အခန်း ၁၁။
“အဲလို မျိုးကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး ၊ နည်းနည်း လေး စိတ်လိုက်မာန်ပါ သဘောမျိုးပါ၊ အရင်တုန်း ကလည်း သူ အဲလို အမူအကျင့် တွေ ပြဖူးတယ်၊ သူက ရေတိုင်ကီမှာ ချိုလေး ကို ကျောကပ်သွားအောင် တွန်းပြီး တော့ ချိုလေး လည်ပင်း တွေကို စနမ်းတော့တယ်”
“အောက်က လီးတန်းလန်းကြီး နဲ့လား”
“အင်း”
“ချိုလေး က တွန်းမပြစ်ဘူးလား”
“ရိုးရိုး သားသား ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ချိုလေး တွန်းဖို့ အား တဝက်လောက်ပဲ သုံးဖြစ်တယ်၊ တကယ်မတွန်းဖြစ်ခဲ့ဘူး၊ ချိုလေး က ယောက်ျား တယောက် ရဲ့ အထိအတွေ့ကို ငတ်မွတ်နေ ပြီလေ၊ သူရဲ့ ကိုယ်လုံး အထိအတွေ့နဲ့ သူ့ နူတ်ခမ်းတွေ ချိုလေး လည်ပင်းပေါ် ကို စိုစို စွတ်စွတ် နဲ့ ရောက်လာတော့ ချိုလေး တနေ့လုံး တခုခု လိုနေသလို ဖြစ်နေတဲ့ တောင်းတ မှုတွေ ကြောင့် ဖီးတက်လာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ ဟာကြီးက မာတောင်တောင် နဲ့ ချိုလေး ပေါင်တွေကို လာထောက်နေတာ ကိုလည်း သတိထားမိနေတယ်၊ သူက နောက် ချိုလေး လည်တိုင်က နေ ချိုလေး နူတ်ခမ်းတွေကို ပြောင်းပြီး ဖိကပ် စုပ်နမ်း လိုက်ပြီးမှ၊ တိုးတိုးလေး၊ စုလေး ဘမြတ် ဟာ ကိုင်ကြည့်ချင် ရင် ကိုင်ကြည့်လို့ ရပါတယ်၊ လို့ ပြောတယ်”
“ဝိုး…ချိုလေး က…..”
“အင်း”
ချိုလေး မျက်နှာတခုလုံး ရဲတွတ်သွားတယ်။
“ချိုလေး သူ့ကို ပုလွေမှုတ်ပေးလိုက်သေးလား”
ကျနော့် အသံမှာတော့ နည်းနည်း မကျေမနပ် အသံတော့ ပါသွားမယ် ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ ခု နောက်ပိုင်း ချိုလေး ကျနော့် ကို ပုလွေ မမှုတ်ပေးတာ ကြာလှပေါ့၊ ညားပြီးကာစ လောက် ကတော့ ကျနော် တောင်းဆိုလို့ ရှိရင် ဝတ္တရား ကျေတဲ့ အနေနဲ့ မှုတ်ပေးသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူသိပ်ကြိုက် ပုံ မပေါ်တာနဲ့ ကျနော် က အတင်း မတိုက်တွန်းတော့ ဘူး၊ ကျနော့် အတွက် က နိုင်ငံတကာ က ကောင်မတွေ ပုလွေပေးတာကို ခံဘူးနေတာ ဆိုတော့ သိပ်ကြီးလည်း အငမ်းမရ မလိုခဲ့ပါဘူး၊ ချိုလေး ကတော့ သူကိုယ်တိုင်က စပြီး ပုလွေ ကောက်ပေးတာမျိုး မရှိခဲ့ဖူးဘူး။
“ပေါက်ကရ လျှောက်ပြောမနေပါနဲ့ ကိုကို၊ ချိုလေး ထိရုံ ထိပြီး စမ်းကြည့်ရုံ သက်သက်ပါ”
“ထိရုံထိတာ ဆိုတော့ စက္ကန့် ပိုင်းလေးလား”
“အင်း”
နောက်တော့ သူ နည်းနည်း တွေဝေပြီး တော့ ထပ်ဖြည့်ပြောတယ်
“မဟုတ်ဘူး မိနစ်ပိုင်းလောက်တော့ ကြာမယ်၊ ချိုလေး တို့ နမ်းကြတယ်၊ သူက ချိုလေးကို သူ့ဟာ ဆုပ်ကိုင်ထားဖို့ပြောတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး က ဆုပ်ကိုင်ထားပေးလိုက်တယ် ပြီးတော့ ရှေ့တိုး နောက်ဆုပ် နည်းနည်း လုပ်ပေးတယ်၊ သူ့ဟာကြီးက စိုရွဲနေတယ်၊ ဂွမ်းဘုံ ရဲ့ သွားရည်တွေကြောင့် ထင်တာပဲ၊ နောက် သူ့ဟာကြီး က တော်တော်တော့ တုတ်တယ်၊ ချိုလေး လက်နဲ့ ဆုပ်တာ လုံးပတ်ကို တဝက်လောက်ပဲ မှီတယ်”
“အဲတော့ ချိုလေး က အဲ စုလေး က ဘမြတ်ကြီးကို ဂွင်းထုပေးလိုက်တာပေါ့”
ကျနော်က သူတို့ အခေါ်အဝေါ် ကို ပါ ကပ်ရိ ပြီး စလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကမသိဟန်ဆောင်ပြီး၊
“လုံးဝ ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး”
“ဟင် အဲတော့”
“အင်း အဲဒီ မှာ ရှက်စရာ တွေနဲ့ ဇာတ်လမ်း စရှုတ်တော့တာပေါ့၊ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက်သား ဖက်ရင်း ကစ်ဆင်တွေ ပေးရင်း ချိုလေး လက်က လည်း သူ့ဟာကြီး ကို ဆုပ်ကိုင်လို့ အဲလို အခြေအနေမှာ အမိုးကို ဝင်တဲ့ တံခါး ဖွင့် သံနဲ့ ပိတ်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်၊ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် ချက်ခြင်း ခွာလိုက်ကြပြီး ချိုလေး လည်း လက်မှာ ပေနေတာတွေကို ထမီ နဲ့ သုတ်လိုက်တယ်၊ သူလည်း စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ ပုဆိုးကို ပြန်ဖြေချပြီး ဝတ်လိုက်တယ်”
“ဟိုက်၊ ဘယ်သူရောက်လာတာလဲ၊ အခန်းနီးနားချင်းလား”
“နိုး အဲဒါထက် ဆိုးတယ်၊ ဖိုးခွားလေ၊ နောက်လုံခြုံရေး ကောင်လေးလေ”
“အိုး”
“ဖိုးခွား က ချိုလေး တို့ နားရောက်လာတော့ ဘမြတ် က ပုဆိုး ပြန်ဝတ်ထားပြီးနေပြီ ၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ဟာကြီးက ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထနေတာ အသိသာကြီး၊ အဲဒါ ဖိုးခွား က ရေတိုင်ကီနား လျှောက်လာရင်း၊ အဘမြတ် ဂွမ်းဘုံ ကပြောတယ် အဘမြတ်……လို့ ပြောရင်း ချိုလေး ကို တွေ့လိုက်ရတော့ စကားစ ရပ်သွားတယ်”
“သူက တော့ ချိုလေး နဲ့ ဘမြတ် တို့ ဟိုဟာ လုပ်နေကြတယ်လို့ တွေးမှာပဲ”
“သေခြာတာပေါ့၊ သူလည်း ချိုလေး ကို တွေ့လိုက်တော့ မျက်နှာ မထားတတ် ဖြစ်သွားဟန်တူတယ်၊ ချိုလေး ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် တည့်တည့် မကြည့်ရဲဘူး၊ ချိုလေး ပေါင် တွေ ကို မျက်လုံး စောင်းကြည့်တယ်၊ ချိုလေး လည်း သူကြည့်နေတဲ့ နေရာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်တော့ ထမီမှာ အရည်စို အကွက် ဖြစ်နေတာ၊ ဘမြတ် အတန်ကြီး နဲ့ ထိုးထောက် နေတုန်း က အရည်တွေ စိုကုန်တာနေမယ်၊ သူ့ အတွက် ဘာမှ ဆက်တွေး နေစရာမလိုတော့ ဘူး လေ”
“အဲတော့ နောက် ဘာဆက်ဖြစ်လဲ”
“အင်း ချိုလေး လည်း ခုန ဂွမ်းဘုံလိုပဲ ခေါင်းငုံ့ပြီး တံခါးဆီ ကို ပြေးထွက် သွားခဲ့ရတော့တယ်”
“ဟားဟားဟား ဝဋ်လည်တာပေါ့”
“ရီမနေနဲ့ ဒီမှာ ဖြင့် သေတော့မယ်”
“အင်းပါ အင်းပါ ဆောရီး”
အင်း ကျနော့် မိန်းမ ကတော့ နောက်ထပ် ခြေလှမ်း အသစ်တခု လှမ်းလိုက်ပြန်ပြီပေါ့၊ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ရဲ့ လီးကို အမိုးပေါ်မှာ ဆုပ်ကိုင် ရင်း ကစ်စ်ဆင်တွေ ပေး၊ နို့တွေ အကိုင်ခံနေတုန်း နောက် လုံခြုံရေး တယောက်က မိသွားခဲ့ပြန်တယ်။
“အင်း ဆက်ပြောပါဦး နောက်တော့ရော”
“ချိုလေး လှေခါးကနေ ဆင်းပြေးပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်လာခဲ့တယ်၊ သား က အိပ်ပျော်နေတုန်း မို့ တော်သေးတယ်၊ ချိုလေး လက်တွေ ဘာတွေ ဆေး စိုကွက်နေတဲ့ ထမီကို လည်း လဲ၊ ထမီလည်း လဲပြီး ရော အိမ်ရှေတံခါး က ဘဲလ်မြည်လာတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သွားဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဘမြတ် ရယ်၊ အနောက်မှာက ဖိုးခွား လည်းပါတယ်၊ ချိုလေး က ဘာလဲ လို့ မေးလိုက်တော့သူက ပြုံးစေ့စေ့ နဲ့၊ ကိုယ်တို့ စခဲ့တဲ့ ဇတ်လမ်းလေး အဆုံး သတ်ရအောင်လေတဲ့၊ ချိုလေး တံခါး ကို ဆောင့် ပိတ်ပြစ်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး တကိုယ်လုံး လည်း တုံရီ နေတယ်၊ အဖြစ်အပျက်တွေ က မြန်လွန်းလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာတွေးရမှန်းကို မသိတော့ဘူး”
“သဘောပေါက်တယ်”
“နောက်တနေ့ ချိုလေး သားကို ကျောင်းကား ဆီ လိုက်ပို့ပေးတော့ လုံခြုံရေး ဂိတ်တဲ မှာ ဘမြတ် ရော ဖိုးခွားရော ရပ်နေကြတယ်၊ ဘမြတ် အပြုံး က ငါပိုင်ပါတယ် ဆိုတဲ့ အပြုံးမျိုး၊ ဖိုးခွား ကတော့ ပြုံးချင်တာကို မနည်းထိန်း ထားနေရသလိုမျိုး၊ ချိုလေး ထင်တာတော့ ဘမြတ် က အကုန် လျှောက်ပြောထားပြီးပြီလို့ ထင်တယ်၊ ဖိုးခွား တို့ ဂွမ်းဘုံ တို့ကိုပေါ့၊ အဲလို လူတွေ သိသွားပြီ ဆိုရင် ကိုကို သိတဲ့ အတိုင်းပဲ အတင်း အဖျင်း တွေက ပြန့်တာ ဘယ်လို မြန်သလဲ ဆိုတာ၊ ချိုလေး တော့ သိက္ခာအဖတ်ဆည် မရတော့ပါဘူး လို့ စိတ်ပူတာပေါ့”
“အော်၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး က ခပ်ကွာကွာ နေလိုက်ပြီပေါ့”
ကျနော့် ခံစား မှု တွေက လည်း အစွန်း နှစ်ဖက် လွန်ဆွဲ နေတယ်၊ တဖက်က ကြည့်လိုက်ရင် ချိုလေး ပုံဖေါ်တဲ့ အတိုင်း ဆို ကျနော့်ရဲ့ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ ကာမဆန္ဒတွေ ကို ပိုကြွ စေတယ်၊ နောက်တဖက်က ကြည့်ရင် တော့ ချိုလေး ပြောသလိုပဲ၊ အတင်း အဖျင်းတွေနဲ့ ကျနော်တို့ မိသားစု ဂုဏ်သိက္ခာ ကို ထိခိုင်နိုင်တယ်၊ ပြဿနာ မျိုးစုံ လည်း တိုးလာနိုင်တယ်။
“ချိုလေး စိတ်တွေ မငြိမ်သက်ပဲ ဟိုတွေး ဒီတွေး လျှောက်တွေး နေတုန်း ချိုလေး တို့ အခန်းကို ဘမြတ် ရောက် လာတယ်၊ သူက ပြောတယ် ဖိုးခွား က သူ့ကို ပါးစပ် လုံပါ့မယ် လို့ ဂတိပေးတယ်ပေါ့၊ နောက်ပြီး သူဂွမ်းပုံ ကို လည်း လုံးဝ မပြောပါဘူးတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး လန့် ပြီး စိတ်က ပူနေတုန်းပဲ၊ နောက်တော့ သူက ချိုလေး ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ဖက် ထားပြီး ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးရင်း ဖြောင်းဖျ နေတော့ ချိုလေး နည်းနည်း စိတ်သက်သာရာ ရလာတယ်၊ နောက်တော့ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် ဆိုဖာမှာ အတူထိုင်ကြရင်း သူက ချိုလေး ကို စနမ်းတယ် ပြီးတော့ ချိုလေး လက်မောင်း တွေ ပါးတွေကို သူ့လက်ဖဝါး နဲ့ ပွတ်သတ်ပေးရင်း က တဖြည်းဖြည်းချင်း စိတ် တွေ အနည်ထိုင် သွားအောင် လုပ်ပေးတယ်”
” ကိုကို စိတ်ထဲ ထင်တာ ပြောကြည့်မယ်နော်၊ သူ ချိုလေး ကို နောက်တဆင့် ထပ်တိုး ဖို့ ကျိုးစား တယ်မလား”
“ကိုကို ဘယ်လို သိလဲ”
“ဟဲဟဲ ကြွားတာတော့ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ကိုကို လည်း စော်တွေ အများကြီး ကို ကြူခဲ့ ဖန်ခဲ့ဘူးတာပဲ၊ မိန်းမ တွေက သူတို့ ကိုယ်သူတို့ မလုံခြုံတော့ဘူး၊ စိတ်တွေလည်း လှုပ်ရှားပြီး ဂဏှာ မငြိမ် ဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူတို့ ကို ကိုယ်ခန္ဓာ အထိအတွေ့ နဲ့ ပွေ့ဖက် ပြီး ချော့မြူတာကို အလိုလားဆုံးပဲ”
“အွန်း ချိုလေး က ကိုကို့ လို ရီးစား အများကြီး ထား မျက်နှာများခဲ့ တဲ့သူမှ မဟုတ်တာ”
“အင်းပါ အင်းပါ ၊ ထားပါတော့ ၊ နောက်တော့ ဘာဆက်ဖြစ်လဲ”
“ချိုလေး က တီရှပ် နဲ့ ထမီ ကို ဝတ်ထားတာ၊ ချိုလေး တို့ တယောက် နဲ့ တယောက် နမ်းရှုံ့ နေကြရင်း သူက တီရှပ် အောက်ခြေက နေ မပြီး ဆွဲချွတ်တယ်၊ ချိုလေး လည်း လက်မြှောက်ပေးလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ သူက ဘရာကို ဂျိတ်တွေ ဖြုတ်ပြီး ပုခုံးသိုင်း ကြိုး ပါ ဖြုတ်လိုက်တယ်၊ အဲဒါ ချိုလေး ပထမဆုံး အကြိမ် အပေါ်ပိုင်း အဝတ်ဗလာ နဲ့ သူနဲ့ အတူတူ နေဖူးတာပဲ၊ နောက်တော့ သူက ချိုလေး နို့ တွေကို စို့တယ် လက်နဲ့ ညှစ်တယ် ဆိပ် ဆွဲတယ်၊ အနီမှတ်တွေ အများကြီး ဖြစ်အောင် လုပ်ပြစ်တယ်”
“တကယ်၊ ပြစမ်း ပါဦး ကိုကို့ ကို”
ချိုလေး က တီရှပ်ကို လှန်ပြီး တော့ ပြတယ်၊ အောက်မှာ ဘရာ ဝတ်မထားတော့ သူ့ရဲ့ ဖြူဖွေး ဖောင်းတင်း နေတဲ့ နို့မှာ အနီမှတ်တွေ အများကြီးပဲ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ ဝါး ဒီဘဲကြီး ငါ့မိန်း မကို တကယ့် ကို လုပ်ချ သွားတာပဲ၊ ကျနော့် စိတ်မျက်စေ့ထဲမှာ ကျနော်တို့ ဧည့်ခန်း ဆိုဖါပေါ်မှာ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း နိကပ် နဲ့ ဖွေးဖြူ ပြီး ထွားထွား မို့မို့ ရွေရင် အစုံ နဲ့ ကျနော့် မိန်းမ ကို ညိုညို ပုပု အဖိုးကြီး က ပွေ့ဖက်ပြီး ကြိုက်သလို ထင်တိုင်း ကဲနေတာကို ပုံပေါ် မိနေတယ်၊ ချိုလေး က တီရှပ် ကို ပြန်ချ ပြီး ဖုံး မလို့ လုပ်လို့ ကျနော်က တား ထားလိုက်ရတယ်။
“တခြား တစိမ်း ဘဲကြီး တဗွေ က အနီမှတ်တွေ အသားပေါ် စွဲကျန်အောင် လုပ်ခဲ့တာကို ခံပြီး ကိုယ့် ယောက်ျား ကို ဝက်ကမ် ပေါ်မှာ ပြရမှာကို ကျတော့ တွန့်တိုနေတာလား”
“ပြီးရော ဒါဆိုလည်း ၊ ဒါပေမဲ့ တမျိုးကြီးမို့ ”
“နောက်တော့တဆင့်တက်လာသေးလား”
“အင်း၊ နည်းနည်း လေး ကြာလာတော့ သူက ချိုလေး ခါးက ထမိန်စ ကို ဆွဲဖြည်ဖို့ ကျိုးစားတယ်၊ ချိုလေး က သူ့လက်ကို အတင်းတွန်းလွှတ်တယ်၊ သူက ခုလောက်ထိ ဖြစ်နေပြီး ဘာကို ရှက်နေရတာလဲ လို့ ပြောတယ်၊ ချိုလေး က စု စိတ်မလုံသေးဘူး ဘမြတ် အတင်း မလုပ်နဲ့ လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ချိုလေး နဲ့ သူနဲ့ အဲလို အပြန်အလှန် စကားများကြပြီး တော့ မှ သူက ၊ ချိုလေး မနေ့က လက်နဲ့ စခဲ့ တဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ချိုလေး လက်နဲ့ အဆုံး သတ်ပေးလို့ ပြောလာတယ်”
“သူ့ ကို ဂွင်းထုပေးဖို့လား”
“အင်း”
ချိုလေး မျက်နှာ ပန်းရောင် သန်းသွားတယ်။
“အဲတော့ ချိုလေး က လုပ်ပေးလိုက်လား”
ချိုလေး ရဲ့ ရဲ နေတဲ့ မျက်နှာ က အဖြေကို ပေးနေပြီးသားလေ၊ ကျနော် ကွန်ပြူတာ စခရင် ပေါ်က ကိုယ့် မိန်းမ ကိုယ် ငေးစိုက် ကြည့်နေမိတယ်၊ ရှက်သေးဖြန်းတဲ့ မျက်နှာ နဲ့ နို့တွေမှာ လည်း အချစ်အမှတ်အနီတွေ နဲ့ ဖုံးလို့၊ လွန်ခဲ့တဲ့ လလောက်က အိန္ဒြေရှင် တည်ငြိမ်တဲ့ အိမ်ထောင်ရှင်မ တယောက် က နေ ပြီး ဘယ်က ဘယ်လို မြန်မြန် ဆန်ဆန် အသွင်ပြောင်းသွားခဲ့ရသလဲ ဆိုတာ တွေးနေမိတယ်။
ချိုလေး ကဆက်ပြောတယ်။
အခန်း ၁၂။
“ဘမြတ် က သူ့ပုဆိုး ကို ဖြည်ချပြီး လီးကြီးကို ထုတ်လိုက်တယ်”
ချိုလေး ပထမဦး ဆုံး အကြိမ် ဒီအသုံး အနှုံး ကို သုံးတယ် ဆိုတာ ကျနော် သတိထားမိတယ်။
“သူ့ဟာ ကြီးက မာတောင် ပြီး ထိပ်အကွဲကြောင်းက အရည်ကြည်အစက်ကလေး စိမ့်ထွက်နေတယ်၊ ချိုလေး လည်း လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး တော့ အပေါ်အောက် ထုပေးလိုက်တယ်၊ သူက တော့ ခုန သဘောတူ ထားတဲ့ အတိုင်း ချိုလေး နို့တွေ နဲ့ မျက်နှာ နူတ်ခမ်း ကိုပဲ နမ်း စုပ်တော့တယ်။ ခနကြာတော့ ချိုလေး ညာလက် လည်းညှောင်းလာတာနဲ့ ဘယ်ဘက်နဲ့ ပြောင်းပြီး ထုပေးလိုက်တယ် နောက်ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတော့မှ သူက ပြီးကာနီးပြီတဲ့၊ ဆိုပြီး ချိုလေး လက်ကို ဖယ်ပြီး သူ့လက်နဲ့ သူဆုပ်ကိုင်ပြီး အားရပါးရ ထုတော့တယ်”
“ဟိုက် အဲဒါဆို သူ ဘယ်ကို လရည်တွေ ပန်းထုတ် ပြစ်လိုက်လဲ၊ ကိုကို တို့ ဆိုဖာပေါ်လား ကြမ်းပေါ်လား”
“နိုး”
ချိုလေး ရှက်ကိုး ရှက်ကန်း နဲ့ ဖြေရှာတယ်။
̶
“ဝိုး…. ချိုလေး က လုပ်ခိုင်းတာလား”
“ဟုတ်ပါဘူး၊ ချိုလေး ထင်တာက သူ ကြမ်းပေါ် ကို ပန်းချမယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ထွက်ခါနီး တည်း တည်း ကျမှ သူက ချိုလေး နို့တွေပေါ်ကို ချိန်ပြီး ……..”
ချိုလေး ကျနော့် ကို အားနာလို့လား သူ့ဘာသာ ရှက်လို့လားမသိ စကားကို အဆုံးမသတ်နိုင်၊ အဆုံးသတ်ဖို့ လည်း မလိုတော့ပြီလေ၊ အဲတော့ ကျနော့် ရဲ့ မိန်းမ နို့ တွေက ဘမြတ် ရဲ့ အချစ်နီမှတ် တွေသာ မက လရည်တွေ ပါ ဖုံးလွှမ်း လိမ်းကျံ နေပါလား၊ အဲဒီ အဖြစ်အပျက်ကို နားထောင်ပြီး စိတ်ထဲ ပုံဖေါ်ကြည့်ရင်း ကျနော့် လီးက တအားကို မာတောင့်တင်းနေပါတယ်။
“ချိုလေး က မကြိုက်ပါဘူး၊ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို အော်ဟစ် ပြစ်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး လက်တွေက လည်း ရုတ်တရက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်လိုက်သလို လုပ်မိတော့ သူ့အရည်တွေ ကို လက်နဲ့ နို့တွေ အပေါ် ပွတ်ပြစ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ၊ သူက ပြုံးဖြဲဖြဲ ကြီး လုပ်နေတယ်လေ။ ချိုလေးက ဘမြတ် နောက် စုကို အဲလို ဘယ်တော့မှ မလုပ်နဲ့ လို့ ကြိမ်းမောင်း ပြီး နောက်ဖေး မှာ ရေသွားဆေး မလို့ ထလိုက်တာ အမလေး ရှက်စရာကြီး”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“သူ ခုန ချိုလေး ကို အောက်ပိုင်း နိူက်မလို့ ပြင်ရင်း ထမီစကို ဆွဲဖြည်ထားလို့ပြေနေတာကို သတိမေ့နေတာ၊ ချိုလေး လည်း ထလိုက်ရောထမီက လျောကနဲ ကွင်းလုံး ပုံကျ သွားတယ်။ ချိုလေး အောက် က ပင်တီလေး နဲ့ သူ့ရှေ့ ရပ်နေသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ အဲဒါ ကမန်းကတမ်း ထမီကို ကုံးကောက်လိုက်တော့ ဖင်ကြီး သူ့မျက်နှာနားကို ကပ်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ”
“ဟာ သေရော သူက စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲပြီပေါ့”
“အာ ဖြတ်မပြောနဲ့လေ ကိုကို၊ မဟုတ်ပါဘူး အဲလို ကြီး၊ သူက ရီပြီး ချိုလေး တင်ပါးကို ပင်တီ ပေါ် ကနေ လှမ်းကိုင်တယ်၊ ချိုလေး က မလုပ်နဲ့ လို့ ပြောပြီး ထမီကို ကောက်ယူပြီး ဝတ်မလို့ အဲဒါ သူက ချိုလေး ပင်တီ ခါး သရေမျှော့ ကြိုး ကနေအောက်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်၊ ချိုလေး ထမိန် ကပိုကရို အချိန် မှာ ဖင်ပြောင်ကြီး ဖြစ်သွားတာပေါ့၊ ”
“အဲတော့”
“ချိုလေး အတင်း ရုန်းထွက်လိုက်ပြီး ပင်တီကို ပြန်မတင် ဝတ်လိုက်တယ်၊ ထမီ ကို လက်က ကိုင်ရင်လျား ပြီး နောက်ဖေး ကို အမြန် ပြေးထွက်လာခဲ့တာပေါ့၊ သူက တော့ ချိုလေး ဖင်ပြောင်ကြီးကို ခန တွေ့သွားရတာပေါ့၊ ခု တော့ ဘမြတ် ချိုလေး တကိုယ်လုံး မမြင်ဘူးတဲ့ နေရာ မကျန်တော့ပါဘူး”
ချိုလေး အသံထဲမှာ စိတ်လှုပ်ရှားတာအပြင် စိတ်လည်း နည်းနည်း လာတဲ့ အမူအယာ ရှိနေတယ် လို့ ကျနော် ခန့်မှန်း မိတယ်၊ ကြည့်ရတာ သူ ကျနော့် ကို ပြန်ပြောပြရင်း ဖီးလာနေတဲ့ သဘောရှိတယ်လို့ သံသယ ဖြစ်မိ တယ်။
“ချိုလေး ကိုကို့ ကို ပြန်ပြောပြ နေရင်း နဲ့ ဖီးလာနေတာလား”
ချိုလေး က ခေါင်းငြိမ့် ပြတယ်။
“အင်း တကယ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တုန်း က ချိုလေး ဘယ်လောက်များ ထန်နေမလဲ မသိဘူးနော်”
“အဲလောက် မဟုတ်ပါဘူး”
ချိုလေး က ခေါင်းခါပြလိုက်တယ်။
“ယုံ လိုက်မယ်နော် ဟဟ”
“တကယ် ပြောတာပါ၊ ဖြစ်ပျက်နေတုန်း က ကိုယ်လက် အထိအတွေ့ တွေက တော့ သာယာ စေပေမဲ့ တချိန်ထဲ မှာပဲ အရှက် ရယ် အပြစ်ကျူး လွန်နေသလို ခံစားနေရတာရယ်၊ နောက်ပြီး တဆင့်ထက် တဆင့် တောင်းဆို လာတဲ့ ဘမြတ် ရဲ့ အကျင့် ကို မကြိုက်တာရယ်၊ အဲတာတွေ နဲ့ စိတ်ရှုတ်ထွေး နေတာ၊ ပထမ အစပိုင်းတုန်း ကသာ ဘမြတ် က ရိုရိုသေသေ နဲ့ ညှင်ညှင် သာသာ ရှိတာ၊ နောက် တဖြည်းဖြည်း နဲ့ သူက အဆင့်တွေ ကျော် ချင်လာပြီး မြောက်ကြွကြွ ဆရာကြီးလို လို ဖြစ်လာတယ်၊ ဒါပေမဲ့..”
