အခန်း ၁။
အဲဒီဇာတ်လမ်း စခဲ့တဲ့ အချိန်ကို ကျနော် ခုထိ မှတ်မိနေသေးတယ်။ ကျနော့် သင်္ဘောက ရော့တာဒန် မှာ ကျောက်ချထားတဲ့ အချိန်ပေါ့၊ ကျနော့် အလုပ်ချိန် ပြီးလို့ ကိုယ့်အခန်းကို ကိုယ်ပြန်ပြီး နေ့တဒူဝ လုပ်နေကြ ထုံးစံအတိုင်း စကိုက် ကို လော့အင်လုပ်ပြီး ရန်ကုန်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ မိန်းမ နဲ့ စကားပြောဖို့ ပြင်တာပေါ့။ ရန်ကုန်မှာ အခုအချိန်လောက်ဆို ညသန်းခေါင် ဖြစ်နေပြီလေ။
လွမ်းစုစုချို သို့မဟုတ် ကျနော့် အခေါ် ချိုလေး ကတော့ အချိန်မှန်၊ စကိုက်မှာ ရှိနေပြီလေ။ ကျနော်တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် အလာဘသလာဘ တွေ ပြောကြတယ်။ ချိုလေး က ကျနော်တို့ ရဲ့ ၈နှစ် အရွယ် ရောက်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ သားလေး မိုးဟိန်းဝင်း တယောက် ကျောင်းမှာ အင်္ဂလိပ်စာ အမှတ်အများဆုံး ရတာတို့၊ ရာသီဥတု က အရမ်းပူ ပြီး ချွေးတွေထွက် လို့ နေရတာ မကောင်း ၊ အဲယားကွန်း တချိန်လုံး ဖွင့်နေရတဲ့ အကြောင်း။ စသဖြင့် အစုံပြောနေရင်း နာရီဝက်လောက်ကြာတော့။
“စကား မစပ် ကိုကို။ ချိုလေး ကိုကို့ကို ပြောစရာတခု ရှိတယ်။ ကိုကို့ ကို ပြောရမှာ မျက်နာလည်း ပူစရာကောင်း၊ ရီလည်း ရီစရာကြီးမို့”
“ဟုတ်လား ဘာလည်း ချိုလေး”
“ခစ်ခစ် တကယ်တော့ တမျိုးကြီးပါ။ ဒဲ့ပဲ ပြောရရင်တော့ ဦးသာမြတ် ကြီး ခေါင်မိုး ပေါ် မှာ မိန်းမ တယောက်နဲ့ လုပ်နေတာ တွေ့ခဲ့ရလို့”
“ဟေ ခွိ ပြောပါဦး ဘယ်လို တွေ့တာလဲ”
ဦးသာမြတ် ဆိုတာ ကျနော်တို့ ကွန်ဒို မီနီယံ ရဲ့ လုံခြုံရေး အဖိုးကြီးပါ။ နဖူး ပြောင်ပြောင်နဲ့ အသား ညိုညို အရပ်ပုပု အညာသား ကြီး ဖြစ်ပြီး ကွန်ဒို အောက်ဆုံးထပ် က အခန်းကျဥ်းလေး တခုမှာ သူနဲ့ တခြား လုံခြုံရေး တယောက် နဲ့ အတူတူ နေနေတာ ပါ။ ကျနော်တို့ အဲဒီကွန်ဒို ကို မပြောင်းလာခင် လအနည်းငယ်က မှ သူ ဒီအလုပ်ကို ရခဲ့တာလို့ ပြောပါတယ်။ လုံခြုံရေး ဆိုပေမဲ့လည်း ကွန်ဒို မှာ နေနေသူတွေ ခိုင်းသမျှ လက်တို လက်တောင်းတွေ ကို လည်း လုပ်ပေးကြပါတယ်။
“ညဦးက အင်တာနက်က လည်း အလုပ်မလုပ်ဘူး အဲဒါနဲ့ ကုမ္မဏီ ကို ဖုံးခေါ်တော့ ခေါင်းမိုးပေါ်တက် တဲ့ လှေခါးရင်း နား မှာ ထားတဲ့ ဆွစ်ဘုတ် က ပြဿနာ တခုခု ဖြစ်နိုင်တယ်တဲ့၊ သူတို့ လူလွတ်ပြီး လုပ်ပေးမယ်တဲ့ ဒါပေမဲ့ နောက်နေ့ လောက် မှ လာဖြစ်မယ်တဲ့၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး အဲဒီကို သွားလို့ရရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာ သူတို့ ဖုံးနဲ့ ပြောပေးမယ် ဆိုတော့ အင်း စမ်းကြည့်မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ လှေခါး ပေါ် တက်သွားပြီး ဆွစ်ဘုတ်မှာ သူတို့ ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောက်ကို ပြန်ဆင်းမလို လုပ်တုန်း အမိုးပေါ် တက်တဲ့ လှေခါး တံခါး က ပွင့်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်”
အမိုးပေါ် တက်လို့ ရတဲ့ လှေခါး ထိပ်က တံခါးက အမြဲ ပိတ်ထားတာပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်တို့ ကွန်ဒို မှာ နေကြတဲ့ လူတိုင်းမှာ တော့ သော့ရှိ ပါတယ်။
“ချိုလေး ထင်တာက တယောက်ယောက် က ပြန်ပိတ်ဖို့ မေ့သွား တာနေမှာပဲ၊ ချိုလေး မှာ လည်း သော့ ပါလာတော့ သွားပိတ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး တက်သွားလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တော်ကြာ တယောက်ယောက် အမိုးပေါ် ရှိနေရင် တံခါး ပိတ်လျှက် ကျန်နေခဲ့မယ်လေ ဆိုပြီး လူရှိမလားလို့ အမိုးပေါ် ထွက်ကြည့်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ အသံတွေ ကြားရတာပဲ။ အသံတိုးတိုး လေး နဲ့ ငြီးသံနဲ့ ဆိုတော့ ဘာများလဲဆိုပြီး အသံကြားရာဘက် လျှောက်သွား ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အဲဒီမှာ ဦးသာမြတ် ကြီးကို ရေတိုင်ကီ နောက်နားမှာ တွေ့လိုက်ရတာပါပဲ အဟီးး”
“ဟားဟား ခိခိ ချိုလေး ရော ကောင်းကောင်း မြင်လိုက်ရရဲ့လား သူနဲ့ ဘယ်သူနဲ့လဲ”
“ချိုလေး တို့ ကွန်ဒို က တချို့ အခန်းတွေမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကောင်မလေး ပါ၊ သူ့နာမည်က ဂွမ်းဘုံတဲ့ ဒါပေမဲ့ နာမည်နဲ့ လူနဲ့ မလိုက်ဘူး လူက မဲမဲ ပိန်ပိန်ညှက်ညှက် ကလေး ဒါပေမဲ့ အသက် ၂၀ လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်။ သူတို့ က ပွဲကြမ်း ကာနီးပြီ ”
“သူတို့ က ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့လား”
“ဟင့်အင်း ဒါပေမဲ့ အောက်ပိုင်း မှာ တော့ ဘာမှ မရှိကြတော့ဘူး၊ ဦးသာမြတ် ကြီးက အပေါ်မှာ ရှပ်အင်္ကျီ နဲ့၊ ကောင်မလေးက ထမီ ကို ခါးပေါ်ထိ လှန်တင်ထားပြီး ရေတိုင်ကီ နားက တန်းကို ကိုင်ပြီး ကုံးပေးထားတယ်။ ဦးသာမြတ်ကြီးက အနောက်ကနေ လုပ်နေတာ”
“ဆိုတော့ ချိုလေး က ဘာတွေ့ရလဲ”
“ဟင့်အင်း ဘာမှ တော့ ကောင်းကောင်း မမြင်ရပါဘူး၊ နည်းနည်းလည်း မှောင်နေပြီလေ၊ ဦးသာမြတ်ကြီးကလည်း အမိုးပေါ်က မီးတွေကို ပိတ်ထားတယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ လမ်းမီးတိုင်တွေ ရောင်ပြန်ဟပ် တာနဲ့ တော့ ဘာလဲ ဆိုတာကိုတော့ မြင်ရတာပေါ့”
“ဟားဟား တော်တော်တော့ ရီရတာပဲ၊ ဦးသာမြတ် ကြီး ကို အဲလို ငထန်ကြီးမှန်း ဘယ်သူက ထင်မှာလဲ နော့် ခိခိ”
“အဲဒါနဲ့ ချိုလေး က သူတို့ ကိုးယိုးကားယားကြီး ကို မြင်လိုက်ရတော့ ရုတ်တရက် လန့်သွားတာပေါ့။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ကြောင်ပြီး ရပ်နေလိုက်တာ ဦးသာမြတ်ကြီးက သတိထားမိသွားတယ်။ သူက အနောက်က အားရပါးရ ဆောင့်နေရာကနေ ရပ်သွားပြီး ချိုလေးကို တခုခု လှမ်းပြောမလို့ လုပ်တော့ ချိုလေး လည်း မျက်နှာပူ ပြီး ရှက်ရှက် နဲ့ နောက်ပြန်လှည့် ပြီး ပြေးထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်”
“အင်း ဟဟ သူတို့ ရပ်သွားမလား ဆက်လုပ်နေမလား တွေးနေမိတယ် ခွိ”
“ဘယ်သိမှာလဲ ကိုကို့ လိုသာ ဆိုရင်တော့ ဆက်လုပ်နေမှာပဲ မဟုတ်လား ဟွန့်”
“ဟဟ လုပ်ရင် လုပ်မှာပေါ့၊ စကားမစပ် မနက်ဖြန် ကိုကို စကိုက် တက်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“အင် ဘာလို့လဲ”
“ဟိုဟာ ကြောင့်လေ၊ ချိုလေး အသေးစိတ်သိချင်တာလား”
“ဟင့်အင်း”
ချိုလေး မျက်နှာ မှာ အပြုံး တွေ ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း မအီမလည်နဲ့ ငြိမ်သွားကြ ပြီးမှ ၊ ချိုလေးက၊
“ဒါဖြင့် သဘက်ခါရော”
“အင်း ၊ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့”
“အိုကေ အဲကျမှ ဆက်ပြောတော့မယ် ဂွတ်နိုက် ကိုကို”
“ဂွတ်နိုက် ချိုလေး”
မင်္ဂလာသက် ကိုးနှစ် ရှိခဲ့ပြီးလို့ ချိုလေး တယောက် ဟိုဟာ ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ကို လက်ခံခဲ့ပေမဲ့၊ ချိုလေးက လုံးဝ အေးအေးဆေးဆေး လို့ ပြောလို့ မရပါဘူး။ လက်ခံတယ်ဆိုပေမဲ့ ထောက်ခံအားပေးတဲ့ စိတ်အပြည့်အဝတော့ မဟုတ်ပါ။ ဟိုဟာ ဆိုတာက ကျနော့် မှာ ဒိတ် ရှိတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်ပါ။ မနက်ဖြန်ည ကတော့ ဒတ်ချ် အမျိုးသမီးတယောက်နဲ့ ချိန်းထားတာလေ။
…………………
အခန်း ၂။
ကျနော် က ကုန်တင်သင်္ဘောပေါ်မှာ အင်ဂျင်နီယာ အဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသူပါ။ တနှစ်မှာ အနည်းဆုံး ခြောက်လလောက်တော့ အိမ်နဲ့ ဝေးကွာနေခဲ့ရတယ်။ တခါတလေ လမ်းကြောင်းပေါ် မူတည်ပြီး နှစ်ချီကြာတတ်တဲ့ အခါလည်း ရှိတတ်တယ်။ ကျနော် ငယ်ငယ်ကတည်းက အဲလို မျိုး ကမ္ဘာအနှံ့ သွားရတဲ့ အလုပ်မျိုး ကို စိတ်ဝင်စားတာ ကလား။ ကျနော် က ရှေးရိုးဆန်တဲ့ မြန်မာ မိသားစု က နေ ကြီးပြင်းလာခဲ့တာ ဆိုတော့ အဲလို သင်္ဘောပေါ် တက်ပြီး ကမ္ဘာအနှံ့လည်း ခြေဆန့်လိုက်ရရော၊ ကျနော့် ရဲ့ အမြင်တွေက ကျယ်ပြန့် လာခဲ့တယ်။ အတွေးအခေါ် တွေလည်း ပြောင်းလာခဲ့တယ်။ ကောလိပ်တုန်းက အင်ဂျင်နီယာ စာဂျပိုး ကျောင်းသား ဘဝ နဲ့ လူပျိုရည်တောင် မပျက်ခဲ့ တဲ့ ကျနော်၊ နေ့ချင်း ညချင်းကို ဆော်မြင်ရင် ဗျင်းဖို့ ပဲ ဆိုတဲ့ ဘဲမျိုး ဖြစ်လာခဲ့တော့တယ်။
ပထမ အစက တော့ အန်စတာဒန် က မီးနီရပ်ကွက် တခု ကို သင်္ဘောပေါ် က ဘော်ဒါတွေ ခေါ် သွားလို့ ရောက်သွားရင်း နောက်တော့ ရောက်တဲ့ နိုင်ငံက မီးနီရပ်ကွက်တွေထဲ လျှောက်မွှေ၊ ပြီးမှ ဘားတွေ ကလပ် တွေမှာ စော် တွေ ဘယ်လို ဖန်လို့ ဘယ်ကို ခေါ် သွားပြီး လုပ်ရမယ်ဆိုတာ သိလာရတယ်။ ဖြည်းဖြည်း ချင်း မှ အဲဒီလို နေရာတွေမှာ စော်တွေကို ဘယ်လို အကဲခပ်ရမယ်၊ ဘယ်စော်ရနိုင်တယ်။ ဘယ်လို ဖန်ရမယ် ဆိုတဲ့ တက္ကနစ် တွေကို တတ်လာခဲ့တာပေါ့၊ ကျနော့် ကိုယ် တိုင်ကလည်း ကြည့်ကောင်းပြီး ယောက်ျား ဆန်တဲ့ ဘော်ဒီ မို့ ဂွင်ကောင်းလေး တွေ တွေ့လာရတယ်ထင်တာပဲ။
သိပ်မကြာပါဘူး ကျနော့် ရဲ့ ပထမဆုံး တညတာ အဖေါ် အမျိုးသမီး တဦး ကို ပိုက်ဆံတပြားမှ မကုန်ပဲ အိပ်ခွင့် ရခဲ့တယ်။ ဂျာမဏီ က ဟမ်းဘတ် မြို့က ၊ ဆံပင် ငွေဖြူရောင် နဲ့ အသက်သုံးဆယ် လောက်ရှိမဲ့ ဂျာမန်မ၊ သားတယောက် အမေ၊ ဘားမှာ သောက်နေရင်း နဲ့ စကားလက်ဆုံကျ၊ နောက်တော့ သူ့အိမ် ကို ကျနော့် ခေါ်သွား တယ်။ ကျနော့် အပေါ် ကနေ ခွပြီး တက်ဆောင့်တာ ကြမ်းသလားမမေးနဲ့ ကောင်းဘွိုင် မြင်းစီး သလိုပဲ ဟဲဟဲ။
ပထမ ပိုင်း အဲလို ကက တွေ ကြုံရတာ များသော အားဖြင့် အဖြူမ တွေပဲ၊ နောက်တော့ အတွေ့အကြုံ များလာတော့ လူမျိုး စုံလာတော့တယ်။ တရုပ်မ၊ အာရပ်မ၊ တောင်အမေရိက၊ အာဖရိက၊ ကုလားမ စုံသွားတာပဲ၊ အဲလို လူမျိုးစုံ စားပြီးတဲ့ အချိန်လောက်မှာ ကျနော်အသက်က ၂၅ ပဲ ရှိသေးတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျနော့် စိတ်ထဲ တခုခု လိုနေသလိုပဲ ထင်နေမိတယ်၊ ကျနော် စပြီးတော့ တကယ့် လက်တွဲဖေါ် လိုမျိုး လိုချင်နေမိတယ်။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ထင်တယ်၊ တညမှာ မြန်မာ ပြန်ရောက်နေတဲ့အချိန် မြန်မာအမျိုးသမီး တယောက် နဲ့ တညတာ အဖေါ် လုပ်မိပြီး တော့ ငြိ ချင်သလို ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီမှာ ကျနော် အဲဒီ မိုမိုဆောင်း ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး နဲ့ သမီးရီးစား အဖြစ်၊ သုံးနှစ်လောက် တွဲဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တဖုတ်သ အဖြစ်က တော့ တနှစ်လောက်ပါပဲ၊
ကျနော် က မိုမို့ အပေါ် သစ္စာ ထားဖို့ ကြိုးစား ခဲ့ပေမဲ့ တနှစ်ပဲ ခံတယ်။ ကျနော့် အကျင့် က ပြန်ဖေါက်လာတယ်။ ကျနော့် ဘော်ဒါတွေ ရဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကိုလည်း တွေ့နေရတယ်။ သူတို့က မိန်းမ တွေ ယူသွားကြ တယ်၊ ဒါပေမဲ့ အိမ်ထောင်နဲ့ တောင် အပြင်မှာ ရှုတ်နေကြတယ်။ ဆိုတော့ ကျနော် က ရီးစား ပဲ ရှိသေးတာ မဟုတ်လား၊ ခွေးမြီးကောက် ကျည်ထောက်စွပ် ပြန်ဖြစ်တော့တာပဲ၊ ပိုဆိုးသွားတာက သူနဲ့ ကျနော် စေ့စပ်ပြီး တဲ့ အချိန်မှာမှ သူ မိသွားခဲ့တယ်။ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် အကြီးအကျယ် ရန်ဖြစ်ကြရတယ်။ ကျနော် က သူ့ကို ရှင်းပြတယ်၊ သူကသာ ကျနော့် ရဲ့ ဘဝမှာ တဦးတည်းသော ချစ်သူ၊ တခြားဟာတွေက ကိုယ်ကာယ တပ်မက်မှု ၊ ခနတာ စိတ်ဖျော်ဖြေမှု ပဲ ဆိုတာ၊ နောက်ဆုံး တော့ သူက ကျနော့်ကို ပထမဆုံး အနေနဲ့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ် ဆိုပြီး ပြောတယ်၊ ကျနော် ကလည်း ဘယ်လိုမှ အမြှီးက မဖြောင့် နိုင်တော့ဘူး။ နောက်တခါ ထပ်ဖြစ် တာ သူသိသွားတော့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ဘယ်လို မှ ပြန်စေ့လို့မရပဲ ကွဲခဲ့ကြတော့တယ်။
………..
အဲလိုလည်း ကွဲပြီးရော ကျနော်လည်း အရင်တုန်းက လို ပြန်ပြီး တော့ ကဲနေလိုက်တာ နှစ်နှစ်လောက် ကြာသွား တော့ ပြန်ပြီး အထီးကျန်ဆန် သလို ခံစားရပြန်ရော။
ကျနော့် မိဘ တွေက လည်း ရှေးလူကြီး ပီပီ ကျနော် အလုပ်စဝင်ကတည်းက မိန်းမ ယူဖို့ ပြောနေတာ၊ ပထမ မိုမိုဆောင်း နဲ့ စေ့စပ်လိုက်တော့ အပျော်ကြီး ပျော်လို့၊ ကျနော်တို့ ကွဲသွားတော့ သူတို့ တော်တေ�
အဲဒီ အမျိုးသမီး တွေက များသော အားဖြင့် ရုပ်ရည် ကြည့်ကောင်းတယ်။ ပညာတတ်တယ် ဒါပေမဲ့ အရမ်း ထူးချွန်တဲ့ ပညာရေးတော့မဟုတ်ဘူး၊ မိန်းမ ဆန်ပြီး အိမ်မှု ကိစ္စ ကျွမ်းတယ် အာ့မျိုး တွေပေါ့။ ကျနော် ကိုယ်တိုင်က လည်း သင်္ဘောလိုက်နေတယ် ဆိုပေမဲ့ ရိုးရိုး သင်္ဘောသား မဟုတ်၊ အင်ဂျင်နီယာ ဆိုတော့ ဆရာဝန် စစ်ဗိုလ် မဟုတ်ပေမဲ့ မြန်မာပြည်က မိန်းမ တွေ သဘောကျတဲ့ ခွင်ထဲမှာတော့ ရှိပါတယ်။
ပထမဆုံး အမျိုးသမီး ကတော့ အရမ်းအရမ်းကို မိုက်တာ၊ အဟီး သူ့ပုံကို တွေးကြည့်လိုက်တာနဲ့ လီးတောင် ပြန်တောင်ချင်လာတယ်။ သူ့မိသားစု ကလည်း နွေးထွေးတယ်။ မိသားစု ချင်း တခါနှစ်ခါ ဆုံပြီးတာနဲ့ ကျနော် တို့ နှစ်ယောက်ထဲ အပြင်ထွက် လယ်ဖို့ ခွင့်ပြုချက်ရတယ်။
ကျနော်လည်း မိုမိုဆောင်း နဲ့ ကြုံခဲ့ရတဲ့ အတွေ့အကြုံရယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေ ပြောပြထားခဲ့တဲ့ အချက်အလက်တွေရယ်၊ ကိုယ့် အခြေအနေရယ်ကို ကိုယ်သိတာမို့၊ အချိန်တွေ အလဟသ မဖြစ်အောင် ဒဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ ကော်ဖီဆိုင် တခုမှာ ထိုင်ရင်း ကော်ဖီမှာ စားသောက် ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်းလေး တွေ ပြောပြီးတာနဲ့ ကျနော် ကြိုပြင်ဆင်ထားတဲ့ စကားကို ပြောချလိုက်တယ်။
“ကိုယ် တို့ ရှေ့ဆက် မတိုးကြခင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောစရာလေး ရှိတယ်။ ကို က သင်္ဘောပေါ်မှာ တခါတခါ သွားရင် တနှစ်ကို ခြောက်လ ကနေ ကိုးလ လောက်အထိ ကြာတတ်တယ်၊ ကိုယ်က လူငယ် ယောက်ျား စစ်စစ် ဟော်မုန်း လည်း ကြွနေတဲ့ အရွယ်၊ ဆိုတော့ သင်္ဘောပေါ် မှာ အကြာကြီးနေရတဲ့အခါ အသွေးအသား က တောင်းတ လာတတ်တယ်၊ မင်း နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုပြီးရင် တော့ မင်းအပေါ်မှာ သစ္စာ ရှိတဲ့ ခင်ပွန်းကောင်း အနေ နဲ့ တသက်လုံး နေသွားမှာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ သင်္ဘောပေါ် တက်ပြီး မင်းနဲ့ ဝေးကွာနေရတဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ သွေးသား ဆန္ဒဖြေဖျောက်ဖို့ ကိုယ် တခြား အမျိုးသမီး တွေ နဲ့ အိပ်ရင် အိပ် မိလိမ့်မယ်၊ အဲဒါက ဘာနောင်ကြိုးမှ မပါ ပဲ ကိုယ်ကာယ ချင်း ရင်းနှီး မှု သက်သက်ပဲ၊ ကိုယ့် တခြား သူငယ်ချင်းတွေက သူတို့ မိန်းမ တွေ မသိအောင် လုပ်ကြ ပေမဲ့ ကိုယ်က တော့ အဲလို မလုပ်ချင်ဘူး။ အိမ်ထောင်ကို တယောက်နဲ့ တယောက် ရိုးသား ဖြောင့်မတ်ပြီး အမှန်အတိုင်း ပြောလို့ ဘာမှ ပုန်းရှိုး ကွယ်ရှိုး နဲ့ မလုပ်ချင်ဘူး၊ အဲ တော့ မင်းအနေနဲ့လည်း ….”
