အခန်း (၁၈-၂)
မောင်နှမ နှစ်ယောက် မေသစ္စာအောင် အခန်းမှ ထွက်လာကြတော့ မနက် ဆယ်နာရီ ခန့် ရှိနေလေပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အိမ်သို့ ပြန်ပြီး သူ့ ဘောလုံးပွဲ အတွက် ပြင်ဆင်ရမည် ဖြစ်သည်။ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် အိမ်ပေါ် က ဆင်းပြီး တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် နောက်ပြောင်ကျီစယ်ကာ ရီမောရင်း လျောက်လာကြသည်။ သို့သော် သူ့ တို့ သွား မည့် လမ်းမှာ စောင့်ပြီး ရပ်နေသည့် ကိုကိုဦး ကို တွေ့ လိုက်ရတော့ ရီသံတွေ ရပ်သွား ခဲ့ရသည်။ ကိုကိုဦး ရုပ်က သနားစရာ ရွဲပြဲနေသည်။ မျက်လုံးကြီးကလည်း နီရဲ ပြီး အဝတ်အစား တွေက လည်း ဖရိုဖရဲ နှင့် ညက ကောင်းကောင်း အိပ်ခဲ့ရပုံ မပေါ်။
“ကိုယ် ဆောရီး ပါ မေ – ဒီ နေ့ တမနက်လုံး ကိုယ် စိတ်ကို အေးအေးဆေးဆေး တည်ငြိမ်အောင် ထားပြီး စဥ်းစား နေမိတယ်၊ စိတ်မကောင်းပါဘူး”
မေသစ္စာအောင် က သူမ ခင်ပွန်းလောင်း နှင့် လေးငါးပေ အကွာလောက် မှာ ရပ်လိုက်ရင်း သူမ မောင်လေး ကို သူမ အနောက်ဖက်သို့ ဆွဲယူ ပို့ထားလိုက်ရင်းက။
“စိတ်မကောင်းဘူး။ ဘာကို စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။
“ကိုယ် မေ့ အပေါ် မှာ ဒီထက်ပိုပြီး ကောင်းအောင် ကြိုးစား ပါမယ်လို့ ဂတိပေးပါတယ်”
ကိုကိုဦး က သာသာလေး ပြုံးလိုက်သည်။ မေသစ္စာအောင် မျက်နှာပေါ် မှာ ဒေါသအရိပ် အငွေ့ မတွေ့ ရသဖြင့် အားတက် သွား မိသည်။ သူ့ ကို မေသစ္စာအောင် ခွင့်လွှတ် ထားပြီးပြီ ဆိုတာ သူမ မျက်နှာရိပ်ကဲ ကို ကြည့်တာ နှင့် သူသိသည်။
“ခုတလော ကိုယ် အရမ်း အတ္တ များ ပြီး မေ့ အပေါ် ဆိုးနေခဲ့မိတယ်။ ကိုယ့် ရဲ့ အလုပ်ထဲက ပရက်ရှာ တွေ ကြောင့် မေ့ အပေါ် မှာ ဆက်ဆံရေး တွေ မောက်မာ ခဲ့သလို ဖြစ်ခဲ့ရတယ်”
“ဟွန့် ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က နှာခေါင်းရှုံ့ကာ အသံထွက် လိုက်တာမို့ မေသစ္စာအောင် က သူ့ ပုခုံးကို ကိုင်ရင်း သတိပေးလိုက်ရသည်။
“ခနလေး ငဘုန်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကို သူမ နှင့် ည က ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည် ဆိုတာ ပြောမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သူမ သိသည်။ သို့သော် သူမ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေမိသည်။ သူမ ကားသော့ ကို ဘုန်းထွတ်အောင် အားလှမ်းပေးရင်း။
“ငဘုန်း နင် ကိုယ့်ဘာသာ ကားမောင်း ပြန်သွား လိုက်တော့၊ ငါ ကိုကို နဲ့ ပြောစရာ ရှိလို့၊ ”
“ဘာ အိုး နိုး ငါ နင် နဲ့ ပဲ အိမ် ကို မောင်းပြန်မယ်လေ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ယောက်ဖလောင်း ကို မနာလိုစိတ်ဝင်လာသည်။ သူ့ မမ နှင့် ကိုကိုဦး တို့ ကို တလှည့် စီ ကြည့်ရင်း၊ သူ ဆက်ပြောချင်လာသည့် စကား များကို ပြန်မျိုချပြီး တိတ်တိတ်လေး နေလိုက်သည်။
“ပြီးရင် ကိုကို ငါ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့လိမ့် မယ်။ အဲတော့ မှာ ငါ ကားပြန်ယူတော့ မယ်”
မေသစ္စာအောင် က ဟုတ်လားဟူသော အမူအယာ ဖြင့် သူမ ခင်ပွန်းလောင်း ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကိုကိုဦး က ခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်သည်။ ထိုအခါကျမှ မေသစ္စာအောင် က သူမ ကားသော့ ကို ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ထဲ အတင်း ထိုးထည့် လိုက်ပြီး။
“သွား တော့ ငဘုန်း ၊ ဟုတ်လား”
“အေးပါ၊ ဒါဆိုလဲ အိမ်ကျမှ တွေ့ တော့ မယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သော့ ကို ယူပြီး လှည့်ထွက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ သူ့ မမ အနားမှ လှောင်သလို အပြုံး နှင့် သူ့ ကို ကြည့်နေသည့် ကိုကိုဦး ကို သူ နောင်တရစေမည့် စကား များ ပါးစပ် မှ မထွက်ခင် အမြန် ကားဆီ သို့ ထည့်လာခဲ့လိုက်သည်။
……………………………..
ဘောလုံး ကို လိမ်ကစား တာ က ဘုန်းထွတ်အောင် ကျွမ်းသည့် အကွက် ဖြစ်သည်။ တဖက်အသင်းက နောက်ခံ လူကို သူလိမ်ပြီးတော့ ဘောလုံးကို ဘေးတောင်ပံဖက်သို့ ဆွဲလာခဲ့လိုက်သည်။ ထိုတောင်ပံဘက် ကော်နာ နားမှာ အားပေးနေတာက သူ့ မာမီ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖြစ်သည်။ အထက်တန်းကျောင်း ဘောလုံးပွဲတွေ မှာ က ပွဲကြည့်သူ အားပေးသူ ဆိုတာ ကသိပ်မရှိ၊ မိဘ တစ်ချို့ သူငယ်ချင်း တစ်ချို့ သာ ရှိတတ်ကြသည်။
“ဘုန်းထွတ်အောင် က ဆွဲထား ဆွဲထား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပထမ ခုန်ပေါက်ကာ အော်ဟစ် လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ ၏ ဧရာမ နို့ကြီး နှစ်လုံး က သူမ ဝတ်ထားသည့် ဆွယ်တာပွပွ ကြီး အောက်မှာ တောင် သိသိသာသာ ကြီး လှုပ်ကာ ရမ်း နေသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအေင် လည်း သူမ ကိုယ် သူမ သတိထားမိကာ ခုန်ပေါက်နေရာမှ ရပ်လိုက်သည်။ လက်ခုပ်သာ တီးပြီး အားပေးတော့သည်။ သူမ သားဖြစ်သူ ဘောလုံးကန်ပွဲ ကို လိုက်မကြည့်ဖြစ်သည်မှာ ကြာလှပြီ။ ယခု သားဖြစ်သူ ခြေထောက်တွေ က ကျစ်လစ် မာကျော နေကာ ကွင်းထဲ ပြေးလွှား လို့ ဘောလုံး ကစား နေတာကို ကြည့် ပြီ သူမ ပီတိ တွေ ဖြစ်နေမိသည်။ သား လေး တစ်ယောက် ကျွမ်းကျင် သော ဘောလုံး သမား တစ်ယောက် ဖြစ်လာတာကို ဝမ်းသာ နေမိသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် အရင် က ဒီလို အခြေအနေမျိုး ဆိုလျင် ခံစစ် သမားတွေကို လိမ်ပြီး ပယ်နယ်တီ ဧရိယာထိ ဆွဲသွားကာ ဂိုးသွင်း လေ့ရှိသည်။ အခု လိုမျိုး လီးကြီးက သူ့ ဘစ်ထဲ မှာ မတန်တဆ ထွား တုတ်နေ တာမျိုး နှင့် မကန်ဘူးတော့ သူ့လှုပ်ရှား မှုက အရင်ကလို မမြန်တော့။ သူ့ မာမီ နှင့် မလှမ်းမကမ်း မှာ ရပ်နေကြ သော ကျောင်းသူ တစု ကလည်း သူ့ နာမည်ကို အော်ကာ အားပေးနေကြသည်။
“ဘုန်းထွတ်အောင် ကွ သွင်းးးးးတော့ သွင်းးတော့..”