“ဒါပေမဲ့ …”
“ချိုလေး အမှန်တိုင်း ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း ပြောရရင် အဲလိုမျိုး အဆင့် နိမ့် တဲ့ လူတယောက် က ကိုယ့်ကို လာပြီး အပေါ်စီး က ဆက်ဆံတာကို ခံရတာ တမျိုး စိတ်လှုပ်ရှား ပြီး စိတ်ထလာရသလိုပဲ၊ တကယ်လို့သာ ဟို တခါက ပါတီ တခု မှာ လာကြူတဲ့ဌေးဦး လို လူမျိုး က ကိုယ့် ကို အဲလို လာဆက်ဆံ ရင် တောင် ကိုယ် ကြိုက်ပါ့ မလားမသိဘူး”
“အင်း ချိုလေးခုလို ပြောတော့ တိုက်ဆိုင် သလိုပဲ ကိုကို လည်း အဲလို အတွေးမျိုး ဖြစ်နေမိတယ်”
“ဘယ်လို မျိုးလဲ”
ကျနော် ဘယ်က စပြောရမလဲ ဆိုပြီး ကျနော့် အတွေး တွေကို စုစည်းရင်း ခနငြိမ်လိုက်တယ်။ပြီးမှ၊
“အဲဒီ အဖြစ်အပျက် တွေ မတိုင်မှီ ချစ်လေး ကိုကို့ ကို ပြောဖူးတာ၊ ကိုကို က သီအိုရီ အရပဲ ချိုလေး တခြားဘဲတွေနဲ့ ရှုတ် တာကို ဘယ်လို မှ မနေဘူး ၊ လက်တွေ့ မှာ ကိုကို တကယ် စိတ်ထားနိုင်လို့လား လို့ ပြောခဲ့တယ်လေ၊ ကိုကို တကယ်ပဲ အဲဒီ ကိစ္စ ကို လက်ခံ ဖို့ တော်တော် ကြိုးစားခဲ့ရတယ်၊ အမှန်ပြောရရင်၊ နောက်တခါ ကျတော့ လည်း ချိုလေး က ဖြစ်နေတာက ကိုကို တို့ လို အဆင့် အတန်း လယ်ပယ်ထဲက လူမျိုး နဲ့ မဟုတ်ဘူး၊ အောက်ခြေ လူတန်းစား မျိုး နဲ့ ဖြစ်နေတာ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါ ကိုက တဖြည်းဖြည်း နဲ့ ဖီလင်တမျိုး နဲ့ စိတ်ထလာရတယ်”
“ဟင် ကိုကို က ရော ချိုလေး ခုလုပ်နေတာကို နားထောင်ရင်း နဲ့ ဖီးတက်နေတယ်”
ချိုလေး အံအားသင့်သွားတယ်။
“မသိဘူး ဖီးတက်တာလား၊ ဘာလား၊ ဒါပေမဲ့ မလုပ်မလုပ်အပ်တာ မျိုး ၊ မဖြစ်သင့်တာမျိုး တွေ ကြောင့်လားမသိဘူး၊ ဒီနေ့ ကိုကို မိန်းမ တယောက်နဲ့ လိုး နေတဲ့ တချိန်လုံး မှာ ချိုလေး နဲ့ ဘမြတ် တို့ နှစ်ယောက် လိုးနေတယ်လို့ ပဲ စိတ်ထဲ တွေး ပုံဖေါ်နေမိတယ်”
ချိုလေး က နူတ်ခမ်းလေး တွန့်ပြီး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေရင်းက၊
“အင်း ထူးဆန်းတယ်၊ ကိုကို က ချိုလေး လို မဟုတ်ဘူးပေါ့၊ ချိုလေးက ကိုကို တခြားမိန်းမ တွေနဲ့ အိပ်တာကို လက်မခံချင်ပေမဲ့ ကိုကို့ အလိုလိုက်ပြီး လက်ခံနိုင်အောင် ကျိုးစားတဘ်၊ ကိုကို ကတော့ ချိုလေး ကို အဲလို လက်မခံချင်ပေမဲ့ မဟုတ်ဘူး၊ ဖြစ်ကို ဖြစ်စေချင်တဲ့ သဘောနဲ့ တခြား လူနဲ့ ရှုတ်ခိုင်းတာပေါ့ ”
“အစ ကတော့ သီအိုရီကယ် အနေနဲ့ ကတော့ မထူးခြား ဘူး အတူတူပဲ လို့ ထင်ခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို လည်း တဖြည်းဖြည်း နဲ့ သဘောပေါက်လာသလိုပဲ၊”
“ချိုလေး ကတော့ ကိုကို ကို ကျေးဇူး တင်ရမှာလား ကြောက်ရမှာလားတောင် မသိတော့ဘူး”
“ကိုကို လည်း ဘာမှန်း ကိုယ့်ကို ကို မသိတော့ဘူး”
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား အတွေး ကိုယ်စီ ဖြင့် ခနတာ ငြိမ်သွားကြသည်။
“အခု ဆို ချစ်လေး ဘယ်လောက်ထိအောင် ဘမြတ်နဲ့ အဆင့်တွေ ကျော်ခဲ့ ကြပြီလဲ၊ နောက်တဆင့် က ချစ်လေး စိတ်ထဲ ဘယ်ထိ မှန်းထားလဲ”
“ကိုကို ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလဲ”
“ဘမြတ် ကြီးကတော့ ချိုလေး ကို တဆင့်ပြီး တဆင့် တိုး တောင်းလာမှာပဲ၊ ချိုလေး က ဘယ် အဆင့်ထိ ကို သွား ဖို့ ရည်ရွယ်ထားလဲ၊ လီးစုပ်တဲ့ အဆင့်လား၊ အလိုးခံမယ့် အဆင့်အထိလား”
ပထမဆုံး အနေနဲ့ ချိုလေး ကျနော့် စကား အကြမ်းစား တွေကို မကန့်ကွက်တော့ဘူး၊ အတွေး နက်နေပုံပဲ။
“မသိဘူး ကိုကို၊ စိတ်တွေသိပ်ထ လာရင်တော့ လုပ်မိမလားပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး ရဲ့ ကိုယ့် ကိုယ်ကျင့် တရားနဲ့ ကိုယ်က ကာမပိုင် ဆိုတဲ့ အသိက ရှိနေသေးတယ်၊ လက်တွေ့ ဘဝမှာ ချိုလေး က အိမ်ထောင်သည်၊ သား တယောက် အမေလေ။ လွယ်လွယ် နဲ့ တော့ ဆုံးဖြတ်ဖို့မလွယ်ဘူး”
“အိုကေ၊ ဆိုကြပါစို့ ချိုလေး က အပျို ကလေး မရှိဘူး၊ အဲလို အခြေအနေနဲ့ ဘမြတ်ကြီး နဲ့ တွေ့ကြပြီဆိုရင်ရော၊ ချိုလေး က အဆုံးစွန်ထိ လိုက်လျောလိုက်မှာလား”
ချိုလေး က ပုခုံး ကို တွန့်ပြရင်း၊
“ထင်တာပဲ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ တပတ်နှစ်ပတ်လောက် အထိ လိင်ကိစ္စ က အဲလောက်ထိ အရသာ စူးစူး နစ်နစ် ခံစားရလိမ့်မယ် လို့ မတွေးခဲ့မိဘူး”
“ဘုရားရေ၊ ဟုတ်ကဲ့ အမှန်အတိုင်း ပြောပြလို့ ကျေးဇူးပါ”
ကျနော် ငေါ့တော့တော့ ပြောလိုက်တော့မှ သူပြောလိုက်တာ ဘာအဓိပ္ပါယ်ပေါက်သွားမှန်း သတိထားလိုက်မိပြီး ချိုလေး တယောက် ကမန်းကတန်းဖြင့်၊
“နိုးနိုး ချိုလေး ဆိုလိုတာက၊ အဲလို မဟုတ်ဘူး၊ ချိုလေး ကိုကို နဲ့ နေခဲ့တုန်း က လိင်ကိစ္စ အရသာ က မကောင်းခဲ့ဘူး လို့ မပြောပါဘူး၊ ချိုလေး ကြိုက်တယ်၊ ဆန္ဒ လည်း ပြည့်ဝ ခဲ့ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး အမြင်တွေ က ပြောင်းသွားခဲ့တယ်လေ၊ ချိုလေး အရင် က ဒါမျိုး အဖြစ်အပျက်တွေ ရှိနေခဲ့လိမ့်မယ်လို့တောင် တခါမှမတွေးထားခဲ့ဘူးလေ၊ ချိုလေး ကြီးပြင်းလာခဲ့ရတဲ့ မိသားစု အသိုင်းအဝိုင်း နဲ့ အဆင့် အတန်းမှာ သူတို့ ဟာ မိန်းကလေး တွေရဲ့ ခံစားမှု လိင်ကိစ္စ ဆန္ဒတွေကို ဖိနှိပ် ချိုးနှိမ်ထားခဲ့တာလေ”
“ဟုတ်တယ် အမှန်ပဲ”
“သတ်မှတ်ထားတဲ့ ဘောင်အတွင်း မှာနေလို့ ကတော့ ဘာမှ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဘောင်အကန့် မရှိပဲ ကိုယ်လုပ် ချင်တာကို လုပ်ပြီး ဖြစ်လာတဲ့ အကျိုးဆက် ကို ကောင်းကောင်း မကောင်းကောင်းခံ ဆိုတဲ့ လောက ထဲမှာ ဆိုရင်တော့ ဘယ်လောက်မြန်မြန် နဲ့ ဘာတွေ ဖြစ်လာမလဲ ဆိုတာ ဘယ်သူမှ ပြောလို့ မရဘူးလေ၊ အခု ချိုလေး က ဘောင် အပြင်ဘက်ကို ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ ကိုကိုမေးတဲ့ မေးခွန်း ကို ဖြေရရင် ချိုလေး မသိဘူးလို့ ပဲ ပြောရတော့မယ်၊ အခု ချိန်ထိတော့ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးထားတာကတော့ ဒီအဆင့်ထက် ကျော်ပြီး ဆက်မသွားချင်သေးဘူး ဆိုတာပဲ၊ အရင်တုန်းက လည်း ချိုလေး အရင် အဆင့်တွေကကျော်ပြီး မသွားချင်ဘူး လို့ ပြောခဲ့တာ ဆိုတော့၊ မပြောတတ်တော့ဘူး”
“အင်း ဖြစ်လာတဲ့ အတိုင်းပေါ့ ချိုလေး”
“အဲလို ပဲ ပြောရတော့မှာပဲ ကိုကို”
“ကိုကို တခုပဲ မှာချင်တယ် ချိုလေး အန္တရာယ်မဖြစ်အောင်တော့ သတိ ထားပါ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို ၊ ချိုလေး အိပ်ရတော့မယ်”
“ခနလေး ချိုလေး မအောက်ခင်၊ မနက်ဖြန် ကိုကို တို့ သင်္ဘော ဟာဝိုင်ယီ ကနေ ထွက်တော့မှာ၊ စကိုက် က ရဖို့ မလွယ်တော့ဘူး ဖိလစ်ပိုင် ရောက်တဲ့ အထိ၊ နောက်ပြီးတော့ ကိုကို ဒီ တဖြတ်မှာ ဂျူတီ နှစ်ထပ် အိုဗာတိုင် တွေပါ လုပ်ရမှာမို့၊ အားဖို့ လည်း မလွယ်ဘူး၊ အဲဒါ တပတ်နီးပါးလောက် ဖြစ်မှာ၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး ကိုကို့ ကို အီးမေး ပို့ထားလိုက်ရင် ကိုကို အားတဲ့ အချိန် ဖတ်လို့ ရမှာပေါ့”
“အိုကေ”
“ချိုလေး ကိုကို့ ဆီကို ဘာတွေ ဖြစ်ပျက်နေတယ် ဆိုတဲ့ အသေးစိတ်ကို နေ့တိုင်း အီးမေး ပို့ပေးနော်၊ အရင်တခါတုန်း က အီးမေး လိုပဲ၊ ပို့မယ်လို့ ကိုကို့ ကို ဂတိပေး”
“အင်းပါ ဂတိပေးပါတယ်”
“ချိုလေး ကို ကိုကို ချစ်တယ်”
“ကိုကို့ ကိုလည်း ချိုလေး ချစ်တယ်”
………………….
အခန်း ၁၃။
နောက်တပတ် အတွင်း အဖြစ်အပျက်တွေက တော့ ချိုလေး ရဲ့ အီးမေး ကိုပဲ ကော်ပီ လုပ်ပြီး ပြန်ပြလိုက်တာ အကောင်းဆုံး ဖြစ်မယ်၊ ကျနော်တို့ မိသားစု နဲ့ ပတ်သက်တာ ဟိုအကြောင်းတိုလီမှုတ်စ တွေကို တော့ အဲဒီ ထဲက ထုတ်ထားလိုက်မယ်။
…………
အီးမေး ၁။
ချစ်ဆုံး ကိုကိုရေ။
ကိုကို တယောက်တော့ ချိုလေး နဲ့ ဘမြတ် နဲ့ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်မလဲ ဆိုတာ သိချင်နေလိမ့်မယ် ဆိုတာ ချိုလေး သိတယ်။ ကိုကို သိချင်သလို အသေးစိတ် တွေ ကို တတ်နိုင် သမျှ ချိုလေး ရေးပြမယ်နော်။
ဒီနေ့ သား ကို ကျောင်းကား ဆီ သွားပို့ ပြီး အပြန်မှာ ဘမြတ် က ချိုလေး နဲ့ ကပ်လိုက်လာတယ်။ သူက အဲလို ချိုလေး နဲ့ အတူတူ ဓါတ်လှေခါးစီး၊ ချိုလေး တို့ အခန်းဆီ အတူတူ သွားကြတာ ကို ချိုလေး မကြိုက်ဘူး၊ စိတ်လည်းမလုံဘူး ၊ အိမ်နီးချင်း တယောက်ယောက် က တွေ့သွားရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ပေါ့ ၊ သူ့ကို ပြောတာ လည်း ဂရု မစိုက်ဘူး၊ သူ့ရဲ့ ဆရာကြီး စတိုင် ဖမ်းတာက တော်တော်လေး တော့ လက်ပေါက်ကပ်လာတယ်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဘယ်အခန်း ကမှ တံခါးတွေ မဖွင့်ထားဘူး၊ အပြင်မှာ လည်း လူတွေ မတွေ့ရဘူး။
ချိုလေး တို့ အခန်းထဲ ရောက်တာနဲ့ ဘမြတ် က တခါထဲ ချိုလေး ကို အတင်း ဆွဲဖက်ရမ်း ပြီး ကိုင်တော့တာပဲ၊ ချိုလေး က တွန်းပြစ်ပြီး သူ့ကို ခနလောက် စောင့်ပါဦးလား၊ မီးဖိုထဲ မှာ လက်စသတ်စရာလေး တွေ သွားလုပ်ရ ဦးမှာ လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူက ချိုလေး နို့တွေကို လှမ်း ဆုပ်ညှစ်လိုက်ရင်း ချိုလေး ပါးကို နမ်း လိုက်ပြီးတော့ မှ လွှတ်ပေး လိုက်တယ်။ ချိုလေး လဲမီးဖို ဆီ ထွက်သွားရော သူက ဆိုဖာ ပေါ် ထိုင်၊ တီဗီ ရမုတ် ကို ကောက်ကိုင် ပြီးတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ တီဗီ ကို ထိုင်ကြည့်နေတာ သူ့အိမ်ကျနေတာပဲ၊ ချိုလေး လည်း မီးဖိုချောင် မှာ သားနဲ့ မနက်စာ စားထားတာတွေကို ရှင်း လင်း ဆေးကြော သိမ်းဆည်း နေလိုက်တယ်၊ ခနနေတော့ သူ မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်လာပြီး ချိုလေး အလုပ်လုပ်တာကို လာကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့၊
“မနေ့ ကတုန်း က အရမ်းမိုက်တာပဲ၊ ရုတ်တရက် မြင်လိုက်ရတဲ့ စု ရဲ့ ဖင်လုံး ဖြူဖွေးဖွေး ကြီး တွေက ဘမြတ် ကို အရမ်း စိတ်တွေ ထန်လာစေလို့ ညက အမိုးပေါ်မှာ ဂွမ်းဘုံကို သုံးချီလောက် လိုးပြစ်လိုက်တယ်”
ချိုလေး က ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ကောင်တာကို ဆက်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေလိုက်တယ်၊
“စု က ဂွမ်းဘုံ အပေါ် မှာ ဂျယ် ဝင်နေတာ ဘမြတ်သိပါတယ် ဒါပေမဲ့..”
“စု သူ့ကို ဂျယ်မဝင်ပါဘူး”
ချိုလေး သူ့ကို စကားဖြတ် ပြီး အော်ပြစ်လိုက်တယ်။
“စု ဂျယ် ဝင်တာလည်း တရားပါတယ်၊ စု က အရမ်း ချောမောလှပပြီး ဘော်ဒီက လည်း အကိတ်စားကြီး၊ ဂွမ်းဘုံက ဘော်ဒီလည်း မလှ ရုပ်ကလည်း ဆိုးသေး၊ သူ့ဖင်မှာ ဆို ဝက်ခြံ ဖု တွေ လည်းရှိသေး စုလို မျိုး ချောမွတ် ဖွေးနု နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီး မျိုး မဟုတ်ဘူး”
ချိုလေး ပြောလည်း သူက ဂရု မစိုက်ပါဘူး၊ သူပြောချင်ရာ ဆက်ပြောနေတာပဲ၊ စုလည်း မကြား သလို ကိုယ်လုပ်စရာ ရှိတာ ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ အရှက် မရှိ တဲ့ စကားတွေနဲ့၊ လူ လာပြီး စျေးမှာ ဝယ်တဲ့ အသားတုန်း လို အိမ်ဖေါ်မ နဲ့ နိူင်းယှဥ် ပြောဆို နေတာ နားကြားမြင်းကပ် တယ်။
“ဒါပေမဲ့ ဂွမ်းဘုံ က ဘမြတ် ကို သူ့ စောက်ဖုတ် လုပ်ခွင့် ပေးတယ်၊ အဲဒါ က အဓိကပဲ”
အဲလို ပြောရင်း နဲ့ သူက ချိုလေး နားကပ်လာပြီး ချိုလေး ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။
“စု သာ စိတ်ပြောင်း သွားမယ် ဆိုရင် ဘမြတ် စု တယောက် ထဲ အပေါ်မှာ ပဲ သစ္စာ ရှိမယ် ဆိုတာ ဂတိပေးပါတယ်”
“ဘမြတ် ရူးနေတာပဲ”
ချိုလေး က သူ့ကို တွန်းလွှတ်လိုက်ပြီး လက်တွေကို ဘေဆင်မှာ ဆေးနေလိုက်တယ်၊ သူက ချိုလေး ကို ပြန်ဆွဲပြီး နံရံ မှာ ကျောကပ်မိအောင် တွန်းထားလိုက်တယ်။
“စုလေး ဘာလို့ အဲလောက် ခေါင်းမာ နေရတာလဲ”
အဲလို ပြောပြီးတော့ ချိုလေး ကို သူ့နူတ်ခမ်း တွေနဲ့ နမ်းစုပ်တော့တာပဲ၊ ချိုလေး က အဲဒီ အထိအတွေ့ တွေကို တောင်းတ နေမိတာ ဆိုတော့၊ သူ့ရဲ့ ဆရာကြီး စတိုင် လုပ်နေတာတွေကို စောက်ညင်ကပ်တဲ့ စိတ်တွေ ပျောက်သွား တော့တယ်၊ ချိုလေး မနေ့ ကပြောခဲ့သလိုပဲ အဲလို ကိုယ့်ထက် နိမ့်ကျတဲ့ သူက ကိုယ့်အပေါ် ဆရာကြီး စတိုင် နဲ့ အပေါ် စီး က ဆက်ဆံတာက များ ချိုလေး ရဲ့ စိတ်တွေကို နိုးဆွ စေတာလားတော့ မသိဘူး။ သူ့လက်တွေ ကလည်း တအားမြန်တယ်၊ ချိုလေး တောင် မသိလိုက်ပဲ ခနလေး နဲ့ ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း နိကပ် ဖြစ်သွားတယ်။ ဘမြတ် သူ့လက်ဖဝါးကြီး နဲ့ ချိုလေး နို့တဖက် ကို တအားညှစ်ထည့်လိုက်တာ အရမ်းနာ သွားတယ်။ ချိုလေး သူနဲ့ ကစ် ပေးနေတာ ခွာလိုက်ပြီးတော့၊
“အား နာတယ်၊ ဘမြတ် အရမ်း မလုပ်နဲ့လေ”
လို့ ပြောလိုက်မှ သူညှစ်တာကို နည်းနည်းလျှော့လိုက်တယ်၊ သူ အဲလို ချိုလေး ကို ကစ်စ် လုပ်ရင်း နို့တွေ နှယ်ရင်း နဲ့ သူ့ပုဆိုး အောက် ကကောင်ကြီး က မာလာပြီး ချိုလေး ပေါင် ကို လာထောက်ပွတ်နေတာ သတိထား မိလိုက်တယ်၊ ဟိုတခါ တုန်းက သူ့ဟာကြီးကို ချိုလေး ထု ပေးပြီး သူလရည် တွေ ချိုလေး နို့တွေပေါ် ပန်းထုတ် ခဲ့ဘူးတာ ပြန်သတိရပြီး မျက်နှာ ပူသွားတယ်၊ ရှက်လည်း ရှက်မိတယ်၊ စိတ်တွေလည်း တအား ထလာတယ်။ အဲတုန်းက လရည်တွေက လည်း ဖြူဖြူ ပြစ်ပြစ် ကြီး၊ ချိုလေး လက်တွေက အလိုလို သူ့ပုဆိုး ကို ဆွဲချွတ်ချလိုက် မိပြီး မာတောင် နေတဲ့ သူ့လီးချောင်း ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။
ချိုလေး က သူ့လီးကြီး ကို သူမပြောရပဲ ချိုလေး ဘာသာ ဆုပ်ကိုင်လိုက် လို့ သူသဘောကျသွားပုံရတယ်၊ ချိုလေး အောက်နူတ်ခမ်း ကို ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်းက၊
“လိမ္မာလိုက်တဲ့ စုလေး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်၊
“သိပ်ပျော်မနေနဲ့”
ချိုလေး လည်း ပါးစပ်ကသာ ပြောလိုက်တာ၊ တစိမ်းယောက်ျား တယောက်ရဲ့ လီးကြီးကို လမ်းဘေးက ဖာသည်မ တယောက်လို ဆုပ်ကိုင် ပွတ်ပေးနေမိတာကိုယ့် ကိုယ်ကိုတောင် မယုံသလို ဖြစ်မိတယ်။
နောက်တော့ ဘမြတ် က ချိုလေး ကို တဖက်လှည့်ပြီး သူ့ကို ကျောပေးရပ်ခိုင်းတယ်၊ သူကအနောက်ကနေ ချိုလေး နို့တွေကို တဖက် တလုံးစီ ကိုင် ဆုပ်နှယ်ရင်းက သူ့လီးကြီးနဲ့ ချိုလေး ညာဘက်ပေါင်ကို ပွတ်နေတယ်၊ ချိုလေး က လက်နောက်ပြန်နဲ့ သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ရင်း ဂွင်း စထုပေးနေလိုက်တယ်။
အဲလို ပုံနဲ့ တော်တော် လေးကြာအောင် ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် ပွတ်နေ ထုနေ ကြတယ်၊ သူက ချိုလေး လည်ကုတ်တွေကို နမ်းတယ် စုပ်တယ်၊ သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ချိုလေး နို့သီးခေါင်း တွေကို ပွတ်ခြေတယ်၊ ချိုလေး နို့သီးခေါင်းတွေက မာတောင်လာတယ်၊ နောက့် ချိုလေး ဘိုက်သားတွေကို ကုတ်ခြစ်တယ်၊ ချိုလေး ကြက်သည်းတောင်ထတယ်၊ သူ့ကို ဂွင်းထု ပေးနေတာကို လည်း တချက်တချက် သူကဆရာလုပ်သေးတယ်၊
“အရမ်း မဆုပ်ထားနဲ့ လေစု၊ ဖွဖွလေးကိုင်ပွတ်၊ ဘော ကိုလည်း ဆော့ပေးဦး၊ စုလေး မြန်မြန်လေး ဆောင့်ကွာ”
အဲဒါမျိုးတွေပေါ့၊ သူ့လက်တွေက လည်း ချိုလေး တကိုယ်လုံး ၊ အပေါ်ပိုင်းပေါ့ ၊ နို့တွေ ဘိုက်တွေ အကုန်လျောက်ပွတ် လျှောက်ကိုင်၊ နေတာ ချိုလေး မိန်းမော နေမိတယ်၊ အထူးသဖြင့် မီးဖိုချောင်ကြီးမှာ ချစ်လေး က နံရံကို မျက်နာပြုလို့ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက ကိုယ့်နောက်မှာ၊ သူ့လီး ကို ကိုယ်က ကိုင်ထုပေးနေတာ၊ အဲဒါတွေ အကုန်လုံးက တဏှာစိတ်ကို ပိုကြွလာစေသလိုပဲ၊ ချိုလေး ပိပိ လေးမှာ စိုနေပြီ။
အဲဒီ အချိန်မှာပဲ ဘမြတ် က ချိုလေး တင်းတင်း ဝတ်ထားတဲ့ ထမီစကို ဖြည်ဖို့ လုပ်တယ်၊ ချိုလေး က သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ထားရာက လွှတ်လိုက်ပြီး၊
‘ဒါက ဘာလုပ်တာလဲ ဘမြတ်”
“ထမီပဲ ချွတ်မှာပါ စု လေးရာ၊ ပင်တီ ကို မချွတ်ဘူး၊ ဘာမှ မလုပ်ဘူး”
“ဂတိတည်နော်”
“အင်းပါကွာ ဂတိပေးပါတယ်”
ချိုလေး တကယ်က အသက်ရူရတာတောင် မောနေပြီ၊ အဲဒါ နဲ့သူ့လီးကြီးကို ပြန်ကိုင်ပြီး ထုပေးနေလိုက်တုန်း သူက ချိုလေး ထမီစကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကြမ်းပေါ် ကွင်းလုံး ချွတ်ချပြစ်လိုက်တယ်၊ ခုတော့ ချိုလေး တကိုယ်လုံး မှာ အဝတ် ဆိုလို့ ပင်တီလေး တခုပဲ ကျန်တော့တယ်၊ ကိုကို ပဲ စဥ်းစားကြည့်တော့ ၊ ကိုကို့ မိန်းမ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကစ်ကစ် ကြီး တယောက် သူ့မီးဖိုချောင်မှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး တထည်ပဲ ကိုယ်ပေါ်မှာ ရှိတော့တယ်၊ သူတို့ ကွန်ဒို ကလုံခြုံရေး အဖိုးကြီး လီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေတာ၊ ကိုကို တဏှာစိတ်တွေ မထလာ ဘူးလားဟင်။ ချိုလေး ထမီလည်း ကွင်းလုံးကျွတ်သွားရော သူ့လက်ဖဝါးကြီးက ချိုလေး ပိပိ ကို ပင်တီပေါ် က တခါ နှစ်ခါလောက် လာပွတ်သေးတယ်၊ ချိုလေး က သူ့လက်ကြီးကို ဖယ်ဖယ် ပြစ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လက် တွေက ချိုလေး ပိပိ ကို လာလာပွတ်တာ ပင်တီခံနေတာတောင် ချိုလေး တုံတုံ သွားရတယ်။
ချိုလေး လည်း သူ့လီးကြီးကို ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့်ထုပေးနေတော့ မကြာခင်ပဲသူက၊
“အားးးး ဘမြတ် ပြီးကာနီးပြီ စုလေး…”
လို့ ပြောပြီး ဟိုတခါတုန်း ကလို ချိုလေး လက်ကို ဆွဲဖြုတ်ပြီး သူ့ဘာသာထု ဖို့ ကျိုးစားတယ်၊ ချိုလေး က ဒီတခါတော့ လွှတ်မပေးတော့ပဲ အတင်း ဆုပ်ထားပြီး ဆက်ထု ပေးလိုက်တာ သူ့လရည်တွေ မီးဖို ကြမ်းပေါ်မှာ တဖြွတ်ဖြွတ် နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။ ချိုလေး ထမီတွေ ပေါ်လည်း တချို့ စင်ကျတာပေါ့။
သူ လရည်ပန်းတာ ကုန်သွားတော့မှ လီးကို လွှတ် ပေးလိုက်ပြီး ချိုလေး ဘရာတွေ ကောက်ယူတော့ သူက မဝတ်ပါနဲ့ဦး ဒီအတိုင်းလေး ခနနေပါဦးဆိုလို့ ချိုလေး အဝတ်အစားတွေ အကုန်ကောက်ပြီး ကုလားထိုင်တလုံးပေါ် လုံးတင်ထားလိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ အဝတ်စ တခု ရှာပြီး ကြမ်း ပေါ်က သူ့လရည်တွေကို လိုက်သုတ်ပြစ်ရတယ်၊ သူ့လရည်တွေက လည်း ပြစ်ခဲနေတာပဲ၊ ကိုကို နဲ့ မတူဘူး၊ ချိုလေး က ကြမ်းပေါ် လေးဘက်ထောက်ပြီး နို့နှစ်လုံး တွဲလောင်းနဲ့ သူ့လရည် တွေ ကုန်သုတ်နေတုန်း၊ သူက အဲလို လေး အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲလို့ ပြောတယ်၊ နောက်ပြီး ချိုလေး တင်ပါးကြီးကို လာပြီး ဖြတ်ကနဲ ရိုက်တယ်၊ ချိုလေး က မျက်မှောင်ကုတ် ကြည့် လိုက်တော့ မှ ဆက်မလုပ်တော့ တာ။
“စု လေး ဘမြတ် က မြန်မာ အမျိုးသမီး ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ အမျိုးသမီး တွေကို ကြိုက်ပါတယ်၊ ဆက်ဆီ ဖြစ်တယ် လို့လည်းထင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ အချိန် မရှိတဲ့ အချိန်မှာ အဲဒါတွေက အလုပ်မရှုတ်ဘူးလားလို့”
“ဘမြတ် ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ၊”
“ဘာလဲ ဆိုတော့ မြန်မာ ဝတ်စုံ က ဝတ်လိုက် ချွတ်လိုက် လုပ်တဲ့ အချိန် အရမ်း အချိန်ယူသလားလို့၊ နည်းနည်း ခေတ် ဆန်ဆန်လေး ဝတ်ပါလားလို့”
“စု မှာ က အာ့ မျိုး အဝတ်အစား တွေ သိပ် မရှိဘူးလေ”
“ဘာပဲ ရှိရှိပါ ဘမြတ် က အကြံပေးတာပါ”
အဲလို ပြောပြီးတော့ သူ့ပုဆိုး သူကောက်ဝတ် မီးဖိုထဲက နေ ထွက်သွားတယ်၊ သွားနေရင်းက၊
“နေ့ခင်း ဘမြတ် ခနနားတဲ့အချိန် ပြန်လာခဲ့မယ်၊ စုလေး က အခု ပုံလေး အတိုင်း ပဲ ချွတ်ထားလိုက်မယ် ဆိုရင် ဘမြတ် တို့ အတွက် ပိုအချိန်ရတာပေါ့”
လို့ ပြောရင်း အိမ်ပြင် ထွက်သွားတော့တယ်။ ချိုလေး စိတ်ထဲ မှာ ဘမြတ် ရဲ့ အဲဒီ ဆရာကြီး စတိုင်ကို သောက်ညှင် ကပ်လိုက်တာ လို့ တွေးမိပြန်ရော။
….
