အခန်း (၁၂-၂)
“မာမီ အဆင်ပြေရဲ့ လား၊ ဘယ်လို နေသေးလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ နေ့လည်စာ ပန်းကန်ထဲ က ထမင်းဟင်း ကို ဇွန်းခရင်း ဖြင့် စား နေရင်း က လှမ်းမေးလိုက်သည်။ သူ့ မမ များ တနေရာရာ က ပေါ်လာလေ မလားဟု မျက်လုံး ကစား ပြီး ကြည့် လိုက်သည်။ အစအနပင် မတွေ့ ။ သူမ လည်း နေ့လည်စာ ထွက်စားတာပဲ နေမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်က ခရင်းနှင့် ဇွန်း ကို ထမင်းပုဂံ မှာ ခနချထားလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ငေးကြည့်ရင်းက။
“အမှန်တိုင်း ပြောရရင်တော့ ၊ မာမီ အဲလောက် အဆင်ပြေ ပြီး စိတ်လက်ပေါ့ ပါးသွားတာ တခါမှ တောင် မကြုံဖူး သေးဘူး။ မာမီ နဲ့ သား ခုလို မျိုး ကတော့ တသက်လုံး နေသွားလို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာ မာမီ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ က မာမီ့ ဘဝ မှာ ဖီး အကောင်းဆုံး နဲ့ ပျော်စရာ အကောင်းဆုံး အချိန်ပါပဲ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ပြီး မှ မျက်နှာလေး ရှက်သွေးဖြန်း သွား ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို စိုးရိမ်သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်ရင်း။
“သား လည်း ပျော်လိမ့်၊ ကောင်းလိမ့် မယ် လို့ မာမီ မျှော်လင့် ပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ပါးစပ်ထဲ မှ ထမင်းလုပ်ကို ဝါးလျှက် စကား ပြောလို့ ရအောင် အမြန်မျိုချလိုက်ရင်း။
“မာမီ ကလည်း နောက်နေတာလား။ ဒါ သား ဘဝ မှာ ပျော်စရာ အကောင်းဆုံး အဖြစ်အပျက်ပဲ၊ မာမီ့ ကို သား ချစ်တယ်..ပြီးတော့ …………….”
ဘုန်းထွတ်အောင် စကား ဆက်ဖို့ စကားလုံး အမြန်စဥ်းစား နေမိသည်။ အမေ ဖြစ်တဲ့ သူကို သား ဖြစ်သူ က သိပ်ပြီး ရို တဲ့ စကား မျိုး ပြောလို့ ဖြစ်မဖြစ် တွေးလိုက်သည်။ အချိန် စောနေသေးလား မသိဟု။ သို့ သော် နည်းနည်း တော့ ရှေ့ ကို တိုးထားမှ ဟု တွေးရင်း၊
“မာမီ သား အပေါ် ကို ဂရုဏာထား ကြင်နာချစ် ထားတာကို အခု လို သက်သေပြလိုက်တာ သား အရမ်းကို ခံစား ရပါတယ် မာမီ”
“အိုးးး တော်ပါသေးရယ့် ကွယ်..သားကို မာမီ က တအား ချစ်ပါတယ်၊ မာမီ့ အပေါ် သား အထင်အမြင်လွဲ သွားမှာ ပဲ မာမီ က စိုးရိမ်နေတာပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ထိုင်နေရာမှ ထသွားကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးပြင်ကို သူမ နှုတ်ခမ်း အစုံ ဖြင့် ပြွတ်စ် ကနဲ ကစ်စ် ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ထဲ ယူလာသည့် လက်သုပ်ပုဝါ လေးဖြင့် စိုသွားသော နေရာလေး ကို ပြန်သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ နေရာကို ပြန်သွားထိုင်လေသည်။ သူမ တကိုယ်လုံး မှာ ပီတိ တွေ ဖြာပြီး တုံခါနေလေသည်။
“ကဲ ဒီနေ့ လည်ခင်း မာမီ နဲ့ ဘာလုပ်ဖို့ စိတ်ကူး ထားသလဲ သား”
“မပြောတတ်ဘူး မာမီ”
တကယ်က ဘုန်းထွတ်အောင် က နောက်ထပ် ပုလွေ ပေးတာ ခံချင်သေးသည်။ သို့သော် လည်း သူ့ ပါးစပ် က ပြောမထွက်။
“မာမီ ကရော ဘာလုပ်ချင်လဲ ၊ မာမီ့ အတွက် ပျော်ရွှင် ချမ်းမြှေ့ စေမယ့် နေ့ ကလေးကို ဖန်တီးပေးချင်တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ တကယ်ရှိနေတာကို ပြောလိုက်ခြင်းပါ။ ဒါပေမဲ့ ဆစ်စတီနိုင်း က သူ့ရဲ့ နေ့ဝင်္ကပါ ကို ကျော်ဖြတ်စေမဲ့ ပဟေဠိ ရဲ့ အဖြေ မဟုတ်ဘူး ဆိုရင်တော့ နောက်နေ့ ဒီနေ့ မှာ သူ့ မာမီ ဘာမှ မှတ်မိမှာ မဟုတ် တော့ ဘူး မဟုတ်လား။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ်လေ၊ သူ့ မာမီ ရဲ့ ချစ်စရာ မျက်နှာလှလှလေး ပေါ် မှာ တဒင်္ဂ အပြုံးလေး တပွင့် တင်ပေးနိုင်ခဲ့ ရင်တောင် သူ စိတ်ချမ်းသာပါပြီ။
“အင်းးးး ဒီနေ့ မနက် က မာမီ စိတ်ထဲ ဖန်တက်ဆီ တစ်ခု စဥ်းစား မိလိုက်လို့…အာ…နေပါစေတော့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သားဖြစ်သူ ကိုတောင် မျက်လုံးချင်းဆုံ မကြည့်ရဲတော့ ပဲ သူမ ထမင်းပုဂံ ကို သာ ငုံ့ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူမ ပါးပြင်နှစ်ဖက်စလုံးက ရဲရဲနီနေသည်။
“မာမီ က လည်း ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဆက်ပြောပါ၊ သား နားထောင်နေပါတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မယုံကြည်နိုင်လောက် အောင် ဖြစ်သွားသည်။ သူ့ မာမီ က သူ့ ကို စိတ်ကူးယဥ် ထဲ ထည့် ယဥ် နေသည် ဆိုပါလား။ သူ့ အတွက် က တကယ့် ကို ကံကောင်းတဲ့ နေ့ ပဲ လို့ တွေးနေမိသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မျက်နှာကို ပြန်မော့ လာပြီး သူမ သား ဖြစ်သူ ရဲ့ ချောမော လှတဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်မိသည်။
“အဟုတ်ပဲ သား က တကယ့်ကို စိတ်ရှည် လက်ရှည် နားထောင်တတ် တဲ့ သူပဲ၊ မာမီ တော့ စိတ်ထဲ ရှိတာ အကုန် သားကို ဖွင့် ပြောဖို့ ဝန်မလေး တော့ ဘူး ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လက်သုပ်ပုဝါ ဖြင့် သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ကို ဖိကပ် တို့ လိုက်ပြီး ပေါင်ပေါ် ပြန်ချ လိုက်ကာ လက်ထဲ ဆုပ်ကိုင် ထားရင်းမှ ၊ ခဏတာ လောက် စဥ်းစား ပြီး။
“သား က ဗီဒီယို ဂိမ်း ဆော့ ရင် ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့ ပဲ မဟုတ်လား”
“ဟုတ် မာမီ”
တကယ်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ဒီနေ့ ဝင်္ကပါ ထဲ ရောက်ပြီးမှ ဗီဒီယို ဂိမ်း မဆော့ ဖြစ်တော့ ပါ။ သူ့ အတွက် က လပေါင်း များစွာ ကြာခဲ့ ပြီဟု ထင်မိ သည်။ သူ့ မာမီ အတွက် တော့ သူ့ လို မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သူ့ ကိုယ်သူ သတိပေး လိုက်ရသည်။
“မာမီ တွေးတာက လေ၊ သား က ဗီဒီယို ဂိမ်း ကို တီဗီခန်း ထဲ မှာ ဆော့ ရင် ပျော်စရာ ကောင်းမှာပဲလို့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ က ရှက်ပြုံးကလေး နှင့် ဖြစ်နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ပြောချင် တာကို သေခြာ သဘောမပေါက် သေးသဖြင့်၊
“မာမီ က သား ဗီဒီယို ဂိမ်း ဆော့ တာကို ကြည့်ချင်တာလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“ဟင့်အင်း မာမီ က သား ဗီဒီယို ဂိမ်း ကစား တာကို အနှောက် အယှက် ပေးချင်တာ၊ အဟီး။ သား ဂိမ်း ထဲ ဝင်စား နေတဲ့ အာရုံ ကို နှောက်ချင်တာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပြောရင်း ဖြင့် ရင် တအား ခုန် လာပြီး အာပင် ခြောက်လာရသည်။
“မာမီ က သား ကို အာရုံ နောက် အောင် ဟိုဟာ လေ..မနက်က ဟာမျိုး လုပ်ပေးမှာလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သဘောပေါက် သွားသည်။ သူဂိမ်းဆော့ နေတုန်း စိတ်ထွေပြား စေရန် သူမ က ပုလွေ ပေးမည် ဟု ဆိုလိုရင်း ဖြစ်သည်။ ပျော်လည်း ပျော် သွားသည်။
“ကောင်းသား ပဲ မာမီ လုပ်ကြစို့ ၊ သားတို့ ခု ထမင်းစား ပြီးတာနဲ့ တီဗီခန်း ထဲ သွား ကြရအောင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကြား အောင် တမင် အသံကို မြှင့် ကာ ပြောလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် ကြိုပြီး အခန်းထဲ မှာ ဝင်ပုန်း နေပါက မြင်ကွင်း ကောင်းကောင်း မြင်ရအောင် ဖြစ်သည်။ နို့ မို ဆို တီဗီ အခန်းတွင်း က မှောင် ပြီး အပြင်တံခါးပေါက် က လာချောင်းပါက သူမ လည်း ကောင်းကာင်း မြင်ရမှာ မဟုတ်သလို သူမ ကိုလည်း သူတို့ မာမီ က သတိထားမိ သွား နိုင်သည် မဟုတ်လား။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကလည်း သူမ ဖန်တက်စီ ကို ဘုန်းထွတ်အောင် သဘောတူ လိုက်တော့ စိတ်သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။ နှစ် ပေါင်း အတော်ကြာ တုန်းက သူမ ဖန်တက်ဆီ တစ်ခု ကို အိပ်ယာ ပေါ် မှာ ဦးမြအောင် နှင့် အကောင်အထည် ဖေါ်ဖို့ ကြိုးစား ခဲ့ရာ၊ ဦးမြအောင် က လှောင်ပြောင် ရီမော ခဲ့ သဖြင့် အရှက် ရကာ၊ သူမ နောက် လုံးဝ မပြောခဲ့ တော့ ပေ။
သူတို့ နှစ်ယောက် ထမင်းစား ပြီး သွားတော့ နှစ်ယောက် အတူတူ ပုဂံ များ ဆေးကြော နေရာချ ပြီး တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က တီဗီခန်းထဲ အရင်ဝင်သွားကာ သူဆော့ မည့် Dark Souls ဂိမ်းကို စဖွင့် လိုက်သည်။
“ဟေ့ ငဘုန်း နင် မာမီ့ ကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ”
မတ်တပ်အဝတ်ဘီရို အတွင်း ပုန်း နေသည့် မေသစ္စာအောင် က ဘီရိုတံခါးကို အသာဟ ကာ ခေါင်းထုတ်ရင်း လှမ်းမေး လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့် သွား ပြီးမှ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ မမ ဖြစ်နေသဖြင့် ပြုံးပြလိုက်ကာ၊
“ဟေး မမ၊ နင်က ဘာကို ဆိုလိုတာလဲဟ”
“ငါ ဘာဆိုလိုတယ် ဆိုတာ သိရဲ့ သားနဲ့ နင် ငါ့ကို အူလည်လည် လာပြီး အကြောင်ရိုက်မနေနဲ့ ”
မေသစ္စာအောင် က ဘီရို တံခါး မှ ခေါင်းကို နည်းနည်းပိုထုတ်လိုက်ကာ သူမ မောင်လေး ကို ငေါက်လိုက်သည်။
အခန်း (၁၂-၃)
“အော် နင် က မာမီ့ ပုလွေ အကြောင်းကို ပြောတာလား..နင်လည်း သိသားနဲ့ အဲဒါ ကာမဒေဝ…….”
“သားရေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မီးဖို ထဲက လှမ်းအော် လိုက်သည်။
“မာမီ နို့ကြက်ဥ အဟာရလေး လုပ်လာခဲ့ မယ်၊ သား ဂိမ်းဆော့ ရင်း ပူပူလေး သောက်ရအောင်”
“ဟေး မမ ငါ နောက်တော့ မှ ပြောတော့ မယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မေသစ္စာအောင် ကို မျက်စေ့ တဖက် မှိတ်ပြလိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် လည်း ဘီဒို အတွင်းထဲ ပြန်ဝင် သွားလေသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လင်ဗန်းလေး တစ်ချပ်ကို ကိုင်ပြီး တီဗီ အခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလက်ထဲ မှာ ဂိမ်းကွန်ထရိုးလာ ကိုင်လို့ ဆိုဖာ အနားစွန်းမှာ ထိုင်နေသည်။ သူ့ ဂိမ်း က ကြမ်းနေသည်။ ဆော်သည်နှက်သည်ဖိုက်သည်။
“သား က အဲလို ဂိမ်းတွေ တော်တော် ကြိုက်တယ်နော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမလက်ထဲ က ဗန်းကို စားပွဲပုလေး ပေါ် တင်လိုက်သည်။ တီဗီမှာ ပေါ်နေသည့် ဂိမ်း ကို လက်နှစ်ဖက် ခါးမှာ ထောက်ရင်း က လှမ်းကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဗန်းပေါ် မှာ က နို့ နှင့် ကြက်ဥ ခေါက်မွေ ထားသည့် အဟာရတခွက် ပါလာသည်။ သူမ စိတ်ကူးယဥ် ကို လက်တွေ့ အကောင်အထည်ဖေါ်ဖို့ ကြိုးစား မိတာ၊ သူမ ကိုယ်သူမ ပင် မယုံကြည်နိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။
“ဟုတ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ဘယ်လို စိတ်ကူးယဥ် ဇာတ်လမ်း ဖေါ်မလဲ ဆိုတာ သေခြာ မမှန်းတတ်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် တော့ သူ အလိုက်သင့် လေး နေသွားဖို့ တွေးထားသည်။ ဒီနေ့ အစဥ် မပြေ လဲ နောင်လာမဲ့ ဒီနေ့ တွေ မှာ သူ့ မာမီ အကောင်းဆုံး ခံစား လို့ ရအောင် သူ ကျိုးစား မည်၊ သူ့ မာမီ ဘာလိုချင်တာ လဲ ဆိုတာ အသေးစိတ်မှတ်ထားရမည်ဟု သူ တွေးထားခဲ့သည်။
“တခါတလေကျတော့ လည်း မာမီ က တခါတလေ အဲလို မျိုး အပြိုင်အဆိုင် ကစားတာမျိုး ဆော့ချင် မိတယ်။ သားက ဂိမ်း ကစားရင် စိတ်က အဲဒီ ထဲ အရမ်းကို စူးဝင် ရောက်သွားတာပဲ၊ အိုးးး သား သေသွားပြီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဂိမ်းကို ကြည့်ရင်း ပြောနေခြင်း ဖြစ်ရာ ဘုန်းထွတ်အောင် ကာရိုက်တာ အသတ်ခံလိုက်ရ တာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် တဆက်ထဲ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟုတ်တယ် မာမီ၊ ဒီဂိမ်း က နည်းနည်း ခက်တယ်၊ သား ခနခန သေတယ်
“မာမီ ခန သားဆော့ တာ ကြည့်နေလို့ ရမလား”
“ရတယ်လေ၊ မာမီ၊ လာထိုင်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ထိုင်လို့ ရအောင် ဆိုဖာပေါ် မှာ ဘေးကို နည်းနည်း ကပ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် လည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ ရှေ့ က ကြမ်းပြင်ပေါ် သူ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ဖင်ကို ဆိုဖာ အနားစောင်းလောက်မှာ ထိုင် နေတာမို့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခေါင်းကို ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ခွဆုံ မှာ မှီပြီး သူမ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ခြေသလုံး တို့ ကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ခြေသလုံး ကြွက်သား တို့ ကို သူမ လက်ဖဝါးဖြင့် ပုဆိုးအောက် မှ လျို ကာ ပွတ်သပ်ပေး နေရင်း။
“မာမီ က သား ဂိမ်း ဆော့ နေတာ အနှောက်အယှက် မပေးပါဘူးနော် ဟုတ်လား”
“ဟုတ်…”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ခြေသလုံးသားတို့ မှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် တွားတွား တက်လာသည်ကို ခံစားလိုက်ရသဖြင့် လီး က နည်းနည်း သွေးပူလာသည်။
“အင်း နည်းနည်းတော့ ဖြစ်တယ် မာမီ”
“သား နို့ကြက်ဥ လေး သောက်လိုက်အုံးလေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်တွေ ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ခြေသလုံး ကြွက်သား တို့ကို ဆုပ်နှယ် ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှ ၊ သူမ ခေါင်းဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ဖေါင်းထလာသည့် လီးနေရာကို ဖိပွတ်ပေး နေသည်။ သူမ သား နို့ ကို သောက်နေသည့် အသံ ကို ကြားနေရသလို၊ သူမ ရင်တွေ လည်းခုံ လာခဲ့သည်။
“သောက်လို့ ကောင်းတယ် မာမီ၊ ကျေးဇူးပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ ရဲ့ စိတ်ကူးယဥ် ကို သဘောကျနေမိသည်။ သူ့ မာမီ သူ့ လီးကို ခေါင်းနောက် ပြန်ဖြင့် ပေါ်တင်ကြီး ပွတ်နေတာ ကြောင့် လီးက လည်း တဖြည်းဖြည်း မာလာခဲ့သည်။
“ဟော သား သေသွားပြန်ပြီ အဟိ”
“ဟုတ်တယ် မာမီ သား ဒီကောင်ကြီးကို တော့ ကျော်ဖြတ် မှ ရမယ်၊ ဒီကောင် ကလည်း သေဖို့ တော်တော် ခက်တာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကွန်ထရိုးလာကို တဂျောက်ဂျောက် နှိပ်နေလေသည်။
