သုံးရောင်ခြယ်လက်ဝတ်ရတနာ (အပိုင်း ၅)

အပိုင်း (၄၁)

ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက နယ်မြေခြားခရီးဝေးလံရာမှာရှိနေသောအထက်လမ်းပညာရှင်ဆရာကြီးများကို အဆက်အသွယ်ပြု၍ ရောက်ရှိလာရန်အထိ၊ အချိန်ကတစ်ပတ်ဆယ်ရက်မကကြာမြင့်ခဲ့ပေသေးသည်။

ထိုသို့စောင့်ဆိုင်းနေရသည့်အတွင်း ဟော်နန်းအတွင်းဆောင်အတွင်း ကျွန်ပ်တို့ဇာတ်လိုက်ကျော်ရဲနောင်တစ်ယောက်၊ မူရင်းသိစိတ်သတိပြန်မလည်နိုင်သေးသောမိခင်ဖြစ်သူအိမ့်ကြာဖြူနှင့်မထူးဇာတ်ခင်းကာ၊ ၍ဒေဝီမယားအဖြစ်ကြည်ကြည်နူးနူးဆက်လက်ပေါင်းဖော်နေလေသည်။

နဂိုကကြည်ဖြူရင်းစွဲ အစ်မဖြစ်သူ အိမ့်နန္ဒာနှင့်လည်းမလပ်စေရသည့်အပြင်၊ ထူးဆန်းစွာတစ်ခုပိုလာသည်ကားဆိတ်ငြိမ်လျှို့ဝှက်သောအခွင့်အရေးရသည့်ကာလမျိုးတွင်၊ အိမ်တော်စိုးဘွားတော်ကြီးနန်းရွှေကြာကပါ လိုလိုလားလားနှင့် ရဲနောင်၏ဆောင်နန်းသို့ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ဝင်ရောက်လာတတ်ခြင်းပင်တည်း။
ဏ
သူမ၏အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရှေ့ဆက်ရမည့်နတ်ဆိုးနှင်ပရောဂအစီအစဥ်များ၏အခြေအနေတိုးတက်မှုများ၊ ဖြစ်နိုင်ခြေများကိုလျှို့ဝှက်တိုင်ပင်ရန်ဟူ၍ဖြစ်သည်။ သို့သော်နန်းရွှေကြာတစ်ယောက် ရဲနောင်အခန်းမှလက်ချည်းသက်သက် ပြန်လာခဲ့ရသည်ဟုမရှိပါ။ ပွဲတော်စာကိုဝအီအောင်စားခဲ့ရသည်ချည်းပင်။

ရက်သတ္တနှစ်ပတ်လောက်အကြာတွင်တော့ ဘွားတော်ကြီးနန်းရွှေကြာဆက်သွယ်ပင့်ဆောင်ထားသော အထက်ပထမံဂိုဏ်းဝင်စိုင်းနွံဖဆိုသူရှမ်းဆရာကြီးသည် တပည့်တစ်ယောက်နှင့်အတူ၊ မိုင်းပုလဲစံအိမ်တော်သို့ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ထိုရှမ်းဆရာကြီးသည်ယောင်တစောင်းထုံးကာသေသပ်စွာဖြီးသင်ထားသောဆံပင်ကိုယောဂီသဘက်တစ်ထည်ဖြင့်သေချာစွာပတ်ပေါင်းထားသည်။ ကိုယ်ပေါိတွင်အဖြူရောင်ရှမ်းသင်တိုင်းတစ်ထည်ကို၎င်း၊ ယောဂီရောင်ဆိုးထားသောရှမ်းဘောင်းဘီပွကြီးကို၎င်းခါးစည်း၍ဝတ်ဆင်ထားလျက် အညိုရောင်ဆေးလွယ်အိတ်ကိုလည်းလွယ်ထားသည်။ လည်ပင်းတွင်ကား ဆီးဖြူသီးခန့်အလုံးရှိသောသစ်နက်သားပုတီးကြီးတစ်ကုံးကိုဆွဲထားသေးသည်။

ဆရာကြီး၏နောက်တွင်လည်း အင်္ကျီအဖြူကော်လံကတုံးဝတ်လျက် ယောပုဆိုးကိုတိုတိုစည်းထားသောအသက်၂၀ကျော်ကျော်အရွယ် လူငယ်တစ်ဦးပါလာလျက်၊ အညာဖျင်စပ်ကြားလွယ်အိတ်ကြီးတစ်လုံးကိုလည်းသူကလွယ်ထားသေးသည်။ ကြည့်ရတာဆရာကြီး၏လက်ရင်းတပည့်တစ်ဦးဟုမှတ်ယူရသည်။

ဆရာကြီးနွံဖကို ဘွားတော်ကြီးနန်းရွှေကြာကိုယ်တိုင် ခရီးဦးကြိုပြု၍ ဟော်နန်းဦးရှိဘုရားဆောင်တော်သို့လမ်းပြပင့်ဆောင်လာခဲ့သည်။ နန်းရွှေကြာကလူလွှတ်၍ ရဲနောင်အားအသိပေးကြွချီခိုင်းလိုက်ပြီး ဘုရားဆောင်တွင်ဆရာကြီးနွံဖနှင့်တွေ့ဆုံပေးလေသည်။ ပုံမှန်အသိနှင့်မဟုတ်သော အိမ့်ကြာဖြူကိုကို၎င်း အစ်မဖြစ်သူအိမ့်နန္ဒာကို၎င်း အဆောင်တော်ထဲတွင်ပင်ထား၍ ပေးမတွေ့တော့ပေ။ အခုဆရာကြီးနှင့်တိုင်ပင်ပြီး စံအိမ်ကြီးရှိပယောဂများကိုနှင်ရန်မှာလည်း နန်းရွှေကြာနှင့်ရဲနောင်တို့သာ အဓိကစီစဥ်သူများဖြစ်သည်မဟုတ်လော။

ရဲနောင်ရောက်လာသည်၌ ဆရာကြီးနွံဖကဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့တွင် ဝတ်ပြုနေဆဲဖြစ်၏။ ခဏကြာမှဆရာကြီးကပြန်လှည့်လာကာကျောင်းဆောင်ကိုကျောပေးပြီး တင်ပလ္လင်ခွေထိုင်လိုက်ကာ ရဲနောင်တို့ထံသို့ပြုံးပြနှုတ်ဆက်လေသည်။

ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက စကားပလ္လင်ခံ၍ ရဲနောင်အားဆရာကြီးနှင့်မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ရဲနောင်ကဆရာကြီးနွံဖကိုအကဲခတ်လိုက်သည်။ ဆရာကြီးသည် အရပ်အမောင်းမနိမ့်မြင့်နှင့် မျက်နှာသွယ်သွယ် မေးရိုးခိုင်ခိုင်နှင့်ဖြစ်သည်။ မျက်ခုံးမျက်လုံးများကထူထဲထင်ရှားသည်။ အသားအရေကတော့ရှမ်းလူမျိုးပီပီ ဖြူဆွတ်ဝင်းဝါနေ၏။ ဆရာကြီး၏မျက်နှာမှာတည်ကြည်၍ မာနပညာနမောက်မာပုံမပေါ်ပဲကြည်လင်အေးမြနေသည်။ ဖြူစင်၍စိတ်ထားကောင်းသူတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းဥပဓိကိုကြည့်ပြီးသိလိုက်နိုင်ပေပြီ။ ပညာပြည့်ဝ၍ စိတ်ချယုံကြည်အားကိုးထိုက်သူဖြစ်ကြောင်းရဲနောင်စိတ်ထဲမှအသိအမှတ်ပြုလိုက်မိသည်။ စကားပြောကြည့်တော့လည်းအသံကအေးဆေးညက်ညောသော်လည်း၊ ပီသပြတ်သားသည်။

ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက ဆရာကြီးအားဤဟော်နန်းစံအိမ်ကြီးတွင်လက်ရှိဖြစ်ပျက်နေသောထူးဆန်မှုများ၏အခြေခံအချက်အလက်များကိုစတင်ရှင်းပြပြီး။ ရဲနောင်အားလည်း သူဤဒေသသို့လာရာခရီးတစ်လျှောက်တွင်တွေ့ကြုံခဲ့ရသည်များကို၎င်း၊ ကပ်ပါလာသည်ဟုယူဆရသောပယောဂကို၎င်းအကြောင်းစုံဆက်လက်ပြီးပြောပြခိုင်းလေသည်။

ဆရာကြီးနွံဖက ရဲနောင်ပြောပြသမျှအလုံးစုံကိုလိပ်ပတ်လည်အောင်နားထောင်ပြီးမှ ကွမ်းစားရင်းခေါင်းတညိတ်ညိတ်ပြုနေ၏။ ဘာမှတော့မှတ်ချက်မပေးသေးပေ။ ပြီးမှသူ၏မျက်လုံးများကိုမှိတ်လျက် ဆယ်မိနစ်ခန့်မျှငြိမ်သက်ပြီးအာရုံခံနေလေသည်။ အာရုံခံ၍ပြီးတော့ဆရာနွံဖ၏မျက်လုံးများပွင့်လာပြီး။

“အင်း..တော်ဖုရားကိုယ်တော်လေးမောင်ရဲနောင်၊ ဒီရှေ့ဆရာကြီးအနားတိုးလာခဲ့ပါဦး။ မောင်ရင့်ရဲ့ရတနာလက်စွပ်ဝတ်ထားတဲ့(ညာ)ဘက်လက်ကိုရှေ့ဆန့်ဆန်းပြီးဆရာ့ကိုပြစမ်း..”

ရဲနောင်ကဆရာကြီးပြောသည့်အတိုင်းရှေ့သိုတိုးလာပြီး သူ၏လက်စွပ်ဝတ်ထားသောလက်ကိုဖြန့်ပြလိုက်၏။ ဆရာကြီးကလက်စွပ်ကိုလက်မ လက်ညှိုးဖြင့်ညှပ်ကာကိုင်ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့်စွပ်ထားသောလက်ချောင်းမှာသိသိသာသာကြီးတင်းကြပ်လာလေသည်။ လက်စွပ်မှာလည်းဖျတ်ခနဲတစ်ချက်ကျောက်တစ်လုံးလျှင်တစ်လှည့်စီတောက်စားသွားသော်လည်း၊ ပုံမှန်ဖြစ်နေကျကဲ့သို့အတန်ကြာစဥ်ဆက်မပြတ်တောက်စားမနေပဲတစ်လှည့်ထဲနှင့်ရပ်သွားသည်ကိုရဲနောင်သတိထားလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့လက်ကတိုး၍တင်းကြပ်လာကာ လက်စွပ်ဝတ်ထားသည့်နေရာ၌တဇတ်ဇတ်ခုန်ပြီးတုန်ခါနေသည်။

ဆရာနွံဖကလက်စွပ်ကိုဆက်လက်ဆုပ်ကိုင်ရင်း
ဂါထာတစ်အုပ်ကိုခပ်တိုးတိုးရွတ်ဆိုလိုက်မှ ခုန်နေတာတွေရပ်သွားပြီးပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။
ဆရာကြီးနွံဖက ရဲနောင်လက်ကိုပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး မိမိနေရာတွင်ပြန်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီးမှအေးဆေးညင်သာသောအသံဖြင့် အကြောင်းစုံကိုရဲနောင်တို့မြေးအဖွားသဘောပေါက်အောင်စတင်သုံးသပ်ရှင်းပြတော့သည်။

“ဒီလိုကွဲ့ကိုယ်တော်လေးမောင်ရဲနောင်ရဲ့၊ အသူရတ္ထဒေဝဆိုတဲ့နာမည်ကိုက သူ့ရဲ့မျိုးရိုးအနွယ်အမည် (family name) လို့ယူဆရမှာပေါ့။ အသူရတ္ထဆိုတဲ့နာမည်ကိုက သူဟာအသူရာနတ်ဆိုးတွေရဲ့အမျိုးအနွယ်ထဲကဆင်းသက်လာတာကိုပြဆိုနေတယ်။ သူကသိကြားမင်းမြင်းမိုရ်တောင်ပေါ်ကမောင်းပြီးနှင်ချခဲ့လို့ တောင်ခွတ်လပ်မှာဘုံပေါ်ခဲ့ရတဲ့အသူရာဘုံက အသူရာနတ်မင်းကြီးရဲ့မျိုးနွယ်ဆက်တစ်ယောက်ပဲ။  ဒါကိုဆရာ့ရဲ့ဆရာတွေကတဆင့် အထက်လမ်းပညာစဥ်အရအသိပေးအကြောင်းကြားလာလို့ဆရာသိလိုက်ရပြီ”

ဆရာကြီနွံဖက အနားကတည်ထားသော ထွေးခံထဲသို့ ကွမ်းတံတွေးကို ပျစ်ခနဲထွေးလိုက်ပြီးမှဆက်ပြောသည်။

“ဆရာတို့အထက်ဂိုဏ်းမှာအဓိကပူဇော်ဆည်းကပ်ကြတာက၊ သိကြားမင်းမှအပ တန်ခိုးကြီးနတ်မင်းကြီးတွေဖြစ်တဲ့ ပဇာပတိနတ်မင်းကြီးနဲ့ဝေသဝဏ်နတ်မင်းကြီးတို့ပဲလေ။ ပဇာပတိက သိကြားမင်းရဲ့နတ်စစ်သူကြီးအချုပ်။ ဝေသဝဏ်က စတုလောကပါလနတ်မင်းကြီးလေးပါးမှာအပါအဝင်ဖြစ်တဲ့ ကုဝေရနတ်မင်းကြီးရဲ့နောက်ထပ်အခေါ်အဝေါ်တစ်မျိုးပဲ။ ဒီနတ်မင်းကြီးတွေရဲ့အစောင့်အရှောက်တွေဆရာ့ဆီမှာပါလာလို့ အခု မောင်ရဲနောင်ရဲ့လက်စွပ်ကိုထိကြည့်ကိုင်ကြည့်တာနဲ့ ဒါတွေအကုန်လုံးဆရာမြင်ပြီးသွားပြီကွဲ့..”

“ဟုတ်ကဲ့နားလည်ပါပြီဆရာကြီး”

“အိမ်းအခုဝင်ရောက်နှောက်ယှက်နေတဲ့ ပယောဂ အမှောင့်က၊ စုန်းမဟုတ်၊ အောက်လမ်းမဟုတ်၊ မြေဘုတ်ဘီလူးလည်းမဟုတ်ဘူးကွဲ့၊ သူကနည်းနည်းအဆင့်မြင့်ပြီး ကမ္မဇိဒ္ဓိရှိတဲ့ မကောငိးဆိုးဝါး နတ်မိစ္ဆာ က​ဝေတစ်ကောင်ဖြစ်တယ်။ အဲဒီလိုကဝေတပိုင် မိစ္ဆာနတ်ဆိုးကိုပညာခန်းနဲ့ နှင်ထုတ်ပြီး​နေရာ​ရွှေ့ အပြစ်​ပေးရမှာဖြစ်တယ်”

ရဲနောင်ကဆရာကြီးမိန့်ကြားသမျှကိုအာရုံစူးစိုက်၍နားထောင်နေ၏။ ဆရာကြီးကဆက်ပြောသည်။

“အခုဒီလက်စွပ်ကိုစီးနေတဲ့အသူရာက၊ ကာမရာဂ၊ တဏှာမီးနဲ့ပတ်သက်ပြီးအုပ်စိုးနိုင်ခွင့်ရှိတဲ့ အသူရာအမျိုးအစားပဲကွဲ့။ ပြီးတော့သူလာခဲ့တဲ့အချိန်ကာလနဲ့အလွှာကလည်း အခုလက်ရှိခေတ်ကာလနဲ့အလွှာမဟုတ်ဘူး၊ သူကျင်လည်ကျက်စားခဲ့တဲ့နေရာနံဲ့အလွှာက တကောင်းခေတ်၊ ပျူခေတ်၊ ကာလကပဲ။ ဒီရှေးဟောင်းလက်ဝတ်ပစ္စည်းဟာအကြောင်းတခုခုကြောင့် တနည်းနည်းနဲ့၊ ဒီခေတ်မှာပြန်ပေါ်လာတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ သူတို့အသူရာနဲ့ မာရ်နတ်ဆိုတဲ့နတ်မျိုးဆိုတာတွေက အဆိုးအညစ်ပိုင်းမှာပဲတန်ခိုးအာဏာသုံးပြီးပျော်မွေ့နေကြတဲ့ နတ်ဆိုးအမျိုးအစားတွေမဟုတ်လား။ ဒါကြောင့်သူလိုနတ်ဆိုးမျိုးစီးနေတဲ့ကာမကရော၊ ဘယ်လိုကောင်းတဲ့အမျိုးအစားမျိုးဖြစ်နိုင်တော့မှာလဲ။ မထော်မနန်းနဲ့သွေးရင်းသားရင်းချာချင်းမရှောင်၊ ကာမအမိုက်မှောင်ဖုံးပြီးကာမသံဝါသအမှုတွေကို လွဲမှားစွာကျင့်သုံးကြအောင်လှုံ့ဆော်တိုက်တွန်းတာ၊ လွှမ်းမိုးချယ်လှယ်နေရတာကိုပဲသူတို့ကကျေနပ်နေတဲ့နတ်ညစ်တွေပေါ့ကွယ်..”

“ကြောက်စရာကောင်းလှချည်လားဆရာကြီးရယ်”

နန်းရွှေကြာကဝင်ထောက်သည်။

“မယ်တော်ကြီးနဲ့ မောင်ရဲနောင်တို့ဘာမှမပူနဲ့ မောင်ရင်ရဲ့ချွတ်လို့မရ၊ ခွာလို့မရအောင်စီးနေတဲ့၊ အတင်းအကြပ်ချုပ်ကိုင်ပြီးသူကြိုးဆွဲရာကနေရတဲ့ဘဝကလွတ်အောင် ဆရာကူညီဆောင်ရွက်ပေးမယ်။ ဒီလက်စွပ်ကျွတ်သွားမှ မောင်ရင်လွတ်မှာကွယ့်။ ဒီတော့ဒီလက်စွပ်ကို နတ်မင်းရာဇာနတ်စစ်သူကြီးတွေအမိန့်နဲ့ပြန်ပြီးရအောင်ချွတ်ပေးမယ်။ ပြီးတော့အချိန်ကာလ၊အလွှာ၊ နေရာ၊ မှားရောက်လာပြီးသောင်းကျန်းနေတဲ့ ဒီအသူရာ ရာဂနတ်ဆိုးကို သူ့ရဲ့မူရင်း အတိတ်ခေတ်ကကာလအလွှာဖြစ်တဲ့ တကောင်းခေတ်၊ပျူခေတ်ကိုပြန်ပို့ပြီး၊ နောက်တစ်ခါထပ်လာလို့မရအောင်အပြီးအပြတ်ဟန့်တားတားလိုက်မယ်”

“ကောင်းပါလေ့ဆရာကြီး”

“အင်းနောက်ပြီးတော့၊ ရာဂနတ်ဆိုးကပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် လက်စွပ်ရှိတဲ့နေရာနဲ့အနီးအနားမှာပဲရှိနေတာ၊ စီးနေတာ။ ဒါပေမယ့်အခုသူက ဒီဟော်နန်းပိုင်နက်ထဲကိုရောက်ရင်၊ ဒီလက်စွပ်နဲ့သူအမြဲအတူနေလို့မရတော့ဘူးဆိုတာကိုဆရာမြင်နေရတယ်။ ဒီဟော်နန်းကြီးကလည်းအစောင့်အရှောက်နတ်ကြီးတယ်ကွဲ့ ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းကြီးရဲ့လက်အောက်ကစွမ်းအားရှိနတ်တွေစောင့်ရှောက်ပေးနေတာ။ ဒီလက်စွပ်စောင့်တဲ့ အသူရတ္ထဒေဝ နတ်ဆိုးကလဲ. ကမ္မဇိဒ္ဓိရှိပေမယ့်လည်း၊ ဒီစံအိမ်ထဲကိုအမြဲမဝင်နိုင်ဘူး၊ သူ့စွမ်းအားဖြစ်တည်ရာလက်စွပ်ကတောက်စားပြီး ပါဝါမြင့်တဲ့အချိန်တစ်ခုကျမှသာ၊ ယာယီဝင်လာနိုင်တာ။ အဲဒီဝင်လာတဲ့အချိန်မှာသူဖြစ်ချင်တာတွေမောင်ရင့်ကိုလုပ်ခိုင်းသွားတာပဲ။ ကျန်တဲ့အချိန်သူဒီစံအိမ်ထဲမဝင်နိုင်ဘူး။ ဒီတော့သူဘယ်မှာခိုအောင်းနေသလဲဆိုတာသိရမှလည်းသူ့ကိုလာခဲ့ရာခေတ်ဆီကိုပြန်နှင်နိုင်မှာ..”

