အခန်း ၄၁။
ဦးသာမြတ် ကချိုလေး နောက်ကို ဝင်ကပ် ရပ်လိုက်ပြီး ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ သူ့လက်တဖက် နဲ့ ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးကို ပင်တီအပေါ် ကနေပွတ်သပ် ပေးရင်း နဲ့ အရှေ့ဘက်ကို အေပရွန် အောက်က နေ ထိုးသွင်း လိုက်တယ်။ ချိုလေး က သူလုပ်နေတဲ့ အလုပ်ကို ပဲ ဆက်လုပ်နေတယ်။
“မိန်းမ တွေ အဲလို အကာ တွေ ချက်တာ ပြုတ်တာကျရင် ဝတ်တာ တွေ့ဖူးတယ်၊ ဒါမျိုး ဝတ်ထားတာတော့ တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး ဟ ဟ ”
ဦးသာမြတ်က သဘောကျသလို ရီလိုက်ရင်း ချိုလေး လည်ကုတ်လေးကို အနောက်က နေ နမ်းလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဖင်ကြီးကို အနောက်က နေ သူ့ လီးနဲ့ ထောက်ကပ် လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က အေပရွန်အောက် က လျိုလို့ ချိုလေး ဂျိုင်း တဖက်တချက်ကနေ တိုးဝင်သွားတယ်။ ချိုလေး က သူ့ရှေ့က အိုးကို ကိုင်ပြီး မျက်လုံးလေး မှေးသွားတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ရဲ့ အေပရွှန် အောက်က ဘရာဇီရာ ဝတ်မထားလို့ လွတ်လပ်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို နှယ်နေပြီလေ။
ကြည့်ရင်း နဲ့ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်မိတယ်။ ဟိုတနေ့ညတုန်းက တော့ တကယ့် ကို ကြမ်းကြမ်း တမ်းတမ်း လိုးလိုက် ကြတာ ဖူးအောကား ကြည့်ရသလိုပဲ၊ အခုကျတော့လည်း ရိုနေလိုက်တာ ဟို ဒယ်မီမိုး ရဲ့ ဂုတ်စ် ကားထဲမှာ သူအိုးလုပ်နေတုန်း အသတ်ခံရတဲ့ သူ့ယောက်ျား တစ္ဆေက အနောက်က လာနို့နှယ်နေတဲ့ အခန်း တောင် သွားသတိရမိတယ်။ ချိုလေး မျက်လုံးတွေက မှေးစင်းပြီး ကိုယ်က လူးလွန့်နေတာ သူ ဖီးတက်လာတာ သိသာနေတယ်။
“စု”
“အင်”
“ရေနွေးအိုး ဆူနေပြီ”
“အင်အင်”
ချိုလေး က မျက်လုံးကို မှိတ်ထားပြီး ပါးစပ်က အသံသာ ပြုတယ် လူက မလှုပ်ဘူး၊ ဦးသာမြတ် သူ့နို့ကြီးတွေ ဆုပ်နှယ်နေတာကို မှိန်းခံနေတယ်။
“ကိုယ် လဘက်ခြောက် နှပ်လိုက်ရမလား”
“အင်းးးးးးး”
ဦးသာမြတ် က လဘက်ခြောက်မှုန့် ဗူးယူ ပြီး ရေနွေးအိုးထဲ လဘက်ခြောက် မှုန့် တွေကို ဇွန်းနဲ့ ခပ်ပြီး ထည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ချိုလေး လဘက်ရည်ဖျော်မလို့ စားပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ ဖေါက်ပြီးသား နို့ဆီဗူး ကို အဖုံးဖွင့် ပြီး လက်ညိုးနဲ့ တို့ပြီး ပါးစပ်မှာ စုပ်လိုက်တယ်။ သူစုပ်ပြီးမှ နောက်တခါ လက်ညိုးကို ထပ်တို့ပြီး ချိုလေး နောက် ရောက်လာတယ်၊ အနောက် ကနေ ချိုလေး ဖင်ကြီးမှာ သူ့ ပေါင်ခြံကို ဖိကပ်ထားရင်းက ချိုလေး ပါးစပ်ထဲ သူ့ လက်ညိုးကို ထိုးထည့်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ သူ့လီးစုပ်နေရသလို လက်ညိုးက နို့ဆီ တွေကို စုပ်နေပြန်တယ်။
ကျနော့် မိန်းမ သူ့ရှေ့က အိုးကို ဘာမှ မလုပ်တော့ပဲ မျက်လုံးစုံမှိတ်လို့ ဦးသာမြတ် လက်ကို စုပ်ပေးနေတာ လိုက်တာ အတော်လေးတောင် ကြာသွားတယ်။ ဦးသာမြတ် နောက်လက်တဖက် ကလည်း ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်နေတလိုက်တာ၊ ကျနော် ကြည့်ရင်း လီးတောင်လာတယ်။ ကျနော့် မီးဖိုချောင်ထဲ မှာ အောကား ရိုက်နေတာ ကျနေတာပဲ။
“မီးပိတ်လိုက်ရင် ကောင်းမယ်နော် စု နို့မို့လဘက်ရည် က အရမ်းကျ သွားမယ်”
ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ လဘက်ခြောက်နှပ်ထားတဲ့ အိုး က မီးကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။
ဦးသာမြတ် က ချိုလေး အနောက်ဖက်မှာ ဒူးထာက်ထိုင်လိုက်ရင်း ချိုလေး ပင်တီကို သူ့ဖင်ကြီးခွဆုံက ဘေးကို ဆဲဖယ်လိုက်တယ်။ သူ့ မျက်နှာကို ချိုလေး ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခု ကြားမှာ အိပ်ပြီး နမ်းရူနေတယ်။
ချိုလေးက သူ့ ဖင်ကြီးကို နောက်ကော့ ပေးလို့ ရှေ့က ထမင်းကျော် အိုးကို မွှေဖို့ ကြိုးစား တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဦးသာမြတ် လက်က ရှေ့ကို လည်း နိုက်ပြီး ကလိနေတော့ ချိုလေး မီးကို ပိတ်ပြီး ကောင်တာပေါ် မှာ ပဲ လက်နှစ်ဖက် ထောက်လို့ မျက်လုံးကို မှိတ်၊ အံကလေးကို ကြိတ်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာ ဦးသာမြတ် တယောက် စောက်စေ့ကို ကလိပြီး ဖင်ပေါက်ကို များ လျှာနဲ့ လျှက်နေတာလားမသိ။
နောက် ဦးသာမြတ် က ဖင်တရွတ်နဲ့ ချိုလေး ရှေ့ကို ပတ်သွားပြီး ချိုလေး အေပရွန် အောက်က နေ ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နဲ့ လုပ်နေတယ်။ သူ့ခေါင်းကို အေပရွန် ဖုံးနေတော့ ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာ အတိအကျ မမြင်ရပေနဲ့ ဘာဂျာပေးနေတာတော့ သေခြာပါတယ်။ ချိုလေး ကောင်တာ အစွန်းကို လက်နှစ်ဖက် ထောက်ထားရင်းက ဖင်ကြီး ရှေ့ကို ကော့ကော့ တက်လာလို့ ငြီးငြူတဲ့ အသံလည်း ထွက်လာတယ်။ ချိုလေး ကြည့်ရတာ တချီတောင် ပြီးတော့မဲ့ ပုံပဲ။ တကယ်ပါပဲ ချိုလေး အသံလေးထွက် ပြီးလက်တွေက ကောင်တာ ကို ကျစ်ကျစ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မျက်နှာ အမူအယာ ကြည့်ရတာတော့ တချီ ပြီးသွားပုံပဲ။
ချိုလေး က သူ ပြီးသွားတော့ ခနလေး ငြိမ်နေလိုက်ပြီး ဦးသာမြတ် ကို ဆွဲထူလိုက်တယ်၊ ဦးသာမြတ် ဘောင်းဘီ ပေါ်က နေလီးကြီးဖေါင်းနေတာကို စမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ ဇစ်ကို ဆွဲဖုတ်လိုက်တယ်။ ဇစ်ကြားထဲက နေ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး မှ ဦးသာမြတ် ရှေ့မှာ ထိုင်မလို့ လုပ်တော့ ဦးသာမြတ်က တားလိုက်တယ်။
“နောက်မှ အခု စားပွဲ ပေါ် မှာ မှောက်ရက် ကုံးပေး”
ချိုလေး က လည်း လိုက်နာတယ်။ ထမင်းစား စားပွဲပေါ် မှာ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို မှောက်လျှက် ကုံးပေးလိုက် တော့ အေပရွန်က ရှေ့မှာ တန်းလန်းကျသွားပြီး ချိုလေး ရဲ့ ဖင်ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး လုံးလုံးကြီးက ဝင်းကနဲ ပေါ် လာတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန် ဆွဲယူပြီး အေပရွန် ခါးသိုင်းကြိုး အောက် ကို ထိုးထည့်လို့ ခါးသိုင်းကြိုးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ပြန်ချည်လိုက်တယ်။ ပုံစံက ချိုလေးကို လက်ပြန်ကြိုးတုတ် ထားသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဦးသာမြတ် က အနောက် ကသူ့လီးကြီးကို ကိုင်လို့ ချိုလေး စောက်ဖုတ်ဝကို တေ့လိုက်တယ်။
“ဒုန်း…ဒုန်း..ဒုန်းးး..ဒုန်း…”
သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တုံကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်ရှေ့ တံခါးကို တယောက်ယောက်က လာထုနေတာ။ ဦးသာမြတ် လက်ထဲ လီးကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းက မျက်မှောင် တွန့်သွားတယ်။ ချိုလေး လည်း စားပွဲပေါ် မှောက်နေရာက ကမန်းကတန်း ထပြီး၊
“ဘယ်သူများဘာလိမ့်”
လို့ ပြောတယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေးကို ပြန်တွန်းချလိုက်ပြီး၊
“အဲဒီ အတိုင်းပဲနေ”
လို့ ဟောက်လိုက်တယ်။
“ဘယ်သူလည်း ဆိုတာ ငါသွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်။ ဖိုးခွားလားမသိ”
ချိုလေးက စားပွဲပေါ် ပြန်မှောက်နေရင်းက၊
“တခြားလူ တယောက်ယောက် ဖြစ်နေရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
လို့ ပြန်မေးလိုက်တယ်။
“ငါ ချောင်းကြည့်ပေါက်က ပဲ ချောင်းကြည့်မှာပါ၊ ဖိုခွား မဟုတ်ရင် တံခါးမဖွင့်ပေး၊ အသံမပေးပဲ နေလိုက်မှာပေါ့၊ ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် တံခါးခေါက်လို့ အထဲက မထူးရင် စု အိမ်မှာ မရှိဘူး ဆိုပြီး ပြန်သွားမှာပါ”
“အင်း”
ချိုလေး အသံက နည်းနည်းတော့ စိုးရိမ် နေသလို ပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ စားပွဲပေါ် မှောက်လျှက်ပဲ ဆက်နေလိုက်တယ်။
ဦးသာမြတ် က မီးဖိုထဲက အိမ်ရှေ့ခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားရင်း ဘောင်းဘီ ဇစ် ကို ဆွဲတတ်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ရှေ့ခန်း ကင်မရာမြင်ကွင်းကို အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က အိမ်ရှေ့ တံခါးနား ကပ်ပြီး ချောင်းကြည့်ပေါက် ကနေ ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဟိုက်၊ ဘာလဲဟ”
ချောင်းပေါက်က နေ အိမ်ရှေ့က တံခါးခေါက်တဲ့ သူကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ်က ရေရွတ်လိုက်တယ်။ ခနတာ တွေနေပြီး သူ့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကြားထဲ လက်ထိုးပြီး ကုတ်နေတယ်။ နောက်တခါ တံခါး ကို တဒုန်းဒုန်း ထု သံထွက်လာပြန်တယ်။ နောက် တော့ သူဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပုံ နဲ့ တံခါးကို ဂလန့်ဖြုတ်ပြီး နည်းနည်းလေး ဟလိုက်တယ်။
“ရှင် !!!”
“မြန်မြန်ဝင်”
အပြင်က မိန်းမ အသံက အံသြသွားပုံပဲ၊ ဦးသာမြတ်က တံခါးကို လူတယောက်ဝင်ရုံ ဟပေးလိုက်ပြီး အမြန်ဝင်ခိုင်း လိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့ ဂွမ်းဘုံ အိမ်ထဲ ဝင်လာတယ်။ ဦးသာမြတ်က တံခါးကြားက ခေါင်းထုတ် ပြီး ဘေးဘီအမြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ တံခါးပြန်ပိတ် ဂလန့်ချလိုက်တယ်။
ဂွမ်းပုံ မျက်နှာက ဦးသာမြတ်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ နားမလည် သလို ဖြစ်နေပုံပဲ။ ဦးသာမြတ်က စိတ်ရှုတ်တဲ့ မျက်နှာနဲ့၊
“နင် ဒီကို ဘာလာလုပ်နေတာလဲ”
“ဘာ ကျမ က၊ ရှင်က ရော ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ”
ဂွမ်းဘုံကလည်း ပြန်ပက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က၊
“မင်း ပြန်တော့”
“မပြန်ဘူး၊ ကျမ မမလွမ်းနဲ့ ကျမ အလုပ်ဖြုတ်ခံရတဲ့ အကြောင်းပြောစရာရှိသေးတယ်၊ အဲဒီ ကိစ္စ မရှင်း မခြင်း မပြန်နိုင်ဘူး”
မီးဖိုထဲ က မြင်ကွင်းက ကျနော့် ကို ပြုံးတောင် ပြုံးမိတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ စားပွဲပေါ် မှာ မှောက်ရက် နေရင်းက သူ့ ဘဲကြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သံ ကြားလို့ ကမန်းကတန်း ထရပ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မီးဖို နဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းက နည်းနည်း လှမ်းနေတာမို့ သူ အိမ်ရှေ့က စကားပြောသံတွေကို သေခြာ မကြားရဘူးထင်တယ်။ သူ့မျက်နှာက တော့ စိုးရိမ် နေတာ တွေ့ရတယ်။ ဘာမှန်းမသိပေမဲ့ မိန်းမ အသံဆိုတာကိုတော့ သူသိလိုက်ပုံရတယ်။ သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ချည်ထားတဲ့ အထုံးကနေ လွတ်အောင် ရုန်းနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူရုန်းလေ လက်နှစ်ဖက်က ခါးချည်ကြိုးမှာ ပိုတင်းကျပ်လာသလို ဖြစ်နေရတယ်။
“ဟာ ဒုက္ခပါပဲ..သေပါပြီ”
ချိုလေး မီးဖိုထဲ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်သွားရင်း က လက်ကိုလည်း အတင်းဆွဲ ပါးစပ်က လည်း ရေရွတ် နေတယ်။
အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ကလည်း ပြဿနာတွေ တက်နေတယ်။ ဦးသာမြတ်က
“ငါ နင့်ကို ပြောပြီးပြီ မဟုတ်လား ငါ ရှင်းပေးမယ်လို့”
“ရှင်က ဘယ်လို ရှင်းပေးမှာလဲ၊ ပြောစမ်းပါဦး၊ ဒါနဲ့ ရှင် ဒီအိမ်ထဲကို ဘယ်လို ရောက်နေရတာလဲ၊ ရှင်ခိုးဝင်လာတာလား”
“ဘာ!!!!!!”
“ဒါ ရှင် ရှင်းပေးမယ်ဆိုတာလား၊ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ ၊ တခုခု ခိုးမလို့လား”
“နင် ဘာစောက်စကား တွေ ပြောနေတာလဲ”
“ဒါဆို ရှင်က ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ၊ မမလွမ်း က ဘယ်မှာလဲ”
မီးဖိုထဲ မှာတော့ ချိုလေး တယောက် လက်နောက်ပြန် ခါးစည်းကြိုးထဲက ထုတ်မရပဲ ၊ မီးဖို တံခါးရွက် နား ကို နားကပ် နားထောင် နေတယ် အိမ်ရှေ့မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာကို။
အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဦးသာမြတ်လည်း ခေါင်းကို ကုတ်ပြီး အခု ဖြစ်နေတဲ့ ပြဿနာကို ဘယ်လို ရှင်းရမလဲ စဥ်းစားနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံလည်း ဦးသာမြတ်ကို အကဲခတ်နေရင်း ကစိတ်ပူလာတယ်ထင်တယ် လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့
“ဘမြတ် ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလည်း ၊ ရှင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
“နင့်စောက်ပါးစပ် ခန ပိတ်ထားလိုက်စမ်းကွာ၊ အခုလောလောဆယ် ပြန်ထွက်သွားလိုက် ငါနောက်တော့ ရှင်းပြမယ်”
အခန်း ၄၂။
မီးဖိုချောင်ထဲ က အဖြစ်က တော့ အတော်ဆိုးပါ့၊ ချိုလေး တယောက် လက်နောက်ပြန် တုတ်ချီခံထားရတဲ့ သူ့ ခါးစည်းကြိုးက လက်ကို ဆွဲထုတ်လို့ မရ ဖြစ်နေပြီး အိမ်ရှေ့က အသံတွေ ဘာပြောနေသလဲ ဆိုတာလည်း ကြားချင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် တံခါးနားကို နားကပ်ကာ နားထောင် နေသည်။ သေခြာ မကြားရသဖြင့် နားကို ပိုပို ကပ်နားထောင်ရာ လက်နှစ်ဖက်က အနောက်မှာ ဆိုတော့ ဟန်ချက် မထိန်းနိုင်ပဲ ခေါင်းက တံခါးကို ဒိန်းကနဲ သွားစောင့် မိလေသည်။ တံခါးက စေ့သာ ထားသည် ဂလန့်ချထားတာ မဟုတ်တော့ ကျွီကနဲ အသံနဲ့ အတူ တံခါးက ပွင့်သွားခဲ့သည်။
မီးဖို တံခါးက ဟောဝေး တည့်တည့်မှာ၊ အိမ်ရှေ့ က တိုးတိုး တိုးတိုး ပြောနေကြတဲ့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ နှစ်ယောက် မီးဖိုတံခါး ရုတ်တရက် ပွင့်လာလို့ ခေါင်းတွေက တံခါးဝကို အလိုလို လှည့် ကြည့်မိလိုက်ကြတယ်။ ချိုလေး ရဲ့ လက်နှစ်ဖက် ကလည်း အနောက်မှာ လူတကိုယ်လုံးလည်း အေပရွန်တခုပဲ ဝတ်ထားတော့ ကြီးထွားတဲ့ နို့ကြီးတွေက လည်း ဘေးကို လ�
ချိုလး ကတော့ ကြောက်တာ ရော ရှက်တာရော ရောထွေး နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကမန်းကတန်း နောက်ပြန် ဆုတ်ပြီး မီးဖိုထဲက ဂျောင်တခုကို သွားကပ် နေလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လည်း အဖြစ်အပျက် တွေက မြန်လွန်းလို့ ဘာ လုပ်ရမှန်းမသိ ကြောင်ပြီး ရပ်နေတယ်။ သူလိုး နေတဲ့ မိန်းမ နှစ်ယောက် အခုတော့ တယောက် နဲ့ တယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့နေကြပြီပေါ့။
“ဟင် ဘုရား ဘုရား ရှင် သူ့ကို ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ”
ဂွမ်းဘုံ အသံက အရင်ဆုံး ပြဲထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ မီးဖိုဘက်ကို ပြေးသွားဖို့ လုပ်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို လိုက်ဆွဲဖမ်းရင်း၊
“ဟေ့ အသံတိတ်လိုက်စမ်းကွာ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ဂွမ်းဘုံက မပိတ်ဘူး။
“ကျမ အဲဒါမျိုးကို မလိုချင်ဘူး၊ ကျမက ရှင့်ကို မုဒိန်းကျင့်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး”
ဦးသာမြတ် လည်း နောက်ဆုံးတော့ စိတ်တိုလာတယ်ထင်တယ်၊ မီးဖို ဘက်ကို ဂွမ်းဘုံ နဲ့ အတူ လျှောက်လာရင်းက၊
“မင်း စောက်သံကို တိုးလို့ မရဘူးလား၊ ငါက သူ့ကို မုဒိန်း ကျင့်နေတာ မဟုတ်ဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကတော့ ဘယ်သွားပုန်းရမှန်း မသိ မီးဖိုခန်းမှာ ချောင်ပိတ်မိ နေပါပြီ။ သူ့ မျက်နှာက လုံးဝကို သွေးမရှိတော့ပါ။ ဒီ ပြဿနာကို သူ ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမလဲ သူမသိတော့ ပြီ မဟုတ်လား။
“မမလွမ်း….မမလွမ်း…အဆင်ပြေရဲ့လား၊ သူ မမလွမ်းကို ဘာလုပ်ထားတာလဲ၊ ဘုရားရေ”
ဂွမ်းဘုံက သူ့ကို ချူပ်ထားတဲ့ ဦးသာမြတ် လက်က လွတ်အောင် ရုန်းကန်ရင်းက ချိုလေးကို လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ချိုလေးက ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ကြည့်ရတာ စိတ်မရှည်တော့ဘူး ထင်တယ်။ ဂွမ်းဘုံကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး မျက်နှာကို လက်ပြန် ဖြတ်ရိုက်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံ က စပ်သွားတဲ့ သူမ ပါးကို ပွတ်ပြီး ဦးသာမြတ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ချိုလေး လည်း လန့်ဖြတ်ပြီး ကိုယ်လုံးလေး တောင် တုံနေတယ်။
“ကဲ ခု နင့် စောက်ပါးစပ် ခန ပိတ်ထားလို့ ရပြီလား ငါပြောတာ နားထောင်မလား”
ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံ ဆံပင်ကို ဆွဲကိုင်ထားရင်း က မေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက အသံမထွက်တော့ပဲ ခေါင်းကို ညိမ့် ပြလိုက်တယ်။
“ကောင်းပြီ..လခွီး တဲ့မှပဲ”
ဦးသာမြတ် က ရေရွတ်လိုက်ရင်း မှ ဂွမ်းဘုံ ဆံပင်တွေ ကိုင်ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
အဲဒီ အချိန်မှာ ကျနော့် စိတ်ထဲ ကျနော်တို့ အခန်းကို အမြန် ပြန်သွားပြီးတော့ အဲဒီအရှုတ်ထုတ်ကို ရှင်းပြစ်လိုက် ဖို့ စဥ်းစား နေပြီ၊ ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံကို ရိုက်လိုက်တာတွေ ၊ ဆံပင် ဆွဲထားတာတွေကို ကြည့်ပြီးတော့ စိတ်ပူလာတယ်၊ အဖိုးကြီး နောက် စိတ်တိုပြီး ကျနော့် မိန်းမ ကို ပါ အန္တရယ် ပေးမှာ စိုးရိမ်လာလို့။ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သူ့ကြည့်ရတာ နည်းနည်း ပြန်စိတ်ငြိမ်ကျ သွားသလိုမို့ ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“မမလေး၊ သူ့ကို ကိုယ်တိုင် ရှင်းပြချင်လား”
ချိုလေးက မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းနေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြမ်းပြင်ကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတယ်။
“စု အနည်းဆုံးတော့ တော့ အခု ဟာက မုဒိန်းမဟုတ်ဘူး ဆိုတာလောက်တော့ ပြောလိုက်လေ”
“ဒါဆိုလည်း ဘာလဲ ပြော”
ဂွမ်းဘုံ အသံထွက်လာခဲ့သည်။
“မမလေး နဲ့ ငါနဲ့က …အင်း…..ငါတို့က ဟိုဟာလေ..နင်နဲ့ ငါနဲ့ လိုပဲ….ဟို..”
