အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၇)

(အခန်း ၁၃/၄)

နောက်နေ့မှာတော့ မအိကလဲ ရုံးကိုသွား၊ ကျုပ်ကလဲ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ချိန်းဖို့ လုပ်ရတာပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်တော့ သူထွက်လာတော့မယ်တဲ့ ခရေပင်လမ်းခွဲကပဲစောင့်ဆိုလိူ့ ကျုပ် တက္ကစီနဲ့ ခရေပင်လမ်းခွဲကို ထွက်လာပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။ ရောက်လာပါပြီ ကားအဝါရောင်လေး။ ကျုပ်အနားမှာထိုးရပ်တော့ ကျုပ်လဲ နောက်ခန်းကတက်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကားကိုချက်ချင်းမောင်းထွက်လိုက်တယ်။ ရန်ကုန်မြို့ပြင် လှည်းကူကျော်လာတော့ ကျုပ်မောင်းမယ်ဟုဆိုကာ အန်တီသိင်္ဂီကို ကားရပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက လမ်းဘေးချကာ ကားရပ်ပေးပြီး ကားနောက်ခန်းကို ဝင်ထိုင်တယ်။
“ဘာလုပ်မလို့လဲမမရဲ့… ”
“သိချင်ရင်ကြည့်ပေါ့… ခစ်ခစ်… ”
“ကျုပ်လဲ ကားအရှေ့ခန်းကိုမကူးသေးဘဲ ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်လိုက်ကာ ချွတ်လိုက်တော့ နက်ပြာရောင် လည်ဝိုက်နဲ့ လက်​ပြတ်အင်္ကျီလေးပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ထမိန်ကိုချွတ်ချလိုက်တော့ တစ်ဆက်ထဲ ဂါဝန်ကားကားလေးဗျ။ ခါးမှာ သားရေကြိုးပါပုံရတယ်။ ဒီဝတ်စုံလေးနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီလို အရမ်းနုတဲ့သူက အသက် ၂၀ ကျော်ဝန်းကျင်အရွယ်ဖြစ်သွားတယ်။ လည်ပင်းနဲ့ ပခုံးဖျားမှယလဲ တွန့်လိန်တွန့်လိန် အဖတ်လေးတွေပါသေးတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီက သူချွတ်တဲ့အဝတ်တွေကိုခေါက်ပြီး အိတ်ထဲကိုထည့်။ အိတ်ထဲက ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်အဖြူရောင်လေးကိုထုတ်ပြီး သူစီးလာတဲ့ ကတ္တီပါခြေညှပ်ဖိနပ်နဲ့လဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဆံထုံးကိုဖြည်ချလိုက်ပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ဘီးလေးထုတ်ကာ ဖြီးနေပြန်သည်။ ထပ်ပြီး သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက တစ်သောင်းတန် တစ်အုပ်ကျုပ်ကိုထုတ်ပေးတယ်။
“ဒါကဘာလုပ်ဖို့လဲမမရဲ့… ”
“ဒီနေ့ သွားတာလာတာ စားတာသောက်တာ သုံးတာမှန်သမျှ… မောင်ရှင်းဖို့လေ…”
“မောင့်မှာ အများကြီးမပါပေမယ့် ဒီနေ့သုံးဖို့တော့ လောက်ပါတယ်မမရယ်…”
“မရဘူးကွာ… မမက မောင့်ကို လက်ဆောင်တွေတောင်ဝယ်ပေးချင်တာ… မောင့်မိန်းမရိပ်မိမှာစိုးလို့ မပေးရဲဘူး… ဒီနေ့သုံးတာတော့ မမပဲရှင်းမယ်ကွာ… ”
“ဒါဆိုလဲ ဒီလောက်အများကြီးမလိုပါဘူး… ”
“ယူထားပါမောင်ရဲ့… ဘယ်လောက်ကုန်မယ်မှန်းမှမသိသေးတာ….”
“ဒါဆိုလဲ ပိုတာကို ပြန်ယူရမယ်နော်…”
“မောင်ရယ်…”
“မောင်က မမကိုချစ်လို့ အေးကိုသစ္စာဖောက်ခဲ့တာ… ကျန်တာဘာအတွက်မှမပါဘူး… မောင်လိပ်ပြာသန့်ချင်လို့ပါ… နော်မမ…”
“ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… ပြွတ်… မောင့်ကိုအရမ်းချစ်တာပဲ…မောင့်သဘောကွာ…”
အန်တီသိင်္ဂီ ကြည်နူးစွာ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်နမ်းပြီး ဖက်တွယ်လာတော့ ကျုပ်လဲဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။
“မောင်လဲ မမကိုအရမ်းချစ်တယ်… သိလား…”
အန်တီသိင်္ဂီကို ရင်ခွင်ထဲကခွာလိုက်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆိုင်ပြီး ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူ့ပါးလေးကို လက်မလေးနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း
“မမက ဒီလိုလေးဝတ်လာတော့ မောင်က မမလို့ခေါ်ရမှာတောင် အားနာတယ်…”
“ခစ်ခစ်… ဒီတော့ မောင်ကဘယ်လိုခေါ်ချင်လို့လဲ…”
“အချစ်လေးလို့ခေါ်မယ်ကွာ… ”
“ခစ်ခစ်… ခေါ်ကွာ… ခုကစပြီး… မမက မောင့်ရဲ့အချစ်လေးပေါ့… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… သွားကြစို့ ပျော်ပျော်ပါးပါးလျှောက်လည်ကြမယ်… စားချင်တာစားမယ်… ပြီးရင် တစ်နေရာရာမှာ အေးအေးဆေးဆေး နားကြတာပေါ့…”
“ဟုတ်… ”
ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ ကားရှေ့ခန်းကိုပြောင်းထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်ကားစက်နှိုးပြီးတော့
“မောင်… ကားမှန်အကုန်ချလိုက်တော့… ဒီမှာ ချစ်လေးတို့ကိုသိတဲ့သူ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး… ခစ်ခစ်”
အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ကိုယ်သူ အချစ်လေးလို့ခေါ်ပြီးပြောရတာကို သဘောကျပြီး ရယ်နေသေးတယ်။  ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီပြောသလို ကားမှန်တွေအကုန်ချလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကားဒက်ရှ်ဘုတ်က ခလုတ်တစ်ခု နှိပ်လိုက်တော့ ကားအမိုးက နောက်ခန်းဆီ ခေါက်သိမ်းသွားကာ အမိုးပွင့်ကားလေးဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖုန်းထုတ်ကာ ကားက audio player နဲ့ ချိတ်လိုက်ပြီး ဖြိုးကြီးနဲ့ကြိုးကြာရဲ့ မိုးကောင်းကင်ခရီးသီချင်းကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ နေကာမျက်မှန်လေးတပ်နေတယ်။
(လေဟုန်ကိုဆန် xxx အဝေးဆုံးကိုပျံ )
“ဝိုး… ရှယ်ပဲ အခုမှ ပြည့်စုံသွားတယ်…”
(တောင်တွေကိုကျော်လွန်ကာ ပင်လယ်ဖြတ်လို့ xxx မိုးကောင်းကင်ယံ)
“သွားကြစို့…ချစ်လေး”
(အကြင်နာခြံရံ xxx အချစ်ငှက်မောင်နှံ)
“Let’s Go… ”
(ကျီစယ်ကာ အတူတူပျံသန်းကြ xxx မိုးကောင်းကင်ယံ…)
ကားလေးက လေးညှို့ကပစ်လိုက်တဲ့ မျှားလေးပမာ အရှိန်နဲ့ လမ်းမပေါ်ကိုပြေးထွက်သွားတယ်။
“မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…  ခစ်ခစ်…”
အန်တီသိင်္ဂီ မောင်းနေတဲ့ကားပေါ်ကနေ သူ့ပါးစပ်ကို လက်လေးနှစ်ဖက်နဲ့ ဘေးကကာပြီး အကျယ်ကြီးအော်ပစ်လိုက်တာ။ ကျုပ်လဲ အပျိုဖြန်းလေးတစ်ယောက်လို ရွှင်မြူးနေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲကြည်နူးမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီပျော်နေပုံလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ် လက်တစ်ဖက်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီလက်လေးကို လှမ်းပြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပေးရင်း နှစ်ယောက်အတူ သီချင်းတွေအော်ဆိုကြတယ်။ ပဲခူးမြို့ထဲမှာ လက်ချင်းချိတ်ပြီး အတူစားကြ သွားကြနဲ့ လုံးဝပျော်စရာအတိ။ လူတိုင်းကလဲ ကျုပ်တို့အတွဲကိုငေးကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက လုံးဝဂရုမစိုက် ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်ထားတာ တစ်ချက်မှမလွှတ်တော့။ နေ့လည်ရောက်တော့ ဟိုတယ်ကိုလစ်ကြတယ်။ နေပူလာပြီမို့ ကားအမိုးကို ပြန်အုပ်လိုက်တယ်။ လမ်းတစ်လျှေက် တွေ့ကရာလျှောက်စားတာမို့ ဗိုက်ကလဲ မဆာဘူး။ ဟိုတယ်အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ အဝတ်အစားတွေ ခပ်မြန်မြန်ပဲချွတ်ပစ်ကြပြီး အချစ်ပွဲကြီးကို စတင်ကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ တစ်ခါမှ ဒီလို အေအေးဆေးဆေးမလိုးရတာမို့ အီဆိမ့်နေအောင် ဇိမ်ဆွဲပြီးလိုးကြတယ်။ တစ်ချီပြီး တစ်ချီ နားနားပြီးလိုးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ကျုပ်တောင်းဆိုသမျှ မငြင်းဘဲ ပုံစံစုံနဲ့ အလိုးခံပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖင်ပါလိုးလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ချီးပြီးလိုက် ခဏအမောဖြေပြီး အပြန်အလှန် လီးစုပ် အဖုတ်ယက်ပေးက ထပ်လိုးကြရင်း ပြန်ချိန်တန်လာတော့ ရေအတူချိုးကြတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ မနေနိုင်ပဲ ထပ်လိုးကြပြန်တယ်။ ရေချိုးပြီးလို့ အပြန်အလှန်ရေသုတ်ပေးပြီး အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြတော့ အန်တီသိင်္ဂီ သူအိမ်ကဝတ်လာတဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထမိန်ကို ပြန်ထပ်ဝတ်ရပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီ့အလှကတော့ လုံးဝလျော့မသွားဘူး။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လှတာနဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလှတာပဲ ကွာတယ်။ ပြီးတော့ ကားဆီပြန်လာကြပြီး ရန်ကုန်ကိုပြန်မောင်းရတာပေါ့။ အပြန်မှာတော့ ကျုပ်တို့ လက်ချင်းကိုင်ထားကြတုန်းပဲ။ အချိန်ကတော့ မှောင်ရီပျိုးနေပြီပေါ့။ ပြည်လမ်းပေါ်က လူရှင်းတဲ့ အမှောင်ရိပ်မှာ ကားရပ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီပေးတဲ့ တစ်သောင်းတန်အုပ်က ပိုတာကို သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ကားပေါ်မှာပဲ နှုတ်ဆက်ပြင်လိုက်ပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီ ကားတံခါးဖွင့်ကာ ဆင်းလာလို့ ကျုပ်လဲ ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အမှောင်ရိပ်ထဲမှာ နှစ်ယောက်သားဖက်ပြီး အနမ်းပေးမိကြတယ်။
“မောင်ရယ်… မမ မောင့်အနားမှာပဲ နေချင်လိုက်တာ… သားသမီးတွေမျက်နှာငဲ့နေလို့သိလား… မောင်နဲ့မခွဲချင်တော့ဘူး… အဟင့်… ချစ်တယ်မောင်ရယ်…”
“မမရယ်… မောင်လဲ မမကို အရမ်းချစ်တယ်… မမကို အိမ်ခေါ်သွားလိုက်ချင်တယ်… အေး ခံစားရမှာလဲစိုးတယ်… သမီးလေး မျက်နှာငယ်မှာလဲစိုးတယ်… တကယ်ရင်မောရတယ်ကွာ… မောင်တို့ချစ်ရတာ ပင်ပမ်းလိုက်တာ.. မမရယ်..”
“မမသိပါတယ်… မမတို့က တစ်သက်လုံးဒီလိုပဲ ခိုးချစ်ရမယ့်ဘဝတွေပါ မောင်ရယ်…”
“မမရယ်… ချစ်တယ်… မောင် မမကို တကယ်ပဲချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အင်းပါ… မမယုံပါတယ်… မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်… မမ သွားမယ်နော်…”
“အင်း… ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းအုံး… မောင်စိတ်ချမယ်နော်…”
“အင်း… စိတ်ချ… ရွှတ်…. ရွှတ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ”
အန်တီသိင်္ဂီ့ကို မလွှတ်ချင်ဘဲ ဖက်ထားတာကိုလွတ်ပေးလိုက်တာတောင် လက်ဖဝါးလေးကို ဖွဖွဆွဲထားမိတုန်း။ နောက်ဆုံးတော့လွှတ်ပေးလိုက်ရပြီး သက်ပြင်းချမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ကျုပ်ရဲ့အချစ်က တော်တော်လေးနက်ရှိုင်းနေပြီ။ သံယောဇဉ်တွေလဲ တော်တော်ကိုတွယ်မိကြပြီ။ မပိုင်ဆိုင်နိုင်မှန်း သိနေလို့များ ပိုချစ်မိနေသလား မသိပါဘူး။ ရင်အေးနဲ့ မမသူဇာအပေါ် ထားတဲ့ ငယ်ချစ်တွေနဲ့ မယှဉ်သာဘူးဆိုပေမယ့် ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို တကယ်ပဲ အရမ်းချစ်မိနေပြီ။ ဒါကြောင့်လဲ သူ့အတွက် ရှားပါးလှတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုလေးကို ကျုပ် အခြေအနေပေးခိုက် ရအောင်ဖန်တီးပေးမိတာပေါ့။ ကျုပ် ရင်အေးအတွက်ပေးမယ့်အချိန်ထဲက သူ့ကို ခွဲပေးမိတာ ကျုပ် အေးအတွက်စိတ်ထဲမကောင်းပေမယ့် နောင်တတော့မရပါဘူး။ အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အိမ်အတွက်ဝယ်လာတဲ့မုန်ံတွေပေးပြီး ချစ်ဇနီးလေးက ကျုပ်အိတ်ကိုအပေါ်ထပ်သယ်သွားပြီ။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာထိုင်စေပြီး ပါးလေးတွေ ငုံ့ကာနမ်းရင်း
“မီးလေး… ဖေဖေခရီးသွားနေတုန်း မေမေ့ကိုကူရဲ့လား… စာတွေရောသေချာလုပ်ရဲ့လား… ”
“သေချာလုပ်ပါတယ်ဖေဖေရဲ့… မေမေ့ကိုလဲ ဝိုင်းကူတယ်…”
“လိမ္မာလိုက်တာကွာ… ဖေဖေ့မွှေးလွန်းလေးက… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… ဖေဖေ့ကိုလဲ မွှေးမွှေးပေးပါအုံး….”
“ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အမောကိုပြေသွားတာပဲကွာ… မီးလေး ထမင်းရောစားပြီးပြီလား…”
“ဟီး… စားပြီးပြီ ဖေဖေရ… မီးလေး ကစားပြီးပြန်လာတော့ ဗိုက်ဆာတာနဲ့ စားလိုက်တာ…”
“အာ… ဖေဖေ့ကိုတောင်မစောင့်ဘူးကွာ… ဖေဖေက မီးလေးနဲ့အတူထမင်းစားမလို့ဟာ…”
“ဘွာတေးပါဖေဖေရာ… မီးလဲ ဗိုက်တအားဆာလို့ပါ… ရွှတ်… ရွှတ်… နောက်ကျစောင့်ပါ့မယ်…”
“ရပါတယ်မီးလေးရယ်… ဖေဖေက ချစ်လို့စတာ… မီးလေးဗိုက်ဆာရင် ဆာတဲ့အချိန်သာစား… ဗိုက်ဆာတဲ့အချိန်စားမှ ထမင်းစားလို့ကောင်းတာ… ဗိုက်ဆာတဲ့အချိန် မစားပဲနေရင် ရောဂါရတတ်တယ်… သိလား… ဗိုက်ဆာရင်စားနော်… မွှေးလွန်းလေး… ရွှတ်ရွှတ်…”
“ဟုတ်…”
“ကိုရယ်… ရောက်တာနဲ့ သမီးလေးနားပဲကပ်ချွဲတော့တာပဲ… ရေချိုးပြီး ထမင်းစားရအောင်… ရေချိုးတော့လေ…”
“တွေ့လား… မေမေက သူ့ကိုအာဘွားမပေးလို့… အူတိုနေတာတွေ့လား… ဖေဖေ မေမေကိုအာဘွားပေးလိုက်ရမလား…”
“အင်းပေးလိုက်… အများကြီးပေးလိုက်… မီးလဲပေးမယ်…”
ကျုပ်နဲ့ သမီးလေး ရင်အေးကို ဝိုင်ပြီးအာဘွားပေးလိုက်ကြတော့ ရင်အေးက သဘောတွေကျလျှက် ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးကိုပြန်နမ်းတယ်။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင်မှ ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။
“ကဲ… ရေချိုးတော့ကိုရေ… လာ…”
“ဖေဖေရေချိုးတော့မယ်နော်… မီးလေး စားချင်တဲ့မုန့် ဖောက်စားတော့… ဖိုးဖိုးကိုလဲ ဦးချလိုက်အုံးနော်…”
“ဟုတ်… ”
“ရပါတယ်သားရယ်… မြေးလေးစားချင်တာစားပါစေ… အဖေ အဲ့လို သွားရည်စာတွေ မစားတတ်ပါဘူး…”
“ဟုတ်ကဲ့ အဖေ…”
ကျုပ်ရင်အေးနဲ့အတူ အပေါ်တက်ပြီး အဝတ်အစားတွေချွတ်ကာ ရေချိုးဖို့ပြင်ရတော့တယ်။ အဲ့ညက ရင်အေးနဲ့ တစ်ချီပဲလိုးနိုင်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ခရီးပမ်းလာတာဆိုပြီး အိပ်ရေးဝဝအိပ်ခိုင်းတယ်။ အလိုက်သိပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားပြီး အိပ်လိုက်တော့တယ်။

နောက်နေ့မှာတော့ မအိနဲ့နေလင်း ကွာရှင်းဖို့ကိစ္စကို သွားရတယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယားနှစ်ယောက် အတူသွားတာပါ။ အိမ်မှာ မေမေနဲ့ မမတို့သားအမိကို ထားခဲ့ကာ မမအိမ်ကကားနဲ့ပဲသွားကြတယ်။ မအိကို ဟိုတယ်မှာဝင်ခေါ်ပြီး မအိနဲ့အတူ သူ့အိမ်ကိုသွားကြတယ်။ အမှန်ဆိုရင်တော့ သူများလင်မယားကွာရှင်းတဲ့ကိစ္စ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ ဝင်မပါလိုပါဘူး။ ဟိုကောင်နေလင်းက မကြေလည်သေးတဲ့ပုံစံရှိနေလို့ မအိကို စိတ်ပူလို့သွားကြတာ။ မအိကတော့ ရပ်ကွက်ထဲက လူရပ်မိရပ်ဖတွေ၊ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး၊ ဆယ်အိမ်မှူး၊ ရာအိမ်မှူး၊ လမ်းလူကြီးနှင့် အိမ်နီးနားချင်းတွေကိုပါ ဖိတ်ထားတယ်လို့ဆိုတယ်။ အမှန်တော့ လင်မယားနှစ်ယောက်ကွာရှင်းတာ အဲ့လောက်လူအများကြီးမလိုအပ်ပေမယ့် မအိက သူ့ကိုယ်သူကာကွယ်ဖို့ ခေါ်ထားတဲ့သဘောပါ။ မအိတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ နေလင်းနဲ့ သူ့ကောင်မလေးလဲ ရှိနေတယ်။ ကြည့်ရတာ ကောင်မလေးကလဲ နေလင်းကို အခွာမခံတော့ဘူးနဲ့ထင်တယ်။ လူကြီးတွေ မရောက်ကြသေးပေမယ့် အိမ်နီးနားချင်းတွေက မအိခေါ်လို့ ပါလာကြပြီ။ ခဏနေတော့ ရောက်လာကြတာက နေလင်းရဲ့ မိဘတွေနဲ့ အစ်မတွေ။ နေလင်းက ကျုပ်နဲ့ရင်အေးကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားတယ်။ ကျုပ်ကို အိမ်ထောင်မရှိဘူးလို့ ထင်ထားပုံပဲ။ ပြီးတော့ ယဲ့ယဲ့ပြုံးတယ်။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်နဲ့ မအိ ဟိုညက ကားအရှေ့မှာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် နမ်းတဲ့ကိစ္စကို မိန်းမအရှေ့မှာ ဖော်ကောင်လုပ်ချင်နေပုံပဲ။ ဖော်စမ်းပါစေလေ ဘယ်သူကပိုအရှက်ကွဲမလဲ သတ္တရှိရင်ဖော်လိုက်ပေါ့။ ပြီးတော့ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေနဲ့ ရပ်မိရပ်ဖတွေရောက်လာကြတော့ လူကြီးစုံရာအရှေ့မှာပဲ ကွာရှင်းစာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးကြတယ်။ နေလင်းကို မအိက သိန်း၅၀တန် ချက်လက်မှတ်တစ်စောင်ပါပေးလိုက်တယ်။
“ရော့… ဒါက ငါ့အတွက် နင့်ရဲ့ငယ်ရွယ်တဲ့အချိန်တစ်ချို့ကုန်ဆုံးခဲ့ရတဲ့အတွက် ပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်တာပါ…”
“သြော်… ခင်ဗျားကတော့ သူတော်ကောင်းကြီးပေါ့လေ… ခင်ဗျားကျတော့ရော…”
ကျုပ်ဖြတ်ပြောလိုက်တယ်။
“နေလင်း သေချာစဉ်းစားနော်… စကားလွန်သွားရင် နှုတ်လို့မရဘူး…”
ကျုပ်တစ်ချက်ဟန့်လိုက်တော့မှ နေလင်းဆက်မပြောတော့ဘဲ လက်မှတ်ထိုးပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့အကြောင်းတွေ ပြန်ဖော်မယ်ဆိုတာ နားလည်သွားပုံပဲ။ လူတွေကအများကြီးဆိုတော့ အရှက်ကွဲကြကြေးဆို သူပဲထိမှာလေ။ ပြီးတော့ အသိသက်သေအဖြစ် ကျုပ်တို့လင်မယားက မအိဘက်ကနေ လက်မှတ်ထိုးပေးတယ်။ နေလင်းဘက်ကတော့ သူ့အမေနဲ့အစ်မပေါ့။ မအိက
“အားလုံးရဲ့အရှေ့မှာပဲ ကျမတောင်းဆိုပါတယ်… အခုကစပြီး ကျမနဲ့နေလင်းက ဘာမှမဆိုင်တော့ပါဘူး။ ဒီတော့ ကျမ သူ့နဲ့ထပ်ပက်စရာ အကြောင်းမရှိတော့ပါဘူး… ကျမက ဒီရပ်ကွက်မှာ နေလာတာလဲ အသားကျနေပါပြီ… အားလုံးနဲ့လဲ ရင်းနှီးတဲ့မိတ်ဆွေတွေဖြစ်နေပြီမို့… ကျမကို ဝိုင်းဝန်းစောင့်ရှောက်ပေးကြဖို့ တောင်းဆိုပါရစေရှင်… ကျမက ဒီမှာတစ်ယောက်တည်းနေတာ အားလုံးသိကြပါတယ်… နေလင်းကျမကို ပြန်လာနှောက်ယှက်မှာ စိုးရိမ်လို့ပါ…”
“ဒါတော့စိတ်မပူပါနဲ့… ဒီမှာအိမ်နီးနားချင်းတွေလဲရှိနေပါတယ်… မအိဖြူကို နေလင်းက လုံးဝ မနှောက်ယှက်စေရပါဘူး… နေလင်း ဦးတို့အခုကတည်းက သတိပေးလိုက်မယ်… နောက်နောင် ဒီကွန်ဒိုအရှေ့မှာ ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေတာ မြင်ရင်ဖြစ်ဖြစ် အိမ်နီးနာချင်းတစ်ယောက်ယောက်က မြင်လို့ တိုင်ရင်ပဲဖြစ်ဖြစ်… ဦးတို့အဆိုးမဆိုနဲ့နော်… လမ်းခွဲကြပြီဆိုမှတော့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ်လျှောက်တာ အကောင်းဆုံးပဲ… နားလည်တယ်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…”
နေလင်း ငြိမ်ကုပ်နေရတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မကျေနပ်သေးပုံပဲ။ အိမ်နီးနားချင်းတွေကလဲ မအိကို စိတ်မပူဖို့ ပြောကြတယ်။ မအိကလဲ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောတယ်။ ကိစ္ဧတွေပြီးပြီမို့ လူကြီးတွေနဲ့ အိမ်နီးချင်းတွေ ပြန်ကုန်ကြပြီ။ နေလင်းရဲ့မိသားစုနဲ့ ကျုပ်တို့တွေပဲ ကျန်ခဲ့ကြတယ်။
“သား ပြန်ကြစို့လေ… ”
“နေအုံးအမေ… သားစာရင်းရှင်းအုံးမယ်… အစ်မ… အစ်မသိလား… အစ်မယောက်ျားက မအိနဲ့ ဖြစ်နေတာဗျ… ဟိုနေ့က ကားနားမှာ မအိနဲ့ အစ်မယောက်ျားနမ်းနေတာ ကျနော်မြင်တယ်…”
“ငါနဲ့ မောင်လေးတေဇာက နင်မခံချင်ဖြစ်ပြီး ကွာပေးအောင် တမင် နင်မြင်အောင် ဟန်ဆောင်ပြီးနမ်းကြတာ… ရှင်းလား”
“အဟက်… ယုံနေအုံးမယ်…”
“မယုံလို့မရဘူးလေ… အဲ့ညက မအိနဲ့ကို ကွန်ဒိုအောက်မှာ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ထွက်လာကတည်းက အစ်မက မအိအခြေအနေကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီ… မအိနဲ့ကို ဟန်ဆောင်ပြီးနမ်းနေကြတာ မပီပြင်မှာစိုးလို့…ကို့ကို သေသေချာချာ တင်းတင်းဖက်ထားဖို့ အစ်မက ကားထဲကနေ အချက်ပြလိုက်သေးတယ်… အဲ့ဒီညတုန်းက အစ်မလဲ ကားထဲမှာရှိနေတယ်လေ…”
ချစ်ဇနီးလေးရင်အေး တစ်ချက်ဝင်ပြောလိုက်တာ နေလင်းတစ်ယောက် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့ဘဲ ပါးစပ်အဟောင်းသား။ မအိက
“နေလင်းရယ်… နင်က သူများကို တယ်လက်ညှိုးထိုးချင်တာပဲ… အစကတော့ ငါလဲ နင်အရှက်ကွဲမှာစိုးလို့ ဒီကိစ္စ မပြောတော့ဘူးလို့ပဲ… အခုတော့ နင့်မိဘတွေ နင့်အစ်မတွေသိအောင် ပြောပြလိုက်တော့မယ်… အန်တီတို့ အန်ကယ်တို့ ဒီကညီမတို့ရော အဖြစ်မှန်က ဒီလိုပါ…. xxxxxxx”
မအိက ကျုပ်တို့ အိမ်ကိုပြန်လာပြီးချောင်းတဲ့ညက အဖြစ်အပျက်နဲ့ နေလင်းရဲ့အစီအစဉ်ကို ဂဃနဏ ပြောပြလိုက်တယ်။
“ကျမလဲ ပြဿနာတက်ပြီး အိမ်ထောင်ကွဲဖို့ဖြစ်လာတော့… စိတ်ညစ်ပြီး ရုံးမှာ မောင်နှမလို့ခင်မင်နေတဲ့ မောင်လေးတေဇာကို… ရင်ဖွင့်မိတယ်… မောင်လေးက ဒီကိစ္စကို မသင်္ကါဘူးဆိုပြီး ကျမကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးပြီး စူးစမ်းတော့မှ ကျမလဲ အဖြစ်မှန်ကိုသိရတာ… ကျမမှာ ကလေးမရမှာစိုးရိမ်ပြီး ဆရာဝန်တွေနဲ့တိုင်ပင် ဆေးမျိုးစုံနဲ့ ကြိုးစားခဲ့ရတာ… ကလေးရှိလာရင် နေလင်းလဲ ခြေငြိမ်သွားပြီး… ပျော်ရွှင်စရာ မိသားစုလေး ဖြစ်လာမယ်လို့ မျော်လင့်ခဲ့တာ… ကျမ သူ့ကို စိတ်နာတာ မှားလား…”
နေလင်းရဲ့အဖေ ဒေါသထွက်ပြီး ထိုင်ရာကထပြီး နေလင်းကို ထိုးဖို့လုပ်တယ် နေလင်းရဲ့အစ်မတွေက ဝိုင်းဆွဲကြတယ်။
“ခွေးကောင်… မင်းမို့လို့ ဒီလိုယုတ်မာတဲ့အကြံအစည်မျိုး ကြံတတ်တယ်… ငါ ရှက်တယ်ကွာ… ငါမွေးထားတဲ့သားက… ဒီလိုအောက်တန်းကျရတယ်လို့…”
“သားရယ်… အမေတကယ်ဝမ်းနည်းတယ်… အမေ့သားကို အငယ်ဆုံးလေးဆိုပြီး အလိုလိုက်ခဲ့မိလို့လား… တကယ်ဆို အမေက သားတို့နဲ့အဆက်အသွယ်မလုပ်ပေမယ့်… သားတို့သတင်းကို အမြဲနားစွင့်နေတာ… မအိသားကို ဘယ်လိုချစ်ပြီး ဘယ်လိုအလိုလိုက်တယ်ဆိုတာကြားတော့ ငါ့သားလေး မိန်းမရ ကံကောင်းတာပဲလို့တွေးမိပြီး… အမေတို့ကတောင် သားလေးကို မပွေမရှုပ်ဖို့ နားချမယ်လို့စိတ်ကူးပြီး… မအိကိုလဲ လက်ခံကြောင်း မိသားစုလို နွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံဖို့ သားအဖေနဲ့ တိုင်ပင်နေတာ… အခုတော့ သားလုပ်ပုံက မအိကို အမေမျက်နှာပြရမှာတောင်ရှက်တယ်… သားရယ်…”
“မောင်လေးရယ်… နင်လုပ်ရက်လိုက်တာဟာ.. ကိုယ့်မှာလဲ အစ်မတွေရှိတာပဲ… နင်နှမချင်းကိုယ်ချင်းမစာဘူးလား…”
“သားမှားပါတယ် အမေရယ်… အဖေနဲ့မမတို့ကိုလဲ တောင်းပန်ပါတယ်…”
“ဒါဆို ဒီကောင်မလေးက မင်းထပ်ယူမယ့်မိန်းမပေါ့… ကလေးမ နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ…”
“သမီးနာမည်… နှင်းနှင်းပါ…”
“အေး… နှင်းနှင်း… သမီးဒီကောင်နဲ့လာနေတာ… ဘယ်နှစ်ရက်ရှိပြီလဲ… သမီးမိဘတွေသိလား…”
“သမီးက နယ်ကနေ လာအလုပ်လုပ်တာပါ… အဆောင်ကနေထွက်လာတာတော့… ငါးရက်လောက်ရှိပါပြီ… မိဘတွေတော့ မသိသေးပါဘူးရှင့်…”
“အေး… ဒါဆို သမီးမိဘတွေကို အကြောင်းကြားလိုက်… သမီးခိုးရာလိုက်တဲ့အကြောင်းကို… မိသားဖသားပီပီ ပြန်အပ်ပြီး နယ်မှာ မင်္ဂလာဆောင်ပေးမယ်လို့… သမီးကို ဦးသားနဲ့ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးပေးထားမယ်… ဦးတို့အိမ်မှာပဲလိုက်နေ… နေလင်း ခွေးကောင်… မင်းကို ငါ့မျက်စိအောက်မှာပဲ ထားပြီး မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေမှာ… မင်း ဒီကလေးမလေးအပေါ် မအိတုန်းကစောက်ချိုးမျိုး ချိုးကြည့်စမ်း… မင်းသေပြီသာမှတ်… စောက်လုပ်မလုပ်ဘဲ ဘော်ကျော့နေလို့လဲရမယ်မထင်နဲ့… သမီးမအိ… ဦးလေးရဲ့သားကိုယ်စား ဦးကပဲတောင်းပန်ပါတယ်… သမီးမအိနဲ့ သား အိမ်ထောင်သာကျတယ် တစ်ခါမှ သမီးလို့မခေါ်ခဲ့ရဘူး… အခုကွာရှင်းမှပဲ ခေါ်ရတော့တယ် စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်…”
“ရပါတယ် အန်ကယ်ရယ်… အခုလို ဦးက ကြပ်ကြပ်မတ်မတ်စီစဉ်ပေးတာ ကောင်းပါတယ်… နှင်းနှင်းကို ကျမလို မခံစားရစေချင်ဘူး… နေလင်းက နှင်းနှင်းကို သားမှတ်မှတ်မယားမှတ်မှတ် သစ္စာရှိရှိနဲ့ ရိုးမြေကျ ပေါင်းသွားဖို့ပဲမျှော်လင့်ပါတယ်…”
“အမလေး… ငါ့ချွေးမလေးရယ်… အချိန်တွေလွန်ကုန်မှသိရတာ… အန်တီနောင်တရလိုက်တာ သမီးရယ်… အန်တီ့အတ္တတွေကြောင့်ပါ… သားလေးနဲ့အသက်ကွာတာကိုကြည့်ပြီး… သားလေးကိုနိုင်စားမယ့်သူထင်ပြီး… ပစ်ထားလိုက်မိတာ… စိတ်ချပါ အန်တီကိုယ်တိုင် သားကိုကြပ်မတ်ပါ့မယ်…”
“အမေရယ်… သမီးတို့လဲ အတူတူပါပဲ… မအိကို အမြင်စောင်းခဲ့ကြတာ… ညီမလေးတို့လဲ တောင်းပန်ပါတယ်…”
“ရပါတယ်ကွာ… အားလုံးက အစ်မရဲ့ကံတရားကြောင့်ပါ… အစ်မ ဘယ်သူ့ကိုမှအပြစ်မတင်တော့ပါဘူး… နေလင်းနဲ့ပက်သက်ပြီးတော့လဲ… ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မခံစားရတော့ပါဘူး…”
“ဟေ့ကောင်… ချက်လက်မှတ်ကို အခုပြန်ပေးလိုက်စမ်း… ပိုင်းလုံးကောင်…”
“အဖေရာ… သားမှားမှန်းသိပါပြီ… အရင်က အဖေတို့ကမှ သားကိုလက်မခံတော့… သဲနဲ့ယူပြီးရင် လုပ်စားစရာမရှိမှာစိုးလို့ ကြံမိတာပါ… မအိပြန်ယူထားပါ… ကျနော့်အတွက် ဒါတွေမလိုတော့ပါဘူး… မအိအပေါ် ကျနော်ပြုမိခဲ့တဲ့အပြစ်တွေအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်…”
“ယူထားလိုက်ပါ… ဒါက နေလင်းနဲ့နှင်းနှင်းကို အစ်မက လက်ဖွဲ့တာပါ… ဘာပဲပြောပြော နေလင်းက အစ်မယောက်ျား ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပဲ… အစ်မပိုင်ဆိုင်တဲ့အထဲက တစ်ဝက်ရသင့်ပါတယ်…”
“မဟုတ်တာ… သမီးမအိရယ်… ဘာမှအလုပ်မရှိအကိုင်မရှိကောင်ကို အလိုလိုက်ပြီးတင်ကျွေးထားရတာ… အန်ကယ်တို့ကတောင် ပြန်ပေးရအုံးမှာ… ”
“ကဲရော့… ညီမလေးနှင်းနှင်း… ဒါက ညီမလေးတို့အတွက် မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့… မင်္ဂလာလက်ဖွဲ့ဆိုတာ မငြင်းကောင်းဘူးနော်…”
မအိက နေလင်း စားပွဲပေါ်ပြန်ချပေးထားတဲ့ ချက်လက်မှတ်ကိုယူပြီး ထသွားကာ နှင်းနှင်းလက်ထဲထည့်ပေးတယ်။
“မမရယ်… ညီမလေးက မမယောက်ျားကိုလဲလုယူသေးတယ်… မမအပေါ်လဲ ကိုနဲ့ပေါင်းပြီး မကောင်းကြံသေးတယ်… ဒါတောင်မမက ဒီလိုကြည်ဖြူပြီး… လက်ဖွဲ့ပါပေးတော့… ညီမလေး မမကိုအားနာလိုက်တာ…”
“ခစ်ခစ်… အားမနာပါနဲ့ကွာ… ညီမလေးလဲ ဒီလောက်ဆို နေလင်းရဲ့စရိုက်တွေ သိပြီးရောပေါ့… အစ်မခေါင်းပေါ်က ချီးထုပ်ကြီး ညီမလေးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တာ… ညီမလေးဘာသာ ရအောင်ထိန်းပေတော့… ခစ်ခစ်…”
“စိတ်မပူနဲ့မမ… ကို လုံးဝလှုပ်မရအောင်ချုပ်ပြမယ်…”
“ငါ့ချွေးမဟောင်းနဲ့ အသစ်ကတော့ အတိုင်အဖောက်ညီနေတာပဲ… စိတ်ချ သမီးမအိရေ… သမီးကို ဒီကောင်လုံးဝမနှောက်ယှက်စေရဘူး… ”
“မနှောက်ယှက်ပါဘူးအဖေရယ်… မအိကို ဒီလောက်ဒုက္ခပေးမိတာပဲ အားနာလှပါပြီ… ပြီးတော့ ဒီက အစ်ကိုနဲ့အစ်မကိုလဲ တောင်းပန်ပါတယ်… ကျနော်နဲ့မအိကွဲသလို… အစ်ကိုတို့လင်မယားလဲ ကွဲအောင် ကြံလိုက်မိတာ… ”
“ရပါတယ်ကွာ… အကိုတို့လင်မယားကို ကွဲအောင် ဘယ်သူမှသွေးထိုးလို့မရပါဘူး… နော်အေးလေး…”
“ဒါပေါ့ ကိုရယ်… ခစ်ခစ်…”
“ကဲ ဒါဆိုလဲ သွားကြစို့လေ… သမီးမအိ… အန်ကယ်တို့ စိတ်မကောင်းစွာပဲ နှုတ်ဆက်ရတော့မယ်…”
“ရတယ်အန်ကယ်… ကျမ စိတ်သစ်လူသစ်နဲ့… အရာရာ အဆင်ပြေနေပါပြီ…”
နေလင်းတို့မိသားစုနဲ့ နှင်းနှင်းတို့ အထုပ်ဆွဲပြီး ပြန်သွားကြပြီ။ နေလင်းရဲ့ အမေနဲ့ အစ်မတွေက မအိကို ပွေ့ဖက်နမ်းသွားကြသေးတယ်။ တံခါးပြန်ပိတ်ပြီး ဧည့်ခန်းမှာပြန်ထိုင်ကြတော့ မအိက သပ်သပ်ထိုင်ဖို့လုပ်လို့ ကျုပ်ပဲ မအိကို လက်ဆွဲကာ ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်စေပြီး ရင်အေးနဲ့ မအိကို တစ်ဖက်စီထားကာ ဖက်ထားလိုက်တော့ မအိက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“မအိ… အခု ရင်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှမခံစားရဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… ဘယ်လိုမှကိုမနေတာ…”
“အဲ့ဒါ… ကို့ အယုအယတွေကြောင့်မလား… မအိ… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့အေ… ညီမလေးယောက်ျားရဲ့ အယုအယတွေကြောင့်ပါ… ဟွန်း… သူ့လင်ကို အရမ်းအမွှန်းတင်တာပဲ…”
“အမွှန်းတင်တာမဟုတ်ပါဘူး မအိရယ်… ကိုက ချစ်တတ်၊ ယုယတတ်၊ ကြင်နာတတ်ရုံတင်မက… လီးကလဲကြီး… အလိုးကလဲသန်… မအိ ကြိုက်တယ်မလား…”
“ဟွန်း…လင်မယားတွေ တစ်လေသံထဲပဲ… ပြောလိုက်ရင် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်… တစ်တစ်ခွခွတွေချည်းပဲ… ဟုတ်တယ်အေ… ကြိုက်တယ် ညီမလေးယောက်ျားရဲ့ အပြုအစုအယုအယ အလိုးအညှောင့် အကုန်ကြိုက်တယ်… ဟုတ်ပြီလား… ခစ်ခစ်… ”
“ခစ်ခစ်… မအိဆီရောက်တုန်း… မအိဗိုက်ထဲ ကလေးလေးထည့်ပေးလိုက်အုံးလေ…”
“အာ… မောင်လေးက… ညီမလေးအတွက် အချိန်ပေးချင်နေတာ… ရပါတယ်… နောက်မှပေါ့…”
“ညီမလေးလဲ အတူပါမှာပဲဟာ… ခစ်ခစ်… ကို့လီးကြီးတောင် မာလာပြီ…”

(အခန်း ၁၃/၅)

ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ စမ်းကြည့်ပြီးပြောရင်း ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ကို့လီးက ချစ်စရာကြီးကွာ… ဘယ်လောက်လိုးလိုး… ခံလို့ကိုမဝဘူး… လာမအိ… ကိုင်စမ်းပါ ရှက်မနေပါနဲ့…”
ရင်အေးက မအိလက်ကိုဆွဲယူပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ခိုင်းတော့ မအိလဲ ကိုင်ထားပေးတယ်။
“ညီမလေးရာ… အစ်မက သူများအရှေ့မှာ တစ်ခါမှဒီလိုမလုပ်ဖူးဘူး… စိတ်ထဲမှာ ရှက်သလိုနဲ့ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေတယ်…”
“ရှက်မနေနဲ့ နောက်ကျပျော်ဖို့ကောင်းသွားမှာ… ကို့လီးကြီးကို ညီမလေးနဲ့ မအိ အတူစုပ်ရအောင်…  လာပါမအိရဲ့… ပြွတ်”
ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်ကုန်းစုပ်ပြီး
“ပြွတ်… လာ… မအိအလှည့်…”
“မအိခေါင်းလေးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်လီးဆီဆွဲချတော့ မအိလဲ ကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ မအိမျက်နှာမော့လာတော့ ရင်အေးက မအိနှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီးရယ်နေကြပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လီးကိုကုန်းစုပ်နေကြတဲ့ ရင်အေးနဲ့ မအိရဲ့ တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ မအိဖင်က ကျုပ်မိန်းမ ရင်အေးထက်တောင် ကိတ်သေးတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို ကုန်းပြီး တစ်ဆုံးစုပ်ပြလိုက်တယ်။ ရင်အေး ပညာပြပြီလေ။ မအိ မျက်လုံးတောင်ပြူးသွားတယ်။
“အိုး… ညီမလေးရယ်… ဒီလီးကြီးကို တစ်ဆုံး စုပ်နိုင်တယ်လား…”
“ပြွတ်… ကိုယ့်လင်လီးကို ကိုယ်မှတစ်ဆုံးမစုပ်နိုင်ရင်… ဘယ်သူစုပ်နိုင်မလဲ… ခစ်ခစ်… မအိ ကို့လီးကိုစုပ်ထားနှင့်… ညီမလေး မအိကို ပြုစုမယ်…”
ရင်အေးက မအိကိုပြောပြီး ကျုပ်ကို အနမ်းလေးပေးကာ ကုန်းထားတဲ့ မအိနောက်မှာ သွားထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ မအိဖင်ကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ရင်း
“မအိဖင်ကြီးတွေက လှလိုက်တာကွာ… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ကိုတော့ ရုံးမှာ မအိဖင်ကြီးကြည့်ပြီး တစ်ချိန်လုံး လီးတောင်နေတော့မှာပဲ… ”
“ပြွတ်… ရုံးမှာ မောင်လေးလီးတောင်လဲ… အစ်မတစ်ယောက်လုံးရှိတာပဲ… အစ်မစောက်ဖုတ်ထဲ ပေးထည့်ထားလိုက်မယ်ကွာ… ”
“ခစ်ခစ်… ရုံးမှာလိုးကြမှာလား….”
“အင်း… ရုံးမှာ လူလစ်တာနဲ့ လိုးကြမှာကွာ…”
“ခစ်ခစ်… ရင်ခုန်ဖို့အရမ်းကောင်းမှာပဲ..”
ရင်အေးက ပြောရင်း မအိထမိန်ကို လှန်တင်ကာ အတွင်းခံကို ချွတ်ချပစ်တယ်။  မအိကလဲ အလိုက်သင့် ခြေထောက်လေးတွေကြွပေးတယ်။ ပြီးမှ ရင်အေးက မအိခြေထောက်ကို မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံပြင်လိုက်တယ်။ ဒူးတစ်ဖက်ထောက် ခြေတစ်ဖက်ထောက်ပုံစံနဲ့ မအိက ကျုပ်လီးကို ကုန်းပြီး ဆက်စုပ်တယ်။ ရင်အေးက ကြမ်းပြင်မှာဒူးထောက်ပြီး မအိစောက်ဖုတ်ကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။
“မအိစောက်ဖုတ်က ဖောင်းအိနေတာပဲကွာ… နည်းနည်းတောင်ပြဲချင်နေပြီ.. သူ့လင်ဟောင်းက ဘယ်လောက်တောင်လိုးထားလဲမသိဘူး…”
“ပြွတ်… လင်ဟောင်းလီးက အဲ့လောက် မကြီးပါဘူးနော်… ညည်းလင်လိုးမှ ပြဲတာ… သူများစောက်ဖုတ်ကို မညှာမတာ သူ့လီးကြီးနဲ့ဆောင့်လိုးတာ… ပြွတ်… အွင်း… ”
“အဲ့လို မညှာမတာလိုးတာကိုပဲ စွဲလန်းသွားတယ်မလား…”
“ပြွတ်… ဟုတ်တယ်အေ… ညည်းလင်လီးကို အရမ်းစွဲနေပြီ… နောက်မှ ငါ့ဆီမလွှတ်လို့ကတော့… အိမ်ထိလိုက်လာပြီးကုန်းပစ်မှာ… ပြွတ်… အွင်း….”
“လာကုန်းပေါ့… ဒီကလဲ မရ ရအောင်လိုက်ချောင်းအုံးမှာ… ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မအိစောက်ဖုတ်ကြီးကွာ… ပြွတ်…”
ရင်အေး မအိစောက်ဖုတ်ကို ရှယ် ဘာဂျာကိုင်ပြီလေ။ မအိလဲ လီးစုပ်ရင်း ညည်းနေရပြီ။ ရင်အေးက မအိရဲ့ ရင်စေ့အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပစ်ကာ ဘရာကိုပါ ချိပ်ဖြုတ် ချွတ်လိုက်ရင်း မအိနို့တွေကို ကစားပေးတော့ ကျုပ်လဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ မအိနို့တွေကို နယ်ပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်…. ဟင်း… ဟင်း… ညီမလေးရယ်… အူး… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဟူး… ပြွတ်… အွင်း… ဟင်း…. ပြွတ်.,. ”
ရင်အေးက မအိစောက်ဖုတ်ကို ပြီးအောင်မယက်ပေးဘဲ ရပ်လိုက်ပြီး
“ကို… မအိကိုလိုးပေးလိုက်တော့… ”
“အေးလေးကရော…”
“ကိုကလဲ သိရဲ့သားနဲ့… ကြည့်ပြီးပွတ်မယ်လေ… မအိကိုရှယ်လိုးပေးလိုက်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုလာနမ်းပြီး ကျုပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးနဲ့ဘောင်းဘီကိုပါချွတ်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ ပြီးတော့ ရင်အေးက နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကို ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ကာ ချွတ်လိုက်ပြီး ဆက်တီခုံမှာထိုင်လျှက် ကျုပ်နဲ့မအိကို ကြည့်နေတယ်။ မအိက ထမိန်ကိုချွတ်မယ်လုပ်တော့ ရင်အေးက
“မချွတ်နဲ့လေ… မအိ… ကိုက အဲ့လိုထမိန်လှန်လိုးရတာကို အရမ်းကြိုက်တာ… ညီမလေးတောင် ကို့အကြိုက်လိုက်ပြီး ညဘက်ဆို ထမိန်နဲ့ပဲအိပ်တာများတယ်…”
“ဒီလိုလား… မသိပါဘူး… အစ်မက ယူနီဖောင်းကိုပဲ ဖီးလ်လာတယ်ထင်တာ… ပြီးရော…”
မအိက သူ့ထမိန်ကိုပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုလာနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုဖက်နမ်းရင်း ဆိုဖာပေါ်လှဲချလိုက်တယ်။ ရင်အေးကတော့ ပေါင်လေးဟပြီး ပေါင်ကြားထဲလက်ထည့်ပြီး ထမိန်ပေါ်ကနေ သူ့စောက်ပက်ကိုပြန်ပွတ်ရင်း ကျုပ်တို့ကိုကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုနမ်းနေရင်း ထမိန်ပေါ်ကနေ မအိစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေလိုက်သေးတယ်။
“ဟင့်… သူ့မိန်းမဆွထားလို့ လိုးလို့ရနေပြီကို အစ်မစောက်ဖုတ်ကို နှိုက်နေသေးတယ်… ထမိန်ပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်နှိုက်ရတာ အရမ်းကြိုက်တာလား…”
“အင်း… ထမိန်ပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်တွေ ဖင်တွေ ကိုင်ရနှိုက်ရတာ အရမ်းကြိုက်တာ…”
ပြောရင်းနဲ့ မအိ အရမ်းလိုချင်နေမှန်းသိလို့ ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တော့တယ်။
“ကြိုက်ရင် နောက်ဆို ထမိန်လေးတွေ ဝတ်ပြပေးမယ်… အကြိုက်ကိုင် အကြိုက်နှိုက်… ဟုတ်ပြီလား… အခုတော့လိုးပေးတော့…”
“လိုးမှာပေါ့… ဒီလိုလား…”
“အီး… ဝင်လာတော့လဲ… ပြည့်သိပ်နေတာပဲကွာ… ဟူး… မောင်လေးရယ်… ဟင်း…. ဟင်း… ဆောင့်… ဆောင့်… ကောင်းတယ်…. အာ့… ဟူး… ”
ကျုပ်လဲ မအိကိုဆောင့်လိုးတယ်။ ရင်အေးကလဲ ဘေးကနေကြည့်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ရင်း ရင်အေး ထမိန်လှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်တယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုလိုးနေရင်း ရင်အေးထမိန်ကို လှမ်းဆွဲဖုံးကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ဖိပွတ်ပေးတယ်။
“ဟင့်.. ကိုရယ်… ထမိန်ပေါ်ကစောက်ဖုတ်ကိုင်ရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲလား… ထမိန်မလှန်ဘဲများလိုးလို့ရရင် ဒီအတိုင်းများလိုးမလားမသိဘူး… ”
“လိုးလို့ရရင် လိုးချင်တာပေါ့ကွာ… အင့်… အင့်…”
“ဟင်း… ထမိန်ဝတ်ထားမှတော့ ထမိန်မလှန်ဘဲ လိုးလို့ဘယ်လိုလုပ်ရမှာတုန်း… ညီမလေးရယ်… အင်း… ဟင်း…”
“ရတယ်… ကို အေးအကြံရပြီ… မအိ ကပ်ကြေးရှိလား…”
“အင်း… အခန်းထဲက မှန်တင်ခုံအံဆွဲထဲမှာရှိတယ်…”
“အေးသွားယူလိုက်အုံးမယ်… မအိတစ်ချီပြီးသွားရင်… အေးကိုလိုးပေးတော့ အေးလဲ ကိုတို့လိုးတာကြည့်ပြီး အရမ်းယားနေပြီ…”
ပြောပြီး ရင်အေး မအိအိပ်ခန်းထဲကိုဝင်သွားတယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ လက်ထဲမှာကပ်ကြေးတစ်လက်ပါလာတယ်။ အနားရောက်တော့ ရင်အေးက ကပ်ကြေးကိုဆက်တီပေါ်ချပေးပြီး ထမိန်ကိုဒူးလောက်အထိမကာ မအိကိုယ်ပေါ်တက်ခွတော့တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ထမိန်ကို တင်ပါးတွေမှာ တင်းနေအောင်ဆွဲချပြီး လက်ထောက်ကုန်းလိုက်တယ်။ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးရဲ့ တင်းကားနေတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက ထမိန်ပေါ်ကမြင်ရတာ သွားရည်ယိုစရာ။
“အဲ့မှာ အေးရဲ့စောက်ဖုတ်တည့်တည့်မှာ ထမိန်ကိုအပေါက်ဖောက်ပြီး ထမိန်မလှန်ဘဲ လိုးတော့… ခစ်ခစ်…”
“ဟင်း… ဟင်း… ညီမလေးရယ်… ထမိန်အသစ်ကြီး… နှမြောစရာ…”
“မနှမြောပါဘူး မမရယ်… ကိုစိတ်ချမ်းသာဖို့က အဓိကပဲ… ကို့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးလို့ ပျော်တယ်… အဝတ်အစားက အရေးမကြီးပါဘူး… ကိုကသာ အရေးအကြီးဆုံး…”
ကျုပ်ဇနီးလေး ရင်အေးကို ချစ်လိုက်တာလေ ပြောမပြတတ်အောင်ပါပဲ။
“ချစ်လိုက်တာ အေးလေးရယ်…”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ပေါင်ကိုကိုင်ပြီး မအိကိုလိုးနေရင်းနဲ့ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြီးတွေကို ကုန်းနမ်းမိတယ်။ ရင်အေးကလဲ မအိကို ကုန်းနမ်းနေရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန် နို့တွေကိုင်နေကြတယ်။ ရင်အေးက အင်္ကျီ မချွတ်ရသေးတာမို့ မအိက ရင်အေးရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ဘရာကို ချွတ်ပေးပြီး တစ်ယောက်နို့တစ်ယောက်ကိုင်နေကြတယ်။ မအိ တစ်ချီ တုန်တက်ပြီး ပြီးသွားတော့ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ထမိန်ကို ကပ်ကြေးယူပြီး စောက်ဖုတ်တည့်တည့်နေရာမှာ အပေါက်ဖောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ရင်အေးရဲ့ ထမိန်အပေါက်ထဲကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲလိုးသွင်းလိုက်တယ်။ တစ်မျိုးပဲဗျာ။ မိုက်တယ်။ ထမိန်မချွတ်ဘဲ လိုးနေရသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနို့တွေဆွဲလိုးလိုက် ခါးကကိုင်လိုးလိုက်နဲ့ ချစ်ဇနီးလေးကို လိုးလို့အရမ်းကောင်းတယ်။ ချစ်ဇနီးလေး တစ်ချီပြီးသွားတော့ မအိကိုပြန်လိုးပေးတယ်။ ပြီးတော့ မအိစောက်ဖုတ်ထဲ သားလောင်းသုက်ရည်တွေ ပန်းထည်းပေးလိုက်တယ်။ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ရင်အေးနဲ့မအိကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီထားကာ နမ်းရင်း ခဏအမောဖြေတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက
“ကို… မအိကိုပဲလိုးပေးလိုက်တော့… အေး… ဘေးကနေပဲကြည့်ပြီး ပွတ်တော့မယ်…”
“ညီမလေးရယ်… အစ်မက ရပါပြီ… ညီမလေးပဲ… အလိုးခံလိုက်ပါ…”
“မအိဆီရောက်တုန်းမို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးရတာ… ရုံးမှာလိုးလို့ရရင်တောင် အမြန် ကြက်လိုးလိုးရမှာ… အခုတွေ့တုန်း အေအေးဆေးဆေး အလိုးခံလိုက်… ညီမလေးရှိနေလို့ စိတ်မဖြောင့်ဘူးဆိုလဲ… အခန်းထဲသာ သွားကြတော့… ခစ်ခစ်…”
“အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ ညီမလေးရယ်…”
“ညီမလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတော့… ကို့ ကိုကျတော့မချစ်ဘူးလား… ညီမလေးသိပါတယ်… မအိ ကို့ကို ချစ်နေပါပြီ… ဟုတ်တယ်မလား…”
“အာ… မသိဘူးကွာ…”
မအိမျက်နှာလေး ရှက်ပြီး ပန်းရောင်သန်းသွားတယ်။
“ပြောပါမအိရဲ့… မအိ ကိုယ်မချစ်တဲ့လူရဲ့ကလေးကိုတော့ လိုချင်မှာမဟုတ်ပါဘူး…”
“အာကွာ… အတင်းမေးနေတာပဲ… မဖြေချင်ပါဘူးဆို…”
မအိ ဝန်မခံတာကိုက ဝန်ခံနေသလိုပဲ။ ကျုပ် မအိမျက်နှာလေးကို လက်လေးနဲ့မော့စေလိုက်တယ်။ မအိမျက်ဝန်းလေးအရည်လဲ့နေတယ်။ ကျုပ်မအိမျက်ဝန်းထဲမှာ အဖြေရှာနေမိတယ်။ ကျုပ် မအိမျက်ဝန်းတွေထဲမှာ အချစ်ရိပ်လေးတွေ မြင်လိုက်ရတယ်။
“မအိ… ကျနော့်ကို တကယ်ကြီး ချစ်နေတာပဲ…”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မအိပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်လေးပေါက်ကနဲ ကျလာတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့သွားပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ပါးအပ်ကာ တင်းတင်းဖက်ထားတော့တယ်။
“မအိက နေလင်းကို အရမ်းချစ်ခဲ့တော့… ကျနော့်ကို  မချစ်ဘူးလို့ပဲမှတ်တာ… ကလေးလိုချင်ရုံပဲ အလိုးခံနေတယ်ထင်ခဲ့တာ…”
“ဟင့်… ချစ်တာပေါ့လို့… ချစ်တာမှ တစ်ခါမှမချစ်ဖူးတဲ့အချစ်မျိုးနဲ့ ချစ်တာ… နေလင်းကိုချစ်တာက သူ့အပြောအဆို အချွဲအနွဲ့တွေကြောင့် သာယာပြီးချစ်ခဲ့တာ… မောင်လေးကိုချစ်မိတာကျတော့… အိမ်ထောင်သည်မှန်းလဲသိလျှက်နဲ့… ကိုယ်ကို အစ်မလို သဘောထားမှန်းသိလျှက်နဲ့ ဘာမှလဲ မဆွဲဆောင်မဖျားယောင်းခံရဘဲ… အလိုလိုရင်ထဲမှာ တစ်သိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါပြီးချစ်သွားတာ… အစ်မကိုယ်တိုင်တောင်မသိလိုက်ရဘဲ… အစ်မနှလုံးသားက မောင်လေးဆီပါသွားခဲ့တာ…”
“မအိရယ်…”
“ဒါဆို ကိုနဲ့နေလင်း ချစ်တာချင်းယှဉ်မယ်ဆိုရင်… ဘယ်သူပိုသာမလဲ…”
“သေချာပေါက်… မောင်လေးကသာတာပေါ့… အချစ်အမျိုးမျိုးရှိတယ်လေ… အလှအပကြောင့် ချစ်မိတဲ့အချစ်… တဏှာကြောင့် ချစ်မိတဲ့အချစ်… အပြောအဆိုကြောင့် ချစ်မိတဲ့အချစ်… အရေးအသားကြောင့် ချစ်မိတဲ့အချစ်… ပြီးတော့ ဘာအကြောင်းပြချက်မှမရှိဘဲ… အလိုလိုချစ်မိသွားတဲ့အချစ်မျိုးပေါ့… တကယ်တမ်း ယှဉ်ရွေးကြစတမ်းဆို သူ့အလိုလို အကြောင်းပြချက်မရှိဘဲ ချစ်မိသွားတဲ့ အချစ်ကို ဘယ်အချစ်ကယှဉ်နိုင်မှာလဲ…”
“မအိရယ်… ဘာလို့ငိုနေရတာလဲ…”
“အစ်မဝမ်းနည်းလို့ပါ မောင်လေးရယ်… အခုလိုအခြေအနေ အသက်အရွယ်ကျမှ မလွတ်လပ်တဲ့သူနဲ့ ဒီလိုအချစ်မျိုး ဖြစ်လာရတယ်… အစ်မသိပါတယ်… မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးရင်အေးကလဲ အပြန်အလှန် အဲ့လိုချစ်ကြမှန်း အစ်မ မောင်လေးတို့အိမ်ရောက်ကတည်းက သတိထားမိတယ်… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြည့်တဲ့အကြည့်တွေ… ပြောတဲ့စကားတွေမှာကအစ… အဲ့လိုချစ်တဲ့အငွေ့အသက်တွေပါနေတာ… အစ်မက မောင်လေးရဲ့အချစ်ကို ဒီတစ်သက် ရနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး…”
“မအိရယ်… ”
ကျုပ်လဲ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ လမ်းပျောက်သွားခဲ့တယ်။ မအိပြောသလို ကျုပ် သူ့ကိုချစ်လာဖို့တော့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။
“မအိရယ်… ညီမလေး မေးမိတာတောင် နောင်တရတယ်… မအိ ကို့ကို အဲဒီလောက်နက်နက်နဲနဲချစ်မှန်း မသိလို့ပါ… စိတ်မပူပါနဲ့မမရယ်… ကိုက မအိကို အဲ့ဒီလောက်ထိ မချစ်ပေမယ့်… မအိကို ကိုယ့်အစ်မလိုသံယောဇဉ်ရှိပြီးသား… အခုလို လိုးမိပြီးတော့ ပိုပြီးတွယ်တာနေတာ… မအိကို ကိုက ပစ်မထားပါဘူး… ရုံးမှာလဲ နေ့တိုင်းနီးပါးတွေ့ပြီး ကြင်နာပေးနေမှာ… ဝမ်းမနည်းနဲ့တော့နော်…”
“ဟုတ်ပါတယ်မအိရဲ့… ကျနော် မအိကို အရင်ကထက်ပိုပြီးဂရုစိုက်မယ်… ကြင်နာမယ်နော်… တစ်သက်လုံးလဲ မအိရဲ့ တရားမဝင်လင်လုပ်ပြီး ချစ်ပေးမယ်ကွာ… နော်… နော်…”
“ဟွန့် ဒီလင်မယားတွေ သူများစိတ်ချမ်းသာအောင် အရမ်းပြောတတ်တာပဲ… အင်းပါ… အစ်မဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်ပါတယ်… ”
“ခစ်ခစ်… မအိ… ကိုယ်ဝန်ရှိလာရင်ပြောနော်… ညီမလေးတို့က မအိကိုစိတ်မချဘူး… ညီမလေးတို့နားမှာ ပြောင်းနေပါလား… မမဗိုက်ကို ညီမလေးပဲ ထိန်းချင်တာ… ဟီး…”
“အင်းပါ နောက်ကျ စဉ်းစားကြတာပေါ့…”
“ကို… မအိကို အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး… ကြင်ကြင်နာနာလေးလိုးပေးလိုက်…”
“မရဘူး… ကြမ်းကြမ်းလေးလိုးပေး…”
ကျုပ်တို့သုံးယောက် ပြိုင်တူရယ်မိကြတယ်။ ကျုပ် မအိကို ပွေ့ချီကာ အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး ယုယုကြင်နာစွာ ကြမ်းကြမ်းလေးလိုးပေးလိုက်တယ်။ ချစ်ဇနီးလေးကတော့ သူ့ထုံးစံအတိုင်း လာချောင်းကြည့်တာပေါ့ဗျာ။ မအိကလဲ အလိုက်သိစွာ တစ်ချီပဲအလိုးခံတယ်။ မအိက ဆိုင်မှာ ထမင်းလိုက်ကျွေးလို့ အတူစားရသေးတယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယားက အကြံနဲ့ထမင်းကို အဆာပြေရုံလောက်သာစားတယ်။ ကျုပ်အပေါ်အလိုက်သိပြီး အရမ်းချစ်တဲ့ရင်အေးလေးကို ဘယ်လိုချစ်ရမလဲ၊ ဘယ်လိုလိုးရမလဲပဲ စိတ်ကူးနေတာ။ စားပြီးတော့ မအိကို  နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကထမိန်အပေါက်ကတော့ လှည့်ဝတ်လိုက်ပြီပေါ့။ လမ်းမှာ ချစ်ဇနီးလေးက ကားပေါ်ထိုင်နေရင်း ထမိန်ခေါက်လေးကိုဖယ်ကာ
“ကို့… ဒီမှာကြည့်… အေးထမိန်အပေါက်က စောက်ဖုတ်တည့်တည့်ကြီးမှာ… ခက်တာပဲ… ပင်တီလဲ ပြန်မဝတ်မိဘူး… ဟင့်… ကိုတက်လိုးတာ ခံရတော့မှာပဲ…”
လုပ်ပုံကိုက ကျုပ်ဖောက်ထားတဲ့ သူ့ထမိန်အပေါက်ထဲကနေ စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်ပြီး ကလိပြနေသေးတယ်။ ကျုပ်ဘယ်နေနိုင်မလဲဗျာ လူရှင်းတဲ့နေရာရှာပြီး ကားပေါ်ကဆင်းကာ ချစ်ဇနီးလေးကို ဖောက်ထားတဲ့အပေါက်ကနေ မတ်တပ် ရင်ချင်းအပ် ဖက်ပြီး လိုးတာပေါ့။ တစ်ချီလိုးပြီးအားမရ ရင်အေးကို ထမိန်လှည့်ဝတ်ခိုင်းပြီး အပေါက်ကိုနောက်မှာထားကာ လိုးပြန်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်လိုးမယ်ဆို ဘယ်တော့မှ မငြင်း။ နောက်တစ်ချီပြီးမှပြန်လာကြတယ်။ ဒါတောင်မရပ်ချင်သေးဘူး။ မေမေနဲ့မမကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးရအုံးမယ်လေ။ ရင်အေးနဲ့ကျုပ် အချစ်ကြမ်းထားကြတာ ရင်အေးရဲ့ထမိန်ကကြေမွနေပြီး ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူးတောင်သိပ်မရှိတော့ဘူး။ အင်္ကျီပေါ်ကနေနို့တွေကို နယ်ထားတာ သူ့အင်္ကျီတွေလဲကြေ။ ကျုပ်အင်္ကျီတွေလဲ ချွေးတွေစိုပြီး အိမ်ကထွက်လာတုန်းကလို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပုံစံတကျမရှိတော့ဘူး။ ပုဆိုးလဲ လှန်တင်ထားရတာဆိုတော့ ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူးမရှိတော့ဘူး။ မေမေနဲ့မမကတော့ ကျုပ်တို့အချစ်ကြမ်းလာကြမှန်း မြင်တာနဲ့ တန်းသိမှာပဲ။ အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လဲ လမ်းကိုကြည့်လိုက် ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေး မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်နဲ့ အချစ်တွေ ပိုနေမိတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးရွှင်နေတော့တယ်။ တစ်လမ်းလုံးလဲ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ထားကြတယ်။ အိမ်ထဲဝင်တော့ ရင်အေးရဲ့မျက်နှာ ရှက်ပြီး ရဲနေသေးတယ်။ မေမေနဲ့မမကတော့ ပြုံးစိစိပေါ့။ ကျုပ်က ရင်အေးကို အိမ်ရောက်ရင် အဝတ်မလဲဖို့လဲ မှာထားလိုက်သေးတယ်။ မေမေနဲ့မမကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့တော့လဲ မေမေနဲ့မမက အလိုက်သိစွာပဲ ကျုပ်ကို တန်းပြန်စေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့မမကို အနမ်းလေးတွေပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ချစ်ဇနီးလေးက ချက်ပြုတ်ဖို့ပြင်ဆင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးအနားမှာ ရစ်သီရစ်သီလုပ်နေရင် သူ နည်းနည်းအားမယ့်အချိန်ကို စောင့်နေတယ်။ ညနေဘက်ဆိုတော့ သမီးလေးကလဲ သူ့မောင်လေးမရှိတော့တာနဲ့ လမ်းမှာ သူ့အဖော်တွေနဲ့ ထွက်ဆော့နေပြီ။ ရင်အေးအဖေကြီးကတော့ ပူစရာမလို။ အလိုက်တသိ ဧည့်ခန်းမှာပဲ စာဖတ်နေမှာ သေချာတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေး အလုပ်လေးအားတာနဲ့ နောက်ဘက်ကနေလိုးလိုက် အရှေ့ဘက်ကနေလိုးလိုက်နဲ့ ထမိန်ကိုလှည့်ဝတ်ခိုင်းပြီး လိုးကြတယ်။ ရင်အေးအလုပ်ရှုပ်နေချိန်မှာ ကျုပ်က အိမ်သာထဲဝင်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို စာပို့ရသေးတယ်။ အရင်တစ်ခေါက်လို အန်တီသင်္ဂီ့ကို ပစ်မထားချင်လို့။ ရင်အေးချက်ပြုတ်ပြီးတော့ မှောင်စပြုပြီ။ ရေအတူချိုးရင်း ရေချိုးခန်းထဲမှာ လိုးကြပြန်တယ်။ ညစာစားပြီး အိပ်ယာဝင်ကြတော့ နှစ်ယောက်စလုံးပင်ပမ်းနေပြီမို့ မလိုးကြတော့ဘူး။ ကျုပ် ချစ်ဇနီးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားပြီး လှဲနေတုန်း
“ကို… ”
“ဘာလဲ… အေးလေးရ…”
“ဟီး… ဟိုလေ… ကို အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ကြိုးစားကြည့်ပါလား…”
“အေးလေးကလဲကွာ… ကိုတို့သဘောတူထားပြီးသားကို…”
“ကိုကလဲ… လုပ်ပါ အန်တီသိင်္ဂီက အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတာ… သူ့ယောက်ျားက သူ့ကိုမလိုးတာ ငါးနှစ်လောက် ရှိပြီတဲ့… ဆာနေရှာမှာ… လုပ်ပါကိုရယ်….”
“အေးလေးရာ… ”
“အေးကိုမချစ်ဘူးလား… မချစ်ဘူးလားလို့…”
“ပြီးရောကွာ… ကိုစမ်းကြည့်မယ်… လက်ခံတာ လက်မခံတာ သူ့အပိုင်းနော်… ပြဿနာတက်လာရင် ရှင်းခက်တယ်… အေးကိုချစ်လွန်းလို့ စွန့်စားကြည့်မှာသိလား…”
“အင်းပါကိုရဲ့… အေးသိပါတယ်… အေးက သေချာလို့ပြောတာပါ… ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ ရွှတ်ရွှတ်… အတော်ပဲ မနက်ဖြန် အန်တီသိင်္ဂီတို့လာမှာဆိုတော့…”
“ဖြစ်ပါ့မလားအေးရယ်… အိန္ဒြာတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာကို…”
“ကိုပဲပြောတယ်လေ… အိန္ဒြာက ကိုနဲ့သူ့အမေကို လွှတ်ပေးချင်တာဆို… အေး အိန္ဒြာ့ကိုခေါ်ပြီး စည်းရုံးပါ့မယ်… ကိုသာ ဖေဖေမသိအောင် အပင်တွေလိုက်ပြရင်း… ဖန်ပြီး ရအောင်လိုး…”
ရင်အေးက ကျုပ် သူ့ကိုမျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်အောင် သဲသဲလှုပ်ချိန်ကို ထိထိမိမိ အသုံးချသွားလေပြီ။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကျမှ ဒီထက်ပိုငြင်းနေရင် သံသယဝင်စရာ ကောင်းနေပြီမို့ သဘောတူလိုက်ရတယ်။ အန်တီသိင်္ဂရွှေရည်နဲ့က ချစ်တာရော ရင်အေးမသိအောင် ခိုးချစ်ရတာကိုလဲ သဘောကျနေတာမို့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ကြိုပြီး ညှိနှိုင်းထားရတော့မည်။ ရင်အေးအိပ်ချိန်ကိုစောင့်ပြီး ကျုပ် အိမ်သာဆီပြေးရတယ်။ အင်တာနဲ့ဖွင့်ပြီး viberထဲဝင်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ လိုင်းပေါ်မှာရှိနေတယ်။
(မမရယ် အရမ်းလွမ်းတယ်ကွာ)
(မမလဲအတူတူပါပဲ အရမ်းလွမ်းတာပဲ မောင့်ကို အချိန်တိုင်းသတိရနေတာ မောင်ကတော့ မောင့်မယားအနားမှာနေနေရတော့ မမကို မေ့နေမှာပေါ့)
(မမေ့လိုဘဲ လစ်တာနဲ့ စာတွေပို့နေတာပေါ့ မမ မောင့်အချစ်ကို မယုံသေးဘူးလား)
(ယုံပါတယ်မောင်ရယ်… မမက မောင့်ကိုအရမ်းလွမ်းလို့ချွဲတာပါ)
(မမနဲ့မောင် တိုင်ပင်စရာရှိတယ်)
(ဘာကိစ္စလဲ)
(ဒီလိုမမရဲ့ မမ ဟိုတစ်ခါ မမယောက်ျားကြီးက ငါးနှစ်လောက်မလိုးဘဲ ပစ်ထားတယ်ဆိုပြီး အေးကိုပြောတဲ့ကိစ္စလေ… အခု အေးက သနားပြီး မမကိုရအောင်ကြံဖို့ မောင့်ကိုပြောနေပြီ)
(ဟယ် မောင့်မိန်းမက မလွယ်ဘူးနော် လင်ငုတ်တုတ်ရှိနေတဲ့ မိန်းမကိုတောင် ကြံခိုင်းရဲတယ် မမကိုသနားတာထက် မောင့်ကို အရသာသစ်ခံစားစေချင်တာ ပိုများမယ်ထင်တယ် မောင်က ဘယ်လိုလုပ်ချင်လို့လဲ)
(မောင်ကတော့ မမကို အေးမသိအောင်ပဲ ခိုးချစ်ချင်တယ် မမနဲ့ကျ မောင်ကချစ်မိနေတော့ အေးကိုမသိစေချင်ဘူး)
(အဲဒီတော့)
(အဲဒီတော့ မမကိုမောင်က သွေးတိုးစမ်းတဲ့အနေနဲ့ လက်ကိုင်တာတို့ ပွတ်တာသပ်တာလုပ်ပြီး ပျိုးမယ် ပြီးရင် နမ်းမယ် နို့တွေကိုင်မယ် မမစောက်ဖုတ်ကိုကိုင်မယ် မမက ဟန်ဆောင်လေးပဲ ငြင်းပြီး ငြိမ်ခံနေလိုက်)
(ဟွန်း သူ့မယားချောင်းကြည့်မှာမို့မလား)
(မမရယ် အေးကို စချင်လို့ပါ မရိုးမရွဖြစ်အောင်လေ မမက အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသပ်ပဲခံပြီး အလိုးမခံနဲ့ မောင်ကလိုးဖို့ ထမိန်တွေဘာတွေ လှန်ရင် မမက ရုန်းပြီးထွက်ပြေး)
(ဒါဆို မမက ဟက်ကော့ကြီးကျန်ခဲ့မှာပေါ့ မောင်ရယ် ဒါပေမယ့် ရင်ခုန်ဖို့တော့ အကောင်းသား)
(နောက်ကျ အတိုးနဲ့လိုးပေးမယ်ကွာ တကယ်လို့ အခြေအနေပေးရင် အေးမသိအောင် ခိုးလိုးပေးမယ်)
(ပြီးရောကွာ)
“ကိုရေ… မပြီးသေးဘူးလား… အေးဗိုက်နာလာလို့…”
“ပြီးပြီအေးရေ… ခဏလေး…”
(ဒါပဲနော်မမ အေး ဗိုက်နာလို့ အိမ်သာတံခါးလာခေါက်နေပြီ အရမ်းချစ်တယ်)
(အင်း အရမ်းချစ်တယ်မောင်)
ကျုပ်လဲ အစကတည်းက ဘာမှမချွတ်ထားတာမို့ ရေပန်းလေး ရှဲရှဲလုပ်ပြီး ရေဆွဲချလိုက်ကာ ထလိုက်တယ်။ အိမ်သာတံခါးဖွင့်တော့ ရင်အေးက အတင်းတိုးဝင်လာပြီး ဘိုထိုင်ပေါ်ထမိန်လှန်ကာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ရင်အေးက မျက်ခုံးလေးတွန့်ကာ အီးညှစ်ပြီး ကျုပ်ကြည့်နေတာမြင်တော့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“လာပြီး… သူများအိမ်သာတက်တာလာကြည့်မနေနဲ့… ဟွန်း…”
“အီးညှစ်နေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ပါကွာ…”
“ကိုနော်… လာပြီးတော့ လူကပြီတီတီနဲ့… အေးသိတယ်နော်… ဖင်ဆေးထားတဲ့လက်နဲ့ အနားမလာနဲ့… သွား လက်သွားဆေးချည်…”
“ပြီးရော လက်ဆေးပြီးမှလာခဲ့မယ်…”
ကျုပ်လဲ မီးဖိုထဲကဘေစင်မှာ ဆပ်ပြာနဲ့ လက်သွားဆေးပြီး ဧည့်ခန်းက တစ်ရှူးဘူးပါယူလာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိပါဘူး ရင်အေး ထမိန်လှန်ပြီး အီးညှစ်နေတာကြည့်ပြီး ရုတ်တရတ် စိတ်ထလာတာ။ အိမ်သာထဲပြန်ဝင်လာတော့ ရင်အေးက ကျုပ်လီးထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်နေတာ မြင်ပြီး ရိပ်မိပြီလေ။
“ကိုရယ်… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… အေးက အီးပါနေတာကို… အိပ်ယာထဲရောက်အောင် စောင့်ပါအုံးလား…”
“မစောင့်ချင်ဘူးကွာ… အိမ်သာထဲမှာပဲလိုးမယ်… အေးအီးညှစ်နေတာကြည့်ပြီး စိတ်ထလာတာ…”
ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး စလွယ်သိုင်းလိုက်တယ်။ အတွင်းခံမပါတာမို့ တောင်နေတဲ့လီးက အေးအရှေ့မှာ ဘွားကနဲ။
“ဟင့်… သူ့လီးပြပြီး မြှူဆွယ်နေပြန်ပြီ… ကိုလီးမြင်ရင် မနေနိုင်မှန်းသိလို့မလား… လာခဲ့ အေး စုပ်ပေးမယ်… အေးလဲ ပြီးကာနီးပါပြီ…”
ဘယ်လောက်ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်သလဲဗျာ။ ရင်အေးက သူအီးပါနေရင်းမို့ ကသိကအောက်ဖြစ်လို့သာ ပြောနေတာ။ ကျုပ်လိုးချင်ရင် ဘယ်တော့မငြင်းတဲ့ ချစ်ဇနီးလေး အီးပါရင်း ကျုပ်လီးကိုစုပ်ပေးနေပြီ။
“အေးပြီးပြီလား…”
“ပြွတ်… အင်း….”
“ဖင်ကို ရေပန်းလိုက်… ကို တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်ပေးမယ်…”
ရင်အေးက သူ့အဖုတ်နဲ့ဖင်ကို ထမိန်လှန်ပြီး ရေပန်းလေးနဲ့ထိုးတယ်။ ကျုပ်က တစ်ရှူးလေးတွေယူပြီး ဖင်ကိုအရင်သုတ်တယ်။ သုံးပြီးသားတစ်ရှူးကို ဘိုထိုင်ထဲ ချလိုက်ပြီး တစ်ရှူးထပ်ယူကာ သူ့အဖုတ်ကို သန့်ရှင်းပေးတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ တစ်ရှူးကို ဘိုထိုင်ထဲပစ်ချလိုက်ပြီး ရေဆွဲချလိုက်တယ်။
“ချစ်လိုက်တာအေးလေးရာ… ကို့ရဲ့အေးလေးက အီးညှစ်တာတောင်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ခစ်ခစ်… အီးညှစ်တာပဲ ချစ်ဖို့ကောင်းရတယ်လို့ ကိုရယ်… ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်….”
ရင်အေးနဲ့ကျုပ် အနမ်းတွေပေးရင်း ရင်အေးကို ဘိုထိုင်ပေါ်မှာ လျောလျောလေးဖြစ်သွားအောင် ပေါင်ကနေ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကို နမ်းနေတာရပ်လိုက်ပြီး အိမ်သာကြမ်းပြင်မှာ ဒူးထောက်ကာ ရင်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးတယ်။ ခုနကမှ ရင်အေးရဲ့အဖုတ်က ရေဆေးပြီးတာကို သူ့စောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်အရသာပြန်ရနေပြီ။ ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေးစောက်ဖုတ်က အရည်တအားရွှမ်းတာပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို စောက်ဖုတ် သေသေချာချာယက်ပေးပြီးမှ ရင်အေးရဲ့ပေါင်ကို ဖိချပြီး ခွလိုးတယ်။ လိုးရင်း နမ်းရင်း နို့တွေနယ်ရင်း ရင်အေးတစ်ချီပြီးသွားတော့ ခဏအနားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ �ဘိုထိုင်အဖုံးကိုပိတ်ကာ ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးတယ်။ အိမ်သာတံခါးက ဖွင့်ထားတာမို့ လှောင်တော့ မနေပါဘူး။ ပြီးတော့ အချိန်ဆွဲမလိုးတော့ဘဲ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ကာ ပြီးလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့မှ လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ရင်း အဝတ်အစားတွေ ပြင်ဝတ်ကာ အိမ်သာထဲကထွက်ကြတယ်။ အပေါ်တက်တော့ ရင်အေးက ကျုပ်လက်မောင်းလေးကို ဖက်တွယ်လာတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ယာပြန်ဝင်တာပေါ့။ အိပ်ယာထဲရောက်မှ ခုနက ရင်အေး အိမ်သာတံခါး လာခေါက်တာ ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ အရင်နေ့တွေကလို ခြံထဲဆင်းပြီးဖုန်းမပြောမိလို့ပေါ့။ မဟုတ်ရင် ဘယ်လို ဖြေရှင်းချက်ပေးရမှန်း မသိ။ မနက်ဖြန်ကျရင် အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ဟန်ဆောင်ပြီး ရင်အေးကို စရမှာတွေးပြီးပျော်သလိုပဲ။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ခိုးစားရတာ အသားကျလာလို့နဲ့ထင်တယ် ရင်အေးအပေါ် အရင်လို အားနာစိတ် အရမ်းတော့မဖြစ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ချစ်ဇနီးလေးအပေါ် အချစ်က တစ်စက်မှမလျော့ဘဲ ပိုးတိုးလို့ပင် ချစ်လာမိသေးသည်။

အခန်း ၁၄(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၁၄/၁)

ရင်အေး။
ဒီနေ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့ သားအမိ လာမယ်လေ။ မနက်အစောကြီး ကိုနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါးလိုးလိုက်ကြသေးတယ်။ ကို့ကို ညက အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဖန်ပြီးလိုးဖို့ ထပ်ပြီးတောင်းဆိုတော့ ကိုက လက်ခံလိုက်တယ်လေ။ ကျမလဲ ကို့ကိုအရသာသစ်ခံစားစေချင်တာရော အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုသနားတာရော ပေါင်းပြီးသာ အတင်းတိုက်တွန်းရတာ လင်ရှိမယားဆိုတာ လင်သိသွားလို့ ပြဿနာရှာရင် နှစ်ဖက်မိသားစု မျက်နှာပျက်နိုင်တယ်လေ။ မျက်နှာပျက်ရုံနဲ့ပြီးရင်တော်သေးတယ် တရားတဘောင်များ ရင်ဆိုင်ရရင် ဘုရားဘုရား။ သမီးလေးလဲ မျက်နှာငယ်ရမှာ တွေးရင်းလန့်လာတယ်။ ကိုကလဲ ကျမအဲ့လို အရသာသစ်တွေဖန်တီးပေးလေ ကျမကိုပိုချစ်လာလေဆိုတော့ ကျမလဲ တုံးတိုက်တိုက် ကျားကိုက်ကိုက်ဆိုပြီး မျက်စိမှိတ် ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ကိုကတော့ သမီးလေးကို သူ့မောင်လေးနဲ့ဆော့ရအောင်ဆိုပြီး သူ့အမေအိမ်ကိုသွားပို့နေပြီ။ သူ့မေနဲ့ မမသူဇာကို အယားပြေလေး တစ်ချီလောက်စီ လိုးပေးခဲ့အုံးမှာ သေချာပါတယ်။ ၈နာရီလောက်မှာ ကိုပြန်ရောက်လာပြီး ကျမအနားမှာ ပွတ်သီးပွတ်သပ်လာလုပ်နေပြန်ပြီ။ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ကိုယ့်လင်က ပွတ်သီးပွတ်သပ် လာလုပ်တာ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးတာပေါ့ရှင်။ ကျမလဲ ကို့အထိအတွေ့တွေနဲ့ စိတ်ထဲ ရွစိရွစိဖြစ်လာလို့ ကို့ကို ချော့မော့ပြီး ဧည့်ခန်းကို ပြန်လွှတ်ရတယ်။ မဟုတ်ရင် ကျမ ကို့ကိုပေးလိုးမိတော့မယ်။ နဂိုကတည်းက ကျမက ကိုစလာရင် စိတ်ကမခိုင်ဘူးလေ။ သိပ်မကြာပါဘူး အန်တီသိင်္ဂီတို့ သားအမိရောက်လာပါတယ်။ သူတို့က ဒီအတိုင်းမလာဘူး အစားအသောက်တွေ ယူလာသေးတယ်။ ကျမကလဲ ကျမပြင်ဆင်ထားတဲ့ မုန့်တွေ အအေးတွေနဲ့ ဧည့်ခံတာပေါ့။
“ဒုက္ခရှာလို့အန်တီရယ်… အိမ်ကိုလာတာ ဒါတွေမလိုပါဘူး…”
“အန်တီလဲ သားတို့အိမ်ဆောက်တာ အခြေအနေလေးလာကြည့်ရင်း… လှည့်ဝင်လာတာ… မနည်းပြီးနေပြီပဲ… သိပ်မကြာခင် ပြောင်းလို့ရတော့မယ်…”
“ဟုတ်တယ် အန်တီ… မူယာလဲ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သူ့အစ်ကို အမတွေနဲ့ နီးနီးနားနားနေချင်လို့ဖြစ်မယ်…”
“အင်းပေါ့ အန်တီလဲ မြေးရတော့မယ်ဆိုတော့ ပျော်နေတာ…”
ကျမလဲ အိန္ဒြာနဲ့ စကားမပြောဘဲ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ချည်း လေပစ်နေလိုက်တော့ အိန္ဒြာ ငေါင်ငေါင်လေးဖြစ်နေတယ်။ ဒီလိုဖြစ်အောင်လို့ ကျမ တမင်လုပ်နေတာ။ ဒါမှလဲ ဖေဖေမရိပ်မိအောင် အိန္ဒြာနဲ့ကို့ကို လွှတ်ပေးလို့ရမယ်လေ။
“အန်တီရယ်… စကားပြောလို့ကောင်းလိုက်တာ… ထမင်းစားပြီးမှပြန်ရမယ်နော်… အန်တီ ကျမ ချက်ပြုတ်ဖို့ပြင်နေတာ… အန်တီနဲ့လဲ စကားပြောချင်သေးတာ…. အန်တီ ကျမနဲ့မီးဖိုခန်းလိုက်ခဲ့ပါလား… စကားဆက်ပြောရအောင်…”
“ကောင်းသားပဲ… လိုက်ခဲ့မယ်လေ…”
“သြော်… ဟုတ်သားပဲ အိန္ဒြာတစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေပြီ… ကို… အိန္ဒြာ့ကို ခြံထဲကိုလိုက်ပြလိုက်ပါလား… အေးစိုက်ထားတဲ့ အပင်လေးတွေ ကြွားရတာပေါ့… ခစ်ခစ် ”
“အင်းပါ… ကိုလိုက်ပြလိုက်ပါ့မယ်… အေး အန်တီနဲ့ အဖော်လုပ်ပေးလိုက်ပါ…”
“အင်းပါကိုရဲ့… ”
“လိုက်သွားလိုက် သမီးလေး… ဒီရပ်ကွက်လေးက အေးချမ်းတယ်… လေကောင်းလေသန့်လဲရတယ်… ”
“လာ ညီမလေးအိန္ဒြာ…”
“ဟုတ်”
ကိုက အိန္ဒြာမိုးမြင့်ကို ခေါ်သွားတော့ ကျမလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို မီးဖိုခန်းထဲခေါ်သွားတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို စကားပြောနေရင်း အိန္ဒြာနဲ့ ကို့အခြေအနေကိုလဲ ချောင်းချင်သေးတာမို့ အကြံထုတ်နေမိတယ်။ ကျမချောင်းမယ့်နေရာကို အန်တီသိင်္ဂီ သိလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ကိုနဲ့အန်တီသိင်္ဂီကိုလဲ ကျမက အဲ့နေရာကပဲ ချောင်းကြည့်ရမှာ။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျမတို့အိမ်ကိုကြည့်ပြီး
“အိမ်က… ဟောင်းတော့ဟောင်းနေပြီနော်… ရင်အေးက သိမ်းသိမ်းဆည်းဆည်းနဲ့ နေလို့သာ.. အပေါ်ထပ်က ပျဉ်ကာထားတာမလား…”
“ဟုတ်တယ်… အန်တီရဲ့… ဖေဖေနဲ့မေမေ ညားကာစကတည်းက ဆောက်ထားတာလေ… အဲ့ခေတ်တုန်းကတော့ ဒီအိမ်က ဒီရပ်ကွက်ထဲမှာ အကောင်းဆုံးလို့ ပြောလို့ရတယ်… ဖေဖေက အပေါ်ထပ်ကို တမင် ပျဉ်နဲ့ကာခဲ့တာ ရှေးသစ်တွေဆိုတော့ အခုထိ ကောင်းတုန်းပဲ… အန်တီကြည့်ချင်ရင် အပေါ်ထပ်သွားကြည့်လေ… ”
“အင်း… သွားကြည့်ချင်တယ်…”
အန်တီသိင်္ဂီ ထပြီး အပေါ်ထပ်တက်သွားတော့ ကျမလဲ ကျိတ်ပျော်သွားတယ်။