“ကျမ ကို အိမ်ပြန် ပို့ပေးပါတော့”
ကျနော့် စကားတောင် မဆုံးသေးဘူး သူ့ မျက်နာကြီး နီမြန်းပြီး ဒေါသတကြီးနဲ့ အော်ပြစ်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းကို ညိမ့် ပြလို့ သူ့ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော့် မိဘတွေကို တော့ အဲဒီ အကြောင်းမသိစေချင်တာနဲ့ သူ့ကို တောင်းပန်ပြီး ငါ့ကို တခြားအကြောင်းတခုခု ပြပြီး ငြင်းဆန်ပေးပါလို့ ပြောခဲ့ပါတယ်။ သူက လည်း နောက်တော့ ခရီး အမြဲထွက်နေရတဲ့ ယောက်ျားကို လက်မထပ်ချင်လို့ ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ ငြင်းဆန်ပေးခဲ့ပါတယ်။
ကျနော့် မိဘတွေက တော့ သိပ် မကြည်ပါဘူး။ အဲလိုမျိုး နဲ့ နောက်ထပ် အမျိုးသမီး ၃ ဦးလောက် ဆက်တိုက် အဆင်မပြေခဲ့ပါဘူး။ ဘယ်မိန်းကလေးက မှ ကျနော့် ပေါ်လစီ ကို လက်မခံနိုင်ကြလို့ပါ။
—
အဲနောက်တော့ ကျနော့် ဘဝထဲ ကို ဝင်လာသူကတော့ ချိုလေး ခေါ်တဲ့ လွမ်းစုစုချိုပေါ့။
လွမ်းစုစုချို က ကျနော့် မိဘ တွေ အနေနဲ့ က သဘောမကျကြပါဘူး၊ သူတို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာတော့ မုဆိုးမ ဆိုတာ လူပျိုလေး နဲ့ မထိုက်တန်ဘူး လို့ ယူဆကြလို့ပါ။ ကျနော်တို့ နဲ့ ရင်းနှီး တဲ့ မိသားစု က လာစပ်တဲ့ အချိန်မှာ ကတည်းက သူတို့ က ခါးခါးသည်းငြင်းခဲ့တာပါ။ ကျနော့် အတွက်က တော့ အတူတူပါပဲ၊ မိန်းမ ခပ်ချောချော ခပ်ကိတ်ကိတ် လေး တယောက်ပါ။ တခု ပဲ ကွာတာက၊ လွမ်းစုစုချို က ကျောင်းပြီးပြီးချင်း အသက် ၂၂ မှာ စီးပွားရေး သမားတယောက်နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့ပြီး သုံးလ အကြာမှာ ယောက်ျား ဖြစ်သူက ကားအက်စီးဒန့် နဲ့ သေဆုံးသွားခဲ့တာပါပဲ၊ သူ ကိုယ်တိုင်လည်း အဲဒီကားပေါ်မှာ ပါခဲ့ပြီး ကံအားလျှော်စွာ ဒဏ်ရာ အကြီးအကျယ် မရခဲ့ပါဘူး။ အခု အသက် ၂၅နှစ် အရွယ်မှာ သူက မိဘတွေနဲ့ ပြန်နေပြီး သူ့ယောက်ခမ တွေက သူ့ကို စာရင်းထဲ တောင် မသွင်းထားတော့ပါဘူး။
အဲလောက်ဆို ကျနော့် ရဲ့ နယ်မြို့လေးက ရှေးရိုးကျလှတဲ့ မိဘတွေက သူ့ကို မကြိုက်တာ ဘာလို့ ဆိုတာ သိလောက်ပြီပေါ့။ ကျနော်က တော့ ပထမဆုံးအကြိမ် စတွေ့ကတည်းက လွမ်းစုစုချို ကို သဘောကျခဲ့တယ်၊ သူက ချောတာ လှတာ၊ ကိတ်တာထက်၊ သူ့ကိုယ်သူ ယုံကြည်မှု ရှိသလိုပဲ၊ မျက်လုံးထဲမှာလည်း အသိညာဏ် ရှိမဲ့ စူးရှတဲ့ အရိပ်အယောင်ကို တွေ့ရတယ်ထင်တာပဲ။ အဲဒါက ယောက်ျား ဆုံးပြီး သုံးနှစ်လောက် ကြမ်းတမ်းတဲ့ ဘဝဒဏ်ကို ခံခဲ့ရလို့ ရင့်ကျက်လာတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။
ကျနော် က သူ့ကိုလည်း အရင် အမျိုးသမီးတွေလိုပဲ ပြောကြည့်တဲ့အခါ၊ သူ့မျက်နှာမှာ ဒေါသထွက်တာ၊ အစော်ကားခံရသလို ခံစားရတာတွေ တခုမှ မရှိဘူး၊ ကျနော် ပြောတာကို အစအဆုံး နားထောင် ပြီးမှ အတော်ကြာကြာလေး ငြိမ်ပြီး စဥ်းစားနေတယ်။ ပြီးမှ၊
“ကျမ ရဲ့ ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ ဦးလေး ကလည်း သင်္ဘောသား ပါပဲ၊ သူငယ်ချင်းက သူ့ဦးလေး က ဘယ်လို ဆိုတာ ကို အမြဲပြေလေ့ရှိပါတယ်”
“အင်း အဲတော့”
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အတော်လေး ကြာအောင် စကားမပြောကြပဲ ထိုင်နေကြရင်းမှ သူက စလို့၊
“ရှင် ကျမ ဟာ အရင်က အိမ်ထောင်ကျခဲ့ဖူးတယ်၊ ဘယ်လို အဆုံးသတ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို သိတယ်နော်”
လို့ မေးပါတယ်။ ကျနော်က၊
“အင်း”
လို့ ဖြေတော့ သူက၊
“အဲဒါတွေကို ရှင့်အနေ နဲ့ အဆင်ပြေရဲ့လား”
“အင်း ပြေပါတယ်”
“ရှင့် မိဘတွေကရော”
“ကိုယ့် တာဝန် ထားလိုက်ပါ”
သူက ခနငြိမ်နေလိုက်ပြီးမှ၊
“မင်္ဂလာ ကိစ္စတွေ အတွက် ကျမ တို့ မှာ ဘာမှ မရှိဘူး၊ ကျမ မိဘတွေက ပထမ အကြိမ် မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက သုံးခဲ့ကြပြီးပြီ”
“အို အဲဒါတွေအတွက် ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့ ကိုယ် ဂရု မစိုက်ဘူး ကိုယ်က ငွေကြေး အဆင်ပြေတယ်”
လွမ်းစုစုချို က ခေါင်းကို ငြိမ့်လိုက်ပြီး၊
“ကျမ ကို နှစ်ရက် သုံးရက်လောက် စဥ်းစား ဖို့ အချိန်ပေးပေးပါ”
အဲလို နဲ့ နောက် သုံးရက်လောက် မြှောက်တဲ့ အချိန်မှာ သူက သဘောတူတယ်လို့ အကြောင်းပြန်ပါတယ်၊ ကျနော်လည်း အဲဒါနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ စီစဥ်တော့ ကျနော့် အမေ က သဘောမတူဘူး ဆန္ဒပြပါတယ်။ ကျနော်က အဲဒါဆိုရင် နိုင်ငံခြားသူ ပဲ ခေါ်လာပြီး ယူလိုက်တော့မယ် လို့ ချိန်းခြောက်လိုက်မှ သဘောတူပါတော့တယ်။
နောက်တလအကြာမှာ ကျနော်တို့ မင်္ဂလာဆောင်လိုက်ကြပါတော့တယ်။
——-
အခန်း ၃။
မင်္ဂလာသက် ကိုးနှစ်လောက်က ကုန်မှန်းမသိကို ကုန်သွားတယ်၊ ကျနော်တို့ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး လသိပ်မကြာခင်ပဲ လွမ်းစုစုချို က ကိုယ်ဝန်ရှိလာပြီး သားလေး မိုးဟိန်းဝင်း ကို မွေးဖွားခဲ့ပါတယ်။ သားလေး မွေးပြီးတော့ ကျနော်လည်း နယ်မြို့ကလေး မှာ နေနေတဲ့ မိန်းမ နဲ့ ကလေးကို ပညာရေး အကြောင်းပြလို့ ရန်ကုန် ကို ခေါ်လာခဲ့ပါတယ်၊ ရန်ကုန်မှာ ကွန်ဒို မီနီယံလေး တခု ဝယ်လို့ နေခဲ့ကြတယ်။ ကျနော့် မိဘ တွေက တော့ သူတို့ မြေးလေး နဲ့ ဝေးရတော့ စိတ်ပူပေမဲ့ လွမ်းစုစုချို နဲ့တော့ အဆင်ပြေသွားကြပါပြီ။
ချိုလေး က ကျနော် သူ့ကို မယူခင် ပြောပြခဲ့တဲ့ မိန်းမ ကိစ္စကို သူ လိုက်နာပါတယ်။ တခါမှ စကားဦး မသန်း သလို မေးလည်း မမေးပါဘူး၊ တခါတလေ စကားပြောရင်း အကြောင်းအရာက အဲဒီဘက်ရောက်သွားရင်တောင် စကားလမ်းကြောင်းလွဲပြစ်တတ်ပါတယ်။
တခါ တော့ ဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်၊ ကျနော်တို့ အိမ်ထောင်ကျပြီးကာစ တနှစ်လောက်အကြာ၊ ညဘက် ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် နှစ်ပါးသွားပြီး ချိန် အိပ် ယာပေါ် နားနေရင်း ကျနော်က၊
“ဝါး ချိုလေး က မယုံနိုင်လောက်စရာပဲ၊ ကလေးမွေးပြီး တော့ ဝလာတဲ့ အဆီတွေကို ပြန်ချလိုက်တာ မြန်လိုက်တာ၊ အရမ်းမိုက်ပဲ”
“ဟင့်အင်း ချိုလေး က နောက်ထပ် ငါးကီလိုလောက် အိုဗာဝိတ် ဖြစ်နေသေးတယ်”
“အာ အဓိပ္ပါယ် မရှိတာ၊ ချိုလေး ဘော်ဒီက ဒီလောက်ကြည့်လို့ကောင်းနေပြီဟာကို”
“ကိုကို က ချိုလေး စိတ်ချမ်းသာအောင် ပြောနေတာပါ”
“တကယ်ပြောတာပါ၊ ဘယ်ယောက်ျား သား မဆို ချိုလေး နဲ့ အိပ်ရမယ်ဆို ပျော်လို့ ဆုံးမှာ မဟုတ်ပါဘူး”
“တော်တော့ ကိုကိုနော်”
ချိုလေးက ကျနော့် လက်မောင်းကို ရှက်စနိုး ဖြင့် လှမ်းပုတ်လိုက်တယ်။
“ကိုကို ပြောတာ မယုံရင် စမ်းကြည့်ပါလား”
“ဟင် ဘာပြောတာလဲ”
“ကိုကို တခါမှတော့ သေသေခြာခြာ မပြောခဲ့ဖူးဘူး၊ ကိုကို သင်္ဘောပေါ် နှစ်ဝက်နီးပါးလောက် သွားနေတုန်း ချိုလေး လည်း ဆာမှာပဲ၊ ကိုကို က အတ္တသမား မဟုတ်ပါဘူး၊ ချိုလေး စိတ်လာရင်….”
“တော်တော့ ကိုကို ဆက်မပြောနဲ့တော့”
ချိုလေး ဒေါသတကြီးနဲ့ ကျနော့် ကို အော်ပြစ်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့ ချူံးပွဲချ ငိုတော့တာပဲ၊ ကျနော်လည်း တောင်းပန်ပြီး အဲဒီကိစ္စ ကို ဆက်မပြောတော့ပါဘူး။ တခါမှကို မပြောခဲ့တော့တာ နောက် ခုနှစ်နစ်လောက် ကြာတဲ့ အထိပဲ။
နောက်တခါ အဲဒီ အကြောင်းအရာ တိုက်ဆိုင်လာတာကတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ ခြောက်လလောက်က ပေါ့။ ကျနော့် သူငယ်ချင်း တယောက်ရဲ့ လင်မယား ဆယ်နှစ် နှစ်ပတ်လည် အထိမ်းအမှတ်ပွဲ ပါတီ သွားတက်တုန်းက။ သူတို့ က လူတွေ အများကြီး ဖိတ်ထားတယ်၊ တကယ့် ပွဲကြီးကို လုပ်တာ၊ အဲဒီကောင်နဲ့ က ကျောင်းမှာကတည်းက ခင်ခဲ့တာ၊ တချို့ သူငယ်ချင်းတွေကလည်း သူတို့ ကလေးတွေနဲ့ လာကြတယ်၊ အစားအသောက်က လည်း အလျှံ့ပယ်။ ကလေးတွေ ဆော့စရာတွေလည်း ရှိတယ်။
ကျနော် နဲ့ သူငယ်ချင်း တချို့က ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြန်ပြောဖြစ်ရင်းနဲ့ စကားလက်ဆုံကျနေသလို၊ လွမ်းစုစုချို ကလည်း အမျိုးသမီးတွေ အုပ်စု နဲ့ စကားတွေ ပြောနေကြတယ်၊ သားက လည်း ကလေးတွေ အုပ်စု ထဲ မှာ ဆော့နေကြတယ်။ အဲလို နေရင်း တနာရီ နီးပါးလောက်ကြာတော့ ချိုလေး ကို မတွေ့မိတော့ဘူး။ ကျနော် လည်း အုပ်စုထဲ စကား ခနဖြတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ချိုလေး ဘယ်များ ရောက်နေသလဲ လို့ လိုက်ရှာမိတယ်။ လူတချို့ကို တောင် ချိုလေး ကို တွေ့မိသေးလားလို့ မေးကြည့်မိသေးတယ်။ နောက်တော့ အိမ်နောက်ဘက် ဝရံတာ မှာ ထွက်လိုက်တော့ ချိုလေး အသံကြားလိုက်တယ်၊ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူက အောက်ထပ် က ပယ်တီရို အောက်မှာ ဖုံးပြောနေတယ်။
“ဟုတ် မေမေ သမီး ကိုဟန်မျိုးဝင်း ကို ပြောကြည့်လိုက်မယ် သူ အချိန်ရမလားလို့”
ချိုလေး တယောက် သူ့အမေနဲ့ ဖုံးပြောနေတာကိုး၊ ကျနော် က သူ့ကို လက်လှမ်းဝှေ့ပြ လိုက်တော့ သူက လည်း ပြန်ဝှေ့ပြတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်ပြီး သူ့ဆီ သွားမလို့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာလိုက်တယ်။
အောက်ရောက်တော့ အိမ်နောက်ဖက်က ပယ်တီရို လေး ဆီကို သွားတော့ ပန်းခြုံ အကြီးကြီး ကို ပတ်ပြီး သွားရတယ်၊ ချိုလေးကို လှမ်းမြင်ရတဲ့ အချိန်မှာပဲ သူ့ဆီက စကားသံ ထွက်လာတယ်။
“ချစ်စရာကလေးတွေ”
“ဟုတ်တယ်နော်၊ သူတို့ အမေတွေနဲ့ တူကြလို့လားမသိဘူး”
ယောက်ျား တယောက် ရဲ့ ပြန်ဖြေသံကို ကြားလိုက်ရလို့ ကျနော် ရောက်နေတဲ့ နေရာမှာ တုံ့ ကနဲ ရပ်လိုက်မိတယ်။ ဒီအသံ မှတ်မိသလိုပဲ လို့ သစ်ရွက်တွေ အကွယ်က အသာချောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဌေးဦး ဆိုတဲ့ ငတ ဖြစ်နေတယ်။ ဒီညနေက မှ အိမ်ရှင် က မိတ်ဆက်ပေးလို့ သိခဲ့ရတာ။ သူ က ဒီကို တယောက်ထည်း လာတာ၊ သူ့မိန်းမ အလုပ်က ခရီးခနခန ထွက်ရတယ်တဲ့ အခု လည်း ခရီးထွက်သွားလို့ သူတို့ ခလေးတွေကို ယောက်ခမ အိမ်မှာ ထားပြီး ဒီပါတီကို လာခဲ့တာဆိုပဲ၊ သူ့ကို ညနေကတည်းက ဘာလို့ သတိထားမိသလဲ ဆိုတော့ ဒီဘဲက ချိုလေး ကို တအားရှိုးနေလို့လေ။ ရှိုးတာမှ ပေါ်တင်ကြီး၊ မျက်လုံးက အခိုးတွေနဲ့ ပါးစပ်က သွားရည် ကျတော့မလိုပဲ။
ချိုလေး ကို တင်းပြီး ငေးကြ၊ ငမ်းကြတဲ့ ယောက်ျားတွေက တော့ ကျနော့် အဖို့ အဆန်း မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ချိုလေး မျက်နှာကလည်း ချော၊ ဘော်ဒီ ကလည်း အကိတ်၊ ဆံပင်အုပ်ထူထူ နက်နက်၊ သားလေး ရပြီး မှ ဘော်ဒီက အရမ်းကို ကိတ်လာတာ၊ ထမီဝတ်ထားတာတောင် လမ်း လျှောက်လိုက်ရင် ပေါင်လုံးကြီးတွေက ထင်းနေတာ။ အိုး က လည်း အထည်ကြီး၊ ရင်သားတွေက လည်း မို့မေါက် လုံးကြွနေတာလေ။ အခု ၃၄ နှစ်မှာတောင် လူကြီးလူငယ်မရွေး ချိုလေး ဖြတ်လျှောက်သွားရင် မျက်လုံးတွေက လိုက်မကြည့်တဲ့ ယောက်ျားလေး မရှိသလောက်ပဲ။ ဒီငတ ကတော့ ချိုလေး လင်ကြီး ကျနော် ကိုယ်တိုင်ဘေး မှာ ရှိနေတာတောင် အားမနာ လျှာမကျိုး သွားရည်တမြှားမြှားနဲ့ ပြီးတော့လည်း တခြား လင်ရှိ မိန်းမ တွေလည်း ဒီကောင် လျှောက်ငမ်း ပြီး လိုက်ကျူ နေတာ တွေ့ရတယ်။ သူ့ပုံပန်း ကလည်း တကယ်တော့ သိပ်မဆိုးပါ၊ ဘော်ဒီတောင့်တောင့် ယောက်ျား ဆန်ဆန် ဆိုတော့ စော်လည်း ကြည်မဲ့ ပုံပါ၊ ကျနော် က တော့ သူ ချိုလေး ကို ကျူ မယ်ဆိုလည်း ကျူပေ့စေပေါ့ ၊ ချိုလေး လည်း သူ့ကိုယ်သူ နည်းနည်း စိတ်ပျော် သွားအောင် ကျူတဲ့ အဆင့်လောက်က တော့ ဘာဖြစ်သွားမှာမို့လဲပေါ့၊
အဲဒါနဲ့ သူတို့ မမြင်အောင် ခြုံကွယ်က နေ ရှေ့နည်းနည်းတိုးပြီး အနီးဆုံးနေရာလောက်ရောက်အောင် သွားလိုက်တယ်။ ငတ က ချိုလေးကို သူ့ဖုံးထုတ်ပြီးဖုံးထဲက ပုံတွေ ပြနေတာ တွေ့ရတယ်။
“ဒီဟာ ကတော့ ကလေးတွေ အမေပေါ့၊ ဘယ်လိုလဲ မမိုက်ဘူးလား”
“အမ က တော်တော်ချောတာပဲ”
ချိုလေးက လောကွတ်အရပြောလိုက်တာလား ဘာလားတော့မသိ၊ ငတ က နည်းနည်းလေး ရင်းလာတယ်၊
“မင်း နဲ့ ကတော့ ယှဥ်လို့ မရပါဘူး”
ချိုလေးကို ဘလိုင်းကြီး ရင်းလိုက်တော့ ချိုလေး နည်းနည်း မျက်နှာမထားတတ်သလို ဖြစ်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ဟိုဘက်ဒီဘက်ကို မျက်လုံးဝှေ့ကြည့်လိုက်ရင်း၊ မျက်လွှာကို ချလိုက်တယ်။
“ကိုယ်တို့ ကလေး တွေချင်း ဆော့ဖို့ တရက်ရက် ချိန်းပြီး တနေရာရာ မှာ ဆုံကြရင် ကောင်းမယ်၊ မင်းရဲ့ သားကို ခုနက တွေ့လိုက်ပါတယ်၊ သူက ကိုယ့် သားအကြီးနဲ့ ရွယ်တူလောက်ဖြစ်မယ်”
“အင်း ကောင်းသားပဲ၊ ရှင့် အမျိုးသမီး ပြန်ရောက်တဲ့ အခါ ပြောလေ”
“ဟာ သူက တော့ အမြဲတမ်း အလုပ်ရှုတ်နေတာပဲ၊ သူက အကြံပေးကုမ္မဏီ တခုမှာ လုပ်တာလေ၊ ဘယ်တော့ အားပြီး ဘယ်တော့ အဲလို အချိန်ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာ ဘာမှ ပြောလို့ကို မရဘူး”
“အော်”
“အင်း မလွယ်ဘူးနော် ကိုယ့် ရဲ့ အိမ်ထောင်ဖက်က အဲလိုမျိုး ခရီး တချိန်လုံးသွားနေတတ်တဲ့ အိမ်ထောင်မှာ ကျန်နေခဲ့သူ က ခလေးကို တယောက်ထဲ ပြုစု ပျိုးထောင်ရတာ အတော် ခက်တာ၊ မင်း အမျိုးသား ကလည်း သင်္ဘော အင်ဂျင်နီယာဆို သူလည်း တချိန်လုံး သင်္ဘောပေါ် လိုက်နေရမှာပေါ့”
“အင်း ကျမ ကတော့ အဆင်ပြေပါတယ်”
ချိုလေး က ပြန်ပြောရင်း က ကျနော် ဘယ်ရောက်နေသလဲ ဆိုတာ ရှာသလားမသိဟိုဟို ဒီဒီ ခေါင်းကို လှည့်ပြီး ကြည့်နေတယ်။
“ကျနော်ဆိုလိုတာက ကလေး ကို ပြုစု ပျိုးထောင်တာ သက်သက် တင်မဟုတ်ဘူး ၊ တခါတလေကျတော့ တယောက်ထည်း အထီးကျန်သလို ခံစား ရလို့လေ”
ချိုလေး တယောက် ငြိမ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ငတိ က ဆက်ပြောနေတယ်။
“ဟေး ဒီလို လုပ်ပါလား၊ မင်း ယောက်ျား ခရီးသွားနေရတဲ့ အချိန်၊ ကိုယ့် အမျိုးသမီးလည်း ခရီးထွက်နေရတဲ့ အချိန်မျိုး တို့ နှစ်ယောက် ဆုံကြလို့ ရတယ်၊ အပျင်းပြေပေါ့၊”
အဲဒီဘဲ က ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ သူ့အိပ်ကပ်ထဲက ကဒ်တခု ထုတ်ပြီး ချိုလေးကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ဒီမှာ ကိုယ့် ဘိစနက်ကဒ်၊ အဲဒီ ဖုံးနံပါတ်နဲ့ ခေါ်လို့ရတယ်”
ချိုလေး က ဘာမှ မပြောဘူး ၊ ကဒ်ကို တော့ ယူထားလိုက်တယ်။
“အင်း ကိုယ် အထဲ ပြန်သွားပြီး သောက်စရာ တခုခု ယူလိုက်ဦးမယ်၊ မင်း အချိန်ရရင် ခေါ် ကွာနော်”
ဟု ပြောပြီး ချိုလေး ပုခုံးကို မထိတထိ လှမ်းပုတ်ပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့တယ်။ ငတိ ရဲ့ အကွက် ကိုတော့ ကျနော်တောင် ချီးကျူး မိတယ်၊ အတင်းမတွန်းဘူး၊ အကြံပေးသလိုမျိုး မသိမသာထည့်တယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို ဆက်သွယ်လို့ ရမဲ့ ဟာ ထားပေးသွားတယ်၊ ပြီးတော့ လစ်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော် ချိုလေး ဘာလုပ်မလဲ ခနစောင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ချိုလေးက သူ့ပိုက်ဆံအိပ်ထဲကို ငတိ ရဲ့ ကဒ် ကလေး ထည့်လိုက်တာ တွေ့ရတယ်။ ပြီးတော့ မှ သူ့ဖုံးကို ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော်လည်း အဲဒီတော့မှ ခြုံအကွယ်က ထွက်ပြီး ချိုလေး ရှိရာကို လျှောက်လာလိုက်တယ်။
“အော် အခု မှ ပေါ်လာတယ်၊ ခုန လက်ပြပြီး ဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ”
“အောက်ဆင်းလာတုန်း လမ်းမှာ သူငယ်ချင်း တယောက်နဲ့ တွေ့ပြီး လေကြောမပြတ်နိုင်လို့၊ ဒါနဲ့ ခုနက ဌေးဦး ဆိုတဲ့ ဘဲ ဘာလာကြူနေတာလဲ”
“အိုး ကိုကို ကြားလိုက်လား သူဘာလာပြောနေလဲ ဆိုတာ”
“နည်းနည်း ကြားလိုက်တယ်”
“အင်း အရှက်နည်းတဲ့ဘဲကြီး”
“ချိုလေး သူ့ကဒ်ကို သိမ်းလိုက်တာတော့ ကိုကို တွေ့တာပဲ”
“ဘာ”
ချိုလေး မျက်နှာ ရုတ်တရက် ပျက်သွားတယ်၊ တခုခု ပြောမယ်ပြင်တုန်းမှာ အိမ်တံခါးဝက လူတယောက်ထွက်ပြီး အော်ပြောလိုက်သံကြောင့် ဘာမှ မပြောဖြစ်တော့ဘူး။
“အားလုံးပဲ အိမ်ထဲကို လာကြပါ၊ ကိတ်မုန့်ခွဲတော့မလို့”
ကျနော်နဲ့ ချိုလေး တို့ အိမ်ဆီကို လျှောက်လာခဲ့ကြပါတယ်။
………..
