အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၂)

(အခန်း ၂၁/၆)

တေဇာ။
ဒီနေ့တော့ ပဉ္စမမြောက် နှင်းဆီပွင့်လေး  ရင်အေးရဲ့တံခါးမှာထားပေးလိုက်တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အပင်လေးတွေ ရေလောင်းပေါ့။ ဒီနေ့ ရင်အေးမျက်နှာက ပြုံးစစဖြစ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ် မီးဖိုချောင်အတွက် လိုအပ်တာလေးတွေ ကြည့်ပြီး ဝယ်ဖြည့်ဖို့ စျေးကိုသွားတယ်။ စျေးကပြန်လာတော့ ရင်အေးက အိမ်နီးချင်းကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ရပ်စကားပြောနေတာ။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုမြင်မှ ကောင်လေးကို လက်မောင်းပုတ်ပြီး ရယ်မောနေတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ စူးခနဲပဲ။ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးကို သူစိမ်းတစ်ယောက်နဲ့ အဲ့လို ရယ်မောနေတာကို ကျုပ်မကြိုက်ဘူး။ ကျုပ် ရင်အေးဘေးနားက ဆိုင်ကယ်ဖြတ်မောင်းရင်း အိမ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းကာ ရင်အေးကိုလှည့်ကြည့်တယ်။ ရင်အေးက ပြုံးရယ်နေဆဲ ခြံတံခါးပိတ်ပြီး ကျုပ်ဆီ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ပဲ လျှောက်လာတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ရယ်ပြလိုက်ပြီး ကျုပ်အနားက ကားဂိုထောင်ကတိုင်နဲ့ ခေါင်းကို ပိတ်ဆောင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဖူးမှာ ပူခနဲဖြစ်သွားတယ်။
“အမလေး… ကို… ဘာလုပ်တာလဲ…”
ရင်အေး အပြေးလေးကျုပ်အနားရောက်လာတယ်။ ကျုပ်က သူ့ကိုလှည့်ပြုံးပြပြီး နောက်တစ်ချက်ဆောင့်ဖို့ ပြင်နေပြီ။ ရင်အေး ကျုပ်ကို ချက်ချင်းပဲ သူ့ဘက်ကိုဆွဲလှည့်ပြီး ကျုပ်နဖူးက ဒဏ်ရာကို လက်နဲ့လာစမ်းတယ်။
“ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်ရတာလဲကိုရယ်… အေးက ကို့ကို တမင်အူတိုအောင် စနေတာ… အေးကို လက်ဆွဲပြီးလာခေါ်စေချင်တာ ကိုရဲ့… အီး… ဟီး…”
ကျုပ် ရင်အေးကို ရင်ခွင်ဆွဲဖက်ပစ်ပြီး ကျုပ်နမ်းချင်လှတဲ့ သူ့မျက်နှာ တစ်ပြင်လုံးကို လိုက်နမ်းပစ်တယ်။
“အေးရယ်… ကိုက အေးကို သူများမျက်လုံးနဲ့ကြည့်တာတောင် ကြိုက်တာမဟုတ်ဘူး… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်… ကို့ရဲ့ အသက်ဗူးလေးရ… ကို့ရင်ထဲမှာ အရမ်းနာကျင်ရတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကိုရယ်… အေးမကောင်းတာပါ… အေးက ကို့ချော့တာခံချင်လွန်းလို့ အူတိုအောင် တမင်နေပြလိုက်မိတာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အေးလေး… ကို့ကို ခွင့်လွှတ်ပြီပေါ့နော်… ရွှတ်…”
“အွန်း… နောက်ကိုအဲ့လိုမလုပ်နဲ့တော့ ကိုရယ်… အေး သေရလိမ့်မယ်…”
“ဖွဟဲ့… ဘာလို့သေရမှာလဲ… ကိုချစ်လို့မဝသေးဘူး… ဖိုးဖိုးဖွားဖွားဖြစ်တဲ့အထိ ချစ်နေအုံးမှာ… စိတ်ချနော်… နောက်ဆို အေးမကြိုက်တာ ဘာမှမလုပ်တော့ဘူး… ချစ်တယ်အေးရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အေးလဲ ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… ဒဏ်ရာဆေးထည့်ရအောင်…”
“ဝေး… ဖေဖေနဲ့မေမေ… အဆင်ပြေသွားပြီ… အာ… ဖေဖေ့နဖူးမှာ သွေးတွေ…”
ကျုပ်တို့လင်မယား လွမ်းခဲ့ရသမျှ အတိုးချဖက်ပြီး နမ်းရင်း အလွမ်းသယ်ကြတာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပါမေ့။ သမီးလေးထအော်မှ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သမီးလေးနဲ့ ယောက္ခထီးက အိမ်ပေါက်ဝမှာ ပြုံးလို့။
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး… မီးလေးရ… ပုရွက်ဆိတ် ကိုက်သွားတာ… ဟီးဟီး…”
“ဟွန့်… ဒါဆို ဖေဖေ့ကိုကိုက်တဲ့ ပုရွက်ဆိတ်က ဆင်လောက်ကြီးလားမသိဘူး…”
ကျုပ်တို့တွေ သမီးလေးစကားကြောင့် ရယ်မိကြတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ ပုခုံးလေးကို ဖက်ပြီး အိမ်ကိုသွားကာ သမီးလေးကို ကောက်ချီလိုက်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ပါးလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းပြီး သူ့အမေကိုပါ လှမ်းနမ်းတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားနှစ်ယောက်လဲ သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းကို ဝိုင်းနမ်းကြတာပေါ့။ ရင်အေးက ကျုပ်နဖူးက ဒဏ်ရာကို ဆေးထည့်ပြီးပတ်တီးစီးပေးတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက မီးဖိုထဲဝင်ကာ ဟင်းချက်ဖို့ပြင်တော့ ကျုပ် အနားကမခွာတော့ဘူး။ ယောက္ခထီးကလဲ အလိုက်သိတယ်။ သူ့မြေးကိုခေါ်ပြီး မူယာတို့အိမ်ကို ကလေးသွားကြည့်ရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်ထုတ်သွားတယ်။ ရင်အေးက သူ့အဖေကို ခြံအပြင်ကနေ သော့ခတ်သွားဖို့တောင် ပြောလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို အနောက်ကနေဖက်ထားပြီး ပါးလေးတွေကို နမ်းတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ တောင်နေပြီး ရင်အေးဖင်မှာထောက်နေတာ။ ရင်အေးကလဲ ဖင်ကိုပစ်ပေးထားတယ်။
“အေးလေးရယ် လွမ်းလိုက်ရတာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အေးလဲ လွမ်းနေတာပါကိုရယ်… ဟင့်… အဲ့လိုကြီး ကို့လီးနဲ့ ထောက်မထားနဲ့လေကွာ…. ထမိန်လှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားပေး… ကို့လီးကြီးကို လွမ်းနေတာ… ”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်လိုးလိုက်မယ်…”
“ဟင့်အင်း… အကြာကြီး စိမ်လိုးရမှာ… ကိုအားတွေ အလကားအဖြစ်မခံနိုင်ပါဘူး… ကြာပါတယ်ကိုရယ် ထမိန်ချွတ်ချလိုက်တော့မယ်… ကိုလံ ပုဆိုးချွတ်လိုက်တော့… ပြီးရင် ကို့လီးထည့်ပြီး စိမ်ထား… အေးအားရင် လိုးပေး… လုပ်နေရင် စိမ်ထား…”
ရင်အေးက ပြောရင်း ထမိန်ကို ချွတ်ချပစ်လိုက်ကာ ကန်ထုတ်လိုက်တော့ မီးဖိုထဲမှာ ဖင်ပြောင်ကြီး။
“ဒါဆိုလဲ ကို အိမ်တံခါးပါ သွားပိတ်လိုက်မယ်ကွာ… ခဏလေးနော်အေး…”
“အွန်း…”
ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ပဲ အိမ်တံခါးမကြီးကို သွားပိတ်လိုက်တယ်။ ပြန်လာတော့ မီးဖိုထဲဝင်တာနဲ့ ပုဆိုးကိုချွတ်ချပြီး ရင်အေးထမိန်အနားကို ပစ်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖင်ပစ်ပေးထားတဲ့ ရင်အေးအနောက်မှာ နေရာယူပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… လွမ်းလိုက်ရတဲ့ ကို့လီးကြီးကွာ… ဟင်း…”
“အေးလေးရယ်… အေးစောက်ဖုတ်က ပိုတောင်ကျပ်သွားသလိုပဲ… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဟင့်… ကိုက အေးကို တစ်ပတ်လောက်ပစ်ထားတာကိုး…”
“ကိုက အေးလေးကို နေ့တိုင်းလိုးချင်တာ…”
“အေးလဲ ခံချင်နေတာ… ကို့ကိုစိတ်ဆိုးလို့… တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆောင့်ပေးပါကိုရယ်… ”
“အင့်… အင့်..  ဒီလိုလား…”
“အင်း… ဟုတ်တယ်… ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း….”
ရင်အေး လုပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ လီးကို စိမ်ထားပေးလျှက် တီရှပ်ကိုပါ ချွတ်ပြီး ပုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကိုပါ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပြီး ချွတ်၊ ဘရာကိုပါ ချိပ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပုံလိုက်တော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး မီးဖိုထဲမှာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့ ဖြစ်သွားကြပြီ။ ကျုပ် ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ လီးကိုစွပ်ထားလျှက် သူ့ကိုယ်လေးကိုဖက်ပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ လီးစွပ်လျှက်နဲ့ အလုပ်လုပ်နေတယ်။ သူက တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက်ဆို ကျုပ်က ဆောင့်လိုးပေးလိုက်၊ ငြိမ်လိုက်ပေါ့။ ရင်အေး ဟင်းအိုးပြင်ပြီး ခွင်ပေါ်တင်လိုက်တော့မှ ကျုပ် ရင်အေးစောက်ပက်ထဲက လီးကို ဆွဲ ချွတ်တော့ ရင်အေး ကျုပ်ဘက်ကို ချက်ချင်းလှည့်လာပြီး သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို မြှောက်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သူပေါင်ကို ဖမ်းထိန်းကာ သူက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတာမို့ ကျုပ် ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးကို ဖက်ကာ ငုံ့နမ်းပြီး တစ်ဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရင်အေးနဲ့ကျုပ် ငတ်ငတ်နဲ့ လိုးကြတာ ရင်အေးခဏလေးနဲ့ တစ်ချီပြီးတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို လီးစွပ်လျှက် ချီလိုက်ပြီး အဝတ်ပုံပေါ်ချကာ ဆက်လိုးတယ်။ စကားတွေမပြောနိုင်အားသေး။ လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ပတ်လောက်ပြတ်လပ်နေတဲ့ ကာမအရသာကို အနမ်းလေးတွေနဲ့ အရသာခံပြီး လိုးကြတယ်။ ရင်အေးနောက်တစ်ချီပြီးတော့ ဟင်းအိုးမွှေအုံးမယ်ဆိုပြီးပြောတော့ သူဟင်းအိုမွှေဖို့ ကျုပ် ရင်အေးကို လီးစွပ်လျှက် ချီလိုက်ပြီး ကျုပ်က အဖုံးဖွင့်ပေးတယ်၊ သူကမွှေတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကောင်းလွန်းလို့ မထိန်းနိုင်ဘဲ ရင်အေးနဲ့အတူ ပြီးလိုက်တယ်။ ရင်အေးနဲ့ကျုပ် ခဏနမ်းရင်း အမောဖြေကြတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာအေးရယ်… ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ ကို့ရဲ့အေးလေးကို…”