“ကဲ..အခုတော့သူဒီနားမှာမရှိ၊ မလာနိုင်တုန်း။ မောင်ရဲနောင်လက်ကလက်စွပ်ကိုချွတ်ရအောင်။ ဆရာနည်းနည်း အစီအမံလေးတွေပြင်ဆင်မှုလုပ်ပါရစေဦး”

ရဲနောင်တို့ကအလိုက်သိစွာနောက်ဆုတ်ထိုင်ပေးလိုက်ကြသည်။

“ကဲ..မောင်ဖိုးတေက ဟောဒီက ဘုရားသောက်တော်ရေ ကိုမန်းပြီး ဂုဏ်တော်တစ်ထောင်နဲ့နတ်စစ်သည်တစ်ထောင်ဂါထာအုပ်ထားတဲ့ ရေမန်းကိုယူပြီး ကိုယ်တော်လေးမောင်ရဲနောင်ကိုသောက်ခိုင်းလိုက်၊ ပြီးတော့ဟောဒီလက်ဖွဲ့ချည်မန်းကွင်းတစ်ခုစီကို မောင်ရဲနောင်နဲ့မယ်တော်ကြီးတို့ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်တွေမှာချည်ပြီးပေးလိုက်။ မမြင်ရတဲ့အမှောင့်တွေကိုအဟန့်အတားပေါ့ကွယ်”

ဆရာနွံဖနှင့်အတူပါလာသူတပည့်ဖြစ်သော ဖိုးတေဆိုသူလူငယ်က ဆရာကြီး၏ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း၊ ရဲနောင်နှင့်ဘွားရွှေကြာကိုအရံအတားလက်ဖွဲ့များစွပ်ပေး၊ ဂုဏ်တော်ရေမန်းများတိုက်ပေးခြင်းကိုပြုသည်။ မောင်ဖိုးတေဆိုသူမှာအသက်ခပ်ငယ်ငယ်သာရှိပုံရသေး၍ သွက်သွက်လက်လက်နှင့်ဖြတ်လတ်ပုံရလေသည်။

ဆရာနွံဖက ဘုရားဆင်းတုတော်ရှေ့တွင် ၁၅မိနစ်မျှထိုင်၍ အဓိဌာန်ပြုတရားထိုင်ပြီးရဲနောင်တို့မသိနိုင်သောဂါထာများဖြင့်မတိုးမကျယ်ရွတ်ဖတ်သရဇ္စျယ်နေလေသည်။ ပြီတော့အချို့သောအင်းချပ်များနှင့်ဝတ္ထုပစ္စည်းများကိုပြင်ဆင်နေသည်။ အဆင်သင့်ဖြစ်တော့ရဲနောင်အား ဘုရားခန်းလယ်မှကော်ဇောပေါ်တွင်အထိုင်ခိုင်းပြီး သူနှင့်ဆရာနွံဖတို့နှစ်ဦးထိုင်နေရာကိုစည်းနှစ်ထပ်တားလိုက်ပြီးလျှင်။ ရွတ်ဖတ်သရဇ္ဈယ်
နေသည်မှာအတန်ကြာသည်။

ဆရာကြီးက သိကြားမင်း၊ စတုလောကပါလနတ်မင်းကြီးများ၊ ဂိုဏ်းစောင့်နတ်မင်းကြီးများနှင့် ပိုင်ရာဆိုင်ရာနတ်များကိုပင့်ဖိတ်ခြင်းအမိန့်ပြန်ခြင်းများ ပြုသည်။ အသေးစိတ်ကိုရဲနောင်တို့လိုလူသာမန်များနားမလည်နိုင်သလို၊ ကျွန်ပ်တို့စာဖတ်သူများလည်းနားလည်နိုင်မှာမဟုတ်ပေ။

အတန်ကြာသောအခါ၊ အစီအရင်ချ ရွတ်ဖတ်မှုများအပြီး ဆရာကြီးနွံဖက ကမ္ဗလာကူရှင်ခံထားသောခုံပုလေးပေါ်၌ ကတ္တီပါစအနက်ခင်းကာရဲနောင်၏လက်ကိုတင်စေသည်။ ထို့နောက်ရွှေဝါရောင်တောက်ပသောကြုတ်ကလေးတစ်ခုကိုဖွင့်ပြီးလျှင် အတွင်းမှပျားရည်ကဲ့သို့ခပ်ပျစ်ပျစ်ဆေးရည်များကိုကော်၍ ရဲနောင်၏လက်စွပ်စွပ်ထားသောလက်ပေါ်တွင်သုတ်လိမ်းလိုက်သောအခါ၊ လက်တစ်ခုလုံးကဆတ်ဆတ်ခါမျှတုန်ခါလာသည်။

ထိုအခိုက်မှာပင် ဆရာနွံဖက အင်းတွေရေးထားသောပုဝါနီပိတ်ပါးစကိုလျှပ်တပြက်အလျင်အမြန်ထုတ်ပြီး လက်ချောင်းကိုရောလက်ဖမိုးကိုပါအုပ်ကိုင်ဆွဲထုပ်၍ အဝတ်စပေါ်မှဖိစမ်းပြီး၊အားထည့်၍ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ၊ လက်စွပ်မှာအုပ်ကိုင်ထားသောအင်းချပ်အဝတ်စနှင့်အတူကျွတ်ထွက်သွားတော့သည်။

ဆရာနွံဖက ရဲနောင်၏လက်ကိုရုပ်စေပြီး၊ ကူရှင်ပေါ်မှကတ္တီပါစအနက်နှင့်ပါထပ်ထုပ်လျက် အနီးတွင် အသင့်ဖွင့်ထားတဲ့ မည်သည့်လောဟာသတ္တုမျိုးနှင့်လုပ်ထားသည်မသိရသော၊ တစ်ထွာသာသာကျည်တောက်ရှည်တစ်ခုထဲသို့အမြန်ထည့်လိုက်ကာ အဖုံးဖြင့်ပိတ်လိုက်သည်။ ထိုသို့ပြုလပ်နေသည့်လုပ်ငန်းစဥ်အတွင်း ဆရာနွံဖ၏နှုတ်မှမရပ်တန်း မန္တန်များကိုရွတ်ဖတ်လျက်ရှိသည်။ ဆရာနွံဖက ကျည်တောက်အဖုံးကိုပါနောက်ထပ်အင်းတစ်ရွက်ဖြင့်ထပ်အုပ်ကာချည်မန်းကြိုးဖြင့်စည်းရင်းမှ၊ ရဲနောင်ကို..

“ကဲ..ကိုယ်တော်ဖုရားလေး မောင်ရဲနောင်၊ မောင့်ရင့်ကိုချုပ်ကိုင်ထားတဲ့အမှောင့်တွေ၊ အနှောင်အဖွဲ့တွေ အခုကစပြီးလွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ဖြစ်သွားပြီကွ၊ ဒီအသူရာနတ်ဆိုးဘယ်တော့မှနောက်ထပ်မနှောင့်ယှက်နိုင်တော့ဘူး။ ဒီလက်စွပ်ကိုလည်းအစောင့်အရှောက်အင်းတွေနဲ့ အထပ်ထပ်ချုပ်ထားပြီးပြီ။ ဒါကိုဆရာယူသွားပြီး ဂိုဏ်းတော်ကြီးကဆရာကြီးတွေထံလိုအပ်သလို စီမံဖျက်ဆီးပစ်ဖို့အပ်လိုက်မယ်။ အခုဆို အပြင်မှာရောက်နေတဲ့နတ်ဆိုးကတော့ ယောက်ယက်ခတ်ပြီးဒေါသူပုန်ထနေလောက်ပြီ။ သူခိုအောင်းတဲ့နေရာကိုရှာပြီး သူ့နေရပ်မှန်ကိုပြန်နှင်ဖို့ဆရာတို့ဆက်စီရင်ရဦးမယ်ကွဲ့”
—————————————–

အပိုင်း(၄၂) ဆက်ရန်

အပိုင်း (၄၂)

ဆရာကြီးနွံဖကဆက်၍အမိန့်ရှိပြန်သည်။

“ကဲ..မောင်ရဲနောင်ရေ လက်စွပ်ကိုလည်းချွတ်ပြီး၊ ထိမ်းချုပ်လို့လဲပြီးသွားပြီကွဲ့။ တို့တတွေတစ်ခုအားသာသွားတာက စီးနေတဲ့ရာဂနတ်ဆိုးအနေနဲ့ဒီအိမ်ကြီးထဲအချိန်မရွေးဝင်ပြီး လက်စွပ်ကိုဝင်ကပ်ချင်တိုင်းကပ်လို့မရဘူး၊ သူသိနေပြီးအပြင်မှာဒေါသူပုန်ထလို့အတင်းဝင်နှောက်ချင်ပေမယ့်၊  တို့တတွေကလက်ဦးသွားလို့အစီအမံတွေနဲ့ချုပ်လိုက်ပြီးပြီဆိုတော့ သူနဲ့လက်စွပ်ကကွင်းဆက်ပြတ်သွားပြီ။ သူ့ပါဝါတွေလဲကျသွားပြီးသာမန်နတ်ဆိုးတစ်ကောင်အဆင့်ပဲရှိတော့တယ်။ သူ့ကိုသူလာရာမူရင်းခေတ်ဆီကိုပြန်နှင်လိုက်ဖို့ကလွယ်ကူသွားပြီပေါ့ကွာ။ တစ်ခုပဲရှိတယ် သူဒီစံအိမ်ကြီးထဲဝင်မရတဲ့အချိန်တွေမှာ တခြားမှာသွားပြီးယာယီခိုအောင်းနေရလိမ့်မယ်။ အဲဒီနေရာက ဘယ်မှာလဲဆိုတာသိအောင်လုပ်ဖို့လိုတယ်ကွဲ့..”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး”

“ဒီလိုကွဲ့..၊ သူကအချိန်မရွေးသူ့ပါဝါတွေကိုထိမ်းချုပ်နိုင်အောင်သူ့အနေနဲ့ ဝေးဝေးကြီးမှာလည်းသွားနေမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါဆိုသူနေနိုင်တာ ဘယ်နေရာဖြစ်နိုင်မလဲ။ ရာဇဝင်အရ သိကြားမင်းနတ်မူးတွေကိုနှင်ချတော့ တာဝတိံ့သာက ဒလိမ့်ခေါက်ခွေးကျပြီးအသူရာဘုံပေါ်လာခဲ့တယ်၊ သူတို့ဘုံနဲ့တန်တဲ့နတ်သစ်ပင်လည်းပေါ်လာတယ်။ အဲဒီအပင်ကသခွတ်ပင်ပဲ။ အသူရာတွေနဲ့အစပ်ဟပ်ဆုံးနေလို့ရနိုင်မယ့်နေရာက သခွတ်ပင်ပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒေါ်နန်းရွှေကြာ၊ ဒီမြို့ဒီအနီးအနားတဝိုက်မှာအထင်ကရသခွတ်ပင်မျိုးရှိလား၊ ဘယ်နေရာမှာရှိလဲ..”

“အင်း..သခွတ်ပင်လားဆရာကြီး၊ ဒီနယ်မှာတော့ရှားတော့အရှား သားပဲ။ အဲ..ဟုတ်ပြီ..စဥ်းစားလို့ရပြီဆရာကြီး၊ ဒီမိုင်းပုလဲရဲ့အနောက်မြောက်ဘက်သိပ်မနီးမဝေးမှာ မဲ့နမ်ဖူးဆိုတဲ့ရွာလေးရှိတယ်။ အဲဒီရွာနားက တောင်ထိပ်ပေါ်မှာ အထင်ကရသစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိနေတယ်။ ကျမအမှတ်မမှားရင် အဲဒီ အပင်ကြီးကသခွတ်ပင်ဖြစ်ဖို့များတယ် ဆရာကြီးရဲ့..”

“အင်း..ဒီလောက်သိရရင် ရပါပြီဒေါ်နန်းရွှေကြာ..၊ ကျုပ်တို့သေချာအောင်စုံစမ်းပြီး ဆက်လုပ်ပါ့မယ်..”
×××××××××××××××××××××××××××××××××

ဆရာစိုင်းနွံဖနှင့် တပည့်ဖြစ်သူ ဖိုးတေတို့နှစ်ယောက် မဲ့နမ်ဖူးရွာထိပ်နှင့်မလှမ်းမကမ်း တောင်ကုန်းပေါ်ရှိ သစ်ပင်ကြီးအနားသို့ရောက်လာခဲ့ကြသည်။

“အေး..မောင်ဖိုးတေရေ၊ ဟိုမှာကြည့်စမ်းကွဲ့။ ဒေါ်နန်းရွှေကြာပြောတာမမှားဘူး။ အဲဒါ သခွတ်ပင်ကြီးပဲကွဲ့..”

ဖိုးတေလည်း ဆရာနွံဖညွှန်ပြလိုက်တဲ့သခွတ်ပင်ကြီးကိုကြည့်လိုက်တော့ လူကြီးနှစ်ဖက်စာလောက်ပင်စည်ရှိပြီး ပေ၆၀-၇၀ လောက်မြင့်တဲ့အပင်ကြီးဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။ တောစိုးသစ်ပင်လို့ခေါ်နိုင်လောက်တဲ့အပင်ကြီးမျိုးဖြစ်၏။ ပင်စည်မှနေ၍အပေါ်ကို တစ်ဖြောင့်ထဲတက်နေသည်။ ပေ ၃၀ လေက်ကျမှကိုင်းမကြီးနှင့်အခက်အလက်များခွဲထွင်နေသည်။ နောက်တစ်ခုထူးဆန်းတာက သခွတ်ပင်အောက်ခြေပတ်လည်မှာတော့ ဝါးကပ်တွေနဲ့ ကားထားပြီး ဝါးကပ်တွေပေါ်မှာတော့ ရှမ်းဘာသာနဲ့စာရေးထားတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဖိုးတေအဖို့တော့ရှမ်းဘာသာနဲ့ရေးထားတဲ့အတွက် နားမလည်ဖြစ်နေတဲ့အချိန်၊ ဆရာကြီးနွံဖက။

“မောင်ဖိုးတေရေ၊ ဒီစာတွေက ဒီတောဒီတောင်မှာ ဒီအပင်ကြီးကနတ်ကြီးပြီးကြမ်းတမ်းတယ်။ ပူဇော်ပသမှု၊ ကြိုတင်တောင်းပန်မှုမလုပ်ပဲ ဒီအပင်ကြီးရဲ့အရိပ်အာဝါသအောက်ကို မည်သူမှဝင်လို့မရဘူးဆိုပြီးရေးထားတာပဲကွဲ့”

“ဘာဖြစ်လို့လဲဆရာကြီး တစ်ခုခုများအကြောင်းရှိလို့လား” ဖိုးတေ၏အမေးကြောင့် ဆရာနွံဖကအဝေးတစ်နေရာကိုကြည့်လိုက်ပြီး

“ဒီနေရာကပတ်ဝန်းကျင်မှာ အမြင့်ဆုံးဖြစ်တဲ့တောင်ကုန်းဖြစ်ပြီး အပင်ကြီးကလည်းအထင်ကရလိုဖြစ်နေတယ်။ မိုင်းပုလဲမြို့ကနေမြောက်ပိုင်းတောနက်ထဲကိုဝင်တဲ့ ဧရိယာရဲ့အစပ်လည်းဖြစ်တယ်။ ဒီအနီးအနားတဝိုက်မှာလူသူနေတဲ့ရွာလေးတစ်ရွာရွာတော့ရှိလောက်တယ်။ မဲ့နမ်ဖူးဆိုတာဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဒီပတ်ဝန်းကျင်အကြောင်းကို အရင်စနဲနာကြည့်ရအောင်။ ရွာခံလူတွေနဲ့တွေ့ရင် မင်းနားလည်သွားမှာပါ လာသွားကြစို့”

လို့ပြောပြီး ဆက်ထွက်ခဲ့ကြလေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် သုံးလေးဖာလုံခန့်မျှ ဆက်လျှောက်လာခဲ့တော့ အိမ်ခြေအစိတ်ခန့်သာရှိသောရှမ်းရွာလေးတစ်ရွာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

“ဆရာ ဒီရွာက လူနည်းလိုက်တာနော်။ အိမ်ခြေတွေလည်းသိပ်မရှိဘူး..”

“ဒီရွာမျိုးက ဒီလိုပါပဲ တပည့်ရ၊ လူတွေက တောခြံတွေ၊ တောင်ယာတွေထဲမှာပဲ အနေများပြီးရွာကအိမ်တွေမှာအိမ်စောင့်လောက်ပဲရှိတတ်ကြတာ. ”

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ရွာလမ်းမကြီးအတိုင်းလမ်းလျှောက်လာခဲ့လိုက်ရာ ကျွန်းလုံးတွေကိုမခုတ်ထွင်ပဲ အိမ်တိုင်အဖြစ်စိုက်ထားတဲ့ အိမ်မြင့်မြင့်တစ်လုံးရှေ့ရောက်တော့ ဆရာနွံဖကဆက်မသွားတော့ပဲ အိမ်ရှေ့တွင်မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဆယ်မိနစ်နီးပါး ရပ်ပြီးအကဲခတ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာ အိမ်ထဲကနေ တဘက်ခေါင်းပေါင်းထားတဲ့ ရှမ်းအမျိုးသမီးအမယ်အိုတစ်ယောက်ထွက်လာတာကိုတွေ့ရသည်။ သူမကစိုင်းနွံဖတို့ဆရာတပည့်ကိုအတန်ကြာစူးစမ်းကြည့်နေပီးမှ ဝမ်းသာအားရအမူအရာနဲ့။

“ဟေး..အဖိုးကြီးခွန်ပေါ့ရေ၊ ဒီမှာထွက်ကြည့်ပါဦး။ ညကအိပ်မက်နဲ့တထေရာထဲပဲတော့..”

အမယ်အိုရဲ့စကားအဆုံးမှာ အိမ်ထဲကနေ အပေါ်ပိုင်းအင်္ကျီချွတ်ထားပြီး လုံချည်ခါးတောင်းကျိုက်ထားတဲ့ ရှမ်းအမျိုးသားကြီးတစ်ယောက်ပြေးထွက်လာပြီး

“ဟာ!..ညက ကျုပ်အိမ်မက်မက်တာ မှန်နေပြီဝေ့ လာကြ လာကြ အိမ်ထဲဝင်ဦး”

ရှမ်းအဖိုးကြီး၏ဖိတ်ခေါ်မှုကြောင့် ‌‌ဆရာနွံဖတို့လည်းအိမ်ဝိုင်းထဲကိုဝင်လာခဲ့လိုက်ကြသည်။

“အဖွားကြီးရေ ဧည့်သည်တွေအတွက်ရေနွေးချပေးဦး”

“လာပြီ လာပြီ ”

အိမ်ထဲကနေ ထန်းလျက်ပန်းကန်နဲ့ရေနွေးဗန်းကိုင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ရှမ်းအမယ်ကြီးက ဆရာနွံဖတို့နဲ့မလှမ်းမကမ်းမှာ ဗန်းကိုချလိုက်ပြီး

“ညကအိမ်မက်မက်တာမှန်နေတယ်နော့”

“ဟုတ်တာပ..၊  ညက ကျုပ်တို့အိမ်မက်ထဲမှာ တွေ့တာလဲ ဒီပုံစံအတိုင်းပဲ”

ရှမ်းအဖိုးကြီးရဲ့စကားကို အမယ်ကြီးကထောက်ခံပြီး

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် အိမ်ရှေ့မှာရပ်နေတာခြင်းလဲတူတယ် ဝတ်ထားတာလဲတူတယ် အမေတို့ဖြင့်အံ့ဩလို့ ရုတ်တရက်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်သွားတာ”

အိမ်ရှင်တို့ရဲ့စကားကြောင့် ဆရာစိုင်းနွံဖက

“ခွန်ပေါ့ ခွန်မဲ့တို့နဲ့ဆုံရတာ ရှေးဘဝကရေစက်ပါလာခဲ့လို့ပဲ။ ခွန်မဲ့တို့အခုကြုံတွေ့နေရတာတွေကိုလဲ အခွင့်အခါကြုံလို့ ကူညီခွင့်ရတော့မယ် အဲဒီအတွက် ဒီရွာမှာဖြစ်ပျက်နေတာတွေကို အစအဆုံးကျုပ်ကိုပြောပြပါလား”

ဆရာကြီးနွံဖရဲ့အဖွင့်မေးခွန်းကြောင့် ရှမ်းအမျိုးသမီးကြီးက ဘေးဘီကိုလိုက်ကြည့်ပြီးကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေတုန်း ဆရာနွံဖကပဲဆက်ပြီး။

” ခွန်မဲ့ (အမေ) ပြောတတ်သလိုသာပြောပါ””

“အေး..ဒီလိုကွဲ့.. ခွန်မဲ့တို့ရွာမရောက်ခင်တောင်ကုန်းပေါ်မှာ ဝါးကပ်တွေနဲ့ကာထားတဲ့သခွတ်ပင်ကြီးကိုတွေ့ခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ အဲဒီအပင်ကြောင့် တစ်ရွာလုံးစိတ်ဒုက္ခရောက်နေကြတာ”

ရှမ်းအမယ်ကြီးရဲ့စကားကြောင့် ဖိုးတေက

“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲအမေ၊ ဝါးကပ်မှာလဲ အထဲမဝင်ရဘူးလို့ရေးထားတယ်ပြောတယ်”

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ် အဲဒီထဲကိုခွင့်မ‌တောင်းပဲဝင်တဲ့ ကျွဲတွေနွားတွေတိရစ္ဆာန်တွေအကုန်သေတယ်။ လူတွေဝင်မိရင်လဲအပြင်းအထန်ဖျားနာတယ်။ တခါတလေ သေတဲ့အထိဖြစ်တယ်။ အဲဒီအပင်ကအစောင့်ကရုက္ခစိုးကောင်းတော့မဟုတ်နိုင်ဘူး။ တကူးတကပူဇော်ပသနေတာတောင်၊ မထင်ရင်မထင်သလိုဒုက္ခပေးနေတာ။ အဲဒါကြောင့်ဘယ်သူမှဝင်မရအောင် ရွာကကြောက်ကြောက်နဲ့ခြံကာထားလိုက်ကြတာ”

“ဘာကြောင့် သေကြတာလဲခွန်မဲ့၊ နောက်ပြီး အဲဒီအပင်မှာကဘာရှိလို့လဲ”

“ဘာကြောင့်လဲဆိုတာတော့ ဘယ်သူမှမသိဘူး ဒါပေမယ့် တစ်ချို့လူတွေပြောတာက အဲဒီအပင်မှာ  လုံထီး နေတယ်လို့ပြောတယ်”

“အဲဒီလုံထီးက ဘယ်သူလဲခွန်မဲ့ ”

“လုံထီးဆိုတာကအရင်က ဒီနယ်နဲ့ဒီရွာရဲ့တပွဲစားမုဆိုးကြီးပဲ၊ စရိုက်အရမ်းကြမ်းတယ်။ တောကောင်ပစ်လို့ ရလာတဲ့အသားတွေနဲ့အရိုးအရေတွေဆိုသူ့ဆီကပဲယူကြရတာ။ တောမပစ်တဲ့အခါလည်းရွာမှာဝက်တွေ၊ နွားတွေပေါ်ရင်၊ သူ့ကိုပဲလုပ်ခိုင်းရတာ လက်ကလဲယဉ် အကုသိုလ်အလုပ်နဲ့လဲအကျိုးပေးတယ် တစ်နေ့ တော့ရွာမှာအလှူလုပ်ဖို့ တောဝက်သုံးကောင်ပေါ်ခိုင်းတာ သူက အလှူအတွက်ဆိုရင် ပိုက်ဆံမယူဘူးအလကားပေါ်ပေးမယ်ဆိုပြီး ဝက်ကိုသတ်တာ အဲဒီသခွတ်ပင်တောင်ကုန်းပေါ်မှာပေါ့။ ဘာကြောင့်လဲတော့မသိဘူး သေနေတဲ့ဝက်ကထပက်လို့ အဲဒီနေရာမှာပဲ လုံထီးသေပါလေရော”

“ဆက်ပြောပါဦး ခွန်မဲ့”

“သူသေပြီးနောက်ပိုင်း အဲဒီသခွတ်ပင်အောက်ကနေဖြတ်တဲ့သူတိုင်းကိုခြောက်လှန့်တော့တာပဲ အသားစိမ်းငါးစိမ်းတွေများ အပင်အောက်ကိုယူသွားလို့ကတော့ အပေါ်ကနေ လက်အမဲကြီးနဲ့ လှမ်းနှိုက်တာ အဲဒီနောက်ပိုင်းတစ်ဖြေးဖြေး အတင့်ရဲလာပြီး သူ့အပင်အောက်ကို ခွင့်မတောင်းပဲဝင်ရင် ပြုစားတော့တာပဲ အသားစိမ်းငါးစိမ်းနဲ့မဆက်သရင် အဲဒီလူသေတာပဲ လူကြီးပဲလားဆိုတော့မဟုတ်ဘူး ကျွဲနွားတွေဝင်ရင်လဲ အတူတူပဲ။ သူ့ကြောင့် ရွာထဲကလူတွေအကုန်နီးပါး မနေရဲတော့ဘူး တောထဲ ခြံတွေထဲမှာပဲနေနေရတာ”

ရှမ်းအမယ်အိုရဲ့စကားကိုနားထောင်ပြီးဆရာနွံဖက၊၊

“ခွန်မဲ့ပြောပုံအရဆိုရင်အဲဒီသခွတ်ပင်ကိုအဲဒီလုံထီးသရဲကအပိုင်ရထားတာဖြစ်မယ် သူနဲ့အဲဒီသခွတ်ပင်ကတခြားဘာအဆက်အစပ်ရှိသေးလို့လဲ..”

