အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၈)

(အခန်း ၁၅/၁)

မူယာတို့လင်မယားတောင် အိမ်ဆောက်လို့ပြီးသွားလို့ အိမ်ပြောင်းလာကြတယ်။ အလုပ်သမားအင်းအား အပြည့်အစုံနဲ့လာတာဆိုတော့ ဝိုင်းကူသယ်ပေးစရာ မလိုပေမယ့် ကူပြီးနေရာချပေးရတာပေါ့။ မူယာတို့လင်မယား ရောက်လာတော့ ရင်အေးက တစ်လုပ်ပိုလာတယ်။ အရင်က နေ့ဘက်တွေမှာ မမဆီကိုပဲ ဆိုက်ကယ်လေးနဲ့သွားပြီး စားလို့ကောင်းမယ့် အသီးအရွက်တွေ၊ ဟင်းခါးလိုဟာမျိုးတွေ၊ ကိုယ်ဝန်အားဆေးတွေ မကြာမကြာ သွားသွားပို့ပေးန​ရာကနေ မူယာတစ်ယောက်စာပါ တိုးလာတာပေါ့။ ရင်အေးက သူကိုယ်တိုင် ကျုပ်ရင်သွေးကို လိုချင်နေတာဆိုတော့ မမသူဇာနဲ့ မူယာကို အပင်ပန်းလဲခံတယ်၊ ဂရုလဲစိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မူယာနဲ့က မျက်စောင်းထိုးလေးတင်ဆိုတော့ ကျုပ်အလုပ်ကပြန်လာရင် ရေချိုး ထမင်းစားပြီးတာနဲ့ မူယာတို့အိမ်ရောက်နေတတ်သည်။ တခါတရံလဲ မူယာက အိမ်ကို ရောက်နေတတ်သည်။ အရင်က သိပ်မတွေ့ရသမျှ အတိုးချတွေ့နေရသလိုပင်။ မူယာကလဲ အရင်လို အလိုးခံဖို့ထက် ကျုပ်အနားပဲနေချင်တာမို့ သူအရမ်းလိုချင်နေမှသာ ကျုပ်ဆီကတောင်းဆိုသည်။ မမကတော့ တွေ့တိုင်းအလိုးခံသည်။ ဗိုက်ပူပူလေးနဲ့ မမနဲ့မူယာကို မြင်ရတာလဲ တစ်မျိုးလေး ကြည်နူးဖို့ကောင်းသည်။ မမသူဇာရဲ့ မျက်နှာဖုံးဇတ်လမ်းကိုလဲ မမသူဇာ အထူးတောင်းဆိုတဲ့အချိန်တွေမှာ လုပ်ဖြစ်ခဲ့သည်။

ဒီလိုနဲ့ ရုံးပိတ်ရက်တစ်ရက်မှာ ကျုပ် မမတို့အိမ်ဆီသွားဖို့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ရင်အေးက နွယ်နီ့ဖို့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တချို့ ခူးပေးလိုက်လို့ ကျုပ် ဝင်ပေးဖို့ နွယ်နီတို့အိမ်ကို သွားလိုက်သည်။ ခြံတံခါးက သော့ခတ်ထားတယ်။ အိမ်ထဲကနေ ခတ်ထားတာမို့ အိမ်ထဲမှာတော့ လူရှိမည်ဟုထင်သည်။ နွယ်နီ့ဆိုင်ကယ်ကိုလဲတွေတာမို့ လူရှိမှာသေချာတယ်။ အိမ်တံခါး ပိတ်ထားတာကသာ ထူးဆန်းနေတာ။
“နွယ်နီရေ… နွယ်နီ… ”
ပြန်ထူးသံမကြားရ။ ကျုပ် ဖုန်းထုတ်ပြီး နွယ်နီ့ဆီဆက်လိုက်သည်။ ဖုန်းမကိုင်။ ပိတ်ရက်မို့ လှိမ့်အိပ်နေတာလား။ ကျုပ်လဲ ခေါ်မရတာနဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ပြန်ခွပြီး နွယ်နီ့အိမ်ရှေ့ကနေ ပြန်ထွက်လာကာ မမတို့အိမ်ကို ဆက်မောင်းသွားဖို့လုပ်တော့ နွယ်နီတို့အိမ် ဘေးလမ်းကြားမှာ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးရပ်ထားတာမြင်တယ်။ ဒီဆိုင်ကယ်မြင်ဖူတာမို့ ရပ်ပြီးစဉ်းစားကြည့်တော့ သေသွားတဲ့ နွယ်နီယောက်ျား သက်ထွန်းရဲ့ညီ စီးတဲ့ဆိုင်ကယ်ပဲ။ ကျုပ် နွယ်နီ့ကို စိတ်ပူသွားကာ ချက်ချင်းပြန်လှည့်ကာ နွယ်နီ့အိမ်ရှေ့ကို ပြန်သွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခြံစည်းရိုးကိုကျော်ဝင်လိုက်တယ်။ နွယ်နီတို့အိမ်တံခါးမကို ချက်ချထားတာမို့ ဆောင့်ကန်ပြီးဖွင့်လိုက်တယ်။ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက နွယ်နီ့ကို သက်ထွန်းရဲ့ညီ မျိုးထွန်းက ပါးစပ်ပိတ်ကာ လည်ပင်းကိုဓားနဲ့ထောက်ထားလျှက် နောက်ကနေ ချုပ်ထားတယ်။ နွယ်နီ့ပါးစပ်ကို အဝတ်ဆို့ထားပြီး လက်ကိုလဲ နောက်ပြန်ကြိုးတုပ်ထားပုံရသည်။ နွယ်နီအင်္ကျီက ဆုတ်ဖြဲခံထားရပြီး ဘရာကပေါ်နေပြီ။ နွယ်နီ့ထမိန်က သူ့ခြေကျင်းဝတ်မှာ ပုံကျနေပြီး ပင်တီလေးသာကျန်သည်။ ကျုပ် ဒေါသထောင်းခနဲထွက်သွားပေမယ့် နွယ်နီ့လည်ပင်းကိုဓားထောက်ထားတာကြောင့် ကျုပ် အတင်းဝင်မလုံးရဲ။ ကောင်လေးက အသက် နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင်သာရှိမည်။ လူငယ်ပီပီ မိုက်ရူးရဲ မဆင်ခြင်ဘဲ လုပ်လိုက်ပုံရသည်။
“ဟေ့လူ… ခင်ဗျားရှေ့တိုးမလာနဲ့နော်… ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲ အော်ခေါ်မယ်မကြံနဲ့နော်… ဒီမှာမြင်လား…”
ကောင်လေးက ပြောနေပေမယ့် ကြောက်နေတဲ့ပုံလဲ ပေါ်သည်။ ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး နွယ်နီ့ကို အန္တရယ်ပြုလိုက်မှာလဲ စိုးရိမ်ရသည်။ ကျုပ်လဲ ဒီကောင်လေးကို အသိတရားဝင်အောင် နည်းနည်း ပြောကြည့်မှဟု တွေးမိသည်။ မုဒိန်းကောင် စစ်စစ်မဟုတ်ဘဲ နွယ်နီ့ကို ချဉ်းကပ်လို့ မရလို့ ဖြစ်ချင်ရဖြစ်ဆိုပြီး နွယ်နီ့ကို တက်ကြံသည့်သဘောမို့ ဖျောင်းဖျလို့ ရနိုင်သည်ဟု ထင်မိသည်။
“အေးပါ… ငါရှေ့တိုးမလာဘူး… အော်လဲ မအော်ပါဘူး… ဒါနဲ့ မင်းဘွဲ့ရပြီလား…”
“အဲ့ဒါ ခင်ဗျားနဲ့ဘာဆိုင်လဲ…”
“မဆိုင်ပါဘူး… အခုနေမင်းသာ မုဒိန်းမှုနဲ့ထောင်ကျသွားရင်… မင်းဘဝတော့သွားပြီ… မင်းက ကိုယ့်မရီးကို ကိုယ့်အစ်ကို သေတာမှမကြာသေးဘူး… မတော်မတရားကြံတာ မင်းမိဘတွေနဲ့ မင်းအစ်မတွေသိရင်တော့လား…”
“ခင်ဗျား… ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားဗျာ…”
“မင်း လက်လျော့လိုက်သင့်ပြီ… အခြေအနေက ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားပြီ… ငါ မင်းကိုမြင်သွားပြီ… မင်းဆက်လုပ်ရင် ကိုယ့်လည်ပင်းကြိုးကွင်းစွပ်လိုက်တာပဲ… ဒီကြားထဲ နွယ်နီ့ကို တစ်ခုခုထိခိုက်မိရင်… မင်းဘဝ ထောင်ထဲမှာပဲ အချိန်ကုန်တော့မယ်… ဒီတော့ မင်းဓားကိုချလိုက်ပါ…”
“မချဘူးဗျာ… မမက ကျုပ်အပိုင်ပဲ…”
“အဟက်… ဒါဆိုရင် မျက်မြင်သက်သေဖြစ်တဲ့ ငါ့ကိုအရင်သတ်ဟ… ဒါမှ မင်း လွတ်လမ်းရှိချင်ရှိအုံးမယ်… လာစမ်းပါ… ”
ကျုပ်ချော့ပြောကြည့်လို့အဆင်မပြေတော့ နွယ်နီ့လည်ပင်းကဓားက ကျုပ်ဆီ ဦးလှည့်စေလိုက်ရတော့သည်။ ဟိုကောင် ကျုပ်ဆီကို ဓားကိုင်ပြီးလျှောက်လာတယ်။ အနည်းငယ်တော့ မူးနေဟန်ရှိသည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုဓားနဲ့ပြေး ထိုးသည်။ ကျုပ်ရှောင်လိုက်ပေမယ့် လက်မောင်းကိုရှသွားသည်။ကျုပ်လဲ ကိုယ်နာသွားတော့ ပိုတင်းသွားသည်။ နောက်တစ်ကြိမ် ကျုပ်ဆီ ပြန်တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ရဲ့ဓားကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ဖြတ်ကန်ပစ်လိုက်ပြီး အနားမှာရှိတဲ့ သစ်သားခွေးချေခုံနဲ့ ကောက်ရိုက်ချလိုက်သည်။ တစ်ဆက်တည်းလို လှုပ်ရှားမှုက မြန်ဆန်တာကြောင့် မျိုးထွန်း ရှောင်ချိန်မရလိုက်ဘဲ ခေါင်းကိုတည့်ရိုက်မိသည်မို့ မှောက်သွားတော့သည်။ ကျုပ် အောက်ပြုတ်ကျနေတဲ့ဓားကိုယူပြီးသိမ်းလိုက်ကာ နွယ်နီ့ဆီသွားပြီး ပါးစပ်ကိုဆို့ထားတဲ့ အဝတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး ကြိုးတွေဖြည်ပေးလိုက်သည်။ နွယ်နီ သူ့ထမိန်ကိုချက်ချင်းကောက်စွပ်ပြီး ထမိန်ရင်လျားကာ တအိအိငိုတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီကိုဖြည်ပေးလိုက်တဲ့ ကြိုးတွေနဲ့ မျိုးထွန်းကို ခြေရောလက်ရောတွဲပြီး ကြိုးတုပ်ပြီးမှ နွယ်နီ့ဘေးနားသွားထိုင်ကာ
“ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူးနော် နွယ်နီ…”
“ငါ… အရမ်းကြောက်တာပဲ ဖိုးတေရယ်… အီး ဟီး…”
နွယ်နီထွန်း ကျုပ်ရင်ခွင်ကိုပါးအပ်ပြီးငိုတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုဖက်ထားပေးပြီး ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးမိတယ်။
“အခု ငါရှိနေပြီပဲဟာ… မကြောက်နဲ့တော့နော်… ငါရေခပ်တိုက်မယ်…”
“ငါလဲလိုက်မယ်ဟာ… ”
နွယ်နီ တော်တော်ကြောက်သွားပုံရသည်။ ကျုပ် ရေခပ်တိုက်မှာကိုတောင် တစ်ယောက်တည်းမနေခဲ့ရဲလို့ ကျုပ် သူ့လက်မောင်းကနေ ကိုင်ပြီး တွဲခေါ်သွားရသည်။ သူ ရေသောက်ပြီးတော့
“စိတ်ကိုအေးအေးထားပြီး အသက်ဝဝရှူ… ငါနင့်အနားမှာရှိတယ်နော်… ”
“အင်းပါ… ”
နွယ်နီ ကျုပ်ပြောသလိုလုပ်ကြည့်ပြီးတော့ မတ်တပ် ရပ်နိုင်လာသည်။ အရမ်းမငိုတော့ပေမယ့် ငိုတော့ငိုနေဆဲ။
“အဝတ်တွေအရင်လဲလိုက်အုံး… ငါ အခန်းအပြင်ကစောင့်နေမယ်…”
“အခန်းထဲ လိုက်ခဲ့ပါဟာ… ငါကြောက်လို့ပါ…”
“ဟင်း… အေးပါ… ”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့အခန်းထဲ လိုက်ဝင်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက အခန်းထဲမှာ သူ့ထမိန်ကိုကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်တယ်တော့ ကျုပ်လဲ တစ်ဖက်လှည့်နေလိုက်တယ်။ ပုံမှန်အချိန်မှာ နွယ်နီရဲ့ ဒီမြင်ကွင်းကို အရသာခံ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီအချိန်မှာတော့ မသင့်တော်ဘူးဟုထင်မိသည်။
“ငါပြီးပြီ ဖိုးတေ…”
ကျုပ်လဲလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နွယ်နီ နောက်ထပ်တစ်စုံကို လဲဝတ်ထားတာ မြင်ရတယ်။
“လာ… ဟိုကိစ္စ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ တိုင်ပင်ရအောင်…”
“နေပါအုံးဟ… နင့်လက်မောင်းဓားထိထားတာ… ငါဆေးထည့်ပေးမယ်… ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်…”
“ရပါတယ်… သေးသေးလေးပါ…”
“ထိုင်ဆိုထိုင်ဟာ…”
ကျုပ်လဲ သူကျေနပ်အောင် ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ရတယ်။ နွယ်နီ ဆေးသေတ္တာလေးယူပြီး ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ကာ ဓားထိထားတဲ့ လက်မောင်းအရင်းက တီရှပ်လက်ကို လှန်တင်လိုက်သည်။ ဒဏ်ရာက ၃လက်မလောက်သာ ရှည်ပြီး သိပ်တော့မနက်ပါဘူး။
“ဖိုးတေ… ဆေးခန်းသွားရင်ကောင်းမယ်ထင်တယ်… ဒဏ်ရာကကြီးသားဟ…”
“မလိုပါဘူးဟာ… ဆေးထည့်ပြီး ပတ်တီးသာ စည်းထားလိုက်ပါ…”
“အေးပါ… အခုမသွားသေးလဲ ပြီးရင်တော့သွားရမယ်နော်…”
နွယ်နီထွန်းက ပြောရင်း ကျုပ်ဒဏ်ရာပေါ် အရက်ပြန် လောင်းချလိုက်တယ်။
“ရှီး… အင်း… ”
“အရမ်းနာလို့လား…”
“အရက်ပြန် ဆိုတော့ စပ်တာပါ ရတယ် ဆက်လုပ်… ဒါနဲ့ ဦးနဲ့အန်တီရော… မမြင်ပါလား…”
“ဖေဖေနဲ့မေမေ… ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားကြတယ်ဟ… ညနေမှပြန်လာမယ်တဲ့…”
နွယ်နီထွန်း ကျုပ်ဒဏ်ရာပါ် ဆေးထည့်ကာ ပတ်တီးစည်းပေးတယ်။
“ဒီကောင် ဒီအခွင့်အရေးကို စောင့်နေတာဖြစ်မယ်… ရပြီ… လာ ဧည့်ခန်းမှာသွားပြီး ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ တိုင်ပင်ရအောင်…”
“အင်း…”
ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီ ဧည့်ခန်းမှာပြန်ထိုင်ကြတယ်။ မျိုးထွန်းကတော့ သတိမေ့နေဆဲ။
“ဒီကောင့်ကို ထောင်ထဲပို့ချင်လား…”
“ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ မှတ်လောက်သားလောက်အောင် လုပ်ပစ်ချင်တာ… ငါ သိပ်ရွံတာပဲဟာ… ဒါပေမယ့် ကိုဇော်ထွန်းမျက်နှာကလဲရှိတယ်… သူကလဲ ငယ်သေးတယ်… သူ့မိဘတွေပဲ ခေါ်ပြီး အပ်လိုက်ရင်ကောင်းမလားလို့…”
“သူ့မိဘတွေက ထိန်းနိုင်ပါ့မလား… အမှန်တော့ငါလဲ ရဲစခန်းတွေ ဘာတွေတော့ မတိုင်ချင်ပါဘူး… နင့်သိက္ခာကလဲရှိသေးတယ်လေ..”
“သူ့အဖေကတော့ စည်းကမ်းကြီးတယ်ဟ… စစ်ဗိုလ်အငြိမ်းစားပဲ… သူ့အမေကတော့ သားတွေကို အရမ်းအလိုလိုက်တယ်လေ… သူ့အဖေပါရင်တော့ ရမယ်ထင်တယ်…”
“နင် သေချာရင်တော့ လုပ်လေ… ငါက နင့်ကိုစိတ်ပူတာဟ… မဖြစ်သေးပါဘူး… နင့်အိမ်ခြံစည်းရိုးကို ပြန်စစ်ပြီး ဘလိတ်ဓားဆူးသွားတွေ ကာအုံးမှပါ…”
“အေးဟာ… ဘယ်လောက်ကုန်မလဲ… မေးကြည့်ပေးပါအုံး… ငါ နင့်ကို သူ့အဖေဖုန်းနံပါတ်ပေးမယ်… နင်ပဲဆက်ပြီး ခေါ်လိုက်ဟာ… ငါမပြောချင်ဘူး ရှက်တယ်…”
“အေးပါ… ”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီပေးတဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ခေါ်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို နွယ်နီ့သူငယ်ချင်းပါ၊ နာရေးတုန်းက လာကူလုပ်ပေးတဲ့ ဘယ်သူပါဆိုတာ ပြောပြအရင်မိတ်ဆက်ရင်း အိမ်က မိန်းမက နွယ်နီ့ဖို့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်ပို့ခိုင်းရင်း တွေ့ကြုံခဲ့ရတဲ့ မျိုးထွန်းရဲ့ပြဿနာကို ပြောပြလိုက်တယ်။ နွယ်နီပြောတာဟုတ်တယ်။ အန်ကယ်ကြီးက ဒေါသတော်တော်ထွက်သွားပုံပဲ။ တစ်နာရီအတွင်း အရောက်လာခဲ့မည်ဟုဆိုသည်။ သူ့ချွေးမဟောင်းက ဆုံးသွားတဲ့ သူ့သားမျက်နှာထောက်ထားပြီး အခုလိုစဉ်းစားပေးတာကို ကျေးဇူးတွေတင်နေသည်။ ဖုန်းဆက်ပြီး တော်တော်လေး ကြာတော့ သတိမေ့နေတဲ့ကောင် သတိရလာပြီ။ သူ့ညည်းသံသဲ့သဲ့ကြားတော့ ကျုပ်ကသိတာနဲ့ နွယ်နီ့ကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြီး အချက်ပြလိုက်တယ်။
“ကောင်လေးက… ငယ်တော့ငယ်သေးတယ်ဟ… ဒီအသက်အရွယ်နဲ့ ထောင်ထဲမှာ ဆယ့်လေးငါးနှစ်နေရမှာ… ထောင်ထဲရောက်ရင်လဲ ထောင်ထဲမှာ မုဒိန်းမှုဆို ယောက်ျားချင်း မုဒိန်းကျင့်ခံရတာတဲ့ဟာ… ဟူး… မတတ်နိုင်ဘူးလေ… ရဲမခေါ်လို့လဲမဖြစ်ဘူး… နင့်လုံခြုံရေးကလဲရှိသေးတယ်… နင့်အဝတ်အစားတွေ သက်သေအနေနဲ့ပေးရမှာနော်… သေသေချာချာထုပ်ထားတယ်မလား…”
“အင်း… ငါသေသေချာချာထုပ်ထားပြီးပြီ… ဟိုဓားရောပဲ… ”
“အကို… အစ်မ… ကျနော့်ကိုရဲလက်မအပ်ပါနဲ့ဗျာ…”
ကျုပ်တို့တွေ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်ပြောတယ်။ မျိုးထွန်းက ခြေနဲ့လက်ကိုတွဲပြီးကြိုးတုပ်ထားတာမို့ ထလို့လဲမရ လှုပ်လို့လဲမရပေ။
“သူ့မိဘတွေသိရင်… တော်တော်ရှက်မှာပဲ… သူ့အစ်မကို လူတွေက မုဒိန်းကောင်ရဲ့အစ်မဆိုပြီး… အထင်သေးတဲ့မျက်လုံးနဲ့ကြည့်ကြမှာ… သူ့မိဘတွေလဲ အိမ်အပြင်တောင်ထွက်ရဲမှာမဟုတ်တော့ဘူး… ဟူး…”
“အင်းပေါ့ဟ…”
“သူ့အမေက အငြိမ်းစား ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးဆို… ဆရာကန်တော့ပွဲတွေတက်ရင်… ဆရာမအချင်းချင်းကလဲ… အထင်သေးအမြင်သေး ကြည့်ကြမှာ… ဖိတ်ချင်မှတောင် ဖိတ်တော့မှာဟ…”
“ဒါပေါ့ဟ… ဆရာမတစ်ယောက်က ကိုယ့်သားသမီးကို မုဒိန်းကောင်မဖြစ်အောင်လို့ မသွန်သင်မဆုံးမဘူးလို့ ပြောမှာပေါ့…”
“အီး… ဟီး… ကျနော်မှားမှန်းသိပါပြီ အကိုနဲ့အမရယ်… ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်… ကျနော်ထောင်မကျချင်ဘူး…”
“သူပြန်ထွက်လာရင်တောင်… မုဒိန်းကောင်ဆိုပြီး ဘယ်သူ့မှ အဖက်လုပ်တော့မှာမဟုတ်ဘူး…”
“မတတ်နိုင်ဘူးဟာ… သူ့ထိုက်နဲ့သူ့ကံပဲ… ငါလဲတော်တော်ကြောက်သွားတာ ဖိုးတေရ…”
“ကျနော် ရှိကြီးခိုးပါတယ်ဗျာ… ကျနော် မူးပြီး… သူငယ်ချင်းတွေ မြှောက်ပေးလို့ လုပ်မိတာပါ… ကျနော့်ကို ထောင်ထဲမပို့ပါနဲ့ဗျာ… အီး ဟီး…”
“ဒါနဲ့… နင်ကဘယ်လို အိမ်ရောက်လာတာလဲ ဖိုးတေ…”
“အေးဟ… လာရင်းကိစ္စတောင်မေ့နေတယ်… ရင်အေးက နင့်ဖို့ ခြံထွက်သီးနှံလေးတွေ ပေးခိုင်းလိုက်တာ… နင့်ကိုခေါ်မရလို့ ထွက်သွားသေးတယ်… လမ်းကြားထဲက ဆိုင်ကယ်မြင်မှ ပြန်လှည့်လာတာ…”
“နင့်အသံကြားတယ်ဟ… ငါ့အခြေအနေလဲ နင်မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ ပြန်ထူးလို့မှမရတာ… နင်ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပြန်ထွက်သွားတော့… ငါတော့ ဘဝဆုံးပြီလို့ပဲ တွေးမိလိုက်တော့တယ်… ငါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေလိုက်မိမှာဟ…”
“မလုပ်ပါနဲ့နွယ်နီရယ်… နင့်မိဘတွေက နင့်ပဲအားကိုးနေရတာ… နင်တစ်ခုခုဆို… နင့်မိဘတွေမျက်နှာကြည့်အုံးဟ… နောက်ဆို အိမ်မှာ ဦးလေးတို့ ဒေါ်ဒေါ်တို့မရှိချိန်ဆို အိမ်မှာလာနေပေါ့ဟ… ငါမရှိတောင် ရင်အေးရှိသားပဲ…”
“ငါလဲ လာမလို့ပဲ… နင်တို့စားဖို့ ဟင်းလေးတွေချက်နေလို့ မပြီးသေးတာနဲ့ ထွက်မလာသေးတာ… ဒါတွေထားလိုက်ပါဟာ… ရင်အေးပေးလိုက်တဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်လေးတွေသွားယူရအောင်… နင့်ဆိုင်ကယ်လဲ ခြံထဲသွင်းရအုံးမှာမလား…”
“အေး… နင်လိုက်မှာမလား…”
“အင်း…”
ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို အထဲသွင်းကြတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်ခြင်းထဲက ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ယူပြီးတော့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ကြတယ်။
“စုံနေတာပဲဟ… ဟဲ့ဖိုးတေ… ငါလဲ ဘယ်မှသွားချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး… ငါနဲ့အဖော်လုပ်ပြီးနေပေးပါလား… ငါ နင်စားချင်တာ ချက်ကျွေးမယ်လေ…”
“ချက်ကျွေးရုံနဲ့တော့ မရဘူးလေ နွယ်နီရဲ့… နည်းနည်းပါးပါးနင်းနှိပ်ပေးမှပေါ့… ဟဲ ဟဲ… ”
“ကောင်စုတ်… နင်ငါ့လက်ဆ သိတယ်မလား… နာချင်လို့လား နင့်မှာဒဏ်ရာနဲ့မို့နော်… မဟုတ်ရင် တီးပြီးသားပဲ…”
“ကြောက်ပါတယ်ဟာ… ကြောက်တော့လဲ အဖော်လုပ်ပေးရတာပေါ့…”
“ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်တို့တွေက ကြမ်ပြင်ပေါ် လှဲနေတဲ့ကောင်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ မရှိသလိုသဘောထားပြီး ပြောဆိုနေကြတယ်။ ကြမ်းပြင်ကကောင်ကတော့ တောင်းပန်လို့လဲမရတော့ စိတ်ဓာတ် တော်တော်ကျသွားမှာပဲ။
“တီ… တီ…”
အိမ်ရှေ့က ကားဟွန်းသံကြားရတယ်။
“မြန်မာနိုင်ငံကရဲလို့မပြောရဘူး နွယ်နီရေ… ရုပ်ရှင်ထဲကအတိုင်းပဲ… အခုမှပဲလာတော့တယ်…”
ဟိုကောင် တကယ်ရဲထင်နေလားမသိဘူး မျက်နှာက သွေးဆုတ်ဖြူရော်သွားတယ်။
“နင်ပဲခြံတံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်ဟာ… ငါရှက်လို့…”
ကျုပ်လဲ ခြံတံခါး သွားပြီးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ မျိုးထွန်းရဲ့မိဘတွေနဲ့ သူ့အစ်မပါ ပါလာတယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ထဲခေါ်လာခဲ့လိုက်ပြီး မျိုးထွန်းရဲ့အဖေ သူ့သားကိုမြင်တော့ ဆံပင်ကဆွဲထူပြီး ပါးကိုရိုက်တာ။
“ခွေးကျင့်ခွေးကြံကြံတဲ့ကောင်… မင်းအစ်ကိုက အရိုးတောင်မဆွေးသေးဘူး… မင်းမို့လုပ်ရက်တယ်… ကိုယ့်မရီးကို သူများမစော်ကားအောင် မင်းကစောင့်ရှောက်ရမှာ… ခွေးကောင်… ”
ပြောရင်း ပါးကို ယောက်ျားအားနဲ့ ချတာ။ သူ့အမေနဲ့ အစ်မတွေလဲ ဝင်မဆွဲရဲဘူး။ အိမ်တံခါးမကိုတော့ စေ့ထားရတာပေါ့။ ချက်ချလို့တော့မရတော့ဘူး။
“သားမှားပါပြီ အဖေရယ်… သားလဲ အရက်မူးပြီး သူငယ်ချင်းတွေမြှောက်ပေးလို့ လုပ်မိသွားတာပါ…”
“သမီးက သားကြီးမျက်နှာထောက်ပြီး ရဲလက်မအပ်ဘဲ ငါ့ဆီဖုန်းဆက်လို့သာပေါ့… မဟုတ်ရင် ငါတို့မိသားစု ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမလဲ… မင်းကွာ… မင်းထောင်ကျရုံနဲ့မပြီးဘူး… ငါ့ကိုယ်ငါ အဆိပ်သောက်သေပစ်မှာ… နားလည်လား….”
“သားသိပါပြီအဖေရယ်… မရီးကိုရော ဒီအကို ကိုရောတောင်းပန်ပါတယ်… သား နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး…”
“ငါ့သမီးရယ်… အဖေတော့ ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမလဲတောင်မသိတော့ပါဘူး… စိတ်ချပါ… ဒီကောင် သမီးကို ထပ်မနှောက်ယှက်စေရတော့ပါဘူး…”
“ရှိပါစေတော့ အဖေရယ်… သမီးရှက်လွန်းလို့ပါ… ဒီအကြောင်းတွေ ထပ်မပြောပါနဲ့တော့…”
မျိုးထွန်း ရဲ့မိဘတွေရော သူ့အစ်မကပါ  နွယ်နီ့ကို တောင်းပန်ကြတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ဒဏ်ရာအခြေအနေမေးသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရှပ်ထိတာပါလို့ပဲဖြေလိုက်တယ်။ မျိုးထွန်းကိုကြိုးဖြည်ပေးကာ နွယ်နီ့ကို ကန်တော့ပြီးတောင်းပန်စေတော့ နွယ်နီက မျိုးထွန်းကိုမကြည့်ဘဲ မျက်နှာလွှဲကာသာနေတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့သားကို ခေါ်ပြီးပြန်သွားကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးကို သော့ခတ်လိုက်တယ်။ ပြန်ဝင်လာတော့
“ဖိုးတေရာ… ငါရေချိုးချင်နေပြီ… အဲ့ကောင်လက်နဲ့ ငါ့ကိုယ်ကိုထိထားတာ မသတီတော့ဘူး… လိုက်ခဲ့ပေးအုံး…”
“အေးပါဟာ…”
နွယ်နီ သူ့အခန်းထဲပြန်ဝင်တော့ ကျုပ်လဲ လိုက်သွားရတယ်။ ကျုပ်အရှေ့မှာပဲ သူရေချိုးဖို့ အဝတ်တွေချွတ်တော့ ကျုပ်လဲ တစ်ဘက်လှည့်နေပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ရေချိုးခန်းဆီသွားတော့ ကျုပ်လိုက်သွားရပြန်တယ်။ နွယ်နီက ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး တံခါးမပိတ်ဘူး။
“နွယ်နီ တံခါးပိတ်လေဟာ… ”
“မပိတ်နဲ့ဟာ… နင်ပြန်သွားမှာစိုးလို့…”
“ငါ မပြန်ပါဘူးဟ… စိတ်ချပါ…”
“ဟင့်အင်းဟာ… နင့်ကိုမြင်နေရမှ ငါ့စိတ်ထဲ လုံခြုံသလိုခံစားရတယ်…”
ကျုပ်လဲ ထပ်မပြောတော့ဘဲ ထားလိုက်တော့တယ်။ နွယ်နီ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ရေးချိုးတယ်။ ခေါင်းကနေလောင်းပြီး ခေါင်းတွေပါလျော်တယ်။ ဆပ်ပြာကိုထပ်တလဲလဲ တိုက်တယ်။ ထမိန်ရင်လျားကိုဖြည်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တိုက်တာ နို့တွေဘာတွေလဲပေါ်လို့ပေါ်။ ကျုပ်လဲ အမြဲမကြည့်ပေမယ့် မကြာမကြာလှည့်ကြည့်မိတယ်။ ရေစိုအလှနဲ့ နွယ်နီ့ကောက်​ကြောင်းတွေကြောင့် ကျုပ်လီးတောင် တင်းလာပြီ။ ကျုပ်လဲ စိတ်လျော့ရတယ်။ နွယ်နီ စိတ်ဒဏ်ရာရနေတဲ့အချိန်မှာ ကျုပ်ကပါ ဒီလိုကြံစည်ဖို့ မသင့်တော်ဘူးလို့ ထင်တာပဲ။ အတွင်းခံပါလို့သာ တော်တော့တယ်။ နွယ်နီ ရေချိုးရင်း ကျုပ်ကို ပျောက်သွားမှာစိုးလို့ထင်တယ် မကြာမကြာလှည့်ကြည့်တယ်။ နွယ်နီ ဆပ်ပြာတိုက်တာ လေးခါလောက်ရှိပြီ။
“နွယ်နီ… တော်လောက်ပါပြီဟာ… နင်အအေးပတ်တော့မယ်…”
“မတော်ချင်သေးဘူးဟာ… ငါ့ကိုယ်မှာ အဲ့ကောင်အနံ့ကျန်နေမှာစိုးတာ…”
ကျုပ်လဲ မဖြစ်ချေဘူးဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲက ရေခွက်ကိုယူပြီး ကျန်နေတဲ့ ဆပ်ပြာတွေကုန်တဲ့အထိ ရေလောင်းပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ကိုယ်အနား အနံခံကြည့်သလိုလုပ်ပြီးမှ
“အား… မွှေးကြိုင်နေတာပဲ… ဘာအနံ့မှမရှိတော့ပါဘူးဟ… တော်ပြီနော် လိမ္မာတယ်…”
နွယ်နီက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြီး
“ပြီးရော… ”
ပြီးတော့ နောက်ထပ်ထမိန်တစ်ထည်နဲ့ လဲပြီး ရင်လျားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီ အခန်းဆီပြန်တော့လဲ ကျုပ်လိုက်သွားရပြန်တယ်။ အခန်းထဲရောက်လို့ တံခါးပိတ်ပြီးတော့ နွယ်နီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်ဖက်တွယ်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။
“ဖိုးတေ… နင်ငါ့ကို မသတီတော့ဘူးမလား… ”
“အာ… ပေါက်ကရ…”
“ဟုတ်ပါတယ်… ငါအဝတ်အစားလဲတဲ့အချိန်တွေမှာ ငါ့ကိုမကြည့်တာ… မသတီလို့ပါ…”
“မဟုတ်ပါ့ဘူးဟ… ငါ့ရဲ့နွယ်နီလေး အခုလိုစိတ်ဒဏ်ရာ ရနေချိန်မှာ… ငါ နင့်ကို အခွင့်အရေးယူမိမှာစိုးလို့ပါ… နင်အဝတ်လဲတာကြည့်ပြီး… ငါ့စိတ်တွေတစ်မျိုးဖြစ်လာရင်… ငါ့ကြောင့် နင် ထပ်ပြီးစိတ်ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ပါ…”
“တကယ်လား… ”
“တကယ်ပေါ့နွယ်နီရ…”
“မယုံပါဘူး…”
“မယုံရင်လဲ ဒီမှာကြည့်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့လက်ကိုယူပြီး တင်းနေတဲ့ကျုပ်လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
“တွေ့လား… သတီလို့ပဲ ဒီလိုဖြစ်နေတာ… ရေချိုးခန်းထဲမှာကတည်းက ဝင်ပြီးပွဲကြမ်းပစ်လိုက်ချင်တာ… စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရတာ…”
“ဟင့်… ငါ သူများလက်ချက်မိတော့မလို့သိလား… ငါက နင့်ကိုပဲသံယောဇဉ်ရှိတာ… နင့်နဲ့ပဲစိတ်ပါတာ… အခုပဲ လုပ်တော့ဟာ… ပြွတ်….”
နွယ်နီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်ပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပေးလေပြီ။ ကျုပ်လဲ ပြန်နမ်းရင်း သူ့ကိုတင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး
“နေပါအုံးနီရယ်… နင့်ဆံပင်တွေခြောက်အောင် ရေအရင်သုတ်လိုက်ပါအုံး… တော်ကြာ ခေါင်းကိုက်နေလိမ့်မယ်…”
“ကိုပဲ… လုပ်ချင်ပြီဆို…”
“လုပ်ချင်တာမဟုတ်ဘူး… လိုးချင်တာ… ကို့ရဲ့နီ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေတာ သိလား… ဒါပေမယ့် ကိုက နီ့ကို လိုးချင်ရုံသပ်သပ်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ နီလဲသိသားနဲ့… ကိုက နီ့ကို တကယ်သံယောဇဉ်ရှိတာ… နီ့ခေါင်းကို ကိုရေသုတ်ပေးမယ်နော်… ပြီးမှာ နီ့ကို တအားလိုးပစ်မယ်…”
“ခစ်ခစ်… ပြီးရောကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကို ခုတင်စောင်းမှာပဲထိုင်စေကာ ဆံပင်လေးရေခြောက်အောင်သုတ်ပေးပြီး ဒွိုင်ယာလေးနဲ့ပါမှုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ
“ခြောက်သွားပြီ… လာခဲ့…”
ကျုပ်နွယ်နီထွန်းကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်ကို အတင်းနမ်းတယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့ထမိန်ရင်လျားကို ဖြည်ချလိုက်တော့ လျောကျသွားပြီး ကြမ်းပေါ်ပုံကျသွားတယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး အတွင်းခံကိုဆွဲချွတ်တော့ ကျုပ်လဲ အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ခဏချင်း ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်သွားကြပြီ။ နွယ်နီက တောင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဆွပြီး နမ်းနေရာကနေ နမ်းနေတာရပ်လိုက်တယ်။
“လွမ်းလိုက်ရတဲ့ ကို့လီးကြီး… နီအရမ်းစုပ်ချင်နေပြီ… နီ့ကို အရင်ပေးစုပ်နော်…”
“နီ့သဘော…”
ဆရာမနွယ်နီထွန်း တစ်ချိန်က စုပ်ဖူးခဲ့သော ကျုပ်လီးကို မက်မက်မောမောစုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆရာမနွယ်နီထွန်းရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း သူ့ဖင်တွေကိုလဲ လှမ်းပြီး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက အရမ်းမာပြီး လိုးချင်လာပြီမို့ နွယ်နီ့ကို ထူရင်း
“ကို အရမ်းလိုးချင်ပြီ နီရယ်… နောက်မှစုပ်တော့ကွာ… ပြွတ်…”
“အွန်း… ”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကို အိပ်ယာပေါ်လှဲစေပြီး သူ့ပေါင်ကြားကိုဝင်ကာ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်လိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်…. အင်း… ဟင်း… နီ့ကို ပြီးအောင်မယက်နဲ့နော်… နီ ကို့လီးနဲ့ အလိုးခံပြီး ပြီချင်တာ…”
ဒီလိုဆိုတော့ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို ပြီးအောင်မယက်ပေးတော့ဘဲ သူ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို လီးဒစ်ဖူးလေးနဲ့ပွတ်သပ်ပြီး စောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖိထည့်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက အလိုးမခံရတာ အရမ်းကြာနေပြီမို့ သူ့စောက်ခေါင်းက တော်တော်ကျဉ်းနေပြီ။ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကျော်ကျော်လေးက ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းနဲ့ နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲဝင်သွားတယ်။
“နီ့စောက်ပက်က ကျပ်လိုက်တာနီရယ်… နီ နာနေလား…”
“ဟင်း… နာတော့မနာပါဘူး… တစ်ဆို့ဆို့ကြီးနဲ့… ဟင်း… ကိုရယ်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီစောက်ပက်ထဲ လီးကိုထပ်ဖိထည့်လိုက်တော့ တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်နွယ်နီ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်တော့ နွယ်နီကျုပ်ကို ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးလှုပ်ကာ ဝင်သလောက် ခပ်မှန်မှန်လေးလိုးပေးတယ်။ စောက်ပက်ကကျပ်ပေမယ့် စောက်ရည်က ရွှဲနေတော့ လိုးရတာ တော်တော်အရသာရှိတယ်။
…. �ပျစ်… ပျစ်… ဗျစ်… ဗျစ်… ပျစ်….
“ကောင်းလိုက်တာနီရယ်… နီစောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… နီရောကောင်းရဲ့လား… ပြွတ်…”
“အင်း… ဟင်း… အရမ်းကောင်းတယ် ကိုရယ်… ကို့လီးက နီ့စောက်ပက်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ… အားရလိုက်တာ…”
ဆရာမနွယ်နီထွန်းက ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ တစ်တစ်ခွခွ ပြောတာကို ကြုံဖူးပြီးသားမို့ သင်ပေးစရာမလိုဘဲ အလိုလိုပြောထွက်လာတယ်။
“ကို ထပ်သွင်းလိုက်မယ်နော်… နီ့စောက်ပက်က အရမ်းကောင်းလို့ ကိုလီး တစ်ဆုံးထည့်လိုးချင်ပြီ…”
“ဟင်း… ထည့်… ကို့လီးကို နီ့စောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးထည့်လိုး… ဟင်း… အိုး… ကိုရယ်… ထိလိုက်တာ… ကို့လီးက နီ့ဗိုက်ထဲထိ ဝင်လာသလိုပဲ… အရမ်းကောင်းတယ်…. ဟင်း….”
“ကိုလဲ နီ့စောက်ပက်ကို လိုးရတာ အားရလိုက်တာ… ကိုနည်းနည်းဆောင့်မယ်နော်… ”
“ဆောင့်… ဟင်း… ဆောင့်… ဟာ့… ကိုရေ… လိုး… ရင်အေးကိုလိုးသလို ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုး… အု… ဟူး… ထိလိုက်တာ… အင်း… ဟင်း… ကို့လီးကို နီကြိုက်လိုက်တာ… ကိုလိုးပေးတာကို နီအရမ်းကြိုက်တယ်… ဟူး… ကိုရေ….”
…ဖတ်… ဖတ်… ဗျစ်… ဗျစ်… ဖတ်… ဖတ်… ပျစ်… ပျစ်…
“အူး… နီရယ်… ”
“အင့်… ဟင်း… ကိုရေ… အူး… လိုး… ဆောင့်… ဆောင့်… ဟင်း… အီး… ထွက်… ပြီ… ဟင်း…. ပြွတ်… ပြွတ်…”
နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေးတုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို အတင်းနမ်းတယ်။

(အခန်း ၁၅/၂)

“ကိုရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး… နီတော့ ကိုနဲ့ အလိုးခံရတာ စွဲပြီကွာ…”
“ကိုလဲ နီစောက်ဖုတ်ကိုလိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ… နီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုမချွတ်ချင်တော့ဘူး…”
“မချွတ်နဲ့ကွာ… ကို့လီးကြီး မာနေတုန်းပဲ… နီအမောပြေပြီ ဆက်လိုးပေးတော့… အူး… ကိုရယ်….”
“လိုးမှာပေါ့… လိုးချင်လို့ နီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်ထားတာ… အင့်ကွာ… အင့်… အင့်… အင့်… ကောင်းလိုက်တာ နီရယ်…”
“အူး… ကိုရယ်… နီလဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ… လိုး… ဟူး… ကို့လီးက အရသာရှိလိုက်တာကွာ…  နီစောက်ပက်ထဲမှာ အီဆိမ့်နေတာပဲ… အင်း… ဟူး… နီ့စောက်ပက်ထဲကို ကို့လရည်ပန်းပေးနော်…”
“ဗိုက်ကြီးနေပါအုံးမယ်… နီရယ်… ”
“ရပါတယ်… နီက ဆရာမပါ… ဗိုက်ကြီးမခံပါဘူး… နီဆေးသောက်မယ်… နော်ကို… အင်း… ဟင်း… ကိုရယ်… ကို့လီးကြီး… နီအားရလိုက်တာ… ဟင်း… ဆောင့်… အင်း… အဲ့လို တစ်ဆုံးပစ်ဆောင့်… ဟူး… ကိုရယ်… နီထွက်ပြန်ပြီ….”
“နီ… နီဝမ်းလျားမှောက်လိုက်နော်…”
“အွန်း… ပြွတ်…”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကို မှောက်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူ့ဗိုက်အောက်မှာ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးထပ် ခုလိုက်တော့ နွယ်နီ့ဖင်လေး ကော့ပေးထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့ဖင်ပေါ်တက်ခွပြီး ပြူထွက်နေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲကို လီးပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“နီ့ဖင်ကြီးတွေက… လှလိုက်တာကွာ…”
“ဟင့်… ကိုနီ့ဖင်ကိုကြည့်ပြီး သွားရည်ကျနေတာမလား… အူး… ဒီလိုလိုးတာ ပိုထိတယ်ကိုရယ်… ကို့လီးကြီး ပိုဝင်သလိုပဲ… အူး…. ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… ကို့ကို နီချစ်လိုက်တာ…”
“နီရယ်… အင့်… ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီ ပထမဆုံးလိုးခြင်းတစ်ချီ ပြီးဆုံးတော့ နွယ်နီ့ကို အနားပေးလိုက်တယ်။ တံခါးပြင်ဖို့တွေရော သူလဲ ချက်ပြုတ်ရအုံးမှာမို့ နားလိုက်တာ။ ကျုပ်လဲဖုန်းဆက်စရာရှိသေးတာမို့ မမဆီဖုန်းဆက်ပြီး ညနေမှလာတော့မယ်လို့ ပြောလိုက်တော့တယ်။ မမကတော့ပြောရှာပါတယ်။ ကျုပ်မအားရင်လဲ နောက်ရက်မှ လာခဲ့ပါတဲ့။ ညနေဆို ကျူရှင်တက်မယ့်ကလေးတွေလာရင် ကျုပ်သွားလို့ရပြီ။ နွယ်နီထွန်းက အခုမှ ရွှင်မြူးကာ သနပ်ခါးအရည်ကျဲလေးလူးကာ ဆံပင်လေးကိုဖြီးနေသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းစည်းကြိုးလေးနဲ့ သူ့ဆံပင်ကို စုစည်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မမနဲ့ဖုန်းပြောပြီးတော့ ရင်အေးဆီ ဖုန်းဆက်ရင်း နွယ်နီ အဝတ်အစားလဲတာ အရသာခံကြည့်နေလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ကြည့်နေမှန်းသိတော့ ထမိန်ရင်လျားကို ကွင်းလုံးချွတ်ပုံချပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဘရာနဲ့ပင်တီကို ဝတ်တယ်။ ပြီးတော့မှာ အင်္ကျီနဲ့ ထမိန်ကိုဝတ်တယ်။ ထမိန်လေးကို ခါးမှာတင်းနေအောင်စည်းလိုက်တော့ နွယ်နီ့တင်ပါးတင်းတင်းလေးပေါ်မှာ ဘရာအရာလေးနဲ့ အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ်သဘောကျတဲ့ နွယ်နီ့ရဲ့ ကျောင်းစိမ်းအိုးလေးနဲ့ လိုးဖြစ်အောင်လဲ တောင်းဆိုရအုံးမယ်လို့ တေးထားလိုက်တယ်။
“ဟယ်လို… ကို..”
“အင်း… အေးလေး… ကို မမတို့ဆီမရောက်သေးဘူး… နီ့အိမ်မှာ… ကို နီ့အိမ်ကို အေးပေးလိုက်တဲ့ဟာတွေ ဝင်ပို့ရင်း… xxx xxxx xxx…  အခု နီအဖော်ရအောင်လို့… ညနေအထိ စောင့်ပေးမလို့…”
“နွယ်နီဘာမှမဖြစ်တာပဲ… တော်သေးတာပေါ့… ကိုဓားထိသွားတာ များလား… အေး အခုလာခဲ့မယ်…”
ကျုပ်ပြန်ဖြေတာကိုတောင်မစောင့်ဘဲ ဖုန်းချသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးလာမယ်ဆိုတော့ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံပြန်ဝတ်ရပြီ။
“ကို့ မိန်းမက သည်းသည်းကိုလှုပ်နေတာပဲနော်… ကို့ကိုချစ်တာ တုန်လို့…”
“အေးက အဲ့လိုပဲ နီရ…”
“သိပါတယ်ရှင့်… လာ အိမ်ရှေ့ကနေ ကို့မယားကြီးကို ဒီကမယားငယ်လေးနဲ့ အတူစောင့်ရအောင်…”
ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး ရင်အေးလာတာကိုထိုင်စောင့်နေတယ်။ နွယ်နီနဲ့ကျုပ် အတူပူးကပ်ထိုင်ပြီး နွယ်နီက ကျုပ်ကိုယ်ကိုဖက်ထားပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းမှီထားတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီခေါင်းလေးကို ပါးအပ်ပြီး သူ့ကို ပြန်ဖက်ပေးထားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ရင်းအေးရောက်လာပြီး ခြံတံခါးဖွင့်ထားတာမို့ ဆိုင်ကယ်ကို ခြံထဲမောင်းဝင်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာဆိုင်ကယ်ထိုးရပ်ပြီး ကျုပ်တို့ဖက်ထားကြတာမြင်တော့ ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ချွတ်ကာ အိမ်ပေါ်တက်လာရင်း ကျုပ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်ကာ ကျုပ်လက်မောင်းက ပတ်တီးကို ဖြည်တယ်။
“ကောင်မရယ်… ငါ့မှာတော့ နင် မတော်မတရားကြံခံရတယ်ဆိုပြီး… သနားနေတာ… အခုကျတော့လဲ မျက်နှာက မှိုရထားတဲ့မျက်နှာနဲ့…”
“အင်း… မှိုအကြီးကြီးရထားလို့… ဒီလောက်ရှိတယ်… ခစ်ခစ်…”
နွယ်နီထွန်းက သူ့လက်ညှိုးနဲ့ လက်မလေးကိုဝိုင်းပြကာ သူ့ဟာသူရယ်နေတယ်။ ရင်အေးကမျက်စောင်း ထိုးတယ်။
“ငါလဲ ငါ့ကိုမတရားကျင့်ခံလိုက်ရတော့ အားငယ်နေတာ… အဲ့ဒါနဲ့ နင့်ယောက်ျားကို ပြန်ပြီး မတရားပြန်ကျင့်လိုက်တာ… အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာရှိတော့တယ်… ခစ်ခစ်…”
“နင်ကကျင့်ပြီး နင်ပဲပြန်အော်နေရတာမလား… ကောင်မစုတ်… ကို့ဒဏ်ရာက… အရမ်းမများပေမယ့်… လိုရမယ်ရ ဆေးခန်းတော့ပြလိုက်အုံးနော်…”
“ရပါတယ်… အေးရဲ့…”
“စိတ်ချပါဟ… နင့်ချစ်ချစ်ကို ငါ ဆေးခန်းသေချာပို့ပေးပါမယ်…”
“ဒါဆိုလဲ အေးပြန်တော့မယ်… အိမ်မှာ ချက်ပြုတ်လို့မပြီးသေးဘူး… နွယ်နီမ ကို့လီးကြီးပဲစားမနေနဲ့… ကို့ကိုလဲ သေချာချက်ကျွေးအုံး…”
“ဟီး… စိတ်ချပါ… ကို့လီးကြီးစားချင်မှတော့… ကို့ကို အားရှိအောင် ရှယ်ချက်ကျွေးမှာပါ… ခစ်ခစ်…”
“အေးပြန်မယ်ဆိုလဲ ပြန်လေ… ရွှတ်… ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ်နော်.. အေးလေး…”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ချစ်ဇနီးလေးက ကျုပ်ဒဏ်ရာကို ပြန်စည်းပေးပြီး ကျုပ်ကို အနမ်းလေးပေးကာ ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ဒဏ်ရာရတာ ဒဏ်ရာမပြင်းလို့သာ ဘာမှမပြောတာ စိတ်ကောင်းပုံတော့မရ။ နွယ်နီစိတ်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့သာ ဘာမှမပြောဘဲ အလိုက်သင့် နွယ်နီ့ကို စနောက်နေတာ။
“ကဲ နီရေ… ကို တံခါးချက်ကိုပြန်ပြင်ဖို့ ချက်အသစ်သွားဝယ်လိုက်အုံးမယ်…”
“နီလဲ လိုက်မယ်လေ… ပြန်လာမှ ချက်တော့မယ်… ချက်စရာ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ သွားရအောင်…”
ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ ဆိုင်ကယ်နဲ့ တံခါးချက်ဝယ်တယ်။ ပေဗူးတစ်ခုပါ လိုရမယ်ရဝယ်လာလိုက်တယ်။ အပြန်မှာ လစဉ်သုံး တားဆေးကဒ်ကိုလဲ နွယ်နီ့ကိုဆိုင်ကယ်အနားမှာထားခဲ့ပြီး ကိုယ်တိုင်သွားဝယ်လိုက်သေးတယ်။ အိမ်ကိုပြန်ရောက်ကြတော့ ကျုပ်က တံခါးချက်အဟောင်းတွေဖြုတ်ပြီး အသစ်လဲ၊ နွယ်နီက မီးဖိုချောင်ဝင်ပေါ့။ နွယ်နီက မကြာခဏ ကျုပ်ဆီလာပြီး အနမ်းလေးတွေပေးပြီးမှ မီးဖိုဆီပြန်သွားတယ်။ နွယ်နီ ဖြစ်ခဲ့တာတွေမေ့ပြီး ကျုပ်နဲ့အတူရှိနေရတာကို အရမ်းပျော်နေတယ်။ ကျုပ် တံခါးချက်အသစ်တွေ တပ်ဆင်ပြီးတော့ နွယ်နီချက်ပြုတ်နေတဲ့ မီးဖိုခန်းဆီလိုက်သွားပြီး နွယ်နီ့ကို အနောက်ကနေ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့ ထမိန်တင်းတင်းလေးအောက်က စွင့်ကားတဲ့တင်ပါးကို �လီးနဲ့ ဖိကပ်ထားလိုက်တော့ နွယ်နီ ပြုံးစိစိနဲ့ လှည့်ကြည့်တယ်။
“ကိုနော်… နီချက်လို့မပြီးသေးဘူး… မကဲနဲ့ကွာ… ပြီးရင် ရင်အေးက ကို့ကို သေချာမချက်ကျွေးလို့ ပြောနေအုံးမယ်…”
“ကဲမှာပဲကွာ… ဒီဖင်ကြီးကို သွားရည်ကျနေတာကြာပြီ… ကို့လီးနဲ့ထောက်မယ်… နီ့ဘာသာ ချက်စရာရှိတာချက်… ထောက်လို့ကောင်းလိုက်တာ… တင်းနေတာပဲကွာ… လှလိုက်တဲ့ ဖင်ကြီးတွေ…”
“ဟင့်… ကိုရာ… ကို့သဘောကွာ… နီဖင်ကို အရမ်းနယ်တာပဲ… ဟင်း…”
“နီ့ဖင်က အရမ်းကိုင်လို့ကောင်းတာကိုး… ”
ကျုပ် နွယ်နီထွန်းရဲ ဖင်ကြားကိုလီးနဲပွတ်ရင်း သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ လက်ဝါးနဲ့လဲ တစ်ဖတ်ဖတ်ရိုက်တယ်။
“ဟင့်… ကိုရယ်… နီစိတ်တွေ ထလာပြီ… ဟင်း…”
“ထအောင်လုပ်နေတာပဲကွာ… နီ့ကို စောက်ရည်တောက်တောက်ကျအောင် လုပ်နေတာ…”
“ဟင့်… စောက်ရည်က ထွက်နေပါပြီကိုရယ်… စောက်ပက်ထဲကလဲ တအားယားနေပါပြီ… အင်း… ဟင်း… ”
“မရသေးဘူး… နီ့စောက်ရည်တွေ ပေါင်ကြားထဲကနေ… စီးကျနေတာကို လိုချင်တာ…”
ကျုပ် နွယ်နီ ဖင်ကြားထဲ လီးနဲ့ပွတ်နေတာ ရပ်လိုက်ပြီး သူထမိန်ကို လှန်တင်ကာ ပင်တီကိုချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး လီးကို နွယ်နီတင်ပါးပေါ် ထမိန်လှန်ပြီး တင်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးပေါ် နွယ်နီ့ထမိန် ပြန်အုပ်သွားပြီး သူ့တင်ပါးပေါ် ထမိန်အောက်က ကျုပ်လီးအရာကို မြင်နေရတယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့နို့တွေကိုဆုပ်နယ်ရင်း သူ့တင်ပါးပေါ် ထမိန်ထဲကနေ လီးနဲ့လိုက်ပွတ်နေတယ်။
“ဟင့်… ကိုရယ်… နီ့စောက်ပက်ထဲကိုသာ ကို့လီးထိုးထည့်လိုက်ပါလား… နီ စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ… ”
“နောက်ကိုလဲ လှည့်ကြည့်အုံး… ကိုလီးက နီ့ဖင်လုံးကြီးတွေပေါ်မှာ ဘယ်လိုပုံစံ ဖြစ်နေသလဲဆိုတာ…”
နွယ်နီထွန်း သူ့တင်ပါးကို သမင်လည်ပြန်ငုံ့ကြည့်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… နီထမိန်အောက်က ကို့လီးကြီးကို မြင်နေရတယ်… ရင်တွေခုန်လိုက်တာ… နီ့စောက်ပက်ထဲ ထည့်လိုးပေးပါလား… နီ ကို့လီးနဲ့ အလိုးခံချင်နေပြီ… နော်… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… နီ့စောက်ရည် ပေါင်ကြားအထိ စီးကျမှလို့ ပြောသားပဲ… အခု ပေါင်ကြားကို စီးကျနေပြီလား…”
“ဟင့်… ကိုပဲစမ်းကြည့်လေ…”
ကျုပ် နွယ်နီ့ထမိန်အောက်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ပေါင်ရင်းနားကို စမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ နွယ်နီ့စောက်ရည်တွေ ပေါင်ရင်းမှာ စီးကျနေတာမှ အတန်းလိုက်ပဲ။
“နီရယ်… စောက်ရည်တွေစီးကျနေတာ အများကြီးပဲ… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကာ… အဲ့လိုစောက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ စောက်ပက်ကိုမှ ကိုက လိုးချင်တာ…”
“ကို့လီးနဲ့ ထောက်ခံရမှတော့ နီလဲ စောက်ရည်တောက်တောက်ကျပြီပေါ့… ကို့လီးနဲ့ လိုးပေးတော့နော်…”
“အင်း လိုးမယ်… ”
ကျုပ် နွယ်နီ့ဖင်ပေါ်ပွတ်နေတဲ့လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲထိုးသွင်းတော့ နွယ်နီ သူ့ဖင်ကိုကောက်ကာ ပေါင်ဟပေးတယ်။ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက် ကျပ်ကျပ်စီးစီးလေးထဲ တအိအိ တိုးဝင်သွားတယ်။
“တစ်ချီလိုးပြီးတာတောင် ကျပ်တုန်းပဲကွာ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ နီရယ်…”
“ဟင်း… နီ့စောက်ပက်ထဲမှာ ကို့လီးက ပြည့်သိပ်နေတာ… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်… ဆောင့်လိုက်တာ… အရမ်းအားပါတာပဲ… အူး… ကောင်းတယ်… ရင်ထဲမှာ နင့်နင့်သွားတယ်… ဟူး….”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို တဖန်းဖန်း ပစ်ဆောင့်လိုးတယ်။ နွယ်နီကလဲ ဖင်ပစ်ပြီး တင်းခံကာ အလိုးခံတယ်။ နွယ်နီ စောက်ပက်က စောက်ရည်မတရားထွက်နေလို့ ကျုပ်လီးမှာ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေကပ်နေကာ စောက်ရည်တစ်ချို့လဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် စီးကျနေတယ်။ နွယ်နီ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး နွယ်နီ့ကို တက်ဆောင့်ခိုင်းတယ်။ နွယ်နီကလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ရင်း နမ်းရင်း ဆောင့်လိုးလိုက် စကောဝိုင်းပြီးမွှေလိုးလိုက်နဲ့ အားရပါးရတက်လိုးပြီးတစ်ချီပြီးသွားတော့ နွယ်နီ့ကို စားပွဲပေါ် ချီ၍တင်လိုက်ကာ ကျုပ်က အောက်ကနေရပ်လိုးတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ကာ ပြိုင်တူနီးပါး ပြီးလိုက်ကြတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာနီရယ်… နီနဲ့လိုးရတာ အားရလိုက်တာ… နီစောက်ပက်က ကျပ်တဲ့အပြင် ကို့လီးကိုလဲ ဆွဲဆွဲစုပ်နေသေးတယ်…”
“ကို့ကို ချစ်လို့ စောက်ပက်က ကို့လီးကို အရမ်ညှစ်ပစ်ချင်တာ… ကိုလီးချွတ်မရအောင်ကို ညှစ်ထားချင်တာ.. သိလား… ပြွတ်… အရမ်းချစ်တယ်ကိုရယ်… နီ ကို့ကို အရမ်းချစ်တာ ကိုသိရဲ့လားဟင်…”
“သိတာပေါ့နီရယ်… ကိုတို့ပထမဆုံး အေးနဲ့အတူ ပွတ်ကြတဲ့အချိန် နီ ကို့ပါးကို လာနမ်းကတည်းက သိနေတာ… သိလို့လဲ နီ့ကို မလိုးရပေမယ့် အထီးမကျန်အောင် ကိုအတတ်နိုင်ဆုံး နီ့ကိုကြင်နာပေးခဲ့တာ…”
“ကိုက ရင်အေးကို အရမ်းချစ်မှန်းသိပါတယ်… နီ့ကိုလဲ နည်းနည်းလောက်တော့ ချစ်ပါနော်…”
“နီရယ်… ကိုက အေးလို လက်ထပ်ပြီး နီ့အနားမှာ တစ်သက်လုံးမနေနိုင်တာကလွဲရင်… နီ့အတွက် နီကောင်းဖို့ ကိုတတ်နိုင်သလောက် ပေးဆပ်နေမှာ… အဲ့ဒါနီ့ကို အေးနဲ့မတူတဲ့အချစ်မျိုးနဲ့ ချစ်လို့ပေါ့… ကို နီ့ကို အဲ့လောက်အချစ်တွေပဲပြန်ပေးနိုင်တာ နားလည်ပေးပါနော်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… နီကျေနပ်တယ်… အရမ်းလဲပျော်တယ်… ချစ်တယ်ကိုရယ်… နီ့ကို အဲ့လောက်လေးချစ်တာပဲ နီ့အတွက် လုံလောက်ပါပြီ… ”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ကိုလဲနီ့ကိုချစ်တယ်… နီ့ကိုမပိုင်ဆိုင်ရပေမယ့်… နီ့အတွက်ပေးဆပ်ရရင် ပျော်နေတဲ့ အချစ်မျိုးပါ…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာ… ခစ်ခစ်… ဘဝကြီးက အခုမှပဲနေပျော်တော့တယ် ကိုရယ်… ကို့အချစ်တွေရလိုက်မှပဲ စိတ်ထဲမှာ ပေါ့ပါးသွားတော့တယ်… နီ ဟင်းတွေပြီးအောင်ချက်လိုက်အုံးမယ်… ပြီရင် ကိုနဲ့ ထမင်းလက်ဆုံစားမယ်နော်…”
“အရင်လဲ အတူစားနေကြပဲဟာ…”
“အရင်က ဘော်ဒါလိုလေ… အခုက ချစ်သူမျက်နှာကြည့်စားရမှာ ဘယ်တူမလဲ… ခစ်ခစ်…”
“ယောက်ျားမျက်နှာကြည့်စားမှာမဟုတ်ဘူးလား မိန်းမရဲ့…”
“ဟုတ်တယ်… ဟောဒီက ယောက်ျားမျက်နှာကို မိန်းမက တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း စားမှာ… ခစ်ခစ်… ရွှတ် ရွှတ်… ပျော်လိုက်တာကွာ… ထမင်းတောင်စားဝင်ပါ့မလားမသိတော့ဘူး…”
“ထမင်းမစားခင် တစ်ခေါက်ထပ်လိုးအုံးမယ်နော် မိန်းမ… စားပြီးသွားရင် လိုးလို့မကောင်းဘူး…”
“အွန်း… ယောက်ျားသဘော…”
“ယောက်ျားက မိန်းမရဲ့ ကျောင်းစိမ်းနဲ့ ဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့ လိုးချင်တာ… ဝတ်ပြနော် မိန်းမ… ထမင်းစားပြီးရင် မိန်းမနဲ့ ဖက်ပြီး တစ်ရေးအိပ်မယ်… နိုးမှ ထပ်လိုးမယ်… နော် ချစ်မိန်းမလေး…”
“လိုးကွာ… ယောက်ျားကို ကျောင်းစိမ်းလေးနဲ့ ဆရာမလိုပြင်ပြီး အလိုးခံပေးမယ်… ယောက်ျားနဲ့အတူအိပ်ရမှာ ပျော်လိုက်တာ… ခစ်ခစ်… ဟင်းမြန်မြန်ချက်တော့မယ်… မိန်းမ အရမ်းပျော်နေပြီ…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပေးလိုက်တော့ နွယ်နီ ကျုပ်ပါးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြီး ကျုပ်လီးကို ခဏစုပ်ပေးပြီးမှ ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာ ဟင်ချက်နေတော့သည်။ ကျုပ်လဲ သူအနားမှာ လိုအပ်တာတွေ ကူလုပ်ပေးရင်းနေလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ပါးကို ခဏနေ ရွှတ်ခနဲ လာနမ်းလိုက်၊ ကျုပ်က သူ့ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ သွားနမ်းလိုက်နဲ့ ပျော်နေကြတယ်။ နွယ်နီ သီချင်းလေးတစ်အေးအေးနဲ့ ပင်ပမ်းရမှန်းမသိအောင် ကျုပ်တို့စားဖို့ ချက်ပြုတ်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ မဖြစ်သင့်တဲ့အချိန်မှာ ထိန်းသိမ်းပြီး အပြန်အလှန်နားလည်မှုနဲ့ ပေးဆပ်ကြရင်း တွယ်ရစ်လာတဲ့သံယောဇဉ်က အချစ်လို့ အမည်တပ်ဖို့ လုံလောက်တယ်လို့ ကျုပ်ထင်တယ်။ ရင်အေးလို တစ်သက်လုံးပိုင်ဆိုင်ဖို့ စိတ်မကူးပေမယ့် ဒါဟာအချစ်လို့ ကျုပ်ခံစားမိလို့ ကျုပ် ချစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ပေးဆပ်မယ့် အချစ်မျိုးပေါ့ဗျာ။ ချက်လို့ပြီးပြီဆိုတော့ နွယ်နီ့ကိုယ်လေးကို စွ့ခနဲပွေ့ချီလိုက်ပြီး သူ့အိပ်ခန်းဆီ ချီခေါ်သွားလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်ပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး ငုံ့နမ်းတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ နှုတ်ခမ်းချင်းထိကာ ညင်ညင်သာသာ နမ်းရင်း အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး ခုတင်ပေါ်မှာ ကျုပ်ကထိုင်လိုက်တော့ နွယ်နီက ကျုပ်ကို ခွလျှက်ဆက်နမ်းကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ပွေ့ချီတုန်းက တင်ပါးကနေ မ ချီလာတာမို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်လက်ပြန်ရွေ့ပြီး တင်းတင်းဖက်နမ်းတယ်။ နွယ်နီကလဲ ကျုပ်လည်ပင်းကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ တော်တော်ကြာနမ်းပြီးတော့ နွယ်နီက နမ်းတာရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ပြန်နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။ နွယ်နီက ပြန်ခွာလိုက်ပြန်တယ်။
“နီ… ကျောင်စိမ်းဝတ်စုံလေး လဲအုံးမယ်လေ… ကိုရဲ့…”
“ခဏနေမှလဲကွာ… နီ့ကိုချစ်လို့ နီ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းချင်နေတာ… နမ်းလို့ကောင်းနေတဲ့ဟာ… ပြွတ်…”
“ဟင်း….”
ဆရာမ နွယ်နီထွန်း ဒီတစ်ခါတော့ မခွာတော့ပဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အကြာကြီးနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ပြီးတော့ အနမ်းရပ်ကာ ရယ်ကြတယ်။
“နီ အဝတ်လဲလို့ရပြီလား…”
“အင်း… နီနဲ့ဖက်အိပ်ချိန်နည်းသွားမှာစိုးလို့ သိလား… နမ်းလို့ကမဝဘူး…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… နောက်ဆို လူလစ်တိုင်းနမ်းကွာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း နမ်းမှာ အတွင်းခံတွေ မဝတ်နဲ့တော့နော်… အချစ်…”
“ခိ… ဟုတ်.. အသည်းတုံးကြီး…”
နွယ်နီ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းပြီး ဘီရိုထဲက သူ့ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံကိုထုတ်တယ်။ ပြီးတော့တစ်ဘက်လှည့်ကာ သူ့အင်္ကျီနဲ့ ဘရာကို ချွတ်ပစ်ပြီး အဖြူရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီတော့ အစိမ်းရင့်ရောင် ထမိန်အပျော့သားလေးကို စွပ်ပြီးမှ အောက်ကထမိန်ကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ခါးမှာ ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးကို တင်းနေအောင်စည်းပြီး ဝတ်လိုက်တော့ စွင့်ကားတဲ့ နွယ့်နီဖင်သားတွေက ကျုပ်ကို ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပဲ။ နွယ်နီကလဲ ကျုပ်ဘက် ဖင်ပေးပြီး ထမိန်ဝတ်ရင်း ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး သူ့ဆီသွားတော့ နွယ်နီကျုပ်ဘက်လှည့်လာတယ်။ ဝါး။ နွယ်နီက ဘရာဝတ်မထားတာမို့ အဖြူရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီအပါးလေးက နွယ်နီ့အတွင်းပိုင်းကို ဝိုးတဝါးမြင်နေရတယ်။ နွယ်နီ့ရဲ့ လုံးဝန်းဖွံ့ထွားတဲ့နို့တွေကို ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးက မကာနိုင်ဘဲ ဖောက်ထွက်တော့မည့်သဏ္ဍာန်ရှိလေသည်။ နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေရဲ့အရာကလဲ ထင်ရှာနေလေတော့ ကျုပ်မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ငေးရပြီ။
“ဒီလိုသာ ကျောင်းကိုဝတ်သွားရင်တော့ မုဒိန်းကျင့်ခံရမှာ သေချာသလောက်ပဲ… ခစ် ခစ်…”
“ကိုတောင် နီ့ကိုမုဒိန်းကျင့်ချင်လာပြီ နီရယ်… ကို့ဆီကိုလာပါအုံး…”
နွယ်နီထွန်း ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုတိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်ဖက်ထားပေးလိုက်ပြီး ပါးလေးတွေ နဖူးလေးတွေကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ကိုကျင့်စရာမလိုပါဘူး… ကိုဘာလုပ်လုပ် နီကကြည်ဖြူပြီးသားပါ…”
“လှလိုက်တာ… ကို့ရဲ့ဆရာမလေးရယ်… သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…”
“ကို့ရဲ့ဆရာမလေးတဲ့လားကွာ… ကို့ရဲ့ဆရာမလေးကလဲ ကို့ကို သိပ်ချစ်တာ..”
“ကို့ကို အချစ်နည်းလေးတွေ သင်ပေးအုံးနော်… ကို့ ဆရာမလေး…”
“ခစ်ခစ်… သင်ပေးမှာပေါ့… ပြွတ်… ဟင့်… ဘာလို့ နို့တွေတအားနယ်နေတာလဲလို့….”
“နီ့နို့တွေက ဘရာမပါတော့ ဖောင်းတင်းပြီးတော့ အင်္ကျီအဖြူလေးအောက်မှာ ကို့ကိုယ်ဒီလောက်ဆွဲဆောင်နေတာ… ကိုက မနယ်ပဲဘယ်နေနိုင်ပါ့မလား…”
“ဟင့်… နယ်ကွာ… ”
“နယ်မှာ… နီကျောင်းစိမ်းထမိန်အောက်က အိုးကြီးကိုလဲ တအားဆုပ်နယ်ပစ်မှာ… ကို စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့တာကြာပြီ နီရဲ့…”
“ဟင့်… ကိုက နီ့ကို တကယ်ကြီးစိတ်ကူးယဉ်တာလား…”
“ပြွတ်… နီနဲ့ပက်သက်မိပြီးနောက်ပိုင်း… နီ့ကိုတန်ဖိုးထားလို့ ရှေ့မတိုးခဲ့ပေမယ့်… နီ့ကို ကျောင်းစိမ်းလေးနဲ့ မြင်ရတိုင်း… စိတ်လှုပ်ရှားပြီး လီးတောင်နေတာ… နီ့ကို တစ်ချိန်လုံး ဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့ လိုးပစ်ချင်နေတာသိလား… ကို့ဆရာမလေးရ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ဒါဆိုလဲ လိုးပေါ့ကွာ… နီက ကို့အပိုင်ဖြစ်နေပြီပဲ…”
“အရင်က… မလိုးဖူးသေးတော့ကိစ္စမရှိဘူး… အခုနောက်ပိုင်း နီကိုဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့မြင်ရင် ကို လိုးချင်လွန်းလို့ လိးကြီးပေါက်ထွက်သွားမလားမသိဘူး… ကိုဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ… ကို့ရဲ့ဆရာမလေးက ကို့ကိုအရမ်းဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းတယ်…”
“အဲ့လောက်တောင်ပဲလားကိုရယ်…. အဆင်ပြေတဲ့အခြေအနေဆိုရင်တော့… နီခွင့်ပြုပါတယ်… အခုတစ်ဝလိုးကွာ… နောက်ကို ကျောင်းဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့အချိန် ကိုနဲ့တွေ့ရင် ပေးလို့ရတာနဲ့ ပေးလိုးပါ့မယ်…. ဟင်း… ”
ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီထွန်းရဲ့နို့တွေကို အားရပါးရ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ပြီးတော့ သူ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်ကနေ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ ကျုပ်လီးက နွယ်နီ့ဗိုက်သားပေါ် ထမိန်ပေါ်ကထောက်နေတယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ကိုအနမ်းတွေပေးရင်း ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။
“နီရယ်… ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘူးကွာ ကို့ဆရာမလေးရဲ့ စောက်ပက်ကို မတ်တပ်ပဲ လိုးတော့မယ်… နီအဆင်သင့်ပဲမလားဟင်…”
“လိုးကွာ… နီလဲ စိတ်အရမ်းထနေတာ… ထည့်လို့ရနေပြီ…”
“ဒါဆိုလဲ ထည့်ပြီ နီရယ်…”

(အခန်း ၁၅/၃)

ကျုပ် နွယ်နီ့ထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်တော့ နွယ်နီက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြေချပြီး ကျုပ်လီးကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်လားတယ်။ ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီထွန်းရဲ့ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမလိုက်တော့ နွယ်နီက ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်မှာတေ့ပးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးကော့ကာ လိုးသွင်းပစ်လိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်…. ချစ်တယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… နီရယ်… ကို့ဆရာမလေးရယ်… ဟူး… ”
…ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်….
“အူး… ကောင်းတယ်… ဟင်း… ယောက်ျားရယ်…”
“နီစောက်ပက်က… အရမ်းညှစ်တာပဲကွာ… နီ့ကိုလိုးရတာ… ကောင်းလိုက်တာ… မိန်းမ… ကို့ဆရာမလေး… ကို့ကို ခဏခဏပေးလိုးနော်… ”
“ကိုသာ… နီ့ကိုပစ်မထားရမှာ… နီက အခွင့်အရေးပေးတာနဲ့ ကို့ကိုလိုးခိုင်မှာ…”
“ပစ်မထားနိုင်ပါဘူးကွာ… ဒီလောက်လိုးလို့ကောင်းတဲ့စောက်ပက်… အရမ်းညှစ်တာပဲ… မျှော့စောက်ပက်ဆိုတာ… နီ့စောက်ပက်လိုဖြစ်မယ်… ကိုတော့စွဲပြီနီရယ်… ”
“ဟင်း… အင်း… အူး… မျှော့တွေဘာတွေ နီမသိဘူးကိုရယ်… ကို့ကိုအရမ်းချစ်လို့… ကို့လီးကြီးကို နီ့စောက်ပက်နဲ့ ညှစ်ပစ်ချင်တာပဲသိတယ်… ကိုကြိုက်ရင်… နီအမြဲညှစ်မှာပဲ…”
“ညှစ်ကွာ… နီ့ကို အပိုင်တောင်လိုချင်မိတယ်… နီသာဒီလိုအမြဲညှစ်နေရင် စောက်ပက်က ကျယ်သွားရင်တောင် လိုးလို့က ကောင်းနေမှာပဲ… ကို့မယားလေးရယ်…”
“အင်း… ဟင်း… ကိုရယ်… အူး… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းမလျှက် လိုးရင်း နွယ်နီ တစ်ချီပြီးသွားတော့ နွယ်နီ တစ်ချီပြီးသွားတော့ လီးကိုစိမ်ထားရင်း ခဏအနားပေးလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့စောက်ပက်က တအားညှစ်အားသန်တာ။ ကျုပ်လိုးဖူးတဲ့ စောက်ပက်တွေနဲ့မတူဘူး။ တကယ် စွဲလန်းဖို့ကောင်းတယ်။
“နီ ကိုယ့်လည်ပင်းကို သေချာဖက်ထားနော်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ် နွယ်နီရဲ့ နောက်ထပ်ခြေတစ်ဖက်ကိုပါ မလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ရဲ့လည်ပင်းကို ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လက်တံခေါက်ကွေးမှာ နွယ်နီ့ ဒူးခေါက်ကွေးကို ချိတ်ထားစေပြီး နွယ်နီ့ခါးကို လက်လေးနဲ့ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီနဲ့ ပထမဆုံး ပက်သက်မိခဲ့ချိန်ကို အမှတ်ရမိလို့ ကျုပ် ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“ဟွန့်… ဘာတွေပြုံးနေတာလဲ…”
“ကိုနဲ့နီ… ကျောင်းအနောက်မှာတုန်းက ဒီလိုလေးပွတ်ခဲ့တာသတိရလို့ပါ… နီ့စောက်ပက်က ဒီလောက်လိုးလို့ကောင်းမှန်းသိရင်… အဲ့ဒီကတည်းက လိုးပစ်ခဲ့တယ်… ပြွတ်…”
“ကို့ကို နီကလိုးခိုင်းသားပဲ… ကိုမှမလိုးတာ…”
“ကိုကလိုးချင်တယ်… နီ နောင်တရနေမှာစိုးတာ…”
“အဲ့ဒီတုန်းကတော့… နီလဲမသေချာပါဘူး… နောက်ပိုင်းတော့ ကို့ကို နီအရမ်းချစ်တာသေချာလာတယ်… ကိုနဲ့အတူရှိခွင့်ရတဲ့အချိန်တိုင်း… နီပျော်တယ်… နီစိတ်ထဲမှာ ကိုဘယ်အချိန်ပဲလာလိုးလိုး နီလက်ခံလိုက်ဖို့… အမြဲပြင်ဆင်ထားခဲ့တာ… နီ့ဘက်က မစရဲပေမယ့်… ကို့စလာရင်… နီ ဖောက်ပြန်တဲ့သူဖြစ်ပါစေတော့… ကိုလိုးတာခံလိုက်မှာ…”
“နီရယ်… ကို့ဆရာမလေးရယ်… ချစ်တယ်ကွာ… နီ ဒီလိုဆုံးဖြတ်ထားမှန်းသိရင် ကို နီ့ကို အစောကြီးကတည်းက လိုးပါတယ်… အင့်ကွာ… နည်းနည်းလေးများ… အရိပ်အယောင် ပြလိုက်ပါလား… အင့်ကွာ… ဆိုးလိုက်တာ…. လိုးလို့မဝဘူး…. အင့်ကွာ… ကို နီ့ကို ဘယ်လောက်လိုးချင်နေတာသိရဲ့လား… ဆိုးအုံးကွာ… အင့်… အင့်… ”
“ဟင့်… ဟင်း… အင်း…. ကိုရယ်…. ဆောင့်… လိုး… နောက်ဆို လိုးချင်တဲ့အချိန်သာ… လာလိုးကွာ… ဟင်း….”
“လိုးမှာ… နီက ကို့မိန်းမ… နီက ကို့မယား… နီက ကို့ရဲ့ဆရာမ… နီ့စောက်ပက်က ကို့ပိုင်တဲ့စောက်ပက်…. အင့်…”
“အား… ကိုရယ်… ကြမ်းလိုက်တာ… ကြိုက်တယ်… ကိုမယားစောက်ပက်ကို… လိုး… အူး ထွက်ပြန်ပြီကွာ…”
ကျုပ် နွယ်နီကို ချီလျှက်ကနေ တဖန်းဖန်းပစ်ဆောင့် လိုးတာ နွယ်နီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ ခုတင်ဆီလျှောက်သွားပြီးတော့ အသာချပေးလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့စောက်ပက်က ပြီးနေရင်းတောင်မှ ကျုပ်လီးကို တစိစိနဲ့ ညှစ်နေတာ လီးတောင်မချွတ်ချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် နွယ်နီ့ရဲ့ ကျောင်းစိမ်းအိုးကြီးကိုကြည့်ပြီး လိုးချင်သေးလို့ ကုန်းခိုင်းမယ်ဆိုပြီး လီးချွတ်လိုက်တယ်။
“ကျွတ်စ်… ကို့လီးကြီး ကျွတ်သွားပြီကွာ…”
“ကိုအရမ်းကြိုက်တဲ့… နီရဲ့ ကျောင်းစိမ်းအိုးကြီးကို ကြည့်ပြီးလိုးချင်လို့ ကုန်းပေးနော်… ကို့ရဲ့ဆရာမလေး…”
“အွန်း…”
နွယ်နီက ကျုပ်ကို လေးဘက်ထာက်ပြီး ကုန်းပေးရင်း သူ့ထမိန်လေးကို တင်းနေအောင်ပြန်ဆွဲချတယ်။ လုံးဝန်းနေတဲ့ နွယ်နီ့ရဲ့ ကျောင်းစိမ်းအိုးကြီးက ကုန်းပေးထားတာ တင်းနေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်အောက်မှာ အရမ်းကို လှတယ်ဗျာ။
“ကိုကြိတ်ပြီး သွားရည်ကျနေတာ… ဒီလို ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးနဲ့ နီ့ဖင်ကြီးတွေလား…”
“အင်း… အရမ်းကြိုက်တာ… မြင်လိုက်တိုင် ဒီလိုလုပ်ချင်တာ သိလား….”
ကျုပ် နွယ်နီရဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ တင်းပြောင်နေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်နဲ့ ဖင်နှစ်လုံးကြားကို မျက်နှာထိုးအပ်ပြီး တအားရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“အိုး… ကိုရယ်… ဟင့်…”
တစ်ဝကြီး ရှိုက်နမ်းပြီးမှ ကျုပ် နွယ်နီရဲ့ ကျောင်းစိမ်းအိုးကြီးကို ထမိန်ပေါ်ကနေ လက်တွေနဲ့ အားရပါးရပွတ်သပ်ပြီး နှာခေါင်းလေးနဲ့ တရှုံ့ရှုံ့လိုက်နမ်း၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ တပြွတ်ပြွတ် လိုက်နမ်း၊ လျာနဲ့ပါ နေရာလပ်မကျန်အောင် လိုက်ယက်ပစ်လိုက်မိတယ်။ နွယ်နီ ကျုပ်ကို သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်နေတယ်။
“ကြိုက်လိုက်တာကွာ… ကိုတစ်ချိန်လုံး ထိတွေ့ချင်နေတဲ့ ကို့ဆရာမလေးရဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်နဲ့ အိုးကြီး… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဟင်း… ပြွတ်.. ပြွတ်… ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်…”
“ဟင်း… ကိုရယ်… ကိုအဲ့လောက်တောင် ကြိုက်တာလား… ကို နီ့ဖင်ကို နမ်းနေတာကြည့်ပြီး… ရင်ခုန်လိုက်တာ…”
“ကြိုက်တာပေါ့ နီရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ပြွတ်… ပြွတ်…. ပလပ်… ပလပ်….”
“ကိုအရမ်း အောင့်အီးထားရမှာပဲ… ကို့ကို နီ သနားလိုက်တာ… ဟင်း… ကိုရယ်… ဒီလောက်ကိုင်ချင်နမ်းချင်ရင်… လူအလစ်မှာ လာကိုင်လိုက်ပါတော့လား… လာနမ်းလိုက်ပါတော့လား… ကိုနဲ့ဆို နီက အရာရာကြည်ဖြူပြီးသားပဲဟာ….”
“နီ့ကိုချစ်လို့… တန်ဖိုးထားလို့ပေါ့ နီရာ… မရတော့ဘူးကွာ… ဒီကျောင်းစိမ်းအိုးကြီးကို လိုးခွဲပစ်မယ်….”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကို စောက်ပက်ပေါ်ရုံ လှန်ပြီး လီးကို ဆောင့်သွင်းပြီး တရစပ်ဆောင့်တယ်။ ကျုပ် အရမ်းထန်နေပြီ။
“အမေ့… ဟာ့… ဟာ့… အာ့…”
“ရှစ်… လီးတဲ့မှ… ကောင်းလိုက်တာ… ငါ့ဆရာမလေးရဲ့ဖင်ကြီး… ငါပဲလိုးမယ်… ”
“အင့်… အင့်… ဟား… ကိုရယ်… အင့်… ဟင်း… အူး….”
“ရှီး… လှလိုက်တဲ့ ဆရာမလေးနီရဲ့ အိုးကြီးကွာ… နီ့ဆံပင်တွေပေးကွာ… ဆံပင်ဆွဲပြီးလိုးမယ်… ”
“ရော့ ကို… ကို့စိတ်ကြိုက် အားရပါးရ နီ့ဖင်ကို လိုးခွဲပစ်… အ… ဟား… ကြမ်းလိုက်တာ… ထိလိုက်တာ… ရှီး… အင့်… အင့်… ”
“လိုးမယ်… ပြီးရင်… နီ့ရဲ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ် လရည်ပန်းမယ်… ငါလိုးတဲ့… လှလိုက်တဲ့အိုး… ကောင်းလိုက်တဲ့စောက်ပက်…”
“အင့်… အင့်… ဟင်း… ”
ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီထွန်းရဲ့ ဆံပင်ကိုဆွဲပြီး အသားကုန်ဗျင်းတာ။ ဆရာမနွယ်နီထွန်း ဆံပင်ဆွဲခံထားရလို့ ခေါင်းလေးမော့ပြီး ဖင်ပစ်ပေးကာ အလိုးခံတယ်။ ညည်းသံလဲ အရမ်းကျယ်ပြီး ပြီးတာလဲ ခဏခဏပဲ။ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက် နွယ်နီပြီးကာနီးတော့ ကျုပ်လဲ အတူပြီးချင်လို့ ပစ်ဆောင့်ပြီး သူပြီးတော့ ကျုပ်လဲ လေး ငါး ဆယ်ချက် ပစ်ဆောင့်ကာ လီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီ ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးတင်းနေတဲ့ အိုးကြီးပေါ် လီးရည်တွေ တပြွတ်ပြွတ်ပန်းထုတ်ပစ်တယ်။ ဆရာမနွယ်နီထွန်းကလဲ ဖင်ပူးတောင်ထောင်ပြီး သူ့ထမိန်ကိုတောင် တင်းနေအောင် ဆွဲချပေးသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးရည်အကုန် ညှစ်ထုတ်ပန်းပြီးမှ နွယ်နီးဘေးမှာ ဝင်လှဲပြီးအမောဖြေနေလိုက်တယ်။ လိုးလို့ကောင်းချက်ကလဲ အီဆိမ့်နေတာပဲ။ ကျုပ်အမောဖြေနေတုန်း နွယ်နီ ကျုပ်ကို လာဖက်ပြီး ကျုပ်ပါးကို အနမ်းလေးတွေပေးတယ်။
“အရမ်းမောသွားလား ကို… ”
“မောပေမယ့် အရမ်းကြိုက်တယ်… နီ အရမ်းနာသွားလားဟင်… ကို နီ့ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး အရမ်းထန်သွားတာ နီ့ကိုမညှာလိုက်မိဘူး… ဆောရီးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီထွန်းဘက်လှည်ပြီး ဖက်ထားပေးရင်း အနမ်းလေး ပြန်ပေးလိုက်တယ်။
“မနာပါဘူးကိုရယ်… ပထမဆုံးဆောင့်သွင်းတဲ့ တစ်ချက်ပဲ နည်းနည်းအောင့်ပြီး လန့်သွားတာ… ပြီးတော့ အရမ်းကောင်းပြီး ခဏခဏပြီးရတာ… လူကိုမျော့သွားတာပဲ… အရမ်းလဲကြိုက်တယ်…”
“ကိုလဲ အရမ်းစိတ်ထနေတော့ ဆောင့်လိုးပစ်တာ မရပ်ချင်တော့ဘူး… နီ့ရဲ့ ကျောင်းဆရာမအိုးက ကိုယ်စိတ်ကူးယဉ်ထားတာထက်တောင် လိုးလို့ကောင်းတယ်… ကိုတော့ နီ့ကိုစွဲပြီကွာ…”
“နီလဲ… ကို့လိုးပေးတာ စွဲနေပါပြီကိုရယ်… နီကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ကိုဗိုက်ဆာနေပြီမလား….”
“အင်း… လှုပ်ရှားမှုများလို့ထင်တယ်… ဆာလာပြီ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဒါဆိုလဲထ… နီတို့လင်မယား ထမင်းလက်ဆုံစားရအောင်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
နွယ်နီထွန်း ကျုပ်ကိုအနမ်းလေးပေးပြီး အိပ်ယာပေါ်ကနေ ထသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးနဲ့ အင်္ကျီကောက်ဝတ်ပြီး သူ့အနောက်လိုက်သွားတယ်။ နွယ်နီက ထမင်းတွေဟင်းတွေ ခူးခပ်ပြီး ပန်းကန်တွေထဲထည့်၊ ကျုပ်က စားပွဲပေါ်ချပေးပေါ့။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်အတူ ထမင်းစားကြတယ်။ ဟင်းတွေ အပြန်အလှန်ထည့်ပေးကြ၊ ဒါလေးစားကြည့်ဆိုပြီး ကျုပ်ကိုခွံ့ကျွေးလိုက်၊ ကျုပ်က သူ့ကိုပြန်ခွံ့ကျွေးလိုက်နဲ့ ထမင်းဝိုင်းက ပျော်ရွှင်စရာအတိ။ ညားကာစ လင်မယားတွေလိုပါပဲ။ ညနေတိုင်း ထမင်းလက်ဆုံစားဖို့ စောင့်တတ်တဲ့ ရင်အေးကိုတောင် သတိရမိသေးတယ်။ စားပြီးကြတော့ နွယ်နီက ပန်းကန်တွေ ဆေးကြောသိမ်းဆည်း။ ကျုပ်လဲ ဧည့်ခန်းမှာ ရေနွေးကြမ်းလေးထိုင်သောက်ရင်း ထမင်းလုံးစီနေလိုက်တယ်။ နွယ်နီက အခုချိန်အထိ ဘရာမပါတဲ့ အင်္ကျီအဖြူ၊ ကျုပ်လီးရည်ပေးနေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးနဲ့ပဲ။ နွယ်နီက သိမ်းဆည်းပြီးသွားတော့ ကျုပ်ဘေးမှာ လာထိုင်တယ်။ ဗိုက်ပြည့်သွားတော့လဲ နွယ်နီရဲ့ ကျောင်းဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့ ဘရာမပါတဲ့ နို့တွေကြည့်ပြီး လီးက မာချင်လာပြန်တယ်။
“ကို… စားလို့ကောင်းရဲ့လား…”
“ကောင်းပါ့… ဒီ ကို့မိန်းမ ဆရာမလေးနဲ့အတူစားရတာကိုက စားကောင်းနေတာ…”
“ခစ်ခစ်… နီလဲအတူတူပဲ… ကိုနဲ့အတူထမင်းစားရတာ အရင်ယောက်ျားနဲ့စားတုန်းကနဲ့တောင်မတူဘူး… ကြည်နူးပြီး အရမ်းစားကောင်းတာ… ဟယ်… ကို့လီးက မာလာပြန်ပြီလား… ခစ်ခစ်…”
“အင်း… နီက အရမ်းလှပြီး ဆွဲဆောင်နေတာကိုး… တောင်လာတာပေါ့… ထားလိုက်ပါနီရယ်… ကို နီ့ကိုဖက်အိပ်ချင်သေးတယ်… အိပ်ရာနိုးမှ ထပ်လိုးမယ်…. ကို့မယားလေးကို နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ထားပြီး အိပ်ချင်တာ… ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရဖို့ နောက်ဆို လွယ်တာမဟုတ်ဘူး…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… ဒါဆိုလဲ သွားအိပ်ကြမယ်လေ…”
ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ အိပ်ယာဆီသွားပြီး အိပ်ယာပေါ် မျက်နှာချင်းဆိုင် လှဲလိုက်ကြတယ်။ နွယ်နီ့ကို ကျုပ်လက်မောင်းပေါ် ခေါင်းအုံးစေပြီး သူ့ကိုဖက်ထားတယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်နွယ်နီ့ပါ် ခြေတစ်ဖက်တင်ပြီး ခွလိုက်တော့ နွယ်နီလဲ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲ ခြေတစ်ဖက်ထိုးထည့်ပြီး ခွထားတယ်။
“နီ… ကျူရှင်က ဘယ်အချိန်စမှာလဲ…”
“ညနေ ၃နာရီစမှာဆိုတော့ ကလေးတွေက ၂နာခွဲကျော်လောက် လာကြမယ်ထင်တယ်…”
“ဒါဆို ကိုတို့အချိန်က ၂နာရီလောက်ပဲကျန်တော့တာပေါ့… ဦးနဲ့အန်တီကရော…”
“သူတို့က နေအေးမှပြန်လာမှာဆိုတော့ ၅နာရီလောက်မှ ရောက်မယ်ထင်တယ်… ကိုလဲ မပြန်သေးနဲ့အုံးလေ… ဖေဖေနဲ့မေမေမရှိတုန်း နီ ကလေးတွေကို စာလုပ်ခိုင်းထားပြီး ကို့ဆီ လာလာအလိုးခံပေးမယ်….”
“ဒါဆိုလဲ ကိုတို့ အိပ်ယာနိုးရင် မလိုးသေးဘဲ အကြာကြီးဖက်အိပ်ရအောင်… နီ ကြားထဲမှာလာကျွေးမှပဲ… လိုးတော့မယ်…”
“ကို့သဘော… နီကတော့ အခုလို ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ရတာ ထတောင်မထချင်ဘူး… ကလေးတွေ စာမေးပွဲနီးလို့ ကျူရှင်မဖျက်တာ…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ အိပ်ကြစို့နော်… ရွှတ်ရွှတ်… နီ့ကိုချစ်တယ်…”
“အွန်း… ကို့ကိုချစ်တယ်…”
ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ ဖက်အိပ်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်အိပ်ရာကနိုးတော့ နွယ်နီ မနိုးသေးဘူး။ ကျုပ်နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၂နာရီကျော်ပဲရှိသေးသည်။ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး အိပ်ပျော်နေသော ဆရာမနွယ်နီထွန်းကို ပိုပြီးတိုးဖက်လိုက်သည်။ နွယ်နီလဲ နိုးသွားတယ်နဲ့ထင်တယ် ကျုပ်ကိုတိုးဖက်ရင်း မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ
“ကိုက နိုးပြီလား… ”
“အင်း… အချိန်ရှိပါသေးတယ် နီရဲ့… အိပ်အုံး… ကို ဖက်ထားပေးမယ်… ”
“အင်း… ဖက်ထား…. အိပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ကို့လီးက နီ့ကို ထောက်နေပြီ…”
“အိပ်ရေးဝလို့ပါနီရယ်… အိပ်နော်…”
“ချစ်လိုက်တာ… အင့် ဗိုက်ကိုမထောက်နဲ့…. စောက်ပက်ကဒီနားမှာ… စောက်ပက်ကိုထောက်…. ”
ဆရာမနွယ်နီထွန်းက ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကပဲ ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ တည့်တည့်မှာ နေရာချပေးပြီး အောက်ပိုင်းချင်း ပိုတိုးကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခါးလေးကို လှုပ်စိလှုပ်စိ လုပ်နေတယ်။
“အိပ်ပါဆို ခါးကဘာလို့လှုပ်နေတာလဲ…”
“အဟိ… ကို့လီးနဲ့ထိနေတော့… နီ့စောက်ပက်က ကျလိကျလိဖြစ်လာလို့…”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ… ဒီလိုလုပ်မယ်ကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် နွယ်နီ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်လှိမ့်တက်လိုက်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ဒါကဘာလုပ်တာလဲ… ပြောတော့ အိပ်ယာနိုးရင် မလိုးသေးဘူးဆို…”
“နီက လာဆွနေတာကိုး… ကောင်းကောင်းမအိပ်တဲ့ဆရာမကို… ဆုံးမရမယ်… ”
“ဘယ်လိုဆုံးမမှာလဲ… ခစ်ခစ်…”
“နီ့စောက်ပက်ကို ပြဲအောင် ကို့လီးနဲ့လိုးပြီးဆုံးမမှာ… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… ခစ်ခစ်… ဒီလိုဆုံးမလို့ကတော့… နီ့ကို ခဏခဏလာဆုံးမ… အမြဲတမ်းသာ လာဆုံးမတော့… တန်းထည့်လိုက်တော့ကိုရယ်… ကို့ရဲ့ဆရာမလေးက စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ…”
ကျုပ်လဲ အရမ်းလိုးချင်နေပြီမို့ နွယ်နီ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ မျှော့စောက်ပက်ကို အရသာခံပြီး လိုးနေလိုက်တယ်။
“အင်း… ဟင်း… မကြမ်းတော့ဘူးလား… ခစ်ခစ်…”
“နီ ပြီးကာနီးမှ ကြမ်းပေးမယ်… နီ့ကို ဇိမ်နဲ့ အကြာကြီးလိုးချင်လို့…”
“အွန်း… ဒီလိုလေးလဲ ငြိမ့်ပြီး ခံလို့ကောင်းတာပဲ… ကိုက လိုးတတ်လိုက်တာ… အလိုးလဲသန်တယ်… ရင်အေးက ယောက်ျားရတာ ကံကောင်းလိုက်တာ… နီသာ ရင်အေးနေရာမှာဆို…. ကို့ကို တစ်ယောက်တည်းပဲ အပိုင်သိမ်းထားမှာ… သိလား… ဘယ်သူနဲ့မှ ပေးလိုးမှာမဟုတ်ဘူး… ”
“ဒါတော့… တစ်မျိုးစီပေါ့ နီရဲ့….”
“ဒါကလဲ ရင်အေးက ကိုဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး… သူ့ကိုပစ်သွားမှာမဟုတ်ဘူး… သူ့ထက်လဲ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုချစ်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေချာတာကိုး… နီကျတော့ ကိုကနီ့ကို သူ့လောက်မချစ်မှန်းသိတော့ လွှတ်မပေးရဲ့ဘူး… စိတ်မချဘူး… အူတိုတယ် သိလား….”
“နီရယ်… ပြွတ်… ကို့ကိုအရမ်းချစ်တာပဲလား…”
“အွန်း… ပြွတ်… အရမ်း အရမ်းကိုချစ်တာ…”
“ကိုလဲ နီ့ကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်နီရဲ့… အားငယ်စရာတွေမတွေးနဲ့နော်… ”
“အင်းပါ… ကိုနဲ့ အခုလိုချစ်ခွင့်ရတာပဲ ကျေနပ်ပါ့မယ်…”
ကျုပ်နွယ်နီ့ကို ငြိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးလိုက်၊ ပြီးကာနီးရင် မြန်လိုက်နဲ့  တစ်ချီလိုးပြီး နွယ်နီ့ ဘရာမပါတဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီအပေါ်  လီးရည်တွေပန်းပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီနဲ့ကျုပ် ရေချိုးဖို့ပြင်တော့ နွယ်နီက သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထမိန်အစိမ်းလေးကို သေသေချာချာခေါက်ပြီး သိမ်းနေတယ်။ မေးကြည့်တော့ ကျုပ်လီးရည်ပန်းထားတဲ့ အင်္ကျီနဲ့ထမိန်ကို လျော်မပစ်ရက်လို့ သိမ်းထားတော့မယ်တဲ့လေ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုပွေ့ဖက် အနမ်းတွေပေးရင်း ကိုယ်လုံးတီးအတိုင်း ရေချိုးခန်းဆီပွေ့ချီခေါ်သွားလိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရေအတူချိုးကြရင်း ဆပ်ပြာတိုက်ပေးကြတော့ လီးကပြန်တောင်လာပြန်တယ်။ မလိုးတော့ဘဲ ပြီးမှလိုးမယ်ဆိုပြီး နွယ်နီ့ကို ချော့မော့ကာ အဝတ်အစားလဲဖို့ အခန်းထဲပြန်ခေါ်လာရတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ နွယ်နီက ကျုပ်ကိုရေသုတ်ပေးပြီးတာနဲ့ ကျုပ်လီးကို ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး စုပ်တော့တာ။ ကျုပ် ပြီးတဲ့အထိကို သေသေချာချာစုပ်ပေးတော့ ကျုပ်လီးရည်တွေ နွယ်နီ့ပါးစပ်ထဲထုတ်ပေးလိုက်တော့ နွယ်နီကလဲ တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မျိုချပစ်တယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို ပြွတ်ခနဲ နမ်းပြီးမှ ကျုပ်ကို အင်္ကျီဝတ်ပေးပြီး ကြယ်သီးလေးတွေ သူကိုယ်တိုင်တပ်ပေးတယ်။ နွယ်နီက အရမ်းကိုပြုံးပျော်နေတာ။ ကျုပ်ကို အရမ်းချစ်သလို ကျုပ်ကို တကယ့်လင်ယောက်ျားတစ်ယောက်လို ပြုစုပေးနေတာ။ ပြီးတော့ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံနဲ့ ပုဆိုးကိုကောက်ဝတ်တော့ နွယ်နီက ပင်တီနဲ့ဘရာကိုဝတ်ပြီး အိမ်နေရင်း ရင်စေ့အင်ကျီလေးနဲ့ ချည်ထမိန်လေးနဲ့ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးပဲ ဝတ်တယ်။ ပြီးတော့ သနပ်ခါးရည်ကျဲလေးလိမ်းပြီး ဆံပင်လေးကို ခေါင်းစည်းကြိုးလေးနဲ့ စည်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ပြီးဖက်ထားကာ နှုတ်ခမ်းချင်းခပ်ဖွဖွ ခဏလေးနမ်းပြီးမှ ဧည့်ခန်းဆီပြန်သွားကာ ပြူတင်တံခါးတွေပြန်ဖွင့် အိမ်တံခါးတွေပြန်ဖွင့်ပြီး ခြံတံခါးတွေလဲ သော့ဖွင့်ထားလိုက်တော့တယ်။ ခဏနေတော့ ကျူရှင်တက်မယ့်ကလေးတွေလဲ တစ်ဖွဲဖွဲရောက်လာကြတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ချစ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းကို ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးက ဆိုင်ကယ်နဲ့လိုက်ပို့တာမို့ သမီးလေးကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်သေးတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးကိုလဲ ကလေးတွေအရှေ့မှာမို့ အနမ်းပေမယ့် သူ့မျက်နှာလေး တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်တော့ ချစ်ဇနီးလေးက ချိုမြိန်တဲ့အပြုံးလေးတွေ ယှက်သိုင်းလို့ရယ်။ ညနေ သမီးလေးကို ပြန်ခေါ်လာခဲ့မယ်လို့ပြောလိုက်တော့ ခေါင်းလေးညှိတ်ပြတယ်။ နွယ်နီကလဲ ရင်အေးကိုလာပြီး စကားလေးပြောသေးတယ်။ သူတိူ့မျက်နှာတွေက ပြုံးစိစိနဲ့။ ချစ်ဇနီးလေးပြန်သွားတော့လဲ ဆိုင်ကယ်စီးသွားတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးကို တစ်မျှော်တစ်ခေါ် ငေးနေမိသေးတယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီကစာသင်၊ ကျုပ်က ပေဘူးယူပြီး သူတို့ခြံစည်းရိုးကို တိုင်းတာနေလိုက်တယ်။ ခဏတိုင်းရတာဆိုတော့ တိုင်းတာပြီးတာနဲ့ ဘလိတ်ဓားဆူးသွားရောင်းပြီး တခါတည်းတပ်ဆင်ပေးတဲ့ ကုမ္ပဏီကို ဆက်သွယ်ကာ စျေးနှုန်းစုံစမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်တတ်နိုင်တဲ့ ပမာဏဆိုတော့ ချက်ချင်းပဲ အော်ဒါတင်လိုက်ပြီး ဘဏ်အကောင့်ထဲ ဖုန်းထဲကနေ ငွေလွှဲပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီစောင့်ခိုင်းတဲ့ နောက်ဖေးဘက်ဆီ ထိုင်ခုံတစ်လုံး ယူသွားလိုက်ပြီး စာအုပ်ဖတ်သလိုနဲ့ စောင့်နေလိုက်တယ်။ နောက်ဖေးမှာ သီဟိုဠ်ပင်တွေ သရက်ပင်တွေ မာလကာပင်တွေ ရှိတာမို့ ဥယျာဉ်လေးလိုတော့ ဖြစ်နေတယ်။ ခဏနေတော့ နွယ်နီထွန်း စာသင်တဲ့နေရာကနေ အနောက်ဘက်ကိုထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ဆီထသွားလိုက်ပြီး အနားရောက်တာနဲ့ ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။ နွယ်နီက နမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို ကိုင်ဆွပေးတော့ ကျုပ်လီးက ချက်ချင်းမာလာတယ်။
“ကို… မြန်မြန်လေးနော်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… အင်း… ”
နွယ်နီ နံရံဘက်လှည့်ပြီး ထမိန်လှန်ကာ ကုန်းပေးရင်း သူ့ပင်တီကိုလျောချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးလှန်ပြီး အတွင်းခံကိုလျောချကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက နံရံကိုလက်ထောက်ပြီး ကလေးတွေစာသင်တဲ့ဘက်ကို ခေါင်းလေးပြူပြီး ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်နွယ်နီ့စောက်ပက်ကိုစမ်းကြည့်တော့ အရည်တွေက ရွှဲအိုင်လို့ ပင်တီမှာပါစိုနေတာ။ စာသင်ရင်တောင် ကျုပ်ကို စိတ်ကူးယဉ်နေသလား မသိပါဘူးဗျာ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲ လီးထိုးထည့်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ပဲ ဆောင့်လိုးလိုက်တော့တယ်။ သူ့အင်္ကျီတွေကြေကုန်မှာစိုးလို့ နို့တောင်မကိုင်ဖြစ်တော့ဘူး။ နွယ်နီ့ရဲ့ မျှော့စောက်ပက်ကို ခါးလေးကိုင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပြီး မြန်မြန်ပဲပြီးလိုက်တော့တယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်လီးချွတ်လိုက်တာနဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ သူ့ပင်တီကိုဆွဲတင်ပြီး ထမိန်ကိုပြန့်ပြူးအောင် လုပ်ပြီး ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းကာ ပြန်ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်က သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်ထားတာဆိုတော့  စောက်ဖုတ်မှာ စိုစိစိဖြစ်နေမယ့်အတိုင်း စာသင်မယ့် နွယ်နီ့အဖြစ်ကိုတွေးမိပြီး ပြုံးမိသေးတယ်။ နွယ်နီ နောက်တစ်ခေါက်ထပ်ထွက်လာလို့ အဲ့ဒီပုံစံအတိုင်းပဲ တစ်ခေါက်ထက်လိုးရသေးတယ်။ သူ့မိဘတွေပြန်လာကာနီးပြီမို့ အိမ်ထဲမှာပဲနေလိုက်တော့မယ်လို့ပြောပြီး ဧည့်ခန်းမှာပဲ စောင့်နေလိုက်တော့တယ်။ သူ့မိဘတွေကလဲ ၄နာရီခွဲလောက်ပြန်ရောက်လာကြတယ်။ ၅နာရီ ကျူရှင်ပြီးတော့ နွယ်နီက ဆေးခန်းလိုက်ပို့မယ်ပြောလို့ သမီးလေးနဲ့ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်တစ်စီး၊ နွယ်နီကဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ ဆေးခန်းသွားလိုက်သေးတယ်။ ဆရာမက သောက်ဆေး လိမ်းဆေးနဲ့ မေးခိုင်ရောဂါကာကွယ်ဆေး တစ်လုံးထိုးပေးတယ်။ နွယ်နီကတော့ တစ်ညနေလုံး ကျုပ်လီးရည်ကပ်စီးကပ်စီးနဲ့ လျှောက်သွားနေတော့တာပဲ။ နောက်နေ့ကျတော့ မနက်အစောကတည်းက ရင်အေးနဲ့ပဲ အားရပါးရလိုးပြီး ဘလိတ်ဓားဆူးကြိုးတပ်မယ့်အဖွဲ့ မရောက်မီ နွယ်နီ့အိမ်ကို ထပ်သွားရတယ်။ ရင်အေးကိုလဲ ပြောပြထားပါတယ်။ သူကလဲ သဘောတူတယ်။
“ဟဲ့ဖိုးတေ… ဘာကိစ္စ…”
“ခဏနေ… သိရမှာပေါ့ဟ…”
“အမလေး… လာလျှိုနေသေးတယ်… ဟွန်း…”
ကျုပ်ကို အိမ်ထဲခေါ်သွားပြီး ဧည့်ခန်းမှာ ခဏထိုင်နေလိုက်တယ်။ မကြာခင်ဘဲ ခြံစည်းရိုးမှာ ဘလိတ်ဓားဆူးသွားတပ်ဆင်မယ့်အဖွဲလာတော့ ကျုပ်နဲ့အတူ နွယ်နီပါလိုက်လာတယ်။
“အယ်… နင်ဘယ် အချိန်ကတည်းက မှာလိုက်တာလဲ…”
“နင် စာသင်နေတုန်းမှာလိုက်တာ…”
“ဘယ်လောက်ကျလဲ…”
“ငါရှင်းပြီးပြီ…”
“ဟာ… မဟုတ်တာ… ငါပြန်ပေးပါ့မယ်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့နားအနားကပ်ပြီး
“ကို့မယားလေး… လုံခြုံဖို့… ဒီလောက်တော့လုပ်ပေးပါရစေကွာ…”
နွယ်နီ ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ပြီးရော… ခစ် ခစ်…”
“နင့်မိဘတွေကို နင်မှာခိုင်းထားတာလို့ပဲပြောနော်… ဘယ်လောက်ကုန်လဲဆို နင့်ဘာသာ မှန်းပြောလိုက်တော့…”
“အင်းပါ…”
အဲ့နေ့မှာတော့ နွယ်နီ့မိဘတွေရော၊ ဆူးသွားတပ်တဲ့အဖွဲ့ပါရှိနေတော့ နွယ်နီနဲ့မလိုးဖြစ်ဘူး။ ဆူးသွားတပ်ဆင်တာ အဆင်ပြေမပြေ စောင့်ကြည့်နေရသေးတာဆိုတော့ တခါတလေ လူအလစ်မှာ ပါးလေးခိုးနမ်းတာလောက်ပဲ လုပ်လို့ရတယ်။ နေ့လည်စာကို နွယ်နီတို့အိမ်မှာပဲ စားလိုက်တယ်။ ညနေ မှာတော့ အကုန်တပ်ဆင်ပြီးသွားပြီ။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့မမဆီ သွားချင်သေးတာမို့ နွယ်နီနဲ့ သူ့မိဘတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး မေမေတို့ဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၁၅/၄)