ဒေါ်သိင်္ဂီရွှေရည်။
ကျမလဲ ရင်အေး သူ့ယောက်ျားနဲ့ သမီးလေးလိုးတာကို ချောင်းကြည့်ချင်မှန်း သိတယ်။ သူဘယ်လို ကျမကိုပြောပြီး လစ်ထွက်ရမလဲ အကြံအိုက်နေလို့ ကျမပဲ သူ့ကို လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်တာ။ ရင်အေးက ချက်ချင်းပဲ ကျမခင်းပေးတဲ့လမ်းအတိုင်း လျှောက်လိုက်လာပြီး ကျမကို အိမ်ကိုကြည့်ဖို့ လွှတ်လိုက်တယ်။ ကျမ မောင်နေတဲ့အိမ်လေးကိုလဲ သေချာကြည့်ချင်သေးတယ်။ အိမ်အိုအိမ်ဟောင်းဆိုပေမယ့် တောင့်တောင့်တင်းတင်းနဲ့ ခိုင်ခိုင်ခံ့ခံ့ရှိသေးတယ်။ ကျမ မောင့်ကို ရင်ခုန်မိသွားပြီး ချစ်မိသွားကာ ကျမ မောင်နဲ့ဖောက်ပြန်မိတယ်။ ကျမမောင့်ကို တစ်စ တစ်စ ပိုပိုချစ်လာတယ်။ မောင်လဲ ကျမလိုပဲ။ ကျမကို ပိုပိုပြီးချစ်လာတယ်။ တကယ် ချစ်မိသွားတော့လဲ ငရဲတွေငအုံတွေလဲ မကြောက်တော့ဘူး။ မောင်နဲ့အတူရှိခွင့်ရမယ့် အချိန်ခဏနဲ့ ငရဲမှာခံရမယ့် နှစ်ပေါင်းများစွာကိုတောင် လဲရဲတယ်။ မောင့်ရဲ့အိမ်က ကျမတို့အိမ်နဲ့တော့ အပြတ်အသတ်ကွာတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီအိမ်လေးထဲဝင်လာကတည်းက ရင်ထဲမှာနွေးထွေးရတယ်။ ကျမတို့အိမ်လို ထည်ဝါမနေပေမယ့် မေတ္တာတွေနဲ့ ခမ်းနားနေတာက ကျမရဲ့ ခြောက်ကပ်နေတဲ့ ထည်ဝါတဲ့အိမ်ကြီးထက် မေတ္တာတွေနဲ့လွှမ်းခြုံထားတဲ့ ဒီအိမ်လေးက ကျမအတွက် နေချင်စဖွယ် ပိုဖြစ်စေတယ်။ ကျမ လှေကားက တက်ပြီးလို့ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်နဲ့အခန်းဆိုတော့ မောင်တို့ လင်မယားရဲ့ အိပ်ခန်းပေါ့။ အခန်းထဲမှာချိတ်ထားတဲ့ မောင်တို့လင်မယား မင်္ဂလာဦးက ဓာတ်ပုံလေးကို ကြည့်မိတယ်။ နှစ်ဦးသားပြုံးရွှင်လို့ မောင်က ရင်အေးကိုဖက်ထားတယ်။ မောင်နဲ့ရင်အေးက တကယ်လဲ လိုက်ဖက်ပါတယ်။ မောင်ကအရမ်းမချောပဲ ကြည့်လို့ကောင်းပြီး ခန့်တာ။ ရင်အေးကလဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့ ချစ်စဖွယ်လှတာ။ ရင်အေးနေရာမှာ ကျမကို အစားထိုးပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ မိသားစုသုံးယောက် အတူရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ၊ သူတို့သမီးလေးရဲ့ပုံ၊ မောင်တို့ မောင်နှမ ၃ယောက်ပုံလဲပါသေးတယ်။ တစ်ယောက်က ကျမချွေးမပေါ့။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့မှန်တင်ခုံဘေးမှာ မောင့်အင်္ကျီလေး ချိတ်ထားတာမြင်တော့ ကျမပါးနဲ့ကပ်ကြည့်တယ်။ မောင့်ရဲ့ ကိုယ်နံ့လေးကို ရနေတုန်းပဲ။ ပြီးတော့ မောင်တို့ရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ပေါ် ကျမ ထိုင်ပြီးမှ ပက်လက်လှဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မောင်တို့လင်မယားအိပ်ယာပေါ်မှာ ကိုယ်ကိုလှိမ့်လိုက်ပြီး မွေ့ယာကိုလက်နဲ့ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ပြီးတော့မှ အိပ်ယာခင်းမှာ အကွက်အကွက်တွေ ပေပွနေတာမြင်ရတယ်။ မောင့်လရည်နံ့တောင်မပျောက်သေးဘူး။ မနက်စောစောစီးစီး မောင်တို့လင်မယား ကဲထားကျတာနေမှာပေါ့။ ကျမ မောင့်လရည်ကွက်လေးတွေကို နမ်းရင်း ကျမကိုယ်ကို ကျမပွတ်သပ်မိတယ်။ မောင်ရယ် ရင်အေးနေရာမှာ ကျမသာဖြစ်လိုက်ပါတော့လား။ ကျမလဲ မောင့်ကို သူ့ထက်မလျော့အောင် ချစ်နိုင်ပါတယ် မောင်ရယ်။ မောင့်ဘေးမှာ သေအတူရှင်မကွာ ပြုစုယုယပေးနိုင်ပါတယ်။ မောင့်ကို ကျမသိပ်ချစ်တယ်။ ကျမ မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး ရင်ထဲမှာလှိုက်တက်လာတဲ့ မောင့်ကိုချစ်တဲ့ကျမစိတ်တွေကို ကြိုးစားဖြေလျှော့ရတယ်။ သက်ပြင်းချပြီး လှဲနေရာကနေ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒါက ကျမပိုင်တဲ့နေရာမှ မဟုတ်ဘဲလေ။ ကျမက မောင့်ရဲ့ တိတ်တခိုးယုယ ကြင်နာမှုတွေနဲ့ပဲ ကျေနပ်ရမယ့်သူပါ။ ကျမ မောင့်အခန်းအပြင်ပြန်ထွက်ပြီး အခန်းတံခါး စေ့ပေးခဲ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘေးက အခန်းလေးကို တံခါးဖွင့်ကြည့်တော့ တစ်ယောက်အိပ်သာသာခုတင်လေးတစ်လုံးနဲ့၊ စာကြည့်စားပွဲနဲ့ အိပ်ယာပေါ်မှာလဲ အရုပ်လေးတွေနဲ့ မောင့်သမီးလေးရဲ့ အခန်းဖြစ်မယ်။ နံရံပေါ်မှာ သမီးလေးတစ်ယောက်ထဲရဲ့ဓာတ်ပုံ သူတို့မိသားစုသုံးယောက်ဓာတ်ပုံတွေချိတ်ထားတယ်။ မောင်တို့အိမ်က သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ နေချင်စဖွယ်ဆိုပေမယ့် ကျမက မောင့်ကိုချစ်တော့ အပိုင်မရနိုင်ပေမယ့်လဲ မောင့်အတွက်ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တယ်။ မောင့်ကို အိမ်ကောင်းကောင်းလေးတစ်လုံး ဆောက်ပေးချင်လိုက်တာ။ ကျမအတွက် အိမ်တစ်လုံးဆောက်ဖို့ ပိုက်ဆံဆိုတာ ဘာမှမပြောပလောက်ပါဘူး။ ကျမယောက်ျားဆီကလဲ လက်ဖြန့်တောင်းစရာ မလိုပါဘူး။ ကျမမိဘတွေကလဲ ကျိကျိတက်ချမ်းသာတာမို့ ကျမရထားတဲ့အမွေတွေနဲ့ လုပ်ငန်းတွေကို ယောက်ျားနဲ့ လွှဲပေးထားပြီး ကျမဘဏ်အကောင့်ထဲမှာ တစ်လကို သိန်းထောင်ချီဝင်နေတာ ကျမသုံးချင်တဲ့အချိန် သုံးလို့ရတယ်လေ။ ကျမယောက်ကျားကလဲ သူ့မာနနဲ့သူ ကျမပိုက်ဆံကို မထိဘူး။ ကျမလဲ သူ့ပိုက်ဆံကို မထိပါဘူး။ ကျမလဲ ဖေဖေ့လက်ထက်ကတည်းက လူယုံတွေနဲ့ အပ်ထားပြီး တစ်ခါတစ်ခါမှပဲ စာရင်းစစ်တာမျိုးတွေ လုပ်ပေးတယ်။ မောင်က ကားလဲမရှိသေးဘူး။ အိမ်ကိုယူလာတဲ့ကားက သူ့ယောက်ဖရဲ့ကားလို့သိရတယ်။ ကျမ မောင့်ကို ကားတစ်စီးလောက်လဲ ဝယ်ပေးချင်တယ်။ ကျမ မောင်လိုသမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တာ။ ဒါပေမယ့် မောင်လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာလဲ ကျမသိတယ်။ ဟိုတစ်ခါ မောင်နဲ့အတူအပြင်သွားဖို့ အခွင့်ကြုံလို့ မောင်နဲ့ကျမ သုံးဖို့ ဆယ်သိန်းလေးပေးတာကို ပိုတာကျမကိုပြန်ပေးခဲ့တယ်လေ။ မောင်က ကျမကိုချစ်တာ ဘာကိုမှမလိုချင်ဘူးတဲ့လေ။ ကျမလဲ မောင့်ကို ပိုချစ်မိသွားတယ်။ ကျမလဲ အိမ်ကိုပတ်ကြည့်ရင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။ အပေါ်ထပ်က အခန်းနှစ်ခန်းပဲဖွဲ့ထားပြီး ကျန်တာက ဟော(hall) ပုံစံဆိုတော့ ကျမလဲ အရှေ့ဘက်ကိုသွားပြီး ပြူတင်းကနေလှမ်းကြည့်မိတယ်။ မြို့လည်ခေါင်နဲ့ အလှမ်းဝေးတော့ ကားသံတွေကလဲမဆူ။ ရံဖန်ရံခါ ဆိုင်ကယ်သံလေးသာကြားရတယ်။ ပြီးတော့ မြို့ပြရဲ့မွန်းကျပ်ပိတ်လှောင်မှုတွေကနေ ဝေးကွာသွားလို့နဲ့တူရဲ့ ပြူတင်းကနေတိုးဝင်လာတဲ့ လေနုအေးလေးက အဲကွန်းလေထက် ပိုပြီးလန်းဆန်းစေသလိုပဲ။ မောင်တို့ခြံက ကျယ်တော့ အပင်လေးတွေ အုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ တကယ်ပဲ သာယာတယ်။ ခြံတံခါးကနေ ဝင်လာတဲ့လမ်းဘေးဝဲယာ တစ်လျှောက်မှာ သီးပင်စားပင်လေးတွေ မြောင်းလေးတွေနဲ့ စိုက်ထားတာကလဲ ရှုခင်းကိုပိုအသက်ဝင်စေတယ်။ ရင်အေးပြောတဲ့ သူစိုက်ထားတဲ့ အပင်တွေဆိုတာ ဖြစ်မယ်။ ကျမက အိမ်ထဲမှာ gym ဆော့ပြီး ကိုယ့်အလှကိုထိန်းထားသလို ရင်အေးကလဲ အပင်လေးတွေစိုက်ပျိုးပေါင်းသင်ရင်း သူ့အလှတွေ ထိန်းထားတာပေါ့။ သေသေချာချာတွေးကြည့်တော့လဲ မောင့်ကမ္ဘာလေးက အေးချမ်းပါတယ်လေ။ သမီးနဲ့ သာမန်ထက် ပိုချစ် ပိုအလိုက်သိ ပိုအလိုလိုက်တဲ့ ဇနီးလေးရထားတာ မောင် ရင်အေးကို ပါးစပ်ဖျားက မချနိုင်အောင်ချစ်တာ မအံ့သြတော့ပါဘူး။ ကျမကြောင့်လဲ မောင့်ကမ္ဘာလေး ပျက်စီးသွားမှာလဲ မလိုချင်ပါဘူး။ ကျမ မောင်နဲ့ တိတ်တခိုးလေး တစ်သက်လုံး ခိုးချစ်သွားကြရုံပေါ့။

ရင်အေး။
အန်တီသိင်္ဂီတော့ အပေါ်ထပ်တက်သွားပြီ။ ကျမလဲ ဘေးတံခါးကနေ အသာလစ်ထွက်ပြီး အကွယ်ကနေ ကိုနဲ့ အိန္ဒြာ့အခြေအနေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုက အပင်အောက်က ခုံတန်းလေးမှာ အိန္ဒြာ့ကိုပေါင်ပေါ်တင်ပြီး နှစ်ယောက်သား ပယ်ပယ်နယ်နယ် နမ်းနေကြတယ်။ အိန္ဒြာက ကို့လည်ပင်းကို အတင်းဖက်တွယ်ထားပြီး ကိုကလဲ အိန္ဒြာ့ကို တင်းတင်းဖက်ထားတာမို့ ကိုယ်ချင်းက ပူးကပ်နေကြတယ်။ သူတို့နမ်းနေတာ တော်တော်ကြာပြီထင်တယ်။ ခဏနေတော့ ကိုက အိန္ဒြာ့ကို ခုံတန်းလေးပါ် ချပေးလိုက်ပြီး စကပ်လေးကို လှန်တင်ကာ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အိန္ဒြာ့ပေါင်ကို ကားပြီးဖိချလိုက်တော့ အိန္ဒြာမိုးမြင့်က သူ့စောက်ပက်ကို ဖြဲကားပြီး ကော့ပေးထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ ကိုနဲ့အိန္ဒြာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းပြောကြသေးတယ်။ ကိုက အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်းလေးကို တစ်ချက်နမ်းပြီးမှ အိန္ဒြာ့စောက်ပက်ကို ကိုက ကုန်းပြီးယက်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ နှုတ်ခမ်းလေးဟစိဟစိနဲ့ ဖိးလ်တက်သွားပြီး ကိုခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွနေတယ်။ ကို့ရဲ့ဘာဂျာအစွမ်းအောက်မှာ အိန္ဒြာ ထွန့်ထွန့်လူးနေပြီး ကိုယ်လေးတုန်ကာ ပြီးသွားတာမြင်လိုက်ရတယ်။ ကျမလက်ကလဲ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စောက်ဖုတ်ပေါ်ရောက်နေမှန်မသိပါဘူး။ ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေမိတယ်။ ကျမစောက်ဖုတ်ကလဲ အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာ ထမိန်သားကိုကျော်ပြီး လက်မှာပါ စိုရွှဲနေပြီ။ ကိုက ခုံမှာပြန်ထိုင်ပြီး ပုဆိုးလှန်ပေးတော့ အိန္ဒြာမိုးမြင့်က ကို့အတွင်းခံကို ဆွဲချကာ ချွတ်လိုက်ပြီး ကို့လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ အိန္ဒြာ ကျမလို ကို့လီးကို တစ်ဆုံးမစုပ်နိုင်ပေမယ့် အားရပါးရကို စုပ်ပေးနေတာ။ ကိုက သူ့လီးကုန်းစုပ်နေတဲ့ အိန္ဒြာ့ကို စကပ်ဆွဲလှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေပြန်တယ်။ ခဏနေတော့ အိန္ဒြာ့ကိုဆွဲထူကာ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင် သူ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွစေတယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကို့လီးကို တစ်ချက်မှမလွှတ်တမ်း ကိုင်ထားပြီး ခပ်လျောလျောဖြစ်နေတဲ့ ကို့ ကိုယ်ပေါ် ခွလျှက်ဆောင့်ကျောင့်ထိုင်ကာ ကို့လီးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို တေ့ပြီးထိုင်ချတယ်။ ပြီးတော့ ကို့အပေါ်ကနေ ခွလိုးတော့တယ်။ အိန္ဒြာ့စကပ်က ပြန်အုပ်သွားတာမို့ ကို့လီးကို သေချာမမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျမကိုသိပ်ချစ်တဲ့ကိုက အလိုက်သိစွာ အပေါ်ကတက်ဆောင့်နေတဲ့ အိန္ဒြာ့တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း စကပ်ကိုဆွဲတင်သွားလိုက်တာ အိန္ဒြာဖင်ပြောင်ဖြစ်သွားပြီး အိန္ဒြာ့စောက်ပက်ထဲ ကို့လီးဝင်ထွက်နေတာမြင်ရတော့တယ်။ ကျမလဲ မနေနိုင်တော့ပဲ ဘေးကတံခါးကို အသာဟပြီး အန်တီသိင်္ဂီ ပြန်ဆင်းလာပြီလား အခြေအနေကြည့်ရသေးတယ်။ မတွေ့တော့မှ ထမိန်လှန်ကာ ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကိုပြန်ပွတ်တယ်။ ပွတ်ရုံနဲ့အားမရတော့ စောက်ခေါင်းထဲ လက်သုံးချောင်းပူးထိုးထည့်ပြီး လက်နဲ့လိုးရတယ်။ ကို့လီးနဲ့ လိုးရတာလောက်တော့ ဘယ်အားရပါ့မလဲရှင်။ ကိုလီးက ကျမစောက်ခေါင်း ဟိုးသားအိမ်ထဲအထိ သူ့လီးဒစ်ဖူးကြီးက ပွတ်တိုက်လိုးပေးတာ။ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေတဲ့ ပူပူနွေးနွေး ကို့လီးကြီးက ကျမစောက်ခေါင်းထဲကို ပွတ်တိုက်မွှေလိုးပေးတဲ့အရသာကို ကျမ ဘာနဲ့မှာ မလဲနိုင်ဘူး။ အိန္ဒြာကလဲ လီးတစ်ဆုံးနီးပါ ခွာပြီးမှ ဆီးခုံချင်းကပ်တဲ့အထိ ပစ်ပစ်ဆောင့်တာ။ အာဂ ကလေးမပဲ။ ကျမလဲ စောက်ဖုတ်က တအားယားတော့ လက်နဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးလိုးတယ်။ စောက်ရည်က မတရားထွက်နေတော့ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်နှိုက်သံက တပျစ်ပျစ်နဲ့ ကြားနေရတယ်။ ကိုယ့်လင် သူများစောက်ဖုတ်ကို လိုးတာ ကြည့်ရတဲ့ဖီလင်ကလဲ မိုက်တယ်။ အိန္ဒြာက ကို့အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးလိုက်၊ မောသွားရင် နှဲ့လိုးလိုက်နဲ့ တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ ကျမလဲ တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ ကိုက အိန္ဒြာ့ကို ခဏအမောဖြေစေပြီးမှ အိန္ဒြာ့ကို ခုံတန်းကိုလက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးစေတယ်။ ပြီးတော့ ကိုက နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးတယ်။ အိန္ဒြာ နှုတ်ခမ်းတင်းတင်းစေ့ပြီး ခေါင်းကို ခါယမ်းနေတာပဲ။ ကိုက ကုန်းထားတဲ့အိန္ဒြာ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ခုံတန်းပေါ် လှမ်းတင်ပေးလိုက်တော့ အိန္ဒြာ့စောက်ပက်ကိုပါ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်လိုက်ရတယ်။ ကျမလဲ စိတ်က ပြန်ထလာပြီး ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို ဆက်ပွတ်တယ်။ ကိုလီးကြီးက အိန္ဒြာစောက်ပက်ထဲ အတောင့်လိုက်ဝင်ထွက်နေတာ ကြည့်ပြီး ကျမ ပွတ်ရ နှိုက်ရတာ အရသာရှိလိုက်တာ။ အိန္ဒြာနောက်တစ်ချီပြီးတော့ ကိုက အိန္ဒြာ့ကို ခုံတန်းပေါ်ခပ်လျောလျောလေးပြင်ပေးပြီး ခုနက စောက်ပက်ယက်တဲ့ ပုံစံအတိုင်း ပေါင်ဖြဲကာ ကော့ထားလိုက်ပြီး အိန္ဒြာစောက်ဖုတ်က စောက်ရည်ကို လက်နှိုက်ကာ ဖင်ဝကိုသုတ်နေတယ်။ ဒါဆို ကိုက အိန္ဒြာ့ကို ဖင်လိုးတော့မှာပေါ့။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လဲမဟုတ် မတော်လို့ လန့်အော်မိရင် အိမ်ကလဲ မလှမ်းမကမ်းလေးတင်။ ဒီကောင်မလေးက ဖင်ခံတာ အသားကျနေပြီလား။ အရင်တစ်ခါချောင်းတုန်းကတော့ ဖင်လိုးတာ မမြင်ခဲ့ရဘူး။ အိုး ကိုက တကယ်ကြီး အိန္ဒြာ့ဖင်ထဲကို သူ့လီးကြီး ဖိထည့်လိုက်ပြီ။ ဗုဒ္ဓော… ကို့လီးကြီး အိန္ဒြာ့ဖင်ထဲကို တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီ။ အိန္ဒြာမျက်နှာကလဲ နာဟန်မပြ။ ရမ္မက်ထန်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကို့ကိုသာ စူးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကို အိန္ဒြာ့ဖင်ကို စလိုးပြီ။ ကောင်မလေး ကို့ကို အတင်းဆွဲဖက်ပြီး တင်းနမ်းရင်း ဖင်ခံပြနေတယ်။ ကိုကလဲ သူ့စောက်ပက်ကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျမလဲ မြင်ကွင်းက အရမ်းထန်စေတာမို့ ကျမ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကိုကလဲ လိုးပြီဆိုရင် အစပိုင်းသာညှာတာ အရှိန်ရသွားလို့ကတော့ အသေဆော်ပြီသာမှတ်။ ဒီကောင်မလေးမျိုး တော်ရုံလင်ရဲ့ အလိုးအညှောင့်နဲ့တော့ တင်းတိမ်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး။ လင်ရသွားရင်တောင် ကို့ဆီ ပြန်လာပြီးကုန်းအုံးမှာလားပဲ။ ကိုကလဲ သူ့လီးရည်တွေ အိန္ဒြာ့ဖင်ထဲ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်ပြီး နမ်းရင်း အမောဖြေနေကြတယ်။ ပြီးတော့ ကိုက အိန္ဒြာ့လက်ကိုဆွဲပြီး ငှက်ပျောပင်ကြားထဲခေါ်သွားတယ်။ ကျမ ဆက်ကြည့်နိုင်တော့ဘူး။ ဆက်ကြည့်လို့လဲ မဖြစ်တော့ဘူး။ ဧည့်သည်တွေနဲ့ စားဖို့သောက်ဖို့ချက်ပြုတ်ရအုံးမယ်လေ။ ကျမလဲ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျမလဲ ချက်စရာရှိတာချက်ပြုတ်ရင်း အန်တီသိင်္ဂီ အပေါ်တက်သွားတာ တော်တော်ကြာပြီဆိုတာ သတိထားမိတယ်။ ဒါကြောင့် ဟင်းအိုးကို တည်ထားရင်း အပေါ်ထပ်ကို လိုက်တက်သွားလိုက်တယ်။ အပေါ်ရောက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက ပြူတင်ဝမှာရပ်ရင်း အိမ်အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်နေတယ်။ ကျမလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့အနားကိုသွားလိုက်တယ်။
“အန်တီ… ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ…”
“သြော်… ရင်အေးတို့အိမ်လေးက အေးအေးချမ်းချမ်း… အပင်လေးတွေ အုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ သာယာလို့ ဒီကနေ ရှုခင်းတွေကြည့်နေတာ… မြို့ပြနဲ့အလှမ်းဝေးသွားလို့ထင်တယ် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့… ဒီနားမှာ လေညှင်းခံရတာ စိတ်ကိုပေါ့ပါးသွားတာပဲ…”
“မသိပါဘူး… အန်တီ ခေါင်းတွေဘာတွေ မူးနေမှာစိုးလို့ စိတ်ပူပြီးလိုက်လာတာ…”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွယ်… အန်တီက ရှုခင်းကြည့်ရုံပါပဲ… ချက်ပြုတ်ပြီးသွားပြီလား…”
“မပြီးသေးဘူး… ဟင်းအိုးတည်ထားပြီး အန်တီ့ဆီလိုက်လာတာ…”
“ဒါဆိုလဲ အောက်ဆင်းပြီး စကားလေးဆက်ပြောကြတာပေါ့…”
ကျမနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းကာ မီးဖိုခန်းဆီ ပြန်လာလိုက်တယ်။ ကျမတို့ စကားပြောဆိုရင်း ချက်ပြုတ်ပြီးမှ ကိုနဲ့ အိန္ဒြာ ပြန်ဝင်လာကြတယ်။ ခုနက ကို့လီးကြီးနဲ့ ဖင်ရော အဖုတ်ပါ ပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံခဲ့တဲ့ အိန္ဒြာမဟုတ်သလိုပဲ။
“ဘယ်လိုလဲ အိန္ဒြာ… မမစိုက်ထားတဲ့အပင်လေးတွေ… ကြည့်ခဲ့လား… ”
“အင်း… မမကတော်လိုက်တာ… စိုက်ထားတာ စုံပလုံနေတာပဲ… ညီမလေး မာလကာသီးတစ်လုံးတောင်… ကိုကြီးတေဇာကို ခူးကျွေးခိုင်းလိုက်သေးတယ်…”
“နောက် စားချင်တာရှိရင် လာခူးစားပေါ့… အန်တီသိင်္ဂီရော သွားကြည့်ချင်သေးလား…”
“အင်း… အပေါ်ကနေတော့ ကြည့်ခဲ့သေးတယ်… အနီးကပ်ကြည့်ချင်သေးတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကိုပဲ လိုက်ပြလိုက်တော့…”
“အင်း… လာအန်တီသိင်္ဂီ… ကျနော်လိုက်ပြမယ်…”
ကိုက အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ထွက်သွားတော့ ကျမ အိန္ဒြာ့ကို ရင်ချင်းအပ်ပြီး ဖက်လိုက်တယ်။
“အိန္ဒြာ… အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ဘာကိုလဲမမရဲ့… ”
“အိန္ဒြာကလဲ ကွာ သိရဲ့သားနဲ့ ရှက်မနေပါနဲ့… ကိုနဲ့လိုးရတာ အဆင်ပြေလားလို့… ဘယ်နှခါလောက်ပြီးခဲ့လဲ…”
“ဟီး… အများကြီးပေါ့မမရယ်… ကိုကြီးအကြောင်းလဲ မမသိသားနဲ့…”
“သိတာပေါ့… အိန္ဒြာစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကို့လရည်တွေ ရှိသေးတယ်မလား… မမကို နည်းနည်းပေးကွာ…”
ပြောရင်းနဲ့ အိန္ဒြာ့စကပ်ကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီထဲလက်လျှိုကာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ညှိုးလေး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“အူး… မမရယ်… ယူ… ဟင့်… မမယောက်ျားလရည်ပဲဟာ… ယူ… ဟင့်…”
ကျမ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲက လက်ပြန်ထုတ်တော့ တမင် သူ့စောက်စိကို ဖိပွတ်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… ”
ကျမ လက်ညှိုးကို ပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်လိုက်တယ်။
“ချိုလိုက်တာကွာ… အိန္ဒြာ့စောက်ရည်နဲ့ ရောနေလို့ ပိုချိုတာဖြစ်မယ်… အိန္ဒြာစောက်ဖုတ်လေးက နူးညံ့လိုက်တာ… မမ ကိုင်လို့မဝဘူး… ထပ်ကိုင်မယ်ကွာ…”
“ဟင့်… မမရယ်… ”
ကျမ အိန္ဒြာပြန်ဖြေတာကို မစောင့်ဘဲ သူ့စောက်ဖုတ်ဆီနောက်တစ်ခေါက်တိုးဝင် ပွတ်သပ်နေတယ်။
“မမစောက်ဖုတ်ကိုလဲ ပွတ်ပေးလေကွာ… မမစောက်ဖုတ်လဲ ယားနေပြီ…”
ကျမလဲ အိန္ဒြာ့လက်ကို ထမိန်လှန်ပြီး ကျမစောက်ဖုတ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျမစောက်ဖုတ်ကို အလိုက်သိစွာ ပွတ်ပေးတယ်။ အရွယ်ရောက်နေတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ကို ဘယ်နေရာကိုပွတ်ရင် ဘယ်လိုထိတယ်ဆိုတာ မပြောဘဲ သိကြပါတယ်။
“ဟင်း… အိန္ဒြာရယ်… ကို့မယားအထွေးဆုံးလေးရယ်… ဟူး… မမ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကို့ကို ဘာလို့အတူလွှတ်လိုက်တာလဲ… သိလား…”
“မေမေနဲ့ကိုကြီး… လိုးကြမလို့လားဟင်… သူတို့က အဆင်ပြေနေပြီလား…”
“မပြေသေးဘူး… ကို့ကို ရအောင်ကြံခိုင်းထားတာ… အိန္ဒြာဘယ်လိုသဘောရလဲဟင်… အန်တီသိင်္ဂီက အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတယ်မလား…”
“အင်း… အိန္ဒြာလဲ မေမေ့ကို အရမ်းသနားနေတာ… ဒါပေမယ့် ဖေဖေသိသွားရင် ပြဿနာတက်မှာ…”
“အိန္ဒြာနဲ့ မမရှိတာပဲကွာ… ရအောင်ဖုံးပေးကြမယ်လေ… မမတိုနဲ့အတူရှိနေမှာ… ဘယ်သူရိပ်မိမှာလဲ… ဟင်း… မြန်မြန်လေး… မမပြီးချင်းနေပြီ…”
“အင်းနော်… လုပ်မမရာ… အိန္ဒြာသဘောတူတယ်… အီး… ပြီး.. ပြီ… ဟူး…”
“ဟူး… မမလဲပြီးပြီ… ကောင်းလိုက်တာ အိန္ဒြာရယ်… ”
ကျမတို့ပြီးသွားကြတော့ ဖက်ထားတာလဲခွာလိုက်ကြတယ်။ ကျမက ကိုနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ အခြေအနေ ချောင်းချင်သေးတာမို့
“အိန္ဒြာသဘောတူပြီဆို… ဧည့်ခန်းမှာ အေးအေးဆေးဆေး သွားနားလေ… မမ ကိုတို့ပြန်လာရင် စားဖို့ပြင်လိုက်မယ်…”
“အိန္ဒြာသိပါတယ်… မမ မေမေနဲ့ကိုကြီးကို ချောင်းကြည့်အုံးမှာမလား…”
“ဟမ်… အိန္ဒြာ ဘယ်လိုသိ…”
“အိမ်မှာ ကိုကြီးနဲ့လုပ်တုန်းက မမလာချောင်းကြည့်တဲ့အကြောင်း… မေမေပြောပြတယ်လေ… ခုနကလဲ မမ ချောင်းကြည့်နေတာမလား… ကိုကြီးက တမင်ကို မမမြင်အောင် စကပ်ကိုဖင်ပေါ်အောင်လှန်ပြီးလုပ်နေတာ… ပြီးတော့ ကုန်းပြီးခံပေးတုန်းကလဲ အဲ့လိုပဲ ခြေထောက်ကိုခုံတန်းပေါ်တင်ပြီး တမင်လုပ်ပြနေတာ… အပြာကားတွေထဲကလိုပဲ… မမဘယ်နားကချောင်းကြည့်နေမှန်းသာ မသိတာ… အခု မမကြည့်မယ်ဆို… အိန္ဒြာလဲလိုက်ချင်တယ်…”
“ဟင်း… ပြီးရောကွာ… လာ…”

(အခန်း ၁၄/၂)

ကျမ အိန္ဒြာ့ကို ခေါ်သွားပြီး ဘေးတံခါးကနေထွက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အကွယ်ကနေ နှစ်ယောက်သား ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ကို နှစ်ယောက်သား အိန္ဒြာနဲ့ကို လိုးခဲ့တဲ့ ခုံတန်းလေးမှာ အတူထိုင်နေတယ်။ ကိုက အန်တီသိင်္ဂီ့ပေါင်ကို ပွတ်သပ်နေပြီး အန်တီသိင်္ဂီက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ အခြေအနေကောင်းပုံပဲ။ ပြီးတော့ ကိုက အန်တီသိင်္ဂီကို ပါးကိုရွှတ်ခနဲ နမ်းချလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ရယ်ပြီး ကို့လက်မောင်းကို ဖတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်တယ်။
“အယ်… မေမေက ကိုကြီး သူ့ကိုနမ်းလိုက်တာတောင် စိတ်မဆိုးဘူး…”
“ကြည့်ရတာ အဆင်ပြေတော့မယ်ထင်တယ်…”
ပြီးတော့ ကိုက ထပ်ပြီး နမ်းပြန်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ရယ်ပြီး ကိုမျက်နှာကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြန်တယ်။ ကိုက အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာကို ကိုင်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ယူလိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ ကို့လက်မောင်းကို တဖတ်ဖတ်နဲ့ ရိုက်တယ်။ အားတော့မပါဘူး။ ပြီးတော့ မရိုက်တော့ဘဲ ကိုယ့်လက်မောင်းကို ကိုင်ထားပြီး အန်တီသိင်္ဂီ ပြန်နမ်းနေပြီ။
“မမ… အဆင်ပြေပြီ ထင်တယ်နော်…”
“အင်း… ထင်တာပဲ… ဆက်ကြည့်ရအောင်…”
ပြီးတော့ နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး ကိုက အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ပြီးမှ ဖက်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ အလိုက်သင့်လေး ပါသွားကာ ကို့ရင်ခွင်ကို ခေါင်းမှီထားတယ်။ ကိုက အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာကို မော့လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုငုံ့နမ်းရင်း အန်တီသိင်္ဂီ့နို့တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်နယ်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က အန်တီသိင်္ဂီ့ပေါင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်နေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ မငြင်းဘူး။ အခြေအနေကတော့ ကောင်းနေပြီ။ ကို့လက်က အန်တီသိင်္ဂီ့ ပေါင်ကြားကို တိုးဝင်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်ဖို့လုပ်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက ကို့လက်ကို ကိုင်ပြီး တားဖို့ကြိုးစားတယ်။ နမ်းနေတာကိုလဲရပ်ပြီး ကို့ကို ခေါင်းခါပြတယ်။ ကိုက စကားလေးတစ်ခွန်းပြောပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပြန်နမ်းရင်း သူ့လက်ကိုရှေ့ဆက်တိုးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ မတားတော့ဘဲ ကို့ကိုဖက်ထားတယ်။ ကိုက အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ နှိုက်နေပြီး အန်တီသိင်္ဂီလဲ သူ့ပေါင်ကို တဖြည်းဖြည်းဟပေးရင်း ကို့ကို အတင်းနမ်းနေတယ်။
“မေမေစိတ်ပါနေပြီမမရေ… ကိုကြီးလိုးတာ ခံတော့မယ်နဲ့ထင်တယ်…”
“အင်း… ဒီလောက်စိတ်ပါနေတာ… မငြင်းလောက်တော့ဘူးထင်တာပဲ… သူလဲ ပြတ်လပ်နေတာ ကြာပြီမဟုတ်လား…”
ကျမလဲ ကြည့်နေရင်း ကို့ကို ကိုရေ လိုးလိုက်တော့လို့ စိတ်ထဲမှာပြောနေမိတယ်။ ကိုက နမ်းနေရင်းက ထပြီးအန်တီသိင်္ဂီ့ရှေ့မှာရပ်ကာ ထမိန်ကိုလှန်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက အတင်းပြန်ဖုံးကာ ပါးစပ်ကလဲပြောရင်း ခေါင်းခါရင်း ထပြေးပါလေရော။
“ဟာကွာ… ရကာနီးကျမှ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… ကျွတ်စ်…”
“ဟုတ်ပါ့မမရယ်… ဟင်း…”
“လာ.. အိမ်ထဲဝင်ပြီး ဟန်မပျက် ထမင်းပွဲပြင်ရအောင်… မမကို ဝိုင်းကူမှာလား…”
“ကူမှာပေါ့… မမရဲ့…”
ကျမလဲ စိတ်ထဲ ကလိကလိနဲ့ သိပ်မကျေနပ်ချင်ဘူး။ အဆင်ပြေနေပြီးမှ ရုတ်တရတ် အန်တီသိင်္ဂီက ထပြေးရတယ်လို့။ ပထမအကြိမ်မှာ ဒီလောက် အခြေအနေထိရောက်တာလဲ ဆိုးတော့မဆိုးသေးပါဘူးလေလို့ စိတ်ဖြေရတယ်။ ကျမနဲ့ အိန္ဒြာ မီးဖိုထဲမှာ ထမင်းစားဖို့ ပြင်ဆင်နေလိုက်တယ်။ ကိုနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ ပြန်ရောက်လာတော့ ကျမတို့ အတူထမင်းစားကြတယ်။ ခြံထွက်သီးနှံလေးတွေချက်ထားတာနဲ့ အသားဟင်း၊ ငါးခြောက်ကြော် အရည်သောက် စသဖြင့် ဖွယ်ဖွယ်ရာချက်ထားတာပါ။
“စားလို့ကောင်းလိုက်တာ ရင်အေးရယ်… အသီးအနှံတွေက လတ်ဆတ်လို့နဲ့ထင်တယ်… ချိုနေတာပဲ… ရင်အေးက ဟင်းချက်လဲကောင်းတယ်…”
“ဟီး… ကျေးဇူးအန်တီ… ချီးကျူးလို့…”
“တကယ်စားကောင်းတာ မမရဲ့… ”
“စားကောင်းရင်များများစား… ညီမလေးအိန္ဒြာ… အန်တီလဲထည့်စားနော်… အားနာရမယ့်သူတွေမဟုတ်ဘူး…”
“အာမနာပါဘူး… မောင်တေဇာရယ်… နောက်တစ်ခါ အိမ်ကိုလာရင်… စားပြီးမှ ပြန်ရမယ်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီရဲ့… စားမှာပေါ့…”
“အန်တီတို့ပြန်ရင်… ဟင်းသီးဟင်းရွက်လေးတွေ ခူးထည့်ပေးလိုက်အုံးမယ်…”
“ကျေးဇူးပါရင်အေးရယ်… အန်တီက ဒီလို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်လေးတွေပဲ စားချင်တာ… အများကြီးမပေးနဲ့နော် တစ်ခါချက်စာလောက်ဆိုရပြီ… သိမ်းထားပြီးမစားချင်ဘူး… အိမ်မှာတောင် နေ့တိုင်းစျေးသွားခိုင်းတာ…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ စားပြီးရင် ခူးပေးမယ်လေ… အန်တီလိုက်ခူးချင်လဲ လိုက်ခဲ့…”
“အင်း… လိုက်ခဲ့မယ်…”
“အိန္ဒြာလဲလိုက်မယ်… မမ…”
“ဒါဆိုလဲ… ပြီးရင် အတူတူ ပျော်ပျော်ပါးပါး ခူးကြတာပေါ့… ”
ဒီလိုနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့သားအမိနဲ့အတူ ကျမတို့လင်မယား ခြံထဲဆင်းပြီး ဟင်းသီးဟင်းရွက်လေးတွေ ပျော်ပျော်ပါးပါး ခူးကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက အတင်းရပ်ခိုင်းမှ ကျမတို့တွေ ခူးတာရပ်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ ကျကျနန ထုပ်ပိုးပေးပြီး အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အိန္ဒြာ့ကို ကို ကားအနားအထိ ကျမတို့လင်မယား လိုက်ပို့ကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့ ပြန်သွားကြတော့ ကျမ ကို့ကိုချွဲရပြီလေ။ ကျမ စောက်ဖုတ်က ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကလိရုံနဲ့ အယားမပြေနိုင်သေးဘူး။ ကိုက ပြီးရင်လဲ သမီးလေးကိုပြန်သွားခေါ်ရင်း သူ့အမေနဲ့ အစ်မဆီ သွားမှာဆိုတော့ ကျမ ကြားဖြတ်လေး တစ်ချီလောက်တော့ တောင်းရပြီလေ။
“ကို… ကိုလို့… ”
“ဘာလဲအေးလေးရဲ့… ကို့ကိုချောင်းကြည့်ပြီး… လိုချင်နေပြီလား…”
“အွန်း… အေး ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကလိတာ… အယားမပြေသေးဘူး… ငှက်ပျောပင်ကြား… သွားရအောင်နော်…”
“ကို့ရဲ့အေးလေး သဘော…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… ”

တေဇာ။
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် ရုံးဖွင့်ရက်တွေမှာ မအိနဲ့ လူမသိအောင် ရုံးမှာခိုးလုပ်။(မအိနှင့် ရုံးတွင်း ဇတ်လမ်းများကို တစ်ခန်းသပ်သပ် ရေးပါမည်။) နေ့လည်ဆို အန်တီသိင်္ဂီလာရင် လာသလိုလုပ်။ ပိတ်ရက်တွေမှာ အိန္ဒြာနဲ့ အလုပ်ဖြစ်နေတဲ့အပြင် တစ်ခါတစ်ရံ မူယာနဲ့ ကြားပေါက်လေးတွေ ဆွဲဖြစ်သေးတယ်။ အိန္ဒြာပြောတာတော့ မူယာက ဝေယံ့ကို လုံးဝပေးမလုပ်တော့ ဝေယံ သူ့ညီမဆီပြန်ကပ်တယ်ပြောတယ်။ သူလဲ သူ့အစ်ကိုကို သနားလို့ ပေးလုပ်ဖြစ်တယ်တဲ့။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့မမကလဲ ရှိသေးတော့ ကျုပ်အတွက် အားဖြစ်စေမယ့်အစားအသောက် ဆေးဝါးတွေ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးက စီစဉ်ပေးရှာတယ်။

