အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၁)

(အခန်း ၂၀/၃)

“ကိုကြီးနဲ့မမ စိတ်ညစ်သွားလား… ဆောရီးပါ… မေသူနဲ့အန်တီယုက အဲ့လိုပဲ…”
“ရပါတယ်… မမတို့နားလည်ပါတယ်… မမတို့လဲ မေသူ့အဖေအခြေအနေကြည့်ချင်သေးတယ်… ကြည့်လို့ရတယ်မလား…”
“ရပါတယ်… အန်တီယုရေ… ကိုကြီးနဲ့မမက ဖေဖေ့ကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့ အန်တီယုဆေးလိမ်းပြီးရင်ပြောအုံး…”
“အေး အေး…”
ကျုပ်တို့ ဧည့်ခန်းမှာ ကော်ဖီသောက် လက်ဖက်သုပ်လေးစားကာ မေသူနဲ့ စကားလေးပြောပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။ ခဏနေတော့ အန်ယုယုလွင်က လာလို့ရပြီဆိုတာနဲ့ ကျုပ်တို့သုံးယောက် အခန်းထဲဝင်လိုက်ကြသည်။ မေသူ့အဖေက စကားပင် ကောင်းကောင်းမပြောနိုင် လေတစ်ခြမ်းဖြတ်နေတာ။ အန်တီယုယုလွင်ရော မေသူရောက ဂရုစိုက်ပုံတော့ရသည်။
“ဖြစ်တာကြာပြီလား…”
“ခြောက်လလောက်ရှိပြီ… ဖြစ်ကာစက ဆေးရုံတင်လိုက်သေးတယ်… နောက်တော့ ဆေးရုံစရိတ်ထောင်းလို့ မတတ်နိုင်တာနဲ့ အိမ်မှာပဲပြန်ခေါ်ထားပြီး ဆေးလိမ်းဆေးတိုက် လုပ်နေရတာ…”
“အထူးကုနဲ့ပြတာလား… မေသူ…”
“မပြနိုင်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်…”
ပြောနေရင်းနဲ့ ရင်အေးက ဖုန်းထုတ်ပြီးဆက်နေသည်။
“အန်တီ… အန်တီ့မှာ လေဖြတ်တာတို့ဘာတို့ကုတဲ့ အထူးကုဆရာဝန်များ အသိရှိလား….”
“…. …. ….. ”
“ကျမမိတ်ဆွေတစ်ယောက်ရဲ့ အဖေ လေတစ်ခြမ်းဖြတ်နေတာ… အဲ့ဒါ လာကြည့်ခိုင်းချင်လို့… ကုလို့ရအုံးမလားလို့လေ…”
“…. …. …. ”
“ဟုတ်လား… ဒါဆိုအတော်ပဲ… ကျမတို့ ဒီကအပြန်ဝင်ခဲ့မယ်…”
“…. …. …. ”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ…”
ရင်အေးဖုန်းချလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီ ဆက်တာလားလို့ ထင်မိသည်။
“အေး ဘယ်သူ့ဆီဆက်တာလဲ…”
“အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီ ဆက်လိုက်တာ… သူကဆရာဝန်ဆိုတော့… သူ့မိတ်ဆွေထဲမှာ ဒီလိုလေဖြတ်တာ ကုတဲ့ဆရာဝန်များရှိမလားလို့ လှမ်းမေးကြည့်တာ… ရှိတယ်တဲ့… xxx ဆေးရုံမှာထိုင်တာတဲ့… အရမ်းနာမည်ကြီးပဲတဲ့… သူဖုန်းဆက်ပြောပေးထားမယ်တဲ့… သူ့လဲ မြေးလာထိန်းရင်း မူယာတို့အိမ်ရောက်နေတာတဲ့… အပြန်ကျဝင်ပြီး သူ့ဆီက ဖုန်းနံပါတ်ယူကြတာပေါ့…”
“ကောင်းသားပဲ… ဘာမှစိတ်မပူနဲ့ အန်တီယုရော မေသူရော… မနက်ဖြန် လာစစ်ကြည့်လို့ ကုလို့ရတယ်ဆို ပြန်ကောင်းပြီသာမှတ်… အန်ကယ် ဘာမှစိတ်ဓာတ်မကျနဲ့နော်… ကုလို့ရရင် ပျောက်အောင်ကုပေးမယ်… သိလား…”
မေသူ့အဖေက လှုပ်လို့ရတဲ့ လက်တစ်ဖက်က မြှောက်လာပြီး ကျုပ်လက်ကိုကိုင်တော့ ကျုပ်လဲ ဆုပ်ကိုင် အားပေးလိုက်သည်။ အန်တီယုနဲ့ မေသူမျက်နှာမှာ ဝမ်းသာတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေ မြင်နေရသလို ကျုပ်တို့ကို အားနာတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကိုလဲ မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်တို့ အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းမှာ ပြန်ထိုင်ကြတယ်။
“မောင်တေဇာရယ်… အထူးကုနဲ့ဆို စားရိတ်က မနည်းကျမှာ… ဆေးရုံတင်ရမယ်ဆို… တော်တော်ကုန်မှာနော်…”
“ဟုတ်တယ်… ကိုကြီးနဲ့မမရဲ့…”
“ရပါတယ်… အားနာမနေပါနဲ့… ကျနော်တို့လင်မယား ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားပြီ… အတတ်နိုင်ဆုံးကြိုးစားကြည့်တာပေါ့…”
“ဟုတ်တယ်… မေသူနဲ့ အန်တီယု အားနာမနေနဲ့တော့… မနက်ဖြန် ကျမတို့ ဆရာဝန်ခေါ်ပြီးလာခဲ့မယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကျေးဇူးပါပဲကွယ်…”
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ကိုကြီးနဲ့မမရယ်…”
“မေသူရယ်… မေသူနဲ့မမတို့က သူစိမ်းတွေကျနေတာပဲ… ဒါတွေပြောစရာမလိုပါဘူး… အချိန်လဲ မနည်းတော့ဘူး ပြန်ကြစို့လေ… အန်တီသိင်္ဂီနဲ့လဲ တွေ့ရအုံးမယ်…”
ကျုပ်တို့လင်မယား မေသူနဲ့ အန်တီယုယုလွင်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်တော့ ကျုပ်တို့လင်မယားကို ကားပေါ်တက်တဲ့အထိ လိုက်ပို့ကြတယ်။ ကျုပ်တို့ အိမ်ပြန်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီက ဖုန်းနံပါတ်ယူရင်း စကားပြောတော့ အန်တီသိင်္ဂီက သူအကုန်ပြောထားပြီးပြီတဲ့။ အဲ့ဆေးရုံမှာပဲ ဆေးရုံတက်လိုက်တဲ့။ အဲ့ဆေးရုံမှာ သူလဲရှယ်ယာပါထားတာမို့ အကုန်တပြားမှကုန်စရာမလိုဘူးတဲ့လေ။ အဲ့မှာတင် ကျုပ်တို့က ကူညီချင်သေးတာမို့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို စီစဉ်ပေးဖို့ပြောတော့မှ ဒါဆိုလဲ သူ့သူငယ်ချင်း ဆရာဝန်ကို စမ်းသပ်ခယူဖို့ပြောပေးမယ်တဲ့။ ဒီတော့မှပဲ ကျုပ်တို့လင်မယား စိတ်သက်သာရာ ရတော့တယ်။ ဟေမာ့အမေတုန်းက ကျုပ်တို့ ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ကိုယ်သွားတာမို့ ပြီးတော့ ရင်အေးလဲမသိအောင် အန်တီသိင်္ဂီက ကူညီခဲ့တာမို့ ငွေသားနဲ့ပဲ ကူညီခဲ့တာ။ အခုတော့ ရင်အေးကိုယ်တိုင် အကူအညီတောင်းတာမို့ စားရိတ်ပျောက်ကို လုပ်တော့တာ။ ကျုပ်လဲ တစ်ခုခုဆို အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပြောရမှာတောင် လန့်နေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုလဲ ပိုပိုချစ်လာတယ်။ မနက်ဖြန် အချိန်ရရင်တော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ချစ်ချင်သေးတယ်။ ပြောရရင် အခုကို ထပြီး ဖက်နမ်းပစ်ချင်တာ။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ သိပုံရတယ် ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျုပ်တို့အိမ်ပြန်တော့ မူယာတို့ လင်မယားက အိမ်မှာ စောင့်ပေးနေကြတယ်။ အချိန်က ညဉ့်နက်နေပြီမို့ သမီးလေးနဲ့ ရင်အေးအဖေတောင် အိပ်နေကြပြီလေ။

နောက်နေ့မနက်မှာ ကျုပ်တို့လင်မယား ဆရာဝန်ဆီသွားတော့ မေမေက အိမ်လာစောင့်ပေးတယ်။ ဆရာဝန်က သူ့ကားနဲ့ပဲ လိုက်လာတာပါ။ အန်တီသိင်္ဂီ ပြောထားလို့ ဘာမှပြောစရာမလိုဘဲ တန်းလိုက်လာတယ်။ မေသူတို့အိမ်ရောက်တော့ လူနာကိုစမ်းသပ်ကြည့်ပြီး ကုလို့ရသေးတယ်ဆိုပြီး ဆေးရုံတင်ဖို့ပြောလို့ ကျုပ်ပဲ လူနာကို ပွေ့ပြီး ကားပေါ်မှာ ထိုင်လျှက်အနေအထားနဲ့ချပေးတော့ အန်တီယုယုလွင်နဲ့ မေသူက တစ်ဖက်တစ်ချက်စီဝင်ထိုင်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ ဆရာဝန်ကားနောက်ကလိုက်သွားပြီး ဆေးရုံတင်ပေးလိုက်ရတာပေါ့။ လူနာကို လိုအပ်တာတွေ စစ်ဆေးပြီးတော့ အန်တီယုယုလွင်က ဆေးရုံမှာစောင့်နေရစ်တာမို့ ကျုပ်တို့သုံးယောက် အတူပြန်ခဲ့ကြတယ်။ မပြန်ခင် ဆရာဝန်ကို စမ်းသပ်ခပေးတော့ ဆရာဝန်က အန်တီသိင်္ဂီက ယူဆိုလို့သာ ယူရတဲ့အကြောင်း ပြောပြီး လက်ခံတယ်။ အခန်းကလဲ သီးသန့် အထူးခန်းကိုရတာပါ။ လူနာစောင့်ဖို့မလိုဘူးဆိုပေမယ့် အန်တီယုယုလွင်က သူစောင့်ချင်တယ်ဆိုလို့သာ ထားခဲ့ရတာ။ ကျုပ်တို့လဲ အခုမှ သုံးယောက်ထဲ ဖြစ်သွားတာမို့ မနေ့က အန်တီယုယုလွင် အရှေ့မှာ မပြောဖြစ်တဲ့ စကားတွေ အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပြောရတော့တယ်။ ရင်အေးနဲ့ မေသူကို တစ်ဖက်စီဖက်ထားရင်း
“သူလေး…”
“ရှင်… ကို…”
“အန်တီယုက သူလေး ပြောသလောက်လဲ မဆိုးဘူးလားလို့လေ… သူလေးက အန်တီယုကို အမေလို့ သဘောမထားနိုင်လို့လား…”
“အင်း… မေမေ့နေရာ ဝင်ယူသွားတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကြီးက မေသူ့ကို လွှမ်းမိုးနေတာ… အန်တီယုက မေသူ့အပေါ်တော့ ကောင်းပါတယ်… ဘုနဲ့ဘောက်ဖြစ်တာတော့ ဖေဖေလေဖြတ်ပြီးနောက်ပိုင်းမှ ဖြစ်တာ… အရင်ကဆို မေသူ့ကို အရမ်းသည်းခံတယ်…”
“ဒါနဲ့ မေသူပြောတာ အန်တီယုက ဖောက်ပြန်နေလားမသိဘူးဆို… မမကတော့ အန်တီယုက အရမ်းတည်ငြိမ်တယ်မြင်တာပဲ… ဖောက်ပြန်တာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလားလို့လေ…”
“အဲ့ဒါတော့ မသိဘူး… ဖေဖေကလေဖြတ်နေတော့ အန်တီယုဆာနေမှန်းသိတဲ့သူတွေက ကြံချင်နေကြတာ… တစ်ခါ အန်တီယူ စျေးကပြန်လာတာ အဝတ်တွေဖရိုဖရဲနဲ့… ပြီးတော့ မီးဖိုထဲမှာ ကြိတ်ငိုနေတာ…”
“အန်တီယုကို မဟုတ်တရုတ် လုပ်ခံရတာများလား… မေသူရယ် နည်းနည်းပါးပါး မမေးကြည့်ဘူးလား… အန်တီယုသနားပါတယ်…”
“အဲ့တုန်းကတော့ မသနားဘူး… အခုပြန်တွေးကြည့်တော့ သနားသလိုပဲ…”
“ဒါပဲလား… နောက်ရော…”
“တစ်ည မေသူ ညဘက်အိမ်ပြန်လာတော့… အန်တီယု မီးဖိုထဲက ကမန်းကတန်းပြေးထွက်လာတာ.. အင်္ကျီကြယ်သီးက ပြုတ်လို့… မျက်နှာမှာလဲ မျက်ရည်တွေနဲ့…”
“ဟင်… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“အစက မသိဘူး… နောက်နေ့မှ အန်တီယု ခြေရင်းအိမ်မှာ ပြဿနာသွားရှာတာ… ဟိုကလင်မယားချင်း ရန်ထသတ်ကုန်ရော… ဟိုဘက်အိမ်က အိမ်ငှားတွေလေ… ခြံစည်းရိုးကိုကျော်ပြီး အန်တီယုကို လာကြံစည်တာ… မေသူပြန်ရောက်တာစောလို့ အန်တီယု လွတ်လာတာတဲ့… အဲ့အိမ်ငှားတွေလဲ ပြောင်းသွားကြပါပြီ…”
“ဒါဆို အန်တီယုက ဖောက်ပြန်တာ မေသူမမြင်ဘူးပေါ့…”
“အင်း… ဒါပေမယ့် မျက်နှာက တစ်ချိန်လုံးပုပ်သိုးနေတာ… ဖေဖေ့ကိုစိတ်ကုန်လို့… နောက်လင်နောက် လိုက်ချင်နေတာလားမှ မသိတာ…”
“သူလေးရယ်… ဒီလိုကြီးတော့ ရမ်းသမ်းပြီး မစွပ်စွဲပါနဲ့လား… အန်တီယုက လူကောင်းဆို မေသူ ငရဲကြီးလိမ့်မယ်… သူလေးကို အကူအညီတစ်ခုလောက် တောင်းချင်တယ်…”
“ဘာလဲကိုရဲ့…”
“သူလေးရဲ့ အဖေအတွက်ပါ…”
“ဖေဖေ့အတွက်… ဘာများလဲ…”
“သူလေး… အန်တီယုကို လိုက်လိုက်လျောလျော ချိုချိုသာသာလေး ဆက်ဆံပေးကြည့်ပါလား… သူလေးရဲ့အဖေက သူလေးအတွက် သူ့နောက်ဇနီးကို သေသေချာချာကို ရွေးခဲ့တာထင်တယ်… အန်တီယုက သူလေးအပေါ်တကယ်ကောင်းတယ်… သူလေးရဲ့ အဖေကိုလဲ အန်တီယု မငြီးမငြူ ပြုစုစောင့်ရှောက်တယ် မလား…”
“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်… ဖေဖေ့ကို အန်တီယုပဲ ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကုန်လုပ်ပေးတာ… ဒါပေမယ့် မျက်နှာက မကြည်မလင်နဲ့…”
“အဲ့ဒါပြောတာ… အန်တီယုက သူလေးတို့သားအဖကို တကယ်မေတ္တာရှိတာ… သူလေး အဖေကလဲ အဲ့လိုမိန်းမမျိုးကို မရမကရှာယူထားတာ… သူလေးနဲ့အန်တီယုသာ အဆင်ပြေနေရင် သူလေးရဲ့အဖေက စိတ်ချမ်းသာပြီး ကျန်မာရေးလဲ ခဏနဲ့ပြန်ကောင်းလာလိမ့်မယ်…”
“ဟုတ်တယ် မေသူရဲ့… အန်တီယု မျက်နှာမကြည်မလင်ဖြစ်နေတာက သူ့လင်က လေဖြတ်ပြီး မလိုးနိုင်တော့လို့… ပြောရရင် လီးဝေးနေလို့… ဒီကြားထဲ မေသူကလဲ ကလန်ကဆန်ပဲလုပ်နေတော့ သူလဲ စိတ်ညစ်မှာပေါ့… မမပြောတာမယုံရင်… မေသူ အန်တီယုကို လိုက်လိုက်လျောလျောနဲ့ ချိုချိုသာသာဆက်ဆံကြည့်လိုက်… အန်တီယု ပျော်နေလိမ့်မယ်… မေသူသာ အန်တီယုကို အမေလို့ခေါ်လိုက်လို့ကတော့… အန်တီယု ဝမ်းသာလို့ငိုတောင် ငိုနိုင်တယ်…”
“စမ်းကြည့်ပါလားသူလေးရဲ့… ဆေးရုံကိုသွားတဲ့အချိန် သူလေးအဖေ အရှေ့မှာ သူလေးနဲ့အန်တီယု ချစ်ခင်နေတာမြင်ရင် သူလေးအဖေရဲ့ရောဂါက တစ်ဝက်လောက်ကို သက်သာသွားမှာ…”
“အင်းပါ… သူလေးကြိုးစားကြည့်မယ်…”
“ဒီလိုမှပေါ့…”
“ကို… မေသူ့ကို အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး… တစ်ဝလိုးပေးလိုက်လေ… ”
“မမ မလိုက်ဘူးလား…”
“မလိုက်တော့ပါဘူး… မနေ့က မေသူမဝတဝလေး အလိုးခံရတာ… ဒီနေ့ လူရှင်းတုန်း… တစ်ဝအလိုးခံလိုက်… ခစ် ခစ်…”
“ခံမယ်… ကို သူလေးကို အခန်းထဲချီခေါ်ကွာ…”
“ခေါ်မှာပေါ့… လာ…”

မေသူဇော်။
ကျမ ဆယ်တန်းကျောင်းသူဘဝမှာ အဖေတခု သမီးတစ်ခုဘဝကနေ အဖေက မိန်းမတစ်ယောက်ကို အိမ်ခေါ်လာတယ်။ ဒေါ်ယုယုလွင်တဲ့။ ကျမ မေမေ့နေရာ အစားဝင်လာတဲ့ ဒေါ်ယုယုလွင်ကို ကျမမကြိုက်ဘူး။ အဖေက သူ့ကို အမေလို့ခေါ်ခိုင်းပေမယ့် ကျမကတော့ အန်တီယုပဲခေါ်တာ။ အန်တီယုက ကျမကို ဖိအားမပေးဖို့ ဖေဖေ့ကိုတောင် ပြန်ပြောနေသေးတယ်။ ကျမလဲ တစ်သက်လုံး အမေလို့ခေါ်ဖို့ အစီအစဉ်မရှိပါဘူး။ အန်တီယုက ကျမကို အလိုလိုက်တယ်။ ဂရုစိုက်တယ်။ ကျမကတော့ ကလန်ကဆန် အမြဲလုပ်တာပဲ။ ဖေဖေကျမကို ဆူရင်တောင် အန်တီယုက ကာကွယ်ပေးသေးတယ်။ ကျမ ရည်းစားများခဲ့တာလဲ အန်တီယုက ကျမကို ရည်းစားမထားဖို့ပြောလို့ ရွဲ့တာ။ နောက်ဆုံးတော့ ကျမစောက်ပက်ပဲ ဗွက်ပေါက်ကာ နာမည်ပျက်တာပဲ အဖတ်တင်တာပဲ။ အဲ့ဒီနောက် ကိုနဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ မထင်မှတ်ဘဲ လိုးဖြစ်သွားပြီး ကို လိုးပေးတာကိုစွဲလန်းခဲ့သလို ကို့ကိုလဲ ချစ်မိသွားခဲ့တယ်။ ကျမ ရည်းစားထပ်မထားတော့ဘူး။ ကိုနဲ့ပြန်ဆုံဖို့ပဲ မျှော်လင့်နေခဲ့တာ။ ဖေဖေလေဖြတ်တော့ ကျမ မိသားစုအတွက် ဘီယာဆိုင်မှာ သီချင်းဆိုဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီကနေပဲ ကိုနဲ့ပြန်ဆုံဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့တယ်။ အန်တီယုနဲ့ကျမကလဲ ဖေဖေလေဖြတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ဘုနဲ့ဘောက် ဖြစ်လာကြတယ်။ အခုတော့ ကိုတို့လင်မယားပြောလို့ ကျမ အန်တီယုနဲ့ အဆင်ပြေဖို့ ကြိုးစားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဖေဖေ့ကို စိတ်ချမ်းသာစေချင်တာပါ။ အန်တီယုက ကျမအပေါ်ကောင်းတာမို့ သိပ်ခက်မယ်တော့ မထင်ပါဘူး။ ဒီညနေ အန်တီယု ဆေးရုံမှာ တစ်နေကုန် ဖေဖေ့ကိုပြုစုပြီး ပြန်လာတယ်။ စျေးလဲ ဝင်ဝယ်ခဲ့ပုံပဲ ချွေးတွေတောင်စို့လို့။ ကျမ အန်တီယုကို အကောင်းမြင်စိတ်နဲ့ ပြန်ကြည့်လို့လားမသိဘူး သူ စျေးထုပ်ကတစ်ဖက် ဆေးရုံက ပြန်ယူလာတဲ့ ခြင်းကတစ်ဖက်နဲ့ အန်တီယုကို သနားမိတယ်။ ကျမ အိမ်ပေါ်ကပြေးဆင်းပြီး အန်တီယုလက်ထဲက အထုတ်တွေ၊ ခြင်းတွေ ကူသယ်ပေးတော့ အန်တီယု �အံ့သြသွားကာ ပြုံးတာမြင်လိုက်ရတယ်။
“ပေပေး… အန်တီယု ကျမသယ်ခဲ့မယ်…”
“ရပါတယ်သမီးရယ်… အမေ မပင်ပမ်းပါဘူး…”
ကျမ အန်တီယုလက်ထဲက ပစ္စည်းတွေ သယ်ပြီး အိမ်ပေါ်မှာထားလိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နားနေတဲ့ အန်တီယုကို ကျမ သောက်ရေတစ်ခွက်ခပ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီယု မျက်နှာ ထင်မထားလောက်အောင်ကို ဝင်းပကြည်လင်နေပြီး ပြုံးစစနဲ့။ ဒီလိုကျတော့ ကျမ မိထွေးက အရမ်းကိုလှတာပဲ။ အန်တီယုက ကျမခပ်ပေးတဲ့ရေခွက်ကို အားရပါးရ မော့သောက်လိုက်ပြီး ကျေနပ်စွာပြုံးရင်း
“အမောကိုပြေသွားတာပဲကွာ… ငါ့သမီးလေးက အရမ်းကိုလိမ္မာနေပါလား… နေလုံးကြီးတောင် မနက်ဖြန်ကျ အနောက်ဖက်ကထွက်လာတော့မယ်ထင်တယ်… ခစ် ခစ်…”
“အန်တီယုနော်… ကျမက အန်တီယုပင်ပမ်းလာလို့ ကူညီတာကို… လာမစနဲ့…”
ကျမလဲ ရုတ်တရတ်ရှက်သလိုမို့ အန်တီယုကို မျက်စောင်းထိုးရင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်တယ်။ တကယ်တော့ ကျမရင်ထဲမှာ နွေးထွေးပြီး မျက်နှာက ပြုံးနေတာပါ။
“ဟုတ်ပါပြီ မစတော့ပါဘူး… နေရောင်လေးရှိတုန်း အမေ အဝတ်တွေလျော်လှန်းလိုက်အုံးမယ်…”
အန်တီယု ပြောပြီး ထကာ ကျမအခန်းထဲက လျော်ဖို့အဝတ်တွေ၊ သူ့အခန်းထဲက လျှော်ဖို့အဝတ်တွေရော၊ ဆေးရုံက ပြန်ယူလာတဲ့ အဝတ်တွေကိုပါယူပြီး အဝတ်ခြင်းတစ်လုံးနဲ့ နောက်ဖေးရေကပြင်ကို ဆင်းသွားလေရဲ့။ အန်တီယုက အဲ့လိုပဲ အိမ်မှာ ကျမ တံမြက်စည်းတစ်ချက်မလှည်းရဘူး၊ အဝတ်မလျှော်ရဘူး၊ မီးဖိုချောင်မဝင်ရအောင်ကို ကျမကို ဖူးဖူးမှုတ်ထားတာ။ မောမောပမ်းပမ်းနဲ့ ဆေးရုံကပြန်လာပြီး မနားအားဘဲ အဝတ်တွေလျော်နေတဲ့ အန်တီယုနောက်ကို ကျမ တိတ်တိတ်လိုက်ကြည့်မိတယ်။ အန်တီယုလေ အဝတ်တွေကို လျော်နေရင်း မျက်နှာက ပြုံးသွားလိုက် မျက်ရည်လေးဝဲလာလို့ လက်ဖျံလေးနဲသုတ်လိုက်၊ အဝတ်လျှော်လိုက်နဲ့ ကျမ သူ့အပေါ် နည်းနည်းလေး ကောင်းပြတာကို ကြည်နူးနေတာ။ ကျမ ကြည့်ရင်း မျက်ရည်က အလိုလိုကျလာတယ်။ အန်တီယုရယ်။ မဟုတ်ဘူး အမေရယ်။ ဟုတ်တယ် အန်တီယုက ကျမကို တစ်ချိန်လုံး မိခင်မေတ္တာအပြည့်နဲ့ စောင့်ရှောက်ခဲ့တာ။ ကျမကသာ အန်တီယုကို ကလန်ကဆန် အရွဲ့တိုက်ပြီး ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်လာခဲ့တာ။ ကျမရင်ထဲက တသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါလာပြီး ဝမ်းနည်းမှုကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ကျမ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့ ရေကပြင်ကိုဆင်းသွားလိုက်ပြီး အန်တီယုယုလွင်ဆီကို သွားလိုက်တယ်။ အန်တီယု ကျမကိုတအံ့တသြကြည့်ရင်း
“သမီးလေး… ဘာဖြစ်…”
အန်တီယု စကားမဆုံးလိုက် ကျမ အန်တီယုအနားမှာ ထိုင်ချပြီး အန်တီယုကိုယ်လုံးကိုတင်းတင်းဖက်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုတော့တယ်။
“အီး… ဟီး… မေမေ…”
“ဟင်… သမီးလေး အမေ့ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်…”
“မေမေလို့ခေါ်တာ… မေမေရ… အီး…. ဟီး… သမီးအရမ်းဆိုးတယ်… မေမေ့မေတ္တာတွေကို သမီးမမြင်ခဲ့ဘူး… မေမေ့ကို ကလန်ကဆန်လုပ်မိတာ…သမီးကို ခွင့်လွှတ်ပါ…”
“သမီးလေးရယ်…  မေမေ့သမီးလေးရယ်… မေမေ့စိတ်ထဲမှာ ဘာမှမရှိပါဘူးသမီးလေးရယ်…”
မေမေယုယုလွင် ကျမကို တင်းတင်းဖက်ထားတော့ မေမေ့ရင်ခွင်က ကျမအတွက် နွေးထွေးလိုက်တာ။ ကျမ အသိနောက်ကျလေခြင်း။ ကျမကို ဒီလိုနေကြည့်ဖို့ဖျောင်းဖျတဲ့ ကိုတို့လင်မယားကိုလဲ ထပ်တလဲလဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ မေမေက ကျမမျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ပြီး မျက်ရည်လေးတွေသုတ်ပေးကာ ကျမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီးမှ ကျမကို မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး လိုက်နမ်းတော့တယ်။ ကျမလဲ မေမေ့ကို ပြန်နမ်းမိတာပေါ့။ ကျမမေမေအသစ်လေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး အရမ်းချောတာပဲ။
“ရွှတ်… ရွှတ်… မေမေ့သမီးလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး… အရမ်းချောတာပဲ… မေမေချစ်လိုက်တာ… မေမေ့ကို အသိအမှတ်ပြုပေးတာကျေးဇူးတင်လိုက်တာ… မေမေ အရမ်းပျော်တာပဲ…”
“သမီးလဲ အရမ်းပျော်တာပဲ… မေမေ့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… နောက်ဆို မေမေ့စကား သမီးအမြဲနားထောင်ပါ့မယ်…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ်ရွှတ်…”
“မေမေ… ”
“ဘာလဲ မီးလေးရဲ့…”
“မေမေ့မှာ အရင်ယောက်ျားနဲ့ရတဲ့ သားသမီးတွေများမရှိဘူးလား…”
“ရုတ်တရတ်ကြီး ဘာလို့မေးတာလဲ…”
“ဟီး… သမီးမှာ မောင်လေး ညီမလေးတို့ အစ်ကို အစ်မတွေများ ရှိမလားသိချင်လို့ပါ… မေမေ့သားသမီးတွေက သမီးနဲ့ မောင်နှမအရင်းတွေပဲပေါ့…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်… ဒါပေမယ့် မေမေက အရင်ယောက်ျားနဲ့လဲ ကလေးမရခဲ့ဘူး… သမီးဖေဖေနဲ့ညားတာပဲ ကြာပေါ့ ဗိုက်မှမကြီးတာ… ဒီတော့ သမီးလေးကိုပဲ မေမေ့သမီးအရင်းလို ချစ်နေရတာ… ကြည့်ရတာ မေမေက ကလေးမရနိုင်ဘူးနဲ့တူပါတယ်…”
“အားမငယ်ပါနဲ့မေမေရယ်… သမီးကလဲ မေမေ့ဖုတ်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ မေမေ့သမီးပါပဲ…”
“ခစ်ခစ်… စကားအရမ်းတတ်တာပဲ… ရွှတ်ရွှတ်… ကဲသွားတော့ မေမေ အဝတ်လျှော်လိုက်အုံးမယ်… ပြီးရင် မေမေ့သမီးလေးအကြိုက် ကြက်မွှကြော်နဲ့ မှိုကန်စွန်းကြော်ကျွေးမယ်…”
“အာ… သမီးလဲ ကူလျှော်မယ်…”
“သမီးလေးက တစ်ခါမှလျော်ဖူးတာမဟုတ်ပဲနဲ့ လက်ပေါက်လိမ့်မယ်… မေမေပဲလျှော်လိုက်ပါ့မယ်… မေမေ မပင်ပမ်းတဲ့အပြင် အားတွေတောင်ရှိသွားပြီ…”
“မရဘူးမေမေရာ… ဒီလိုပဲကျင့်ရမှာပေါ့… မေမေသင်ပေး… နောက်ဆို မေမေ့အဝတ်တွေရော ဖေဖေ့အဝတ်တွေပါ သမီးပဲလျှော်ပေးမယ်…”
“ပြောမရလဲ လျှော်ကွာ… ခစ်ခစ်…”
ကျမ မေမေယုနဲ့အတူ အဝတ်တွေ ထိုင်လျှော်တယ်။ သားအမိနှစ်ယောက် ပျော်နေကြတာ။ အဝတ်လျှော်ပြီး တော့ ကျမ ရေလဲထမိန်တွေသွားယူလာပြီး ကျမနဲ့ မေမေယု ရေအတူချိုးကြတယ်။ ကျမကို မေမေယုက ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတယ်။ ကျမလဲ မေမေယုကို ပြန်တိုက်ပေးတာပဲ။ မေမေယုနို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းရှိတုန်းပဲ။ ဖင်လုံးတွေကလဲ မာခဲနေတုန်း။ ဖေဖေလေဖြတ်တာကြာပြီဆိုတော့ မမရင်အေးပြောသလို မေမေယုက လီးနဲ့ဝေးနေလို့ စိတ်မကြည်မလင်ဖြစ်နေတာတဲ့။ မေမေယုက လှတုန်း၊ အရွယ်ကောင်းတုန်း၊ ဖေဖေကလဲ ပြန်ကောင်းဖို့က ကြာအုံးမယ့်သဘောဆိုတော့ မတော်လို့များ သူစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့ အထိအတွေ့မှာ သာယာသွားရင် အမလေး။ ကျမ မေမေယုနဲ့ အခုမှ စပြီးအဆင်ပြေတာ။ ကျမ မေမေယုကို တစ်ဖန်ပြန်ပြီး ပြုစုစောင့်ရှောက်ချင်သေးတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ကျမ စဉ်းစားရင်း ကို့ရဲ့လီးကြီးက ကျမ မျက်လုံးထဲ တဝေ့လည်လည်နဲ့ ပေါ်လာတယ်။
“မီးလေး… ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ…  ဟွန်းနော်… ကိုယ့်အမေကိုယ်လုံးကို ကြည့်ပြီး ဘာတွေတွေး ခစ်ခစ်…”
“ဟီး.. ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးမေမေရ… မေမေက လှလို့ပါ…”
“မေမေ့သမီးလေးလောက် မလှပါဘူးကွာ… သွားစို့… မေမေ့သမီးလေးကို မေမေအလှပြင်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်… မေမေ့ကိုလဲ သမီးအလှပြင်ပေးမယ်…”
ကျမနဲ့ မေမေယု အခန်းထဲဝင်ပြီး အတူ အလှပြင်ကြတယ်။ မေမေယု မီးဖိုထဲမှာချက်ပြုတ်တော့လဲ ကျမ မေမေယုနဲ့အတူ ဝိုင်းကူတာပဲ။ ကျမနဲ့ မေမေယု အခုမှနားလည်မှုရသွားတာဆိုတော့ မေမေယုအနားမှာပဲ ချွဲချင်နေတော့တာ။ အခုမှပဲ ကျမရင်ထဲမှာ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေတော့တာ။
“သမီးလေး… ဓားရှမယ်နော်… မလောနဲ့ ဖြည်းဖြည်လှီး…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေရဲ့… နောက်ဆို မေမေ့ကို သမီးပဲ ချက်ကျွေးမယ်… မေမေသာ အကုန် လက်ထပ်သင်ပေး…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… သင်ပေးမယ် စိတ်ချ…”
…. တီ တီ…
“ကားဟွန်းသံကြားတယ်… သမီးကိုကြီးလင်မယားလား မသိဘူး….”
“မဟုတ်လောက်ပါဘူး… ကိုကြီးတို့လင်မယားဆို ဖုန်းကြိုဆက်မှာပေါ့… သမီးသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်…”
“မေသူရေ… မေသူ… ဒါ မမေသူတို့အိမ်လားခင်ဗျ…”
ကျမ အိမ်ရှေ့ကိုထွက်ကြည့်တော့ ဘီယာဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့သား ကိုပြည့် ပါလား။ သူ့လက်ထဲမှာလဲ မုန့်ထုပ်တွေနဲ့။ ကျမလဲ အလုပ်ရှင်ရဲ့သားဆိုတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ ကျမ ညနေက ဖုန်းဆက်ပြီး ဖေဖေဆေးရုံတင်ထားရလို့ တစ်ပတ်လောက် ခွင့်ယူမယ့်အကြောင်း ပြောထားတာမို့ သိပြီးရောက်လာတာထင်တယ်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ မေမေယုလဲထွက်လာတယ်။
“သမီးလေး… သူက…”
“ဒါ ကိုပြည့်စုံမိုးတဲ့… သမီးသီချင်းဆိုတဲ့ဆိုင်က ဆိုင်ရှင်ရဲ့သားလေ…”
“သြော်… ထိုင်လေကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ…”
ကိုပြည့်က ဧည့်ခန်းမှာထိုင်တော့ ကျမနဲ့ မေမေယုလဲ အတူထိုင်လိုက်တယ်။ ကိုပြည့်က သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေ ထုတ်ပြီး
“မေသူ… ဒါက မေသူသီချင်းဆိုထားတဲ့ အနုပညာကြေးကို ကျနော်ထုတ်လာပေးတာ… ဒါက မေသူ့အဖေအတွက် အဖေက လိုတာသုံးဖို့ ပေးခိုင်းလိုက်တာ…”
“အာ… ကျမအဖေအတွက်က မလိုတော့ဘူး… ကျမမိတ်ဆွေတစ်ယောက်က အကုန်အကျခံပြီးကုပေးတာ… ဒါကိုတော့ ပြန်ယူသွားလိုက်ပါ…”
“ယူပါဗျာ… အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့…”
“ကိုပြည့်တို့စေတနာကို ကျမအသိအမှတ်ပြုပါတယ်… ကျမ ဒီမုန့်တွေနဲ့ ကျမလုပ်အားခကိုပဲ လက်ခံပါရစေရှင်…”
“ဟင်း… မေသူ့သဘောပါပဲ… ဒါနဲ့ မေသူ့အဖေကို ကုပေးတာ… ဟိုနေ့က ဆိုင်မှာတွေ့တဲ့ လင်မယားလား…”
“အင်း ဟုတ်တယ်… အဲ့ဒါ ကျမနဲ့ အရမ်းရင်နှီးတဲ့ မိတ်ဆွေတွေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… ဒါဆို ကျနော်ပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်… နောက်ရက်မှ မေသူ့အဖေကို ဆေးရုံမှာလာကြည့်ပါအုံးမယ်… အခု ဘယ်ဆေးရုံမှာလဲ…”
” xxx ဆေးရုံမှာပါ… ”
“အထူးကုဆေးရုံကြီးပဲ… ဒါဆိုကျနော် ပြန်လိုက်ပါအုံးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုပြည့်…”
“ဧည့်သည်ကို ဘာမှလဲ မကျွေးလိုက်ရဘူးကွယ်… အားနာလိုက်တာ…”
“ရတယ်အန်တီ… ကျနော် စားခဲ့ပါတယ်…”
ကိုပြည့် ပြန်သွားတော့ ကျမလဲ ခြံတံခါးကို ဆင်းပြီးသော့ခတ်လိုက်တယ်။ ကိုပြည့်နဲ့ စကားပြောနေတုန်း မေမေယုက ထသွားမယ်လုပ်နေလို့ ကျမလဲ မေမေယုလက်မောင်းကို တစ်ချိန်လုံးဖက်ထားတာလေ။ ကျမသော့ခတ်ပြီးပြန်တက်လာတော့ မေမေယုက မီးဖိုထဲ ပြန်ရောက်နေပြီ။ ကျမလဲ မေမေယုနဲ့ ဆက်ပြီး ဝိုင်းကူနေလိုက်တယ်။
“မေမေနော်… သူစိမ်းကောင်လေးနဲ့ သမီးကို ဘာလို့ထားခဲ့ဖို့လုပ်နေတာလဲ…”
“ဧည့်သည်ကို ကော်ဖီလေး ဖျော်တိုက်မလို့ပါရှင်… တကတည်း လူကို အထကိုမခံဘူး… ဟိုက ရည်ရည်မွန်မွန်လေးဟာ… စိတ်ချရလို့ မေမေက ထတာပေါ့… ကောင်လေးကြည့်ရတာ မရိုးဘူးနော်… ငါ့သမီးလေးကို ကြွေနေတာထင်တယ်…”
“သမီးမှ စိတ်မဝင်စားတာ… သမီးမှာ ချစ်သူရှိပြီးသား… ခစ် ခစ်…”
“ဟယ်… ငါ့သမီးလေးကို ကလေးမှတ်နေတာ… ပြောစမ်းပါအုံး ဘယ်သူလဲ… ဘယ်ကလဲ…”
“နောက်ကျပြောပြမယ်… မေမေသူ့ကိုသိပါတယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဟင်… ဘယ်သူလဲ… ကျောင်းတုန်းက သမီးသူငယ်ချင်း မောင်ညိုတို့ တင်ဝင်းတို့လား… အဲ့ကောင်တွေက အရက်သမားတွေ မေမေသဘောမတူဘူးနော်…”
“အမလေး မေမေရယ်… မေမေ့သမီးက အဲ့လိုအရက်သမားတွေကို ကြိုက်ပါ့မလား…”
“မဟုတ်ရင်ပြီးတာပဲ… ကဲရပြီ ကျန်တာမေမေဆက်လုပ်လိုက်တော့မယ်… သမီးလေးသွားနားတော့…”
“ဟုတ်… ရွှတ်ရွှတ်… မေမေ့ကိုချစ်တယ်…”
“မေမေ့သမီးလေးကိုလဲ အရမ်းအရမ်းချစ်… ရွှတ် ရွှတ်..”