“အိုးးး အဲဒီ ဂိမ်း ကလည်း ကြောက်စရာကြီးနော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောလိုက်ရင်း မျက်နှာကို ဘုန်းထွတ်အောင် ဘက်လှည့်ကာ သူမ ပါးကို ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ပေါ် အပ်လိုက်သည်။
“သား အဲဒီကောင်ကြီး ကို အနိုင်ချရမှာလား”
“အင်းးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် တကယ်တော့ ဂိမ်းထဲ မှာ စိတ်မရှိတော့၊ သူ့ မာမီ အလိုကျသာ ဂိမ်းထဲ ကို တတ်နိုင်သမျှ စိတ်ထည့် ပြီး ဆော့ နေတာ ဖြစ်သည်။ သူ ဒီတဆင့် ကျော်ဖြတ်ဖို့ ဒီကောင်ကြီးကို သတ်မှ ရမှာ မဟုတ်လား။
“ဒီကောင် တော်တော် ဂျို ထောင် နေတာပဲ”
“ဟုတ်တယ် တော်တော် ဂျိုထောင်နေတယ်”
သူ့ မာမီ က ပြောရင်း သူ့ ပုဆိုးခါးပုံစ ကို ဖြည်လိုက် ကာ မာထောင်ထလာသည့် လီးကြီးအား သူမ လက် ကလေး ဖြင့် ပွတ်သပ် ပေးရင်း က ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် တီဗီ မှ ဂိမ်းပလေယာ သေသွားသည့် အသံ ထွက်လာခဲ့သည်။
“ဟော အသံ ကတော့ သား သေသွားပြန်ပြီထင်တယ်”
“ဟုတ်တယ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မာမီ ကို ငုံ့ မကြည့်မိအောင် ကျိုးစား ရင်း ဂိမ်းကို ပြန်စကျိုးစား ဆော့နေသည်။
“ဆက်ကစား နေသား၊ မာမီ့ ကို ဂရုစိုက်မနေနဲ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ပင့်မ ကာ ဗိုက်မှာ ကပ်လိုက်တော့ အောက်က ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံးက ကြွတက်လာသည်။ သူမ ခေါင်းကို ငုံ့ ကာ ဂွေးဥကြီး များကို တစ်လုံး ချင်း လျှက်ပေးလိုက်သည်။
“အိုးးးးး မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တွန့်ကနဲ ဖြစ်ကာ အသက်ရူမှား သွား ပြီး ဂိမ်းထဲက ကာရိုက်တာ သေသွားပြန်သည်။
“သား ဂိမ်း ကစားရတာ စိတ်မဖြောင့်တော့ ဘူးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမလျှာလေးဖြင့် ဂွေးဥတွေကို လျှက်ပေးနေရင်းက မေးလိုက်သည်။ ဒီမနက် လရည်တွေ ဒီလောက် ထုတ်ပြီးတာတောင် ဘောက တင်းနေတုန်းပဲ။ ညာဘက်ဥတစ်လုံး ကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ရေခဲ့တုံးလေး လို ငုံလိုက်သည်။
“အီးးး ဟုတ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဂိမ်းကွန်ထရိုလာကို ဆိုဖာပေါ် သို့ ချလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ပါးစပ်ထဲ ရောက်နေသည့် ဂွေးဥ ကြီးကို သကြားလုံးလို ပြွတ်ပြွတ် စုပ်လိုက်ပြီး မှ ပလွတ်ကနဲ ထွေးထုတ်လိုက်သည်။
“ဆက်ကစားလေ သား”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဂိမ်းကွန်ထရိုလာကို ပြန်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ သို့ပေမဲ့ တီဗီ ကို သူပြန်မကြည့်တော့ သူ့လက်က ဂိမ်း ကို အသံမြည်အောင်သာ နှိပ်နေပြီး သူ့ မာမီကို ငုံ့ ကြည့်နေမိသည်။ ယခု တော့ သူ့ မာမီ က သူ့ လီးတံ ကြီးကို သူမ လည်ချောင်းထဲ ထိုးထည့် ပြီး ခေါင်းကို နှိမ့်ကာ မြှင့် ကာဖြင့် လိုးပေးနေလေပြီ။ သူ့ မာမီ ရဲ့ ပုခုံးကျော်ကျော် လေး ရှည်တဲ့ ဆံပင် အုပ်ထူထူ ကြီးက ဖားလျှားကျ လို့ လှုပ်ခါ နေတာကို ကြည့်ရတာ အရမ်း ကောင်းနေသည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ ချောမော လှတဲ့ မျက်နှာလေး နဲ့ ဆက်ဆီ နှုတ်ခမ်းထူထူ တို့ က သူ့ လီးကြီးကို မျိုချ နေတာ ကို ကြည့်ရင်း သူ့ မာမီရဲ့ စိတ်ကူးယဥ် က တော်တော် တော့ ထူးဆန်းတာပဲဟု တွေးနေမိသည်။ သို့သော် သူ အရမ်းကို ကြိုက်နှစ်သက်မိသည်။ သူ ဆိုဖာပေါ် မှာ ကျောကို မှီချလိုက်ပြီး သူ့ လက်ထဲက ဂိမ်း ကွန်ထရိုလာ ကို ဘေးက ဆိုဖာပေါ် ပစ်ချလိုက်သည်။ သူ့ မျက်လုံးတွေကို မှေးကာ လီးတံ ကြီး သူ့ မာမီ လည်ချောင်းထဲ ဝင်ထွက်နေတာကို အရသာခံနေလိုက်မိတော့ သည်။ သူ ဂိမ်းကို ဆက်မဆော့ တော့ တာလဲ သူ့ မာမီ သတိထားမိ ပုံ မပေါ်တော့ ခြေ။
အခန်း (၁၂-၄)
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက်၊ သူမ သားဖြစ်သူ ကို ပုလွေ ကောင်းကောင်း ပေးနေသည်မှာ အတန်ပင် ကြာသွား လေပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် လီးကြီးက တင်းမာပြီး တဆတ်ဆတ်တုံ လာတော့ ပြီး တော့ မည်ဆိုတာ သူမ သိလိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ သူမ လည်ချောင်းထဲ မှာ မပြီးခိုင်းတော့ လက်ဖြင့် ပဲ အဆုံးသတ် ပေးလိုက်သည်။ ဒီနေ့ စောစောပိုင်းက လောက်တော့ လရည်တွေ အများကြီး မထွက်တော့၊ ဒါတောင် ပမာဏက ဦးမြအောင် တစ်နှစ်တာထုတ်ခဲ့တဲ့ လရည်စုစုပေါင်းလောက်တော့ ရှိမည်ဟု သူမ စိတ်ထဲ ထင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ပြီးသွားလို့ လရည်တွေ က သင်္ကြန်ရေပြွတ်ထဲ ကလို ပန်းပန်းထွက်လာပြီး သူတို့ နှစ်ဦးစလုံး ရဲ့ ကိုယ်ပေါ် တဖတ်ဖတ်ကျလာချိန်။ ကောင်းသွားလို့ ညီးညူအော်ဟစ် လိုက်တဲ့ ဘုန်းထွတ်အောင် အသံနဲ့ မျက်နှာအမူအယာကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သဘောကျမိလေသည်။
ခနအကြာမှာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ထမီက ခါးမှာ ကွင်းလုံး ရောက်နေလေပြီ။ သူမ အတွင်းခံလည်း ဝတ်မထား စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်တွေ စိုရွဲနေပြီ။ သူမ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို ဖြဲကားပေးလိုက်ရင်းမှ၊
“ခနလေး ခနလေး”
ဟု ပြောလိုက်ရာ၊ ဘုန်းထွတ်အောင်က ဘာများဖြစ်လို့လဲဟု သူ့ မာမီ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ငေးကြည့်လိုက်ရင်းက။
“ဘာဖြစ်လို့ လဲ မာမီ”
“ဟို တီဗီ ကို ပိတ်လိုက်စမ်းပါကွယ်၊ သား က မာမီ့ ကို အရမ်းကောင်းတဲ့ ဖီး ပေးနေတုန်းမှာ သားဂိမ်းက ပက်ပက်စက်စက်ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း သတ်ဖြတ်နေတာတွေ မကြည့်ချင်ပါဘူး”
“အော် ဟုတ်မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က တီဗီရီမုတ်ကို ကောက်ယူကာ ပိတ်လိုက်သဖြင့် တီဗီစခရင် က အလင်းရောင် ပျောက် သွားလေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ချမ်းသာသွားသည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ ရဲ့ လျှာက သူမ စောက်ဖုတ်ပေါ် ရောက်လာတော့ ပိုပြီး ပျော်သွားရသည်။
“အိုးးးးးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်။ သားးး မာမီ နဲ့ ခုလို မျိုး အချိန်ဖြုန်း ပါလား သားရယ်။ အဲဒီ ဂိမ်းတွေ နဲ့ အချိန်ကုန် ခံမနေပါနဲ့တော့”
“အွမ်း..မွမ်းးးးးမွမ်းးးး ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အင်းဟုတ်ကဲ့မာမီ ဟု ကြိုးစား ပြောသော်လည်း သူ့ ပါးစပ်ဝ က စိုရွဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး နဲ့ ပိတ်ဆို့ နေတာမို့ ပီပီသသ မထွက်နိုင်တော့။ ဒါပေမဲ့ သူဘာပြောချင်သလဲ ဆိုတာ သူ့ မာမီ နားလည်လိမ့်မည် ဆိုတာ သူသိပါသည်။
…………………………
“ဟေး ဒီည ကို တို့ နှစ်ယောက် ဖီးလ် ကြမှာလား”
ဦးမြအောင် က သူ့ ဇနီးချော လေး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖင်လုံး ကို ဖြတ်ကနဲ အနောက်က ရိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရုတ်တရက် လန့် ပြီး ဆတ်ကနဲ တုံ သွားတာကို သူသဘောကျ နေမိသည်။
“အို့ ကို ပြန်ရောက်လာပလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ညနေစာ အတွက် ကန်စွန်းရွက် ကြော်နေသည့် ဒယ်အိုးကို ယောင်းမဖြင့် မွေလိုက်ရင်း ခေါင်းလည်ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
“ဒီည တော့ မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ်ကို၊ သွန်း ခေါင်း နည်းနည်းခဲ နေတာ မသက်သာ သေးဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ တွင်တော့ သူမ အမှန်အတိုင်း ပြောလိုက်လျှင် သူမ ခင်ပွန်း ဘယ်လို များ ဖြစ်သွား မလဲ ဆိုတာ စဥ်းစား နေမိသည်။ ဒီနေ့ တနေ့လုံး သူမ တကိုယ်လုံး သားဖြစ်သူ ရဲ့ လရည်တွေ နဲ့ စိုရွဲလိမ်းကျံ နေခဲ့ ရပြီး။ သူမ သားဖြစ်သူ က သူမကို ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ်သို့ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ရောက်ရှိစေခဲ့ သည်မှာ သူမ အတွက် တနှစ်စာ လောက်ကို ဖူလုံသွားရသည်။ သူမ သားဖြစ်သူ သူ့ မမ နှင့် စကား ပြောနေသည့် ထမင်းစား စားပွဲဖက်ကို မသိမသာ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်။
“ရှီးးး သွန်းကလည်းကွာ၊ ကိုက တနေ့ လုံး တင်းနေတာ ညကျရင် လျှော့ ရမလားလို့ ”
ဦးမြအောင် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြင့် ရေခဲသေတ္တာ ဆီသွားကာ ဘီယာတလုံး ကို ဆွဲယူ လိုက်သည်။
ထိုည ညစာစားပွဲ က တော့ ခြောက်တိ ခြောက်ကပ် ရှိလှသည်။ စကား ပြောနေသူ က နှစ်ဦးပဲ ရှိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနေဖြင့် က သူမကို ခင်ပွန်းဖြစ်သူ စိတ်တို နေသည်ဆိုတာ သိသည်။ သို့သော် သူမ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သူမ အနေဖြင့် ဒီနေ့ အဖို့ ပြိုင်းနေပြီ။ သူမ သမီးကြီး နှုတ်ဆိတ်နေတာကို တော့ ဘာမှန်းသူမ မသိ။ သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကိုကိုဦး နှင့် အဆင်မပြေဖြစ်နေတာ ကြောင့် ဖြစ်မည်ဟုသာ တွေးလိုက်သည်။ သို့ သော် သူမ ကို ငေးငေးကြည့်နေတာကိုတော့ သတိထားမိသည်။
“မီးကြီး မာမီ့ ကို ဘာလို့ အဲလို ကြည့်ကြည့်နေတာလဲ၊ ပြောစရာ ရှိလို့လား”
“အိုး မဟုတ်ပါဘူး မာမီ”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာလေး ရဲတက် သွားသည်။ သူမ မာမီ့ ကို ငေးကြည့်နေရာမှ မျက်လုံးလွဲလိုက်ပြီး ဘေးနားက ရေခွက် ကို ကိုင်ကာ စုပ်သောက်လိုက်သည်။
“သမီး အလုပ်ပင်ပန်းနေလို့ နေမှာပါ။ ညစာ က စားလို့ ကောင်းတယ် မာမီ”
“အင်း ညစာ အတွက် ကတော့ မီးကြီး မောင်လေး ကို ပါ ကျေးဇူးတင် ပါကွယ်၊ သူ ဝိုင်းကူ လုပ်ပေးလို့ မာမီ ခုလို မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်လေး ပြင်ဆင်နိုင်တာပါ၊ သူက တကယ်အဖေါ် ရပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဖက်ကို မေးဆတ်ပြလိုက်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူမ ခြေဖျားလေး ဖြင့်လည်း စားပွဲအောက် မှ ဘုန်းထွတ်အောင် ခြေသလုံး ကို လှမ်းကုတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ပါးစပ် ကို နားရွက်တက်ချိန်မတတ် ပြုံးပြလိုက်သည်။
“အော် ကျေးဇူးပဲ ငဘုန်း”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာ က ပိုပြီး နီမြန်းသွားခဲ့သည်။ ဦးမြအောင် က ထမင်းငုံ့ စားနေရာမှ တချက်မော့ ကြည့်ရင်း၊
“ကျေးဇူး ပဲ သား”
ဟု ပြောကာ ထမင်းကို ပြန်ငုံ့ စားနေလေသည်။ တကယ့်ကို ဘာကြီးမှန်းမသိသည့် သူတို့ မိသားစု ညစာထမင်းဝိုင်း ဖြစ်တော့သည်။
………………………
ညဖက်ကျတော့ မောင်နှမ နှစ်ဦး ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းမှာ ဆုံကြသည်။ ကြက်တူရွေးကလေး က ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် ကနေ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေသည်။ ညလေ အေးအေး လေး က ပြူတင်းပေါက် ကနေ အခန်းထဲ သို့ တိုးဝင် နေသည်။
“ကဲ အဲဒါ နောက်ဆုံး ပဲ ဖြစ်မှာပဲနော်”
မေသစ္စာအောင် က အိပ်ယာပေါ် တင်ပျဥ်ခွေ ထိုင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ သူတို့ ချင်း ဒူးတွေ က ထိနေကြသည်။
“အေး ငါတို့ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ဒီ ကာမဒေဝ ရဲ့ ကျိန်စာ က လွတ်ပြီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်ရင်း ထောက်ခံလိုက်သည်။
“ဆစ်စတီနိုင်း ဆိုတာက သူပြောခဲ့သလို စက်ဝိုင်း ကို အဆုံးသပ် လိုက်တာပဲ ပေါ့ဟ”
“အင်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမလက်ကို လှမ်းကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်တွေကို ပွတ်လိုက်ရင်း။
“ငါ နင်တို့ နှစ်ယောက် လုပ်နေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီးတော့ မြို့ထဲ ပြန်သွားတယ်။ ငါ့အခန်း က ပဟေဠိတုံး ကို ပြန်သွားယူတာ”
“ငါတို့ မနက်ဖြန် ဘာလုပ်ကြမလဲ၊ အဲဒီ ပဟေဠိတုံးကို ဖျက်ဆီး ပစ်လိုက်ကြမလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောသာ ပြောလိုက်ရသည်။ အဲဒီ အိုင်ဒီယာကို တော့ သိပ်သဘောမကျချင်။ သူ့ အနေနှင့် ပထမပိုင်း နေ့ ဝင်္ကပါ တွေကို မုန်းခဲ့ မိသည်။ သို့သော် ယခုတော့ သူ့ အနေနှင့် ကျေးဇူးတောင် တင်နေမိပြီ မဟုတ်လား။
“နိုး ဘာလို့ ဖျက်ဆီးရမှာလဲ၊ ငါ ထပ်ပြီးလေ့လာရမယ်။ စာတမ်းပြုစု ရမယ်။ အဲဒါ က ငါ နာမည်ကြီးဖို့ တောင် ဖြစ်ချင်ဖြစ်လာအုံးမှာ”
“နင် စာတမ်းမှာ အကုန်လုံးတော့ ထည့်ရေးမှာ မဟုတ်ပါဘူးနော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ပူသွားမိသည်။
“ဟားဟား အရူးလားဟ နင်ကလည်း ။ ငါက ငါတို့ မာမီ ကို တကယ့် ဒိသရုပ် အပေးကောင်းတဲ့ မိန်းမကြီးလို့ လူတိုင်း ကို လိုက်ပြောပါ့ မလား ခစ်ခစ်”
“တော်ပါသေးရဲ့ ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းထဲ သူ့မာမီ သူ့ ကို ပုလွေပေးနေတာကို ငုံ့ကြည့်နေရင်း ဖီးအရမ်းကောင်း တာ ပြန်တွေး မိတော့ လက်ရှိ သူ့ မမ နှင့် စကားပြောနေတာတောင် မေ့သွားရတယ်။
“ငါစဥ်းစားနေတာ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောင်းဘီကို သူမ လက်ချောင်းတွေ ဖြင့် ကုတ်ခြစ်နေရင်းက အသံတုံတုံ ကလေး ဖြင့်။
“တကယ်လို့ နင် မာမီ နဲ့ လုပ်ခဲ့တာက စက်ဝိုင်းကို အဆုံးမသပ်နိုင်ခဲ့ လို့ ရှိရင်၊ အဲဒီ စက်ဝိုင်းကို အဆုံးသပ်ဖို့ ငါတို့ ဘာလုပ်လို့ ရမလဲ”
“နင် နဲ့ ငါနဲ့လား.. နင့် စိတ်ထဲ ဘာရှိလဲ”
သူ့ မမ ပြောလိုက်သည်ကို တွေးရင်း က ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောင်းဘီအောက် မှ လီးက မာတင်းလာခဲ့ ရသည်။
အခန်း (၁၂-၅)
“ငါစဥ်းစား နေတာက ဒီလိုဟာ”
မေသစ္စာအောင် အသက်ကို ပြင်းပြင်း တချက်ရှိုက်လိုက်သည်။
“ပဟေဠိ နံပတ် ၅ မှာ ကာမဒေဝ က ငါတို့ သုံးယောက်စလုံး ကို ပြောထားသလားလို့၊ ကျိုးပြတ်သွားတဲ့ စက်ဝိုင်း အပိုင်းသုံးခု ဖြစ်သွားမယ်၊ ပထမ အပိုင်းက ဒုတိယ အပိုင်း ဆီက အသက် ကို သောက်သုံးရမယ်၊ ဒုတိယအပိုင်းက တတိယ ဆီက အသက် ကို သောက်သုံးရမယ်။ နင်နဲ့ မာမီ က တစ်ယောက်စီ က တစ်ယောက် သောက်ပြီးခဲ့ကြပြီ။ နင် လည်း ဟို… ဆာသေးတယ် ဆိုရင်၊ ငါ ကလည်းးး ဟို ….”
