
“မွင်းးးးး မု……မွ…..”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး အနမ်း မှာ အရည်ပျော် ကျသွားခဲ့ရသည်။ သူမ ကို နမ်းနေတာ သူမရဲ့ ၁၈နှစ် အရွယ် မောင်ငယ်လေး ဆိုတာကို မေ့ သွားရသည်။ အနမ်း တွေက သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် အားပေးခဲ့ ကြသလို တက်ကြွ တဲ့ စွမ်းအင်တွေ နဲ့ ပြည့်ဝ နေလို့ ပိုပြီး အရှိန်ရလာခဲ့သည်။ သူမ မောင်လေး ရဲ့ လျှာက သူမ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတာတောင် ခွင့် ပြုပေးခဲ့သည်။ သူမ က ပြန်ပြီး မတွန်းထုတ်ပြစ် ခင်မှာကို သူမ မောင်လေး ပါးစပ် က သူမ ပါးစပ် မှ ခွာသွားခဲ့သည်။
“ဝိုး ငဘုန်း ငါ မမျှော်လင့် လိုက်ဘူး။ နင် က အဝင် ချောမွေ့ လှခြေလား၊ ဘယ်လို များ ဝင်လိုက်တာလဲ”
“ငါ ဘာမှ တကူးတက မဟုတ်ပါဘူးဟာ၊ သူ့ အလိုလို ဖြစ်သွားတာပါ။ ”
အနမ်း က ခနလေး နှင့် ပြီးသွားသော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် နောင်တ မရလိုက်ပါ။
“အင်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အောင် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက် ကာ ခေါင်းငြိမ့် လိုက်သည်။ သူမ မျက်လုံး တွေက သူမ မောင်လေး ကို အကဲခပ် ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး က ကိုကိုဦး နှင့် ယှဥ်လိုက်လျှင် ခတ်ညှက်ညှက် ပိန်ပိန်သေးသေး လေး ဖြစ်နေသည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ဟာ နှင့် သူတော့ ဆွဲဆောင်မှု ရှိသည်။ ဘယ်တုန်း ကများ သူ အဲလို ဆွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ ကောင်လေး တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့ရတာလဲ။
“ငါ စဥ်းစား မိတာကဟာ၊ အဲလို နေ့ တွေ ထပ်ကာ တလဲလဲ ဖြစ်နေပေမဲ့ အဲဒီ ဖြစ်ခဲ့ တဲ့ ဟာတွေကို နောက်တနေ့ ပြန်စ ရင် ငါတို့ နှစ်ယောက် ကလွဲပြီး ဘယ်သူ မှ မမှတ်မိတော့ ကြဘူး မဟုတ်လား”
“အေးလေ အဲလို ပဲ ငါထင်တာပဲ၊ အရင်တုန်းက ငါတစ်ယောက်ထဲ၊ အခု တော့ နင်နဲ့ ငါနဲ့ နှစ်ယောက်”
“အဲတော့ နင် ပဟေဠိ ကို ဖြေရှင်း ပြီး ကျော်ဖြတ် ခဲ့ တဲ့ နောက်ဆုံး နေ့ က ပဲ အဓိက ကျတာပေါ့။ အဲဒီ နေ့ ကိုတော့ လူတိုင်းက မှတ်မိမှာ မဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အတွေးကို ထပ်ချဲ့ လိုက်သည်။
“နင် တကယ်လို့ နောက်ဆုံး နေ့ ဖြစ်တော့ မယ်လို့ ထင်တဲ့ နေ့ကျရင် ၊ နင့် ပြူတင်းပေါက် လေးကို ဖွင့်ထားပေးလိုက်ဟာ၊ ဒါမှ ငှက်ကလေး တိုက်မိပြီး မသေမှာ”
“ဟဟ ငါ က အဲဒီ ပြူတင်းပေါက် ကို မနက်တိုင်း ဖွင့် ပေးထားတာ ကြာလှပြီ။ အဲဒီ ငှက်ကလေး က ငါ့ အခန်းထဲ မှာ တနေ့ လုံး နေနေတာ၊ အခု ငါမွေးထားတဲ့ ငှက် လိုတောင် ဖြစ်နေပြီ”
“ဟယ် ငါ သတိမထားမိဘူး”
မေသစ္စာအောင် အတော် ပြောင်းလဲ သွားသည့် သူမ မောင်လေးကို တအံ့တသြ ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကာမဒေဝ က ဒီကောင်လေး ကို အတော် ပြောင်းလဲ စေလိုက်တာပဲ။
“နင်ဘယ်သတိထားမိမလဲ၊ နင်က စိတ်ဓါတ်ကျနေတော့ ငါပဲ နင့် အခန်းကို လာလာ နေတာလေ..နင် စိတ်ပေါ့ပါး သွားရင် တနေ့ လောက်လာကြည့်ပါလား၊ အဲဒီ ကောင်လေး က ချစ်စရာလေး၊ ပုံမှန်ဆို ငါ သူ့ အမွှေး တွေ ကို ပွတ်သတ်ပေးပြီး အပြင်ကို ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ စဥ်းစားကြည့်တော့ လဲ ဘာထူးမှာမို့လဲ၊ မနက်ဆို သူ က ငါ့ ပြူတင်းပေါက် ကို ရောက်လာတာပဲ..တကယ်တော့….မု..မွ..ဖလု…”
ဘုန်းထွတ်အောင် စကားဆက်မရတော့ ၊ သူ့ မမ ရဲ့ နှုတ်ခမ်းအစုံ က သူ့ နှုတ်ခမ်းတွေ အပေါ် မှာ ဖိကပ် ကျလာ လို့ပင်။ သူမ ရဲ့ အနမ်း တွေက သူ သူမ ကို နမ်းတုန်း ကထက် ပိုပြီး တက်သုတ်ရိုက်တယ်။ သူမ ရဲ့ လက်တွေက သူ့ ပုခုံး ကို သိုင်းဖက်လာတယ်။ သူမရဲ့ ဖွံ့ထွား နေတဲ့ နို့ကြီးတွေက သူ့ ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ ဖိကပ် လာခဲ့တယ်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ လက်တွေကို ဘယ်နားထားရမှန်း မသေချာဘူး ဖြစ်နေတယ်။ တကယ်တော့ သူ့ ရဲ့ အမ အရင်း မဟုတ်လား။ လုံးစွံ့ နေတဲ တင်သား တွေက သူ့ အတွက် မထိရ မဲ့ နေရာလို့ ခံယူထားတယ်။ သူ့ လက်တွေက သူ့ မမရဲ့ ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီနေရာ လေးက လည်း သူ့ မမ ရဲ့ ဖင်တုံး တွေကို ကိုင်ရတာနဲ့ ဘာမှ မထူးခြားဘူး ။ အထိအတွေ့ က လီးကို တန်းကနဲ ထောင်လာစေခဲ့တယ်။ ကျောလေး က ကော့ ပြီး တင်သားနေရာ မှာ ကားကော့ တက်သွားတာကိုး။ ကိုကိုဦး ဆိုတဲ့ ကောင်ဟာ စောက်ရူး ပဲ လို့ တွေး လိုက်မိသေးတယ်။