ဦးသာမြတ်က ပြောရင်း စပ်ဖြည်းဖြည်း နှင့် ပုခုံး နှစ်ဖက်ကို တွန့်ပြလိုက်သည်။
“ဘာ ရှင်ပြောတာ နားမလည်ဘူး ၊ ရှင်းရှင်းပြောစမ်းပါ”
“ဘာကို နင်က နားမလည်နိုင်ရတာလဲ”
“ဟင်..ရှင် နဲ့ ..သူ…..ဟုတ်လား..မမလေးက အလိုတူ..”
ဂွမ်းဘုံ အသံက မယုံချင့် ယုံချင်။
“မမလေး ပြောပြလိုက်လေ”
ဦးသာမြတ်က ချိုလေးကို စစ်ကူ ခေါ်လိုက်တယ်။
ချိုလေး က ခေါင်းကိုသာ ငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။
“ဟင် ဘယ်အချိန် ကတည်းကလဲ”
“အင်း ဘယ်အချိန် ကတည်းက လဲ ဆိုတာ ဘာကို ပြောတာလဲ အပေါ် မူတည်တယ်လေ”
ဦးသာမြတ် ပုံစံ နဲ့ အသံက အရင်အတိုင်း ဆရာကြီး လေသံ ပြန်ဖြစ်လာပြီ။
“နင်က ငါတို့ တကယ် လိုးကြတာ ကို ဆိုလိုတာ ဆိုရင်တော့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က စတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဟိုဟာ ဒီဟာ ဘာညာသရကာ လုပ်တာကို ဆိုရင်တော့ နင်နဲ့ ငါ နဲ့ အမိုးပေါ် ဖြစ်နေတုန်း သူမိ သွားတဲ့ အချိန်က စတယ်၊ တကယ်တော့ သူက နင်နဲ့ ငါ ဖြစ်တာကို အဲဒီ တခါထက် စောတဲ့ တခါ ကတည်းက တွေ့ထားပြီးသား နင်က သာ မသိတာ”
ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာက အတွေးတွေ နဲ့ တခုခု စဥ်းစားနေပုံ ရတယ်။ ချိုလေး က တော့ ရှက်နေသေးပေမဲ့ အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး၊
“ကျမ လက်ကို ကြိုးဖြည်ပေးပါလား”
လို့ ပြောလာတယ်။ ဦးသာမြတ် က စပ်ဖြည်းဖြည်း အပြုံးနဲ့ ချိုလေး နားလျှောက်လာပြီး၊
“ခနလေး နေပါဦး”
လို့ ပြောရင်းက ချိုလေး နို့သိးခေါင်းကို လှမ်းပြီး လိမ်ဆွဲလိုက်တယ်။
“မမလေး ရဲ့ ယောက်ျား က လနဲ့ ချီပြီး အလုပ်သွားလုပ်နေတာ၊ ဆိုတော့ သူက ငါတို့ကို အမိုးပေါ် မှာ တွေ့သွားပြီး သူက သဘောကျ သွားလို့ ဘယ်လို နေမလဲ ဆိုတာ စမ်းကြည့်ချင်လာတာလေ”
“မမလေး”
ဂွမ်းဘုံက ချိုလေးကို မေးခွန်းထုတ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကြည့်ရင်းခေါ်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ဂွမ်းဘုံနဲ့ မျက်လုံးချင်း စုံ မကြည့်ရဲဘူး ဖြစ်နေတယ်၊ ဂွမ်းဘုံ က ချိုလေးကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ဒေါသ ဖြစ်လာတဲ့ ပုံ ရှိတယ်။ ပြီးတော့ ရုတ်တရက် ချူံးပွဲချ ငိုလိုက်ပါလေရော။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံနားကို သွားပြီး အသာ သိုင်းဖက် ချော့ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
“ရှင် ..ရှင် ကျမ ကွယ်ရာ မှာ ဖေါက်ပြန်နေတာပေါ့လေ”
ဂွမ်းဘုံက ပြောရင်း နဲ့ ဦးသာမြတ် ရင်ဘတ်ကို လှမ်းထုလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က သူ့ရင်ဘတ်ကို ဂွမ်းဘုံ ရိုက်ပုတ်နေတာကို တောင် ဂရုမထားပဲ ဂွမ်းဘုံ ပုခုံးလေးကို ဆွဲလို့ သူ့ရင်ထဲ ဆွဲထည့်ရင်းက။
“အေးဆေး.. အေးဆေး..ကွာ၊ ”
လို့ ပြောတယ်၊ ဂွမ်းဘုံက၊
“အဲဒီ အချိန်တွေတုန်းက ရှင်ပြောခဲ့ တဲ့ စကားတွေ အကုန်လုံးက…..”
ဂွမ်းဘုံက မျက်ရည်စက်လက် နဲ့ ဦးသာမြတ်ကို ဆက်ပြောနေတုန်း ချိုလေးက သူ့ခေါင်းကို မော့ပြီး ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို၊
“ငါ တကယ်ပြောခဲ့တာပါ၊ ငါ ခုထိ စိတ်ထဲ ရှိတုန်း”
လို့ ပြောရင်း ဂွမ်းဘုံ ကို ငုံ့နမ်း ဖို့ ကြိုးစားတယ်၊ ဂွမ်းဘုံက ရုန်းထွက်လိုက်ပြီးတော့၊
“ရှင် ပြောခဲ့တာ ကျမ လင်ကို ကွဲပြီး လာခဲ့လိုက်၊ ရှင်က ကျမကို ချစ်တာဆို”
“ငါ တကယ်ချစ်တာပါ၊ ငါမင်းကို ချစ်ပါတယ်၊ နောက်ပြီး မင်းက မင်းလင် အရက် သမားနဲ့ ကွာသင့် နေတာ ကြာပါပြီ”
ဒီအဖြစ်အပျက်မှာ ချိုလေး မျက်နှာပေါ် က အပြောင်းအလဲ တွေကို သတိပြုမိတာ ကျနော် တယောက်ပဲ ရှိမယ် လို့ ထင်တာပဲ၊ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ရှေ့မှာ ဂွမ်းဘုံ အပေါ် သူ့ အချစ်တွေ ဝန်ခံ နေတာကို ကြားနေရတာကိုး၊ ချိုလေး မျက်နှာပေါ် မှာ ဝမ်းနည်းတာ ၊ မနာလိုတာ တွေ စတဲ့ အရိပ် အယောင်တွေ ယှက်သန်းသွားနေတယ်လို့ ကျနော် မြင်မိတယ်။ ကျနော် ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ ချိုလေး အတွက် ဦးသာမြတ် ကြီးက အလိုးခံရုံသက်သက်၊ လီးရှိတဲ့ ယောက်ျား တယောက် သက်သက် လို့ သဘောထားတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိသာနေပြီ။
“အော် ရှင်က ကျမ လင် နဲ့ ကွာပြီး ရှင်နဲ့ လာနေလို့ သာ ပြောနေပြီး ရှင်က တော့ လျှောက်ပြီး သူနဲ့ အိပ်နေတာပေါ့ လေ”
ဂွမ်းဘုံ က ကျနာ့် မိန်းမ ဘက်ကို မျက်စောင်းထိုးပြလိုက်ပြီး၊
“ကျမ က သူနဲ့ ဘယ်လို သွားယှဥ်လို့ ရမှာလည်း၊ ဒီလောက် ဖြူစွတ်နေတဲ့ အသားနဲ့ နို့ကြီးတွေက လည်း နည်းတာကြီးတွေ မဟုတ်ဘူး”
ဦးသာမြတ် ကြီးအပေါ် မိန်းမ နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့ တယောက် အပြိုင်အဆိုင် ဂျယ်ဝင် နေကြတာကို ကြည့်ပြီး အဖိုးကြီးကို ချီးကျူးမိပါရဲ့ ၊ ကျနော် ဒီလောက် နိုင်ငံတကာ လှည့် ပြီး စော်တွေ လိုးနေတဲ့ ကောင်တောင် ဒီအဖိုးကြီးလို မိုး ကိုယ့်အပေါ် မှာ မိန်းမ နှစ်ယောက် အပြိုင်အဆိုင် ဂျယ်ဝင်ကြတာမျိုး မရှိခဲ့ ဖူးသေးဘူး။
“ဟုတ်တယ် သူက ဘော်ဒီမိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မှာ ယောက်ျား နဲ့ ကလေး ရှိတယ်။ နောက် သူက အထက်တန်းလွှာ မိန်းမ၊ ငါက လုံခြုံရေးအလုပ်သမား၊ ငါနဲ့ သူနဲ့ ကြား ဖြစ်ပျက်တာတွေက၊ ကိုယ်ခန္ဓာ အစိတ်အပိုင်း လိုအပ်ချက်ခြင်း ဖလှယ်တဲ့ သဘောပဲ၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ က တကယ့် ဘဝ က အမှန်တရားတွေလေ”
ဦးသာမြတ် တော်ကီ ကလည်း ကြွေလောက်ပါရဲ့။ မိန်းမ နှစ်ယောက် ကြား၊ နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်ပြေအောင် လှည့်ပတ် ပြောနေတာ၊ အတွေ့အကြုံ များနေပြီ ဖြစ်တဲ့ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဆိုတဲ့ မလွမ်းစုစုချို ဘယ်လောက်ပဲ လှလှ ၊ ဘယ်လောက်ပဲ ကိတ်ကိတ်၊ သူ့အဆင့် နဲ့ က ခု ရနေတဲ့ အဆင့်ထက် ပိုဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တော့ ဘူးဆိုတာ သိထားပြီးသား။ ဂွမ်းဘုံ လို စော်မျိုး ကသာ သူ နဲ့ တကယ့် ဘဝ မှာ လက်တွဲ ဖို့ ဖြစ် နိုင်တယ်ဆိုတာ သူသိပြီးသား မို့ ဒီလို ပြောလိုက်တာပဲ လို့ ကျနော် တွက်လိုက်တာပဲ။
“ရှင့် ကို ကျမ မယုံဘူး”
ဂွမ်းဘုံက တရွံ့ရွံ့ ရှိုက်နေရင်း က ပြောလိုက်တယ်။
အခန်း ၄၃။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ ငါတို့ ရဲ့ လိုးနေကြတဲ့ ပွဲမှာ မမလေး ကို နောက်ထပ်တိုး အနေနဲ့ ထည့်လိုက်တယ်လို့ တွေးကြည့်ပါလား။ အရင်က ငါတောင် နင့်ကို ဖိုးခွား နဲ့ ပေးလိုးသေးတာပဲ”
“အဲဒါက အပျော် သဘောမျိုးဟာကို”
ဂွမ်းဘုံက ချိုလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အကြည့်ချင်း ဆုံသွားကြသည်။ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံးက ဦးသာမြတ် လိုးတာ ခံခဲ့ကြသူနှစ်ဦး။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း ဖိုးခွား လိုးတာ ခံခဲ့ကြဖူး သူ များ ဖြစ်သည်။ တယောက်က အထက်တန်းလွှာ အကိတ်ကြီး။ တယောက်က အောက်ခြေအလွှာ အိမ်ဖေါ် အဆင့် ပိန်ညှက်ညှက်ကလေး။
“ခုလည်း အဲဒီ သဘောပဲလေ”
လို့ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံ ပြောတာကို ဆက်ပြောလိုက်တယ်။
“ကျမ လက်ကို လာဖြုတ်ပေးစမ်းပါ”
ချိုလေး ဒီတခါတော့ အော်ပြောလိုက်တယ်။ သူ့စိတ်ထဲ ခံပြင်းနေတာက အသံမှာ ဒေါသသံစွက်နေတယ်။
“ခနလေး နေပါဦး”
ဦးသာမြတ် က ခပ်အေးအေး ပဲ ချိုလေးကို လှမ်းပြောလိုက်ရင်း ဂွမ်းဘုံ ပါးကလေးကို လှမ်းပွတ်နေတယ်။
“ဘာခနလေး လဲ၊ စောက်ရေးမပါတာ မပြောနဲ့။ ဒါ ငါ့အိမ်၊ ငါ့ကို နင်က ဘာအစား ထင်လို့ အဲလို လာလုပ်နေတာလဲ”
ချိုလေး လုံးဝကို ဒေါသထွက်နေပြီ။ ဦးသာမြတ် ကတော့ အေးဆေးပင်။
“ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ် မင်းကို ကြိုးဖြည်ပေးပါ့မယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါတို့ ရှင်းစရာလေး တွေ အရင် ရှင်းရမယ်”
“ဘာ!!!!!!!!!”
ချိုလေး အသံတောင် ပြာတော့မယ် အော်လိုက်တာ။
” ဒီကွန်ဒို က ဂွမ်းဘုံရဲ့ အလုပ်တွေ ….”
ချိုလေး ပါးစပ် စွံ့ သွားသည်။ ချိုလေး မျက်နှာက ပျက်သွားတာကို ဂွမ်းဘုံ ပင် ရိပ်စား မိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ပင် ချိုလေးကို ကြည့်လျှက်။
“မမလေး ရှင့် စံနက် ပဲ မဟုတ်လား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က အသံက မခိုင်တော့။
“နင်ဘာ ပြောနေတာလဲ ၊ ငါမသိဘူး”
“အော် တကယ်လား၊ မင်း နဲ့ ငါ လိုးနေကြတုန်း၊ မင်း ဂွမ်းဘုံ အပေါ် မှာ ဂျယ်ဝင်တာတွေ၊ ငါ့ကို လည်း တချိန်လုံး ဂွမ်းဘုံ နဲ့ မတွေ့တော့ ပါဘူး မလုပ် တော့ ပါဘူး ဆိုတာတွေ တချိန်လုံး ဂတိ တောင်းနေတာတွေ၊ နောက် နှစ်ရက် လောက်လဲ ကြာရော သူ အလုပ်တွေ ပြုတ်ရော၊ အဲဒါကို တိုက်ဆိုင်မှု လို့ပဲ မင်း ပြောချင်တာလား”
ချိုလေး မျက်နှာကို မဲ့ကာ ပုခုံးတွန့် ပြလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ နို့ကြီး နှစ်လုံးက ခုန်လှုပ်သွားရသည်။
“မင်း အဲဒီ အိမ်တွေက လူတွေကို လျှောက်ပြောလိုက်တာလား။ မင်း ဂွမ်းဘုံကို အရမ်း မနာလို ဖြစ်ပြီး သူ့ဘဝကို ဖျက်ဆီးဖို့ ကြိုးစာတာမဟုတ်လား”
“ဟင် သူ.. သူ.. က ကျမကို မနာလို ဖြစ်တယ် ဟုတ်လား”
ဂွမ်းဘုံ အသံက မယုံကြည်နိုင်သလို။ မီးဖိုထဲ မှာ အသံတွေ ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားတယ်၊ ချိုလေး က ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံကို စိမ်းစိမ်း ကြီး ကြည့်နေတယ်။
“စောက်ကောင်မ၊ လိုချင်တာ အကုန်ရနေလို့ စောက်လိုက်ကန်းဆိုး မသိတော့တဲ့ ကောင်မ၊ နင်လုပ်တာ ငါတောင် အလုပ်ပြုတ် သွားနိုင်တယ် ဆိုတာ ရော သိရဲ့လား”
ဦးသာမြတ် ဒေါသတကြီး နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ နားကို လျှောက်သွားတယ်။ သူ ချိုလေး ရဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်တဖက် နဲ့ ဆုပ်ကိုက် ဆွဲလိုက်ပြီး နောက်တဖက် နဲ့ နို့သီးခေါင်းကို ဆွဲလိမ် ပြစ်လိုက်တယ်။
“အားးးး နာတယ်……”
ချိုလေး အော်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က နည်းနည်း လျှော့လိုက်တော့၊
“ရှင် အလုပ်မထုတ်ခံရပါဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်, ဦးသာမြတ် က ချိုလေး နို့သီးခေါင်းကို ထပ်လိမ်ဆွဲလိုက်ပြီး၊
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က အားကနဲ အော်လိုက်ပြီးမှ၊
“ကျမ သူတို့ကို ရှင့် အကြောင်း မပြောပါဘူး ”
ကျနော်လည်း မျက်စေ့ လည်သွားတယ်၊ ဦးသာမြတ်ကလည်း၊
“မင်း ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
လို့ မေးလိုက်တယ်။
“ကျမ လက်ကို ဖြည်ပေးပါ!!!”
“နင် အရင်ဆုံး ရှင်းပြ”
ဦးသာမြတ်က ချိုလေး မျက်နှာ နားကပ် စေ့စေ့ ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။
“အိုကေ ကျမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့”
ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ဆံပင်တွေ ဆုပ်ကိုင် ဆွဲထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ကဲ ပြော”
ချိုလေး အသက် ဝ အောင် ရူပြီး ခန အရှိန်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးမှ။
“ဟုတ်တယ် ကျမ အိမ်နီးချင်း နှစ်ယောက်ကို ဂွမ်းဘုံ အိမ်ခေါင်မိုးပေါ် မှာ ယောက်ျား တယောက် နဲ့ ဟိုဟာ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို ပဲ ပြောပြလိုက်တယ်။ ဘယ်သူ နဲ့လည်း ဆိုတာ ကို မပြောပြလိုက်ဘူး၊ ကျမ တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့ တစိမ်း ယောက်ျား တယောက်နဲ့ လို့ ပြောလိုက်တယ်”
“အော် အဲဒါနဲ့ ကျမ က အလုပ်ထုတ် ခံရပြီးတော့ သူ့ ကိုတော့ ရှင်တယောက် ပဲ မောင်ပိုင်စီး လိုက်တော့တာပေါ့ ဟုတ်လား”
ဂွမ်းဘုံက ကြားဖြတ် ပြီး ဝင်ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ခေါင်းညိမ့် ပြတယ်။
“စောက်ကောင်မ လင်တရူးမ”
ဂွမ်းဘုံက ဆဲလိုက်တယ်။ ကျနော်တောင် မှ ဂွမ်းဘုံ ဘက်က ကိုယ်ချင်းစာ မိတယ်။ ကိုယ့် ရဲ့ ကိုယ်ကျိုး၊ သာယာမှု တခုကြောင့်၊ လူတယောက် ရဲ့ အလုပ်ပြုတ် အောင် ဘဝ ပျက်စီး အောင် လုပ်မဲ့ လူမျိုး လို့ ချိုလေးကို ကျနော်တောင် မထင်ခဲ့မိဘူး။
ပြီးတော့ သုံးယောက်စလုံး ခနတာ ငြိမ်သွားကြတယ်။ ဦးသာမြတ် က ထပြီး၊
“ကဲ ဒီပြဿနာကို ဖြေရှင်းဖို့ကတော့ လွယ်ပါတယ်၊ မမလေး မင်းက ဒီပြဿနာကို မွှေခဲ့တာမို့ မင်းပဲ တာဝန်ယူရမယ်၊ မင်း ဂွမ်းဘုံကို အလုပ်ခန့် လိုက်၊ လစာ နှစ်ဆ ပေးလိုက်”
“ဘာ !!!”
ချိုလေး က အော်လိုက်တယ်။
“ဘာ !!!!! ကျမ ကလည်း ဒီစောက်ကောင်မ ဆီမှာ အလုပ်မလုပ်ချင်ပါဘူးတော်”
ဂွမ်းဘုံက ဝင်ပြောတော့ ဦးသာမြတ်ကလည်း၊
“ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ၊
“ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဆိုတော့ ဒီကောင်မ က လင်တရူးမ မို့ပဲ”
လို့ ပြန်ပက်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက၊
“ကျမ လက်က ကြိုးကို ဖြည်ပေးပါတော့၊ ကျမ လက်ချောင်း တွေ ထုံနေပြီ”
လို့ ပြောတော့ ဦးသာမြတ်က၊
“အိုကေ အိုကေ”
ဆိုပြီး ချိုလေး အေပရွန် ကြိုးကို ဖြည်ပေးလိုက်တယ်၊ ချိုလေးက သူ့လက်နှစ်ဖက်လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ပွတ်နေတယ်။ အဲလို လုပ်နေတော့ သူ့ နို့ကြီးတွေက လည်း လှုပ်ခါနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံက လည်း ကြည့်နေတယ်။ ဂွမ်းဘုံ ကြည့်နေတာကို ဦးသာမြတ် ကလည်း မြင်တယ်။
“ဟေ့ ဂွမ်းဘုံ လာစမ်း နင် မမလေး နို့သီးခေါင်းတွေကို စို့ပေးစမ်း”
“ဘာ !!!”
“ဘာ !!!”
ဂွမ်းဘုံ ရော ချိုလေး ရော နှစ်ယောက်စလုံး အသံထွက် ပြီး အော်လိုက်ကြတယ်။
“နင်တို့ နှစ်ယောက် အချင်းများတာ ရပ်ပြီး တယောက်နဲ့ တယောက် မနာလိုတာတွေ မဖြစ်ကြတော့ ပဲ တည့်မြတ် သွားအောင် ကတော့ ငါတို့ သုံးယောက်စလုံး သင့် မြတ်ကြ မှ ဖြစ်မှာ သုံးယောက်စလုံး ဒီဂိမ်းကို ဆော့ကြရင် ဘယ်သူမှ မနာလို မဖြစ်နိုင်ကြတော့ဘူးလေ၊ လာစမ်းပါ သူ့ နို့ကြီးတွေကို စို့ကြည့်စမ်း”
“မစို့ ချင်ပါဘူးတော်”
“ဂွမ်းဘုံ !!!!!!!! ငါ့ကို နောက်တခါ ထပ်ပြောရအောင် မလုပ်နဲ့နော်၊ အကဲစမ်းနေတာလား”
ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို အော်ငေါက်လိုက်တယ်၊ ဂွမ်းဘုံက သက်ပြင်း ချလိုက်ပြီး ချိုလေး နားကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။
“အဲဒါ စောက်ရူးထတာပဲ”
ဂွမ်းဘုံက ပါးစပ်က တိုးတိုး လေး ရေရွတ်ရင်း က ချိုလေး ရဲ့ အေပရွန်ဘေးက နေ ထွက်နေတဲ့ နို့ကြီး တလုံး ကို ငုံ့ပြီး လှမ်း ရက်လိုက်တယ်။
“ဟာ”
ချိုလေး က ရုတ်တရက် အော် ပြီး နောက်ကို လှမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။
“ဘာလုပ်တာလဲ၊ မဟုတ်က ဟုတ်ကတွေ”
“ကျမလည်း အဲလိုပဲထင်တယ်”
“အမလေး မိန်းမ တွေရယ်၊ ညည်းတို့ တခါ မှ မိန်းမ ချင်း အတူတူ နေဖို့ စိတ်ကူး မယဥ် ခဲ့ကြ ဖူးဘူးလား”
“နိုး!!!!”
“ဟင့်အင်း!!!!”