တစ်ညမှာတော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ကားဝယ်ဖို့နဲ့ ခြံစည်းရိုးပြင်ဖို့ တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ ဧည့်သည်ကားတွေလာရင် ခြံအပြင်မှာကားရပ်ထားရတာ သိပ်အဆင်မပြေဘူးလေ။ ပြီးတော့ ကိုမင်းရဲ့ကားကိုလဲ ခဏခဏမသုံးချင်တော့ဘူး။ ကျုပ်တို့မှာက မအိဆီသွားလိုက်၊ အန်တီသိင်္ဂီ့တို့အိမ်သွားလိုက်ဆိုတော့ ကားက အပတ်တိုင်းလိုသုံးဖြစ်နေတာ။ လင်မယားနှစ်ယောက်တိုင်ပင်ပြီး ခြံတံခါးကို ဖြုတ်ပြီးအပေါက်ချဲ့တာနဲ့ ကားထားဖို့နေရာရယ် ကားဝင်ဖို့လမ်းရယ် အရင်ပြင်ဆင်ရတယ်။ ကားကိုတော့ တစ်ပတ်ရစ်ထဲက ကိုယ်နိုင်တဲ့ပမာဏနဲ့ ကားအသန့်တစ်စီးလောက်ရှာဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကားဝင်တဲ့လမ်းကတော့ ရင်အေးရဲ့အပင်လေးတွေနဲ့ လွတ်လို့ တော်ပါသေးတယ်။ ရင်အေးကိုယ်တိုင် စိုက်ပျိုးထားတာလေးတွေဆိုတော့ နှမြောတယ်ဗျ။ အဝင်လမ်းနဲ့ ကားဂိုထောင်ကိုပဲ ကွန်ကရစ်ခင်းတယ်။ ကျန်တဲ့နေရာကိုတော့ မြေလွတ်အတိုင်းပဲထားတာ။ သဘာဝအတိုင်းလေးပဲ လိုချင်လို့။ ကားဂိုထောင်ကိုတော့ ကားနှစ်စီးနဲ့ ဆိုင်ကယ်ထားလို့ရအောင် လုပ်ထားလိုက်တယ်။ ကိုယ့်ကားအပြင် ဧည့်သည်ကား တစ်စီးပါ ထားလို့ရတာပေါ့။ တစ်စီးထက်ပိုလာရင်တော့လဲ ခေါင်းရင်းဘက်က မြေကွက်လပ်မှာပဲ ထားပေါ့။ ဆိုးတော့မဆိုးဘူးဗျ။ ကားဂိုထောင်နဲ့ ရင်အေးရဲ့အပင်တွေရဲ့ကြားမှာ ၄ပေလောက် လျှောက်လမ်းလေး ကျန်နေသေးတော့ ကျုပ်တို့ရဲ လျှို့ဝှက်နေရာကို သွားလို့ရသေးသလို ခုံတန်းနေရာလေးက ပိုတောင် လုံခြုံသွားသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခွင့် ၃ရက်လောက် ယူပြီး လုပ်လိုက်ရတယ်။ လာမယ့်ရုံးပိတ်ရက်မှာတော့ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး ကားပွဲစားတန်းကို သွားပြီး ကားဝယ်ဖို့ ကြည့်ကြမှာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ရုံးပြန်တက်တဲ့အချိန်မှာ အန်တီသိင်္ဂီနေ့လည်ဘက်လာတွေ့တယ်။ ကျုပ်ကားဝယ်မ​ယ့်အကြောင်း အန်တီသိင်္ဂီ့ကို အသိမပေးထားဘူး။ အန်တီသိင်္ဂီကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်မှန်းသိလို့ သူဝယ်ပေးမယ်ဘာရယ် ဖြစ်မှာစိုးလို့ အသိမပေးတာ။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို သန့်သန့်လေးပဲချစ်ချင်တယ်။ ကျုပ်အန်တီသိင်္ဂီ့ကားနဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ကားပါကင်တစ်ခုဆီ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ မျက်နှာမကောင်းတာ သတိထားမိတယ်။ ကားပါကင်ရောက်တာနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ရှိရာ ကားနောက်ခန်းထဲကူးလာပြီး ထိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မျက်ရည်က ပေါက်ခနဲ ကျလာတယ်။
“မမ… ဘာလို့ငိုတာလဲ… မမ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်…”
“အီးဟီး… မောင်… မမက သူစိမ်းလား ပြော…”
“မမရယ်… ဘယ်လိုမေးလိုက်တာလဲ… မောင် မမကိုအရမ်းချစ်လို့ အေးမသိအောင်တောင် မဆီချဉ်းကပ်ခဲ့တာ… မမက ဘာလို့ သူစိမ်းဖြစ်ရမှာ…”
“ဒါဆို မောင်ကားဝယ်မယ့်ကိစ္စ… မမကိုဘာလို့အသိမပေးရတာလဲ… အကုန်လုံးသိပြီးမှ မမက နောက်ဆုံးမှသိရတယ်… ဒါတောင် သမီးလေးပြောပြလို့သိရတာ…”
အင်းပေါ့။ �အိန္ဒြာက သူ့အစ်ကိုဝေယံ့ကိုသနားပြီး မူယာတို့အိမ်ကို မကြာမကြာလာနေတာ။ ကျုပ်တို့ အိမ်မှာ ပြန်ပြင်နေတာကိုတောင် လာကြည့်သွားသေးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ သိသွားတာ မဆန်းပါဘူး။
“အဲ့သဘောမဟုတ်ပါဘူး… မမရယ်…”
“အဲ့သဘောမဟုတ်ရင် ဘာသဘောလဲ… မောင် မမကို သူစိမ်းဆန်တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား…”
“မမရယ်… တကယ်အဲ့ဒီသဘော မဟုတ်ရပါဘူး… မောင့်ကိုယုံပါကွာ…”
ကျုပ် သူ့ကို ကားမဝယ်ပေးစေချင်တဲ့အကြောင်း စကားမဟရဲဘူး။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို သွားပြီး သတိပေးသလို ဖြစ်သွားမှာစိုးလို ဖက်ထားပေးပြီး လက်ကလေးကိုင်ကာ ချော့နေမိတယ်။
“မောင်… မမကို သူစိမ်းမဆန်ဘူးဆိုရင် အဲ့ကားကို မမဝယ်ပေးမယ်…”
“မမရယ်… မမ အဲ့လိုပြောလာမှာစိုးလို့ မောင်တမင် မပြောခဲ့တာ… မမကိုချစ်တာ တကယ် သန့်သန့်လေးပါ… မမရဲ့အချစ်ကလွဲရင် မောင် တခြားဘာမှမယူပါရစေနဲ့မမရယ်…”
“မောင်ရာ… မောင့်ကြောင့် မမဘဝလေး ဘယ်လောက်ပျော်ရွှင်ခဲ့ရလဲ… မောင့်အတွက်မမ ဘာမှလဲ ပြန်မလုပ်ပေးနိုင်ဘူး… မောင်တို့နှစ်ပတ်လည်တုန်းကလဲ မမ လက်ဆောင်အကြီးကြီးပေးချင်တာ… သူများရိပ်မိမှာစိုးလို့ သာမန်လက်ဆောင်လေးပဲ ပေးခဲ့ရတာ… ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မမကို အခွင့်အရေးပေးပါကွာ…”
“မမရယ်… မမအချစ်တွေပေးပြီးပြီလေ… တခြားဘာမှ မလိုပါဘူး မမရယ်… မမအချစ်တွေနဲ့ မမဖုတ်တဲ့ကိတ်မုန့်လေးစားရတာနဲ့တင် မောင့်အတွက်ပြည့်စုံပါပြီကွာ…”
“ဒီတစ်ခါပါပဲမောင်ရာ… ဒီကားလေးကိုတော့ မမဝယ်ပေးပါရစေ…”
“မမရယ်…”
“လုပ်ပါမောင်ရဲ့… ဒီတစ်ခါပါပဲ… နောက်ကို တန်ဖိုးကြီးလက်ဆောင်တွေ မောင်မတောင်းဘဲ မပေးတော့ဘူးကွာ… မမကိုချစ်ရင်… ဒီတစ်ခါတော့ မမကို အခွင့်အရေးပေးပါးနော်..”
“ဟင်း… မမရယ် မောင်က မမကို ဝယ်ပေးခွင့်ပြုရင်တောင်မှ… မဖြစ်နိုင်ပါဘူး…”
“ဘာလို့လဲ မောင်ရဲ့…”
“မောင်နဲ့အေး… ကိုယ့်ငွေနဲ့ချိန်ပြီး… တစ်ပတ်ရစ်ကားလေးပဲ ဝယ်ဖို့တိုင်ပင်ပြီးသွားပြီ… ကားပွဲစားတန်းမှာ ကားဝယ်ရင် အေးပါ ပါလာမှာ…”
“ခစ်ခစ်… ဒါကမခက်ပါဘူးမောင်ရယ်… မမစီစဉ်ပေးမယ်… မောင်သာ လက်ခံပေး… နော်… မောင်လက်ခံမယ်မလား… ရွှတ်… ရွှတ်… နော်လို့…”
“ဟင်း… ဒီတစ်ခါပဲနော်… ပြောပါအုံး ဘယ်လိုစီစဉ်မှာလဲ…”
“ခစ်…ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ရော့… ဒီကဒ်ကိုယူသွား… သူ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီး မမလွှတ်လိုက်တဲ့အကြောင်း မနက်ဖြန်လောက် ဖုန်းကြိုဆက်ထားလိုက် ပြီးရင် မောင်တို့ ကားပွဲစားတန်းမှာ သူနဲ့တွေ့ပြီး ဝယ်လိုက်ရုံပဲ… မောင် ပိုက်ဆံအများကြီးမသုံးနဲ့နော်… အမှန်ဆို မမက အလွတ်ဝယ်ပေးချင်တာ… မောင့်မိန်းမ ရိပ်မိမှာစိုးလို့… မောင်တို့ မှန်းထားတာရဲ့ တစ်ဝက်လောက်ပဲသုံး… သိလား…”
“မမ… အရမ်းကောင်းတာကြီး မလုပ်နဲ့နော်… မောင်တို့အနေအထားနဲ့ သင့်တော်ရုံလောက်ပဲလုပ်…”
“စိတ်မပူပါနဲ့ မောင်ရယ်… ပွဲစားဆိုတာ ကြမ်းပိုးကို လိပ်ဖြစ်အောင် ပြောတတ်တယ်… မောင့်မိန်းမ မရိပ်မိစေရပါဘူး… အရမ်းပျော်သွားပြီ မောင်ရယ်… မမကို အလိုလိုက်တဲ့ မောင့်ကို အစွမ်းကုန်ပြုစုမယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ရဲ့ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး လီးကိုအပြင်ထုတ်က စပါယ်ရှယ်ပြုစုလေတော့သည်။

နောက်နေ့မှာတော့ ကျုပ်ရုံးမှာရှိတဲ့အချိန်မှာ အန်တီသိင်္ဂီပေးတဲ့ဖုန်းနံပါတ်ကို ဆက်ကြည့်လိုက်သည်။
“ဟယ်လို… ကိုဝေလင်းလားဗျ…”
“ဟုတ်ပါတယ်…”
“ကျနော့်ကို အန်တီသိင်္ဂီက အကို့ဆီဖုန်းဆက်ခိုင်းလို့ပါ… ကျနော်တေဇာပါ…”
“သြော်ကိုတေဇာ… ကျနော့်ကို အန်တီသိင်္ဂီပြောပြီးပါပြီ… စိတ်ချဗျာ အကို ဒီစနေ တနင်္ဂနွေလာခဲ့ဗျာ… ဘာမှလဲ မျက်နှာပူမနေနဲ့… အကိုပေးနိုင်တဲ့စျေးကိုပြောပြီး ကားလာယူလိုက်…”
“ကားက ရနေပြီလားဗျ…”
“မရသေးဘူးဗျ… အန်တီက ဒီနေ့သူကိုယ်တိုင်ရွေးအုံးမယ်ပြောတယ်… မနက်ဖြန်မှ ဘယ်ရှိုးရွန်း(showroom) ကနေ သွားထုတ်ရမလဲမသိဘူး… စိတ်ချပါ… အန်တီက အကောင်းကြိုက်တယ်… အကို လိတ်တက်စ်(latest)ပဲရမှာ… သူ့တူကို ကောင်းတာလေးဝယ်ပေးချင်လို့တဲ့လေ… ခင်ဗျားမိန်းမ မသိစေရပါဘူး… အဲ့ဒီအပိုင်း ကျနော်ကျွမ်းတယ်… အန်တီက ခင်ဗျားမိန်းမနဲ့သာမတည့်တာ ခင်ဗျားကိုတော့ ချစ်သားပဲဗျ… လာသာလာခဲ့ဗျာ… ရောက်ကာနီးရင် ဖုန်းဆက်လိုက် ကျနော်ဘယ်နားမှာရှိတယ် ပြောလိုက်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ…”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းချပြီး သက်ပြင်းထပ်ချမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ဘယ်လိုကားမျိုးဝယ်မလဲဆိုတာ ရင်ထိတ်နေရတယ်။ ရင်အေး မရိပ်မိဖို့လဲ ဆုတောင်းနေရတယ်။ ဇတ်လမ်းဆင်တာလေးကလဲ လှတယ်ဗျ။ သူ့ရဲ့တူဖြစ်တဲ့ကျုပ်ကို ကားဝယ်ပေးချင်တာ ကျုပ်မိန်းမနဲ့မတည့်လို့ မိန်းမ မသိအောင် ခိုးဝယ်ပေးရတဲ့ ပုံစံမျိုး ပြောထားတာဗျ။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ဇတ်လမ်းလဲ ဖုံးပြီးသားဖြစ်ရော။ ရုံးပိတ်ရက်ရောက်တော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ကားပွဲစားတန်းကို တက္ကစီနဲ့ပဲ သွားလိုက်တယ်။ မရောက်ခင်မှာ ကိုဝေလင်းဆီ ဖုန်းဆက်ပြီးနေရာမေးကာ သွားလိုက်တယ်။ တွေ့ပါပြီ ကိုဝေလင်းနဲ့။
“ကဲ… ကိုတေဇာ လာဗျာ… ပြောပါအုံး အကိုတို့ဘယ်လောက်မှန်းထားလဲ…”
“ကျနော်က တစ်ရာလောက် မှန်းထားတာဗျ…”
“လာဗျာ… ဒါဆို ဒီကားဆိုဘယ်လိုလဲ… ကိုးဆယ်နဲ့ရမယ်…”
ကိုဝေလင်းက ရင်အေးမမြင်အောင် မျက်စိမှိတ်ပြပြီး ကားအဟောင်းတစ်စီးကိုပြတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီ။
“ကိုဝေလင်း… အချင်းချင်းတွေ  မနောက်နဲ့လေဗျာ… ဒီကားက အဲ့လောက်မတန်မှန်း အကိုလဲသိသားနဲ့…”
အမှန်တော့ ရင်အေးယုံဖို့အရေး လျှေက်ရွှီးနေတာ။
“ဟဲ… ဟဲ… စတာပါဗျာ… လာ ဟိုဘက်ကတစ်စီးပြမယ်… ခင်ဗျားတို့ကံကောင်းတယ်ဗျာ… အခုပြမယ့်ကားက… ပိုင်ရှင်ဝယ်ထားတာမကြာသေးဘူး… လောင်းကစားရှုံးပြီး အကြွေးပေးရမှာမို့ရောင်းတာ… သူက ငွေအမြန်လိုချင်နေတာ… ပြောရရင်ဗိုက်နာနေတာပေါ့ဗျာ… ဝယ်လက်ကလဲ တအားရှားတာဗျ… ဒီကားပဲ….”
ကျုပ်ရော ရင်အေးပါ မျက်လုံးပြူးသွားကြတယ်။ ဖို့ဒ်ကားသစ်ကြီးဗျာ။ နောက်ဆုံးမော်ဒယ် အပြာရောင်လေး။ ကျုပ်တို့အနေအထားနဲ့ အိပ်မက်တောင်မက်လို့မရတဲ့ ကားမျိုး။ သိန်း ထောင်ဂဏန်းအထက်မှာ ရှိမယ့်ကားမျိုး။ ရင်တုန်ပန်းတုန်တောင်ဖြစ်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ လုပ်ချလိုက်ပြီဗျာ။
“ကိုဝေလင်းရာ… မနောက်ပါနဲ့ဗျာ… အသစ်ချက်ကျွတ်ကြီးလိုပဲ… ဒီကားက ဘယ်လိုလုပ် တစ်ရာနဲ့ရမှာလဲ…”
“အမှန်ဗျ… တကယ်ဆို ဘယ်လိုမှမရနိုင်ဘူး… ခင်ဗျားတို့ပေးတဲ့စျေးထက် ဆယ်ဆလောက်ပေးရမှာ… ဒါတောင် တစ်ပတ်ရစ်မို့လို့… ပိုင်ရှင်ကလဲ စျေးမဖြတ်သွားဘူး… သူအကြွေးပေးရမယ့် ငွေပမာဏမှီရင်ရောင်းမယ်လို့ ပြောထားတာ… ခင်ဗျားတို့ကြိုက်ရင် ကျုပ်က ခင်ဗျားတို့ပေးတဲ့စျေးနဲ့ ရောင်းမှာလား မေးရအုံးမှာ… ဘယ်လိုလဲ ကြိုက်လား…”
“အေးလေး… ဒီကားကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့ကိုရယ်… ဒါပေမယ့်ရနိုင်ပါ့မလား…”
“ဒါတော့ အမတို့ကံပေါ့ဗျာ… ကျနော်ဖုန်းဆက်ကြည့်ပေးမယ်…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ကျုပ်က မျက်စပစ်ပြတော့ ရင်အေးက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။
“ကဲ… ကိုဝေလင်း… ဆက်ကြည့်ဗျာ…”
ကိုဝေလင်းက ကျုပ်တို့အရှေ့မှာပဲ ဖုန်းထုတ်ပြီးဆက်တယ်။
“အကိုရေ… အကို့ကားကို တစ်ရာနဲ့ရောင်းမလား… ဝယ်လက်ကလဲမလာဘူးဗျ… အကိုလဲ ၃ ၄ ရက် လာနေကြည့်သားပဲ… လာကိုမလာတာ… အခုလာတဲ့ဝယ်လက်က တစ်ရာကိုင်ပြီး တစ်ရာတန်လာရှာတာ… အကိုရောင်းမယ်ဆို သူတို့က လက်ငင်းငွေချေမှာ….”
“အိုကေဗျာ…”
ကိုဝေလင်းက ဖုန်းချလိုက်တယ်။
“ကိုဝေလင်း… ဘာတဲ့လဲဗျ…”
“ရောင်းမယ်တဲ့ဗျာ… ခင်ဗျားတို့ ဒီကားရပြီ…”
“တကယ်…”
ရင်အေးလဲ ပါးစပ်လေးပိတ်ပြီး အံ့သြလို့။ ကျုပ်လဲ သိပြီးသားအဖြေဆိုပေမယ့် အံ့သြပြရတာပေါ့။ ကိုဝေလင်းက ကျုပ်ကိုကားသော့ပေးပြီး အင်ဂျင်တွေ အတွင်းခန်းတွေ စစ်ကြည့်ခိုင်းတယ်။ စမ်းမောင်းခိုင်းတယ်။ အသစ်စက်စက်ကြီးဆိုမှတော့ ဆိုဖွယ်ရာမရှိပေါ့ဗျာ။ ပြီးတော့ ငွေချေတယ်။ ကျုပ်တို့က နှစ်ရာကျော်လောက်ထိမှန်းထားတာကို တစ်ရာလောက်နဲ့ အရင်ရှာမယ်ဆိုပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် တိုင်ပင်ထားခဲ့တော့ အလိုလိုနေရင်း အန်တီသိင်္ဂီပြောသလို တစ်ဝက်ပဲပေးပြီးရလိုက်သလိုဖြစ်သွားတာ။ ကျုပ်ကိုလဲ စာရွက်စာတမ်းတွေ ဖိုင်နဲ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ စာရွက်စာတမ်းတွေကို အမြန်စစ်ရတယ်။ ကားရဲ့ ပိုင်ရှင်အမည်နေရာမှာ ကျုပ်နာမည်က ပါပြီးသားဖြစ်နေတာကိုးဗျ။ ရင်အေးမြင်သွားမှာစိုးတာ။ ဒီလောက် ရက်တိုတိုလေးနဲ့ ကားတစ်စီးရဲ့ စာရွက်စာတမ်းအစုံကို နောက်တစ်ကြိမ်ရုံးသွားစရာမလိုအောင် အန်တီသိင်္ဂီ ငွေလမ်းခင်းပြီး အပြီးလုပ်ပေးလိုက်တာ အံ့သြမိသည်။ ကိုဝေလင်းကို ပွဲခပေးတော့လဲ အကြောက်အကန်ငြင်းသည်။ လူရင်းတွေ ယူစရာလားဟုဆိုသည်။ အန်တီသိင်္ဂီက သေသေချာချာ မယူဖို့မှာထားပုံရသည်။ ကျုပ်တို့ ကားယူပြီးထွက်လာတော့ ဆီကအစ အပြည့်။ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးမှာ ဝမ်းသာရွှင်မြူးလို့နေသည်။ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးရဲ့ မျက်နှာပေါ် အပြုံးတွေပွင့်လန်းစေသော အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ကျေးဇူးလဲတင်မိသည်။ ပိုလဲ ချစ်မိသည်။ ကျုပ် ကားအသစ်လေးပေါ် ချစ်ဇနီးလေးကို တင်ပြီး ပတ်မောင်းနေရင်း သီချင်းဖွင့်လိုက်တော့
(လေဟုန်ကိုဆန် xxx အဝေးဆုံးကိုပျံ xxx တောင်တွေကို ကျော်လွန်ကာ ပင်လည်ဖြတ်လို့ xxx မိုးကောင်းကင်ယံ)
အန်တီသိင်္ဂီ တမင်များ ဒီသီချင်းခွေကို ထည့်ထားခဲ့လေသလားဟု တွေးမိရင်း အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အတူလျှောက်လည်ခဲ့တာတွေကို သတိရ လွမ်းဆွတ်မိသည်။

“ဟယ်လို… ကို…”
“အင်း… သက်… နေကောင်းလား… ကို့ကိုရောသတိရရဲ့လား…”
“သတိရတာမဟုတ်ဘူး… အရမ်းလွမ်းနေတာသိလား ကိုရဲ့… ကို့ကို သက်လွမ်းလိုက်တာ… ကိုရော သက်ကိုလွမ်းလို့ဆက်တာလား…”
“ဒါပေါ့သက်ရဲ့… သက်ကိုလွမ်းလို့ဆက်တာ… စိတ်လဲပူလို့လေ… ကို့ရဲ့သက်လေး စိတ်ချမ်းသာရဲ့လား… အဆင်ပြေရဲ့လားလို့လေ… အခု ကိုဇော်မြင့်ရဲ့အခြေအနေ ဘယ်လိုရှိလဲ… သက်ကိုရော ဂရုစိုက်ရဲ့လား… ကြင်ကြင်နာနာ ဆက်ဆံရဲ့လား…”
“အများကြီးတိုးတက်လာတယ်ကိုရဲ့… ဂရုလဲ ပြန်စိုက်လာတယ်…”
“ဟုတ်လား… ပြောပြပါလား… အခုရော သူလိုးရင် နာသေးလား…”
“မနာတော့ဘူးကိုရဲ့… ကို့နဲ့လိုးခဲ့တာမြင်ယောင်ပြီး စောက်ရည်က ကြိုထွက်နေတာ…”
“ဟုတ်လား…”
“အွန်း… သက်ရန်ကုန်ကပြန်လာပြီး နောက်ညကျ သူ ညဘက်ပြန်လာအိပ်တယ်လေ… အဲ့ည သူညဘက်ကြီး သက်ကိုတက်ခွတော့… သက်လဲ ကို့လီးကြီးကို မြင်ယောင်နေလိုက်တယ်… သက်ကို အရင်လို အကိုင်မခံဘူးထင်ပြီး ဘာမှမကိုင်ဘဲ သက်စောက်ဖုတ်ကို အရင်လိုပဲတန်းလိုးတာ… သက်က စောက်ရည်ထွက်ပြီးသားလဲဖြစ်… သူ့လီးက ကို့လီးလောက်မကြီးလို့ထင်တယ် မနာဘူးသိလား… အဲ့ဒါနဲ့ သက်လဲ ညည်းသံလေး နည်းနည်းထွက်ပြလိုက်တယ်… သူအားတက်သွားလားမသိဘူး သက်ပါးတွေကိုနမ်းပြီး တအားလိုးတော့တာ သိလား… သက်လဲ သူအားတက်အောင် ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်… သူပြီးတော့ သက်လဲ တစ်ခါတော့ပြီးတယ်…”
“ကောင်းတယ်မလား…”
“ကောင်းတော့ကောင်းပါတယ်… ကို့လီးလို ဟိုးအထဲထိရောက်ပြီး ခဏခဏမပြီးရတော့ အားတော့သိပ်မရဘူး… အာသာလေးတော့ ပြေတာပေါ့…. ဟီး…”
“အင်းပါသက်ရဲ့… သက်ရဲ့အိမ်ထောင်ရေးသာယာဖို့ပဲ အရေးကြီးပါတယ်… ဆက်ပြောပါအုံး…”
“ကြည့်ရတာ သူ့မယားငယ်တွေနဲ့ ဇတ်လမ်းလဲ… မပြတ်သေးဘူးထင်တယ်… နောက်နှစ်ရက်လောက်နေတော့ ပြန်လာအိပ်ပြန်တယ်… အဲ့ညက သက်ကို အရင်လိုတန်းမခွဘဲ… ပါးလေးတွေလာနမ်းပြီး… သက်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ပြီးတော့ သက်နို့တွေကိုလဲကိုင်တယ်… သက်လဲ ညည်းသံလေးထွက်ပေးလိုက်တော့ သူရဲလာပြီး သက်စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီးပွတ်ပေးတယ်… ပြီးတော့ သက်နို့တွေကို အင်္ကျီချွတ်ပြီးစို့တယ်… သက်လဲပိုပြီးညည်းသံလေးတွေ ထွက်ပေးလိုက်တယ်… သူ့ရဲလာပြီး သက်ထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး သက်စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်တော့ အရည်တွေရွှဲနေတာ စမ်းမိသွားတာပေါ့… သက်ကို ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာနွယ်ရယ် ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို အတင်းနမ်းတော့ သက်လက်သူ့ကိုဖက်ထားပေးပြီး ပြန်နမ်းလိုက်တယ်… ပြီးတော့မှ သက်အပေါ်ကို တက်ခွပြီး လိုးတာ… အဲ့ညက သူ နှစ်ခါတောင်လိုးတာ… ဟီး…”
“ဟုတ်လား… ”
“အင်း… သူ အရင်လို ဆန်စက်တွေချည်းပတ်မကြည့်နေတော့ဘူး… အိမ်မှာ ပိုပြီးနေလာတယ်… သက်ကိုလဲ ပိုဂရုစိုက်လာတယ်…”
“သက်ပျော်လားဟင်… ”
“သက်ပျော်ပါတယ်ကိုရယ်… ကို့ကိုလွမ်းတယ်ဆိုပေမယ့်… သက်လဲ သာယာတဲ့အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခု ထူထောင်ချင်တယ်… သက်နှလုံးသားထဲမှာ ကို အမြဲရှိပါတယ်…”
“သက်ပျော်ဖို့ပဲ အရေးကြီးတာပါကွာ… သက်ပျော်နေရင် ကိုကျေနပ်ပါပြီ သက်ရယ်… အခုအခြေအနေဘယ်အထိရောက်ပြီလဲ…”
“သူ့မယားငယ်တွေဆီတော့… သွားနေတုန်းပဲထင်တယ်… သက်ကို တစ်ရက်ခြား နှစ်ရက်ခြားတော့ ပုံမှန်လိုးပါတယ်… ဟိုတစ်ခါ သက်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး… အပေါ်ကနေ လိုးခိုင်းတယ်… သလဲ သူ့ကိုချွဲနွဲ့ပြီး… ရှင့်မယားငယ်တွေပဲလုပ်ခိုင်းပါလား လို့ပြောလိုက်တာ… သူက မငြင်းဘူးသိလား အဲ့ဒါတွေအကုန် ဇတ်လမ်းဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားနေပါတယ်တဲ့… သက်ကိုပဲချစ်တာတဲ့လေ… နောက်ဆို သက်တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ လိုးတော့မှာတဲ့… သက်လဲ အပေါ်ကနေ လိုးပေးလိုက်တာ သူတော်တော်သဘောကျသွားတယ်…”
“ကြည့်ရတာ… ကိုဇော်မြင့်က သက်ကို တကယ်မေတ္တာရှိတယ်နဲ့တူပါတယ်… မကြာခင်ပြေလည်တော့မှာပါ… အခု သူမရှိဘူးလား….”
“အင်း… ဆန်စက်တွေဘက်သွားတယ်… ကိုရော အခုဘယ်မယားဆီရောက်နေတာလဲ…”
“ဘယ်မယားဆီမှမရောက်ဘူး… အေးလေးအနားမှာ… ခုနကတင် တစ်ချီလိုးပြီးသွားလို့ ခဏနားနေတာ… သက်ရော…”
“သက်လဲ အခန်းထဲမှာ… လိုးတဲ့အကြောင်းတွေပြောနေရတော့ စိတ်ထပြီး… စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်နေတာ…”
“သက်ထားရယ်… နင်တို့လင်မယား တစ်ဆင့်ချင်းလိုးတာ နားထောင်လို့ကောင်းတယ်ဟ… ဆက်ပြောစမ်းပါ… ပြွတ်… အွင်း…. ”
“ဟဲ့… ရွှေရင်အေး… နင်ပလုတ်ပလောင်းနဲ့… ကို့လီးစုပ်နေတာလား…”
“အင်း… ခဏနေထပ်လိုးအုံးမလို့… ဟီး… ဟီး…”
“ငါကြည့်ချင်တယ်ဟာ… ကို့လီးကြီးကို လွမ်းလှပြီ… ဗွီဒီယိုကော ခေါ်ရအောင်…”
“အင်း… ကိုလဲ သက်စောက်ဖုတ်ကို လွမ်းလှပြီ…”
ကျုပ်လဲ အင်တာနက်ဖွင့်ပြီး သက်ထားဆီ ဗွီဒီယိုကော ခေါ်လိုက်တယ်။ ဖုန်းထဲမှာ သက်ထားမျက်နှာလေးပေါ်လာတော့ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းလိုက်တယ်။ သက်ထားလဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးလီးစုပ်နေတာကိုပြလိုက်တယ်။
“အိုး… ရွှေရင်အေးရာ… နင် ကို့လီးကိုစုပ်နေတာ အားရစရာကြီး… ငါလဲ စုပ်ချင်လိုက်တာ… ပါးစပ်ထဲတောင် ယားလာတယ်ဟာ… ကြည့်ပါအုံး ကို့လီးကြီး ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ငါ့စောက်ဖုတ်ထဲ ယွလာပြီဟာ….”
“ဟုတ်လား ယွနေတဲ့ သက်စောက်ဖုတ်ကို ကို့ကိုပြပါအုံး သက်ရယ်… ”
သက်ထား သူ့ထမိန်လှန်ပြီး ပင်တီကိုချွတ်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အနီးကပ် ဖုန်းနဲ့ရိုက်ပြပြီး သေသေချာချာဖြဲပြတယ်။ သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်တွေက ရွှဲအိုင်ပြီး ဖင်ကြားကိုစီးကျနေတာ။
“ပြွတ်… ပြွတ်…  သက်ရယ်… စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေပါလား… သက်စောက်ဖုတ်က လိုးချင်စရာကြီးကွာ… အဲ့စောက်ရည်လေးတွေ ကိုသောက်ချင်လိုက်တာ…”
“ဟင့်… သက်… ကို့အစား သောက်ပေးမယ်… ပြွတ်ပြွတ်…”
သက်ထား သူ့စောက်ပက်က စောက်ရည်တွေ လက်နဲ့သပ်ယူပြီး သူ့ပါးနဲ့စုပ်နေတယ်။
“ဟင့်… ကိုရယ်… ကို့လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံချင်လိုက်တာ… ရွှေရင်အေးမ စုပ်ချည်းပဲမနေနဲ့ လိုးတော့ဟာ… ငါကြည့်ချင်လာပြီ…”
“အေးပါဟာ… ကို… ကင်မရာကို ဒီဘက်ချိန်လိုက် ကိုက သက်ထားစောက်ဖုတ်ကိုကြည့်နေ… အေးက သက်ထားကိုယ်စားလိုးပေးမယ်… အေးကို သက်ထားလို့သဘောထား…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့… ငါ့သူငယ်ချင်းကြီး… ချစ်လိုက်တာ နင်နဲ့ကို့ကို ငါအရမ်းချစ်တာပဲ…”
ကျုပ်လဲ အနောက်ကင်မရာနဲ့ ရင်အေးဘက်ကိုချိန်ထားပေးပြီး သက်ထားစောက်ဖုတ်ကို ဖုန်းစခရင်ထဲကနေ ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“အေး… ရပြီ… ထည့်လိုက်တော့…”
“အေးမဟုတ်ပါဘူး… သက်ထားပါဆို… ပြန်ပြော…”
“သက်… သက်စောက်ဖုတ်ထဲ ကို့လီးကြီးထည့်လိုက်တော့…”
“ဟုတ်… အူး… ကို့လီးကြီး သက်စောက်ပက်ထဲဝင်လာပြီ… အပြည့်အသိပ်ပဲကွာ… ဟူး… အားရလိုက်တာ…”
ရင်အေးကလဲ သူ့ကိုယ်သူ သက်လို့ခေါ်ပြီးပြောရင်း ပေါ်ကနေ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်ပြတယ်။ သက်ထားကတော့ စကားမပြောတော့ဘဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်လိုက် လက်နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတော့တယ်။
“သက်ရယ်… ကောင်းလိုက်တာ ဆောင့်ဆောင့်… သက်စောက်ဖုတ်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ….”
“သက်လဲ ကို့လီးနဲ့အလိုးခံရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ… ထိလိုက်တာကွာ… အင့်… ဟင်း… သက်… အရမ်းကောင်းတယ်…. ကိုရယ်…”
ရင်အေးနဲ့ ကျုပ် သက်ထားကိုလိုးပြနေတာ ရင်အေးတစ်ချီပြီးတော့ သက်ထားလဲ ပြီးသွားပြီး စောက်ရည်တွေပွက်ခနဲ့ ထွက်ကျလာကာ သူ့စောက်ပက် ရှုံ့ချည်ပွချည်ဖြစ်နေတာ မြင်ရတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကို ပက်လက်နေစေပြီး ကျုပ်က အပေါ်ကနေလိုးတယ်။ ရင်အေးက ဖုန်းကိုကိုင်ပြီး သက်ထားကိုရိုက်ပြရင်း လီးနဲ့စောက်ပက် ဝင်ထွက်လိုးနေတာကို မြင်ရအောင် သူ့စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ပါးစပ်ကလဲ ကိုနဲ့သက်လို့ပဲ ခေါ်ပြီး လိုးကြရင်း ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ သက်ထားလဲ ပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကိုရင်ခွင်ထဲဖက်ထားပြီး သက်ထားနဲ့ မျက်နှာချင်းကြည့်ပြီးစကားပြောကြတယ်။
“သက်… အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“အင်း… အဆင်ပြေပါတယ်… အရမ်းလဲကောင်းတယ်… ဒါပေမယ့်ကို့လီးလောက်အားမရဘူး… ရွှေရင်အေးရာ နင့်ကိုငါအားကျလိုက်တာ… ကို့လီးကိုလဲနင်အပိုင်ရထားတယ်… ကိုကလဲ နင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ မိသက်ရာ… ကိုက နင့်ကိုလဲ ချစ်ပါတယ်ဟ… ကိုလီးကိုလဲ နင့်ကိုမျှပေးထားတာပဲ… နင်မှမအားတာ… မနက်ဖြန်အားလား… ငါတို့ကားဝယ်ပြီးသွားပြီ… ကို့ကို နင်တို့နားက မြို့ပေါ် လွှတ်ပေးလိုက်လို့ရတယ်… နင်မြို့ပေါ် တက်ခဲ့လို့ရလား…”
“မနက်ဖြန်လား… အင်း ရလောက်တယ်… ဒါပေမယ့် ဘယ်အချိန်မှရမလဲ မသိဘူး… ကိုဇော်မြင့် ဆန်စက်သွားကြည့်ချိန်မှ ထွက်လာလို့ရမှာ…”
“ရတယ်ဟာ… မနက်ကတည်းက လွှတ်လိုက်မယ်… နင်လာဖြစ်အောင်သာလာခဲ့… ကို အဲ့မြို့မှာ ဟိုတယ်အခန်းယူထားပြီး စောင့်နေပေးလိုက်ပါ… သက်ထားရောက်လာရင် တစ်ဝလိုးပေးလိုက်… လီးရည်တွေလဲ ဗိုက်မြန်မြန်ကြီးအောင် ပန်းထည့်ပေးလိုက်…”
“အင်း… ကိုလဲ သက်ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ကိုစောင့်နေမယ်နော် သက်… ကို ယူထားတဲ့ ဟိုတယ်လိပ်စာနဲ့ အခန်းနံပါတ်ကို မက်ဆေ့ဂျ် ပို့ထားလိုက်မယ်… သက်ရောက်ကာနီးရင်ပြော… ကိုပျင်းလို့ ကားလျှောက်မောင်းချိန်နဲ့ ကြုံမှာစိုးလို့…”
“အင်းပါ သက် ထွက်လာကာနီးရင် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်… သက်က မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ပဲ ဆိုင်ကယ်မောင်းရမှာ… ကျေးဇူးပဲ ရွှေရင်အေးရာ… ”
“မလိုပါဘူး မိသက်ထားရယ်…”