“မွင်းးးးးအီးးးးး အ…..”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဆီးခုံ ကို ထောက်လာတဲ့ လီးမာမာကြီး ရဲ့ ပူနွေး တဲ့ အထိအတွေ့ ကို သတိထားမိ လိုက်တယ်။ သူမ က မောင်လေးကို ကစ်ဆင် ပေးနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်ခွာလိုက်ရင်း၊
“နင် က ငါ့ ကို တကယ် လှတယ်လို့ ထင်တာလား”
“နင် ဟာလေ ဟိုးအရင် ခေတ်တုန်းက သာဆို နှင့် နင့်ကြောင့် နှစ်ပြည်ထောင် စစ်ပွဲ ဖြစ်ကြရမဲ့ အလှမျိုးဟ”
သူတို့ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကြပေမဲ့ မျက်နှာချင်းက ကပ်နေတော့ သူမ ရဲ့ အသက်ရူထုတ်လိုက်တဲ့ လေနွေးနွေး လေး က သူ့ မျက်နှာပေါ် မှာ ခံစား မိနေတယ်။
“အဲဒါ က စောက်ရုး စကား ပဲ ခစ်ခစ် ဒါပေမဲ့ အရမ်း ဖီးလ်တယ်လာစမ်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်လေးကို ဆွဲဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။
“ငါတို့ ခနလောက် ဖက်နေကြရအောင် ဟာ”
“အိုကေ”
သူတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ် တွင် တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ထွေးဖက်ထားကြရင်း မှ နှုတ်ခမ်း ချင်း ပြန် ဂဟေဆက် ကြပြန်သည်။ သူတို့ အနမ်း တွေ က ရမက် ပြင်းလာကြတော့ အချိန်တွေ ကို တောင် သတိမထား မိကြတော့ ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူ့ မမ ရဲ့ ဖွံ့ထွား လှတဲ့ နို့ကြီးတွေကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဆုပ်နှယ်မိနေပြီ။ ကစ်ဆင်ပေးရင်း နို့ တွေ နှယ်ရတာ အတော် ဖီးလာတာပဲ၊ ကစ်ဆင်ကလည်း သူ့ မာမီ ထက်စာရင် သူ့ မမ က ပိုကျွမ်းကျင် တာကို သတိထားမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဒီ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် နှင့် ခုလို ထွေးပွေ့ ကစ်ဆင် ပေးနေရတာကို အလွန် ပင် နှစ်ချိုက်နေမိသည်။ အေပရယ် ကတော့ နှိုင်းယှဥ် ဖို့ စာရင်း ထဲတွင်ပင် မရှိပါ။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ မေသစ္စာအောင် ရဲ့ လည်တိုင် ကျော့ကျော့ ကို စုပ်နမ်း နေချိန် မှာပဲ အခန်းတံခါးကို တွန်းပြီး သူတို့ ဖခင် ဦးမြအောင် ဝင်ချလာခဲ့သည်။
“မင်းတို့ အမေ ညနေစာကို ထမင်းစားပွဲမှာ..မှာ…မှ….”
သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ဦး ရဲ့ အိပ်ယာပေါ် မှ ဖြစ်အင်ကြောင့် ဦးမြအောင် ပါးစပ် ဟောင်းလောင်း ဖြစ်သွားခဲ့သည်။
“ဟာ ..မအေလိုးတဲ့ မှ”
မေသစ္စာအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ လူချင်း ခွဲ လိုက်ကြသည်။ သူတို့ နှစ်ဦး စလုံး ရဲ့ စိတ်ထဲ မှာ တော့ အကြောင်းမဟုတ်ပါဘူး။ မနက်ဖြန်ကျရင် သူ အခု မြင်ရတာကို မေ့သွားမှာပါ ဆိုတာ သိနေကြသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအရာ က လက်ရှိ ကြောက်ရွှံ့ စိတ်ကို တော့ မကျော်လွှား နိုင်ပါ။
“ဒက်ဒီ..သမီးးးးးးး”
မေသစ္စာအောင် စကား က ဆက်မထွက် တစ်နေသည်။
“ဒက်ဒီ ကျနော်တို့ ဘာမှ….”
ဘုန်းထွတ်အောင် စကားပင် ဆက်ပြောခွင့် မရလိုက်။ သူ့ အဖေ က သူ့ ကို အင်္ကျီ လည်ကုတ်မှ ဆွဲကိုင်ကာ အခန်းထဲ မှ ဆွဲထုတ်သွားသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို သူ့ အခန်းထဲကို တွန်းပြစ်ထည့် လိုက်ပြီး။
“မင်း နောက် ကို သူ့နားကို လုံးဝ မကပ်နဲ့ ကပ်တာ တွေ့ တာနဲ့ မင်းကို ငါသတ်မယ်၊ နားလည်လား”
ဟု ဒေါသတကြီးပြောရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းတံခါးကို အပြင်မှ ဆောင့် ပိတ်လိုက်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် က သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး လဲကျနေရာမှ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ သူ့ ဖင်ညှောင်ရိုးတောင် နည်းနည်း အောင့် သွားသည်။ သူ့ အခန်းထဲ မျက်လုံးကစားလိုက်တော့ ကြက်တူရွှေးကလေး ကို တွေ့ရသည်။
“ဟေ့ ကောင်လေး၊ အခြေအနေ ကသိပ်မကောင်းဘူးနော် ဟဟ”
ငှက်ကလေး က သူ့ ကို တကျိကျိအသံ သာ ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြူတင်းပေါက် မှ ပျံ ထွက်သွားလေသည်။ ခနကြာတော့ သူ့ အခန်းတံခါး ကို တဒုန်းဒုန်း ဖြင့် အပြင်မှ သံရိုက်နေသံ ကြားရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူနှင့် သူ့ မမ တို့ ဖြစ်ပုံကို ပြန်စဥ်းစားရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ကာမဒေဝ က ဘာတွေ လမ်းကြောင်းထွင်နေလဲ မသိဘူးဟု တွေးလိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ် တက်လှဲကာ သူ့ မမ နှင့် သူ့ မာမီ တို့ အကြောင်းကို တွေးနေရင်း က အိပ်မောကျသွားတော့ သည်။
…………………..