“ငါတော့ဒီထက်ပိုပြီး မသိဘူးဝေ့၊ ခွန်ပေါ့ အဖိုးကြီး ရှင်ရောသိလား”

ရှမ်းအမယ်အိုကသူ့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ သူ့ယောင်္ကျားအဖိုးကြီးကိုလှမ်းမေးလိုက်တယ်။

“ငါသိတာကတော့ လကွယ်လမိုက်ညတွေမှာဆိုရင်သူ့အပင်အောက်မှာ သားစိမ်းငါးစိမ်းတွေနဲ့သွားသွားဆက်ကြရတာပ၊ အကိုင်မခံရအောင်လို့တဲ့။ ကျန်တာတော့ငါတောင်နင့်လောက်မသိဘူးအဖွားကြီးရ..”

အဖိုးကြီးကကွမ်းတမြုံ့မြုံ့ဖြင့်တဟဲဟဲရယ်ရင်းပြန်ပြောသည်။

“အိမ်း ..ဒီရွာကလူတွေဒုက္ခကလဲ မသေးပါလား ပြိတ္တာတစ်ပိုင်း နတ်စိမ်းတစ်ပိုင်းကို ကြောက်လန့်နေကြရရှာတယ် ခွန်ပေါ့၊ ခွန်မဲ့တို့ ရွာကလူတွေရဲ့ဆန္ဒကရော ဘယ်လိုရှိကြလဲ”

ဆရာနွံဖရဲ့စကားကြောင့် လင်မယားနှစ်ယောက်တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ပြီး

“လုံထီးမသေခင်က ရွာမှာရော  ဒီအပင်ကြီးမှာရောဘာဒုက္ခမှမရှိခဲ့ဖူးဘူး။ အရင်ရုက္ခစိုးကြီးကတော့ မတယ်လို့ပြောကြတယ်၊ ရွာကလူတွေသီးနှံအောင်မြင်အောင်ပသကြတယ်။ မိန်းမတွေကသားဆုတောင်းကြတယ်။ အခုဆို အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူး။ ဒီအပင်စောင့်နတ်ဆိုးကိုနှင်ထုတ်လို့ရရင်နှင်ချင်တယ်။ နတ်ကောင်းတွေပြန်စောင့်စေချင်တယ်”

ဆရာနွံဖဆို့လည်းတို့လဲ အခြေအနေကိုသိရပြီမို့ ။

“ဒါဆိုရင်မပူနဲ့တော့ခွန်ပေါ့ ခွန်မဲ့တို့၊ လကွယ်နေ့တွေမှာ အဲဒီအစိမ်းသရဲကမြူးတယ်မဟုတ်လား။ကျွန်ပ်တို့သန်ဘက်ခါလကွယ်နေ့မှာပြန်လာပြီးစီရင်ပေးပါ့မယ်”

ဆရာနွံဖစကားကြောင့် ရှမ်းအမယ်အိုလင်မယားနှစ်ယောက် မျက်နှာညိုးသွားပြီး…

“တကယ်ပြန်လာကြနော် အမေတို့ရွာကိုကူပေးပါဦး”

သူတို့ဆရာတပည့်လည်း ရှမ်းလင်မယားနှစ်ယောက်တို့အား နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပေါ်ကနေဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်အောက်ရောက်တော့ ဖိုးတေက..

“ဆရာ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်သွားကြမလဲ”

“သခွတ်ပင်ရဲ့ရာဇဝင်ကိုသိပ်သဘောမတွေ့ဘူး မောင်ဖိုးတေ။ ဘာကြောင့်ဆိုတော့ ဒီလိုဒုက္ခပေးနေတာ လုံထီးလား ဒါမှမဟုတ်သူ့နာမည်ကိုအသုံးချပြီး၊တစ်ယောက်ယောက်က လုပ်နေတာလားဆိုတာ သိရဖို့လိုတယ် ဒါကြောင့် ရွာထိပ်က နတ်ကွန်းဆီသွားရအောင်”

စိုင်းနွံဖတို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ရွာထိပ်နားမှာမြင်ခဲ့တဲ့ နတ်ကွန်းဆီသို့ဦးတည်ခဲ့ကြသည်။ ဆရာကြီးနွံဖက..

“မောင်ဖိုးတေရေ ဒီရွာတဝိုက်ကအစောင့်အရှောက်တွေနဲ့ ပရလောကသားတွေအကြောင်းသိချင်ရင်တော့ သူတို့လောကသားအချင်းချင်းဆီမှာပဲစုံစမ်းရလိမ့်မယ်။ အကုန်သိနိုင်မှာကတော့ ရွာကိုအပိုင်စားပေးခံထားရတဲ့ ရွာစောင့်နတ်ပဲရှိမှာ။ သူ့ကိုခေါ်ပြီး အကျိုးအကြောင်း မေးရမှာပဲ ”

ဆရာစိုင်းနွံဖက စကားဆုံးတာနဲ့ ရွာထိပ်က သစ်သားစင်လေးနဲ့လုပ်ထားတဲ့ နတ်ကွန်းကို ကိုင်ပြီး၊

“ဤရွာကိုစောင့်ကြပ်ပါသော ရွာစောင့်နတ်အား ကျွန်ုပ်ပင့်ဖိတ်ပါသည် မြန်မကြာကြွရောက်ပါစေသား”

ဟု ပြောလိုက်သည်နှင့် သစ်သားစင်နောက်မှ ရှမ်းဘောင်းဘီ နီညိုရောင်ဝတ်ထားပြီး အထက်ပိုင်းကိုယ်ဗလာ၊ ရှမ်းပတ်ပေါင်း ပေါင်းထားတဲ့ ရှမ်းအဖိုးကြီးတစ်ယောက်ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထွက်လာလေသည်။ ရှမ်းအဖိုးအိုရဲ့ ရင်အုပ်၊ လက်မောင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရှမ်းစာတွေနဲ့အင်းတွေ စမတွေ အရုပ်တွေ အပြည့်ထိုးထား၏။ ရှမ်းအဖိုးအိုက ဆရာနွံဖကိုတူရူကြည့်ပြီး…

“ခုနက ကျုပ်ကိုခေါ်တာ ဆရာလား”

“ဟုတ်ပါတယ် ခွန်ပူ (အဖိုး) ကျုပ်ခေါ်လိုက်တာပါ ဒီရွာနဲ့ပတ်သက်ပြီးနည်းနည်းမေးစရာလေးရှိလို့ပါ” ရှမ်းအဖိုးကြီးက ဘောင်းဘီခါးကြားထဲက ကွမ်းတစ်ရာကိုထုတ်၍ ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီး။

“မေးလေ ကျုပ်သိရင်ဖြေမယ် မသိရင်မဖြေဘူး”

“ရွာပြင်ကုန်းထိပ်က သခွတ်ပင်မှာ အခုလက်ရှိနေတာ ဘယ်သူလဲဆိုတာ အဖိုးသိလား”

ဆရာနွံဖအမေးစကားကြောင့် ရှမ်းအဖိုးအိုကြီး ခဏငြိမ်သွားပြီး။

“အဲဒီအပင်မှာ အရင် သက္ကဒိသ ရုက္ခစိုးကြီးနေတယ်။ အရင်နှစ်ပေါင်း နှစ်ရာကျော်ကဒီနယ်ကိုအုပ်စိုးခဲ့ဖူးတဲ့ နယ်စားကြီးပဲ။ နယ်စားရုက္ခစိုးကြီီးက အကျင့်အရမ်းဖြူစင်တယ်။ နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ကျော်လာတော့တရားဓမ္မအရမ်းလိုက်စားလာတယ်။ နောက်ပိုင်းအပင်မှာအမြဲမနေဘူး ဟိမဝန္တာဘက်ကိုနစ်ရှည်လများတရားသွားအားထုတ်နေတတ်တယ်။ သူမရှိတဲ့နောက်သိပ်မကြာခင်ကမှ အသစ်တစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။ သူရောက်လာတဲ့အချိန်ကစပြီး သခွတ်ပင်လဲသွေးနံ့တွေလှိုင်သွားတာပဲ။ သူကရုက္ခဘုံဗိမ္မာန်ရသင့်တဲ့နတ်မျိုးမဟုတ်ဘူး။ အစိမ်းနတ်သာသာပဲရှိတယ်။ ပိုင်နက်လဲရိုင်းစိုင်းသွားတာပေါ့”

“အဖိုး အသစ်ရောက်လာတဲ့တစ်ယောက်က တပွဲစားမုဆိုးဖြစ်ခဲ့တဲ့လုံထီးဆိုတာမဟုတ်လား၊ သူကလူ့ဘဝက အကုသိုလ်တွေလုပ်ခဲ့တာ ဘယ်လိုကြောင့် ဒီလိုနေရာတစ်ခုရခဲ့တာလဲ”

“လူ့ဘဝကလဲ ပြောရရင်ခက်သကိုး သူ့အကုသိုလ်ကံဘယ်လောက်များများ သူလုပ်ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ်လေးတစ်ခုကြောင့် အခုလိုနေရာရလာတာပဲ ဒီကုသိုလ်ကုန်ရင် ငရဲကိုကျမှာအမှန်ပဲ”

“အခုလက်ရှိရွာမှာဖြစ်နေတာတွေ အဖိုးသိရဲ့လား”

“ကျုပ်သိတာပေါ့ ကျုပ်ကဒီရွာစောင့်နတ်ဆိုပေမယ့် သူ့အပိုင်နယ်ထဲကိုဝင်ရှုပ်လို့မရဘူးလေ ဒီလိုမျိုးလုပ်တာကိုလဲ ကျုပ်မကြိုက်ဘူး ဒါပေမယ့် ကျုပ်ဘာမှလုပ်မရဖြစ်နေတာ”

“ဒါ့အပြင်ဒီအပင်နဲ့ပတ်သက်ပြီးတခြားဘာတွေထူးသေးလဲအဖိုး”

“အခုတလော ဧည့်နတ်တစ်ဦးရောက်နေတာကိုသတိထားမိတယ်။ တစ်လတောင်မပြည့်ချင်သေးဘူ။ သူကလည်းနတ်မိစ္ဆာတစ်ကောင်ပဲ။ ဒီနယ်ကမဟုတ်ဘူး။ သူက တောစိုးစတုမဟာရာဇ်နတ်တွေထက် တစ်ဆင့်မြင့်လိမ့်မယ်။ဒါကြောင့်သူလာနေနေတာကို အစိမ်းနတ် လုံထီးကလည််း မတားနိုင်ဘူး။ တပည့်ခံပြီးသူတော်ချင်းချင်းသီတင်းလွေ့လွေ့နဲ့ လက်ခံထားတယ်”

“အခုလိုပြောပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အဖိုး၊ ကျုပ်တို့သခွတ်ပင်ပင်ဘက်သွားကြည့်ပြီးလို့ဦးမယ် လိုအပ်ရင် လှမ်းခေါ်လိုက်ပါမယ်”

“အင်းလေ..ကောင်းပါပြီ”
——————-

အပိုင်း(၄၃) ဆက်ရန်

အပိုင်း (၄၃)

စိုင်းနွံဖတို့ဆရာတပည့်လဲ  ရွာစောင့်နတ်ဆိုတဲ့ ရှမ်းအဖိုးကြီးကိုနှုတ်ဆက်ပြီး တည်းခိုရာမိုင်းပုလဲစံအိမ်ကြီးဆီ ပြန်လာခဲ့လိုက်ကြသည်။ နှစ်ရက်အတွင်းဆရာနွံဖက ပုတီးစိပ်၊ သမထထိုင်၍သာနေသည်။ နားချိန်တွင် ဆေးများ၊ အင်းများကိုဂါထာများရွတ်၍နှိုးနေ၏။

နှစ်ရက်အကြာ လကွယ်နေ့နေဝင်ရီတရောရောက်ချိန်တွင်တော့ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်သား သခွတ်ပင်ကြီးဆီသို့ဦးတည်လာခဲ့ကြသည်။ သခွတ်ပင်အနားရောက်တော့ ဆရာနွံဖက

“အပင်ပေါ်မှာ နေစရာမရှိလောက်အောင် နာနာဘာဝတွေပြည့်နှက်နေကြပါလား ဒီလောက်များတဲ့အပင်တစ်ခါမှမမြင်ဘူးဘူး”

“ဆရာ ကျွန်တော်တို့ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ”
ဖိုးတေ၏စကားကြောင့် စိုင်းနွံဖက သခွတ်ပင်ကိုမော့ကြည့်ပြီး

“သွေးညှီနံ့တွေပျောက်အောင် နှင်ထုတ်ရမှာပေါ့”

ဆိုပြီးဖြေးညှင်းစွာပြောလိုက်လေ၏။ ဆရာနွံဖရဲ့စကားအဆုံးမှာ သခွတ်ပင်ကြီးက လေမတိုက်ပဲယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားလာခဲ့ပြီး ကညင်ပင်ပေါ်ကနေ တဘုတ်ဘုတ်နဲ့ခုန်ဆင်းလာတဲ့ နာနာဘာဝများစွာကိုတွေ့လိုက်ကြရလေသည်။ ဆရာနွံဖ ကြိုပေးပြီးသွေးလိမ်းခိုင်းထားတဲ့မျက်ကွင်းဆေးကြောင့် ဖိုးတေမှာလည်း မကောင်းဆိုးဝါးတွေကိုမြင်နေရလေသည်။

သခွတ်ပင်ပေါ်ကခုန်ဆင်းလာတဲ့နာနာဘာဝများက ဝါးကပ်ကာထားတဲ့နေရာကနေအပြင်ကိုမထွက်ပဲ သူတို့နေရာပိုင်နက်နားသို့ကျူးလာသူဆရာတပည့်တို့အား စားမတတ်ဝါးမတတ်စိုက်ကြည့်နေကြ၏။ ဆရာစိုင်းနွံဖလည်း အခြေအနေကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီးနောက် ဝါးကပ်ကာထားတဲ့ နေရာတစ်ဝိုက်ကို နောက်ထပ်စည်းတစ်ထပ်ရစ်၍တားလိုက်လေသည်။ ဆရာနွံဖ စည်းတားပြီးတဲ့အချိန်မှာ အထဲမှာ ရှိနေသည့်နာနာဘာဝများလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လာကိုလည်းမြင်လိုက်ကြရသည်။

ဆိုးဝါးပုံပျက်သောပုံစံအမျိုးမျိုးနှင့်အကောင်ဗလောင်များက သာမန်လူတွေနားမလည်နိုင်တဲ့ဘာသာစကားနဲ့ အော်ဟစ်ပြီး ဝါးကပ်စည်းအထဲမှာပြေးလွှားနေတာကိုမြင်တော့ ဖိုးတေက

“ဆရာကြီး သူတို့နေလို့မရတော့ဘူးထင်တယ်၊  လွှတ်ပေးပြီးမှဖမ်းမလား”

“ခဏနေဦး မောင်ဖိုးတေရဲ့..မလောနဲ့၊ သခွတ်ပင်ကိုအပိုင်စားရတဲ့သူ ထွက်မလာမချင်း ဘာမှမလုပ်နဲ့ဦး”

ဖိုးတေလည်း ဆရာနွံဖ စကားကိုနားထောင်ပြီး စည်းဝိုင်းအပြင်ကနေ ရပ်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် သခွတ်ပင်ရဲ့ထိပ်ဖျားမှအသံတသံထွက်လာသည်။

“ငါ့နေရာကိုလာပြီး ငါ့ကိုအံတုဝံ့တာဘယ်သူလဲ”

ဆရာကြီးစိုင်းနွံဖကလည်း လိုချင်တဲ့အခြေအနေရောက်ပီမို့။

“သင့်ကိုပဲစောင့်နေတာ အခုသင်ရောက်လာပီဆိုတော့ ကျုပ်လုပ်စရာရှိတာလုပ်ရတော့မယ်”

လို့ပြောပြီး စည်းဝိုင်းထဲကို အင်းတစ်ရွက်ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆရာနွံဖပစ်ထည့်လိုက်တဲ့အင်းက စည်းဝိုင်းထဲသို့မကျပဲ အပြင်ဘက်ကိုပြန်ဝိုက်ပြီးထွက်လာခဲ့သည်။ ဆရာနွံဖက ဒုတိယအကြိမ်ထပ်၍ ပစ်ထည့်ပေမယ့်လဲ အပြင်ကိုပဲ ပြန်ထွက်လာပြန်သည်။ အဲဒီအချိန်တွင် ဆရာနွံဖ၏နားထဲ၌..၊

“သူ့ကို ယခုနှင်ထုတ်လို့မရသေးဘူး လူအသက်မသေအောင်ပဲ သူ့ကိုသင်တားပါ။ သူ့ကုသိုလ်မကုန်သေးတဲ့အတွက် သင်မောင်းထုတ်လို့မရဘူး”

ဆိုတဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ ဆရာကြီးစိုင်းနွံဖလဲ ဆရာသခင်တို့ဆီက အမိန့်ကိုရလိုက်တဲ့အတွက် နည်းလမ်းတစ်ခုကိုပြောင်းပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။

“သခွတ်ပင်ပေါ်ကပုဂ္ဂိုလ် သင့်နေရာကို ကျုပ်မထိခိုက်စေလိုဘူး ဒါကြောင့် ကျုပ်ရှိရာကိုဆင်းလာပြီး အပြစ်တွေကိုဝန်ခံပါ”

“အဟား ဟား.. သင်ခေါ်တိုင်းလာရအောင် ငါကသင့်အစေခံမဟုတ်ဘူး ဒီနေရာကနေ ငါ့ကိုမောင်းထုတ်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့၊ ငါ့ဟာငါနေချင်သလိုနေမယ် သင်အမိန့်လာပေးစရာမလိုဘူး”

“ကောင်းပြီလေ သင်ကခေါင်းမာနေတော့လဲ ကျုပ်ကဘာလဲဆိုတာပြရတာပေါ့ သင့်ကိုအပင်ပေါ်ကနေ နှင်မချဘူး သင်ကိုယ်တိုင်မနေနိုင်အောင် လုပ်ပြမယ်”

ဆရာကြီးနွံဖလည်း သခွတ်ပင်ပေါ်က ပုဂ္ဂိုလ်ကို ကြိမ်းဝါးပြီး ဝါးကပ်ကာထားတဲ့နေရာရဲ့အပြင်ပတ်လည်စည်းမှာ အင်းစာရွက် ၂၄ရွက်တိတိနဲ့ စိုက်ချလိုက်သည်။ အင်းစာရွက်တွေနေရာကျတာနဲ့ မျက်စိကိုစုံမှိတ်ပြီး နှုတ်ကနေ ဂါထာတစ်ပုဒ်ကိုမရပ်မနားရွတ်နေသည်။ ဆရာကြီးရဲ့နှုတ်ဖျားကထွက်လာတဲ့ ဂါထာမန္တာန်တွေကြောင့် အင်းစာရွက်တွေကမတိုက်ပဲ တဖျတ်ဖျတ်လှုပ်ခါလာခဲ့ကာ ရုတ်တရက်ဆိုသလို တစ်ရွက်ပြီးတစ်ရွက် အပင်ထိပ်ဖျားဆီသို့ ပျံတက်သွားပြီး အပင်ထိပ်ဖျားမှာ အင်းစာရွက်၂၄ရွက်က တစ်ရွက်နဲ့တစ်ရွက် ယှက်ကာ အုပ်မိုးထားတဲ့ပုံစံလိုဖြစ်သွားခဲ့သည်။

သခွတ်ပင်အပိုင်အောက်ကစည်းဝိုင်းထဲမှာရှိနေတဲ့ နာနာဘာဝတွေရော သခွတ်ပင်ပင်ထိပ်ဖျားမှာရှိနေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ရော အင်းစာရွက်များကိုအထူးအဆန်းသဖွယ်ကြည့်နေတဲ့အချိန်၊ အင်းစာရွက်တွေထဲမှ ရွှေရောင်ကြိုးမျှင်လေးများတစ်ချောင်းချင်းစီကျလာခဲ့သည်။ ရွှေရောင်ကြိုးမျှင်လေးတွေက သခွတ်ပင်ပိုင်နယ်မြေတစ်ခုလုံးကို ဖုံးအုပ်သွားချိန်ရောက်တော့မှ ဆရာကြီးနွံဖ မျက်လုံးအစုံကိုဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးမှထိုင်နေရာကနေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး။

“ဒီရွှေမျှင်တွေကာထားတဲ့အတွက် အထဲမှာဘာဖြစ်ဖြစ်အပြင်ကိုထွက်‌လို့မရတော့ဘူး သင်ခေါင်းဆက်မာနေဦးမယ်ဆိုရင် ကျုပ်အဆိုးမဆိုပါနဲ့”

“ဒီနေရာက ကျုပ်ကိုအပိုင်စားခွင့်ပေးထားတာ ကျုပ်ကိုနှင်ထုတ်ဖို့ဆိုရင်သင်မှားလိမ့်မယ်”