မေသစ္စာအောင် က စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်သလို ပုံဖြင့် ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို တွန့်လိုက်ပြီး။
“နင် နဲ့ မာမီ က ဒီနေ့ တစ်နေ့လုံး ဝုန်း ခဲ့ကြတာ ဆိုတော့ နင် ပြိုင်းနေလောက်ပြီလို့ ငါထင်တာပဲ၊ နင် ဟိုဟာ ထ ရော ထနိုင်သေးရဲ့လား”
တကယ်တော့ မေသစ္စာအောင် မေးစရာပင် မလိုတော့ ပါ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ရုန်းထ နေတာ ကို ဘောင်းဘီအောင် မှ ထိုးထိုးထောင်ထောင် မြင်နေရသည်။ သူမ ပင်တီ မှာလည်း စောက်ရည်တို့ က စိုရွှဲ နေလေပြီ။ သူမ မှာ တနေ့လုံး သူမ မောင်လေး နှင့် မာမီ တို့ ရဲ့ ကာမ မုန်တိုင်းထန်နေမှု ကို ချောင်းကြည့် နေရင်း က ထန်နေခဲ့ ရသည်မဟုတ်လား။ ပြီးသွားတော့ လည်း အဲဒီ ပုံရိပ်တွေကို ပြန်ပြန် ပုံဖေါ် စဥ်းစား မိနေရင်း က စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲ နေခဲ့ရသည်။ အခု တော့ သူမ ဘယ်လို မှ တင်းမခံနိုင်တော့ ပြီ။
“နင် အဲလို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလာတာကို ငါ အရမ်းသဘောကျတယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်ရင်း သူ့ မမ ကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ သူ့ မမ ရဲ့ နို့ကြီးတွေ က သူ့ ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ လာဖိသည့် ဖီးလ်ကို သူ သဘောကျမိသည်။ ထိုနို့ ကြီးများရဲ့ အဖိအထိ ကို ခံစား ရင်း သူ့ မမ ပုခုံးတွေကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလျှက်၊ မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ကာ၊
“နင့်ကို ငါချစ်တယ် မမ ရယ်၊ နင် ဘာလုပ်ချင်သလဲ သာ ပြောလိုက် ငါကြိုးစားပေးမယ်ဟာ”
“ငါလည်း နင့် ကို ချစ်တယ်ဟာ၊ ငါက နင့်ကို ကြိုက်လည်း ကြိုက်တယ်။ နင် က ငါ့ ကို အရည်ပျော် သွားအောင် ကို လုပ်နိုင်တယ်။ ငါ နင့် ကို ဟိုဟာ လုပ်ပေးရမယ် ဆိုရင်တောင် လုပ်ပေးမှာ”
မေသစ္စာအောင် က စကားကို သာ လှည့်ပတ်ပြောနေတာ သူမ မျက်လုံးတွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ဆီမှာ၊ သူမ စိတ်ထဲ ကလည်း ဒီလောက် ကြီးတာကြီး သူမ ပါးစပ်ထဲ မှာသာဆို ဘယ်လို နေမလဲ ဆိုတာ တွေး နေမိသည်။
“ငါ နင့် ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပဲ ပြောရရင်တော့ ဟာ၊ ငါက မာမီ လုပ်ပေးသလို တော့ လုပ်ပေးနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ငါက အဲလို မျိုး မကျွမ်းဘူး”
မေသစ္စာအောင် က ပြောရင်း က ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောင်းဘီ ကြယ်သီး ကို ဖြုတ်ပေးနေသည်။
“မတ်တပ်ရပ်လိုက်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ သူ့ ဘောင်းဘီရော အင်္ကျီ ပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။
“နင် ဘာလုပ်ပေးပေး ကောင်းမှာပါဟ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချလိုက်တော့ မျက်လုံးလေး ပြူးကာ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားပုံကို မောင်ဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် က ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။
“ငါတို့ ပဟေဠိ ဖြေရှင်း နိုင်ဖို့ အတွက် ငါ သောက်ရမှာ လို့ ထင်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ နင် မထုတ်လိုက်ခင် ငါ့ကို တော့ ကြိုပြီး သတိပေးနော်၊ ငါ ရုတ်တရက်ကြီး ထွက်လာတာမျိုး ကို မကြိုက်ဘူး”
တကယ်တော့ မေသစ္စာအောင် က အရွယ်အစား ကြီးတာကြီးတွေကို ဒီလောက် မကြိုက်လှပါ။ သူမ တစ်ချိန်တုန်း က လီးကြီးသည့် ဘဲတစ်ဗွေ နှင့် ဒိတ်လုပ်ဖူးခဲ့သည်။ သူမ သဘောမကျခဲ့။ သူမ အနေဖြင့် မကြီး မသေး အရွယ်အစား တွေကို သာ သဘောကျခဲ့သည်။ ကိုကိုဦး က သူမ သဘောကျသည့် အရွယ်အစား တွေ ထဲမှာ အကြီးဆုံး ဆိုဒ် ဖြစ်လေသည်။ သူမ မောင်လေး ၏ အရွယ်အစား ကတော့ သူမ ရဲ့ လစ်မစ် ကို အရမ်း ကျော်သွားသည့် အရွယ်အစား ဖြစ်သည်။ သူမ ဒီလောက် ကြီးသည့် လီးကြီးကို ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ရမလဲ ဆိုတာ စမ်းသပ် ကြည့်ရတော့ မည်ဖြစ်သည်။ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် လီးကြီးကို ပွတ်သပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လီးကြီး က အကြောတွေ ပြိုင်းပြိုင်းထနေသည်။ ကိုကိုဦးလို ချောမွတ်မွတ် မဟုတ်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီး ထိပ်မှ အရည်ကြည်တို့ ကလည်း သူမ ထင်ထားတာထက်ကို အများကြီး စိမ့်ထွက်ကျနေသည်။ ကဲကွာ စမ်းလိုက်မယ်၊ ဟု စိတ်ထဲ တွေးရင်း သူမ ပါးစပ်ကို ကျယ်ကျယ်ဟကာ လီးထိပ်ဖူး ကို ငုံကြည့်လိုက်သည်။
“အားးး ကောင်းတယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ညာပြောလိုက်သည်။ သူ့ မမ လက်တွေက သူ့ လီးတန်ကြီးကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဒစ်ဖူး ကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ထားသည်။ သူမ နှာခေါင်းက အသက်ရူသံ ပြင်းပြင်းကို ပင် သူကြားနေရသည်။ သူ့ လက်ကို သူ့ မမ ခေါင်းပေါ် တင်ထားပြီး ထိန်းထားလိုက်သည်။ သူ့ မမ ပါးစပ်ထဲ သူ့ လီးကို ထိုးထည့် ဖို့ က သူ့ မမ အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူး ဆိုတာ သူသိသည်။ သူ့ မမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည့်မှု ရသွား စေဖို့ သာ သူက အားပေးသည့် အနေဖြင့် သူမ ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက သူမ ထင်ထားထက်ကို အဆမတန်ကြီးနေသည်ကို မေသစ္စာအောင် သိလိုက်ရသည်။ သူမ မောင်လေး ဒစ်ဖူးကြိးကို ဆယ်မိနစ်လောက် ငုံထားပြီးတော့ သူမ မေးရိုးတွေ ညှောင်းလာသည်။ သူမ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့။ သူမ တတ်မြောက်ထားခဲ့သည့် ပုလွေ ပညာ ကဒီလောက် ကြီးသည့် လီးကြီး အတွက် အသုံးမဝင်ဘူး ဖြစ်နေရသည်။ ဒစ်ဖူးကြီးငုံထားရင်းက ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်မိသည်။ သူ့ ကြည့်ရတာ ခါတိုင်းထက် ပိုပြီး စိတ်ရှည် လက်ရှည် နေသည့် ပုံမြင်နေရသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ဒီလို လုပ်နေပုံမျိုး နှင့်ကတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ဘယ်လို မှ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီး လရည်တွေ ပန်းထွက်လာဖို့ ဆိုတာက ဖြစ်နိုင်မည်မထင်။ လဒစ်ကြီး ကို သူမ ပါးစပ် ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ။
“နင် ကောင်းရော ကောင်းရဲ့ လားဟယ်”
“ကောင်းပါတယ်ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမရဲ့ လက်ချောင်းမှာ ဝတ်ထားတဲ့ စေ့စပ်လက်စွပ်ကွင်း က သူ့ လီးတန်ကြီး နဲ့ ထိနေတာကို ငုံ့ကြည့်ရင်း သဘောကျနေမိသည်။ အဲဒါက ကိုကိုဦး ကို သူ့ လက်သီး နဲ့ ထိုးတာထက်တောင် ထိချက်ပြင်းဦးမည်ဟု သူတွေး မိလိုက်သည်။
“ငါ ဆိုလိုတာကဟာ နင် အားတက်သရော ကြိုးစား နေတာ မြင်ရတာက ဖီးလ် ပဲလေဟာ”
“တော်ပါတော့ ဟာ”
“နင် ကလည်း အဲလောက် တော့ ရှိမှာပေါ့ ဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးလိုက်သလို၊ မေသစ္စာအောင် ကလည်း ခိ ကနဲ ရီလိုက်မိသည်။
“ငါ ဒါမျိုး ထုပေးရင်ရော”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။ သူမ အတွက်တော့ လီးတချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရတာက တမျိုးကြီး ဖြစ်နေရသော်လည်း ခနလေး ဖြင့် အသားကျသွားရသည်။ လက်ဖြင့် ဂွင်းထု ပေးနေရင်း ဒစ်ဖူးထိပ် အကွဲကြောင်းကို လျှာလေး ဖြင့် တို့ သည်။ ဒစ်အနားဇောင်း တွေကို လျှာဖြင့် လှည့်ပတ် လျှက်ပေးသည်။
“အား အဲဒါကောင်းတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ စိတ်ချမ်းသာတာ လုပ်ဖို့ အချိန်နည်းနည်းပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ စိတ်ထဲ ရှိတာ တောင်းဆိုဖို့ အချိန်ကျပြီဟု တွေးလိုက်မိသည်။
“နင့် နို့ကြီးတွေ နဲ့ ညှပ်ပြီး ထုပေးရင်ရော ဘယ်လို လဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်တွေကို ထုပေးနေရာက ခနရပ်လိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။
“အော်၊ ဟုတ်သား နင် ငါ့ နို့ တွေ ကို အရမ်း ကြိုက်တယ် ဆိုတာ ငါ မေ့မေ့ သွားတယ်”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရာက လွှတ်လိုက်သည်။ သူမ ဆွယ်တာ၊ အင်္ကျီ နှင့် ဘရာဇီယာ တို့ ကို ချွတ်လိုက်သည်။
“အိပ်ယာပေါ် ထိုင်လိုက်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အိပ်ယာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် က သူ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ကို ဒူးထောက်ဝင်လိုက်သည်။ သူ့ ဧရာမ ဂွေးဥ ကြီးတွေကို သူဒူးခေါင်း ဖြင့် မထောက်မိစေရန် သတိထား ပြီး အနားကပ်လိုက်သည်။ သူမ နို့ကြီး နှစ်လုံး ကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ သူမ မောင်လေး လီးကြီးကို တဖက်တချက် မှ ညှပ်လိုက်သည်။ လီးတန်ထိပ်ဖူးကြီးက သူမ နို့ နှစ်လုံးကြားမှ အပေါ် သို့ ပြူထွက်နေသည်ကို ငုံ့ကြည့် လိုက်သည်။
“အမလေး ဟဲ့ နင့် လီးကြီးကလည်း တုတ်လိုက် ရှည်လိုက်တာဟယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက ခုနက မေသစ္စာအောင် ငုံထားသဖြင့် သွားရည်တချို့၊ သူ့ လီးထိပ်မှ ထွက်ကျနေသော ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်တို့ ကြောင့် ချော်ချွတ်နေသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကိုယ်ကို နှိမ့်ကာ မြင့်ကာ ဖြင့် သူမ မောင်လေး လီးကြီးကို နို့နှစ်လုံးဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။
“ငါ ဒီလို လုပ်ပေးရင် နင် ပြီးမှာလား၊ နင့် လရည်တွေ ကို ငါ့ ပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့် မှ ငါတို့ ရဲ့ စက်ဝိုင်း က ပြီးပြည့်စုံ မှာ မဟုတ်လား”
“အေး ပါဟ ဆက်လုပ်နေစမ်း ပါ ရှီးးးးးးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ”
မေသစ္စာအောင် က အားကြိုးမာန်တက် လုပ်ပေးရှာသည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး အား သူမ ဒီနေ့ တစ်နေ့လုံး သူနှင့် သူ့ မာမီ တို့ နှစ်ယောက် လုပ်နေကြသည်ကို ကြည့်ရင်း ဘယ်လောက် ထန်နေရကြောင်း။ သူတို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ချစ်ကြည်နူး နေကြရင်း ကာမ ဆန္ဒတွေ လည်း ပြီးပြည့်စုံ နေကြသည်ကို ချောင်းကြည့်ရင်း ဖြင့် အားကျနေမိခဲ့ရကြောင်းတို့ ကို ပြောပြနေမိသည်။
“နင့် ရဲ့ ကျစ်လစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးရယ်၊ ကိတ်ပြီး အိနေတဲ့ မာမီ့ ဘော်ဒီရယ် နှစ်ခု ပေါင်းစပ်လှုပ်ရှား နေတာ ကြည့်ရတာ ဘယ်အောကား နဲ့ မှ မလဲနိုင်ဘူးရယ်။ မာမီ အဲလောက် ဟော့ မှန်း ငါ အရင်က မသိခဲ့ဘူး။ အဲဒါကြောင့်လည်း နင် မာမီ နဲ့ အတူနေရတာကို အရမ်းပျော် နေတယ် ဆိုတာ ငါသဘောပေါက် သွားတယ်”
“အိုးးးး ရှစ်….မမ……ငါ…ငါ…ပြီးးးးးတော့မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ တတွတ်တတွတ်ပြောနေတာကို နားထောင်ရင်း အိစက်နေတဲ့ နို့ကြီး နှစ်လုံး နဲ့ သူ့ လီးကို ညှပ်ပြီး ဂွင်းထု ပေးတာခံနေရတော့ စိတ်အရမ်း ကြွလာပြီး မထိန်းနိုင်တော့။
“အေးးးးးအေးးးးး ပြီးးးးလိုက်…ငါ့ ကို နင့် လရည်တွေ ပေးးးသောက်လိုက်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဖင်ကို ကြွကြွ ပြီး သူ့ မမ နို့ နှစ်လုံး ကြားကို ထိုးညှောင့် မိသည်။ လီးဒစ်ဖူးကြီးက သူ့မမ မေးစေ့ကို ပင် သွားထိုး မိသည်။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအိုးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ဘုန်းထွတ်အောင် လရည်ပန်းထွက်လျှင် မည်မျှ များသည် ဆိုတာကို သူမ မြင်ဖူးပြီးခဲ့ပြီ၊ သို့သော် သူမ လက်တွေ့ ခံစား လိုက်ရတာနဲ့ တော့ အတွေ့ အကြုံချင်း မတူနိုင်ခြေ။ သူ့ လရည်တွေ က မီးသတ်ပိုက်က ပန်းထွက်သလို သူမ လည်ပင်း မျက်နှာ တို့ ကို တဖတ်ဖတ် ဖြင့် ပန်းထွက် ကျကုန်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့ကြီးများကို ကိုင်ထားရာက လွှတ်လိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကို သူမ မျက်နှာ ဖြင့် ထိုးခံလိုက်သည်။
“လုပ်လိုက် ငဘုန်း၊ ငါ့မျက်နှာ ကို ပန်းထည့်လိုက်စမ်းဟာ”
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အသံတွေ က ကျယ်လှသည်။ သူတို့ မိဘတွေ အောက်ထပ်မှာ တီဗီ ကြည့်နေကြ သည်မို့ သူတို့ အသံဒီလောက် မကျယ်သင့် ဟု ပြီးမှ တွေးမိကြသည်။ အဆုံးသပ်တော့ သူမ ပါးစပ်ထဲ လရည် တွေ မဝင်တာကို သတိထားမိသွားသည်။ ထို့ကြောင့် မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့တွေ ပေါ် မေးစေ့ နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်တွေ ပေါ် ကျသွားသော လရည်တို့ ကို သူမ လက်ချောင်းဖြင့် သပ်ယူကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့် စုပ်သောက်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့မမ လုပ်နေပုံကို စိတ်ဝင်တစား ငုံ့ကြည့်နေရင်းက၊
“ဘယ်လိုနေလဲ ဟ”
“အင် အင်း ကောင်းတယ်၊ နည်းနည်းတော့ ငံတယ် အဟိ၊ ”
မေသစ္စာအောင် က ရှက်ပြုံးကလေး ပြုံးကာ ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“အဲလောက်ဆို ငါတို့ စက်ဝိုင်း ပြီးပြည့်စုံ သွားပြီထင်တယ်”
“အေးလေ ပြီးပြည့်စုံ သွားပါစေလို့ ပဲ ဆုတောင်းရတော့ မှာပေါ့၊ ငါတို့ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရအောင် ပေပွနေကြပြီ”
ထိုအချိန်မှာ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် က ကြက်တူရွေးလေး က သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး အသံပေးလိုက်သည်။ ထူးဆန်းတဲ့ ကောင်ပဲဟု ဘုန်းထွတ်အောင် က တွေးရင်း ထဖို့ တစ်ထောင်ကို ထောက် လိုက်သည်။ ရေချိုးရတော့ မည်။
“အင်း ပိုသေခြာ သွားအောင် နောက်တခါ လောက်ထပ်လုပ်လိုက်ကြမလား”
သူ မမ အပြောကြောင့် ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာကြီး ပြုံးဖြီးဖြီး ဖြစ်သွားသည်။
“ကောင်းသားပဲ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ နို့နှစ်လုံးကို ပြန်ကိုင်လိုက်သည်။ သူမ မောင်လေး ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်လိုက်သည်။
ထိုည က သူမ ရေချိုးခန်း ဝင်ခဲ့တော့ မေသစ္စာအောင် ကိုယ် အရှေ့ပိုင်း တပိုင်းလုံး လရည်တွေ ဖြင့် လူးနေတော့သည်။
………………….