အခန်း ၄၄။
အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူ အသံထွက် သွားကြတယ်။
“အော် အေးလေ ငါက တော့ မိန်းမနှစ်ယောက် လုပ်နေကြတာကို စိတ်ကူးယဥ် မိတယ်”
“ရှင် က ရူးနေတာကိုး”
ချိုလေး က ဦးသာမြတ်ကို မဲ့ရွဲ့ ကာ ပြောတယ်။ သူ့နို့တွေကို လည်း အေပရွန် နဲ့ လုံအောင် ပြန်ဖုံးပြီး မီးဖိုထဲ က နေ ထွက်သွားတော့မလို့ ပြင်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး လက်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်ရင်း။
“ဒါက ဘယ်သွားမလို့ တုန်း”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့လက်တွေကို ဦးသာမြတ် လက်ထဲက အတင်းရုန်းထွက်လိုက်ပြီး။
“တကယ့် အဝတ်အစား တွေ သွားပြန်ဝတ်မလို့လေ၊ ရှင်တို့ နှစ်ယောက် သွားကြပါတော့”
ချိုလေးက အိပ်ခန်းရှိရာကို ပြေးသွားအထဲ ဝင်ပြီး တံခါးကို ပါ ဆောင့်ပိတ်လိုက်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲ ကျတော့ သူကုတင်ပေါ် သွားထိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာကို သူ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် နဲ့ အုပ်လို့ တရှုံ့ရှုံ့ ငိုရှိုက်နေတယ်။ ကျနော် က ချိုလေး ငိုနေတာ တွေ့လို့ သနားမိပေမဲ့ သူ့အပြစ်သူခံရတာပေါ့ လို့ တွေးမိတယ်။ သူ့ ကြောင့် ဟိုကောင်မလေး မှာ အလုပ်ပြုတ်ရတယ်၊ လက်လုပ်လက်စားတွေ အတွက်က အလုပ်တခု ရှာရတာ လွယ်တာ မှမဟုတ်တာကို၊ ချိုလေး နည်းနည်း ပါးပါးတော့ အပြစ်ပေးခံသင့်တယ်လို့ ကျနော် ရိုးရိုး သားသား တွေးမိပါတယ်။
ကျနော်လည်း ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ် ဂရုစိုက် ကြည့်မိနေတော့ အပြင်ဖက်မှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ ဆိုတာ မျက်စေ့ထဲ ရိပ်ကနဲ ပေါ် လာမှ စခရင် ပြောင်းကြည့်မိတယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို ဧည့်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ် သွားပြီး ဂွမ်းဘုံ အဝတ်တွေကို ဆွဲချွတ်ချနေတယ်။
“ကောင်းပါ့ မလား ဦးလေးမြတ် ရယ် ဒီနေရာမှာ”
“နင် စကား မရှည်စမ်းနဲ့”
ဦးသာမြတ် က ဒေါသတကြီး နဲ့ အော်ငေါက် လိုက်တယ်။ ခနလေး နဲ့ ကောင်မလေး တကိုယ်လုံး နိကပ် ဖြစ်သွားတယ်။ ကောင်မလေးကို ဆိုဖာပေါ် မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး သူက ရှေ့ကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်လို့ ဂွမ်းပုံ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ပြီး ဘာဂျာပေးနေတော့တယ်။ ဂွမ်းဘုံလည်း ခနနေတော့ ဖီးတွေ တက်လာပြီး အော်ဟစ် ငြီးနေလေတယ်။
အိပ်ခန်းထဲက ချိုလေး ကတော့ သူ့ အေပရွန်ကို ချွတ်လိုက်ပြီးတော့ ဘရာဇီယာကို ဝတ်၊ တီရှပ် တထည် ကောက်စွပ်လိုက်တယ်။ အောက်က လည်း ဘောင်းဘီတို ပျော့ပျော့ ပွပွ တထည်ကို ဆွဲဝတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ ချိုလေး မျက်နှာ တမျိုး ဖြစ်သွားတယ်။ ကြည့်ရတာ ဧည့်ခန်းထဲက ဂွမ်းဘုံ အော် ငြီးလိုက်သံကို ကြားလို့ထင်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲက ကနေ ကမန်းကတန်း အပြင်ထွက်သွားတယ်။
“ဒါက ဘာဖြစ်နေတာလဲ!!!!!!!!!!! ရှင်တို့ နှစ်ယောက် ထွက်သွားကြတော့ လို့ ကျမ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်ဘူးလား”
လို့ အော်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ဒေါသ ထွက်နေတဲ့ ချိုလေးကို မော့ကြည့်ပြီး စိုးရိမ် သလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ ဦးသာမြတ် ကတော့ အေးဆေးပဲ၊ ချိုလေးကို ဂရု မစိုက်ပဲ ဂွမ်းဘုံ စောက်ဖုတ်ကို ဆက်လျှက်နေတယ်။
“ဘမြတ်!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ခုတော့ ချိုလေး ပြဿနာ ဖြစ်ရပြီ။ ပုံမှန်ဆို ကိုယ့်အိမ် ထဲ တစိမ်းရောက်နေလို့ နှင် လွှတ်ဖို့ ဆိုလျှင် လုံခြုံရေးကို ခေါ် ရမည်၊ အခုတော့ အိမ်ထဲ ရောက်နေတာက လုံခြုံရေး ဆိုတော့ သူ ဘယ်သူ့ကို ခေါ် ရမှာလဲ၊ အိမ်နီးချင်းလား၊ ပုလိပ်လား၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါတွေက ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ်လှန်ထောင်း၊ ကိုယ့်အရှက် ကိုယ်ခွဲသလို ဖြစ်မယ်ဆိုတာကို တော့ ချိုလေး သိသည်။ သူ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ စဥ်းစားရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ပိုက်လို့ သူ့ရှေ့မှာ ဘာဂျာမှုတ် ပေးနေတဲ့ ဦးသာမြတ် ကို ငုံ့ကြည့်နေတယ်။
“အဲကနေ ကြည့်နေပါ မမလေး ၊ ရှက်မနေပါနဲ့၊ မမလေး ဘာမှ မမြင်ဘူးတာ မရှိဘူး၊ ဘမြတ် ကလည်း ဘေးက ပရိတ်သတ် ရှိတာကို ဘယ်လို မှ မနေဘူး။ တကယ်က ပိုတောင် ကြိုက်သေးတယ်၊ လာလာ အနီးကပ်လာကြည့်လိုက်”
ကျနော့် မိန်းမ သက်ပြင်းချပြီး ဆိုဖာနားကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ဆိုဖာ အနားစောင်မှာ ပေါင်နှစ်လုံး ဖြဲကား ထိုင်ပြီး ဦးသာမြတ်က သူ့ပေါင်ကြား ကြမ်းမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လို့၊ ဂွမ်းဘုံ ကို ဘာဂျာစွမ်း ပြန်ပြတော့တယ်။ ဂွမ်းဘုံလည်း အသံလေး ထွက်ပြီး ငြီးနေပြန်တယ်။
ချိုလေး က သူတို့ ဆိုဖာနဲ့ ထောင့်မှန်ကျကျ ချထားတဲ့ နောက်ဆိုဖာတခု မှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်းက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ကြည့်နေတယ်။ သူ့ပုံက ဒေါသထွက်တဲ့ ပုံမဟုတ်၊ စိတ်ဝင်တစား အောကားကြည့်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ သူပထမဆုံး အကြိမ် ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ လုပ်နေတာ မြင်ရပြီးတော့ စိတ်တွေ ထလာရတာ မဟုတ်လား။
ဂွမ်းဘုံက အဖိုးကြီးရဲ့ လျှာစွမ်းအောက်မှာ ဖင်ပါ မြောက်တက်လာအောင် ခံစားနေရတယ်။ ချိုလေး က ဘေးနားမှာ ထိုင်ကြည့်နေတာကို လည်း ရှက်လို့လားမသိ၊ မျက်လုံးကို စုံပိတ်ထားတယ်။ ခနကြာတော့မှ ဂွမ်းဘုံ မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာပြီး ချိုလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ မျက်လုံးချင်း ဆုံ သွားကြတယ်။ နောက် တော့ ချက်ခြင်းပဲ မျက်လုံးတွေ လွဲပြစ်လိုက်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ အချိန်လေး ရလာတော့ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံး အသားကျသလို ဖြစ်သွားကြတယ်။
“အီးးးးး အ…….”
ဂွမ်းဘုံက ပြီးသွားတဲ့ ပုံပဲ အသံလေး ညှစ်အော်ရင်း က တွန့်တက် သွားတယ်။ ဘေးနားက ချိုလေး ရှိနေတာကို တောင် သတိမေ့သွားပုံပဲ။ ဦးသာမြတ် က မတ်တတ် ထရပ်လိုက်တယ်။ သူ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက် တော့ လီးကြီးက ဖြောင်းကနဲ တောင့်တင်း ထောင်မတ်လို့ ပေါ်လာတယ်။
“ကဲ စု အလှည့် ကျပြီ ဘယ်လိုလဲ”
ကျနော့် မိန်းမ က ခေါင်း ခါ ပြလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးတယမ်းယမ်း နဲ့ ချိုလေး ထိုင်နေတဲ့ ဆီ လျှောက်လာတယ်။
“ရှက်မနေပါနဲ့”
ချိုလေး နောက်တွန့် သွားတယ်။
“ကျမ ကို လာမထိနဲ့ !!”
ချိုလေး က ခါးခါးသည်းသည်း ပုံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲပြီး သူ့လီး ကြီးကို ချိုလေး ပါးစပ်နားတေ့လိုက်တယ်။
“အနည်းဆုံး တော့ ငါ့ လီးကို နည်းနည်း စုပ်ပေးပါလား၊ မင်း သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဟာကို”
ချိုလေးက သူ့ နူတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်း ကြီး စေ့ထားလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က သူ့လီးကြီး နဲ့ ချိုလေး ပါးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် တဖတ်ဖတ် ရိုက်လိုက်ပြီးမှ ချိုလေး ဆံပင်တွေ ဆွဲထားတာကို လွှတ်ပေး လိုက်တယ်။
“မင်း က ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ”
“သေလိုက်ပါလား”
ချိုလေး က ပြန်အော် လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ပုခုံးကို ပဲ တွန့်ပြပြီး သူတို့ ကို မျက်လုံး အပြူးသား နဲ့ ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ဂွမ်းဘုံဘက် လျှောက်သွားတယ်။ ဂွမ်းဘုံ ကြည့်ရတာ ချိုလေးကို ဦးသာမြတ် ကြီး နိုင် နေပုံကို ကျေနပ်သွားသလိုပဲ။
ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံ ဘေးနား ဝင်ထိုင်ပြီး ဂွမ်းဘုံကို ဖက်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံ က အထာသိပုံပဲ။ ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် တက်ခွ ပြီး တော့ လီးကြီးကို သူ့ စောက်ဖုတ်မျာ တေ့ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးက ဂွမ်းဘုံ စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း နစ်ဝင် သွားတယ်။
“အားးးးးးးး အီးးးး”
လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲ မြုပ်ဝင် သွားတော့ ဂွမ်းဘုံ ငြီးသံလေး ထွက်လာတယ်။ နူတ်ခမ်းစူစူ နဲ့ တဖက်ကို ငေးငိုင် ကြည့်နေတဲ့ ချိုလေး တယောက် ဂွမ်းဘုံ အသံကြောင့် သူတို့ နှစ်ယောက် ဖက်ကို မျက်နှာ ပြန်လှည့် လာခဲ့တယ်။ ဂွမ်းဘုံ တယောက် ဦးသာမြတ် ကြီး ပေါင်ပေါ် မှာ ဖင်ကြွလိုက် ချလိုက်နဲ့ မြင်းစီးသလို တက်လိုး နေတာကို သေခြာကြည့်နေတဘ်။ ချိုလေး မြင်းတက်စီး တုန်းက ဦးသာမြတ် ကြီး လက်နှစ်ဖက်က ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေကို အားရ ပါးရ ဆုပ်ညှစ် ဆွဲကိုင်ခဲ့တယ်၊ အခုက တော့ ဖင်သား မရှိတဲ့ ဂွမ်းဘုံကြောင့် ဦးသာမြတ် က လက်နှစ်ဖက်ကို ဆိုဖာမှာပဲ ထောက်ထားလိုက်တယ်။
အခု တော့ ကျနော့် မှာ တကယ့် အောကား ကြည့်ရသလို ဖြစ်နေပြီ။ ကိုယ့် ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖါပေါ်မှာ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ရဲ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီးက သေးညှက်ညှက် အိမ်ဖေါ် မလေး စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်ထွက် နေပြီး ကောင်မလေး ကလည်း အသံတွေကို ထွက်လို့ အော်ငြီးနေတာ။ ကျနော့် စိတ်တွေထလာလို့ လီးတောင် တောင် လာပြီ။ ချိုလေး ကြည့်ရတာလည်း စိတ်တွ ထနေပြီထင်တယ်။ ချိုလေး သူ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ဟိုဘက် တင်လိုက် ဒီဘက် ထပ်လိုက် ဖင်တကြွကြွ နဲ့ ဖြစ်နေပြီ။ ချိုလေး မျက်နှာပေါ် မှာ ခုနက ဒေါသ အရိပ်အယောင် တွေတောင် မရှိတော့ဘူး။ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင်နဲ့ မျက်လုံးတွေက စူးရှ တောက်ပြောင်နေပြီ။ အဲဒါကို သတိထားမိတာက ကျနော် တယောက်ထဲ မဟုတ်ဘူး။
“စု လေး လာပါကွာ လာ ”
ဦးသာမြတ် က သူ့လက်ကို လှမ်းကမ်း ပြီး ချိုလေးကို ခေါ် လိုက်တယ်။
“ဟင့်အင်း”
ချိုလေး က ငြင်းလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ခုနတုန်းက လိုတော့ ဒေါသတကြီး မဟုတ်တော့ဘူး။
“ဟေး စု ရယ် ခု စုလည်း ဖီးတက်နေတာ ဘမြတ် သိပါတယ်။ ဘမြတ်တို့ နဲ့ လာမပေါင်းချင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် ဘိတ် လုပ်လေ၊ ရော့ ဒီစောင်လေး နဲ့ ကာထား ငါတို့ မြင်မှာ ရှက်နေရင်”
ဦးသာမြတ်က ဆိုဖာပေါ် သူ့ အနားမှာ ခေါက်လျှက်ကလေး ရှိနေတဲ့ စောင်ပါးလေး တထည်ကို ချိုလေး ဆီ လှမ်းပြစ်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က ခနလောက် တွေနေပြီးမှ စောင်ပါးလေးကို သူ့ကိုယ် ပေါ် ခြုံလိုက်တယ်။ စောင်အောက် က သူ့ လက်လှုပ်ရှားနေတာ ကြည့်ရတာတော့ သူ့လက်တွေက အောက်က ဘောင်းဘီတိုလေး ထဲ ဝင်ပြီး သူ့ စောက်စေ့ ကို သူ ပွတ်နေပြီထင်တယ်။ ချိုလေး အသက်ရူသံတွေက လည်း ပြင်းလာတယ်။ သူ့ ရှေ့မှာ လိုးနေကြတဲ့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံတို့ ရှိုးကို ကြည့်ပြီး ဖီးတက်နေတာက တော့ သေခြာတာပေါ့။
ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံတို့ ကလည်း လိုးနေရင်းက မှ ချိုလေး ကို ကြည့်ရင်း ပြုံးလာကြတယ်။ ချိုလေး တယောက် စောင်အောက်မှာ မာစတာဘိတ် လုပ်နေတယ် ဆိုတာ သိသာနေတာကိုး။ ခနနေတော့ ချိုလေး ငြီးသံ တွေက ဂွမ်းဘုံ ငြီးသံ နဲ့ အတူတူ အခန်းထဲ မှာ ထွက်လာသလို၊ ဦးသာမြတ်ကြီး ငြီးသံလည်း ထွက်လာခဲ့တယ်။
ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ချိုလေး အသက်ရူ တအားမြန်လာပြီး အသံယဲ့ယဲ့ လေးနဲ့ ကိုယ်လုံးလည်း တုံခါ သွားလို့ တချီပြီးသွားတယ် ဆိုတာတော့ မှန်းလို့ ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ စောင်အောက်က လက်တွေက တော့ လှုပ်နေတုန်း ။
ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံ စီးနေတဲ့ အောက်က ထရပ်လိုက်ပြီး ဂွမ်းဘုံကို ကြမ်းပေါ် မှာ လေးဘက်ထောက် ခိုင်းပြီး အနောက်က နေ ဒေါကီ ဆွဲတော့တယ်။ ဂွမ်းဘုံ ကလည်း ကောင်းနေလို့ အသံကို ထွက်ပြီး ငြီးနေတယ်။ ဦးသာမြတ်က ပထမ တော့ ညှင်ညှင် သာသာ လေး လိုးနေတယ်။ ချိုလေး ကလည်း သူတို့ အတွဲကို ကြည့်ရင်း လက်တွေက စောင်အောက် မှာ တအားလှုပ်ရှားလာပြန်တယ်။
ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံကို ဒေါ့ကီ ဆွဲနေရင်းက ရှေ့ကို နည်းနည်း ဖိတွန်းပြီး ဂွမ်းဘုံကို ချိုလေး ထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာ ရှိရာဖက် ကို ရောက်အောင် တွန်းလာခဲ့တယ်။ ချိုလေး နဲ့ လက်တကမ်းလောက် ရောက်တော့ ဂွမ်းဘုံကို လက်နဲ့ ကုတ် အချက်ပေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ခြုံထားတဲ့ စောင်ကို စောင့် ဆွဲချလိုက်တယ်။ ချိုလေး က လှမ်းဆွဲ ပေမဲ့ မမှီတော့ဘူး။
“မမလေး ကလည်း ရှင် ကျမတို့ လုပ်နေတာကို အကုန်မြင်နေရပြီးတော့ ရှင်လုပ်နေတာတွေလည်း ကျမတို့ တော့ မြင်သင့် တာပေါ့”
ဂွမ်းဘုံက လှမ်းပြောလိုက်တယ်။
အခန်း ၄၅။
ချိုလေး ကိုယ်ပေါ် က စောင် လွတ်သွားပေမဲ့ ဘာမှ တော့ ဒီလောက် မမြင်ရပါဘူး။ သူက ဘောင်းဘီကို အောက်နည်းနည်း တွန်းချ ထားပြီး ညှာလက်က ဘောင်းဘီထဲ ရောက်နေတာပါ။ ချိုလေးက အဲဒီ ပုံစံ အတိုင်းပဲ မလှုပ်မရှားပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ က ဆက်လိုးနေကြတုန်း ဆိုတော့၊ သူလည်း ခုနလုပ် နေတဲ့ ဟာကို ဆက်လုပ်တော့တယ်။ သူ့လက်တွေက သူ့ စောက်စေ့ လေးကို ဖိပွတ်နေတယ်။
ဦးသာမြတ် ကြီးက ဂွမ်းဘုံကို ဒေါ့ကီ ပုံစံ နဲ့ ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေတော့ ဂွမ်းဘုံတယောက် ရှေ့ကို တဖြည်းဖြည်း ချင်း ရွေ့လာတယ်။ ချိုလေး သတိမထားမိခင်မှာပဲ ချိုလေး ဒူးနှစ်ဖက် ကြား ရှေ့တည့်တည့် ကို ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာ ရောက်လာတယ်။
“နင် မမလေး စောက်ဖုတ်ကို တွေ့ပြီလား။ သူ့စောက်ဖုတ်က ပြောင်ရှင်း ပြီး ဖွေးသန့် နေတာပဲ၊ နင့်လို စောက်မွှေး ဗလဗြစ် နဲ့ မဟုတ်ဘူး”
ဦးသာမြတ် အပြောက ဂွမ်းဘုံကို ဒေါသထွက် စေလိမ့်မယ်လို့ ကျနော် ထင်ထားခဲ့ပေမဲ့ ဂွမ်းဘုံက ထွက်ပုံ မရဘူး။ ဂွမ်းဘုံက လက်တဖက် ကြမ်းပြင်ထောက်လျှက် နောက်လက်တဖက် နဲ့ ချိုလေး ဘောင်းဘီတိုကို ဆွဲချွတ် လိုက်တယ်။
“မမလွမ်း ကျမကို ပြပါဦး၊ မမလွမ်း စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်ချင်လို့”
ချိုလေးက လက်တဖက်က မာစတာဘိတ်လုပ်နေပေမဲ့ နောက်တဖက်နဲ့ သူ့ဘောင်ဘီကို ပြန်လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက၊
“လုပ်ပါ မမလွမ်း ရယ် ခုမှ တော့ ပိုမထူးသွားပါဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံ သွားကြတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။
ချိုလေးက သူ့ ဖင်ကြီးကို ကြွလို့ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချချွတ်လိုက်တယ်။ ကျနော် တော့ မြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်းက လီးမတရားတောင်နေပြီ။ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး က အိမ်ဖေါ် မလေးကို ဒေါ့ကီ ဆွဲနေတဲ့ ရှေ့တည့်တည့် မှာ အောက်က ဟောင်းလောင်း နဲ့ ပေါင်ကား ထိုင်နေတဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို ကြည့်ရင်း ဖီးတက်လာတာပေါ့။
“နင့်လျှာကို ငါ့လီး စုပ်တုန်းက လို လုပ်ပြီး သူ့ စောက်ဖုတ်ကို လျှက်စမ်း”
လို့ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံ တင်ပါးကို ရိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဆိုဖာအစွန်းနား ပေါင်ကား ထိုင်နေတဲ့ ချိုလေး ပေါင်ခွဆုံကို ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာ ကပ်သွားပြီး ချိုလေး စောက်ဖုတ်ကို စလျှက်တော့တယ်။ ချိုလေး မျက်လုံးကို စုံ မှိတ်ပြီး ပါးစပ်က အသံအကျယ်ကြီး ထွက်ပြီးတောင် ငြီးငြူလိုက်ရတယ်။ ဂွမ်းဘုံရဲ့ လျှာက သူ့ စောက်စေ့ ကို သွားကလိလို့နေမယ်။ ဂွမ်းဘုံ ကြည့် ရတာ ပုလွေကောင်းသလို ဘာဂျာမှာ လည်း ပညာမသေးဘူးထင်တယ်။
ချိုလေးက သူ့ခြေဖဝါး နှစ်ဖက်ကို ဆိုဖာပေါ် အပြားလိုက် မတင်လိုက်တော့ ဒူးထောင်ထိုင်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီ ဒူးထောင်လျှက်နဲ့ ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်တော့ ဂွမ်းပုံ အတွက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် စောက်ဖုတ် လျှက် လို့ ရသွားတယ်။ ဦးသာမြတ်တောင် ချိုလေး ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို စိုက်ကြည့်ပြီး အီးကနဲ ဂွမ်းဘုံ ကို ဆောင့်လိုး ပြစ်လိုက်တယ်။
