အခန်း (၈-၄)
နောက်ထပ် ဒီနေ့ ပေါင်း ဆယ်ရက် လောက် အထိ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အတွက် က ပုံတူ တထပ်ထည်း နီးပါး ဖြစ်ပျက် နေလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောင်းသွား မည် ဆိုတာကို လည်း လိမ်ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ တွင် သူတို့ မာမီ ပြန်မလာခင် အချိန်အထိ နှစ်ယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ် မှေး တရေးအိပ်ကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပြန်လာတော့ မေသစ္စာအောင် က သူမ မာမီကို ဘုန်းထွတ်အောင် အကြောင်းတွေ ပြောပြောပြီး နှပ်ကြောင်းသွင်း သည်။ နေလည်ကျတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ နှင့် ဒက်ဒီ မရှိချိန် သူ့ မာမီ နား တချိန်လုံး ကပ် ကာ နူးသည်။
မောင်နှမ နှစ်ယောက်သား တနေ့ တနေ့ အဖြစ်အပျက် တို့ အပေါ် သင်ခန်းစာ ယူပြီး တစ်ရက် ထက် တစ်ရက် ပိုကောင်းအောင် ကြိုးစား ကြသည်။ နောက်တော့ မေသစ္စာအောင် က အကြံ ပေးသည်။ သူတို့ မာမီကို ဝိုင်အစား မာဂရီတာ သောက်အောင် စည်းရုံး ခိုင်းသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မာဂရိတာကို နေ့လည် ကစသောက်သည့် အချိန်မှ စလို့ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ နှင့် ကစ်ဆင် ပေးတာ အဆင်ပြေသွားတော့ သည်။ ညစာ မစားခင် တပွဲ ။ ညစာစားပြီး တပွဲ သူတို့ သားအမိ နှုတ်ခမ်းခြင်း စုပ်နမ်း သည့် အဆင့် ရောက်လာခဲ့ တော့ သည်။
တကယ် ကြိုးပန်း အားထုတ်ကြမှု ကြောင့် သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ဦး အသင်း က တော်တော် လေး ခရီးပေါက် အောင် လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့ ကြသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ လျှာကို သူ့ ပါးစပ် ထဲ ညနေ ငါးနာရီ ထိုးတာနှင့် ရအောင် စုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ သူ့ မာမီ ဆိုဖာမှာ ထိုင်ပြီး စာဖတ်နေစဥ် ဘုန်းထွတ်အောင် က ဝင်လာပြီး ပေါင်ခြင်း ထိကပ် ထိုင်လိုက် သည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ကြသည်။ အတန်ကြာ စုပ်နမ်း ကြပြီး မှ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခွာလိုက်ပြီး သူ့ မာမီ ယောဂ ဘောင်းဘီ ပေါ် မှ လက်ဖဝါးတင်ကာ ပေါင်လုံး တွေ ကို ပွတ်ပေး လိုက်ရင်း။
“မာမီ ပျော် ရဲ့လား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ထိုမေးခွန်း က အဓိက ကျသည့် မေးခွန်း ဖြစ်ကြောင်း သူ့ လက်တွေ့ စမ်းသပ်မှုများ မှ သူသိနေခဲ့ လေပြီ။
“မာမီ …. မသိတော့ ဘူးကွာ… မနေ့ တုန်း က တို့ တွေ မလုပ်သင့် တာ လုပ်ခဲ့ ကြပြီးတော့ တော်ပြီ လို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ ကြတယ်လေ။ အခုတော့ တို့ တွေ လုပ်ဖြစ်မိကြပြန်ပြီ။ သား က အရင်က နဲ့ မတူတော့ ဘူး လို့ မာမီ ထင်တာပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ရဲ့ ချောမော ပြီး စွဲဆောင်မှု ရှိတဲ့ သားငယ်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း အံ့သြသွား သည်။ သူ့ မာမီ တခါ မှ အဲလို မပြောဘူးခဲ့။ သူတို့ ရဲ့ ဝင်္ကပါ ရက် တွေ က အမြဲလိုလို ပင် တွက်ထားသည့် အတိုင်းလည်း တခါတရံ မဖြစ်လာခဲ့ ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်သွားတတ် တာတွေ လည်း ရှိသည်။ ဘာကို မှ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် တွက်ထားလို့ မရဘူး ဆိုတာပဲ သူသိသည်။
“သား ကတော့ မာမီ့ ကို ပျော်ရွှင်စေချင်တာပါပဲ”
သူ့ စကား က တီဗီစီးရီး အပေါစား ထဲ က စကားလို ဖြစ်နေမှန်း သူသိသည်။ သို့ ပေမဲ့ သူ့ မာမီ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် သူ အံအားသင့် သွားခဲ့ ရသည်။
“မာမီ သိပါတယ်ကွယ်…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြုံးလိုက်သည်။
“အစတုန်း က တော့ မာမီ မယုံခဲ့ဘူး ဒါပေမဲ့ သား က မာမီ့ အတွက် အရမ်းအရမ်း ကို ကောင်းနေခဲ့တာလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လျှာတွေ က နည်းနည်းလေး နေသည်။ စောစောစီးစီး နေ့လည်ကသောက်ထားတဲ့ မာဂရီးတာ ရယ် ညနေ ထမင်းစားခါနီး သောက်နေတဲ့ ဝိုင်ရယ် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို ရီဝေယစ်မူး စေခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားငယ် နှင့် ကစ်ဆင် စုပ်ရန် ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်သည်။ သားငယ် လက်တွေက သူမ ရင်သား တွေကို အင်္ကျီ ပေါ် မှ အုပ်ကိုင်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေကို သူမတွန်းဖယ် ပြစ်လိုက်သည်။ နောက် ခန ကြာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေ က သူမ ရင်သား တွေ ပေါ် ကို ရောက်လာပြန်သည်။ သူမ ဘာပြောရမည်မသိ။ အခန်း ကလည်း သူမ မျက်စေ့ ထဲ ခြာလည်ချင်နေသည်။ သူမ ညနေစာကို ပြင်ရမှာလား။ ဟင့်အင်း ကိုမြအောင် ဖုံးခေါ် ထားတယ်မလား။ သူနဲ့ မီးကြီး နဲ့ တနေရာမှာ ညနေစာ သွားစားကြမလို့ တဲ့။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သားဖြစ်သူ က နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်း ရာကနေ ခွာလိုက်တော့ သူမ ကြောင်ကြည့်နေမိသည်။ သို့သော် သားဖြစ်သူ က သူမ တီရှပ်ကို လှန်တင်ကာ သူမ ဘရာဇီယာကပ်ပ် ကို အောက် ဆွဲချလိုက်သည်။
“ဟေ့ သားးး ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံလေး က တိုးတိုးလေးရယ်။
“ဘာလဲ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကျပ်ပြားဝိုင်းသာသာ လောက် ကြီးတဲ့ သူ့ မာမီရဲ့ နို့ခံ ညိုညို အဝိုင်းတွေ ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ အေပရယ် လည်း ဒီလောက် အဝိုင်း ပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“သား တို့ ရပ်လိုက်တော့ မှာလား”
ထိုစကား မှာ ပုံမှန်ဆိုလျှင် မာမီ သတိပြန်လည်လာပြီး ပွဲသိမ်းသွားသည့် စကား မျိုး ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း ဒီတခါတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘာကြောင့် မှန်းမသိ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်မှု တွေ ဖြင့် ပြည့်နေသည်။
“နိုး နိုး အိုကေပါ။ သား က သူတို့ ကို နမ်းချင် တာမဟုတ်လား ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သားဖြစ်သူ မျက်နှာအမူအယာ ကို ကြည့်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှား နေမိသည်။ သူမ သားမျက်နှာက သူမ ရင်သား တွေကို ရင်သပ်ရူမော ကြည့်မဝ ဖြစ်နေတာလေ။ သူမ အရွယ်နဲ့ အဲလို ဆယ်ကျော်သက် ကောင်လေး တစ်ယောက်က အရမ်း နှစ်သက် စုံမက် ပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး နဲ့ အကြည့် ခံနေရတာ ကို ကြက်သည်းမွှေးညှင်း တောင် ထသွား မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းကို ညှိမ့် ပြလိုက်ပြီး သူ့ နူတ်ခမ်း တွေကို သူမ ရဲ့ နို့သီးခေါင်း တွေ ဆီ တိုးကပ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် နူတ်ခမ်းတွေက သူမ နို့သီးခေါင်း တွေကို ငုံပြီး စုပ်ခဲ လိုက်တာ ဦးမြအောင် နဲ့ လုံးဝ မတူတာ သတိထားမိသည်။
“မွူးးးးးးးးးးးးးးးးးမြွ ပြွတ်စ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို နမ်းရှုံ့ ။ နို့သီးခေါင်း တွေ ကိုစို့ လုပ်ပေးနေသည်။ တကယ်တော့ သူ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိ။ အေပရယ် နှင့် တုံး က အဲလို လုပ်ပေးတာ သူမ ကြိုက်ခဲ့သည်ဟု သူထင်သည်။ သူ့ လျှာ ကို မာမီ့ နို့သီးခေါင်း မှာ ရစ်ပတ် လျှက်လိုက်ပြီး သွားလေး နဲ့ ခပ်ဖွဖွ လေး ကိုက်လိုက်တော့ ရှီး ကနဲ မာမီ့ ပါးစပ် က အသံထွက်လာသည်။
“အိုးးးးးးးသားး ရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို သူမ လက်တဖက် ဖြင့် ပွေ့ပိုက်ထားရင်း နောက် လက်တဖက် က သူ့ ခေါင်း က ဆံပင် များကို သူမ လက်ချောင်းများ ဖြင့် ထိုးဖွ ကုတ်ခြစ်ပေးနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် တွေက သူမ နို့ တွေ ကို တပြွတ်ပြွတ် စို့ ပေးနေတာ ကို ခံစားရင်း က ဒါမျိုး အတွေ့ အကြုံ သူမ ခင်ပွန်း ဆီ မှ မရတာ နှစ် ပေါင်း ဘယ်လောက် တောင် ကြာသွား ပြီလဲ ဆိုတာ တွေးလိုက် မိသေးသည်။
“မာမီ ….မာမီ က အရမ်း လှတာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ နို့တွေ ကို ဆုပ်နှယ် စို့ ပေးရင်း မှ သူ့ မျက်နှာကို အောက်သို့ ရွှေ့ သွားခဲ့သည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ ဗိုက်သား တွေ က သူ့ မမ လိုတော့ ချပ်ချပ်ယပ်ယပ် မရှိပေမဲ့ အရမ်းပူနေတာ မဟုတ်။ ဖောင်းအိအိ လေး နှင့် ကြည့်ကောင်းပါသည်။ သူ့ လျှာ ထိပ်နဲ့ မာမီ့ ချက်ပေါက်ထဲ ကို ထိုးမွေ တော့ မာမီ့ အသက်ရူသံ တွေ ပြင်းလာခဲ့သည်။ သူဘာလုပ် ဖို့ ရည်ရွယ်နေတယ် ဆိုတာ မာမီ ရိပ်မိရဲ့ လားမသိဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တစ် ယောက်တွေး နေမိသည်။
” သား…မောင်ဘုန်း…မာမီ…အိုးးးးးး ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာတွေ ဖြစ်နေပလဲ ဆိုတာကို တီဗီမှာ အနှေးရစ် ကြည့်သလို မြင်နေရသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ က သူမ ယောဂ ဘောင်းဘီကို ခါးစည်းနေရာမှ ကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ သူမ ပင်တီ ပါ တွဲပြီးတော့ ပါသွားကာ ခြေကျင်းဝတ်သို့ ရောက်လေသည်။ သူမ ရဲ့ ထရင်းထားတဲ့ စောက်မွှေးပါးပါး လေးနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် မှာ ဖြစ်နေပြီ။ သူမ က ဝိုင် ကို သောက်ခဲ့ သည်။ သူမ သားဖြစ်သူ က တော့ သူမ ကို သောက်သုံး နေပါပေါ့ လား။ သူမ ဒီ ကိစ္စ ကို ရပ်ဖို့ သင့် နေတာတော့ သေချာသည်။ သူမ သားရဲ့ လက်ချောင်း တွေ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လာအုံး မှာ ကိုတော့ သူမ မလိုလား။ သို့ပေမဲ့ ဒီတခါ တော့ သူမသား ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက် က အဲဒါ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သူမ ချက်ခြင်း သိသွားခဲ့ရသည်။
“သားးးး နိုးးး မာမီ…အာ…..”
ပြောနေတုန်းမှာပဲ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကို တွန်းကား လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံး ကြား မှာ ဒူးထောက်လိုက်သည်။ သူ့ မျက်နှာကို သူမ ပေါင်ခွဆုံကြားကို ငုံ့ ပြီး သူ့ ပါးစပ် နဲ့ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ကပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ သူမ စောက်ဖုတ် မှာ ချွေးတွေ တအားမထွက်နေပါစေနဲ့ ဟု ဆုတောင်းလိုက်မိသည်။ သူမ ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း ပြီးကတည်း က ရေမချိုးရသေးဘူး မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းတွေ ကို စပြီး စုပ်တော့ သူမ အတွေး တွေ အကုန်လုံး လေထဲ မှာ လွှင့်မြောကုန်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မလုပ်တတ်လုပ်တတ် နှင့် လုပ်ပေးနေတာက ချစ်စရာ ကောင်းနေသည်။ ဒီကောင်လေး ဘာဂျာ တစ်ခါမှ မမှုတ်ဖူး မှန်း သိသာနေသည်။
“အင်းးးး ဟင်းးးးးး သားးးးးး ဖြည်းးးးဖြည်းးးးးး သားးးး လက်တွေ မာမီ့ ထဲ မထိုးထည့် နဲ့ နော် ..”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်ကို ရှေ့ အနည်းငယ်လျောချပြီး ဆိုဖာနောက် မှီပေါ် ကျောမှီချလျှက် အခန်းမျက်နှာကျက် က�
“ဟုတ်..မာမီ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှက်လိုက်၊ စုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ သူတခါတုန်း က လက်ဖြင့် ဂျီစပေါ့ ကို ထိလိုက်မိရာ မာမီ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီးသွားခဲ့ရတာကို ရှက်နေတာဟု သူထင်မိသည်။ တကယ်တော့ လူတွေ က လိင်ကိစ္စကို တိရစ္ဆာန်တွေ လို သူ့ အလိုလို တတ်နေရမည်ဟု ထင်ထားကြသည်မှာ မတရားဟု သူထင်မိသည်။ အနည်းဆုံး သူ့ မမ က သူ့ကို နည်းနည်းပါးပါး သင်ပြ ပေးလို့သာ သူ လုပ်နိုင်ခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ ယခုလည်း သူ လုပ်သာလုပ်နေတာ သူ့ မာမီ ဖီးကောင်းရဲ့ လား ကြိုက်ရဲ့ လား သူမသိ။ သူ ကြည့်ဖူးသည့် အင်တာနက် အောကားတွေ ထဲက အတိုင်း သူလိုက်လုပ်နေတာသာ ဖြစ်သည်။
“မာမီ…ကောင်းရဲ့ လားးး ဟင်”
မာမီရဲ့ တွန့်လိမ်လိမ် နှုတ်ခမ်းလေး ကို စုပ်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ ဂျီစပေါ့ နှင့် ပတ်သက် ပြီး မမှန်မကန် လုပ်မိခဲ့တာကြောင့် အင်တာနက် က လမ်းညွှန်များ ကို သိပ် အယုံအကြည် မရှိ ဖြစ်နေရသည်။
အခန်း (၈-၅)
“အားးး သားးး မာမီ..တခါမှ…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ နို့ တွေ ကို သူမ ပြန်ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်နေမိပြီး ဖင်ကြီးကို ဆိုဖာပေါ် မှ ကော့ လိုက်မိသည်။ သူမ ကိုယ်လုံး တဖြတ်ဖြတ် တုံသွားခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တကယ့် နေရာကောင်း တွေ ကို သေချာထိအောင် တော့ မလုပ်နိုင်ခဲ့။ သို့သော်လည်း သူမ သားငယ်ဖြစ်သူ က သူမ ဖီးကောင်းအောင် ကြိုးစား လုပ်ပေးနေရသည် ဆိုသည့် အတွေး က သူမ ကို အလွန် ဖီးလာစေခဲ့သည်။ ယခု သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှာ သူမစောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်လို့ အစွမ်းကုန် လျှက်ပေးနေသူ က သူမ စောက်ဖုတ်မှ မွေးပေးခဲ့သည့် သားငယ် ပါလားဆိုသည့် အသိက သူမ ကို ကြက်သည်းမွှေးညှင်း ထစေခဲ့သည်။
“ကောင်းးးးးတယ်..အီးးးးးး သားးးး အရမ်းးး ကောင်းတယ်….မရပ်လိုက်နဲ့ ……”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တကိုယ်လုံး တုံခါ ပြီး သွေးကြောတွေ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်မှ စောက်ရည် များ ပန်းထွက်ထွက် ကာနီး ကျမှ သူမ သားဖြစ်သူ မျက်နှာကို ပန်းမိတော့ မည် ဆိုတာ သတိရပြီး လန့်ဖြတ်သွားမိသည်။ သား လေး သူမ ကို ရွံ သွား မှာလား။ သို့ပေမဲ့ နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။ ကာမဆန္ဒ ဒီရေ က အရမ်း တက်တာ မြန်လှသဖြင့် သူမ ကိုယ် သူမ ထိန်းဖို့ အချိန်ပင် မရလိုက်တော့။ သူမ ပါးစပ် က သတိပေး ဖို့ တောင် သေချာ မပြောနိုင်လိုက်။
“သားးးးးးး အိုးးးး ဖယ်..လိုက်…ဖယ်လိုက်….”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ ကာမဆန္ဒ ဒီရေ က အမြင့်ဆုံး ရောက်သွား ခဲ့ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ ရဲ့ စောက်ရည်တွေ သူ့ မျက်နှာ ဆီ ပန်းထွက်လာလိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့် ထားခဲ့ခြေ။ သူ့မာမီ ပြောခဲ့ သလို ပဲ သူလက်တွေကို ဂျီစပေါ့ နှိပ်ဖို့ မပြောနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲတောင် ထိုးမထည့် ခဲ့ပါဘူး။ သူ ကလည်း ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားတာကလည်း တကြောင်း ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ စောက်ရည် တွေ က ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ ပန်းနေတာ က အဆက်မပြတ် အဖြစ်အပျက် က စက္ကန့်ပိုင်း လောက်ပဲ ကြာသည်။ သူ့ မျက်လုံး တွေထဲ လည်း ဝင် ပါးစပ်ထဲလည်း ဝင် မျက်နှာတခုလုံး စိုရွှဲသွား ခဲ့ရသည်။ သူ့ လျှာပေါ် မှာ ငံကျိကျိ နဲ့ အရည်တွေ ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိသံပေါက် ထဲက ဟာကို သတိရသွားပြီး သူ မျိုချလိုက်သည်။ သောက်သုံးသည်ပေါ့။ နောက် သူရဲ့ ဒူးထောက် လျှက် အနေအထားကပဲ သူ ဆုတောင်းလိုက်သည်။ ဒီနေ့ ကို ကျော်ဖြတ်ရပါစေပေါ့။ ဒါပဲ ကာမဒေဝ က လိုချင်တာ မဟုတ်လား။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီး တချီ ပြီးသွားတော့ သူမ ကိုယ်ခန္ဓာလည်း ပျော့ ကျ သွားခဲ့ ရသည်။ သူမ သားငယ်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့ မျက်နှာမှာရော ရင်ဘတ်မှာရော သူမရဲ့ စောက်ရည်တွေ ရွှဲစို နေသည်။ သူမ လက်ချောင်းလေး တွေ နဲ့ သားငယ် ဆံပင်တွေကို ဘီးဖီးသလို သပ်သပ်ယပ်ယပ်လေး လုပ်ပေး နေရင်းက။