တစ်ရက်မှာ ကျုပ်အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး သိပ်မကြာဘူး ဆရာမ နွယ်နီထွန်း သမီးလေးကို ပြန်လိုက်ပို့ရင်း အိမ်ကိုရောက်ချလာတယ်။ မျက်နှာတော့မကောင်းဘူး။ ကျုပ်လဲ ရေတောင်မချိုးအားသေးပဲ ဆရာမနွယ်နီထွန်းကို ဘာဖြစ်လာသလဲ မေးရတယ်။ ဆရာမက ခေါင်းတွင်တွင်ခါပြီးမဖြေဘူး။ သမီးလေးနဲ့ ယောက္ခထီးကြီး ရှိနေလို့များလားဆိုပြီး ကျုပ် ရင်အေးကိုမျက်ရိပ်ပြပြီး ဆရာမနွယ်နီထွန်းကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်အုံးမယ်ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်တစ်ယောက်တစ်စီးနဲ့ မောင်းထွက်လာရင်း ကျုပ်လူရှင်းတဲ့နေရာမှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်တော့ ဆရာမနွယ်နီထွန်းလဲ လိုက်ရပ်တယ်။ ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီထွန်းကို လက်ဆွဲခေါ်ကာ မှောင်ရိပ်ထဲမှာ မေးရပြီ။
“နွယ်နီ… နင်ဘာဖြစ်လာတာလဲ… နင့်ပုံစံက စိတ်ပူစရာတောင်ကောင်းနေပြီ..”
“ကိုသက်ထွန်း… ရှေ့တန်းမှာ တိုက်ပွဲကျသွားပြီတဲ့ဟာ… အီး…”
“ဟာ… ဖြစ်ရလေ နွယ်နီရယ်…”
ဝမ်းပန်းတနည်း ရှိုက်ငိုနေတဲ့ ဆရာမနွယ်နီထွန်းကို ကျုပ် ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားပေးပြီး သူ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးမိတယ်။
“ငါ… အိမ်မှာလဲ မငိုရဲဘူးဖိုးတေရယ်… ဖေဖေနဲ့မေမေက ရောဂါစုံတယ်… ငါ့ကြောင့်စိတ်ထိခိုက်ပြီးရောဂါတိုးမှာ စိုးတယ်… ငါ ငိုချင်လွန်းလို့ နင်တို့ဆီထွက်လာတာ… အီး…”
“ငိုလိုက်နွယ်နီ… နင်အားရပါးရ ငိုချလိုက်… နင်ဘာမှလဲ အားမငယ်နဲ့… ငါတို့ရှိပါတယ်ဟ…”
“အေးပါဟာ… ငါတော့ ဝမ်းနည်းတာပဲသိတော့တယ်…”
“ဒါနဲ့ ဘော်ဒီရော ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီတဲ့လား….”
“ဘော်ဒီပြန်မရဘူးတဲ့ဟာ… သယ်ဖို့မဖြစ်နိုင်လို့ ဟိုမှာပဲ သဂြိုလ်လိုက်ပြီတဲ့… အဲ့လောက် အဖြစ်ဆိုးတာဟ… ငါသူ့အပေါ် သစ္စာပျက်မိလို့များလားဟင်…”
“မဟုတ်တာပဲ နွယ်နီရယ်… နင်က ဘယ်မှာသစ္စာပျက်လို့လဲ… ရုန်းထွက်ရခက်တဲ့ အခြေအနေကိုတောင် နင်ရအောင်ရုန်းထွက်ပြီး စောင့်ထိန်းနိုင်ခဲ့တာပဲ… နင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့ဟာ… နင်က မိန်းမကောင်းလေးပါ…”
ဆရာမနွယ်နီထွန်းလဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပါးအပ်ပြီးငို၊ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုဖက်ထားပြီး ခေါင်းလေးကိုပွတ်သပ်ပေး၊ သူကလဲ တင်းတင်းဖက်ထားတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် ကျုပ်ခါးကို ဖက်ထားတယ်။ ဆရာမ နွယ်နီ ငိုလို့ဝတော့ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက ခွာလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားတာလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“နင်… တပ်ထဲသွားရအုံးမှာလား… ဘာတွေလိုသေးလဲ… ”
“သွားစရာမလိုပါဘူး… ဘော်ဒီပြန်ရရင်တော့ တပ်ထဲမှာ မြေချသွားပေးရမှာ… အခုတော့ ရက်လည်ကို အိမ်မှာပဲလုပ်မယ်ဆိုတော့ လူကြီးတစ်ချို့တော့ လာမှာပေါ့…”
“ဒါဆို နင့်အိမ်မှာ ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူးပေါ့… စောင့်အိပ်ဖို့ရော… လူရှိရဲ့လား…”
“ငါ ဘာမှ မစီစဉ်ရသေးဘူး… ညနေကျောင်းဆင်းမှသိတော့ ကျူရှင်လဲ ပြရသေးတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ငါပဲ လိုက်စောင့်အိပ်ပေးတော့မယ်… မနက်ဖြန်ကျမှ လိုတာတွေ လိုက်လုပ်တော့မယ်… လာ ငါလိုက်ပို့ပေးမယ်… အေးကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြီး… ပြန်လာခဲ့မယ်…”
“ကျေးဇူးပါဖိုးတေရယ်… ”
“မဟုတ်တာကပြောပြီ… နင်နဲ့ငါတို့က ဒီစကားပြောဖို့လိုလို့လား နွယ်နီရယ်… လာ သွားကြစို့…”
ကျုပ် ဆရာမ နွယ်နီထွန်းကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးပြီး အိမ်ပြန်ကာ ရင်အေးကို အကျိုးအကြောင်းပြောရတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်အတွက် အဝတ်ပိုနှစ်စုံလောက်ထည့်ပေးပြီး ချက်ချင်းပဲ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးက ဆရာမနွယ်နီထွန်း အဖော်ရအောင် လိုက်အိပ်ပေးချင်ပေမယ့် အိမ်မှာလဲ သမီးလေးနဲ့ သူ့အဖေနှစ်ယောက်တည်း ပစ်ထားခဲ့လို့မဖြစ်ပေ။ မအိဆီကိုတော့ ဖုန်းဆက်ပြီး အကျိုးအကြောင်းပြောကာ တစ်ပတ်လောက် ခွင့်ယူထားလိုက်ရသည်။ နွယ်နီတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ထမင်းလဲမစားရသေးတာမို့ သူ့အိမ်မှာပဲ ရေချိုးပြီး နွယ်နီနဲ့အတူ ထမင်းစားလိုက်ရသည်။ နွယ်နီကလဲ ကျုပ်အတွက် ရေနွေးကြမ်း ကော်ဖီ၊ လက်ဘက်သုပ် အကုန်ပြင်ဆင်ပေးသည်။ နာရေးအိမ်ဆိုတာ လူစောင့်ရှိရသည်မို့ ကျုပ်စောင့်မည်ဟုဆိုကာ နွယ်နီ့မိဘတွေနဲ့ နွယ်နီ့ကို အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ကျုပ်ကတော့ ဧည့်ခန်းမှာပဲ လက်ဘက်သုပ်လေးစား ရေနွေးကြမ်းလေးသောက်ရင်း နွယ်နီတို့စာအုပ်စင်က စာအုပ်လေး ဖတ်နေလိုက်သည်။ ည ၁၀ နာရီလောက်မှာ နွယ်နီ အခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။
“နွယ်နီ… နင်အိပ်မပျော်လို့လား… ဒါမှမဟုတ် ကြောက်လို့လား…”
“အိပ်မပျော်တာရော… ကြောက်တာလဲ နည်းနည်းပါတယ်… ဟီး… ”
“အေးဟာ… ငါလဲ အေးကို ခေါ်လာချင်တာ အိမ်မှာလဲ လူခွဲမရှိလို့… နောက်နေ့လာအိပ်ပေးလိမ့်မယ်…”
“အေးပါဟ… ငါနားလည်ပါတယ်…”
“လာဟာ… နင်လဲမအိပ်ချင်သေးရင် အပျင်းပြေ ကစားရအောင်…”
“ဘာကစားမှာလဲဟ… နင့်မှာဖဲထုပ်ရှိလို့လား…”
“အမယ်… နင်ကဖဲကစားတတ်လို့လား…”
“အမလေး လူကိုအထင်မသေးနဲ့နော်… အကုန်တတ်တယ်… ကျောင်းတက်တုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အဆောင်နေရင်း ဆော့နေကျ… နင့်ကို ဟောဒီလို ဟောဒီလို မွှေပစ်လိုက်လို့ရတယ်…”
“အေးပါ… အပြောကြီးထား… နောက်နေ့မှတွေ့မယ်… အခုလောလောဆယ် ဖဲထုပ်မရှိတော့… စာအုပ်လှန်မယ်လေ… ကြီးတဲ့သူ ဒူးထိုးကြေး…”
“စိန်လိုက်လေ… မောင်ဖိုးတေလေး… ဒူးပုပ်တော့မယ်… ခစ်ခစ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ ဒူးထိုးကြေးစာအုပ်လှန်ကြတယ်။ ပထမတစ်ကြိမ် ကျုပ်နိုင်တယ်။ ကျုပ်သူ့ဒူးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထိုးလိုက်တယ်။
“အ.. သေနာကောင်… ဖိုးတေရယ်… တအားထိုးရလားဟဲ့…”
“ဖွဖွလေးထိုးတာကို… နင်ကိုက ပျော့တာ…”
“အေးပါ.. ငါ့အလှည့်လဲ ညှာမယ်မထင်နဲ့… ”
“မညှာနဲ့ဟာ…”
ကျုပ်တို့ နောက်တစ်ပွဲလှန်တော့ နွယ်နီနိုင်တယ်။ သူက ကျုပ်ဒူးကိုထိုးတာပေါ့။
“အ… နင့်ဒူးက မာလိုက်တာဟာ…”
“သြော်… အေအေး အထိုးခံရတဲ့ငါက မနာရဘူး… နင်ပဲနာနေလိုက်…”
“မရဘူးဟာ… နောက်တစ်ခါဆို ငါက နင့်ပေါင်ကိုပဲထိုးမယ်… နင်က ငါ့ကို ဒူးပဲထိုးရမယ်…”
“မတရားလိုက်တာဟာ… ဒီဆရာမကလဲ…”
“မရဘူးဆိုမရဘူးပဲ… ယောက်ျားလေးနဲ့ မိန်းကလေး ဒီလောက်တော့ အလျော့ပေးရမှာပေါ့…”
“ပေးတယ်ဟာ… ”
ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီး ဒူးထိုးလိုက် ပေါင်ထိုးလိုက်နဲ့ ဆက်ကစားကြတာ ကျုပ်နာလို့အော်ရင် နွယ်နီ သဘောတွေကျပြီး တစ်ခစ်ခစ်နဲ့ရယ်တယ်။ ပူပူနွေးနွေး မုဆိုးမဘဝ ရောက်သွားရှာတဲ့ ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်း အခုလို ရယ်ရယ်မောမောလေး ဆိုတော့လဲ ကျုပ်စိတ်သက်ရာရတယ်။ ကျုပ်ကတော့ သူ့ကို မနာအောင် ဖွဖွလေးပဲထိုးပါတယ်။ နောက်တော့ သူလဲ အလျော့ပေးလာတယ်။ နာရီဝက်လောက်ကြာတော့
“တော်မှပဲ နွယ်နီရေ ဒီအတိုင်းဆို မနက်ကျ လမ်းမလျှောက်နိုင်ပဲ နေတော့မယ်…”
“ခစ် ခစ်… အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ နားကြတာပေါ့…”
“နင်အိပ်လိုက်တော့လေ… နင်ကြောက်ရင် ခုံပေါ်မှာပဲ စောင်လေးခေါင်းအုံးလေးယူပြီးအိပ်ပေါ့… ငါဒီမှာရှိနေတော့ နင်မကြောက်တော့ဘူးပေါ့… နင်အားရှိမှဖြစ်မှာ… အိပ်လိုက်နော် နွယ်နီ…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ ငါ အပြင်မှာပဲထွက်အိပ်တော့မယ်… အခန်းထဲမှာဆို တစ်ယောက်ထဲ တောင်တွေးမြောက်တွေးနဲ့… ကြောက်လာပြီး မအိပ်ရဲတော့ဘူး… ငါစောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေ သွားယူလိုက်အုံးမယ်… အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးအုံး…”
“လိုက်ခဲ့ပေးပါမယ်… သတ္တိခဲရယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ဆရာမနွယ်နီထွန်း စောင်တွေခေါင်းအုံးတွေယူတာ အဖော်လိုက်ပေးပြီး နွယ်နီ့ကို ခုံပေါ်မှာ အိပ်စေတယ်။ သူလဲ ပင်ပမ်းနေတာမို့ မကြာခင်ပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ယောက်တည်း လဘက်သုပ်လေး စားလိုက်၊ ကော်ဖီသောက်လိုက်၊ ငိုက်ချင်လာရင် လမ်းထလျှောက် ပေါ့။ အိမ်တံခါး ခြံတံခါးလဲ ဖွင့်ထားရတာဆိုတော့ ခြံထဲတွေဘာတွေ ဆင်းကြည့်ပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ မနက်ငါးနာရီလောက်မှာ ရင်အေးရဲ့မိဘတွေ အိပ်ရာကနိုးလာကြတယ်။
“မောင်တေဇာ… အိပ်လိုက်အုံးလေ… ဦးတို့နိုးပြီဆိုတော့ စောင့်စရာ မလိုတော့ပါဘူး… သြော်… သမီးက အပြင်ထွက်အိပ်နေတာလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ဦး… နွယ်နီလဲ တစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရမှာ ကြောက်တယ်နဲ့တူပါတယ်… အဲ့ဒါနဲ့ အပြင်ထွက်အိပ်ခိုင်းလိုက်တာ… ကျနော်စောင့်နေတော့ သူလဲအိပ်ရဲသွားတာပေါ့…  အဲ့ဒါဆို ကျနော် ခဏမှေးလိုက်အုံးမယ်… ကျနော့်ကို မနက် ၆နာရီလောက် နှိုးပေးပါအုံး… မနက်ကျ လုပ်စရာတွေကများတယ်လေ…”
“အေးအေး… ဦးနှိုးမယ်… ဘီရိုထဲမှာ စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးအပိုတွေရှိတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ ဦး…”
ကျုပ်လဲ ဘီဒိုထဲက စောင်နဲ့ခေါင်းအုံးယူပြီး နွယ်နီနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် တစ်ဘက်ခုံမှာ လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။

“ဟဲ့ဖိုးတေ… ဖိုးတေ… ထတော့ ၆နာရီထိုးပြီ…”
“သြော်… အေး… အေး…”
“နင်အိပ်ရေးရောဝရဲ့လား…”
“ဒီလောက်အိပ်လိုက်ရတာ မဆိုးပါဘူး… နောက်နေ့မှ အတိုးနဲ့အိပ်တော့မယ်…”
“ဒါဆိုလဲထ… မျက်နှာသစ်… ငါ နင့်ဖို့ မနက်စာပြင်ထားတယ်…”
“အေး… ”
ကျုပ်လဲ ထပြီးမျက်နှာသစ်ရတယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီနဲ့ကျုပ် အတူမနက်စာစားကြတယ်။
“ဒီမနက် ဘာတွေလုပ်ရမှာလဲ… ငါတော့ ဘယ်ကစပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းကိုမသိဘူး…”
“ငါ စျေးသွားဝယ်မယ်လေ… နာရေးသတင်းလာမေးတဲ့သူတွေ ဧည့်ခံဖို့… ဆေးလိပ်လေး ပဲလှော်လေး… လက်ဘက်လေးဘာလေးပေါ့… သွားရင်းနဲ့ နာကူအသင်းကို အကြောင်းကြားပြီး… ကုလားဖျင်းထိုးခိုင်းရမယ်… နင်စာသင်တဲ့ဝှိုက်ဘုတ်မှာ မာ့ကာပင်နဲ့ စာရေးပြီး အိမ်ပေါက်မှာ ချိတ်ထားလိုက်အုံး… ကုလားဖျင်းထိုးမယ့်အဖွဲ့ ရှာမတွေ့မှာစိုးလို့…”
“အေးပါ… ငါချိတ်ထားလိုက်မယ်…”
“ငါ… မေမေတို့ကိုအိမ်မှာခေါ်ထားပြီးပြီ… ချက်ပြုတ်ဖို့ အေးလာလိမ့်မယ်… နင့်ယောက်ျားဘက်ကလဲ လာကြမှာဆိုတော့ ထမင်းဟင်းများများချက်ရမှာ နင် ဧည့်ခံနေရတာနဲ့ အားမှာမဟုတ်ဘူး အေးက အကုန်လုပ်ပေးလိမ့်မယ်…”
“အေးပါဟာ… ဒါဆိုငါက… ဘာမှမလုပ်ရတော့ဘူးလား…”
“အမလေး… နွယ်နီရယ် နင့်ကို နာရေးသတင်းလာမေးသူတွေကိုပဲ… လက်လည်အောင် ဖြေပါအုံး… နင်နားရမှာတောင်မဟုတ်ဘူး… ထမင်းလေးဘာလေးလဲ ပုံမှန်စားအုံးနော်… ငါလဲ အလုပ်ရှုပ်နေရင်… နင့်ကို သိပ်ဂရုစိုက်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးဟ…”
“အေးပါ… ငါစားပါ့မယ်… နင် ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ယူသွားမလဲ… ”
“ရတယ်… ငါ့မှာပါတယ်… ကုလားဖျင်းက နာကူအသင်းက အလကားလာထိုးပေးမှာ…”
“နင်ကလဲ… ယူသွားပါဟ… ”
“နောက်ကို ကုန်စရာတွေ ပေါ်ချင်ပေါ်လာမှာ… လိုတော့ တောင်းမယ်လေဟာ… လောလောဆယ်… သိမ်းထားလိုက်အုံး…”
“အင်းပါပြီးရော… ”
ကျုပ်တို့မနက်စာစားပြီးတော့ ကျုပ်လဲ အစီအစဉ်အတိုင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ ဒိုးရပြီ။ ကျုပ် စီစဉ်ဝယ်ခြမ်းပြီးပြန်လာတော့ ရင်အေးလဲ မီးဖိုထဲမှာ အလုပ်ရှုပ်နေပြီ။ သကျုပ်လဲ ဝယ်လာတဲ့ပစ္စည်းတွေ သိမ်းပြီး… လိုသလောက် ထုတ်ပြီး ပြင်ဆင်ပေးတယ်။ နွယ်နီကတော့ နာရေးသတင်းလာမေးသူတွေကို ထပ်ခါတလဲလဲ သူ့ယောက်ျားသေဆုံးပုံကို ရှင်းပြနေရတော့ မျက်နှာကမရွှင်ပြ။ ကျုပ်လဲ လိုအပ်တာတွေ လုပ်ပေးရင်းပဲ နေလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်အားလို့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ နေ့လည် ၂ချက်တီးနေပြီ။ ကျုပ်က အေးကို နွယ်နီ့ စားပြီးပြီလား မေးကြည့်တော့ မစားရသေးဘူးတဲ့။ ကျုပ်ကို သွားခေါ်ဖို့ပြောတယ်။
“နွယ်နီ… နင့်ကို ထမင်းအချိန်မှန်စားဖို့မှာထားတဲ့ဟာ… နင်အခုထိထမင်းမစားရသေးဘူးလား… လာ ငါနဲ့အတူစားရအောင်…”
“နင်ပဲ… နာရေးသတင်းလာမေးတဲ့သူတွေ လက်မလည်အောင် ဖြေရမယ်ဆို… အခုငါ အဲ့ဒီလိုဖြစ်နေတာပဲ…”
“ငါက နင်အလုပ်ရှုပ်မယ်လို့ပြောတာ… နင် ဒီလို တောက်လျောက်ဖြေနေစရာမလိုပါဘူး… ဗိုက်ဆာရင်တော့စားပေါ့ဟာ…. အခု ဘယ်အချိန် ရှိပြီလဲ…”
“ဘယ်အချိန်ရှိရှိလေ… ငါမှမအားတာ…”
“အားအား မအားအား… လာ ငါနဲ့အတူ ထမင်းစား… သူ့ဟာသူ တစ်ယောက်စကား တစ်ယောက်နားနဲ့ သိသွားလိမ့်မယ်… ကလေးကျနေတာပဲ… လွှတ်ထားလို့ကိုမရဘူး….”
ကျုပ်က နွယ်နီ့ကို လက်ဆွဲခေါ်လာတော့လဲ ယက်ကန်ယက်ကန်နဲ့ပါလာတယ်။ အေးက ခူးခပ်ပြင်ဆင်ပေးတယ်။
“ကိုရယ်… အေးလဲ ခေါ်တာ သုံးလေးခေါက်ကျပြီ… အဲ့နွယ်နီမက ခေါ်လို့ကိုမရတာ… ကိုအဲ့လို လက်ဆွဲခေါ်လာမှပဲရမှာ…”
“ငါ မစားချင်သေးလို့ပါ… ရင်အေးရာ..”
“စားချင်ချင်… မစားချင်ချင်… စားဟာ… နင်မစားလို့ကတော့ ငါ အတင်းခွံ့ကျွေးမှာ…”
“ငါ့မှာလက်ပါတယ်… ငါ့ဟာငါ စားမယ်… တကတည်း အဖေကျနေတာပဲ… အဖေ့ထက်တောင်ဆိုးသေးတယ်…”
ကျုပ်ကို တပျစ်တောက်တောက်ပြောရင်း ထမင်းစားတယ်။ ကျုပ်လဲ စားရင်ပြီးတာပဲဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်မှာ မေမေက ညလာအိပ်ပြီး ချက်ပြုတ်ပေးတော့ ရင်အေးက ဆရာမနွယ်နီထွန်းနဲ့ အဖော်လုပ်ပြီး ညအိပ်ပေးရတယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယား တစ်ညလုံး တစ်နေ့လုံးနေပြီး နေ့ခင်းနေ့လည် ခဏတစ်ဖြုတ်ပဲ အိမ်မှာ ပြန်နှပ်ရတယ်။ အိမ်မှာမေမေလဲ ရှိနေတော့ အလစ်မှာ မေမေ့ကို ကြိတ်လိုးလေး လိုးသေးတယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်လိုးဖို့ လက်ဆွဲခေါ်လာရင် ပါလာပြီး ထမိန်လှန်ကုန်းပေးတော့တာပဲ။ ခဏတစ်ဖြုတ် အိမ်ပြန်တာကို နွယ်နီက ကျုပ်တို့လင်မယားကို မမြင်ရင် ဖုန်းဆက်ပြီး မေးပြီ။ ကျုပ်လဲ အဲ့မှာလူရှုပ်လို့ အိမ်မှာ ခဏပြန်အိပ်တာလို့ဖြေတော့ အားငယ်တဲ့လေသံနဲ့ ပြန်လာကြအုံးနော် ဆိုပြီး ပြောလာတော့ ချစ်ဇနီးလေးကို ခပ်သွက်သွက် တစ်ချီလိုးပြီး နွယ်နီတို့အိမ် လင်မယားနှစ်ယောက် ပြန်ပြေးရတယ်။ ဗိုလ်တွေလဲ လာကြတယ်။ ဒီကြားထဲ ဒီဆရာမကို မဲမဖောက်ဘူးလားဆိုတဲ့ ကောင်တွေက ပါသေးတယ်။ ကျုပ်ရှိနေတာမသိဘဲ မေးနေတာ။ ကျုပ်က အနောက်ဘက်မှာ မီးစက်ကို အင်ဂျင်ဝိုင် လဲနေတာ မသိဘဲ အချင်းချင်း ပြောနေကြတာ။ ဖဲဝိုင်းလဲ စစ်သားဝိုင်းကသပ်သပ် အရပ်သားဝိုင်းကသပ်သပ် ပြင်ပေးရတယ်။ ပြဿနာတက်မှာစိုးလို့။ အိမ်နီးနားချင်းတွေ ချက်ပြုတ်ဝိုင်းကူကြတော့ နွယ်နီက ရင်အေးကို အနားမှာခေါ်ထားတော့တယ်။ ရက်လည်မှာဆွမ်းသွတ် ကျွေးမွေးပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေ သိမ်းဆည်းကြ၊ ငှားရမ်းထားတဲ့ပစ္စည်းတွေ လျော်ဖွပ် ဆေးကြောနဲ့ တော်တော်လေး အလုပ်ရှုပ်တယ်။  ဖဲဝိုင်းတွေလဲရှိသေးတော့ ညအိပ်ပေးရတယ်။ ရက်လည်ပြီး နောက်နေ့မှာတော့ ပစ္စည်းတွေ ပြန်လိုက်ပို့ပြီးတော့ သက်ထွန်းရဲ့မိသားစုတွေလဲ ပြန်သွားကြပြီ။ အိမ်မှာလဲ လူရှဲသွားပြီး ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ နွယ်နီတို့မိသားစုပဲကျန်ခဲ့တယ်။
“နင်တို့လင်မယားရှိလို့သာပဲဟာ… နို့မို့ဆို ငါတစ်ယောက်ထဲ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်း သိမှာမဟုတ်ဘူး… ငါ ကျေးဇူးတကယ်တင်ပါတယ်…”
“ပြောရမယ့်လူတွေမှမဟုတ်တာပဲ နွယ်နီရယ်… နင်တစ်ယောက်ထဲအိပ်ရဲရဲ့လား…”
“ရပါတယ်… ငါလဲ သိပ်မကြောက်တော့ပါဘူးဟ… ဟီး… ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ကြနော်…ငါချက်ကျွေးမှာပါ… ဒီနေ့တော့ နားနားနေနေ နေကြ…”
“လုပ်မနေပါနဲ့ဟာ…”
“မရဘူးဆိုနော်… နင်တို့တအားပင်ပမ်းထားတာ… ဒီတစ်နပ်တော့ ငါချက်ကျွေးတာစားပြီး နေ့လည်မှပြန်…”
“ကိုပဲ ပင်ပမ်းတာပါဟာ… ငါက နင့်အနားပဲ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရတာ…”
“မထိုင်ခိုင်းလို့မရဘူးလေ… နင်မမြင်ဘူးလား… စစ်သားတွေက ငါ့ပဲကြည့်နေတာ… ကိုသက်ထွန်းရဲ့ညီကအစ… တကယ်စိတ်ပျက်တယ်…”
“ဟား… ဒါတောင် နင့်ကို မဲမဖောက်ဘူးလား မေးနေသေးတယ်… တပ်ထဲမှာသာနေရင်… နင်မဲနှိုက်ခံနေရလောက်ပြီ… ”
“ကောင်စုတ်… သွားသေလိုက်ပါလား… အားကြီးကြီးရမယ်… ကိုယ်အိမ်ကိုပဲ ပြန်နေမှာပေါ့…”
“နင်ကတော့ ပြောအားရှိတာပေါ့… တစ်ချို့တပ်ထဲက မုဆိုးမတွေ ကလေးတွေနဲ့… အပြင်မှာလဲ လုပ်ကိုင်မစားတတ်နဲ့… မဲဖောက်ခံရတာပဲ…”
“ဟဲ့နွယ်နီ… စစ်သားတွေက ထပ်လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး… သက်ထွန်းရဲ့ညီကတော့… မကြာမကြာလာလိမ့်မယ်ထင်တယ်… နင် သတိတော့ထားအုံး… ”
“လာလဲ လက်မခံနိုင်ပါဘူး ရင်အေးရယ်… သူ့အစ်ကိုရှိတုန်းလာတာတော့ တစ်မျိုးပေါ့… ဒီလိုလာတာတော့ ဧည့်ခံမနေနိုင်ဘူး… လူမြင်လို့လဲမကောင်းဘူး… အပြတ်ပြောပြီး ပြန်လွှတ်ရမှာပဲ… ဟဲ့ဖိုးတေ… နင် ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေးဘူးမလား… ငါ့အခန်းထဲမှာ သွားအိပ်…”
“အာ… ရပါတယ်ဟ… ဧည့်ခန်းမှာပဲ အိပ်လိုက်မယ်…”
“အိမ်မှာလဲ ငါတို့ချည်းပဲရှိတော့တာ… သွားအိပ်… ဧည့်သည်တွေထပ်လာရင် နင် အိပ်ရေးပျက်နေအုံးမယ်…”
“ဟုတ်သားပဲ… သွားအိပ်ပါ မောင်တေဇာရယ်… အားနာစရာမလိုပါဘူး…”
“ဟဲ့ ရင်အေး… နင်ရော အိပ်ချင်သေးလား ခစ်ခစ်….”
“မအိပ်ချင်ပါဘူးတော်… ဟွန်း မေးတဲ့ပုံစံကိုက… ငါနင်နဲ့ ဝိုင်းပြီး ချက်ပေးမယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့အခန်းထဲက နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ပေါ်မှာ အိပ်လိုက်တယ်။ ညကအိပ်ရေးပျက်ထားတော့ အိပ်လိုက်တာ တစ်ချိုးတည်းပဲ။ ကျုပ်ပါးပြင်ကို ဆံစလေးတွေ လာထိတော့မှ နိုးလာတယ်။ ချစ်ဇနီးလေး လာနှိုးပြီလေ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ကိုယ်လေးကိုဆွဲဖက်ပြီး ပါးလေးတွေကို တရှုံ့ရှုံနမ်းလိုက်တယ်။
“အမေ့…”
“အာ.. နွယ်နီ… ဆောရီး… ဆောရီး…”
လန့်အော်တဲ့အသံကြားလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မှ ရင်အေးမဟုတ်ဘဲ ဆရာမ နွယ်နီထွန်းဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တော့ နွယ်နီက ပြန်ထပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်ဝါးလေးနဲ့ရိုက်ကာ
“ကောင်စုတ်… မပြောမဆို အတင်းဖက်နမ်းရလားဟဲ့…”
“မသိဘူးလေဟာ… ငါက အေးလာနှိုးတယ်မှတ်လို့… နင်လာနှိုးမယ်လို့ မထင်ဘူးလေဟာ…”
ကျုပ်လဲ ထထိုင်ရင်းပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံစံတော့မရှိပါဘူး ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောနေတာ။ ကျုပ်တို့ရင်းနှီးခဲ့ကြတာ ဒီထက်မှ မကပဲလေ။
“နင့်မယားက လာနှိုးခိုင်းတာကိုး…”
ကျုပ် နွယ်နီ့လက်ကလေးကို ကျုပ် ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ နွယ်နီ မရုန်းဘဲ ကျုပ်ကို ရွှန်းလဲ့တဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။
“နွယ်နင်… နင်သတိထားရမယ်နော်… အေးပြောတဲ့ကိစ္စ… ငါအလုပ်ရှုပ်နေလို့ သတိမထားမိလိုက်ဘူး…”
“နင်မှမလိုချင်တာ… သူများနောက်ပါသွားလဲ… ဘာအရေးလဲ…”
“ငါမလိုချင်ဘူးလို့ နင့်ကို ဘယ်သူပြောလဲ… နင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထိန်းနေမှန်သိလို့… ငါ ရှေ့ဆက်မတိုးခဲ့တာ… နင့်ကို တန်ဖိုးထားလို့ပါဟာ…”
“ဟွန်း… ဒါဆို နင်ငါ့ကို သူများနောက်ပါမှာစိုးတယ်ပေါ့…”
“နင်လဲသိသားနဲ့… ငါနင့်ကို ဘယ်လိုစိတ်ရင်းနဲ့ဆက်ဆံခဲ့လဲ… နင်တကယ်ချစ်တဲ့သူတွေလို့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆို… ငါက ကြည်ဖြူပြီးသားပါ… မတော်မတရားကြံခံရပြီး… မလွှဲသာလို့ ယူလိုက်ကတာမျိုး ဖြစ်မှာစိုးတာ…”
“အေးပါ… ငါသတိထားပါ့မယ်… ”
နွယ်နီ ကျုပ်ကို ပြန်ဖြေရင်း ရွှန်းလဲ့တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးက တုန်လာပြီး သူ့မျက်နှာက ကျုပ်မျက်နှာဆီ တိုးလာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာဆီတိုးသွားလိုက်ပြီး မကြာခင်မှာပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း ထိသွားတော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ကိုင်ပြီး နမ်းနေကြတယ်။ ခဏနေတော့ နမ်းတာခွာလိုက်ပြီး နွယ်နီက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့
“ဟွန်း… မျက်နှာလဲ မသစ်ရသေးပဲနဲ့…”
“မနက်က သစ်ထားပါတယ်ဟ… လာပါထပ်နမ်းရအောင်… နင့်နှုတ်ခမ်းကို မနမ်းရတာ အရမ်းကြာနေပြီ…”
“နမ်းပဲနမ်းရမှာနော်… ”
“အင်းပါ… ငါသိပါတယ်…”
ကျုပ် နွယ်နီကို ဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တော့ နွယ်နီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းတယ်။ နည်းနည်းကြာကြာနမ်းပြီးမှ ရပ်လိုက်ကြတယ်။
“တော်ရအောင်နော်… ထ ရေချိုးတော့…”
“ဟုတ်…”
နွယ်နီ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းလှလှလေးထိုးတယ်။ ဒီလိုချောချောလှလှ မုဆိုးမ ဆရာမလေးကို လိုချင်သူတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတာ ဆန်းတော့မဆန်းပါဘူးလေ။ သူ့ရဲ့ကြည်ဖြူမှုရထားတဲ့ကျုပ်က မဟာကံထူးရှင်ပေါ့။ လောလောဆယ် လင်သေကာစဆိုတော့ သူလဲ ထိမ်းသိမ်းနေဆဲမို့ ကျုပ်လဲ သူလိုလားလက်ခံလာမယ့် အချိန်ကိုပဲ စောင့်ရတော့မှာပေါ့။ သိပ်ကြာမယ်တော့ မထင်တော့ပါဘူး။

(အခန်း ၁၄/၃)

