တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (အပိုင်း ၁)

အပိုင်း(၁)

လိင်မှုဆိုင်ရာထိပါးနှောင့်ယှက်စော်ကားမှုများနှင့်ပတ်သက်သော အရေးယူတရားစွဲဆိုမှုများပြုကြသည့်အမှုအခင်းအများစုတွင်၊
ယေဘုယျအားဖြင့်ကာယကံရှင်နှစ်ဦးအနက်အသက်ကြီးသူကိုသာဦးစွာအပြစ်တင်အရေးယူကြသည်။
ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ အသက်ငယ်ရွယ်သူကအမိုက်အမဲအရွယ်ဖြစ်ပြီး၊ လူကြီးကအသိဥာဏ်အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူဖြစ်လျက်နှင့်
မဆင်ခြင်အမှားကိုကျူးလွန်သည်ဟုယူဆကြသောကြောင့်ပင်။

ဥပမာဆိုရလျင် အဖေနှင့်သမီးမှားယွင်းမှုသတင်းများတွင်ကြီးမားသောခေါင်းစည်းစာတမ်းမည်းကြီးများဖြင့်ဖော်ပြလေ့ရှိသည်က၊
ရက်စက်၍လူမဆန်သောကာမဘီလူးဖခင်က၊ ကိုယ်၏ရင်သွေးသမီးအရင်းကိုပင်မရှောင်ပဲသားမယားပြုကျင့်သည်ဟုသာဖော်ပြကြမည်ဖြစ်သည်။

ကျွန်ပ်တို့ယခုဆက်လက်ဖော်ပြမည့်ဇာတ်လမ်းကိုဖတ်ကြည့်ကြပါဦး။ စာဖတ်သူအနေဖြင့်ဤအဖြစ်အပျက်မျိုး ဖြစ်သင့်သည်
သို့မဟုတ်မဖြစ်သင့်ဆိုတာစဥ်းစားတွေးခေါ်ကြည့်ကြပါကုန်။ ဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့သင့်ရဲ့ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်မှုအပေါ်တွင်သာတည်ပေသည်။

အိမ်ယာစီမံကိန်းတစ်ခုမှတာဝန်ယူဆောက်လုပ်ထားသော တောင်းဟောက်စ်လို့ခေါ်ကြသည့် ပုံစံတူဘေးချင်းကပ်
တိုက်ခန်းတွဲလေးများထဲမှတစ်ခုသောအိမ်လေးမှာ အခြားအခြားသောအိမ်လေးများနှင့်ဘာမှခြားနားမှုသိပ်မရှိပေ။
အခြားအိမ်များမှာကဲ့သို့သာယာပျော်ရွှင်သောမိသားစုလေးတစ်ခုနေထိုင်နေ၏။ မိသားစုဝင်မှာသုံးယောက်ပဲရှိလေသည်။
အဖေ၊ အမေနှင့် သမီးလေးတစ်ယောက်၊ ဒါပဲ..။

အဖေဖြစ်သူက အိမ်ထောင်ဦးစီးနှင့်တူသည်။ သူနာမည်က ဦးရဲထွတ်ဦး။ ဦးတပ်ခေါ်ရပေမယ့်အသက်ကသိပ်မကြီးသေး။
အခုမှ ၃၈နှစ်ထဲမှာရှိသေးသည်။ အမှန်တော့သူကဘာအလုပ်မှမယ်မယ်ရရမရှိသည့်ဘော်ကြော့သမား။ ဖဲလှည့်ရိုက်လိုက်၊
အိမ်မှာပဲနေပြီးအရက်ထိုင်သောက်လိုက်၊ ပျော်သလို သာသလိုနေနေသူဖြစ်၏။

သူကဆယ်ကျော်သက်ကထဲကလူပျိုဘဝတလျောက်လုံးဂလေရိုက်နေသူဖြစ်ကာ။
ဖွန်မကြောင်၍လည်းမနေနိုင်ပြန်ရကား။ သူ့ထက်အသက်၄နှစ်လောက်ကြီးသောမမကြီးတစ်ယောက်နှင့်ကြောင်မိရင်း
ဗိုက်ထွက်လာသဖြင့်ချောင်ပိတ်မိပြီးယူလိုက်ရခြင်း၊ အိမ်ထောင်ကျလာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

သူ့မိန်းမက ဒေါ်ကလျာဖူး၊ အသက်၄၂နှစ်ပြည့်ပြီးပြီဖြစ်ပြီး သူမကမှအိမ်၏ဝင်ငွေကိုအမှန်တကယ်ရှာဖွေပေးနေသူဖြစ်ကာ။
အိမ်ထောင်ဦးစီးအစစ်ဟုခေါ်ထိုက်ပေသည်။ မိသားစုဝင်သုံးယောကိစလုံးသူမရှာကြွေးလို့စားနေရခြင်းဖြစ်၏။
သူမကအရှာအဖွေတော်သောအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။
ဒါပေမယ့်ဘာကြောင့်များ ဒီငစနူ ယောက်ျားကိုသည်းခံပေါင်းနေလည်းတော့မသိပေ။

အကြောင်းရင်းကတော့၊ သမီးငယ်လေးကျေးကျေး ၏အနာဂတ်မျက်နှာကိုထောက်ထားနေရခြင်းနှင့်၊ အရေးအကြီးဆုံးကသူမ၏
ဏှာကြီးမှုအလိုဆန္ဒကို လိုလေသေးမရှိတလုံးတဝကြီးဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သောရဲထွတ်ဦး၏ စပယ်ရှယ်စကေးများကြောင့်သာဖြစ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ဗိုက်ရှိလို့မဖြစ်မနေယူလိုက်ရသောခလေးကားအခုသူတို့၏သမီးအသည်းကျော်လေး ကျေးကျေးပင်ဖြစ်လေသည်။
လက်ရှိတွင် ကျေးကျေးက၊ အပျိုရည်အပျိုသွေးဖြင့်အလှအကြွယ်ဆုံးအရွယ် ၁၆နှစ်ကျော်ကျော်မြီးကောင်ပေါက်မလေးဖြစ်သည်။
ဒီနှစ်ဆယ်တန်းကိုနှစ်ချင်းပေါက်အောင်ပြီး၊ ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးကောလိပ်တွင်ပထမနှစ်စတက်နေရခြင်းလည်းဖြစ်၏။

ကျေးကျေးကဆံပင်ကျောဝဲအရှည်လေးထားသည်။ မျက်နှာပြည့်ပြည့်ဝိုင်းဝိုင်းလေးကဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေးဖြစ်သော်လည်း
သွေးရောင်သန်းသဖြင့် ပန်းရောင်ဘက်သို့လုနေ၏။ ဝိုင်းစက်ပြီးတောက်ပနေသောမျက်လုံးများရှိသည်။
နှာခေါင်းကသိပ်အချွန်ကြီးမဟုတ်သော်လည်းနှာတံပေါ်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလညိးပန်းရောင်သွေးလေးဖြစ်ရာ
စုပေါင်းကြည့်လိုက်လျှင် ကြည်လင်၍ချစ်စရာကောင်းသောလန်းလန်းဆန်းဆန်းကြွရွနေသည့်အပျိုမလေးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။

ကျေးကျေးမှာသူမိဘတွေ၏မျက်စိရှေ့အမြင်တွင် အပြစ်ကင်းစင်သန့်ရှင်းသောခလေးမငယ်လေးပင်ဖြစ်သည်။
ဒါပေမယ့်သူတို့မသိတာက၊ သူတို့သမီးငယ်လေးမှာယောက်ကျားလေးသုံးယောက်နှင့်တောင်မှဖြတ်ကျော်လှုပ်ရှားကစားခဲ့ပြီးပြီဆိုခြင်းကိုပေတည်း။

အပျိုမငယ်၏ ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံကား အထက်တန်းကျောင်းသူဘဝမှာဖြစ်သည်။
၉တန်းကထဲကမြီးကောင်ပေါက်အရွယ်တို့ဘာဝ ရည်းစားစမ်းထားကြရင်း ဆယ်တန်းကစီနီယာအကိုတစ်ယောက်နှင့်ငြိကြ၏။
သူမ၏အပျိုစင်ဘဝကိုထိုဘဲနှင့်ပဲ၊ ဗာလင်တိုင်းဒေးခေါ်ချစ်သူများနေ့တွင်ပေးဆပ်ဖြုန်းတီးလိုက်သည်။

သိတဲ့အတိုင်းပေါ့။ ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေပေါ်ပြူလာလုပ်ပြီးရောဂါထကြတဲ့အချိန်မှာသူမသာမဟုတ်
အခြားမြီးကောင်ပေါက်လေးများအတော်များများလည်းဒီအတိုင်းပါပဲ။
ဒါပေမယ့် သူမက သူ့အတွဲ၏ပါဖောင်းမန့်ကို စိတ်ထဲမထိပါချေ။ ဒါကြောင့်သူမဘက်ကပင်စတင်၍ဖြတ်လိုက်လေသည်။

သူမကိုယ်တိုင်ကိုကချစ်စရာကောင်းသူ၊ ဆွဲဆောင်မှုပြင်းထန်သူတစ်ယောက်ဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ၊ မြင်သူတိုင်းကချစ်၊
တွေ့သူတိုင်းကကြွေကြသည်ဖြစ်ရကား၊ နောက်အယောက်၊ အယောက်များတွင်မူ၊ သူမကရွေးချယ်သူသာဖြစ်ခဲ့သည်။
အရွေးချယ်ခံရသူမဟုတ်။ သူမကရွေးရာတွင်လည်းချေး (ဂျီး)များသေးသည်။
ဒီလိုနဲ့နောက်ထပ်နှစ်ယောက်လောက်တွဲဖြစ်ခဲ့သေးသည်။ ဒီနှစ်ယောက်လည်းကြာကြာမခံခဲ့ပါ။

ကျေးကျေးမှာလိင်ကိစ္စတွင်အားသန်သောမိန်းခလေးတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းဇာတိပြလာသော်လည်း၊
သူမကိုယ်တိုင်ကရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကောင်လေးတွေတရုန်းရုန်းနှင့်ရှုပ်မနေပါ။ သူမကိုယ်သူမထိမ်းလိုက်ပြီး။
တတိယမြောက်ကောင်လေးအပြီးတွင်ရည်းစားသစ်ထပ်မထားတော့ပေ။

ကူးသန်းရောင်းဝယ်ရေးပထမနှစ်တက်တော့သူမဘယ်သူနှင့်မှထပ်မရှုပ်တော့၊ နည်းနည်းလည်းတည်ငြိမ်လာပြီ။
ဒါပေမယ့်စိတ်ထဲမှာတော့ကာမအရသာကိုခံစားလိုစိတ်ကကြိုကြားကြိုကြားပေါ်လာနေသေးသည်။
သွေးကောင်းအရွယ်ကောင်းမဟုတ်လား။ ပြီးတော့ယောက်ျားတွေနဲ့ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီးသားလေ။ အစိမ်းမဟုတ်တော့။

အဲဒီမှာကျောင်းစတက်လို့မကြာမီမှာပဲသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့အတော်ရင်းရင်းနှီးနှီးပေါင်းမိကြသည်။ ကျောင်သားမှတ်ပုံတင်နံပါတ်ကလည်းကပ်ရက်၊
ပြီးတော့တစ်ရပ်ကွက်ထဲမှာနေသူဖြစ်သည်။ လဲ့ရည်..တဲ့၊ သူမသူငယ်ချင်းနာမည်က။

ရပ်ကွက်ထဲမှနေတုန်းကကျောင်းမတူလို့သိပ်ရင်းနှီးမှမရှိကြ၊ သိရုံသက်သက်သာ။ အခုတစ်ကျောင်းထဲအတူတက်မိကြတော့မှ၊
ကျေးကျေးနဲ့လဲ့ရည်တို့က မနိုင်ယင်ကာရင်းနှီးလာကြလေသည်။ နောက်ဆုံးတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ယုံကြည်စိတ်ချကာ
အတွင်းရေးများကိုဖွင့်ဟတိုင်ပင်ခြင်း၊ ယခင်ကဖြတ်သန်းလာခဲ့သောရည်းစားဟောင်းအကြောင်းများ၊
လိင်မှုရေးရာအကြောငိးများကိုပါမကွယ်မဝှက်ပဲပြောလာကြတော့သည်။

ဒီလိုနှင့် တစ်နေ့တွင်ကျေးကျေးတစ်ယောက် ထူးဆန်းသောအဖြစ်အပျက်အတွေ့အကြုံသစ်တစ်ခုကိုစမ်းလုပ်ကြည့်ရန်
အတွေးတစ်စပေါ်လာ၊ အိုင်ဒီယာတစ်ခုရလာသည့်နေ့ကိုဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်ရှိလာခဲ့တော့သည်။

သူတို့ကျောင်းကြီးရက်ရှည်ပိတ်သည့်ကာလတခုတွင်ဖြစ်သည်။ လဲ့ရည်ကကျောင်းပိတ်တုန်း စီးပွားကူးသန်းကျောင်းသူများထုံးစံအတိုင်း
ကွင်းဆင်းသည့်အနေနှင့်ရော။ ဝင်ငွေပိုရှာသည့်အနေနှင့်ရောမြို့ထဲကကုန်တိုက်ကြီးတစ်ခုတွင်
နေ့စားလုပ်အားပေးသွားလျှောက်ပြီးဝင်လုပ်နေခဲ့သည်။ ကျေးကျေးကတော့ကျောင်းပိတ်ရက်အိမ်မှာပဲနေသည်။

အဲဒီနေ့တွင်ကျေးကျေးက လဲ့ရည်အလုပ်လုပ်ရာသို့လာလည်မည်ဟုချိန်းထားသည်။
လဲ့ရည်မ ကကုန်တိုက်၏ swim wear ရေကူးဝတ်စုံများရောင်းရာ အကွက်တွင်တာဝန်ကျနေ၏။
ကျေးကျေးရောက်သွားတော့လဲ့ရည်ကသူ့ကောင်တာတွင်ရှိနေသည်။ ဝယ်သူမရှိအရောင်းပါးနေ၏။

“ဟယ်..ကျေးကျေး၊ နင်ရောက်လာပြီလား..”

လဲရည်က ကျေးကျေးလက်ကိုဆွဲပြီးအတွင်းသို့ခေါ်ခဲ့သည်။

“ငါလာတော့နင့်အတွက်မကောင်းဘူးလား။ ထိုင်ပြီးတစ်ယောက်ထဲဆွေးနေရတာထက်စာရင်လေ..။
ကဲ..ရော့သောက်လိုက်ဦး၊ ရင်နာပျောက်အောင်၊ အဲ..အဲ..ရင်အေးသွားအောင်..”

ကျေးကျေးက ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း စူပါမတ်ထဲကဝယ်လာသည့်အအေးစိမ် အိုအီချိဂရင်းတီးပုလင်းကိုလဲ့ရည်ထံကမ်းပေးလျက်ကပြောလိုက်၏။

“ဘာရင်နာတာတွေပျောက်အောင်သောက်ရမှာလဲဟဲ့၊ ငါကဘာဖြစ်နေလို့လဲ”

လဲ့ရည်က အအေးပုလင်းကိုလှမ်းယူလိုက်ရင်းမှနားမလည်နိုင်စွာပြန်မေးလိုက်သည်။

“သြောင်း..နင်မနေ့ကပဲနင့်ရည်းစား မှန်ကြောင်နဲ့ ကွဲပြဲပြီးပြတ်ခဲ့တာမဟုတ်လား”

ကျေးကျေးကလဲ့ရည်ကိုအံ့ဩစွာဖြင့်ပြန်မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။ လဲ့ရည်မတစ်ယောက်ကတော့နှစ်နှစ်နီးပါးတစိုက်မတ်မတ်တွဲလာသောရည်းစားနဲ့
လောလောလတ်လတ်ပြတ်သွားတာကိုတောင်ဘာခံစားချက်မှရှိပုံမရပဲအေးဆေးလွန်းနေသည်ကို သူမမယုံနိုင်ဖြစ်နေမိတာပါပဲ။

“အဲဒီမှန်ကြောင်ကလား..၊ ငါကဒီလိုပဲတွဲနေတာပါပဲအေ..။ ဘာမှအထူးတလည်မဟုတ်ပါဘူး..ထိုင်ပြီးလွမ်းနေရအောင်..။
လာလာ..အမှန်ကိုနင်သိသွားအောင်..ငါပြောပြမယ်၊ ငါ့နားနားကပ်ပြီးနားထောင်ချည်..”

ကျေးကျေးတစ်ယောက်မျက်ခုံးတွေပင့်တက်သွားရသည်။ ဘာဖြစ်လို့တိုးတိုးလေးကပ်ပြောဖို့လိုလို့လဲ။ အနားမှာလည်းဘယ်သူမှမရှိ
သူတို့နှစ်ယောက်ထဲဟာကို..။ ဒါပေမယ့်တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြောတာကိုမှပိုပြီးသိချင်မိတဲ့လူ့စိတ်ကြောင့် လဲ့ရည်နားကပ်သွားပြီး
နားစွင့်ပေးလိုက်သည်။ လဲ့ရည်မ တိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်တဲ့စကားအပြီး ကျေးကျေးမျက်လုံးလေးတွေပြူးပြီးဝိုင်းတက်လာသည်။

“ဟာ..!..ဟေးး စောက်ရူးမ၊ နင်ငါ့ကိုလာပြီးနောက်စရာမရှိ ကြံဖန်နောက်မနေနဲ့နော်။ တော်ကြာမိုးကြိုးတွေပစ်ကုန်လိမ့်မယ်..”

ကျေးကျေးကအထိတ်တလန့်ပြူးတူးပြဲတဲနှင့်ပြောလိုက်လေ၏။
—————————————–

အပိုင်း(၂) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)

အပိုင်း(၂)

“တကယ်နေပြောတာဟဲ့..”

လဲ့ရည်ကကျေးကျေးမျက်နှာကိုသေချာကြည့်ပြီးပြောလိုက်သည်။ သူမ၏အပြုံးကလေးနက်နေ၏။

ကိုယိ့သမီးနဲ့ပြန်အိပ်ရအောင် နင့်အဖေကရူးနေတာလ..လ…”

ကျေးကျေးကစကားစုကိုဆုံးအောင်တောင်မပြောလိုက်ရ၊ လဲ့ရည်ကပါးစပ်ကိုကမန်းကတန်းလှမ်းပိတ်တာခံလိုက်ရသည်။

“နင်ကရောရူးနေတာလား၊ တိုးတိုးသက်သာလုပ်ပါဟဲ့…အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နဲ့တကထဲ..”

လဲ့ရည်က သူမကိုမျက်ရိပ်ပြလိုက်ပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်းလက်ကိုဖယ်ပေးလိုက်သည်။
သူငယ်ချင်းမ၏အမူအရာကိုကြည့်ပြီးကျေးကျေးကလဲ့ရည်နောက်နေတာမဟုတ်မှန်းရိပ်စားမိသွားသည်။

“လဲ့ရည်..ဒါ..ဒါ..နင်တကယ်ပြောနေတာနော်..”

ကျေးကျေးကလေသံခပ်တိုးတိုးလေးနှင့်မေးသည်။ သူ့ပုံကကြားရတာမယုံသလို..။

“အစစ်ပေါ့ဟဲ့..ငါကနင့်ကိုဘာလို့လိမ်ရမှာလဲ..သူငယ်ချင်းအချင်းတွေကို..၊
အဲဒီမှန်ကြောင်က အရံလူ အယောင်ပြ သက်သက်ပဲဟဲ့။ ငါ့အဖေကမှ အော်ရီဂျင်နယ်အစစ်၊ သိပလား..”

“ဟယ်..ဘုရား..ဘုရား..ငါမယုံချင်ဘူး..”

“မယုံချင်လဲ..ယုံလိုက်တော့.. ဒီမှာကြည့်စမ်းမိကျေး၊ ဒါကိုဘာခေါ်လဲ..?”

လဲ့ရည်က၊ စောစောလေးကတင် ကျေးကျေးပေးထားခဲ့သောသောက်လက်စဂရင်းတီးအချိုရည်ဘူးကိုမြှောက်ပြရင်းမေးလိုက်သည်။

“အဲဒါ အိုအိချီး ပေါ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“မဟုတ်ဘူး..၊ အိုလီးကြီး လို့ခေါ်တယ် ခိခိ”

“ကောင်မ..ပေါက်ကရတွေမပြောနဲ့..”

“ဟုတ်တယ်..အိုနေတဲ့လီးကြီး၊ အိုတယ်ဆိုတာရွဲနေတာကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး။ အိတ်စပီးရင့်ရှိတာ၊ သဘာရှိတာကိုပြောတာ၊
ဝါရင့်လီးကြီးပေါ့ဟယ်..ဟီး..ဟီး..၊ ငါ့အဖေလိုပဲပေါ့။ အခုငါ..ဒီအချိုရည်တွေစုပ်နေသလို ငါ့အဖေဆီက အားဖြည့်အချိုရည်တွေငါအမြဲစုပ်နေကျ၊
ဒီတော့ရည်းစားနဲပြတ်တာလောက်တော့ ဘာမှမလွမ်းဘူးရှင်းပြီလား”

လဲ့ရည်၏တိုးတိုးတိတ်တိတ် ဝေမျှစကားတွေက၊ ကြားရသူကျေးကျေးအဖို့ ကြက်သီးမွေးညင်းလေးတွေတောင်တဖြင်းဖြင်းထလာသည်။
သွေးလှည့်ပတ်မှုမြန်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးလဲပူလောင်တက်လာသလိုလို၊ မျက်နှာကြီးကပင်အမ်းတက်လာသလိုလိုခံစားနေရသည်။
သူမဖြစ်နေပုံကိုကြည့်ပြီးလဲ့ရည်က..၊

“ညည်း..အင်းစက်ဆိုတာ တခါမှမကြားဖူးဘူးလားဟယ်၊ ဒါလေးနားထောင်ရတာနဲ့ပဲမျက်နှာကြီးကရဲလို့..၊ ဖြစ်ပျက်နေလိုက်တာ..။
ကြည့်ရတာနင်လည်းစမ်းချင်လာပြီနဲ့တူတယ်..ဟိ..”

လဲ့ရည်ကကျေးကျေးမျက်နှာကိုချိန်ပြီးကရော်..ကရော်လုပ်၍စလိုက်သည်။

“စောက်ကောင်မ..၊ ရူးသလားဟယ်..”

ကျေးကျေးကရှက်သွားပြီးသူမ၏လက်လေးနှစ်ဘက်ကိုမြှောက်လိုက်လျက်ပန်းနုရောင်ပါးလေးတစ်ဘက်တစ်ချက်စီကိုအုပ်လိုက်သည်။
လဲ့ရည်စကားကြောင့်သူမတကိုယ်လုံးသွေးတွေဟုန်းကနဲကြွတက်ကာပူလောင်လာသည်ဟုခံစားမိ၏။

စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းသူမ၏မွေးဖခင်ဖြစ်သူ ဦးရဲထွတ်ဦး၏မျက်နှာကသူမအတွေးပုံရိပ်ထဲမှာဖြတ်ခနဲပေါ်လာလေသည်။
အဖေကကိုယ့်သမီးကိုပြန်ပြီးလိုးပါ့မလား။ လိုးလို့ရောရလို့လား။ သူမအဖေသာဆိုလုပ်ရက်မှာမဟုတ်ဘူးဟုထင်သည်။
တကယ်လို့ဆိုရင်ကော…? သူမအတွေးတွေကအချိန်တိုအတွင်းအဝေးကြီးစဥ်းစားနေမိပြီ။

“နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲကျေးကျေး..၊ ချွေးစီးတွေပြန်လို့ပါလား..”

လဲ့ရည်ကသူမပခုံးကိုကိုင်လှုပ်လိုက်တော့မှ ကျေးကျေးမှာ စိတ်ကူးမှနိုးထလာရတော့၏။

“မဟုတ်ဘူး။ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး..”

ကျေးကျေးကရုတ်တရက်မို့ခေါင်းကိုတွင်တွင်ခါပြီးငြင်းနေ၏။ သို့သော်သူမ၏ပြူးဝိုင်းနေသောမျက်လုံးအိမ်ဝန်းဝန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်နှင့်
စိတ်ချင်းနီးစပ်သောသူငယ်ချင်းဖြစ်သူလဲ့ရည်က အဓိပ္ပါယ်ကိုဖမ်းမိလေပြီ။
သူမဘာတွေတွေးနေသည်ဆိုတာကိုအလုံးစုံသိသွားသည်။

“နင်ဘာမှရှင်းမနေနဲ့တော့..လာ..ဒီနားလာဦး။ နင်ဒါမျိုးစမ်းလုပ်ကြည့်ပါလား”

လဲ့ရည်ကကျေးကျေးနားကပ်သွားပြန်ကာ တခုခုကိုတီးတိုးကပ်ပြောနေပြန်သည်။
သူမကလဲစိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေရင်းမျက်လုံးတွေကအရောင်တောက်လာ၏။

“ဟော..ကပ်စတန်မာလာနေပြီ..”

လဲ့ရည်ကစကားလက်စကိုဖြတ်ပြီး ဝယ်သူရှိရာသို့လျှောက်သွားလိုက်သည်။
ကျေးကျေးကသူမထိုင်နေသည့်နေရာတွင်ဆက်ထိုင်နေမိရင်းမျက်လုံးလေးတလည်လည်ဖြင့်အတွေးပွားပြီးကျန်ခဲ့လေသည်။
အဲဒီနေ့ကနောက်ပိုင်းတစ်နေလုံးသူမတို့နှစ်ယောက်၊ ကိုယ့်အိမ်အသီးသီးပြန်ကြတဲ့အထိ ဒီအကြောင်းဆက်မပြောဖြစ်ကြတော့ပါ။

ညနေလေးနာရီလောက်မှာ ကျေးကျေးတစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ အိမ်အဝင်တံခါးပေါက်ဝကိုရောက်လို့
တံခါးလော့ခ်ဘုသီးကိုကိုင်ပြီး လှည့်ဖွင့်မည်ကြံကာရှိသေး၊ သူမ၏ခေါင်းထဲသို့ နေ့လည်က လဲ့ရည်တိုးတိုးလေးပပ်ပြော၍သင်ကြားပေးခဲ့သေ
စကားသံများရစ်ဝဲ၍ဝင်လာလေရာ၊ တကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်း၍ အရှက်သွေးတွေကကိုယ်တွင်းမှာလှည့်ပတ်လာပြီးရင်ခုန်နှုန်းတွေကလည်းမြန်လာရသည်။

“သမီးပြန်လာပြီဖေဖေ..”

