(အခန်း ၁၈/၅)
နောက်တစ်ပတ်မှာ ဟေမာ့အမေကို အထူးကုဆေးခန်းမှာပြပြီး ဆေးရုံတင်ဖို့ ရင်အေးကိုပြောပြတော့ ရင်အေးက သဘောတူတယ်။ ကျုပ်တို့ ကားဝယ်မယ့်ပိုက်ဆံက ပိုထွက်လာတာလေးနဲ့ ကုသိုလ်တစ်ခုပြုရတယ်လို့ပဲ တွေးထားကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကုသိုလ်တစ်ဝက်ပါတာပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုပြောပြတော့ သူလဲ ကျုပ်နဲ့အတူ အလှူတစ်ခုလုပ်ရသလိုပဲမို့ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ လက်ခံတယ်။ ကျုပ်တို့မနိုင်တဲ့ပမာဏအထိ ကုန်မယ်ဆိုရင် သူဖြည့်ပေးမယ်တဲ့။ အရှင်းပျောက်အောင်ကုပေးလိုက်ပါတဲ့။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့ မှန်းထားတဲ့ရက် မတိုင်ခင်မှာပဲ ညဘက်ကြီး ဟေမာ သူ့အမေ အမောဖောက်လို့ဆိုပြီး ငိုပြီးဖုန်းဆက်တယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယား ကားနဲ့ အမြန်ထွက်လာရတော့တယ်။ ညတောင်နက်နေပြီမို့ အားလုံးအိပ်နေကြပြီ။ ကျုပ်လဲ ဟေမာတို့အိမ်ရောက်တာနဲ့ အိမ်ထဲကို အမြန်ဝင်ပြီး ဟေမာ့အမေကို ကားပေါ်ပွေ့တင်ရတယ်။ ဟေမာ့အဖေကို အိမ်မှာ ကလေးတွေချည်းပဲမို့ စောင့်နေခိုင်းလိုက်ရတယ်။ လူကလဲ မူးနေတဲ့ ပုံစံမို့ ခေါ်မလာခဲ့တာ။ အထူးကုဆေးရုံရောက်တော့ လူနာကို အရေးပေါ်ခန်းထဲ ခေါ်သွားကြပြီး အပ်တာတွေ လုပ်ပေးပြီးမှ ICU ထဲမှာ ထားပေးထားတယ်။ ICU ထဲမှာ ကျုပ်တို့က လူနာ အခြေအနေကို တစ်ယောက်ပဲ ဝင်ကြည့်လို့ရတာဆိုတော့ ဟေမာ့ကိုပဲ ဝင်ကြည့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ဆရာဝန်ကတော့ လူနာအခြေအနေက စိတ်ချရပြီလို့ ပြောတယ်။ ICU ထဲမှာ ၃ရက်လောက် ထားရမယ်တဲ့။ ကျုပ်တို့လဲ ICUမှာ ထားပြီးရင် သီးသန့်ခန်းယူမယ်ပြောပြီး အခန်း ကြိုမှာထားလိုက်တယ်။ ရောဂါကို အမြစ်ပြတ်အောင် ကုပေးဖို့၊ လိုအပ်တဲ့ ဆေးဝါးနဲ့ ခွဲစိတ်မှု အကုန်လုပ်ဖို့၊ ငွေရေးကြေးရေး တတ်နိုင်တဲ့အကြောင်း ပြောထားလိုက်တယ်။ ဆရာဝန်ကလဲ စိတ်ချဖို့ပြောတယ်။ ပြောရမယ်ဆို နှစ်ပတ်လောက် ဆေးရုံတက်လိုက်ရတယ်။ မအိကို ပြောပြပြီး ဟေမာ့အတွက် ခွင့်တင်ပေးထားလိုက်တယ်။ မအိလဲ လာကြည့်ရင်း ကုမ္ပဏီက ထောက်ပံ့ငွေနဲ့ သူ့လဲ ကူညီပေးတယ်။ မမနဲ့မူယာက ကလေးငယ်နဲ့မို့ မလိုက်နိုင်ပေမယ့် မေမေလဲ လာကြည့်တယ်။ နှစ်ပတ်လောက် ဆေးရုံတက်ပြီး ဆေးရုံကဆင်းတော့ ဟေမာ့အမေ ထူထူထောင်ထောင်နဲ့ သွာလာနိုင်လာပြီး အရင်လို မမောတော့ပေ။ ဆေးရုံကို တစ်လတစ်ကြိမ်လောက် ပြန်လာစစ်ကြည့်ဖို့တော့ မှာလိုက်သေးတယ်။ ဟေမာလဲ သူ့အမေ ပြန်ကျန်းမာလာလို့ တော်တော်လေး ဝမ်းသာနေတယ်။ သူအမေ ကျန်းမာရေးကိစ္စ ရှိလာတော့ ကျုပ်နဲ့ ဟေမာလဲ ထပ်မလိုးဖြစ်တော့ဘူး။ ဆေးရုံက ဆင်းတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားပဲ အိမ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျောင်းဖွင့်ရက်ဆိုတော့ ကလေးတွေလဲ ကျောင်းသွားနေကြလို့ အိမ်မှာမရှိဘူး။ ဟေမာ့အဖေလဲ အလုပ်သွားနေလို့ မရှိဘူး။ ဟေမာ့အမေက ဆေးအရှိန်နဲ့ အိပ်ချင်သေးတယ်ဆိုပြီး အခန်းဝင်အိပ်နေပြီ။
“မမနဲ့ကိုကြီး ထမင်းစားပြီးမှပြန်နော်… ဟေမာရေချိုးလိုက်အုံးမယ်… ဟီး…”
ကျုပ်တို့ကို စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ပြုံးပြပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့သူ့ကို သဘောတူထားမှန်း မအိပြောပြလို့ သိပြီးသားဆိုတော့ သူရယ်ပြတာက ဘာကိုဆိုလိုမှန်း သဘောပေါက်တယ်လေ။ ဟေမာ ထမိန်နက်ပြာလေး ရင်လျားပြီး ထမိန်တစ်ထည် လက်ပေါ်တင်လျှက် အခန်းထဲကထွက်လာပြီး ကျုပ်ကိုပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်ကာ ရေချိုးတဲ့ဘက်ကို ထွက်သွားတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကို လက်ကုတ်ပြီး လိုက်သွားခိုင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ထပြီး လိုက်သွားတော့တယ်။ ဟေမာက သူ့ကိုယ်ပေါ် ရေတွေလောင်းချတော့ ရေစိုထမိန်နက်ပြာလေးက ကျုပ်တို့ပထဆုံးဖြစ်ပျက်တုန်းကလိုပဲ ဟေမာ့အသားမှာ ကပ်နေတယ်။ ဟေမာ့ ရေစိုကောက်ကြောင်းကိုကြည့်ပြီး လီးက ချက်ချင်းတောင်လာပြီ။ ဟေမာက ကျုပ်ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် အင်္ကျီရော ဘောင်းဘီပါချွတ်ပြီး အဝတ်လှန်းတဲ့ တန်းပေါ် တင်ထားပြီး ဟေမာဆီ ကိုယ်လုံးတီးလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ဟေမာက တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို တအံ့တသြကြည့်နေတယ်။ အရင်တခါ သူ့ကိုလိုးခဲ့တဲ့လီးက ဒီလောက်ကြီးမှန် မသိဘူးထင်တယ်။ ကျုပ် သူအနားရောက်တော့ ဟေမာ့ကိုဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
“ဘာတွေတအံ့တသြကြည့်နေတာလဲ…”
“ဟီး… ဟိုတခါလိုးတုန်းက ကိုကြီးလီးကို သေချာမှ မမြင်လိုက်ရတာ… ဟေမာ့အဖုတ်နဲ့ ဒီလောက်ကြီးတဲ့လီး တကယ်ရောဆံ့တာလား လို့ အံ့သြနေတာ…”
“ဆံ့လို့ပဲ… တစ်ခါတောင်လိုးပြီးသွားပြီလေ… ရော့ ကိုင်ထား…”
“ဟင်း… ပူပူနွေးနွေးကြီးနော်… ရင်တောင်တုန်တယ်… ဟီး…”
“ကိုင်ရုံတင်ကိုင်မထားနဲ့ ဒီလိုလေးလှုပ်ပေး… အင်း ဟုတ်တယ်… ကောင်းတယ် ဟေမာရယ်.. ကြည့်ပါအုံး ဟေမာဖင်ကြီးတွေ ရေစိုထမိန်နဲ့ ကပ်နေတာ လှလိုက်တာကွာ…”
“ဟင်း… ကိုကြီးရယ်… ကိုကြီးကြိုက်ဖို့ပဲ လိုတာပါ….”
“ဟေမာ့စောက်ပက်ကို… သေချာမကြည့်ရသေးဘူး… ပြအုံး….”
“ကိုကြီးနော်… ဟိုတစ်ခါလိုလုပ်မလို့မလား… မလုပ်ပါနဲ့ အားနာစရာကြီး…”
“ကိုယ့်မိန်းမစောက်ပက် ကိုယ်ယက်တာပဲကွာ… ဘာကိုအားနာတာလဲ… လှန်ပြဆိုကွာ… ထမိန်လှန်ပြ…”
“ဟင့်…”
ဟေမာ သူ့ရေစိုထမိန်လေးကို ရှက်နေတဲ့ကြားကပဲ အသာလေးလှန်တင်လိုက်တယ်။ ဟောမာ့စောက်ဖုတ်က အမွှေးမဲမဲလေးနဲ့ ဖောင်းဖောင်းလေး။
“ပေါင်ကားလိုက်…”
“ဟင့်…”
ဟေမာပေါင်လေးကားတော့ စောက်ဖုတ်လေးက စိကပ်နေတုန်းပဲ။
“ခါးလေးကိုကော့… အင်း ဟုတ်တယ်… မိန်းမစောက်ဖုတ်က ချစ်စရာလေးကွာ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကိုကြီးရယ်… အင်း… ဟင်း…
ကိုကြီးရယ်… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်က ဟေမာ့စောက်ဖုတ်လေးကို ယက်လိုက်တော့ ဟေမာ အိမ်နီးနားချင်းတွေမကြားအောင် တိုးတိုးလေးညည်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး ဟေမာစောက်ဖုတ်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ယက်ပစ်တယ်။ စောက်ရည်တွေ ပိုထွက်လာကာ ဟေမာကော့တက်လာပြီး လက်တစ်ဖက်က ထမိန်ကိုမထားပေးလျှက် နောက်တစ်ဖက်က ရေတိုင်ကီကို လက်ထောက်ထားတယ်။
“ကိုကြီး… အီး… ကိုကြီး… ဖယ်… ဖယ်တော့… ဟေမာမရတော့ဘူး… အင်း… ဟင်း… ကိုကြီးရေ…. ဟင်း…”
ဟေမာ ကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့စောက်ဖုတ်က ထွက်လာသမျှစောက်ရည်တွေ မျိုချပစ်လိုက်တယ်။ ဟေမာက ဆင်းရဲပေမယ့် သန့်သန့်ရှင်းရှင်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်နေတတ်တော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကအနံအသက်မရှိ၊ အပျိုမို့လားမသိ သူ့စောက်ရည်က ချိုတယ်လို့တောင်ထင်မိသည်။ ကျုပ်လဲ ပခုံးပေါ်ထပ်ထားတဲ့ ဟေမာ့ခြေတစ်ဖက်ကို ချပေးလိုက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်တော့ ဟေမာ ထမိန်ကိုလွှတ်ချပြီး ကျုပ်ကို အတင်းဖက်နမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ကိုကြီးရယ် ဟေမာ့အရည်တွေမျိုချလိုက်တာလား….ဟင့်… မရွံဘူးလားလို့… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“မရွံပါဘူးကွာ… ဟေမာ့စောက်ရည်က ချိုနေတာပဲ… �ပြွတ်… ကိုကြီးလီးကိုလဲ စုပ်ပေးမယ်မလား…”
“အွန်း… စုပ်ပေးမယ်… သင်ပေးအုံးနော်…”
“မစုပ်ဖူးဘူးလား….”
“ဟင့်အင်း… ရည်းစားထားတုန်းက စုပ်ခိုင်းတာတောင် မစုပ်ပေးဘူး… လက်နဲ့ပဲ ထုပေးတာ… ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်လို့ စုပ်ပေးမှာ… သိလား…”
“ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဒါဆို ထိုင်လိုက်…”
“ဟုတ်… ပြွတ်… ”
ဟေမာ ကျုပ်လီးရှေ့မှာထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ထားတယ်။ လီးဒစ်ဖူးကို ပြွတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။
“ကြီးလိုက်တာကွာ… ချစ်စရာကြီး… ပြွတ်…”
“ဒစ်ဖူးလေးကို လျာလေးနဲ့ယက်ပေး ဟေမာ… အင်း အဲ့လို လက်ကလဲ ကစားပေး… အင်း ဟုတ်တယ်… ကောင်းတယ်… ငုံလိုက် သွားနဲ့မထိစေနဲ့… ငုံနိုင်သလောက်ပဲ ငုံ… ကောင်းတယ် ဟေမာရယ်… ခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေး…လျာလေးတွေနဲ့ပါ ကစား… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ ဟေမာလေးရယ်… ကိုကြီး မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… လေးဘက်ထောက်ပေး… ကိုကြီး ဟေမာ့ ရေစိုထမိန်နဲ့ကပ်နေတဲ့ ဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး လိုးမယ်… ”
“ပြွတ်… အင်း ကိုကြီး…”
ဟေမာ ရေကပြင် ကျောက်ပြားလေးပေါ် လေးဘက်ထောက်ပေးတယ်။ ကျုပ် လဲ သူ့အနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်နေရာယူပြီး ရေစိုထမိန်နဲ့ ကပ်နေတဲ့ သူ့ဖင်တွေကို ထမိန်ပေါ်က ပွတ်သပ်နေမိသေးတယ်။
“လှလိုက်တဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေကွာ… ”
“ဟင့်… ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ် ဟေမာ့ရေစိုထမိန်လေးကို စောက်ဖုတ်ပေါ်ရုံလေးလှန်တင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဝကို လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်တယ်။ ဟေမာ့စောက်ဖုတ်က ကျပ်နေတုန်းပဲ။
“ကျပ်စီးနေတာပဲကွာ… ငါ့မိန်းမစောက်ဖုတ်လေး…. ရှီး…”
“ဟင်း…. ကိုကြီးရယ်…. ပြည့်သိပ်နေတာ… ဟူး… ”
…. ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်…
“ကောင်းလိုက်တာ… ဟေမာရယ်… ကိုကြီးမိန်းမလေးရယ်… ”
“ကိုကြီးကြိုက်ရင်… ခဏခဏ လာလိုးပေးနော်… အူး… ”
ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ ခါးလေးကို ကိုင်ပြီးလိုးရင်း ပထမတစ်ခေါက်က မကိုင်ဖြစ်လိုက်တဲ့ ဟေမာ့နို့တွေကို ကိုင်ချင်တာနဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ ဟေမာ့ရဲ့ ထမိန်ရင်လျားလေးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး ဟေမာနို့တွေကို လှမ်းဆွဲပြီး မနာအောင် ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ ဟေမာ့နို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်းနဲ့ လက်တစ်ပြည့်စာတော့ရှိတယ်။ သူ့အရင်ရည်းစားတွေလဲ ကိုင်ပုံရတယ်။ ကျုပ် ဟေမာ့နို့တွေကိုဆွဲပြီး ဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ ဟေမာ ခေါင်းလေးခါရမ်းကာ တဟင်းဟင်းညည်းရင်း တစ်ချီပြီးသွားတယ်။
“ဟေမာ… ဒူးပွန်းနေပြီလား…”
“ရတယ်ကိုကြီး… ကိုကြီးကြိုက်ရင် ဆက်လုပ်ပါ… ဟေမာခံနိုင်တယ်…”
“လာပါ… ပက်လက်လှန်လိုက်နော်… ကိုကြီး ဟေမာ့ကို ဇိမ်လေးနဲ့လိုးမယ်…”
“ဟုတ်… ”
ဟေမာ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျုပ်လီးကို ချွတ်လိုက်တော့ ဟေမာ ရေကပြင်လေးမှာပဲ ပက်လက်ကလေး လှန်ပေးတယ်။ကျုပ် သူ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီး ဟေမာ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ �လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတော့ ဟေမာ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး ဟေမာ့ ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ ဟေမာလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ် ဟေမာ့နို့လေးတွေကို ကုန်းစို့ပြီး တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်လေးလိုးတယ်။
“ပြွတ်… လှလိုက်တဲ့နို့လေးတွေကွာ… ပြွတ်… ငါ့မိန်းမက တစ်ကိုယ်လုံးကို လှနေတော့တာပဲ…”
“ဟင်း… ဟင်း… ကိုကြီးရယ်… ဟေမာ့တစ်ကိုယ်လုံးက ကိုကြီးအတွက်ပါ…”
“ကြိုက်လား… ကိုကြီးလိုးပေးတာ… ကိုကြီးလီးနဲ့ ဟေမာ့စောက်ပက်ကို လိုးတာ ကြိုက်လား…”
“အင်း… ဟင်း… ကြိုက်တယ်… ကိုကြီး… ဟေမာ မရတော့ဘူး… နာနာလေး ဆောင့်လိုးပေးပါ… ဟင့်…ဟင်း… ဟင်း….”
“ဒီလိုလား… အင့်… အင့်… အင့်… ကိုကြီးလီးနဲ့ ဟေမာ့စောက်ပက်ကို နာနာလေး ဆောင့်လိုးရမှာလား…”
“ဟုတ်တယ်… အဲ့လိုဆောင့်… ဟေမာ့စောက်ပက်ကို ကိုကြီးလီးနဲ့ဆောင့်လိုး… ဆောင့်… ဆောင့်လိုး… အိုး… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးရယ်… ချစ်တယ်…”
ဟေမာပြီးသွားပြန်ပြီ။ ကျုပ်ခါးကို ခြေနဲ့ အတင်းချိတ်ပြီး လူကိုလဲ အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကို ဖွဖွလေးဆက်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။
“ကောင်းလား…”
“ဟင့်… ကောင်းလွန်းလို့… ကိုကြီးလိုးပေးတာ စွဲနေပြီ… ဟေမာ့ကို ပစ်မထားပါနဲ့နော်…”
“ပစ်မထားပါဘူးကွာ… ပိတ်ရက်တွေ လာလိုးပေးမယ်… ဂိုထောင်ဘက်ရောက်ရင်လဲ လူအလစ်မှာလိုးပေးမယ်…”
“အွန်း လိုးပေး… ပြွတ်… ချစ်တယ်ကိုကြီးရယ်… လိုးပေးပြီးတော့ ပိုချစ်ပြီး ပိုစွဲလန်းရတယ်… ဟေမာ ကိုကြီးနဲ့ အမြဲအတူနေချင်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
“ဟေမာလေးရယ်… အဲ့လိုမှမဖြစ်နိုင်ပဲကွာ… ဟေမာ့ မိဘတွေ.. မောင်လေးညီမလေးတွေ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မျက်နှာငယ်မှာပေါ့… ပြောတော့ယောက်ျားမယူတော့ဘူးဆို…”
“ကိုကြီးကိုမရလို့လေ… ကိုကြီးကိုရရင် ယူမှာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဒီလိုလေးဖက်ထားပြီး လိုးရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ… ဖက်ထားမယ်နော်… ကိုကြီးကို အခုခဏရတယ်လို့ သဘောထား…”
“အွန်း… ဖက်ထား ယောက်ျား… ချစ်တယ်…”
“အင်းဖက်ထားမယ်… ကိုကြီး ဒူးနာလို့ ဒီလိုလေး… ဖက်ထားပြိးလိုးမယ်…”
ကျုပ် ကိုယ်ကို ဆောင့်ကျောင်ထိုင်တဲ့ပုံစံပြင်လိုက်ပြီး ဟေမာခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဟေမာ့ကိုယ်ဆီ ဖိကပ်ကာ ဒူးခေါက်ကွေးကြားကနေ သူ့ကိုယ်လေးကိုပွေ့ထားလိုက်တော့ ဟေမာ ကျုပ်လာ်ပင်းကို တွဲခိုလျှက် စောက်ပက်ကို အစွမ်းကုန်ဖြဲကာ ကော့တင်ပေးထားသလို ပုံစံ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆောင့်ကျောင်းထိုင်ထားတော့ ဆောင့်ရတာ ပိုအားပါတယ်။ ဟေမာ့ကိုတဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးတယ်။
“အင်း… ဟင်း… ကိုကြီးရယ် ထိလိုက်တာ… ကောင်းတယ်… ဟင့်… ဆောင့်… လိုး…”
“ဟေမာရယ်… ငုံ့ကြည့်စမ်း… ကိုကြီးလီး ဟေမာ့စောက်ပက်ထဲကို ဆောင့်လိုးနေတာ မြင်လား… ဟေမာ့စောက်ရည်တွေ အများကြီးပဲ… ဆံ့တယ် တွေ့လား….”
“ဟင့်… ဟုတ်ပါ့… ကိုကြီးလိုးပေးတာ အရမ်းကောင်းတာကိုး… စောက်ရည်ထွက်တာပေါ့… ဟင်း… ကိုကြီးရယ်… ဒီလိုကြည့်ရတာ အားရလိုက်တာ… ကိုကြီးလီးက ဟေမာ့စောက်ပက်ထဲမှာ တနင့်တပိုးကြီး လိုးနေတာ… အင့်… ဟင်း…”
“ကြည့်လို့ကောင်းတယ်နော်… ဟေမာ့စောက်ပက်နဲ ကိုကြီးလီး လိုးနေတာ ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်…”
“ဟင်း… ကိုကြီးရယ်… ကြည့်လို့လဲကောင်းတယ်… ခံလို့လဲကောင်းတယ်… ကိုကြီးလီးကို ဟေမာ့စောက်ပက်ထဲမှာ အမြဲထည့်ထားချင်တယ်… လိုး… အူတွေပါထွက်ကျလာမလားမသိဘူး… ဟင်း… လိုး… ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဟေမာရယ်… ကိုကြီးပြီးတောမယ်… ကြမ်းမယ်နော်…”
“ဒါက မကြမ်းသေးဘူးပေါ့… ဟင်း… ကြမ်း… ဟေမာ့စောက်ပက်နှစ်ခြမ်းကွဲအောင် လိုးပစ်ကိုကြီးရာ… အာ့.. ဟား… အို… အို…. အူး… ကိုကြီးရေ… အင့်… အင့်.. ဟင်း… ဟင်း… အင်း.. ထွက်ပြီ… အူး… ”
ကျုပ်လဲ ပြီးသွားတော့ ဟေမာ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပြီးမှ ဖင်ထိုင်ချပြီး ဟေမာ့ကို ဖက်ထားရင်းက ပက်လက်လှန်လှဲချတော့ ဟေမာပါ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ထပ်လျှက်ပါလာတယ်။ နှစ်ဦးသားဖက်လျှက် အမော ဖြေနေကြသေးတယ်။ ဟေမာက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်လေးနဲ့ ပွတ်ရင်း-
“ကိုကြီး… မောသွားပြီလား…”
“ခဏပါဟေမာရဲ့…”
“ခစ်ခစ် ဒါဆိုလိုးနိုင်သေးတယ်ပေါ့…”
“ဟေမာ လိုချင်သေးလို့လား…”
“အွန်း… နောက်ဆို ဒီလိုအေးအေးဆေးဆေး တွေ့ရပါ့မလားမသိဘူးလေ… မေမေက ကျန်မာလာတော့ အရင်လို အခန်းအောင်းမှာ မဟုတ်တော့ဘူး… အခွင့်အရေးရတုန်း အားရပါးရ ထပ်လိုးပေးပါလား…”
“လိုးပေးမှာပေါ့ ဟေမာရဲ့… ထ ကိုကြီးလီးကို ပြန်တောင်လာအောင် စုပ်ပေးအုံး… အရည်တွေရွံရင် ရေဆေးလိုက်နော်…”
“မရွံပါဘူး… ကိုကြီးလီးပဲဟာ… ဒီလောက်အရသာရှိတာ… အာရပါးရကိုစုပ်ပစ်မယ်… ခစ်ခစ်…”
“ရွှတ် ရွှတ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကိုကြီးရဲ့ဟေမာလေး… ”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ခစ် ခစ်…”
ဟေမာကတော့ သူ့စောက်ရည်နဲ့ ကျုပ်လီးရည်တွေ ပေကျံနေတဲ့ လီးကို မရွံမရှာ မြိန်ရည်ရှက်ရည် စုပ်ပေးနေပြီ။ ရင်အေးလဲ ချောင်းနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေလိုက်တယ်။ ဟေမာရဲ့ ပုလွေအစွမ်းနဲ့ ကျုပ်လီးက တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ပြန်တောင်လာတော့ ဟေမာ့ကိုပဲ အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ဟေမာလဲ ရေစိုထမိန်လေး ခါးမှာပတ်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ ဟေမာတစ်ချီပြီးတော့ ကျုပ်သူ့ကို ချီပြီးလိုးတယ်။ ရေတိုင်ကီကို လက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်က ဆောင့်လိုးတယ်။ ပြီးတော့မှ ရေအတူချိုးလိုက်တော့တယ်။ ဟေမာ ထမိန်လေးရေလဲပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားကာ ကျုပ်ရေသုတ်ဖို့ သဘက်လေးယူလာပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုလဲ ဘီးလေးနဲ့ ခေါင်းဖြီးပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို အနမ်းလေးပေးကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ပြီး ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးကိုဖက်ပြီး ပါးလေးတွေနမ်းလိုက်တယ်။
“အားကုန်သွားပြီလား…”
“အေးဖို့ အားအများကြီးရှိသေးတယ်…”
“ခစ်ခစ်… ပြီးရော ကို စားပွဲခင်းလိုက်တော့ အေး ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ ခူးခပ်လိုက်မယ်…”
“အင်း…”
ကျုပ် မီးဖိုထဲဝင်ပြီး စားပွဲဝိုင်းလေးကို ယူကာ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ခင်းလိုက်တယ်။ ရင်အေးကတော့ မီးဖိုထဲမှာ အိုးတွေလှန်လှောပြီး ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ ခူးခပ်နေပြီ။ ဟေမာ အသံကြားလို့ထင်တယ် အခန်းထဲကနေ အမြန်ထွက်လာတယ်။
“အိုး… ကိုကြီးရယ်… ဟေမာခူးခပ်ပေးမှာပေါ့…”
ကျုပ်ဟေမာ့ ပါးနားကပ်ပြီး
“ကိုယ့်မိန်းမအိမ်မှာ.. ဧည့်သည်လို နေရမှာလား…”
ဟေမာ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတယ်။
“ဟိုမှာ ဟေမာ့အစ်မကို သွားကူလိုက်…”
“ပြီးရော…”
ဟေမာ ပြုံးစိစိနဲ့ ထွက်သွားပြီး မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်။
“မမ ဗိုက်ဆာနေပြီထင်တယ်… ခစ် ခစ်..”
“ဟေမာတို့က ပိုဆာကြမှာပေါ့… ခစ် ခစ်… ဒါကြောင့် မမက ထပြင်ပေးတာ…”
“ဟီး… မမကလဲ…”
ကျုပ်လဲ သူတို့ချင်း စ နောက် နေကြတာနားထောင်ပြီး ပြုံးမိတယ်။ ထမင်းကလဲ စားကောင်းတယ်။ စားပွဲဝိုင်းလေးမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်စားကြတာ။ ငါးခူစင်းကော၊ ကင်ပွန်းချဉ်ရွက် ဟင်းရည်သောက်၊ ကြက်သားဟင်းတစ်ခွက်၊ ကန်စွန်းရွက်ကြော်လေးနဲ့ ငါးပိ တို့စရာ စုံစုံလင်လင် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ဟေမာက ပြင်ဆင်ထားတာ။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးကို သူကိုယ်တိုင် ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေး ကျုပ်တို့လဲ သူ့ကို ခပ်ထည့်ပေးနဲ့ ပျော်ရွှင်ဖွယ် ထမင်းဝိုင်းလေးပါပဲ။
“ကို… ဟေမာတို့ရေချိုးတဲ့နေရာလေးကို ရေချိုးခန်းဆောက်ပေးလိုက်ပါလား… ဟေမာ့အပြင် ဟေမာ့အောက်က ကလေးမလေးတောင် ကိုးတန်းကျောင်းသူဖြစ်နေပြီလေ… ဒီနေရာက လုံခြုံတယ် ထင်ရပေမယ့်… ဘေးအိမ်ထရံက ကပ်ချောင်းရင် မြင်ရတယ်…”
“နေပါစေမမရယ်… ဟေမာ ဒီလိုလဲ အဆင်ပြေပါတယ်… မေမေဆေးကုတာလဲ မမတို့ မနည်းကုန်ထားရတာ…”
“အဲ့ဒါတွေ ခေါင်းထဲမထားပါနဲ့ ဟေမာရယ်… ကိုက ပြောမလို့… ဟေမာ့ကို သဲသဲလှုပ်နေတယ်လို့ အေးက ပြောမှာစိုးလို့… ဟီး…”
“ကိုရယ်… အေးက အဲ့လိုစိတ်မရှိမှန်းသိသားနဲ့…”
“တကယ်ဆို ကိုက… ဟေမာတို့အိမ် ခြေရင်းဘက်က ပိုနေတဲ့နေရာလေးကို တစ်ဘက်မှာ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာလေးတွဲဆောက်ပြီး တစ်ဘက်မှာ မီးဖိုခန်းလုပ်… အခုမီးဖိုခန်းနေရာနဲ့ ဒီဘက်ခြမ်းမှာ အခန်းတွေ ထပ်ဖွဲ့ချင်တာ။ ဟေမာတို့က မောင်နှမတွေများတော့ သူတို့တွေကြီးလာရင် အခန်းတွေလိုလာမှာ…”
“အင်းနော်… ကို့စိတ်ကူးလေးမဆိုးဘူး… ဒါပေမယ့် တိုက်ဆောက်ပေးဖို့ကျ အေးတို့ မနိုင်လောက်ဘူး…”
“ကိုကြီးနဲ့မမရယ်… ရပါတယ် ဟေမာတို့ ဒီလိုနေတာ အသားကျနေပါပြီ… ဟေမာတို့အတွက် ထပ်အကုန်မခံပါနဲ့တော့…”
“ဟေမာရယ်… ဟေမာတို့ အိမ်က မိန်းမသားများတယ်… လုံလုံခြုံခြုံနေမှပေါ့… ပြီးတော့ ဟေမာ သူစိမ်းမှမဟုတ်တော့တာ… တော်ကြာ ကိုက သူ့မယားလေးကို… တချိန်လုံး အူတိုနေရလိမ့်မယ်… ခစ်ခစ်…”
“ဒီလိုလုပ်ရအောင်လေ… ကိုတို့လဲ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမဖြစ်… ဟေမာ့ကိုလဲ ပတ်ဝန်းကျင်က တစ်မျိုးမမြင်ရအောင်… ကိုကြီးတို့ ဟေမာ့အိမ်ပြင်ဆောက်ဖို့ စားရိတ်ကို ဟေမာ့ဆီ တစ်လ နည်းနည်းစီခွဲပေးမယ်… ဟေမာ့အဖေက ပန်းရံလုပ်တာဆိုတော့… သူ့မိတ်ဆွေတွေရှိမှာပဲ… အရင်ဆုံး ဒီလကုန် ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာရယ်… မီးဖိုရယ်ကို တစ်ဖြတ်လုပ်လိုက်… နောက်ကို တိုက်ဆောက်ချင်ရင်လဲ ဆောက်လို့ရအောင် ဖောင်ဒေးရှင်းကို တိုက်ဆောက်လို့ရအောင် တစ်ခါတည်းပြင်ထားလိုက်… နောက် တစ်လကျမှ ဒီဘက်ကို တိုက်ခံနဲ့ အခန်းလေးတွေဖွဲ့…. ပြီးရင် လူတွေက အဲ့ဘက်ပြောင်းနေပြီး ဒီဘက်အိမ်မကြီးကို နောက်လမှာ ထပ်ပြင် ဟုတ်ပြီလား…”
“ကိုကြီးရာ… ဟေမာ ကိုကြီးနဲ့ပက်သက်ခဲ့တာ… ဒါတွေလိုချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး… ဟေမာ ကိုကြီးကို တကယ်ချစ်လို့ပါ…”
“ကိုကြီးက ဟေမာတို့မိသားစုကို ဒီအတိုင်းမှ မထားနိုင်တာ… ဒီတစ်ခါပဲကွာ… နောက်ကို ကလေးကျောင်းစရိတ်ကလွဲရင် အရေပေါ်ကိစ္စပဲ ကူညီတော့မယ်… ဟုတ်ပြီလား… ဟေမာ့ မိဘတွေနဲ့ မောင်လေးညီမလေးတွေ လုံလုံခြုံခြုံနေရအောင် ဒီတစ်ခါတော့ ကိုကြီးဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေး…”
“ပြောမရလဲ ကိုကြီးရဲ့သဘော…”
ဒီလိုနဲ့ ဟေမာ့ကို အိမ်ပြင်ဆောက်ပေးဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကို ပြောပြတော့မှ ပိုဆိုးရော။ ကျုပ်လဲ မပြောပြချင်ပေမယ့် အန်တီ သိင်္ဂီ ဟိုတစ်ခါ ကားကိစ္စ မပြောပြလို့ ငိုတာမြင်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဘာကိစ္စမဆို ပြောပြဖြစ်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကျုပ်ရဲ့ အချစ်တွေက ပိုနက်ရှိုင်းလာတာကြောင့် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်။ အဲ့ဒီမှာတင် အန်တီသိင်္ဂီက သူဆောက်ပေးမယ်လုပ်လို့ ဖျောင်းဖျရသည်။ ကျုပ်နဲ့အတူ ကူညီချင်ရင်လဲ သိပ်မများတဲ့ ပမာဏတစ်ခုပဲ စပ်တူ ခွဲပေးကြတာပေါ့ဆိုမှ လက်ခံသွားသည်။ ကျုပ်ရယ်၊ မအိရယ် အန်တီသိင်္ဂီရယ် သုံးဦးစပ်တူ ပေါင်းဖြစ်သွားတော့ အိမ်တစ်လုံးစာ ရတာမို့ ဟေမာ့ဆီကို တစ်လစီခွဲပေးရင်း အိမ်ပြင်ခိုင်းလိုက်တော့သည်။
(အခန်း ၁၈/၆)
နွယ်နီ အိမ်ကို သမီးလေးကိုလိုက်ပို့ရင်း အိမ်ကိုရောက်လာသည်။ မျက်နှာက မကောင်း။ ဒီရက်ပိုင်း ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်း နွယ်နီတို့အိမ်ကို မကြာမကြာ ဝင်ထွက်နေတာ သတိထားမိသည်။ ဦးလေးနဲ့ အန်တီကလဲ ကိုတင်မောင်ဝင်းကို နွေးနွေးထွေးထွေး ဧည့်ခံစကားပြောလေ့ရှိသည်။ ကြည့်ရတာ ကိစ္စတော့ ထူးပြီ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုလိုက်ပို့မယ်ဟုဆိုကာ ဆိုင်ကယ် တစ်ယောက်တစ်စီးစီနဲ့ ထွက်လာလိုက်သည်။ ကျုပ်တို့ လူရှင်းတဲ့နေရာဆီ ဦးတည်မောင်းသွားကြပြီး လုံခြုံတဲ့နေရာမှာရပ်တော့ နွယ်နီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့ပြီး ငိုလေပြီ။
“နီရယ် ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်…”
“ကို… နီနဲ့ကို ဝေးရတော့မယ်ထင်တယ်… အီးဟီး…”
“ဟို… ကိုတင်မောင်ဝင်းများ…”
“ဟုတ်တယ်ကို… ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက ဖေဖေနဲ့မေမေ့ဆီမှာ နီ့ကို တောင်းရမ်းလက်ထပ်ခွင့်တောင်းတယ်… ဖေဖေနဲ့မေမေကလဲ သဘောတူတယ်… နီငြင်းပေမယ့် မရဘူး… ဖေဖေနဲ့မေမေက ကျန်းမာရေးကောင်းတာမဟုတ်ဘူးတဲ့… သူတို့မရှိတော့ရင် နီ့ကို တစ်ယောက်တည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချဘူးတဲ့…”
“နီရယ်…”
“နီ အကြောက်အကန်ငြင်းပါသေးတယ်… ဖေဖေနဲ့မေမေ ရောဂါတိုးပြီး မောသလိုဖြစ်လာတော့ နီလဲမငြင်းရဲတော့ဘူး… နီဘာလုပ်ရမလဲဟင်… နီက ကို့ကိုပဲချစ်တာ…”
ကျုပ် ရင်တွေပူပြီး နွယ်နီ့ကိုတင်းတင်းဖက်ကာ မျက်ရည်က သူ့အလိုလိုကျလာတယ်။ ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး။ နွယ်နီ့မိဘနေရာကနေ တွေးကြည့်တော့လဲ လုပ်ရပ်က မှန်နေတယ်။
“နီရယ်… ကိုဘာပြောရမလဲ… မလွတ်လပ်တဲ့ဘဝနဲ့ နီ့ကိုချစ်မိတဲ့ ကိုကမှားတာပါ… နီဘဝမှာ ကိုသာမရှိခဲ့ရင် နီဒီလိုခံစားရမှာမဟုတ်ဘူး… ကိုလဲ နီ့ကိုအရမ်းချစ်တာ… ဒါဆို နီ လက်ခံလိုက်ရပြီပေါ့…”
“အင်း… ကိုရယ်… နီ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်… နီတကယ် ငြင်းလို့မဖြစ်တော့လို့ပါ… နီ့ကြောင့် ဖေဖေနဲ့မေမေသာ တစ်စုံတစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့ရင် နီ့တစ်သက် �ဖြေဆည်နိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး…”
“နီရယ်… ကိုနားလည်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် နီ့ကို ကိုတစ်သက်လုံး ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ စောင့်ရှောက်နိုင်ပါသေးတယ်… ကို့ရင်ထဲမှာ နီက အမြဲရှိနေမှာပါ…”
“ကိုရယ်…”
နွီယ်နီနဲ့ ကျုပ်တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်ထားကြတယ်။ အနမ်းတွေ အကြာကြီးပေးကြတယ်။ ရင်ထဲမှာ ပူလောင်နေလို့ လိင်စိတ်က ဖြစ်မလာ။ ဖက်ရင်းသာ နမ်းနေမိကြတယ်။
“ချစ်တယ် နီရယ်… နီပျော်အောင်နေရမယ်နော်… နီ့အနားမှာ ကို သူငယ်ချင်းကောင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ အမြဲရှိနေမယ်… နီလဲ သစ္စာရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ် ပြန်နေပြရမယ်နော်… ကိုတင်မောင်ဝင်းက လူကောင်းတစ်ယောက်ပါ…”
“ကိုရယ်… ချစ်လိုက်တာ… ကိုက နီ့ဘဝမှာ ချစ်ရတဲ့ ပထမဆုံးနဲ့ နောက်ဆုံးလူတစ်ယောက်ပါ… နီ့ အချစ်တွေအကုန် ကို့ဆီမှာပဲ ထားခဲ့မယ်နော်… နီ ကိုနဲ့ တကယ်မဝေးချင်ဘူး ကိုရယ်…”
“ကိုလဲ နီ့လိုပါပဲကွာ… ချစ်တယ်… နီ့ကို ကိုချစ်တယ်… ဒါနဲ့ နီ့ကို ဘယ်တော့လာတောင်းကြမှာလဲ…”
“နောက်တစ်ပတ် ကျောင်းပိတ်ရက်… ကို ဒီတစ်ပတ်ကျော် အချိန်အတွင်းမှာ နီ့ကို ပိုဂရုစိုက်ပေးပါနော်… နီ ကိုနဲ့ အမှတ်တရအချိန်တွေ အများကြီးရှိချင်တယ်… နီ ကျောင်းကိုသွားရမှာ ရှက်လို့ ခွင့်ယူထားလိုက်ပြီ… ကို နီ့ကို အချိန်ပိုပေးပါနော်…”
“ဒါဆို ဒီလိုလုပ်ရအောင်… ကိုလဲ ရုံးမှာအလုပ်ပါးနေတာ… ကိုနဲ့နီ ခရီးထွက်ရအောင်… ကိုတို့နဲ့ ဘယ်သူမှမသိတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ နီလက်ကိုဆွဲပြီး လျှောက်လည်ချင်တယ်…”
“တကယ်လား…. ကိုရယ် ချစ်လိုက်တာ… ဒါဆို နီတို့လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်ရပြီပေါ့… နီ့အတွက် ကို ဒီလောက်တွေးပေးမယ်မထင်ထားဘူး… နီအရမ်းဝမ်းသာတာပဲ…”
“နီ့ကို ကိုတကယ် ချစ်တယ်နီရဲ့… အဲ့ဒီရက်တွေမှာ စိတ်ညစ်စရာတွေရဲ့ အပြင်ဘက်မှာ ကိုတို့ နှစ်ယောက်တည်းကမ္ဘာလေး တည်ဆောက်ကြမယ်နော်…”
“အွန်း… ဟုတ်တယ်… စိတ်ညစ်တာတွေ ဝမ်းနည်းတာတွေ မေ့ထားပြီး ပျော်ပျော်နေရမယ်… ခုကစပြီး ကို့အကြောင်းပဲ တွေးတော့မယ်ကွာ… ပြွတ်… ကို့လီးကြီးအကြောင်းရော… ခစ် ခစ်… အာ ကို့လီးကြီးက ပျော့နေတုန်းလား…”
“နီရယ်… ကို နီ့ကို လိုးချင်ရုံသပ်သပ် ချစ်တာမှမဟုတ်တာ… ဒါပေမယ့် နီ့အတွက်ဆို အမြဲအဆင်သင့်ပဲ သိလား…”
“ခစ်ခစ်… ပြောရင်းဆိုရင်း မာလာပြီ… တန်းလိုးတော့ကိုရာ အချိန်သိပ်မရတော့ဘူး… ခရီးသွားတော့မှ ကို့လီးကို တစ်ဝစုပ်ပြီး တစ်ဝကြီး အလိုးခံပစ်မယ်…”
နွယ်နီက စကားပြောနေရင်းနဲ့ ကျုပ်ပုဆိုးကို လှန်တင်ကာ အတွင်းခံထဲကလီးကို ထုတ်ပြီး လက်နဲ့ကိုင်ထုရင်း ချက်ချင်းပဲ တောင်လာပြီ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ပင်တီဖယ်ကာ ပွတ်ကြည့်တော့ စောက်ရည်က စိုရွှဲနေပြီ။
“အဆင်သင့်ပါပဲလား နီရယ်…”
“ကို့အတွက်ဆို နီက အမြဲ အဆင်သင့်ပါပဲ ကိုရယ်…”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ် ပြောင်းပြန်ထိုင်စေပြီ ဆိုင်ကယ်ခေါင်းကို ခေါင်းမှီစေလိုက်တယ်။ ကျုပ်က နောက်ကနေ ခွတက်ပြီး ကယ်ရီရာ(carrier) ခြေနင်းကိုနင်းကာ နွယ်နီ့ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီ့စောက်ပက်ကို ဖိလိုးတော့တယ်။
“ကိုရယ်… ကို့လီးကြီးကိုတော့ နီ အမြဲတမ်းတနေမိတော့မှာပဲ… အင့် ဟင်း…”
“ကိုလဲ နီ့ရဲ့မျှော့စောက်ပက်ကြီးကို အရမ်းစွဲလန်းနေတာ… လိုးလို့ကိုမဝဘူး…”
“ဟင့်… ကိုရယ်… နီ ကို့လီးနဲ့ အကြာကြီး ဝေးနေနိုင်ပါ့မလားမသိဘူး… ကို့ကိုချစ်တာက မြင်နေရုံနဲ့ ဖြေသိမ့်နိုင်ပေမယ့် ကိုလိုးပေးတာကိုလဲ နီ အရမ်းစွဲနေပြီ…”
“ကိုတို့ ထိန်းနိုင်သလောက်ထိန်းကြရအောင်ကွာ… ကိုလဲ နီ့စောက်ပက်ကို လိုးချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းရမှာ…”
“ဟင့်… နီ့ကိုသာ ကို့လီးကြီးနဲ့ လိုးသတ်လိုက်ပါတော့ကိုရယ်… အင်း… ဟင်း…”
“နီရယ်… ကိုနီ့ကိုလိုးသတ်လိုက်ရင် ထပ်မလိုးရပဲနေမှာပေါ့… နီ အဖွားအိုလေးဖြစ်သွားမှ လိုးရမယ်ဆိုလဲ ထပ်လိုးမှာပဲ…”
“အဲ့လောက်တောင်ပဲလား ကိုရယ်… ကို့ဘက်က စလာရင်လဲ နီလဲ ငြင်းနိုင်မယ် မထင်ပါဘူး…. ဆောင့်… ကို… နီ ပြီးတော့မယ်…. အင့်…. ဟင်း… ဟင်း… နီ… ထွက်… ပြီ… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ အချိန်မရတာမို့ သူနဲ့အတူ ပြီးလိုက်တော့တယ်။
“ခစ်ခစ်… ကို့လရည်တွေ အများကြီးပဲ… နီ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ နွေးသွားတာပံ… နီ ဆေးမသောက်တော့ဘူး သိလား… ကို့ရင်သွေးလေးများ ရမလားလို့…. ဒီရက်ပိုင်း နီ့သားအိမ်ထဲကို… ကို့လရည်တွေ အများကြီးထည့်ပေးနော်…”
“နီက တကယ် ကိုနဲ့ ကလေးယူမလို့လား… နီတို့အိမ်ထောင်ရေး ထိခိုက်နေအုံးမယ်…”
“ရတယ်… မကြာခင် ယူတော့မယ့်ဟာ… နီ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးပါနော်…”
နွယ်နီ့ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကချပေးလိုက်ပြီး ကျုပ်တို့ အဝတ်အစားတွေပြန်ပြင်ဝတ်ကြတယ်။
“အင်းပါ… ဒါနဲ့ နီက အိမ်ကို ဘယ်လိုပြောပြီး ထွက်လာမှာလဲ…”
“ကိုနဲ့ လျှောက်လည်မယ်လို့ပဲ ပြောမှာ… ဖေဖေနဲ့မေမေက ကိုနဲ့နီ့အကြောင်းကို သိနေကြပြီ…”
“အာ… ”
“ဟုတ်တယ်… နီစိတ်ချမ်းသာပါစေဆိုပြီး… လွှတ်ပေးထားတာတဲ့… ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက နီ့ကို လက်ထပ်ချင်တယ်ဆိုတော့ သူနဲ့က ဖြစ်သင့်တာမို့ မေမေတို့က တောင်းဆိုတာပါတဲ့… မေမေတို့ သမီးကို လူ့လောကထဲမှာ စိတ်ချလက်ချ ထားခဲ့ပါရစေတဲ့…”
“အဲ့လိုလား…”
“ဖေဖေနဲ့မေမေက ကိုနဲ့ရင်အေးကိုလဲ ချစ်ပါတယ်….ဖေဖေ မေမေတို့နဲ့ လိုက်တွေ့အုံးနော်….”