အဲလို ဘမြတ်လည်း ထွက်သွားရော ချိုလေး လည်း တကိုယ်လုံး နိကပ် ဖြစ်အောင် ပင်တီကို ချွတ်ပြီး တော့ အိပ်ယာပေါ် မှာ မာစတာဘိတ် လုပ်လိုက်တာ သုံးချီတောင် ပြီးတယ်။ ချိုလေး စိတ်ထဲ မှာ ချိုလေး နဲ့ ဘမြတ် တို့ အဲလို မီးဖိုချောင် ထဲ မှာ မတ်တပ်ရပ် ပြီး ဖြစ်သွားကြတဲ့ ပုံတွေကို ပြန်စဥ်းစားရင်း နဲ့ ဘိတ်တာလေ၊ ပြီး တော့ နည်းနည်း လည်း ပင်ပန်းသွားတာနဲ့ မှေးလိုက်တာ ဘာအဝတ်အစားမှ တောင် ပြန်မဝတ်ဖြစ်တော့ ပဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
အိမ်ရှေ့ တံခါး က လူခေါ်ခေါင်း လောင်သံ ကြားတော့မှ ပဲ ချိုလေး အိပ်ရာ က နိုးလာတယ်၊ နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီတောင် ထိုးတော့မယ်။ အိပ်ယာပေါ် က မနည်း ကျိုးစား ထရတယ်။ လူက အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေတုန်းပဲ၊ အိမ်ရှေ့ တံခါး ဆီ သွားမယ် ဆိုပြီး ထ လမ်းလျှောက်လာတာ အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်တော့မှ ချိုလေး တကိုယ်လုံး အဝတ်အစား တမျှင်မှ မရှိ ဘူး ဆိုတာ သတိရတော့တယ်။ ချိုလေး ရဲ့ စိတ် တပိုင်းတစ ကတော့ ဒီအတိုင်း ပဲ တံခါး ကို သွားဖွင့်လိုက်ဖို့ တောင် စဥ်းစားသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက တကယ့် ကို အဆင့် ကျော် နေမလားလို့ တွေးမိတယ်။
နောက်ပြီး ဘမြတ် က ချိုလေး ကို ဘာအဝတ်အစားမျိုး ဝတ်သင့်တယ် မဝတ်သင့် ဘူးလို့ ပြောသွားတာကို ပြန်တွေးမိပြီး စိတ်ထဲ နည်းနည်း ခံပြင်းသလို ဖြစ်လာတယ်၊ အဲတာနဲ့ မီးဖို ချောင် ပြန်သွားပြီး ကုလားထိုင်ပေါ် တင်ထားခဲ့ တဲ့ အဝတ်အစား တွေကို အကုန် တစ မကျန် ပြန်ဝတ် ပြီး တော့ မှ တံခါး ဆီ သွားပြီး ဖွင့်ပေး လိုက် တယ်။ ဘမြတ် က တံခါး ကို အတင်း တွန်းဝင်လာပြီးတော့ သူ့ဘာသာ သူပြန်ပိတ်ကလန့် ထိုးလိုက်တယ်။
“ဘာကြောင့် ဒီလောက်တောင် ကြာနေရတာလဲ”
သူ့ လေသံ နဲ့ မျက်နှာကြော ကို မကြိုက်တာနဲ့ ချိုလေးလဲ၊
“ချိုလေး အိပ်ပျော် နေတာ ဘမြတ် ဘာလိုချင်လို့လဲ”
လို့ ပြန်မေးလိုက်တယ်။ အဲတော့ မှ သူက ပြုံးပြီး ချိုလေး ကို လှမ်းဖက်ရင်း၊
“မောင် ဘာလို တယ် ဆိုတာ စု သိပါတယ်ကွာ၊ မောင့် ကို ပေးမယ် မဟုတ်လား”
“ဘမြတ် နော် ဘာမောင် တွေ ဘာတွေ လာလုပ်မနေနဲ့၊ စု မကြိုက်ဘူး ပြောထားတယ် မလား၊ ဆရာကြီး လိုလို လာလုပ်မနေနဲ့”
အခန်း ၁၄။
ချိုလေး သူ့လက်မောင်းကို ရိုက်ပြစ်လိုက်ပြီး ခပ်မာမာ ပဲ ပြောလိုက်တာကို ဘမြတ် က မကြားဟန်ဆောင်ပြီး၊
“စု ဘာလို့ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ဝတ်ထားရတာလဲ၊ ဘမြတ် ထင်တာ ဘမြတ် ဒီမနက်က စု ကို အကုန်ချွတ်ထားပြီး ပင်တီလေး တခု ပဲ ချန်ထားလို့ ပြောထားခဲ့တယ် မဟုတ်လားလို့”
“ရှင့် ဘာသာ ပြောချင်ရာ ပြော၊ ကျမ က ရှင်ပြောတာကို လိုက်နာ နေစရာ မလိုဘူး၊ ရှင် က ကိုယ် ဘာလဲ ဆိုတာ ကိုယ် မမေ့ပါနဲ့”
“အင်း ပါ ထားပါတော့”
သူက ပုခုံးတွန့် ပြပြီး ဆိုဖာပေါ် မှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း သူ့ကို စူပုတ်ပုတ် မျက်နာထားနဲ့ ကြည့်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ် သူ့ဘေး မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
ဘမြတ် ချိုလေး ပုခုံးကိုသိုင်းဖက်ပြီး သူ့ဆီဆွဲယူလိုက်တယ်။ ချိုလေးလည်း သူ့ကိုယ်ပေါ် မှီထားလိုက်တယ်။ သူက ချိုလေး လည်တိုင် ပါးပြင်း တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း နမ်း စုပ်ပြီး ချိုလေး သွေးတွေကို နွေးလာစေတယ်။ ဒီတခါ သူ ချိုလေး အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ချွတ်၊ ဘရာတွေ ဖြုတ်တော့ မငြင်းမိတော့ဘူး။ နောက်တော့ ချိုလေး ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာနဲ့ ဖြစ်သွားရော၊ သူ့ ပုဆိုးကို ဖြည်ပြီး လီးကြီးကို ထုတ်မယ်လို့ ထင်ထားတာ သူက ဘာမှ မလုပ်ဘူး၊ နောက် သူက ချိုလေး နူတ်ခမ်းတွေကို သူ့နူတ်ခမ်း တွေနဲ့ ဖိကပ် ပြီး နမ်းစုပ်လာတယ်။ အရင်က ထက် စာရင် သူ ကစ်ဆင် ပေးတာ တိုးတက်လာတယ် ချိုလေး နူတ်ခမ်းထဲသူ့လျှာကြီး ထိုးထည့်ပြီး ချိုလေး လျှာနဲ့လည်း လာပွတ်တယ်။ အခုတခါတော့ ချိုလေး နို့တွေကို သူအရမ်း မဆုပ်ညှစ်တော့ပြန်ဘူး၊ ချိုလေး ခေါင်းနောက်ဘက်ကို လက်တဖက်က ထိန်းကိုင်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူ့နောက်လက်တဖက်က ထမီပေါ် ကနေ ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်နေတယ်။ ချိုလေး အောက်ပိုင်း မလုပ်ရဘူးလို့သူ့ကို ပြောထားပေမဲ့ အခု က ပိပိ ကိုလည်းကိုင်တာ မဟုတ်လို့ လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ အိမ်နေရင်း ထမီ အသားကပဲ ပါးလို့လားမသိဘူး သူ့လက်နွေးနွေး ကြီးတွေ အထိအတွေ့ က ခံလို့ကောင်းနေတယ်။ အဲတော့ မကြာခင်ပဲ ချိုလေး အသက်ရူ မြန်လာတယ်။
“စုလေး”
“ဟင် ဘမြတ်”
“စုလေး ထမီ ချွတ်လိုက်ကွာ”
ချိုလေး ခေါင်းကို ယမ်း ပြလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး ပေါင်သား ကြီးတွေကို သူ့လက်ဖဝါးကြီး နဲ့ တိုက်ရိုက်ပွတ်ပေးတာကို ခံချင်နေမိတယ်။
“လုပ်ပါကွာ”
“ဟင့်အင်းပါ”
ဘမြတ် က ချိုလေး ကို ဆက်နမ်း နေတယ်။
“လုပ်ပါကွာ မနက်က လိုလေးလေ၊ စု မထိနဲ့ ဆိုတဲ့ ဟာကို ဘမြတ် ဆက်မလုပ်ပါဘူး”
ချိုလေး ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ နဲ့သူ့ကို နူတ်ခမ်းချင်းပဲ ပြန်နမ်း နေမိတယ်၊ ချိုလေး လက်တဖက်က သူ့ ရင်ဘတ်ကို ရှပ်အင်္ကျီ ကြယ်သီး ဖြုတ်ထားတဲ့ ကြားက လက်သွင်း ပြီး ပွတ်ပေးနေတယ်၊ သူက သူ့လက်တွေကို ပေါင်ရင်း ကနေ တဆင့် ခါးကို တက်လာပြီး ချိုလေး ထမီ ကို ဆွဲဖြည်ဖို့ လုပ်တယ်။ ချိုလေး က သူ့လက်တွေကို အုပ်ကိုင်ထား ပြီး တွန်း တယ်၊ သူက ပြန်တွန်းတယ်၊ ချိုလေး တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံပြီး စိုက်ကြည့်နေမိကြတယ်၊ ချိုလေး တို့ အသက်ရူသံတွေက လည်း မြန်လာနေပြီး မျက်နှာပေါ်မှာ လည်း ချွေးလေးတွေ ထွက်ချင်လာတယ်။ ခနနေတော့ ချိုလေး လက်ကို လျှော့ပေးလိုက်တယ်။
သူက ပြုံးပြီး ချိုလေး ခါးမှာ ကျစ်လိပ်သွင်းထားတဲ့ ထမီစ ကို ဖြည်ချ ပြီး ထမီကို ကွင်းလုံး ဆွဲချွတ်ချ တယ်။ ချိုလေး လည်း ဖင်ကြီးကို ကြွပေးလိုက်တယ်။
“ဟား ပင်တီ နီရဲရဲ ပါလား မိုက်တယ်”
သူ က အဲလို ရေရွတ်ရင်း က ပိပိ ပေါ် ကို ကိုင်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ချိုလေးက ၊
“အဲဒီ နေရာ မပါဘူးလေ”
ဆိုလိုက်မှ၊
“အင်းပါ အင်းပါ”
ဆိုပြီး ချိုလေး ပေါင်တွေကို ဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အခု တော့ သူ့လက်ဖဝါး ကြမ်းကြမ်း ကြီးနဲ့ ချိုလေး ပေါင်သား တွေ တိုက်ရိုက် ထိတွေ့နေတာလေ၊ ချိုလေး ကိုယ်ထဲ မှာ စိမ့်တက်လာတယ်။ အဲလို သာ လွှတ်ပေး ထားလို့ကတော့ ချိုလေး ကိုယ်တိုင် ကို ကိုယ် ရည်ရွယ်ထားတဲ့ အဆင့်ထက် ပိုပေးမိတော့မှာ ပဲ ဆိုတာ တွေးမိ တယ်။
အဲဒီ အချိန်မှာပဲ သူက ချိုလေး ကို နမ်းနေရာက နေ ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ပြီးဆိုဖာပေါ် မှာ နောက်မှီကိုမှီရင်း တည့်တည့် ထိုင်လိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း သူဘာလုပ်မလို့လဲလို့သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့၊
“ဘမြတ်ပေါ် ခွထိုင်ပါလား လာခဲ့”
ဆိုပြီး ချိုလေး ဂျိုင်း နှစ်ဖက်ကို ဆွဲလိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ၊ ထရပ်ကြီး ဆိုဖာပေါ် က သူ့ပေါင် နှစ်လုံး ရဲ့ တဖက်တချက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး သူနဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင် ခွလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပေါင်ပေါ် မှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း က နူတ်ခမ်းချင်း ပြန်ဆုံပြီး ကစ်ဆင် လုပ်မိကြပြန်ရော၊ သူက ချိုလေး ကို တင်းတင်း ကြီး ပွေ့ဖက်ထားတယ်၊ သူ့ ရဲ့ ဟာ မာတောင်တောင်ကြီးက ပုဆိုးအောက် ကနေဖုထ ပြီး ချိုလေး ပေါင်ခွဆုံ မှာ လာထောက်နေတယ်၊ ချိုလေး ပိပိ ကို တိုက်ရိုက် မထောက်မိအောင် ဖင်ကို အသာစောင်းထားပေမဲ့ ချိုလေး ပေါင်အတွင်းသားတဖက်ကတော့ လာထောက်မိနေတယ်။ ချိုလေး ပိပိ ကို တိုက်ရိုက်မထိအောင် ရွေ့ရင်းက သူ့ညာဘက်ပေါင် ပေါ်မှာ ခွင်ကျ သွားဖိသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ ချိုလေး ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကလည်းကားနေသလို ဖြစ်နေလို့ ညာဘက်ဒူးကို သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားက ထောက်လိုက်တယ်။ ဘယ်လို ကွက်တိ ဝင်သွားမှန်းမသိ ဘူး၊ ချိုလေး ကိုယ့်ဘာသာ တောင် သတိမထားမိလိုက်ဘူး၊ ချိုလေး ပိပိ နဲ့ သူ့ပေါင်ကြီးကို ဖိပွတ် နေမိတာ။
အဲလို သူ့ပေါင်တလုံးကို ခွပြီး ဖိပွတ်နေတော့ ကြားထဲက ပုဆိုး နဲ့ ပင်တီ အသား ခံနေတာတောင်မှ ချိုလေး အစေ့ ကို ဖိခြေနေသလို ခံစားနေရတယ်၊ တချက်ပွတ်လိုက်မိတိုင်း ချိုလေး ပါးစပ် က အသံထွက်ပြီးတောင် ငြီးမိတယ်။ အခု အခြေအနေ က ချိုလေး က ဘမြတ် အပေါ် တက်လုပ်သလို ဖြစ်နေတယ်၊ သူက အောက် ကနေ ငြိမ်ခံနေပြီး ချိုလေး က သူ့ပေါင်တလုံးပေါ် တက်ခွ မြင်းစီးလို့၊ သူ့မျက်နှာ အနှံ့ နဲ့ နူတ်ခမ်းတွေကို နမ်း၊ သူ့ဆံပင် တွေကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်၊ အဲလို ဖြစ်နေတာ၊ သူတောင် မှင်သက်မိနေတယ်၊ ခနနေမှ သူက၊
“စု လေး ပိုပြီး ကောင်းတဲ့ နည်း ဘမြတ် ပြမယ်”
“တော် ဘမြတ် ဘာမှ မပြောနဲ့”
ချိုလေး အသံက အမောဟိုက်၊ ကာမဇော် တက်ကြွ နေတဲ့ အသံဖြစ်နေလို့ ၊ ကိုယ်ကြားရတာ တောင် ကိုယ့်အသံဟုတ်ရဲ့ လားသံသယတောင် ဖြစ်မိတယ်။
ချိုလေး သူ့ပေါင်လုံးကို အတည့် ပွတ်လိုက် စောင်း ပွတ်လိုက်နဲ့ ချိုလေး အစေ့ လေး ယားသမျှ ကို ဖိပွတ် နေမိ တာ၊ ချိုလေး ဖီးတွေ အရမ်းကို ထကြွနေတယ်၊ ဘမြတ် ကလည်း သူ ခုနေ လုပ်ရင် ရမှာပဲ ဆိုပြီး သူ့လက်ဖဝါး ကို ချိုလေး ပင်တီ အောက်ထိုးထည့် ပြီး ချိုလေး တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်တော့တယ်။ တကယ်က အဲဒီ အချိန် မှာ ဒီထက် ပိုလုပ်ရင် လည်း ချိုလေး ငြင်းချင်မှ ငြင်း ဖြစ်တော့မှာ၊ ဒါပေမဲ့ သူကလည်း အဲလောက် နဲ့ ကျေနပ် နေပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် တက်ခွ ပွတ်နေတဲ့ ချိုလေး တင်ပါး ကြီးတွေကို ပဲ ဆုပ်နှယ်နေတော့တယ်။
သူက ချိုလေး တင်ပါးကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ညှစ်ပြီး တချက်တချက်လည်း စက်ဝိုင်းလို့ လှည့်ဖိပွတ်နေ တော့ ချိုလေး ကို ပိုပြီး စိတ်တွေ ထလာစေပြီး ခနလေး နဲ့ ချိုလေး တကိုယ်လုံးတုံတက်၊ စေစေ့လေး လည်း ကျင် ပြီး ပြီးသွားတော့တယ်။ ချိုလေး အသံအကျယ်ကြီး အော် ပြီး ငြီးပြစ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး အဲဒါ တောင် သူ့ပေါင်ကို ခွပြီး နောက်ထပ် လေးငါး ဆယ်ခါလောက် အဖုတ်နဲ့ ဖိပွတ် တိုက်ပြစ်လိုက်သေးတယ်၊ အရှိန်ကျ သွားတော့မှ ချိုလေး သူ့ကို တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားရင်း သူ့ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင် နားနေလိုက်မိတယ်။
“စိတ်ဝင်စားစရာပဲ၊ ဘမြတ် ကို ဘယ်မိန်းမ ကမှ အဲလို လုပ်တာ မကြုံဖူးသေးဘူး”
ဘမြတ် က ပြုံးရင်း ချိုလေး ပါးကို နမ်းလို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ချိုလေး လည်း နည်းနည်း ရှက်သွားတယ်၊ ဒီလို အောက်ခြေ လူတန်းစား လုံခြုံလေး အဖိုးကြီး ရှေ့မှာ ကိုယ်ပြီးတာကို ပြလိုက်မိလို့လေ။
“စု လည်း တခါမှ မလုပ်ဖူးပါဘူး၊ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ”
အဲလို ပဲ ရှက်ရှက် နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက သူ့ပုဆိုး ခါးပုံစကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ထုတ်လိုက်တယ်။
“ကဲ ခု ဘမြတ် အလှည့်”
ချိုလေး လည်း သူ့ပေါင်တဖက်ပေါ် ခွထိုင်နေရက်ကပဲ သူ့ နူတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်ရင်း က ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေး တယောက်လို လူလီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုပေးလိုက်တော့တယ်။
သူ သူ့အလုပ်ရှိရာ ပြန်သွားတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် သူ ပန်းချခဲ့တဲ့ သုတ်ရည်တွေကို ချိုလေး အဝတ်စတခု ယူပြီး သုတ်ပြစ်ရပြန်တယ်၊ နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ တစ်ရှုး ဖြစ်ဖြစ်၊ လက်ကိုင်ပုဝါ ဖြစ်ဖြစ် တခုခု တော့ အနားမှာ ဆောင်ထားရမယ်လို့ စိတ်ထဲ တေးထားလိုက်ပါတယ်။
ဒီနေ့ အဖြစ်အပျက် ကတော့ ဒါပါပဲ ကိုကို ၊ တနေ့လုံး သူပြန်မလာပါဘူး။
ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်း လန့် သလို ဖြစ်လာတယ်၊ ချိုလေး ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် သူ့ကို လုပ်ပေး အလိုလိုက်ခဲ့မိပြီးမှ ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပေါစား ဆန်သလို ပြန်မြင်မိတယ်။ ဒီထက် ပိုပြီး ရှေ့ဆက်မတိုးမိ ခင် ဒီ ဇာတ်လမ်းကို ဒီမှာတင် ဖြတ်လိုက်ရင် ကောင်းမလားလို့ စဥ်းစားနေမိပြီ။
ကိုကို့ ကို ချစ်တဲ့
ချိုလေး
………
ကျနော် အဲဒီ အီးမေး ကို သုံးခေါက်တိတိ ပြန်ဖတ် ပြီး စိတ်ကူးတွေ ရိုင်း ပြီး လူက လည်း တအားထန်လာတယ်။ ဂွင်းလည်း နှစ်ခါ တိတိ ထုပြီးပြီ၊ ချိုလေး ပင်တီလေး တခုပဲ ဝတ်ပြီး ကျနော်တို့ ကွန်ဒို လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး ပေါင် ပေါ်ခွထိုင်လို့ သူ့ကို ဂွင်းထုပေးနေပုံကို ပြန်စဥ်းစားလိုက်တိုင်း လီးက ပေါက်ကွဲလု မတတ် မာတောင်လာတယ်။ ကျနော့် စိတ်ထဲ ဦးသာမြတ် ကို မနာလိုစိတ် လုံးဝ မရှိတော့ဘူး၊ သူ့ကို ကျနော့် မိန်းမ နဲ့ လမ်းဆုံး အထိ သွားစေ ချင်နေမိပြီ၊ အခု သွားနေတဲ့ နှုံး နဲ့ ဆိုရင်တော့ အဲဒါ ကလည်း သိပ်မကြာနိုငတော့ဘူး၊ ဒီနေ့လား မနက်ဖြန်လားပဲ။ ကျနော် တော့ ခုလို အီးမေး ဖတ်နေမဲ့ အစား ကိုယ်တိုင်တောင် သွားကြည့်ချင်နေမိပြီ။
ကျနော် ချိုလေး ဆီကို အီးမေး အတိုလေး ပဲ ပြန်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး ရေးပို့ပေးလိုက်တဲ့ အီးမေး ကို သေခြာ ဖတ်ပြီး ကြိုက်နှစ်သက်ကြောင်း၊ ချိုလေး ကို လည်း အရမ်း ချစ်ကြောင်း၊ ချိုလေး အဲလို ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ရောက်တာကို ဝမ်းသာမိကြောင်း ရေးလိုက်တယ်၊ ပထမ တော့ ချိုလေး ဆန္ဒရှိရင် အဆုံးစွန် ထိသွားဖို့ ကျနော် သဘောတူကြောင်း ထည့်ရေးလိုက်မလို့ပဲ နောက်တော့ မရေးတော့ပါဘူး လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက် တယ်၊ ချိုလေး က ကျနော် လုပ်စေချင်လို့ လုပ်တယ်လို့ မဖြစ်စေချင်ဘူး၊ သူ့ဆန္ဒနဲ့ သူ ဆုံးဖြတ်ပါစေလို့ တွေး လိုက်မိလို့ပါ။
နောက်ထပ် သုံးဆယ့်ခြောက်နာရီလောက်က ကုန်ခဲလိုက်တာ အချိန်တွေက ဖြည်းဖြည်းချင်း သွားနေသလိုပဲ၊ ကျနော့် အလုပ်မှာတောင် အာရုံ မနည်းစိုက်နေရတယ်၊ ချိုလေး ဘာတွေ ဖြစ်နေပလဲ ဆိုတာကိုပဲ တွေးနေမိ တယ်။ နောက်တော့ ဆက်သွယ်ရေး ကောင်းတဲ့ နေရာကို ရောက်လာတော့ ကျနော့် အီးမေး အင်ဘောက်စ်ကို ရီဖရက် လုပ်လိုက်တော့ ချိုလေး ဆီက အီးမေး ရောက်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်၊ ရက်စွဲကြည့်လိုက်တော့ တနေ့ ကတည်းက ရောက်နေတာတွေ့ရတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဖွင့် ပြီး စဖတ်လိုက်တော့တယ်။
………….