အသံစာစာလေးကိုငြိမ်အောင်ထိမ်းရင်းပြောပြီးအသံပေးလိုက်သည်။
ဒီအချိန်ဆိုထုံးစံအတိုင်း ဖေဖေကအိမ်မှာပဲရှိနေတတ်သည်။ ဘီယာဗူးလေးဖြင့်ညနေအတွက်အရှိန်ကိုအစပျိုးနေပြီဖြစ်သည်။
မေမေကဒီအချိန်ဆိုမရှိတတ်၊ သူ့စီးပွားရေး ပွဲစားခွင်များကိုအပေါင်းအသင်းများနှင့်လှည့်ပတ်ရှာကြံ သတင်းယူနေလောက်ပြီ။

ဖေဖေကပက်လက်ကုလားထိုင်တွင်သက်တောင့်သက်သာကျောဆန့်ရင်းထိုင်နေသည်ကိုဒီနေ့မှသူမစိတ်တွင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့်
ထူးဆန်းနေသလိုဖြစ်နေမိ၏။ ဖေဖေကအနည်းငယ်ပူအိုက်လို့ထင်သည်။ အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ထားသည်။
အောက်ပိုင်းကတော့အားကစားဘောင်းဘီတိုပွပွကြီးကို ချောင်ချိသက်သာစွာဝတ်ထားလေသည်။

ဖေဖေဦးရဲထွတ်ဦးက သူ့လက်ကြီးနှစ်ဘက်ကိုကားပြီးလက်ဝါးချင်းယှက်ကာနောက်စေ့တွင်နောက်ပြန်တင်၍
ပက်လက်ကုလားထိုင်နောက်မီတွင်ထားပြီးလက်ကိုခေါင်းအုံးထားရင်းက တီဗွီကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်လျက်ရှိ၏။
ကုလားထိုင်၏ဖျင်စကိုနောက်ဆုံးအထစ်တွင်ချိတ်ထားသဖြင့် ထိုင်နေပုံကပက်လက်နီးပါးဖြစ်နေသည်။
သူ့အဖေ၏ဘောင်းဘီတိုအောက်မှတဝက်တပြက်ထွက်နေသောယောက်ျားသားတစ်ယောက်၏အမွေးတပြိုင်းပြိုင်းနှင့်၊ ခြေသားလုံး၊ ဒူးနှင့်ပေါင်ကြီးများကို
မြင်နေရလေရာ။ ယခင်ကအမြဲမြင်ဖူးနေကျဖြစ်၍ဘာအတွေးမှမဝင်ခဲ့မိသော်လည်း ယခုမူစိတ်ထဲကတလှပ်လှပ်ဖြင့်မငြိမ်မသက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

ကျေးကျေးက နှုတ်ဆက်သော်လည်းအဖေဖြစ်သူရဲထွတ်ဦးမှာ ကြည့်လက်စတီဗွီကိုသာစိတ်ဝင်စားနေ၍ ဘာမှပြန်မပြောပေ။
ကျေးကျေးကအိမ်ပေါ်သို့ထပ်တဆက်ထဲပြေးတက်ခဲ့ပြီး လဲ့ရည်တိုးတိုးကပ်၍ သင်ညာဏ်ပေးထားခဲ့သည့်အတိုင်း အဝတ်အစားသွားတက်လဲလေတော့သည်။

ဖစ်တ်ဖြစ်မည့်အသားကပ်တီရှပ်ပါးပါး အပြာနုရောင်လေးတစ်ထည်ရယ်။ အိုးပွပွချောင်ချောင်ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်ရယ်ကိုဆွဲထုတ်လာပြီး
မှန်ရှေ့တွင်ရပ်၍လဲလှယ်လေ၏။ လဲ့ဝေမှာထားသည့်အတိုင်း ဘရာစီယာကိုတမင်မဝတ်ပဲချန်ထားခဲ့သည်။
ထိုသို့စိတ်ကြိုက်ဝတ်နေရင်းမှလည်း သူမရင်တွေကတဒိန်းဒိန်းခုန်နေမိသည်။

၃၄ လက်မပြည့်ပြည့်အလုံးရှိသောနို့အုံသားတင်းတင်းလေးက ဖစ်တ်ဖြစ်နေသောတီရှပ်ပါးပါးလေးအောက်မှတိုးဝှေ့ရုန်းကန်ထွက်နေတာကို
မှန်ထဲမှာပင်အလုံးလိုက်ပြူးပြဲစွာမြင်နေရသည်။ ၂၃လက်မခန့်ခါးသိမ်သိမ်လေးမှတဖန်ရုတ်တရက်တင်းကား၍ထွက်လာသော ၃၅လက်မဆိုက်
တင်သားလုံးလုံးကားကားကြီတွေကပြည့်ဖြိုးပြီးသောမိန်းမပျိုတစ်ယောက်၏ခန္ဓာကိုယ်အလှကို မငြင်းကွယ်နိုင်စတမ်းဖွင့်ကျူးထုတ်ဖော်ပြနေပြန်သည်။

ကျေးကျေးက သူမကိုယ်ကိုသူမကျေနပ်ပီတိဖြင့်ကြည့်ပြီး ရှက်သွေးများခန္ဓာကိုယ်တွင်းဆူပွက်လှည့်ပတ်လျက်ရင်းကအောက်ထပ်သို့
လှေခါးမှပြန်ဆင်းလာခဲ့သည်။ အခုကသူမအဖို့တသက်တာမှာပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ဖိုသတ္တဝါတစ်ဦးကိုရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိမြှူဆွယ်ရန်အားထုတ်မိခြင်းဖြစ်သလို။
သူမမြှူဆွယ်ရန်ကြိုးစားနေမိသူမှာလည်း သူမ၏ဖခင်အရငိးခေါက်ခေါက်ဖြစ်နေသည့်အတွက်စိတ်တွေအထူးတသိမ့်သိမ့်လှုပ်ရှားနေရသည်။

ကျေးကျေးက မဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်ကိုလည်းဆွဲယူလာခဲ့ပြီး၊ သူ့အဖေနှင့်မလှမ်းမကမ်း ဘေးတိုက်အနေအထားမှဆိုဖာပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး
စာအုပ်ကိုဖတ်နေ၏။ ထိုင်ပုံကဘယ်ဘက်ခြေထောက်ကိုဒူးတစ်ဘက်ထောင်ပြီးခပ်ကားကားလေးထိုင်နေရာ။

သူ့အဖေထိုင်နေသောနေရာပက်လက်ကုလားထိုင်ရှုထောင့်မှကြည့်လျင် သူမ၏အိုးဝကျယ်ဘောင်းဘီတိုအောက်မှလျှိုပြီး
သူမ၏ပေါင်ကြားမှမို့မောက်ဖောင်းကားနေသောစမူဆာလေးကိုအဖြူရောင်ပင်တီပါးလေးခံနေလင့်ကစားထောင်ထားသောပေါင်၏ညာဘက်
ပင်တီအဟကြားမှနေ၍တိုက်ရိုက်ကြီးလိုပင်ထွင်းဖောက်မြင်နေရလေ၏။ အချိန်ဘယ်လောက်မှမကြာလိုက်..ဦးရဲထွတ်ဦးက..၊

“သမီးရေ..ကျေးကျေး၊ ဖေဖေ့ကိုခေါင်းအုံးတစ်လုံးလောက်ယူလာပေးစမ်းပါလား..”

သူကသူ့သမီးကိုသာလှမ်းခိုင်းနေတာ၊ မျက်လုံးတွေက တီဗွီမှမခွာ ဇာတ်လမ်းကိုစိတ်ဝင်စားနေတုန်း။
ကျေးကျေးကငြိမ်သက်နေသည်။ သူ့အဖေပြောတာမကြားသလို၊ ပုံစံကမဂ္ဂဇင်းစာအုပ်တွင်အသည်းအသန်စိတ်ဝင်စားနေသလိုဖြင့်
သည်းကြီးမဲကြီးဖတ်လျက်ရှိသည်။ တကယ်တော့ကျေးကျေးမှာ စာအုပ်ကိုစဖွင့်ဖတ်စကထဲက ဇာတ်လမ်းကဘာဆိုတာကိုလုံးလုံးလျားလျား
သိကိုမသိခဲ့ပါ၊ တကယ်ဖတ်မှမဖတ်ပဲဟာ၊ သူမ၏အဖေအရင်းကြီးကိုအခုလိုသေချာထိုင်ပေါင်ဖြဲပြီး
စောက်ပတ်ဖြဲရှိုးပြနေရတာကိုပဲ၊သူမ၏စိတ်တွေရင်တွေကအဆက်မပြတ်လှုပ်ရှားတုန်ခါနေတာဖြစ်သည်။

“သမီး..”

သူ့သမီးဆီက ဘာတုန့်ပြန်သံမှပြန်မလာသဖြင့် ဦးရဲထွတ်ကထပ်ခေါ်ရန်ပြုသည်တွင်တော့အသံကတဝက်တပျက်ဖြင့်ပျောက်သွားတော့သည်။
ကျေးကျေးကသူမအဖေကိုမကြည့်သော်လည်းစိတ်ထဲတွင်တော့ အဖေကသူမဘက်လှည့်အကြည့်တွင်
သူမ၏အောက်ကဟောင်းလောင်းမုန့်စိမ်းပေါင်းကိုမြင်သွားလောက်ပေပြီဟုသိလိုက်သည်။

သူမတွေးနေတာမမှားပေ။ ဥိးရဲထွတ်ကသူ့သမီးထူးသံမကြား၍လှမ်းအကြည့်လိုက်တွင်သူ့မြင်ကွင်းတွင်ပေါ်လာသည်ကတော့
ခြေသည်းနီရဲရဲဆိုးထားသောဖြူဖြုသွယ်သွယ်ခြေချောင်းလေးများနှင့် ခြေဖမိုးပြည့်ပြည့်ခုံးခုံးလေး။
တဆင့်အပေါ်တက်ကြည့်ပြန်တော့ သွယ်လျပေမယ့်ပြည့်ဖြိုးသောခြေသားလုံးလေးတွေနှင့်တစ်ဆက်ထဲ
ဒူးဆစ်၏အပေါ်ဘက်ခြမ်းတွင်သွေးကြောစိမ်းလေးများယှက်သန်းနေသောတစ်ဘက်ထောင်ထိုင်ထားသည့်ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးလေး၊

အဓိကကတော့ ပေါင်အောက်ခြေအရင်းရှိ ဘောင်းဘီအိုးပွကြီးအဝမှနေ၍ပါးစပ်လေးမဟတဟဖြင့်ပျူငှာစွာထွက်ပြီးပြုံးပြနှုတ်ဆက်နေသည့်
အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့လေးပင်ဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက်မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းကသူ့ကိုအသက်ရှူရပ်သလိုဖြစ်သွားစေသည်။
ငယ်စဥ်ထဲကဖွန်တကာပတ်ကြောင်ခဲ့၍ ‘မ’ ဆိုလျှင်မည်သူ့ကိုမျှအလွတ်မပေးခဲ့သောပလေးဘွိုင်းဟောင်းဝါရင့်ကြီး
ဦးရဲထွတ်ဦးအနေဖြင့် သမီးအရင်းဖြစ်သူ၏ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အပျိုစင်စောက်ဖုတ်နုနုထွတ်ထွတ် (ဟု သူထင်ထားတာ) လေးကို
အတိုင်းသားပြုံးပြနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသောအခါ၊ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှဖွန်မုဆိုးသွေးဟောင်းများကပြန်လည်လှည့်ပတ်စီးဆင်းကြွတက်လာပြန်ချေပြီ။
—————————————–

အပိုင်း(၃) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)

အပိုင်း(၃)

ကျေးကျေးကိုယ်တိုင်ကလည်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ၏တိုက်တွန်းမှုကြောင့်မမျှော်လင့်ပဲ မိမိ၏မွေးဖဖင်အရင်းကြီးကိုတမင်ပင်အာရုံထားပြီ
မြှူဆွယ်သွေးဆောင်မိနေတာကိုသိသိကြီးနှင့်စိတ်တွေကအတွင်းထဲကတကယ်ပါလာကာရင်တွေကတလှပ်လှပ်ဖြစ်နေ၏။

ဒီလိုရင်တလှပ်လှပ်ခုန်ရတဲ့ဖီလင်မျိုးကိုသူမနှင့်တွေ့ဆုံပတ်သက်ခဲ့သော ယောက်ျားလေးပါတနာအတွဲတွေ
အယောက်ယောက်ဆီကရှာဖွေနေခဲ့သည်မှာကြာခဲ့ပြီ။ ရင်သိမ့်ခုန်ဖွယ်ဟုသူမသတ်မှတ်ထားခဲ့သော အတွေ့အကြုံဟောင်းများက၊
ယခုလက်ရှိတလှပ်လှပ်ခံစားနေရသောဖီလင်နှင့်လုံးဝယှဥ်လို့မရပေ၊ သူမတကိုယ်လုံးပူထူပြီး အမ်းနေသည်။

တပြိုင်ထဲမှာလိုပင် တကိုယ်လုံးတရိပ်ရိပ်တက်နေသောသွေးများနှင့်အတူလေတွင်လွင့်မြောနေသယောင်ခံစားနေရပြန်သည်။
သူမ၏လိင်စိတ်လှုံ့ဆော်ရာအဓိကနေရာဖြစ်သည့်စောက်ဖုတ်ကြားမှလည်းတရွရွဖြင့်တက်လာသလိုခံစားနေရသည်။
စောက်ဖုတ်အတွင်းကြွက်သားလေးတွေကလည်း တခုနှင့်တခုလှုပ်ရှားပွတ်တိုက်ဖိညှစ်နေသလိုလိုကြီး။

သူမစောက်ဖုတ်ကအလိုလိုဆာလောင်လာသည်။ တခုခုကိုရှာပြီးစောက်ဖုတ်ထဲထိုးနှဲ့နေချင်လာမိတော့သည်။
ထိုခံစားချက်ကြောင့်ပင်၊ အဖုတ်သားအချင်းချင်းအလိုလိုညှစ်ချေနေရာမှ၊ အရည်ကြည်စေးစေးလေးများတစိမ့်စိမ့်ထွက်လာတော့၏။
ဒါကပင်သူမ၏ဦးနှောက်ကိုစိတ်ကသတိပေးအချက်ပြလိုက်သည်။

အဖုတ်ထဲကစီးကျလာသည့်အရည်စီးစီးလေးတွေကသက်သေခံပေးနေသည်က သူမကြာရှည်စွာစောင့်ဆိုင်းရှာဖွေနေခဲ့ရသော၊ သူမအာသာနှင့်
နှလုံးသားရောသွေးသားဆန္ဒကိုပါတပြိုင်ထဲသာယာစွာဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မည့်ယောက်ျားသားမှာ၊ ဤယောက်ျားပင်ဖြစ်ကြောင်း အချက်ပေးလိုက်လေပြီ။

“ကျေးကျေး..”

သူမအဖေ၏ခေါ်သံကနောက်တစ်ကြိမ်ံပေါ်ထွက်လာပြန်သည်။
ကျေးကျေးဆတ်ခနဲတုန်သွားလျက်ဖတ်နေသောမဂ္ဂဇင်းကိုအောက်ချလိုက်သည်။ ဒီတာ့မှမြင်ကွင်းရှင်းသွားသောသမီးဖြစ်သူ၏
ကိုယ်အထက်ပိုင်းကိုပါမြင်လိုက်ရပြန်တော့ ဦးရဲထွတ်တစ်ယောက်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရပြန်၏။

သူ့ချစ်သမီးလေး၏နို့လုံးလုံးတစ်တစ်ကြီးတွေက တီရှပ်ပါးပါးကြပ်ကြပ်အောက်မှရုန်းထွက်နေလေသည်။ (ဟင်..သမီးက အတွင်းခံမှဝတ်မထားပဲ)
နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကထင်းနေအောင်ထိုးထွက်နေသည်။ ဘယ်သူမဆိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ကုန်းစို့ချင်စိတ်ပေါက်လာနိုင်သည့်နို့လေးများ..။

“ဘာခိုင်းမလို့လဲ..ဖေဖေ”

သမီးရဲ့အဖြေသံကြားမှ သမီးရဲ့ရင်သားလေးတွေကိုသတိလက်လွတ်ငေးကြည့်နေမိသော ဦးရဲထွတ်မှာ ပြန်လန့်သွားလျက်..

“အဲ..ဘာ..ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ သမီးထိုင်တာပြုတာကောင်းကောင်းထိုင်ဖို့ပြောတာပါ..သမီးကအပျိုလေးလေ..
သတိထားပြီးဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေမှပေါ့”

“အူးးး..အမလေး..ပေါ်ကုန်ပြီ၊ ကန်တော့နော်ဖေဖေ..၊ ဖေဖေမြင်သွားသေးလား..”

ကျေးကျေးကသူ့အောက်ပိုင်းပြန်ငုံ့ကြည့်ပြီးအခုမှသတိထားမိသလိုဖြင့် လန့်သွားသလိုအက်ရှင်လုပ်လိုက်လေသည်။

“အမယ်..နင်ကငါ့လာပြန်မေးနေရသေး၊ နင်ထိုင်နေတာကိုက ပြဲပြဲကြီး၊ မမြင်ချင်မှအဆုံး..”

“အို..ဖေဖေကလဲ၊ ပြောပုံကြီးကိုက..ကြည့်”

ကျေးကျေးကမျက်နှာလေးလက်နှင့်အုပ်ပြီးအရမ်းရှက်သွားဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ အတန်ကြာမှတခုခုကိုတွေးမိသလိုဖြင့်..။

“ဪ..ဖေဖေအခုမှသတိရတယ်..မေ့တော့မလို့..၊ ဟိုလေ..သမီးအခန်းတံခါးဘာဖြစ်နေလဲမသိဘူး၊
ပိတ်လို့၊ ဖွင့်လို့ကောင်းကောင်းမရဘူး၊ ဖေဖေကြည့်ပြီးပြင်ပေးပါဦး..”

“ဘာဖြစ်လို့လဲသမီး၊ လာလေ..သွားကြည့်ရအောင်၊ ဖေဖေလည်း အားနေတုန်းအတော်ပဲ”

ဦးရဲထွတ်ကပြောပြောဆိုဆိုနေရာမှထလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့်ကျေးကျေးကပိုမြန်သည်။ သူမကအရင်ထပြီး
သူ့အဖေထက်အရင် လှေခါးကိုဦးဆောင်တက်နိုင်စေရန်ကြိုးစားခြင်းပင်။

သူမတမင်ဒီအခွင့်အရေးကိုရအောင်ဖန်တီးခြင်းဖြစ်သည်။ အဖေ့ရှေ့ခြေနှစ်လှမ်းအကွာမှမော်ဒယ်ဂဲလ်ဟန်ရေးပြသလိုလှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့်
လျောက်ရင်း လှေခါးပေါ်ဖင်လေးလိမ်ပြီးတက်သွားသည်။ ဦးရဲထွတ်မှာ ရင်ဘတ်ကြီးကတဒိန်ဒိန်းဖြင့်ခုန်ပေါက်လာ၏။
သူ့သမီး၏မထိတထိရွချက်ဆွချက်ကတော့သူ့အောက်ကငတိခေါင်းထောင်လာသည်အထိဖြစ်သည်။

တလှမ်းချင်းတလှမ်းချင်းက သူ့သွေးတွေကိုပွက်ပွက်ဆူလာစေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင်ဒီလှေခါးကြီးကိုအထစ်ပေါင်း
၁၀၀၀ လောက်ရှည်တဲ့ လှေခါးဖြစ်သွားစေချင်သည်။ ဦးရဲထွတ်ယခင်ကတစ်ဦးတည်းသောသူ့သမီးငယ်လေးကို
ယခုလို၊ အမြင်မျိုး၊ အတွေးမျိုး၊ အကြည့်မျိုးဖြင့် မြင်၊ တွေး၊ ကြည့်မိခြင်းမရှိခဲ့ပါချေ။

ယခုတော့ ကျေးကျေးနောက်မှနေ၍ လှေခါးလိုက်တက်ရင်း ကိုယ့်သမီးကိုကိုယ် အကြည့်ဖြင့်မုဒိန်းကျင့်နေမိလေတော့၏။
ဒါကပဲကျေးကျေးအလိုရှိတဲ့၊ ဒီနေ့အထူးတလည်ပလန်ချခဲ့တဲ့ရလဒ်ပဲမဟုတ်လား။ ဦးရဲထွတ်ကသူ့သမီးလေး၏ချောမွတ်ပြီးစင်းနေသော
ပေါင်တံနှင့်ခြေသားလုံးဝင်းဝင်းလေးတွေကို စိတ်ထဲကအမျိုးမျိုးလှုပ်ရှားပြောင်းလဲရင်းကနေကြည့်နေမိသည်။

သေးငယ်ကျဥ်းမြောင်းသောခါးကလေးမှနေ၍ရုတ်တရက်စွင့်ကားကော့တက်သွားသောတင်သားလုံးလုံးကောက်ကောက်လေးတွေက
အရမ်းဆက်စီဖြစ်လွန်းလှပြီးဆွဲကိုင်ရမ်းပစ်ချင်စရာ။ ဦရဲထွတ်၏လီးမှာတဖြည်းဖြည်းဖောင်းကြွတက်လာသည်။
သို့သော်တောင်သည့်အဆင့်သို့မရောက်သေးပေ။

“ဒီမှာကြည့်..ဖေဖေ..”

ကျေးကျေးကပိတ်ထားသောတံခါးရွက်ကိုအသာတွန်းဖွင့်ပြလိုက်ရာ၊ တံခါးကအလွယ်တကူပင်ပွင့်သွားခဲ့သည်။
ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျှင်တံခါးဘုသီးကိုဖိလှည့်ပြီးဖွင့်မှပွင့်ရမှာမဟုတ်လား။ ဒါပေမယ့်အခုကတွန်းလိုက်ရုံသက်သက်နဲ့ပွင့်သွားခဲ့သည်။
ခါတိုင်းလို ကလစ်၊ ကလက်နှင့်တံခါးလော့အလုပ်လုပ်သံဘာမျှမကြားရပေ။

ဦးရဲထွတ်ကတံခါးရှေ့တွင်ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး သေချာကြည့်ကာအဖြေရှာကြည့်နေ၏။ ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်နေရတာလဲ။
အမှန်တော့သူ့သမီး ငရှုပ်မ၏ အစီအစဥ်ချထားသောလက်ဆော့ချက်သာဖြစ်သည်။ တံခါးဘုသီးကိုဆွဲလှည့်၍ လော့သီးအထစ်ကလေးတိုဝင်သွားချိန်တွင်
စူပါဂလူးကော်ညှစ်ထည့်ထားလိုက်သဖြင့် အထစ်ကလေး၏စပလိန်ကပြန်မကန်ပဲတင်းခံနေတော့ရာ တံခါးကလော့ချ၍မရတော့ပေ။

“တံခါးကဘာဖြစ်တာလဲဖေဖေ..သိပြီလား..”

ရုတ်တရက် ဦးရဲထွတ်တစ်ယောက် အိခနဲ..ဖိန်းခနဲဖြစ်သွားရလေ၏။ ကျေးကျေးကသူ့ဘေးနားမှာထိုင်ချပြီး နားနားကပ်ပြီးမေးလိုက်စဥ်မှာ
ဘရာစီယာမပါသော သမီး၏နို့အုံသားအိအိကြီးများကသူ့လက်မောင်းကိုပိနေအောင်တိုက်ချလိုက်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

အခုမှအနီးကပ်အထိအတွေ့ကြောင့် ဦးရဲထွတ်သေချာသွားတာက သမီးရဲ့တီရှပ်ပါးပါးလေးအောက်မှာဘာမှခံဝတ်မထားတာကိုဖြစ်သည်။
အထိအတွေ့ကနူးညံ့အိစက်လှပါလား။ သူ့မယားအိုအိုကြီးကလျာဖူးလိုပျော့တွဲတွဲကြီးမဟုတ်..။

“သမီးတံခါးက ဘာဖြစ်နေတာလဲရှာမရသေးဘူးကွာ၊ နောက်နေ့မှဖေဖေအသစ်တစ်စုံဝယ်လာပြီးလဲပေးတော့မယ်”

ဦးရဲထွတ်ကစိတ်တွေပိုပြီးမထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ဖြစ်မလာခင်ကိစ္စဖြတ်ပြီးအမြန်ထလိုက်သည်။
သူသေချာမသိတာက၊ သူ့သမီးတစုံတရာကိုအလိုရှိလို့တမင်ပဲဖန်တီးနေသလား။ ဒါမှမဟုတ်အခုဖြစ်ရပ်တွေကအမှတ်မထင်ပဲလား
သူမဝေခွဲတတ်ပေ။ အဲဒီအချိန်မှာပဲအိမ်ရှေ့မှာကားရပ်သံကိုသားအဖနှစ်ယောက်စလုံးကြားလိုက်ရသည်။

“တစ်အိမ်လုံးလူမရှိကြဘူးလား၊ ဘယ်တွေပျောက်နေကြတာလဲ။ ဖုန်းတွေဖွင့်ထားပြီးတစ်ယောက်မှလဲမကိုင်ကြဘူး”

အောက်ထပ်မှဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်အသံတွေကြားရ၏။ ဒေါ်ကလျာဖူး၊ ကျေးကျေးအမေ၊ ဦးရဲထွတ်ဦး၏မိန်းမပြန်လာလေပြီ။
ဒီအသံလောက်ကတော့ ဦးရဲထွတ်လန့်နေစရာပင်မလိုပါလေ၊ ညနေတိုင်းကြားရလေ့ရှိသောသံစဥ်ဖြစ်သညိ။ ဒ
ဒါပေမယ့်ကျေးကျေးပုံစံကသိသိသာသာကြီးလန့်သွားသလိုရှိသည်။ သူမကအမေ့ပစ္စည်းခိုးစားမလို့အကြံနဲ့မဟုတ်လား။

“ဖေဖေ..ဖေဖေ၊ သွားတော့၊ ခဏထွက်ပေးဦး သမီးလုပ်စရာလေးတွေရှိသေးလို့..”

ကျေးကျေးကသူ့အဖေကိုအခန်းပြင်တွန်းထုတ်ပြီး အခန်းတံခါးကိုဆွဲစေ့လိုက်သည်။ ဦးရဲထွတ်ကဘာမှမပြောတော့၊
အိမ်သာဘက်ပြေးပြီးလတ်တလောဒုက္ခကိုဖြေရှင်းဖို့လုပ်ရသည်။ အိမ်သာထဲရောက်လို့ဝတ်ထားတဲ့ဘောင်းဘီတိုထဲက
တင်းကြပ်စွာရုန်းထွက်နေသည့်လီးကြီးကိုသားရေကြိုးမပြီးလွတ်သွားအောင်ဆွဲထုတ်လိုက်မှနေသာသွားတော့သည်။
သူမြင်လိုက်တာက၊ ခပ်မာမာရှိနေသောသူ့လီးထိပ်ဒစ်ဖူးကြီးမှလရည်ကြည်လေးတွေသီးလျက်ထွက်နေခြင်းကိုပင်တည်း။

(ဟိုက်..ဘုရား..ဘုရား၊ ငါ..ငါ..ငါ့သမီးလေးအပေါ်စိတ်လာနေတာလားဟ..)