“အာ… မျက်နှာပူစရာကြီးနီရယ်…”
“ပူမနေပါနဲ့တော့ကိုရယ်… ကို့မှာအိမ်ထောင်မရှိရင် မေမေတို့က ကိုနဲ့ပေးစားလောက်တယ် သိလား…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ သူတို့အိမ်ကို ဆိုင်ကယ်ကိုယ်စီနဲ့ သွားလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့အဖေနဲ့အမေက ဧည့်ခန်းမှာပဲ ထိုင်နေကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ အိမ်ထဲကို အတူဝင်ခဲ့ကြပေမယ့် လက်ချင်းတွေဘာတွေတော့ တွဲမထားကြပါဘူး။
“သြော်… မောင်ဖိုးတေ ပါလာတာပဲ… လာကွာထိုင်…”
“ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး… မှောင်နေလို့ နွယ်နီ့ကို လိုက်ပို့ပေးတာ…”
ကျုပ် အလိုက်သင့်ပြောနေပေမယ့် မျက်နှာတော့ ပူတယ်ဗျ။
“မင်းသူငယ်ချင်းကိစ္စ သိပြီးရောပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့… နွယ်နီပြောပြပါတယ်…”
“သမီးလေးကို ဝိုင်းဖျောင်းဖျစေချင်တယ်ကွယ်… သမီးနဲ့ မောင်ဖိုးတေရဲ့ပက်သက်မှုကို ဦးတို့သိပြီးသာပါ… ဒါပေမယ့် ဒီလို တစ်သက်လုံးနေသွားလို့မဖြစ်ဘူးလေ… ဦးတို့ မရှိတော့တဲ့အခါ မောင်ဖိုးတေ သမီးကို စောင့်ရှောက်နိုင်တယ်ဆိုဦးတော့… လူအများကြည်ညိုလေးစားရတဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်အနေနဲ့… မသင့်တော်ပါဘူး…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကျနော်နားလည်ပါတယ်… ကျနော့်ကိုအပြစ်မတင်ဘဲ အခုလို ပြောတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီ… ကျနော် နွယ်နီ့ကို တန်ဖိုးထားပါတယ်… နွယ်နီ အဆင်ပြေဖို့ ကျနော် အစစ အရာရာ ကူညီပေးသွားမှာပါ…”
ပြောနေရင်းနဲ့ မျက်ရည်က ဝဲလာတယ်။ နွယ်နီလဲ တိုးတိုးလေး ရှုက်ငိုနေရှာတယ်။
“သမီးကိုလဲ ဖေဖေတကယ် သနားတယ်… ဖေဖေတို့ သမီးကောင်းဖို့စီစဉ်ရတာမို့ နားလည်ပေးပါ သမီးရယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဖေဖေ… ဒါပေမယ့် သမီး ကိုနဲ့ ခရီးထွက်ချင်တယ်… သမီး အချိန်ရသလောက်လေး ကို့အနားမှာနေပါရစေ… စိတ်ချပါ သမီး ပေးထားတဲ့ကတိကို မဖျက်ပါဘူး…”
“ဟင်… ဟင်း… သမီး ဘယ်သူနဲ့သွားတယ်လို့ ပြောရမှာလဲ… ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ…”
“တစ်ပါတ်လောက်ပါပဲ ဖေဖေ… သမီးသူငယ်ချင်းမိသားစုနဲ့ သွားတယ်လို့ပြောပေးပါ…”
“မောင်တင်မောင်ဝင်းက ယုံပါ့မလား… သမီးနဲ့မောင်ဖိုးတေ တစ်ပါတ်လုံးပျောက်နေရင် သံသယဝင်မှာပေါ့… နဂိုကတည်းက သမီးတို့ဆက်ဆံရေးက သာမာန်မဟုတ်ဘူးလို့ သံသယဝင်နေလောက်တယ်…”
“ဒါဆို သမီးသူနဲ့ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြောမှဖြစ်မှာပေါ့… သမီးနဲ့ ကို့အကြောင်း အမှန်အတိုင်းပြောပြပြီး သူလက်ခံနိုင်လားလို့ မေးရမှာ… နို့မို့ဆို သမီးတို့အိမ်ထောင်ရေးက လိပ်ခဲတွဲလဲနဲ့ သာယာမှာမဟုတ်ဘူးလေ… ကြာပါတယ်ဖေဖေရယ် သမီးအခုပဲ ဖုန်းဆက်မယ်…”
နွယ်နီ ပြောရင်း ဖုန်းကောက်ထုတ်ပြီး ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းဆီ ဖုန်းခေါ်တော့တယ်။ စပီကာဖွင့်ထားတာမို့ ကျုပ်တို့အကုန်ကြားနေရတယ်။
“ဟယ်ဆို ဆရာမ… ဒီအချိန်ကြီးကျနော့်ဆီဖုန်းဆက်တာ… ကိစ္စရှိလို့လား…”
“ကျမ ဆရာနဲ့ ဆွေးနွေးစရာရှိလို့ပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ပြောပါဆရာမ…”
“ကျမနဲ့ ဖိုးတေကို ရှင်ဘယ်လိုမြင်လဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပါ…”
“ဗျာ… ဒါက… အင်း… ကျနော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်နော်… ကိုတေဇာက အိမ်ထောင်နဲ့မို့ ကျနော် မစွပ်စွဲချင်ပေမယ့်… ဆရာမနဲ့ ကိုတေဇာဆက်ဆံရေးက… မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းထက်မကဘူးလို့ ကျနော်မြင်တယ်…”
“ဟုတ်တယ်… ကျမနဲ့ဖိုးတေက ကျမယောက်ျားဆုံးပြီးနောက်ပိုင်း တွဲနေကြတာ…”
“ဗျာ…”
“ဟုတ်တယ်… ကျမတို့ အခုထိလဲတွဲနေတုန်းပဲ… ကျမ ဆရာ့ကို တစ်ချိန်လုံး ငြင်းနေခဲ့တာက… ကျမမှာ ချစ်သူရှိပြီးသားမို့ပါ… အခုကျမမေးချင်တာက ဆရာ ကျမရဲ့ အတိတ်တွေကို လက်ခံနိုင်ရဲ့လား…”
ကိုတင်မောင်ဝင်းဘက်က ခဏ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
“ဆရာမရယ်… ကျနော်နဲ့လက်ထပ်ပြီးလို့ ကျနော့်ကို သစ္စာရှိရင် ကျနော် ကျေနပ်ပါပြီ… အတိတ်တွေကို ကျနော် လက်ခံနိုင်ပါတယ်…”
“ကောင်းပြီလေ… ဆရာ့စကားအတိုင်းပဲ… ဆရာနဲ့လက်ထပ်ပြီးချိန်ကျရင် ကျမနဲ့ ဖိုးတေ ဒီဆက်ဆံရေးကို ရပ်တန်းကရပ်မယ်… သူငယ်ချင်းအဆင့်ထက် မပိုစေရဘူး… ဆရာ ကျမနဲ့ဖိုးတေကို ယုံမှတော့ ဖြစ်လိမ့်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ယုံပါတယ်…”
“ဒါဆို ဆရာကျမကို လူကြီးစုံရာနဲ့ လာမတောင်းမချင်း.. အိမ်ကိုမလာသေးနဲ့အုံး… ကျမ သူငယ်ချင်းမိသားစုနဲ့ မြန်မာပြည်အနှံ့ဘုရားဖူးတယ်လို့ပြောပြီး ဖိုးတေနဲ့ ခရီးထွက်မလို့…”
“ဗျာ ဆရာမ… ဒါတော့…”
“ကျမနဲ့ဖိုးတေ ဆရာ့ကို မပြောဘဲသွားလိုက်လို့ရတယ်… အခုကျမ ဆရာ့ကိုပြောပြနေတာက သံသယရှင်းစေချင်လို့… ကျမ ဆရာ့ကို ဘာမှဖုံးကွယ်မထားချင်လို့ အမှန်အတိုင်း ပြောပြနေတာ… ကိုက ကျမဘဝမှာ အရမ်းချစ်ရတဲ့ တစ်ယောက်တည်းသော ချစ်သူပဲ… ကျမချစ်သူနဲ့ ပျော်ရွှင်စရာ အခိုက်အတန့်လေးတွေလဲ ရချင်သေးတယ်… ကျမ ဆရာ့ဆီက ခွင့်တောင်းနေတာ မဟုတ်ဘူး… ကျမ ဆရာ့ကို အသိပေးတာ… ဆရာပြောသလိုပဲ ဆရာနဲ့ လက်မထပ်ရသေးမချင်း ကျမ ကိုနဲ့ ရှိနေချင်သေးတယ်… ဆရာ လက်ခံနိုင်ပါ့မလား…”
“ဟူး… ဆရာမသဘောပါ…”
“အိုကေလေ… ဒါဆို ဆရာ လက်ထပ်ပြီးရင် ဒီကိစ္စတွေ ပြန်တူးဖော်ပြီး ပြဿနာမရှာဘူးလို့ ယုံလိုက်မယ်နော်..”
“စိတ်ချပါ… ဆရာမ…”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ… ကျမချစ်သူနဲ့ ပျော်ရွှင်စရာ အချိန်လေးတွေကို နားလည်ပေးလို့… ဒါပဲနော် ဆရာ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဆရာမ…”
နွယ်နီ ဖုန်းချလိုက်တယ်။
“ဖေဖေနဲ့ မေမေလဲ ကြားတယ်နော်… ခစ် ခစ်…”
“ဒီလိုဆိုလဲ တစ်မျိုးကောင်းတာပေါ့ သမီးရယ်… ကဲ ဖေဖေတို့လဲ နားတော့မယ်… မောင်ဖိုးတေ ပြန်တော့မှာမလား…”
“မပြန်သေးပါဘူးဖေဖေရဲ့… သမိးနဲ့ ခဏ စကားပြောအုံးမှာ… ခဏနေအုံးနော် ကို…”
နွယ်နီက သူ့မိဘတွေအရှေ့မှာပဲ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်ထားတော့ နွယ်နီ့မိဘတွေ ပုတီးလေးတွေကိုင်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ထွက်သွားတယ်။ သူမိဘတွေ အခန်းထဲ ဝင်တာနဲ့ နွယ်နီကျနော့်လက်ကိုဆွဲပြီး ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာလေးဆီ ဆွဲခေါ်သွားတော့တယ်။
(အခန်း ၁၈/၇)
ရင်အေးကို နွယ်နီ့ကိစ္စပြောပြတော့ ရင်အေးကလဲ နွယ်နီ့အတွက် စိတ်မကောင်း။ ကျုပ်ကို ခရီးမှာ နွယ်နီ့ကိုသာ သေသေချာချာ ကြင်ကြင်နာနာ ဂရုစိုက်ဖို့မှာသည်။ သူ့ဆီကို ဖုန်းခဏခဏ မဆက်ဖို့နဲ့ နွယ်နီ့မိဘတွေကိုလဲ သူသွားပြီး ကြည့်ပေးမည်ဟု ဆိုသည်။ ကျုပ် ကားနဲ့ထွက်လာပြီး နွယ်နီက တက္ကစီငှားကာ ထွက်လာသည်။ လမ်းမှာကျုပ်နဲ့ဆုံပြီး နွယ်နီကို ကားပေါ်တင်ကာ ထွက်လာတော့သည်။ ဘယ်မြို့ကိုသွားမည်ဟု ရည်ရွယ်ချက်မရှိ စိတ်ကူးတည့်ရာမောင်းပြီး သာယာတဲ့မြို့လေးတွေက ဟိုတယ်မှာ ဝင်နားကာ မြို့ထဲကို လျှောက်လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လည်ကြသည်။ ညစျေးတန်းတွေ လျှောက်လည်ပြီး စားကြသည်။ ညနက်တဲ့အချိန်မှ ဟိုတယ်ကိုပြန်ပြီး ပုံစံမျိုးစုံနဲ့လိုးကြသည်။ နွယ်နီ့ကို ကျုပ်လဲ ဖင်ပါတောင်းလိုးတော့ နွယ်နီကလဲ လက်ခံသည်။ နွယ်နီလဲ ဖင်ခံရတာ ကြိုက်သွားသည်။ နောက်နေ့မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ နောက်တစ်မြို့ကို လစ်ကြသည်။ ရင်အေးဆီကို မနက်တစ်ကြိမ် ညတစ်ကြိမ်တော့ ဖုန်းဆက်သည်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကိုတော့ အိမ်သာထဲဝင်ပြီး စာခိုးပို့သည်။ နောက်တစ်မြို့ရောက်တော့ ညနက်တဲ့အထိမနေဘဲ မိုးချုပ်စမှာပဲ ဟီုတယ်ပြန်ပြီး လိုးကြဖို့ပြင်ကြသည်။ နွယ်နီနဲ့ကျုပ် နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့ နွယ်နီက ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေသည်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ လိုးတာ ကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ နွယ်နီကလဲ ခွင့်ပြုတာနဲ့ ကျုပ် ဗွီဒီယိုကော ခေါ်ထားပြီး နွယ်နီလီးစုပ်တာကို ပြထားလိုက်သည်။
“ကောင်မရယ်… ငါယောက်ျားလီးကြီးကို စုပ်နေလိုက်တာများ ချိုချဉ်များမှတ်နေသလား… ခစ်ခစ်…”
“ပြွတ်… ချိုချဉ်ထက်ကောင်းလို့ စုပ်နေတာပေါ့ ရင်အေးရာ… ပြွတ်… အွင်း… ”
“နင့်စောက်ပက်က မျှော့စောက်ပက်ဆို… ”
“ပြွတ်… မသိဘူးလေ… ကို ပြောတာပဲ… ငါလဲ ကိုလိုးပေးတာ အရမ်းကောင်းလို့ အားရပါးရ ညှစ်ပစ်တာ… ပြွတ်… အွင်း…”
“ဖြည်းဖြည်းညှစ်ပါဟယ်… ကို့လီးလဲ နင့်စောက်ပက်ထဲ ပြတ်ကျန်ခဲ့ပါအုံးမယ်… ခစ် ခစ်…”
“ပြွတ်… ပြတ်ကျန်ခဲ့အောင်ကို ညှစ်ပစ်မှာ… အဲ့ဒါမှ ကို့လီးကို ငါ့စောက်ပက်ပက်ထဲ အမြဲထည့်ထားလို့ရမှာ… ခစ် ခစ်… ပြွတ်…”
“ကောင်မစုတ် နွယ်နီ… ငါ နင့်စောက်ပက်ထဲက ကို့လီးကို လိုက်ပြီးနှိုက်ထုတ်မှာ သိလား…”
ရင်အေးနဲ့ နွယ်နီ နှစ်ယောက်သား လေပေးဖြောင့်နေစဉ် နွယ်နီ့ဖုန်းက အသံမြည်လာသည်။ ကျုပ်ယူကြည့်လိုက်တော့ ကိုတင်မောင်ဝင်း ဆက်တာ။ နွယ်နီက ရင်အေးကို တိုးတိုးနေဖို့အချက်ပြပြီး ဖုန်းလာတာကို ဘယ်သူဆိုတာ ရင်အေးမြင်အောင်ပြတယ်။ ပြီးတော့မှ ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။
“ဆရာမ… အခုဘယ်ရောက်နေလဲ…”
“ဟိုတယ်မှာ…� ပြွတ်…”
“သြော်… ဘယ်မြို့ရောက်နေပြီလဲ…”
“အိုး ဘယ်ရောက်ရောက်ပေါ့… ကျမတို့မှာ အစီအစဉ်ဆွဲထားတာ မရှိဘူး… ရပ်ချင်တဲ့မြို့မှာ ရပ်ပြီး လည်တာပဲ… ပြွတ်… အွင်း….”
“အင်းပါ… ဆရာမနဲ့ ကိုတေဇာက တစ်ခန်းစီတည်းတာမလား…”
“ပြွတ်…. ဟာ ကျမတို့ကို မြီးကောင်ပေါက်အရွယ်များမှတ်နေလား… တစ်ခန်းတည်း တစ်ခုတင်တည်းအိပ်တာ… ရှင်းပြီလား… ပြွတ်…”
“ဗျာ… ဆရာမ အသံက ပလုတ်ပလောင်းနဲ့… ဘာစားနေတာလဲဟင်…”
“ကျမချစ်သူလီးကို စုပ်နေတာရှင့်… ဒါပဲ… အာရုံနောက်တယ်… ”
နွယ်နီဖုန်းကို ချပစ်လိုက်တော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ထရယ်ကြတော့တယ်။
“နွယ်နီရယ်… နင့်လူက ဘယ်လိုကြီးလဲဟ… ခစ် ခစ်… ဒီအရွယ် အိမ်ထောင်သည်တွေ အတူချစ်ခရီးထွက်ပါတယ်ဆိုမှ တစ်ခန်းစီတည်းတာလားတဲ့…”
“ပြွတ်… ငါ့လူမဟုတ်ပါဘူးဟာ… အကယ် အူတူတူနဲ့ ဒါကြောင့် လူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ….ဟွန်း…”
“ရယ်ရတယ်ဟ… နင်က ကို့လီးကိုစုပ်နေတယ် ပြောလိုက်တော့ ဘယ်လိုနေသွားမလဲ မသိဘူး…ခိခိ”
“ဘယ်လိုနေနေဟာ… လောလောဆယ် ငါမနေနိုင်တော့ဘူး… တက်ခွတော့မယ်…”
ပြောရင်း နွယ်နီက ကျုပ်လီးပေါ်တက်ခွပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ရင်အေးကလဲ နွယ်နီကိုကြည့်ပြီး တစ်ချိန်လုံးစ၊ နွယ်နီကလဲ ရင်အေးကိုစနဲ့ ပျော်ဖို့လဲကောင်းတယ်။ ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်းကိုတော့ အားနာမိသည်။ သူကလဲ အချိန်ကောင်းကိုမှ ရွေးဆက်တာကိုး။
ဒီလိုနဲ့ နောက်တစ်နေရာ ခရီးဆက်ပြန်သည်။ ကျုပ်တို့က နေ့လည်ခင်းမှာ ကားမောင်း၊ ညနေစောင်မှာ လျှောက်လည်၊ ညလိုး မနက်လိုး အဲ့ပလန်နဲ့သွားကြတာ။ နောက်တစ်နေရာ ရောက်တော့လဲ ညဘက်လိုးချိန်ဆို ရင်အေးက ဗွီဒီယိုကော ခေါ်သည်။ မနက်ခင်းတော့ နှစ်ယောက်တည်းပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးတာပါ။ လျှောက်လည်ချိန်ဆိုလဲ ရင်အေးက ဖုန်းခေါ်လေ့မရှိ။ ညလိုးချိန်လေးပဲ ခေါ်တာ။ ဒီညလဲ ကိုတင်မောင်ဝင်းထပ်ဆက်ပြန်သည်။ ကျုပ်က နွယ်နီ့ကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတဲ့ အချိန်ကြီး။
“ဆရာမ… ဘာလုပ်နေလဲ…”
“ရှီး… အလိုးခံနေတယ်… ဟင်း… ဘာလို့ ဒီအချိန်ထပ်ဆက်တာလဲ… ကျမ မအားဘူး အင့်… ဟင်း… ဆောင့်… ကို… အူး… ကိုရယ်…”
“ကျနော်က ဆရာမ ပင်ပန်းနေလားလို့ပါ…”
“မပင်ပန်းဘူး… အင့်… ဟင်း… ကျမချစ်သူနဲ့ဆို အလိုးခံလို့ကိုမဝဘူး… သိပြီလား… ရှင့်ကိုတောင် ဖေဖေ မေမေတို့ကြောင့် လက်ခံတာ… အူး… အာရုံပျက်တယ်ရှင်… ဆောင့် အူး… ကောင်းတယ် ကိုရယ်… အား… ပြီးပြီ… ဒါပဲနော် ဆရာ… ဟင်း… ကို့လရည်လေးတွေ နွေးနေတာပဲ…”
နွယ်နီ ပြီးနေရင်း ဖုန်း ချလိုက်တယ်။ ရင်အေးကတော့ ရယ်နိုင်သည်။ ကျုပ်ကတော့ ပြုံးရုံသာပြုံးနိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ထိုင်လျှက် အမောဖြေနေရသည်။
“နွယ်နီရာ….နင့်ဆရာက ဒီအချိန် ဒါလုပ်နေမှန်းသိသိကြီးနဲ့ ထပ်ဆက်တာနော်… ဘယ်လိုကြီးလဲဟ…”
“ဘယ်လိုကြီးဖြစ်ဖြစ်ဟာ… အာရုံနောက်တာပဲ သိတယ်… ငါလဲ တမင်ကို ရွဲ့ပြောပစ်တာ… နောက်ထပ်မဆက်ရဲလောက်တော့ပါဘူး…”
“ခစ်ခစ်… ကြည့်ကြသေးတာပေါ့… ”
“ကြည့်အေ… ကို နားအုံးမလား…”
“ရတယ်… ဆက်ဆွဲမယ်…”
“ဒါဆို နီ ကို့လီးစုပ်ပေးမယ်…. �ပြွတ်… ချစ်စရာကြီးကွာ… အလိုးခံလို့ကို မဝဘူး… ပြွတ် အွင်း….”
နွယ်နီ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်ပြီး နောက်တစ်ချီအတွက် ပြင်ဆင်လေပြီ။
နောက်တစ်နေရာ ညဘက် လိုးနေတဲ့အချိန်ပဲ ကိုတင်မောင်ဝင်း ဖုန်းဆက်လာပြန်သည်။ ဒီလူနဲ့တော့ခက်ပြီ။ တမင်ကြီး ဒီအချိန်ဆက်နေသလိုပဲ။ ရင်အေးတောင် ဖုန်းထဲကနေ တခွိခွိနဲ့ ရယ်နေသည်။ ကျုပ်ပေါ်မှာ နွယ်နီက တက်ဆောင့်လိုးနေတာ။
“ဆရာမ… ဟို…”
“ဆရာဘာလို့ ဒီအချိန်ပဲဆက်နေတာလဲ… ဘာလဲ ကျမချစ်သူနဲ့လိုးတဲ့အကြောင်း နားထောင်ချင်လို့လား… ပြောပြမယ်… ကျမအခု ကျမချစ်သူလီးအပေါ် အပေါ်က တက်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေတာ… ကြားရလား… အဲ့ ကျမစောက်ပက်ထဲ ကျမချစ်သူလီးဝင်နေတဲ့ အသံ…”
နွယ်နီက သူ့တက်ဆောင့်နေတဲ့ ကျုပ်လီးအနားကို ဖုန့်ကပ်ပြီး အသံကြားအောင် ဆောင့်လိုးပြတယ်။ ရင်အေးရယ်ချင်လို့ အသံ မထွက်အောင် ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ဖုန်းထဲမှာရယ်လို့။ ကျုပ်လဲ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတော့ နွယ်နီလဲ မျက်စောင်းထိုးရင်းပြုံးတယ်။
“ကြား… ကြား… ကြားပါတယ်…”
“ရှင်အရမ်းနားထောင်ချင်နေလား… ရှင်ယူမယ့်မိန်းမက သူချစ်သူနဲ့ အလိုးခံနေတာ… ကျမစောက်ပက်ထဲ ကို့လီးဝင်တဲ့အသံ… နားထောင်လို့ကောင်းလား… အင့်…. အင့်…”
“ကောင်း… အဲ… မကောင်း… ဟို ဆရာမ ကျနော်မေးစရာရှိလို့ပါ…”
“ဘာမေးမှာလဲ… မေး…”
“ဟိုလေ… ကျနော်မနေ့ကကြားလိုက်တာ… ကိုတေဇာက ဆရာမအထဲမှာ ပြီးလိုက်တယ်ဆိုလားလို့လေ… ဟို ကွန်ဒုံး မသုံးဘူးလားလို့…”
“အင့်… ဟင်း… ကျမချစ်သူလီးပါဆို အစိမ်းလိုးမှ အရသာရှိမှာပေါ့… ကွန်ဒုံးမသုံးချင်ပါဘူး… အင့် အင့် ဟင်း…”
“ဟို… ဆေးတော့ သောက်တယ်မလား…”
“ဟင်း… ဘာတွေမေးမှန်းမသိဘူးကွာ… ဘာဆေးမှမသောက်ဘူး… အာရုံပဲ… ကိုနဲ့ကလေးလိုချင်လို့ အလိုးခံနေတာ ကြာလှပြီ… အခုမှရရင်လဲ မတတ်နိုင်ဘူး… ရှင်မယူရင်လဲနေ… ကျမက ပိုကြိုက်တယ်… ကျမ ကို့လီး နဲ့ အမြဲအလိုးခံချင်တာ… ဘယ်လိုလဲ မယူချင်တော့ဘူးလား… အင့်… အင့်… ဟင်း… အူး ပြီးပြန်ပြီကွာ… ထည့်… နီ့စောက်ပက်ထဲ ကို့လရည်တွေ ဗိုက်ကြီးအောင်ထည့်…”
“ဟို… ဟို… ဒါပဲနော် ဆရာမ…”
�ကိုတင်မောင်ဝင်း သူ့ဟာသူ ပြောရင်း ဖုန်းချသွားတော့ ကျုပ်တို့သုံးယောက်သား ပြိုင်တူရယ်မိကြသည်။ အမှန်တော့ ကျုပ်က မပြီးသေးပါ။ နွယ်နီက တမင်ပြောလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။
“နီရယ်… ကိုတင်မောင်ဝင်းကို အားနာစရာကြီး…”
“ကိုက အားနာနေ… ဟိုက ရှင့်မယားကို လိုးတော့မှာသိလား…”
“လီးကိုလိုး… ငါမယားနီကို ငါပဲလိုးမယ်… အင့်ကွာ…”
ကျုပ် နွယ်ဖင်ကိုမြှောက်ပြီး ကော့လိုးတယ်။ နွယ်နီ တဟင်းဟင်းညည်းရင်း လူးပျံနေတော့တယ်။
ဒီနေ့ နောက်တစ်နေရာကို ရောက်လို့ညဘက်ရောက်လိုးတဲ့အချိန် ကိုတင်မောင်ဝင်း ထပ်ဆက်လာပြန်သည်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ကျုပ် နွယ်နီ့ဖင်ထဲကို လီးထည့်ဖို့ အပေါက်ချဲ့နေချိန်ဖြစ်သည်။
“ရှင် ဆက်ပြန်ပြီလား ဒီအချိန်ပဲ… ဟင်း… ကို ထည့်တော့ ရလောက်ပြီ… နီ အရမ်း ယားနေပြီ…”
“ဆရာမ ဘယ်ရောက်နေလဲသိချင်လို့ပါ အသံကတစ်မျိုးပဲနော် ဆရာမအဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ကျမဖင်ကို လိုးခိုင်းနေတာရှင်… ဟင်း… ဝင်လာပြီ… ကို့လီးကြီး နီ့ဖင်ထဲဝင်လာပြီ… ဖြည်းဖြည်း ကို….”
နွယ်နီ ဖင်ခံတာ ဒါက ဒုတိယအကြိမ်မို့ သိပ်အသားမကျသေး။ ဖင်က စောက်ဖုတ်လိုမဟုတ်တော့ စသွင်းတဲ့ တစ်ချက်တော့ တော်တော် သတိထားရတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လီးတစ်ဆုံးထိ သွင်းလိုက်တယ်။
“ဆရာမ အရမ်းနာနေလားဟင်…”
“ကျမချစ်တဲ့သူလိုးတာပဲ… ဖင်ကွဲမယ်ဆိုလဲ… ခံမှာပဲ… အင်း ဟင်း… ကောင်းတယ်ကို… နီ့ဖင်ထဲရော စောက်ပက်ထဲမှာပါ ကောင်းနေပြီ… လိုး… နီ့ဖင်ကို ကို့လီးနဲ့လိုး… ဆောင့်…. လိုး… အူး… ကိုရယ်… နီ့ကို လိုးသတ်လိုက်စမ်းပါ… အဲ့ နေရာတကာပါတဲ့သူကို မယူချင်ဘူး… နီ ကို့လီးနဲ့ပဲ အလိုးခံချင်တယ်… ကို့ကိုပဲ နီချစ်တယ်… အု… အု… ဟူး… ကိုရယ်… အင်း… အင်း….”
“ဒါ… ဒါပဲနော်… ဆရာမ….”