“ကျုပ်သင့်ကိုနှင်ထုတ်ဖို့ဆိုတာထက် သင်သတ္တဝါတွေကိုသတ်ဖြတ်ပြုစားနေတာတွေကိုရပ်တန်းကရပ်ဖို့အတွက်လုပ်နေတာ သင်အဲဒီလုပ်ရပ်တွေကိုရပ်မယ်ဆိုရင် ကျုပ်ပညာတွေကိုရုပ်သိမ်းပေးမယ်။ ပြီးတော့ သင့်ရဲပိုင်နက်ထဲမှာ အထက်နတ်မင်းကြီးတွေခွင့်ပြုချက်မရပဲ အခြားကလာတဲ့မျက်နှာစိမ်းနတ်မိစ္ဆာကိုလည်းလက်ခံပြီး နေခွင့်ပြုထားတယ် သူ့ကိုလည်းလက်မခံပါနဲ့”

“ဟားဟားးးးးးးးးးဟား.. ကျုပ်ရဲ့ပိုင်နက်ထဲမှာ ကျုပ်လုပ်ချင်တာလုပ်မယ် ဒီနေရာက ကျုပ်အပိုင်စားရထားတဲ့နေရာ ခင်ဗျားပြောတာတွေကို မလိုက်နာနိုင်ဘူး။ အပြင်ကရောက်လာတဲ့နတ်မိစ္ဆာကိုလည်း ကျုပ်မနှင်နိုင်ဘူး။ ခင်ဗျားအစွမ်းရှိရင် ခင်ဗျားဖာသာနှင်ပေတော့။ ကျုပ်ကတော့ခင်ဗျားအမိန့်ပေးသလို မလုပ်နိုင်ဘူး”

“ဒါဆိုလဲ ကျုပ်အလွန်မဟုတ်တော့ဘူး ”

ဆရာကြီးနွံဖရဲ့စကားအဆုံးမှာ ရွှေမျှင်ရောင်အတန်းတွေထဲကနေ မီးတောက်မီးလျှံတွေထွက်လာပြီး သခွတ်ပင်တစ်ပင်လုံးကို ဖုံးအုပ်သွားတော့သည်။

“အားးး..ပူတယ် ပူတယ် လွှတ်ပေးစမ်း ငါ့ကိုလွှတ်ပေး ငါဆိုတဲ့ကောင်က နင့်အမိန့်ကိုမနာခံဘူး ငါကသေပြီးသားလူ နှစ်ခါထပ်မသေဘူး ငါပြန်လွတ်လာရင် တစ်ရွာလုံးကို သတ်ပစ်မယ် ငါ့ကိုလွှတ်ပေး”

အသံနက်ကြီးနဲ့အော်သံက သခွတ်ပင်ထဲကနေ ပေါ်ထွက်လာပြီး အဲဒီအသံကိုတော့ ဆရာကြီးနွံဖ တစ်ယောက်ပဲကြားနေရသည်။

“အမလေး ပူတယ် ပူတယ် ငါ့ကိုလွှတ်ပေး ”

“သင်သတ္တဝါတွေကိုထပ်မသတ်တော့ဘူးဆိုရင် လွှတ်ပေးမယ်”

” ငါလုပ်ချင်တာလုပ်မယ် ငါကတိ‌မပေးနိုင်ဘူး ငါ့ကိုလွှတ်ပေးစမ်း”

“ဒီလောက်ခေါင်းမာနေတဲ့ကောင်ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကိုကြိုးအထပ်ထပ်ရစ်လိုက်စမ်း”

ဆရာကြီးရဲ့စကားအဆုံးမှာ သခွတ်ပင်ထိပ်ဖျားမှနေ၍ တစ်စုံတခုသည် ‌ကြိုးတွေအထပ်ထပ်ရစ်ပတ်ခံရပြီး မြေကြီးပေါ်သို့ပြုတ်ကျလာလေသည်။အပင်အောက်ရောက်သောအခါ တစ်ကိုယ်လုံးအမွှေးအမျှင်တွေထူထပ်စွာပေါက်နေပြီး ရင်ဘတ်မှာအနီရောင်ပိတ်စတစ်ခုစည်းထားတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရလေ၏။ ဆရာနွံဖက ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏ရင်ဘတ်မှာစည်းထားတဲ့ ရှာပန်းစကြိုးကိုတွေ့တော့..

“ဒီလိုနာနာဘာဝက ရင်ဘတ်စည်းကြိုးနဲ့မထိုက်တန်ဘူး နတ်စိမ်းတွေကိုအစိုးရတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ယခုရောက်စေ အထက်ဆရာကြီးများနှင့်ငါဆရာနွံဖအမိန့်” ဟုခပ်မာမာပြောလိုက်သည့်အချိန်တွင် သခွတ်ပင်ထိပ်ကောင်းကင်မှ တင်းပုတ်ကြီးကိုင်ထားသော ယက္ခဘီလူးတစ်ကောင်ပေါ်လာလေသည်။ သူကဆရာနွံဖကိုမေးလိုက်၏။

“ကျွန်ပ်ကိုဘာကြောင့်ခေါ်တာလဲ”

“ဒီနာနာဘာဝအဆင့်ပဲရှိတဲ့ကောင်ကို ဘာကြောင့်နတ်စိမ်းအဖြစ်သတ်မှတ်ပြီး ဒီအပင်ကိုအပိုင်စားပေးထားတာလဲ သူကလူ့ဘဝတစ်လျောက်မကောင်းတဲ့သတ်ဖြတ်ခြင်းနဲ့ပဲကုန်လွန်ခဲ့တာ သင်တို့အသိပဲမဟုတ်လား”

ဆရာစိုင်းနွံဖရဲ့စကားကိုကြားတော့ ယက္ခက..

“ဟုတ်ပါတယ် ဒါပေမယ့် သူအသက်ရှိစဉ်တုန်းက ဒီသခွတ်ပင်အောက်မှာ သောက်ရေအိုးစင်တစ်ခုဆောက်လှူခဲ့ဖူးတယ် အဲဒီကုသိုလ်ကြောင့် ဒီနေရာကိုသူခေတ္တအပိုင်ရခဲ့တာ ယခုလို သတ္တဝါတွေကို သတ်ဖြတ်ပြုစားနေတာကို ကျွန်ုပ်တို့မသိရှိခဲ့တဲ့အတွက် သူ့ကိုထိန်းချုပ်တဲ့ ကျွန်ုပ်အနေနဲ့လဲ အပြစ်ရှိပါတယ် ဒါကြောင့် သူ့ကိုအပြစ်ပေးဖို့ ကျုပ်ထံအပ်နှံပါ”

“ဟုတ်ပါပြီ၊ သင့်ရဲ့စကားကိုကျုပ်ယုံကြည်လိုက်မယ်။ ဒီနာနာဘာဝကို ဒီအပင်ပေါ်မှာထပ်မမြင်ချင်ဘူး ဒါကြောင့် ကျုပ်အရှေ့ကနေအမြန်ခေါ်သွားပြီးဆုံးမပေးပါ သူ့ကုသိုလ်ကံမကုန်သေးရင်လဲ နောက်ထပ်သတ္တဝါတွေအသက်ကိုမသတ်နိုင်အောင် သင်တို့ကြည့်ရှုပေးပါ ”

“ကောင်းပါပြီ ကျွန်ုပ်ကိုသွားခွင့်ပြုပါ”

တင်းပုတ်ကိုင်ယက္ခကပြောလိုက်ရာတွင်၊ ဆရာနွံဖက

“ခဏနေပါဦး အခုကျုပ်တို့လာတဲ့ကိစ္စက ဒါတင်မကသေးဘူး။ အခုသူက ခေတ္တအပိုင်စားရတဲ့နေရာကို အခြားအချိန်ကာလကလာတဲ့ ဧည့်သည်နတ်ဆိုးမိစ္ဆာအသူရာကိုပါ ဒီအပင်မှာနေနိုင်ကအောင်လက်ခံခွင့်ပြုထားသေးတယ်။ အဲဒီနတ်မိစ္ဆာဆိုးက အတိတ်တစ်ချိန်က အလွှာမှာပဲ နေနေရမှာကို အခုပစ္စုပန်ကာလမှာ အချိန်နေရာမှားပြီးလာရောက်သောင်းကျန်းပြီး လူတွေကိုဖျားယောင်းဒုက္ခပေးနေတယ်၊ အဲဒါလည်းမဖြစ်သင့်ဘူး။ ဒါကြောင့်သူ့ကိုပါတားဆီးပြီးနေရပ်ကိုပြန်ပို့ရမယ်”

ထိုအခါတင်းပုတ်ကိုင်ယက္ခကပြန်ပြောလေသည်။

“အသူရာနတ်မိစ္ဆာ အဆင့်ကိုတော့ ကျွန်ပ် တားဆီးချုပ်ကိုင်နိုင်စွမ်း မရှိပါ အရှင်..”

“ဒါဆိုကျုပ် အထက်နတ်စစ်သူကြီးတွေရဲ့ကိုယ်စားလှယ်တော်ကိုတခါထဲပင့်ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါ့မယ်။ ဒီကနေ့ ဒီနတ်ဆိုးနှစ်ကောင်ကိစ္စ အပြတ်ဖြတ်မှဖြစ်လိမ့်မယ်။ အခုတော့အထက်ကိုအကူအညီမတောင်းခင် အသူရာနတ်မိစ္ဆာကို သူ့ဘာသူ သူ့ပိုင်ဆိုင်ရာအရပ်ကိုပြန်သွားအောင်အရင်တောင်းဆိုမေတ္တာရပ်ခံပါမယ်၊ မရရင်တော့အထက်နတ်မင်းကြီးတွေလက်ထဲအပ်ရလိမ့်မယ်”

ဆရာကြီးနွံဖစကားဆုံးသည်နှင့်သခွတ်ပင်ထက်ဖျားနားမှအကိုင်းကြီးဆတ်ဆတ်ခါလှုပ်ရမ်းလာပြီး ကိုယ်ခန္ဓာကြီးမားအောင်ဖန်ဆင်းထားသော နတ်မိစ္ဆာတစ်ကောင် ဝုန်းခနဲပေါ်လာကာ အပင်အောက်မြေပြင်သို့ခုန်ဆင်းလာခဲ့သည်။

“ဟား..ဟား..ဟားး..ငါပဲကွ အသူရတ္ထဒေဝဆိုတာ၊ သင်လိုဆရာစုတ်က ငါ့လိုအသူရာနတ်မင်းကြီးရဲ့မြေးကို လွယ်လွယ်နဲ့ဖမ်းလို့၊ နှင်လို့ရမယ်ထင်နေတာလား၊ ဟား..ဟား..။ သင့်အကြံဦးသွားလို့ ကျွန်ုပ်ရဲ့မှော်ဝင်လက်ဝတ်ရတနာကို အစွမ်းဖျက်ပြီး ဓါးစာခံဆီကချွတ်ပေးနိုင်ရုံနဲ့ သင်ကျွန်ုပ်ကိုနိုင်ပြီမထင်နဲ့။ ကျွန်ုပ်ကနှယ်နှယ်ရရမဟုတ်ဘူး။ အသူရာထဲမှာမှ၊ အသူရာကဝေဖြစ်တယ်။ တော်ရုံတန်ရုံဘယ်နတ်မှကျွန်ုပ်ကိုမယှဥ်နိုင်ဘူး ကျွန်ပ်ရဲ့နှစ်၂၀၀၀ကျော် ကဝေအစွမ်းနဲ့သင်ပဲကမ္ဘာမြေကလွင့်ထွက်ပျောက်ကွယ်မသွားချင်ရင် ကျွန်ုပ်ရဲ့အလုပ်တွေကိုထပ်မံ မနှောက်ယှက်ပါနဲ့..”

ခုန်ဆင်းကိုယ်ထင်ပြလာသော အသူရတ္ထဒေဝကပြောသာအခါ ဆရာကြီးနွံဖက..

“ဩ..နောက်ဆုံးတော့ သင်မနေနိုင်ပဲ မူရင်းခန္ဓာကိုပြလာရပြီပဲ၊ ကျုပ်က သင်သူရဲဘောကြောင်ပြီး သစ်ပင်ထဲဆက်ပုန်းနေဦးမယ်ထင်နေတာ..”

ဆရာနွံဖ၏ဆွပေးလိုက်သောစကားကြောင့် အသူရတ္ထဒေဝဆွေ့ဆွေ့ခုန်သွားပြီး..။

“သယ်..ငါက ဘယ်တော့မှရန်သူကိုကြောက်ရွံ့ပြီးပုန်းကွယ်နေမယ့် အမျိုးအစားမဟုတ်ဘူး၊ သင်မကြာခင်ငါ့အစွမ်းသိစေရမယ်..”

“ကျွန်ုပ် သင့်ရဲ့သတ္တိ၊ မျိုးရိုးနဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကိုလေးစားပါတယ်၊ ကျွန်ုပ်တစ်ခုပဲမေတ္တာရပ်ခံချင်ပါတယ်။ ယခုသင်ပြုစားလွှမ်းမိုးထားတဲ့ ဓါးစာခံတွေကို ဆက်လက်ဒုက္ခမပေးတော့ပဲ သင့်ရဲ့မူရင်းလာရာ ကာလနဲ့ ဖြစ်တည်ရာဒေသဘုံဘဝသို့ အေးဆေးစွာပြန်လည်ကြွမြန်းပေးဖို့တောင်းဆိုပါတယ်။ ယခုခေတ်နဲ့ သင့်ရဲ့အတိတ်ကာလခေတ်ကလဲ အများကြီးကွာဟပါတယ်၊ သင်ရဲ့လက်စွပ်ကို ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတူးဖော်တဲ့သိုက်မုဆိုးတွေကြောင့် သင်ခေတ်မှားပြီး ဒီကိုရောက်လာတာမို့၊ သင့်ရဲ့မူရင်းအရပ်ကိုပြန်ကြွဖို့ကျွန်ုပ် မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်”

“ငါပြောတာ နားမလည်ဘူးလား။ ငါသင့်စကားနားမထောင်နိုင်ဘူး။ ဘယ်ခေတ်ကိုမဆိုငါစိုးမိုးနိုင်ရမယ်။ငါ့လုပ်ငန်းတွေကိုဆက်မနှောက်ယှက်နဲ့။ သင်အစွမ်းရှိလျှင်ငါ့ကိုတိုက်လော့..”

စကားဆုံးတာနဲ့အသူရတ္ထဒေဝဆီကလွှတ်လိုက်သောအနီရောင်စက်ပန်းများကစူးရှစွာထွက်ပေါ်လာပြီး ဆရာနွံဖတို့ဆီသို့ ဦးတည်ဝင်လာသည်။ သို့သော် အပင်ကြီးကိုလွှမ်းခြုံထားတဲ့ရွှေရာင်ကြိုးမျှင်တန်းများကိုဖောက်၍ထွက်လာနိုင်စွမ်းမရှိပေ။ ယင်းကိုမြင်လိုက်သောအခါ၊ ရာဂနတ်ဆိုးအသူရတ္ထဒေဝမှာတုန်လှုပ်သွားလေသည်။ ဆရာနွံဖက..

“သင်ကြိုးစားလည်းအချီးနှီးပါပဲ။ သင့်စက်တွေက နတ်တို့သနင်းသိကြားမင်းရဲ့စစ်သေနာပတိ နတ်မင်းကြီးတွေထံ ကောင်းမွန် တရားမျှတမှုကိုပြုလုပ်ရန် တိုင်တည်ခွင့်ပြုချက်ရခဲ့ပြီးစီမံထားတဲ့ ဒီအရံအတား အချုပ်စည်းရိုးကိုမထွင်းဖောက်နိုင်ပါဘူးလေ”

အသူရတ္ထဒေဝက အလျှော့ပေးလိုဟန်မပြသေး။  သူကသူ့တွင်ရှိနေသောကဝေစက်များကိုပို၍အင်အားကြီးစေရန်ဖျစ်ညှစ်စုစည်းလိုက်ပြီးရောင်စုံဖြာသော စက်ဝန်းအထပ်ထပ်ကို ဖြစ်စေလျက် နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်အားအင်သုံး၍လွှတ်လိုက်ပြန်သည်။

ဒီတစ်ကြိမ်တွင် ရွှေရောင်ကြိုးမျှင်အရံအတာများ ဆတ်ဆတ်ရမ်းခါလျက် ပေါက်ကွဲထွက်လုမတတ်ရှိနေစဥ် ဆရာကြီးနွံဖက မျက်စေ့မှိတ်လျက် ဘုရားကိုအာရုံပြုပြီး ၂၄ပစ္စည်းအပိတ် (စည်းပိတ်) ဂါထာတော်ကြီးကိုရွတ်ဆိုလိုက်သည်တွင် သခွပ်ပင်ထိပ်တွင်အုပ်မိုးလျက်ရှိသောအင်းချပ် ၂၄ချပ်မှ ပြိုးပြိုးပြက်သော အနီရောင်အခိုးအငွေ့များ အလုံးလိုက်ဖုံးအုပ်လာစဥ် မန္တန်တစ်ခုကိုရွတ်လျက် ကဝေသက်ဖျက်အင်းကို အခိုးအငွေ့များကြားထဲသို့ပစ်ပေါက်ထည့်လိုက်လေသည်။

အခိုးအငွေ့များပြယ်သွားသောအခါ စောစောကလိုကြီးမားထွားကျိုင်းသောနတ်မိစ္ဆာဘီလူးကြီးမရှိတော့ပဲ ၎င််းနေရာတွင် ခန္ဓာကိုယ်အစိမ်းရောင်သန်းနေ၍ အဖျားချွန်သော နားရွက်ရှည်များဖြင့်မျက်လုံးပြူးပြူး၊ နှာခေါင်းတိုတို၊ ပုပုကွကွ အရပ်လေးပေ မပြည့်တတ်သောမကောင်းဆိုးဝါးလိုလိုသတ္တဝါတစ်ကောင်အားသာတွေ့ရတော့သည်။ ၎င်းသတ္တဝါမှာအားအင်မရှိပျော့ဖတ်ဖတ်နှင့်မြော့နေသော်လည်း ၎င်း၏ခြေနှစ်ချောင်းကြားမှ အထီးလိင်အင်္ဂါကြီးကမူကြီးထွားလှသည်ကို ဖိုးတေတို့တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုအခါမှဆရာကြီးနွံဖသည် မျက်လုံးမှိတ်၍ နတ်ပင့်ဂါထာကိုရွတ်ဆိုပြီး ဖိတ်ကြားမှုတစ်ခုပြုလိုက်သည်။

“ကျွန်ုပ် ပထမံဂိုဏ်းဝင်ဆရာနွံဖမှပင့်ဖိတ်ပါသည်။ သက္ကရာဇာသိကြားမင်း၏နတ်စစ်သူကြီးမင်းများမှတာဝန်ပေးအပ်ထားသော အသူရာနတ်မိစ္ဆာဆိုးမျိုးကိုထိမ်းကွပ်သူအစောင့်ကိုယ်စားလှယ်တော်ကိုဤနေရာသို့ကြွချီ၍ နတ်ဆိုးအကျဥ်းသားအားလက်လွှဲရယူပေးပါရန် ဖိတ်ကြားပါသည်”
—————————————–

အပိုင်း(၄၄) ဆက်ရန်

အပိုင်း ၄၄

ဆရာကြီးစိုင်းနွံဖက ပင့်ဖိတ်ပြီး မရှေးနှောင်းမှာပင် ပြိုးပြိုးပြက်ပြက်နတ်တန်ဆာများဝတ်ဆင်ထား၍ ပုဆိုးအောက်ပိုးကျိုက်ထားသောသံလျက်ကိုင် နတ်ဘီလူးကြီးတစ်ပါး ဘွားကနဲပေါ်လာကာ။

“ကျွန်ုပ်ဟာ ကုဝေရခေါ် ဝေဿဝဏ်နတ်မင်းကြီးထံခစားရတဲ့လက်ရုံးတော် ဒိဗ္ဗိက္ခ နတ်ဘီလူးပဲဖြစ်တယ်၊ သင်၏ဖိတ်ကြားချက်ဖြင့် နတ်အကျဥ်းသားကိုလက်ခံအပြစ်ပေး၍ သင့်တော်ရာအရပ်သို့ပို့ဆောင်ရန် အထက်မှအမိန့်အာရုံရပေသည်။ အကျဥ်းသားကဘယ်မှာလဲ”

ဆရာနွံဖက သခွတ်ပင်ခြေရင်းတွင်မြော့မြော့လေးလဲနေသော ပုကွကွ စိမ်းဖန်ဖန့် နတ်မိစ္ဆာကို ဒိဗ္ဗိက္ခ နတ်ဘီလူးအားညွှန်ပြလိုက်သည်။ နတ်ဘီလူးက မြော့နေသောအသူရတ္ထဒေဝအားကြည့်ပြီး

“အင်း..သင်းက သူနဲ့မဆိုင်တဲ့ အရပ်ဒေသနဲ့ကာလမှာလာပြီး မဆီမဆိုင်လာသောင်းကျန်းဒုက္ခပေးနေတာပဲ။ အခုတော့မြော့မြော့ပဲကျန်တော့ပါလား။ သူ့ကိုကျွန်ုပ်လက်ထဲအပ်လိုက်၊ သူနေသင့်တဲ့သူ့ခေတ်၊ သူ့နေရာကိုခေါ်သွား အပြစ်ပေးပြီး၊ အချိန်တံတိုင်းကိုနောက်ထပ်ကျော်လွှားဖြတ်သန်း မလာနိုင်အောင် အပြီးအပြတ်တားဆီးပေးလိုက်ပါမယ်..။ ကျွန်ုပ်ကိုသွားခွင့်ပြုပါတော့”

ဒိဗိက္ခနတ်ဘီလူးကပြောရင်းသူလက်နှစ်ဘက်ကိုဖြန့်ပြီး အသူရာ ရာဂနတ်ဆိုးအား ချိန်ရွယ်လိုက်ရာ ကြိမ်အလုံးခန့်ရှိသော နတ်တို့၏ချုပ်နှောင်တန်ဆာကြိုးတစ်ချောင်းတဝင်းဝင်းထွက်လာပြီးရစ်ပတ်လိုက်လေသည်။  တဆက်ထဲမှာပင် ဝုန်းကနဲအသံကြီးမြည်၍ မြင်ကွင်းမှပျောက်ကွယ်သွားရာ အသူရတ္ထဒေဝနတ်ဆိုးပါ နေရာတွင်မရှိတော့ပေ။ ဆိုင်ရာနတ်အစောင့်အကြပ်များကတစ်ပါတည်းခေါ်ဆောင်သွားပြီဟု နားလည်လိုက်ရပေသည်။