တွေးနေရင်းမှပင်သူ့လက်တွေကလီးပေါ်အလိုလိုရောက်သွားပြီးလီးထိပ်မှာဖုံးနေသည့်လရည်ပြားကိုဆွချလိုက်ကာ၊ ဒစ်ပေါ်လာတော့မှ
လီးကိုဆုပ်လျက်ဖြည်းဖြည်းချင်းဂွင်းတိုက်နေမိသည်။ သူမျက်လုံးကိုမှတိထားလိုက်ပြီးစိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းလေးကိုတွေးလိုက်သည်။

(အိုး..ကျေးကျေး…ဖေဖေ့သမီးလေး..)

စိတ်ကူးမျကိစိထဲမှာစောစောကအိခနဲကျကျနနကြီးတိုက်မိခဲ့သောသမီး၏နို့လုံးကြီးများကိုပြန်မြင်ယောင်လာသည်။
သူ့သမီးကျေးကျေးကသူ့အတွက် သမီးလေးသာဖြစ်သော်လည်၊ နို့အုံကြီးကတော့ထွားထွားကြီး၊ ဘွဲ့လွန်တန်းဆိုက်ကြီးဖြစ်နေပြီ။
တွေးရင်တွေးရင်းအာရုံဝင်စားတာကရပ်မရတော့ ၊ အခုမှလီးကြီးကအသကုန်တောင်လာပြီ။

သမီးရဲ့နို့ကြီးတွေကိုအားရပါးရဖျစ်ညှစ်ကိုင်တွယ်ပြီးစို့ပစ်လိုက်ချင်သည်။ သမီးရဲ့ထွားလှတဲ့နို့ကြီးတွေကြားလီးညှပ်ပြီးလိုးပစ်ချင်သည်။
တွေးလေတွေးလေသူ့လက်တွေကတဖျောင်းဖျောင်းထုနေတာမြန်လာလေဖြစ်သည်။

(ကျေးကျေး..သမီးလေး..သမီးစောက်ဖုတ်လေးထဲဖေဖေ့လီးနဲ့သွင်းပြီးလိုးနေပြီသမီးရေ..အားးး ဟားး..ကျေးကျေး..ဖေဖေ့သမီးလေး..)

ဦးရဲထွတ်တအားကောင်းနေသလိုဂွင်းထုသည့်အရှိန်ကလည်းဒရစပ်မြန်လာသည်။ သူကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရပ်နိုင်မည့်နေရာကိုရှာသည်။
နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်နှင့်လာခဲ့ရာကြွေပြားကပ်နံရံနှင့်ကျောမှီမိတော့မှရပ်သွားသည်။ ညာလက်ကလီးကြီးကိုဆုပ်ကိုင်လျက်တဖျောင်းဖျောင်းထုတုန်း။
သူကကိုယ့်သမီးအရင်း၏ကိုယ်ခန္ဓာကိုမှန်းရင်တွေးရင်းဂွင်းထုမိခြင်းကို အမှားကြီးတစ်ရပ်ဟုနောင်တမရမိတော့ပါ။
သူသိတာတစ်ခုပဲရှိတော့သည်က၊ တသက်လုံးအရင့်အရင်ဂွင်းထုခဲ့ခြင်းများထက်အဆပေါင်းများစွာအရသာရှိလှတာကိုပါပဲ။

(အူး…သမီးလေး..အီးးကြပ်လိုက်တာ၊ သမီးစောက်ဖုတ်လေးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ)

သူ့ကိုယ်ကဂွင်းထုရင်းပုဇွန်တစ်ကောင်လိုကွေးနေတော့သည်။ ခြေဖျားလေးတွေကကြမ်းခင်းကိုထောက်ပြီးကုပ်ထားသည်။
နောက်ဆုံးခါးကော့တက်လာပြီး လီးထဲမှလရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်မျာအရှိန်ဖြင့်ဆောင့်ပန်းပြီးထွက်လာလေသည်။
အိမ်သာ၏ ကြွေပြားနံရံတွင် လရည်ဖြူဖြူများပေပွကုန်လေ၏။ အရည်တွေထွက်ပြီးသွားမှပင်..

(ဟာ..သေတော့မှာပဲ၊ ငါဘာတွေလုပ်နေမိပါလိမ့်၊ ကိုယ်ကမွေးထားတဲ့ကိုယ်သမီးအရင်းကို ဒီလိုပစ်မှားမိတာကိုကအရမ်းမှားသွားပြီ..)

ဦးရဲထွတ်သူ့လုပ်ရပ်ကိုပြန်စိတ်မကောင်းဖြစ်မိရင်း၊ အိမ်သာနံရံတွေကိုရေနဲ့ပန်း၍ဆေးကြောသုတ်သင်နေလိုက်သည်။
သူနောက်ထပ် သူ့သမီးအပေါ်ဒီလိုမတွေးတော့ဟုလည်းဆုံးဖြတ်လိုက်၏။

“ဖေဖေကလဲ..အိမ်သာတက်တာကြာလိုက်တာတခါထဲ..”

သူအိမ်သာထဲကတံခါးဖွင့်ထွက်လိုက်တော့ သမီးကျေးကျေးက အိမ်သာအဝမှာရပ်စောင့်နေတာတွေ့လိုက်ရသည်။
သူမတော်တော်အောင့်ထားရသည်ထင်သည်။ ကမန်းကတန်းနှင့်သူ့ကိုတိုးပြီး အိမ်သာထဲဝင်သွားသည်။
ဒါပေမယ့် အဲဒီစက္ကန့်ပိုင်းလေးမှာမှသူသတိထားလိုက်မိတာက..ဘရာစီယာလေး..။

(ဟုတ်တာပေါ့..ကျေးကျေးက ဘရာစီယာအနက်လေးဝတ်ထားတာပဲ။ ဒါပေမယ့်စောစောကသူနဲ့နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်းက
ဘာလို့မဝတ်တာလဲ။ ဟုတ်ပြီ..ဒီကောင်မလေးငါကိုတမင်လာဆွပြီးအထာပေးနေတာပဲ၊ ဟင်း..ကိုယ့်အဖေကို..)

(သူ့အမေလဲပြန်လာရောဆူမှာစိုးလို့ချက်ချင်ပြန်ဝတ်လိုက်တာအသိသာကြီး။ အို….ဒီအကြောင်းထပ်ပြီးမတွေးတော့ဘူးဆိုခါမှ။ ငါဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ..)
—————————————–

အပိုင်း(၄) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)

အပိုင်း(၄)

သားအမိသားအဖသုံးယောက်သားပြန်ဆုံကြပြီးနောက်နေ့စဥ်ဘဝထုံးစံအတိုင်း လှုပ်ရှားဖြတ်သန်းကြပြန်တော့ ဘာမှထူးထူးဆန်းဆန်းအဖြစ်ထပ်မရှိပြန်။
ကျေးကျေးကအရင်အတိုင်းအိမ့်အသည်းကျော် သမီးလိမ္မာလေးအဖြစ်ရှိနေဆဲပင်။

“မေမေ..! မေမေမနက်ဖြန်အလုပ်မသွားရင် မေမေသမီးကိုရေကူးဝတ်စုံလေးလိုက်ဝယ်ပေးပါလားဟင်!..နော်..”

ကျေးကျေးကကွန်ပြူတာတလုံးဖြင့်ရောင်းလက်၊ ဝယ်လက်အိမ်ပုံများကိုဟောင်းလပပ်ဆွဲရင်းအလုပ်ရှုပ်နေသော
အမေဖြစ်သူ၏လက်မောင်းကိုကိုင်ရမ်းရင်းချွဲနွဲ့ပူဆာနေသည်။

“မေမေအလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်သမီးရယ်။ မနက်ဖြန်မေမေ့ဆီကပိုက်ဆံလာယူပြီး နင်ဝယ်ချင်တဲ့ဆီ၊
နင့်အဖေကိုကားမောင်းလိုက်ပို့ခိုင်းချည်။ မေမေ မလိုက်နိုင်သေးဘူး”

အလုပ်ရှုပ်နေသောသူ့အမေအေားသွားဂျီကျနေသဖြင့်အမေဖြစ်သူကလျာဖူးကမြန်မြန်ပြီး၊ ပြီးရော ပုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
ဒါကပင်သူ့သမီးဖန်လိုက်သောဂွင်ဆိုတာသူမမသိလိုက်ပါ။

“ဟိဟိ..ကျေးဇူးပဲ..ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့မေမေ..”

ကျေးကျေးကသူမအမေကိုဖက်နမ်းလိုက်ပြီး၊ ခြေကလေးဇတ်တောက်ဇတ်တောက်ဖြင့်ခုန်ပေါက်ပြီးထွက်သွားလေသည်။

“ဟေး..ဒီလိုရမလားသမီးရ..၊ နေ့တိုင်းတော့ဒီလိုပဲ သမီးတစ်ယောက်ထဲသွားနေကျဟာကြီးကို..”

ဦးရဲထွတ်ကသားအမိနှစ်ယောက်ပြောနေတာကိုကြားပြီးသမီးကိုချက်ချင်းကွန်ပလိန်းလုပ်သည်။
သူကအိမ်ထဲကအပြင်မထွက်ချင်လို့ဖြစ်၏ အပြင်ရာသီဥတုကလည်းပူသည်လေ။

“အပြင်နည်းနည်းထွက်တော့သေသွားမှာမို့လား..၊ တနေ့တနေ့ ဘာမှလဲမလုပ်ပဲနဲ့ထိုင်ချည်းညည်းနေတာပဲ..”

ဒေါ်ကလျာဖူးကသူ့ယောက်ျားကိုလှည့်ပြီးမာန်၏။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျေးကျေးအတွက်အလုပ်ဖြစ်သွားသည်။
ဦးရဲထွတ်ငြိမ်ကုပ်သွားလို့ဖြစ်သည်။ အဖေသူမကိုလိုက်မပို့လို့မရတော့..ဟိဟိ..မှတ်ကရော..။

နောက်တစ်နေ့မနက်၁၁နာရီလောက်တွင်လှေခါးမှတဒုန်းဒုန်းဆင်းလာသောခြေသံ သွက်သွက်ကိုကြားရသည်။
ဦးရဲထွတ်ကထုံးစံအတိုင်း တီဗွီအေးအေးဆေးဆေးကြည့်နေသည်။

“ဖေဖေကလဲ..အဝတ်အစားတွေဘာတွေ..ဘာမှမလဲရသေးဘူး..ကြည့်..”

ဘေင်းဘီတိုတစ်ထည်ထဲနှင့်အေးဆေးစွာ တီဗွီကိုသာမဲကြည့်နေသောသူ့အဖေကိုမြင် လိုက်ရသဖြင့်
ကျေးကျေးတစ်ယောက်စိတ်တိုပြီးပွစိပွစိပြောနေ၏။

“ဘာကိုလဲရမှာလဲသမီးရဲ့..”

ကြည့်..ဦးရဲထွတ်မနေ့ကပြောထားတာမေ့သွားပြီ။ အူကြောင်ကြောင်နှင့်ပြန်မေးနေပြန်သည်။

“ဟင်..ဖေဖေကလဲ၊ မနေ့ကမေမေမှာထားတာလေ။ သမီးရေကူးဝတ်စုံလိုက်ဝယ်ပေးဖို့ဖေဖေ့ကိုလိုက်ပို့ပေးဖို့မှာထားတာကြီးကို..”

“ဟာ..ဟုတ်သားပဲ..ဖေဖေမေ့သွားတယ်..သမီးရေ..ဆောရီး။ အဲ..ဒါနဲ့နေပါဦးသမီးကဒီဝတ်စုံနဲ့အပြင်ထွက်မလို့လား..”

ဦးရဲထွတ်ကထလိုက်ရင်းသမီးဘက်ကိုကြည့်လိုက်ရာ ကျေးကျေးဝတ်ထားတာက၊ သူမခန္ဓာကိုယ်တစ်တစ်လေးနှင့်ဖစ်တ်ဖြစ်သည့်
အသားကပ်တီရှပ်အဖြူရောင်လေးနှင့်ဘောင်းဘီလိမ္မော်ရောင်တိုတိုကပ်ကပ်လေးကဖြူဝင်းသောပေါင်သားဖွေးဖွေးလေးများနှင့်ဟပ်မိနေသည်။
သူ့ဟာသူကြည့်လို့ကောင်းပေမယ့်အတိုအပြတ်လေးဖြစ်သဖြင့် ဖခင်စိတ်ဖြင့်မေးလိုက်မိခြင်းဖြစ်သည်။

“ဖေဖေနော်..ရာသီဥတုကဒီလောက်ပူလောင်နေတာ သမီးက အနွေးထည်နဲ့ထရက်ဆု ဝတ်ပြီးသွားရမှာလား။
ဒါကြောင့်ဖေဖေ့ကိုနေမမြင့်ခင်ထဲကသွားဖို့ သတိပေးနေတာပေါ့။ မပူမလောင်သွားရအောင်..”

အဖေကတခွန်းပဲပြောရရုံရှိသေး ကျေးကျေးပါးစပ်က စကားလုံးတွေအတွဲလိုက်ဖြင့်ပြန်ပစ်နေသည်။

“အေး..အေး..အေးး ပြိုင်မငြင်းတော့ပါဘူးကွာ၊ ကဲအခုဖေဖေအဝတ်အစားသွားလဲလိုက်ဦးမယ်။ ခဏစောင့်..”

ဦးရဲထွတ် စကားဖြတ်ပြီးထွက်သွားသည်။ သူ့သမီးနှင့်စကားပြိုင်ပြီးငြင်းမနေချင်တော့။

သူတို့သားအဖနှစ်ယောက် ကုန်တိုက်သို့ရောက်လာကြပြီ။ ဤကုန်တိုက်ကအခြားမဟုတ်၊
လဲ့ဝေလာပြီးဖီးဆင်းလုပ်အားပေးနေသော ဟိုတစ်နေ့က ကျေးကျေးရောက်ခဲ့ပြီးသည့်ကုန်တိုက်ပဲဖြစ်သည်။
လဲ့ရည်တာဝန်ကျနေသော ရေကူးဝတ်စုံများရောင်းချရာကောင်တာသို့ကျေးကျေးကပင် ဦးဆောင်ပြီးသူ့အဖေကိုခေါ်လာခဲ့သည်။

“ဟာ..ကျေးကျေး..၊ အမယ်..၊ လေးလေးထွတ်ရောပါလား..၊ မင်္ဂလာပါလေးလေး..။ ရေကူးဘောင်းဘီလာကြည့်တာလား”

လဲ့ရည်မက ဦးရဲထွတ်ကိုရင်းရင်းနှီးနှီးပင်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ အခုနောက်ပိုင်း သူမကကျေးကျေးအိမ်သို့မကြာခဏရောက်နေလေ့ရှိပြီး
စားအိမ်သောက်အိမ် ဖြစ်နေသောကြောင့်။ ကျေးကျေးအဖေဦးရဲထွတ်နဲ့ပါ ရင်းနှီးနေသည်။

“အေး..လေးလေးအတွက်မဟုတ်ပါဘူးကွယ်။ ကျေးကျေးကလိုချင်တယ်ဆိုလို့ခေါ်လာတာ..”

“ဟာ..နင့်အတွက်လား..။ ဒါဆိုလာ..လာ..ဒီမှာလာကြည့်။ ဒီသုံးစုံကအသစ်ရောက်တာ။ ဒီဇိုင်းနဲ့အရောင်လေးတွေက အလန်း..”

လဲ့ရည်ကချက်ချင်းပင်အရောင်းသမားဈာန်ဝင်သွားပြီး ပစ္စည်းတွေကိုထုတ်ပြတော့သည်။
ကျေးကျေးကလဲ့ရည်ပြသောဝတ်စုံများကိုကြည့်နေစဥ်တွင်၊ အားနေသောဦးရဲထွတ်က သူဝယ်ဖို့စိတ်ကူးမရှိသော်လည်း
ချိတ်ထားသော၊ ကျားဝတ်ရေကူးဘောင်းဘီများကို ကိုင်ကြည့်၊ လှန်လှောကြည့်နေမိလေသည်။ ထိုစဥ်..လဲ့ရည်ကအနားရောက်လာပြန်ပြီး..။

“လေးလေးကဘယ်ပုံစံမျိုးကြိုက်တာလဲ၊ ဒီမှာကြည့်သမီးရွေးပေးမယ်..ဒီဇိုင်းမိုက်မိုက်လေး..”

လဲရည်ကပြောပြောဆိုဆိုရေကူးဘောင်းဘီတစ်ထည်ကိုရွေးထုတ်လိုကိပြီးဦးရဲထွတ်ကိုကမ်းပေးလိုက်ရာ၊
သူကလည်း အားနာပါးနာနှင့်ယူကိုင်ထားလိုက်ရ၏။ သူကလှည့်ပတ်ကြည့်ရှုလိုက်ရင်းသမီးဖြစ်သူကိုမမြင်တော့သဖြင့်..၊

“ဟင်..ကျေးကျေးဘယ်ပျောက်သွားလဲ သမီး..လဲ့ရည်..”

“ရေကူးဝတ်စုံသွားစမ်းဝတ်ကြည့်နေတာ..လေးလေး”

“ရေကူးဝတ်စုံကအစမ်းပေးဝတ်ခွင့်ပြုလို့လား..ဒီမှာက..”

“ရတယ်..လေးလေးရဲ့။ ဒါကကုန်တိုက်ကြီးလေ။ ဖစ်တင်းရူမ်း (အစမ်းဝတ်ခန်း) ထားပေးထားတယ်။
လေးလေးလည်းအဲဒီဘောင်းဘီ၊ ကိုယ်နဲ့ အံကျမကျစမ်းချင်ရင် ဝင်စမ်းဝတ်ကြည့်ပေါ့..”

“လဲ့ရည်..  ဟဲ့! လဲ့ရည်..၊ ဒီမှာလာကြည့်ပေးပါဦး။ငါနဲ့အဆင်ပြေ..မပြေ…”

ကုန်တိုက်ကအသစ်ဖွင့်ထားတာမကြာသေးသဖြင့် လူတွေသိပ်များ၊မရှုပ်သေး။ ဒါကြောင့်ကျေးကျေးက အထိမ်းအကွပ်မရှိ
ကုန်းအော်ရဲခြင်းဖြစ်သည်။ သူမကမလှမ်းမကမ်းရှိအဝတ်လဲခန်းအတွင်းမှနေ၍ လဲ့ရည်ကိုအော်ခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“မိကျေးနော်..နင်မသိဘူးလား ငါတို့ကကပ်စတန်မာကိုစောင့်ကြည့်နေရတယ် အရောင်းကောင်တာကခွာနေလို့မရဘူး။
လေးလေးထွတ်ရေ၊ လေးလေးသမီးကို သမီးအစားသွားကြည့်ပေးပေးပါလား..”

လဲ့ရည်ကသူ့သူငယ်ချင်းကျေးကျေးကိုလှည့်၍ ဆူရင်း ဦးရဲထွတ်ကိုတွန်းလွှတ်နေသည်။ သူမကဦးရဲထွတ်ကိုလက်ဆွဲခေါ်လာပြီး
အဝတ်လဲခန်းကိုလှမ်းမြင်နိုင်လောက်သည့်နေရာရေက်သောအခါ အခန်းထောင့်သို့လက်ညှိုးညွှန်လျက်..။

“အဲဒီထောင့်မှာ..အဝတ်လဲခန်း၊လေးလေးသမီးအလှကြိုက်မကိုသွားကြည့်ပေး လိုက်ပါဦး။ သမီးကကောင်တာကခွာလို့မရလို့ပါ..”

လဲ့ရည်က ကျေးကျေးအဝတ်လဲနေရာအခန်းကိုညွှန်ပြပြီး အရောင်းကောင်တာဘက်ပြန်လှည့်ခဲ့သည်။
သူမကနှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကွေးရုံ ကြိတ်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။ အမှန်တော့သူမက
ဦးရဲထွတ်ကိုဆေးထိုးပြီးကျေးကျေးအတွက်ဂွင်ဖန်ပေးလိုက်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။

ဦးရဲထွတ်ကလဲ့ရည်ညွှန်ပြသည့်နေရာသို့လျှောက်သွားတော့ အဝတ်လဲခန်း ၃ခုကိုကပ်လျက်အစဥ်လိုက်တွေ့လိုက်ရသည်။
ထိုအခန်းထောင့်တွင်လူသူမရှိပဲတိဆ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းလှသည်။
ကျေးကျေးက သူမဝင်နေသည့်အခန်းတံခါးကိုလုံးဝမပိတ်သေးပဲခပ်ဟဟထားပြီး၊ လဲ့ရည်အလာကိုစောင့်နေဟန်ရှိ၏။

“သြ..ဖေဖေ.. ဘယ်မှာလဲ..လဲ့ရည်ကော..”

“လဲ့ရည်က သူဖောက်သည်တွေကိုစောင့်ကြည့်ရဦးမယ်ပြောတယ်”

သူ့သမီးကိုရှင်းပြနေရင်းမှဦးရဲထွတ်၏စိတ်တွေစတင်လှုပ်ရှားလာရလေပြီ။ သူမနေ့တစ်နေ့ကမှအားရပါးရစိတ်ကူးယဥ်မှန်းပြီးဂွင်းထုခဲ့သေ
အပျိုဖြန်းမလေးကယခုသူ၏ရှေ့တွင်ရပ်လျက်ရှိသည်။ သူ့အတွေးမျက်စိထဲတွင် ဟိုနေ့ကအိမ်ပေါ်ထပ်ကတံခါးနောက်မှ
အိခနဲပိခနဲကျကျနနကြီးပွတ်တိုက်ခံစားခဲရပြီးအတွင်းခံမပါသည့်တီရှပ်အောက်မှအတုံးလိုက်အတစ်လိုက်ကြီးမြင်ခဲ့ရလိုက်သော
သမီးငယ်၏နို့အုံထွားထွားကြီးကိုပြန်မြင်ယောင်လာသည်။ ဒါကိုပြန်မတွေးရန်ကိုယ့်စိတ်ကိုပြန်တား၍မရ။

“လဲ့ရည်မကမလာဘူးတဲ့လား၊ ဒါဆိုဖေဖေလည်းရတယ်လေ။ လာ..သမီးကိုနည်းနည်းကြည့်ပေးဦး။
စျေးကြီးပေးပြီးဝယ်သွားပြီးတော့နောက်မှမလှ ဘူး၊ ကြည့်မကောင်းဘူးဆိုရင်နှမြောစရာကြီး..”

“ဖေဖေကြည့်လို့ကောင်းပါ့မလားသမီးရဲ့..”

“ကိုယ့်သမီးကိုယ်ကြည့်ပေးတာဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲဖေဖေကလဲ။ သူများဝတ်နေတုန်းသွားကြည့်မှပါးရိုက်ခံရမှာ ဟိဟိ..၊
ကဲပါ..လာပါဖေဖေရ..အချိန်တွေကုန်တယ်”

ပြောပြောအိုဆို..ကျေးကျေးကသူ့အဖေ၏လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီးအဝတ်လဲခန်းထဲသို့ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
အဝတ်စမ်းသပ်လဲခန်းက သိပ်အကျယ်ကြီးတော့မဟုတ်ပေ။ လေးထောင့်စပ်စပ်ပုံစံအခန်းလေးသာဖြစ်ပြီး
နံရံသုံးဘက်တွင်မှန်အပြည့်ကပ်ထားသည်၊ တံခါးရွက်ရှိသည့်ဘက်မှာသာသစ်သားဖြစ်၏။

ဥိးရဲထွတ်ကခေါင်းကြီးငုံ့ထားပြီးတတ်နိုင်သလောက်သူ့သမီးကိုမကြည့်မအောင်ရှောင်နေသည်။
သူ့သမီး၏အဆက်အပေါက်ကိုသူ သိထားပြီးဖြစ်ရာ ဟိုနေ့ကလိုမနိုင်မနင်းနှင့်စိတ်မထိမ်းနိုင်မှာစိုးလို့ဖြစ်သည်။

“ကဲဖေဖေ..ကြည့်ပေးပါဦးဒီတစ်ထည်ကဘယ်လိုနေလည်း သမီးနဲ့လိုက်ရဲ့လား။

“အင်း..ကောင်းသားပဲ..”