(အခန်း ၁၅/၅)

ဒီလိုနဲ့ သက်ထားနဲ့ နယ်မြို့လေးမှာ ချိန်းလိုးဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို သတိရတယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင် ရန်ကုန်မှာမရှိတာသိထားတော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ viberကနေ စကားခိုးပြောလိုက်တယ်။
(မမ မောင်မနက်ဖြန် နယ်ကိုသွားရမယ်)
(ဘယ်ကိုလဲ)
(ရန်ကုန်နဲ့မဝေးပါဘူး xxxမြို့)
(ဘာလုပ်ဖို့လဲ)
(😁😁 ဟီး အေးသဘောတူထားတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ သွားလိုးမလို့)
(သွားပေါ့ မမကို ဘာလို့ လာပြောပြနေတာလဲ)
(မမများ လာလို့ရမလားလို့လေ အခုတစ်ယောက်က ဘယ်အချိန်လာမယ်မှန်းမသိဘူး မမလာမယ်ဆို သူညနေပိုင်းလာရင် မမနဲ့ မနက်ပိုင်း အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့ရတယ် သူမနက်ပိုင်းလာရင် ညနေပိုင်း အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့ရတယ် မောင်က မမနဲ့တွေ့ချင်လို့ မမကို အခြေအနေလှမ်းမေးတာ)
(အဲ့လိုလား 😁😁 မသိပါဘူး သူမိန်းမ သဘောကောင်းတာ လာကြွားနေတာလားလို့)
(ကြွားစရာလားမမရဲ့ မမကိုလွမ်းလို့တွေ့ချင်တာ)
(😍😍 အင်း မမလာခဲ့မယ် အာဘွား ချစ်လိုက်တာ)
(အရမ်းချစ်တယ် မမ ဒါပဲနော် မနက်ဖြန် တွေ့မယ်)

နောက်နေ့မှာ ကျုပ် မနက်စာစားပြီး ချစ်ဇနီးလေးအနားမှာ ကပ်ချွဲနေလိုက်သေးတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကိုချော့မော့ပြီး ကားပေါ်လိုက်ပို့တယ်။ ကျုပ်လဲ ချိန်းထားပြီးသားမို့ မဖြစ်မနေသွားရမှာသိပေမယ့် ချစ်ဇနီးလေးအနားကလဲ သိပ်မခွာချင်ဖြစ်မိသည်။ ကားထဲဝင်ထိုင်ပြီး ချစ်ဇနီးလေးကို ဆွဲဖက်ကာ အနမ်းလေးတွေပေးမိတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးက တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်တယ်။ ချစ်ဇနီးလေးက ကျုပ်ကို အနမ်းလေးတွေပေးရင်း သွားတော့ကိုရယ် ဆိုမှ ကျုပ်လဲ စိတ်ဒုံးဒုံးချကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ချစ်လိုက်တာ ရင်အေးရယ်။ ကားမောင်းထွက်လာပြီး ရန်ကုန်မြို့ အပြင်ဘက်တစ်နေရာမှာ ကားရပ်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ ကားအဝါလေးတစ်စီးက ကျုပ်ကားအနောက်မှာ ထိုးရပ်လာတယ်။ ဒီနားလေးက လူလဲရှင်းတာမို့ ကျုပ်လဲကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီသွားတော့ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကားပေါ်ကဆင်းလာတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ အနီရောင် တစ်ဆက်တည်း ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးနဲ့။ ဂါဝန်က ဒူးအထိတော့အုပ်တယ်ဆိုပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီကိုမှာ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန် ရွှဲအိနေတာလေးက သူ့ရဲ့ အလှကောက်ကြောင်းတွေကို ထင်ရှားစေပြီး ဆံပင်ကိုလဲ ဖြန့်ချထားတာကြောင့် ပိုနုပျိုနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ အနမ်းလေးတွေအပြန်အလှန်ပေးကြရင်း
“မမရယ်… လှလိုက်တာ…”
“မမလှနေတာ… မောင့်အတွက်ပဲဟာ…”
“မောင်လေ… မမကို အပိုင်တောင်လိုချင်တယ် သိလား…”
“မောင့်မိသားစုကိုထားခဲ့နိုင်လို့လား…”
“မထားခဲ့နိုင်ပါဘူး… ဒါပေမယ့် မမကိုလဲ မောင့်အနားမှာ ရင်အေးလို တစ်ချိန်လုံးရှိစေချင်တယ်… မလိုးရရင်တောင် ရင်အေးနဲ့ မမမျက်နှာကို တစ်ချိန်လုံးမြင်နေရချင်တယ်… သိလား…”
“ဟွန့်… သူများကို မယားငယ်လုပ်ခိုင်းချင်နေတာမလား…”
“မယားငယ်မဟုတ်ဘူး မမရဲ့ မမကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရမ်း အရမ်းပိုချစ်လာတာ… မောင်လေ ပက်သက်ဖူးတဲ့ တစ်ချို့တွေကိုလဲ ချစ်ခဲ့တယ်… ဒါပေမယ့် ရင်အေးနဲ့တန်းတူထားပြီး မချစ်နိုင်ခဲ့ဘူး… မမတစ်ယောက်ပဲ ရင်အေးနဲ့အတူ တစ်အိမ်ထဲမှာထားချင်တဲ့အထိချစ်တာ…”
“တကယ်…”
“အင်း… သမီးလေးမျက်နှာငယ်မှာ တွေးမိနေလို့သာ… သိလား…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာ… မောင် မမကိုအဲ့လောက်ချစ်မှန်းသိရတာ ပျော်လိုက်တာ…”
“မောင် မမကို အပိုင်လိုချင်လိုက်တာ… မမစည်းစိမ်တွေ မောင်မမက်မောပါဘူး… မမကိုပဲလိုချင်တာ… မောင်အရမ်းလောဘကြီးနေပြီထင်တယ်…”
“မမလဲ မောင်နဲ့အတူနေချင်တာ… မမလဲ သားသမီးမျက်နှာ ငဲ့နေရတာပါပဲ မောင်ရယ်… မမတို့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်ရအောင်နော်…”
“အင်းပါ… မောင်တို့ ဒီလိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရဖို့က ခက်တယ်… အခွင့်အရေးရတုန်းလေး… ပျော်ပျော်ပဲနေကြတာပေါ့… သွားရအောင်…”
“ဟုတ်… ခစ်ခစ်…”
“ဘာလို့ရယ်တာလဲ…”
“ပျော်လို့လေ… အရင်ကဆို မမက မောင်နဲ့အရမ်းနီးချင်တော့ မောင်က မမကို နှစ်သိမ့်ပေးရတယ်… အခု မမက မောင့်ကို ပြန်နှစ်သိမ့်နေရတာကိုး… ခစ်ခစ်… မောင် ရင်အေးကို အရမ်းချစ်မှန်းသိတော့ မမကို ဒီလောက်အထိ ချစ်လာမယ်မထင်ဘူး… အရမ်းပျော်တာပဲ…”
“အင်း… မောင်လဲ တစ်စတစ်စနဲ့ မမကို ပိုပိုချစ်လာတာ… သွားကြစို့… မောင့်အနောက်ကနေ လိုက်ခဲ့…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ ကားပေါ်ကိုယ်စီတက်ကာ မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ ကားနှစ်စီး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် မောင်းသွားကြပြီး သက်ထားတို့နားကမြို့ကို မနက် ၁၀ နာရီလောက် ရောက်တယ်။ ဟိုတယ်တစ်ခုရှာလိုက်ပြီး သက်ထားတို့နားကမြို့ရဲ့ မြို့စွန်ကဟိုတယ်မှာ ကားနှစ်စီး သပ်သပ်စီပါကင်ထိုးလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ကို သပ်သပ်စီဝင်ပြီး ကောင်တာမှာ ကပ်ရပ်အခန်းကို သပ်သပ်စီ ယူလိုက်ကြတယ်။ ဟိုတယ်ကလူတွေအရှေ့မှာ ကျုပ်တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မသိကြသလိုပဲနေကြတာမို့ ကျုပ်တို့ကို သပ်သပ်စီလာတယ်ပဲ ထင်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းနှစ်ယောက်လိုက်ပို့တဲ့ အခန်းကို ကိုယ်စီဝင်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်အခန်းထဲရောက်တော့ သက်ထားဆီ ဟိုတယ်လိပ်စာနဲ့ အခန်းနံပါတ်ကို ပို့ထားလိုက်ရင်း သက်ထားကို ဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့ မြင်ချင်တယ်လို့ပါ မက်ဆေ့ဂျ် ပို့လိုက်တယ်။ ခဏကြာမှ အပြင်က လူရှင်းတဲ့အချိန်ကြည့်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့အခန်းကို တံခါးခေါက်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ တံခါးလာဖွင့်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ အခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖက်ပြီးအနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပေးကြတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်အဝတ်တွေ ကြေလို့မရတာကြောင့် အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုတော့ အနီရောင် ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးနဲ့ပဲ လိုးဖို့ပြင်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီက အရမ်းလှနေလို့  စပါယ်ရှယ် ပြုစူပြီးမှ လိုးတာ။ ကျုပ်တို့ တစ်ချီမပြီးသေးဘူး ကျုပ်ဖုန်းကို မက်ဆေ့ဂျ် ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြီးအောင်လိုးလိုက်ပြီးမှ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်ပစ်လိုက်ပြီး ဖုန်းကိုသွားကြည့်တယ်။ သက်ထားပို့ထားတာ သူထွက်လာပြီတဲ့လေ။ အန်တီသိင်္ဂီ ထလာပြီး ကျုပ်ကို ခါးကနေ ဖက်ထားတယ်။
“သူလာတော့မှာပေါ့…”
“အင်း… မမ ခဏစောင့်ပေးအုံးနော်… မောင် သူ့ကို လိုးပေးပြီးရင် မမနဲ့လျှောက်လည်လို့ရပြီ… ပြီးမှ မမနဲ့ တစ်ဝထပ်လိုးမယ်… အရမ်းချစ်တယ်သိလား…”
“အင်းပါ မောင်ရဲ့… အဲ့ဒီသက်ထားနဲ့ မောင်က ဒီပက်သက်မှုမတိုင်ခင်က တော်တော်ရင်းနှီးလား…”
“အင်း… မောင်နဲ့ အေးရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ… မမ ပါတီတုန်းက တွေ့တယ်မလား… အေးရဲ့ဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့တစ်ယောက်လေ… ”
“အင်း… မှတ်မိပြီ… ချစ်စရာလေးနော်… သူကအိမ်ထောင်နဲ့ပဲလား… မောင်နဲ့ရော ဇတ်လမ်းတွေရှိသေးလား… ”
“သူလဲ အိမ်ထောင်နဲ့ပဲ… အရင်က ဇတ်လမ်းမရှိခဲ့ဘူးလို့ ထင်ရပေမယ့်… ရှိခဲ့တယ်…”
“ခစ်ခစ်… ဘယ်လိုကြီးလဲမောင်ရဲ့… ပြောပြကွာ… မမ မောင့်လီးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်… ပြီးရင် အဝတ်ဝတ်ပေးမယ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်ကို ခုတင်ဆီဆွဲခေါ်သွားပြီး ထိုင်စေတယ်။ ပြီးတော့ ထိုင်ကာ ကျုပ်လီးကို စုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ယက်ကာ သန့်ရှင်းပေးတယ်။
“ဘောင်းဘီက မောင်ပဲဝတ်လိုက်ပါ့မယ်… အင်္ကျီပဲဝတ်ပေးနော်…”
“ပြွတ်… မရဘူးကွာ… မမ မောင့်ကိုအကုန်လုပ်ပေးချင်တာ… မောင် အလိုက်သင့်လေးပဲနေပေး… ပြွတ်… သန့်သွားပြီ… ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မောင့်လီးကြီး… ရွှတ်… ရွှတ်… သက်ထားနဲ့အကြောင်း ပြောလေမောင်ရဲ့…”
အန်တီသိင်္ကီ ကျုပ်အဝတ်တွေကို လှမ်းယူပြီး အတွင်းခံကို စပြီး ဝတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့မတိုင်ခင် သက်ထားနဲ့ စပြီးဆုံမိပုံကနေ စပြီး လိုးဖြစ်သွားတဲ့အထိ ပြောပြလိုက်တယ်။
“အခုတော့ မောင်က သက်ကို လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးပြီး သူ့အိမ်ထောင်ရေးကို သာယာစေချင်တာ… သူ့ဘဝနဲ့သူ ပျော်နေရင်ပဲ ကျေနပ်ပါပြီ…”
“မမကို ကျတော့ရော…”
“မမကိုကျတော့ အခွင့်အရေးရှိရင် ပိုင်ဆိုင်ချင်သေးတာ… သိလား… ပြွတ်…”
ကျုပ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတပ်ပေးနေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ… မမလဲအတူတူပါပဲမောင်ရယ်… မောင့်အနားမှာ အမြဲပြုစုယုယခွင့်ရတဲ့… မောင့်ဇနီးမယားဖြစ်ချင်တာ… ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်ဘဲ မောင်ရယ်… အရမ်းကြီးစိတ်ထဲထည့်မထားပါနဲ့… ”
“အင်းပါ… မမကိုအရမ်းချစ်တာပဲသိတော့တယ်… ပြွတ်… သိပ်ချစ်တာပဲကွာ…”
“အွန်း… မမလဲ မောင့်ကိုအရမ်းချစ်တယ်… မောင့်သယ်ရင်း အချစ်ဟောင်းလေးကို သေသေချာချာ ပြုစုပေးလိုက်အုံး… ခစ်ခစ်… ပြွတ်… သွားတော့…”
“အင်းပါ… ခဏသည်းခံပြီး စောင့်နော်… မမ… ”
“အွန်း… ချစ်လိုက်တာ…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့အခန်းထဲကနေ အရိပ်အခြေကြည့်ပြီးမှ ထွက်ကာ ဟိုတယ် lobbyမှာ ဆင်းစောင့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကို ဆံပင်တွေဘာတွေ သူ့အိတ်ထဲက ဘီးလေးနဲ့ ဖြီးပေးလိုက်သေးတာမို့ ကျုပ်ပုံစံက သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဖြစ်နေပါပြီ။ ခဏကြာတော့ သက်ထားဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟိုတယ်ဝင်ပေါက်ကနေ စောင့်ပြီး လက်ဆွဲခေါ်သွားလိုက်တယ်။ သက်ထားက ဦးထုပ်ဆောင်းကာ mask တပ်ထားတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ သက်ထားကို ခုတင်စောင်းမှာ ထိုင်စေလိုက်တယ်။ ဦးထုပ်နဲ့ mask လေးချွတ်ပေး၊ သူ့ပိုက်ဆံလွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ် ချပေးပြီး တစ်ရှူးလေးနဲ့  နဖူးမှာစို့နေတဲ့ချွေးလေးတွေသုတ်ပေးတယ်။ သက်ထား ကျုပ်ခါးလေး ဖက်ထားပြီး နူးနူးညံ့ညံ့လေး ပြုံးတယ်။
“သက်ပင်ပန်းသွားပြီကွာ… ဒီလိုမှန်းသိရင် ကို ရွာအထိပဲလာခေါ်လိုက်ပါတယ်… ”
“ဟင်းဟင်း… ဘယ်ဖြစ်မလဲကိုရယ်… အခုတောင် ရွာကလူတွေမသိအောင် ဒီဘက်ကိုထွက်လာခဲ့ရတာ… ကိုအရမ်းလုပ်ချင်နေပြီလား… သက်က နေပူထဲကလာတော့… ချွေးထွက်နေတာ နည်းနည်းဆေးကြောသန့်ရှင်းလိုက်အုံးမယ်…”
“မလိုပါဘူးကွာ… သက် ချွေးနံ့လေးနဲ့ဆိုပိုတောင် မွှေးသေးတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဟား… မွှေးနေတာပဲကွာ…”
“ခစ်ခစ်… ပိုလိုက်တာကွာ… အဲ့ပိုတာလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ…”
“သက် ပြန်ရင်လဲ ဒါပဲပြန်ဝတ်မှာမလား… ချွတ်လိုက်မယ်နော်… ”
“ဟုတ်… သက်… ကို့လီးကြီး အရင်စုပ်မှာနော်… အရမ်းစုပ်ချင်နေတာ…”
“အင်းပါ… လာ အဝတ်အစားတွေအရင်ချွတ်လိုက်အုံးမယ်… ထ ပြွတ်…”
ကျုပ်က သက်ထားကိုထူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနမ်းရင်း သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပေးတယ်။ သက်ထားကလဲ ကျုပ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးလေးတွေဖြုတ်ပေးပြီး ချွတ်တယ်။ ကျုပ်နဲ့သက်ထား အပြန်အလှန် ဝတ်တွေကို နမ်းရင်း ချွတ်ပေးလိုက်ကြတာ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားကြတယ်။
“ပြွတ်… ကို ခုတင်ပေါ်ကစောင့်နေ… သက် အဝတ်လေးတွေ ခေါက်ထားပြီးရင် ကို့လီးကိုလာစုပ်မယ်…”
“အင်းပါ… ပြွတ်…”
သက်ထား ကျုပ်အဝတ်နဲ့ သူ့အဝတ်တွေကို ကောက်ပြီး ခေါက်နေတုန်း ကျုပ်က ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လေး စောင့်နေလိုက်တယ်။ သက်ထားက အဝတ်တွေခေါက်လို့ပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်တက်လာကာ ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီး ကျုပ်လီးကို လက်လေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်တယ်။
“လွမ်းလိုက်ရတာကွာ… ကို့ကိုလဲလွမ်းသလို… ကို့လီးကိုလဲ သိပ်လွမ်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… ဟား… ကို့လီးအနံလေး….”
သက်ထား ကျုပ်လီးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ တစ်ရှုံ့ရှုံ့ နမ်းပြီး ပါးလေးတွေနဲ့ပွတ်တယ်။ လီးထိပ် ဒစ်ဖူးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ပြွတ်ခနဲနမ်းပြီး လီးချောင်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့လိုက်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လဥလေးကို ပြွတ်ခနဲ့စုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ ကစားနေပြန်တယ်။ လဥကို ဘယ်ညာပြောင်းစုပ်ပြီးတော့ လီးအရင်းကနေစပြီး လီးအဖျားအထိ လျာနဲ့ ယက်တင်လိုက်တယ်။
“သက်ရယ်… ကို့ကို တစ်သက်လုံး သတိရနေအောင် ပြုစုပြနေတာလားကွာ…”
“ချစ်လို့ပါကိုရ… ကို့ကိုချစ်လို့ ကို့လီးကို အစွမ်းကုန် ပြုစုပေးနေတာ… ဟင်း…”
“ကိုလဲ သက်စောက်ဖုတ်လေး… ယက်ချင်သေးတာကွာ… ”
“ပြွတ်… မယက်ပါနဲ့ကိုရယ်… သက်ကချွေးတွေနဲ့… နံနေမှာ…”
“နံလဲ ယက်မှာပဲကွာ… သက်ကိုချစ်လို့ ယက်ပေးချင်တာ…”
“ပြွတ်… ဒါဆိုလဲ ခဏနေမှယက်ပေးကွာ… ပြွတ်… ကို့လီးကို အရသာရှိရှိ စုပ်ချင်တာ… အာရုံများမှာစိုးလို့…. ကို ဇိမ်လေးနဲ့ သက် လီးစုပ်ပေးတာ ခံလိုက်အုံး… ပြွတ်….”
“အူး… သက်ရယ်…”
သက်ထား ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်လေးနဲ့ငုံပြီး ပါးခွက်အောင်စုပ်ကာ လျာနဲ့ ဒစ်ဖူးလေးကို ကစားပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို လည်ချောင်းထဲအထိ ထိုးသွင်းကာ တစ်ဆုံးနီးပါး ငုံချလိုက်တယ်။ ကျုပ်တောင် အံ့သြသွားတယ်။ အရမ်းလဲကောင်းတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစောင်လေးတွေနဲ့ဖောက်ခနဲ ဖောက်ခနဲ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို ကစားပေးတာမျိုး၊ လီးဒစ်ဖူးကို အာခေါင်နဲ့ ပွတ်တိုက်ပြီး ကစားပေးတာမျိုးတွေလုပ်တော့ သူက ရင်အေးထက်တောင် ပညာစုံသလို ဖြစ်နေသေးတယ်။ ကျုပ် အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ ညည်းညူနေရပြီ။
“သက်ရယ်… ဘယ်လိုတွေတောင် စုပ်တတ်တာလဲကွာ… အူး… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာသက်ရယ်… သက်… တော်ပြီ တော်ပြီ… ကိုပြီးသွားလိမ့်မယ်… နော်…”
ကျုပ် သက်ထားကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ဆွဲယူပြီး တင်းတင်းဖက်ကာ အနမ်းတွေပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ရွှတ်…. ရွှတ်… သက်ရယ်… ဘယ်လိုတွေတောင် အဲ့လောက်လီးစုပ်ကျွမ်းသွားရတာလဲ… ကိုဇော်မြင့်သင်ပေးတာလား…”
“အာ ပေါက်ကရ… အခုအချိန်အထိ သူ့လီးကို မစုပ်ဖူးသေးပါဘူးနော်… ကို့ကိုပြုစုချင်လွန်းလို့ အင်တာနက်ကနေရှာပြီး ခရမ်းသီးနဲ့ လေ့ကျင့်ထားတာ… ဟီး…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… သက်ရာ… သက်နားအုံး… ကို့အလှည့်ပဲ… ပြွတ်…”
သက်ထားကို ပက်လက်လှန်စေလိုက်ပြီး သက်ထားကို ကျုပ်ကပြန်ပြုစုပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာကနေစပြီး တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် လည်တိုင်၊ ရင်ညွှန့်၊ လက်မောင်း၊ ချိုင်းကြား၊ နို့အုံ၊ နို့သီးခေါင်း၊ ဗိုက်၊ ချက်၊ ဆီးခုံ၊ ပေါင်ရင်း၊ ပေါင်ကြားပါမကျန် နမ်းလိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်လုပ်ပြီးမှာ စောက်ဖုတ်ကို စပါယ်ရှယ်ပြုစုရင်း ဖင်ပေါက်ကိုပါယက်တော့ သက်ထား ထွန့်ထွန့်လူးတာပေါ့။ သက်ထား တစ်ချီပြီးသွားတော့ စောက်ရည်တွေ သောက်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ သက်ထားကိုယ်ပေါ် တွားတက်သွားပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးကိုထည့်ကာ လိုးတယ်။ သက်ထားကို အီဆိမ့်နေအောင် နှေးလိုက်မြန်လိုက်လိုးတယ်။ ကျုပ်ပြီးတော့ သက်ထားလဲ နှစ်ချီသုံးချီတော့ပြီးတယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားက ခုတင်ပေါ်ကထပြီး ကျောင်းစိမ်း ယူနီဖောင်းကိုလဲလိုက်တော့ ဆရာမလေးသက်ထားက အရမ်းလှနေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူအဝတ်လဲပြီးတာနဲ့ လီးပြန်တောင်လာပြီမို့ ခုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ သက်ထားကို မတ်တတ်ပဲ ပေါင်တစ်ချောင်းမလျှက် လိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားကို စားပွဲပေါ်ပွေ့ချီတင်ကာ ကျုပ်က မတ်တတ်ရပ်ပြီးလိုးတယ်။ သက်ထားလဲ ကျုပ်ထန်နေတာသဘောကျပြီး လိုချင်တဲ့ပုံစံ အကုန်နေပေးတယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားကို ဆိုဖာပေါ် လက်ထောက်ကာ ကုန်းခိုင်ပြီး သက်ထားရဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်နဲ့အိုးကြီးကို လက်ဝါးနဲ့ရိုက်ရင်း လိုးတယ်။ ကျုပ်ပြီးတော့ သက်ထားလဲ ပြီးသွားကာ ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ကာ ကျောမှီလျှက် အမောဖြေနေရတယ်။
“ကို မောနေပြီလား…”
“ခဏပါ သက်ရဲ့… ဆရာမလေးကို ထပ်လိုးအုံးမှာ…”
“ခစ်… ခစ်… ကိုရယ်… လိုးနိုင်လိုက်တာ သက်တော့ ကိုလိုးပေးမှပဲ အားရတော့တယ်… စောက်ဖုတ်က ပူထူနေတာတောင် ခံချင်တုန်းပဲ… ဟီး… ဒါဆိုလဲ… ကိုအမောဖြေလေ… သက် ကို့လီးကိုစုပ်ထားနှင့်မယ်…”
“အင်း… ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်… ”
“ကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
သက်ထားက ကျုပ်နံဘေးမှာ တစောင်းလေးထိုင်ပြီး လီးကို ကုန်းစုပ်တယ်။ ကျုပ်အမောဖြေနေတုန်းမို့ထင်တယ် ဖွဖွလေး ခံလို့ကောင်းရုံ စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်ကနေ သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။
“သက်… ကို သက်ဖင်ကိုလိုးချင်တယ်… သက်ခံရဲလား…”
“ပြွတ်… လိုးလေ… ရွှေရင်အေးမ ဖင်ခံပြီးကောင်းနေကတည်းက… ခံချင်နေတာ…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ ပြီးရင် ဖင်အရင်လိုးမယ်… ကိုဇော်မြင့် သက်ဖင်ကိုလိုးဖို့တောင်းရင်လဲ… သက်မနာတော့ဘူးပေါ့…”
“ပြွတ်… အွင်း… သက်ကတော့… သူ သွေးနည်းနည်းအေးသွားမှ… ပေးလိုးမလားလို့… ကိုနဲ့ပဲ ဖင်ခံအုံးမယ်…”
“အင်းပါ… သက် သဘော…”
ကျုပ်အမောပြေပြီး လီးက တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ပြန်တောင်လာတော့မှ သက်ထားကို အိပ်ယာပေါ်ပြန်ခေါ်ပြီး သက်ထားရဲ့ဖင်ကိုလိုးဖို့ပြင်တယ်။ သက်ထားကို ပက်လက်လှန်စေကာ တင်ပါးအောက်မှာ ခေါင်းအုံးခုပြီး သူ့ဖင်ပေါက်ကို လျာလေးနဲ့ယက်ပြီးမှ စောက်ရည်လေးတွေယူကာ ဖင်ပေါက်ကို လက်တစ်ချောင်း၊ လက်နှစ်ချောင် စသဖြင်း ထိုးထည့်ပြီး ဖင်ဝကိုချဲ့ပေးတယ်။ သက်ထားဖင်ပေါက်က အဆင်သင့်ဖြစ်မှ သက်ထားကို ဖင်စလိုးတယ်။ သက်ထားကို ဖင်မရှုံ့ထားဖို့ သတိပေးရင်း လီးဝင်သွားတော့ သက်ထားလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခံနိုင်လာတယ်။ ဖင်လိုးရင်း စောက်ပက်ထဲက ဂျီစပေါ့ကို လက်ညှိုးလက်ခလည်နဲ့ဖိပေးရင်း လက်မလေးနဲ့ စောက်စိကိုချေပေးတယ်။
“အူး… ကိုရယ်… ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ… ”
“မကောင်းဘူးလား… သက်ရဲ့…”
“သက်ရင်ထဲ တစ်မျိုးကြီးပဲ ကိုရယ်… ဖင်ထဲမှာရော… စောက်ပက်ထဲမှာရော အရမ်းကောင်းလွန်းနေတယ်…”
“စိတ်ကိုလွှတ်ပေးထား သက်… ချုပ်တည်းမထားနဲ့…”
“ဟင်း… အင်း… ကိုရေ… သက်… သေးထွက်တော့မယ်… ကိုရေ… အင်း… ဟင်း…”
“ထွက်ပစေသက်… လွှတ်ပေးလိုက်… အားရပါးရ ညှစ်ပန်းလိုက်…”
“အ… ဟား… မရတော့ဘူး… ထွက်ပြီ… ကန်တော့ ကိုရေ… အင်း… အီး… အင်း… ကိုရေ…”
သက်ထား တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပြီးသွားတော့ ခါးလေးကော့ကော့ပြီး သေးတွေ ပန်းထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဂျီစပေါ့ကို ဆက်ဖိပေးထားပြီး စောက်စိကို ဆက်ပွတ်ပေးတယ်။
“ပန်း… သေးကို ညှစ်ပြီး အားရပါးရ ပန်းထုတ်လိုက် သက်…”
“အီး… ရှီး… ကိုရယ်… အင်း… အင်း…”
သက်ထား သေးတွေ ပန်းထုတ်တာ ခဏခဏပဲ။ ကျုပ်ရင်ဘတ်အထိပါ သေးက တက်စင်တာ။ သက်ထား ငြိမ်ကျသွားတော့မှ သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လက်ကိုထုတ်၊ သူ့ဖင်ထဲက ကျုပ်လီးကိုထုတ်ပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သက်ထား ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ မျက်နှာဝှက်လျှက် ဖက်ထားတယ်။
“ရှက်နေတာလား သက်ရ…”
“အွန်း… ရှက်စရာကြီး… သေးတွေပန်းထွက်ကုန်တာ… ကို့ကိုလဲ ပန်းမိသေးတယ်… အားနာလိုက်တာကိုရယ်… မရွံဘူးလား… ”
“မရွံပါဘူးကွာ… ကိုယ့်ချစ်သူသေးပဲဟာ… သက်ကောင်းဖို့ အရေးကြီးတာ… သက်ကောင်းတယ်မလား…”
“အွန်း… အရမ်းကောင်းတာပဲ… ပုံမှန်သေးပေါက်ရတာနဲ့မတူဘူး… ပြီးနေရင်နဲ့ပန်းထုတ်ရတာ… အားရပြီး အရမ်းကောင်းတယ်… လူလဲ နုံးချိသွားသလိုပဲ… ကိုမပြီးသေးဘူးမလား… ဆက်လိုးလေ… ဖင်တော့မလိုးတော့နဲ့ စောက်ဖုတ်ပဲလိုးတော့နော်…”
“သက်ပင်ပမ်းသွားရင်လဲနားပါကွာ… ကိုကရပါတယ်…”
“စောက်ဖုတ်က လိုးလို့ရပါသေးတယ် ကိုရဲ့… လိုးနော်… ကို့ကို ပြီးအောင်ပေးမလိုးရရင်… သက် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေမှာ… လာ… သက်အပေါ် တက်လိုက်…”
သက်ထားက ကျုပ်ကို သူ့အပေါ်တက်စေပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူစိတ်ကျေနပ်အောင် ထပ်လိုးလိုက်တယ်။ တစ်ဖက်အခန်းမှာ ကျုပ်ဆန္ဒကို ကူညီဖြည့်ပေးမယ့် အန်တီသိင်္ဂီရှိနေတာ သက်ထာကမသိလေတော့ ပင်ပမ်းနေတဲ့ကြားက ထပ်အလိုးခံပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားကို သနားလို့ မထိန်းဘဲ သက်ထားပြီးကာနီးမှာပဲ အတူလိုက်ပြီးကာ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ သက်ထားကိုလဲ ကျုပ်ချစ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပိုချစ်မိနေတယ်။ သက်ထားကို အမောဖြေစေပြီးမှ လန်းသွားအောင် သက်ထားနဲ့အတူ ရေချိုးလိုက်တယ်။ ထပ်တော့ မလိုးတော့ဘူး။ သက်ထားက ရင်အေးထက်စာရင် ပျော့တယ်လို့ ဆိုရမယ်။ ရင်အေးကတော့ ကျုပ်လိုးမယ်ဆို ဘယ်တော့မှ မငြင်းသလို ပင်ပမ်းရကောင်းမှန်းလဲ မသိဘူး။ အင်းလေ… ဒီလိုလိုက်ဖက်လို့လဲ ကျုပ်ရဲ့အချစ်ဆုံးလဲဖြစ်၊ ကျုပ်ဇနီးလဲဖြစ်နေတာပေါ့။ သက်ထားရောကျုပ်ပါ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြပြီးတော့မှ ပြန်ကာနီး ဖက်ထားကြတယ်။
“ကို… သက်နဲ့လိုးရတာ အားရောရရဲ့လားဟင်…”
“သက်ရယ်… အားရတာပေါ့… သက်ဖင်ရော နာနေသေးလား…”
“သိပ်မနာပါဘူး… ကိုရယ်… မခွဲချင်ဘူးသိလား… ကို့ကို သက်အရမ်းချစ်တယ်… ”
“သက်ရယ်… ကိုလဲသက်ကိုချစ်တယ်… သက် ဆီကိုထပ်လာတွေ့အုံးမှာပါ… အရမ်းအားမငယ်ပါနဲ့ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အင်းပါ… သက်တို့ နှစ်ပတ်တစ်ခါလောက်တွေ့ရအောင်လေ… အပတ်တိုင်းကျ အဆင်မပြေဘူး… သက်က နှစ်ပတ်တစ်ခါလောက် ဒီမြို့ပေါ်တက်ပြီး လိုတာလာဝယ်နေကျမို့…”
“အင်းပါ… သက် အဆင်ပြေတဲ့နေ့ကို လှမ်းပြောလေ… ကိုလာခဲ့မယ်… သက်အတွက် ကိုအမြဲရှိနေမှာပါ သက်ရယ်…”
“ချစ်တယ်ကိုရယ်… သက်က ကိုနဲ့ လျှောက်လည်ချင်သေးတာ… ဒီမြို့မှာတော့မဖြစ်ပါဘူး… နောက်ပြီး စျေးဝယ်ရုံပဲလာတာဆိုတော့ အချိန်ကလဲ သိပ်မရဘူး…”
“သက်အချိန်ရတဲ့အခါကျပြောကွာ… သက်ကို တခြားမြို့ကိုခေါ်သွားပြီး ကိုတို့အတွဲ လျှောက်လည်မယ်နော်… ”
“အင်းပါ… သက် ကြံလိုက်ပါအုံးမယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ်ကိုရယ်… သက် သွားတော့မယ်နော်… ပြွတ်… ဟင်း…”
“ပြွတ် အင်း… ကိုလဲ သက်ကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… လာ ကို သက်ဆိုင်ကယ်ဆီလိုက်ပို့ပေးမယ်…”
ကျုပ်နဲ့သက်ထား လူချင်းခွာပြီး သက်ထားကို မက်စ်(mask) ပြန်တပ်စေကာ အခန်းထဲက အတူထွက်ကြတယ်။ သက်ထား ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်တွယ်ထားတယ်။ သူ့ဆိုင်ကယ်ဆီရောက်တော့မှ သက်ထားကို ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်လေးဆောင်းပေးပြီး မေးသိုင်းကြိုးလေးတပ်ပေးတော့ သက်ထားက မျက်ရည်လေးဝဲလျှက်မို့ ချော့ရသေးတယ်။ သက်ထား ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်သွားတော့မှ ကျုပ်လဲ ဟိုတယ်ထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့အခန်းဆီတန်းသွားလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးခေါက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ တံခါးဖွင့်ပေးလို့ အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မမ… ပျင်းနေပြီလား…”
“နည်းနည်းပါ… မောင် တော်တော်မောသွားလား…”
“မမောပါဘူး… မမဖို့အားတွေကျန်ပါသေးတယ်… ဒါပေမယ့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရတုန်း… မမနဲ့ လျှောက်လည်ချင်သေးတာ… ဒီဟိုတယ်မှာ မမနဲ့ မသိသလိုနေနေတာဆိုတော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး… ပြန်ရင်း လမ်းမှာတွေ့တဲ့မြို့မှာ ဝင်ပြီးလျှောက်လည်ရအောင်… ပြီးမှ အဲ့မြို့ကဟိုတယ်မှာပဲ နားကြတာပေါ့…”
“အင်း… ကောင်းတယ်… မောင့်သဘောလေ… မောင်လဲ အနားရတာပေါ့… ဒါဆို သွားရအောင်…”
“မောင် အရင်သွားလိုက်မယ်… မမက ခဏနေမှ ထွက်လာခဲ့လိုက် လမ်းမှာ ရပ်စောင့်နေလိုက်မယ်…”
“အင်း…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့အခန်းထဲကထွက်ပြီး အခန်းထဲမှာ ယူစရာလဲ မရှိတော့တာမို့ အောက်ဆင်းကာ အခန်းပြန်အပ်ပြီး ကားနဲ့ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မြို့ပြင်မှာကားရပ်စောင့်နေလိုက်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ကားကိုမြင်မှ ဆက်မောင်းသွားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်နောက်က ထပ်ချပ်မကွာ မောင်းလိုက်လာပြီး နောက်ထပ်မြို့မှာ တွေ့တဲ့ဟိုတယ်မှာ အတူတူကားထိုးလိုက်ကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်တွယ်ပြီး ဟိုတယ်ထဲကို လိုက်လာတယ်။ ကောင်တာမှာ အခန်းယူလိုက်ပြီးမှ အခန်းသော့ကို ကောင်တာမှာပြန်အပ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကောင်းကောင်းတစ်စီး ငှားလို့ ဘယ်မှာရနိုင်မလဲလို့ မေးလိုက်တယ်။ ကောင်တာကကောင်မလေးက ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုခေါ်ပြီး သူ့ဆိုင်ကယ်ငှားမလာလို့မေးတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ နှစ်နာရီလောက်ပဲငှားမှာလို့ ပြောလိုက်တော့ ကောင်လေးက သူ့ဆိုင်ကယ်ကိုလိုက်ပြတယ်။ ဆိုင်ကယ်က အသစ်နီးပါးပဲရှိသေးတယ် ကန်ဘို ဝမ်းတူးဖိုက် (kenbo 125) လေး။ ကျုပ်လဲ စက်နှိုးကြည့်ပြီး အဆင်ပြေတာမို့ ပိုက်ဆံ တစ်သောင်းတန်တစ်ရွက်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကောင်လေးကိုပဲ ဒီမြို့ရဲ့ စည်ကားတဲ့နေရာလေးတွေမေးတော့ ညနေစျေးတန်းရှိတယ်တဲ့လေ။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဆိုင်ကယ်နောက်ကတက်စေပြီး မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတယ်။ သူ့နို့တွေကလဲ ကျုပ်ကျောမှာ ဖိကပ်လို့။ စျေးတန်းက မနည်းစည်နေပြီ၊ အစားအသောက်တွေလဲ စုံသား။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ တွေ့ကရာလျှောက်စားရင်း လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လည်ကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်ပျော်ပါးပါး လျှောက်လည်ခွင့်ရတဲ့ ဒုတိယအကြိမ်ပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ အရမ်းကိုပျော်နေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက အရမ်းလှနေတော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှာ နို့တွေနဲ့ ဖိပြီး ဖက်ထားကတည်းက တင်းနေတဲ့လီးက ပိုဆိုးလာတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ အန်တီသိင်္ဂီကို လူရှင်းတဲ့နေရာ ခေါ်သွားပြီး အပင်အကွယ်မှာ ဆိုင်ကယ်ကိုလက်ထောက်ပြီး ကုန်းခိုင်းကာ သူ့ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီလျောချကာ နောက်ကနေ လိုးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက မငြင်းတဲ့အပြင် သဘောတွေတောင်ကျနေတာ။ ကျိကျိတက်ချမ်းသာတဲ့ သူဌေးကတော်က ကျုပ်နဲ့ လမ်းဘေးမှာ ကြုံသလိုအလိုးခံတာ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သိသာပါတယ်။ နေရာအခြေအနေအရ အချိန်ဆွဲလို့မရတာမို့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ အန်တီသိင်္ဂီစောက်ဖုတ်ထဲ ပြီးလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ကိုပြန်လာပြီး အခန်းထဲမှာ ဆက်ဆွဲတယ်။ တစ်ချီပြီးတော့ ကျုပ်လဲ ပင်ပမ်းသွားပြီမို့ ပိုင်းလိုက်တော့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ အလိုက်သိပါတယ်။ ကျုပ်ကို ထပ်မတောင်းဘူး။ သူလဲ ဆိုင်ကယ်တစ်ခါမှမစီးဖူးပဲ ကျုပ်နဲ့အတူဆိုင်ကယ်စီးရတာ အရမ်းပျော်တဲ့အကြောင်း ပြောပြတယ်။ ရန်ကုန်ကိုပြန်ရအုံးမှာမို့ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ပွေ့ဖက်အနမ်းတွေပေးပြီးမှ ဟိုတယ်ကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

အခန်း ၁၆(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၁၆/၁)