ယခုအချိန်အထိစောင့်ဆိုင်းပေးနေသော တင်းပုတ်ကိုင်ယက္ခကလဲ သခွတ်ပင်မှ အမှောင့်၊ အနှောက်များ ရှင်လင်းသွားပြီဆိုတာသေချာသွားမှ၊ အပင်အောက်မှာ လဲကျနေတဲ့ လုံထီးခေါ်သစ်ပင်စောင့်ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဆံပင်ကနေဆွဲပြီး ကောင်းကင်ပေါ်သို့ပျံတက်သွားခဲ့တော့သည်။

ဆရာကြီးနွံဖကလည်း သခွတ်ပင်အောက်မှာ ပိတ်မိနေတဲ့ နာနာဘာဝများကို ပြန်လွှတ်ပေးခဲ့ပြီး သူတစ်ပါးအသက်ကိုမသတ်ဖို့ကတိတောင်းကာ မူရင်းနေရာမှာပြန်၍ပေးနေစေခဲ့လေသည်။ အမှန်တော့သစ်ပင်များသည် နာနာဘာဝဝိဉာဥ်များ မှီတွယ်နေထိုင်ရာ မဟုတ်ပါလား။ သူတို့ကိုမရိုင်းအောင်ထား၊ မေတ္တာပို့သထားရင်ဖြင့် ဘာအန္တရာယ်မှပေးလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

ဆရာစိုင်းနွံဖတို့ဆရာတပည့်သည် မဲ့နမ်ဖူးရွာတွင်းသို့ဝင်၍ ရှမ်းအဖိုး၊ အမယ်အိုလင်မယားနှင့်တွေ့ပြီး ရွာတွင် အန္တရာယ်ကင်းသွားပြီဖြစ်ကြောင်းအသိပေးကာ မိုင်းပုလဲဟော်နန်းစံအိမ်တော်ကြီသို့ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။ မဲ့နမ်ဖူးရွာသူရွာသားများလည်းဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြလေသည်။

××××××××××××××××××××××××××××××××××

ဆရာကြီးနွံဖတို့ ဆရာတပည့်လည်း ကိစ္စဝိစ္စများပြီးစီး၍ စံအိမ်တော်ကြီးမှပြန်သွားခဲ့ကြလေပြီ။

ရဲနောင်မှာ သုံးရောင်ခြယ်လက်စွပ်၏သြဇာအာဏာလွှမ်းမိုးမှုမှဆရာကြီးနွံဖ၏အစီအရင်ကြောင့် ချေဖျက်ကင်းလွတ်ပြီး သူ့ကိုအမြဲတစေတင်းကြပ်စွာလိုက်လံချုပ်ကိုင်နေသောလက်စွပ်ကိုကွင်းလုံးကျွတ်ချွတ်နိုင်ခဲ့ကာ၊ အသူရတ္ထဒေဝရာဂနတ်ဆိုး၏ ခိုင်းစေမှုမှကင်းလွတ်သွားခဲ့လေသည်။ ထို့အပြင်၊ ရာဂနတ်ဆိုးကိုလည်း သူပိုင်ဆိုင်ရာအလွှာ၊ ပျူ သရေခေတ္တရာ အတိတ်ကာလ နယ်စည်းသို့ပြန်လည်ပို့ဆောင်ပေးနိုင်လိုက်ခဲ့ပေပြီ။ အထက်ဆရာကြီးများ၏အစွမ်းထက်လှသောမန္တန် နှင့်အမိန့်ပြန်မှုများကြောင့် ရာဂနတ်မိစ္ဆာ၏ကဝေဝိဥာဉ်ဆိုးကိုပညာနှုတ်၍ကာလခရီးကိုပါ မသွားနိုင်စေရန်စီရင်ထားလိုက်မှုကြောင့် သူ့အပေါ်တွင်ထားရှိခဲ့သောအနှောင်အဖွဲ့အနှောက်အယှက်များမှကင်းလွတ်သွားပြီးသူ့ဘဝပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ခဲ့ပြီဟုယူဆရသည်။

သို့သော်ရဲနောင် သတိထားမိသည်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပင်၊ သူရန်ကုန်မှ မိုင်းပုလဲသို့ခရီးထွက်မလာခင်အချိန်ကအတိုင်း၊ သာမန်ခပ်နွဲ့နွဲ့လူငယ်တစ်ဦးပြန်ဖြစ်မလာတော့ပဲ၊ မနော်ဟရီဥယျာဥ်မြို့တော်တွင် သုံးရောင်ခြယ်လက်စွပ်ကိုလက်ခံရရှိခဲ့ပြီးနောက်ပိုင်း ပြောင်းလဲလာသောယောက်ကျားပီသသည့်ခန္ဓာကိုယ်ထွားကျိုင်းမှုကဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့သည်။ အဓိကအရေးကြီးဆုံးမှာကားသူ၏ကြီးမားထွားကျိူင်းလှသောလိင်တံကြီးမှာအရွယ်အစားမပျက်ဆက်လက်တည်နေခြင်းသာဖြစ်၏။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် ဤသို့သော ပရောဂအမှောင့်အဖျက်မျိုးကို ပညာရှင်ဆရာများကတိုက်ထုတ်ချေဖျက်ပြီးပါက၊ အနှောင့်အယှက်ခံနေရသူများသည် အမှောင့်ထွက်သွားသည်နှင့်အနှေးနှင့်အမြန်ဆိုသလိုပင်လူကောင်းပကတိပြန်ဖြစ်လေ့သို့မဟုတ် မူရင်းအနေအထားသို့ပြန်ရောက်လေ့ရှိတတ်ကြသည်။ သို့သော်ဤမိုင်းပုလဲစံအိမ်ကြီးအတွင်းရှိ ရာဂနတ်ဆိုးလွှမ်းမိုးခဲ့သောပရောဂအမှောင့်များကိုတိုက်ဖျက်နှင်ထုတ်ပြီးပြီးချင်းအခြေအနေများကယခုလိုဖြစ်နေသည်ကိုဆက်ဖတ်ပါဦး။

စံအိမ်ကြီးအတွင်းမှာပရောဂများကင်းစင်ပြီးပုံမှန်အခြေအနေသို့ပြန်ရောက်သွားပြီဖြစ်သော်လည်း ရဲနောင်ကတော့သူ၏စိတ်ထဲမှာ သူ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကိုတဏှာရာဂစိတ်ဖြင့်တပ်မက်စွဲလမ်းပြီးချစ်မိနေခြင်းကိုဖျောက်ဖျက်၍မရတော့ပေ။ သူ့အတွက် မိခင်နှင့်ထိတွေ့ခဲ့သော လက်တွေ့ပကတိအထိအတွေ့တွေက၊ ပရောဂရဲ့အစွမ်းမှ မဟုတ်ခဲ့ပဲလေ။ သူ၏အမေဟုဆိုသူ မိန်းမချောကြီး၏ သလွန်ပေါ်မှအပြုအစုများအပေါ်သူစွဲလမ်းသာယာနေခဲ့မိပြီ။

အမေလုပ်တဲ့ ဒေါ်အိမ့်ကြာဖြူဘက်ကိုလည်းကြည့်ပါဦး၊ ဘယ်လိုပဲသုံးရောင်ချယ်လက်စွပ်၏လွှမ်းမိုးမှုစွမ်းအားကပျက်ပြယ်သွားပြီဟုဆိုဆို၊ သူမကိုကြည့်ရသည်မှာယခုအထိထူးဆန်းသောစိတ်ကူးယဥ်ဘဝတွင်ပင်ရှိနေသေးပုံရလေသည်။ တကယ်ပဲမူလအသိစိတ်ပြန်ရလာရန်နှောင့်နှေးနေသလားမပြောတတ်တော့။ ယင်းကပင် သူ့မနင့်အရမ်းနီးစပ်ပြီး၊ အဆက်မပြတ်ကိုယ်ချင်းနှီးနှောကာ ခင်တွယ်နေမိရသောတော်ဖုရားကိုယ်တော်လေးကို မိမိ၏သားအဖြစ်အမှန်အတိုင်းမမြင်နိုင်ခဲ့ပဲ၊ ခင်ပွန်းကြင်ယာသည် ဟုသာစွဲမြဲမှတ်ယူနေသေး၏။

အိမ့်ကြာဖြူမှာ သွေးသားရင်းကိုစွဲလမ်းသောအရှိန်နှင့် အချစ်တဏှာ၏အမှောင်တိုက်က သူမ၏သဏ္ဍာန်မှပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့သေးပေ။ ယခုထက်ထိရဲနောင်အားအပျောက်မခံပဲ အမြဲတွယ်ကပ်ချွဲနွဲ့လျက်ရှိနေသေးပြီး သူမ၏ကာမအဆီအနှစ်များကိုသုံးဆောင်ရန် ကုတင်ပေါ်ကမထစတမ်းဆွဲဆောင်ယူငင်လျက်ရှိသည်တွင်၊ ရဲနောင်ကရောဘာသားနှင့်ထုထားသည်မို့နည်း။ ဤမျှစွဲမက်ဖွယ်ကောင်းလှသောမိန်းမတစ်ယောက်၏ပူးကပ်ထိတွေ့နေသော ကာမအတွေ့အာရုံကိုဘယ်လိုမှမလွန်ဆန်နိုင်တော့ပေ။ သူကအသိစိတ်ဖြင့်ကန်၍ ထိမ်းချုပ်ထားရန်ကြိုးစားသော်လည်း၊ သိပ်မကြာခင်မှာပင် ခံစစ်စည်းကကျိုးပေါက်သွားမြဲဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်းမထူးတော့ မိခင်ဖြစ်သူ၏ကာမမှော်ရုံတောထဲသိုမျက်စိမှိတ်၍ထိုးဆင်းကူးခပ်ပစ်လိုက်သည်မှာအကြိမ်ကြိမ်ပင်ဖြစ်ခဲ့သည်။

ရဲနောင်ကိုယ်တိုင်ကိုကလည်း ဒီသူ့အမေဆိုတဲ့အမျိုးသမီးကိတ်ကိတ်ကြီးကိုအရမ်းကြွေနေပြီမဟုတ်လား။ အထိအတွေ့၊ သာယာမှုနှင့်အလွန်အမင်းနီးစပ်မှုကကိုမလွန်ဆန်နိုင်လို့၊ ယခုအထိပုံမှန်အသိစိတ်ကိုပြန်မဆယ်နိုင်သေးသော မိခင်ဖြစ်သူကိုသနားစိတ်နှင့်ဆင်ခြင်စိတ်ကတစ်ဘက်ဖြစ်နေသလို၊တစ်ဘက်ကလည်း ကြင်ဖက်ဇနီးမယား တစ်ယောက်လိုတွယ်တာမိနေပြန်သည်။ ရဲနောင်အဖို့အင်းစက်နှင့်ပေါင်းစပ်ယှက်နွယ်သောအချစ်စစ်ကိုရှာဖွေတွေ့ရှိခံစားမိလိုက်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့လည်း..၊

“အို..အိုးးး မောင်..၊ မောင်ဖုရား အင့်အင့် ဒေဝီ့ကိုလုပ်ပေးပါ။ အာ့အာ့.. နှမကို..၊ ကြာဖြူ့ကိုချစ်လားဟင်”

“ချစ်တာပေါ့ဒေဝီနှမတော်ရဲ့၊ ဒါကြောင့်အခုချစ်ပေးနေတာလေ”

“သွားပါကုတင်ပေါ်မှာလိုးနေတုန်း သိပ်နန်းဆန်မနေနဲ့တော့နော်။ သူများကိုကြာဖြူလို့ပဲခေါ် ..သိလား..။ လိုး..လိုး ..မောင်၊ လိုးပေး ဖြူ့ကိုလိုးပေးပါ၊ အာ့ဟာ့..အာ့..မောင့်ဟာကြီးက အရမ်းကြီးပြီး နင့်နေတာပဲ..စူးရ်ရှ်…ရှီး..အီးး..ဆောင့် ဆောင့်ပါ..”

“ရတယ်လေ..ဒေဝီ့သဘော..အဲ..ဖြူသဘောကျသလိုခေါ်မှာပေါ့၊ အားးးရှီး ဖာ့ခ် ကြာဖြူ၊ မောင့်ဖြူလေး၊ ဖြူ့စိတ်ကြိုက် လိုးပေးနေတတယ်လေကွာ၊ အိ..အိ..အင့်..အင့် ရော့..”

သူတို့နစ်ယောက်မှာ လောက၏အဆီးအတား ကန့်သတ်မှုများကိုထွင်းဖောက်ဖြတ်ကျော်ပြီးကာမဘုံသားတို့မွေ့လျော်ရာ၊ကာမတဏှာ၏အဆုံးစွန်ထိပ်ဆုံးနိဗ္ဗာန်ဘုံလေးတွင် ချွေးတလုံးလုံးဖြင့်ရမ္မက်ထန်စွာပျော်ဝင်နေမိကြပြန်တော့၏။

ရဲနောင်၏လီးအကြီးကြီးက မွေးသမိခင်အိမ့်ကြာဖြူ၏ ထူထဲညပ်သပ်၍အရည်တရွဲရွဲထနေသောစောက်ဖုတ်ကြီးထဲတွင်ထုတ်ချင်းခတ်ထိုးဝင်လျက် မော်တော်ကားအင်ဂျင်ထဲမှပစ်စတင်ခုတ်မောင်းသလို၊ တဗြုတ်ဗြုတ်မြည်ကာ ဒရစပ်ဝင်ထွက်ပွတ်ဆွဲလျက်ရှိသည်။ အိမ့်ကြာဖြူကလည်းသူမ၏မျှော့ပါသောစောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေဖြင့် ရဲနောင်၏ကျည်ပွေ့ကြီးကိုအားပါပါဖြင့်အတင်းစုပ်မျိုဆွဲညှစ်ပေးလျက်ရှိရာ ရဲနောင်မှာမထင်ထားခဲ့သော ကာမရသအရသာကိုခံစားနေရလေသည်။

အိမ့်ကြာဖြူမှာလည်းလီးအရသာကို တမိန်းတမောခံစားရင်းကပင်၊ ဝေဝါးနေသောအသိစိတ်အာရုံများက တဖြည်းဖြည်းနှင့်တစတစတိုး၍ကြည်လင်မှုများရလာခဲ့သည်။ သူမသည်ဆတ်ဆတ်တုန်အောင်ကောင်းနေရင်းမှ မှေးစင်းထားသောမျက်လွှာကိုဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်ကြည့်မိသည်။ သူမ၏အမြင်သည်၎င်း အသိသည်၎င်းမူလစိတ်အခြေအနေသို့ပြန်လည်ချဥ်းကပ်လာပေပြီ။

အိမ့်ကြာဖြူ မျက်လုံးဖွင့်အကြည့်လိုက်မှာသူမ၏အပေါ်မှာမိုး၍နေသောယောက်ျားတစ်ယောက်၏မျက်နှာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုသူမှာသူမ၏ကြင်ယာတော် စော်ဘွားလေးဖြစ်သည်။ ထို့အတူ သူမ၏သားဖြစ်သူရဲနောင်၏မျက်နှာလည်းဖြစ်သည်ကို သိစိတ်ကမှတ်မိလိုက်သည်။ သူမ၏အပေါ်တွင်တကိုယ်လုံးတက်ခွလျက်အားရပါးရဆောင့်ကာလိုးနေသောယောက်ျားမှာသူမ၏သားငယ်ရဲနောင်ပါလား။ သူမအသိစိတ်ဆတ်ခနဲဝင်လာချိန်တွင်ရုတ်တရက်ထိတ်လန့်သွားသော်လည်း စောက်ဖုတ်ကြောမျှင်များတဖျင်းဖျင်းတရွရွတက်နေအောင် လက်ရှိခံစားနေရသော လီးအရသာကနင့်နင့်နဲနဲကောင်းလွန်းလှချေသည်။

သူမတကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်ထွန့်ကနဲတက်၍ မျက်လုံးတွေကချက်ချင်းပင်ပြန်ပြီးမှေးစင်းကျသွားရသည်။ သူမ၏စိတ်ကရုတ်တရက်သိလာသောအခြေအနေကိုငြင်းဆန်သော်လည်း။ သူမ၏စောက်ဖုတ်နှင့်အသွေးအသားက လိုက်ပါမလာခဲ့ပေ။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်.. ဇွိဇွိ..ဒုတ်..ဒုတ်..ဖျစ်..

“ဖြူ..မောင်လိုးပေးတာကောင်းတယ်မဟုတ်လား..ဟင်..ဖြူလေး..”

ခပ်တိုးတိုးခြင်ထောင်သံကြောင့် သူမျက်လွှာကိုတချက်ပြန်ပင့်ကြည့်မိပြန်သည်။ အို.. သူ့သားရဲနောင်က သူမကိုဖြူလို့ ယုယုယယခေါ်ပြီး လိုးပေးနေတာပါလား။ သူ့ကိုယ်သူလည်း မောင်တဲ့။ သားကဘာလို့သူမကိုဒီလိုပုံစံမျိုးဆက်ဆံနေပါလိမ့်။ သူမအခြေအနေကိုနားမလည်နိုင်ပေ။ ဒါပေမယ့်သူမသားဆီက ဒီလိုအခေါ်အဝေါ်အသုံးအနှုံးမျိုးဖြင့်ရင်ခုန်စဖွယ်နူးညံ့စွာဆက်ဆံပုံမျိုးက၊ သူမလုံးဝမျှော်လင့်မထားမိဖူးသောအခြေအနေပင်ဖြစ်သည်။

သူမကမျက်လုံးကိုပြန်မှိတ်လိုက်စဥ်တွင် တဗြုတ်ဗြုတ်နှင့်အလိုးခံနေရသောစောက်ဖုတ်ထဲမှ တစစ်စစ်နှင့်အရမ်းကောင်းနေသည်။ လောလောဆယ်တွင်ဖြစ်ပျက်နေသော ကာမအရသာအထွဋ်အခေါင်တွင်၊ သူမပြန်၍လိုက်ပါစီးမြောသွားခဲ့သည်။ လက်ရှိအနေအထားကိုငြင်းဆန်ရန်လည်းစိတ်ကူးမရှိတော့ပါပေ။ ရမ္မက်ဆန္ဒရေစီးတွင်သူမအလိုက်သင့်မျှောချလိုက်သည်။

“ဖြူ..မောင်တော်လိုးပေးတာကောင်းတယ်မဟုတ်လား..”

“အူးးးရ်..ရ်.. ဟင့်..ဟင့်..ကောင်းတယ်လိုးပေး၊ လိုးပေးပါ။ အင့်..အီး..မြန်မြန်လေးး ..မောင်”

“အိုးး ဒေဝီ..ဖြူလေး အားးဖာ့ခ် ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ စောက်ဖုတ်ကြီးက..”
“အားမောင် အင့်အင့်အင့်..အိုးးးအမလေး..ပြီးပြီ..ပြီးပြီ..အားး…အာ့..”

ရဲနောင်၏နောက်ဆုံးတရစပ် ရိုက်ဆောင့်ချက် ဆယ်ကြိမ်လောက်က၊ စောက်ပတ်ထဲကို ခပ်ပြင်းပြင်းဆက်တိုက်ဝင်သွားပြီး၊ နောက်ဆုံးဆောင့်ချက်ကိုအားပါပါသွင်းချလိုက်၍ ဆီးစပ်ချင်း ဖိကပ်ထားလိုက်ချိန်တွင် သူ၏လီးထဲမှအရှိန်ဖြင့်အစွမ်းကုန်ဆောင့်ထွက်လာသောသုက်ရည်များကမိခင် ဖြစ်သူအိမ့်ကြာဖြူ၏စောက်ဖုတ်နှင့်စောက်ခေါင်းတလျှောက် တဖျင်းဖျင်းပန်းထွက်သွားကာ မွေးလမ်းကြောင်းသားအိမ်ဝဆီတွင်ပြည့်လျှံသွားခဲ့တော့သည်။

နောက်တော့သားအမိနှစ်ယောက်စလုံး ကာမဆိပ်တွေတက်၍ မူးယစ်ရီဝေမိန်းမောလျက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်ရင်းအိပ်ပျော်သွားခဲ့ကြသည်။

××××××××××××××××××××××××××××××××××

အဲဒီနောက် သုံးလေးရက်မျှဆက်လက်ကြာသွားခဲ့သည်။ ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက ရဲနောင်တို့သားအမိ၏အခြေအနေကိုတစေ့တစောင်းအကဲခတ်နေ၏။ ပရောဂတွေနှင်၍ ထွက်သွားပြီဟု ဆရာကြီးနွံဖတို့ကပြောသွားခဲ့သော်လည်း၊ ရဲနောင်တစ်ယောက် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအချိန်တစ်ချို့မှလွဲ၍ သူ့အမေဖြစ်သူမဟာဒေဝီ အိမ့်ကြာဖြူအခန်းထဲမှာသာတစ်ချိန်လုံးရှိနေပြီးအဆောင်တော်အခန်းတံခါးပိတ်ထားတာကိုသာတွေ့ရသည်။ နေ့လည်စာ ညစာပို့သော ရံရွေတော်တွေတောင်အခန်းတံခါးမခေါက်၊ အသံမပြုရဲ၊ ပွဲတော်စာတွေကိုအခန်းရှေ့က စားပွဲပေါ်တွင်ထားခဲ့ကြရသည်။

ရဲနောင်သူ့ဆောင်တော်ခန်းဘက်ပြန်ပြီးကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွေလုပ်နေချိန်ကျမှ အချိန်ကိုက်အသုံးချပြီး ဒေဝီအိမ့်ကြာဖြူကို၎င်း။ ကိုယ်တော်လေးရဲနောင်ကို၎င်း တစ်ယောက်စီဝင်တွေ့လျက် အခြေအနေကို စူးစမ်းရလေသည်။ ရဲနောင်ဆီဝင်တွေ့ပြီး သူ့မယ်ဖုရားဘယ်လိုအခြေအနေရှိသလဲ၊ ပြန်ကောင်းလာပြီလား၊ မေးမြန်းကြည့်တော့ ရဲနောင်က..

“သိပ်ပြီးထူးမလာပါဘူး မမကြီးရယ်။ မယ်ဖုရားရဲ့သတိတွေက အခုပစ္စုပန်ဘဝကိုကောင်းကောင်းပြန်လည်လာပုံမရသေးဘူး။ ပြောရရင်တော့ အရင်အတိုင်းပဲလို့ဆိုရမယ်၊ အချိန်နည်းနည်းစောင့်ရလိမ့်မယ်ထင်တယ်..”