အခန်း ၁၃။
အခန်း (၁၃-၁)
မနက်အာရုံဦး အလင်းတန်း သူ့ အခန်းထဲ ဝင်လာကာစ အချိန်မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောကကြက်တူရွေး ကလေး အသံသြသြ အော်သံ ကြောင့် နိုးလာခဲ့ရသည်။ သူ မျက်လုံးဖွင့် ပြီ မျက်နှာကျက် ကို ငေးကြည့်ရင်း က ခေါင်းထဲ တွေး လိုက်မိသည်က။
“မင်း က ငါ့ကို နိုးလိုက်တယ်၊ ဆိုတော့ ငါတို့ ကြာသပတေး မှာပဲ ရှိသေးတာပေါ့ ”
ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ် မှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွ လုပ်ရင်း ကြက်တူရွေးလေး က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်နေသည်။ သူ့ ခေါင်းလေး နှိမ့်ချည်မြင့်ချည် လုပ်နေပုံ က ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောတာ မှန်သည်ဟု ထောက်ခံ နေသလိုလို။
“ငါ မင်းကို တော့ ယုံပါတယ်ကွာ ၊ ဒါပေမဲ့ သေခြာအောင်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ် မှ ဖုံးယူကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ဟုတ်ပ၊ ကြာသပတေး နေ့။ ဟူး ကနဲ့ သက်ပြင်း တစ်ချက်ချလိုက် ကာ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် ပြန်လှဲချလိုက်မိသည်။ ဆစ်စတီနိုင်း လုပ်တာ တောင် မှ စက်ဝိုင်း တပတ် မပြည့်ပါလား။ မေသစ္စာအောင် သူ့ လရည်တွေ သောက်လိုက်တာလည်း စက်ဝိုင်း တပတ် မပြည့်။ သူမမ သောက်တာက တစ်ခါတောင် မဟုတ် နှစ်ခါ။ ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ ကပဟေဠိ ကို ပြန်စဥ်းစား ကြည့် လိုက်သည်။ ” ကျိုးပြတ်သွားတဲ့ စက်ဝိုင်း အပိုင်းသုံးခု ဖြစ်သွားမယ်၊ ပထမ အပိုင်းက ဒုတိယ အပိုင်း ဆီက အသက် ကို သောက်သုံးရမယ်၊ ဒုတိယအပိုင်းက တတိယ ဆီက အသက် ကို သောက်သုံးရမယ်။ မင်းတို့ စပြီး သဘောပေါက်ရတော့ မယ် ” သူတို့ အဲဒါတွေ လုပ်ခဲ့ ပြီးပြီ မဟုတ်လား။ သူတို့ ထင်ထားတာနဲ့ ကာမဒေဝ ဆိုလိုချင်တာ တွေ လွဲနေတာလား။
ဘုန်းထွတ်အောင် တွေးမိတာက ၊ သူ့ မာမီ က သူ့ သုတ်ရည် တွေကို ဗုဒ္ဓဟူး နေ့ မှာ ပထမဆုံး သောက် လိုက်ပြီးပြီ။ နောက်တော့ အဲဒီ နေ့ မှာပဲ သူက သူ့မမ မေသစ္စာအောင် ဆီက နို့ ကို သောက်လိုက်သည်။ ဆိုကြပါစို့၊ သူ့ မာမီ က ပထမအပိုင်း။ သူက ဒုတိယအပိုင်း။ သူ့ မမ က တတိယ အပိုင်း မဟုတ်ဘူးလား။ ကာမဒေဝ က ဘာတွေ ဘယ်လို အတွေး နဲ့ လုပ်နေတာလဲ။ သူ့ ရဲ့ ဘဝ မှာ သူနဲ့ အနီးစပ်ဆုံး ၊ အရေးကြီးဆုံး ဖြစ်တဲ့ အမျိုးသမီး နှစ်ဦး အကြောင်းကို သူတွေး လိုက်တာနဲ့ သူ့ သွေးသား တွေ က ထကြွ လာခဲ့ ရသည်။ အခု ကြာသပတေး နေ့ ဗားရှင်း အသစ် ကို ဘာနဲ့စရမလဲ တွေး လိုက်မိတာနဲ့ သူ့ လက်က လီးကို အလိုလို ဆုပ်ကိုင် လိုက်မိသည်။
“ဟေ့ ဒီဘက်ကို ကြည့်မနေနဲ့ ကြက်တူရွေးလေး ”
ကြက်တူရွေးလေး ကလည်း သဘောပေါက်သလိုဖြင့် အပြင်ဘက် ခေါင်းလှည့် သွားပြီး ပြူတင်းပေါက် မှ ပျံထွက် သွားတော့ သည်။
…………………..
“ဘာလို့ အလုပ်မဖြစ်တာလဲ ဟဲ့ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖုံး ကို အထပ်ထပ်ပွတ်ရင်း က သူမ မောင်လေးကို မေးလိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ် မှာ ကိုယ်ကို လှိမ့်ပြီး သူမ မောင်လေး ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်းက။
“ငါ နင်နဲ့ မနေ့ ကြာသပတေး တုန်းက လုပ်ခဲ့တာတွေ အလကားဖြစ်ကုန်တာပေါ့ ဟုတ်လား”
“အလကား တော့ မဖြစ်ပါဘူးဟ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ တင်ပါးပေါ် လက်ဖဝါး တင်လိုက်သည်။ သူ့ မမ ဘာမှ မပြောတော့ စိတ်ထဲ ပျော်သွား သည်။ သို့ပေမဲ့ ပါးစပ်ကတော့။
“ဟဲ့ ငါ က မာမီ မဟုတ်ဘူးနော် ငဘုန်း၊ ငါ့ မှာ စေ့စပ်ထားတဲ့ သူရှိတယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သူ့မောင် ရဲ့ မျက်နှာ အနေအထားနှင့် အကြည့်တွေ က သူဘာလိုချင်မှန်း သူမ သိနေသဖြင့် မျက်မှောင်ကြုပ်ကြည့်လိုက်သည်။
“အဲတော့ ဘာဖြစ်လဲဟ၊ မာမီ က အိမ်ထောင်ရှင်မပဲလေ။ ဒါပေမဲ့ သူ မနေ့ ကြာသပတေး မှာ ဘယ်လောက် ပျော် နေသလဲ နင့် အမြင်ပဲဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က သူ့ မမ ဖင်လုံး နှင့် ပေါင်ရင်း ပိုင်းတို့ ကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း မှ ဆက်ပြောသည်။
“နင်လည်း ပျော် နေတယ် ဆိုတာ ငါသိပါတယ်၊ ငါ့ မှာ မျက်လုံးတွေ ရှိတယ်ဆိုတာ နင်မေ့ နေလား ဟဟ”
မေသစ္စာအောင် က အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်ရင်း။
“ဟဲ့ အယုတ်တမာ..ငါက ကာမဒေဝ ကြောင့် လုပ်နေတာ”
သူမ အပြောကို ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မျက်စံ တွေ ခြာလပတ်လည်ပြကာ သူမ ရုးသွားတာကို အံ့သြသည်ဆိုသည့် လူပျက်တွေ လုပ်သလို အမူအယာ ပိုပိုသာသာ ဖြင့်ပြလေရာ သူမ ရယ်ချင်သွား ပြီး တခိခိ ရယ် မိလေသည်။
“ခစ်ခစ်..ဒါပေမဲ့ ငါတို့ က ဒီကြာသပတေး နေ့ အစ မှာ နှစ်ယောက်ထဲ ဂေါက်နေကြပြီ။ မာမီ နဲ့ ဒက်ဒီ တို့ လည်း မနိုးသေးဘူး။ အဲတော့ နင် တကယ့် ကို တစ်ခုခု လုပ်ချင်တယ် ဆိုရင်တော့ နင် ငါ့ကို လုပ်ရတော့ မှာ ပါပဲ၊ ရွေးစရာ လမ်း မရှိဘူး မဟုတ်လား”
ပြောသာ ပြောသည်။ မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် သူမ မောင်လေး က နေပါစေတော့ ဟာ ဟု ပြောမှာ စိုးရိမ် နေမိသေးသည်။ သူမ သိသည့် ဟိုးအရင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဆို နိုးပြောမည် ဟု သူမ ထင်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြုံးလျှက်၊
“အေး ကောင်းပြီ”
ဟု ပြောရင်း သူ့ မမ ကိုယ် ကို မျက်စေ့ ကစားကြည့်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က တီရှပ် အပွအရှည်ကြီး ကို ဝတ်ထား ပြီး အောက်ပိုင်း က ဘာမှ ဝတ်မထားသဖြင့် ပေါင်လုံးကြီးတွေ အရင်း က ပင်တီ လေးကို တစွန်းတစ မြင်နေရသည်။
“နင် က ငါ့ ကို ရွေးစရာ လမ်းမရှိလို့ လုပ်တယ်ထင်တာလား။ ငါ ဟိုးအရင် ကတည်း က စိတ်ဝင်စား နေတာ လို့ နင်မထင်ဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မေသစ္စာအောင် တီရှပ် အနားကို မကာ ပေါ်လာသော သူ့ မမ ဗိုက်သားလေး များကို ကလိထိုးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က ကိုယ်လေး ကို တွန့်လိမ်ကာ ရီမောလိုက် သဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်နှစ်ဖက် စလုံး ဖြင့် ခါးနှစ်ဖက်ကို ကလိ လိုက်ထိုးလိုက်ရင်း။
“နင် က ငါ့ ကို တချိန်လုံး ခေါင်းထဲ မှာ နို့ အကြောင်းပဲ တွေးနေတယ် ထင်လို့လား”
“ဟဲ့ ယောက်ျား တွေ အကုန်လုံး က စိတ်ထဲ မှာ တချိန်လုံး နှာထ နေကြတာပဲလေ”
မေသစ္စာအောင် က သူ့ မောင်လေး ကလိထိုးတာကို တခစ်ခစ် ရီမောရင်း က ပြန်စနေလိုက်သည်။နောက်မှ။
“ဟဲ့ဟဲ့ ငါတို့ အသံတွေ သိပ်ထွက်နေတယ်၊ တော်ကြာ မာမီ တို့ နိုးသွားအုံးမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်နှာ က ချက်ခြင်း ခပ်တည်တည် ဖြစ်သွား သည်။
“အေး အဲဒါဆိုရင် နင် အသံ ကို တိုးနိုင်သလောက် တိုးတိုးပဲ ထွက်အောင် ထိန်းထားပေတော့”
ဟု ပြောရင်း မေသစ္စာအောင် ပင်တီကို ခါးမှ ဆွဲကာ ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ထောက်ရင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဖြစ်သွားသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံး ကြားကို ဝင်လျှက် နှုတ်ခမ်းအတွန့် လိမ် ကလေး ဖြင့် အောက်က ဖေါင်းကား နေသော စောက်ဖုတ်ကြီး ကို ကြည့်ကာ။
“ငါတို့ ဒီကြာသပတေး နေ့ ကို အကောင်းဆုံး ကြာသပတေးနေ့ ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ကြရအောင်၊ ပဟေဠိ ကို ခနမေ့ထားလိုက်ကြစို့”
ဟု ပြောရင်း သူ့ လျှာ ဖြင့် စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းကို ကုံးလျှက်လိုက်သည်။ သူ့ မမ ရဲ့ အရသာ က ချိုတိုတို ၊ ဖန်တန်တန် လေး ရှိသည်။ သူ့ အကြိုက်ပေါ့။
“မွူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး မွ..ပလပ်…ပြတ်ပြတ်..”
“အိုးးးးးးးးးးးးးးငဘုန်း……ရှီးးးးးးးးးးးးးးနင် ငါ့ကို အရမ်းးးးး အလို…လိုက် အကြိုက်သိတယ်နော် အီးးးး”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ဆံပင်တွေကို သူမ လက်တွေ ဖြင့် ထိုးဖွ ဆော့ ကစားနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ စောက်ဖုတ်ကို သူ ကျွမ်းကျင်လာခဲ့သည့် ဘာဂျာ ပညာ ဖြင့် အစွန်းကုန် ပြုစုပေးနေသည်။ မေသစ္စာအောင် အသက်ရူ တွေ မြန်လာ၊ ကြမ်းလာခဲ့သည်။
“အီးးးးးးးး ကောင်းးးးးးးးးလိုက်တာ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် လျှာက သူ စောက်စေ့ ကို ထိုးဆွနေပြီး သူ့ လက်ချောင်းက သူမရဲ့ ဂျီစပေါ့ နေရာကို ပွတ်သပ်လိုက်တော့ မေသစ္စာအောင် မူးမေ့ ချင်သလို ပင် ဖြစ်သွားရသည်။ သူမ အော် ပြီး မညီး မိအောင် တီရှပ် အစ ကို ပါးစပ် မှာ ကိုက်ထားလိုက်ရသည်။ သူမ ပေါင်တွေ တုံခါ သွားပြီး သူမ မောင်လေး မျက်နှာပေါ် စောက်ရည် တွေ ပန်းထုတ်လို့ ကြာသပတေး မနက် ကို အစပျိုး လိုက်ရပါတော့ သည်။
…………………………….
“သား ကြည့်ရတာ သိပ်နေမကောင်းသလိုပဲ၊ ဒီနေ့ ကျောင်းက ခွင့်ယူပြီး အိမ်မှာ နားနေချင်လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မနက်စာ စားနေသော ဘုန်းထွတ်အောင် နဖူး ကို စမ်းရင်း က ပြောလိုက်သည်။
“ကိုယ်လည်း ပူနေတာပဲ၊ အဖျားရှိတာ သေခြာတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောရင်း က သူမ လင်ဖြစ်သူ နှင့် သမီး ဖြစ်သူ တို့ ကို တချက် လှမ်းအကဲခပ် လိုက်သည်။ ဦးမြအောင် က သူ့ ဖုံး ကို ပွတ်နေရင်း သူမ ပြောတာကို ဂရုပင်မစိုက်။ မေသစ္စာအောင် ကြည့်ရတာ တော့ စိမ်ချမ်းသာ ပြီး ပျော်ရွှင် နေပုံပင်။ သူမ သမီးကြီး ဒီလို မျိုး မဖြစ်တာ အတော်တောင် ကြာသွားပြီဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွေးလိုက်မိသည်။ သမီးကြီး ကိုကိုဦး နှင့် ပြန်အဆင်ပြေနေပြီထင်တယ်။
“ဟုတ် မာမီ သား နားလိုက်မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီကို ခေါင်းညိမ့် ပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။ သူ့ မာမီ မျက်နှာ က ကျေနပ် အားရ သွားပုံလေး ကို ကြည့်ရတာ ဘုန်းထွတ်အောင် သဘောကျနေမိသည်။ တကယ်တော့ သူက ရီတောင် ရီလိုက်ချင် မိသည်။ သူသာ ပြောခွင့် ရခဲ့လျှင် မနေ့ က ဒီနေ့ မှာ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘာလုပ်ခဲ့ကြတယ် ဆိုတာကို ပြောပြလိုက် ချင်မိသည်။
“အင်း မာမီ သား ကို သေခြာ ဂရုစိုက် ပြုစု ပေးလိုက်ရင် ချက်ခြင်း သက်သာ သွားမှာပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြောလိုက်ရင်း မလုံမလဲ မကြည့်ဖြင့် သူမ ခင်ပွန်း ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဦးမြအောင် က သူမ ကို ဂရုပင် မစိုက်။ သို့ သော် မေသစ္စာအောင် က ဟန်မဆောင် နိုင်တော့ ၊ တခွိခွိ ရယ်မောလိုက်မိသည်။ သူမ မာမီ က တအိမ်သား လုံး ရဲ့ ရှေ့ မှာ သူမ မဟုတ်တာ လုပ်မည့် အရေး ကို သိသိသာသာ ကြီး လမ်းခင်းပြနေတာ၊ သူမ ဒက်ဒီ က လွဲလျှင် အကုန်သိနေကြ ပြီး ဖြစ်သည် မဟုတ်ပါလား။ မေသစ္စာအောင် ခွိကနဲ ရယ်လိုက်တာကို စိတ်မလုံ ပဲ ရုတ်တရက် လန့် သွားသည်။
“သမီး ကြီး ဘာတွေ ရယ်စရာ ကောင်းနေလို့ လဲ”
“အေး လေ မမ နင် က ဘာရယ်စရာတွေး မိလို့လဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို မျက်မှောင်ကြုတ် ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူ့ အကြည့်က မမ နင် ငါတို့ ကို ဇာတ်လမ်းရှုတ်အောင် မလုပ်နဲ့ ဟု သတိပေးသော အကြည့်။
“အော် မနေ့ တုန်းက ကိုကိုဦး ပြောလိုက်တာ တစ်ခု ကို ပြန်တွေးလိုက်မိလို့ ပါ”
ဟု ပြောရင်း မေသစ္စာအောင် က ထမင်းစားပွဲ မှ ထလိုက်သည်။
“သမီး အလုပ်သွားရအုံးမယ်၊ ညနေလောက် မှ ပြန်လာခဲ့မယ်”
ထိုအခါကျမှ ဦးမြအောင် က သူ့ဖုံးပွတ်နေရာက မော့ကြည့်ရင်း။
“သမီး ဒီအိမ်မှာ လာနေတာ များနေပြီ၊ နင့် ခင်ပွန်းလောင်း နဲ့ လည်း အချိန်ပေး နေသင့်တယ်ထင်တယ်”
“အို ကိုက လည်း ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဦးမြအောင် ကို မျက်စတချက်ပစ်လိုက်ရင်း ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ အဲလို မပြောနဲ့ ဆိုတာမျိုး။
“မီးကြီး မာမီတို့ နဲ့ လာနေတာကို မာမီတို့က ကြိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုကိုဦး ကိုလည်း ပစ်ထားလို့ မရဘူးလေ၊ ဒီနေ့ တော့ သူနဲ့ ဒိတ်ကလေး ဘာလေး လုပ်လိုက်ပါအုံးလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အနေဖြင့် သူမ ကလေး နှစ်ယောက်စလုံး သူမ တို့ အိမ်မှာ ရှိနေကြတာ အရမ်း သဘောကျခဲ့ ပါသည်။ သို့သော် အခု ဒီနေ့ ကလေး မှာတော့ သူမ ၏ ၁၈နှစ် အရွယ် သားဖြစ်သူ နှင့် နှစ်ယောက် ထဲ အိမ်မှာ နေချင်မိသည်။
အခန်း (၁၃-၂)
“ကိုကိုဦး ကိစ္စ စိတ်မပူပါနဲ့ ”
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကိုကိုဦး လုပ်ချင်တာက သူမ ကိုခေါ် ပြီး ဂျင်မှာ လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ဖို့ ရာ ဖြစ်သည်။ ထိုအရာကို ဒိတ်လို့ ယူဆ ပါက သူမ မသိဟန်ဆောင် ကာ ပစ်ထား လိုက်ရမည့် ဒိတ် ပင်ဖြစ်သည်။ သူမ အတွက် တကယ့် ဘဝ က မနက်ဖြန်မှ ပြန်စ မည်ဆိုပါစို့၊ မနက်ဖြန် ဆိုတာကလည်း ရက်ပေါင်း ဘယ်လောက် ကြာကြာ ဖြတ်သန်းရဦး မည်မသိ။ ရက်ပေါင်း ဘယ်လောက် ပဲ ကြာကြာ အဲဒီ နေ့ က သူမ ကိုကိုဦး ကို ပြန်ချော့ ကာ ပေါင်းထုပ်ရမည့် နေ့ ဖြစ်လေသည်။ အဲဒီ အချိန် မရောက်ခင် အထိက တော့ သူမရဲ့ မောင်လေး က ကိုကိုဦး ထက်သာသော သူမ ၏ ရီးစား ဆိုလည်း ပြောလို့ ရသည့် အတွဲ ပင် ဖြစ်သည်ဟု အူကြောင်ကြောင် အတွေး ဝင်လာခဲ့ ရသည်။ သူမ အလုပ်သွားရင်း အလုပ်ထဲ မှာ ကိုကိုဦး နဲ့ တွေ့ ရင်တောင် သူမ စကားပြောရမလား ဘာလုပ်ရမလဲ ခုထိ စဥ်းစားလို့ မရသေး။
“သမီး အလုပ်သွား အုံးမယ်”
သူမ မိသားစု ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်လာတော့ တမိသားစု လုံး ကလည်း သူမ ကို ပြန်နူတ်ဆက်လိုက်ကြသည်။
မေသစ္စာအောင် အိမ်က ထွက်သွားပြီး နာရီဝက် လောက် ကြာသည့် အချိန်တွင် တော့ အိမ်တွင်းမှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် တို့ သားအမိ နှစ်ဦးသာ ကျန် ခဲ့တော့ သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ဦးမြအောင် ကားဘီး လမ်းနှင့် ပွတ်တိုက် မောင်းထွက် သွားသံကို နားထောင် ပြီး ခနတာ ငြိမ်နေကြ ပြီးနောက်။
“အဲတော့ သား ဒီနေ့ ဘာလုပ်ချင်သလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စိတ်လှုပ်ရှား လျှက် သူမ လက်သကြွယ် မှာ ဝတ်ထားသည့် လက်ထပ် လက်စွပ် ကို လက်မ ကလေး ဖြင့် ကုတ်ခြစ် ဆော့ ကစားနေရင်း က မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဟိုလေ မာမီ ဆိုလိုတာက သား က သိပ်ကြီး အပူချိန်တက် ပြီး ဖျားနေတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတော့ လေ၊ အိပ်ယာထဲ လှဲနေစရာ မလိုဘူးလေ။ မာမီ နဲ့ အတူတူ တခုခု လုပ်ချင်သလား တီဗီ ကြည့်တာတို့ စသဖြင့်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် အမျိုးသား တစ်ဦး အနား မှာ ဒီလောက် စိတ်လှုပ်ရှားရတာ သူမ ဘဝ မှာ မကြုံဘူးသေးခဲ့ခြေ။ သူမ ကိုယ် သူမ ပြန်ပြီး သတိပေးနေမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆိုတာ တကယ်တော့ သူမရဲ့ တစ်ဦးထည်းသော သား လေး ပါ ဆိုတာကိုပေါ့။
“သား တော့ တီဗီ ခန်းထဲ သွား ပြီး သားဆော့ နေကြ ဗီဒီယိုဂိမ်း သွား ဆော့ မလားလို့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း ဖြင့် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာ လေး ပျက်သွားခဲ့ ရသည်။ သူမ ထင်သလို မဖြစ်လာတော့။
“အော်၊ အင်းးးး ဒါဆိုရင် မာမီလည်း ယောဂ ကလပ်စ် ရှိသေးတယ်ဆိုတော့ …….”