ဒီတစ်ခေါက်မမနဲ့တွေ့တော့ မမကို ပုစွန်တုပ်ကွေးပုံစံနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး လိုးပေးတယ်။ ကိုယ်ဝန်နဲ့ဆိုတော့ မမစောက်ဖုတ်က နူးညံ့နေပြီး ပိုပြီးတောင်လိုးလို့ကောင်းသေးတယ်။ မမကို လိုးပေးပြီးတော့ မမကို ကျုပ်ကိုနောက်ကျောမှီစေပြီး အနောက်ကနေဖက်ထားပေးကာ မမဗိုက်ပူပူလေးကို ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“မ… ဗိုက်ထဲကလှုပ်တယ်…”
“အွန်း… ကလေးက သူ့အဖေကို နှုတ်ဆက်တာနေမှာပေါ့ မောင်ရဲ့… ခစ်ခစ်…”
“ကလေးလေးရေ… မေကြီးပင်ပန်းအောင် ဗိုက်ထဲမှာအရမ်းမဆော့နဲ့ကွာ… အပြင်ရောက်မှ ဖေကြီးနဲ့ဆော့မယ်… မ… သားသားလား မီးမီးလားသိရအောင် သွားကြည့်ကြမယ်လေ…”
“ကိုမင်းက… သူပြန်လာမှ အတူသွားကြည့်မယ်တဲ့ မမလဲ သဘောတူလိုက်တယ်…”
“သူကပြန်လာတော့မှာလား…”
“နောက်လဆိုရင် ပြန်ရောက်ပြီတဲ့… မောင်စိတ်ကောင်းဖြစ်သွားတာလား… မ လဲ ကိုမင်းကပြောလာတော့ ငြင်းလို့လဲမကောင်းလို့လေ…”
“အင်းပါ မရဲ့… မောင်နားလည်ပါတယ်…”
ကျုပ်လဲ မမက စိတ်မပူဖို့ ဘယ်လိုပဲနေပြပေမယ့် စိတ်ကပူတယ်။ ကိုမင်းက သင်္ဘောသား နိုင်ငံတကာပတ်နေတဲ့ လူလည်ပန်ကာ။ ဒီဗိုက်က သူ့နဲ့ရတာမဟုတ်မှန်း မသိဘဲနေမှာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်အတွက်နဲ့ မမအိမ်ထောင်ရေးထိခိုက်မှာစိုးတယ်။ မမတစ်ယောက်တည်းဆိုရင်တောင် ကျုပ်မမကို လက်ထပ်လို့မရတာကလွဲရင် အိမ်မှာတောင် ခေါ်ထားပြီး စောင့်ရှောက်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တူလေးကရှိနေတော့ ကလေးမျက်နှာငယ်မှာငယ်မှာစိုးတယ်။ မကွဲကြပဲ ကြိတ်ပုန်းပြဿနာလေးတွေနဲ့ မမကို နှိပ်စက်နေမှာလဲ စိုးရိမ်တယ်။ ကျုပ် ရင်မောစွာ သက်ပြင်းချမိတယ်။
“မောင်… ကိုမင်းသိသွားမှာ စိတ်ပူနေတာလား…”
“အင်း… မ ကိုစိတ်ပူတာ… မောင့်အချစ်ဦး မ ကို စိတ်ပူတာ… မောင်နှမစိတ်နဲ့တောင် စိတ်ပူရတာ… မောင့်အချစ်ဦးဆိုတော့ ပိုစိတ်ပူတာပေါ့…”
“ဟင်းဟင်း… မပူပါနဲ့မောင်ရယ်… မ အကုန်အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပြီးသားပါ… မယုံရင် ကိုမင်းပြန်ရောက်ရင်လာကြည့်နေ… အားလုံး အေးဆေးပဲ… ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… မမမောင်လေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… မောင်လေး… မမ မဝသေးဘူးကွာ ထပ်လိုးပေးအုံး… ကိုမင်းပြန်ရောက်ရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရဖို့ မလွယ်တော့ဘူး… ကိုယ်ဝန်အရမ်းရင့်လာရင်လဲ အလိုးခံလို့မဖြစ်တော့ဘူး… မောင့်ရဲ့တခြားမယားတွေကို နည်းနည်းလျှော့ပြီး ကိုယ့်အမေနဲ့အစ်မကို ပြန်ပြီးအာရုံစိုက်အုံး…”
“အင်းပါမမရဲ့… ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ဆိုတော့ မမ မပင်ပမ်းဘူးလား….”
“မပင်ပမ်းပါဘူး မောင်လေးရယ်… ခုနကလို တစောင်းလေး ငြိမ့်နေအောင်လိုးပေးတာ အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းတာ သိလား… မောင်လေးလီးနဲ့ဆို မမက ပင်ပမ်းရကောင်းမှန်းမသိတော့ဘူး… ဟီးဟီး…”
“ကိုမင်းကရော… မမဗိုက်ကြီးနေတုန်းလိုးတာပဲလား…”
“လိုးတာပေါ့… ဆေးပညာစာအုပ်ကြီးဖတ်ပြပြီး… ဘယ်အချိန်အထိလိုးလို့ရတယ်ဆိုပြီး မမကိုတောင်းတာ… မမက တောင်းတိုင်းတော့ မပေးပါဘူး… သနားမှ ပေးလိုးတာ… မောင်နဲ့ကျ အားတိုင်းခံချင်နေတာ… ဟီး…”
“ကိုမင်းဒီတစ်ခေါက် သင်္ဘောပြန်ဆင်းလာတာ မမက ဗိုက်နဲ့ဆိုတော့ ဟိုမှာလဲငတ် ဒီမှာလဲငတ် နှစ်ခါ ငတ်ပြီပေါ့… ဟီး…”
“ဟိုမှာ ငတ်ပါလိမ့်မယ်… အားကြီးကြီး… ကမ်းကပ်တိုင်း နိုင်ငံခြားသူ အဖုတ်စုံကို လိုးတာ… ဒီရောက်မှ ငတ်မှာ… ခစ်ခစ်…”
“မမက သိတယ်လား…”
“သိပါ့… သူကလဲ ပြောပြတယ်လေ… သူမနေနိုင်လို့ လုပ်ချင်တယ်တဲ့… မမလဲ လုပ်လို့ပြောလိုက်တယ်… ရောဂါတွေပါမလာစေနဲ့လို့…”
“သြော် ဒီလိုလား…”
“ထားလိုက်ပါကွာ… လာ မောင်လေးလီးကြီး မမစုပ်ချင်နေပြီ… မမပေါ်ခွပြီး ပါးစပ်ထဲထည့်ပေးတော့…”
ကျုပ်လဲ မမသူဇာမျက်နှာပေါ်ခွလိုက်ပြီး မမသူဇာ ပါးစပ်ထဲ ကျုပ်လီးကိုထည့်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်တို့ မောင်နှမလိုးပွဲကြီး မကြာခင် စတင်တော့မယ်လေ။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုအရမ်းချစ်ပေမယ့် မမသူဇာ၊ မေမေနဲ့ မူယာတို့ကိုတော့ ဘယ်မီလိမ့်မလဲ။ ဒါတွေက သွေးသားသံယောဇဉ်ပါပေါင်းထားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် သူစိမ်းတွေထဲမှာတော့ ရင်အေးပြီးရင် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို အချစ်ဆုံးပဲ။

ကျုပ်ကို အရမ်းအလိုလိုက်ပြီး အရမ်းချစ်တဲ့ရင်အေးကို အရသာအသစ်အဆန်းလေးပေးချင်လာတယ်။ ဘယ်လိုအသစ်အဆန်းပေးရမလဲ စဉ်းစားနေရင်း အိန္ဒြာနဲ့ သံလျင်ဘက်မှာတစ်ခါလုပ်ဖူးတဲ့ အကြမ်းပတမ်းကိစ္စလေးကိုသတိရမိတယ်။ ရင်အေးကိုကျွန်လိုမဆက်ဆံရက်တော့ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို ကိုကြီး… ခစ်ခစ်… ကြားရက်တွေဘာတွေဖုန်းခေါ်လို့ပါလား…”
“အင်း… ခလေးကို အကူအညီတောင်းစရာလေးရှိလို့…”
“ကိုကြီးရယ်… သူစိမ်းကျနေတာပဲ… ပြော ဘာလိုချင်လဲ… ဘာလုပ်ချင်လဲ…”
“ဒီလိုခလေးရဲ့… ဟိုတစ်ခါ ကိုကြီးနဲ့ခလေး သံလျင်မှာသွားလုပ်သလို အေးနဲ့အတူလုပ်ချင်လို့…”
“အယ်… မမရောပါမှာလား…”
“အင်း… အေးလေးကို အသစ်အဆန်းလေး ပေးချင်လို့… ခလေး ကူညီနိုင်လား…”
“မမရောပါမှာဆိုတော့… ရင်ခုန်စရာကြီး… ခလေးကိုပဲ ဝိုင်းလုပ်ကြမှာလား…”
“အေးက စိတ်ဝင်စားတယ်ဆို အေးကိုပါဝိုင်းလုပ်ကြမယ်လေ… ဒါတော့ အခြေအနေအရပေါ့… ဖြစ်လား…”
“ဖြစ်တယ်လေ… ဘယ်တော့လဲ…”
“မနက်ဖြန်ပဲလုပ်ရအောင်… ခလေး အချိန်ရလား…”
“ရတယ်… ဒါပေမယ့် ခလေးကားကိုကျောင်းမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်မယ်… ကိုကြီးကားနဲ့ပဲ လိုက်ခဲ့မယ်လေ…”
“အင်း… ရတယ်လေ… အေးဝတ်ဖို့လဲ နည်းနည်းစီစဉ်လာအုံး… နော်ခလေး…”
“ခစ်ခစ်… ကိုကြီးက မမကိုတော်တော်ချစ်တာပဲ… အွန်း… ခလေးအကုန်စီစဉ်ထားလိုက်မယ်… ”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ခလေးရယ်…”
“ခစ်ခစ်… ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“အင်း… ဒါဆို ဒါပဲလေ ကိုကြီး အလုပ်ပြန်ဝင်တော့မယ်… အေးကို အသိမပေးနဲ့နော်… အေးကိုအံ့သြသွားအောင် ကိုနဲ့ခလေး… အေးအရှေ့မှာ ကြမ်းပြမယ်. ”
“ဟုတ်… အာဘွား… ခစ်ခစ်…”
အိန္ဒြာနဲ့ ဖုန်းချပြီးတော့ ချစ်ဇနီးလေးကို အသစ်အဆန်းတစ်ခုပေးရမှာမို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။ အလုပ်အားတာနဲ့ BDSMနှင့် Slave အကြောင်း စူးစမ်းနေလိုက်သည်။ အဲ့နေ့ညက ရင်အေးကို အလုပ်ကခွင့်ယူထားတဲ့အကြောင်း ပြောပြတော့ ဘာလို့လဲမေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကိစ္စရှိလို့ဟုပြောကာ အေးပါလိုက်ခဲ့ရမယ်ဟု ပြောလိုက်သည်။ အားအင်ကို မနက်ဖြန်အတွက်သိမ်းထားပြီး ရင်အေးကို အာသာပြေ တစ်ချီပဲလိုးလိုက်တယ်။ ရင်အေးက သိပ်အလိုမကျပေမယ့် ဘာမှတော့မပြောဘူး။ ကျုပ် အလုပ်ပင်ပန်းနေတာဟု ထင်နေပုံရသည်။

နောက်နေ့မှာတော့ ကျုပ် သမီးလေးကိုကျောင်းလိုက်ပို့၊ ရင်အေးကတော့ သူ့အဖေအတွက် ချက်ပြုတ်နေတာပေါ့။ ကျုပ်တို့လင်မယား ရေချိုးပြီး အိမ်ကထွက်တော့ မူယာတို့ကို အိမ်မှာ ရင်အေးအဖေတစ်ယောက်တည်းမို့ တစ်ချက်ကြည့်ပေးဖို့မှာခဲ့လိုက်တယ်။ မူယာက အိမ်မှာသွားနေပေးမယ်လို့ပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားနဲ့ အိန္ဒြာ့ကျောင်းကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးက ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲမေးပေမယ့် ကျုပ်လဲရောက်ရင်သိရမှာလို့ပဲ ဖြေလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာက ကျောင်းအပြင် တစ်နေရာက စောင့်နေမှာမို့ ချိန်းထားတဲ့နေရာဆီမောင်းသွားလိုက်တယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာအရှေ့ကားရပ်ပေးပြီး အိန္ဒြာကားပေါ် တက်လာတော့ ရင်အေးအံသြသွားတယ်။
“အယ်… အိန္ဒြာက ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ… ကိုနဲ့ ချိန်းထားတာလား…”
“အွန်း… ဟုတ်တယ်မမရဲ့…”
“ဒါများကိုရယ်… အိန္ဒြာ့ကို ခေါ်ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးတာမဟုတ်ဘူး… အေးကိုခေါ်လာရသေးတယ်…”
ချစ်ဇနီးလေးရဲ့ အသံက အိန္ဒြာ့အရှေ့မှာမို့ ထိန်းပြောနေတာတောင် အလိုမကျသံပါနေတယ်။ ကျုပ်က အိန္ဒြာ့ကိုလိုးချင်လို့ သူ့ကို ညကဝအောင်မလိုးဘူး၊ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်က လိုးရတာ ရိုးသွားပြီဟုထင်နေပုံရသည်။ ကျုပ်လဲ ရယ်ချင်စိတ်ကိုထိန်းထားရတယ်။
“လိုက်ခဲ့ပါအေးရယ်… အေး ကို့အနားရှိနေတော့ ပိုပျော်ဖို့ကောင်းတယ်လေ…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုဘာမှမပြောတော့ဘဲ အိန္ဒြာနဲ့သာ စကားပြောရင်းလိုက်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုသာ စိတ်ထဲမှာ မကျေနပ်ပေမယ့် ကျုပ်နဲ့ပက်သက်တဲ့သူတွေအပေါ်တော့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံသည်။ တွေးလေ ချစ်လေပါပဲ။ ကျုပ်တို့ သံလျင်က ဟိုတယ်ရောက်တော့ ရင်အေးက ကားထဲမှာ စောင့်နေမယ် လုပ်နေသေးလို့ ကျုပ် အတင်းခေါ်လာရတယ်။ အခန်းထဲရောက်ပြီး လော့ခ်ချကာ ရင်အေးကိုလက်ဆွဲပြီး ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်စေပြီး ဖက်ထားလက်တယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကျောပိုးအိတ်လေးကိုယူလိုက်ပြီး
“နင်.. ငါမှာတာတွေ အကုန်လုပ်ခဲ့လား…”
ကျုပ်လေသံကို ချက်ချင်းပြောင်းပြီး မာဆတ်ဆတ်ပြောလိုက်တာ။
“ကို… အိန္ဒြာ့ကိုဘယ်လိုလေသံနဲ့ပြောနေတာလဲ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်… ကျွန်မ လုပ်ခဲ့ပါတယ်…”
ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကျောပိုးအိတ်ထဲက အမွှေးဖွားရိုက်တံလေးကိုထုတ်လိုက်ပြီး
“ကိုယ့်သခင်နဲ့စကားပြောရင် ဘယ်လိုပြောရမယ်မသိဘူးလား… ဟိုဘက်လှည့်စမ်း…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကျွန်မမှားသွားပါတယ်… အပြစ်ပေးပါ သခင်…”
အိန္ဒြာက ကျောင်းတက်ရင်း လိုက်လာတာမို့ ထမိန်စကပ်လေးနဲ့ ဒူးထောက်ကာ တစ်ဖက်လှည့်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့တင်ပါးကို ရိုက်တံနဲ့ ဖြန်းခနဲရိုက်ချလိုက်တယ်။
“အို…”
ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာကို တအံ့တသြကြည့်နေပြီး အိန္ဒြာက ကျုပ်လုပ်သမျှ ကြည်ဖြူနေတာကြောင့် သူလဲ ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပုံပဲ။
“နင်… ငါမှာတာ အကုန်လုပ်ခဲ့လားကြည့်ရအောင် နင့်အဝတ်တွေ ချွတ်စမ်း…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်…”
အိန္ဒြာ သူ့အဝတ်တွေကို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ချနေတယ်။ ရင်အေးရှိနေတာကြောင့် ရှင်သလိုဖြစ်နေကာ မျက်နှာလေးရဲနေတယ်။ အိန္ဒြာက အောက်မှာ အရင်တစ်ခါလို ဇာနဲ့ တစ်ဆက်တည်းအင်္ကျီကို ခံဝတ်ထားတယ်။ သူ့ဘရာချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့နို့မှာ ညှပ်ကလေးတွေ မညှပ်ထားဘူး။
“နင့်နို့က… ဘာလို့ ဒီအတိုင်းရှိနေရတာလဲ… ”
“ကျွန်မ အင်္ကျီအောက်မှာ ဖုဖောင်းနေမှာစိုးလို့ပါ… ကျွန်မ အပြစ်ရှိပါတယ်… အပြစ်ပေးပါသခင်…”
ကျုပ် အိန္ဒြာ့နို့တွေကို �ရိုက်ချလိုက်ပြန်တယ်။ အိန္ဒြာ့နို့ဖွေးဖွေးလေးတွေ ရဲသွားပြန်တယ်။
“ကို… အိန္ဒြာ့ကို အဲ့လို မရိုက်ပါနဲ့…”
ရင်အေးက မကြည့်ရက်တော့ဘူးထင်တယ်။ ထုတ်ပြောပြီးတားလာတယ်။
“ရတယ်မမ… ရိုက်ပါစေ…”
“ကိုယ့်သခင်ရဲ့မိန်းမကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲ…”
….ဖြန်း….
ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကျောပြင်ကို ရိုက်ချလိုက်ပြန်တယ်။
“ကျွန်မ မှားပါတယ်သခင်… သခင်မလို့ခေါ်ရမှာပါ…”
ပြောရင်း သူ့ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ငုံးဥတုန်စက် ကြိုးတန်လန်းနဲ့ ထွက်ကျလာတယ်။ ငုံးဥလေးက သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာပေါ့။
“ဘာလို့ ခလုတ်ပိတ်ထားတာလဲ…”
“လူကြားထဲမှာ အသံမြည်နေမှာစိုးလို့ပါသခင်… ကျွန်မမှားပါတယ်…”
“အခု ခလုတ်ဖွင့်ပြီး… ပေါင်ကားလိုက်စမ်း…”
အိန္ဒြာ ငုံးဥတုန်စက်လေးရဲ့ ခလုတ်ကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ စက်သံ တဂီးဂီးနဲ့ကြားရပြီး အိန္ဒြာ ညည်းသံလေးထွက်လာပြန်တယ်။ ကျုပ် ပေါင်ကားပေးထားတဲ့ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ကို ရိုက်တံနဲ့ ရိုက်ချလိုက်ရပြန်တယ်။ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်မှာလဲ စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်လို့။
“စောက်ရည်တွေ တော်တော်ထွက်နေတာပဲ… တော်တော်ကောင်းနေလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းပါတယ်သခင်… ”
“ငါ့လီးနဲ့ ဘယ်ဟာပိုကောင်းလဲ…”
“သခင့်လီးက အကောင်းဆုံးပါ…”
“ငါ့လီးကိုလိုချင်လား… ”
“လိုချင်ပါတယ် သခင်…”
“လိုချင်ရင်… ငါ့ဘောင်းဘီတွေ ချွတ်ပေးလေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်…”
အိန္ဒြာ ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပါတ်ကို စပြီး ချွတ်တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာလဲ ငုံးဥက ကြိုးတန်းလဲနဲ့ မွှေနေတာမို့ ညည်းရင်းပဲ ချွတ်ပေးနေတယ်။ ရင်အေးကိုကြည့်တော့လဲ မျက်နှာကရဲပြီး စိတ်ပါနေဟန်ရှိသည်။ အိန္ဒြာက ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးတော့ အတွင်းခံထဲမှာ တောင်ပြီး ဖုဖောင်းနေတဲ့ ကျုပ်လီးကိုလာကိုင်သည်။
…. ဖြန်း….
“နင့်ကို ချွတ်ပဲချွတ်ခိုင်းတာ ကိုင်ခိုင်းလို့လား…”
“သခင့်လီးကြီး တောင်နေတာမြင်လို့ မနေနိုင်ဘဲ ကိုင်လိုက်မိတာပါ သခင်…”
အိန္ဒြာက ကျုပ်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆက်ချွတ်တယ်။ အိန္ဒြာက တမင်အရိုက်ခံချင်လို့ လုပ်နေမှန်း ကျုပ်သိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျုပ်လဲ တမင်အပြစ်ရှာပြီးကို ရိုက်နေတာ။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးတော့လဲ အိန္ဒြာ ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ပြန်သည်။ ထပ်ရိုက်ရပြန်တာပေါ့။
….ဖြန်း….
“တော်တော်ယားနေတယ် ဟုတ်လား… ငါ့လီးမြင်ရင်မနေနိုင်ဘူးလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… မနေနိုင်ပါဘူး သခင်… သခင့်လီးကြီးကို စုပ်ပေးပါရစေ…”
“တော်တော်စုပ်ချင်နေတယ်ပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်… ကျွန်မ သခင့်လီးကြီးကို အရမ်းစုပ်ချင်ပါတယ်…”
“ကဲ ဒါဆိုလဲစုပ်စမ်း…”
အိန္ဒြာ ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာ စုပ်ပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ခံရင်း ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ရင်အေးကို ကျုပ်ဘက်လှည့်စေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းကာ သူ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ပေးတယ်။ ရင်အေး နမ်းရင်းညည်းနေတယ်။ ကျုပ် သူ့ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းအထိ ဆွဲတင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို စမ်းကြည့်တော့ အရည်တွေက ပင်တီမှာပါစိုနေပြီ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တော့ ရင်အေး အလိုက်သင့်ဖင်ကြွပေးကာ ခြေထောက်ကိုမြှောက်ပေးတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်ပဲ နမ်းရင်းပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
“ကဲ… ရပြီ… လီးစုပ်ပေးတာတော်တယ်… နင့်ကိုဆုချမယ်… ”
ကျုပ် အိန္ဒြာကျောပိုးအိတ်ထဲက လည်ပတ်ကြိုးကိုထုတ်ပြီး အိန္ဒြာလည်ပင်းမှာပတ်ပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးကတော့ အံ့သြပြီးရင်း အံ့သြရင်းပဲ။ ကျုပ် လည်ပတ်ကြိုးမှာပါတဲ့ လက်ထိန်းကြိုးကိုကိုင်ပြီး-
“ဘယ်လိုလဲ… ငါပေးတဲ့ဆုကို သဘောကျလား…”
“သဘောကျပါတယ် သခင်… ဆုချတဲ့အတွက်လဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
“ကောင်းတယ်… အခု နင့်စောက်ဖုတ်ထဲက ငုံးဥကိုထုတ်ပြီး နင့်သခင်မကို ငုံးဥလေးနဲ့ ကောင်းအောင် ပြုစုပေးလိုက်စမ်း…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါသခင်…”
“အေးလေး… ပေါင်ကားပေးလိုက်…”
ရင်အေးက ကိုယ်ဖင်ကို ဆိုဖာအစပ်ဆီရွှေ့ကာ ပေါင်ကားပေးတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးက မိန်းကလေးချင်း အတွေ့အကြုံ မစိမ်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လက်ရှိအခြေအနေကိုတော့ အတော်လေး စိတ်လှုပ်ရှားနေဟန်ရှိသည်။ အိန္ဒြာက သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ငုံးဥလေးကိုထုတ်ပြီး ပေါင်ကားပေးထားတဲ့ ရင်အေးအရှေ့မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ ရင်အေးရဲ့ အရည်ရွှဲနေတဲ့စောက်ပက်ကို မြင်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကုန်းယက်လိုက်တယ်။
“အီး… ဟင်း…”
ရင်အေး ကိုယ်လေးပါတုန်သွားပြီး ညည်းလိုက်တယ်။
… ဖြန်း…
“နင့်ကို နင့်သခင်မစောက်ဖုတ်ကို ငုံးဥနဲ့ကစားပေးခိုင်းတာ… ယက်ခိုင်းလို့လား…”
“ကျွန်မ… မှားပါတယ်သခင်နဲ့ သခင်မ… ကျွန်မကိုအပြစ်ပေးပါ…”
ကျုပ် ရင်အေးလက်ထဲ ကျုပ်လက်ထဲက သားရေ မွှေးဖွားရိုက်တံကို ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
“အေးလေး… ရော့… ပြောစကားနားမထောင်တဲ့ ခွေးမလေးကို ရိုက်ပြီးဆုံးမလိုက်…”
ရင်အေး ကျုပ်လက်ထဲက ရိုက်တံကို လက်ထဲမှာကိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုကြည့်တော့ ကျုပ်လဲ လုပ်ဆိုပြီးတော့ မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ရင်အေးက အိန္ဒြာ့ကိုပြန်ကြည့်ပြန်တော့ အိန္ဒြာက သူ့အရှေ့မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်လျှက်ကနေ
“ပြောစကားနားမထောင်တဲ့ ကျွန်မ.. ခွေးမကို… နာနာ ရိုက်ပြီးအပြစ်ပေးပါ သခင်မ…”
ရင်အေး အိန္ဒြာ့ရဲ့ကျောပြင်ကို ရိုက်တံနဲ့ ရိုက်ချလိုက်တယ်။
…ဖြန်း…
“ကဲဟာ… ပြောစကားနားမထောင်အုံး…”
“အခုလို ဆုံးမတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မ… ကျွန်မ သခင်မစောက်ဖုတ်ကို ကောင်းအောင်ပြုစုပေးပါ့မယ်…”
အိန္ဒြာ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကို ငုံးဥ ဗိုင်ဘရေတာလေးနဲ့ စပြီး ကစားပေးတယ်။ ရင်အေးရဲ့စောက်စိကို ငုံးဥလေးနဲ့ တို့ထိပွတ်သပ်ကစားပေးတာ ရင်အေး ခုံပေါ် နောက်ပြန်မှီချပြီး မျက်လုံးမှိတ်သွားကာ ညည်းနေတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းတော့ ရင်အေး ကျုပ်ကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပြန်ပေးလာတယ်။ ကျုပ်ရင်အေးရဲ့နို့တွေကိုနယ်ပေးရင်း သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကိုချွတ်တော့ ရင်အေး နမ်းရင်း အလိုက်သင့်လေးနေပေးတယ်။ သူ့ဘရာပါချွတ်ပြီးတော့ ရင်အေး ကျုပ်လီးကိုပါ ကိုင်ဆွနေတယ်။ အဲ့အချိန်မှာ အိန္ဒြာက ကျုပ်တို့လင်မယားကိုကြည့်ပြီး ထန်နေပုံရတယ်။ သူလဲ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိူ ငုံးဥလေးနဲ့ကလိပေးရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပြန်ပွတ်နေတယ်။
“ခွေးမလေး… တော်တော်စောက်ဖုတ်ယားနေလား… ငါမခိုင်းဘဲ စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်နေတယ်ပေါ့… နင့်စောက်ဖုတ်ကိုဘယ်သူပိုင်တာလဲ…”
“ကျွန်မစောက်ဖုတ်က… သခင်ပိုင်တာပါ… ကျွန်မအပြစ်ရှိပါတယ်…”
ရင်အေးက အလိုက်သိစွာ ကျုပ်လက်ထဲ ရိုက်တံထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာတင်ပါးကို ရိုက်ချလိုက်ပြန်တယ်။ အိန္ဒြာ့ ငုံးဥအစွမ်းကြောင့် ရင်အေး တုန်ယင်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာမပြီးရသေးတာသိတော့ သနားလာတယ်။
“နင် စောက်ဖုတ်တအားယားနေလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ယားပါတယ်သခင်…”
“ယားနေရင် နင့်စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်စရာဘာရှိသေးလဲ ကြည့်လိုက်အုံးမယ်…”
ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကျောပိုးအိတ်ထဲကို ဘာတွေကျန်သေးလဲ ကြည့်လိုက်တယ်။ လက်ကိုချည်တဲ့ကြိုးရယ်၊ နို့သီးခေါင်းကိုညှပ်တဲ့ ညှပ်ကလေးတွေရယ်၊ ဗိုက်ဘရေတာပါ လီးတုအလွတ်ရယ်၊ ခါးပတ်လိုဟာမျိုးနဲ့တွဲထားပြီး ဗိုင်ဘရေတာပါတဲ့ လီးတု၊ အနက်ရောင် လီးနှစ်ချောင်းဆက်ထားသော လီးတုနဲ့ ပိတ်ကြိုးတစ်ချောင်း ပါလာတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ချိန်လုံးငြိမ်နေရတာ လှုပ်ရှားချိန်တန်ပြီလေ။ ကျုပ် ညှပ်နှစ်ခုကိုယူပြီး အိန္ဒြာနို့တွေမှာ ညှပ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကတော့ တစ်ချီပြီးထားလို့ ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာကို အမောဖြေရင်းကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် လီးတုကိုယူလိုက်ပြီး ဗိုက်ဘရေတာဖွင့်ကာ အိန္ဒြာ့ကို ကျုပ်ဘက်လှည့်စေပြီး
“လီးအတုနဲ့ လီးအစစ်… ဘယ်ဟာစုပ်ချင်လဲ…”
“လီးအစစ်ကို စုပ်ချင်ပါတယ် သခင်…”
“ဒါဆိုရော့… လီးအတုကို စောက်ဖုတ်ထဲထည့်ပြီး… လီးအစစ်ကိုစုပ်…”
“အာ…”
အိန္ဒြာ ကျုပ်အဖြေကိုကြားတော့ နည်းနည်း အလိုမကျတဲ့အသံလေးထွက်လာတယ်။ ရင်အေးတောင် ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတယ်။ အိန္ဒြာ သူစကားနဲ့သူ မတတ်သာဘဲ ကျုပ်လီးကို စုပ်ရင်း လီးအတုကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးတည့်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ အိန္ဒြာဖြစ်ပျက်ပုံကို မြင်နေရတော့ မနေသာဘဲ အိန္ဒြာ့ကျောပိုးအိတ်ထဲကို ရှာဖွေပြီး လီးအတု ခါးပတ်ပါတဲ့ဟာကို ထုတ်လာတယ်။
“ကို… ဒါက ဘယ်လိုသုံးရတာလဲ….”
“လာ ကိုပြမယ်. အေး အဝတ်တွေချွတ်လိုက်….”
ကျုပ် ပြောသလို ရင်အေးက အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ကျုပ်အနားလာတယ်။ အဝတ်ကာလဲ ခါးမှာကျန်နေတဲ့ ထမိန်တစ်ထည်ပဲ ကျန်တာပါ။ ရင်အေးရောက်လာတော့ ကျုပ် လီးတုကို သူခါးမှာပတ်ပြီး ပေါင်ကြားကနေပြန်သိုင်းကာ တပ်ဆင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဗိုင်ဘရေတာကို ဖွင့်လိုက်တော့ မွှေ့ရမ်းနေတဲ့ လီးတစ်ချောင်း ရင်အေးက ပိငြ်ဆိုင်သွားပြီ။
“အေး… ဒီခွေးမကို လိုး… ခွေးမလေး ကုန်းပေးလိုက်….”
“ပြွတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင်…”
ရင်အေးက လောလောလတ်လတ် သူ့မှာ လီးတစ်ချောင်းရှိလာတာကို ကျေနပ်နေပုံရသည်။ ကျုပ်က လိုးဆိုတာနဲ့ အိန္ဒြာ့အနောက်မှာ ဒူးထောက်နေရာယူပြီးသား။ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လီးတုတစ်ချောင်းကရှိပြီးသားမို့ ရင်အေးက အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်က စောက်ရည်တွေကို အိန္ဒြာ့ဖင်ဝမှာ သုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အိန္ဒြာက ဖင်ခံရတာ အကျင့်ရှိပြီးသားမှန်းသိတော့ ဖင်ထဲကို သူ့ခါးက လီးတု ထိုးထည့်တယ်။ အိန္ဒြာခမြာ စောက်ဖုတ်ထဲမှာလဲ ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ လီးတုတစ်ချောင်းက မွှေနေသလို ရင်အေးကလဲ ဗိုင်ဘရေတာလီးတုနဲ့ ဖင်ကိုလိုးနေတဲ့အပြင် အိန္ဒြာ့စောက်စိကိုပါ လက်နဲ့ပွတ်ချေတော့ အိန္ဒြာ ကျုပ်လီးကိုတောင် ဆက်မစုပ်နိုင်ဘဲ ခါရမ်း ညည်းညူနေတော့တယ်။
…ဖြန်း….
“လီးမို့လို့… ငါ့လီးကို ဆက်မစုပ်တာလား… နင်ပဲကောင်းပြီး ငါက မကောင်းရဘူးလား….”
… ဖြန်း…ဖြန်း… ဖြန်း…
အိန္ဒြာ ဗိုင်ဘရေတာလီးတုနှစ်ချောင်း ဖင်ထဲမှာရော စောက်ဖုတ်ထဲမှာပါ မွှေလိုးတဲဒဏ်ကို မခံနိုင်ဘဲ စောက်ရည်တွေရော သေးတွေပါ ကြမ်းပြင်ပေါ် တဖြန်းဖြန်းထွက်ကျပြီး ကျုပ်သူ့ကို ရိုက်နှက်နေတာလဲ ဂရုမစိုက်အားတော့။ နောက်ဆုံး အိန္ဒြာ အကြမ်းဆုံးပြီးသွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် တစောင်းလေးလဲကျသွားတယ်။ လူကတုန်ယင်နေပြီး ရင်အေးလိုးနေတဲ့ ဖင်ထံကလီးက ကျွတ်ထွက်သွားပေမယ့် စောက်ဖုတ်ထဲက လီးတုကတော့ ရှိနေဆဲ။ ရင်အေးက အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးတုကို ချွတ်ပေးပြီး သူ့ခါးမှာပတ်ထားတဲ့ လီးတုကိုပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးအနားသွားကာ ဖက်လိုက်ပြီး ပါးလေးတွေနမ်းလိုက်တယ်။

(အခန်း ၁၆/၂)