အခန်း ၄။
ပါတီ မှာ စကားတွေ ပြော၊ အိမ်ပြန်လမ်းမှာ လည်း သား မိုးဟိန်းဝင်း လည်း ပါတာမို့ ခုန ဇာတ်လမ်း ဆက်မပြောဖြစ်ခဲ့ကြပေမဲ့ ၊ အိမ်ရောက်လို့ သားလည်း သူ့အခန်း မှာ သူအိပ်ပျော် သွားရော ခုန စကား ပြန်ဆက်မိကြပြန်တယ်။
“ချိုလေး သူ့ကဒ်ကို လွှတ်ပြစ်လိုက်တယ်”
“အင် ဘာကို ပြောတာလဲ”
ကျနော် သူဘာပြောမှန်း မသိသလို နဲ့ အင်လုပ်ရင်း ပြန်မေးလိုက်တယ်။
“ဟို လူကြီး ကဒ်လေ၊ ချိုလေး ပိုက်ဆံအိပ်ထဲကို ထည့်လိုက်တာက သူများ အိမ်မှာ အမှိုက်မပြစ်လိုက်ချင်တာရယ်၊ သူ့ရှေ့မှာလည်း မကောင်းတတ်တာရယ်ကြောင့်ပဲ၊ ခေါင်းထဲမှာက နောက်လွှတ်ပြစ်မယ်ဆိုတာ တွေးထားပြီးသား”
“အာ ချိုလေး ကလည်း အဲလောက်တောင် ရှင်းပြနေစရာ မလိုပါဘူး၊ ချိုလေး အဲဒီကဒ် ကို သိမ်းထား ပြီး အဲဒီ ဘဲ နဲ့ ဆုံမယ် ဆိုရင်လည်း ကိုကို ဘာမှ ပြောမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ချိုလေး ကိုကို့ ပေါ်လစီကို သိပြီးသားပဲဟာ”
ချိုလေး က အောက်နုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး မျက်နှာ မကြည်မသာဖြင့် တဖက်လှည့် သွားတယ်၊ ကျနော်က သူ့ပုခုံးလေးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဘာမှ မပြောပဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်၊ ခနနေမှ ချိုလေးက၊
“ဒါဆိုရင် ကိုကို က ချိုလေး အဲဒီ ဘဲကြီးကို ခေါ်ပြီး တွေ့ကြမယ် ဆိုရင် အိုကေ တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား”
“အင်းပေါ့”
“ကိုကို တွေ့တယ် မဟုတ်လား သူ့မျက်လုံးကြီးတွေက ချိုလေး ကို ဘယ်လို ကြည့်နေသလဲဆိုတာ”
ဟု ပြောပြီး ချိုလေးက ကျနော့် မျက်လုံးတွေကို ဆုံကာ စိုက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ကိုကို အရင်ကတည်းက ပြောပြီးသားပဲဟာ ကိုကို တို့ မယူခင်ကတည်းကလေ၊ ကိုကို က တကိုယ်ကောင်းသမား မဟုတ်ပါဘူး”
“အပြောက လွယ်ပါတယ်ကိုကို၊ သီအိုရီအရတော့ လွယ်လွယ်လေး၊ ချိုလေး ကသာ ဒီအချိန်အထိ ၇နှစ်နှစ်ကျော် ကြိတ်မှိတ်ခံစားနေခဲ့ရတာ”
“အဲဒါ ကိုကို သိတယ်လေ ဒါကြောင့် ကိုကို ကလည်း ချစ်လေးကို ခွင့်ပေးနေတာပေါ့”
ချိုလေး က ဟွန့်ကနဲ တချက်လုပ်ပြီး မျက်နှာကို တဖက်လှည့်လိုက်တယ်၊ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် အတန်ကြာအောင် ငြိမ်နေလိုက်ကြပြီးမှ၊ ကျနော်က၊
“ချိုလေး တခါမှ မတွေးဖူးဘူးလား၊ ကိုကို နဲ့ မဟုတ်တဲ့ တခြားတယောက်နဲ့ ဆိုရင် ဘယ်လို မျိုးနေမလဲ ဆိုတာ”
“ချိုလေး ကိုကို မဟုတ်တဲ့ တခြား ယောက်ျား တယောက်နဲ့ နေဖူးပါတယ်”
“ဘာ ??”
ကျနော် ရုတ်တရက် ဓါတ်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်။
“ဘယ်တုန်းကလဲ? ဘယ်သူနဲ့လဲ ?? ဘယ်မှာလဲ??? ”
ချိုလေး က အလန့်တကြား ပြူးတူးပြဲတဲ ဖြစ်သွားတဲ့ ကျနော့်ကို ခပ်တည်တည် နဲ့ ပြန်ကြည့်ပြီး၊
“ဘာဖြစ်တာလဲ၊ ကိုကို စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွားတာလား”
“အင်းပေါ့၊ အိုး နိုး မဖြစ်ပါဘူး၊ ကိုကို ဆိုလိုတာက….”
ကျနော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကယောင်ခြောက်ခြား ဖြစ်သွားခဲ့တယ်၊ အိမ်ထောင်ကျပြီး တော့ ခုချိန်ထိ ၇ နှစ် ၈နှစ်တာကာလ အတွင်းမှာ ချိုလေးကို ဖရီးဒန်း ပေးထားခဲ့တယ်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထင်ခဲ့တယ်၊ ကိုယ်လည်း လုပ်ချင်တဲ့ ကောင်မတွေလုပ်နေတာကိုး၊ ဒါပေမဲ့ အခု လို ချိုလေး က ပြောလိုက်တော့ ကိုယ့် ရင်ဘတ်ထဲ ဒါးနဲ့ ထိုးစိုက်ခံရသလို နာကျင်သွားခဲ့ရတယ်၊
ချိုလေးက တော့ အေးတိအေးစက် မျက်နှာပေးနဲ့ ကျနော့် ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်၊ ကျနော် ဘာဆက်ပြောမလဲ ဆိုတာ စောင့်ကြည့်နေတယ်၊ ကျနော်လည်း ဆက်ပြီးတော့၊
“အင်း ချိုလေး တခြားတယောက်ယောက်နဲ့ အိပ်ခဲ့တယ် ဆိုလည်း ကိုကို အိုကေပါတယ်”
“အော် တကယ်လား”
“ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရိုးသားမှု ကို လိုချင်တယ်၊ ဘာလို့ ကိုကို့ကို မပြောပဲ လျိူထားတာလဲ”
“ကိုကို ကရော သင်္ဘောဆိပ်ကမ်းတိုင်း မှာ သွားသွားအိပ်ခဲ့တဲ့ ကောင်မတွေ အကြောင်း ချိုလေးကို ပြောပြဖူးလို့လား”
“ချိုလေး ပဲ ပြောတယ်လေ ချိုလေး မသိချင်ဘူးဆို”
“ဟုတ်တယ် ချိုလေး မသိချင်ဘူး၊ ကိုကို ကရော ဘာလို့ သိချင်ရတာလဲ”
“ကို…ကို…….”
ကျနော် ဘာပြောရမှန်းမသိ ဆွံအ သွားပြီ။
“ကဲ တွေ့ပြီလား၊ ချိုလေး က တခြားယောက်ျား တယောက်နဲ့ နေဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကိုကို ဘယ်လို ခံစားသွားရသလဲ၊ ကိုကို ပြောတုန်းက တော့ အိုကေပါတယ် ဘာညာနဲ့”
“အင်း အဲဒါဆိုတော့ ချိုလေး ဟာက တကယ်မဟုတ်ဘူးပေါ့”
“တကယ်ပေါ့”
“ဘယ်သူနဲ့ လဲ”
“ဘာလို့ ဘယ်သူနဲ့ ဆိုတာက ကိုကို့ အတွက် အရေးကြီးနေရတာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ အဲလောက်သိချင်ရတာလဲ”
“ချိုလေး”
ကျနော် စိတ်အနှောက်အယှက် တော်တော် ဖြစ်လာခဲ့ရတယ်၊ စိတ်လည်း ရှုတ်ထွေးပြီး ကျနော့် ခေါင်းထဲ မှာလည်း ချိုလေး တယောက် အမည်မသိတဲ့ ဘဲတဗွေနဲ့ လုပ်နေတယ် ဆိုတဲ့ ပုံရိပ်တွေ လျှောက်တွေးနေမိတယ်၊ ကျနော့် လီးတောင် နည်းနည်း မာချင်လာတယ်။
“အိုကေ အဲဒါဆိုလည်း ပြီးရော ၊ ချိုလေး ရဲ့ အရင် အိမ်ထောင် ပေါ့၊ ချိုလေး ရဲ့ ဆုံးသွားတဲ့ ခင်ပွန်း”
“အာ..”
“ကိုကို က တခါတလေ တအားတုံးတာပဲ၊ ကိုကို က မေးတယ် ကိုကို မဟုတ်ပဲ တခြားယောက်ျား တယောက်နဲ့ ဆို ဘယ်လို နေမလဲ ဆို၊ ချိုလေး ကတခြား ယောက်ျား တယောက်နဲ့ နေဘူးခဲ့တာ ကိုကို နဲ့ မဆုံခင်ကတည်းကပဲ၊ အဲဒါ ချိုလေး ရဲ့ ဆုံးသွာတဲ့ ပထမ အိမ်ထောင်ဖက်ပဲလေ”
“အိုး အဲလို ဆိုလိုတာလား ဒါဆိုရင်….”
ကျနော့် စိတ်ထဲ ပျော်သွားသလို၊ စိတ်ပျက်သွားသလို ဘာမှန်း မသိတဲ့ ဖီလင်မျိုး ခံစားလိုက်ရတယ်။
“ဟုတ်တယ်၊ ကိုကို မေးတဲ့ မေးခွန်းကို တိတိကျကျ ဖြေပေးလိုက်တာပဲ၊ ကိုကို စိတ်ထဲ နောက်မေးခွန်း ရှိနေမယ်ဆိုရင် နိုး လို့ပဲ ဖြေလိုက်မယ် ချိုလေး နောက်ထပ် တခြား ယောက်ျား တယောက်နဲ့ မနေဖူးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို့ ရဲ့ အမူအယာ က ကိုကို့ ပေါ်လစီ နဲ့ တခြားစီ ဆိုတာ အဖြေပေါ်နေပြီ၊ အပြောလွယ် သလောက် အလုပ်ခက်တယ် ဆိုတာ ကိုကို သဘောပေါက်ပြီ မဟုတ်လား၊ ချိုလေး အခု ပြောလိုက်တာနဲ့ ကိုကို အသက်တောင် မရူနိုင် ဖြစ်သွားရတယ်မဟုတ်လား”
ပြောပြီးတာနှင့် ချိုလေး တယောက် ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး အိပ်နေလိုက်တော့တယ်။ ကျနော်လည်း အိပ်ယာပေါ်လှဲနေရင်းက ချိုလေး ပြောခဲ့တာတွေကို ပြန်ပြီးတွေးနေလိုက်မိတော့တယ်။
………………
အဲ လို စကား အချီအချ ပြီးသွားပြီး နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အဲဒီ အကြောင်းအရာ ကို ထပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး၊ ကျနော်တို့ ချိုလေး မိဘ တွေ အိမ်ကို အလည်အပတ်သွားတယ်၊ နောက်တလ လောက်ကြာတော့ ကျနော်လည်း သင်္ဘောပေါ် ပြန်တက်ခဲ့တယ်။ နောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ပုံမှန် ဖြစ်ရိုး ဖြစ်စဥ် ပဲ ပြန်ဖြစ်သွားတော့တယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျနော့် စိတ်ထားကတော့ နည်းနည်း ပြောင်းစပြုလာခဲ့တယ်၊ ချိုလေး တခြား ယောက်ျား တယောက် တယောက်နဲ့ အတူနေတဲ့ ကိစ္စကို ပိုပို တွေးလာမိတယ်။ ဆိပ်ကမ်း တခုကပ်လို့ တညတာ စော်တဗွေနဲ့ ချိတ်မိ လို့ လိုးဖြစ်ရင်တောင် တခါတလေ ချိုလေး ကို တခြား ယောက်ျားတယောက်က လိုးနေတယ်လို့ တွေးရင်း လိုးမိ တဲ့ အခါ တွေ ရှိလာတယ်၊ အဲဒီ အတွေးက ကျနော့်ကို စိတ်ပို တက်ကြွလာစေခဲ့တယ်၊ ချိုလေးကို တော့ ထုတ်မပြော ဘူး ဒါပေမဲ့ ကျနော့် ခေါင်းထဲ အဲဒီအတွေးက မထွက်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေခဲ့ရတယ်။
…………………..
အခန်း ၅။
အဲလိုနဲ့ ကျနော် ပထမဆုံး အစပိုင်းမှာ ရေးခဲ့သလို စကိုက် မှာ ဦးသာမြတ်အကြောင်း ပြောခဲ့ကြတယ်၊ နောက်တခါ စကိုက် ကို တက်ပြီး ချိုလေး နဲ့ ဟိုအကြောင်း ဒီအကြောင်း၊ သား ကျောင်း အကြောင်း စသဖြင့် ပြောကြပြီးတော့၊ ချိုလေးက၊
“စကား မစပ် ကိုကို၊ ဦးသာမြတ်ကြီး နဲ့ မျက်နှာပူစရာ စကား ပြောဖြစ်ခဲ့တယ်”
“ဟဟ သူဟိုဟာလုပ်နေတုန်း မိခဲ့တဲ့ဟာလား”
“ဟုတ်တယ်”
“အင်း ဘယ်လို ဖြစ်လို့လဲ”
“ချိုလေး က အောက်ထပ် ကားပါကင်လော့ မှာ သား နဲ့ သူ့သူငယ်ချင်း တွေနဲ့ ဆော့နေကြတာကို စောင့်ရင်း စာအုပ်တအုပ် ဖတ်နေတာ၊ ဦးသာမြတ်ကြီးက ချိုလေး ဆီ လျှောက်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်၊ ချိုလေး မျက်နှာတော့ နည်းနည်းပူနေတာပေါ့၊ သူ့ကြည့်ရတာလည်း မလုံမလဲ ပုံနဲ့ လေ၊ သူက ချိုလေး ရှေ့ရောက်လာတော့၊ မမလေး၊ ဟိုည တုန်းက အဖြစ်အပျက်အတွက် ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်၊ ကွန်ဒို ထိန်းသိမ်းရေးအဖွဲ့ ဥက္ကဌ ကို မတိုင်ပါနဲ့နော်၊ ကျနော် ဒီအလုပ်က ပြုတ်လို့ မဖြစ်လို့ပါ တဲ့၊ ချိုလေး လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး၊ ရှင်ပြောနေတာ ကျမ နားမလည်ဘူးလို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်၊ အဲဒါဆိုရင်တော့ သူသဘောပေါက်ပြီး မြန်မြန်ထွက်သွားမလားလို့လေ”
“အဲတော့၊ သူ ထွက်သွားရောလား”
“ဟင့်အင်း အဲဒီ အဖိုးကြီးကလေ၊ အရိပ်ပြလို့ အကောင်မထင်ဘူး၊ ချိုလေးက အဲဒီကိစ္စ ကို မဖြစ်ခဲ့ဘူး မေ့နေပြီလို့ ဟန်ဆောင်ထားတာ၊ သူက ဆက်ပြီးလာပြောပြနေတာ၊ မမလေး ရယ် ဟို ည က အမိုးပေါ်မှာလေ တဲ့၊ ချိုလေး လည်း စိတ်ရှုတ်လာတာနဲ့ ရှင်ပြောတာ ကျမ ဘာမှ မသိဘူး၊ သွားပါတော့ ကျမ စာအုပ်အေးဆေး ဖတ်ချင်လို့၊ လို့ ပြောပြီး နှင်ထုတ်တာကို၊ ကျနော် စိတ်မကောင်းပါဘူး မမလေးရယ်၊ ကျနော့် မှာ အဲဒီကောင်မလေးကို ခေါ်သွား ဖို့ နေရာ ကောင်းကောင်းလည်း မရှိလို့ပါ၊ ကျနော့် တို့ လုံခြုံရေး အတွက် ပေးထားတဲ့ အခန်းကျဥ်းလေး ထဲမှာ ကျနော်က တခြား လုံခြုံရေး တယောက်နဲ့ လည်း အတူတူ နေရလို့၊ အဲဒီမှာလည်း မလွတ်လပ်ဘူးလေ၊ တဲ့ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး လဲ ကိစ္စ မြန်မြန်ပြတ်အောင်၊ ဦးသာမြတ် ကျမ ဘယ်သူ့ မှ မပြောပါဘူး ကဲ ကျမ အေးအေး ဆေးဆေး စာဖတ်ပါရစေ လို့ ပြောလိုက်တယ်”
“အင်း နောက်ဆုံးတော့ သူလစ်သွားရောလား”
“အင်းလေ အဲလို ဖြစ်မလားလို့ပေါ့၊ မပြီးနိုင်ပါဘူး၊ သူ့မိန်းမ က လွန်ခဲ့တဲ့ ငါးနှစ်လောက်က ဆုံးသွားတာတို့၊ သူ တယောက်ထည်း အထီးကျန်ပြီးတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာတို့အာ့တာတွေ ကုလားကား ရိုက်နေတာ၊ ချိုလေး စိတ်မရှည်တာနဲ့ ထပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်၊ ကံကောင်းလို့ သူနောက်က လိုက်လာပြီး ဆက်မပြောတာ”
“အင်း ချိုလေး ဘယ်သူ့ကို မှ မတိုင်ဘူး ဆိုတာ သူသဘောပေါက်သွားရင်တော့ သူ အေးဆေး ဖြစ်သွားမှာပါ”
“အဲလို ထင်ရတာပဲလေ၊ ချိုလေး ခေါင်းထဲမှာ ရော နားထဲမှာပါ အဲဒီ ပုံရိပ်တွေ အသံတွေက ဖျောက်လို့မရသေးဘူး”
“ငြီးငြူတဲ့ အသံလား”
“အင်း တဖတ်ဖတ် ရိုက်သံရော”
“ဟင် ဦးသာမြတ်ကြီးက ကောင်မလေးကို ရိုက်တာလား”
“အာ ကိုကို ကလည်း သိရဲ့ သားနဲ့”
ချိုလေး မျက်နှာနီသွားပြီး ရှက်ကိုး ရှက်ကန်းနဲ့၊
“ဟို ဟာလုပ်တဲ့ အချိန် အရမ်း ကြမ်းရင် အသားချင်း ရိုက်သံ တဖတ်ဖတ် မြည်တာကို ပြောတာလေ”
“ဟားဟား ဟားဟား သူ တော်တော် ကြမ်းကြမ်းကို ဆွဲမှ သာ အဲဒီ တဖတ်ဖတ် အသံက ထွက်မှာပေါ့၊ ဒီလူကြီး အဲလောက်တောင် အားရှိတာလား ခိခိ”
“ဟိဟိ ဟုတ်တယ် တကယ် ကြမ်းတာ၊ တမျိုးကြီးပဲ၊ စဥ်းစားကြည့်ပါဘား၊ အမိုးပေါ်မှာ အပေါ်မှာ ကောင်းကင်က ဟာလာဟင်းလင်း နဲ့ အဖိုးကြီးက သူ့အသက်ထက်ဝက်လောက်ပဲ ရှိတဲ့ ကောင်မလေးကို တဖတ်ဖတ် နဲ့ အသံထွက်အောင်ကိုလုပ်နေတာ၊ ကောင်မလေး ဆီက အသံကလည်း…”
ချိုလေး အသံက ပြောရင်း နှင့် အက်ကွဲသွားတယ်၊ ကျနော်က နောက်ချင်လာသဖြင့်၊
“ကြည့်ရတာ ချိုလေး တောင် စိတ်တက်ကြွသွားတယ်ထင်တယ်”
“အာ ကိုကိုနော်”
ချိုလေး က တခိခိ ဖြင့် ပြောလိုက်သဖြင့် ကျနော့် နောက်ချင်စိတ်က ပိုပြင်းပြလာရတယ်၊
“အင်းလေသံကတော့ တယောက်ယောက် က အဲဒီ အိမ်ဖေါ်မလေး နေရာ အစားဝင်ကြည့်ချင်နေပြီထင်တယ်”
“ဘာ…..??”