“ဆောရီး နော် သားး၊ မာမီ လုံးဝ ကို မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားလို့……ခုတလော မှာ အဲလို ဖြစ်ဖြစ်နေတယ်၊ မာမီလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာမှန်းကို မသိတော့ ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးပြလိုက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အံ့အားသင့် သွားခဲ့ရသည်။ သူမ သွေးကြောတွေ နွေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီ အပြုံးနှုတ်ခမ်း နဲ့ စောက်ရည်ရွဲနေတဲ့ မျက်နှာလေး က သူမ အတွက် ကမ္ဘာပေါ် မှာ ဆက်ဆီ အဖြစ်ဆုံး လို့ ခံစားလိုက်ရသည်။
“ရပါတယ် မာမီရဲ့၊ သား ကြိုက်တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီရဲ့ ပေါင် အတွင်းသားလေး တွေကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ သူ့မာမီ ရဲ့ ပေါင်လုံး တွေက တင်းတင်းရင်းရင်း တောင့်တောင့် တင်းတင်း နဲ့ ကြည့်ကောင်းလှသည်။ သူမ ကျင့်နေတဲ့ ယောဂ လေ့ကျင့်ခန်း တွေ ကြောင့် ဖြစ်မှာဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တွေးလိုက်မိသည်။
“သားက ကြိုက်တယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သား ဖြစ်သူ က သူမ ပေါင်အတွင်းသား လေး တွေကို နမ်းရှုံ့လာရင်း သူမ စောက်ဖုတ်နားဆီ တိုးလာတာကို ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ သူ နောက်တခါ ဘာဂျာ ပေးအုံးမှာလား။ ဘာကြောင့် သူမသားဖြစ်သူ က သူမ အတွက် အလွန်ကောင်းမွန်ပြည့်စုံတဲ့ ယောက်ျားသား တစ်ယောက် ဖြစ်လာရတာလဲ။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို အဲလိုမျိုး ဖြစ်သွား ရတာလဲ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ ပါးစပ် က သူမ စောက်ဖုတ်ပေါ် ရောက် လာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆိုဖာနောက်မှီပေါ် ခေါင်းနောက်လန်ကျသွားပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ အော်ငြီး လိုက်မိသည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးသားးးးးး….သားးးးရယ် အီးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးး”
ဒီတခါ တော့ သူမ လက်နှစ်ဖက်က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို ကိုင်ထိန်းပြီး သူ့ ပါးစပ် ကို သူမရဲ့ စောက်စေ့ ရှိရာ လမ်းပြပေးလိုက်တော့တယ်။ သူ အဲဒီ နေရာလေးကို ငြင်ငြင်သာသာ လုပ်ပါစေ လို့ လည်း ဆုတောင်း နေမိတော့သည်။
အဲဒီ ညက ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တို့ သားအမိ ညစာ လွှတ်သွားကြရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လေးခါမြောက် အပြီးမှာတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘာဂျာပေးတာကို ရပ်လိုက်တော့ သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြန်ပြီး ပြုစု ပေးဖို့ တောင် စိတ်ကူးလိုက်မိသေးသည်။ သို့သော် သူမ စိတ်ကို ထိန်းလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ကိုယ်သူ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေတုန်း သူ့ အတွက် စားသောက်စရာ များ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ ရေမိုးချိုး ပြီး စောစောစီးစီး အိပ်ယာ ဝင်ခဲ့လိုက်သည်။ သူမ ယောက်ျား နှင့် သမီး ဖြစ်သူ တို့ အိမ်ပြန်လာတာတော့ သူမ အိပ်ယာထဲ မှာ အိပ်ချင် ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူ ကို သူမ ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည်မှန်းမသိ။ အိပ်ယာပေါ် မှာ ယောက်ျား ဖြစ်သူကို ကျောပေးအိပ်ရင်း အမှောင်ထဲ မျက်လုံးကြောင်နေမိသည်။ အတွေးထဲမှာတော့ သူမ သားဖြစ်သူ နှင့် ဇာတ်လမ်း က နောက်တနေ့ မှာ ဘယ်လို ဆက်ရမည်ဆိုတာကို သူမ ကိုယ်တိုင် ပင် မသိဖြစ်နေရလေသည်။
……………………………
“အိုကေ ကဲ ငါ့ ကို အကုန်ပြောပြစမ်း။ ငါ အိမ် ကို ရောက်တာနဲ့ တခုခု ဖြစ်သွား ပြီးပြီ ဆိုတာ ငါ အလိုလို စိတ်ထဲက သိနေတယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အိပ်ယာပေါ် အမှောင်ထဲ လှဲလျောင်းရင်း က သူမ မောင်လေးကို မေးလိုက်သည်။
“ငါ က ငါ့မျက်နှာ ကို ဘာမှ မဖြစ်သလို ဟန်ဆောင် နိုင်တယ်ထင်နေတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကြမ်းပြင်ပေါ် မှာ ထိုင်နေရင်း က သူ့မမ ကို ဖြေလိုက်သည်။ သူ ရေချိုးခန်း ထဲမှာ ဂွင်း သုံးချီ ဆက်တိုက် ထုလိုက် ရသဖြင့် စိတ်ကျေနပ် မှ ရသွားခဲ့ ပြီး ဖြစ်သည်။ သူဂွင်းထု နေတုန်း သူ့ မာမီ ရဲ့ ငြီးသံ ငြူသံ နဲ့ သူမ တချီ ပြီးသွားတိုင်း အော် လိုက်တဲ့ အသံတွေကို ပြန်လည် ကြားယောင် မိရင်း ထုခဲ့တာ ဖြစ်သည်။
“နင့် ဟန်ဆောင်တဲ့ မျက်ခွက် ကလည်း ဟာ ခစ်ခစ်၊ လူတကာ သိနိုင်ပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် ရင်တွေ အရမ်းခုံ နေမိသည်။ သူမ မောင်လေး ပြောမည့် စကား ကို စိတ်မရှည်စွာ နားစွင့် နေမိသည်။
“အလုပ်ဖြစ်တယ် မမ ရေ။ ငါထင်တာတော့ ဒီနေ့ က ငါတို့ ရဲ့ နောက်ဆုံး အင်္ဂါနေ့ ဖြစ်လိမ့် မယ်ထင်တာပဲ။ နင်ရော ဘရာဇီယာ ဝယ်ဖြစ်ခဲ့လား”
“ငါ ခုနောက် ပိုင်း နေ့တိုင်းလိုလို ဘရာဇီယာ ဝယ်ဖြစ်တယ်။ ငါတို့ ရက် ပြောင်းဖို့ နီးစပ်လာပြီ ဆိုတာ ငါသိတယ်လေ။ ငါက ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ အတွက် ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီ ဟဟ”
သူမ အတွက် နောက် ဆက်တိုက် ရောက်လာမဲ့ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ တွေ အတွက် သက်တောင့်သက်သာ ဖြစ်စေမဲ့ ဘရာဇီယာ အဆင်သင့် ဖြစ်နေတာဟာ ပျော်စရာ ကောင်းမှာပါ ဟု ထင်နေသည်။
“ကောင်းတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မမ အိမ်ကထွက်သွားတဲ့ နေ့လည်က စပြီး သူနဲ့ သူ့ မာမီ တို့ အဖြစ်အပျက် တွေကို အသေးစိတ်ပြောပြလိုက်သည်။ ဒီတခါ တော့ သူမမ က ရွံ့စရာကြီးတို့၊ စိတ်ပျက်စရာကြီးတို့ စသဖြင့် အရင် တုန်းက ပြောနေသလို တွေ မပြောတော့ ပေ။
ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောနေရင်း က သူ့ မာမီ က သူ့ မျက်နှာပေါ် စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့ အခန်းလည်း ရောက်တော့ မေသစ္စာအောင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ သူမ မောင်လေး သတိ မထားမိအောင် ဘောင်းဘီခါးကြိုး အောက်၊ တဆက်တည်း ပင်တီအောက် ကို လက်လျိုသွင်း ပြီး သူမ စောက်စေ့ လေးကို ပွတ်နေမိသည်။ သူမ တို့ အိမ်ထဲမှာ သူမ မောင်လေး နှင့် သူမ မာမီ တို့ ဖြစ်ပျက် နေပုံကို တွေးရင်း က သူမ စိတ်တွေ မတရား ထလာခဲ့ ရသည်။ သူမ လက်ဖျားထိပ်ကလေး က စောက်ရည်တွေ ရွှဲ နေတာကို စမ်းလိုက်မိသည်။ သူမ မောင်လေး က လည်း ခု အတောအတွင်း အတွင်း မှာကို တော်တော် လေး ဆွဲဆောင်မှု ရှိလာတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ အခုတော့ သူမ ရဲ့ ကူညီပံ့ပိုးမှုကြောင့် သူမတို့ ရဲ့ မာမီ အိန္ဒြေရှင် အိမ်ထောင်ရှင် အမျိုးသမီးကြီးကို ဆွဲဆောင် နိုင်ခဲ့ ပြီ မဟုတ်လား။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဇာတ်ကြောင်းပြန်နေတာ ပြီးသွားတဲ့ အချိန် မှာ မေသစ္စာအောင် လည်း တချီ ပြီးကာနီး နေလေပြီ။
“ဟေ့ မမ နင် နင့်ဘာသာ အင်ဂျင်ဝိုင် တိုင်းနေတာလား”
ညအမှောင် တိတ်ဆိတ်လွန်းတာကြောင့် သူ့ မမရဲ့ အဝတ်အစား လှုပ်ရှားနေသံ ၊ စောက်ရည်တစွိစွိ သံလေး က ကားနေရသည့် အပြင် သူမရဲ့ အသက်ရူသံ တွေက လည်း ပြင်းနေသည်မဟုတ်လား။
“အေးဟာ”
“ငါရော လုပ်လို့ ရမလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်းက သူ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူ့ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“တော်ကြာ ဒက်ဒီ နဲ့ မိနေအုံးမယ်”
“ဒက်ဒီ အစောကြီး အိပ်ယာဝင် သွား ပါပြီဟ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် စွန့်စား တော့ မယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ ရဲ့ ငြီးသံလေး သဲ့သဲ့ ကို ကြားနေရသည်။ နောက်တော့ သူ့ မမ ပြီးသွားတဲ့ အော်ငြီးသံ ကြားရသည်။ သူလည်း လက်တဖက်က လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုနေရင်း က နောက်တဖက် ဖြင့် ချွတ်ထားသော ဘောင်းဘီကို ကောက်လိုက်သည်။ လရည်တွေ ပန်းထုတ်ဖို့ တခုခု ခံမှ ဖြစ်မည်။ သူ့ အမ အခန်းထဲ ပန်းထုတ်ပြီး အစွန်းအထင်း မဖြစ်စေလို။ ဒီနေ့ က သူတို့ အတွက် နောက်ဆုံး အင်္ဂါ မဟုတ်လား မနက်ဖြန်က အဲဒါ တွေ က ကျန်နေခဲ့ မှာလေ။
“နင့် ကို မာမီ က ဘာဂျာပေးမှုတ်တာ ငါတော့ ယုံတောင် မယုံဘူးဟာ”
“ငါ လည်း ထင်တောင် မထင်ခဲ့ ပါဘူးဟာ”
သူ့ လရည်တွေ ဘောင်းဘီထဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ အတူ ရောက်သွား ကြသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကုတင်ပေါ် မှာ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ကြမ်းပေါ် မှာ ။ နောက်တော့ တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် ဂွတ်နိုက် ပြောပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အခန်းသူ ပြန်လာခဲ့ တော့သဘည်။ နောက် တော့ သူအိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ မနက်ဖြန် ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ က သူ့ အတွက် ဘာတွေ အသစ်အဆန်း တွေ နဲ့ ဆီးကြိုလာမလဲ ။သူက တော့ ရယ်ဒီ ဖြစ်နေပြီဟု တွေးရင်း က အိပ်မောကျသွား တော့ သည်။
………………..
အခန်း ၉။
အခန်း (၉-၁)
“ဒုန်း ..ဒုန်း..ဒုန်း..”
တံခါးခေါက်သံ သုံးချက် နှင့် အတူ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးပွင့်လာခဲ့သည်။ ကုတင်ပေါ် က ထလိုက်ပြီး ယိုင်ထိုး ယိုင်နှဲ့ နှင့် အခန်းတံခါး သွားဖွင့်လိုက်သည်။ သွားနေရင်း လမ်းမှာ မနေ့ညက ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ ခေါင်းထဲ ပြန်စဥ်းစားနေရသည်။ တံခါးဝ မှာတော့ သူ့ မမ၊ မေသစ္စာအောင် ထုံးစံ အတိုင်း တီရှပ် ပွပွကြီး ဝတ်ထားပြီး ရပ်နေသည်။ သူ ပြန်သတိရလာခဲ့ ပြီ။ မနေ့ည က ဘာတွေ ဖြစ်ခဲ့သလဲ ဆိုတာ။
“ဟေး ငါတို့ အောင်မြင်သွားပြီဟ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ အသံကို တိုးနိုင်သမျှ တိုးကာ ပြောလိုက်ရင်း သူမ မောင်လေး ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ပါးပြင်းကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ဘုန်ထွတ်အောင် က သူမကို ပွေ့ဖက်ချီထားနိုင်လိုက်တာကို သူမ အံ့သြနေမိသည်။ ကောင်လေး ကြည့်တော့ ပိန်ညှောင်ညှောင် နဲ့ သန်သားပဲ ဟု တွေး လိုက်မိပြီး ကြမ်း ပေါ် ပြန်ဆင်းလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ် ငါတို့ အလုပ်ဖြစ်သွား တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ပုဆိုးအောက်က မာတောင် နေတဲ့ လီးတန်ကြီး ကို ဖုံးဖိဖို့ တောင် မကြိုးစား တော့ ပဲ ဒီတိုင်း လွှတ်ထားလိုက်သည်။
“ငှက်ကလေး ရော ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား”
မေသစ္စာအောင် က အခန်းတံခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လက်ပြန် အသာပိတ်လိုက်ပြီး သူမမောင်လေး အခန်းတွင်း သို့ လိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ အခု မှ အာရုံတက်ကာစ မို့ အခန်းတွင်း မှာ ပင် အလင်းရောင် ကောင်းကောင်း မဝင် သေး၊ အပြင်မှာ အာရုံဦးတော့ သန်းနေပြီ။ လေအေးအေး လေး တိုက်ခတ်လိုက်သဖြင့် သူမ လက်ပေါ် မှာ ကြက်သည်းဖု လေး များ ထသွားခဲ့သည်။
“နင် က ဘာလို့ ငှက် ကလေး အကြောင်း သိချင်နေရတာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးလိုက်သည်။
“နင် ကလည်း သူက ငါတို့ နေ့ ဝင်္ကပါ တွေ ရဲ့ တံဆိပ် အမှတ်အသား လို ဖြစ်နေတာလေဟာ”
“သူ ညတုန်း က ပျံထွက် သွား တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခနငြိမ်လိုက်ပြီး နားစွင့်လိုက်သည်။ မနက်စောစော ကျေးငှက်ကလေး တွေ အသံကို ကြားနေရသည်။ အဲဒီ အသံတွေ ကြားထဲက သူ့ ကြက်တူရွေး ကောင်လေး အသံ ကို သူသတိထားမိလိုက်သည်။
“သူ ဒီနားတဝိုက် မှာပဲ နေမှာပါ။ ငါ သူ့ အတွက် လိုရမယ်ရ ပြူတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ထားပေးလိုက်တယ်”
“ကဲ အခု တော့ ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ ဖြစ်သွား ပြီ။ တကယ့် ကို ရူးမတတ်ပဲနော်”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ စာကြည့်စားပွဲ ရှေ့ က ကုလားထိုင် မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ စိတ်ထဲ တမျိုး ကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူမ နှင့် မောင်လေး တို့ ရဲ့ ဆက်ဆံ ရေးကြီးက ဘယ်လို ဖြစ်နေကြပြီလဲ။ မနေ့ က နောက်ဆုံး အင်္ဂါနေ့ ကို မောင်နှမ နှစ်ဦး ပြိုင်တူ မာစတာဘိတ်ပြီး အဆုံး သတ်ခဲ့ကြသည်။
“ငါတို့ ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ ကိုရော ဘယ်လို ဖြတ်ကျော် ကြမှာလဲ။ နောက်ထပ် သံပေါက် ပဟေဠိ နှစ်ခု အဲဒါတွေ ပြီးရင် တော့ အဆုံး သတ်ပါပြီ”
“ဟုတ်တယ်၊ မယုံနိုင်လောက် အောင် ပဲ”
ပြောနေရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ ရဲ့ တီရှပ် ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ တီရှပ် ရှေ့ မှာ ပုံနှိပ်ထားသည့် စာလုံးတွေ က အောက်က နို့ကြီးများကြောင့် တင်းဆန့် နေတာကို သဘောကျနေမိသည်။
“ငါတို့ မနေ့ က လုပ်ခဲ့ကြတာကို ဒီနေ့ မာမီ ဘယ်လို များ ဖီး ဖြစ်နေမလဲ ဆိုတာ စဥ်းစားနေတာ၊ နင်သိတယ်မလား”
“အင်း ငါတို့ မြို့ထဲ အတူသွားကြရင် ကောင်းမယ်။ ပဟေဠိတုံး ကလေး က ငါ့ ရုံးခန်းထဲ မှာ ၊ အဲဒါ သွား ယူပြီး အသစ်ပေါ် လာတဲ့ စာတမ်း ကို ကိုကိုဦး သွား ဘာသာပြန်ခိုင်းရမယ်”
“ငါတို့ အဲဒါကို နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ လုပ်လို့ ရပါတယ်ဟာ၊ ဒီနေ့ ငါ မာမီ့ နားမှာ နေချင်သေးတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အခန်းထဲ တိတ်ဆိတ်သွားသည်ကို ခံစား မိနေသည်။ သူ့ မမ မျက်နှာကို စေ့စေ့ မကြည့်ရဲ။ သို့သော်လည်း သူ့ မျက်လုံးတွေ က သူ့မမ ရင်ဘတ်ဆီကို ရောက်သွားပြန်သည်။
“နင်လည်း ကိုကိုဦး ကို ဒီနေ့ သွား တွေ့ သင့်ပါတယ်။ ဒီနေ့ သူ က နင့် အပေါ် စောက်ချိုး ပြေရင် ပြေနေမှာပါ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုကိုဦး အပေါ် စောက်ဖြင့် ပြောတာကို မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်။ သူမ ခင်ပွန်းလောင်း အပေါ် ဘုန်းထွတ်အောင် ဘယ်လို သဘောထားသည် ဆိုတာ သူမ သိပြီးသား မဟုတ်လား။
“နင် က မာမီ နဲ့ ဟိုဟာတွေ လုပ်နေချင်လို့ လား။ ဟို ပဟေဠိ က ဘာပြောမယ်မှန်းလည်း မသိသေးပဲနဲ့ ၊ ငါဆိုလိုတာက ဟာ နင့် က မာမီ နဲ့ တကယ် ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်လုပ်ချင်နေတာလား”
“တကယ်လို့ ငါ က လုပ်ချင် နေတယ် ဆိုရင်ရော”
“ငါ…ငါ..အာ..”