အခန်း ၁၅။
အီးမေး ၂။
ချစ်ရတဲ့ ကိုကို ၊
ကိုကို့ ဆီက ပြန်လာတဲ့ အီးမေးကို ဖတ်ရတယ်။ ချိုလေး ကို နားလည်မှု အပြည့်အဝ ရှိ လို့ ချိုလေး အရမ်း ဝမ်းသာရပါတယ်။ ချိုလေး ကတော့ ချိုးလေး အီးမေး ဖတ်ပြီး ကိုကို စိတ်အရမ်း ဆိုးလိမ့်မယ်လို့ ထင်ထား ခဲ့တယ်၊ ကိုကို့ ရဲ့ နားလည် ခွင့်လွှတ်မှု နဲ့ ချစ်လေး ကို လွှတ်လွှတ်လပ်လပ် ဆုံးဖြတ် လုပ်ပိုင်ခွင့် ပေးထားတာ ကြောင့် ချိုလေး ရှက်တာတွေ ၊ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတာတွေက သက်သာရာ ရခဲ့ပါတယ်။
ဒီအီးမေး ကလည်း ချိုလေး အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတာတွေ၊ ရှက်စရာ ကောင်းတဲ့ အကြောင်း အရာတွေပါပဲ။
နောက်ဆုံး အီးမေး မှာ ချိုလေး ရေးခဲ့သလို ချိုလေး ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားပြီးတော့ ချိုလေး စိတ်တွေ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်လို မုန်းမိ မှန်းမသိဘူး၊ ကိုကို့ ဆီကို အီးမေး ပို့ဖို့ စာရိုက်ပြန်ပြောပြ နေချိန်မှာ အဲဒီ စိတ်တွေက ပိုပြီး ပြင်းထန်လာတယ်။ နောင်တ လည်း အကြီးအကျယ် ရမိတယ်၊ အဲဒီ ညက ဆို ဟိုလူးဒီလိမ့် နဲ့ အိပ်လို့ မပျော်နိုင်ဘူး။
မနက် သားကို ကျောင်းကား ဆီ သွားပို့ တော့ ဂိတ်မှာ သူတို့ မရှိပါစေနဲ့ လို့ဆုတောင်း ခဲ့မိတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ ကရှိနေတယ်လေ၊ ဖိုးခွား က ချိုလေး ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာထားလုပ်နေတယ်။ ဘမြတ် က လက်ပိုက်ရင်း မချို မချင် မျက်နှာထားနဲ့ ချိုလေး ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ချိုလေး သူတို့ နဲ့ မျက်လုံး ချင်း မဆုံပဲ လွှဲထားရင်း ဖြတ်လျှောက် သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး မျက်စ ကနေ ဘမြတ် တယောက် သူ့ ဒူးကို မြှောက်လို့ ညာဘက်ပေါင်ကို လက်ဖဝါး နဲ့ တဖတ်ဖတ် ရိုက်ပြနေတာ ကို ဖိုးခွားက ကြည့်ပြီး တဟားဟား ရီနေ တယ်။ ချိုလေး မျက်နှာ တခုလုံး မီးပူနဲ့ ထိုးခံရသလို ပူခြစ်သွားတယ်၊ ရှက်တာနဲ့ အတူတူ ဒေါသလည်း ထွက်လာ တယ်။ ဘမြတ် တယောက် ဖိုးခွား ကို မနေ့က ဘာဖြစ်ခဲ့တယ် ဆိုတာ၊ ပြောပြပြီးတာ သေခြာပါတယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ဘမြတ် က ဖိုးခွား က ပါးစပ်လုံပါတယ်လို့ ပြောခဲ့ ပေမဲ့ ဘယ်လို သွားယုံရမှာလဲ။
ချိုလေး လမ်းထောင့် မှာ သားနဲ့ အတူတူ ကားကို စောင့်နေပြီး ကျောင်းကားလဲ ရောက်လာရော သူ့ကို တင်ပေး လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ ဘမြတ် တယောက် ဂိတ်ထဲက ထွက်လာပြီး ချိုလေး လာမဲ့ ဘက်ကို လှမ်းကြည့်နေ တာ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ ချိုလေး ရှက်စိတ်နဲ့ နောင်တ စိတ် ထပ်ပေါ်လာတယ်။ စိတ်ထဲ မှာတခုခု လုပ်ချင်လာတာ နဲ့ အနားမှာ ဖြတ်လာတဲ့ ဆိုက်ကားကို လှမ်းတားပြီး တက်ထိုင်လိုက်တယ်။
“အမလေး ဘယ်သွားမှာလည်း”
“ဒီနား က ရှော့ပင်း စန်တာ ကို ပို့ပေးပါကွယ်”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။ တိုတို ပြောရရင် ချိုလေး ဒီနေ့ ဘမြတ် နဲ့ ရင်ဆိုင် မတွေ့ချင်တော့ဘူး။ ချိုလေး ရှော့ပင်းစန်တာ ကို သွားပြီး လျှောက်ပတ် ကြည့်နေလိုက်တယ်။ စာအုပ် တအုပ် နှစ်အုပ် ဝယ်တယ်၊ နောက် ရုပ်ရှင် တကား ဝင်ကြည့်တယ်။ နေ့လည်စာ လည်း အဲမှာပဲ စားလိုက်တယ်။ ချိုလေး တယောက်ထဲပဲ။ ညနေ သားကျောင်းဆင်းချိန်ကျ မှ တက္ကဆီ တစီး ငှားပြီး သားကျောင်းကို သွားကြိုလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပန်းခြံ တခု ကို သွားတယ် သား ကို ဆော့ ချင်သလို ဆော့ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မှ ရှေ့ပင်းစန်တာ ပြန်သွားပြီး ကာတွန်း ကားတကား ဝင်ကြည့် ကြတယ်။ ရုပ်ရှင်ပြီးလို့ အိမ်ကို ပြန်လာကြတော့ ည ဆယ်နာရီ ကျော်နေပြီ။
ဖိုးခွား က လုံခြုံရေးတဲ မှာ ရှိမနေဘူး။ ဘမြတ် က ကွန်ပေါင်း အတွင်း ဒေါင့်နား မှာ တယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတာတွေ့ရတယ်။ သူသတိမထားမိခင် ချိုလေး နဲ့ သားနဲ့ ဓါတ်လှေခါး ဆီ အမြန်လျှောက်ဝင် လာခဲ့ကြတယ်။ အခန်း ရောက်တော့ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးတော့ သားကို အိပ်ယာဝင်စေလိုက်တယ်။ ချိုလေး အခု ထိုင်ပြီး ကိုကို့ ဆီကို အီးမေး ရေးနေတာ၊ ပြီးတာနဲ့ အိပ်တော့မယ်။
မနက်ဖြန်ကျရင်ရော ဘယ်လိုလဲ ဆိုပြီး ကိုကို မေးမဲ့ မေးခွန်းကို ကြိုဖြေရရင်၊ ချိုလေး လည်းမသိဘူးလို့။ အခု လို ဘာမှ မလုပ်ဖြစ်တဲ့ သာမန် နေ့လေး တနေ့ အဖြစ် ဖြတ်သန်းလိုက်ရတာ ချိုလေး ရင်ထဲ နည်းနည်း ပေါ့သွား သလိုပဲ၊ မနက်ဖြန် ကျ မှ မနက်ဖြန်ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာကို စဥ်းစားတော့မယ် ကိုကိုရေ။
ကိုကို့ ကို ချစ်တယ်။
ချိုလေး
…………….
ကျနော် အဲဒီ အီးမေး ဖတ်ပြီးတော့ ဟတ်ကော့ ကြီး ဖြစ်ကျန်ခဲ့တယ်။ ကျနော်ထင်တာကတော့ တခုခု ပေါက်ကွဲ ထွက်ပြီး အဆုံးစွန် တော့ ရောက်တော့မယ် ပေါ့။ အခုတော့ ချိုလေး က သူ့ ကစားကွက် ထဲမှာ တရက် အနားယူ လိုက်သလိုပဲ။ ချိုလေး ကို တော့ အပြစ်မတင်ရက်ပါဘူး။ နယ်မြို့လေး တမြို့က ရှက်တတ် ပြီး အဆင့်အတန်း တခု ရှိတဲ့ မိန်းကလေး ရဲ့ တကယ့် စိတ်ရင်း ထဲမှာတော့၊ အဲလို လုပ်ရပ် တွေက အတော့်ကို လွန်ကျူး နေပြီ မဟုတ်လား။ ကျနော်တောင်မှ သူ့ကို လိင်ကိစ္စ တွေမှာ နည်းနည်းလေး ပွင့်လင်းလာဖို့ အချိန်တော်တော်ကြာကြာ ကို ကျိုးစားခဲ့ရတာလေ။ အခုလောက် ဦးသာမြတ် နဲ့ အခြေအနေ ရောက်လာရတာတောင် တော်တော့် ကို စွန့်စား မှုကြီး ဖြစ်နေရပြီ။ အခု သူ့ဘာသာ သူလန့် ပြီး အရှိန်ကို နည်းနည်း လျှော့ချင်တာက တော့ နားလည် သဘောပေါက် ပေးသင့်ပါတယ်လို့ ကျနော် တွေးမိတယ်။
ကျနော်လည်း အီးမေး က ထွက်ပြီး ကွန်ပြူတာ ပိတ်မလို့ ပြင်တုန်း စကိုက် မှာ ချိုလေး အကောင့် မီးစိမ်းလာ တာမြင်လိုက်ရတယ်။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မြန်မာပြည်မှာ မနက်တနာရီ လောက်ရှိနေပြီ။ သူ ကျနော့် ကိုများ တွေ့မလားလို့ စကိုက် တက်ကြည့်တာလား၊ ကျနော်တို့ သင်္ဘောကလည်း အမြန်ခုတ်မောင်းနေတာ၊ မကြာခင် ဆက်သွယ်ရေး ဧရိယာ အပြင်ဘက် ကို ရောက်တော့မယ်။ ကျနော် အမြန် ချိုလေး ကို ခေါ်လိုက် တယ်။ စကိုက် က သုံးခါလောက် မြည်ပြီး တော့ ခေါ်တာကို လက်မခံဘူး။ ပထမ တော့ ကျနော်က နက်ဝပ် ပြဿနာ ကြောင့်လို့ ထင်မိတယ်။ ပြန်ထွက် ပြန်ဝင်လုပ်ကြည့်တယ် မရဘူး၊ နောက်တကြိမ်ထပ်ခေါ်မလို့ လုပ်တော့ ချိုလေး ဆီက မက်ဆေ့ ရောက်လာတယ်။
…ဘမြတ် ရောက်နေတယ်၊ ချိုလေး တို့ ဗီချက် မရတော့ဘူး…
ကျနော် ဒိန်းကနဲ မျက်လုံးကျယ်သွားတယ်။ ကျနော် ခုနက ဖတ်လိုက်ရတဲ့ အီးမေးက လွန်ခဲ့တဲ့ တရက်က မဟုတ်လား၊ ဒါပေမဲ့ ၂၄ နာရီ အတွင်း ဘယ်နှယ့် လုပ်ပြီး ဒီလောက် အပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားရတာလဲ။ မနက် ဖြန်ကိစ္စ မနက်ဖြန်ကျမှ စဥ်းစားတော့မယ် ဆိုပြီး ဘယ့်နှယ့် ညသန်းကောင်၊ ဦးသာမြတ် တယောက် ကျနော်တို့ အခန်းထဲ ရောက်နေရတာတုန်း၊ ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပလဲ။
..ဟိုက် ဘာတွေ ဖြစ်..
ကျနော် ဒါပဲ မက်ဆေ့ ရိုက်လိုက်နိုင်တယ်။ ချိုလေး ဆီက အလုံးကလေး တွေ လှုပ်နေတော့ သူ တခုခု ရိုက်နေတယ် ဆိုတာ သိတယ်၊ အဲဒါကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ အကြာကြီးပဲ။ နောက်ဆုံးကျမှ ချိုလေး ဆီက မက်ဆေ့တခုလုံးပေါ်လာတယ်။
…ချိုလေး အိပ်ပျော်နေတုန်း အခန်းတံခါးက လူခေါ်ခေါင်းလောင်းက အဆက်မပြတ် မြည်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ထပြီး သွားကြည့်တော့ ဘမြတ် တံခါးဝမှာ ရပ်နေတယ်။ ချွေးတွေ သံတွေနဲ့၊ ဒီနေ့ ရာသီက လည်း အရမ်းကို အိုက်လှောင်နေတာ သူက မေးတယ်၊ အောက်ထပ်က ဘုံဘိုင် ရေမလာလို့ ချိုလေး တို့ အခန်းမှာ ရေချိုးလို့ ရမလားတဲ့။ ချိုလေး လည်း အံ့အားသင့် ပြီး၊ ဘာလို့ ညကြီးမင်းကြီး ခုအချိန်ကျမှ ရေချိုးမှာလည်း လို့မေးလိုက် တော့၊ သူက ပြုံးပြီး သူ အမိုးပေါ်မှာ တနာရီလောက် ဂွမ်းဘုံ နဲ့ လိုးလာလို့တဲ့၊ အဲလို ပြောပြီး ရှေ့တိုးလာတော့ ချိုလေး တောင် သူ့ဆီက လရည်တွေ စောက်ရည် တွေနဲ့ ချွေးနံ့ တွေ ရတယ်။ သူက သူ့တကိုယ်လုံးလည်း စေး ကပ်နေလို့ ရေချိုး မှ ပဲ အိပ်လို့ ရတော့မှာ မို့ပါတဲ့။ ဆိုတော့ ချိုလေး လည်း မဖွင့်ချင်ဖွင့်ချင် နဲ့ ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။
…ါး အတော် တော့ အူကြောင်ကြားပဲ၊ အဲတာ အထဲဝင်ချင်လို့ ဆင်ခြေ ပေးတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလား…
…ဖြစ်ရင် လည်း ဖြစ်မှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ သူ့တကိုယ်လုံး က တကယ့်ကို ချွေးတွေနဲ့ လရည်နံ့တွေ ထောင်းနေတာ၊ အာ့တာနဲ့ ပေးဝင်လိုက်တယ်…
…ဒီနေ့ မနက် ကရော ချိုလေး နဲ့ သူ ဘာညာကွိကွ တွေ ဖြစ်သေးလား…
…ဟင့်အင်း ချိုလေး ဒီနေ့လည်း မနေ့က လိုပဲ လုပ်တယ် တနေ့လုံး အပြင်သွားနေတာ၊ ဒီနေ့ ညနေ အိမ်ပြန်လာတော့ ဂွမ်းဘုံ ဘမြတ် နဲ့ စကားပြောနေကြတာ တွေ့တယ်။ တကယ်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အမိုးပေါ် တက်ဖို့ ချိန်းနေကြတယ် ဆိုတာ ချိုလေး တွေးမိဖို့ ကောင်းတယ်…
…အခု သူ ချိုလေး အနားမှာလား…
…ဟင့် အင်း ဘီဒိုနားမှာ ရေချိုးပြီးလို့ သဘက်နဲ့ ရေသုတ်နေတယ်…
…ဟိုက်..သူ က ကိုကို တို့ အခန်းထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့..
ကျနော် က သိနေတဲ့ ကိစ္စ တခုကို သေခြာအောင် မေးလိုက်မိတယ်။
…အင်း…
…သူ ချိုလေး ကို စဝင်တော့မှာလား..
…ဟင့် အင်း ဒါပေမဲ့ အခု ချိုလေးကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်…
…ချိုလေး ဘာဖြစ်လို့ ဗီဒီယို ကို မဖွင့်တာလဲ မော်နီတာ စခရင်ကို ပိတ်ပြီး ဗီဒီယို ဖွင့်ထားပေးပါလား ကိုကို ကြည့်လို့ရအောင် သူသိမှာ မဟုတ်ပါဘူး…
ချိုလေး တော်တော် နဲ့ ပြန်မပြောဘူး၊ ခနနေမှ၊
….ကိုကို ဆောရီး၊ သူ ချိုလေး နားလာပြီး ချိုလေး ကို ဖက်နေလို့၊ ချိုလေး ခနတွန်းပြစ်လိုက်တယ် နေဦးလို့၊ အခု သူ အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်နေတယ်။ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့၊ လီးကြီးကလည်းတောင်နေတယ်။ ချိုလေး ရင်တွေ တုံနေပြီ…
..ဗီဒီယို ဖွင့်လိုက်ပါ ချိုလေး ကိုကို ပြောသလို လုပ်ပါကွာ….
…ဟာ ကိုကို ကလည်း ရှက်စရာကြီး..
…လုပ်ပါကွာ ချိုလေး ကလည်း ကိုကို့ ကို မချစ်ဘူးလား…
တော်တော်ကြာကြာလေး ငြိမ်နေပြီးတော့ မှ ဗီဒီယို က ကျနော့် ကွန်ပြူတာ စခရင် မှာ ဖြတ်ကနဲ ပေါ်လာတော့တယ်။
ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရတာက ချိုလေး ရဲ့ လက်မောင်းတဖက်ပဲ၊ ကြည့်ရတာသူက စကိုက် ဗီဒီယို ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး မော်နီတာကို လှမ်း ပှိတ်လိုက်ပုံရတယ်။ နောက် ကုလားထိုင် မှာကျောမှီချပြီးထိုင်လိုက်တယ်။ ချိုလေး က အိမ်နေရင်း တီရှပ် ကို ဝတ်ထားတာပဲ ကင်မရာက မြင်ရတယ်။ သူ့အနောက်မှာ တော့ ဦးသာမြတ် ကြီး ကျနော်တို့ ကုတင်ပေါ် မှာ ကိုယ်တုံးလုံး နဲ့ ထိုင်နေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ လီးကြီးက ထောင်မတ်နေတယ်။ သူ့ကိုယ် ညှက်သေးသေး နဲ့ မလိုက်အောင် လီးကြီး က တုတ်ခိုင်လွန်း တာ မြင်နေရတယ်။
“စု ယောက်ျား နဲ့ ချက်နေတာ ပြီးပလား”
ချိုလေး က ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်တယ်၊ ဦးသာမြတ် ကြီးက ကုတင်ပေါ် ကနေ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး တော့ ကင်မရာ ရှိရာကို လျှောက်လာတယ်။ ချိုလေး ထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင်နားမှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ချိုလေး ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ မာတောင် နေတဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီး က ဘယ်ညာ ရမ်းနေတယ်။
“စု ယောက်ျား က အရူးပဲ ဒီလောက် ဟော့ တဲ့ ကိတ်တဲ့ ဆက်ဆီ မယားလေးကို အိမ်မှာ တယောက်ထဲ အကြာကြီး ထားထား သွားတယ်။ အင်းလေ ကိုယ် ကောင်း ဖို့ ဖြစ်လာတာပဲပေါ့ ဟဲဟဲ”
ချိုလေး မျက်လုံးတွေက ဝက်ကမ် ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်နဲ့ သူနဲ့ တဦးကို တဦး မျက်လုံးချင်း ဆုံကြည့်နေ ကြသလိုပဲ၊ သူ့ မျက်နာမှာ နည်းနည်း တော့ ချီတုံ ချတုံ ဖြစ်နေပုံပဲ၊ စိတ်လည်း ပူနေပုံ ရတယ်။
“စု ယောက်ျား အကြောင်း ကို မပြောပါနဲ့”
ချိုလေး ဒေါသသံ နဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ပါပြီ ချစ်လေးရယ်”
ဦးသာမြတ် က ပြောရင်း ခါးကုန်း ပြီး ချိုလေး လည်တိုင်ကို နမ်းလိုက်တယ်။ ချိုလေး အသက် ကို ပြင်းပြင်း ရူလိုက်ရင်း သူ့ကို တွန်းလွှတ်လိုက်တယ်။
“မလုပ်နဲ့”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ တို့ တွေ မထိမတွေ့ ရတာ နှစ်ရက်တောင် ရှိသွားပြီလေ”
ဦးသာမြတ် က ချိုလေး လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့လီးတန်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး လက်တွေက အလိုလို ဆုပ်ကိုင်ပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကမန်းကတန်း ပြန်လွှတ်ချလိုက်တယ်။
“ရှင် ဒီနေ့ စာ ဂွမ်းဘုံ ဆီက ရပြီးပြီ မဟုတ်လား”
ချိုလေး အသံထဲမှာ ဂျယ် နည်းနည်း ဝင်တဲ့ အသံကြားလိုက်ရသလိုပဲ။ ဦးသာမြတ် ကလည်း သိတယ်ထင်ရဲ့၊ တဟားဟား ရီရင်းနဲ့၊
“ဝန်မတို ပါနဲ့ကွာ၊ စု လည်း လိုချင်ရင် ဂွမ်းဘုံ ရတဲ့ ဟာ ရနိုင်ပါတယ်”
ဦးသာမြတ် က ခါးကို ကော့ ရင်း ရှေ့ကို တိုးလိုက်တော့ သူ့လီးတန်ကြီးက ချိုလေး ပါးတွေကို သွား ပွတ်နေတယ်။ ချိုလေး မျက်နှာ က ဒေါသထွက်တဲ့ ပုံနဲ့ မတ်တတ်ထရပ်လိုက်ပြီး၊
“ရှင် ထွက်သွားတော့”
လို့ အော်ဟစ်လိုက်ပါတယ်။
“အိုကွာ စုလေး ကလည်း စိတ်တို မနေပါနဲ့ ကြည့်ပါဦး ဒီကောင်ကြီးက စုလေး ကို လွမ်းနေပြီတဲ့ ကြည့်ပါလား”
ဦးသာမြတ် ကြီးက သူ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို သူ့ဘာသာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ချိုလေး က ဝက်ကမ် ကို လှမ်းကြည့် လိုက်ပြီးမှ သူ့ လီးကြီး ကို ငုံ ကြည့် လိုက်တယ်။
အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ ကျနော့် ကွန်ပြူတာ စခရင်က ရပ်သွားတော့တယ်။
“ဟာ လီးလိုပဲ တောက်”
ကျနော့် အော်ဟစ်လိုက်မိတယ်၊ ကျနော့် အင်တာနက် ကော်နက်ရှင်း က ပြတ်သွားပြီ။
နောက်ထပ် မိနစ် တော်တော် ကြာတဲ့ အထိ ကွန်ပြူတာ စခရင် ကို ထိုင်ကြည့်နေမိသေးတယ်၊ ကွန်ပြူတာ စခရင်မှာက နောက်ဆုံး ပုံ ဖြစ်တဲ့ ကျနော့် မယား ချိုလေး က သူနဲ့ နှစ်ပေလောက်ပဲ ကွာတဲ့ နေရာက လုံခြုံလေး အဖိုးကြီး ဦးသာမြတ် ရဲ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီးကို ငုံ့ကြည့် နေတဲ့ ပုံသေကြီး ဖရိုးဇင်း ဖြစ်နေတယ်။
နောက် ဘာဆက်ဖြစ်ကုန်ကြပလဲ ဆိုတာ ကျနော် ဘယ်လို မှ မသိနိုင်တော့ဘူးလေ။
………..