ချိုလေး မျက်နှာ ရဲတွတ်သွားပြီး ဒေါသ အရမ်းထွက်သွားပုံရတယ်။
“ကိုကို ဘာကြောင့် အဲလို ပြောရတာလဲ”
“နောက်တာပါကွာ ချိုလေးကလည်း ကိုကို က စတာပါ”
“အဲလို မစ နဲ့ မကြိုက်ဘူး”
“အင်းပါ အင်းပါ ချိုလေး မကြိုက်ရင် နောက် မစပါဘူး၊ ”
ချိုလေးက အံကို ကြိတ်ကာ ကျနော့်ကို မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်ရင်း၊
“ချိုလေး အိပ်တော့မယ် ဒါပဲ ဘိုင်”
ဆိုပြီး လိုင်းအောက် သွားပါတော့တယ်။
…………………………
ကျနော့် မှာ ကွန်ပြူတာရှေ့ ငုတ်တုတ်ထိုင် ရင်းက ငူတူတူ နဲ့ ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ ချိုလေး ကို ဒေါသတကြီး နဲ့ ဖြစ်သွားအောင် ကျနော် လုပ်မိလိုက်တယ်ထင်တာပဲ၊ ပုံမှန်ဆို ရင် တည်ငြိမ် အေးဆေး ပြီး ရှက်တက်တယ်၊ သူများ နဲ့ ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်ရမှာ ကို ကြောက်တတ်တဲ့ ချိုလေး၊ ကျနော်တို့ အိမ်ထောင်သက် ကိုးနစ်နီးပါး မှာ တခါမှ ကျနော့် ကို အသံကျယ်ကျယ် နဲ့ တခါမှ ပြန်မအော်ခဲ့ ဖူးတဲ့ ချိုလေး၊ ဘယ်လို ပဲ သဘောမတိုက်ဆိုင်တာ ဖြစ်ပေ့စေ၊ အလျှော့ပေးတတ်သူ၊ သူမပျော်ရွှင် ခဲ့ရင်တောင် ကြိတ်မှိတ်လို့ တခါတလေ ငြိမ်သက်ပြီး မျက်ရည် မသိမသာ သုပ် တတ်တဲ့ ချိုလေး၊ ခု တော့ အရမ်းဒေါသ ထွက်သွားအောင် ကျနော် လုပ်လိုက်မိပြီ။
ချိုလေး ဘာလို့ အဲလောက်တောင် ဒေါသ ထွက်သွားရတာလဲ ဆိုတာလည်း ကျနော် မတွေးတတ်၊ ဒီထက် ဆိုးတဲ့ နောက်တာ ပြောင်တာတွေ အရင်က လုပ်ခဲ့ဖူးတာပဲ၊ သူ မသိချင်ယောင် ဆောင်မယ် ဒါမှ မဟုတ် မျက်နှာကို ခပ်တည်တည် နဲ့ မကြိုက်ဘူး ဆိုတာကို ပြမယ်၊ အခု လို စိတ်ဆိုး သွားတာမျိုး မရှိခဲ့ဖူးဘူး၊ ကျနော် ချိုလေးကို ဖုံးခေါ် ပြီး ပြန်ချော့ ဖို့တောင် စဥ်းစားမိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ခု လို စိတ်ဆိုးနေပုံမျိုး နဲ့ ဆိုရင် ခနတော့ အရှိန်သေ သွား အောင် ထားလိုက်မှ ရမယ်လို့ တွေးမိတယ်။
အဲလို ငိုင်တိုင်တိုင် နဲ့ ထိုင်နေတုန်း နာရီဝက်လောက်အကြာမှာ စကိုက်စခရင် က ခေါ်သံထွက်လာတယ်။ ကျနော် ကမန်းကတမ်း သွားဖွင့်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး ပုံပေါ်လာပြီး ၊
“ဆောရီး ကိုကို ၊ ချိုလေး ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး”
“ကိုကို က ဆောရီး ပြောရမှာ ချိုလေး ကိုကို က ချိုလေး ဘယ်လို ခံစားနေရမှန်းမသိပဲ အနောက်လွန်သွားတာ”
“ဟုတ်ဘူး ကိုကို ချိုလေး အပြစ်ပါ”
“ကိုကို နောက်တာ စည်းကျော်သွားတာပါ ချိုလေးရယ်”
“ကိုကို က မကျော်ပါဘူး၊ ချိုလေး သာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းလိုက်နိုင်တာ”
“ချိုလေး ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
“အင်း ချိုလေး ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိဘူး”
ချိုလေး က ပြောရင်းနဲ့ သူ့ မျက်နှာကို သူလက်ဝါး နှစ်ဖက်နဲ့ ဖုံးအုပ်လိုက်တယ်”
“ချိုလေး ချစ်လေး ဘာဖြစ်လို့လဲကွာ”
ချိုလေး က သူလက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ကို မျက်နှာပေါ်မှာ ခနကြာအုပ်ထားလိုက်သေးတယ်။ နောက်မှ ပြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး၊
“ချိုလေး ဦးသာမြတ် ကြီး အကြောင်းကို အိပ်မက်မက်ခဲ့တယ်”
“အိုကေ”
“ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က၊ အိပ်မက်…အိပ်မက် ထဲမှာ…ကိုကို….ကိုကို..ပြောသလိုပဲ၊ ချိုလေး က ဟို ကောင်မလေး နေရာမှာ ဖြစ်နေတယ်…”
ချိုလေး မျက်နှာတခုလုံးက ရဲတွတ်နေတယ်။
“အဲဒီတော့”
“အဲတော့”
“အင်းလေ ချိုလေး က ဘာလုပ်သေးလဲ”
“အိပ်မက်ထဲမှာလား”
“ဟုတ်ဘူး အပြင်မှာလေ”
“အာ ဘာလုပ်ရမှလဲလို့၊ အဲဒါပဲလေ၊ ချိုလေး အိပ်မက် ထဲမှာ ဦးသာမြတ် ကြီးကို မက်မိတယ်၊ အဲဒီအိပ်မက် ကို ခေါင်းထဲက ဖျောက်မရပဲ၊ ချိုလေး စိတ်ကူးထဲမှာ ပြန်ပြန် တွေးနေမိတယ်၊ နောက်ပြီးတော့ အဲဒီ အတွေးတွေက ချိုလေး စိတ်တွေကို ထ လာစေတယ်”
ကျနော် က ကုလားထိုင်နောက်မှီမှာ အသာဖြေလျှော့ ထိုင်လိုက်ရင်း ပြုံးလိုက်ကာ၊
“အော် ချိုလေး က ယောက်ျား တယောက် နဲ့ အိပ်မက်ထဲမှာ ဖြစ်မိတာကို စိတ်ထဲမှာ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်ပေါ့”
“အင်းပေါ့”
ကျနော်က တဟားဟား နဲ့ ရီမောလိုက်မိတယ်။ ချိုလေး က စိတ်ရှုတ်သွားပုံမျိုးနဲ့၊
“ကိုကို ကဘာလို့ ရီတာလဲ”
“ဟဟ ချိုလေး ကလည်း ၊ အိမ်ထောင်သက် ကိုးနှစ် လောက်ကြာပြီး ကိုကို့ အပေါ် ဒီလောက် သစ္စာ ရှိခဲ့တဲ့ မိန်းမ တယောက်က အိပ်မက်လေး တခု ထဲမှာ ဖြစ်လိုက်တာနဲ့ တခါထဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယူကြုံးမရ ဖြစ်နေလိုက်တာ၊ ကိုကို ဆို ဘယ်လို လုပ်မလဲ လို့ ဟားဟား”
“ချိုလေး က ကိုကို့ လိုမှ မဟုတ်တာ”
ချိုလေး က မျက်နှာကို မဲ့ နူတ်ခမ်းကို ရွဲ့ကာ ပြောလိုက်လို့ ကျနော်လည်း အသာလျှောချရတယ်။
“အင်းပါ အင်းပါ သိပါတယ်”
ချိုလေး မျက်နှာထား နည်းနည်းတော့ ပျော့သွားခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ မျက်နှာမှာ စိတ်အနှောက်ယှက် ဖြစ်နေတာတော့ ရှိနေတုန်းပဲ၊
“တကယ်တော့ အဲဒီ အိပ်မက်တခုထည်းကြောင့် မဟုတ်ပါဘူး၊ မနှစ်လောက် ကတည်းက နည်းနည်း လေးတော့ တမျိုး ဖြစ်နေတာ”
“ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ”
“ချိုလေး စိတ် တွေ မကြာမကြာ ထထ လာတယ် ဟိုဟာကို စဥ်းစားမိရင်းပေါ့၊ ကိုကို သိတယ်မလား”
“လိင် မှု ကိစ္စ တွေကို စဥ်းစားရင်း နဲ့လား”
“အင်း”
အဲဒါက လည်း တကယ်တော့ ကျနော့် အတွက် အသစ်အဆန်းတော့ မဟုတ်ဘူး၊ နောက်ဆုံး အခေါက် အိမ်မှာ သုံးလလောက် နားနေခဲ့တုန်းက ချိုလေး ရဲ့ ဆန္ဒ ရမက်တွေ ထကြွ နေတာကို ကျနော် သတိထားမိတယ်၊ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ လိင်မှု ဆက်ဆန်ရေး ကလည်း အမြဲတမ်း ဆန္ဒ ပြည့်ဝ နေတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ကတည်းက ကျနော် က စလိုက်တာနဲ့ ချိုလေး က ရယ်ဒီပဲ၊ ပထမ အစဦးလပိုင်း လောက်က တော့ ချိုလေး က နည်းနည်း ရှက်တွန့်တွန့် ရှိသေးတယ်၊ နောက်တော့ သားလေး မွေး ပြီး နောက်ပိုင်း ကစလို့ ချိုလေး က ပိုပြီး လိင်ကိစ္စ မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်လာခဲ့တယ်၊ အရမ်း ထန်တဲ့ ထဲမှာတော့ မပါပါဘူး၊ နောက်ပြီး ခုလို နစ်ကြာလာတောင် ပုလွေ ဘာဂျာ တွေ ရယ် အသစ် အဆန်း စမ်းချင်တာတွေရယ် ကိုတော့ သူသိပ်ပြီး မရဲတင်း သေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ကလည်း အတင်း မတွန်းပါဘူး၊ ကျနော့် အတွက်က နိုင်ငံတကာ က ကောင်မ တွေက မျိုး စုံ စမ်းသပ် ဆက်ဆံ လို့ ရနေတာကို၊ သူတို့ နဲ့ ကတော့ ကြမ်းချင်သလို ကြမ်း ရမ်းချင်သလို ရမ်း၊ အဲဒါကြောင့် လိင်ကိစ္စ နဲ့ ပတ်သက်လာရင် ကျနော့် အတွက် ချိုလေး က အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်း နဲ့ တူတယ်၊ ရိုးရိုး ပဲ ဒါပေမဲ့ သက်တောင့် သက်သာ နဲ့ အဆာပြေ စားလို့ ရတယ်၊ အပြင်ဆိုင် တွေက ဟင်းမျိုးစုံ ပေါက်ကရ ချက်တာ စားလာရပေမဲ့ ၊ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် တော့ အိမ်ထမင်း အိမ်ဟင်း စားကောင်းတာပဲ။ သူ့ကို လည်း ကိုယ့် အိမ်ရှင်မ ရိုးရိုး အေးအေး လေး နေတတ်သူ ဆိုတော့ အရမ်း ထန် အရမ်း တင်းတဲ့ မိန်း မ လို့လ်း မထင်ဘူးလေ။
အဲဒီ နောက်ဆုံး တခေါက်မှာတော့ ချိုလေး က တော်တော် လေး ထန်နေတာ သတိထားမိခဲ့တယ်၊ အရမ်းကြီး ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ ကျနော့် အပေါ် ခွတက်တာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ သူ အချိန် များများ မသိမသာ စခဲ့တာတော့ သတိထားမိနေတယ်။
“အင်း အခု နောက်ပိုင်း ချိုလေး တအားထန် နေတယ် ဆိုပါတော့”
“အာ ကိုကို့ စကားကြီး ကလည်း ချိုလေး ကို အပေါစား ဟာမ တွေ ကျနေတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အဲလို ပဲ ပြောရတော့မလား၊ ဒီတခေါက် ကိုကို သင်္ဘောပေါ် ပြန်တက်သွားပြီးတဲ့ အချိန်မှာ ချိုလေး သွေးသားတွေ က တောင်းတ တာ ပိုများလာသလိုပဲ၊ အရင် တုန်းက အဲလို တခါမှ မဖြစ်ဖူးဘူး”
“အဲဒါ သဘာဝ ပါ ပဲ ချိုလေးရယ်”
“ဟင့်အင်း ချိုလေး အတွက်တော့ မဟုတ်ဘူး”
“ချစ်လေး အမျိုးသမီး တွေဟာ သူတို့ ရဲ့ စိတ်ဆန္ဒ ရမက်ဇော အပျင်းထန်ဆုံး အချိန်ဟာ အသက်သုံးဆယ်ကျော်မှ စတယ် ဆိုတာ မသိဘူးလား”
“တကယ် ?”
“ဟုတ်ပ၊ အထူးသဖြင့် ကလေး နဲ့ အမျိုးသမီးတွေ၊ သူတို့ ကိုယ်ခန္ဓာကို သူတို့က ပိုပြီး ယုံကြည်စိတ်ချမှု ရှိလာတယ်၊ နောက်ပြီး လိင်ကိစ္စ အတွေ့အကြုံ ကလည်း များလာတယ်၊ အဲဒါတွေ ကြောင့်လည်း ပါတာပေါ့”
“အင်း..”
“ချိုလေး တနေ့ဘယ်နှစ်ခါလောက် မာစတာဘိတ်လုပ်သလဲ”
“ကိုကို….နော် ”
ချိုလေး မျက်နှာကြီး နီရဲသွားတယ်။
“အို ချစ်လေး ကလည်း ကိုယ်နဲ့ လက်ထပ်ထားတာ ကိုးနှစ်လောက် ရှိတောင် ရှိနေတဲ့ ကိုယ့် ယောက်ျားကို မှ မပြောပြ ရင် ဘယ်သူ့ကို သွားပြောမှာလဲလို့”
“အာ ကွာ ကျွတ်စ်”
“တနေ့ ငါးခါလား”
“ဟင့်အင်းပါ”
“အဲဒါဆိုရင်”
“တခါ ဒါမှ မဟုတ် နှစ်ခါ ပဲ၊ မနက်ပိုင်း ရေချိုးတဲ့ အချိန် တခါ၊ ဒါမှ မဟုတ် ညဘက် အိပ်ရာဝင်တဲ့ အချိန် တခါ”
“ဘာ ကို မှန်းပြီး လုပ်လဲ”
“ကိုကို့ ကိုပေါ့”
ချိုလေး အဖြေ က မြန်ဆန်လွန်း အားကြီးတယ်လို့ ထင်မိတယ်၊ တခုခု ကို ဖုံးကွယ်ထားသလိုပဲ၊ ပထမတော့ သူ့ကို နည်းနည်း ညှစ် အစ်လိုက်မယ်လို့ စိတ်ကူးပြီး မှ၊ ထားလိုက်ပါတော့ လို့ တွေးလိုက်တယ်၊ ဒီလောက် အထိ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလာဖို့တောင် လင်မယားသက် ဆယ်နှစ် နီးပါး ကြာခဲ့တာ၊
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား စကားစ ပြတ်ပြီး ရပ်သွားကြတယ်၊ ခနနေ မှ ချိုလေးက၊
“အင်း ချိုလေး တကယ် အိပ်ဖို့အ ချိန် ကျော်နေပြီ၊ ”
“ကိုကို့ ကို မာစတာဘိတ် ပြပါလား ခွိ”
“သေလိုက် ပါလား၊ ကိုကိုနော် ဟွန့်”
“လုပ်ပါ ချစ်လေး ရဲ့ ကိုကို့ အခန်း မှာ ကိုကို တယောက်ထဲပါ”
“ဟင့်အင်း မလုပ်ပြ နိုင်ပါဘူး ဒါပဲ ကိုကို အောက်ပြီ”
“အိုကေအိုကေ ၊ ဂွတ်နိုက် ချိုလေး ”
ကျနော်လည်း ဆက်မတွန်းတော့ ပါဘူး၊ ပြုံး ပြီး စကိုက်ကနေ ထွက်လိုက်ပါတော့တယ်။
……………………………….
အခန်း ၆။
အဲဒီ စကိုက်ချက် အပြီး နောက် နှစ်ပတ်လောက် ကျနော် ချိုလေး နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားပါတယ်၊ ကျနော်တို့ သင်္ဘောက တကယ့် ပင်လယ်ပြင်ကြီးထဲ အင်တာနက် ကောင်းကောင်း မမိတဲ့ နေရာ ရောက်နေလို့ပါ။ သင်္ဘောပေါ်ကနေ ဆိပ်ကမ်းကို ဆက်သွယ်တဲ့ ကွန်မြူနီကေးရှင်းကနေ တဆင့် ချိုလေး ကိုတော့ အကျိုး အကြောင်း မက်ဆေ့ ပို့ပေးထားပါတယ်၊ အတ္တလန်တစ် ထဲ မိုးလေဝသဆိုး တဲ့ထဲ ရောက်နေတာကိုး၊ နောက်တကြိမ် ချိုလေး နဲ့ စကိုက် ပြောရတော့ ကျနော် က ပနားမား နေ့လည်ခေါင်ကြီး၊ မြန်မာပြည်မှာတော့ ညဖက်ပေါ့၊
ထုံးစံအတိုင်း စကိုက် စဖွင့်တော့ သား အကြောင်း ကျောင်းမှာ ဘာတွေ ဖြစ်တယ်၊ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘယ်လို ဆော့တာ၊ နောက် သားကြိုက်တတ်တဲ့ တီဗီ ဇာတ်လမ်းတွဲ အကြောင်း စသဖြင့် ပုံမှန် ပြောနေကြ အကြောင်းအရာ တွေကို အပ်ဒိတ်လုပ်ပါတယ်။ ချိုလေး မျက်နှာ အမူအယာ ကလည်း ပုံမှန်ပါပဲ၊ အဲလို ပြောနေရင်း အနောက်က သား မိုးဟိန်းဝင်း က သူ့အမေ ဘေးက ဖြတ်ဝင်ပြီး ကျနော့်ကို အဆက်အစပ်မရှိ လှမ်းပြောလိုက်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။
” အဲဒါ ဘဘမြတ် ကြီးက ရေခဲမုန့် စားဖို့ ခေါ်သွားတယ် ပြီးတော့…..”
“ဘာ ဘဘမြတ် ဟုတ်လား”
ကျနော် ရုတ်တရက် သားကို စကားဖြတ်လိုက်ပြီး ချိုလေး မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ချိုလေးက မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲ နဲ့ နောက်မှ သူပြောပြမယ်လို့ အမူအယာ ပြပါတယ်။
“ဟုတ်တယ် နောက်ပြီးတော့ ဘဘမြတ် က သား ဝေါ့ကင်းရူး ကို ကြိုး ဘယ်လို ချီသလဲ ဆိုတာ ပြပေးတယ် ပြီးတော့ …”
သား မိုးဟိန်းဝင်း အဆက်မပြတ် ပြောနေတဲ့ စကားတွေနားထောင်ရင်းနဲ့ သူ ခုတလော ကျနော်တို့ ကွန်ဒို က လုံခြုံလေး ဦးလေးကြီးနဲ့ တော်တော် ဓါတ်ကျနေတာပဲလို့ တွေးမိလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်လောက် သူပြောချင်တာ ပြောပြီးတော့ သားက တဝါးဝါးနဲ့ သန်းလာတယ်၊ ချိုလေး က သူ့ကို သွားအိပ်တော့ လို့ ပြောလိုက်တော့ သူက ကျနော့်ကို နူတ်ဆက်ပြီး သူ့အခန်းရှိရာကို ထွက်သွားတော့တယ်။
“ကဲ ပြောပါဦး ဦးသာမြတ် ကြီးက အခုတော့ အိမ်မှာ အတော် ဓါတ်ကျနေတာပေါ့ ဟုတ်လား”
ကျနော် က နောက်သလို ပြောင်သလို လေသံအေးအေး နဲ့ ပြောလိုက်ပေမဲ့ စိတ်ထဲမှာ တော့ ခုတုတု ပေါ့။
“မဟုတ်တာတွေ ပြောမနေနဲ့ ကိုကို၊ သူက ချိုလေး ခြေထောက်နာနေလို့ အိမ် အတွက် လိုတဲ့ အကူအညီပေးနေတာ၊ ချိုလေး ဟိုတလောက ချော်လည်း ပြီး ခြေကျဥ်းဝတ် မျက် သွားတာ ခြေထောက် တောင် ကောင်းကောင်း ထောက်လို့ မရလို့”
“ဟင် ဟုတ်လား အခု ရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အင်း အခု တော့ တော်တော် သက်သာနေပါပြီ၊ ဟိုတလော က တော်တော် နာတာ”
“ဘယ်လို ဖြစ်ရတာလဲ ချိုလေး ရယ်”
“ကိုကို နဲ့ ချိုလေး တို့ နောက်ဆုံး စကိုက် ကနေပြောပြီး နှစ်ရက်လောက်ပဲ၊ ချိုလေး စျေးဝယ်က နေပြန်လာတာ၊ နေ့လည် ၁၁ နာရီလောက်၊ ဂိတ်ထဲ ရောက်နေပြီ၊ ဓါတ်လှေခါးဆီကို လျှောက်သွားနေတုန်း မြောင်းဖုံး တခုက လှုပ်တုတ်တုတ် ကို တက်နင်း လိုက်မိပြီး ချော်လဲတာ၊ ချိုလေး ညာဘက်ခြေကျင်းဝတ် က အရမ်းနာသွားပြီး ထောက်လို့ ကို မရတော့တာ၊ ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်း တွေလည်း အကုန် လမ်းပေါ် ပြန်ကျဲ ကုန်တာပေါ့”
“အမလေးကွာ၊ အရိုးတွေ ဘာတွေရော ”
“ကျိုးတာပဲ့တာတော့ မဖြစ်ပါဘူး အရမ်းနာသွားလို့ အော်လိုက်မိတာ၊ ဂိတ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဦးသာမြတ် ကြီးက ကြားလို့ အမြန်ပြေးလာပြီး ထူပေးတယ်၊ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ထဖို့ လုပ်တာတောင် ခြေထောက်က ထောက်မရလို့ ပြန်လဲကျသွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သူလည်း အရမ်း စိုးရိမ်သွားပြီး သူထိုင်နေတဲ့ ကုလားထိုင် ကို ပြေးယူပြီး ချိုလေး အနားလာချတယ်၊ ပြီးတော့မှ သူက ချိုလေးကို မချီပြီး ဒီကုလားထိုင်ပေါ် တင်ပေးရမလားလို့ မေးတယ်၊ သူက ချိုလေးကို ချီမ ရမှာကို အားနာလို့ ထင်တယ်၊ ချိုလေး ကလည်း ရွေးစရာလမ်း မရှိဘူးလေ၊ လမ်းမပေါ် မှာ ဖင်ထိုင်ရက် ကနေ လှုပ်လို့မှ မရတာ၊ အနားပတ်ဝန်းကျင် မှာလည်း အဲဒီအချိန်က ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး လည်း ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်တယ်။ အဲဒါနဲ့ သူကချိုလေး ကို မချီပြီးကုလားထိုင်ပေါ် တင်ပေးတယ်”
ဘာကြောင့်မှန်းတော့ မသိဘူး၊ အဲဒီ ညှက်သေးသေး ဂိတ်စောင့် အဖိုးကြီး က ကျနော့် မိန်းမ ကို ပွေ့ချီပြီး မတဲ့ ပုံကို ပြေးမြင်ယောင်မိပြီး၊ အဲလို အရေးပေါ် အခြေအနေမျိုးကြေင့် လုပ်ရတယ်ဆိုတာကို နားလည်ပေမဲ့၊ စိတ်ထဲ နည်းနည်း သဝန်တို သလိုလို၊ ဖြစ်မိပြီး စိတ်လည်း နည်းနည်း တော့ လှုပ်ရှား သွားရတယ်။
“ချိုလေးကို သူဘယ်လို မချီတာလဲ”
“သူက ချိုလေး ညာဘက် ကနေ ခါးကိုင်းပြီး လက်တဖက်က ချိုလေး ကျော နဲ့ ဘယ်ဘက် ဂျိုင်းအောက်ကို လျို၊ ပြီး ချိုလေး ရဲ့ မနာတဲ့ ခြေထောက်ပေါ် မှာ အားပြု ပြီး ထခိုင်းတယ်၊ နောက် သူက ကိုယ်ပြန်ဆန့် ပြီး အသာလေး ပါပဲ ချိုလေးကို မပြီးကုလားထိုင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်”
“သူ့ လက်က ချိုလေး ရင်သား တွေကို ထိမိသေးလား”
“ကိုကို နော် !!!!!!”