အခန်း ၈။
အခန်း (၈-၁)
ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ ရီမောသံ တွေ ပြန့်လွှင့် လာခဲ့သည်။
“အိုး ဒက်ဒီ့ မျက်နှာ ကြီး ဖြစ်သွားလိုက်တာ အမလေး ခစ်ခစ်..”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး အိပ်ယာပေါ် တွင် ထိုင်လျှက် က ဗိုက်ကို နှိပ်ကာ ရီမောနေလေသည်။
“အေးလေ ငါလည်း တအားကြောက်သွားတာ အဟီး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ရီရလွန်းသဖြင့် ကျလာသော မျက်ရည်တချို့ ကို လက်ခုံ ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ သူ့ အတွေ့ အကြုံ တွေကို အတွင်းကျကျ သိပြီး ခံစား နိုင်သည့် နောက်တစ်ယောက် နှင့် အခု လို အတွေ့ အကြုံ ပြန်လည်ပြောပြ ရီမော ရတာ ဘယ်လောက် တောင် စိတ်ချမ်းသာ စိတ်ပေါ့ပါး စေရသလဲ ဆိုတာ ဘုန်းထွတ်အောင် အသိဆုံး ဖြစ်လေသည်။
“သူ အပြင်က နေပြီး တံခါးကို တကယ်ကို သံတွေ နဲ့ ရိုက်ပိတ်တာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အကြည့်တွေကို သူ့ မမ ရင်ဘတ် မကြည့်မိအောင် လွှဲ ထားရသည်။ သူ့မမ ကတော့ ရင်သား ကြီးများ မသိသာစေရန် ဆွယ်တာ အကြီးပွပွ ကြီး ဝတ်ထားပါသည်။
“အင်း အခေါင်း အဖုံး ကို သံရိုက်သလို ပဲဟ အပြင်က နေ လေးနှစ် သစ်ပြား တွေ နဲ့ ဖုံးပြီး ရိုက်တာ။ ဆယ်ချပ်လောက် ရှိမယ်။ ခစ်ခစ် ငါ မအိပ်ခင် ထွက်ကြည့်လိုက်သေးတယ် အဟီး”
“ဒါပေမဲ့ ငါ့ တံခါးက အတွင်းကို ဆွဲဖွင့်တဲ့ ဟာလေ ခိခိ”
“နင်ကလည်း ဒက်ဒီ က ဒေါသထွက် နေရင် ဘာမှ သေချာ မစဥ်းစားတတ်တော့ ဘူး။ ထားပါတော့ အခု သူ အလုပ်သွားနေပြီ။ မာမီ က မကြာခင် ယောဂ ကလပ်စ် သွားတော့ မယ်”
မေသစ္စာအောင် သူမ ဘယ်ဘက်လက်ချောင်းတွေကို မြှောက်ပြီး ကြည့်ကာ မျက်မှောင်လေး ကြုပ်လိုက်သည်။ သူမ လက်သူကြွယ် မှ စေ့စပ် လက်စွပ် ကို ချွတ်လိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကုတင်ဘေးက စားပွဲ ပေါ် တင်လိုက်သည်။
“ငါတို့ ဒီနေ့ ဝင်္ကပါ ကို လည်း ကျော်ဖြတ်နိုင်အုံး မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ မာမီ့ ကို သောက်သုံးစေဖို့ ဘယ်လို စည်းရုံးရမယ် ဆိုတာ တို့ မှာ အိုင်ဒီယာ မရှိသေးဘူး မဟုတ်လား။ ငါတို့ ဒီနေ့ ကို အတူတူ ဖြုံးလိုက် ကြရအောင်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်လေးကို ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး များ သူမ ကမ်းလှမ်းချက် ကို များ ငြင်းဆန်လိုက်လေမလား ဟု စိုးရိမ် မိနေသေးသည်။ သူမ ရဲ့ ဖြစ်အင်ကို လက်ခံ ဖို့ ကိုကိုဦး အပေါ် ကြိုးပန်းမှုတွေ ဆုံးရှုံး ခဲ့ရတာ များလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှု မရှိတော့ သလို ဖြစ်နေ ခဲ့ မိသည်။
“ဝိုး တကယ်..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။
“မာမီ က ငါ့ ကို အမြဲတမ်း ကျောင်းသွားဖို့ လာလာ ဆူတယ်ဟ”
“နင် ကလည်း ကျောင်း က နေ့တိုင်း ဒါပဲ သင်နေတာ နင်သိသားပဲဟာ”
မေသစ္စာအောင် မျက်လွှာ ကို ချလိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ကတောင် သူမ အဆို ကို ငြင်းဆန်နေပါပေါ့လား။ အင်း ပေါ့ လေ မောင်နှမချင်း မဟုတ်လား။ ဒီ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ က သူမ စိတ်တွေ ကို ပဲ ပြောင်းလဲ စေခဲ့ တာလား ။ သူမ ကို မနေ့ တုန်းက လို မောင်လေး နဲ့ ကစ်ဆင် ပြန်ဖြစ်နိုင်တယ် လို့ ထင်စေခဲ့တာလား။
“ငါသိတယ်လေဟာ၊ ကျောင်းက အရေးမကြီးဘူး သွားစရာ မလိုဘူး ဆိုတာ၊ ဒါပေမဲ့ မာမီ က သူ့ ယောဂကလပ်စ် မသွား ခင် ငါ့ လာလာ ပြီး ကျောင်းသွား ဖို့ ဆူပူတယ်ဟ”
မေသစ္စာအောင် စိတ်အနည်းငယ်သက်သာရာရသွားခဲ့သည်။ သူမ ထင်သလောက် လည်း မဆိုးသေးပေ။
“ဒါလေးများ ဟာ၊ မာမီ က ငါ့ကို ယုံပါတယ်၊ နင့်ကို ငါ ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ မာမီ့ ကို ပြောလိုက်မယ်။ ခနလေး ငါ အခု သူ့ ကို သွားပြောလိုက်အုံးမယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေးကို ပြောပြီး အခန်းထဲ မှ ထွက်ကာ အောက်ဆင်းသွားလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဘောလုံး ကို လေထဲ မြှောက်လိုက်ဖမ်းလိုက် ဆော့ နေရင်းက စဥ်းစားခန်း ဝင်နေလေသည်။ သူ့ မမ ပြောသည့် သဘောတရားကို သူသိပ်မသေချာ။ တခြားသူတွေ မမှတ်မိပေမဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် ကတော့ အကုန်မှန်မိ နေမှာလေ။ အဲဒီတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘာလုပ်လုပ် နှစ်ဦး စလုံး မေ့ပျောက် သွားမှာမှ မဟုတ်တာ။
ခနအကြာတွင် မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး အခန်းသို့ ခုန်ပေါက် ပြီးပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။
“မာမီ အပြင်သွားပြီ။ ”
မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် သူမ ခုန်ပေါက် လာတော့ သူမရဲ့ နို့ကြီးတွေ ကလှုပ်ခါယမ်းနေတာသိသိသာသာ ပြီး ဖြစ်နေတာ သတိထားလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အသာလေး ခနငြိမ်ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ဘောလုံးဆော့ နေရာသို့ ရောက်လာပြီး ဘောလုံးကို လက်ဖြင့် ဘေးသို့ ပုတ်ထုတ်ပြစ်လိုက်သည်။