(အခန်း ၂၀/၄)

ကျမ ခေါင်းထဲက အကြံတစ်ခုရလာတာနဲ့ မေမေအလုပ်ရှုပ်နေတုန်း လှုပ်ရှားဖို့ မေမေယုအနားက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျမ ဖုန်းယူပြီး ခြံထဲဆင်းကာ ကို့ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို သူလေး…”
“ကို… မမအနားမှာရှိလား… ကိုနဲ့မမကို ဖုန်းအတူပြောချင်တာ… ဖုန်းအတူပြောလို့ရမယ့် နေရာကို သွားလိုက်ပါလား…”
“အင်း… ခဏနော်…”
ကျမ ခဏစောင့်လိုက်တယ်။
“ရပြီ သူလေး…”
“အရင်ဆုံး ကိုနဲ့မမကို မေသူကျေးဇူးအရမ်းတင်တယ်သိလား… မေသူနဲ့ မေမေယု အဆင်ပြေသွားပြီ… မေမေယုက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းမှန်း မေသူ အခုမှသိတာ… အရမ်းလဲ ပျော်နေတာ သိလား…”
“ဝမ်းသာလိုက်တာ မေသူရယ်… မမပြောတယ်မလား… မေသူ့ အမေက အရမ်းစိတ်ထားကောင်းပါတယ်လို့…”
“ဟုတ်တယ်မမ… ပြီးတော့ ဟိုကိစ္စလဲတိုင်ပင်ချင်လို့…”
“ဘယ်ကိစ္စလဲ…”
“မေမေယု လီးဝေးနေတဲ့ကိစ္စလေ… ခစ် ခစ်…”
“ဟင်… မေသူ ဘယ်လို စဉ်းစားမိလို့လဲ…”
“မေမေယုကွက်လပ်ကို… ဖေဖေနေပြန်မကောင်းခင်အထိ… ကို့ကိုပဲ ဖြည့်ခိုင်းမလားလို့… မေသူက မေမေယုနဲ့ အခုမှပြေလည်တာ… မေမေယုကို ချစ်လို့မဝသေးဘူး… မေမေယု အထိအတွေ့မှာ သာယာပြီး တခြားလူနောက်ပါသွားမှာလဲ စိုးတယ်…”
“ဟာ… အန်တီယုက အဲ့လိုပါမယ့်လူမဟုတ်ပါဘူး မေသူရယ်… အန်တီယုက မေသူတို့သားအဖကို တစ်သက်လုံးခွဲမှာ မဟုတ်ဘူး… အဲ့ဒါတော့ မမယုံတယ်…”
“ပြီးတော့ ကိုတို့လင်မယား သူလေးအဖေကို ဆေးကုပေးတာ အဲ့အတွက်လို့ ထင်သွားပါအုံးမယ်… မကောင်းပါဘူး မေသူရယ်…”
“ကောင်းပါတယ် ကိုရဲ့… မေသူ မေမေယုကို သေချာ ရှင်းပြပြီး စည်းရုံးပါ့မယ်… မေမေယု ဒီလို ကြိတ်ခံစားနေတာ မကြည့်ရက်တော့ဘူး… လုပ်ပါ ကိုရဲ့… နော် မမ… မေသူ့ရဲ့ မေမေယုကို ကူညီပါ… ကိုနဲ့ဆို မေမေယုကို စိတ်ချတယ်… မေမေယုက အသက်ကြီးလို့ ကိုက မလုပ်ချင်လို့လား…”
“ဟုတ်ပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး… ကိုက အန်တီယုကို သွားရည်ကျနေတာ… အန်တီယု ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ကို့အကြိုက်လေ… ခစ်ခစ်… မေသူ့ မေမေယုက အိမ်ထောင်နဲ့မို့ မေသူ့မျက်နှာနဲ့ စိတ်ထိန်းနေတာ… ကိုက စိတ်ကူးနဲ့ လိုးလို့ မေသူ့မေမေယုက ကို့ စိတ်ကူးထဲမှာ ဗိုက်ကြီးနေပြီ… ခစ်ခစ်…”
“ခစ်ခစ်… အဲ့လိုလား… ဗိုက်ကြီးအောင်လိုးနိုင်ရင် ပိုတောင်ကျေးဇူးတင်သေးတယ်… မေသူလဲ မောင်လေး ညီမလေး လိုချင်နေတာ…”
“ပြီးရောကွာ… သူလေးရဲ့ အမေကို သူလေး ရအောင်စည်းရုံးပြီးရင် ခေါ်လိုက်… ကိုက အန်တီယုကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ”
“အိုခေ… သူလေး မေမေယုကို စည်းရုံးလို့ရတာနဲ့ ခေါ်လိုက်မယ်… အရမ်းချစ်တယ် ကိုနဲ့မမ… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါပြီ…”
ကျမ ဖုန်းချလိုက်တယ်။ မေမေယုက ကျမကို အိမ်ပေါ်ကနေ ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျမ အိမ်ပေါ်ကိုတက်ပြီး မေမေယုပါးလေးတွေ ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းချလိုက်တယ်။
“ဘယ်သူနဲ့ ဖုန်းပြောလို့ ဒီလောက်အူမြူးနေတာလဲ…”
“ကိုကြီးနဲ့မမပါ မေမေရဲ့… မေမေ့ကို အကောင်းမြင်ဖို့… မေမေက သမီးနဲ့ဖေဖေ့ကို တကယ်ချစ်တဲ့အကြောင်းပြောပြီး သမီးကို မေမေနဲ့အဆင်ပြေအောင် နေကြည့်ဖို့ ကိုကြီးနဲ့မမက ပြောပေးခဲ့တာ… အဲ့ဒါ မေမေနဲ့ အဆင်ပြေသွားပြီဆိုတဲ့အကြောင်း လှမ်းပြောတာ… သူတို့လဲ ဝမ်းသာနေကြတယ်…”
“ဒီလိုလား… ဒါဆိုရင်တော့ မောင်တေဇာတို့လင်မယားကို ထပ်ပြီး ကျေးဇူးတင်ရပြန်ပြီပေါ့… ဟင်း ဟင်း…”
“အင်းပေါ့… မေမေရဲ့…”
ကျမ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး တချိန်လုံး သူစိမ်းလိုနေခဲ့သမျှ မေမေယုအနားမှာ ထိုင်ချွဲနေမိသည်။ ထမင်းစားတော့လဲ မေမေယုကို ခွံ့ကျွေးခိုင်းသည်။ မေမေယုကလဲ ကျမကို ကြင်ကြင်နာနာခွံ့ကျွေးသည်။ ကျမလဲ မေမေယုကို ပြန်ခွံ့ကျွေးသည်။ ကျမတို့ စားပြီးတော့ စားပြီးသားပန်းကန်ကို ကျမပဲ ဆေးကြောလိုက်သည်။ မေမေယုကလဲ အငြိမ်မနေပါ သိမ်းစရာရှိတာသိမ်းဆည်းပြီး မေမေယုက ဘုရားဝတ်ပြုတော့ ကျမလဲ မေမေယုကို ကြည့်နေမိသည်။ မေမေယုက တည်ငြိမ်အေးချမ်းလိုက်တာ။ မေမေယုဘေးမှာ ထိုင်ပြီး ယပ်ခပ်ပေးနေလိုက်သည်။ မေမေယုက ဘုရားဝတ်ပြုပြီးတော့ ကျမနဖူးလေးကို အနမ်းလေးပေးသည်။
“မီးလေး… အိပ်ချင်ပြီလား…”
“မအိပ်ချင်သေးပါဘူးမေမေရဲ့… ဘာလို့လဲ… ”
“မေမေက မအိပ်ချင်ပေမယ့် ညောင်းလို့ ကျောဆန့်ချင်နေပြီ…”
“ဒါဆိုလဲ လာ… သမီးမေမေ့ကို နှိပ်ပေးမယ်… ဒီည မေမေနဲ့အတူ ဖက်အိပ်မယ်နော်…”
“အိပ်ပေါ့ မီးလေးရဲ့… ချစ်လိုက်တာ ရွှ ရွှတ်…”
ကျမ သူနဲ့အတူအိပ်မယ်ဆိုတော့ မေမေယု ပျော်သွားတယ်။ ကျမ မေမေယုကို အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး အိမ်ရှေ့မီးတွေ လိုက်ပိတ်ပြီးမှ မေမေယုအခန်းထဲဝင်ကာ တစောင်းလေးလှဲနေတဲ့ မေမေယုဘေးမှာ ခုတင်ပေါ်တက်ထိုင်လိုက်တယ်။
“မေမေယု ပက်လက်လှန်လေ သမီးနှိပ်ပေးမယ်….”
“အင်း… သာဓု သာဓု သာဓု မေမေ့သမီးလေး… ရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ပါစေ… သက်တော်ရာကျော် ရှည်ပါစေကွယ်…”
“မေမေကလဲ သမီးက နှိပ်တောင်မနှိပ်ရသေးဘူး… ဆုက အရင်ပေးနေတယ်… ခစ်ခစ်…”
ကျမ မေမေယုကို လက်မောင်းလေးတွေက စပြီးနှိပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်တွေခြေသလုံးတွေ လိုက်နှိပ်ပေးတယ်။
“ရပါပြီသမီးလေးရယ်… အရမ်းလိမ္မာတာပဲ… လာမေမေ့အနား လာလှဲတော့..”
“ဟုတ်…”
မေမေယုဘေးမှာ ကျမဝင်လှဲတော့ မေမေယုက ကျမကို ဖက်ထားတယ်။
“မေမေ… မေမေ့ကို တစ်နေရာနှိပ်ပေးရအုံးမယ်… ပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်…”
“ဘယ်နေရာလဲ သမီးရဲ့…”
“ဒီနေရလေ… ”
ကျမ မေမေယုရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပျော့ပျော့လေးပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟဲ့ ပလုတ်တုတ်… ဟင်း… သမီးရယ်…”
မေမေယု ကျမလက်ကိုတော့ ဖယ်မထုတ်ဘဲ သက်ပြင်းချတယ်။
“ဖေဖေက လေဖြတ်နေတာကြာပြီဆိုတော့ မေမေ့ဒီနားကအကြောတွေ တော်တော်တင်းနေမှာပဲ.. ခစ် ခစ်…”
“ဟွန်း… သမီးလေးနော်… မေမေက သမီးလေးကို ကလေးမှတ်နေတာ ဒါတွေအကုန်နားလည်နေပြီလား…”
ကျမ မေမေယုရဲ့ ထမိန်ကိုဖြည်လိုက်ပြီး မေမေယုရဲ့ ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်မွှေးလေးတွေကို ရွရွ ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။
“မေမေရယ်… သမီးအသက်ပဲ ၂၃ပြည့်တော့မယ်… နားလည်ပြီပေါ့လို့… အတွေ့အကြုံလဲ တော်တော်များနေပြီ…”
ကျမ မေမေယုရဲ့ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။
“ဟင်း… ဘယ်လိုအတွေ့အကြုံများတာလဲ သမီးလေးရဲ့… ရည်းစားတွေ အများကြီးထားတာပြောတာလား…”
“ရည်းစားတွေ အများကြီးထားပြီး အလိုးခံခဲ့တာ… ဟီး…”
“ဘုရား… ဟင်း… သမီးလေးရယ်… မတော်တဆ ဗိုက်တစ်လုံးနဲ့ ကျန်ခဲ့မှဖြင့်ကွယ်…”
“မကျန်ပါဘူးမေမေရယ်… အခုခေတ်မှာ ဆေးဝါးတွေကပေါပါတယ်… ပြီးတော့ သမီးက သူတို့ကို အစွပ်နဲ့ပဲ လုပ်ခိုင်းတာ… သမီး အစိမ်းလိုးခံတာဆိုလို့ သမီးတကယ်ချစ်တဲ့သူ တစ်ယောက်ထဲရယ်… မေမေ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေရွှဲအိုင်နေပြီ မေမေရယ်…”
“ဟင့်… သမီးက မေမေ့ကို ကလိနေတာကိုး…”
“ဖေဖေ့လီးကို လွမ်းနေတာလား…”
“အင်း… လွမ်းတယ်… ဒါနဲ့နေပါအုံး သမီးချစ်သူဆိုတာက မီးဖိုထဲမှာ ပြောတဲ့တစ်ယောက်လား…”
ကျမ မေမေယု စောက်စိလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အင်း ဟုတ်တယ်မေမေရဲ့… သမီးက သူ့ကို အရမ်းချစ်တာ… သူနဲ့လိုးရင် အစိမ်းလိုးပြီး အထဲမှာပဲ ပြီးခိုင်းတာ…”
“သမီးလေးရယ် ဗိုက်တွေဘာတွေ ကြီးကုန်မှဖြင့်ကွယ်… ”
“မေမေရယ်… သမီးဆေးသောက်ပါတယ်… ဒါကြောင့်အခုထိ ဗိုက်မကြီးတာပေါ့… သမီးက ချစ်သူနဲ့ တခါတလေမှ အလိုးခံတာတောင် တခါတခါ အရမ်းခံချင်တာ… မေမေက ဖေဖေလိုးတာ ညတိုင်းခံနေရာက ရုတ်တရတ် လနဲ့ချီပြီး အလိုးမခံရတော့ မေမေ တအားဆာနေမှာပေါ့နော်…”
“အင်း… ဟင်း… နည်းနည်းပါ သမီးရယ်…”
“ဒါလားနည်းနည်း.. မေမေ့စောက်ရည်တွေက စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးရွှဲအိုင်နေတာ… သမီးတောင် မေမေ့စောက်ရည်နဲ့ ရေချိုးလို့ရလောက်တယ်… ခစ်ခစ်…”
“ဒီသမီးလေးကလေ တအားထွေလီကာလီပြောတာပဲ… ဟုတ်တယ်ကွာ… တအားယွနေတာ… တအားအလိုးခံချင်နေတာ… ဟင့်… သမီးရယ်… ပွတ်… အဲ့အစိလေးကို ဖိပွတ်ပေး… ဟင်း… ”
“မေမေ့ကို သမီး ရှယ်အကြောလျှော့ပေးမယ်… ရော့ ဒါလေးကြည့်ထား…”
ကျမ မေမေယုဘေးကထကာ ဖုန်းယူပြီး ကျမနဲ့ကို ရုပ်ရှင်ရုံမှာ လိုးတုန်းက ရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုကို ဖွင့်ပြီး မေမေယုလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမ မေမေယုရဲ့ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ပစ်တော့ မေမေယု အလိုက်သင့် ဖင်လေးကြွပေးတယ်။
“အာ… ဘာကြီးလဲကွာ… မကြည့်ရဲပါဘူး…”
“ကြည့်ပါမေမေရဲ့… သမီးချစ်သူနဲ့ သမီးလိုးတုန်းက ရိုက်ထားတာ…”
“ဟမ်… ”
မေမေယု ကို ကျမက ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေးဖြစ်သွားအောင် ပြင်လိုက်တယ်။ မေမေယုလဲ ကျမရဲ့ ကိုယ်တိုင်ရိုက်ဆိုတော့ စိတ်ဝင်စားသွားပုံရတယ်။ ဗွီဒီယိုကို သေချာကြည့်နေတယ်။ ကျမလဲ မေမေယုစောက်ပက်ကို လျာလေးနဲ့ ယက်ပေးနေပြီ။ မေမေယု ကျမကို ခေါင်းတစ်ချက်ထောင်ကြည့်ပြီး ပြန်လှဲကာ ကျမရဲ့ဗွီဒီယိုကို ဆက်ကြည့်နေတယ်။
“သမီးလေးရယ်… နည်းတာကြီးလားကွာ… သမီးဟာနဲ့ရော ဆံ့ရဲ့လား…”
“ဘာကြီးလဲ မေမေရဲ့… ပြွတ်… ဖလူး”
“သမီးချစ်သူဟာကြီးကိုပြောတာ…”
“သမီချစ်သူလီးကြီးလား… ပြွတ် ဖလူး..”
“ဟုတ်တယ်… သမီးချစ်သူလီးကြီးက ဒီလောက်ကြီးတာ သမီးလေးစောက်ဖုတ်နဲ့ ဆံ့ရော ဆံ့ရဲ့လားလို့… အင့်… ဟင်း…”
“ဆံ့လို့ အလိုးခံနေတာပေါ့မေမေရ… ဆံ့ရုံတင်မဟုတ်ဘူး… မခံရရင်တောင် မနေနိုင်အောင် ကြိုက်နေတာ… ပြွတ် ဖလူး… ပြွတ်…”
“ဒီကောင်ကလဲ… ငါ့သမီလေးကို နည်းနည်းပါးပါး မညှာဘူး… သူ့လီးကြီးနဲ့ မတရား ဆောင့်လိုးနေတာ… ဟင့်… အင်း…”
“မေမေကလဲ… အဲ့လိုလိုးမှ အားရတာ… ပြွတ်… ဖလူး… ”
“အယ်… သမီးစောက်ဖုတ်ထဲက ပြန်ထွက်လာတဲ့ လရည်တွေက မနည်းမနောပါလား… ”
မေမေယု ကို့လီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်ပါလာပုံရတယ်။ ပါးစပ်ကနေ တစ်တစ်ခွခွတွေ ပြောထွက်လာပြီ။
“ကိုက အဲ့လို အလိုးသန် လရည်သန်တာ မေမေရ… သူလိုးတာခံပြီးရင် လူကနုံးကျသွားအောင် ကောင်းတာ… ပြွတ်… ဖလူး…”
“အမလေး… ဒီလိုညစ်ပေနေတဲ့ လီးကြီးကို စုပ်အုံးမလို့လား…”
“ပြွတ်… အာ အဲ့ဒါမှ စုပ်ရတာ အရသာရှိတာ… ပြွတ်… ဖလူး…”
ကျမ ဗွီဒီယိုထဲမှာ နောက်ဆုံးပိတ် ကိုနဲ့ခွင့်ပြုဖို့ မမရင်အေးဆီ ခွင့်တောင်းတဲ့ စကားလေး မေမေယုကြားသွားတယ်။ မေမေယု ဖုန်းကိုဘေးချပြီး ကျမကို ခေါင်းထောင်ကြည့်တယ်။
“သမီးလေး… နင့်ချစ်သူက အိမ်ထောင်နဲ့လား… မဟုတ်မှလွဲရော… မောင်… မောင်တေဇာလား…”
“ပြွတ်… ဟုတ်တယ် မေမေ… ကိုက သမီးချစ်ရတဲ့သူပဲ… ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်…”
“သမီးလေးရယ်… အိမ်ထောင်သည်ယောက်ျားတစ်ယောက်ကိုများ ဘယ်လိုချစ်မိသွားရတာလဲ… ဟင်း… ဒါကြောင့် သမီးကို ကူညီနေတာပေါ့…”
“သမီးဘယ်လို ချစ်မိသွားတာလဲတော့မသိပါဘူး… ဒါပေမယ့်ကိုနဲ့ ဝေးသွားတော့ သမီးတကယ် ခံစားရတာ… ဒါပေမယ့် ဖေဖေ့ကို ဆေးကုပေးတာ သမီးအတွက်သက်သက်မဟုတ်ပါဘူး… ကိုတို့လင်မယားရဲ့ စေတနာပါ… မေမေ… မြင်တယ်မလား… ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်..”
“အင်း… မြင်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် သမီးက အိမ်ထောင်သည်နဲ့ဖြစ်နေတာတော့… မေမေ ရင်ထဲမကောင်းဘူး…”
“မေမေရယ်… ကိုက သမီးကို အတင်းကြံတာမဟုတ်ဘူး… မမျှော်လင့်ဘဲ သမီးခွင့်ပြုလို့ ဖြစ်သွားတာ… ဒါတောင် သမီးနဲ့ရေစက်ရှိရှင် ပြန်ဆုံမယ်ဆိုပြီး လမ်းခွဲသွားတာ… ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်…”
“မနေ့ကမှ ပြန်ဆုံတာပေါ့… ဘယ်လောက်တောင်ကြာသွားတာလဲ…”
“တစ်နှစ်ကျော်တယ်… ဒါပေမယ့် သမီးကို့ကို တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ဘူး… ပြွတ်…”
“သမီးလေးရယ်… မေမေ သမီးကိုလဲသနားတယ်… ဒါပေမယ့် ရေရှည်တော့ မဖြစ်ဘူးလေ… သူ့မှာလဲ အိမ်ထောင်နဲ့… ပြီးတော့ သူ့မိန်းမကိုလဲ အရမ်းချစ်တဲ့ပုံပဲ…”
“သမီးသိပါတယ်… ဒါပေမယ့် ကိုနဲ့ အချိန်ရသလောက်တော့ ရှေ့ဆက်ချင်သေးတယ်… နောက်တော့ သမီးစဉ်းစားပါ့မယ်… ကိုကလဲ သမီးကို အဲ့လိုနာမည်ပျက်အောင်လုပ်မယ့်သူမဟုတ်ပါဘူး… ပြွတ်… ”
“အင်းပါ… မေမေလဲ သိပါတယ်… ရင်အေးကလဲ ကြည်ဖြူတာပဲလား…”
“ကြည်ဖြူတာပေါ့မေမေရ… နေလည်ကတောင်… သူက အိမ်ရှေ့ကစောင့်ပေးပြီး… ကိုနဲ့သမီး အခန်းထဲမှာ ဝင်လိုးကြသေးတယ်… သမီးဖြင့် ဘယ်နှစ်ခါတွေပြီးမှန်းမသိပါဘူး… ဟီး ဟီး… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“အရမ်းဆိုးတဲ့သမီးလေးနော်… ဒီလောက်ကြီးတဲ့ လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံတာ… စောက်ပက်မပြဲဘူးလား… ဟင့်… အင်း… အစိလေးကိုဖိယက်ပေး မီးလေးရယ်… မေမေ နီးလာပြီ…”
ကျမ မေမေယုစောက်စိလေးကို ဖိယက်ပေးတော့ မေမေယု တုန်တက်ပြီး ပြီးသွားတယ်။ မေမေယု ပြီးသွားတော့ ကျမ မေမေယုဘေးမှာ ပြန်လှဲပြီး သူ့နို့လေးတွေ ညှစ်နေတယ်။
“မေမေ…”
“ဘာလဲမီးလေး…”
“မေမေ့ စောက်ခေါင်းထဲက အယားမပြေဘူးမလား…”
“မီးလေးသိသားနဲ့ကွာ… ”
“မေမေ ကို့လီးနဲ့အလိုးခံလိုက်ပါလား…”
“အာ… မီးလေးရာ… မေမေ့ကို မီးလေးဖေဖေ့အပေါ် သစ္စာဖောက်ခိုင်းနေတာလား… မေမေသစ္စာဖောက်ချင်မှတော့ မေမေ့ကို လာကြံတဲ့သူတွေမှ အများကြီး… မမခံလိုက်တာကြာပြီပေါ့… မေမေ ကိုအေးကို သစ္စာမဖောက်ချင်လို့ မရမက ရုန်းထွက်ခဲ့တာ…”
“အဲ့ဒါက အပြင်လူတွေလေ မေမေရဲ့… မေမေ့အိမ်ထောင်ရေးကို ထိခိုက်နိုင်တယ်… ပြီးတော့ မေမေ့ကိုသမီးက အခုမှချစ်ရတာ… မေမေစိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ… သူများနောက် ပါသွားမှာစိုးတယ်… ဟင့်…”
“စိတ်ချပါသမီးရယ်… ကိုအေးနဲ့ သမီးလေးကို မေမေက တစ်သက်လုံးခွဲမသွားပါဘူး…”
“မေမေရယ်… မေမေ့ကို သမီးအရမ်းသနားတယ်… ဖေဖေကလဲ ပြန်ကောင်းဖို့အချိန်ပေးရအုံးမှာ… ကိုက ဖေဖေပြန်မကောင်းခင်အထိပဲ မေမေ့ကိုလိုးပေးမှာ… ဖေဖေပြန်ကောင်းတာနဲ့ မေမေနဲ့ ဇတ်လမ်းဖြတ်ပေးမှာ… ဘယ်လောက်အဆင်ပြေလိုက်သလဲ… ပြီးရင် မေမေရော ကိုရော ပိုနေမြဲကျားနေမြဲပဲ…”
“မဖြစ်ပါဘူး သမီးလေးရယ်…”
“ဘာလဲ ကို့လီးက ကြီးလို့ မေမေကြောက်နေတာမလား… ကို့လီးကြီးဒစ်ဖူးကြီးက မေမေ့စောက်ပက်နံရံလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ချိတ်ဆွဲပြီးလိုးပေးရင်… မေမေအီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းမှာ…”
“အာ… ဘာတွေပြောနေတာလဲ မီးလေးရာ…”
“မေမေရာ… မေမေ့စောက်ပက်ကြီးက ဖောင်းအိနေတာ… ကို့လီးနဲ့သာ အလိုးခံလိုက်ရင်… ကို့လီးက မေမေ့သားအိမ်ထဲအထိ လိုးပေးမှာ… ခံမလား… ကို့လီးနဲ့ဆို မေမေ အီဆိမ့်သွားမှာ… ခံမယ်မလား… ဖေဖေကလဲ မေမေ့ကိုနားလည်မှာပါ… တစ်ခုခုဆို သမီးလဲ မေမေ့ဘေးမှာ ရှိနေမှာ… ဟင်… ကိုနဲ့ အလိုးခံမလား…”
“မသိဘူးကွာ… ဘာမှန်းမသိဘူး… အိပ်တော့မယ်…”
မေမေယု ငြင်းလဲမငြင်းဘဲ ထပြီး ထမိန်ဝတ်တယ်။ ပြီးတော့ပြန်လှဲကာ ကျမကို ကျောပေးပြီး အိပ်တယ်။ ကျမသူ့ကို နောက်ကနေဖက်တော့ မေမေယု ကျမလက်လေးကို ဖက်ထားပေးတယ်။
“မေမေက သမီးကို မချစ်တော့ဘူးလား…”
“ဘာလို့လဲ…”
“သမီးဘက်လှည့်ပြီး သမီးကိုဖက်ထားပေးလေ…”
မေမေယု ကျမဘက်ကိုလှည့်လာပြီး ကျမကို ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျမ မေမေယုပါးလေးကိုနမ်းလိုက်ပြီးမှ မေမေယုရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လိုက်တယ်။
“ရွတ်ရွှတ်… မေမေ့ကို ချစ်လိုက်တာ… မနက်ဖြန်ကျ မေမေနားနေနော်… သမီးပဲ ဆေးရုံသွားစောင့်မယ်… ကို့ကို မေမေ့ဆီလွှတ်လိုက်မယ်…”
“အို… မလွှတ်နဲ့…”
“အင်းပါ… လွှတ်လိုက်မယ်…”
ကျမပြောပြီး မေမေယုရင်ခွင်ထဲမှာငြိမ်နေတော့ မေမေယု သက်ပြင်းလေးချတယ်။ ကျမ မေမေယုရင်ခွင်ထဲမှာ နွေးထွေးစွာ အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။