ဒီလိုနဲ့ နောက်နေ့တွေ ရုံးပြန်တက်ပြီး ပုံမှန်အတိုင်းလည်ပတ်ရတယ်။ မနက်ဖြန် ရုံးပိတ်ရက်က ကျုပ်နဲ့ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးရဲ့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်နေ့။ ကျုပ် ရုံးကနေ နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူပြီး ချစ်ဇနီးလေးဖို့ ဆွဲကြိုးလေးတစ်ကုံး ဝယ်လိုက်တယ်။ ချစ်ဇနီးလေးကို ဆပ်ပရိုက်လုပ်ချင်တာမို့ ဒီရက်ပိုင်း နှစ်ပတ်လည်အကြောင်း အစမဖော်ဘဲ မေ့ချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်မေ့လား မမေ့လား သိချင်ပုံပဲ။ သူလဲ အစမဖော်ဘူး။ ပြီးတော့ ပန်းစည်းလေးတွေ၊ ပို့စကတ်လေးတွေ၊ ချောကလက်လေးတွေ၊ သမီးလေးဖို့ ဂိမ်းဆော့ဖို့ ဖုန်းလေးတစ်လုံးနဲ့ အရုပ်ကြီးတစ်ရုပ် ဝယ်တယ်။ တူလေးဖို့လဲ ရီမုဒ်နဲ့ ကားလေး ဝယ်ခဲ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ညဘက် အိပ်ခန်းမှာ မီးဆင်ဖို့နဲ့ ခြံထဲမှာ မီးဆင်ဖို့ အလှမီးလုံးလေးတွေဝယ်။ ပန်းရောင်နဲ့ အပြာနုရောင် အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ်အသစ်တွေပါ ဝယ်လိုက်တယ်။ ပန်းရောင်က ကျုပ်တို့လင်မယားအတွက်။ အပြာနုရောင်က သမီးလေးအတွက်။ ကျုပ်တို့ရဲ့နှစ်ပတ်လည်က သမီးလေးနဲ့လဲ သက်ဆိုင်တယ်လေ။ ညနေမှာ ပါတီလုပ်ချင်လို့ အစားအသောက်နဲ့ ဝိုင်၊ ဘီယာ၊ အအေး စဖြင့် စုံစုံလင်လင်မှာပြီး မနက်ဖြန် ညနေ အမီပို့ပေးဖို့ မှာထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမနဲ့မေမေ မူယာတို့လင်မယား၊ အန်တီသိင်္ဂီတို့သားအမိ၊ မအိနဲ့ ဆရာမနွယ်နီထွန်းတို့အပြင် နယ်က သူငယ်ချင်း သက်ထားကိုပါ ဖုန်းဆက်ပြီး မနက်ဖြန်ညနေ လာဖို့ ကြိုဖိတ်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်ပလက်(unplugged)တီးဝိုင်းတစ်ဖွဲ့ကိုပါ ညနေပါတီအတွက် ငှားထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမတို့အိမ်ကိုသွားရင်း လမ်းမှာ စားပွဲနဲ့ ပန်းကန်ခွက်ယောက်ငှားတဲ့ဆီမှာ ညနေပါတီအတွက် လိုအပ်တဲ့ စားပွဲတွေ ခုံတွေ ဝင်ငှားခဲ့သေးတယ်။ မေမေတို့အိမ်ရောက်မှ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးအတွက် လက်ဆောင်ပစ္စည်းတွေကို စက္ကူပုံးနဲ့ထည့်၊ ပို့စကတ်ပေါ်မှာ စားရေးပြီးထည့်ကာ အလှပါကင်မထုပ်ဘဲ သာမန်လက်ပစ္စည်းပုံတစ်ခုလိုလုပ်ပြီး အပေါ်မှာ ရင်အေးရဲ့နာမည်နဲ့ အိမ်လိပ်စာရေးပြီး စက္ကူနဲ့ ကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမကို စိတ်ချရတဲ့လူနဲ့ မနက်ဖြန် မနက်၇နာရီလောက် အိမ်ကိုပို့ပေးဖို့။ ပို့တဲ့လူကိုလဲ ဘယ်သူပို့ခိုင်းတယ်ဆိုတာ မပြောဖို့ မှာရသေးတယ်။ မမနဲ့မေမေကို အရုပ်ကြီးနဲ့ အခြားပစ္စည်းတွေ ယူပြီး မနက် ၈နာရီလောက် လာဖို့မှာထားလိုက်တယ်။ မူယာတို့လင်မယားလဲ စောစောလာမယ်လို့ ပြောတယ်။ မေမေတို့ကိုကြိုဖို့ စီးလာတဲ့တက္ကစီသမားကို လွှတ်လိုက်မယ်လို့ပြောထားလိုက်တယ်။ မီးဆင်တာကတော့ ဝေယံက သူလူခေါ်လာပြီး ဆင်ပေးမယ်ပြောတယ်။ ပြီးတော့ တက္ကစီနဲ့ ပြန်လာပြီး ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ တက္ကစီသမားနဲ့ ဘီယာသောက်ပြီး မနက်ဖြန် မမတို့ကိုသွားကြိုပေးဖို့နဲ့ တစ်နေကုန် အပြတ်ငှားမယ်လို့ ပြောထားလိုက်တယ်။ ရင်အေးဆီဖုန်းဆက်ပြီး သူငယ်ချင်းနဲ့ ဘီယာဆိုင်ထိုင်နေလို့ နောက်ကျမယ်လို့ ပြောထားလိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့အသံက အရင်လို သိပ်မကြည်လင်။ အခုချိန်အထိ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည် အကြောင်း စကားမဟသေးတာကို သိပ်မကြေလည်ပုံပဲ။ တက္ကစီကို အိမ်ပြန်ပို့ခိုင်းရင်း ခလုတ်နှိပ်လိုက်ရင် ရွှေမှုန်လေးတွေထွက်တဲ့ဟာတစ်ခု သတိရလို့ ဝယ်လာခဲ့သေးတယ်။ ပြန်လာတော့ ရင်အေးရဲ့မျက်နှာက တစ်ခုခုအလိုမကျသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ် စိတ်ထဲမှာ ကြိတ်ရယ်နေပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး
“အေးလေး… မျက်နှာက ဘာဖြစ်နေတာလဲ… အီးမှန်ထားသလိုပဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး… ရေချိုးတော့ အေးဗိုက်ဆာနေပြီ…”
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲ ပြန်ဖြေတယ်ဗျ။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေလိုက်တယ်။ ညအိပ်ယာဝင်တော့ ရင်အေးကို လိုးကြဖို့ ဖက်နမ်းပြီး စောက်ဖုတ်တွေနှိုက်၊ နို့တွေကိုင်။ ရင်အေးကလဲ မငြင်းစဖူး ငြင်းတယ်။ ကျုပ်ကအတင်း သူ့ထမိန်ထဲဝင်ပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ပစ်လိုက်မှ စိတ်ပါလာပြီး အလိုးခံတော့တယ်။ ဒါတောင် မျက်နှာက အရင်လို ပျော်ရွှင်ဟန်မပြဘဲ ဖီးလ်တက်နေတာပဲ မြင်ရတယ်။ ကိစ္စပြီးလို့ ကျုပ်ကဖက်အိပ်တော့လဲ အဖက်တော့ခံတယ်။ မျက်နှာကမကြည်ဘဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကို ဒီညရော မနက်ဖြန်ညအထိ ရင်အေးအတွက် အချိန်ပေးချင်လို့ စာမပို့တော့ဘူးလို့ ကြိုမှာထားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ ဦးမိုးမြင့်အောင် ပြန်ရောက်နေပြီလို့ပြောတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်နေ့မနက်မိုးလင်းတော့ ကျုပ်အိပ်ယာနိုးလာပြီး ရင်အေးကို အတင်းဖက်နမ်းပြီး လိုးဖို့လုပ်တော့ ရင်အေး အတင်းရုန်းပြီး ခုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားတယ်။
“ဘာလို့လဲအေးရဲ့… ကိုက အေးကိုချစ်ချင်နေပြီ…”
“အေး စိတ်မပါလို့ပါ… မနက်စာသွားပြင်တော့မယ်…”
ပြောပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ ချစ်ဇနီးလေး ကျုပ်ကို စိတ်ကောက်ပြီလေ။ ဒီနေ့အထိ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်အကြောင်း စကားမဟတော့ ကောက်ပြီပေါ့။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ဝင်နှိုးပြီး ခေါ်လာလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုပြီး အိပ်အုံးမယ်ဆိုလို့ အတင်းချော့မော့ပြီး နှိုးလာရတယ်။ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်တို့နဲ့ ဘုရားဖူးပြီး လျှောက်လည်မယ့် နှစ်ပတ်လည်ခရီးစဉ်မှာ ပါရမှာမို့ နှိုးရတာ။ ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့ လိုးဖို့လည်ပတ်ကြပေမယ့် ဒီနှစ်ပတ်လည်မှာ ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးနဲ့ သမီးလေးနဲ့အတူ ပျော်ပျော်ပါးပါး လည်ပတ်စားသောက်ချင်မိတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက ကြုံတဲ့နေရာ ကြုံသလို လိုးနေကြတာဆိုတော့ ဒီကိစ္စကို သိပ်အရေးမပေးချင်တော့ဘူး။ ညကျမှ အိပ်ယာခင်းအသစ်တွေနဲ့ ရောင်စုံမီးအလှဆင်ထားတဲ့ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာပဲ ရေကုန်ရေခမ်း ချစ်ပစ်တော့မည်။ သမီးလေးနဲ့အတူ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာစားကြတယ်။ ကျုပ် အလုပ်သွားတဲ့အိတ်ထဲက ရွှေမှုံငွေမှုံကြဲတဲ့ဟာလေးကို ဖွက်ယူလာခဲ့တယ်။ ရင်အေးကတော့ မျက်နှာမကောင်းဘဲ တိတ်ဆိတ်နေတယ်။
“အိမ်ရှင်တို့… အိမ်ရှင်တို့… မရင်အေးတို့အိမ်လားဗျ…”
“ဘယ်သူလဲမသိဘူး… အေးရဲ့ဧည့်သည်ထင်တယ်…”
ရင်အေးက ပြန်မဖြေဘဲ ထသွားတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို လက်ဆွဲခေါ်ပြီး ထလိုက်သွားတယ်။ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းက စားရင်းတန်းလန်းမို့ မလိုက်ချင်ပေမယ့် ကျုပ်က ချော့မော့ပြီး အတင်းခေါ်လာတော့လဲ ပါလာတယ်။ ရင်အေးခြံဝကနေ ပုံးကြီးပိုက်ပြီး ပြန်ဝင်လာတယ်။
“ဘာပုံးကြီးလဲအေး… အေးမှာထားတာလား…”
“မမှာပါဘူး… ဘယ်သူပို့မှန်းတောင်မသိဘူး…”
“ဟမ်… ဒါဆို မသိတဲ့လူကပို့တာပေါ့… အေးကိုကြိုက်နေတဲ့ ကောင်လေး တစ်ယောက်ယောက်များလား… ကို့မိန်းမက စွံချက်ကွာ… ”
“ပေါက်ကရတွေပြောမနေနဲ့… လူကစိတ်ကြည်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်…”
“စတာပါ… ဘာတွေလဲ ဖွင့်ကြည့်ပါလား… ကိုလဲသိချင်လို့…”
“သိချင်ရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖွင့်ကြည့်ပေါ့….”
“အေးနာမည်နဲ့လာတဲ့ဟာ…. ကိုက ဖွင့်လို့ဘယ်ကောင်းမလဲ… ကို ဓားသွားယူပေးမယ်…”
ကျုပ် မီးဖိုခန်းဝင်ပြီး ဓားအပါးလေးယူလာကာ ရင်အေးလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကို ဘုကြည့်ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက တိပ်လေးတွေကို ဓားနဲ့ဖြတ်ပြီး ပုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အပေါ်မှာ ပို့စကတ်လေးတစ်ခု။ ရင်အေးဖတ်ကြည့်တယ်။
… ပျော်ရွှင်စရာ ၁၅နှစ်ပြည့် မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်နေ့ပါ ချစ်ဇနီးလေးအေးနဲ့ သမီးလေးမွှေးလွန်းရေ ဒီမင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်မှစ၍ နောင်နှစ်ပေါင်းများစွာတိုင် ကိုတို့မိသားစု ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ချစ်ချစ်ခင်ခင် ကျန်းမာစွာ နေသွားနိုင်ပါစေ အေးနဲ့သမီးလေးကို အရမ်းချစ်တဲ့ ကို…
“ဟယ်… ကို…”
…. ဖောင်း….
“အမေ့… ”
ရင်အေးတစ်ယောက် ဝမ်းသာအားရ လှည့်အကြည့် ကျုပ်က ရွှေမှုံငွေမှုံလေးတွေ ဖောင်းခနဲ ခလုတ်နှိပ်ကာ ကျဲချလိုက်တော့ ရင်အေးရုတ်တရတ် လန့်သွားပြီး မိုးပေါ်ကကျလာတဲ့ ရွှေမှုန်ငွေမှုန်လေးတွေကို မော့ကြည့်ပြီး ပါးစပ်လေးအုပ်လို့ရယ်နေတယ်။ မျက်ရည်တွေလဲဝဲလို့။ ပြီးတော့ ရင်အေးတစ်ယောက် ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ပြီးနမ်းပါတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးကိုရော သမီးလေးကိုပါ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဆူဆူညံညံအသံကြားလို့ထင်တယ်။ ယောက္ခထီးကြီး မနက်စာစားရင်း ထလာပြီး ကျုပ်တို့လင်မယားကိုကြည့်ကာ ပြုံးနေတော့တယ်။
“ဟင့်… ကိုအရမ်းဆိုတယ်ကွာ… အေးက ကိုမေ့နေပြီထင်လို့ စိတ်ကောက်နေတာ…”
“မေ့ပါ့မလားအေးရယ်… အေးကို ကိုကသိပ်ချစ်တာ… ခေါင်းထဲမှာရော နှလုံးသားထဲမှာပါ… တစ်ခါမှမမေ့ဘူး… အေးကို အံ့သြစေချင်လို့… တမင်မေ့ချင်ယောင်ဆောင်နေတာ… ဘယ်လိုလဲ… အေးလေး ပျော်ရဲ့လား…”
“အင်း… အရမ်းပျော်တယ်သိလား… ဟင့်… မနက်က ကို့ကိုငြင်းလိုက်မိတာ… အေး စိတ်မကောင်းတော့ဘူး….”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ရပါတယ် ကိုကအေးလေးကို စိတ်ကောက်အောင်စမိတာကိုး… ညကျမှ အတိုးနဲ့ပြန်ပေးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
“ဟွန့်… လူဆိုးကြီး… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဖေဖေ… မီးဖို့ရောပါလား…”
“ပါတာပေါ့… ဖေဖေ့မွှေးလွန်းလေးကို ဘယ်မေ့ပါ့မလဲ…”
“ပုံးထဲမှာ ဘာတွေပါသေးလဲ…”
“သိချင်ရင်ကြည့်ပေါ့…”
“ကြည့်မယ်… လာမီးလေး… မေမေနဲ့အတူကြည့်ရအောင်… မီးလေးဖို့လဲပါတယ်တဲ့…”
“ဟုတ်… အရမ်းကြည့်ချင်နေပြီ…”
ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးမွှေးလွန်းတို့ ပုံးအနားမှာရပ်ပြီး တစ်ခုချင်းစီထုတ်တယ်။
“ဒီပန်းစည်းက…”
“အေးလေးဖို့…”
“ဒီဖုန်းက…”
“မီးလေးဂိမ်းဆော့ဖို့…”
“ချောကလက်က နှစ်ခုဆိုတော့… ရော့ မီးလေးတစ်ခု… မေမေတစ်ခု… ဒီဘူးထဲက ဘာပါလိမ့်…”
ရင်အေး ဆွဲကြိုးဘူးလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကြည့်ပြီး
“ဟယ် ဆွဲကြိုးလေး… လှလိုက်တာ… ခစ်ခစ်… အေးဖို့မလား… ”
“ဒါပေါ့အေးလေးရဲ့… မီးလေးက ငယ်သေးတယ်… ဒါတွေဝတ်ရင်… အန္တရာယ်များတယ်…”
“ချစ်လိုက်တာ…”
“ဟွန့်… မေမေ့ဖို့ကျတော့ သုံးခုတောင်… မီးဖို့ကျတော့ နှစ်ခုတည်းရယ်…”
“မီးလေးဖို့ တစ်ခုကျန်သေးတယ် မီးလေးရဲ့… မကြာခင်ရောက်လာလိမ့်မယ်…”
“ဟေး… ဒါမှ ဒို့ဖေဖေကွ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကဲလာ… မနက်စာ ဆက်စားကြစို့…”
“ဟီး… အေးတော့ ဗိုက်တောင်ပြည့်သွားပြီ… ”
“ဟီး… မီးရောပဲ… ”
“ဒါဆို မေမေ့အလှည့်ပေါ့… လာ အပေါ်လိုက်ခဲ့ကြ….”
ရင်အေးကလဲ ခေသူတော့မဟုတ်။ ကျုပ်တို့ဖို့ ဘာတွေပြင်ဆင်ထားလဲမသိ။ သမီးလေးမွှေးလွန်းကတော့ သူ ရတဲ့ပစ္စည်းတွေနဲ့ ပျော်လို့ ခုန်ပေါက်ပြီး အရှေ့ကတက်သွားပြီ။ ကျုပ်တို့အခန်းထဲ ရောက်မှ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးအတွက် အဝတ်တစ်စုံတစ်စုံစီဝယ်ပေးထားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဖို့ ဘောပင်အကောင်းစား တစ်ချောင်းနဲ့ သမီးလေးဖို့ ပိုက်ဆံလွယ်အိတ်လေးတစ်လုံး။
“ကို ကြိုက်ရဲ့လား… မီးလေးရော ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့အေးရယ်… ကို့ရဲ့အေးလေး ဝယ်ပေးတာပဲ… အကုန် ကြိုက်တယ်…”
“မီးလဲ… ကြိုက်တယ်…”
“မနက်စာမစားတော့ဘူးဆိုရင်… ရေချိုးကြစို…”
“ဘာလို့… ”
“ဘုရားသွားမယ်… ကစားကွင်း… ပန်းခြံ… အကုန်သွားမယ်… မီးလေးလဲ ရေချိုးဖို့ပြင်တော့…”
“ဟုတ်… ”
“အိမ်မှာဖေဖေတစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့မှာပေါ့…”
“မေမေရော… မမတို့သားအမိရော… မူယာတို့လင်မယားလဲ လာလိမ့်မယ်… ”
“ခစ်ခစ်… ဒီလိုလား… ပြီးရောကွာ… ဘုရားသွားမယ်ဆိုတော့… ဒီဝတ်စုံတွေ မဝတ်ရတော့ဘူးပေါ့…”
“ဝတ်ရမှာပေါ့…. ဒီဝတ်စုံတွေ… အပြင်မှာပဲ ထားခဲ့လိုက်… အခန်းထဲကို ပြန်လာရင် ဝင်လို့မရတော့ဘူး… အေးရဲ့ အလှပြင်ပစ္စည်းတွေလဲ အပြင်ထုတ်ခဲ့လိုက်…”
“ဟမ်… ဘာလို့လဲ….”
“ညကျ သိရမှာပေါ့…”
“အင်းပါ… ကိုက… အေးနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ဟိုတယ်သွားမယ်မှတ်နေတာ…”
“ကိုနဲ့အေးက ကြုံသလို ချစ်နေတာပဲကွာ… ဒီနေ့လေးကိုတော့… မီးလေးနဲ့အတူတူ ကိုတို့မိသားစု ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဖြတ်သန်းချင်လို့ပါ… အေးက အရမ်းလိုချင်နေပြီလား…”
“ခစ်ခစ်… မဟုတ်ပါဘူးကိုရယ်… အေးက ပိုတောင်ပျော်သေးတယ်… ပိုလဲချစ်တယ်… သိလား…”
“ဒါဆို ရေချိုးကြစို့…”
ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး ရေချိုးဖို့ပြင်ကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိိုးနဲ့ ရင်အေးကလဲ ထမိန်အပါးလေးကို ရင်လျားလို့။ ရေလဲဖို့ ပုဆိုးနဲ့ထမိန်ကိုတော့ ရင်အေးက ယူလာခဲ့ပြီ။ သမီးလေးလဲ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ မိသားစုသုံးယောက် ရေအတူချိုးကြတယ်။ အဲ့မှာ ပြဿနာက စတယ်။ ရင်အေးက ထမိန်အပါးလေးနဲ့ ရေချိုးတော့ အသားမှာကပ်ပြီး ကျုပ်ကိုစိတ်ထစေတယ်။ မနက်ကလဲ လိုးချင်လျှက်နဲ့ မလိုးလိုက်ရတော့ လီးက ချက်ချင်းကိုတောင်လာရော။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးမမြင်အောင် ကွယ်ပြီး ရင်းအေးဆီ သွားတယ်။ ရင်အေးက သမီးလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကုန်းထားတဲ့ ရင်အေးဖင်ကြား လီးကိုထိုးထည့်ပြီး ကိုယ့်အခြေအနေကို အသိပေးလိုက်ရတော့တယ်။ ရင်အေးက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ပြန်လှည့်သွားကာ သမီးလေးကို ခပ်ကုန်းကုန်းလေး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ ထမိန်ကို အနောက်ကနေ အသာအယာလှန်တင်ပြီ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်တယ်။
“အေးလေး ဆပ်ပြာပေးအုံး… ကို အေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်…”
“အင်း… ကို… ရော့… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးပေးတဲ့ ဆပ်ပြာကိုယူပြီး သူ့ကျောကိုတိုက်ပေးရင်း ခပ်မှန်မှန်လေးလိုးတယ်။ သမီးလေးက အနားမှာရှိနေတော့လဲ မကြမ်းရဲဘူး။ လိုးရင်းနဲ့ အားမရတော့ ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးသလိုနဲ့ နို့ကိုဆွဲပြီး လိုးတယ်။ ရင်အေးက ရေခပ်ဖို့ ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ရင် ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး ခါးလေးကို ဖက်ကာ ငြိမ်နေရတယ်။ စိတ်ကတော့ အတော် လှုပ်ရှားရတယ်ဗျို့။
“မီးလေး ရပြီ… သွားတော့… ပြီးရင် မေမေလာပြီးအလှပြင်ပေးမယ်နော်… အခန်းထဲမှာရေခြောက်အောင် သုတ်ရင်းစောင့်နေ…”
“ဟုတ်… မေမေ…”
သမီးလေးက ထမိန်လဲပြီး ရင်လျားလေးနဲ့ ပြန်ထွက်သွားကာ ရေချိုးခန်းတံခါးပိတ်သွားမှ ရင်အေးလဲ ကျုပ်ကို ရေကန်ဘောင်ကိုင်ပြီး သေချာလေးကုန်းပေးတော့တယ်။
“ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ကိုရယ်… ဟင်း… သမီးလေး အနားမှာရှိနေတာကို…”
“အေးလေးက… ရေစိုထမိန်လေးနဲ့ အရမ်းလှတာကိုး… မနက်ကလဲ မလိုးလိုက်ရတော့… လီးကတောင်လာပြီး သမီးလေးမြင်မှာ စိုးလို့ အေးစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားတာ…”
“ဟင်း… ကိုရယ်…. ဆောင့်… ဆောင့်… မနက်ထဲက ပေးလိုးလိုက်ရမှာ… ဟင်း…”
“အခုလဲ လိုးလို့ကောင်းတာပဲအေးရယ်… အေးစောက်ဖုတ်က အမြဲလိုးလို့ကောင်းတာ… ချစ်တယ်ကွာ…”
“ဟင်း… ချစ်တယ်ကို… လိုး…အ… အေး ပြီးပြီ…”
“ဒီဘက်လှည်ပါအုံးအေးလေးရယ်… ”
“လှည့်မှာပေါ့ကိုရယ်… မပြီးသေးဘူးမလား… ဆက်လိုး… အရမ်းလဲ မကြာစေနဲ့အုံး… သမီးလေးကို အလှပြင်ပေးရအုံးမယ်…”
“အင်းပါ… ပြွတ်… ဒီတစ်ခါ အတူတူပြီးလိုက်မယ်… အေးကို ဒီလိုဖက်ထားပြီးလိုးချင်တာ… ချစ်တယ်ကွာ…”
“လိုး… ကိုကြိုက်သလိုလိုး… ကြိုက်သလောက်သားလိုး… ချစ်တယ်ကိုရယ်… ပြွတ်”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရင်အေးကို ရေကန်ကိုမှီစေပြီး မတ်တပ် ဖက်ထားပြီး လိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ ရင်အေးပြီးချင်လာတော့ သူနဲ့အတူ အမီလိုက်ပြီးလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် ရေချိုးရင်း ပြုံးရယ်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက သမီးလေးကို အခန်းထဲခေါ်ပြီး အလှပြင်ပေးတယ်။ သူလဲအလှပြင်တယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ခေါင်းဖြီးပေးလို့။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ပြန်ပြီး ခေါင်းဖြီးပေးတယ်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ မေမေနဲ့ မမတို့သားအမိရော မူယာတို့လင်မယားပါ မရှေးမနှောင်းပဲ ရောက်လာကြတယ်။ ရင်အေးတို့သားအမိကတော့ အလှပြင်ဆဲပေါ့။ ကျုပ် ခြံတံခါးဆင်းဖွင့်ပေးပြီး မနေ့ကဝယ်ထားတဲ့ပစ္စည်းတွေ အိမ်ထဲသွင်းရတယ်။ ပြီးတော့မှ အရုပ်ကြီးကို သမီးလေးဆီယူသွားပြီး ပြလိုက်တော့ သမီးလေး အရမ်းပျော်သွားတယ်။ အရုပ်ကြီးကို သူ့အခန်းထဲမှာ ထည့်ပေးထားခဲ့ပြီး အဝတ်အစားတွေလဲကြတယ်။ ကျုပ်တို့မိသားစု ခရမ်းရောင်ဝမ်းဆက်တွေနဲ့။ ရင်အေးကလဲ ခရမ်းရောင်ဝမ်းဆက် ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထမိန်လေးနဲ့ အရမ်းလှတယ်။ သမီးလေးကလဲ သူအမေနဲ့ဆင်တူဝတ်ထားပြီး အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ်ကတော့ ခရမ်းရောင် လည်ကတုံးနဲ့ ပုဆိုးဝမ်းဆက်ပေါ့။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ဒီနှစ်ပတ်လည်အတွက် ရင်အေးဖို့ ဝယ်လာတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကို ရင်အေးလည်တိုင်မှာ ဝတ်ဆင်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့မိသားစု မေမေနဲ့ ရင်အေးရဲ့အဖေကို ကန်တော့ပြီးမှ အိမ်ကနေ တက္ကစီနဲ့ ထွက်လာလိုက်တယ်။ ကိုမင်းကားကို ယူသွားလို့ရပေမယ့် မိန်းမနဲ့သမီးအနားကပ်ချင်တော့ ကိုယ်တိုင်မမောင်းချင်လို့ တက္ကစီနဲ့ပဲသွားလိုက်တာ။ ကျုပ်တို့မိသားစု ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ရွှေတိဂုံဘုရားကို ဖူးပြီးမှ ပြည်သူ့ရင်ပြင်မှာ သမီးလေးကစားတာကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်တို့လင်မယားက ဖျာလေးခင်းပြီးထိုင် မုန့်လေးတွေအပြန်အလှန်ခွံ့ကျွေးကြနဲ့ ကြည်နူးကြတာ။ ပြီးတော့ တိရိစ္ဆာဥယျာဉ်ဆီ ဆက်သွားကြတယ်။ နေရာအများကြီးကို မသွားဘဲ တစ်နေရာစီမှာ အချိန်ကြာကြာလေးနေပြီး တချို့ကစားနည်းတွေမှာ သမီးလေးနဲ့အတူ ကျုပ်တို့လင်မယားပါ ဝင်ကစားကြတယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ပျော်တာပဲသိတော့တယ်။ မိသားစုသုံးယောက်စလုံး အရမ်းကို ပျော်နေကြတာ။ ကျုပ်တို့ ညနေ ငါးနာရီလောက်မှ အိမ်ကိုပြန်ရောက်တယ်။ ခြံထဲက အပင်လေးတွေမှာ မီးလုံးလေးတွေချိတ်ဆွဲထားပြီးလို့ မီးတွေတောင် လင်းနေပြီ။ ပူပေါင်းလေးတွေလဲ ချိတ်ထားတယ်။ ကျုပ် မမသူဇာကို အသေးစိတ်အကုန်မှာထားပြီးသားမို့ မမသူဇာနဲ့ မူယာတို့လင်မယား တိုင်ပင်ပြီးလုပ်ကြပုံပါပဲ။ စားပွဲတွေလဲ ခင်းပြီးလို့ တီးဝိုင်းအဖွဲ့တောင် နေရာချပြီးနေပြီ။ အိမ်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ကျုပ်တို့တွေမရှိပေမယ့် လူတော့စုံသလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ရင်အေးတောင် တော်တော်လေးအံ့သြနေတယ်။ သမီးလေးကတော့ ခြံထဲပြေးဝင်သွားပြီး သူ့မောင်လေးနဲ့ ခြံထဲက အလှဆင်ထားတာတွေကို လိုက်ကြည့်နေပြီ။ ရင်အေးက ခြံဝကနေ အိမ်ထဲက အပြင်အဆင်ကို ရပ်ကြည့်ကာ
“ကို စီစဉ်ခဲ့တာပေါ့ ဟုတ်လား…”
“ဒါပေါ့ အေးရဲ့… ကို အရမ်းချစ်တဲ့ အေးလေးနဲ့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်အတွက်… မနေ့က တစ်ညနေလုံး ပြင်ဆင်ထားရတာ… အေးသဘောကျရဲ့လား… ”
“သဘောကျတာရဲ့ ဟိုဘက်တောင်လွန်နေပြီကိုရဲ့… အေးအရမ်းဝမ်းသာတာပဲ…”
“ဟိုမှာ အိမ်ထဲကထွက်လာတာ ဘယ်သူလဲ… ”
“ဟယ်… သက်ထား… ကိုခေါ်ထားတာလား…”
“အင်း… ဒီလိုပွဲမျိုးမှာ ကိုတို့ရဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းက မပါလို့ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ အေးရဲ့…”
ကျုပ်တို့မိသားစု အိမ်ဆီလျှောက်ဝင်သွားတော့ သက်ထားလဲ ကျုပ်တို့ကိုမြင်ပြီး ပြေးလာတယ်။ ရင်အေးနဲ့သက်ထားတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် မဆုံတာလဲကြပြီမို့ တွေ့တာနဲ့ဖက်ထားကြတယ်။
“သက်ထားရယ်… နင်ရောက်လာတယ်နော်… ငါအရမ်းဝမ်းသာတာပဲ…”
“အမလေး မလာလို့ဖြစ်မလား… နင့်ချစ်ချစ်က… ငါ့ကို မလာရင် သေခန်းပြတ်ပဲဆိုပြီး… အတင်းခြိမ်းခြောက်ပြီးခေါ်တာကိုး… ”
“ငါက နင်နဲ့မဆုံရတာလဲကြာ… ဒီလိုပွဲမျိုးနင်မပါရင်… ဘယ်ပြည့်စုံမလဲဟ… ဒါကြောင့်ပါ… ဟီး ဟီး… နင့်ဘဲကြီးရော မပါဘူးလား…”
“သူ့ဆန်စက်တွေနားက ခွာပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး…”
“ကဲကဲ… ပွဲကစတော့မယ်… နင် ဆက်နေအုံးလေဟာ… မနက်ဖြန်မှ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောရမှာ… ငါတို့လဲ ရေချိုးပြီးအဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်…”
“အေးအေးသွားကြ…”
ကျုပ်တို့တွေ အိမ်ထဲဝင်တော့ မမသူဇာက အခန်းထဲ ဝင်လို့မရဘူးလို့ လှမ်းသတိပေးသေးတယ်။ သူ့မောင်လေးနဲ့ ကစားနေတဲ့ သမီးလေးကိုလဲ လှမ်းခေါ်ရသေးတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ အပေါ်ထပ်က အခန်းအပြင်ဘက်မှာပဲ အဝတ်အစားတွေချွတ်လဲပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်ရတယ်။ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် မိသားစုသုံးယောက် ရေအတူချိုးတာပေါ့။ ရင်အေးရဲ့ရေစိုအလှကိုမြင်တော့ လီးက မာချင်လာပြန်တယ်။ အပြင်မှာလဲ လူအများကြီးမို့ စိတ်လျှော့ကာ သက်ပြင်းချရတယ်။ ရင်အေးကလဲ ရိပ်မိတယ်ထင်တယ် ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး တစ်ခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်နေတော့တယ်။ ရေချိုးပြီးတော့ ရင်အေးဝယ်ပေးထားတဲ့ ဝတ်စုံကိုဝတ်ရတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးကလဲ ကျုပ်ကို ကြယ်သီးတွေတပ်ပေးပြီး ကျုပ်နဲ့ လိုက်ရဲ့လား သေသေချာချာကြည့်ပြီး။
“ကို… ကြိုက်ရဲ့လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… အေးလေးကိုယ်တိုင်ဝယ်ပေးတာပဲဟာ… အရမ်းကြိုက်တယ်…”
“ခစ်ခစ်…”
ပြီးတော့ ရင်အေး အဝတ်လဲတာကို ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ရင်အေးကလဲ ဒီနေ့အတွက် အထူးပြင်ဆင်ထားတာဗျ။ ရင်အေးက ပေါင်လည်လောက်ထိပဲရှည်တဲ့ ငွေရောင် တစ်ဆက်တည်း ဂါဝန်ပဲခေါ်ရမှာပေါ့နော့်။ အဲ့ဒါလေး ဝတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ဇနီးလေး ရုတ်တရတ် ခေတ်ဆန်တဲ့အလှလေးက ကျုပ်မျက်စိကိုရော နှလုံးသားကိုပါဖမ်းစားသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးကို စိတ်မထိန်းးနိုင်ဘဲ ဖက်ပြီးနမ်းလိုက်မိတော့တယ်။
“ဖေဖေကလဲ မေမေ့ကိုပဲနမ်းနေတာပဲ..”
“မီးလေးကိုလဲနမ်းမှာပေါ့… ရွှတ်… ရွတ်…”
“မေမေ့ကိုကျ… နှုတ်ခမ်းကိုလဲနမ်းသေးတယ်…”
“အာ… ဒါက…”
“နမ်းပေးလိုက်ပါကိုရယ်…. ကလေးပဲဟာ…”
“ပျု… ပျု… ကျေနပ်ပြီလား…”
“ဟုတ်…”
ပြီးတော့ကျုပ်တို့မိသားစု အောက်ကိုဆင်းလာပြီး ပါတီပွဲစတယ်။ မှာထားတဲ့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်ကိတ်ကို ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သမီးလေး ကိတ်လှီးတဲ့ဓားကို လက်သုံးခု အတူကိုင်ကာလှီးကြတယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်သည်တွေကို ပန်းကန်လေးတွေနဲ့ ခွဲကျွေးတယ်။ နောက်တော့ တီးဝိုင်းလေးနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်း သီချင်းသံလေးတွေ နားထောင်ရင်း စားကြသောက်ကြပေါ့။ ဧည့်သည်ကတော့ မများပါဘူး။ အိမ်နီးနားချင်းတွေရယ် မေမေ နဲ့ မမတို့သားအမိ၊ မူယာတို့လင်မယား၊ သက်ထား၊ နွယ်နီထွန်း၊ မအိနဲ့ ရင်အေးရဲ့အဖေကတော့ လူကြီးပီပီ ခဏပဲ နေပြီး အခန်းထဲဝင်သွားပြီ။ မမနဲ့ မူယာက ကိုယ်ဝန်တွေနဲ့ဆိုတော့ ဝိုင်နည်းနည်းပဲသောက်ပြီး အစားအသောက်တွေစားကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အိန္ဒြာ့ကို ဦးမိုးမြင့်အောင် ပြန်ရောက်နေပြီမို့ မလာတော့ဘူး ထင်ထားတာ ည ၇နာရီလောကျမှာ ရောက်ချလာကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ရွှေရောင် ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ထမိန်ကို ဝတ်ထားတာ။ အရမ်းလှတယ်ဗျာ။ ကျုပ်ဇနီးနဲ့ အပြိုင်လို့ဆိုရမလားပဲ။ ကျုပ်ချစ်တဲ့ သူစိမ်းမိန်းမနှစ်ယောက်က ရွှေရောင်နဲ့ ငွေရောင် အပြိုင်လှနေကြတာ။ အသက်ကသာ ကျုပ်ဇနီးထက်ကြီးပေမယ့် အလှချင်းမှာတော့ သူကသာတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲက အချစ်မှာတော့ ရင်အေးကို ဘယ်မီပါ့မလဲဗျာ။ ကျုပ်ထပ်ပြီးသတိထားလိုက်မိတာက ဝေယံ့မျက်လုံးတွေ။ သူ့အမေကို ငေးတာ မျက်လုံးကျွတ်မတတ်ပဲ။ လူစုံပြီလို့ ဆိုရမယ်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးကို စုံတွဲ သီချင်းဆိုခိုင်းလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား သီချင်းဆိုရသေးတယ်။ သမီးလေးကလဲ ကတယ်။ ဆိုပြီးတော့ နမ်းဖို့မြှောက်ပေးကြတော့ အားလုံးအရှေ့မှာပဲ ရင်အေးကိုဖက်ပြီး အနမ်းလေးပေးရတယ်။ နှစ်ယောက်သား ရင်တွေတောင် ခုန်နေကြတာ သမီးရည်းစားဘဝကို ပြန်ရောက်သွားသလိုပဲ။ နွယ်နီက သူ့မိဘတွေ အိပ်ရာဝင်ဖို့ စောင့်နေမှာမို့ စောစောစီးစီး ပြန်သွားရတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့နဲ့ မအိလဲ ပြန်ရမှာ ဝေးလို့ မကြာခင် ပြန်ကြတယ်။ တီးဝိုင်းအဖွဲ့တွေကိုပြန်လွှတ်ပြီး အားလုံးကို ဝေယံခေါ်လာတဲ့ အလုပ်သမားတွေက သိမ်းဆည်းပေးပြီးမှ တက္ကစီနဲ့ ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။ မေမေတို့ကတော့ နောက်ဆုံးမှ ဝေယံ့ကားနဲ့ပြန်ပြီး မူယာတို့လင်မယားပါ မေမေတို့အိမ်မှာ အိမ်မှာ အိပ်ကြမယ်တဲ့လေ။ အခုတော့ အိမ်မှာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ရင်အေးအဖေရယ် ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သမီးလေးရယ် သက်ထားရယ်ပဲ ကျန်ခဲ့တော့တယ်။ သောက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ ကျုပ်တို့လင်မယားရော သက်ထားပါ ရီဝေဝေလေးဖြစ်နေကြပြီ။

(အခန်း ၁၄/၄)

“သက်ထား… နင့်တူမနဲ့အိပ်မလား… ဒါမှမဟုတ် ငါတို့လင်မယားနဲ့ လိုက်အိပ်မလား…”
“အောင်မလေး ကောင်စုတ်… နင်တို့လင်မယားနဲ့ လိုက်အိပ်စရာလားဟဲ့… ငါ့တူမနဲ့ပဲ အိပ်မယ်… နင်တို့နဲ့ဆို… တစ်ညလုံး ငလျင်လှုပ်ပြီး အိပ်ရမှာမဟုတ်ဘူး…”
“ငလျင်မလှုပ်ပါဘူးဟယ်… လှိုင်းစီးသလိုလေးပဲ… နော်… ကို… ခစ်ခစ်…”
“ကောင်မ… ကြည့်လုပ်နော်… ဟင်းဟင်း…”
“ကြည့်ပြီးလုပ်တာပေါ့ဟ… ဘယ်သူက မျက်စိမှိတ်လုပ်မှာလဲ… ခစ်ခစ်….”
“နင့်ကို သတိထားလို့ပြောတာ… ရွှေရင်အေးမရေ… တော်ပြီ… ငါ သမီးလေးအခန်းကိုဝင်တော့မယ်… လာသမီးလေးလာ…”
“ဖေဖေ… ဒီညမီးကိုချော့သိပ်အုံးနော်…”
“ချော့သိပ်မှာပေါ့… ဖေဖေမွှေးလွန်းလေးရယ်… လာ… မီးလေးအခန်းကိုကြည့်ရအောင်…”
ကျုပ် သမီးလေးကို ကောက်ချီလိုက်ပြီး သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ လဲထားတဲ့ အိပ်ရာချင်းနဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ် အပြာနုရောင်လေးနဲ့ ချစ်စဖွယ် အိပ်ယာပြင်ပေးထားတယ်။ အခန်းထဲမှာ မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ် မီးလုံးလေးတွေရယ် ရောင်စုံ ပူပေါင်းလေးတွေရယ် အရမ်းကို လှနေတော့ သမီးလေးတောင် အံ့သြသွားတယ်။ သမီးလေးအတွက် လက်ဆောင်တွေကို မမက အခန်းထဲ ထည့်ပေးသွားလို့ သမီးလေးရဲ့ စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ လက်ဆောင်ထုပ်လေးတွေ။
“ဝိုး… လှလိုက်တာ…”
“ဖေဖေ့ရဲ့ နောက်ထပ်လက်ဆောင်ကို… မီးလေး ကြိုက်ရဲ့လား… ”
“ဟုတ်… အရမ်းကြိုက်တယ်… ဖေဖေ့ကို အရမ်းချစ်တာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်… ပျု…”
သမီးလေးက ကျုပ်ကို အနမ်းတွေပေးရင်း နှုတ်ခမ်းကိုပါ နမ်းသွားသေးတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးဘက်လှည့်ပြီး
“မေမေ့ကိုလဲ အရမ်းချင်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ပျု…”
“တီတီသက်ကိုလဲ… မွှေးမွှေးပေးလိုက်အုံးလေ…”
“ဟုတ်… တီသက်ကိုလဲ ချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် သမီးလေးကို အိပ်ယာပေါ်ချပေးပြီး
“သမီးလေးရဲ့ လက်ဆောင်တွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်အုံး…”
“ဟုတ်… ဖေဖေတို့ပါ… ဝိုင်းဖောက်လေ… တီသက်လဲဖောက်ပေးအုံး…”
ကျုပ်တို့ သမီးလေးရဲ့လက်ဆောင်တွေကို ကူဖောက်ပေးကြတယ်။ သမီးလေးလဲ လက်ဆောင်တွေရလို့ အရမ်းကိုပျော်နေတယ်။ ပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေသိမ်းဆည်းပြီး ကျုပ်တို့ လင်မယား သမီးလေးကို ချော့သိပ်လိုက်တယ်။ သက်ထားတစ်ယောက် ကျုပ်တို့မိသားစုကို အားကျနေပုံပဲ။ သမီးလေး အိပ်ပျော်သွားတော့မှ
“သက်ထား… ငါတိုလက်ဆောင်တွေ လိုက်ဖောက်ပေးအုံးလေဟာ…”
“အာ… နင်တို့ မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်လက်ဆောင်တွေကို… နင်တို့ပဲဖောက်ကြပါ…”
“လာစမ်းပါ… နင်က သူစိမ်းမို့လား… ”
“ဟုတ်သားပဲ… လာခဲ့… ကို လက်ဆွဲခေါ်…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး သက်ထားကို လက်ဆွဲခေါ်လာတော့လဲ ပါလာတယ်။ အခန်းတံခါးဖွင်လိုက်တယ်ဆို ရင်အေး အံ့သြသွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ်မီးတွေမဟုတ်ဘဲ အခန်းမီးကို မှိတ်ထားပြီး အမှောင်ထဲမှာ မျက်နှာကျက်ကနေ တွဲလောင်းချထားတဲ့ ရောင်စုံ မီးအိမ်လေးတွေ။ ကြမ်ပြင်မှာလဲ မီးအိမ်လေးတွေ ချထားပြီး ခုတင်ပေါ်က ပန်းရောင်ပြောင်းထားတဲ့ အိပ်ယာ။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဖြန့်ကျဲထားတဲ့ နှင်းဆီပွင့်ဖတ်ကလေးတွေ။ စားပွဲပေါ်မှာတော့ ထုံးစံအတိုင်း လက်ဆောင်တွေပေါ့။
“အေးလေး… ကြိုက်ရဲ့လား….”
“ဟင့်… အရမ်းကြိုက်တာပဲကိုရယ်… လှလိုက်တာ… ကို့ကို အရမ်ချစ်တာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကိုကလဲ အေးကိုသိပ်သိပ်ချစ်… ရွှတ်..”
“အဟမ်း… အဟမ်း…”
“ခစ်ခစ်… နင့်ကိုမနမ်းလို့မလား… သက်ထား… ရွှတ်… ရွှတ်… ငါ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းကြီး… ကို နမ်းလေ… ဘာလုပ်နေတာလဲ… ဖုန်းထဲကနေကြ… တစ်အာဘွားတည်း… အာဘွားပေးနေပြီးတော့…”
“အာ… အေးကလဲ… သက်ထားစိတ်ဆိုးသွားပါအုံးမယ်…”
“ဟယ့်… ကောင်မစုတ်… ဖိုးတေကို လျှောက်မြှောက်ပေးမနေနဲ့…”
“အသက်လေးကလဲဟာ… ငါတို့ရဲ့ အမှတ်တရလေးနေ့လေးမှာ… ငါတို့ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းကြီးကို နမ်းချင်တာ… မတွေ့ရတာကြာလို့ အရမ်းလဲလွမ်းနေတာ… မငြင်းနဲ့ဟာ… ငါတို့လင်မယား… နင့်ကိုနမ်းမယ်… နင်လဲပြန်နမ်းရမယ်… ကို… သက်ထားကို နမ်းပါဆို…”
ရင်အေးက သက်ထားခါးလေးကိုဖက်ပြီး ချွဲနွဲ့ပြီးပြောတော့ သက်ထား သက်ပြင်းလေးခိုးချရင်း လက်ခံတော့မယ့်အနေအထားမျိုးဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ပါးကို ငုံ့ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟဲ့သက်ထား… ပြန်နမ်းလေဟာ…”
သက်ထား မျက်နှာလေးရဲနေပြီး ကျုပ်ပါးကိုပြန်နမ်းတယ်။
“ခစ်ခစ်… ငါ့သူငယ်ချင်းလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“နင်တို့လင်မယား… တအားအနိုင်ကျင့်တာပဲ… ဟွန်း…”
“အနိုင်ကျင့်တာမဟုတ်ပါဘူးနော်… ခစ်ခစ်… ချစ်လို့…. ပြီးတော့… ”
“ဘာပြီးတော့လဲ… ”
“ဒီလိုကိုရယ်… ကို့ကို သက်ထားကိုဘာလို့ အာဘွားပေးခိုင်းတာလဲဆိုတော့… တကယ်တော့လေ…”
“ဟဲ… ရွှေရင်အေး… နင်တို့လက်ဆောင်တွေ စိတ်ဝင်စားဖို့ကောင်းတယ်ဟ… ဖွင့်ကြည့်ရအောင်… လာ… လာ…”
သက်ထား ရုတ်တရတ် ရင်အေးကို စကားဆုံးအောင်အပြောမခံဘဲ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးလက်ကို ဆွဲပြီး လက်ဆောင်ထုပ်တွေဆီ ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူငယ်ချင်းသုံးယောက် အတူတူ လက်ဆောင်တွေဖောက်ကြတယ်။ လက်ဆောင်တွေက လူနည်းနည်းက ပေးတာမို့ မများပေမယ့် တော်တော်လေး စုံပါတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးက ဘာပြောမှာမို့ သက်ထားက စကားစ ဖြတ်ပစ်ရတာလဲဆိုတာ မသိပေမယ့် သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ကျုပ်မသိတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကြီးတစ်ခု ရှိနေတာတော့ သေချာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါက မိန်းကလေးချင်းလျှို့ဝှက်ချက်ဆိုတော့ ကျုပ်သိဖို့လဲ မလိုဘူး ထင်ပါတယ်။
“လက်ဆောင်တွေက ရှယ်တွေချည်းပဲနော်… ခစ်ခစ်… ကဲ ဒါဆိုလဲ ငါသွားအိပ်တော့မယ်…”
“အေး… အိပ်လေ… မနက်ဖြန်ကျမှ… စကားလေးဘာလေး ပြောကြတာပေါ့…”
သက်ထားက သမီးလေးအခန်းဆီကိုပြန်သွားတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ ပွင့်ဖတ်လေးတွေဖြန်ကျဲထားတဲ့ အိပ်ယာထက်မှာ အရမ်းလှပနေတဲ့ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ကြတယ်။ အပြန်အလှန် အနမ်းလေးတွေ၊ အထိအတွေ့ အယုအယလေးတွေနဲ့ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး ချစ်ကြတယ်။ ကျုပ်တစ်ချီပြီးသွားတော့ အနမ်းလေးတွေပေးရင်း အမောဖြေနေကြတယ်။
“ကို… မနက်ဖြန်ကျ သက်ထားကို စျေးဝယ်လိုက်ပို့ပေးလိုက်အုံး… ဘုရားလေးဘာလေးလဲဖူး… သူမရောက်ဖူးသေးတဲ့နေရာတွေ လိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါ…”
“အေးပါလိုက်ခဲ့လေကွာ… သမီးလေးကိုပါခေါ်သွားပြီး… အတူတူလည်ကြတာပေါ့…”
“အေးက… ကိုနဲ့သက်ထားကို နှစ်ယောက်တည်းလည်စေချင်တာ…”
“ဘာလို့လဲအေးရဲ့… လူများတော့ ပိုပျော်ဖို့ကောင်းတာပေါ့…”
“ဘာလို့လဲဆို… ကိုမှတ်မိသေးလား… ကိုနဲ့သက်ထား ပထမဆုံး စဆုံတဲ့နေကို…”
“အင်းလေ… အဲ့နေ့က သက်ထားက ဖိနပ်ပြတ်လို့ စိတ်ညစ်နေတာ… ကိုလဲ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲ ရှက်နေမှာစိုးလို့ ကို့ဖိနပ်ကို ချွတ်ပေးခဲ့တာလေ… အဲ့တုန်းက အေးနဲ့တောင် မဆုံဖူးသေးဘူး…”
“အင်း… အဲ့ဒီကစပြီး ကိုက နာမည်လဲမပြောသွား၊ လိပ်စာလဲမသိဆိုတော့ ကိုက အေးကို ကြိုက်လို့ လိုက်တဲ့အချိန်ရောက်မှ ကိုနဲ့သက်ထား ပြန်ဆုံရတာလေ….”
“အင်းလေ… အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ…”
“ကို့ဖိနပ်ကို သက်ထားကို ပေးစီးခဲ့တဲ့နေ့က… အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ သက်ထားက… ယောက်ျားစီးဖိနပ်ကို ယုယုယယ သုတ်သင်သန့်ရှင်းပြီး အိတ်လေးနဲ့ ထုပ်ပိုးပြီးမှ သူ့သေတ္တာထဲ သေချာထည့်သိမ်းထားတာ… အေးကမေးတော့… သူ့ကိုကူညီခဲ့တဲ့လူအကြောင်းနဲ့… ပြန်ဆုံရင် ပြန်ပေးဖို့ပါတဲ့..”
“ကို့ကိုလဲ… ပြန်မပေးပါဘူး…”
“နေအုံး… ဆက်ပြောအုံးမယ်… အဲ့ညက သက်ထား တော်တော်နဲ့အိပ်မပျော်ဘူး… အေး တစ်ရေးနိုးတာတောင် သူမအိပ်သေးဘူး… နောက်တော့… ကိုက အေးကို စပြီးလိုက်တော့ သက်ထား ကိုနဲ့ပြန်ဆုံတယ်… ဒါပေမယ့် ကိုက အေးကိုလိုက်တာဆိုတော့… သက်ထားက ကိုနဲ့ဆုံဖူးတဲ့အကြောင်း အေးကိုလုံးဝပေးမသိဘူး…”
“ဟင်… ”
“အဲ့နောက်ပိုင်း… တခါတလေ ညသန်းခေါင်ကြီး သက်ထား တိတ်တိတ်လေး… ရှိုက်ငိုနေတတ်တယ်… အေးကမေးတော့လဲ… သူ့မိဘတွေကို သတိရလို့ဆိုပြီး ပြန်ဖြေတယ်…”
“ဟင်… ”
“ကိုနဲ့အေး ချစ်သူဖြစ်ပြီး သုံးယောက်သား တပူးတွဲတွဲဖြစ်သွားမှ… ကိုနဲ့ စရင်းနောက်ရင်းနဲ့မှ… သူ့ကို ဖိနပ်ချွတ်ပေးခဲ့တာ… ကိုဖြစ်နေမှန်း အေးက သိရတာ…”
“အေးပြောသလိုဆို… သက်ထားက…”
“ဟုတ်တယ်ကို… သက်ထားက အေးထက်အရင်… ကို့ကို ချစ်ခဲ့တာ…”
“အေး တစ်ဖက်သက်အထင် ဖြစ်နေပါ့မယ်ကွာ…”
“အထင်မဟုတ်ဘူး ကို… အတိအကျပြောတာ… သက်ထား အေးကိုမပြဘဲ ဖွက်ထားတဲ့ ဒိုင်ယာရီစာအုပ်လေးရှိတယ်… သက်ထားကို ဖိနပ်ချွတ်ပေးခဲ့တာ ကိုမှန်းသိပြီးနောက်… စိတ်ထဲမှာ မတင်မကျဖြစ်လာလို့… သက်ထားရဲ့ ဒိုင်ယာရီကို ခိုးဖတ်ခဲ့တယ်…”
“ဟင်…”
“ဟုတ်တယ်ကို… သက်ထားက ကို့ကို ဖိနပ်ချွတ်ပေးခဲ့တဲ့ နေ့ကတည်းက ရင်ခုန်ပြီး ချစ်သွားခဲ့တာ… အဲ့နောက်ပိုင်း… သူ ကိုနဲ့ပြန်ဆုံနိုင်ဖို့ မသိမသာ ရှာမိတဲ့အကြောင်းတွေ… ကိုနဲ့ပက်သက်တဲ့… သူ့ခံစားချက်တွေကို အကုန်ချရေးထားတာ… ကိုက အေးကိုချစ်နေမှန်းသိသွားတဲ့အချိန်မှာ… သူအသည်းကွဲရတဲ့အကြောင်းတွေ… ငိုရတဲ့အကြောင်းတွေ… အကုန်ရေးထားတာ…”
ကျုပ် ချစ်ဇနီးလေးကိုဖက်ထားရင်း သက်ပြင်းချမိတယ်။
“အေး စာခိုးဖတ်နေတုန်း… သက်ထားပြန်ရောက်လာပြီး… အေးက သူ့အကြောင်းသိသွားတာဆိုတော့… သူမျက်နှာမကောင်းဘူး… အေးလဲ သက်ထားအတွက် စိတ်မကောင်းလွန်းလို့ မျက်ရည်ပါကျမိတယ်… သက်ထားကိုဖက်ပြီး ငိုမိတယ်… ကိုယ့်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းရဲ့အသည်းကိုခွဲတဲ့သူက… အေးကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေတယ်…”
“အေးရယ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုပြောပြရင်း မျက်ရည်လေးတွေပါ ကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်ရည်လေးတွေ ယုယုယယ သုတ်ပေးမိတယ်။
“သက်ထားကလေ… ဒီအကြောင်းတွေ လျှို့ဝှက်ထားပေးပါတဲ့… ကိုက တခြားသူမဟုတ်ဘဲ အေးကိုချစ်တာမို့ သူဖြေသာပါတယ်တဲ့… အရင်လို ပုံမှန်အတိုင်းလေးပဲ နေရအောင်တဲ့… အေးလေ သက်ထားကို အရမ်းသနားတာပဲ… အရင်ကတော့ ကို့ကိုလဲချစ်တော့ ကိုကလဲ အေးကိုပဲချစ်တော့ စိတ်မကောင်းရုံပဲ တတ်နိုင်ခဲ့တယ်… အခုတော့…”
“အေးလေး… အေးပြောချင်တာ ကိုသိတယ်… သက်ထားမှာ အိမ်ထောင်နဲ့နော်…”
“အေးသိပါတယ်ကိုရယ်… ဒါပေမယ့် မနက်ဖြန် သူ့ကို ကို ပျော်အောင် စိတ်ချမ်းသာအောင် ဂရုစိုက်ပေးလိုက်ပါ… ကိုလဲ သက်ထားအပေါ်မှာ သာမာန် သံယောဇဉ်ထက်ပိုတယ်ဆိုတာ အေးသိပါတယ်…”
“အာ… ဘယ်လိုလုပ် ကို့ဘက် မျှားဦးလှည့်လာရတာလဲ… ”
“ဟွန့်… သက်ထားကိုကြည့်တဲ့ ကိုယ့်မျက်လုံးတွေက ပြောနေတာလေ… အေးနဲ့အတူတူရှိနေရင်တောင် သက်ထားကိုပျော်အောင် တစ်ချိန်လုံးစနေတာ… ကိုစိတ်ထဲမှာ သက်ထား မျက်နှာညှိုးမှာ မလိုချင်ဘူး… အမြဲပြုံးနေစေချင်တယ်… နွယ်နီ့ကိုစတာနဲ့တောင်မတူဘူး… ကိုစနောက်နေပေမယ့် ခံစားချက်ပါတယ်… ကို့ရင်ထဲမှာ သက်ထားက နေရာတစ်ခုစာ ရှိနေပြီးသားမလား…”
“အေးကလဲကွာ…”
“ကို ဝန်ခံစရာမလိုပါဘူး… ကို့ကို ဘယ်သူစိမ်းမိန်းမကိုမှ မချစ်ရဘူးဆိုပေမယ့်… အဲ့အထဲမှာ သက်ထားမပါဘူး… ကို သက်ထားကို ချစ်လို့ရတယ် သိလား… ကုန်ကုန်ပြောမယ်ကိုရာ… သက်ထားက ကိုနဲ့မခွဲနိုင်လို့ သူ့လင်နဲ့ကွာပြီး အိမ်လိုက်လာရင်တောင် တစ်အိမ်ထဲ နှစ်ယောက်အတူ ကိုနဲ့ပေါင်းမယ်…”
“အေးရာ…”
“ကိုရယ်… မနက်ဖြန်ကျ သက်ထားကို ကို့ရင်ထဲက အနှစ်နှစ်အလလ ထိန်းခဲ့တာတွေ ဖွင့်ပြောလိုက်… ပြီးရင် သူ့ကို တတ်နိုင်သလောက် ကြင်နာမှုလေးတွေ ပေးလိုက်ပါကိုရယ်…”
“နှစ်တွေပဲကြာခဲ့ပြီ အေးရယ်… သက်ထားက ကို့အပေါ် အရင်လိုခံစားချက်ရှိပါအုံးတော့မလား…”
“ဘာလို့မရှိရမှာလဲ… ကိုခုန သက်ထားကိုနမ်းလိုက်တာ… သက်ထား ရင်တွေဘယ်လောက်တောင် ခုန်တယ်မှတ်သလဲ… အေးက သူ့ကိုဖက်ထားတော့ သိတယ်… သူ့မျက်နှာလေး ရဲပတောင်းခတ်သွားတာ ကိုလဲမြင်သားပဲ…
“ဟင်း… တော်ပြီကွာ… ကိုတို့မင်္ဂလာနှစ်ပတ်လည်ညလေးမှာ… ကိုတို့အကြောင်းပဲ ပြောရအောင်နော်အေးလေး…”
“ဟွန့်… ကိုဆက်ပြောရင်… သက်ထားကို ချစ်ခဲ့မိတဲ့အကြောင်းတွေပါလာမှာမို့လား… ”
“မဟုတ်တာကွာ… ”
“ဟုတ်ပါတယ်… ကို သက်ထားကို ချစ်မိခဲ့တယ်မလား… အေး အူမတိုပါဘူးကိုရယ်… ပြောပြပါ…”
“ဟင်း… အေးလေးရာ… ”
“ကိုမပြောပြရဲတာ… ကိုက အေးထက်သက်ထားကို ပိုချစ်လို့မလား… ဟုတ်တယ်မလား…”
“သက်ထားကို အေးထက်ပိုချစ်မှတော့… သက်ထားကိုပဲ ရွေးခဲ့မှာပေါ့… ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသေချာဆန်းစစ်ပြီး… အေးကိုပိုချစ်တာသေချာလို့… အေးကိုရွေးခဲ့တာပေါ့…”
“ခစ်ခစ်… နောက်ဆုံးတော့ ကိုဝန်ခံပြီ…”
“အေးလေးရာ… အရမ်းဆိုးတာပဲကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ”
“မချစ်ဘူးလား… ”
“ချစ်တာပေါ့… ချစ်တာမှ ဘယ်သူနဲ့မှမတူအောင်ချစ်တာ… သိလား…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်ပြွတ်… ပြောပါအုံး… ကိုက သက်ထားကို ဘယ်လိုချစ်ပြီး အေးကိုဘယ်လိုချစ်တာမို့… အေးကိုပိုချစ်မှန်းသိရတာလဲ…”
“ပြီးရောကွာ… ပြောပြမယ်… သက်ထားနဲ့ ပထမဆုံးဆုံပြီးတော့ ကိုလဲ သက်ထားနဲ့ ပြန်ဆုံဖို့ကြိုးစားခဲ့သေးတယ်… ဒါပေမယ် နှစ်လ လောက်ကြာတော့ ကို အေးကို မြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ကို့ရင်ခုန်သံတွေ ခံစားချင်တွေက သက်ထားကိုစတွေတဲ့ ခံစားချက်နဲ့မတူဘူး… အေးကို ကိုက အရမ်းကြွေသွားတော့ အေးကို လိုက်ဖို့ အေးရဲ့ မေဂျာကိုစုံစမ်းတယ်… ကိုအေးဆီကို ပထမဆုံး လာပြီး ရင်းနှီးဖို့ ကြိုးစားမယ့်အချိန်မှာ အေးနဲ့သက်ထားကို တစ်ပြိုင်တည်း တွေ့ခဲ့ရတယ်… ကိုရုတ်တရက် အေးနဲ့ သက်ထားကို တစ်ပြိုင်တည်း မြင်လိုက်ရတာ ကို တွေဝေသွားတယ်… ကို အေးကိုလဲ ချစ်တယ်.. သက်ထားကိုလဲ ချစ်တယ်… ဒါပေယ့် ကိုက အေးကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်လောက်အောင်ကို ချစ်မိတာ… ဒါကြောင့် သက်ထားကိုမေ့ထားပြီး အေးကိုပဲ ရွေးချယ်ခဲ့တာ…”
“ကိုရယ်… ပြွတ်…. ချစ်လိုက်တာ…. ကို ချစ်ခဲ့ဖူးတာတွေကို သက်ထားကို ပြောပြလိုက်နော်… သက်ထားက… ကို သူ့ကို မချစ်ဘူးလို့ပဲ ထင်နေတာ… ကို ချစ်မိခဲ့တာတွေ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြလိုက်နော်…”
“အေးရယ်… ကိုက အေးကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲ အေးလေး သိရောသိရဲ့လား… ဟင်… ဘာလို့ ကို့ကို သူများဆီ တွန်းလွှတ်နေတာလဲ… ကို့ကို မချစ်တော့ဘူးလား…”
“မဟုတ်ပါဘူးကိုရယ်… အေးကလေ.. ကို့ကို… သူမတူအောင်ချစ်တာ… ဒါပေမယ့် သက်ထားကတော့ ချွင်းချက်ပေါ့ကိုရယ်… ကိုသက်ထားကို အေးထက်ပိုပြီးချစ်သွားရင်တောင် အေးခွင့်လွှတ်နိုင်တယ်….”
“တော်ပြီကွာ…. အေးနဲ့ကို့ရဲ့အချိန်တွေ ပုပ်ကုန်ပြီ… ဆက်ချစ်ရအောင်ကွာ…”
“ဟွန်း… ချစ်ပေါ့… ဘယ်သူကတားနေလို့လဲ.. ”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့ စကားစဖြတ်ပြီး ချစ်ခရီးကိုဆက်တယ်။ နစ်ကိူယ်တူ ချစ်ခရီးက ဘယ်လောက်ဝေးပေမယ့် မမောနိုင်ပါဘူး။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး အကြိမ်ကြိမ် ပြန်အစပျိုးကာ နည်းလမ်းစုံနဲ့ ချစ်တလင်းခေါ်ကြတာ ညဉ့်နက်တဲ့အထိပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ ပိုင်းလိုက်ကြပြီးတော့ ရင်အေးသာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ကျုပ် အိပ်မပျော်နိုင်သေး။ သက်ထား အကြောင်းတွေးနေမိတာ။.သက်ထားနဲ့ကျုပ် ပထမဆုံး ဆုံတဲ့နေ့က ဂျူလိုင် ၃၀။ ကျုပ်သေချာမှတ်မိနေတယ်။ ကျောင်းထဲမှာ မဟုတ်ဘဲ အပြင်မှာဆုံတာ။ ကျုပ် သက်ထားကို ရင်ခုန်ခဲ့တယ်။ ချစ်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့မှာ ပရယ်တီကယ်(pratical) အတန်းရှိလို့ အတန်းချိန်လွှတ်လို့မရတာနဲ့ မနက်ပိုင်း အတန်းတက်ပြီး ညနေမှာ သက်ထားနဲ့ဆုံခဲ့တဲ့နေရာကို သွားတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးနဲ့သာ မဆုံခဲ့ဘူးဆိုရင် သက်ထားက ကျုပ်ဘဝလက်တွဲဖော်ဖြစ်လာနိုင်တယ်။ ကျုပ်ကို သူချစ်တာ မသိခဲ့ပေမယ့်။ ကျုပ်က သူ့ကို ချစ်မိသွားခဲ့တယ်။ ရင်အေးနဲ့ပထမဆုံး စတွေ့တဲ့နေ့က သက်ထားမပါဘူး။ ကျုပ်နဲ့သက်ထားရင်းနှီးတာလဲမဟုတ်။ ပြန်ရှာလို့လဲ မတွေ့။ မတွေ့ရတာ နှစ်လလောက်ရှိပြီဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ပြန်ဆုံဖို့ရေစက်မရှိဘူးလို့ တွေးပြီး မေမေ့ပျောက်ပျောက်ထားလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို မမျှော်လင့်ပဲ တွေပြီး ရင်ခုန်မိခဲ့တယ်။ ရင်အေးနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်မှာ ကျုပ် သူနဲ့ဘဝတစ်ခု ထူထောင်ချင်တဲ့အထိ ရင်ခုန်ခဲ့တာ။ ဒါကြောင့်ပဲ ရင်အေးကို ပိုင်ဆိုင်ချင်စိတ် ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ရင်အေးအနားကပ်ကာ မိတ်ဖွဲ့ခဲ့တယ်။ ဒုတိယနေ့ ရင်အေးဆီ ထပ်ချည်းကပ်ဖို့လုပ်တဲ့အချိန်မှာ သက်ထားကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ရှာနေတုန်းကမတွေ့။ မရှာမှ တွေ့ဆိုသလိုပေါ့။ ကျုပ် အဲ့နေ့က ရင်အေးဆီလဲမသွားဘဲ တွေဝေသွားခဲ့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်နှလုံးသားက ဆုံးဖြတ်ပေးခဲ့တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ဘဝအတွက် မရှိမဖြစ်ဆိုတာကိုပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ သက်ထားကို လက်လွှတ်ပြီး ရင်အေးနဲ့ပဲ ပက်သက်ခဲ့တာ။ အခုအချိန်မှ သက်ထားကလဲ ကျုပ်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်နေသတဲ့လေ။ ကျုပ် ချစ်ဖူးခဲ့တဲ့ သက်ထားနှလုံးသားထဲမှာ ကျုပ် ရှိသေးရဲ့လား။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ သက်ထားရှိနေပေမယ့် အရင်ကတောင် ရင်အေးနဲ့မလဲနိုင်ခဲ့တာ။ အခုအချိန်မှာ ကျုပ်သက်ထားကို ချစ်နေတယ်ဆိုရင်တောင် ရင်အေးကိုချစ်တဲ့အချစ်ကို ယှဉ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