“အင်း.. ဒေဝီ့မှာလည်း ဒုက္ခပါပဲလား၊ ဒါဆိုကိုယ်တော်လေးကို သူ့မောင်ဖုရား စော်ဘွားပဲမှတ်နေတာပါ့..၊ ဒါနဲ့ ကိုယ်တော်လေးကရော မယ်တော်ဒေဝီ့အခန်းက မထွက်ပါလား၊ နေ့ရော ညရောပါလား။ မယ်တော့်ကို ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ပြုစုနေရတယ်ထင်တယ်..”

“အာ..မမကြီးကလည်း..ဖြူ..အဲလေ..မယ်ဖုရားက ပုံမှန်စိတ်အခြေအနေပြန်မရောက်သေးတော့ မန်မိုရီတွေပြန်ရလာအောင် တတ်နိုင်သမျှအနီးကပ်နေပေးနေရတာပါ။ ပြီးတော့ သူ့အလိုဆန္ဒကိုလည်းချော့မော့လိုက်လျောပေးနေရသေးတယ်လေ..”

“အဲ..တွေ့လား၊ ပေါ်ပြီ..ပေါ်ပြီ..ကိုယ်အမေကိုကိုယ်၊ ဖြူတွေဘာတွေခေါ်လို့။ အစွန်းဆုံးအခြေအနေအထိ လိုက်လျောပေးလိုက်ပြီဆိုတာ မမကြီးသိတယ်နော်၊ ကဲပြောစမ်းပါဦးကိုယ်တော်လေးရယ်၊ ကိုယ်တော်လေးကကိုယ့်အမေအပေါ်၊ တကယ့်စိတ်ထဲကဘယ်လိုသဘောထားသလဲဆိုတာနဲ့ ဘယ်လိုခံစားရတယ်ဆိုတာ မမကြီးကိုမကွယ်မဝှက်တမ်း ပြောပြပါလား..”
—————————————–

အပိုင်း(၄၅) ဆက်ရန်

အပိုင်း ၄၅

ရဲနောင်ကဘွားတော်နန်းရွှေကြာ ဒဲ့မေးလာမှပင် သူ့အမေအပေါ်ခံစားနေရသည့်ခံစားချက်များကိုမကွယ်မဝှက်တော့ပဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖွင့်ဟဝန်ခံလာတော့သည်။ သူနှင့်ဘွားရွှေကြာအကြားမှာ ဘာမှထိမ်ချန်ထားစရာမလိုတော့လောက်အောင်အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိရင်းနှိီးပြီးသားလေ။

ရဲနောင်က အိမ့်ကြာဖြူအပေါ်တွင် အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးပင်ဖြစ်လင့်ကစား ချစ်သူတစ်ယောက်၊ အိမ်သူတစ်ယောက်လို နှစ်နှစ်ကာကာချစ်မိနေပြီဆိုတဲ့အကြောင်း။ သူတို့၏ပုံမှန် မဟုတ်သော ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုက၊ အမှောင့်ပရောဂအစွမ်းကြောင့်ဟုပဲဆိုဦးတော့၊ အနေနီးစပ်သွား၍ သွေးသားချင်းနှီးနှောပေါင်းစပ်ခွင့်ရလိုက်တဲ့အခါမှာ၊ အမေတစ်ယောက်ထက် ကြင်ယာဇနီးမယားတစ်ယောက်လိုပိုချစ်နေတာကိုရော၊ အမေလုပ်သူ၏ ကာမဂုဏ်ဖြင့် ပြုစုယုယမှုများအပေါ် အကြီးအကျယ်စွဲလမ်းပြီးမိုက်မိုက်မဲမဲပင် အတူနေထိုင်ပေါင်းသင်းချင်စိတ်များပေါ်နေပြီဖြစ်ကြောင်း ဘွားတော်အား ဝန်ခံလိုက်လေသည်။

ရဲနောင်၏ဝန်ခံစကားတွေကိုကြားရတော့ နန်းရွှေကြာတစ်ယောက် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးပြုံးလိုက်မိလေသည်။ သူမကလိုချင်သောဂွင်သို့ဝင်လာခဲ့ချေပြီ။ ဒါကြောင့် ရဲနောင်ကိုအကွက်ဖမ်း၍မေးလိုက်တော့၏။

“ဒါဆို မယ်တော်နဲ့ တရားဝင်ရော ထိမ်းမြားလက်ထပ်မပေါင်းချင်ဘူးလား”

“အဲ. အဲ..တရားဝင်ဆိုတာကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲမမကြီးရယ်။ အားလုံးသိထားကြတာက သားအမိအရင်းကြီးဆိုတာကိုပဲလေ..”

“ဒါကမမကြီးတာဝန်ထားပါ။ ဖြစ်ရင်ပြီးရောမဟုတ်လား။ အရင်ဆုံးကိုယ်တော်လေးနားလည်အောင်ပြောပြထားရမယ်..နားထောင်၊ ဒီလိုကွဲ့..”

“မင်းမျိုးမင်းသွေးဆိုတာက သာမန်လူတွေနဲ့မတူဘူးကွဲ့။ ရှေးသာကီဝင်ရှေးမင်းမျိုးဆက်တွေ မဟာရာဂျာ စော်ဘွား မျိုးဆက်တွေကအစ၊ နန်းစဥ်နန်းသွေးစစ်ဖို့ပဲအဓိကထားထိမ်းသိမ်းကြတယ်။ ဒါကြောင့်နန်းသွေးစစ်တဲ့ မျိုးဆက်ရရှိဖို့အတွက် သာကီဝင်မင်းမျိုးတွေက မောင်နှမဝမ်းကွဲတွေကို ပေးစားကြတယ်။ မရှိရင် မင်းတရားကြီးရဲ့သားတော်သမီးတော်များထဲကပဲ ဖအေတူ မအေကွဲ မောင်နှမချင်း လက်ဆက်ပေးကြတယ်။ နောက်ဆုံးအရမ်းရှားပါးလာရင် မောင်နှမအရင်းခေါက်ခေါက်ချင်းတွေတောင် လက်ဆက်ကြရတယ်ကွဲ့။ တခြားသွေးတော့အနှောမခံဘူးဆိုပါတော့”

“အဲဒါကတကယ်လားမမကြီးရဲ့ကျနော်ကဒဏ္ဍာရီတွေအောင်းမေ့လို့”

“တကယ်အစစ်အမှန်တွေပေါ့ကွယ် တို့ဘုရားတောင် ဘုရားမဖြစ်ခင် မင်းသားသိဒ္ဒတ္ထဘဝက တစ်ဝမ်းပဲကွဲတဲ့နှစ်မတော် ယသော်ဓယာကိုယူပြီးမိဖုရားမြှောက်ထားတာက အထင်အရှားရှိခဲ့တာပဲလေ”

“ဟုတ်သားပဲ ကျနော်လည်းဖတ်ဖူးတယ်”

“အေးပေါ့ ဒီထက်ပိုရှားလာရင် နန်းဆက်သစ်ဘုရင်ငယ်အတွက် နန်းသွေးရအောင်  မိဖုရားဟောင်းဖြစ်တဲ့ မယ်တော်အရင်းကိုတောင်မိဖုရားမြှောက်စေပြီး လက်ထပ်စေတယ်ကွဲ့။ တို့တတွေသာမသိလို့။ ရာဇဝင်မှာ နန်းတွင်းမှာ၊ ဒါမျိုးအဖြစ်အပျက်တွေအများကြီးပဲ။ တချို့ မအေမယ်တော်နဲ့ သားဘုရင်တွေ ပြန်ယူခဲ့ကြတာတွေကမဆန်းဘူး။ ပေါ်ပေါ်ထင်ထင်ကြီးကြားမကောင်းလို့သာ မှတ်တမ်းအတိအကျမတင်ကြတာ။ ထိမ်မြှုပ်ထားခဲ့ကြတာတွေအများကြီးရှိတယ်ကွဲ့”

ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက အာခြောက်လာသဖြင့် တကောင်းထဲမှရေတစ်ခွက်ကိုငှဲ့သောက်ပြီးမှဆက်ပြောသည်

“တို့..စော်ဘွားမျိုးနွယ် အစဥ်အဆက်တွေမှာလည်းဒီလိုအလေ့အထမျိုးတွေက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ရှိတယ်။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ မဟာဒေဝီလောင်းဟာတစ်ယောက်ထဲပဲ။ ဘယ်သူပဲဖြစ်နေပစေ၊  စော်ဘွားဖြစ်လာမယ်သူဟာ မဟာဒေဝီလောင်းနဲ့မဖြစ်မနေလက်ဆက်ရမယ်။ မဟာဒေဝီရဲ့သွေးဟာ နန်းဆက်သွေးပဲ။ နန်းသွေးတအားရှားပါးလာရင် စော်ဘွားငယ်ဟာသားတော်ပင်ဖြစ်နေပစေ၊ မယ်တော်မဟာဒေဝီကို မိဖုရားတင်ရမှာပဲ။ အရင်က နန်းသွေးရှားပါးလာရင်တခြားစော်ဘွားမျိုးဆက်မင်းသားနဲ့အလဲအဖယ်လုပ်ကြတယ်။ ဒီလိုအလေ့ကျင့်ထုံးမျိုးကို စော်ဘွားမျိုးဆက်တွေအားလုံးကလက်ခံထားကြတယ်။ ဒါကိုဘယ်သူမှ စွက်ဖက်ခြင်း၊ ကန့်ကွက်ခြင်းတို့ မပြုကြဘူး”

နန်းရွှေကြာက စကားကိုခဏရပ်ရင်း ရဲနောင်ရဲ့စိတ်ဝင်စားမှုအခြေအနေကို အကဲခတ်ပြီးမှဆက်ပြောသည်။

“တို့.. မိုင်းပုလဲ စော်ဘွားမျိုးကတော့ နောက်ဆုံးမျိုးဆက်ပဲ။ တခြား စော်ဘွားမျိုးတွေနဲ့လည်း အလဲအဖယ် မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။  ဒါကြောင့်ကိုယ်တော်လေးနဲ့ မယ်တော်မဟာဒေဝီတို့အကြားတရားဝင်နန်းသိမ်းဘိသက်ခံပွဲနဲ့လက်ထပ်ပွဲကိုဖြစ်မြောက်အောင်လုပ်ရလိမ့်မယ်။ ကိုယ်တော်ဖုရားလေးကလည်း ချစ်နေပြီဖြစ်တဲ့မယ်တော်ကို တရားဝင်ဇနီးမယားအဖြစ် ပေါင်းခွင့်ရလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်တော်လေးနဲ့ မမကြီးအကြားအပေးအယူတော့တစ်ခုတော့ရှိရလိမ့်မယ်နော်”

“ဘာအပေးအယူများလဲမမကြီးရဲ့..”

ရဲနောင်ကအံ့ဩစိတ်ဝင်စားစွာနဲ့မေးလိုက်တော့ ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက သူ၏နားနားကပ်၍ တစ်စုံတခုသောစကားကို တီးတိုးပြောဆိုလိုက်လေသည်။

ရက်အနည်းငယ်ကြာအပြီး၊ တစ်ခုသောနေ့ကောင်းရက်သာတွင် မိုင်းပုလဲ ဟော်နန်းစံအိမ်တော်ကြီး၏ စော်ဘွားလက်သစ်လေးနဲ့ မဟာဒေဝီလောင်းလျာတို့၏ ဘိသိက်ခံနန်းသိမ်းပွဲနှင့်ထိမ်းမြားလက်ထပ်မင်္ဂလာပွဲကိုကျင်းပနိုင်ခဲ့လေသည်။

သားဖြစ်သူရဲနောင်နှငိ့ မိခင် မယ်တော်ဖြစ်သူ အိမ့်ကြာဖြူတို့မှာ တရားဝင် စော်ဘွားနှင့်မဟာဒေဝီ ဇနီးမောင်နှံဘဝသို့ရောက်ရှိခဲ့ကြလေတော့သည်။ အခြားအရပ်မှဖိတ်ကြားထားသောစော်ဘွားမျိုးနွယ်ဧည့်ပရိသတ်ကလည်း ဝေဖန်ပြောဆိုမှုပင်တစုံတရာမရှိပဲ တခဲနက်ချီးမွမ်းထောပနာများပင်ပြုလိုက်ကြသေးပြီး လက်ဆောင်ပဏာများလည်းအများအပြားလက်ခံရရှိခဲ့လေသည်။

လက်ထပ်ပွအပြီးသုံးလေးရက်မျှလွန်မြောက်သွားခဲ့လေပြီ။ တော်ဝင်သတိုးသမီးအသစ်စက်စက် အိမ့်ကြာဖြူမှာ မိမိကပုံမှန်အသိစိတ်ပြန်လည်ရရှိနေပြီးဖြစ်သော်လည်း သားကနေလင်ဖြစ်လာခဲ့သူ ရဲနောင်နှင့်တကွ ဟော်နန်းတွင်းမှ အခြားသူများကိုပါ အသိမပေးသေးပဲ မှိန်းနေခဲ့သည်။

မိမိ၏သားအရင်းနှင့်ပြန်၍လက်ထပ် ထိမ်းမြားရသော မင်္ဂလာဘိိသိက်ပွဲကြီးကို သူမကသိသိကြီးနှင့် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြတ်ကျော်ခဲ့သည်။ သူမက အတိတ်မေ့နေသလိုလို၊ ပရောဂညှို့ဓါတ်မိနေသလိုဖြင့် ဆက်လက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်လို့နေခဲ့ဆာဖြစ်သည်။

လက်ထပ်ပွဲအပြီးတွင် စော်ဘွားနှင့်မဟာဒေဝီတို့၏ မင်္ဂလာဦးခန်းဆောင်ကြီးတွင် မင်္ဂလာဦးညများကိုဖြတ်သန်းရင်း အုံးအုံးခြိမ်ခြိမ့်မြည်အောင် လိုးကြ ဆော်နေကြလေတော့၏။

အိမ့်ကြာဖြူတစ်ယောက်ကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းသူမမူရင်းစိတ်ပြန်ဝင်နေတာ ကြာပြီဖြစ်ကြောင်းကို ရဲနောင်အား အရိပ်အမြွက်တောင်မသိစေပဲ ချော်လဲရောထိုင်လုပ်ရင်း ကျေနပ်စွာပင်ပျော်ပျော်ကြီးစိတ်နှစ်ပြီး၊ သားဖြစ်သူ၏မိဖုရားလုပ်ကာနေလျက်ရှိသည်။

သူမက မိမိကိုယ်မိမိ ကာမပျားရည်အိုင်ထဲတွင်နှစ်မြှုပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုရက်ပိုင်းများအတွင်းတွင်သားဖြစ်သူလင်တော်မောင်ကပေးဆက်လာသောလီး၏အရသာ၊ ဘာဂျာအရသာ၊ အမျိုးမျိုးအဖုံဖုံကို အီဆိမ့်နေအောင်အရသာခံပြီးခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်သူမ၏ အိမ်တောင်သည်ဘဝစိတ်ကျေနပ်မှုသည် ရဲနောင်၏အဖေနှင့်အတူနေခဲ့ရသည်ထက်ပင်ဆထက်တန်ပိုး ပြည့်ဝဝကြီးကျေနပ်နှစ်သိမ့်မှုအပြည့်ရယူနိုင်ခဲ့သည်လေ။

အိမ့်ကြာဖြူသည်ကာမဆက်ဆံမှု၏ အထွတ်အထိပ် အရသာကို မိမိဝမ်းထဲမှညှစ်ချမွေးထုတ်ခဲ့သောသားအရင်းနှင့်ကျမှအားရကျေနပ်အောင်ခံစားနေရတော့၏။ သူမတစ်သက်လုံး၏ရင်ခုန်စိတ်အလှုပ်ရှားရဆုံး အကောင်းဆုံးအချိန်များပေတည်း။

“အားဟားဟား အင့်ဟင့်ဆောင့်မောင်တော်ဆောင့်။ လိုးးး လိုးပေးစမ်းပါ..ဒေဝီ့ကို၊ အားး..အားး ထိတယ်၊ ကောင်းတယ်မောင်..ဟာ့ အာ့ သူ့လီးကြီးက..ဟင့်..ဖြူ့ဟာကြီးထဲမှာနင့်နေတာပဲ”

ရဲနောင်က လီးကြီးကိုစောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာ နှဲ့ကာနှဲ့ကာလိုးရင်း  ချစ်မယားဒေဝီအိမ့်ကြာဖြူ၏ နှင်းဆီသွေးနှတ်ခမ်းလေးများကိုတမေ့တမောနမ်းစုပ်နေသည်။ အိမ့်ကြာဖြူသည်တဖိန်းဖိန်း တရှိန်းရှိန်းဖြင်ထွန့်ထွန့်လူးရင်း ကာမဆိပ်တက်လျက်ရှိသည်။

အိမ့်ကြာဖြူက သူမ၏ဖင်ကြီးကိုကော့ကာကော့ကာခံရင်း ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်လိုက်၍ရဲနောင်ကိုတွန်းလှဲလျက်အပေါ်မှတက်ခွလိုက်ပြန်သည်။ အပေါ်ရောက်သွားသည်နှင့်သူမက ကိုယ်ကိုအားလျားအပ်ချလိုက်ပြီး ရဲနောင်ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့သူမ၏အလှည့်ပေါ့။

အိမ့်ကြာဖြူသည် ရဲနောင်အားရမ္မက်ခိုးဝေသာအကြည့်ဖြင့်ကြည့်ပြီးပါးလေးများကိုအရင်နမ်းလိုက်သည်၊ ပြီးမှရဲနောင်၏မျက်နှာပေါ်အပ်ချလိုက်ကာ သားဖြစ်သူ၏ချောမော၍ယောက်ျားပီသသောနှုတ်ခမ်းများကို အငမ်းမရ တရှိုက်မက်မက်စုပ်ယူနမ်းရှုတ်နေသည်။ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ပြီးတက်ခွလိုက်သော်လည်း သူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ရဲနောင်၏လီးက စွပ်လျက်သားရှိနေဆဲဖြစ်ကာအပေါ်ပိုင်းကနမ်းရှုတ်နေစဥ်မှာ အောက်ပိုင်းကလည်း ဖင်ကြီးကိုလှုပ်၍ စောက်ဖုတ်ကိုရှေ့ထိုးနောက်ငင်နှင့် စလိုးမိုးရှင်းလှုပ်ရှားပေးရင်းလီးကိုနှဲ့နေလျက်ရှိသည်။

ကိုယ်ချင်းဖိထားသဖြင့်သူမ၏ဖွံ့ထွား ကြီးမားလှသောနို့လုံးအိအိကြီးမျာက ရဲနောင်၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးပေါ်တွင်ဖိကပ်လျက် အိကနဲ စိကနဲပွတ်တိုက်လျက်ရှိသည်။ သူမက ရဲနောင်နှုတ်ခမ်းမှအနမ်းကိုခွာလိုက်သည်။ ခါးကိုဆန့်၍ကိုယ်ကိုလည်းမတ်မတ်ထားထိုင်လိုက်၏။ ရဲနောင်၏ဘယ်ညာလက်နှစ်ဘက်ကိုဆွဲယူ၍ သူမ၏လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် လက်ဝါးချင်းကပ်၊ လက်ချောင်းချင်းချိတ်ကာ ဖင်ကြွ၍ခါးဆန့်လိုက်သည်၊ ဒါကသူမရဲနောင်လက်တွေကိုအားပြုလိုက်ခြင်းပေတည်း။

အိမ့်ကြာဖြူက သားနှင့် လက်ချင်းတင်းတင်းဆုပ်ချိတ်လျက် ဖင်ကိုကြွကာ စောက်ပတ်ထဲမှာအချောင်းလိုက်ကြီး သပ်ထိုးထားသောလီးမာမာကြီးအပေါ်သို့ အိမ့်ကြာဖြူ အံကိုခဲ၍စတင်ဆောင့်ချလိုက်လေရာ၊ တစ်ချက်၊ နှစ်ချက်၊ သုံးချက်မြောက်တွင် ဒစ်ထိပ်က သားအိမ်ခေါင်းအထိပင်ထိတွေ့မှုပြင်းပြင်းဖြင့်ပွတ်တိုက်သွားသည်။

သူမမျက်နှာလးကတစ်ချက်ရှုံ့သွားသည်။ ကောင်းတာလားနာတာလားတာ့မသိ၊ ဒါပေမယ့်သူမက ရဲနောင်နှင့်လက်ချင်းချိတ်ပြီး အချက်မှန်မှန်နှင့် မြင်းကိုကဆုန်စိုင်းစီးနေလေပြီ။ သူမ၏မျက်လုံးတွေကမှေးစင်းလျက်ခေါင်းကိုအပေါ်မော့ထားကာအံလေးကြိတ်ထား၏။ သူမ၏စနေနှစ်ခိုင်နို့လုံးကြီးတွေမှာလည်း ဘောင်ဘင်ရမ်းခါ၍ ထက်အောက်လှုပ်ရှားနေသည်။

“အားအားးး အင်းးး အီးအီးးး အဟင့်..ဟင့်..ဟင့်..”

မချိမဆန့်ညည်းသံလေးများက သူမ၏နှုတ်မှ ဒရစပ်ထွက်လို့လာနေသည်။ မကြာခင်မှာသူမက ချိတ်ထားသောလက်တွေကိုဖြုတ်ချလိုက်လျက် ရဲနောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ် ပြန်၍ မှောက်ချလိုက်ရာ ရဲနောင်ကသူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုဆီးကြိုပြီးတင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်၏။ သူမက နှုတ်ခမ်းချင်းတဖန်ပြန်၍ စုပ်နမ်းလိုက်စဥ်တွင်၊ ရဲနောင်က အောက်မှဖင်ကိုကြွလျက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင့်လိုးပေးလိုက်သည်။

အိမ့်ကြာဖြူထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ အချက်ပေါင်းများစွာဆက်ဆောင့်သောအခါ။ အခန်းတစ်ခန်းလုံး သားအမိနစ်ယောက်၏ ညည်းသံပေါင်းစုံတို့ဖြင့်ဝေဝေစည်လျက်ရှိသည်။ အိမ့်ကြာဖြူကလည်း ပင့်လိုးပေးနေသောလီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ကြီးဖြင့် စကောဝိုင်းမွှေ့ပေးလျက်ရှိရင်း စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းကလည်း မျှော့စုပ်ချက်ကောင်းကောင်းဖြင့်ညှစ်ဆွဲပေးလျက်ရှိသည်။

“အား..အပေးကောင်းလိုက်တာဖြူရာ၊ ဘယ်လိုစောက်ပတ်ကြီးပါလိမ့်၊ မြိနေတာပဲ၊ အထဲကလည်းလီးကိုဆွဲစုပ်နေလိုက်တာ..အားးး မောင်တော့သေပြီ..၊ ထထပုံစံပြောင်းမယ် ကုန်းပေးစမ်းပါ ဖြူ..”