(အခန်း ၂၀/၅)

တေဇာ။
ဒီနေ့ မနက်စောစောပဲ မေသူက ဖုန်းဆက်လို့ ကျုပ် အန်တီယုဆီသွားရမယ်တဲ့။ ကျုပ်လဲ အလုပ်က ခွင့်ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ် မေသူတို့အိမ်ကို ကားနဲ့ထွက်ခဲ့တယ်။ မေသူက ဆေးရုံသွားလောက်ပြီ။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အန်တီယု ကျုပ်ကို ခြံတံခါးလာဖွင့်ပေးတယ်။ လက်တုန်ပြီး သော့ပေါက်ကိုချော်နေလို့ သော့ဖွင့်တာ ခဏစောင့်ရသေးတယ်။ အန်တီယု မျက်နှာ ရှက်ပြီးရဲနေတယ်။ သနပ်ခါးရေကျဲလေး လိမ်းထားပြီး စောစောစီးစီး ရေချိုးထားပုံပဲ။ ကျုပ် ဧည့်ခန်းမှာထိုင်တော့ အန်တီယုက ကော်ဖီသွားဖျော်ပေးမယ်ဆိုပြီး မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်။ ဂလုံးဂလွမ်နဲ့ ပန်းကန်ကျကွဲသံကြားလို့ ကျုပ်အမြန်ပဲ ထပြီး မီးဖိုထဲလိုက်ဝင်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီယုက ကျကွဲနေတဲ့ ပန်းကန်လုံးကို ကောက်သိမ်းဖို့လုပ်နေလို့  ကျုပ် အန်တီယုလက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ အန်တီယု လက်ဖျားတွေတောင်အေးလို့။
“နေနေ အန်တီယု… ကျနော်သိမ်းလိုက်မယ်… ရှကုန်တော့မှာပဲ… လာလာ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတော့… ကျနော်ပဲ ဖျော်လိုက်မယ်…”
ကျနော် အန်တီယုကို ပခုံးလေးဖက်ပြီး ဧည့်ခန်းဆီခေါ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့ကို ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စေလိုက်တယ်။
“ဒီမှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေ ဟုတ်ပြီလား… ကျနော် အန်တီယုဖို့ပါ ဖျော်ခဲ့လိုက်မယ်…”
အန်တီယု ကျုပ်ကို ခေါင်းလေးငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ မီးဖိုထဲဝင်ပြီး ပန်းကန်အကွဲတွေ ရှင်းပြီး ကော်ဖီမှုန့်နဲ့ သကြားနဲ့ ခရင်မာလေး သမအောင်ထည့်ပြီး ကော်ဖီနှစ်ခွက်ဖျော်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီယုရှိရာ ဧည့်ခန်းဆီ ကော်ဖီခွက်တွေနဲ့ ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။
“သောက်ကြည့် အန်တီယု… ကျနော်ဖျော်တာ အဆင်ပြေရဲ့လား…”
အန်တီယု ကော်ဖီခွက်လေးကိုယူကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး
“အင်း… ကောင်းတယ်…”
“အန်တီယု မေသူ့ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား..”
အန်တီယု ခေါင်းခါပြတယ်။
“ဒါဆို ကျနော့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား…”
အန်တီယု ကျုပ်ကို ခေါင်းခါပြတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီယု ရုန်းပေမယ့် အားမပါဘူး။ ကျုပ် အန်တီယုမျက်နှာကိုမော့လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ယူလိုက်တယ်။ အန်တီယု ခဏပဲနမ်းပြီး ပြန်ခွာသွားတယ်။ ကျုပ် နောက်တစ်ခေါက်ထပ်နမ်းတော့ အန်တီယု သက်ပြင်းချပြီး ကျုပ်ကို အနမ်းတွေတုန့်ပြန်လာတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီယုကို နမ်းလျှက်ပဲ စွေ့ခနဲပွေ့ချီပြီး သူ့အခန်းထဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီယုကို ခုတင်ပေါ် နမ်းလျှက်ချပေးပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲစေကာ သူ့ကိုယ်ကို တင်းတင်းပွေ့ဖက်လျှက် ဆက်နမ်းတယ်။ အန်တီယု ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေပြီး ကျုပ်ပခုံးကို ကိုင်ထားကာ ကျုပ်ကို စိတ်လိုလက်ရ ပြန်နမ်းနေပြီ။ ကျုပ်တို့နမ်းတာ တော်တော်ကြာသွားတာမို့ နမ်းတာရပ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ အန်တီယု ပျော့ခွေနေပြီ။ အန်တီယု မျက်လုံးကိုတင်းတင်းမှိတ်ထားရင်း အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူနေရတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုမျက်နှာ တပြင်လုံးကို နမ်းချပြီးမှ ကျုပ် အန်တီယုရဲ့ ရင်စေ့လက်ပြတ်အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်လိုက်တယ်။ အန်တီယု ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိဘဲ မျက်စိကိုသာ တင်းတင်းမှိတ်ထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီယု အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီး နောက်ကျောက ဘရာချိတ်ကိုဖြုတ်ကာ သူ့ဘရာကိုပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် အန်တီယုရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချေပေးလျှက် အန်တီယုနှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် အန်တီယု ဘေးကိုဆင်းလိုက်ပြီး အန်တီယုလည်တိုင်လေးတွေကို လိုက်နမ်းတော့ အန်တီယု ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာတယ်။ အန်တီယု ရှက်နေတာမို့ ဘာစကားမှမပြောဘဲ လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီယု ကိုယ်လုံးအနှံ့ကိုပွတ်သပ်နေပြီး အန်တီယု နို့တွေကိုပါ ကုန်းစို့လိုက်တော့ အန်တီယု ခါးလေးကော့တက်လာတယ်။ အန်တီယု ကျုပ်ပခုံးလေးတွေကို ကိုင်ထားပြီး ညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီယု ထမိန်ပေါ်ကနေ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို လိုက်လံပွတ်သပ်တော့ အန်တီယု ပေါင်လေးကို အသာဟပေးလာတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုရဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်တော့ အန်တီယုဖင်လုံးကြီးတွေက မာတင်းနေတုန်းပဲ။ ကျုပ် အန်တီယုထမိန်ကို ဆွဲတင်လာပြီး အန်တီယုအဖုတ်ကို ပင်တီပေါ်ကနေပွတ်သပ်တော့ အန်တီယုအဖုတ်က ပင်တီမှာပါ စိုနေပြီ။ ကျုပ် အန်တီယုပင်တီထဲ လက်ထိုးထည့်ပြီး သူ့အဖုတ် ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးကို ပွတ်ပေးတယ်။ ပွတ်ပေးရင်းနဲ့ အန်တီယုနှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းတော့ ကျုပ်ကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ တုန့်ပြန်နမ်းလာတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုပါးစပ်ထဲ လျာထိုးထည့်ပြီး လျာချင်းကစားပေးတယ်။ အန်တီယု ကျုပ်လျာကို ဆွဲစုပ်တယ်။ ကျုပ်လျာကို ပြန်သိမ်းလိုက်တော့ အန်တီယုလျာလေးက ကျုပ်ပါးစပ်ထဲ ပြန်လိုက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုလျာကို ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ အန်တီယု ကျုပ်ကို ဖက်လာပြီး လျာချင်းကစားနေကြတယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ အန်တီယုစောက်ပက်ကို ပွတ်ဆွနေတယ်။ ခဏကြာတော့ ကျုပ် အန်တီယုနဲ့ နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး ထိုင်ကာ ကျုပ်အဝတ်တွေကို တစ်စမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီယုက ကျုပ်ကို မျက်လုံးမှေးလျှက် ကြည့်နေပုံပဲ။ အန်တီယုက ခုတင်ပေါ်မှာ ကန့်လန်ဖြတ်နဲ့ ခြေနှစ်ချောင်းက အောက်ကျနေတာမို့ ကျုပ် အန်တီယုကို ခုတင်အလယ်ကို မ ရွှေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီယု ပေါင်ကြားဝင်ပြီး သူ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီယု စောက်ဖုတ်က ဖောင်းအိပြီး ဟစိလေးနဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက်ကြီး မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ် အန်တီယုစောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး ကုန်းယက်လိုက်တယ်။
“ရှီး… ဟာ့… မလုပ်နဲ့လေ… မောင်လေး ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ်… ဟင့်…”
ကြည့်ရတာ ဦးဇော်နိုင်အေးက သူ့ကို ဘာဂျာမပေးဘူးနဲ့တူတယ်။ သူက ကျုပ်ကိုခွာထုတ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်က အမိအရခဲထားတော့ ပြန်လဲကျသွားကာ ဖင်ကြီး မြောက်တက်လာတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုစောက်ပက်ကို သေသေချာချာ ဂျာပေးလိုက်တာ ခဏလေးနဲ့ အန်တီယု တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်က စောက်ရည်သောက်ရတာ ကြိုက်တဲ့သူဆိုတော့ အန်တီယုစောက်ရည်တွေကို မျိုချမိတာပေါ့။ ပြီးမှ အန်တီယုကိုယ်ပေါ်တွားတက်သွားပြီး အန်တီယုနှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့ အန်တီယုလဲ ကျုပ်ကို ဖက်ထားပြီး ပြန်နမ်းတယ်။ အန်တီယုလက်တစ်ဖက်ကို ယူကာ ကျုပ်လီးပေါ်တင်ပေးတော့ အန်တီယု ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုကိုယ်ပေါ်က ထလိုက်ပြီး အန်တီယုကို ပေါင်ကားကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့တော့ အန်တီယု ကျုပ်လီးကို လက်လွှတ်ပြီး မျက်စိကိုသာ မှိတ်ကာ အိပ်ယာကို လက်တွေနဲ့ ဆုပ်ထားတယ်။ ခံလဲခံချင်တယ် နာမှာလဲ စိုးရိမ်နေသလိုပေါ့။ ကျုပ် အန်တီယုစောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိထည့်လိုက်တယ်။ အန်တီယုစောက်ပက်က ကျပ်စီးနေတာပဲ။ အန်တီယုက နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ အိပ်ယာကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတယ်။
“မမယုရယ်… စိတ်ကိုလျော့ထားပါ… ကျနော် မမယုကို နာအောင်မလုပ်ပါဘူး…”
ဒီတော့မှ အန်တီယု သက်ပြင်းချပြီး အိပ်ယာကို ဆုပ်ထားတဲ့ လက်တွေကို နည်းနည်း ဖြည်လျှော့လိုက်တယ်။ ကျုပ် လီးကို နည်းနည်းထပ်သွင်းပြီး ခါးလှုပ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးပေးတယ်။ အန်တီယု စောက်ရည်လိုက်လာပြီး အဝင်အထွက်ချောလာမှ ထပ်သွင်းတယ်။ အန်တီယု တဟင်းဟင်းညည်းနေပြီ။ ကျုပ်လဲ လိုးရတာ ကောင်းနေပြီ။ လိုးရင်းသွင်းရင်း၊ သွင်းရင်းလိုးရင်းနဲ့ အန်တီယု စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားပြီ။ ကျုပ် အန်တီယုစောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားမှ သူ့ကိုယ်ပေါ် တံတောင်ခွထောက်လျှက် မှောက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကို ပွေ့ထားလိုက်တယ်။ အန်တီယု ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်တွယ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးနေရင်းက အရှိန်တင်လိုက်တယ်။
… ဖပ်… ဖပ်… ဖပ်… ဖပ်…
… ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်…
“အင့်… အင့်… အင့်… ဟင်း… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
အန်တီယု နို့တွေကို ကုန်းစို့ရင်း အန်တီယု အသက်ရှူသံ ပြင်းလာတော့ ကျုပ် တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီယု ကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း တစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ ခဏငြိမ်ထားပေးပြီး အန်တီယုမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီယု နှုတ်ခမ်းလေးဟစိဟစိနဲ့ အမောဖြေနေပြီးမှ မျက်လုံးလေးဖွင့်လာတယ်။
“အို…”
အန်တီယုယုလွင် ကျုပ်သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတာမြင်တော့ ရှက်ပြီးမျက်နှာလေး ရဲလျှက် လွှဲသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ပါးလေးကို ဖိနမ်းချလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ဘာလဲ ရှက်သွားတာလား…”
“ဟွန့်… သူများခံစားရေတာကို စိုက်ကြည့်နေတာကိုး… လို့…”
အန်တီယုက မူနွဲ့နွဲ့လေးနဲ့ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ ပြန်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်တယ်။
“မမယု ပြီးနေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး… ဆက်လိုးမယ်နော်…”
“လိုးနဲ့… သူများကို အတင်းမျော့နေအောင်နမ်းပြီး… တက်လိုးတာကြီး… ဟင့်…”
“မမယုက… မကြည်ဖြူဘူးပေါ့…”
“ဟင့်အင်း… ”
မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။
“ဒါဆို မလိုးတော့ဘူး…”
ကျုပ် ပြောရင်း အတည်ပေါက်နဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးချွတ်ဖို့ခါးမြှောက်လိုက်တော့ အန်တီယု ကျုပ်ခါးကို �ခြေထောက်နဲ့ ဖမ်းချိတ်ထားပြီး လီးကိုအချွတ်မခံဘူး။ ကျုပ်ကိုလဲ ဖက်ထားသေးတယ်။
“ချွတ်မယ်လေ… မကြည်ဖြူဘူးဆို…”
“ဟင့်အင်း… ကြည်ဖြူတယ်လို့… ခစ် ခစ်..”
ကျုပ်လဲ အန်တီယုနှုတ်ခမ်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာလေး စုပ်နမ်းတော့ အန်တီယုယုလွင်လဲ ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ ပြန်ထိုးသွင်းပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး ဆက်လိုးတယ်။
“ပြွတ်… ကြိုက်လား…”
“အွန်း…”
“မောင်လေး… မမယုရဲ့ အချိန်ပိုင်းလင်ငယ်လေးလုပ်မယ်နော်…”
“ပြောနေဖို့ လိုသေးလို့လား… အခုပဲ မမလင်ငယ်ဖြစ်နေပြီပဲဟာ…”
“ပြီးရော… မမယုကို ထမင်းမစားဘဲ တစ်နေကုန်လိုးပစ်မယ်… ရှီး ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
“အင့်… ဟင်း… မောင်လေးရယ်… ဟင်း… ထမင်းလေးတော့ စားပါအုံးကွာ… မမ အစောကြီးထပြီး ချက်ပြုတ်ထားရတာ… မေသူနဲ့ ရင်အေးက မောင်လေးကို ထမင်းမကျွေးလိုး မမကို အပြစ်ပြောနေပါအုံးမယ်… အင့်… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ လိုးရင်း အန်တီယုကို ထူလိုက်တယ်။ သူ့ ကိုယ်ကစောင်းစောင်းလေးဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်က ဆောင့်ကျောင့်ထိုင်လိုးတဲ့ ပုံစံပြင်လိုက်တယ်။
“မမယုကို ထူးဆန်းတာ တစ်ခုပြမယ်…”
“ဘာလဲ… ”
“ဒီမှာလေ… မမယုစောက်ပက်ထဲ ကျနော့်လီးကဝင်ပြီး လိုးနေတာ…”
“ခစ်ခစ်… ဘာများလဲလို့… ဒါကထူးဆန်းတာပေါ့ ဟုတ်လား… မသိရင် သူက အဖုတ်အခုမှစလိုးဖူးတာကျလို့… ခစ်ခစ်…”
“ထူးဆန်းတာပေါ့ မမယုရဲ့… ကျနော်နဲ့ မမယု မေသူနဲ့ပက်သက်ပြီးမှ ဆုံရတာလေ… ပြီးတော့ မမယုရော ကျနော်ရောက အိမ်ထောင်တွေနဲ့… ကျနော်က မမယုကို စမြင်ကတည်းက စိတ်ဝင်စားပေမယ့် အိမ်ထောင်သည်မို့ မကြံရက်ဘူး…  ပြီးတော့ မေသူ့အဖေကို ဆေးကုပေးတာ ဒီအတွက်လို့ ထင်သွားမှာလဲ စိုးတယ်… ဒါပေမယ့် မေသူကိုယ်တိုင်က မမယုနဲ့ အခုလိုလိုးခွင့်ရဖို့ အကူအညီတောင်းလာတာ… မမယုနဲ့ ကျနော် နည်းတဲ့ရေစက်လား… သေချာတွေးလေ ထူးဆန်းလေပဲ မဟုတ်ဘူးလား…”
“အင်းနော်… ဒီလိုကျလဲ မမနဲ့ မောင်လေး အခုလို ကြုံရတာ တကယ်ထူးဆန်းတာပဲ…”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော် ပျော်တယ်… အင့် .. မမရော ပျော်ရဲ့လား…”
“အွန်း… အစက ကြောက်နေတာ… အခုတော့ အရမ်းပျော်နေပြီ… အင်း… ဟင်း… မောင်လေးရယ်…”
“ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ရေစက်က တိုသလိုပဲနော်… မမယု အဆင်ပြေဖို့ မမယု ရပ်စေချင်တဲ့အချိန်မှာ ကျနော် ရပ်ပေးမှာပါ…”
“ဟင့်… မမလဲ မသိတော့ဘူးကွာ… မောင်လေးလုပ်ပေးတာ မမယု တကယ်အားရတယ်… မမ ရပ်နိုင်ပါ့မလား မသိဘူး… ဒါတွေ နောက်မှ စဉ်းစားကွာ အခု အခွင့်အရေးရတုန်း မောင်လေး စိတ်ကြိုက်လိုး…”
“လိုးမယ်… မမယုရယ်… ကောင်းလိုက်တာ…”
“ကောင်းတယ်… မောင်လေးရယ်… အင့်…  ဟင်း….”
ကျုပ် အန်တီယုကို ဆောင့်ကျောင့်လေး လိုးပေးပြီး တစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီယုကို ကုန်းပေးခိုင်းတယ်။ အန်တီယုကလဲ ကျုပ်နဲ့ အပေးအယူမျှသွားပြီဆိုတော့ ကျုပ်ခိုင်းတာ အကုန်လုပ်ပေးမယ်။ တစ်ချီပြီးတော့ အန်တီယု ကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုဖင်ကို ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ဆွဲယူပြီး အန်တီယုကို ပြန်ယက်ပေးပြီး နောက်တစ်ချီ ထပ်လိုးတယ်။ ပြီးတော့မှ အဝတ်လေးတွေ ပြန်ဝတ်ကြပြီး အန်တီယု ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ထမင်းဝိုင်းကို နှစ်ယောက်သား လက်ဆုံစားကြတယ်။ စားပြီးတော့ ခဏထိုင်ကာ ကော်ဖီအတူသောက်ပြီးမှ ဗိုက်လေးနေလို့ မလိုးသေးဘဲ တစ်မှေးမှေးကြဖို့ အိပ်ယာဝင်ကြတယ်။ အန်တီယုယုလွင်ကို ကျုပ်လက်မောင်ပေါ် ခေါင်းအုံးစေပြီး ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားတယ်။
“မောင်လေး…”
“ပြောလေ မမယု…”
“သမီးလေးနဲ့က ဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမလဲဟင်… ရေရှည်တော့ အဆင်မပြေလောက်ဘူးနော်…”
“ကျနော်နားလည်ပါတယ် မမယုရယ်… သူလေးကိုလဲ တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုဘဝလေး ရစေချင်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် သူလေးနဲ့ အခုမှပြန်ဆုံကာစဆိုတော့ အခုအချိန်မှာ ဒါတွေမပြောချင်သေးဘူး… တော်ကြာ သူလေးက ကျနော် သူ့ကို အနားမှာမရှိစေချင်လို့ အတင်းတွန်းလွှတ်နေတယ် ထင်သွားပါအုံးမယ်… နောက်မှ သူလေးကို ကျနော် ဖျောင်းဖျပါ့မယ်…”
“မမလဲ ပြောမယ့်သာပြောရတာပါ… သမီးလေးက မောင်လေးကို အရမ်းချစ်နေတော့… သမီးလေးကို သနားတယ်…”
“ကျနော်သိပါတယ်… သူလေးက ဒီလောက်အချိန်ကြာတာတောင် ကျနော့်ကို ချစ်နေတုန်းပဲ… ဒါပေမယ့် မမယုတို့မှာ ဒီသမီးလေးတစ်ယောက်ပဲရှိတာမလား… မျိုးဆက်ရှိဖို့က အိမ်ထောင်သားမွေးတော့ လုပ်ရမှာပေါ့… သူလေးအတွက် မမယု သဘောကျတဲ့သူများ… တွေ့ထားလား…”
“အင်း… သူသီချင်းဆိုနေတဲ့ဆိုင်က ပိုင်ရှင်သားဆိုလား မနေ့က လာသွားတယ်… ကောင်လေးက ရိုးရိုးအေးအေးလေး… သမီးလေးကိုလဲ တော်တော်သဘောကျနေပုံပဲ… မမယုတော့ သမီးနဲ့ စိတ်ထဲကနေ သဘောတူမိတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ခဏဆက်ထိန်းပြီး စောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့… အဲ့ကောင်လေးက သူလေးကို တကယ်သဘောကျပြီး ဇွဲရှိရင်… ကျနော် သူလေးကို နောက်ကျ တိုက်တွန်းပါ့မယ်…”
“အင်းပါ…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ တစ်ရေးအိပ်လိုက်ကြပြီး အန်တီယု ကျုပ်လီးကို ထစုပ်နေတောမှနိုးလာတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီယုက အပေါ်ကတက်ဆောင့်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနေ့က အန်တီယုယုလွင်က မေသူ့ကိုရှက်လို့ဆိုပြီး ကျုပ်ကို မေသူပြန်မရောက်ခင် ပြန်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သူစိတ်ချမ်းသာအောင်ပြန်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီယုယုလွင်နဲ့ ဇတ်လမ်းစခဲ့တယ်။