နောက်နေ့မနက်မှာ အိမ်မှာ ဧည့်သည်ရောက်နေလို့ အိန္ဒြာနဲ့ တွေ့ဖို့ အဆင်မပြေတဲ့အကြောင်း အန်တီသိင်္ဂီဆီ စာပို့ထားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ဦးမိုးမြင့်အောင် အိမ်မှာရှိနေလို့ အဆင်မပြေဘူးလို့ ဆိုတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့မမဆီသွားပြီး ကားယူလာခဲ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားနဲ့ နှစ်ယောက်သား စျေးဝယ်ထွက်၊ ဘုရားဖူး၊ ပန်းခြံသွားကြတယ်။ ပန်းခြံထဲက ခုံတန်းလေးမှာ အတူယှဉ်ထိုင်မိကြတယ်။ ပူးကပ်ပြီးတော့ မထိုင်ကြပါဘူး ခပ်ခွာခွာပဲ ထိုင်ကြတာ။
“သက်ထား… ”
“ဘာလဲဟ… ဖိုးတေရ….”
“နင်ဂျူလိုင် ၃၀ ရက်နေ့ကို မှတ်မိလား”
သက်ထား ရုတ်တရတ် မျက်နှာ တည်တည်လေးဖြစ်သွားပြီး အံ့သြသွားတယ်။ ပြီးမှ မျက်နှာကိုပြင်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့
“ဂျူလိုင် ၃၀… အဟက်… ဘာလဲ နင် အရက်မူးပြီး မှောက်သွားတဲ့နေ့လား…”
“ငါ… နောက်နေ့မှာ နင့်ကို လာရှာသေးတယ်…”
“ဟင်… မဟုတ်ဘဲနဲ့… အဲ့တစ်မနက်လုံး အဲ့နေရာမှာ… ငါရှိနေသားပဲ…”
“မဟုတ်ဘူး… ငါ မနက်ပိုင်း ပရယ်တီကယ် ရှိနေလို့ ညနေပိုင်းမှရောက်တာ..”
“ဟင်… ”
သက်ထားရဲ့မျက်ဝန်းလေး ညို့တက်လာတယ်။ မျက်ဝန်းအိမ်ထဲမှာ အရည်တွေလဲ့လို့။
“နင့် ဖိနပ် ပြန်လိုချင်လို့မလား…”
“မဟုတ်ဘူး… ငါနင်နဲ့ ထပ်ဆုံချင်တာ…. နင်မျက်နှာလေးကိုပြန်မြင်ချင်တာ… နင်နဲ့ပက်သက်ချင်တာ… နင့်ကိုငါ ချစ်မိသွားတာ… ”
“ဟဲ့ ဖိုးတေ… ကောင်စုတ်… ငါ ရွှေရင်အေးကို ပြန်တိုင်လိုက်မှာနော်…”
“တိုင်ချင်လဲ တိုင်ပေါ့ဟာ… ငါ ဒါတွေကို မြိုသိပ်ထားခဲ့ရတာ ကြာပြီ… ငါအေးကို အရမ်းချစ်ပေမယ့်… နင့်ကိုလဲချစ်တယ်… ငါ့ နင့်ကို ရင်ကွဲခံပြီး လက်လွှတ်ခဲ့ရတာ… အဲ့ ဂျူလိုင် ၃၀ ကို နင်မှတ်မိသေးတယ်မလား..  နင် ကျောပိုးအိတ်လေးလွယ်ထားတာလေ… အဝါရောင်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့… ဖိနပ်ပျက်လို့ စိတ်ညစ်နေတဲ့ နင့်မျက်နှာ… ငါ တစ်သက်မမေ့ပါဘူးဟာ…”
“ဖိုးတေရာ…. နင်အခုအချိန်မှ ဘာလို့ ဒါတွေပြန်ပြောနေတာလဲ… ငါတို့က ကိုယ်စီ ဘဝတွေနဲ့ ဖြစ်နေပြီလေ…”
“သက်ထားရာ… ငါ နင့်ပါးလေးကို နမ်းခွင့်ရလိုက်ပြီးတဲ့နောက်… ငါလေ ဒါကြီးကို ဆက်မထိန်းထားချင်တော့ဘူး… ငါ နင့်ကို တကယ်ပဲ အရမ်းချစ်ခဲ့မိတာကို ပြောပြချင်တယ်… နင့်ကို ငါ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အချိန်ရသလောက် ဖက်ထားချင်တယ်… သက်ထားရယ်… ငါ နင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
ကျုပ် ပြောရင်း သက်ထားရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ သက်ထား ရုန်းတော့ မရုန်းဘူး။
“ဖိုးတေရာ… လူမြင်ကွင်းကြီးမှာဟာ…”
“အတွဲတွေ လာချိန်းတွေ့တဲ့ ပန်းခြံပဲဟာ.. ချစ်သူတွေ ဖက်တာ နမ်းတာ.. ဘယ်သူက ဂရုစိုက်မှာလဲ… သက်ထားရယ်… နင့်ကိုငါ… အရမ်းချစ်တာပဲဟာ…”
“ဟင့်… ဖိုးတေရာ… နင့်မှာ ရင်အေးရော သမီးလေးပါရှိနေပြီ… ငါ့မှာလဲ လင်ငုတ်တုတ်နဲ့… နင်က အခုအချိန်မှ ဒါတွေပြောတော့… ဘာထူးတော့မှာလဲ…”
“ဘာလို့မထူးရမှာလဲ သက်ထားရယ်… အနည်းဆုံးတော့ ငါ နင့်ကို တကယ်ချစ်ခဲ့တာ ပြောခွင့်ရလိုက်တယ်လေ… နင်ရော ငါ့ကို ချစ်ရဲ့လားဟင်…”
“ဟင့်… ဖိုးတေရာ… မချစ်ဘဲ ဘယ်သူက အဖက်ခံပါ့မလဲ… ဒါက ငါတို့ရဲ့ ကံကြမ္မာပဲနဲ့တူပါတယ်… ငါလဲ နင်နဲ့ပြန်ဆုံဖို့ နောက်နေ့မှာ လာစောင့်ခဲ့တာပဲ… ညနေ ပရယ်တီကယ်ရှိလို့ ပြန်သွားတာ… ငါတို့က လွဲ့ဖို့ ကံဇာတာ ပါပြီးသားပါဟာ…”
“သက်ထားရယ်… ငါတို့ အဲ့လောက်တောင်လွဲခဲ့ကြတာလား… နင်လဲ ငါ့ကို ချစ်ခဲ့တာပေါ့နော်….”
“အီး… ဟီး… ချစ်ခဲ့တာပေါ့ ဖိုးတေရာ… ငါ့မှာ အခုချိန်ထိ နင့်ဖိနပ်လေးကို မလွှင့်ပစ်ရက်ဘူး… နင့်ကိုလွမ်းတိုင်း ဖိနပ်လေးကို ထုတ်ကြည့်ရတာဟ…”
“သက်ထားရယ်… ကို့ အသက်လေးရယ်… ရွှတ်…. ရွှတ်… အသက် ပါးလေးကို အရမ်းနမ်းချင်နေခဲ့တာ… အေးအရှေ့မှာမို့ အရမ်းမနမ်းရဲဲဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ်.. အသက်ရယ်…. ”
“ကိုရယ်.. နမ်းကွာ… ရွတ်… ရွှတ်… သက်လဲ…. ကို့ကို နမ်းချင်နေတာ… ရွှတ်…. ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ် ကိုရယ်… ”
ကျုပ်နဲ့သက်ထား အနှစ်နှစ်အလလ မြိုသိပ်ခဲ့ရတဲ့အချစ်တွေ ပွင့်ထွက်ကုန်တယ်။ ရုတ်တရတ် ပွင့်ထွက်ကုန်တာဆိုတော့ အရှိန်ပြင်းတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းကြတာ နှစ်ဦးသား မျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့မှ လူမြင်ကွင်းဆိုတာ သတိရပြီး ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ကြတယ်။ လက်ချင်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး စိတ်ထဲမှာ ဖက်ချင်တုန်း နမ်းချင်တုန်း ပိုပြီးယုယချင်တုန်း။
“သက်… ကိုတို့ တစ်နေရာသွားရအောင်… သက် လိုက်ရဲလားဟင်…”
“ကိုနဲ့သာဆို ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ် သက် လိုက်ရဲတယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရွှတ်… ”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် သက်ထားလက်ကိုဆွဲပြီး ပန်းခြံကနေပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ချောင်ကျတဲ့ ဟိုတယ် တစ်ခုဆီကိုသွားတယ်။ အခန်းယူပြီး သက်ထားနဲ့အတူ အခန်းထဲကိုသွားတော့ သက်ထား ရှက်နေတဲ့ပုံစံလေးဖြစ်နေတယ်။ မျက်နှာလေး ငုံ့ပြီး လိုက်လာတယ်။ အခန်းထဲရောက်လို့ လော့ခ်ချလိုက်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်သက်ထားကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ပြီး မျက်နှာပြင်အနှံ့ ဖိဖိနမ်းပစ်တယ်။ သက်ထားလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ ကျုပ်အနမ်းတွေကို ခံယူပြီး ကျုပ်ကိုလဲ ပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့သက်ထား အနမ်းတွေပေးတာ ရပ်ပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း
“လွမ်းလိုက်ရတာ သက်ရယ်…”
“သက်က ပိုလွမ်းရတာပါကိုရယ်…”
“အိပ်ယာပေါ် သွားရအောင်နော်…”
သက်ထား ခေါင်းလေးငြှိမ့်ပြတယ်။ သက်ထားကိုကြည့်ရတာ အိမ်ထောင်သည် ရှက်တာမျိုးနဲ့မတူဘဲ အပျိုလေးလိုရှက်နေတာ။ ကျုပ် သက်ထားရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်ပြီး ခုတင်ဆီ ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ နမ်းနေတာမရပ်ဘဲ ခုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်စေပြီးမှ သက်ထားကို အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်တယ်။ ကျုပ်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထပ်လျှက်နဲ့ နမ်းနေတာတော့ ဆက်နမ်းနေဆဲပဲ။ ကျုပ်တို့နမ်းတာ တော်တော်လေးကြာသွားတယ်။
“သက်နှုတ်ခမ်းလေးက နမ်းလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… နမ်းလို့တောင်မဝဘူး… သက် ကြိုက်ရဲ့လား…”
“အင်း… သက် မောတောင်မောတယ် ကိုရယ်… ကို့အနမ်းနဲ့တင် လူက အားမရှိတော့ဘူး…”
“လာ ခေါင်အုံးပေါ်သွားရင်း ဆက်နမ်းရအောင်…”
“ဟုတ်… ”
ကျုပ် နဲ့သက်ထား ခေါင်းအုံးလေးအုံးပြီး သက်ထားကို ကျုပ်လက်မောင်းလေး ခေါင်းအုံးစေကာ တစောင်းလေးဖက်ထားကြတယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်စုပ်ယူလိုက်ပြီး သက်ထားရဲ့ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လျာတွေ သက်ထားရဲ့ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်သွားတော့ သက်ထားရဲ့ လျာလေးနဲ့ သွားထိမိတယ်။ သက်ထားရဲ့လျာလေးကို ကစားပေးပြီး သူ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ဖျစ်ညှစ်နေမိတယ်။ သူလဲ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာပြီ။ ကျုပ်လျာကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ထုတ်သွားတော့ သက်ထားလျာက လိုက်မလာပေ။
“သက်ရဲ့လျားလေးထုတ်ပေးအုံးလေကွာ… ”
“အင်း…”
ဒီတော့ မှ သက်ထားရဲ့လျာလေး ကျုပ်ရဲ့ပါးစပ်ထဲတိုးဝင်လာပြီး ကျုပ် သက်ထားရဲ့လျာကို ကျုပ်လျာနဲ့ကစားပေးပြီး သူ့လျာကိုပါ ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ သက်ထား ခါးလေးကော့ကာ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်လာတယ်။ အနမ်းရပ်ပြီးခွာလိုက်တဲ့အချိန် သက်ထားကြည့်ရတာ မောနေသလိုပဲ။
“မောလိုက်တာကိုရယ်… ကိုက တော်တော်နမ်းနိုင်တာပဲ…”
“သက်က မကြိုက်ဘူးလား…”
“ဟီး… ကြိုက်တယ်… ”
“အဝတ်တွေ ချွတ်ရအောင်နော် သက်… အပြန်လဲ ဒါတွေပဲဝတ်ရမှာ… ကြေကုန်မှာစိုးလို့…”
သက်ထား မျက်နှာလေးရဲပြီး ရှက်နေပေမယ့် ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ် သက်ထားအင်္ကျီရဲ့ နောက်ကျောကဇစ်ကို ဆွဲတင်ပြီး လှန်ချွတ်တော့ သက်ထား အလိုက်သင့်နေပေးပေမယ့် မျက်စိကိုတော့ စေ့ထားတယ်။ သူ့နောက်က ဘရာချိပ်ကို ဖြုတ်ပြီးချွတ်တော့လဲ သက်ထား မျက်လုံးမှိတ်ထားဆဲ။ သက်ထားနို့တွေကို ကြည့်မိတော့ ကလေးမွေးရသေးလို့ လုံးဝန်းပြီး တင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့ အလွန်လှပသည်။ သက်ထားကို ကျုပ်အဝတ်တွေ ချွတ်ပေးစေချင်ပေမယ့် သက်ထားက ရှက်ပြီး မျက်စိကို တင်းတင်းမှိတ်ထားတာကြောင့် ကျုပ်လဲ သူအဝတ်တွေရော ကျုပ် အဝတ်တွေပါ ကျုပ်ပဲ ချွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်ထထိုင်ပြီး သူ့ထမိန်ကိုဖြည်ကာ လျောချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကိုပါ ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ သက်ထား ရှက်လို့ ကိုယ်လေးတောင် တုန်ယင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အဝတ်တွေချွတ်ပစ်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ သက်ထားဘေးမှာ ဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သက်ထားကိုနွေးနွေးထွေးထွေးဖက်ထားပေးလိုက်တော့ သက်ထားလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်လာတယ်။

(အခန်း ၁၄/၅)

“ရွှတ်… ရွှတ်…. သက်ရယ်… ကိုယ့်ချစ်သူကို အဲ့လောက်တောင် ရှက်ရလား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟင့်… ချစ်သူကချစ်သူပဲ… ရှက်တာက ရှက်တာပဲကွာ… ဘာဆိုင်လို့လဲ… သက် ဒီလို ကိုယ်လုံးတီး တစ်ခါမှနေဖူးတာမဟုတ်ဘူး…”
“ဟုတ်ပါပြီ… မျက်လုံးလေးဖွင့်ပါအုံး… ရှက်တာလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ သက်ရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
သက်ထား မျက်လုံးလေးဖွင့်လာပြီး ကျုပ်ကို ရွှန်းရွှန်းစားစား ကြည့်တယ်။ ကျုပ် သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး တံတောင်တွေ ဒူးတွေနဲ့ ခွထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ တောင်နေတဲ့လီးက သူ့ဗိုက်မှာ ထောက်နေတယ်။
“ရှက်နေတုန်းလား… ”
“အင်း… ”
“ရှက်အုံးကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ရှက်တယ်ကွာ… ခစ်ခစ်…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ချစ်လား… ကို့ကိုချစ်လား…”
“ချစ်တယ်… အရမ်း အရမ်းချစ်တယ်… သက် ကို့ကိုအရမ်းချစ်တယ် ကိုရယ်…”
“ကို့ကို နမ်းပါအုံး… သက်ရယ်… ရှက်မနေပါနဲ့တော့… လင်မယားဆိုတာ ရှက်မနေမှ ပျော်ဖို့ကောင်းတာ… သက်ရ…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… အင်းပါ… သက်ကြိုးစားပါ့မယ်နော်… သက် တကယ် အသားမကျသေးလို့ပါ…”
“သက် ကိုဇော်မြင့်ကို သစ္စာဖောက်မိလို့များ… ဒီလောက်ရှက်နေတာလားဟင်..”
“မဟုတ်ပါဘူးကိုရယ်… သက်ဟာသက် ရှက်တာပါ… သက်ခေါင်းထဲမှာရော သက်နှလုံးသားထဲမှာပါ… ကိုပဲရှိတာ…”
“ရော့ ဒါဆိုလဲ အရှက်ပြေဒါကို ကိုင်ထား…”
“အာ… ကိုရာ….ဟင်း… ”
ကျုပ်လဲ သူ့လက်ကိုယူပြီး ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ သက်ထား သက်ပြင်းလေးချပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ထားပေးတယ်။ ပြီးတော့ ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ် လုပ်ပေးတယ်။
“ပူပူနွေးနွေးကြီးနော်… အရမ်းလဲကြီးသလိုပဲ… သက်ဟာနဲ့ ဆံ့ပါ့မလား ကိုရယ်… တော်ကြာ ကွဲပြဲကုန်လို့ ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်းတွေ ဖြစ်နေပါ့မယ်…”
“ခစ်ခစ်… သက်ရယ်… ကလေးကျနေတာပဲ… မတော်လို့ပြန်ပို့ရတာ… ရှိလို့လား… သက်လဲ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားပဲဟာ… ပြွတ်…”
“သက်ကတော့… ဒါလုပ်ရင် နာတာပဲ သိတာ… သက် အံကြိတ်ပြီးခံရတာ… ကိုရဲ့…”
“သက်ရယ်… သက်ယောက်ျားက သက်ကို နှူးနှပ်ပြီး စိတ်ပါအောင် အရင်မလုပ်ဘူးလား…”
“မသိဘူး… သက်ကတော့ သူဟိုဟာကိုင် ဒီဟာကိုင်လုပ်ရင် ရှက်လို့ အတင်းဖယ်ထုတ်ပစ်တာ… သူနဲ့ အိပ်ယာဝင်တိုင်း စကားများရတယ်…”
“သက်ရယ်… သက်က စိတ်ကိုတင်းထားလွန်းတာကိုး… သက်ကမှ စိတ်မပါတော့ နာမှာပေါ့… သက်နဲ့အေးလဲ ကျောင်းတုန်းက အတူတူ အာသာဖြေဖူးတာပဲမလား…”
“အေးက အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ… ပြီးတော့ မိန်းကလေးချင်း… သူ့ကို မချစ်လို့လားမသိဘူး စိတ်ကိုမပါတာ… အဲ့ဒါကြောင့် သူနဲ့ဆို ဘာမှအကိုင်မခံဘဲ ပေးလုပ်ခဲ့တာ… သူလဲ နောက်တော့ သက်အနား မကပ်တော့ဘူး…”
“သက်ရယ်… ထားလိုက်တော့ကွာ… ကိုက သက်ကိုဘယ်တော့မှ နာအောင်မလုပ်ဘူး… စိတ်ကိုလျော့ထားပြီး ကိုယုယတာကို ငြိမ်ခံလိုက်… နော် သက်…”
“ဟုတ်… သက်ကြောက်တယ်နော်… ကို…”
ကြည့်ရတာ သက်ထားတစ်ယောက် ပါကင်ဖွင့်ခံရကတည်းက အရမ်းနာကျင်ခဲ့ရပုံပင်။ နာတာကိုစွဲသွားတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်က လိင်ဆက်ဆံရမှာ ကြောက်သွားတတ်သည်ဟု ကြားဖူးသည်။ သက်ထားလဲ ဒီလိုဖြစ်ဟန်တူသည်။ ကျုပ်ကို အရမ်းချစ်လို့သာ လိုက်လျောပေးတာဖြစ်မည်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားကို သတိကြီးကြီးထားပြီး မနာကျင်စေပဲ တကယ့်ကာမဂုဏ်အရသာကို ပေးဖို့ ကြိုးစားရတော့မည်။ ပြောရမယ်ဆို အပျိုကို ပါကင်ဖောက်သလို စိတ်ကို အမြင့်ဆုံးအထိ ဆွပေးပြီး အညင်သာဆုံး လိုးပေးရမည်။ ကျုပ် သက်ထားကို ဂရုဏာသက်စွာ အနမ်းလေးတွေပေးရင်း သူ့နို့ကိုယ်လုံးအနှံ့ကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ ဖြည်းဖြည်း ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေနမ်းနေရာကနေ လည်တိုင်လေးတွေ ရင်ညွန့်လေးတွေကနေတစ်ဆင့် သူ့နို့တွေကို မနာကျင်စေရဘဲ အညင်သာဆုံး ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပြီး ကြင်ကြင်နာနာ စို့ပေးတယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားရဲ့ ဗိုက်ကလေးတွေ ချက်ကလေးတွေကို နမ်းပြီး ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို ဆက်နမ်းတယ်။ သူ့အဖုတ်ထဲရွစိရွစိဖြစ်လာပြီး ကျုပ်ကို လိုးဖို့တောင်းဆိုစေချင်တာ။ သက်ထား တင်းခံထားပြီး ကျုပ်ကို မတောင်းဆိုဘူး။ ဒါက နောက်ဆုံးအဆင့်မှ မဟုတ်သေးဘဲလေ။ ကျုပ်က အောက်ကိုဆင်းလာလေ သက်ထားလက်က ကျုပ်လီးကို ကိုင်လို့မမီတော့တာမို့ သက်ထား ကျုပ်လီးကို လက်လွှတ်လိုက်ရတယ်။ သက်ထားကို တစ်ကိုယ်လုံး ပွတ်သပ် လိုက်နမ်းပြီးမှ သူ့အဖုတ်လေးကို ပြွတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ သက်ထား ကုန်းထလာပြီး-
“အို.. ကို ဘာလုပ်တာလဲ… သက် ငရဲကြီးတော့မှာပဲ…”
“သက်ရယ်… ကိုက အေးကို လုပ်ပေးနေကျ ကိုကချစ်လို့ လုပ်ပေးတာ သက်က ဘာလို့ငရဲကြီးရမှာလဲ… ပြန်လှဲနေ… ပြွတ်.. ချစ်စရာလေးကွာ…”
“ဟင့်…”
သက်ထား ပြန်လှဲသွားတယ်။ ကျုပ် သက်ထားစောက်ဖုတ်လေးကို မယက်သေးပေ ဆီးခုံလေးနဲ့ အဖုတ်မျက်နှာပြင်လေးတွေ၊ ပေါင်ကြားလေးတွေကို လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ နမ်းတယ်။ သက်ထား ညည်းသံလေးသဲ့သဲ့ထွက်လာတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေ စို့လာတာ မြင်ရပြီ။ ကျုပ် ကြားချင်တဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကြားရပြီမို့ သက်ထားရဲ့ သိပ်မယိုယွင်းသေးတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို လျာနဲ့ ယက်တင်လိုက်တယ်။ သက်ထား ညည်းသံ ပိုကျယ်လာကာ ကျုပ်ခေါင်းကို ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျုပ် သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လျာလေးနဲ့ စုန်ချည်ဆန်ချည် ကစားပေးပြီး စောက်ဖုတ်လေးဖြဲကာ လျာကြီးထိုးထည့်တယ်။
“ဟင့်… ကိုရယ်… ကို… ကို… ဟင်း… ”
သက်ထား ညည်းသံကျယ်လာလေ ကျုပ်ယက်ပေးရတာ အားရှိလာလေပဲ။ သက်ထား ထွန့်ထွန့်လူးလာတော့ ကျုပ် သက်ထားရဲ့ စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး လျာဖျားလေးနဲ့ကစားတယ်။ သက်ထားကော့ပျံလာပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ခွာမရအောင် လက်တွေနဲ့ဖိထားတယ်။ သက်ထားရဲ့ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲတုန်ကာ စောက်ရည်လေးပွက်ခနဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက အံကျလာသလို ကော့ပျံနေတဲ့ သက်ထားကိုယ်လေးလဲ မွေ့ယာပေါ် ပြန်ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်ခေါင်းကိုလဲ ဖယ်ထုတ်ဖို့ ပြန်ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်က သူ့စောက်ဖုတ်ကို မလွတ်တမ်းခဲထားပြီး ထွက်လာသမျှစောက်ရည်ကို စုပ်ယူမျိုချပစ်တယ်။ ပြီးတော့ သက်ထား ပေါ်တွားတက်သွားရင်း သူ့ကိုယ်လေးကိုပြန်နမ်း သူ့နို့လေးတွေပြန်စို့ပြီးမှ သက်ထားမျက်နှာလေးကိုစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သက်ထားမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ထားပြီး အသက်ကိုရှူမှန်အောင်ကြိုးစားရင်း အမောဖြေနေတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကလဲ တဆတ်ဆတ် တုန်လို့။ ကျုပ်လဲ သက်ထားနို့တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖွဖွနယ်ရင်း ကျုပ်လီးကိုသက်ထား စောက်ဖုတ်ပေါ်မှာ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်ထိုးနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထားသလိုမို့ သက်ထားက အဆင်သင့်ပေါင်ကားပေးထားသလိုဖြစ်နေပြီး ကျုပ်လီးက သူ့စောက်စိကို ပွတ်တိုက်နေတယ်။ သက်ထား မျက်လုံးလေးဖွင့်လာတယ်။ ကျုပ် တကယ်တော့ သက်ထားကိုနမ်းချင်တာ။ ဒါပေမယ့် သက်ထား ကိုယ်စောက်ရည်ကို ပြန်ရွံနေမှာစိုးလို့ မနမ်းဘဲ ကြည့်နေတာ။
“သက်… အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်…”
“ပြွတ်… ကိုရယ်… သက် ဒီလောက် တစ်ခါမှမကောင်းဖူးဘူး… ရွှေရင်အေးလုပ်ပေးတာထက်တောင် ကောင်းသေးတယ်…”
“ပြွတ်… သက်ရယ်… ကိုက သက်ရွံမှာစိုးလို့မနမ်းတာ… ဒီလိုမှန်းသိရင်… အစောကြီးထဲက နမ်းပစ်တယ်… ကိုက သက်ကို အရမ်းနမ်းချင်နေတာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်….”
ကျုပ် သက်ထားနှုတ်ခမ်းကို နမ်းတွေပေးတယ်။ သက်ထားလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး ပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ သူ့စောက်ပက်ပေါ်မှာ ပွတ်တိုက်နေတုန်းပဲ။ သက်ထား အသက်ရှူသံ ပြန်ပြင်းလာပြန်ပြီ။
“ပြွတ်… သက်… ကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်…”
“သက် ကြောက်တယ်ကိုရယ်… သက်ကို နာအောင် မလုပ်ပါနဲ့နော်…”
“သက်ရယ်… ကို့ရဲ့ သက်လေး အဲ့လောက်တောင် နာကျင်ခဲ့တာလား… စိတ်ချနော်… ကို သက်ကို လုံးဝမနာစေရဘူး… သက် ခံနိုင်ရုံလေးပဲ လုပ်ပေးမယ်… သက်နာရင်ပြောနော်…”
“ဟုတ်… ”
သက်ထားက စိတ်ကလဲပါနေလျှက်နဲ့ နာမှာကိုလဲ စိုးရိမ်နေဟန်တူတယ်။ ကျုပ်မှာ အပျိုလေးကို ပါကင်ဖွင့်နေရသလို အစွမ်းကုန်း နှူးနှပ်ထားရတာ။ ကျုပ် လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိထိုးထည့်တယ်။ သက်ထားက အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားမို့ ထည့်ရအရမ်းမခက်ပါဘူး။ နည်းနည်းတော့ ကျပ်တယ်။ သက်ထားစောက်ဖုတ်မှာ အရည်ကလဲရွှဲနေပြီးသားမို့ ကျုပ်လီးက သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ သုံးပုံတစ်ပုံလောက် ဝင်သွားတယ်။ သက်ထားကိုကြည့်တော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားရှာတယ်။
“သက် နာလို့လားဟင်…”
“ဟင့်အင်း… နာတော့မနာသေးပါဘူး… သက် ကြောက်လို့…”
“သက်ရယ်… ပြွတ်…. ပြွတ်… စိတ်ကိုလျော့ထား… ကို့ကိုချစ်တယ်မလား…”
“ဟင်း… ချစ်တာပေါ့ကိုရယ်…”
“ချစ်ရင်စိတ်လျှော့ထားကွာ… ကိုနဲ့အတူ ပျော်ရအောင်… နော်… ကို့မျက်နှာကိုပဲ ကြည့်နေ… ”
“အင်းပါ… ဟင်း… ”
သက်ထား ကျုပ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ဝင်သလောက်လေးနဲ့ လိုးပေးတယ်။ သက်ထား ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။
“သက်… ကောင်းရဲ့လားဟင်… ”
“အင်း… သက် တစ်ခါမှ ဒီလိုမကောင်းဖူးဘူး… ဟင်း..”
“ပြုံးကွာ… ကိုက သက်နဲ့ ကြည်ကြည်နူးနူးချစ်ချင်တာ… ”
သက်ထားမျက်နှာပေါ် အပြုံးချိုချိုလေး ပွင့်လာတယ်။ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ ကျုပ် သက်ထားရဲ့ ပါးတွေကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နမ်းတယ်။
“ခစ်…ခစ်… ကိုယ်ရယ်… ချစ်လိုက်တာ… သက် တစ်ခါမှ ဒီလို မနာကျင်ဘဲ ကောင်းဖူးဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်… သက် တကယ် ကိုနဲ့လုပ်ရတာ ပျော်လာပြီ…”
“သက်ရယ်… ကိုက သက်ကို အမြဲပျော်စေချင်တာ သိလား… ကို အေးနဲ့အတူရှိနေပေမယ့် သက်ကို တစ်ခါမှ ပစ်မထားခဲ့ပါဘူး… ကိုက သက်ကို တကယ်ချစ်ခဲ့တာပါ…”
“အွန်း… သက် သိပါတယ်…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ကို နည်းနည်းထပ်ထည့်လိုက်မယ်နော်… သက်နာရင်ပြော…”
“ဟုတ်… သက်လဲ အရမ်းကောင်းလို့ အားမရတော့ဘူး… သက်ကို ဒီထက်ကောင်းအောင်ချစ်ပေးနော်…”
“ဒီလိုလား… ”
“ဟင့်… ကိုရယ်….”
“နာလို့လား… ”
“ဟင့်အင်း… မနာပါဘူး… ကို့ဟာကြီးက အကုန်မဝင်သေးဘူးနော်… ဟင်း… ဒီလောက်လေးပဲ ခဏလုပ်ပေးအုံးနော်…”
“အင်း… ကို သက်ခံနိုင်ရုံလေးလုပ်ပေးမှာ… ချစ်တယ် သက်ရယ်…”
“ဟင်း… ချစ်တယ်ကိုရယ်…. အင်းဟင်း… ကိုရယ်… အူး… ကို… သက်ရင်ထဲ… တစ်မျိုးကြီးပဲ… ဟင်း… ”
သက်ထားပြီးချင်နေပြီမှန်းသိလို့ ကျုပ်လဲ အရှိန်နည်းနည်းတင်လိုက်တယ်။
“အင်း… ဟင်း… ကို… သက် အားမရတော့ဘူး… နာပစေတော့ကိုရယ်… ကို့ဟာကြီး အဆုံးထိထည့်လိုက်တော့… အင်း… ဟင်း… အာ့… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ သက်ထားတောင်ဆိုတော့ လီးကို လိုးရင်း အဆုံးထိသွင်းလိုက်တယ်။ ဆောင့်တော့ မဆောင့်ဘဲ ခပ်သွက်သွက်လိုးတာ။
“သက်… ကို့ရဲ့သက်လေး… နာလို့လား…”
“ရတယ်ကို… အင်း… ဟင်း… လုပ်… အာ့… ဟင်း…”
သက်ထားကိုလေး တုန်ယင်ပြီး ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ ပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ စိမ်ထားပြီး နမ်းနေလိုက်တယ်။ သက်ထား ခဏနေတော့ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ကျုပ်ကို တစ်ဖွဖွ နမ်းတယ်။
“သက်လေး… ကောင်းရဲ့လား…”
“ဟင့်… သက် ကိုနဲ့တောင် မခွဲချင်တော့ဘူး… ဒါလုပ်တာ ဒီလောက်ကောင်းမှန်းမသိခဲ့ဘူး… ကို… သက်ကို ညှာနေရလို့… အားမရဘူးမလားဟင်…”
“အားရပါတယ်သက်ရဲ့… သက်အဖုတ်လေးက ကျပ်ထုပ်နေတာ… အခုတောင် ကို့လီးကို ညှစ်နေတာ… အရမ်းကောင်းတာပဲ… သက်အဖုတ်လေးက အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်…”
“ဟွန့်… နားရှက်စရာကြီး… ဘာတွေပြောနေတာလဲ…”
“လိုးတာမလို့… လိုးတယ်ပြောတာပေါ့… အခုထိရှက်နေတုန်းလား သက်လေးရ… လင်မယား လိုးတယ်ဆိုတာ မရှက်မှ ပျော်စရာကောင်းတာ… အဲ့လို့ ပြောမှ ပိုစိတ်ထတာ…”
“ဘယ်သူက သူ့မယားလဲ…”
“သက်လေ… အခုပဲ ကိုနဲ့လိုးနေတာ… ကို့မယား မဟုတ်သေးဘူးလား…”
“ဟင့်… ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်လေ… ”
“မိန်းမ… ကိုလိုးပေးတာ ကောင်းလား…”
“ကောင်းတယ်…”
“ကို့လီးကို ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တယ်…”
“ကို့ကို ယောက်ျားလို့ မခေါ်ချင်လို့လား…”
“မဟုတ်ပါဘူးကိုရ ဟီး ရှက်လို့… ယောက်ျား… ယောက်ျား… ယောက်ျား… ဟုတ်ပြီလား…”
“ကိုလိုးပေးတာကောင်းတယ်… ကို့လီးကိုကြိုက်တယ်လို့ပြောကွာ…”
“ဟွန့်… ယောက်ျားလိုးပေးတာကောင်းတယ်… ယောက်ျားလီးကြီးကိုလဲ အရမ်းကြိုက်တယ်… ခစ်ခစ်…”
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာမိန်းမရယ်… သက်လေး… ကို့ကိုလိုးပေးကွာ…”
“အင်… သက်က ဘယ်လိုလိုးပေးရမှာလဲ… ”
“ထ… ကို သင်ပေးမယ်…”
ကျုပ် သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အမှန်တော့ လီးမချွတ်ဘဲ သက်ထားကို လှိမ့်ပြီး အပေါ်တင်ပေးလိုက်လို့ ရပေမယ့် သက်ထားကို အရှက်ကုန်ပြီး ကျုပ်နဲ့အတူ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပျော်စေချင်တာလို့ တမင်ချွတ်လိုက်တာ။ ကျုပ်ပက်လက်လှန်ပြီးလီးကိုထောင်ထားလိုက်တယ်။ သက်ထား ကျုပ်လီးကိုကြည့်ပြီး
“ဒီလောက်ကြီးတဲ့ ကို့လီးကြီး သက်ဟာထဲဝင်တာကို မနာတာ အံသြဖို့ကောင်းတယ်နော်…”
“သက်ရဲ့ ဘယ်ဟာထဲဝင်တာလဲ…”
“ဟွန်း… သက်အဖုတ်ထဲဝင်တာကွာ…”
“သက်စောက်ပက်ထဲ ဝင်တာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟုတ်တယ်… သက်စောက်ပက်ထဲ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ ကို့လီးကြီး တစ်ဆုံးဝင်ပြီး လိုးတာကို မနာတာ သိပြီးလား… ဟွန့်… ပြွတ်… ပြွတ်… အခုသက်က ကို့ကိုဘယ်လိုလိုးပေးရမှာလဲ…”
“သက် ကို့လီးပေါ်… တက်ခွလိုက်…”
သက်ထား ကျုပ်လီးပေါ် တက်ခွထိုင်တယ်။
“ကို့လီးကို ကိုင်ပြီး သက်စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိထည့်လိုက်… အင်းဟုတ်တယ်… ကောင်းလိုက်တာ သက်ရယ်…”
“ဟင်း… ကိုရယ်… အပြည့်အသိပ်ပဲ…”
သက်ထား ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ကာ ဖိထိုင်ရင်း မျက်လုံးလေး စဉ်းကျသွားတယ်။
“သက် ဖီးလ်တက်နေတာလေးက ချစ်စရာလေးကွာ… သက် စိတ်တိုင်းကျ… အားရအောင် လိုးပေးနော်…”
“ဟုတ်… အင်း… ဟင်း… အင့်… ဟင်း…”
“ဟုတ်တယ်သက်… အူး… ချစ်လိုက်တာကွာ… ဟုတ်တယ်….အဲ့လို မွှေလိုး… ပြီးရင်… ဖင်လေးမြှောက်ပြီး ဆောင့်…”
“ဒီလိုလားကို… အင့်… ဟင်း… ကိုရယ်… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
“ဟုတ်တယ်… သက်ခံနိုင်ရုံပဲဆောင့်ပါကွာ… ”
“ခံနိုင်တယ်ကိုရဲ့… သက် အရမ်းကောင်းနေတာ… ဟင်း… ဟင်း… ကို့လီးက ဘာလို့ အဲ့လောက်ကောင်းနေရတာလဲကွာ… အီး… ”
သက်ထား အရှိန်ရလာတော့ ကျုပ်လီးကို ဖင်လေးမြှောက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတယ်။ သူ့ရဲ့ နို့ဝိုင်းဝိုင်းလေးက ခါရမ်းနေလို့ ကျုပ် သူ့နို့တွေကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သိပ်အားမရပေမယ့် ကိုယ်ကောင်းရေးထက် သက်ထား ကောင်းဖို့ လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး။ သက်ထားကိုယ်လေး တုန်သွားကာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျလာပြန်တယ်။ သက်ထားမှာ ရှက်တဲ့အမူအရာ လုံးဝမရှိတော့ဘူး။ သက်ထား လီးစွပ်လျှက်ကြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချက အမောဖြေရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုဖက်ထားပြီး ပြန်နမ်းပေးတယ်။
“မောသွားပြီလား… သက်လေး… ”
“မောပါဘူး… အရမ်းကောင်းတာ… ကို့ကို ပိုချစ်သွားပြီကွာ…. သက် ကိုနဲ့မခွဲနိုင်တော့ဘူး… ဟင့်… ကိုနဲ့လိုးရတာအရမ်းကောင်းတာပဲ… သက်ကိုပစ်မထားပါနဲ့နော်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပစ်မထားပါဘူးကွာ… သက်ကို မကြာမကြာ လာလိုးပေးမှာ…”
“ပြီးရော… ကို အားမရဘူးမလား… သက်ကိုမညှာနဲ့တော့နော်… သက်ခံနိုင်ပါပြီ… ကို သက်ကို အားရအောင် စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးနော်… သက် ဘယ်လိုပုံစံနေပေးရမလဲ…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ သက် ကို့ကို ကုန်းပေးနော်…”
“ဟုတ်… ကို့စိတ်ကြိုက်ပြင်ယူနော်… သက်က တစ်ခါမှ ကုန်းမပေးဖူးဘူး… ပြွတ်…”
သက်ထား ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က ထသွားတော့ ကျုပ်လီးလဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဘေးမှာ လေးဘက်လေးထောက်ပြီး ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ ခါးလေးကို ခွက်သွားအောင် ဖိချလိုက်တယ်။ သက်ထားကလဲ ကျုပ်ပြင်ပေးတဲ့အတိုင်း အလိုက်သင့်နေပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ် သူ့နောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံ နေရာယူလိုက်ပြီး နောက်မှာ ပြူထွက်နေတဲ့ သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ် ဟဟလေးထဲကို ကျုပ်လီး ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်…”
“သက်… ကိုကြမ်းကြည့်မယ်နော်… သက် မခံနိုင်ရင်ပြော…”
“ကြမ်းချင်သလောက်ကြမ်းကိုရာ… သက် ရအောင်ခံပေးမယ်… သက်နဲ့လိုးရတာ အားမရဘူးလို့ အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး… ကို့မယားကို ကို့စိတ်ကြိုက်လိုးပါ ယောက်ျားရယ်….”
“ဒါဆိုလဲ… ကြမ်းပြီကွာ…”
ကျုပ် သက်ထားကို ခါးကိုင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးတယ်။ သက်ထား ခေါင်းလေးကိုခါရမ်းနေတာပဲ။ ကျုပ် တရစပ် ဆောင့်လိုးတာ သက်ထား ခဏခဏပြီးတယ်။
“ဟင်း… ဆောင့်… ဆောင့်… အ… ဟား… အီး… ထွက်ပြန်ပြီ… ကိုရေ… အင်း… ဟင်း… သက်အထဲမှာပြီးပေးနော်… အင်း… ဟင်း… သက်… ကလေးလိုချင်တယ်… အင်း… ဟင်း… ”
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တဲ့… ငါ့မယားစောက်ပက်… ကို့မိန်းမ သက်ရဲ့စောက်ပက်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… ထည့်ပေးမယ်… အေးကိုယ်စား… သက် ကို့အတွက်ကလေးမွေးပေး… ”
“မွေးပေးမယ်… လိုး… သက်စောက်ပက်က ကို့အတွက်… အင်း… ဟင်း… ”
သက်ထား လက်တောင်မထောက်နိုင်တော့ဘဲ အိပ်ယာပေါ် ပါးအပ်ပြီး ဖင်ပူးတောင်းလေးဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခွပြီးကြုံးလိုးတယ်။ သက်ထား နောက်တစ်ကြိမ် ပြီးဖို့တာစူလာတော့ ကျုပ်လဲ အားကုန်ဆောင့်ပြီး သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ လီးရည်တွေကို သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်နေရင်း သက်ထားစောက်ဖုတ်က ပွစိပွစိနဲ့ ကျုပ်လီးကို ညှစ်နေလို့ နှစ်ချက်သုံးချက် ဆောင့်လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မောသွားတာမို့ သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲကနေ လီးချွတ်ကာ သက်ထားဘေးမှာလှဲလိုက်တော့ သက်ထားလဲ တစောင်းလေး အမောဖြေနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်အနားတိုးလာကာ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး ပျော့နေတဲ့ကျုပ်လီးကို ကိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းတယ်။
“မောသွားပြီလားကို…”
“အင်း… ခဏအမောဖြေပြီးရင် သက်ကို ထပ်လိုးအုံးမှာ လိုးလို့မဝသေးဘူး…”
“ခစ်ခစ်… ကို့လီးကဖြင့် ပျော့နေပြီ…”
“ခဏနေ ပြန်တောင်လာမှာပေါ့သက်ရဲ့… သက်ရော အားရရဲ့လား…”
“မေးမှမေးရက်တယ်… အားရလွန်းလို့ ကိုလိုးပေးတာ စွဲသွားပြီ… သက်ကို ပစ်မထားပါနဲ့နော်… သက်ကို မကြာမကြာလာလိုးပေးပါနော်…”
“လိုးပေးမှာပေါ့သက်ရယ်… ကိုအခုလို အေးမသိအောင် သက်ကိုချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ဖွင့်ပြောပြတာ မအံ့သြဘူးလားဟင်…”
“ကို သက်ကို ချစ်ခဲ့တာကို သိရတာတော့ အံ့သြတယ်… ကျန်တာတော့ မအံသြပါဘူး… ကိုက ရွှေရင်အေးခွင့်မပြုဘဲ… သက်ကို ဒါတွေဖွင့်ပြောမှာမှမဟုတ်တာ… ပြီးတော့ ရွှေရင်အေးက သက်ကို အချစ်ဦးလေးနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါးလည်ခဲ့လို့တောင် မှာလိုက်သေးတယ်…”
“ဒီလိုလား… ကိုလဲ သက်ကို အရင်ကချစ်မိခဲ့တာတွေ ဖွင့်ပြောမယ်လို့ပဲ တွေးထားတာ ဒီအခြေအနေအထိ ရောက်လာမယ် မထင်ဘူး… ကိုတို့အချစ်တွေကို မြိုသိပ်ထားရတာ အရမ်းကြာသွားလို့ ပေါက်ကွဲမိတာ နေမယ်နော်…”
“အွန်း… သက်ကတော့ ကိုယ်နဲ့အခုလိုဖြစ်မိတာ… နောင်တမရဘူး… ပျော်တောင်ပျော်သေးတယ်… သက်က တစ်ဖက်သတ် ချစ်ခဲ့တယ် ထင်ခဲ့တာ… အခုလိုကိုက သက်ကိုချစ်မှန်းသိရတာ အရမ်းပျော်တာပဲ… အရမ်းလဲဝမ်းနည်းတယ်…”
“သက်ရယ်… ကိုက အေးကို အရမ်းချစ်လို့ သက်ကို မတတ်သာပဲ လက်လွှတ်ခဲ့ရပေမယ့်… သက်ကိုလဲ ကိုက အရမ်းချစ်တာ… ယုံလားဟင်…”
“ယုံပါတယ်ကိုရယ်… ကိုက အေးကိုအရမ်းချစ်သလို… သက်ကိုလဲ အထီးမကျန်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး စည်းထဲကနေ ဂရုစိုက်ခဲ့တာပဲ… ဒါနဲ့နေပါအုံး ရွှေရင်အေးက အရင်က ကို့ကို ဘယ်သူနဲ့မှ ခွဲဝေပြီး မချစ်ပါဘူး… အခုမှ ဘယ်လိုကြည်ဖြူသွာတာလဲ…”
“ဟင်း… အေးက သက်နဲ့တင်မဟုတ်ဘူး… ကိုယ်တို့အိမ်ထောင်ရေးမထိခိုက်နိုင်တဲ့… အိမ်ထောင်မရှိတဲ့ စိတ်ချရတဲ့သူတွေဆို… သူက လွှတ်ပေးနေကျ… အေးက အခု အဲ့ဒါကိုဝါသနာ တစ်ခုလိုဖြစ်နေပြီ…”
“အယ်… ဘယ်လိုတောင်လား…”
“အင်း… ကိုကလဲ ကို့ကို အေးက အဲ့လိုလုပ်ပေးနေလို့လားမသိဘူး… အေးကို ပိုပိုချစ်လာတာလေ… လင်မယားဆက်ဆံရေးလဲ ပိုပြီးနွေးထွေးလာတယ်… ဒီတော့ အေးကလဲ ကို့ကို ဘယ်သူနဲ့လွှတ်ပေးရမလဲပဲ စဉ်းစားနေတာ… ဒါပေမယ့် သက်နဲ့ကျတော့ မတူဘူး… ကို့ကို သက်ကိုချစ်ခဲ့လားဆိုပြီး… အတင်းအစ်အောက်မေးတော့တာ…”
“ဟုတ်လား…”
“အင်း… ကိုလဲ အစကတော့ သက်ကိုအရင်ချစ်မိတာသိရင် အေး အူတိုမှာစိုးလို့ ဝေ့ဝိုက်ပြီးဖြေတာပေါ့… နောက်တော့ လိမ်လို့မရတော့ဘူးဆိုပြီး… သက်နဲ့ဆုံပြီးနောက် ချစ်မိသွားလို့ သက်ကို လိုက်ရှာမိတာတွေကို ပြောပြဖြစ်တယ်… အေးက အူမတိူတဲ့အပြင် သက်ကလဲ ကို့ကိုချစ်မိပြီး ကိုနဲ့ဆုံဖို့ ရှာနေခဲ့တာဆိုတာ သိရတော့ ကို့ရင်ထဲမှာ အရမ်းကြေကွဲရတယ် သိလား…”
“သက်လဲအတူတူပါပဲ… ကံကြမ္မာက ဒီလိုဖန်လာတော့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ကိုရယ်…”
“အင်းပေါ့… အေးကလေ သူကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မချစ်ရဘူးဆိုပေမယ့် သက်ကိုတော့… ချစ်လို့ရတယ်တဲ့… သိလား… အဲ့ဒါကြောင့်ကိုလဲ သက်ကို အနှစ်နှစ်အလလ မြိုသိပ်ခဲ့ရတာတွေ ဖွင့်ပြောဖြစ်သွားတာ… ”
“ရွှေရင်အေးမက တော်တော် ပြောင်းလဲသွားတာပဲ… ဘယ်လိုကြောင့် ပြောင်းလဲသွားရတာလဲ ပြောပြပါလား…”
“ဒါတော့ သက်ကိုယ်တိုင် အေးကိုမေးကြည့်လေ…”