“နင့် ကျောင်း ပထမဆုံး အတန်းတက် ခေါင်းလောင်းမထိုးခင် နင့်ကို ကျောင်းရောက်အောင် ပို့ပေးမယ်လို့ ငါ မာမီ့ ကို ဂတိပေးလိုက်တယ်။ နင့် ကျောင်းကို ခေါ်ပြီး ဖျားနေတယ် ဘာညာ ဆရာမကို ပြောဖို့ လိုသေးလား”
“ဘာထူးမှာ မို့လို့လဲဟ”
ဘုန်းထွန်အောင် က ပုခုံး ကို တွန့် ပြလိုက်ပြီး သူ့မမ ရှေ့ မှာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ အူကြောင်ကြောင်ပုံစံ ဖြင့် ရပ်နေလိုက်သည်။
“အဲတော့ ငါတို့ နှစ်ယောက် မာမီ ပြန်မလာခင် နှစ်နာရီ လောက် တော့ အချိန်ရတယ်ဟုတ်”
“အေး ပေါ့”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ပြောမည့် စကားအတွက် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တည့်တည့် မကြည့်ရဲ ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့ ကြည့်နေရင်းက။
“ငါ့ ကို ကာမဒေဝ က ဘယ်လို လုပ်ပြစ်လိုက်တယ်ဆိုတာကို နင်ကြည့်ချင်မယ်လို့ ထင်တာပဲ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာ တခုလုံးက ရှက်သွေးကြောင့် နီရဲနေသည်။
“အဲဒီ ဟာကြောင့် ကိုကိုဦး က ငါ့ ကို စိတ်အရမ်းဆိုးနေတာ။ ငါ တစ်ယောက်ယောက်ကို ပြကြည့်ချင်နေတာ ငါ့ ရဲ့ ပစ္စည်း က တအားကြီး ဆိုးဝါးနေသလားဆိုတာကိုလေ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ရင်ဘတ်ကို သူမ လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းထဲ မီးရူးမီးပန်းတွေ ဖေါက်တာ အနီးကပ် ကြားလိုက်ရသလို ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူ့ မမ သူ့ကို သူမ နို့ တွေ တကယ်ပြတော့ မှာလား။ စိတ်ကို အေးအေးထား စိတ်ကို အေးအေးထား ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြောနေမိသည်။
“အင်း နင် တကယ် အကူအညီ လိုနေတယ် ဆိုရင် တော့ ငါကြည့်ပေးမယ်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ လီးတန်ပေါ် က အကြောတွေ က တဒိန်းဒိန်းခုန်လှုပ်နေသည်။ ဒီမနက် က သူ နှစ်ခါတိတိ ဂွင်းထု ပြီး လရည်တွေ ပန်းထုတ်ထားမိခဲ့ လို့သာ တော်တော့သည်။ နို့ မို့ ဆို ယခု အချိန် သူ့ လီးထဲက လရည် တွေ မီးသတ်ပိုက် ကရေထွက် သလို ပန်းထွက်လာမလားပင် မသိနိုင်ခြေ။
“နင့် ရဲ့ ရိုးရိုးသားသား နဲ့ အမှန်အကန် အမြင်ကို ပဲ လိုချင်တယ် အိုကေ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် စားပွဲပေါ် မျာ နားနေသည့် ကြက်တူရွေးလေး ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမ လက်တွေ ဖြင့် သူမရဲ့ ဆွယ်တာ အောင် အနားကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကြက်တူရွေးလေး က သူမ ကို ပြန်ကြည့်ရင်း ခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်သည် ဟု ထင်မိသည်။ သူမ ကို အားပေးနေတာလား။ ကြက်တူရွေးလေး ကို စိုက်ကြည့် နေရင်း မှ မေသစ္စာအောင် က သူမ ဆွယ်တာကို မကာ မေးစေ့ အထိ လှန်တင် ထားလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို ကြည့်မနေခြေ။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ မျက်နှာ ဘယ်လို ပြောင်းလဲသွားသလဲ ဆိုတာ မသိလိုက်။ သူမ ဆွယ်တာ ကို မထားလိုက်ပြီးမှ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို မျက်စ ဖြင့် ကြည့်လိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ က တအံ့တသြဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ဘယ်လို လဲ အတော် ပုံပျက် ပန်းပျက် ဖြစ်နေသလား။ မုန်းစရာကြီး ဖြစ်နေတာလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် သက်ပြင်းတချက် ရှိုက်ကာ ရူလိုက်သည်။ သူ့ မမ ရဲ့ နို့ တွေကို အရင်က လည်း တခါမှ မမြင်ဘူးတာမို့ အရင် နှင့် ယခု ဘယ်လို နိူင်းယှဥ် ပြောရမှန်း သူမသိပါ။ သို့သော် ယခု သူ့ ရှေ့ မှာ ရပ်နေ သော အမျိုးသမီး ကတော့ အရမ်း ကို လှပ ကျက်သရေရှိရုံ မက။ ဆက်ဆီ ဖြစ်လွန်းလှသည်။ နို့ကြီးတွေ က လုံးဖွံ့ တင်းရင်း နေသည်။ နို့သီးခေါင်း တွေက အနည်းငယ် တုတ်သယောင်ရှိပြီး နို့ခံဝိုင်း က အကြီးကြီး မဟုတ်ခြေ။ ဖွေးနု နေတဲ့ နို့ လုံးကြီးတွေ မှာ အကြောစိမ်းလေး တွေက မသိမသာလေး မြင်နေရသည်။ သူ့မမ က သူ့ အပေါ် မှာ ယုံကြည်စိတ်ချလွန်းလှသည်။ သူ့ ကို အကုန်လုံး ပြနေသည်။ သူတခုခု တော့ ပြောရတော့ မည်။
“ဘာဖြစ်နေလဲ ငဘုန်း။ ပြောသာ ပြောစမ်း ပါ။ ဘယ်လောက်တောင် ဆိုးနေလို့လဲ”
မေသစ္စာအောင် ၏ ဆွယ်တာကို မေးစေ့ထိ လှန်ကာ ကိုင်ထားသော လက်ကလေး များက တုံရီ နေကြသည်။
“ငါ..အာ..ငါ…နင်…က…ဟ……”
ဘုန်းထွတ်အောင် အထစ်ထစ် အ အအ ဖြင့် အသက်ကို ကြိုးစား ပြီး ရူရရှာသည်။
“ငါ အပြင်မှာ နို့ ဆိုလို့ အေပရယ့် နို့ တွေ ပဲ မြင်ဖူးတာပါ။ ငါ အရင်က ထင်တာ အတော် ကြည့်ကောင်းတယ်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အခု နင့် ဟာနဲ့ ယှဥ်လိုက်ရင်…”
ဟိုက် လီးလိုပဲ၊ မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကျိန်ဆဲနေလိုက်သည်။ ဘာလို့ အေပရယ်နဲ့ မမ နဲ့ ကို နှိုင်းယှဥ် ပြောနေရတာလဲ ကွ။