“ဂိမ်း က တော်တော် လေး ခက်တယ်မာမီ၊ သား အမြဲတမ်း သေနေတယ်။ သား တွေး နေတာက သားကို စိတ်အနှောက်အယှက်ပေးမဲ့ သူ ရှိနေရင် ပိုပြီး အာရုံ စိုက်ဖြစ်မလားမသိဘူး။ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောရင်း က သူ့ မာမီ ကို မျက်စေ့ တစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။ သူပြောနေတာ က ဘာမှ အဆက်အစပ် မရှိပေမဲ့ သူ့ ကို အာရုံနောက်အောင် အနှောက်အယှက် ပေးမဲ့ သူ ဆိုသည့် စကား က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို ဟတ်ထိ သွားစေခဲ့သည်။
“ဟင် … ဘာ..ဘာပြောလိုက်တယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာလေး နီမြန်းသွားခဲ့သည်။ သူ ငါ့ စိတ်ထဲ က အတွေး ကို များ သိနေရော့သလား။ သူမ ရဲ့ စိတ်ထဲ က သား အပေါ် ရှိနေတဲ့ တကယ့် ဖန်တက်ဆီ ကို သူ ပြောနေတာပါလား။ သူ ဒီလောက် စိတ်ပါ ဝင်စား ဆော့ နေတဲ့ ဗီဒီယို ဂိမ်း ကို သူမ အနှောက်အယှက် ပေးနိုင်ပါ့ မလား။
“သား ဆော့ နေတုန်း မာမီ စားစရာလေး တစ်ခုခု ယူလာပေးလို့ ရမလား လို့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နာ ပေါ်အပြုံးလေး ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။
“အို.. သား စားချင်တာတွေ မာမီ ယူလာပေးမှာပေါ့၊ မာမီ ကိုယ်တိုင် ပြင်လာပေးမယ်၊ နွားနို့ လည်း ယူလာပေးမယ် သား အားရှိအောင် ဟုတ်ပလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူး ပါမာမီ …♬♬.. အမေ့ရင်ကို ခေါင်းနဲ့ခွေ့ ပြီး ..ငယ်တုန်းကကွယ်, ပိုက်ဆံကို မုန့်တွေဝယ်ဖို့ အလွယ်လေး တောင်းတယ် ♬… အခုအခါမှာ ..အမေ့ရဲ့ ရင်ခွင်..ကျွန်တော် လွမ်းတယ်…♬. ကျေးဇူး မေမေ..ကျေးဇူးပါမေမေ ♬♬….”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမလက်ထဲမှ လက်သုပ်ပုဝါ ကို အလုံးလေးလုပ်လိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို လှမ်းပစ်လိုက်သည်။
“နင်ဟာ လေ တခါတလေ တော်တော် ရွတ်တယ်နော် ၊ သွား တီဗီခန်းသွား ဂိမ်းဆော့နေတော့၊ မာမီ စားစရာတွေ ယူလာခဲ့မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်သုပ်ပုဝါလေး ကို လှမ်း ဖမ်းလိုက်ပြီး သူ့ မာမီ အနားသွားကာ ဖင်လုံး ကြီးကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ဖြတ်ကနဲ ရိုက်လိုက် ပြီး တီဗီခန်း ရှိရာ သို့ ပြေးသွားလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခစ်ကနဲ ရီလိုက်ရင်း သူမ ခေါင်းကို ခါယမ်း လိုက်သည်။ ဒီကောင်လေး တော့ နော် ဟု တွေး ရင်း ရင်ဖို သွားသည်။
နောက်တစ်နာရီလောက် အကြာမှာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ယူလာတဲ့ စားစရာတွေ က တစက်မှ မတောင် မထိမတို့ ပဲ တီဗီခန်းထဲ က စားပွဲပေါ် မှာ ဒီအတိုင်း။ ဘုန်းထွန်အောင် လက်ထဲ မှာ ဂိမ်းကွန်ထရိုလာ လက်ထဲ မှာ ကိုင်ထားပေမဲ့ သူ့ ဂိမ်း ကို တော့ ဆော့ နေတာ မဟုတ်။ သူ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားထဲ မှာ ဒူးထောက်လျက် သူ့ လီးကြီး ကို သူမ လည်ချောင်းထဲ အထိ အဆုံး ထည့်နေတာက သူ့ မာမီ၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင်။ သူမ လက်တွေ က သူ့ ဂွေးဥကြီး တွေကို လည်း ကိုင်ကာ ပွတ်သပ် ဆုပ်နှယ်ပေးနေသည်။
“အိုးးးး မာမီ…သားးးး ပြီးးး တော့ မယ်၊ လရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့ မယ်”
သူမာမီ က လရည် ဆိုသည့် စကားလုံး မျိုး ကို သုံးတာ မကြိုက်မှန်း သူသိသည်။ သို့သော် အခု အချိန် မှာတော့ သူ့ ကို ဆူလိမ့် မည်ဟု ဘုန်းထွတ်အောင် မထင်ပေ။
“မွူးးးးးးးးးးးးးအွူးးးးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခေါင်း အနှိမ့် အမြင့် လုပ်နေတာကို အရှိန် မြှင့်တင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက သူမ လည်ချောင်းထဲ အဝင်အထွက် ပိုမြန်လာခဲ့သည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ ကို ကောင်းစေချင်မိသည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးးးး ထွက်ကုန်ပြီးးးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ထဲမှာ ဂိမ်းကွန်ထရိုလာ မရှိတော့၊ ဆိုဖာ ကူရှင်ကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဖင်ကို ကော့ ကာ သူ့ မာမီ ပါးစပ် ကို လီးဖြင့် ဆောင့် ထိုးမိလေသည်။ သူ့ လရည်တွေ က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်ချောင်းထဲ သို့ ပန်းထွက် ကုန်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ပါးစပ်ထဲ မှ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း သူမ လက်ဖြင့် ဂွင်း ဆက်ထု ပေးနေသည်။ လီးရည်တွေ က သူမ ပါးစပ်ထဲ သူမ မျက်နှာ တွေ ပေါ် ပန်းထွက်ကျ နေတာကို သူမ ဂရု မစိုက်တော့ ။ သူမ မျက်လုံး ကို လာမှန်သည့် အချိန် မှာတော့ သူမ မျက်စေ့ ကို ပိတ်ထားလိုက်ရသည်။
“ထုတ်ပစ်လိုက် တော့ သား ၊ ထုတ်သာ ထုတ်….”
သူမ မျက်စေ့ စုံမှိတ်ထားသဖြင့် ဘာမှ မမြင်ရသော်လည်း ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်တွေက လီးကြီး ပေါ် မှာ ဆက်လှုပ်ရှားကာ ထုပေးနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး မှ လီးရည်တွေ ပန်းထွက်တာ ရပ်သွား မှ သူမ လီးကြီး ကို လွှတ်ချလိုက်ကာ ရေချိုး ခန်းသို့ ထသွားတော့ သည်။
ရေချိုး ခန်းထဲ က လက်ဆေးကြွေခွက် မှာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာကို ရေဖြင့် ဆေးကြောသန့်စင် နေစဥ် မှာ အနောက်ဖက် မှ ရှာဝါ တံခါး ဖွင့် လိုက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ သူမ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် အဝတ်အစား တွေ ချွတ်ချ နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ လီးကြီး က တစ်ပေ လောက်ပင် ရှိမည်ဟု ထင်ရသည်။ မာနေတုန်းပဲ။ ဘယ်လို များ ဒီလီးကြီး သူမ လည်ချောင်းထဲ ထည့် လို့ ရသည် ဆိုတာကို သူမ ပင် မတွေးတတ်တော့။ လက်ဆေးကြွေခွက် ပေါ် တင်ထားသည့် ဦးမြအောင် ရဲ့ ရေသန့်ဘူး ကို သူမ လှမ်းကြည့်မိ သည်။ သားရဲ့ လီး ကြီး နဲ့ လုံးပတ်လည်း အတူတူပင်။
“သား ထပ်လိုနေသေးတာလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ အမေး ကို ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းညိမ့်ကာ ဖြေလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က တခစ်ခစ် ရီမောရင်းက၊
“သား ဟာ က ပျော့ ရော ပျော့ သွားအုံးမှာလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“မာမီ အနားမှာ ရှိနေသ၍ ကတော့ ပျော့ သွား မယ် မထင်ဘူး မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ရှာဝါခန်းထဲ မှာ မတ်တပ်ရပ်လျက်သူ့ မှာမီ ဝင်လာမှာ ကို စောင့်နေလေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အနားတိုး သွား ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း။
“တကယ်လား၊ မာမီ ကြောင့် ဟုတ်လား”
ဟု ပြုံးစစ ဖြင့် မေးလိုက်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်း ကို လှမ်း နမ်းလိုက်သည်။ ရှေ့ ကို ထပ်တိုးပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကို သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း ကျောပြင် လေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
“နင် တော်တော့် ကို ဆိုးနေပါလား လူဇိုးလေး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ဖင်လုံး ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်လိုက်တော့ သူမ ရင်တွေ ခုန်သွားခဲ့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း နေကြတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက သူမ ဗိုက်သား ကို လာထောက် နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အမှတ်တမဲ့ သူမ လက်ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို အောက်သို့ တွန်းချလိုက်ရာ လီးကြီးက သူမ ပေါင်ခွဆုံသို့ ရောက်သွားသည်။ ထိုအခါမှ လီးကြီး က သူမ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို အမြှောင်းလိုက်လာထိကပ် နေတာ သတိထားမိသွားခဲ့သည်။ သူမ ဖင်ကြီးကို ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်ဖြင့် ဆွဲတော့ သူမ နောက်ဆုပ်လိုက်တာ လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်ပေးနေ သလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဒါကတော့ အန္တရာယ် များလွန်းသည်ဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ နယ်ကျွံလို့ မဖြစ်ဟု သတိပေးလိုက်မိသည်။ သို့သော် သူမ နှုတ်ခမ်းတွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် နမ်းစုပ်နေတာ က မရပ်။ သူမ ဖင်ကြီး ရှေ့နောက် လှုပ်ရှားပေးနေတာက တော့ မရပ်မိခြေ။
အခန်း (၁၃-၃)
“မွမ်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် မှ ငြီးသံ က လုံးထွေးနေသည်။ သူ့ လျှာ က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လျှာ နှင့် လုံးထွေး ပွတ်သပ်နေသဖြင့် စကားသံ က မပီမသ။ သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ ဗိုက်သား တွေ အချင်းက ဖိကပ် မိနေသည်။ ရေပန်းက ရေတွေ က သူတို့ နှစ်ဦး ကိုယ်ကြားထဲ လည်း စီးကျနေသည်။ ခုလို ပုံသာ ဆက်ပွတ်နေရင် မကြာခင် တော့ သူ့ လရည်တွေ ထွက်ကျ ကုန်တော့ မည် ဆိုတာ ဘုန်းထွတ်အောင် သိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ရာမှ ခွာလိုက်ပြီး သူမ ပါးကို ဘုန်းထွတ်အောင် ပုခုံးပေါ် မှေးတင်လိုက်သည်။ သူမ လက်သည်းတွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်လာခဲ့သည်။
“အရမ်း ကောင်းနေပြီ မာမီရယ်”
“နိုးးး တို့ ..ဒီ အဆင့် ထိတောင် မလုပ်သင့်……ဘူးးးးးးး”
ပါးစပ် က ပြောနေပေမဲ့ သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ ကာ စောက်ဖုတ် နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို ဖိပွတ်နေမိ သည်ကိုတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မရပ်ပစ်နိုင်ခဲ့။ လီးက စောက်ဖုတ်ထဲ မဝင်သေးလို့ သာ လိုးနေသည်ဟု ပြောလို့ မရသေးတာ ဖြစ်သည်။ တကယ်တော့ လိုးနေကြသည့် အတိုင်းပင်။
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး မာမီရယ်….အီးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ဒူးကို ကွေးညွှတ်လိုက်ကာ အပေါ် ထောင်တက် လာသော လီးကြီး ဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ်အကွဲကို ချိန် ထိုးပစ်လိုက်သည်။ လီးဒစ်ဖူး ကြီးက စောက်ဖုတ် အဝ ကို ရှာတွေ့ သွား ပြီး တိုးဝင်ဖို့ ကြိုးစား သည်။ သူ့ နားနား မှာ ကပ်ပြီး အော်လိုက်သည့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသံကို ဘုန်းထွတ်အောင် ကြားလိုက်ရသည်။
“အိုးးးး နိုးးးးး”
လီးကြီး က သူမ စောက်ဖုတ် အတွက် အလွန်တုတ်ပြီး ကြီးမားလှသဖြင့် အရမ်းနာ သွားခဲ့သည်။ လီးဒစ်ဖူး ကြီး က စောက်ဖုတ်အဝ လေးကို တိုးဝင်လာတာတောင် မှ သူမ အတွက် အရမ်းကို နာကျင် လှသဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ အသိစိတ် က ချက်ခြင်း ပြန်ဝင် လာခဲ့ ရသည်။ သူမ ခြေဖျားကို ထောက်လိုက်ကာ ခုန် လိုက်သဖြင့် လီးထိပ်ဖူး က စောက်ဖုတ်ဝ က ကျွတ်သွားခဲ့သည်။ ထိုလီးကြီးကို သူမ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံး ဖြင့် ညှပ်ထား ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ဖင်ကြီးကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုပ်လှုပ်ရှားပေးလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူမ ပေါင်နှစ်လုံး ဖြင့် ဂွင်းတိုက် ပေးသည့် သဘော။
“မာမီးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးး”
သူ့ လီးထိပ် ကလေး ဖြင့် မြည်းစမ်း လိုက်ရသည့် မာမီ့ စောက်ဖုတ် အဝ ကလေး ကပင် သူ့ အတွက် နတ်ပြည် ရောက်သလို ဖြစ်သွားရသည့် ဘုန်းထွတ်အောင် အတွက် ပေါင်နှစ်လုံး ကြားကို လိုးနေရတာကလည်း အရသာ တစ်မျိုးပင်။ ခနလေး ဖြင့် သူ့ လီးထိပ်က လရည်တွေ ပန်းထွက် ကုန်ရာ၊ သူ့မာမီ နောက်ကျော ဘက်က ရေချိုးခန်း နံရံ ပေါ် မှာ ပေပွကုန်တော့ သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကာမ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ခံစားလိုက် ရပြီး သူ့ ကိုယ်သူ ပြန်သတိထားမိချိန်မှာ တော့ မာမီ က ရေချိုးခန်း အပြင်သို့ ပင် ထွက်နေလေပြီ။
“ကိုယ့်ကိုယ်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်အုံး သား၊ ပြီးရင် နံရံ တွေ ပါ ဆေးကြောလိုက်အုံး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ကိုယ်ကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ကြီးဖြင့် ပတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ဘာဖြစ်သွား တာလဲ မာမီ”
မေးသာ မေးလိုက်ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မိမိကိုယ် မိမိ သိသည်။ သူ စည်းကျော် ဖို့ ကြိုးစား ခဲ့သည် မဟုတ်လား။
“မာမီ လုပ်စရာ အလုပ်လေး တွေ ရှိနေလို့ ပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မှာတော့ သူမ သားဖြစ်သူ လရည်တွေ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့် တာခံရဖို့ အရမ်း နီးကပ် သွား ခဲ့တာကို လန့်ဖြန့် သွားခဲ့ ခြင်း ဖြစ်သည်။ အဲဒါဆိုရင် တော့ ကိုယ်ကျိုးနည်း ပါပြီဟု တွေး နေမိသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ ပင် ဘာဖြစ်လို့ အဲလောက် အထိ ဖြစ်သွားခဲ့ ရတာလည်း ဆိုတာ ခေါင်းအေးအေး ထားပြီး ပြန်စဥ်းစား သင့် ပြီ ဟု တွေး နေမိသည်။
“မာမီလည်း ကိုယ့် ဘာသာ ကိုယ် ပြန်စဥ်းစား ဖို့ အချိန်ယူရအုံးမယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီကို မေးခွန်းထုတ်သလို မျက်မှောင်လေး တချက်ကြုတ် ကာ ကြည့်လိုက်သည်။
“မာမီ စိတ်မဆိုး ပါဘူးသား။ သား အပြစ်မရှိပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရေချိုး ခန်းထဲ မှ အမြန်ထွက်သွားလိုက်သည်။ သူမ တို့ အခန်းထဲ မှာ အဝတ် အမြန်လဲ ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ရေချိုးခန်းထဲ မှ ထွက်မလာခင် ပင် အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ ထွက်သွားတော့ သည်။
…………………………………………….