မေသစ္စာအောင် သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို အချင်းချင်း ပူးကာ ပွတ်နေမိသည်။ သူမ မောင်လေး က အခုတော့ သူမ တို့ မာမီ အပေါ် ဖီးလာနေတာ ကို ဝန်ခံ နေလေပြီ။ မနေ့ က သူမ တို့ မာမီ နှင့် မောင်လေး တို့ အဖြစ်အပျက် တို့ ပြီးခဲ့သည့် နောက်တော့ ၊ သူမ မောင်လေး ဖြစ်စေချင်တာ တွေ က ဖြစ်လာနိုင်နေပြီ မဟုတ်လား။ သူမ တော့ မကောင်းဆိုးဝါး ကောင်လေး တစ်ယောက် ဖြစ်လာဖို့ ကူညီပေးလိုက်မိပြီလား။ အဲ ဒီ ကိစ္စတွေ ပေါ် မှာ သူမ ဘယ်လို သဘောထားရမည် ဆိုတာတောင် သူမ ကိုယ် သူမ မသေချာတော့။
“ဟေး မမ နင် အရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတာလား”
“ဘာ ၊ ဟဲ့ မညစ်ပတ် နဲ့နော်”
မေသစ္စာအောင် ထင်တာက သူမ စောက်ဖုတ်မှ အရည်ကြည်တို့ စိမ့်နေတာကို ပြောတာဟု ထင်လိုက်သည်။ ဒီကောင်လေး ဘယ်လို များ သိနေတာလဲ။
“ဒီမှာ နင့်ကိုယ်နင်လည်း ကြည့်ပါအုံး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ရင်ဘတ်ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ရဲ့ တီရှပ် နို့သီးခေါင်း နှစ်ခု ချွန်ထောက်နေတဲ့ နေရာမှာ အစိုဝိုင်း နှစ်ဝိုင်း တွေ့နေရသည်။
“ဟယ်၊ ဘုရားရေ”
မေသစ္စာအောင် မျက်လုံး ပြူးသွားရသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း သွေးဆုတ် သလို ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်သွား သည်။ သူမ တီရှပ် ကို သူမ လက်ဖြင့် ဆွဲကာ တီရှပ် လည်ပင်းပေါက် မှ ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ”
မေသစ္စာအောင် သူမ ကိုယ် သူမ ပင် နားမလည်နိုင်တော့။ သူမ တီရှပ်ထဲကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ကမျက်နှာပေါ် မှာ ကြောက်လန့် နေတာ အထင်းသား မြင်နေရသည်။
“ဟဲ့နို့ တွေဟဲ့၊ ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ နို့ တွေက နို့ ထွက်နေရတာလဲ”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး အခန်းမှ ပြေးထွက် သွားလေတော့သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ကုတင်ပေါ် မှာ ထိုင်နေပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီ သားရေကြိုးကို လျောချကာ မာတောင် နေသော လီးကြီးကို ထုတ်လိုက်သည်။ သူ အမြန်ထု ပြစ်မှ ရတော့ မည်။ သူ့ လရည်တွေ က ဂွေးဥတွေ ထဲ မှာ တင်းဖောင်းနေလေပြီ။ ထုပြီးရင် တော့ သူ့ မမ ဆီ လိုက်သွား ပြီး ဘာဖြစ်နေပြီလဲ ဆိုတာ သွား စုံစမ်းရမည်။ ကာမဒေဝ ရဲ့ လက်ချက်ပဲ ဖြစ်မည် ဆိုတာကတော့ သေချာသည်။ ခုအခြေအနေ ရောက်မှ တော့ သူတို့ မိသားစု ဘာဖြစ်ဖြစ် အဲဒီ ကာမဒေဝ ရဲ့ လက်ချက် တွေ ဆိုတာ ပြေးကြည့်စရာ မလို တော့။ သူ့ မမ တစ်ယောက် ကိုယ်ဝန်တောင် မရှိသေးပဲနှင့် နို့ထွက်လာသည် ဆိုတာကို က တော်တော့် ကို သဘာဝလွန်ဖြစ်ရပ် မဟုတ်လား။ တွေးလိုက် မိတော့ လည်း ဖီးက တက်လာသည်။ သူ့ လီးကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင် ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် တယောက် ဂွင်း ထုနေမိတော့ သည်။
…………………….
ခနနေတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ အခန်းကို လိုက်သွားခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက် ဖြစ်နေသည်။ သူ့မမ အခန်းက ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချပြီး ဘာပြောရမည်မှန်းမသိ။ မိန်းမ တွေက သူတို့ ကို ပြောတာထက် သူတို့ ပြောပြတာကို နားထောင် တာ ပိုနှစ်သက်ကြမှန်း သူသတိရလိုက်သည်။
“ဘယ်လို နေသေးလဲ”
မေသစ္စာအောင် က ဆွယ်တာ ပွပွ ကြီး ကို ဝတ်ထားပြီး အိပ်ယာပေါ် မှာ ခွေခွေလေး လှဲနေသည်။
“ငါ့ ကိုယ်ငါ မကောင်းဆိုးဝါး လိုမျိုး ခံစားရတယ် ငဘုန်း။ ငါတို့ က ဆပ်ကပ် က လူပြက်တွေ လို ဖြစ်နေပြီထင်တယ်။ နောက်ဆို ဘာတွေ ထပ်လာအုံးမှာလည်း ။ မနက်ဖြန်ဆို ငါ့ခေါင်းက ဂျိုပေါက် လာအုံးမှာလား”
တကယ်တော့ အကောင်းဆုံးက ကာမဒေဝ ကို ဘာမှ အိုင်ဒီယာ မပေးတာ အကောင်းဆုံးဟု ထင်မိသဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်သည်။
“နင်က မကောင်းဆိုးဝါး မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ နို့ ကနေ နို့ထွက်တာကတော့ သဘာဝ ပါ။ ဒါပေမဲ့ အချိန် က လွဲနေတာ တစ်ခုပဲ။ …အခုရော နင် ဘယ်လို နေသေးလဲ၊ နေရထိုင်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား”
“ငါ့ ကျောက မနေ့ က ဒဏ်ကြောင့် နည်းနည်း နာနေတုန်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ နို့ တွေက တော့ ဘာမှ မဖြစ်ဘူး။ နာလည်း မနာ အောင့်လည်း မအောင့်ဘူး၊ ငါ့ မှာ အခု ဝတ်လို့ တော်တဲ့ ဘရာ ရှိနေပြီ။ တကယ်လို့ သာ ငါ မနေ့ က သိခဲ့ရင် နို့ခံ တဲ့ ပက် ပါ ဝယ်လာခဲ့ရင် ကောင်းသား အဲဒါဆို နို့တွေ အပြင်အင်္ကျီ ကို စို မလာတော့ ဘူး”
“နင်ဘာလို သေးလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် မေးသာ မေးလိုက်သည်။ သူမမ က သူ့ ကို သူမနှင့် ဒီနေ့ တော့ အတူတူ အချိန်ဖြုန်းပေးပါဟု ပြောလိုက်မှာ လန့်နေသည်။ သူ့ အနေ နှင့် မာမီ နှင့် မနေ့ က ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ချင်နေသေးသည်။ ဒါပေမဲ့ သူမ က ပြောလာပါကလည်း သူ လိုက်လျောပေးမည်ဟု တွေးထားလိုက်သည်။
“နင်ပြောတာ အမှန်ပဲ။ ငါ ကိုကိုဦး ကို သွားတွေ့ ရမယ်။ ဒီဗုဒ္ဓဟူး နေ့ မှာ အရင် အင်္ဂါနေ့ ကထက် ငါ့ အပေါ် ကောင်းလား မကောင်းဘူးလား ဆိုတာ ကြည့်ရမယ်။ သူ က တကယ်တော့ ကောင်းရှာပါတယ်။ မနေ့ က သူ စိတ်မကြည်လို့ ဖြစ်မှာပါ”
“နင် နဲ့ သူနဲ့ က အင်္ဂါနေ့ မှာ မဆုံကြသေးဘူးလေ။ သူ့ ရဲ့ အင်္ဂါနေ့ ကို ပြောတာလေ၊ ငါတို့ ရဲ့ အင်္ဂါနေ့ တွေ မှ မဟုတ်တာ”
“အဲဒါ ဟုတ်တာပဲ”
ဟု ပြောရင်း မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ကို ကျောပေးကာ အိပ်ယာပေါ် ကွေးလိုက်ရင်း။
“ခု အစောကြီး ရှိပါသေးတဘ်။ မာမီတို့ မနိုးခင် ငါတို့ ဖက်ပြီး ခနနှပ်ရအောင်ဟာ”
“အေးဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ ခုန က ဂွင်းထု ပြီး လရည်တွေ ထုတ်ထားလိုက်မိတာ ကံကောင်းတာပဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ သူ့ မမ ကုတင်ပေါ် တက်ပြီး အနောက်မှ ဝင်ကွေးကာ လှဲလိုက်သည်။ သူ့လက်ဖြင့် မေသစ္စာအောင် ဗိုက်သားလေးကို သိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ သူ့ လီးတန်ကြီးကတော့ ထုံးစံ အတိုင်း သူမမ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြား အမြှောင်းလိုက် မြုပ်သွားသည်။ သူ့ မမ အသက်ရူ လို့ ရင်ဘတ် အနှိမ့် အမြင့် ဖြစ်နေတာ သူ့ လက်မှာ ခံစား သိရှိနေရသည်။ တချက်တချက် ရှိုက်လိုက်သံလေး နှင့် အတူ သူမ ကိုယ်လေး လည်း တုံခါသွား တာ သိနေရလေသည်။
……………………….
အခန်း (၉-၂)
သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အိမ်အောက်ထပ် ဆင်းလာကြပြီး မီးဖိုထဲ ဝင်လာတော့ သူတို့ ဒက်ဒီ မရှိတော့ အလုပ်သွားလေပြီ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူတို့ နှစ်ယောက် အတွက် မနက်စာ ကို ပြင်ပေးလိုက်သည်။
“သမီး တို့ နှစ်ယောက် ဒီနေ့ အိပ်ယာထ နောက်ကျ ကြတယ်။ မာမီတောင် သား ဘုန်းကို တက်လာပြီး နိုး တော့မလို့၊ မြန်မြန်စား လိုက်သား ကျောင်း နောက်ကျတော့ မယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကို ရဲရဲ မကြည့်ရဲ။
“ဟုတ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပါးစပ် က ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဒီနေ့ ကျောင်းသွားဖို့ သူ့ မှာ အစီအစဥ် မရှိ။ ဒါပေမဲ့ သွားတော့ သွားမှာပါ။ သူ့ ရဲ့ ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ ထဲ က တနေ့နေ့ ပေါ့။ ဒီ ပထမဆုံး ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ ကတော့ အိမ်မှာ ပဲ နေလိုက်အုံးမယ် ဟု တွေးထားပြီးသား။
“သမီးရော ဒီနေ့ အိမ်မှာ ပဲ နေအုံး မှာ မဟုတ်လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သမီးကြီး ကို ကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။ သမီးကြီး တစ်ယောက် ဒီ ခေါင်းစွပ် ဆွယ်တာပွပွ ကြီးကို ဝတ်နေတာ နှစ်ရက် ဆက်တိုက် ရှိနေပြီ။ ကောင်မလေး အအေးများ မိနေတာလား။
“မနေတော့ ဘူး မာမီ ၊ သမီး အလုပ်သွားရမယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မာမီကို ခပ်ပေါ့ပေါ့ အရေးမကြီး သလို ဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ မာမီ ရဲ့ နီရဲ သွားသည့် ပါးပြင် နှစ်ဖက် က သူမ ကို တစ်ခုခု ပြောပြနေသည်။
“အင်းးး အင်းး သမီးး..အိုး..”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လက်ထဲ ကိုင်ထားသည့် ပုဂံတစ်လုံး ကို ထမင်းစား စားပွဲပေါ် သို့ ကမန်းကတမ်း ချလိုက်သည်။ ဦးမြအောင် နှင့် မေသစ္စာအောင် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အိမ်မှာ မရှိကြပဲ ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောင်းက ပြန်လာချိန် သူမ နှင့် နှစ်ယောက်ထည်း ဆိုလျှင် ဆိုသည့် အတွေ့ က ခေါင်းထဲ ဒိန်းကနဲ ရောက် လာခဲ့သည်။ တပြိုင်ထည်း မှာပင် သူမ စောက်ဖုတ်က ယားယံသွားကာ စောက်ရည်တို့ စိုစွတ်လာခဲ့သည်။
“မာမီ အိမ်သာပြေးလိုက်အုံးမယ်”
ပြောပြီးသည်နှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လှစ်ကနဲ ထွက်သွားတော့ သည်။ မီးဖိုခန်းမှ အပြေးအလွှား ထွက်သွား သည့် သူမ မာမီကို ကြည့်ရင်း မေသစ္စာအောင်က သူမ မောင်လေးဘက်လှည့်ကာ။
“ဟဲ့ မာမီ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခါးကို ခါရမ်း လိုက်ပြီး သူ့ မနက်စာကို စားနေရင်းမှ။
“မသိဘူး၊ အခု တော့ ဗိုက်ဆာပြီဟာ စားလိုက်အုံး ၊ နောက် မှ ငါ ဘာလဲ ဆိုတာ မေးကြည့်အုံးမယ်”
“အေး ဟ”
မေသစ္စာအောင် လည်း သူမ မနက်စာ ကို ဆက်စား တော့ သည်။ ဒီလို နေ့ ဝင်္ကပါ ထဲ မှာ ရောက်နေတာ က တစ်ခုတော့ ကောင်းတာကတော့ သူမ အရင်တုန်းက လို အစစအရာရာ ကို သိပ်ပြီး စိတ်မပူတတ်တော့။ ဒီနေ့ လုပ်တာ မှားသွားရင် နောက်တခါဒီနေ့ ကျ ဘယ်လို ပြန်ပြင်လုပ်ရမည်ဆိုတာကို သူတို့ ပြင်ဆင် လုပ်လို့ ရသည် မဟုတ်လား။
……………….