အဲလို လူသုံးယောက် ဆက်ပြီး လုပ်နေကြတာ ငါးမိနစ်လောက် ရှိမယ်။ ချိုလေးက ခါးအောက်ပိုင်း နိကပ် နဲ့၊ ဒူးထောင်လျှက် ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားလို့၊ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး စောက်ဖုတ်မှာ မျက်နှာကပ်လို့ ဘာဂျာပေး။ ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံကို အနောက်က နေပြီး အားရပါးရ ခွေးလိုးလိုးနေ။ အဲဒီ မြင်ကွင်းမှာ အသားအရောင် ကွာခြားမှု တွေက လည်း စိတ်ဝင်စားစရာ။ ချိုလေး ရဲ့ ဖွေးဥ နေတဲ့ အသား အရည်။ ဂွမ်းပုံရဲ့ ညိုညစ်ညစ် အသားအရည်။ ဦးသာမြတ် ကြီးရဲ့ နေလောက်ပြီး နီမြန်းနေတဲ့ အသားရောင်။ အရမ်းကို ဖီးတက်စရာပဲ။ ကျနော် ချိုလေး ကို ဖုံးတချက် ခေါ် လိုက်တာနဲ့ အဲဒီ ပွဲ ပျက်သွားမယ် ဆိုတာ သိပေမဲ့ လူက ကြည့်ရတာ ဖီးအရမ်း တက်နေပြီ။
“ငါ ဒူးနာလာပြီ”
ဦးသာမြတ် က ပြောရင်း ဆိုရင်းက ထရပ်လိုက်တယ်။ သူက ချိုလေး နဲ့ ကန့်လန့်ဖြတ် က ဆိုဖာမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက လည်း ထရပ်လိုက်ရင်းက ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် ကို ခွထိုင်လိုက်တယ်၊ ဂွမ်းဘုံက သူ့လက်နဲ့ပဲ ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ စောက်ဖုတ်မှာ မှာတေ့ လို့ သွင်းလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ဦးသာမြတ် ကို အပေါ် က ထိုင်ဆောင့် လိုးနေတာ ခုနက ဦးသာမြတ် လိုးတာထက်တောင် မြန်သေးတယ်။ ချိုလေးက တော့ သူ့နေရာမှာ ပဲ ပေါင်နှစ်လုံး ဖြဲကားလို့ ထိုင်နေဆဲ။ ဂွမ်းဘုံက လှမ်းကြည့်ပြီး။
“မမလေး ဒီနား လာထိုင်လေ”
လို့ လှမ်းခေါ် လိုက်တယ်။ ချိုလေး တယောက် ငိုင်တိ ငိုင်တိုင် နဲ့ သူ့နေရာက ထလာပြီး ဦးသာမြတ် ရဲ့ ညာဘက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လက်က ချက်ခြင်းပဲ ချိုလေး ပေါင်ခွဆုံကို ရောက်လာပြီး။ စောက်ဖုတ်ကို နိူက် ကလိတော့တယ်။ ချိုလေး က အသံထွက် ငြီးရင်းက စိတ်ပြန်ထ လာပုံပဲ။ ဦးသာမြတ် လက်က စောက်စေ့ နေရာလေးကို ဖိပွတ်ခြေနေရာက နောက် သူ့ လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ချိုလေး စောက်ဖုတ် ထဲကို ထိုးထည့် လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ခေါင်း ကို နောက်လှန်ပြီး ဖီး အပြည့်ယူနေရာက နေ ဦးသာမြတ် ဖက်ကို လှည့် ပြီးတော့ နမ်းတော့တယ်။ ဦးသာမြတ် ပေါ် တက်ခွ စီး နေတဲ့ ဂွမ်းဘုံက လည်း ငုံ့ပြီး ချိုလေး ပါးကို နမ်းလိုက်တယ်။ သူတို့ သုံးယောက်သား မျက်နှာချင်း ပူးကပ်လို့ တယောက် နှင့် တယောက် နမ်းရှုံ့ နေကြတယ်။ နောက်တော့ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ဆံပင်ကို ဆွဲလို့ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်စေပြီး နူတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် နမ်းစုပ် နေကြ တယ်။
ဦးသာမြတ် က ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲက လက်ကို ဖယ်ကာ ချိုလေး တီရှပ်ကို မဖို့ လုပ်တော့ ချိုလေးက ဒူးထောက် လိုက်ပြီး သူ့တီရှပ်ကို ခေါင်းက နေ မ ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီး တော့ တကိုယ်လုံးမှာ ဘရာဇီယာ လေးသာကျန်တော့ လို့ ဖြူဖွေး မွတ်နေတဲ့ အသားအရည် နဲ့ ချိုလေး ဦးသာမြတ် ကို ကစ်ဆင် ပေးနေ ပြန်ပါတယ်။ ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် မှာ ထိုင် ဆောင့် လိုးနေတဲ့ ဂွမ်းဘုံတောင် ချိုလေး ကိုယ်လုံးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်၊ သူ့ လက်ကလေးနဲ့ ချိုလေး ဖင်လုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။
“အိုး လှလိုက်တာ ၊ မမလွမ်း က လုံးပြီး ဖွေးနု နေတာပဲ”
ဦးသာမြတ် လက်က လည်း ချိုလေး ဖင်ကြားကနေ လက်ထည့် ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကလိ နေပြန်ပါတယ်။ အနောက်က နေဆို ချိုလေး နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ ဖင်နှစ်လုံးဟာ တော်တော့် ကို ကွာခြားတာကို တွေ့နေရတယ်။ အသားအရည်က လည်း ဖြူဖွေး နေတာရယ် ညိုညစ်ညစ် ရယ်။ ဖင်လုံးကြီးက လည်း ဂွမ်းဘုံ ဖင်လေးထက် တစ်ဆခွဲလောက် ကြီးမား နေတယ်။ ဦးသာမြတ် ကလည်း သိမှာပါ။ ဦးသာမြတ် လက်ဖဝါးတွေက ဂွမ်းဘုံ နဲ့ ချိုလေး တို့ ဖင်လုံးတွေကို တဖက် တချက် စီ ကိုင်ပြီး ဆုပ်ညှစ်ပေးနေတယ်။ တချက်တချက်လည်း သူတို့ ဖင်တွေကို ဖြတ်ကနဲ ဖြတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်သေးတယ်။ ချိုလေး ကတော့ ဦးသာမြတ် တလှည့် ဂွမ်ဘုံ တလှည့် ကစ်ဆင် ပဲ လှည့် ပေးနေတယ်။ အစပိုင်းတုန်းက တယောက်နဲ့ တယောက် ထိရမှာ မဝံ့ရဲ ကြတဲ့ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် အခုတော့ တယောက်နဲ့ တယောက် မရှက် မကြောက် ဖြစ်ပြီး စိတ်တွေ ထနေကြပြီ။
“ကျမကို မမလေး ရဲ့ နို့ကြီး တွေ ပြန်ပြပါဦး”
ဂွမ်းဘုံက ဦးသာမြတ်ပေါ် မြင်းစီး နေရင်းက လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့ ဘရာကို လည်း ချွတ်လိုက်ရော ရုန်းကန်ထလာတဲ့ နို့ကြီးတလုံးကို ဂွမ်းဘုံက လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က လည်း တလုံးကို သူ့ ပါးစပ် နဲ့ လှမ်းဟတ်ပြီး စို့လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဘယ်ဘက် နို့ကို စို့နေတုန်း ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ညာဘက်နို့ကို ဆုပ်နှယ်နေတယ်။
“ကျမ ပေါင်တွေနာလာပြီ”
လို့ ဂွမ်းဘုံက ပြောပြီး ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် ကနေ ဆင်းလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် နဲ့ ကျန်ခဲ့တယ်။ ဒီလူကြီး ဂွမ်းဘုံကို လိုးနေတာ နာရီဝက်လောက်တောင် ရှိတော့မယ်။ ခုထိ မပြီးသေးဘူး။ ကျနော့် မိန်းမ အလှည့်တောင် ခုထိ မရောက်သေးဘူး။ ဂွမ်းဘုံက ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို သူ့ ညာဘက်လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်းက။
“လာ မမလွမ်း ကျမတို့ သူ့လီးကြီးကို ပြိုင်တူ စုပ်ကြရအောင်”
လို့ ခေါ်လိုက်တယ်။ အံအားသင့်စရာ ကောင်းလောက်အောင်ပဲ ၊ ကျနော့် မိန်းမ ချိုလေးက ဆိုဖာပေါ်က ဆင်းလာပြီး ဂွမ်းဘုံ အနား ထိုင်ချလိုက် တယ်။ ချိုလေး တယောက် ဂွမ်ဘုံ နဲ့ ဦးသာမြတ် တလှည့် စီ ကစ်ဆင် ပေးရင်း သုံးပွင့်ဆိုင် လုပ်လာတာကတော့ ဟုတ်ပါပြီ၊ ဒါပေမဲ့ အိမ်ဖေါ်မလေး နဲ့ အတူတူ လုံခြုံရေးအဖိုးကြီး လီးကို စုပ် ကြဖို့ ဆိုတာကတော့ သူ့ အနေနဲ့ တော်တော့် ကို အဆင့်ကျော် သွားပြီလို့ ဆိုရမှာပဲ။
ချိုလေး က ဦးသာမြတ် ပေါင်ကြားမှာ ဂွမ်းဘုံနဲ့ အတူ ကပ်ထိုင်ရင်း ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးက လည်း မာထောင် တောင့်တင်းနေတယ်။ ဂွေးဥကြီး နှစ်လုံးက လည်း လိမ္မော်သီး အသေး နှစ်လုံးလောက် ရှိမယ်။ ဂွမ်းဘုံက သူ့ ပါးစပ်ကို ဟပြီး လီး ဒစ်ဖူးကို စငုံလိုက်တယ်၊ လီးက သူ့ပါးစပ်ထဲ တဝက်လောက်ပဲ ဝင်မယ်၊ သူက ခေါင်းကို နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက်နဲ့ စုပ်ပေးရင်း ချိုလေး နဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆုံကြည့်နေတယ်။ နောက်တော့ သူ့ ပါးစပ်ထဲက နေ လီးကြီးကို ပလောက်ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ချိုလေးကို မေးဆပ်ပြတယ်။ ချိုလေးက သူ့ ပါးစပ်ကို ဟ ပြီး လီးကြီးကို ငုံလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ ခေါင်းကို ငုံ့ လိုက်တာ လီးထိပ်ဖူးက သူ့ အာဂေါင်ကို ထိုးမိ သွားလို့ လားမသိ၊ အစ်ကနဲ့ ဖြစ် ခေါင်း တဟွတ်ဟွတ် ဆိုးပြီး လီးကြီးကို ကမန်းကတန်း ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။
“ဖြည်းဖြည်း လေ မမလွမ်း၊ နည်းနည်း ချင်း အသားကျအောင် စလုပ်လေ”
ဂွမ်းဘုံ က ကျနော့် မိန်းမ ရဲ့ ဆံပင်လေးကို သပ် ပြီးတော့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို ကိုင်လိုက်ရင်း သူ့ပါးစပ်နဲ့ ငုံလို့ တမိနစ် လောက် စုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချိုလေး ကို အလှည့် ပြန်ပေး လိုက်တယ်။ ချိုလေးက လီးကြီးကို ငုံလိုက်ပြီး သူ့ ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်တယ်။ ဒီတခါတော့ ချိုလေး ခေါင်းကို ဂွမ်းဘုံက လက်တဖက် နဲ့ ဖိထားပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး စပြီးတော့ ချောင်းဆိုးပြီး ခေါင်းကို ပြန်ကြွ တော့ ဂွမ်းဘုံက အနောက်က နေ ဆက်ဖိထားလိုက်တယ်။
“အဲလိုလေး ပဲ နေလိုက် မမလွမ်း၊ အကျင့် ရသွားလိမ့်မယ်၊ မမလွမ်း လျှာကလေးကိုသာ ပတ်ပြီး ရစ်နေလိုက်၊ ဟုတ်ပြီ အဲလိုလေးပဲ”
ဦးသာမြတ် ကြီးကတော့ အေးဆေးပဲ ဆိုဖာ နောက်မှီ မှာ ကျောမှီလို့ နောက်မှီအပေါ် မှာ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းထားရင်း ဇိမ်ကျနေပုံပဲ၊ မျက်နှာက ပီတိ အပြုံးနဲ့၊ ခွေးမသားကြီး သူ့ စိတ်ကူးယဥ် အိပ်မက် တွေ အကောင်အထည်ပေါ် လာတဲ့ ခံစားမှု မျက်ခွက်နဲ့၊ အိမ်ထောင်ရှင် သူဌေးမ နဲ့ အိမ်ဖေါ် မ နဲ့ သူ့ ထက် ဆယ်နှစ်မက ငယ်တဲ့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက် ကို သူ သရီးဆမ်း နေရတယ် ဆိုတဲ့ ဖီးခံနေတယ်။
ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ခေါင်းကို ဖိထားတဲ့ လက်ကို လည်း လွှတ်လိုက်ရော ချိုလေး ကမန်းကတမ်း လီးကို ပါးစပ်ထဲ က ဆွဲချွတ်ပြီး ချောင်း နှစ်ချက်လောက် ဆိုးလိုက်တယ်။ ဘေးကို လည်း တံတွေး ထွေးရင်း နှတ်ခမ်းကို လက်နဲ့ စမ်းပြီး လမွှေး တပင် နှစ်ပင်လောက် ကပ်နေတာကို စမ်းပြီး လက်နဲ့ ဆွဲခွာချနေတယ်။ မျက်လုံး မှာ လည်း မျက်ရည် ကြည်တွေ ဝဲနေတယ်။ ကျနော် ထင်တာ ချိုလေး လီးစုပ်တာ ဒီလောက် ဆို တော်ပြီ လို့ များ ပြော မလားလို့၊ အံအားသင့် စရာ ၊ ဂွမ်းဘုံတောင် မပြောရပဲ သူ့အလိုလို လီးကြီးကို ပြန်ကိုင် ပြီး ငုံစုပ်လိုက်ပြန်တယ်။ အခုတော့ သူ့ ပါးစပ်ထဲ လီးကြီးက တော်တော် ဝင်သွားတယ်။ နောက် သူ့ ခေါင်းလည်း နိမ့်ချီ မြင့်ချီ နဲ့ စလုပ် လာတယ်။ လီးကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်နိုင်သလောက် ကို အစွမ်းကုန်ထည့် ပြီး စုပ်ပေးနေတာ။ လီးထိပ်ဖူးကြီး သူ့လည်ချောင်းထဲ တိုးဝင်သွားတာနဲ့ လည်ချောင်း ဆို့သွားသလို အသံထွက်ထွက်လာတယ်။ ဂွမ်းဘုံလိုတော့ လည်ချောင်းထဲ တော်တော် ဝင်တဲ့ အထိ ဒိသရုပ် လုပ်မပေးနိုင်သေးပေမဲ့ ကျနော် မှန်းထားတာထက် တော့ သူ တော်တော်လေးကို စုပ်နိုင်တယ်။ သူတမိနစ်လောက် အဲလို စုပ်ပေးပြီးမှ လီးကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ် လိုက်တယ်။
“ကောင်းတယ် မမလွမ်း ၊ အရမ်း မိုက်တယ်”
ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ကျော ကို ပုတ်ပြီး ချီးကျူးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ်ပေးပြန်တယ်။
ကျနော့် အတွက် တော့ မြင်ကွင်းက မယုံနိုင်စရာပဲ။ ကွန်ဒို လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက ကိုယ့် အိမ် ဧည့်ခန်း ဆိုဖာပေါ် မှာ အခန့်သား ထိုင်လို့ ၊ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြား ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာက ကွန်ုဒိုက အိမ်ဖေါ် မလေး နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ တို့ နှစ်ယောက် ငုတ်တုတ်ထိုင်လို့၊ သူ့လီးကြီးကို တယောက် တလှည့် စီ ဒိသရုပ် လုပ်ပေးနေကြတာလေ။
အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် တယောက်တလှည့်စီ လီးစုပ်ပေးနေကြတာ နောက် ထပ်ငါးမိနစ်လောက် ရှိမယ်။ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေးကို ဘေးက နေ အားပေးအားမြှောက်လုပ်ပေးနေတာ၊ ချိုလေး လီးစုပ် ပညာ တော်တော်လေး တိုးတက်လာတယ်။ ချိုလေး က လီးစုပ်နေတုန်း ဂွမ်းဘုံက ဂွေးအု တွေ ဝင်စုပ်ပေးနေတယ်။ ဦးသာမြတ် ကြီး ရုတ်တရက် အသံထွက်လာပြီး အီးကနဲ အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် ရဲ့ ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ သူတို့ ခေါင်းတွေကို နောက်လန်သွားအောင် ဆွဲဖယ်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ကို တပတ်လှည့် ပြီး မိန်းမ နှစ်ယောက်ကို လည်း ဆိုဖာဖက်ကို တွန်းလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ရီနေပြီး ချိုလေးက တော့ ဘာမှန်း မသိတဲ့ ပုံ ပေါက်နေတယ်။
“အဲဒါ သူ ပြီးတော့မယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူက ဆက်လုပ်ချင်သေးတာကို ပြတာ ခိခိ”
ဂွမ်းဘုံ က ချိုလေး ကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။
ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံကို ဆွဲမလို့ ဆိုဖာပေါ် တွန်းတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချိုလေးကို ဆွဲဖက်လို့ ပါးစပ်ချင်း စုပ်နမ်းတယ်။ ချိုလေးက လည်း ရမက် ပြင်းပြင်း နဲ့ ပြန်နမ်းတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် လျှာချင်း ဆွဲစုပ်နေကြတာတောင် မြင်ရတယ်။ ဂွမ်းဘုံက ဆိုဖာစောင်းမှာ လှဲလျှက် ပေါင်နှစ်လုံး ကားလို့ သူတို့ နှစ်ယောက် နမ်းနေကြတာကို ပြုံးကြည့်နေတယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးက ချိုလေး ဘိုက်ကို ဟိုထိုး ဒီထိုး နဲ့ ထိပွတ်နေတယ်။
ဦးသာမြတ် က ချိုလေးကို ဆွဲမ ပြီး ဂွမ်းဘုံ အပေါ် မှာ ထပ်လျှက် လှဲစေလိုက်တယ်။ ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးတွေက ဂွမ်းဘုံရဲ့ ပေါင် တဖက်တချက်မှာ ခွလျှက် ဖြစ်နေပြီး ချိုလေး မျက်နှာ နဲ့ ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာ နှစ်ခု ယှဥ်လျှက် ကို ဦးသာမြတ်က မြင်နေရတယ်။ ချိုလေး ဖင်ကြီးက ဂွမ်းဘုံ ရဲ့ စောက်ဖုတ် အထက်နားလောက် မှာ ထိုင်လျှက် ကျသွားတယ်။ ဂွမ်းဘုံက အနောက်က နေ ချိုလေး ကို ဖက်ပြီး ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“အား မမလွမ်း ကိုယ်ကြီးက လေးလိုက်တာ”
ဦးသာမြတ်က တော့ ရှေ့တည့်တည့် ကနေပြီး သူ့ လီးကို ဂွမ်းဘုံ စောက်ဖုတ် ဝ တည့်တည့် မှာ ချိန်လို့ ထိုး သွင်း ပြစ်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက အီးကနဲ အော် ငြီးရင်း က ချိုလေး နို့ကြီးတွေကို ညှစ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း အီးကနဲ ငြီးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်လိုးနေတော့ ဂွမ်းဘုံ ကိုယ်နဲ့ အတူတူ ချိုလေး ကိုယ်ကလည်း လှုပ်ယမ်းနေတယ်။ အဲလို တဖတ်ဖတ် လိုးနေရင်းက ခနနေတော့ ဦးသာမြတ် က ကိုယ်ကို ပြန်ဆန့်ရပ်လိုက်တယ်။
ဦးသာမြတ် မျက်နှာက လောဘတက်လာတဲ့ မျက်နှာမျိုး နဲ့ ပြုံးလိုက်တယ်။ ဘဏ်ဓမြတယောက်က ဘဏ် က ပိုက်ဆံတွေ ထားတဲ့ အခန်းတံခါးကြီး သူ့မျက်စေ့ရှေ့မှာ ပွင့်လာတော့ အကုန် သိမ်းကျူံး ယူချင်တဲ့ မျက်နှာ။ အခု သူ စိတ်ကူးယဥ် ခဲ့ရတဲ့ သုံးပါးသွား ဇာတ်လမ်း ကို လက်တွေ့ လုပ်နေရပြီ ဆိုတော့ ကျေနပ် အားရနေပုံ။ သူက ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးကို ဘေးကို တွန်းကားလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို ရှေ့တိုးလိုက်တယ်။ ချိုလေး နဲ့ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်နေပြီး ချိုလေး နို့ကြီးတွေက သူ့ရင်ဘတ်ကို ထိမိနေတယ်။ သူ့လီးကြီးကလည်း ချိုလေး စောက်ဖုတ်ဝမှာ ရောက်နေပြီ။
ချိုလေး နဲ့ ဦးသာမြတ် တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံပြီး စေ့စေ့ ကြည့်နေကြတယ်။
အခန်း ၄၆။
ဦးသာမြတ် က သူ့လီးကြီးကို မသွင်းသေးပဲ ချိုလေး စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းကို ပွတ်နေတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ချိုလေး က စ တာကို လိုချင်တဲ့ပုံပဲ၊ သူ ထင်ထားတဲ့ အတိုင်းပါပဲ ကျနော့် မိန်းမ က စလှုပ်ရှားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ချိုလေးက သူ့ ဖင်ကြီးကို လျောချလိုက် စောက်ဖုတ်ကို ကော့ ပေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လီးဒစ်ဖူးကြီးက စောက်ဖုတ်နုတ်ခမ်း ထူထူ ကို ထိုးခွဲဝင် သွားတယ်။ အဲဒီ အချိန်ကျမှ ဦးသာမြတ်က ဖင်ကို ကော့ ပြီး သူ့လီးကြီးကို ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့် လိုက်တော့တယ်။
“အားးး အိးးးးးးးး”
ချိုလေး မျက်လုံးတွေ မှေးကျသွားပြီး ခေါင်းက နောက်လန်သွားတယ်။ လီးက နှစ်လက်မ သုံးလက်မလောက်ပဲ ဝင်ရသေးတယ် ချိုလေး ဖြစ်နေပုံက သဲလွန်း တယ်လို့ ကျနော်တောင် ထင်မိတယ်။ လီးကြီးက သူ့ စောက်ဖုတ် လေးထဲ အရမ်းကို ပြည့်ကျပ်နေလို့ ထင်တာပဲ။
“အဆင်ပြေသွားမှာ ပါ မမလွမ်း”
ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ဆံပင်တွေကို သပ်ပေးရင်း ဘေးက နေ အားပေးနေပြန်တယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိ မသွင်းသေးပဲ နည်းနည်း ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်း နောက်ထပ် သုံးလေးလက်မလောက် ပြန်ထိုးသွင်း လိုက် ပြန်တယ်။
“အား….အိ…”
ချိုလေး ဆိုက အသံထွက် အော်လာပြီး ဦးသာမြတ်ကို လှမ်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ ချိုလေး လက်ချောင်း တွေက ဦးသာမြတ် ကျောပြင်ကို ကုတ်ဆွဲထားတာတောင် ကျနော် မြင်နေရတယ်။ ဦးသာမြတ် က ဒီတခါတော့ နည်းနည်း အားပါပါ နဲ့ ဆောင့်ထိုး ပြစ်လိုက်တာ။ ချိုလေး ဖင်ကြီး က ဂွမ်းဘုံ ဘိုက်ပေါ် မှာ လိမ့် ပွတ် နေတော့ တယ်။ ဂွမ်းဘုံ က ချိုလေး ခါးကို ဖက်ထားပြီး အားပေးတယ်။
“အဆင်ပြေနေပြီ မမလွမ်း”
ဦးသာမြတ် နဲ့ ချိုလေး တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် မျက်လုံးချင်း စေ့စေ့ ဆုံ ကြည့်နေကြတယ်။ ချိုလေး က အံကလေး ကြိတ်ပြီး ခေါင်းလေး ငြိမ့် ပြလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ကော့ပြီး အားရ ပါးရ ဆောင့် သွင်း ချလိုက် တယ်။
“ဗျိ..ဖွတ်…ဖလွတ်”
“အ…အိ….အီးးးး ကျွတ်စ်..