“အေးကလဲ… ကိုမှကိုပဲ… သိလား… ပြွတ်… ကို့လီးကတောင်နေတုန်းပဲ…  ခစ် ခစ်…”
“အေးလေးကို လိုးလို့မဝသေးလို့လေ… တစ်ပတ်စာ အားတွေစုထားတာ… တစ်နေ့လုံး လီးမချွတ်ဘဲလိုးမှာ…”
“ခစ်ခစ်… လိုးကွာ… အေး အရွက်ကြော်လေး တစ်ခွက် ပြင်လိုက်အုံးမယ်… အေးစောက်ပက်ထဲ ကို့လီး ထည့်ထားပေးအုံး…”
“ထည့်ထားပေးမှာပေါ့… ချွတ်ကို မချွတ်ချင်တာ သိလား… ပြွတ် ပြွတ်…”
“မချွတ်နဲ့ကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ရင်အေးကို လီးချွတ်ပြီး အောက်ချပေးလိုက်တော့ အရွက်တွေလှီးနေတယ် ကျုပ်လဲ ခုနကအတိုင်း လီးပြန်ထည့်ထားတာပဲ။ ရင်အေး ဟင်းချက်ပြီးတော့ မီးတွေပိတ်ကာ ကျုပ် ရင်အေးကို လီးစွပ်လျှက်ပွေ့ချီပြီး အပေါ်တက်တော့ အခန်းဝမှာ နှင်းဆီးငါးပွင့် ရှိမနေတော့။ ရင်အေးက ဘယ်အချိန်သိမ်းလိုက်သည်မသိ။ ကျုပ်အဝတ်တွေ ထည့်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ်ပုံးကြီးလဲ ရှိမနေတော့။
“ဟာ… ပန်းတွေရော… ကို့အဝတ်အစားပုံးကြီးရော…”
“ခစ်ခစ်… အေးအကုန်သိမ်းလိုက်ပြီလေ ကိုရဲ့… ဒီနေ့ ကိုချော့တာခံတော့မလို့… ကိုပေးတဲ့ပန်းလေးတွေကို ဘူးနဲ့ သေချာသိမ်းထားတယ်… ကို့အဝတ်တွေလဲ ဘီရိုထဲ အကုန် သေချာ ထည့်ပေးပြီးသွားပြီ… ခစ်ခစ်…”
ငါ့နှယ်နော်။ မနက်က အပေါ်တစ်ချက်တက်ကြည့်လိုက်ရမှာ။ အဲ့ဒါဆို နဖူးလဲ ကွဲမှာမဟုတ်ဘူး။
“ဒီလိုလား… ဒါဆို ကို့ရဲ့အေးလေးကို ကိုက ဘယ်လိုချော့ရမလဲ…”
“ကို့လီးကြီးနဲ့ လိုးပြီးချော့ပေါ့… ခစ် ခစ်… ”
ကျုပ်လဲ ဘာရမလဲ။ ရင်အေးကို ချစ်ဆိပ်တွေမွှန်ပြီး ချော့လိုက်တာ နှစ်ချီဆက်။ လီးမချွတ်တမ်းလိုးမယ်ဆိုတာ စိတ်ရှိပေမယ့် တကယ်တော့ မလိုးနိုင်ပါဘူး။ ကျုပ်တို့လင်မယား တစ်နေကုန် တစ်နေကန်း ချစ်တမ်းကစားကြမှာဆိုတော့ နားပြီး အဝတ်အစားတွေလဲကာ သမီးလေးနဲ့ ယောက္ခထီးကို ထမင်းစားဖို့ လိုက်ခေါ်ရတယ်။ မူယာကတောင် ဦးလေးနဲ့ တူမလေးကို တစ်နေကုန်ခေါ်ထားရမလားလို့ စနေသေးတယ်။ ဝေယံကတော့ မျက်နှာမကောင်း။ မူယာ့ကို ကျုပ်တို့ကိစ္စက ဝေယံနဲ့ဘာမှမဆိုင်ကြောင်း ထပ်ပြီး ဖျောင်းဖျခဲ့သေးသည်။ မူယာက သူနဲ့မဆိုင်ဘူးတဲ့ သူ့ဟာသူ ညစ်နေတာတဲ့။ ကြည့်ရတာ အန်တီသိင်္ဂီက ဝေယံ့ကို မျက်နှာမမြင်ချင်လောက်အောင် တူတူခါးခါးဖြစ်သွားထင်သည်။ ဟိုရက် အိမ်လာတုန်းကလဲ အန်တီသိင်္ဂီ ဝေယံ့ကို မမြင်ချင်၍ အိန္ဒြာကနေတစ်ဆင့် အိမ်ပြန်ခိုင်းခဲ့သည်မဟုတ်လား။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချပြီး သမီးလေးနှင့် ယောက္ခထီးကိုခေါ်ကာ ပြန်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ အခုမှပဲ မိသားစုထမင်းဝိုင်းလေး စည်စည်ကားကား ဆူဆူညံညံလေး ပြန်ဖြစ်သွားတော့သည်။ စားပြီးလို့ တအောင့်တနားနေပြီး ကျုပ်တို့ အပင်တွေရေလောင်းရအောင်ဟု စကားစကာ ရင်အေးနဲ့ ငှက်ပျောတောလေးဆီ လစ်ထွက်ဖို့ကြံသည်။ သမီးလေးက သူလဲရေလောင်းမယ်ဟုဆိုသဖြင့် ခွကျတော့သည်။ အမှန်က မနက်က တစ်ကြိမ်လောင်းပြီးပြီလေ။ ပြောပြီးမှတော့ မထူးဘူး လောင်းကြတာပေါ့ဆိုပြီး သမီးလေးက ကော်ရေပုံးနဲ့ ရေထည့်ကာ ခွက်ကလေးနဲ့လောင်းသည်။ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးကတော့ လက်ဆွဲရေပန်းကရားလေးတွေနဲ့ လောင်းတာပေါ့။ အပင်မြောင်း တစ်မြောင်းကို ကျုပ်ကတစ်ခြမ်း ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကတစ်ဖက် ကျုပ်ကတစ်ဖက် လောင်းကြတာ။ သမီးလေးက ခွက်ကလေးနဲ့ပက်တော့ အားလွန်ပြီး ကျုပ်ကိုလာစိုသည်။
“ဖေဖေ့ကို စိုကုန်ပြီလေ မွှေးလွန်းလေးရဲ့…”
“ခစ်ခစ်… စိုပစေပေါ့ ဖေဖေရဲ့… မီးလဲ ပက်တတ်သလို ပက်တာပဲ… ဟီး…”
“အင့်ကွာ… မီးလေးကိုလဲ ပြန်ပက်မယ်…”
“အမေ့… ခစ်ခစ်… စိုကုန်ပြီ…  မေမေ သမီးကို ကူပက်ပေးအုံး… ဖေဖေ့ကို သမီးမနိုင်ဘူး…”
“မီးလေးဘက်က မေမေကူပက်ပေးမှာပေါ့… အင့်…. ခစ် ခစ်…”
“အင့်ကွာ… အမေရော သမီးရော ပက်တယ်ကွာ… ဟား ဟား…”
“ပက်မေမေ… ပက်… ခစ်ခစ်…”
“အာ့… တကိုယ်လုံးရွှဲကုန်ပြီကိုရဲ့… ခစ်ခစ်…”
“စိုပစေကွာ… ကိုလဲ သားအမိနှစ်ယောက် ဝိုင်းပက်တာ ရွှဲနေပြီ… ဟား ဟား…”
“မီး… ရေသွားဖြည့်အုံးမယ်…”
ကျုပ်တို့တွေ ရေကုန်ရင်ထပ်သွားဖြည့် ပြီးရင် အပင်မြောင်းကို ကြားခံပြီး သူတို့သားအမိနဲ့ ကျုပ် အပင်ရေလောင်းရင်း ရေပက်တမ်း ကစားနေကြတာ။ ရေလောင်းတာကနည်းနည်း၊ ရေပက်တာက များများပေါ့ဗျာ။ အရမ်းလဲ ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်။ ရယ်နေရတာ ပါးစပ်မစေ့ရဘူး။ ရင်အေးအဖေကြီးတောင် ဆူညံသံတွေကြောင့် ကားဂိုထောင်အနားအထိ ထွက်ကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ ကျုပ် ဒီချစ်စရာ မိသားစုလေးကို ဖျက်ဆီးမိတော့မလို့။ နောက်ဆို စိတ်အလိုမလိုက်မိအောင် ဆင်ခြင်ရမည်။ ကျုပ်တို့ ရေကစားလို့မောမှ သားအမိသုံးယောက် ရေအတူချိုးကြတယ်။ ရေလဲ ထမိန်တွေ ပုဆိုးတွေ ရင်အေးက တက်ယူမယ်လုပ်တော့ ရင်အေး ရေစိုနဲ့ ချော်လဲမှာစိုးရိမ်လို့ ကျုပ်ပဲ တက်ယူလိုက်တယ်။ ရင်အေး ရေစိုထမိန်နဲ့ ရေပက်ကတည်းက လိုးချင်နေတာ ရေချိုးခန်းထဲမှာ အရင်တစ်ခါလို ထပ်လုပ်ရပြန်တယ်။ သမီးလေးကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးနေတဲ့ ရင်အေးအနောက်မှာ ကပ်ရပ်ရင်း ခပ်တိုတိုရင်လျားထားတဲ့ ရင်အေးရဲ့ ရေစိုထမိန်လေးကို လှန်တင်ပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုအသာလှန် ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ လီးထိုးထည့်ထားတာပေါ့။ ရင်အေးကလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး သမီးလေးကို ရေချိုးပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို အနောက်ကနေ ကိုယ်ချင်ပူးကပ် ဖက်ထားတာ။
“ဟွန့်… အဲ့ဖေဖေက မေမေ့ကိုပဲ ဖက်နေတာပဲ…”
“မီးလေးကလဲ… ဖေဖေနဲ့မေမေက အခုမှ ပြန်တည့်တာ… မီးလေးက ဖေဖေနဲ့မေမေ ချစ်နေတာ မပျော်ဘူး…”
“ဟီး… ပျော်တာပေါ့… ဖေဖေရ… ဖေဖေနဲ့မေမေ စကားမပြောကြတော့… မီးလဲ မပျော်ဘူး…”
“ဟွန့်… မီးလေးကို ဖေဖေက မဖက်လို့မလား… ရေမြန်မြန်ချိုး ပြီးရင် ဖေဖေကို တစ်နေ့လုံး ဖက်ခိုင်းထား ဟုတ်ပြီလား…”
“ဟုတ်… ခစ် ခစ်…”
သမီးလေးကို ရေအမြန်ချိုးပေးပြီး ပြန်လွှတ်ကာ ကျုပ်တို့လင်မယား ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဆော်တော့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ရေသုတ်ပြီးတာနဲ့ ထပ်လိုးကြပြန်သည်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ပြန်အဆင်ပြေစလဲဖြစ်၊ နဂိုကတည်းက တုန်နေအောင်ချစ်ကြသူတွေဆိုတော့ မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနနိုင်ကြတော့။ သမီးလေးကလဲ သူမိဘတွေ အရင်လို ပြန်အဆင်ပြေနေတာမို့ ပျော်သည်ထင်၏ ကျုပ်တို့အနားမှာ တီတီတာတာချွဲနေတော့ ကိုယ့်ဆန္ဒတွေ ဘေးခဏချိတ်ပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် သမီးလေးကို ဝိုင်းပြီး အချစ်ပိုရပြန်သည်။ ရင်အေးကို ညစာမချက်စေဘဲ လေးယောက်သား အပြင်ထွက်စားကြသည်။ ညအိပ်ယာဝင်တော့ သမီးလေးကို လိုက်ပြီး ချော့သိပ်ပြီးမှ အခန်းထဲ ဝင်လာကြသည်။

(အခန်း ၂၁/၇)

လင်မယားနှစ်ယောက် အိပ်ယာထဲမှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပူးကပ်နေအောင် ဖက်ထားကြတယ်။
“အေးလေးရယ်… အေးကို ကို့ရင်ခွင်ထဲ ညတိုင်းဖက်အိပ်ရမှ နေသာထိုင်သာရှိတာ… ကို အေးကို သိပ်ချစ်တာပဲ…”
“အေးလဲ ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ မှေးစက်ရမှ အိပ်လို့ပျော်တာပါကိုရယ်… အေလဲ ကို့ကို အရမ်းချစ်တာပဲ…”
“အေးလေး… ”
“ရှင်… ကို…”
“ကိုတို့ ဒီကိစ္စတွေ ရပ်လိုက်ရအောင်ကွာ… ကို့အတွက် ဘာမှမလိုတော့ပါဘူး… အေးကို ကိုက အမြဲတမ်း အချစ်ဆုံးဖြစ်နေမှာပဲ… ကိုလေ… ဒီမိသားစုလေး ထိခိုက်သွားမှာ သိပ်ကြောက်တာပဲ…”
“အင်းပါ… အေးလဲ တော်တော်လေးလန့်သွားတယ်… ကိုအထိုးခံရတုန်းကဆို အေး ကို့ကို စိတ်ဆိုးနေပေမယ့်… ရင်ထဲမှာ နင့်နေအောင် ခံစားရတာ…”
“ကိုတို့ လက်ရှိ ပက်သက်နေတဲ့ အိမ်ထောင်သည်တွေနဲ့လဲ ဇတ်လမ်းဖြတ်လိုက်ရအောင်နော်…”
“ကိုရယ်… အိမ်ထောင်သည်ဆိုလို့ မိသက်ရယ်… မေကြည်ရယ်… အန်တီယုရယ်… ကို့အချစ်တုံးကြီး အန်တီသိင်္ဂီရယ်… ဒါပဲရှိတဲ့ဟာ… သြော် ပန်းအိ ကျန်သေးတယ်… ပန်းအိနဲ့က ပြတ်ပြီးသားလို့ ပြောလို့ရပါတယ်… မိသက်က ဗိုက်ကြီးနဲ့ဆိုတော့ မလိုသေးဘူး… ပြောပြလို့လဲရတယ်… သူနားလည်မှာပါ… သူလဲ ပျော်ရွှင်တဲ့အိမ်ထောင်ရေးကို ထူထောင်ချင်တာဆိုတော့… ကိုက မရပ်ခိုင်းရင်တောင် သူကရပ်မယ့်သဘောရှိတယ်…”
“အင်း….”