(အခန်း ၁၄/၆)

“ဟုတ်ပါပြီ… ခစ်ခစ်… ကို့လီးကြီးပြန်မာလာပြန်ပြီ…”
“သက်က ကို့လီးကို ဆွနေမှတော့ မာပြီပေါ့… သက် လီးစုပ်ဖူးလားဟင်… ကို့လီးကို စုပ်ပေးချင်လား… ”
“စုပ်ပေးမယ်လေ… ကို့ကို အရမ်းချစ်လို့စုပ်ပေးမှာ… သိလား… သက် တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးဘူး… သက်ကို သင်ပေးနော်…”
“အင်း… သင်ပေးမယ်… သက်စောက်ဖုတ်ကိုလဲ ယက်ပေးမယ်… ပြီးရင် သက်စောက်ဖုတ်ကို ပြဲအောင် ကို့လီးနဲ့ လိုးခွဲပစ်မယ်… ဟီး…”
“လိုးခွဲကွာ… အရင်က ဟိုလူလုပ်တာ နာတာကြီးသတိရပြီး ကြောက်တာ… အခုတော့ မကြောက်တော့ဘူး… သက်ချစ်တဲ့ ကို့လီးနဲ့သာလိုးရင် ပြဲပြဲကွကွဲ ခံမှာပဲ… ခစ်ခစ်…”
“ချစ်လိုက်တာ… သက်ရယ်… သက်စောက်ဖုတ်လေး ပြပါအုံး… ကိုလိုးလိုက်တာ တော်တော်ပြဲသွားပြီလားလို့…”
“အွန်း ပြမယ်… ”
“မရှက်တော့ဘူးလား… ”
“မရှက်တော့ဘူး… ကိုနဲ့ဆို ဘာမှမရှက်တော့ဘူး… သိလား… ချစ်လို့ သက်တစ်ကိုယ်လုံးကို ကို့ကို အပိုင်ပေးလိုက်ပြီ…”
“ဒါဆိုထ… ကိုယ့်မျက်နှာနားကပ်ပြီး သက်စောက်ပက်ကို ဖြဲပြ…”
“ခစ်ခစ်… ပြမယ်… သက်စောက်ပက်ကို ဖြဲပြီး သေသေချာချာ ပြမယ်…”
သက်ထား ထထိုင်ပြီးထိုင်လိုက်တယ်။
“ကို့လရည်တွေ ပြန်ထွက်ကျကုန်ပြီ… နှမြောစရာကြီးကွာ…”
သက်ထား သူ့စောက်ဖုတ်က ကျုပ်လီးရည်တွေကို လက်နဲ့သပ်ယူပြီး ပါးစပ်ထဲထည့်နေသေးတယ်။
“ကို့လရည်အရသာက တစ်မျိုးလေးပဲ… ခစ် ခစ်…”
ပြီးမှ သက်ထား ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွတယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာနားကပ်ပြီး ဖြဲပြတယ်။
“ကြည့်… ကို့လီးကြီးနဲ့လိုးထားတာ သက်စောက်ပက်လေး တော်တော်ပြဲသွားပြီ… တွေ့လား… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့ကွာ… အဲ့လို ပြဲနေတဲ့စောက်ပက်လေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… ပြွတ်… ရှလွတ်… ”
“ဟင့်… ကိုရယ်… ကိုနဲ့ဆို သက်စောက်ပက်ထဲက ကို့လီးကိုမချွတ်တမ်း အလိုးခံမိတော့မှာပဲ… ကို့လီးစုပ်အုံးမယ်လေကိုရယ်… ကိုက သက်စောက်ပက်ကို အရင်ယက်နေတော့ ဘယ်လိုစုပ်ရတော့မလဲ..”
“ပြွတ်… သက်စောက်ပက်က ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး… မနေနိုင်ဘဲ ယက်မိတာပေါ့… ပြွတ်… ပြွတ်… သက် ပြောင်းပြန်လှည့်ပြီး ခွထိုင်လိုက်… ”
သက်ထားလဲ ကျုပ်ပြောသလို ပြောင်းပြန်ခွထိုင်တယ်။
“ဒီလိုလား… ”
“အဲ့မှာ ကို့လီးကို ကုန်းပြီးစုပ်… ကိုက သက်စောက်ပက်ကိုယက်မယ်…”
“ဘယ်လိုစုပ်ရမှာလဲ… သင်ပေးအုံးလေ…”
“ရေခဲချောင်းစုပ်သလိုပဲ… လီအရင်းကို လက်လေးနဲ့ကစားပြီး သက်ပါးစပ်ထဲ လီးကို သွားနဲ့မခြစ်မိအောင် နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ငုံနိုင်သလောက်ငုံပြီးစုပ်… ဟုတ်ပြီလား… သက် ပါးစပ်ကို သက်စောက်ပက်လို့သဘောထားပြီး ကို့လီးကို စုပ်ရင်းနဲ့ လိုးပေး… လျာလေးတွေနဲ့ ဒစ်ဖျားလေးကို ကစားပေး…”
“ပြီးရောကွာ… စုပ်တော့မယ်… ကို့လီးက ချစ်စရာကြီး… ပြွတ်…”
“သက်… တအားလဲ လောဘမကြီးနဲ့နော်… လည်ချောင်းထဲဝင်သွားရင် အသက်ရှူကျပ်ပြီး သီးတတ်တယ်…”
“အွင်း… ပြွတ်… အု… ပြွတ်… ပြွတ်… ဟား… ရှလွတ်… စုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဘာလို့ တစ်ဝက်တောင်ငုံလို့မရတာလဲ… ဟင်း… ပြွတ်… ပလွတ်… ပလွတ်… အု… အဟွတ်… အဟွတ်…”
“ကောင်းလိုက်တာသက်ရယ်… ရသလောက်ပဲ စုပ်ပါသက်ရယ်… သီးပြီမလား…”
“ရပါတယ်… ကို့လီးကြီးက စုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… အွင်း… ဟင့်… တစ်ချောင်းလုံ မျိုချင်တာ… ပြွတ်… ပလွတ်… ပလွတ်… အု… အဟွတ်.. ဟွတ်…”
“နောက်ကျ မျိုနိုင်မှာပါ သက်ရဲ့… ဖြည်းဖြည်းကျင့်ရတာပေါ့… အေးတောင် ဒီလိုပဲ ကျင့်ယူရတာ…”
“ဟင့်… ရွှေရင်အေးက ကို့လီးကို တစ်ချောင်းလုံး မျိုနိုင်တယ်ပေါ့… ပြွတ်… ဟင့် မရဘူးကွာ… သက်လဲ မျိုနိုင်ရမယ်… ပြွတ်… အွင်း… ပလွတ် ပလွတ် ”
ကျုပ်လဲ သက်ထားစိတ်ကြိုက် လွှတ်ပေးထားလိုက်ရင်း သူ့စောက်ပက်ကိုပဲ ဖိယက်နေလိုက်တော့တယ်။ သက်ထားတစ်ယောက် ကျုပ်လီးကို စုပ်တာ မရပ်ချင်တော့လို့ ကျုပ်ချော့မော့ပြီး အရမ်းလိုးချင်လို့ပါဆိုပြီး တားယူရတယ်။ သက်ထားကို ခုတင်အောက်ဆင်းစေကာ စားပွဲကို လက်ထောက်ကုန်းစေကာ နောက်ကနေလိုးတယ်။ သက်ထားကလဲ ကောင်းမှန်းသိသွားတော့ ကျုပ်လိုချင်တဲ့ပုံစံအကုန် နေပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုံစံစုံအောင်ကို ထိန်းပြီးလိုးတယ်။ တစ်ချီပြီးတော့ ကျုပ်ရောသူရော နားလိုက်ကြတယ်။ ထပ်လိုးရင်ရသေးပေမယ့် ရင်အေးအတွက် အားချန်ထားချင်သေးတာ။ ကျုပ်ချစ်တဲ့ ဇနီးချောလေး အူမတိုဘူးဆိုပေမယ့် အူများတိုနေမလားလို့တောင် တွေးမိသေးတယ်။ ကျုပ်တို့ အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကာ အနမ်းတွေပေးတော့ သက်ထားက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လာပွတ်သပ်သေးတယ်။
“ချစ်လိုက်တာ… အိမ်ကျ လိုးအုံးမှာလား…”
“လူလစ်ရင် လိုးမှာပေါ့…”
“ပြီးရောကွာ… အိမ်ကျ ကိုလိုးချင်တဲ့အချိန် လိုးလို့ရအောင် အဝတ်အစားလဲပြီးရင် ပင်တီမဝတ်တော့ဘူး… ခစ်ခစ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…  ပြွတ်… ပြွတ်…”
ဒီလိုနဲ့ သက်ထားနဲ့ ကျုပ်အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ သက်ထားက အိမ်မှာဆင်းမနေခဲ့ဘဲ မနက်ဖြန်မနက် ပြန်မှာမို့ မေမေတို့ကိုနှုတ်ဆက်ဖို့ လိုက်အုံးမယ်တဲ့လေ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို မှာစရာလေးရှိလို့ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့မှာကားရပ်ကာ ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ရင်အေးကို ရုတ်တရတ် လွမ်းလာသလိုပဲ။ ကျုပ် အိမ်ထဲဝင်တော့ မီးဖိုခန်းထဲကနေ ယောက္ခထီးကြီး ထွက်လာတယ်။ မျက်နှာတော့ သိပ်မကောင်းဘူး။ ဒီအချိန်ဆို သမီးလေးက လမ်းမှာထွက်ဆော့နေပြီဆိုတော့ အိမ်မှာ သားအဖ နှစ်ယောက်တည်း။ ရင်အေးတို့သားအဖ ဘာဖြစ်တာလဲ။ အဆင်မပြေဘူးလား။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးအဖေကို မမေးတော့ဘဲ ရင်အေးရှိတဲ့ မီးဖိုချောင်ဆီတန်းဝင်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်က အမြန်ဝင်လာတာမို့ ရင်အေးလှည့်ကြည့်ချိန်မှာ ကျုပ် သူ့အနားရောက်လို့ သူ့ကိုယ်လေးကို နောက်ကနေတင်းတင်းဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်ကို တင်းနေအောင်ပြန်ဖက်ထားတယ်။
“ကို… ပြန်ရောက်တာ စောလိုက်တာ… သက်ထားရော…”
“သက်ထားက မေမေတို့ကို လိုက်နှုတ်ဆက်ဖို့ ကားပေါ်မှာနေခဲ့တယ်… ကို အေးကိုအရမ်းလွမ်းလို့ စောစောပြန်လာခဲ့တာ သိလား….”
“သက်ထားက ကို့အနားမှာဆိုတော့ အေးကိုရောသတိရလို့လား…”
“ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲအေးရယ်… သတိရတာပေါ့… သတိရလွန်းလို့ စောစောပြန်လာခဲ့တာ… ပြောတော့ အူမတိုဘူးဆို… အခုကျ အူတိုနေပြီမလား…”
“ဟင့်… အေး လဲမသိတော့ဘူး… သက်ထားကို ကိုကအေးထက်ပိုချစ်သွားမှာ ကြောက်တယ်… အေး ကိုနဲ့သက်ထားကို အတူလွှတ်လိုက်မိတာ နောင်တရနေတာ…”
“အရူးလေး… ကိုက အေးထက် ဘယ်သူ့ကိုပိုချစ်ရမှာလဲ… ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ အေးနဲ့သမီးလေးထက် ပိုချစ်ရမယ့်လူ မရှိဘူး သိရဲ့လား… ချစ်တယ်ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟင့်… အေးလဲ သိပါတယ်… အေးက ကို့အချစ်ကို နည်းနည်းလေးတောင်ဖဲ့မပေးချင်ဘူး… အေးလဲ ခံနိုင်ရည်ရှိမယ်ထင်တာ… ပြီးတော့မှ တွေးပြီး စိတ်ပူနေရရော… သိလား…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… စိတ်ချနော်… ကို့နှလုံးသားထဲမှာ အေးတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်… ကျန်တဲ့သူတွေက ကို့ရင်ထဲရောက်လာပေမယ့် နှလုံးသားထဲကို မရောက်ဘူး… စိတ်ချနော်… ကို သူတို့ကိုချစ်တာ… အေးကိုချစ်တာထက် အပုံ တစ်သန်းပုံ တစ်ပုံတောင်မရှိဘူးသိလား…”
“တကယ်ကြီးလား… ”
“အင်းပေါ့ အေးရဲ့… ကို့ရဲ့အေးလေးကို ကိုက သိပ်ချစ်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ခစ်ခစ်… အခုမှပဲ အေးရင်ထဲက အလုံးကြီးကျသွားတော့တယ်…”
“အလုံးကြီးကျသွားရင် အချောင်းကြီးထည့်ပေးမယ်… လာ…”
“အာ… ခုချက်ချင်းကြီးလား… သက်ထားစောင့်နေတယ်ဆို…”
“အင်းလေ… ကိုက အေးကိုအရမ်းလွမ်းလို့… သက်ထားနဲ့တောင် ဆက်မလုပ်ဘဲ ရပ်ပြီးပြန်လာတာ… သိလား… လာကွာ… မြန်မြန်လေး လုပ်မယ်…”
“ခစ်ခစ်… အဲ့လောက်တောင် အေးကိုလွမ်းတာလား… ချစ်လိုက်တာ… ကို့သဘောကွာ… ဟိုဘေးကိုပဲသွားရအောင်…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး အိမ်ဘေးက အဝတ်လှန်းတဲ့ နေရာလေးမှာပဲ ခပ်မြန်မြန်တစ်ချီလိုးကြတယ်။ ခပ်မြန်မြန်ဆိုတဲ့အတိုင်း စုပ်တာ ယက်တာတွေ ဘေးချိတ်ပြီး ထမိန်လှန်ပြီး တန်းလိုးရတာ။ ကျုပ်အတွက်ဆို အမြဲအသင့်ဖြစ်နေတဲ့ရင်အေးကလဲ ကျုပ်သူ့ကို မီးဖိုထဲမှာ ဖက်ပြီး ချစ်တဲ့ကြောင်း လွမ်းတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောကတည်းက သူ့စောက်ဖုတ်က စိုနေပြီမို့ တန်းလိုးရုံပဲ။
“သက်ထားစောက်ဖုတ်က ကျပ်ပေမယ့်… မေမေနဲ့ပြီးရင် အေးနဲ့လိုးရတာ အကြိုက်ဆုံးပဲ သိလား… အရမ်းချစ်တော့ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်… ပြွတ်…”
“ဟင်း… အေးကလဲ ကိုမှ ကိုပါပဲ ကိုရယ်… ကို့လီးကလွဲရင် ဖေဖေနဲ့တောင် ကို့လောက်အားမရဘူး မပျော်ဘူး သိလား… ဟင်း… လိုးကိုရယ်… ပြီးရင် သက်ထားနားမှာ နေပေးလိုက်အုံးနော်…”
“ခုနကပဲ အူတိုနေပြီး… အခုကျမတိုပြန်ဘူးလား…အေးရ…”
“ဟင်း… ဟင့်အင်း… ကိုက သူနဲ့အတူရှိတာတောင် အေးကိုလွမ်းနေတာဆိုတော့… အေး အရမ်းပျော်ပြီး… အူလဲမတိုတော့ဘူး… ဟင်း… ဟင်း… ဟိုကိစ္စကိုပြောလိုက်သေးလားဟင်… သူ့လင်နဲ့ကွဲလာရင် အိမ်မှာခေါ်ထားပြီး… အတူပေါင်းမယ်ဆိုတာလေ…”
“မပြောပါဘူးကွာ… အေးခွင့်ပြုတဲ့အကြောင်းပဲပြောတာ… အေးကခေါ်ထားရင်တောင် ကိုက သဘောမတူပါဘူး… ကို အေးနဲ့တစ်တန်းတည်း ဘယ်သူ့ကိုမှမချစ်နိုင်ဘူး… ကိုတို့မိသားစုကြားထဲကိုလဲ ဘယ်သူမှ အဝင်မခံဘူး… သိလား… ”
“ဟင့်… ချစ်လိုက်တာ အေးရဲ့အသက်ဗူးလေးရာ… အေး အရမ်းပျော်တာပဲ…”
“ဒါနဲ့ ခုနက အဖေမျက်နှာမကောင်းဘူး… ဘာဖြစ်တာလဲ…”
“ဟီး… အေးက ကိုနဲ့သက်ထားကို အူတိုပြီး စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့မကပ်ဖြစ်နေတာ… အဲ့ဒါ ဖေဖေက သမီးလေးလစ်တုန်း လုပ်ချင်လို့တဲ့… အဲ့ဒါ အေးလဲ… စိတ်မပါတာနဲ့ ငြင်းလိုက်တာ…”
“ဒါကြောင့်ကိုး… အဖေ သနားပါတယ်အေးရယ်… ပြီးရင်ချော့လိုက်အုံး…”
“အင်းပါ… ကိုသွားရင်ချော့ပြီး ဖေဖေတစ်ချီပြီးအောင်စုပ်ပေးလိုက်မယ်… အေးပြီးတော့မယ်… ဆောင့် ကို… ကိုလဲပြီးလိုက်တော့နော်…”
“အင်း… ချစ်တယ်နော် အေးလေး… ပြွတ်…”
“အွန်း… ပြွတ်… အရမ်းချစ်တယ် ကို…”
ကျုပ် ရင်အေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပြီး မြန်မြန်ပဲ ပြီးလိုက်ကာ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် အနမ်းလေးပေးပြီး ရင်အေးအနားက မခွာချင်ခွာချင်ခွာခဲ့ရတယ်။ ရင်လေးလက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပြီး မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင် လွှတ်ခဲ့ရတယ်။ ပြီးလို့ ကားဆီပြန်ရောက်တော့
“ဟင်းဟင်း… မှာစရာရှိတဲ့လူကလဲနော်… ခစ်ခစ်… ”
“သက်ကလဲကွာ…”
“ခစ်ခစ်… ဟုတ်ပါပြီ… သွားစို့…”
ကျုပ်မေမေတို့အိမ်ကို ကားထားပြီး သက်ထားက မေမေနဲ့မမကို နှုတ်ဆက်ရင်း စကားစမြည် ပြောကြတယ်။ မေမေတို့က ထမင်းစားပြီးမှပြန်ရမယ်ဆိုပြီး အတင်းဆွဲထားလို့ သက်ထားနဲ့ကျုပ် ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ရတယ်။ ကျုပ်ကတော့ နည်းနည်းပဲစားတာပါ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ည၈နာရီလောက် ဖြစ်နေပြီ။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင် ဘုရားဝတ်ပြုဖို့ အခန်းထဲဝင်သွားပြီ။ သမီးလေးကတော့ သူ့အခန်းထဲမှာ စာကျက်နေတဲ့အသံလေးကြားရတယ်။ ကျုပ်နဲ့သက်ထား ရေချိုးပြီး ကျုပ် ရင်အေးနဲ့အတူ ထမင်းစားတော့ သက်ထားက ထမင်းဝိုင်းမှာ လိုက်ထိုင်ပြီး စကားပြောတယ်။
“ဟဲ့… သက်ထား… တော်တော်မှပျော်ခဲ့ရဲလား… နင့်ချစ်ချစ်နဲ့ လည်လည်သွားရတာ… ခစ်ခစ်…”
“ဟွန်း… ကောင်မစုတ် ရွှေရင်အေး… နင် ငါ့အကြောင်းတွေဖော်ကောင်လုပ်တာပေါ့လေ… ခစ်ခစ်…”
“ငါကဖော်ကောင်လုပ်ရုံလုပ်တာ… နင်တို့က ဟိုတယ်မှာသွားပြီး… တူးဖော်ကြတာဆို… ခစ်ခစ်…”
“မသိခက်မယ်နော်… ရွှေရင်အေး… နင့်လင်ကို… ငါ့အရသာပေးမြည်းတာမလား… ဟွန်း….”
“မဟုတ်ပါဘူး အသက်လေးရယ်… ကို့ဟာကြီးကို နင့်ကို ပေးမြည်းတာပါ ခစ်ခစ်… ချိုလား…”
“မချိုဘူး… ညှီဆိမ့်ဆိမ့်လေး…”
ကျုပ်တို့တွေ ထမင်းဝိုင်းမှာ စကားဖောင်ဖွဲ့ရင်း ရယ်နေမိကြတယ်။ အကျယ်ကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး ခပ်တိုးတိုးပြော၊ ခပ်တိုးတိုးရယ်ပေါ့။ စားပြီးကြတော့ အိမ်ထဲမှာ စကားပြောလို့မကောင်းဘူးဆိုပြီး အိမ်အပြင်ထွက်ကာ ခြံထဲမှာ ဖျာလေးတစ်ချပ်ခင်းပြီး အတူထိုင်လျှက် လက်ဖက်သုပ်နဲ့ ရေနွေးကြမ်းစားသောက်ရင်း ဆက်ပြီး စကားပြောကြတယ်။
“ဟဲ့ သက်ထား… ဒီမှာ ငါတို့ပဲရှိတော့တဲ့ဟာ… ကို့အနားကပ်လေ… ကို့အပေါ်တက်ထိုင်ချင်လဲရတယ်…”
“ဟီး… အားနာစရာကြီး ရွှေရင်အေးရယ်… ထိုင်မယ်… ခစ်ခစ်…”
ပြောရင်း သက်ထား ထလာပြီး တင်ပျဉ်ခွေထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါ်တက်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်နေတာမို့ သက်ထားခြေထောက်တွေကို သူ့ပေါင်ပေါ်တင်ထားပေးတယ်။
“ပြောပါအုံး… နင်တို့အိမ်ထောင်ရေးအကြောင်း… ဖုန်းထဲကပြောရတာ သိပ်အားမရဘူး… သက်ထားရယ်… ကိုဇော်မြင့်က ခြေရှုပ်နေတယ်ဆို…”
“အခုနေပြန်စဉ်းစားတော့… ငါ့အပြစ်လဲမကင်းဘူးဟ… ငါကသူ့ကို သာယာမှုမပေးတော့ အပြင်မှာ အပျော်ရှာတာ နေမှာပေါ့…”
“နင်သူ့ကို ပေးလိုးတယ်မလားဟ… ဘယ်လိုသာယာမှု မပေးတာလဲ…”
“ဒီလိုဟာ… မင်္ဂလာဦးက နင်တို့လဲရှိပါတယ်… သူက မူးမူးနဲ့ ငါ့ကို အတင်းတက်လုပ်တာ… ငါ့မှာ နာလွန်းလို့ မျက်ရည် ပေါက်ပေါက်ကျပြီး အံကြိတ်ခံရတာ…”
“ဘာတက်လုပ်တာလဲ… မူးမူးနဲ့တက်လိုးတာလား…”
“ဟုတ်တယ်ဟေ့… မူးမူးနဲ့ ငါ့စောက်ပက်ကို တက်လိုးတာ… နင်တို့လင်မယား တစ်လေသံထဲတွေပဲ… ဟွန်း… အဲ့ကစ သူလိုးမယ်ဆို ငါကြောက်နေတော့တာ… ဒါပေမယ့်လဲ ကိုယ့်လင်ဖြစ်နေတော့… မခံပေးလို့ကမဖြစ်တော့… အံကြိတ်ခံရတာ ရွှေရင်အေးရ…”
“သူက နင့်ကို နို့လေးကိုင် စောက်ဖုတ်လေးနှိုက်ပြီး စောက်ရည်ထွက်လာအောင် အရင်မလုပ်ဘူးလား…”
“နောက်နေ့ကျ မမူးတော့… သူလဲ ငါ့ကို နို့ကိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်နှိုက်ဖို့ကြိုးစားတယ်လေ… ငါက နာဖူးလို့ကြောက်တာရော… ရှက်တာရော… မချစ်လို့ စိတ်မပါတာရောပေါင်းပြီး စောက်ဖုတ်ကို အကိုင်ကိုမခံတာဟ… အတင်းဖယ်ထုတ်ပြီး ဒီအတိုင်းလိုးခိုင်းတာ… ဒီတော့ ငါပဲထပ်နာ… ထပ်နာတော့လဲ သူအိပ်ယာထဲမှာ ဘာပဲတောင်းဆိုဆို အကုန်ငြင်းတာပဲ… မြန်မြန်လိုးပြီးအေးတာပဲဆိုပြီး… ထမိန်ပဲ လှန်ပေးလိုက်တာ…”
“ဒါကြောင့်ကိုး… ကိုနဲ့လိုးတုန်းကရော…”
“မတူဘူးလေဟာ… ဖိုးတေက �ငါ ချစ်ရတဲ့သူလေ… ဒီတော့ စိတ်ကပါတယ်… နာတာကြီးကိုလဲ ကြောက်နေတုန်း… နင့်ယောက်ျားအကြောင်း နင်အသိဆုံးမလား… ငါ့ကို အစွမ်းကုန်ယုယပြီး စိတ်ပါလာအောင်… စောက်ဖုတ်ထဲက ယွလာပြီး အလိုးခံချင်လာအောင်… သူ့လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရဲလာအောင်… နှူးနှပ်ပြီးမှ မနာရအောင် သေသေချာချာလိုးပေးတာ… ဒီတော့မှ လင်မယားတွေ လိုးကြတာ ဒီလိုအရသာပါလားလို့ သိရတာ… ပြောရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာပြီဟာ… ဖိုးတေလီးကို ကိုင်ချင်လာပြီ…”
“ကိုင်ပေါ့ သက်ရယ်…”
သက်ထား ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
“နင်ကလဲ… ဖိုးတေ ဖိုးတေနဲ့… ဟိုတယ်မှာတုန်းက ကို့ ကို ဘယ်လိုခေါ်တာလဲ…”
“ဟီး… ကိုလို့ခေါ်တာ… နင့်ကို အားနာလို့ပါ ရွှေရင်အေးရာ…”
“အားမနာနဲ့…. ခေါ်… ရတယ်… ”
“ပြီးရော… ကို့လီးကြီးတောင်မာနေပြီ…”
“မာနေရင်လဲ… နင်ပဲ ထုပေးထားအုံး… ကိုလဲ သက်ထားစောက်ပက်ကို ကလိပေးထားလိုက်အုံး… ပြီးမှလိုးကြဟာ… ငါကြည့်ချင်တယ်…”
“အင်း…”
ကျုပ်လဲ သက်ထားထမိန်ခေါက်ထဲလက်ဝင်ပြီး ထမိန်ပေါ်ကနေ သက်ထားစောက်ပက်ကိုနှိုက်နေသလို ဘယ်ဘက်လက်က ရင်အေးထမိန်ခေါက်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကို နှိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ရင်အေးရော သက်ထားပါ စောက်ဖုတ်တွေက အရည်ရွှဲနေပြီ။
“ဒါဆို နင်ဘယ်လိုဆက်လုပ်မယ်စဉ်းစားထားလဲ… ”
“ငါလဲ ကိုဇော်မြင့်ကို မချစ်ပေမယ့် ထူထောင်ပြီးသား အိမ်ထောင်တစ်ခုကိုတော့… အလွယ်တကူတော့ မပျက်စီးစေချင်ပါဘူး… သူလဲ အစကတော့ ငါ့ကို အလိုလိုက်ရှာပါတယ်… ငါ့ကို ဘယ်လိုမှ စည်းရုံးလို့မရတော့မှာ ပွေတဲ့ရှုပ်တဲ့အသံတွေ ကြားလာရတာ…”
“ဒီတော့… ”
“ဒီတော့… ငါ ရွာပြန်ရောက်ရင်… သူ့ကို နည်းနည်းချင်းစီလိုက်လျောပေးသွားမယ်လေ… သူငါ့ဘက် စိတ်ပြန်လည်လာမလားပေါ့…”
“နာမှာမကြောက်တော့ဘူးလား… သက်ထား…”
“မကြောက်တော့ဘူး… သူငါ့ကိုလိုးတဲ့အချိန်… ကိုနဲ့လိုးခဲ့တာ ပြန်စဉ်းစားလိုက်ရင်… စောက်ရည်ကထွက်လာမှာပဲလေ… ခစ် ခစ်… ပြီးတော့ နင့်ကို ခွင့်တောင်းစရာရှိသေးတယ်… ရွှေရင်အေးရဲ့…”
“ဘာများလဲ…”
“ငါလေ နင်တို့မိသားစုကိုသိပ်အားကျတာဟ… ကိုရယ် နင်ရယ် သမီးလေးရယ်ကိုကြည့်ပြီး… အရမ်းကြည်နူးရတာ… ငါ အဲ့လိုမိသားစုလေးလိုချင်တယ်… ငါ ကိုနဲ့ကလေးယူချင်တယ်…”
“ကိုဇော်မြင့်က… ကလေးမရနိုင်လို့လား…”
“သူကမရနိုင်တာလား… ငါကမရနိုင်တာလားတော့ မသိဘူး… ရမယ်ဆိုရသင့်တာ ကြာပြီပေါ့… သူက လိုးပြီးတိုင်း အထဲမှာပဲပြီးတာ… ပြီးတော့ ငါ ကို့ကို အနားမှာအမြဲခေါ်မထားနိုင်ပေမယ့်… ကို့ရဲ့ကိုယ်ပွားလေး ငါ့အနားမှာရှိနေရင် ငါပိုပျော်မှာ… ငါ ကို့ရဲ့ကိုယ်ပွားလေး တကယ် လိုချင်တယ်ဟာ…”
“သက်ရယ်…”
“အင်းပါ… ကလေးရှိလာရင်… ကိုဇော်မြင့်လဲ ခြေငြိမ်သွားနိုင်တာပဲ… ယူဟာ ကို့ရင်သွေးလေး နင့်ဗိုက်ထဲ ထည့်ပေးမယ်… နင် ကလေးတစ်ယောက်ရရင် ကိုလိုးတာ မခံတော့ဘူးလား…”
“ဟီး… နေနိုင်မလားဟ ကို့ကို အရမ်းချစ်သလို ကို့လိုးပေးတာကိုလဲ အရမ်းကြိုက်တော့ အဆင်ပြေရင်ပြေသလို… လာအလိုးခံမှာပဲ ကံကောင်းရင် နောက်တစ်ယောက် ထပ်ယူလို့ရတာပေါ့…”
“ယူဟာ… ရသလောက်သာမွေး… ”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သက်ထား အိမ်ရှေ့မြက်ခင်းပေါ်မှာပဲ လိုးကြတယ်။ သက်ထားကို ပိုလိုးရတယ်။ ရင်အေးကိုယ်တိုင်က သက်ထားကို ပိုလိုးပေးခိုင်းတာမို့ သက်ထားရှိတုန်းလေး ဖိလိုးရတယ်။ ပြီးတိုင်းလဲ သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြီးရတယ်။ ရင်အေးနဲ့သက်ထားကလဲ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝကကတည်းက အတူအာသာဖြေနေတဲ့သူတွေဆိုတော့ ကျုပ်အလိုးကိုခံရင်း တစ်ယောက်တလဲ စောက်ဖုတ်ယက်ပေးနေကြသေးတယ်။ သက်ထားလဲ ကျုပ်နဲ့လိူးရတာ တော်တော်စွဲလမ်းသွားပုံပင်။ ကျုပ်ကိုလဲ အရမ်းချစ်ရှာတယ်။ မနက်စောစောစီးစီးရင်အေးကိုထလိုးပေးတော့ ရင်အေးက သူ့ကို တစ်ချီပဲပြီးအောင်လိုးပေးခိုင်းပြီး ကျုပ်တောင်မပြီးသေးဘဲ ပုဆိုးကောက်စွပ်ကာ သက်ထားကို နှိုးပြီး အောက်ဆင်းကာ မီးဖိုခန်းမှာ လိုးပေးရသည်။ ကျုပ် နှစ်ချီဆက်ပြီးအောင် လိုးပြီး သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်ကိုယ်ပွားလေး ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးအရှေ့မှာပဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ထိုင်ပြီး သက်ထားနဲ့ကျုပ် မွတ်နေအောင် အပြန်အလှန် အနမ်းတွေပေးကြတယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားနဲ့ကျုပ်ကို ရင်အေးက လာပြီးဖက်ထားတယ်။ သက်ထား ရင်အေးနဲ့ကျုပ်ကိုအနမ်းပေးရင်း ငိုတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး သက်ထားကို ချော့မော့ပြီး ကျုပ် မကြာမကြာ လာတွေ့မယ့်အကြောင်း ပြောရတယ်။ သက်ထားဘဝလေး ပြန်လည်စိုပြေအေးချမ်းလာစေဖို့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ထပ်တူဆန္ဒပြုမိတယ်။

(အခန်း ၁၄/၇)

ဦးမိုးမြင့်အောင်က တစ်ကယ်ကြီးအိမ်မကပ်တာ။ ပြန်ရောက်တာရက်ပိုင်းပဲရှိသေးတယ် မော်လမြိုင်ဘက် ခရီးထွက်သွားပြန်ပြီတဲ့။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို �သူပြန်ရောက်တုန်း လိုးသေးလားမေးတော့လဲ မလိုးဘူးတဲ့။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့အတူ တစ်ပတ်လောက် အတူဖက်အိပ်သွားတာတောင် မလိုးတဲ့ ဦးမိုးမြင့်အောင်ကို ကျုပ်တောင်အံ့သြမိသည်။ နေ့လည်ဘက်မှာ စမောဆွဲပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ကို မလိုးနိုင်တော့တာလဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ ဦးမိုးမြင့်အောင် သူ့ကိုမလိုးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့လေ။အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်တော့ ကျုပ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူလိုးတာမှ မခံချင်တော့ဘူးတဲ့။ ဒီမနက် ဦးမိုးမြင့်မရှိတုန်း အိန္ဒြာနဲ့ လိုးဖို့ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကို သွားရမယ်။ စောစောစီးစီး အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ တွေ့ရမှာ စိတ်အားထက်သန်နေမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လွမ်းတာရော ချစ်ဇနီးလေးကို စရမှာရော ရောပြီး တက်ကြွနေတာ။ အိမ်သာတက်ရင်း အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ချတ်(chat) နေလိုက်တယ်။
(မမ မမကို အရမ်းတွေ့ချင်နေပြီ)
(မမကလဲ မောင့်ကိုအရမ်းလွမ်းနေပြီ)
(ချစ်တယ် မမရယ်)
(မမက ပိုချစ်တယ် ဟိုလူပြန်ရောက်နေတာရော မောင်ကလဲ အလုပ်ရှုပ်တာနဲ့ မတွေ့ရတာတောင် ကြာနေပြီ)
(ဟုတ်ပါ့ မမရယ် အရမ်းလွမ်းတာပဲ)
(အပိုတွေ မောင်အနားမှာ မောင့်မယားရှိနေတော့ မမကို မေ့နေပြီမလား)
(မမေ့ပါဘူးမမရယ် မမယောက်ျားကြီးရှိနေလို့ မောင်က စာစပြီးမပို့ရဲတာ မမပို့လာမှ မောင်ကပြန်ပို့ရတာ)
(အင်းပါ)
(မမ ဟိုနေ့ကပြင်လာတာ အရမ်းလှတာပဲ မောင်တောင် ဖက်နမ်းချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းရတယ်)
(😘😘 တကယ်ကြီးလား)
(အင်း ဝေယံတောင် မမကိုပြန်ငေးနေတာ မောင်တောင်အူတိုတယ်)
(မမလဲ လူကြားထဲမှာမို့ သားကို ထုရိုက်ပစ်ချင်လိုက်တာဆိုတာ ကိုယ့်အမေကို ဘယ်လိုကြည့်နေမှန်းမသိဘူး မမက မောင့်အတွက်ပြင်လာခဲ့တဲ့ဟာ)
(ညီမပြီးတော့ အမေကိုပါကြံချင်တာလားမသိဘူး)
(လုပ်ရဲရင်လုပ်ကြည့်ပေါ့ သေခန်းပြတ်ပဲ)
(ဒါတွေထားလိုက်ပါ မမအခုဘာလုပ်နေတာလဲ)
(အိပ်ယာထဲမှာ လှဲပြီး မောင့်ကိုလွမ်းနေတာ မြန်မြန်လာခဲ့ကြလေ ရင်အေးနဲ့ ဂျင်မ် အတူဆော့ရအောင်)
(အေးကို စရအောင်နော် မမ)
(ဟွန့် သူ့မယားကိုပဲ အကဲပိုနေ ဒီတစ်ခါ လိုးပေးနော် မောင်လိုးပေးတာ မခံရတာကြာလို့ မောင့်လီးကို လွမ်းနေတာ)
(လိုးပေးချင်တာပေါ့ မမသာကြံပေး မောင်က စပါယ်ရှယ် လိုးပေးမှာ)
(ပြီးရော မမကြံပေးမယ် မောင် အလိုက်သင့်လေးသာ လိုက်ခဲ့)
(ဟုတ် အရမ်းချစ်တယ်နော် မမ မောင် အိမ်သာဝင်တာ ကြာနေပြီ ခဏနေ ထွက်လာခဲ့မယ်)
(အင်း အရမ်းချစ်တယ် မောင်)

အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကို ကျုပ်တို့ မနက်စာစားပြီး ထွက်လာကြတယ်။ ရင်အေးက မနက်အစောကြီးထပြီး ဝီရိယကောင်းစွာ ချက်ပြုတ်ထားခဲ့ပြီ။ ကျုပ်တို့ အန်တီသိင်္ဂီ့အိမ်ရောက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ အပေါ်အင်္ကျီတစ်ထပ် ထပ်ဝတ်ကာ အားကစားဘောင်းဘီ အရှည်လေးနဲ့ ထွက်လာကြိုတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးလဲ သူနဲ့အတူ အပေါ်ထပ်ကို လိုက်သွားလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာနဲ့ရင်အေးကလဲ အချိန်းအချက်လုပ်ထားလားမသိဘူး အိန္ဒြာက အသားကပ်ဘောင်ဘီနဲ့ ချိုင်းပြတ်စွပ်ကျယ်က နို့အောက်သာသာလေးပဲ ဖုံးမိတာလေး ဝတ်ထားတယ်။ ခါတိုင်းဆို အိမ်နေရင်းအင်္ကျီလေးတွေနဲ့ လိုးဖို့စောင့်နေတတ်သူက အခုတော့ အားစားဝတ်စုံနဲ့။ ကျုပ်တို့လင်မယား အန်တီသိင်္ဂီနောက်က ပါလာတာမြင်တာနဲ့ ရင်အေးလက်ကိုဆွဲကာ
“လာမမ… မမဖို့ ဝတ်စုံဝယ်ထားတယ်..”
ပြောပြီး ရင်အေးကို သူ့အခန်းထဲလက်ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ တံခါးလေးပြန်ပွင့်လာပြီး
“ရော့… ကိုကြီးဖို့… ကိုကြီးက အင်္ကျီမလိုပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား… ခစ်ခစ်… ကိိုကြီးက မေမေ့အခန်းထဲပဲ ဝင်ပြီးလဲလိုက်တော့… ခလေးမမကို ပြင်ပေးရအုံးမယ်…”
ကျုပ်လက်ထဲကို အိန္ဒြာက အထုပ်တစ်ထုပ်ထိုးပေးသွားပြီး ရယ်လျှက် ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လှည့်ကြည့်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြီး သူ့အခန်းကို မေးငေါ့ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့အခန်းထဲဝင်ပြီး အဝတ်တွေချွတ်ကာ အိတ်ထဲက ဟာကိုထုတ်ကြည့်တော့ အသားကပ်ဘောင်းဘီတစ်ထည်။ ဝတ်ကြည့်လိုက်တော့ ခါးကနေ ပေါင်လည်ထိရှည်ပြီး အသားမှာကပ်နေတယ်။ ကျုပ်လီးနေရာကလဲ ဖုဖောင်းနေတယ်။ ဒါတောင် မတောင်သေးဘူး။ တောင်လာရင်ဘယ်လိုတောင် ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖောင်းကားနေမလဲပဲ။ တမင် အန်တီသိင်္ဂီ စိတ်ပါစေရန် ရင်အေးနဲ့ ပေါင်းကြံခြင်းမှန်း သိသာလှသည်။ ကျုပ်အခန်းပြင်ထွက်လာတော့ အန်တီသိင်္ဂီ ပါးစပ်လေးပိတ်ပြီး ခိုးရယ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေး လဲလို့ မပြီးလောက်သေးတာမို့ အန်တီသိင်္ဂီအနားသွားပြီး ဖက်ကာ သူ့ပါးလေးကိုဖက်ကာ ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းချလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့်
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ထွက်လာမှ မိနေအုံးမယ်…”
“မလာလောက်သေးပါဘူး မမကိုအရမ်းလွမ်းလို့… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အင်းပါ… မမလဲ အတူတူပါပဲ မောင်ရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ခွာတော့…”
အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ကိုသွားခိုင်းရင်း ဖုဖောင်းနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လွှတ်ပေးပြီး လူချင်ခွာကာ ရှက်သလိုပုံစံလေးနဲ့ ကိုယ့်လီးနေရာကို လက်နဲ့ကာလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာ အခန်းထဲက ထွက်လာပြီ။ ရင်အေးလဲ အိန္ဒြာ့လိုပဲ ကိုယ်ကြပ်စွပ်ကျယ် ခါးပြတ်လေးနဲ့ အသားကပ်ဘောင်းဘီနဲ့။ အမြဲမြင်နေကျ ကိုယ့်ဇနီးချောလေးဆိုပေမယ့် ဒီလိုလေးမြင်လိုက်ရတော့ အမြင်တစ်မျိုးလေး ဆန်းသွားပြီး ငေးမိရင်း လီးကြောတွေတောင် တင်းလာတယ်။
“ကိုကြီးနော် ကိုယ့်မိန်းမကို မမြင်ဖူးတာကျနေတာပဲ �ငေးနေလိုက်တာများ… ခစ် ခစ်…”
“ဟီး… မဟုတ်ပါဘူးခလေးရယ်…”
ကျုပ်က အရှက်ပြေ အိန္ဒြာ့ကို ရယ်ပြလိုက်ရပေမယ့် ဒီလိုအလှအပနဲ့ အနုအရွတွေကြားထဲမှာတောင် သူကိုပြန်ငေးတာကို ရင်အေးက ကျေနပ်ပြီး ပြုံးလျှက် မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့မှ အန္ဒြာက သူ့အမေဆီသွားကာ အပေါ်အင်္ကျီကို အတင်း ချွတ်ပစ်တယ်။
“အိုး… အိန္ဒြာ သမီးလေး… ဘာလုပ်တာလဲ…”
“မေမေရယ်… ရှက်စရာလူတွေမှ မဟုတ်ဘဲ… မေမေ ဂျင်မ်ဆော့ရင် ဒါကြီးက ချွေးတွေနဲ့စိုပြီး… ဖျားမှာစိုးလို့…”
အန်တီသိင်္ဂီ သူသမီးကို မကျေမနပ်နဲ့ပြောနေပေမယ့်လဲ သူကတော့ အကစားဘောင်းဘီရှည်အပွနဲ့ စွပ်ကျယ်ကိုယ်တစ်ပိုင်းပြတ်လေးသာ ကျန်ခဲ့ပြီ။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ကိုယ်ပိုင်ဂျင်မ်အခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကျတယ်။ မိန်းကလေးဂျင်မ်အခန်းဆိုတော့ ဝိတ်မတာတွေဘာတွေမရှိပါဘူး ပြေးတဲ့စက်၊ စက်ဘီးစီးသလိုလမ်းလျှောက်တဲ့စက်၊ ပြီတော့ ဘောလုံးကြီးတွေနဲ့ ခါးကို အဆီချတဲ့စက်ပဲ ရှိတာ။ အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက
“တစ်သက်လုံး ပင်ပန်းတယ်ဆိုပြီး တစ်ခါမှ ဂျင်မ်မဆော့တဲ့ ငါ့သမီးလေးက ဂျင်မ်အခန်းထဲ ရောက်လာပါလား…
“ဟီး… မေမေ့သမီးပဲမေမေရာ… မေမေ့လောက် မလှရင်တောင် မေမေ့နီးပါးလောက်တော့ လှရမှာပေါ့… ”
“အမလေး… ကိုယ့်အမေကို မြှောက်နေစရာမလိုပါဘူး သမီးလေးရယ်… တကယ်တော့ အလှအပ ဆိုတာ အရေပြားတစ်ထောက်စာလေးပါ… အလှတွေယိုယွင်းသွားရင် အပြစ်မြင်လာမှာပဲ… အချစ်စစ်နဲ့ တွေ့တဲ့သူသာ လှလှ မလှလှ တစ်သက်လုံး အချစ်ခံရတာ… မေမေ့လိုပေါ့…”
အန်တီသိင်္ဂီက ပြောရင်း ကျုပ်ကိုလဲ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ မသိရင် သူ့ယောက်ျား ဦးမိုးမြင့်ကိုပြောသလိုနဲ့ ကျုပ်ကို စောင်းပြောလိုက်တာ။ ကျုပ်က သူ့ကို လှလို့ချစ်တာ ဆိုတဲ့သဘောပေါ့လေ။ ကျုပ်ဒါတွေမသိပါဘူး။ လောလောဆယ်မှာ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို သက်ထားထက်တောင် ပိုချစ်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာ စူပုပ်သွားတယ်။ ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာရှိနေတော့လဲ အန်တီသိင်္ဂီ မြင်သာရုံ ခဏပဲ စူပုပ်လို့ရတာပေါ့။ �
“ကိုရီးကို မေမေပဲ သင်ပေးလိုက်နော်… သမီး မမကို သင်ပေးလိုက်မယ်…”
“သမီး ကိုကြီးကို သမီးပဲသင်ပေးလိုက်လေ… မေမေရင်အေးကို သင်ပေးပါ့မယ်…”
“ကိုကြီးက အမောခံနိုင်တယ်… သမီးသင်ရင် ကိုကြီးက မမောခင် သမီးအရင်မောမှာ… မမကိုပဲသင်မယ်…”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီကို့ လွှတ်ပေးချင်တာ အရမ်းကို သိသာလွန်းတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီလဲ အတူ တစ်လှည့်စီ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီက ဂျင်မ်အခန်းထဲမှာ သီချင်းသံလေး မကျယ်မတိုးလေး ဖွင့်ထားသေးတယ်။ ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာကတစ်တွဲ လေ့ကျင့် နေတယ်။ သူတို့က အန်တီသိင်္ဂီလုပ်သလို လိုက်လုပ်တာပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီက သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ပြီးမှ အခင်းလေးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။
“တခြားလေ့ကျင့်ခန်းတွေ မလုပ်ခင် အရင်ဆုံး အကြောလျော့ကြတာပေါ့… မောင်တေဇာ အန်တီနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ခြေဆင်းထိုင်လိုက်…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ ကန်တော့နော်…”
“ရပါတယ်… ပြီးရင် လက်ကို ရှေ့ဆန့်ပြီးကုန်း… ဒီလိုမျိုး… ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးလဲ သေချာကြည့်ပြီး လိုက်လုပ်နော်…”
အန်တီသိင်္ဂီက လက်ကိုဆန့်ထားတဲ့ သူ့ခြေဖျားကိုကိုင်ပြီး ကုန်းလိုက်တာ သူ့နဖူးက ဒူးနဲ့ထိသွားတယ်။
“မဆိုးဘူးဘဲ… မောင်တေဇာ အစတောင်ဒီလောက်ရတယ်…”
“အရင်က ကျနော်လဲ ထိတယ်အန်တီ… လေ့ကျင့်ခန်း မလုပ်တာကြာလို့ မထိတော့တာ…”
“ဟုတ်လာ… ဒါဆို အန်တီကူပေးမယ်…”
အန်တီသိင်္ဂီ ထလာပြီး ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ကာ ကျုပ်ပေါင်တွေကို သူ့လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ထုပေးပြီး ကျုပ်ကိုယ်ကို ဖိပေးတယ်။ နောက်ကျောကိုလဲ နှိပ်ပေးသေးတယ်။
“ရပါတယ် အန်တီရယ် အန်တီလက်ကလေးတွေ… နာနေပါ့မယ်… ကျနော် နောက်ဆိုရင် လုပ်နိုင်လာမှာပါ…”
ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာလဲ ကျုပ်တို့လို လိုက်လုပ်ရင်း တစ်ယောက်တစ်လှည့် နှိပ်ပေးနေကြတယ်။
“ပြီးရော… ဒါဆိုလဲ နောက်တစ်မျိုးလုပ်မယ်… မောင်တေဇာ ပက်လက်လှန်လိုက်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်ပက်လက်လှန်တော့ ရင်အေးကြောင့်မာနေတဲ့လီးက အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ထိတွေ့နေရတော့ ဘောင်းဘီထဲမှာ အချောင်းလိုက်ကြီး ဘောင်းဘီကွဲမတတ် ကန်ထွက်ချင်နေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ မြင်နေရတော့ မသိချင်ရောင်ဆောင်နေရပေမယ့် နှာသီးလေးတွေတောင်ရဲလာတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ခြေသလုံးပေါ် တက်ခွကာဖိထိုင်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကို ထစေတယ်။ အိပ်ထမတင်လုပ်တာပေါ့။ ကျုပ်ထလိုက်တိုင်း အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာနဲ့ နီးကပ်သွားလို့ နမ်းပစ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ရင်အေးတို့ကိုလဲ လှည့်ကြည့်မိသေးတယ်။ သူတို့လဲ ကျုပ်တို့နည်းတူ လိုက်လုပ်နေကြတယ်။ ပြီတော့ အန်တီသိင်္ဂီက ပြန်လှဲ ကျုပ်က သူခြေသလုံးကိုတက်ဖိ သူက ပြန်ထတာပေါ့။ နောက်ထပ် ပုံစံသုံးလေးမျိုးလောက် လုပ်ပြီးတော့
“မေမေ… သမီးတို့တော့မရတော့ဘူး… မောပြီ… မမရော…”
“အင်း… မမလဲမောပြီ… နားရအောင်လေ… ကိုဆက်လုပ်ချင်သေးရင်လုပ်နော်… အေးတော့ ဧည့်ခန်းမှာ အမောဖြေရင်း အအေးသောက်လိုက်အုံးမယ်…”
“ကိုက ရသေးတယ်… အေး သွားနားလေ…”
“ဒါဆိုလဲ သမီးလေးတို့ သွားနားလေ မေမေ မောင်တေဇာနဲ့ ဆက်လေ့ကျင့်လိုက်မယ်…”
“ဟုတ်…”
ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာ သူတို့အကြံနဲ့ ထွက်သွားကြပြီ။ တံခါးကိုလဲ အနည်းငယ် ဟထားခဲ့သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးတို့ ထွက်သွားတာနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီကို ဆွဲဖက်ပြီး နမ်းပစ်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ပြွတ်…”
“အိုး… ဘာလုပ်တာလဲ… မောင်တေဇာ…”
“နမ်းတာလေ… နမ်းတာ… ဟိုတစ်ခေါက်နမ်းပြီးကတည်းက… ထပ် နမ်းချင်နေတာ… အခွင့်အရေးကမရဘူး… ပြွတ်… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… မသင့်တော်ပါဘူးဆိုကွာ… နော် ကောင်လေး…”
“မသိဘူးကွာ… အန်တီကအရမ်းလှတာ ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း…”
အန်တီ သိင်္ဂီက ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းလာရင်း ဖက်လာတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီသိင်္ဂီနို့တွေကို ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်နေပြီ။ ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာ ချောင်းကြည့်နေမှန်းသိတော့ နမ်းနေရင်း ပိုစိတ်ထတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို အခင်းပေါ် ပက်လက်လဲချကာ ဆက်နမ်းရင်း သူ့ ချိုင်းပြတ်ခါးတိုစွပ်ကျယ်ကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ကုန်းစို့တယ်။ စို့ရင်းနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီဘောင်းဘီထဲ လက်ဝင်သွားပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်သပ်ပေးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေစိုရွှဲနေပြီ။ အန်တီသင်္ဂီက ပင်တီပါဝတ်ထားတယ်။
“ကောင်လေးရာ… မသင့်တော်ပါဘူးဆိုမှကွာ… ဟင်း… ဟင်း…. အီး… ကောင်လေးရာ… ”
“မသိဘူး အန်တီရာ… ပြွတ်… ကျနော့်လီးကိုလဲ ကိိုင်ကြည့်ပါအုံး… ဘယ်လောက်တောင်မာနေလဲ ဆိုတာ…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ လက်တစ်ဖက်ကိုယူကာ ကျုပ်လီးပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်တယ်။
“အို… ”
အန်တီသိင်္ဂီ သူ့လက်ကို ပြန်ရုတ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့လက်ကို ပြန်ယူပြီး ကျုပ်လီးပေါ် ပြန်တင်ပေးလိုက်ရင်း။
“ကိုင်ထားပေးပါ အန်တီရယ်… အန်တီ့လက်နုနုလေးနဲ့ ကျနော့်လီးကို ကိုင်ထားပေးပါ…”
“ဟင့်… ကောင်လေးရယ်… မသင့်တော်ပါဘူးဆိုမှကွာ… အင်း… ဟင်း…”
အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။ ကျုပ် လဲ အန်တီသိင်္ဂီ ပါးလေးတွေ တစ်ရွှတ်ရွှတ်နမ်းပေးရင်း
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… ကျနော့်ကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးနော်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကောင်လေးရာ…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို အနမ်းလေးပေးပြီး ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီအပြင်ထုတ်ပြီးမှ ပြန်ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွပေးနေတယ်။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်ဆွနေတာ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ် အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာ ကျုပ် သူ့စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်တဲ့အသံက တပျစ်ပျစ်မြည်နေတယ်။
“အန်တီရယ်… ကောင်းလိုက်တာဗျာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီနို့တွေကိုကုန်းစို့ပြီးတော့ သူ့စောက်ပက်နှိုက်နေတဲ့လက်ကို ထုတ်ကာ ကျုပ်လက်မှာကပ်ပါလာတဲ့ သူ့စောက်ရည်ကို စုပ်ပြလိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေး ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လီးကိုလေး ပိုပြီးစိတ်ပါလက်ပါထုပေးလာတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ အားကစားဘောင်းဘီအပွနဲ့ ပင်တီကို တစ်ခါတည်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တာ ဘောင်းဘီက ဒူးလောက်အထိကျွတ်သွားတယ်။
“အို… မချွတ်နဲ့လေ… ”
အန်တီသိင်္ဂီ အလန့်တကြား ကျုပ်လီးကိုလက်လွှတ်ကာ ကုန်းထလာတယ်။ ကျုပ် အမြန်ပဲ အန်တီသိင်္ဂီပေါင်ကိုဆွဲဟပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဆီမျက်နှာအပ်ကာ စောက်စိကိုဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အီး… ”
အန်တီသိင်္ဂီ ညည်းလိုက်ရင်း နောက်ကိုပြန်လဲကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ကို ဖိယက်ရင်း စောက်ခေါင်းထဲတွေပါလျာကြီးထိုးထည့်တယ်။ စောက်ဖုတ်ယက်ရင်း သူ့ဘောင်းဘီကို ဆက်ချွတ်သွားလိုက်တာ လုံးလုံးကျွတ်သွားပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ငြင်းဆန်ရန် အားမရှိတော့ဘဲ ကျုပ်ပြုသမျှနုရင်းသာ ညည်းနေရတော့တယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… အန်တီရယ်… ကျနော်လီးကိုလဲ ကိုင်ပေးအုံးလေ… ကျနော်လဲ ကောင်းချင်တယ်…”
“ဟင်း… ”
အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်လီးကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပြန်ယက်ပေးတယ်။
“အန်တီ… ကျနော်လီးကို စုပ်ပေးပါလား… ”
“ဟင်း… ကောင်လေးရာ… ဒီထက်မပိုနဲ့တော့ကွာ… အန်တီ တကယ် မလုပ်ရဲလို့ပါ… ”
“လုပ်ပါအန်တီရယ်… စုပ်ပေးနော်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုယ်ပေါ် ပြောင်းပြန်တက်ခွရင်း ကျုပ်လီးကို အန်တီသိင်္ဂီ မျက်နှာနားတိုးပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်ကို ပြန်ယက်ပေးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက စိတ်ပါလက်ပါ ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာ စုပ်ပေးနေတာ။ အပြင်ကချောင်းကြည့်နေကြတဲ့ ရင်အေးနဲ့ အိန္ဒြာကတော့ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ စစ်စတီနိုင်း(69)တောင် ဆွဲနေပြီဆိုတော့ အဆင်ပြေပြီ ထင်ကြမှာပဲ။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုယ်ပေါ်ကထလိုက်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ပေါင်ကြားကို ဝင်လိုက်တယ်။
“ကောင်လေး ဘာလုပ်မလို့လဲ… မရဘူးနော်… ”
အန်တီသိင်္ဂီ ကုန်းထလာတယ်။ ကျုပ် သူပြောတာနားမထောင်ဘဲ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်မှာတေ့ပြီး ဖိထည့်လိုက်တယ် ဒစ်ဖူးလေးဝင်ရုံရှိသေးတယ် အန်တီသိင်္ဂီ အတင်းရုန်းပြီး ထပြေးဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်လီးလဲ သူ့စောက်ဖုတ်က ပြန်ကျွတ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့ကိုဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေတယ်။
“ဒီအခြေအထိတောင်… ရောက်နေမှ ဘာလို့ ငြင်းနေသေးတာလဲ အန်တီရယ်… ကျနော် အန်တီ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
“ဟင့်… အန်တီကြောက်လို့ပါ… မလုပ်ပါနဲ့နော်… အန်တီတကယ် မလုပ်ရဲဘူး… အန်တီ့ကို သနားပါနော်…”
“အန်တီရယ်… ကျနော်အန်တီ့ကို မနာစေရပါဘူး… အန်တီစောက်ဖုတ်က စိုရွှဲပြီး နူးအိနေတာ… ကျနော် လီးထိပ်ဖျားလေးဝင်တာတောင်အရမ်းကောင်းနေတာ… အန်တီရော မကောင်းလို့လားဟင်… လိုးကြရအောင်ပါ အန်တီရယ်…”
“ဟင့်အင်း… အန်တီကြောက်တာ ကောင်လေးလီးကိုမဟုတ်ပါဘူး… ကောင်လေးလီးက ထွားပြီး အရမ်းအားရဖို့ကောင်းတယ်… အန်တီလဲ ကောင်လေးလီးကိုလိုချင်မိပါတယ်… ဒါပေမယ့်…”
“လိုချင်ရင်လဲ ထည့်လိုက်မယ်လေ အန်တီရယ်… အန်တီ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေရွှဲအိနေတာ… ကျနော့်လီးသာ တစ်ဆုံးထည့်လိုးရင်… အရမ်းအရသာရှိမှာ… ကျနော် အန်တီ့ကို အရသာရှိအောင် အကြာကြီးလိုးပေးမယ်လေ…”
“ဟင့်… ကောင်လေးရယ်… ကောင်လေးပြောတာနဲ့တင်… အန်တီစိတ်အရမ်းထနေပြီ… ခုနက ကောင်လေးနဲ့ထိလိုက်တာနဲ့တင် အန်တီလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် တကယ်မဖြစ်ဘူး… အန်တီ သစ္စာဖောက်တဲ့မိန်းမ မဖြစ်ချင်ဘူး… အန်တီ့ကိုသနားပါနော်… အန်တီ့ကို အတင်းမလုပ်ပါနဲ့ကောင်လေးရယ်… နော်…”
“အန်တီရယ်…. ရွှတ်… ရွှတ်… အန်တီ့ကို သနားလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ကျနော် အန်တီ့ကို အတင်းမလုပ်တော့ပါဘူး… အန်တီကြည်ဖြူတဲ့အခါကျရင်တော့… အန်တီ့ကိုလိုးရမယ့်သူက ကျနော်ပဲ ဖြစ်ရမယ်နော်… ”
“အင်းပါ… ”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ကရုဏာသက်စွာ တင်းတင်းဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
“အန်တီ… ကောင်လေးကို ပြီးအောင်စုပ်ပေးမယ်လေ… ဒီလောက်နဲ့ကျေနပ်ပါကွာ… နော်…”
“ဟင့်အင်း… ကျနော် အန်တီကိုမလိုးပေမယ့် အန်တီ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ကျနော့်လီးကို ပွတ်ချင်တာ… ကျနော်ကတိပေးတယ်နော်… မလိုးဘူး စိတ်ချ…”
“ပွတ်ရုံပဲနော်… ”
“အင်းပါ… အန်တီစောက်ဖုတ်က နူးအိပြီးစိုရွှဲနေတာ… ကျနော့်လီးနဲ့ ထိမိတာတောင် မခွာချင်တော့ဘူး… ပွတ်မယ်နော်…”
“ပြီးရော… အန်တီ ကောင်လေးလီးကို ကိုင်ပြီး ထိန်းပေးမယ်… ဝင်သွားမှာစိုးလို့…”
“ဟုတ်…”
အန်တီသိင်္ဂီ ပက်လက်လေးပြန်လှန်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်အောက် ပေါင်ခွဆုံကြားထဲကို နေရာချပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ပေါင်ကို စေ့လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ဖုတ်အောက်က ပေါင်ခွဆုံကြားထဲမှာ ညပ်နေပြီ။
“လက်လွှတ်လိုက်တော့လေ အန်တီ… ဒီပုံစံက ဘယ်လိုမှ မဝင်နိုင်ပါဘူး…”
“အင်းပါ…”
“အန်တီစောက်ဖုတ်နဲ့ ထိထားရတာတောင် အရမ်းကောင်းတယ် အန်တီရယ်… ပေါင်သေချာစေ့ထားနော်… ပေါင်ကားလိုက်ရင်တော့ ကျနော့်ကိုလိုးခိုင်းတယ်မှတ်ပြီး… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးထည့်လိုးပစ်မှာ… ကျနော်က အန်တီ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေတာဗျ… သိရဲ့လား… ရွှတ် ရွှတ်… ”
ကျုပ် ပြောရင်းနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ပေါင်ခွကြားကို ညှောင့်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ လီးကိုပွတ်နေပြီ။
“ခစ်ခစ်… လုံးဝမဟပေးဘူး… စိတ်ချ… ဟင့်… ကောင်လေးရယ်… ဟင်း… ”
“ကောင်းလိုက်တာအန်တီရယ်… ဒီလိုပွတ်ရတာတောင်… အရမ်းကောင်းတယ်… အန်တီရော ကောင်းရဲ့လား…”
“အင်း…. ကောင်းတယ်…. ကောင်လေးလီးကအန်တီ့အစိကို ဖိပွတ်နေတာ… ဟင်း… ဟင်း… အလိုးခံချင်လိုက်တာ… ကောင်လေးလီးနဲ့ အလိုးခံချင်လိုက်တာ… ပွတ်… ပွတ်… ဟင်း… အန်တီအလိုးခံရဲတဲ့အခါ… ကောင်လေးကိုပဲ ပေးလိုးမယ်နော်…”
“အင်း… အဲ့ဒီအခါကျ အသားကုန်လိုးပစ်မယ်… ပြွတ်… သိလား… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးမချွတ်တမ်း လိုးမှာသိလား… ရွှတ်… ရွှတ်… ပြွတ်… ”
“အဲ့ဒီအခါကျ လိုးကွာ… ကောင်လေးစိတ်ကြိုက်လိုး… ဟင်း… ”
“ကျနော့်ကိုလဲ နမ်းအုံးလေ… ကျနော်ချည်းနမ်းနေရတယ်…”
“နမ်းနေတာပဲဟာ.. ပြွတ်… ဟင်း… ”
“ပါးကိုပြောတာ… ပြီးတော့ တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပေး…”
“ဟွန့်… လူကို သူ့ရည်းစားမှတ်နေလားမသိဘူး…”
“တချို့ရည်းစားတွေတောင်… ဒါမျိုးမလုပ်ကြဘူး… ကျနော်နဲ့အန်တီက ရည်းစားတောင်မကတော့ဘူး… သိလား… ရွှတ် ရွှတ် ပြွတ်… အန်တီက အရမ်းလှတော့ အန်တီနမ်းပေးတာ ခံချင်တာ… ပြွတ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ကျေနပ်ပြီလား… ဒီလိုဖက်ထားပေးမယ်… ပြွတ်… ဟင်း… ကောင်လေးရယ်… မြန်မြန်ပွတ်တော့… အင်း… ဟင်း… အန်တီနီးလာပြီ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ ပေါင်ခွကြားကို ခက်သွက်သွက် ညှောင့်ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း နမ်းရင်း ပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုနမ်းရင်း သူ့ကိုအမောဖြေစေလိုက်တယ်။ သူ့လဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းရင်း အမောဖြေနေတယ်။
“အန်တီပြီးသွားတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… ဆက်ပွတ်မယ်နော်…”
“အွန်း… ပြွတ်… ဆက်ပွတ်ပေး… ဒီလိုလေးတောင် အရမ်းကောင်းနေတာ… ပြွတ်… ခနနေအုံး… တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာရင် ဒီပုံစံကြီးမြင်သွားအုံးမယ်… သွား… တံခါးလော့ခ်ချလိုက်အုံး… ပြွတ်… နော်…”
“ဟုတ်… ”

(အခန်း ၁၄/၈)

ကျုပ်လဲ အန်တိသိင်္ဂီ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ထသွားပြီး တံခါးလော့ခ်ချလိုက်တယ်။ ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာတော့ ဆက်မချောင်းရတော့ဘူးပေါ့။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီဘက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ကိုယ်ပေါ်က စွပ်ကျယ်ကို ထထိုင်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားပုံစံထိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကိုဖြဲပြရင်း ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီဆီ အမြန်ပြန်လျှောက်လာပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်အန်တီသိင်္ဂီ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကိုဆီးဖက်ပြီးနမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးလေးတွေစဉ်းကျသွားပြီး ဖီးလ်တက်သွားကြတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပြန်လှဲချပြီး ကျုပ်အပေါ်ကနေ လိုးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ပေါင်ကိုအစွမ်းကုန်ဖြဲပေးထားပြီး အလိုးခံတယ်။
“ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ ကောင်လေးရယ်… ပွတ်ပွတ်… ကောင်လေးလီးနဲ့ အန်တီ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်…. အသံတွေအရမ်းထွက်တာပဲကွာ…”
အန်တီသိင်္ဂီအကြံကမိုက်တယ်ဗျ။ ပါးစပ်ကနေ ပွတ်တဲ့အကြောင်းတွေပြောပြီး တကယ်အလိုးခံတာ။ အပြင်က ချောင်းနားထောင်ရင်လဲ မမြင်ရတော့ ခွဲခြားလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။
“ထွက်မှာပေါ့အန်တီရယ်… အန်တီစောက်ဖုတ်က အရည်အရမ်းထွက်နေတာကိုး… ကျနော်က အန်တီကိုခွပြီး ဆောင့်လိုးသလို ညှောင့်ပြီးပွတ်တော့… ဆီးခုံချင်း ရိုက်ပြီး တကယ်လိုးသလို အသံထွက်တာပေါ့…”
“အင်းနော်… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကောင်လေးလီး မဝင်တာပဲရှိတာ… တကယ်လိုးနေသလိုပဲ… ဟင်း…”
“ကျနော်လဲ တကယ်လိုးနေရသလိုပဲ… အရမ်း ကောင်းတယ်… အင့်…”
“ဒါဆိုလဲ ဒီလိုလေးပွတ်ရင်း… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးတဲ့အကြောင်းတွေပြောကွာ… တကယ်အလိုးမခံရဲပေမယ့်… နားထောင်ချင်တယ်…”
အကြံပိုင်လှချည်လား အန်တီသိင်္ဂီရယ်။ ဒီလိုဆို ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ မမနဲ့မောင်လို့မခေါ်ရတာကလွဲရင် ခံစားရတာတွေ ပြောရင်း လိုးလို့ရပြီပေါ့။
“အင်း… အန်တီရယ်… အန်တီစောက်ဖုတ်ကြီးက လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ကျပ်ထုပ်နေတာပဲ… ကျနော့်လီးကို အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲက မချွတ်ချင်တော့ဘူး…”
“မချွတ်နဲ့ကွာ လိုး… ကောင်လေးလီးက အန်တီ့သားအိမ်ထဲအထိတောင် ရောက်တယ်ကွာ… အရမ်းကောင်းတာပဲ… လိုး… ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုး… ဟူး… ကောင်လေးရယ်… ”
“လိုးမယ်… ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… ”
“ကောင်လေးရယ်… အန်တီထွက်ပြန်ပြီကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ကောင်းလားအန်တီ… ”
“အင်း… အရမ်းကောင်းတယ်… တကယ်အလိုးမခံရပေမယ့်… စိတ်တွေအရမ်းထပြီး ကောင်းလိုက်တာ…”
“အန်တီ ကျနော်ကို ကုန်းပေးပါလား… ကျနော် အန်တီ့ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး လိုးချင်တာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ သူလဲ ထပြီးကျုပ်ကိုကုန်းပေးတယ်။
“မကုန်းပေးပါဘူးနော်… လူလည်လေး… အန်တီကုန်းလိုက်ရင် အန်တီက ကောင်လေးကို စောက်ဖုတ်ဖြဲပြသလိုဖြစ်ပြီး ကောင်လေး တက်လိုးမှာပေါ့…”
အန်တီသိင်္ဂီကုန်းပေးပြီးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့နောက်ကနေ နေရာယူပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲလီးကိုပြန်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“တကယ်ကုန်းခိုင်းတာ မဟုတ်ပါဘူးအန်တီရယ်… စိတ်ကူးထဲကနေ အန်တီဖင်ကုန်းတာ မြင်ယောင်ပြီး ပွတ်ချင်လို့ပါ… ကုန်းပြီးလိုးတဲ့အကြောင်း ပြောမယ်လေ…”
“ဒီလိုလား… အင်း… အန်တီကုန်းပေးမယ်… ဟင်း… ကောင်လေးလီးကြီး ဝင်လာပြန်ပြီကွာ… ပြည့်သိပ်နေတာပဲ… အန်တီဖင်ကိုကြည့်ပြီးလိုးရတာ ကြိုက်လား…”
“အင်း… အရမ်းကြိုက်တယ်… အန်တီဖင်ကြီးက ဖွေးဥနေတာပဲ… ကိုင်ကြည့်တော့လဲ တင်းနေတာ… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ကလဲ လိုးလို့ အရမ်းကောင်းတယ်…”
“လိုးလို့ကောင်းရင် လိုးကွာ… ကိုင်လို့ကောင်းရင် ကိုင်ကွာ… ကောင်လေးဒီလိုသာ ဆက်လိုးရင် အန်တီ့ဖင်ကြီးပျော့သွားတော့မှာပဲ… ”
“မပျော့ပါဘူး အန်တီရယ်… အန်တီက လေ့ကျင့်ခန်းပုံမှန်လုပ်တာပဲ… ဒူးထောက်လိုးရတာ အားမရတော့ဘူးအန်တီရယ်… ဖင်ပူးတောင်ထောင်ပေးဗျာ ကျနော် ခွလိုးမယ်…”
အန်တီသိင်္ဂီက တကယ်ဖင်ထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တကယ်ခွပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။
“ကောင်လေးရယ်… တကယ်လိုးရတယ်များမှတ်နေလားဟင်… တအားဆောင့်တာပဲ…. အင်း… ဟင်း… ဟင်း… ”
“အန်တီ့ဖင်ကြီးမြင်ယောင်နေတော့ တအားဆောင့်လိုးချင်တာ မရပ်ချင်တော့ဘူး…”
“မရပ်နဲ့ကွာ… ဆောင့်ဆောင့်… လိုး… ကောင်လေးအရမ်းလိုးချင်နေတဲ့… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ကို လိုး… ကောင်လေးလီးကြီးက အရမ်းထိတယ်ကွာ… အန်တီပြီးတော့မယ်… အင်း… အင်း… အူး..”
“ပြီးလိုက်… ရှီး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့စောက်ပက်… ”
“ကောင်းရင်လိုးစမ်း… ဟူး… ကောင်လေးလီးကြီး အန်တီစောက်ဖုတ်ထဲမှာ… ကောင်လေးလီးနဲ့ အန်တီစောက်ဖုတ်ကိုဆောင့်လိုး… အ… ဟား… ထွက်ပြီ…”
အန်တီသိင်္ဂီ တကယ်ပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့မှ ထိုင်ပြီး အမောဖြေရေတော့တယ်။ ခဏနေတော့ အန်တီသိင်္ဂီကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး
“ကောင်လေးမပြီးသေးဘူးလား… အန်တီလဲ စောက်စိတွေ ကျိန်းနေပြီ… လာ အန်တီစုပ်ပေးမယ်… အန်တီ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်တော့နော်… ”
“ဟုတ်… ”
အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်လီးကိုကုန်းစုပ်ပြီး သန့်ရှင်းပေးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ခပ်ဖွဖွစုပ်ပြီးသန့်ရှင်းပေးတာကို ကျုပ်က သံထွက် ညည်းပြရတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… ဟူး… ကျနော်ပြီးတော့မယ်… အူး… ထွက်ပြီ… ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဂလု… အများကြီးပဲကွာ.. ကောင်လေးက လရည်တော်တော်သန်တာပဲ… ခစ် ခစ်…”
ဒီလိုနဲ့ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီတို့ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြပြီး ခဏဖက်ထားကာ အနမ်းဖွဖွပေးရင်း တစ်ယောက်နားတစ်ယောက်ကပ်ပြီး ချစ်စကား တိုးတိုးလေးတွေပြောကြတယ်။
“လွမ်းလိုက်တာ မမရယ်… မမနဲ့တွေ့ရတာ အလွမ်းကို မပြေနိုင်သေးဘူး… ချစ်တယ်မမရယ်…”
“မမရောပဲ… မောင့်ကို အရမ်းလွမ်းတာ မောင့်ကိုအရမ်းချစ်တာပဲ… မောင် မမမဝသေးဘူးနော် ထပ်လိုးပေးခဲ့အုံး…”
“မောင်လဲ လိုးချင်သေးတာ… မမမှာ အကြံရှိသေးလို့လား…”
“မရှိသေးဘူး…”
“ဒါမှမဟုတ် မောင်နဲ့မမ လိုးပြီးသွားပြီလို့ပြောလိုက်ရမလား… သူတို့ရှိတဲ့အချိန်လိုးရင် ချစ်တဲ့အကြောင်း မပြောရင်ပြီးတာပဲဟာ… မမကို မောင်ထပ်လိုးချင်သေးတယ်…”
“နေပါအုံး မောင်ရယ်… မမစဉ်းစားပါအုံးမယ်… မမလဲ သမီးလေးနဲ့ရင်အေးကို ဒီလိုလေး စရတာ ပျော်တယ်… မမ ကြံကြည့်ပါအုံးမယ်…”
ဒီလိုနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကျုပ် အခန်းပြင်ပြန်ထွက်လိုက်ကြတယ်။
“မေမေတို့… တော်တော် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နိုင်တာပဲ ချွေးတွေလဲရွှဲလို့… လာ နားလိုက်အုံး…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးဘေးနာဝင်ထိုင်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ သူ့သမီးဘေးနာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ် ချစ်ဇနီးလေးရဲ့ ကိုယ်ကျပ်စွပ်ကျယ်နဲ့ ဘောင်းဘီနဲ့အလှအပကို စိတ်ဝင်စားနေမိတာတော့ ဝန်ခံရမည်။ သူတို့လဲ အဝတ်တောင်မလဲနိုင်အားသေးပဲ ချောင်းနေကြတာ။
“သမီးလေးတို့ အခုထိအဝတ်အစားမလဲကြသေးဘူးလား…”
“မမနဲ့ စကားပြောရင်း အဝတ်အစားလဲဖို့မေ့နေတာ… ဟီး ဟီး…”
အိန္ဒြာမိုးမြင့် သူ့အမေနားကထလာပြီး ကျုပ်လက်ကိုဆွဲကာ
“မမ… ကိုကြီးကို ခဏခေါ်သွားမယ်နော်…”
“ခေါ်ပါရှင်… ”
“သမီးလေးရယ်… မောင်တေဇာ နားပါစေအုံးလား…”
“ရပါတယ်… အန်တီရဲ့… ရွှတ်… ကို ခဏလိုက်သွားလိုက်အုံးမယ်နော် အေးလေး…”
“အင်းပါ ကိုရဲ့…”
ရင်အေးက ကြည်နူးစွာ ပြုံးစိစိနဲ့ ဖြေရင်း မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်အိန္ဒြာနဲ့ ထလိုက်သွားတယ်။ အိန္ဒြာ့ကို ရိုးရိုးမလိုးဘဲ သူ့ကိုယ်ကျပ်ဘောင်းဘီကို စောက်ဖုတ်နားကနေ ဖြဲပြီးလိုးတယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျုပ်လီးနဲ့အသားကျနေပြီး ကျုပ်ကိုလဲ အရမ်းချစ်ရှာတော့ ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ်မငြင်းရှာဘူး။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာနဲ့ အားရပါးရ လိုးပစ်လိုက်ပြန်တယ်။ အိန္ဒြာက အရင်လို အသံတွေထိန်းမနေတော့ဘဲ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ညည်းပြီးကို အလိုးခံတာ။ တစ်အိမ်လုံးမကြားနိုင်ပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ရင်အေးတို့တော့ ကြားမှာပါ။ အိန္ဒြာနဲ့ ကိစ္စပြီးလို့ အခန်းပြင်ပြန်ထွက်လာတယ်။ အိန္ဒြာ့ဆီမှာ ရှက်ရွံဟန်တွေမရှိဘဲ ကျုပ်ကို လက်ချိတ်ပြီးတောင် အခန်းပြင်ကို ပြုံးရွှင်စွာ အတူထွက်လာပြီး ချစ်ဇနီးလေးဘေးမှာ အတူထိုင်စေတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးကိုလဲ အနမ်းတွေပေးသွားသေးတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ဘေးမှာပြန်သွားထိုင်တယ်။
“ဒီတစ်ခေါက်တော့ ထမင်းစားပြီးမှပြန်ရမယ်နော်… ”
“ဟုတ် အန်တီ…”
“ကဲ ဒါဆိုလဲ ခဏအမောဖြေပြီးကြရင် ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲကြတော့လေ… သမီးလေး မေမေ့ကို ခဏလိုက်နှိပ်ပေးပါလား… မေမေ နည်းနည်းအနှိပ်ခံချင်လို့…”
“ကိုကြီးကိုနှိပ်ခိုင်းပါလား မေမေရဲ့… ကိုကြီးက လက်ပေါက်တယ်… ကိုကြီးအဝတ်တွေက မေမေ့အခန်းထဲမှာပဲဆိုတော့ နှိပ်ပေးပြီးမှ တစ်ခါတည်း ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်ပေါ့…”
“ဟွန့်… မေမေ့မှာတော့ ကိုယ်သမီးလေးဆိုပြီး ချစ်လိုက်ရတာ… မေမေ့ကိုတောင်နှိပ်မပေးချင်ဘူး…”
“မဟုတ်ပါဘူးမေမေရယ်… ရွှတ် ရွှတ်… ကိုကြီးရှိတုန်းမို့ မေမေ့ကိုတကယ်အကြောပြေအောင် လက်ပေါက်တဲ့သူနဲ့ ပေးနှိပ်တာပါ… မဟုတ်ရင် သမီးနှိပ်ပေးတာပေါ့… မမ ရတယ်မလား…”
“ရတယ်… ကိုက ကောင်းကောင်းနှိပ်တတ်တယ်… အန်တီ့အကြောတွေ ပြေသွားစေရမယ်… နော် ကို… ”
“စိတ်ချ အန်တီ… ကျနော် သေချာနှိပ်ပေးပါ့မယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကျေးဇူးပါကွယ်…”
ကျုပ် ရင်အေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့အခန်းထဲ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ နှစ်ယောက်အတူဝင်ပြီး တံခါးကို လော့ခ်ချပြီးတာနဲ့ ကတင်းဖက်နမ်းကာ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပစ်ကြတော့တယ်။ ကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်သွားကြတာနဲ့ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ခုတင်ပေါ်ပွေ့ချီသွားပြီး အန်တီသိင်္ဂီရဲ နှစ်ယောက်အိပ် အကောင်းစားမွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ချပေးကာ ဆက်နမ်းကြတော့တယ်။ ပြီးတော့ စစ်စတီနိုင်းပုံစံ လီးစုပ် အဖုတ်ယက်ကြပြီးမှ နှစ်ယောက် တီးတိုးချစ်စကားလေးတွေနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ဇိမ်ဆွဲလိုးတော့တာ။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ ဦးမို့မြင့်ပြန်ရောက်နေတာရော ဆရာမနွယ်နီထွန်းရဲ့ ယောက်ကျားဆုံးရာကစလို့ ကျုပ်တို့ လင်မယား မင်္ဂလာ နှစ်ပတ်လည်၊ ပြီးတော့ သက်ထားကိစ္စနဲ့ မတွေ့လိုက်ရတာ နှစ်ပတ်ကျော်လောက် ဖြစ်သွားတော့ အလွမ်းသယ်ရင်း လိုးကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အခုလို သူတို့လင်မယားအိပ်ယာပေါ်အထိ အတူလိုးခွင့်ရမယ်လို့ မထင်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ တစ်ကယ်လိုးခွင့်ရပြီ။ လိုးရတာမှ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဖွပ်ဖွပ်ကြေအောင်ဆိုသလို �စိမ်ပြေနပြေ ပက်ပက်စက်စက် လိုးခွင့်ရတာ။ အပြင်မှာ ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာရှိပေမယ့် ဂျင်မ်အခန်းထဲမှာတုန်းကလို အပြောတစ်မျိုးအလုပ်တစ်မျိုး လုပ်တာမဟုတ်။ သူတို့မကြားနိုင်မယ့် တီးတိုးချစ်စကားလေးတွေနဲ့ လိုးကြတာ။ တစွပ်စွပ် တဖတ်ဖတ် အသံတွေတော့ ကြားရမှာပဲ။ ထင်ချင်သလိုထင် ကျုပ်တို့လံ ဖြေချင်သလို �ဖြေရုံပေါ့။ လိုးပြီးတာတောင် လူချင်းမခွာနိုင် ရေပါအတူချိုးကြတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို အန်တီသိင်္ဂီကိုတိုင် အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ပေးတယ်။ ကြယ်သီးတပ်ပေးရင် မျက်ရည်လေး ပါးပေါ်စီးကျလာတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း မျက်ရည်လေးတွေ ယုယုယယ သုတ်ပေးမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက မျက်ရည်စက်လက်နဲ့တောင် ပြုံးပြီး ခေါင်းခါပြနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်ရည်ဝဲရတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ တွယ်တာမှုက အရမ်းနက်ရှိုင်းနေပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီဘာမှမပြောပေမယ့် ကျုပ်သိပါတယ်။ ကျုပ်တို့ အတူရှိခွင့်ရတဲ့ အချိန်ခဏလေးတွေက ကုန်တာမြန်လွန်းလို့ တွေ့ရတာ အားမရတာ။ မလိုးရရင်တောင် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားပြီး ကြည်နူးစရာ ချစ်စကားလေးတွေနဲ့ ပျော်အောင်စရင်း သူ့အနားမှာ အချိန်ပေးချင်မိတယ်။ ပြီးတော့လဲ နှုတ်ဆတ်အနမ်းလေးနဲ့ ကိုယ်မှာသဘက်လေးပတ်ထားတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီကို ဖက်ထားတာလွှတ်ပေးပြီး အခန်းအပြင် ထွက်လာရတာပါပဲ။ အပြင်မှာတော့ ရင်အေးနဲ့အိန္ဒြာတောင် အဝတ်အစားလဲပြီးကုန်ကြပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုမေးလို့ ရေချိုးနေတုန်းဟုပြောတော့ ကျုပ်ကို လက်ဆွဲကာ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ထိုင်စေတယ်။
“ကို… ခုနက အခန်းထဲမှာ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လိုးလိုက်တာလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး… ဂျင်မ်အခန်းထဲမှာလိုပဲ ပေါင်ခွကြားထဲ ပွတ်ပေးရတာ…”
“ဟုတ်လား… ဟင်း… ခလေးက ကိုကြီး မေမေ့ကို လိုးလိုက်ပြီထင်နေတာ…”
“ကိုကြီးလဲ လိုးချင်တာပေါ့ အန်တီက အရမ်းလှတဲ့ဟာ… ကိုကြီးအတင်းလုပ်ရင်ရပေမယ့် အန်တီက ငိုမလိုဖြစ်နေတော့ မလုပ်ရက်ဘူးလေ… အေးလဲ မြင်တယ်မလား…”
“အင်း… အတင်းတော့မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ်… အန်တီကြည်ဖြူမယ့်အချိန်ကိုစောင့်လိုက်ပါ… ဒီအခြေအနေအထိ ရောက်နေပြီးမှတော့… အန်တီလဲ တစ်နေ့မဟုတ် တစ်နေ့တော့ ပေါင်ကားပေးမိသွားမှာပါ…”
အဲ့နေ့က ကျုပ်တို့ အန်တီသိင်္ဂီတို့နဲ့အတူ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ မခွဲချင်သေးတာကတစ်ဘက်၊ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေး ကိုယ်ကျပ်ဝတ်စုံလေးနဲ့အလှကို မြင်ယောင်ပြီး ချစ်ချင်တာက တစ်ဘက် ဇဝေဇဝါဖြစ်မိပေမယ့်လဲ ထွက်ခွာလာရပြီမို့ ချစ်ဇနီးလေးအပေါ်မှာသာ အာရုံရှိတော့တယ်။ ရန်ကုန်ရဲ့ ကားရှုပ်တဲ့နေရာတွေလွန်လာပြီး ကားရှင်းတဲ့နေရာဆီရောက်လာတော့ ရင်အေးက သူအင်္ကျီကိုချွတ်နေတယ်။ ရင်အေးက ကိုယ်ကျပ်စွပ်ကျယ်ကို အောက်က ခံဝတ်လာတာကိုးဗျ။ ပြီးတော့ သူ့ထမိန်ကိုပါ ဖြည်ပြီး ချွတ်လိုက်တော့ အသားကပ်ဘောင်းဘီက ဘွားခနဲ။ အလိုက်သိလွန်းပြီး ကျုပ်စိတ်ကိုဖတ်နိုင်လွန်းတဲ့ ရင်အေးကို ကျုပ် အရမ်းချစ်မိတာ မလွန်ဘူးမလား။ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေတဲ့ ရင်အေးအကြည့်တွေနဲ့ ချစ်စဖွယ် အပြုံးလေးတွေက ကျုပ်နှလုံးသားကို လှုပ်ခါစေပြီး ကျုပ်အတွေးအသိတွေအားလုံးကလဲ ရင်အေးအပေါ်မှာသာ ရှိတော့တယ်။ ဒီအိမ်ပြန်လမ်းက ကြန့်ကြာအုံးမယ်ဆိုတာ သေချာနေပြီလေ။

အခန်း ၁၅(ဆက်ရန်)