“အင်းလေ ထိမိတယ်ပေါ့”
“အင်း အဲဒီ အချိန် တုန်းက ဘေးနား တော့ ထိမိတာပေါ့၊ အဲဒါက ရှောင်လို့ မှ မရတာကို ”
ကျနော့် ကို ပြန်ဖြေရင်း ချိုလေး မျက်နှာလေး ရဲသွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။
“အော် အဲဒီ အချိန်တုန်း က ဆိုတော့ နောက်ထပ် အချိန်တွေ ရှိသေးတယ်ပေါ့”
“ကိုကို ရာ၊ ကဲ ချိုလေး အစီအစဥ် အတိုင်း ပြောပြမယ်၊ တခါထဲ ဟိုမေး ဒီမေး နဲ့”
“အင်းပါ အင်းပါ”
“ဦးသာမြတ် ကြီးက ချိုလေး ကို ကုလားထိုင်ပေါ် တွဲတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ပြန့်ကျဲ နေတဲ့ ချိုလေး ပစ္စည်း တွေကို လိုက်ကောက် ပြီး အိပ်ထဲ ပြန်ထည့်တယ်၊ တချို့ သုံး မရတာ ပေတေ သွားတာတွေတော့ အမှိုက်ပုံးထဲ ပြစ်ထည့်လိုက်တယ်၊ အဲဒီ အိပ်ကို သူ လက်တဖက် နဲ့ ဆွဲပြီး တော့ မှ သူက ချိုလေးကို သူ ဓါတ်လှေခါး က တဆင့် ချိုလေး တို့ အခန်းကို လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောတယ်၊ ချိုလေး လည်း သူ့လက်ကို ဆွဲအားယူပြီး ကုလားထိုင်က ထဖို့ ကြိုးစား ကြည့်တယ်၊ ခြေထောက်လည်း အဲလောက် နားလိုက်ရင် သက်သာပြီ လို့ ထင်ပြီးပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ခြေထောက်က ပိုဆိုးလာတယ်၊ ခြေကျင်းဝတ် က ဖူးယောင် လာတာကိုး၊ ချိုလေး သူ့ကိုယ်ကို မှီတွဲပြီး ခြေတချောင်းထောက်နဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး ဓါတ်လှေခါး ဆီကို သွားရတယ်”
“သူ့ကြည့်ရတာ ပိန်ပိန်ပါးပါး နဲ့ ချိုလေး ကိုယ်လုံးကို တဖက် စျေးကဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်း တွေ တဖက် နဲ့ နိုင်ရော နိုင်ပါ့မလား ၊ သူက ချိုလေး ထက်တောင် နည်းနည်း အရပ်ပုမယ်ထင်တယ်၊ ဟုတ်တယ်မလား”
ကျနော့် မိန်းမ က အရပ် ငါးပေ လေးလက်မ ဆိုတော့ မြန်မာ အမျိုးသမီး ထဲမှာ မနှိမ့်တဲ့ အရပ်၊ ကျနော် မှတ်မိသလောက် ဆို ဦးသာမြတ်ကြီးက ချိုလေး နှားရွက်လောက်ပဲ မြင့်မယ်ထင်တယ်။
“ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး အောင် အံအားသင့် သွားရတယ်၊ သူက အရင် က စစ်တပ် ကတဲ့၊ စစ်ထဲမှာ အနှစ် ၂၀ လောက် တာဝန်ထမ်းခဲ့ဘူးတာတဲ့၊ တပ်ကြပ်ကြီး အဆင့် နဲ့ အနားယူခဲ့တာဆိုပဲ”
“အင်း အဲဒါကြောင့် လည်း သန်မာ နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့”
“အင်း ထားပါတော့၊ အဲဒါနဲ့ ဓါတ်လှေခါးထဲ လည်း ရောက်ရော သူက ကိုယ်အနေအထား ပြင်ရင်း နဲ့ သူ့လက် ကို နည်းနည်း ရွေ့လိုက်တယ်၊ အဲဒီ အချိန်မှာ သူ့လက်ဖျားထိပ် တွေက ချိုလေး ရင်သား ကို တမင် လာထိ သလို ပဲ ခံစားလိုက်ရတယ်”
“လက်ကို ပုတ်မထုတ်လိုက်ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း သူက အဲလောက်တောင် ကူညီလာပြီးမှ တော့ အားလည်း နည်းနည်း နာသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး လက်နဲ့ သူ့လက်ကို ဖိကိုင်ပြီး အောက်ကို နည်းနည်း ဆွဲချလိုက်တယ်”
“ချိုလေး က ဘာဝတ်ထားတာလဲ”
“ချိုလေး က ဒီနား က စျေးလေး မှာပဲ သွားဝယ်တာ ဆိုတော့ အိမ်နေရင်း ဂျိုင်းပြတ်ခါးတို ဘလောက်စ် ကလေး ဝတ်သွားတာ၊ ဟို အနီလေး လေ ကိုကို သိပါတယ်”
“အင်း အဲကောင်က တော်တော် ခါးတိုတာ ချိုလေး လက်မောင်း မြှောက်လိုက်ရင် ခါးက လွတ်နေမှာပေါ့”
“အင်း သူ့လက်ကြီးက ချိုလေး ခါးအသားကို တိုက်ရိုက် ကိုင်မိသလို တော့ ဖြစ်နေတာပေါ့ ဒါပေမဲ့ ရင်သား တွေလာထိနေတာထက် စာရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့၊ ချိုလေး တို့ အထပ်ရောက်တော့ ဓါတ်လှေခါးကနေ အခန်းဝ ရှိရာကို ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ သွားရတာပေါ့၊ ချိုလေး ပိုက်ဆံအိပ် က ချိုလေး ဘယ်ဘက်လက်မှာရှိနေတုန်း မို့ အခန်းဝ ရောက်တော့ အိပ်ထဲက သော့ ကို ထုပ်မလို့ လုပ်လိုက်တော့ ဟန်ချက်ပျက် ပြီး လဲကျမလို ဖြစ် သွားတယ်၊ ဦးသာမြတ်ကြီး က ကမန်းကတမ်း လှမ်းဆွဲပြီး ပွေ့လိုက်ရတယ်”
“အိုး..”
ကျနော့် မျက်နှာက ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်သွားတယ်၊ ဒီအဖိုးကြီးတော့ ငါ့မိန်းမ ကို ကိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးရသွားတာပေါ့ လို့ တွေးမိလိုက်တာလေ။
“ချိုလေး လဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားတော့ အရမ်း ရှက်သွားတာ၊ အခန်း နံရံကို လက်ထောက်ပြီး သူ့ကို လွတ်ပေးပါလို့ ပြောလိုက်ရတယ်၊ ပြီးတော့ သူ့ကို ပဲ သော့ပေး ပြီး တံခါး ကို ဖွင့်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ နောက်တော့ အခန်းထဲကို တွဲခေါ်လာပြီး ချိုလေး ကို ဆိုဖာပေါ်မှာ ချပေးလိုက်တယ်”
“သူ့ လက်တွေက လှုပ်ရှားသေးလား ခွိ”
“မထိမဖြစ်တာက လွဲလို့ပေါ့ ကိုကို ”
ချိုလေး က နူတ်ခမ်းမဲ့ ပုခုံးတွန့်ပြရင်းနဲ့ ဆက်ပြောတယ်။
“ချိုလေး က သူ့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း နဲ့ စျေးက ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို မီးဖိုထဲက စားပွဲပေါ် မှာပဲ တင်ထားပေးဖို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူ့ကို လည်း တခုခု တော့ ကျေးဇူးတင်တဲ့ အနေနဲ့ ပေးမှ ရမယ်ဆိုပြီး ပိုက်ဆံအိပ်ကို ဖွင့်လို့ ပိုက်ဆံ တထောင်တန် လေး တရွက် ထုတ်ပေးလိုက်တယ်၊ သူက မယူဘူး၊ ကျနော် က ကိုယ့် အလုပ်ကိုယ်လုပ်တာပါတဲ့၊ ချိုလေး က ကျေးဇူးတင်လို့ပါ ဆိုပြီး အတင်းပေးတော့၊ သူက ကျနော် ခုန က လွှတ်ပြစ် လိုက်ရတဲ့ နို့ နဲ့ လိမ္မော်ရည် ဘူးတွေ သွားဝယ်ပေးမယ်တဲ့ ၊ မမလေး သားအတွက် လိုမှာ မို့လို့ တဲ့ ဆိုပြီး ယူသွားတယ်”
“အင်း တော်တော်လေး တော့ တွေးတတ်တာပဲ”
လို့ ပါးစပ်က ပြောလိုက်ပေမဲ့ စိတ်ထဲကတော့ ၊ ဒီလူ ငါ့မိန်းမ ဆီ နောက်တခေါက် လာဖို့ အခွင့်အရေးရအောင် ကြံတာပဲ လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။
“ချိုလေး ကတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ မလိုပါဘူး ရှင် ကျမ အသိ ဆိုင် ကို ခေါ်ပြီး အိမ်လာပို့ပေးခိုင်းလို့ ရပါတယ်၊ ဆိုတော့ သူက အတင်း ခေါ် မနေပါနဲ့ ကျနော် သွားဝယ်ပေးပါ့မယ် လို့ပဲ ပြောတယ်၊ ပြီးတော့ ထွက်သွားတယ်”
—–
အခန်း ၇။
“ချိုလေး လည်း ဆိုဖါမှာပဲ ထိုင်ရင်း က ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး၊ ခြေကျင်း ဝတ်က ယောင်ပြီး အရမ်းနာနေတော့ အရိုးများ အက်သွားပလား ဘာလားမသိ၊ နာတာကလည်း တဖြည်းဖြည်း ပိုဆိုးလာသလိုပဲ၊ အဲလို နေရင်း နာရီဝက်လောက်ပဲ ဦးသာမြတ်ကြီး ပြန်ရောက်လာတယ်၊ သူက နို့ နဲ့ လိမ္မော်ရည်တင် မကဘူး တခြားဟာတွေ ပါ ယူလာတယ်၊ ဒီကွန်ဒို က အခန်းတခု ကနေ သူငှားလာတာတဲ့ ဂျိုင်းထောက် တစုံရယ် အထုပ်တထုပ်ရယ်၊ အဲဒါတွေ ခနချပြီး သူက မီးဖို မှာ နို့တွေ လိမ္မော်ရည်တွေ အရင် သွားထားလိုက်တယ်၊ ပြီးမှ ပြန်လာပြီး ချိုလေး ရှေ့ ကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်၊ ချိုလေး က ဟယ် ဦးသာမြတ်ကြီး ဘာလုပ်မလို့လဲ ဆိုတော့၊ မမလေး ကျနော် တို့ နယ်ဖက်က သုံးတဲ့ ဒဏ်ကြေဆေး တဲ့ ကျနော် ခနခန သုံးဖူးတယ် အရမ်းကောင်းတာတဲ့ အဲဒါလေး အသားထဲ ဝင်အောင် ပွတ်လိမ်း ပြီး နည်းနည်းလေး နှိပ်ပေးလိုက်ရင် သက်သာသွားမှာတဲ့၊ ချိုလေး ကတော့ ရပါတယ် ဦးသာမြတ် ရယ် ကျမ ဆရာဝန်ဆီ သွားရမယ်ထင်ပါတယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူက ဆေးလိမ်းပေးဖို့ အသင့် ဖြစ်နေပြီ၊ နောက်ပြီး၊ ဒါလေး စမ်းကြည့်စမ်းပါ မမလေး ရယ်၊ ကျနော် အာမခံတယ်၊ ကျနော်က အရိုးအကြော ကျွမ်းပါတယ်တယ် အနှိပ်လည်းကောင်းတယ်၊ ခနလေး နဲ့ သက်သာသွားမယ် မယုံရင်ကြည့် လို့ပြောပြီး ဆေးတွေကို ချိုလေး ခြေကျင်း ဝတ်မှာ လိမ်းတော့တာပဲ၊ ”
“ဝိုးးးးး သူက ချိုလေး ခြေထောက်တွေကို ကိုင်တယ်၊ ချိုလေးကလည်း ခွင့်ပေးတယ်ပေါ့”
“အဖြစ်အပျက် ကလည်း မြန်တယ်လေ၊ ချိုလေး လည်း ရွေးစရာလမ်းမှ မရှိတာ၊ သူ့ကို ကန်ထုတ်ပြစ်ဖို့လည်း မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ”
“ဟုတ်ပါတယ်လေ ၊ အဲဒါနဲ့ သူက နှိပ်ပေးရောလား”
“အင်း သူက ဆေးကို ခြေကျင်းဝတ် တခုလုံး ပတ်လည်မှာ လိမ်းပေးတယ် ပြီးတော့ သူ့လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ပွတ်ရင်းက နှိပ်ပေးတယ်၊ ”
ချိုလေး က ပြောရင်း နဲ့ မျက်နှာလေး နီလာတာ တွေ့ရတယ်၊
“ဘယ်လို နေလည်း ကောင်းလား”
“အင်း ဆေး က အသားပေါ် မှ ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်း လေး ဖြစ်လာတယ် တေဇော်ဘန်း လိုပဲ နောက် နှိပ်တာကလည်း အကြောသိသလိုပဲ ၊ ချိုလေး နာတာ သက်သာလာတယ်”
“ကိုကို ဆိုလိုတာက တစိမ်းယောက်ျား တယောက်ရဲ့ လက်က ချိုလေး ခြေထောက်တွေကို ထိတွေ့ ပွတ်သတ်ပေးနေတာ ဖီးလ်ကောင်းလားလို့ မေးတာပါ”
ကျနော့် လေသံထဲ သဝန်တိုတဲ့ အသံပါသွားတယ်၊ ချိုလေး က ချက်ခြင်း သိတယ်။
“အော် ကိုကို က ဒါကို ကျတော့ သဝန်တိုတယ်ပေါ့၊ သူကိုယ်တိုင် ကျတော့ ကမ္ဘာတဝက်လောက်က နိုင်ငံတွေမှာတွေ့တဲ့ မိန်းမ တွေနဲ့ အိပ်နေပြီးတော့”
ချိုလေး က ကျနော့် ကို ဒေါသသံလေး နဲ့ တုန့်ပြန်လိုက်တယ်။
“အော် ကိုကို က အဲဒီ သဘောမျိုးနဲ့ မေးတာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ တကယ်သဘောရိုးနဲ့ မေးကြည့်တာပါ”
ကျနော် က ဆင်ခြေပေးလိုက်တယ်၊ ချိုလေး က ကျနော့်ကို ပထမ စိမ်းစိမ်း ကြီး ကြည့်နေပြီးမှ မျက်နှာ ထားပြန်ပျော့ သွားပြီး၊
“အင်း ချိုလေး လည်း ကိုကို့ ကို အဲလို ပြန်ချေမယ်လို့ မတွေးထားပါဘူး၊ တကယ် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် တော့ ချိုလေး လည်း နည်းနည်း တော့ ဘယ်လို ပြောမလဲ၊ စိတ်ထ လာတာ မျိုး မဟုတ်ပေမဲ့၊ တစိမ်းယောက်ျား တယောက် ရဲ့ အထိအတွေ့ ကတော့ တမျိုး ဖြစ်စေတာပဲ၊ သူ့ လက်တွေက ချိုလေး ခြေထောက်ကို ပွတ်ပေးနေတော့ ကြက်သည်းလေး တော့ ထ လာတာပဲ”
“အင်း အဲဒါက သဘာဝ ပါပဲ၊ တချို့ တွေ ဆို ခြေထောက် က အထိအတွေ့ ခံစားမှု ပို ပြင်းတတ်တာတောင် ရှိသေးတယ်”
“ထားပါတော့၊ ဦးသာမြတ်ကြီး ရဲ့ ပုံစံကလည်း တကယ့်ကို စီးရီးယပ်၊ သူက ချိုလေး ခြေထောက်ကို ပဲ အာရုံထားပြီး နှိပ်ပေးနေတာ၊ တခါတလေ တော့ ခြေသလုံး ကို လာပွတ်သတ်မိပါတယ်”
ချိုလေး စကားပြောနေရင်း က အသက်ရူသံ နည်းနည်း လေး ပြင်းလာတာကို ကျနော် သတိထားမိနေတယ်၊
“ဘယ်လောက် ကြာသွားလဲ”
“နှိပ်တာက တော့ စုစုပေါင်း ဆယ်မိနစ်လောက်ပါပဲ၊ နိပ်နေတုန်း နှစ်ယောက်စလုံး ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ပါဘူး၊ သူ ချိုလေး ခြေသလုံးကို လာလာ ပွတ်တာ သုံးလေးခါ လောက်ဖြစ်လာတော့မှ ချိုလေးက ဦးသာမြတ် ကျမ နာတက ခြေကျင်းဝတ်ပါ၊ ခြေသလုံးက ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး၊ လို့ ပြောလိုက်တယ် အဲတော့ သူ နည်းနည်းရှက်သွား ပုံရတယ်၊ တောင်းပန်ပြီး တော့၊ ကမန်းကတမ်း ထလိုက်တယ်၊ ပြီးသွားပြီ ဆိုပြီးတော့၊ ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက်လည်း တယောက်နဲ့ တယောက် အိုးတိုးအန်းတန်း တွေ ဖြစ်၊ ချိုလေး က ကျေးဇူးပါပဲ လို့ ထပ်ပြောလိုက်တယ်။”
“အင်း စိတ်ဝင်စားစရာပဲ”
“နောက် သူ ပြန်အထွက်မှာ မမလေး တခုခု လိုရင် သူ့ဆဲလ်ဖုံးကို ခေါ်ပါ ဆိုပြီး သူ့ဆဲလ်ဖုံး နံပတ်ပေးသွားတယ်၊ သူနှိပ်ပေးသွားတာက တော့ တကယ့်ကို သက်သာ သွားတယ်၊ သိပ်မနာတော့ ဘူး ဒါပေမဲ့ အဲဒီ ခြေထောက်ပေါ်မှာ တော့ အားပြုလို့ မရသေးဘူး၊ သူယူလာတဲ့ ချိုင်းထောက် ကို အားပြုပြီး သွားရတယ်၊ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေး ထယူပြီး သောက်လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ခန မှေးလိုက်တာ အိပ်ပျော်သွားတယ်”
“အင်း”
“တနာရီလောက် အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်တယ် တံခါးက ဘဲလ် မြည်တော့ မှ နိုးလာတယ်၊ ချိုင်းထောက်နဲ့ သွားတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဦးသာမြတ်ကြီး တံခါးဝမှာ၊ အထုပ်တွေနဲ့ သူက ချိုလေး ထမင်းဟင်းလည်း ချက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ တွေးမိလို့ အနားက စားသောက်ဆိုင် တခု ကနေ စားစရာတွေ သွားဝယ်လာ ပေးတာတဲ့၊ ချိုလေး လည်း ကျေးဇူးပါပဲ ဆိုပြီး မီးဖိုက စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထာခိုင်းလိုက်တယ်။ သူက ခွက်တွေ ပုဂံတွေ ယူပြီး တခါထဲ ပြောင်းထည့်ပေးနေတာကို အားနာတာနဲ့ ဦးသာမြတ် ရော တခါထဲ ဝင်စားလိုက်ပါ လားလို့ ပြောလိုက်တယ်”
“ဟဟ လန့်ချ်ဒိတ် ပေါ့ ”
“ကိုကို နော်”
ချိုလေး က လှမ်းဟန့်လိုက်တယ်၊ သူ့မျက်နှာလေး ကတော့ ပန်းရောင် သန်းနေတယ်။
“ထားပါတော့ အသေးစိတ် တိုလီမှုတ်စတွေ တော့ ကိုကို ပျင်းနေမှာ မို့ မပြောတော့ပါဘူး၊ လိုရင်း တိုရှင်း ပြောရရင်တော့ နောက်ပိုင်း ရက်တွေမှာ သူက ချိုလေး တို့ ကို အတော် အကူအညီ ပေးခဲ့တာ၊ ချိုလေး လမ်း ကောင်းကောင်း ပြန်မလျှောက်နိုင်ခင် အချိန်တွေမှာ စျေးသွားဝယ်ပေးတာတို့ သားကို ကျောင်း ဘပ်စ် ဆီကို ပို့ပေး၊ ကြိုပေးတာတို့၊ ကလေးကစားကွင်းကို ခေါ်သွားပေးတာတို့”
“နောက်ထပ် ရော အနှိပ်လက်စွမ်းလေး ဘာလေး ပြသေးလား”
“အင်း”
ချိုလေး မျက်နာ သိသိသာသာလေး နီတက်လာတယ်။
“တနေ့ နှစ်ခါ နှိပ်ပေးတယ်၊ အရမ်းကို သက်သာလာတယ်၊ ချိုလေး ဆရာဝန်ဆီ တောင် သွားစရာ မလိုတော့ဘူး”
“ကောင်းတာပေါ့”
ချိုလေး စကားစ ရပ်သွား ပြီး ငြိမ်သွားတယ်။ သူ့အမူအယာ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ သူ့မှာ ပြောစရာတွေ ကျန်နေသေးတယ် ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ရှက်နေပုံရတယ်၊ ကျနော်လည်း ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ခနနေတော့မှ ကျနော်က၊
“ဒါပဲလား၊ ဘာပြောစရာကျန်သေးလဲ ”
လို့ မေးလိုက်တော့ ချိုလေး မျက်နာ နီရဲ ပြီး ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။
“ဆက်ပြောလေ”
“အာ့ ဟို ရှက်စရာကြီး၊ ကိုကို ချိုလေး ကို စိတ်ဆိုးလိမ့်မယ် ထင်တယ်”
“မဆိုးပါဘူးကွာ ကိုကို ဂတိပေးပါတယ်”
ပြောသာ ပြောလိုက်ရတယ်၊ ကျနော့် စိတ်ထဲ မှာတော့ ဖြစ်နိုင်ခြေတွေ မျိုးစုံ လျှောက်တွေးနေမိပြီ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ကြားမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နိုင်မလဲ ဆိုတာ။
“အင်း နောက်ဆုံး အကြိမ် သူ ချိုလေး ကို နှိပ်ပေးတော့ ချိုလေး က အကိုက်အခဲ ပျောက်ဆေး အပြင်းစား ကို သောက်ထားတယ်၊ ချိုလေး က ဆိုဖာမှာ ထိုင်ပြီး သူက ကြမ်းမှာ ထိုင်လို့ ထုံးစံအတိုင်း ခြေထောက်ကို နှိပ်ပေးနေတယ်၊ ဆေးက လည်း ပူရှိန်းရှိန်း သူ့လက်တွေ ကလည်း ကြွက်သားလေး တွေကို ဖြေလျော့ ပေးနေသလိုမို့ ချိုလေး မှေးကနဲ အိပ်ပျော် သွားတယ်၊ ဘယ်လောက် ကြာအောင် အိပ်ပျော် သွားမှန်း တော့ မသိဘူး၊ ချိုလေး မျက်နှာကို တခုခု လာထိနေသလို ခံစားနေရလို့ နိုးလာတယ်၊ နောက် တော့ အဲဒါ ဦးသာမြတ် ကြီးရဲ့ နူတ်ခမ်းမွှေး ပါးပါး လေးက လာထိနေတယ် ဆိုတာသိလိုက်ရတယ်”
“ဘာ”
ကျနော် တောင် ကိုယ် ဒိန်းကနဲ မတ်သွားပြီး နှလုံးခုန်တောင် ရပ်သွားသလိုပဲ ဖြစ်သွားတယ်။
“သူက ဆိုဖာပေါ်မှာ ဒူးတဖက် ချိုလေး ဘေးမှာ ထောက်ထားရင်း ချိုလေး ပါးတွေကို ဖွဖွလေး လာနမ်း နေတာ၊ ချိုလေး မျက်လုံးက တဝက်လောက် ပွင့်သွားတော့ သူလည်း ချိုလေး နိုးသွားတာကို သိလိုက်တယ်၊ သူလည်း ဆပ်ကနဲ တုံပြီး ရပ်သွားတယ်၊ ချိုလေး သူ့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့် နေမိတယ်၊ ချိုလေး ရဲ့ စိတ်တဝက်က သူ့ကို အော်ဟစ် ပြီး တွန်းပြစ်လိုက်ဖို့ ပြောနေပေမဲ့၊ ကိုကို ချိုလေး ဘယ်လို ဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး၊ စိတ်ထဲ မှာ သူနဲ့ ရင်းနှီး နေသလို ခံစားနေရတယ်၊ တခါတလေ ဘယ်လို ဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူး ဆိုတဲ့ အချိန်ကာလလေး တခု ဖြစ်မယ်ထင်တယ်၊ ချိုလေး ဘာမှ မပြောမိဘူး၊ သူနဲ့ မျက်လုံးချင်း စုံပြီး ပဲ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်၊ ချိုလေး ဘာမှ မပြောတာလဲ တွေ့ရော သူက ချိုလေး ပါးကို နမ်းဖို့ ကြံနေတာ ဆက်နမ်းတော့တာပဲ၊ ချိုလေး မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းမိုး ရွာချပြီး နူတ်ခမ်းကို တောင် နှစ်ခါလောက် နမ်းလိုက်သေးတယ်၊ ချိုလေး မျက်လုံးကို မှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေလိုက်မိတယ်၊ သူ့ နူတ်ခမ်း အထိအတွေ့ က လည်း ချိုလေး တကိုယ်လုံးကို ကြက်သည်းမွှေးညှင်း တွေ ထသွားစေခဲ့တယ်”
ကျနော် နားထောင် နေရင်း က ရှော့ ရသွားတယ် ဘာမှ ကို မပြောနိုင်တော့ဘူး၊ ကိုယ့် ကွန်ဒို က လုံခြုံလေး အဖိုးကြီးက ကိုယ့်မိန်းမ ကို မျက်နှာ အနှံ့နမ်းနေတာကို ကိုယ့်မိန်းမ က ငြိမ်ခံနေတယ်ဆိုတဲ့ အဖြစ်အပျက်၊ ချိုလေး ကိုပဲ မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်နေမိတယ်။
“နောက်တော့ သူ့လက်တွေက ချိုလေး ရင်သားတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လာတယ်၊ ချိုလေး ရဲ့ ဘလောက်စ် အင်္ကျီပေါ် ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တာပါ၊ ချိုလေး စိတ်ထဲမှာ စိတ်လှုပ်ရှားတာရော ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ကျူးလွန် မိနေပြီ ဆိုတဲ့ စိတ်ရော ရောပြွန်းပြီး ဖြစ်လာတယ်၊ နောက်တော့ အပြစ်ကျူးလွန်မိနေပြီ ဆိုတဲ့ စိတ်က ပိုပြင်းထန်လာတော့ သူ့လက်တွေကို တွန်းဖယ်ပြစ်လိုက်ရင်း၊ ဦးသာမြတ် ရှင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ လို့ အော်ပြစ်လိုက်မိတယ်၊ သူ အဲတော့မှ ဆိုဖာပေါ်က ထပြီး နောက် နှစ်လှမ်းလောက် ဆုတ်ရပ်ရင်း ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်တယ်၊ ဘာမှ တော့ ပြန်မပြောဘူး၊ ချိုလေးလည်း ရှင် ထွက်သွားပါတော့ လို့ တံခါးပေါက်ကို လက်ညိုးထိုးပြီး ပြောလိုက်တယ်၊ သူက ခေါင်းငြိမ့် ပြပြီး သူ့ပစ္စည်းလေး တွေ ကောက်ယူပြီး ထွက်သွားပါတယ်”
ကျနော် တယောက် ကိုယ့်ကုလားထိုင်ပေါ် မှာ ကိုယ် ကျောက်ရုပ်လို တောင့်တောင့်ကြီး ထိုင်နေရင်းက မိုင်ပေါင်း များစွာ အကွာမှာ ရှိနေတဲ့၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိနေတယ်လို့ ခံစားနေရတဲ့ ကိုယ့် မိန်းမ ဖြစ်သူကို ငေးကြည့်နေမိတယ်၊ ကျနော်ပဲ သူ့ကို စိတ်မဆိုးပါဘူး လို့ ဂတိပေးထားပြီးပြီလေ၊ ကျနော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြောနဲ့ အလုပ်မညီတဲ့သူ မဖြစ်အောင် အမြဲထိန်းနေတဲ့သူ ဆိုတော့ ကျနော် ကြိုးစား ပြီး ပြောလိုက်နိုင်တာကတော့၊
“ပြီးတော့ ရော ဘာဆက်ဖြစ်သေးလဲ”
“ဘာမှ မဖြစ်တော့ဘူးလေ၊ သူလည်း ပေါ် မလာတော့ဘူး ၊ ချိုလေး ခြေထောက်လည်း သက်သာသွားပြီ၊ ချိုလေး အပြင်သွားစရာရှိလို့ သူတို့ ဂိတ်နားက ဖြတ်သွားရင် တယောက် နဲ့ တယောက် မဆုံအောင် ရှောင်နေကြတယ် ဒါပဲ”
“ကျနော်လည်း ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ ငြိမ်နေမိသည်။
“ကိုကို စိတ်ဆိုးနေလား၊ ကိုကို့ ပုံက ဒေါသထွက်နေသလိုပဲ”
“ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူး၊ ကိုကို နားမလည်တာက၊ လုံခြုံလေး သမားနဲ့….”