“အား…ရှီးးးးးးးး ကျွတ်စ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရေချိုးခန်း ဘေစင် ရှေ့ တွင် သူမ အင်္ကျီ ရင်ဘတ် ပွင့်လို့ လက်တဖက်က သူမ နို့တွေ ကို ဖျစ်ညှစ်၊ နောက်တဖက်က ထဘီအောက် စောက်ဖုတ်ကို နိူက်ကာ မာစတာဘိတ် လုပ်နေလေသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ မှန်ထဲ ပြန်မြင်နေရသည်။ မျက်နှာ နီမြန်းချွေးပြန်နေတဲ့ ငထန်မ တစ်ယောက် အဝတ်အစား ဖရိုဖရဲ ဖြင့် အဖုတ်ပွတ်နေတာ တွေ့ နေရသည်။ ပထမတော့ ဝတ္တုထဲက ခပ်ဟော့ဟော့ မင်းသား ကို မှန်း နေသော်လည်း ထိုမင်းသား နေရာမှာ စောရည်တွေ စိုရွဲနေသည့် သူမ သား ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မြင်ယောင်လာပြီး တချီ ပြီးသွား ရတော့ သည်။ ပြီးသွားတော့ အသက်ကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပုံမှန် ဖြစ်အောင် ပြန်ရူကာ အဝတ်အစား တွေကို ဆန့်ဆန့်ယံ့ယံ့ ပြန်လုပ်လိုက်သည်။ သူမ ရေချိုးခန်းထဲ က ထွက်သည့် အချိန် အပြင်မှာ သူမ ကလေး တွေ မရှိလောက် တော့ ဟု တွက်ထားလိုကင်သည်။ သူမ တခုခု တော့ လုပ်မှ ဖြစ်မည်ဟု လည်း တွေးနေမိသည်။ ငါ ဒီ အရွယ်ကျမှ ဟော်မုန်း တွေ ပြန်ထ နေတာလားဟု စဥ်းစား နေသည်။ မှန်ထဲ မြင်နေရသည့် သူမ ပုံရိပ် က နည်းနည်းလေး နွမ်းလျ နေသည်။ အဲဒါက လွဲရင် ဘာမှ အပြောင်းအလဲ မရှိပါ။ အားလုံး အဆင်ပြေ သွားမှာပါလေဟု တွေးရင်း အပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့ လေသည်။
……………………….
“ဟင် သား အခု ထိ မသွားရသေးဘူးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မီးဖိုတံခါးဝ ရောက်တော့ ထမင်းစားပွဲ မှာ ရှိနေသေးသည့် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ကျောင်းကား လွတ်သွား ပြီမဟုတ်လား ၊ မာမီ ကားနဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ်”
“ဒီနေ့ သား ကျောင်းပြေးမလားလို့ မာမီ”
ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ တွေ မတိုင်မှီက ဒီလို စကားမျိုး ကို သူ့ မာမီ ရှေ့ မှာ ပြောရဲ ဖို့ မပြောနှင့် အရိပ်အယောင် တောင် မပြရဲခဲ့ပါ။ သူ မာမီ ပြောတာကို ခေါင်းညှိမ့် ပြီး မာမီ မောင်းပို့ပေးသည့် ကားဖြင့် ကျောင်းသို့ သွား ရမည် သာဖြစ်လေသည်။
“ဒီနေ့ တော့ မာမီ နဲ့ ပဲ အိမ်မှာ အတူနေပေးမလားလို့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်ဖဝါးတွေ ချွေးစို့ လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲ မှာ သမီးကြီး ရှိမလားဟု မျက်လုံး ကစား ကြည့်လိုက်ပြီး။
“သားမမ ရော ဘယ်မှာလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဗိုက်ထဲ မအီမလည် ၊ သူမ သွေးကြောတွေ တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်း ဖြစ်နေသည်။ ဘာမှ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးဟု သူမကိုယ် သူမ စိတ်ထဲက ပြောနေမိသည်။ သို့ပေမဲ့ သူမ သားဖြစ်သူ အကြည့်တွေက သူမ စိတ်တွေကို ကပြောင်းကပြန်ဖြစ်စေသည်။ သူ က သူမကို ကမ္ဘာပေါ် မှာ အလှဆုံး ပစ္စည်း တစ်ခုကို ကြည့်သလို ကြည့် နေသည်။
“မမ က မြို့ထဲ ထွက်သွားပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ထမင်းစားပွဲမှ ထကာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ သူ့ ကိုယ်လေးကို ကိုင်းကာ သူမ ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။
“သား အပေါ်ထပ် မှာ သွားသွားတိုက်လိုက်အုံးမယ်။ မာမီ ကျောင်းကို ဖုံးခေါ်ပြီး သား နေမကောင်းဘူး တို့ ဘာတို့ နဲ့ ဒီနေ့ ကျောင်းမလာနိုင်ဘူး ဆိုပြီး ခွင့်တိုင်ပေးထားပါလား”
“ဟယ်..နိုးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ။ သူမ သားဖြစ်သူကို ကြည့်နေရင်း လက်က ချွေးတွေကို သူမ ထဘီပေါ် မှာ သုပ်လိုက်သည်။
“အိုကေ.. သားပြန်ဆင်းလာတော့ ဆက်ပြောတာပေါ့ ”
ဟု ဆိုကာ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ့ ဖင်လုံး အိအိ ကြီးကို ဖတ်ကနဲ ပုတ်ကာ အပေါ် ထပ်သို့ ပြေးတက် သွားလိုက်လေသည်။ မနေ့ က သူ ဘာဂျာ ပေးခဲ့တာ ကို သူ့ မာမီ ကြိုက်နှစ်သက် ခဲ့တယ် ဆိုတဲ့ အသိရယ်။ သူ့ နေ့ ဝင်္ကပါ တွေ က နောက်ဆုံးနေ့ မဟုတ်ရင် ဘာမှ အကျိုးဆက် မဖြစ်ပဲ အစက ပြန်စ တတ်တယ် ဆိုတဲ့ အသိရယ်က သူ့ ကို လုပ်ချင်တာ လုပ်ရဲ စေတဲ့ စိတ် ကို ဖြစ်စေခဲ့သည်။
နောက် ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတဲ့ အချိန်မှာတော့ ………………………….
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းက သူမ ထဘီအောက် မှာ တလှုပ်လှုပ် လှုပ်ရှားနေတုန်း သူမ က ကျောင်းကို ဖုံးခေါ် နေရပါသည်။ သူမ လက်ချောင်းတွေက တုံရီနေတာမို့ ဖုံးစခရင် က နံပါတ် အမှန်တွေကို ထိဖို့ မနည်း ကြိုးစား နေရပါသည်။
“ဟဲလို ..ဟုတ်ကဲ့ မောင်ဘုန်းထွတ်အောင် ဒီနေ့…နေ…နေ….သိပ်မကောင်းးးးကောင်းးးးးလို့….အဲဒါ….”
သူမ တကိုယ်လုံး တုံတက် သွားပြီး ပါးစပ် က အော်ငြီး လိုက်ချင်တာကြောင့် ဖုံးက မိုက်နေရာကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ခန အုပ်ထားလိုက်ရသည်။
“အိုးးး ရှီးးးးးးးးးးအာ…..”
ပြီးမှ မိုက်ကို ပြန်ဖွင့် လိုက်ကာ။
“ဆောရီးးးး ဟုတ်…..ကျမ..ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ အမေပါ….ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါ…ကျေးဇူးနော်..ဘိုင်ဘိုင်..”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖုံးကို အမြန်ပိတ်ပြီး ဘေးမှာ ချထားလိုက်ရသည်။ သူမ ဘဝ မှာ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း လုပ်ဖူးသမျှထဲ အဆိုးဆုံး ဖြစ်မည်ထင်သည်။ တခါတုန်းက သူမတို့ သူငယ်ချင်းတွေ ရှေ့ မှာ သူမ နှင့် ဦးမြအောင် တို့ သမီးရီးစား ဘဝ တုန်းက ကစ်ဆင်ဆွဲခဲ့ကြတာ ကို ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း လုပ်ခဲ့ သည်ဟု သူမ ထင်ခဲ့ မိသည်။
“မူးးးး ဖလွတ်…ပြတ်…ပြတ်..ပြွတ်စ်..မားမီ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အသံက သူမ ထဘီအောက် မှာ သူစုပ်နေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းတွေ ကြောင့် လုံးထွေးနေသည်။ သူမ အနေဖြင့် သားဖြစ်သူ ကျောင်းပြေးတာကို လိမ်ပေးရတာ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ် နေပေမဲ့ လုပ်မှ ပဲ ရတော့ မှာ မဟုတ်လားဟု ဆင်ခြေ ပေးနေမိသည်။
“အိုးးးးး အိုးးးးး သားးးးးး သားးးးးး မာမီ….အိုးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးကျွတ်စ်…..အီးးးးးးးးးး”
ဒီတခါ သူမ ရဲ့ ကာမအထွတ်အထိပ် ရောက်ရှိပုံ က အရမ်းကြမ်း သဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားဖြစ်သူ ကို သတိပေးချင်သည်။ သူမ ကိုယ်သူမသိသည်။ တကိုယ်လုံးတုံခါ ဖိန်းရှိန်းပြီး စောက်စေ့ ပါ ကျဥ်တက်လာသည်။ သူမ ထဘီကို ခါးပေါ် အထိ လှန်တင်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို လက်ဖြင့် ထိမ်းကာ သူမ စောက်စေ့ ကို သူ့လျှာနှင့် တည့် အောင် လမ်းကြောင်းပေးလိုက်မိသည်။ အရင်တုန်း က သူမ တို့ သားအမိ ဖြစ်ပျက် ကြသည့် အချိန်တိုင်း သူမ က ကမကာလေး ဖြင့် ရီဝေ နေခဲ့ သည်။ ယခု ကတော့ အရက်လည်း မသောက် ။ အခြောက် တိုက် မနက်ခင်း ကြီး။ သူမ ဖင်ကြီးပင် ဆိုဖာပေါ် မှ ကော့ ပြန်တက်လာပြီး အိမ်ထဲ မှာ ပဲ့တင်သံ ရိုက်သွားသည်အထိ အော် ပြစ်လိုက်မိသည်။ စောက်ရည်တွေ က ရေကာတာ ကျိုးပြီး ရေတွေ ထွက်ကျလာသလို သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ မှ ပန်းထွက် ကုန်တော့ သည်။
အခန်း (၉-၃)
သူမ ရဲ့ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားပြီး တော့ ခနတာငြိမ်ကျသွားတဲ့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာခဲ့သည်။ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားက သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ဆွဲမခေါ်လိုက် သည်။ သူမရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲ နေတဲ့ သားဖြစ်သူ မျက်နှာလေး ကို ပြုံးကြည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာပေါ် က စောက်ရည် တွေကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ပွတ်သပ် သန့်ရှင်း ပေးလိုက်သည်။ လွန်ခဲ့သော လ အနည်းငယ်က သူမ ကိုင်တွယ်ရ ခက်ခဲခဲ့ သော ဆယ်ကျော်သက် ဂျစ်ကန်ကန်သားလေး ဆိုတာ မရှိတော့ ပြီ။
“မာမီ က အမေကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ သား ကျောင်းပြေးဖို့ ကိုလဲ ကူညီပေးတယ်။ ကဲ အခု ဒီနေ့ အမေကို တခြား ဘာလုပ်ခိုင်းအုံးမှာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ကို ပြန်ဝင်ဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လက်မောင်းကို ဆွဲထားလိုက်ပြီး ။
“နိုး မာမီတို့ တနေ့လုံး အဲဒါပဲ လုပ်နေလို့ တော့ မရဘူး။ မာမီတို့ နှစ်ယောက် တခြား ပျော်စရာ အချိန်လေးတွေ အတူတူ ဖန်တီး ကြရအောင်”
“အဲဒါလဲ ကောင်းတာပဲ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ မထခင် သူ့ မာမီ့ တင်ပါးကို တချက် ဖတ် ကနဲ့ ရိုက်ပေး လိုက်သည်။ ဘာကြောင့် မှန်းမသိ၊ သူ့ မာမီ ရုတ်တရက် ဆတ်ကနဲ တွန့် သွားတာ ကို သူသဘောကျ မိသည်။ သိပ်တော့ လည်း အဓိပ္ပါယ် မရှိသလို ပေမဲ့ အဲလို မျိုး မာမီ့ ဖင်ကြီးကို ရိုက်လိုက်ရတာ၊ ပွတ်လိုက်ရတာ က ဘာဂျာမှုတ်ပေးတာထက် တောင် ရင်းနှီး မှု ပိုရှိသလိုပဲလို့ ခံစားရသည်။ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ ဒက်ဒီ က မာမီ့ ကို တချိန် လုံး သူတို့ ရှေ့ အဲလို လုပ်နေတာကို တွေ့ မြင် နေခဲ့ ရလို့ လဲ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။
“အာ့ ဆို သားတို့ အပြင်ထွက် လမ်းလျောက် စကားပြော လေညှင်းခံ နေပူဆာလှုံ ကြရအောင်မာမီ၊ ဒီမနက် ရာသီဥတု ကလည်း ကောင်းတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဘေစင် ကို လျောက်သွား ပြီး မျက်နှာ သစ်လိုက်သည်။
“အင်း မာမီ လည်း အဲဒါ သဘောကျတယ်။ မာမီ့ အတွင်းခံ သွားလဲ လိုက်အုံး မယ် ခနလေး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမတို့ အခန်းထဲ ဝင်သွားပြီး စောက်ရည်တွေ စိုနေသော သူမ ပင်တီကို အဝတ်လျော်ခြင်းထဲ ပြစ်ထဲ့ ခဲ့လိုက်သည်။
သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် အိမ် အနား က ပန်းခြံ လေး တခု ထဲ က လမ်းကြောင်းလေး မှာ လျှောက် ကြရင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ရင်ထဲ ရှိ သမျှ အကုန်သွန်ချပြတော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လည်း ငြိမ်ပြီး နားထောင်သည်။ သူမ ညီမ၊ အကြောင်းပါ ပါသေးသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ရင်း တခါတလေ ထောက်ပေးသည်။ သူမ ပြောသမျှ ကို ပြုံးပြုံးလေး နှင့် စိတ်ဝင်တစား နားထောင် ပေးနေသည့် သားဖြစ်သူ၏ မျက်နှာ ချိုချိုလေး ကို ကြည့်ရင်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကာမရမက် ဆန္ဒတွေ က ထလာရ ပြန်သည်။ တကယ်တော့ သူမ သားဖြစ်သူ ကို သူမ ချစ်သည် မှန်သော် လည်း အရင်က မနှစ်ချိုက်မိ သည့် အချိန်အခါ တွေ ရှိခဲ့ ဘူးသည်။ အခု တော့ သူမ သားဖြစ်သူ က သူမ အတွက် ချစ်စရာ အကောင်းဆုံး နှစ်မြို့ စရာ အကောင်းဆုံး ယောက်ျားသား တစ်ဦး ဖြစ်နေခဲ့လေပြီ။
သူမတို့ နှစ်အိမ်ကို လျှောက်ပြန်လာကြသည့် အခါ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မိမိ မှာ တကိုယ်ကောင်းဆန် သည့် စိတ်များ ဖြစ်နေသလားဟု အတွေး ဝင်လာခဲ့ မိသည်။ မိမိသား ဖြစ်သူ က မိမိ ဆန္ဒ ကို အကုန်အလိုလိုက် ခဲ့သည်။ မိမိ ကလည် ရသမျှ အကုန်ယူခဲ့ သည်။ သူ့ အတွက် တော့ ဘာမှ လုပ်မပေးခဲ့။ အပြန်အလှန် မရှိခဲ့။ တခုခု တော့ သူမ သားဖြစ်သူ ကို ပြန်လုပ်ပေးမှ ရမည်ဟု တွေး လိုက်မိသည်။ သူမ ကိုယ်လေး တောင့်တင်း သွားပြီး အတွေးထဲ နှစ်မြော သွားတော့ ဘာစကားမှ ဆက်မပြောဖြစ်တော့။ သူမ လက်သူကြွယ်က လက်ထပ် လက်စွပ်လေးကို သူမ လက်မလေး ဖြင့် ကုတ်ခြစ်ကာ လှည့် ပတ်နေမိသည်။
“မာမီ ချက်ခြင်းကြီး ငြိမ်ကျ သွားပါလား။ ဘာဖြစ်သွား တာလဲ၊ သားကို အကုန်ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြ လို့ ရတယ်နော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ နှင့် သူ လမ်းလျှောက်နေတော့ စိတ်ထဲ မှာ ပျော်ရွှင် ကျေနပ်နေမိသည်။ အစစအရာရာ အဆင်ပြေ ချောမွေ့ နေသည်ဟု စိတ်ထဲ တွေးနေမိသည်။ သူ့ မာမီ ရုတ်ခြည်း ငြိမ်ကျ သွားတော့ သူများ တခုခု အမှား လုပ်မိပြီလားဟု စိတ်ထဲ ထင့်သွားခဲ့သည်။
“ဟုတ်ပါတယ်။ မာမီလည်း ထင်ပါတယ်၊ ဘယ်လောက် စိတ်ဝင်စား စရာကောင်းသလဲ နော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဘာမှ ပြန်မပြောသေးပဲ သူ့ မာမီ ဆက်ပြောမှာ ကို ငြိမ်နားထောင်နေလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် လျှောက်လာကြသည်မှာ အိမ်ဂိတ်တံခါး နားပင် ရောက်လာလေပြီ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အနီးနား ပတ်ဝန်းကျင် မှ အိမ်တို့ ကို အမြန် အကဲခပ်လိုက်ပြီးမှ လေသံ တိုးတိုးဖြင့်။
“အထဲ ရောက်မှ ပြောကြရအောင်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို အရင်ဝင်စေပြီး မှ သူမ က အိမ်မကြီး တံခါးကို လော့ချ ပိတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကသူမ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြင့် ကိုက်ထားရင်းက သားဖြစ်သူ ကို မျက်လုံးခြင်း ဆုံ ကြည့်လိုက်သည်။
“သား အတွက် မာမီ တစ်ခုခု လုပ်ပေးချင်တယ်၊ သားက မာမီ့ အတွက် အများကြီး ကောင်းအောင် လုပ်ပေးခဲ့တယ် မဟုတ်လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ခြံနေရာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ အဓိပ္ပါယ်ကို ဘုန်းထွတ်အောင် သဘောပေါက် ပါစေဟု စိတ်ထဲ ကြိတ်ဆုတောင်းလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း ချက်ခြင်း အထာပေါက် လိုက်သည်။ သူ့ ခေါင်းကြီး တခုလုံး ပွင့်ထွက် သွားမလားဟု ပင် ထင်ရအောင် အံ့သြဝမ်းသာ သွားခဲ့ ရသည်။ သို့သော်လည်း အရမ်း ကြီး ပြာယာဟန်မပြပဲ အေးဆေး ပုံစံဖြင့်။
“အော် ဟုတ် မာမီ၊ မာမီ့ သဘောလေ”
ဟု လေသံကို အသာထိန်းကာ ပြောလိုက်သည်။
“သား ဟာကို မာမီ့ ပါးစပ်ထဲ ထဲ ငုံ စုပ်ပေးရမလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီမှ အဖြေကို မစောင့်တော့။ အိမ်ရှေ့ တံခါး အနီး ကြမ်းပြင်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရှေ့မှာ ပင် ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။
“မာမီ က သားဒက်ဒီ ကိုတောင် မလုပ်ပေးတာ နှစ်ပေါင်း များစွာ ကြာနေပြီ။ အရင် က တော့ မာမီ့ ကို ကျွမ်းတယ် လို့ ပြောတာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အခု တော့ တက်ကနစ် တွေ မေ့တောင် နေပြီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်ချောင်းကလေး များ တုံတုံရီရီ နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချ လိုက်သည်။
“မာမီ အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှား နေမိတယ်သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်ချောင်းလေး များကို ဘုန်းထွတ်အောင် အတွင်းခံ ခါးသားရည်ကြိုး မှာ ထိုးထည့် ပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထွက်လာသည့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အနောက်ဖက်ကို ပင် ဖင်ထိုင်လျှက် ကျသွားခဲ့ရသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အလွန်ပင် ထိပ်လန့် တကြား ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ မျက်လုံး တွေက သရဲ တစ္ဆေ ကို တွေ့လိုက်ရသလို ပြူးကျယ် သွားခဲ့ ရသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဒီလောက် ကြီး သည့် လီးတန်မျိုး ရှိသည်ဟု ပင် မထင်ထားမိခဲ့။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထလို့ ဘယ်ဘက် ကို အနည်းငယ်ကွေး လျှက် တောင်ငူရွှေငှက်ပျောသီး လို တုတ်တုတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူမ ဘာပြောရမှန်း ပင် မသိဖြစ်သွားရသည်။ သူမ ပါးစပ် က။
“ဟယ် သား ဒီလောက် ကြီးတဲ့ လီးကြီး နဲ့ ဘယ်လို များ ဘောလုံးကွင်းထဲ ပြေးလွှား ဆော့ နေနိုင်တာလဲ ”
ဟု အလိုလို ထွက်သွားမိသည်။
“အင်းးးး အာ့ တာ ကတော့ …..”