ဘုန်းထွတ်အောင် မသိမသာ စောင်းကြည့်လိုက်တော့ ထိုကျောင်းသူ တစ်စု မှာ ချောကလျာ နှင့် သူမ သူငယ်ချင်း အုပ်စု ဖြစ်နေသည်။ ဟိုက် ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ။ အဲဒီ အုပ်စု ကလည်း တစ်ခါ မှ ဘောလုံးပွဲ ဆိုတာကို ယောင် လို့တောင် လာကြည့်တတ်ကြသူ တွေ မဟုတ်ကြ။ ထိုအချိန်မှာ ပင် တခြားသင်း နောက်တန်း လူ က သူ့ ခြေထဲ မှ ဘောလုံး ကို လာဖျက်လိုက်တော့ သူ အရှိန်လွန်ပြီး လှဲကျသွားခဲ့ ရသည်။ အဲဒီကောင်က ဘောလုံး ရသွား ပြီး တစ်ခြား ဘက်သို့ ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ချောကလျာ နှင့် သူမ သူငယ်ချင်းတစ်စု ကတော့ အော်ဟစ် အားပေး နေစဲ။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကတော့ သူမ သားဖြစ်သူ မြက်ခင်း ပေါ် မှောက်လျက် လှဲကျ သွား တာ ကြောင့် သူမ မျက်နှာကို လက်ဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် အုပ်ကာ မကြည့်ရဲ ဖြစ်နေရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ကို ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ဟု ပုံစံ ဖြင့် လက်ဝှေ့ယမ်း ပြကာ မတ်တပ်ပြန်ထလို့ ကွင်းလည် ဆီ ပြန်ပြေးသွား လိုက်သည်။
ပွဲပြီးသွာ
“ဆောရီး ငဘုန်း၊ ငါ နင့် ပွဲ လွတ်သွားတယ်၊ အခု မှ ရောက်တယ်။ ကိုကို နဲ့ ငါနဲ့ စကားတွေ ပြောနေတာ များသွား လို့”
မေသစ္စာအောင် သူမ မောင်လေး ကို ကြည့်သည့် အကြည့်က သတိပေးနေသလို၊ နင် ပြဿနာ မရှာနဲ့တော့ နော် ဟု တောင်းပန်နေသည့် မျက်လုံး တို့ ဖြင့် ကြည့်နေသည်။
“ပွဲက ဘယ်လိုလဲ”
ဟု မေသစ္စာအောင် ကဆက်မေးလိုက်သည်။
“ငါတို့ ရှုံးသွား တယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မမ တို့ နှင့် မလှမ်းမကမ်း မှာ ရပ်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။
“ဒါပေမဲ့ သားဘုန်း ကစား တာ အရမ်း ကောင်းတယ်၊ မာမီ တော့ သား အတွက် ဂုဏ်ယူမိတယ်”
“ဟုတ် ကျေးဇူး မာမီ”
“အင်း ကျနော် မေ့ ကို ညနေစာ စားသောက်ဆိုင် ခေါ်သွား မလို့ ရီဆပ် လုပ်ထားတယ်၊ အချိန်ကပ်နေလို့ ခွင့်ပြုပါအုံး”
ကိုကိုဦး က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကို ပြောရင်း နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“အေးအေး သွားကြသွား ကြ”
“ငါ့ကား ပြန်ယူပြီးပြီ ငဘုန်း ကျေးဇူးပါဟာ နောက်တော့ မှ အေးဆေး ပြောမယ်”
“အေးပါ ရပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပုခုံးလေး ကို လှမ်းကိုင်ရင်း။
“ကဲကဲ ရေသွား ချိုးလိုက်အုံး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ သူမ လက်ဖဝါး အောက်မှ မာကြောသော ကြွက်သား ဆိုင်များ အထိအတွေ့ က သူမ ကိုယ်လုံး ကို ကြက်သည်း ထသွား စေသည်။ စောက်ဖုတ်လည်း နည်းနည်းလေး တွန့် သွားသည်။ သူမ မျက်နှာလေး နီကာ ရှက်သွေး ဖြန်းသွား ခဲ့သည်။
“ဒီနေ့ သား ကစား တာ အရမ်းကောင်းတယ်”
ဟု အရှက်ပြေလေး ထပ်ပြောလိုက်သည်။
“ဟေ့ ဘုန်းထွတ် နင် ဒီနေ့ ကစား တာ အရမ်းမိုက်တယ်”
ရုတ်တရက် ရောက်လာသော ချောကလျာကို ဘုန်းထွတ်အောင် သတိမထားမိလိုက်။
“အော် အေး ကျေးဇူးပါဟာ”
“အိုကေ၊ တနင်္လာနေ့ ကျ ကျောင်းမှာ တွေ့ကြတာပေါ့ ”
ချောကလျာက လက်ဝှေ့ယမ်း ပြရင်း သူမ သူငယ်ချင်းတွေ အုပ်စု ရှိရာ ထွက်သွား ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားဖြစ်သူ ကို မျက်စပြစ်ပြလိုက်ရင်းက လေသံတိုးတိုးဖြင့်။
“ဟဲ့ သား သွား ပြီး စကားလေး ဘာလေး ပြောလိုက်အုံးလေ”
ဟုပြောလိုက်သည်။
“ဟာ မာမီ ကလည်း”
ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်တွေ ရှုတ်ထွေးလာသည်။ အဖြစ်အပျက်အများကြီး သူ့ ကို လာတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်နေသည်ဟု သူခံစား နေရသည်။
“ဟာ မာမီ ကလည်း လုပ်မနေနဲ့ သွား၊ သွား ပြီး နည်းနည်းပါးပါး ပြောလိုက်အုံး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပုခုံးကို တွန်းပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ချောကလျာနောက်ကို အပြေးကလေး လိုက်လိုက်ရင်း၊
“ဟေး ချောကလျာ၊ ငါ မနေ့ က ပါတီ မလာဖြစ်တာ ဆောရီးဟာ”
ချောကလျာက နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း။
“ရပါတယ်ဟ”
နောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အိုးတိုးအတ နှင့် ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်း နည်းနည်းပါးပါး ပြောရင်း နှုတ်ဆက် ကာ သူ့ မာမီ ဆီ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။
“ကဲ ဘယ်လို လဲ မဆိုးဘူး မဟုတ်လား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ချောကလျာ၏ ကိုယ်ဟန်အနေအထားမျက်နှာ အနေအထားတို့ ကို လှမ်းကြည့်ရင်းက ဒီကောင်မလေး သူမ သားကို စိတ်ဝင်စား နေပြီမှန်း မိန်းမချင်း သိလိုက်သည်။
“မဆိုးပါဘူး”
“ကဲ အိမ်ပြန်ကြရအောင်”
သူတို့ သား အမိ နှစ်ယောက် သူတို့ မီနီဗန် ရှိရာသို့ ပြန်လျောက်လာခဲ့ကြသည်။
အခန်း (၁၈-၃)
အိမ်ကို ကားမောင်း ပြန်လာကြတော့ ကားထဲ မှာ အတွေးကိုယ်စီ ဖြင့် တိတ်ဆိတ်နေသည်။ ဒေါ်သွန်ုးမြမြအောင် ကဘုန်းထွတ်အောင် ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ရင်း။
“ဘောလုံးပွဲ ရှုံးလို့ စိတ်ပျက်နေတာ လားသား ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က ခေါင်းခါယမ်း ပြလိုက်သည်။ သူ့ မာမီ ကို မနေ့ ညက ကိုကိုဦး နှင့် ဘယ်လို ဆုံကောင်း၊ ကိုကိုဦး အရမ်း မူးနေပြီး မေသစ္စာအောင် ကို ဆဲသည့် အကြောင်း စသည်ဖြင့် ပြောပြ လိုက်သည်။ ညဖက် သူ့ မမ အခန်းထဲ မှာ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ဆက်ဖြစ်ကြသည့် အကြောင်းအရာ ကိုတော့ ပြောပြလို့ မဖြစ်နိုင် သဖြင့် ထည့် မပြောတော့။
“အော် သူ ကအဲလောက်မူးနေတာလား။ ဒါကြောင့် သား က သား မမ အတွက် စိတ်ပူနေတာကိုး။ ယောက်ျား တွေ က အဲလို ပဲ တခါတလေ တော့ လွတ် သွား တတ်တယ် ၊ အထူးသဖြင့် အရမ်း မူးလာရင် စိတ်က လွတ်သွား ပြီး သူတို့ ဘာပြောလို့ ဘာပြောမှန်း မသိတော့ဘူး”
“အဲလို မဖြစ်သင့် ဘူးလေ မာမီ”
“ဟုတ်ပါတယ် သား ပြောတာ မှန်ပါတယ်။ သား က အဲလို ဖြစ်တတ်တဲ့ ယောက်ျားလေး ထဲ မှာ ပါမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ မာမီ ယုံကြည်တယ်။ သမီး အဲလို ဖြစ်တဲ့ အချိန် သား က အတူရှိနေတာ အတော် ကံကောင်းသွား တာပဲ”
“ဟုတ်တယ် ”
“သား ကြည့်ရတာ မနေ့ ညက ဖြစ်နေတာကို စိတ်တို ပြီး ခုထက်ထိ စိတ်ထဲ မှာ အစာမကြေ ဖြစ်နေတုန်းပဲ၊ သား ကို စိတ်ပြေ သွား အောင် မာမီ လုပ်ပေးချင်တယ်။ မာမီ သား စိတ်ပြေ သွား အောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မျက်လုံး ထဲက အဓိပ္ပါယ် များစွာ ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ကြည့်လိုက်သည်။
“မာမီ က အိမ် ရောက်ရင် သား နဲ့ အတူတူ နေပေးမှာလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကား ကို အိမ်ဆီ မောင်းနေရာ မှ လမ်းတစ်ဆစ်ချိုး မှာ လမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။
“သား ဒက်ဒီ အခုချိန် အိမ်မှာ ပြန်ရောက်နေပြီ။ မာမီ သား နဲ့ အိမ်မှာ အတူနေပေး နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ ဆက်ဆီကျကျ နှုတ်ခမ်း ထူထူ ပေါ် မှာ အပြုံးရိပ်လေး ပေါ် လာသည်။
“ဒါပေမဲ့ မာမီ တို့ ကား ထဲ မှာ ခနလောက် တော့ အတူနေလို့ ရမယ်လေ”
“တကယ် လားမာမီ၊ တော် ကြာ တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွား မှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား”
“ပြီးခဲ့ တဲ့ နေ့တွေ တုန်းက တော့ မာမီ တွေး မိချင်မှ တွေးမိမယ်။ ခစ်ခစ်။ ဘယ်သူ မှ ဒီ နားက စျေးဟောင်း နား က ကွင်းစပ် မှာ ဘယ် သူ မ မလာကြဘူး ဆိုတာ သတိထားမိလို့လေ”
ခနကြာတော့ သူမ ကား ကို မြက်တောထူထ နေသည့် ကွင်းပြင် အဟောင်း အစပ် တွင် ရပ်လိုက်သည်။ ကား စက် ကို သတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သား ဖြစ်သူ ဖက်ကို လှည့်လိုက်သည်။
“သား က ဒီ ဘောကန် ဂျာစီ နဲ့ အရမ်း ကြည့်လို့ ကောင်းတာပဲ”
ဟု ပြောရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းက ဆံပင်တို့ ကို သူမ လက်ချောင်းတို့ ဖြင့် ထိုးဖွ လိုက်သည်။
“ဒီဟာ က ယူနီဖောင်း ပဲ မာမီ လူတိုင်း ဝတ်ကြတာပဲဟာ”
ဘာဖြစ်တော့ မည်ဆိုတာ မှန်းဆမိ နေတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှား နေမိသည်။ သူ့လီးကြီး က ကျပ်ထုပ်နေသည့် အတွင်းခံ အောက် မှ မာလာတော့ လက်ဖြင့် အသာ အလိုက်သင့် ဖြစ်အောင် ပုံစံ ပြောင်းပေး လိုက်ရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ နှာခေါင်းကို သူ့ မျက်နှာ နားကပ် ကာ အသက်ပြင်းပြင်း ရူလိုက်သည်။ အသာချင်းထိ အောင်တော့ နမ်းခြင်းမဟုတ်။
“သား ဆီ က အဲဒီ အနံ့ လေး ကို မာမီ တအားကြိုက်တယ်”
“အဲဒါ ချွေး စော် နံ နေမှာပေါ့ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေရသည်။ သူ့ မာမီ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ။ သူမ ရဲ့ နောက်ထပ် စိတ်ကူးယဥ် တစ်ခုလား။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် အလိုက်သင့် လေး လုပ်ပေးရမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။
“ဟုတ်တယ်။ ချွေးနံ့၊ မြက်နံ့၊ ရွှံ့နံ့ အကုန်လုံး က ယောက်ျား စစ်စစ် တစ်ယောက် ရဲ့ အနံ့ ပဲ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ မျက်စေ့ ကို မှိတ်ကာ ထပ်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း လေး ရူလိုက် ပြန်သည်။ နောက်တော့ မျက်လုံး ခပ်မှေးမှေး ဖွင့်လျက်။
“ယောက်ျား စစ်စစ် လို့ ပြောပြီး မှ သတိရတယ်။ သား ကို ဒီနေ့ ပွဲ အတွက် ဆုချပေးရမယ်”
ဟု ပြောရင်း မှ ဘုန်းထွတ်အောင် ဘောလုံးကန် ဘောင်းဘီကို ခါးမှ ပေါင်လည်လောက်ထိ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးထိပ်ပိုင်းက သူ၏ အတွင်းခံ အောက် မှ ပင် ခေါင်းပြူထွက်နေလေပြီ။
“ဒီနေ့ပွဲ က သား တို့ အသင်းရှုံးတယ်လေ။ သား ဘာဆု ရမှာ ဆိုတာ တောင် နားမလည်ဘူး”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မာမီ က သူမ စိတ်ကူးယဥ် ဇာတ်လမ်းတစ်ခု ကို အကောင်အထည်ဖေါ် နေပြီ ဆိုတာကို သဘောပေါက် လိုက်သည်။
“မာမီ က သား ရဲ့ ကြိုးစား မှု ကို ဆုချမှာပေါ့ သားရဲ့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ ဘောလုံးကန်လျင် ဝတ်သည့် ဂွေဥကာ နှင့် အတွင်းခံ ကို ပါ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီး လို ထောင်ထ လာခဲ့သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က လီးတန်ကြီးကို သူမ လက်ဖျားကလေး ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း။
“ဟော ကြည့်စမ်း ဘယ်လောက် လှလိုက်သလဲ သားရယ်။ သား ကအရမ်း ကို ကံကောင်းတဲ့ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ပါပဲကွာ”
“ကျေးဇူးပါ မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ထိုင်ခုံ နောက်ကို ကျောမှီချလိုက်ပြီး သူတို့ ကားရပ်ထားသည့် ပတ်ဝန်းကျင် တဝိုက်ကို မျက်စေ့ ကစား လိုက်သည်။ သူ့ မာမီ ပြောတာလည်း မှန်တာပဲ။ ဒီနား ကို ဘယ်သူ မှလာသည့် ပုံ မပေါ်၊ ဘာမှ စိုးရိမ်စရာ မရှိဟု တွေးလိုက်သည်။
“အိုးးးးးးးးးးးးးမာမီ….ရှီးးးးးး ကောင်းလိုက်တာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခေါင်း ကို အုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ နွေးထွေး စိုစွတ်သည့် အာခံတွင်း က သူ့ လီးကြီးကို ငုံခဲလိုက်ပြီး တချက်ဖွဖွ လေး စုပ်လိုက်တာကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ လီးကြီးကို တဖြည်းဖြည်း ချင်း မျိုချလာရာ သူ့ လမွှေး တွေက သူမ နှာခေါင်း နှင့် ထိကပ် သွား သည်အထိ ဖြစ်သည်။ နောက်တော့ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်။ ပြန် မျိုချ လိုက်ဖြင့် ပုလွေပညာ ကောင်းကောင်းပြတော့ သည်။ အခုတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် က လူပျို မဟုတ်တော့ သူ့ မမ ကို လိုးဖူးသွား ပြီမို့ လိုးရသည့် အရသာ ဘာလဲ ဆိုတာ သိနေပြီ။ သို့သော်လည်း အခု ခံစား နေရတာက လည်း လိုးရသည့် နီးပါးလောက် ကောင်းသည်ဟု သူပြောနိုင်လေသည်။
“ဟင်းးးးးးးအီးးးးးးးးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က အသက်ရူသံ က အတော်ပြင်းသည်။ သူမ ပါးစပ်တစ်ခုလုံး က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ဖြင့် ပြည့်ကျပ် နေသဖြင့် နှာခေါင်းပေါက် မှ ပင် အသက်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ရူနေရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးထိပ်မှ စိမ့်ထွက်နေသည့် ရှေ့ပြေး အရည်ကြည် ၏ ညှီစို့စို့ အနံ့လေး ကလည်း သူမ စိတ်တွေကို ပိုထလာစေခဲ့သည်။ သူမ ခန္ဓာကိုယ် အပြောင်းအလဲတွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် ကျတော့ အဆင်ပြေအောင် လှုပ်ရှား နိုင်တာကြောင့် သူမ ကိုယ်သူမ စိတ်ပူနေမိတာတွေက ပျောက်ကွယ်သွား ရသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးကို သူမ လည်ချောင်း အထိ ဝင်အောင် အလိုးခံနိုင်တာကို ပင် သူမ စိတ်ကျေနပ် နေမိသည်။ သူမ လက်တဖက် က အလိုလို သူမ စောက်ဖုတ်ဆီ ရောက်သွားကာ ပင်တီ ပေါ် မှ ပင် ဖိပွတ်ပေး နေမိသည်။
သူတို့ မီနီဗန် ကလေး မှာ သူတို့ နှစ်ဦး တို့ ကြောင့် အနည်းငယ် တုံခါ လှုပ်ရမ်းနေသည်။ နေကလည်း တဖြည်းဖြည်း ဝင်စ ပြုနေပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် စိတ်ထဲ မှာ သူ့ လီးကြီးကို အစုပ်ခံနေရသည်က လွဲ လို့ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတော့၊ သူစိတ်ထဲ မေသစ္စာအောင်၊ ကိုကိုဦး၊ ဘောလုံးပွဲ၊ ချောကလျာ၊ ကာမဒေဝ စတာတွေ တောင် ဘာမှ မရှိတော့။ သူ့ လက်တဖက် က မာမီ့ ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ထားပြီး နောက်လက်တဖက်က မာမီ့ ဖင်လုံးကြီးဆီ လှမ်းကိုင်လိုက်မိသည်။
“မာမီ…သားးး ပြီးးးတော့မယ်..”