ကိုတင်မောင်ဝင်း ဖုန်းချသွားပြန်ပြီ။ နွယ်နီက တကယ်ခံစားပြီးပြောနေတာမို့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ဒီတစ်ခါတော့ မရယ်မိကြ။ အဲ့နောက်ပိုင်း ခရီးစဉ်တစ်လျှောက် ကိုတင်မောင်ဝင်း ဖုန်းထပ်မဆက်တော့။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီလဲ ရောက်သလောက် ခရီးဆက်ပြီး ပြန်လှည့်လာခဲ့တော့သည်။ လမ်းခရီးမှာ ချစ်သူလက်ဆောင်အဖြစ် အသည်းပုံဆွဲသီးလေးပါသော ဆွဲကြိုးလေးတစ်ကုံး နွယ်နီ့လည်တိုင်မှာ ကိုယ်တိုင်ဆွဲပေးဖြစ်သည်။ နွယ်နီလဲ အလွန်သဘောကျစွာ ကျုပ်ဝတ်ဆင်ပေးသော ဆွဲကြိုးလေးက အသည်းပုံ ဆွဲသီးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး အနမ်းပေးရှာသည်။ ဒီရက်ပိုင်းတော့ ကျန်တဲ့သူတွေကိုဘေးချိတ် နွယ်နီ့ကိုသာ အချစ်ပိုမိသည်။ အလုပ်က ပြန်လာရင် နွယ်နီ့အိမ်ကိုသာ သွားသည်။ နွယ်နီ့ မိဘတွေရဲ့ မမြင်ကွယ်ရာနေရာတွေမှာ ကြုံသလို လိုးပေးဖြစ်သည်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းကတော့ သူ့ကတိအတိုင်း လုံးဝမလာ။ ဒီလိုနဲ့ ကြောင်းလမ်းမယ့်နေ့ စနေနေ့ကိုရောက်တော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး မနက်စောစောပဲ နွယ်နီ့ဆီ သွားရပြီ။ ကျုပ်တို့ရောက်မှ ဧည့်ခံဖို့ ကော်ဖီနဲ့ကိတ်တွေ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးပြင်ဆင်ကြသည်။ မကြာခင် အိမ်နီးနားချင်းတွေက ရောက်လာကြပြီမို့ အစားအသောက်ပြင်ဆင်တာ သူတို့နဲ့လွှဲခဲ့ပြီး ရင်အေးက နွယ်နီ့ကို ရေချိုးဖို့ အတင်းလွှတ်ရသည်။ ကျုပ်လဲ ဧည့်သည်တွေအတွက် နေရာထိုင်ခင်း ပြင်ဆင်နေလိုက်သည်။ နွယ်နီ ရေချိုးခန်းကထွက်လာတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားကို သူ့နဲ့နေပေးဆိုပြီး ခေါ်သွားသည်။ ကျုပ်တို့လဲ နွယ်နီ့အခန်းထဲ လိုက်ဝင်ပြီး အခန်းထဲရောက်တော့ နွယ်နီက ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်ကို �ဖြည်ချလိုက်ပြီး ရင်အေးကိုအလှပြင်ခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို လိုးပေးခိုင်းတယ်။ နွယ်နီက မှန်တင်ခုံကို လက်ထောက်ကာ အလိုးခံရင်း အလှပြင်တာခံနေတယ်။ ကျုပ်တစ်ချီမပြီးခင် တံခါးလာခေါက်တော့ ပြီးတော့မယ်ဆိုပြီး အချိန်ဆွဲကာ ကျုပ်ကို ဆက်လိုးခိုင်းတယ်။ နွယ်နီ ကြိတ်ညည်းရင်းပဲ ကျုပ်လဲ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ နွယ်နီ အဝတ်အစားလဲပြီး အခန်းအပြင်ထွက်တော့လဲ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့အတူထိုင်တယ်။ သူ့ဘေးမှာ ရင်အေး၊ ရင်အေးဘေးမှာ ကျုပ်ပေါ့။ ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်းက ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက်တော့ အကဲခတ်သလို လှမ်းကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေတာက နွယ်နီ့ကိုပဲ။ နွယ်နီကတော့ ခေါင်းငုံ့ထားပြီး သဘောတူလားလို့မေးတဲ့အချိန်မှာ ရင်အေးလက်တို့လိုက်မှ သတိဝင်ပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို တကယ်ဆုံးရှုံးရပြီလို့ ခံစားရတယ်။ ဧည့်သည်တွေပြန်ကုန်တော့ ရင်အေးလဲ ပြန်သွားတယ်။ နွယ်နီ သူ့မိဘတွေအရှေ့မှာပဲ ကျုပ်ကိုသူ့အခန်းထဲ လက်ဆွဲခေါ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ မျက်နှာပူပူနဲ့ပဲ လိုက်သွားရတယ်။ နွယ်နီ အခန်းထဲမှာ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး ချုံးပွဲချငိုတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုဖက်ထားရင်း ငိုမိတယ်။ နွယ်နီ ကျုပ်ကို ခုတင်စောင်းမှာထိုင်စေပြီး ငိုရင်းနဲ့ မှန်တင်ခုံဆီသွားကာ အံဆွဲထဲက ကတ္တီပါဘူးလေး တစ်ဘူးထုတ်လာ တယ်။ ပြီးတော့ ဘူးထဲကညလက်စွပ်တစ်ကွင်းကိုထုတ်ပြီး ကျုပ်လက်သန်းမှာ စွပ်ပေးတယ်။ နွယ်နီ ဘယ်အချိန်ကတည်းက မှာထားတာလဲတော့မသိဘူး။ လက်စွပ်ပေါ်မှာ စာထွင်းထားတယ်။ TZ♥♥NN တဲ့။ ပြီးတော့ သူ့လည်တိုင်က ကျုပ်ဆွဲပေးထားတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးကိုချွတ်ကာ ဘူးထဲက နောက်ထပ် လက်စွပ်တစ်ကွင်းကို ယူလိုက်ကာ ဆွဲကြိုးမှာတပ်ပြီး ကျုပ်လက်ထဲထည့်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့လည်တိုင်မှာ ဆွဲပေးလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ငိုနေဆဲဖြစ်သလို နွယ်နီ့မိဘတွေလဲ ကျုပ်တို့အဖြစ်ကို လာရပ်ကြည့်နေကြတယ်။ သူတို့လဲပဲ သူ့တို့ရဲ့သမီးလေး အရမ်းခံစားနေရတာမြင်တော့ မျက်နှာမကောင်းကြ။ သက်ပြင်းချပြီးသာ တံခါးပိတ်ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့ နွယ်နီခုတင်ပေါ်မှာ အတူဖက်လျှက်လှဲပြီး ငိုနေကြတယ်။ ငိုတာရပ်သွားတာတောင် မျက်ရည်ကကျနေကြဆဲ။ လိုးလဲ မလိုးဖြစ်ကြသေးဘဲ ဒီအတိုင်းဖက်ထားကြတာ။ ထမင်းစားချိန် တော်တော်ကျော်နေပြီမို့ နွယ်နီ့ကိုချော့မော့ပြီး ထမင်းအတူစားဖို့ပြောရသည်။ တစ်ချိန်က ပျော်ရွှင်ကြည်နူးစွာစားခဲ့ဖူးတဲ့ ထမင်းဝိုင်းနဲ့မတူတော့ပဲ တို့ခနန်းဆိတ်ခနန်းသာ ဝင်သလောက်လေးစားတဲ့ မျက်ရည်စက်လက် ထမင်းဝိုင်းပဲ။ စားပြီးတော့ ကျုပ်တို့ နွယ်နီ့အခန်းမှာ ပြန်လှဲကြသည်။ နွယ်နီက ရင်အေးကိုဖုန်းဆက်ပြီး ကျုပ်ကို ဒီညပြန်မလွှတ်တော့ဘူးဆိုတဲ့အကြောင်း လှမ်းပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့သာ အိပ်ချင်ပေမယ့် နွယ်နီ့ဆန္ဒကို လိုက်လျောပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်နွယ်နီ့ကိုဆုံးရှုံးရတာ ခံစားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူငိုနေတာမြင်လို့ ပိုခံစားရတာ။ ကျုပ် ရင်အေးအပြင် သူစိမ်းမိန်းမတွေထဲမှာ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုသာ အချစ်ဆုံးဆိုပေမယ့် နွယ်နီနဲ့ကျုပ်လဲ တော်တော်လေးကို သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့ကြတာ။ အဲ့ညက ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ ပထမဆုံးလိုးခဲ့ကြတဲ့ သူ့အခန်းထဲကခုတင်မှာပဲ ညဉ့်နက်တဲ့အထိ လိုးဖြစ်ကြတယ်။ နောက်နေ့မနက်အစော ရင်အေးလာနှိုးမှ နိုးကြတယ်။ ရေချိုးခန်းအတူဝင်ပြီး ရေချိုးရင်း ထပ်လိုးတယ်။ အခုအချိန်မှာ မငိုကြတော့ဘူး။ နွယ်နီ့မျက်လုံးတွေလဲ ငိုရလွန်းလို့ မို့အစ်နေပြီ။ ရေချိုးပြီး ကျုပ်က နွယ်နီကိုလိုက်ပို့ဖို့ ကားပြန်ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်ပြန်လာတော့ ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့ သူမိဘတွေ ညီမတွေ ရောက်နေကြပြီ။ ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့ ဆရာ၊ဆရာမတချို့လဲ ရောက်နေကြတယ်။ နန္ဒာတောင် ပါလာသေးတယ်။ နွယ်နီ့မိဘတွေက ရင်အေးနွယ်နီ့အခန်းထဲမှာရှိတယ်၊ ခုနက ကျုပ်ကိုမေးတယ်ဆိုလို့ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့အခန်းထဲဝင်ရတယ်။ နွယ်နီက ရွှေဝါရောင် ရင်ဖုံးအင်္ကျီ၊ ချိပ်ထဘီနဲ့ အရမ်းလှနေတယ်။ ကျုပ်ဝင်လာတာနဲ့ နွယ်နီ ထမိန်လှန်ပြီး ခုတင်ကိုလက်ထာက်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ဒါကတော့ နောက်ဆုံးလိုးခြင်းပါပဲ။ ကုန်းပေးထားတဲ့ နွယ်နီးစောက်ပက်ထဲ လီးထိုးထည့်ပြီး အသံမထွက်အောင် ကြိတ်လိုးလေး သွက်သွက်လိုးကာ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ပန်းထည့်ပြီးမှ သူ့ပင်တီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နွယ်နီနဲ့ကျုပ် ခဏဖက်ထားတယ်။
“နီ… ကို့ကိုပြုံးပြပါလား… နီပျော်ရွှင်နေတာပဲမြင်ချင်တာ နီသိတယ်မလားဟင်… ကိုတို့ ဒီလိုချစ်ခွင့်မရှိတော့ပေမယ့် မြင်တွေပြီး အရင်လို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေနိုင်သေးတယ်မလေ…”
“အင်းပါ… နီ ကို့အတွက် ပျော်အောင်နေပါ့မယ်… နီ ကို့ကိုချစ်တယ်…”
“ကိုလဲ နီ့ကိုချစ်တယ်…”
နွယ်နီမိတ်ကပ်တွေပျက်မှာစိုးလို့ နဖူးလေးပဲနမ်းလိုက်တယ်။ နွယ်နီ ကျုပ်ကိုပြုံးပြတော့ ကျုပ်လဲ ပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ပြူးအောင်ပြန်လုပ်ပြီး ရင်အေးက နွယ်နီ့ကို ပုဝါလေးပခုံးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ နွယ်နီ ရင်အေးပါးလေးတွေကိုနမ်းပြီးမှ ကျုပ်တို့လင်မယား နွယ်နီ့ လက်မောင်းတစ်ဖက်စီကိုကိုင်ပြီး အခန်းအပြင်ကို ခေါ်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီနဲ့ ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်းကို ကျုပ်ကားပေါ်မှာပဲ အတူထိုင်စေပြီး ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက ရှေ့ခန်းကတက်ကာ ကားတန်းရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ထွက်ခဲ့တော့သည်။ တရားရုံးမှာလက်မှတ်ထိုးကြတော့ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကျုပ်လရည်တွေ မခြောက်လောက်သေးဘူး။ ပြီးတော့ မင်္ဂလာလက်စွပ်လေး အပြန်အလှန် စွပ်ပေးကြချိန် နွယ်နီ့လည်တိုင်မှာ ကျုပ်တို့အမည်ထိုးထားတဲ့ လက်စွပ်လေးက ရှိနေခဲ့သည်။ နွယ်နီတို့အိမ်ကိုပြန်ပို့ပြီး ကျုပ်တို့ပြန်ခဲ့တယ်။ ညမှာ ကိုတင်မောင်ဝင်းကို ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့သူငယ်ချင်းအချို့၊ ဆရာအချို့နဲ့အတူ သွားသောက်ပေးလိုက်သေးတယ်။ နွယ်နီ့ကို မကြည့်မိအောင်လဲ ထိန်းရတယ်။ အခုမှ ချစ်လျှက်နဲ့ လမ်းခွဲကာစ ချစ်သူတွေဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့ နွယ်နီ အကြည့်ချင်းဆုံရင် လွမ်းဆွေးသလိုဖြစ်နေမှာစိုးတယ်။ နောက်နေ့ မင်္ဂလာဆွမ်းကပ်တော့လဲ ကျုပ်တို့လင်မယား ပါရတာပဲ။ နွယ်နီရောကျုပ်ရော အကြည့်တွေကအစ ထိန်းသိမ်းပါတယ်။ နွယ်နီနဲ့ကျုပ်ရဲ့ရေစက်က ဒီဘဝမှ ဒီမျှပဲ ထင်ပါတယ်။
အခန်း ၁၉(ဆက်ရန်)
(အခန်း ၁၉/၁)
နွယ်နီနဲ့ ဝေးသွားတော့လဲ ခံစားလိုက်ရပေမယ့် ကျုပ်အနားမှာ ချစ်ရမယ်သူတွေက အများကြီးရှိသေးတော့ ကိစ္စတော့မရှိလှ။ နွယ်နီ ကျောင်းကပြန်လာရင် အရင်လိုတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်တော့ဘဲ ဆရာလေးကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ပြန်လာကြတယ်။ ကျုပ် အရင်လို တကူးတက သွားမတွေ့ပေမယ့် သူငယ်ချင်းအဆက်အဆံကတော့ ပျက်မသွား။ ကျုပ်တို့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ခေါ်ပြောဆက်ဆံရတာ အသားကျသလိုဖြစ်လာပြီး အရင်လိုပဲ ရယ်ရယ်မောမော စနောက်ပြီး စကားပြောနိုင်လာကြတယ်။ နွယ်နီကတော့ အခုအထိ ကြုံရင်ကြုံသလို သမီးလေးကို အိမ်သို့လိုက်ပို့ပေးတတ်တုန်းပဲ။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ အကြည့်တွေကအစ ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းနဲ့ နေကြတာဆိုတော့ ကိုတင်မောင်ဝင်းလဲ ကျုပ်တို့မိသားစုနဲ့ တဖြည်းဖြည်းရင်းနှီးလာခဲ့တယ်။ တခါတရံ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ လင်မယားနှစ်ယောက်အတူ ဟင်းတွေချက်ယူလာပြီး အိမ်မှာ လာစားကြတယ်။ နှစ်လလောက်နေတော့ နွယ်နီ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိတယ်ကြားတယ်။ အချိန်ကာလအရ ကျုပ်လက်ချက်လဲဖြစ်နိုင်သလို၊ ကိုတင်မောင်ဝင်းလက်ချက်လဲ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ မမနဲ့ မူယာတုန်းကလိုတော့ အရမ်းဂရုစိုက်မပြတော့ဘူး။ ကျုပ်တို့အကြောင်းကိုသိထားတဲ့ ကိုတင်မောင်ဝင်း စိတ်မကောင်းမှာစိုးလို့ သူငယ်ချင်းပုံစံမျိုးပဲ တစ်ခါတစ်ရံ လိုအပ်မယ့် အစာနဲ့ဆေးဝါးလေးတွေ ပို့ပေးဖြစ်တယ်။ ကလေးမွေးလာမှ ဘယ်သူနဲ့တူလဲ ကြည့်ရတော့မယ်။
သမီးလေး ကျောင်းပြီးလို့ ကျောင်းပိတ်သွားပြီ။ ကျုပ်တို့လဲ အနားမှာရှိတဲ့သူတွေကို ဂရုစိုက်နိုင်ပေမယ့် အဝေးမှာ ကျုပ်ကိုယ်ဝန်ကို လွယ်ထားရတဲ့ သက်ထားကို ဂရုမစိုက်နိုင်တာမို့ သမီးလေးကျောင်းပိတ်တုန်း တစ်ပတ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် သက်ထားဆီ သွားလည်ကြဖို့ လင်မယားနှစ်ယောက်တိုင်ပင်ထားကြတယ်။ ရုံးမှာ အလုပ်ပါးတဲ့အချိန် ကျုပ် ခွင့်ယူပြီး သက်ထားရှိရာရွာလေးဆီသို့ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သမီးလေးအပြင်၊ ယောက္ခထီးကြီးပါ ခေါ်လာလိုက်တယ်။ သက်ထားဖို့လက်ဆောင်တွေဝယ်တော့ ကိုဇော်မြင့်အတွက်လဲ မမေ့ပါ။ သက်ထားဖို့ရော မွေးလာမယ့်ကျုပ်ကလေးအတွက် ဆေးနဲ့ အဟာရအစားအစာ၊ အသုံးအဆောင်တွေပါ ကားနောက်ခန်းနဲ့ တပြည့်နီးပါး ဝယ်လာကြတာ။ သက်ထားကို အခုမှ လုပ်ပေးခွင့်ရတာကိုး။ သမီးလေးလဲ ခရီးထွက်ရတော့ ပျော်နေတယ်။ ကားကကောင်းတော့လဲ စီးရတာ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းနဲ့ ခရီးမပမ်းရပါဘူး။ အန်တီသိင်္ဂီ့အချစ်တွေကြောင့်ပေါ့။ သက်ထားတို့ရွာလေးက သိပ်မဝေးပါဘူး။ ရန်ကုန်ကနေ ၄နာရီလောက် ကားမောင်းရင် ရောက်ပြီ။ ကျုပ်တို့ကား ရွာထဲမောင်းဝင်သွားတော့ ကလေးတစ်အုပ် ကားအနောက်ကနေ ပြေးလိုက်လာကြတယ်။ ကျုပ်တို့ သက်ထားအိမ်ရှေ့မှာကားရပ်တော့ သက်ထားတို့လင်မယားက အိမ်ရှေ့ကထွက်စောင့်နေကြတယ်။ သက်ထားရဲ့စူဘူးက တော်တော်လေးကို ထင်ရှားနေပြီ။ သက်ထားရဲ့ကိုယ်ဝန်ကလဲ ၆လလောက် ရှိနေပြီကိုး။ သက်ထားကို ရန်ကုန်မှာ ကလေးလိုက်မွေးဖို့ ကိုဇော်မြင့်ကို ပြောကြည့်အုံးမှလို့တွေးမိသေးတယ်။ သက်ထားမျက်နှာ ပြုံးရွှင်နေပြီး ကိုဇာ်မြင့်နဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လဲ ရှိနေတယ်။ ကားရပ်တာနဲ့ ကျုပ်လဲ ကားနောက်ခန်းက မုန့်တစ်ချို့ကိုယူပြီး သက်ထားနဲ့ သမီးလေးလက်ထဲ ထည့်ပေးပြီး ကားနောက်က ပြေးလိုက်လာကြတဲ့ ကလေးတွေကို မုန်ဝေပေးခိုင်းလိုက်တယ်။ သက်ထားက ဒီရွာမှာ ဆရာမဆိုတော့ ကလေးတွေကို မုန့်ယူပြီး ပြန်ကြဖို့ ဧည့်သည်တွေ အေးအေးဆေးဆေးနားပါစေလို့ ပြောလိုက်တော့ ကလေးတွေလဲ သက်ထားနဲ့ သမီးလေးဝေပေးတဲ့ မုန့်ယူပြီး သူတို့ဆရာမစကားနားထောင်ကာ ပြန်သွားကြတယ်။ ရင်အေးက သက်ထားနဲ့ သူ့အဖေကို အိမ်ထဲခေါ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ကားနောက်ခန်းထဲက ပစ္စည်တွေချတော့ ကိုဇော်မြင့်နဲ့ ကောင်မလေးက လာဝိုင်းကူတယ်။ သမီးလေးက သူ့အမေပြောလိုက်လို့ထင်တယ် ပြန်လာပြီး ဝိုင်းကူတယ်။ ဟိုကောင်မလေးက အိမ်မှာဝိုင်းကူဖို့ခေါ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးဖြစ်မယ်။ ကိုဇော်မြင့်ရဲ့ အဒေါ်ကိုတောင် မတွေ့ရသေးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ကျုပ်တို့တည်းရမယ့် အပေါ်ထပ်မှာပဲ ထားလိုက်တော့တယ်။ အောက်ထပ်ကဧည့်ခန်းမှာ အားလုံးထိုင်ကြတော့မှ အမောပြေ အအေးလာချပေးတဲ့ ကိုဇော်မြင့် ရဲ့အဒေါ်ကိုမြင်ရတယ်။ မေမေ့ထက်တောင်ငယ်အုံးမယ်။ အရွယ်ကလဲတင်တယ်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား နေလို့ထင်တယ် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ လှသား။ ညိုချောပေါ့။ သက်ထားတို့အိမ်ကို သက်ထားမိဘတွေ ဆုံးပြီးမှ ခေါ်ထားတာဆိုတော့ ကျုပ်တို့လဲအခုမှ မြင်ဖူးတာ။ ကိုဇော်မြင့်က
“တေဇာတို့ရေ… ဒါငါ့အဒေါ်လေ… ဒေါ်သရဖီမြင့်တဲ့… နွယ်ရဲ့မိဘတွေ မရှိတော့မှ ခေါ်ထားတာ… သူလဲ ယောက်ျားဆုံးပြီး မကြာသေး သားသမီးလဲမရှိတော့ နွယ်လဲ အဖော်ရ သူလဲ အဖော်ရတာပေါ့ကွာ… ဒါကတော့ အိမ်မှာ လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းဖို့ ခေါ်ထားတာ ပန်းအိတဲ့… မင်းတို့လိုတာရှိရင်လဲ သူ့ကိုခိုင်းသိလား… ပန်းအိ… ဧည့်သည်တွေ လိုလေသေးမရှိစေနဲ့နော်… ဒါ နင့်အန်တီနွယ်ရဲ့ ကျောင်းနေဖက် အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေ… မတွေ့ရတာတောင် ကြာလှပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဇော်…”
“မလိုပါဘူး ကိုဇော်ရာ… ကျနော်တို့က ဧည့်သည်တွေကျလို့…”
“ငါ့တူတို့ တူမတို့… ခဏတဖြုတ်နားပြီးရင် ထမင်းစားရအောင်လေ… အန်တီ ထမင်းပြင်ပြီးပြီ… သမီးနွယ်လဲ ဝင်စားမှာမလား…”
“ဟုတ် အန်တီသရဖီ… သက်ထားက မစားရသေးဘူးလား… ကိုယ်က မပေါ့မပါးနဲ့ဟာ စောစောစီးစီးစားထားတာတော့မဟုတ်ဘူး…”
“ငါ ဗိုက်မဆာလို့ပါဟာ… မနက်ကလဲ စားထားသေးတယ်… နင်က ငါ့တွေ့တာနဲ့ ဆူဖို့ပဲ…”
“ဆူတာမဟုတ်ပါဘူးဟ… ငါ့သယ်ရင်းကို စိတ်ပူလို့ပါ… ဒါဆိုလဲ စားကြမယ်လေ… အဖေလဲ ဆာရောပေါ့…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ထမင်းစားတော့ သက်ထားလဲဝင်စားတယ်။ အန်တီသရဖီက မစားရသေးဘူးဆိုတော့ သူ့ကိုပါဝင်စားခိုင်းလိုက်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ ထမင်းမစားပေမယ့် ဘေးမှာထိုင်ပြီး စကားပြောတယ်။ ထမင်းစားချိန်လွန်နေပြီဆိုတော့ ဆာဆာနဲ့စားကြတာ စားလို့လဲ တော်တော်ကောင်းပါတယ်။ ထမင်းဝိုင်းမှာ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားကို ဟိုဟာမစားနဲ့ ဒီဟာမစားနဲ့ ထိုင်ပြောနေတော့ သက်ထားက ကျုပ်တို့အရှေ့မို့ပြန်မပြောတာနေမယ် စိတ်က သိပ်ကြည်ပုံမရ။
“ကိုဇော်ရယ်… နည်းနည်းပါးပါးတော့ ရပါတယ်ဗျာ… ဒီအတိုင်း အဖြူထည်လိုကြီးကျ အမြဲဘယ်စားနိုင်ပါ့မလဲ… ခံတွင်းလဲ လိုက်အုံးမှ စားချင်စိတ်ရှိမှာ… စားမှလဲ အားရှိမှာ… သက်ထား စားပါစေ… ရော့ သက်ထား… ဒါလေးစား…”
ကျုပ်လဲ သက်ထားပန်းကန်ထဲ သိပ်မစပ်တဲ့ ဟင်းတွေ ခပ်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဒီငါးပိတော့ မစားနဲ့ဟ… ငရုတ်သီးများတယ်… နင်စားဖို့ တစ်ခွက် ငရုတ်သီးနည်းနည်းနဲ့ ပြင်ခိုင်းလိုက်ပါလား…”
“နေပါစေတော့… ဒီလောက်ဆိုရတယ်… ငါလဲ နည်းနည်းပါးပါးပဲစားချင်တာပါ….”
“အေးပါကွာ… ငါလဲ သားဦးအရူးဆိုသလိုကို ဖြစ်နေတာကွ… စိတ်မဆိုးနဲ့နော် နွယ်…”
“အင်းပါ….”
သက်ထားကို ကိုဇော်မြင့်က အရမ်းဂရုစိုက်တာမြင်ရတော့ စိတ်ထဲမှာကျေနပ်သလိုရှိပေမယ့် တစ်ဖက်မှာလဲ စိတ်ထဲ အူတိုသလိုလို။ အင်းလေ… ချစ်ခဲ့ဖူး၊ ညားခဲ့ဖူးမှကိုး။ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သမီးလေးကို အခန်းတစ်ခန်းပေးထားတယ်။ ယောက်က္ခထီးကြီးကိုတော့ အောက်ထပ်မှာပဲ ဧည့်ခန်းမှာ အိပ်ယာပြင်ပေးထားတယ်။ ညနေစောင်းမှာ ရွာထဲသို့ ကျုပ်တို့မိသားစု သက်ထားတို့ လင်မယားနဲ့အတူ လျှောက်လိုက်သေးတယ်။ အကြာကြီးတော့မဟုတ်ဘူးပေါ့။ သက်ထားလဲ လမ်းလျှေက်ဖြစ် ကျုပ်တို့လဲ ရွာရှုခင်းကြည့်တာပေါ့။ သက်ထားက ရွာက ကျောင်းဆရာမလဲဖြစ်တော့ မျက်နှာပွင့်တယ်။ ဆရာမ ဧည့်သည်တွေကို ရွာထဲလိုက်ပြတာလားဆိုပြီး အိမ်ထဲဖိတ်ကာ ရှိတာချကျွေးကြလို့ သွားလိုက် နားလိုက်တော့ ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ညအိပ်တော့လဲ သမီးလေးကို အလယ်မှာထားကာဘာမှ မလုပ်ဖြစ်။ ခရီးပမ်းတဲ့အရှိန်နဲ့ အိပ်လိုက်ကြသည်။ သက်ထားတို့ အခန်းဘက်ကလဲ ဘာသံမှ မကြားပေ။ နောက်နေ့မှာတော့ ကျုပ်တို့မနက်စာစားပြီးကြတော့ သမီးလေးက လမ်းမှာ ကလေးတွေကစားနေကြတာမြင်တော့ ကစားချင်တယ်။ သက်ထားက သမီးလေးကို သွားကစားချည်ဆိုပြီး ကလေးတွေကို အတူသင့်သင့်မြတ်မြတ်ကစားကြဖို့ မှာပြီး ထားခဲ့သည်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ကစားလို့မောရင် သူငယ်ချင်းတွေကို မုန့်ယူပြီး ကျွေးဖို့ မှာလိုက်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ ဆန်စက်တွေဘက် သွားကြည့်အုံးမယ်ဆိုပြီး ထွက်သွားသည်။ ပြီးတော့ သက်ထားက ငါတို့သုံးယောက် အပေါ်ထပ်မှာ အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောရအောင်ဆိုပြီး ပြောတော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးလဲ သက်ထားကို တွဲပြီးတက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်တို့အတွက်ပေးထားတဲ့အခန်းကိုဝင်ပြီး အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သက်ထား ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲဝင်ကာ ဖက်ထားတော့သည်။ ရင်အေးကလဲ တံခါးကို အနည်းငယ်ဟကာ အပြင်ကို မြင်ရမယ့်နေရာမှာ ထိုင်ပြီး အရိပ်အခြေကြည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားကိုပြန်ဖက်ထားပြီး သက်ထားကို အနမ်းတွေပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ကိုရယ် လွမ်းလိုက်ရတာ… သက် ကို့ကို အရမ်းသတိရတာပဲ…”
“ကိုလဲ… သက်ကို သတိရပါတယ်… ဒါကြောင့်လဲ သမီးလေးကျောင်းပိတ်ထာနဲ့… သက်ဆီကို အပြေးလာတာပေါ့… သက် ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်… ကိုက သက်ကို အနားမှာခေါ်ထားပြီး စောင့်ရှောက်ချင်တာ… သက် ရန်ကုန်မှာ လာမွေးပါလားဟင်… ကို ကိုဇော်မြင့်ကို ပြောကြည့်မယ်လေ…”
“ကိုပြောရင်လဲ ပြောကြည့်ပေါ့… သက်မွေးတဲ့အချိန်လေးတော့ ကို့ကို အနားမှာ ရှိစေချင်တယ်…”
“သက်ဘယ်မှာမွေးမွေး… ကိုက သက်အနားမှာရှိနေမှာပါ… ချစ်တယ်သက်ရယ်…”
“ချစ်တယ် ကိုရယ်… သက် ကို့လီးကြီးကိုလဲ လွမ်းလှပြီ… စုပ်အုံးမယ်… ကိုရပ်နေပေးနော်… သက် မကုန်းနိုင်လို့… ဟီး…”
“အင်းပါ သက်ရဲ့… ရွှတ် ရွှတ်…”
သက်ထား ဗိုက်ပူလေးနဲ့ ဒူးလေးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံပေါ်က ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ကာ နမ်းရှုံ့ပြီးမှ အတွင်းခံကို လျောချကာ ကျုပ်ကို ပါးလေးနဲ့ ပွတ်ပြီး လိုက်နမ်းတယ်။
“လွမ်းလိုက်ရတာကွာ… ပြွတ်… အွင်း…”
သက်ထား ကျုပ်လီးကို အငမ်းမရ စုပ်လေပြီ။ သက်ထား သူလေ့ကျင့်ထားတဲ့ ပညာတွေကို အစွမ်းကုန် အသုံးချနေပြီ။ ကျုပ်လဲ တိုးတိုးညည်းရင်း သက်ထားဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ သက်ထား လီးစုပ်နေရင်း သူ့ထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်တော့ ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီအောက်မှာ ဖင်ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားတယ်။
“ပြွတ်… စုပ်လို့လဲ မဝဘူးကွာ အလိုးလဲခံချင်သေးတာ… အချိန်ရတုန်း တစ်ချီလောက် လိုးပေးနော် ကို…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ သက် တစောင်းလေး လှဲလိုက်လေ… ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လိုးပေးမယ်…”
သက်ထား အိပ်ယာပေါ် တစောင်းလေးလှဲပေးကာ ပုစွန်တုပ်ကွေးပုံစံ နေပေးတယ်။ ဖောင်းအိစိုရွှဲနေတဲ့ သက်ထားစောက်ဖုတ်လေးက အနောက်မှာ ပြူထွက်လို့။ ကျုပ်လဲ သက်ထားစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးချင်တာနဲ့ သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို မ ပြီး သက်ထားစောက်ဖုတ်လေးကို ယက်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… လိုးလို့ရနေပါပြီ… ဟင်း… အင်း….”
“ပြွတ်… သက်စောက်ဖုတ်လေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး… ကိုလဲ ယက်ချင်တာပေါ့…”
“ကို… အချိန်သိပ်မဆွဲနဲ့နော် တစ်ယောက်ယောက်တက်လာရင်… နှစ်ယောက်စလုံး တန်းလန်းကြီး… ဖြစ်နေလိမ့်မယ်… သက်ထားကို မြန်မြန်လိုးပေးလိုက်တော့…”
“အင်းပါ… အေးရဲ့…”
ချစ်ဇနီးလေးပြောတာကလဲ အဓိပ္ပါယ်ရှိတာမို့ ကျုပ်လဲ သက်ထားကိုလိုးဖို့ ပြင်တော့တယ်။ ပုစွန်တုပ်ကွေးလေး ကွေးပေးထားတဲ့ သက်ထားရဲ့ နောက်ကျောမှာ လှဲကာ သက်ထားကိုယ်အောက်ထဲ လက်ထိုးထည့်ပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ သက်ထားက အလိုက်သင့် ဖင်လေးကို ကောက်ကာ ပစ်ကော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားစောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။ သက်ထားစောက်ဖုတ်က ပြန်စေ့နေတာထင်တယ်။ ပြန်ကျပ်နေလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ သွင်းယူရတယ်။ လီး အဆုံးထိ မဝင်ပေမယ့် တော်ပါပြီ။ သက်ထားသားအိမ်ထဲမှာ ကျုပ်တို့ရင်သွေးလေး ထိခိုက်မိမှာလဲ စိုးရသေးတာကိုး။ ကျုပ် သက်ထားကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ဇိမ်လေးနဲ့လိုးတယ်။ သက်ထား စောက်ဖုတ်က ကျုပ်နဲ့သက်ထား စတွေ့တုန်းက လိုးတာထက်တောင် ကျဉ်းနေသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အတွင်းသားတွေက အရမ်းနူးညံ့ပြီး ကျုပ်ကို ဆွဲညှစ်နေတယ်။ ဒီတော့ အသံထွက်မှာစိုးလို့ သက်ထားကျောလေးကိုနမ်းရင်း ကြိတ်ညည်းကာ လိုးနေမိတယ်။ မှန်မှန်လေး လိုးနေလို့ တစ်ဖတ်ဖတ်ဆောင့်သံတွေ မထွက်ပေမယ့် တပျိပျိနဲ့ အရည်ရွှဲနေတဲ့ စောက်ပက်နဲ့ လီးပွတ်တိုက်သံတွေကတော့ ကြားနေရတယ်။ သက်ထားလဲ သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး တဟင်းဟင်းနဲ့ကြိတ်ညည်းနေတယ်။ သက်ထား အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာတော့ လိုးနေတဲ့ အလျင်ကို မြန်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် လိုးလို့အရမ်းကောင်းပေမယ့် သတိမလွတ်ဘူး။ သက်ထားဗိုက်ထဲကကျုပ်ရင်သွေးလေး မထိခိုက်စေဖို့ စောက်ပက်ထဲကို လီးအဝင်အထွက်က မြန်လာပေမယ့် လီးပိုဝင်သွားတာတော့မဟုတ်ဘူး။ ဒီလောက်လေးနဲ့ကို ကျုပ်ရော သက်ထားပါ အရမ်းကောင်းနေတာ သေချာပါတယ်။ သက်ထားရဲ့ကိုယ်လေး ဆက်ခနဲတုန်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သက်ထားကို ခဏအနားပေးလိုက်တယ်။
“သက်ရယ်… ကျပ်နေတာပဲ ကိုဇော်မြင့်က သက်ကိုမလိုးတော့ဘူးလား…”
“သက်က ပေးမလုပ်တာ ကိုရဲ့… သက်ဗိုက်ထဲမှာ ကို့ရဲ့ကလေးရှိနေတာ သူများကိုပေးမလုပ်ချင်လို့…”
“ဒါဆို… သက် မခံရတာ ကြာပြီပေါ့…”
“အင်း… ကိုယ်ဝန်ရှိတာ သိကတည်းကဆိုတော့ လေးလလောက်ရှိပြီ…”
“သက်ရယ်…”
“သက်အဆင်ပြေပါတယ်… ကိုအားရရဲ့လား… သက်တောင်းဆိုစရာမလိုဘဲ… သက်ကိုညှာပေးတာ ကျေးဇူးပါကိုရယ်…”
“အားရတာပေါ့ သက်ရယ်… ကိုအရမ်းကောင်းနေတာ… သက်အမောပြေရင် ဆက်လိုးမယ်လေ… ဒီတစ်ခါ ကို ပြီးလိုက်တော့မယ်နော်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်သက်ထားကို ခုနကအတိုင်းပဲ ဆက်လိုးပေးတယ်။ သက်ထားလဲ ခုနကလိုပဲ ကြိတ်ညည်းရင်း အလိုးခံတယ်။ ကျုပ်လဲ ညကျမှပဲ ရင်အေးကို အားရပါးရတစ်ချီလောက် တွယ်လိုက်တော့မယ်လို့ တေးထားပြီး သက်ထားရဲ့ နူးညံ့တဲ့ အဖုတ်စီးစီးလေးကိုပဲ အရသာခံရင်း သက်ထားနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပြီးလိုက်တော့တယ်။ ခဏအမောဖြေပြီးမှ ပုဆိုးတွေ ထမိန်တွေ ထဝတ်ကြပြီး ကျုပ်က တင်ပျဉ်ခွေ ထိုင်ကာ သက်ထားကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာထိုင်စေပြီး ဖက်ထားရင်း တစ်ယောက်ပါးကိုတစ်ယောက် သတိရရင်ရသလို နမ်းနေကြတယ်။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်ကလဲ သက်ထားရဲ့ ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးထဲဝင်ပြီး ဗိုက်ပူပူလေးကို ပွတ်သပ်နေသေးတယ်။
“ဟဲ့… မိသက်… နင်က ကိုဇော်မြင့်ကို ပေးမလုပ်တာကြာပြီဆိုတော့… ကိုဇော်မြင့်ကြီး အရင်လို ပြန်ရှုပ်နေအုံးမယ်…”
“အဲ့လိုတော့ ရှုပ်သံဘာညာ မကြားမိပါဘူး… ငါလဲ သူလိုချင်လာရင်တော့ စုပ်ပေးလိုက်တယ်… သူကလဲ မတောင်းဆိုပါဘူး… သူက ကလေးအရမ်းလိုချင်နေတာဟ… ဒါ့ကြောင့် သည်းခံနေတာဖြစ်မယ်…”
“ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်… သက်ကိုပဲ ကိုကသနားတာ… နောက်ပိုင်းဆို သက်လဲ အလိုးခံလို့ သိပ်အဆင်မပြေတော့ဘူး… ရှေ့မှာလဲ လေးလလောက် ဝေးနေတာ…”
“ရပါတယ်ကိုရယ်… ဗိုက်ထဲက ကို့ကလေးက သက်ကို အားတွေပေးနေတာ… သက်က ကို့အနားမှာနေချင်တာ…”
“အင်းပါ… ကိုလဲ သက်ကို အနီးကပ်စောင့်ရှောက်ရအောင်…. ကိုဇော်မြင့်ကို ပြောကြည့်အုံးမယ်…”
“မိသက်… အန်တီ သရဖီလာနေပြီ…”
သက်ထားက ကျုပ်ပေါ်ထိုင်နေရာက ဆင်းသွား ပြီး သုံးယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်နေကြတယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကြည့်ပြီး
“သြော်… ဒီရောက်နေကြတာကိုး… ဘာတွေတိုင်ပင်နေကြတာလဲ…”
“ဒီလိုပါအန်တီသရဖီ… ကျနော်တို့ ပြန်ရင် သက်ထားကို ခေါ်သွားမလားလို့လေ… ရန်ကုန်မှာကျ ဆေးဝါးနဲ့ စက်ပစ္စည်းစုံတယ်လေ… အဲ့ဒါ သက်ထားကို ပြောပြနေတာ…”
“ဒါတော့ မောင်ဇော်ပြန်လာရင် ပြောကြည့်ပေါ့… အန်တီတော့ သူ ထည့်လိုက်လိမ့်မယ် မထင်ဘူး… မောင်ဇော်က သမီးနွယ်ကို မျက်စိအောက်က အပျောက်ခံတာမဟုတ်ဘူး… ဟင်း ဟင်း… ကဲ… လက်ဖက်သုပ်စား… ရေနွေးကြမ်းလေးလဲသောက်…”
ကျုပ်တို့လဲ အန်တီသရဖီပါ စကားဝိုင်းထဲ ရောက်လာတော့ ကျုပ်တို့ ငယ်စဉ်က သူငယ်ချင်းဘဝက ရယ်စရာလေးတွေပြောရင်း ရယ်မောကြတယ်။ အန်တီသရဖီက အရွယ်ရှိတုန်း၊ လှနေဆဲဆိုတော့ ကိုဇော်မြင့်နဲ့မှ လွတ်ရဲ့လားလို့ ကိုယ့်စိတ်နဲ့နှိုင်းပြီး တွေးမိသေးတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကို ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ သက်ထားတို့ မရိပ်မိဘဲ နေပါ့မလားဗျာ။ မကြာခင်မှာပဲ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် အန်တီသရဖီ့ကို စမ်းကြည့်ဖို့ အကြံပေးကြပါလေရော။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့နဲ့ ဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း အန်တီအရွယ်တွေကို စိတ်ဝင်စားစပြုနေပြီမို့ လက်ခံတယ်လဲမပြော လက်မခံဘူးလဲမပြောဘဲ ပြုံး၍သာ နေမိသည်။ ဒါပေမယ့် မသိမသာ အန်တီသရဖီကို ကူညီပေးရင်း အန်တီသရဖီနဲ့ စကားတွေပြောကာ သူ့အပြုံးတွေကို ကိုဇော်မြင့်လစ်ရင် လစ်သလို ရယူနေမိတယ်။ အသားယူတာမျိုးမလုပ်ပေမယ့် တခါတရံ လက်ချင်းထိ ပခုံးချင်းတိုက်မိတာမျိုးတွေလောက်တော့ လုပ်မိတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ပဲ၊ ဧည့်သည်မို့ ဗွေမယူတာလားတော့မသိဘူး။
(အခန်း ၁၉/၂)
တစ်ရက်တော့ ညနေစောင်းလေးမှာ ကိုဇော်မြင့်က ဆန်စက်ကနေပြန်မရောက်သေး အန်တီသရဖီက ကွင်းထဲက အိမ်တစ်အိမ်မှာ အကြွေးတောင်းစရာရှိတယ်တဲ့။ သူလဲ ကိုဇော်မြင့်ကိုစောင့်နေတာ မလာသေးတာနဲ့ ကျုပ်ပဲ အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး လိုက်သွားပေးလိုက်တယ်။ ရွာအပြင်ကို တံတားလေးကနေထွက်တော့ လယ်ကွင်းတွေဆီရောက်တယ်။ နွေရာသီဆိုတော့ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ပါပဲ။ ကျုပ်ကလမ်းမသိတော့ မှောင်ရီပျိုးစအချိန်မို့ ရှေ့က ဓာတ်မီးထိုးပြီးသွားတဲ့ အန်တီသရဖီနောက်ကနေ လိုက်ရတယ်။ အန်တီသရဖီရဲ့ အိုးကားကားကြီးတွေကိုလဲ ကြိတ်သွားရည်ကျပြီး ငမ်းနေမိတယ်။ လမ်းကခြောက်သွေ့တယ်ဆိုပြီး ဆည်မြောင်းနှုတ်ခမ်းက ကန်သင်းရိုးကို ပေါ့ပေါ့တန်တန်လျှောက်မိရာက အန်တီသရဖီ ရုတ်တရတ် ရေစပ်စပ်နေရာကို နင်းမိရာက လျောခနဲ နောက်ပြန်လဲတော့ ကျုပ်လဲ အနောက်ကနေ ဖမ်းထိန်းလိုက်တယ်။
“အို…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ကွက်တိကြီးရောက်လာတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီသရဖီ့နို့တွေအပေါ်မှာ အုပ်ကိုင်လျှက်သား။ ကျုပ် ညှစ်တော့ မညှစ်ရဲဘူး။ အန်တီသရဖီ့ကို ပြန်ထူပေးဖို့ ခြေကိုအားပြုလိုက်ချိန် နင်းထားတာ ဆည်မြောင်းနှုတ်ခမ်းစပ်က မြေသားမို့ ပဲ့ကျသွားပြီး နှစ်ယောက် ဆည်မြောင်းထဲ ဖက်လျှက်အတိုင်း ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ရေက ဒူးလောက်ပဲရှိပေမယ့် ပက်လက်ကျတော့ ရေမွမ်းသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ထိုင်လိုက် အန်တီသရီလဲ ထထိုင်လိုက်တယ်။
“သွားပါပြီဟယ်… အကုန်ဗွက်လူးကုန်ပြီ…”
“ဟီး… ကျနော်လဲ အန်တီ့ကို ထူပေးဖို့ဟာ ခြေချော်သွားတာ… ကျနော်ထူပေးမယ်အန်တီ…”
ပြောရင်း ကျုပ်ထကာ အန်တီသရဖီ့ကို တမင်ပဲ ချိုင်းအောက်ကနေ ကိုယ်ကိုပွေ့ကာ နို့ကိုအုပ်ကိုင်ပြီး ထူလိုက်တယ်။ ထူရင်းနဲ့လဲ နို့တွေကို ညှစ်နေသေးတယ်။
“အို…”
အန်တီသရဖီ ရုတ်တရတ် ရုန်းဖို့ကြိုးစားလာတော့ ကျုပ်က တမင်ပဲ သူ့နို့တွေ ကိုင်ထားလျှက် ပြန်ထိုင်ချပစ်တော့ သူလဲ ကျုပ်နဲ့ထပ်လျှက် ထိုင်ချလိုက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ အန်တီသရဖီရုတ်တရတ် ကြောင်နေပြီး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသေးခင် ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး အန်တီသရဖီ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နမ်းပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီရုန်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က အန်တီသရဖီ့ခေါင်းကိုချုပ်ထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုဖက်ချုပ်ပြီး နို့ကိုဖျစ်ညှစ်နေတာမို့ ရုန်းလို့မရ။ အန်တီသရဖီ ရုန်းအား တဖြည်းဖြည်းပျော့လာကာ ကျုပ်ကို အနမ်းတွေပြန်ပေးလာပြီ။ ကျုပ်တို့နမ်းနေကြပေမယ့် လူတွေက ဒူးလောက်ရှိတဲ့ ရေထဲမှာ ကိုယ်တစ်ပိုင်းနစ်နေတာ။ အန်တီသရဖီ မရုန်းတော့ဘူးဆိုတောမှ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ပေါင်ကိုပါ မပြီး ကျုပ်ပေါ် တစောင်းထိုင်စေရင်း သူ့ဖင်တွေကို ဆုပ်တယ်နေလိုက်တယ်။
“အန်တီရယ်… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… အန်တီသရဖီက အရမ်းလှတာပဲ… ပြွတ်…”
“ဟင်း… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ မောင်တေဇာရယ်… ဒုက္ခပါပဲ… ဟင်း… တို့တွေ… ရွယ်တူတွေလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့”
“ပြွတ်… မသိဘူးဗျာ… အန်တီအရမ်းလှတာပဲသိတာ.. အန်တီ့ကို ဒီလိုနမ်းချင် ဖက်ချင် ကိုင်ချင်နေတာ စတွေ့ကတည်းကပဲ… ပြွတ်…”
“ဟင်း….”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ကျုပ်ပြန်နမ်းလိုက်ရင်း တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းရင်း ဖက်လာတယ်။ ညကမှောင်နေပြီ။ ဆည်မြောင်းကြားထဲမှာ နှစ်ယောက်သားအနမ်းတွေကြမ်းလာပြီး ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပေမယ့် မမီတော့ဘူး။ ကျုပ်လက်က အန်တီသရဖီ့ပေါင်ကြားကို ထမိန်ထဲကနေ တိုးဝင်သွားပြီး အတွင်းခံထဲအထိ နှိုက်ကာ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်တော့တယ်။ ရေထဲမှာတောင်မှ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်က ချွဲနေတာကို ခံစားမိသည်။ အန်တီသရဖီ တဟင်းဟင်းညည်းကာ ကျုပ်ကိုသာ အတင်းဖက်ထားတော့တယ်။
“အန်တီသရဖီရယ်… ဖောင်းအိနေတာပဲ… ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုတော့နော်… ကျနော်မနေနိုင်တော့ဘူး…”
“ဟင်း… လူတစ်ကိုယ်လုံးကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပြီးမှတော့ ခွင့်တောင်းမနေပါနဲ့တော့ မောင်တေဇာရယ်… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ရေထဲမှာပဲ ဒူးထောက်တဲ့ပုံစံပြင်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ အလိုက်သင့်နေပေးရင်း သူ့ထမိန်က ပြေနေတာမို့ လျောကျသွားတယ်။
“အိုး… ရေထဲကြီးမှာလား…”
“အင်း… ကျနော် ဒီအတိုင်းလုပ်ချင်လို့…”
အန်တီသရဖီ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ရေထဲမှာ လက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကိုထုတ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ အတွင်းခံကို ဆွဲချလိုက်တော့ ထိန်ထိန်သာနေတဲ့လရောင်အောက်မှာ အန်တီသရဖီ့ဖင်သားကြီးတွေက အရောင်ဟပ်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို လီးထိပ်လေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲတော့ အန်တီသရဖီ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချတယ်။ ကျုပ်လီးကို အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဒစ်ဖူးသာသာလေး ဝင်သွားတဲ့ အချိန်မှာ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်က ကျပ်ထုပ်နေတယ်။
“အာ့… ဖြည်းဖြည်း…”
“ရှီး… အန်တီရယ်… ကျပ်လိုက်တာ….”
“ဟင်း… မင်းဟာကြီးကိုက အရမ်းထွားလွန်းတာ…. ဟင်း… အန်တီ မလုပ်ဖြစ်တာလဲ အရမ်းကြာနေပြီကိုး…”
“ကျနော်ကတော့… အရမ်းကြိုက်တယ်… ကျနော် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ထိန်းလုပ်ပေးမယ်… မခံနိုင်ရင် ပြောနော်…”
“အင်း…. ပြည့်ကျပ်နေတာပဲကွာ… ဟင်း…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုနည်းနည်းထပ်သွင်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးတယ်။ လိုးရင်းနဲ့ တစ်စတစ်စ သွင်းသွားလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ညည်းသံလေး ထွက်လာပြီ။
“ဟင်း… မဆုံးသေးဘူးလားကွာ… ရှည်တာလဲ လွန်ရော…”
“အကုန်ဝင်တော့မှာပါ… သိပ်မကျန်တော့ဘူး….”