တကယ်က ကာမဒေဝ ကြောင့် သူ့ လီးကြီး ကြီးတုတ်ရှည် လာကတည်းက သူ ဘောလုံး မကန်ဖြစ်ခဲ့တော့။
“ဘောလုံး ကစားနေတဲ့ အချိန် ပျော့ နေတာကိုး မာမီ၊ ပြီးတော့ သားက ဗစ်လည်း ဝတ်ထားတာကိုး”
“အင်း ပေါ့ အဲလို ပဲ နေမှာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးဒစ်ဖူး က အရည်ကြည်တို့ စိမ့်ထွက် လာတာ မြင်လိုက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ပါးစပ် ကို သူမလက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကမန်းကတမ်း ထရပ်လိုက်ကာ နောက်ကို ဆုပ်လိုက်မိသည်။ သူမ ကျော က နံရံ ကို သွားတိုက်မိ မှ ရပ်သွားခဲ့သည်။
“ဆောရီး သားဘုန်းရယ်။ ဒါကြီးက မာမီ့ အတွက် အရမ်းကြီးလွန်းတယ်။ မာမီ ထင်တာက မာမီ…”
ပြောရင်း က မှ သူမ သား လီးကြီး တဆတ်ဆတ် ခေါင်းထောင် နေတာ ငုံ့ ကြည့်လိုက်သည်။
“သား အခန်းထဲ သွားပြီး ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ်ရှင်း လိုက်နော်၊ မာမီ သားအတွက် နေ့လည်စာ ပြင်ပေးထားမယ်”
အခန်း (၉-၄)
ဘုန်းထွတ်အောင် က လွယ်လွယ်နဲ့ လက်လျော့ တာတော့ မဟုတ်။ သို့သော် သူ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ စမ်းသပ် ခဲ့ သည့် အတွေ့ အကြုံ ကြောင့် သူ ဒီထက် ပိုတိုးလို့ မရသေးကြောင်း သဘောပေါက် သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ သား သွားလျော့ လိုက်မယ်၊ တနာရီလောက် ကြာရင် ပြန်ဆင်းလာခဲ့မယ်”
“ဟင် အဲလောက် တောင် ကြာလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးစပ် က မနေနိုင် လွှတ်ကနဲ ထွက်သွား ရသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဒီအရွယ် ကောင်လေး တွေ တချီ ကို အများဆုံး ကြာလှ နှစ်မိနစ် ပေါ့ ဟု ထင်ထားသည်။
“ဟုတ်တယ်မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပုံမှန်လေဖြင့်ပင် ပြန်ဖြေလိုက်ပြီး သူ့ ဘောင်းဘီကို ဆွဲတင်ကာ ပုဆိုးကို ကောက်ပြီး ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။
“သား နှစ်ခါလောက် ထုတ်ပြစ်မှ ရမယ် ထင်တယ်”
“အင်း အင်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရင်ခုံ သွားခဲ့သည်။ သူမသား ဖြစ်သူ က ဘယ်လို မျိုး ယောက်ျားသားလဲ။ သူမ လည်း သားဖြစ်သူ ကို ယခု မှ ရင်းရင်းနှီးနှိး ပေါင်းခွင့် ရခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ဘုန်းထွတ်အောင် အိမ်ပေါ်ထပ် တက်သွား တာကို အနောက် မှ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူမ မျက်စေ့ အောက်မှ ပျောက်သွားတာနှင့် သူမလည်း အိမ်သာကို ပြေးတော့ သည်။ သူမ ကိုယ့်ကို ကိုယ် အာသာဖြေရပေအုံးမည်။ သူမသား ဖြစ်သူ ရဲ့ လီးကြီးက ကြောက်စရာ ကောင်းလှသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ဘယ်လို နည်းနဲ့ မှ ဆန့်မှာ မဟုတ်။ သူမ ပါးစပ် နဲ့ ဆိုရင်ကော။ သားဖြစ်သူ ရဲ လီးကို မျက်စေ့ ထဲ မြင်ယောင်ရင်း စောက်ဖုတ်ကို ဖိပွတ်မိလေရာ သူမ စောက်ရည်များ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ် ပန်းထွက်ကျကုန်တော့သည်။
………………….
ခန အကြာမှာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဟန်မပျက် ပဲ မီးဖိုထဲ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် စားသောက် စရာများကို ပြင်ဆင်ပေးနေလိုက်သည်။ လှေခါးက သားဖြစ်သူ ဆင်းလာသံ ကြားတော့ အသီး အနှံ ခွဲစိတ်ဖို့ ဓါး ကို လက်မှာ ကိုင်ထားရင်း က အခန်းဝ လှည့်ကြည့် မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်ရတာ အေးဆေး သက်သာ ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သားဖြစ်သူ သူ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီး ကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထု နေသည့် ပုံကို သွားတွေး လိုက်မိတော့ လက်ထဲက ဒါးတောင် လွှတ်ကျ မလို ဖြစ်သွား ရသည်။ သူမ မျက်နှာ နီမြန်း သွားတာ သားဖြစ်သူ မမြင်အောင် ကောင်တာ ဘက်ကို အမြန်လှည့် လိုက်ပြီး ပန်းသီး ကို စိတ်ဖို့ ကောက်ယူ လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ကြသလို ဟန်ဆောင် ရင်း သားဖြစ်သူ နှင့် ပုံမှန် အချိန်ဖြုံး နေသလို လုပ်နေခဲ့သည်။ သူမ ငယ်ငယ်တုန်း ကလည်း ကျောင်းတော့ ခနခန ပြေးခဲ့ ဖူးသည်။ သို့သော်လည်း သူမ မိဘ နှင့် အချိန်မဖြုံးခဲ့ဖူးခဲ့။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ အနားကပ်ကာ ရပ်လိုက်ရင်း။
“သား ဘာကူ လုပ်ပေးရအုံးမလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“အမလေး ရပါတယ် သားရဲ့ အခု ပဲ ပြီးတော့ မှာ ပါ။ ထမင်း၊ ဟင်း က ပြင်ပြီးပြီ။ စားပြီး တော့ ပန်းသီးလေး စားဖို့ စိတ်နေတာ၊ သွား သွားထိုင်လိုက်”
သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် အတူတူ ထမင်း လက်ဆုံး စားကြသည်။ ပုံမှန် အကြောင်းအရာတွေ ပဲ ပြောဆို ကြသည်။ သို့သော် စားပြီး သောက်ပြီးကြတော့ ထမင်းဟင်း ပုဂံ များ သိမ်းဆည်း ရင်း တချို့ ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဆေးကြောနေစဥ် ဘုန်းထွတ်အောင် က စကားစလိုက်သည်။
“အေပရယ် က လည်း သား ရဲ့ ပစ္စည်း ကို ကြီးလို့ လန့် သွားတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တကယ်တော့ လိမ်မပြောချင်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ မမ က သူ့ ကို နင့်ဟာကြီး က ကြီးလိုက်တာ လန့်စရာကြီး လို့ ပြောခဲ့ တယ်ဆိုပြီး မာမီ့ ကို ပြောပြလို့ က မဖြစ်။ ထို့ကြောင့် မုသားလေး စွက်ကာ ပြောလိုက် ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ မာမီ ကလည်း သူ့ ကို အေပရယ်က ခေါက်သွား သည့် အကြောင်း ပြောလိုက်တိုင်း ဂရုဏာ သက်တတ်သည်ကို သူသိသည်။
“အော်….ဟုတ်လား…မာမီ တော့ ဘာပြောရမှန်း တောင် မသိတော့ ဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်အစို ကို လက်သုပ်ပုဝါလေး ဖြင့် သုတ်လိုက်ရင်း မှ သူမ ရင်ဘတ်ကို လက်ဝါးတဖက်ဖြင့် ဖိကာ။
“သားတို့ ပြတ်သွားကြတာ အဲဒါကြောင့် များလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပုခုံး နှစ်ဖက်တွန့် ရင်း မျက်နှာလေး မဲ့ပြလိုက်သည်။
“အဲလို လို့ ထင်တာပဲ မာမီ၊ ”
“အမလေး ဟယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သားဖက် မှ နာလိုက် သော်လည်း သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် သား လီးကြီး ကို တွေ့ တော့ လန့်သွားခဲ့ ရသေးသည်မဟုတ်လား။ သားဖြစ်သူ စိတ်ဓါတ်မကျ အောင် သူမ တော့ တခုခု လုပ်ပေးရတော့ မည် ဟု တွေးလိုက်သော်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိ အ တတ ဖြစ်နေရသည်။
“မာမီ က ..ဟို …အဲ..”
သူ့ မာမီ မျက်နှာ အမူအယာ ကိုယ်လက် အနေအထားတို့ က ကြင်နာ ခြင်း သနားခြင်း။ သားဖြစ်သူ ဖက်မှ မခံချင်စိတ် ပေါ်ခြင်း ၊ စသည် တို့ ကို မြင်လိုက်ရတော့ သူ သွင်းသည့် လမ်းကြောင်း မှန်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ အခု မှ သူ့ရဲ့ ဗုဒ္ဓဟူး ပထမဆုံး ပဲ ရှိသေးသည်။ သူ တော်တော် ခရီး ရောက်နေပြီပဲ ကာမဒေဝ ရဲ့ သံပေါက် ပဟေဠိ အသစ်တောင် သူ မဖတ်ရသေး။ သူ ဂရု မစိုက်တော့ ပြီ။ တခုခု တော့ ဖြစ်မည်ဆိုတာ သူသိ နေသည်။ ကာမဒေဝ ကို သူ အနိုင်ယူဖို့ သူ့ ဘာသာ လှုပ်ရှား နေတာကို မပြုံးလိုက်မိအောင် သတိထားနေရသည်။
“ကဲ သားတို့ တနေ့ခင်းလုံး အချိန်ရတယ်။ မာမီ ဘာလုပ်ချင်သလဲ။ သား မာမီ့ ကို ကူညီပေးမယ်။ နောက်ဘက် ဂါဒင် ထဲ မှာ ကူညီလုပ်ပေးရမလား၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဒီနေ့ ဂါဒင် ကို တော့ သွားမလုပ်ဘူးဆိုတာ ဘုန်းထွတ်အောင် သေချာသလောက် တွက် ထားသည်။
“အင်းးး အာ့ ဆို..”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေမိသည်။ သူမ အနေဖြင့် သား ၏ အလွန်တရာ ကြီးမားလှသော လီးတန် ကြီးကို ကိုင် ဖို့ တွေးလိုက်တိုင်း ဗိုက်ထဲ မအီမလည် ခံစားနေရသည်။ သို့ သော် သူမ တခုခု တော့ လုပ်ပေးချင်နေသည်။
“တီဗီခန်း ထဲမှာ ရုပ်ရှင် တကားလောက် သွားကြည့်ကြတာပေါ့ ဟုတ်လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားနှင့် မျက်လုံးချင်း မဆုံ ရဲပဲ ကောင်တာပေါ် မှ ပန်းကန်တွေကို စင်ပေါ် တင် အလုပ်များချင်ယောင် ဆောင်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“အဲဒါ ကောင်းတာပေါ့ ”
အဲဒါက တော့ သိသာလွန်းအားကြီး နေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တီဗီခန်း မှာ ရုပ်ရှင် ကြည့်မည်ဟု ပြောတာ က စကားဝှက်တခု လိုတောင် ဖြစ်နေလေပြီ။ ထမင်း မစားခင် သူ့ မာမီ က မလုပ်ပေးခဲ့တာကို တောင် သူက ဝမ်းသာ နေမိသည်။ သူ့ အခန်းထဲ မှာ သုံးချီ လောက် ပြီးအောင် သူ ဂွင်းထု ကာ လရည်တွေ ထုတ်ခဲ့ ပြစ်လိုက် သဖြင့် အခုတော့ ဘောက အေးဆေး ဖြစ်နေသည်။ နို့ မို့ သူ ချက်ခြင်း ပြီးသွားမှာ မဟုတ်လား။ သူ့ ကို မာမီ လုပ်ပေးတာ ကြာနိုင်သလောက် ကြာအောင် သူထိန်းထားချင်မိသည်။
မကြာခင် မှာပဲ သူတို့ နှစ်ယောက်၊ ခပ်မှောင်မှောင်ဖြစ်နေတဲ့ တီဗီခန်းက ဆိုဖာပေါ် ရောက်နေကြပြီ။ သူတို့ နှစ်ယောက် နောက်ထပ် စတားဝါး ရုပ်ရှင် ကြည့်ကြဖို့ သဘောတူလိုက်ကြသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက တကယ့် အကြောင်းရင်းတော့ မဟုတ်။ ရုပ်ရှင် က အဖွင့် စာတမ်းများ အာကာသ မှာ တဖြည်းဖြည်း တက်သွားသည် ပင် မဆုံး သေး သူတို့ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် လို့ စုပ်နမ်း ကစ်ဆင် ဆွဲနေကြလေပြီ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ လျှာလေးက ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေ ကလည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ဘလော့စ် ပေါ် ကနေ နို့ကြီးတွေကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ် ပေးနေသည်။ သူမ က ဘာမှ မပြောတော့ လွှတ်ပေးထားလိုက်သည်။ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်က အမျိုးသမီး တဦးကို စောက်ဖုတ် တောင် လျှက်ပေးနေမှတော့ နို့ကိုင်တာ ဘာငြင်းလို့ ရတော့ မှာလဲ ဟု တွေးနေမိသည်။ နောက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက ဘလော့စ် အင်္ကျီ အောက်ကို ပင် တိုးဝင်လို့ သူမ ဘရာဇီယာကို ပင် တွန်းတင် လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ဖဝါးတွေ က သူမ ရင်သား တွေနဲ့ မာတင်းနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို တိုက်ရိုက် ပွတ်ထိမိတော့ သူမ ကိုယ်လေး ပင် တုံရီ သွားခဲ့သည်။ သားဘုန်း က အနမ်း ကျွမ်းသလို လက်တွေ ကလည်း အကိုင်အတွယ် ညှင်သာ လှသည်။
ခနတာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း၊ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်တာ ခံပြီးမှ၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က နှုတ်ခမ်းချင်းခွာ လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို လည်း ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူမ ဘလော့စ် အင်္ကျီ အောင် မှ ဆွဲထုတ် လိုက်ကာ။
“သား အစောတုန်းက ကိစ္စ မာမီ့ ကို ကြိုးစား စေချင်သလား။ မာမီ ဆိုလိုတာက သားကို မာမီ က ကိုယ့်ဘာသာ လုပ်ခိုင်း လိုက်တာလေ၊ သား အခု အဲဒါ လိုချင်သေးလား လို့၊ မာမီ့ ကို လုပ်ပေးစေချင်သေးလားလို့”
“ဟုတ် မာမီ။ သား လိုချင်သေးတယ်။ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆိုဖာအရှည် ပေါ် မှာ နောက်ကို မှီလိုက်သည်။ ဒီနေ့ အဖို့ ဒုတိယ အကြိမ်မြှောက် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူ့ ပုဆိုးကို ဖြည်ချကာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချ ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ လီးကြီး ကို မျက်လုံး အပြူးသား နှင့် ကြည့်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်လျှက် အတွင်းခံ ကို ဆွဲချပေးနေသည့် သူ့ မာမီ မျက်နှာကို ဘုန်းထွတ်အောင် က စိတ်ဝင်တစား စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။
အခန်း (၉-၅)
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးဒစ်ဖူး ကို လက်တဖက် ဖြင့် ကိုင်ထိန်းရင်း နောက်လက်တဖက် က လက်ချောင်းထိပ်ကလေး များ ဖြင့် လီးတန် ကို ပွတ်တိုက် ဆော့ ကစား ပေးနေရင်းက။