ဒီနေ့ ကျုပ်ရုံးကပြန်ရောက်တော့ နန္ဒာက ကျုပ်ကို ပြန်ရောက်ရင် သူ့အိမ်ကိုလာခဲ့ဖို့ မှာလိုက်ခဲ့တဲ့။ ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားလဲပြီး စာသင်ကျောင်းကို အနောက်ဘက်လမ်းက သွားပြီး နောက်ပေါက်ဝမှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် နန္ဒာတိုအိမ်ကိုသွားတော့
“ဟော… ဖိုးတေပါလား…”
“မေကြည်… ဘယ်သွားမလို့လဲ…”
“စျေးမှာ လိုတာလေး နည်းနည်းသွားဝယ်မလို့… ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်လေ…”
“မေကြည့်သမီးအကြောင်းလဲ သိသားနဲ့ ညနေ ကျနော်နဲ့ ထမင်းလက်ဆုံမစားရရင်… မျက်နှာမကောင်းဘူး မေကြည်ရ… ဟီးဟီး…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ခစ်ခစ်… ဒါဆို မေကြည်သွားပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ မေကြည်…”
ဒေါ်ကြည်မြင့် ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွပြီး မောင်ထွက်သွားတော့ ကျုပ် ဒေါ်ကြည်မြင့်ရဲ့ စွင့်ကားနေတဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး သွားရည်ယိုမိသည်။ မကြာခင် ဒီဖင်ဆုံကြီးကို လိုးခွဲရအုံးမယ်လေ။ ကျုပ် အိမ်ထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်။
“ကိုကြီး… လာ…”
“ဖေထွန်း နေကောင်းတယ်မလား…”
“ကောင်းပါ့ဗျာ… လာကွာ…”
ကျုပ် ထိုင်ခုံတွေမရှိတဲ့ ဖျာခင်းထားတဲ့နေရာ ဦးထွန်းမောင်ဘေးမှာပဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ နန္ဒာ့ကို မျက်ရိပ်ပြတော့ နန္ဒာက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ်က ဦးထွန်းမောင်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တာက တစ်ခုခုဆို ဦးထွန်းမောင်ကို ထိန်းဖို့ ကပ်ထိုင်လိုက်တာ။ ဒေါ်ကြည်မြင့် ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့ ဖောက်ပြန်တဲ့အကြောင်း ကျုပ်တို့ ဦးထွန်းမောင်ကို ပြောပြတော့မှာလေ။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ စျေးကို ခဏပဲသွားမှာမို့ ကျုပ်တို့ ချက်ချင်းပဲ ဦးထွန်းမောင်ကို ပြောပြဖို့ နန္ဒာ့ကို အချက်ပြလိုက်တာ။ ကျုပ် အရင်ရက်ကပဲ နွယ်နီ့ဖုန်းထဲကနေ ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့ တခြားဆရာမတွေဖြစ်နေတဲ့ ဗွီဒီယိုတွေ ကူးလာလိုက်သေးတယ်။
“ဖေဖေ… သမီးဖေဖေ့ကို ပြစရာရှိတယ်…”
နန္ဒာက သူ့ဖုန်းထဲက သူ့အမေနဲ့ကျောင်းအုပ်ကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ဗွီဒီယိုကိုဖွင့်ပြီး သူ့အဖေလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဦးထွန်းမောင် အသားတဆတ်ဆတ်တုန်လာပြီး မျက်ရည်ပေါက်ခနဲ ကျလာတယ်။
“တောက်… ဒီဖာသယ်မ ပြန်လာမှ တွေ့မယ်… သစ္စာမရှိတဲ့ဟာမ နှစ်ယောက်လုံး အသေပဲ…”
“ဖေဖေရယ်… စိတ်လျှော့ပါ အခု ဒီကိစ္စတိုင်ပင်ဖို့ ကိုကြီးကို ခေါ်လိုက်တာ…”
“နင့်အမေလုပ်ပုံကိုကြည့်လေ… ငါ့ကို လုပ်ရက်လိုက်တာ ကြည်မြင့်ရာ…”
“ဖေထွန်းရာ… ဖေထွန်းက မေကြည်နဲ့ ဟိုနှာဗူးကို သတ်ပါပြီတဲ့ ဖေထွန်းလဲထောင်ကျမယ်… နန္ဒာလူ့လောကထဲ မျက်စိသူငယ်နားသူငယ်နဲ့ ဘယ်လိုရပ်တည်မလဲ…”
“ဖေဖေရယ်… သမီးက ဖေဖေ့ကိုရော မေမေ့ကိုရော ချစ်တယ်… သမီးမျက်နှာကိုငဲ့ပါအုံး… အီး ဟီး…”
“သမီးလေးရယ်… ဒါဖြင့်ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ… ဖေဖေက ဒီလူတွေကို ဒီအတိုင်းကြည့်နေရမှာလား…”
“ဖေထွန်းရာ… မေကြည့်ကို မချစ်ဘူးလား…”
“ချစ်တာပေါ့ကွ… ချစ်လို့ မရမက ခိုးပြေးထားတဲ့ ငယ်လင်ငယ်မယားတွေပဲဟာ… ကြည်မြင့်ငါ့အပေါ်လုပ်ရက်တာကွာ…”
“ဖေထွန်းရာ ဖေထွန်းလဲ မေကြည့်အပေါ် လုပ်ရက်တာပဲ…”
“အမယ်… ငါက သူ့အပေါ် ဘာတွေဖောက်ပြန်နေလို့လဲကွ…”
“ဖေထွန်းနဲ့ နန္ဒာ ဖြစ်နေတာ ကျနော်သိတာဖြင့်ကြာပေါ့…”
“အာ… ဒါက…”
“ဖေထွန်းက ဖေထွန်းသမီးချည်းပဲ လှိမ့်လုပ်နေတော့… မေကြည်လဲ သူများနဲ့ သာယာသွားတာနေမှာပေါ့…”
ဦးထွန်းမောင်ကြီး ချက်ကောင်းထိသွားတယ် ထင်တယ် နည်းနည်း ငြိမ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သက်ပြင်းချတယ်။
“ဟင်း… ဒါဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ… သူတို့ဖြစ်နေတာ ကြာပြီလား…”
“ကြာပြီပေါ့ ဖေဖေရဲ့… အခုက အခြေအနေဆိုးလာလို့ ကိုကြီးကို အကူအညီလှမ်းတောင်းရတာ…”
“ဘယ်လိုဆိုးလာလို့လဲ… မေမေက ကျောင်းအုပ်ကြီးလီးကို တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေပြီ… အစက သမီးလဲ ဖေဖေနဲ့သမီးကိစ္စ မေမေသိလို့ ပြဿနာရှာမှ မေမေ့ကို ဒီဗွီယိုပြပြီး ပြန်ထိန်းဖို့ပဲ… အခုက အဲ့လိုမဖြစ်တော့ဘူး ဒီအတိုင်းတောင်မှ မေမေ ဘယ်တော့များ ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းမယား သွားလုပ်မလဲ စိတ်ပူနေရတာ… သမီးနဲ့ဖေဖေအကြောင်း သိလိုကတော့ တခါတည်းကွာပြီး အိမ်ကဆင်းမယ်ထင်တယ်… သမီး မိတကွဲဖတကွဲ မနေချင်ဘူး… မေမေ့ကို အဲ့ နှာဘူးကျောင်းအုပ်ကြီးလက်ထဲက ပြန်ဆွဲထုတ်ချင်တာ…”
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း…”
“မေမေ့ကို နှာဘူးကျောင်းအုပ်လက်ထဲက ပြန်ဆွဲထုတ်ဖို့ဆို အဲ့လူထက် လီးကြီးပြီး အလိုးသာမှ ရမှာ… ဖေဖေနဲ့တော့ မဖြစ်ပါဘူး… ဒါကြောင့် ကိုကြီးကို ခေါ်ထားတာ…”
“အာ… ဖိုးတေကို…”
“ဖေဖေကလဲ… ကိုကြီးက သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ… သမီးရဲ့အစ်ကို ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့သားပဲဟာ… ဖေဖေတောင် သမီးကိုလိုးသေးတာ… မေမေ့ကိုလဲ ကိုကြီးလိုးပစေပေါ့…”
“အာ…”
“ဟုတ်တယ်လေ ဖေဖေရဲ့… ကိုကြီးနဲ့ဆို မေမေလဲ သမီးတို့နဲ့ ခွဲစရာမလိုတော့ဘူး… ပြီးတော့ ကိုကြီးက မေမေ့ကို ဖေဖေနဲ့သမီးကိစ္စ နားလည်ပေးအောင် ဖျောင်းဖျပေးမှာ… နောက်ဆို ဖေဖေလဲ မေမေမသိအောင် သမီးကို ခိုးလိုးစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့…”
“ဟင်း… သမီး ကိုကြီးက ထင်သလောက် ဟုတ်ပါ့မလား…”
“ခစ်ခစ်… ဖေဖေရယ်… ကိုကြီးက လီးကြီးတာရော လိုးတာရော… အဲ့နှာဘူးထက် ဆယ်ဆသာတယ်… ဖေဖေ့မိန်းမ ဖေဖေ့ဆီ ပြန်ရောက်လာစေရမယ်… စိတ်ချ…”
“နင်က ဒါတွေဘယ်လိုလုပ်သိနေတာလဲ… မဟုတ်မှလွဲရော နင်တို့မောင်နှမတွေ…”
“ကြာခဲ့ပါပြီ ဖေဖေရယ်… ကိုကြီးနဲ့သမီးက သမီးချစ်သူရလို့ တစ်ခန်းရပ်လိုက်တာကြာပေါ့… ဖေဖေ့ကိုသာ ဇွတ်တရွတ်ကြီးမို့ မေမေကလဲ အကပ်မခံတာနဲ့ သနားလို့ ပေးလုပ်နေတာ…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ဒါနဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမှာလဲ…”
“ဒီနေ့ ဟိုနှာဘူး မပြန်သေးဘူးလေ… မိုးချုပ်ရင် ဖေဖေ့ကိုခေါ်ပြီး တစ်ခုခု အပြင်ကိုခိုင်းလိမ့်မယ်… ဖေဖေသွားတာနဲ့ မေမေက သမီးကိုအိမ်စောင့်ခိုင်းပြီး နှာဘူးဆီ သွားလိမ့်မယ်… မေမေ အဲ့နှာဘူးဆီက ပြန်လာမှ ကိုကြီးက လမ်းမှာ မေမေ့ကို ချုပ်ပြီး တန်းတန်းစွဲအောင်လိုးပစ်လိုက်… ကျန်တာ ကိုကြီးဘာသာ မေမေ့ကို ဆက်စည်းရုံးလိမ့်မယ်…”
“ဒါကြောင့် ဒင်းက ကျောင်းကမပြန်ခင် အဝေးကြီးတွေ ငါ့ကို လျှောက်ခိုင်းနေတာကိုး… ခွေးမသားကြီး… ဖိုးတေက ငါ့သားလိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့ လုပ်ကွာ မင်းရဲ့မေကြည် အဲ့ငနာကောင်နဲ့ ဇတ်လမ်းပြတ်ရင်ပြီးရော… ဒါပေမယ့် ဒီ့ကောင့်ကိုတော့ မကျေနပ်သေးဘူး…”
“စိတ်ချဖေထွန်း… ကျနော်လဲ ဒီလူ့ကို ချဉ်နေတာကြာပြီ… မေကြည့်ကိုထိတာလဲ မခံနိုင်ဘူး… အဲ့လူ တနုံ့နုံ့နဲ့ စိတ်ဒုက္ခရောက်အောင် သင်ခန်းစာပေးအုံးမှာ… အဲ့ကျ ဖေထွန်းတို့ပါလိုက်ခဲ့လေ..”
“အေးကွာ… လိုက်ကြည့်မယ်…”
“ဒါဆို မေကြည်ပြန်လာရင် ဖေထွန်း ခဏစိတ်ထိန်းပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်နေနော်… ဟိုနှာဘူး ခိုင်းဖို့ခေါ်ရင် အထွက်ပြပြီး အိမ်မှာပဲ ပြန်နေလိုက်… သိလား…”
“အေးပါ… ဒါနဲ့ ကြည်မြင့်က ဘာတွေသွားဝယ်တာတဲ့လဲ…”
“ဟိုနှာဘူး ကြိုက်တတ်တာလေးတွေ သွားဝယ်နေတာလေ ဖေဖေရဲ့… ခစ် ခစ်…”
“တော်တော်ယားတဲ့ဟာမ… ဖိုးတေ မင်းရဲ့မေကြည်ကို မှတ်လောက်အောင် လုပ်ပစ်စမ်းကွာ…”
ဦးထွန်းမောင် ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ပြောတော့ ကျုပ်လဲ ပြုံးရုံသာ ပြုံးမိတယ်။ ခဏနေတော့ မေကြည်ပြန်လာပြီ။ လက်ထဲမှာ အထုပ်လေးတွေနဲ့။ ဦးထွန်းမောင်က တစ်ဖက်သို့သာ မျက်နှာလွှဲနေတော့သည်။ အချိန်က မှောင်စပြုနေပြီ။
“အယ်… ဖိုးတေမပြန်ရသေးဘူးလား…”
“ဟုတ် မေကြည်… သားက မေကြည်ဖျော်တိုက်တဲ့ကော်ဖီသောက်ချင်သေးတာ…”
“ငါ့သားသောက်ချင်ရင် မေကြည်က ဖျော်တိုက်မှာပေါ့…”
ဒေါ်ကြည်မြင့် ပြုံးစိစိနဲ့ အိမ်ထဲဝင်လာပြီး ကော်ဖီဖျော်နေတယ်။ ကော်ဖီကို နှစ်ခွက် တစ်ခါတည်းဖျော်နေတာ။
“မေကြည်… သားက တစ်ခွက်ပဲသောက်မှာနော်…”
“အင်းပါ… ဒီတစ်ခွက်က ဆရာကြီးဖို့… သူ့ကျောင်းမှာ ကပ်နေရတာဆိုတော့လဲ ဒီလိုပဲ ကိုယ့်အပေါ် မျက်နှာသာပေးအောင် ကျွေးရမွေးရတယ် သားရေ…”
“ကျောင်းအုပ်ကြီး သတင်းလဲ ကြားပါတယ်… သီလသမာဓိနဲ့ တယ်ပြည့်စုံဆိုဘဲ…”
“ဟုတ်မှာပေါ့ သားရယ်… ကဲရော့… မေကြည်က ကိုယ့်သားကို ဖျော်တိုက်တာ… ခစ် ခစ်…”
အဲ့အချိန်မှာပဲ ဦးထွန်းမောင်ဖုန်းကို ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ဦးထွန်းမောင်က ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
“ဟယ်လို…”
“…. …. ….”
“ဟုတ်ကဲ့… ရတယ် အိမ်ကပဲယူသွားလိုက်တော့မယ်…”
“…. …. ….”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ဦးထွန်းမောင် ဖုန်းချလိုက်တယ်။
“သမီး ပိုက်ဆံတစ်ထောင်ပေး… အဖေ နံပြားထောပတ်သုတ် သွားဝယ်မလို့…”
“ဘယ့်နှယ် ကလေးဆီကတောင်းနေတာတုန်း… ရော့ ကျမဆီက ယူ…”
“မေကြည်နေ… သားပေးလိုက်မယ်… ဖေထွန်း ရော့..”
ကျုပ် အိပ်ကပ်ထဲက ငါးထောင်တန် ထုတ်ပေးတော့ ဦးထွန်းမောင် ဒေါ်မြင့်ကြည်ကိုမကြည့်ဘဲ ကျုပ်လက်ထဲက ပိုက်ဆံယူပြီး ချာခနဲ လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ဒီခံစားချက်ကို ကျုပ်နားလည်ပါတယ်။ ဦးထွန်းမောင်ကိုလဲ သနားမိသည်။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ ဒီနှာဘူးကျောင်းအုပ်ကို အကဲပိုနေတာ အမြင်ကပ်ဖို့ကောင်းသည်။ နေနှင့်ဦးပေါ့ မေကြည်ရေ။ နန္ဒာကလဲ သူအဖေကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်း။
“ကဲ မေကြည်လဲ ဆရာကြီးကို မုန့်လေးသွားပို့လိုက်အုံးမယ်… သမီးအိမ်စောင့်နေနော်… သားလဲ မပြန်သေးရင် မပြန်သေးနဲ့အုံးလေ… သားညီမ အဖော်ရတာပေါ့ မေကြည် ပြန်လာတော့ သားစားချင်တာ ချက်ကျွေးမယ်… ”
“ရတယ် မေကြည်… သားက အေးဆေးပါ… မေကြည်တို့ဆီ အလည်သက်သက်လာတာ… မေကြည်က အိမ်မှမကပ်တာကိုး…”
“ဒီနေမှ ဆရာကြီးကလဲ မပြန်ဘူးသားရယ်… မေကြည် မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့မယ်..နော်…”
ပြောမယ့်သာပြောတာပါ။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ရော ဦးထွန်းမောင်ကပါ ကျုပ်တို့လင်မယားအပေါ် သံယောဇဉ်ရှိကြသည်။ ကျုပ်တို့ကလဲ ကြုံရင်ကြုံသလို ဟင်းသီးဟင်းရွက်၊ ဆန်ဆီကအစ ထောက်ပံ့သည်။ ဒီမိသားစုလေးကိုလဲ ဥမကွဲသိုက်မပျက် ရှိနေစေချင်သည်။ ဒေါ်ကြည်မြင့် လင်ဗန်းတစ်ချပ်ထဲ ကော်ဖီနဲ့ မုန့်တွေထည့်ကာ ထွက်သွားသည်။ ခဏနေတော့ ဦးထွန်းမောင်ပြန်ဝင်လာသည်။ မျက်ရည်ဝဲလျှက်နှင့် ကျုပ်ပခုံးကိုဖက်ကာ-
“သား… သားရဲ့မေကြည်ကို သားလက်အပ်လိုက်ပြီကွာ… ဖေထွန်းက ကြည်မြင့်ကို သံယောဇဉ် မပြတ်နိုင်ဘူး… ဖေထွန်းတို့ မိသားစု အတူတူရှိနေနိုင်ဖို့ သားကိုပဲ အားကိုးတော့မယ်…”
“စိတ်ချပါ… ဖေထွန်းရယ်… သားလဲ ဖေထွန်းနဲ့မေကြည့်ကို ကိုယ်မိဘလိုသဘောထားတာပါ… သား မေကြည့်ကို လုံးဝ သူများလက်အပါမခံပါဘူး…”
“အေး… ဒါဆိုလဲသွားတော့… ဖေထွန်းက သားနဲ့ဆို ကြည်ဖြူပါတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… ဖေထွန်း အရက်လဲ တအားသောက်မနေနဲ့နော်… ဖေထွန်းမူးနေလို့ ဟိုနှာဘူးကောင်ကို ဆုံးမတာ လက်လွတ်သွားအုံးမယ်…”
“အေးပါ…”

(အခန်း ၂၀/၆)