ကျနော် ခုမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာဖြစ်လို့ စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာကို အဖြေထုတ်နိုင်ခဲ့တယ်။
“ဆောရီး ပါကိုကို ချိုလေး တမင် ဖန်တီးခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး”
ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ငြိမ်သွားကြတယ်၊ ကျနော် ကျနော့် ရဲ့ ကစင့်ကလျား ဖြစ်နေတဲ့ အတွေး တွေကို စုစည်း ပြီး ကျနော့် ရဲ့ ခံစားမှု ကို ကျနော့် ရဲ့ အကျိုးအကြောင်း ဆင်ခြင်တတ်တဲ့ စိတ်ထားနဲ့ အနိုင်ယူလိုက်ပြီးမှ ချိုလေး ကို စကား ဆက်ပြောဖြစ်ပါတယ်။
“ချိုလေး ကိုကို ချိုလေး ကို ကိုကိုတို့ လက်မထပ်ခင်ကတည်းက ပြောထားခဲ့ပြီးပြီ၊ ကိုကို က လုပ်နေခဲ့တာတွေနဲ့ ချိုလေး အခု အဖြစ်အပျက် က ဘာမှ တောင် နိူင်းယှဥ်လို့ မရပါဘူး၊ ကိုကို က ဒီထက်မက ဆိုးတာတွေ လုပ်နေခဲ့ပြီး တော့ အခု အဖြစ်အပျက် အပေါ် မှာ ချိုလေး ကို စိတ်ဆိုးမယ် ဆိုရင် ဘယ်တရားပါ့မလဲ၊ ကိုကို့ စိတ်ထဲက ခံစားချက်ကို ရုတ်တရက် မထိန်း နိုင်ဘူး ဖြစ်သွားတာပါ၊ ချိုလေး ဟိုတခါတုန်း က ပါတီတခုမှာ ဟိုဘဲတဗွေ လာပြီး ကြူ တုန်းက ချိုလေး ပြောခဲ့သလိုပါပဲ၊ သီအိုရီ အရတော့ ဟုတ်နေပေမဲ့ တကယ်တမ်း ခံစား ရတော့ တမျိုး ဆိုတာအမှန်ပါပဲ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက ကိုကို့ ရဲ့ ပြဿနာပါ၊ ချစ်လေး နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူး၊ ကိုကို ပြောခဲ့တာတွေ ဟာ သီအိုရီ ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ချစ်လေး မှာ လုပ်ပိုင်ခွင့် ရှိပါတယ်၊ ကိုကို ချမှတ်ထာားတဲ့ သဘောတူညီချက်ကို ကိုကို မဖျက်ပါဘူး၊ ချိုလေး လုပ်ရပ် ဟာ ဘာမှ မမှားပါဘူး၊ အပြစ်လည်း မရှိပါဘူး၊ ကိုကို လက်တွေ့မှာ မခံစားနိုင်တာ ခံစားနိုင်တာတွေက ကိုကို့ ရဲ့ ပြဿနာပါ၊ ကိုကို့ ဘာသာ ရင်ဆိုင်ရမှာပါ၊ အဲဒါကြောင့် ချိုလေး ဘာမှ အပြစ်ရှိတယ်လို့ ခံစားစရာ မလိုပါဘူး၊ ”
“ကျေးဇူး အထူးတင်ပါတယ်ကိုကို”
ချိုလေး က ကင်မရာကို ဖရိုင်းကစ်စ် ကလေး လှမ်းပေးရင်း စိတ်သက်သာရသွားပုံ ရပါတယ်။
“အင်း ခု ကိုကို အလုပ်ပြန်ဝင်ရတော့မယ်၊ နောက်တော့ဆက်ပြောကြတာပေါ့”
“အိုကေ၊ အိုင်လပ်ဗယူ”
“အိုင်လပ်ဗယူ တူး”
………………….
အခန်း ၈။
ကျနော် အဲဒီနေ့ က အလုပ်ကို ဘယ်လို မှ အာရုံစိုက်လို့ မရတော့ဘူး ဖြစ်နေတယ်၊ ခေါင်းထဲမှာ ပုညှက်ညှက် လုံခြုံရေး အဖိုးကြီး နဲ့ ကိုယ့်မိန်းမ တို့ နှစ်ယောက် ပွေဖက် နမ်းရှုံ့ နေတဲ့ ပုံတွေပဲ စဥ်းစား နေမိတယ်၊ အဲဒီ အဆင့် ကနေ နောက် ထပ်တက်လာပြီး ဘာတွေ ဖြစ် ဦးမှာ လဲ ဆိုတာကို လျှောက်တွေး နေမိတယ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း နောင်တ နဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု နှစ်ခု ကြား လွန်ဆွဲနေတာကို သတိထားမိနေတယ်။
ကျနော် ချိုလေး ကို ကိုယ်လည်း တခြားစော်တွေ နဲ့ အိပ်သေးတာပဲ ချိုလေး လည်း တခြား ဘဲတွေနဲ့ စိတ်ပါရင် အိပ်လို့ ရတယ်လို့ သီအိုရီ အရ ခွင့် ပြုပေးခဲ့ တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော် တွေးထားခဲ့တာကတော့ ဟိုပါတီတုန်းက လာကြူတဲ့ ဌေးဦး လို ကောင်မျိုး ပေါ့၊ ကျနော်တို့ နဲ့ လယ်ပယ်တူ လောက်၊ အရွယ်တူလောက်၊ အဲလို မ်ျိုး ဖြစ်မယ်လို့ တွေးထားခဲ့တာ၊ အဲလို မျိုး လုံခြုံရေးဝန်ထမ်း အဆင့်၊ ကျနော်တို့ ထက် အဆင့်နိမ့်ထက် လယ်ပယ်က လူလည်း ဖြစ်၊ သူ့ဦးလေး ဘကြီး အရွယ်လည်း ဖြစ်တဲ့ လူမျိုး နဲ့ ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ လည်း မတွေးထင်ထားမိဘူးလေ၊ တကယ်တော့ အဲလို အဖြစ်အပျက် မျိုးက အောစာအုပ်တွေထဲမှာတော့ ဖတ်လို့ ကောင်းလိုက်မဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊ လက်တွေ့မှာ တော့ ကျနော် အီလည်လည် ခံစားနေရတယ်။ နောက်တနည်း အားဖြစ့်လည်း သဝန်တို သလိုလို၊ မတန် မရာလိုလို ခံစားနေရတယ်။
နောက်တခါ ချိုလေး နဲ့ စကိုက် ပြောဖြစ်ကြတော့ ကျနော့် ရဲ့ မပြတ်မသားတဲ့ ခံစားမှု အတွေးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် စိတ်ဖြေလို့ အရင်က ထက် ပို အဆင်ပြေသွားခဲ့တယ်၊ ချိုလေး ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်လို ပဲ ဖြစ်နေမယ်လို့ ကျနော် ယုံကြည်မိတယ်။
“ချိုလေး ကိုကို ပြောခဲ့သလိုပဲ ချိုလေး ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့ အသက်အရွယ်က မိန်းကလေး တွေမှာ ခံစားမှု အပြင်းပျ ဆုံး အချိန်ပဲ၊ ကိုကို ချိုလေး ကို ဟိုး အရင်ကတည်းက ခွင့်ပြုထားခဲ့တယ်၊ ကိုကို အဝေး မှာ ရက်အကြာကြီး ရောက်နေချိန် ချိုလေး ဆန္ဒ ရှိရင် ချိုလေး သဘောဆိုတာကို”
ချိုလေး က ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။ ကျနော်က ဆက်ပြောတယ်။
“ခုလည်း ချိုလေး ဆန္ဒရှိတာကို လုပ်ဖို့ ကိုကို တရားဝင် ခွင့်ပေးတယ်၊ ချိုလေး ကြိုက်တဲ့ အဆင့်ထိကို လုပ်၊ ကိုကို ကတော့ ချိုလေး ကို အန္တာရယ် မရှိအောင် ဂရုစိုက်ဖို့ပဲ သတိပေးချင်တယ်”
“ချိုလေး တကယ်တမ်း ကျတော့ ဒီထက်ပိုပြီး ဆက်သွားချင်ပါ့ မလားဆိုတာတောင် မသိပါဘူး ကိုကို”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ချိုလေး က ကိုကို နဲ့ ချိုလေး တို့ ကြားမှာ ဘယ်လို စိတ်ထားတွေ ပြောင်းကုန်မလဲ ဆိုတာ စိုးရိမ်တယ်၊ ကိုကို ဟာ ချိုလေး ရဲ့ ကမ္ဘာပါပဲ၊ ချိုလေး ရဲ့ ဘဝ က ကိုကို ပါပဲ၊ ကိုကို သာ ချိုလေး အနားမှာ အချိန်ပြည့် ရှိနေမယ်ဆိုရင် ချိုလေး ဒါမျိုး စိတ်ထဲတောင် ပေါ်မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ သေခြာပါတယ်”
“ကိုကို့ အတွက် ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့”
ချိုလေး က ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။
“ကိုကို တို့ နောက်ဆုံး အကြိမ် ပြောကြပြီးမှ ဦးသာမြတ် ကြီး နဲ့ ဆုံသေးလား၊ ”
“အင်း တကယ်တော့ မနေ့ ကပါ၊ ဓါတ်လှေခါးထဲ သွားဆုံတယ်လေ၊ ချိုလေး က သားကို သွားကြိုလာပြီး အိမ်ခန်းကို အပြန်၊ သူက ဓါတ်လှေခါးထဲမှာ၊ နှစ်ယောက်စလုံး အို့တို့ အန်းတန်း တွေ ဖြစ်လို့၊ သား က သူနဲ့ စကား တွေ အမြှင်မပြတ် ပြောနေတယ်၊ သူက လည်း သားကို တော့ စကားပြန်ပြောပါတယ်၊ ချိုလေး နဲ့တော့ မျက်လုံးချင်း တောင် မဆုံ ဖြစ်ပါဘူး”
“တကယ်လို့ သူ့ဘက် က ချိုလေး ကို စလာရင်ရော ချိုလေး က ဘယ်လို သဘောရှိလည်း”
ချိုလေး က ပုခုံးကို သာတွန့်ပြတယ်။
“ဘယ်လောက်ထိ ချိုလေး က စမ်းချင်တာလည်း”
“သိပ် ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး”
ချိုလေး က စဥ်းစားသလို လုပ်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြောတယ်။
“ချိုလေး က အသားချင်း ထိတာ ပွတ်တာ မျိုး အခြေခံ အပရိက လောက်အထိတော့ စမ်းချင်ပါတယ်၊ အဆုံးစွန်အထိတော့ သူနဲ့ မသွားချင်ဘူးလို့ ထင်ပါတယ်”
“အဲဒါ ဆိုလည်း အဲလို အခြေအနေကို ဖန်တီး လို့ ရမဲ့ နည်းလမ်းတွေ ရှိပါတယ်”
“ဘယ်လိုလဲ ကိုကို”
ကျနော် လည်း စဥ်းစားလို့ ရတဲ့ အိုင်ဒီယာတွေကို ချပြလိုက်တယ်၊ ချိုလေး က အဲလို ဆိုရင် ဖြစ်နိုင်မယ်လို့ သူလည်း ထင်တယ်၊ နောက် တရက် နှစ်ရက် လောက် မှာ သူကျိုး စား ကြည့်မယ်လို့ပြောတယ်။
ကျနော်တို့ သင်္ဘော က ပနားမား ကနေ ထွက်ပြီး ပစ္စိဖိတ်သမုဒ္ဒရာ ဆီကို ဦးတည်ခဲ့တယ်၊ ကျနော်တို့ ရဲ့ ဆက်တလိုက် ကွန်မြူနီကေးရှင်း က သိပ်မကောင်းဘူး၊ စကိုက် လုပ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပြီး၊ အီးမေး နဲ့ ပဲ တခါတလေ အဆက်အသွယ်ရတယ်။ နောက် တခါ ချိုလေး ဆီက အပ်ဒိတ် ကတော့ အီးမေး မှာပဲ ဖတ်ရတော့တယ်။
……….
ကိုကိုရေ၊
ချိုလေး နောက်ဆုံးတော့ ကိုကို ပေးတဲ့ အိုင်ဒီယာကို အရဲစွန့် ပြီး ဒီနေ့ မနက် လုပ်လိုက်တယ်။ သားကို ကျောင်းကား ရှိရာ ပို့လိုက်ပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ လုံခြုံရေး ဂိတ်ကို ဝင်လိုက်တယ်၊ ဦးသာမြတ် က ကုလားထိုင် မှာ ထိုင်နေတယ်၊ သူ့နား ချိုလေး လျှောက်လာတာ မြင်တော့ မျက်လုံးကို လွဲထားတယ်။ ချိုလေး က သူ့အနား ရောက်တော့ သူ့ကို အားလို့ ရှိရင် ကျမ အခန်းက ပစ္စည်း တချို့ ရွေ့ချင်လို့ အကူအညီ ပေးနိုင်မလားလို့ မေးလိုက်တယ်၊ သူ က ချိုလေး ကို ကြည့်ရင်းက ဇဝေဇဝါ အကြည့်နဲ့ ဟုတ်ကဲ့ လို့ ပြောပါတယ်။ ဖိုးခွား ရောက်လာရင် သူလာခဲ့မယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ချိုလေး အိမ်ပေါ် ပြန်ရောက်ပြီး နာရီဝက်လောက် ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိ ယောက်ခြာခြာ ဖြစ်နေတယ်၊ သူ လာမှာလား မလာမှာလား လည်း မသေခြာဘူး၊ လာခဲ့ရင် လည်း ဘာလုပ်မလဲ မသေခြာ၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ တံခါးက ဘဲလ် မြည်လာတယ်။ ချိုလေး တံခါးကို သွားဖွင့် ပေးလိုက်တော့ ဦးသာမြတ်ကြီးက မျက်နှာ ခပ်တည်တည်ကြီးနဲ့ ဝင်လာတယ်။
“ဘယ်ပစ္စည်း လဲ ရွေ့ချင်တယ်ဆိုတာ”
လို့ သူက မေးပါတယ်၊ အဲဒီတော့မှ ချိုလေး လည်း အဲဒီဟာ ကို ကြိုမတွေးထားမိတာ သတိရတယ် အာ့နဲ့ ၊
“အင်း …အဲ..”