“သား ကို မာမီ ပြောချင်တာကတော့ သားရဲ့ ပစ္စည်း က ဘာမှ အမှားအယွင်း မရှိပါဘူး။ ပုံမှန်ပါပဲ။ သာမာန် ယောက်ျားလေး တွေ ထက် ကြီးနေတာပဲ ရှိတာပါလို့။ အေပရယ် က သားအတွက် သင့်တော်မဲ့ မိန်းကလေး မဟုတ်ပါဘူး။ တခြားမိန်းကလေး တွေ ထဲ မှာ ဒါကြီး ကို ကြိုက်နှစ်သက် မဲ့ သူတွေ အများကြီး ရှိနေမယ် ဆိုတာ မာမီ သေချာပေါက် ပြောရဲတယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လီးတန်ကြီးကို သူမ လက် ဖြင့် ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ကြည့် လိုက်သည်။ သူမ ထင်သလို အိအိ ကလေး မဖြစ်နေ။ မာတောင့်တင်းနေသည်။ သားဘုန်း တကယ့် ကို နာနေမှာပဲ ထင်တယ်။
“ဟုတ်၊ ကျေးဇူးပါ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူစိတ်ချမ်းသာအောင် မာမီ ပြောပေးသည့်စကားကို ကျေးဇူး ကလွဲ လို့ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ။ သူမ ရဲ့ လက်တွေ သူ့ လီးကြီးပေါ် မှာ လှုပ်ရှား နေတာကိုသာ အာရုံစိုက် ကြည့် နေမိသည်။ သူမ ရဲ့ အတွေး တွေကို သူ့ စကားကြောင့် အမျှင် မပြတ်စေချင်ပါ။
“ဒီကောင်ကြီး ကို မာမီ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာ မသေချာသေးဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးထိပ်ဖူးက စိမ့်ထွက်ကျလာသည့် အရည်ကြည် ကို သူမ လက်ထိပ်ကလေး ဖြင့် ပွတ်သတ် လိုက်ရင်းက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ငြီးငြူသလို ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ သူမ လက်သူကြွယ်မှ လက်ထပ်လက် စွပ် ကို မျက်လုံး က ရောက်သွားပြီး သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူ မျက်နှာ က စိတ်ထဲ ပေါ် လာသဖြင့် အတင်း ဖျောက် ဖျက်ပြစ်နေရသည်။
“ဒက်ဒီ့ ကို လုပ်ပေးသလို ပဲ သားကို လုပ်ပေးလိုက်လေ မာမီ”
ပြောပြီးမှ သူ့ မာမီ ပုလွေ မမှုတ်ဖြစ်တာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ ပြီလို့ ပြောခဲ့တာ ဘုန်းထွတ်အောင် သတိရ သွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်၊
“ဒါမှ မဟုတ် မာမီ ဟိုးအရင် က လုပ်ခဲ့ ဖူးသလို သာ လုပ်ပေးပါ”
ဟု ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ လုံးဝ မတူဘူးလေ သားရယ်”
ဟု ပြောရင်း ဖြင့် ခေါင်းကို ငုံ့လာပြီး လီးကြီးကို အနီးကပ် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက်၊ တုတ်ခိုင် ရှည်လျားလှသည့် လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း လန့်နေမိသည်။ သို့သော် သူမ က ကြောက်ရွံ့ သည့် ပုံ ပြခဲ့ပါက ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် မကောင်း။ တော်ကြာ သားဘုန်း စိတ်ဒဏ်ရာ ရသွားလိမ့်မည်။ အေပရယ် ကစပြီး ဒုက္ခပေးခဲ့ ပြီးပြီ သူမ ကပါ တခါ လန့်နေသည်ဆိုလျှင် သားခမြာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည် မှုပျက်ပြယ်သွားပေလိမ့် မည်ဟု တွေး နေမိသည်။ လီးထိပ်မှ ထွက်ကျလာသည့် အရည်ကြည်လေးကို သူမ က လေ ကလေး ဖြင့် အသာမှုတ် လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်သွား ခဲ့သည်။
“မာမီ အဲဒါမျိုး ကို ပုလွေမှုတ်တယ် လို့ မခေါ်ဘူးလေ”
“ဟဲ့ ငါသိပါတယ်ဟ အရူးလေးရဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ဖီး မကောင်းဘူးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းလေး ကို ရွဲ့ ကာ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြောလိုက်သည်။ ပြီးမှ လီးကြီးကို အာရုံ ပြန်စိုက်လိုက်သည်။ လီးကြီးက တုတ်လွန်းအားကြီး တော့ သူမ လက်ဖြင့် ပင် လုံးပတ်ကို ငုံ ပြီး မဆုပ်ကိုင်နိုင်။
“ဟုတ်ပါပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အလိုက်သင့် ပြောလိုက်သော်လည်း သိပ်မကျေနပ်ချင်။
“အင်း မာမီ မှတ်မိသလောက် ဆိုရင်တော့ တခြား ဟာတွေ လည်း မာမီ လုပ်ပေးလို့ ရပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အချိန်ဆွဲနေတာဟု ဘုန်းထွတ်အောင် ထင်မိသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ခေါင်းကို ငုံ့ ကာ ဒစ်ဖူး အကွဲကြောင်းကို လျှာကလေး ဖြင့် လျှက်လိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် တွန့်သွားခဲ့သည်။ သူမ လျှာပေါ် မှာ ငံကျိကျိ ချွဲတဲတဲ လေး ခံစားလိုက်ရသည်။
“ကဲ ဘယ့်နှယ့် ရှိစ”
“အားးး တအားကောင်းတယ် မာမီ၊ အေပရယ် သားကို အဲလို တခါမှ မလုပ်ပေးဖူးဘူး”
အဲဒါက တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အမှန်အတိုင်း ပြောတာ လို့ ပြောလို့ ရလေသည်။ အေပရယ် သူ့ ကို ပုလွေ မှုတ်ပေး ခဲ့တုန်းက သူ့ လီးလေး က သေးသေးလေး။ လုံးဝ ကို မတူတာ အမှန်ပါ။
“အော် အင်းး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနေဖြင့် သူမ သားဖြစ်သူ ကို ခေါက်သွားသည့် ရီးစားဟောင်း ကောင်မလေး နှင့် သူမ ကို နှိုင်းယှဥ် ပြောတာကို သိပ်တော့ သဘောမတွေ့ ပါ။ သို့သော်လည်း ဘယ်သူ မပြု မိမိမှု မဟုတ်ပါလား။
“ဒါကျတော့ ရော”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်တဖက် ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးတန်ကြီး ကို ဆုပ်ကိုင် ထားကာ နောက်တဖက် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို ကိုင်ထားလျှက် ဒစ်ဖူး ကြီးကို လျှာဖြင့် သကြားလုံး လျှက် သလို ရစ်ပတ် လျှက် ပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အသက်ကို ပြင်းပြင်း တချက် ရှိုက်လိုက်မိသည်။ သူ့ ခြေထောက် တွေ က အနည်းငယ် ဆန့်ထွက်လာသည်။ သူမ လျှာ က သူ့ ဒစ်ဖူး ကြီးရဲ့ နွေးထွေး တဲ့ ခံစား မှုကို ရနေရသလို ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ အမူအယာ ကလည်း သူမ ကို အားတက် လာစေခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တဖက်က သူမ ကျောပေါ် ရောက်လာတာ သိလိုက်သည်။ သို့ သော် သူမ ကို ဖိတွန်းတာမျိုး မလုပ်ခဲ့။ သူမ သား က တကယ့်ကို လူကြီးလူကောင်းလေး တစ်ယောက်ပါလား။ အဲဒါကြောင့် မို့လည်း သူမ က သားဖြစ်သူ ကို ပိုပြီး လုပ်ပေးချင်တဲ့ စိတ်တွေ ပေါ် လာခဲ့ ရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းကို ဝလုံးပုံ ခပ်ကျယ်ကျယ် ဟလိုက်ပြီး ဒစ်ဖူး ကြီးကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ သူမ စိုးရိမ်သလို တော့ မဟုတ်။ ဒစ်ဖူးကြီးက သူမ ပါးစပ် နှင့် ဆန့် ပါသည်။ ပထမဆုံး သူမ မြင်သည့် အချိန်တုန်း ကလိုတော့ ကြောက်စရာ မကောင်းတော့ ဟု ထင်မိသည်။
“မာမီ ပါးစပ်ထဲ မှာ သားလီးကြီး ငုံထားတဲ့ ပုံ က အရမ်းကို ချစ်စရာ ကောင်းတာပဲ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ကျောလေးကို မသိမသာ လေး ဖိတွန်းပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ လက်ဖိအား ကို အသာလျော့ လိုက်ပြီး ဖင်ကို ကြွကာ လီးကို နည်းနည်းလေး ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သား လီးကြီး ပေါ် မှာ မျက်နှာကို အပ်လျှက် အသာ ကြွလိုက် နှိမ့် ချလိုက်ဖြင့် လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ် မှာ နည်းနည်း ချင်း စမ်း ထည့် ကြည့်နေသည်။ သူတို့ ဖွင့်ထားသည့် ရုပ်ရှင်က ဖိုက်တင်ခန်း အဆုံး မို့ တီးလုံး ကလည်း သွက် ပြီး ကျယ်လာခဲ့သည်။ သူမ သတိ မထားမိခင်မှာ ပင် သူမ ပါးစပ်ထဲ လီးကြီး က ပြည့်လျှံ လာခဲ့သည်။
“အု …ဖု….ဖလု….ဖု.”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမကို သူမ ပင် မယုံကြည်နိုင် ဖြစ်ရသည်။ ပြီးခဲ့သည့် အပတ်လောက် တုန်းက သူမ သား ဖြစ်သူ နှင့် စကား ပင်ဖြောင့်ဖြောင့် ပြောလို့ မရနိုင်ခဲ့။ အခု ကျတော့ သူမ ပါးစပ်ထဲ မှာပင် သားဖြစ်သူ လီးကြီးက ဝင်ထွက်နေလေပြီ။ သူမ သား လီး ကြီးကို သူ ကိုယ်တိုင် စိတ်ပါ လက်ပါ ဖြင့် စုပ်ပေး နေမိပြီ။ သူမ လက်က လည်း လီးတန်ကြီး အရင်းကို ကိုင်ကာ ဆောင့် ထုပေးနေရင်း လီးထိပ်ပိုင်းကို ပါးစပ် က တပြွတ်ပြွတ် နှင့် စုပ်ပေးနေမိသည်။
” အားးး မာမီ အရမ်းကောင်းတာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မေမေ ၏ တပတ်လျို ဆံထုံး က သူမ ခေါင်း လှုပ်နေတာနှင့် အတူ ခုန်ပေါက် နေတာကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူ ဒေါသထွက် ခဲ့ မိသည့် ကာမဒေဝ ကို လည်း အခု တော့ ခွင့်လွှတ် နေမိသည့် အပြင် ကျေးဇူးတောင် တင်နေမိသည်။ သူ့ လီး ကြီး ကလည်း ပြီးချင်နေလို့ ယားလာနေလေပြီ။ တီဗီ က အလင်းရောင် က အမှောင်ခန်းထဲ တွင် ဖြတ်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ လင်းလိုက် မှောင်လိုက် ဖြစ်နေသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနေဖြင့် သူမသား လရည်များ ပန်းထုတ်ခဲ့လျှင် ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ရမည်မှန်းမသိ။ လီးကြီး သူမ ပါးစပ်ထဲ တွင် ဖောင်းကြွလာတာကို သူမ သိသည်။ သူ ခုနတုန်းက အခန်းထဲ မှာ နှစ်ခါတောင် ပြီးပြီး ပြီ ဆိုတော့ လရည်တွေ သိပ်အများကြီးတော့ မထွက် နိုင်ဟု ထင်မိသည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်လျှံ သွားခဲ့ရင်လည်း လက်ခုပ်ဖြင့် ခံကာ ရေချိုးခန်းထဲ သွားသွန်လိုက်မည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ကိုတော့ ဟတ်ကော့ ကြီး မထားခဲ့ ချင်တော့။
ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းလာပြီး ဖင်လည်း ကြွလာသည်။ အချိန်ကျလာပြီ ဆိုတာ သူမ သိလိုက်သည်။ ဘုန်ထွတ်အောင် သူ့ အမေ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ် ကို လိုးဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ ပေါင်ကို တစ်တောင်ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် သူ လုပ်လို့ မရ။ တကယ်က လည်း သူ့ လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံး ဝင်ဖို့ က ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်ပါ။
“အိုးးးးး မာမီ..သားးးး ပြီးးးးတော့မယ်…..အိးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မူလက စိတ်ကူး ထားသလို သူမ ပါးစပ်ထဲက လီးကြီးကို ချွတ်မပြစ် တော့။ လရည် တွေက သားဖြစ်သူ လီးထိပ်မှ မီးသတ်ပိုက်က ရေထွက်သလို ပန်းထွက် လာသည်။ သူမ လည်ချောင်းထဲ တန်းဝင် သွားခဲ့သည်။ အသက်ရူ မှားသွားသော ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လီးကြီးကို ကမန်းကတမ်း ဆွဲထုတ်ကာ ပါးစပ်တွင်း ကလရည်တွေကို အတင်း မျိုချပြစ်ရသည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲ မှ ကျွတ်သွားသော လီးကြီး က လရည်တွေ က လေထဲ တွင် ပန်းထွက် ကျကုန်ကာ သူမ ခေါင်း မျက်နှာ အင်္ကျီ တွေ ပေါ် အကုန် ပေကျံ ကုန်တော့ သည်။ သူမ လက်ကတော့ လီးကြီး ကို ဆောင့် ကာ ထုပေးနေတုန်း။ ထွက်ကျနေသည့် လရည် များကို သူမ အံ့သြတကြီး ကြည့်နေမိသည်။ နောက်ဆုံး တော့ သားဖြစ်သူ က သူမ ပုခုံး ကို ကိုင်လာခဲ့သည်။
“ရပြီ မာမီ သား ရပြီ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ ကို မော့ ကြည့်နေသော မာမီ့ မျက်နှာ တခုလုံး နှင့် ဆံပင်တွေ ၊ အင်္ကျီ တွေ မှာ သူ့ လရည်တွေ ဖြင့် စိုရွဲနေသည်။ သူ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ မာမီ့ စကဒ်ကို လှန် ရင်း သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ဝင်လိုက်သည်။
“အခု မာမီ့ အလှည့်”
“အိုး သားရယ်…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ မျက်ခွံ ပေါ် မှ လရည်များကို လက်ဖြင့် သုတ်လိုက်ရင်း သားဖြစ်သူကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အိမ်ရှေ့ တံခါးမှ သော့ ကို လှည့်နေသံ ကြားလိုက်ရသည်။ သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက်စလုံး ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်သွား ကြသည်။
“ဒက်ဒီလား”
“သား မမ ဖြစ်မယ်၊ တခုခု ဖြစ်လာတာနေမယ်။ အသာလေး နေလိုက် မာမီ သွား ကြည့်လိုက်မယ်”
“မာမီ့ တကိုယ်လုံး သားလရည်တွေ နဲ့လေ၊ ရေချိုး လိုက်မှ ရမှာ”
“အေး ဟုတ်သားပဲ”
လရည် အနံ့ ကလည်း ထောင်းထနေတာ ဘယ်လို မှ ဖုံးကွယ်လို့ ရမှာ မဟုတ် ဆိုတာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သိသည်။
“သား သူနဲ့ သွား စကား ပြောကြည့်မယ်။ သား မမ အခန်းထဲ ရှိနေတုန်း မာမီ ရေချိုးလိုက်တော့ ၊ ပြီးမှ လာခဲ့လိုက်”
“အင်း အဲဒါကောင်းတယ်”
သူတို့ နှစ်ယောက်သား တီဗီခန်း အမှောင်ထဲ မှာ ငြိမ်ကာ မေသစ္စာအောင် အိမ်ရှေ့ခန်း လှေခါးမှ သူမ အခန်းဆီသို့ တက်သွားသံ နားထောင်နေလိုက်ကြသည်။
အခန်း ၁၀။
အခန်း (၁၀-၁)
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ အခန်းရှေ့ ရောက်တော့ မေသစ္စာအောင် အခန်းတံခါးက ပိတ်ထားသည်။ တံခါးကို အသာခေါက်လိုက်သည်။ ဘာမှ အထဲက ပြန်ပြောသံ မကြား။ တံခါးရွက် ပေါ် မှာ သူနားကို ဖိကပ် ပြီး နားထောင် လိုက်တော့ အထဲ မှာ ငိုသံ ကြားနေရသည်။ သူတံခါးကို ထပ်ခေါက်လိုက်သည်။
“မမ”
“……………..”