“မေကြည်ကတော့ ရပ်စရာမလိုပါဘူး… ဖေထွန်းက ကြည်ဖြူတာပဲဟာ…”
“အင်းအင်မ်…”
“အန်တီယုကတော့ သနားပါတယ်ကိုရယ်… သူနဲ့က ခဏတဖြုတ်ဆိုတော့ ရပ်မနေပါနဲ့တော့… ဦးအေးဆေးရုံဆင်းမှသာ ရပ်လိုက်တော့…”
“ကို့ရဲ့အေးလေးက တဖက်သားကို သိပ်သနားတတ်တာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… အင်းပါ… အန်တီယုကိုတော့ ဦးအေး ဆေးရုံးမဆင်းခင်အထိ ဆက်လုပ်တာပေါ့…”
“ကို့ အဆက်ဟောင်းကြီးနဲ့တော့ မရပ်ချင်ဘူးမလား… ဟွန့်…”
“အေးလေးရာ… အန်တီနဲ့ကိုက…”
“ဘာအန်တီလဲ… တစ်မထဲ မနေတာ… ဘယ်ရောက်သွားလဲ… ခစ်ခစ်…”
“အေးလေးရာ မစနဲ့ကွာ…”
“မစပါဘူး… ကို့ရဲ့မမကလေ သူ့လူကြီးနဲ့ ကွာပြီးအိမ်ပေါ်က ဆင်းလာတာလားမသိဘူးနော်… မအိနဲ့ ဒီနားမှာ အတူလာနေမလို့ဆို… အဲ့လိုဆို ကိုက သူနဲ့ ထပ်လိုးအုံးမှာလား…”
“အေးခွင့်မပြုရင် မလုပ်ပါဘူးကွာ…”
“အသံကြီးကလဲ အီးမှန်တဲ့အသံကြီးနဲ့… ခစ်ခစ်… အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ယောက်ျားနဲ့ ကွာရှင်းပြီးရင်တော့ အေးလက်ခံပါတယ်… ဒါပေမယ့် အေးထက်ပို မချစ်ရဘူးနော်… သိလာ့…”
“ရွှတ် ရွှတ်… ကိုက အေးထက် ဘယ်သူ့ကိုပိုချစ်နိုင်မှာလဲ… ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ အေးထက်ပိုချစ်ရမယ့်သူ… တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး… အဲ… တစ်ယောက်တော့ရှိတယ်…”
“ပြော… ဘယ်သူလဲ… အခုပြော… မမသူဇာလား… အန်တီသိင်္ဂီလား…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကိုလှိမ့်တက်ကာ ခွလျှက် ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ထုပြီး မေးတယ်။ ကျုပ် သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်ပြီး
“ဘယ်သူရှိရမှာလဲအေးရဲ… ကိုတို့ရဲ့ မွှေးလွန်းလေးပေါ့… ခိခိ…”
“အာကွာ… လူကို ထူပူသွားတာပဲ… မီးလေးကိုတော့ ကြိုက်သလောက်ချစ်ပေါ့… လူဆိုးကြီးရဲ့…”
“အာ့ဆို လူဆိုးကြီးကိုဆုံးမလေ အေးရဲ့…”
“ဘယ်လိုဆုံးမရမှာလဲ…”
“ကို့မျက်နှာကို ထမိန်နဲ့အုပ်ပြီး စောက်ပက်နဲ့တက်ပွတ်ပစ်…”
“ဟွန့်… အေးထမိန်ထဲဝင်ချင်နေတာမလား… ကို့မျက်နှာကို ထမိန်နဲ့အုပ်ပြီး စောက်ပက်နဲ့ပွတ်ပစ်မယ်… ခစ် ခစ်…”
ရင်အေး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ခွနေရာကနေ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး ထမိန်နဲ့အုပ်ချလိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်အကြိုက် ပင်တီမပါတာမို့ သူ့စောက်ပက်က ကျုပ်မျက်နှာနားမှာ ထမိန်ကိုဖောက်ဝင်လာတဲ့ အလင်းရောင်ကြောင့် မြင်နေရတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့တင်ပါးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ဆွဲယူတော့ အလိုက်သင့်ပါလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ ခါးလေးလှုပ်ကာ ပွတ်တော့တယ်။ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ရင်အေးစောက်ပက်က ကျုပ်မျက်နှာပေါ် လျှောတိုက်ပွတ်နေတော့ ကျုပ်မျက်နှာမှာ ရင်အေးရဲ့စောက်ရည်တွေစိုရွှဲကုန်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ လျာထုတ်ပြီးတောင် ရင်အေးစောက်ပက်ကို ယက်နေလိုက်သေးတယ်။ ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်အကွဲချောင်းက ကျုပ်မျက်နှာပေယ် ပြေးလွှားနေပြီး တခါတခါ ကျုပ်နှာခေါင်းက သူ့စောက်ပက်နဲ့ နစ်ဝင်သွားတယ်။ စောက်စိလေးကိုလဲ နှာခေါင်းနဲ့ ခလုတ်တိုက်မိတယ်။
“အင့်… ဟင်း… အေး စိတ်ထလိုက်တာကိုရယ်… အေးမသိအောင် ခိုးလုပ်အုံးမလား… ဟင်… အင့်… အင့်…”
“မလုပ်တော့ပါဘူးအေးရဲ့… ”
“လုပ်ရင်… အေးစောက်ပက်ကို တစ်သက်လုံး မမြင်ရဘူးမှတ်… အင့်… အင့်… ကြိုက်လား… အေးစောက်ပက်ကို… အင့်… အင့်….”
“ကြိုက်တယ်… အေးစောက်ရည် စောက်ချီးကအစ အေးတစ်ကိုယ်လုံးကို ကြိုက်တယ်… ပွတ်… ငါ့မယား အေးလေးရဲ့ စောက်ပက်…”
“ကို့နှာခေါင်းက… အေးစောက်စိနဲ့ ပွတ်မိနေတာ… ဟင့်… ကို့နှာခေါင်းက အေးစောက်ပက်ထဲဝင်နေပြီ… ကို့နှာခေါင်းနဲ့ အလိုးခံမယ်… အင့်… အင့်…”
“လိုးကွာ… ပြွတ်….”
“ဟင်း… ကိုရယ်… အေးပြီးတော့မယ်… အင့်… ဟင်း… ပြီးပြီး….”
ရင်အေး ကျုပ်နှာခေါင်းနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို ခါးလေးလှုပ်ပြီးပွတ်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့ စောက်ပက်ကို ကျုပ်ပါးစပ်ပေါ် တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ထွက်လာသမျှ စောက်ရည်တွေ အကုန်မျိုချပစ်တယ်။ �လျာကိုပါ ရင်အေးရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးထည့်ကာ လိုက်ယက်ပြီးမှ ရင်အေးစောက်ပက်ကို အားပြင်းနဲ့ စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အု… ကိုရာ… အူတွေပါ ထွက်ကျလာပါအုံးမယ်… ခစ်ခစ်…”
“ပြွတ်… ချစ်တာကိုးအေးရ…”
ရင်အေးက ကျုပ်မျက်နှာပေါ် အုပ်ထားတဲ့ ထမိန်ကို လှန်ပြီး ကိုပေါ်ပြန်ခွတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်က သူ့စောက်ရည်တွေကို လျာနဲ့ လိုက်ယက်တယ်။
“ရှလွတ်… ခစ်ခစ်… ကြည့်ပါအုံး မျက်နှာတစ်ခုလုံးရွှဲနေပြီ… ရှလွတ်… ရှလွတ်… မရွံဖူးလာ့… ခစ်ခစ်… ရှလွတ်… ရှလွတ်…”
“မရွံပါဘူး… ကိုအချစ်ဆုံးအေးလေးရဲ့စောက်ရည်တွေ… မနက်ခင်း ထပွတ်ရင် မျက်နှာသစ်ဆေးတောင် မလိုတော့ဘူး… ဆပ်ပြာတန်းတိုက်ရုံပဲ…”
“ခစ် ခစ်… ယောက်ျားကို မိန်းမ ချစ်လိုက်တာကွာ… ရှလွတ်… ရှလွတ်…”
“မိန်းမကိုလဲ ယောက်ကျားက အချစ်ဆုံးပဲ… သိလား ပြွတ် ပြွတ်…”
“အွန်း… ယောက်ျားကို မိန်းမ ပြန်ပြုစုပေးမယ်… ဇိမ်ခံနော် ပြွတ် ပြွတ်…”
ရင်အေး ကျုပ်မျက်နှာက သူ့စောက်ရည်တွေကို ပြောင်အောင်ယက်ပြီးမှ အနမ်းလေးပေးကာ ကျုပ်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတော့တယ်။ သူ့မျက်နှာအနှံ့ကို ကျုပ်လီးချောင်းကြီးနဲ့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ လိုက်ပွတ်နေတယ်။ ကိုယ့်ချစ်ရတဲ့ ကိုယ့်ဇနီးလေးက ကိုယ့်ကို ဒီလိုမက်မောတာဆိုတော့ ကြည့်ရင်းကို ကြည်နူးနေတာ။
“အူးမ်း… အေးချစ်ရတဲ့ အေးယောက်ျားရဲ့လီးကြီးကွာ…. ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… လဥကြီးတွေကလဲ ပြူးလို့ ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ… ပျု…”
“အေးလေးရယ်… ”
ရင်အေးက ကျုပ်လဥတစ်လုံးစီကို ပါးစပ်ထဲငုံပြီး လျာလေးနဲ့ယက်တယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကြားတွေကို လိုက်ယက်ပြီးတော့ ကျုပ်ပေါင်ကို �လှန်ပြီး ဖိချကာ ဖင်ကြီးကော့တက်လာအောင်လုပ်ပြီး ကျုပ်ဖင်ကိုယက်ပါလေရော။ ကျုပ်ဖင်မှာ ကျလိကျလိနဲ့ အူယားလိုက်တာဗျာ။
“အူး.. အေလေးရာ ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ… ကို့ အသည်းလေးရာ…”
“ကိုဖင်ခံကြည့်မလား… အေး လီးတုနဲ့လိုးပေးမယ်… ပြွတ်… ခစ် ခစ်…”
“အာ… မလုပ်ပါနဲ့ အေးလေးရာ…”
“ဟွန့်… အေးကျတော့ ကို့ကို ဖင်ရော စောက်ပက်ရော စုံနေအောင်ခံပေးတယ်… ကိုက အေးကို ဒီဖင်တစ်ပေါက်လေးတောင် ခံမပေးချင်ဘူးလား… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ကိုက အေးကို လီးတုနဲ့ဖင်ခံလိုက်ပါပြီတဲ့… ကိုက အေးလိုမျိုး ဖင်ခံရတာကြိုက်သွားပြီး မိန်းမတွေမလိုးတော့ဘဲ ဖင်လိုက်ခံနေရင်… ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“အာ… ဒါတော့မဖြစ်ဘူး… တော်ပီ… ကို့ဖင်ကို မကလိတော့ဘူး… ခစ်ခစ်…”
အခုမှ ကျုပ်ဖင်ကိုယက်နေတဲ့ ကျုပ်ဇနီးလေးရင်အေး ကျုပ်ပေါင်ကို ပြန်ချပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်လီးကို လျာလေးနဲ့ယက်ပြီး စစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးရဲ့ အယုအယကို ကြည်နူးလျှက် ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။
“အေးလေး… ”
“ပြွတ်… ရှင် ကို…”
“အေးလေး ဦးမိုးမြင့်နဲ့လုပ်တုန်းက စိတ်ပါလျှက်နဲ့ ဘာလို့မပြီးတာလဲဟင်…”
ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ စိတ်ထဲကမေးချင်လို့သာမေးလိုက်တာ။ တစ်ချိန်လုံး ညစ်တီးညစ်ပတ် တစ်တစ်ခွခွ အိပ်ယာထဲမှာပြောတတ်ပေမယ့် အခုတော့ လိုးဆိုတဲ့စကားကိုပင် ပါးစပ်က ပြောမထွက်ဘူးရယ်။ ကိုယ့်ဇနီးလေး သူများနဲ့ လိုးတာကို ရင်ထဲမှာ မခံစားနိုင်တဲ့သူကိုး။
“အာ… ကိုကလဲကွာ… အေးက မေ့ထားတာကို အစပြန်ဖော်နေတယ်…”
“ကိုလဲ မမေးချင်ပါဘူး… အဲ့တုန်းက အေးလေး စိတ်ပါနေတာကိုး…”
ကျုပ်အသံက နည်းနည်းတောင် တုန်နေတယ်။ ရင်အေး သူများနဲ့ စိတ်ပါနေတာကို ကျုပ်ရင်ထဲ မကောင်းတာဗျ။ ရင်အေးက ကျုပ်ခံစားချက်ကို သိပုံရတယ် ကျုပ်လီးကိုဆက်မစုပ်တော့ဘဲ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တွားတက်လာပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးအပ်ကာ ဖက်ထားတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုယ်လေးကို နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ကိုအရမ်းခံစားလိုက်ရတယ်မလား ဟင်…”
“အင်းပေါ့… ကိုက အေးကို သူများမျက်လုံးနဲ့ကြည့်တာတောင် မကြိုက်တာ… ဒီလိုကျ အရမ်းခံစားရတာပေါ့… အခုတောင် စိတ်ထဲမတင်မကျ ဖြစ်လို့သာမေးမိတာ…”
“ကိုရယ်… တကယ်တော့ အေးက သူ့ကိုစိတ်ပါတာမဟုတ်ပါဘူး… သူက ကို့မျက်နှာကိုကြည့်ခိုင်းပြီး ကိုကလဲ အေးကိုကြည့်နေတော့ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး စိတ်ပါသလိုဖြစ်သွားတာ…”
ဒါတော့ ကျုပ်လဲ နားလည်တယ်။ ကျုပ်လဲ သူများနဲ့လိုးနေချိန် ရင်အေးကလာချောင်းနေရင် ကျုပ်လဲ လိုးရတာ ပိုစိတ်ထတာကိုး။
“အင်းပေါ့… ကိုလဲ အေးလာချောင်းကြည့်ရင်… ပိုစိတ်ထတာပဲလေ… ဒါနဲ့ ဘာလို့မပြီးတာလဲ…”