သူ့ မာမီ က သူ အဲလို ပြောတာမျိုး ကို မကြိုက်မှန်း သိပေမဲ့ မတတ်နိုင်တော့။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်း ပါးစပ် မအားသဖြင့် ဘာမှ မပြောနိုင်။ သူ့ လက်ဖဝါးတဖက်က သူ့ မမီ ဖင်လုံးကြီး တစ်လုံး ကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ် မိလိုက်သည်။
“အွင်းးးးးးးအွင်းးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လည်း ပြီးကာနီး ဖြစ်နေလေပြီ။ သူမ ဖင်ကြီးက မြှောက်ကာ မြှောက်ကာ ယမ်း တက်နေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေသော လက်က လည်း ပိုပြီး ဖိကာ မြန်မြန် ပွတ်နေမိသည်။ သူမ အတွင်းခံပင်တီ ကို မချွတ်ထားလိုက်မိတာ နောင်တရနေမိသည်။ အခုတော့ အတွင်းခံ တစ်ခု လုံး မှာ ရေစိမ် ထားသလို စောက်ရည်တွေ ဖြင့် ရွှဲနစ်နေလေပြီ။ နောက်ပြီး ဘုန်းထွတ်အောင် ပြီးတော့ မယ် ဆိုမှ သူမ ချက်ခြင်း သတိရလိုက်မိသည်။ သူ့ လရည်တွေ က တအားများလွန်းသည်။ ကားပေါ် ပန်းချလိုက်လို့ ကတော့ အဲဒီ အနံ့ က တော်တော် နှင့် ပျောက်ဖို့ မလွယ်။ ခု မှ တော့ မထူးတော့ပြီ။ ထွက်လာသမျှ လရည်တွေကို မျိုချပစ် လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ပါးစပ် အပြည့်နှင့် အင်းအင်း ဟု ပြောလိုက်မိသည်။
အခန်း (၁၈-၄)
“အားးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးအိုးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး မှ လရည်တွေ ပန်းထွက် ကုန်တော့ သူ့ တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းမွှေးညှင်း ထကာ တုံခါသွား ရသည်။ သူ့ မာမီ တဂွတ်ဂွတ် ဖြင့် မျိုချနေသည့် အသံကို ပင် ကြားနေရသည်။ ထိုအသံ ကပင် သူ့ ကိုပိုမို စိတ်ကြွစေလေသည်။
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မှာ လရည်တွေ တဂါလံ နီးပါးလောက် မျိုချနေရသည်ဟု ပင် စိတ်ထဲ ထင်မိသည်။ ဒီလရည်တွေ ပြည့်နေသည့် ဂွေးဥနှစ်လုံး တန်းလန်း ဖြင့် သူမ သားဖြစ်သူ ဘယ်လို များ ဘောလုံး ကစား နေနိုင်သေးလည်း ဟု မဆီ မဆိုင်တွေး လိုက်မိသေးသည်။ နောက်ဆုံး တော့ သား ဖြစ်သူ လီးကြီး က လက်ကျန် လရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်ချ သည်အထိ သူမ အပြင်လျှံ မကျအောင် မျိုးချ နိုင်ခဲ့တာကို ဂုဏ်ယူနေမိသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း သားလီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံထားရင်း စောက်ဖုတ် တစ်ခု လုံးကျင်တက်ကာ ပြီးသွား ခဲ့ ရသည်။
သား ဖြစ်သူ လီးကြီးကို ပါးစပ် မှ ချွတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကား ထိုင်ခုံပေါ် ဆန့်ဆန့် ပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်း တွေကို သူမ လက်ခုံ ဖြင့် ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ သူမ ဘိုက်သား ကို ပင် သူမ ပြန်ပြီး လက်ဖြင့် ပွတ်လိုက်မိသည်။ လရည်ပူနွေးနွေး တွေက သူမ ရင်ထဲ အထိ ပူဆင်းသွားသလို ပင်ခံစား ရသည်။
“မာမီ က အဲလို ကြံရွယ်ထားတာတော့ မဟုတ်ဘူးရယ်..”
ဟု ခပ်ရှက်ရှက်ကလေး ပြောလိုက်သည်။ ပြီးမှ။
“မာမီ တို့ အိမ်ပြန်ကြစို့ နော်၊ အိမ်ကျမှ မာမီ ညစာ ပြင်ဆင်ပေးမယ်နော်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ၏ နို့ကြီးတွေကို မျက်စေ့ ကစား လိုက်ရင်း။
“နေပါအုံး၊ ဘောလုံးပွဲလည်း ကစားပြီး။ သား ကိုလည်း လီးစုပ်ပေးတာ ခံရပြီးတော့ သား ရေလည်းငတ်၊ ဘိုက်လည်း ဆာနေပြီ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။
“အဲလို စကား ပြောတာ မရိုင်းနဲ့ လေ သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ဆွယ်တာ ပွပွ ကြီးကို ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲမ ကာ ချွတ်လိုက်ရင်း။
“အဲဒီ လီးစုပ် တယ် ဆိုတဲ့ စကား မျိုး မသုံးပါနဲ့”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဆွယ်တာ အောက် မှ သူမ ဒရက်စ် ကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်တော့ နို့ကြီး တွေ က ခုန်ပေါက် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ နို့ကြီး တွေ ဖြင့် တော် သော ဘရာဆိုက် သူမ မှာ မရှိပါ။ ခု အချိန် မှာ တော့ သူမ မှာ ရှိနေသည့် ဘရာဇီယာ များ ဖြင့် မတော် သဖြင့် မဝတ်ထား။
“ကောင်းပြီ လာ ဒီမှာ ခေါင်းချလိုက်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းလေးကို ဆွဲယူကာ သူမပေါင်ပေါ် တွင် လှဲစေလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်လေးကို အနည်းငယ် ကိုင်းပေးလိုက်တော့ နို့သီးခေါင်းတွေ က ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် နှင့် အနေတော် ဖြစ်သွား သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က အားရ ပါးရ ကို စို့ တော့ သည်။ စီယာတိုင် နှင့် သူမ ကိုယ်ကြား မှာ သိပ်လှုပ်ရှား ဖို့ နေရာ မရှိ ။
“အားးးး ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်း မှ ဆံပင် တို့ ကို သူမ လက်ချောင်းလေး တွေ ဖြင့် ထိုးဖွ ဆော့ ကစား နေလေသည်။ အနောက်ဘက် အရပ် က နေပင် ဝင်စ ပြုနေလေပြီ။
ဘုန်းထွတ်အောင်က နို့ကြီး တဖက်ကို အားရပါးရ စို့ရင်း နောက်တဖက်ကို နှယ်ပေးနေသည်။ သို့သော် သူ လုပ်ချင်တာ တခြား ဟာတွေ ရှိနေသေးသည်။
“သားတို့ နည်းနည်း နောက်ကျ နေပြီ ဆိုတာ သိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မာမီ သား နဲ့ ကားနောက်ခန်းကို ခန လိုက်ခဲ့ လို့ရမလား”
“ဘာလုပ်မလို့ လဲကွာ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က မတ်မတ် ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့ အောက်ပိုင်း မှာ ဝတ်ထားသမျှ ကို အကုန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်ထိုင်နေကြသည့် ထိုင်ခုံကြား မှ ဝင်ကာ အနောက်ဖက် ထိုင်ခုံ ဆီ သို့ ဝင်သွား လိုက်သည်။ ဖင်ကုံးလျက် အနောက်ဖက် ခန်း ကူးသွား သည့် ဘုန်းထွတ်အောင် ဖင်ကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ရိုက်လိုက်ချင်စိတ်ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ထိန်းထားလိုက်ရသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် က အနောက်တန်း ထိုင်ခုံပေါ် မှာ ထိုင်ရင်း သူ့ မာမီ မျက်လုံးတွေ ကို ဆိုင်လျက် ကြည့်ရင်း။
“သား တို့ သိပ်မကြာပါဘူး ခနလေးပါ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။
“မနေ့ ညတုန်း က ကိစ္စ ကိုလည်း သား စိတ်မကောင်းပါဘူး”
“သား မနေ့ည က ချောကလျာတို့ ပါတီ ကို သွားလိုက်ရင် အဲလို ဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားဖြစ်သူ ကို ပြန်ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ သား ဖြစ်သူ လီးကြီး က ထောင်ပြီး ဘယ်ညာ ယိမ်း ဖြစ်နေသည်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း။
“ပါတီ သာ သွားခဲ့ရင် အခု လောက်ဆို သား ချောကလျာ တို့ ဘာတို့ နဲ့ အခု အချိန် တခုခု ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ မာမီ နဲ့ အခုလို လာကပ်နေတော့ မှာ မဟုတ်ဘူး”
“လာပြန်ပြီ ဒီ ချောကလျာ၊ ဘာလို့ လူတိုင်း က သူ့ အပေါ် ထန် နေရတာလဲ”
“မာမီ က တော့ သူ့ အပေါ် မထန်ပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က နို့ကြီး နှစ်လုံး ကို ပြန်မဖုံးတော့ ပဲ ကားနောက်ခန်း သို့ ကုံးဝင်လာခဲ့သည်။
“ဒါပေမဲ့ ကောင်မလေး က တော်တယ်၊ ရုပ်ချောတယ်၊ သူ့ မိဘ တွေ အသိုင်းအဝိုင်းကလည်း ကောင်းတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ဘေး မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“အခု တော့ ချောကလျာ က သားနား မှာ မရှိဘူးပေါ့”
“ဟုတ်တယ် မရှိဘူး”
“မာမီ သားကို နမ်းလို့ ရမလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သားဖြစ်သူ ပေါင်လုံးကို သူမ လက်ဖဝါး ဖြင့် ကိုင်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဆက်ပြောသည်။
“သား ဟာ တွေ ကို မာမီ အခု လေး တင် မျိုချထားတာ ဆိုတော့ တကယ်လို့ သား ရွံမယ်ဆိုရင် မာမီ နားလည်…………………..အွန့် အွန်းးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် က စကား ဆုံးအောင် မစောင့်တော့ ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်းပူးကပ် ကာ ကစ်ဆင် ဆွဲ ပစ်လိုက်သည်။ ခုခေတ်လူငယ် တွေ က ဒါမျိုးတွေ ဂရု မစိုက်တော့ ၊ ကိုမြအောင် ဆိုလျင် သူမ ပုလွေပေးပြီး ကာစ ဆို ဘယ်တော့ မှ သူမ နှုတ်ခမ်းကို မနမ်းတော့။ အခုတော့ သူမ နှင့် သားဖြစ်သူ တို့ လျာချင်းပွတ်လိမ်းနေကြပြီ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်တွေက သူမ နို့ကြီးတွေ ကို ဆုပ်ချေနှပ်ဖတ်နေပြီး သူမ လက်တွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင် ကုတ်ခြစ်နေမိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ထိုကဲ့ သို့ ရမက် ပြင်းစွား နမ်းစုပ် ပွေဖက် နေကြစဥ် ကားရှေ့ခန်း မှ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဖုံး က အသံမြည်လာခဲ့သည်။ သူတို့ နှစ်ဦးသား ခနတာ ရပ်နားလိုက်ကြသည်။ ဖုံး က ထပ်မြည်လာပြန်သည်။