ဦးရဲထွတ်က သူ့သမီးကိုသေချာမကြည့်၊ သာမန်ကာလျှံကာသာကြည့်ပြီး ပြီးပြီးရောပြောလိုက်သည်။
ကျေးကျေး သူ့အဖေကိုတချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ သူမကိုသေချာကြည့်မနေကြောင်းတွေ့လိုက်ရသဖြင့်…

“ဟာ..ဖေဖေကလဲ၊ သေချာဖြင့်မကြည့်ပဲနဲ့၊
ဒီကဖြင့်ကြည့်ပြီးအကြံဥာဏ်လေးသုံးသပ်ချက်လေးရမလားမလားမှတ်ပါတယ်…၊ ဖေဖေကဘာဖြစ်နေတာလဲ”

ကျေးကျေးကမကျေမနပ်ဖြင့်ပွစိပွစိလုပ်တော့သည်။ ဦးရဲထွတ်တစ်ယောက်မတတ်နိုင်တော့၊
သူ့သမီးအငြိုငြင်မခံရအောင်ကြည့်ပေး ရလေတော့သည်။ ကျေးကျေးယခုဝတ်ပြနေသောရေကူးဝတ်စုံမှာဝမ်းပိစ်ခေါ်
အပေါ်အောက်တဆက်ထဲ ဖြစ်သောပုံစံဖြစ်၍ အနက်ရောင်တွင်ခရမ်းရောင်အစင်းပြားလေးများဒီဇိုင်းထွင် ဖောက်ထားသောဝတ်စုံဖြစ်သည်။

ရေကူးဝတ်စုံတို့၏ထုံးစံအတိုင်းကိုယ်လုံးလေးနှင့်ဖစ်တ်ဖြစ်နေအောင်ကြပ်၍၊ ဗွီရှိပ်ပုံသဏ္ဌာန်ဖော်ထားသောလည်ဟိုက်ကလည်
အတော်ပင်နက်ရှိုင်းစွာဆင်းသွားရကားသူမ၏အရွယ်နှင့်မလိုက်ဖွံ့ထွားလှသော ပေါက်စီအကြီးစားကြီးနှစ်လုံအား
အတိုင်းသားမြင်နေရသည်၊ တင်းကြပ်သောဝတ်စုံက စနေနှစ်ခိုင်ကိုတင်းတင်းဆွဲစိထားသဖြင့်
ရင်သားနှစ်လုံးကြားရင်ညွန့်ထိပ်ပိုင်း တလျောက်ထင်ရှားသောမြောင်းကြီးကိုလည်းရင်ခုန်စရာကောင်းလောက်အောင်မြင်နေရသည်။

နို့နှစ်လုံးနေရာတွင်ဘရာစီယာ ခွက်ကဲ့သို့ဖော့သားခွက်ခုံးခုံးလေးခံပေးထားသော်လည်း
၎င်းမှာပါးလျားလှသဖြင့်ရှေ့သို့အတင်းရုန်းထွက်နေသောနို့အစုံကိုလုံအောင်ပိတ်ဖုံးထားရန်မတတ်နိုင်ရှာ။

နို့သီးခေါင်းစူစူ ဖူးဖူးလေးများကအင်္ကျီသားကိုဖောက်ထွက်မတတ်တွန်းနေရကား
အိုက်စကရင်ခွက်ပေါ်ကချယ်ရီသီးလေးများပမာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏မျက်လုံးတွေကိုဖမ်းစားနေတော့၏။
—————————————–

အပိုင်း(၅) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)

အပိုင်း(၅)

ဦးရဲထွတ်က အကြည့်တွေကိုအောက်သို့ဝေ့လိုက်တော့ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေး၏အောက်မှာအပေါ်ပိုင်းကရင်သားအစုံကိုအနိုင်မခံအရှုံးမပေး
ပြိုင်နေသကဲ့သို့ တောင်ပူစာကဲ့သိ့မို့မောက်ခုံးထွက်နေသော စမူဆာလေးကအားကျမခံရုန်းထွက်ပြနေပြန်တော့၏။

ဒီနေရာကလည်းအပိတ်ဖြစ်သော်လည်း။ အမြှောင်းလိုက်ဖြစ်နေသောအသားထူထူရေမြောင်းဘောင်လေး၏သဏ္ဌာန်ကပီပြင်စွာပေါ်နေပြန်သည်။
ဦးရဲထွတ်မှာ ဂလုခနဲ တံတွေးကိုအလုံးလိုက်မြိုချမိလိုက်လေ၏။ အသက်ရှူတွေဘာတွေတောင်မှားသွားသည်။

ကျေးကျေးကသူ့အဖေနောက်ဘက်မှကြည့်နိုင်စေရန်ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်လှည့်ပြ လိုက်ပြန်သည်။
ဦးရဲထွတ်နောက်တစ်ကြိမ်ရှော့ရိုက်သွားပြန်သည်။ အမလေး…လှလိုက်တာသမီးရယ်..သူမျက်တောင်ခတ်ဖို့မေ့သွားသည်။
စောက်ကျိူးနဲလှလိုက်တဲ့ အိုးလေး။ လုံးမွတ်တင်းပျံကော့တက်နေသည်။

ကျောသားပေါ်အောင်ဟိုက်ထားသောရေကူးဝတ်စုံနောက်ခြမ်းမှဝင်းအိနုညက်နေသောကျောပြင်လေးရော။
တုံတုံလေးအိနေသောတင်သားလေးများရော ဖီလင်အပြည့်နဲ့ထိတွေ့သုံးသပ်ချင်စရာချည်းသာဖြစ်သည်။
ဦးရဲထွတ်မှာလူကနေပေမယ့် ဟိုအကောင်ကမနေနိုင်မထိုင်ထောင်ထလာရပြန်ပြီ။ လူကသမီးမှန်းသိပေမယ့် လီးကသမီးမှန်းအသိအမှတ်မပြုချင်။

“အခုဝတ်ထားတဲ့အစုံကဘယ်လိုနေလဲဖေဖေရ”

ကျေးကျေးကသူ့အဖေဘက်ပြန်လှည့်လာပြီးမျက်လုံးဝိုင်းလေးလည်နေအောင်လုပ်ပြီးမေးလိုက်ပုံက အသည်းနှလုံးတွေကိုင်လှုပ်
လိုက်သလိုချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။ ဦးရဲထွတ်တစ်ယောက်ကတော့ အခုကျေးကျေးလုပ်နေသည်များမှာ
သူ့သမီးကြိုတင်ကြံစည်ပလန်ချထားသောဇာတ်လမ်းထဲမှတစ်ကွက်ဖြစ်သည်ကိုလုံးဝရိပ်စားမိခြင်းမရှိပေ။

“အဲ..အဲ..”

ဦးရဲထွတ်ကသူ့သမီးမေးတာကိုပြန်ဖြေရန်တအင်းအင်းတအဲအဲဖြစ်နေစဥ်မှာပဲကျေးကျေးက..

“နေဦး..နေဦး…အခုချက်ချင်းမဖြေနဲ့ဦး၊ သမီးစမ်းဖို့နောက်၂စုံ ယူလာသေးတယ်”

“ဒါဆိုလဲဖေဖေ ခဏအပြင်ထွက်ပေးလိုက်ဦးမယ်”

ဦးရဲထွတ်ကကိုယ့်သမီးပေါ် မကောင်းတာတွေစတွေးမိလာပြီဖြစ်သဖြင့်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတိပေးရင်းထိမ်းချုပ်နိုင်ရန်ကြိုးစားနေဖြင်းဖြစ်ရာ
သမီးနားအရမ်းကပ်၍မနေလိုပေ၊ သို့ပေမယ့်ပေါ့..

“ဟုတ်ကဲ့..လာပါရှင့်..ကြွပါ..အဝတ်လဲခန်းကဒီဘက်မှာပါ..”

“ဟာ..ဒါလဲ့ရည်မအသံပဲ..၊ ဖောက်သည်ကိုအဝတ်စမ်းဝတ်ဖို့ခေါ်လာတာဖြစ်မယ်။ ဒါဆိုဖေဖေအခုမထွက်နဲ့ဦး..၊
တော်ကြာ သမီးတို့ကိုသားအဖမှန်းမသိပဲ အမြင်တမျိုးနဲ့ကြည့်ကြရင်မကောင်းဘူး”

ကျေးကျေးကပြောရင်းနဲ့အခန်းအပြင်ထွက်ဖို့ပြင်နေတဲ့သူ့အဖေကိုအတင်းပြန်ဆွဲသွင်းလိုက်တော့ဦးရဲထွတ်လဲကန့်လန်ါကန့်လန့်နှင့်တန့်သွားသည်။

“ဖေဖေကဟိုဘက်လှည့်ပေးထားပေါ့၊ သမီးနောက်တစ်စုံလဲကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

ပြောလဲပြီးရောအဖေ့အဖြေကိုတောင်မစောင့်တော့ပဲဝတ်ထားတာကိုစချွတ်တော့သည်။ ဥိးရဲထွတ်အခန်းတံခါးရှိရာဘက်သို့
အမြန်လှည့်လိုက်ရလေသည်။ အဲဒီခဏအတွင်းမှာပဲသု့နှလုံးသားတွေ ရင်တွေကဝရုန်းသုန်းကားတွေဖြစ်ကုန်နေပြီ။
သူ့မျက်စိရှေ့ကသစ်သားတံခါးတွင်၊ အဝတ်လဲစဥ်တွင်ချိတ်ရန် ချိတ် ၃ခုလောက်ရှိသည်။
အဲဒီမှာအဖြူရောင်ခပ်သေးသေးဖင်ညပ်ပင်တီလေးကသူ့မျက်စိရှေ့တွင်ပြောင်ပြနေသည်။

ပြီးတော့ဘရာစီယာလေး။ ဒါ့အပြင် တူးပိစ် အမျိုးအစားနောက်ထပ်ရေကူးဝတ်စုံကနှစ်စုံ တန်းလန်းလေးတွေ။
ပထမတစ်စုံကိုချွတ်လိုက်ပြီးသော..အခုသူ့နောက်တစ်ပေလောက်မှာကပ်ပြီးရပ်နေသည့်သူ့သမီး၏လက်ရှိပုံစံမှာ
ဘယ်လိုဆိုတာလှည့်မကြည့်ပဲသိနေပြီလေ။

သူ့စိတ်ထဲကပါလို့မဟုတ်ပဲ အလိုလိုအော်တိုမက်တစ်ပင် နှုတ်ခမ်းကိုလျှာဖြင့်သပ်လိုက်မိပြီး၊ အလိုက်မသိစီးကျလာသေ
ာသွားရည်များကို လည်ချောင်းထဲဂလုကနဲမြိုချလိုက်မှခြောက်တက်လာသောလည်ချောင်းက နေသာသွားသည်။
သူကခေါင်းကြီးစိုက်အောင်ငုံ့ထားပြီး၊ စိတ်နှလုံးထဲနှင့်ဦးနှောက်ထဲဝုန်းဒိုင်းကြဲနေသောခံစားချက်နှင့်အတွေးများကိုကြိုးစားနှိပ်ကွပ်နေရ၏။

နောက်ကမြင်ကွင်းကိုသူလှည့်မကြည့်မိစေရန်သူ့စိတ်ကိုသူသတိပေးနေရင်းမှသူနှလုံးခုန်ရပ်လုနီးပါးဖြစ်သွားရပြန်သည်။
သူကမှန်မရှိသည့်တံခါးဘက်သို့သာလှည့်ပြီခေါင်းငုံ့ထားသော်လည်း ကျန်နံရံ ၃ဘက်မှာမှန်ချပ်ချည်းများသာဖြစ်လေရာ
မျက်လုံးထောင့်စွန်းများတွင် ဘယ်၊ ညာ မှန်ချပ်များမှပုံရိပ်များကိုမြင်နေရခြင်းပင်။

မှန်ထဲကပုံရိပ်ကိုသတိထားလိုက်မိသည်နှင့်သူအသက်ရှူဖို့တောင်မေ့သွားသည်။ ပထမရေကူးဝတ်စုံကိုချွတ်ချနေသောသူ့သမီးပုံရိပ်တွင်
ချွတ်ပြီးသားဝတ်စုံကကိုယ်တဝက် ခါးပေါ်တွင်ပုံရက်သားဖြစ်နေ၏။ ပြည့်ဖြိုးပြီးတင်းရင်းသောရင်သား နို့လုံးအစုံကထင်းထင်းကြီးပေါ်လွင်နေလေသည်။

တည့်တည့်ကြီးတိုက်ရိုက်ပြည့်ပြည့်ဝဝမကြည့်ရသော်လည်း အလွန်လှပသောအိစက်လုံးဝန်းသည့်ရင်သားတင်တင်းလေးများက
မည်မျှပြီးပြည့်စုံသောအရွယ်ရောက်ပြီးမိန်းမလှတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းပြသနေသည်။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေကစူပြီအလုံးလိုက်ချွန်းထွက်နေပြီးလက်သန်းထိပ်အရွယ်လောက်ရှိကာ၊
အရောင်ကပန်းရောင်သွေးပြေးနေသည်မှာကုန်းဟပ်ပြီးစို့ပစ်ချင်စရာကောင်းလှသည်။

ကျေးကျေးကသူမခါးကိုဖြေးဖြေးချင်းခါ၍ ဝတ်စုံကျွတ်ကျသွားအောင်လှုပ်ချနေသည်။
ချွတ်ရတာအဆင်ပြေအောင် ခါးကိုအနည်းငယ်ကုန်းလိုက်သေးသည်။ ဒါပေမယ့်အဲလိုလုပ်မှ
တိတ်တဆိတ်ခိုးကြည့်ရင်းငေးနေသည့်သူ့မအဖေ၏စိတ်ကိုပိုပြီးဆွပေးသလိုဖြစ်နေလေသည်။

လှပလုံးဝန်းသောတင်သားဖွေးဖွေး အိုးတင်းတင်းလေးမှာအရေး၊ အကြောင်း၊ ဒဏ်ရာ၊ အမာရွတ်များကင်းစင်ကာ
ပကတိချောမွေ့လျက်ရှိ၏။ ခပ်ကုန်းကုန်းလေးရှိနေသောအနေအထားက ဖွံ့ထွားသောစနေနှစ်ခိုင်ကိုအလုံးလိုက်အောက်သို့ပြိုကျလာပြီ
လှုင်ရှားမှုနှင့်အတူတသိမ့်သိမ့်ခါနေစေသည်။

ဦးရဲထွတ်ကထိုမြင်ကွင်းကိုအဆင့်ဆင့်မြင်ပြီးမျက်နှာတွင်သွေးရောက်ကာပူထူပြီးနေလေသည်။
သူမျက်လုံးတွေမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။ သို့သော်အတွေးထဲတွင်ပုံရိပ်များက အလိုလိုပေါ်လာသည်။

(သူ၏လက်နှစ်ဘက်က သူ့သမီးကျေးကျေး၏ပြူးထွက်နေသောအိုးဝင်းဝင်းလေးကိုတင်းတင်းကြီးစုံဆုပ်ကိုင်ထားသည်။
သူ့လီးကြီးကသမီးလေး၏ကြပ်တည်းသောစောက်ဖုတ်လေးထဲတွင် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ရှိနေ၏။
သူမကအဖေဆောင့်နေသောလိုးချက်များ၏သာယာမှုဖီလင်ကိုအောင့်အည်းမခံစားနိုင်တော့သဖြင့် ညည်းသံလေးများထွက်လာသည်။
သူမ၏လက်သေးသေးနုနုလေးနှစ်ဘက်ကမချင့်မရဲဖြင့်နံရံမှမှန်ကိုတင်းတင်းကြီးတွန်းထားမိသည်။

ပတ်..ပတ်..ပတ်..ဖတ်..ဖတ်..ပျစ်..ပျစ်..

အသားနှင့် အသားချင်းရိုက်ခတ်သောအသံများက တခန်းလုံးညံတက်လာသည်။ သမီး၏စောက်ခေါင်းလေးထဲမှ
သူ၏လီးကြီးကိုအတင်းဆွဲညှစ်စုပ်ယူလျက်ရှိသည်။ အချက်တိုင်းအချက်တိူင်း..သူ့လီးကြီးက
သမီးစောက်ဖုတ်လေးထဲ ဖြတ်ဝင်ဖြတ်ထွက်သွားတိုင်း လချောင်းတစ်ချောင်းလုံးရော၊
လီးထိပ်ပါ ဆိမ့်အီပြီးဖိန်းရှိန်းနေအောင်ကောင်းလှပါလား..။ သူ့လီးကြီးပေါက်ကွဲထွက်မတတ်အရမ်းကောင်းနေရသည်။)

“ဖေဖေ..အဲဒီမှာချိတ်ထားတဲ့ တူးပိစ်ဝတ်စုံလေး သမီးဘက်ကမ်းပေးပါဦး..”

အသံနှင့်အတူ သူ့ပခုန်းကိုတို့ပြီးပြောလာသောလက်နုနုလေးတစ်စုံကြောင့်ဦးရဲထွတ် အိပ်မက်မှလန့်နိုးသွားရလေသည်။

ဦးရဲထွတ်က သမီးဖြစ်သူကျေးကျေးကို ရှေ့ကချိတ်မှာချိတ်ထားသောဝတ်စုံကိုဖြုတ်ယူပြီးကမ်းပေးလိုက်သည်။
သူကဘေးမှန်တွေကိုမျက်စောင်းထိုးမကြည့်တော့ပေ။ အခုလောက်ဆိုသူ့နောက်တည့်တည့်တွင်ရှိနေသောသမီးကျေးကျေးမှာ
လုံးဝအဝတ်အစားဗလာနှင့်ရှိနေပေလိမ့်မည်။ သူ၏စိတ်ကသေမတတ်ကြည့်ချင်နေသော်လည်း
သူက တစ်ချက်ကလေးအားတင်းပြီးဆတ်ခနဲလှည့်ကြည့်လိုက်ဖို့ကိုဝန်လေးနေမိသည်လေ..။

“ကျေးဇူးပဲ..ဖေဖေ..”

သမီးကပြောလိုက်သောဖေဖေဆိုတဲ့စကားလုံးက သူ့ကိုသတိပြန်ဝင်လာစေခဲ့သည်။
သူအခု သူ့မီးအရင်းလေးကို မထော်မနန်းတွေတွေးပြီးပစ်မှားနေမိပါပကောလား။
ဦးရဲထွတ် သူ့ခေါင်းကိုဘယ်ညာရမ်းခါလိုက်ပြီးအတွေးဆိုးတွေကိုခေါင်းထဲကမောင်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

သူ့ရဲ့အပြုအမူတွေကို အနီးမှာပင်ရှိနေသည့်သမီးဖြစ်သူကျေးကျေး၏မျက်စိနှင့်မြင်နေရသဖြင့်သူ့အဖေမှာ
သူမ၏အပြုအမူကြောင့်စိတ်တွေမငြိမ်မသက် ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်နေပြီဖြစ်ကြောင်းရိပ်မိလိုက်ပြီ။

“ဒါရောဘယ်လိုနေလဲဖေဖေ”

ဦးရဲထွတ်ကအသံစာစာလေးကိုကြားသဖြင့်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့သူ့ရဲ့ရှေ့မှာလှပတဲ့ခလေးမလေး။
ကျေးကျေးက သူမ၏လက်မောင်းသားသွယ်သွယ်ဝင်းဝင်းလေးတွေကိုမြှောက်ပြီး ဆံပင်တိုဂုတ်ဝဲလေးကိုနောက်ပြန်ဆွ၍ဖွပြီးခွဲနေသည်။
ထိုသို့လုပ်နေသည့်အနေအထားကြောင့်နဂိုထဲကဖွံ့ပြီးထွားပြီးဖြစ်သောရင်သားအစုံကရေကူးဝတ်စုံထဲတွင်
အတင်းပိအောင်ညှစ်ပြီးဆွဲစိထားသလိုဖြစ်သဖြင့်သူ့မျက်စိထဲတွင်သမီး၏ရင်အုံကြီးတွေကဖောင်းကြွပြူးတက်လာသည်။

ယခုအကြိမ်ဝတ်ထားသောဝတ်စုံကတူးပိစ်ခေါ် အပေါ်အောက်သီးသန့်ဖြစ်သည်။ အပေါ်ပိုင်းကိုကြိုးနှစ်ထပ်ဖြင့်၊
လည်ပင်းသိုင်းထိမ်းကြိုးဖြင့်ထိမ်းသောအမျိုးအစားဖြစ်သည်။ အရောင်ကပန်းနုရောင်ဖြစ်ပြီး ပိတ်သားကအပြောင်သားပါးပါးလေးနှင့်
ဖော့တွေဘာတွေလည်းခံမထား၊ တကိုယ်လုံးတွင်ခါးနှင့်ရင်နှစ်နေရာထဲကွက်ကွက်လေးသာဖုံးထားရကား
ဦးရဲထွတ်ကြည့်ရတာ ဘာအဝတ်တစ်စမှဝတ်မထားခြင်းနှင့်ဘာမှမခြားချေ။

ဆက်ဆီကျ၍ဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်ရှိလွန်းရကား တကယ်လို့သူ့သမီးသာမဟုတ်ပါက၊ နို့အုံကြီးထဲနှာခေါင်းနှစ်၍
ဆယ်ကျော်သက်ရွယ်အပျိုဖြန်းလေး၏အပျိုစင်နံ့လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်လေးကို တရှိုက်မက်မက်နမ်းရှူမိမည်ဖြစ်ပေသည်။

ဦးရဲထွတ်ကသူ့မျက်လုံးအကြည့်ကိုအောက်ပိုင်းသို့ရွှေ့လာပြန်သည်။
ဘေးကြိုးချည်ပုံစံဘီကီနီအောက်ပိုင်းအစလေး၏ပေါင်ကြားခွဆုံကတောင်ကုန်းမို့မို့လေးကမျက်လုံးကိုဆွဲငင်ညှို့ယူပြန်၏။
ပန်းရောင်ချယ်ဝတ်စုံလေးကလည်းလှပသောအသားဝင်းဝင်းလေးနှင့်အရင်အရင်ကများထက်ပို၍ဟပ်မိနေသည်။

ဦးရဲထွတ်မှာ လီးကမတရားတောင်နေလေပြီ။ တောင်တာမှမဟားဒရားကြီးအတင်းရုန်းကန်ထွက်နေလေရာတော်တော်နှင့်ကျမည့်ပုံမပေါ်။
သူကလက်နှစ်ဘက်ကိုတစ်ဘက်နှင့်တစ်ဘက်အတင်း ညှစ်ပြီးဆုပ်ကိုင်လျက် အသက်ပြင်းပြင်းရှည်ရှည်ရှူရင်း
သူ့ရဲ့ပူလောင်ကြွတက်နေသောရာဂစိတ်အာရုံတွေကိုထိမ်းကွပ်နေရလေသည်။

“ဖေဖေ”

ခေါ်သံနှင့်အတူနူးညံ့တဲလက်လေးတစ်စုံကရုတ်တရက်သူ့ကိုလာကိုင်သဖြင့် ဦးရဲထွတ်မှာရှော့ဖြစ်မတတ်လန့်ဖျပ်သွားသည်။
သတိဝင်လာမှသူ့သမီးကျေးကျေးကသူ့လက်မောင်းကိုဆုပ်ကိုင်လှုပ်ခါရင်းခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

လက်ကလေးကနူးညံ့လှချည့်။ အဲဒီလက်လေးနဲ့သူ့ရဲ့ယခုတောာင်နေတဲ့လီးကြီးကိုကိုင်ပြီးဂွင်းထုပေးလိုက်ရင်
ဘယ်လောက်များကောင်းလိုက်မလဲ။ သူကဝေးဝေးလံလံအထိလိုက်စဥ်းစားနေမိသည်။
ဒါပေမယ့်ချက်ချင်းပင်ဖိုအတွေးတွေကိုဖျောက်ဖျက်ပစ်လိုက်ရပြီး..

“​ဖေဖေထင်တာကတော့ ဒီဟာကသိပ်ပြီးပေါ်လွန်းတယ်သမီး။ သမီးကခလေးလေးမဟုတ်တော့ဘူးလေ”

“ဟုတ်လို့လားဖေဖေရ..၊ သမီးကဘယ်နေရာမှာခလေးမဟုတ်တော့တာလဲပြောပြပါဦး”

ကျေးကျေးကလက်ကိုသူ့မနောက်ကျောတွင်ယှက်လျက်ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုယိမ်းရင်း၊ မျက်လုံးလေးပြူးပြပြီးအဖေဖြစ်သူကိုမေးလိုက်သည်။
သူမ၏အမူအရာလေးက သူ့အဖေဦးရဲထွတ်စိတ်တွင် သမီးဖြစ်သူကကျီစယ်နောက်ပြောင်ပြီးမေးခြင်းဟုသာထင်သည်။
အမှန်တော့ကျေးကျေးကစိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့်တမင်အကွက်ဆင်မေးလိုက်ခြင်းပင်။

ထိုစဥ်သူမကသူ့အဖေကိုင်ထားသောဘောင်းဘီကိုမြင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုဘောင်းဘီမှာ ကောင်တာတွင်လဲ့ရည်ကဦးရဲထွတ်ကိုရွေးပေးခဲ့ပြီး အားနာပါးနာယူကိုင်ထားရင်း ယခုထိဆက်လက်ကိုင်ထားမိတာဖြစ်သည်။
—————————————–

အပိုင်း(၆) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)

အပိုင်း(၆)

“ဟာ….ဖေဖေလဲရေကူးဘောင်းဘီယူလာတာပဲ။ ဖေဖေရောဝယ်မလို့လား။
ဒါဆိုလဲ အခုတလက်စထဲစမ်းဝတ်ကြည့်လေ၊ ဖေဖေနဲ့လိုက်မလိုက်သမီးကြည့်ပေးမယ်”

“နေ..နေပစေ၊ ကိစ္စမရှိပါဘူးသမီးရဲ့”

ဦးရဲထွတ်ကပြာကယာငြင်းလိုက်ရသည်။ အကြောင်းကတော့ ကိုယ့်သမီးကိုယ်ကြည့်ပြီးအောက်ကဝက်အူချောင်းကြီးကထောင်နေပြီလေ။
အဲဒါကြီးကစကားမပြောတတ်ပေမယ့် အမူအရာအရတော့ကိုယ့်သမီးအပေါ်ပြန်ပြီးစိတ်လာနေတာကိုငြင်းလို့မရအောင်ပြနေပြီပဲ။

“ဖေဖေကလဲ..လူကြီးဖြစ်ပြီးရှက်မနေပါနဲ့၊ သမီးဖေဖေ့ကိုခိုးမကြည့်ပါဘူး။ နောက်ပြီးဖေဖေကသမီးအဖေလေ။
ဖေဖေ့ဟာကြီးမြင်ရတော့ကောဘာမှထူးဆန်းသွားမှာမှမဟုတ်တာ။ ဖေဖေက လည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲ၊ သမီးကလည်းသမီးဖာသာလဲ၊ ဒါလေးများ..”