“အဲ့ဒါက ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိဘူး… သမီးလေးရှေ့ရေးအတွက် မဖြစ်မနေ လုပ်ရမယ်ဆိုတော့… အဲ့အချိန်မှာ အေးက အရမ်းစိတ်ရှုပ်ထွေးနေတာ… ကို အေးအပေါ် လုပ်ရက်လိုက်တာဆိုပြီး ဝမ်းနည်းနေတာရော… ကိုယ့်အပေါ် သစ္စာမရှိလို့ စိတ်ဆိုးနေတာရော… ကို့က ကြည့်နေတော့ စိတ်လဲ လှုပ်ရှားနေတယ်… ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကိုမဟုတ်တဲ့သူနဲ့ လုပ်မိပြီဆိုပြီး အပြစ်တင်နေမိတယ်… ကို့ကိုလဲ စိတ်ဆိုးနေတော့ ရွဲ့လုပ်ချင်စိတ်ကလဲ ရှိနေတယ်… အဲ့တော့လုပ်နေရင်း စိတ်တွေက အမျိုးမျိုးကို ပြောင်းလဲနေတာ… စိတ်နဲ့လူတောင် မကပ်ချင်ဘူး… ဒီတော့ အဲ့လူဟာကို သိတစ်ချက် မသိတစ်ချက်နဲ့… သူ့အရည်တွေ အေးအထဲဝင်လာမှ သူပြီးသွားမှန်းသိတယ်…”
“ဟင်း… ကို့ကြောင့်ပါ အေးလေးရာ…”
“အေးကို သတီသေးရဲ့လားဟင်…”
“အေးလေးရာ… သတီလို့ပဲ အေးစောက်ဖုတ်နဲ့တောင် ကို့မျက်နှာကိုပွတ်ပြီးသွားပြီမလား… သတီသလား မသတီဘူးလား ပြမယ်… သမီးလေးအတွက် အနစ်နာခံပေးတယ်… ကို့ရဲ့အေးလေး…”
ကျုပ် ရင်အေးကို အောက်လှိမ့်ချပြီး အပေါ်ကနေဖိနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့ခြေရင်းကို ဆင်းသွားပြီး သူ့ခြေရင်းမှာ ထိုင်နေလျှက် ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြီး ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကိုထပ်ကာ ကျောမှီလျှက် ခပ်လျောလျောလေး နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပေါင်ကားလျှက် သူ့ထမိန်အောက်နားလေးကို အသာမပေးတယ်။
“အင့်… ဝင်ချင်နေတာမလား… ဝင်… ခစ် ခစ်… အေးထမိန်လှန်ပေးထားတယ်…”
“ဝင်မှာ… အဲ့လို အေးလေးက ထမိန်လှန်ပေးလို့ကတော့… ကိုက ဝင်ပြီးသား…”
ကျုပ် ရင်အေးထမိန်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လိုက်ရင်း သူ့ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ဘယ်ညာနမ်းသွားတယ်။
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ ကိုရာ… အေးထမိန်ထဲကို တိုးဝင်လာတာလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ဟင့်…”
ကျုပ်ကိုယ်လုံး သူ့ထမိန်ထဲဝင်သွားတော့ ထမိန်လေးနဲ့ ကျုပ်ကို ဖုံးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ထမိန်ထဲဝင်ပြီး စိမ်ပြေနပြေ ယက်တယ်။ ရင်အေးက ထမိန်ထဲမှာ သူ့စောက်ပက်ယက်နေတဲ့ ကျုပ်ခေါင်းလေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ယုယုယယ ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
“ဟင့်… အေးထမိန်ထဲမှာ ကို့ခေါင်းလေးက လှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နဲ့ ချစ်လိုက်တာ ကိုရာ…”
“ပြွတ်… ဖလူး… အေးလေး ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… ကြိုက်လွန်းလို့ ဟောသလို အေးထမိန်ထဲက ကို့ကို… ခြေထောက်နဲ့ခွပြီး စောက်ပက်ကို ကော့ပေးမယ်… ဟင့်… ဟင်း… ကိုရယ်…”
ရင်အေးက သူ့ထမိန်ထဲက ကျုပ်ကို ခြေနှစ်ဖက်နဲ့ခွပြီး စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ဖိယက်တယ်။ ရင်အေး သူ့ထမိန်ကိုဖြည်ပြီး ထမိန်စ မ ကာ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း-
“ဟင့်… ကိုရယ် လာတော့ကွာ… ကို့မယား စောက်ပက်ထဲက အရမ်းယားနေပြီ… ကို့လီးနဲ့ လိုးပေးတော့… လာ ထမိန်ထဲက တိုးထွက်ခဲ့…”
“ပြွတ်… လာပြီ… ကိုလဲ အေးလေးကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
ကျုပ် ရင်အေးမြှောက်ပေးထားတဲ့ ထမိန်အဟထဲက တိုးထွက်ပြီး ရင်အေးကိုယ်ပေါ်ကို တွားတက်သွားကာ တီရှပ်အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဘရာမပါတဲ့ ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို စို့တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။
“ဟူး… ပူနွေပြီး အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ မာတောင်နေတာပဲ… ပျိုပျိုအိုအို ကြိုက်တဲ့ လီးကြီး… ဟင်း… ထည့်လိုက်တော့ကိုရယ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ တစ်ကြော့ပြန် ကြင်စဦးညလေးက ရှည်ကြာပေအုံးမည်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို မနက်ဖြန် ထုံးစံအတိုင်း ပြန်လုပ်ဖို့ပြောတော့ ကျုပ်က ရင်အေးအနားက မခွာချင်သေးတာမို့ ငြင်းသည်။ ရင်အေးက ကျုပ်တစ်ပတ်လုံး သူ့နားပဲနေပြီး ဒီနေ့လဲ တစ်နေကုန်လိုးထားတာမို့ သူလဲ အဆင်ပြေပါပြီတဲ့။ ကျန်တဲ့ ကျုပ်မယားတွေလဲ ဆာနေလောက်ပြီတဲ့ ရုံးပြန်မတက်ခင် ပတ်လိုက်အုံးတဲ့လေ။ သူ့ဖာသာ ဦးစားပေးရမယ့်စာရင်းတွေ ရွေးထုတ်တယ်။ ပထမကတော့ မေမေနဲ့မမပေါ့။ ကိုမင်းလဲ မရှိတော့ မမလဲ လိုချင်နေလောက်ပြီတဲ့။ မမတို့ဆီကအပြန် မေကြည့်ဆီဝင်တဲ့။ နောက်နေ့ကျ ဟေမာ့ကို မနက်ပိုင်း အိမ်ခေါ်လိုက်မယ်တဲ့။ နေ့လည်ကျ ဦးအေးကို လူနာကြည့်ရင်း ဆေးရုံစောင့်တဲ့သူကို အိမ်ပြန်ခေါ်လာပြီး မေသူနဲ့ အန်တီယုကို တစ်လှည့်စီလိုးပေါ့တဲ့။ သူ့ဟာသူ အစီအစဉ်ချနေတာ။ ကျုပ်လဲ မငြင်းသာတော့ပေ။ သူ့အစီအစဉ်ထဲမှာ အိန္ဒြာနဲ့ မူယာကမပါပေ၊ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ ကစားပွဲကနေ ထွက်စို့လုပ်ထားတဲ့ သူတစ်ယောက်ဖြစ်နေပေပြီ။ မူယာ့မှာ ဝေယံရှိသလို၊ အိန္ဒြာ့မှာလဲ သူ့အဖေရော အစ်ကိုရော ရှိနေလို့ ဖြစ်မည်။

နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ကျုပ်စိုက်ထားတဲ့ နှင်းဆီခင်းလေးက စုံစုံလင်လင် ပွင့်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အပေါ်ထပ်ပြူတင်းကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး ဝမ်းသာသွားတယ်။ အခန်းထဲမှာ အိပ်နေတဲ့ရင်အေးကို ဝင်နှိုးတော့တာပဲ။
“အေးလေး… အေးလေး… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
“အာ… ကိုရာ… ဘာလဲကွာ… အေးနဲ့ပြန်အဆင်ပြေပြီဆိုတာနဲ့ အေးကို အလုပ်တွေပြန်ခိုင်းချင်နေပြီမလား… ဟွန့်… ညက သူပဲ တစ်ညလုံးလုပ်ပြီး… အိပ်အုံးမယ်ကွာ…”
“မဟုတ်ပါဘူးအေးလေးရ… အေးကို ထူးဆန်းတာပြမလို့… ခဏပဲ ပြီးရင်ပြန်အိပ်နော်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟင့်… ဘာလဲကွာ…”
“လာ… ထ… ”
ကျုပ် ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေးကို ချော့နှိုးပြီး လက်ဆွဲကာခေါ်တော့ မျက်လုံးလေးပွတ်သပ်ကာ ထလိုက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အပေါ်ထပ်က ပြူတင်းပေါက်ဆီ ခေါ်သွားတယ်။ ရင်အေးက အိပ်မှုန်စုံဝါးနဲ့ မျက်လုံးတွေပွတ်သပ်ရင်း၊ အချိန်က အခုမှ လင်းရောင်လာတုန်းပဲ ရှိသေးတယ်။ ကောင်းကောင်းတော့ မြင်နေရပြီပေါ့။
“ဘာလဲကွာ… ဘယ်မှာလဲ ထူးဆန်းတာ…”
“ဟိုမှာကြည့်လိုက်…”
“ဟယ်… ပန်းတွေ ပွင့်နေပြီ… သုံးရောင်စပ်လေးတော့… နှင်းဆီပန်းတွေမလား…”
“အင်း… အေးက နှင်းဆီကြိုက်တယ်မလား…”
“အွန်း… ကြိုက်တယ်… အနားသွားကြည့်ရအောင်…”
အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့ ရင်အေး ချက်ချင်းကို မျက်လုံးကျယ်သွားတယ်။ ကိုယ်က သူ့အတွက်လုပ်ပေးတာ သူက အခုလို ဝမ်းသာအားရ တုန့်ပြန်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲ ကြည်နူးမှုက အတိုင်းထက်လွန်ပေါ့ဗျာ။
“ခဏလေး… ဒါက မီးလေးနဲ့လဲ ဆိုင်တယ်… ကို မီးလေးကို သွားနှိုးလိုက်အုံးမယ်…”
“အွန်း…”
ကျုပ် သမီးလေးအခန်းထဲကို ဝင်နှိုးပြန်တယ်။
“မွှေးလွန်းလေး… မီးလေး…”
“အင်…”
“ထအုံး… ဖေဖေ မီးလေးနဲ့ မီးလေးမေမေဖို့စိုက်ထားတဲ့ ပန်းလေးတွေ ပွင့်နေပြီ….”
“ဟာ… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… ဘယ်သူမှမမြင်ခင် ဖေဖေတို့ မေမေနဲ့အတူ သွားကြည့်ရအောင်… ထ…”
“ဟုတ်… ချီခေါ်…”
“လာ…”
သမီးလေးကလဲ ပန်းတွေပွင့်နေပြီဆိုတာနဲ့ မျက်လုံးချက်ချင်းကျယ်သွားပြီး ထလိုက်လာပြီလေ။ ကျုပ်သမီးလေးကို ချီခေါ်တော့ ရင်အေးက အခန်းဝကနေ ပြုံးပြီး ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်သမီးလေးကိုချီ၊ ရင်အေးက ကျုပ်လက်မောင်းလေးကို ဖက်လျှက် အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာကြတယ်။ ပန်းခင်းအနားရောက်တော့ ပန်းခင်းက အငုံလေးတွေပဲရှိသေးတယ်။ အရောင်တွေတော့ မြင်နေရပြီပေါ့။ ကျုပ်က အသည်းပုံစံလေးထဲမှာ အနီရောင်တစ်ရစ်၊ အဖြူရောင်တစ်ရစ်၊ အလယ်မှာ ပန်းရောင်လေးပေါ့။
“လှလိုက်တာ ဖေဖေရယ်… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့ကိုရယ်… ကိုအသည်းပုံခြံခတ်ပြီး ပန်းစိုက်နေမှန်းသိတယ်… ဘာပန်းမှန်းမသိဘူး… ဒီလို အရောင်စပ်ထားလိမ့်မယ်လဲ မထင်ဘူး…. မနေ့ကလဲ အပျော်လွန်ပြီးမေ့နေတာ…”
“အဖူးလေးပဲရှိသေးတာနော် ဖေဖေ… ဒါတောင် အရမ်းလှနေပြီ… နော်မေမေ…”
“အင်းပေါ့ မီးလေးရဲ့… ကို… အနီရောင်နဲ့ အဖြူရောင်နဲ့ ပန်းရောင်လေးဆိုတော့… ကို့မှာ အဓိပ္ပါယ် စဉ်းစားထားတာရှိလား…”
“ရှိတာပေါ့ အေးရ… မီးလေးလဲ သေချာနားထောင်နော်…”
“ဟုတ်…”
“အပြင်က အနီရောင်နှင်းဆီတွေက ဖေဖေပေါ့… မီးလေးနဲ့အေးလေးကို အရမ်းချစ်ပြီး ရဲရဲရင့်ရင့်ကာကွယ်ပေးမယ့် ဖေဖေကို ကိုယ်စားပြုတယ်…”
“ဟုတ်…”
“အင်းမ်…”
“ဒီအဖြူရောင်နှင်းဆီက… မီးလေးရဲ့မေမေ… ဖေဖေရဲ့ချစ်ဇနီးလေး အေးကိုကိုယ်စားပြုတယ်… အေးလေးကတော့ အရမ်းကိုဖြူစင်နူးညံ့ပြီး အိမ်ရှင်မပီသတဲ့ အဖြူရောင်နှင်းဆီလေးပေါ့…”
“ခစ်ခစ်… ရွှတ်ရွှတ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
ရင်အေးက ကျုပ်ရှင်းပြတာကို သဘောကျပြီး ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးရဲ့ပါးတွေကို လာနမ်းတယ်။
“ဟုတ်… ဒါဆို မီးက ဟိုအလယ်က ပန်းရောင်နှင်းဆီလေးပေါ့… ဟုတ်လား…”
“မီးလေးက တော်လိုက်တာကွာ… ဒါပေါ့မီးလေးရ… မီးလေးက ဖေဖေနဲ့ မေမေ ပေါင်းပြီးရလာတဲ့ အချစ်တွေစုနေတဲ့ ပန်းရောင်နှင်းဆီလေးပေါ့… တကယ်လဲ အနီရောင်ဆေးနဲ့ အဖြူရောင်ဆေး ဆတူရောလိုက်ရင် ပန်းရောင်ရတယ် သိလား…”
“စိတ်ကူးကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်… အေးဖြင့် ရင်ထဲမှာ အရမ်းကြည်နူးတာပဲ… ဒါဆို ဒီအသည်းပုံပန်းခင်းလေးက… အေးတို့မိသားစုကို ကိုယ်စားပြုတာပေါ့နော်…”
“ဒါပေါ့ အေးလေးရ… ကြိုက်လား….”