ကျုပ် ကျောင်းအုပ်ကြီး ရုံးခန်းရှိရာသွားရင်း မေကြည့်ကို ဘယ်နားမှာလုံးရမလဲလို့ နေရာကြည့်လာလိုက်တယ်။ လမ်းခုလတ်က ဆရာဆရာမ နားနေဆောင် ကိုမျက်စိကျသွားတယ်။ ကျောင်အုပ်ရုံးခန်းနဲ့လဲ အတန်ငယ်လှမ်းတယ်။ ခုံလေးဘာလေးလဲရှိတော့ ပုံစံစုံလိုးလို့အဆင်ပြေမယ်။ လျှောက်လမ်းက မီးယောင်လဲရှိတော့ မှောင်မှောင်မဲမဲကြီးလဲ ဖြစ်မနေဘူး။ ကျုပ် ကျောင်းအုပ်ရုံးခန်းကို အနောက်ဘက်ကနေ ပတ်သွားလိုက်တယ်။ ပြူတင်းပေါက်မှာ လိုက်ကာ ကာထားပေမယ့် မလုံဘဲ အထဲကိုလှမ်းမြင်နေရတယ်။ ကျောင်းအုပ်က ဗိုက်ရွှဲကြီးနဲ့ နောက်မှီထိုင်ခုံပေါ် ခပ်လျောလျောထိုင်နေပြီး ဒေါ်ကြည်မြင့်က ကျောင်းအုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်နေသည်။ ကျောင်းအုပ်လီးက ငါးလက်မခန့်သာရှိသော်လဲ ဒေါ်ကြည်မြင့်က မက်မက်မောမောကို စုပ်နေသည်။
“ကောင်းတယ်… မြင့်ရယ်… စုပ်… ဟူး..”
“ပြွတ်… ဆရာကြီးရယ်… ကျမကို မြန်မြန် လုပ်ပေးပါတော့…”
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… လောလိုက်တာ… နင့်လင်ပြန်မရောက်သေးပါဘူး…”
“မဟုတ်ပါဘူး… ဆရာကြီးရယ်… အိမ်မှာ ကျမသားရောက်နေလို့ပါ…”
“ဘယ်ကသားလဲ… အာရုံနောက်တယ်… နောက်ကို ဒီလိုဆို နင်ငါ့ဆီမလာနဲ့တော့… ”
“အဲ့လိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာကြီးရယ်… ကျမဆရာကြီးလီးနဲ့ အလိုးမခံရရင် မနေနိုင်လို့ပါ…”
“တော်စောက်ပက်ယားနေလား… ဖာသည်မ…”
“ဟုတ်ပါတယ်… ကျမစောက်ပက်ယားနေလို့ပါ… ကျမ ဆရာကြီးရဲ့ဖာသည်မပါ… ကျမကို လိုးပေးပါတော့ ဆရာကြီးရယ်…”
တောက်။ စိတ်ထဲတောင် ဖျဉ်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်အမေလို တန်ဖိုးထားရတဲ့ ဒေါ်ကြည်မြင့်က ဖာသည်မ လုံးလုံးဖြစ်လို့။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ ဒီကျောင်းအုပ်ရဲ့လီးကို တော်တော်စွဲလန်းနေပုံရသည်။ ဘာမှ ချစ်ခင်စုံမက်ခြင်း ယုယခြင်းမပါ လီးကြိုက်လို့ အလိုးခံတဲ့သူနဲ့ အလကားရလို့ လိုးတဲ့သူပုံစံသက်သက်သာ။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို တစ်ချက်လောက် ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့တာပင်မလုပ် ဖာသည်လိုဆက်ဆံနေသည်။ ဒါကိုပဲ ဒေါ်ကြည်မြင့်က အရူးအမူးဖြစ်နေသည်။ ကျောင်းအုပ်က ထိုင်နေရာမှထရပ်သည်။
“ဟိုဘက်လှည့်ကုန်းစမ်း… ဖာသည်မ…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ဒေါ်ကြည်မြင့် ရိုကျိုးစွာ စားပွဲပေါ်မှောက်ချပြီး ထမိန်လှန်ကာ ကုန်းပေးသည်။ ပင်တီတောင်ဝတ်မလာခဲ့ပေ။ ကျောင်းအုပ်က သူ့လီးကို အံဆွဲထဲက ကွန်ဒုံးကို ထုတ်ကာ ဖောက်ပြီး သူ့လီးမှာ စွပ်လိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ ဒေါ်ကြည်မြင့်က ဆင်းရဲသူမို့ မသတီဘူးနဲ့ထင်တယ်။ ကျုပ်ဝင်ပြီး ပွဲကြမ်းကာ ပွဲဖျက်လိုက်လို့ရတယ်။ ကျောင်းအုပ်ကိုလဲ သက်သေတွေနဲ့ ထိန်းထားလို့ရပေမယ့် ဒေါ်မြင့်ကြည်ရဲ့ ကျောင်းအုပ်ရဲ့ မဖြစ်စလောက်လီးအပေါ် စွဲလန်းမှုကို ကျုပ်က ဖြေဖျောက်ပေးရအုံးမည်မို့ ဒေါ်မြင့်ကြည်ကို အရင်လိုးရမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ မဟုတ်ရင် ဒေါ်မြင့်ကြည် ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး သူတို့မိသားစု ပြိုကွဲရုံမျှမက ကျုပ်ကိုပါ မုန်းတီးသွားနိုင်သည်။ ကျောင်းအုပ်က သူ့လီးနဲ့ တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ ဦးထွန်းမောင်ထက် အလိုးသာတာတော့ သေချာသည်။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ တအင်းအင်းညည်းလျှက် ဖင်ကိုပစ်ကာ ခံပေးသည်။ ဒေါ်ကြည်မြင့်နဲ့ ကျောင်းအုပ် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးကြတယ်။
“ဆရာကြီး… ထပ်လိုးအုံးမလား…”
“တော်ပြီ… ငါပင်ပန်းနေတယ်… နင့်ကို သနားလို့တစ်ချီလိုးပေးတာ ဖာသည်မရဲ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…”
ဒေါ်ကြည်မြင့် မျက်နှာလေးညှိုးသွားတယ်။ လုပ်ထားအုံးပေါ့ နှာဘူးကောင်ရယ်။ မင်းအလှည့်ကျမှ ချီးချမ်းအောင် ကြောက်စေရမယ်။ ကျုပ် ဆရာမနားနေခန်းကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။ နားနေခန်း အဝကနေ ကျောင်းအုပ် ရုံးခန်းဝကို လှမ်းမြင်နေရတာကြောင့် လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။  ဒေါ်ကြည်မြင့် ကျောင်းအုပ်ရုံးခန်းထဲက ဗန်းလေးကိုင်ပြီး ထွက်လာသည်။ အသွားတုန်းကလောက် တက်ကြွမှုမရှိ။ ဒေါ်ကြည်မြင့် အာသာမပြေသေးပေ။ ကျုပ် အကွယ်ကနေ စောင့်နေလိုက်သည်။ ဒေါ်ကြည်မြင့် အနားရောက်တာနဲ့ သူ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲကာ အတင်းဖက်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ သူ့လက်ထဲက လင်ဗန်းနဲ့ ကော်ဖီခွက် ဂလုံးဂလွမ်နဲ့ ပြုတ်ကျကုန်သည်။ ဒေါ်ကြည်မြင့်ရုန်းသည်။ ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ပဲ ဒေါ်ကြည်မြင့်ထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်တော့ အတွင်းခံမပါတဲ့ ဒေါ်ကြည်မြင့် ဖင်တုံးလုံးဖြစ်သွားသည်။ ကျုပ်ကလဲ အစကတည်းက ရည်ရွယ်ချက်နဲ့လာတာမို့ ပုဆိုးပဲ ဝတ်လာကာ အတွင်းခံပင်ပါမလာ။ လောလောဆယ်တော့ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို မုဒိန်းကျင့်ရမှာပဲ။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
“အု… ပြွတ်… အို… သားဖိုးတေ… အု…”
“မေကြည်ရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အချိန်မဆွဲဘဲ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲလိုက်တော့ ကျုပ်က ဒေါ်ကြည်မြင့် ပေါင်ကြားထဲမှာ ဒူးထောက်နေရာယူပြီးသား အဆင်သင့်လိုးရုံဖြစ်သွားသည်။
“အု… သားဖိုးတေ… မေကြည့်ကို ဘာလုပ်မလို့လဲ… အု…”
ကျုပ် အပြောမခံဘဲ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ ဖိထည့်လိုက်သည်။ ကျုပ်လီးက ဒေါ်ကြည်မြင့်စောက်ပက်ထဲ သုံးပုံတစ်ပုံလောက်ဝင်သွားတယ်။
“အမလေး… သေပြီ… ဖိုးတေငါ့ကိုမုဒိန်းကျင့်တယ်… အီး… ဟီး… ငါ့မှာတော့ သားလိုချစ်လိုက်ရတာ… နာတယ် ခွေးကောင်ရဲ့ ပြန်ထုတ်.. အီး… ဟီး… ”
“ကျင့်တယ်ဗျာ… သားလဲ မေကြည့်ကို အမေလိုချစ်လိုက်ရတာ… မေကြည်က ဟိုကျောင်းအုပ်ကောင်ရဲ့ ဖာသည်မတဲ့… သားဘယ်လောက်ရင်နာရလဲ သိလား… ခွေးသူတောင်းစားကြီး… ငါ့မေကြည့်ကို ပြောရက်တာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် ဒေါ်ကြည်မြင့် စောက်ပက်ထဲ လီးကို ခဏစိမ်ထားပြီးပြောတာ။ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်တော့မဟုတ်ဘူးဗျာ ပုံမှန်လေသံနဲ့ပဲ ပြောကြတာ။ ဒေါ်မြင့်ကြည်က တစ်ရှုံ့ရှုံ့ငိုရင်းက အံ့သြသွားတယ်။
“ဟင်…”
“မေကြည်ရာ… ညီမလေးနန္ဒာ ဘယ်လောက်ရှက်လိုက်မလဲ… ဖေထွန်းကလဲ မေကြည့်ကို အရမ်းချစ်ရှာတာ… မေကြည် အရမ်းရက်စက်တာပဲ… အဲ့ကျောင်းအုပ် နှာဘူးကောင်နောက်တော့ မေကြည့်ကို အပါမခံနိုင်ဘူး… မေကြည့်ကို သားပဲလိုးမယ်…”
ကျုပ် ပြောပြီးဒေါ်ကြည်မြင့်ကို စလိုးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် စသွင်းတုန်းက မေကြည်နာသွားတာကို သတိမမေ့ဘူး။ ကျုပ်နဲ့လိုးရမှ လီးကြောက်သွားတာမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် မေကြည့်စောက်ပက်ထဲ ဝင်နေတဲ့ လီးကို ထပ်မသွင်းသေးဘဲ ဝင်သလောက်လေးနဲ့ပဲ စောက်ရည်ချူရင်း လိုးတယ်။ မေကြည်လဲ ကျုပ်စကားကြောင့် တွေဝေသွားပုံပဲ။ ရုတ်တရတ် ငြိမ်ပြီး စဉ်းစားသလို ဖြစ်နေတာမို့ ကျုပ်လဲ ဆွလိုးလေးလိုးတယ်။ မေကြည်ရဲ့ စောက်ပက်ရ အရည်လိုက်လာလိုက် ကျုပ်က နည်းနည်းထပ်သွင်းလိုက်နဲ့ မေကြည် နာဟန်မပြဘဲ မျက်လုံးစဉ်းကျသွားတယ်။ ကျုပ်လီးလဲ တစ်ဆုံးနီးပါး မေကြည့်စောက်ပက်ထဲ ဝင်နေပါပြီ။ ကျုပ် မေကြည့်မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းတွေ ချွေချပစ်တယ်။ မေကြည် ညည်းနေရင်းဘဲ ရှောင်မသွားတော့ဘူး။ ကျုပ် မေကြည့်ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး
“မေကြည်… သားကိုဖက်ထားပေးပါ… သားမေကြည့်ကိုအရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်…”
မေကြည် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုပြန်နမ်းရင်း ဖက်ထားပေးလာတယ်။ မေကြည် ခုနကတောက်လောင်ပြီး မငြှိမ်းသတ်ခဲ့ရတဲ့ ရာဂမီးကို ကျုပ်လီးနဲ့ အစွမ်းကုန် ငြှိမ်းသတ်ပေးတော့မည်။ မေသီလဲ ကျုပ်လီးအရသာမှာ မျောပါပြီး အသက်ရှူသံပြင်းလာကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ဆွဲစုပ်နေပြီမို့ ကျုပ် အရှိန်တင်ပြီး လိုးတယ်။ မေကြည် ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ်လီးကို ငြိမ်မထားပဲ ငြိမ်းသွားတဲ့ မီးကို �ခပ်ဖွဖွလိုးရင်း  ပြန်မွှေးတယ်။ မေသီ အမောပြေသွားတော့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထုတယ်။
“သားမကောင်းဘူးကွာ… မေကြည့်ကို အမေလိုသဘောထားတယ်ဆိုပြီး… မုဒိန်းကျင့်တယ် အဟင့်…”
“မေကြည်ရာ… သား ဟိုလူ မေကြည့်ကို နှစ်ပြားမတန် ပြောဆိုနေတာ သားဘယ်လောက်ရင်နာရလဲ မေကြည်သိလား… အဲ့လူကို မေ့လိုက်ပါ မေကြည်ရယ်… မေကြည့်အတွက်မခံနိုင်လွန်းလို့ သား အခုလိုလုပ်လိုက်တာ… အဲ့လူက စားနေကျ ကြောင်ပါးကြီး မေကြည်ရ… မေကြည့်ကို အလကားရလို့ လိုးနေတာ… ဘာသံယောဇဉ်မှရှိတာမဟုတ်ဘူး…”
“အဲ့လိုတော့မပြောပါနဲ့ကွာ… သူလဲ သိက္ခာရှိတဲ့ လူကြီးလူကောင်းတစ်ယောက်ပါ… မေကြည်ဖောက်ပြန်မိတာတော့ မေကြည်မှားပါတယ်…”
ဒေါ်ကြည်မြင့်က အခုထိ ဒီဘဲကို လေးစားနေတုန်း။ ကျုပ်လဲ ဖုန်းကိုလှမ်းယူပြီး နွယ်နီ့ဆီက ကူးလာတဲ့ ကျောင်းအုပ်ကြီး ဆရာမတွေနဲ့ လုပ်နေတဲ့ ဗွီဒီယိုတွေ မေကြည့်ကို ပြလိုက်တယ်။
“ဒီမှာကြည့်… မေကြည်က ဒီကျောင်းမှာ နေလာတာကြာပြီ… မေကြည် ဒီဆရာမတွေကို သိမှာပေါ့… တွေ့လား ဟိုက ရာထူးတိုးဖို့ ကျောင်းပြောင်းဖို့ ငွေပေးတာကိုယူတဲ့အပြင် လူကိုပါခြေတော်တင်သေးတာ… မေကြည် ဒီလူနဲ့ ဖြစ်နေတာကြာပြီ မေကြည့်ကို ဘယ်နှစ်ခါနမ်းဖူးသလဲ… ကြည့်စမ်း ဆရာမငယ်ငယ် ချောချောလေးတွေကိုကျတော့ နမ်းလိုက်တာ တစ်ဖွဖွ… မြင်လား… ဒီမှာကြည့် စောက်ဖုတ်တောင်ယက်ပေးနေသေးတယ်… အဲ့မှာကြည့် လိုးတာ တစ်ယောက်မှ အစွပ်မပါဘူး ဒီအတိုင်းလိုးတာ သိလား… မေကြည့်ကို ဆင်းရဲတဲ့ ကျောင်းစောင့်မယားဆိုပြီး ရွံသလိုလိုနဲ့ မဖက်ရဲ မနမ်းရဲနဲ့ လိုးတာတောင် အစွပ်နဲ့ မေကြည့်ကို ဖာသည်သာသာကြိုက်ကုန်းဆိုပြီး ရောဂါပါမှာကြောက်နေတာ မေကြည်ရ… မေကြည် ဖြီးလိမ်း အလှပြင်တာ ဘာအသုံးတည့်လဲ…”
ဒေါ်ကြည်မြင့် မျက်ရည်တွေလိမ့်ကျလာတယ်။
“မေကြည့်ကို စလိုးတုန်းကလဲ… မေကြည့်ကို ဒီကျောင်းက ပြောင်းချင်လားတို့ ဘာတို့ ခြိမ်းခြောက်ပြီး သူ့လီးစုပ်ခိုင်းမယ်… ပြီးရင်လိုးမယ်… ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာမလား… မေကြည့်ကို နမ်းတောင် နမ်းရဲ့လား… ”
ကျုပ်လဲ ထင်ရာမြင်ရာ မှန်းပြောတော့တာ။ ဒါပေမယ့် မှန်နေတဲ့ပုံပဲ မေကြည် မျက်ရည်ကျလျှက်က အံတင်းတင်းကြိတ်တယ်။
“တော်ပါတော့သားရယ်… ဒီလူယုတ်မာအကြောင်းဆက်မပြောပါနဲ့တော့ မေကြည် ရွံလွန်းလို့ပါ…”
အောင်ပြီလေ။ မေကြည် လီးမွှန်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ အသိတရားရသွားပြီး သူ့ရဲ့ ရိုက်ချိုးခံခဲ့ရတဲ့ မာနတွေ ပြန်လွှင့်ထူလာတယ်။
“သားလဲတော်တော့ကွာ… မေကြည်နောင်တရပါပြီ… မေကြည် ကိုထွန်းမောင်အပေါ် ထပ်မဖောက်ပြန်ချင်တော့ဘူး… အိမ်ရောက်ရင်လဲ ကိုထွန်းမောင် မေကြည့်ကို သတ်ချင်လဲသတ်ပါစေတော့… မေကြည် အပြစ်တွေဝန်ခံလိုက်တော့မယ်…”
“မလိုတော့ပါဘူးမေကြည်ရယ်… အခု သား မေကြည့်ကိုလာလိုးတာလဲ ဖေထွန်းလွှတ်လိုက်တာ… ဖေထွန်းက မေကြည် အပြင်လူနဲ့မပက်သက်ရင်ပြီးရောတဲ့… မေကြည့်ကို သားနဲ့ ကြည်ဖြူပါတယ်… သားလဲ မေကြည့်ကို လိုးလို့မဝသေးဘူး… ဆက်လိုးမယ်နော် ပြွတ်…”
ကျုပ် ပြောရင်း မေကြည့်ကို ဆက်လိုးတယ်။ အသွင်းအထုတ်ခပ်မှန်မှန်လေးနဲ့ လိုးပေးတာ။
“ပြောတာကနောက်နော်… လိုးတာက အရင် ဟွန့်…”
“ကောင်းတာကိုးမေကြည်ရ… သား လိုးလို့ကိုမဝဘူး…”
“ဟင့်… လိုးချင်လဲ လိုးကွာ အဲ့လိုကြီးမပြောနဲ့…”
“ဘယ်လို မပြောရမှာလဲ…”
“ဟင့်… လူကိုလိုးနေမှတော့ မေကြည်လို့ မခေါ်တော့နဲ့လေကွာ… တခြားပြောင်းခေါ် အဲ့လိုခေါ်ရင် ရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ…”
“ပြီးရော… မေမေရာ… မေမေ့ကို သားအရမ်းချစ်တယ်… မေမေ့ကို သား လိုးလို့မဝဘူး…”
“ဟာ… ပိုဆိုးနေပြီ… အဲ့လို သားအမိလိုခေါ်နေမယ်ဆို မလိုးနဲ့တော့… ဟင့်”
“လိုးမှာပဲ… မေမေက သားရဲ့မေမေ… သားက မေမေမွေးထားတဲ့သား… မေမေ သူများနောက်ပါမှာစိုးလို့ သားက ကိုယ်အမေကိုပြန်လိုးတာ… ဖေဖေကလဲ ခွင်ပြုတယ်… လိုးမယ် မေမေရယ်… ”
“ဟင့်… ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ… ဟင်း…”
“မေမေ.. သားကို သားလို့ခေါ်ပါအုံး… သားမေမေ့ကိုချစ်တယ်… ပြွတ်.. မေမေ့ကို သားပဲ တစ်သက်လုံးလိုးမယ်…”
“အင့်… ဟင်း… ဟင်း… သား… သားရယ်… အီး…”
မေကြည် နောက်တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ဒီတစ်ခေါက်ပြီးတာက ခုနကပြီးတာထက် ပိုကြမ်းတယ်။ မေကြည့် ရင်ဘတ်ကြီး ဖားဖိုထိုးသလို ပိန်လိုက်ဖောင်းလိုက်နဲ့ ကျုပ်ကိုအတင်းဖက်ထားပြီး ခါးကိုပါခြေနဲ့ချိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေကြည့်စောက်ပက်ထဲမှာ လီးကိုစိမ်းထားရင်း ပါးလေး နဖူးလေးကို နမ်းနေလိုက်တယ်။ မေကြည် အမောပြေတော့ မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။
“ဟင်း… ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး သားရယ်… မောလိုက်တာ… ”
“မကောင်းဘူးလား မေမေရ… သားတော့အရမ်းကောင်းတာပဲ… မေမေ့နဲ့လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… ခဏခဏလာလိုးမယ်နော်… မေမေရော ကြိုက်ရဲ့လား…”
“အွန်း… အရမ်းကြိုက်တယ်ကွာ… ကိုထွန်းမောင်က ကြည်ဖြူတယ်ဆို ခဏခဏလာလိုးပေး… မေမေ သားလီးကို စွဲသွားပြီ…”
“ချစ်လိုက်တာ မေမေ့ကို… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မေမေလဲ သားလေးကိုသိပ်ချစ်တာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်… အခုထိ မပြီးသေးဘူးကွာ ထိန်းနိုင်လိုက်တာ… မေမေ့ကို သားဘက်ပါအောင် မျော့အောင်လိုးတော့မှာလားလို့… ”
“မျော့အောင်မဟုတ်ပါဘူး… စွဲသွားအောင်လိုးမှာ… ထအုံး မေမေ့အင်္ကျီပေကျံကုန်ပြီနဲ့ တူတယ်… ဟီး…”
“ဟွန်း… လူကို အတင်းတွန်းလှဲပြီး မုဒိန်းကျင့်တာကိုး… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ် မေကြည့်စောက်ပက်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး မေ့ကြည့်ကို လက်ဆွဲကာ ထူပေးလိုက်တယ်။ မေကြည့်ကျောက ဖုန်တွေကို လက်လေးနဲ့ခါပေးတယ်။
“မေမေရယ်… သားက မေမေ့ကို အဲ့လိုလုပ်ချင်ပါ့မလား… ဖြစ်နိုင်ရင် မေမေ့ကို ယုယုယယ ဇိမ်လေးနဲ့ လိုးပေးချင်တာပေါ့… မတတ်သာလို့ပါ… မေမေက စိတ်ဆိုးနေတုန်းလား…”
မေကြည်က အောက်မှာ ကွင်းလုံးပုံကျနေတဲ့ သူထမိန်ကို ဖုန်ခါပြီးခေါက်နေသလို ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကို ဖုန်ခါပြီး ခေါက်နေလိုက်တယ်။
“မဆိုးတော့ပါဘူးသားရယ်… မေမေ့ကို လီးစွမ်းပြပြီး သက်သေတွေနဲ့ လမ်းမှန်ပြပေးတဲ့ သားလေးကို ကျေးဇူးတောင် တင်သေးတယ်… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ် မေကြည့် ရင်ဖုံးအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်တော့ မေကြည်ကလဲ ကျုပ်တီရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ် မေကြည့် ဘရာကိုပါ ချွတ်လိုက်တယ်။
“သား မေမေ့ကို မုဒိန်းကျင့်မိတဲ့အတွက်… တောင်းပန်မယ်နော်… လာ မေမေထိုင်လိုက်…”
မေကြည်က ပြုံးစိစိနဲ့ ထိုင်ခုံရှည်မှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။ �ကျုပ်လဲ မေကြည့်ကို ကျကျနနထိုင်ပြီး ဦးသုံးကြိမ်ချကာ ကန်တော့လိုက်တယ်။
“မေမေ့ စောက်ဖုတ်လေးကိုလဲ တောင်းပန်ရအုံးမယ်…”
ကျုပ် မေကြည့်အရှေ့ဒူးထောက်ကာ မေကြည့်ပေါင်ကိုဆွဲဟပြီး ခုံအစပ်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။
“သား… ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
ကျုပ် ဘာမှမပြောဘဲ မေကြည့်စောက်ပက်ကို ယက်တင်လိုက်တယ်…”
“အီး… သားရယ် သားဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ်… မလုပ်ပါနဲ့… ”
“မေမေ့စောက်ဖုတ်ပဲဟာ… ယက်မှာပဲ… ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ငါ့အမေစောက်ဖုတ်… ပြွတ်…”
“ဟင်း… သားရယ်… သားလေးရာ…”
ကျုပ် မေကြည့်စောက်ဖုတ်ကို စပါယ်ရှယ်ယက်ပေးတယ်။ မေကြည်ကလဲ တစ်ခါမှ မတွေ့ကြုံဖူးသလို ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။ နန္ဒာတောင် ဖေထွန်းဆီက ဘာဂျာမရဖူးတာ၊ မေကြည် ဖေထွန်းဆီက ဘာဂျာမရဖူးတာ မဆန်းပါဘူး။ မေကြည် တစ်ချီပြီးတဲ့အထိ ကျုပ်မေကြည့်စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးလိုက်တယ်။ မေကြည် အရသာထူးခံစားပြီးမှ
“မေမေလဲ သားလေးကို ကျေးဇူးဆပ်ရအုံးမယ်… မေမေ့ကို လမ်းမှန်ရောက်အောင် ညွှန်ပြပေးတဲ့လီးကြီး… လာ ဒီမှာထိုင်…”
ကျုပ်ကို သူထိုင်တဲ့နေရာမှာ ထိုင်စေပြီး ကျုလီးကို ယုယုယယ စုပ်ပေးတယ်။ ဟိုကျောင်အုပ်ကို မလုပ်ပေးတဲ့ လဥတွေကို လျာနဲ့ယက်ပြီး ဆွဲစုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ် လီးချောင်းကြီးကိုလဲ ဆွဲစုပ်ပစ်တာ ပြတ်ပါလုမတတ်ဘဲ။ ကျုပ်လဲ ညည်းမိတယ်။
“ရှီး… မေမေရယ်… ပြုစုတတ်လိုက်တာ… သားမရတော့ဘူးမေမေရယ်… သားကို အပေါ်ကဆောင်လိုးပေးပါ…”
မေကြည် ကျုပ်လီးပေါ် တက်ခွထိုင်ပြီးဆောင့်လိုးပေးတယ်။
“မေမေ… သား မေမေ့ကို ပြောစရာ ရှိသေးတယ်… ”
“ဘာများလဲ… သားလေးရဲ့…”
“ဖေထွန်းနဲ့ နန္ဒာက လိုးနေကြတာ ကြာပြီ…”
“ဟာ.. သားအဖ အရင်းကြီး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“မေမေရာ. . ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းတော့ သားလဲ မသိပါဘူး… လိုးနေကြတာတော့ ကြာပြီ…. ထားလိုက်ပါ မေမေရာ မေမေ့အတွက် သားရှိနေတာပဲ… ”
“ဟွန်း… သူ့အဖေနဲ့ ညီမကို ကာကွယ်ပေးချင်နေတာမလား…”
“မေမေရာ… ဖေထွန်းလိုးလို့ ညီမလေး ဘယ်နှခါပြီးလဲ မေမေရေထားလိုက်… သားမေမေ့ကို သူ့ထက်ပိုပြီးအောင် လိုးပေးမယ်…”
“ခစ်ခစ်… သူညီမက နေ့တိုင်းလိုးပေးမယ့်သူ ရှိနေတာကို…”
“မေမေရာ… သားတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာကို မေမေ့အတွက် မလုံလောက်ဘူးလား… သားကမေမေ့ကို ခဏခဏလာလိုးနေမှာ…”
“ဟွန်း… ခဏခဏလာလိုးမယ်ဆိုပြီး တစ်ပတ်လောက်ပျောက်နေလို့ကတော့ မေမေ အိပ်လိုက်လာမှာနော်… ခစ် ခစ်”
“လာခဲ့ မေမေ့ကို မိန်းမနဲ့အတူ လိုးပေးမယ်…”
“အာ…”
ကျုပ် မေကြည့်နို့တွေ ကုန်းစို့တယ်။ မေကြည်ကလဲ အားရပါးရကို ဆောင်းလိုးတယ်။ ကျုပ်ပြီးချင်လာတော့ မေကြည့်ကို ခုံတန်းရှည်အပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက် စားပွဲရှည်အပေါ် တံတောင်ထောက်ခိုင်းကာ အောက်ကရပ်ပြီး အးရပါးရကြုံးလိုးပစ်တယ်။ ပြီးတော့မှ မေကြည် ခေါ် ဒေါ်ကြည်မြင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။
“ဟူး… လရည်တွေ မနည်းပါလား သားရယ်… ဟူး… အခုမှပဲ ဝဝလင်လင် အလိုးခံရတော့တယ်… ခစ်ခစ်…”
“ပြီးရင် ထပ်လိုးပေးခဲ့အုံးမှာ သိလား… မေမေ… ဖေထွန်းနဲ့ ညီမလေးကို ဆူမနေပါနဲ့တော့နော်… ဖေထွန်းကလေ မေမေ ဖောက်ပြန်နေတာသိတော့ မျက်ရည်တွေကျနေတာ မေမေရ… မေမေနဲ့ဖေထွန်းက ငယ်လင်မယားတွေတဲ့… မေမေ့ကို ဖေထွန်းက သံယောဇဉ်မပြတ်နိုင်ဘူးတဲ့… သူ့ဆီပြန်လာရင်ပြီးရောဆိုပြီး သားကို လွှတ်လိုက်တာ…”
ကျုပ်နဲ့ မေကြည် အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ကြတယ်။
“ဟင်း… ဟုတ်တယ်… မေမေတကယ်တော့ ကိုထွန်းမောင်ကိုချစ်ပါတယ်… မေမေ ခဏတာသာယာမှုမှာ ပျော်မွေ့သွားတာ… သူအလိုးမသန်တာ အခုမှမဟုတ်ဘဲသားရယ် မေမေ သူ့ကိုဘယ်အပြစ်တင်လို့ရပါ့မလဲ… မေမေက မမြင်ဖူး မူးမြစ်ထင်ပြီး… ဟိုလူ့လီးကို တကမ္ဘာထင်ခဲ့တာ… အခုပြန်စဉ်းစားတော့ အရမ်းရှက်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မေမေ ကိုထွန်းမောင်ကို တောင်းပန်ရမယ်…”
“ကောင်းတာပေါ့ မေမေရ… အပြစ်ကိုသိပြီး ဝန်ခံတာ ကောင်းတဲ့အရာတစ်ခုပါ… လာ… သားတို့သွားစို့…”
ကျုပ် ပြုတ်ကျနေတဲ့ လင်ဗန်းနဲ့ ပန်းကန်လုံးကို ကောက်ပြီး မေကြည့်ကို ပခုံးလေးဖက်ကာ အိမ်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ကိုရောက်တော့ ဦးထွန်းမောင်က ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို မြင်တာနဲ့ ချာခနဲလှည့်သွားကာ ကျောခိုင်းထိုင်နေတယ်။ ဒေါ်ကြည်မြင့်က ဦးထွန်းမောင်ရဲ့နောက်ကျောမှာ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်ပြီး ကန်တော့တော့တယ်။
“ကျမလင်သား ကိုထွန်းမောင်အပေါ် ကျမ ဖောက်ပြန်မိပါတယ်… ကိုထွန်းမောင် ကျမကို ကြိုက်တဲ့အပြစ်ပေးပါ ကျမ ခံပါ့မယ်… အခုလဲ ရိုသေစွာကန်တော့ပြီး တောင်းပန်ပါတယ်…”
ဦးထွန်းမောင်ကြီး ကျောပေးရာကနေ ပြန်လှည့်လာတယ်။ မျက်ရည်တွေကျပြီး သူချစ်ရတဲ့ ဇနီး သူ့ကိုကန်တော့ပြီး တောင်းပန်နေတာကို ကြည့်နေတယ်။ ဒေါ်ကြည်မြင့် ကန်တော့ပြီးလို့ ဦးထွန်းမောင်ကို ကြည့်တော့မှ ဦးထွန်းမောင် ရုတ်တရတ် သူ့မိန်းမ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ဦးထွန်းမောင်ငိုနေတော့ ဒေါ်ကြည်မြင့်လဲ မျက်ရည်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ တလိမ့်ချင်းစီးကျလာတယ်။
“ကြည်မြင့်… နင် တကယ်ပဲ ငါနဲ့သမီးလေးကို ထားခဲ့ဖို့ တွေးခဲ့တာလားဟင်…”
“ကိုထွန်းမောင်ရယ်… ကျမကိုသာ သတ်လိုက်ပါ… ကျမ စိတ်ကူးပေါက်ပြီး အဲ့လိုတွေးဖူးပေမယ့် သမီးလေးနဲ့ ရှင့်မျက်နှာကိုမြင်ပြီး ကျမ တကယ်မလုပ်ရက်ပါဘူး…”
ဦးထွန်းမောင်က ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို ရင်ခွင်ထဲတင်းနေအောင် ဆွဲဖက်ပစ်တယ်။ သူမယားမျက်နှာကိုလဲ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတယ်။ ဟိုအတ္တဘောကြီးလို ရွံရှာတာမရှိ မြတ်နိုးမှုအတိနဲ့ နမ်းတာဆိုတော့ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ သူ့လင်ကို ပြန်ဖက်ထားပေးပြီး မျက်နှာကို မော့ပေးထားတယ်။
“ကြည်မြင့်ရာ… ငါနင့်ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ နင်မသိဘူးလားဟာ ရွှတ်… ရွှတ်… ”
“ကျမ မှားပါတယ် ယောက်ျားရယ်… ကျမ သာယာမှုနောက် တဒင်္ဂပါသွားတာပါ… တော်သေးတယ်… သားက ကျမကို လမ်းမှန်ပြပေးလို့…”
“သားချည်းပဲမဟုတ်ပါဘူးမေမေရ… တကယ်တော့ ဒီစိတ်ကူးစရတာက ညီမလေးနန္ဒာ… ဒီအစီအစဉ်တွေအကုန်လုံးက မေမေ့ချွေးမ အစီအစဉ်တွေ… သားက သူစီစဉ်တဲ့အတိုင်းပဲ လိုက်လုပ်ခဲ့ရတာ…”
“သမီးလေးက သိနေတာကြာပြီပေါ့… သမီးလေးကိုလဲ မေမေတောင်းပန်ပါတယ်…”
“ရပါပြီမေမေရယ်… သမီးက ဖေဖေ မေမေနဲ့ ဒီမိသားစုလေးကို ဥမကွဲသိုက်မပျက် ရှိချင်တာပါ… အခုတော့ အရမ်းပျော်တာပဲ… ခစ် ခစ်… ကိုကြီးနော်… မေမေ့ကို မေကြည်တောင်မဟုတ်တော့ဘူး… မေမေ မေမေနဲ့ ပါးစပ်ဖျားက မချတော့ဘူး… ခွိ ခွိ ခွိ…”
“ဟီး… ညီမလေးကလဲကွာ…”
“ဟုတ်ပါ့… အဖေတောင် အခုမှသတိထားမိတယ် သမီးရယ်… ဘယ်လိုလဲမိန်းမ… မင်းသားက မင်းကို ပျော်အောင်လိုးပေးနိုင်ရဲ့လား…”
“ပျော်အောင်မဟုတ်ဘူး… စွဲအောင်လိုးပေးတာရှင့်… ခစ်ခစ်… သားလီး ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ စဝင်လာတုန်းကဆို ကျမဖြစ် ကွဲပြဲကုန်ပြီမှတ်တာ… သားက နောက်မှ ညှာညှာတာတာလေး အီဆိမ့်နေအောင်လိုးပေးတာ… ကျမ သားလီးနဲ့မခွဲနိုင်လို့ သားနောက်လိုက်သွားတော့မလို့…”
“အဲ့လိုတော့လိုက်မသွားပါနဲ့ မိန်းမရယ်… မိန်းမခံချင်ရင်လဲ အိမ်မှာ တဝခံ… သားမအားရင်လဲ သားရဲ့အိမ်ကို ခဏလိုက်သွားပြီး တစ်ဝအလိုးခံပြီးပြန်လာခဲ့နော်… ကြည်မြင့်ကို အကိုထွန်းမောင်က တစ်ညမှ မခွဲနိုင်ဘူး သိရဲ့လား… ရွှတ် ရွှတ်…”
သြော်… ပြန်အဆင်ပြေသွားတော့လဲ ကြည်နူးစရာအတိမို့ ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာ သူတို့လင်မယားကိုကြည့်ပြီး ပြုံးမိတယ်။
“ခစ်ခစ်… စတာပါ ကိုထွန်းမောင်ရယ် ကျမ ရှင်နဲ့သမီးလေးကို ထားသွားဖို့… ဒီတစ်သက် မစဉ်းစားတော့ပါဘူး… စိတ်ချနော်… ဟွန့် သူကျ သမီးလေးကိုချည်း ဖိလိုးနေပြီးတော့ ကျမဖောက်ပြန်မှ ကျမအပြစ်ဖြစ်ရတယ်…”
“မိန်းမအပြစ်မဟုတ်ပါဘူး ယောက်ျားအပြစ်နော်… ဒါကြောင့် သားကို မိန်းမအတွက်ပေးထားတယ်… မိန်းမကြိုက်တဲ့အချိန် ကြိုက်သလိုသာ သားနဲ့ အလိုးခံလိုက်သိလား…”
“ခံမှာ… သား ထပ်လိုးအုံးမယ်ဆို အခုလိုးမလား… မေမေက အဆင်သင့်ပဲ ခစ်ခစ်….”
“နောက်မှလိုးမယ်လေ… မေမေရဲ့… ဟိုလူယုတ်မာကို သွားဆုံးမရအောင်… သားတို့မိသားစု အတူသွားကြတာပေါ့… ပြန်သွားပြီလားတောင်မသိဘူး…”
“မပြန်ပါဘူးကွာ… ပြန်ချင်လို့ ဖေထွန်းကို ဖုန်းခေါ်နေတာ ခဏခဏပဲ… ဖေထွန်း အသံပိတ်ထားလို့… ဟော ခေါ်ပြန်ပြီ…”
ဦးထွန်းမောင် ဖုန်းကိုင်လိုက်ပြီး စပီကာဖွင့်လိုက်တယ်။ ဒေါ်ကြည်မြင့်က ကျုပ်အနားကိုထလာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ဦးထွန်းမောင်နဲ့ နန္ဒာတို့ကတော့ ပြုံးစိစိပေါ့။
“ဟယ်လို ကိုထွန်းမောင်… ခင်ဗျားဗျာ ကြာလိုက်တာ… အဲ့ဒါ ခင်ဗျားတို့ပဲစားလိုက်တော့… ကျုပ်ပြန်တော့မယ်…”
“ရောက်ပြီဆရာကြီး… အခုပဲရောက်တာ… ကျနော် ဘုံဆိုင်ခဏဝင်နေလို့… အခုလာပေးမယ်… ဆရာကြီးဟာ ဘယ်သူမှစားမယ့်လူမရှိဘူး… ဆရာကြီးပဲ ယူသွားလိုက်ပါ…”
“ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်လာခဲ့…”
ကျောင်းအုပ်ကြီး ဖုန်းချသွားတော့ ကျုပ်တို့တွေ တစ်ခွိခွိနဲ့ ထရယ်ကြတယ်။
“ဘာလဲ… ဆရာကြီးဟာက ဘယ်သူ့မှ စားမယ်လူမရှိဘူး ဟုတ်လား ကိုထွန်းမောင်… ခိ… ခိ… ခိ… ခိ…”