“ဟာ ငါ ဆိုလိုတာကဟာ၊ နင် က အရမ်းကို လှလွန်းတယ်။ ရင်သား တွေ က နည်းနည်း တော့ ကြီးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါလောင်းရဲ တယ်။ ဘယ်ယောက်ျားလေးမဆို ဒီလိုမျိုး ကို နေ့တိုင်း မြင်ရလို့ ကတော့ ဝမ်းသာတာထက် ကို ဟိုးနှစ်ဘူတာလောက် လွန်သွားအုံးမယ်”
“တကယ်လား။ ကျေးဇူးပါပဲဟာ”
မေသစ္စာအောင် အနည်းငယ် စိတ်သက်သာသွားခဲ့သည်။ သူမ ရဲ့ ဆွယ်တာကို မထားရာက ပြန်ချလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကို အကဲခပ်လိုက်သည်။ သူ့ မျက်နှာ က ရိုးသားတဲ့ အမူအယာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“နင်ဘာလို့ ဘရာဇီယာ မဝတ်တာလဲ”
အခန်း (၈-၂)
“ငါ့မှာ ရှိတဲ့ ဘယ်ဘရာဇီယာ မှ ဝတ်လို့ မဆန့်တော့ ဘူးဟဲ့ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမမောင်ငယ်ကို တွေးတွေး ဆဆ ပုံစံ မျိုး ဖြင့် ကြည့်ရင်း ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“မာမီ့ ဘရာ တွေ လည်း မတော် ဘူးဟ၊ ဆိုက်က တခြားစီပဲ။ ပြီးခဲ့ တဲ့ တနေ့ ဒီနေ့ တုန်းက ငါ အလုပ်သွား ပြီး ကိုကိုဦး နဲ့ အချိန်ဖြုန်း ခဲ့ တယ်။ ပထမတော့ မသွားခင် တော်မဲ့ ဘရာ ဝယ်ဝတ်သွားအုံးမလို့ပဲ။ နင်သိလား ဘရာဆိုဒ် က ဘယ်လို တိုင်းသလဲဆိုတာ၊ များသော အားဖြင့် ရင်သား အောက် ကို တိုင်းပြီး ရင်သား တည့်တည့် နို့သီးခေါင်း နေရာ ကို တိုင်း ပြီး ခြားနားတာက ကပ်ပ် ဆိုဒ် လေ။ ငါ့ ရဲ့ ရင်သား အောက်က အတိုင်းက အရင် အတိုင်းပဲ ၊ အပေါ် က နို့ ဆိုဒ် က ပဲ ကြီးလာတာ။ ”
မေသစ္စာအောင် က သူ့မောင် မျက်နှာပေါ် မှာ နားမလည်ပဲ ဦးနှောက်စားနေသည့်ပုံ ပေါ် နေတာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့်။
“ထားလိုက်ပါတော့ ဟာ အဲဒါတွေ၊ ငါ တကယ်လို့ ဘရာဇီယာ ဝယ်သွားမယ်ဆိုနေ့ တိုင်း ပြန်ပြန်ဝယ်နေရမယ် မဟုတ်လား။ အဲတော့ ငါက ဘရာကို အပေါ် က ဝတ်ပြီး ကြိုးကို လျော့ ထားလိုက်တယ်ဟာ၊ အဲဒါက ပိုလွယ်တယ်”
“အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အနေဖြင့် သူ့ လီးကြီးမာလာတာကို လူမသိအောင် ပုဆိုးခါးပုံစနှင့် ညှပ် စည်းထားရသည့် ပြဿနာ ထက်စာလျှင် သူ့ မမ ပြဿနာ က ပိုကြီးသည် ဆိုတာကို လက်ခံလိုက်ရလေသည်။
“နင် ဘရာအဲလို မဝတ်ပဲ သွား တော့ အဆင်ပြေရဲ့ လား။ မနာဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ပါးစပ် က ဘာမေး လို့ ဘာမေးလိုက်မိမှန်းပင် မသိ။ အရာရာ က သာမန်မဟုတ် သူတို့ အတွက်က အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေရသည်။
“အဆင်ပြေပါတယ်ဟာ၊ ညနေစောင်း လောက်ကျရင်တော့ ငါ့ ကျော နည်းနည်းနာတယ်ဟ။ ငါ က သူများ သတိမထားမိအောင် ခါးကို ကိုင်းကိုင်း ထားရတာကိုး”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်ငယ် ၏မာတောင် နေသော လီးတန်ကြီး က ပုဆိုးအောက် ကငေါထွက် နေတာ ကို လှမ်း ကြည့် လိုက်မိသည်။
“အင်း အဲတော့”
“ဘာအဲတော့ လဲ”
“နင် ကရောနင့်ဟာကြီး ကို မပြတော့ ဘူးလား။ ကာမဒေဝ က ငါ့ ကို လုပ်လိုက်တာထက် နင့် ကို လုပ်လိုက်တာ က ပိုဆိုးမယ်ထင်တယ်၊ ငါ လီး တွေ အတော် အတန် တော့ တွေ့ဖူးပါတယ်။ ငါ လည်း နင့် ကို ရိုးသားတဲ့ မှန်မှန်ကန်ကန် အမြင် ကို ပဲ ပြောပြမယ်လေ”
“ငါ က နင်မြင်ဖူးခဲ့ တဲ့ လီးတွေ အကြောင်း မကြားချင်ပါဘူးဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ်လုံး က တောင့်တင်းနေသည်။
“ဆောရီး ပါဟာ၊ နင် က နင့် လီး တောင် တာ ကျသွားတဲ့ အထိ စောင့်ချင်လို့လား”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်လေး လီးကြီး ထောင်မတ်နေတာကို သတိထားမိကြောင်း အသိပေးလိုက်သည်။ ဆိုလိုတာက သူမ မောင်လေး လီးတောင်တိုင်း သူမ သိနေသည်ဆိုတာ ကိုပဲ။ တကယ်တမ်း သူမ သိသလောက် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးက တချိန်လုံး တောင်နေတာ မဟုတ်လား။
“ငါပြပါ့မယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ပြလိုက်သည်။ သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးမှာ ဆန့်တန်း ချထားလိုက်သည်။ လီးကြီးက ပုတ်သင်ညိုခေါင်းထောင် သလို တငြိမ့်ငြိမ့် ဖြင့်။ သူ့ မမ ဘာများပြော မလဲ ဆိုတာ ဘုန်းထွတ်အောင် စဥ်းစားလို့ မရ။
“အမလေး”
မေသစ္စာအောင် မျက်လုံးပြူးသွား ခဲ့သည်။
“အကြီးကြီး ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကိုတော့ ငါသိတယ်..ဒါပေ.မဲ့ …”
သူမ မောင်ငယ်လေး ရဲ့ လီးကြီး က ကြည့်လို့ ကောင်းလှပေမဲ့ မတန်တဆ ကို ကြီးလွန်းအားကြီးနေတယ်။ ချစ်တော့ ချစ်စရာကြီး။ ဒါပေမဲ့ သူမ ဘယ်လို ပြောလို့ ရမလဲ။
“ကြည့်ရတာတော့ ကောင်းပါတယ်ဟ၊ ဘယ်ဘက်လေးကို နည်းနည်း လေး ကွေးနေတာ ငါသဘောကျတယ်ဟာ”
“အရင် ကတည်းက အဲလို ပါပဲဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မျက်နှာသူ ဒါးနဲ့ လှီးပြစ်ချင်စိတ်ပေါက် နေသည်။ သူ့ မမ စိတ်ထဲ သူ့ လီးကြီးကို အရုပ်ဆိုးသည် လို့ ထင်နေမှာ သေချာပါသည်ဟု သူထင်နေမိသည်။
“မိုက်ပါတယ်ဟ၊ အဲ့ ကောင်ကြီးကို မာမီ တော့ ဘာမှ မကြိုက်စရာ အကြောင်းကို မရှိဘူး။ အဲကောင်ကြီးက သူနဲ့ ကိုက်မဲ့ အမျိုးသမီး တွေ အတွက် ဆိုရင် တော့ အရမ်း ကို ခိုက်သွားမှာ ဒါပေမဲ့..”