“သား ဒက်ဒီ ဖြစ်မယ်။ မာမီ တို့ ဘယ်ရောက်နေသလဲ ဆိုတာ သူ စိတ်ပူနေတာနေမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကားရှေ့ ထိုင်ခုံ မှ သူမ ဖုံးထည့်ထားသည့် အိပ်ကို ကုံးကာ လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် မနေနိုင် သူမ ဒရက်စ် ကို အပေါ် လှန်တင်ကာ ဖင်လုံး ကြီး များကို တရွှတ်ရွှတ် ဖြင့် နမ်း လိုက်သည်။
“ခနလေး သား ၊ သား ဒက်ဒီ ဆီက မက်ဆေ့ လာတယ်။ ခနနေ ပြန်ရောက် မယ်လို့ မာမီ မက်ဆေ့ ပို့လိုက်အုံးမယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မက်ဆေ့ ပြန်ရိုက်နေသည်။ နဂိုကတည်းက သူမ က ဖုံးတွင် စာရိုက်လျင် နှေးသူ ဖြစ်သည် အခု တော့ သူမ ဖင်ကို အနောက် က ဆော့ နေသော ဘုန်းထွတ်အောင် ကြောင့် ပိုပြီး အခက်အခဲ ဖြစ်နေရသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် က စောက်ရည်တွေ ရွှဲနစ်နေသည့် သူမ ပင်တီကို ဘေးနားဖယ်လို့ စောက်ဖုတ်ကြီး မှာ သူ့ ပါးစပ် အပ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က ဖင်လုံး ကြီး နှစ်လုံး ကို ဆုပ်ကိုင် ကစားရင်း စောက်ဖုတ်ကို တပြွတ်ပြွတ်စုတ်နေလိုက်သည်။
“အမလေး အိုးးးးရှီးးးးးဟဲ့……”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ချက်ကောင်းထိသွား သည်။ ချက်ခြင်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြီး ဖုံးကီးမှ စာလုံး ငသပ်ရိုက်လက်စ ကီးကို နှိပ်ထားမိတော့ င သပ်တွေ ဆက်ကုန်သည်။ နှိပ်လက်စ လက်ထဲ မှ ဖုံးလည်း လွတ်ကျသွား ခဲ့ သည် ။ သူမ လက်မှ အမှတ်တမဲ့ မက်ဆေ့ ကို လည်း အန်တာ နှိပ်လိုက်မိသည်။
သူတို့ အိမ်မှာ ဦးမြအောင် တစ်ယောက် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပို့လိုက်သည့် မက်ဆေ့ ကို ကြည့် ရင်း ခေါင်းခါယမ်းလိုက်မိသည်။
………..ဒီနေ့ ဘောလုံးပွဲကောင်းတယ်…ကို လွတ်သွား တာ နှမြောစရာကြီး။ သားကို အိုက်စကရင် လိုက်ကျွေးဖို့ ခေါ်သွား တယ်၊ ချစ်််််််််််််််််််််််််််််််််််််”…………………………………………………………….
ဦးမြအောင် က သူ့ မယား ဖြစ်သူ ကို အော်ဒီယို မက်ဆေ့ ပို့ ဖို့ ခနခန ပြောသည်။ သူမ က နားမထောင်။ အခု လည်း ဘာတွေ ရိုက်မှန်းမသိ။ အချိန်နောက်ကျ နေပြီမို့ သူ တခုခု ဒယ်လီ မှာစား လိုက်တော့ မည်ဟု မက်ဆေ့ ပြန်ရိုက်ဖို့ တွေးလိုက်သည်။ သို့သော် သူမ နှင့် သားဖြစ်သူ တို့ ဘာစားချင်မှန်းမသိ သဖြင့် ။ မင်းတို့ ဘာစား ချင်လဲ ဟု မက်ဆေ့ ရိုက်ပို့လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တို့ ဆီ မှ ဘာမှ ရီပလိုင်း မရသဖြင့် သူ မှာချင်တာ ကိုသား မှာလိုက်တော့ သည်။
မြက်ရိုင်းတွေ ထနေသည့် တောအစပ်မှာ ရပ်ထားသည့် မီနီဗန် ကားထဲ မှာတော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သားဖြစ်သူ ပေါင်ပေါ် မှာ တက်ထိုင်လို့ ကုံးကာ ကော့ ကာ ဖြစ်နေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးက သူမ ဖင်လုံး ကြီး နှစ်လုံး ကြား မှာ ပွတ်တိုက်လို့ နေသည်။ အလွန်အန္တရာယ်များ လှသည့် အထိအတွေ့ ဖြစ်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တကယ်လိုးနေတာ မဟုတ်သော်လည်း လိုးနေကြသလို ဖြစ်နေကြသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သိပေမဲ့ သူမ ကိုယ် သူမ မထိန်းနိုင်တော့။ သူတို့ မီနီဗန်မှာ ငလျင် လှုပ်သလိုပင် လှုပ်ခါနေလေသည်။
“မာမီ ရယ်၊ မာမီ က အရမ်း ကို ဆက်ဆီ ဖြစ်တာပဲ၊ သား ဟိုဟာ သာ ဆို ဘယ်လို နေမလဲ ဆိုတာ..”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ ခါးကို ကိုင်ထားက ညှောင့် ရင်း ပြောလိုက်သည်။ သူမ ဒရက်စ် မှာ ခါးပေါ် ထိ လန်တင်နေပြီ ဖြစ်သည်။
“မာမီ လည်း သိတယ် သား…”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ မမ နှင့် မကြာလေး ခင် အချိန်တွင်း မှာ ဒီလို စကား မျိုး ပြောခဲ့တာကို သတိရလိုက်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ လီးကြီး ကိုတော့ သူ့ မာမီ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့် ဖို့ အထိ သူ စိတ်မကူးရဲ။ သူ့ရဲ့ နေ့ သံသရာ အတွင်းတုန်းက သင်ခန်းစာ တွေက သူ့ ကို ဘယ်အရာ မဆို ဂရုစိုက်ဖို့ သင်ခန်းစာ ပေးထားပြီးပြီ မလား။ သူ့ မာမီ နောင်တ ရစေမဲ့ အမှား မျိုး သူ မကျူးလွန်မိစေချင်။
“သား လရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့ မယ် မာမီ”
သူ့ မာမီ မကြိုက်သည့် အသုံးအနှုံး တွေကို တော့ ဟိုနားဒီနား သုံး လိုက်မိသည်။
“ထုတ်လိုက်တော့ သား၊ ”
ဒီတခါတော့ သူမ သူ့ ကို မဆူတော့ ပါဘား။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် ပြောလိုက်ပြီးမှ သတိရသည်။ ကားပေါ် မှာ လရည်တွေ ပေပွနံစော် ကုန်မှာကို သူမ မလိုလား။
“ခနလေး ခနလေး”
သူမ သားဖြစ်သူ ပေါင်ပေါ် မှ ကမန်းကတန်းထကာ ထိုင်ခုံရှေ့ မှာ ကျပ်ကျပ်ညှပ်ညှပ် ထိုင်လိုက်ရင်း သားလီးကြီးကို ငုံ့ ကာ ပါးစပ်ထဲငုံခဲလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီးမှ ပန်းထွက်လာသော လရည် များကို အပြင်သို့ လုံးဝ မဖိတ်စင် အောင် သူမ တဂွပ်ဂွပ် ဖြင့် မျိုချပေးလိုက်မိပြန်သည်။ အနည်းဆုံး သူမ ကားအတွင်း နှင့် သူမ ဒရက်စ် တို့ လရည်တွေ ပေကျံ စွန်းထင်း နံစော် မည့် လက်ချက် မှ လွတ်ကင်း ရပြန်လေသည်။
သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား တွေ ပြန်ဝတ် ကာ ကားရှေ့ ပြန်ထိုင်ပြီး မောင်းထွက် လာကြတော့ အပြင်မှာ အတော် မှောင်နေလေပြီ။ အိမ်အပြန်လမ်း မှာ နှစ်ဦးသား စကား မပြောဖြစ်ပဲ တိတ်ဆိတ် နေကြ သော်လည်း နှုတ်ခမ်းတွေ မှာတော့ အပြုံးကိုယ်စီ နှင့်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် စိတ်ထဲ သူမ တို့ သားအမိ နှစ်ယောက် ညစာ စားချိန်် နောက်ကျ သွား သည်ကို သူမ ခင်ပွန်းဖြစ်သူ စိတ်မဆိုးပါစေနှင့် ဟု ဆုတောင်း နေမိသည်။ သူမ အနေဖြင့် ညနေစာ တောင် ဗိုက်မဆာတော့ တာကို သတိထားမိသည်။ ဒီလောက်တောင် မှ ဘုန်းထွတ်အောင် က သူမ ကို ကျွေးထားတာ ဆာစရာ အကြောင်းရှိပါအုံးမည်လား။
အခန်း ၁၉။
အခန်း (၁၉-၁)
အိမ်ကို မောင်း ပြန်လာသည့် ကားထဲ တွင် စကားသာ မပြောဖြစ်ကြသော်လည်း အိမ်ရောက်လျင် ဦးမြအောင် နှင့်ရင်ဆိုင် ကြရလျင် ဘာဖြစ်မည်မှန်းမသိ။ ဒေါသကြီးသော ဦးမြအောင် အကြောင်းသိတာမို့ စိုးရိမ်နေကြ တာက သိသာနေကြသည်။ အိမ်ရောက်လို့ ကားဂိုထောင်ထဲ ကားရပ်လိုက်ပြီးသည်နှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ဘက် လှည့် လိုက်ကာ။
“တကယ်တော့ မာမီ တို့ ညနေစာကို လွတ်သွား တာတော့ မကောင်းဘူး ။ ဒါပေမဲ့ သားနဲ့ အတူတူ နေလိုက်ရ တာကို မာမီ တော့ နောင်တမရဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးလေး ကို သူမ လက်ချောင်း တို့ ဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း ပြောလိုက် သည်။
“ဒက်ဒီ တော့ အရမ်း ဒေါပွနေမှာနော် ဟုတ်တယ်မလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် မေးလိုက်ပေမဲ့ အဖြေကို သူသိပြီးသား ဖြစ်သည်။ သို့သော် မဟုတ်ပါဘူး ဟု ဖြေသံကို မျှော်လင့် နေမိသည်။
“အင်း ပုံမှန်ဆို အိမ်က ညနေစာ ကို မာမီ က ချက်ပေးနေကြလေ၊ အခု ညစာအချိန်က ကျော် နေပြီ ဆိုတော့…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ပြောရင်း က ကားပေါ် က ဆင်းလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ကားပေါ် က ဆင်းလိုက်ရင်း။
“သားလည်း ဝိုင်းကူ ချက်ပေးပါတယ်”
ဟု ပြောရင်း သူ့ မာမီ အနောက် မှ လိုက်လာခဲ့သည်။
“သား နဲ့ အတူတူ ချက်ရတာ မာမီ ပျော်ပါတယ်၊ မာမီ တို့ အတူတူ လုပ်ခဲ့ ကြတဲ့ ပျော်စရာ တွေ အများကြီးပါကွယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ တံခါးကို တွန်းဖွင့်ရင်း အိမ်တွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်။
ဦးမြအောင် က မီးဖိုထဲ က ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်စောင့်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ စားပွဲပေါ် မှာတော့ ဒယ်လီ မှာထားပြီး ရောက်လာတဲ့ ပီဇာ ဗူး ကို ဖွင့်လျက် သား တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ အကြောင်းသိသူ တွေ အနေနှင့် ကတော့ မကြာခင် ပေါက်ကွဲလာတော့ မည့် ဒေါသကို မြင်နေရသည်။
“ဆောရီး ဒက်ဒီ သားတို့ နောက်ကျ သွားတယ်။ ဘောပွဲကလည်း ……”
“မင်း တို့ ဗိုက်မဆာကြဘူးလား”
ဦးမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် စကားကို ဆုံးအောင် နားမထောင်ပဲ ဖြတ်ပြောလိုက်သည်။ သူ့လက်တဖက် ဖြင့်လည်း စားပွဲပေါ် မှာ အဖုံး လှပ်ထားသည့် ပီဇာဘောက်စ် ကို ဝှေ့ ပြလိုက်သည်။
“မြ တို့ အပြင်မှာ စားခဲ့ကြပြီးပြီ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က မုသားတဝက် အမှန်တဝက် ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း သူမ မျိုချခဲ့ တာက မနည်းဘူး မဟုတ်လား။
“မင်း စားချင်သေးရင် လိုချင်သလောက် ကိုယ့် အခန်းထဲ ကိုယ်ယူသွားလိုက်လေ”
ဦးမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ဘက်ကို လှမ်း ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
“မင်းမာမီ နဲ့ ငါနဲ့ ပြောစရာ ရှိသေးတယ်”
“သား ရှင်းပြပါရစေ ဒက်ဒီ၊ ကိုကို ဦးက ကျနော့် ဘောလုံးပွဲကို လာ……….”