ကျေးကျေးကဘာမှအဆန်းမဟုတ်သလို ခပ်အေးအေးပဲပြောနေသည်။
ဒါပေမယ့်တကယ်ကတော့သူမရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့ရင်ခုန်နေသည်လေ။ အပျိုရိုင်းမလေး၏စောက်ခေါင်းထဲမှလည်းနွေးထွေးပြီး
ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းဖြစ်နေသည်ဟုခံစားနေရသည်။စိုစိစိုစိဖြစ်လာသလိုလိုလည်းရှိ၏။

သူမကနောက်တစ်ထည်စမ်းရန်ကျန်နေသေးသောသုံးစုံမြောက်ဝတ်စုံကိုတံခါးဘောင်တွင်ချိတ်ထားသောချိတ်မှလှမ်းဆွဲယူလိုက်သည်။
ဒီတော့တံခါးနားမှာပဲတဘက်လှည့်ထားလျက်ရှိနေသေးတဲ့အဖေဦးရဲထွတ်ရဲ့လက်မောင်းကြီးတွေကို
သူမ၏နို့လုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေနှင့်ဖိတိုက်ပွတ်ဆွဲမိပြန်သည်။

ကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေးကအဖေဖြစ်သူ၏နှာခေါင်းထဲသို့တိုးဝှေ့ဝင်လာသည်။
လည်တိုင်ဖွေးဖွေးစင်းစင်းလေးကသူ၏မျက်နှာနှင့် တစ်ပေမျှပင်မကွာတော့ချေ။
ဦးရဲထွတ်ကတဘက်သို့အတင်းလှည့်ပြီး သူ့လဲရမည့်ဘောင်းဘီပေါ်မှာသာအာရုံစိုက်ထားလိုက်တော့သည်။
မြန်မြန်ပြီးလဲပြီးရော၊ ဒါမှဒီထဲကမြန်မြန်ထွက်ရမည်။ နိုမဟုတ်ရင်သူ့သမီးအပေါ်စိတ်တွေမထိမ်းနိုင်ရင်ကြာကြာနေရင်လွယ်မှာမဟုတ်။
သူဘယ်လောက်ကြာအောင်ထိမ်းထားနိုင်ပါ့မလဲ။

ကျေးကျေးကသူမအဖေရဲ့အမူအယာတွေကိုမှန်ရဲ့အရိပ်ကနေတဆင့်စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းကြီးစွာဖြင့်စောင့်ကြည့်နေသည်။
သူ့အဖေဝတ်လာသောအသားခပ်ပျော့ပျော့၊ စတိုင်ဘောင်းဘီရှည်က လိပ်ပြီးချွတ်ချခံလိုက်ရလေရာ။
အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးပါတခါထည်းပါသွားသည်။

အဲဒီမှာတင်အရှည်၆လက်မခွဲထက်မနဲရှိမည့် သူမအဖေ၏ လိင်တံကြီးဒန်ကနဲထောင်ထွက်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
လီးထိပ်ကဒစ်ကြီးကနီရဲပြောင်တင်းပြီးကားထွက်နေသည်။ လချောင်းကြီးပတ်ချာလည်မှာလည်း သွေးကြောကြီးတွေ
အပြိုင်းလိုက်ဖုဖောင်းထွက်နေသည်။ မှန်ထဲရိပ်ခနဲမြင်ရတာနှင့်တောင် အသားကုန်မာတင်းတောင်မတ်နေကြောင်းမှန်းလို့ရသည်။
ခေါင်းကြီးကတောင်တဆတ်ဆတ်ခါနေသလားပဲ။

ကျေးကျေးတစ်ယောက်မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် လည်ချောင်းတွေခြောက်သလိုလိုတောင်ဖြစ်လာလေသည်။
သူမ၏စောက်ဖုတ်လေးနှစ်ခြမ်းကြားမှ စောက်ရည်များကစမ်းရေပေါက်စိမ့်ထွက်သကဲ့သို့အလိုလိုပင်စီးထွက်လာသည်ဟု
သူမထင်နေမိသည်။စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကလည်းဘာနှင့်မျှမထိမတွေ့မကလိရပါပဲနဲ့တခုနင့်တစ်ခုဖိကြိတ်ညှစ်နေသလိုပင်။

ကျေးကျေးက စောက်ရေမထိမ်းနိုင်အောင်ဒလဟောစီးထွက်မလာနိုင်ရန် ကိုယ်ကိုအတင်းတောင့်လျက်အဖုတ်လေးကိုကန်၍ညှစ်ပေးထားမိသည်။
စမ်းနေတဲ့ဝတ်စုံ အသစ်လေးစောက်ရေတွေပေပွကုန်ရင်ဖြင့်ရှုပ်ကုန်တော့မှာပဲ။

ဦးရဲထွတ်ကသူ့ညာခြေထောက်ကိုမပြီးသူ့ဘောင်းဘီရှည်ထဲမှခြေထောက်ကျွတ်ထွက်သွားအောင်ဆွဲအနှုတ်လိုက်တွင်၊
သူ့လီးကြီးကကျေးကျေးရှိရာဘေးဘက်သို့ ဦးတည်ချက်ပြောင်းပြီးတန်းခနဲထိုးညွှန်ပြလာသည်။
ကျေးကျေးလေးမှာလည်းမထိမ်းနိုင်ပဲသူမနှုတ်ခမ်းတွေကိုလျှာဖြင့်အားရပါးရသပ်လိုက်ပြီးတံတွေးကိုအငမ်းမရမြိုချလိုက်မိလေသည်။

ကုန်းပြီးဘောင်းဘီမှာအာရုံစိုက်နေသော ဦးရဲထွတ်ကတော့သတိမထားလိုက်မိချေ။
သူမထင်ထင်ရှားရှားကြီးမြင်လိုက်ရတာက နီရဲသောဒစ်ဖူးကြီးထိပ်တွင် နှင်းကျပြီးစတွင်သစ်ရွက်များထိပ်ဖျားမှာသီးနေသေ
ာရေစက်ရေပေါက်လေးကဲ့သို့ လရည်သီးလေးစိမ့်ထွက်နေတာကိုမြင်ဖြစ်အောင်မြင်လိုက်ရခြင်းဖြစ်လေသည်။

သူမက ဒူးထောက်ပြီးဖေဖေ့လီးကိုငုံစုပ်ပုလွေကိုင်လိုက်ချင်စိတ်တွေကို မနဲထိမ်းချုပ်နေရသည်။
ဖေဖေ့လရည်ထွက်အောင်အတင်းချူထုတ်ပြီး မြိုချချင်စမ်းပါဘိ။တကယ်လို့ဖေဖေကသာသူမကိုအတင်းကိုင်ချုပ်ပြီး ကျင့်ကြံပါက၊
ဖေဖေစိတ်ကြိုက်လိုးပါတော့ဟု ဒီနေရာမှာတင်ပေါင်ဖြဲပေးမိမည်မှာသေချာသည်။

ဦးရဲထွတ်ကဘောင်းဘီရှည်ချွတ်ပြီးသည်နှင့် ယူလာသောရေကူးဘောင်းဘီကိုတဆက်ထဲစွပ်ကြည့်လိုက်သည်။

“လာလေ..ဖေဖေ၊ ဒီဘက်လှည့်..၊ သမီးကြည့်ပေးမယ်”

ကျေးကျေးကအဖေဖြစ်သူကိုလက်ကုတ်ပြီးသူမဘက်လှည့်ခိုင်းသည်။
လဲ့ဝေကဦးရဲထွတ်ကိုရွေးပေးလိုက်သောရေကူးဘောင်းဘီကမဆိုးပါ။ အထည်သားရောဒီဇိုင်းပါဆန်းသည်။
ပေါင်အထိအလုံဖုံးဘောင်းဘီမဟုတ်ပဲ ဘီကီနီစတိုင်ဖြစ်သည်။ အနက်ရောင်အပြောင်သားဖြစ်ပြီး ခါးပတ်ပြားကတစ်လက်မသာသာပဲရှိသည်။

“ဩ..သမီးရော..နောက်တစ်စုံလဲမကြည့်တော့ဘူးလား..”

ဦးရဲထွတ်သူ့သမီးဘက်လှည့်အကြည့်မှာ ယခင်ဒုတိယဝတ်စုံနဲ့ပဲဖြစ်နေသောကြောင့် မေးခွန်းထုတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်လေသည်။

“မလဲတော့ဘူးဖေဖေ..၊ သမီးပထမဝတ်စုံပဲယူလိုက်တော့မယ်လို့စိတ်ကူးတယ်..ကဲ..ဖေဖေကအင်္ကျီပါချွတ်ကြည့်လေ။
ဒါမှကြည့်ကောင်းမကောင်းသိမှာပေါ့။ ဘာလဲ..ဖေဖေကရေကူးတဲ့အချိန်မှာ အင်္ကျီဝတ်ရက်ကြီးနဲ့ကူးတာပဲလား..ဟက်..ဟက်..”

သူ့သမီးပြောတော့မှဦးရဲထွတ်လည်းအင်္ကျီကြယ်သီးများကိုတစ်လုံးချင်းဖြုတ်လိုက်ရလေ၏။
ပြီးတော့ခေါင်းမှမလျှိုပြီးချွတ်နေသည်။ ဦးရဲထွတ်က လေ.ကျင့်ခန်းအမြဲလိုလုပ်နေသူဖြစ်သဖြင့်လက်မြှောက်ထားသောအခါ
ဗိုက်သားကချပ်ကာ ကြွက်သားတွေအရစ်လိုက်မြင်နေရသည်။

လက်မြှောက်ထားစဥ်မှာပဲတစုံတရာကသူ့ခါးကအသားစိုင်ကြီးကိုလာတိုက်မိသည်ဟုထင်လိုက်သည်။
ထိုတစ်စုံတရာက အလွန်နူးညံ့သောအတွေ့အထိရှိသည်ဟုလည်းထင်သည်။
ဦးရဲထွတ်က လက်မြှောက်၍အင်္ကျီချွတ်နေစဥ်ခေါင်းစွပ်လျက်ကြီးတန်းလန်းမှအောက်ငုံ့ကြည့်မိရာသမီးဖြစ်သူကျေးကျေးက
ဒူးထောက်လျက်သားလေးမှသူ့ကိုမော့ကြည့်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏မျက်နှာနှင့်ပါးလေးတွေကနီမြန်းလို့နေသည်။

ဒါလောက်ဆိုသူသိလိုက်ပြီ၊ သူ့လီးနှင့်သမီးငယ်၏ပါးစပ်လှလှလေးတို့ကျကျနနကြီးတိုက်မိတာဖြစ်မည်။
ကြည့်ရတာဒီကောင်မလေးကထိုင်ချလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုလယ်ဗယ်တပြေးညီကြည့်ပေးရန်ကြံခြင်းဖြစ်မည်။

ဒါပေမယ့်သူ့အဖို့လီးနဲ့တိုက်မိတဲ့နူးညံ့လှတဲ့အတွေ့ကြောင့် စိတ်ရောလီးရောက ပိုထန်လာမိသည်။
လီးကဘောင်းဘီထဲမှာပင်ပိုပြီးငေါက်တောက်ကြီးတဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာသည်။

“ဖေဖေကလဲဝတ်တာကိုကောင်းကောင်းဝတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ဟိုထိုး ဒီထိုးနဲ့..”

ကျေးကျေးတစ်ယောက်မှာလည်းတလှပ်လှပ်ခုန်ပြီးယိမ်းမူးနေတဲ့စိတ်တွေကိုမနည်းထိမ်းရင်းစောက်ရည်တွေထွက်မကျလာရန်လည်
ညှစ်ပြီးအောင့်ထားရသည်။ ဒါကြောင့်စကားလမ်းကြောင်းကိုကြိုးစားလွှဲနေရ၏။

ဒါပမယ့်သူ့အဖေလီးကြီးကသူမမျက်နှာရှေ့မှာဖုလိုက်ကြီးပြူးနေတာ။ လီးကြီးက ဘောင်းဘီရဲ့ဘယ်ဘက်ခြမ်းထဲမှ
အတင်းခွေခေါက်ဖိသိပ်ထားတာခံနေရသည်။ ရုတ်တရက်ကြည့်ရင်ပုလင်းကြီးတစ်လုံးပဲထိုးထည့်ထားသလိုလို။

ကျေးကျေးကရှက်ရှက်နဲ့ပဲသူ့အဖေရဲ့ဘောင်းဘီခါးစကိုလက်နှစိဘက်နဲ့စုံကိုင်ပြီးဖြေးဖြေးလိပ်ချလာသည်။
သူမကပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်နေတဲ့ကဘောင်းဘီနဲ့ဘုကြီးကိုကြည့်ကောင်းအောင်ပြင်ပေးမလို့ပါ။
သူမက ဘောင်းဘီသားကိုဆွဲချလာပြီး လက်ဖျားလေးတွေနဲ့လီးကိုမထိတထိမဝံ့မရဲကိုင်ပြီးဘောင်းဘီခွက်ထဲ
နေရာတကျဝင်အောင်ပြင်ပေးသည်။ သူမလက်နဲထိတဲ့ဟာကြီးကနွေးနွေးကြီးနဲ့မာမာကြီး။

စကိုင်ကိုင်ချင်းမှာဦးရဲထွတ်တွန့်သွားသေးပေမယ့်ငြိမ်ခံနေသည်။ ကျေးကျေးကဖြေးဖြေးချင်းပဲကိုင်ထည့်ပေးနေတာဖြစ်သည်။
ခဏကြာတော့သူ့အဖေရဲ့လဥ၊ ဘောကြီးနှစ်လုံးကိုအသာတွန်းပြီးဘောင်းဘီခွက်ထဲထည့်လိုက်နိုင်သွားသည်။
သူ့သမီးလေးအဲ့လိုလုပ်ပေးလိုက်တဲ့အခိုက်အတန့်လေးမှာ ဦးရဲထွတ်အသက်ရှူရပ်သွားသလိုတောင်ဖြစ်သွား၏။

အဲဒီအချိန်မှာသူဘာမှမမြင်တော့..။ ပါးစပ်ဟပြီးသူလိုချင်ဆန္ဒရှိတာကိုထုတ်ပြောမလို့ကြံမိတော့၏။
သူ့အင်္ကျီကိုကျွတ်အောင်ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးလက်ကိုလှမ်းလို့သူ့သမီးရဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေမိသည်။
လီးကမခံမရပ်နိုင်အောင်မာတင်းပြီးကိုက်ခဲနေပြီ။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ဆန္ဒတွေသွေးတွေကိုဖြေထုတ်လျှော့ချပစ်လိုက်ချင်ပြီ။

“သမီး..သမီး..ဖေဖေ့ကိုနဲနဲလောက်..”

“ဘယ့်နှယ်လဲရှင်..ဝတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လား။ အဆင်ပြေရင်ကောင်တာကိုလာလို့ရပါပြီရှင်..”

ဟိုဘက်တစ်ခန်းကျော်လောက်နားကထွက်လာတဲ့လဲ့ဝေအသံကြောင့်၊ သားအဖနှစ်ယောက်လုံးတုန့်သွားကြသည်။
အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသကဲ့သို့ဖြစ်သွားပေမယ့် အခြေအနေဆိုးတစ်ခုသို့ဦးတည်နေတာကိုအချိန်မီဘရိတ်အုပ်လိုက်နိုင်သဖြင့်
သူစိတ်သက်သာရာရသွားမိလေသည်။ သူပြောချင်တာကိုစိတ်အလိုလိုက်ပြီးပြောမထွက်လိုက်တာကိုပင်ကျေးဇူးတင်လိုက်ရ၏။

“နဲနဲလောက်ဘာဖြစ်သလဲဖေဖေရဲ့..”

ကျေးကျေးကဖီလင်အောက်သွားသဖြင့်မကျေနပ်။ ဇာတ်လမ်းကိုပြန်ဆက်ဖို့ကြိုးစားသည်။

“အဲ..အဲ..ဖေဖေဝတ်ထားတာဘယ်လိုနေလဲလို့နဲနဲလောက်ကူကြည့်ပေးခိုင်းတာပါ..”

ဦးရဲထွတ်ကကျေးကျေးပခုံးကိုဆွဲထူမပြီးမတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်ရင်းပြောလိုက်သည်။
ကျေးကျေးက အင်္ကျီချွတ်ထားပြီးရေကူးဘောင်းဘီတစ်ထည်ထဲသာရှိသောသူ့အဖေ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြည့်လိုက်သည်။
သူမအဖေကအသက်၄၀တန်းရောက်လာပြီဖြစ်သော်လည်း ကြွက်သားအပြိုင်းပြိုင်းဖြင့်
ဘော်ဒီကတောင့်တင်းကြည့်ကောင်းဆဲဖြစ်သည်။ အဆီပိုဟူ၍များများစားစားမရှိ။
သူမက လဲ့ဝေထံမှဇာတ်လမ်းကြားလာပြီးကထဲကတခြားရွယ်တူလူရွယ်လေးများ ထက်စာရင်၊ အဖေအရင်းကိုကြိတ်ပြီးရင်ခုန်နေမိလေသည်။
သူမကစောစောလေးက ပျက်ပြားသွားသောအခြေအနေလေးကိုပင်ပြန်နှမြောနေမိသည်။

“ကောင်းတယ်ဖေဖေ..၊ အရမ်းကြည့်ကောင်းတယ်..အဲ့လိုဝတ်ထားတော့အရမ်းမိုက်တာ။ နေတိုးလိုလိုဘာလိုလိုနဲ့..ဟိဟိ”

“ဟာကွာ..သမီးကဖေဖေ့ကိုလာမြှောက်နေတော့.. ဖေဖေ့မှာသမီးမေမေလိုဘာမှပေးစရာမရှိဘူးကွ..”

“မရှိလဲ..ဖေဖေ့မှာရှိတာပေးပေါ့ဖေဖေရာ..။ ကဲ ဖေဖေနဂိုအဝတ်ပြန်လဲပြီး အဲဒီဘောင်းဘီကိုသမီးပေးလိုက်။
သမီးပဲ လဲ့ရည်မဆီမှာပိုက်ဆံသွားရှင်းလိုက်တော့မယ်။ ဖေဖေကားဆီကသွားစောင့်နေလိုက်၊ သမီးလိုက်ခဲ့မယ်..”

ဦးရဲထွတ်က သမီးစကားကိုလွယ်လွယ်ကူကူပဲ သဘောတူပြီးကားပါကင်ရှိရာသို့ထွက်လာခဲ့သည်။

ကျေးကျေးကအဝတ်လဲခန်းထဲမှာပဲ အလုပ်ရှုပ်ပြီးကျန်ခဲ့သည်။
သူမကဝတ်လားသောရေကူးဝတ်စုံတွင်စိမ့်ပေနေသောစောက်ရည်များကို သုတ်သင်သန့်ရှင်းဖို့ကြိုးစားနေခြင်းဖြစ်သည်။
ခက်တာက သူမမှာတစ်ရှူးစက္ကူတို့ လက်ကိုင်ပုဝါတို့ပါမလာခြင်းပင်။ နောက်ဆုံးသူမစိတ်ကူးရသွားပြီး ဘရာစီယာနှင့်ပင်ချွတ်သုတ်လိုက်လေသည်။
သူမစိတ်ထင်ဘရာစီယာလောက်မဝတ်ပဲနဲ့တော့ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူး၊ ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ်သွားတာပဲ…။

မကြာခင်မှာပင်သူမက နဂိုဝတ်စုံနှင့်ပြန်ထွက်လာသည်။ ထူးဆန်းတာတစ်ခုကတော့အလာတုန်းကဝတ်လာခဲ့သည့်ဘရာစီယာက
သူမရင်မှာဝတ်ရမည့်အစားဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲထိုးထည့်ထားခြင်းပင်။
—————————————–

အပိုင်း(၇) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)
အပိုင်း(၇)

“ဘယ်လိုလဲကျေးကျေး၊ အခြေအနေ..”

လဲ့ရည်ကသူ့ကောင်တာရှိရာသို့ကျေးကျေးပြန်လျှောက်လာတာတွေ့တော့စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းကြီးသောပုံစံဖြင့်မေးလိုက်သည်။

“ဘာလဲ..သိပ်သိချင်နေတယ်ပေါ့လေ၊ သောက်သုံးမကျတဲ့အခြေအနေကို..၊
ငါပြီးမှပြောပြမယ်။ ဒီညငါ့အိမ်မှာထမင်းလာစားလှည့်..ကောင်မ..ရော့..ရော့.. ဟောဒီနှစ်ထည်ယူမယ်၊ ပိုက်ဆံသွားရှင်းပေး”

“ဟေး..ဟေး..ကောင်မ နင်က..နိုးဘရာနဲ့ပါလား။ ဘယ်လိုတွေဖြစ်လာတာလဲ..”

လဲ့ရည်က ကျေးကျေး ၏ချွန်းထွက်နေသောတီရှပ်အောက်မှသိသိသာသာမြင်သာပြီးရုန်းထွက်နေသည့်
နို့သီးခေါင်းစူစူလေးများကိုကြည့်ရင်းမျက်လုံးမျက်ဆန်ပြူး၍မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။

“အေးပါဟာ..စကားရှည်မနေနဲ့နင်သာမြန်မြန်သွားပြီး အဝတ်ဖိုးတွေပိုက်ဆံရှင်းခဲ့..သွား..သွား..”

ကျေးကျေးကအနည်းငယ်စိတ်တိုစွာနဲ့ သူငယ်ချင်းမကိုဟောက်ပြီးတွန်းထုတ်နေသည်။
ကျေးကျေးကသူမနှင့်သူ့ဖေဖေတို့ အဝတ်လဲခန်းထဲမှာတုန်းက ရိုပြီးကောင်းခန်းရောက်ခါနီးမှအော်ကြီးဟစ်ကျယ်အသံပေးမိလေသော
လဲ့ရည်အပေါ်ကျွဲမြီးတိုနေမိခြင်းဖြစ်သည်။ စိန်ကောင်းကျောက်ကောင်းဈေးတည့်ခါနီးမှ၊ ဆေးရိုးသည်ကလည်းထအော်သည်ကိုး..။

တခဏအကြာမှာတော့ လဲ့ရည်တစ်ယောက်ပစ္စည်းထည့်သောစက္ကူအိတ်များဆွဲလျက်ပြန်ရောက်လာသည်။
ကျေးကျေးကလဲ့ရည်ကမ်းပေးသောအထုပ်များကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ရင်း၊

“ဟဲ့..ငါ..နင်မှာထားတဲ့အအေးဘူးငါယူသောက်လိုက်ပြီနော်။ လည်ချောင်းတွေခြောက်ပြီးရေဆာလိုက်တာလွန်ပါရော။
နောက်နေ့မှငါအစားပြန်ဝယ်တိုက်မယ်။ ကဲကဲငါသွားတော့မယ်..ဘိုင့်ဘိုင်..၊ ဖေဖေကကားထဲကအကြာကြီးစောင့်နေရမှာ..”

သူမကလဲ့ရည်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ကားပါကင်ဘက်ဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ ပြီးမှသတိရပြီးဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ကာ။

“ဖေဖေရေ..ကားကိုကုန်တိုက်ရှေ့ပတ်မောင်းလာခဲ့ပေးပါလား ။ အခုသမီးဆင်းလာပြီ
အရှေ့ဆင်ဝင်အောက်ကပဲသမီးစောင့်နေတော့မယ်..ဒါပဲနော်၊ အခုထွက်ခဲ့တော့..”

နေအနည်းငယ်မြင့်လာပြီဖြစ်သဖြင့်ကုန်တိုက်တွင်လူအတော်များများဖြင့်စည်ကားလာပြီဖြစ်သည်။
ကျေးကျေးမှာ အောက်ထပ်ရှိအရှေ့တံခါးမကြီးသို့လျှောက်လာသည့်လမ်းတစ်လျှောက်ဖြတ်သွားဖြတ်လာ
မျက်လုံးအစုံအတော်များများကသူမကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်သွားကြသည်။
သူမ၏စိတ်ထဲတွင်..

(လူတွေကဘာလဲဟ..ကြည့်လှချည်လား..)

ခဏကြာမှသူမသတိရသွားသည်။

(ဟောတော့်..ဟုတ်သားဘဲ၊ ငါမေ့နေလိုက်တာ။ ငါ့ဟာကသိပ်သိသာနေတယ်ထင်တယ်)

သူမကလူသာငယ်သော်လည်းနို့ကြီးသူတစ်ယောက်ဖြစ်လေရာ ယခုလိုပစ္စည်းတွေလက်ဆွဲပြီးကော့ပက်၊ ကော့ပက်နှင့်လျှောက်သွားသောအခါ
ဘရာစီယာမပါသဖြင့်တီရှပ်ကိုတွန်းကန်၍ထွက်နေသောနို့လုံးကြီးတွေကအိပဲ့အိပဲ့နှင်လှိုင်းထနေတာကိုလူတိုင်းသတိမထားမိပဲမနေနိုင်ချေ။

သူမတော်တော်ရှက်သွားပြီးပူထူလာသည်။ ဒါကြောင့်သူမခြေလှမ်းတွေကိုမြန်လိုက်ပြီး
ကုန်တိုက်ရှေ့အမြန်ရောက်ရန်သာကြိုးစားတော့သည်။ ထိုသို့သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နှင့်လျှောက်နေစဥ်တွင်တောင်
သူမကတစ်ခုသွားစဥ်းစားနေမိသေးသည်။ ဖေဖေသာသူမကိုဒီပုံနှင့်မြင်လျှင်ဘယ်လိုများနေမလဲမသိ။

သူမအဖေမောင်းလာသောကားရောက်သည်နှင့်ကျေးကျေးက ဘေးကပ်ရက်ခုံတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးရောက်မဆိုက်ပင်
သူမကြိုက်သော DVDသီချင်းခွေကိုတန်းဖွင့်တော့သည်။ သီချင်းအမျိုးအစားက ရော့ခ်သီချင်း။ ဒါပေမယ့်အရမ်း ဟဲဗီးရော့ခ်ကြီးတော့မဟုတ်။
သီချင်းနားထောင်နေစဥ်အတွင်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ခေါင်းလေးတရမ်းရမ်းတခါခါဖြင့်စည်းချက်လိုက်နေသည်။
ပါးစပ်ကလည်းလဲ့ရည်ဆီကအပိုင်စီးလာတဲ့စက္ကူအအေးဘူးကိုပိုက်တပ်စုပ်နေခဲ့သေးသည်။

ကားကလမ်းမကြီးဘက်ထွက်ပေါက်မရောက်ခင်မှာအရှေ့ပါကင်ထဲအကြိမ်ကြိမ်လှည့်ပတ်ကွေ့မောင်းနေရသေးသည်။
ပါကင်လမ်းကြောထိပ်တစ်ခုအရောက်ကားတစ်စင်းကမဆင်မခြင်အတင်းဖြတ်ကွေ့ထွက်လာရာ
ဦးရဲထွတ်မှာ အသည်းအသန်ဘရိတ်အုပ်လိုက်ရလေသည်။

ဇိမ်နှင်ထိုင်ပြီးသီချင်းနှင့်ငြိမ့်လာသောကျေးကျေးမှာပတ်ထားသောထိုင်ခုံခါးပတ်ကတုန့်ဆွဲသလိုဖြစ်သွားပီးရှေ့သိုငိုက်ကျသွား၏။
လက်ထဲမှာကိုင်လာသည့်စက္ကူအအေးခွက်မှာလည်းအဖိတ်ဖိတ်အစင်စင်ဖြစ်ကုန်ပြီး ဝတ်ထားသောတီရှပ်လေးမှာလည်းရွှဲရွဲရိုက်သွားတော့သည်။

“ယီးတဲ့မှပဲ..ကားကိုဘယ်လိုမောင်းနေတာလဲ..ထွက်ချင်သလိုထွက်ဝင်ချင်သလိုဝင်၊ မင်းပထွေးလမ်းအောင်းမေ့နေလား..”

ဦးရဲထွတ်စိတ်တိုပြီးအော်တော့သည်။

“ဟင်..ဖေဖေကလည်းသမီးတစ်ကိုယ်လုံးစိုကုန်ပြီကြည့်ပါဦး..”

ကျေးကျေးကငြီးငြူရင်း အအေးခွက်ကိုခွက်တင်သည့်အဝိုင်းပေါက်ထဲစိုက်ထည့်ထားလိုက်လျက်
ဒက်ရှ်ဘုတ်အပေါ်က တစ်ရှူးဘူးထဲမှတစ်ရှူးနှစ်စလောက်ကိုဆွဲ၍စိုနေသောအင်္ကျီကိုသုတ်ရန်ပြုစဥ်တွင်၊
မူရင်းအကြံအစည်ထဲမှာမပါသည့်အချက်တစ်ခုကိုလက်ခနဲအိုင်ဒီယာရသွားသည်။

အသားကပ်ဖစ်တင်ကျသည့်တီရှပ်ပါးလေးကိုဝတ်ထားသည့်အပြင်ရေပါစိုနေသဖြင့်၊
ဘာမှအခုအခံမပါသည့်နို့လုံးထွားထွားကြှီးတွေမှာပြူးပြဲနေရုံမှအပ ဘာကျန်တော့မည်နည်း။
ဒါကြောင့်သူမက၊ ဆွဲယူလိုက်သည့်တစ်ရှူးစများဖြင့်ဝတ်ကျေတန်းကျေ အယောင်ပြသာသုတ်ပြလိုက်သည်။

“အိမ်ရောက်ရင်သမီးကိုနှိုးဦးနော်ဖေဖေ..”