အဲလို ဖြစ်နေတော့ သူက အထာပေါက် တယ်ထင်တယ်၊ ချိုလေး နားကို တိုးကပ်လာပြီးတော့ ချိုလေး ခါးကို သူ့ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ရစ်ပတ်ဆွဲလိုက်ပြီး ညာဘက် လက်ဖဝါးနဲ့ ချိုလေး ခေါင်းနောက်ဖက်ကို ဆွဲလိုက် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်လိုက်တယ်။ ချိုလေး လည်း ရုတ်တရက် အငိုက်မိသွားတယ်၊ အဲလို လက်မြန်လိမ့်မယ် မထင်ထားတော့ ရုတ်တရက် တောင့်တောင့် ကြီး ဖြစ်သွားတယ်၊ သူကလည်း ချိုလေး အဲလို တောင့်တောင့်ကြီး ဖြစ်သွားတော့ သူပဲ အမှားလုပ်မိပြီလားလို့ ရုတ်တရက် ရပ်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး က ကိုယ်ကို လျှော့ချလိုက်တော့ မှ သူက ချိုလေး ပါးတွေကို တရွှတ်ရွှတ် နဲ့ နမ်းတော့တာပဲ၊ ချိုလေး ရဲ့ ကျော ကိုလည်း သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ ပွတ်သတ် ပေးနေတယ်၊ ချိုလေး ကိုယ်လုံးလည်း ဘယ်လို မှန်းမသိဘူး ကြက်သည်း တဖြမ်းဖြမ်း နဲ့ ထပြီး ဖီးတွေ တက်လာတယ်၊ သူ့ ကိုယ်နံ့နဲ့ ချွေးနံ့နဲ့ တင်းမာတဲ့ မာဆယ် တွေနဲ့ က ချိုလေး ကို စိတ်ကြွစေတာလို့ ထင်တာပဲ၊ ချိုလေး လည်း သူ့ မျက်နှာကို တရွှတ်ရွှတ် ပြန်နမ်း နေမိတော့တယ်။
သူက ချိုလေး ကို ဆိုဖာဆီ တွန်းသွားပြီး ထိုင်စေလိုက်တယ်၊ ချိုလေး မျက်နှာ အနှံ့ နှခေါင်း နူတ်ခမ်းတွေ နဲ့ လျှောက်နမ်း နေရာက နေ ချိုလေး နူတ်ခမ်းပေါ် ကို သူ့နူတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ် စုပ်နမ်းတော့တယ်။ ချိုလေး လည်း ပြန်နမ်း မိတယ်။ ချိုလေး တို့ တယောက် နဲ့ တယောက် ရမက် ပြင်းပြင်းနဲ့ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်း နေချိန် သူ့လက် ဖဝါးက ချိုလေး ရင်သားတွေ ပေါ် ရောက်လာတယ်၊ ချိုလေး က အဲဒီ အဆင့်ကို တော့ အဆင်သင့် မဖြစ်သေး ဘူးလေ၊ အာ့တာနဲ့ သူ့လက်ကို ဆွဲပြီး ချိုလေး ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်တယ်၊ သူက လည်း အတင်းအကျပ် ဆက် မလုပ် တော့ပါဘူး။
တော်တော်ကြာကြာလေး နမ်းနေခဲ့ပြီး ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရူမဝ ဖြစ်လာလို့ နူတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ကြတယ်။ အဲလို နမ်းနေတဲ့ တချိန်လုံးမှာ ချိုလေး မျက်စေ့ကို တင်းတင်း မှိတ်ထားမိတယ်။ အနမ်းတွေ ရပ်သွားမှ မျက်စေ့ကို ဖွင့်လိုက်ပြီး သူနဲ့ မျက်လုံး ချင်း ဆုံ ကြည့်မိတယ်။ သူ့ရဲ့ မျက်နှာ ပေါ်မှာ ပီတိ ဖြစ်နေတဲ့ အပြုံးမျိုးတော့ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့ ချိုလေး ကို ပြုံးကြည့် ပြီး နူတ်ခမ်းကို ပြန် ကစ်စ် လုပ်ပြန်ရော၊ ချိုလေး လည်း သူ့ရဲ့ ပုခုံး ကို ပြန်ဖက်တွယ်ပြီး ရမက်ပြင်း တဲ့ အနမ်း တွေနဲ့ ပြန်တုန့်ပြန်မိတယ်။ သူ့ကိုယ်လုံး၊ သူ့အမူအယာ၊ သူ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံ၊ အနံ့ အဲဒါတွေက ကိုကို နဲ့ လုံးဝ လုံးဝ ကို မတူပဲ ခြားနားနေတယ် ကိုကို၊ ချိုလေး စိတ်တွေ တအားထလာခဲ့ရတယ်၊ ကိုယ်လုပ်နေတာ အမှားကြီး လို့ စိတ်ထဲမှာ လည်း သိနေတယ်။
အဲလို စိတ်တွေ ထလာပြီး လူက အရမ်း လိုလာတော့ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို လန့်သွားမိတယ်။ အဲလောက် အမြန်ကြီး မဖြစ်သင့် ဘူး ဆိုပြီး ချက်ခြင်း အနမ်း ကို ခွာလိုက်တယ်။ ဦးသာမြတ် ကြီးက ပြုံးစစ နဲ့ ချိုလေး ကို ကြည့်တယ်၊ ပြီးတော့ ချိုလေး ရှေ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ သူက ချိုလေး ခြေဖမိုးလေး တွေကို ပွတ်ပေးရင်းက ခြေထောက် တဖက်ကို အသာမလိုက်တယ်။ သူက ချိုလေးရဲ့ ခြေမ တဖက်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထည့်ငုံပြီး စစုပ်ပေးပါရော၊ အား ကိုကို ရယ် ရင်ထဲ လှိုက်ကနဲ တက်ပြီး ခြေဖဝါးပဲ ယားသလား၊ ဘိုက်ထဲက အူပဲ ယားသလားမသိ၊ ခံစားရပေမဲ့ ဖီးကတော့ တအားကောင်းတာပဲ၊ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ် ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်မှာ ချိုလေး ခြေချောင်းတွေ သူအကုန် စုပ်ပြီးသွားတယ်၊ ချိုလေး ခြေသလုံးသားတွေကို လည်း သူ့လက်ဖဝါးတွေနဲ့ ပွတ်သတ်ပေးရင်း ဆုပ်နှယ်ကိုင်သွားတယ်။ ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။ စိတ်ကို လွှတ်ပေး လိုက်လို့ကတော့ သူ့အပေါ် ခုန်တက်ပြီး မြင်းစီး သလို တက်ဆောင့်မိမလားတောင်မသိဘူး။
အဲဒီ အချိန်မှာ ပဲ သူ့ဖုံးက မြည်လာတယ်။ ဂိတ်က ကောင်လေး ဖိုးခွား က လှမ်းခေါ်တာ၊ သူ အကူအညီလိုလို့ တဲ့။ ဦးသာမြတ် ကြီးက မသွားချင် သွားချင် နဲ့ ထရပ်လိုက်တယ်။ ချိုလေး နူတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး တချက်နမ်းလိုက်ပြီး ၊ စကားတလုံးမှ ကို မပြောပဲ နဲ့ ထွက်သွားတော့တယ်။
နောက် တနာရီလောက် ကြာတော့ သူပြန်လာတယ်။ ချိုလေး တို့ ဆိုဖာပေါ်မှာ ဆယ်ကျော်သက် လေးတွေ လိုပဲ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ပွေ့ဖက် ပြီး နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းကြတယ်။ သူ့လက်တွေက ချိုလေး ရင်သား တွေပေါ် ကို လာအုပ်ကိုင် ဖို့ ကျိုးစားသေးတယ်၊ ချိုလေး က မခံဘူး သူ့လက်တွေကို တွန်းလွှတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ခနနေတော့ ချိုလေးကပဲ၊
“အင်း ဦးသာမြတ် ကြီး သွားဖို့ သင့်ပြီ ထင်တယ်၊ တော်ကြာ လူတွေ မသင်္ကာ ဖြစ်ကုန်လိမ့်မယ်”
လို့ ပြောလိုက်တော့၊ သူက အေးဆေးပါပဲ။
“ဟုတ်ကဲ့ မမလေး သဘောပါပဲ”
လို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတော့တယ်။ ချိုလေး လည်း တံခါးပိတ်လိုက်ပြီးတော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ ခြေပြစ်လက်ပြစ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် နဲ့ ကိုယ်လက် ထိကပ် ပွတ်သတ် ရတဲ့ ချင်ခြင်း တော့ ပြည့်ဝသွား တယ်ထင်တာပဲ။
ကိုကို ချိုလေး ကို စိတ်မဆိုး ဘူးလို့ ထင်တာပဲနော်။
ကိုကို့ ကို ချစ်တဲ့၊
ချိုလေး
Xoxo
ကျနော် ချိုလေး ရဲ့ အီးမေး ကို လေးခါ တိတိ ပြန်ဖတ်လိုက်တယ်။ လူက တအား တင်းပြီး စိတ်တွေ ထလာတယ်။ အရပ်ပုပု ခပ်ညှက်ညှက် အသားညိုညို အညာသား အဖိုးကြီး နဲ့ လူကောင်ထွားထွား ရေဆေးငါးလို တလုံးတခဲ နဲ့ ချောမောလှတဲ့ မျက်နာနဲ့ ကျနော့် မိန်းမ တို့ နှစ်ယောက် ကျနော်တို့ ဧည့်ခန်း ထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ လုံးထွေးဖက်ရမ်း ကစ်စ်ဆင်း တွေ ဆွဲနေကြတာ ပုံဖေါ်တွေး ရင်း လီးက မတရားကို တောင် တက်လာတယ်။ တဏှာ ရမက် ပြင်းပြင်း နဲ့ စိတ်ထကြွ စေမဲ့ ဇာတ်လမ်း အစကို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်မသိ လိုက်ပဲနဲ့ ၊ ဒါရိုက်တာလုပ်လိုက်မိလေပြီ။
……………………
အခန်း ၉။
နောက် နှစ်ရက်လောက် ကျနော်တို့ သင်္ဘော က ဆက်သွယ်ရေးပြင်ပ နယ်ထဲ ရောက်နေပြန်ရော၊ နောက်တော့ ကော်နက်ရှင်း ရှိတဲ့ နေရာ ရောက်တော့ ကမန်းကတမ်း အီးမေးကို ဖွင့်ကြည့် တယ်။ ချိုလေး ဆီက အီးမေး ပို့ထားတာ မတွေ့ရလို့ စိတ်ပျက်မိပြန်ရော၊ နောက် တခါ စကိုက်ဝင်လို့ ရတော့ ဝင်ပြီး ချိုလေး ကို ခေါ်လိုက် ပေမဲ့ ချိုလေး ဘက်က တက်မလာဘူး၊ အချိန်က လည်း မြန်မာပြည်မှာ ညဥ့် နက် ချိန်ဆိုတော့ အိပ်နေပြီ ထင်တယ်လို့ တွေးလိုက်မိတယ်၊ ကျနော့် စိတ်တွေက ချိုလေး ရဲ့ နောက်ဆုံး အီးမေး ကို ဖတ်ပြီးကတည်း က ဖြစ်နိုင်ခြေတွေကို လျှောက်တွေးပြီး ဘာတွေ ဖြစ်ကြမလဲ ဆိုတာ တအုံ့အုံ့ စဥ်းစားနေမိတယ်။
နောက်တပတ်လောက် ကြာပြီးမှ ချိုလေး နဲ့ အဆက်အသွယ်ရတော့တယ်။ အဲဒီ အခါကတော့ တယ်လီဖုံးနဲ့၊
“ဦးသာမြတ် ကြီးနဲ့ ဘယ်လို အခြေအနေ ရောက်နေကြပြီလဲ”
ကျနော် အလောတကြီး မေးလိုက်မိတယ်။ ချိုလေး က တခစ်ခစ် ရီမောရင်းက၊
“ဟင် အဲဒီကိစ္စကိုပဲ ကိုကို က သိချင်တာလား၊ ကိုယ့် သား အကြောင်း ကို တောင် အရင်မမေးတော့ဘူးလား”
“ဟွန်း ချိုလေး နော် ကိုကို့ ကို လာရစ်မနေ နဲ့ ”
“အင်းပါ အင်းပါ၊ ကဲ ကိုကို က ဘာကို သိချင်တာလဲ”
“ချိုလေး နောက်ဆုံး အီးမေး ပြီးတော့ ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်သေးလဲ၊ သူနဲ့ ချိုလေး အိပ်ပြီးပလား”
“နိုးးး ပါ၊ ကိုကို က လေ တကယ့်ကို တဏှာအတွေးပဲ တွေးနေတာပဲ”
“ဒါဆိုရင်……”
“တကယ် တော့ အခု ပြန်သွေးအေး သွားပြီ”
“အင် ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ”
“သူ က အရမ်း ကို တောင်းဆိုတာ သိပ်များလာတယ်၊ ချိုလေး ကိုကို့ ဆီကို အီးမေး ပို့ပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း၊ သူ အချိန်အား ရတာနဲ့ ချိုလေး တို့ အခန်းကို ခိုးခိုး တက်လာတယ်။ ချိုလေး တို့ ပွေ့တယ်ဖက်တယ်နမ်းတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့လက်တွေက အရမ်းကို သောင်းကျမ်းလာတယ်၊ ချိုလေး နို့တွေကို လာကိုင်လို့ ဆွဲဖယ်လိုက်တာ အရင်လို မငြိမ်တော့ ဘူး ချက်ခြင်း ပြန်ကိုင်ဖို့ လုပ်တယ်၊ ချိုလေး လည်း ပြန်ဆွဲဖယ်တော့ သူက ဒေါပွတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး တို့ စကားများကြရတယ်”
“စကားများကြတယ်”
“အင်း သူ့ လေသံ ကပိုင်စိုး ပိုင်နင်း ဖြစ်လာတယ်၊ သူကပြောတယ်၊ ငါက ဆယ်ကျော်သက် လူပျိုပေါက် ကလေး မဟုတ်ဘူးတဲ့ ဖက်ရုံ နမ်းရုံ နဲ့ အာသာ မပြေတော့ဘူးတဲ့၊ သွေးဆူပြီး ထန်တဲ့ ယောက်ျားကြီး အရွယ်တဲ့ ဒီဖက်ရုံ နမ်းရုံထက်တော့ သူက ပိုလိုချင်တယ်တဲ့၊ ချိုလေး ကလည်း ပြောလိုက်တယ်၊ ကျမ က အိမ်ထောင်သည် ကလေးတယောက်အမေ လို့ ရှင့် ကို လိုတာထက်တောင် ပိုပြီး လုပ်ခွင့်တွေ ပေးထားတာ လို့ အဲလောက် နဲ့ ကျေနပ်သင့် နေပြီ လို့ ပြောလိုက်တာ သူ ဒေါပွပြီး ထထွက်သွားလေရဲ့”
“ဝိုး.. နောက် တော့ သူပြန်လာပြီး မတောင်းပန်ဘူးလား”
“တကယ်က ချိုလေး က အမှားတခု သွားလုပ်လိုက်မိတယ်၊ တကယ်ပဲ သူပြန်လာပြီး တောင်းပန် တာကို စောင့်ရမှာ၊ ချိုလေး က သူ့ အထိအတွေ့ကို နည်းနည်း စွဲနေသလို ဖြစ်သွားတော့ နောက် နှစ်ရက်လောက်မှာ သူ့ဆဲဖုံး ကိုခေါ်ပြီး ချိုလေး ဆီ လာတွေ့ဖို့ ခေါ်လိုက်မိတယ်”
“အဲတော့”
“……….”
“ပြောလေ အဲတော့ ဘာဖြစ်လဲလို့..”
“ချစ် လေး ပြောရမှာ တောင် ရှက်စရာကြီး၊ ဦးသာမြတ်ကြီး က ချစ်လေး ဆာနေတယ် ဆိုတာကို သိနေပြီလေ၊ အဲလို ပြန်ခေါ်လိုက်တာ သူတောင်းဆိုတာကို လိုက်လျော ချင်လို့ပဲ ဆိုတာ တွက်ထားပြီးသား မလား၊ သူ ချို လေး ရင်သား တွေကို စပြီး ကိုင်တော့တာပဲ၊ ဆောရီး ကိုကို ချိုလေး လည်း လိုက်လျော လိုက်မိတယ်”
“အင်း ကိုကို ထင်တာ တော့ ချိုလေး သူ့ ရဲ့ အနမ်း တွေမှာ နစ်မြောသွားလို့ ထင်တယ် ဟဟ”
“သူ့ အနမ်း က ပုံမှန်ပါ၊ သူ့ ရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါး ချိုလေး နူတ်ခမ်း ကို ဖိကပ်ပြီး၊ နဲ့ သူ့လျှာကြီး နဲ့ တတွတ်တွတ် ချိုလေး နူတ်ခမ်းတွေ ပါးစပ်တွေထဲ ထိုးတာ၊ သွားရည်တမြှားမြှား နဲ့၊ ဆိုလိုတာက သူက ကိုကို့ လိုတောင် အနမ်းကောင်းကောင်း ပေးတတ်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ချိုလေး ထင်တာကတော့ သူနဲ့ ကိုယ်လုံးချင်း အသားချင်း ပူးကပ် ထိတွေ့နေရတဲ့ ဖီးလ် ကို ခံချင်နေတာ၊ အနမ်း ကို မဟုတ်ဘူး၊ တစိမ်း ယောက်ျားသား တယောက်နဲ့ အသားချင်း ထိကပ် ပွတ်တိုက်နေရတဲ့ အရသာ ကို တမ်းတ မိနေတာ”
“အဲတော့ သူက ချိုလေး နို့တွေကို အငမ်းမရ အမဲဖျက် တော့တာပေါ့ ”
“ကိုကို လူ ကို နွားများ မှတ်နေလား၊ အဲလိုကြီး ပြောရလား၊ ဒါပေမဲ့ အင်း သူက ချိုလေး ရင်သား တွေကို ဘလောက်စ် ပေါ် ကနေ အတင်း အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်တော့တာပဲ၊ ပါးစပ်က လည်း အား အိနေတာပဲ၊ အကြီးကြီး တွေပဲနော် အဲလို မျိုးတွေ ပြောတယ်၊ နောက် ချိုလေး ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်တော့တာပဲ”
“အဲတော့ ချိုလေး က ပေးဖြုတ် လိုက်တာလား”
“အဲလိုမှ ပဲ ရတော့မှာလေ၊ ချိုလေး ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ကလည်း အသားထူပြီး အကျပ် ဆိုတော့ သူကိုင်ပုံမျိုးနဲ့ အင်္ကျီလည်း ကြေ ကြယ်သီးတွေလည်း ပြတ်ထွက်ကုန်မှာပေါ့၊ သူက ချိုလေး ရင်သား တွေကို ဆုပ်နှယ်နေရင်း က ချိုလေး လည်ပင်းတွေကို စပြီး နမ်းလာတယ်၊ ချိုလေး လည်း စိတ်တွေ ထလာရတယ်၊ အသက်ရူသံတွေ ပြင်းပြီး ရင်လည်း အရမ်းခုံလာတယ်၊ ချိုလေး ဟို ဟာ လေးမှာ တောင် စိုလာတယ်”
“အော် အဲတော့ သူက ချိုလေးကို လိုးရောလား”
“နိုးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ကိုကို နော် ၊ စကား တွေက အရမ်း ကြမ်းတာပဲ၊ သူ အာ့လို အပြောတွေ တော်တော် သဘောကျနေတယ် ဟုတ်လား”
“အဟီး ထားပါတော့ ၊ အဲ နောက်တော့ရော”
“သူက ချိုလေး ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ အကုန်ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်၊ ချိုလေး က တားတော့ တားချင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ နူတ်ခမ်း နဲ့ နူတ်ခမ်းမွှေး တွေရဲ့ အထိအတွေ့ က ချိုလေး လည်ပင်းမှာ တအားကို ဖီးကောင်းနေတာ ချိုလေး မှာ သူ့ကို ငြင်းဆန်ဖို့ အားမရှိတော့ဘူး၊ သူ့ လက်တွေက ချိုလေး ရင်သား တွေကို တအားဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နှယ်နေတာလည်း ပါတာပေါ့”
“ချိုလေး နို့သီးခေါင်း တွေကိုရော သူတွေ့သွားလား”
“အင်း”
ချိုလေး မျက်နှာ ရဲတွတ်သွားသလို၊ အသံက လည်း နည်းနည်း ရှက်သလိုလို တိုးသွားတယ်။
“သူက ချိုလေး ဘလောက်စ် အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ အကုန်ဖြုတ်ပြီးတာနဲ့ ချိုလေး ရင်သား တွေကို ဘရာ အပြင် ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်၊ သူ့လက်ချောင်း တွေနဲ့ ချိုလေး နို့သီးခေါင်းတွေကို ပွတ်ခြေရင်းက ချိုလေး လည်ပင်းကို သူ့ နူတ်ခမ်းတွေနဲ့ စုပ်နမ်းနေတယ်၊ အရမ်း အရှိန်တက်လာတော့ ချိုလေးလည်း လန့်လာတယ်၊ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို အသာတွန်းပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်ရတယ်၊ သူကလည်း မငြင်းပါဘူး၊ အဲလောက် လုပ်လိုက်ရတာ ကျေနပ်သွားပုံ ရတယ်”
“အော် အဲဒါကို ချိုလေး က သွေးအေး သွားတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား ခိခိ”
” ကျွတ်စ် လာမယ် လေ အဲဒီအပိုင်း”
ချိုလေး က ကျနော် နောက်လိုက်တာကို ကျွတ်စုတ်လိုက်ပြီး မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်တယ်၊
“တကယ်က အဲလို သူ့ကို ပြန်ခေါ် ပြီး သူ့အလိုကို လိုက်လိုက်မိတာက ချိုလေး အမှားပါ၊ အဲလို မျိုး နှစ်ခါ သုံးခါလောက် ဆုံပြီးတော့ သူက ချိုလေး ရင်သားတွေ ကို ကိုင်ဆုပ်နှယ် ရင်း က ခါးအောက်ပိုင်းကို စ လက်သရမ်းချင်လာတယ်၊ ချိုလေး က သူ့လက်တွေကို အတင်း ဆွဲဖယ်ပြစ်တယ်၊ အဲဒီမှာ နောက်ထပ် ရန်ဖြစ် ကြတယ်။ အဲဒါ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က မှ၊ အဲတော့ ခုထိ က ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်နေတုန်း”
“အင်း ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ချိုလေး က တခြား တစိမ်း ယောက်ျား တယောက်နဲ့ အပေါ် ပိုင်း နိကပ် ဖက်ရမ်း နမ်းရှုံ့ တယ် ဆိုတာ စွန့်စား မှု တဆစ်ချိုး ပဲလေ”
“ဘာပြောတယ်၊ နိုးးး ချိုလေး က အပေါ်ပိုင်း နိကပ် မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘလောက်စ် နဲ့ ဘရာ ကို မချွတ်သေးပါဘူး၊ ကြယ်သီး ဖြုတ်တယ်၊ ဘရာ က ဂျိတ်ဖြုတ်ပြီးချောင်ထားတယ် အဲလိုပါ”
“ခိခိ ဟုတ်ပါပြီ နိကပ် နဲ့ တော့ နည်းနည်း ကွာတယ်လို့ ဆိုလို့ရပါတယ် ဟားဟား”
“ထားပါ၊ အခု လက်ရှိ အခြေအနေ က အဲဒါပဲ ကိုကို”
ကျနော် တို့ နှစ်ယောက် စလုံး ခနတာ ငြိမ်သက်သွားကြသည်။
“ချိုလေး တနေ့ ဘယ်နှစ်ခါလောက် မာစတာဘိတ်လုပ်လဲ”
“ကိုကို !!!!!!!!!!!!!!!!”
“အမလေး ချစ်လေး ရယ်၊ ဒီလောက် အထိအတွေ့ တွေ နဲ့ ဖက်ယမ်း နမ်းရှုံ့ နို့တွေ အနှယ် အညှစ်ခံ နေရတာ၊ အဲဒါတွေ ပြီးတိုင်း ချိုလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်မဖြေ ဘူးလို့ မပြောနဲ့နော်၊ ကိုကို ယုံမယ်ထင်လို့လား”
“ကောင်းပြီ၊ အဲလောက် သိချင်ရင် ပြောပြမယ်၊ တရက် ကို လေးငါးခါ လောက်လုပ်ဖြစ်တယ်၊ အထူးသဖြင့် ဘမြတ် ချိုလေး အခန်းက ပြန်သွားတိုင်းအမြဲ လုပ်ဖြစ်တယ်”
“ဟဟ ဘမြတ် တဲ့လား”
“အင်း ချိုလေး ကို သူက ကိုကို သို့ မဟုတ် မောင်လို့ ခေါ်ပါလားလို့ ပြောတယ်၊ ချိုလေး က မခေါ်နိုင်ပါဘူး ဘမြတ် ပဲ ခေါ်မယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ခိခိ သူက ကိုကို ချိုလေး ကို ဘယ်လို ခေါ်လည်း တဲ့ မေးတယ်”
“အမယ် သူက လည်း ရို နေပါလား၊ အင်း ချိုလေး က ဘာပြောလိုက်လဲ”
“ကိုကို က ချိုလေး လို့ ခေါ်တယ် ဆိုတော့ ကိုကို နဲ့ မတူအောင် စု လို့ ခေါ်မယ်တဲ့”
“ဟားဟား ဘမြတ် နဲ့ စု ပေါ့ ဟဟ ဇာတ်လမ်း ကတော့ လှနေပြီ”
“ကိုကို ကလည်း အဲဒါ အမြဲတမ်း မဟုတ်ပါဘူး ချိုလေး တို့ ဟိုဟာ လုပ်မှ ပါ”
“အင်းပါ ထားပါတော့ အခေါ်အဝေါ်တွေ၊ ချိုလေး မာစတာဘိတ်လုပ်တော့ အစေ့ကို ပဲ ဆော့တာလားလက်နဲ့ ကိုယ့် ကိုယ်ကို ပြန်လိုးသေးလား”
“အာ ကိုကို တော်ကွာ၊ အဲဒီ ဟာ က ကိုယ့်ယောက်ျား ကိုယ်ပြန်ပြောဖို့ တောင် ရှက်စရာကြီး”
ကျနော့် စိတ်ထဲ နောက်ထပ် မေးခွန်းတခု မေးချင်စိတ်ပေါ် နေတာနဲ့ ပဲ အဲဒီကိစ္စကို လွတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အင်း ချိုလေး တို့ နှစ်ယောက် ဟိုဟာ ဒီဟာ လုပ်ကြတော့ သူ့ဟာကြီးက မာနေလား”
“ဟိဟိ ဟုတ်”
“အော် ချိုလေး ထိမိနေတာပေါ့”
“အင်း သူက အာ့ ကြီးနဲ့ ချိုလေး ပေါင် တို့ ဖင် တို့ကို ပွတ်နေတာလေ”
“သူ့ဟာကြီးက ကြီးလား”
“သိဘူး အပြင်မှာ တခါမှ မမြင်ရသေးဘူး”
“မသိချင်ဘူးလား”
“ဟင့်အင်း”
ချိုလေး ဖြေတာ က မြန်လွန်းတယ်လို့ စိတ်ထဲ သံသယ ရှိမိတယ်။
“ဟုတ်ရဲ့လား..”