“ဖွတ်…ဖတ်..ဖွတ်..ဖတ်”
ဦးသာမြတ် ရဲ့ ဆောင့် လိုး ချက်တွေက အရှိန်ရလာတယ်။ ချိုလေး စောက်ဖုတ် ကလည်း ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို အသားကျလာပုံပဲ။ ဂွမ်းဘုံက အောက်ကနေ။
“ခုဘယ်လို နေသေးလဲ မမလွမ်း”
ချိုလေး က ပါးစပ်က မဖြေနိုင် ခေါင်းကို သာငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံ က ချိုလေး အသက်မရူနိုင်လောက် အောင်ကို တအင်းအင်း ဖြစ်နေတာတွေ့လို့ ဦးသာမြတ် ကို မေးငေါ့ ပြရင်း။
“သူ့ ဟာက အရမ်းကျပ်နေလို့လား”
လို့ လှမ်းမေးလိုက်တယ်၊ ဦးသာမြတ်ကလည်း ဆောင့်လိုးနေရင်းက ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။
“နာနာ သာ လိုးပြစ်လိုက်စမ်းပါ ရှင်”
ဂွမ်းဘုံက အားမလို အားမရ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က လည်း အရှိန်ကို ပိုမြှင့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး အသံတွေက ကျယ်လာတယ်။ ဂွမ်းဘုံက၊
“အရမ်း မြန်နေလို့လား မမလွမ်း”
လို့မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ခေါင်းရမ်းပြရင်း၊
“နိုးးးးးး အရမ်း ကောင်းးးးးးး နေပြီ..”
လို့ အော်ရင်းက ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ ပေးနေတယ်။
“ကျမ ပြောသားပဲ ၊ ကောင်းပါတယ်လို့..”
“ရက်စ်……မြန်မြန်…မြန်မြန်…”
ချိုလေး က အော်ပြောသလို ဦးသာမြတ်ကြီးက လည်း လုပ်နိုင်ပါ့ဗျာ၊ သူ့ဖင်ကို ကော့ကော့ ပြီး တဖန်းဖန်း နဲ့ကို ဆောင့်လိုးနေတာ။
“အီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးသာမြတ် ဆီကတောင် အံကြိတ်သံ၊ အားထည့်သံ ပေါ်လာပြီ။ ချိုလေး မျက်နှာ အမူအယာ ကိုယ်လုံး လှုပ်ရှားပုံတို့ က သူ ပြီးတော့မယ် ဆိုတာ ကျနော် သိနေတယ်။ ဦးသာမြတ် လည်ကုတ်ကို လှမ်းဆွဲပြီး တဆတ် ဆတ် တုံ သွားတဲ့ ချိုလေး ကြောင့် ချိုလေး ပြီးသွားပြီ ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်လည်း အမြန်ဆုံး နှုံးနဲ့ ဆောင့်လိုးနေရာက သူ့လီးကြီးကို ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ချိုလေး စောက်ဖုတ် ဘိုက်သား တွေပေါ် မှာ လရည် တွေကို ပန်းထုတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က သူ့လီးကြီးက လရည် ကုန်လောက် အောင် ညှစ်ထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီးမှ ဘေးက ဆိုဖာပေါ်မှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် ထိုင်ချ လိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း ဂွမ်းဘုံ ကိုယ်ပေါ် က လှိမ့်ချပြီး ဆိုဖာ ပေါ် တစောင်းလေး လှဲနေလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ကို အနောက်က ဖက်ထားရင်း ပုခုံးတွေ ဆံပင်တွေကို ပွတ်သတ်ပေးနေတယ်။
မြင်ကွင်း ကတော့ အောကား ရဲ့ အပီစုပ်တခု ပြီးသွားတဲ့ မြင်ကွင်းလိုပဲ။ ဦးသာမြတ်က ဆိုဖာတခု မှာ နောက်မှီပြီး မပျော့ မမာ လီးတန်းလန်း နဲ့ ထိုင်နေတယ်။ ချိုလေးက ဆိုဖာပေါ် မှာ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတယ်။ သူ့နောက်မှာ အိမ်ဖေါ် မလေး ဂွမ်းဘုံက ချိုလေးကို ဖက်ပြီး လှဲနေတယ်။ အကုန်လုံးက ကိုယ်လုံးတီး တွေနဲ့။ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး ကျနော့် လီးက တောင်နေတယ်။
ငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ ချိုလေး လှဲနေရာက ထရပ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဖက်ကို ထွက်သွားတယ်။ ချိုလေး ကစားပွဲနားက ဖြတ်သွားတော့ သူ့ ဖုံးကို စားပွဲပေါ် ကနေကောက်ယူ သွားတာ တွေ့လိုက်မိတယ်။ ဂွမ်းဘုံလည်း ထရပ်ပြီး မီးဖိုဘက်ကို ထွက်သွားတယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ မျက်စေ့နှစ်လုံး ပိတ်ပြီး နားနေတုန်း။ ခုနကလေး တင်က မှ စော် နှစ်ဗွေ ကို ဆက်တိုက် လိုးထားတာ ဆိုတော့ လည်း နားသင့်ပါတယ်လေ။
………………………….
ကျနော့် တအိမ်လုံး ကို ကင်မရာ တွေ တတ်ထားတာမို့ အခု လူသုံးယောက်စလုံး တခန်းစီမှာ ဘာတွေ လုပ်နေကြသလဲ ဆိုတာကို မြင်နေရပါတယ်။ ဂွမ်းဘုံက မီးဖိုချောင် ခနဝတ်ကို သွားပြီး ဘေဆင် မှာ ရေဖွင့်လို့ မျက်နှာသစ် လိုက်တယ်။ ကြမ်းပြင်မှာ သူ ချွတ်ချထားခဲ့တဲ့ အဝတ်အစား တွေကို ပြန်ကောက်ယူ ပြီး ဝတ်တယ်၊ ပြီးတော့ မှ အိမ်ရှေ့ခန်းကို ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ဦးသာမြတ် က ဆိုဖာပေါ် မှာ ကားယားကြီး ထိုင်လို့ သူ့ အိမ်ကျနေတာပဲ။ အိမ်ရှ့ခန်း ရောက်လာတဲ့ ဂွမ်းဘုံကို ကြည့်ပြီး။
“နင့်ကို ဘယ်သူက အဝတ်အစား ပြန်ဝတ်ခိုင်းလို့လည်း ပြန်ချွတ်ထားလိုက်”
လို့ပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက လည်း ရိုရိုကျိုးကျိုးပဲ အဝတ်အစား တွေ ပြန်ချွတ်လိုက်ပါတယ်။
ကျနော် က ရေချိုးခန်းထဲက ကျနော့် မိန်းမ ဘက်ကို အာရုံ စိုက်လိုက်တယ်။ ချိုလေး က ရေချိုးခန်းထဲက ရေပိုက်နဲ့ သူံ စောက်ဖုတ် နဲ့ ဘိုက်ပေါ် က လရည်တွေကို ဆေးချနေတယ်။ မျက်နှာလည်း သစ်တယ်။ ပြီးမှ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ နဲ့ အခြောက်သုတ်လိုက်ရင်း အိမ်သာ ခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ဖုံးကို ကြည့်ပြီး တခုခု လုပ်နေတယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ကျနော့် ဖုံးက တောင် ကနဲ မက်ဆေ့ ဝင်လာသံကြားတယ်။
..ကိုကို ကော်နက်ရှင်း ကောင်းလား။ စကားပြောလို့ ရမလား…
မက်ဆေ့ ဝင်လာတယ်။ ကျနော် ဖုံးကို ကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရခက်နေတယ်။ ကျနော် အပြောအဆို တခုခု မှားသွားပြီး မြန်မာပြည် ပြန်ရောက်နေတာ ပေါ် သွားမှာလည်း စိုးတယ်။ နောက် ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ ဆိုတာ ကျနော် သိနေတာကိုလည်း သူရိပ်မိသွားမှာ စိုးတယ်။ နောက်တဖက်က စဥ်းစား တော့လည်း ချိုလေးက ကျနော့် ကို တချို့ အချက်တွေ ဖုံးကွယ် ထားပြီး အမှန်ကို မပြောခဲ့ဘူး။ အခုက တော့ သူ့ရဲ့ ပထမဆုံး သုံးပွင့်ဆိုင် ဇာတ်လမ်း ဆိုတော့ သူ ကျနော့် ကို အမှန်အတိုင်း ပြောပြတော့ မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လို့ပဲ စကားပြော ချင်တာလားပေါ့။ ကျနော် တီဗီစခရင်မှာ မြင်နေရတဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ချိုလေး နို့ကြီးတွေက အသက်ရူ လိုက်တိုင်း မို့မောက် တက်လာတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ချိုလေးက ဖုံးကို ပဲ ငုံ့ကြည့်နေပြီး ကျနော့် ဆီက ရီပလိုင်းကို စောင့် နေပုံရတယ်။ ကျနော် လည်း ဖုံးခေါ် ဖို့ကို ဆုံးဖြတ်မရ ဖြစ်နေသေးတယ်။
အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ရေချိုးခန်း တံခါးကို ခေါက် သံကြားလို့ ချိုလေး ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားတယ်။ ကျနော် က ရေချိုးခန်း ထဲက မြင်ကွင်း ကိုပဲ ဂရု စိုက်နေလို့ အပြင်က လှုပ်ရှားမှုတွေကို ကြည့်ဖို့ မေ့သွားတယ်။ ရေချိုခန်း တံခါးကို ဦးသာမြတ် ခေါက်နေတယ်။ သူ့နောက်မှာ ဂွမ်းဘုံက ကပ်လျှက် ရပ်လို့။
“ဘာလဲ”
ချိုလေး အသံက စိတ်အနှောက် အယှက် ဖြစ်သွားတဲ့ အသံ၊ ဦးသာမြတ် က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ တံခါးကို ပဲ ဆက်ခေါက်နေတယ်။
ချိုလေး ကျွတ်စ် ကနဲ့ စိတ်ပျက်တဲ့ ပုံနဲ့ လုပ်လိုက်တယ်။ ဖုံးကို အိမ်သာအနောက်က ရေအိုး အဖုံးပေါ် တင်လိုက်ပြီး တံခါးဆီ လျှောက်လာတယ်။ တံခါးကို နည်နည်း လေးပဲ ဟပြီး ခေါင်းထုတ်လို့ မေးလိုက် တယ်။
“ဘာလုပ်မလို့လဲ”
ဦးသာမြတ်က တံခါးကို ဆောင့်တွန်းလိုက်တော့ ချိုလေး နောက် ဖက် ခြေတလှမ်းလောက် ဆုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ဦးသာမြတ် က ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။
“ဒီထဲမှာ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
ဦးသာမြတ် က လေသံမာမာ နဲ့ မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း မာမာ ပဲ။
“ဘာလုပ်နေတယ်လို့ ရှင်ထင်လို့လဲ”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း၊
“ခု ဘာလိုချင်လို့လဲ”
လို့မေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ရေပန်း ရှိတဲ့ နေရာကို လျှောက်သွားရင်းက၊
“ငါ ရေချိုးမလို့ ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရေပန်းကို ဖွင့် ပြီး အောက်မှာ ဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာ ကို လှမ်းယူ လိုက်ရင်း သူ့ ကိုယ်ကို စ ပွတ်နေတယ်။ ချိုလေး နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ နှစ်ယောက် ဘေးနားမှာ ကိုယ်တုံးလုံး တွေနဲ့ ရပ်နေကြပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေကြတယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ သူ့မျက်နှာကို ဆပ်ပြာပွတ်လိုက်ပြီးတော့ ဆပ်ပြာတုံး ကို လှမ်းပေးလိုက်ပြီး။
“ငါ့ကျောကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးစမ်း”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ကြည့်နေမိကြတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက် မှာ ဦးသာမြတ် က ဘယ်သူ့ကို ပြောတာမှန်း မသေခြာဘူး ဖြစ်နေကြဟန်တူတယ်။ သူ့ ကို ပြောသလို ငါ့ကို ပြောသလို ဖြစ်နေကြဟန်တူတယ်။
“လုပ်လေ မြန်မြန်”
ဦးသာမြတ် က မျက်စေ့မှိတ်ထားရင်းက စိတ်မရှည်သလို အော်လိုက်တယ်။ မျက်နှာက ရေပန်းကို မော့ထားရင်း လက်က ဆပ်ပြာတုံးကို သူတို့ နှစ်ယောက် ဆီမှာ ကမ်းပေးထားတဘ်။ ဂွမ်းဘုံက ရှေ့တိုးရင်း ဆပ်ပြာတုံးကို ယူလို့ ဦးသာမြတ် နောက် ဝင်သွားပြီး ကျောကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။
“ဂွမ်းဘုံလား”
ဦးသာမြတ် က မျက်စေ့မဖွင့်သေးပဲ နဲ့ မေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံကလည်း၊
“ဟုတ်တယ်၊ ဘာလို့လဲ”
လို့ ဖြေလိုက်တယ်။
“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ငါ မှန်းကြည့်လိုက်တာပါ၊ နင်ပဲ ဖြစ်မယ်လို့”
ဦးသာမြတ် က မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး ဂွမ်းဘုံဘက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။
“ငါ က စမ်းလိုက်တာ နင်တို့ နှစ်ယောက် ဘယ်သူက အရင်ဆုံး တုံ့ပြန်မလဲလို့၊ ဘယ်သူ ပဲဖြစ်ဖြစ် လုပ်ပေးတဲ့သူက ဒီမှာ ငါနဲ့ အတူတူ ရေချိုးရင်း ဆု ရမယ်။ မလုပ်ပေးတဲ့ သူက အလုပ်ရမယ်”
“အလုပ်..ဘာအလုပ်လဲ”
ချိုလေးက ဦးသာမြတ် စကားကို သံယောင်လိုက်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဘာမှ ပြန်မဖြေပဲ ဂွမ်းဘုံကို ကျော ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကို လှည့်လို့တောင် မကြည့်ဘူး။ ဂွမ်းဘုံက မျက်နှာလေးပြုံးပြီး ဦးသာမြတ် ကျောကို ပွတ်ပေးနေတယ်။
“ဂွမ်းဘုံ ရယ် နင့်လက်တွေက လည်း ကြမ်းလိုက်တာဟာ၊ ဟို မမလေး လက်တွေကို ကြည့်စမ်း နူးညံ့ ပြီး ချောမွတ်နေတာပဲ”
ဒီလူကြီးက တော့ တကယ့် ဆရာကြီးပါပဲ၊ ခုပဲ ကြည့်လေ၊ မိန်းမ နှစ်ယောက်ကို ဆိုက်ကော်လော်ဂျီ နဲ့ ကစား နေတယ်။ နှစ်ယောက် စလုံး က သူ့ အပေါ် မှာ အရမ်းကို ခိုက်သလို ဖြစ်ပြီး သူ့အကြိုက် ကို အပြိုင်အဆိုင် လုပ်ပေးမဲ့ ပုံတွေ ၊ ခုန က ဂွမ်းဘုံကို ချီးမြှောက်ပြီး ချိုလေးကို ပုတ်ချလိုက်တယ်။ အခုကတော့ ဂွမ်းဘုံကို ပုတ်ချ ပြီး ချိုလေးကို မြှောက်ပေးပြန်တယ်။ ဘာလို့ ဒီလုံခြုံရေး အဖိုးကြီး က အဲဒါတွေ ကျွမ်းနေရတာလဲ၊ စစ်တပ်ထဲက ထရိန်းလုပ်ပေးလိုက်လို့လား၊ ချိုလေး မျက်နှာ မှာ ရှက်ပြုံးလေး တောင် တွေ့လိုက်ရသလိုပဲ၊ ဘာမှ မဟုတ်တဲ့ နှိုင်းယှဥ် မှုလေး အပေါ် မှာ သာယာသွားတာ။
“ကျမ က ကိုယ့်ဝမ်းစာ အတွက် ကိုယ့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အလုပ်လုပ် ရတာလေ၊ မမလေး တို့လို ယောက်ျား လစာ ထိုင်စား ပြီး အခန့်သင့် နေနိုင်တာမှ မဟုတ်တာ”
အခန်း ၄၇။
“အေးပါကွာ ဟုတ်ပါတယ် ဟုတ်ပါတယ်”
ဦးသာမြတ် က ပြောရင်း ဂွမ်းဘုံ ဘက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်ပြီး ဂွမ်းဘုံကို ဖက်လိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက လည်း ပြန်ဖက်ထားရင်း သူတို့ နှစ်ယောက် ရေပန်းအောက် မှာ ဇိမ်ခံနေကြတယ်။ ချိုလေး မျက်နှာက လုံးဝ ကို ဂျယ်ဝင် နေတာ သိသိသာသာကြီး။ သူ က ရေးပန်းအောက်က ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ကို ကြည့် ရင်းက ခြာကနဲ လည့် ထွက်သွားလိုက်တယ်။
“ဟိတ် ခနနေ ဦး နင်လုပ်ရမဲ့ အလုပ်ကို နားထောင်သွားဦး”
ဦးသာမြတ် ကြီးက လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး က ၊
“သွား သေလိုက်ပါလား”
လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လှမ်းနေရာက ရပ်သွားတယ်။
“အနည်းဆုံးတော့ ငါဘာပြောမလဲ နားထောင်လိုက်ပါကွာ၊ ငါမပြောလဲ မင်း လုပ်မှာ ပဲ ဟာ ဘာမှ မထူးပါဘူး၊ ငါပြောမဲ့ အလုပ်ဆိုတာ ငါတို့ နှစ်ယောက် ရေချိုးနေတုန်း ငါတို့ အတွက် မနက်စာ လုပ်ပေးပါလားလို့”
“ရှင့်ဘာသာ ရှင်လုပ်”
လို့ ဆိုပြီး ချိုလေး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ သူ့ဖုံးကို သူ ပြန်ကောက်ယူဖို့ မေ့သွားတာ ကျနော် သတိထားမိလိုက်တယ်။ ချိုလေးက အိပ်ခန်းထဲ ဆောင့်အောင့် ဝင်လာပြီး အဝတ်အစား တွေ ဝတ်နေတယ်။ ပထမတော့ သူ ဝတ်နေကြ ရိုးရိုး ဘရာ နဲ့ ပင်တီကို ဝတ်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ ဘီရိုကို ဖွင့် ပြီး ဟိုဟာ ဝတ်ရမလို၊ ဒီဟာဝတ် ရမလို ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေတယ်။ တီရှပ် သို့ မဟုတ် ဘလော့ ၊ ထမိန် သို့မဟုတ် ဘောင်းဘီ၊ ဟိုဟာ ကိုင်လိုက် ပြန်ချထားလိုက် ဒီဟာကိုင်လိုက် ပြန်ချထားလိုက်၊ ဖြစ်နေတာ စိတ်ဝင်စား စရာပဲ။ နောက်တော့ စိတ်ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပုံနဲ့ ဘီရို အောက်ဆုံး အံဆွဲထဲက ဂါဝန် ရှည်ကြီး တထည် ထုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီ ဂါဝန်က နွေရာသီ ဆို ကလေး အမေ တော်တော် များများ ဝတ်ကြတယ်၊ ပုခုံးကနေ ခြေကျင်းဝတ်လောက်ထိ ရောက်တယ် တဆက်ထဲ၊ ချောင်ချောင် ပွပွ ကြီး၊ ချိုလေး က အဲဒီ စတိုင်ကို မကြိုက်ဘူး ရှေးဆန်တယ်လို့ ပြောဖူးတယ်၊ သူက အဲဒါ သူတို့ ကြီးဒေါ် တွေ ဒေါ်လေး တွေ ဝတ်တာလို့ ပြောလေ့ ရှိတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခု တော့ အဲဒါကြီးကို သူဝတ်မလို့ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အပြာရောင် ဒရက်စ် ရှည်ကြီး။
ချိုလေး ဘာလို့ ဒီ ဂါဝန်အရှည်ကြီး ကို ဘာလို့ ဝတ်သလဲ ဆိုတာ လိုက်စဥ်းစားနေမိတယ်။ သူက သူများ တွေ ရှေ့မှ နိကပ် ဒါမှ မဟုတ် တဝက်တပျက် နိကပ် နဲ့ နေနေရတာကို နည်းနည်း ရှက်လာတာလည်း ပါတယ်။ နောက် ပြီး မတော်တဆ အလှူခံတို့ ပစ္စည်းလာပို့တဲ့သူတို့ စာပို့သမားတို့ တယောက်ယောက် တံခါးလာခေါက်လို့ ဖွင့်ပေးရလျှင်လည်း အမြင်တင့်တယ်တယ်။ နောက် ဦးသာမြတ် ကြီးနဲ့ ပွဲကြမ်းချင်ရင်လည်း ခေါင်းက နေ မ ဆွဲချွတ်လိုက်ရုံပဲ အရမ်း အဆင်ပြေတယ်။ ဒါပဲ ဖြစ်ရမယ်လို့ ကျနော်က သုံးသတ်နေမိတာ။
အဲဒီ အချိန် ရေချိုးခန်းထဲမှာ တော့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံတို့ နှစ်ယောက်က တော့ သုတ်ပိုးထ နေတဲ့ ဆယ်ကျော် သက်ကလေး နှစ်ယောက်လား တယောက်ကို တယောက် ဆပ်ပြာတိုက်ပေးလိုက် ဟိုကိုင် ဒီပွတ်လုပ်လိုက် နဲ့၊ ရေပန်းအောက်မှာ ဇိမ်ကျ နေကြတယ်။ သူတို့ အဆင့်နဲ့ ဆို သူတို့ အိမ်တွေမှာရေပန်း နဲ့ တောင် ချိုးဖူးမယ် မထင်။
ချိုလေး ကတော့ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးသွားတော့ ဆံပင်ကို ခနဖီးလိုက်ပြီး အနောက်မှာပဲ တပတ်လျှိုထုံး လိုက်တယ်။ အခု တော့ အိန္ဒြေရတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင်မ တယောက်ပုံစံနဲ့။ အပြင်ထွက်လာတယ်၊ ရေချိုးခန်း အဝမှာ ခနရပ်လိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှာ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးနဲ့ အိမ်ဖေါ် မလေးတို့ ရဲ့ အူမြူး နေတဲ့ ခိုးခိုး ခွိခွိ သံ တွေကြားနေရတယ်။ ချိုလေး က မီးဖို ဖက်ကို ဆက်လျှောက် သွားပြီး ဦးသာမြတ် ပြောတဲ့ အတိုင်း ချက်ဖို့ ပြုတ်ဖို့ စလုပ်နေတော့တယ်။