“ကြိုက်တာပေါ့ ကိုရယ်… ပန်းလေးတွေ ကြွေသွားမှာတောင် စိုးမိတယ်…”
“ကြွေသွားရင် ထပ်ပွင့်မှာပေါ့… မပွင့်တော့ရင် ထပ်စိုက်မယ်ကွာ… မီးလေးရော ကြိုက်လား…”
“အရမ်းကြိုက်တယ်ဖေဖေရဲ့… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်တို့တွေ ပျော်လွန်းလို့ မိသားစုသုံးယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်ရွှတ်ရွတ်နမ်းမိကြတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းတော့ သမီးလေးကလဲ သူ့ကိုနမ်းဆိုလို့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးနှုတ်ခမ်းကို သူကျေနပ်အောင် ပြွတ်ခနဲ နမ်းပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သမီးလေးနှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲ နမ်းပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပန်းလေးတွေ ပိုလှပြီး ပွင့်လာစေဖို့ ကျုပ်တို့မိသားစုသုံးယောက် ပျော်ရွှင်စွာ အတူတူရေလောင်းကြတယ်။ အရင်လိုပဲ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက ပန်းကရားနဲ့ သမီးလေးက ရေပုံးရေခွက်လေးနဲ့ပေါ့။ နောက်မှ သမီးလေးအတွက် ရေပန်းကရား အသေးလေး ဝယ်ပေးအုံးမည်ဟု တွေးလိုက်မိတယ်။ ရင်အေးက ပြန်မအိပ်ချင်တော့ဘူးဆိုကာ မနက်စာသွားပြင်တော့ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးက ရင်အေးရဲ့အပင်လေးတွေ ရေလောင်းရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီမနက်ခင်းလေးကလဲ ကျုပ်အတွက် အမှတ်တရ အကြီးကြီး ဖြစ်ခဲ့တယ်။

အခန်း ၂၂(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၂၂/၁)

အပင်တွေရေလောင်းပြီး မနက်စာစားချိန်မှာ ရင်အေးက ကျုပ်အတွက် အားရှိစေတဲ့ အစားအသောက်တွေပြင်ပေးသလို၊ သူ့အဖေအတွက် ပြင်ပေးထားတော့ ကျုပ်ပြုံးမိတယ်။ အင်းလေ သူ့အဖေကိုလဲ ရင်အေးက တစ်ပတ်လုံး ပစ်ထားသလိုဖြစ်နေတာကိုး။ ကျုပ်ပြုံးတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ယောက္ခထီးကြီးက သွားကိုဖြီးပြီး တဟဲဟဲနဲ့ပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်လဲ မေမေတို့အိမ်ကို သမီးလေးကိုပါ ခေါ်သွားလိုက်မယ်လို့ ပြောလိုက်တော့ သမီးလေးက ဝမ်းသာသွားတယ်။ ဒီနေ့ ကျုပ်ယောက္ခထီးက သူ့သမီးကို ဘယ်နှစ်ချီလောက်များလိုးမလဲ မသိဘူး။ မနက်စာစားပြီးကာနီးတော့ အိမ်ရှေ့က ကားဟွန်းသံကြားလို့ ထွက်ကြည့်တော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကားကို မြင်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးကို သွားဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ကားပေါ်မှာ အန်တီသိင်္ဂီရော၊ အိန္ဒြာရောအပြင် မအိပါ ပါလာလို့ ကျုပ် အံ့သြမိသေးတယ်။
“မောင်… အဲ… ဖိုးတေက မအိပါ ပါလာလို့ အံ့သြနေတာလား…”
“အင်း… မ… အဲ အန်တီ…”
ကျုပ်တို့တွေ လက်ရှိအခြေအနေရ ရပ်တန်းက ရပ်ရမှာမို့ အခေါ်အဝေါ်တွေကအစ ပြင်လိုက်ရတယ်။ ရင်ထဲမှာတော့ မကောင်းဘူးပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီက တော်တော်ချစ်ခဲ့ကြတာကိုး။
“ဟင်း ဟင်း… အန်တီတို့က ဒီကပြန်သွားကတည်းက မအိတိုက်ခန်းမှာပဲ အတူနေကြတာ… ဒါနဲ့ ရင်အေးနဲ့ရော ပြန်အဆင်ပြေပြီလား…”
“ပြေပြီ အန်တီရေ… လာ အိမ်ထဲဝင်ကြ… မအိလာ… အိန္ဒြာလဲလာ… ”
ရင်အေးက ဘယ်အချိန် ထွက်လာသည်မသိ မအိကို တွဲခေါ်သွားတယ်။ ကျုပ်တို့အကုန် အိမ်ထဲဝင်သွားလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးဘေးမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို မြင်တော့လဲ လွမ်းသလိုလို ဆွေးသလိုလို။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်လိုပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။
“အန်တီတို့ မနက်စာရော စားပြီးရဲ့လား ကျမ ပြင်လိုက်မယ်လေ…”
“နေနေ ညီမလေး… အစ်မတို့စားခဲ့ပြီ… မောင်လေးနဲ့ ညီမလေး အခြေအနေလဲလာကြည့်ရင်း… ပြောစရာလဲရှိလို့လာတာ… မောင်လေးဒဏ်ရာတွေက ပျောက်သလောက်ရှိနေပြီပဲ…”
“အင်း… ဒီတစ်ပတ် ရုံးပြန်တက်မယ်လေ မအိရဲ့… ဒါနဲ့ ပြောစရာရှိတယ်ဆိုတာက…”
“ဒီလို ဖိုးတေရဲ့… ဘေးကခြံရှင်လေ… အဲ့ဒါတွေ့ပြီ… မနည်းတော့ လိုက် လိုက်ရတယ်… မြေစာရင်းရုံးကနေ စပြီး ပိုင်ရှင်လက်လွှဲကများတော့ အန်တီ့အသိ ပွဲစားတောင် မနည်းရှာလိုက်ရတာ… ပိုင်ရှင်က ရောင်းဖို့အစီအစဉ်မရှိဘူးတဲ့ ငွေပိုလို့ဝယ်ထားတာ… အဲ့ဒါ အန်တီလဲ ပေါက်စျေးထက် နှစ်ဆလောက်ကိုပေးမှ ရောင်းတာ… ဒီနေ့ စာချုပ်သွားချုပ်ကြမယ်လေ… ပြီးတော့ အိမ်ကိုလဲ ဖိုးတေတို့ ကုမ္ပဏီကိုပဲ အပ်မယ်… အန်တီ့ကို သေချာလေး ဒီဇိုင်းဆွဲပေးနော်…”
“အန်တီ့မှာ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီရှိတယ်မလား…”
“ဒါက ဟိုလူ့ဟာ… အန်တီက မပက်သက်ချင်လို့…”
အန်တီသိင်္ဂီက ဦးမိုးမြင့်နဲ့ ဝေယံ့အပေါ် တော်တော်ကို ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်နေပြီပဲ။ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်နိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ဦးအဖြစ် တစ်ယောက်တည်းရပ်တည်တော့မည့် အရိပ်အယောင် မြင်နေရသည်။
“သြော်… ရပါတယ် အန်တီရဲ့ အန်တီ ထည့်ချင်တာလေးတွေပြောလေ… ခြံက ပေ တစ်ရာ ပေခြောက်ဆယ်လောက်ရှိမယ်…”
“အင်း ဟုတ်တယ်… အိမ်ကို နောက်ကို လူများလာရင်လဲ နေလို့ရအောင် နှစ်ထပ်ပဲဆောက်မယ်…. မြေကွက်လပ်ထားပြီး ကလေးတွေကစားဖို့ ကစားကွင်းလေးလဲ ထည့်ချင်တယ်… နောက်နေ့မှ မောင်… အဲ… ဖိုးတေတို့ကုမ္ပဏီလာပြီး အသေးစိတ် တိုင်ပင်ကြတာပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ…”
“ကို အပြင်မသွားခင်လေး… အိန္ဒြာ့ကို ခြံထဲမှာ မာလကာသီးလေး ခူးကျွေးခဲ့အုံးလေ… သွား…”
ရင်အေးကတော့ လုပ်ပြီ။ အဲ့လိုပါဆိုဗျာ။ အန်တီသိင်္ဂီတို့ မအိဆိုတာ အတွင်းသိအဆင်းသိတွေဆိုတော့ ရင်အေးဘာကွက် ခင်းတယ်ဆိုတာ ဒက်ခနဲ တန်းသိတာပေါ့။ ရင်အေးကတော့ ပြုံးပြုံးပဲ။
“လိုက်သွားလေ သမီးလေးရဲ့… သမီးပဲ သမီးကိုကြီးအိမ်က မာလကာသီးစားချင်လို့ဆို…”
သမီးလေးက လိုက်ရှုပ်ချင်သေးပေမယ့် ရင်အေးက အပြင်သွားဖို့ အလှပြင်ရမယ်ဆိုပြီး ခေါ်သွားတော့သည်။ ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကို ငှက်ပျောတောလေးမှာ လိုးပေးရင်း သိခဲ့ရတာက အိန္ဒြာ နိုင်ငံခြားကို ကျောင်းတက်ဖို့ မကြာခင် သွားရတော့မယ်ဆိုတာပါပဲ။ အန်တီသိင်္ဂီတို့ပြန်ကြတော့ ကျုပ် မေမေနဲ့မမဆီကို သမီးလေးခေါ်ပြီးသွားလိုက်တယ်။ ကျုပ် မေမေနဲ့မမကို တစ်လှည့်စီ ညနေစောင်းအထိ လိုးပြီး အပြန်မှာ မေကြည်တို့အိမ်ဝင်သည်။ နန္ဒာက သူ့တူမလေးကို ခေါ်သွားတော့ ကျုပ်နဲ့မေကြည် အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီးလိုးကြသည်။ ဖေထွန်းက အိမ်ရှေ့မှာ ကင်းစောင့်ပေးနေသည်။ ညပြန်လာတော့မှ ကျုပ် မနက်ကတည်းက ပန်းလေးတွေကိုကြည့်ပြီး ချစ်ချင်နေတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးကို လိုးရတော့သည်။

နောက်နေ့ မနက်စောစော ရင်အေးက လွှတ်သဖြင့် မူယာတို့အိမ်ကူးတော့သည်။ ကျုပ် မူယာတို့အိမ်ထဲဝင်တော့ မူယာက နိုးနေပြီ။ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲလာဖက်ပြီး
“ကိုကိုရောက်လာပြီ… အားကောရှိရဲ့လား… ခစ်ခစ်…”
“အားရှိတာပေါ့ မိန်းမရဲ့ မီးပိစိလေး အိပ်တုန်းလား… ”
“အွန်း… လာကွာ… ဟိုဘက်အခန်းထဲဝင်ရအောင်… ဝေယံက အိပ်နေတုန်း…”
“ညက ဘယ်လောက်တောင် ကဲထားလဲမသိဘူး… ဒီလိုမှန်းသိရင်မလာပါဘူး…”
“ညက မလုပ်ဖြစ်ပါဘူး ယောက်ျားရယ် သူ့ဟာသူ အတွေးလွန်ပြီး အိပ်ရေးပျက်လို့ မထနိုင်တာ…”
မူယာက သူတို့အိမ်မှာရှိတဲ့ အိပ်ခန်း နောက်တစ်ခန်းဆီ ကျုပ်ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ကို အတင်းဖက်နမ်းတော့တာပဲ။
“ပြွတ်… အရမ်းလွမ်းနေတာ ယောက်ျားရဲ့… မမနဲ့အဆင်မပြေသေးလို မနည်းအောင့်ထားရတာ သိလား… ပြွတ်… ”
“မိန်းမကို ဝေယံက မလိုးဘူးလား…”
“ကိုကိုတို့ ပြန်လာကာစတုန်းက ဝေယံ့ကို ကိုကို့အတွက်နဲ့ ခဏစိတ်ကောက်တာ… ဟိုနေ့က အမေက ဝေယံ့မျက်နှာမမြင်ချင်လို့ အိမ်ပြန်လွှတ်ပြီးတဲ့နောက် သူလဲ တမှိုင်မှိုင် တတွေတွေဖြစ်နေတာ… မိန်းမ လိုချင်လို့ သွားစရင်တော့ လုပ်ပေးပါတယ်… လုပ်ရင်းနဲ့ သူ့လီးက ပျော့ပျော့သွားတော့ မိန်းမလဲ သူ့ဟာသူ အဆင်ပြေသလိုနေပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တာ…”
ကျုပ်နဲ့မူယာ နမ်းရင်း ပြောရင်း အဝတ်တွေ အပြန်အလှန် ချွတ်ပေးနေကြတာ။
“ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတာ ပြောပြလား…”
“အင်း… အမေ့ကို အလိုမတူဘဲ သူ့အဖေခိုင်းလို့ လိုးလိုက်တာ… အမေက သူ့ကို တော်တော်နာကျည်းသွားပြီဆိုပြီး… ဟိုတလောကဆို ငိုပါငိုတာ… ဒါတွေထားပါအုံး ယောက်ျားရယ် မိန်းမကို အလွမ်းပြေလေး တစ်ချီကောင်းကောင်း လိုးပေးသွားအုံး…”
ပြောရင်း ကျုပ်ကို ခုတင်ပေါ်လှဲချပြီး အပေါ်က တက်ဆောင့်တော့တယ်။ မူယာတစ်ချီပြီးတော့ ကျုပ်မူယာ့ကို အောက်ပြန်လှဲချပြီး အပေါ်က ဖိလိုးတယ်။ မူယာ တစ်ချီထပ်ပြီးသွားပြန်တော့ ကျုပ်တို့ ခနဏနားရင်း ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် လီးစုပ် အဖုတ်ယက်လုပ်ကြသေးတယ် ပြီမှ မူယာ့ကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပစ်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် အတူလှဲကာ ဖက်နမ်းရင်း အမောဖြေနေကြတယ်။
“အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာ ရှိတော့တယ်… ဟင်းဟင်း… မမက ကိုရဲ့မယားတွေအများကြီးကို ပတ်လိုးရမှာမို့ မနက်စောစော လွှတ်လိုက်မယ်ဆိုလို့ စောင့်နေတာ… ပြွတ်…”
ဒါကြောင့် ရင်အေးက ကျုပ်ကို မနက်စောစော မူယာ့ဆီ အတင်းလွှတ်နေတာကိုး။
“ကိုကိုလဲ တခြားလူတွေကို အရင်လို စိတ်မထက်သန်တော့ပါဘူး မူယာရယ်… ကိုယ့်မိသားစုတွေရှိရင်ပဲ လုံလောက်ပါပြီ… စ လက်စ ဇတ်လမ်းတွေမို့သာ…”
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ဝေယံ အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်လာတယ်။ လူကတော့ တော်တော်လေး ဒီပရက်ရှင်ဝင် (စိတ်ဓာတ်ကျ) နေတဲ့ပုံပဲ။ အခန်းထဲကို စိတ်မပါလက်မပါ လျှောက်လာပြီး ကျုပ်နဲ့ မူယာကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်တို့လဲ ဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကြတော့တာပေါ့။
“ဝေယံရာ… နင့်မျက်နှာက အဲ့လိုကြီးဆိုတော့ ငါနဲ့ကိုကိုက ဘယ်လိုနေရမှာလဲဟ…”
“ငါ့ကို စိတ်ထဲထားမနေပါနဲ့ မူယာရယ်… နင်နဲ့ကိုကြီး အဆင်ပြေသလိုနေပါ… ငါလဲ အစက မလာပဲနေမလို့ပဲ… ငါ ကိုကြီးတေဇာကို အကူအညီတောင်းမလို့ ဝင်လာလိုက်တာ…”
“ဘာလဲ ဝေယံရ… အန်တီ့ကို ညီ့အတွက် ဖျောင်းဖျပေးဖို့လား…”
“ဟုတ်တယ် ကိုကြီးရ… ကျနော် တော်တော်နောင်တရနေတာ… ကျနော် မေမေက တောင်းပန်နေတဲ့ကြားက အတင်းလုပ်ခဲ့တာ… အခု မေမေက ကျနော့်ကို သူ့အရှေ့ အလာကိုမခံတော့ဘူး…”
ဝေယံက ပြောရင်းငိုနေတော့ မူယာက ထသွားပြီး ဝေယံဘေးမှာထိုင်ကာ ဖက်ထားပေးရှာတယ်။
“ဟင်း… ငါ့ညီရာ… အန်တီက ဒီကိစ္စကို တူးတူးခါးခါးမှန်း သိသားနဲ့ ဇွတ်လုပ်တာကိုး… အဲ့နေ့ကတည်းက အကို ညီ့အဖေကို အန်တီ့အတွက်တောင်းပန်ပေးမလို့… အေး ကိုလဲ စိတ်ပူနေရ… ပြောလိုက်ရင်လဲ ပိုဆိုးသွားမှာစိုးတာ…”
“ကိုကြီးက ဖေဖေ့ကို မမုန်းဘူးလား…”
“မုန်းတော့မမုန်းပါဘူးကွာ… အကိုခံရတာက အကိုနဲ့ထိုက်တန်ပါတယ်… အကိုလဲ သူ့နေရာမှာဆို အဲ့လိုပဲ လုပ်မိမှာပဲ… အဲ့ထက်တောင် ဆိုးချင်ဆိုးအုံးမယ်… ဒါပေမယ့် အေးနဲ့ အန်တီ့ကို အဲ့လောက်ထိ ရင့်ရင့်သီးသီးဆက်ဆံတာတော့ မကြိုက်ဘူး…”
“ဟုတ်ပါတယ်… ဖေဖေလွန်တာတော့ ကျနော်လဲသိပါတယ်… ဒါပေမယ့် မေမေ့ကိုတော့ ကိုကြီးဖျောင်းဖျပေးပါလား… မေမေက ကိုကြီးကို ချစ်တော့ ကိုကြီးစကားဆို နားထောင်မှာပါ…”
“နေအုံး ဝေယံရ… အကိုနဲ့ အန်တီက အခုအချိန်မှာ မိတ်ဆွေတွေ တူရီးတွေလိုပဲ ဆက်ဆံနေကြတာ… ဒါတွေက ကျန်ခဲ့ပါပြီ…”
“ကိုကြီးနဲ့ မေမေက အရင်လိုမဟုတ်ကြတော့ဘူးဆိုတာ ကျနော် သိပါတယ်… ဒါပေမယ့် မေမေရော ကိုကြီးရော တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရင်ထဲမှာ ချစ်နေကြတုန်းပဲ… ကိုကြီးတစ်ယောက်ပဲ  မေမေ့ကို ဖျောင်းဖျလို့ရမှာ…”
“ဒါပေမယ့် လောလောဆယ်တော့ မဖြစ်နိုင်သေးဘူး ငါ့ညီ… အန်တီ့ကို အချိန်ပေးရမယ်… သူ တည်ငြိမ်သွားတဲ့ အချိန်ကို စောင့်ရလိမ့်မယ်… ညီလဲ ဒီလိုပုံစံ ဖြစ်မနေနဲ့လေ… ညီ့မှာ စောင့်ရှောက်ရမယ့် မူယာလဲ ရှိသေးတယ်… ဒီလိုပျော့ညံ့နေရင် အန်တီက ညီ့ကို ပိုအထင်သေးလိမ့်မယ်… နောက်တော့ အကို ဖျောင်းဖျပေးပါ့မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ကိုကြီးရာ…”
“ဒါနေ ငါ… ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မေးထားအုံးမယ်… မင်း အန်တီ့ကို အမေလိုပဲ တစ်သက်လုံး သဘောထားနိုင်လား…”
“ဟာ �ကိုကြီးကလဲ… အခုလဲ အမေလိုပဲ သဘောထားတဲ့ဟာ…”
“ငါပြောတာက အန်တီ့ကို မလိုးဘဲ အမေလိုပဲ ဆက်ဆံနိုင်လားလို့မေးတာဟ…”
“ကိုကြီးရာ… အမှန်ပြောရရင် မေမေနဲ့လုပ်ရတာ… ညီမလေးထက်တောင် ကြိုက်သေးတယ်… ဒါပေမယ့် မေမေ့ ဆန္ဒမပါဘဲတော့ မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး ကိုကြီးရယ်… မေမေက ခွင့်မပြုရင်လဲ… တစ်သက်လုံး အမေလိုပဲ စောင့်ရှောက်မှာပါ…”
“အင်းပါ… အကိုနားလည်ပါတယ်… အန်တီ ခွင့်ပြုမပြုကတော့ ညီ့ကံပေါ့ကွာ… သားအမိလို ပြန်နေလို့ရဖို့တော့ အကို အန်တီ့ကို အခြေအနေကြည့်ပြီး ဖျောင့်ဖျပေးပါ့မယ်… လောလောဆယ် မူယာ့အတွက် အိမ်ထောင်ဦးစီးကောင်း တစ်ယောက်အနေနဲ့… အရင်လို တက်တက်ကြွကြွ ပြန်နေပေါ့ကွာ…”
“ကိုကြီး ကူညီမယ်ဆို ကျနော် အားရှိသွားပြီ ကိုကြီးရာ… ဖေဖေ့ကြောင့် ကိုကြီးက ကူညီပါ့မလားလို့ စိတ်ပူနေတာ… ဟီး…”
“မဆိုင်တာပဲကွာ… ဒါတွေက တစ်ကန့်စီပါ…”
“အမလေး… အခုမှပဲ မျက်နှာက ပြုံးတော့တယ် ဝေယံရယ်…”
“ဆောရီးပါ မူယာရယ်… ငါလဲ မေမေက သားအဖြစ် အသိအမှတ်မပြုတော့သလိုဆိုတော့ အရမ်းခံစားရတာဟ… နင့်ကို ပစ်ထားသလို ဖြစ်သွားရင် ဆောရီးပါဟာ… ပြွတ်… လာ အခု အတိုးချပြီး ယုယမယ်… ပြွတ်…”
“အမေ့… ပြွတ်…”
ဝေယံက ချက်ချင်းကို မူယာ့ကိုဖက်ပြီး နမ်းပစ်တာ။ ကျုပ်လဲ သွားချိန်တန်ပြီလေ။
“ဒါဆို ကိုကိုသွားမယ်မူယာ… သွားစရာရှိသေးလို့…”
“ပြွတ်… အွန်း… ကိုကို… မူယာ့ကို နမ်းခဲ့အုံး….”
မူယာက မျက်နှာလေး ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ မော့ပေးထားတော့ ကျုပ်လဲ မူယာ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို နမ်းပြီးမှ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်ထွက်လာတော့ နောက်မှာ ကလေးငိုသံ ကြားရတယ်။
“�မီးလေးငိုနေပြီ… နေအုံး ဝေယံ… ခစ်ခစ်… ကရော် ကရော်…”
“သိဘူးကွာ… မူယာ မီးလေးကို လှဲပြီးနို့တိုက်… ကိုကတော့ မူယာ့ကို လိုးမှာပဲ… ဟီး… ဟီး…”
“ရဘူးနော်… အဲ့လိုရဘူး… ခစ်ခစ်…”
“ရတယ်ကွာ… ရတယ်… နော်… နော်… ကို့ အသည်းတုံးလေး…”
ကျုပ် အိမ်အပြင်ထွက်လာတော့ သူတို့အသံတွေမကြားရတော့ဘူး။

အိမ်ပြန်ရောက်လို့ မနက်စာစားပြီး သိပ်မကြာဘူး ဟေမာ ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ရောက်လာတယ်။ ဟေမာ ဆိုင်ကယ်ကို အိမ်ထဲမောင်းဝင်လာပြီး ကားဂိုထောင်အရှေ့မှာရပ်တော့ ကျုပ် ခြံတံခါးပိတ်ပြီး ပြန်ဝင်လာတယ်။ သမီးလေးက အိမ်ထဲမှာ သူ့အမေက ဝိုင်းကူဖို့ခေါ်ထားလို့ မီးဖိုထဲရောက်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကို လက်ဆွဲခေါ်သွားလိုက်တော့တယ်။ ကားဂိုထောင်အနောက်က အကွယ်လေးမှာပဲ ဟေမာ့ကို ဖက်နမ်းတော့ ဟေမာလဲ ကျုပ်ကို အတင်းကိုပြန်နမ်းတော့တာပဲ။
“ပြွတ်… ကိုကြီးရယ်… နေနိုင်လိုက်တာ… နှစ်ပတ်တောင်ရှိသွားပြီ… ဟင့်… ဟေမာ့ကို မလိုးချင်တော့ဘူးလားဟင်… အယ်… ကိုကြီးမျက်နှာက ဘာတွေလဲ.. ဒဏ်ရာရထားတာလား…”
“အွန်း… အာ့ကြောင့်မလာနိုင်တာ ဟေမာလေးရဲ့… ကိုကြီးက ဟေမာ့ကို ဘာလို့မလိုးချင်ရမှာလဲ… ဒီဖင်လုံးလေးတွေက ပိုတောင်ထွားလာသေးတယ်… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ….”
“ဟင့်… ကိုကြီးအတွက်ပါ ကိုကြီးရယ်… ပြောပါအုံး… ဒီလောက်ဖြစ်တာတောင် ဟေမာ မသိရဘူး… ကိုကြီး ဟေမာ့ကို အရမ်းသူစိမ်းဆန်တာပဲ… အဟင့်…”
ပြောရင်းနဲ့ ဟေမာက မျက်ရည်ဝဲလာတယ်။
“ဟေမာလေး စိတ်ဆင်းရဲမှာ စိုးလို့ပါကွာ… ဟေမာ့မှာ မောင်လေး ညီမလေးတွေကိုလဲ ပူပန်နေရတာမလား…”
“ဘာဆိုင်လဲလို့… ဟေမာ့ကို ကိုကြီးလိုးပေးတာကြိုက်ရုံနဲ့ အလိုးခံနေတယ်လို့ ပေါ့ပေါ့တန်တန်သဘောထားတာလား ဟင်… ဟေမာက ကိုကြီးကို ဘယ်လောက်နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းချစ်လဲ… ကိုကြီးမသိဘူးမလား…”
ဟေမာ့ မျက်ရည်က ပါးပြင်ပေါ်လိမ့်ကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ပါးပြင်လေးပေါ်က မျက်ရည်လေးတွေ ယုယုယယသုတ်ပေးရင်း မျက်နှာပေါ် အနမ်းလေးတွေခြွေမိတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ဟေမာ့ကိုလိုးချင်လို့ တောင်နေတဲ့လီးတောင် ပြန်ပျော့သွားတယ်။
“အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး ဟေမာလေးရာ…”
“တော်ပြီ ကိုကြီးရာ… ဟေမာပြန်တော့မယ်… ဟေမာက ကိုကြီးကို အလိုးခံချင်ရုံသပ်သပ် မဟုတ်ဘူးသိလား… တကယ် စိတ်မကောင်းဘူး… ”
ပြောပြီး ချာခနဲ လှည့်ထွက်တယ်။ ကျုပ်လဲ လက်ကို လိုက်ဆွဲပြီး ချော့ရတော့တယ်။
“ဟေမာရာ… လာပါ… ကိုကြီးရှင်းပြမယ်…”
“ဘာကို ရှင်းပြမှာလဲ…  ရှင်းမပြနဲ့…”
“လာပါ ဟေမာလေးရယ်… ”
ကျုပ် ဟေမာ့ကိုယ်လေးကို စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ ဟေမာ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်နဲ့ထုတယ်။ ကျုပ်လဲ သူစိတ်ရှိလက်ရှိထုပါစေဆိုပြီး လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်သူ့ကို အပင်ကွယ်က ခုံတန်းလေးဆီသို့ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ် ခုံတန်းပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်ပြီး ဟေမာ့ကို ပေါင်ပေါ်တင်ကာ ဖက်ထားပေးတယ်။ ဟေမာ့က ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆက်ထုနေတုန်းပဲ။ ကျုပ်လဲ ထုပါစေဆိုပြီးမတားဘူး။
“ကိုကြီး… အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့… အေး မသိအောင် ဖောက်ပြန်နေတာ… သူ့ယောက်ျားသိသွားပြီး ကိုကြီး အထိုးခံရတာ…”
“အာ… ”
အခုမှ ဟေမာ ကျုပ်ကိုထုနေတဲ့လက်က ရပ်သွားတယ်။