“မမ နင် အထဲ မှာ မဟုတ်လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းတံခါးကို လက်ကိုင်လှည့် ကာဖွင့်လိုက်သည်။ တံခါးက ပွင့်သွားတော့ သူအထဲ ဝင်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် သူမကုတင်ပေါ် မှာ ကွေးကွေးလေး လှဲနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တံခါးကို ညှင်သာ စွာပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ရှိရာ လျှောက်သွား လိုက်သည်။ သူ့ မမ ရဲ့ ကုတင်စောင်းမှာ အသာ ဝင်ထိုင် လိုက်သည်။
“သူ ပြောတာ အရမ်း ဆိုးတာပဲ၊ ငါ့ ကို နင် အရမ်းဝနေတယ်တဲ့”
မေသစ္စာအောင် က တချက်တချက် ရှိုက် လိုက်ရင်း မှ ပြောပြလေသည်။
“သူက ပြောတယ်၊ ဘယ်သူ ကမှတဲ့ . ဟင့်..အီးးး ရွှတ်.. အဲလို ဝက်ပုတ်မ ကို လက်ထပ်ချင်မှာ ..မဟုတ်ဘူးတဲ့..ဟင့်.. ငါ့ကို လေ့ကျင့် ခန်းများများ လုပ်ပြီး အစား အသောက် ဆင်ခြင်ပါတဲ့..အီးးးးရွှတ်”
“ဘာ ကိုကို ဦး က နင့် ကို အဲလို ပြောတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်တဖက်ကို မေသစ္စာအောင် တင်ပါး တဖက် ပေါ် တင်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က အပေါ် က အနွေးထည်လို အင်္ကျီပွပွ ကြီး နှင့် အောက်က ဂျင်းဘောင်းဘီ ပွပွ ကြီး ကို ဝတ်ထားသည်။
“အေး ပေါ့ ဟ ကိုကို ဦး ပဲ ရှိတာပဲဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်ကို ဒီလောက်တောင် နားလည်ရခက်နေလို့လားဟု မေးခွန်းထုတ်သည့် မျက်လုံး ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။
“ကိုကိုဦး က စောက်ရူး ကောင်ပဲဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အံကြိတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူ့ ရဲ့ ထပ်နေတဲ့ နေ့ ထဲ က တနေ့ လောက် ကို ဖြုံးပြီး ဒီကောင့် ကို သွား ဗြင်းလိုက်ချင်စိတ်ပင် ပေါက် သွားရသည်။
“ဟုတ် တယ် စောက်ရူးပဲ”
မေသစ္စာအောင် က လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်ပြီး သူမ မျက်ရည်များ ကို သုတ်လိုက်သည်။
“သူ ငါ့ကို ဘာလို့ အဲလို စကားတွေ ပြောထွက်ရတာလဲ”
“နင် က မဝ ပါဘူးဟာ၊ အရမ်း လှတာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ပါးပြင်မှာ မျက်ရည်ကြောင့် ပေသွားသည့် မျက်တောင်ဆိုးဆေး အမဲ တို့ ကို သူ့ လက်ဖဝါး ဖြင့် လှမ်းသုတ်ပေးလိုက်သည်။
“နင်က အမြဲလှနေတာပါဟာ၊ နင့် ဟာတွေ ဘယ်လောက် ကြီးကြီး”
“ကျေးဇူး ပါ ငဘုန်းရာ”
မေသစ္စာအောင် ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးလိုက်သည်။
“နင် ကတော့ အဲလို တွေ ကြီးနေတာကို ပိုကြိုက်တယ် မဟုတ်လား ဟွန့်”
မေသစ္စာအောင့် အမေး က အစွန်း မလွတ်တာမို့ ဘုန်းထွတ်အောင်က တိုက်ရိုက် ပြန်မဖြေပဲ စကားလွဲ လိုက်သည်။
“တကယ်တော့ နင့်ဟာတွေ ငါ အရင်တုန်းက တခါမှ လည်း မမြင်ဖူးပါဘူးဟာ။ ဒီ ကာမဒေဝ ရှုတ်လိုက်ပြီး နင် ငါ့ကို အရင်အပတ် က ရှိုးလိုက်တော့ မှ ပဲ ငါမြင်ဖူးတာပါ ဟဟ”
“ဟားဟားဟား”
သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ ရီမောလိုက်ကြသည်။
“တကယ် ကို ဆိုးတာပါနော့် မဟုတ်ဘူးလား”
မေသစ္စာအောင် က ရီမော ရင်း မှ နောက်ဆုံး တရှိုက် နှာရည် ကို ရှိုက်လိုက်သည်။
“ငါ ကိုကိုဦး နဲ့ ဘယ်လို ရှေ့ဆက်ရမလဲမသိဘူး။ ငါတို့ စုံတွဲ အကြံပေး ပါရဂူ နဲ့ ပဲ သွားတွေ့ ကြရင် ကောင်းမလား။ ငါက လည်း သူ့ ကို အဖြစ်အပျက် တွေ အမှန်အတိုင်း ပြောပြလို့ က မဖြစ်။ သိတယ် မဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး သေချာ ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ မောင်လေး မှာ ယခု တော့ အတော် ကြည့်ကောင်းနေပြီ။ သူ့မျက်နှာ မှာလည်း သူမ အပေါ် တကယ့် ကို စိုးရိမ်ပူပန်နေပုံ ပြနေသည်။ သူမ မျက်လုံးတွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောင်းဘီပေါ် ကို ရောက်သွားတော့။
“ဟဲ့ ငဘုန်း အဲဒါ ဘာတွေ လဲဟ”
ဟု လက်ညိုးထိုးကာ မေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောင်းဘီ ဇစ်နားမှာ စိုကွက် လို့ တချို့ အဖြူရောင် သန်းနေတာ တွေကို ပါ တွေ့လိုက်ရသည်။
“ဘယ်ဟာတွေ လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောပြောဆိုဆို နှင့် သူ့ မမ လက်ညိုးထိုးပြသည့် နေရာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ လရည်တွေ ပေကျံ နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“အိုး ရှစ်….ဆောရီးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့လက်ဖြင့် ကာဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်ငယ်ကို မျက်မှောင်ကြုပ် ကြည့်လိုက်ရင်း။
“ငါအိမ်ထဲ ဝင်လာတုန်း က နင်နဲ့ မာမီ နဲ့ ဘယ်နားမှာ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”
“ငါ နင့် ကို ပြောထားတယ်လေဟာ ဒီနေ့ ငါ မာမီ နဲ့ အချိန် ဖြုန်းလိုက်ဦးမယ်လို့”
“နင် တို့ ဘာတွေ လုပ်နေကြတုန်း”
မေသစ္စာအောင် ပေါင်ခွဆုံ မှာ ရုတ်တရက် စိုစွတ်လာခဲ့ ရသည်။ သူမ သွေးခုန်နှုံး လည်း မြန်လာခဲ့သည် မှာ နားထဲ မှာ တောင် ဝီနေခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လေသံ ပျော့ပျော့ နှင့်။
“ငါတို့ တီဗီ ခန်းထဲ မှာပါ”
“နင့် ဟာ ကြီးကို မာမီ ကိုင်သေးလား”
မေသစ္စာအောင် က မေးသာ မေးလိုက်ရသည်၊ အဖြေကို သူမ နားထောင်ချင်မလားဆိုတာကို တာကိုတောင် သူမ ကိုယ်တိုင် သူမ မသေချာ။
“ငါက နင့် ကို မပြောပြချင်သေးဘူးဟာ၊ ဘာလို့ လဲ ဆိုတော့ နင်က ကိုကိုဦး နဲ့ ပြဿနာတက်နေတာလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆင်ခြေတွေ ပေးနေသော်လည်း သူ့ မမ ကို လှည့်ပတ်လို့ ရမည် မဟုတ်သည်ကို သူသိတယ်။ သူ သူ့မမ ကို ပြောကို ပြောပြ ရမည် မဟုတ်လား။
“ငါ သူ့ ကို ဘာဂျာ ပေးလိုက်တယ်ဟာ၊ ဒီတခါ တော့ သူက ငါ့ ကို ပုလွေ ပြန်ပေးတယ်”
“ဂျီးဆပ် ဖပ်ကင်း ခရိုက်စ်”
မေသစ္စာအောင် က ဘိုလို ရေရွတ်ဆဲဆိုလိုက်မိသည်။ သူမ အတွေးထဲ မြင်ယောင်မိ လာသော ၊ သူမတို့ မိခင် အိန္ဒြေရှင်ကြီး က သူမ သားရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီး ကို ကုံးစုပ်နေသည့် ပုံရိပ်ကို ပျောက်သွား အောင် ခေါင်းခါယမ်းမိသည်။
မေသစ္စာအောင် ရဲ့ ဆဲဆို ရေရွှတ်လိုက်သည့် တချိန်ထဲ မှာ သူမ အခန်းတံခါးပွင့် သွားပြီး သူတို့ အမေ ဖြစ်သူ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဝင်လာသည်နှင့် တိုက်ဆိုင် သွားလေသည်။
“ဟယ် ဘယ်လို ပါးစပ်လဲ မေသစ္စာ၊ ငါတို့ ဒီထက် ယဥ်ကျေးအောင် ပျိုးထောင် လာခဲ့တာပါ”
မေသစ္စာအောင် ဘာမှ မပြောနိုင်၊ ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် သူမ မိခင် ကို စူးစိုက် ကြည့်နေမိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ချစ်စရာကောင်း ပြီး အိန္ဒြေရ သည့် ဝတ်စုံလေး ကို ဝတ်ထားသည်။ သူမ ဆံပင်တွေ ကတော့ ခေါင်းလျှော်ပြီးကာစ မို့ အရမ်းကို မခြောက်သေး။ အနောက်ဖက်ကို ဆွဲပြီး ထုံးချည်ထားသဖြင့် မျက်နှာလေး က ရှင်း ပြီး ကျက်သရည် ရှိနေသည်။ မျက်ခုံး မျက်လုံး နှာခေါင်း နှုတ်ခမ်းတို့ ကလည်း အရမ်း ကို ချောမောရှင်းသန့် လှပနေလေသည်။ သူမ မိခင်ဖြစ်သူ မှာ သူမ သား၏ လရည် များ ပေကျံ နေတာကို ဆေးကျော သန့်စင် ထားသည် ဆိုတာကို ချက်ခြင်း သွား တွေး လိုက်မိသည်။
“အိုးး ဆောရီး မာမီ”
“အင်း ထားလိုက်ပါတော့ သမီးကြီး ပြန်လာ ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်လာတုန်းက ငိုသံ ကြားလိုက်ရလို့၊ အခု မျက်ရည် တွေ ခြောက်သွား ပြီ ဆိုတော့ တော်သေးတာပေါ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို လုံးဝ လှည့်မကြည့်။ မျက်လုံးချင်း မဆိုင်ရဲ၊ သားဖြစ်သူ ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်လျှင် သူမ ဒူးတွေ ညွတ်ခွေ ကျချင် သွားရသည်။
အခန်း (၁၀-၂)
“အမေ နဲ့ သမီး မိန်းကလေးချင်း ပြောပြချင်လား သမီးကြီး ဘာပြဿနာလည်း ဆိုတာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သမီး ကိစ္စ ကို ဖြေရှင်း ပေးချင်နေသဖြင့် အလှပဆုံး ပြုံးပြုံးလေး ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ သူမ သွားကို နှစ်ခါ လောက် တိုက်ခဲ့တာတောင် မှ သူမ အာခံတွင်း မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် လရည်နံ့ က မပျောက် နိုင်သေးဟု သူမ ကိုယ် သူမ ထင်နေမိသဖြင့် သမီးကြီး အနားတော့ သိပ်မကပ်။
“သား ဘုန်း မာမီ တို့ ကို ခန ရှောင်ပေးပါလား”
“နိုး ရတယ် မာမီ၊ ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ထမရပ် နိုင်အောင် သူ့ ပေါင်ပေါ် ကို သူမ လက်တဖက် ဖြင့် လှမ်းဖိထားရင်း က ပြောလိုက်သည်။ သူမ ပုံ က လက်ကို အသာအယာ တင်ထားသလို ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို သူမ အတင်းဖိထားခြင်း ကို မာမီ မရိပ်မိပါစေနဲ့ လို့ စိတ်ထဲ ဆုတောင်းနေမိသည်။
“မောင်လေး က သမီး ကိုကိုဦး အကြောင်း ပြောပြ နေတာကို နားထောင်နေတာပါ။ မောင်လေး နဲ့ ဆုံး အောင် ပြောလိုက်ပါအုံးမယ်၊ ပြီးမှ မာမီ့ ကို အကုန်ပြောပြပါမယ်”
“အင်းးး ဒါဆိုလည်း ပြီးရောလေ၊ သား က စိတ်ရှည် လက်ရှည် နားထောင် တတ်ပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သားဖြစ်သူ ကို တချက် မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ပါးပြင်လေး နီမြန်း သွားခဲ့သည်။
“မာမီ လဘက်၊ ဂျင်းသုတ် လေး သွား လုပ်ထားလိုက်မယ်၊ သမီး ပြောချင်တဲ့ အချိန် ကျရင်တော့ မာမီ တို့ လဘက်သုတ် စားရင်း နဲ့ ကိုကိုဦး အကြောင်း ဆွေးနွေး ကြတာပေါ့ ၊ ဟုတ်လား”
“ဟုတ် မာမီ”
မေသစ္စာအောင် က မျက်နှာ ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ကြိုးစား ရင်း ခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်သည်။ ဒီလို ကျက်သရည် ရှိလှတဲ့ အိန္ဒြေရှင် အိမ်ထောင်သည် အမျိုးသမီးကြီး က သူမ သားဖြစ်သူကို လီးစုပ်ပေး တယ် တဲ့လား။ သူမ မျိုချ တာလား၊ ထွေးထုတ်ပြစ်သလား။ သူမ ထွေးထုတ်ပြစ်တာပဲ နေမယ်၊ ဒါကြောင့် မောင်လေး ဘောင်းဘီ မှာ လရည်တွေ ပေကျံ နေတာပေါ့။ မြတ်စွာဘုရား၊ သူမ မာမီ က အထွေး သမား ပါလား။ သူမ ခေါင်းထဲ မှာ အတွေး တွေ က ခြာလည် ပတ်နေသည်။
သူတို့ အခန်းတွင်း မှာ အခိုက်အတန့် တခု လောက် ကြာအောင် ညိမ်သက် သွားကြသည်။ လူတိုင်းက ကိုယ့် ရဲ့ ညစ်ညမ်းနဲ့ အတွေး နဲ့ ကိုယ် ဖြစ်နေကြသည်မဟုတ်လား။ နောက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စပြော လိုက်သည်။
“အိုကေ၊ ခနနေ ရင် ဆင်းလာခဲ့ လိုက်ကြ၊ ရေနွေး နဲ့ လဘက်သုတ် စားကြရအောင်၊ ငါးမုန့် ပါ ကျော်ထားပေးမယ်”
အားလုံး အဆင်ပြေပြီ မဟုတ်လားဟူ သော အသွင် အပြင်မျိုး ဖြင့် ခေါင်းငြိမ့် ပြလျှက် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အခန်းထဲ မှ ထွက်သွားတော့ သည်။
“အိုးမိုင်ဂေါ့၊ ငါ အသည်းတွေ ထိတ်လိုက်တာ ငဘုန်းရာ”
မေသစ္စာအောင် က အိပ်ယာပေါ် မှာ ပြန်လှဲချကာ ကွေးရင်းက သူ့ မောင်လေးကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
“နင်တို့ ဘယ်လို ဖြစ်သွားကြတာလဲ၊ မာမီ က ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသေးလား။ နင့်ဟာကြီး အဲလောက်ကြီးတာ မြင်သွားတော့ သူ လန့် မသွားဘူးလား။ နင်ဘယ်လို ခံစားရလဲ၊ မာမီ မှုတ်ပေးတာကောင်းလား”
မေသစ္စာအောင် ပါးစပ် က မေးခွန်းတွေ အဆက်မပြတ်ထွက်ကျလာခဲ့သည်။
“ဒီလို လုပ်ဟာ ၊ ငါနင့် ကို အစက အဆုံး အဆင့်ဆင့် ပြောပြမယ် ဘယ်လိုလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီး များဖြုတ်လျှက် ချွတ်ချလိုက်သည်။
“ဟဲ့ စောက်ကောင် အဲဒါ က ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
“ငါ အဲဒီ ဘောင်းဘီ အစိုကြီးနဲ့ ထိုင်မနေနိုင်ဘူးလေဟာ”
“အဲဒါ ဆိုလည်း နင့်အခန်းပြန်ပြီး ဘောင်းဘီအသစ်လဲ လိုက်ပေါ့ဟ”
“အိုကေ ၊ ဒါဆိုလည်း ခနစောင့်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အခန်းပြန် ဘောင်းဘီလဲ ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။
“ကဲ ဘယ်လို လဲ စိတ်ချမ်းသာသွားပလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို ငေါ့ လိုက်သည်။
“ဟင့် အင်း၊ နင် ငါ့ကို အဖြစ်အပျက် အကုန် အသေးစိတ် ပြောပြပြီး မှ စိတ်ချမ်းသာမယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ကို ယခု မှ ပထမဆုံး မြင်ဖူးသည့် တစိမ်းတစ်ယောက်လို ကြည့်နေမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဇာတ်ကြောင်းပြန်ပြ နေသည်ကို နားထောင် နေရင်း က မေသစ္စာအောင် မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်း နေခဲ့ ရသည်။ ဇာတ်လမ်း ဆုံး တော့ အောက်ထပ် မှ သူမတို့ မာမီ မီးဖိုထဲ ငါးမုန့် ကျော် နေသည့် အနံ့ ကို ရလိုက်သည်။
“ကဲ အဲတော့ နင်ဘယ်လို ထင်လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးက မာနေဆဲ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူက ကြိုးစား ပြီး မသိချင်ယောင် ဆောင်ထား လိုက်သည်။
“မသိဘူးဟာ၊ ငါ့ စိတ်ထဲ ခုထိ အစာမကြေသေးဘူး၊ ငါ့ တကိုယ်လုံးလည်း ထူပူနေပြီ”
မေသစ္စာအောင် သူမကိုယ် သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီပေါ် မှ ပေါင်ခွဆုံ ကို ဖိပွတ်နေမိတာ အခု မှ သတိထားမိ သွားခဲ့သည်။
“မာမီ က တကယ် အဲလို လုပ်ခဲ့တယ် ဆိုတာ ငါ မယုံနိုင်ဘူးဟာ”
“အမှန် အကန်ပါဟ။ အဲဒီဟာ ငါ့ ဘဝ အတွက် အခု ချိန်ထိ အကောင်းဆုံး အဖြစ်အပျက် လို့ ပဲ ဆိုရမှာပဲ”
“နင် ဓါတ်လေး ဘာလေး ဖမ်းထားလိုက်ဖို့ ကောင်းတယ်ဟာ”
“ဟားဟားးးး ဟုတ်ပါ့ ၊ မာမီ ကဓါတ်ပုံ ရိုက်ခံ မလားဟ နင်ကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန် ”