“အိုကေ အိုကေ၊ နည်းနည်း တော့ သိချင်စိတ်ကလေး ရှိတာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး က အဲဒီ အဆင့်ထိ သွားဖို့ စိတ်ကူး မှ မရှိတာ၊ အခု လောလော ဆယ်တော့ နမ်းတာ ရှုံ့တာ နဲ့ ခါးအပေါ် ပိုင်း ထိပဲ ”
“ချိုလေး က သူ့ ရင်ဘတ်တွေ ကိုယ်လုံးတွေကို ရော ပွတ်သတ်ပေးသေးလား”
“နောက်ဆုံး တခါနှစ်ခါ လောက်တုန်း ကတော့ ဟုတ်တယ်၊ သူ့ ရှပ်အင်္ကျီ ကို ကြယ်သီး ဖွင့် ပြီး ရင်ဘတ် ကို ပွတ်သတ်မိတယ်၊ သူက တကယ်ကျစ်လစ် မာကြောနေတာပဲ၊ စစ်တပ်ထွက်မို့ထင်တယ်”
“ချိုလေး နောက်တဆင့် က ဘယ်အထိ စိတ်ကူးထားလဲ”
“ခုချိန်ထိ ကတော့ အဲလောက်ပဲ ချိုလေး ဆန္ဒရှိတယ်၊ သူ့ကို ချိုလေး ရင်သား ပဲ စိတ်ကြိုက် ဆုပ်နှယ်ခွင့် ပေးထားလိုက်တာ၊ အဲလောက် နဲ့ သူကျေနပ်သင့် ပါပြီ”
“အင်း ဟုတ်ပါပြီလေ၊ ယောက်ျား တွေက ဘာလိုချင်တာလဲ ဆိုတာတော့ ချိုလေး သိတယ်မဟုတ်လား”
“အင်း ချိုလေး က အဲဒါ ကို ကိုကို့ အပြန်အတွက် ချန်ထားတယ်”
“ဟဟ အဲလို ဟို မရောက် ဒီမရောက် အခြေအနေမျိုး ချိုလေး ထိန်းထား နိုင်မလား၊ သူလည်း အဲလောက်နဲ့ ကျေနပ် နိုင်မလား နောက်တော့ ငွေရောင်ပိတ်ကားပေါ် ဆက်ကြည့်ကြတာပေါ့၊ ”
နောက်တော့ ကျနော်တို့ ပြောနေကြ သား အကြောင်း ဆွေမျိုးတွေ အသိတွေ အကြောင်း စသဖြင့် လျှောက်ပြောပြီး လိုင်းအောက်လိုက်ကြပါတယ်။
…………………..
အခန်း ၁၀။
” အိုး ရက်စ်… အဲလိုလေး အဲလိုလေး မြန်မြန် မြန်မြန်…အူးးးးးးး ရက်စ်……….”
ဘဲလား ဆိုတဲ့ ဟာဝိုင်ရီ မလေးပေါ့၊ ကျနော် တို့ သင်္ဘော ဟိုနိုလူလူ ဆိပ်ကမ်း ကပ်တိုင်း ကျနော် နဲ့ ချိတ်မိနေကြ၊ သူက တကယ့်ကို အသံအကျယ်ကြီး ငြီးငြူ တာ ဝါသနာကို ပါတာ၊ သူ့ ခြေသလုံး နှစ်ချောင်းကို ကျနော့် ပုခုံးပေါ် ထမ်း ပြီး သူ့ကို အရှိန် ပြင်းပြင်း နဲ့ ဆောင့်လိုးပေးနေတုံး အော်နေတာလေ၊ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် ခု အချီ လိုး နေတာ နာရီဝက်လောက်တောင် ရှိသွားပြီ၊ ဒါပါနဲ့ ဆို ဒီနေ့ အဖို့ သုံးချီမြောက်ပဲ။
“ရက်စ်…………..အူးးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒါ သူ့ရဲ့ နောက်ဆုံး အထွတ်အထိပ် ရောက်သွားလို့ အော်လိုက် တဲ့ အသံလေ။ သူ ပြီးသွားလို့ ခန အမောပြေနားပြီး တာနဲ့ ထပြီး ကျနော့် မာနေသေးတဲ့ လီးတန်က အဖေါ် ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး၊
“မင်း က မပြီးချင်သေးဘူးလား”
ဘဲလာ က သူ့ဆံပင်တွေကို လည်ပင်းနားကနေ နောက်ဖက်ကို သပ်လိုက်ရင်း ကျနော့် လီးကို လက်တဖက် ကဆုပ်ကိုင်လို့ ပုလွေ ပေးတော့ မလို နဲ့ မေးပါတယ်။
“ငါ စကိုက် ခေါ် မလို့ အချိန်ရောက်နေပြီ”
လို့ ပြောရင်း သူ့လက်ကို အသာတွန်းဖယ်လို့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ထ စွပ်လိုက်တာကို နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့် နဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“အင်… ဟန်.. နင် ဒီနေ့ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ..မင်း စိတ်တွေက တခြားတနေရာကို ပြန့်လွင့်နေသလိုပဲ၊ ငါတို့ လိုးနေချိန်လည်း မင်းမျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်လို့၊ ငါ တော့ မပြောတတ်ဘူး ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ မင်းက အရင်က နဲ့ မတူဘူး”
“အလုပ် က ပရက်ရှာတွေ ကြောင့်ပါကွာ”
ကျနော့် စိတ်ထဲ ဖြစ်နေတာတွေ သူ့ကို ဘယ်လို ပြောပြလို့ ရမလဲ၊ တကယ်က ကျနော့် စိတ်ထဲမှာ ချိုလေး နဲ့ ဦးသာမြတ် ကြီးတို့ အကြောင်းက ပဲ စိုးမိုးနေတာလေ၊ ခုလို လှပ ချောမောတဲ့ ဘဲလာ လို ကောင်မလေး မျိုး နဲ့ လိုးနေရတာတောာင်မှ ချိုလေး နဲ့ ဦးသာမြတ် ကြီးတို့ ဘယ်လို ဖြစ်နေကြပလဲ ဆိုတဲ့ အတွေး တွေက ခေါင်း ထဲက မထွက်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာလေ။
ဘဲလာ လည်း အကဲခပ်မိပုံရပါတယ်၊ သူ့အဝတ်အစား တွေ ကောက်ဝတ်ပြီး နူတ်ဆက်လို့ ထွက်သွားတော့တယ်။ အဲတော့မှ ကျနော်လည်း ကမန်းကတမ်း ကွန်ပြူတာ ထဖွင့် စကိုက် မှာ လော့အွန်လိုက်ပြီး ချိုလေး ပေါ်လာဖို့ စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခုဆိုရင် ကျနော် တို့ နောက်ဆုံး စကားပြောခဲ့တာကနေ သုံးရက် တောင် ရှိသွားပြီ၊ ကွန်ပြူတာ က စကိုက် စခရင် ကို ဆယ်မိနစ် လောက် စောင့်ပြီး စိုက်ကြည့်နေတုန်း ချိုလေး လော့အင် ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့ကို တန်း ဆက်လိုက်တယ်။
“ဟေး ချစ်လေး”
“ဟိုင်း ကိုကို”
ချိုလေး ကြည့်ရတာ သိပ်ပြီး တော့ တက်တက်ကြွကြွ မရှိသလိုပဲ။
“ဘယ်လိုလဲ သူ ပြန်အောက်ကျို့ ဝင်လာလား”
“ဟင့် အင်း ၊ ဇာတ်လမ်း က နည်းနည်း တော့ စရှုတ်လာပြီ”
“ဘယ်လို ဖြစ်လို့လဲ”
“အင်း သူက ပြန်အောက်မကျို့ ဘူး၊ ချိုလေး နဲ့ သူနဲ့ တယောက်နဲ့ တယောက် ဖြတ်သွား ဖြတ်လာ ဆုံရင် တယောက်နဲ့ တယောက် ခပ်စိမ်းစိမ်း ပဲ ကြည့်ကြတယ် နူတ်လည်း မဆက်ကြတော့ဘူး၊ သူကလည်း ချိုလေး ကို ပြုံးမပြသလို ချိုလေး ကလည်း ခပ်တည်တည် ပဲနေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူက တခုခု လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တယ် ထင်တယ်၊ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က ချိုလေး သားကို ကျောင်းကား ကနေ သွားကြိုပြီး အိမ် ပြန်လာတော့၊ သူတို့ လုံခြုံရေး တဲ နားမှာ သူနဲ့ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ စကားပြောနေတာ တွေ့ရတယ်”
“ဂွမ်းဘုံ….အဲဒါ ဟို ကောင်မလေး….”
“ဟုတ်တယ် သူနဲ့ အမိုးပေါ်မှာ လုပ်နေတုန်း ချိုလေး နဲ့ ပက်ပင်းတိုးခဲ့တဲ့ အိမ်ဖေါ် မလေး၊ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး က ပြုံးရီလို့၊ ဂွမ်းဘုံ က တခစ်ခစ် နဲ့ ရီနေတာ၊ သူတို့ ကျူ နေကြတယ် ဆိုတာ အသိသာကြီး၊ ချိုလေး ဂိတ်ထဲ ဝင်လာတော့ ဦးမြတ် က ချိုလေး ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးတဲ့ အပြုံး က တမျိုးကြီး၊ ပုံစံ က နင်မပေးလည်း ငါ့မှာ ပေးမဲ့သူ ရှိတယ် ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးကြီး၊ ပြီးတော့ မှ ချိုလေး ကို မျက်နှာလွဲပြီး ဂွမ်းပုံ နဲ့ ဆက်စကားပြောနေတယ်။ အိမ်ပေါ် ရောက်တော့ သား အတွက် နို့ ကြို ထားခဲ့ ပြီး တီဗီ ဖွင့်လေး လိုက်တယ်၊ နောက် ဝရံတာ ဘက်ထွက် ပြီး ကင်းတဲ ဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးမြတ် နဲ့ ဂွမ်းဘုံ နဲ့ က စကားပြောနေတုန်း၊ ဦးမြတ် က ချိုလေး ဘက် ကို မသိမသာ လှမ်းလှမ်း ကြည့် နေတယ်၊ သူတို့ ကို ချိုလေး လှမ်း အကဲခပ်နေတယ် ဆိုတာ သူသိတယ်လေ”
“သူက ချိုလေး မနာလို အောင် လုပ်နေတာပေါ့”
“ထင်တာပဲ”
“အဲတာ ချိုလေး ကရော ဖြစ်တာပဲလား”
ချိုလေး က အဖြေပေးဖို့ အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းနေတယ်။ ပြီးမှ၊
“အင်း လို့ ဆိုရမလားပဲ၊ ချိုလေး သူ့ ကိုမနာလိုစရာ အကြောင်းမရှိဘူး၊ သူ့ဘာသာ သူ ကောင်မလေး နဲ့ စကားပြောနေတာ လည်း ဘာမှ တားခွင့် မရှိဘူး ဆိုတာ သိပါတယ်၊ တကယ်တမ်း ကချိုလေး နဲ့ ဦးမြတ် နဲ့ အပရိက မဖြစ်ခင် ကတည်းက သူတို့ နှစ်ယောက် က ဖြစ်နေကြတာပါ၊ ဒါပေမဲ့ သိသိ ကြီးနဲ့ ချိုလေး စိတ်အနှောက် အယှက် ဖြစ်နေခဲ့ရတယ်၊ ချိုလေး က သူ အောက်ကျို့ ပြန်ဝင်လာမယ်လို့ မျှော်လင့် ထားခဲ့ ပေမဲ့ သူက တခြား အမျိုးသမီး တယောက် ရှိနေတယ်”
“ချိုလေး က တခြား အမျိုးသမီး တယောက် မဟုတ်ဘူးလား၊ သူနဲ့ အဲလို မရင်းနှီးခင်က”
“တော်တော့ ကိုကို၊ အကောင်း ပြောမလို့၊ အဲဒါ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင် နို့ကို သားအတွက် ထည့်ပေးပြီး စားစရာ ပါ ပြင်ပေးလိုက်ပြီးမှ ဝရံတာကို ထပ်ထွက်လာခဲ့တယ်၊ အဲဒီ အချိန်မှာ ဂွမ်းပုံ က ဦးမြတ် ဆီက နေ အိမ်ကို ပြန်လျှောက်လာနေပြီ၊ သူ့လက် ငါးခြောင်း ထောင်ပြီး တခုခု လှမ်းပြောလိုက်တာ ဦးမြတ် ကြီးကလည်း ခေါင်းညိမ့် ပြတယ်၊ ဂွမ်းပုံ အိမ်ထဲလည်း ဝင်သွားရော၊ ဦးမြတ်ကြီးက ချိုလေး ရှိရာ မော့ကြည့်ပြီး လက်ရမ်း ပြလိုက်တယ်၊ သူ့လက်ထဲမှာ လည်း သော့တွဲကြီးနဲ့၊ ပြီးတော့ ချိုလေး ကို ကျောခိုင်း ပြီး ထွက်သွားတယ်၊ ချိုလေး လည်း အိမ်ထဲ ပြန်ဝင် လာပြီး သားနဲ့ အတူ တီဗီ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်၊ နောက် တော့ သား တရေးတမော အိပ်ဖို့ အချိန် ကျတာနဲ့သူ့ကို သိပ်လိုက်ပြီး ဝရံတာကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်”
“အင်း အဲတော့”
ဘာတွေ ဆက်ဖြစ်မလဲ ဆိုတာ ကျနော် အရမ်း စိတ်ဝင်စားနေမိပြီ၊
“ချိုလေး ဝရံတာ မှာ ထွက်ရပ်လိုက်တေ့ ဦးမြတ် ကို မတွေ့တော့ဘူး၊ ဖိုးခွား လေးပဲ လုံခြုံရေးတဲ မှာ ရှိနေတယ်၊ ကွန်ဒို ခြံဝန်း အထဲ လိုက်ကြည့်တော့လည်း ဦးမြတ်ကို ဘယ်နေရာမှာမှ မတွေ့တော့ဘူး၊ ဂွမ်းပုံကို လည်းမတွေ့ ဘူး၊ ချိုလေး နည်းနည်း သံသယ ဖြစ်လာတယ်”
“သူတို့ အမိုးပေါ် တက်လုပ်နေကြပြီလား”
“ရူး ..နေပါဦး….ချိုလေး အစီအစဥ်နဲ့ ချိုလေး ပြောပါရစေ၊ ဟုတ်တယ် ချိုလေး လည်း အဲဒီ အတိုင်း တွေးလိုက်မိတယ်၊ အဲဒါနဲ့ လှေခါးကနေ အမိုးကို တက်တဲ့ လှေခါး ကို သွားကြည့်လိုက်တယ်၊ အဲဒီလှေခါးထိပ်က အမိုးကို ဝင်တဲ့ တံခါးလေး ဟတတ ဖြစ်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ချိုလေး လဲ အပေါ်တက် ပြီး တံခါးကို တွန်းဖွင့် အမိုးပေါ် တက်လိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဘာသံမှ မကြားဘူး တိတ်ဆိတ်နေတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ဟိုတခါ တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ရေတိုင်ကီကြီး အနောက်ဘက်နား ကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်၊ အဲဒီနား ရောက်တော့မှ ပလွတ်ပလွတ် ရွှတ်ရွှတ် အသံတွေ ကြားရတယ်၊ အဲဒီ ဒေါင့်ချိုးလေး လည်းချိုးလိုက်ရော သူတို့ကို တန်းတိုးတော့တာပဲ”
“ဘာတွေ့ရလဲ”
“နေ့အလင်းရောင် ထင်းထင်း ကြီးမှာ ဦးမြတ် က နံရံကို မှီပြီး ရပ်နေတယ်၊ ဂွမ်းဘုံ က သူ့ရှေ့မှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း က သူ့ဟာကြီး ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ်နေတာ”
“ဟား ချိုလေး အဲတော့ ဘာလုပ်လဲ”
“တကယ်အမှန်အတိုင်း ပြောရရင် ချိုလေး ရုတ်တရက် ဒေါသထွက်သွားတယ်၊ အဲဒါနဲ့ ဟေး ဒါက ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ ဆိုပြီး လှမ်းအော်လိုက်တယ်၊ ဂွမ်းပုံက ချိုလေး အသံကြားတာနဲ့ အရမ်း လန့်သွားတယ်၊ သူ့ပါးစပ်ထဲက ဦးမြတ် ဟာကြီးကို ချွတ်ပြီး ချိုလေး ကိုတလှည့် ဦးမြတ် ကို တလှည့် ကြည့်ပြီး ကမန်း ကတမ်း ထ ချိုလေး နားက ဖြတ်ပြီး တံခါးပေါက်က နေ ပြေးထွက်သွားတော့တယ်”
“ဦးသာမြတ်ကြီး က သူ့နောက်က ပြေးလိုက်မသွားဘူးလား”
“ဟင့်အင်း သူက ဒီအတိုင်းပဲ ရပ်နေတယ်၊ သူ့ဟာကြီး က တောင်ရက် တန်းလန်းကြီး နဲ့၊ သူ့ပုဆိုးက လည်း ခြေကျင်းဝတ်မှာ ကွင်းလုံးချွတ်ချထားတာ၊ ချိုလေး လည်းရုတ်တရက် ဆိုတော့ သူ့ဟာကြီးကို ငေးကြည့်မိတယ်၊ ပြီးမှ သူ့မျက်နှာကို..”
“ဘယ့်နှယ့်လဲ”
“ဘာကို ပြောတာလည်း”
“ကြီးလား ၊ သေးလား၊ တုတ်လား၊ ပိန်လား”
“ပုံမှန်ပါ”
ချိုလေး က ပြီးစလွယ် ဖြေလိုက်မှန်း ကျနော် သိတယ်၊
“ကိုကို့ ထက် ကြီးလား”
ကျနော့် လီး ကခြောက်လက်မ လောက်ရှိပါတယ်၊ ကျနော့် ကို ဘယ်မိန်းကလေး ကမှ လီးနဲ့ ပတ်သက်လို့ အားမရဘူးလို့ မပြောကြပါဘူး။
“ကိုကို့ လောက်တော့ မရှည်ဘူး ဒါပေမဲ့ တုတ်တယ်၊ အဲဒါ ထားလိုက်စမ်းပါ၊ ဘမြတ် က စိတ်တိုနေတဲ့ ပုံ သူ့မျက်နှာ က ပြ ပြီး လုံခြည်ကို လည်း ကောက်ဝတ်ဖို့ စိတ်ကူးပုံ မပေါ်ဘူး၊ ချိုလေး ကိုပဲ ဒီအတိုင်း စိုက်ကြည့် နေတယ်၊ ချိုလေး လည်း သူ့ကို ပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်၊ နောက်တော့မှ သူက၊ ..မမလေး အဲဒါက ဘာသဘောလဲ၊ မမလေး ပဲ မထိနဲ့ မကိုင်နဲ့ ဆိုလို့ ကျနော် က မထိမကိုင် ဘူး အနားတောင် မကပ်ခဲ့ဘူး၊ ခုတော့ တခြား မိန်းမတယောက်က ကနော့် ဆန္ဒ ရှိတာ ပေးလုပ်တာကို လာပြီးတော့ ဖျက်လို ဖျက်ဆီး လုပ်ရတာလဲ၊ လို့ ပြောတယ်၊ ချိုလေး ကလည်း ၊ ဘမြတ် ဒီလို နေ့လည်ကြောင်တောင်ကြီးမှာ အပြင်ဘက် အမိုးပေါ် ဟာလာဟင်းလင်း ကြီးမှာ မလုပ်သင့်ပါဘူး လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ သူက၊ မင်း ကပဲ ငါ့ကို ဘာလုပ်သင့် တယ် မလုပ်သင့် ဘူး သင်ခန်းစာ လာပေးနေသေးတယ်၊ ငါနဲ့ မင်းနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြ တာတွေကို ပဲ မင်းစဥ်းစားကြည့်ပါဦး၊ လို့ ပြောပြီး ပုဆိုးကို ကောက်မလိုက်ပြီး ချိုလေး နားကို လျှောက်လာခဲ့တယ်”
“သူက ပုဆိုးကို ဝတ်လိုက်ပြီလား”
“ဟင့်အင်း၊ သူက ပုဆိုးကို ပဲ ကွင်းလိုက် မပြီး လျှောက်လာတာ သူ့ဟာ ကြီးက ထောင်လျှက်ကြီး”
“ဟဟ သားကောင်ကို ချိန်ထားတာပေါ့”
ကျနော် နောက်ပြောင်လိုက်တာကို မသိဟန်ဆောင်ပြီး ချိုလေး က ဆက်ပြောပါတယ်။
“နောက် သူက အနားရောက်တော့ ပြောတယ်၊ စု က ဘမြတ် ကို ဂျယ်လဆီ ဖြစ်နေတာပါတဲ့၊ ချိုလေး က ရီပြစ်လိုက်ပြီး၊ အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ လာပြောမနေနဲ့ ဘမြတ် က ကိုယ့်ကိုယ်ကို အထင်တော်တော် ကြီးမနေနဲ့ လို့ ပြောလိုက်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ချိုလေး စိတ်ထဲမှာတော့ သူပြောတာ ဟုတ်နေသလို ခံစားနေရတယ်၊ သူက ချိုလေး နဲ့ လက်တကမ်း အကွာမှာ သူ့ ဟာကြီး ထောင်မတ်လို့၊ ချိုလေး မနေနိုင်ဘူး နောက်တခါ ထပ်ငုံ့ကြည့်မိတယ်၊ အဲဒါ ချိုလေး အတွက် ကိုကို နဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးနောက်ပိုင်း ပထမဆုံး အကြိမ် မြင်ဖူးတဲ့ တစိမ်း ယောက်ျား ရဲ့ တန်ဆာ ပဲ၊ အဲဒါကြောင့် လည်း စူးစမ်း တဲ့ အနေနဲ့ ကြည့်မိတာလည်းဖြစ်မှာပါ၊ ဘမြတ် က ချိုလေး ရဲ့ အကြည့်ကို သတိထားမိတယ်၊ သူက ၊ စု လေး ဘာလို့ ဘမြတ် ကို လုပ်မပေးတာလဲကွာ၊ စုလေး က ခါးအောက်ပိုင်း ကို အရမ်း ကို တိုနေတာ၊ ဘမြတ် ကတော့ မရှက်ပါဘူးတဲ့၊ ချိုလေး သူ့ ကို မျက်လုံးချင်း ဆိုင် ကြည့်လိုက်မိပြီး၊ တိတ်စမ်း လို့ အော်လိုက်မိတယ်၊ အဲဒီမှာ သူက ချိုလေး ကို ရေကိုင်ကီ ရှိရာကို တွန်းပြစ်လိုက်တယ်”
“ဟိုက် သူ က ချိုလေး ကို အကြမ်းဖက် အတင်းကာရောလုပ်တာလား”
…………………