“အေးပါဟာ ကျေးဇူးပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ပုဆိုးကို ပြန်ကောက်ကာ ဝတ်လိုက်သည်။
“ငါတို့ ကာမဒေဝ ရဲ့ သံပေါက် ကို ပြန်လေ့လာရအောင် ဒါမှ ငါတို့ ဒီနေ့ သံသရာက လွတ်ကြမှာ ..………မင်းရဲ့ မြှား က ပြစ်မှတ်ကို လွဲချင် လွဲ သွားမယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ ရဲရင့် တဲ့ လှုပ်ရှား မှု အတွက် ကာမဒေဝ က ဆုပေးလိုက်တယ်။ အခု တော့ မင်း ချစ်တဲ့ သူနဲ့ နီးစပ်အောင် ဆုတောင်း မယ်၊ သောက်သုံးမယ်……………
…”
“ဟုတ်တယ်၊ သေချာတယ် အဲဒါ ပုလွေပဲ ..ဒါပေမဲ့ နင် မာမီ့ ကို အဲဒါ လုပ်ပေးဖို့ ဘယ်လို စည်းရုံး လို့ ရမလဲ ဆိုတာ ကတော့ မသေချာဘူး ငဘုန်းရ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကုတင်စောင်း တွင် ထိုင်လိုက်သည်။
“အေး အဲဒါ ကို ငါလည်း စဥ်းစားနေတာဟ၊ အဲဒီ ပဟေဠိက မာမီ လို့ တော့ အသေအခြာ ညွှန်းထားတာ မဟုတ်ဘူး။ သူ က ငါ့ ကို ညွှန်းထားတာ၊ သူက ငါ့ကို ပြောတာ ဆုတောင်းမယ်။ သောက်မယ် ဆိုတာ ၊ ငါက သောက်ရမှာ ၊ မာမီက သောက်ရမှာ မဟုတ်ဘူး လို့ ငါထင်တယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်လေး ကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“အေးဟ နင်ပြောတာ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ ငါထင်တာပဲ။ ကာမဒေဝ က နင့် ကို ဘာဂျာမှုတ်စေချင်တာလား”
သူမ မျက်နှာလေး က ရှုံ့မဲ့ နေသည်။ သူမ မောင်လေး မျက်ခွက် မာမီ့ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကြားမြုပ်နေပြီး မာမီ့ စောက်ဖုတ်ကို လျှက်နေသည့် ပုံက သူမ ကို စိတ်လေ စေသည့် ပုံ သူမ မျက်နှာက ပြနေသည်။ သို့ သော် သူမ အတွင်း စိတ်က တော့ မာန တခွဲသား အိန္ဒြေရှင် ကြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပေါင်နှစ်လုံး ဖြဲကားပြီး ဘာဂျာအမှုတ် ခံနေသည့် ပုံကို တွေးလိုက်မိပြီး မေသစ္စာအောင် စိတ်တွေ ပင် ထလာရသည်။
“ဒါဆိုရင် ဆုတောင်းမယ် ဆိုတာကရော ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
“ငါထင်တာတော့ နင်လုပ်ပေးတဲ့ အချိန်မှာ ကာမဒေဝ က နင့်ကို ဒူးထောက် စေချင်တာ ထင်တယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ပါးစပ် မှ ပြောလိုက်သော်လည်း သူမ မောင်လေး ဒူးထောက်လျှက် မာမီ့ ကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးနေသည့် ပုံကို သူမ ခေါင်းထဲ က အတင်း ဖျောက် ပြစ်နေရသည်။
“အိုး ဟုတ်သားပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို ညိမ့် ကာ ထောက်ခံလိုက်သည်။ သူ့ မမ နှင့် ခုနတုန်း က တယောက်ကို တယောက် ကိုယ့်ပစ္စည်း သူ့ ပစ္စည်း ပြကြရင်း က တောင်နေသော လီး ကြီးမှာ ပြန်ပျော့ သွားခဲ့ ရာမှ ယခု သူ့ မာမီ အကြောင်း ပြောလိုက်တော့ ပြန်မာလာခဲ့ ပြန်သည်။ သူ့ မာမီ အကြောင်း တွေးလိုက်တိုင်း လီးက တချိန်လုံး မာတောင် လာခဲ့ သည်မှာ ကြာလှပြီ။ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး အချိန် ကသာ သူ့ အတွက် ရွံ့စရာဟု တွေးခဲ့ မိသည်။
“ငါထင်တာတော့ နောက် ဆိုရင် လွယ်သွားမယ်လို့ ။ ဆိုလိုတာကဟာ၊ မလွယ်ပေမဲ့ ဖြစ်နိုင်တယ် ။ ငါတို့ ဒီ အဆင့် ကို ကျော်လွန်သွား ခဲ့ ရင်တောင် နောက်နေ့ ဘာဖြစ်အုံးမှာလဲ။ ငါတို့ ဒါကို ကျော်ဖြတ် ပြီးရင် နောက်တဆင့် နောက်တဆင့် တွေကို ကျော်ဖြတ်ရအုံးမှာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမဒူးကို နှံ့ လို့ ဘာမှန်း ရေရေရာရာ မသိ လျှောက်တွေး နေမိသည်။
“နောက်နေ့ အတွက် ပူမနေပါနဲ့ ဟာ။ ငါ တို့ ကျော်ဖြတ်ဖို့ နည်းလမ်းကို ရှာတွေ့ အုံးမှာပါ”
“အိုကေ၊ ဒါဆိုရင် နင်က ငါ့ ကို ဘာအကူအညီပေးစေချင်တာလဲ”
“အင်း…ငါလည်း သိပ်တော့ မသေချာဘူး။ နင် ဒီလိုလုပ်ဟာ၊ မာမီ့ ကို မနက် ကတည်း ကနေပြီး ငါ့ အကြောင်းလေး တွေ လိုင်းသွင်းထားလိုက်၊ ဘာမှ တော့ တိုက်ရိုက် မပြောနဲ့ ပေါ့ နင်သိပါတယ် ဘယ်လို နှပ်ကြောင်းသွင်းပေးရမယ် ဆိုတာ”
“အင်း ဒီလိုလား..မာမီ ငဘုန်း က မာမီ့ ဂျီစပေါ့ ကို ဆောက်နဲ့ ထွင်းချင်လို့ တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်မပူ ပါနဲ့ သူ သမီး နဲ့ လေ့ကျင့်ထား ပြီးပြီ အခု သူ မာမီ့ ကို လုပ်ဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ လို့ ခစ်ခစ်”
“အေး အဲလို မျိုး မဟုတ်တာ သေချာပါတယ်”
“ဟေ့ ငဘုန်း အခု မာမီ ပြန်မလာသေးခင် ငါတို့ အချိန်ရသေးတယ်”
အခန်း (၈-၃)
မေသစ္စာအောင် က သူမ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လိုက်သည်။ သူမ တို့ နှစ်ယောက် ခုလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆွေးနွေး လိုက်ရတော့ စိတ် အနည်းငယ် ပေါ့ သွားခဲ့ သည်။ သူ့ မာမီ ကို ဘာဂျာပေးဖို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှု အနည်းငယ် ရှိသွားသော သူမ မောင်လေး ပုံစံ က ဆွဲဆောင်မှု ရှိနေသည်။ သူမမောင်လေး က ဒီ ပဟေဠိတွေ စလိုက်တဲ့ အချိန်က စပြီး လုံးဝ ကို ပြောင်းလဲ သွားခဲ့ ရသည်။ အရင်က သူမ မောင်လေး မဟုတ်တော့ သလိုပင်။