“ဟင်း… ဗိုက်ထဲတောင် ရောက်တော့မယ်…”
“`ဟူး… အကုန်ဝင်သွားပါပြီ အန်တီ… ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်….”
“အင်း ဟင်း… ကောင်လေးရယ်….”
ကျုပ်လဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်းသွားတော့ ပုံမှန်လေး ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ညည်းသံ တစ်စတစ်စပိုကျယ်လာပြီ။ ကျုပ်လည်း အရှိန်တင်လိုးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ရေပြင်က လှိုင်းထနေပြီး တင်ပါးနဲ့ဆီးစပ်ရိုက်ပုတ်သံတွေ ကွင်းပြင်ကျယ်မှာ ပျံ့လွင့်နေတယ်။
“ဟူး…. ကောင်လေး… အင့်.. အင့်… ဟင်း… ”
“နာလို့လား အန်တီ…”
“အင့်…. ဟင်း…. ရတယ်… ဆက်လုပ်…”
ကျုပ်လဲ အရှိန်တင်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ လီးနဲ့စောက်ပက် ပွတ်တိုက်သံ၊ ဆီးခုံနဲ့ဖင်သား တဖပ်ဖပ်ရိုက်သံတွေတွေ တစ်စတစ်စ ပိုကျယ်လာတယ်။
“အင့်…. ဟင်း… ကြမ်းလိုက်တာ… အူး… ထိလိုက်တာ… အသံတွေအရမ်းထွက်နေပြီ…”
“ထွက်ပါစေဗျာ… ကွင်ပြင်ကြီးထဲမှာပဲဟာ… အန်တီ့စောက်ဖုတ်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ… အင့်…”
“အာ့… ဟား… အူး….ရှီး…. ကောင်လေးရယ်…”
အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားပေးတော့ အန်တီသရဖီ စောက်ပက်လေး ကျုပ်လီးကို ညှစ်ပေးနေပြီး ဖင်ကို နောက်ပြန်လှုပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို အန်တီသရဖီစောက်ဖုတ်ထဲက ချွတ်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ကိုပါ ထူလိုက်တော့ အန်တီသရဖီ သူ့ဒူးမှာချိတ်နေတဲ့ ထမိန်လေးကိုကိုင်ပြီးထလာတယ်။ အန်တီသရဖီကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ကာ ဖက်ထားပြီး နမ်းတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါပြန်နမ်းတယ်။ သူ့ရဲ့ ဗွက်ထဲနစ်ပြီးရွံ့လူးနေတဲ့ ထမိန်ကို လက်က ကိုင်ထားတာကြောင့် ကျုပ်ကို ပြန်တော့ ဖက်မထားဘူး။ ကျုပ်လီးက သူ့ဗိုက်ကို ထိုးမိနေတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့လက်တစ်ဖက်ကိုယူ ပြီး ကျုပ်လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ သူလဲ စိတ်လိုလက်ရ ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဆွပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… ဆက်လိုးရအောင်နော်…”
“အွန်… လိုးလေ… အပေါ်တက်တော့မလား…”
“ဟင့်အင်း… ဒီရွံ့ထဲမှာ ထိုင်လိုက်နော်…”
“ရွှံ့တွေ ပေလူးကုန်မှာပေါ့…”
“လုပ်ပါ ကျနော် မလုပ်ဖူးလို့ အရမ်းလုပ်ချင်လို့…”
“အို… ဒီလိုတော့ တောမှာနေတဲ့ ကျမတောင်မလုပ်ဖူးဘူးရှင့်… ဒီ ရန်ကုန်သားနဲ့မှ မလုပ်ဖူးတာတွေလျှောက်လုပ်နေရတယ်…”
ကျုပ်က ပြောနေရင်းပဲ အန်တီသရဖီကို ထိုင်စေတော့ အန်တီသရဖီ ရွှံ့ထဲကို ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို ကိုင်ထားတာတေ့ မလွှတ်ဘူး။
… ဗွက်…
အန်တီသရဖီ့ ဖင်သားကြီး ရွှံထဲ နစ်ဝင်သွားတယ်။
“အိုး… ဖင်ထဲတော့ ရွံ့တွေဝင်ကုန်တော့မှာပဲ…”
“မဝင်ပါဘူးအန်တီရယ်…”
ကျုပ်အန်တီသရဖီကို ရွှံ့ထဲ လှဲစေလိုက်တော့ ကျုပ်လီးကို လက်လွှတ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ အတွင်းခံကို ချွတ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။
“အို… ဘာလို့ပစ်လိုက်တာလဲကွာ…”
“မဝတ်စေချင်လို့ပေါ့…”
ပြီးတော့ သူ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူပြီး စောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တော့ အန်တီသရဖီ ညည်းလာပြန်တယ်။ လီးတစ်ဆုံး အန်တီသရဖီ့ စောက်ပက်ထဲကို ထည့်ပြီးတာနဲ့ လိုးရင်း အန်တီသရဖီ့ကို ကုန်းနမ်းရင်း သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို နှိပ်စေ့ကြယ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ် ဆွဲဖြုတ်ပစ်တယ်။ သူ့ဘရာကို အပေါ်လှန်တင်ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ ရင်သားထွားထွားကြီးတွေကို ကုန်းစို့ပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကျောကိုဖက်ထားရင်း ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာပြန်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို လိုးရင်း နို့စို့ရင်း ကျုပ်က ဘေးနားက ရွှံ့ပျော့တွေကို ယူပြီး အန်တီသရဖီ့ ကိုယ်လုံးကို ရွှံ့နဲ့လိုက်သုတ်တယ်။
“အင့်… ဟင်း… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… လူတစ်ကိုယ်လုံး ကျွဲလူးအိုင်ထဲ လူးထားတဲ့ ကျွဲလိုဖြစ်နေပြီ…”
“မသိဘူးဗျာ… ကျနော် လုပ်ချင်လို့လုပ်တာ… အန်တီလဲ လုပ်ချင်ရင် ပြန်လုပ်…”
“အင့်… ဟင်း… ဟင်း…လုပ်မယ်… အင့်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်ရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို လှန်တင်ပြီး သူ့ကို ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို ရွံ့တွေယူပြီး သုတ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ကိုယ်လုံး ရွံ့တွေနဲ့ ပေကျံကုန်တယ်။
“ကြိုက်တယ်… သုတ်… အန်တီရယ်… ကျနော်မရတော့ဘူး… အန်တီ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြီးလို့ရလား…”
“အင့်… ဟင်း…. ရတယ်… ပြီးလိုက်… အန်တီရာသီမပေါ်တာ ကြာပြီ… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းနေတော့ အန်တီသရဖီ့ကို အသားကုန် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရစုပ်နမ်းရင်း သူ့စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လီးက သူစောက်ပက်ထဲကို တစွပ်စွပ်နဲ့ တစ်ဆုံးဖိထောင်းနေပြီး အရမ်းကောင်းတာကြောင့် အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းရင်း အမောဖြေနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်…. ကောင်းလိုက်တာ အန်တီရယ်… အန်တီနဲ့ အခုလိုရွှံ့ထဲမှာ လိုးရတာ အရမ်းပျော်တာပဲ… အန်တီရော ပျော်ရဲ့လားဟင်…”
“အွန်း… ပြွတ်… အစက လန့်သွားပေမယ့်… အခုကျ အရမ်းပျော်တယ်… မထသေးဘူးလား… ဒီအတိုင်းကြီး ညအိပ်မလို့လား… ခစ်ခစ်…”
“ဖြစ်နိုင်ရင် အိပ်ချင်တာပေါ့… အန်တီ့အဖုတ်ထဲက လီးတောင်မထုတ်ချင်ဘူး… အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ… အန်တီရော ကျနော်လိုးပေးတာ… ကြိုက်ရဲ့လား…”
“အင်း… ကြိုက်တယ်… ဟွန်း ရန်ကုန်သားနော်… လူက မတော်တဆ ချော်လဲတာကို လူကိုအတင်းလုပ်တော့တာပဲ…”
“အန်တီက အရမ်းလှတာကိုး… စတွေ့ကတည်းက စိတ်ဝင်စားနေတာ… သိလား… ပြွတ်…”
“ဟွန့် သိသားပဲ… စရောက်ကတည်းက လူကိုကြည့်နေတာ… အဲ့ဒါကြောင့် ချော်လဲချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တာ… လူကို သူဟာကြီးနဲ့ မညှာမတာ တအားလုပ်တာပဲ…”
“အဲ့လိုလား… ဒီလိုမှန်းသိ ညအိပ်ချိန် ခြင်ထောင်ထဲ ခိုးဝင်လာပါတယ်…”
“ခိခိ… လာလဲမလာရဲပဲနဲ့… ဆင်းတော့ကွာ လေးလာပြီ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ပေါ်က ထမယ်လုပ်တော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အတင်းဆွဲချွတ်ချတော့တယ်။
“ဒီညလာပြမယ်… အာ… ဘာလုပ်မို့လဲ…”
“သူများဟာကျ လွှင့်ပစ်ပြီး သူ့ဟာလဲ ပြန်လွှင့်ပစ်မယ်…”
“တကယ်ပစ်မလို့လား… ကျနော် အန်တီ့ကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေမှာ…. လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်မပြေလောက်ဘူး…”
“မသိဘူးကွာ… ချွတ်ပေး… အခု လွှင့်ပစ်မယ်….”
“ပစ်ကွာ… ရော့…”
ကျုပ်လဲ အတွင်းခံကိုချွတ်ပြီး သူ့လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သူလဲ ကျုပ်အတွင်းခံကို ကျုပ်လွှင့်ပစ်လိုက်တဲ့ နေရာကိုပဲ လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။
“ခစ် ခစ်…”
“ကျေနပ်ပြီလား…”
“အွန်း ကျေနပ်ပြီ…”
“လာ ထတော့…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့လက်ကနေဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက သူထမိန်ကို ပြန်ပြီးဝတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဘရာကိုဆွဲချပြီး ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီး ပြန်တပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီး တီရှပ်ကို ပြန်ဆွဲချလိုက်တယ်။
“တကိုယ်လုံးရွှံ့တွေချည်းပဲကွာ… ဒီရန်ကုန်သား ထွေလီကာလီအရမ်းလုပ်တာပဲ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ တင်းနေအောင်ဖက်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကို ဖိဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို တင်းနေအောင်ပြန်ဖက်ထားပြီး မျက်နှာလေးမော့ကာ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ အနမ်းခံနေတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… အန်တီသရဖီရယ်… ကျနော်ကိုစိတ်ဆိုးတာလား… ကျနော် အန်တီ့ကို တကယ်သဘောကျလို့ပါ… ရွှတ် ရွှတ်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို ပါးလေးတွေ မော့နမ်းရင်း
“စိတ်မဆိုးပါဘူးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… သဘောပဲကျတာလား… မချစ်ဘူးလား…”
“မချစ်တာတော့ မဟုတ်ဘူး… ချစ်တော့ ချစ်တယ်… ကျနော့်မိန်းမလိုတော့ အရမ်းမချစ်ဘူးပေါ့… အန်တီသရဖီ့ကို ကျနော်တတ်နိုင်သမျှ စောင့်ရှောက်ချင်တယ်… တတ်နိုင်သမျှ အတူရှိချင်တယ်.. အခုလိုဖက်ထားချင်တယ်… နမ်းချင်တယ်… လိုးချင်တယ်… အဲ့လိုချစ်တာ…”
“အင်းပါ… အန်တီက အသက်ကြီးပြီကိုး…”
ကျုပ်က မြောင်းထဲက အရင်တက်ကာ အန်တီသရဖီကို ဆွဲပြီးတင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဖိနပ်တစ်ဖက်က မြောင်းထဲမှာ ရှာမတွေ့တော့ဘူး။ ရေစီးနဲ့များ မျောသွားတယ် ထင်သည်။ အန်တီသရဖီ့ဖိနပ်တွေကတော့ အပေါ်မှာ ရှိသေးတာမို့ အန်တီသရဖီက ဖိနပ်နဲ့ ကျုပ်ကတော့ ဖိနပ်မစီးတော့။ အန်တီ သရဖီက မြက်ထဲက ဓာတ်မီးကို လှမ်းကောက်ပြီးတော့ ကျုပ်လဲ အနောက်ကနေ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ဒါလား အသက်ကြီးတာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး အရမ်းဆွဲဆောင်မှုရှိနေတဲ့ဟာ… ချစ်ပါတယ်ဆို အန်တီရယ်… ချစ်တယ်… ချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဟင့်… ဒါပဲနော်… လူကို စခဲ့ပြီးမှ ပစ်မထားနဲ့… မကြာမကြာလာခဲ့…”
“အန်တီက ကျနော့်ကို ချစ်လို့လား…”
“သိဘူး…”
ပြောရင်း ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။
“ကျနော်က အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ သိပ်မအားဘူး သရဖီရ… ဒီလိုလုပ်ပါလား… သက်ထားကို ကလေးမွေးပေးဖို့ခေါ်သွားရင် သရဖီပါလိုက်ခဲ့ပါလား…. ကျနော် သရဖီ့ကို အနားမှာခေါ်ထားချင်တာ…”
“ဟင့်… ပြောကြည့်လေ… သရဖီလဲ မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့ချင်တယ်…”
“မောင်တဲ့လား… သရဖီရယ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“သွားကြစို့မောင်ရယ်… ရှေ့မှာရေဆေးရအောင်…”
“ရေဆေးစရာ ရှိလို့လား…”
“ရှိတယ်… ပင်မဆည်မြောင်းရှိတယ်.. ကျယ်လဲ ကျယ်တယ်… နက်လဲနက်တယ်… ရေလဲကြည်တယ်… လာ.. ”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သူအနောက်က လိုက်သွားလိုက်တယ်။ လိုက်သွားရင်းနဲ့ ကျုပ်မြင်လိုက်ရတာက ကန့်လန့်ဖြတ် ဆည်မြောင်းကြီးတစ်ခု။ ကျုပ်တို့ပြုတ်ကျတဲ့ မြောင်းနဲ့မတူတာက ဒီဆည်မြောင်းက ကျောက်နံရံတွေကာထားပြီး ရေက သွင်သွင်စီးနေတယ်။ မြောင်းကိုဖြတ်ဖို့တံတားလေးလဲ ရှိနေတယ်။
“လာ… ဆင်းရဲတယ်မလား…”
“သရဖီနဲ့အတူဆို ဆင်းရဲတယ်ကွာ…”
ကျုပ် ရေမြောင်းထဲကို ခုန်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရေထဲကျသွားတော့ သွင်သွင်စီးနေတဲ့ရေကြောင့် ကျုပ်ခြေမခိုင်ဘဲ လဲကျသွားသည်။ ကျုပ်ပြန်မထဘဲ ရေနစ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ အန်တီသရဖီ ဝုန်းခနဲ ရေထဲခုန်ချလိုက်သည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆွဲပွေ့ပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနှင့်သူ့နှုတ်ခမ်းကိုတေ့ကာ လေများ မှုတ်ထည့်ပေးနေသည်။
“ဝှူး…. ဝှူး… မောင်…. ဝှူး…. ဝှူး… မောင်..”
ကျုပ်က ရေကူးကျွမ်းကျင်ပါတယ်။ အန်တီသရဖီရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏ ပြန်မထူးဘဲ သတိမေ့ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတေ့ကာ လေမှုတ်ထုတ်လိုက်၊ ကျုပ်ကို မောင်လို့ခေါ်လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ အသံက ငိုသံပါနေပြီ။ ကျုပ် သူနှုတ်ခမ်းကို ပြန်ပြီး စုပ်ယူလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အာ… မောင်မကောင်းဘူးကွာ… လူကို စိတ်ပူအောင်လုပ်တယ်… ဟင့်…”
ကျုပ် ရေထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရေက ခါးလောက်ပဲရှိတာပါ။ ရေက သွင်သွင်စီးနေပေမယ့် ရပ်လို့တော့ရပါတယ်။
“သရဖီ့ကို ချစ်လို့စတာပါကွာ…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲပွေ့ပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မောင်ရာ… သရဖီဘယ်လောက်စိတ်ပူရလဲ သိလား… နောက်ကို ဒီလိုမစနဲ့ကွာ… သရဖီ မောင်နဲ့အတူ လိုက်သေလိုက်မှာ…”
“သရဖီရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကို အတင်းပြန်နမ်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ဆံထုံးကို နမ်းရင်းနဲ့ ဖြေချပစ်တယ်။ ပြီးတော့ နမ်းရင်း ရေထဲကို ထိုင်ချပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ ဆံပင်လေးတွေကိုပွတ်သပ်ရင်း ရေငုပ်ကာ ရေထဲမှာနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေးတွေကို ရေပေါ်ပြန်ဖော်လိုက်တယ်။ နမ်းနေတာရပ်မသွားဘူး။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို ပြန်ဖြတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်မှာ ပေကျံနေတဲ့ ရွှံ့တွေကို ပွတ်သပ်ဆေးကြောပေးတယ်။ သူလဲ ကျုပ်ရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို �လှန်တင်ပြီး သူသုတ်ထားလို့ ပေကျံနေတဲ့ ရွှံ့တွေကို ပြန်ပြီး ပွတ်သပ်ဆေးကျောပေးတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ ပြန်တောင်လာပြီး အန်တီသရဖီ့ ပေါင်ကြားမှာ ထောက်နေပြီ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ဘရာကို လှန်တင်ပြီး နို့တွေကိုနယ်နေပြီ။
“ပြွတ်… မောင်ရယ်… မောင့်ဟာကြီး ပြန်မာလာပြန်ပြီ…”
“သရဖီက အရမ်းလှတာကိုး… သရဖီ့အနားမှာဆို မောင် အမြဲလီးတောင်နေမှာလားမသိဘူး… မောင် သရဖီထမိန်ကို ရေဆေးပေးမယ်….”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ထမိန်ကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း သူ့ဖင်တွေ ပေါင်တွေကို လက်နဲ့ လိုက်လံပွတ်သပ်ပေးတယ်။ သူလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ပွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပုဆိုးကို လှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ပြီးဆွတယ်။ အန်တီသရဖီ ရုတ်တရတ် ရေထဲကို ငုပ်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးတော့တယ်။ သူ ရေထဲမှာ အသက်အောင့်နိုင်သလောက် စုပ်ပေးတယ်။ သူပြန်ပေါ်လာတော့ ကျုပ် သူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ရေထဲငုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ စောက်ဖုတ်ကို ရေငုပ်ပြီး ယက်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အသက်အောင့်နိုင်သလောက် ရေငုပ်ပြ်ီး ယက်ပေးပြီးမှ ပြန်ထတယ်။ ကျုပ်ထလာရင် သူလဲ ရေထဲ ပြန်ငုပ်သွားပြီး လီးစုပ်ပြန်တယ်။ သူပြန်ထလာရင် ကျုပ်က ရေထဲ ပြန်ငုပ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တာပေါ့။ ဒီလို သုံးကြိမ်လောက်လုပ်ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ကို ထပ်မငုပ်ခိုင်းတော့ဘဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရေထဲမှာ ထမိန်နဲပုဆိုးက လန်တက်နေတာမို့ အောက်ပိုင်းက ဖင်ပြောင်တွေ ဖြစ်နေကာ ကျုပ်လီးက သူ့ပေါင်ကြားကို ဝင်နေပြီမို့ ကျုပ် ခါးလေးလှုပ်ကာ သူ့ပေါင်ကြားမှာ လျောထိုးပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို ပွတ်နေလိုက်တယ်။
“သရဖီရယ် မောင်အားမရတော့ဘူး အပေါ်တက်ရအောင် သရဖီ့စောက်ပက်ကို မောင် ကျကျနန ယက်ချင်တာ…”
“သရဖီလဲ မောင့်လီးကို စုပ်မှာနော်…”
“အင်း… စုပ်…”
အန်တီသရဖီ ဆည်မြောင်းအုတ်ရိုးဘောင်ကို ဆွဲတက်တော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ဖင်ကို တွန်းတင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်လဲ လိုက်တက်လိုက်တယ်။ အပေါ်ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ် တီရှပ်နဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ပြီး ရေညှစ်ကာ ဘောင်ပေါ်တင်ထားတော့ အန်တီသရဖီလဲ သူ့ထမိန်နဲ့ အင်္ကျီအပြင် ဘရာကိုပါ ချွတ်ပြီး ရေညှစ်ကာ ဘောင်ပေါ်တင်ထားတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်စလုံး လယ်ကွင်းပြင်ထဲမှာ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို အုတ်ရိုးဘောင်ပေါ်မှာလှဲစေပြီး ကျုပ်က သူ့မျက်နှာပေါ်ခွကာ သူ့ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပုံစံက သပ်တော့ အဆင်မပြေဘူး။ ကျုပ်ခြေတစ်ဖက်က နင်းစရာမရှိလို ခပ်စောင်းစောင်း ဆည်မြောင်းနံရံကို ခြေကုပ်နင်းထားရတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်လီးကို အားရပါးရစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ စောက်ပက်ကို ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ လရောင်အောက်မှာ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စုပ်ကြယက်ကြတာ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်မှာလဲ စောက်ရေတွေ ရွှဲအိုင်နေပြီ။ ကျုပ်လီးလဲ မတရား တောင်လာပြီ။ ကျုပ်လဲ မြောင်းနံရံကို ခြေကုပ်နင်းရတာ ညောင်းနေပြီမို့ အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ထပြီး ရေညှစ်ထားတဲ့ ကျုပ်ပုဆိုးကိုယူကာ လယ်ကွင်းထဲမှာ ဖြန့်ခင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့လက်ကိုဆွဲကာ ပုဆိုးပေါ်တက်ပြီး ကျုပ်ကအရင်ထိုင်ကာ အန်တီသရဖီ့ကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ခွခိုင်းလိုက်တယ်။ မုဆိုးမ အန်တီသရဖီ အလိုက်သိစွာ ကျုပ်ပေါ်ခွပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိထိုင်ချတယ်။ ကျုပ်လီး တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီးမှ သက်ပြင်းချတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ဖက်ထားပေးတော့ သူလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး အပေါ်ကနေ ဖြည်းဖြည်း စလိုးပေးနေပြီ။
“မောင့်လီးက ကြီးလိုက် ရှည်လိုက်တာ မောင်ရယ်… ဟင်း…”
“သရဖီက မကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်တယ်… အရမ်းလဲ ကောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် သရဖီက မလုပ်တာ အရမ်းကြာနေပြီဆိုတော့ ခုနက တစ်ခါလိုးထားတာတင် နာနေတာ…”
“ဒါဆို ထုတ်လိုက်မယ်လေ…”
“ဟင့်အင်း… မထုတ်နဲ့ နာပစေကွာ… အခုလဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ မထုတ်ချင်တော့ဘူး… မောင့်လီးက သရဖီ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ မောင်ရယ်… သရဖီ ယောက်ျားကို ချစ်တယ်… အင်း ဟင်း… ယောက်ျားနဲ့လိုးရတာကို သရဖီစွဲနေပြီ… အင်း… ဟင်း…”
“ယောက်ျားတဲ့လား မောင့်သရဖီလေးရယ်… ဆောင့် ဆောင့်… ညကျရင် မိန်းမခြင်ထောင်ထဲလာခဲ့ရမလား…”
“အင့်… လာရဲလို့လား… ဘေးခြင်ထောင်မှာ ပန်းအိရှိတယ်နော်… အင့်… ဟင်း…”
“လာရဲတယ်ကွာ… ကြိတ်လိုးလေးလိုးပြီး… မိနိးမနဲ့ အတူအိပ်ပြီးမှ မနက်အစောကြီး ထပြန်မယ်ကွာ…”
“လာရဲရင်လာခဲ့လေ… မိန်းမ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ယောက်ျားလိုးတာခံဖို့ စောင့်နေမယ်… အင့်… ဟင်း… ဟင်း… မောင်ရယ်… အူး…”
အန်တီသရဖီ တဖြည်းအရှိန်ရလာတော့ ကျုပ်လီးကို တဖန်းဖန်း ပစ်ဆောင့်ချပစ်တယ်။ သူ့ကိုယ်လေးတုန်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ သူနို့လေးတွေ ကုန်းစို့ရင်း အမောဖြေစေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လယ်မြေက မညီမညာမို့ အန်တီသရဖီကို အခင်းပေါ် မလှဲစေတော့ဘဲ ထိုင်လျှက် လီးစွပ်လျှက်အတိုင်းဘဲ အန်တီသရဖီ့ကိုဖက်လျှက် ဆောင့်ကျောင့်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီကို ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အူး… အု… ပြွတ်… ဟင်း… မောင်ရယ်… ဘယ်လိုပုံစံတောင် လိုးနေတာလဲကွာ… ဟင်း… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
“နာလို့လား… မောင်လိုးတာ နာလို့လား… အင့်… ဟူး…”
“မနာဘူး… ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… အင့်… အင့်… ဟင်း… မောင်ရယ်… ”
“မောင်လဲ ကြိုက်တယ်…. သရဖီ့စောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်… အင့်… ငါ့မယားသရဖီ့စောက်ပက်… ညကျ ထပ်လိုးအုံးမယ်…”
“အင့်… ဟင်း… လာလိုး… စောက်ပက်ကြီး ယောင်ကိုင်းအောင်ကို ခံပစ်မယ်… အင့်… အင့်… ဟင်း… ”
“သရဖီရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို နမ်းလိုက်ပြီး တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးလိုက်ကာ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ရေစိုအဝတ်တွေကိုခါပြီး ပြန်ဝတ်ကြတယ်။
“သွားရမယ့်အိမ်က ဝေးသေးလား”
“ဟိုးမှာ မီးရောင်လေး မြင်ရလား…”
“အင်း…”
“အဲ့အိမ်ပဲ… ”
“လမ်းလျှောက်နိုင်ရဲ့လား… မောင်ကုန်းပိုးမယ်လေ… ဟမ် ဓာတ်မီးရော.. ပြီးတော့ ဖိနပ်လဲမပါဘူး…”
“ဟီး… မောင့်ကိုစိတ်ပူပြီး ဟိုဘက်မှာ ထားပစ်ခဲ့ပြီ… လသာတာပဲ ထားခဲ့လိုက်တော့… လာသွားစို့ ဒီလောက်က အေးဆေး… ခစ်ခစ်….”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ မီးရောင်မြင်နေရတဲ့ တဲလေးဆီ လျှေက်သွားလိုက်တယ်။
(အခန်း ၁၉/၃)
တဲဆီရောက်တော့
“အေးမာရေ… အေးမာ…”
“အယ်… အန်တီသရဖီ… လာ လာ…”
“ခွေးကြည့်အုံး…”
“ခွေးက ချည်ထားတယ်… မလွှတ်ရသေးဘူး… အန်တီရယ်… အားနာလိုက်တာ… ကျမလဲ သားလေး နေမကောင်းတာနဲ့ အန်တီ့ဆီလာဖို့မေ့နေတာ… အယ် တကိုယ်လုံးလဲ စိုရွှဲလို့ပါလား…”
ကျုပ်တို့ တဲဆီရောက်တော့ တဲထဲမှာ ကလေးချီထားတဲ့ အသက် ၂၀ခန့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ရှိနေတယ်။ သူအနောက်မှာလဲ သူ့မိဘတွေလားမသိဘူး အိမ်ထဲမှာ ရေနွေးကြမ်းသောက်နေကြတယ်။ တဲက ဂုံးပုံစံလေး။ ရှေ့တစ်ပိုင်းက အမိုးသာရှိပြီး အကာမရှိ။ စပါးအိတ်လေးတွေ စီထပ်ထားတယ်။ အနောက်ဖက်ကိုမှ အကာအရံလေးတွေနဲ့ အိမ်ပုံစံလေးဆောက်ထားတာ။ ကြက်ကလေးတွေ ပကျိပကျိအော်လို့။ ကျုပ်လဲ မမြင်ဖူးလို့ သေသေချာချာ လိုက်ကြည့်တယ်။
“အေးဟ… ရေမြောင်းထဲချော်ကျလို့… မြောင်းကြီးမှာ ရေဆေးခဲ့ရသေးတယ်…”
“ဖြစ်ရလေ အန်တီရယ်… ကျမလဲ ကလေးနေမကောင်းလို့ မလာဖြစ်တာ… ကိုသန်းအေးက ပိုက်ဆံမပို့သေးဘူး အန်တီရယ်…”
“ရပါတယ်… ငါလဲ ဖုန်းလဲဆက်မရ အကျိုးအကြောင်းလဲလာမပြောလို့ လိုက်လာတာ…”
“ဖုန်းက အားမရှိတာ အန်တီရဲ့… မနက်မှ ရွာထဲ သွားသွင်းရအုံးမယ်…”
“အေးပါ… ကလေးက အခုဘယ်လိုနေသေးလဲ…”
“ကိုယ်တော့နွေးနေတုန်းပဲ… ဆေးတော့တိုက်ထားတယ်…”
“ကလေးဆေးကုဖို့ရော ရှိရဲ့လား မရှိရင် မနက်လာယူလေ… ဒါကချေးတာမဟုတ်ဘူး… သပ်သပ်ပေးတာ သိလား… နင့်ဖုန်းလဲ ငါနဲ့ထည့်ပေးလိုက်လေ အိမ်မှာ ဒီညအားသွင်းထားပေးမယ်… မနက်မှ ပိုက်ဆံယူရင်း လာယူပေါ့…”
“မတ်တတ်ကြီး အန်တီရယ် ထိုင်ပါအုံးလား… နောက်က အကိုက ရွာမှာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူးနော်…”
“ဒါ ငါ့တူမိန်းမရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ရန်ကုန်ကနေ အလည်လာကြတာ… သူလဲ မြောင်းထဲကျတယ်လေ… အဖော်မရှိလို့ ခေါ်လာတာ… မထိုင်တော့ပါ… လူက စိုရွှဲနေတော့ မြန်မြန်ပဲ ပြန်တော့မယ်… နင့်ဖုန်းပေးလိုက်…”
“ဟုတ်ကဲ့အန်တီ… ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ…”
အေးမာက ကလေးချီလျှက်က ဖုန်းကိုသွားယူပြီး အန်တီသရဖီ့ကို ပေးတယ်။
“ဒါဆိုလဲ သွားပြီအေးမာရေ… လူလဲ အေးနေပြီဟ…”
“ဓာတ်မီးမပါဘူးလား… ယူသွားပါလား…”
“ရတယ်… လတော်တော်သာတယ်… မယူတော့ဘူး…”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ထိုတဲလေးမှ ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီရဲ့ လရောင်အောက်က ရေစိုနေတဲ့ အနောက်ပိုင်းကို ကြည့်ပြီး လီးကတောင်လာပြန်ပြီ။ ဒါပေမယ့် အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်က နာနေမှန်းသိတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ထိန်းလျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ လီးကတောင်နေတော့ ပုဆိုးရှေ့ကို ငေါထွက်နေတာ။ အန်တီသရဖီလှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ ရုတ်တရပ်ရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့ဖင်ကြားကို ထိုးမိတယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လက်ကိုယူပြီး သူ့ကိုဖက်ထားစေပြီး သူ့ဖင်ကို နောက်ကို ပစ်ပေးထားတယ်။
“ခစ်… ခစ်… မောင့်လီးက တောင်လာပြန်ပြီ… တောင်လဲတောင်နိုင်တဲ့လီး… ခစ်ခစ်…”
“သရဖီကလဲကွာ… သရဖီ့ဖုတ်ဖုတ်လေး နားနေမှန်းသိလို့ တမင်ထိန်းနေတာကို… မဟုတ်ရင် အတင်းတက်လိုးပစ်လိုက်ပြီသိလား…”
“နာပေမယ့် ခံမှာပဲ… လိုးကွာ အခုလိုး… ညကျလဲ ထပ်လာလိုး… ခံပါ့မယ်ဆိုမှ ထိန်းနေသေးတယ်… ခစ်ခစ်… ထမိန်လှန်ပြီးထည့်လိုက်တော့… လိုးရင်း ဖြည်းဖြည်းလျှေက်သွားကြမယ်…”
“သရဖီ့ကို သနားလို့ပါဆိုကွာ… မနာဘူးလားလို့…”
“ရပါတယ်ဆို… မောင့်နောက်လိုက်ခဲ့ဖို့က သေချာသေးတာမဟုတ်ဘူး… တွေ့တုန်း တစ်ဝလိုးပေးသွားကွာ… ရော့ သရဖီထမိန်လှန်ပေးမယ်…”
အန်တီသရဖီက ထမိန်လှန်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ လိုးချင်နေပြီမို့ ပုဆိုးလှန်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာဗျ။
“အူး… မောင်ရယ်… မောင့်လီးက သရဖီ့စောက်ပက်ထဲ ပြည့်သိပ်သွားတာပဲကွာ… သရဖီအရမ်းကြိုက်တယ်… ဟင်း…”
“သရဖီရယ်… မောင်လဲ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… အင့်… ”
“ကောင်းတယ်… ဆောင့်… ထိလိုက်တာ… ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ လီးစွပ်ပြီး လိုးလျှက် အန်တီသရဖီက ကုန်းကုန်းကြီးနဲ့ ကျုပ်က သူ့ခါးကိုင်ကာ လိုးရင်း ကပ်သီးကပ်သပ် တရွေ့ရွေ့လျှေက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်လဲ လမ်းလျှောက်နေရတော့ လိုးရတာ အားမရတော့ဘူး။ ခုနက ဆည်မြောင်းကြီးအနားရောက်တော့ တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ သစ်သားတံတားလေးက ဒီလိုပုံစံနဲ့ကူးလို့မရဘူးလေ။
“ကျွတ်စ်… ဘာလို့ချွတ်လိုက်တာလဲ… ဒီမှာ သရဖီ အရမ်းကောင်းနေတာကိုကွာ…”
“တံတားကူးဖို့ အဆင်မပြေလို့လေ… ပြီးတော့ မောင်လဲ လိုးရတာ အားမရဘူး…”
“ဟုတ်သားပဲ တံတားနားတောင် ရောက်လာပြီ…. ခစ်ခစ်… မောင့်လီးက အရမ်းအရသာရှိတော့ တံတားကိုတောင်မမြင်ဘူး… မထူးပါဘူး ရေခဏစိမ်ရအောင်… နည်းနည်းအေးလာပြီ… ဒီရေက နွေးတယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသရဖီ ဆည်မြောင်းထဲ ဆင်းသွားတယ်။ ကျုပ်လဲလိုက်ဆင်းလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါတယ် ဆည်ရေက နွေးနေတော့ တကယ် အချမ်းပြေသွားတယ်။ ကျုပ်အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပေါင်တစ်ချောင်းမကာ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ရေထဲမှာ ရပ်ပြီးလိုးတယ်။ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး ကျုပ်ပါ လိုက်တက်ကာ အပေါ်မှာ ကုန်းခိုင်းပြီး ဆက်လိုးတယ်။ အန်တီသရဖီ ညည်းသံတွေ ဆူညံနေတာပဲ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားပြန်တော့ ခေါင်းစိုက်ကျသွားပြီး ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခွပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးတယ်။ ကျုပ်ပြီးသွားတော့ အန်တီသရဖီလဲ ပြီးသွားပြန်တယ်။ အန်တီသရဖီက ထန်လဲ ထန်တယ်။ မာလဲ မာတယ်။ ကျုပ်လီးချွတ်တာနဲ့ ပျော့ခွေမနေဘဲ ကုန်းထလာပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ လျာလေးနဲ့ လီးချောင်းကြီးကို လိုက်ယက်ပြီးမှ လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်ကို ငုံချပစ်တာ။
“သရဖီရယ်… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲကွာ… ဒီလိုဆို သရဖီ့ကို မောင် မရမက ခေါ်သွားမိတော့မယ်…”
“ပြွတ်… မောင်ခေါ်ရင် လိုက်ပြီးသားပဲ သိလား… ပြွတ်… အွင်း….”
“သရဖီ… မောင််လီးပြန်တောင်လာလိမ့်မယ်… ရပြီနော်….”
“တောင်အောင်စုပ်ပေးနေတာပဲဟာ… မောင့်လီးတောင်မှ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားလို့ရမှာပေါ့… ပြွတ်….”
“သရဖီ ခံနိုင်သေးလို့လား… ”
“ရတယ်… ခံနိုင်တယ်… ပြွတ်… အွင်း…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လီးပြန်တောင်လာပြန်ပြီ။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးတောင်လာတော့ သဘောကျပြီး သူ့ဖိနပ်နဲ့ ဓာတ်မီးကို သွားယူပြီး ပြန်လာတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ထားပြီး သူ့ခြေထောက်ကို ခါးမှာချိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲ ထိုးထည့်တော့ အန်တီသရဖီ ခါးလေးလှုပ်ပြီး လိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ချီပြီး လျှောက်သွားလိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်မြင်ကွင်းမကွယ်စေဖို့ သူ့ခေါင်းကို ကျုပ်ပခုံးပေါ် မေးတင်ထားတယ်။
“သရဖီ…”
“ရှင်…”
“မောင့်လီးကို သရဖီ့စောက်ပက်ထဲအမြဲထည့်ထားချင်တာပဲလား…”
“အွန်… သရဖီ ယောက်ျားရှိတုန်းကတောင် ဒီလောက်အလိုးခံရတာ မကြိုက်ဘူး… မောင်နဲ့ကျမှ သရဖီလဲ တချိန်လုံး အလိုးခံချင်နေတာ… သိလား… ဟင်း… မောင့်လီးကိုလဲ အရမ်းကြိုက်တယ်… မောင့်ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“တကယ်ချစ်တာလား…”
“အွန်း… မောင့်ကို စတွေ့ကတည်းက သဘောကျနေတာ… မောင်ကလဲ သရဖီ့ကို သေချာကြည့်နေတာကိုး… ရင်တောင်ခုန်တယ်သိလား… ပန်းအိနဲ့အတူရပ်နေတာကို ပန်းအိကိုမကြည့်ဘဲ သရဖီ့ကိုပဲ ကြည့်နေတော့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပြီးပျော်နေတာ…”
“သရဖီက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော… ရုပ်ရော လှတာကိုး… မောင်လဲ ငေးမိတာပေါ့…”
“ခိခိ… မောင်ရယ်… သရဖီမောင့်ကို အရမ်းချစ်မိနေပြီ… သရဖီ့ကိုပစ်မထားနဲ့နော်… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်… ညကျ လာခဲ့… တကယ် ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီးစောင့်နေမှာ…”
“သရဖီ့အဖုတ်လေး အရမ်းနာပြီး မနက်မထနိုင်ပဲ နေလိမ့်မယ်….”