(အခန်း ၂၀/၇)

ကျုပ်တို့ လေးယောက်သား ကျောင်းအုပ်ကြီးရုံးခန်းကို သွားလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့ လေးယောက် ရုံးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်ဆို ကျောင်အုပ်က ကျုပ်တို့ကို ဘာလဲဆိုတဲ့အထာနဲ့ ကြည့်တယ်။ မေကြည်က ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကျောင်းအုပ်ဆီလျှောက်သွားတော့ ကျုပ်တို့ ထပ်ချပ်မခွာ လိုက်သွားတယ်။ မေကြည်က ကျောင်းအုပ်ထိုင်နေတဲ့အနားရောက်တာနဲ့ ပါးကို ဖျန်းခနဲ ပိတ်ရိုက်ပစ်တယ်။
… ဖျန်း….
“ငါ့ကို စော်ကားအုံး…”
“ဖေလိုးမ…”
ကျောင်းအုပ် ဒေါသထွက်ပြီး ဝုန်းခနဲ ထရပ်လိုက်ပေမယ့် ကျုပ်နဲ့ ဖေထွန်းက မေကြည့်ကို နောက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီး မေကြည့်အရှေ့က ဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ ကျောင်းအုပ် လက်က လေထဲမြောက်လာပေမယ့် ၄ယောက် ၁ယောက် ဆိုတော့ အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး လက်သီးကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကာ အံကြိတ်ပြီး မဲ့ပြုံးပြုံးတယ်။
“သြော် တော်တော်သတ္တိကောင်းပြီး ငါလို ကျောင်းအုပ်တစ်ယောက်… မော်ကွန်းဝင်အရာရှိတစ်ယောက်ကို… မင်းတို့က ငါ့ရုံးခန်းထဲ ဝင်ပြီး ကိုယ်ထိလက်ရောက် စော်ကားရဲတယ် ဟုတ်လား…”
“လီးကို မော်ကွန်းဝင်ပါလား…”
….ခွပ်….
….ဝုန်း….
ဖေထွန်းက ကျောင်းအုပ်ပင် စကားမဆုံးသေး မျက်နှာကို ခွပ်ခနဲ ထိုးချလိုက်သည်။ မောင်ကျောင်းအုပ် ထိုင်ခုံပေါ် ဝုန်းခနဲ ပြန်ထိုင်ကျသွားသည်။ ကျောင်းအုပ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ သွေးစတွေနဲ့။ ကျောင်းအုပ်က ဖေထွန်းကို ပြန်လုပ်ဖို့ကုန်းထတော့ ကျုပ်က သူ့ရင်ဘတ်ကို ဖိထားလိုက်သည်။
“အေးဆေး ငြိမ်ခံလိုက်နော်… သူများမယားကို ကြာကူလီလုပ်တာ… ဒီလောက်တော့ ငြိမ်ခံလိုက်စမ်းပါ… ခင်ဗျား ယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား…”
“သြော်… အေးပါ… မင်းတို့က လူများတယ်ဆိုပြီး အုပ်စုနဲ့ငါ့ကို လုပ်ချင်တာပေါ့လေ… လုပ်ပါ… ဒီလို အနုတ်စုတ်ဂုတ်စုတ် ဖာသည်လိုဟာနဲ့မှ ခံရတာ နာတယ်ကွာ…”
“ဟာ… ဒီခွေးမသားကြီး….”
… ဖျန်း…
နန္ဒာက သူ့အမေကို ပြောရကောင်းလားဆိုပြီး ပါးကို ဖျန်းခနဲ ဝင်ရိုက်တယ်။
“နင်သာ… ဖာသည်မသမီးဟဲ့… နင်တို့တွေ ဒီညငါ့ကို သတ်ရဲရင်သတ်လေ…  မဟုတ်ရင် မနက်ဖြန် မင်းတို့ဘဝတွေ လမ်းဘေးမှာ ခွက်ဆွဲတောင်းစားဖို့ ပြင်ထား… မအေလိုး… ဖေတရာလိုးမတွေ…”
“စောက်ပါးစပ်ကိုပိတ်စမ်း…”
…ခွပ်….
ကျုပ်လဲ တစ်ချက်ထိုးလိုက်တယ်။ ကျောင်းအုပ်နားနင် ရဲကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စားပွဲပါ် တက်ထိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။
“အဲ့ဒါ ကျုပ်အမေကို စော်ကားလို့… ကျုပ် ခင်ဗျားကိုမသတ်ပါဘူး… ခင်ဗျားဘဝကိုတော့ သတ်လို့ရတယ်… ဘယ်သူဘဝပျက်မလဲ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့… ”
“ငါလို ကျောင်းအုပ်က မင်းကို ကြောက်မတဲ့လား… ဟားဟား…”
ကျုပ် ကျောင်းအုပ်ကို ပြန်မပြောဘဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဖုန်းထဲက သူ့ဗွီဒီယိုကိုဖွင့်ပြလိုက်သည်။ ကျောင်းအုပ် ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြက်သေသေသွားသည်။ ကျုပ်လဲ ဗွီဒီယို တစ်ခုပြီးတစ်ခု သူ့ကို ပြနေလိုက်သည်။
“ကျုပ် ဒီဗွီဒီယိုကိုသာ… ခင်ဗျားမိန်းမဆီ… ခင်ဗျားသား အကြီးကောင် စစ်ဗိုလ်ဆီ… ခင်ဗျားသမီးအကြီးမ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဆီ… ပို့လိုက်မယ်ဆိုရင်…”
“ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ… အားလုံးကို ငါတောင်းပန်ပါတယ်…”
“ခင်ဗျား ခုနက ဘာပြောလိုက်တာလဲ… ကျုပ်တို့မိသားစု လမ်းဘေးရောက်သွားမယ် ဟုတ်လား… အခုရော ဘယ်သူရောက်မယ်ထင်လဲ… ကျုပ် ဒီဗွီဒီယိုတွေကို ပညာရေဝန်ကြီးဌာန အဂတိလိုက်စားမှု တိုက်ဖျက်ရေးကို မေးလ်းနဲ့ ပို့လိုက်မယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားရဲ့ ဘာလဲ မော်ကွန်းဝင်ဆိုတဲ့ဟာကြီးရော ကျောင်းအုပ်ဆိုတဲ့ဟာကြီးရော ဘယ်လိုဖြစ်သွားမယ် ထင်လဲ…”
“ဟာ… အဲ့လိုတော့မလုပ်လိုက်ပါနဲ့ကွာ ငါရှိခိုးဆို ရှိခိုးပါ့မယ်…. မင်းငွေလိုသလား… ငါပေးပါ့မယ်…”
“ကျုပ်ပြောလို့မဆုံးသေးဘူးလေ… ဒီမှာမြင်လား… ခင်ဗျားမိန်းမရဲ့ Facebook အကောင့်… ဒါက ခင်ဗျားသားကြီး… ဒါက ခင်ဗျားရဲ့သမီးကြီးရဲ့ Facebook အကောင့်မလား… ကျုပ် ဗွီဒီယိုတွေ တစ်ယောက်ချင်းစီ တန်းစီပို့လိုက်ရမလား…”
ကျောင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ပြီး ကျုပ်ကို ခြေသလုံးဖက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ဦးထွန်းမောင်ကိုလဲ ခြေသလုံးဖက်တောင်းပန်တယ်။
“ခင်ဗျား ကျုပ်မိသားစုကို ထပ်လာထိရင် ဘာဖြစ်သွားမလဲ သိပြီလား… ”
“သိပါပြီကွာ… ငါ့ကို တခြားကျောင်းပြောင်းဆိုလဲ ငါ �ပြောင်းပါမယ်… ဒါတွေကိုတော့ ငါ့မိသားစုဆီ မပို့လိုက်ပါနဲ့ကွာ… မင်းတို့မိသားစုကိုလဲ ငါထပ်ပြီး မထိပါးတော့ပါဘူး… ငါ့ဘဝကိုချမ်းသာပေးပါကွာ…”
“မေမေ ထပ်ရိုက်ချင်သေးလား…”
“တော်ပါပြီ… သူ့လိုတနှာရူးနဲ့ အသားချင်းထိရတာ ရွံတယ်….”
“ဖေထွန်း နဲ့ ညီမလေးရော… ”
“တော်ပါပြီ ကိုကြီးရာ…”
“ငါတော့ မကျေနပ်သေးပေမယ့် တော်ပါပြီကွာ…”
အခုမှ ကျောင်းအုပ်ဒူးထောက်လျှက် ကျုပ်တို့ကို မော့ပြီး အသနားခံနေတယ်။
“အိုကေလေ… ခင်ဗျားပြန်လို့ရပြီ… ဒီကိစ္စကို ရန်ငြှိုးထားပြီး တစ်ခုခုလုပ်မယ်တော့ မကြံနဲ့နော်… ဒီဗွီဒီယိုတွေက ကျုပ်ရဲ့ဖုန်းတစ်လုံးထဲမှာပဲ မဟုတ်ဘူး… နောက်ထပ်ကော်ပီတွေ အများကြီးရှိသေးတယ်…”
“အေးပါကွာ… ငါမလုပ်ရဲပါဘူး… ဒါဆိုငါသွားလို့ရပြီလားဟင်…”
“လစ်တော့…”
ကျုပ်တို့လဲ သူ့ကို လမ်းဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျောင်အုပ်ကြီး အိတ်ဆွဲပြီး ပြေးတာ တန်းနေတာပဲ။ ကျုပ်တို့လဲ ရုံးခန်းမီးကိုပိတ်ပြီး သော့ခတ်လိုက်တော့တယ်။ ဦးထွန်းမောင်က ကျောင်းရဲ့ ခြံတံခါးကို သော့တွေ လိုက်ခတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ သုံးယောက်က အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာကြတယ်။ လမ်းမှာ ကျုပ်နဲ့ မေကြည် ကျုပ်က မေကြည့်ဖင်လုံးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေသလို မေကြည်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာကိုင်တယ်။
“မေမေရယ် မေမေ့ဖင်ကြီးတွေ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… သားအရမ်းကြိုက်တာ်ပဲ…”
“မေမေလဲ သားလီးမှ သားလီးပဲ သိလား… မေမေအရမ်းယားနေပြီသားရယ်… မေမေ့ကို ဒီနားမှာပဲ တစ်ချီလိုးပေးပါလား…”
“လိုးမှာပေါ့ မေမေရယ်… သားလဲ မေမေ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
ကျုပ် ပြောပြီး မေကြည့်ကို ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းတယ်။ မေကြည်ကျုပ်လီးနဲ့သူ့စောက်ပက်ထိစေဖို့ ခါးလေးကော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးကော့ထားတာမို့ အောက်ပိုင်းချင်းရော တစ်ကိုယ်လုံး ပူးကပ်နေအောင်ဖက်ထားကြတယ်။ ကျုပ်ပုဆိုးကို မေကြည်ကလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်တယ်။ကျုပ်လဲ မေကြည့်ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ မေကြည်က မာတောင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ပေါင်ဟကာ ခြေဖျားထောက်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ သွင်းဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ် အနေထားမမှန်တော့ ဒစ်ဖူးလေးတေ့ပြီး ချော်ချော်ထွက်သွားတယ်။ ဒါကိုက အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားဖို့ ကောင်းနေပြီ။
“ဟင့်… သားရယ်… မေမေ အရမ်းစိတ်ထနေပြီ…”
“သားရောပဲ မေမေရယ်… မေမေနံရံကို ကျောမှီလိုက်… သားပုံစံပြင်ပေးမယ်…”
မေကြည် နံရံကိုကျောမှီလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ မေကြည့်ပေါင်တစ်ဖက်ကို ဆွဲမလိုက်တယ်။ အခုမှလမ်းကြောင်းက တည့်သွားတယ်။ မေကြည် ကျုပ်လီးကိုကိုင်လျှက် သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခါးကော့ပြီး လိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“ဟူး… ဝင်ပြီ… ဝင်ပြီ… မေမေ့စောက်ဖုတ်ပြည့်သိပ်သွားတာပဲ သားရယ်… သားလီးကို မေမေကြိုက်လိုက်တာ..”
“သားလဲ မေမေ့ကိုလိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ… ပြွတ်… သားလီးကိုပဲ ကြိုက်တာလား… သားကိုရော မချစ်ဘူးလားမေမေရ…”
“ချစ်တာပေါ့လို့… နဂိုကတည်းက သားလိုချစ်ပြီးသား… အခုလိုအလိုးခံပြီးတော့ လင်လိုပါချစ်တာ သိလား… လိုးပါ မေမေ့သားလင်လေးရယ်… အင့်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… ထိတယ်… တစ်ဆုံးပဲသားရယ်… ဟူး…”
“ချစ်တယ် မေမေရယ်… မေမေမိန်းမကို ချစ်တယ်… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… ချစ်တယ်… ယောက်ျားရယ်… အင့်… ဟင်း… အင့် အင့်… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ မေကြည် စာသင်ခန်းနံရံကို ကျောမှီပြီး လျှောက်လမ်းမှာပဲ မတ်တပ် လိုးနေကြတာ။ ဖေထွန်းတောင် တံခါးသော့ခတ်ပြီး ပြန်လာပြီ။
“ဟော… ကြည်မြင့်ရယ်… အိမ်ရောက်အောင်တောင် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးလား မိန်းမရ…”
“မအောင့်နိုင်တော့ဘူးတော်ရေ… ကျမ သားနဲ့လိုးရတာကို အရမ်းကြိုက်နေပြီ… ရှင်လဲ ရှင့်သမီးကိုလိုးရတာ ပိုကြိုက်တာမလား… အင့် အင့်… ဟင်း…”
“ဟီး… ဟုတ်တယ်မိန်းမရ… ကိုယ့်သမီးလေးမှန်းသိလေ… ပိုလိုးချင်လေပဲ… လိုးလို့ကိုမဝဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ အိမ်မှာ တော့်သမီးရှိပါ့… သွားလိုးတော်မူ… အင့် ဟင်း…”
“အေးပါ… ရွှတ် ရွှတ်… ငါ့မိန်းမ ကောင်းနေတာလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပဲ… ဒီမှာ အညောင်းခံပြီး အကြာကြီးလိုးမနေကြနဲ့နော်… အိပ်ယာထဲမှာ ဇိမ်နဲ့ပြန်လာလိုးကြ… သိလား မိန်းမ ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အင်းပါ… ဟင်း… တစ်ချီပြီးရင်လာခဲ့မယ်… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
ဦးထွန်းမောင် သူမိန်းမပါးကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းပြီး ထွက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ မေကြည့်ကို ဆက်လိုးတယ်။ မေကြည် တစ်ချီပြီးတော့ မှ ကျုပ် မေကြည့်ကို သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးမချွတ်ဘဲ နောက်ပေါင်တစ်ဖက်ပါ ဆွဲမကာ ချီလျှောက် သွားတယ်။ မေကြည် သဘောကျစွာ ရယ်လျှက် ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ထားရင်း ခါးလေးလှုပ်က အပေါ်ကနေ လိုးပေးနေတယ်။ အိမ်ကိုရောက်တော့ မေကြည့်ကို အခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး အိပ်ယာထဲမှာ ဆက်လိုးတယ်။ မေကြည့်ကို ကျုပ်လိုးချင်တဲ့ပုံစံတွေ ပြင်ခိုင်းရင် မေကြည်ကလဲ ပြင်ပေးတယ်။ တစ်ဖက်အခန်းမှာလဲ ဖေထွန်းက နန္ဒာ့ကို လိုးနေသံကြားရတယ်။ ကျုပ်တို့မပြီးသေးခင် ဟိုဘက်က အသံတွေ ငြိမ်သွားပြီ။ ဖေထွန်းနဲ့နန္ဒာ ကျုပ်တို့ လိုးတာကို အခန်းဝက လာကြည့်သေးတယ်။
“သမီးရယ်… မဝရင်လဲ သမီးကိုကြီးနဲ့ အလိုးခံလိုက်ပါလား…”
“တော်ပါပြီ ဖေဖေရယ်… မေမေ ဖောက်ပြန်တုန်းက ဖေဖေ အရမ်းခံစားခဲ့ရတာမျိုး သမီးကြောင့်တော့ ဘယ်သူမှ မခံစားစေချင်ဘူး… သမီး သစ္စာရှိတဲ့ မိန်းမပဲ ဖြစ်အောင်နေတော့မယ်… ဖေဖေ့လို ကြည်ဖြူပေးရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့…”
“အင့် ဟင်း… ကောင်းတယ် သမီးရယ်… မေမေ့လို မဖြစ်စေနဲ့… အင့် ဟင်း… သားရယ်… ထိလိုက်တာ… ဆောင့် ဆောင့်…”
ကျုပ် မေကြည့်ကို လိုးနေရင်း ရင်အေးနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာတွေ မြင်ယောင်နေမိတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို ချစ်မိပြီး သူမသိအောင် ဖောက်ပြန်နေခဲ့တာသိရင် ကျုပ်ရဲ့ ချစ်ဇနီးလေး ဘယ်လောက်ခံစားလိုက်ရမလဲ။ ကျုပ်ရင်တွေ ပူလာတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုလဲ မစွန့်လွှတ်နိုင်အောင် အရမ်းချစ်နေမိပြီ။ ကျုပ် မေကြည့်ကိုသာ အားရပါးရ ဖိလိုးနေမိတော့တယ်။

အခန်း ၂၁(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၂၁/၁)

နန္ဒာတို့အိမ်တွင်းရေး ပြေလည်သွားပြီ။  မေကြည်ခေါ် ဒေါ်ကြည်မြင့် လဲ ကျုပ် မကြာကြာ မေမေတို့အိမ်ဘက်သွားရင်း လှည့်ဝင်ကာ လိုးပေးဖြစ်သည်။ နန္ဒာနဲ့ကတော့ လုံးဝ တစ်ခန်းရပ်သွားသည်။ ပိတ်ရက်တွေမှာ မေသူ့အဖေကို သွားကြည့်ဖြစ်တော့ စကားတွေဘာတွေ ပြောနိုင်နေပြီ။ မေသူနဲ့ အန်တီယုတို့ ပြေလည်နေလို့ မေသူ့အဖေက ဝမ်းသာနေသည်။ မေသူနဲ့ အန်တီယုကိုတော့ ပိတ်ရက်တွေမှာ ဆေးရုံ ကအပြန်လိုက်ပို့ရင်း လိုးပေးဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်လေ သားအမိနှစ်ယောက်ကို အတူလိုးပေးသည်။ တခါတရံ ဆေးရုံကို လူနာလာမေးတဲ့ ကိုပြည့်နဲ့တောင်ဆုံသည်။ မေသူက ကိုပြည့်ကို အလိုက်အထိုက်သာ ဆက်ဆံသည်။ နွယ်နီ့ကို ကျောင်းအုပ်နဲ့ကိစ္စ ပြောပြဖြစ်တော့ နွယ်နီလဲ ကျေနပ်နေတယ်။ ဒီကျောင်းအုပ် မြန်မြန်ပြောင်းသွားရင် အကောင်းဆုံးတဲ့။ အခုလဲ အဲ့ဒီကျောင်းအုပ်က ကျောင်းပြောင်းတော့မယ် သတင်းကြားတယ်တဲ့လေ။ ကိုမင်းလဲ သင်္ဘောပြန်တက်သွားပြီဆိုတော့ မေမေတို့အိမ်က ပြန်လွတ်လပ်သွားပြန်တယ်။ ဟေမာအမေတောင် ကျန်မားရေးကောင်းလို့ အိမ်မှာ စျေးဆိုင်လေး ဖွင့်ထားတယ်။ အရင်အနှီးလိုလို့ ကျုပ်ဆီကချေးတယ်။ ဒါကိုတော့ ဟေမာက ပြန်ပေးပါရစေဆိုပြီး ချေးတဲ့အနေနဲ့ပဲယူတယ်။ အခုမှ မိသားစုသုံးယောက် တက်ညီလက်ညီ ဝင်ငွေရှာကြတော့ ဟေမာတို့အိမ်လဲ ချောင်ချောင်လည်လည်ဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုတောင် ကလေးကျောင်းစရိတ် မထောက်ပံ့လို့ရပါပြီလို့ ပြောပေမယ့် ကျုပ်တို့လင်မယားက ဆက်ပေးနေတုန်းပဲ။

ဒီနေ့မနက် ရုံးကိုရောက်တော့ မအိမျက်နှာက ပြုံးရွှင်နေတယ်။ မနက်ခင်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ကျုပ်နေရာကိုရောက်လာရင်း ကျုပ်လက်ထဲကို ပစ္စည်းလေးတစ်ခုထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လက်ဝါးဖြန့်ကြည့်တော့ ကိုယ်ဝန်ရှိမရှိ ဆီးစစ်တဲ့ ကိရိယာလေးဗျ။ အကြောင်းလေး နှစ်ခုပေါ်နေတယ်။ မအိ တကယ်ပဲကိုယ်ဝန်ရသွားပြီ။ မအိကပြောတယ်။ သူက ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ ဒီကိုယ်ဝန်ရဖို့ မနည်းကြိုးစားထားရတာတဲ့ ဒါကြောင့် တစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးရိမ်လို့ ကျုပ်နဲ့ အလိုးမခံရဲတော့ဘူးတဲ့လေ။ ကျုပ်လဲ မအိကိုနားလည်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် မအိနဲ့ ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းတွေကို ခဏရပ်ထားလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ကတော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ချိန်းတွေ့ဖြစ်သေးတယ်။ သူ့ရဲ့ အဝါရောင်ကားလေးပေါ်မှာပဲ ချစ်ကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့နဲ့ အရမ်းချစ်မိနေကြတော့ တစ်ချီလောက်ပဲ လိုးပြီး ကြည်ကြည်နူးနူးစကားပြောဖြစ်ကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်အကြောင်းတွေအကုန်သိနေပါပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်နဲ့ပက်သက်တဲ့သူတွေကို ကူညီရမှာ လက်မတွန့်ပေမယ့် ကျုပ်နဲ့တွေ့ရင်တော့ အူတိုပြီး ချွဲနွဲ့နေတော့တာ။ ကျုပ်ကလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ ထွေးပွေ့ရင်း အနမ်းလေးတွေနဲ့ ချော့ရတယ်။ ချိန်းတွေ့တဲ့အချိန် အရူးအမူးနဲ့ သဲသဲလှုပ်ကြပြီး အချိန်တန်လို့ လမ်းခွဲချိန်ရောက်ရင် နှစ်ယောက်သား မျက်ရည်ဝဲရစမြဲ။ ဘယ်သူနဲ့မှမတူဘဲ အန်တီသိင်္ဂီကို ကျုပ် အချစ်တွေ ပိုနေမိတယ်။ မအိကို အိမ်ပြောင်းလာဖို့ ပြောပေမယ့် မအိက ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မသင့်တော်ဘူးဆိုပြီး ကျုပ်တို့ အိမ်နားမှာ ခြံတစ်ခြံရှာပေးတဲ့။ ကျုပ်တို့နားမှာ ပြောင်းနေမယ်တဲ့။ မအိက တစ်ကိုယ်တည်းနေမှာမို့ ကျုပ် လဲ ခေါင်းရင်းက အိမ်မရှိတဲ့ ခြံလွတ်ကို ပိုင်ရှင် လိုက်ရှာနေရတယ်။