အခန်း ၁၆။
နောက်ထပ် ဆယ့်နှစ်နာရီလောက် ကြာတဲ့အထိ ဆက်သွယ်ရေးနက်ဝပ် ဧရိယာ အပြင်ဘက်ကို ရောက်နေတုန်း၊ အင်တာနက် တော့ မရပေမဲ့ ဖုံး တော့ စရပြီ၊ ဖုံး ဆက်လို့ ရတာနဲ့ ချိုလေး ကို ချက်ခြင်း ကောက်ခေါ်လိုက်တယ်။
“ဟေး ချစ်လေး”
“ဟဲလို… ကိုကို ချိုလေး ကို မုန်းသွားပလား”
ချိုလေး အသံက စိုးရွံ့ရွံ့ နဲ့ အက်ကွဲကွဲ၊
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ကိုကို အကုန်မြင်လိုက်တယ်မဟုတ်လား”
“ဟင့်အင်း ဘာမှ တောင်မမြင်လိုက်ရဘူး”
“ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ကျနော် က ချိုလေး ကို အင်တာနက် ပြတ်သွားတဲ့ အကြောင်း ပြောပြလိုက်တယ်၊ ချိုလေး က ဘယ်အချိန်က စပြတ်တာလဲ ဆိုတော့ ကျနော် မြင်လိုက်ရတဲ့ နောက်ဆုံးအခြေအနေကို ပြောပြလိုက်တယ်။အဲတော့မှ။
“အော် အဲဒီ ကတည်းက ပြတ်သွားတာလား”
“ဟုတ်တယ်၊ အဲတော့ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်သေးလဲ”
ချိုလေး က ကျနော်မေးတာကို မဖြေခင် ခနတာ ငြိမ်နေလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ၊
“ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး တော့ ဆက်မဖြစ်ပါဘူး၊ ချိုလေး သူ့ကို ထွက်သွားဖို့ ပြောလိုက်တော့ စကားနည်းနည်း များကြတယ် ပြီးတော့ သူထွက်သွားတယ်”
“အော် အဲဒါဆို ကိုကို က ဘာလို့ ချိုလေး ကို မုန်းရမှာလဲ”
“အင် ဘာလဲ”
“ချိုလေး ပဲ မေးတယ်လေ၊ ကိုကို က ချိုလေး ကို မုန်းသွားပလား လို့”
“အော် ဘာလို့ လဲ ဆိုတော့ ကိုကို ဘာမှ မမြင်လိုက်ရဘူး နောက်ပြီးတော့ ချိုလေး ကလည်း ကိုကို ကြည့်နေတုန်း သူနဲ့ တခုခု လုပ်ဖို့ကလည်း ရှက်နေတယ်လေ”
ချိုလေး အဖြေ က ကျနော့် စိတ်ကို စနိုးစနောင့် ဖြစ်စေတယ်လေ၊ ချိုလေး တခုခု ကို ဖုံးကွယ်ထားတယ် ဆိုတာ ကျနော် သိနေတယ်။
“အဲတော့ ချိုလေးက သူ့ကို ချက်ခြင်း ထွက်သွားခိုင်းလိုက်တယ်ပေါ့”
“အင်း”
“အဲဒါဆိုလည်း ဘာဖြစ်လို့ မော်နီတာကို ပြန်ဖွင့် မကြည့်တာလဲ၊ ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင် ကိုကို ကော်နက်ရှင်း လော့ ဖြစ်သွားတာ သိမှာပေါ့လို့”
“ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်၊ ကိုကို အွန်လိုင်းမှာ မရှိတော့တာ သိလိုက်တယ်”
ချိုလေး အသံက ပျော့စိစိ နဲ့၊ သူ့ ဇာတ်လမ်းက အဓိပ္ပါယ် မရှိဘူး ဆိုတာ သိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်လည်း သိပ် မကျပ် ချင်ဘူး၊ အထူးသဖြင့် ဖုံး နဲ့ ပေါ့။ အခု အချိန်အထိတော့ ချိုလေး ကျနော့် အပေါ်မှာ ရိုးသား ပွင့်လင်း ခဲ့တယ် ဆိုတာ ကျနော် ယုံတယ်။ တခုခု ကို သူဖုံးကွယ်ထားတယ် ဆိုရင်လည်း သူ့မှာ အကြောင်းတခုခု တော့ ရှိမှာပဲ ဆိုတာ ကျနော် သိတယ်။ သူပြောချင်တဲ့ အချိန်ကျမှ အမှန်တရားကို သူပြောတာ နားထောင် တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
“အိုကေ၊ ဒါဆိုရင် နောက် တော့ ဘာဖြစ်ဦးမှာလဲ”
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဖုံးထဲမှာ အိမ်ရှေ့တံခါးက လူခေါ်ခေါင်းလောင်း မြည်သံကြားလိုက်ရတယ်။
“ကိုကို ချိုလေး သွားတော့မယ်၊ နောက်တော့ မှ အီးမေး ပို့လိုက်မယ်”
လို့ ပြောပြီး ဖုံးချသွားတော့တယ်။
ကျနော် ဖုံးကို နားနား မှာ ကပ်ထားရင်းက ငုတ်တုတ်ဆက်ထိုင်နေမိတော့တယ်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေပလဲ ဆိုတာကို လိုက်တွေးနေမိတယ်။
ကျနော့် စိတ်တွေ ကယောင်ခြောက်ခြား နဲ့ နာရီ အနည်းငယ် လောက် ကြာအောင် ဖြစ်နေပြီး တော့ ချိုလေး အီးမေး ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဲဒီထဲ မှာ ချိုလေး က တော်တော် များများ တော့ ရှင်းပြထားခဲ့တယ်။
အီးမေး ၃။
ချစ်ရတဲ့ ကိုကို၊
ချိုလေး ပထမဆုံး ပြောချင်တာကတော့ ချိုလေး ကို ခွင့်လွတ်ပါလို့ တောင်းပန်ချင်တာပါပဲ၊ ကိုကို ချိုလေး အကြောင်းကို ကောင်းကောင်း သိနေတဲ့လူမို့ ဖုံးပြောခဲ့တုန်းက ချိုလေး လုံးဝ အမှန်တရား မဟုတ်ပဲ ဖုံးကွယ် ထားတာတွေ ရှိခဲ့တယ် ဆိုတာ ကိုကို သိမှာပါ။ ချိုလေး ကိုကို့ ယုံကြည်မှု ကို အလွဲသုံးစားလုပ်ချင်လို့ လိမ်ညာ ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာတော့ ချိုလေး ကျိမ်ပြောရဲပါတယ် ကိုကို။ ဘာလို့ လိမ်ပြောခဲ့ရသလဲ ဆိုတော့ ချိုလေး ကိုယ် ချိုလေး ဘယ်လိုမှ ပါးစပ်က ကိုကို့ ကို အမှန်တွေ ပြောဖို့ မထွက်နိုင်ခဲ့လို့ပါ။ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်း အရမ်း ရှက်မိလို့ပါ။ အဲဒါကြောင့် ပါးစပ်က ပြောမထွက်ပေမဲ့ အီးမေး နဲ့တော့ ရေးပြောရတာ ချိုလေး အတွက် နည်းနည်း မျက်နှာပူ တာ သက်သာရလို့ပါ။ နောက်ဆိုရင် ဘမြတ် နဲ့ ပတ်သက်တာ မှန်သမျှ ၊ ချိုလေး ကိုကို့ ကို အီးမေး နဲ့ ပဲ ရေးပြပါရစေ။
အခု အမှန်အတိုင်း ပြောပြပါ့မယ်။ ကိုကို ဘယ်အချိန်က စပြီး အင်တာနက် ကော်နက်ရှင်းပြတ်သွားသလဲ ဆိုတာ ချိုလေး ကို ပြောပြပြီးပြီ မဟုတ်လား၊ အဲဒီနေရာက စပြောပြပါ့မယ်။ ချိုလေး က ဘမြတ် ကို အခန်းထဲက နေ ထွက်သွားဖို့ အော်ပြစ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဘမြတ်က ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ အခန်း မှာ ရပ်လို့ လီးကြီးက မာတောင် ပြီး ချိုလေး ဆီကို အမြောက်နဲ့ ချိန်ထားသလိုပဲ။ အမှန် ပြောရရင်တော့ သူလီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ အခန်းထဲမှာ လမ်းလျှောက်နေတာ ချိုလေး စိတ်တွေကိုမရိုးမရွ ဖြစ်စေခဲ့တယ်။ နောက် ကိုကို ကလည်း ဝက်ကမ် ကနေ ကြည့်နေတယ် ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် ရှက်တာကလည်း ရောစွက်နေတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ သူ့ကို အခန်းထဲ က ထွက်သွား ဖို့ အော်ပြစ်လိုက်မိတာ၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး မျက်လုံးတွေက သူ့လီးကြီးကို ပဲ ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။
ချိုလေး မတ်တပ်ရပ်လို့ ခါးထောက်ပြီး သူအခန်းထဲက ထွက်သွားမလားလို့ စောင့်ကြည့်နေခဲ့တယ်။ သူက ချိုလေး နား လျှောက်လာပြီး သူ့လီးကြီးနဲ့ ချိုလေးပေါင်ကို လာထောက်တယ်။ နောက်တော့ ချိုလေး တီရှပ်ပေါ်ကနေ နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တအားညှစ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး နှစ်ရက်လောက် ပြတ်နေတဲ့ အထိအတွေ့ရယ်၊ ထနေပြီ ဖြစ်တဲ့ စိတ်ရယ်၊ က အားသာ သွားတယ်။ အဲတော့ သူက ချိုလေး တီရှပ်ကို မပြီး ခေါင်းပေါ်က နေ ဆွဲချွတ်တဲ့ အချိန်မှာ ကိုကို ကြည့်နေမယ်လို့ သိပြီး ရှက်နေတဲ့ ကြားက သူ့ကို ခွင့်ပြု လိုက်တယ်။
နောက်သူက ချိုလေး ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ ဖိပြီး နှိမ့်ချလိုက်တော့ ချိုလေး သူ့ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်မိသား ဖြစ်သွားတယ်။ ချိုလေး စိတ်တွေလည်း တအားထ နေပြီလေ။ ဘာမှ ကို မငြင်းဆန်မိ တော့ဘူး။ သူ့ရဲ့ မာတောင် တောင့်တင်းနေတဲ့ လီးတုတ်တုတ် ကြီး က ချိုလေး မျက်နှာနားမှာ လက်နှစ်လုံး လောက် အကွာမှာ ရောက်နေတယ်။ အဲဒါ ချိုလေး အနီးကပ် ဆုံး သူ့လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရတာပဲ၊ အရင် ဂွင်းထု ပေးနေတုန်းက တခါမှ အဲလောက် အနီးကပ် မမြင်ဖူးဘူး၊ သူ့ ဒစ်ဖူးကြီးက ခရမ်းရောင် မှိုပွင့်ကြီးလို ကားစွင့်လို့ ထိပ်က အကွဲကြောင်းကြီးမှာအရည်ကြည်စက် ကလည်း စိမ့်ထွက်နေတယ်။ ချိုလေး အံအားသင့် ပြီး ပါးစပ် ဟောင်းလောင်း ဖြစ်သွားမိတယ်။ အဲဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီးတော့၊ သူက ရှေ့တလှမ်းတိုးလိုက်တာ ဒစ်ဖူးကြီးက ချိုလေး နူတ်ခမ်း ထဲကို တိုးဝင်လာတော့တယ်။
ချိုလေး လည်း ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ခေါင်းကို နောက်ဆုတ်ရှောင်ဖို့ လုပ်လိုက်တော့ သူ့လက်က ချိုလေး နောက်စေ့ကို ဖိကိုင်ထားတယ်။ ချိုလေး ဘာမှ လုပ်လို့ မရခင်မှာပဲ သူ့လီးထိပ်ဖူး ကြီးက ချိုလေး အာဂေါင်ကို လာထိမိနေပြီ။
ချိုလေး လည်း ကျိုးစားပြီး ရုန်းတာပေါ့၊ ကိုကို သိတဲ့ အတိုင်း ပဲ ခိုလေး က ပုလွေပေးရတာ ကို သိပ်နှစ်သက်တဲ့ သူမဟုတ်ဘူး ဆိုတာ၊ ဒါပေမဲ့ ခုလို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရက်နဲ့ သူ့ လက်ကြီးက ချိုလေး ခေါင်းကို မလှုပ်နိုင် အောင် ထိန်းချူပ်ထားတော့ ချိုလေး ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူ့လီးတန်မာမာ ကြီးက ချိုလေး ပါးစပ်တခုလုံးကို ပြည့်နေတာကို ခံစားနေရတယ်။ ချိုလေး လျှာ၊ နူတ်ခမ်း ပါးစောင် တွေကို ပြည့်နှက်နေတယ်။ နောက်တော့ သူက သူ့လီးကြီး နဲ့ ချိုလေး ပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးတော့တယ်။ သူ ချိုလေး ပါးစပ်ထဲ လီးကြီး ထိုးလိုက်တိုင်း သူ့ လမွှေး တွေက လည်း ချိုလေး နှာခေါင်းထဲကို တိုးတိုးဝင်လာတယ်။ ဘမြတ် ရဲ့ လမွှေး တချို့ အဖြူ လေး တွေကိုလည်း မြင်နေရတယ်။ အဲဒီ အဖြူမွှေး တချို့ ကလည်း ချိုလေး စိတ်ကို ပိုထ စေသလိုပဲ ကိုကို။
“အိုး ဝိုးဝိုး စု လေး ပါးစပ် က အရမ်း ကို လိုးလို့ကောင်းတာပဲ စုရယ်”
ဘမြတ် က စကား တပြောပြော နဲ့ ချိုလေး ပါးစပ် ကို ကောင်းကောင်းပြီး ညှောင့်လိုးနေတယ်။ ချိုလေး လည်း ခြေထောက်ပေါ် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နောက်ပြန်လဲ ဖင်ထိုင်ကျ သွားရတယ် ။ နောက်တော့ ချိုလေး ပါးစပ် က သူ့လီးကြီးကို အသားကျသွားတယ်။ ရှက်ရှက်နဲ့ ဝန်ခံရရင်တော့ ကိုယ့် လင်မယား အိပ်ခန်းထဲမှာ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးက ဖင်ထိုင်ရက် ကျသွားတဲ့ ကိုယ့်ကို ပါးစပ်ထဲ လီးကြီးနဲ့ လိုးနေတာ အရမ်းကို စိတ်တွေ ကြွလာစေတယ်။ ချိုလေး မရုန်းတော့ဘူး ဆိုတာ သိသွားတော့ ဘမြတ်က ချိုလေး ခေါင်းကို ချူပ်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ အဲတော့ ချိုလေး လည်း ပြန်ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ ကိုင်လို့ ချိုလေး ပါးစပ် လိုးနေတာကို ခံနေလိုက်တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာပဲ ချိုလေး ကိုကို ဝက်ကမ် ကနေ မြင်နေရမယ် ဆိုတာကို သတိရလိုက်တယ်။ ချိုလေး က အဲဒီ အချိန် ကိုကို အင်တာနက် ပြတ်သွားမှန်းမှ မသိတာကိုး၊ ကိုကို့ ကို ပုလွေကောင်းကောင်း မပေးခဲ့တဲ့ သူက ဘမြတ် ပါးစပ်ကို လိုးနေတာ ခံနေတာ ကိုကို တွေ့နေရင် ဒေါသ ဖြစ်တော့မှာပဲ လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ အဲဒါနဲ့၊ ဘမြတ်လီးကြီး ပါးစပ်ထဲက ကမန်းကတန်းဆွဲထုတ်။ ခနလေး လို့ ပြောရင်း လေးဘက်ထောက် ပြီး ခုံအောက်က ကွန်ပြူတာ စီပီယူ ကို ပိတ်ပြစ်လိုက်မိတယ်။
အဲတော့ ချိုလေး စိတ်ထဲမှာ ချိုလေး စီပီယူ ကို လှမ်းမပိတ်လိုက်ခင်အထိကို ကိုကို မြင်နေရတယ်လို့ တွေးမိတယ်။ အာ့ကြောင့် ကိုကို ချစ်လေးကို မုန်းသွားပလားလို့ မေးလိုက်မိတာ။ နောက် ကိုကို ဘာမှ မမြင်လိုက်ရဘူးဆိုတာသိလိုက်တော့ ကိုကို့ ကို ပြန်ပြောပြရမှာ ရှက်လို့ ဇာတ်လမ်းကို ပြောင်းလိုက်ရတာ။ ချိုလေး မှားပါတယ်။ ကိုကို့ ကို တောင်းပန်ပါတယ်။
အင်း ခိုလေး ကွန်ပြူတာကို ပိတ်လိုက်ပြီး တဲ့ အချိန်မှာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့် လိုက်တော့ သူက ချိုလေး နောက်က နေလိုက်လာတာတွေ့ရတယ်။ ချိုလေး က လေးဘက်ထောက်ပြီး ကွန်ပြူတာကို သွားပိတ်လိုက်တာ ဆိုတော့ ချိုလေး နောက်ပြန်လှည့်လိုက်တော့ သူ့လီးကြီးက ချိုလေး ပါးစပ်နား ပြန်ရောက်နေပြန်ရော။ ချိုလေး ဒူးထောက်ရက် ကပဲ ချိုလေး ပါးစပ်ထဲ သူ့လီးကြီး ဝင်လာတာပေါ့။ အခု တော့ သူ့လီးကြီးကို ချိုလေး ပါးစပ်မှာ ကျင့်သားရသလို ဖြစ်သွား ပြီလေ။ သူကလည်း ချိုလေး ကို ဘာလုပ်ဘာလုပ်ဆိုပြီး ပြောနေတာ။
“ဘမြတ် လီးတချောင်းလုံးကို မျိုချလိုက် စုလေး၊ စုလေး လည်ချောင်းထဲ ဘမြတ်လီးထပ်ထိတဲ့ အထိပေါ့၊ ပြီးတော့ စု နူတ်ခမ်းကို တင်းတင်း စေ့ထား၊ နောက် ခေါင်းကို နောက်ပြန်နည်းနည်းဆုတ်၊ ပြီးတော့ ရှေ့ကို ပြန်တိုး၊ စု လျှာကလေး နဲ့ ဒစ်ကို လည်း ရစ်ပြီး ရက်ပေး၊ အားးး ကောင်းလိုက်တာ၊ အဲလိုလေး”
ချိုလေး ဘမြတ် လီးကြီးကို ဆက်စုပ်ပေးနေတုန်း ဘမြတ်က ချိုလေး ဘရာကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချိုလေး ကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းပြီး ထမီပါချွတ်ခိုင်းတယ်။ ချိုလေး သူ့ရှေ့ မှာ ပင်တီလေး နဲ့ ဖြစ်သွားရပြန်ပါပြီ။ နောက်တော့ ချိုလေး တို့ အိပ်ယာဆီကို သွားကြတယ်။ သူက အိပ်ယာပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ပက်လက် လှန်လှဲချလိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့ဘေးမှာ လေးဘက်ထောက်လို့ သူ့လီးကြီးကို ဆက်စုပ်ပေးနေ မိတယ်။ စဥ်းစားကြည့်တော့ ကိုကို ၊ ချိုလေး တို့ မင်္ဂလာမွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ကိုကို့ မိန်းမ ချိုလေး တယောက် တကိုယ်လုံးမှာ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေး နဲ့ လေးဘက်ထောက်ပြီး လုံခြုံလေး အဖိုးကြီး လီးကို စုပ်ပေးနေတာ၊ ဘယ်လောက် စက်ဆုပ်စရာ ကောင်းသလဲဆိုတာ။
နောက် လေးငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ သူ့လီးကြီးက တုံလာတယ်။ သူပြီးတော့မယ် ဆိုတာ ချိုလေး သိနေပြီ၊ သူ့လရည်တွေ ချိုလေး ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်မှာ စိုးလို့ ချိုလေး သူ့လီးကြီးကို ပါးစပ်ကနေ ဆွဲထုတ်လိုက် တော့ သူက လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ချိုလေး နို့တွေ ဆီ ချိန်ပြီး ပန်းထုတ်လိုက်ပြန်ရော၊ ဒီတခါတော့ ချိုလေး လည်း အသားကျသလို ဖြစ်သွားပြီ။ သူ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ သုံးချီလောက် လိုးလာခဲ့တယ်ဆိုပြီး ခုလောက် လရည်တွေ အများ ကြီး ထုတ်နိုင်သေးတာ ကို အံ့သြမိတယ်။ တချို့ လရည် အစက်တွေက ချိုလေး နို့ပေါ်ကျ ပြီး တချို့က ရင်သားနှစ်ခုကြားထဲ စီးကျသလို တချို့လည်း အိပ်ယာပေါ် စင်ကျကုန်တယ်။
ဘမြတ်က အိပ်ရာက ထထိုင်ပြီး ချိုလေးကို လှမ်းဖက်လို့ ကစ်စင်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး က အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖင်ချထိုင်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်ပြီး လက်နဲ့ ပိုက်ထားတာ။ သူက ချိုလေးကို ဖက်ရင်းက သူ့လက်ချောင်းထိပ်နဲ့ ပေါင်အောက်က လျိူပြီး ချိုလေး အစေ့ကို ပင်တီပေါ်ကနေ လာဖိပွတ်တယ်။ ချိုလေး ရုတ်တရက် တုံသွား တယ်။
“ဘမြတ် နိုး”
လို့ အော်ပြီး သူ့လက်ကို ချိုလေး ဆွဲဖယ်လိုက်တယ်။
“လုပ်ပါ စု ရယ်၊ စု ကို ဘမြတ် ပြန်ပြီး ပြုစု ပေးပါရစေကွာ”
“ဟင့်အင်း စု စိတ်မသန့်ဘူး”
“ဘမြတ် ပင်တီကို မချွတ်ပါဘူးကွာ”
အဲလို ပြောရင်းက သူ့လက်ချောင်းတွေက ချိုလေး အစေ့ပေါ် ကို ပြန်ရောက်လာပြန်တယ်။ ချိုလေး ကိုယ်ကို လူးလွန့်ရင်း က စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်ဘာသာ လွန်ဆွဲနေမိတယ်။ ချိုလေး ပိပိလေးက ကိုယ့်ကိုယ်ကို မယုံနိုင်လောက် အောင်ကိုစိုရွဲ နေတာ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အာသာ ဖြေမှ ရတော့မဲ့ အခြေအနေ ဖြစ်နေပြီ။ ချိုလေး ကြောက် နေတာက သူ့ကို အဲဒီ အဆင့် ခွင့်ပြုလိုက်ရင် နောက် ဘာမှ ကျန်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ အဲဒါပြီး ရင် အဆုံးစွန်ထိ သွားဖို့ သူ ထပ်တောင်းဆိုတော့မှာပဲ။ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုကိုယ် အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူးလို့ ထင်မိတယ်။ အဲဒီ အတွေး တွေက သူ့ လက်ထောင်းထိပ်တွေ ဖိပွတ်နေတာ ခံနေရရင်းက တဖြည်းဖြည်း လျော့ပါးကုန်တယ်။ နောက်တော့ သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ချိုလေး လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်းက တိုးတိုးလေးသူ့ကို ၊
“အင်း ”
လို့ မီးစိမ်းပြလိုက်မိတယ်။
သူမျက်နှာက ပျော်သွားတဲ့ပုံ အရမ်းသိသာတယ်။ သူက ချိုလေး ကို နမ်းရင်းက ချိုလေး နို့ပေါ် က သူ့လရည်တွေကို ချိုလေး နို့တွေမှာ ပွတ်လူးပြစ်လိုက်ပြီး နောက်လက်တဖက်နဲ့ အစွမ်းပြတော့တယ်။
“စု ကြိုက်မှာပါ၊ ဂွမ်းဘုံလည်း အရမ်းကြိုက်တာ”
သူက ဂွမ်းဘုံ နာမည် ထည့် ပြောလိုက်တော့ ချိုလေး စိတ်ထဲ မခံချင်စိတ်ပေါ်လာတယ်။ သူ သိလို့ တမင်ဆွတာလည်း ဖြစ်မှာပါ။ သူ့လက်ညိုး ထိပ်နဲ့ ချိုလေး အစေ့ကို ပင်တီပေါ်ကနေ ပဲဖိပွတ်ခြေနေရင်းက သူ့လက်မ နဲ့ လက်ခလည်က ပင်တီ အနားနဲ့ ချိုလေး ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်သတ်ပေးနေတယ်။
ချိုလေး လည်း သွေးတွေ ဆူပြီး အသက်ရူတာ ပြင်းလာပြီး ဖီးအရမ်းတက်လာတယ်။ ချိုလေး သူ့ကို အတင်းဖက် ပြီး နမ်းနေမိတယ်။ သူ့ လက်ချောင်းထိပ်က ချိုလေး အစေ့ကို ပိုပြီး ကြမ်းကြမ်း ဖိပွတ်ခြေလာတယ်။
အရှိန်ရလာတော့ သူ့ လက်ခလည်ကြီးက ချိုလေး ပင်တီအနားအောက်က တိုးတင်လာပြီး ချိုလေး စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းကို တိုက်ရိုက် လာထိတယ်။ ချိုလေး သူ့ကို ရုတ်တရက် မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ချိုလေး ကို မျက်လုံးချင်း ဆိုင်ကြည့်နေတယ်။ ချိုလေး သူ့ နူတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုပ်နမ်းလိုက်တော့ သူက သဘောတူတယ် ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားပြီး သူ့ လက်ချောင်း တွေနဲ့ ပင်တီအနားကို ဆွဲဖယ်ပြီး ချိုလေး စောက်ဖုတ်ကြီး ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။
“လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး စု ရယ်”
တဲ့ ၊ အခုတော့ သူ့ လက်ချောင်းတွေက စု အစေ့ကို တိုက်ရိုက်ကြီး ထိတွေ့ ဖိပွတ်ခြေနေပြီလေ။ ချိုလေး ရင်တွေ မောဟိုက်လာတယ်။ ခနလေးပဲ ချိုလေး သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ကာမ အရသာ အထိတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားခဲ့ရတယ်။ သူက ချိုလေး တဆတ်ဆတ် တုံပြီး ပြီးနေတုန်းမှာ ချိုလေး ကို နမ်းလိုက် ကိုက်လိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် ချစ်သူနှစ်ဦး လိုပဲ တယောက်နဲ့ တယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်ကြတယ်။
ချိုလေး ပြီးသွားတဲ့ လှိုင်း ငြိမ်သွားတော့ မှ သူက ချိုလေး စောက်ဖုတ်ကို ပင်တီ ပြန်ဖုံးပေးလိုက်တယ်။ အားလုံး ပြီးသွားတော့ ချိုလေး အရှက် တရားနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ကျူးလွန်မိတယ် ဆိုတဲ့ စိတ်တွေ ပြန်လွှမ်းမိုး လာခဲ့တယ်။ ချိုလေး အိပ်ယာပေါ်က ထပြီး ထမီကို ကောက်ယူပြီး ရင်လျှားလိုက်တယ်။ သူ့ကို လည်း ဘမြတ် သွားပါတော့ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက လည်း ခေါင်းညိမ့် ပြတယ်။ သူပြန်သွားပြီး နောက် ချိုလေး တော်တော် နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး။
နှစ်နာရီလောက် တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နဲ့ နေပြီးမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။
အဲဒါပါပဲ ကိုကို ၊ အာ့တာ ချိုလေး ကိုကို့ကို ဖုံးထဲမှာ ပြောဖို့ အရမ်းရှက်လွန်းလို့ မပြောဖြစ်ခဲ့တာ။ အခု တော့ ကိုကို့ မယား ချိုလေး လေ၊ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးရဲ့ လီးကို လည်း စုပ်ခဲ့ပြီးပြီ။ သူကလည်း ကိုကို့ မယား စောက်ဖုတ်ကို မြင်ဖူးသွားပြီး သူ့လက်နဲ့တောင် ချိုလေး ပြီးအောင် လုပ်ပေးသွားပြီ။ နောက်ပြီး အဲဒါက အဲဒီတခါထဲမဟုတ်ဘူးကိုကို၊ ဒီနေ့ မနက် အဲလိုမျိုး ချိုလေး တို့ သုံးခါတိတိ လုပ်ခဲ့တယ်။ ကိုကို နဲ့ ဖုံးပြောပြီး ဖုံးချလိုက်တဲ့ အချိန် လုပ်တာပါ အပါအဝင် ဆိုရင်ပေါ့။
အခု တော့ ချိုလေး အဓိက လမ်းဆုံကို ရောက်နေရပြီ ကိုကို၊ ချိုလေး ခုထိ အပြစ်ကျူးလွန်မိသလိုရယ်။ ရှက်တာရယ်။ ခံစားနေရတုံး၊ တချိန်ထဲမှာပဲ အဆင့်တခုကို တက်ပြီးတိုင်း ချိုလေး ပိုပြီးတော့ ဖီးက ပိုတက် လာရတယ်။ ချိုလေး အခုတော့ နောက်ဆုံး ခံတပ် တခုပဲ ကျန်တော့တယ်။ အဲဒီ အဆင့်ကို သွားဖို့ ချိုလေး ခုထိ မသေခြာသေးဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါကို ပဲ ထပ်တလဲလဲ တွေးနေ၊ အိပ်မက် မက်နေမိတယ်။ ပထမဆုံး အကြိမ် သူ နဲ့ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ လိုးနေကြတာကို တွေ့ မိခဲ့ချိန်တုန်းက လိုပေါ့။
ကိုကို က ချိုလေးကို တချိန်လုံး အားပေး ခွင့်လွှတ် နေခဲ့ပေမဲ့ ၊ ကိုကို ချိုလေး အပေါ် ရွံရှာ ဒေါသ လည်း ထွက်နေမယ် ဆိုတာ ချိုလေး သဘောပေါက် နားလည်ပါတယ်။ ကိုကို သာ မလုပ်နဲ့တော့ လို့ တခွန်းပြောလိုက် ပါ။ ချိုလေး အကုန်ရပ်ပြစ်လိုက်ပါမယ်။
ကိုကို့ ကို အသက်ထက် ချစ်တဲ့။
ချိုလေး။
……….