“ရွှတ်ရွှတ်… အေးရယ် ကြည့်ပါအုံး… ခလေးပြီးနေတာလေးက ချစ်ဖို့မကောင်းဘူးလား….”
“ဟုတ်ပါ့… ချစ်စရာလေး… ခစ်ခစ်…”
“ဟင်း… သူများခံစားနေရတာကို လာကြည့်နေတယ်… အရမ်းဆိုးတဲ့ လင်မယားတွေ….”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ပါ ခလေးရဲ့… ကို အေးကို လိုးချင်နေပြီ… လိုးရအောင်နော်…”
“ဟွန့်… အေးစောက်ဖုတ်ကို လိုးရတာရိုးနေပြီမလား…”
“ရိုးစရာလားအေးရ… ကို့အချစ်ဆုံးအေးလေးကို… လိုးလို့ကိုမဝတာ… လာပါ…”
ကျုပ် ရင်အေးကို ဆိုဖာဆီဆွဲခေါ်ကာ ထိုင်စေတော့ ရင်အေးက အလိုက်သင့် ခပ်လျောလျောလေးနဲ့ ပေါင်းကားပေးတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထိုးထည့်ပြီး ညက တမင်ပစ်ထားခဲ့မိသမျှ အတိုးချပြီးလိုးတယ်။ ရင်အေးလဲ ကျုပ်ကို ဖက်ရင်းနမ်းရင်း အလိုးခံတယ်။ ရင်အေးတစ်ချီပြီးသွားတော့ အိန္ဒြာက အမောပြေလို့ ထထိုင်နေပြီ။ ကျုုပ် ဆိုဖိုခုံပေါ်ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။
“လာ… အေး ကို့အပေါ် တက်ခွလိုက်… ခလေး အမောပြေပြီလား…”
“အင်း ကိုကြီး… ပြေပါပြီ…”
“ဒါဆို ခလေး ဟိုခါးပတ်နဲ့ အေးဖင်ကိုလိုးပေး… ကိုကြီးက အေးစောက်ဖုတ်ကိုလိုးမယ်…”
“ဟုတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်လီးပေါ်တက်ခွပြီး ခါးပတ်ကိုခါးမှာတပ်နေတဲ့ အိန္ဒြာ့ ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“အေး… စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား…”
“အွန်း… အဲ့အတုကြီး တဂီးဂီးနဲ့ အေးဖင်ထဲဝင်မှာကို ရင်ခုန်နေတာ…”
“စိတ်လွှတ်ပြီး ခံစားလိုက်နော်…”
“အင်း… ချစ်လိုက်တာ အာ့ကြောင့် ညက တမင်မဝတဝ လိုးတာပေါ့… ဟုတ်လား…”
“ဟီး….”
အိန္ဒြာ ရင်အေးဖင်ထဲကို ဗိုင်ဘရေတာလိးတုကြီး ခါးကော့ပြီး ထိုးသွင်းတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာ တိုင်မင်ကိုက်ပြီး စည်းချက်ကျကျ ရင်အေးရဲ့ဖင်နဲ့အဖုတ်ကို လိုးတယ်။ ကျုပ်က ဗိုင်ဘရေတာ ငုံးဥလေးကိုယူပြီး ရင်အေးရဲ့စောက်စိကို ကလိတယ်။ အိန္ဒြာက သားရေအမွှေးဖွား ရိုက်တံလေးကိုယူပြီး ရင်အေးရဲ့တင်ပါးကို ရိုက်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကိုမတားဘဲ ရင်အေးရဲ့တုန့်ပြန်မှုကိုပဲ စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးမကြိုက်ရင်တော့ တားမယ်၊ ကြိုက်ရင်လဲ ကျုပ်ပါ ကူပြီးဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်မယ်လို့ တွေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့မျက်နှာကို အကဲခတ်နေရင်း ရင်အေးက အိန္ဒြာ သူ့တင်ပါးကို ရိုက်တံနဲ့ ဖြန်းခနဲ ရိုက်ချလိုက်တိုင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ဖီးလ်တက်လိုက် ပါးစပ်လေးဟသွားလိုက်တဲ့ သဘောကျနေပုံပဲ။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကို ကြည့်ပြီး ခေါင်းဆတ်ပြလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ့ရိုက်ချက်တွေ ပိုအားပါလာတယ်။ ရင်အေးလဲ ပါးစပ်လေးဟပြီး ဖီးလ်တက်ကာ တစ်ချက်ရိုက်တိုင်း ဟင့်ခနဲ ညည်းနေတယ်။ ကျုပ် ငုံးဥကိုခဏချပြီး အိတ်ထဲက ညှပ်ကလေးတွေထုတ်ကာ ရင်အေးရဲ့နို့သီးခေါင်းတွေမှာ ညှပ်ပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အတင်းနမ်းလာပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲလက်တစ်ဖက်နဲ့ ဘိုင်ဘရေတာငုံးဥလေးကို ပြန်ယူပြီး သူ့စောက်စိကို ပြန်ကလိရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်က ရင်အေးရဲ့ နို့အုံဘေးဘက်ခြမ်းကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ရိုက်ပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေး ဖင်ထဲမှာလဲ လီးတုက တဂီးဂီးနဲ့ အိန္ဒြာက မညှာမတာ ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုကော့လိုးနေတယ်။ ငုံးဥက သူ့စောက်စိကိုဆွပေးပြီး အိန္ဒြာရဲ့ရိုက်နှက်နှု ကျုပ်ရဲ့ရိုက်နှက်မှုက နာကျင်မှုနဲ့ ရောပြွန်းနေသော ရမ္မက်စိတ်ကို အဆုံးစွန်ထိ ထိုးတင်ပေးလိုက်တော့ ရင်အေးတောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ ကိုယ်လေးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားရင်း ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် သေးတွေပန်းထုတ်ပြန်တယ်။ သေးတွေညှစ်ပန်းရင်းလဲ တအင်းအင်းညည်းနေတယ်။ အိန္ဒြာက ဆက်ရိုက်နေတုန်းပဲ။ ပြီးတော့မှ ရင်အေး ငြိမ်ကျသွားတော့ အိန္ဒြာလဲ ရိုက်တာရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်ထဲက ငုံးဥလေးကို ခလုပ်ပိတ်ကာ ချထားလိုက်ပြီး ရင်အေးကို ဖက်ထားတော့ အိန္ဒြာလဲ ရင်အေးဖင်ထဲကလီးတုကို ပြန်ချွတ်လိုက်ပြီ။ ရင်အေးနို့က ညှပ်တွေပါ ပြန်ဖြုတ်ပြီးချိန်မှာ ကျုပ်လီးကတော့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲမှာရှိနေတုန်းပဲ။ ရင်အေးက ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ထားကာ တအိအိ ငိုတော့တယ်။ သူ့မျက်ရည်တွေ ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် စီးကျနေတယ်။ ရင်အေးရဲ့ကျောပြင်နဲ့ တင်ပါးတွေပေါ်မှာ အိန္ဒြာရိုက်ထားတဲ့အရာလေးတွေကိုက ရဲတွတ်နေတာမြင်ရတော့ လက်လေးနဲ့ ယုယုယယပွတ်သပ်ပေးမိတယ်။
“ဘာလို့ငိုနေတာလဲ အေးလေးရယ်…”
“ကိုက… အေးကို နာအောင်ရိုက်တာကိုး… အီး…”
“ကိုက အေးကြိုက်တယ်ထင်လို့ပါကွာ… ရွှတ်ရွှတ်… ကိုက အေးကိုဒီလောက်ချစ်တာ… တမင်တော့ နာအောင်လုပ်ရက်ပါ့မလား…”
“အီး… မသိဘူး… ဝမ်းနည်းတာပဲသိတယ်… ကို အေးကိုရိုက်တယ်… အီး…”
ရင်အေး ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ထုတယ်။ မနာပါဘူးဗျာ။
“ဖွဖွ… ကို့ရဲ့အေးလေး အရမ်းနာသွားတာလား… ရွှတ်… ရွှတ်… ရိုက်… ကို့ကိုပြန်ရိုက်နော်…”
“ဟင့်… ရိုက်မယ်… အင့်… အင့်… ခစ် ခစ်…”
“ဟိုမှာ ခလေးက အေး မကြီးမငယ်နဲ့ ငိုတာ ကြည့်ပြီးရယ်နေပြီ… မရှက်ဘူးလား…”
အိန္ဒြာက ကျုပ်တို့လင်မယားကို တကယ်ပဲ ပြုံးပြီးကြည့်နေတာပါ။
“မရှက်ပါဘူး… အဲ့ဒါ ကို့မယား အထွေးလေးပဲဟာ… ဟွန့် လူဆိုးကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ကောင်းလား… အရသာအသစ်လေး ဘယ်လိုနေလဲ…”
“အွန်း… အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားပြီး စိတ်ထရတယ်… ပြီးတော့ ဝမ်းနည်းရတယ်… ကိုကပြန်ချော့တော့ ကြည်နူးရတာ အရမ်းပဲ… ကို့ကို ချစ်လိုက်တာ…”
“ကို ခလေးကို လိုးပေးလိုက်အုံးမယ်နော်… အေးလေးနားလိုက်အုံး… ကို အေးကို ခုတင်ပေါ်ပို့ပေးမယ်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ် ရင်အေး ဖင်လေးကိုမြှောက်ကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကို မွေ့ယာပေါ် တစောင်းလေး ချပေးပြီး ရင်အေးရဲ့ ကျောနဲ့ တင်ပါးရော နို့ရဲ့ဘေးမှာ ရိုက်ခံရလို့ ရဲနေတဲ့နေရာလေးတွေကို အနမ်းဖွဖွ လိုက်ပေးပြီးမှ စောင်ဆွဲခြုံပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေး ကျုပ်ကို ဆွဲပြီး ပါးလေးတွေကိုနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့နဖူးလေးကို ပြန်နမ်းပေးလိုက်ပြီး အိန္ဒြာ့ဆီ သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ခါးက လီးတုခါးပတ်ကြီးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ပစ်တင်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာက ကျုပ်လက်ထဲ ရိုက်တံကိုထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာဘာလုပ်စေချင်လဲ သိလိုက်ပါပြီ။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကို ခုတင်ဆီပွေ့ချီသွားပြီး ရင်အေးဘေးနာမှာချလိုက်တယ်။ ရင်အေးက တစောင်းလေးနဲ့ ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကိုချပေးပြီးတော့ ဗိုင်ဘရေတာလီးတုကိုယူကာ ခုတင်ဆီပြလာပြီး အိန္ဒြာ့ ခြေနှစ်ချောင်းကို တစ်တီတူးပုံစံ မိုးပေါ်ဆွဲထောင်လိုက်ပြီး ဖင်ထဲကိုအတင်းထိုးထည့်တယ်။ အိန္ဒြာက ဖင်ဖွင့်ပေးထားပေမယ့် ကျုပ်က အကြမ်းပတမ်းထိုးထည့်တာဆိုတော့ နာတော့နာသွားမှာပဲ။
“အ…”
ပြီးတော့ မိုးပေါ်ထောင်ထားတဲ့ အိန္ဒြာခြေနှစ်ဖက်ကို ကျုပ်ပခုံးတစ်ဖက်မှာပဲ စုံထမ်းလိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုဆောင့်ပြီး တစ်ဆုံးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ အိန္ဒြာ့ ပေါင်ကိုဖက်ထားပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးတယ်။ ညာဖက်လက်နဲ့ အိန္ဒြာ့နို့တွေကို ရိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ့နို့တွေ ခဏချင်း ရဲပတောင်းခတ်သွားပြီး အိန္ဒြာ တအအနဲ့ အော်ရင်းညည်းနေတယ်။ ရင်အေးလဲ အိန္ဒြာ့ကို တအံ့တသြနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရိုက်ရင်းလိုးရင်း အိန္ဒြာပြီးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲလီးရည်ပန်းထည့်ကာ ပြီးလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အိန္ဒြာ့ဖင်ထဲကလီးတုကိုထုတ်လိုက်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကလီးကိုမချွတ်သေးဘဲ ထမ်းထားတဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချကာ အိန္ဒြာ့ရဲ့ ရဲနေတဲ့နို့တွေကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ လိုက်နမ်းရင်း-
“အရမ်းနာသွားလား… ခလေး… ဥုံဖွ… ဥုံဖွ…”
ဒီတော့မှ အိန္ဒြာ မျက်လုံးထောင့်က မျက်ရည်လေးတွေ စီးကျလာကာ တသိမ့်သိမ့် ငိုတော့တယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာကို အနမ်းလေးတွေ မွတ်နေအောင်ပေးလိုက်ပြီး
“ဒီလို ရိုက်တာတွေ တော်ပြီနော် ခလေး… ခလေးကို ဒီလိုရိုက်ရတာ ကိုကြီးရင်ထဲမကောင်းဘူး…”
“ဟင့်… ကိုကြီးရယ်… ချစ်တယ်…”
အိန္ဒြာ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး အနမ်းတွေပေးနေပြန်တယ်။
“ကိုကြီးတို့ အေနဲ့အတူ နူးနူးညံ့ညံ့လေးပဲ ချစ်ရအောင်နော်…”
“ဟုတ်… ”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ကိုကြီးရဲ့ ခလေးလေး… ရွှတ်… ရွှတ်… ခလေး ဖင်နဲ့အဖုတ်ရော နာနေသေးလား…”
“ခဏပဲနာတာပါကိုကြီးရဲ့… ခစ်ခစ်… ခလေး ဖင်ရော အဖုတ်ရောက ကိုကြီးလီးကို ခံနိုင်နေပါပြီ… ကိုကြီးလီးက ခလေးအဖုတ်ထဲမှာပဲရှိသေးတယ်… မထုတ်သေးဘူးလား… ခလေး သန့်ရှင်းပေးမယ်လေ…”
“ခလေးအဖုတ်ထဲက မထုတ်ချင်သေးလို့… ထည့်ထားတာကွာ… စိမ်ထားအုံးမယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ခစ် ခစ်… စိမ်ထားကွာ… ချစ်လိုက်တာကိုကြီးရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုဖက်လာပြီး အိန္ဒြာပါးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။
“အိန္ဒြာ့မှာ ဒီလိုဆန္ဒမျိုးရှိမယ်လို့ မမ မထင်မိဘူး… ဟိုတစ်ခါအိန္ဒြာဖျားသွားတာ… ဒီလိုလုပ်လို့လား…”
“အွန်း.. ကိုကြီးက အဲ့တုန်းက အိန္ဒြာ့ဖင်ကို အစိမ်းလိုးခွဲတာ ဖင်ပါပြဲသွားတယ်… ဟီး…”
“ကိုရယ်… လုပ်ရက်လိုက်တာ…”
“မဟုတ်ဘူးမမရဲ့… အိန္ဒြာကိုယ်တိုင် အတင်းတောင်းဆိုတာပါ… ကိုကြီးက လုပ်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ… မမက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… တကယ်တော့ မမကသာ ကိုကြီးနဲ့ အလိုက်ဖက်ဆုံးပါ…”
“အဲ့လိုမတွေးပါနဲ့ အိန္ဒြာရယ်… အရမ်းလှပြီး အရမ်းစိတ်ထားကောင်းတဲ့… အိန္ဒြာ့လို သူဌေးသမီးလေးက… ပိုကောင်းတဲ့သူနဲ့ ထိုက်တန်တာပါ… အိန္ဒြာ့မှာ တက်လမ်းတွေအများကြီးရှိသေးတယ်… အများကြီးမတွေနဲ့နော်…”
“ဟုတ်… အိန္ဒြာ နားလည်ပါတယ် မမရယ်…”
“ကဲ ကိုရေ… အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်အုံး… အိန္ဒြာ့စောက်ရည်ပေနေတဲ့ ကို့လီးကြီးကို စုပ်ချင်လှပြီ…”
“အင်းပါအေးရဲ့…”
ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျုပ်လီးကိုထုတ်လိုက်ပြီး အိန္ဒြာ့ခြေရင်းမှာ ထိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ရင်အေးက ထလာပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ အိန္ဒြာလဲ ထလိုက်လာပြီး-
“မမ… အိန္ဒြာလဲ စုပ်အုံးမယ်…”
“ပြွတ်… အွင်း… ရော့…”
ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို အိန္ဒြာ့လက်ထဲ ထည့်ပေးပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့နို့တွေကို ဖွဖွဆုပ်နယ်တယ်။ အခုအချိန်မှာတော့ နူးညံတဲ့ကြင်နာမှုတွေနဲ့ပဲ ယုယုယယ လိုးကြတော့မှာမို့ နာကျင်မှုတွေကို ပြည့်ဖုံးကားချလိုက်ပြီ။ ခဏနေတော့ အိန္ဒြာလဲ ထလာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ကာ လာနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့ကို ပြန်နမ်းရင်း ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာ လက်တစ်ဖက်စီကိုင်ပြီး အတူဆွပေးနေကြတယ်။
“ခလေး… ကိုကြီးမှာလိုက်တာလေးပါသေးလား… ”
“ဟုတ်… ပါတယ်ကိုကြီး… ကျောပိုးအိတ် အရှေ့က အိတ်အသေးထဲမှာ…”
ကျုပ်လဲ ခုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ အိန္ဒြာ့ကျောပိုးအိတ်ရဲ့ ရှေ့အိတ်အသေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဇာဝတ်စုံလေး တစ်စုံတွေ့ရတယ်။ ကျုပ် အဲ့ဒီဝတ်စုံလေးကို ယူရင်း အိတ်ထဲမှာကျန်နေသေးတဲ့ နှစ်ဘက်ချွန်လီးတုကိုပါ ယူလာလိုက်တယ်။ ဒါကြီးကိုလဲ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ စမ်းကြည့်ချင်သေးတယ်။ ကျုပ် ခုတင်ဆီပြန်လာကာ ဇာဝတ်စုံလေးကို အိန္ဒြာ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
“ခလေးပဲ… အေးကို ဝတ်ပေးလိုက်နော်… အေး… ဒါလေးဝတ်ကြည့် အေးနဲ့ဆို ဘယ်လိုနေမလဲ သိချင်လို့…”
“ဟုတ်…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ခစ်ခစ်…”
အိန္ဒြာက ရင်အေးကို ဇာတစ်ဆက်တည်းအင်္ကျီလေး ဝတ်ပေးတယ်။ ရင်အေးရဲ့ နောက်ကျော်က ဇစ်လေး ဆွဲတင်ပြီးချိန်မှာတော့ ရင်အေး ဇာအင်္ကျီလေးကို ဝတ်လို့ပြီးသွားပြီ။ ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာ အတူယှည်ရပ်ပြီး အိနြာက ရင်အေးခါးလေးကိုဖက်ထားတယ်။ အခုမှ ဆင်တူဝတ်စုံလေးနဲ့ ရင်အေးရော အိန္ဒြာရော နှစ်ယောက်စလုံးက ကျုပ်ကိုဆွဲဆောင်နေတယ်။ ရင်အေးရဲ့နို့နေရာတွေကိုဖောက်ထားပြီးသားမို့ နို့တွေက အပြင်ကိုလျံကျနေတယ်။ ပေါင်ကြားကစောက်ဖုတ်နေရာကလဲ ခွဲထားပြီးသားမို့ စောက်စိလေးတောင်ပြူထွက်နေတယ်။ ဇာကနေ ဖောက်မြင်နေရတဲ့ အသားတွေက ပိုပြီးစိတ်ထစေတယ်။
“ရော့… ဒါလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ကစားပြ… ဟီး ဟီး…”
ကျုပ် ရင်အေးကို လက်ထဲက နှစ်ဘက်လီးတု ပေးလိုက်တယ်။
“အရမ်းကြည့်ချင်နေတာလား… ခစ် ခစ်… ပြွတ်… အိန္ဒြာနဲ့မမ ဒါနဲ့ကစားရအောင်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုပြုံးစိစိနဲ့ပြောပြီး အိန္ဒြာနှုတ်ခမ်းကို နမ်းရင်း ဖက်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာနဲ့ ရင်အေး နမ်းရင်း ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ တစ်ယောက်နို့ကိုတစ်ယောက်ဆုပ်နယ်ရင်း လက်တွေကလဲ အပြန်အလှန် တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်စောက်ဖုတ်ကို တစ်ယောက် ကလိနေကြပြန်တယ်။ စောက်ရည်တွေထွက်နေကြလို့ ပကျိပကျိနဲ့ အသံကြားနေရတယ်။
“အူး… မမရယ်… ကောင်းလိုက်တာ…”
“မမလဲ အိန္ဒြာ့လက်ကလေးနဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကို ကလိပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဟင်း… ပြွတ်… ယားလာပြီးမမရယ်… စောက်ဖုတ်ထဲ တစ်ခုခုထည့်ချင်နေပြီ… မမအပေါ်ကနေမှာလား အောက်က နေမှာလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ခုနက မမကို အိန္ဒြာ လိုးထားတာဆိုတော့ မမ အပေါ်ကပဲနေတော့မယ်…”
“အင်း မမ… ”
အိန္ဒြာက ပက်လက်လေးလှန်ပေးပြီး ပေါင်ကားကာ စောက်ဖုတ်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။
“မမ… အိန္ဒြာ့ထဲကို လီးတု တစ်ဖက်ထည့်လိုက်တော့… ဟင်း… မမရယ်… ”
ရင်အေးက အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတုတစ်ဖက်ကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ လီးတုတစ်ပိုင်းက အကုန်ဝင်သွားပြီ။
“မမ… အိန္ဒြာ့ပေါ်ခွပြီး လီးတုပေါ်ဖိထိုင်ချလိုက်…”
ရင်အေးက အိန္ဒြာခိုင်းတဲ့အတိုင်း အိန္ဒြာ့ကိုယ်ပေါ် ခွလိုက်ကာ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲ စိုက်ဝင်ပြီး အပြင်မှာကျန်နေတဲ့ လီးတုနောက်တစ်ဖက်ကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီးထိုင်ချတော့ အိန္ဒြာက လီးတုကို လက်နဲ့ထိန်းထားပေးသေးတယ်။ အိန္ဒြာက ဒါနဲ့ မစိမ်းဘူးထင်တယ်။
“မမ.. အိန္ဒြာ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်လိုက်တော့ မမလဲလှုပ်… အိန္ဒြာလဲလှုပ်မယ်… အူး… မမရယ်… ပြွတ်…”
“အိန္ဒြာရယ်… ပြွတ်… ဟူး… တစ်မျိုးကြီးပဲကွာ… လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့…”
“အင်းပေါ့မမရဲ့… ဟင်း… ဒါကြီးက အလယ်မှာ အလွတ်ဖြစ်နေတာကိုး… စောက်ဖုတ်နှစ်ခုလုံးထဲဝင်ပြီး ကလိနေတာ… အသေမဟုတ်တော့ ဘယ်ငြိမ်ပါ့မလဲ… ဟင်း… ကိုကြီးလီးလောက်တော့ အရသာမရှိဘူးပေါ့… ရှီး…”
“အင်း… ဟင်း… ဟုတ်တယ်… အသည်းယားတာကွာ… ဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး… အစိချင်းပွတ်ရအောင်… ဒါမှထိမှာ… ”
“အင်း… မမ ထပ်ဖိချလိုက်… အူး… မမရယ်… မမအစိက တောင်နေတာပဲ… ကောင်းတယ်…”
“အင်း… မမလဲ အခုမှ ထိတော့တယ်… အိန္ဒြာ့စောက်စိလေးက အိနေတာပဲ… ပြွတ်… ဟင်း… အိန္ဒြာရယ်…”
ကျုပ်လဲ သူတို့နှစ်ယောက် နှစ်ဘက်ချွန်လီးတုနဲ့ တပြိုင်တည်းလိုးရင်း စောက်စိချင်းပွတ်နေတာ ကြည့်ပြီး လီးက မတရားတောင်နေပြီ။
“ကို… အေးတို့အနားလာခဲ့လေ… လိုးချင်နေပြီမလား… အေးတို့စုပ်ပေးမယ်…”
“လာပြီ… ကိုလဲ အရမ်းလိုးချင်နေတာ အေးရ…”
“ဟီး… ကိုယ့်ဟာကိုယ်အရင်မလိုးဘဲ မမနဲ့ ကလိခိုင်းချင်တာကိုး ကိုကြီးရဲ့… ခစ် ခစ်… လာ…”
ကျုပ်လဲ စောက်ဖုတ်တွေကိုပဲ လိုးချင်တာမို့ လီးစုပ်ခံရလဲ မနည်းပါဘူးလေဆိုပြီး ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ အိန္ဒြာအနား တိုးသွားလိုက်တယ်။ အနားရောက်တာနဲ့ ရင်အေးက ကျုပ်လီး မတရားတောင်နေတာကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ-
“အိန္ဒြာရယ်… အိန္ဒြာ့ကိုကြီးရဲ့လီး လိုးချင်လွန်းလို့တောင်နေရှာတာ… စောက်ဖုတ်နှစ်ခုရှိတာ… နှစ်ခုစလုံးကလဲ မအားဘူး… ခစ် ခစ်… ပြွတ်… အွင်း…”
ရင်အေး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ပြီး စုပ်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျုပ်လဥလေးတွေကို လှမ်းယက်တယ်။ သူ့တို့ချင်း ပွတ်ရင်း လီးတုနဲ့ညှောင့်နေတာကလဲ ရပ်မသွားပေ။ ကျုပ်လဲ ကိုင်လို့လွယ်တဲ့ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြီးတွေနဲ့ သူတို့နို့တွေကို စိတ်ရှိသလို ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အိန္ဒြာစုပ်အုံး… ”
အိန္ဒြာ ကျုပ်လီးကို ကိုင်ပြီး စုပ်လိုက်တယ် စုပ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အွင်း….”
“ဒါနဲ့… အိန္ဒြာက ဒီလီးတုကြီးနဲ့ အသားကျနေသလိုပဲနော်… ဘယ်သူနဲ့လုပ်ဖူးသေးလို့လဲ…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… အင်း… မမစုပ်အုံး… လုပ်ဖူးတယ်လေမမရဲ့… အရင်က မေမေနဲ့ မကြာမကြာ လုပ်ဖြစ်တယ်…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… အရင်ကဆိုတော့ အခုမလုပ်တော့ဘူးလား…”
ရင်အေးက စကားပြောဖို့ ပါးစပ်က လီးချွတ်ပေးလိုက်တာနဲ့ အိန္ဒြာကပြန်စုပ်တယ်။ အိန္ဒြာက ပြန်ဖြေဖို့ ပါးစပ်ထဲက လီးချွတ်တာနဲ့ အိန္ဒြာက ပြန်စုပ်တယ်။ သူတို့ချင်း အတိုင်အဖောက်ကို ညီနေတာပဲ။
“ပြွတ်… ပလွတ်… အွန်း… မလုပ်တာကြာပြီ…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… ဘာလို့လဲ…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… မေမေက အိန္ဒြာကို ကိုကြီးရော ကိုကိုရော လိုးပေးနေတာပဲတဲ့… မလိုတော့ပါဘူးတဲ့… သူလဲ မလုပ်ချင်တော့ဘူးတဲ့လေ… အိန္ဒြာကရပေမယ့်… မေမေ့ကိုသနားလို့ပြောတဲ့ဟာ…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… ဟုတ်သားပဲ… ကိုက သူ့လီးနဲ့ပွတ်ပေးနေလို့များလား… ပွတ်ပေးတာက စောက်ခေါင်းထဲကမှ အယားမပြေတာ…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… မသိပါဘူးမမရယ်… မေမေက အရင်လိုမဟုတ်ပါဘူး… တခါတလေ တစ်ခုခုကိုတွေးပြီးပြုံးနေတတ်တာ… တခါတလေ တစ်ခုခုကို လွမ်းနေသလိုမျိုး…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… ကို့လီးကို စိတ်ကူးယဉ်နေတာဖြစ်မယ်… ”
“ပြွတ်… ပလွတ်… ဟုတ်ရင်လဲဟုတ်မှာပေါ့… မမရယ်… အိန္ဒြာပြီးချင်ပြီ…”
“မမရောဘဲ… ပြီးမှ လိုးချင်တဲ့သူသာ တက်လိုးတော့ကိုရယ်… ပြွတ်… ”
ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာ ကျုပ်လီးကိုဆက်မစုပ်တော့ဘဲ အတူကိုင်ထားကြပြီး အချင်းချင်း နမ်းကာ စောက်စိကို အာရုံစိုက်ပွတ်ကြတာ နှစ်ယောက်သား ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပြီးသွားကြတယ်။ ခဏမှိန်းနေကြပြီးမှ ရင်အေးက အိန္ဒြာ့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းကာ အိန္ဒြာဘေးမှာ ပက်လက်လေးလှန်ပြီး ပေါင်ကားပေးတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးပေါင်ကြားမှာနေရာယူပြီး လိုးတော့တယ်။ အိန္ဒြာက ကျုပ်နဲ့ရင်အေး လိုးနေတဲ့ဘက်လှည့်လာကာ နမ်းရင်းလိုးနေတဲ့ ကျုပ်တို့လင်မယားကို လာနမ်းတော့ ရင်အေးနဲ့ကျုပ် အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုပါ တစ်လှည့်စီ နမ်းပေးကြတယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယားချင်းလဲနမ်း၊ အိန္ဒြာ့ကိုလဲနမ်းရင်း ကျုပ်က အိန္ဒြာ့ကိုရော ရင်အေးကိုပါ ဖက်ထားပေးသလို၊ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကိုရော အိန္ဒြာ့ကိုပါ ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်က အိန္ဒြာ့ကို ဗိုင်ဗရေတာလီးတု ယူခိုင်းကာ ကျုပ်လုပ်ပေးမယ်ဆိုတာကို အိန္ဒြာကလက်မခံဘဲ ကျုပ်ရဲ့လီးအစစ်နဲ့ပဲ အလိုးခံချင်တယ်တဲ့လေ။ အိန္ဒြာက ရင်အေးရဲ့စောက်စိကို လက်လေးနဲ့ ပွတ်ပေးတော့ ရင်အေး ပုံမှန်ထက် မြန်မြန်ပြီးသွားရတယ်။ ရင်အေးပြီးတော့ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ဆီကို ချက်ချင်းသွားပြီးလိုးတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်တို့ဘေးလာပြီး အိန္ဒြာ့လိုပဲ လုပ်ပေးတော့ အိန္ဒြာလဲ မြန်မြန်ပြီးသွားရပြန်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာ့ကို တစ်လှည့်စီလိုးတာ ကျုပ် သုံးချီပြီးမှ နားပြီး ရေချိုးကြရတော့တယ်။ ဆက်တိုက်လိုးတာတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့ဗျာ။ တစ်ချီပြီးရင် ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာကို တစ်ဖက်စီထားကာ ဖက်ထားပြီး အမောပြေ အနမ်းလေးပေး၊ စကားလေးတွေပြော အမောပြေမှ သုံးယောက်သား စုပ်ကြ ယက်ကြပြီး လိုးကြတာပေါ့။ သူတို့ချင်းလဲ တစ်ယောက်စောက်ဖုတ်ကို တစ်ယောက် ယက်ပေးကြသေးတယ်။ ကျုပ်တို့ ရေချိုးရင်း အိန္ဒြာ့ပစ္စည်းအတုတွေကို အတူဆေးကြောသန့်စင်ပြီးမှ ရေသုတ်ကာ ပြန်သိမ်းရတာပေါ့။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြပြီး အခန်းအပ်ကာ ဟိုတယ်ကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်တို့ အိန္ဒြာ့ကို ကျောင်းပြန်ပို့ပေးဖို့ အိန္ဒြာ့ကျောင်းကို အရင်သွားလိုက်တယ်။ ကျောင်းမရောက်ခင်မှာ ကားတစ်စီးက ကျုပ်တို့ကားကိုကျော်ပြီး ပိတ်ရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ကားရပ်လိုက်ရတယ်။ ဘာသဘောလဲ ဆိုပြီး ကျုပ်လဲ ဒေါသထွက်သွားတယ်။ တစ်ဖက်ကားပေါ်က ကောင်လေးတစ်ယောက် ဆင်းလာတယ်။
“ကိုကြီး… နေနေ… ရတယ်… အဲ့ဒါ ခလေးသူငယ်ချင်း… ခလေးဆင်းပြီးပြောလိုက်မယ်…”
အိန္ဒြာက ကားပိတ်ရပ်တဲ့ကောင်လေးက သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတော့ ကျုပ်လဲ စိတ်လျှော့လိုက်ပါတယ်။ အိန္ဒြာ ကားပေါ်ကဆင်းသွားတယ်။
“ဟဲ့ သူရ… နင်ဒါဘာလုပ်တာလဲ… ရိုင်းလှချည်လား…”
“ဘာမှလာမပြောနဲ့… နင်ပဲ ရည်းစားမထားချင်သေးဘူးဆိုပြီး… ငါ့ကိုဖြတ်ခဲ့ပြီးတော့… ဒီဘဲနဲ့နင်က ဘာတွေလဲ…”
“နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ… ငါ့ကို မဟုတ်တမ်းတရားတွေ မစွပ်စွဲနဲ့နော်…”
“ဘာမဟုတ်ရမှာလဲ… နင့်ကိုဘဲတစ်ပွေမောင်းတဲ့ ကားအပြာတစ်စီးနဲ့ ပါသွားတယ်ဆိုတုန်းက ငါမယုံခဲ့ဘူး… နင်ဟာ… ငါ့မှာ နင့်ကားကိုတွေ့ပြီး နင့်ကိုမတွေ့လို့ လိုက်ရှာလိုက်ရတာ… ငါ့ရင်တွေပူနေပြီ… ဒါနင့်ရည်းစားအသစ်မလား…”
“ရော်… နင်နဲ့တော့ခက်ပြီ… နင့်ကိုငါ သူငယ်ချင်းသံယောဇဉ်ရှိလို့ ဒီလောက် စကားလက်ခံပြောနေတာ… နင်မယုံရင် ထင်ချင်သလိုထင်လို့ရတယ်… နင်နဲ့ငါ ပြတ်ပြီးသားလေး… ဒါ ငါ့ချစ်သူဆိုတော့ရော… နင်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ…”
“နင့်ကိုငါ ဘယ်သူ့လက်မှအပါခံမှာမဟုတ်ဘူး… ငါနင့်ကိုတကယ်ချစ်တာ… ဒီလိုမျိုးဆို ငါဖေဖေ့ကို နင့်မိဘတွေဆီ လာတောင်းခိုင်းမှာနော်…”
“အဟက်… ရယ်ရတယ် ငါ့ကို အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို ဝယ်လို့ရမယ်မှတ်နေလား… သူရ… နင်လစ်လိုက်တော့…”
ပွဲက အခြေအနေမကောင်းတော့ဘူး။ အိန္ဒြာက ဒီကောင်လေးကို အရေးတယူလုပ်ပြီး ရှင်းမပြချင်ဘူးနဲ့တူတယ်။ သေသေချာချာ ရှင်းပြလိုက်ရင် ရနေတဲ့ဟာကို မလိုအပ်ဘဲ စကားတွေက ကတောက်ကဆ ပုံစံဖြစ်လာပြီ။ အိန္ဒြာနဲ့ တစ်ကျောင်းတည်းတက်နေတဲ့ ကျောင်းသားချင်းဆိုတော့ အခွင့်အရေးစောင့်ပြီး အိန္ဒြာ့ကို ဒုက္ခပေးနိုင်တာမို့ ကျုပ်လဲ ကူပြီးဖြေရှင်းပေးဖို့ ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ရတော့တယ်။
“ညီလေး… အိန္ဒြာနဲ့အကိုက ညီလေးထင်သလိုမဟုတ်ပါဘူး…”
“မဟုတ်ရင်… ဘာလို့ခင်ဗျားကားပေါ်ခေါ်တင်သွားလဲ…”
“ကိုကြီးတေဇာ… ဘာမှရှင်းပြနေစရာကိုမလိုဘူး…”
“မဟုတ်ဘူး အိန္ဒြာရဲ့… ဒီလိုအထင်လွဲနေတာ ဘယ်သူ့အတွက်မှမကောင်းဘူး… အကိုက အိန္ဒြာ့အစ်ကိုရဲ့ ယောက်ဖပါ… အစ်ကို့မှာ အိမ်ထောင်လဲရှိပါတယ်… အခုက ကိစ္စရှိလို့ခေါ်သွားတာပါ…”
“ကိစ္စရှိရင်… အိန္ဒြာ့ကားကိုဘာလို့ ထားခဲ့ရတာလဲ… အိန္ဒြာ နင်ရက်စက်လိုက်တာဟာ… လူပျိုနဲ့ဆိုရင်တောင် ငါဖြေသာပါသေးတယ်… အခုတော့ အိမ်ထောင်သည်နဲ့ဖြစ်ရတယ်လို့ဟာ…”
“ဟုတ်တယ်… ငါ အိမ်ထောင်သည်နဲ့ဖြစ်နေတယ်… နင်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ ငါ့ဟာငါဖြစ်ချင်တဲ့လူနဲ့ ဖြစ်မယ်… နင့်အပူပါလား… ကိုကြီးတေဇာ… လာသွားမယ်…”
“မောင်လေး… မောင်လေးအထင်လွဲနေတာ…”
ရင်အေးလဲ မနေသာတော့ဘဲ ကားပေါ်ကဆင်းလာတယ်။ သူရဆိုသော ကောင်လေး ရင်အေးကိုမြင်တော့မှ အံ့သြသွားတယ်။
“အစ်မက…”
“အစ်မက ဒီက ကိုတေဇာရဲ့ဇနီး… အစ်မတို့လင်မယား အိန္ဒြာနဲ့ အရေးကြီးကိစ္စပြောစရာရှိလို့ခေါ်သွားတာ… အိန္ဒြာ့ကားကို မယူသွားတာက အစ်မတို့နဲ့အတူ အိန္ဒြာပါလာတာကို သူ့အိမ်ကိုမသိစေချင်လို့ပါ…”
“ဗျာ…”
“မမ ကားပေါ်တက်တော့… အလကားနေ လိုက်ပြီး ဂျေဝင်နေတဲ့ကောင်… စိတ်ပျက်တယ်… ကိုကြီးလဲတက်တော့ သွားမယ်…”
“အိန္ဒြာ… ငါတောင်းပန်ပါတယ်ဟာ… အိန္ဒြာ… အိန္ဒြာ… ငါတကယ်မသိလို့ပါဟ…”
ကျုပ်တို့သုံးယောက်စလုံး ကားပေါ်တက်ပြီး မောင်းထွက်လာတော့ သူရဆိုသောကောင်လေး အိန္ဒြာ့ကို တစ်ဖွဖွတောင်းပန်ရင်း ကျန်ခဲ့တယ်။
“ကိုကြီးနဲ့မမက ဘာလို့ဝင်ရှင်းပြနေတာလဲ… ထင်ချင်သလိုထင် ပစ်ထားလိုက်ရမှာ…”
“ခလေးရယ်… ခလေးရဲ့သိက္ခာကျမှာပေါ့… အခုက အေး ပါလာလို့ တော်သေးတာ… နို့မို့ဆို ခလေးကိုကြီးကြောင့်သိက္ခာကျရတယ် အရှက်ကွဲရတယ်ဆိုပြီး တစ်သက်လုံး နောင်တရနေတော့မှာ…”
“ဟုတ်တယ် အိန္ဒြာရဲ့… ပြီးတော့ အိန္ဒြာနဲ့သူက တစ်ကျောင်းတည်းတက်နေတာ… အခွင့်အရေးကိုချောင်းပြီး အိန္ဒြာ့ကို ကားတင်ပြေးရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ… အချိန်မတိုင်ခင် အိမ်ထောင်ကျရင် တက်လမ်းတွေပိတ်ကုန်မှာ… ပြီးတော့ အိန္ဒြာ့ကိုလဲ တကယ်ချစ်တဲ့ပုံပဲ…”
“တော်ပါပြီမမရယ်… သူ့ဟာသူ ချစ်ချစ် မချစ်ချစ်… စိတ်မဝင်စားပါဘူး… ကိုကြီးနဲ့မမက အိန္ဒြာ့အတွက် တွေးပေးမှန်းသိပါတယ်… အိန္ဒြာမှ သူ့ကိုမချစ်ဘဲ…”
“ထားလိုက်ပါ အိန္ဒြာရယ်… ပျော်လာတဲ့ဟာလေးတွေတောင်ပျောက်ကုန်ပြီ… ခစ် ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့ မမရယ်… ခစ် ခစ်… ”
အိန္ဒြာ့ကို စိတ်မချလို့ သူ့ကားအနားအထိ လိုက်ပို့ပေးပြီးမှ ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးလဲ ကားအရှေ့ခန်းမှာ ပြန်ပြောင်းထိုင်တယ်။ ရင်အေးကို ရိုက်ပြီးလိုးတဲ့ ဖီလင်အကြောင်း မေးကြည့်တော့ ရင်အေးက အတွေ့အကြုံသစ်မို့သာ စိတ်လှုပ်ရှားတာတဲ့ သိပ်မကြိုက်ဘူးလို့ဆိုတယ်။ ကျုပ်လဲ မကြိုက်တာနဲ့တော့ အံကိုက်ပဲပေါ့။ သူရနဲ့ အိန္ဒြာ့ကြောင်းလဲ စိတ်ဝင်စားမိသည်။ သူရဆိုသော ကောင်လေးက အိန္ဒြာ့ကို အရူးအမူးတွယ်ကပ်နေပုံပင်။ နောက်ဆို အိန္ဒြာနဲ့အသွားအလာ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ရမည်ဟုတွေးမိပေမယ့် ကျုပ်နဲ့အိန္ဒြာ နှစ်ယောက်တည်းတွေ့တာ မရှိသလောက်မို့ စိတ်ပူစရာတော့ သိပ်မရှိပါ။

(အခန်း ၁၆/၃)

တစ်ရက်မှာတော့ ကျုပ်အလုပ်ကပြန်ရောက်ချိန် ဆရာမနွယ်နီထွန်းက ဆိုင်ကယ်မပါလို့ ကျုပ်ကိုလာကြိုစေချင်တဲ့အကြောင်း ပြောတယ်။ ဆရာမက ဆရာဆရာမတွေချည်းလုပ်တဲ့ အစည်းအဝေးပွဲရှိလို့ နောက်ကျမယ်ဆိုတာနဲ့ ကျုပ်လဲ ဆရာမနွယ်နီထွန်း တစ်ယောက်တည်းစောင့်နေရမှာစိုးလို့ အဝတ်အစား ကမန်းကတန်းလဲပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကိုပြေးရတယ်။ ကျောင်းတံခါးက သော့မခတ်ရသေးတာမို့ ကျောင်းထဲမှာ လူရှိသေးပုံရတယ်။ နွယ်နီ့ဆိုင်ကယ်ကိုမတွေ့ပေမယ့် အခြားဆိုင်ကယ်တစ်စီးလဲတွေ့တာမို့ နွယ်နီ့ကို အဖော်လုပ်ပြီးစောင့်ပေးမယ့် တစ်ယောက်ယောက်တော့ ရှိဟန်တူသည်။ ကျုပ်လဲ ကျောင်းထဲကိုဝင်သွားလိုက်ပြီး ရုံးခန်းဆီတန်းသွားလိုက်တယ်။ ရုံးခန်းအဝရောက်တော့ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် စကားပြောသံကြားလို့ အသာချောင်းကြည့်မိတယ်။ နွယ်နီက ခုံမှာထိုင်လျှက် စာရင်းလုပ်နေပြီး ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်က နွယ်နီနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်နေတယ်။ ကျောင်းဆရာရဲ့မျက်နှာကိုမမြင်ရပေမယ့် လူပုံစံကို မြင်ဖူးသလိုတော့ရှိနေတယ်။
“ဆရာ… ဆရာပြန်သင့်နေပြီနော်… ကျမနဲ့ အခုလိုနှစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တာ တစ်ယောက်ယောက်မြင်သွားရင် တစ်မျိုးထင်လိမ့်မယ်…”
“ဆရာမတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာ စိတ်မချလို့ပါ…”
“စိတ်မပူပါနဲ့ ကျမကိုလာကြိုမယ့်သူလဲ မကြာခင်ရောက်လာတော့မှာ… ဒီမှာလဲ ကျောင်းစောင့်ကြီးမိသားစု ရှိသားပဲ… မလိုပါဘူး…”
“ဆရာမရယ်… ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ်ဆိုလဲ မဟုတ်ရဘူး… ကျနော်စောင့်ပေးမယ်ဆိုလဲမဟုတ်ရဘူး… ဒါဆိုလဲ ကျနော်ပြောထားတဲ့ဟာလေး စဉ်းစားပေးပါအုံး… ဆရာမရယ်…”
“ဆရာရယ်… ကျမအမျိုးသားဆုံးတာဖြင့် နှစ်လ မပြည့်သေးဘူး… ဆရာ့အနေနဲ့ ဒီလိုစကားတွေ မပြောသင့်ပါဘူး…”
“ဟုတ်ပါတယ်… ကျနော်လဲ ဆရာမကိုပြောဖို့အခွင့်အရေးကမလွယ်တော့… အခွင့်သာတုန်း ပြောလိုက်တာပါ… ကျနော်စောင့်နိုင်ပါတယ်… ခြောက်လလား တစ်နှစ်လား… ဆရာမ စဉ်းစားပါ… ကျနော် ဆရာမကို တကယ်ပဲ မေတ္တာရှိတာပါ… အရင်က ဆရာမမှာ အိမ်ထောင်နဲ့မို့ ကျနော် စိတ်မကူးဝံ့ပေမယ့်… အခုတော့ ကျနော် တကယ်ပဲ ဆရာမကို မိသားဖသားပီပီ တောင်းရမ်းလက်ထပ်မှာပါ…”
“ဆရာရယ်… ကျမ တကယ်ပဲ ဒါတွေမစဉ်းစားချင်တော့ဘူး… ရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် ဆရာရယ်… ကျမ အိမ်ထောင်ထပ်ပြုဖို့ စိတ်ကူးကို မရှိတော့တာ…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီနဲ့ ဒီဆရာရဲ့ပက်သက်မှုကို သိသင့်သလောက်သိရပြီမို့ လူလုံးထွက်ပြဖို့ ဆုံးဖြတ်ကာ ခြေဖွ၍နောက်ပြန်လျှောက်ပြီးမှ ခြေသံပေးကာ ပြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။
“နွယ်နီ… သြော် နင်ကအဖော်ရှိသားပဲ… ငါက နင်အဖော်မရှိဘူးမှတ်လို့ အမြန်ပြေးလာတာဟ…”
“သြော်… ဆရာမမိတ်ဆွေလာကြိုမယ်ဆိုလို့ ဘယ်သူများလဲမှတ်တယ်… ကိုတေဇာကိုး…”
“သြော် ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်း…”
“အင်း… ဆရာမခင်ပွန်း နာရေးတုန်းကမှ ဆုံဖူးတာနော်… ဆရာတွေဘာတွေ လုပ်မနေပါနဲ့ဗျာ… ကိုတင်မောင်ဝင်းဆိုရပါပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ… အဲ ကိုတင်မောင်ဝင်း… ကိစ္စရှိရင် သွားပါ… နွယ်နီ့ကို စောင့်ပေးလို့ ကျေးဇူးပါ… ကျနော်ပဲ စောင့်ခေါ်ပြီး အိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ်…”
“အေးဗျာ… ကိုတေဇာရှိနေရင် စိတ်ချရပါပြီ… ကျနော်ပြန်လိုက်အုံးမယ်… ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူးဗျာ… လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေပဲ… ကျနော့်မှာ စောင့်ရှောက်ရမယ့် ဝတ္တရားရှိပါတယ်… ဒါဆိုသွားပြီ ကိုတေဇာရေ… ဆရာမ ကျနော်သွားမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကိုတင်မောင်ဝင်း…”
“ကျေးဇူးပါ ဆရာ…”
ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်း ထွက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုကြည့်နေမိတယ်။ ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်းက လူပျို၊ လူရည်မွန် စကားပြောရာမှာလဲ ပြေပြစ်ပြီး ဖော်ရွေတယ်။ သူလိုလူက နွယ်နီ့လို မုဆိုးမလေးကို ကမ်းလှမ်းတာ ဝမ်းသာစရာဆိုပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတော့ နွယ်နီ့ကို အနည်းငယ် နှမြောမိသေးတယ်။
“ကိုရာ မျှော်လိုက်ရတာ… ရောက်လာပေလို့ပဲတော်တော့တယ်…”
“ကိုလဲ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း အေးကပြောလို့ ရေတောင်မချိုးနိုင်ဘဲ အဝတ်အစားလဲပြီး ထွက်လာတာ နီရ…”
“အင်းပါ… နီလဲ အခုမှပဲ စိတ်ပေါ့သွားတယ်… ကို့မယားကို သူများက လာကြူနေတာသိလား…”
“သိသားပဲ… ကို ချောင်းနားထောင်နေတာ…”
နွယ်နီ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖတ်ခနဲ လာရိုက်တယ်။
“ကိုရာ… ကို့မယားကို သူများကဖွန်ကြောင်နေတာကို ချောင်းနားထောင်နေရလား…”
“ကိုလဲ… မဟုတ်တရုတ်လုပ်ရင်တော့ ချက်ချင်းဝင်လာမလို့ပဲ… ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးနဲ့ ပြောနေတာမြင်လို့… သူဘာတွေပြောမလဲ သိချင်လို့ နားထောင်နေတာ… နီ ငြင်းမယ်ဆိုတာလဲသိသားပဲ… ကို့မယားလေးကို ကိုက ယုံကြည်စိတ်ချပြီးသား…”
“ဟွန့်…”
ဒီတော့မှ နွယ်နီ ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ အခုအချိန်အထိ ကျုပ်က နွယ်နီ့အရှေ့က ဆရာလေး ကိုတင်မောင်ဝင်း ထိုင်သွားတဲ့ခုံမှာပဲ ထိုင်နေဆဲ။ ရုတ်တရတ် တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာခဲ့ရင်လဲ ဒီအတိုင်း ထိုင်စကားပြောနေကြတဲ့ပုံပေါက်အောင်ပေါ့။
“လုပ်စရာ တော်တော်ကျန်သေးလား နီ…”
“လုပ်စရာမရှိ ကြံဖန်လုပ်နေတာ… ဒါတွေက နောက်နေ့မှလုပ်လဲရတယ်… တမင်အလုပ်ရှုပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကို့ကို စောင့်နေတာ… ခစ် ခစ်…”
“ဘာလို့… ”
“ဟီး… ကိုနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးမတွေ့ရတာ ကြာပြီလေ… အဲ့ဒါကြောင့်… ဟီး… ဟီး…”
“အာ… ဒီကျောင်းထဲမှာလား…”
“အွန်း… ”
“ဒီရုံးခန်းထဲမှာလား…”
“ဒီမှာတော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ… အေးစာသင်တဲ့ အခန်းထဲမှာ…”
“ဖြစ်ပါ့မလား… ကျောင်းစောင့်ကြီးက မကြာမကြာ ပတ်ကြည့်တယ်မလား…”
“ရပါတယ်… သူလာရင် ပုန်းမှာပေါ့…”
“ရင်တောင်ခုန်လာပြီကွာ… ဒါဆိုလဲ သွားစို့…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်နဲ့ ဆရာမနွယ်နီထွန်း ထိုင်နေရာကနေထလိုက်တယ်။
“နီ့အိတ်တွေ… စာအုပ်တွေ မသိမ်းတော့ဘူးလား…”
“ကိုကလဲ… ဒါတွေ ဒီအတိုင်းထားခဲ့မှ အလုပ်လုပ်နေတဲ့သူ ရှိသေးတယ်ဆိုပြီး ကျောင်းတံခါးသော့မခတ်မှာပေါ့… တော်ကြာ ခြံစည်းရိုးကျော်ထွက်နေရအုံးမယ်… ခစ်ခစ်… ကို့ဖုန်းကို ဆိုင်းလန့်(silence) လုပ်ထားအုံး… ”
“အင်း…”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းထုတ်ကာ ဆိုင်းလန့်လုပ်ပြီးမှ နွယ်နီနဲ့အတူ ရုံးခန်းထဲက ထွက်တယ်။ ရုံးခန်းတံခါးကို စေ့ရုံစေ့ကာ မီးတွေဖွင့်ခဲ့လိုက်တယ်။ နွယ်နီစာသင်တဲ့အခန်းဆိုတာ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်း စာသင်ယူတဲ့အခန်းပေါ့။ နွယ်နီက အတန်းပိုင်ဆိုတော့ သူ့မှာ အခန်းသော့ရှိမှာပေါ့။ နွယ်နီက ကျောင်းစာသင်ဆောင် အဆုံးက သူ့စာသင်ခန်းဆီကို အရိပ်အခြေကြည့်ပြီးသွားတယ်။ စိတ်လဲ တော်တော်လှုပ်ရှားရပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ကြည့်ပြီး သွားရတာ။ နွယ်နီက သူ့စာသင်ခန်းတံခါးသော့ကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ကျုပ်လက်ထဲကို သော့ထည့်ပေးတယ်။
“ကို… ဒီတံခါးကို သော့ပြန်ခတ်လိုက်… နီ ပြူတင်းတံခါးဖွင့်ပေးမယ်… ကို အဲ့ကနေကျော်ဝင်လိုက်နော်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီပြောတဲ့အတိုင်း တံခါးမကို သော့ပြန်ခတ်လိုက်ပြီးမှ နွယ်နီ ဖွင့်ပေးတဲ့ ပြူတင်းပေါက်ကနေ ကျော်ဝင်လိုက်ကာ ပြူတင်းတံခါးကို ပြန်ချက်ချလိုက်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ နွယ်နီက ကျုပ်ကို နံရံအကွယ်ဆီဆွဲခေါ်ပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်သိပ်နှစ်သက်ရတဲ့ နွယ်နီ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို သူ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်နေရင်းက ကျုပ်ပုဆိုးကို လှန်ပြီး အတွင်းခံကို လျောချကာ ကျုပ်လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီ ကျုပ်လီးကို ထိုင်ပြီးစုပ်ပေးတော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား စိတ်တွေလဲ တအား ထနေကြတယ်။ လီးက တောင်နေပြီးသားမို့ နွယ်နီ့ကို ကြာကြာမစုပ်စေဘဲ ထူလိုက်ကာ နံရံကိုမှီစေပြီး သူ့ထမိန်ကိုလှန်တင်တော့ နွယ်နီက ထမိန်ကို ခါးမှာပတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ပင်တီကို လျောချလိုက်ပြီး၊ သူ့အရှေ့ဒူးထောက်ကာ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးတယ်။ နွယ်နီ ပါးစပ်လေးပိတ်ပြီး ညည်းတယ်။ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ကလဲ အရည်တွေရွှဲအိုင်ပြီး ဖောင်းအိနေလို့ ကျုပ် မြိန်ရေရှက်ရေ ယက်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုအတင်းဆွဲထူပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမပြီး လိုးလိုက်တယ်။ ပုံမှန် မနှေးမမြန်လေး လိုးနေရင် နွယ်နီ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီအဖြူလေးကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ဘရာကို လှန်တင်ကာ သူ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်းလိုးတယ်။ နွယ်နီကတော့ နံရံမှီလျှက် ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုသာဖိနမ်းတယ်။ အဲ့လိုဖိနမ်းနေတော့ ညည်းသံကိုလဲ ထိန်းပြီးသားဖြစ်နေတယ်။ နွယ်နီ အသက်ရှူသံပြင်းလာတော့ သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာသိလို့ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးတယ်။ နွယ်နီဆက်မနမ်းနိုင်တော့ဘဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ပါးစပ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ပြီးညည်းတယ်။ နွယ်နီပြီးသွားတော့ သူ့ကိုခဏ အမောဖြေစေရင်း နို့လေးတွေကို စို့ပေးတယ်။ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ကလဲ မျှော့စောက်ပက်လို့မပြောရဘူး အရမ်းကို လိုးလို့ကောင်းတာ။ ကျုပ်လီးကို ညှစ်တာများ အီဆိမ့်နေတာပဲ။ ဒီစောက်ဖုတ်လေး သူများလက်ထဲပေးရမှာ တကယ်နှမြောတာ။ အချိန်ကလဲ နေတောင်မဝင်သေးလို့ အလင်းရောင်က မှန်ပြူတင်းတွေကိုဖောက်ဝင်ကာ ကောင်းစွာရနေတယ်။ နွယ်နီအမောပြေတော့ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲကချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို တစ်ဖက်လှည့်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက အလိုက်သင့် နံရံလက်ထောက်ကာ ဖင်လေးပစ်ကော့ပေးတယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့ခါးမှာပတ်ထားတဲ့ သူ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ အခုမှ နွယ်နီ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်နဲ့ အိုးကြီးက ပိုလှသွားတယ်။ ကျုပ် နွယ်နီရဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို မနေနိုင်ဘဲ ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်ကနေ လက်နဲ့ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပြီး ခဏလောက် ထိုင်နမ်းမိသေးတယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အခြေအနေက သိပ်အဆင်မပြေတာမို့ ခဏဲသူ့ဖင်ကြီးတွေကိုနမ်းပြီး ကုန်ပေးထားတဲ့ နွယ်နီ့အနောက်ကနေ ထမိန်လေးကို စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်လို့ရရုံ လှန်ပြီး လီးကိုထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နွယ်နီ့စောက်ပက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ဆီးပြီးညှစ်ထားတာ။ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ။ ကျုပ် သူ့ခါးကိုကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း လီးအဖျားကနေ အရင်းအထိ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီးလိုးတယ်။ ပြန်သွင်းလိုက်တိုင်းနွယ်နီ့ဖင်နဲ့ ကျုပ်ပေါင်ရင်းက ဖတ်ခနဲရိုက်သံထွက်လာတယ်။ တစ်ချက်ချင်းဆိုပေမယ့် ဆောင့်ဆောင့်သွင်းတာမို့ တစ်ချင်ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း နွယ်နီ အင့်ခနဲ ဟင့်ခနဲ ညည်းနေရတယ်။ နွယ်နီ နံရံကို လက်ထောက်၊ ပါးအပ်ပြီး မျက်လုံးကိုသာ မှိတ်ထားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ချက်ချင်းလိုးနေရာကနေ အရှိန်ကို တစ်ဖြည်းဖြည်း တင်လာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးတော့ နွယ်နီလဲပြီး ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပြီးကာနီး အတင်းဆောင့်နေတုန်းမှာ မှန်ထဲက လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုကို သတိပြုမိသွားတယ်။ တကယ်တော့ ကျောင်းပြူတင်းတံခါးမှန်တွေက အကြည်တွေပါ။ တကယ်ဆို ကြည့်မှန်လို ကိုယ့်နောက်ကျောက အရိပ်ကို မြင်နိုင်ဖို့မလွယ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ် ကျောင်းသားတစ်ယောက်ယောက်က လက်ကမျင်းပြီး အပြင်ဘက်ကနေ စတစ်ကာ(sticker) ကပ်သွားပုံရတယ်။ အဲ့စတစ်ကာ တစ်ဝိုက်လေးကပဲ မြင်ရတာ။ ကျုပ်ပြီးလုပြီးခင် အခြေအနေမှာ  အဲ့နေရာလေးကို မသိမသာ သေချာ အကဲခတ်နေတာ။ ဖုန်းနဲ့တူတယ်။ သေပြီ။ ကျုပ်တို့တော့ ချောင်းပြီး ဖုန်းနဲ့အရိုက်ခံနေရပြီ။ ရင်ထဲတော်တော်ထိတ်သွားတယ်။ နွယ်နီ့အတွက်လဲ စိတ်ပူသွားတယ်။ ဒီအချိန် ဒီကျောင်းထဲမှာ ကျောင်းစောင့်မိသားစုကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမရှိ။ ပြီးတော့ နွယ်နီနဲ့ စတွေ့တုန်းက ကျောင်းစောင့်မိသားစုရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုကို မျက်မြင်မြင်ခဲ့ရတာမို့ ချောင်းရိုက်နေတဲ့သူကို အမိဖမ်းကာ ပြန်အကျပ်ကိုင်ပြီး ဗွီဒီယိုကို ပြန်ဖျက်ခိုင်းလို့ရနိုင်တယ်။ နွယ်နီ့ကို ပြောပြလိုက်ရင် ထိတ်လန့်သွားနိုင်တာမို့ ကျုပ် မပြောသေးဘဲ ထားလိုက်ပြီးတယ်။ ပြီးသွားတော့လဲ မှန်ထဲကမြင်နေရတဲ့ ဖုန်းတပိုင်းတစလေးကို ပျောက်သွားမှာစိုးလို့ မသိမသာ အကဲခတ်ရသေးတယ်။  ပြီးတော့ နွယ်နီ့ကိုဖက်ကာ အနမ်းလေးပေးပြီး အပြင်ကလူ ကြားလောက်မယ့်အသံမျိုးနဲ့
“နီ… ကိုလိုးလို့မဝသေးဘူးကွာ…”
“ခစ် ခစ်… မဝရင်လဲ ထပ်လိုးပေါ့ကိုရာ… လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးချင်လို့ ဒီကိုခေါ်လိုက်တာပဲဟာ…”
“အခု ကို ရှူးပေါက်ချင်လို့ အိမ်သာခဏပြေးလိုက်အုံးမယ်… ပြန်လာရင် ထပ်လိုးမယ်… တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီးလိုးမယ်… ”
“ဟင့်… ကို့သဘောကွာ… ပြွတ်… မြန်မြန်ပြန်လာနော်… ”
“အင်းပါနီရဲ့… ပြွတ်…”
ကျုပ်နွယ်နီ့ကို စာသင်ခန်းထဲမှာ ထားခဲ့ပြီး ပြူတင်းတံခါးကနေ ကျော်ထွက်လိုက်တယ်။ အိမ်သာဘက်ကို အယောင်ပြလေးသွားပြီးမှ ခေါင်းငုံ့ကာ နောက်ပြန်လှည့်သွားလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့စာသင်ခန်းက အဆောင်အဆုံးမှာဆိုတော့ အဲ့ဘက်ကနေပတ်ပြီး စာသင်ခန်းနောက်ကျောဘက်ကို သွားလိုက်တယ်။ မြင်ရတာက ဂါဝန်ရှည်နဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဗျ။ မျက်နှာ မမြင်ရပေမယ့် ဒါဟိုတစ်ခါ သူ့အဖေနဲ့ အလိုးခံနေတဲ့ ကောင်မလေးပဲဖြစ်မယ်လို့တွေးမိတယ်။ ကျုပ် အိမ်သာသွားတုန်း သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို ပြန်ကြည့်နေပုံရတယ်။ ကျုပ်ကိုသတိမထားမိဘူး။ ကျုပ်လဲ ခြေဖွဖွနင်းပြီး သူ့အနားတိုးကပ်သွားလိုက်တယ်။ သူ့အနားရောက်တော့ ရုတ်တရတ် ကောင်မလေးလက်ထဲက ဖုန်းကို ဆတ်ခနဲ လုပြီး ကောင်မလေးကို ချုပ်ကာ ပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက ရုန်းကန်ပြီး အော်ဟစ်မယ့်ပုံစံလုပ်နေလို့ ကျုပ်သူ့နားအနားကပ်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။
“ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်နော်… မဟုတ်ရင် မင်းအဖေနဲ့မင်း လိုးနေကြတဲ့အကြောင်း ငါ တစ်ကျောင်းလုံးသိအောင် ဖွလိုက်မှာ…”
ဒီတော့မှ ကောင်မလေး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အသံမထွက်နဲ့နော် အသာတကြည် အခန်းထဲလိုက်ခဲ့။ ကောင်မလေးက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ် သူ့ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားတဲ့လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ပြူတင်းတံခါးမှန်ကို ခေါက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ခေါင်းက ပြူတင်းပေါက်ကိုကျော်ထွက်နေတော့ နွယ်နီက လှည့်ကြည့်ကာ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားပြီး ပြူတင်းတံခါးကိုလာဖွင့်ပေးတယ်။
“ကို… ဘယ်လိုလုပ်… အို… နန္ဒာ…”
“နောက်မှပြော… ရော့ ဒီဖုန်းကိုယူထား… ကိုသူ့ကို မ တင်ပေးမယ် အပေါ်ကိုဆွဲတင်လိုက်…”
“ပေးပေး…”
နွယ်နီ ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့ဖုန်းကို ယူလိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲ ထည့်ထားတယ်။ ကျုပ် နန္ဒာဆိုသောကောင်မလေးကို ပေါင်ကနေ ချီမပြီး ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်တင်ပေးကာ ကျုပ်ပါလိုက်တက်လိုက်တယ်။ ကျုပ် အခန်းထဲဆင်းလိုက်ပြီး နန္ဒာ့ကိုလဲ အောက်ချပေးပြီး ပြူတင်းတံခါးကိုပြန်ပိတ်ကာ ချက်ထိုးလိုက်တယ်။ အရေးပေါ်အခြေအနေဆို ပုန်းလို့ရအောင် နွယ်နီရော နန္ဒာ့ကိုပါ ဟိုဘက်ခြမ်းကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကို ခုံမှာ ထိုင်စေပြီးမှ
“နီ… ဒီပြူတင်းပေါက်က ချက်ချထားပြီးသားလား…”
“အင်း… ဒါနဲ့ နန္ဒာက ဘယ်လိုလုပ် ပါလာတာလဲ…”
“ကိုနဲ့နီလိုးနေတာကို သူက ဖုန်းနဲ့ခိုးရိုက်နေတာမြင်လို့ ဖမ်းခေါ်လာတာ…”
“ဘုရား… ဘုရား…”
“နီ ခုနကဖုန်းပေး… ”
“ရော့… ကို…”
“နန္ဒာ ညီမလေး… ဖုန်းကိုလော့ခ်ဖွင့်ပေး အကို ခုနကဗွီဒီယို ဖျက်လိုက်မယ်…”
“ဟင့်အင်း… နန္ဒာ့ဘာသာ ဖျက်လိုက်ပါမယ်..”
“အကိုကိုယ်တိုင်သေချာဖျက်လိုက်ရမှ စိတ်ချမှာမို့လို့ပါ…”
“နန္ဒာ့ဖုန်းထဲမှာ… အကိုတို့ကိုပြလို့မရတဲ့ဟာတွေရှိလို့ပါ… နန္ဒာတောင်းပန်ပါတယ် နန္ဒာ တကယ်ဖျက်ပေးပါ့မယ်…”
“ဒီလိုတော့မဖြစ်ဘူးလေ နန္ဒာရဲ့… လုပ်ပါ အစ်မလဲ ကိုယ်တိုင်ဖျက်လိုက်ရမှစိတ်ချမှာ နန္ဒာ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို အစ်မတို့ သိနေတာ နန္ဒာသိလား…”
“ဟင်… ဆရာမလဲ သိနေတာလား…”
“ဟုတ်တယ်… လော့ခ်ဖွင့်ပေးနော်…”
“တကယ် ဖွင့်ပေးလို့ မဖြစ်လို့ပါ…”
“ဒါဆိုလဲရတယ်လေ… နန္ဒာ ကိုနဲ့အလိုးခံလိုက်… အစ်မလဲပြန်ပြီး ဗွီဒီယိုရိုက်ထားမယ်… ဒါဆိုရင်ရော ဖြစ်လား…”
“ဟင်… ”
“နီ…”
“ကို… ဒီလိုလုပ်မှပဲ ဖြစ်တော့မှာ… သူ့ကိုအကြပ်ကိုင်စရာ တစ်ခုခုတော့ လက်ထဲမှာကိုင်ထားမှဖြစ်မှာ… သူ့အဖေနဲ့ကိစ္စကလဲ လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြစရာ ရှိတာမဟုတ်ဘူး… နီက ကို့ကို ပိုပြီးတောင် သူနဲ့ ပေးမလိုးချင်သေးတယ်… သူက ပါကင်လဲ မဟုတ်တော့ပါဘူး… သူ့ဖေနဲ့အပြင် ရည်းစားနဲ့ပါ လိုးပြီးသားနေမှာ.. ဘယ်လိုလဲ… လက်ခံလား နန္ဒာ…”
“အင်းပါ… ဖုန်းကိုမပြရရင်ပြီးရော…”
ကျုပ်လဲ အံ့သြရတယ်။ ဒီဖုန်းထဲမှာ ဘယ်လိုလျှို့ဝှက်ချက်တွေ ရှိနေတာမို့ ဖုန်းမပြရရင်ပြီးရောဆိုပြီး အလိုးခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါလိမ့်။ ပိုပြီးသိချင်လာသလို ပိုပြီးလဲဖော်ထုတ်ချင်လာတယ်။ နန္ဒာ့ကို စည်းရုံးသိမ်းသွင်းမှပဲလို့ တွေးမိတယ်။
“ကို… ပုဆိုးချွတ်လိုက်တော့… ကို့ဖုန်းပေး… နန္ဒာ… ကို့လီးကို အရင်စုပ်ပေးလိုက်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့အတွက် မဖြစ်မနေလုပ်ရမယ့်ကိစ္စဆိုတော့ ရင်အေးဆီက ခွင့်မတောင်းတော့ဘဲ နန္ဒာ့ကိုလိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် ပုဆိုးနဲ့ အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ နန္ဒာ ကျုပ်လီးကိုကြည့်ပြီး အံ့သြနေတယ်။ နွယ်နီကတော့ ကျုပ်ဖုန်းနဲ့ ဗွီဒီယို စရိုက်နေပြီ။
“ကဲ… နန္ဒာ ရပြီ… စ စုပ်တော့…”
နန္ဒာက ကျုပ်လီးကို မရဲတရဲလေးကိုင်ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နန္ဒာ မျက်လုံးလေးမှေးကာ စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ရင်း လျာလေးတွေနဲ့ပါ ကစားပေးတယ်။ နွယ်နီ့ကို လှမ်းကြည့်တော့ ဗွီဒီယိုရိုက်ရင်း ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျုပ်လီးက တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တောင်လာတော့ နန္ဒာက အားရပါးရ လက်လေးနဲ့ကစားပြီး စုပ်နေတုန်း။
“ရပြီနန္ဒာ… အရမ်းကောင်းတယ်… ကျေးဇူးပဲကွာ… နန္ဒာ ဒီခုံပေါ်မှာပဲ လှဲလိုက်တော့… အကို နန္ဒာ့ပင်တီ ချွတ်လိုက်မယ်နော်…”
“ဟုတ်…”
နန္ဒာ ခုံပေါ်မှာ ပက်လက်လေးလှန်ပေးတော့ ကျုပ် နန္ဒာ့ပင်တီလေးကိုချွတ်ပေးတယ်။ နန္ဒာက အလိုက်သင့်လေးနေပေးရင်း သူ့ကို ဖုန်းနဲ့ ဗွီဒီယိုရိုက်နေတဲ့ နွယ်နီ့ကိုမကြည့်ဘဲ ကျုပ်ကိုသာ ရီဝေဝေ မျက်လုံးလေးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ နန္ဒာ့စောက်ဖုတ်က အတွေ့အကြုံတော်တော်ရှိပုံရသည်။ အဖတ်လေးတွေတောင်လန်နေပြီ။ ပြောရရင် နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်လောက်တောင်မှ မလတ်တော့ဘူး။ ကျုပ် နန္ဒာ့ကို ဖုန်းဖွင့်ပြစေချင်လို့ ကျုပ်ဘက်ပါအောင် စည်းရုံးဖို့ သူ့ကို ယုယုယယ လိုးပေးမယ်လို့တွေးကာ နန္ဒာစောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ နန္ဒာ သူ့ကို ကျုပ် ဘာဂျာပေးမှာမဟုတ်ဘူးလို့ ယူဆထားပုံရတယ်။ ကိုယ်လေးတောင် ဆတ်ခနဲ တုန်သွားတယ်။ စောက်ပက်အကွဲချောင်းလေးကို လျာလေးနဲ့သပ်တင်လိုက်ရင်း ကြွက်နားရွက်လေးတွေ ဆွဲဆွဲစုပ်တယ်။ စောက်ပက်လေးကိုဖြဲပြီး စောက်ခေါင်းထဲ လျာထိုးထည့်တယ်။ နန္ဒာ ညည်းသံလေး တွေထွက်ပြီး ကျုပ်ဆံပင်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်သူ့စောက်စိလေးကို တပြွတ်ပြွတ်ဆွဲစုပ်ပြီး လျာဖျားလေးနဲ့ကစားပေးတော့ ခါးလေးကော့တက်လာပြီး ညည်းသံလေးက ပိုကျယ်လာတယ်။ ခဏနေတော့ နန္ဒာ့ဖင်လေး ပြန်ပြုတ်ကျသွားကာ ကိုယ်လေးတုန်ယင်ပြီးပြီးသွားတော့ ကျုပ် သူ့စောက်ကယ်လေးတွေ စုပ်ယူမျိုချလိုက်တယ်။ ကျုပ် နန္ဒာ့ကိုယ်ပေါ် တွားတက်သွားပြီး မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အမောဖြေနေတဲ့ နန္ဒာ့မျက်နှာကိုကြည့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ နန္ဒာ မျက်လုံးလေးပွင်လာပြီး ကျုပ်သူ့ကိုကြည့်နေတာ မြင်တော့ ရှက်ပြီး မျက်နှာလေးရဲသွားကာ သူ့မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာမှမပြောဘဲ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ပေါ်တင်ပြီးပွတ်နေလိုက်တယ်။
“ဟင့်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တာမဟုတ်ဘူး…”
“မျက်နှာမပြရင်… မထည့်ပေးဘူးကွာ..”
“အာ… မထည့်ချင်မထည့်နဲ့ပေါ့…”
“မျက်နှာမပြဘူးလား…”
“မပြဘူး…”
“မပြအုံးကွာ… အင့်… အင့်…”
“အ… ခစ်ခစ်… ယားတယ်လို့… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ် နန္ဒာ့ခါးလေးတွေကို ကလိထိုးတော့ နန္ဒာ ကျုပ်လက်ကို လိုက်ဆွဲတော့ သူ့မျက်နှာကို အလိုလိုပြပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ပြီးမျက်စောင်းထိုးတယ်။
“သူ့ရည်းစားလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့… ဘာလို့ နန္ဒာ့မျက်နှာကြည့်ချင်နေတာလဲ…”
“ရည်းစားမဟုတ်ပေမယ့်လဲ… ဒါလုပ်တယ်ဆိုတာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး နွေးနွေးထွေးထွေး ကြင်ကြင်နာနာ လုပ်မှ ပျော်ဖို့ကောင်းမှာပေါ့… ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်…”
နန္ဒာ ကျုပ်ကို ခေါင်ငြှိိမ့်ပြတယ်။
ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့စောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီး ဖိထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နန္ဒာ့စောက်ပက်က ကျုပ်လီးနဲ့တော့ ကျပ်နေတုန်းပဲ။
“အာ့… ဖြည်းဖြည်း… အကို့ဟာ အရမ်းကြီးတယ်…”
“အင်းပါ… အခု အရမ်းနာလို့လား…”
“ကျပ်တက်တက်ကြီး ဖြတ်နေတာ… နာတော့မနာပါဘူး…”
“လာ… အကို့ကိုဖက်ထား… မနာစေရဘူး… စိတ်ချနော်…”
ကျုပ် နန္ဒာ့လက်ကိုယူပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ နန္ဒာ ကျုပ်ကို ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့ကိုယ်အောက်ထဲ လက်ထိုးထည့်ပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်တာမို့ နန္ဒာနဲ့ ကျုပ် ကိုယ်ချင်း ပူးကပ်သွားကြတယ်။ မျက်နှာချင်းကလဲ အရမ်းနီးကပ်နေတယ်။ ကျုပ် ခါးလေးကိုလှုပ်ပြီး ဝင်သလောက်လေးနဲ့ အရင်လိုးတယ်။ နန္ဒာ့စောက်ပက်က အရည်လိုက်လာပြီး နန္ဒာလဲ တစ်စတစ်စ ပိုညည်းလာတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ လိုးရင်း တစ်ဖြည်းဖြည်းသွင်းလာလိုက်တာ နန္ဒာ နာရမှန်းတောင်မသိတော့ဘဲ ညည်းနေရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီ။ ကျုပ် မနှေးမမြန်လေးလိုးနေတယ်။ နန္ဒာနဲ့ကျုပ် စေ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်စိုက်ကြည့်နေရင်း နန္ဒာပါစပ်လေးက ဟစိ ဟိစိနဲ့ ကျုပ်ကို ပိုတင်းအောင်ဖက်လာတယ်။ လိုးနေရင်း နန္ဒာ အသက်ရှူသံပြင်းလာတော့ ကျုပ် အရှိန်တင်ပြီးလိုးလိုက်တယ်။ နန္ဒာရုတ်တရတ် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုပြန်နမ်းပေးရင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပေးတာ နန္ဒာ ကိုယ်လေးတုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားတော့တယ်။ သူပြီးသွားတော့ နန္ဒာ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုငြိမ်ထားပေးပြီး နမ်းလက်စကို ဆက်နမ်းနေလိုက်တယ်။ နန္ဒာစောက်ပက်က ပွစိပွစိနဲ့ ကျုပ်လီးကို ညှစ်နေတယ်။ နန္ဒာ မျက်လုံးလေးပွင့်လာတော့မှ ကျုပ် နမ်းနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့နန္ဒာ မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်နေကြတယ်။
“နန္ဒာ…”
“ရှင်…”
“အကို မပြီးသေးဘူး…”
“အင်း… ဆက်လုပ်လေ…”
ကျုပ် နန္ဒာစောက်ပက်ထဲမှာ ငြိမ်ထားတဲ့လီးကို ပြန်ပြီးလိုးတယ်။
“နန္ဒာ… နန္ဒာက ငယ်လဲငယ်သေးတယ်… လှလဲလှတယ်… ဘာလို့ဒီလိုတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲကွာ… နန္ဒာ့ကြောင့် သူများ ဒုက္ခရောက် အရှက်ကွဲမှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား… ပြွတ်…”
“နန္ဒာသိပါတယ်… အင်း… ဟင်း… နန္ဒာအခုလိုလုပ်တာ မကောင်းဘူးဆိုတာ… ဒါပေမယ့်… ဟင်း…”
“ဒါပေမယ့်ဘာဖြစ်လဲ… ဟင်…
ဒီဗွီဒီယိုတွေ လိုင်းပေါ်တင်လို့ နန္ဒာ့အတွက် ဘာအကျိုးရှိမှာလဲ… အခုလိုလူမိသွားရင် နန္ဒာ သိက္ခာကျတာပေါ့… အကိုက နန္ဒာ့ကို ကိုယ့်ညီမလို သဘောထားလို့ ပြောတာပါ…”
“နန္ဒာမတင်ပါဘူး… အင်း… ဟင်း…”
“နန္ဒာမတင်ဘဲ… ဘာလို့ ဒီလိုလိုက်ရိုက်နေလဲကွာ… နန္ဒာ အဲ့လောက်စိတ်ထား မယုတ်ညံ့ဘူးဆိုတာ… အကိုသိပါတယ်…”
“အင့်… ဟင်း… ဟင်း… ”
နန္ဒာ က အသက်ရှူသံပြင်းလာပြီး ပြီးတော့မှာမို့ စကားမပြောတော့ဘဲ နမ်းပေးလိုက်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးလိုက်တော့ နန္ဒာနောက်တစ်ကြိမ် ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ပြီးသွားပြန်တယ်။ နန္ဒာ အမောပြေတော့ အိခနဲငိုချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့ကိုထူလိုက်ပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ လီးစွပ်လျှက်အတိုင်းပဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး ထိုင်လျှက် ဖက်ထားလိုက်ရင်း သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ချော့နေလိုက်တယ်။
“နန္ဒာရယ်… ဘယ်လိုတွေများ စိတ်ဆင်းစရာတွေရှိနေလို့လဲ ညီမလေးရယ်…”
“ဟင်း… နန္ဒာ အစ်ကိုနဲ့ ဆရာမကိုပြပါမယ်… ဆရာမ နန္ဒာ့ကိုဖုန်းပေးပါ…”
နွယ်နီက ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဗွီဒီယိုရိုက်တာ ရပ်လိုက်လဲမသိဘူး သူလဲ ကျုပ်တို့ကို ထိုင်ကြည့်နေတာ။ နွယ်နီက နန္ဒာ့လက်ထဲကို ဖုန်းထည့်ပေးလိုက်တော့ နန္ဒာ ဖင်းဂါးပရင့်(finger print)ကို သူ့လက်နဲ့ထိပြီး ဖွင့်ကာ သူ့ဖုန်းကို လှန်လှောလိုက်ပြီး ကျုပ်လက်ထဲကို ထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နန္ဒာပေးတဲ့ ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုဖိုင်တွေကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးပါပြူးသွားတယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်အနားမှာရပ်ပြီး အတူလာကြည့်နေတော့ သူလဲ အံ့သြသွားတယ်။