ပြောပြီးတာနဲ့ကျေးကျေးကထိုင်ခုံကိုနောက်အနည်းငယ်လှန်ချပြီး ကိုယ်ကိုတစ်ဘက်ကပ်လျက်ဖြေလျှော့ကာအိပ်ချလိုက်သည်။
မျက်နှာကပြူတင်းပေါက်မှကားအပြင်ဘက်ငဲ့ကြည့်နေသည့်အနေအထား၊ ဘယ်လက်ကပေါင်ကြားထဲရောက်နေပြီး
ပေါင်ပေါ်တင်ထားသည့်ရေကူးဝတ်စုံတွေထည့်လာသည့်အိတ်အောက်ထဲမြုပ်နေသည်။

ညာလက်ကအိတ်ရဲ့အပေါ်ဘက်လက်ကိုင်ကွင်းတွေကိုကိုင်ထားသည်။ သူမကမျက်လုံးမှိတ်ထားသော်လည်းပတ်ဝန်းကျင်မှ
ာဘယ်နားရောက်နေပြီကိုစိတ်နှင့်ခန့်မှန်းလို့ရနေသည်။ မောင်းနေရာမှကားကရပ်သွားပြီးခဏကြာငြိမ်သွားတော့ကားကမီးနီမိနေပြီဟုသိလိုက်သည်။

“ကျေးကျေး..သမီး”

ဦးရဲထွတ်ကသမီးဖြစ်သူကိုလှည့်ကြည့်ရင်းခေါ်လိုက်သည်။ သူကသမီးအိပ်ပျော်သွားပြီဆိုလျှင်သီချင်းခွေလဲပြီး
သူကြိုက်တဲ့သီချင်းနားထောင်မလို့ပြောရန်ခေါ်ကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။
သို့သော်သူမြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းကြောင့်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရ၏။

ပြူးပြဲနေသောနို့လုံးအစုံ၏ပုံသဏ္ဌာန်ကအတိုင်းသားကော့ပြီးနှုတ်ဆက်နေ၏။ဒေါင့်တန်းဖြတ်ဆွဲ၍ဖိပတ်ထားသောလုံခြုံရေးခါးပတ်က
နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားဖြတ်ဖိထားသလိုဖြစ်နေလို့လည်းနို့ကြီးနှစ်လုံးကပိုပြီးဖူးချွန်းကြွတက်လာနေသလိုရှိသည်။

ရေစိုထားသောအင်္ကျီကြောင့်လည်းဝင်းဝါသောနို့သားတင်းတင်းတွေကဘာမှဝတ်မထားသလိုဖောက်ထွင်းမြင်နေရသည်။
အပြင်လမ်းမကျယ်ရောက်လာပြီမို့လိုလည်းတောက်ပသောနေရောင်ချည်၏အလင်းရောင်ကြောင့်ပိုပြီးပြတ်သားနေသည်။
ဦးရဲထွတ်ကကျေးကျေးကိုကြည့်ပြီးတံထွေးတွေတောင်သီးကုန်သည်။ အသက်ကိုတောင်ခက်ခက်ခဲခဲရှူသွင်းရှူထုတ်နေရသည်။

(ဟင်း…တလုံးတခဲကြီးပါလား..၊ စို့ချင်စရာကြီး..၊ ဟာ.. ငါနော်..၊ မ..မဟုတ်သေးဘူး၊
မတွေးနဲ့၊ မတွေးနဲ့..၊ ဒါ..ငါမွေးထားတဲ့သမီးလေးလေ..)

ခက်တာပဲ၊ ဒီခလေးမနဲ့တော့..။ ဦးရဲထွတ်သူသမီးနဲ့တွေ့တိုင်းမနိုင်ယင်ကာနဲ့သူ့စိတ်ကိုအတင်းချုပ်တည်းရသည်မှာအခါခါရှိခဲ့ပြီ။
ဒါပေမယ့်မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်းကဆွဲဆောင်မှုပါဝါကလည်းကြီးလှပါဘိ။

“သမီး…”

သူနောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ခေါ်ကြည့်ပြန်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်ခေါ်တာကတော့ဘာအဓိပ္ပါယ်မှမရှိ။
သူ့သမီးတကယ်အိပ်မောကျသွားတာလားသိချင်ရုံသက်သက်သာဖြစ်သည်။

သူ့သမီးထံမှဘာဖြေသံမှထွက်မလာခဲ့ပေ။ ကျေးကျေးကအကယ်ဒမီရှော့ဖြင့်အိပ်ပြနေသည်။ သူမသိနေတာက
ရေရွှဲနေလို့အလုံးလိုက်ပေါ်အောင်ထင်းထင်းကြီးပြနေသောသူမနို့လုံးကြီးတွေကိုသူမအိပ်နေပြီအထင်ဖြင့်အဖေကပြူးပြဲကြည့်နေမှာသေချာသည်။
ဒါကိုသိနေတော့လဲသမီးရင်တွေတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေရပါလားဖေဖေရယ်..။

အဲကွန်းကြောင့်ကားထဲကအပူချိန်မှာအေးမြနေသော်လည်း သူမ၏ခန္ဓာနှင့်သွေးလှည့်ပတ်မှုမှာသိသိသာသာကြီးနွေးထွေးပူလောင်နေသည်။
ကျေးကျေး၏စိတ်ထဲတွင်ကိုယ်ထဲကရာဂမီးကိုတွန်းလှန်၍မနိုင်တော့ပေ။
ထိုခံစားချက်ကိုသူမအခုပဲဖြေဖျောက်ချင်နေသည်။ ပေါင်ကြားမှာအဆင်သင့်ရောက်နေပြီးစက္ကူအိတ်ဖြင့်ထပ်ဖုံးထားသေ
ာသူမ၏ဘယ်လက်ကကြိတ်၍လှုပ်ရှားလာလေသည်။ ပေါင်ကြားကိုဖိ၍ဖိ၍ပွတ်စပြုသည်။
(အူးးးကောင်းလိုက်တာနော်..)

ကားကမောင်းလို့လှုပ်လေလေ၊ သူမ၏လက်ချောင်းလေးတွေကပေါင်ကြားထဲနစ်ဝင်သွားလေလေဖြစ်သည်။
သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူးလက်ဖျားလေးတွေကပေါင်ခံကြားကနေပင်တီဂွကြားအပေါ်ကအဖုတ်ခုံးခုံးမို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး
အပေါ်ကအုပ်ပြီးပွတ်နေမိပြီ၊ ပင်တီပါးလေးကြားခံရက်သားကပဲ၊ စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးကိုဟပြီးထိုးနှိုက်နေပြီလေ။

ကျေးကျေးကသူမအဖေမရိပ်မအောင်၊ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းထွက်မသွားပဲပုံမှန်လေးဖြစ်နေအောင်လဲကြိုးစားထိမ်းနေရသေးသည်။
မျက်လုံးလေးမပွင့်တပွင့်အသာမှေးပြီးကားမှန်ထဲကရောင်ပြန်အရိပ်ကိုလည်းအခြေအနေကြည့်ရသေးသည်။

ဒီမှာတင်မချင့်မရဲမျက်လုံးတစ်စုံကသူမ၏နို့လုံးအစုံကိုစားမလိုဝါးမလို စူးစိုက်ကြည့်နေတာကိုတွေ့နေရသည်။
ဒါကိုတွေ့တော့သူမ၏အာရုံရမ္မက်စိတ်တွေပိုပြီးထကြွလာသည်၊ သူမအနေဖြင့်အဖေအဲ့လောက်စိတ်ပါလာအောင်တောင်
မြှူဆွယ်နိုင်တာလား။ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုသူမအကြံမကြာမီအောင်မြင်မှာသေချာသလောက်ရှိသည်။

ကျေးကျေး၏လက်ခလယ်က စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းအရာအတိုင်းဝင်သွားပြီးအပြင်နှုတ်ခမ်းကို
ဖြဲရဲဖိနှိပ်ပွတ်ခြေနေသည်။ ပြီးတော့စောက်စိဖတ်ကလေးကိုဖြေးဖြေးချင်းဆက်ပွတ်သည်။
စောက်စိကိုထိတော့မီးစပွင့်ပြီ။ သူမအသားလေးတွေတုန်တက်လာအောင်ဒွန့်တော့တာပေါ့။

စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကပွစိပွစိနှင့်ညှစ်ချေလာသည်။ ထို့အတူစောက်ရည်စီးစီးပျစ်ပျစ်တွေကစတင်စိမ့်ထွက်ကျလာပြန်သည်။
ကျေးကျေးမှာကြက်သီးမွေးညင်းထလောက်အောင်ပင် ကောင်းလည်းကောင်း ၊ ကိုယ့်အဖေအရင်းရှေ့မှာပင်မနေနိုင်မထိုင်နိုင်
စောက်စိပွတ်ပြီးအာသာဖြေဖျောက်မိတာကိုရှက်လည်းရှက်မိနှင့်အီတွန့်ပွမ်ကာအာရုံတွေရောနှောရှုပ်ထွေးလျက်ရှိနေလေသည်။

သူမကအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည့်အခြေအနေမပျက်စေရန်ကြိုးစားပြီးထိမ်းကြည့်သည်။
ဒါပေမယ့်ထန်တက်လာတဲ့စိတ်ကလည်းကျလိကျလိနဲ့ဖြစ်နေတော့ရပ်ပစ်ရမှာအခက်သား။

သူမရဲ့လက်ဖျားလေးတွေကပင်တီသားပေါ်ကဖိပြီးစောက်ပေါက်ထဲနက်နိုင်သမျှနက်အောင်ကြိုးစားနှိုက်နေသည်။
စောက်စိကိုချေသည်။ သူမကိုယ့်ကိုယ်ကိုထိမ်းမရနိုင်လောက်အောင်စိတ်တွေကယောက်ကရက်ဖြစ်လာတော့သည်။

စောက်ရည်တွေကပိုပြီးရွှဲအိထွက်လာရာ၊ ပင်တီသေးသေးလေးမှာအကွက်လိုက်ကြီးစိုထိုင်းနေပြီ။
ကျေးကျေးတစ်ယောက်စိတ်အလို၏တောင်းဆိုမှုခေါ်သံကိုဆက်လက်တောင့်ခံငြင်းဆန်ရန်အားမရှိတော့။
သူမ၏စောက်စိက အထိအတွေ့ကိုအလိုရှိသည်မှာအဝတ်စပိတ်သားမဟုတ်၊ အသားအသားချင်းထိတွေ့လိုခြင်းသာဖြစ်သည်။

သူမကပင်တီဝွကြားမှလက်လျှိုပြီးတစ်ဘက်ဆွဲဟပြီးဘေးဖယ်ထုတ်လိုက်တော့စောက်ဖုတ်လေးကလေထွက်ရှူလေပြီ။
သူမကယခုလက်ရှိလုပ်နေတာကို ဖြေးဖြေးဖွဖွလေးသာလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ လှုပ်ရှားမှုကိုမသိသာအောင် အညင်သာဆုံး လုပ်နေရသည်။
အဝတ်ထည့်သည့်စက္ကူအိတ်အောက်မှသမီးဖြစ်သူ၏လက်ချောင်းသေးသေး သွယ်သွယ်လေးတွေက
ကိုယ့်စောက်ပတ်ကိုတပျိပျိနဲ့ကိုယ့်ရှေ့မှာတင်နှိုက်ကစားနေတာကိုဖခင်ဖြစ်သူတစ်ယောက် သိမိ၊ သတိထားမိပါရဲ့လား..။
—————————————–

အပိုင်း(၈) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)
အပိုင်း(၈)

ကျေးကျေးအဖို့၊ အကယ်၍သူမနေရာတွင်အခြားသူတစ်ယောက်သာဆိုပါကယခုသူမတွင်ဖြစ်ပေါ်နေသော
အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ကောင်းသည့်အဖြစ်အပျက်၊ စိတ်ခံစားချက်ဖီလင်များကိုနားလည်သဘောပေါက်နိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။
သူမ၏လက်ဖျားထိပ်လေးများကစိတ်၏စေရာအတိုင်း၊ စောက်ပတ်သားထူထူလေးနှစ်ခြမ်းကြားမှစောက်ခေါင်းလေးထဲသို့
နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်မံထိုးဝင်ကလိနေပြန်လေပြီ။

အိုးးး…. ကျေးကျေးအသံကိုအကျယ်ကြီးဖွင့်၊ စိတ်လွှတ်ပြီးငြီးချလိုက်ချင်စမ်းပါဘိ။ ကျဥ်းကြပ်စွာထမ်းချုပ်ထားရသောစိတ်ကိုလွှတ်လိုက်ချင်သည်။
ဒါပေမယ့်မဖြစ်သေး၊ အခုသူမလုပ်နိုင်တာက ပါးစပ်လေးတင်းတင်းစိပြီး နှုတ်ခမ်းကိုမသိမသာကိုက်ထားရုံပဲတတ်နိုင်သည်။
သူမ၏လက်ဖျားလေးကစောက်စိလေးကိုပုတ်ခတ်ဖိညှစ်ကစားနေသည်။

(အူးးးး..ဖေဖေရယ်သမီးစောက်ဖုတ်ထဲကဆိမ့်တက်နေပြီ။ စောက်ပတ်အရမ်းယားနေပြီဖေဖေ။ သမီးအဖုတ်ကိုဖေဖေလိုးပေးပါတော့..)
ဒီရင်ထဲကစကားကိုသူမဖွင့်ပြောလိုက်ချင်သည်မှာသေမတတ်ထိမ်းချုပ်ထားရသည်။

သူမကစောက်ခေါင်းထဲလက်ဖြင့်ဆက်မွှေနေသည်။ လက်ခလယ်ကအလိုလိုပင် တစ်ဆစ်ချိုးကွေးဝင်ရောက်သွားပြီး
စောက်ခေါင်းထဲမှာ ကလပ်..ကလပ်..နှင့်လုပ်သည်။ ပြီးတော့လက်ကတစ်ဆစ်ခြင်းနစ်ဝင်သွားသည်။
သူမကနှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေကိုအတင်းဖိကိုက်ထားရသည်။ စောက်ပတ်ထဲလက်တစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားသည်ကဘာမှခက်ခဲလှသည်မဟုတ်။
ဒါပေမယ့်စိတ်အာရုံကိုအတင်းညှစ်၍ထိမ်းချုပ်ထားရပြီး အသံအပြင်ထွက်မလာအောင်အောင့်ထားရခြင်းကကြီးစွာသောဒုက္ခဖြစ်သည်။

သို့သော်..မကြာခင်မှာပင်..ထိုခံစားချက်က ဒုက္ခမှနေ၍ ထင်ရှားပြတ်သားသည့်သုခအဖြစ်အသွင်ပြောင်းလာသည်။
ကြိတ်မှတ်နေရင်းမှစောက်ဖုတ်ထဲကအရမ်းကောင်းလာသည်။ အထဲကထူပူပြီးနွေးတက်လာကာစောက်ခေါင်းကပွစိပွစိနှင့်
လက်ချောင်းတွေကိုညှစ်ကာတုန့်ပြန်လာသည်။ အရင်ကသူမ အဲ့လောက်ထိမဖြစ်ခဲ့ဖူးပေ။
သူမကလက်ညှိုးကိုပါအကူသွင်းလိုက်ပြီးလက်မကိုတော့အကွင်းလိုက်လေးဝိုက်၍စောက်စိကိုဖိချေပေးနေသည်။

အင်းးမ်မ်မ်…
ဘယ်လိုပဲချုပ်တည်းထားထား ထိမ်းလို့မနိုင်ချင်တော့။ ငြီးသံကလည်ချောင်းထဲကတိုးဝှေ့ပြီးကြိတ်ထွက်လာသည်။
စောက်ခေါင်းနဲ့စောက်စိကအကြောလေးတွေကတဖျင်းဖျင်းတဖိန်းဖိန်းပြိုင်တူကောင်းနေတာက မခံနိုင်ဖူးလေ။
ဒါပေမယ့်သူမတစ်ခုကံကောင်းတာက သူမမြှင့်ထားခဲ့သောအသံချဲ့ခလုပ်အကြာင့်၊
ကားထဲကသီချင်းသံကတော်တော်ကျယ်နေကာ သူမလည်ချောင်းထဲကကြိတ်ငြီးသံကိုဖုံးပေးထားသလိုဖြစ်နေတာပါပဲ။

သူမက မျက်လုံးတွေကိုမသိမသာလေးခပ်မှေးမှေးဖွင့်ရင်း အခြေအနေကိုခိုးကြည့်အကဲခတ်နေသည်။
ထိုစဥ်မှာပင်ကားက အဓိကကျသောလမ်းဆုံကြီးတစ်ခုတွင် မီးနီမိလေတော့၏။ ဒီမီးပွိုင့်ကတခါတခါလွတ်ဖို့တမေ့တမောကြီးစောင့်ရတတ်၏။

သူမခိုးအကြည့်တွင် တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းက သူမကိုပို၍ရှက်အားပိုစေပြီးစိတ်ထလာစေပြန်သည်။
သူမဖေဖေဦးရဲထွတ်က ဘရာစီယာမပါသဖြင့်တီရှပ်အောက်မှအတင်းရုန်းထွက်နေပြီးအသီးလေးတွေကိုပါမြင်နေရသေ
သူမ၏နို့လုံးကြီးတွေကိုရွှန်းရွှန်းစားစားကြီးကြည့်နေသောကြောင့်ပင်။

ဖေဖေကသူမအိပ်ပျော်နေပြီအထင်ဖြင့်ပေါ်တင်ကြီးကိုကြည့်နေတာဖြစ်ပြီး၊ ဂီယာကို P မှာထားလိုက်ကာ၊
သူ့ဘယ်လက်တွေက ဘောင်းဘီဇစ်ကိုလျှောချပြီးပေါင်ကြားထဲသို့နှိုက်နေတာတွေ့ရသည်။
ဟုတ်သည်၊ သူကအတွင်းခံဆပ်စပင်ဒါကိုအောက်ဆွဲချကာ လီးကိုလွတ်လပ်စွာကစားလို့ရသည့်အနေအထားသို့ပြင်ထားလိုက်သည်။

ဦးရဲထွတ်ကကားမီးနီမိနေချိန်တွင်၊ ကားမောင်းထိုင်ခုံပေါ်မှာတင်ဘောင်းဘီအောက်လက်လျှိုပြီးဂွင်းစထုနေလေပြီ။
ဂွင်းထုသည့်အကြောင်းရင်းအတွေးအာရုံ၏ဦးတည်ရာကားဝေးဝေးမဟုတ်၊
တစ်ဘက်ဘေးထိုင်ခုံတွင်ထိုင်လျက်သားလေးအိပ်ပျော်နေသော မိမိ၏တစ်ဦးတည်းသောချစ်သမီးလေးကျေးကျေးပင်တည်း။

သူက သမီးအိပ်ပျော်နေပြီအထင်ဖြင့် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင်အဆက်အပေါက်ဖွံ့ထွားပြေပြစ်ပြီး အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိသော
သမီး၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုအားမနာတမ်းမျက်လုံးအစုံဖြင့်သုံးသပ်တော့သည်။
ဘေးမှကျေးကျေးဆိုသောခလေးမလေးသည်သူ၏စိတ်အာရုံကိုသိမ်းကြုံးဆွဲဆောင်နေ၏။
တစ်ကိုယ်လုံးကအဆီနှင့်အနှစ်ဝင်းဝင်းဖြင့်တတုံးတခဲစားချင်စရာချချင်စရာကြီးဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးဒီခလေးမ၏အတွင်းကျကျ
လျှို့ဝှက်အပ်ရာနေရာများကိုမမြင်ရရုံတမယ်အနီးကပ်အကြိမ်ကြိမ်မြင်ခဲ့ရလေရာသူဘယ်လိုမှဆက်လက်ထိမ်းချုပ်ထားဖို့ရာ မစွမ်းသာတော့။

အခုလည်းကြည့်..၊ သူ၏ဘေးဘယ်ဘက်နှစ်ပေသာသာလောက်တွင်ကပ်၍ထိုင်နေပြီး သူမ၏လုံးဖွံ့တင်းအိသောကြီးထွားသည့်
ရင်နှစ်မြွှာကိုဘာအခုအခံမှမဝတ်ပဲ တီရှပ်ပါးပါးလေးတစ်ထည်ထဲဖြင့်သူကိုအစွမ်းကုန်မြှူဆွယ်နေသကဲ့သို့ရှိသည်။
အပြုံလိုက်ကြီးတင်းကားစွာပုံပေါ်နေသောနို့ကြီးနှစ်လုံးကိုအခွင့်ရပါကအားရပါးရစို့ပစ်လိုက်ချင်သည်။
ဒါ..သူ့သွေးကနေဖြစ်တည်ပေါက်ပွားလာသောသမီးအရင်းလေးပါလားဆိုသည့်ဆင်ခြင်တရားကို အမိုက်မှောင်တိမ်ကဖုံးလုဆဲဆဲဖြစ်သည်။
ဘယ်ဟာအမှန်၊ ဘယ်ဟာအမှားဆိုတာကိုသူစိတ်မဝင်စားချင်တော့။

ဤကြီးမား၍ကားအသွားအလာများပိတ်ဆို့ပြီးပျားပန်းခတ်မျှအလုပ်များလှသောမီးပွိုင့်လမ်းဆုံထဲမှကားတစ်စီးပေါ်တွင်
သားအဖနှစ်ယောက်ဖြစ်သော အမျိုးသမီးအမျိုးသားစုံတွဲတို့သည်၊ လမ်းလည်ကောင်တွင်အသီးသီးကြိတ်ပြီး
လိင်ကိစ္စအာသာဖြေနေကြမည်ဟုကား အပြင်လောကကြီးကလုံးဝတွေးထင်ထားမိလိမ့်မည်မဟုတ်ပေ။

ထိုအခိုက်အတန့်တွင်မှာပင်ဦးရဲထွတ်က၊ သူ့သမီးကျေးကျေး၏ ပေါင်ပေါ်တွင်စုပြုံတင်ထားသောဈေးဝယ်အိတ်များအောက်မှ
ပုံမှန်မဟုတ်သောမသိမသာလှုပ်ရှားမှုကိုသတိပြုမိလိုက်ပြန်သည်။ အမှန်ပါပဲ..၊ ကျေးကျေးတစ်ယောက်မှာလည်း
သူ့ဖေဖေဦးရဲထွတ်ဘောင်းဘီထဲလက်လျှိုပြီးဂွင်းတိုက်နေတာသိလိုက်ရတော့၊ သူမလည်းဒီ့ထက်ပိုပြီးချုပ်တည်းရန်မတတ်သာတော့ပေ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဆိုကာအတတ်နိုင်ဆုံးကြိတ်ပွတ်နေရသောလက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။

အဖေမြင်မြင်၊ ဘယ်သူပဲမြင်မြင် ဂရုမစိုက်တော့။ အဝတ်ထုပ်အောက်မှစောက်ဖုတ်နှိုက်၍ကြိတ်ကလိုင်းနေသေ
သူမလက်တွေကမြန်လာသည်။ စောက်ရေတွေလည်းမထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ထွက်ကျလာပြီး တကျိကျိ၊ တပြိပြိ
အသံလေးတွေတောင်ထွက်လာကာ၊ မရှက်နိုင်တော့ပဲလက်လေးတွေတဇတ်ဇတ်ကစားနေမိသည်။

(အူးးး ရှီး..ဖေဖေ..သမီးမနိုင်တော့ဘူး..စစ်စ်ရှ်..)

သူမကအသံလေးကိုအတတ်နိုင်ဆုံးတိုးအောင်နှိမ့်ပြီးကြိတ်ညည်းကာခန္ဓာကိုယ်၏တုန့်ပြန်နေမှုကိုထွက်ပေါက်ပေးလိုက်ရသည်။
သူမစိတ်ကဆက်ပြီးအောင့်ထားနိုင်သေးသော်လည်း၊ အကြောအခြင်တွေကတောင့်တင်းတုန်လှုပ်တုန့်ပြန်နေမှုကိုကားတားမရနိုင်ပေ။
သူမ၏လိင်စိတ်ခံစားမှုများအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားပြီ။ စောက်ဖုတ်အထဲကသူမ၏လက်ချောင်းလေးများကိုညှစ်ဆွဲလျက်
စောက်ရည်များတစိမ့စိမ့်စီးထွက်ကျဆင်းလာတော့၏။
သူမ..တစ်ချက်နှစ်ချက်တော့အသက်ပြင်းစွာအမောတကြီးရှူလိုက်မိပြီးမှငြိမ်ကျသွားတော့သည်။

ဦးရဲထွတ်မှာသမီးဖြစ်သူကျေးကျေး၏ထိုအခိုက်အတန့်ကိုသေချာသတိထားလိုက်မိလေရကား သူ၏သွေးသားရာဂစိတ်တွေ
ထူပူဆူတက်လာကာ စိတ်ကိုမထိမ်းချုပ်နိုင်ပဲ လီကိုင်ထားသောလက်ကိုမြန်မြန်သွက်သွက်ထုမိလေသည်။

ဒါပေမယ့်ထိုအချိန်မှာပဲ၊ မောင်မင်းကြီးသားမီးပွိုင့်ကကောက်ကာငင်ကာစိမ်းသွားလေတော့ရာ ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်သွားရ၏။
သူဘာမှမလုပ်နိုင်ခင်မှာပင်စိတ်မရှည်နိုင်သောနောက်ကားများကတပွီပွီ တဂွမ်ဂွမ်ဟွန်းတီးလေတော့ရာ
လက်ကိုပေါင်ကြားမှကမန်းကတန်ဆွဲထုတ်ပြီးဂီယာထိုးလျက်မောင်းထွက်လာရတော့သည်။
ဒီနောက်တော့အိမ်ကိုပြန်ရောက်သည်အထိ ဦးရဲထွတ်အဖို့ဒီလိုတပ်လုပ်ဖို့အခွင့်အရေးမရတော့ပေ။

“ကျေးကျေး..သမီး..ဖေဖေ့ကိုခြံတံခါးဆင်းဖွင့်ပေးပါဦးသမီးရဲ့..”