“ထနိုင်တယ်… အိပ်ကာနီး အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးသောက်အိပ်မယ်… လာလိုးနော်…”
“ပြီးရောကွာ… လာခဲ့မယ်… ပြီးမှ မောင်က သရဖီ့ကိုမညှာဘူးလို့ မပြောနဲ့…”
“မပြောဘူး… စိတ်ချ… သရဖီက မောင်လိုးလေ ကြိုက်လေပဲ… အခန်းထဲဝင်လာရင် ဘယ်ဘက်က ခြင်ထောင်နော်… ခြင်ထောင်မှားမဝင်သွားနဲ့… တော်ကြာ ပန်းအိထအော်လို့ တစ်အိမ်လုံးနိုးကုန်မယ်… ခစ်ခစ်…”
“မဝင်ပါဘူးကွာ… ”
“ရွာအနားတောင်ရောက်နေပြီ… ဒီနားမှာပဲ ချပြီး မောင်ပြီးအောင် လိုးလိုက်တော့…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို အောက်ချပေးပြီး လိုးလိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ အာဂပဲ။ ကျုပ် ကြိုက်တဲ့ပုံစံလိုးပါစေ မငြင်းဘဲ ခံပေးတယ်။ ကျုပ်တို့လိုးပြီးတော့မှ ပုဆိုးတွေ ထမိန်တွေ ပြင်ဝတ်ပြီး ဖက်ကာအနမ်းလေးပေးပြီးမှ ရွာထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။ ရွာထဲမှာ ဓာတ်မီးလေးထိုးပြီး အတူယှဉ် လျှောက်သွားကြပေမယ့် လူရှင်းရင် လက်လေးကိုင်ထားကြတယ်။ အိမ်တွေက ဘက္ကထရီမီးလေးတွေ၊ ဖယောင်းတိုင်လေးတွေနဲ့မို့ ရွာလမ်းကတော့ မှောင်နေတယ်။ ခြံထဲ ဝင်လာတော့ ရင်အေးနဲ့ သက်ထားရော ကိုဇော်မြင့်ပါထွက်ကြည့်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ဘယ်လိုဖြစ်လာကြတာလဲ အန်တီရယ်… စိုရွှဲနေကြပါလား…”
“မြောင်းထဲ ပြုတ်ကျကြတာလေ… ခစ်ခစ်… လူလဲ ရွှံ့တွေ ပေလူးကုန်လို့ ဆည်မှာ ရေဆေးလာခဲ့ကြတာ… မောင်တေဇာ့ကို အားနာလိုက်တာ…”
“ရတယ်အန်တီ… ဒါတွေက ရေချိုးလိုက်ရင် ရပါတယ်…”
“မောင်ဇော်… ရော့ အေးမာဖုန်းလေး အားသွင်းပေးထားစမ်းပါ… ရင်အေးရေ နင့်ယောက်ျားဖိနပ်တော့ ရှာမတွေ့တော့ဘူး… နောက်မှ အန်တီပြန်ဝယ်ပေးမယ်…”
“ရတယ်အန်တီ မလိုပါဘူး… အန်တီရေအရင်ချိုးလိုက်လေ… ပြီးမှ ကိုရေချိုးတော့… လာ… အေး ရေသုတ်ပေးထားမယ်…”
“အတူချိုးတာပေါ့ဟယ်… မောင်တေဇာလဲ အေးနေရောပေါ့… တူရီးတွေပဲဟာ… အားနာနေသေးတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကိုပါရေချိုးလိုက်တော့… အေး ရေလဲဖို့ယူလာပေးမယ်…”
“ပန်းအိရေ… အန်တီ့ကို ရေလဲထမိန်တစ်ထည် ယူလာပေးအုံး…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့ ကျုပ်လဲ တီရှပ်ကိုချွတ်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ဘရာစီယာကို ထမိန်ရင်မလျားဘဲ ချွတ်ပစ်ပြီးမှ ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ကာ ထမိန်ရင်လျားလိုက်တယ်။
“အန်တီ… ဒီမှာထမိန်…”
“အေး ပန်းအိ… ပေး…”
အန်တီသရဖီ ပန်းအိလက်ထဲက ထမိန်ကိုယူပြီးတော့ တန်းပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ရေချိုးခန်းတံခါး ပိတ်လို့မကောင်းတော့ ဖွင့်ထားတာမို့ အန်တီသရဖီအနား မကပ်ရဲဘူး။ နှစ်ယောက်သား ရေလောင်းချိုးရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်နေကြတယ်။ ရေစိုထမိန်နဲ့ ကပ်နေတဲ့ အန်တီသရဖီ့ ကောက်ကြောင်းတွေက မီးရောင်အောက်မှာ သေသေချာချာမြင်နေရတော့ ပိုကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ အန်တီသရဖီ့ဖင်သားကြီးတွေက ထမိန်နဲ့ကပ်နေပြီး တစ်ရစ်စွင့်ကားနေတယ်။ အန်တီသရဖီ ရေလောင်းရင်း ထမိန်ဖြည်ကာ နို့တွေကိုပြလိုက် ထမိန်ပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ကို ပေါင်လေးဟပြီး ပွတ်ပြလိုက်နဲ့ မျက်နှာက ဖီးလ်တက်နေတဲ့မျက်နှာ ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ လီးကပြန်တောင်လာပြီ။
“ကိုရေ… ဒီမှာပုဆိုး…”
ရင်အေးက ရေချိုးခန်းအဝ မရောက်ခင်ကတည်းက အသံပေးပြီးလာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေး ဘယ်လောက် အလိုက်သိလိုက်သလဲ။ ကျုပ်တို့ရေချိုးနေရင် တစ်ခုခုလုပ်နေခဲ့ရင် ပြင်ဆင်ချိန်ရအောင် တမင်အသံပေးလာတာ။ ရေချိုးခန်း အဝရောက်တော့ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးသွားယူရင်း ရင်အေးကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ပြုံးပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုတန်းပေါ်တင်ပြီးတာနဲ့ အန်တီသရဖီ့ဆီသွားကာ ဖက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မောင်… မောင့်မိန်းမ အပြင်မှာရှိနေတယ်မလား… တွေ့သွားလိမ့်မယ်…”
“တွေ့ပစေကွာ… တမင်ကင်းစောင့်ခိုင်းထားတာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အာ… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… တကယ်… မယုံရင်ကြည့်နေ… အေးက မောင်နဲ့သရဖီ လိုးတာကို လာချောင်းကြည့်လိမ့်မယ်… ကြာတယ်ကွာ လိုးရအောင် ကုန်းပေး… သူများကို စတုန်းက လာစပြီးတော့… ဒီမှာ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ”
“ပြီးရောကွာ…”
အန်တီသရဖီ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အချိန်မရတာကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ပဲ သူ့အနောက်မှာ ခွရပ်ပြီး လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ရင်အေးတကယ် လာချောင်းမှာလား သိချင်လို့ထင်တယ် ရေချိုးခန်းအပေါက်ဝကို မြင်ရအောင်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ကို ခပ်သွက်သွက် အသံမထွက်အောင်လိုးတယ်။ ကျုပ်တို့လိုးနေရင်း ရင်အေးက ခေါင်းလေးပြူပြီး လာချောင်းကြည့်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လိုးတာခံရင်း ရင်အေးကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ရင်အေးလဲ သူချောင်းတာ အန်တီသရဖီမြင်သွားမှန်းသိတော့ အကွယ်ကနေ တကိုယ်လုံးထွက်လာပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ တံခါးကို ပိတ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာကလဲ ပြုံးလို့။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးကို အနားသို့ခေါ်လိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာ နမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ အေးရယ်… ”
“အွန်းပါ… ပြွတ်… အန်တီ့ကို သေသေချာချာ လိုးပေးလိုက်…”
ပြောပြီး ခုံပုလေးယူကာ ကျုပ်တို့နဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ကျုပ်တို့လိုးတာ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ ကို ဖိလိုးရင်း ထမိန်ရင်လျားကို ဖြည်ချကာ နို့တွေကိုဆွဲပြီး လိုးတယ်။ ရင်အေးလဲ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေမှာပဲ။ ကျုပ်ဇနီးလေးကိုလဲ လိုးပေးချင်လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ဒီရောက်မှ သိပ်မလိုးရဘူး။ ကျုပ်တို့က သမီးလေးနဲ့အတူအိပ်ရတာဆိုတော့ သမီးလေးအိပ်ပျော်မှ ကြိတ်လိုးလေးလိုးရတာ။ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးဆီကို ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ လျှေက်သွားတော့ ရင်အေးက အန်တီသရဖီ့စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ဖမ်းစုပ်တယ်။ ကျုပ် ခဏပဲ အစုပ်ခံပြီး ရင်အေးကို ဆွဲထူကာ ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကို တစ်ဘက်လှည့်စေတော့ ရင်လေးလဲ ဆာနေပုံပဲ အလိုက်သင့် ဖင်လေးကိုပစ်ကော့ကာ နံရံကို လက်ထောက်ထားတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး သူ့ပင်တီကိူ လျောချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပြီး ခပ်သွက်သွက် လိုးတော့တယ်။ ချစ်ဇနီးလေး တအင်းအင်း ကြိတ်ညည်းရင်း အလိုးခံတယ်။ ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေး စောက်ရည်တွေ ရွှဲအိုင်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ ချစ်လွန်းလို့ တရစပ် လိုးပေးပြီး ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ရင်အေးကို ကျုပ်ဘက်လှည့်စေကာ ဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့အနားကိုရောက်လာပြီး ရင်အေးပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းတယ်။
“အန်တီ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား… သမီး..”
“မဆိုးလို့ထိုင်ကြည့်နေတာပေါ့… ခစ် ခစ်… ရန်ကုန်ကို လိုက်ခဲ့ချင်လဲ ရတယ်နော် အန်တီ… ဟီး…”
“လိုက်ခဲ့ချင်တာပေါ့… ဒါကြောင့် မောင်က ရဲရဲတင်းတင်းခေါ်နေတာကိုး… ရင်အေးက အရမ်းသဘောကောင်းတာပဲ…”
“ခစ်ခစ်… မောင်တဲ့… ကို အန်တီ့ကို ယုယုယယ ကြင်နာပေးလိုက်အုံး… ကို့မိန်းမကိုပဲ ချွဲမနေနဲ့… နောက်ဆို အန်တီ့ကို ပိုဂရုစိုက်နော်…”
“အင်းပါအေးရဲ့ ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကိုဆွဲခေါ်သွားတော့ အန်တီသရဖီက ရင်အေးပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းခဲ့လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပုဆိုးထမိန်ကို ကွင်းလုံးပုံချလိုက်ကာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရေအမြန်ချိုးကာ အပြန်အလှန် ဆပ်ပြာတိုက်ပေး၊ ခေါင်းလျှော်ပေး၊ ချေးတွန်းပေးတာတွေကို ရင်အေးအရှေ့မှာပဲ လုပ်ကြတယ်။ လုပ်ရင်းနဲ့လဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ တစ်ဖွဖွ နမ်းနေကြတယ်။ ရင်အေးက ပြုံးပြီးကြည့်နေရင်း အန်တီသရဖီ့ကို ကြွေးတောင်းသွားတဲ့အကြောင်းတွေမေးတော့ အန်တီသရဖီလဲ အလိုက်သင့်ပြန်ပြောနေကြတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်တို့ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ပြီးစကားပြောနေသလိုပဲပေါ့။ ကျုပ်တို့တွေ အသားချင်း ပွတ်သပ်နေရတော့ ကျုပ်လီးလဲ ပြန်တောင်လာသလို အန်တီသရဖီလဲ စောက်ဖုတ်က စိုရွှဲနေပြီ။ ကျုပ်က အခုအချိန်မှာ အန်တီသရဖီကို လိုးချင်ပေမယ့် ပိုလိုးချင်နေတာက ထိုင်ပြီး စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောပေးနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေးကိုပါ။ အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဗျာ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေပေမယ့် ရင်အေးကိုလဲ မကြာလှမ်းကြည့်ဖြစ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“မောင်… ဒီည လာရောလာဖြစ်ပါ့မလား…”
“ဘာလို့လဲ သရဖီရဲ့…”
“မသိတာလိုက်လို့… သူ့မိန်းမကို ခဏခဏကြည့်နေတာ… အခုလဲ သူ့မိန်းမကို လိုးချင်နေပြီမလား… ခစ် ခစ်”
“သရဖီ့ကိုလဲ လိုးချင်ပါတယ် သရဖီရဲ့… ဟီး….”
“ရပါတယ်… မောင်က ရင်အေးကို တော်တော်ချစ်တာပဲ… ဒီတောင်နေတဲ့လီးကို သူ့အတွက်ထားလိုက်တော့… ညကျ မလာလဲ စိတ်မဆိုးပါဘူး… ခစ် ခစ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းအလိုက်သိတာပဲ… စိတ်ချ ညကျလာခဲ့မယ်နော်… အခုတော့ အေးလေးကို အရမ်းလိုးချင်နေလို့… ဟီး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အွန်းပါ… ပြီးရော… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပုဆိုးတွေ ထမိန်တွေ ပြန်ဝတ်ကြတော့ ကျုပ်လီးက ရှေ့ကို ငေါထွက်နေတယ်။ ရင်အေးက သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ရယ်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးအနားကိုသွားတော့ အန်တီသရဖီက ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ထွက်သွားပြီ။ ရင်အေးက ကျုပ်ခေါင်းကရေတွေကို သဘက်လေးနဲ့ သုတ်ပေးရင်း-
“လီးတောင်နေတာကို ဘာလို့ အန်တီသရဖီ့ကို မလိုးလိုက်တာလဲ… အန်တီသရဖီလဲ စိတ်ပါနေတာမလား…”
“အေးလေးကို အရမ်းလိုးချင်လို့… ချော့ပြီး လွှတ်လိုက်တာကွာ… သိလား ရွှတ်… ရွှတ်… အေးလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ကို့ကိုကွယ်ပေးထားအုံးနော်… အခန်းထဲရောက်မှ လိုးမယ်…”
“ခစ်ခစ်… အွန်းပါ… လာ အေးကို ဒီလိုလေးဖက်ပြီး လိုက်ခဲ့…”
ရင်အေးရဲ့ မျက်နှာက ပြုံးရွှင်လို့။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်ထားတော့ ရင်အေး ကိုယ်တစောင်းလေးနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းက ရေတွေကိုသုတ်ပေးရင်း ကျုပ်ရဲ့ အောက်က အဖုအဖောင်းကို သူ့ကိုယ်နဲ့ ကွယ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းလျှောက်သွားတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို သဲသဲလှုပ်ပြီး အခန်းထဲရောက်အောင်တောင်မစောင့်ဘဲ ခေါင်းကို အတင်းသဘက်နဲ့ လိုက်သုတ်နေသလိုပေါ့။ ဧည့်ခန်းမှာတော့ သမီးလေးကြိုက်တဲ့ ကာတွန်းကားဖွင့်ပြပြီး သက်ထားက သမီးလေးကိုဖက်ကာ အဖော်လုပ်ပေးနေတယ်။ သက်ထားဘေးမှာလဲ ကိုဇော်မြင့် ရှိနေတယ်။ ကျုပ်တို့ လှေကားတက်တော့မှပဲ ဘေးချင်းယှဉ်လျှောက်ရတော့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ် ရင်အေးကို အတင်းကို ဖက်နမ်းပစ်တာ။ ကိုယ်လိုရာ အလိုလိုက်မယ့် �ကိုယ့်ချစ်ဇနီးလေးဆိုပေမယ့် အတင်းကာရော အိပ်ရာထဲကို ဆွဲလှဲပစ်တယ်။ ကျုပ်သူ့ရဲ့ ထမိန်ကို လှန်တင်ပစ်တယ်။ သူအတွင်းခံပင်တီကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို စမ်းတော့ စောက်ရည်တွေက ရွှဲအိုင်လို့။ ချစ်လိုက်တာ ရင်အေးရာ။
“ကိုရယ်… အေးထွက်မပြေးပါဘူး… ခစ်ခစ်… အတင်းပဲ… ဇွတ်… ခစ် ခစ်…”
“မသိဘူးကွာ… အေးကိုအချစ်ဆုံးပဲ… အေးကိုမြင်ရင် ဘယ်လိုပဲ အသစ်တွေ့တွေ့ အေးရဲ့ မျက်စောင်းတစ်ချက်နဲ့တင် ကိုက အေးကို မနေနိုင်အောင် ချစ်ချင်နေတာ… လိုးမယ် ကို့ရဲ့ အချစ်ရဆုံး အေးလေးရဲ့စောက်ပက်….”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးသွင်းပစ်တယ်။ မရိုးနိုင်ပါ။ ကျုပ် အရမ်းချစ်ရတဲ့ အေးလေးရဲ့စောက်ပက်။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မလိုးရင်ရတောင် အေးလေးရဲ့စောက်ပက်ကိုတော့ လိုးနေအုံးမည်သာ။ ကျုပ် ရင်အေးကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လိုးပြီးမှ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ဒါတောင် ကျုပ်က ထပ်လိုးချင်သေးတာ။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အန်တီသရဖီ့အတွက် ဒီည ချန်ထားဖို့အတင်းပြောတော့တယ်။ ကျုပ်အဝတ်လဲချိန်က တော်တော်လေးကြာသွားတယ်။ ကျုပ်တို့ဆင်းလာတော့ ထမင်းစားဖို့ အဆင့်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ သက်ထားက ကိုဇော်မြင့်ဘေးမှာ ထိုင်ရပေမယ့် အန်တီသရဖီက ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်စားရတယ်။ သက်ထားကို အားနာမိပေမယ့်လဲ ကိုဇော်မြင့်က ရှိနေတော့ ကျုပ်တို့လဲမတတ်သာဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ညအိပ်ချိန်ရောက်လာတယ်။ သမီးလေးအိပ်ချိန်မှာ ရင်အေးကို နမ်းပြီး စောက်ဖုတ်နှိုက်ပစ်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို အရမ်းလိုးချင်နေတာ။ ရင်အေးက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့-
“ကိုရယ်… အန်တီသရဖီ့ဆီ သွားလိုက်ပါ…”
“ကိုက အေးကိုပဲ ချစ်ချင်နေတာ… အေးစောက်ဖုတ်လေးက်ုပဲ ပိုလိုးချင်တာ…”
“ပြွတ်ပြွတ်… ကိုရယ် ချစ်လိုက်တာ… ကိုအေးကိုပိုချစ်လာလေ အေးက ကို့အတွက်အသစ်တွေရှာပေးချင်လာတာ…”
“အေးလေးရာ… ကို့အတွက် အေးရှိရင် လုံလောက်ပါပြီ… ထပ်မရှာနဲ့တော့ကွာ.. ကို အေးအတွက် အချိန်သိပ်မပေးနိုင်တာ စိတ်မကောင်းဘူး သိလား..”
“အင်းပါ… အခု အန်တီသရဖီက ယောက်ျားဆုံးတာလဲ ကြာပြီ… သူ့ကိုသနားလို့ပါ… သွားလိုက်ပါ ကိုရယ် နော်…”
“ပြီးရော… ကို့ကို သူများဆီ ထပ်တွန်းမလွှတ်နဲ့တော့ကွာ… ကိုက အေးနဲ့သမီးလေးအနားမှာပဲ နေချင်တာ…”
“အင်းပါ ချစ်လိုက်တာ ပြွတ်… ပြွတ်..”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့အခန်းရှိရာ အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့တယ်။ အခန်းတံခါးကို တွန်းကြည့်တော့ ဂျက်မချထားပေ။ ကျုပ်လဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး ဘယ်ဘက်က ခြင်ထောင်ဆီကို စမ်းသွားလိုက်တယ်။ ညဘက်ဆိုတော့ မှောင်နေပေမယ့် ပြူတင်းကဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ကြောင့် ရေးရေးလေးတော့ မြင်နေရတယ်။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ကို မပြီးဝင်လိုက်တာနဲ့ ကျုပ်ကို ဆွဲဖက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ အန်တီသရဖီက တကယ် ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ စောင့်နေတာဗျ။ ကျုပ်က ရင်အေးကိုလိုးချင်လို့ တောင်နေတဲ့လီးက အဆင်သင့်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီအပေါ် ထပ်လျှက် မှောက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီး ခြေရင်းကို ခတ်ထုတ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တီရှပ်အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“တကယ် ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စောင့်နေတာလား သရဖီရယ်…”
“မောင့်ကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စောင့်နေမယ်လို့ပြောသားပဲ…”
“ဒီည သရဖီ့ကို တစ်ဝလိုးပစ်မယ်…. သရဖီ ခံနိုင်ပါ့မလား…”
“ခံနိုင်တယ်… ညတိုင်းလာလိုး.. ညတိုင်းခံမယ်… နေ့ဘက်လဲ လူလစ်ရင် ခံပေးမယ်… ပြွတ်…”
“ပြီးရောကွာ… ဒါဆို လူလစ်တိုင်းလိုးမယ်… ဒီညလဲ သရဖီ့ကို ဖက်အိပ်မယ်နော်… မိန်းမ…”
“အွန်း… ယောက်ျား… ချစ်တယ်…”
အဲ့ညက အန်တီသရဖီ့ကို တစ်ချီပဲလိုးပြီး အတူဖက်အိပ်လိုက်တယ်။ မနက်မှာ အန်တီသရဖီ နှိုးမှ နိုးလာပြီး ကျုပ်တို့အခန်းဆီ ပြန်သွားအိပ်ရတယ်။ အဲ့နေ့ကစလို့ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ လူအလစ်မှာ ဖက်နမ်းကြတာ အကြိမ်ကြိမ်။ နေ့လည်ခင်း အန်တီသရဖီနဲ့ လိုးဖို့ကတော့ မလွယ်ပါဘူး။ ကျုပ်တို့လာရင်းကိုက သက်ထားကို ဂရုစိုက်ချင်တာမို့ ကိုဇော်မြင့်မရှိရင် သက်ထားအနားမှာနေတာ ပိုများပါတယ်။ အေးမာဆိုသော ကောင်မလေး အဲ့ဒီနေ့မှာ ဖုန်းလာယူတော့ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကို ကလေးဆေးကုဖို့ ထပ်ပေးထားပြီး သူ့အကြွေးကိုလဲ ကျုပ်ဆပ်ပေးမယ်ပြောထားတာကို ကျုပ်အရှေ့မှာပဲ အေးမာကို ပြောလိုက်တယ်။ အေးမာက အာနာပြီး ငြင်းနေသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက တခါတလေ လာတုန်းကူညီရတာမို့ လက်ခံဖို့ ဝိုင်းပြောရတယ်။ သူ့အကြွေးက မများပါဘူး။ နောက်ဆုံး အေးမာလက်ခံပြီး ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောကာ ကလေးချီလျှက် ပြန်သွားတယ်။ အမှန်တော့ အေးမာကို သနားလို့ ကြုံတုန်းကူညီတာပါ။ ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ လင်သားက တနယ်မှာစီးပွားရှာနေတုန်း မိန်းမသားတစ်ယောက်တည်း ရုန်းကန်နေရရှာတာ။ အန်တီသရဖီ့ကို ငွေပေးတော့လဲ မယူပါဘူးငြင်းတယ်။ သူ့ပိုက်ဆံက ကျုပ်ပိုက်ဆံပဲတဲ့လေ။ လင်မယားချင်း ငွေစကားပြောရမလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးလို့ လိုက်ချော့ရသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ဝိုင်းပြီးဖျောင့်ဖျမှ တစ်ဝက်ကို လက်ခံတယ်။
(အခန်း ၁၉/၄)
ကျုပ်က သက်ထားကိုလဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီကိစ္စ ပြောထားတော့ နောက်နေ့ ကိုဇော်မြင့် အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားက ကျုပ်တို့အခန်းထဲလာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သက်ထားကိုဖက်အိပ်တယ်။ သက်ထားက ကျုပ်တို့လင်မယား ကြားထဲမှာ အိပ်တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အခန်းကို ရောက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်တဲ့အချိန်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက သူထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းဖြစ်မှာ သေချာတယ်။
“အို… သမီးနွယ် ဘယ်လိုတောင် သူများလင်မယားကြား ဝင်အိပ်နေတာလဲ…”
“ရှူး… တိုးတိုးပြောပါအန်တီရယ်… သက်ထားနိုးသွားပါအုံမယ်… အန်တီလဲ ကို့ဘေးမှာ သွားလှဲချင်လှဲလေ…”
“အာ…”
“လာပါ သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့သက်ထားအကြောင်းကို မောင်ရှင်းပြမယ်…”
“သမီးနွယ် နိုးလာရင် မောင်နဲ့သရဖီ ဖက်အိပ်နေတာ မြင်သွားမှာပေါ့…”
“သက်ထားက သိပြီးသားပါ… ဘာမှမဖြစ်ဘူး… စကားတွေပြောနေတာနဲ့ သက်လေး နိုးသွားအုံးမယ်…”
“နိုးနေပါပြီကိုရယ်… ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ နေချင်လို့သာ နေနေတာ… အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူး… အန်တီ လာလှဲလေ… ကို့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်…”
အန်တီသရဖီလဲ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပုံရတယ်။ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကျုပ်အနောက်မှာ ဝင်လှဲပြီး ကျုပ်ကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ကို လက်နောက်ပြန်ဆွဲယူတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နောက်ကျောကို နို့တွေပိပြားသွားတဲ့အထိ ဖိကပ်ပြီး တိုးဖက်လာတယ်။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်တော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို ခြေတစ်ဖက်နဲ့ ခွထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်ကကိုင်ပြီး ကျုပ်ဆီဆွဲကပ်တော့ အန်တီသရဖီ့ ဆီးခုံနွေးနွေးလေးနဲ့ ကျုပ်တင်ပါးတွေ ဖိကပ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ခဏပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ပြီးမှ အန်တီသရဖီ့လက်ကို ကျုပ်လီးပေါ် ရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့ဘက်လှည့်ပေးတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းချလိုက်တယ်။
“မောင်လဲ နမ်းချင်တယ်… သရဖီရယ်…”
အန်တီသရဖီ ခေါင်လေးထောင်လာပြီး သူ့ပါးလေး ကျုပ်နှာခေါင်းအနား ထိုးပေးတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွ စုပ်နမ်းတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ကြင်ကြင်နာနာလေး ပြန်နမ်းတယ်။ သက်ထားနဲ့ ရင်အေးက သူ့ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာမြင်တော့ မျက်နှာလေးရဲသွားပေမယ့် ပြန်ပြုံးပြပြီးမှ ကျုပ်အနောက်မှာ ပြန်လှဲလိုက်တယ်။
“သမီးနွယ်နဲ့ မောင်က ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…”
“ဒီလို သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့ သက်က… xxx xxx xxx. ..”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို သက်ထားနဲ့ကျုပ် ရင်အေးနဲ့မဆုံခင်ကတည်းက ချစ်မိခဲ့ကြပြီး လွဲခဲ့ကြပြီးမှ ရင်အေးကြောင့် ပြန်နီးစပ်ခဲ့ရပုံတွေကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။
“ဒီလိုကျပြန်တော့ သမီးနွယ်က အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတာပဲ… သမီးနွယ်က မောင့်ကို သိပ်ချစ်မှာပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့ အန်တီရယ်… ကိုကလဲ ကျမကို ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသိရတော့ ကျမခံစားရတာ ရင်ကွဲမတတ်ပဲ… ကို့ရဲ့ဇနီးကသာ ကျမအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမဟုတ်ခဲ့ရင်… ကို့ကိုရဖို့ ကျမပြန်ကြိုးစားမိမှာ…”
“သက်ရယ်…”
“မိသက်ရာ… ငါ့ယောက်ျားလဲ နင့်ယောက်ျားပဲပေါ့… ဘာအားငယ်စရာရှိလဲ…”
“ဒီကလေးကရော မောင်ဇော့်ကလေးမှဟုတ်ရဲ့လား…”
“ဟီး… အန်တီသက်ရယ် ကျမတို့အိမ်ထောင်သက် ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ… အခုကိုနဲ့ပြန်ချစ်ခွင့်ရမှ ဗိုက်ကြီးတာ… ကို့ကလေးပဲပေါ့… အစက ကျမမှာများ ချို့ယွင်းချက်ရှိနေသလားလို့… ကိုနဲ့ကျမှ ဗိုက်ကြီးတော့တယ်… ကြည့်ရတာ ကိုဇော်မြင့်က ကလေးမရနိုင်ဘူးထင်တယ်…”
“ဟင်း… ငါ့တူတော့ နွားလုံးလုံးဖြစ်ပြီပေါ့… အင်းလေ သူလဲ အပြင်မှာ ရှုပ်တဲ့ဝဋ်ပြန်လည်တာနေမှာ… ခစ် ခစ်…”
“အန်တီ အလိုးခံချင်နေပြီမလား… ကို့လီးက အန်တီဆွလို့ တောင်ပြီး ကျမစောက်ဖုတ်နားမှာ ထောက်နေပြီ… ခစ် ခစ်… ကျမက အလိုးမခံရဲတော့ဘူး… အန်တီပဲ ခံလိုက်နော်…”
“ဒါဆို သက်စောက်ဖုတ်ကို ကို ယက်ပေးမယ်နော်… သရဖီ မောင့်လီးကို အရင်စုပ်ပေးထားအုံး…”
“အင်း… သရဖီ မောင့်လီးကို စုပ်ချင်တာ ကြာလှပြီ…”
“ဟဲ့ ရွှေရင်အေး… လာ ငါနင့်ကို စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမယ်… ငါ့မျက်နှာပေါ်ခွလိုက်…”
“အေးဟာ… ငါလဲ စိတ်ပါလာပြီ မဖြစ်သေးပါဘူး တံခါးချက်ထိုးထားအုံးမှ… တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာမှ လေးယောက်သား ဂွမ်းနေအုံးမယ်…”
ကျုပ်က အရင်ဆုံး တစောင်လေး လှဲနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ ထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်တော့ သက်ထားက ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖောင်းအိနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို စေတနာ ဗရပွနဲ့ ယက်ပေးနေမိတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်လီးကို မေတ္တာအပြည့်နဲ့စုပ်ပေးတယ်။ သက်ထားကလဲ သူ့ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၊ ကျုပ်ရဲ့ ဇနီးချောလေး ရင်အေးရဲ့ စောက်ပက်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ယက်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်တို့လေးယောက်သား ပြန်အလှန် စုပ်ကြယက်ကြပြီး သက်ထားက အရင်ပြီးသွားတယ်။ ခဏနေတော့ ရင်အေးလဲ ပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကို လှန်တင်တော့ အန်တီသရဖီ ပင်တီတောင် ဝတ်မထားဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူစောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းတော့လဲ စီးစီးလေးပဲ။ အန်တီသရဖီလဲ မရှက်တော့ဘဲ ကျုပ်အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး အရသာခံနေတာကို ရင်အေးနဲ့သက်ထားက ဖက်ထားရင်း ကြည့်နေတော့တယ်။
ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ လွန်ကျူးပြီးနောက် ညတိုင်း အန်တီသရဖီ့ဆီရောက်ဖြစ်တယ်။ ပထမညမှာ တစ်ညနေလုံးလိုးထားလို့ တစ်ချီပဲလိုးခဲ့တာ �ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒုတိယညမှာတော့ တစ်ဖက်က ပန်းအိရဲ့ လူးလွန့်သံကို ကြားလို့ ငြိမိလိုက်ရတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားမှ အန်တီသရဖီ့ကို ကြိတ်လိုးရတယ်။ တတိယညမှာ အန်တီသရဖီ့အခန်းထဲ ဖယေင်းတိုင်မီးလေးထွန်းထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့အနားကိုဝင်လှဲတော့ အန်တီသရဖီနဲ့ကျုပ် တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေပြီး အန်တီသရဖီက ကျုပ်အကြိုက်ကိုသိနေပြီမို့ ကိုယ်လုံးတီးမနေတော့ဘဲ ထမိန်နဲ့ တီရှပ်ကို အတွင်းက ဘာမှမခံဘဲ ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ကာ ဖင်လုံးကြီးတွေဆုပ်နယ်၊ ကျောလေးတွေ ပွတ်သပ်ရင်း အန်တီသရဖီ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခြေတစ်ဖက် ထိုးထည့်ထားတော့ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ခွထားတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်ဆွနေပြီ။
“သရဖီ… ဘာလို့မီးထွန်းထားတာလဲ…”
“အမှောင်ထဲမှာလိုးရတာ စိတ်တိုင်းမကျဘူး… မောင့်လီးကိုမြင်ချင်လို့ တမင်ထွန်းထားတာ…”
“ပန်းအိ နိုးလာပြီး မြင်သွားအုံးမယ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်ရင် တစ်ရေးပဲ မနိုးပါဘူး မောင်ရယ်…”
“ပြီးရောကွာ…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ အချစ်ပွဲဆင်နွဲချိန်မှာ အသံတစ်ချို့ကို ကြားနေရတယ်။ တစ်ဘက်ခြင်ထောင်က ပကျိပကျိနဲ့ အသံတွေ။ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဒီအသံက ဘာသံလဲ ကျုပ်အတတ်သိပါတယ်။ ဒီကောင်မလေး.အာသာဖြေနေတာ။ ကျုပ် သိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အန်တီသရဖီ့က်ုသာ ဖိလိုးနေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထိုတစ်ညကို ကျော်လွန်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့မှာ ရင်အေးကို ဒီအကြောင်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် �ပြောပြဖြစ်တယ်။ ရင်အေးက ကောင်မလေးက အရမ်းငယ်သေးတာကြောင့် သိပ်သဘောအတူချင်ဘူး။ ကျုပ်လဲ အရမ်းစိတ်မပါဘူး။ တကယ်ဆို ပန်းအိက ၁၅၊ ၁၆ ဝန်းကျင်ပဲ ရှိအုံးမယ်။ ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းနဲ့မှ ထံကုန်ကွာလှ ၃၊ ၄ နှစ်ပေါ့။ ကျုပ် စိတ်ထဲမှာ ကလေးပဲရှိသေးတယ်လို့ မြင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကပြောတယ်။ ကျုပ်ကိုသာ ပန်းအိအိပ်တဲ့ ခြင်ထောင်ထဲမသွားနဲ့တဲ့။ ပန်းအိကသာ အန်တီသရဖီ့ခြင်ထောင်ဆီကို လာပြီးတောင်းဆိုလာရင်တော့ လုပ်ပေးလိုက်တဲ့။ ပန်းအိက အလိုးခံလို့ရတဲ့အရွယ် ရောက်နေပါပြီတဲ့။
ကျုပ်မပြန်ခင် ကိုဇော်မြင့်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း တစ်ဝိုင်းတည်ဖြစ်တယ်။ ကျုပ် ရန်ကုန်ကတည်းက ကိုဇော်မြင့်ဖို့ယူလာတဲ့ ပုလင်းကို ထုတ်သောက်တာပါ။ အန်တီသရဖီကလဲ ရှားရှားပါးပါး အမြည်းလေးတွေ ရှာဖွေပြီးလုပ်ပေးတယ်။ လယ်ကြွက်ကြော်၊ အိမ်ကြက်ကို ရွှံ့နဲ့မံပြီးမီးဖုတ်ထားတဲ့ ကြက်မီးဖုတ်၊ ကန်စွန်းရွက်သုပ်နှင့် ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်းလေး။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အစီအစဉ်ရှိတာသိထားလို့ နေ့လည်ကတည်းက စီစဉ်နေတာ။
“ဒေါ်လေး… အမြည်းတွေက စုံလှချည်လား…”
“ဧည့်သည်လာတုန်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရတာ… မောင်တေဇာ စားရကံကြုံလို့နေမှာပေါ့ မောင်ဇော်ရယ်… ဟင်း ဟင်း… သမီးနွယ် ဒီကြွက်ကြော်နဲ့ ကန်စွန်းရွက်သုပ်က အစပ်ပါတယ် မစားနဲ့နော်… စားချင်ရင် အန်တီအစပ်လျှော့ပြီး ထပ်လုပ်ပေးမယ်…”
“နေပါစေတော့ အန်တီရယ်… သမီးလဲ ကြွက်တွေဘာတွေ မစားချင်ပါဘူး… ကန်စွန်းရွက်သုပ်ကတော့ နောက်မှ သုပ်စားတော့မယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ အရက်ဝိုင်းစတယ်။ သမီးလေးက လသာလို့ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှာ အဖော်တွေနဲ့ တွက်ဆော့နေတယ်။ ဒီမှာက ကစားရတာ နေရာကျယ်ပြီး လွတ်လပ်တော့ သမီးလေးက အရမ်းကိုပျော်နေတာ။ ကျုပ်တို့တွေလဲ ကိုယ့်အိမ်ရှေ့တင်ဆိုတော့ ညဘက်ဆိုပေမယ့် လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင်မှ သူ့မြေးမ ကလေးတစ်သိုက်နဲ့ ကစားတာကို ထွက်ကြည့်နေတယ်။ ယောက္ခထီးက မနက်ခင်းဆို ခြံထဲမှာ လေညှင်းခံပြီး နေ့လည်ခင်းတွေ ခဏတစ်ဖြုတ်အိပ်တတ်ပေမယ့် ညနေရွာထဲလျှောက်သွားရင်တော့ လိုက်လာလေ့ရှိတယ်။ သူလဲ ရန်ကုန်မှာထက်တောင် ပိုလန်းဆန်းနေသေးတယ်။ သူများအိမ်မှာ ရောက်နေတာဆိုတော့ သူ့သမီးရင်အေးနဲ့တော့ ရပ်ထားရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကလဲ လူလစ်ရင် သူ့အဖေကို ခိုးကျွေးချင် ကျွေးနေမှာ။ ဘယ်လိုနေနေ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှ ရင်အေးနဲ့သူ့အဖေကို အလှည့်ပေးရအုံးမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ၊ မမနဲ့ မူယာတို့အပြင် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုတော့ သတိရသား။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို စာလေးတွေတော့ ပုံမှန်ပို့ဖြစ်တယ်။ မအိကဆီတော့ အလုပ်အဆင်ပြေလား ပြန်လာရတော့မလားဆိုပြီး မေးရတာပေါ့။ မအိက အလုပ်ကြီးကြီးမားမားမရှိသေးလို့ အေးဆေးပဲတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အရက်ဝိုင်းမှာ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သက်ထားတို့လင်မယား အတူထိုင်ကြတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ပန်းအိကတော့ အိမ်ထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတယ် ထင်တယ်။ ဒီနေ့ ပန်းအိက ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ သတိထားမိပေမယ့် ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲ နေလိုက်တယ်။ အရက် တစ်ခွက် နှစ်ခွက်ကုန်တော့ စကားဝိုင်းက အရှိန်ရလာပြီ။
“ကိုဇော်မြင့်… သက်ထားကို ရန်ကုန်မှာ လာမွေးခိုင်းပါလား… ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးရုံကောင်းကောင်းမှာ မွေးလို့ရတယ်… စိတ်ချရတာပေါ့ဗျာ သားဦးမို့ပါ…”
“နွယ်က ရန်ကုန်မှာ သွားမွေးချင်လို့လား…”
“ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးဝါးနဲ့စက်ပစ္စည်းကိရိယာပိုစုံတော့… သွားမွေးရင်ကောင်းမလားလို့လေ…”
“တေဇာတို့လင်မယား ကရိကထများပါတယ်ကွာ…”
“မများပါဘူး ကိုဇော်မြင့်ရယ်… မိသက်က ကျမတို့နဲ့ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ…”
“အေးလေ… နွယ်ကမှ သွားမွေးချင်ရင် ကိုဇော်ခွင့်ပြုပါတယ်… ဒါပေမယ့် မွေးကာနီး တစ်လလောက်လိုမှ သွားကွာ… ကိုဇော်လိုက်ပို့ပေးမယ်… ငါလဲ နွယ်နဲ့ အကြာကြီးမခွဲနိုင်ဘူးကွ တေဇာရ… ဟီး ဟီး….”
“အင်းပါ… အဲ့လိုလဲ အဆင်ပြေတာပဲ… လာမယ်ဆိုပြောလေ ကျနော်လာခေါ်ပေးမယ်…”
“အေးပါ…”
“ဖိုးတေတို့လင်မယား အလုပ်မရှုပ်အောင် အန်တီ့ကိုပါ ခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ…”
“ကောင်းသားပဲ… ခေါ်သွားလေ နွယ်ရဲ့..”