(အခန်း ၁၆/၄)

ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုတွေကိုဖွင့်ကြည့်တော့ မိန်းကလေး အရွယ်စုံ ရေချိုးနေတာ၊ လမ်းလျှောက်နေတဲ့အချိန် နောက်ကနေ ဖင်ကိုရိုက်ထားတာ၊ အောက်စလွတ်တာ၊ အတွဲတွေ ချိန်းလိုးတာ နှိုက်တာ စုပ်တာတွေ၊ အိမ်သာထဲမှာ သေးပေါက်တာ၊ အဝတ်လဲတာ စသဖြင့် ဗွီဒီယိုမျိုးစုံ ပါတယ်။ တစ်ချို့ဗွီဒီယိုတွေမှာ မျက်နှာတွေပါမြင်ရတယ်။ နွယ်နီတို့ ကျောင်းက ဆရာမတွေလဲ မလွတ်ဘူး။ ကျောင်းသူတွေပါ ပါသေးတယ်။
“နန္ဒာရယ်…ညီမလေးရယ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ဟင့်…နန္ဒာ့ကောင်လေးက ရိုက်ခိုင်းတာ… အစ ကတော့ သူ့ကိုချစ်လို့ ရိုက်ပေးတာ… တစ်ခေါက် နန္ဒာရိုက်တဲ့ဗွီဒီယိုက အွန်လိုင်းပေါ်မှာ အရမ်းနာမည်ကြီးသွားပြီး နန္ဒာ့သူငယ်ချင်း ရှက်ပြီး ကျောင်းထွက်သွားတာ… နန္ဒာ အရမ်းနောင်တရပြီး ဒါတွေ မလုပ်ချင်တော့ဘူးလို့ပြောတယ်… သူက သူနဲ့နန္ဒာ လုပ်တဲ့ဗွီဒီယိုကိုပြပြီး… နန္ဒာမလုပ်ပေးရင် နန္ဒာ့ဗွီဒီယိုကို လိုင်းပေါ်တင်လိုက်မယ်တဲ့… နန္ဒာ မတတ်သာဘဲ ဆက်လုပ်နေရတယ်… ဟင့်…”
“နန္ဒာရယ်… သူက ဒီဗွီဒီယိုတွေကို လိုင်းပေါ်တင်ပြီးဘာလုပ်တာလဲ…”
“သူက ဂရု(group) ဖွင့်ပြီး မန်ဘာကြေးကောက်တာ… သူ့ဝင်ငွေကမနည်းဘူး… နန္ဒာ့ကိုလဲ သုံးဖို့ပေးတယ်… နန္ဒာမလိုချင်ပါဘူး ဒါပေမယ့် သူက မယူလို့မရဘူးတဲ့… နန္ဒာမယူရင် ဗွီဒီယိုတင်လိုက်မယ်တဲ့… အခုတော့ သမီးရည်းစားလိုလဲ မဟုတ်တော့ပါဘူး… သူပိုက်ဆံပေးပြီး ခိုင်းတာလုပ်နေရတဲ့ဘဝရောက်နေပြီ… ဒီကြားထဲ သူလုပ်ချင်ရင်လဲ ခံပေးရသေးတယ်… သူတင်မကဘူး… သူ့သူငယ်ချင်းတွေပါသေးတယ်… ဟင့်… အီး…”
“ဖြစ်မှဖြစ်ရလေ… နန္ဒာရယ်…”
“နန္ဒာတစ်ယောက်တည်းလား… နန္ဒာ့လို တခြားမိန်းကလေးတွေရော ရှိသေးလား…”
“အင်း… ရှိသေးတယ် ဆရာမ…”
“ဟင်း.. နီရေ ကြည့်ရတာ နောက်ဆို နန္ဒာတို့လို မိန်းကလေးတွေကို ဟိုဟာပါလုပ်စားခိုင်းတော့မလား မသိဘူး… စိတ်ပျက်စရာကွာ… ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ… ဒီကောင်တွေကို ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားလို့မရတော့ဘူး အမျိုးကောင်းသမီးလေးတွေ ပျက်စီးကုန်ပြီ…”
“ဟုတ်ပါ့ကိုရယ်… ဒီကိစ္စက အဖွဲ့နဲ့လုပ်ကြတာ… ဒဲ့ဖြေရှင်းလို့မကောင်းဘူး… ဒီလိုလုပ်ရအောင်… ကိုသက်ထွန်းနာရေးတုန်းက ဗိုလ်မှူးတစ်ယောက် ရောက်လာတုန်းက လိုတဲ့အကူအညီရှိရင်ပြောပါလို့ပြောတယ်… အကူအညီတောင်းကြည့်လိုက်ရမလား…”
“အင်း… မဆိုးဘူး… တပ်ကနေ ရဲစခန်းကို တိုက်ရိုက်ခိုင်းရင် သူတို့ငြင်းလို့မရဘူး… ကိုတို့ အချက်အလက်တွေနဲ့ သွားတိုင်ရင်တောင် ငွေညှစ်ချင်ညှစ်နေအုံးမှာ… ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကလာဘ်ထိုးထားရင်… အဖက်လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး… ပြီးတော့ နီတို့နန္ဒာတို့ဆီ ပြဿနာလာရှာနိုင်တယ်… နန္ဒာ့မှာ သူတို့ဓာတ်ပုံ ရှိလား…”
“နန္ဒာ့ကောင်လေး ဓာတ်ပုံပဲရှိတယ်… ဒါပေမယ့် သူကခေါင်းဆောင်…”
“အင်း… ဒါဆို… အစ်ကိုတို့ဆီကူးပေးလိုက်…”
အဲ့အချိန်မှာ မှောင်နေပြီမို့ ကျုပ်တို့သုံးယောက်က အမှောင်ထဲမှာ။ ရုတ်တရတ် ဓာတ်မီးရောင် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျုပ် နန္ဒာ့ကို လီစွပ်လျှက်ချီပြီး နံရံဘေးမှာ ကပ်လိုက်ရတယ်။ နွယ်နီလဲ ကျုပ်ပုဆိုးနဲ့ အတွင်းခံကို ကောက်ယူကာ နံရံဘေးမှာ လာကပ်တယ်။ နန္ဒာက ကျုပ်ခါးကိုခြေချိတ်ထားတာမို့ ကျုပ်သူ့ကို နံရံဘေးမှာကျောကပ်လျှက်ပဲ ခါးကိုလှုပ်ပြီးလိုးတယ်။
“ကိုကြီး… ဖေဖေလာနေတယ်လေ…”
“လာပစေကွာ ကိုကြီးညီမလေး နန္ဒာ့ကို လိုးချင်နေပြီ… ”
“ဟင်း… လိုး ကိုကြီးရာ…”
ဓတ်မီးရောင်က တဖြည်းဖြည်း နီးလာပြီး ခြေသံကိုပါ ကြားနေရတယ်။ ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့ကို အသံမထွက်အောင် ကြိတ်လိုးတယ်။
“တောက်… ဖေလိုးမလေး… ဘယ်ရောက်နေမှန်းမသိဘူး… ပြန်လာမှ စောက်ပက်ပြဲအောင်ကို လိုးပစ်အုံးမယ်… ရုံးခန်းကလဲ မီးတွေလင်းလို့… ဆရာမကလဲ ဘယ်ရောက်နေလဲမသိဘူး… ကျောင်းတံခါးသော့ပိတ်ဖို့ စောင့်ရအုံးမယ်… ဟင်း…”
ပြောရင်းကျုပ်တို့ရှိနေတဲ့ အခန်းအပြင်ကနေ ဖြတ်လျှောက်သွားတယ်။ အခန်းထဲကို သမန်ကာလျံကာလေး ဓာတ်မီးထိုးကြည့်သွားတယ်။ ကျုပ်တို့ကိုလွန်သွားတော့ နန္ဒာ့နား အနားကပ်ပြီး လေသံတိုးတိုးနဲ့
“ညီမလေးအဖေ… ညီမလေးကို လိုးချင်လို့လိုက်ရှာနေပြီ…”
“ဟွန့်…”
နန္ဒာ ကျုပ်ကို လက်လေးနဲ့ဖွဖွပုတ်တယ်။ နန္ဒာ့အဖေက ပြန်လှည့်လာတော့ စကားဆက်မပြောဘဲ ငြိမ်ပြီး လိုးနေလိုက်တယ်။ နန္ဒာ့အဖေရဲ့ ခြေသံမကြားရတော့မှ ကျုပ်လဲ အနားက ခုံမှာပြန်ထိုင်လိုက်ပြီး
“ညီမလေး… ကိုကြီးအပေါ်ကလိုးပေးနော်…”
“ဟုတ် ကိုကြီး…”
“ညီမလေးတော့… ကိုယ့်အဖေလိုးလို့ အိမ်ရောက်ရင်စောက်ပက်ပြဲတော့မှာပဲ…”
“ပြဲစရာလား… ကိုကြီးရဲ့လီးကြီးနဲ့တောင်မပြဲတာ… အဲ့ဖေဖေက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး… အိမ်ကျမှ ပစ်ထားလိုက်အုံးမယ်… ”
“နန္ဒာ အစ်မကို လောခ့်ဖွင့်ပေးအုံး… အစ်မ နန္ဒာ့ဗွီဒီယိုတွေကြည့်အုံးမယ်…”
“ဟုတ်… ဆရာမ…”
နန္ဒာက သူ့လက်ညှိုးလေး ဖင်းဂါးပရင့်မှာကပ်ပြီး ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။
“ကောင်းလား ညီမလေး…”
“အင်း… ကောင်းတယ်…”
“ကိုကြီးနဲ့လိုးရတာကြိုက်လား…”
“အင်းကြိုက်တယ်… ”
“ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို ညီမလေးလိုပဲ သဘောထားတာ… မထင်မှတ်ဘဲ လိုးရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ကိုကြီးရဲ့ညီမလေးလိုပဲ… ခံစားမိတယ်…”
“နန္ဒာလဲ ကိုကြီးလိုပါပဲ… ကိုကြီးကို ကိုယ့်အစ်ကိုအရင်းလိုပဲ စိတ်ထဲမှာ ခံစားရတယ်…”
“ကောင်းတာပေါ့… အခုကစပြီး ဟောဒီ့နန္ဒာက ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေး ဖြစ်သွားပြီ…”
“ခစ်ခစ်… အစ်ကိုတစ်ယောက်ရပြီ… ပျော်လိုက်တာ…အင့်… ဟင်း…”
“အမလေး နန္ဒာရယ်… အစ်ကိုဆိုပြီးတော့ အပေါ်ကနေဆောင့်လိုးနေတာ မရပ်တော့ဘူး… ကို့လီးလဲ ကျိုးသွားပါအုံးမယ်… ဒါလား မောင်နှမ… ဟွန်း…”
“မောင်နှလဲဘာဖြစ်လဲ ဆရာမရဲ့… ကိုယ့်အစ်ကိုလီးမလို့… အားမနာတမ်းဆောင့်လိုးနေတာ… နော်ကိုကြီး…”
“ညီမလေးကြိုက်ရင်ပြီးရော… လိုးကွာ ကိုကြီးလဲ ညီမလေးနဲ့လိုးရတာ ကြိုက်တယ်… ပြွတ်…”
“အံသြပါ့… မောင်နှမဆိုမှပဲ ပိုလိုးနေကြတယ်… ခစ် ခစ်…”
“အင့်… ကောင်းတယ်ကိုကြီးရယ်…”
“ညီမလေး… ကိုကြီးပြီးတော့မယ်… ”
“ပြီးလိုက်ကိုကြီးရဲ့… ညီမလေးအထဲမှာပြီးလိုက်… ဟင်း… ညီမလေးက ဖေဖေနဲ့ရော ဟိုကောင်တွေနဲ့ပါ လုပ်နေရတော့… ဆေးကအမြဲသောက်နေရတာ…”
“ဒါဆိုလဲ ညီမလေး ကုန်းပေးကွာ….ကိုကြီး အားရပါးရလိုးပြီး ညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲ လရည်ပန်းထည့်မယ်…”
“ဟုတ် ပန်းထည့်လိုက်…”
နန္ဒာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းပြီး ခုံပေါ်လက်ထောက်လျှက် ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့နောက် မှာနေရာယူပြီး ထည့်ဖို့လုပ်တော့ နွယ်နီက ဖုန်းမီးလေး ထိုးပေးတယ်။ ကော်ရစ်ဒါက မီးအလင်းရောင်က အခန်းထဲကိုဖြာကျနေပေမယ့် အခုမှ နန္ဒာ့ဖင်ကို သေသေချာချာမြင်ရတာ။ ဖင်သားတွေက လုံးတစ်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။
“ငါ့ ညီမလေးဖင်က လှလိုက်တာ… ”
“လှရင်လိုးကိုကြီးရာ… အူး… ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… ကိုကြီးရယ်…”
“ငါ့ညီမလေး နန္ဒာ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ညီလေးရယ် ကိုကြီးပြီးပြီ…”
“ဟင်း… ကိုကြီးလရည်တွေ အများကြီးပဲ… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာ အတူတူပြီးသွားကြတယ်။ နန္ဒာစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုထုတ်ပြီး ထိုင်တော့မှ နွယ်နီက လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖုန်းကြည့်ရင်း ကျုပ်လီးကို ထိုင်စုပ်နေတယ်။
“ပြွတ်… အယ်… ဒါ ကျောင်းအုပ်ကြီးမလား… ဒီမိန်းမကို မြင်ဖူးပါတယ်… ဒါ… နန္ဒာ့အမေ မကြည်မြင့်မလား… ပြွတ်…”
“အင်း ဟုတ်တယ်လေ ဆရာမ… ဆက်ကြည့်အုံး… ဆရာမတို့ကျောင်းအုပ်ကြီးက တကယ့်စားဘဲကြီး…”
“ပြွတ်… နန္ဒာ့အမေက ဒီအဖိုးကြီး ဒီလောက်လဲမဟုတ်ဘဲနဲ့… ဘာလို့ ခံပေးနေလဲမသိဘူး…”
“ဆရာမရယ်… ဖေဖေ့ထက်စာရင်တော့… အလိုးသန်တယ်လေ… ပြီးတော့ ဒီကျောင်းစောင့်အလုပ်မြဲရေးလဲ လာဘ်ထိုးရသေးတာ… ဒါကြောင့် သွားကုန်းနေတာ…”
“ညီမလေး အဖေရောသိလား…”
“မသိဘူး… ညီမလေးလဲ ညီမလေးနဲ့ ဖေဖေ့အကြောင်းကို မေမေသိပြီး ပြဿနာရှာမှ ပြန်ဖော်မယ်ဆိုပြီး… သိမ်းထားတာ… ဆက်ကြည့်ပါအုံး… အဲ့မှာ ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ တခြားဗွီဒီယိုတွေ ရှိသေးတယ်…”
“ပြွတ်… အွင်း… အယ်… ဆရာမ မရင်မေကလဲ… ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့ ဖြစ်နေတာပဲ… ပြွတ်…”
“အင်း… သူကကျောင်းပြောင်းချင်တာလေ… သူ့ယောက်ျားရှိတဲ့ မြို့နယ်ကကျောင်းကိုပြောင်းဖို့… စောက်ဖုတ်နဲ့ လာဘ်ထိုးတာ… အဲလိုကျောင်းပြောင်းချင်လို့ လာဘ်ထိုးတဲ့ဆရာမတွေမှ အများကြီး တချို့ဗွီဒီယိုထဲက ဆရာမတွေက ပြောင်းကုန်ကြပြီ…”
“ပြွတ်… ကျောင်းအုပ်ကြီးကို လေးစားမိသမျှ အခုမှပဲ သူ့အကြောင်းသိတော့တယ်… နောက်ဆို အနေအထိုင် ပိုသတိထားရမယ်… ပြွတ်… ကို့လီးတောင်လာပြီ… လိုးပေးတော့ကိုရာ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးပေး… ဗွီဒီယိုကလဲ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်… ကြည့်ရင်းခံမယ်နော် ကို…”
“အင်းပါ… နီ့သဘော… လာ ခုံပေါ် ပက်လက်လှန်လိုက်…”
နွယ်နီခုံပေါ်ပက်လက်ကလေးလှန်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်ပြီး ငြိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးတယ်။
“ဟင်း… ကောင်းတယ်ကိုရယ်… အဲ့အတိုင်းလေး ငြိမ့်ငြိမ့်လေး လိုးပေး… ဇိမ်ပဲ… ဟင်း…”
“ညီမလေး… ဒီစားပွဲပေါ် တက်ထိုင်လိုက်… ကိုကြီး ညီမလေးနို့တွေ စို့ချင်တယ်…”
“ဟုတ်… စို့လေကိုကြီး… ကန်တော့နော် ဆရာမ…”
“ရတယ် နန္ဒာ… သွား… နင့်အစ်ကိုကို ပြုစုလိုက်…”
နန္ဒာက စာရေးစားပွဲပေါ် တက်လာပြီး ကျုပ်အနားမှာ ခြေဆင်းထိုင်ကာ သူ့ဂါဝန်ရှည်ကို လှန်တင်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဘရာကိုပါလှန်တင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့နို့လေးတွေ စို့ရင်း လက်နဲ့ပါဆုပ်ချေပေးတယ်။ တခါတလေ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက် နို့စို့လိုက်ပေါ့။
“ညီမလေးနို့တွေက လုံးနေတာပဲကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… စို့လို့လဲကောင်းတယ်… ကိုင်လို့လဲ ကောင်းတယ်…”
“ကိုကြီးကြိုက်ရင် ကြိုက်သလိုကိုင်… ကြိုက်သလိုစို့…ဆရာမကိုလိုးပြီးရင် ညီမလေးကို တစ်ချီလောက်တော့ ထပ်လိုးပေးအုံးနော်…”
“လိုးပေးမှာပေါ့ညီမလေးရဲ့…ခဏနေရင် မလိုးခင် ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးအုံးမှာ…”
“ဟိ… ငါ့အစ်ကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… ညီမလေးက… ကိုကြီးကို ကိုယ့်အစ်ကိုလိုပဲ စိတ်ထဲရှိပေမယ့်… ကိုကြီးလိုးပေးတာကို တကယ်ကြိုက်တာ… တခါတလေ အခွင့်သင့်ရင် လိုးပေးနော်…”
“ကိုကြီးက မောင်နှမလိုပဲ ဆက်ဆံမှာနော်…”
“အင်းပါ… ညီမလေးလဲ အစ်ကိုလိုပဲ ဆက်ဆံမှာပါ… စိတ်ချနော်… အဆင်ပြေတဲ့ အခါမျိုးမှပဲ လိုးပေး… မောင်နှမချင်း လူမသိအောင် ခိုးလိုးသလိုပေါ့… ကျန်တဲ့အချိန် ကိုကြီးကို… ကိုယ့်အစ်ကိုလိုပဲ ဆက်ဆံမှာ…”
“ပြီးရောကွာ… ကိုကြီးနဲ့တွေ့လို့ အဆင်ပြေတဲ့အခါမျိုးဆို လိုးပေးမယ်… အဆင်မပြေတော့လဲ မောင်နှမတွေလိုပဲပေါ့… တကူးတက မတောင်းဆိုရဘူးနော်…”
“အွန်းပါ… ဒါပေမယ့် ဆရာမနဲ့ဒီလိုထပ်လုပ်မယ်ဆို ခေါ်အုံးနော်… ဟီး… ဟီး…”
“ခေါ်မှာပေါ့… ငါ့ ညီမလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… လာ ကိုကြီး ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်… ကိုကြီးခုနကယက်ပေးတာ… အရမ်းကောင်းတယ်… ဟီး…”
“ညီမလေးကို ဘယ်သူမှယက်မပေးကြဘူးလား…”
“မယက်ပေးပါဘူး… ဒီအတိုင်း နှိုက်ဆွပြီး အရည်ထွက်ရင် တက်လိုးတာပဲ…”
“လာ… ကိုကြီး… ရှယ်ယက်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်…”
နန္ဒာ သူ့စောက်ပက်ကို ဂါဝန်နဲ့ သုတ်ပြီးမှာ ပေါင်ကားပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ကို သေသေချာချာ ယက်ပေးတယ်။ နွယ်နီ့ကိုလဲ အလိုးမပျက်ပေါ့။
“အမလေး… ရှစ်တန်းကျောင်းသားတွေဆိုပြီး ငါ့မှာ ကလေးမှတ်နေတာ… နန္ဒာ့ဖုန်းထဲမှာတောင် ၂တွဲ ၃တွဲပဲ လိုးနေတဲ့ ဗွီဒီယိုတွေ… အပြင်မှာဘယ်လောက်တောင် များနေပြီလဲ မသိဘူး… ဟင်း…”
“အင်း… ဟင်း… ဆရာမရယ်… ခုခေတ်မှာ… အင်တာနက်ပေါ် ဒါတွေ မမြင်ချင်မှအဆုံး… ကလေးတွေက အတုမြင် အတတ်သင်… အကုန်တတ်နေတာ…”
“ဟင်း… တော်ပါပြီ… မြင်ရတာ ရင်မောတယ်… ပြီးမှ ကျောင်းအုပ်ဆရာကြီးရဲ့ ဗွီဒီယိုတွေကူးပေးလိုက်… ဟင်း…”
“အင်း… ဟင်း… ဆရာမလဲ ကျောင်းပြောင်းချင်လို့လား… ဒါမှမဟုတ် ရာထူးတိုးချင်လို့လား…”
“ကောင်မစုတ်လေး… ဒီလိုအဖိုးကြီးကိုတော့နားထားလိုက်… ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းကိုတောင် ငြင်းထားတာ… သဘောပေါက်…”
“ထင်တော့ထင်သား… အဲ့ဆရာက ဆရာမကိုဆို ပြာပြာသလဲကိုဖြစ်နေတာ… အဲ့ဆရာက ငြိမ်တယ်နော်… နန္ဒာ ဒီလောက် တစ်ကျောင်းလုံးမွှေနှောက်နေတာ… အဲ့ဆရာက ဘာသံမှမကြားဘူး… ဆရာမနီလာတို့၊ ကြူကြူတို့ဆို အဲ့ဆရာကို အထာတွေပေးပြီး အရောဝင်ချင်နေတာ… ဆရာက လိုတာထက်ပိုမဆက်ဆံလို့… ဆရာမ စိတ်ကူးမလွဲနဲ့နော်…”
“တော်ပါ နန္ဒာရယ်… အစ်မက ကိုချစ်တဲ့သူပဲစိတ်ဝင်စားတာ…”
“အီး… ကိုကြီး… ညီမလေးထွက်ပြီး… အူး… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ်လဲ နန္ဒာပြီးသွားတော့ နွယ်နီကလဲ ဖုန်းချလိုက်ပြီးမို့ နွယ်နီ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး အပြန်အလှန်ဖက်ကာ အနမ်းလေးပေးရင်း စိတ်ပါလက်ပါလိုးတော့တယ်။
“ဒါဆို… ဆရာမက ကိုကြီးကိုချစ်နေတာပေါ့… မဟုတ်သေးပါဘူး… ဆရာမယောက်ျားဆုံးတာ သိပ်မကြာသေးပါဘူး… ကိုကြီးမှာလဲ… အိမ်ထောင်ရှိတယ်မလား… ကိုကြီး… ကိုကြီးမိန်းမမသိအောင် ဖောက်ပြန်နေတာပေါ့… အဲ့လိုဆို ကိုကြီးကို အစ်ကိုမတော်တော့ဘူး… ဟင့်…”
“အာ… မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရယ်… ကိုကြီးမိန်းမ သိပါတယ်… အခုလဲ… နီ့ဆီ သူပဲလွှတ်လိုက်တာ…”
“မဖြစ်နိုင်တာ… ဟင့် ညီမလေးပါ အလိုတူအလိုပါ ဖြစ်နေပြီ…”
“အာ… မဟုတ်ပါဘူးဆိုမှ… ကဲ ကိုကြီး လက်တွေ့ပြမယ်…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်ဖုန်းကိုယူပြီး ရင်အေးဆီဖုန်းခေါ်ကာ နွယ်နီ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ဖုန်းကို စပီကာဖွင့်ပြီး
“ဟယ်လို… ကို… ”
“နင့်ယောက်ျားမအားဘူး… ငါ့ကို တက်လိုးနေလို့… ခစ်ခစ်…”
“ကောင်မစုတ်ရယ်… ဘယ်လောက်တောင်ငတ်နေလဲမသိဘူး…”
“ဟင်း… အရင်က ကြိတ်လိုးလေးခံရတာဟ… အခုမှ အားရပါးရ ခံရတာ… ကိုက နင်စိတ်ပူမှာစိုးလို့… ဖုန်းဆက်ခိုင်းလို့…”
“အင်း… ငါလဲစိတ်ပူနေတာ… နင်ကလဲ အစီအစဉ်ရှိရင် တစ်ခါထဲ ပြောတာမဟုတ်ဘူး… ကိုဗိုက်ဆာနေရင် တစ်ခုခုကျွေးလိုက်အုံး…”
“အေးပါ… လောလောဆယ် ငါ့စောက်ဖုတ်အပြင် နောက်ထပ် စောက်ဖုတ်အသစ်တစ်ခုပါကျွေးထားတယ်…”
“စောက်ဖုတ်အသစ်.. ဟုတ်လား… နွယ်နီမ နင်ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မလုပ်နဲ့နော်… အိမ်ထောင်သည်တွေဆို ငါသဘောမတူဘူး…”
“အမလေး… အိမ်ထောင်သည်ဆို ကိုက ငါလိုးခိုင်းလဲ လိုးမှာကျနေတာပဲ… အပျိုတစ်ပတ်နွမ်းလေးပါဟ… နင့်မိသားစုလဲမထိခိုက်ပါဘူး… စိတ်ချ ငါတာဝန်ယူတယ်…”
“ပြီးရောဟာ… ညတော့ အိမ်မှာပြန်အိပ်ခိုင်းအုံးနော်… ငါ ကိုမရှိရင် အိပ်လို့အဆင်မပြေဘူး…”
“ကို ပြန်လာမှာ အေးလေးရ… အေးကို ပစ်မထားပါဘူး… အေးလေးနဲ့အတူ ထမင်းစားမယ်နော်… ပြန်လာမှ အကုန်ပြောပြမယ်.. ဖုန်းဆက်ဖို့အချိန်မရလို့ အေးဆီက ခွင့်မတောင်းလိုက်တာ.. စိတ်မဆိုးနဲ့နော်… ”
“အင်းပါ… အိမ်ထောင်သည်မဟုတ်ဘူး… ကိုက အတင်းကြံတာမဟုတ်ဘူဆိုရင် ပြီးတာပါပဲ… ဒါဆိုလဲ အေအေးဆေးဆေးလုပ်ကြလေ… အေးဖုန်းချလိုက်တော့မယ်…”
“အင်း… အရမ်းချစ်တယ်နော် အေးလေး…”
“ဟုတ်… ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
ရင်အေးဖုန်းချသွားပြီ။
“အယ်… တကယ်ကြီး… ကိုကြီးမိန်းမက တကယ် ကပ်ကိုး အကြီးစားကြီးပဲ…”
“အာ… ဘာလဲ ကပ်ကိုး…”
“ကိုကြီးကလဲ… ကပ်ကိုးတောင်မှ မသိဘူးလား… ကိုယ့် မိန်းမ ကိုယ့်ယောက်ျားကို သူများနဲ့လိုးတာကြည့်ပြီး ဖီးလ်တက်တာကိုပြောတာလေ… ညီမလေးလို ကိုယ့်အဖေနဲ့ သွေးသားရင်းချင်းလိုးတာကျ အင်းစက်တဲ့…”
“အာ… အေးက အဲ့လိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးကို အဲ့လိုလုပ်ပေးရင် သူ့ကိုပိုချစ်လာလို့ ကိုကြီးကို စိတ်ချရတဲ့လူနဲ့ လွှတ်ပေးတာပါ…”
“ကိုရယ်… ကပ်ကိုးတွေ ကပ်တစ်ဆယ်တွေ နောက်မှပြောပါ… ဒီမှာ နီပြီးချင်နေပြီ… ဒီကိုအာရုံစိုက်ပြီး လိုးတော့…”
“ဟီး ဟုတ်သားပဲ… ဆောရီး ဆရာမ…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုအာရုံစိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် လိုးပေးတော့တယ်။ ပြီးတော့ စကားသိပ်မပြောတော့ဘဲ နွယ်နီနဲ့ နန္ဒာ့ကို တစ်လှည့်စီလိုးပေးပြီး အရမ်းကြာလို့မဖြစ်တော့တာကြောင့် ပိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီက ကျောင်းအုပ်ကြီးရဲ့ဗွီဒီယိုတွေ ကူးယူထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ့ဗွီဒီယိုကိုလဲ ဖျက်ပေးတယ်။ ကျန်တာတွေတော့ မဖျက်ရသေးဘူး။ ပြီးတော့ ရုံးခန်းကိုပြန်လာကြပြီး ထိုင်စကားပြောကြတယ်။ နန္ဒာက သူ့အဖေ ပတ်ကြည့်ဖို့ အချိန်လိုသေးတယ်ဆိုလို့ ရုံးခန်းမှာပဲ ပြန်ထိုင်လိုက်ကြတာ…”
“ညီမလေး… ဟိုဗွီဒီယိုတွေ ဘယ်လို လုပ်မလဲ…”
“ပို့တော့ ပို့ပေးရအုံးမယ် ကိုကြီးရဲ့… အကုန်ဖျက်လိုက်လို့လဲမဖြစ်သေးဘူး…  မဟုတ်ရင် ညီမလေးကို သံသယဝင်မှာ…”
“ပို့မယ်ဆိုရင်တော့… မျက်နှာမပါတဲ့ ဗွီဒီယိုတွေပဲ ပို့ပါလား… ကိုယ်ကြောင့် သူများ ဒုက္ခမရောက်ရအောင်… နော်ညီမလေး…”
“အင်းပါ… မနက်ဖြန် ညီမလေးကျောင်းမသွားဘဲ ဖျားနေတယ်လို့ ပြောလိုက်ပြီး မျက်နှာမပါတာတွေ ပို့ပေးလိုက်မယ်…”
“ငါ့ဖင်တွေတော့ ချမ်းသာပေးပါ နန္ဒာရယ်…”
“ဟီး… ဆရာမသာ မသိတာ… ဆရာမဖင်က အွန်လိုင်းမှာ တော်တော်နာမည်ကြီးနေပြီ… ဒီကောင်တွေကလဲ ဆရာမဖင်ကို အမြဲပါအောင်ရိုက်ခိုင်းတာ… ဆရာမဖင်က အရမ်းလှတော့ လူကြိုက်များတယ်လေ… တစ်ခုနှစ်ခုတော့ ထည့်ပို့လိုက်မယ်လေ မဟုတ်ရင် ဒီကောင်တွေ နန္ဒာ့ကို ရစ်နေအုံးမယ်…”
“အမလေးဟယ်… ဟင်း…”
“အဲ့ဖင်ကိုက လှလွန်းနေတာ… တွေ့အုံးမယ် နီ… ”
“ကို တွေ့ချင်ရင်တော့ အချိန်မရွေးပဲ… ခစ်ခစ်…”
“ကိုကြီး ဟိုကိစ္စကို မြန်မြန် အကောင်အထည်ဖော်နော်… ညီမလေး ဒါတွေ တကယ်မရိုက်ချင်တော့ဘူး…”
“အင်းပါ… စိတ်ချ… ကိုကြီးညီမလေးကို ဘယ်သူမှ အကြပ်မကိုင်စေရတော့ဘူး… ကိုကြီးကို သူတို့အချက်အလက်တွေကိုသာ ပေးလိုက်… ဗွီဒီယိုက အမြဲတော့ မပို့ရဘူးမလား…”
“တစ်ပတ်စာ… စုပို့ရတာ… အခုတစ်ခါပို့ပြီးရင် တစ်ပတ်အတွင်း ရအောင်ဖမ်းမှ၊ မဟုတ်ရင် ညီမလေးကို ပြဿနာရှာမှာ… ညီမလေး ကိုကြီးနဲ့ဆရာမကိုယုံလို့ ထပ်မရိုက်တော့ဘူးနော်…”
“အင်းပါ… စိတ်ချ… ပြန်ကြစို့လေ… တော်တော်နောက်ကျနေပြီ… လာ… နီ… ညီမလေးလဲထ… ဘာမှစိတ်မပူနဲ့တော့နော်… ညီမလေးအရှေ့မှာ ကိုကြီးရှိတယ်…”
“ဟုတ်ကိုကြီး… ”
နန္ဒာ့ကို ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရုံးခန်းမီးတွေပိတ်ကာ အပြင်ထွက်ကြတယ်။ ဒီတော့မှ ဓာတ်မီးတဝင်းဝင်းနဲ့ လျှောက်လာတဲ့ ကျောင်းစောင့်ကြီးကို တွေ့တယ်။
“ဆရာမ ပြန်တော့မှာလား… ”
“ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဟုတ်ကဲ့… သမီးက ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ…”
“သမီးအပြင်မှာ မုန့်ထွက်စားနေတာ… ဖေဖေဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ…”
“မရှိပါဘူး… မတွေ့လို့မေးတာ…”
ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီလဲ အကြောင်းသိပြီးသားမို့ပြုံးမိတယ်။ နန္ဒာက သူ့အဖေမမြင်အောင် မျက်စောင်းထိုးလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီလဲ ဆိုင်ကယ်ဆီ ပြန်လာပြီး နွယ်နီ့ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ညအချိန်ရောက်နေပြီမို့ နွယ်နီက လူရှင်းတဲ့နေရာတွေမှာ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပေးပြီး ကျုပ်လီးကို လာပွတ်တယ်။ လူရိပ်မြင်ရင် ပြန်ခွာလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကပြန်တာင်လာတော့ လမ်းက မှောင်ရိပ်ထဲ ဆိုင်ကယ်ထိုးရပ်လိုက်တယ်။ နွယ်နီကို အတင်းဖက်နမ်းပြီး သူ့ဖင်တွေကို ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။
“ပြွတ်… ဒီဖင်ကြီးတွေက လိုင်းပေါ်မှာ နာမည်ကြီးနေပြီဟုတ်လား… ကြီးအုံးကွာ… နီ့ဖင်ကြီးတွေကို သူများတွေကြည့်ပြီး စိတ်နဲ့မှန်းကြမှာ… ကိုမနာလိုဘူးကွာ… ”
“ဟင့် ကိုရယ်… သူတို့ဘာသာ ဘယ်လိုနေနေ နီစိတ်မဝင်စားဘူး… နီ့တစ်ကိုယ်လုံးက… ကို့အပိုင်ပဲ…”
“ဟုတ်တယ်… နီက ကို့မယား… ချစ်တယ်နီရယ်… နီ့ကို ဘယ်သူနဲ့မှ သဘောမတူဘူးနော်… ကိုတင်မောင်ဝင်းလဲ မရဘူး… သိလား မိန်းမ… ကို နီကို ချစ်တယ်…”
“ချစ်တယ်ကိုရယ်… နီ ဘယ်သူ့ကိုမှမယူပါဘူး… တစ်သက်လုံး မုဆိုးမဘဝနဲ့… ကိုလိုးတာပဲ ခံတော့မှာ… နီက တစ်သက်လုံး ကို့မိန်းမပါ…”
“ချစ်တယ်ကွာ… နီရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း…”
ကျုပ်နွယ်နီ့ကိုဖက်ရင်း နမ်းရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေ အားရပါးရဆုပ်နယ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးနဲ့ ထိုး။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်တော့ နွယ်နီလဲ ကျုပ်လီးကိုလာကိုင်တယ်။ ကျုပ် အတွက်းခံကို ကုန်းချွတ်တော့ နွယ်နီလဲ သူ့အတွင်းခံကို ချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက် အတင်းဖက်ပြီး ထမိန်တွေ ပုဆိုးတွေလှန်ကာ လိုးကြတော့တာပဲ။
“နီက… ကို့မိန်းမ… နီက ကို့မိန်းမ…”
“ဟင်း.. ဟုတ်တယ်… ကိုက နီ့ယောက်ျား… လိုး… ကို့မယားကိုလိုး…”
“လိုးမှာ… ဒီစောက်ပက်ကို ကို့လီးတစ်ချောင်းပဲလိုးမှာ… နီရယ်… ပြွတ်…”
“နီလဲ… ကို တစ်ယောက်တည်းပဲ အလိုးခံမှာ… အူး ပြီးပြီကိုရယ်…”
“မိန်းမရယ်… နီ့ကိုချစ်တယ်…ပြွတ်…”
“ချစ်တယ်ကိုရယ်… ကိုနီ့ဖင်ကိုကိုင်ပြီး လိုးချင်တာမလား… နီကုန်းပေးမယ်…”
“အင်း… ကုန်းပေး… လှလိုက်တဲ့ဖင်ကြီးတွေကွာ… ငါ့မယာားရဲ့ဖင်… ငါပဲလိုးမယ်… ”
“ဟင်း… ကိုရယ်… ကောင်းတယ်… ဆောင့်… အ… ရိုက်… နီ့ဖင်ကိုရိုက်…”
“ရိုက်မှာ… သူများတွေမကြည့်အောင် ဖြုတ်ယူထားချင်တာသိလား နီရ… နီ ယောက်ျားယူမယ်ဆို ကို နီ့ကို လိုးသတ်ပစ်မှာ…”
“သတ်… နီ ယောက်ျားယူမယ်ဆို နီ့ကို ကို့လီးနဲ့ လိုးသတ်ပစ်… အီး… ကိုရယ်… ထွက်ပြန်ပြီ…”
“ဒီဘက်လှည့်အုံးကွာ… ကိုနီ့ကို အူတိုနေတာ သိလား… ကို့မယားကို ကိုအူတိုနေတာ… ပြွတ်… ချစ်တယ်… နီ့ကိုချစ်တယ်…”
“ဟင့်… ကိုရယ်… ကိုက နီ့ကို အူတိုနေတာလား…. ချစ်တယ်ကိုရယ်… အင်း… လိုး…. ”
“ကိုလေ… နီ့ကိုပေးဆပ်ပြီးဆပ်ပြီးပဲချစ်မယ်ဆိုပေမယ့်… နီ့ကိုတော့ ဘယ်သူ့လက်ထဲမှ မပေးနိုင်တော့ဘူး… နီ ယောက်ျားထပ်မယူရဘူးနော်…”
“မယူဘူးကို… စိတ်ချ… နီ့မှာယောက်ျားရှိပြီးသား… နီ့ယောက်ျားက ကိုပဲ… ”
“ဟုတ်တယ်… နီရယ်… ချစ်တယ်… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်တယ်… အင်း… ဟင်း….”
လိုးပြီးသွားကြတော့လဲ မသွားကြသေးဘဲ ဖက်ထားမိကြပြန်တယ်။
“နီရယ်… ကို အရမ်းအတ္တကြီးသွားပြီလားဟင်… နီ့ကို ကိုလဲမယူနိုင်ဘဲနဲ့… အခုလို ဘယ်သူနဲ့မှလဲ သဘောမတူတာ… ကို နီ့အပေါ် မတရားဘူး…”
“အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးကိုရယ်… ကိုသဘောတူတူမတူတူ နီက ကို့ကိုပဲချစ်တာ… ကို ရင်အေးကိုအရမ်းချစ်မှန်းသိပေမယ်… နီ့ကို ပိုပိုပြီးချစ်လာတာ နီအရမ်းပျော်တယ်သိလား… ကို… ဟင် ကိုငိုနေတယ်…”
“ကိုမငိုပါဘူး… သူ့ယာသူ မျက်ရည်ကျတာ…”
“ကိုရယ်… နီနားလည်ပါတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာ… နီ့အတွက် စိတ်မကောင်း မဖြစ်ပါနဲ့…  နီ ဒီလိုဘဝလေးနဲ့ပဲ ကျေနပ် ရောင့်ရဲပါတယ်…”
“နီရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
နွယ်နီလဲ မျက်ရည်ကျနေတယ်။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ တစ်ရှူးလေးထုတ်ကာ တစ်ယောက်မျက်ရည် တစ်ယောက်သုတ်ပေးကြပြီးမှ နွယ်နီတို့အိမ်ကိုပြန်လာတော့ နွယ်နီ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လီးကိုတော့ လာမကိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး နွယ်နီ့ကို ဒီလောက်အူတိုမိသွားမှန်း မသိပါဘူး။ ကျုပ်တို့ ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့ အချိန်ကာလတစ်ခုရဲ့ သံယောဇဉ်က ပိုနက်ရှိုင်းခဲ့တယ်နဲ့ တူပါတယ်။ နွယ်နီတို့အိမ်ရောက်တော့ နွယ်နီက သူ့မိဘတွေကို နားခိုင်းလိုက်ပြီး ချက်ချင်းပဲ ဗိုလ်မှူးဆိုတဲ့လူကိုဖုန်းဆက်ပြီး သူ့ညီမတစ်ယောက် ကြုံဆုံရပုံဆိုပြီးတော့ နန္ဒာကြုံခဲ့သမျှကို ပြောပြတယ်။ အဲ့မှာတင် ဗိုလ်မှူးဆိုတဲ့လူတောင်းတဲ့အချက်အလက်တွေကို ကျုပ်တို့ vibetကနေ ပို့ပေးလိုက်ကြတယ်။ ပြီးလို့ ကျုပ်ပြန်မယ်ဆိုတော့ နွယ်နီ ကျုပ်ကို ကျူရှင်သင်တဲ့အဆောင်ထဲ ဆွဲခေါ်သွားပြီး တင်းတင်းဖက်ကာ ဖွဖွလေး အကြာကြီးနမ်းတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ကို ခြံဝလိုက်ပို့ပေးပြီး ကျုပ် နွယ်နီ့ကို အိမ်ထဲအရင်ဝင်စေပြီးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ရေချိုးပြီး ရင်အေးနဲ့အတူ ထမင်းစားပြီးအိပ်ယာဝင်ကြတော့ နန္ဒာ့အကြောင်း ပြောပြပြီး ကျုပ်တို့ ဆက်လုပ်ခဲ့ပုံတွေကို ပြောပြတော့ ရင်အေးက ထောက်ခံတယ်။ နန္ဒာ့ကိုလဲ အိမ်ကိုခေါ်အုံးတဲ့။ သူ့ယောင်းမအသစ်လေး အနီးကပ်မြင်ဖူးချင်လို့တဲ့လေ။ ကျုပ် နွယ်နီ့အပေါ် ရုတ်တရတ်အူတိုမိတာတွေ ပြောပြတော့လဲ ရင်အေးက စိတ်ဆိုးဟန်မပြဘဲ ပြုံးပြီး ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ အရမ်းခင်ပြီး သံယောဇဉ်ဖြစ်သွားလို့နေမှာပေါ့တဲ့။ ဒီလိုနဲ့ နောက်ငါးရက်အတွင်းမှာပဲ မိန်းကလေးတွေကို အမြတ်ထုတ်နေရုံမျှမက အရှက်ကွဲစေတဲ့ အဖွဲ့ကို ဖမ်းမိသွားပြီလို့ နွယ်နီကပြောလာတယ်။ သူ့ကို ဗိုလ်မှူးကိုယ်တိုင် လှမ်းပြောတာတဲ့။ မူးယစ်ဆေးနဲ့ ပြည့်တန်ဆာအမှုပါ တွဲပါလာတာကြောင့် လွတ်လမ်းသိပ်မမြင်တော့ဘူး။ နောက်နေ့မနက်အစောကြီး နန္ဒာကျုပ်အိမ်ကိုရောက်လာတယ်။ ကျုပ်ကို ကိုကြီးလို့ပဲခေါ်တယ်။ ရင်အေးကိုလဲမမတဲ့။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးကိုရော ရင်အေးအဖေကိုပါ ထိုင်ကန်တော့တယ်။ နွယ်နီက အဓိကကူညီခဲ့တာပါဆိုတော့ ဆရာမကိုလဲ ကန်တော့ပြီးသွားပြီတဲ့။ လက်ဆောင်တွေလဲယူလာသေးတယ်။ ကျုပ်က ငြင်းပေမယ့် အတင်းပေးတယ်။ သမီးလေးကိုလဲ တူမလေးတဲ့လေ။ ရင်အေးကလဲ သွက်သွက်လက်လက်နဲ့ ဖော်ဖော်ရွေရွေစကားပြောတတ်တဲ့ နန္ဒာ့ကို ခင်သွားပြီး ထမင်းစားပြီးမှပြန်ရမယ်ဆိုကာ ဆွဲထားတော့တယ်။ ကျုပ်က နန္ဒာ့ကို မုန့်ဖိုးထုတ်ပေးတော့ ပထမငြင်းသေးတယ်။ ကျုပ်က အစ်ကိုကမုန့်ဖိုးပေးတာ ငြင်းတဲ့ညီမမြင်ဖူးလားဆိုမှ မငြင်းဘဲ လက်ခံသွားတယ်။ ကျုပ်အလုပ်သွားရင်း တွေးမိတယ်။ နန္ဒာက တကယ်ကျုပ်ကို အစ်ကိုလိုပဲ ဆက်ဆံတာမြင်ရတော့ ကျုပ်လဲ ညီမတစ်ယောက် ကောက်ရသလိုပါပဲ။