အိမ့်ကြာဖြူကအငြင်းအဆန်မရှိ ခွေးလိမ္မာမလေးတစ်ကောင်လို ချက်ချင်းပင်ဒူးထောက်၍ လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်ရင်း ဖင်ကြီး
ကိုနောက်ပစ်ကော့ပြီးတင်ပေးလိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် လက်ထပ်ပြီးကာစလင်မယားတို့ထုံးစံအတိုင်း လင်မယားတို့၏အပြုအမူကိုပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးလုပ်လျက်ရှိနေကြ၏။

အကျအနဖင်ကုန်းပေးထားသော အိမ့်ကြာဖြူ၏ နောက်တည့်တည့်တွင် ရဲနောင်ကမုဆိုးဒူးထောက်ဝင်ထိုင်ကာနေရာယူလိုက်သည်။ ပြီးတော့ကော့တင်ပေးထားတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှ နောက်ဘက်ကိုပြူးထွက်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးအဝကို သူ၏လီးကြီးကိုဖြောင့်အောင်တေ့လျက် တစ်ထစ်ချင်းထိုးသွင်းလိုက်သည်။

အိမ့်ကြာဖြူမှာနောက်မှနေ၍ နင့်ကနဲဝင်လာသော လီးကြီးကြောင့် အင့်ကနဲပင်ဖြစ်သွားရလေသည်။ သူမက ညာဘက်တတောင်ဖြင့်အိပ်ရာပေါ်ထောက်၍ ကုန်းထားစဥ် ရဲနောင်က သူမ၏ဘယ်ဘက်လက်ကိုဆွဲကိုင်ကာ အားနဲ့အင်နဲ့ ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။ ဆောင့်ချက်တွေကပြင်းလွန်းလှရကားအိမ့်ကြာဖြူမှာ လက်နှစ်ဘက်ပစ်၍ အိပ်ရာခင်းပေါ်သို့ခေါင်းစိုက်ကျသွားရလျက် နောက်ဘက်သို့ပစ်ထားသောဖင်ကြီးသာထောင်လျက်သားကျန်ခဲ့လေသည်။

ထိုထောင်ထားသောဖင်ဆုံကြီးနှစ်ဘက်ကို ရဲနောင်ကစုံကိုင်၍ အချက်၂၀လောက် ဒလကြမ်းပစ်ဆောင့်အပြီး သံရှည်ဆွဲကာညည်းလျက် သုက်ရည်များကို အိမ့်ကြာဖြူ၏စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လျှံထွက်သွားအောင်ပန်းထုတ်ရင်၊ ပီးသွားခဲ့ရသည်။ အိမ့်ကြာဖြူမှာလည်း ကိုယ်တွေတဆတ်ဆတ်တုန်တက်ရင်းအရမ်းကောင်းကာပြိုင်တူပြီးသွားခဲ့လေသည်။

သူတို့သားအမိ လင်မယားနှစ်ယောက် မိနစ်အတော်ကြာအောင် အမောတွေပြေသွားတဲ့အထိ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ယုယပွတ်သပ်ဖြေသိမ့်ရင်းငြိမ်နေလိုက်ကြသည်။ အမောလေးတွေပြေတော့မှ ရဲနောင်က တတောင်တစ်ဘက်ထောက်၍ တစောင်းထထိုင်ပြီး စကားစလိုက်၏။

“ဖြူ..မောင့်ဒေဝီမိဖုရားကြီး၊ ဘယ်လိုလဲ မောင်တော်နဲ့လက်ထပ်ပြီးအခုလိုအတူနေနေရတာပျော်ရဲ့လားဟင်”

“ဒေဝီ့ဘဝမှာအပျော်ဆုံးနေ့တွေပါပဲမောင်ရယ် ပြောမပြနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ”

“မောင်တော့်လီးကြီးကိုသဘောကျတယ်လို့ဆိုတာပေါ့နော်..”

“ဟွန့်..ပြောပါဘူး..ရာရာစစ ဘယ်သူကပြောလဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်အထင်ကြီးတခွဲသားနဲ့”

“မောင်တော်ကတော့  ဟောဒီက ဖြူဆိုတဲ့မောင့်ချစ်မယား ဒေဝီရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုအရမ်းသဘောကျတာပဲ..”

“တကယ်ပြောနေတာလား”

“ဟုတ်တယ်..၊ တလုံးတခဲဖူးဖူးထွတ်ထွတ်နဲ့ မုံ့ပေါင်းပူပူနွေးနွေးကြီးလိုဘဲ၊  ပဲစိလေးတောင်ပါသေးဟဲဟဲ”

“သွား..တော်တော့..ပေါက်ကရတွေ..အဲဒီပဲစိကိုပဲ တစ်နေ့. တစ်နေ့..အားရပါရစုပ်နေပြီးတော့..”

“တစ်နေ့ထဲမဟုတ်ပါဘူး တစ်သက်လုံးစုပ်မှာဖြူရဲ့၊ မောင့်ဘဝမှာတော့ ဒီအဖုတ်ကြီးဟာ မွေးကထဲကရင်းရင်းနှီးနှီးထိတွေ့ဆက်ဆံခဲ့ဖူးသလိုပဲ။ ဖြူရော ဘာတစ်ခုမှမမှတ်မိဘူးလား”

သူက အခုသူ့အောက်မှာမယားအဖြစ်အလိုးခံနေသော သူ့အမေအိမ့်ကြာဖြူမှာ တကယ်ပဲဘဝမှန်ကိုမေ့လျော့နေဆဲလားဆိုတာကို မသေချာလှပါချေ။ ဒါကြောင့်လိုးပြီးပြီးချင်း သွေးတိုးစမ်း၍မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

ဆရာကြီးစိုင်းနွံဖတို့က ရာဂနတ်ဆိုး၏ပရောဂကိုချေဖျက်ရှင်းလင်းပြီးသည်မှာ အတော်ပင်ကြာခဲ့ပြီလေ။ သူကအိမ့်ကြာဖြူကိုမယားအဖြစ်လက်ထပ်ထားသော်လည်း အမှန်စင်စစ်ကသူ့အမေပဲဖြစ်သည်။ ကိုယ့်အမေဆိုသောစိတ်က သူ့အားစိုးရိမ်ပူပန်မှုကိုပေးနေသည်။ သူမ၏ သွေးသားကြောင့်ဖြစ်စေ၊ ပရောဂအနှောင့်အယှက်ကြောင့်ဖြစ်စေ၊ နတ်ဆိုး​ကြောင့်ပဲဖြစ်​စေ၊ စိုးမိုးဖြစ်ပေါ်နေသော ရောဂါကိုပျောက်ကင်းစေချင်သည်ကသူ့ဆန္ဒအမှန်ပါ။

ရောဂါပျောက်လို့ ပုံမှန်စိတ်ဝင်ပြီး အမေကသူနဲ့ ဆက်မခံချင်တော့ဘူးဆိုရင်လည်း ရှိပါစေတော့။ သူ့အမေကျန်းမာရေးကောင်းဖို့သာ သူလိုလားပါသည်။

—————————————–

အပိုင်း(၄၆) ဆက်ရန်

အပိုင်း ၄၆

ရဲနောင်က ဘာတစ်ခုမှမမှတ်မိဘူးလားဟု အမေးထုတ်လိုက်သည်တွင် ပုံမှန်သိစိတ်ပြန်ရနေပြီဖြစ်သော်လည်း ဟန်ဆောင်နေသာ အိမ့်ကြာဖြူ မှာရင်ဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားရတော့၏။ သူမသားရဲနောင်က သူမဟန်ဆောင်နေမှန်းသိသွားပြီလေလား။

အမှန်တော့သူမဟန်ဆောင်နေရတာကစိတ်ပင်ပန်းလှပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့သား၏ အယုအယပြုစုမှုများ လိုးပေးမှုများ၏ကာမဂုဏ်တွင်သူမနစ်မြောနေမိသည်။ ဒီလိုအခြေအနေလေးမှာပဲ ဆက်ပြီးသာယာနေချင်မိသည်။ သူ့ပုံမှန်စိတ်ဖြင့်ပြန်သတိရလာခဲ့ပြီဟုပြောလိုက်လျှင် သူမသားရဲနောင်ကတော့ ဝမ်းသာပေလိမ့်မည်။ သို့သော် ပုံမှန်အသိစိတ် နှင့်သားအမိမှန်းသိနေသော မိခင်ကို သူကမယားလိုဆက်ပေါင်းရဲပါ့မလား။ ဆက်လုပ်ရဲပါ့မလား။ သူမကသာယာနေသည့်နိဗ္ဗာန်ဘုံလေးပျောက်ဆုံးသွားမှာကိုလည်း စိုးရိမ်မိလေသည်။ ဒါပေမယ့်သူမဘယ်လောက်ကြာကြာဆက်ဟန်ဆောင်နေနိုင်မှာလဲ။

ဒီလိုနှင့်နောက်တစ်နေ့ကူးခဲ့ပြန်သည်။ အားကောင်းမောင်းသန်နှင့်လိုးအားအရှိန်မြင့်နေသေးသော စော်ဘွားပေါက်စရဲနောင်မှာ၊ မယားဒေဝီ အိမ့်ကြာဖြူကို နေ့ညမရှောင် အချိန်အားရတိုင်း စက်ရာခန်းဆောင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တွယ်မြဲတွယ်နေလျက်ရှိနေသည်။ အချိန်ကကြင်စဦးဆိုတော့ ဒီအချိန်မှအားရအောင်မဖြုတ်ရင် နှမြောစရာကြီးပေါ့။

အိမ့်ကြာဖြူသည်လက်ရှိအခြေအနေအရစော်ဘွား၏ကြင်ယာတော်၊ မဟာဒေဝီမိဖုရားတစ်ဦးအနေဖြင့် လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ စော်ဘွားလေးစဝ်ရဲနောင်နှင့် ကြည်နူးစွာချစ်တင်းနှောနေသည်။ သို့သော်သူမစိတ်ထဲတွင်မူ ကြီးမားသောဟန်ဆောင်မှုဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးကိုခေါင်းပေါ်တွင်ရွက်ထားနေရသည်ဟု တစတစခံစားလာရမိသည်။

ကြာလာတော့သူမက ဟန်ဆောင်နေရတာကိုစိတ်ပင်ပန်းလာသည်။ နောက်ဆုံးတွင်သူမ အမှန်တရားကိုရင်ဆိုင်ရန်စိတ်နှလုံးဒုံးဒုံးချလိုက်သောအခါ သူမ၏စိတ်တွေကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး ပွင့်လင်းမှုကိုရယူလိုက်လေတော့သည်။

ရဲနောင်သည် အိမ့်ကြာဖြူကိုကုတင်ပေါ်တွင်အသေအကြေလိုးလျက်ရှိသည်။ ဒါကသူတရားဝင်လက်ထပ်ယူထားသော မိန်းမမဟုတ်ပါလား။ သူ့စိတ်ထဲမှာသူ့မယားပဲရှိသည်။ လောလောဆယ်အမေဆိုတာ သူ့ခေါင်းထဲထည့်မထားပေ။

“အားးးးရှီးးးး.. ဖာ့ခ်.. ဒေဝီ..မိန်းမ ကောင်းလားကွာ..”

ဇု..ဇု..ဇုတ်..ဇုတ်..ပျိ..ပျိ..ဖွတ်..ဖု..ဖတ်ဖတ်..ဖတ်..ဗျစ်..

“သားနောင်..အာ့..အာ့..အင့်…ကောင်းတယ်။ ဆောင့်သား..မေမေ့ကို..ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးစမ်း”

ရဲနောင်မှာရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွားသော အိမ့်ကြာဖြူ၏ ညည်းသံနှင့် စကားတုံ့ပြန်မှု အခြေအနေကြောင့်အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်သွားရသည်။ တော်ဝင်လက်ထပ်ပွဲမှာ မဟာဒေဝီနှင့်လက်တွဲ၍ နန်းသိမ်းပွဲ ခံအပြီးတွင် သူကစိတ်နှလုံးဒုံးဒုံးချ၍ မယားအဖြစ်သတ်မှတ်ထားပြီးသော သူ့ချစ်မိဖုရား ဒေဝီအိမ့်ကြာဖြူ၏ နှုတ်ဖျားမှထွက်လာသော စကားများကိုအံ့အားတသင့်ဖြစ်ပြီး ဖွင့်ဟရေရွတ်လိုက်မိတော့သည်။

“ဟင်..ဒေဝီ..၊ အဲ..အဲ..မယ်ဖုရား..အို ဟုတ်သေးပါဘူး၊ မေမေ..၊ မေမေ..ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ၊ သားနောင် ဟုတ်လား..”

သူရုတ်တရက် အံ့အားသင့်သွားသော်လည်း သူ့လီးတုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးကတော့ ဒေဝီ၏စောက်ဖုတ်ထဲမှာစီးကျပ်စွာစွပ်လျက်သား၊ ဆောင့်လိုးလျက်သားကြီး ရှိနေသေးသည်။ အရှိန်မပျက်ဆက်၍ တဖွတ်ဖွတ် တဖတ်ဖတ် ရိုက်သံတွေပေးကာဆက်၍ဆောင့်နေမိသော်လည်းအနည်းငယ်မျှသာတုန့်ဆိုင်းသွားရသည်။

“အေးလေကွယ်..၊ မေမေ့ကိုဆောင့်ပေး၊ လိုးပေးဖို့ ပြောနေတာပေါ့။ ဆောင့်ပါ..ဆောင့်စမ်းပါ..လို့..”

“ဟာ အဲ..မေမေ ဘယ်လို..”

“ဘာလဲကွာ ဘာတွေ တ အိအိ..တ အဲအဲ နဲ့..၊ ဒီက..ကောင်းနေလို့ မရပ်နဲ့ ဆက်လိုးလို့ပြောနေတာ။ လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်လေ။ လုပ်လေကွာ သားကလဲ..တကထဲ..ဘာဖြစ်နေတာတုန်း”

ရဲနောင်ကလက်ရှိအခြေအနေကို နားလည်နိုင်ရန် အမီလိုက်နေရလေပြီ။ သူအခုမှ သဘောပေါက်စပြုသည်။ သူ့အမေအိမ့်ကြာဖြူက လင်မယားအဖြစ်ဆက်ဆံနေရာမှ၊ သားအမိအခေါ်အဝေါ်တွေဖြင့် ရုတ်တရက်ကြီးပြန်ပြောင်းပြီးခေါ်လာလေရာ၊ ရဲနောင်တစ်ယောက်သူ့ကိုယ်သူတောင်မယုံစားနိုင်တော့။ ဒါဆို..သူ့အမေက သူနှင့်လိုးနေရတယ်ဆိုတာကို အမှန်အတိုင်းသိလိုက်ပြီပေါ့။

ဟိုအသူရတ္ထဒေဝဆိုသည့် နတ်ဆိုးကောင်၏ပါဝါ သူ့ကိုလွှမ်းမိုးချုပ်ကိုင်နေမှု စကထဲက၊ အရာရာကအမြဲတမ်းလိုလိုရုတ်ချည်းအပြောင်းအလဲဖြစ်လေ့ရှိကာ။ ကမောက်ကမတွေဖြစ်ကုန်လေ့ရှိသည်။ ယခုလည်းကြည့်၊ သူ့အမေကသူနင့်ခံနေရသည်ဟူသည့်အသိစိတ်အမှန်တွေ၊ပြန်ဝင်နေခဲ့ပြီ။

ဒါပေမယ့် အမှားအမှန်ဆိုတာကို သူမ ပြန်သုံးသပ်နိုင်သေးပုံမရသေးပဲ၊ ရမ္မက်တဏှာစိတ်ရိုင်း၏ ဆူပွက်နေသောဆန္ဒများက တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်လွှမ်းမိုးနေပုံရသည်။ သူက အခုလက်ရှိအခြေအနေကို အမိအရဖမ်းလိုက်ပြီး ဖောရှောဝင်လိုက်တော့၏။

“သားကဘာမှမဖြစ်ပါဘူးမေမေရ။ အခုမေမေ့ကိုလိုးနေတာလေ။ မေမေပဲဆောင့်လိုးခိုင်းနေပြီးတော့..” “ဒါဆိုလဲလိုးကွာဆောင့်ဆောင့်မေမေဖင်ကွဲထွက်သွားပစေ။ ဒီမှာ..အရမ်းကောင်းနေလို့ပါ”

“ရုတ်တရက်ကြီး ဒေဝီကနေမေမေပြန်ုဖြစ်သွားလို့ အံ့ဩသွားမီတာပါ..မေမေရ..ဘယ်လိုဖြစ်လို့..”

“စကားသိပ်မများနဲ့ကွာ၊ လုပ်စရာရှိတာလုပ်စမ်းပါ၊ လိုးစမ်းပါယောက်ျားရယ်အဲဒါတွေကိုမိန်းမနောက်မှရှင်းပြမယ်..”

သူတို့နှစ်ယာက်ရမ္မက်ရေယဥ်ကြောထဲမှာအရှိန်အဟုန်ဖြင့်စီးမြောသွားကြပြန်လေပြီ။ သူတို့သည် သားအမိစိတ်ပျောက်သွားကြပြန်ပြီးသာမန်လင်မယားတို့ရဲ့ ပြုလုပ်နေကျ ပုံမှန်အလုပ်ဖြစ်သောလိုးခြင်းဆော်ခြင်း အလုပ်ကိုစူးစူးစိုက်စိုက်လုပ်နေကြပြန်လေပြီ။  ရဲနောင်ကသူ့အမေအိမ့်ကြာဖြူ၏ ပြည့်တင်းကြပ်ညပ်သောစောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကိုတဇုတ်ဇုတ်ဖြင့်မောင်းထောင်းရင်း စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီးလိုးပေးလျက်ရှိသည်။

အား..အားအား..၊  မောင် ကောင်းတယ်..အင့်အင့် ..လိုး.. လိုးပေးပါ..၊ အာ့.. ထိတယ်ကွာ.. အင့်  အမလေးးး.. ငါ..ငါ… လာနေပြီ..ပြီးတော့မှာပဲ..အူးးး”

ဘုတ်ဘုတ်.. ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်.. ကျွိ..ဒုတ်ဒုတ်

“အားးးး ရှီးးးကောင်းထှာကွာ ငါလိုးမစောက်ဖုတ်ကြီး… အီးးးး..ရှစ်ထ်..မေမေ..၊ သားပြီးပြီ။ မိန်းမရေမောင်ပြီးပြီကွာ.ဟူးးးး…”

ရဲနောင်နှင့် အိမ့်ကြာဖြူတို့၊ သားအမိလား၊ လင်မယားလားမကွဲပြားသည့်စုံတွဲမှာ၊ နှစ်ယောက်သားထပ်ရက်သားကြီးမှောက်ကျသွားပြီး၊ နောက်တစ်ချီ ကာမအထွတ်အထိပ်သို့တက်လှမ်းသွားကြချေပြီတည်း။

ရဲနောင်ကလီးကိုအသာလေးနှဲ့ရင်း ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ လေလောလတ်လတ် အလိုးခံထားရလို့ပွင့်အာနေသော စောက်ပတ်ကဟပြဲကြီးပေါ်လာလျက် လတ်တလောညှစ်ချခဲ့သော လရည်ဖြူဖြူများက စောက်ခေါင်းဝမှ တလိ့မ်ချင်းစီးထွက်ကျလာပြီး ဖဲသားမွေ့ရာခင်းပေါ်သို့ ယိုစီးကျကာ အကွက်ကြီးဖြစ်သွားတော့၏။

ရဲနောင်က အိမ့်ကြာဖြူအား တင်းကြပ်စွာဖက်တွယ်ကာ ယုယုယယနမ်းရှုတ်ပေးနေစဥ်။ သူမကလည်းရဲနောင်ကိုမက်မောစွာပြန်ဖက်ရင်း မိန်းမောသွားကြလေတော့သည်။

နန်းဆောင်ခန်းကြီးအတွင်းက သဥ္ဇာလီပေါ်မှာတော့ မကြာခင်အတွင်းမှာပင် ရမ္မက်မုန်တိုင်းတွေငြိမ်သက်သွားပြီး၊ အခြေအနေတွေက အေးအေးဆေးဆေး ပုံမှန်အနေအထားသို့ပြန်ရောက်သွားခဲ့လေပြီ။ ရဲနောင်က အိမ့်ကြာဖြူအား မြတ်မြတ်နိုးနိုး ညင်သာနမ်းလိုက်လျက် သူသိချင်သည်များကိုမေးရင်းစကားတွေပြောဖြစ်ကြတော့သည်။

“ကဲ..ဒါနဲ့ပြောပါဦး၊ မေမေကကြင်ယာတော်အဖြစ်လက်ထပ်ထားတဲ့ တော်ဖုရားကိုယ်တော်လေးက၊ မေမေ့သား ရဲနောင်ဆိုတာတချိန်လုံး၊ သိနေတယ်ပေါ့..ဟုတ်လား..”

“ဟုတ်တာပေါ့သားရဲ့၊ မေမေက နဂိုမူရင်းစိတ်ပြန်ဝင်နေခဲ့တာကြာပါပြီ။ ဖြစ်ခဲ့တဲ့နေ့က အကောင်းကြီးကနေ မေမေသားနဲ့အခန်းထဲမှာ စကားပြောနေတုန်း ဘာမှန်းမသိလိုက်ဘဲ သတိလစ်သွားသလိုပဲ။ ဘယ်နှစ်ရက်ကြာခဲ့တယ်ဆိုတာ မေမေမသိဘူး”

“ရုတ်တရက်သတိပြန်ရလာတဲ့အချိန်မှာ မေမေဟာအရမ်းသာယာတဲ့ကာမအရသာကိုခံစားနေရတယ်။ တကိုယ်လုံးဝမ်းသာပီတိအဟုန်နဲ့ လွင့်မြောနေတယ်။ မျက်လုံးတွေဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သားကိုမေမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ခွရက်ကြီးတွေ့လိုက်ရတာပဲ။ ပြီးတော့..ပြီးတော့..သားကလေ မေမေ့ကိုအားရပါးရကြီးလိုးနေတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေ မရုန်းမိဘူး။ သားလိုးတာကိုမေမေသာယာနေမိ၊ ကျေနပ်နေမိတယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲတော့မသိဘူး၊ မသင့်တော်ဘူးဆိုတာကို ဇဝေဇဝါနဲ့ အတွေးထဲဝင်လာပေမယ့်
ရှေ့ဆက်သွားချင်နေမိတယ်”

“သားရဲ့အလိုးကိုခံနေရတာက အရမ်းကောင်းတယ်လို့ပဲသိနေပြီး မေမေ့အသွေးအသားတွေကအရမ်းထကြွနေတယ်။ ပြောရရင်တော့သားရဲ့ထိတွေ့ပြုစုမှုတွေအပေါ်မေမေစွဲလမ်းသွားတာပဲ မေမေသတိပြန်ဝင်မလာခင်စပ်ကြား အရင်ရက်တွေက ဘာဖြစ်သွားတယ်၊ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကိုဘယ်လိုမှပြန်စဥ်းစားလို့မရဘူး သိတာက သတိရလာတာနဲ့ ပထမဆုံးရတဲ့ထိတွေ့မှုအပေါ်မှာပဲ နစ်မြောသွားခဲ့တယ်”

“မေမေ စစချင်းသိတာ ဒါပဲသား။ သားဆိုတဲ့ တော်ဖုရားကိုယ်တော်လေးနဲ့ သွေးသားချင်းပေါင်းစည်းလိုက်မိကထဲက၊ မဟာဒေဝီဆိုတဲ့မေမေ့အဖို့တော့နောက်ဆုတ်လို့မရတော့ဘူး။ ကိုယ့်သားနဲ့မှားလိုက်ပြီဆိုတာက်ုသိရဲ့နဲ့ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး။ သာအမိဆိုတဲ့ဆက်ဆံရေးကိုပြန်မဖော်ချင်ခဲ့ဘူး။ ဘာကပဲတားဆီးနေလဲ မပြောတတ်ဘူး..”