“သား တော်တော့ ရပြီ။ သား ဘောပွဲ မှာ တော်တော် ပင်ပန်းလာတာ၊ သွားသွား ရေမိုးချိုး ပြီး နားလိုက်တော့၊ ခနနေရင် မာမီ လာကြည့်မယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင်ကို စကား အဆက်မခံတော့ ပဲ ဖြတ်လိုက်ကာ နှင်ထုတ်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ ပဲ သူ့ ဘောကန် ဘိနပ်ကို ချထားခဲ့လိုက်ပြီး သူ့ အခန်းရှိရာသို့ တက်လာလိုက်သည်။ အခန်းထဲ ရောက်သည့် အချိန်။ သူ့ မိဘ နှစ်ဦး တစ်ဦး နှင့် တစ်ဦး အော်ဟစ် ပြောဆိုနေကြ သံများကို ကြားနေရသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် သူ့ အခန်းအလယ် မှာ သစ်ပင်ကြီး နှင့် ခလုပ်တိုက်မိတော့ မှ အခန်းတွင်း ကို သတိ ထားကြည့်မိတော့ သည်။ သစ်ပင်ကြီးက မျက်နှာလည်း ရှိသည်။ လက်တွေ လည်း ရှိသည်။ လီးတန်ကြီး တောင် ရှိသေးသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် လန့် သွား ပြီး အနောက် ကို ဆုတ်လိုက်မိသည်။
“မင်း တို့ မှာ ခွေး လည်း မရှိဘူး”
“ဘာပြောတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် ရုတ်တရက် နားမလည် သဖြင့် ကာမဒေဝ ကို ပြန်မေး လိုက်သည်။
“ဟိုအကောင် ကွာ၊ သူတို့ က လူတွေ နဲ့ အရမ်း ယဥ်ပါး ပြီး မင်းတို့ က သူတို့ အနောက်ကို အထုပ်ကလေး နဲ့ လိုက် သူတို့ ပါချတဲ့ အီးတွေ လိုက်ကျူံး ၊ အဲဒီ အကောင်ကို ပြောတာ သိပြီလား”
“ခွေး ကို သိပါတယ်ဗျ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ပြန်ပြောလိုက်သည်။ သူ့ နားထဲ မှာ အောက်ထပ် မှာ အသံကျယ်ကျယ် ဖြင့် တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် အော်ပြော နေကြသည့် သူ့ မိဘ တွေ အသံကို လည်း ကြားနေရတုန်း ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ မှ သူ သတိရလိုက်မိသည်။ ဘယ်လို ပဲ ဒီ သစ်ပင်ကြီး သို့မဟုတ် ကာမဒေဝ က သူ့ ကို စိတ်အနှောက်အယှက် ပေးပေး သူ့ ကို ကာပြန်လို့ မရသေးဘူး။ သူ့ ကို လိုက်လိုက်လျောလျော ဆက်ဆံ ရမည် ဆိုတာ အသိသွင်း လိုက်ရသည်။
“ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျား ပြောတဲ့ အကောင်က ခွေးပါ ၊ ကျနော် သိပါတယ် ခွေးက ဘာဖြစ်လို့ လဲ ”
“ခွေး တွေ က အသိဥာဏ် မြင့်တယ်။ သူတို့ က မူလ မျိုးရိုး အစဖြစ်တဲ့ မြေခွေး တွေ ထက် ပိုပြီး ထက်မြက် ကြတယ်။ ငါ က မြစ်ချောင်းတွေ ထဲမှာ ရေတွေ စီးအောင် လုပ်ခဲ့တုန်းက သူတို့ က ဘယ်နှစ်ကောင်မှ မရှိသေးဘူး။ အခု ဆိုရင် ခွေးတွေ က သန်းကိုးရာကျော် ရှိနေပြီး မြေခွေး တွေ က နှစ်သိန်း လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်”
ကာမဒေဝ က သူ့ သစ်ရွက်တွေကို လှုပ်ခါလိုက်ရင်း က ဆက်ပြောလိုက်သည်။
“မင်း တို့ အိမ် မှာ တကောင်မှ တောင် မရှိပါလား”
“ဟုတ်တယ် ကျနော်တို့ အိမ်မှာခွေး မရှိဘူး။ ဒီမှာ ကျနော် ပြောပြမယ်၊ ခင်ဗျား လုပ်ပေးခဲ့တာတွေ အားလုံး ကို ကျနော် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အခု ခင်ဗျား ကျနော့် ဆီ ရောက်လာတာ တခုခု လိုချင်လို့လား၊ အလည် သက် သက်ပဲလား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကြားနေကျ ငှက်အော်သံလေး ကားလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကြက်တူရွေးလေး ကို ပြတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ် မှာ တွေ့လိုက်ရသည်။
“မင်း တို့ မှာ ခွေး မရှိပဲနဲ့ မင်းရဲ့ အိမ်စာ တွေကို ခွေးစား သွား ပြီလို့ ဘယ်လို ပြောလို့ ရမလဲ”
ကာမဒေဝ က ခါးထောက်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင်ကို ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က တစ်ခုခု ပြောမလို့ ပါးစပ်ဟလိုက်ပြီးမှာ ပြန်တွေးလိုက်ကာ အော် ဟု တစ်လုံးထည်းသာ ပြောလိုက်မိသည်။ သူနှင့် သူ့ မမ တို့ က လက်ထဲ မှာ ပဟေဠိတုံး မရှိတော့ သဖြင့် ငါတို့ နှင့် မဆိုင်တော့ ဟု ဆင်ခြေပေးရအောင် ဟု တိုင်ပင် ထားကြသည်မဟုတ်လား။ ကျောင်းသား လေး တစ်ယောက် အိမ်စာ မလုပ်တော့ ဆရာက ဘာဖြစ်လို့ မလုပ်တာ လဲဟု မေးသည့် အခါ၊ ငါ့ အိမ်စာ တွေ ခွေးစား သွား လို့ ဟု ဆင်ခြေပေး သည့် စတိုရီ ကို သွားသတိရလိုက် မိသည်။ ကာမဒေဝ က သူ့ ကို တဖက်လှည့် ဖြင့် ချိန်းခြောက်နေသည်ဟု သူထင်မိသည်။
“ဟေ့ ငါ က မင်းတို့ နှစ်နဲ့ တွက်ရင် တော့ အရမ်း အိုနေပြီလို့ ပြောလို့ ရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါ က သံသရာဆုံးတဲ့ အထိတော့ စိတ်ရှည်နိုင်လိမ့် မယ် မထင်နဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် ဘာပြောရမှန်းမသိသဖြင့် အလွယ် ဟုတ်ကဲ့ လုပ်လိုက်သည်။ အောက်ထပ်က သူ့ မိဘတွေ ရဲ့ ငြင်းခုံနေသံ တွေ မကြားရတော့ တာ အခု မှ သတိထားမိလိုက်သည်။
“ချောကလျာ ကိုလည်း လစ်လျူ မပြုပါနဲ့ သူမ ရဲ့ စွဲဆောင်မှု တွေ က ဥာဏ်ပညာ၊ ဟာသဥာဏ်၊ အချောအလှ အကုန်ပါနေတာနော်”
ပြောပြီတာနှင့် ကာမဒေဝ ဖြတ်ကနဲ အခန်းထဲ က ပျောက်ကွယ်သွား ခဲ့သည်။
“ဟေ စောက်ကျိုးနဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က ကြက်တူရွေးလေး ကို လှမ်းကြည့်ရင်း။
“နတ်ဘုရား ကတောင် ချောကလျာကို သဘောကျတယ်၊ မင်းလည်း သဘောကျနေတယ် လို့ ငါ့ကို မပြောနဲ့နော်”
ဟု လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ကြက်တူရွေးလေးက ခေါင်းလေး တညှိမ့်ညှိမ့် လုပ်ပြသည်။ သဘောတူသည်ပေါ့။
“အေးပါကွာ မင်းတို့ သဘောပေါ့”
ဘုန်းထွတ်အောင် က လက်ဝှေ့ယမ်း ပြလိုက်တော့ ကြက်တူရွေးလေး အပြင်သို့ ပျံထွက် သွားတော့သည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် အခန်းပြင်သို့ ထွက်ပြီး လှေခါးထစ်မှ အောက်ဆင်းလာခဲ့သည်။ သူ့ မိဘတွေ ရန်ဖြစ်ကြတာ ရပ်သွားရင် တော့ သူ ပီဇာတစိတ် လောက်သွား ယူ စားမလို့ ဖြစ်သည်။ လှေခါးက ခြေဖျားထောက်ဆင်းလာ ရာ မီးဖိုခန်းနား အရောက် မှာ အသံတချို့ ကြားလိုက်ရသည်။ သူ့ မိဘတွေ စကား ပြောနေကြတုန်းလား။
“အိုးးးးးးးးးးကို……….ဒီမှာ မလုပ်နဲ့လေ………..အီးးးးးးးးးး သားးးး အိမ်မှာ ရှိတယ်လေ………”
သူ့ ဒက်ဒီ ဘာတွေ လုပ်နေပြန်ပြီလဲ။ ဘုန်းထွတ်အောင် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်လိုက်မိသည်။ သူ့နေ့သံသရာ တုန်းက ထိုးလိုက်တာ သူ့ လက်ဘယ်လောက်နာသွား သလဲ ဆိုတာ ပြန်တွေး လိုက်မိသည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့ မာမီ သာ ခံစားနေရရင် တော့ သူနာရတာ တန်သည်ဟု လည်း တွေးလိုက်သည်။ လှေခါး ထစ်မှ ဆင်းကာ တံခါးနား ဆီသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ မီးဖိုထဲ တွေ့လိုက်ရသည့် အရာက သူ့ ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်တန့် သွားစေခဲ့သည်။
အခန်း (၁၉-၂)
သူ့ မိဘ နှစ်ဦးစလုံး က သူရပ်နေသည့် တံခါးပေါက်ကို ကျောပေးထားကြသည်။ သူ့ မာမီ က ကောင်တာကို လက်ထောက်ကာ ကုံးပေးထား ပြီး သူ့ ဒက်ဒီ က အနောက် မှ ဆောင့် ကာ လိုးနေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား ပြီး၊ ထွက်နေသည့် ဒေါသ တွေ ဘယ်ပျောက် သွားမှန်းမသိတော့။
“နင် ဒါမျိုး ကို ကြိုက်တယ် မလားဟင် သွန်းမြမြအောင်”
ဦးမြအောင် က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ဆံပင် ကို နောက်မှ မြင်းဇက်ကြိုးကိုင်သလို ဆွဲကိုင်ထားရင်း က မေးလိုက်သည်။