ဒီလိုနဲ့ သက်ထားကို အတူခေါ်သွားဖို့ကိစ္စက လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားကို မခွဲနိုင်ဘူးဆိုမှတော့ အတင်းခေါ်လို့ မကောင်းဘူးလေ။ ညရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရင်အေးကို တစ်ချီလိုးပြီးမှ အန်တီသရဖီတို့အခန်းကို ကူးတယ်။ အရက်သောက်ကြပေမယ့် ကိုဇော်မြင့်ရော ကျုပ်ပါ သိပ်မမူးကြဘူး။ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ သက်ထားကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ အလွန်အကျွံမလုပ်ဘဲ ထိန်းသောက်ပုံရတယ်။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းပဲ သောက်တာ။ ရီဝေဝေလေးတော့ ဖြစ်နေတာပေါ့။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းထားပြီး အန်တီသရဖီက ခြင်ထောင်တောင်မချထားဘူး။ ပန်းအိကလဲ ခြင်ထောင်မချထားဘဲ တစောင်းလေး အိပ်ပျော်နေတယ်။ တကယ်အိပ်နေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လား။ ကျုပ် အရင်လိုပဲ အန်တီသရဖီ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေအောင်ဖက်ပြီး အတင်နမ်းပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ ကျောပြင်ကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီး သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကိုပါ ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ရင်း ဆွပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ဘာလို့ ခြင်ထောင်မချထားတာလဲ သရဖီရယ်…”
“အိုက်လို့… ခြင်ဆေးထွန်းပြီး ခြင်ထောင်မချတာမောင်ရဲ့… ပြွတ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်တာမှ ဟုတ်ရဲ့လား ညကလဲ အသံတွေ ကြားသလိုပဲနော်…”
“အိပ်မပျော်လဲ ကြည့်ပါစေပေါ့ မောင်ရယ်… ပန်းအိက နှုတ်လုံပါတယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး ကိုင်တယ်။
“အာရစရာကြီး မောင်ရယ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… မောင့်လီးကြီးကို သရဖီအရမ်းကြိုက်တာပဲ… �ပြွတ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းပြီး အောက်ကို လျှောဆင်းသွားသည်။ ကျုပ်ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ တစ်ဖွဖွနမ်းနေသည်။ နမ်းရင်နဲ့လဲ ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးစိစိလုပ်နေသေးသည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ငုံစုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ကစားပေးရင်း လက်ကလဲ လီးအရင်းကိုကိုင်ကာ ထုပေးသည်။ ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ခံရင်း ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးက လင်းထိန်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် ငါးပေလောက်သာခြားတဲ့ အိပ်ယာနှစ်ခုအလယ်မှာ ထွန်းထားတာမို့ အိပ်ယာပေါ်က လူတွေကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရသည်။ ပန်းအိရဲ့ မျက်ခွံလေးက လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်နေတယ်။ မျက်စိမှိတ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ မျက်လုံးမှေးကာ ကြည့်နေဟန်ရှိသည်။ အန်တီသရဖီကလဲ တမင်ကို ကောင်မလေးမြင်အောင် လုပ်ပြနေသလိုပင်။ ကောင်မလေးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပုံမှန်ထက်မြန်နေတာ သတိထားမိသည်။ ပန်းအိက တီရှပ်နှင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီရှည်လေးဝတ်ထားတာ။ ကျုပ် ပန်းအိဆီကနေ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်တယ်။ ကြည့်လိုက ကြည့်စေတော့။ အန်တီသရဖီက စိတ်ချရလို့ တမင်ပြနေမှတော့ ကျုပ်လဲ တွေးပူမနေတော့ဘူး။
“ရှီး… သရဖီရယ်… မောင်လဲ သရဖီ့အဖုတ်ကို ယက်ချင်သေးတယ်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးစုပ်တာကို ခဏနားပြီး သူ့ထမိန်ကို ခါးမှာပတ်ကာ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာအနား နှိမ့်ချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ စောက်ပက်ကို ဖမ်းငုံပြီး လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် နဲ့အန်တီသရဖီ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စုပ်ကြယက်ကြတုန်းမှာ ဘေးအိပ်ယာက တပျိပျိနဲ့ အသံက ထွက်လာတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးပေါ်တက်ဆောင့်ချိန် ဘေးအိပ်ယာမှာ ပန်းအိက ဘယ်အချိန် စောင်လေးကို ကိုယ်ပေါ်လွှားလိုက်သည်မသိ စောင်အောက်မှာ လက်က လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လိုးတာကိုပဲ အာရုံစိုက်နေလိုက်တော့တယ်။ ပန်းအိက ကိုယ့်သမီးအရွယ်လေးမို့ မပစ်မှားမိတာအမှန်။ သူများသားသမီး ငယ်ငယ်လေးကို ပစ်မှားစော်ကားပြီး ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းကျ ဝဋ်လည်မှာ စိုးရိမ်သည်။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်ဖူးတဲ့ အငယ်ဆုံးလို့ပြောရမယ့် အိန္ဒြာတောင်မှ အသက်က ၁၉ ထဲမှာမို့ အရွယ်ရောက်ပြီဟု ဆိုနိုင်သည်။ နောက်နေ့မှာ အေးမာက ထမင်းစားဖိတ်လို့ ကျုပ်တို့မိသားစုရယ်၊ အန်တီသရဖီရယ် အေးမာတို့တဲကို သွားကြသည်။ သက်ထားက ကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ မလိုက်တော့ဘဲ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားနှင့်နေရစ်ခဲ့သည်။ သမီးလေးက လယ်ကွင်းထဲမှာ ပျော်နေလို့ ရှေ့ဆုံးက သွားသည်။ အန်တီသရဖီက သမီးလေး မြောင်းထဲကျမှာစိုးလို့ သမီးလေးအနားမှာ ကပ်လိုက်သွားသည်။ ရင်အေးရဲ့အဖေက အလယ်ကနေ ပုံမှန်လေးလျှောက်နေသည်။ ကျုပ်က ရင်အေးနဲ့အတူလျှောက်ရင်း ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ စပြီးမြောင်းထဲ ပြုတ်ကျတဲ့နေရာကိုပြကာ ဖြစ်ပျက်ပုံကို ပြောပြသည်။ ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် တွတ်ထိုးနေကြတာ။ မနက် ကိုးနာရီလောက်ပဲရှိသေးတော့ နေကလဲ မပူသေး။ သမီးလေးအနားမှာ အန်တီသရဖီရှိနေမှန်းသိလို့လဲ စိတ်ချလက်ချ တွတ်ထိုးနေကြတာ။ ဆည်မြောင်းကြီးအနားရောက်တော့လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြတာတွေကို ပြောပြရင်း ရင်အေးက တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေသည်။ ရင်အေးကိုလဲ ဒီလိုအရသာလေး ပေးချင်တာ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတော့လဲ လုပ်လို့မဖြစ်။ ညကျမှ တစ်ခေါက်ထွက်လာရမလား။ မနက်ဖြန်ဆို ကျုပ်တို့က ပြန်တော့မှာလေ။ ညကျထွက်ဖို့ အကြောင်းပြချက်ကို စဉ်းစားနေလိုက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ အေးမာတို့တဲကိုရောက်တော့ ကျုပ်တို့အတွက် မရှိတဲ့ကြားက ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ထမင်းပွဲကို စားရသည်။ ကျုပ်တို့ အေးမာရဲ့ မိဘများနှင့်ပါ စကားပြောပြီး တော်တော်လေးကြာမှ ပြန်လာကြသည်။ အပြန်မှာတော့ သမီးလေးက ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာ ရေကူးချင်တယ်ဆိုသဖြင့် ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူးပါစေဟု ခွင့်ပြုရင်း ကျုပ်တို့လင်မယားရော၊ အန်တီသရဖီရော၊ ရင်အေးရဲ့အဖေပါ ဆည်မြောင်းထဲရောက်ကုန်ကြသည်။ ဆည်မြောင်းထဲမှာ ပျော်ပျော်ပါးပါး ရေကစားကြတော့ အန်တီသရဖီ သမီးလေးအနားကနေ ကျုပ်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကျုပ်ကတော့ ရင်အေးအနားမှာပဲ တစ်ဖဝါးမှမခွာ။ အပြန်အလှန် ရေပက်ကာ ဆော့ကြပြီးမှ မြောင်းထဲကပြန်တက်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။ အိမ်မှာလဲ ရေချိုးခန်းထဲ တစ်အုပ်ကြီး ရေချိုးကြသည်။ ဒီနေ့လည်တော့ ကိုဇော်မြင့်အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားအနားနေဖြစ်သည်။ ညနေမိုးချုပ်စရောက်တော့ ရင်အေးက အေးမာတို့ကို လက်ဆောင်သွားပေးရအောင်ဟုဆိုလာသည်။ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိသည်။ သက်ထားကလဲ သူနဲ့မတော်တော့တဲ့ အဝတ်အပိုတွေ ပေးလိုက်မည်ဟုဆိုသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး သက်ထားဗီရိုထဲက သက်ထားပြတဲ့အဝတ်တွေထုတ်ရင်း စက္ကူဘူးလေးတစ်ဘူးကိုတွေ့တယ်။ ဘူးပေါ်မှာ ဇူလိုင်၃၀လို့ ရေးထားတယ်။ ကျုပ် ဘူးလေးကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကျုပ် သက်ထားနဲ့ စတင်ဆုံခဲ့ချိန်က ချွတ်ပေးခဲ့တဲ့ဖိနပ်လေး။ သက်ထား တကယ်ပဲ အခုအချိန်အထိ မြတ်မြတ်နိုးနိုး သိမ်းထားခဲ့တာပဲ။ ကျုပ် သက်ထားဆီကိုသွားပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး ပွေ့ဖက် နမ်းမိသည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား သက်ထားပေးတဲ့ အဝတ်ထုပ်လေးနဲ့ ကျုပ်တို့ အေးမာကိုပေးဖို့ ပိုက်ဆံနဲ့ပစ္စည်းတစ်ချို့ ယူလာခဲ့သည်။ အေးမာတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ပိုက်ဆံကိုမယူဘူးငြင်းလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား အတင်းပေးရသည်။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူညီတာပါဟုပြောမှ လက်ခံသွားသည်။ ပေးပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား ပြန်လာကြရင်း မြောင်းအနေအထားကိုကြည့်ပြီး နည်းနည်းကျယ်တဲ့နေရာရောက်တာနဲ့ ရင်အေးလက်ကိုဆွဲကာ မြောင်းထဲ ခုန်ချလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးကို မြောင်းထဲ လှဲချပစ်သည်။ ရေက တစ်စတစ်စနဲ့ နည်းလာဟန်ရှိသည်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပြုတ်ကျတုန်းကလောက်တောင် ရေမရှိတော့ဘဲ ခြေမျက်စိသာသာလောက်သာ ရှိတော့သည်။ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကဖိနမ်းပြီး သူ့အဝတ်တွေအပေါ်ကို ရွံတွေနဲ့လိုက်သုတ်သည်။ ရင်အေးက အားကျမခံ နမ်းရင်းနဲ့ သူ့အပေါ်က ကျုပ်ကို လှဲချပြီး အပေါ်ကနေ ကျုပ်ကို ရွံ့တွေနဲ့ သုတ်ပြန်သည်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ရေးစပ်စပ်နဲ့ မြောင်ထဲက ရွံ့တော့ထဲမှာ ပေါ်ရောက်လိုက် အောက်ရောက်လိုက်နဲ့ နမ်းရင် လူးလှိမ့်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ ဗွက်တွေနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပေကျံလို့။ ဆည်မြောင်းဆိုတာ လယ်တွေကို ရေပေးတဲ့မြောင်းဆိုတော့ ရွံစရာမကောင်းသလို အနံ့အသက်လဲ မဆိုးလှ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ဖင်တွေကိုကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်၊ နို့တွေကိုလဲ ကိုင်ညှစ်ပြီး ကျုပ် အပေါ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရင်အေးရဲ့ ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းထန်နေလို့ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ဆုံးအထိ တစ်ချက်ထဲ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ကိုရယ်…”
“ပြွတ်… နာသွားလားအေးလေး…”
“မနာဘူး… အရမ်းကောင်းတယ်… ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ လိုးပစ်ကိုရာ… အေး အရမ်းထန်နေပြီ… ပြွတ်…”
“လိုးမယ်… ကို့ရဲ့အေးလေးကို အသားကုန်လိုးမယ်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အေးလေးရဲ့စောက်ပက်က လိုးလို့ကိုမဝနိုင်ဘူး…”
“အင့်… အင့်… ဟင်း… မဝရင်… ကြိုက်တဲ့အချိန်… တက်လိုးပေါ့… ကိုရယ်… အေးကလဲ… ကိုလီးနဲ့ဆို အလိုးခံလို့ကို မဝပါဘူး… အင့်…အင့်…အင်း.. ဟင်း…”
“ကြိုက်လားအေလေး… ရွံ့ထဲမှာလိုးရတာ ကြိုက်လား… ”
“ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… ရွံ့လူးနေတဲ့ ကျွဲမကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့ ဆောင့်လိုး… အင့်… ဟင်း…”
“ကျွဲမလေး…”
“ညွှဲ့….. ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ…. ခိခိ… ချစ်တယ်ကွာ… အေးလေးကိုချစ်လိုက်တာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ကို့ကိုလဲ အေးအရမ်းချစ်တာပဲ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ကိုရယ်… ကို့ရဲ့ကျွဲမလေး ပြီးပြီ… ဟင်း… ကျွဲကြီးရယ်… ”
“ကျွဲမလေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
ရင်အေးပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို အောက်မှာနေစေပြီး ဖင်လေးမြှောက်ကာလိုးတယ်။ ပါးစပ်ကနေ ကျွဲကြီးနဲ့ ကျွဲမဆိုပြီး ခေါ်လိုးကြတာ စိတ်တွေက ထမဆုံးတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာတော့ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကို မြှောက်ထားစေပြီး ကော့လိုးတယ်။
“ကျွဲမရယ်…. ရှီး ကျွဲမစောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်…”
“ကျွဲကြီးလီးကလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… လိုး… အားရပါးရလိုးပါ ကျွဲကြီးရယ်… ကျွဲမစောက်ပက်ကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့လိုး… အူး… ထွက်ပြီ… အင့်… ဟင်း….”
“ကျွဲမရယ်… ရှီး ကျွဲကြီးလဲ ပြီးပြီ… ဟူ…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ခဏတာ ရွံ့ထဲမှာ ငြိမ်သက်ရင်း ဖက်လျှက် အမောဖြေနေကြတယ်။
“ကျွဲမလေးရယ် လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… လိုးလို့ မဝသေးဘူးသိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… သိသားပဲ… ကျွဲကြီးလီးက ပြီးသွားတာတောင် မပျော့ချင်သေးဘူး… ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ကျွဲမလေးရေ…”
“ညွှဲ… ကျွဲကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ကျွဲမလေးကို နောက်ကနေ ဇီးတင်ပေးမယ်… ကျွဲလိုလိုးရအောင်… ”
“ကျွဲကြီးအလိုကျ အလိုးခံပေးမယ့် ကျွဲမလေးပါရှင့်… ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးလီးက ချက်ချင်းကို ပြန်တောင်လာတာနော်…”
“ကျွဲမလေးက အရမ်းလှတာကိုး… ပြွတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းသွားတော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲက ပလွတ်ခနဲထွက်လာတယ်။ ရင်ရေ ရေစပ်စပ်မြောင်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုခွပြီး ခါးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျောတိုက်နေလိုက်တယ်။
“ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ… ဟဲ… ဟဲ…”
“ကျွဲမစောက်ပက်ထဲ ကျွဲကြီးလီးကို ထည့်လိုက်တော့လေကွာ… အဲ့လိုကြီး မညှင်းဆဲနဲ့ ဟင့်… ကျွဲမက စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ…”
“ဒီစောက်ပက်ကယားတာလား….”
“အွန်း… စောက်ပက်ကော ဖင်ကောယားတာ… ဒီကျွဲမက ဖင်လဲခံတယ်သိလား… ဖင်ပါချပေးအုံး… ဟီး…”
“စိတ်ချ… ဒီကျွဲမကို ဖင်ရော စောက်ဖုတ်ပါ…. လိုးမဝဘူး… ဟူး…”
ကျုပ် ပြောရင်း ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးရဲ့ စောက်ပက်ထဲလီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရင်အေးကိုလိုးနေရင်း ဖင်ပေါက်ကိုပါ လက်နဲ့ကလိနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ် ခဏအနားပေးပြီး ဖင်ကိုဆက်လိုးတယ်။ ပြီးသွားတော့မှ ကျုပ် တို့ ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာရေစိမ်ပြီး ဆေးကြောကြတယ်။ ဆေးကြောရင်း ပွတ်သပ်ရင်း နှစ်ယောက်သား လီးတွေစောက်ပက်တွေ ပြန်တောင်လာကြတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ဖက်နမ်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား ဆည်မြောင်းရေထဲ မြုပ်သွားကြတယ်။ ရင်အေးကိုဖက်ပြီး ရေထဲမှာ လှဲချပြီး မြွေများလို ရေထဲမှာ ဖက်လျှက်နမ်းရင်း လူးလှိမ့်နေကြတယ်။ နမ်းလို့မဝဘူးဗျာ။ ရေထဲမှာ အပြန်အလှန်အသက်ရှူပေးသလိုဖြစ်နေတာ။ ဒီတော့ စိမ်ပြီးတော့ကို နမ်းရင်း ရေထဲမှာ လူးလှိမ့်နေကြတာ တော်တော်ကြာတယ်။ ပြီးတော့မှ ရင်အေးကို မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ရေထဲမှာ ထမိန်ထဲဝင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ခေါင်းကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပေးထားတယ်။ ထမိန်ထဲမှာပဲ အသက်ရှူချင်ရင် ရေပေါ်ဖော်ပြီး ထမိန်ထဲမှာပဲအသက်ရှူကာ ပြန်ငုပ်ပြီး ရင်အေးစောက်ပက်ကို ပြန်ယက်တာပဲ။ ရင်အေးကိုယ်တိုင် ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး ရပ်ခိုင်းမှ သူ့စောက်ပက်ယက်တာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးလဲ ရေငုပ်ကာ ပုဆိုးထဲဝင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းလိုးချင်လာတော့မှ ရေထဲမှာ ရင်အေးကို ချီပြီးလိုးတယ်။ လိုးရင်းနမ်းကာ ရေထဲလှဲချပြီး ရေထဲမှာ လင်မယားနှစ်ယောက် ဖက်လျှက် လူးလှိမ့်ပြီးလိုးကြပြန်တယ်။ ရေထဲမှဆိုတော့ ဆောင့်ရတာ သိပ်အားမရ။ ကျုပ် ရင်အေးကို အပေါ်တွန်းတင်ပေးပြီးမှ ကျုပ်ပါလိုက်တက်ကာ မြောင်းဘောင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ရင်အေးကို အပေါ်ကတက်ဆောင်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အသစ်အဆန်းလုပ်ရတာကို အရမ်းပျော်နေကြပြီး လိုးလို့လဲ အရမ်းကောင်းနေကြတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့တွေ မျက်စိလည်နေကြတာလားဟု စ နေသေးသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးက ညအိပ်ယာဝင်ချိန်အထိ အရှိန်မသေချင်သေး။ ရင်အေးက အန်တီသရဖီ့ဆီကိုသွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသဖြင့် ကျုပ်လဲ အားလုံးအိပ်ချိန်လောက်မှာ အန်တီသရဖီ့ဆီ ဆင်းခဲ့တော့တယ်။
(အခန်း ၁၉/၄)
ကျုပ်က သက်ထားကိုလဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီကိစ္စ ပြောထားတော့ နောက်နေ့ ကိုဇော်မြင့် အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားက ကျုပ်တို့အခန်းထဲလာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သက်ထားကိုဖက်အိပ်တယ်။ သက်ထားက ကျုပ်တို့လင်မယား ကြားထဲမှာ အိပ်တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အခန်းကို ရောက်လာပြီး တံခါးဖွင့်ကြည့်တဲ့အချိန်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက သူထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းဖြစ်မှာ သေချာတယ်။
“အို… သမီးနွယ် ဘယ်လိုတောင် သူများလင်မယားကြား ဝင်အိပ်နေတာလဲ…”
“ရှူး… တိုးတိုးပြောပါအန်တီရယ်… သက်ထားနိုးသွားပါအုံမယ်… အန်တီလဲ ကို့ဘေးမှာ သွားလှဲချင်လှဲလေ…”
“အာ…”
“လာပါ သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့သက်ထားအကြောင်းကို မောင်ရှင်းပြမယ်…”
“သမီးနွယ် နိုးလာရင် မောင်နဲ့သရဖီ ဖက်အိပ်နေတာ မြင်သွားမှာပေါ့…”
“သက်ထားက သိပြီးသားပါ… ဘာမှမဖြစ်ဘူး… စကားတွေပြောနေတာနဲ့ သက်လေး နိုးသွားအုံးမယ်…”
“နိုးနေပါပြီကိုရယ်… ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ နေချင်လို့သာ နေနေတာ… အိပ်လို့ မပျော်ပါဘူး… အန်တီ လာလှဲလေ… ကို့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်…”
အန်တီသရဖီလဲ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပုံရတယ်။ ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကျုပ်အနောက်မှာ ဝင်လှဲပြီး ကျုပ်ကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကိုယ်ကို လက်နောက်ပြန်ဆွဲယူတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နောက်ကျောကို နို့တွေပိပြားသွားတဲ့အထိ ဖိကပ်ပြီး တိုးဖက်လာတယ်။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်တော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကို ခြေတစ်ဖက်နဲ့ ခွထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်ကကိုင်ပြီး ကျုပ်ဆီဆွဲကပ်တော့ အန်တီသရဖီ့ ဆီးခုံနွေးနွေးလေးနဲ့ ကျုပ်တင်ပါးတွေ ဖိကပ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ခဏပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ပြီးမှ အန်တီသရဖီ့လက်ကို ကျုပ်လီးပေါ် ရွှေ့ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့ဘက်လှည့်ပေးတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းချလိုက်တယ်။
“မောင်လဲ နမ်းချင်တယ်… သရဖီရယ်…”
အန်တီသရဖီ ခေါင်လေးထောင်လာပြီး သူ့ပါးလေး ကျုပ်နှာခေါင်းအနား ထိုးပေးတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွ စုပ်နမ်းတော့ အန်တီသရဖီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ကြင်ကြင်နာနာလေး ပြန်နမ်းတယ်။ သက်ထားနဲ့ ရင်အေးက သူ့ကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတာမြင်တော့ မျက်နှာလေးရဲသွားပေမယ့် ပြန်ပြုံးပြပြီးမှ ကျုပ်အနောက်မှာ ပြန်လှဲလိုက်တယ်။
“သမီးနွယ်နဲ့ မောင်က ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…”
“ဒီလို သရဖီရဲ့… မောင်နဲ့ သက်က… xxx xxx xxx. ..”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို သက်ထားနဲ့ကျုပ် ရင်အေးနဲ့မဆုံခင်ကတည်းက ချစ်မိခဲ့ကြပြီး လွဲခဲ့ကြပြီးမှ ရင်အေးကြောင့် ပြန်နီးစပ်ခဲ့ရပုံတွေကို ရှင်းပြလိုက်တယ်။
“ဒီလိုကျပြန်တော့ သမီးနွယ်က အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတာပဲ… သမီးနွယ်က မောင့်ကို သိပ်ချစ်မှာပေါ့နော်…”
“ချစ်တာပေါ့ အန်တီရယ်… ကိုကလဲ ကျမကို ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာသိရတော့ ကျမခံစားရတာ ရင်ကွဲမတတ်ပဲ… ကို့ရဲ့ဇနီးကသာ ကျမအချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမဟုတ်ခဲ့ရင်… ကို့ကိုရဖို့ ကျမပြန်ကြိုးစားမိမှာ…”
“သက်ရယ်…”
“မိသက်ရာ… ငါ့ယောက်ျားလဲ နင့်ယောက်ျားပဲပေါ့… ဘာအားငယ်စရာရှိလဲ…”
“ဒီကလေးကရော မောင်ဇော့်ကလေးမှဟုတ်ရဲ့လား…”
“ဟီး… အန်တီသက်ရယ် ကျမတို့အိမ်ထောင်သက် ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ… အခုကိုနဲ့ပြန်ချစ်ခွင့်ရမှ ဗိုက်ကြီးတာ… ကို့ကလေးပဲပေါ့… အစက ကျမမှာများ ချို့ယွင်းချက်ရှိနေသလားလို့… ကိုနဲ့ကျမှ ဗိုက်ကြီးတော့တယ်… ကြည့်ရတာ ကိုဇော်မြင့်က ကလေးမရနိုင်ဘူးထင်တယ်…”
“ဟင်း… ငါ့တူတော့ နွားလုံးလုံးဖြစ်ပြီပေါ့… အင်းလေ သူလဲ အပြင်မှာ ရှုပ်တဲ့ဝဋ်ပြန်လည်တာနေမှာ… ခစ် ခစ်…”
“အန်တီ အလိုးခံချင်နေပြီမလား… ကို့လီးက အန်တီဆွလို့ တောင်ပြီး ကျမစောက်ဖုတ်နားမှာ ထောက်နေပြီ… ခစ် ခစ်… ကျမက အလိုးမခံရဲတော့ဘူး… အန်တီပဲ ခံလိုက်နော်…”
“ဒါဆို သက်စောက်ဖုတ်ကို ကို ယက်ပေးမယ်နော်… သရဖီ မောင့်လီးကို အရင်စုပ်ပေးထားအုံး…”
“အင်း… သရဖီ မောင့်လီးကို စုပ်ချင်တာ ကြာလှပြီ…”
“ဟဲ့ ရွှေရင်အေး… လာ ငါနင့်ကို စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမယ်… ငါ့မျက်နှာပေါ်ခွလိုက်…”
“အေးဟာ… ငါလဲ စိတ်ပါလာပြီ မဖြစ်သေးပါဘူး တံခါးချက်ထိုးထားအုံးမှ… တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာမှ လေးယောက်သား ဂွမ်းနေအုံးမယ်…”
ကျုပ်က အရင်ဆုံး တစောင်လေး လှဲနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ ထမိန်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်တော့ သက်ထားက ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖောင်းအိနေတဲ့ သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို စေတနာ ဗရပွနဲ့ ယက်ပေးနေမိတယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်လီးကို မေတ္တာအပြည့်နဲ့စုပ်ပေးတယ်။ သက်ထားကလဲ သူ့ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း၊ ကျုပ်ရဲ့ ဇနီးချောလေး ရင်အေးရဲ့ စောက်ပက်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ယက်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်တို့လေးယောက်သား ပြန်အလှန် စုပ်ကြယက်ကြပြီး သက်ထားက အရင်ပြီးသွားတယ်။ ခဏနေတော့ ရင်အေးလဲ ပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကို လှန်တင်တော့ အန်တီသရဖီ ပင်တီတောင် ဝတ်မထားဘူး။ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူစောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းတော့လဲ စီးစီးလေးပဲ။ အန်တီသရဖီလဲ မရှက်တော့ဘဲ ကျုပ်အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး အရသာခံနေတာကို ရင်အေးနဲ့သက်ထားက ဖက်ထားရင်း ကြည့်နေတော့တယ်။
ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ လွန်ကျူးပြီးနောက် ညတိုင်း အန်တီသရဖီ့ဆီရောက်ဖြစ်တယ်။ ပထမညမှာ တစ်ညနေလုံးလိုးထားလို့ တစ်ချီပဲလိုးခဲ့တာ �ပြောခဲ့ပြီးပါပြီ။ ဒုတိယညမှာတော့ တစ်ဖက်က ပန်းအိရဲ့ လူးလွန့်သံကို ကြားလို့ ငြိမိလိုက်ရတယ်။ အသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားမှ အန်တီသရဖီ့ကို ကြိတ်လိုးရတယ်။ တတိယညမှာ အန်တီသရဖီ့အခန်းထဲ ဖယေင်းတိုင်မီးလေးထွန်းထားတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့အနားကိုဝင်လှဲတော့ အန်တီသရဖီနဲ့ကျုပ် တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေပြီး အန်တီသရဖီက ကျုပ်အကြိုက်ကိုသိနေပြီမို့ ကိုယ်လုံးတီးမနေတော့ဘဲ ထမိန်နဲ့ တီရှပ်ကို အတွင်းက ဘာမှမခံဘဲ ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ကာ ဖင်လုံးကြီးတွေဆုပ်နယ်၊ ကျောလေးတွေ ပွတ်သပ်ရင်း အန်တီသရဖီ့ ပေါင်ကြားထဲကို ခြေတစ်ဖက် ထိုးထည့်ထားတော့ အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ခွထားတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်ဆွနေပြီ။
“သရဖီ… ဘာလို့မီးထွန်းထားတာလဲ…”
“အမှောင်ထဲမှာလိုးရတာ စိတ်တိုင်းမကျဘူး… မောင့်လီးကိုမြင်ချင်လို့ တမင်ထွန်းထားတာ…”
“ပန်းအိ နိုးလာပြီး မြင်သွားအုံးမယ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်ရင် တစ်ရေးပဲ မနိုးပါဘူး မောင်ရယ်…”
“ပြီးရောကွာ…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ အချစ်ပွဲဆင်နွဲချိန်မှာ အသံတစ်ချို့ကို ကြားနေရတယ်။ တစ်ဘက်ခြင်ထောင်က ပကျိပကျိနဲ့ အသံတွေ။ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဒီအသံက ဘာသံလဲ ကျုပ်အတတ်သိပါတယ်။ ဒီကောင်မလေး.အာသာဖြေနေတာ။ ကျုပ် သိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အန်တီသရဖီ့က်ုသာ ဖိလိုးနေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ထိုတစ်ညကို ကျော်လွန်ခဲ့တယ်။ နောက်နေ့မှာ ရင်အေးကို ဒီအကြောင်း တိုးတိုးတိတ်တိတ် �ပြောပြဖြစ်တယ်။ ရင်အေးက ကောင်မလေးက အရမ်းငယ်သေးတာကြောင့် သိပ်သဘောအတူချင်ဘူး။ ကျုပ်လဲ အရမ်းစိတ်မပါဘူး။ တကယ်ဆို ပန်းအိက ၁၅၊ ၁၆ ဝန်းကျင်ပဲ ရှိအုံးမယ်။ ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းနဲ့မှ ထံကုန်ကွာလှ ၃၊ ၄ နှစ်ပေါ့။ ကျုပ် စိတ်ထဲမှာ ကလေးပဲရှိသေးတယ်လို့ မြင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကပြောတယ်။ ကျုပ်ကိုသာ ပန်းအိအိပ်တဲ့ ခြင်ထောင်ထဲမသွားနဲ့တဲ့။ ပန်းအိကသာ အန်တီသရဖီ့ခြင်ထောင်ဆီကို လာပြီးတောင်းဆိုလာရင်တော့ လုပ်ပေးလိုက်တဲ့။ ပန်းအိက အလိုးခံလို့ရတဲ့အရွယ် ရောက်နေပါပြီတဲ့။
ကျုပ်မပြန်ခင် ကိုဇော်မြင့်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း တစ်ဝိုင်းတည်ဖြစ်တယ်။ ကျုပ် ရန်ကုန်ကတည်းက ကိုဇော်မြင့်ဖို့ယူလာတဲ့ ပုလင်းကို ထုတ်သောက်တာပါ။ အန်တီသရဖီကလဲ ရှားရှားပါးပါး အမြည်းလေးတွေ ရှာဖွေပြီးလုပ်ပေးတယ်။ လယ်ကြွက်ကြော်၊ အိမ်ကြက်ကို ရွှံ့နဲ့မံပြီးမီးဖုတ်ထားတဲ့ ကြက်မီးဖုတ်၊ ကန်စွန်းရွက်သုပ်နှင့် ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်းလေး။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်တို့အစီအစဉ်ရှိတာသိထားလို့ နေ့လည်ကတည်းက စီစဉ်နေတာ။
“ဒေါ်လေး… အမြည်းတွေက စုံလှချည်လား…”
“ဧည့်သည်လာတုန်း တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ရတာ… မောင်တေဇာ စားရကံကြုံလို့နေမှာပေါ့ မောင်ဇော်ရယ်… ဟင်း ဟင်း… သမီးနွယ် ဒီကြွက်ကြော်နဲ့ ကန်စွန်းရွက်သုပ်က အစပ်ပါတယ် မစားနဲ့နော်… စားချင်ရင် အန်တီအစပ်လျှော့ပြီး ထပ်လုပ်ပေးမယ်…”
“နေပါစေတော့ အန်တီရယ်… သမီးလဲ ကြွက်တွေဘာတွေ မစားချင်ပါဘူး… ကန်စွန်းရွက်သုပ်ကတော့ နောက်မှ သုပ်စားတော့မယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ အရက်ဝိုင်းစတယ်။ သမီးလေးက လသာလို့ အိမ်ရှေ့လမ်းမမှာ အဖော်တွေနဲ့ တွက်ဆော့နေတယ်။ ဒီမှာက ကစားရတာ နေရာကျယ်ပြီး လွတ်လပ်တော့ သမီးလေးက အရမ်းကိုပျော်နေတာ။ ကျုပ်တို့တွေလဲ ကိုယ့်အိမ်ရှေ့တင်ဆိုတော့ ညဘက်ဆိုပေမယ့် လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင်မှ သူ့မြေးမ ကလေးတစ်သိုက်နဲ့ ကစားတာကို ထွက်ကြည့်နေတယ်။ ယောက္ခထီးက မနက်ခင်းဆို ခြံထဲမှာ လေညှင်းခံပြီး နေ့လည်ခင်းတွေ ခဏတစ်ဖြုတ်အိပ်တတ်ပေမယ့် ညနေရွာထဲလျှောက်သွားရင်တော့ လိုက်လာလေ့ရှိတယ်။ သူလဲ ရန်ကုန်မှာထက်တောင် ပိုလန်းဆန်းနေသေးတယ်။ သူများအိမ်မှာ ရောက်နေတာဆိုတော့ သူ့သမီးရင်အေးနဲ့တော့ ရပ်ထားရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးကလဲ လူလစ်ရင် သူ့အဖေကို ခိုးကျွေးချင် ကျွေးနေမှာ။ ဘယ်လိုနေနေ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်မှ ရင်အေးနဲ့သူ့အဖေကို အလှည့်ပေးရအုံးမယ်လို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ၊ မမနဲ့ မူယာတို့အပြင် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုတော့ သတိရသား။ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို စာလေးတွေတော့ ပုံမှန်ပို့ဖြစ်တယ်။ မအိကဆီတော့ အလုပ်အဆင်ပြေလား ပြန်လာရတော့မလားဆိုပြီး မေးရတာပေါ့။ မအိက အလုပ်ကြီးကြီးမားမားမရှိသေးလို့ အေးဆေးပဲတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အရက်ဝိုင်းမှာ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သက်ထားတို့လင်မယား အတူထိုင်ကြတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ပန်းအိကတော့ အိမ်ထဲမှာ တီဗွီကြည့်နေတယ် ထင်တယ်။ ဒီနေ့ ပန်းအိက ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ သတိထားမိပေမယ့် ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲ နေလိုက်တယ်။ အရက် တစ်ခွက် နှစ်ခွက်ကုန်တော့ စကားဝိုင်းက အရှိန်ရလာပြီ။
“ကိုဇော်မြင့်… သက်ထားကို ရန်ကုန်မှာ လာမွေးခိုင်းပါလား… ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးရုံကောင်းကောင်းမှာ မွေးလို့ရတယ်… စိတ်ချရတာပေါ့ဗျာ သားဦးမို့ပါ…”
“နွယ်က ရန်ကုန်မှာ သွားမွေးချင်လို့လား…”
“ရန်ကုန်မှာဆို ဆေးဝါးနဲ့စက်ပစ္စည်းကိရိယာပိုစုံတော့… သွားမွေးရင်ကောင်းမလားလို့လေ…”
“တေဇာတို့လင်မယား ကရိကထများပါတယ်ကွာ…”
“မများပါဘူး ကိုဇော်မြင့်ရယ်… မိသက်က ကျမတို့နဲ့ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ…”
“အေးလေ… နွယ်ကမှ သွားမွေးချင်ရင် ကိုဇော်ခွင့်ပြုပါတယ်… ဒါပေမယ့် မွေးကာနီး တစ်လလောက်လိုမှ သွားကွာ… ကိုဇော်လိုက်ပို့ပေးမယ်… ငါလဲ နွယ်နဲ့ အကြာကြီးမခွဲနိုင်ဘူးကွ တေဇာရ… ဟီး ဟီး….”
“အင်းပါ… အဲ့လိုလဲ အဆင်ပြေတာပဲ… လာမယ်ဆိုပြောလေ ကျနော်လာခေါ်ပေးမယ်…”
“အေးပါ…”
“ဖိုးတေတို့လင်မယား အလုပ်မရှုပ်အောင် အန်တီ့ကိုပါ ခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ…”
“ကောင်းသားပဲ… ခေါ်သွားလေ နွယ်ရဲ့..”
ဒီလိုနဲ့ သက်ထားကို အတူခေါ်သွားဖို့ကိစ္စက လက်လျှော့လိုက်ရတယ်။ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားကို မခွဲနိုင်ဘူးဆိုမှတော့ အတင်းခေါ်လို့ မကောင်းဘူးလေ။ ညရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ရင်အေးကို တစ်ချီလိုးပြီးမှ အန်တီသရဖီတို့အခန်းကို ကူးတယ်။ အရက်သောက်ကြပေမယ့် ကိုဇော်မြင့်ရော ကျုပ်ပါ သိပ်မမူးကြဘူး။ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ သက်ထားကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ အလွန်အကျွံမလုပ်ဘဲ ထိန်းသောက်ပုံရတယ်။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းပဲ သောက်တာ။ ရီဝေဝေလေးတော့ ဖြစ်နေတာပေါ့။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းထားပြီး အန်တီသရဖီက ခြင်ထောင်တောင်မချထားဘူး။ ပန်းအိကလဲ ခြင်ထောင်မချထားဘဲ တစောင်းလေး အိပ်ပျော်နေတယ်။ တကယ်အိပ်နေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လား။ ကျုပ် အရင်လိုပဲ အန်တီသရဖီ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေအောင်ဖက်ပြီး အတင်နမ်းပစ်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ ကျောပြင်ကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီး သူ့ဖင်လုံးကြီးတွေကိုပါ ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ရင်း ဆွပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ဘာလို့ ခြင်ထောင်မချထားတာလဲ သရဖီရယ်…”
“အိုက်လို့… ခြင်ဆေးထွန်းပြီး ခြင်ထောင်မချတာမောင်ရဲ့… ပြွတ်…”
“ပန်းအိက အိပ်ပျော်တာမှ ဟုတ်ရဲ့လား ညကလဲ အသံတွေ ကြားသလိုပဲနော်…”
“အိပ်မပျော်လဲ ကြည့်ပါစေပေါ့ မောင်ရယ်… ပန်းအိက နှုတ်လုံပါတယ်…”
ပြောရင်း အန်တီသရဖီ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး ကိုင်တယ်။
“အာရစရာကြီး မောင်ရယ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… မောင့်လီးကြီးကို သရဖီအရမ်းကြိုက်တာပဲ… �ပြွတ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းပြီး အောက်ကို လျှောဆင်းသွားသည်။ ကျုပ်ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ တစ်ဖွဖွနမ်းနေသည်။ နမ်းရင်နဲ့လဲ ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းကြည့်ကာ ပြုံးစိစိလုပ်နေသေးသည်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးကို ငုံစုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ကစားပေးရင်း လက်ကလဲ လီးအရင်းကိုကိုင်ကာ ထုပေးသည်။ ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ခံရင်း ပန်းအိအိပ်ယာဘက် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။ ဖယောင်းတိုင်မီးက လင်းထိန်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် ငါးပေလောက်သာခြားတဲ့ အိပ်ယာနှစ်ခုအလယ်မှာ ထွန်းထားတာမို့ အိပ်ယာပေါ်က လူတွေကိုတော့ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရသည်။ ပန်းအိရဲ့ မျက်ခွံလေးက လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်နေတယ်။ မျက်စိမှိတ်ထားတာမဟုတ်ဘဲ မျက်လုံးမှေးကာ ကြည့်နေဟန်ရှိသည်။ အန်တီသရဖီကလဲ တမင်ကို ကောင်မလေးမြင်အောင် လုပ်ပြနေသလိုပင်။ ကောင်မလေးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပုံမှန်ထက်မြန်နေတာ သတိထားမိသည်။ ပန်းအိက တီရှပ်နှင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီရှည်လေးဝတ်ထားတာ။ ကျုပ် ပန်းအိဆီကနေ အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်တယ်။ ကြည့်လိုက ကြည့်စေတော့။ အန်တီသရဖီက စိတ်ချရလို့ တမင်ပြနေမှတော့ ကျုပ်လဲ တွေးပူမနေတော့ဘူး။
“ရှီး… သရဖီရယ်… မောင်လဲ သရဖီ့အဖုတ်ကို ယက်ချင်သေးတယ်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးစုပ်တာကို ခဏနားပြီး သူ့ထမိန်ကို ခါးမှာပတ်ကာ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာအနား နှိမ့်ချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီရဲ့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ စောက်ပက်ကို ဖမ်းငုံပြီး လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် နဲ့အန်တီသရဖီ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် စုပ်ကြယက်ကြတုန်းမှာ ဘေးအိပ်ယာက တပျိပျိနဲ့ အသံက ထွက်လာတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးပေါ်တက်ဆောင့်ချိန် ဘေးအိပ်ယာမှာ ပန်းအိက ဘယ်အချိန် စောင်လေးကို ကိုယ်ပေါ်လွှားလိုက်သည်မသိ စောင်အောက်မှာ လက်က လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လိုးတာကိုပဲ အာရုံစိုက်နေလိုက်တော့တယ်။ ပန်းအိက ကိုယ့်သမီးအရွယ်လေးမို့ မပစ်မှားမိတာအမှန်။ သူများသားသမီး ငယ်ငယ်လေးကို ပစ်မှားစော်ကားပြီး ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းကျ ဝဋ်လည်မှာ စိုးရိမ်သည်။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်ဖူးတဲ့ အငယ်ဆုံးလို့ပြောရမယ့် အိန္ဒြာတောင်မှ အသက်က ၁၉ ထဲမှာမို့ အရွယ်ရောက်ပြီဟု ဆိုနိုင်သည်။ နောက်နေ့မှာ အေးမာက ထမင်းစားဖိတ်လို့ ကျုပ်တို့မိသားစုရယ်၊ အန်တီသရဖီရယ် အေးမာတို့တဲကို သွားကြသည်။ သက်ထားက ကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ မလိုက်တော့ဘဲ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားနှင့်နေရစ်ခဲ့သည်။ သမီးလေးက လယ်ကွင်းထဲမှာ ပျော်နေလို့ ရှေ့ဆုံးက သွားသည်။ အန်တီသရဖီက သမီးလေး မြောင်းထဲကျမှာစိုးလို့ သမီးလေးအနားမှာ ကပ်လိုက်သွားသည်။ ရင်အေးရဲ့အဖေက အလယ်ကနေ ပုံမှန်လေးလျှောက်နေသည်။ ကျုပ်က ရင်အေးနဲ့အတူလျှောက်ရင်း ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီ စပြီးမြောင်းထဲ ပြုတ်ကျတဲ့နေရာကိုပြကာ ဖြစ်ပျက်ပုံကို ပြောပြသည်။ ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် တွတ်ထိုးနေကြတာ။ မနက် ကိုးနာရီလောက်ပဲရှိသေးတော့ နေကလဲ မပူသေး။ သမီးလေးအနားမှာ အန်တီသရဖီရှိနေမှန်းသိလို့လဲ စိတ်ချလက်ချ တွတ်ထိုးနေကြတာ။ ဆည်မြောင်းကြီးအနားရောက်တော့လဲ အန်တီသရဖီနဲ့ လုပ်ခဲ့ကြတာတွေကို ပြောပြရင်း ရင်အေးက တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောကျနေသည်။ ရင်အေးကိုလဲ ဒီလိုအရသာလေး ပေးချင်တာ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးတော့လဲ လုပ်လို့မဖြစ်။ ညကျမှ တစ်ခေါက်ထွက်လာရမလား။ မနက်ဖြန်ဆို ကျုပ်တို့က ပြန်တော့မှာလေ။ ညကျထွက်ဖို့ အကြောင်းပြချက်ကို စဉ်းစားနေလိုက်သည်။ ဒီလိုနဲ့ အေးမာတို့တဲကိုရောက်တော့ ကျုပ်တို့အတွက် မရှိတဲ့ကြားက ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ပြင်ဆင်ထားတဲ့ ထမင်းပွဲကို စားရသည်။ ကျုပ်တို့ အေးမာရဲ့ မိဘများနှင့်ပါ စကားပြောပြီး တော်တော်လေးကြာမှ ပြန်လာကြသည်။ အပြန်မှာတော့ သမီးလေးက ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာ ရေကူးချင်တယ်ဆိုသဖြင့် ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူးပါစေဟု ခွင့်ပြုရင်း ကျုပ်တို့လင်မယားရော၊ အန်တီသရဖီရော၊ ရင်အေးရဲ့အဖေပါ ဆည်မြောင်းထဲရောက်ကုန်ကြသည်။ ဆည်မြောင်းထဲမှာ ပျော်ပျော်ပါးပါး ရေကစားကြတော့ အန်တီသရဖီ သမီးလေးအနားကနေ ကျုပ်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကျုပ်ကတော့ ရင်အေးအနားမှာပဲ တစ်ဖဝါးမှမခွာ။ အပြန်အလှန် ရေပက်ကာ ဆော့ကြပြီးမှ မြောင်းထဲကပြန်တက်ကာ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတော့သည်။ အိမ်မှာလဲ ရေချိုးခန်းထဲ တစ်အုပ်ကြီး ရေချိုးကြသည်။ ဒီနေ့လည်တော့ ကိုဇော်မြင့်အပြင်သွားချိန်မှာ သက်ထားအနားနေဖြစ်သည်။ ညနေမိုးချုပ်စရောက်တော့ ရင်အေးက အေးမာတို့ကို လက်ဆောင်သွားပေးရအောင်ဟုဆိုလာသည်။ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိသည်။ သက်ထားကလဲ သူနဲ့မတော်တော့တဲ့ အဝတ်အပိုတွေ ပေးလိုက်မည်ဟုဆိုသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး သက်ထားဗီရိုထဲက သက်ထားပြတဲ့အဝတ်တွေထုတ်ရင်း စက္ကူဘူးလေးတစ်ဘူးကိုတွေ့တယ်။ ဘူးပေါ်မှာ ဇူလိုင်၃၀လို့ ရေးထားတယ်။ ကျုပ် ဘူးလေးကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကျုပ် သက်ထားနဲ့ စတင်ဆုံခဲ့ချိန်က ချွတ်ပေးခဲ့တဲ့ဖိနပ်လေး။ သက်ထား တကယ်ပဲ အခုအချိန်အထိ မြတ်မြတ်နိုးနိုး သိမ်းထားခဲ့တာပဲ။ ကျုပ် သက်ထားဆီကိုသွားပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး ပွေ့ဖက် နမ်းမိသည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား သက်ထားပေးတဲ့ အဝတ်ထုပ်လေးနဲ့ ကျုပ်တို့ အေးမာကိုပေးဖို့ ပိုက်ဆံနဲ့ပစ္စည်းတစ်ချို့ ယူလာခဲ့သည်။ အေးမာတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ပိုက်ဆံကိုမယူဘူးငြင်းလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား အတင်းပေးရသည်။ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ကူညီတာပါဟုပြောမှ လက်ခံသွားသည်။ ပေးပြီးတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား ပြန်လာကြရင်း မြောင်းအနေအထားကိုကြည့်ပြီး နည်းနည်းကျယ်တဲ့နေရာရောက်တာနဲ့ ရင်အေးလက်ကိုဆွဲကာ မြောင်းထဲ ခုန်ချလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးကို မြောင်းထဲ လှဲချပစ်သည်။ ရေက တစ်စတစ်စနဲ့ နည်းလာဟန်ရှိသည်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသရဖီ ပြုတ်ကျတုန်းကလောက်တောင် ရေမရှိတော့ဘဲ ခြေမျက်စိသာသာလောက်သာ ရှိတော့သည်။ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကဖိနမ်းပြီး သူ့အဝတ်တွေအပေါ်ကို ရွံတွေနဲ့လိုက်သုတ်သည်။ ရင်အေးက အားကျမခံ နမ်းရင်းနဲ့ သူ့အပေါ်က ကျုပ်ကို လှဲချပြီး အပေါ်ကနေ ကျုပ်ကို ရွံ့တွေနဲ့ သုတ်ပြန်သည်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ရေးစပ်စပ်နဲ့ မြောင်ထဲက ရွံ့တော့ထဲမှာ ပေါ်ရောက်လိုက် အောက်ရောက်လိုက်နဲ့ နမ်းရင် လူးလှိမ့်နေကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ ဗွက်တွေနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးပေကျံလို့။ ဆည်မြောင်းဆိုတာ လယ်တွေကို ရေပေးတဲ့မြောင်းဆိုတော့ ရွံစရာမကောင်းသလို အနံ့အသက်လဲ မဆိုးလှ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ဖင်တွေကိုကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်၊ နို့တွေကိုလဲ ကိုင်ညှစ်ပြီး ကျုပ် အပေါ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရင်အေးရဲ့ ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်တွေအရမ်းထန်နေလို့ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ဆုံးအထိ တစ်ချက်ထဲ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ကိုရယ်…”
“ပြွတ်… နာသွားလားအေးလေး…”
“မနာဘူး… အရမ်းကောင်းတယ်… ခပ်ကြမ်းကြမ်းသာ လိုးပစ်ကိုရာ… အေး အရမ်းထန်နေပြီ… ပြွတ်…”
“လိုးမယ်… ကို့ရဲ့အေးလေးကို အသားကုန်လိုးမယ်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အေးလေးရဲ့စောက်ပက်က လိုးလို့ကိုမဝနိုင်ဘူး…”
“အင့်… အင့်… ဟင်း… မဝရင်… ကြိုက်တဲ့အချိန်… တက်လိုးပေါ့… ကိုရယ်… အေးကလဲ… ကိုလီးနဲ့ဆို အလိုးခံလို့ကို မဝပါဘူး… အင့်…အင့်…အင်း.. ဟင်း…”
“ကြိုက်လားအေလေး… ရွံ့ထဲမှာလိုးရတာ ကြိုက်လား… ”
“ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… ရွံ့လူးနေတဲ့ ကျွဲမကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့ ဆောင့်လိုး… အင့်… ဟင်း…”
“ကျွဲမလေး…”
“ညွှဲ့….. ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ…. ခိခိ… ချစ်တယ်ကွာ… အေးလေးကိုချစ်လိုက်တာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ကို့ကိုလဲ အေးအရမ်းချစ်တာပဲ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ကိုရယ်… ကို့ရဲ့ကျွဲမလေး ပြီးပြီ… ဟင်း… ကျွဲကြီးရယ်… ”
“ကျွဲမလေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
ရင်အေးပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို အောက်မှာနေစေပြီး ဖင်လေးမြှောက်ကာလိုးတယ်။ ပါးစပ်ကနေ ကျွဲကြီးနဲ့ ကျွဲမဆိုပြီး ခေါ်လိုးကြတာ စိတ်တွေက ထမဆုံးတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာတော့ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကို မြှောက်ထားစေပြီး ကော့လိုးတယ်။
“ကျွဲမရယ်…. ရှီး ကျွဲမစောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်…”
“ကျွဲကြီးလီးကလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… လိုး… အားရပါးရလိုးပါ ကျွဲကြီးရယ်… ကျွဲမစောက်ပက်ကို ကျွဲကြီးလီးနဲ့လိုး… အူး… ထွက်ပြီ… အင့်… ဟင်း….”