“အင်း… ကိုကြီး ကိုယ့်ဒဏ်ရာကို ဂရုမစိုက်အားဘူး… အေးက ကိုကြီးကို အရမ်းစိတ်ဆိုးနေလို့… သူ့ကိုယ်သူတစ်ခုခုလုပ်ပစ်မှာ စိတ်ပူနေရတာ… မေမေ့ကို တစ်ချိန်လုံး အေးအနားမှာ ထားထားရတယ်… အဲ့အချိန်မှာ ကိုကြီး ဘယ်သူ့ဆီမှ ဖုန်းဆက်ဖို့ သတိမရတာ ဟေမာက ကိုကြီးကို စိတ်ဆိုးတာလား… အေးက စိတ်တည်ငြိမ်သွားတာတောင် ကိုကြီးကို စကားမပြောတော့ဘူး… ကိုကြီး အေးစိတ်ဆိုးပြေဖို့ တစ်ချိန်လုံး ကြိုးစားနေရတာ… အဲ့အချိန်မှာ ကိုကြီးစိတ်ထဲ အေးတစ်ယောက်ပဲရှိတာ… ဟေမာမှမဟုတ်ဘူး… အကုန်လုံးကို မေ့နေတာ… ဟေမာ ကိုကြီးကိုစိတ်ဆိုးလားဟင်… မအိတောင် ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ရုံးတက်ဖို့အဆင်မပြေလို့ ခွင့်တိုင်ရင်း သိတာ… အိမ်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်လာတဲ့သူတွေပဲ ကိုကြီးဒဏ်ရာကိုမြင်ပြီး သိကြတာ…”
“ဟင်… အဲ့လောက်တောင်ဖြစ်သွားတာလား… မမလဲ တော်တော်ခံစားလိုက်ရမှာပေါ့… ကိုကြီးရာ ဘာလို့ မမအပေါ် အဲ့လိုလုပ်ရတာလဲ…”
“တကယ်တော့ အဲ့တစ်ယောက်နဲ့က အေးက သဘောတူပြီးသား… ကိုကြီးက အဲ့တစ်ယောက်အပေါ် ရင်ခုန်ပြီး ချစ်မိသွားတော့… အေးအူတိုမှာလဲစိုးရိမ်တယ်… အေးမသိအောင်လဲ စမ်းလုပ်ကြည့်ချင်လို့… ခိုးလုပ်ဖြစ်သွားတာ… ကိုကြီးလဲ နောင်တတော်တော်ရသွားတယ်…”
“ကိုကြီးက… အဲ့တစ်ယောက်ကို တော်တော်ချစ်လို့လား…”
“ဟင်း… ချစ်တယ်… ဒါပေမယ့်အေးနဲ့တော့ မယှဉ်သာပါဘူး… အေးခံစားရတော့ ကိုကြီးစိတ်ထဲမှာ အေးပဲရှိတော့တာ…”
“သူကရော… ကိုကြီးကို ချစ်လား…”
“အင်း… သူလဲ ကိုကြီးကိုအရမ်းချစ်တယ်… ကိုကြီးအတွက်ဆို ဘာမဆို ပေးဆပ်ဖို့အဆင်သင့်ပဲ… ချစ်မိကြလို့လဲ… နှစ်ဦးသဘောတူ ဖောက်ပြန်မိသွားကြတာ… အခုတော့ ရပ်လိုက်ရပြီပေါ့…”
“အဲ့တစ်ယောက်ကို ဟေမာသိလားဟင်…”
“အင်း… သိလောက်တယ်… မူယာယောက္ခမလေ…”
“အာ သိတာပေါ့… မမမူယာ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက အဲ့အန်တီကို မြင်ဖူးတာ… ချောတာမှ မှုံနေတာပဲ… ဟေမာတို့ မိန်းကလေးချင်းတောင် ငေးရတယ်… ကိုကြီး သူ့ကို ရင်ခုန်တာ ဟေမာ မအံ့သြတော့ပါဘူး…အခုရော ချစ်သေးလား…”
“ချစ်သေးတာပေါ့… ချစ်တာက တစ်ခါချစ်ပြီးရင် တစ်သက်လုံး မပျောက်တော့ဘူးလေ…”
“မမသိရင် အူတိုနေအုံးမယ်…”
“အေးကသိပါတယ် ဟေမာရဲ့… ကိုကြီးက သူ့ထက်တော့ ပိုမချစ်ဘူးဆိုတာ သေချာမှ စိတ်ဆိုးပြေသွားတာ…”
“အဲ့အန်တီကို ဟေမာအားကျလိုက်တာ… ကိုကြီးက အဲ့အန်တီအတွက် မမကိုတောင် သစ္စာဖောက်ရဲတယ်…”
“ဟေမာရယ်… ကိုကြီးက ဟေမာ့ကိုလဲ ချစ်ပါတယ်… တကယ်သံယောဇဉ်ရှိတာ…  အဲ့လိုကြီးတော့ လိုက်မယှဉ်ပါနဲ့ကွာ… ဟေမာ့ကိုချစ်တာလဲ လိုးချင်ရုံသပ်သပ်မဟုတ်ပါဘူး… ဟေမာ့မျက်ရည်မြင်တာနဲ့ ကိုကြီးဟာတောင့် ပျော့ကျသွားတာ မြင်လား… ကိုကြီးက ဟေမာ့ကို မလိုးရလဲ တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ရင်း ချစ်နေမှာပါ…”
“ခစ်ခစ်… အဲ့လောက်ချစ်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဟေမာကျေနပ်ပါပြီ… ခုနက ဟေမာထုလိုက်တာ နာသွားလား… ဥုံဖွ… ဥုံဖွ…”
“မနာပါဘူးဟေမာရယ်… ဟေမာမယုံသေးရင်… ဟေမာ့ကို တစ်နေ့လုံး… ယုယုယယနဲ့ ဒီအတိုင်းပဲ ဖက်ထားမယ်…”
“ပြွတ်… ချစ်တယ်ကွာ… အဲ့လို ဟေမာ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောလို့ပိုချစ်တယ်… အခုစိတ်ဆိုးပြေသွားပြီဆိုတော့ လိုးပေးတော့… ခစ်ခစ်… ကိုကြီးလီးကို ဟေမာ ပြန်တောင်လာအောင်စုပ်ပေးမယ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်ဘေးကို ဆင်းထိုင်ကာ ကျုပ်ပုဆိုးကိူဖြည်ချသည်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံထဲလက်နှိုက်ကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီးကုန်းစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ရဲ့ ဆံစကို နားသယ်စပ်လေးဆီ သပ်တင်ပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က သူ့ဖင်တွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ ဟေမာလေးရာ… ရှီး… ”
ဟေမာကတော့ ကျုပ်လီးကို အားရပါးရ မြိန်ရေရှက်ရေ စုပ်နေတယ်။
“ရပါပြီ ဟေမာရယ်… ထ ကိုကြီးအလှည့်ပဲ…”
“ပြွတ်… စုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ… မယက်နဲ့တော့ ကိုကြီးရာ ဟေမာအရမ်းလိုချင်နေပြီ… နောက်မှနော်… ဟီး…”
ဟေမာ ကျုပ်ကိုပြန်ဖြေရင်း အောက်ကိုဆင်းကာ သူ့ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပင်တီရဲ့  စောက်ဖုတ်နေရာလေးကိုပြတယ်။ သူ့ပင်တီရဲ့ပေါင်ခွနေရာလေက စိုကွက်လို့။
“ဒီမှာတွေ့လား… ဟေမာတကယ်မရတော့ဘူး…”
ပြောရင်း ခုံပေါ်ပြန်တက်ကာ ကျုပ်ပေါ်ခွတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကို ပြုတ်မကျအောင် ထိန်းပေးရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေကို အပေါ်ကိုမယူနေတယ်။
“ခဏလေးပါ ဟေမာရယ်….ကိုကြီး ဟေမာ့စောက်ဖုတ်နဲ့ စောက်ရည်အရသာလေးကို လွမ်းနေတာ… တစ်ချက်နှစ်ချက် ပေးယက်ကွာ…”
“ဟွန့်… တကယ်ကြီးလွမ်းတာလား…”
“အင်း… ထ… တကယ်လွမ်းနေတာ… ကိုကြီးမျက်နှာနားကို ထရပ်လိုက်…”
“ပြီးရောကွာ… ခဏပဲနော်… ကိုကြီးလီးကို အရမ်းလိုချင်နေပြီ…”
ဟေမာက ကျုပ်ကိုခွလျှက် ခုံတန်းပေါ်ရပ်လိုက်တယ်။  လက်တစ်ဖက်က ထမိန်ကိုမလျှက် လက်တစ်ဖက်က အပင်ကို ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့တင်ပါးလေးကို ထမိန်ပေါ်ကိုင်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာအရှေ့က ဟေမာ့ရဲ့ စောက်ရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်။
“ပြွတ်… ချစ်စရာလေးကွာ… ရှလွတ်… လွမ်းနေတာ… ”
ကျုပ် ဟေမာ့စောက်ပက်မှာ စိုနေတဲ့ စောက်ရည်လေးတွေ လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ သူ့စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး စောက်ပက်အကွဲချောင်းကို လျာနဲ့ယက်ပေးရင်း ဟေမာ့ကိုမော့ကြည့်နေတော့ ဟေမာ ကျုပ်ကို အရည်လဲ့တဲ့မျက်လုံးလေးနဲ့ ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် ဟေမာတင်ပါးကို ဆွဲယူပြီး သူ့စောက်ခေါင်းထဲ ရှာကြီးထိုးထည့်ပစ်တယ်။ ဟေမာကတော့ မတ်တပ်နဲ့ ထမိန်လှန်ကာ ခါးကြီး ကော့ပေးထားသလိုဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့စောက်စိလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်ပြီး စောက်စိနှာတံလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးတော့ ဟေမာ ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။
“တော်ပြီကွာ… ဟေမာ အရမ်းလိုချင်နေပြီ ကိုကြီးရဲ့… နောက်မှ တစ်ဝယက်ကွာ နော် ပြွတ်…”
ဟေမာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့ တေ့လျှက် ဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကို အနမ်းမပျက် တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ်လက်တွေက ဟေမာ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားပေးပြီး တစ်ဖက်က ဟေမာ့ရင်စေ့အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ကာ သူ့ဘရာထဲကို လက်နှိုက်လျှက် နို့ကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ဟေမာလဲ တော်တော် လိုချင်နေပုံပဲ အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးရင်း တစ်ချီပြီးမှ ရပ်သွားတယ်။
“ဟူး… အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာရှိတော့တယ်… ယောက်ျားရယ်… ဟီး….”
“ဝပြီပေါ့…”
“မဝပါဘူး… ဒီနေ့ တစ်နေကုန်တောင် ခံပစ်ချင်တာ… မမက ကိုကြီးသွားစရာရှိသေးတယ်ဆိုလို့… နှစ်ချီလောက်တော့ လိုးပေးနော်…”
“လိုးပေးမှာပေါ့… ဟေမာ ဒီအပေါ် ထိုင်လိုက် ကိုကြီး အောက်ကနေ ရပ်လိုးပေးမယ်…”
“ဟုတ်…”
ဟေမာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းကာ ထမိန်လှန်ပြီး ခုံပေါ်ထိုင်ပေးတော့ ကျုပ် အောက်နေရပ်ပြီး ဟေမာ့ကိုလိုးတယ်။ ဟေမာ နောက်တစ်ချီပြီးမှ ဟေမာ့ကို အောက်ဆင်းကာ ကုန်းခိုင်းပြီးလိုးတယ်။ ဟေမာ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်ပြီး ပထမတစ်ချီ ပြီးသွားတော့တယ်။ ပြီးတော့ ခဏအမောဖြေပြီး ဟေမာ့ကို လက်ဆွဲကာ ငှက်ပျောတောလေးဆီ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ အခင်းလေးကိုခင်းပြီး ဟေမာနှင့်အတူလှဲကာ လင်မယားတွေလို ပေါင်ချင်းယှက်၊ ကိုယ်ချင်းကပ် ဖက်ထားကြတယ်။
“ပြွတ်… ကိုကြီးရယ်… ချစ်လိုက်တာ… ကိုကြီးကို ဟေမာပြောစရာရှိသေးတယ်…”
“အင်း ပြောလေ… ဟေမာလေးရဲ့…”
“ဟေမာနဲ့ကိုကြီး ဖြစ်နေတာ… ဖေဖေနဲ့ မေမေ သိသွားပြီ…”
“အာ…”
ကျုပ်တောင် ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ တစ်မှုက ဒဏ်ရာအကင်းမသေသေးဘူး နောက်တစ်ခုလားလို့ တွေးမိသွားတယ်။
“စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုကြီးရဲ့… ဟေမာ မေမေ့ကိုသေချာရှင်းပြလိုက်ပါတယ်… မေမေက အပြစ် မပြောပါဘူး…”
“ဟူး… ဟေမာက အန်တီမေနှင်းကို သွားပြောပြလိုက်တာလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးရဲ့… မေမေလာမေးလို့ အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်တာ… အဖြစ်က ဒီလို ကိုကြီးရဲ့…”

(အခန်း ၂၂/၂)

ဟေမာစိုး။