“အေးပါဟာ ပါးစပ်ကပြော တာပါ။ ငါလည်း ထင်ပါတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း ဆိုရင်း သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီး များကို ဖြုတ်ပြီး ခြေထောက်နှစ်ဖက် ထက်အောင် ရွှေ့ကာ ချွတ်ချ ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် လွှတ်ပြစ်လိုက်သည်။
“ဒီမှာ ငါပြောပြမယ်၊ တကယ့်ကို အရူးချီးပန်း အတွေး မှန်းလည်း ငါသိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မမ ဘာဆက်ပြောမလဲ ဟု စောင့်နေလိုက်သော်လည်း ဘာမှ ဆက်မပြော၊ သူ့ ကိုသာ မျက်လုံးပြူးကြီး ဖြင့် စိုက်ကြည့် နေတာ တွေ့ ရတော့။
“ဘာလဲ ဟ၊ ဘာအရူးချီးပန်း အတွေး လဲဟ၊ ဘာများလဲ”
“နင် မာမီနဲ့ ဘာတွေ လုပ်ကြတာလဲ ဆိုတာကို ငါ လက်တွေ့ ကျကျ သိရမှ ဖြစ်မယ်ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က ပင်တီဝတ်လျှက်သား နဲ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ဖြဲကားလိုက်သည်။ တပိုင်းက သူမ စိတ်ရူး ပေါက် တာ အပြင် သူမ အနေဖြင့် ကိုကိုဦး အပေါ် ဒေါသစိတ်တွေ ကြွ နေတာလည်း သူမ ကိုယ် သူမသိသည်။ တနေရာရာ မှာ တော့ ကိုကိုဦး ကို လက်တုန့် ပြန်ချင်နေမိသည်။ နောက်တပိုင်း က စည်းကမ်းကြီးသော အိန္ဒြေရှင် သူမ တို့ အမေ က ကွယ်ရာမှာ ဏှာထန်သည့် ကိစ္စ ကလည်း သူမ ကို စိတ်တွေ ကြွစေသည်။ နောက်ဆုံး တခု အနေဖြင့် က သူမ မောင်လေး ရဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှု ပြည့်နေသော ပုံစံ က သူမ ကို တအား ဆွဲဆောင် ပြီး ဆက်ဆီ ဖြစ်သည်ဟု ခံစားနေရသည်။
“နင် လုပ်ပြ မလား”
“အာ…”
ဘုန်းထွတ်အောင် တံခါး ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။ အခန်းတံခါးကို သူတို့ မာမီ ပြန်ပိတ်သွား ပေးခဲ့ သည်။ သို့သော်လည်း မာမီ က အချိန်မရွေး ပြန်ဝင်လာနိုင်သေးသည်။ အခု ချက်ခြင်းတော့ တက်လာအုံးမှာ မဟုတ်ပေမဲ့ မိသွားခဲ့လိုက်ရင် ဘာဖြစ်မှာလဲ သူမတွေးရဲ။
“ညဖက် မာမီတို့ အိပ်ယာဝင်သွားတဲ့ အချိန်အထိ စောင့်လို့ မရဘူးလား”
“နင် ငါ့ကို စောက်ဖုတ်လျှက်ပေးပါလို့ ခိုင်းတာက နင် ခုလုပ်ရင်လုပ် မလုပ်ရင် ဘယ်တော့ မှ မလုပ်နဲ့ ဆိုတဲ့ ခိုင်းခြင်း ပဲ ငဘုန်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် တွန့်ဆုတ်နေမှု ကြောင့် မေသစ္စာအောင် က သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ကို ပြန်စေ့ လိုက်သည်။
“မာမီ တက်လာမှာကို နင်ဘာမှ စိုးရိမ်စရာ မရှိပါဘူး။ ဒီနေ့ က ငါတို့ ရဲ့ ပထမဆုံး ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ပဲ၊ ဘာမှ အကြောင်း မဟုတ်ဘူး။ အခြေအနေ မကောင်းရင် နောက်နေ့ မနက် ငါတို့ ပြန်စ လို့ ရတာပဲ”
အခန်း (၁၀-၃)
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး မျက်နှာ မှာ အဖြေရှာသလို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နာ ပြုံးလာမှ သူမ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
“ဒါဆိုလည်း ပြီးရောဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ကုတင်ပေါ် တက်ကာ သူ့ မမ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်လိုက်သည်။
“နင် ငါ့ ကို သင်ပေးလိုက်တဲ့ ဟာရော နင့် ကို လုပ်ပေးရအုံးမလား”
“နင် မာမီ နဲ့ လုပ်ခဲ့တဲ့ ဟာတွေ ကိုသာ ငါ့ကို လုပ်ပေး”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရဲ့ အထိအတွေ့ ကြောင့် မေသစ္စာအောင် ခြေထောက် တွေ တုန်ခါ သွားရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ပင်တီ ပေါင်ရင်း မှ ဘေးကို ဆွဲဖယ်ပြီး လျှာ ဖြင့် စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား လေးကို ထိလိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် ပါးစပ် ဟောင်းလောင်း ဖြင့် အသက်ကို မနည်း ဟိုက်ကနဲ ရူလိုက်ရသည်။
“နင့် စောက်ဖုတ် က အရမ်း လှတာပဲ မမ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ရဲ့ ပန်းနု ရောင် အတွင်းသား လေး တွေ နဲ့ အရည်ကြည်တို့ စိုရွဲ နေတဲ့ စောက်ဖုတ် လေးကို ကြည့်ပြီး ချီးကျူး ထောပနာ ပြုလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းထိပ်ကလေး နဲ့ ညီညီညာညာ လေး ညှပ်ထားတဲ့ တြိဂံပုံ စောက်မွှေး ပါးပါးလေး ကို ထိုးဖွ ဆော့ ကစားလိုက်သည်။
“အိုကေ မာမီ နဲ့ ဘာလုပ်သလဲ ဆိုတာ သေချာပြပေးမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဘာဂျာ စပေးတော့ မေသစ္စာအောင် ခေါင်းကိုနောက်လှန်မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ညည်းတွားလိုက်မိသည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးး အီးးးးးးးးးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးး”
သူမ ရဲ့ ခင်ပွန်းလောင်း က သူမ ကို ဘာဂျာပေးဖူးပါသည်။ ကိုကိုဦး က ဘာဂျာလည်း ကျွမ်းကျင်ပါသည်။ တကယ်တော့ ကိုကိုဦး က အရာရာတိုင်း ကို ကျွမ်းတာပါ။ အခုတော့ သူမရဲ့ ၁၈ နှစ်အရွယ် မောင်ငယ်လေးက ကိုကိုဦး နှင့် လယ်ပယ် အတူတူ ပဲ ဟု သူမ တွေးလိုက်မိသည်။ သို့သော် ဘုန်းထွတ်အောင်က သူမ စောက်စေ့ လေးကို လျှာထိပ်ကလေး နဲ့ ထိုးပြီး လှည့်ပတ် ကစား လိုက်တော့ သူမ မောင်လေး က ကိုကိုဦး ထက် ပိုသာ သည် ဆိုတာ သူမ လက်ခံ လိုက်ရပြီ။ မေသစ္စာအောင် အိပ်ယာပေါ် က ခေါင်းအုံးတလုံး ကို ဆွဲယူကာ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် ကိုက်ထားလိုက်ရသည်။ သူမ မျက်လုံးတွေ တောင် လည်ထွက်ကုန်သည်။ မောင်လေး သူမ ကို စောက်ရည် တွေ ပန်းထွက် ပြီး ပြီးအောင် ကို လုပ်တော့ မှာ သေချာသည်။
“ဂါးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဂူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဂု…”
သူမ ခေါင်းအုံး ကို သွားဖြင့် ကိုက်လျှက်က အော်ပြစ်လိုက်မိသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် က အခု အချိန် ကစလို့ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အတွက် အရာရာ က ပြောင်းလဲ သွားခဲ့ ပြီ ဆိုတာ သူသိလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ် ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ပြီး အတူတူ အိပ်ခဲ့သည်။ မာစတာဘိတ်လည်း အတူတူ လုပ်ခဲ့သည်။ အဲဒါတွေ က အတွင်းကျ ခဲ့ ပြီး နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းခဲ့ ပေမဲ့ စည်း တခု အထိ တော့ ထိန်းခဲ့ကြသည်။ သူမ စောက်ဖုတ် ကို လက်နဲ့ ထိုးသွင်း ခဲ့ ဖူးသော်လည်း သူ့ ကို ဂျီစပေါ့ အတွက် သင်ကြားပေးခဲ့တာသာ ဖြစ်သည်။ သူ့ မမ ကို လေးခါလောက် အရမ်းကောင်း ပြီး ပြီးသွားအောင် လုပ်ပေးခဲ့ ပြီး မှ တော့ သူ့ အနေဖြင့် ဘာမှ စည်းထားနေစရာ မလိုတော့ ပြီ။ သူ့ မမ ကို အဲလို လုပ်နိုင်ဖို့ ဖြစ်လာစေရန် ဖန်တီး ပေးခဲ့ လို့ ကိုကိုဦး ကို ပဲ ကျေးဇူးတင်ရမလို။ ဒီ ခွေးမသား စောက်ရူး က သူ့ ဇနီးလောင်းကို သူမ မောင်လေး ရင်ခွင်ထဲ ထိုးသွင်း ပေးခဲ့ တာ မဟုတ်လား။ သူမ မောင်လေး ရဲ့ လျှာဖျား ပေါ် ကို တင်ပေးခဲ့တာ မဟုတ်လား။
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ပါးစပ်ကို သူ့ မမ စောက်ဖုတ်မှ ခွာလို့ အိပ်ယာပေါ် က ဆင်းသွားသည့် အချိန် မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် တုန်ခါ ပြီး ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ တုံတုံရီရီ ဖြင့် သူမ အတွင်းခံ နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကို ဆွဲဝတ်ပြီးသည် အထိ သူတို့ နှစ်ယောက် စကား တစ်ခွန်း မှ မပြောဖြစ်ကြ။ သူမ ဂျင်းဘောင်းဘီ ကို ကြယ်သီး တပ်ပြီးတော့ မှ။
“အိုကေ ငဘုန်း၊ အဲဒါ အရမ်းကောင်းတာပဲ၊ ငါ ..ငါ….အောက် ဆင်းး ပြီး မာမီ နဲ့ လဘက်သုတ် စားး ရင်း ဟို ဟို…တစ်ယောက် အကြောင်းး ”
“သူ့ နာမည် က ကိုကိုဦး တဲ့ တကယ်လို့ နင် မေ့နေလို့ ရှိရင်.”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးဖြဲဖြဲ နှင့် သူ့ မမ ဖင်လုံး ကို တချက် ရိုက်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဟ ဟ”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး ကို မျက်စောင်း တချက် ထိုးကြည့်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ဘယ်လို များ ပြောင်းလဲ သွားပါလိမ့်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးလေး ကို တချက် ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ရင်း။
“ငါ သူ့ နာမည် တော့ မမေ့ ပါဘူး ဟ။ ဟားဟား၊ နင် ငါ့ အခန်းထဲ မနေနဲ့တော့၊ နင့် အခန်းဖြစ်ဖြစ် ဘယ်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သွားနေတော့။ နင် ငါ့ အခန်းထဲ လိုက် စပ်စု တာ ငါ မကြိုက်ဘူး အိုကေ”
ဟု ပြောကာ အခန်းဝ ဆီ သို့ လျှောက်သွားလေသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူက သူမ ရဲ့ မောင်လေး ပဲလေ။
“အေးပါဟ၊ ငါသိပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောင်စပ်စပ် မျက်နှာပေးဖြင့် တံခါးဝ ဆီ လျှောက်သွားသော မေသစ္စာအောင် ကို အလေးပြု သည့် ဟန် လက်မြှောက်ပြလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ အမ စကား နားထောင် သော အားဖြင့် သူ့ အခန်းသို့ ပြန်သွားသည်။ သူ့ကွန်ပြူတာကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ သူ့ ကို ပုလွေပေးတာ ခံခဲ့ ရပြီး မနက်ပိုင်း ဂွင်းထု ပြီးတာတောင် မှ သူ့ အတွက် နောက်ထပ် ထုတ်ပြစ်ဖို့ လိုနေသေးသည် မဟုတ်လား။
……………………………….
ဘုန်းထွတ်အောင် မီးဖိုထဲ ရောက်လာတော့ ငါးမုန့်ကြော် တွေ တောင် အေးနေပြီ။ မာမီရော မမ ရော နှစ်ယောက် စလုံး မမြင်ရ။ ငါးမုန့်ကြော် နှစ်ခုလောက် ကောက်ယူပြီး ကိုက်ဝါး ရင်း နှင့် အိမ်တွင်း ဧည့်ခန်း မှာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည် မတွေ့ရ။ ခွက်ထဲ က ငါးမုန့်ကြော် ကို ထပ်နိူက်ပြီး စားလိုက်ပြန်သည်။ မာမီ ကြော်သည့် ငါးမုန့်ကြော်က ရယ်ဒီမိတ် ပလတ်စတစ် ထုပ်တွေ ထဲက ငါးမုန့်ကြော်နှင့် မတူ။ မွရွ နေကာ စားလို့ အလွန်ကောင်းလှသည်။ နောက် ငါးမုန့်ကြော်တချပ်ကို လက်ကိုင် လျှက် ကိုက်စားရင်း ရှာပုံတော် ဖွင့် ပြန်သည်။ အိမ်ထဲ မှာ မတွေ့ တော့ အိမ်နောက်ဖေးဘက်ထွက် ကြည့်လိုက်သည်။ တွေ့ ပါပြီ၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ စိုက်ခင်း လေး မှာ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံး။ ရာသီဥတု က လည်း မအေးပဲ နှင့် မေသစ္စာအောင်က သူမ ခေါင်းအုပ်ဆောင်းပါသည့် ဆွယ်တာ ပွပွ ကြီးကို ဝတ်ထားဆဲ။ အမျိုး သမီး နှစ်ယောက်စလုံး က နေကာ ထန်းလျှက်ဦးထုပ် အဝိုင်းကြီးတွေ ဆောင်းထားကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံး က လေးဘက်ထောက်ကုန်း ပြီး မြက်ရိုင်း တွေကို နုတ်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ၏ ဝိုင်း စက် ကားစွင့် နေသော အိုးကြီး များကို ဘုန်းထွတ်အောင် ကြည့်ပြီး ချီးမွမ်း လိုက်မိသည်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ အိုးကြီးတွေ။ သူ့ မှာ ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ ကို ဖြေရှင်းဖို့ နှစ်မျက်နှာ တောင် ကျန်နေသေးသည်။ ပဟေဠိ တခုခု ကများ သူ့ ကို ထို အမျိုး သမီး နှစ်ဦး အခု လို ပုံစံ မျိုးနဲ့ နိကပ် မြင်ရမယ် လို့ ကြံဆောင် ပေးလိုက်ရင် ဘယ်လောက် ကောင်းမလဲ။ သူ့ ခေါင်းထဲက အတွေး တွေ ကို ထွက်သွား မလားဆိုပြီး ခေါင်းကို ခါရမ်းလိုက်မိသည်။ မာတောင် လာသည့် သူ့ လီးကြီးကို ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထ နေတာ သူ့မာမီ မမြင်မိ စေရန် လက်ဖြင့် အသာ နေရာ ချလိုက်ရသည်။
“ဟေးသား…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောင်းဘီခွဆုံ မှ ဖောင်းထ နေတာကြီး ကို တချက်လှမ်းကြည့် လိုက်ပြီး မလုံ မလဲ အပြုံးဖြင့်။
“အော် ငါးမုန့် တွေ့ ပြီး စားလာပြီလား”
လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်ထဲက စားလက်စ ငါးမုန့် ချပ် အကျန် ကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့် လိုက်ကာ။
“ဟုတ် မာမီ စားလို့ အရမ်းကောင်းတယ်”
“အင်း မာမီ တို့ တောင် အခု ပဲ သားအကြောင်း ပြောနေကြတာ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို မော့ မကြည့်၊ သူမ နုတ်နေသည့် မြက်ရိုင်း များအပေါ် အရမ်း စိတ်ဝင်တစား နုတ်နေခြင်ဟန်ဆောင်နေလေသည်။
“အော် ဟုတ်လား”
“မာမီ တို့ နှစ်ယောက်စလုံး သား လူကြီး ဖြစ်လာတာ အရမ်း ကို ဝမ်းသာ ချီးမွမ်း နေကြတာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စကား ကို သေချာ ရွေးချယ်ပြီး ပြောနေရလေသည်။
“အဲမှာ ပဲ ရပ်ပြီး ငေး မနေနဲ့ လာ ပြီး ဝိုင်းကူအုံးလေ”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အမျိုးသမီး နှစ်ဦး ကြား မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ကဲ သမီး ကြီး က ပြောပြ ပါအုံး အခု တလော ဖတ်ထားတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို”
ထိုမေးခွန်းက သူ့ မမ ကို အကြာကြီး တယောက်ထဲ ပြောနေစေ ရမည့် မေးခွန်း ဖြစ်သဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ချမ်းသာ သွားသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အလွန်ကို စိတ်လက်ပေါ့ပါး လွတ်လပ်လျှက် ရှိသည်။ သူ့ မမ နဲ့ မာမီ တို့ နဲ့ အတူတူ ဂါဒင်လေး ထဲ လုပ်နေရတာ ပုံမှန်အလုပ်တခု လို စိတ်ထဲ ထင်နေမိသည်။ ကာမဒေဝ မတိုင်မှီ အချိန်က ထို နှစ်ယောက် နှင့် သူ၊ အမြဲတမ်းလိုလို အခြေအတင် ကတောက် ကဆ အမြဲ ဖြစ်ခဲ့ ဖူးသည်။ အခု တော့ ဒီနေ့ တစ်နေ့ ထည်း မှာပင် ထို နှစ်ယောက်စလုံး ကို ပြီးသွားအောင် သူ စောက်ဖုတ် လျှက် ပေးခဲ့ ရသည်။ တစ်ယောက်က သူ့ ကို ပုလွေ ပင် ပြန်မှုတ်ပေးခဲ့ သေးသည်။ ယခုလို ဘာမှ မဖြစ်သလို အားလုံး က ဟန်ဆောင် နေကြသည်မှာ အပေါ်ယံ လေး ခနတာ သာ ဖြစ်သည်။ ဘယ်တော့ ထ ပြီး အရေခြုံ ကွာကျ မှာလဲ မပြောတတ်။ ဒီခနတာ ကတော့ သူ့ ကို ပျော်ရွှင်မှု ပေးနေတာ အမှန်ပင်။
……………..