…ငါ ဝ တာ မဟုတ်ဘူး ၊ နည်းနည်းလေး ကိတ်လာတာ… မေသစ္စာအောင် သူ့ ဘာသာ သူစိတ်ထဲ မှ အားပေးရင်း က ခေါင်းကို ခါရမ်းလိုက်မိသည်။ ကိုကိုဦး ရုံးခန်း သို့ လာရာ လျှောက်လမ်းလေး မှာ သူမ ခြေလှမ်းတွေ နှေးကွေး ခဲ့ရသည်။ …မေ ဘာပဲ ဖြစ်နေနေ ကိုကို လက်ခံ ပေးရမယ်…. ဟွန်း အဲလိုကြီး ကလည်းတုံး လိုက်တာ ပေါကား ထဲ က စကားလိုပဲ။ သူမ အနေနဲ့ ဘယ်လို ပြောရမလဲ ၊ သူမ ကိုယ်ဝန် တားဆေးကြောင့် လို့ လဲ လိမ်လို့ မရနိုင် တော့။ သူမ စိတ်ထဲ ကိုကိုဦး ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲ ရွှတ်ကြည့်လိုက်မိလေ၊ ကိုကိုဦး ရုံးခန်းတံခါးကို ခေါက်ဖို့ ဝန်လေး လေ ဖြစ်နေရသည်။ ..တချို့ အမျိုးသား တွေ အတွက် ကတော့ အသေကြိုက်မှာပဲ တဲ့…. အဲဒါကိုတော့ သူမ ခင်ပွန်းလောင်းကို သူမ ဘယ်တော့ မှ ပြောဖြစ် မှာ မဟုတ်ပေမဲ့၊ သူမ မောင်လေး ကြည့်တဲ့ အကြည့် ကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အဲဒီ စကားက အမှန်တရား ဖြစ်ဖို့ များတယ် ဆိုတာ သူမ သိနေသည်။
အခန်တံခါး ကို ခေါက်ကာနီးစဲစဲ မှာ မှ သူမ အိပ်ထဲ က ဖုံးက တုံခါလာခဲ့သည်။ သူမ ဖုံးကို အိပ်ထဲ မှ နိုက်ကာ ဖွင့် လိုက်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် ဆီ မှ မက်ဆေ့ ၊ ကြည့် ရတာ အတော် ပြာနေပုံ၊ အိမ်ကို အမြန်ဆုံး ပြန်လာ ခဲ့ဖို့ ပြောထားသည်။ မေသစ္စာ အောင် သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်ကာ ငါ လာနေပြီ ဟု မက်ဆေ့ ပြန်ရိုက် ပေးလိုက်သည်။ သူလည်း ကိုကိုဦး ကို တွေ့ ဖို့ အဆင်သင့် မဖြစ်သေးတာနဲ့ အတော် ပါပဲဟု တွေးလိုက်သည်။ လျောက်လမ်းလေး အတိုင်း သူမ ရုံးခန်းဘက်ကို ပြန်သွား လိုက်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်ကာ ပဟေဠိတုံး လေးကို ကောက်ယူ လာခဲ့လိုက်သည်။ မတော်တဆ ဒီနေ့ က သူတို့ နေ့ဝင်္ကပါ ရဲ့ နောက် ဆုံး ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာ ဆိုတဲ့ အတွေး နဲ့၊ လိုရမယ်ရ ယူလာခဲ့ လိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
………………….
“မာမီ ဘယ်မှာလဲ ”
မေသစ္စာအောင် မျက်နှာ ဇီးရွက် လောက်ပဲ ရှိတော့ သည့် သူမ မောင်ငယ်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“ဘယ်သွား လည်း မသိဘူးဟာ၊ မာမီ က သူ စဥ်းစား ဖို့ အချိန် ယူ အုံးမယ်လို့ ပြောသွားတယ်”
“အော်… နင်ဘာလုပ်လိုက်လို့လဲ”
မေသစ္စာအောင် က ထမင်းစားပွဲ က ကုလားထိုင် တစ်လုံး မှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။
“နင် ငါတို့ ကို မချောင်းနေဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ကုလားထိုင်တစ်လုံး ဆွဲကာ ထိုင်လိုက်သည်။
” ဟင့်အင်း ငါ ဒီနေ့ မနက် ငါတို့ ဟိုဟာလုပ်..အေးလေ နင် ငါ့ ကို ဟိုဟာ လုပ်ပေးပြီးတော့ ငါ့ စိတ်ထဲ ကိုယ့် ကိုယ်ကို ယုံကြည်ချက် ပြည့် သွား သလို မို့ မြိုထဲ သွားလိုက်တာ၊ ကိုကိုဦး နဲ့ လည်း တွေ့ မယ် ဆိုပြီးတော့၊ ဒါပေမဲ့ မတွေ့ ခဲ့ ပါဘူးဟာ၊ ကဲ ပြောပါအုံး ဘာတွေ ဖြစ်သွားကြတာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူနှင့် မာမီ တို့ အဖြစ်အပျက် တို့ ကို အကုန်နီးပါး ပြောပြလိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ လီးထိပ် မာမီ့ စောက်ဖုတ်ဝ ကို အနည်းငယ် ဝင်သွားတာကို တော့ ချန်ထားလိုက်သည်။ သူပြောချင်တာ တွေ ပြီး သွားတော့ မေသစ္စာအောင် ဘာများပြောမလဲ ဟု စောင့်နေလိုက်သည်။
“အင်း မာမီ က နင့် ဟာကြီး နဲ့ သူ့ဟာလေး ကို ပွတ်လိုက်တော့ လန့်ဖြန့် သွားတာ နေမှာပေါ့ ဟာ”
မေသစ္စာအောင် က ပုခုံး နှစ်ဖက် တွန့် ပြလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပြောပြ တာ နားထောင်မိပြီး တော့ သူမ စိတ်ထဲ ထင်သလောက် မဆိုးပါဘူး ဟု လည်း တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ အိမ်ရောက်လာပြီး သူမ မောင်လေး ရဲ့ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရတုန်း က တော်တော် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး တစ်ခုခု ဖြစ်ခဲ့သည်ဟု ထင်လိုက်မိသည်။
“ဒါပေမဲ့ နင် မာမီ့ ပေါင်ကြားထဲ လုပ်တာက တော့ စက်ဝိုင်း ကို အဆုံးသတ် ပေးတာနဲ့ တော့ မတူဘူးဟ၊ အခုပုံ ဆိုရင် နောက်နေ့ ဒီနေ့ ကို ထပ်သွား ရအုံးမှာပဲ။ အနည်းဆုံး တော့ ဘာမှ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မဖြစ်သေးဘူး ဆိုရင် ငါဆို့ အဆင်ပြေပါတယ်ဟ။ နင် က ပဟေဠိ ကို ဖြေရှင်း နိုင်တဲ့ ဟာဘာမှ ထူးထူးခြားခြား မှ မလုပ်ဖြစ်သေးတာ၊ ဒီကြားထဲ မာမီ က နင့် ကို စိတ်ဆိုးတာက နောက်နေ့ ဒီနေ့ ဆို မေ့သွား မှာပဲလေဟာ”
“ဒါပေမဲ့ တကယ်လို့ ဒီဟာက ငါတို့ ရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့ ဖြစ်သွား ပြီး မာမီ က ငါ့ကို သောကြာနေ့ မှာ စိတ်ဆိုးသွား တယ် ဆိုရင်ရော”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို သူ့ အခြေအနေ ကို နားလည်သဘောပေါက်စေချင်သည်။ သို့သော် သူက ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလည်း ပါးစပ် က ပြောမထွက်။
“ဒီဟာ က နောက်ဆုံး မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ နင် ဒီနေ့ မနက်လည်း ငါနဲ့ လုပ်ခဲ့ ပြီးပြီ။ နင်မာမီ နဲ့ လည်း လုပ်ခဲ့ ဖူးပြီးပြီ။ မာမီ က နင့်ဟာကို လည်း ပါးစပ်ထဲ ထည့် ပြီးပြီ။ အရည်လည်း သောက်ပြီးပြီ။ အခု က ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ပဲ ဟာ ဘာများ ထူးခြား သွားမှာ မို့လဲ၊ အဲဒါလေး နဲ့ တော့ ပဟေဠိ ကို ဖြေရှင်း သွား မယ် မထင်ပါဘူးဟာ”
“အာ..တကယ်လို့ တကယ်လို့ များ…ငါ့ အဖျား ကလေး က မာမီ့ ဟိုအထဲ ကို ဝင်သွား တယ်ဆိုရင်ရော”
“ဘယ်အထဲ လဲဟ”
မေသစ္စာအောင် မျက်လုံးပြူးသွား ခဲ့သည်။ သူမ အသက်ရူဖို့ ပင် မေ့သွားခဲ့ရသည်။
“ငါတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဖက်ပြီး ပွတ်နေကြတာဟာ ငါ ဖီးတက်လာလို့ ဒူးကွေးပြီး အပေါ် ကို ပင့် ထိုးလိုက်တာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ အမ တစ်ခုခု များ ဝင်ပြောမလားဟု ခနနားလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် က ဘာမှ ဝင်မပြောသဖြင့်။
“ငါ့ ခေါင်းလေး ပါပဲဟာ၊ အရမ်းကို ကျပ် နေတော့ ဒီထက်လည်း ပိုမဝင်ပါဘူး”
“ဘုရား ဘုရား”
မေသစ္စာအောင် မျက်လုံးကြီးပြူးလို့ သူမ မောင်လေး ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကလည်း ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်သည်။
“အေးဟာ”
“အဲဟာ ကတော့ စက်ဝိုင်း အဆုံးသတ် ဖြစ်သွားနိုင်တယ်ဟ၊ ထင်တာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေ ကောင်းရင် ကောင်းမှာပါ၊ ငါဆိုလိုတာကဟာ၊ နင် ဘယ်လို နေလဲ၊ ငါဆိုလိုတာက ၊ ဟာ မပြောတတ်တော့ဘူးဟာ”
“ငါ မလုပ်သင့် ဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ်ဟာ၊ ငါ့ကိုယ်ငါ မထိန်း လိုက်နိုင်တာ”
“အေးပေါ့ ဟ၊ နင် က နင့်လီးကို မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လုံး ဝ မထည့် သင့်ဘူး။ အဲဒါ က နောက်ဆုံး ကြံရာမရတော့ တဲ့ အချိန် သုံး ရမဲ့ ဟာပဲ။ နေ့ဝင်္ကပါထဲ မှာ အမြဲသုံး ရမဲ့ အရာတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ”
“အာ့ ဆို ငါ အခု ဘာလုပ်ရမှာလဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူနှင့် သူ့ မာမီ တို့ ရဲ့ ဆက်ဆံရေး ပျက်ပြား သွား မှာ ကို အရမ်းထိပ်လန့် နေမိသည်။ ပဟေဠိပြီးသွား ပြီး တကယ့် နေ့သစ်တွေ စချိန် သူ့ ကို မာမီ မုန်းနေမှာကို သူမလိုလား။ အဲလို နည်းနဲ့ အဆုံးသပ် အောင် ကာမဒေဝ က သူ့ ကို လှည့်စား လိမ့် မည်ဟု သူ မမျှော်လင့်ထားခဲ့မိ။
“နင့် အခန်းထဲ သွား ပြီးတော့ အိပ်နေလိုက်တော့၊ ပြန်ထွက် မလာခဲ့နဲ့၊ အဲလို မှ နင် ဘာမှ အပြောင်းအလဲ မလုပ်ဖြစ်တော့ ပဲ၊ ဒီနေ့ ဝင်္ကပါ က နောက်နေ့ ပြန်လာမှာ ၊ ကံကောင်းရင်တော့ မနက်ဖြန်မနက် နင်အိပ်ယာက နိုးလာရင် ဒီနေ့ ပြန်စမှာပေါ့”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ကုလားထိုင်မှ ထလိုက်သလို ၊ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ထရပ်လိုက်သည်။
“နင်က ရော ဘာလုပ်မှာလဲ”
“ငါက ပဟေဠိတုံး ပြန်ယူလာတယ်၊ မတော်တဆ တခုခု ဖြစ်ခဲ့ ရင် ဆိုပြီးတော့”
မေသစ္စာအောင် က ပြူတင်းပေါက် မှ အပြင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူမ တို့ မာမီ ကား အိမ်နား ဝင်လာတာကို တွေ့ လိုက်ရသည်။
“ငါ မာမီ နဲ့ စကားပြောကြည့်မယ်၊ သူ့ ကို စိတ်နည်းနည်း ပေါ့ သွား အောင် ငါ ကြည့်ကျက် ပြောထားလိုက်မယ်၊ နင်နဲ့ ဖြစ်တာတွေ တော့ ငါဘယ်ပြောမလဲဟ၊ သွားသွား နင့်အခန်းထဲ အမြန်သွားတော့ ၊ နေမကောင်းချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်၊ မနက်ဖြန်အထိ ပြန်ထွက် မလာနဲ့တော့၊ ငါဆိုလိုတာက နောက်နေ့ဒီနေ့ မနက် ကို ပြောတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အမ ပြောစကားကို နားထောင်ပြီး အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တက်သွား လိုက်လေသည်။
………………………..
အခန်း (၁၃-၄)
အာရုံဦးအလင်းရောင် ကောင်းကင်မှာ စပြီး အမျှင်တန်းလေး လောက်ပွင့်လာချိန်မှာပဲ၊ ကြားနေကျ ကြက်တူရွှေးလေး ရဲ့ အသံ နဲ့ အတူ ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့တယ်။ မျက်နှာကျက် ကို မျက်လုံးဖွင့်လို့ အတန်ကြာစူးစိုက်ကြည့်နေရင်းကမှ ဟား ကံကောင်းသဟ၊ ကြာသပတေး နေ့ ပြန်စ လေပြီဟု ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် တွေးလိုက်မိသည်။ သေခြာအောင် သူ့ ဖုံးကို ယူပြီး ကြည့်လိုက်သည်။ ဟုတ်သဟ။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ခေါင်းအုံးပေါ် စိတ်ချလက်ချ ခေါင်းပြန်ချကာ အကြောဆန့်လိုက်သည်။ ငါတို့ အစကနေ ပြန်စရတော့ မယ်။
ခနကြာတော့ မှ အိပ်ရာက ထကာ အဝတ်အစား လဲလိုက်သည်။ မနေ့ တုန်းက သူ နည်းနည်း နယ်ကျွံသွား ခဲ့တော့ သူ့ မာမီ စိတ်ဆိုးသွားတာကို ပြန်တွေး ပြီး သူလန့် နေမိသည်။ နောက်တစ်ခါ အဲလို အမှားမျိုး ကို သတိထားရမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ တကယ်လို့ သူတို့ ဒီနေ့ ဝင်္ကပါ ကို နောက်ဆုံးကျော်ဖြတ်ပြီးသည့် အချိန် မှာ သူ့ အနေဖြင့် မာမီက သူ့ ကို မုန်းသွားတာမျိုး သူမလိုချင်။ သူ့ ကို ယုံကြည်စိတ်ချရသည့် ယောက်ျားသား တစ်ဦး အနေဖြင့် မာမီ့ စိတ်ထဲ ရှိနေစေချင်သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင်က ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်မှ ကြက်တူရွေးလေးကို ဘိုင်ဘိုင် လုပ်လိုက်ပြီး သူအမ အခန်းဆီသို့ သွားလိုက်သည်။ အခန်းထဲ မှာ အိပ်ပျော်နေသေးသော မေသစ္စာအောင်ကို ပုခုံး မှ ကိုင်လှုပ်ကာ နိူးလိုက်သည်။
“ဟေး မမ အခု ကြာသပတေး နေ့ ပြန်ဖြစ်နေပြီ”
“ဟေး နင်နဲ့ မာမီ အတွက် တော့ ကောင်းသွားတာပေါ့ဟ”
မေသစ္စာအောင် က သူမခေါင်းအုံးကို မျက်နှာအပ်ထားရာက မခွာပဲ ပြောနေ သဖြင့် အသံက လုံးနေသည်။
“နင့် ဟိုဟာကြီးနဲ့ မာမီ့ ရဲ့ မာမီ့ အပေါက် ထဲ ထိုးထည့်တာတောင် စက်ဝိုင်းက အစမသပ်ဘူး ဖြစ်နေတာပေါ့ ဟ”
“အေးဟ အဖြေ မမှန်သေးဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ မမ ဖင်နား မွေ့ယာပေါ် မှာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူ တော်တော် လေးတော့ စိတ်ပင်ပန်းနေပြီ။ သူ့ မာမီ က တော့ သူတို့ သားအမိ အတွက် နောက်တခါ ရင်းရင်းနှီးနှီး နေကြရဖို့ နေ့ သစ် ပြန်ရောက်လာပြီပေါ့။ သူ့ အတွက် အရမ်းပျော် ရသလို အတော်လည်း စိတ်ပင်ပန်းရသည်။ ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဆိုတော့ သူ့ စိတ်ထင်နေတာက ဒီနေ့ ပြီးသွားခဲ့ရင် နောက်ထပ် နေ့ ဝင်္ကပါ က လာမှာ မဟုတ်တော့ ပဲ သူ့ မာမီ သူ့ ကို တသက်လုံး စိတ်ပျက် သွားလိမ့်မယ်လို့ သူထင်နေတာကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်လည်း သူ ဒီနေ့ ကို အမှား မလုပ်မိတောင် အတော် စိတ်ထိန်းနေရသည် မဟုတ်လား။
“ငါတော့ ဒီ ကြာသပတေးကို ဘယ်လို ဖြတ်ကျော် ရမလဲ မသိတော့ ဘူးဟာ၊ ငါတို့ ဒီကြာသပတေးနေ့ ဝင်္ကပါထဲ မှာပဲ နေနေကြလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်တယ်”
မေသစ္စာအောင် က သူမကိုယ်ကို လှိမ်ကာ ပက်လက်လှန်လိုက်ရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင် လိုက်ရင်း။
“အရုးမထစမ်း ပါနဲ့ ငဘုန်းရာ၊ ငါတို့ အဲလို နေ့ဝင်္ကပါထဲ အမြဲတမ်း နေနေရရင် ရုးသွပ် သွားနိုင်တယ်ဟ၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ နေ့ဝင်္ကပါ ရဲ့ နောက်ဆုံးနေ့ ဆိုတဲ့ အတွေးက ငါ ပဟေဠိနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အတွေး တစ်ခု ပေါ်လာတယ်”
“တကယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မမ ၏ ဆံပင်ဖရိုဖရဲ နှင့် အိပ်ချင်မူးတူး မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်ရင်း မျက်ခုံးပင့်ကာ မေးလိုက်သည်။
“ဘာအတွေးလဲဟ”
“ငါ မာမီနဲ့ ပြောကြည့်မယ်လို့ နင့်ကို ပြောခဲ့တယ်မလား။ ငါမာမီနဲ့ စကားပြောကြည့်တော့ သူက လိုအပ်နေတယ်ဟ။ ငါတို့ က နင်နဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ဘာဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုတာကိုပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ငါက သူ့ ကို အားပေးပြီး စိတ်လေး ဘာလေး နည်းနည်း အေးဆေး သွားအောင် ပြောခဲ့တာပဲ”
တကယ်တော့ မေသစ္စာအောင် က သူမ ရဲ့ အကြံကြီး ကို တိုက်ရိုက်ပြောချင်ပေမဲ့ သူ့ မောင်ငယ်ကို နည်းနည်း ရှက်တာနဲ့ ကွေ့ဝိုက်ပြီးတော့ ပြောလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ အကြံဥာဏ်ကို သူမ မောင်လေး လက်ခံ နိုင်မလား ဆိုတာကို သူမ သိပ်မသေခြာ ၍ ဖြစ်သည်။
“ငါနဲ့ မာမီနဲ့ ညနေစာ စားပြီးတော့ တီဗီခန်းထဲ မှာ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း ရုပ်ရှင် ကြည့်နေကြတယ်။ မာမီ က ငါ့ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို သတိထားမိသွားတယ်။ ငါ အရင်တုန်းက လိမ်ခဲ့သလိုပဲ၊ ကိုယ်ဝန်တားဆေးကြောင့် ဟော်မုန်း အပြောင်းအလဲ ဖြစ်တာထင်တယ်ပေါ့၊ မာမီက ငါ့ နို့တွေကို လာကိုင်ကြည့်တာ အံ့သြစရာကြီးဟ၊ ငါထင်တာတော့ နင် သူ့ ကို ပေါက်ကရ သွားလုပ်တော့ သူနင့် ကို လည်း စိတ်ဆိုး၊ နင့်အစား ငါ့ဆီ များ လာကပ်သလားတောင် ထင်ရတယ်။ တကယ်က ဒက်ဒီ က ဧည့်ခန်းထဲ ရှိနေတာပဲဟာ၊၊ သူလိုချင်ရင် သွားလို့ ရတာပေါ့”