“ကျွဲမရယ်… ရှီး ကျွဲကြီးလဲ ပြီးပြီ… ဟူ…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ခဏတာ ရွံ့ထဲမှာ ငြိမ်သက်ရင်း ဖက်လျှက် အမောဖြေနေကြတယ်။
“ကျွဲမလေးရယ် လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… လိုးလို့ မဝသေးဘူးသိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… သိသားပဲ… ကျွဲကြီးလီးက ပြီးသွားတာတောင် မပျော့ချင်သေးဘူး… ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ကျွဲမလေးရေ…”
“ညွှဲ… ကျွဲကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ကျွဲမလေးကို နောက်ကနေ ဇီးတင်ပေးမယ်… ကျွဲလိုလိုးရအောင်… ”
“ကျွဲကြီးအလိုကျ အလိုးခံပေးမယ့် ကျွဲမလေးပါရှင့်… ခစ် ခစ်… ကျွဲကြီးလီးက ချက်ချင်းကို ပြန်တောင်လာတာနော်…”
“ကျွဲမလေးက အရမ်းလှတာကိုး… ပြွတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းသွားတော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲက ပလွတ်ခနဲထွက်လာတယ်။ ရင်ရေ ရေစပ်စပ်မြောင်းထဲမှာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုခွပြီး ခါးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျောတိုက်နေလိုက်တယ်။
“ကျွဲကြီးရေ…”
“ဘွဲ… ဟဲ… ဟဲ…”
“ကျွဲမစောက်ပက်ထဲ ကျွဲကြီးလီးကို ထည့်လိုက်တော့လေကွာ… အဲ့လိုကြီး မညှင်းဆဲနဲ့ ဟင့်… ကျွဲမက စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ…”
“ဒီစောက်ပက်ကယားတာလား….”
“အွန်း… စောက်ပက်ကော ဖင်ကောယားတာ… ဒီကျွဲမက ဖင်လဲခံတယ်သိလား… ဖင်ပါချပေးအုံး… ဟီး…”
“စိတ်ချ… ဒီကျွဲမကို ဖင်ရော စောက်ဖုတ်ပါ…. လိုးမဝဘူး… ဟူး…”
ကျုပ် ပြောရင်း ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးရဲ့ စောက်ပက်ထဲလီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရင်အေးကိုလိုးနေရင်း ဖင်ပေါက်ကိုပါ လက်နဲ့ကလိနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ် ခဏအနားပေးပြီး ဖင်ကိုဆက်လိုးတယ်။ ပြီးသွားတော့မှ ကျုပ် တို့ ဆည်မြောင်းကြီးထဲမှာရေစိမ်ပြီး ဆေးကြောကြတယ်။ ဆေးကြောရင်း ပွတ်သပ်ရင်း နှစ်ယောက်သား လီးတွေစောက်ပက်တွေ ပြန်တောင်လာကြတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ဖက်နမ်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား ဆည်မြောင်းရေထဲ မြုပ်သွားကြတယ်။ ရင်အေးကိုဖက်ပြီး ရေထဲမှာ လှဲချပြီး မြွေများလို ရေထဲမှာ ဖက်လျှက်နမ်းရင်း လူးလှိမ့်နေကြတယ်။ နမ်းလို့မဝဘူးဗျာ။ ရေထဲမှာ အပြန်အလှန်အသက်ရှူပေးသလိုဖြစ်နေတာ။ ဒီတော့ စိမ်ပြီးတော့ကို နမ်းရင်း ရေထဲမှာ လူးလှိမ့်နေကြတာ တော်တော်ကြာတယ်။ ပြီးတော့မှ ရင်အေးကို မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ရေထဲမှာ ထမိန်ထဲဝင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ခေါင်းကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပေးထားတယ်။ ထမိန်ထဲမှာပဲ အသက်ရှူချင်ရင် ရေပေါ်ဖော်ပြီး ထမိန်ထဲမှာပဲအသက်ရှူကာ ပြန်ငုပ်ပြီး ရင်အေးစောက်ပက်ကို ပြန်ယက်တာပဲ။ ရင်အေးကိုယ်တိုင် ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး ရပ်ခိုင်းမှ သူ့စောက်ပက်ယက်တာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးလဲ ရေငုပ်ကာ ပုဆိုးထဲဝင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းလိုးချင်လာတော့မှ ရေထဲမှာ ရင်အေးကို ချီပြီးလိုးတယ်။ လိုးရင်းနမ်းကာ ရေထဲလှဲချပြီး ရေထဲမှာ လင်မယားနှစ်ယောက် ဖက်လျှက် လူးလှိမ့်ပြီးလိုးကြပြန်တယ်။ ရေထဲမှဆိုတော့ ဆောင့်ရတာ သိပ်အားမရ။ ကျုပ် ရင်အေးကို အပေါ်တွန်းတင်ပေးပြီးမှ ကျုပ်ပါလိုက်တက်ကာ မြောင်းဘောင်ပေါ်ထိုင်ပြီး ရင်အေးကို အပေါ်ကတက်ဆောင်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အသစ်အဆန်းလုပ်ရတာကို အရမ်းပျော်နေကြပြီး လိုးလို့လဲ အရမ်းကောင်းနေကြတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အိမ်ပြန်ရောက်ကြတော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်တို့တွေ မျက်စိလည်နေကြတာလားဟု စ နေသေးသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးက ညအိပ်ယာဝင်ချိန်အထိ အရှိန်မသေချင်သေး။ ရင်အေးက အန်တီသရဖီ့ဆီကိုသွားဖို့ တိုက်တွန်းနေသဖြင့် ကျုပ်လဲ အားလုံးအိပ်ချိန်လောက်မှာ အန်တီသရဖီ့ဆီ ဆင်းခဲ့တော့တယ်။
(အခန်း ၂၀/၁)
ကျုပ် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်ခန့်အကြာမှာပဲ ပန်းအိ လင်နောက်လိုက်သွားတဲ့အကြောင်း သတင်းကြားရတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ပန်းအိဆီရောက်ရင် ဖုန်းဆက်ဖို့မှာပြီး ကျုပ် ပန်းအိအတွက် လက်ဖွဲ့ငွေကို ပန်းအိ ဘဝအစမှာ အဆင်ပြေစေဖို့ ရင်အေးနဲ့တိုင်ပင်ပြီး များများလက်ဖွဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ဖုန်းနဲ့ ပန်းအိကို စကားပြောဖြစ်တယ်။ ပန်းအိက ဖုန်းထဲကနေ ကျုပ်ကို ယောက်ျားလို့ တိုးတိုးလေးခေါ်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ လူကိုယ်တိုင်မလာနိုင်လို့ စိတ်မကောင်းတဲ့အကြောင်းပြောပြီး ပန်းအိကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်နေထိုင်ဖို့ ပြောတာပါ။ ပန်းအိကလဲ ကျုပ်ပြောသမျှကို ဟုတ်ကဲ့လေးလေးဆိုပြီး ပြောသမျှ နားထောင်ရှာတယ်။
“ကိုကြီး…”
“ညီမလေး နန္ဒာ… လာ…”
“ကိုကြီး ဒီနေ့အားလား…”
“အားပါတယ်… ဘာလို့လဲ…”
“ဟီး… ကိုကြီးကို ကိစ္စရှိလို့ အဖော်ခေါ်သွားချင်လို့… မမ ကိုကြီးကိုခေါ်သွားမယ်နော်..”
“ကိုယ့်အစ်ကိုပဲ နန္ဒာရယ်… မမကိုခွင့်တောင်းစရာမလိုပါဘူး… ကြိုက်တဲ့အချိန်လာခေါ်…”
“ဒါဆိုလဲ ကိုကြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်…”
“ဟုတ် ကိုကြီး…”
ကျုပ်အဝတ်အစားလဲ ပြီး နန္ဒာက ခြံတံခါးဖွင့်ပေးတော့ ခြံအပြင်ကားမောင်းထွက်လိုက်တယ်။
“ကိုကို… ဒီမောင်နှမတွေ ဘယ်ကိုတုန်း…”
“နန္ဒာက အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးဆိုလို့… လိုက်သွားပေးမလို့ မူယာရဲ့…”
“ပြန်လာရင် အိမ်ကိုဝင်ခဲ့အုံးလေ…”
“ဝင်မှာပေါ့ မူယာရဲ့….”
“မလေး… နန္ဒာ သွားလိုက်အုံးမယ်နော်… နောက်နေ့မှ နန္ဒာ ကလေးလာထိန်းပေးမယ်…”
“အေးပါ နန္ဒာရဲ့…”
နန္ဒာ ကားပေါ်တက်တော့ ကျုပ်လဲ မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲဆိုတော့ နန္ဒာက ပြုံးစိစိနဲ့ တည်းခိုခန်းတစ်ခုကိုမောင်းတဲ့။ ကျုပ်ကသူ့ကို အကဲခတ်သလိုကြည့်တော့ နန္ဒာက ရယ်ကျဲကျဲလေး လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့သူနဲ့ သဘောတူထားတာက ဒီလို အထူးတလည် မတောင်းဆိုရဘူးလို့ပါတယ်လေ။ နန္ဒာလဲ အရင်က တခါတလေအဆင်ပြေသလိုပဲ ကျုပ်နဲ့လိုးကြပေမယ့် အခုမှ ထူးထူးခြားခြား တောင်းဆိုလာတာ။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ဟိုတယ်ကောင်းကောင်းဆီပဲ ခေါ်သွားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ စပါယ်ရှယ်အခန်းယူပြီး အခန်းထဲဝင်ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်မှ နန္ဒာက ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲပြီး
“ကိုကြီးရာ တည်းခိုခန်းပါဆို ဟိုတယ်ကြီးကိုခေါ်လာတယ်… အခန်းကလဲ ကောင်းလိုက်တာ စျေးမနည်းပေးရမှာပဲ…”
“ကိုကြီးညီမလေးက အခုမှ ထူးထူးခြားခြားတောင်းဆိုတာဆိုတော့ ကိုကြီးက လုပ်ပေးချင်လို့ပါ…”
“ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား…”
“မဆိုးပါဘူးကွာ… နန္ဒာအခုလိုလုပ်တာ အကြောင်းတစ်ခုခုတော့ရှိမှာပေါ့… နန္ဒာ့စိတ်ရင်းကို ကိုကြီးလဲ သိနေတာပဲ… ဘာအကြောင်းလဲဆိုတာပဲ စိတ်ဝင်စားနေတာ…”
“ဟီး… ညီမလေး အိမ်ထောင်ဘက်ဖြစ်လာမယ့် ချစ်သူထားတော့မလို့…”
“ဝါး… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… အဲ့ဒါ သူ့ကို ဒီနေ့အဖြေပေးမလို့လေ… သူ့ကိုအဖြေမပေးခင် ကိုကြီးလိုးပေးတာလဲ တစ်ဝခံသွားမလို့… သူနဲ့ချစ်သူဖြစ်ပြီးရင် သူ့ကို သစ္စာမဖောက်ချင်ဘူး… ကိုကြီး ညီမလေးကို နားလည်ပေးပါနော်…”
နန္ဒာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“နားလည်ရုံတင်ဘယ်ကမလဲ… ကိုကြီးက ညီမလေးကို ပိုလေးစားပြီး ပိုလို့တောင် ချစ်သွားသေးတယ်… ကိုကြီးညီမလေးက ဒီလိုမိန်းမကောင်းလေးဆိုတာ ကိုကြီး စမြင်ကတည်းကသိနေတာ…”
“ခစ် ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ငါ့အစ်ကို… ရွှတ် ရွှတ်… ဒါဆိုဒီနေ့ တစ်နေကုန် ကိုကြီးလိုးပေးနော်… ညနေကျ သူနဲ့ချိန်းပြီး ကိုကြီးနဲ့မိတ်ဆက်ပေးမယ်…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကိုကြီးတို့မောင်နှမ တစ်ဝလိုးကြတာပေါ့…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာ အချိန်ယူပြီး တစ်နေကုန်လိုးကြမှာမို့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်ထားလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် ဇိမ်ဆွဲပြီး လီးစုပ်အဖုတ်ယက်ကြတယ်။ နန္ဒာက ကျုပ်လီးရည်ကို သောက်ဖူးချင်တယ်ဆိုလို့ ကျုပ်လဲ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ တစ်ချီ ပြီးပေးလိုက်ရတယ်။ နန္ဒာကလဲ တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ကို မျိုချပစ်တယ်။ ပြီးတော့မှ နန္ဒာ ကျုပ်လီးကိုပြန်တောင်လာအောင် စုပ်ပေးပြီး အပေါ်ကတက်ဆောင့်တော့တယ်။ နန္ဒာနဲ့ကျုပ် ပုံစံလေးတွေပြောင်းပြီး လိုးကြရင်း တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့ စောင်ဆွဲခြုံပြီး စောင်အောက်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကိုယ်ချင်းပူးပြီး ဖက်ထားကြတယ်။
“နန္ဒာ ညီမလေး…”
“ရှင်ကိုကြီး…”
“အခု နန္ဒာအဖြေပေးမယ့်ကောင်လေးကို နန္ဒာ တကယ်ချစ်လား…”
“အင်း… ချစ်တယ်ထင်တာပဲ… သူနဲ့အတူရှိနေရင် ပျော်တယ်… ရင်ခုန်တယ်…”
“သူက နန္ဒာ့ကိုကြိုက်နေတာ ကြာပြီလား…”
“ကြာပြီပေါ့ ကိုကြီးရဲ့… နန္ဒာဟိုကောင်နဲ့ တွဲနေကတည်းက သူက နန္ဒာနဲ့ ရင်းနှီးဖို့ကြိုးစားနေတာ… အဲ့တုန်းက နန္ဒာ့အခြေအနေလဲ ကိုကြီးသိသားပဲ… နန္ဒာလဲ ကိုယ့်ကိုယ်လိပ်ပြာမလုံတော့ ဘယ်ကောင်မှ အကပ်မခံခဲ့ဘူး…”
“ဒါဆို ကြာပြီပဲ… မဆိုးဘူး ဇွဲကောင်းသားပဲ… အခုသူငယ်ချင်းအဆင့်မှာရော… ဘယ်လိုနေလဲ…”
“သူက နန္ဒာ့ကိုအရမ်းဂရုစိုက်တယ် ကိုကြီးရဲ့… အခွင့်အရေးမယူဘဲ စောင့်ရှောက်တတ်တယ်…”
“နန္ဒာ အရင်ကောင်လေးနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ နောက်မှသိလာရင်… နန္ဒာ့အပေါ်ပြောင်းလဲသွားမလားမသိဘူး…”
“နန္ဒာ အကုန်ပြောပြပြီးပါပြီ… နန္ဒာ့ကို သူဖွင့်ပြောကတည်းက နန္ဒာ အကုန်ပြောပြလိုက်တယ်… သူ့မျက်နှာကိုလဲ နန္ဒာ သေချာအကဲခတ်နေတာ…”
“သူက ဘယ်လိုတုန့်ပြန်လဲ…”
“သူက အစကတော့ အံ့သြသွားပြီး… ပြီးမှ နန္ဒာ့ကိုသနားသလို ကြည့်နေတာ… သူက နန္ဒာ့ကိုအပြစ်မမြင်တဲ့အပြင်… နန္ဒာ့ကို နောက်ထပ်အဲ့လို မဖြစ်အောင် သူကာကွယ်ပေးမယ်တဲ့… ကိုကြီးနဲ့ ဆရာမကိုလဲ သူက ကျေးဇူးတင်နေသေးတာ…”
“ကြည့်ရတာ စိတ်ထားကောင်းမယ့်ပုံပဲ… နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ…”
“ရဲထက်တဲ့…”
“အင်း… ကိုကြီးနဲ့အခုလိုအခြေအနေကိုရော ပြောပြထားသေးလား…”
“အာ… မပြောပြပါဘူး… ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို ညီမအဖြစ် မွေးစားထားတဲ့အကြောင်းပဲ ပြောပြတာ… ကိုကြီးကို သူများအထင်သေးတာ မခံနိုင်ပါဘူး…”
“ဘာလို့လဲ…”
“နန္ဒာ့ရဲ့ အစ်ကိုမို့လို့ပေါ့ ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ်သိတယ်။ နန္ဒာနဲ့ကျုပ် စလိုးဖြစ်တဲ့နေ့ကတည်းက နန္ဒာ ကျုပ်အပေါ်မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ထက်မက ချစ်တယ်ဆိုတာ။ နန္ဒာ သူ့ကိုယ်သူ လိမ်ညာနေမှန်း သူလဲသိပုံပဲ။ သူအသံလေးက တိုးညှင်းသွားပြီး တိမ်ဝင်သွားကာ ကျုပ်ကိုပဲ တိုးဖက်လာတယ်။ ကျုပ် ဒါတွေကို ဖော်ထုတ်မနေချင်တော့ပါဘူး။ ကျုပ်လဲသူ့ကို ထပ်တိုးဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“နန္ဒာရယ်…”
ကျုပ်နန္ဒာ့ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ မိုးပြီးနမ်းတယ်။ နန္ဒာ ကျုပ်ကို အတင်းစုပ်နမ်းပြီး ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့နန္ဒာ မျက်လုံးချင်းစိုက်ကြည့်ပြီး သိပြီးသားအဖြေကို ရှာနေကြတယ်။ နန္ဒာရယ် ရင်ထဲမှာမွန်းကျပ်နေရင်လဲ ဖွင့်ထုတ်လိုက်ပါ ကိုကြီး စိတ်မဆိုးပါဘူး။ ကျုပ်နန္ဒာ့မျက်လုံးကို စိုက်ကြည့်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ဆောင့်လိုးနေရင်း စိတ်ထဲက ပြောနေမိတယ်။
“ကိုကြီးရယ်… အင့်… ဟင်း… နန္ဒာလေ… နန္ဒာ… ဟင်း…”
“ပြွတ်… ကိုကြီးသိတယ်… နန္ဒာ့ဟိုးနှလုံးသားလေးထဲအထိ ကိုကြီးမြင်ရတယ်… စိတ်ထဲမှာ ပိတ်လှောင်မထားပါနဲ့… ညီမလေးရယ်…”
“ကိုကြီးကို နန္ဒာ… အရမ်းချစ်တယ်… အစ်ကိုလိုတင်မကဘူး… ချစ်သူလိုပါချစ်တာ… သိလား… ကိုကြီးရ အီးဟီး…”
နန္ဒာ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ပြီး မျက်ရည်တွေတစ်လိမ့်ချင်း လိမ့်ကျကာ ငိုတော့သည်။ ကျုပ်လဲ လိုးနေတာကို ခဏရပ်လိုက်တယ်။
“ကိုကြီးက အစကတည်းကသိပါတယ်… နန္ဒာရယ်… နန္ဒာဘယ်လိုပဲချစ်ချစ် ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို အမြဲချစ်နေမှာပါ… အခုလို လုပ်သင့်တာ ဖြစ်သင့်တာကို လုပ်တဲ့ ကိုကြီးရဲ့ ချစ်သူညီမလေးကို ကိုကြီးလဲ ချစ်တယ်… တိတ်တိတ်… မငိုနဲ့တော့…”
ကျုပ် သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ကိုကြီး နန္ဒာ့ကို တကယ်ချစ်တာလား…”
“ချစ်တာပေါ့… ကိုကြီးက နန္ဒာ့ကို ညီမလေးလိုချစ်တယ်ဆိုပေမယ့်… အရမ်းလိမ္မာပြီး အလိုက်သိတဲ့ နန္ဒာ့ကို ချစ်သူလိုလဲချစ်လာတာကြာပြီ… ကိုကြီး မပိုင်ရရင်တောင် တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ရင်းချစ်နေမှာ…”
“ကိုကြီးရာ… နန္ဒာ ကိုကြီးကိုအရမ်းချစ်တာပဲ… စိတ်ချပါ ကိုကြီးကို နန္ဒာ… ညီမတစ်ယောက်လို တစ်သက်လုံးပြုစုပေးသွားမယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်ရွှတ်…”
“ချစ်ရင်လိုး… ချစ်သူကိုကြီးရာ… ဟင့် ငြိမ်မထားနဲ့တော့… ကိုကြီးလိုးပေးတာကို နန္ဒာအရမ်းကြိုက်တာ…”
“ကြိုက်ရင်လိုးပေးမှာပေါ့… ပြွတ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့နန္ဒာ ဆက်လိုးကြတယ်။ နောက်တစ်ချီ ပြီးတော့ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကာ ဟိုတယ်ကနေပဲ အစားအသောက်တွေမှာပြီး အခန်းထဲမှာ စားကြတယ်။ နန္ဒာ့ကို ချစ်သူလို ညီမလို တယုတယ ခွံ့ကျွေးတယ်။ နန္ဒာကလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ခွံ့ကျွေးပါတယ်။
“စားလို့ကောင်းလား…”
“အွန်း… အရမ်းကောင်းတယ်ကိုကြီးရဲ့…”
“ကောင်းရင်များများစား…”
“ဟုတ်… ဒါနဲ့ ကိုကြီး ဆရာမကို မလွမ်းဘူးလား…”
“လွမ်းတာပေါ့ နန္ဒာရဲ့… နွယ်နီက ကိုကြီးကို သိပ်ချစ်တာ… ကိုကြီးလဲ ချစ်ပါတယ်… အခုတော့ သူလဲ သူ့ဘဝနဲ့သူဖြစ်နေပြီပဲလေ… အနည်းဆုံးတော့ သူငယ်ချင်းလို ခေါ်ပြောဆက်ဆံလို့ရနေသေးတယ်… ကိုကြီး နွယ်နီ့အတွက် ဝမ်းသာပါတယ်…”
“အင်း… နန္ဒာနဲ့လဲ အဲ့လိုပဲပေါ့နော်…”
“မတူဘူးလေ နန္ဒာရဲ့… နန္ဒာက ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေးဆိုတော့… အမြဲတမ်း ကိုကြီးရဲ့ ညီမလေးဖြစ်နေမှာပဲ… အိမ်ထောင်ပြုသွားလဲ ကိုကြီးရဲ့ညီမလေးအဖြစ်က ပြောင်းလဲသွားမှာမှမဟုတ်တာ… မောင်နှမလို ဆက်ပြီးချစ်နေကြအုံးမှာပဲ…”
“ကိုကြီးကို အစ်ကိုတော်ရတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ… ကိုကြီးနဲ့ ချစ်သူလိုမချစ်ရတော့ပေမယ့် အစ်ကိုလို ပိုချစ်သွားသေးတယ်…”
“အင်း… ဒါနဲ့ နန္ဒာ့အဖေနဲ့ကိစ္စရော…”
“ဖေဖေကမရဘူးကိုကြီးရဲ့… နန္ဒာ့ကို တစ်ရက်မှအနားမပေးဘူး… နေ့တိုင်းလိုးတာ… နန္ဒာလဲ ဖေဖေက အတင်းဆွဲခေါ်ပြီးလုပ်ရင် မငြင်းနိုင်ဘူး… နန္ဒာလဲ အဲ့အရသာကိုစွဲနေတာ… ရဲထက်နဲ့ယူပြီးလို့ သူ့ဆီလိုက်နေမှပဲ ပြတ်မယ်ထင်တယ်…”
“အင်း… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… မရပ်နိုင်လဲ အိမ်ထောင်ကျပြီးရင်တော့ သတိထားပေါ့… အိမ်ထောင်ရေးကို အထိခိုက်မခံနဲ့ ဟုတ်ပြီလား…”
“အင်းပါ ကိုကြီးရဲ့… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးအပေါ်မတရားသလိုပဲ… ဖေဖေနဲ့ကျဆက်လုပ်နေပြီး ကိုကြီးနဲ့က ရပ်လိုက်တာကိုး…”
“ကိုကြီးနဲ့ရပ်လိုက်တာ နန္ဒာမှန်တယ်… ကိုကြီးတို့ ဘယ်လိုပဲ မောင်နှမလိုသဘောထားပေးမယ့်… ဘေးလူက သူစိမ်းပဲမြင်မှာ… ကိုကြီးနဲ့ နန္ဒာဆက်လုပ်နေလို့ သိသွားရင် နန္ဒာ့ကို သူစိမ်းနဲ့ဖောက်ပြန်တယ်ပဲ ပြောမှာ… နန္ဒာ့အဖေကကျ အဖေအရင်းလေ… ရဲထက် သိရင်တောင် နန္ဒာ့ကိုချစ်တော့ သူစိမ်းမဟုတ်ဘဲ အဖေလဲဖြစ်နေတော့ အရှက်ကွဲမှာစိုးလို့ လင်းမယားချင်း တိတ်တိတ်ဖြေရှင်းမှာ…”
“အင်းနော်… နေပါအုံး… ကိုကြီးကဒါတွေဘယ်လိုလုပ်နားလည်နေတာလဲ…”
“ကိုယ်တွေ့ပေါ့… ဟီး…”
ကျုပ်လဲ နန္ဒာ့ကို ကျုပ် ရင်အေးနဲ့သူ့အဖေဖြစ်နေတာ မြင်ခဲ့ပုံနဲ့ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ဆက်ဖြစ်ခဲ့တာကိုပါပြောပြလိုက်တယ်။ မမနဲ့ မူယာတို့နဲ့ ကျုပ်ဖြစ်နေတာကိုတော့ ပြောမပြသေးဘူး။
“သြော် ဒီလိုလား… ခစ်ခစ်… ဒါကြောင့်မေကြီးကိုကြည့်ရတာ ပိုနုပျိုနေတယ်လို့ထင်နေတာ… ကိုကြီးက ယုယနေလို့ကိုး…”
နန္ဒာက သူ့အမေကိုကျ မေမေတဲ့။ ကျုပ်အမေကိုကျတော့ မေကြီးတဲ့။ မမကိုလဲ မကြီး၊ မူယာ့ကိုတော့ မလေးတဲ့။ ရင်အေးကိုကျ မမတဲ့။ သူ့ဟာသူ ဟုတ်နေတာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့စားသောက်ပြီး ခဏနားကာ ဒုတိယပိုင်း ဆက်လိုးကြတယ်။ တစ်ချီပြီးတော့ အမောဖြေကြပြန်တယ်။
“နန္ဒာ့အမေရော… ကျောင်းအုပ်ကြီးနဲ့ ဆက်လုပ်နေတုန်းလား…”
“အင်း… ပိုတောင်ဆိုးလာသေးတယ်… အကြိမ်ရေပိုစိပ်လာတယ်… ဖေဖေကလဲ နန္ဒာ့ကိုသာဖိလုပ်ပြီး မေမေ့ကို သိပ်မလုပ်ဘူးလေ…”
“အင်း… ညီမလေးမိဘတွေ အပျက်အပျက်နဲ့ နှာခေါင်းသွေးထွက်ဆိုသလို ဖြစ်မှာစိုးတာ…”
“အင်း… နန္ဒာလဲ စိတ်ပူနေတာ… ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမှန်းမသိဘူးဖြစ်နေတယ်… အခုက နန္ဒာတို့သားအဖအကြောင်းသိရင်တောင် မေမေကပြသနာရှာပြီး ကွဲသွားမှာစိုးတာ…”
“နန္ဒာ သူ့အကြောင်းသိတယ်ဆိုတာ ပြောပြရင်ရော…”
“ပိုရှက်ပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းသွားမလားမသိဘူး… မေမေက ကျောင်းအုပ်ကြီးလီးကို တန်းတန်းစွဲဖြစ်နေပုံပဲ…”
“ကျောင်းအုပ်ကြီးကရော…”
“ကျောင်းအုပ်ကြီးက အလကားရလို့ လိုးနေတာပါ… သူကစားဖားကြီးဟာ… မေမေ့ကို အနွယ်ခံမှာမဟုတ်ဘူး… တစ်ခုခုဆို နန္ဒာတို့မိသားစု အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းတာပဲ ဖြစ်ကျန်ခဲ့မှာ…”
“နန္ဒာ့အဖေကို သူမိန်းမကိုလဲ ဂရုစိုက်ဖို့ ဖြောင်းဖျပေါ့…”
“နန္ဒာပြောတာပေါ့… မေမေကိုက ဖေဖေကို သိပ်အကပ်မခံတာတဲ့… ဒီဘာမဟုတ်တဲ့လီးကိုများ… ကိုကြီးလိုလီးမျိုးဆို မပြောသေးဘူး…”
“ဟာ… ဘယ်နှယ့်ကိုကြီးဘက်လှည့်လာရတာလဲ…”
“ဟုတ်တယ်လေး… ကိုကြီးလီးနဲ့သာ တစ်ခေါက်လောက်ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံလိုက်ရရင် မေမေ ကျောင်းအုပ်ကြီးဆီ သွားမှာ မဟုတ်တော့ဘူး…”
“အာ…”
“ဟုတ်သားပဲ… ကိုကြီးမေမေ့ကို လိုးလိုက်ပါလား… ပြီးရင် ကိုကြီး မေမေ့ကို နန္ဒာတို့ဘက်ပါအောင်ပြန်စည်းရုံးပေး… ဒါဆို နန္ဒာတို့ မိသားစု မပြိုကွဲတော့ဘူးပေါ့…”
“အာ… ကိုကြီးကိုစွဲသွားပြီး ကိုကြီးမိသားစုကို ပြဿနာရှာမှာပေါ့… မဖြစ်ပါဘူး နန္ဒာရယ်… ”
“ကိုကြီးရယ်… ညီမလေးမိသားစု ပြိုကွဲမှာကို ဒီအတိုင်း ထိုင်ကြည့်နေတော့မှာလား…”
“ကိုကြီးစဉ်းစားအုံးမယ်ကွာ… အေးနဲ့တိုင်ပင်ကြည့်အုံးမယ်… ညီမလေး မိသားစုကို ပြိုကွဲအောင်တော့ ပစ်မထားပါဘူး… စိတ်ချနော်…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ ဆက်လိုးကြမယ်… နန္ဒာ့ကို ဘယ်လိုလိုးချင်လဲ…”
“ဖင်ထောင်လိုးချင်တယ်…”
“အိုကေ… ခစ်ခစ်…”
နန္ဒာက ချက်ချင်းပဲ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်တို့ စကားပြောရင်း အပြန်အလှန် နှိုက်ဆွနေကြတာမို့ လီးတွေ စောက်ပက်တွေက လိုးဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာ ဒီတစ်ချီပြီးတော့ ရေအတူချိုးကြတယ်။ ရေချိုးရင်း ရေစိမ်ကန်ထဲအတူစိမ် ဆပ်ပြာအပြန်အလှန်နှိုက်ဆွပြီး တစ်ချီထပ်ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ညနေ ၄နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ နန္ဒာအဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး ခဏဖက်ထားကြသေးတယ်။
“နန္ဒာ့နှလုံးသားထဲမှာ ကိုကြီးကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေ အမြဲရှင်သန်နေမယ်နော် ကိုကြီး…”
“အင်း… ကိုကြီးလဲ ချစ်သူညီမလေးကို ညီမလေးလို တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ရင်းချစ်နေမယ်နော်…”
“ကိုကြီးလီးကိုတော့ ညီမလေး လွမ်းနေတော့မှာပဲ…”
“ကိုကြီးလဲအတူတူပါပဲကွာ… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးတို့ သစ္စာရှိတဲ့လူ လုပ်ရအောင်နော်…”
“ဟုတ်… ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“ကိုကြီးလဲ ဒီက ချစ်သူညီမလေးကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်တို့ အနမ်းတွေ တစ်ဝကြီးပေးပြီးမှ ဟိုတယ်က ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ နန္ဒာ ရဲထက်နဲ့တွေ့ဖို့ချိန်းထားတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်လေးကို သွားလိုက်ကြတယ်။ ကော်ဖီဆိုင်က အပေါ်ထပ်မှာ သီးသန့်ခန်းရှိတာမို့ သီးသန့်ခန်းမှာပဲ ကော်ဖီသောက်ရင်းစောင့်နေကြတယ်။ နန္ဒာက ကျုပ်ပေးမှာထိုင်ပြီး ကျုပ်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို ဖက်ထားတယ်။ ခဏနေတော့ ရဲထက်က နန္ဒာကိုဖုန်းဆက်တော့ နန္ဒာက ကျုပ်တို့ရှိတဲ့နေရာကို ပြောပြလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ နန္ဒာ ကျုပ်လက်ကိုဖက်ထားတာ ဖြုတ်တော့တယ်။ ခဏနေတော့ ရဲထက်ဆိုသောကောင်လေး အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်တို့ ဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်တယ်။
“ညီလေး မှာခဲ့ပြီလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ မှာခဲ့ပြီ… ကျနော်လဲ အကို့ကို တွေ့ဖူးချင်နေတာ… ကျနော်ရဲထက်ပါအကို… နန္ဒာ့သူငယ်ချင်းပါ… ကျနော့်ကိုလဲ နန္ဒာ့လိုပဲ ညီလိုသဘောထားလို့ရပါတယ် အကို…”
ရဲထက်က ကျုပ်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီးဖော်ဖော်ရွေရွေ နှုတ်ဆက်တယ်။ လူငယ်ပေမယ့် ပေါင်းသင်းဆက်ဆံတတ်ပုံပဲ။ နန္ဒာ့ကိုလဲ မသိမသာ မျက်လုံးလေး ဝင့်ကြည့်တယ်။
“နန္ဒာနဲ့ ပက်သက်လာမှတော့ အကို့ညီဖြစ်ပြီပေါ့ကွာ…”
“အိုး… ကိုကြီးကလဲ… နန္ဒာက အဖြေတောင်မပေးရသေးဘူးလေ…”
နန္ဒာ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖတ်ခနဲရိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“သြော်… အခုပဲအဖြေပေးဖို့ခေါ်ထားတာမလား… ရှက်နေသေးတယ်… ငါ့ညီလဲ နန္ဒာ့ရာဇဝင်ကို အကုန်သိပြီးသားပဲ နန္ဒာ့ကို ထပ်ပြီးစိတ်ဆင်းရဲအောင်မလုပ်ဖို့ အကိုကပဲ မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်… မဟုတ်ရင် နန္ဒာ့ကို စိတ်ဆင်းရဲခံပြီး ညီလေးလက်ထဲမှာ ထားမှာမဟုတ်ဘူး… အကို့ညီမကို အကိုပဲ ပြန်ခေါ်ပြီး တစ်သက်လုံးစိတ်ချမ်းသာအောင် ထားရလိမ့်မယ်…”
“ဟာ… ဒီအတွက် စိတ်ချပါ အကို… နန္ဒာ တစ်သက်လုံး စိတ်မဆင်းရဲဖို့ ကျနော် အာမခံပါတယ်…”
ကျုပ် ရဲထက်ရဲ့ မိဘတွေ၊ ညီကိုမောင်နှမတွေအကြောင်း ကိုမေးလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်ကို သက်သေထားပြီး နန္ဒာက အဖြေပေးမှာ၊ ပြီးတော့ နန္ဒာကိုယ်တိုင် အိမ်ထောင်ဘက်အဖြစ်ရည်ရွယ်ထားသူမို့ ကျုပ်လဲ သိထားရအောင် မေးထားတာ။ ရဲထက်ကလဲ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပဲ ပြန်ဖြေပါတယ်။ ရဲထက်က ရည်ရည်မွန်မွန်နဲ့ လက်ရှိအနေအထားအရတော့ နန္ဒာ့အတွက် စိတ်ပူစရာ မရှိပါဘူး။ ကျုပ် ကျေနပ်လောက်အောင်မေးပြီးမှ နန္ဒာ့ဘက်လှည့်ပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြလိုက်တယ်။
“ရဲထက်… ငါနင့်ကို အဖြေပေးတော့မယ်… ကိုကြီးကိုသက်သေထားပြီးပြောမယ်… ငါလဲ နင့်ကို ချစ်ပါတယ်…”
“တကယ်… ဝမ်းသာလိုက်တာဟာ… ငါလဲ နင့်အစ်ကိုကို သက်သေထားပြီး နင် တစ်သက်လုံးစိတ်ချမ်းသာစေရမယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်…”
“ဝမ်းသာတယ်ကွာ အခုလိုကြားရတာ… သွားလေ နန္ဒာ… ရဲထက်ဘေးမှာ သွားထိုင်…”
“ဟီး… ရပါတယ် အကိုရ…”
နန္ဒာက ပြုံးစိစိနဲ့
“ကျောင်းကျမှ တွေ့တာပေါ့ဟာ… ကိုကြီးကို အားနာစရာကြီး…”
“အေးပါဟ… ငါကရပါတယ်…”
“ဒီလိုလုပ်လေ… ကိုကြီးကားထဲကပဲ စောင့်နေမယ်… စကားအေးအေးဆေးဆေးပြောကြပေါ့… မဟုတ်ရင် နန္ဒာ့ကို ညီလေးနဲ့ထားခဲ့ပါတယ်… မှောင်သွားရင် နန္ဒာ့ကို စိတ်မချလို့…”
“နန္ဒာ ခဏနေရင် ဆင်းလာခဲ့မယ် ကိုကြီး…”
ကျုပ်လဲ အခန်းထဲမှာ သူတို့ကိုထားခဲ့ပြီး ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ ချစ်သူဖြစ်ကာစဆိုတော့လဲ ဖက်ချင်၊နမ်းချင်ရှာမှာပေါ့။ ရဲ့ထက်ပုံစံက ရိုးရိုးကုပ်ကုပ်လေးမို့ နန္ဒာကပဲ ဒီကိစ္ဧတွေကို ဦးဆောင်ရမယ့်ပုံပဲ။
ရင်အေးနဲ့ နန္ဒာ့မိဘတွေအကြောင်း တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်က အရင်နဲ့မတူတော့ဘူး။ စားရတဲ့ကလေး ပိုငတ်ဆိုသလို မိန်းမအပြင်မှာ အမေ၊ အစ်မ၊ ညီမအပြင် တခြားသူတွေလိုးနေရတာတောင် နောက်ထပ် အဖုတ်သစ်လိုးရမယ်ဆို ပိုလုပ်ချင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးမသိအောင် ဖောက်ပြန်ရဲတာတော့ အန်တီသိင်္ဂီတစ်ယောက်တည်းနဲ့ပါ။ သက်ထားတို့ရွာ သွားတဲ့ခဏမှာတောင် အန်တီသရဖီနဲ့ ပန်းအိကို လိုးခဲ့လိုက်သေးတယ်။ ဒီနှစ်ယောက်က ကျုပ်ထိန်းမယ်ဆို ထိန်းလို့ရတဲ့သူတွေ။ ဒါတောင် ရင်အေးက ကျုပ်စိတ်ဝင်စားနေမှန်းသိလို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာ။ ပြောရမယ်ဆို ရင်အေးရှာစရာမလိုပဲ ကျုပ်မျက်စိကျတာကို ရင်အေးက ခွင့်ပြုပေးရုံသာ။ အခုလဲ နန္ဒာ့အမေ ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို လိုးရမယ်ဆိုတော့ နန္ဒာ့အရှေ့မှာ ဟန်ဆောင်ငြင်းခဲ့ရပေမယ့် ကျုပ် ကျောင်းအုပ်ကြီးကို ကုန်းပေးနေတဲ့ ဒေါ်ကြည်မြင့်ဖင်တွေမြင်ယောင်ပြီး လိုးချင်နေပြီ။ သူများကို လိုးချင်တယ်ဆိုပေမယ့်လဲ ရင်အေးအပေါ်တော့ အချစ်က လျော့မသွား၊ လိုးချင်စိတ်လဲ လျော့မသွားပေ။
“အင်း… နန္ဒာပြောတာလဲ သဘာဝတော့ကျပါတယ်… ကို့လီးနဲ့အလိုးခံလိုက်ရရင် ဒေါ်ကြည်မြင့်ကြီး ကျောင်းအုပ်ကြီးလီးကို မေ့နိုင်သွားမှာ သေချာတယ်… တနှာစိတ်နဲ့ စွဲလန်းရုံသပ်သပ်နေမှာပါ…”
“ဒါပေမယ့် ကိုတို့မိသားစုကိုလဲ ထိခိုက်မှာ စိုးရသေးတယ်… ဒေါ်ကြည်မြင့်ကြီးက အထန်ကြီး…”
“သူ့မိသားစုကို သတိရအောင် ချစ်လာအောင် ပြောပြပြီး ပြန်ထိန်းရမှာပေါ့ ကိုရယ်… ဒါပေမယ့် ဦးထွန်းမောင်ကြီးကို အသိပေးပြီးမှ လုပ်တာကောင်းမယ်ထင်တယ်… တော်ကြာ တစ်မှုကနေ နှစ်မှုဖြစ်မယ်…”
“အာ… သူ့ယောက်ျားကိုသွားပြီး သူ့မိန်းမကိုလိုးဖို့ခွင့်တောင်းရင်း ဓားနဲ့လိုက်ခုတ်မှာပေါ့…”
“ကို မပြောဘဲ နန္ဒာ့ကိုပြောခိုင်းပေါ့… ကို ဒေါ်ကြည်မြင့်ကို လိုးရင်းနဲ့ ဦးထွန်းမောင်နဲ့ နန္ဒာ့ကိစ္စပါပြောပြလိုက်… ပြီးရင် သူ့ကို သားလိုဟန်ဆောင်ပြီးလိုးပေးလိုက်… အဲ့ဒါမှ သူလဲ သူ့ယောက်ျားခံစားချက်ကို နားလည်သွားမှာ…”
“ဟင်း….”