(အခန်း ၁၆/၅)

ကိုမင်းပြန်ရောက်ပြီတဲ့။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးက အေးအေးဆေးဆေးပဲလို့ ပြောပေမယ့် မမနဲ့အဆင်မှပြေရဲ့လား စိတ်ပူလို့ အလုပ်က ဖယ်ရီတောင်မစောင့်ဘဲ အိမ်ကို တက္ကစီနဲ့တန်းပြန်လာလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ် တက္ကစီနဲ့ပြန်လာလို့ အံ့သြနေတယ်။
“ကိုရယ်… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… မမသူဇာကို စိတ်ပူနေတာလား… အေးပြောသားပဲ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲဆို…”
“အင်းပါအေးရာ… အူမတိုပါနဲ့ … ကိုတကယ် မမကိုစိတ်ပူတာ…”
“အင်းပါ… လာ ရေအမြန်ချိုးပြီး အဝတ်တွေလဲ… ဗရုတ်သုတ်ခပုံစံလဲမပေါက်စေနဲ့… ကို့ပုံကြည့်ပြီးမှ ကိုမင်းထွန်းက တစ်မျိုးထင်နေအုံးမယ်…”
“အင်းပါအေးရယ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းချစ်တယ်…”
“ခစ်ခစ်…. လာ… ”
ရင်အေးက ကျုပ်ကို ရေချိုးခန်းထဲတွန်းပို့ပြီး ရေချိုးစေတော့ ကျုပ်လဲရေချိုးပြီး အပြင်မှာ ရေလဲပုဆိုးနဲ့ စောင့်နေတာ ကျုပ်ရဲ့အချစ်ဆုံးရင်အေးလေးပါပဲ။ ကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်ကြတဲ့ မမသူဇာ၊ မေမေ၊ မူယာနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့ ဘယ်လိုတွေ တစ်သက်လုံး ယုယမလဲ မသိပေမယ့် ရင်အေးရဲ့ ဂရုစိုက်မှု ယုယမှု တွေက ဘဝအဆက်ဆက်စာ လုံလောက်ပါတယ်။ ကျုပ်အဝတ်အစားလဲပြီး မမရှိရာ ကျုပ်အိမ်ကိုသွားလိုက်တယ်။ ကိုမင်းက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်လျှက် ဖျော်ရည်တစ်ခွက်ထိုင်သောက်နေပြီး ကျုပ်ကိုမြင်တော့
“ညီလေး… လာကွာ…. အကို ကလေးနောက်တစ်ယောက်ရတော့မှာ… ဂုဏ်ပြုပွဲလေး မလုပ်ချင်ဘူးလား… ဟဲ ဟဲ..”
ကိုမင်းမျက်နှာက ပြုံးရွှင်နေပြီး ကျုပ်ကိုအရင်လိုပဲ နွေးနွေးထွေးထွေးဆီးကြိုတယ်။
“ကွန်ဂရက်ကျူလေးရှင်း (congratulations)ပါ ကိုမင်းရာ… ကျနော်လဲ နောက်ထပ် တူလား တူမလေးလား ထပ်ရတော့မှာ… မူယာနဲ့ သိပ်မကွာလောက်ဘူး…”
“မောင်လေးရောက်နေတာပဲ… ကိုမင်းကိုတောင် မမပြောသေးတယ်… အလုပ်ပြန်လာရင် မောင်လေး သူ့ယောက်ဖကို လာနှုတ်ဆက်လိမ့်မယ်လို…”
“မမ ဖြည်းဖြည်း…”
“သူဇာ ဖြည်းဖြည်း…”
ကိုမင်းနဲ့ကျုပ် ထိုင်ခုံကနေပြိုင်တူထကြတော့ မမကရယ်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ကိုမင်းက မမသူဇာလှေကားကနေ ကိုယ်ဝန်ရင့်လို့ ပူနေတဲ့ဗိုက်နဲ့ ဆင်းလာတာကို စိတ်ပူပြီးထလိုက်ကြတာ။ ကိုမင်းက လှေကားဆီ အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့သွားပြီး မမသူဇာကိုတွဲတော့ ကျုပ်ပြင်နေတဲ့ခြေလှမ်းကို ပြန်ရုတ်လိုက်ရတယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်အစ်မဆိုပေမယ့် ကျုပ်မှမပိုင်တော့တာ။ ကျုပ်စိတ်လျော့ပြီး ပြန်ထိုင်လိုက်ရတယ်။ ကိုမင်း အခုလိုမမသူဇာကို အခုလို ဂရုစိုက်တာ မြင်ရတာနဲ့တင် ကျုပ်စိတ်တစ်ဝက်အေးချမ်းပါပြီလေ။ ကျန်တဲ့တစ်ဝက်ကတော့ ကျုပ်ရဲ့မမသူဇာအနားမှာ ပြုစုစောင့်ရှောက်ချင်တဲ့ ဆန္ဒပါ။ အခုပဲ ကိုမင်းက မမသူဇာကို သွားတွဲတော့ ကျုပ်အလျှော့ပေးလိုက်ရပြီလေ။ ကိုမင်းကသာ မမရဲ့ခင်ပွန်းအစစ်ကိုး။ ကျုပ်ရင်ထဲက ဆန္ဒကိုမြိုသိပ်ပြီး မမအဆင်ပြေနေတာကိုပဲ ကျေနပ်နေလိုက်တော့တယ်။ မမကို ကိုမင်းက ဆိုဖာမှာထိုင်ပြီး ပခုံးလေးဖက်လျှက် ကျုပ်နဲ့ သုံးယောက်သား စကားပြောတော့လဲ ကျုပ် ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ပြောနေမိတယ်။ ကိုမင်းနဲ့ကျုပ် နေရာချင်းလဲထိုင်လိုက်ချင်တဲ့စိတ်ကို မြိုသိပ်ပြီး ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ စကားပြောနေလိုက်တယ်။ မမကိုလဲ ကျုပ်အတွက်နဲ့ အနေမကျုံ့စေချင်ဘူးလေ။ ကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်တဲ့ မမသူဇာက ကျုပ်ခံစားချက်ကိုနားမလည်ဘဲတော့ မနေပါဘူး။ မမလဲ အားလုံးအဆင်ပြေရေး ကိုမင်းအနားမှာပဲ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ စကားပြေနေတယ်။ ခဏနေတော့ ကျုပ် မေမေ့ဆီသွားလိုက်တယ်။ မေမေက မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေရင်း ကျုပ်လာတာမြင်တော့ လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ မေမေ့ကိုမြင်တာနဲ့ လီးက တင်းချင်လာတယ်။ မေမေ့နောက်ကိုသွားပြီး မေမေ့ဖင်ကိုလီးနဲ့ကပ်ပြီး ခဏတင်းတင်း ဖက်လိုက်သေးတယ်။ မေမေ ကျုပ်ကို တစုံတခုပြောဖို့ ကျုပ်ဘက်မျက်နှာလှည့်လာတော့ ကျုပ်မေမေ့နှုတ်ခမ်းကိုပြွတ်ခနဲစုပ်နမ်းလိုက်ပြီးမှ မေမေ့ကိုဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကိုမင်းရှိနေလို့ ဒီအိမ်မှာ အရင်လို ထင်တိုင်းကြဲလို့မရတော့ဘူးဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ မေမေ့ကိုမြင်လို့ ကျုပ်လီးကို အာသာပြေ မေမေ့ဖင်နဲ့ထိပြီး ခဏဖက်လိုက်တာပါ။ ကျုပ်က ခဏနဲ့ ခွာသွားတာမို့ မေမေ ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ မေမေ့ပါးလေးကိုနမ်းပြီး ခုံမှာထိုင်လိုက်တယ်။
“မေမေ ပင်ပန်းနေပြီလား… မေမေပင်ပမ်းရင် အကူခေါ်လိုက်ပါလား… လစာ သားပေးပါ့မယ်…”
“မမင်ပမ်းပါဘူး သားရယ်… မခေါ်ချင်ပါဘူး… သူတို့ကိုစောင့်ကြည့်ပြီး ပြောနေရတာပိုပင်ပမ်းတယ်… အချိုးမပြေရင် ဒေါသက ထွက်ရသေးတယ်… ကိုယ့်ဟာကိုယ် လုပ်တာပဲစိတ်ချမ်းသာတယ်… လှုပ်ရှားမှုရှိနေတော့.. ကျန်းမာရေးတောင် ပိုကောင်းသေးတယ်… မဟုတ်ဘူးလား…”
“အင်းပါ… သားက မေမေပင်ပမ်းမှာစိုးလို့ပါ…”
“ငါ့သားလေးရော ချွေးမလေးရော အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပဲ… ခစ်ခစ်… နေ့လည်ကလဲ မောင်မင်းထွန်းပြန်ရောက်တာ လာနှုတ်ဆက်ရင်း… လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ကိုင်ပေးသွားသေးတယ်…”
“အကိုလဲပြောပါတယ်ကွာ… အမေရယ် အိမ်အကူခေါ်လိုက်ပါလားဆိုတာ… ညီလေးအမေက စိတ်တိုင်းမကျဘူးတဲ့…”
“လုပ်နိုင်သလောက်တော့ လုပ်ပေါ့မေမေရယ်… အရမ်းတော့ အပင်ပမ်းမခံပါနဲ့…”
“မပင်ပမ်းပါဘူးသားရယ်… သားမိန်းမက တစ်ရက်ခြားနှစ်ရက်ခြားလာပြီး အိမ်ကို တံမြက်စည်းလှည်းပေး… အဝတ်တွေစက်ထဲထည့်လျော်ပြီး လှန်းပေးသွားတာ… မေမေ့ကိုလဲ ဒါတွေသူလာလုပ်ပေးမယ်တဲ့ မှာထားတော့ မေမေက ချက်ပြုတ်ရုံပဲ… စျေးလဲ တစ်ပတ်တစ်ခါ သူပဲဝယ်ပြီး လာပို့ပေးတာ…”
မေမေက ရင်အေးအကြောင်းတွေပြောပြတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ပိုပြီးမြတ်နိုးမိသေးတယ်။
“သမီးတို့ယောင်းမရတာ… အရမ်းကံကောင်းတာနော်… တော်ကြာနေ ဆေးပို့ပေးရတာနဲ့… အသီးအနှံတွေပို့ပေးရတာနဲ့… ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ ရပ်ကွက်နှစ်ခု ကူးကလန်ခတ်နေတော့တာ… ခစ်ခစ်…”
“သူဇာနဲ့အမေ ပြောမှပဲ ငါ့ညီတို့လင်မယားက ဒီလောက်ဂရုစိုက်မှန်းသိရတော့တယ်… နေ့လည်ကလဲ အကို့ပစ္စည်းတွေ သူပဲနေရာချပေးသွားတာ… အိမ်ကိုလဲ တံမြက်စည်းလှဲပေးသွားသေးတယ်… မိသားစုတွေ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုဘူး ဆိုပေမယ့် ကျေးဇူးတော့တင်တယ် ငါ့ညီရေ…”
“မလိုပါဘူးကိုမင်းရယ်… မိသားစုပါဆိုမှ… မူယာကလဲ ကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ပါ… မဟုတ်ရင် သူလာနေပေးမှာလို့ ပြောနေသေးတယ်…”
… တီ… တီ….
“ကားဟွန်းသံပါလား…”
“ကိုမင်း နေနေ… ကျနော်သွားဖွင့်ပေးလိုက်မယ်…”
ကျုပ်လဲ ကိုမင်းကို မမသူဇာအနားထားခဲ့ပြီး အိမ့်ရှေ့ထွက်တော့ ဝေယံ့ကားကို မြင်ရတယ်။ ကျုပ်ခြံတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး မူယာကားပေါ်ကဆင်းတော့ တွဲလိုက်တယ်။ မူယာ့ကို ဝေယံနဲ့ကျုပ် လက်တစ်ဖက်ဆီတွဲပြီး အိမ်ထဲခေါ်တော့ မူယာက ပြုံးနေတယ်။
“ကိုကို့ကို မမတို့ဆီသွားမလို့ လိုက်ခဲ့မလားလို့ ဝင်ခေါ်သေးတယ်… မမက ကိုကိုသွားပြီဆိုမှ ရောက်နေမှန်းသိရတာ… သွားမယ်ဆိုအသံလေးဘာလေးမပေးဘူး… အတူတူသွားမှာပေါ့ ဟွန့်…”
မူယာက ဗိုက်ကြီးနဲ့ဆိုပေမယ့် ကျုပ်ကိုဆိုချွဲချင်တုန်း။ ကျုပ်လဲ မမကိုစိတ်ပူနေတာနဲ့ မူယာ့ကိုခေါ်ဖို့မေ့သွားတာ။
“ကိုကိုက မူယာတို့ ရောက်ပြီးပြီမှတ်လို့မခေါ်တာ မူယာရဲ့… စိတ်ကောက်နေတာ ကလေးလေးကျလို့… ဟီး ဟီး…”
မူယာက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ အခုအချိန်အထိ ကျုပ်နဲ့မမကို အူတိုနေတုန်းပဲ။
“ကျနော်လဲ ဟိုတယ်တွေ တစ်ချက်လိုက်ကြည့်နေလို့ ညနေမှပြန်ရောက်တာ… ဒါကြောင့်အခုမှလာတွေ့ရတာ…”
“သြော် ဘယ်သူတွေလဲလို့… ကောင်းတယ်ကွာ… အခုမှ မိသားစု လူစုံနီးပါးပဲ… ညီလေး မိန်းမပါခေါ်လာရမှာ… အေးလေ… သူလဲ နေ့လည်လဲ လာလုပ်ပေးတော့… အိမ်ကအလုပ်တွေ အခုမှလုပ်ရမှာပေါ့… လာ ထိုင်ကြကွာ…”
မမသူဇာနဲ့ ကိုမင်းက တစ်တွဲ၊ မူယာနဲ့ ဝေယံက တစ်တွဲ၊ ကျုပ်ကတော့ တစ်ယောက်တည်းထိုင်တာပေါ့။
“ကိုကို့ မိန်းမကိုပြောတာလား… အိမ်မှာလဲ မူယာကမလုပ်နိုင်တော့ အိမ်သန့်ရှင်းဖို့နဲ့ ချက်ဖို့ပြုတ်ဖို့ အန်တီတစ်ယောက်ကို နေ့ဘက်တွေ ခေါ်ထားတာ… အဲ့ဒါကို မူယာအားရှိအောင်ဆိုပြီး ဆေးတွေ… ဟင်းတွေ… သစ်သီးတွေ ခဏခဏလာပို့နေတာ… ခစ်ခစ်… မူယာပျင်းလို့ နေ့လည်ဘက် မမတို့အိမ်သွာရင်… မမရင်အေးက သူ့အပင်တွေကြားမှာ အလုပ်ရှုပ်နေရော… အဲ့ဒါနဲ့ မမ အလုပ်လုပ်နေတဲ့အနားမှာ လမ်းလေးလျှောက်ရင်း စကားပြောရတာ…”
“ဟီး…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်မိန်းမအကြောင်းကို ဝိုင်းပြီးချီးမွမ်းခန်းဖွင့်နေတော့ ရယ်နေရုံပဲ တတ်နိုင်တော့တယ်။ မျက်လုံးထဲမှာလဲ ရင်အေးက တဝဲလည်လည်။ယ မေမေက မီးဖိုထဲကထွက်လာပြီး ကျုပ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ် တစ်ရှူးလေးယူပြီး မေမေ့မျက်နှာက ချွေးလေးသုတ်ပေးတော့ အားလုံးက ပြုံးပြီးကြည့်နေကြတယ်။
“ဝေယံတို့တွေ ညီလေးတေဇာတို့အနား ပြောင်းလာတယ်ကြားတယ်… အကိုလဲ နောက်မှ လာလည်မယ်…”
“လာခဲ့ကိုမင်း… အစ်ကိုတေဇာ့အိမ်နဲ့ မျက်စောင်းထိုးတင်… မူယာက ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သူ့အစ်ကို အစ်မတွေနဲ့ နီးနီးနေချင်လို့တဲ့လေ… အဲ့ဒါနဲ့ပြောင်းလာလိုက်တာ… တကယ်လဲ အဆင်ပြေတယ်… အစ်ကိုတေဇာတို့လင်မယားကလဲ ခဏခဏ လာတော့ မူယာလဲ အပျင်းပြေတယ်၊ သူတို့မလာလဲ ကျနော်တို့က သွားတာပဲ… ဟဲ ဟဲ…”
“အေးကွာ… ငါတို့ သမီးယောက်ဖနဲ့ မယားညီကိုတွေ အခုမှပဲ… မျက်နှာစုံညီ စကားပြောရတော့တယ်… ဘယ်လိုလဲ ပွဲလုပ်ကြမလား… နောက်ထပ်ကလေးတွေအတွက် ဂုဏ်ပြုပွဲလေးပေါ့…”
“ကောင်းတယ်အစ်ကို… ဒီလိုလုပ်ပါလား… ကျနော်က သားဦးလဲဖြစ်… အိမ်ကလဲ အသစ်ဆိုတော့… အိမ်ကိုလဲ လာဘ်ဖွင့်တဲ့သဘောနဲ့… ကျနော့်အိမ်မှာပဲ လုပ်ရအောင်လေ… ကျနော်စီစဉ်လိုက်မယ်…”
“ရတယ်လေ… ဝေယံက သားဦးဆိုတော့… ဦးစားပေးရမှာပေါ့… ဟဲ ဟဲ… ဒီနေ့မှ ပြန်ရောက်တာဆိုတော့ အိမ်ချက်လေးစားလိုက်အုံးမယ်ကွာ… မနက်ဖြန်ညနေပေါ့… မကောင်းဘူးလား…”
“ကိုမင်းနော်… ပြန်ရောက်တာနဲ့ သောက်ဖို့စားဖို့ချည်းပဲပြောနေတယ်… ကြည့်လုပ်…”
“သူဇာရယ်… သမီးယောက်ဖနဲ့ မယားညီကိုတွေ ဆုံလို့ပါ…”
“မသိရင်ခက်မယ်နော်… ပြီးရင် သူငယ်ချင်းနဲ့ဆုံလို့… လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်နဲ့ဆုံလို့ ဆိုပြီး အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြမှာ… ဟွန်း… သတိထား…”
“ဟီး… ဟီး…”
မမသူဇာက ကိုမင်းကို ငေါက်ငမ်းသလိုလေးပြောလိုက်တော့ ကျုပ်တို့တွေအကုန်လုံး ရယ်လိုက်ကြတယ်။ မမသူဇာကို ကိုမင်းက တိုးဖက်လိုက်တော့ ကိုမင်ရင်ခွင်ထဲကနေ မမက ကျုပ်ကို တောင်းပန်သလိုကြည့်နေလို့ ကျုပ် ရယ်ပြလိုက်ရသေးတယ်။ မမရယ် မမအဆင်ပြေဖို့ မောင်လေး အရာရာ ဆင်ခြင်ပြီးနေပါ့မယ်။

နောက်နေ့ညနေမှာ ကျုပ်ရုံးကပြန်ရောက်တော့ ရင်အေးနဲ့အတူ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲကာ ကလေးသစ်ကြိုဆိုပွဲလုပ်မယ့် မူယာတို့အိမ်ကို မိသားစု လူကုန်သွားကြပြီတယ်။ ပြီးတော့ မြက်ချင်းပြင်မှာပဲ သောက်ကြ စားကြ မူယာဝယ်ပေးတဲ့ ဂစ်တာလေးတီးပြီး သီချင်းဆိုကြပေါ့။ ရင်အေးရဲ့အဖေက ခဏပဲနေပြီး အိမ်ပြန်သွားတယ်။ မေမေကတော့ မမနဲ့ မူယာကြားမှာ ထိုင်နေတယ်။ ရင်အေးက မမနဲ့ မူယာကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ရင်း သူ့ဗိုက်ကို လက်လေးနဲ့မသိမသာ ပွတ်ကာ အားငယ်နေလို့ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပြီး အနမ်းလေးပေးကာ အားပေးရသေးတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ကိုမင်းက အမူးသောက်တော့ မှောက်နေပြီ။ ကိုမင်းကိုလဲ မူယာတို့အိမ်မှာပဲ သိပ်လိုက်ရပြီး ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကို အိမ်ပြန်ပို့လိုက်တယ်။ မေမေနဲ့မမကတော့ အိမ်မှာပဲ ပြန်အိပ်မယ်ဆိုလို့ မေမေနဲ့မမတို့သားအမိကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးရတယ်။ ကလေးက သူ့အစ်မနဲ့ စားရင်းဆော့လာခဲ့တာမို့ ကားပေါ်မှာပဲ အိပ်ပျော်သွားပြီ။ ကျုပ်လဲ ကလေးကို အရင် အိပ်ယာထဲပို့ပေးတယ်။ မမက အပေါ်တက်တော့လဲ ကျုပ်ပဲ တွဲပို့ပေးလိုက်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့မှ မမက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာ ဖက်ထားတယ်။
“မောင်… မ မောင့်ကိုအားနာလိုက်တာ… အရင်က ဒီလိုမခံစားရဘူး… မောင်နဲ့ ချစ်ပြီးညားပြီးမှ မောင့်အရှေ့မှာ ကိုမင်းနဲ့ အတူနေရတာ စိတ်ထဲမှာ အဆင်မပြေဘူး… ဒါပေမယ့်လေ…”
“မောင်နားလည်ပါတယ်… မ ရယ်… စိတ်မပူပါနဲ့ မ အဆင်ပြေဖို့ပဲ အရေးကြီးတာပါ… မောင် အဆင်ပြေတယ်နော်…”
“ဒါဆိုလဲ အခွင့်အရေးရတုန်း လိုးပေးသွားအုံး… ပြီးရင် မေမေ့ကိုလဲ လိုးပေးခဲ့လိုက်အုံး… မေမေ့ကိုပစ်မထားနဲ့နော်… မ က ကိုမင်းရှိတော့ မောင့်ကို မြင်နေရုံနဲ့ ကျေနပ်ပါတယ်…”
“အင်းပါ… ချစ်တယ်မရယ်…”
“မလဲ မောင့်ကို ချစ်တယ်… မမကို လိုးပေးတော့မောင်လေး… အခင်းလေး အောက်မှာခင်းလိုက်… လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးရအောင်…”
ကျုပ်လဲ မမဘီရိုထဲက အခင်းလေးထုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်မှာ ခင်းလိုက်တယ်။ မမက အခင်းပေါ်ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပါတ်ကို ဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီကိုလျောချတယ်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကလီးကိုထုတ်ပြီး စုပ်တယ်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့မောင်လေးလီးကြီး… ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ… မမ အရင်စုပ်အုံးမယ်နော်… ပြွတ်… အွင်း”
“အင်း… ပြီးရင် မောင်လေးလဲ မမစောက်ဖုတ်ကိုယက်အုံးမယ်… အခုနောက်ပိုင်း… မမက မောင်နှမလို ပိုအလိုးခံလာသလိုပဲ… ရှီး… မမရယ်…”
“ပြွတ်… ဟီး… မမလဲ အခုတစ်လော မောင်နှမလို လိုးရတာ ဓာတ်ကျနေတယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… အွင်း… အု… အု… ပြွတ်… ဟင်း….”
မမသူဇာ ကျုပ်လီးကို လည်ချောင်းထဲအထိထိုးထည့်ပြီး တစ်ဆုံးစုပ်တယ်။ ကျုပ်လီးအရင်းကနေ အဖျားအထိလျာနဲ့ယက်လိုက်၊ ဒစ်ဖူးလေးကိုလျာနဲ့ကစားပြီး လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာထုပေးလိုက်၊ ပြန်ပြီး လီးတစ်ဆုံးငုံကာ ပါးလေးခွက်အောင် စုပ်ပေးလိုက်နဲ့ပေါ့။ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံးက မမသွားရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုလို့။
“ပြွတ်… စုပ်လို့လိုမဝဘူး မောင်လေးရာ… မောင်လေးလီးကြီးကို တစ်နေကုန်သာ ထိုင်စုပ်နေချင်တယ်… စောက်ဖုတ်ကလဲ ယားလာပြီ… မေမေ့လဲအလှည့်ပေးရအုံးမယ်… လာ မမစောက်ပက်ကို ယက်အုံးမှာမလား… ”
“ယက်မှာပေါ့ မမရဲ့…”
မမသူဇာ အခင်းပေါ် ပက်လက်လေးလှန်ပြီး ထမိန်ချွတ်ပစ်ကာ ပေါင်ကားပေးတယ်။ မမက ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးနဲ့ ဗိုက်လေးပူနေပြီး အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီရော အင်္ကျီပါချွတ်ပြီး မမပေါင်ကြားမှာ စောက်ပက်ယက်ဖို့ နေရာယူလိုက်တယ်။ မမက သူ့စောက်ပက်ကို လက်လေးနဲ့ဖြဲပြရင်း
“ယက် မောင်လေး… မမစောက်ပက်ကို ယက်ပေး… ရှီး… မောင်လေးရယ်… ကောင်းတယ်… မမစောက်ပက်ကို အရမ်းကြိုက်တာပဲလား…”
“အင်း… ကြိုက်တယ်… မမစောက်ပက်လဲကြိုက်တယ်…. မေမေ့စောက်ပက်လဲကြိုက်တယ်… ညီမလေးစောက်ပက်လဲကြိုက်တယ်…”
“ကြိုက်ရင်ယက်… အူး… ပြီးရင် မအေတွေ နှမတွေလိုးတဲ့ လီးကြီးနဲ့… မမကိုလိုး… အင်းဟင်း… မောင်လေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ မမရဲ့စောက်ပက်ကို စိမ်ပြေနပြေ ယက်နေလိုက်တယ်။
“လိုးတော့ မောင်လေးရယ်… မမကုန်းပေးမယ်…”
“မမ ပင်ပမ်းမှာပေါ့…”
“ရတယ်… မမကုန်းနိုင်သေးတယ်… မောင်လေးကို အရမ်းချစ်လို့ကုန်းပေးမှာ… အရမ်းကြမ်းလို့မရဘူးနော်… မမ ကိုမင်းကိုတောင် ကုန်းမပေးဘူး သိလား…”
မမသူဇာက လေးဘက်ထောက်လေးကုန်းပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဒူးထောက်လျှက် မမသူဇာ စောက်ပက်ထဲ လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမသူဇာဗိုက်ကလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း လိုးတယ်။
“အူး… မောင်လေးရယ်… မောင်လေးလီးကိုက အရသာရှိလွန်းတာ… အင်းဟင်း… ဒီထက်နည်းနည်း ကြမ်းလို့ရသေးတယ်… ”
“အူး… မမရယ်… ငါ့အစ်မစောက်ပက်ကို လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ… ရှီး… ဗိုက်ကြီးမှ ပိုလိုးလို့ကောင်းတယ်… ”
“လိုး မောင်လေးရယ်… နင့်အစ်မစောက်ပက်ကို… လိုး… ကောင်းလိုက်တာ… ငါ့မောင်လေးလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ… ကောင်းလိုက်တာ…”
မမသူဇာ စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောရင်း အလိုးခံနေတာ။ ကျုပ်လဲ မမဗိုက်ပူပူလေးကို ပွတ်ရင်း လိုးတယ်။ မမတစ်ချီပြီးသွားတော့ တစ်စောင်းလေးလှဲခိုင်းပြီး ပုစွန်တုပ်ကွေးလေး လိုးတယ်။ မမစောက်ဖုတ်က ပိုပိုနူးညံ့လာပြီး အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာမို့ ကျုပ်လဲ မမကို အနောက်ကနေ ဖက်လိုးရင်း မမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ မမသူဇာက ထမိန်လေးပြန်စွပ်ပြီး ဝတ်တော့ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံလေးပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။ မမကို ထူကာ အနမ်းလေးတွေပေးပြီးမှ မမကို ခုတင်ဆီ တွဲပို့လိုက်တယ်။ မမအိပ်ယာပေါ် တစောင်းလေးလှဲတော့ ကျုပ် စောင်လေးခြံပေးလိုက်တယ်။ မမပါးပြင်လေးကို အနမ်းလေးပေးပြီးမှ အခင်းကိုပြန်သိမ်း၊ အဝတ်တွေကောက်ယူကာ အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အောက်ထပ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး။ မေမေလဲ အခန်းထဲရောက်နေပြီ။ ကျုပ် မေမေ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်တော့ လော့ခ်မချထားဘူး။ ကျုပ် အခန်းထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ မေမေ ထထိုင်လာတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး မေမေ့ကို အတင်း ဖက်နမ်းတယ်။ မေမေ့ဖင်တွေကိုလဲ ထမိန်ပေါ်ကနေကိုင်ပစ်တယ်။ မေမေလဲ ကျုပ်လီးကို ကိုင်တယ်။ မေမေနဲ့ဆို ကျုပ်လီးကလဲ တောင်ပြီးသား။
“ပြတ်… မေမေရယ်… မေမေ့ကို သား မနေ့ကတည်းက… လိုးချင်နေတာ…”
“မေမေလဲ အတူတူပါပဲ… သားလီးနဲ့ဖင်ကိုလာထိတော့ စောက်ရည်က… စိမ့်ထွက်လာတာ…”
“ချစ်တယ် မေမေရယ်… မေမေ့ကို တစ်ညလုံး လိုးမယ်နော်… သား အေးကိုပြောခဲ့ပြီးပြီ… သား ဒီည မေမေနဲ့ အိပ်မယ်နော်…”
“အင်း… အိပ်လေ… တန်းလိုးတော့ကွာ… နောက်မှ သားလီးကို စုပ်တော့မယ်…”
“အင်း… သားလဲမေမေ့စောက်ပက်ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
မေမေ ပက်လက်လှန်လှဲချပြီး ထမိန်လှန်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံကိုချွတ်ပစ်ပြီး မေမေပေါ်တက်ခွတယ်။ ကျုပ်လီးကို မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ဖိထည့်လိုက်တော့ မေမေနဲ့ကျုပ် တင်းတင်းဖက်ရင်းနမ်းနေကြတယ်။ မေမေက ကြိုပြီး ပင်တီနဲ့ဘရာကို ချွတ်ထားတာမို့ မေမေ့အဝတ်အောက်မှာ ဘာအခုအခံမှ မရှိပေ။ ကျုပ်လဲ မမနဲ့ မကြမ်းခဲ့ရသမျှ မေမေနဲ့ အတိုးချပြီး ကြမ်းတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ကို နှေးတစ်လှည့် မြန်တစ်ခါ တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။
“အူး… သားလေးရယ်… အင့်… ဟင်း… ဆောင့်လိုက်တာ… ကောင်းတယ်… မေမေ့သားလေးလီးကြီးက ကောင်းလိုက်တာ… လိုး… အူး…”
“မေမေနဲ့မှပဲ… လိုးရတာ အားရတော့တယ်… မေမေ့စောက်ပက်ကလဲ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ… ဟင်း… ငါ့အမေစောက်ပက်ကြီး…”
“အင့်… ဟင်း… ကောင်းတယ်… အာ့… ဟား… ငါ့သားလီးကြီး… ငါ့စောက်ပက်ကိုလိုးနေတာ ငါ့သားလီးကြီး… ပြွတ်… အား… ပြီး… ပြီ… ဟူး…”
မေမေနဲ့ကျုပ် တစ်ချီပြီးတစ်ချီ နားနားပြီးလိုးတယ်။ မေမေ့ထမိန်ထဲဝင်ပြီးလဲ စောက်ပက်ယက်သေးတယ်။ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည် အကြိမ်ကြိမ်ပန်းထည့်ပြီးမှ မေမေ့ထမိန်ထဲဝင်နေတဲ့အတိုင်း ဖက်အိပ်လိုက်တော့တယ်။ မနက်အိပ်ရာနိုးတော့လဲ ကျုပ် မေမေထမိန်ထဲမှာပဲရှိသေးတယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကိုလာကိုင်တော့မှ နိုးလာတယ်။ လင်းဆွဲလေး ထမိန်ထဲကမထွက်ဘဲ တစ်ချီထပ်လိုးတယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်လိုးမယ်ဆို မငြင်းဘူး။ ပြီးမှ မေမေနဲ့အတူရေချိုးပြီး အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ကာ မမအခန်းထဲသွားပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ မမကို နိုးသွားမှာစိုးလို့ ပါးလေးကို အနမ်းဖွဖွလေးပေးပြီးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိခင် မမ အိပ်ရေးဝဝအိပ်ပါစေလေ။ ကိုမင်းကို ဝေယံလိုက်ပို့ပေးတာမို့ ကျုပ်လဲ ဝေယံ့ကားနဲ့ ပြန်လိုက်လာခဲ့တယ်။
“အစ်ကို… မူယာက အစ်ကို့ကိုလာခဲ့အုံးတဲ့… ဟီး ဟီး… ကျနော်က ဟိုတယ်အခြေအနေသွားကြည့်မလို့… ဟီး”
ဒီဟီးဟီးဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ကျုပ်သိပါပြီ။ ကြည့်ရတာ မူယာလဲ လိုချင်နေပြီနဲ့ တူပါတယ်။ နောက်တစ်ဟီးကတော့ ဝေယံလဲ သူ့ညီမဆီ ပြေးတော့မယ့် အဓိပ္ပါယ်ပေါ့။

အခုအထိတော့ ကိုမင်းကိုကြည့်ရတာအေးဆေးပဲ။ ကိုမင်းက သူ့ဗိုက်မဟုတ်မှန်း တကယ်မသိတာလား မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား။ မမသာ သူတွက်တဲ့ရက်မှာ မမွေးဘဲ နောက် နှစ်လလောက်မှ မွေးရင် ဘာတွေဖြစ်လာမှာလဲ စိုးရိမ်နေရဆဲ။ သက်ပြင်းလဲ အခါခါချမိပါတယ်။

အခန်း ၁၇(ဆက်ရန်)