ဒီနေ့ရုံးပိတ်ရက် ညက အန်တီသိင်္ဂီက ပြောတယ် ဦးမိုးမြင့်အောင်ပြန်ရောက်နေတယ်တဲ့လေ။ ပြီးတော့ အပြင်မသွားဘဲ အိမ်ကပ်နေတာ သုံးရက်ရှိပြီတဲ့။ ဒီတော့ အန်တီသိင်္ဂီလဲ လှုပ်လို့မစရဘူးပေါ့။ ကျုပ်ဆီကိုတောင် စာခိုးပို့ရတာတဲ့။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဆီ နေ့လည်ကျရင်သွားဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာမို့ မနက်ခင်း မူယာတို့အိမ်မှာ ကလေးထိန်းရင် မူယာနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်နေလိုက်တယ်။ မူယာနဲ့မမကလဲ တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှကို ဖြစ်နေတော့တာ။ မူယာနဲ့ တစ်ချီလိုးပြီးလို့ နားနေတုန်း ဝေယံပြန်ချလာတယ်။ အိမ်ထဲကို အပြေးတပိုင်းနဲ့ အိမ်ထဲဝင်လာတယ်။
“ကိုကြီး… အခြေအနေမကောင်းတော့ဘူး…”
“ဟေ… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“အိမ်မှာ အဖေသောင်းကျန်းနေတယ်ကြားတယ်… ကျနော်နဲ့ ညီမလေးကိစ္စ သိသွားလို့လား… ကိုကြီးနဲ့ ညီမလေးကိစ္စ သိသွားလို့လား မသိဘူး… ကျနော့်ကို ကိုကြီးတို့လင်မယားပါ အိမ်ကိုခေါ်ပြီးလာခဲ့တဲ့… ဖုန်းထဲမှာ မေမေငိုနေသံကြားရတယ်…”
“ဟာ… ဒုက္ခပဲ…”
ကျုပ်နဲ့ မူယာ အဝတ်တွေ ထဝတ်ကြတယ်။
“မူယာ… ညီမလေးက ကလေးငယ်ငယ်နဲ့ဆိုတော့ နေခဲ့နော်… ကိုကိုတို့အိမ်မှာပဲ တူမလေးကို အဖာ်လုပ်ပြီး စောင့်နေပေး…”
“ဟင်း… ကိုကိုရယ်… မူယာ စိတ်ပူတယ်… ကိုကိုနဲ့အိန္ဒြာက မူယာဇတ်လမ်းစခဲ့တာ… မူယာကိုယ်တိုင် အဖေ့ကို လိုက်တောင်းပန်ချင်တယ်…”
“မဖြစ်ပါဘူး မူယာရယ်… ကိိုကို့စကားကို နားထောင်ပါ… မူယာက သွေးနုနုသားနုနုနဲ့မို့ အိမ်မှာနေခဲနော်… ကိုကိုရင်ဆိုင်ရဲပါတယ်…”
“ဟူတ်ပါတယ်မူယာရယ်… ငါလဲ ကိုကြီးနဲ့အတူရှိနေမှာပါဟ… နင်ဘာမှစိတ်မပူနဲ့… အိမ်မှာ မေမေနဲ့ အိန္ဒြာလဲ ရှိနေတာပဲ… နော်…”
“ဟင်း… အင်းပါ…”
ကျုပ်တို့ မူယာနဲ့ သမီးပိစိလေးကို အိမ်ကိုပို့ခဲ့ရတယ်။ ရင်အေးကို လက်ဆွဲကာ အိပ်ခန်းထဲခေါ်သွားပြီး အကျိုးအကြောင်းပြောပြတော့ ရင်အေးလဲ အံ့သြနေတယ်။ ကျုပ်တို့ လင်မယား ရေတောင်မချိုးအားတော့ဘဲ အဝတ်အစားလဲကာ ကားနဲ့ အမြန်ထွက်ခဲ့ရတော့သည်။ ဝေယံက အရှေ့က မောင်းသွားသည်။ ကျုပ်တို့တွေ ခြံကျယ်ကြီးထဲ ရောက်သွားတော့ ခြံထဲမှာ လူမိုက်လိုလို ဘာလိုလို တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စ လူစိမ်းတွေကို တွေ့တယ်။ ခြံထဲမှာ ဘေ့စ်ဘောရိုက်တံနဲ့ လမ်းလျှေက်နေတာ။ ကျုပ်တို့ကို အပေါ်ထပ်က ရုပ်ရှင်ပြတဲ့အခန်းထဲ လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြောကာ အိမ်ပေါက်ဝရှိ လူသုံးယောက်က ဦးဆောင်ခေါ်သွားတယ်။ မသိရင် ဦးမိုးမြင့်အောင်တို့အိမ်က အစောင့်အရှောက်တွေနဲ့ လူမိုက်ဂိုဏ်းပုံစံမို့ ကျုပ်ရင်အေးလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပေးထားရတယ်။ ဒီအခြေအနေက ဘယ်လိုများလဲလို့ တွေးနေမိတယ်။ စိတ်တွေလဲ ပူလောင်နေပေမယ့် ချစ်ဇနီးလေးကိုလဲ အားငယ်မှာစိုးလို့ လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်အားပေးနေမိသည်။ သုံးလွှာကိုရောက်တော့ ဗလတောင့်တောင့် လူသုံးယောက် ထပ်ရှိနေပြန်တယ်။ ကျုပ်တို့ရောက်တယ်ဆို ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့ အခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ဝင်စေတယ်။ အထဲကိုရောက်တော့ မြင်ကွင်းက ကျုပ်ကို တုန်လှုပ်သွားစေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ထိုင်ခုံတစ်လုံးမှာ လက်နောက်ပြန်ကြိုးတုပ်ကာ တွဲချည်ထားတယ်။ အိန္ဒြာ့ကိုလဲ ချည်ထားတယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင်က သူ့မိန်းမနဲ့ သူ့သမီးအရှေ့မှာ ခုံတစ်လုံးချပြီး ထိုင်နေတယ်။
“မေမေ… ညီမလေး…”
“သားကြီး… မင်းအမေနဲ့ မင်းညီမ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွ… ဖေဖေက ခဏထိန်းထားတာ… ကဲ… သားကြီးအခန်းအပြင်ကစောင့်နေ… ဖေဖေ ဒီလင်မယားနဲ့ စာရင်းရှင်းစရာရှိတယ်… ငါ့သားကြီးကို အခန်းပြင်ထုတ်ထားလိုက်…”
“ဗျာ… ဖေဖေ…”
လူနှစ်ယောက်က ဝေယံမိုးမြင့်ကို အခန်းပြင်ဆွဲထုတ်သွားတယ်။ ဝေယံမိုးမြင်း ယက်ကန်ယက်ကန်နဲ့ ပါသွားတာကို ကြည့်နေတုန်း ကျုပ်တို့လင်မယား ကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ရုတ်တစ်ရတ်ဆွဲဖြုတ်ခံလိုက်ရပြီး လူနှစ်ယောက်စီက ကျုပ်တို့ လင်မယားကို ဖမ်းချုပ်လိုက်ကြတယ်။
“အေး… ဟေ့လူဘာလုပ်…”
“ကိုရေ…”
ကျုပ်ရုန်းကြည့်တယ် မရဘူး။ ချုပ်ထားတဲ့ကောင်တွေက တော်တော်သန်တယ်ဗျ။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ ဖြစ်နေတာကို သိသွားလို့များလား ဆိုတဲ့ အတွေးက ဝင်လာတယ်။
“ဒီကောင့်ကို ဒီနားခေါ်လာခဲ့… ပြီးရင် ဒီခုံမှာကြိုးတုပ်လိုက်… သူ့မိန်းမကိုလဲ ဒီဘက်ခုံမှာ ကြိုးတုပ်လိုက်… ပြီးရင်သွားကြတော့…”
ကျုပ်တို့ကို ခုံတွေမှာ ခြေရောလက်ပါ လှုပ်မရအောင် ခုံမှာတွဲချည်ပြီး ဦးမိုးမြင့် ငှားထားတဲ့သူတွေလား တပည့်တပန်းတွေလားတော့မသိဘူး အကုန် အခန်းအပြင်ထွက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့ ငါးယောက်က ပဥ္စဂံပုံစံလိုမျိုး မျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားမှာ ရှိနေကြတယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင် တစ်ယောက်ပဲ လွတ်လပ်လျှက် ကျန်တဲ့သူတွေက ခုံမှာကြိုးတုပ်ခံထားရတာ။
“ရှင်… မောင့်ကို မထိနဲ့နော် ကိုမိုးမြင့်… ရှင်ကျမကို သတ်ချင်သတ်လိုက်…”
အန်တီသိင်္ဂီ လေသံမာမာနဲ့ ထပြောလိုက်တာ ရင်အေးတောင် ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ အံ့သြသွားတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကို မောင်လို့ ပေါ်တင်ခေါ်လိုက်တာကိုး။ ကျုပ်လဲ အခုမှ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အိန္ဒြာ့မျက်နှာကို မြင်ရတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ပါးတစ်ခြမ်းရဲနေပြီး နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ သွေးစလေးတွေ။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုကြည့်ပြီး မျက်ရည်ဝဲမိတယ်။ အိန္ဒြာ ကတော့ ဘာဒဏ်ရာမှမရှိပါဘူး။ လှုပ်မရအောင် ခုံနဲ့တွဲပြီး ကြိုးတုပ်ထားရုံသာ။ အန်တီသိင်္ဂီပြောလိုက်တဲ့စကားရ ဒါ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ နှစ်ကိုယ်တူမွှေးခဲ့တဲ့ မီး ကျုပ်တို့ကို ပြန်လောင်ကျွမ်းနေပြီ။ ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာကပါ အဆစ်ပါနေပြီ။ ဒီအခြေအနေမှာတော့ ရင်အေးကို ဖုံးကွယ်ထားဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။ ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရမယ့်အတူတူ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ပဲ ဝန်ခံလိုက်တော့မယ်။
“မမ… ရပါတယ်… မောင်ရင်ဆိုင်ရဲတယ်… အေးလေး… ကို တောင်းပန်ပါတယ် ကို အေးမသိအောင် မမနဲ့ ဖောက်ပြန်နေခဲ့တာ ကြာပြီ…”
“ဟင်…”
ရင်အေး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျုပ်ကိုတအံ့တသြ ကြည့်နေတာ။ မျက်ရည်လေးတောင် ပေါက်ခနဲလိမ့်ကျလာတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ရင်အေးမျက်ရည်ကို မြင်ရတာနဲ့ ရုတ်တရတ် ပူလောင်လာတယ်။
… ဖြောင်း… ဖြောင်း… ဖြောင်း ….
“ဟားဟား… အဲ့လို့ ဒဲ့ဝန်ခံရဲတဲ့ သတ္တိကိုတော့ကြိုက်တယ်ကွာ… နင်မသိဘူးမလား ရင်အေး… နင်က လင်ကို တအားအလိုလိုက် တအားချစ်… ပြီးတော့ နင့်လင်က နင်မသိအောင် ဖောက်ပြန်နေတာ… ကျလဲကျတဲ့ကောင်ကွာ ဒီလောက် မိန်းမက အဖုတ်စုံ ပေးလုပ်နေတာတောင် မသိအောင် ဖောက်ပြန်သေးတယ်…”
“အန်ကယ်… ကျနော်အပြစ်ရှိတာ ဝန်ခံပါတယ်… ဒါတွေအားလုံး ကျနော့်စိတ်နဲ့ ကျနော့်ကိုယ် လုပ်ခဲ့တာ… ကျနော့်ကို ကြိုက်တာလုပ် ကျနော်လည်စင်းခံမယ်… အေး နဲ့ ဘာမှမပက်သက်ပါဘူး… အေးကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါဗျာ…”
“ဒီလိုတော့ ပြောလို့မရဘူးလေ မောင်တေဇာရဲ့… မင်းက ငါ့မိန်းမနဲ့ဖောက်ပြန်တယ်ဆိုတော့ မင်းမိန်းမနဲ့လဲ တစိတ်တပိုင်း သက်ဆိုင်နေတယ်… ဟုတ်တယ်မလား… ပြီးတော့ မင်းမိန်းမကိုယ်တိုင် ငါ့မိန်းမကို မင်းနဲ့ဖြစ်အောင် ငါ့သမီးနဲ့ပေါင်းပြီးကြံသေးတာ… ဘယ်လိုကြောင့် မင်းမိန်းမနဲ့ မဆိုင်ဘဲနေမလဲ… ဒါပေမယ့် မင်ကအရင် ဖောက်ပြန်နေတာကိုတော့ မင်းမိန်းမ မသိရှာဘူးလေ… ဟား ဟား…”
ဦးမိုးမြင့်အောင်က မျက်နှာတစ်ချက်မပျက် ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ သွေးအေးအေး ပြောပြနေသည်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုသာ ကြည့်နေပြီး မျက်ရည်ကျနေပေမယ့် ငိုတော့မငို။
“ဒါတွေ ငါဘယ်လိုသိလဲ မင်းတို့တွေ သိချင်မှာပေါ့… ငါပြမယ်… ဒီမှာကြည့်…”
ဦးမိုးမြင့်အောင် ရုပ်ရှင်ကြည့်တဲ့ LED screen ကြီးကိုဖွင့်ပြီးပြတော့သည်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ စပြီး ချက်ခဲ့တဲ့ viberကစာတွေ တစ်ခုချင်း ပေါ်လာသည်။ သွားပြီ။ ကျုပ်အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ရင်ခုန်ပြီး ချစ်မိသွားလို့ ရင်အေးမသိအောင် ဖောက်ပြန်ခဲ့တာတွေ ရင်အေးသိသွားပြီ။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ကားထဲမှာပြောခဲ့တဲ့ လုပ်ခဲ့တဲ့ စကားသံတွေက အသံတွေက အသံဖမ်းစက်တစ်ခုနဲ့ ဖမ်းခံထားရပြီး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြားနေရတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ရင်အေးမသိအောင် ဖောက်ပြန်တာ သိတုန်းကတောင် ရင်အေးက ဝမ်းနည်းပြီး မျက်ရည်ပဲကျတာ။ အခု ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို အရမ်းချစ်လို့ ရင်အေးနဲ့အတူ အိမ်မှာခေါ်ထားချင်တဲ့ အသံတွေပါ ပါလာတော့ ရင်အေး ကျုပ်ကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေ ပြောင်းသွားခဲ့ပြီ။ ရင်အေး ကျုပ်ကို မျက်လုံးစိမ်းကြီးတွေနဲ့ စူးစူးရဲရဲကိုကြည့်နေတာ။ ကျုပ် အသည်းကို ဓားနဲ့မွှန်းခံရသလို တဆတ်ဆတ် နာလှတယ်။ ရင်အေး အသားတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားတာ သွေးစလေးတောင် ထွက်လာတယ်။ ကျုပ် မျက်ရည်တွေ အလိုလိုကျလာခဲ့တယ်။
“ငါက ငါ့မိန်းမကားပေါ်မှာ အသံဖမ်းစက်ညတပ်ထားတာကွ… စ တပ်ကာစက မကြာမကြာဖွင့်ကြည့်မိပေမယ့်… ဘာမှ မတွေ့ရဘူး… ဒီလိုနဲ့ နေလာရင်း… အိမ်ကို မင်းတို့လင်မယား ဝင်ထွက်နေတာ သိပေမယ့် မထင်မိဘူးလေ… အခုတစ်ခေါက်ပြန်လာမှ ကဒ်ပြည့်နေမှာစိုးလို့ ကဒ်လဲရင်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာ… ဘာတဲ့ ငါ့မိန်းမကိုတောင် မင်းမိန်းမနဲ့အတူ အိမ်မှာခေါ်ထားချင်တယ်ဟုတ်လား… တယ်လဲ ဟုတ်တဲ့အကောင်…”
“အေးလေး… ကို့ကို အဲ့လိုမကြည့်ပါနဲ့ကွာ… ကို မခံစားနိုင်ဘူး…”
“ရင်အေး… အန်တီမကောင်းတာပါ… အန်တီက မောင့်ကိုမြူဆွယ်ခဲ့တာ… မောင့်အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး… မောင်က ရင်အေးကို အချစ်ဆုံးပါ…”
“ဘာမှ လာမပြောကြနဲ့…”
ရင်အေး စူးစူးဝါးဝါး အော်ချလိုက်တာ။ သွားပြီ။ ရင်အေး ကျနော့်ကို စိတ်နာသွားပြီလား။
“ဖေဖေရယ်… တော်ပါတော့… ဖေဖေကျတော့ အပြင်မှာပွေချင်တိုင်းပွေပြီး… မေမေ့ကိုကျ နှစ်တွေအကြာကြီး ပစ်ထားတာ… အခုမှ သူများကို အပြစ်တင်မနေပါနဲ့… ကိုကြီးနဲ့မမ အရမ်းခံစားနေရပြီ…”
“ငါ့ဟာငါ ငါ့မိန်မကို လိုးချင်လိုးမယ်… မလိုးချင်မလိုးဘူး… ဘယ်သူမှ အစားဝင် လိုးစရာမလိုဘူး… ရှင်းလား… သားကြီးက သမီးလေးကိုလိုးနေတာလဲငါသိတယ်… ငါ့မိန်းမ အရမ်းဆာနေရင် သူ့သားနဲ့အလိုးခံအောင် ပစ်ထားတာ ရှင်းလား… ဟိုကောင်ကလဲ ဘာမှစောက်သုံးမကျဘူး… ကိုယ့်အမေ နှစ်ရှည်လများ အလိုးမခံရလိုဆာနေမှန်း သိလျှက်နဲ့ မုဒိန်းကျင့်လိုက်ရင်ပြတ်နေပြီကို… အခုတော့ သူများစားသွားပြီ…”
“ရှင်အကြံပက်စက်လှချည်လား… ရှင်ကျမကို နှစ်ရှည်လများ ပစ်ထားတာ ကျမကို သားနဲ့ဖြစ်အောင်ပေါ့လေ…”
“ဟုတ်တယ်… နင့်သားနဲ့နင်လိုးရင် ငါလဲ ငါ့သမီးနဲ့လိုးမယ်… ဒီကောင်လဲ မအေလိုး နှမလိုး… သူမိန်းမကလဲ ဖေလိုးမမှန်း နင်သိပြီးသားမလား… ဒါကြောင့် သူတို့အရှေ့မှာပဲ ပြောတာ…”
“ဟုတ်တယ်… ကျမသိတယ်… ဒါက မောင်တို့မိသားစုချင်း ကြည်ဖြူလို့ဖြစ်တာ… ကျမကိုတော့ လာမစမ်းနဲ့နော်…”
“ဟား ဟား… မင်းဖောက်ပြန်တဲ့အပြစ်က ငါ ပါးတစ်ချက်ရိုက်ရုံနဲ့ ပြေလည်သွားမယ်ထင်လား… ဒီကောင်က ငါ့သမီးကိုလဲ လိုးသေးတယ်… ဒီကိစ္စကတော့ ငါ့ချွေးမက သူမကျေနပ်ချက်တွေအတွက်… တောင်းဆိုတာဆိုတော့ လျော်လိုက်လို့ရတယ်… မင်းကိုတော့ လျော်လို့မရဘူး… ဒီနေ့ မင်းသားနဲ့ မင်း အလိုးခံရမယ်… ဟားဟား… လောလောဆယ်… ဒီကောင်နဲ့အရင် ရှင်းအုံးမယ်…”
“ရှင်… ”
ဦးမိုးမြင့်အောင် သူ့ပလန်နဲ့သူ ချထားတာကို ကျုပ်တို့လင်မယားက ဓားခုတ်ရာ လက်ဝင်လျှိုသလို ဖြစ်ခဲ့ပြီ။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာလဲ ရင်အေးကိုကြည့်ပြီး နာကျင်နေရတာက အတိုင်ထက်အလွန်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုပင် မကြည့်တော့ဘဲ ခေါင်းငုံ့နေလေပြီ။
….ခွပ်…
ကျုပ် နားထင် ပူထူသွားသည်။
“မင်းလားကွ… ငါ့မိန်းမကို လာထိပါးရဲတာ…”
“မောင်…”
“ကိုကြီး…”
… ခွပ်… ခွပ်… ခွပ်
ကျုပ်လဲ မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ဆင့်ထိုးခံလိုက်ရသည်။ ကျောင်းအုပ်ကို လုပ်ခဲ့တဲ့ဝဋ်က ချက်ချင်းကို လည်သည်ထင်၏။ သူလဲ ကြာကူလီ ကျုပ်လဲ ကြာကူလီပဲကိုး။ မျက်နှာမှာ နာကျင်နေပေမယ့် ကျုပ်ရင်ထဲက ပိုနာကျင်နေသည်။ ကျုပ်မျက်လုံးတွေက ရင်အေးဆီကမခွာ။ ကျုပ်ကို ထိုးခံလိုက်ရလို့ လည်ထွက်သွားရင်တောင် ရင်အေးဆီကိုသာ ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ ရင်အေးလဲ ကျုပ် တကယ်တမ်း ထိုးကြိတ်ခံရပြီဆိုတော့ ကျုပ်ကို သနားတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေပြန်သည်။ ကျုပ် မအိပြောဖူးတဲ့ အချစ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ နားလည်သွားပြီ။ ကျုပ်ရင်အေးကိုချစ်တာက ဘာအကြောင်းပြချက်မှမရှိဘဲ အလိုလိုချစ်တဲ့အချစ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုချစ်တာက အလှအပပေါ် ယစ်မူးတဲ့အချစ်။ အခုအချိန်မှာ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ရင်အေး ကျုပ်အပေါ် ခွင့်လွှတ်နိုင်စေဖို့သာမျှော်လင့်နေမိသည်။ ရင်အေးမရှိရင် ကျုပ်ဘဝက ဘာအဓိပ္ပါယ်မှ မရှိတော့သလို ခံစားနေရသည်။
“တော်ပါတော့ရှင်… မောင်သေသွားလိမ့်မယ်… ကျမကိုသာ လာသတ်လိုက်ပါ ကိုမိုးမြင့်ရယ်…”
“ဖေဖေ… တော်ပါတော့…”
ဦးမိုးမြင့် ထိုးရတာ မောသွားဟန်ရှိသည်။ သူ့ခုံမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ ကျုပ်မျက်နှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ ကျုပ်မမြင်ရပေမယ့် ကျုပ်အင်္ကျီပေါ်ကိုပင် သွေးတွေ စီးကျ နေတာတော့ သိတယ်။ သူ့လက်မှာပေနေတဲ့ သွေးတွေကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သဘက်လေးနဲ့ သုတ်နေတယ်။
“ဟူး… ငါ မင်းဘဝကြီး စုတ်ပြတ်သတ်သွားအောင် လုပ်လို့ရတယ် သိလား… လုပ်လဲ လုပ်ပစ်ချင်တယ်… မင်းညီမသာ ငါ့ချွေးမ မဟုတ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် ငါလုပ်ပြီးနေပြီ… ဟူး… တော်ပြီကွာ မင်းကိုထိုးရတာ လက်နာတယ်… မင်းက ငါ့မိန်းမကို အကြိမ်ကြိမ်လိုးခဲ့တော့ အခု မင်းမိန်းမကို မင်းအရှေ့မှာပဲ လိုးပြမယ်…”
“ဗျာ… ဒါတော့ မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ… ကျနော့်ကိုသာ စိတ်ရှိလက်ရှိထိုး… မဟုတ်ရင်လဲ သတ်လိုက်ပါ… အေးကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ဗျာ…”
ကျုပ် ရင်ထဲမှာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် အကြောက်ဆုံးအရာက ကျုပ်ဆီ ပြန်လှည့်လာပြီ။
“တယ်လဲဟုတ်တဲ့ကောင်ပါလား… သူများမယားကိုကျတော့ ဖွပ်ဖွပ်ညက်ညက်ကြေအောင် လိုးပြီး… ကိုယ့်မယားအလှည့်ကျမှ တွန့်တိုနေတတ်လိုက်တာ… ဟားဟား… ဒါဆိုလဲ ဟုတ်ပြီကွာ… မင်းမယားကို ငါမလိုးတော့ဘူး… ဒါပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာရော မင်းရဲ့သမီးလေးရော မင်းက ကြာကူလီကောင်ဆိုတာ သိအောင် ငါသတင်းဖြန့်မယ်… မင်းမနေနိုင်လို့ ပြောင်းပြေးရင် ပြောင်းပြေးတဲ့နောက်လိုက်ပြီး သတင်းဖြန့်မယ်… မင်းတို့မိသားစု တစ်သက်လုံး ခေါင်းမဖော်နိုင်စေရဘူး… ငါ ကတိပေးတယ်… ဘယ်လိုလဲ…”
ကျုပ် ဆွံ့အသွားတယ်။ ပေးမလုပ်ရင်လဲ ကျုပ်သမီးလေး တစ်သက်လုံး လူကြားထဲ မျက်နှာငယ်ရတော့မှာ။
“ကျမလက်ခံတယ်…”

(အခန်း ၂၁/၂)