“နင်က ဘာဆိုလိုချင်တာလဲဟ၊ ငါ သဘောမပေါက်သေးဘူး”
“ဒီလို ဟာ ငါပြောပြမယ်”
မေသစ္စာအောင် အိပ်ယာမှ ထကာ သူမ စားပွဲဆီ သွားလိုက်သည်။ စာရွက် တစ်ရွက် မှာ နံပတ် ၁ ၂ ၃ ဟု ရေးကာ ဘုန်းထွတ်အောင် အား ပြလိုက်သည်။
“မာမီ က တစ်၊ နင် က နှစ်၊ ငါက သုံး ဟာ။ သဘာဝ ကျကျ စဥ်းစား မယ် ဆိုရင် တစ်နဲ့ နှစ် နဲ့ က အလဲအလှယ် လုပ်ပြီးသွား ပြီဟာ၊ ပဟေဠိက အတိုင်း ပြောမယ် ဆိုရင် အရည်ချင်း အပြန်အလှန် သောက်ပြီးသွား ပြီပေါ့ဟာ၊ နှစ် နဲ့ သုံး ကလည်း အတူတူပဲဟာ။ အဲတော့ မျဥ်ဖြောင့် ဖြစ်မနေဘူးလား”
“အင်း ပေါ့ မျဥ်းကြောင်း ဖြစ်နေတာပေါ့၊ အဲတော့ နင်က ဘယ်လို စက်ဝိုင်းလုပ်မှာလဲ”
“အဲဒါ ပြောတာပေါ့ ဟ စက်ဝိုင် ဖြစ်ဖို့ ဆိုရင် ဒီလို ဖြစ်ရမယ်လေဟာ”
မေသစ္စာအောင် က ဂဏန်း ၁ ၂ ၃ ကို မျဥ်းကွေးလေး များဖြင့် ဆက်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ထိုပုံကို ကြည့်ပြီးတော့။
“နင် နဲ့ မာမီနဲ့ ”
“အေးလေ ရွံ့တော့ ရွံ စရာကြီး ပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ကာမဒေဝ က အဲလို မျိုး လိုချင်တာ မဟုတ်လား”
မေသစ္စာအောင် စိတ်ထဲ မှာ သိပ်မကြာခင်တုန်းက တော့ တကယ့်ကို စက်ရွံ့ စရာ ကောင်းသည်ဟု ထင်ခဲ့ လိမ့်မည်။ သို့သော် သူမ မာမီ က အခု သူမ အမြင် ဆွဲဆောင် မှု ရှိလာပြီး။ မာမီ ထန်နေပုံက သူ ကိုပင် ထန်လာစေခဲ့သည်။ သူမ အတွေး ထဲ မှာ သူမ နှင့် သူမ မာမီ တို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း နေပုံ တွေးလိုက်မိတာနှင့် ပင် စောက်ရည်တို့ စို လာခဲ့ရသည်။
“ဒါဆို ကာမဒေဝ က ငါနဲ့ မာမီ ကို မလိုးစေချင်ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အရင်က သူသိသည်ထင်တာတွေ ပင် မသေမခြာ ဖြစ်လာခဲ့ ရသည်။
“နင် ကလည်း ဟာ ဖြည်းဖြည်း ပေါ့ ဟ”
“ငါထင်တာက နင့်အပေါ် မှာ ပဲ တည်နေတော့ တယ်ဆို”
ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းကို ကုတ်မိသည်။
“မာမီ က ငါ့ကို လာပြီး ပွင့်လင်းလာတာက နင် သူ့ ကို ပေါက်ကရ လုပ်လိုက်လို့ ဟ”
မေသစ္စာအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ရင်းဖြင့်၊
“နင် ထပ်ပြီး ပေါက်ကရ လုပ်အုံးဟာ၊ အဲတော့ မှ မာမီ ကို ငါ လှုပ်ရှားလို့ ရမယ်”
“ဟာ နင်ကလည်းဟာ၊ ”
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့အမ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှဲချလိုက်ကာ မျက်နှာကျက်ကို ကြည့်ရင်း၊
“မနေ့က ဒီနေ့ လိုလား၊ ငါအတွက် အဆင်တော့ မပြေဘူးဟ”
“ငါအတွက် လည်း အတူတူပါပဲဟာ”
“နင် က မာမီ့ ကို…..နင် မာမီ့ ကို ဘာဂျာ ပေးမှာလား၊ နင် လုပ်ရော လုပ်ရဲလို့လား”
“ငါလည်း ပထမတော့ အဲလို လုပ်ရမယ် ထင်နေတာ ဒါပေမဲ့ နင် သတိမထားမိဘူးလား။ ကာမဒေဝက ငါ့ ကို ဘာလို့ နို့တွေ ထွက်စေရတာလဲ၊ ငါ က မာမီ့ ကို ငါ့နို့ တွေ ကို သောက်စို့ ဖို့ စည်းရုံးလို့ ရရင် ငါတို့ စက်ဝိုင်း ပြည့် စုံ သွားမယ် မဟုတ်ဘူးလား။ အဲဒါဆို ငါတို့ ရဲ့ နေ့ ဝင်္ကပါ ကြီးလည်း ပြီးဆုံး သွားမယ်။ ငါတို့ နည်းနည်းပါးပါး နမ်းကြမယ်။ ငါ့နို့ ကြီးတွေ ကို ထုတ်ပြီးတော့ မာမီ့ ကို စမ်း စို့ခိုင်းလိုက်မယ်။ ဒါဆို ကိစ္စ ပြီးသွား မှာပဲ ၊ မဟုတ်ဘူးလား”
“ဟုတ်ပါပြီ ဒါပေမဲ့ မာမီ က ငါ့ကို သောကြာနေ့ မှာ စိတ်ဆက်ဆိုးနေမှာပေါ့၊ နောက် သူက နင့် ကို နမ်းမယ်၊ နင့် နို့ တွေကို စို့မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် မျက်လုံးတွေက သူ့ မမ ရဲ့ လုံးဖွံ့ လှတဲ့ နို့ကြီးတွေ ဆီ ကို ရောက်သွားတယ်။
“ငါတို့ အိမ်မှာ ပေါက်ကရ တွေ အကုန်လျှောက်ဖြစ်နေတော့ မယ်။ နင်က တော့ နင့် အပတ်မန့် ပြန်သွားလို့ ရတယ်၊ ငါ က ဒီအိမ်မှာ ဆက်နေရမှာဟ”
“အဲလောက် ကြီးလည်း မဆိုးပါဘူး ငဘုန်းရာ၊ နင် နောက်ကျတော့ မာမီနဲ့ အဆင်ပြန်ပြေ သွားမှာပါ။ မာမီ က နင်နဲ့ ပေါက်ကရာ ဟာတွေ မလုပ်ချင်တော့ ဘူး ဆိုတာတောင် နင့်ကို တော့ သားတစ်ယောက် အနေနဲ့ ချစ်နေ မှာပါဟ၊ နင်တို့ နှစ်ယောက် ဟိုးအရင် ကထက် ပိုပြီး တည့်လာကြတာပဲဟာကို၊ ခုပဲ ကြည့် နင် ဘယ်လောက် ရင့်ကျက်ပြီး ထွားလာသလဲ ဆိုတာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ညဝတ်ဘောင်းဘီ အောက် က အချောင်းရာ ထင်နေသည့် လီးကြီးကို ငုံကြည့်ရင်း။
“အဲ ငါလည်း အဲဒါပဲ တွေးနေတာပဲ”
………………………
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမ သားဖြစ်သူ နှင့် နှစ်ဦးထည်း ကျန်ခဲ့မည့် အချိန်ကို စောင့်ရတာ စိတ်မရှည် ဖြစ်နေရသည်။ သူမ က သားဖြစ်သူ နေမှ မကောင်းပဲ ကျောင်းမသွားနဲ့ ဟု ပြောတာကို သဘောတူ ခဲ့သဖြင့် ကျေနပ်နေမိသည်။ တခြားအိမ်သား တွေ မရှိပဲ သူတို့ နှစ်ယောက်ထည်း ကျန်တော့ နှစ်ဦးသား မီးဖိုထဲ မှာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ရင်း တယောက်ကို တယောက် တကိုယ်လုံး နေရာလပ် မကျန်အောင် ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ် ကြသည်။ တမနက်ခင်းလုံး အိမ်အတွင်း မှာ တဦးနှင် တဦး ဆယ်ကျော်သက် သမီးရီးစား နှစ်ယောက်လို ချစ်ကြည်နူး နေကြသည်။ နောက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ အိပ်ယာပေါ် မှာ ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ပက်လက် ဖြစ်နေကာ သူမ သားဖြစ်သူ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမကိုယ်ပေါ် မှာ မှောက်လျှက်သား ဖြစ်သွားကြသည်။ သူမ နို့ကြီးတွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် ရင်ဘတ် နှင့် ဖိကပ် ပြီးပွတ်တိုက်နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက လည်း သူမ ဗိုက်သား ပေါင်လုံးတွေကို ပွတ်တိုက်မိနေသည်။
“သား..မာမီတို့…မလုပ်သင့်….အိုးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ်မှ စောက်ရည်တွေ က စိမ့်ကျနေတာမို့ ပေါင်တွင်းသားတွေ မှာလည်း ချောကျိ နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ မာတောင် နေသော လီးတန်ကြီးက ဟိုထိုး ဒီထောက် နှင့် မို့ စောက်ရည်များ ဖြင့် ချောနေသော ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ တဆင့် စောက်ဖုတ်အဝ ကို တိုးဝင် သွားခဲ့သည်။ သို့သော် တုတ်ခိုင်ကြီးထွား လှသည့် ဒစ်ဖူး ကြီးက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စောက်ဖုတ်ကလေး နှင့် ဆိုလျှင် မတန်တဆ ကြီးနေတာမို့ ဒစ်ဖူး နည်းနည်းလေးဝင်ပြီးတာနှင့် ဆက် မဝင်တော့။ အားစိုက်ပြီး ဖိသွင်း မှ ရမည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမ ခင်ပွန်းသည် လီး မှာ သားလီး နှင့် ယှဥ်လျှင် သေးငယ်တာတောင် သူမ ကို လိုးသည့် အချိန် အတော်လည်း စေးကျပ် တာ ခံစားရသည်။ ယခု ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးသာ ဝင်လျှင် သူမ စောက်ဖုတ် ပြဲထွက် သွားမလား လှိုင်ခေါင်းဖြစ် ကျန်ခဲ့ မလားဟု ပင် စိုးရိမ်မိသည်။ နောက်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ် ကို တိုးဝင် ဖို့ ကြိုးစား နေတာက သူမ သားအရင်း ၏ လီးကြီး။ ဆိုတာ ခေါင်းထဲ ဖြတ်ကနဲ ပေါ်လာသည်နှင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ်ကို တွန်းထုတ် ပစ်လိုက်မိသည်။
“မလုပ်နဲ့ ဖယ်စမ်း”
ဘုန်းးထွတ်အောင် က သူမ ပြောစကား နားထောင် တာကို တွေ့ ရတော့ လည်း သူမ စိတ်သက်သာရာ ရသွား ခဲ့သည်။ သူမ သားဖြစ်သူ နှင့် အိပ်ယာထဲ မှာ ဆက်နှပ် ချင်နေသေးသည်။ သို့သော်လည်း မု က နည်းနည်း ပြောင်း သွား ခဲ့ပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ငါ့ ကို မနှောက်ယှက်နဲ့ တော့ ဟု ပြောကာ အဝတ်အစား ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အိမ်မှ ထွက် သွား လိုက်သည်။
အခန်း (၁၃-၅)
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အိမ်ပြန်လာသည့် အချိန် ဘုန်းထွတ်အောင် က ရှောင်ပေးနေလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ ကိုယ်သူ နောင်တ ရနေပီဟု တွေးမိသည်။ တကယ်တော့ သူက လူပျိုပေါက် လေး ရှိသေးသည်။ အထိအတွေ့ နှင့် လွတ်လပ်မှုတို့ က သူ့ ကို အတွေး တွေ ချော် သွား စေ ပြီး ဦးနှောက်ထဲ သုတ်သွေး ရောက် သည့် ယောက်ျားလေး ထုံးစံ အတိုင်း ပြုမူ မိတာ ပဲ ဖြစ်မယ် ဟု တွေးလိုက်သည်။ သူမ စိတ်ထဲ မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း မကျေနပ်ဖြစ်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့် အဲဒီ အဆင့် လောက် ရောက်သည်အထိ တော့ မလိုက်လျောသင့် ဟုလည်း တွေးမိပြန်သည်။ မနက်ဖြန်လောက် မှ သူမ ကိုယ် သူမ အားတင်းလို့ ရလျှင် သားဖြစ်သူ ကို အကြိုးအကြောင်း ပြောကာ နားချ ကြည့်ဦးမည် ဟု တွေးထားလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ သားဖြစ်သူ နှင့် ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ်ဆိုတာတောင် မသိ။ အားမွေးရဦးမည်။ သူမ ဘာသာ သူမ ကော်ဖီ တခွက် ဖျော်ပြီး သောက်ဖို့ ကိုင်ထားတဲ့ လက်တောင် မှ တုန်ရီ နေမိသည်။ ဒီနေ့ တစ်နေ့ တာကို သူမ ဘယ်လို ကျော်ဖြတ်ရမလဲ ဆိုတာ ကိုတောင် သူမ မသိဖြစ်နေချိန် သမီး မေသစ္စာအောင် အိမ်ကို ရောက်လာတာ တွေ့လိုက်ရသည်။
သူမ စိတ်တွေ ဂဏှာမငြိမ် ဖြစ်နေချိန် မှာ သမီး ဖြစ်သူ ရောက်လာတော့ အားတက် သွားမိသည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ရက် တွေ တုန်းက ကိုကိုဦး နှင့် ပတ်သက်ပြီး စိတ်ဆင်းရဲ နေသည့် သမီး ကို သူမ ပဲ နှစ်သိမ့် ချော့မော့ အားပေး ခဲ့ ရသည် မဟုတ်လား။ အခု မေသစ္စာအောင် အိမ် ရောက်လာတော့ သူမ မိခင်ဖြစ်သူ မျက်နှာ မကောင်း ဖြစ်နေ သည်ကို ကြည့် ပြီး သူမ ကို ပြန်ပြီး အားပေးသည့် အနေဖြင့် စကားစမြီ ပြောလာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်သက်သာရာ ရရသည်။ သူမ တို့ နှစ်ယောက် အမျိုးသမီး ချင်းချင်း အနေဖြင့် အချစ် အကြောင်း၊ အမှားအယွင်း လုပ်မိခဲ့သည့် အကြောင်း နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း အကြောင်း စသဖြင့် ပြောဖြစ်ကြသည်။ သူမ တို့ နှစ်ယောက် ညနေစာ စားသောက်ပြီးချိန်မှာ ရီမောစရာလေး တွေ ပင် ပြောဖြစ်လာကြသည်။ နောက်တော့ အိုးခွက်ပန်းကန် တွေ သိမ်းဆည်းပြီးကြချိန် မှာ တီဗီခန်းထဲ ဝင် ပြီးတော့ ဆိုဖာပေါ် နှစ်ယောက် အတူ ပူးပူးကပ်ကပ် ထိုင်ကာ ဒရာမာ ရုပ်ရှင် ကားတကား ကို ကြည့်ဖြစ်ကြသည်။
“မာမီ အဲလို နေရတာ ညှောင်းမှာပေါ့ သမီး ကိုယ်ပေါ် ခေါင်းချ ပြီး လှဲလိုက်လေ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မေသစ္စာပေါင်ပေါ် ခေါင်းတင် အိပ်ကာ တီဗီကို ကြည့်လိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ထဲ မှ သရုပ်ဆောင် နှစ်ဦးက သူတို့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် ရေထဲ ခုန်ချသည့် အကြောင်းကို ဟာသ အနေဖြင့် ပြော နေကြသည့် အခန်းရောက်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးပြင်ကို မေသစ္စာအောင်က ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေချိန် ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ရုတ်တရက် ထလိုက်ကာ သမီးဖြစ်သူအား၊
“သမီး ရင်သား တွေကို တခုခု များ လုပ်ထားသလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“သမီး မာမီ့ ကို မတိုင်ပင်ပဲ ဆာဂျရီ တွေ ဘာတွေ လုပ်ထားသလားလို့ စိုးရိမ်မိတယ်”
“သမီး ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး မာမီ၊ သမီး လုပ်မယ်စိတ်ကူးတာနဲ့ မာမီ့ ကို တိုင်ပင်မှာပေါ့ ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးပြင်နှစ်ဖက် က ပန်းနုရောင် သန်းနေသည်ကို မေသစ္စာအောင် မြင်နေရသည်။
“ဒါပေမဲ့ သမီး ရင်သား တွေက ကြီးနေတယ်”
“သမီး ကိုယ်ဝန်တားဆေး တွေ သောက်တော့ ဟော်မုန်း တွေ က ကပြောင်းကပြန် ဖြစ် ပြီး အဲလို ဖြစ်လာတာလို့ထင်တာပဲ မာမီ၊ မာမီ သဘောကျလား”
သူမ မာမီ ရဲ့ ရှက်သွေးဖြန်းနေတဲ့ မျက်နှာ၊ ခတ်ဟဟလေး ပွင့် အာနေတဲ့ နှုတ်ခမ်း အစုံ က အနမ်းတစ်ခု ကို မျှော်လင့် နေတယ်လို့ မေသစ္စာအောင် တွေးလိုက်မိသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တွေ ထလာခဲ့သည်။ တကယ်တော့ မလုပ်သင့် ဘူး ဆိုတာ သူမ စိတ်ထဲ သိနေသည်။ သို့သော် ဆန္ဒ တွေ က ပြင်းထန်လာခဲ့သည်။ နောက်တစ်ချက် ကလည်း ဒီ ချောမော လှပ ချစ်စရာကောင်းလှသည့် မိမိ မိခင်မှာ သူမ သား ဖြစ်သူ ရဲ့ ဧရာမ လီးကြီး ကို ငုံခဲကာ ဒိသရုပ် စုပ်ပေးခဲ့သည့် ပုံ ကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ထည်း တော့ ဒီလို ခံစားခွင့် ရနေတာ မတရားဟု စိတ်ထဲ ထင်လာတော့ အရဲစွန့် လိုက်မိသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်း ဖြင့် မာမီ့ နှုတ်ခမ်း အစုံကို ဖိကပ် စုပ်နမ်းလိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်ဓါတ်လိုက်ခံလိုက်ရသလို ဒုန်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။
“ဟင်..ဒါက ဘာဘာ လုပ်တာလဲ မေသစ္စာအောင်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ မှာ သူမ သားဖြစ်သူ နှင့် ဖြစ်ခဲ့တာကို နောင်တရ မပြီးသေးခင် သမီး ဖြစ်သူ ရဲ့ လုပ်ရပ် ကြောင့် အတော် တုန်လှုပ်သွားခဲ့ ရသည်။
“ဆောရီး မာမီ၊ သမီး ထင်တာက……”
မေသစ္စာအောင် ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိ၊ ဒီအဆင့် ထိရောက်နေမှ တော့ မထူးတော့ ပြီဟု တွေးရင်း သူမ မာမီ နှုတ်ခမ်းဆီကို သူမ နှုတ်ခမ်း ဖြင့် ထပ်ကပ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်သည်။
“ဖြန်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်ဖဝါး က မေသစ္စာအောင် ပါးပြင်ပေါ် ကို ကျလာခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ထိုင်နေရာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ။
“ဘုရားဘုရား၊ ငါတို့ မိသားစု ဒီအိမ်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီလဲ”
ဟု ရေရွှတ်ကာ သူမ တို့ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ အမြန် လျောက်သွား လေတော့ သည်။
………………………………..
ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့် ဝင်လာသော အမ ဖြစ်သူ ၏ မျက်နှာ အနေအထားကို ကြည့် ပြီး အခြေအနေ မဟန်မှန်း ချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။ မျက်နှာ ပေါ် ပါးပြင်တဖက် နီရဲ နေပြီး မျက်ရည်တွေ ဝဲနေသော မေသစ္စာအောင် ကို ကြည့်ရင်း။
“ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ”
ဟု မေးလိုက်မိသည်။ မေသစ္စာအောင်က အခန်းတံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ အခန်းမီးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ သူမ မောင်ငယ် အိပ်ယာပေါ် သို့ တက်လာပြီး။
“အဆင်မပြေဘူး၊ ငါ့ ကို ဖက်ထားစမ်းပါဟာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ လက်ထဲက ဖုံးကို ချလိုက်ပြီး သူ့ မမ ကို အနောက်မှ ကပ်ကာ အသာအယာထွေးပွေ့ ပေးထားလိုက်သည်။
“နင် ဘာဖြစ်လာလဲ ပြောပြချင်လား”
“ဟင့်အင်း”
“အေးပါ နင် ဘယ်လို ခံစားရသလဲ တော့ မသိဘူး ငါတော့ တော်တော် စိတ်ဆင်းရဲရတယ်၊ ငါ့ကို မာမီ က စိတ်ဆိုးနေမှာ တွေး နေရင်း က စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ နင့် အတွက် လိုအပ်ရင်တော့ ငါ မနက်ဖြန် ဒီနေ့ မှာ လဲ ငါ သူ့ ကို ဒေါသဖြစ်အောင် ထပ်လုပ်ပေးပါ့မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြောနေရင်းက သူ့ လက်ဖဝါး များဖြင့် သူ့ မမ နို့ကြီးများကို အုပ်ကိုင်ကာ အသာလေး ဆုပ်ညှစ် ပေးလိုက်သည်။
“ငါထင်တာ ကာမဒေဝ က ငါတို့ ဘက်က လို့ ထင်နေတာ၊ ဒါပေမဲ့ အခု ပုံနဲ့ ဆိုရင် သူက ငါတို့ ကို တချိန်လုံး ကြည့်ပြီး ဟားတိုက် နေမယ်ထင်တာပဲ”
“အေး အဲလို ဖြစ်နေတယ်ဟာ”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူမ မမ ခေါင်းမှ ပန်းရနံ့ သင်းသည့် ခေါင်းလျော်ရည် နံ့ ကို ရူလိုက်ရင်း က ။
“အင်း ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ငါတို့ ဒီထက်ပိုကောင်းတဲ့ ပလန်တော့ စဥ်းစားရမှာပေါ့ ”
“ထင်တာပဲ”
“အေးပါဟာ ကဲ အိပ်တော့ ဟာ ဂွတ်နိုက် ”
“ဂွတ်နိုက် ငဘုန်း”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ဖင်ကြီးကို အနောက် သို့ ကော့ ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ပေါင်ခြံတွင်း တိုးကပ်လိုက်သည်။ ခနအကြာမှာတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်မောကျသွား ကြလေတော့ သည်။
………………
အခန်း ၁၄။
အခန်း (၁၄-၁)
ထူးဆန်းတဲ့ မနက်ခင်း တစ်ခုပဲ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်တွေ တအားထပြီး အိပ်ရာက နိုးလာခဲ့ သည်။ ရေချိုးခန်း ထဲ က သူမ ယောက်ျား ရဲ့ ရေသန့်ဗူး ကို ပါးစပ်ထဲ မှာ ပုလွေမှုတ်သလို ထည့် ကာ သူမ လက်တွေ က သူမ အဖုတ်ကို ဖိပွတ်မာစတာဘိတ် လုပ်ကာ တချီ ပြီးခဲ့ရသည်။ လုပ်နေရင်း က သူမ သား၏ ဧရာမ လီးကြီး ကို အဲလို မျိုး သူမ ပါးစပ်ထဲ လည်ချောင်းထဲ အထိ ထည့်ကာ စုပ်ပေးနိုင်ပါ့ မလားဟု တွေးရင်း ကြက်သည်း ထိ နေမိသည်။ နောက် နာရီဝက် ခန့် အကြာမှာတော့ သူမ မီးဖိုထဲ မှာ နေ့တဒူဝ အလုပ်တွေကို လုပ်နေရင်း က တအိမ်သား လုံး အတွက် မနက်စာကို ပြင်ဆင်နေမိသည်။ သူမ အနေဖြင့် သူမကိုယ်သူမ နေ့စဥ် အလုပ်များ ပုံမှန်လုပ်နေတာဟု အတင်း တွေးနေသော်လည်း တကယ်က ဘယ်လို မှ ပုံမှန်မဟုတ်တာ သူမ ကိုယ်သူမ အသိဆုံး ဖြစ်လေသ်။ သူမ စိတ်ထဲ သားဖြစ်သူ ၏ ဧရာမ လီးကြီးကို သူမ ဒိသရုပ် လုပ်ပေးနိုင်မလား ဒီနေ့ တော့ စမ်းကြည့်ရမည်ဟု တွေး နေမိသည်မှာ ပုံမှန် မိခင်တစ်ယောက်၏ အတွေး ဖြစ်နိုင်ပါ့ မလား။
“သား ကြည့်ရတာ သိပ်နေမကောင်းသလိုပဲ၊ ဒီနေ့ ကျောင်းသွားလို့ ဖြစ်ပါ့ မလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မနက်စာ စားနေသော သားဖြစ်သူ နဖူး ကို သူမ လက်ဖဝါးလေး ဖြင့် စမ်းကာ မေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူ နှင့် သမီး ဖြစ်သူတို့ ဖက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ။
“တကယ်ပူနေတာပဲ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဦးမြအောင်က သူ့ ဖုံးကို ငုံ့ကာ ကြည့်နေရင်း သူမ ပြောသည်ကို သေခြာပင် ကြားဟန်မတူ။ မေသစ္စာအောင် ကို ကြည့်ရသည်မှာ လည်း ပင်ပန်းနွမ်းလျနေပုံ ရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ သမီး ဖြစ်သူ ကို ကြည့်ရင်း သနားစိတ်ဝင် သွားသည်။ သား ၏ လီးကြီး က ခနစောင့် နိုင်သေးသည်။ သမီးကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦး မည်ဟု တွေးလိုက် ရင်း သား နဖူး ကို တခါပြန်စမ်းလိုက်သည်။
“ဒီလောက် ကြီးတော့ လည်း မဟုတ်ပါဘူးလေ၊ သား ဒီနေ့ တော့ ကျောင်းသွားလိုက်နော်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က မျက်ခုံးပင့်ကြည့်ရင်း။
“တကယ်လား”
ဟု ပြန်မေးလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ်။ ခုနက မာမီ့ လက်က ရေကိုင်ထားလို့ အေးနေတော့ သားကိုယ်က ပူနေတယ်ထင်တာ၊ အခု စမ်းကြည့်တော့ ပုံမှန်လောက် ပါပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ကို မလုံမလဲ နှင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ အနေဖြင့်လည်း သားဖြစ်သူ ကို သူမ က ငြင်းပယ်သည်ဟု ထင်သွားမှာလည်း စိုးသည်။ သို့ပေမဲ့ ဒီနေ့ ကတော့ သမီး ဖြစ်သူ က သူမ ကို ပိုပြီး လိုအပ်လိမ့် မည်ဆိုတာ ထင်ရှားနေသည်။
“သမီးကြီး ဒီနေ့ အိမ်မှာ ပဲ နားနေလိုက်ပါလား။ သမီး နဲ့ မာမီ တို့ သားအမိချင်း ပြောစရာရှိတာလေး တွေ ပြောဆို ဆွေးနွေး လို့ ရအောင်”
“ဟုတ်ကဲ့ မာမီ ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ လက်ဖျားဖြင့် ပင် မတို့ရသေးသော သူမ မနက်စာ ကို ငုံ့ ကြည့်နေမိသည်။ သူမ မာမီ ပါးရိုက် တာကို ခံလိုက်ရ ခြင်းက သူမ အတွက် ကာမဒေဝ ရဲ့ ပဟေဠိ ဂိမ်း ကို စိတ်ကုန်သွားစေခဲ့သည်။ မေသစ္စာအောင် သက်ပြင်းတချက်ချလိုက်မိသည်။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူမ အနေဖြင့် ကြိုးစား ကြည့် ရမှာပဲ။ ဒီဟာက နောက်အခွင့်အရေးတစ်ခု ဆိုတာ သူမ သိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အနေဖြင့် မာမီ စိတ်အနှောက် အယှက်ဖြစ်အောင် တခုခု တော့ လုပ်ပေးရမည်ဟု သူမ တွေးနေတုန်း ဖြစ်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် ကျောင်းသွား မယ်”
ဘုန်ထွတ်အောင် တစ်ယောက် စိတ်အနည်းငယ် သက်သာရာ ရသွားခဲ့သည်။ ဒီသောကြာနေ့ ကို သူ့ မာမီ သူ့အပေါ် စိတ်မကွက်ပဲ နှင့် သူဖြတ်သန်းနိုင်လျှင် နိုင်လိမ့်မည်ဟု တွေး လိုက်မိသည်။ သူ့ အနေဖြင့် မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့် စရာ မလိုပဲ နေ့သံသရာ ကုန်သွား လျှင် မာမီ နှင့် နောက်ပိုင်း မျှော်လင့်ချက် ရှိနိုင် သည်ဟုသူယူဆထားမိသည်။
“မာမီ သမီး မြို့ထဲ ကိုတော့ သွားစရာရှိသေးတယ်၊ တစ်နာရီ နှစ်နာရီလောက်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ ပြန်လာခဲ့ မယ် ဆယ်နာရီလောက် ဆို အဆင်ပြေမလား”
မေသစ္စာအောင် အနေဖြင့် သူမ မောင်လေး က အိမ်က အမြန်ဆုံး ထွက်သွားဖို့ ပြင်ဆင်နေတာ မြင်နေရသည်။ သူ့ အကြံ များ မသိဘူး ထင်နေသလား။ ဘယ်ရမလဲ သူမ ကိစ္စ အဆင်ပြေဖို့ မောင်လေး အနေဖြင့် လည်း မာမီ့ ကို စိတ်ဒုက္ခရောက် အောင် လုပ်ပေးရမည်ဟု သူမတို့သဘောတူထား ခဲ့ သည် မဟုတ်လား။
“အဲဒီ အချိန်ထဲမှာ မာမီ က မောင်လေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပေးလို့ ရသေးတယ်လေ။ သူ တကယ် ကျောင်းတက်ဖို့အဆင်ပြေရဲ့ လားဘာလား လည်း အကဲခပ်ရင်းပေါ့ ”
“အဲဒါ ကောင်းတာပေါ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မျက်နှာလေး ဝင်း သွားသည်။ သူမ အနေဖြင့် သား နှင့်လည်း ဘာညာကွိကွ လုပ်လို့ ရမည်၊ သမီး အတွက် လည်း အချိန်ရမည်။ ဘယ်လောက် အဆင်ပြေမဲ့ အစီအစဥ်လဲ။
“သား ငယ် ကျောင်းသွား ခါနီးအထိ အဖျား ကြီးလာမလား ကျသွားမလား သေခြာအောင် စောင့်ကြည့် ပေးလို့ ရတာပေါ့”
ဦးမြအောင် က သူမ တို့ စကားပြောနေကြတာကို ခေါင်းတောင် မော် မကြည့်၊ သူ့ ဖုံး ကို ပွတ်လျက် အလုပ်များ နေလေသည်။
“ကောင်းပြီလေ။ ကျနော် ကျောင်းသွား နိုင်မလား မသွားနိုင်ဘူးလား ဆိုတာ နောက်ဆုံး ချိန်အထိ စောင့်ကြည့် တာပေါ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ကို လျော့ လိုက်သည်။ သူမမ ကို မာမီ မမြင်အောင် မျက်လုံး ပြူးပြလိုက်သည်။
……………………………….
နောက် တစ်နာရီ လောက် အကြာမှာတော့ သူ့ မာမီ အခန်းထဲ မှာ ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် သူ့ မာမီ တို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုယ်လုံးတီး နှင့် ရပ်လျှက် ဖြစ်နေကြပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက သူ့ မာမီ့ ပေါင်နှစ်လုံး ကြားမှာ တိုးဝင် ထွက် ပွတ်တိုက်လျှက်။ နောက်တော့ သူက ဒူးအနည်းငယ်ကွေးလို့ လီးကြီးကို အပေါ် အသာ စောင်းကာ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ လီးဒစ်ဖျားက သူ့ မာမီ စောက်ဖုတ်အဝ ကို တိုးဖိပြီး အနည်းငယ်ဝင်သွား သည်။ အရင်နေ့ က အတိုင်းပင် သူ့ မာမီ ကြောက်လန့် တကြားဖြင့် တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ နူးနှပ် နေ သည်ကို ရပ်လိုက်သည်။ သူမ အဝတ်အစား များကို ကမန်းကတမ်းထဝတ်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုလည်း ကျောင်းသို့ စက်ဘီးဖြင့် သွားရန် နှင်ထုတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း သူမ ပြောစကားကို နားထောင် ကာထွက်လာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း သူ၏ မတရားထောင်မတ်နေသော လီးကြီး ကို ထိန်းသိမ်းရသည်က မလွယ်ကူလှ။ မာတောင်နေသော လီးကြီးက တဖက် သူပျို့အံ ချင် ဖြစ်နေတာက တဖက် ဖြင့် အတော် ဒုက္ခ ရောက်နေရသည်။ သူ့ စိတ်က သူ့ အမေအရင်းကြီးမို့ မအီမသာ ဖြစ်နေသော်လည်း သူ့ ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ ထိုအိပ်ခန်းထဲ မှာ ခုန ကိစ္စကို ကိစ္စတုံး လိုက်ချင်နေမိသည်။
…………………………………….
ထိုနေ့ ညနေခင်းမှာပဲ မေသစ္စာအောင် တစ်ယောက် ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းထဲ သို့ မျက်ရည်စက်လက် ဖြင့် ရောက်လာခဲ့ပြန်သည်။ သူမ က အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီးမှ။
“ငါတို့ အသံကို တိုးတိုးပြောမှ ရမယ်။ ဒက်ဒီ က ဘောလုံးပွဲကြည့်နေတယ်”
“နင့် ကိစ္စ မာမီနဲ့ အဆင်မပြေဘူးလား”
ဘုန်ထွတ်အောင် ရင်ထဲ မှာ သူ့ မမ အတွက် နင့်နေအောင် ပင်ခံစားရသည်။ သူ့ အနေဖြင့်လည်း ကိုယ်ချင်းစာ မိသည်။ သူ လည်း ပဟေဠိဖြေရှင်း နိုင်ဖို့ ရည်ရွယ်လျက် မျက်စေ့ စုံမှိတ်ကာ သူ့ မာမီ ကို အတင်း စည်းရုံး သည့် အချိန်။ ငြင်းပယ်ခံရသည့် ခံစားချက်ကို သိသည်။ နောက်ပြီးတော့ တစ်ခါထည်းလည်း မဟုတ်။ အကြိမ်းပေါင်း များစွာ မဟုတ်လား။ ဘုန်းထွတ်အောင် ခုံမှာ ထိုင်နေရာက မတ်တပ်ရပ်ကာ သူ့ မမ ကို လက်ဆန့်တန်း ကြိုလိုက်သည်။
“ဒီကိုလာဟာ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေး ရှိရာသို့ လျောက်လာပြီး မောင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းဖက်လိုက်မိသည်။
“ဒီတခါလည်း မာမီ ငါ့ ကို ရိုက်တယ်ဟာ၊ အရမ်း ဆိုးတာပဲ အဟီးးးးးး ရွှတ် ..ဟင့်ဟင့်”
မေသစ်စာအောင် က ပြောရင် ဖြင့် ရှိုက်ကာငို နေသဖြင့် သူမ ကိုယ်လုံးလေး က တုံခါနေသည်။ သူမ အနေဖြင့် ဇာတ်ကြောင်းပြန်မပြောချင်တော့ပါ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လည်း အလိုက်တသိ မေးမြန်မနေတော့။ သူမ ကိုယ်လေး ကိုသာ ပွေ့ဖက်ထားရင်း ချော့ ပေးနေသဖြင့် မေသစ္စာအောင် ရှိုက်သံလေး တဖြည်းဖြည်း လျော့ သွားရသည်။ မောင်လေး က ဘာကြောင့် များ ဒီလောက် တောင် သူမ အလိုကို သိနေရတာလဲ။
“ငါတို့ အိပ်ယာပေါ် ခနလှဲကြမလား။ ငါတို့ တခြားတစ်ခုခု ကြိုးစား ကြည့်ကြရင် ကောင်းမလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ ကို အိပ်ယာပေါ် အသာဆွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ် မှာ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ပွေ့ဖက်ထားရင်း က သူ့ မမ မျက်ရည်တို့ ကို ဘုန်းထွတ်အောင် က သုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ငါစိတ်မကောင်းပါဘူးဟယ်။ ငါ အသုံးမကျတာပါ။ နင် လည်း စိတ်မပျက်နဲ့၊ ငါတို့ ဒီ နေ့သံသရာက လွတ်ကို လွတ်ရမှာပါ”
မေသစ္စာအောင် က သူမ မောင်လေးကို ပြောရင်း က ရုတ်တရက် မောင်လေး နှုတ်ခမ်းကို သူမ နှုတ်ခမ်း ဖြင့် နမ်းလိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည် နမ်းစုပ်လာတော့ သူမ ကိုယ်လုံးလေး ပျော့ ခွေ သွားခဲ့ရသည်။ ကိုကိုဦး ကလည်း သူမ ကိုယ်လုံး အပြောင်းအလဲ ကို သဘောမကျ။ သူမ မာမီ ကလည်း မကြိုက်။ သူမ မောင်လေး ရဲ့ လျာ က သူမ ပါးစပ်ထဲ မှာ လာပြီး လှုပ်ရှား နေတဲ့ပုံက မောင်လေး သူမ အပေါ် စိတ်တွေ လာနေတာ ခံစားမိနေတယ်။ ခနအကြာလောက် နမ်းစုပ်နေကြပြီးမှ သူမတို့ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက် ကြသည်။
“ငါ နည်းလမ်းတစ်ခုခု တော့ ရှာအုံးမယ်ဟာ”
“အေးပါဟာ ငါတို့ အခု အချိန်မှာ ဒုက္ခရောက် နေပေမဲ့ လည်း ငါတို့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နားလည်နေကြတာပဲလေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မျက်နှာကို သူ့ မမ မျက်နှာနားကပ်လိုက်ပြီး သူ့ မမရဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း ပြန်ပူးကပ် သွားကာ ကစ်ဆင် ပေးနေမိကြပြန်သည်။
ထိုအချိန်မှာ ပင် ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ခန်းတံခါး ဝုန်းကနဲ ပွင့်လာခဲ့သည်။
………….