ကျေးကျေးက ကောင်းကောင်းကြီးကြားနေရသော်လည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်လျက်ဆက်ပြီးငြိမ်ထိုင်နေကာ
အခြေအနေကိုအကဲခတ်စောင့်ကြည့်နေသည်။
ဒီတော့ ဦးရဲထွတ်ကသူ့သမီးလေး၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုသိမ်းကြုံးကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ ကောင်မလေးပြန်အိပ်ပျော်သွားပြီလား။

ကျေးကျေးကမျက်လုံးလေးမှေးထားရက်သားကမြင်နေရလေရာ၊ အဖေဖြစ်သူ၏စူးစူးဝါးဝါးအကြည့်တွေက
သူမရင်တွေကိုတဒိန်းဒိန်းခုန်လာပြန်စေသည်။ ကြည့်ဦးလေ၊ မျက်လုံးပိတ်ထားရသဖြင့်ထင်ထင်ရှားရှားမမြင်ရသော်လည်း
တစ်စုံတရာကသူမရင်သားတွေ၏အထွပ်အထိပ်တောင်ဖျားလေးတွေကိုလာရောက်ထိတွေ့ကိုင်တွယ်နေတာကိုသိလိုက်ရသည်လေ။

ဦးရဲထွတ်မှာလက်ဖျားလေးတွေတဆတ်ဆတ်နှင့်တုန်ယင်နေသည်။ သူ၏ထကြွသောင်းကျန်းလာသောရမ္မက်စိတ်က
တားဆီးလို့မရနိုင်လောက်အောင်မွှန်ထူလာသည်။ တီရှပ်အပေါ်မှနေပြီးအလုံးလိုက်မြင်နေရသော
သူ့သမီးရဲနို့လုံးလုံးလေးတွေအပေါ်လက်ဖျားများဖြင့်တို့ထိကစားစပြုတော့သည်။

ကျေးကျေးမှာတော့သူမ၏စိတ်နှင့်အသက်ရှူနှုန်းကိုပုံမှန်ဖြစ်နေစေရန် မနည်းထိမ်းထားနေရလေသည်။ ရင်ထဲမှာတော့ဗြောင်းဆန်နေပြီ။
သူမဖေဖေဒီလောက်ထိမြန်မြန်ဆန်ဆန်၊ လက်သွက်တုန့်ပြန်လာလိမ့်မည်ဟုထင်မထားမိသေးတာအမှန်ဖြစ်သည်။

ဦးရဲထွတ်အပေါ်သို့ကိုယ်စောင့်နတ်ဆိုးများ၏နိမ့်ကျသောအစီးအနင်းပါဝါသက်ရောက်မှုများကလွှမ်းမိုးလာပြီထင်သည်။
သူနောက်ဆုတ်၍မရချင်တော့။ ကျေးကျေးကငြိမ်သက်နေလေလေ၊ သူ့စိတ်တွေကပိုပြီရဲတင်းလာလေလေဖြစ်သည်။
သူကလက်ဖဝါးဖြင့်ပြည့်ပြည့်ဝဝကြီးနို့ကိုအုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

ဒါပေမယ့်အရမ်းတော့မဟုတ်။ ခပ်ဖြေးဖြေးသာသာပါ။ ကြည့်ရတာနို့ကိုဆိုက်တိုင်းကြည့်နေသလိုပါပဲ။ နို့လေးကအိစက်နေသည်။
လက်ဖဝါးနဲ့တစ်ပြည့်ပါပဲ၊ နူးညံ့လိုက်သည့်ဖြစ်ခြင်း။ ဦးရဲထွတ်အသည်းယားလာပြီးနည်းပို၍အားစိုက်ဖိညှစ်ကြည့်သည်။

“အင်းးမ်..ဟင်း..”

ကျေးကျေးတစ်ယောက်ကြိုးစား၍ချုပ်တည်းထားသော်လည်း မရတော့ပဲအသံလွှတ်၍ညည်းမိသည်။
တပြိုင်တည်းလိုပင်အထိအတွေ့ခံစားချက်ကိုလည်းငြိမ်ခံမနေနိုင်တော့သဖြင့် ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်လိုက်မိရာ၊
ဦးရဲထွတ်မှာအလန့်တကြားဖြင့်လက်ကိုပြန်ရုတ်သွားလေတော့သည်။

“ဟင်..ဖေဖေ၊ အိမ်တောင်ပြန်ရောက်နေပြီလား..”

ကျေးကျေးကအခုမှနိုးသလိုအိပ်မှုန်စုမ့်ဝါးအသံမျိုးဖြင့်ဟန်ဆောင်ပြောနေသည်။

“အေး..သမီးကိုခြံတံခါးဆင်းဖွင့်ဖို့ပြောနေတာတောင်ကြာပြီ..သွား..သွားဆင်းဖွင့်ပေးဦး..”

ကျေးကျေးကအခုမှပင်ပတ်ထားသောထိုင်ခုံခါးပတ်ကိုချွတ်ပြီးအားအောက်သို့ဆင်းလျက်ခြံတံခါးသွားဖွင့်ပေးသည်။
ကျေးကျေးဆင်းအသွားဦးရဲထွတ်ကသူ့သမီးဝတ်ထားသောလိမ္မော်ရောင်ဘောင်းဘီတိုခွကြားသို့လိုက်ကြည့်မိလေရာ
သူစောစောကထင်ထားတာမမှားကြောင်းသိလိုက်ရသည်။

အရှေ့ကပဲကြည့်ကြည့်၊ အနောက်ကပဲကြည့်ကြည့်၊ ပေါင်ကြားခွဆုံနေရာတွင်အကွက်လိုက်ကြီးရွှဲနေတာကသိသာလှသည်။
ကားပေါ်တောင်မရှောင်၊ ကောင်မလေး၏အခြေအနေကအခုလိုရွထနေမှတော့သူ့အတွေးထဲတွင်
သားအဖဆိုသောစကားအသုံးအနှုန်းကိုစပြီးဖယ်ထုတ်မိနေလေပြီ။

သူ၏ဦးနှောက်ထဲသို့သူ့သမီးအရင်းဟုဆိုသောဒီကောင်မတောင့်တောင့်ရွရွလေးကိုလိုးကြည့်ချင်သည့်အတွေးများကနေရာဝင်ယူလာကြတော့သည်။
ဒီလိုအတွေးဝင်လာရုံမျှနှင့်ပင်၊ သူ့လီးကြီးကတဖြေးဖြေးပြန်တောင်ထလာပြန်ပြီးထိုအဆိုကိုသဘောတူကြောင်းထောက်ခံပြနေပြန်၏။

ကားကိုနေရာတကျရပ်၊ ခြံတံခါးပြန်ပိတ်ပြီးတော့အိမ်ထဲအဝင်တွင် ကျေးကျေးက အဝတ်အိတ်တွေကိုရင်တွင်ပိုက်လျက်
သူမ ဘရာစီယာမပါတာကိုမေမေမမြင်အောင်ကာပြီးဝင်လာသည်။တော်သေးသည်သူ့အမေကလည်းတီဗွီအကြည့်မပျက်ပဲသူမဘက်လှည့်မကြည့်လို့။

“မေမေ..သမီးရေအရင်တက်ချိုးလိုက်ဦးမယ်နော်..”

အမေ့ဘက်လှမ်းအော်ရင်း လှေခါးတစ်လျောက်တဒုန်းဒုန်းတဒိုင်းဒိုင်းအသံပေးပြီးအိမ်ပေါ်ထပ်သို့တက်သွားသည်။

“ဟယ်..! ဒီခလေးမလေးဟာလေ၊ လုပ်လိုက်ရင်ညင်ညင်သာသာကိုမရှိဘူး”

အမေဖြစ်သူ ဒေါ်ကလျာဖူးကစိတ်တိုတိုဖြင့်လှမ်းအော်ရည်းညည်းငြူလိုက်သည်။

“အိူးးး.. မြန်မာပြည်ရာသီဥတုကလဲပူလိုက်တာကွာ..ထွတ်!..”

“ပြောပုံကိုက၊ ရှင်က အက်စကီးမိုးပြည်ကလာတာမို့လို့လား။ အိမ်ကခဏလေးထွက်ရတာများညည်းနေလိုက်တာ။
ကျမလိုတစ်နေကုန်များအပြင်မှနေရရင်ရှင်သေလိမ့်မယ်ထင်တယ်”

လင်ဖြစ်သူကိုပါတလက်စထဲလှည့်ဟောက်လိုက်သဖြင့်..ဦးရဲထွတ်က..

“အေးပါကွာ..မိန်းမရာ၊ စကားအဖြစ်ပြောတာပါ..”

လေပြေထိုးရင်း မိန်းမဖြစ်သူကိုတစ်ချက်အာဘွားပေးလိုက်ကာ၊ ကျေးကျေးတက်သွားရာအပေါ်ထပ်သို့ လိုက်တက်သွားလေသည်။
—————————————–

အပိုင်း(၉) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)
အပိုင်း(၉)

အပေါ်ထပ်ရောက်ပြီး ဦးရဲထွတ်သူ့သမီးအခန်းရှေ့ကအဖြတ်မှာ
ကျေးကျေးကလည်း ကိုယ်သုတ်ပုဝါအဖြူရောင်လေးကိုရင်လျားပြီးရေချိုးခန်းဘက်ထွက်အလာတည့်တည့်တိုးပါရော။

ကျေးကျေးရဲ့အရွယ်နဲ့မလိုက်ထွားကျိုင်းပြည့်ဖြိုးလှတဲ့ရွှေရင်အုံကိုကိုယ်သုတ်ပုဝါနဲ့အတင်းဆွဲပတ်ပြီးရင်လျားထားတာကြောင့်
ရင်စည်းထားတဲ့အပေါ်ပိုင်းကအပြုံလိုက်ဖူးထွတ်ပြီးတက်နေလေသည်။
ဖွေးဥနေသောရင်နှစ်မွှာကအမြှောင်းလိုက်ကြီးအဖေဖြစ်သူကိုမြှူဆွယ်နေသည်။
ရင်အထိတက်စည်းထားရသဖြင့် တိုတက်သွားသောကိုယ်သုတ်တဘက်ကလေးမှာ အောက်ပိုင်းကဖင်ဆုံကြီးနှင့် စမူဆာလေးကိုမနိုင်အနိုင်ဖုံးထားရလေရာ။
သဘာရင့် ဖွန်မုဆိုးကြီးဖြစ်သောဦးရဲထွတ်၏မျက်လုံးထဲတွင်အဓိကကျသောနေရာကိုကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းရွေးကြည့်ပြီးဖြစ်လေသည်။
ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေကလည်းသွားရည်တမြားမြားကျလောက်သည်။

သူ၏မသိစိတ်ထဲတွင်သူ့ရဲ့ရှေ့ကအစွမ်းကုန်ဆွဲဆောင်ပြီးမိန်းမောသွားအောင်စွမ်းနိုင်သည့်ဤအမျိုးသမီးငယ်ကိုအတင်းဆွဲလုံးပြီး
အသည်းအသန် ချစ်ပွဲဆင်ပစ်လိုက်ချင်နေသည်။ ဒါပေမယ့်တစ်ဘက်ကသိစိတ်ကတော့ ရှေ့ကမိန်းကလေးက သူ့ရဲ့သမီးလေး၊
သမီးအရင်းခေါက်ခေါက်မဟုတ်ပါလားဆိုတာသတိပေးနေလေသည်။

ကျေးကျေးကတော့အဖေကိုမြင်ပေမယ့်ဘာမှပြောမနေပဲ။ ကိုယ်ကလေးရို့စောင်း၍ဖြတ်သွားကာရေချိုးခန်းထဲသို့လျှောက်ဝင်သွားလေ၏။
ဦးရဲထွတ်ကသူ့သမီးကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်မိရာ၊ ခါးကလေးနွဲ့နွဲ့ပြီး ဖင်လုံးကြီနှစ်လုံးကိုလိမ်ကျစ်ပြီး
နိမ့်တုံမြင့်တုံလျှောက်သွားသောကျေးကျေး၏နောက်ပိုင်းအလှကိုမြင်မိလိုက်ပြီး သူ၏လီးကထိမ်းလို့မရအောင်ဖောင်းကြွတက်လာခဲ့တော့သည်။

သမီးဖြစ်သူရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီးတံခါးပိတ်လိုက်သည်နှင့် ပေါ်လာသည့်အခွင့်အရေးရတုန်း သမီးအခန်းထဲဝင်ကြည့်စူးစမ်းရန်အကြံရလေသည်။
ဒါကြောင့်အနားမှာရှိတဲ့ကျေးကျေးအခန်ထဲလှစ်ခနဲဝင်ခဲ့လိုက်၏။
ဦးရဲထွတ်ကုတင်ဘေးဘက်သို့ကပ်၍ဝင်ခဲ့သည်။ ရှေ့မှာ..

ဟုတ်သည်။ ရှေ့မှာ..အဝတ်ခြင်းတစ်ခုချထားသည်။ သူ့သမီးကျေးကျေး၏ လျှော်မည့်အဝတ်ဟောင်းထည့်သည့်ခြင်း။
အထဲမှာအခြားအဝတ်တွေနဲ့အတူ၊ ဝတ်ပြီးသားအတွင်းခံ၊ ဘရာစီယာနှင့်ပင်တီသုံးလေးထည်စီတွေ့လိုက်ရသည်။
သူကပင်တီတစ်ထည်ကိုကုန်းကောက်လိုက်သည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလက်တစ်စုံကနူးညံ့သောပင်တီလေးကိုညင်သာစွာလှန်လှောကြည့်နေသည်။
အဖြူရောင်အသားချောချောပင်တီလေးဖြစ်ပြီး။ ခွဆုံနေရာတွင်အရည်ချွဲချွဲလေးများဖြင့်စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေသည်။

“ဖေဖေ့သမီးလေး..ဘာတွေတွေးနေသလဲကွယ်”

ဦးရဲထွတ်က ပင်တီလေးကိုကောက်ကိုင်ရင်းမှ ၎င်းကိုလူတစ်ယောက်အလားစကားပြောနေသေးသည်။ ပြီးမှမျက်စိကိုမှိတ်၍
စိတ်ဝေဒနာရှင်တစ်ယောက်အလား၊စောက်ပတ်နံ့ခပ်စူးစူးလေးရှိနေသောပင်တီလေးကိုမြှောက်ပြီး နှာခေါင်းနှစ်၍အားရပါးရရှူရှိုက်လိုက်သည်။

“ကျေးကျေး..သမီးလေးရယ်၊ သမီးစောက်ဖုတ်လေးကမွှေးနေတာာပဲကွာ။ ဖေဖေလျက်ပေးမယ်နော်..”

ပြောလဲပြီးရော၊ စိုထိုင်းထိုင်းအထိအတွေ့ရှိတဲ့သမီးဖြစ်သူရဲ့ပင်တီဂွဆုံလေးကိုမက်မက်မောမော ကုန်းလျက်နေလေ၏။
ပြီးတော့ ကိုယ့်သမီးအရင်းလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြားမှ ညှစ်ထွက်စီးကျထားတဲ့စောက်ရည်အကပ်အသပ်ရဲ့အရသာကို
လျှာဖျားလေးနဲ့ဖီလင်ခံနေလိုက်ပြန်သည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းရှိသွေးလှည့်ပတ်မှုကလည်းမြန်ဆန်ဆူပွက်လာလေသည်။

ဒါပေမယ့်သူမသိတာတစ်ခုက၊ သူအခုလုပ်နေသည့်အပြုအမူလှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို မျက်ဝန်းတစ်စုံကသေချာ စောင့်ကြည့်နေသည်ကိုပင်။
ဟုတ်သည်..၊ ထိုမျက်ဝန်းပိုင်ရှင်က သူ့သမီးကျေးကျေးကိုယ်တိုင်ပင်ဖြစ်သည်။
သူမက ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှဘော်ဒီရှာဝါခရင်မ် ရေချိုးဆပ်ပြာရည်ကုန်နေကြောင်းတွေ့လို့ အသစ်ဝယ်ထားပြီး
အခန်းထဲကမထုတ်ခဲ့ရသေးသော ဆပ်ပြာရည်ဘူးကိုယူရန်ပြန်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
တံခါးရှေ့မရောက်မီမှာပင်၊ ဖခင်ဖြစ်သူ၏အပြုအမူကိုရိပ်ခနဲအရင်တွေ့လိုက်ရသဖြင့်ကိုယ်ရှိန်သပ်ပြီးအကွယ်မှချောင်းလိုက်သည်။

“ကျေးကျေး..သမီးလေးကောင်းရဲ့လားကွာ..၊ ဖေဖေသမီးအဖုတ်လေးကိုလျက်ပေးနေတာ..ကောင်းလား..”

ဦးရဲထွတ်ကအစွမ်းကုန်စိတ်ကူးယဥ်ရင်းညည်းတွားနေ၏။ သူ့အသံကတိုးတိုးညင်းညင်းသာဖြစ်သော်လည်း
ကျေးကျေးကြားနိုင်လောက်သည်အထိတော့သဲကွဲသေးသည်။

“ကောင်းတာပေါ့ဖေဖေရယ်။ ဖေဖေကသမီးကိုတကယ်လုပ်ချင်နေတာလား..ဟင်..”

ကျေးကျေးက၊ လည်ချောင်းထဲမှပင်အသံမထွက်ပဲပြန်ဖြေနေမိသည်။
သူမ၏ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲအလိုလိုရောက်သွားပြီးစောက်ပတ်ကိုပွတ်နေမိရင်း၊ မွေးသဖခင်ကြီးကမိမိ၏ကိုယ်စားအဖြစ်
ပင်တီလေးအားမိမိအမှတ်ဖြင့်စိတ်လိုက်မာန်ပါအာသာဖြေနေခြင်းအားအခန်းတံခါးအကွယ်ကနေ မမှိတ်မသုန်ကြည့်နေမိလေသည်။

သူမကြည့်ရင်းရာဂစိတ်ဖီလင်တွေတက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးရောစောက်ဖုတ်ထဲကပါတရွရွတက်လာတော့၏။
ဦးရဲထွတ်မှာလည်း ပင်တီလေးကိုကိုင်ထားရင်းအတွေးစိတ်ကူးထဲတွင်မနက်ကကုန်တိုက်အဝတ်လဲခန်းအတွင်းအနီးကပ်တွေ့ခဲ့ရသေ
သမီးဖြစ်သူ၏စွဲမက်ဖွယ်ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ပြန်လည်မြင်ယောင်မိရင်း..၊

“ကျေးကျေးရယ်..ဖေဖေသမီးကိုလိုးပါရစေ။ သမီးသိပ်လှတာပဲ။ ဖေဖေစိတ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး”

သူကပင်တီလေးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ထားရင်းမှ၊ ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဖွင့်၍၊ လက်ကိုသူ့ပေါင်ကြားသို့ပို့လိုက်ပြီး လီးကိုင်၍ဂွင်းထုနေပြီ။

“ဖေဖေရယ်..လိုး..လိုး..သမီးကိုလိုးစမ်းပါ..”

ကျေးကျေးကလည်း စိတ်ထဲမှပြောရင်း စောက်ဖုတ်ကြားနှိုက်၍ စောက်စိကိုပွတ်ကစားနေသည်။
သူမမှာအတွေးလိုးလေးနှင့်ပင်ကြက်သီးတွေကတဖျင်းဖျင်းထလာခဲ့ရသည်။
ယခုသားအဖနှစ်ယောက်လုံးအတွေးထဲမှာပင် တယောက်နဲ့တယောက်လိုးနေ၊ ချစ်ပွဲဆင်နေကြလေသည်။

ကျေးကျေးကသူမ၏စောက်စိကို အဖေ၏တပြိပြိဂွင်းထုချက်များနှင့်အပြိုင်ခပ်သွက်သွက်ဖိပွတ်ကစားနေသည်။
သူမစိတ်ထဲမှာ ဖေဖေကပင်တီလေးကိုသူမကိုယ်စားစိတ်လိုးလိုးတာထက်စာရင်၊ ဖေဖေ့လီးကြီးကိုကျကျနနမြင်ချင်တာကပိုနေသည်။
ဒီလီးကြီးဖြင့်တကယ်ပဲအားရပါးရဖြဲခံလိုက်ရရင်ဖြင့် ဆွေမျိုးမေ့သွားမှာပဲဟုထင်သည်။

သူမနှုတ်ခမ်းကိုလျှာဖြင့်အငမ်းမရသပ်လိုက်မိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အခုလဲပဲအတော်ကြီးကောင်းနေပါပြီလေ..။
ကိုယ့်စိတ်ကူးကိုယ့်အရှိန်နှင့်အပြိုင်အဆိုင်ပွတ်ကြရင်း သားအဖနှစ်ယောက်လုံးအထွတ်အထိပ်သို့ရောက်ပြီး၊ ပြီးဆုံးရန်တာစူနေကြလေပြီ။

ဦးရဲထွတ်လက်တွေကပိုပြီးအရှိန်မြန်လာသည်။ သူကဘောင်းဘီကိုပေါင်လည်အထိအောက်သို့လျောချလိုက်တော့
မာစတာကလပ်စ် အကြောပြိုင်းပြိုင်းလီးကြီးကငေါက်တောက်ကြီးပေါ်လာတော့ရာ၊ ဒ
ါကိုမြင်တော့ကျေးကျေးဆတ်ခနဲတုန်သွားသော်လည်းစိတ်ဝင်တစားစူးစိုက်ကြည့် နေမိကာ ယိုစီးလာသောသွားရည်များကိုလျှာဖြင့်သပ်လိုက်မိပြန်သည်။

သူမ၏စောက်ဖုတ်ထဲမှလည်းပွစိပွစိနှင့်ယားလာပြီးနှုတ်ခမ်းသားခြင်းဖျစ်ညှစ်နေသလိုခံစားလာရသည်။ လက်ကစောက်ပတ်ကြားတွင်တပျစ်ပျစ်နဲ့…။
ဦးရဲထွတ်ကမာထန်နေသောလီးကြီးပေါ်တွင်အုပ်ပတ်၍ပင်တီအသားနုနုလေး၏အရသာကိုခံစားရင်ကာမစိတ်၏အထွတ်အထိပ်ကိုတက်လှမ်းနေပြီ။

“သမီးလေး..အခုဖေဖေနဲ့လိုးနေတာနော်ကျေးကျေး..”

နှုတ်မှလည်းသတိလက်လွတ်ရေရွတ်နေသည်။

“လိုး..ဖေဖေ..လိုး..၊ ဖေဖေလိုးတာကိုသမီးခံချင်နေတာ။ စောင့်နေတာ”

သူမစိတ်တွေကတအားပါနေလေရာ ထိုးသွင်းကစားနေသောမိမိ၏လက်ချောင်းများကိုပင်အမှန်တကယ်အဖေ့လီးကြီးဟုထင်နေမိသည်၊
စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေကလက်တွေကိုအတင်းဆွဲစုပ်ညှစ်ပေးနေသည်။

“ဖေဖေမရတော့ဘူး…အီးးး ဖေဖေပြီးတော့မယ်သမီးရေ…”

ဦးရဲထွတ်က၊ လီးကိုပတ်၍ထုပ်ထားသောပင်တီလေးကိုပေါင်ကြားမှအမြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
ပင်တီလွတ်သွားသောလီးကြီးကငေါက်ဆတ်ဆတ်နှင့်တုန်လာပြီးလရည်တွေအရှိန်နှင့်ပန်းထွက်လာလေသည်။
သူကလီးထိပ်တွင်ပင်တီလေးကိုခံထားကာ ထွက်ကျလာသမျှလရည်တွေကိုပင်တီလေးပေါ်ညှစ်ထုတ်ချနေလိုက်သည်။

လရည်တွေကတဆတ်ဆတ်တုန်နေသောလီးထိပ်မှတပျစ်ပျစ်ထွက်နေရာတော်တော်နှင့်မကုန်နိုင်တော့။
မကြာခင်မှာပျစ်ချွဲချွဲလရည်တွေကပင်တီဂွကြားလေးပေါ်မှာအိုင်ထွန်းသွားသည်။

ကျေးကျေးမှာလည်းစောက်စိကိုအသားကုန်ပွတ်ရင်းပြီးလုနီးလေပြီ။ ဒါပေမယ့်အပြီးထိမစောင့်နိုင်ပဲရေချိုးခန်းဘက်အမြန်ပြန်ပြေးဝင်ခဲ့ရသည်။
သူမဖေဖေကိစ္စဝိစ္စပြီးတော့မည်ဖြစ်၍ အခန်းအပြင်ကိုသတိမထားမိနိုင်မီ၊ ရှောင်ပြေးခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးရဲထွတ်က သူ့သမီးအခန်းဝနားကတချိန်လုံးချောင်းနေသည်ကိုလုံးဝသတိမထားလိုက်မိ၊
လရည်တွေအတုံးလိုက်အတစ်လိုက်ပေပွနေသောပင်တီလေးကို အဝတ်ခြင်းထဲပြန်ထည့်လိုက်သည်။
သူသမီးရုတ်တရက်သတိမထားမိစေရန်သာအပေါ်ဆုံးမှာဖြစ်သလိုမထားပဲ တခြားအဝတ်တွေကိုဆွဲလှန်၍အောက်ဆုံးထိုးထည့်ထားခဲ့လေသည်။

ပြီးတော့မှခန္ဓာကိုယ်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင်အမြန်ပြန်ပြုပြင်ပြီး၊ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပင်သူ့သမီးအခန်းမှ ခပ်တည်တည်ဟန်မပျက်ပြန်ထွက်ခဲ့သည်။
မိမိတို့လင်မယားအခန်းသို့ပြန်ဝင်ပြီးအဝတ်အစားလဲကာ၊ ထမင်းစားရန်အောက်ထပ်သို့ပြန်ဆင်းခဲ့လေ၏။

ကျေးကျေးတစ်ယောက်မှာတော့၊ ရေချိုးခန်းထဲမှာရပ်ပြီးခုနကအဖြစ်အပျက်ကြောင့်၊
ပူလောင်ထကြွနေတဲ့စိတ်တွေကို ငြိမ်သွားအောင် မိနစ်အတော်ကြာကြိုးစားနေလိုက်ရသည်။
ဒီပုံစံအတိုင်းသာဆိုသူမဘက်ကတကယ်စလိုက်ရုံနဲ့၊ ဖေဖေကသူ့ကိုဆွဲစားဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေတာသေချာနေပြီ။

ကျေးကျေးမှာရေချိုးခန်းထဲကနေ၍အသံကိုစောင့်နားထောင်နေလေသည်။ အသံတွေလုံးဝငြိမ်သွားပြီး
သူမအဖေအောက်ထပ်ဆင်းသွားလောက်ပြီဆိုတာသေချာမှ၊ သူမအခန်းထဲသို့ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။

သူမက ကုတင်ဘေး အဝတ်ဟောင်းခြင်းဘေးမှာဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ပြီး၊ ခြင်းထဲသို့အမြန်စူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့
အခုအပေါ်ဆုံးကအထည်တော့မဟုတ်တာသေချာသည်။ သူမ ဒီနေ့ဝတ်သွားသည့်ပင်တီကိုသူမ မမှတ်မိပဲနေပါ့မလား။
တစ်ထည်ချင်းအမြန်ကောက်ယူကြည့်မိသည်။ ဟင်.. ဟိုအောက်ဆုံးရောက်နေပါလား။ သူမကောက်ကိုင်လိုက်ပြီးလုံးထွေးနေတာကိုဖြန့်ကြည့်လိုက်တော့၊
ပင်တီလေးရဲ့ဂွဆုံမှာအရည်ဖြူဖြူ၊ ပျစ်ပျစ်၊ ချွဲကျိကျိတွေအပုံလိုက်ကပ်ပြီးပေပွနေတာတွေ့လိုက်ရလေသည်။

သူမထင်ထားတဲ့အတိုင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဒါတွေကဘာလဲဆိုတာ စာလုံးပေါင်းကြည့်နေစရာမလိုပဲသိလိုက်ရလေပြီ။
ကျေးကျေးက ပင်တီလေးကိုသူမညာလက်ဖဝါးပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ ပင်တီ၏ပေါင်ခွဆုံနေရာအောက်မှလက်ချောင်းထိပ်လေးသုံးချောင်းဖြင့်
ပိတ်သားကိုထိုးဖြဲကော်လိုက်ရာ ပင်တီသားလေးတင်းလာပြီးလက်ချောင်းထိုးထားသောနေရာမှဖြူပျစ်ပျစ်အနှစ်ရည်တွေကကြွတက်လာလေ၏။

ကျေးကျေး၏လက်ကရေချိုးခန်းဝင်စဥ်ကသူမပတ်ပြီးထားသောကိုယ်သုတ်ပုဝါတိုနှံ့နှံ့၏အဟကြားမှဖြတ်ပြီး
ပေါင်ကြားထဲသို့ဝင်ရောက်သွားသည်။ သူမအဖေ၏သုက်ရည်တွေဟုယူဆရသောပျစ်ချွဲချွဲ ဖြူဖြူအရည်တွေပေနေသည့်
ပင်တီလေး၏ခွဆုံကိုသူမ၏စောက်ဖုတ်ဟစိလေးပေါ်အုပ်တင်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းဆွပြီးပွတ်လေပြီ။

“အင်းးးမ်..မ်..”