“ဟုတ် ကြိုက်တယ် ကို အားးးးး အီးးးး ကောင်းးးးးး ကောင်းးးးတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အဖို့ က ခုလို ရန်ဖြစ်ပြီး ပြန်ချစ်ကြရသည့် အချိန် အမှတ်မထင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး အလိုးခံရတာကို အလွန်ပင် နှစ်သက်သူ ဖြစ်လေသည်။
ဘုန်းထွတ်အောင် ခြေလှမ်းနောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်ပြီး တံခါးဘောင်ဘေး ကို ဝင်ကပ်လိုက်သည်။ သူ့ နှလုံးခုန် တာက သူ့ ရင်ဘတ်တခုလုံး ကို ပြည့်ကျပ် သလို ခံစား နေရသည်။ သူ့ မာမီ ဘာဖြစ်လို့ သူ့ အပေါ် ကို ဒီလို လုပ်ရက်တာလဲ ဟု ပထမတွေးလိုက်မိသည်။ နောက်တော့ သူတို့ က မှ တကယ့် လင်မယားလေ ဆိုတာကို လည်း ချက်ခြင်းသတိရမိပါသည်။ မာမီ က သူ့ အပေါ် မှာ သစ္စာမဲ့ တာ မဟုတ်။ သူမ က မယား ကောင်း တစ်ယောက် မဟုတ်လား။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် ခုလို မျိုးကြီး လူမြင်ကွင်း မှာ မဟုတ်ပဲ မျက်ကွယ်ရာ တစ်နေရာရာ တော့ သွား လိုးသင့် သည်ဟု ဘုန်ထွတ်အောင် စိတ်နာနာဖြင့် တွေးလိုက်မိသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ အားယူသံ၊ မောဟိုက်သံ ၊ ကောင်းလွန်းလို့ ငြီးသံ တွေက ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပျို့အံ ချင်လာမိသည်။ သူ့ ခေါင်းလည်း မူးဝေလာခဲ့သည်။ သူ့ ဒက်ဒီ တအားကုန်ဆောင့် ပြီး လရည်တွေ ညှစ်ထုတ် လိုက်ကာ အော် ငြီးလိုက်သံ ကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် နေရာမှ ခြာကနဲ လှည့်ထွက်ကာ သူ့ အခန်းဆီသို့ ပြန်တက် လာခဲ့တော့ သည်။
သူ့ အခန်းထဲ က အိမ်သာထဲ မှာ ဘုန်ထွတ်အောင် ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး အံချလိုက်မိသည်။ အံတာ ရပ်သွား မှ ရေထချိုး လိုက်သည်။ ဒီနေ့ အဖို့ သူ့ အတွက် သိပ်များ သွား ပြီ။ ပထမ သူ့ မမ နဲ့ ကိုကိုဦး ။ အခု တော့ သူ့ မာမီနှင့် ဒက်ဒီ။ ပြီးတော့ ချောကလျာ။ နောက်ဆုံးပဟေဠိ။ ဘုန်းထွတ်အောင် အခုတော့ ဒီ စနေနေ့ ကို အစ က ပြန်စ ပြီး အကုန်လုံး ကို ပြန်ပြင်လိုက်ချင်နေတော့ သည်။
………………………………
“သား ဘုန်း..နိုးနေလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ၏ လရောင်သာ ဖြာနေသည့် အိပ်ခန်းတွင်း သို့ ဖြည်းဖြည်း ချင်းဝင်လာကာ တံခါးကို အသာပြန်စေ့ လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ပေါ် မှာ ပေါင်ရင်းထိရှည်သော တီရှပ် နှင့် အတွင်းခံ ပင်တီကလေး သာ ဝတ်ထားသည်။
“သား ဒက်ဒီ အိပ်ပျော် သွား လို့ ၊ သားကို မေမေ လာကြည့်မယ် လို့ ကတိပေးထားတယ်လေ”
တကယ်တော့ ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်မပျော် သေးပါ။ သို့ပေမဲ့ မျက်လုံး စုံမှိတ်လျက် အိပ်ယာပေါ် မှာ ငြိမ်သက်စွာ လှဲလျောင်းနေသည်။ သူ့ မျက်နှာက နံရံ ဘက်ကို လှည့်ထားသဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ ကျောပြင်ကို သာ မြင်နေရသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သားဖြစ်သူ အိပ်ပျော်နေပြီ ဟု ထင်လိုက်သည်။
“အင်းလေ၊ ဒီနေ့ က သား အတော် ပင်ပန်းသွား မှာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စောင်ပါးလေးကို ဆွဲဆန့်ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် ပုခုံးပေါ် ထိ ခြုံပေးလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း။
“ကဲကဲ ကောင်းကောင်းအိပ်တော့ မွမွ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင်က မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ မာမီ ဖက်သို့ မလှည့်သေးပဲ နံရံကိုသာ စိုက်ကြည့်ရင်းက။
“မာမီ နဲ့ ဒက်ဒီ ကို သား တွေ့လိုက်ရတယ်”
“ဘာ..ဘာပြောလဲ သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွဲ ထိုင်လိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှာ က ပြူတင်းပေါက် ဖွင့်ထားတော့ အပြင်လေအေး တွေ က ဝင်နေသည်။
“မာမီ တို့ နှစ်ယောက် မီးဖိုထဲ မှာ လိုးနေကြတာကို သားတွေ့ လိုက်ရတယ်”
ဘုန်းထွတ်အောင် က အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်ရင်း က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ၏ အရိပ်ကြောင့် ပီပီပြင်ပြင် မမြင်ရသည့် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“ဟဲတော်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွား ခဲ့သည်။ သူမ ပါးပြင် နှစ်ဖက် လည်း ရှက်သွေး များ ကြောင့် ပူနွေး သွား ခဲ့ရသည်။
“ဆောရီး ပါ သားရယ်၊ မာမီ သူ့ ကို တားပါသေးတယ် မလုပ်ဖို့၊ ဒါပေမဲ့ သား ဒက်ဒီ က မာမီတို့ ညနေစာ ကိစ္စကို သူ စိတ်ဆိုးနေတယ်။ အဲတော့ သူ့ ကို အလိုလိုက်လိုက်တာက စိတ်ဆိုးတာ ပြေဖို့ အလွယ်ဆုံးနည်းးးးးး”
“မာမီ က ဖ…….”
ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က သူနောင်တရစေမည့် စကားလုံး ထွက် မသွား အောင် အမြန်ထိန်းလိုက်ရသည်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရူလိုက်ရင်း ပါးစပ်ကို တင်းတင်း စေ့ထားလိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကလည်း သူမ သား ဘာဆက်ပြောမှာလဲ ဆိုတာကို စောင့်နေသဖြင့် နှစ်ဦးသား ခနတာ ငြိမ်သက်သွား ကြသည်။ သူ့ မာမီ တစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တောင့်တင်းလို့ သူ စိတ်ဆိုးမှာ ကို စိုးရိမ်နေတာကို တွေ့နေရသည်။ အခု အချိန်မှာ သူဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ။ သူ့ ဒေါသကို ပေါက်ကွဲထွက်လိုက်ချင်တာလား။ အဲဒါကရော သူတို့ နှစ်ဦးစလုံး အတွက် ကောင်းမဲ့ အဖြေ ထွက်လာမှာလား။ သူ့ မာမီ က သူနဲ့ ဆက်ဆံရေးကျဲ သွား ပြီး အရင်ကလို ရင်းနှီး မှုတွေ မရှိတော့ မဲ့ အခြေအနေကို သူလိုချင်သလား။ သူ့ ရဲ့ နေ့သံသရာ ထဲ မှာတဝဲလည်လည် ဖြစ်နေခဲ့တဲ့ အချိန် အတွေ့ အကြုံတွေ က သူ့ ကို လူကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာစေခဲ့သည် မဟုတ်လား။
“မာမီ က ဖြစ်သမျှ အခြေအနေပေါ် မူတည်ပြီး အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် လုပ်သွား နိုင်ခဲ့တာပါ။ သား က ရုတ်တရက် မို့ မာမီ တို့ နှစ်ယောက် လိုးနေကြတာကို မြင်လိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ မှာ အော့အံ ချင်သလို ဖြစ်သွား မိလို့ပါ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ်ပေါ် မှ စောင်လေး ကို အောင် သို့ ဆွဲချရင်း သူ့ လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ သူမ သားဖြစ်သူ က တကယ့်ကို ပြည့်ဝ တဲ့ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက် ဖြစ်နေလေပြီ။ သူ့ အဖေ ထက်အောင် ပြည့်ဝ နေသေးသည်ဟု သူမ တွေးလိုက်မိသည်။
“မာမီ လုံးဝ နားလည်ပါတယ် သားရယ်။ သား အဲလို မျိုး ကို ဘယ်လို မှ မမြင်သင့် ခဲ့ပါဘူး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်ချောင်းတွေကို ဘုန်းထွတ်အောင် လက်ချောင်း တွေကြားထဲ မှာ ညှပ်ပြီး ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ် လိုက်သည်။
“မာမီ ဂတိပေးပါတယ် နောက်တစ်ခါ အဲလို မျိုး သား လုံးဝ မတွေ့ စေရပါဘူး ဆိုတာကို”
“မာမီ က သူ နဲ့ လုပ် ကို လုပ်မှ ရမှာလား ၊ သား ဆိုလိုတာက..”