“ခစ်ခစ်… ဟန်ဆောင်ပြီးသက်ပြင်းချနေသေးတယ်… ကို ဒေါ်မြင့်ကြည်ကို လိုးချင်နေတာ မသိရင်ခက်မယ်…”
“ဟာ… အေးကလဲ…”
“မသိရင်ခက်မယ်နော်… အခုနောက်ပိုင်း ကို ဂျောတောင့်တောင့် ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်တွေဆို ဖြုတ်ချင်နေတာ မသိရင်ခက်မယ်… ဒေါ်ကြည်မြင့်ကလဲ ဂျောကတောင့်တောင့်… ရုပ်ကလဲ မဆိုးဘူး… ခစ်ခစ်…”
“အဲ့ဒါအေးကြောင့်လေ… ကိုလဲအစက ဒီလိုစိတ်ရှိတာမဟုတ်ဘူး… အခုတော့ တင်ကားကား ရင်ထွားထွားတွေဆို သိပ်လက်မလွှတ်ချင်တော့ဘူး…”
“အင်းပါ… ကိုရဲ့… ကို့ကို အေးက အပြစ်မမြင်ပါဘူး… မိသားစုမထိခိုက်မယ့်သူဆို အေးက ခွင့်ပြုပြီးသားပါ… ခစ်ခစ်… အေးက တင်လဲကားတယ် ရင်လဲထွားတယ်… အေးကိုရော မဖြုတ်ချင်ဘူးလား…”
“ဖြုတ်ချင်လို့ ညတိုင်းဖြုတ်နေတာပေါ့… ဘယ်သူ့ကိုပဲ လိုးချင်တယ်ဆိုပေမယ့် ခဏပါပဲအေးရယ်… အေးလေးကိုပဲ ထာဝရလိုးချင် ဖြုတ်ချင်တာ… သိလား ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဒါဆိုလဲ ဖြုတ်လေ… အေးကုန်းပေးမယ်… အဲ့ဖင်ကြီးပြုတ်သွားအောင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်… ခစ်ခစ်…”
“ဖြုတ်မှာ… လိုးလို့မဝတဲ့ အေးရဲ့စောက်ဖုတ်… ဒီလောက်လိုးဖြုတ်နေတာကို ဒီဖင်ကြီးတွေက ကျမသွားဘဲ ပိုကိတ်လားတယ်…”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ တစ်ဖြန်းဖြန်း ရိုက်ပစ်တယ်။
“ဟာ့… ကို့လီးနဲ့ တည့်လို့နေမှာပေါ့ကိုရယ်… ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ အဲ့စောက်ပက်ကြီးကို… အင့်… ဟင်း… အဲ့လို… ဟူး… ကိုရယ်…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေး တိုင်ပင်ထားတာ နန္ဒာ့ကိုပြောပြပြီး နန္ဒာလှမ်းခေါ်မယ့်အချိန်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။
++++++++++++++++++++++++++++
(အခန်း ၂၀/၂)
ကျုပ်တို့လင်မယား ဒီနေ့ မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံအောင် သဲသဲလှုပ်နေကြတဲ့နေလို့ဆိုရမယ်။ မနက်အိပ်ယာနိုးကတည်းက လိုးဆော်ပြီး၊ တနေ့လုံးလဲ အိမ်ကမခွာဘဲ သမီးလေး အလစ်မှာ ရင်အေးကို သွားသွားလိုးနေတာ။ သမီးလေးကလဲ အားနေရင် မူယာတို့အိမ်သွားပြီး သူ့ညီမပိစိလေးကို သွားကြည့်ပြီး ထိန်းနေတာ။ ဒီတော့ ကျုပ်တို့လဲ အိမ်မှာ ကဲချင်တိုင်းကဲနေတော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့တင်မဝသေး ညမှာ မိန်းမကို ကားပေါ်တင်ပြီး လျှောက်သွားကြသေးတာ။ သွားရင်းနဲ့ စင်တင်ပါတဲ့ ဘီယာဆိုင်ထဲ ထိုးဝင်လိုက်တယ်။ ဘေးမှာ ဘီယာငှဲ့ပေးမယ့် ကောင်မလေး မလိုပါဘူး။ ချစ်ရတဲ့ ရင်အေးလေးရှိနေမှပဲ။ ကျုပ်တို့ဘီယာဆိုင်ထဲဝင်ပြီး ဝိုင်းမှာထိုင်ကြတယ်။ ရင်အေးကိုလဲ ဘီယာနည်းနည်းတိုက်မယ်ဆိုပြီး ကျုပ်လဲ ကားမောင်းလို့အဆင်ပြေအောင် ဘီယာ အပျော့လေးပဲ မှာလိုက်တယ်။ အမြည်းလေးတွေလဲ သုံးလေးမျိုးမှာလိုက်တယ်။ ဝိတ်တာကောင်လေးက အမြန်ရတဲ့အမြည်းနဲ့ ဘီယာပုလင်းကို အရင်လာချပေးတယ်။ သူက ဘီယာပုလင်းကိုဖောက်ပြီး ငှဲ့ပေးဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်တားလိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ဘီယာခွက်ထဲ ငှဲ့ထည့်ကာ ရင်အေးကို တစ်ခွက်ကို ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးဖက်ကာ ခွက်ချင်းတိုက်ပြီး တစ်ငုံမော့လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အမြည်းကို ရင်အေးကိုခွံ့ကျွေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ခွံကျွေးတော့ ကျုပ်လဲစားလိုက်ပြီး ရင်အေး ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ရင်အေးမျက်နှာက ရှက်ပြုံးလေးတွေ ဝေလို့။ ကျုပ်ရင်အေးကို ဖက်ထားပြီး စင်ပေါ်မှာ ဆိုနေတဲ့ ကောင်မလေးကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ရောင်စုံမီးရောင်အောက်မှာ အတိုအပြတ်ဝတ်ထားပြီး ခါးလေးလှုပ် ဖင်လေးလှုပ်ပြီး သီချင်းမြူးမြူးလေး ဆိုနေတာ။ ပန်းစည်းဆုချတဲ့လူနဲ့၊ ပန်းကုံးဆုချတဲ့လူနဲ့၊ ပိုက်ဆံဆုချတဲ့လူနဲ့ စည်ကားလို့ပေါ့။
“ကိုလဲ သွားဆုချလေ… ဆုချရင်းနဲ့ လက်လေးဘာလေးကိုင်ခဲ့… ခစ်ခစ်…”
“မသွားချင်ပါဘူး… အေးအနားမှာပဲနေမှာပါဆို…”
“သွားပါ… ဆုချတဲ့သူဝိုင်းမှာလာထိုင်ပေးရင်… ကို့အတွက် အေးပြောကြည့်မယ်…”
“တော်ပါပြီအေးရာ… ကိုက အေးအနားမှာပဲ နေချင်တာ သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
ရင်အေးက ပြုံးလျှက်ပေါ့။ ကျုပ်တို့တွေ မမူးအောင် ဘီယာကို နည်းနည်းစီ ထိန်းသောက်ကြတယ်။ ကောင်မလေးနောက်တစ်ယောက်ပြောင်းသွားတော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ထွက်လာတယ်။ နာမည်ကြေငြာသွားတာ လွမ်းသူတဲ့။ နာမည်က ထူးထူးဆန်းဆန်းမို့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ကြည့်နေကြတယ်။ ကောင်မလေးက ဂစ်တာလေးလွယ်လို့ ထွက်လာတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ အကျပ်လေးနဲ့ အပေါ်မှာလဲ ဂျင်းကုတ် ခါးတိုလေးထပ်ဝတ်ထားကာ မျက်နှာကို ငုံ့လာတာမို့ သေချာမမြင်ရသေး။ ဂစ်တာပိုက်လျှက် ခုံမှာ သေချာထိုင်ပြီး မျက်နှာကို မော့လိုက်ကာ သူ့ဆံပင်ကို သပ်တင်လိုက်တော့မှ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ တစ်ချိန်က ပက်သက်ဖူးတဲ့ သူလေးပဲ။ ရောင်စုံမီးတွေတောင် ငြိမ်ကျသွားတယ်။ နောက်ကတီးဝိုင်းအဖွဲ့က သီချင်းကိုစတင်တီးခတ်လိုက်တော့ သူ့လက်ကလေးတွေကလဲ ဂစ်တာ ဖလက်တံပေါ်မှာ အလိုက်သင့်ပြေးလွှားနေတယ်။
(မလာနဲ့မတားဆီးခဲ့သူ xxx မပြန်နဲ့မပြောဘူးချစ်သူ xxx ကိုယ်ဟာ ဖွင့်လို့ထားတဲ့ တံခါးလေးတစ်ချပ် xxx အလွယ်တကူမမုန်းတတ်ခဲ့ဘူး xxx အလွယ်တကူ မချစ်နဲ့ချစ်သူ xxx ကိုယ်ဟာ နှလုံးသားရှိသူ မငိုချင်ခဲ့ xxx ကိုယ်ပဲချစ်မိတာမှားလား xxx ချစ်သူရေ မှားနေဦး xxx ဆက်ချစ်စမ်းပါရစေ ချစ်တဲ့သူလေး xxx သခင်ကြင်နာသူ မဖြစ်ခဲ့သူမို့ xxx
တကယ်ဆို အသည်းကွဲမြို့က မင်းစွန့်ခွာနိုင်သူပါ xxx ဒီလိုအသည်းကွဲပြီးတော့ ကိုယ့်ရဲ့ကမ္ဘာပျက်စီးသွား xxx မဆုံခင် လမ်းခွဲရပြီ အခုတော့လေ ကြေကွဲရ xxx တခါတရံချစ်တဲ့အချစ်များ xxx စိမ်းပြီလား xxx)
မဒီရဲ့ အိပ်မက်ချစ်သူသီချင်းကို ခံစားချက်အပြည့်နဲ့ သီဆိုနေရင်း မျက်ရည်လေးများတောင် ဝဲနေသလို။ ကျုပ်ကိုရည်ရွယ်နေတာလားလို့ တွေးမိပေမယ့် ဒီကြားထဲမှာ သူတကယ်ချစ်တဲ့သူတစ်ယောက်ယောက်ကြောင့် အသည်းကွဲနေတာလားလို့လဲ တွေးမိတယ်။ သူနဲ့တွေ့တဲ့အချိန်ကနေဆို အချိန်က တစ်နှစ်ကျော်ပြီလေ။ ဒီကြားထဲမှာ အရာရာက ပြောင်းလဲသွားနိုင်တာပဲ။ ကျုပ် သူ့ကို သွားတွေ့သင့် မတွေ့သင့် စဉ်းစားရင်း တွေဝေနေတယ်။
“ကို ဘာစဉ်းစားနေတာလဲ သွားလေ… သူလေးကို ဆုသွားချလိုက်…”
“ဟို… သူများ ဘဝတစ်ခုမှာ အခြေကျနေပြီလားလို့… ကို သွားလိုက်ရင် အနှောက်အယှက်များ ဖြစ်သွားမလားလို့ပါ…”
“ဘာဆိုင်လို့လဲကိုရယ်… ထပ်တွေ့ရင် ကိုကနှုတ်ဆက်ရမှာပေါ့… ကိုပဲ ထပ်တွေ့ရင် နာမည်တွေ ဖုန်းနံပါတ်တွေ ပေးမယ်ဆို… ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကို ကတိတည်ရမှာပေါ့…”
“ဖြစ်ပါ့မလား အေးရယ်…”
သူလေးက ကျုပ်ကို သံယောဇဉ်တွယ်ခဲ့မှန်း သိပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဲ့လောက်အထိ ယုံကြည်မှုက ရှိမနေဘူး။
“ကိုရယ်… သွားပြီး ဆုချကြည့်လိုက်ပေါ့… သူ့ဘက်က ကို့ကိုမြင်ရင် ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မလဲ ကြည့်ကြသေးတာပေါ့… သူ့ဘက်က မသိဟန်ဆောင်နေရင်… ကိုလဲ ဒီအတိုင်း ဆင်းလာခဲ့ပေါ့… ဘာမှမခက်ပါဘူး…”
“အင်းပါ…”
လက်ခုပ်သံတွေ ထွက်လာတယ်။ သီချင်းတောင်ဆုံးသွားပြီ။ သူလေးကိုတော့ ဘယ်သူမှ ဆုတက်ချတာ မတွေ့ရ။ ကျုပ် ဝိုင်းကနေထရပ်တော့ အနားက ဝိတ်တာ ကောင်လေးက
“အကို… လွမ်းသူကို ဆုချမလို့လား…”
“အေး…”
“လွမ်းသူက ဆုချတာ လက်မခံဘူးနော်အကို… သူက လက်မခံရင် အကို အရှက်ကွဲမှာစိုးလို့ပြောတာ…”
ဒါကြောင့် တစ်ယောက်မှ ဆုမချတာကိုး။
“သူက အကိုမတွေ့တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ မိတ်ဆွေနဲ့တူလို့… ဆုချရင်း အနီးကပ်သွားကြည့်ချင်တာ… အကို့ကို ပန်းစည်းလေး စီစဉ်ပေးပါ… လက်မခံလဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး…”
“ဒီလိုလား… ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်စီစဉ်ပေးပါမယ်…”
ပြောမယ့်သာပြောတာ ကျုပ် တော်တော်စိတ်လှုပ်ရှားနေတာ။ ဒူးတောင် တုန်ချင်နေတယ်။ သူလေးက ကျုပ်ပန်းစည်းကို ငြင်းခဲ့ရင်လို့ တွေးနေမိတယ်။
(ရေပြင်ကျယ်လို မင်းရဲ့အသည်းပေါ် ကိုယ်အရုပ်ဆွဲခဲ့တာ xxx တိမ်လိုလေလို မင်းစိတ်များကို ဖမ်းဆုပ်မိတဲ့ကိုယ်ဟာ xxx ချစ်တဲ့သူကို ကြိတ်ချစ်ရုံအပြင် ဒီ့ထက်မပိုဘူးလား xxx အိပ်မက်တွေချည်းမက်မနေချင်ဘူး လက်တွေ့ဘဝထဲမှာ xxx)
ဝိတ်တာလေးက ပန်းစည်းလာပေးတော့ ကျုပ် ပန်းစည်းကိုင်ကာ စတိတ်စင်ဆီ တရွေ့ရွေ့သွားလိုက်တယ်။
(မင်းအတွက်ထာဝရ ကိုယ်ပါ xxx ကိုယ့်အတွက်သာ မင်းဖြစ်မလား xxx အကြင်နာတကယ်စစ်ရင် xxx အသွားနဲ့ အပြန်ရှိမှာ xxx လားလာလာလာ လားလာလာလာ လားလားလား ယုံပါ xxx လားလာလာလာ လားလာ့လားလာ ကိုယ့်အချစ်မင်းဆီမှာ xxx လားလာလာလာ လားလာလာလာ လားလားလား တစ်ချိန်မှာ xxx သွားတဲ့အချစ်နဲ့ တူညီမှုများ ပြန်လာနိုင်အုံးမလား )
ဆုန်သင်းပါရ် ရဲ့ အကြင်နာစစ်ရင် သီချင်းကို မုဒ်အပြည့်နဲ့ မျက်လုံးမှိတ်သီဆိုနေသော သူလေးဆီ ကျုပ် လျှေက်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်ထဲက ပန်းစည်းကို သူ့အရှေ့လှမ်းပေးချိန် သူလဲ သီချင်းအတီးပိုဒ်မို့ မျက်လုံးအဖွင့် လုံးဝ ကွက်တိပဲ။ သူလေး ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ရုတ်တရတ် အံ့သြသွားပုံပဲ ပါးစပ်လေးအဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ပြုံးလာပြီး ကျုပ်လက်ထဲက ပန်းစည်းကို လှမ်းယူတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးထိုင်နေတဲ့ဝိုင်းကို လက်ညှိုးထိုးပြတော့ ရင်အေးက လက်လှမ်းပြတယ်။ သူလေးက လက်လေးမြှောက်ကာ ပန်းစည်းလေးကို ဝှေ့ယမ်းပြတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုပြုံးပြပြီး စတိတ်ပေါ်က ပြန်ဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။ အခုမှ ရင်ထဲက အလုံးကြီး ကျသွားတော့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရှိရာဝိုင်းကို ပြန်လျှောက်လာတော့ ဆိုင်ထဲကလူတော်တော်များများ ကျုပ်ကို တအံ့တသြ ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ ကြည့်ရတာ သူလေး ပထမဆုံး ပန်းစည်းလက်ခံဖူးတဲ့သူနဲ့ထင်ပါတယ်။ လူက ဘဝင်မြင့်သလိုလိုနဲ့ လမ်းလျှောက်တာတောင် မြေကြီးနဲ့ မထိချင်ဘူး။ ရင်အေးဘေးမှာ ထိုင်ပြီး သူလေးသီချင်းဆိုနေတာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူလေးက ကျုပ်တို့ဝိုင်းကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ ပြုံးတယ်။ ခုနက လွမ်းဆွေးနေတာ သူမဟုတ်တော့သလိုပဲ။ သူလေးရယ်။ တကယ်ပဲ ကျုပ်ကို ဒီအချိန်အထိ သတိရနေခဲ့တာလား။ သူလေး သီချင်းနောက်တစ်ပုဒ်ဆိုပြီးတော့မှ ဂစ်တာလွယ်လျှက် ကျုပ်တို့ဝိုင်းဆီလျှောက်လာတယ်။ သူလေး စတိုင်က အရမ်းမိုက်နေပြီး ဝိုင်းကလူတွေ သူလေးကို ဝိုင်းငေးကြပေမယ့် သူလေးက တစ်ချက်ပင်လှည့်မကြည့်ချေ။ ကျုပ်တို့ဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။
“သူးလေး..ဂျူတီပြန်ဝင်ရအုံးမှာလား..”
“နားပြီ… မဝင်ရတော့ဘူး….”
“ဒါဆို ကိုယ်တို့သွားရအောင်လေ…. ကိုယ်တို့ ကားထဲကစောင့်နေမယ်….”
“အင်း… ခဏနော်… အိတ်လေးသွားယူလိုက်အုံးမယ်….”
ကျုပ်တို့လင်မယား ပိုက်ဆံရှင်းပြီး ကားထဲကနေစောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သူလေးက ကျုပ်တို့ကားဆီ ရောက်လာပြီး ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်ကရှေ့ကမောင်း ရင်အေးနဲ့သူလေးက နောက်ခန်းမှာ အတူထိုင်ကြတယ်။
“ဟင်းဟင်း… တွေ့မယ့်တွေ့တော့လဲ ဒီလိုပုံစံနဲ့မှ လာတွေ့ရတယ်… သူလေးက အသံတော်တော်ကောင်းတာပဲ…”
“ဟင်းဟင်း… မမက မြှောက်နေပြန်ပါပြီ… ကျမနာမည် မေသူဇော်…”
“ဒါဆို အကိုက သူလေးပဲဆက်ခေါ်လဲ အဆင်ပြေတာပဲ… အကိုကတေဇာ အကို့ဇနီးက ရင်အေးတဲ့…”
“မမက နာမည်နဲ့လူနဲ့လိုက်ပါတယ် မျက်နှာမြင်တာနဲ့ ရင်ကိုအေးစေတယ်…”
“လာမြှောက်နေပြန်ပါပြီ… ဒါနဲ့ ဒီမှာသီချင်းဆိုတာကြာပြီလား… ”
“ခြောက်လလောက်ရှိပြီ… အရင်က အထည်ချုပ်ဆင်းတာလေ… မနက်အစောကြီးထရတယ်… အိုဗာတိုင်တွေနဲ့ လူကပင်ပန်းတယ်… ကိုယ်က နဂိုကတည်းက သီချင်းဆိုတာ ဝါသနာပါတော့ အဲ့ဒါ ဒီက သီချင်းဆိုမယ့်ကောင်မလေးတွေ ခေါ်တာတွေ့တာနဲ့ ဝင်လျှောက်တာ ရသွားရော…”
“ဒီမှာက ညပိုင်းလေးပဲဆိုရတာလား…”
“အင်း… လက်ဆောင်တွေလက်ခံရင်တော့ ပိုရတယ်… တစ်ည သုံးလေးသောင်းရတယ်… ကျမလက်ခံတုန်းကဆို ငါးသောင်းခြောက်သောင်းလောက် တစ်ညတည်းရဖူးတယ်…”
“ဒါဆို ဘာလို့လက်မခံတော့တာလဲ…”
“အမူးသမားတွေက လူကို ဆွဲလားရမ်းလားနဲ့… သိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတာ… တစ်လလောက် ဆိုပြီးတော့ ဆိုင်ရှင်ကို သွားပြောတာ လက်ဆောင်တွေ လက်မခံချင်ဘူးလို့…”
“အဲ့တော့ လက်ခံရောလား…”
“ဆိုင်ရှင်က ဘယ်လက်ခံချင်မလဲ… ကျမက လက်ဆောင်အရဆုံး… ဆိုင်မှာ လူကြိုက်အများဆုံးလေ… လက်ဆောင်ကြေးက ဆိုင်တစ်ဝက် ကိုယ်တစ်ဝက်ရတာဆိုတော့ ဆိုင်ရှင်က အင်တင်တင် လုပ်နေသေးတယ်… ဆိုင်ရှင်ရဲ့သားက လက်ခံလိုက်တာ…”
“အယ်… ဆိုင်ရှင်ရဲ့သားက မေသူ့ကို ကြိုက်နေတာလား… ခစ်ခစ်…”
“ထင်တာပဲ… ကျမကတော့ စိတ်မဝင်စားပါဘူး… ဒါပေမယ့် အကာအကွယ်တော့ ရသွားတာပေါ့… အဲ့ဒါနဲ့ ပုံမှန် တစ်ညနှစ်သောင်းနဲ့ပဲ ဆိုဖြစ်တာ…”
“အင်း… မိဘတွေ ရှိသေးလား…”
“အမေမရှိတော့ဘူး… အဖေကနောက်မိန်းမနဲ့… အဖေလေဖြတ်နေတာကြာပြီ… မိထွေးက အိမ်မှာဗိုလ်လုပ်နေတော့ အိမ်မှာဆို သိပ်စိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းတာ… ဒါပေမယ့် အဖေ့ကိုပြုစုဖို့ရှိနေတော့လဲ သည်းခံနေရတာပဲ… မိထွေးကလဲ ဖောက်ပြန်နေလားမသိပါဘူး… ကျမလဲ နောက်လင်နောက်လိုက်သွားလဲ အေးတာပဲဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးထားတာ…”
မေသူပြောပြတာ နာထောင်ပြီး ကျုပ်တို့လင်မယား သက်ပြင်းချမိတယ်။ ရင်အေးက မေသူ့ကို ဖက်ကာ ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားမောင်းလာတာ အင်းလျားကန်ရောက်လာပြီမို့ ကန်ဘောင်မှာပဲ ကားထိုးရပ်လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးက ကားပေါ်မှာပဲနေခဲ့မယ်ဆိုပြီး မေသူ့ကို ခေါ်သွားစေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့လက်ကိုဆွဲပြီး ကန်ဘောင်က ခုံတန်းလေးဆီ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကန်ဘောင်က ခုံတန်းလေးမှာထိုင်တော့ မေသူ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးမှီလာတာမို့ ကျုပ် မေသူ့ကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ မေသူ ကျုပ်ကို အတင်းပြန်ဖက်လာတယ်။
“ရွှတ်… ရွတ်… လွမ်းလိုက်ရတာ ကိုရယ်… မေသူ ကို့ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အခုပြန်ဆုံပြီပဲကွာ… ထပ်မလွမ်းရတော့ဘူးနော်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဖက်ထားပါကိုရယ်… မေသူ့ကို တင်းတင်းဖက်ထားပါ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… သူလေးရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ မေသူ ခုံတန်းလေးမှာ တင်းတင်းဖက်ပြီး အကြာကြီးနမ်းကြတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းတယ်။
“မေသူ ကို့ကိုချစ်လိုက်တာ… ဝေးသွားမှ ကို့ကို မေသူ တကယ်ချစ်မိသွားမှန်း သိရတာ… မေသူလေ ကို့ကို တစ်ရက်မှ မမေ့ဘူး… သိလား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သူလေးရယ်… ကို့မှာ အေးရှိနေတာ သိသားနဲ့ အဲ့လောက်တောက် ချစ်မိရလား… သူလေးပဲခံစားရမှာပေါ့…”
“မသိဘူးကွာ… မေသူ ကို့ကို ချစ်တာပဲသိတယ်… ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ချစ်ရချစ်ရ ချစ်နေမှာပဲ… ပြွတ်… ဟိုးဘက်ခုံတန်းက မှောင်ရိပ်နည်းနည်းကျတယ်… အဲ့ကိုသွားရအောင်… မေသူ ကို့လီးကြီးကိုလဲ လွမ်းလှပြီ… ခစ်ခစ်…”
မေသူက ကျုပ်ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လီးကိုပွတ်သပ်ပြီးပြောကာ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်ပြီး အမှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ ခုံတန်းလေးဆီ နှစ်ယောက်သား လျှောက်သွားလိုက်တော့တယ်။ အမှောင်ရိပ်ထဲက ခုံတန်းလေးမှာထိုင်တာနဲ့ မေသူက ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပါတ်ကို ဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက မာစပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တော့တယ်။
“ပြွတ်… လွမ်းလိုက်ရတာကွာ… လူရော လီးရောပဲ… ပြွတ်… ဟင်း…”
“သူလေးရယ်…”
မေသူ ခုံတန်းလေးပေါ် တစောင်းလေးထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်နမ်းကာ ကုန်းစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းလို့ ညည်းမိတယ်။ မေသူက ကျုပ်လီးကို အားရပါးရ လွမ်းခဲ့ရသမျှ အတိုးချ စုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးက မေသူ့အပြုအစုအောက်မှာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ တောင်နေပြီ။ မေသူကတော့ အားရပါးရစုပ်နေတုန်း။ ကျုပ်လက်က မေသူ့ ဖင်တွေကို ဂျင်းဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်တော့လဲ လူရှင်းနေတယ်။
“ရပြီ သူလေးရဲ့… ကိုလဲ သူလေးစောက်ဖုတ်ကို အလွမ်းပြေယက်ချင်သေးတယ်…”
“ပြွတ်… နောက်မှ ယက်ပါလားကိုရယ်… မေသူ အရမ်းခံချင်နေပြီ…”
“ခဏပဲ ပေးယက်ကွာ… ကို သူလေးရဲ့ စောက်ရည်အရသာလေးကို လွမ်းလို့…”
“ပြီးရောကွာ… ခဏပဲနော်…”
မေသူက သူ့ဘောင်းဘီ ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီရော အတွင်းခံပါ တစ်ခါတည်း လျောချပြီး ခုံတန်းပေါ်မှာ တစ်ဘက်လှည့်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နောက်မှာ ပြူထွက်နေတဲ့ မေသူ့စောက်ဖုတ်လေးကို လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ မေသူ့စောက်ဖုတ်က စောက်ရည် ရွှဲအိုင်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်အုံကို ငုံပစ်လိုက်ပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲ လျာကြီးထိုးထည်ပစ်တယ်။ စောက်စိလေးကို လျာနဲ့ သပ်တင်လိုက်ပြီးမှ သူ့အနောက်မှာ ခြေတစ်ဖက်ချရပ်ကာ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေသူ့စောက်ပက်ဝထဲ လီးကို ဖိထည့်လိုက်တော့ မေသူ့စောက်ဖုတ်က အရင်ထက်တောင် ကျပ်နေသေးတယ်။
“သူလေးရယ်… ကျပ်လိုက်တာကွာ…”
“အင်း… သူလေး အလိုးမခံတာ… ကိုနဲ့ လိုးပြီးကတည်းကပဲ…”
“သူလေးရယ်…”
ကျုပ် မေသူ့ကို သနားသွားပြီး ကျပ်စီးနေတဲ့ မေသူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့သွင်းကာ စလိုးပေးတယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… လွမ်းလိုက်ရတာ… ”
“သူလေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ မေသူ့ စောက်ပက်က အဝင်အထွက်ချောမွေ့လာပြီမို့ အရှန်တင်ပြီးလိုးတယ်။ မေသူညည်းသံလေး တဟင်းဟင်းနဲ့ အလိုးခံတယ်။ လိုးရင်းနဲ့ ဘေးဘီကို လျှောက်ကြည့်တော့ ကျုပ်တို့အနောက်မှာ လူတစ်ယောက် ကုန်းကုန်းလေးနဲ့ ချောင်းနေလို့ လန့်သွားသေးတယ်။ ထိုလူက ခေါင်းလေးဖော်ပြီး မျက်နှာပြမှ ရင်အေးဖြစ်နေတယ်။ ချစ်ဇနီးလေးက သူဝါသနာအတိုင်းလာချောင်းနေပြီ။ ကျုပ်လဲ မေသူ့ကို အရှိန်တင်ပြီးလိုးရင်း မေသူတစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်က ခုံမှာပြန်ထိုင်ပြီး မေသူ့ကို ကျုပ်ပေါင်ကြားဝင်ထိုင်စေကာ အပေါ်က ဆောင့်လိုးခိုင်းတယ်။ မေသူ ကျုပ်ဒူးကို အားပြုပြီး ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ မေသူလဲ ရင်အေးကို မြင်သွားတယ်။ မေသူက ပြုံးစိစိနဲ့။ မေသူ နောက်တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လီးစွပ်လျှက်ပဲ ထိုင်ပြီး အမောဖြေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို အနောက်ကနေ ဖက်ထားပေးပြီး သူ့နို့တွေကို တီရှပ်အောက်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဘရာကို မတင်ကာ နယ်နေလိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… မမက လာချောင်းနေတာပဲ…”
“အေးက အဲ့လိုပဲ… ကို သူများနဲ့လိုးရင် လိုက်ချောင်းနေကျ…”
“ခစ်ခစ်… လိုက်လဲလိုက်တဲ့ လင်မယားတွေ…”
“အေးကြည့်လို့ကောင်းအောင်… သူ့ဘက်ဖင်လှည့်ပြီး ကို့ကို ကုန်းပေး ကို အနောက်ကနေလိုးမယ်…”
“အင်း… လိုးလေ… သူလေး အဖုတ်ထဲမှာ ပြီးပေးနော် ကို… သူလေး ကို့လရည့်ပန်းခံရတာကို လွမ်းနေတာ…”
“အင်းပါ… ထ…”
မေသူ ကျုပ်ပေါ်က ထကာ ရင်အေးဘက်ကျောပေးပြီး ရပ်လျှက် ခုံတန်းလေးကိုလက်ထောက် ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့နောက်ကရပ်ပြီး လိုးပေးတယ်။ ရင်အေး မေသူ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်တာ မြင်ရအောင် အနေအထားကိုပြင်ပြီးလိုးတယ်။ ရင်အေးက ချောင်းနေရင်းနဲ့ လက်မထောင်ပြသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာတော့ မေသူ့စောက်ပက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပြီး မေသူ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ မေသူလဲ ပြီးသွားတယ်။ ခဏအမောဖြေပြီးမှ မေသူစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်တော့ မေသူက ကျုပ်လီးကို စုပ်ပြီး သန့်ရှင်းပေးသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြပြီး ရင်အေးဆီလျှောက်လာကြတော့ ရင်အေးလဲ အကွယ်ကနေ ထွက်လာပြီ။ ကျုပ် ရင်အေးနဲ့ မေသူကို တစ်ဖက်စီထားကာ ဖက်ထားပေးပြီး ကားဆီပြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ ရင်အေးပါးလေးကိုလဲ တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းမိသေးတယ်။ ကားပေါ်တက်ပြီးတော့ မေသူ့ကို အိမ်ပြန်ပို့ပေးဖို့ လိပ်စားမေးပြီး မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
“ခစ်ခစ်… မမကလဲနော် ပေါ်တင်လာကြည့်လဲရနေတာကို ချောင်းနေသေးတယ်…”
“မမလဲ အဲ့လိုဝါသနာပါလို့ပါကွာ… နောက်ကျ ပေါ်တင်ထိုင်ကြည့်နေမှာ… ဒါနဲ့ အထဲမှာပြီးလိုက်တာမလား ဆေးသောက်အုံးနော်… မဟုတ်ရင်လဲ သုံးလခံသာထိုးထားလိုက်တော့… နောက်လဲ တဂျိန်းဂျိန်း ချိန်းပြီး လိုးနေကြမယ့်ဟာ… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့… အဲ့လိုပဲ လုပ်ရတော့မလိုပဲ… ခစ်ခစ်… မမက အူမတိုဘူးလား…”
“နည်းနည်းတော့ တိုတာပေါ့… ဒါပေမယ့် ကိုက မမကို ပိုပိုချစ်လာတော့ အူတိုတာပျောက်ပြီး… ကြည်နူးနေတာ…”
“ဟုတ်မယ်… ခုနကလဲ မမကို ကိုက တဖွဖွကိုနမ်းနေတာနော် ခစ်ခစ်…”
“ဟီး… အိမ်ကျရင်လဲ မမကို တအားလိုးတော့မှာ… ခစ်ခစ်…. မမကပဲ ကို ပင်ပမ်းမှာစိုးလို့ ပြန်တားနေရတာ…”
“ခစ်ခစ်… ”
သူတို့ချင်းလေပေးဖြောင့်ပြီး စကားပြောတာနားထောင်ရင်း မောင်းလာတာ မေသူ့အိမ်ရှေ့ကိုရောက်ပြီလေ။ မေသူတို့က သာမန်ရပ်ကွက်ငယ်လေးမှာပဲ ခြံဝန်းနဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး။ အန်တီတစ်ယောက်က ခြံတံခါးဖွင့်ပေးလို့ ကျုပ်တို့လင်မယား မေသူနဲ့အတူ အိမ်ထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။
“သမီးရယ်… နောက်ကျလိုက်တာ… ဘယ်သဝေထိုးနေမှန်းမသိဘူး…”
အသံက စိတ်ပူသံပါနေပေမယ့် မာဆတ်ဆတ်တော့ဖြစ်နေတယ်။
“ဒီမှာ မိတ်ဆွေတွေနဲ့ တွေ့နေလို့ပါ… ကာ ကိုကြီးနဲ့မမ အိမ်ထဲဝင်…”
“လာ လာ…”
ကျုပ်တို့လဲ အိမ်ထဲဝင်တော့ အိမ်ထဲမှာ အခန်းနှစ်ခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းရှိနေတယ်။ အိမ်ကတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနဲ့ မေသူ့မိထွေးက အိမ်မှုကိစ္စနိုင်နင်းပုံပဲ။ ရုပ်လဲချောပါတယ်။ မျက်နှာက တစ်ခုခုကို အလိုမကျသလို ခပ်တင်းတင်းဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်တော့ မေသူက ဂစ်တာအိတ်ကို ချိတ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲဝင်သွားကာ သူ့အဖေကို သက်သာရဲ့လားလို့ မေးနေသံကြားရတယ်။ ပြီးတော့မှ အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီး
“ကိုကြီးနဲ့ မမ… ခဏနော်… မေသူ အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်…”
ပြောပြီး နောက်ထပ်အခန်းတစ်ခုထဲ ဝင်သွားတယ်။ မီးဖိုထဲဝင်သွားတဲ့ မေသူ့မိထွေးက ဗန်းတစ်ဗန်းနဲ့ ပြန်ထွက်လာပြီး ကျုပ်တို့လင်မယားအရှေ့ကို ကော်ဖီခွက်နဲ့ လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်လေး ချပေးတယ်။
“ကော်ဖီသောက်… လက်ဖက်သုပ်လေးစားကြ… ဧည့်သည်ပါလာမှန်းမသိလို့… ရှိတာပဲကျွေးရတာ…”
“ရပါတယ် အန်တီ… ကျနော်တို့လဲ မေသူနဲ့ မတွေ့တာကြာပြီ… အခုမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ဆုံလို့ သူ့အိမ်ရောက်ဖူးအောင် လိုက်လည်တာ… ကျနော်က တေဇာပါ… ဒါက ကျနော့်ဇနီး ရင်အေးတဲ့…”
“အင်း… အန်တီက ယုယုလွင်တဲ့… သမီးကတော့ အန်တီယုပဲခေါ်တယ်… အန်တီ့အကြောင်းတော့ သမီးကပြောပြတယ်မလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ပြောပြပါတယ်… အန်တီက သူ့အဖေရဲ့ နောက်အိမ်ထောင်ဆိုတဲ့အကြောင်းလောက်ပါပဲ…”
“အန်တီလဲ… သမီးကို ဘီယာဆိုင်မှာ သီချင်းမဆိုဖို့ပြောပါတယ်… ဘယ်လိုမှပြောမရလို့… လွှတ်ထားရတာ…”
“အို… အန်တီယုကလဲ… ဒီစက်ရုံအလုပ်က လစာဘယ်လောက်မှရတာမဟုတ်ဘူး… ဖေဖေ့ဆေးဖိုးနဲ့ အိမ်စားရိတ်က ဘယ်လိုလုပ်လောက်မှာလဲ… အန်တီ့အလုပ်ကလဲ မေ့လောက်ရှိမှ တစ်ခါ ပွဲဖြစ်တာ…”
“ပြောလိုက်ရင် ဆင်ချေချည်းပဲ… ကတ်ကတ်ကိုလန်နေတာပဲ… လာ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံထားအုံး… အမေ ကိုအေးကို ဆေးလူးပေးလိုက်အုံးမယ်…”
အန်တီယုယုလွင်က သူ့ကိုယ်သူ အမေလို့သုံးပေမယ့် မေသူကတော့ အန်တီယုလို့ပဲ ခေါ်သည်။ မေသူ့ကို ချစ်တဲ့ပုံရှိပေမယ့် စိတ်အလိုမကျမှု ရှိနေသလိုမျိုး လေသံက မာဆတ်ဆတ်နဲ့။ မေသူကလဲ အမေလို့လက်ခံပုံမရချေ။ ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သားက စကားပြောလိုက်တာနဲ့ ဘုနဲ့ဘောက် ထဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်ကြားမှာ နားလည်မှုလွဲနေတာတော့ ကြီးကြီးမားမားရှိနေပြီ။ အန်တီယုယုလွင် အခန်းထဲဝင်သွားတော့ မေသူက ကျုပ်တို့ဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်သည်။