ချိုလေး က မီးဖိုထဲမှာ ရေနွေးတည်၊ လဘက်ခြောက် နှပ် ပြီး ပေါင်မှန့်တွေကို မီးကင် နေတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှာတော့ ဦးသာမြတ်က ကြမ်းမှာ ဒူးထောက် ထိုင်ပြီး အိမ်ဖေါ်မလေး ဂွမးဘုံကို ရေပန်းအောက်မှာ ဘာဂျာ ကောင်းကောင်းပေးနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံက အသံထွက်အော်ဟစ် ရင်း အကြိမ်ကြိမ် ပြီးနေပုံပဲ။
ဆယ့်ငါး မိနစ်လောက် ကြာတော့ ချိုလေး က စားသောက် စရာတွေကို မီးဖိုက ထမင်းစား စားပွဲဆီ မှာပြင်နေတယ်။ မျက်နှာက တော့ သိပ်ကြည်မနေဘူး။ သူ့ ကို ကြာကူလီ ရိုက်နေတဲ့ ဘဲကြီးရယ်။ သူ့ရဲ့ အခု မှ လောလော လတ်လတ် မိန်းမ ချင်း ပွတ်တိုက်ဖူးတဲ့ အိမ်ဖေါ် မလေး ရယ် တို့ နှစ်ယောက် ခု ထိ ရေချိုးခန်းထဲ က ထွက်မလာသေးတာကို စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်နေပုံပဲ။ စားပွဲပေါ် မှာ စားစရာတွေ အသင့် ပြင်ဆင်ပြီး တော့ ချိုလေး က ရေချိုးခန်း ဘက်ကို လျှောက်လာပြီး အခန်းတံခါးကို ဒုံးဒုံး ထုလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက နောက်တချီ ပြီးလို့ အော်လိုက် တဲ့ အချိန် နဲ့ တိုက်ဆိုင် သွားတယ်။ ဦးသာမြတ်က ဂွမ်းဘုံ ငြီးတဲ့ အသံကို ကျော် အောင် အော်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။
“လာပြီးးးးးး”
နောက်ဆုံး တော့ အဲဒီ နှစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲက နေ ကျနော်တို့ အိမ်က မျက်နှာသုပ်ပုဝါ တွေနဲ့ သူတို့ ကိုယ် သူတို့ အခြောက်သုပ်ရင်း က ထွက်လာကြတယ်။ ဦးသာမြတ် ကြည့်ရတာ သူပိုင်တဲ့ အိမ်ကျနေတာပဲ။ ဂွမ်းဘုံက တော့ မြူးကြွနေတယ်။ ကျေနပ်လောက်အောင် အကြိမ်ကြိမ် ပြီးလိုက်ရလို့ထင်တယ်။
“နင် အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်လို့ရပြီ”
ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံကို လှည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းပုံက လည်း ဦးသာမြတ် ပြောတာနဲ့ တချက်တောင် မငြင်းပဲ သူ့ အဝတ်အစား တွေ ရှိရာ သွားပြီး အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်နေတယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ သူ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ကိုပဲ ပြန်ဝတ် လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ကြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ကလေးပဲ ဝတ်ပြီး ထမင်းစားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်တာကို ကြည့်နေတယ်။
“အပါးး ပေါင်မုန့် မီးကင် နံ့လေးက မွှေးနေတာပဲ”
ဦးသာမြတ် က ပြောရင်းက ပေါင်မုန့် မီးကင် တချပ်ကိုလှမ်း ယူလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက တော့ မျက်နှာက ဇဝေဇဝါ နဲ့ စားပွဲနား ရပ်ပြီး ကြည့်နေတယ်။
“ကျမ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
ချိုလေး က ပုခုံးပဲ တွန့်ပြီး ဦးသာမြတ် နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကုလားထိုင်ကို ဆွဲပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့ဘေးက ကုလားထိုင်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး။
“ဒီမှာ လာထိုင်လိုက်လေ၊ လာပါ ဝင်စားပါ၊ နင့်ကိုယ်ပေါ် မှာတောင် သူ အကြာကြီး တက်ထိုင်ပြီး အလိုးခံခဲ့ သေးတာပဲ၊ နင် သူ့ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်တာတော့ သူ စိတ်ရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး”
အမျိုးသမီး နှစ်ယောက်စလုံး ခနက ဆိုဖာပေါ် မှာ နှစ်ယောက်ထပ်လျှက် နဲ့ ဦးသာမြတ် ကြီး ကောင်းကောင်း လိုးခဲ့တာကို ပြန်သတိရသွားပြီး ရှက်တက်တက် ဖြစ်သွားကြတယ်။ နောက်တော့ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး မနက်စာ ကို မြိန်ရည် ရှက်ရည် နဲ့ အားရပါးရ စားနေကြတော့တယ်။ ကျနော် ကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ရက်ပိုင်း လောက်တုန်းက တောင်မှ ဖြစ်နိုင်မယ် မထင်မိခဲ့တဲ့ မြင်ကွင်းကို မြင်နေရပါလား လို့ တွေးနေမိတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ ဖြစ်သူက အခိုင်းစေ ကောင်မလေး နဲ့ ထမင်းစားပွဲ တခုထဲမှာ အတူတူ ယှဥ် ထိုင်လို့ စားနေတယ်။ လုံခြုံရေး ဝန်ထမ်း အဖိုးကြီး က အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တထည်ပဲ ဝတ်ပြီး ကျနော် ထိုင်နေကြကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လို့ ကျနော့် မိန်းမ ပြင်ဆင်ပေးတဲ့ မနက်စာကို စားနေတယ်။ သူက ပဲ အဲဒီ မှာ အိမ်ထောင်ဦးစီး လို ဖြစ်နေပြီး တကယ့် အိမ်ထောင်ဦးစီး ကျနော် က အလှမ်းမဝေး တဲ့ တနေရာက နေ စပိုင်ကင်မရာ နဲ့ ပြန်ချောင်းနေ ရတယ်။
“နင် က အချိန် ကို ဆုံးဖြတ်ရမယ်”
ဦးသာမြတ် က ပေါင်မုန့် နောက်တချပ် ထပ်ယူပြီး ထောပတ်သုတ်နေရင်းနဲ့ ဂွမ်းဘုံကို လှည့် ပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက နားမလည် လို့၊
“ရှင်”
ဆိုပြီး ပြန်မေးတယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ အေးဆေး ပဲ။
“နင်က အခု ဆိုရင် မမလေး ရဲ့ အိမ်ဖေါ် ဖြစ်သွားပြီလေ။ လခ ကလည်း နှစ်ဆ ရမှာ။ နင့် အလုပ်ချိန်က ဘယ်အချိန်စ မလဲ ဆိုတာကို ပြောပြလေ”
ချိုလေး နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ တယောက်မျက်နှာ တယောက် ကြည့် နေကြတယ်။ သူတို့ ကြည့်ရတာ ဦးသာမြတ် ပထမဆုံး ပြောခဲ့တဲ့ အဲဒီ အကြောင်းကို မေ့နေကြပုံပဲ။ ချိုလေးက ၊
“အာ ကျမ မသိဘူး ဘယ်လို ပြောရမလဲ၊ တခါမှ လည်း အိမ်မှာ အဖေါ် မထားဖူးဘူး။ တကယ်တော့ မယ်မယ်ရရ အလုပ်လည်း သိပ်ရှိလှတယ် မဟုတ်ဘူး၊ ကျမ နဲ့ သားလေး နှစ်ယောက်ပဲ ဒီအိမ်မှာ ရှိကြတာ”
“သူက အဲဒီ သား လေးကို လည်း ကြည့်ရူ ပေးလို့ ရတာပဲ၊ တခြား အိမ်တွေမှာ လည်း သူက ကလေးထိန်းတဲ့ အလုပ်လည်း လုပ်တာကို”
ပြောရင်း မှ ဦးသာမြတ် မျက်နှာက ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်သွားပြီး၊
“အဲ ဟုတ်တယ်၊ သူက တကယ် ကလေးထိန်းပေးနိုင်တာပေါ့ ၊ ဟို ကလေးကစား ကွင်း ကို ခေါ်သွားပြီး ဆော့နေတဲ့ အချိန် စောင့်ကြည့်တာ၊ စု ညနေတိုင်း လုပ်နေကြ ဟာမျိုးပေါ့”
ဆိုလိုတဲ့ သဘောက အဲဒီ အချိန်မှာ ဦးသာမြတ် က ကျနော့် မယား နဲ့ လွတ်လွတ်လတ်လတ် လိုးဖို့ အချိန်ရ မယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ချိုလေး က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သလို ဂွမ်းဘုံက လည်း ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြီး သဘောတူ ကြောင်း ပြတယ်။ ဦးသာမြတ် ကပဲ ဆက်ပြီး။
“သူ မနက်ပိုင်း ခုလို အချိန်မျိုး လာသင့်တယ်။ အဲဒီ အချိန်ဆို ငါလည်း အားနေတာ”
ဆိုလိုတဲ့ သဘောက သုံးပါးသွား ဖို့ ဆိုတဲ့ သဘော၊ ဦးသာမြတ် ကတော့ အကြံကြီးလေပြီ။
“ကျမ ယောက်ျား က နောက် တပတ် ကျော်လောက် ဆို ပြန်လာတော့မယ်”
ချိုလေးက ရုတ်တရက် ပြောချလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေးကို မော့ ကြည့်လိုက်ပြီး။
“အော် ဒါဆိုရင် တော့ အချိန်ကို အကျိုးရှိရှိ အသုံးချရတော့မယ် ပေါ့၊ ဒီကိုလာစမ်း ပါဦး”
ဦးသာမြတ် က ကျနော့် မယားကို လက်ခလည် ပက်လက်လှန်ကုတ်ပြီး စားပွဲထိုးကို ခေါ် သလို ခေါ် လိုက်တယ်။ မိန်းမ ကလည်း ရိုရိုကျိုးကျိုး နဲ့ ကို ထပြီး သူ့အနားကို သွားတယ်။
“မင်း က ဘာလို့ ဒါကြီး ဝတ်ထားရတာလဲ”
ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်ပွပွ ကြီးကို လက်နဲ့ ဆွဲလိုက်ရင်းက မေးလိုက်တယ်။
“စု အာ့တာမျိုး ဝတ်တာ တခါမှ မတွေ့ဖူးပါဘူး”
ချိုလေးက ဘာမှ ပြန်မဖြေပဲ ပုခုံးကို ပဲ တွန့်ပြလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ရင်သား တွေကို ဂါဝန်ပေါ်ကပဲ လှမ်း အုပ်ကိုင်ရင်း နှယ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး နည်းနည်း တွန့်သွားတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး နို့သီးခေါင်းတွေကို ပါ ပွတ်ခြေလိုက်ပုံ ရတယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့ ကုလားထိုင်ကို နောက်တွန်းပြီး ဘေးတိုက် လှည့်ထိုင်လိုက်တယ်။ နောက်ချိုလေးကို သူ့ရှေ့ ကြမ်းပြင် ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်။
“ဘာလဲ”
ချိုလေး က မျက်မှောင်တွန့်ပြီး မေးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် က ပြုံးလိုက်ရင်း၊
“ငါ ကနင့်ကို အသေးစိတ် ဘယ်လိုနေ ဘယ်လိုလုပ် ပြောပြနေရဦးမှာလား၊ ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ပြီး ငါ့လီးကို စုပ်ပေးစမ်း”
ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်းက ဂွမ်းဘုံဘက် လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း။
“သူက ရှင့်ကို ရေချိုးခန်းထဲ မှာ ရှင်တို့ နှစ်ယောက် မြူးနေတုန်း လုပ်ပေးပြီး မဟုတ်လား”
“သူလုပ်ပေးပေး မပေးပေး ကွာ”
ဦးသာမြတ် က ပြောရင်းက ချိုလေး ပါးနှစ်ဖက်ကို လှမ်း ပွတ်ပေးလိုက်ရင်းက၊
“ဒါပေမဲ့ မင်းရဲ့ မျက်နှာလှလှ လေး နဲ့ နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီးတွေ က ငါ့ လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ် စုပ်ယူ ပေးနေတာက ကြည့်ရတာနဲ့ ကို အရသာ ရှိနေပြီလေ”
ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာလေး က သိသိသာသာ ညိုးသွားတယ်။ ဦးသာမြတ် ကတော့ တယောက်ကို မြှောက်ပေး တယောက်ကို ရိုက်ချ တဲ့ ဆိုက်ကို တက်ကနစ် တွေကို အသုံးချနေလေရဲ့။ အဲဒါ ကလည်း အဲဒီ မိန်းမ တွေကို အလုပ်လုပ်ပုံပဲ။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ် အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဆွဲချပြီး ထောင်ထွက်လာတဲ့ လီးကြီးကို ကုံး စုပ်ပေး နေတဲ့ အချိန် ဦးသာမြတ် က လဘက်ရည်နဲ့ ပေါင်မုန့် ထောပတ်သုတ် ကို ပြန်စား နေလေရဲ့။
ကျနော် မယား မီးဖို ကြမ်းပြင်ပေါ် မှာ ဒူးထောက်လို့၊ ထမင်းစား စားပွဲမှာ မနက်စာ ထိုင်စားနေတဲ့ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးကို ပုလွေ ကောင်းကောင်း မှုတ်ပေးနေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ကင်မရာ ရှု့ထောင့် ကနေ ချိုလေး ရဲ့ ပါးစပ် ဖေါင်းဖေါင်း နဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံက ညိုမောင်းမောင်း လီးတန်ကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေတာ မြင်နေရတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ လပိုင်း လောက်က မှ ပုလွေ ဆိုတာကို သိပ်စိတ်မပါချင်တဲ့ ကျနော့် မယား၊ အခုတော့ အဖိုးကြီး ကို ပုလွေ ကောင်းကောင်း ပေးနေတာ မြင်ရတော့ ချိုလေး အတွက် ကာမ ဆန္ဒ ဖြည့်ဆည်းပေးမှု မှာ ဦးသာမြတ် က ကျနော့် ထက် သာနေပါလား ဆိုတာ လက်ခံ ရတော့မယ် ထင်တာပဲ။
အခန်း ၄၈။
ဂွမ်းဘုံ က ကျနော့် မိန်းမ လီးစုပ်ပေးနေတာကို လှမ်းလှမ်းတော့ ကြည့်နေတယ်။ အခု ကျနော့် တီဗီ စပီကာ မှာ ကြားနေရတာက တော့ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ တို့ စားနေ သောက်နေတဲ့ အသံရယ်၊ ချိုလေး တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေတဲ့ အသံ၊ တချက်တချက် လည်ချောင်း ဝ လီးထိပ်ဖူးထိုးမိလို့ အော့က နဲ့ ဖြစ်တဲ့ အသံရယ် ပဲ ကြားနေရတယ်။ ခနနေတော့ ဦးသာမြတ် က ဂွမ်းဘုံ ရဲ့ ပုဂံ ကို ကြည့်ပြီး၊
“နင် စားပြီးသွားပလား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ခေါင်းငြိမ့် ပြတယ်။
“အဲဒါဆို အဲဒီပုဂံတွေခွက်တွေ ဆေး စားပွဲတွေ ရှင်း၊ နင် အခု ဒီအိမ် က အိမ်ဖေါ် ဖြစ်နေပြီ”
ဂွမ်းဘုံ က ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထပြီး ပုဂံခွက်ယောက်တွေကို ယူပြီး ဆေးဖို့ နေရာကို ထွက်သွားတယ်။ ချိုလေး လီးစုပ်ပေးနေတာကို လည်း နောက်ပြန်တော့ လှည့်ကြည့်လိုက်သေးတယ်။
ဂွမ်းဘုံ ထွက်သွားတော့ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ပုခုံးကို ပုတ်လိုက်ပြီး၊
“ထတော့”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း အမိန့်ကို နာခံပါတယ်။
ဦးသာမြတ် လီးကြီးက အလံတိုင်ကြီးလို ထောင်မတ်နေပြီး၊ ကျနော့် မိန်းမ ရဲ့ တံတွေးတွေနဲ့ စိုစွတ်ပြီး ရောင်ပြန်လဲ့နေတယ်။
“နင့်ဂါဝန်ကို မလိုက်စမ်း”
ချိုလေးက ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်ကာ ဂါဝန် အနားစကို ဆွဲပြီး ခါးပေါ်အထိ လှန်မလိုက်တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ချောမွတ် ဖွေးနု နေတဲ့ ပေါင်လုံးတွေနဲ့ ပင်တီ လေးက မြင်ကွင်းမှာ ပေါ်လာတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ပင်တီကို ဆွဲပြီး ခြေကျင်းဝတ်ထိ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့ခြေထောက် တွေနဲ့ ပင်တီကို နင်းချွတ်ပြီး ကြမ်းပေါ် ကန်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဂါဝန်ကို လက်နှစ်ဖက် နဲ့ မထားပြီး ဦးသာမြတ် ရှေ့ တည့်တည့် မှာ ရိုရိုသေသေ လေး ရပ်နေရှာတယ်။ ဦးသာမြတ် က သူ့လက် ခလည် နဲ့ ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့ လျော ကနဲ ဝင်သွားတယ်။
“ဟား.. စု က စောက်ရည်တွေတောင် ရွဲနေပြီပဲ”
ချိုလေး မျက်နှာ က နီသွားတယ်။ ဒါကျတော့ လည်း ရှက်တတ်သား။
“ဟိုဘက် ကို လှည့် ပြီး ကုန်းလိုက်။ စားပွဲပေါ် ကို တံတောင်နှစ်ဖက်စလုံး ထောက်လိုက်”
ချိုလေး က လည်း ဦးသာမြတ် ပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ လုပ်တယ်။ သူ့လက်က ဂါဝန်စကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ် ကို တံတောင် နှစ်ဖက် ထောက်ပြီး ဖင်ကုံးလိုက်တော့ ဂါဝန်စ က အောက် ကို ပြန်ကျ သွားတယ်။ ဦးသာမြတ် က မတ်တတ်ထ ရပ်လိုက်ပြီး ခုနက ပေါင်လည်လောက် ရောက်နေတဲ့ သူ့ အတွင်းခံကို ခြေထောက်က နေလုံးဝ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ချိုလေး နောက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဂါဝန်အနားစ ကို ပြန်မလို့ ခါးပေါ် အထိ တင်လိုက်တယ်။ ဖင်ကုံး ထားလို့ ချိုလေး ရဲ့ လုံးဝန်း ကားစွင့် နေတဲ့ ဖင်လုံးဖွေးဖွေး ကြီးတွေက ဝိုင်းစက်လို့ တလုံးတခဲ ကြီးပေါ် လာတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ဖင်လုံးကြီး တွေကို သွားရည် တမြှားမြှား နဲ့ ကြည့်ရင်း ကတချက် နှစ်ချက် လောက် သူ့ လက်ဖဝါး နဲ့ ဖြတ် ကနဲ ရိုက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မပြောမဆို ထောင်မတ် နေတဲ့ သူ့ လီးတန်ကြီး ကို ကျနော့် မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့် ပြစ်လိုက်တယ်။
“အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးး”
ချိုလေး က အရသာ ရှိလို့ ငြီးတဲ့ အသံလေး နဲ့ ငြီးလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ကြီးက ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့် လိုက်နဲ့ အရသာခံ ပြီး လိုးနေတဲ့ အချိန် ချိုလေး က လက်သီးလေး ဆုပ်၊ မျက်လုံးလေး စင်းလို့ မိန်းခံနေတယ်။ ဦးသာမြတ် ရဲ့ လိုးနိုင် စွမ်းကို တော့ ကျနော်တောင် အံသြ ယူရတယ်။ ကျနော့် မိန်းမ နဲ့ အိမ်ဖေါ် မလေး တို့ နှစ်ယောက် နဲ့ သရီးဆမ်း လိုးပြီး နောက် ရေချိုးခန်းထဲမှာ လည်း အိမ်ဖေါ် မ နဲ့ အကြာကြီး လီးစုပ်ခံ နူးနှပ် ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ကုလားထိုင်မှာ ထိုင်လျှက် ကျနော့် မိန်းမ လီးစုပ်ပေးတာလည်း ခံတယ်။ အခု လည်း ထမင်းစား စားပွဲပေါ် တံတောင်ထောက်ရင်း ဖင်ကုန်း ပေးနေတဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို အနောက်က ဂါဝန်လှန်ပြီးတော့ ကောင်းကောင်း လိုးပေးနေပြန်တယ်။ သူ ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အရှိန်နဲ့ စားပွဲပေါ် က ပန်းကန်တွေ ခွက်တွေတောင် လှုပ်ရှားနေရတယ်။ တချက်တချက် လည်း သူ့ ဘယ်လက်ဖဝါးနဲ့ ကျနော့် မိန်းမ တင်ပါး ကို ရိုက်လိုက်သေးတယ်။
ဂွမ်းဘုံ တယောက် တံမြက်စည်း တချောင်း နဲ့ ထမင်းစား ခန်းထဲ ဝင်လာတော့ ကျနော့် မိန်းမ စားပွဲပေါ် မှာ ဦးသာမြတ် ကြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး အလိုးခံ နေရတာကို တွေ့တော့ ခြေအစုံ ခန ရပ်သွားတယ်။ ချိုလေး က အသံကြားလို့ ခေါင်းကို စောင်းကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ ချင်း အကြည့်တွေ ဆုံသွားတယ်။ ဂွမ်းဘုံ မျက်နှာက မနာလို တဲ့ ပုံ ပေါ် သလို စိတ်ထ လာတဲ့ ပုံလည်း ပေါ် လာတယ်။ ဂွမ်းဘုံ က ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် ဆီကို ခြေလှမ်း တလှမ်း နှစ်လှမ်း ပဲ လှမ်းလာရသေးတယ် ဦးသာမြတ် က။