ဘုန်းထွတ်အောင် အိပ်ခန်းထဲ တွင် သူတို့ နှစ်ဦး ၏ အသက်ရူသံကို သား ကြားနေရအောင် အောင်ကို တိတ်ဆိတ်သွား ခဲ့သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အသက်ရူသံ က ခပ်မှန်မှန်ဖြင့် ပုံမှန်လေး ဖြစ်သော်လည်း၊ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် အသက်ရူသံက မြန်ပြီး ခပ်ပါးပါးလေး ဖြစ်နေသည်။
“မာမီ က သား ဒက်ဒီ ရဲ့ မယား လေ သား။ မာမီ ကလည်း သား ဒက်ဒီ ကို ချစ်ပါတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် သူမ ကိုယ် သူမ သာ အပြစ်တင်နေမိသည်။ သူမ နှင့် သား ဖြစ်သူတို့ စိတ်တွေ လွတ်ကုန် ကြမိခဲ့သည်။ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း သား ပြောရရင်တော့ သူမ သား ဖြစ်သူ နှင့် ဖေါက်ပြန်ခဲ့သည်ဟု ပြောလို့ ရ နိုင်လေသည်။ ဘယ်လို ပဲ ပြည့်ဝ ပါသည် ဆိုစေ သား ဖြစ်သူ မှာ အခု မှ ၁၈ နှစ်သာ ရှိသေးသည့် လူပျိုပေါက် ကလေး တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ လူပျိုပေါက် တစ်ယောက် ကို အရူးအမဲသား ကျွေး သလို ဖြစ်သွား နိုင်သည် ဆိုတာ ကို သူမ ဘာလို့ မစဥ်းစား မိခဲ့တာလဲ။
“သား အနေနဲ့ က လည်း မာမီ နဲ့ ဒက်ဒီ တို့ ရဲ့ ဆက်ဆံရေး ကို လေးစား ရမယ်လေ။ အိမ်ထောင် သည်ခင်ပွန်း နဲ့ ဇနီး မယား ဆိုတာက သူတို့ ရဲ့ ချစ်ခြင်း ကို တွေ ပြကြတဲ့ အထဲ မှာ အတူနေတာကလည်း အဓိက ကျတဲ့ အခန်း မှာပါတယ်လေ။ မာမီ တို့ က အတူ အိပ်နေကြရအုံးမှာပဲ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် လိုးနေကြအုံးမှာပဲလေ။ ဒါက လည်း မာမီ နဲ့ သားတို့ ရဲ့ အထူး ဆက်ဆံရေးနဲ့ ဘာမှ မသက်ဆိုင်ဘူးလေ၊ ဟုတ်တယ်မလား”
“ဟုတ်ပါတယ် မာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က လှဲနေရာက ထထိုင်ပြီး သူ့ မာမီ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည်။
“မာမီ တို့ နှစ်ယောက် က လိုးနေကြရအုံးမှာပါပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ လို သားကို တော့ ပေးမမြင်စေပါနဲ့တော့၊ ဟုတ်လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ နှုတ်ခမ်းကို ထပ်နမ်းလိုက်ပြီး သူ့ လက်တွေက ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကိုယ်လုံးလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကလည်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြန်နမ်း လိုက်ရင်းက။
“မာမီ ကတိပေးပါတယ်၊ ဒါမျိုး နောက် ဘယ်တော့ မှ မဖြစ်စေရပါဘူးလို့၊ ..အင်း မဖြစ်စေရပါဘူး လို့ ပြောရင်း မှ…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် နှုတ်ခမ်းကို သူမ လက်ချောင်းကလေး ဖြင့် တွန်းလိုက်ရင်း၊
“သူ အိမ် မှာ ရှိနေတုန်းလည်း မာမီတို့ အဲလို နေလို့ မရဘူးနော်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။
“ခုရက်ပိုင်း သား ပြဿနာမျိုးစုံ နဲ့ စိတ်ညစ်နေခဲ့ရတာ မာမီရယ်၊ အခု တစ်ခါလောက်တော့ ခြွင်းချက်လေး နဲ့ ခွင့်ပြုလို့ မရဘူးလား”
ဘုန်းထွတ်အောင်က သူ့ မာမီ နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီ ပေါ် မှ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
“မာမီ ပြောတော့ သူ အိပ်ပျော်နေပြီ ဆို၊ သား နည်းနည်း လောက် တော့ စို့ လို့ ရမယ် မလား။ အဲဒါဆိုရင် တော့ သား စိတ်တွေ နည်းနည်း ပျော် သွား မယ် ထင်တယ်”
အခန်း (၁၉-၃)
“ဟာ..အိုကွာ…မာမီ အနေနဲ့ အင်း လို့ မပြောသင့် ဘူးထင်တယ် ဒါပေမဲ့ ….”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ တီရှပ် ကို နို့ကြီးများ ပေါ် သည်အထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ လေအေးအေး က သူမ နို့သီးခေါင်း တွေကို မာကျစ် သွား စေခဲ့သည်။
“ဒီနေ့ သား တော်တော် ပင်ပန်းသွား တယ်ဆိုတော့ကာ၊ ကဲ လာ”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကို သူမ ရင်ခွင်သို့ ဆွဲယူလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပါးစပ် က သူမ နို့သီးခေါင်းတွေကို လှမ်းဟတ်လိုက်တော့ သူမ ပါးစပ် မှ ရှီးကနဲ ငြီးလိုက်မိသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် သူမ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတော့ ကမ္ဘာမြေကြီး က လှပ အေးချမ်း သွား သလိုပဲ ဟု ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ထင်လိုက် မိသည်။ သူမ လက်တတောင်ကွေး ဖြင့် ဘုန်းထွတ်အောင် ခေါင်းလေး ကို ထွေးပွေ့ ထားလိုက်ရင်း က သူမ နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စုပ်နေသည့် အသံကလေး အားနားထောင် နေလိုက်မိသည်။ သူမ လက်တဖက် က စောင်အောက်ထဲ ဝင်သွား ကာ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွင်းခံ အောက် မှ တိုးဝင်လျက် လီးကြီးကို သွား ဆုပ် ကိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး မာတောင် နေသည်မှာ သူမ အတွက် အံ့အားသင့် စရာတော့ မဖြစ်မိပါ။ သူမ အနား မှာ ရှိနေတဲ့ အချိန်တိုင်း သားလီး က မာတောင် နေတာ သူမ သိပြီးသား မဟုတ်လား။
“မာမီ သား ကောင်ကြီး ကို ခနလေး ကိုင်ထားပေးမယ်နော်၊”
အဲလောက်နဲ့ တော့ ဘာမှ မဖြစ်သွား ပါဘူးလေ။ ဦးမြအောင် တစ်ယောက်လည်း သူမတို့ အိပ်ယာပေါ် မှာ ကောင်းကောင်းကြီး အိပ်မောကျနေပြီ မဟုတ်လား။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် လက်က ဘုန်းထွတ်အောင် လီးကြီး ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်း ထုပေးနေမိသည်။
နို့စို့ရတာ ဝသွားတော့ ဘုန်းထွတ်အောင် သူ့ ပါးစပ် ကို ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နို့ကြီးတွေ ဆီမှ ခွာလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက် ကတော့ နို့ကြီး တွေ ကို ဆုပ်ညှစ်ပေးမိနေဆဲ။
“မာမီ့ ကိုသား ချစ်တယ် မာမီ၊ မာမီ့ ကို သား လိုအပ်နေတယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရဲ့ ဂွင်းထုပေးနေတဲ့ လက်က အရှိန်မြန်လာခဲ့သည်။ ဦးမြအောင် အိမ်မှာ ရှိနေတဲ့ အချိန်။ သူမ အနေဖြင့် သားဖြစ်သူ နဲ့ အဲလို မနေချင်ခဲ့။ သို့သော်လည်း ခုလို အခြေအနေမျိုး မှာ သားကို ဟတ်ကော့ ကြီး မထင်ချင်ခဲ့ပေ။
“မာမီ ကလည်း သားကို ချစ်ပါတယ်။ သား ဘာလိုချင်လို့လဲ”
“မာမီ နား မလည်ပါဘူးနော်၊ တခါတလေ မာမီ့ ကို သား အရမ်းလို တဲ့ အချိန် သား နာကျင်အောင် ခံစားရတယ်”
“မာမီ က သား ရဲ့ မေမေလေ။ အမေ ဆိုတာ ကိုယ့်သား သမီးတွေ ကို ချစ်လွန်းလို့ နေ့တိုင်း ခံစား နေရတာ မာမီ နားမလည်ပဲ နေပါ့ မလား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် ကိုယ်ပေါ် မှ စောင်ကို ဖယ်ရှား လိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကိုပါ ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပြီး လီးကြီး ကို သူမ ပါးစပ် ဖြင့် ငုံခဲလိုက်သည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် ပထမ ဆစ်စတီနိုင်း လိုက်မလို့ ကြံသေးသည်။ နောက်မှ ဒီညနေက မီးဖိုခန်းထဲ သူ့ အဖေ က မာမီ့ ကို လိုးထားတာ ပြန်တွေးမိပြီး တော်ပြီ ဒီည တော့ မလုပ်သေးဘူးဟု စိတ်ပြောင်းသွား သည်။ သူ့ မာမီ ရဲ့ ဖင်လုံး ကြီးတွေကိုကာ လက်က ရောက်သွား ပြီး ဆုပ်နှယ်ပေးနေမိသည်။
“မာမီ လရည်တွေကို မျိုချအုံးမှာလား”
“မွင်.အင် မွင်းးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ပါးစပ်ထဲ လီးကြီး ပြည့်နေသဖြင့် စကားက မပီ၊ ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ဂွေးဥ တွေကို သူမ လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်ကာ ကစား လိုက်သည်။
“မာမီ က ဖေဖေ့ လရည်တွေကို တစ်နေ့ ထဲ သုံးခါ မျိုချခဲ့ဖူးလား”
“ဟွင့်.ဟွင်းးးးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ခေါင်းကို ခါယမ်းပြပြီး လီးကြီးကို ဆက်စုပ်ပေးနေလိုက်သည်။
“ကျနော်တော့ မာမီ့ ကို လရည်တွေ အများကြီး တိုက်မိတော့ မှာပဲ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ညာဘက်လက်ဖြင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ခေါင်းနောက်ဖက်ကို အသာဖိကာ ဆွဲယူရင်း လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ကော့ ထိုးပေးလိုက်သည်။
“မာမီ့ ကို ကျနော့် လရည်တွေ နေ့တိုင်း နေ့တိုင်း အမုန်းတိုက်ပေး ချင်တယ်”
“အွမ်းးးးမွမ်းးးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် မှာ ထိုသို့ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် အပြောအဆိုတွေ ကို ကြိုက်တတ်သူ တစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပေ။ သို့သော် သူမ သားဖြစ်သူ ပြောဆိုနေသည့် ပက်ပက်စက်စက် တွေက သူမ စိတ်တွေ ကို ပိုပြီး ထကြွလာစေခဲ့သည်။ သူမလက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမ ပေါင်ခွဆုံ ကြားကို လျိူဝင်ကာ စမ်းလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက စောက်ရည်တွေ စိုရွဲနေလေပြီ။ သား က တကယ်ပဲ ကိုယ့် ကို သူပြောသလို လုပ်ပေး မှာလား။ သူ့ လရည်တွေ နဲ့ လို့ တွေးရင်းက သူမ စောက်စေ့ လေးကို သွား ထိလိုက်တော့ တကိုယ်လုံး တုံခါ သွားခဲ့ရသည်။