အခန်း ၁၇။
ကျနော် ချိုလေး ဆီက အီးမေး ကို ဖတ်ပြီးတဲ့ အချိန်မှာ လီးကလည်း မတရားတောင်။ ခေါင်းထဲမှာ လည်း အတွေး တွေနဲ့ ရှုတ်ပွ နေတော့တယ်။ ကျနော့် မိန်းမ တယောက် အသွင်ပြောင်းသွားလိုက်တာ များ ယုံတောင် ယုံနိုင်စရာ မရှိပါလား။ သူ့အဖေ အရွယ်လောက် လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးကို လီးစုတ်ပေးပြီး အဲဒီလူကြီးက သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ဆော့ပြီး ပြီးအောင် လုပ်ပေးတာ ခံခဲ့တာ၊ တခါတောင်မဟုတ်ဘူး သုံးခါတဲ့။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်လောက်က ဆို အဲလို အဖြစ်အပျက် ဆိုတာ အိပ်မက်ထဲမှာ တောင် မဖြစ်နိုင်တဲ့ အရာ။ နောက်တော့ ခေါင်းကို အေးအေး ထားပြီး မိန်းမ ဆီကို အီးမေး ပြန်ရေးလိုက်တယ်။
ချိုလေးရေ၊
ချိုလေး ရေး ပေးလိုက်တဲ့ အီးမေးကို ဖတ်ပြီးပြီ။ ကိုကို စိတ်လည်း မဆိုးသလို ၊ ချိုလေး ကို ရွံလည်း မရွံသွားပါဘူးကွာ။ ချိုလေး စိတ်ထဲ ဆန္ဒရှိတဲ့ အတိုင်း ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတာ အရသာခံစား ရတာတွေ ဟာ ချိုလေး ရသင့် ရထိုက်တဲ့ အရာတွေပါ။ ချိုလေး အဲလို စိတ်လွတ်လက်လွတ် ခံစား ရတယ် ဆိုတာကို သိရလို့ ကိုကို ဝမ်းတောင် သာမိပါသေးတယ်။ ချိုလေး နောက်တဆင့် ဘယ်လမ်းကို ရွေးရွေး ချိုလေး ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ကိုကို ထောက်ခံတယ်ဆိုတာကို ချိုလေး သိစေချင်ပါတယ်။
ချိုလေးရဲ့
ကိုကို
……………..
နောက် နှစ်ရက်လောက် မှာ ကျနော့် ခေါင်းထဲ အခု လောက်ဆို မိန်းမ တယောက် ဘာများ ဖြစ်နေပလဲ ဆိုတဲ့ အတွေးတွေ ပဲ ဖုံးလွှမ်းနေတယ်။ ချိုလေး အဆုံးစွန်ထိ အဆင့် တက်သွားပလား သိချင်နေမိတယ်။ အင်တာနက် ကော်နက်ရှင်း ကလည်း ကောင်းကောင်းမရတော့ အီးမေး တောင် အပ်ဒိတ် မရဘူး။ နောက်ဆုံး သင်္ဘောက ကမ်းခြေနဲ့ ဆက်သွယ်လို့ ရတဲ့ နေရာရောက်လာတယ်။ စိတ်မရှည်နိုင်တော့ တဲ့ ကျနော် ချိုလေး ဆီ ဖုံးကောက် ခေါ် လိုက်တယ်။
“ဟဲလို ချစ်လေး ရေ၊ လပ်ဗယူ”
“အိုင်လပ်ဗ်ယူတူး ကိုကို၊ ဆောရီး ချိုလေး အပ်ဒိတ် အီးမေး တွေတောင် မပို့နိုင်ခဲ့ဘူး”
“အင်း ရပါတယ်၊ ကိုကို တို့လည်း အင်တာနက် မရှိဘူးလေ၊ ပြောပါဦး ဘာထူးလဲ”
“အင်း အခု တော့ သွေးအေး နေပြန်ပြီ။ ဘမြတ် နဲ့ စု အဲ ချိုလေး တို့ စကားများထားတယ်”
“ဟင် ဖြစ်ရပြန်ပြီ၊ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက်က ဟော်မုန်းထစ ဆယ်ကျော်သက်လေး တွေ ကျနေတာပဲ ခိခိ”
“ဟုတ်တယ် ချိုလေး လည်းသိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူက အရမ်းကို အူကြောင်ကြား နဲ့ ဆရာကြီး အရမ်းလုပ်တာ”
“အဲဒါကို အပြစ်မတင်နဲ့လေ သူ အဲလို လုပ်တာ ဘယ်လောက်ထိရောက်သလဲ ချိုလေး လက်တွေ့ပဲလေ ဟဟ”
“မှန်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ က နည်းနည်း တော့ ရီစပက် ပေးသင့်တာပေါ့”
“ဒီတခါ ဘာဖြစ်ရပြန်တာလဲ၊ သူက အဆုံးစွန် သွားချင်တာ ချိုလေး က မပေးသေးလို့လား”
“မဟုတ်ဘူး ၊ ဒီတခါက တော့ နောက် အူကြောင်ကြောင် အထာတွေကြောင့် ခစ်ခစ်”
“ပြောစမ်းပါဦး”
“ကိုကို့ ကို အီးမေး ထဲမှာ ရေးပြောခဲ့သလိုပဲလေ၊ ချိုလေး နောက်တဆင့် တက်ခဲ့တာ၊ သူ့လီးကြီးကို ချိုလေး စုပ် ပြီး သူက ချိုလေး ပိပိ ကို သူ့ လက်ချောင်းနဲ့ လုပ်ပေးတာ၊ နောက်နေ့ ချိုလေး တို့ သုံးခါတိတိ ပုံစံ ပြောင်း လုပ်ခဲ့တယ်”
“ဘယ်လို ပုံစံတွေ ပြောင်းတာလဲ”
“မနက်ပိုင်း သားကို ကျောင်း ကားဆီ သွားပို့ပြီး အပြန်မှာ သူ အခန်းကို တက်လာတယ်၊ ချိုလေး ကို ပင်တီ တခုပဲ ချန်ထားပြီး အကုန်ချွတ်တယ်၊ ဆိုဖာပေါ်မှာ ပဲ ချိုလေး ပိပိ ကို သူ့လက်နဲ့ ပြီးအောင် လုပ်ပေးတယ်၊ ပြီးသွားတော့ ချိုလေး သူ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်တယ်”
“ဝါး ချိုလေး အဲလို လေး ပေါ့ပေါ့ ပါးပါး ပြောသွားတာ အရမ်းကို ဆက်ဆီ ဖြစ်တာပဲ ခိခိ”
“အာ ကိုကို နော်၊ ထားပါတော့ နောက် သူ သူ့အလုပ်ဆီ ပြန်သွားတယ်၊ သူက နေ့လည် နားချိန် သူပြန်လာခဲ့မယ် ပင်တီက လွဲရင် အဝတ်အစား တွေ ချွတ်ထား ပါ၊ အချိန်ကုန် သက်သာအောင်တဲ့ ပြောသွားတယ်၊ အဲတော့ ချိုလေး လည်း ချွတ်ထားတုန်း ကိုကို ခေါ်တာလေ၊ နောက် အခန်းတံခါး က လူခေါ်ခေါင်းလောင်းသံမြည်တော့ ချိုလေး ဖုံးချလိုက်တာ”
“အော် အဲတုန်းက ကိုကို နဲ့ ဖုံးပြောနေတာ ချိုလေး တကိုယ်လုံးမှာပင်တီကလေး ပဲ ဝတ်ထားတယ်ပေါ့”
“အင်း၊ ထားပါတော့ အဲဒါ ဖုံးချပြီးအခန်းတံခါးသွားဖွင့်တယ်၊ အခန်းတံခါး ပြန်ပိတ်ပြီးတာနဲ့ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက်စလုံး မွန်နေကြတော့ အဲဒီ တံခါးဝနား က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပဲ အလုပ်ဖြစ်သွားကြတယ်”
“ချိုလေး သူ့လရည်တွေကို မျိုချတာလား”
“အော့အော့ နိုးးးးးး သူက ချိုလေး ကိုယ်ပေါ် မှာ ပဲ အမြဲ ထုတ်ပြစ်တယ်”
“အင်းပါ အင်းပါ”
“တတိယ အကြိမ်ကတော့ သား ကျောင်းကား ပြန်မရောက်ခင်ကလေး၊ ချိုလေး တို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ အလုပ်ဖြစ်တာ၊ ချိုလေး အီးမေးထဲမှာတော့ မရေးလိုက်ဘူး အဲတုန်းက ရှက်လို့ အဟီး”
“အော် သူက ချိုလေး ကို လိုးရောလား”
“အာ မဟုတ်ပါဘူး”
“အဲဒါ ဆိုရင်”
“အိုကေ ဒီလို၊ ချိုလေး က ပင်တီ ပဲ ဝတ်ထားပြီး အိပ်ယာ ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲနေတယ်၊ ပင်တီ ကို ပေါင်ရင်း နား ကပဲ သူက ဆွဲဖယ်ပြီး သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ အစေ့ ရော အဖုတ်ကိုရော ဆော့ကစားတယ်။ လုပ်ရင်း အရှိန်ရ လာပြီး ချိုလေး ပြီးဖို့ တာစူလာ တော့ သူက ပြောတယ် လက်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် လုပ်လို့ ကောင်းအောင် ပင်တီကို အောက် နည်းနည်း လျှောချလို့ ရမလားလို့မေးတယ်၊ ချိုလေး ခေါင်းယမ်းပြတယ်၊ သူက ထပ်တလဲလဲ တောင်းဆိုတာနဲ့ အင်းလို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ချိုလေး က ပြီးလုစဲစဲ ဖြစ်နေပြီလေ မြန်မြန်ပြီးချင်လှပြီ၊ အဲဒါနဲ့ သူက ပင်တီကို ဒူးခေါင်းနားလောက်အထိ ဆွဲချလိုက်တယ်၊ ”
“ဝါး ချိုလေး က တကယ်တော့ ဖင်ပြောင်ကြီး ဖြစ်နေပြီပေါ့ ”
“အင်း အဲဒီအချိန် သူက တော့ ချိုလေး ရဲ့ ပိပိ ကို ပေါ်တင်ကြီး မြင်နေရပြီပေါ့၊ အဲဒါကလည်း ချိုလေး ကို စိတ်တွေ ပိုထလာစေတယ်၊ အဲဒါ ချိုလေး စပြီး ပြီးတော့ အကြောတွေ ဆွဲပြီး ခြေထောက် နှစ်ချောင်းကို လှုပ်ရှားမိတော့ ပင်တီက ခြေထောက်က နေကျွတ်ထွက်သွားတယ်”
“ဟိုက်”
“အင်းပေါ့ အဲဒီတော့ ချိုလေး သူ့ရှေ့မှာ တကိုယ်လုံး နိကပ် ဖြစ်သွားရတာပေါ့”
“သူက ရော ဘယ်လိုနေလဲ”
“သူက တော့ ပျော်တာပေါ့၊ ချိုလေးက ပေါင်နှစ်လုံး ကို အတင်း ပြန်စေ့ ဖို့ ကျိုးစားတယ်ဒါပေမဲ့ သူက ချိုလေး ခြေကျင်းဝတ်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ချိုလေး ပေါင်ကို ဖြဲကားထားတယ်၊ ချိုလေး ပိပိ နေရာကို စူးစိုက် ကြည့်နေတယ်၊ ချိုလေး လည်း မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး လက်ဖျံနဲ့ ပါ မျက်နှာကို အုပ်ထားလိုက်မိတယ်။ သူက ချိုလေး စောက်ဖုတ်ကို သေခြာကြည့်ပြီး သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်သတ် ဆော့ကစားနေတယ်၊ ပြီးမှ ချိုလေး ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီး ချိုလေးကို လှိမ့်လို့ ဝမ်းလျှားမှောက်စေတယ်၊ ပြီးတော့ ချိုလေး ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ်တယ်၊ ချိုလေး ဖင်ကြား နဲ့ ဖင်ပေါက်တွေကို ပါ သူ့လက်ချောင်းထိပ်တွေနဲ့ လျှောက်ပွတ် ဆော့ကစားတယ်၊ ချိုလေး ရှက်လိုက်တာ တခါထဲ၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်တွေကလည်း ပိုထလာတယ်”
“ကောင်းမှ ကောင်း”
နောက်ဆုံးတော့ ချိုလေး သူ့လက်တွေကို ကန်ပြစ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်က ထ အဝတ်အစား တွေ ထဝတ် ပြီး သား သွားကြိုရတော့ မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူလည်း ဘာမှ မပြောတော့ပဲ အဝတ်အစားတွေ ထကောက်ဝတ် တော့တယ်”
“ခုထိ ကတော့ အေးဆေး ပါလား ဘာမှ ပြဿနာ မမြင်မိပါဘူး၊ ဘာကြောင့် စကားများကြရတာလဲ”
“လာမယ်လေ၊ အဲဒါနဲ့ နောက်နေ့ မနက် ကျတော့ သူလိမ့် မယ်လို့ ချိုလေး က မျှော်လင့်ထားပြီး တော့ ပင်တီကလွဲ လို့ တကိုယ်လုံး ချွတ်ထားပြီးစောင့်နေလိုက်တယ်၊ နောက် သူရောက်လာတယ်၊ ချိုလေး က သူ့ကို ဖက်တယ်၊ သူက ချိုလေးကို ပြန်ဖက်တယ်၊ နောက် သူက ချိုလေး ကို စာအိပ်တအိပ် လှမ်းပေးတယ်”
“ဘာစာအိပ်လဲ”
“အင်း စာအိပ်ထဲမှာ ပိုက်ဆံ ငါးထောင်တန် တရွက်ပါတယ်၊ ချိုလေး ကမေးတယ် အဲဒါ ဘာသဘောလဲ လို့၊ ဆိုတော့ အဲဒါ သူတို့ ဒေသက ထုံးစံတခုတဲ့”
“ဘာထုံးစံလဲ ဆိုတော့ သူက အရှည်ကြီး ရှင်းပြသေးတယ်။ တချို့ လူမျိုးတွေမှာ မိန်းမ တွေက သူတို့ မျက်နှာကို ဖုံးထားတာကို ဖွင့်ပြရင်တောင်မှ ကျေးဇူးတင်တဲ့ အနေနဲ့ လက်ဆောင်ပေးကြရတယ်တဲ့၊ သူတို့ ဒေသ ထုံးစံမှာက မယား ဖြစ်သူက ကိုယ့် ယောက်ျား ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတီး ချွတ်ပြခဲ့ရင် ကျေးဇူးတင်တဲ့ အနေနဲ့ လက်ဆောင် အစား ပိုက်ဆံ ပေးရတယ်တဲ့၊ ပြောရရင်တော့ စောက်ဖုတ်လှန်ပြလို့ ပိုက်ဆံပေးတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့”
“ဟင် ထူးဆန်း ဆိုးဝါး လှခြေလား တခါမှ မကြားဖူးဘူး”
“အင်းလေ ချိုလေး လည်း ဒေါပွပွ နဲ့ သူ့ စာအိပ်ကို လွှတ်ပြစ်လိုက်တယ်၊ အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေလို့၊ ဆိုတော့ သူက စာအိပ်ကို ပြန်ကောက်ပြီး ချိုလေး လက်ထဲ အတင်းပြန်လာထည့်တယ်၊ သူက သူတို့ ဒေသ ဓလေ့ထုံးစံ အတိုင်းလုပ်တာပါ တဲ့၊ ချိုလေး လည်း သူ့ကို အော်လိုက်မိတယ်၊ ပထမဆုံးက စု က ဘမြတ် မယားမဟုတ်ဘူး လို့၊ နောက်တချက်က ဘမြတ် တို့ ဒေသ ဓလေ့ထုံးစံ က စုနဲ့ မဆိုင်ဘူးလို့ နောက်ဆုံး တချက်က နှစ်ယောက် သဘောတူ လိင်ကိစ္စ အပျော်ဆက်ဆံ ကြတဲ့ အမျိုး သမီးကို ပိုက်ဆံ ပေးတယ် ဆိုတာ ဖာသည်လို ဆက်ဆံတာ ပဲလို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူ့ ကြည့်ရတာ စိတ်ထိခိုက်သွားသလိုပဲ၊ သူက ပြောတယ် စု က သူ့ မယား မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သိပါတယ်တဲ့ ဒါပေမဲ့ စု လိုသမျှကို သူက အနားမှာ တောက်လျှောက် ဖြည့်ဆည်းပေးနေရပြီး စု ညည်းသမျှ ညူသမျှ တွေကို လည်း ဒိုင်ခံ သည်းညည်းခံ နားထောင်ပေးနေရတာတဲ့၊ အဲဒါကို စု က ဘာလို့ သူတို့ ဓလေ့ ထုံးတန်းကို မလေးစား နိုင်ရတာလဲတဲ့”
“အင်း အူကြောင်ကြားပဲ”
“အဲလို သူနဲ့ ချိုလေး နဲ့ အပြန်အလှန် စကား အခြေအတင် ဖြစ်ရာက နောက် ပြဿနာတခု ထပ်တက်လာတယ်၊ သူက ချိုလေး ကို ဂွမ်းဘုံအပေါ်မှာ ဘယ်လို မနာလို ဖြစ်တာတွေ ၊ ပြီးတော့ သူ့ကို အမြည်းစမ်း တာလောက်ပဲ ပေးတယ်၊အာ့မျိုးတွေ ပြောလာတယ်၊ ချိုလေးကလည်း သူ့ကို ကိုယ့် လယ်ပယ် ကိုယ်မသိပဲ ဆရာကြီးလုပ်တာတွေ၊ တဆင့်ပြီး တဆင့် တိုးတိုး ပြီးတောင်းဆိုလာတာတွေ ပြန်ပြောလိုက်တော့ သူ ဒေါပွပြီး အခန်းထဲက ပြန်ထွက်သွားတော့တယ်၊ အဲဒီထဲ က ခုထိ ချိုလေး တို့ ပြန်မဆုံကြသေးဘူး”
“အင်း တော်တော် တော့ ဂွကျတာပဲ”
“အင်း အခု တော့ လိပ်ခဲတင်းတင်း ဖြစ်နေတာပေါ့၊ ချိုလေး က သူပြန်ပြီး လာတောင်းပန် ဝင်လာမှာကို စောင့်နေလိုက်တယ်၊ ဒီတခါတော့ သူ ဟို တခါလို အကွက်နင်း ကစားတာ မခံတော့ဘူး ၊ သူက ပဲ ချိုလေး ကို တောင်းပန်ရမှာ”
“ချိုလေး သေခြာလို့လား”
“အင်း”
ပြီးသွားတော့ ကျနော်တို့ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်း ဆက်ပြောကြပြီး ဖုံးချလိုက်ကြတယ်။
……………..