“နင့် အလုပ် ရှိတာကို လုပ်စမ်း၊ ငါ နင့် ကို ရေချိုးခန်းထဲ မှာ ကောင်းကောင်း ပေးထားပြီးပြီပဲ”
လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက ဘာမှ မပြောတော့ ပဲ ကြမ်းကို သာ ငုံ့ ကို တံမြက်စည်း လှဲနေလိုက်တယ်။ တချက်တချက် တော့ ခေါင်းမော့ ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် လိုးနေကြတာကို ခိုးခိုး ကြည့်နေတယ်။ ဦးသာမြတ် ရဲ့ ဆရာကြီး စတိုင် က ပိုပို ဆိုးလာသလိုပဲ။ သူ့ လည်း အပြစ်တင် လို့ မရဘူးလေ။ သူ့ ထက် အများကြီး ငယ်ကြ တဲ့ အိမ်ထောင် သည် အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် စလုံးက သူ လိုးချင်သလို ပြောချင်သလို လိုးလို့ ပြောလို့ ရနေတာကိုး၊ တယောက်က ဆို အထက်တန်းလွှာ က ခြေမွှေး မီးမလောင် လက်မွှေး မီးမလောင် ချောချော ကိတ်ကိတ် ကလေး ကိုး။
ချိုလေး အပေါ် မှာလည်း သူ တော်တော်လေး စိုးမိုး လာနိုင်တာကို လည်း ကျနော် သတိထားမိတယ်။ ပထမဆုံး သူတို့ လိုးဖြစ်တဲ့ ညက သူက ချိုလေး ရဲ့ ကိုယ်လက် အမူအယာကို အကဲခပ်ပြီးမှ လုပ်တယ်။ ချိုလေး မကြိုက်ဖူး ထင်ရင် ဆက်မလုပ်ဘူး။ အဲဒီ အချိန်က သူက ချိုလေး ရဲ့ ကာမ ကို စပြီး သိမ်းပိုက် ကာစ ဆိုတော့ ချိုလေး ရဲ့ လိုက်လျောနိုင်မဲ့ အဆင့်ကို စမ်းသပ် ရင်း နဲ့ လုပ်နေတာ။ အခု တော့ ချိုလေးကို သူပိုင် နေပြီ ဆိုတာ သဘောပေါက် သွားတော့ ဘာကို မှ ဂရု မစိုက်တော့ သလိုပဲ။ ချိုလေး ကို အခု ဆက်ဆံ နေတဲ့ ပုံက သူ့ ရဲ့ လိုးစရာ မိန်းမ တယောက် လို့ ပဲ သဘောထားတော့ ပုံပဲ။ သူ ကြိုက်တဲ့ နေရာ၊ ကြိုက်တဲ့ ပုံစံ နဲ့ လိုးလို့ ရနေ ပြီ ဆိုတာ သူ ကောင်းကောင်း သိနေပြီလေ။
ကျနော့် အတွက် ကလည်း ဦးသာမြတ် ကျနော့် မိန်းမ ကို သူလုပ်ချင်သလို လုပ်နေတာကို ကြည့်ရင်း စိတ်တက် ကြွ ဖီး ဖြစ်ရသလို ၊ တဖက်က လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိမ်ငယ်သလို အားငယ်သလို တောင် ဖြစ်မိတယ်။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို တဖြန်းဖြန်း ရိုက် ရုံတင်မက ချိုလေး မျက်နှာကို သူလက်နှစ်ဖက် နဲ့ နောက်က နေလှမ်းဆွဲတယ်။ သူ့လက်ချောင်းတွေကို ချိုလေး ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ရင်း အနောက်က နေ ဆွဲတော့ ချိုလေး မျက်နှာမော့ လာပြီး နို့ကြီးတွေတောင် ဂါဝန်အောက်က ကော့ ထွက် လှုပ်ရှားလာတယ်။ အဲလို မျက်နှာ ကို နောက်က ဆွဲပြီး ဆောင့်ဆောင့် လိုးတော့ လှုပ်ရှားမှု ကြောင့် ဂါဝန် ရှေ့ ရင်ဘတ်က ကြယ်သီး အချို့ တောင် ပြုတ်ထွက် သွားရတယ်။
နောက် သူ့ လီးကို အဆုံးထိ ထိုးထည့် ပြီး ကျနော့် မိန်းမ ကို ဆွဲဖက်လို့ အနောက်ကို ဆုတ်လိုက်တော့ ကျနော့် မိန်းမ လည်း သူနဲ့ ကပ်ပြီး ပါလာတယ်။ ချိုလေး တယောက် ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာ မသိလို့ ကြောင်နေတုန်း သူက ကုလားထိုင် ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း သူ့ပေါင် ပေါ် ထိုင်လျှက် ပါသွားတယ်။
“ကောင်မ ဖင်ကြွပြီး လိုးစမ်း”
လို့ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး နားရွက်နား ကပ်ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေး က သူ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ပေါင်ပေါ် ထောက်ရင်း ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ချကာ နဲ့ ဦးသာမြတ် လီးကြီးကို နောက်ပြန်ထိုင် လိုးပေးနေတယ်။
ချိုလေး ပုံစံက လုံးဝကို တဏှာထန်လွန်းလှတဲ့ မိန်းမ တယောက်လို ဖြစ်နေတယ်။ ဂါဝန်က ခါးအထိလန်လို့၊ ဖင်လုံးကြီးတွေက အိကနဲ အိကနဲ ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် ကို ဖိဖိ ပြီး လီးကြီးကို နောက်ပြန်လိုးပေးနေတာရယ်။ ခုနက ကြယ်သီး တချို့ ပြုတ်လို့ ရှေ့ဖက်က သူ့ နို့ကြီးတွေက ခုန်ပေါက် ပြီး ဂါဝန် လည်ဟိုက်က ထွက်လာတော့ မလို လှုပ်ရှားနေတာရယ်က အောကားတွေထက်တောင် ဆိုးနေသလိုပဲ။ ဂွမ်းဘုံတောင် တံမြက်စည်း လှဲနေရာ ကနေ ရပ်ပြီး ချိုလေးကို ငေးကြည့်နေတယ်။
ဦးသာမြတ် ကတော့ ကုလားထိုင် မှာ နောက်မှီ ထိုင်ရင်းက ချိုလေး သူ့ကို လိုးပေးနေတာ ဇိမ်ခံ ကြည့်နေတယ်။ သူ့ မျက်နှာက သူ့ကို အထက်တန်းလွှာ မိန်းမ တယောက် က ပြည့်တန်ဆာလို လိုးပေး နေရတာကို ကျေနပ် အားရတဲ့ အပြုံးမျိုး နဲ့ ခံနေတယ်။
“ကိုယ်တပတ်လှည့် ပြီး ငါ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လုပ်ပြီး စီးစမ်းကွာ၊ ငါ လိုးနေရင်းက မင်း မျက်နှာကို လည်း မြင်ချင်တယ်၊ မင်း နူတ်ခမ်းတွေကို လည်း နမ်းချင်တယ်”
လို့ ဦးသာမြတ်က ပြောလိုက်ပြန်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း လိုက်နာပါတယ်။ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး ဂါဝန်ကြီးကို ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ဂါဝန်ကြီးကြောင့် သူချွေးတွေလည်း ရွဲနေပြီ။ နောက်တော့ ဘရာဇီယာ လေး နဲ့ပဲ ဦးသာမြတ် ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လို့ လျှောက်လာတယ်။
“အဲလို မျိုး တကိုယ်လုံး နိကပ် နဲ့ ဘရာလေး ပဲ ဝတ်ထားတာကို ငါက ပို သဘောကျတယ်”
ဦးသာမြတ်က ပြုံးလို့ ပြောလိုက်ရင်းက ချိုလေး နို့တွေကို ဘရာပေါ် ကပဲ လှမ်း ဆုပ်နှယ်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက ဘာမှ မပြောတော့ ပဲ ဦးသာမြတ် ပေါင်တဖက်ပေါ် ကို သူ့ ပေါင်တဖက် တင်ပြီး တော့ နောက်ပေါင်တဖက် နဲ့ ခွလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ပုခုံကို သူ့ လက်နှစ်ဖက် နဲ့ အားပြုလို့ သူ့ ဖင်ကြီးကို ဦးသာမြတ် ပေါင်ပေါ် ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထိုင်ချ လိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် လီးကြီးက ချိုလေး စောက်ဖုတ်ထဲ ကို နင့်ကနဲ ဝင်သွားပြန်ပါတယ်။ နောက်တော့ ချိုလေးက စပြီး လိုးပါတော့တယ်။ အစကတော့ ကုလားထိုင်ပေါ် မှာ လူနှစ်ယောက်မို့ ကျိုးမှာ စိုးတာလား၊ လီးကြီးက ပဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ တအား ရောက်နေလို့လား မသိ၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်ကိုကြွကြွ ပြီး လိုးပါတယ်။ ဦးသာမြတ်က ချိုလေး ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး နူတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလာတော့ သူတို့ အလိုးက ကြမ်းလာပါတယ်။
“မမလေး နည်းနည်း လေးမှ မရှက်တော့ဘူးလား။ ဆင်းရဲသား လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးကို မမလေး ရဲ့ အိမ်ဖေါ်မ ရှေ့မှာ တက်လိုးနေတာလေ ဟဲဟဲ”
ဦးသာမြတ် က တဟဲဟဲ ရီမောရင်းက ချိုလေးကို စကားလုံးတွေနဲ့ ဆွနေတယ်။
“ရှင်ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း”
ချိုလေးက ပါးစပ် ကသာ ပြောနေတာ လူက တော့ ဦးသာမြတ် လီးကြီးပေါ် မြင်းစီး နေတုန်းပဲ။
အဲလို ချိုလေးက ဦးသာမြတ်ပေါ် စီး လိုးနေတုန်း ဦးသာမြတ်က ကျနော့် မိန်းမကို နူတ်ခမ်းတွေ စုပ်နမ်းလိုက်၊ မနာတနာ ကိုက်လိုက်၊ မျက်နှာ တပြင်လုံးကို လျှာနဲ့ လျှက်လိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံက အခန်းထဲ တံမြက် စည်း လှဲနေရင်းက တချက်တချက် လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းကို လှဲဖို့ မသွားချင်သွားချင်နဲ့ ထွက်သွား ရှာတယ်။
ကျနော့် မိန်းမ တယောက် ကိုယ်လုံးလေး တုံခါပြီး အသံတွေ ထွက် ငြီးလာလို့ သူ ပြီးတော့ မယ် ဆိုတာ ကျနော့် အတွေ့အကြုံ အရသိနေသလို ဦးသာမြတ် ကလည်း သိပုံရတယ်။ သူ့လက်ကို သူတို့ နှစ်ယောက်ကြား ထိုးထည့် ပြီး ချိုလေး စောက်စေ့ကို ပွတ်ခြေပေးနေပုံပဲ။ ချိုလေး ဒီပုံနဲ့ ဆို စက္ကန့် ပိုင်းအတွင်း ပြီးတော့မှာ၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ။
“တင်း..တောင်”
အိမ်ရှေ့ တံခါးက လူခေါ် ခေါင်းလောင်းသံ မြည်လာတယ်။ ဦးသာမြတ် ရော ကျနော့် မိန်းမ ရော နှစ်ယောက် စလုံး လန့်ဖြန့်ပြီး ကျောက်ရုပ်တွေလို ရပ်သွားကြတယ်။ ကျနော့် မိန်းမက
“စောက်ရေးထဲမှ ”
လို့ တိုးတိုးလေး ရေရွတ်ရင်းက ၊
“ဘယ်သူလဲ !!!!!!!!!”
လို့ လှမ်းအော် မေးလိုက်တယ်။ အိမ်ရှေ့က ။
“စာပို့သမားပါ”
လို့ ပြန်ဖြေသံကြားရတယ်။ ချိုလေးက ၊
“ခနလေး”
လို့ လှမ်းအော် လိုက်ပြီး၊ ဦးသာမြတ်ကို ခပ်တိုးတိုးနဲ့၊
“ဒီစောက်ဖိုးခွား ဘာမှ လဲ သုံးမရဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ခေါင်းသာ ညိမ့် ပြလိုက်တယ်ထိုင်ရာက မထဘူး၊ ချိုလေး ကပဲ ကမန်းကတမ်းထ လို့ သူ့ဂါဝန်ကို ခေါင်းပေါ် ကနေ ပြန်စွပ် ဝတ်လိုက်တယ်။ ရှေ့ ကြယ်သီးတွေလည်း အမြန်တပ်လိုက်တယ်။
“အခန်းထဲ သွား နေလိုက်လေ”
လို့ ဦးသာမြတ်ကို လည်း ပြောတယ်။ ဦးသာမြတ်က။
“ဘာလို့လဲ၊ တံခါးကို နည်းနည်းလေး ပဲ ဟ လိုက်ပေါ့ သူ အဲဒီနေရာနေ ဒီကို မမြင်နိုင်ပါဘူး”
လို့ ပြန်ပြောတယ်။ သူပြောတာလည်း မှန်တော့ မှန်ပါတယ်၊ ချိုလေးက ဦသာမြတ်ကို မျက်မှောင်ကုတ်ကြည့်ပြီး အငြင်းပွားချင်ပုံရတယ်၊ ဒါပေမဲ့ တံခါး က ဘဲကို စိတ်မရှည်သလို တဒင်ဒင် တီးနေတော့ ကျွတ်စ် ကနဲ စုပ်သပ် လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ထွက်သွားလိုက်တယ်။
………………..
အခန်း ၄၉။
ချိုလေး က တံခါး ကို လက်နှစ်လုံးလောက်ပဲ ဟ ပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။
“ဘယ်သူလဲ”
“ရီဂျစ်စတာ မေးလ် ပါခင်ဗျာ”
လို့ ပြောပြီး စာပို့သမား က ချိုလေးကို လက်မှတ်ထိုးဖို့ ဖေါင်တိန်နဲ့ စာအုပ်လှမ်းပေးတယ်
“ဟုတ်ကဲ့”
ဦးသာမြတ် က ကုလားထိုင် နောက်မှီ မှာ မှီပြီး မျက်နှာက ဆရာကြီး အပြုံး မျိုးနဲ့ ပြုံးနေတယ်။ ဂွမ်းဘုံကလည်း တံမြက်စည်းလှဲတာကို ခနရပ်ပြီး တံခါးဝမှာ ဘာတွေ ဖြစ်သလဲ ဆိုတာကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေတယ်။ ဒီလုံခြုံရေး အဖိုးကြီး က ခပ်တည်တည် ဆရာကြီး စတိုင် နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို ဂရု မစိုက်သလို ပုံမျိုးသာ ပေး နေတာ၊ ချိုလေး သူ့ကို ကြည့်မနေရင်တော့ သူ့ မျက်လုံးတွေက ချိုလေး ရဲ့ တောင့်တင်း ဖြောင့်စင်း ဆက်ဆီကျ လှတဲ့ ကိုယ်လုံးကို မသိမသာ ခိုးခိုး ကြည့်နေတာ။ အဲဒီ မျက်လုံးတွေက ချီးကျူး တာ၊ တပ်မက်တာ၊ စတဲ့ အရိပ် အယောင်တွေ အများကြီး ပြနေတာ သတိထားမိတယ်။
ချိုလေး ကလည်း ချွေးတွေ သံတွေ နဲ့ အသက်ရူ သံတောင် မမှန်ဘူး။ ဒီလောက် အလိုးခံထားရတာကိုး။ စာပို့သမား ကမ်းပေးတဲ့ ဖောင်တိတ်နဲ့ စာအုပ်ပေါ် မှာ လက်မှတ်ထိုးဖို့ ကြိုးစား နေတာ မရဘူးထင်တယ်။
“မှင်လည်း မထွက်ဘူး”
ဆိုပြီး ပြန်ပေးတယ်။ မပေးခင် မှင်ခါသလို တချက်နှစ်နှစ်ချက်ခါပြီး စာရွက်ပေါ် ခြစ်ကြည့်သေးတယ်။ အဲလို ချိုလေး ခါလိုက်တော့ သူ့ဒရက်စ် အောက်က လှုပ်ခါ သွားတဲ့ နို့ကြီးတွေကို စာပို့သမားက မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး ကြည့်နေတယ်။ တံတွေး မျိုချလိုက်တာ ဇလုပ်တောင် တက်လိုက်ကျလိုက်နဲ့၊ ချိုလေးက သူ့ကို ဖောင်တိန်ပြန် ပေးတော့ သူ့အကြည့်တွေကို ချိုလေး နို့ကြီးတွေက နေ ကမန်းကတန်း လွဲလိုက်ရတယ်။ ချိုလေး ရဲ့ ချွေးစို့ နေတဲ့ မျက်နှာရယ်၊ အသက်ရူသံ ပြင်းပြင်းရယ်။ လှုပ်ခါနေတဲ့ နို့ကြီးတွေကြောင့်၊ ဒီမမလေး တော့ ခုပဲ အလိုးခံနေရာ က ထလာတာ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ စာပို့သမား တွေးရင် တွေးနေမှာပေါ့။ တကယ်လို့သာ အခု ပဲ ဒီ အမျိုးသမီးကို လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက လိုးနေတာ ဆိုတာကို သိသွားခဲ့ရင်တော့ သူလည်း ကြိုးစားလို့ ရနိုင်မှာပဲ လို့ တွေးမိမှာ။ အခု ချိုလေး တယောက် အဲလို ထန်မှန်း သိလာရတော့ ကျနော့် စိတ်ထဲ နည်းနည်း တော့ အချဥ်ပေါက် လာလို့၊ လုံခြုံရေးအဖိုးကြီး ပြီး ၊ စာပို့သမား၊ နောက် မာလီ၊ ရေထမ်းကုလား၊ အဲဒါတွေပါ ဆက် အလိုးခံဦးမလား မသိ လို့ ဆက်တွေးနေမိပြီလေ။
“အော် ဟုတ်ကဲ့ ကျနော့် မှာလည်း အဲဒီ တချောင်းပဲ ကျန်တော့တယ် ခင်ဗျ၊ အမ မှာများ ရှိမလား”
စာပို့သမားက သူ့အိပ်ထောင် ကို လက်နဲ့ ဟိုစမ်းဒီစမ်း လုပ်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သက်ပြင်း ချလိုက်ပြီး ဦးသာမြတ် ကြီးထိုင်နေတဲ့ ဘက်ကို နည်းနည်း စောင်းကြည့်လိုက်တယ်။
“အဲဒီ မှာပဲ ခနစောင့်နေဦး”
လို့ ပြောပြီး ချိုလေးက အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းက ကျနော် ဘော့ပင်တွေ ထားတတ်တဲ့ အံဆွဲ တွေ ရှိတဲ့ ဘီဒိုလေးရှိရာ ကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ နောက်တော့ အံဆွဲတွေ တခုပြီး တခု ဆွဲရှာတယ်။ အောက်ဆုံး အံဆွဲကို ခါးကုံးပြီး ဆွဲဖွင့်ရှာနေတော့ သူ့ကို အနောက်က ကြည့်နေတဲ့ စာပို့ သမား မျက်လုံးကြီးတွေ ပြူး ထွက်လာတယ်။ မထွက်ခံနိုင်ရိုးလား။ ချိုလေး က ခါးကိုင်းကုံးလိုက်တော့ ဖင်ကြီး နှစ်လုံးက ကားထွက် သွား တယ်။ နောက် ချွေးတွေ စို့နေတာမို့ ဂါဝန်အစက ဖင်မှာကပ်ပြီး ဖင်ကြားတောင် အမြှောင်းလိုက် ညှပ် သလို ဖြစ် နေတာ၊ ခြေသလုံး တုတ်တုတ်ဖွေးဖွေး လေးတွေနဲ့ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးက စာပို့သမား မပြောနဲ့ မြင်သမျှ ယောက်ျား သားတွေ ဂလုမိမှာ အမှန်ပဲလေ။
ချိုလေး ဖောင်တိန် တချောင်းကိုင်ပြီး တံခါးဝကို ပြန်လာတော့ စာပို့သမား မျက်နှာက သကြားရည် နဲ့ ပက်ထားသလို ချိုပြုံးနေတာပေါ့။ ချိုလေး က စာအုပ်ပြန်ယူ လက်မှတ်ထိုး၊ ကျေးဇူးပြောပြီး တံခါးကို ပြန် ပိတ်လိုက်တော့တယ်။
“ဟားဟားဟား”
ဦးသာမြတ် က အားရပါးရ ရီနေတယ်။ ချိုလေးက ၊
“ဘာရီနေတာလဲ ”
ဟု ဆောင့်ဆောင့် အောင့်အောင့် ပြောရင်း စာအိပ်ကို စားပွဲပေါ် လှမ်းတင်ပြီး ဦးသာမြတ် ရှိရာ လျှောက်သွား တယ်။ ဦးသာမြတ်က၊
“အဲဒါ ရီစရာ မကောင်းဘူးလား စု ရဲ့”
လို့ ပြောရင်း ကျနော့် မိန်းမ ကို လှမ်းဖက်လို့ ပါးကလေးကို လှမ်းပုတ်လိုက်တယ်။
“မကောင်းပါဘူး၊ တခါထည်း ၊ ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး၊ အရာရာ နဲ့ အကြောင်းကြောင်းကြီးပဲ”
လို့ မျက်နှာ စူပုတ်ပုတ် နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ရီရပါတယ်ကွာ၊ ဒီမှာ အိမ်ကြီးရှင် မမ က လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ကို တက်လိုးနေတုံး စာပို့သမားက တံခါးလာခေါက်၊တာလေ၊ ဟို အောကားတွေ ထဲက အတိုင်းပဲ မဟုတ်ဘူးလား၊ အောကားတွေ ထဲမှာ ဆိုရင် စာပို့သမားက ပါ ဝင်လိုးပြီလေ၊ တူးအင်ဝမ်း”
“တော် တော့ ဒါ အောကား ရိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူး”
ချိုလေး စိတ်တိုသွား ပုံပဲ ဦးသာမြတ် လက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ထွက်သွားလိုက်ရင်း၊
“ရှင် သွားတော့ ”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ်က ဟဲဟဲ လုပ်ရင်း၊
“ဟေ ဘာဖြစ်လို့လည်း အခု မှ ပွဲကောင်းတုန်း ရှိသေးတာကို”
ဂွမ်းဘုံက အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် စကား အခြေအတင် ဖြစ်နေတာကို နားစွင့်နေတယ်။
“ရှင့် အတွက် ဒီနေ့ တနေ့စာ က ဖူလုံနေပြီလေ သွားတော့”
ဒီတခါတော့ ချိုလေး က မျက်နှာလည်း မာ အသံလည်း မာနေပြီ။ အိမ်ကြီးရှင် မမ ပုံ ပြန်ဖြစ်နေပြီ။ ဦးသာမြတ် က ချိုလေး အမူအယာကို ကြည့်ပြီး ပုခုံး နှစ်ဘက်တွန့်လိုက်တယ်။ သူလည်း သိပ် အထွန့် မတက်တော့ဘူး လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူတယ်။ ချိုလေး ပြောသလိုပဲ သူလည်း တော်တော်လေး လိုးပြီးနေပြီလေ။ ထိုင်ရာက ထပြီး အဝတ်အစား တွေကို ပဲ ခပ်ပြုံးပြုံး နဲ့ ပြန်ဝတ်နေလိုက်တယ်။
“ကိုယ် ဘယ်တော့ ပြန်လာခဲ့ရမလဲ”
“ဘယ်တော့ မှ မလာနဲ့တော့”
ချိုလေးက ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် အသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“တကယ်လား”
ဦးသာမြတ်က ချိုလေးကို စေ့စေ့ ကြည့် ပြီး ပြန်မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့ကို မျက်လုံးချင်းဆုံ ပြန်ကြည့် ရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့ မျက်နှာထားတင်းထားတာတွေ လျော့ သွားတယ်။
“ဟုတ်ပါဘူး၊ စု နောက်တော့ ပြောမယ်။ စု ကို နားလည်ပေးပါ ဘမြတ်၊ စု က ရိုးရိုး အိမ်ထောင် ရှင်မ တယောက်ပါ၊ အခု အဖြစ်အပျက် တွေကိုတောင် စု သွေးအေးအေး နဲ့ ပြန်စဥ်းစား ရဦးမယ်”