“ငါတို့ ခနလောက် အိပ်ယာထဲ လှဲပြီး ဖက်နေကြရအောင် ဟာ၊ နွေးနွေးထွေးထွေးပေါ့”
“အိုကေလေ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာပေါ် မှာ လှဲလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကျောပေးကာ ကွေးကွေးလေး အိပ်လိုက်သည်။
“ဟင် နင်ကလည်း ငါက ဘယ်လို..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ရဲ့ အိုးကြီးကို အနောက်က နေကြည့် ရင်း ဘာလုပ်ရမှာလဲ မသိဖြစ်နေသည်။ သူထင်တာက သူတို့ နှစ်ယောက် ဖက်ပြီး အိပ်ကြမည်ဟု ထင်နေသည်။
“အနောက် က နေဖက်ပေါ့ ဟ ငတုံး ကလည်း ၊ငါ့ ကို ခနလေး ဖက်ထားစမ်းပါဟာ”
“အိုကေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် နည်းနည်းတော့ တွေဝေ သွားသည်။ သူ အဲလို အနောက် ကနေဖက်ထားရင် သူ့ ရဲ့ လီးကြီး က သူ့မမ ဖင်ကို သွားထောက်မိနေတော့ မှာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူ့ မမ က သိပြီးသား နေမှာပါ။ ဒါကြောင့်လည်း သူ့ ကို အနောက် က ဖက်ခိုင်းတာ နေမှာပေါ့။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ အနောက် မှာ အသာဝင်လှဲလိုက်သည်။ သူ့ မမရဲ့ ခေါင်းလျှော်ရည် က ပန်းနံ့ လေး က နှာခေါင်းထဲ မှာ မွှေးနေသည်။ အနောက်က နေ သူ့ မမ ကိုယ်လုံး ကို ဖက် ထားလိုက်ပြီး အသာလေး ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
“အင်းး ကောင်းလိုက်တာ…ငဘုန်း ငါ နင့်ကို အမြဲမောင်လေး တစ်ယောက် အနေနဲ့ ချစ်ခဲ့ တာပါဟယ်။ အခု တော့ တကယ့်ကို ပိုပြီး ချစ်သွားပြီ”
တစ်နာရီ နီးပါး ကြာသည်အထိ သူတို့ နှစ်ယောက် ပူးကပ် ထွေးဖက်ထားခဲ့ကြသည်။ အိပ်ပျော်လု ဆဲဆဲ ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင်။
“မီးကြီးရေ…သမီးး မာမီ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီ။ သမီး ရှိသေးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံ က ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲသို့ ပြန့်လွှင့်လာသည်။ မောင်နှစ်မ နှစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကိုယ်ချင်း ခွာ လိုက်ကာ အိပ်ယာပေါ် မှ ထခုန်လိုက်ကြသည်။
“ဝိုး တော်သေးတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဆွယ်တာ ကို ဆန့်ဆန့်ရံ့ရံ့ ပြန်လုပ်လိုက်သည်။
“ကောင်းလိုက်တာ အဲလို နေ ခနနေလိုက်ရတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အိပ်ယာ မှာ ပြန်လှဲ အကြောဆန့်ရင်း ထောက်ခံ လိုက်သည်။
“အေးဟာ ကောင်းလိုက်တာ”
မေသစ္စာအောင် က အခန်းတံခါး ကို အသာလှပ်ကာ ခေါင်းထုတ်ရင်း။
“မီး ရှိသေးတယ် မာမီ။ ခနလေး ဆင်းလာခဲ့ မယ်”
ဟု လှမ်းအော်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လှေခါးရင်း မှ ။
“အေး အေး ”
ဟု ပြန်ပြောလိုက်ရင်း သူမ တို့ အခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ဘက်ကို လှည့်ရင်း။
“ဟေး ငါ တတ်နိုင်သလောက် နင့်အတွက် မာမီ့ ကို လှော်ပေးလိုက်အုံးမယ်။ နင် အသံမထွက်နဲ့ နော် အိမ်မှာ ရှိနေတာ မိသွား အုံးမယ်။ ခါတိုင်း နင် ဘယ်အချိန် ကျောင်းက ပြန်လာတတ်လဲ”
“ငါ ဘောလုံးကွင်း မှာ ထရိမ်နင် သွားမလုပ်ဘူးဆိုရင် သုံးနာရီခွဲလောက် ပြန်ရောက်တယ်”
“အိုကေ နင် ဒီနေ့ ထရိန်နင် မသွားဘူးပဲ ထားလိုက်တော့”
မေသစ္စာအောင် က စိတ်ထဲမှာ အချိန်တွက်ရင်း ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်နေသည်။ သူမ စိတ်ထဲ မှာတော့ သူမတို့ ခုနက နှစ်ယောက်သား နွေးထွေး ပူးကပ် နေခဲ့ ရသည့် ဖီလင်လေးကို လည်း တမ်းတ နေမိသည်။
“နင် အိမ်ပြန်လာတော့ မဲ့ အချိန်လောက်ကို ငါ အပြင်သွားမယ်။ ဒက်ဒီ့ ရုံး ကို ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဝင်လိုက်ပြီး သူ့ကို ညနေစာ ဆိုင်တခုခု မှာ စားရအောင် ဆိုပြီး ခေါ်ထုတ် သွားလိုက်ကြည့်မယ်။ နင့် အတွက် အိမ်မှာ မာမီနဲ့ အချိန် ရတာပေါ့”
“အဲဒါ မဆိုးဘူး”
“မီးကြီးရေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံက အောက်ထပ် မှ ထွက်လာပြန်သည်။
“အိုကေ ငါ အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမယ်။ ငါတို့ ညကျမှ ပြန်ဆွေးနွေး ကြတာပေါ့၊ ဒါမှ မဟုတ်လည်း မနက်ဖြန် မနက်ပေါ့။ ငါဆိုလိုတာက နောက်တနေ့ ဒီနေ့ မနက် ပေါ့ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို မှာရင်း ကြက်တူရွေးလေးကို လက်ဝှေ့ ယမ်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ဘိုင်ဘိုင် ကြက်တူရွေးလေး ၊ ဂွတ်လပ် ငဘုန်း”
“ဂွတ်လပ် မမ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ သူ့ အိပ်ခန်းတံခါးဝ က ထွက်ပြီး ပျောက်ကွယ်သွားတာ ကြည့်နေလိုက်ပြီး မှ အိပ်ယာပေါ် တွင် တစောင်းကွေးလိုက်သည်။ ဒီ ပဟေဠိ ကို ဘယ်ဖြေရှင်း ပြီး ဒီနေ့ ကို ကျော်ဖြတ်ရမလဲ ဆိုတာကို တွေးနေလိုက်သည်။
…………………………….