အခန်း ၁၈။
ကျနော့် ခေါင်းထဲမှာ အဲလို အညာသားအဖိုးကြီးက သူတို့ ဒေသ ထုံးစံ မှာ မိန်းမ က သူ့ယောက်ျား ကို စောက်ဖုတ် ပြတဲ့ အတွက် ပိုက်ဆံပေးရတယ် ဆိုတာ တွေးနေရင်း နဲ့ စိတ်တွေက ထန်လာရတယ်။ ဦးသာမြတ် ကြီးကို အညာသားလို့ ထင်ထားတာ တကယ်က တိုင်းရင်းသား မျိုးနွယ် တခုခု များ ဖြစ်နေမလားမသိဘူးလို့ အခုမှ စတွေးမိတယ်။ ချိုလေး တယောက် အဲဒီ ကိစ္စ ကြောင့် ဘယ်လောက် တောင် ခံပြင်း ဒေါသဖြစ် နေမလဲ ဆိုတာ ကျနော်တွေးကြည့်လို့ နားလည်နိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဖက်က တွေးလိုက်ရင် ဦးသာမြတ် ကြီး ချိုလေး ကို ဘယ်လို ကိုင်တွယ်ထားတယ် ဆိုတာကို လည်း မြင်မိသလိုပဲ၊ ချိုလေး ရဲ့ ဂုဏ်နဲ့ မာန က ဦးသာမြတ် နဲ့ ဆက်ဆံ ရေးမှာ တချက်တချက် အထစ်အငေါ့ ဖြစ်စေပေမဲ့လည်း ခနတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ဦးသာမြတ် ကြီး မကြာခင်မှာပဲ တနည်းမဟုတ် တနည်း နဲ့ ချိုလေး ကို လိုးရတော့ မယ် ဆိုတာကို ကျနော် သိနေပြီလေ။
အခု အဖြစ်အပျက် က ကျနော့်ကို နည်းနည်း တော့ အံအားသင့် စေခဲ့တယ်။ နောက်ထပ် သုံးရက်လောက် ကြာတော့ ကျနော်တို့ သင်္ဘော ဖစ်လစ်ပင်း ဆိပ်ကမ်း ကို ရောက်တော့ အင်တာနက် ကောင်းကောင်းရတာနဲ့ ချိုလေး ကို စကိုက် ခေါ်လိုက်တယ်။ သား နဲ့ အရင် ဆယ့်ငါး မိနစ်လောက် ပြောပြီး တော့ ချိုလေး က သားကို သူ့အိပ်ခန်းမှာ သွားသိပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ပြန်လာပြီး ကျနော်နဲ့ စပြောဖြစ်တယ်။
“ကဲ ပြောပါဦး ဦးမြတ် နဲ့ လိုးပြီးပြီလား”
“အာ နိုးပါ၊ ကိုကို့ စကားတွေက ကြမ်းတမ်းလိုက်တာ”
ချိုလေး မျက်နာ နီသွားတယ်။
“အနည်းဆုံး တော့ အရင် လို ပြန်ဖြစ်နေကြပြီ မလား”
“အင်း အဲလိုတော့လည်း မဟုတ်ဘူး”
“ကဲပါ ပြောပြ ကိုကို ဝင်မရှုတ်တော့ဘူး၊ နားထောင်မယ်”
“အင်း၊ ချိုလေး တို့ နောက်ဆုံး အကြိမ်စကား များပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း တယောက်နဲ့ တယောက် ရှောင်နေကြ တယ်လေ။ တယောက်နဲ့ တယောက် လမ်းမှာ ဆုံရင်တောင် မျက်လုံးချင်း မဆုံပဲ ဖြတ်သွားကြတာ၊ ဘယ်သူ အရင် စခေါ် မလဲ ပေါ့။ ဘမြတ် ရဲ့ ကလေးကွက် တွေနဲ့ ဂွမ်းဘုံကို ချိုလေး ရှေ့မှာ ရောပြတာပေါ့၊ အရင်လို ဂျယ်ဝင် ပြီး သူ့ဆီ ပြန်ဝင်လာမလားဆိုပြီး၊ နေ့နေ့ ညည ချိုလေး ဝရံတာက ထွက်ကြည့်လိုက်ရင် သူက ဂွမ်းဘုံ နဲ့ အမြဲတမ်း တခုခု ပြောနေပြီး တခါတခါ ချိုလေး ရှေ့မှာတောင် ဂွမ်းဘုံကို ဓါတ်လှေခါးထဲ အထိ လိုက်ပို့ရင်း အတူတူ စီးသွားတာတို့ ဘာတို့ လုပ်၊ နောက် သူတို့ နှစ်ယောက် အမိုးပေါ် ကို တက်တာတွေ ဘာတွေ လုပ်နဲ့ ချိုလေး ခံစစ်ကို အားပျော့ သွားဖို့ ကျိုးစားနေတာလေ”
“ချိုလေး က တကယ် ရော တောင့်ခံနိုင်လို့လား၊ မလိမ်နဲ့နော်”
“အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်၊ ချိုလေး တခါ နှစ်ခါလောက်တော့ စိတ်ထဲ ဂျယ်ဝင်ပြီး ကိုယ်က ပြန်စခေါ်ဖို့ စဥ်းစားသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး စကားများထားတဲ့ အကြောင်းအရာက ချိုလေး စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှ ဖြေဖျောက်လို့ မရသေးဘူး ၊ အထူးသဖြင့် သူ့ရဲ့ စောက်ဖုတ် ပြလို့ ပိုက်ဆံ ပေးတယ်ဆိုတဲ့ ထုံးစံကြီးကို ၊ အာ့ကြောင့် စိတ်တင်းထားလိုက်တာ၊ နောက်တော့ သူ့ကို တန်ပြန်ဖို့ နည်း စဥ်းစားမိသွားတယ်”
“ဘယ်လိုလဲ”
“လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က ချိုလေး နေ့လည်ဘက် စျေးက ပြန်လာတော့ ဘမြတ် ကို ဘယ်မှာမှ မတွေ့ရဘူး၊ ဖိုးခွား တယောက်ထဲပဲ ကင်းတဲမှာ ရှိနေတယ်။ သူက ချိုလေး ကိုလည်း မြင်ရော ထိုင်နေရာကနေ ထလျှောက် လာပြီး ချိုလေး အတွက် အထုတ်တထုတ် ရောက်နေတယ်လို့ ပြောတယ်။ အဲဒါ ချိုလေး အွန်လိုင်းက မှာထားတဲ့ ပစ္စည်း တခုလေ၊ အထုပ်က လည်း နည်းနည်း ကြီးတယ်၊ ပြီးတော့ ချိုလေး လက်ထဲမှာလည်း စျေးဝယ်လာတဲ့ အထုပ်တွေနဲ့ ဆိုတော့ ဖိုးခွား ကို အခန်းကို သယ်လာပေးဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒါ သူက လည်း အထုပ်ဆွဲပြီး ချိုလေး နဲ့ လိုက်လာတယ်။ ချိုလေး တို့ အခန်းရောက်တော့ သူ့ကို မီးဖိုထဲ သွားထားခိုင်းလိုက်တယ်”
“သူက ရော ချိုလေး အပေါ် မှာ အရင်တုန်း က ယိသဲ့သဲ့ ကျူတူတူ လုပ်ဖူးသေးလား”
“ဟင့်အင်း၊ သူက ဘမြတ် ရှိနေတဲ့ အချိန်ဆို လုံးဝကို ဘာအမူအယာမှ မပြဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ဘမြတ် မရှိတဲ့ အချိန်တွေ ဆိုရင်တော့ ချိုလေး ဖင်တွေ၊ ရင်တွေကို ခိုးခိုးကြည့်တတ်တယ်။ ချိုလေး လည်ဟိုက်တွေ ဘာတွေ ဝတ်ထားရင်တော့ မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး တံတွေးတွေ ဘာတွေ မျိုချတတ်တယ်။ အဲဒါ မီးဖိုထဲ သူ အထုပ်ချပေးတုန်း ချိုလေး က တခုခု ကုံးကောက်လိုက်တော့ သူ့ မျက်လုံးကြီးက ကျွတ်ကျ မတတ် ချိုလေး ရင်ဘတ် ဟိုက်သွားတာကို ကြည့်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ အကြံရသွားတယ်။ ဘမြတ် ကို လက်စားပြန်ချေဖို့၊ သူကပဲ ချိုလေး ကို ဂျယ်ဖြစ်အောင် လုပ်နိုင်တယ်လို့ ထင်နေတာ၊ ချိုလေး ကရော သူ့ကို အဲလို ပြန်လုပ်လို့ မရနိုင်ဘူးလား”
“ဝါး၊ အဲတော့ ချိုလေး က သူ့ လီး ဆွဲစုပ်ပလိုက်ရောလား”
“နိုးးးးးးးး မလုပ်ပါဘူး.. ကိုကို က ချိုလေး ကို ဘာထင်နေလို့လဲ၊ တွေ့သမျှ ယောက်ျား မှန်သမျှ လိုက်လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ကောင်မ အနံ့စားများ မှတ်နေလို့လား၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ကို အသုံးချဖို့တော့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ဖိုးခွား ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းနဲ့ သူ့ကို လဘက်ရည် ဖျော်တိုက်မယ် လို့၊ ခနစောင့် ချိုလေး အဝတ်အစား အရင်လဲလိုက်ဦးမယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်”
“အဲတော့ သူ့ကို ချိုလေး က ရှိုးလိုက်ရောလား”
“အင်း ဆိုပါတော့၊ ချိုလေး က အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ပြီး တံခါးကို တဝက်လောက်ပဲ ဆွဲပိတ်ခဲ့တယ်၊ ချိုလေး အခန်းထဲက မှန်ရှေ့မှာ အပေါ် က အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်၊ ဘရာဇီယာ နဲ့ အောက် မှာ ထမီနဲ့ ဖင်ကြီးကော့ ပြီး မှန်ထဲ မှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ မှန်ထဲမှာ ဖိုးခွား တယောက် တံခါးနားကို ကပ်လာတာ မြင်နေရတယ်၊ ပထမတော့ သူ့ကို နည်းနည်း ပါးပါး လောက်ပဲ ရှိုးလိုက်မလို့ သူ့မျက်လုံးကြီးတွေက ကျွတ်ကျတော့မလို ချိုလေး တကိုယ်လုံးကို ကြည့်နေတာတွေ့တော့ ချိုလေး လည်း စိတ်တွေ ထလာတယ်။ သူ့ကို ပိုရှိုးချင်စိတ် ပေါ်လာတာနဲ့ ထမီကို ကွင်းလုံး ပုံချွတ်ချလိုက်တယ်”
“ဝါး သူအခန်းထဲ ပြေးဝင်လာပြီး နသားပါယား လုပ်ရောလား”
“ချိုလေး လည်း အဲလို ဖြစ်မှာ နည်းနည်းတော့ စိတ်ပူမိသား”
“ဖြစ်မှာကို စိတ်ပူတာလား မဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်တာလား”
“အာ ကိုကိုနော် အကောင်းပြောနေတာကို၊ ခစ်ခစ်၊ ပထမတော့ အိမ်နေရင်း ထမီအဟောင်းလေး ယူဝတ်မလို့ နောက်တော့ စိတ်ပြောင်းသွားပြီး ကိုကို ဝယ်ပေးထားတဲ့ ဟို စကဒ် လေး ထုတ်ဝတ်လိုက်တယ်”
“ဘယ်ဟာလေးလဲ”
“ဟို အမဲရောင် အတိုလေးလေ၊ ချိုလေး ဒူးလောက် မရောက်တရောက်ဟာလေး၊ ပြီးတော့ အပေါ်ပိုင်း ကို အပါး အပြော့ ခေါင်းစွတ်တဲ့ ဘလောက်စ် ကလေး စွတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ အခန်းပြင်ထွက်လာခဲ့တယ်၊ သူကလည်း ချိုလေး အခန်းပြင်ထွက်လာတော့မယ်ဆိုတာ တွေ့တော့ မီးဖိုခန်းကို အမြန်ပြေးထွက်သွားတယ်။ မီးဖိုထဲရောက်တော့ သူက စားပွဲခုံနားမှာ ရပ်နေတယ်။ သူဘာလို့ စားပွဲနောက်ကွယ်ဝင်နေသလဲ ဆိုတာ အကဲခတ်လိုက်တော့ သူ့ဟာကြိးက ပုဆိုးအောက်က ထောင်ထနေတာကိုး ခိခိ၊ ချိုလေး က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရေနွေးအိုးတည်၊ လိုက်တယ်။ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် တယောက်နဲ့ တယောက် စကားမပြောကြပဲ ဒီအတိုင်း ရပ်နေကြတာ အူကြောင်ကြောင်နဲ့၊ ရေနွေးဆူအောင် စောင့်နေကြတာ၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး လဲ သူ့ကို စကားစရှာပြောလိုက်တယ်၊ မိန်းမ ရှိလား ဆိုတော့ မရှိသေးဘူးတဲ့၊ ရီးစားရော ဆိုတော့၊ ရှိတော့ မရှိပါဘူးတဲ့၊ ဒါပေမဲ့ တခါတလေ ဆိုပြီးတော့ ရပ်သွားတယ်၊ မျက်နာလည်း နီရဲလို့၊ နင့်ဟာ ကလည်း ဘယ်လို တခါတလေလဲ ဆိုတော့၊ ဘမြတ် ကြီးက သူ့ကို တခါတလေ ဂွမ်းဘုံနဲ့ ပေးသွားတယ်တဲ့၊”
“ဟိုက် တကယ်”
“အင်းလေ အဲဒါက ချိုလေး ကို မျက်နှာပူသွားတာပေါ့၊ အာ့နဲ့ ဘာမှ မပြောပဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ခနနေတော့ ဖိုးခွားက မမလေး မမလေး နဲ့ ဘမြတ် တို့ ရန်ဖြစ်ထားတာလားတဲ့၊ ပထမတော့ ချိုလေး က ဟုတ်တယ်လို့ ဖြေမလို့ပဲ၊ နောက်တော့ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘူး၊သူ့ကို အသံမာမာ နဲ့၊ နင်က ဘာစကားပြောတာလဲလို့၊ ဆိုတော့ သူလန့်သွားတယ်၊ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ခနနေမှ တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့၊ ချိုလေး လည်း ဒေါသ ထွက်ထွက် နဲ့ ဘမြတ် က ဘာကောင်မို့လို့လဲ၊ နင် သူပြောတဲ့ ပေါက်ကရ တွေကို လျှောက်ယုံမနေနဲ့လို့၊ ပြောပြီး၊ ဘမြတ် က ငါ့ကို ပိုင်တာ မဟုတ်ဘူးလို့ ထပ်ပြောလိုက်မိတယ်၊ သူက ခေါင်းငြိမ့် ပြတယ်၊ရေနွေးလည်း ဆူတော့ သူ့ကို တီးမစ်ကလေး ဖေါက်ပြီးပုဂံထဲ ထည့်ဖျော်ပေးလိုက်တယ်၊ သူတခွက် ကိုယ်တခွက် ယူပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ချိုလေး က ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ပြီး သူက ကြမ်းပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်”
“သူက ရှက်နေတုန်းလား”
“အင်း ဒါပေမဲ့ သူက ချိုလေး ခြေသလုံး တွေကို ကြည့်ကြည့်နေတယ်။ ချိုလေး လည်း ခြေထောက်ကို ဟိုရွေ့ဒီရွေ့ လုပ်တော့ သူက ပေါင်တွေကို လိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေး တွေ မျိုချနေတာ တွေ့တယ် ၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး လည်း သူ့ကို တခုခု လုပ်ချင်လာအောင် ကို ရှိုးပေးနေလိုက်တယ်”
ကျနော်တောင် တွေးရင်း ကလီးတောင်လာတယ်၊ ကျနော့် မိန်းမ ရဲ့ ဖွေးနေတဲ့ ခြေသလုံး ပေါင်တန် ကြီးတွေက ဒီစကဒ် အမဲ အောက်မှာဆို ဖွေးနေမှာ၊ နောက် ပြီး အဲဒီစကဒ်က လည်း ဒူးတောင် မရောက်ချင်ဘူး ပေါင်လည်လောက် ဆိုတော့၊ မိန်းမ အပြင်သွားရင် ဝတ်ဖို့တောင် သူက ရှက်နေတာ၊
“ချိုလေး က သူ့ ကို ဘာလုပ်စေချင်တာလဲ”
“အနည်းဆုံးတော့ တခုခု ပေါ့၊ ချိုလေး စိတ်ကူးက သူ ချိုလေး ခြေသလုံး ပေါင် တို့ကို လာကိုင်ဖို့ ကျိုးစားမယ်၊ ခနကိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီးမှ ရှက်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့ကို မောင်းထုတ်မယ်၊ သူက ဘမြတ်ကို ပြန်ပြောရင် ဘမြတ် ဂျယ်ဝင်မယ်၊ အဲဒီ အတွေးပေါ့”
“အဲလို ဖြစ်သွားလား”
“အဲဒီတခေါက်က တော့ ဖြစ်မသွားဘူး”
“နောက်တော့ ဖြစ်သွားတယ်ပေါ့”
“အင်း”
ချိုလေး မျက်နှာရဲတက်သွားတယ်။
“ဘယ်တော့မှ ဖြစ်တာလဲ”
“နောက် တနေ့ ပေါ့၊ တကယ်တော့ ချိုလေး အကွက်ဆင်လိုက်တာပါ၊ ခစ်ခစ် ”
“ဘယ်လို ဘယ်လို”
“အဲဒီနေ့ခင်းဘက်၊ ချိုလေး ဝရံတာကို ထွက်လိုက်တော့ ဘမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံကို တွေ့လိုက်ရတယ်၊ ဝန်းထဲမှာ လျှောက်သွားနေကြတာ၊ ဘမြတ် က ချိုလေးကို လည်း မြင်ရော၊ လှမ်းပြုံးပြရင်း နဲ့ ဂွမ်းဘုံ ဖင်ကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်ပြတယ်။ ဂွမ်းဘုံက ချိုလေး ကိုလည်း မြင်ရော ရှက်သွားတယ်၊ နောက်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ဝန်းထဲက ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ လက်ချင်း ယှက်လို့ ၊ ဘမြတ် က ချိုလေး ဘက်ကို တချက်တချက် လှမ်းလှမ်း ကြည့်သေးတယ်။ တမင် မနာလိုအောင် လုပ်နေတာပေါ့၊ ချိုလေး လည်း ပိုပြီး ပြန်လုပ်ပြချင်စိတ် ပေါက်လာခဲ့တယ်”
“အဲတော့ ဖိုးခွားကို ဘာသွားလုပ်လဲ”
“ပထမတခါ က ကိုကို့ ကို ပြောပြီးပြီလေ၊ ချိုလေး ခြေသလုံး ပေါင်တန် တွေကို ရှိုးတာ သူက ကြည့်ပဲ ကြည့်တယ်၊ ရှက်လို့လား၊ ဘမြတ်ကို ပဲ ကြောက်လို့လား၊ မပြောတတ်ဘူး ဘာမှ မလှုပ်ဘူး၊ အဲဒါကြောင့် ချိုလေး က နည်းနည်း ပိုတွန်းပေးဖို့ ကျိုးစားတာ၊ ချိုလေး က ကင်းတဲ ကို ဆင်းသွားပြီး၊ ထိုင်နေတဲ့ ဖိုးခွားကို၊ ချိုလေး တို့ အခန်းထဲက မျက်နာကျက် မှာတင်ထားတဲ့ အထုတ်တချို့ ချပေးဖို့ အကူအညီသွားတောင်းတယ်၊ လှေခါးလေး ပါ ယူလာဖို့ပြောလိုက်တယ်။ ဖိုခွားက ဟုတ်ကဲ့ သူလှေခါး ယူပြီး လိုက်လာခဲ့မယ်လို့ ပြောတယ်”
“ဟဟ ချိုလေး ဘာလုပ်တော့မယ် ဆိုတာ ကိုကို သိနေသလိုပဲ၊ ချိုလေး ကဘာဝတ်ထားလဲ”
“ဟီးဟီး ဟိုတခါက စကဒ် နဲ့ ဘလောက်စ်ပဲလေ ၊ တခု ပဲ ချိုလေး က အိမ်ထဲ အမြန် အရင် ပြန်သွားပြီး ဘလောက်စ် အောက်က ဘရာကို ချွတ်ထားလိုက်တယ် ဟဲဟဲ”
“ဝါးးး”
“ဘလောက်စ် သားက ပျော့ ပျော့ အောက်က ဘရာမပါတော့ ခိခိ ”
“အင်း အလုံးလိုက် ဖြစ်နေမှာပဲ ”
“ခနနေတော့ ဖိုးခွား လှေခါးလေး ထမ်း ပြီး ရောက်လာတယ်၊ အိမ်ထဲရောက်တော့ ချိုလေး ဘလောက်စ် အောက်မှာ ဘရာဝတ်မထား တာ ချက်ချင်း သတိထားမိပြီး မျက်လုံးတွေ ပြူးသွားတယ်။ ချိုလေး ကလည်း အဲလိုရှိုးရတာ ဖီးလာနေတော့ နို့သီး ခေါင်းနှစ်ခုကလည်း ထောင်မတ်နေတာလေ။ အင်္ကျီသား ကိုတောင် ဖေါက်ထွက်တော့မလောက် ဖြစ်နေတာ၊ သူက ချိုလေး နို့တွေကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး တံတွေး တွေမျိုချနေတာ၊ နောက်မှ မျက်နှာကြီး နီပြီး ချိုလေး မျက်နှာကို ကြည့်တယ်။ ချိုလေး က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သူ့ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်”
အခန်း၁၉။
“ဟား တခါထဲ အိပ်ခန်း ကို တန်းခေါ် သွားတော့တာလား”
“အာ ကိုကို ကလည်း အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ ဟိုး မျက်နှာကျက်နား ကပ်နေတဲ့ စင်တွေ ရှိတာလေ”
“အင်းအင်း ကုတင် နဲ့ မွေ့ယာလည်းရှိတယ်လေ”
“ကိုကို ဟာလေ ပြောလို့ကို မနိုင်ပါလား ခစ်ခစ်၊ အဲဒါ ဖိုးခွားက လှေခါးကို ချိုလေး ချခိုင်းတဲ့ နေရာမှာ ချပြီး သူက ချိုလေး လိုချင်တာကို တက်ယူပေးမလို့ လုပ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး က နေနေ ငါလိုချင်တဲ့ ပစ္စည်း ဘယ်မှာ ထားသလဲ ဆိုတာ ငါပဲ သိတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ်။ နင်က လှေခါးကို ပဲ ကိုင်ထားပေးလို့၊ ဆိုတော့မှ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်”
“အဲတော့ မှ ရှိုး က စတာပေါ့ ခိခိ”
“အင်း ဆိုပါစိုံ၊ သူက လှေခါးကို ကိုင်ထားပေးတုန်းမှာ ချိုလေး က တက်တယ်။ သူ့ကိုယ်နဲ့ လိုအပ်တာထက် ပိုပြီး နီးနီးကပ်ကပ် ကနေတက်တော့ ချိုလေး နို့ကြီးတွေ သူ့ပုခုံးကို သွားဖိပွတ်မိတယ်။ သူဆပ်ကနဲ တုံ သွားတာ သတိ ထားမိတယ်။ လှေခါး သုံးလေး ဆင့်လောက် တက်ပြီးတဲ့ အချိန် ချိုလေး လိုချင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေက မြင်နေရပြီ၊ လှမ်းဆွဲရုံပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးခွားက ချိုလေး ပေါင်လုံးကြီးတွေကို မော့ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အဲဒါ နဲ့ ချိုလေး လဲ နည်းနည်း ပိုရဲတင်းလာပြီး သူ ပိုမြင်ရအောင် နောက် တဆင့် နှစ်ဆင့် လောက်ထပ်တက်လိုက်တယ်။ ချိုလေး စကဒ် အနားကတောင် သူ့ခေါင်းပေါ် ကျော်သွားတယ်”
“ဟာဟ ချိုလေး က ပင်တီ ဘာအရောင် ဝတ်ထားတာလဲ”
“အနီရောင်”
“အင်းအင်း”
ကျနော့် မျက်လုံး ထဲ ပြေးမြင်မိတယ်။ အိမ်ထောင်ရှင် အမျိုးသမီး အကိတ်ကြီး ကိုယ့်ရှေ့ က လှေခါးပေါ်မှာ၊ ဝတ်ထားတဲ့ စကဒ် အနက်ရောင် တိုတို နဲ့ ဖွေးမွတ်နေတဲ့ ခြေသလုံး တွေ ပေါင်လုံးကြီးတွေ က ကိုက်စားချင်စရာ၊ ပေါင်ခွဆုံကို မော့ကြည့်တော့ နီရဲရဲ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ က ဖင်လုံးကြီးတွေကို မနိုင်ရင်ကာ ထိန်းထားရတယ်။ ဖိုးခွား လို ကောင်လေး အတွက် အိပ်မက်တောင် မက်မိ မှာ မဟုတ်တဲ့ မြင်ကွင်းမျိုး။ ဟိုက်ကလပ်စ် ဆက်ဆီ ဟော့ဝှိုက် ( အဆင့်အတန်း ရှိပြီး လိင်ဆွဲဆောင်မှုအားကောင်းတဲ့ အိမ်ထောင်ရှင်မ) တယောက်က သူ့လို လုံခြုံလေး အစောင့် ကောင်လေးကို တမင် ရှိုးပြနေတာ အသိသာကြီး။ ကျနော့် လီးတောင် တဆတ်ဆတ် တုံသွားရတယ်။
“ချိုလေး အဲဒီ အထစ်မှာပဲ ရပ်ပြီး ဟိုပစ္စည်း ရှာသလို ဒီပစ္စည်း ရှာသလို နဲ့ လုပ်နေလိုက်တယ်၊ ဖိုးခွား ကို တခါ နှစ်ခါ လောက် မသိမသာ ငုံ့အကဲခတ် လိုက်သေးတယ်။ သူက ချိုလေး စကဒ် အောက်ကို သဲသဲ မဲမဲ ကို စိုက်ကြည့် နေပြီး အသက်ရူတွေ တောင် မှားနေတယ်။ ချိုလေး သူ့ကို ငုံ့ကြည့်တာ တွေ့တာနဲ့ သူ့မျက်နှာ ကြီး နီရဲ ပြီး မျက်နှာ လွဲလွဲ ပြစ်လိုက်တယ်”
“အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ နီနီ နဲ့ မျက်နာ နီနီ နဲ့ ပေါ့ ခိခိ”
“ခစ်ခစ်၊ အင်း ခနနေတော့ သူ့ ကို ရှိုးနေတာ တော်လောက်ပြီ ဆိုပြီးတော့ အဲဒီ စင်ပေါ် က ပစ္စည်း တစ်ခု နှစ်ခု လောက် ကောက်ယူပြီး သူ့ကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ နောက်တော့ လှေခါးပေါ် က ဆင်းလာတယ်။ သူ့ မျက်နှာ က ညိုးသွားတယ်၊ ပြပွဲ ပြီးသွားပီ ဆိုပြီးတော့၊ ပထမ ချိုလေး ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က ဒီလောက်ဆို ရပြီပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ လှေခါးက ဆင်းလာရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့ ယောက်ျား ကိုယ် အငွေ့အသက်ရယ်။ လှေခါးကို ကိုင်ထားတဲ့ သန်မာတဲ့ လက်ဖြန်ကြီးတွေရယ်ကို ကြည့်ရင်း ခုနက ရှိုးထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ ပေါင်းလို့ လူက ထန်လာတယ်။ စိတ်ရူးလည်း ပေါက်လာလို့ နောက်တခု ထပ်ပြီး လုပ်ဖို့ တွေးလိုက်တယ်။ လှေခါးက အောက်ဆုံးအထစ် မရောက်ခင် တထစ်အလို လောက်မှာ ခြေက အထစ်ချော်နင်း မိသလို နဲ နောက်ပြန် သူ့ကိုယ်ပေါ် လန်ကျလိုက်တယ်။ သူက ချက်ခြင်းပဲ ချိုလေး ကိုယ်ကို ဆီးဖမ်းထားလိုက်တယ်”
“တော်တော် ဆိုးတဲ့ မမပဲ ခိ”
တချိန် က အတော် ရိုးပြီး အနေအေးခဲ့ တဲ့ ကျနော့် မိန်းမ အဲလို ဖြစ်လာတာက မယုံနိုင်စရာပဲ၊ ချိုလေး မျက်နှာလေး ပန်းရောက်တက် လာပြန်တယ်။
“ချိုလေး ကိုယ်လုံးကြီးလဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်ရော၊ သူက ပွေ့ဖက်ထားလိုက်ပေမဲ့ အရှိန်နဲ့ နောက် နှစ်လှမ်း လောက်ဆုတ်သွားတယ်။ သူ့လက်တဖက်က ချိုလေး ဘိုက်သားနေရာကိ သိုင်းဖက်ထားတယ်။ ချိုလေး ဖင်ကြီး က သူ့ ရှေ့တည့်တည့် မှာ သွားကပ်နေတော့ သူ့ မာမာ အချောင်းကြီးက ချိုလေး ဖင်ကြားလာထောက်နေတာ ပေါ့၊ နွေးနွေး မာမာ ကြီးက တော်တော် ထွားမယ် ဆိုတာ ချိုလေး အထိအတွေ့ အရသိနေတယ်။ သူ ချိုလေး ရှိုးထားတာ ကို ကြည့်ရင်း တောင်နေတာ ဖြစ်မယ်လေ”
“အဲတော့ သူက ချိုလေး ကို စကိုင်ရောလား”
“ချက်ခြင်းကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး၊ ပထမ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ထိန်းဖက်ထားတယ်။ သူ့ အသက်ရူမှုတ်လိုက်တဲ့ လေပူတွေ က ချိုလေး နားရွက်ကို လာထိနေတယ်။ ချိုလေးက ဆောရီး ငါခြေချော်သွားတယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ချိုလေး အသံက စိတ်တွေ ထလို့ တုံတောင်နေတယ်၊ သူက အင်းအင်း လို့ ပြောရင်းက လက်တဖက်က အပေါ် တက်လာပြီး ချိုလေး နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ် ကပဲ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ သူ့မာတောင် တောင် လီးကြီးနဲ့လည်း ချိုလေး ဖင်နှစ်လုံးကြားကိုကော့ ညှောင့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး က ဖိုးခွားး နင် ဘာလုပ် နေတာလဲ လို့ မေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လူက တော့ ရုန်းလည်းမရုန်းဘူး၊ သူ့လက်ကို လည်း လှမ်းမဆွဲဘူး၊ သူက မမလေး မမလေးက အရမ်းလှတာပဲတဲ့ လို့ ပြောရင်းက ဘရာ မဝတ်ထားတဲ့ ချိုလေး နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ် ကပဲ စပြီးတော့ ဆုပ်နှယ်နေတော့တယ်။ ချိုလေး လက်တွေကို သူ့ လက်တွေပေါ် အုပ်ကိုင်ထားလိုက်မိတယ်၊ ဆွဲတော့ မဖယ်ပြစ်ဘူး၊ အဲတော့ သူက ချိုလေး ငြိမ်ခံနေတာကို သတိထားမိ သွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး ကို လှေခါး ဆီ အသာတွန်းလိုက်တယ်။ ချိုလေး လှေခါးကို ကိုင်ရင်း ကုံးကုံးလေး ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့လက်တဖက်က တော့ ချိုလေး နို့တွေကို မလွှတ်ပဲ ဆက်နှယ်နေတယ်၊ သူ့ နောက်လက်တဖက်နဲ့ ချိုလေး စကဒ် အောက်က လက်လျို ပြီး ချိုလေး ပေါင်အတွင်းသား တွေကို ပွတ်သတ် ရင်း ပေါင်ရင်း ပင်တီ ပေါ် ကို လက်က ရောက်လာတယ်။ အဲဒီမှာ ချိုလေး လည်း ရုတ်တရက် လန့်သွားတယ်။ သူ့လက်ကို တွန်းလိုက်ပြီးတော့ ဘေးကို ထွက်လိုက်တော့ သူလည်း နောက်ဆုတ်သွားတယ်။ ဖိုးခွား ငါ က လင်ရှိမယားလေ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက ကျနော် မှားသွားတယ် မမလေး၊ ရုတ်တရက် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားလို့၊ ခွင့်လွှတ်ပါနော် လို့ ပြာပြာသလဲ တောင်းပန်တယ်။ ချိုလေး လည်း ဒေါသထွက်ချင်ယောင်ဆောင် ပြီး မင်း သွားတော့ လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက ခေါင်းငြိမ့် ပြပြီး လှေခါးကို ထမ်းပြီး ကမန်းကတမ်း ပြန်ထွက် သွားတော့တယ်”
“ချိုလေး က တော်တော် ရက်စက်တာပဲ၊ သူများ ကို တောင်ပြန် ဖြစ်အောင် ကျည်စားတယ်”
“ဟီးဟီး ဟုတ်မှာပဲ၊ ချိုလေး ထင်တာတော့ အဲလောက်ဆိုရင် ချိုလေး ပေးချင်တဲ့ မက်ဆေ့ ကို ဘမြတ် ကြီးတော့ ရလောက်ပြီ လို့ တွေးထားတာ”
“အဲဒါ ပြီးတော့ ဘာဆက်ဖြစ်သေးလဲ”
“ဟင့်အင်း ဘာမှ တော့ မဖြစ်သေးဘူး၊ ကြည့်တာပေါ့ ဘာဖြစ်မလဲ ဆိုတာ”
နောက်တော့ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်း တွေ ပြောကြပြီး လိုင်းအောက်လိုက်ကြပါတယ်။
………………….