“ဒါကြောင့်မသိသလိုပဲဆက်နေခဲ့တယ်။ သားနဲ့အတူရှိနေရင် အဲ့ဒါကိုလျစ်လျူရှုထားပေမယ့်၊ တစ်ယောက်ထဲနေလို့ အသိစိတ်ပြန်ဝင်လာတဲ့အခါမှာ၊ အခုလိုဖြစ်နေရတဲ့အကြောင်းရင်းတွေကိုသိချင်လာတယ်..”

‘မေမေ ပုံမှန်စိတ်ပျောက်သတိလစ်သွားခဲ့တဲ့ အရင်ရက်ပိုင်းမှာဘာတွေဖြစ်ပျက်မှားယွင်းခဲ့သလဲဆိုတာကိုသိချင်လို့၊ ဘွားရွှေကြာကိုခေါ်တွေ့ပြီးမေးခဲ့တယ်။ အဲဒီမှာမှဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှတွေကိုမေမေသဘောပေါက်သွားခဲ့ရတာပဲ။ သူပြောပြလို့ သားနဲ့ နန်းရွှေကြာတို့ အထက်လမ်းဆရာကြီးတွေပင့်ပြီးနတ်ဆိုးရဲ့ပရောဂကိုနှင်တဲ့အကြောင်းနဲ့ နတ်ဆိုးရဲညှို့ဓါတ်ကြောင့် မေမေအခုလိုဖြစ်သွားရတာလည်းသိလိုက်ရတာပေါ့..”

ရဲနောင်က နား..နားပြီး ပြောနေသော အမေဖြစ်စူအိမ့်ကြာဖြူ၏ စကားရှည်ကြီးအဆုံးမှာမှ ပြန်၍မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ဒီအတိုင်းဆိုရင်..မေမေကတမင်မသိချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာပေါ့နော်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ မေမေပြန်ကောင်းလာတာကိုအားသိသွားရင် သားရှောင်ထွက်သွားမှာစိုးလို့လား..ဆက်မလိုးရဲမှာစိုးလို့လား..” ”

ဒါကလည်းတစ်ပိုင်းပေါ့ ။ မေမေ့စိတ်ထဲမှာသားနဲ့အတူနေရတဲ့ အထိအတွေ့တွေကိုစွဲလမ်းပြီးသာယာနေတာရယ်၊ နောက်တစ်ခုက ဘွားရွှေကြာ ပြောဆိုစည်းရုံးတဲ့  နန်းဆက်ခံမှုအစဥ်အလာပျက်မသွားရအောင်ရယ်၊ မလွှဲသာပဲဆောင်ရွက်ရမယ့် တာဝန်ယူသင့်တာကိုကိုယူရမယ် ဆိုတဲ့ဟာတွေကို မငြင်းသာတော့လို့ပေါ့”

“ဒီအတိုင်းဆို ဘွားရွှေကြာက သားရော၊ မေမေရော နှစ်ဘက်စလုံးကို သီးသန့်စီစည်းရုံးပြီး သူလိုချင်တာဖြစ်သွားအောင်ကွက်တိစီမံပြီး လုပ်ခဲ့တာပေါ့၊ ဟုတ်လား မေမေ”

“အင်းပေါ့.. အဖွားကြီးကတော်တော်လေးလည်တာပဲ။ သု့ရဲ့လှည့်ကွက်မပါရင် တို့သားအမိ ဒီလိုဘယ်လုပ်ဖြစ်ကြ၊ လုပ်ရဲကြမှာလဲ..”

“ဒါဆို..အခု မေမေနောင်တရနေတာလား..”
—————————————–

အပိုင်း(၄၇) ဆက်ရန်

အပိုင်း ၄၇ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

ရဲနောင်ကပြန်မေးအပြီးတွင် အိမ့်ကြာဖြူက သဘောကျစွာဖြင့်တသိမ့်သိမ့်ရယ်၍..၊

“နောင်တလား၊ ရရင် သားကိုအခုလိုအရှက်ကုန်အောင်ကိုဖြဲကားပြီးဘယ်ခံနေမှာလဲလို့..သူများကိုဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင်လိုးပြီးမှလာမေးနေသေးတယ်..ဟွန့်..”

“ဒါကတော့မေမေရာ၊ မေမေကလှတော့မထိမ်းနိုင်ပဲ စိတ်ဆောင်သွားလို့ပါ..”

“အပြောကောင်းတယ်နော်၊ ထားပါတော့။နောက်တစ်ခုက တာဝန်အရစဥ်းစားတော့လည်းနောင်တဆိုတာကိုထည့်မတွက်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ မေမေက မိုင်းပုလဲဟော်နန်းတော်ရဲ့ နောက်ဆုံးနန်းဆက် တရားဝင်မိဖုရားခေါင် မဟာဒေဝီလောင်းအမှန်ပဲလေ။ ဒေဝီနဲ့အတူ ဟောဒီသလွန်တော်ကြီးမှာရွှေလည်တွဲပြီးချစ်ပွဲဆင်နိုင်တဲ့လူကလည်း၊  ဒေဝီနဲ့လက်ထပ်ထားတဲ့ ဟောဒီကသားနောင်ဆိုတဲ့ တော်ဖုရားကြီးတစ်ပါးပဲရှိတယ်။ ဒါကလည်းဘိုးဘွားပေးခဲ့တဲ့အမွေအနှစ်၊ တကယ်လုပ်ရမယ့်တာဝန်ပဲလေ။ လုပ်ရင်းနဲ့နောင်တလည်းရစရာမရှိတော့ပါဘူး”

ရဲနောင်ကသူ့အမေအိမ့်ကြာဖြူပြောပြနေတဲ့အကြောင်းပြချက်တွေကို ငြိမ်၍နားထောင်နေမိသည်။ အိမ့်ကြာဖြူကဆက်၍

“ဒါနဲ့မေးရဦးမယ်။ အခုသားကရော၊ သားရဲ့မိဖုရားဒေဝီအဖြစ်နဲ့  မေမေ့ကိုတက်လိုးနေတာပဲမဟုတ်လား။ ကိုယ့်စိတ်ထဲကခံစားချက်အမှန်ကိုရော မသိသေးဘူးလား။ သားက မေမေရဲ့မူရင်းအမေစိတ်တွေပြန်ဝင်နေလို့နောင်တရပြီးမေမေ မခံချင်တော့ဘူးအောင်းမေ့လို့လား၊ ဒါမှမဟုတ်သားကရောမေမေဆိုတဲ့အသိနဲ့မလိုးချင်တော့လို့လား။ တရားဝင်လက်ထပ်ထားပြီးမှ သားကမေမေ့လင်လေ။ မေမေ့ကို သားရဲ့မိဖုရား၊ သားရဲ့မိန်းမလိုဆက်မချစ်ချင်တော့လို့လား”

“ဒီလိုမဟုတ်ပါဘူးမေမေ ၊ သားလည်း မေမေ့ရဲ့အိပ်ရာပေါ်ကအပြုအစုအယုအယလေးတွေ ကိုစွဲလမ်းနေပါပြီ။ မေမေ့ကိုလည်းကိုယ့်မိန်းမလိုချစ်မိနေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ဆက်ဆံမှုပုံစံက သားအမိလိုပြန်ဖြစ်သွားတော့၊ နဲနဲရှုပ်သွားလို့ပါ”

“ဒါကလည်း မေမေကတမင်တကာခေါ်လိုက်တာပါသားရယ်။ မသိသလို တမင်ဟန်ဆောင်နေရတာကို မေမေ့စိတ်ထဲမှာဝန်ပိပြီလေးနေလို့ပါ။ အခုတို့တတွေတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွင့်လင်းပြီးနားလည်မှုရှိသွားကြပြီဆိုတော့ ဘယ်လိုခေါ်ပြီးလိုးလိုးပေါ့ကွယ် သိပ်မထူးပါဘူး”

“ဒါနဲ့ပြောရဦးမယ်၊ ဟောဒီကမေမေ့တော်ဖုရားကြီးကလည်းအလိုးတော်လိုက်တာနော် ပထမတန်းပဲ။ မေမေ့မှာဆို မြော့နေတာပဲ။ တကထဲ..နည်းတဲ့လီးကြီးမဟုတ်ဘူး။ လိုးနည်းပေါင်းကလည်းစုံနေတာပဲနော်..ခိခိ..၊ ပြောပါဦးမေမေ့သားရဲ့၊ ဟော်နန်းရှင် မဟေသီ၊ မဟာဒေဝီကိုမှချစ်ချင်တာလား၊ အခုပုံမှန်စိတ်နဲ့မေမေမှန်းသိသွားတော့ရောမချစ်ချင်တော့ဘူးလား..”

“ဘယ်လိုအခြေအနေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သားကတော့မေမေ့ကိုချစ်နေမှာပါ၊ လိုးပေးနေမှာပါ ။ မေမေ မှန်းသိသိနဲ့လိုးရတဲ့ခံစားချက်က ပိုပြီးကောင်၊ ပိုပြီးရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရတာအမှန်ပဲ..”

“မေမေလည်းဒီလိုပဲပေါ့။ သားနဲ့လိုးနေရတယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကပိုပြီးတလှပ်လှပ်ရင်ခုန်ရတယ်။ ဟောဒီကဒေဝီ့တော်ဖုရားရဲ့လီးတော်ကြီးက နည်းတာမှမဟုတ်တာ ဒေဝီမယ်မယ်ရဲ့အကြိုက်ပဲပေါ့၊ တကယ်တော့ မေမေ့ကိုဘာ ဝိဉာဥ်ညှို့ဓါတ်၊ ပယောဂ အမှောင့်မှ ဝင်စီးနှောက်ယှက်မနေတော့ပါဘူးကွာ။ သားအပေါ်အခွင့်အရေးယူပြီး၊ ကြီးစိုးလွှမ်းမိုးနေတဲ့ ရာဂကိုချုပ်ကိုင်တဲ့နတ်ဆိုးဆိုတာက၊ အပြီးအပိုင်မောင်းထုတ်ခံရလို့ထွက်သွားခဲ့တာကြာပါပြီ။ အခုဟာက ရာဂနတ်သားရဲ့ချုပ်ကိုင်မှုကြောင့်မဟုတ်ပဲ မေမေတို့ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်ခွင့်၊ ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်၊ ကိုယ်ပိုင်ဆန္ဒတွေနဲ့ လုပ်နေကြတာပါ..”

ရဲနောင်ကအိမ့်ကြာဖြူစကားအဆုံးတွင်တော့ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ပြီး လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးလိုက်ရင်း..

“OK.  လေ မေမေ၊ ဒါဆိုသားနဲ့ မေမေရဲ့အကြားနှစ်ဥိးသဘောတူ အမေနဲ့သားလင်မယားအဖြစ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဘဝကိုစပြီးနေကြရုံပဲပေါ့..”

“ဒါပေါ့..မေမေ့ ယောက်ျားရဲ့”

ထိုအချိန်မှာပင် သူတို့၏စက်ခန်းဆောင်တံခါးကြီးရုတ်တရင်ပွင့်သွားကာ လူတစ်စုကအပြုံးကိုယ်စီဖြင့်ဝင်လာကြသည်။ လူတစ်စုဟုဆိုသော်လည်း အားလုံးအမျိုးသမီးတွေဖြစ်ကြလေသည်။ သူတို့ကတော့အိမ်တော်စိုးကြီး ဘွားတော်နန်းရွှေကြာ ဦးဆောင်သည့် အဖွဲ့တည်း။

သူမနှင့်အတူ ပါလာသူတွေကတော့ မိုင်းပုလဲဒေဝီလေး အိမ့်နန္ဒာ ခေါ် မယ်လိုဒီ၊ အရီးတော်လေးနန်းစုသွေးနဲ့ နန်းရွှေကြာ၏သမီး အစ်မတော်လေး နန်းသုဝတီတို့ပင်ဖြစ်ကြလေသည်။

“ကဲ..ကိုယ်တော်ဖုရားလေးနဲ့ မိုင်းပုလဲဒေဝီ မိဖုရားကြီးတို့ရှင့်၊ ကိုယ်တော်နှစ်ပါးကြည်ဖြူမျတကြတာကိုတော့ ဝမ်မြောက်ဝမ်းသာရှိလှကြောင်းပါ။ ဒါပေမယ့် မင်းမိဖုရားနှစ်ပါးတို့ရဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း၊ လင်မယားဘဝ စနေရုံနဲ့မပြီးသေးပါဘူးရှင်၊ ဟောသည်က ဂျူနီယာဒေဝီလေးနဲ့ ကိုယ်လုပ်တော်ကြီးတွေအတွက်ရော ဘယ်လိုမြှောက်စားဖို့ စီမံထားပါသလဲရှင့်”

ရဲနောင်တို့သားအမိမှာ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့် ဝင်ရောက်လာကြသူများကိုကြည့်၍ အံ့အားသင့်နေသည်။ အံ့ဩပြေသွားမှ ရဲနောင်က..

“ထိုက်ထိုက်တန်တန်မြှောက်စားဖို့က နဂိုကထဲကကြံစည်ထားပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုအရာပေးရမယ်ဆိုတာကိုတော့ ဟောဒီက စီနီယာဒေဝီကြီးနဲ့ ဆွေးနွေးရဦးမယ်။ နောက်ပြီးတော မပါမဖြစ်တဲ့ အိမ်တော်စိုးအချုပ်ကြီးနဲ့လည်းအတိုင်ပင်ခံရဦးမှာပေါ့”

ရဲနောင်ကဤသို့ပြောတော့၊ ဘွားတော်နန်းရွှေကြာက ဝင်ပြောလေသည်။

“ဒါဆိုလည်းအိမ်တော်စိုးကြီးကပဲဖြစ်စေချင်တာကိုအကြံပေးရတာပေါ့လေ၊ သဘောတူကြမလား”

“ပြောကြည့်လေ၊ သင့်တော်ရင်တူမှာပေါ့..”

အိမ့်ကြာဖြူကပြန်ပြောသည်တွင် အမျိုးသမီးငယ်အားလုံးတို့က..

“တူပါတယ်၊ တူပါတယ်၊ ဘာပဲဆုံးဖြတ် ဆုံးဖြတ် တူပါတယ်..”

ဟု တခဲနက်ဝိုင်းအော်လိုက်ကြလေသည်။

ဒါဆိုလည်း အိမ်တော်စိုးမမကြီးက၊ ဒီလိုလုပ်ဖို့အကြံပေးတယ်။ ဒုတိယမိုင်းပုလဲဒေဝီလေးအိမ့်နန္ဒာက စော်ဘွားလေးရဲ့ ဒုတိယမဟေသီအရာပေါ့ကွယ်။ နောက်တစ်ခု မေ့မထားနဲ့ဥိး၊ အရီးတော်လေးနဲ့ မမနန်းသုဝတီတို့အပေါ် လုပ်ထားတာတွေကိုလဲတာဝန်ယူ၊ တာဝန်ခံမှုလဲရှိရမယ်။ ဒီတော့သူတို့ကိုလည်း အထူးကိုယ်လုပ်တော် ဒေဝီငယ်တွေအဖြစ် စော်ဘွားလေးအလိုတော်ရှိရင်စိတ်ဖြေရအောင်၊ ပစားပေးပြီး ချီးမြှင့်ပေးတော်မူပါ”

“ဟုတ်ပါတယ်..၊ ဟုတ်ပါတယ်..”

အမျိုးသမီးငယ်များက ဝိုင်း၍ထောက်ခံကြပြန်သည်။ နန်းရွှေကြာကဆက်ပြောသည်။

“ပြီးတော့.. ပွဲစီစဥ်သူ မမကြီးကိုလည်း ဂုဏ်ပြုအထူးဆုတော်ပေးပါဦးကွယ်။ မင်းတို့လူငယ်တွေပျော်နိုင်ကြသလို ဟောဒီမမကြီးကိုလည်း စီနီယာအဖွားကြီးလို့ဆိုပြီး၊ သိပ်လေးစားပြီး တသီးတခြားနဲ့ အထီးကျန်အောင်ပစ်မထားပါနဲ့နော်။ တော်ဖုရားကိုယ်တော်လေးကို တောင်းဆိုလိုတာက ဆယ်ခါရံမှာ တစ်ခါလောက် မမအိမ်တော်စိုးကြီးကိုလည်း ဆုလာဘ်အနေနဲ့ ဆောင်တော်ကူးပြီး ရွှေခြေတော်တင်ပေးမယ်လို့ စိတ်တော်ရှိရင်ပဲဝမ်းသာလှပါပြီ။ မဝံ့ရဲရဲစိတ်နဲ့မျှော်လင့်မိပါတယ်။ ကိုယ်တော်ဖုရားလေးက အခွင့်ပြုပေးရင်ဖြင့်၊ အလွန်ကြီးမားတဲ့ဆုလာဘ်တော်ကြီးလို့ခံယူပါ့မယ်..”

နန်းရွှေကြာက သူလိုရာကိုရရန် စကားကြွယ်လျက်၊ တော့ကီတစ်ပေါက်နှင့်အပီချုပ်လိုက်လေတော့သည်။

“အဲဒီအကြံပေးချက်တွေအားလုံးက အသင့်တော်ဆုံးဆုံးဖြတ်ချက်ပါပဲ။ အားလုံးသဘောတူပါတယ်။ တော်ဖုရားကြီး အမိန့်တော်ချပေးပါဦး..”

အားလုံးကဝိုင်းတောင်းဆိုကြရာ၊ ရဲနောင်တစ်ယောက် သူ့ကိုအပီချုပ်၍တောင်းဆိုလာသည်ကို ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါလေ။ မယ်တော်ဖြစ်သည့် မယားအလှဒေဝီထိပ်ခေါင်ကြီး အိမ့်ကြာဖြူကို မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲနှင့်လှည့်တိုင်ပင်ရာ၊ ကြည်ဖြူခွင့်ပြကြောင်း အချက်ပြလာသဖြင့်..

“အားလုံးရဲ့ဆန္ဒ ပြည့်စုံရပါစေ့မယ်၊ ဟော်နန်းဒေဝီတို့ရယ်”

ဒီလိုနှင့် ရဲနောင်မှာတာဝန်ယူရမည့် မြောက်သားတော်မိဖုရားဒေဝီတို့မှာ တခဏခြင်းပင်တိုးပွားလာခဲ့တော့သည်။ အား..တကယ်မလွယ်ပါကလား။

ရဲနောင်သည်  မိုင်းပုလဲသို့အလာ၊ မနော်ဟရီဥယျာဥ်မြို့တော်မှာ ထူးဆန်းစွာဆုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အဖိုးအိုနှင့် အမယ်အိုတို့ရဲ့ စကားသံများကို သူပြန်လည်ကြားယောင်လာမိသည်။

“ဒီစကားကိုသေချာမှတ်သွားစမ်းပါ သူငယ်။ ကြီးမားသောစွမ်းအားကိုရခဲ့ရင်၊ ကြီးမားတဲ့တာဝန်ယူမှုကိုလည်းလက်ခံနိုင်ရမယ်ကွဲ့..”

ရဲနောင်သည် ယခု မိုင်းပုလဲစော်ဘွားမျိုးဆက်၏ နန်းဆက်ပလ္လင်ကို၎င်း၊ ဩဇာအာဏာလုပ်ပိုင်ခွင့်အပြည့်အစုံကို၎င်း၊ မိုင်းပုလဲဟော်နန်းစံအိမ်တော်ကြီးတစ်ခုလုံးကိုသော်၎င်း စိုးမိုးအုပ်ချုပ်စီမံခန့်ခွဲမှုရခဲ့ချေပြီ။ ဒါသည်ပင် သူ့အတွက်ကြီးမားသောစွမ်းအားတစ်ခုကိုပိုင်ဆိုင်ခဲ့ရခြင်း မဟုတ်တုံလော။ ဒီအတွက်သူပုခုံးပေါ်တွင် ကြီးမားသောတာဝန်များကမလွဲမသွေထမ်းရတော့မည်ဖြစ်သည်။ ဤစကားတွေက အမှန်တွေပါလားဟုသူစဥ်းစားမိသည်။

ဒါတင်မကသေး၊ အနည်းဆုံးတော့ သူ့အမေအရင်း မယ်တော်ဒေဝီ မိဖုရားခေါင်ကြီး အပါအဝင်၊ နန်းဆက်ဟော်နန်းဒေဝီ ၅ယောက်ကိုပါ နိုင်နင်းအောင်တာဝန်ယူ၍ သူမတို့၏ကာမရမ္မက်ဆန္ဒများကို စဥ်ဆက်မပြတ် ဖြည့်ဆည်းပေးရပေဦးတော့မည်တကား..။

ဤမှာပင် သုံးရောင်ချယ်လက်ဝတ်ရတနာ တည်းဟူသော ဤမဟာဂန္တဝင် ဝတ္ထုတော်ကြီးကို နိဂုံးကမ္ပတ် အဆုံးသတ်လိုက်ရပေတော့သည်။

အားလုံးကိုလေးစား၊ ချစ်ခင်၊ ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့်
(လမင်းကြီး)

ပြီးပါပြီ