ကျေးကျေးကိုယ်ခန္ဓာလေးကိုတွန့်လိမ်၍၊ မေးလေးထိုးမော့ပြီး မျက်လုံးလေးကိုစင်းထားသည်။

“ဖေဖေ..ဟင့် ..ဟင့်..စစ်ရှ်ရှ်..သမီးစောက်ပတ်လေးက ကောင်းလားဟင်..ရှီးးး”

ကျေးကျေး၏စောက်ပတ်ထဲမှ အရည်ကြည်တွေတရွှဲရွှဲလိမ့်ဆင်းလာသည်။
ပြီးတော့ပင်တီပေါ်မှာပေပြီးတင်ကျန်ခဲ့သည့် အဖေဖြစ်သူ ဦးရဲထွတ်၏လရည်ပုံနှင့်ရောနှောပေါင်းစပ်သွားလေသည်။
ကျေးကျေး၏စိတ်ထဲတွင်ကောင်းလိုက်သည့်ဖီလင်။ တကိုယ်လုံးစိမ့်ကနဲတွန့်၍တုန်တုန်တက်သွားသည်။

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားသောသူမ၏ဒူးတွေကလည်းမခိုင်ချင်တော့၊ တောင့်ပြီးတုန်တက်လာသည်။
သူမကြမ်းပြင်ပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ်ဖင်ချထိုင်လိုက်ရသည်၊ ဒူးလေးနှစ်ချောင်းထောင၊ ပေါင်ကားထိုင်ပြီး၊
အဖေ့သုက်ရည်တွေပေပွနေသည့်ပင်တီခွဆုံကိုသူ့စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းနှင့်ဖိပွတ်ဆွဲနေဆဲ..။
ပြီးတော့အဲဒီနေရာကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်ပေါ်မှာပဲဖြည်းဖြည်းချင်းနောက်လှန်ပြီးလှဲချလိုက်ရသည်။
—————————————–

အပိုင်း(၁၀) ဆက်ရန်

တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် (Step by Step)
အပိုင်း(၁၀)

ကျေးကျေး၏ပုံစံက စိတ်အေးလက်အေးလှဲလိုက်သလိုရှိသော်လည်းတကိုယ်လုံးကရမ္မက်မီးတွေဖြင့်ပူထူလျက်ရှိသည်။
ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကတံခါးဘက်သို့ဦးတည်လျက်ရှိသည်။
ဒူးလေးနှစ်ချောင်းကထောင်ထားသော်လလည်းဘေးသို့ခပ်ဟဟလေးကားပေးထားသဖြင့် ယခုအချိန်တံခါးတွန်းဖွင့်ပြီးဝင်လာမည့်
မည်သူကိုမဆို CCTV ကင်မရာဖြင့်ရိုက်ထားသလိုရှိပေလိမ့်မည်။

အဖေ့၏လရည်ဖြူဖြူတွေလည်း သူမ၏စောက်ရည်များပေါင်းစပ်မှုကြောင့်အရည်ပျော်သကဲ့သို့ကျဲတောက်လာပြီး
ပင်တီခွကြားစလေးမှာလည်းအရည်တွေကိုစုပ်ပြီးရွှဲရွှဲရိုက်နေလေ၏။ ဘယ်ဟာကဘယ်သူ့ဟာ၊ လရည်စောက်ရည်ခွဲခြားလို့မရနိုင်တော့။
သူမကလက်ချောင်းထိပ်လေးတွေကိုစောက်ခေါင်းဝသို့ရွှေ့လာခဲ့သည်။
အဝတွင်တေ့ပြီးလက်ခလယ်ကိုပင်တီစထားခံလျက်သားနှင့်စောက်ခေါင်းထဲဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“အားးးရ်.ရ်..ဖေဖေ..သမီးကိုလိုးနေပြီ..”

အထဲမသွင်းတဲ့ကျန်လက်လေးချောင်းကလည်းပင်တီကိုလုံးပြီထိမ်းညှပ်လျက်စောက်ခေါင်းထဲကိုအားရပါးရထိုးညှောင့်၊
ဆောင့်သွင်းပေးနေတော့သည်။ စိတ်ကူးထဲတွင်သူမ၏ဖခင်ကြီဦးရဲထွတ် အားရပါးရကုန်းဆောင့်ပြီးလိုးနေသည်ဟု
သဘောထားကာ မျက်စိစုံပိတ်၍ညည်းနေမိလေသည်။

“ဖေ..ဖေဖေ..၊ လိုး..သမီးစောက်ဖုတ်ကိုလိုးပေးပါဖေဖေ….၊ အားးး မြန်မြန်လေး..”

ကျေးကျေးက သူမခြေထောက်တွေကိုဒူးကနေမြှောက်ထားလိုက်သည်။
တန်းနေသည့် ခြေသလုံးဖြူဖြူလေးတွေကတောင့်ပြီးဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေ၏။ ဖင်လေးကြွကာ၊ စောက်ပတ်လေးကော့ကာနှင့်
ကိုယ်လက်ချောင်းကို အဖေ့လီးအမှတ်နှင့်စည်းချက်ညီညီကော့တင်ခံပေးနေလတော့သည်။

တကိုယ်လုံးလည်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာတွန့်လိုက်လိမ်လိုက်ဖြစ်နေရာ ပတ်ထားသောကိုယ်သုတ်ပုဝါလေးလည်းတွန့်ရင်းလိမ်ရင်းကျွတ်သွားပြီး၊
ရေဆေးငါးခန္ဓာကိုယ်လေးကအဖုံးအကာမဲ့စွာအတိုင်းသားပေါ်လာတော့ရာ၊ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာငါးရံ့ဖြူလေးတစ်ကောင်လူးနေသကဲ့သို့ပင်။
အားနေတဲ့ကျန်လက်တစ်ဘက်ဖြစ်တဲ့ ဘယ်လက်ကလည်အငြိမ်မနေ၊ လွတ်လပ်စွာပွင့်ထွက်သွားသော
ရွှေရင်အုံဖြိုးဖြိုး ကြီးများကို ကိုယ်ဘာသာကိုယ်အားရပါးရညှစ်နယ်ကစားလျက်ရှိနေသည်။

“ညှစ်..ညှစ်..သမီးနို့ကိုညှစ်ပါဖေဖေ..၊ စို့လည်းစို့ပေးပါ၊ ဖေ..ဖေဖေ..ရှူးးးစစ်ရှ်..”

ကျေးကျေးတစ်ယောက် ကိုယ့်အရှိန်နှင့်ကိုယ်ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေစဥ်၊ သူမအခန်းကတံခါးရွက်ပျက်နေတာကို
အဖေလာမပြင်ပေးရသေးလို့၊ တံခါးလော့ချလို့မရတာကိုသူမလုံးလုံးကြီးမေ့နေမိသည်။

“အားးးဖေဖေ..ဖေဖေ..မြန်မြန်..သမီးး..ကျေးကျေးပြီးတော့မယ်…အူးးးး..”

ကျေးကျေးမှာသူမဖခင်၏လရည်ပေနေသော ပင်နီနှင့်စိတ်ကူးယဥ်အာသာဖြေလိုးရင်း အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်လုဆဲဆဲဖြစ်နေလေပြီ။

“အမလေးး!!!!!..”

ကျေးကျေးတစ်ယောက် ဆတ်ခနဲတောင်တုန်ပြီးလန်သွားမိလေသည်။ အခန်းတံခါးဘက်ကအသံကြားလိုက်ရသောကြောင့်ပင်..။
ဒါပေမယ့်သူမသတိမလွတ်၊ ကမန်းကတန်းပင် ကိုယ်သုတ်ပုဝါကိုဆွဲယူပြီး သူမ၏ကိုယ်လုံးတီးခန္ဓာကိုအမြန်ဆွဲခြုံလိုက်ရသည်။
ပြီးမှမျက်နှာမော့ကြည့်လိုက်သောအခါ..၊

“ဟဲ့..အရူးမ၊ ဝင်လာတာကစည်းကမ်းမရှိ၊ တံခါးမခေါက်ဘာမခေါက်..”

ကျေးကျေးကသူ့ရှေ့မှာရပ်နေသူကိုစိတ်တိုတိုနှင့်အော်လိုက်သည်။ အဲဒါကတော့လဲ့ရည်မပါပဲ။

“ဟဲ့..ငါဘယ်တုန်းကနင့်အခန်းကိုတံခါးခေါက်ပြီးဝင်ခဲ့ဖူးလို့လဲ..။ အမယ်..အမယ်..ဘာတွေခိုးလုပ်နေလို့လဲမှမသိတာ။
စောစောကဘာလုပ်နေတာလဲပြောစမ်း..ငါမြင်လိုက်တယ်နော်”

လဲ့ရည်က သူ့သူငယ်ချင်းမကိုလက်ညှိုးလေးကရော်ကရော်လုပ်ရင်းစနေသည်။
ကျေးကျေးကဘာမှပြန်မပြော ဒါပေမယ့်လက်ကလဲ့ရည်သတိမထားမိအောင်ကိုယ်သုတ်ပုဝါကိုအကာအကွယ်ယူပြီ
းဘေးကအဝတ်ခြင်းတောင်းထဲသို့ ရွှဲဖတ်နေသောအတွင်းခံကိုလျင်မြန်စွာပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှကုတင်ပေါ်သို့တက်ထိုင်၍…။

“နင်တစ်ခါမှကိုယ့်ဟာကိုယ်ပွတ်ပြီးအာသာမဖြေဖူးဘူးတာကျနေတာပဲ။ ဘာလုပ်နေတာလဲလာမေးနေသေးတယ်”

သူမအသံကနည်းနည်းလေးစိတ်တိုတဲ့အသံပေါက်နေသည်။
တကယ်တော့သူမလုပ်နေသောအပြုအမူကိုသူခိုးလူမိသွား၍စိတ်ဆိုးခြင်းမဟုတ်။
ဒါပေမယ့်သူမပြီးခါနီးနတ်ပြည်ဆက်လုဆဲဆဲအချိန်ကိုက်လာနှောင့်ယှက်သော လဲ့ရည်မကိုနည်းနည်းကျွဲမြီးတိုသွားခြင်းသာဖြစ်သည်။

“ဒါပွတ်တာလေးများ၊ သိပ်လုပ်ဖူးတာပေါ့ဟယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့အဖို့ကတော့ အခုကိုယ်တိုင်ပွတ်ပြီးအာသာဖြေစရာမလိုတော့ဘူး…အေ့..။
ဟိဟိ… ညည်းသာ..၊ ကြည့်..မျက်နှာကြီးက၊ ဒီပုံကြီးနဲ့ ကြည့်ရတာမပြီးလိုက်ဘူးထင်တယ်..”

လဲ့ရည်မက သူမဆွဲလာသောစက္ကူအိတ်များကိုစာပွဲပေါ်တင်ပြီးကုတင်ကိုပတ်၍ သူငယ်ချင်း၏ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း စနေလေသည်။
သို့သော်ကျေးကျေးကနှုတ်ခမ်းကြီးစူထားဆဲဖြစ်ပြီး တဘက်သို့မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။

“အိုး..အေး..အို..ခလေးရယ်..၊ စိတ်ကောက်နေပြန်ပြီလား၊ မမတောင်းပန်ပါတယ်။
အခုပြန်ထွက်သွားပေးမယ်လေ၊ ခလေးပြီးတဲ့အထိဆက်လုပ်လို့ရအောင်..”

“သွား..အရူးမ…လွယ်လွယ်လေးအောင်းမေ့နေ။ စက်ကသေသွားရင် ချက်ချင်းပြန်နှိုးလို့ရတာမဟုတ်ဘူး..ဟဲ့..”

ကျေးကျေးကအခုထိစိတ်ဆိုးမပြေသေး။ စကားသာခွန်းတုံ့ပြန်နေတာ၊ လဲ့ရည်ဘက်လုံးဝလှည့်မကြည့်ပေ။
ဒါပေမယ့်လဲ့ရည်မ၏မျက်လုံးတွေကအရောင်တွေရွှန်းစိုနေသည်။
သူမကသူငယ်ချင်းမ၏လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးတွေကို ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ပြီးမှ အကြည့်ကိုအောက်ရွှေ့လာတော့ ကိုယ်သုတ်တဘက်နှင့်ကပိုကရိုပတ်ထားသော်လည်းအောက်မှရုန်းကန်ထွက်နေသည့်
ရင်သားမို့မို့အလုံးလိုက်ကြီးတွေက သူမနို့တွေနှင်မယှဥ်သာအောင်ကြီးနေသည်။
စောစောလေးက တံခါးဝမှာခဏရပ်ကြည့်မိနေတုန်းကလည်းအတော်ထင်ရှားစွာမြင်လိုက်ရသေးရာ၊ ကျေးကျေး၏နို့သီးခေါင်းလေးတွေက
ပန်းသွေးရောင်ရင့်ရင့် နီထွတ်နေသည်မှာ ကုန်းစို့ချင်စရာလေးပင်။ သူ့နို့ခပ်ညိုညိုလေးများနှင့်တော့ကွာပါ့။

ကိုယ်သုတ်ပုဝါအောက်ပိုင်းမှပေါ်ထွက်နေသော၊ ပေါင်တံဖြူဖြူဖွံ့ဖွံ့လေးများကစင်းကာဝင်းမွတ်နေသည်။
သူမကဟိုးအတွင်းဘက်ဆုံးတွင်ကွယ်ဝှက်ထားမည်ဖြစ်သောရတနာရွှေကြုတ်လေးအထိရောက်အောင်စိတ်ကူးဖြင့်ထွင်းဖောက်မြင်ကြည့်လိုက်သည်။
ကျေးကျေး၏ခန္ဓာကိုယ်အလှမှာ လဲ့ရည်လို လိင်တူမိန်းခလေးအချင်းချင်းကိုပင်အထူးဆွဲဆောင်နိုင်ပြီး
တဏှာရမ္မက်စိတ်ဖြင့်သုံးသပ်ထိတွေ့ချင်လောက်အောင် စိတ်ဆန္ဒများနှိုးဆွပေးနေနိုင်သည်မှာ ယုံနိုင်စရာတောင်မရှိ။

“ငါနင့်ကိုကူပေးရမလား..ဟင်၊ မိကျေး..”

လဲ့ရည်က ပြောရုံမဟုတ်၊ ကျေးကျေးပေါင်ပေါ်ပါလက်ရောက်သွားပြီး၊ ပေါင်ကြားခွဆုံကိုလက်ဝါးဖြင့်သာသာလေးအုပ်ပွတ်လိုက်သည်။

“ဟဲ့..ဟဲ့..နင်..အရူးမထနဲ့နော်..”

ကျေးကျေးကချက်ချင်းလှည့်လာပြီးတားလိုက်လေသည်။

“တကယ်ပါ..မိကျေးရယ်၊ နင်..နင်..အရမ်းလှတာပဲသိလား။ နင့်နို့တွေကစို့ချင်စရာလေး၊ ငါ့ကိုနည်းနည်းလောက်ပေးစို့စမ်းပါဟာ..”

ကျေးကျေးဘာမှတောင်ပြန်ပြောလိုက်ချိန်မရ၊ သူမကိုယ်ကိုဖုံးကွယ်ပတ်ထားသောတစ်ခုတည်းသောအဝတ်ဖြစ်သည့်
ကိုယ်သုတ်တဘက်ဖြူဖြူလေးကိုလဲ့ရည်မက ရင်ဘတ်ထုံးထားသည့်နေရာမှဆွဲဖြုတ်ချွတ်ယူခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်။
မြန်လိုက်သည့်ကောင်မကလည်းတစ်ဆက်ထဲမှာပင် သူမနို့အုံကြီးထဲမျက်နှာနှစ်ပြီးနို့သီးခေါင်းနီနီချွန်ချွန်လေးတွေကိုဆွဲစုပ်စို့လေတော့၏။
လဲ့ရည်၏လက်တွေကလည်းနို့လုံးတင်းတင်းလေးတွေကိုအရသာရှိရှိညှစ်နယ်ကစားနေလေသည်။

“ဟေးးး..မိလဲ့..နင်..နင်..အူးးးးစစ်စ်.. ဖယ်..ဖယ်..လာမဆော့နဲ့ဟာ၊ ငါမနေတတ်ဘူးဝေ့..”

ကျေကျေးကနေမထိထိုင်မသာဖြစ်ပြီး သူမကိုအတင်းနသားပါ့ယားနေသော သူငယ်ချင်းမ၏ခေါင်းကိုအတင်းကြိုးစား၍တွန်းထုတ်နေသည်။
သူမအတော်လန့်သွားလေသည်။ လဲ့ရည်မက သူမကိုဤသို့လုပ်လိမ့်မည်ဟုထင်မထားခဲ့ပေ။
ဒါပေမယ့်သူငယ်ချင်းမက သူမကိုတမင်စနောက်နေသည်ဟုပင်ထင်ထားသဖြင့် အတင်းအားသုံးပြီးတော့လည်းမတွန်းဖြစ်ပေ။

“စစ်စ်စ်ရှ်…အူးးးးး…”

လဲ့ရည်မ၏ဘယ်လက်ကသူမ၏အရည်တွေရွှဲအိပြီးဖြစ်သောစောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုလာအုပ်ပြီးနှိုက်ရင်းစောက်စိလေးကို
ပွတ်ပေးလိုက်သည့်အခါတွင်တော့ ကျေးကျေး၏ပါးစပ်မှမချိမဆန့်ညည်းငြူသံလေးအတန်းလိုက်ထွက်ကျလာတော့သည်။

“အိုးးးးရ်ရ်…လဲ့ရည်၊ နင်..ငါ့ကိုလာမဆွပါနဲ့ဟာ..ငါမနေတတ်တော့ဘူး၊ ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး..
ဟင့်.. ဟွှာထဲကယားလာပြီ..ဟင့်..”

ကျေးကျေး ထွန့်ထွန်လူးနေလေသည်၊ ဒါတောင်အခု စောက်စိလေးပွတ်ကစားပေးရုံရှိသေးသည်။
စောစောက သူမဖခင်ဉီးရဲထွတ်ကို စိတ်ကူးယဥ်ပြီးကိုယ်တိုင်ပွတ်ရုံသာရှိခဲ့သည်။
အခုကအခြားသူတစ်ဦး၏လက်ဖြင့်ကိုယ်ထိလက်ရောက်လာပြီးကိုင်တွယ်ကစားခြင်းဖြစ်ရာ၊ ကစားသူမှာမိန်းခလေးချင်းဖြစ်သော်လည်း
ကိုယ်တိုင်ပွတ်နေရတာထက်တမျိုးတဖုံထူးဆန်းလျက်ရှိသည်။ ကျေးကျေးမှာအားရပါးရအသံလေးထွက်ပြီးတောင်ညည်းနေမိ၏။
လဲ့ရည်မမှာလည်းသူမ မနေနိုင်၊ စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲကျေးကျေးကိုဝင်လုံးမိခါမှ၊ စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားပြီး
ရမ္မက်စိတ်တွေဆူလောင်တက်လာရလေတော့သည်။ သူမကိုယ်သူမဘာလုပ်လို့လုပ်မိနေမှန်းပင်မယုံနိုင်။

အခုအဖြစ်အပျက်သည်သူမဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် မိန်းမအချင်းချင်းလိင်စိတ်ဖြင့်ထိတွေ့ပွတ်သပ်မိခြင်း၊
လက်စဗီယန် ဆက်ဆံမိခြင်းဖြစ်သည်။ တခါမျှမကြုံဖူး၊ ကြိုတင်စီမံလာခြင်းလည်းမရှိခဲ့၊
ဖြစ်နေသည့်အခြေအနေနောက်သို့ပါသွားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ရင်တော့အတော်ခုန်ရလေသည်။

လဲ့ရည်မက အားနေသည့်ညာလက်ဖြင့် ကျေးကျေး၏ခါးလေးကိုနောက်ဘက်မှပတ်၍သိုင်းဖက်ပြီး၊
ကျေးကျေးရဲဖွံ့ထွားသောရင်နှစ်မွှာထဲနှာခေါင်းထိုးနှစ်၍ နမ်းလိုက်၊ မာတင်းစူထွက်နေသောနို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများကို
လျှာဖြင့်ညင်သာစွာသိမ်းလျက်ရင်းကတပြွတ်ပြွတ်စို့ပေးနေပြန်လေသည်။

လဲ့ရည်က နို့မှနေ၍ ဖြည်းဖြည်းချင်းရပ်ညွန့်လေးတွေအထိတွန်းတက်လာသည်၊ ပြီးတော့လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးတွေဆီ။
လက်ဖျားလေးတွေကလည်း စောက်ခေါင်းထဲနှိုက်မွှေ့ရင်းကျေးကျေး၏ရမ္မက်အာရုံများကိုနှိုးဆွဆွဲတင်လျက်ရှိသည်။

“အင်းးဟင်းးး..မိလဲ့..စူးးးစ်စ်ရှ်..ရှီးးး”

ကျေးကျးတစ်ယောက် ဖယောင်းတိုင်ကိုမီးမြှိုက်ခံရသလိုသာခွေယိုင်နေလေပြီ။ ခန္ဓာကိုယ်လေးကော့ကော့ထိုးပြီး
အဆက်မပြတ်ညည်းငြူ၍သာနေ၏။ လဲ့ရည်ကသူမကိုယ်သူမ ယောက်ျားတစ်ယောက်နေရာစိတ်သွင်းပြီး၊
ကျေးကျေး၏လည်ပင်း၊ ပါးချိတ်၊ နာရွက်ဖျားလေးတွေကိုလှိမ့်လှည့်ထိုးကော်နမ်းပေးနေလေရာ၊
ကျေးကျေးမှာကိုယ်လုံးလေးတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကြက်သီးတဖျင်းဖျင်းထလျက် မျက်လုံးတွေစင်းနေပေပြီ။
သူမလည်းယခုမှလက်စ်ဗီယန် ဆက်စ်ရဲ့အရသာကိုမြည်းစမ်းခွင့်ရခြင်းဖြစ်သည်။

“အားးး..မွှေးနေတာပဲ..”

လဲ့ရည်မ ကျေးကျေး၏ပန်းသွေးရောင်ပါးစုံ့မို့မို့လေးများကို ညင်သာနူးညံ့စွာ လှိုက်လှိုက်မောမောနမ်းပေးနေလေသည်။
မိန်းခလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သဖြင့်လည်း မိန်းခလေးတွေဘယ်လိုအယုအယမျိုးကြိုက်တတ်သည်ကို စိတ်ချင်းသိနေတာကြောင့်
ကျေးကျေးကိုအကောင်းဆုံးဖီလင်ခံစားနိုင်စေရန်သူမဖြည့်ဆည်းပေးနေခြင်းလည်းဖြစ်၏။

သူတို့နှစ်ယောက်ထိတွေ့နမ်းရှုတ်နေကြသည်မှာနူးနူးညံ့ညံ့ပြေပြေလျော့လျော့လေးပင်ဖြစ်လေသည်။
သို့သော်..သူမတို့နှစ်ယောက်၏သွေးသားတွေကတဖြည်းဖြည်းဆူလောင်ပြီးဒီဂရီတက်လာနေပြီ။
ပြီးတော့မိန်းမရွယ်လေးနှစ်ယောက်၏နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေက တသားတည်းဖိကပ်မိသွားကြလေတော့သည်။

ဒါက သူမတို့နှစ်ဦးသူငယ်ချင်းဖြစ်လာကထဲကပထမဆုံးအကြိမ်လိင်စိတ်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၍ဖက်ရမ်းနမ်းရှုတ်မိကြခြင်းပင်။
နှစ်ယောက်သားရင်တလှပ်လှပ်ကြက်သီးဖုလေးတွေထရင်းတစ်ကိုယ်လုံးလည်းပူလိုက်အေးလိုက်ခံစားနေရတာ
ဘယ်လိုကြီးမှန်းတောင်မပြောပြတတ်တော့။ လဲ့ရည်ရဲ့လျှာဖျားလေးတွေကကျေးကျေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုဖိစုပ်ရင်း၊ လှည့်ပတ်လျက်ရင်းမှ၊
ပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ကျေးကျေးကလည်းပါးစပ်လေးဟကြိုလင့်ပြီးကြည်ကြည်ဖြူဖြူမက်မက်မောမောတုန်ပြန်နမ်းလာသည်။

ကျေးကျေးမှာလည်း ရာဂစိတ်၏တွန်းအားပေးမှုကိုစိတ်ဆန္ဒကို ဆက်လက်တောင့်ခံမထားနိုင်တော့ပေ။
အသွေးအသား၏လိုအပ်တောင်းဆိုချက်က ယခုထိတွေ့သုံးသပ်နေသောခန္ဓာမှာ မိမိနှင့်ဘဝတူ လိင်တူချင်းဖြစ်နေပစေ
ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ စိတ်အလိုနောက် ၊ အထိအတွေ့နောက်၊ ကောက်ကောက်ပါအောင်မျောပါသွားကြတော့သည်။
—————————————–

အပိုင်း(၁၁) ဆက်ရန်