နောက် တရက် နှစ်ရက် လောက်မှာ ဆိပ်ကမ်း အလုပ်တွေနဲ့ ရှုတ်နေခဲ့ပြီး၊ မနီလာမြို့က ဖဦးထုပ် မလေး တယောက် နဲ့ လည်း တည သွား အိပ် လိုက်ပါသေးတယ်။ ချိုလေး ဆီက အပ်ဒိတ်လည်း ဘာမှ တော့ မလာ သေးပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့ ကိုယ့်မိန်းမ ဘယ် အဆင့်ထိ ကို သွားနေမလဲ ဆိုတာကို တချိန်လုံးတွေးနေမိ ပါတယ်။ သူက အခု ဆိုရင်း လုံခြုံရေး တယောက် နဲ့ တင်မက နောက်တယောက် နဲ့ တောင် ရှုတ် သလို ဖြစ်နေ ပါပြီ၊ နောက်တယောက် ကို သူ စပြီး မြူဆွယ်နေပြီ မဟုတ်လား၊ သူက ဘမြတ် ကို မနာလို ဖြစ်အောင် လုပ်တာ လို့သာ ပြောပေမဲ့၊ သူ ဖိုးခွား နဲ့ ကစားနေတာက ဒီထက် ပိုတဲ့ပုံ မျိုးပဲ၊ ဖိုးခွား ကို ကျနော် မျက်စေ့ထဲ မှတ်မိ သလောက် ဆို အသက်နှစ်ဆယ် ကျော်ကျော် တောင့်တောင့် တင်းတင်း ခပ်ထွားထွား လူငယ်လေး တယောက်၊ ဦးသာမြတ် ကြီးနဲ့ ဆို ဆန့်ကျင်ဘက်ပဲ၊ တကယ့်ကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ စွဲဆောာင်မှု အရဆိုရင်တော့ ချိုလေး ဖိုးခွား အပေါ် မှာ စိတ်လာ တာက ဦးသာမြတ် ကြီးထက် သာမှာ အမှန်ပဲလို့ တွေးမိပါတယ်။
ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာ နောက် ဆယ်ရက် လောက်ဆို အိမ်ကို ကျနော် တလကြာ ပြန်နေဖို့ ခွင့်ရတော့မယ်။ အဲဒီ အချိန် ဘာတွေ ဖြစ်မလဲ ဆိုတာ တွေးနေမိတယ်။ ချိုလေး က အဲလို ခင်ပွန်း မရှိတုန်း နောက်ကွယ် ကစား နေတာတွေ ဟာ ရပ်သွားမှာလား၊ ဒါမှ မဟုတ် ကျနော့် ကိုပါ သူ့ ကစားကွက် ထဲထည့် ကစား မှာလား၊ ကျနော် ကိုယ်တိုင် ကရော ကိုယ်ရှိနေရက် နဲ့ ချိုလေး ကို အဲလို လုံခြုံ ရေး ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ရှုတ်တာကို ခွင့် ပေးထားနိုင် မှာလား၊ လားပေါင်း များ စွာ ခေါင်းထဲ ရောက်နေပါတယ်။
နောက်နေ့ ကျတော့ နောက်ထပ် မေးခွန်းတွေ ထပ်ပိုလာရတဲ့ အဖြစ် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒါက တော့ ကျနော် ဖစ်လစ်ပင်း ဆိပ်ကမ်းက စာရေးမလေး လူစီ နဲ့ တညလုံး သွားကဲ ပြီး မနက် မိုးလင်း မှ ကျနော့် အခန်း ပြန်ရောက် ခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီမှာ ချိုလေး ဆီက အလွန့်အလွန် ကို ရှည်လျှား လှတဲ့ အီးမေး တစောင်ကို ရခဲ့ ပါတယ်။ အဲဒီ အီးမေးသာ ဖတ်ကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။
ချစ်ရတဲ့ ကိုကို
ချိုလေး ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက် ကတည်းက ကိုကို့ ကို စကိုက် နဲ့ ခေါ်တာ ခေါ်လို့ မရ၊ နောက် ဖုံးနဲ့ပါ ခေါ်သေးတယ်။ ကိုကို အလုပ်တအားများနေတယ်ထင်တယ်။ ချိုလေး မှာ ပြောစရာ တွေ အများကြီး ဖြစ်နေပြီ။ ကိုကို သိတဲ့ အတိုင်းပဲ၊ ဇာတ်လမ်းက တော်တော် ရှုတ်သွားပြီ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ကျူးလွန်မိသလို ခံစား ရတာရော ရှက်တာရော ရောပေါင်းလို့ ပေါ့၊ ချိုလေး ခု ကိုကို နဲ့တောင် မျက်နှာချင်းဆိုင် မပြောဝန့်တော့ဘူး၊ အီးမေး ကနေ ပြောရတာ ပို အဆင်ပြေမယ်လို့ ပဲ ထင်တော့တယ်။ ကိုကို့ ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောရရင်တောင် မှ မျက်နှာပူလို့ အသေးစိတ် ကို ပြောလို့ ထွက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အာ့ကြောင့် ဒီအီးမေး နဲ့ပဲ ကိုကို့ ကို အပ်ဒိတ် လုပ်လိုက် တော့မယ်။
ဖိုးခွား ကို ချစ်လေး ရှိုး လိုက်ပြီး နောက်တနေ့ အထိ က အားလုံး က အေးဆေး နေတယ်။ ချိုလေး ကိုယ်တိုင် ကလည်း အဲဒီ ကိစ္စတွေကို ခန တော့ နားချင်နေမိပြီ။ ဖိုးခွား တယောက် ဘမြတ် ကို ဘာဖြစ်ပျက် တယ်ဆိုတာ များ ပြောမလားဆိုတာလည်း မသိဘူးလေ။ ချိုလေး အိမ်ထဲ ကနေတောင် မဖြစ်မနေ ကိစ္စ ကလွဲ လို့ မထွက် တော့ဘူး။
နောက်တနေ့ ကျတော့ ပြဿနာ စတော့တာပဲ။
မနက်ပိုင်း သားကို ကျောင်းကား ဆီ လိုက်ပို့ တော့ ဘမြတ် ကင်းတဲ အနားမှာ ရပ်လို့ မျက်နှာက ပုတ်သိုးနေတယ်။ ကြည့်ရတာ သူ ဖိုးခွား နဲ့ ကိစ္စ ကို သိသွားပြီးတော့ ဂျယ်ဝင်ပြီး ဒေါပွ နေတာ ပဲ ဖြစ်မယ်။ ချိုလေး သူ့ရှေ့က ဖြတ်သွားတော့ သူက လေသံလေးနဲ့ ” ငါ ပြောစရာရှိတယ်” လို့ လှမ်းပြောတယ်။ ချိုလေး က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သားကို ကျောင်းကားဆီ လိုက်ပို့တယ်။ ကျောင်းကား ထွက်သွားပြီး ချိုလေး ပြန်လာတော့ ဘမြတ် က အဲဒီနေရာမှာပဲ ရှိသေးတယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကို ခါးထောက်ထားပြီး မျက်နှာက တော်တော့် ကို စိတ်ဆိုးနေပုံ၊ သူ့ဘေးမှာ တော့ ဖိုးခွား ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိုးခွား မျက်နှာမှာ ဒဏ်ရာ အညိုအမဲ တွေ တွေ့ရပြီး သူ့မျက်နှာ က ရှက်ရွံ့ နေပုံမို့ ချိုလေး စိတ်ပူသွားမိတယ်။
“မမလေး ကျနော် တို့ ပြဿနာ ရှင်းရအောင်”
လို့ ဘမြတ် က အံကြိတ် ပြီး ပြောတယ်။ သူဒေါသဖြစ်နေတဲ့ ဟာကို ကြည့်ပြီး ချိုလေး စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြုံးရင်းက။
“ကျမ မအားဘူး”
လို့ ပြောလိုက်တယ်။
“အခု ရှင်းရမယ်”
လို့ သူက အော်လိုက် ပြီး ဘေးက ဖိုးခွား ရဲ့ နားရွက်ကို လိမ်ဆွဲ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ ဒေါသ တကြီး လေသံကြောင့် ချိုလေး နည်းနည်း တော့ တွန့်သွားတယ်။
“အိုကေ ဘာရှင်းမလို့လဲ”
“ဒီမှာ မဟုတ်ဘူး”
လို့ ပြောပြီး သူက လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ဖိုးခွား က သူ့နောက် ကနေ ကုတ်ခြောင်းခြောင်း နဲ့ လိုက်သွားတယ်။ ချိုလေး လည်း ဘေးနား ပတ်ဝန်းကျင် က လူအခြေအနေ ကို အကဲခပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူမှ မတွေ့ရတာနဲ့ သူတို့ နောက်က နေ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကွန်ဒို အနောက်ဖက်က သူတို့ နှစ်ယောက် နေတဲ့ သစ်သား အိမ် ကလေး ဆီ ကို လျှောက်သွားကြတယ်။ အဲဒီ အိမ်ကလေး ထဲ ကို ဝင်လိုက်သွားလိုက်တော့ အခန်းလေး က ဘယ်လောက်တောင် ကျဥ်း သလဲ ဆိုတာ အံသြစရာကြီး။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘယ်လို များ နေကြသလဲ ဆိုတာတောင် စဥ်းစားလို့ မရဘူး။ အခန်းက စုစုပေါင်း ဆယ်ပေ ရှစ်ပေ လောက်ပဲ ရှိမယ်။ ပုံးတွေ ဗူးတွေ နဲ့ အိုးခွက်တွေ။ နောက် အခန်းထောင့်မှာ မွေ့ယာလေး နှစ်ခု ခင်းထားတယ်။
အခန်း ၂၀။
“ဘာရှင်း မလို့လဲ ကျမ အချိန်မရဘူး”
ချိုလေး လည်း လက်နှစ်ဖက်ကို ပိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ မေးလိုက်တယ်။ ဘမြတ် က တံခါးကို အထဲက ဂလန့်ထိုး ပိတ်ပြီးတော့ ချိုလေးနားကို လျှောက်လာတယ်။
“မင်း နဲ့ ဖိုးခွား ဘာတွေ ဖြစ်သလဲ”
လို့ မေးတယ်။ ချိုလေး က ဖိုးခွား ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးခွား က ခေါင်းငုံ့ထားပြီး ကြမ်းပြင် ကိုပဲ စိုက် ကြည့်နေတယ်။ ချိုလေး လည်း မသိချင်ဟန်ဆောင်ပြီး။
“ရှင် ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ”
လို့ မေးလိုက်တယ်။
“မင်း နဲ့ ငါနဲ့ စကားများ ကြလို့ မင်းက ဒီ ခွေးမသားကို မင်းစောက်ဖုတ် ပေးလုပ်လိုက်တယ်ပေါ့လေ”
“ဘမြတ်..စု ကို အဲလို စကားမျိုး လာမပြောပါနဲ့”
လို့ ချိုလေး ပြန်အော်လိုက်တယ်။
“ငါ့ မေးခွန်းကို သာ ပြန်ဖြေစမ်းပါ”
ချိုလေး ဘာမှ မပြောပဲ သူ့ကို မျက်လုံးပြူးနဲ့ ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖိုးခွားကို လည့်ကြည့်ပြီး၊
“သူ က ဘာပြောလို့လဲ”
“ဘာမှ မပြောဘူး၊ ငါ သူ့ကို တောင် တချက်နှစ်ချက် ထိုးထားပြီးပြီ”
“အဲတော့ ဘမြတ် ဘာတွေ လာပြောနေသေးလဲ”
“ဘာတွေ ပြောနေသလဲ ဆိုတာ ပြမယ်။ ဒီကောင်က ဘာမှ မပြောပေမဲ့ ငါက မနေ့တနေ့ ကမှ လူဖြစ်လာတဲ့ အကောင် မဟုတ်ဘူး၊ ဒီမှာ ကြည့် သူ့ဖုံးထဲမှာ”
ဘမြတ် က သူ့အိပ်ထဲက ဖိုးခွား ရဲ့ နိုကီရာ ဖုံးကလေး ကို ထုတ်လိုက်ပြီး စခရင် ကို အပ်လော့ လုပ် လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့ လက်နဲ့ ဖလစ် လုပ်နေပြီးတော့ မှ ချိုလေး ကို ပြလိုက်တယ်၊ ချိုလေး ဖုံးစခရင် ကို ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ လန့်သွားတယ်။ ဖိုးခွားကို လည်း ဒေါသတကြီးနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဖိုးခွား တယောက် မျက်နှာ က ရှက်ရွံ့ ကြောက်လန့် နေတဲ့ပုံ၊ သူ့ကို အခု နေရာက နေ ချက်ခြင်း မြေမျို သွားပါစေလို့ တောင် ဆုတောင်းနေသလား မသိ ဘူး။
“သူ့ အပြောကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း တယောက်က ဖော်ဝပ် လုပ်လိုက်တယ်လို့ ပြောတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ဒီ ပေါင်နှစ်လုံး ကြား မှာ အချိန် တော်တော် များများ ဖြုန်းခဲ့ပြီးပြီ ဆိုတော့ ဘယ်သူ့ ပေါင်လဲ ဆိုတာ သိနေတယ်။ ဟုတ်တယ် မလား”
ဖုံးထဲက ပုံက ချိုလေး ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံ ကို စကဒ် အောက် ကနေ ပင့်ရိုက်ထားတဲ့ ပုံ၊ ကြည့်ရတာ ဖိုးခွား က ချိုလေး လှေခါးပေါ် မှာ တက်နေတုန်း ခိုးရိုက်ထား ခဲ့တာ ဖြစ်မယ်။ ဖုံးက အဟောင်း နဲ့ ဓါတ်ပုံ ကွာလတီ ကလည်း သိပ် တော့ မကောင်းပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး ပေါင်နှစ်လုံး နဲ့ အတွင်း ခံ ဘောင်ဘီ အနီကို မြင်နေရတယ်။ ဘမြတ် က နောက် ထပ် ပုံ နှစ်ပုံ ထပ်ပြတယ်။ ခုန ပုံနဲ့ မတိမ်း မယိမ်းပဲ။
“အဲဒါ စု ပုံ တွေ မဟုတ်ဘူး”
ချိုလေး လည်း မျက်နှာ ပူပူ နဲ့ ငြင်းပြစ်လိုက်တယ်။ ဘမြတ် က နူတ်ခမ်း ရွဲ့ ပြီး။
“တကယ်လား”
လို့ မယုံသင်္ကာ ပုံနဲ့ ပြန်မေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း တံခါးဆီကို လှည့်လိုက်ပြီး။
“စု သွားတော့မယ်”
လို့ ပြောပြီး လှမ်းလိုက်တယ်။ ချိုလေး တံခါးနား မရောက်ခင်ပဲ ချိုလေး လက်မောင်းတွေကို ဘမြတ် က ဆွဲပြီး သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်တယ်။
“အဲဒါ နင် မဟုတ်ဘူး ဟုတ်လား ကောင်မ”
ဘမြတ် က လက်တဖက် နဲ့ ချိုလေး အပေါ် ပိုင်း ကို တင်းတင်း ဖက်ထားပြီး နောက် လက်တဖက် နဲ့ ချိုလေး ထမီ ကို ဆွဲချွတ် ဖို့ ကျိုးစားတယ်။ ချိုလေး လည်း ရုန်းကန်ပြီး၊ သူ့လက် တွေကို တွန်းထုတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူက တအားသန်တယ်။ ချိုလေး ထမီ ခါးက ထိုးထည့်ထားတဲ့ အစ ပြေသွားတယ်။
“ဘမြတ် ဒါဘာလုပ်တာလဲ ၊ ဖယ်ပါ”
“အိုကေ”
လို့ ပြောပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ချိုလေး ကလည်း အရုန်း သူက လည်း လွှတ်အပေး ဆိုတော့ ချိုလေး အရှိန်လွန်ပြီး အရှေ့ကို ငိုက်ကျသွားတယ်။ ထမီစကလည်း ပြေနေတာမို့ အောက်ကို ကွင်းလုံးပုံ ကျွတ်ကျ သွားတယ်။ ချိုလေး သူတို့ အခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ရက် ကျသွားတယ်။ ဘမြတ်က ချိုလေး နောက်ဖက်ကို ချက်ချင်း ရောက်လာပြီး ချိုလေး ကျောကုံးကို သူ့ခြေတောက် တဖက် တင်ပြီး ပြန်မထ နိုင်အောင် ဖိထားလိုက်တယ်။ ချိုလေး ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ အပြာ တခုထဲ နဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက်ကို ဖင်ကြီး ကုံးပြ သလို ဖြစ်နေတော့တယ်။
“ကဲ အခု လက်တွေ့ ယှဥ်ကြည့် ကြရအောင်”
“ဘ မြတ်းးးးးးးးးးးး”
ချိုလေး အတင်း အော်လိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ အိမ်ကလေး က ကွန်ဒို ကွန်ပေါင်းရဲ့ ဟိုး အနောက် ချောင် ကလေး မှာ ဆိုတော့ ဘယ်သူမှ ကြား မှာ မဟုတ်ဘူး။
နောက် ချိုလေး ကုံးထဖို့ ကျိုးစား ပေမဲ့ ဘမြတ် ခြေထောက်က အတင်း ဖိထားလို့ ချိုလေး လက်တောင် ထောက်လို့ မရဘူး လက်နှစ်ဖက် စလုံး က လက်ပိုက်ထားသလို ချိုလေး ရင်ဘတ်အောက် မှာ ဖိကပ် ထား တော့ လုံးဝကို အားမရှိဘူး ဖြစ်နေရတယ်။ ချိုလေး ခေါင်းကို လည်ပြန်လုပ်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ၊ သူက ဖုံးကို ကိုင် ပြီး ပုံကို ကြည့်လိုက်၊ ချိုလေး ဖင်ကြီး ကို ကြည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ဖိုးခွား ကလည်း ချိုလေး ဖင်ကြီးကို ပါးစပ် အဟောင်းသား နဲ့ ငေးကြည့်နေတယ်။
“လှလိုက်တဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေ၊ လုံးနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ၊ ဒီဓါတ်ပုံထဲက ပုံနဲ့ က တပုံစံထဲ၊ အချိုးအစား က အစ အတူတူပဲ၊ တထပ်ထဲ ”
ဘမြတ် က ချိုလေး ပေါင် တွေကို သူ့ လက်နဲ့ ပွတ်သတ် ကိုင်တွယ်ရင်း က ပြောနေတယ်။ ချိုလေး ရှက်လွန်းလို့ မျက်ရည်တောင် ထွက်ကျတော့မယ်။
“ဘမြတ် စု ကို လွှတ်လိုက်ပါတော့”
“စု က အဲလို မျိုး ဘာလို့ အချိုး ချက်ခြင်း ပြောင်းသွားရတာလဲ၊ အာ့မျိုး သိပ်ကြိုက်တာလား၊ ဟင်၊ သနားစရာ ချာတိတ် တွေကို ပြပဲ ပြပြီး မစားရ ညှော်ခံ၊ တောင်ပြန် ဖြစ်အောင် ပြုစား ရတာကို သဘောကျတာလား၊ ကိုယ်တို့ အားလုံး က အချင်းချင်း တွေပဲလေ၊ ဒီမှာ ကိုယ်တို့ မမြင်ဘူးတာတွေ ဘာမှ မရှိပါဘူး”
“ဘမြတ် ဒီမှာ……ဘးးးးးးးးးးးးးးးမြတ်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”
ပထမတော့ သူ့ကို အကျိုးသင့် အကြောင်းသင့် နားချ မလို့ စလိုက်တာ ဒါပေမဲ့ နောက်ဆုံး တော့ အော်ဟစ် လိုက်မိတယ်။ ဘာလို့ လဲ ဆိုတော့ သူ့ ဘယ်ဘက်လက်ကြီးက ချိုလေး ပင်တီ ထဲ တိုးဝင်ပြီး ဆွဲချွတ် ချလိုက်လို့လေ။ အခု တော့ ချိုလေး သူတို့ နှစ်ယောက် ရှေ့မှာ ဖင်ဟောင်းလောင်း စောက်ဖုတ် ဟောင်းလောင်း နဲ့ ဖြစ်သွားရပြီ။ ဖိုးခွား မျက်လုံး တွေက ပြူးထွက် သွားလိုက်တာ ကျွတ်ကျတော့ မတတ်ပဲ။ ချိုလေး မျက်နှာ တခုလုံး ပူရှိန်း နေပြီး မျက်ရည်တောင် ထွက်ကျလာတယ်။
“ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်ရတာလဲ၊ ဖိုးခွား ရော ငါရော အရင်က မမြင်ဘူးတဲ့ ဟာမှ မဟုတ်တာ အထူးအဆန်းလုပ်လို့”
ဘမြတ် က အဲလို ပြောပြီး ချိုလေး တင်ပါး တွေကို သူ့လက်ဖဝါးကြီး နဲ့ ဖြန်းကနဲ ဖြန်းကနဲ နှစ်ချက် ရိုက်လိုက်တယ်။
“အဟင့်းး သူ..မမြင်ဘူးးးပါဘူးးးး ဟင့်ဟီးးးးး”
ချိုလေး ငိုရှိုက်ရင်းက ပြောမိတယ်။
“နင်က နင့်ပုံ မဟုတ်ဘူးလို့ ခုထိ ငြင်းချင်သေးတာလား”
ဘမြတ် က ပြောရင်းက ချိုလေး တင်ပါးကို ဖြန်းကနဲ အရမ်းကို ရိုက်ပြစ်လိုက်တယ်။
“အားးး နာတယ်..ဘမြတ်….စု က ငြင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သူက အဲဒီ ပုံတွေထဲက ထက်ပိုပြီး မြင်ဘူးတာ မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောတာ အဟီးးးဟင့်…..ဟင့်….”
ဘမြတ် က ဖိုးခွား ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးခွား ကဟုတ်မှန်ကြောင်း ခေါင်း ညိမ့် ပြလိုက်တယ်၊ သူ့မျက်လုံး ကတော့ ချိုလေး အဖုတ် ကနေ မခွာဘူး။
“အိုကေ ခုတော့ သိပြီပေါ့၊ ဒီကောင်မက အဆင့်တိုင်းမှာ မင်းကို ခက်ခက်ခဲခဲ နဲ့ ကြိုးစား မှ ပေးတာကွ”
ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ ချိုလေး တင်ပါးကို နောက် ထပ် ခပ်ပြင်းပြင်း တချက် ထပ်ရိုက်လိုက်တယ်။
“ဖြန်း”
ချိုလေး တင်ပါး တွေ စပ်နေပြီ။
“ဒါပေမဲ့ မင်း မြင်လား၊ ငါက ပဲ အိန္ဒြေရှင် အိမ်ထောင်ရှင်မ တယောက် ကို ခုလို ခပ်နှံ့နှံ့ ရွရွ ကောင်မ မျိုး ဖြစ်အောင် ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်လာခဲ့ရတာကွ၊”
ဘမြတ် က ပြောရင်း က သူ့ ညာဘက်လက်ကို ချိုလေး စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသား ပေါ် အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်သတ် လိုက်တယ်။ ချိုလေး အရှက် တွေ ကွဲ ပြီး လူလည်း ရှက်လို့ သေပါတော့မယ်။
“အဲလို ငါလုပ်ထားလို့ ရွနေတဲ့ ဟာလေးကို မင်းက နောက်ဆုံးအချိန်ကျမှ လာပြီး ကောက်စား ဖို့ ကြံတာမျိုး ကို ငါလုံး ဝ မကြိုက်ဘူးဖိုးခွား၊ ငါ ဒီကောင်မနဲ့ ဘာလုပ်တယ် ဘာကိုင်တယ် ဆိုတဲ့ အသေးစိတ် မင်းကို ပြောပြတာ မင်း ဖီးခံ ပြီး ဂွင်းထု ဖို့ သက်သက် ပဲ၊ မင်းက ငါ စားဖို့ လုပ်ထားတာကို ကြားဖြတ် နိူက်ဖို့ မဟုတ်ဘူး”
ချိုလေး ဘမြတ် ပြောနေတာတွေကို နူတ်ဆိတ် ပြီး နားထောင်နေမိတယ်။ ချိုလေး ရှက် နေပေမဲ့ ဘမြတ် ရဲ့ ပိုင်စိုး ပိုင်နင်း ပြောဆို နေပြီး တင်ပါး ကို ဖြန်းကနဲ ဖြန်းကနဲ ရိုက်ခံနေရတာကို ခံစား မှု အသစ်အနေနဲ့ ခံစား နေရပြီး ရုန်းကန်ထွက် ဖို့တောင် မကျိုးစား မိဘူး။ ဘာမှ လည်း ပြန်မပြောမိဘူး၊ လုံခြုံလေး အလုပ်သမား နှစ်ယောက် ရဲ့ ရှေ့မှာ ဖင်ဟောင်းလောင်း အဖုတ် ဟောင်းလောင်းနဲ့ ဖင်ကုံးပြီး နေနေရတာ တမျိုးကြီး ခံစား နေရတယ်။
“ကျနော် မှားပါတယ်၊ ဘမြတ် ကို ကျနော် ဘယ်လောက် ကြောက်ရွံ့ ရိုသေ လေးစား တယ်ဆိုတာ ဘမြတ် သိပါတယ်။ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ တောင်မှ ဘမြတ် ခွင့်ပြု မှ ကျနော် သွားတာပါ။ ကျနော် မမလွမ်း အပေါ် မှာ ဘာမှ မလှုပ်ရှား ပါဘူး၊ မမလွမ်း ကသာ ကျနော့် ကို ထောင်ခြောက် ဆင်တာပါ”
“လင်းစမ်းပါဦး”
အခု မှ အသံထွက်လာတဲ့ ဖိုးခွားကို ဘမြတ် က ထပ်မေးလိုက်ရင်း တချိန်ထဲမှာပဲ ချိုလေး အစေ့ ကို ဖွဖွလေး လာပွတ်ခြေလိုက်တယ်။ ချိုလေး တကိုယ်လုံး တုံတက် သွားရတယ်။
ဖိုးခွား က ဟိုတနေ့ က အကြောင်းကို ဇာတ်ကြောင်း ချီ ပြောပါလေရော၊ သူ့ကို အဝတ်အစား လဲတာ ချောင်းကြည့်စေတာ၊ ဘရာ မပါပဲ သူ့ အပေါ် ချော်လဲ ကျတာ၊ စသဖြင့် အသေးစိတ်ပြောနေပါတယ်။ ဖိုးခွား ပြောပြနေသမျှ တွေကို ချိုလေး လည်း သေခြာ မကြားတော့ ပါဘူး၊ ဖိုးခွား ပြောနေတာကို နားထောင်ရင်း ဘမြတ် က ချိုလေး စောက်စေ့ ကို ကျွမ်းကျွမ်း ကျင်ကျင် နဲ့ ကလိနေတာ ချိုလေး ဖီးတွေ တအား တက် နေပြီလေ။ ချိုလေး ဆာနေတာလည်း ကြာပြီ ဆိုတော့ ချိုလေး ကိုယ်က တောင်းဆိုနေပြီ မလား၊ ချိုလေး အသက်ရူတာတောင် မဝ ဖြစ်လာတယ်။ ချိုလေး ဖင်ကြီးကို တရမ်းရမ်း နဲ့ ဘမြတ် လက်ချောင်းတွေ ကလိတာကို လိုက်လှုပ်ရှား နေမိတော့တယ်။
“အဲဒါတွေ အကုန်အမှန်ပဲလား”
ဖိုးခွား ဇာတ်ကြောင်းပြန်ပြီးသွားတော့ ဘမြတ်က ချိုလေး ကို မေးပါတယ်။
“မရပ်နဲ့ ဘမြတ်”
ချိုလေး ရုတ်တရက် အော်လိုက်မိတယ်။ ဘမြတ် လက်ချောင်းတွေ နဲ့ ကလိနေတာ ချိလေး အရသာ အထွတ်အထိပ် နား ရောက်လုနီးနေမှ သူက လက်ကို ရုတ်သိမ်းလိုက်တာကိုး၊ ချိုလေး တကိုယ်လုံး ကြက်သည်း မွှေးညှင်း တွေ ထသွားတယ်။ အရမ်းကို ပြီးချင်နေပြီ။
“အဲဒါ အမှန်ပဲလားလို့ မေးနေတယ်လေ”
ဘမြတ် က ပြောရင်း က ချိုလေး တင်ပါးကို ဖြန်းကနဲ တချက် ထပ်ရိုက်လိုက်တယ်။