“မာမီ့ ဆီက အရည်တွေ ကျနော် သောက်မယ်။ မာမီ ကလည်း သားဆီ က အရည်တွေ သောက် နောက်ပြီး တော့ အိုးးးး အီးးးးးးးးးးးးဟားးးးး ထွက်ကုန်ပြီ မာမီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဘုန်းထွတ်အောင် လက်က ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် နောက်စေ့ ကို အတင်းဆွဲယူကာ သူ့ လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ်ထဲ ကော့ကာ ထိုးထည့် လိုက်သည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူ့ လီးကြီးကို လည်ချောင်းထိ အဝင်ခံကာ ဒိသရုပ်လုပ်နိုင်နေတာမို့ သာ။ နို့မို့ က သေခြာပေါက် အသက်ရူရပ်သွား နိုင်သည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ ခေါင်းကို အတင်းရုန်းကာ နောက်ပြန်ဆုပ်လိုက်သည်။ သူမ သား ဒစ်ဖူး လည်ချောင်းမှ ထွက်ကာ အာခံတွင်းမှာ ရှိနေအောင် ဖြစ်သည်။ လီးဒစ်ဖူးကြီး လည်ချောင်းထဲ ရောက်နေက သူမ ဘယ်လို မှ မျိုချလို့ ရမှာ မဟုတ်။ သားဖြစ်သူ လရည်တွေ က တဖြောဖြောဖြင့် သူမ လျာပေါ် ပန်းထွက်ကျလာ ခဲ့သည်။ ငံကျိကျိ လရည်တွေကို တဂွပ်ဂွပ်မျိုချပေးနေရင်း က သူမ စောက်စေ့ ကို လက် လက်ဖြင့် ဖိပွတ်နေမိသည်။ သူမ သား ဖြစ်သူ က မီနီဗန်ကား တွင်းမှာလည်း သူမ မျိုချပေးခဲ့ရတဲ့ လရည်တွေ မနည်းမနှော တောင် အခုလည်း ထပ်ပြီး ထွက်နေနိုင်သေးသည်ကို အံ့သြနေမိသေးသည်။
“အိုးးးး မာမီ..အကုန်သောက်ပစ်လိုက် အီးးးးဟားးးးးး”
သူမ သား အော်ငြီး နေသံကို နားထောင်နေရင်းက စောက်စေ့ ကိုလည်း နာနာဖိပွတ်ရင်း လရည်တွေကို ဂလုဂလု ဖြင့် မျိုချနေရလေသည်။ ဘုန်းထွတ်အောင် က လရည်တွေ ညှစ်ထုတ်နေတာ ပြီးကာနီးလောက်မှ သူ့ မာမီ ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတာ သတိထားလိုက်မိလို့ လက်က ဖြည်လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ သူ့ အမေ ဖြစ်သူ က သူမ ဘာသာ မာစတာဘိတ်လုပ်နေတာကိုလည်း မြင်လိုက်ရသည်။ သူ့ အမေ တအားထန်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရတော့ သူ့ ဖက်က အပေါ်စီး ရနေပြီ ဆိုတာ တွေးလိုက်ရင်း သူ့ အမေ မကြိုက် တဲ့ ခုနက လို ညစ်တီးညစ်ပတ် ပြောတာကို ပြန်စလိုက်သည်။
“မာမီ ကျနော့် လရည်တွေကို သောက်ရတာ ကြိုက်လား”
“အင်း”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် လရည်တွေ ပါးစပ်ထဲ ပလုပ်ပလောင်း နှင့် မပီမသ ပြန်ဖြေလိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲ အဲလို စကားတွေ မပြောနဲ့ ဟု ပြောဖို့ ပင် မေ့နေခဲ့သည်။
“ညနေတုန်း က ဒက်ဒီ နဲ့ ပြီးခဲ့လား”
“အို သားးး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ သား ဖြစ်သူကို မော့ကြည့် လိုက်သည်။ သူမ လက်က တော့ စောက်စေ့ ကို ဖိပြီး စက်ဝိုင်းပုံပွတ်ပေးနေဆဲ။ သူမ တို့ နှစ်ယောက် ဦးမြအောင် အကြောင်းကို ဒီအချိန်လေး မှာ မေ့ထား သင့်တယ် မဟုတ်လား။ သားက သူမ ကို ဘာတွေ ပြောစေချင်နေတာလဲ လို့တွေးနေမိသည်။
“ပြီးခဲ့လားလို့ သားမေးနေတယ်လေ”
“ဟင့်အင်းးးးးးအီးးးးးးး”
သူမ ဖင်ကြီးက ခါယမ်းနေသည်။ သူမ ပါးစပ် မှ လည်း သွားရည်တို့ စီးကျလာခဲ့သည်။ သူမ အတွက် အပြင်းထန်ဆုံး ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီးနေလေပြီ။
“ဒက်ဒီ လိုးတော့ မာမီ က မပြီးဘူး။ ဒါပေမဲ့ သား လီးကို စုပ်ပေးရုံနဲ့ တင် မာမီ က ပြီးချင်နေပြီ မဟုတ်လား”
ဘုန်းထွတ်အောင် အခွင့်ကောင်းရတုန်း ပြောချင်တာတွေ ပြောချနေလေသည်။
“ကျနော့် လရည်တွေ နဲ့ ကို မာမီ က တကိုယ်လုံး ဖုံး သွား စေချင်နေတာလား”
“အိုးးးးးးးးသားးးးးးရယ်…”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တကိုယ်လုံး ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ လှုပ်ခါနေရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်မှ စောက်ရည်တွေ ကလည်း သား အိပ်ယာပေါ် ပန်းထွက်ကျနေပြီ ဆိုတာကို ခံစား သိနေသည်။ အသံအကျယ်ကြီး ထွက်ပြီး အော်မငြီး မိအောင် သူမသား ဖြစ်သူ ပေါင်ကို လှမ်းကိုက်ထားလိုက်မိသည်။ သူမ မသိသေးတဲ့ သူမရဲ့ လျို့ဝှက် ခလုပ်တစ်ခု ကို သူမ သားဖြစ်သူ က လှမ်းဖွင့်လိုက်လေပြီ။ သူမ က အဲလို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ပြောဆိုတာကို တိတ်တခိုး ကြိုက်နှစ်သက်ခဲ့တာလား။ ဒါမှ မဟုတ် သူမ သားဖြစ်သူက ပဲ သူမကို ပြောင်းလဲစေခဲ့တာလား။ အခုမှတော့ မထူးတော့ပြီ။
“အားးးး အရမ်း မကိုက်နဲ့ လေမာမီ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ ပေါင်ကို ကိုက်ထားသည့် သူ့ မာမီ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ မ ဖို့ ကြိုးစားသည်။ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီးသွား မှ သူမ ပါးစပ် ကိုက်ထားတာကို လွှတ်လိုက်မိသည်။ သူမ သွားရာကြီးကို ပွတ်ပေးနေမိသည်။ အရာကြီးကတော့ တော်တော် နဲ့ ပျောက်မည့် ပုံမပေါ် ။
“ဆောရီး..ဆောရီးပါသားရယ်”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တစ်ယောက် သူမ ဘာကို တောင်းပန်မိမှန်းပင်မသိတော့။ သားကို ပေါင် ကိုက်လိုက်မိတာ ကြောင့်လား။ သား ရှေ့ မှာ သူမ ယောက်ျား အလိုးခံခဲ့ မိတာကြောင့်လား။ သူမ ယောက်ျား အိပ်ပျော် နေစဥ် မှာ သားဖြစ်သူ လီးကို စုပ်ပေးရင်း လရည်မျိုချကာ သူမ စောက်စေ့ သူမ ကလိရင်း က ပြီးသွား ခဲ့ရသဖြင့် ယောက်ျား အပေါ် အပြစ်ရှိသလို ခံစား မိရလို့လား။ ဘာမှန်းကို မသိတော့ပြီ။ သားလီးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကို မတ်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းပေါ် မှ ချွဲကျိကျိ ငန်ငြိငြိ လရည်တို့ ကို လျာဖြင့် သပ်လိုက်ပြီး။
“သား ဒီနေ့ တော့ တော်တော် ပန်းသွား လောက်ပြီ အနားယူတော့ နော်”
ဟု ပြောပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
“ဖြန်း”
“အ”
ဘုန်းထွတ်အောင် က သူ့ မာမီ တင်ပါးဆုံ ကို လက်ဖဝါးဖြင့် တစ်ချက် လှမ်းရိုက်လိုက်ရာ ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် ရုတ်တရက် လန့်သွား ရသည်။
“နိုးနိုးနိုး တော်ပြီ တော်ပြီ ပြန်မစနဲ့တော့”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က သူမ လက်ညိုးလေးကို ခါယမ်းပြရင်း ဘုန်းထွတ်အောင် ကို ပြောလိုက်သည်။
“ဆောရီး ပါ မာမီ။ မာမီ ဖင်လုံး တွေ က အရမ်း ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းလို့ သား စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်ရတာပါ”
ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် တကယ်လည်း ပြိုင်းနေပါပြီ။ သူ့ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းချလိုက်ရင်း ပက်လက် အနေအထားမှ သူ့ မာမီကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူ့ မေမေ က ဖင်လုံး တင်မကပါ။ တကိုယ်လုံး က ဆက်ဆီ ကျလွန်းလှသည်။ သူ့ အနေဖြင့် ကြည့်နေရင်းက ကို ရင်ခုန် နေခဲ့ရသည်။ သူ့ မေမေ တစ်ယောက် ရော သူနှင့် သူ့ မမ အပေါ် နေ့စဥ် နေ့တိုင်း ဒီနေ့ လိုပဲ အချစ်တွေ အမြဲ ဖုံးလွှမ်းနေမှာလားဟု တွေးနေမိသည်။
“သား အရူးကောင်လေး”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က စောင်ကို ဆွဲယူကာ ဘုန်းထွတ်အောင် မေးစေ့ ထိရောင်အောင် ဖုံးပေးလိုက်သည်။ စောင်အောက်ခြေနားမှာ သူမ စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ထားလို့ အနည်းငယ်စိုကွက် နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ မနက်ဖြန်ကျမှ သူမ လျော်သည့် ထဲ ထည့်လိုက်တော့ မည်။
“သား ဒီည မဟုတ်တရုတ်တွေ လျောက်ပြောနေတယ်နော်၊ ထားပါတော့ အခု တစ်ရက် နှစ်ရက် က လည်း အဖြစ်အပျက် ပေါင်းစုံ ရှုတ်နေတာကိုး”
“မာမီ ဒါတောင် ဘာမှ မသိသေးဘူး”
တကယ်လည်း ဟုတ်သည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၂၄ နာရီ လောက်တုန်းက ဘုန်းထွတ်အောင် တစ်ယောက် လူပျိုရည် ပျက်ခဲ့ရသည်။ ဒီကာမဒေဝ ရဲ့ စနက် က ဘယ်လောက် ထိ သွားအုန်းမှာလဲ။ ဘယ်ဟာ က ဘာမှန်းကို သူ မသိတော့ပြီ။ စဥ်းလည်း မစဥ်းစားချင်တော့။
“ဂွတ်နိုက် မာမီ”
“ဂွတ်နိုက် သား”
ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် က ဘုန်းထွတ်အောင် နဖူး ကို ငုံ့နမ်း ကာ သူ ဘာမှ မပြောနိုင်ခင် အမြန်ထွက်လာခဲ့ လိုက်တော့သည်။ သူမ ရေချိုးခန်းသို့ ခြေဖျားထောက်ကာ ဝင်လိုက်ရင်း ရေမိုးချိုးလိုက်သည်။ ရေမိုးချိုးသန့်စင် ကာ ကိုယ်ကို ခြောက်အောင် သုပ်ပြီးမှ သွားကို ဒီညအဖို့ ဒုတိယ အကြိမ် တိုက်လိုက်ပြန်သည်။
နောက်ဆုံး သူမ အိပ်ခန်းထဲ မှာ ဟောက်သံပေးကာ အိပ်ပျော်နေသည့် သူမ ဘောက်ျား ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်သည်။ သူမ ဗိုက်သားလေးကို သူမ ပွတ်ပေးရင်း မျက်နှာကျက်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ သူမ ဗိုက်ထဲမှာ သူမ မျိုချထားသည့် ဘုန်းထွတ်အောင် လရည်တွေက ခုထိ နွေးနွေး ကလေး ရှိနေသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူမ သား က လူမှ ဟုတ်ရဲ့လားပင် ထင်ရသည်။ လရည်တွေ ထွက်လာတာ မနည်းမနှော ၊ သူမ တကိုယ်လုံးကို ဖုံးလွှမ်းသွားအောင် ထုတ်ပေးမည်ဟုလည်း ပြောလိုက်သေးသည်။ ထိုအချင်းအရာကို တွေး လိုက်မိတော့ သူမ ဖင်ညှောင်ရိုးထိပင် စိမ့် ကာ တုံးသွား ခဲ့ရသည်။
တနေ့လုံး ရှုတ်ထွေးသည့် အဖြစ်အပျက် များဖြင့် လုံးခြာပတ်လည် နေခဲ့ကြသော်လည်း ဘုန်းထွတ်အောင် နှင့် ဒေါ်သွန်းမြမြအောင် တို့ နှစ်ဦး၊ အိပ်ပျော်သွား ကြတော့ သူတို့ နှုတ်ခမ်းများ မှာ အပြုံး ကိုယ်စီ ဖြင့် အိပ်ပျော် သွား ကြသည်။ အမေ နှင့် သားတို့ နှစ်ဦးသား တစ်ဦးကို တစ်ဦး တွေးနေရင်း က အိပ်ပျော် သွား ကြလေတော့ သည်။
…………………..