ဂွမ်းဘုံက အခန်းထောင့် တနေရာမှာ ရပ် နားစွင့်နေရင်းက မှ နှာခေါင်းရှုံ့ ပြီး မဲ့ပြလိုက်တယ်။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ချိုလေးက ဂွမ်းဘုံဘက်ကို လှည့် ပြီး။
“နင်ရော၊ သွားတော့”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဂွမ်းဘုံက၊
“ကျမ တံမြက်စည်းလှည်းလို့တောင် မပြီးသေးဘူး”
“အကြောင်းမဟုတ်ဘူး၊ ငါ နင့်အလုပ်ကို ပုတ်အောင် လုပ်ခဲ့မိတဲ့ အတွက် ငါ နင့်ကို ပိုက်ဆံပေးမယ်။ နင် အလုပ်လာလုပ်စရာ မလိုဘူး၊ နင်ငါ့ ဆီ အလုပ်လာမလုပ်တာတောင် ငါက ပိုသဘောကျသေးတယ်”
“ပြီးတာပဲလေ”
ဂွမ်းဘုံက မဲ့ လိုက် ပြုံးလိုက်နဲ့ ပြန်ပြောတယ်။ အလုပ်လုပ်စရာ မလိုပဲ ပိုက်ဆံရတာ ဘယ်သူ မကြိုက်ပဲ နေမလဲ၊
“ဒါက ဘယ်တရား မလဲ၊ စု က ပိုက်ဆံ ပေးထားတယ် ဆိုရင် သူ အလုပ်လုပ် ရမှာပေါ့”
ဦးသာမြတ် က ကြားထဲက ဝင်ပြောလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ကို မျက်မှောင်ကုတ် ကြည့်လိုက်ပြီမှ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချကာ မျက်နှာကို လက်ဝါး နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်လိုက်ပြီး၊
“ရှင် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အခု ထွက်သွားကြပါတော့ ၊ ကျမ တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒီကိစ္စတွေ၊ အခု ဆက်မပြောကြပါနဲ့တော့၊ အခု ကျမ တယောက်တည်း နေပါရစေဦး”
ဦးသာမြတ် က အဝတ်အစားတွေ လည်း ပြန်ဝတ်ထားပြီး ပြီ ဆိုတော့ ဂွမ်းဘုံကို လှမ်းကြည့်လို့ ပုခုံးတွန့် ပြလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးဝကို လျှောက်သွားတယ်။ ဂွမ်းဘုံလည်း ဦးသာမြတ် နောက်ကို အပြေးလေး လိုက်သွားတယ်။ ချိုလေးက အိမ်တံခါးမ ကြီးကို သွားပိတ်ပြီး အတွင်းက နေ ဂလန့်ချထားလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် မာစတာသော့ နဲ့ သူ့ဘာသာ ခပ်ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်လာလို့ မရတော့ အောင်ပေါ့။
အဲဒါပြီး နောက်ပိုင်းတော့ သိပ်ထူးခြားမှု မရှိတော့ပါဘူး။ ချိုလေး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး အကြာကြီး ရေချိုးတယ်။ နောက်တော့ အိမ်နေရင်း ထမီနဲ့ အင်္ကျီ ပဲ ရိုးရိုး ဝတ်ပြီး အိပ်ယာပေါ် တက်လှဲလိုက်တယ်။ တမနက်လုံး ဆက်ခ် ကိစ္စ တွေ များသွားလို့ ထင်တယ် သူ အိပ်ပျော် သွားတယ်။ နောက် တော့ သား ကျောင်းက ပြန်လာကာနီး အချိန် လောက် အိပ်ယာက ထတယ်။ ပြီးတော့ သားကို ကြိုဖို့ အပြင်ထွက်သွားတော့တယ်။
……………………
ကျနော်လည်း ဟော်တယ်အခန်းထဲ မှာ ထိုင်ပြီး မိန်းမ ကို စပိုင်ကင်မရာတွေက ကြည့်နေရင်း တဖက် နဲ့ အလုပ် တွေလည်း နည်းနည်း လုပ်လိုက်သေးတယ်။ နောက် သားကို သွားကြိုပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိန်းမ သူလုပ် စရာရှိတဲ့ အိမ်မှု ကိစ္စ အဝဝ ကို လုပ်နေလိုက်တာ မနက်တုန်းက သူ လုပ်ခဲ့တာတွေတောင် မေ့သလို ဖြစ်သွား တယ်။ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်ပြီး မြင်းစီးသလို ဆောင့် လိုးခဲ့တာတွေ။ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး လီးကို အားရ ပါးရ စုပ်ပေးခဲ့တာတွေ။ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးက သူမဟုတ်တော့သလိုပဲ၊ ရုတ်တရက်ကို ငြိမ်ဝပ် ပိပြား တဲ့ အိမ်ထောင်ရှင်မ တယောက် အလားပဲ၊ သားကို အဝတ်အစား လဲစေပြီး ဧည့်ခန်းမှာ သူတီဗီ ထိုင်ကြည့်နေတုန်း ဟင်းသီးဟင်းရွက် တွေ ကျွေး၊ နောက် သား နဲ့ ကျောင်းစာ ဟုမ်းဝပ် တွေ အတူကူလုပ်။ ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း နောက်ဖေးခန်းတွေ သန့်ရှင်းရေးလုပ်။ အထူးသဖြင့် သူ ဦးသာမြတ် ပေါ် မြင်းတက်စီး ခဲ့တဲ့ ကုလားထိုင် ကို နာနာ ဖိတိုက်ချွတ် နေတာ တွေ့ရတယ်။
ပြီးတော့ သား နေလည် တရေးတမော အိပ်သွားတဲ့ အချိန် ကျမှ ဧည့်ခန်းထဲ တီဗီရှေ့ထိုင် ကြည့်နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး မျက်လုံးတွေက တီဗီ ကို ကြည့်နေပေမဲ့ ဟိုးအဝေး တနေရာကို လှမ်းမျှော်ငေး ကြည့်နေသလိုပဲ။ အတွေးထဲ မြုပ်နေပုံ။
အဲလို နေနေရင်း ခနကြာတော့ အိမ်ရှေ့ တံခါးခေါက်သံ ကြားလို့ ချိုလေး ထိုင်ရာက ထပြီး။ အခန်းတံခါးချောင်းကြည့်ပေါက်က နေကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ တံခါးဝ မှာ ပေါ်လာတာက ဖိုးခွား။
“မမလေး ဘယ်လို တွေ ဖြစ်ကုန်ကြတာလဲ ဗျာ”
လုံခြုံရေးကောင်လေးက ငြီးငြူသံလို စိတ်ပျက်သံလို အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ လှမ်းပြောပြီး အခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။
“ရူး တိုးတိုး သား အိပ်ပျော်နေတယ်”
ချိုလေး က ဖိုးခွားကို ဟန့်လိုက်ပြီး သား အခန်းဆီ ခြေဖျားထောက် သွားတယ်။ သား အိပ်ခန်းတံခါးကို ပိတ် အပြင်က ဂလန့် ချလိုက်ပြီးမှ အိမ်ရှေ့ခန်း ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။
ဖိုးခွားတယောက်က တော့ ကိုယ့်ဆီက သကြားလုံး သူများ လုသွားတာခံလိုက်ရတဲ့ ကလေးတယောက် မျက်နှာ မျိုးနဲ့ မတ်တပ်ရပ် ပြီး ချိုလေး ကို ကြည့်နေတယ်။
အခန်း ၅၀။
ချိုလေးက ဖိုးခွားနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ပဲ ရပ်ကြည့်ရင်း၊
“နင်က ဘာဖြစ်လာရပြန်တာလဲ”
“ဘမြတ် ပေါက်ကရ လျှောက်ပြောနေတာတွေ အမှန်တွေပဲလား”
“သူဘာတွေ နင့်ကို ပြောလို့လဲ”
ဖိုးခွား က ဦးသာမြတ် တို့ ဂွမ်းဘုံ တို့ နဲ့ ဒီနေ့ မနက် အဖြစ်အပျက် တွေကို တောက်လျှောက် ပြန်ပြောပြ နေတယ်။ ချိုလေး မျက်နှာက ပထမတော့ သွေးဆုတ် သွားသလို ဖြူသွားတယ်၊ နောက်တော့ ပန်းရောင် က နေ နီရဲသွားတယ်။ သူတို့ မနက်က အဖြစ်အပျက် တွေကို တခြားလူတယောက်က ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် လာပြောပြ နေတာကိုး။ ဖိုးခွားက သူ ဇာတ်လမ်းပြန်ပြီးသွားတော့ ချိုလေး မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း။
“အဲဒါတွေ အမှန်ပဲလား”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့ကို ပြန်စိုက်ကြည့်ရင်း။
“နင်က စာပို့သမားလာတုံးက ငါ့ကို ဘာလို့ ကြိုလှမ်းပြီး အသိမပေးတာလဲ”
လို့ လှမ်းငေါက်လိုက်တယ်။
“ဘာ”
“စာပို့သမား ငါ့ အခန်းတံခါးကို ရီဂျစ်စတာ စာ လာပို့ဖို့ ခေါက်တော့ အထဲမှာ ငါနဲ့ ဘမြတ် နဲ့ ဟိုဟာ၊ နင်သိတယ်မလား ဖြစ်နေတာလေ။ နင်က ဘာလို့ ငါတို့ကို လှမ်းခေါ် အသိမပေးတာလဲ”
ဖိုးခွား မျက်နှာ မှာ ဒေါသရိပ် သန်းသွားတယ်။
“ကျနော်က စာပို့သမား ဘယ်အခန်းကို သွားမှာလဲ ဆိုတာ ဘယ်လို သိမလဲ။ ကျနော်က အကြားအမြင်ရတဲ့သူလား”
“နင်က ဝန်းထဲကို ဝင်လာတာနဲ့ မေးရမှာပေါ့၊ နင့်အလုပ်က လုံခြုံရေး မဟုတ်ဘူးလား”
ဖိုးခွားက ချိုလေး ရှိရာသို့ ခြေလှမ်းကြဲကြီး များဖြင့် လျှောက်သွားပြီး ကျနော့် မိန်းမ ကို ဆံပင်မှ ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။
” ဒီမှာ နားထောင်စမ်း ကောင်မ၊ ငါ လုံခြုံရေးအနေနဲ့ ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ ငါ့အလုပ် ငါသိတယ်။ အဲဒီထဲမှာ နင်နဲ့ သာမြတ် တို့ နေ့ရော ညရော လိုးနေတာ၊ သရီးဆမ်း လုပ်နေတာ တွေအတွက် အပြင်က အပေါက်စောင့် လုပ်ပေးရမဲ့ တာဝန်မပါဘူး၊ နားလည်လား”
“ငါ့ ဆံပင်ကို လွှတ်စမ်း ဖိုးခွား နာတယ်”
ချိုလေးက ရုန်းဖို့ ကြိုးစား ပေမဲ့ ဖိုးခွားက အရမ်းသန်တော့ သူ မလှုပ်နိုင်၊ ကျနော် တောင် ထိုင်နေရာက နေ ထရပ် လိုက်မိတယ်၊ ရုတ်တရက် အိမ်ကို ပြေးပြီး ကယ်ဖို့၊ ဒါပေမဲ့ ဖိုးခွားက လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟိုနေ့ က နင်ဘာပြောလဲ၊ ဟင်၊ ငါ့မှာ စတန်းဒတ် ရှိတယ်၊ သရီးဆမ်း ဆိုတာ ငါဘယ်တော့မှ လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူးဆို၊ ခုတော့ သာမြတ် လက်ဖျောက် တချက်မတီးလိုက်ရဘူး၊ နင် အမြှီးနှံ့ပြီး ခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်တာ ပဲ မဟုတ်လား။ သူနဲ့ ဂွမ်းဘုံနဲ့ တောင် နင်က သရီးဆမ်း တယ်မဟုတ်လား”
“ငါ..ငါ..က မဖြစ်ချင်ပါဘူးဟယ်”
“သူက နင့်ကို အတင်းဓမ္မ လုပ်ခိုင်းတာလား”
“အဲလို တော့ လည်း မဟုတ်ပါဘူး”
“အဲဒါဆိုရင်”
ချိုလေး က ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘူး။ ကြမ်းပြင်ကို ပဲ ရှက်ရွံ့တဲ့ မျက်နှာနဲ့ ငုံ့ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ချိုလေး က နူတ်ဆိပ်ငြိမ် နေသလို၊ ဖိုးခွားကလည်း ချိုလေး အဖြေကို စောင့်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ စိတ်မရှည်တော့ ဘူးထင်တယ်။ ချိုလေး ပုခုံးကို ဆွဲပြီး သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်စေတယ်။ ချိုလေးက၊
“နင် ဘာလုပ်မလို့လဲ”
လို့ မေးလိုက်တယ်၊ ဖိုးခွားက ချိုလေး ခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး၊
“သာမြတ်က သူလိုချင်တာ ရသွားပြီ ငါ့အတွက် ပဲ ကျန်တော့တယ်”
“မလုပ်ပါနဲ့ ဖိုးခွားရယ်၊ ငါ့သား အခန်းထဲ မှာ အိပ်နေတယ်လေ”
ဖိုးခွားက ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။
“ကောင်းရောပေါ့၊ နင့်သား အိမ်မှာ ရှိနေရင် ငါက ဘာမှ လုပ်လို့ မရဘူး။ သူက ကျောင်းသွားနေရင် နင်က သာမြတ် ရဲ့ ပစ္စည်း ဖြစ်နေရော ၊ ငါ့အတွက် က ဘယ်မှာလဲ”
သူပြောတာလည်း ဟုတ်တာပဲ လို့ ကျနော် တွေးမိတယ်။ အဟီး ကိုယ့်မိန်းမ ကို လိုးချင်နေတဲ့ ကောင် ဘက်က သွားပြီး ကိုယ်ချင်းစာ နေမိသေးတယ်။ ဒီကောင်လေးက တကယ်တော့ ဦးသာမြတ် ထက် အရင် ကျနော့် မိန်းမ ကို လိုးခွင့် ရခဲ့တာ၊ ခုတော့ သူက လုံခြုံရေး ဂိတ်တဲထဲ ထိုင်နေရပြီး ဦးသာမြတ် က ပဲ တချိန်လုံး ချိုလေးကို လိုးနေရတာလေ။
“တောင်းပန်ပါတယ် မောင်လေး ရယ်၊ သွားပါတော့ နော်”
ချိုလေး က လက်အုပ်ချီပြီးတောင် တောင်းပန်နေတယ်။ ဖိုးခွားက ချိုလေးကို အံကြိတ်ကြည့်ပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက် သွားတယ်။ တံခါးကို လည်း ဂျိန်းကနဲ ဆောင့်ပိတ်သွားတယ်။
ဖိုးခွား လည်း ထွက်သွားရော ချိုလေး တယောက် သက်ပြင်းကြီး တချက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး တရှုံ့ရှုံ့ ငိုပါလေရော။ ကျနော် ခု မှ မိန်းမ ကို သနား သွားမိတယ် ဒါပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာ လည်း သိပ်တော့ အစာမကျေချင်ဘူး။ အာ့တာနဲ့ သူ့ဆီ ဖုံးခေါ် မလို့ ကြံလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေးက ဖုံးကောက် ကိုင်ပြီး နံပါတ်တွေ နှိပ်နေတော့ ဘယ်များ ခေါ်သလဲ ပေါ့။
“အဲလို အန်တီကြည် လားကျမပါ၊ လွမ်းစု လေ”
ဟင်၊ ကျနော် အံ့သြသွားတယ်။ အန်တီကြည် ဆိုတာ ချိုလေး ရဲ့ အဒေါ် သံလျှင်ဘက်မှာ နေတာ။
“ဟုတ်ကဲ့ ကျမ နေကောင်းပါတယ်။ သားလည်း ကောင်းတယ်။ ခု အန်တီကြည့် ကို အပူကပ်စရာ တခုရှိလို့၊ လွမ်းစု တို့ ကွန်ဒို မှာ အခု သူတို့ ကွန်စတွပ်ရှင်း လုပ်နေတော့ တဒိန်းဒိန်း တဒိုင်းဒိုင်း နဲ့ တခါတလေ ညဘက်ပါ ကွန်ကရစ်လောင်းဘာလောင်း ၊ သားက နားညီးလို့တဲ့၊ အဲဒါ သူတို့ ပြီးတဲ့ ရက်ပိုင်းလောက် အထိ လွမ်းစု တို့ သားအမိ လာနေလို့ ရမလားလို့.”
“………………..”
“အိုး ဟုတ် အန်တီကြည်၊ ကျေးဇူး ပါပဲ၊ အင်း သားကလည်း မေးနေတာ”
ဟိုက် အဲဒါက တော့ တမျိုး ဖြစ်ပြီ၊ ကျနော် သိတယ် ချိုလေး တယောက် တော်တော် တော့ စိတ်ရှုတ်ထွေး သွားမှာ ပဲ ခုတလော အဖြစ်အပျက် တွေက၊ ဦးသာမြတ် ကြီးရဲ့ ကွန်ထရိုး နဲ့ ဖိုးခွား ရဲ့ ပရက်ရှာတွေနဲ့၊ ခနတဖြုတ် သူ တို့ နဲ့ ရှောင်နေမယ်လောက် အဆင့်ပဲ ကျနော်ထင်ထားတာ၊ ခုလို အဝေးပြေးလိမ့်မယ်လို့ မတွက်ထားမိခဲ့ဘူး၊ ခု တော့ တကယ့်ကို လစ်ပြီ၊ ချိုလေး အိပ်ခန်းထဲ ဝင် အဝတ်အစား အသုံးအဆောင်တွေ ခရီးဆောင် အိပ်ထဲ ထည့်၊ ပြီးတော့ သား အိပ်ခန်းကို သွား နိုးပြီး သူ့ကို လည်း ယူစရာ ရှိတာ တွေ ယူခိုင်း ၊ ပြီးတော့ ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှ လှုပ်ရှားမှု မရှိတော့ တဲ့ ကင်မရာ မြင်ကွင်းကို ထိုင်ကြည့် ရင်း ငိုင်နေမိတယ်။ ချိုလေး များ စိတ်ပြောင်းပြီး ပြန်များ လာမလား၊ ပေါ့။ တကယ်ကို ပြန်မလာတော့ဘူး။
“မင်းက ဘာဆိုလိုတာလည်း သွားပြီ ဆိုတာ”
နောက် စခရင်တခုက အသံထွက်လာတာနဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ လုံခြုံရေးတွေ အခန်းထဲက ဖြစ်နေတယ် အခန်းတံခါး ပွင့်နေပြီး ဦးသာမြတ်က လျှောက်ဝင်လာပြီး ပြောလိုက်တဲ့ အသံ၊ သူ့နောက်က ဖိုးခွား က ကပ်ပြီး လိုက်ဝင်လာတယ်။
“ခင်ဗျားက လည်း သွားပြီလို့ ပြောတာကို ဘာထင်လို့လဲ”
“သွားပြီ ဆိုတာ ဘယ်လဲ၊ ရှော့ပင်းလား”
“မဟုတ်ဘူး၊ သူက စုကေ့ချ် နဲ့ သူ့သားလည်း ပါတယ် သွားကြတာ”
“မင်းက မတားလိုက်ဘူးလား”
“ဘယ်လို တားရမှာလဲ လူတွေက အများကြီး ကွန်ဒိုက လူတွေလည်း အပြင်မှာ ကျနော်က ခင်ဗျား မသွားနဲ့လို့ သွားပြောလို့ ရမှာလား”
ဦးသာမြတ် က မျက်မှောင် တချက်ကြုံရင်း စဥ်းစားသလို လုပ်လိုက်တယ်၊ ပြီးမှ၊
“အင်း ငါတို့ နည်းနည်း တွန်းတာ များသွားတယ် ထင်တယ်။ သူလည်း နည်းနည်းတော့ လန့်သွားလား မသိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူပြန်လာမှာပါ၊ ဒါ သူ့အိမ်ပဲလေ၊ သူဘယ်မှာ အကြာကြီး သွားနေလို့ ရမလဲ”
“ခင်ဗျားက ရွှေဥ အုနေတဲ့ ငန်းကို သွားသတ်တာကိုးဗျ”
“ဟဟ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ကောင်မ က ငြိ နေပါပြီ၊ တရက် နှစ်ရက် လောက် သူ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတုတ်တုတ် မခံစားရရင် မနေနိုင်တော့ ပါဘူး။ ပြန်လာမှာပါ၊ စောင့်ကြည့်နေ၊ ဒါမျိုးကောင်မတွေ ငါသိပါတယ်”
ဦးသာမြတ် ရဲ့ ဆရာကြီး စတိုင်က တော့ ရက်စပက် ပေးသင့် ပါပေတယ်။ သူပဲ သူ့ကိုယ်သူ အထင်ကြီးလွန်း တာလား၊ ဘာလားတော့ မသိ။ ကျနော့် မိန်းမ ကတော့ သူ့ လက်ညိုးညွှန်ရာ တကယ် ရေဖြစ်နေတာ တွေ့နေရတာ ပဲ၊ လိုးတာ သက်သက် တောင် မဟုတ်ဘူး ဦးသာမြတ် ကြီးကို ဖီးပါ ငြိနေတယ်လို့ သံသယ ဖြစ်မိတယ်။ ကျနော်တောင် မနာလို ဖြစ်မိတယ်။
အဲဒီ ညမှာပဲ ချိုလေး ဆီက အီးမေး အတိုလေး တခုရတယ်။
“ချစ်ရတဲ့ ကိုကို”
သား နဲ့ ချိုလေး တို့ အခု အန်တီကြည် တို့ အိမ် မှာ ရောက်နေကြပြီ။ ကိုကို ပြန်လာရင် အဲဒီကို သာ တခါတည်း တန်းလာပြီး ချိုလေး တို့ကို ခေါ်လိုက်တော့၊ အိမ်က အဖြစ်အပျက် တွေက ချိုလေး ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ဖြစ်နေတော့ ရင်မဆိုင်ချင်တော့ ဘူး။ ကိုကို ရောက်မှ ချိုလေး အသေးစိတ် ပြောပြတော့မယ်။ ကိုကို ပြန်ရောက် တာနဲ့ ချိုလေး တို့ကို လာခေါ် လိုက်နော်၊
ကိုကို့ ရဲ့ ချိုလေး
နောက် တရက် နှစ်ရက် လောက် က ကျနော့် အတွက် ပျင်းစရာ ကြီး ဖြစ်နေရပြီ။ ကင်မရာတွေ တပ်ထားပေမဲ့ ချိုလေးက လည်း မရှိတော့ ဘာမှ ကြည့်စရာ မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အစပိုင်း ရက်တွေမှာ ချိုလေး များ ဦးသာမြတ် ကြီး ပြောသလို လီးတုတ်တုတ် ကြီးကို လွမ်းလို့ ပြန်လာမလားလို့ စောင့် ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေးက တော့ ပြန်မလာဘူး။ ဦးသာမြတ် နဲ့ ဖိုးခွားတို့ ပဲ ခေါင်မိုးပေါ် မှာ ဂွမ်းဘုံကို လိုးကြတာ တွေ့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက ကျနော့် အတွက် ဖီးမရှိဘူးလေ။
ချိုလေး ရဲ့ လိုးတဲ့ ဟာတွေ ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထနေတဲ့ ကျနော်လည်း မထူးတော့ ဘူးဆိုပြီး ကက တယောက် နဲ့ ချိန်းပြီး တွေ့လိုက်တယ်။ နောက် သူ့အိမ် လိုက်သွားပြီး ညလုံးပေါက် ဆွဲလိုက်တယ်။ အဲမှာပဲ ညအိပ်ဖြစ်သွားပြီး ဟော်တယ်ကို နောက်နေ့ နေ့လည်ခင်းကျမှ ပြန်ရောက်တော့တယ်။ ဟော်တယ်ခန်း ထဲက အကွစ်မန့် တွေ ပြန်ဖြုတ်ပြီး ပြန်အပ်လိုက်တော့မယ်ပေါ့၊ ကျနော့် တရားဝင် ပြန်လာဖို့ ရက်က လည်း တရက် နစ်ရက် ပဲ လိုတော့တာ၊ အဲတော့ မှ ပဲ ကိုယ့်မိန်းမ ကိုယ် အပြီး ဗြင်းတော့ မယ်ပေါ့။
ဟော်တယ် ခန်းရောက်တော့ ကျနော်တို့ အိပ်ခန်းကင်မရာက မြင်ကွင်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ လူက ကျောက်ရုပ်လိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ ချိုလေး က ပင်တီလေး တခုပဲ ဝတ်ပြီး ကွေးကွေးလေး အိပ်နေတယ်။ နောက်တဖက် မှာ က ဂွမ်းဘုံ တကိုယ်လုံး နိကပ်နဲ့ အိပ်လို့။ ကျနော့် ကို တုံလှုပ်သွားစေတာက အလယ်မှာ အိပ်နေတဲ့သူ။ အသား မဲမဲ နဲ့ မပိန်မဝ၊ နူတ်ခမ်းမွှေးမှုတ်ဆိတ်မွှေးတွေနဲ့၊ ဘယ်က ကောင်မှန်း မသိဘူး၊ တကိုယ်လုံးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး တခုပဲ ဝတ်ထားတယ်။ ဘယ်ကကောင်က ဘယ်လို ဘယ်အချိန်က ရောက်နေရတာတုန်း။