ကျုပ် ခေါင်းငုံ့ပြီးတွေဝေနေတုန်း ရင်အေးက ထပြောချလိုက်တာ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို တောင်းပန်ရင်းသာ ကြည့်နေမိတယ်။
“ဟားဟား… ကြိုက်တယ်ကွာ… လင်နဲ့မယား လိုက်လဲလိုက်တယ်… ဒါဆိုလဲ ငါလုပ်သမျှ… ငြိမ်ခံပေတော့… ပြောမယ့်သာပြောတာ ရင်အေးက ကိတ်ထနေတာ… တကယ် သွားရည်ယိုဖို့ကောင်းတယ်…”
“ကိုမိုးမြင့် ရင်အေးကိုမလုပ်ပါနဲ့ရှင်… မောင်က ရင်အေးကို သိပ်ချစ်တာ… မောင် ခံစားနိုင်မှာမဟုတ်…”
“တောက်… တစ်မောင်ထဲမောင်နေတာပဲ… ဒီကောင်ချစ်မှန်းသိလို့ ပိုလုပ်ချင်တာ ရှင်းလား…”
“ဖေဖေရယ်… မမကိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ဖေဖေသမီးကို လုပ်ချင်နေတာမလား… လုပ်… ရတယ်… မမကို လွှတ်ပေလိုက်ပါဖေဖေရယ်…”
“တိတ်ကြစမ်း… ငါလိုးမယ်ဆို လိုးမယ်ပဲ… ပြီးရင် သမီးကိုလဲ လိုးမယ်… နင်လဲ နင့်သားနဲ့ အလိုးခံရမယ်…”
ဦးမိုးမြင့် ရင်အေးကိုချည်ထားတဲ့ ခုံနောက်ကိုသွားပြီး ရင်အေးကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို အရသာခံပြီး အင်္ကျီပေါ်ကနေဆုပ်နယ်နေတယ်။ ရင်အေးရဲ့ ပေါင်တွေ ဖင်တွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း ကျုပ်ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် ရင်တွေ ပူလောင်လှတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ နှလုံးသည်းပွတ်လေး ရင်အေးကို သူစိမ်းယောက်ျား ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်နေတာကို မကြည့်နိုင်ပါ ကျုပ် ခေါင်းငုံပြီး ငိုနေရပြီ။
“ဟိတ်ကောင်… ကြည့်စမ်း…”
ကျုပ် ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။ ကျုပ်တကယ် မကြည့်နိုင်ဘူး။
… ဖျန်း…
ဟာ။ ကျုပ်အလန့်တကြားမော့ကြည့်တော့ ရင်အေးကို ဦးမိုးမြင့်က ပါးရိုက်လိုက်တာ။ ရင်အေး ပါးတစ်ခြမ်းရဲလို့ ရင်အေး မျက်ရည်ကျနေပေမယ့် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်ဒေါသ ထောင်းခနဲထွက်သွားတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို လက်နဲ့တောင် မရွယ်ဖူးဘူး။ (အိန္ဒြာနဲ့အတူ လိုးတုန်းကလွဲရင်)
“ခင်ဗျား ဗျာ… အေးမှာ ဘာအပြစ်ရှိလို့ရိုက်တာလဲ… ကျုပ်ကို ကြိုက်သလိုလုပ်လို့ပြောတယ်လေ… ခင်ဗျား… တောက်…”
ကျုပ် ချည်ထားတဲ့ကြိုးတွေကို လွတ်လိုလွတ်ငြား ရုန်းတယ်။ မရဘူး။ ကိုယ့်ဇနီးကိုတောင် ကိုယ်မကာကွယ်နိုင်တဲ့ ဘဝကို ရောက်နေပြီ။
“ဟ… ဒေါသတွေထွက်နေတာလား… သူက ဘာလို့အပြစ်မရှိရမှာလဲ… မင်းကို ငါ့မိန်းမကိုရအောင်ကြံခိုင်းတာ သူ မဟုတ်ဘူးလား… ငါလဲ သူ့ကို မရိုက်ချင်ပါဘူး… မင်းမှ ငါစကားနားမထောင်ဘဲ… မင်းကိုကြည့်လို့ ငါပြောတယ်လေ… မင်း မှ မကြည့်တာ… မင်းမကြည့်ရင် ငါလဲ လုပ်ရတာ ဖီးလ်မရှိဘူး… မင်းနောက်တစ်ခါမျက်နှာလွှဲရင် နောက်တစ်ချက်ထပ်ရိုက်မယ်… မင်း အကြည့်တစ်ခါလွှဲတိုင်း ရင်အေးကို တစ်ခါရိုက်မယ်… ကြားတယ်နော်… ကဲ ရင်အေး ငါနင့်ကို ကြိုးဖြည်ပေးမယ်… ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်တော့ မလုပ်နဲ့နော်… အပြင်မှာ ငါ့လူတွေက တပုံကြီးရယ်…”
ဦးမိုးမြင့်အောင် ရင်အေးကို ချည်ထားတဲ့ကြိုးတွေ ဖြည်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ခုံမှာ ပြန်သွားထိုင်တယ်။
“ကဲ… နင့်အဝတ်တွေ တစ်စမကျန်အောင် ချွတ်ပြီးတော့ ငါ့ဆီလာခဲ့… ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်နော်…”
ရင်အေး ဘာမှပြန်မပြောဘဲ သူ့အဝတ်တွေကို တစ်စစီ ချွတ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မကြည့်ချင်ဘဲ ကြည့်နေရတယ်။ ရင်အေးကိုတော့ ထပ်အရိုက်မခံနိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ်ပဲ ရင်အနာခံတော့မယ်။ ရင်အေးက ချွတ်ရင်း လက်လေးတွေ မသိမသာ တုန်နေတယ်။ ရင်အေးက ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားပြီ။ ကျုပ်မှာ သာ ကိုယ်စွဲလန်းရတဲ့ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ကိုယ်လုံးကိုကြည့်ပြီးတောင် လီးမတောင်နိုင်တဲ့အဖြစ်။ ရင်အေး မျက်ရည်ကျလျှက် ကျုပ်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဦးမိုးမြင့်အောင် ထိုင်နေတဲ့ဆီ မရဲတရဲ လျှောက်သွားတယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးကိုကြည့်နေတာမို့ ဦးမိုးမြင့်အောင် ဘယ်အချိန် ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားမှန်း မသိလိုက်ပေ။
“လာ… ငါ့လီးကို သေသေချာချာလေး စုပ်ပေစမ်း… နို့တွေဖင်တွေကတော့ စပါယ်ရှယ်ပဲဟေ့… မိုက်တယ်ကွာ… ဟိုကောင် ကြည့်နေနော်…”
ရင်အေးက ဦးမိုးမြင့်အောင်အရှေ့မှာ ဒူးလေးထောက်ကာ ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးကို လက်လေးနဲ့ကိုင်ပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ တရိုတသေ စုပ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်နေရာကနေကြည့်တော့ ရင်အေးရဲ့ခေါင်းနဲ့ ကွယ်နေတာမို့ သေသေချာချာ မမြင်ရပေ။
“အင်း… ကောင်းတယ်… ကြာကူလီမယား ပီသတယ်… နေဦး… ထ… ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့…”
ဦးမိုးမြင့်အောင် ရင်အေးကိုထခိုင်းပြီး ခုံကိုဆွဲကာ ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ ကျုပ်အရှေ့တည့်တည့်ကို လျှောက်လာတယ်။ ရင်အေးလဲ အနောက်ကလိုက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဦးမိုးမြင့်အောင်က ကျုပ်အရှေ့တည့်တည့်မှာ ခုံချထိုင်လိုက်ပြီး
“လာ….ဒီမှာစုပ်… ဒါမှ နင့်လင် သေချာမြင်ရမှာပေါ့… မောင်တေဇာ သေချာကြည့်နေနော်… ငါ့လက်ကလဲ မြန်တယ်ကွ…”
ရင်အေးက ဦးမိုးမြင့်အောင်ပေါင်ကြားမှာ ပြန်ဒူးထောက်ပြီး ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးကို လက်ကလေး တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ ပြန်ကိုင်လိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးကို ငုံ စုပ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတာပေါ့။ မကြည့်လို့ကလဲ မဖြစ်၊ ရင်ထဲမှာလဲ တဆတ်ဆတ် နာကျင်နေတယ်။ ဦးမိုးမြင့်လီးက ဝေယံနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပဲ စံချိန်မီတယ်လို့ ဆိုရမယ်။
“ရင်အေး… လီးကိုပဲ ငုံ့စုပ်မနေနဲ့… နင့်လင်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း စုပ်စမ်း…”
ရင်အေး ကျုပ်ကို မျက်လုံးလေးဝင့်ကြည့်ရင်းစုပ်နေတယ်။ ကျုပ် မျက်နှာက ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲတော့မသိဘူး ရင်အေးက ကျုပ်ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်ရင်း လီးစုပ်ရတာ ပိုအားပါလာသလိုပဲ။
“ဟ… သူ့လင်မျက်နှာကြည့်ပြီးစုပ်တော့မှ ပိုတက်ကြွနေပါလား… ကြိုက်တယ်ကွာ… ကဲရပြီ… ထ ထိုင်ခုံပေါ် ခြေတစ်ဖက်တင်ပြီး နင့်လင်မြင်ရအောင် ငါ့လီးပေါ် နင်စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်…”
ရင်အေးက မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ခြေတစ်ဖက်ကို ဦးမိုးမြင့်အောင်ကို ခွလျှက် ခုံပေါ်နင်းလိုက်တယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင်ကိုတော့ မဖက်ပါဘူး သူ့ပခုံးကိုကျော်ပြီး ခုံနောက်မှီကို လှမ်းကိုင်ထားတာ။ ကျုပ်ကိုလဲ မြင်အောင်ပြရမှာဆိုတော့ ရင်အေးက ကိုယ်ကိုစောင်းနိုင်သလောက်စောင်းပြီး ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ထားတယ်။ ရင်အေးစောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်လေးတွေ မြင်နေရတယ်။ ရင်အေး ကျုပ်အရှေ့မှာ အလိုးခံရတာမှာကို စိတ်ထနေတာလား။ ကျုပ် ရင်အေးမျက်နှာကို တအံ့တသြနဲ့ ပြန်ကြည့်တော့ ရင်အေးမျက်နှာနီမြန်းပြီး ရှက်သလို ဖြစ်သွားပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ အံကြိတ်ကာ ကျုပ်ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်ပြန်တယ်။ ရင်အေးက ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ကာ ဖိချလိုက်တယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးကြီး ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ ဝင်သွားပြီ။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုသာ မျက်တောင်မခတ် စူးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ ရင်အေး ဦးမိုးမြင့်ရဲ့ ပေါင်ပေါ် လက်တစ်ဖက်နောက်ပြန်ထောက်လိုက်တော့ ကိုယ်က ခပ်လန်လန်လေးဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်ကို စောက်ပက်ထဲလီးဝင်နေတာကို ကော့ပြနေသလိုပဲ။ ရင်အေးမျက်လုံးတွေက ကျုပ်ကို ‘နင့်မယားစောက်ပက်ထဲ သူများလီးဝင်နေတာ သေချာကြည့် သစ္စာမရှိတဲ့ ကောင်ရဲ့’ လို့ပြောနေသလိုပဲ။ ကျုပ် ရင်နာနာနဲ့ ဒီမြင်ကွင်းကို ကြည့်နေရတယ်။ ရင်အေး ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးပေါ် ဖင်လေး မြှောက်လိုက် ချလိုက်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။
“ကောင်းတယ် ရင်အေးရယ်… နင့်စောက်ပက်က ကျယ်ပေမယ့် ဒီပုံစံနဲ့ဆိုတော့ ထိတယ်ဟ… လိုးစမ်း… နင့်အပေါ် သစ္စာမရှိတဲ့ကောင်အရှေ့မှာ ငါ့လီးနဲ့ အလိုးခံပြလိုက်စမ်း… ရှီး…”
ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ကို့ကို ကလဲ့စားချေနေတာလား အေးလေးရယ်။ ရင်အေး စောက်ရည်ထွက်လို့ ဦးမိုးမြင့်လီးမှာ ဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေ စီးကျနေတယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ… စော်ငယ်ငယ်လေးတွေ ခေါ်ဖြုတ်တာတောင် ဒီလောက်မကောင်းဘူး ရင်အေးရယ်… ရှီး…”
ရင်အေး စောက်ရည်ထွက်ပြီး စိတ်ပါနေတာ ကျုပ်သိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးအခုထိ မပြီးသေးတာ ကျုပ်အံ့သြမိတယ်။ သူ့ မျက်လုံးက ကျုပ်ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေရင် လင်းလာလိုက် မှိန်သွားပြီး မျက်ရည် လိမ့်ကျလာလိုက်နဲ့ သူ့စိတ်ထဲမှာ လွန်ဆွဲနေပုံပဲ။ ပြီးချင်ရင်လဲ ပြီးလိုက်ပါအေးလေးရယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ခေါင်းလေး ဆတ်ပြမိတယ်။
“နင်ညောင်းနေပြီမလား နင့်လင်ပေါင်ပေါ် လက်ထောက်ကုန်းလိုက်…”
ရင်အေးက ဦးမိုးမြင့်အောင် အမိန့်အတိုင်း လိုးပေးနေတာ ရပ်လိုက်ပြီး အောက်ဆင်းကာ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးတော့ ရင်အေးနဲ့ ကျုပ်မျက်နှာက ၆လက်မခန့်သာ ကွာတော့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို အပြစ်မမြင်ပါဘူး။ ချော့ချင်တာ ကြောင့် ရင်အေးကိုနမ်းဖို့ မျက်နှာကို အရှေ့တိုးတော့ ရင်အေး မျက်နှာကိုနောက်ဆုတ်လိုက်တယ်။ အေးရယ် ကို အေးကို နမ်းခွင့်မရှိတော့ဘူးလား။
“ရပြီး နင့်ဟာနင် ငါ့လီးကို ကိုင်ထည့်ပြီး ဆောင့်တော့…”
ရင်အေး ဦးမိုးမြင့်အောင်ကို လှည့်ပင်မကြည့်ဘဲ လီးကို လက်နောက်ပြန် လှမ်းကိုင်ကာ သူစောက်ပက်နဲ့ တေ့ပြီး ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ ကျုပ် ကိုလဲ အကြည့်က တစ်ချက်မှ ခွာမသွားဘူး။ ရင်အေး ဦးမိုးမြင့်အောင်လီးကို တစ်ဖန်းဖန်းမြည်အောင် နောက်ပြန် ဆောင့်လိုးပေးနေတယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင်က ခုံမှာထိုင်ပြီး ဇိမ်နဲ့ လီးထောင်ပေးထားရုံပဲ။
“ငါလိုး… ဒီလောက်အပေးကောင်းတဲ့ မိန်းမရထားပြီး… စောက်ဖုတ်မျိုးစုံ ပေးလိုးတာတောင် ဖောက်ပြန်နေသေးတယ်… ဆောင့်စမ်း… ကောင်းတယ်… ရှီး…”
ပြီးတော့ ဦးမိုးမြင့်အောင်က ရင်အေးကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို မှီထားစေတယ်။ ပြီးတော့ ခုံအောက်ကနေရပ်ကာ ဦးမိုးမြင့် ရင်အေးနို့တွေဆုပ်နယ်ပြီး တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ ရင်အေးမျက်နှာက ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ်မှာမို့ ကျုပ် ရင်အေးကို ငုံ့နမ်းတယ်။ ရင်အေးက ခေါင်းငုံ့သွားတော့ သူ့ငယ်ထိပ်ကိုပဲနမ်းမိတယ်။ အဲ့ငယ်ထိပ်လေးကိုပဲ တဖွဖွ နမ်းနေမိတယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင် ပြီးသွားတော့ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်တယ်။ ထူးခြားတာက ရင်အေး တစ်ခါမှ ပြီးတာကို မမြင်ရတာပဲ။ ဦးမိုးမြင့်အောင်ကတော့ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး အမောဖြေနေတယ်။ ရင်အေးက ချက်ချင်းထပြီး သူ့အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်နေတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို တစ်ချက်ပင်မကြည့်တော့။ ခဏနေတော့ ဦးမိုးမြင့်က ဖုန်းယူပြီး ဆက်နေတယ်။ ရင်အေးကတော့ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ပြန်ဝတ်ပြီးနေပါပြီ။
“အေး… မောင်ကြီးရေ… ငါ့သားကို အထဲလွှတ်လိုက်ကွာ…”
“ကျမတို့ ပြန်လို့ရပြီလား…”
“သြော်… အေး ရပါပြီ… နင့်လင်ကို နင်ပဲကြိုးဖြည်ပေးလိုက်တော့… မောင်ကြီးရေ… ငါ ဟိုလင်မယားကို ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီ… သူတို့နဲ့ကိစ္စပြီးပြီ… အေးဆေးသွားခိုင်းလိုက်တော့…”
ဝေယံဝင်လာတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ကြိုးဖြည်ပေးနေတယ်။ ကျုပ် ကြိုးပြေသွားတာနဲ့ ဦးမိုးမြင့်ကို တစ်ချက် ပိတ်ထိုးလိုက်တယ်။
…ခွပ်…
“အဲ့ဒါ အေးကို ရိုက်လို့… မကျေနပ်ရင် ကျုပ်ကိုပြန်ထိုး… လာ…”
ဦးမိုးမြင့် သူ့နှုတ်ခမ်းထောင့်က သွေးစကို လက်လေးနဲ့ အသာသုတ်လိုက်တယ်။
“သြော်… ဒီလိုလား….”
… ခွပ်… ခွပ်… ခွပ်….
ဦးမိုးမြင့် ကျုပ်ကို သုံးချက်ဆင့်ထိုးတယ်။ ကျုပ်မရှောင်ဘဲ တင်းခံပေးထားလိုက်တာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပက်လက်လန်လဲကျသွားတော့တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုထူပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြန်ရပ်လိုက်တယ်။
“ကျေနပ်ပြီလား…”
“တော်ပြီကွာ… မင်းတို့သွားကြတော့…”
ဦးမိုးမြင့်ပြန်ခွင့်ပေးလိုက်တော့ ကျုပ် ရင်အေးဘက်လှည့်ပြီး ရင်အေးပခုံးကို ကိုင်ကာ တောင်းပန်ဖို့လုပ်တော့ သူက ကျုပ်လက်ကို ပုတ်ချပြီး လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးနောက်ကို လိုက်ရင်း အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လှည့်ကြည့်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကို တောင်းပန်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“မမ မောင်သွားတော့မယ်နော်… မောင်အဆင်ပြေပါတယ်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို စကားတစ်ခွန်းနဲ့ နှုတ်ဆက်ခဲ့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကို ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ် အခန်းဝရောက်တော့
“မောင်… ရင်အေးကို ဂရုစိုက်လိုက်ပါနော်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ကျုပ် အပြစ်မမြင်ပါဘူး။ ကျုပ်ရင်အေးကို အရမ်းစိတ်ပူနေသလို အန်တီသိင်္ဂီကိုလဲ နှစ်သိမ့်ပေးချင်ပေမယ့် ရင်အေးထက် ဘယ်သူကများ အရေးကြီးအုံးမှာလဲ။ ကျုပ် ရင်အေးကို မီအောင် အမြန်လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ရင်အေးကို ကားအရှေ့ခန်းတံခါးဖွင့်ပေးတော့ နောက်ခန်းကနေပဲ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ် ကားအရှေ့ခန်းက အမြန်တက်ပြီး ကားမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

အန်တီသိင်္ဂီ။
မောင်တို့လင်မယား ထွက်သွားကြပြီ။ ကျမ မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်။ ဒီဘဝမှာ မောင်နဲ့ဆုံခဲ့ရတာ ကျမ နောင်တမရဘူး။ အခုလက်ရှိအခြေအနေမှာ ကျမက တုပ်နှောင်ခံနေရပေမယ့် မောင့်ကို မုန်းနိုင်တဲ့ အင်အားမရှိဘူး။ ကျမသားက ကျမကို လိုးတော့မယ်။ ကျမ မလိုချင်ဘူး။ ကျမမွေးတဲ့သားက ကျမကိုပြန်လိုးမှာတော့ လက်မခံနိင်ဘူး။ သားက အခန်းထဲမှာ အူတူတူနဲ့ သူ့အဖေကိုကြည့်နေတယ်။
“လီးကြည့်နေတာလား… မင်းစောက်သုံးမကျလို့ မင်းအမေသူများနောက်ပါသွားတာ…. လိုးစမ်း… မင်းအမေကို မင်းပြန်လိုးစမ်း… လက်တွေ ခြေတွေကိုသာ ဖြည်မပေးနဲ့….”
ကျမသား ဝေယံမိုးမြင့်က ကျမကို ကြိုးတွေဖြည်ပေးတယ်။ ကိုမိုးမြင့်က ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ သမီးလေးအနားကို လျှောက်သွားတယ်။ သမီးလေးကို ဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ သမီးလေးကလဲ သူ့အဖေကို အလိုတူအလိုပါ ပြန်နမ်းနေတယ်။ ကိုမိုးမြင့်က နမ်းရင်းနဲ့ သမီးလေးကို ကြိုးတွေဖြေပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… သမီးလေးရယ်… ဖေဖေ သမီးလေးကို လိုးချင်နေတာ ကြာလှပြီ…”
“ပြွတ်… ဟင်း… ဖေဖေရာ… သမီးနဲ့ကိုကို လိုးနေမှန်း ဖေဖေလဲ သိသားနဲ့ လိုးချင်လာလိုးပေါ့… ပြွတ်… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးနဲ့ မမကို ဖေဖေလုပ်တာ အရမ်းလွန်တယ်… ကိုကြီးကို သမီးအရမ်းချစ်မှန်း ဖေဖေသိသားနဲ့… သမီးမျက်နှာကိုတောင်မငဲ့ဘူး… တော်ပြီ… ဖေဖေလိုးတာ မခံတော့ဘူး… ဟင့်…”
“မီးလေးရာ… ဖေဖေက ဒါတောင် တော်တော်စိတ်လျှော့ထားတာ… မရဘူးကွာ… မီးလေးကို ဖေဖေ အခုပဲလိုးမှာ… ပြွတ် ပြွတ်…ဖေဖေ့လီးကြီးကို ကြည့်ပါအုံး… မီးလေးကိုလိုးချင်လို အရမ်းတောင်နေပြီ…”
သမီးလေးကို ချည်ထားတဲ့ ကြိုးတွေပြေသွားတော့ ကိုမိုးမြင့်က သူ့သမီးလက်ကို သူ့လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ သူ့အဖေလီးကို သိပ်မကိုင်ချင်ရှာဘူး။ တစ်ခါတည်းကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင် ဆွနေတော့တယ်။ သမီးလေးက သွေးသားရင်းချင်း လိင်ဆက်ဆံရတာကို တော်တော်ကြိုက်တယ်ထင်တယ်။
“ပြွတ်… ဖေဖေရယ်… ဖေဖေလီးကြီး မာတောင်နေတာပဲ…. မီးကိုလိုးချင်နေတာလား… မီးက ဖေဖေ့ သမီးလေးလေ…”
“ဖေဖေမွေးထားတဲ့… ဖေဖေ့သမီးလေးမို့ကို ပိုလိုးချင်တာ… မီးလေးရ… တလောကလုံးမှာ ဖေဖေအလိုးချင်ဆုံးက မီးလေးပဲ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဖေဖေရယ်… မီးလဲ ကိုကိုနဲ့ဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း… ဖေ့လီးကြီးကို အိပ်မက်ထဲထိအောင် တောင့်တခဲ့ရတာ… ဖေဖေက အိမ်မှ မကပ်တားကိုး… မီး ဖေဖေ့လီးကို အရမ်းစုပ်ချင်နေပြီ… ပေးစုပ်ကွာ ပြွတ်…”
အမလေး။ ကျမ ရင်တွေတုန်လို့ ပစ်လဲကျသွားနိုင်တယ်။ ကျမသမီးက သူ့အဖေလီးကို အိပ်မက်ထဲ ထိအောင်တောင့်တခဲ့ရသတဲ့လေ။ ပြောရင် သူ့အဖေလီးအရှေ့ ခုံပေါ်ကဆင်းကာ ဒူးထောက်ပြီး မြိန်ရေရှက်ရေ စုပ်နေပြီ။ ကျမ မကြည့်ချင်လျှက် မြင်နေရတယ်။
“ရှီး… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ မီးလေးရာ… ဖေဖေ့မီးလေး… ဟူး… အာ… ငါ့သားရာ… လီးတဲ့ အခုထိ ရပ်ကြည့်နေတုန်းလား… လက်နှေးပါ့ကွာ… လုပ်… မင်းအမေကို လိုးတော့…”
သားက အခုမှ သတိဝင်လာပုံပဲ။ ကျမ သမီးလေးကတော့ သူအဖေ လီးကို အားပါးတရ စုပ်နေပြီ။ ကျမလဲ မိန်းမသားဆိုသော်ငြား ကိုယ်မွေးထားတဲ့ကိုယ့်သားက ကိုယ့်ကိုပြန်လိုးမှာကိုတော့ စိတ်က လက်မခံနိုင်ဘူး။ ဒါက ကျမ လက်မခံနိုင်တဲ့ အရာလဲ �ဖြစ်တယ်။ သားက ကျမကိုကြိုးဖြည်ပေးတယ် ဆိုပေမယ့် ကျမလက်နှင့် ကျမခြေကိုတော့ ကြိုးချည်ထားဆဲ။ ခုံနဲ့တွဲချည်ထားတဲ့ကြိုးကိုသာ ဖြည်ပေးတာ။ သားက ကျမကို ခြေလက်တွေကြိုးချည်လျှက် ဆိုဖာဆီ ပွေ့ချီသွားတော့တယ်။
“သား… သားလေး… ဒါက မလုပ်ကောင်းဘူး…. သားငရဲကြီးလိမ့်မယ်… သားအဖေမြှောက်ပေးတိုင်း မလုပ်နဲ့နော်…”
“မေမေရာ… ငရဲကြီးကြီး ငအုံကြီးကြီး… သားမေမေ့ကို လိုးချင်နေတာကြာလှပြီ… အခုတော့လိုးတော့မယ်… ကိုကြီးတေဇာတောင် မေမေ့ကိုလိုးသေးတာပဲ…. သားလဲလိုးမယ်…”
“နင်ရူးနေလား… တေဇာက ငါနဲ့ဘာမှသွေးသားမတော်ဘူး… နင်က ငါမွေးထားတဲ့ငါ့သားလေ…”
“ဘာဖြစ်ဖြစ်မေမေရာ… မေမေကအရမ်းလှတာ… မေမေနဲ့သာလိုးခွင့်ရရင်… သား မိန်းမမယူဘဲတောင် နေနိုင်တယ်…”
ကျမသားက ကျမကို ဆိုဖာပေါ်ချပြီး ကျမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းဖို့ကြိုးစားတော့ ကျမ မျက်နှာလွှဲလိုက်တယ်။ ကျမသား ကျမပါးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်းတော့ ကျမ ကြိုးချည်းခံထားရတဲ့ လက်အပူးလိုက်နဲ့ သူ့ကျောကိုထုတယ်။ သားက ထုနေတဲ့ ကျမလက်ကို ကြိုးကနေကိုင်ပြီး အပေါ်လှန်လိုက်တော့ ကျမဆက်ထုလို့မရတော့ဘူး။ ဘေးမှာလဲ ကိုမိုးမြင့်က သမီးလေးကို ပွေ့ချီခေါ်လာတယ်။ သမီးလေးက ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ သူ့အဖေကို နမ်းရင်းလိုက်လာတယ်။ လက်က သူ့အဖေလီးကို လုံးဝမလွှတ်ဘူး။ ကိုမိုးမြင့်က သမီးလေးကို လှဲလျှက် ဆိုဖာပေါ်ချပေးပြီး သမီးမျက်နှာပေါ်ခွတော့ သမီးလေးက သူ့အဖေလီးကို ဆွဲစုပ်နေတယ်။ ကိုမိုးမြင့်ကလဲ သမီးလေးရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲယူကာ သမီးစောက်ပက် ကော့တက်လာအောင် ဖိချပြီး သူ့သမီးစောက်ပက်ကို ကုန်းယက်နေတယ်။ ကျမအတွက် ဒီမြင်ကွင်းက မသတီစရာ ကောင်စရာ ကောင်းလွန်းလှတယ်။ သား ကျမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းမှာစိုးလို့ ရှောင်ရင် မကြည့်ချင်ဘဲ ကြည့်နေရတယ်။ သားရဲ့လက်တွေးက ကျမရင်သားတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ် နေပြီ။
“ခွေးကောင်… ငါမကြိုက်ဘူးလို့ပြောနေတယ်နော်… နင် တစ်သက်လုံး ငါ့မျက်နှာမမြင်ချင်ရင် ဆက်လုပ်…”
ကျမသား ကျမတစ်ခွန်းပြောလိုက်တော့ သူ့လက်တွေရပ်သွားတယ်။
“လီးလား…. မင်း ယောက်ျားမဟုတ်ဘူးလား… ငါမင်းအဖေကတောင် မင်းကို လိုးခွင့်ပေးထားတာ… လီးကိုကြောက်နေတာလား… လိုးစမ်း… စောက်ပက်ယားနေတဲ့ မင်းအမေကိုလိုးစမ်း…”
“လူယုတ်မာကောင်… ရှင် ကျမကိုသားနဲ့လုပ်ခိုင်းတယ်နော်… ပြီးရင် ရှင်ကျမနဲ့ ကွဲဖို့ပြင်ထား…”
“လီးမှ ကွာမပေးဘူး… ရှင်းတယ်နော် မင်းတစ်သက်လုံး အဲ့ကောင်နဲ့ ပြန်မနီးစေရဘူး…”
“ဖေဖေရယ်… မေမေမှမကြိုက်တာ အတင်းမလုပ်ပါနဲ့… ကိုကိုရာ ညီမလေးကိုပဲလာလိုး… ဖေဖေနဲ့ကိုကို မီးကို ဖင်ရော အဖုတ်ရော အတူတူလိုးကြ… မေမေ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါ…”
“မီးလေးရာ… မီးမေမေနဲ့ကိုကိုလဲ လိုးမှ ဖေဖေတို့မိသားစုထဲ ညီမျှသွားမှာပေါ့… ဘာမှမဖြစ်ဘူး… သား… ဘာမှမပူနဲ့… လိုးသားလိုး…”
သမီးလေးက ကျမအတွက် ဝင်ပြောပေးရှာပေမယ့် မရပါ။ ကျမသားက ကျမလက်ကို ချုပ်ပြီး ကျမ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ဆွဲဟပစ်တာ ကြယ်သီးတွေတောင် ပြုတ်ထွက်ကုန်တယ်။
“ဝေယံ နင်ခွေးစိတ်ပေါက်နေတာလား ခွေးကောင်ရဲ့… ဖယ်စမ်း…”
“မဖယ်ဘူးဗျာ… အရင်က မေမေ့ကို လေးစားလို့ မလိုးရဲတာ… အခု ဖေဖေလဲ ခွင့်ပြုတယ်ဆိုတော့ လိုးမယ်…”
ကျမသား ကျမကို အကြမ်းပတမ်း ဆက်ဆံပြီ။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ဆွဲဟပြီးတာနဲ့ ကျမရဲ့ ဘရာကို ဆွဲဖြုတ်ပစ်တာ ကျမ ရင်ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားတယ်။ ကျမမှာ လက်ကိုပူးချည်ခံထားရပြီး သားလုပ်သူက အပေါ်လှန်တွန်းထားတော့ ကျမမှာ ကာစရာ ဖုံးစရာ ဘာမှ မရှိဘူး။ ကျမ ဒေါသစိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်၊ မုန်းတီးစိတ်ပဲ ရှိနေတယ်။ သားက ကျမနို့တွေ ကုန်းစို့တယ်။ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ သားသမီးကို နို့တိုက်ရတာ ရှက်စရာမဟုတ်ပေမယ့်၊ အခုနို့စို့နေတဲ့ ကျမသားက အိမ်ထောင်သည်၊ ကလေးတစ်ယောက်အဖေ။ သူ့ကလေးတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ ကျမ ကိုယ်ကို ဘယ်ညာရမ်းပေမယ့် ကျမသားလက်က ဘယ်လွတ်နိုင်ပါ့မလဲရှင်။ သားက သူနို့စို့လို့ဝမှ သူ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ကျမ မကြည့်ချင်လို့ မျက်နှာလွှဲတော့ ဘေးမှာ ကျမသမီးကို သူ့အဖေအရင်းက လိုးနေပြီ။ ကျမသမီးကတော့ သူ့အဖေလို သွေးသားရင်းတွေနဲ့ လိင်ဆက်ဆံရတာ ကြိုက်ပုံရတယ်။ ကိုမိုးမြင့်က သူ့အမေ မသေခင်အထိ အမြဲ လိုးနေခဲ့တာသိပေမယ့် ကျမ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးခဲ့တယ်။ ကျမကိုလဲ အဖေတွေ အကိုတွေလို ခေါ်ပြီး သူ့လိုစိတ်ဝင်အောင် ကျုံးသွင်းတာ အကြိမ်ကြိမ်။ ကျမက ဒေါသထွက်ပြီး အိပ်ယာထဲမှာ စကားများခဲ့ကြတာ အကြိမ်ကြိမ်ပဲ။ နောက်ဆုံး သူ စည်းရုံးလို့မရတော့ ကျမကိုမလိုးတော့ဘဲ ပစ်ထားပြီး အပြင်မှာပဲ ရှာစားတော့တာ။ ကျမကလဲ ဂရုမစိုက်ပါဘူး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး အလှမပျက်နေလာခဲ့တာ။ အဲ့တုန်းက ကျမသမီးလေးမှ အထက်တန်းကျောင်းသူပဲ ရှိသေးတာ။ အခုလဲ သမီးလေးက သူ့အဖေကို ပြန်ဖက်ပြီးတောင် နမ်းနေရင်း စောက်ပက်ကို ကော့ပေးနေသေးတယ်။ ကျမအတွက်တော့ ဒီမြင်ကွင်းက မနှစ်မြို့စရာပါ။ ကျမ မျက်စေ့ပိတ်လိုက်ချိန်မှာပဲ သားက ကျမ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်တာ ခံလိုက်ရတယ်။
“သား… မေမေတောင်းပန်ပါတယ်… မေမေ တကယ်လက်မခံနိင်ဘူး… မေမေ့စိတ်က တကယ် လက်မခံနိုင်ဘူး… မေမေ့ကို လွှတ်ပေးပါသားရယ်…”
သားက ကျမကို တစ်ခွန်းမှပြန်မဖြေဘူး။ သားကို ရာဂဘီလူးက ဂုတ်ခွစီးထားပြီ။ ကျမစကားက သားရဲ့နားဆီ မပေါက်တော့ဘူး။ ကျမ ဝမ်းနည်းနာကြည်းမိတယ်။ ကျမရဲ့ ပင်တီကို သားတော်မောင်က ဗြိခနဲ ဆွဲဖြဲ လိုက်ချိန်မှာတော့ ကျမတစ်ကိုယ်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားပြီ။ ကျမ ဒီနားလေးကနေ အငွေ့ပျံသွားချင်တယ်။ ကျမ ဝမ်းနည်းစွာ ငိုနေမိပြီ။ သားက ကျမခြေနှစ်ချောင်းပူးကို မိုးပေါင်းထောင်ပြီး ကျမစောက်ပက်ကို ယက်ပေးနေပေမယ့် ကျမ သာယာမှုကိုမရဘူး။ အထိအတွေ့ကို မခံစားနိုင်လောက်အောင်ကို နာကျည်းမှုက ကြီးစိုးနေတယ်။ သားက ကျမစောက်ပက်ထဲ သူ့လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျမသားအရင်းက ကျမကို လိုးနေပြီ။ ကျမ စောက်ဖုတ်က ထုံနေသလိုမျိုး ဘာခံစားမှုမှလဲမရဘဲ ဝမ်းနည်းပက်လက် တစ်အိအိ ငိုနေမိတယ်။ သားက တစ်ချီသာပြီးသွားတယ် ကျမ ငိုနေတုန်းပဲ။ သားက တစ်ချီနဲ့ အားရပုံမရဘူး။ သူ့လီးကလဲ အတောင်မကျသေးဘူး။ ကျမကိုဆက်လိုးတယ်။
“မေမေရယ်… သား အရမ်းကြိုက်တာပဲ… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရာ… သား မေမေ့ကို အပိုင်လိုချင်လိုက်တာ…”
“လီးလား… တစ်ချိန်လုံး အပြင်မှာပွေရှုပ်ပြီး အမေတွေ ညီမတွေ ကိုယ့်ကိုချစ်လာအောင်မလုပ်ဘဲ… လီးကို အပိုင်လိုချင်ပါ့လား… မင်း ဝအောင်လိုး… ပြီးရင် ငါလိုးမယ်…”
သူတို့သားအဖ ပြောစကားတွေက ကျမ နားထဲမှာ ကြားတစ်ချက်၊ မကြားတစ်ချက်။ ကျမရဲ့ အသိစိတ်က လွတ်ထွက်ပြီး ကြောင်တောင်တောင်လို ဖြစ်နေတယ်။ ဒါ ငါအိပ်မက်မက်နေတာလား။ မောင်ရေ… ကျမကိုကယ်ပါအုံး။ သားက ကျမကိုယ်ထဲကို သူ့သုက်ရည်တွေ အကြိမ်ကြိမ် ပန်းထည့်တယ်။ ပြီးတော့ သားအဖနှစ်ယောက် လူချင်းချိန်းတယ်။ ကျမလင်ဆိုပေမယ့် ကျ ရွံတယ်။ ကျမမကြိုက်တာကို အဓမ္မလုပ်တာကို မုန်းတယ်။ မောင့်ကို ထိုးကြိတ်တာ သူ့ရဲ့နာကျင်မှုနဲ့မို့လို့ ကျမ နားလည်ပေးနိုင်သေးတယ်။ အခုလို သားနဲ့ ကျမကိုပြန်မုဒိန်းကျင့်စေတာတော့ ရင်ထဲအသည်းထဲက နာကြည်းတယ်။ သူတို့စိတ်တိုင်းကျလိုးပြီးကြပြီ။