ညနေ သုံးနာရီ ခွဲလောက် ကျတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လာသည့် ဟန်ဆောင်ကာ သူ့ မာမီကို နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ သူ့ အပေါ် ဆက်ဆံ ပုံ က နွေးထွေး နေသည်။ ကြည့်ရတာ သူ့ မမ ဘာ မြှောင်းသွင်း သွားသလဲ တော့ မသိ။ နည်းနည်း အလုပ်ဖြစ်ပုံ ရသည်။ သူ့ ရဲ့ ဟာသ တွေ ကို သူ့ မာမီ က ရီမော နေသည်။ သူမ နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ ကြား ထူးဆန်းတဲ့ ဆက်ဆံရေး ကြောင့် သူမ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ခံစား နေရကြောင်း လည်း ပြောပြသည်။ အဲဒီ က စလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် လုံးဝ နားထောင်သူ သက်သက် သာ။ ကြားထဲ မှာတော့ သူ့ မာမီကို ချီးမွမ်း မြှောက်ပင့် ပြောသည်။ သူ့ အမှား ဘာရှိရှိ ခွင့်လွှတ်ဖို့ တောင်းပန်သည်။ သူ့ မာမီ လုပ်သမျှ အိမ်အလုပ်တွေကို လည်း လိုက်ကူညီပေးသည်။ သူ့ မာမီ့ ပုခုံးကို ကိုင် လိုက်တော့ သူ့ မာမီ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်း သွားတာ သိလိုက်သည်နှင့် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်သည်။
သူတို့ ညနေစာ စားချိန် အထိ အဆင်တွေ ပြေနေကြသည်။ ညနေစာ စားကြတော့ လည်း ဦးမြအောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ မရှိကြသဖြင့် သူတို့ နှစ်ဦးတည်းသာ စားကြပြီး သူ့ မာမီ ဝိုင် ခွက်ကို အဆက်မပြတ် စေရအောင် ဘုန်းထွတ်အောင် က မသိမသာ ထည့်ထည့် ပေးလိုက်သည်။ နောက် တော့ သူတို့ စားပြီး သည့် ပုဂံခွက်ယောက် များကို အတူတူ သိမ်းဆည်းကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ စိတ်ကြည်နေသည် ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး နှုတ်ခမ်းကို အသာနမ်း ကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ခေါင်းကို မဖယ်ပြစ်။ နှုတ်ခမ်းချင်း ပူးကပ် မိသွား သည်။ သို့သော် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ပုဂံချပ် မီးဖိုကြမ်းခင်းပေါ် လွတ်ကျကာ ကွဲသွား တော့ နှုတ်ခမ်းတွေ ချက်ခြင်းကွာသွားကြရသည်။ ခနနေတော့ ဦးမြအောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ အိမ်ပြန်ရောက်လာကြသည်။ သို့သော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် က အကောင်းမြင် စိတ်ပေါ် လာသည်။ ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိသည် ဟု စိတ်ထဲ ထင်လာသည်။
ထိုညတွင် မောင်နှမ နှစ်ယောက် အတွေ့ အကြုံ ဖလှယ်ကြသည်။ မေသစ္စာအောင့် အခန်းထဲ တွင် သတိထားကာ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ခပ်လှမ်းလှမ်း ထိုင်ကြသည်။ သူတို့ ကို ဒက်ဒီ ဖမ်းမိ သွားပြီး အသေသတ်မှာ ကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ကြ။ သူတို့ ဒီဝင်္ကပါ အတွင်း မှာ သေသွားလျှင်တော့ ဘာဖြစ်မည်ဆိုတာ မသိကြ။ ဝင်္ကပါ ရပ်သွားမှာလား သူတို့ ထုံးစံ အတိုင်း မနက်က ပြန်စ မှာလား မသေချာ။
“နင်မာမီ့ ကို ဘာတွေ မြောင်းသွင်းပေးခဲ့တာလဲ.. ဒီနေ့ သူ ပထမဆုံး ငါ့ အပေါ် အခြေအနေ တော်တော် လေး ကောင်း လာတယ်”
“ငါ သူ့ကို ဖလော်တွေ လျှောက်ထည့် တာပေါ့ ဟာ။ လူ့ ဘဝ ဆိုတာ ဘယ်လောက် တို တယ်။ အချိန်တို လေး တွင်း မှာ ကိုယ့် နှလုံး သားကို တအားထိန်းချူပ်ထားခဲ့ ရင် နောင် ကျ အချိန် မရှိတော့ မှ နောင်တ ရမယ် ဘာညာ ဘာညာပေါ့”
မေသစ္စာအောင် က တအား အိပ်ချင်နေပြီ။ သို့သော်လည်း သူ့ မောင် အတွက် ကြိုးစား မျက်လုံး ဖြဲ ပြီး ပြောနေရှာသည်။ ဒီနေ့ က သူမ အတွက် လည်း စိတ်ကြည်နူးရတဲ့ နေ့ မို့ အသစ်က ပြန်မစချင်သေးပါ။
“ငါ နဲ့ မာမီ နဲ့ က ပြောကြတာ ကိုယ့် ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှု ထားဖို့၊ တကယ့် အတွင်းစိတ်ထဲ မှာ ကိုယ်က ဘာကို ဖြစ်စေချင်တာလဲ ဆိုတာကို မြင်နိုင်ဖို့။ ငါကတော့ ဟာ ငါ့ ဘဝ အကြောင်း ကို ပြောသလိုလိုပေါ့၊ ငါနဲ့ ကိုကိုဦး တို့ အကြောင်း လိုလို ။ သိပ်ကြီးတော့ အထူးအဆန်းကြီး မဟုတ်ပါဘူး။ နောက်တခါ ဒီနေ့ မနက် ဆို ဒီထက် ပိုကောင်း အောင် ငါ မြှောင်းသွင်း ပေးလို့ ရမယ်ထင်တာပဲ”
“မာမီ့ အတွင်းစိတ်ထဲ မှာ သူက ငါနဲ့ ဟိုဟာ တွေ လုပ်ချင်နေတယ်လို့ နင်က ထင်နေတာလား”
“အဲဒါ က တော့ ငါတွက်ထားတာပေါ့ ဟာ။ နင်က ဒီရက် ပိုင်း မှာ အရမ်းကို ချစ်စရာ ဆွဲဆောင် မှု ရှိနေတယ်လေ။ ငါ တောင် ကိုကိုဦး အပေါ် မှာ တခါမှ မဖေါက်ပြန်ခဲ့ ဖူးဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဘာပြောရမှန်းမသိ။ ခါတိုင်း ဆိုလျှင် သူ့ မမ က ကိုကိုဦး နာမည် ပြောလိုက်တိုင်း သူက တိုက်ခိုက်လေ့ ရှိသည်။ အခုတော့ သူ မလုပ်လိုတော့ ပြီ။
“မမ နင် ကတော့ ဟာ တကယ် ကျွမ်းပါတယ်”
“နင်လည်း အတူတူပါပဲ ငဘုန်းရယ်”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး ကို လှမ်းပြီး ဖက်လိုက်ချင်သည်။ သို့သော် သူမ ကိုယ် သူမ ယုံကြည်မှု မရှိတော့။ သူမ မောင်လေး နားတောင် သိပ်မကပ်ရဲတော့၊ သူမ တခုခု လုပ်ချင်နေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး စကား မပြောဖြစ်ကြတော့ ပဲ ငြိမ်နေကြသည်။ ခနနေတော့ သူမ မောင်လေး ရဲ့ ဟောက်သံ ကို ကြားလိုက် ရသလို သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း အိပ်မောကျသွားရတော့ သည်။
……………………………