ကျမ ညဘက် တရေးနိုး အပေါ့သွားချင်လာတာနဲ့ အိမ်သာကိုသွားလိုက်တယ်။ အိမ်က ကိုကြီးတေဇာနဲ့ မအိတို့ ကူညီပေးမှုကြောင့် တိုက်အိမ်လေး ဖြစ်နေပြီ။ အိမ်မှာ အိပ်ခန်းလေးခန်းနဲ့ ဧည့်ခန်းတစ်ခန်း ပါတယ်။ မီးဖိုခန်းနဲ့ တွဲလျှက် ထမင်းစားခန်းရယ်၊ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာနှစ်လုံးရယ် ကျကျနနဖြစ်သွားပြီး မိန်းကလေးများတဲ့ ကျမတို့အတွက် လုံလုံခြုံခြုံလေး ဖြစ်သွားတာ ဝမ်းသာရသလို ကိုကြီးတို့လင်မယားနဲ့ မအိကိုလဲ အရမ်းကျေးဇူးတင်မိတယ်။ မေမေလဲ ကျန်းမာရေးကောင်းလို့ အိမ်ဆိုင်လေးတောင် ဖွင့်ပြီး အလုပ်လုပ်နေပြီ။ မေမေက ကျန်းမာရေးပြန်ကောင်းလာတော့ အရင်လိုပိန်ကပ်ကပ် ရှူနာရှိုက်ကုန်းမဟုတ်တော့ဘဲ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနဲ့ အသာအရည်စိုပြေကာ ပိုတောင်လှလာသေးတယ်။ ဖေဖေကတော့ အရက်မဖြတ်နိုင်တော့ဘူးထင်တယ်။ ညတိုင်း မူးနေတော့ မေမေက အရက်နံ့မခံနိုင်လို့ ဖေဖေ့ကို သပ်သပ်တစ်ခန်းအိပ်ခိုင်းကာ မောင်အငယ်ဆုံးလေးကို ခေါ်အိပ်တယ်။ ဖေဖေကတစ်ခန်း၊ အငယ်မနဲ့ အလတ်မက တစ်ခန်း၊ ကျမကတော့ ဒီဘက်အခြမ်းမှာ သီးသန့်ဖြစ်နေတဲ့ တစ်ခန်းကို ယူထားတယ်။ မောင်လေးက အခုမှ ၂တန်း၊ အငယ်မက ၆တန်း၊ အလတ်မက ၉တန်းပေါ့။ ကျမနဲ့ အငယ်တွေက အသက်ကွာတော့ ကျမနဲ့ အလတ်မက ၇နှစ်လောက် အသက်ကွာတယ်။ ဒီတော့ ကျမလဲ အစ်မကြီးတော့ အမိအရာဆိုသလို အငယ်တွေကို စောင့်ရှောက်ဖို့ပဲ လုံးပန်းနေရတော့တယ်။ ကိုကြီးတေဇာကို မမျှော်လင့်ဘဲ ချစ်မိသွားရာက အိမ်ထောင်သည်မို့ မပိုင်နိုင်တော့ဘူးထင်မိရာကနေ မအိရဲ့ လမ်းပြမှုကြောင့် ကျမလဲ ကိုကြီးနဲ့ ချစ်ဖို့အခွင့်အရေးရှိတာ သိလာတယ်။ ကိုကြီးက ကျမကို အခွင့်အရေးမယူချင်လို့ ရှောင်ပေမယ့် ကျမက ဇွတ်တိုးတော့လဲ နောက်ဆုံးမှာ ငြိစွန်းကြတာပါပဲ။ တခါတလေ ကျမတို့အိမ်ကိုလာပြီး မေမေ့အရိပ်အခြေကြည့်ပြီး လိုးကြတယ်။ တခါတလေ ကျမပဲ ကိုကြီးတို့အိမ်လိုက်သွားပြီး အလိုးခံဖြစ်တယ်။ မမရင်အေးက ကြည်ဖြူနေတော့ ကျမလဲ မရှက်တော့ပါဘူး။ ကျမက မောင်လေး၊ ညီမလေးတွေကို စောင့်ရှောက်ရမှာမို့ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ မစဉ်းစားတော့ဘဲ ကျမချစ်တဲ့ ကိုကြီးရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း မယားငယ်ဘဝနဲ့ပဲ တစ်သက်လုံး အရိုးထုတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ ကျမ အိမ်သာသွားပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ဘုရားစင်က မီးမှိန်မှိန်လေးကိုပဲ အားပြုပြီး လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်မကြီးထဲ စဝင်လာတော့ ဖေဖေ အခန်းထဲက ရေးနိုးပြီးထထွက်လာတာ မြင်ရတယ်။ ဖေဖေ အပေါ့အပါးသွားချင်လို့ ထတယ် ထင်မိတာ ဖေဖေက ကျမဘက်ကိုမလာပဲ မေမေ့အခန်းဆီ လျှောက်သွားတော့ ကျမလန့်သွားတယ်။ မေမေက ဖေဖေ့အရက်နံ့ကို မခံနိုင်ဘူးဆိုတာသိတော့ ညကြီးသန်းခေါင် ထများ ရန်သတ်ကြမလားလို့ စိတ်ပူသွားတယ်။ ဖေဖေက မေမေ့အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကျမ အသာခြေဖွပြီး မေမေ့အခန်းတံခါးကို ကပ်ပြီး နားစွင့်ကြည့်တယ်။
“ဟင်… ကိုတင်စိုး… ရှင်လာပြန်ပြီလား… အရက်နံ့ကလဲ နံ့ဟောင်နေတာပဲ… ဟင်း…”
“ငါ အရမ်းလုပ်ချင်လာလို့ပါ မေနှင်းရ… လာပါ ပြီးရင် ငါဟိုမှာ ပြန်သွားအိပ်ပါ့မယ်…”
“ရှင့်ဟာက ဟုတ်ရောဟုတ်ရဲ့လားရှင်… ဟိုတခါလို တန်းလန်းကြီးနဲ့ ပြန်ပျော့သွားအုံးမယ်…”
“ဒီတစ်ခါတော့… တစ်ချီလောက်ရမယ် ထင်ပါတယ် မေနှင်းရ… မြန်မြန်လုပ်ရအောင်… ငါ့ဟာ တော်တော်တောင်နေတာဟ…”
“ဒါဆိုလဲ လုပ်ရှင်… အသံသိပ်မထွက်နဲ့… အငယ်ကောင်လေး နိုးသွားအုံးမယ်…”
လက်စသတ်တော့ ဖေဖေက တစ်စတစ်စ ပိုလှလာတဲ့မေမေ့ကို လာလိုးတာကိုး။ မေမေကလဲ လိုချင်နေတဲ့ပုံပဲ။ ကျမ ကိုယ့်အခန်းပြန်ဝင်အိပ်ဖို့ တွေးမိပေမယ့် မေမေပြောတဲ့ ဖေဖေ့ဟာက လုပ်နေရင်း တကယ်ပြန်ပျော့သွားမှာလားဆိုတာ သိချင်မိတယ်။ ဒါကြောင့် ဆက်နားစွင့်နေမိတယ်။ အခန်းထဲမှာ မေမေ့ကြိတ်ညည်းသံနဲ့ ဖေဖေ့မာန်တင်းသံ မေမေ့စောက်ပက်နဲ့ ဖေဖေ့လီး တစွပ်စွပ်နဲ့ ပွတ်တိုက်လိုးသံကို ကြားနေရတယ်။ ကျမလဲ ကိုကြီးနဲ့ ပုံစံမျိုးစုံလိုးဖူးပြီဆိုတော့ ဒီအသံတွေကို နားရှက်တာတွေဘာတွေ မရှိတော့ပါဘူး။ စိတ်ထဲ မရိုးမရွနဲ့ ကိုကြီးကိုတောင် သတိရမိသေးတယ်။
“အင့်… ဟင်း… ကျမနီးနေပြီ ကိုတင်စိုး… ခဏထိန်းထားပေးအုံး… အင့်… ဟင်း…”
“အင်းပါ… မေနှင်းရ… အင့်… ”
ခဏနေတော့ ဖေဖေ့လီးနဲ့ မေမေ့စောက်ပက် ပွတ်တိုက်သံက ရုတ်တရတ် ရပ်သွားတယ်။
“ဟင်း… ဖြစ်ပြန်ပြီ ကိုတင်စိုးရယ်…”
“အေးဟာ… ငါနင့်ကို တကယ်စိတ်ပါနေတာ မေနှင်းရ… ဘာလို့ ပျော့သွားမှန်းမသိဘူး… ဟင်း…”
“နေပါအုံး… ကျမဆွကြည့်အုံးမယ်… ကျမလဲ တန်းလန်းကြီး…”
ကြည့်ရတာ မေမေ မပြီးလိုက်ရဘူးထင်တယ်။ ခဏတော့ အသံတွေ ငြိမ်သွားတယ်။ မေမေက ဖေဖေ့လီး ပြန်တောင်လာအောင် ဆွပေးနေတာဖြစ်မယ်။
“ဟင်း… မရပါဘူးရှင်… ရှင့်ဟာက သုံးမရတော့ဘူးထင်ပါတယ်… ရှင်က အရက်ချည်းဖိသောက်နေတာကိုး… အရက်ဖြတ်လိုက်ပါလားရှင်… ပုံမှန်လေး စားသောက်နေရင် သူ့ဟာသူ ပြန်ကျန်းမာလာမှာပါ…”
“မေနှင်းရာ… နင်ပြောသလို ငါလဲ ဖြတ်ကြည့်တာပဲဟ… မရဘူး… ငါ့ခြေလက်တွေတုန်ယင်နေတာ နင်လဲ မြင်သားပဲ… အရက်က ငါ့ကိုနိုင်သွားပြီနဲ့ တူပါတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ… ကျမဆီ လာမနေပါနဲ့တော့ ကိုတင်စိုးရယ်… ရှင်လုပ်ပုံက ကျမကို တမင်မီးမွှေးနေသလိုပဲ… ကျမဘာသာပဲ ဒါကို မေမေ့ပျောက်ပျောက် နေပါရစေရှင်….”
“ဟင်း… မင်းကလဲ ပြန်ကျန်းမာလာပြီးမှ… ပိုတောင်လှလာသေးတယ်… ငါမင်းကို ဘယ်လိုကူညီရမှန်းမသိတော့ဘူး… ငါတောင်းပန်ပါတယ် မေနှင်းရယ်…”
“ဟင်း… ကျမဝဋ်ကြွေးတွေပဲပေါ့… ရှင်လဲပြန်တော့ရှင် ကျမလဲ အိပ်တော့မယ်…”
ကျမလဲ မေမေ့ကိုတော်တော် သနားသွားတယ်။ ဖေဖေက တကယ်မရတော့ဘူးထင်တယ်။ မေမေက အခုမှ ၄၀စွန်းစွန်းရှိသေးတာ။ ကျန်းမာနေတော့ လူကလဲလှလာတယ်။ ဒီစိတ်တွေလဲ ရှိအုံးမှာပေါ့။
“နေအုံးမေနှင်းရ… ငါနင်နဲ့ ပြောစရာရှိသေးတယ်… ငါလဲ အမူးပြေတုန်း ကလေးတွေလဲ အိပ်တုန်း… ပြောချင်လို့…”
“ပြော… ဘာကိစ္စလဲ…”
ကျမလဲ လှည့်ထွက်မယ်လုပ်ပြီးမှ ခဏငြိမ်နားထောင်မိတယ်။
“သမီးကြီးကိစ္စလေ…”
ဗုဒ္ဓေါ။ ကျမကိစ္စ ဆိုပါလား။
“သမီးကြီးက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ…”
“ဟိုလေ… သမီးကြီးနဲ့ ဖိုးတေက သိပ်မရိုးဘူးလားလို့… အဲ့ဒါ မင်းဘယ်လိုမြင်လဲ…”
“ဟင်း… ကျမလဲ အဲ့လိုပဲထင်နေတာ… ကျမလဲ မသေချာသေးလို့ မပြောတာ… သမီးကြီးက ဖိုးတေကိုဆို အရမ်း လိုက်လိုက်လျောလျော ဆက်ဆံတာပဲ… အရင်ကမှ ရည်းစားသနာထားသံကြားရသေးတယ်… အခုနောက်ပိုင်း ဖိုးတေကလွဲလို့ ဘယ်သူ့ဆီမှ ဖုန်းဆက်သံမကြားရဘူး… ဟိုတစ်ရက်က ဖိုးတေအိမ်ရောက်နေတော့ ကျမလဲ ဆိုင်က မုန့်လေး အအေးလေး အိမ်ထဲလာပို့ပေးတာ သမီးနဲ့ ဖိုးတေ အိမ်နောက်ဖေးက ပြန်ဝင်လာကြတာ… ချွေးတွေတောင်စို့လို့…”
“ဟင်း… သမီးကြီးကိုလဲ မင်းပဲ တိုးတိုးတိတ်တိတ် မေးကြည့်ပါအုံး မေနှင်းရယ်…”
“ဟုတ်နေရင်… ကျမတို့ ဘယ်လို့လုပ်ကြမလဲ…”
“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲဟ… တားရမှာပေါ့… ဖိုးတေက လူလွတ်ဆို ပေးစားဖို့ဝန်မလေးပါဘူး… ဒါပေမယ့် သူ့မှာ မိန်းမနဲ့ ကလေးနဲ့ ဒီအတိုင်းလွှတ်ထားလို့ဖြစ်မလား… ကိုယ့်အပေါ်ကျေးဇူးရှိပေမယ့်… ဒါက ကိုယ့်သမီး အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးဟ… ဖိုးတေ ငါတို့သမီးလေးကို ဒီလိုကြံရက်မယ် မထင်မိဘူး…”
“ကျမ သေချာမေးကြည့်ပါအုံးမယ် ရှင်… ဖိုးတေက ဒီလိုလူစားဟုတ်ဟန်မတူပါဘူး… သူမိန်းမနဲ့ သမီးကိုလဲ အရမ်းချစ်တဲ့သူပါ…”
“မင်းသေချာ မေးကြည့်စမ်းကွာ…”
အိပ်ယာထဲက လှုပ်ရှားသံကြားတော့ ကျမ ကိုယ့်အခန်းဆီ လစ်ထွက်ခဲ့တယ်။ အိပ်ယာထဲမှာ တလူးလူးတလွန့်လွန့်နဲ့ စဉ်းစားနေမိတယ်။ ကျမကို မေမေက မေးတော့မှာ။ ကျမ ဘယ်လိုဖြေရမလဲ။ ကိုကြီးကိုလဲ ဖေဖေက အထင်လွဲနေပြီ။ တကယ်ဆို ကျမ ဇွတ်တိုးခဲ့လို့သာ ဒီလိုဖြစ်လာတာလေ။ မဖြစ်ပါဘူး။ မေမေ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောပြပြီး ကိုကြီးအပေါ် အထင်လွဲနေတာကို ဖြေရှင်းရမှာပဲ။

နောက်နေ့ ကျမ အလုပ်ကပြန်ရောက်ပြီး ညအိပ်ယာဝင်ချိန်မှာ စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်။ မေမေ ကျမအခန်းကို ဘယ်အချိန်ရောက်လာမလဲလို့လေ။ ညနေကတည်းက မေမေ ကျမကို အကဲခတ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ လူခြေတိတ်ချိန်မှာ ကျမအခန်းရှေ့က မေမေ့ခေါ်သံခပ်အုပ်အုပ်ကို ကြားလိုက်ရတယ်။
“သမီးကြီး… သမီးကြီး… ဟေမာ…”
“ရှင် မေမေ…”
ကျမ မေမေ့ကို တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေက အခန်းထဲဝင်လာတော့ ကျမ အနောက်ကနေလိုက်ကာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မေမေ့ကို မေမေးလိုက်တယ်။
“မေမေ… ဒီအချိန်ကြီး ကိစ္စရှိလို့လား…”
မေမေက ကျမ အိပ်ယာဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျမ အခန်းထဲမှာ ပြာလဲ့လဲ့ ညအိပ်မီးလေး ထွန်းထားတယ်။ ကျမလဲ မေမေအနားမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။
“သမီးကြီးကို မေမေ မေးစရာရှိတယ်…”
“ဟုတ်…”
“သမီးနဲ့ ဖိုးတေကို မေမေ မရိုးဘူးလို့ ထင်တယ်… သမီးတို့ ဖြစ်နေကြတာလား… မေမေ့ကို အမှန်အတိုင်း ဖြေစမ်းပါ…”
ကျမလဲ တကယ်တမ်း မေမေမေးလာတော့ ဖြေရမှာ ရှက်သလိုပဲ။ ဒါပေမယ့်လဲ ဖြေမှဖြစ်တော့မှာ။ ကိုကြီးကို ပိုအထင်မလွဲအောင် ကျမ ရှင်းပြမှ ရတော့မယ်။ ကျမ သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။
“ဟင်း… ဟုတ်တယ် မေမေ… ဒါပေမယ့်…”
“ဖြစ်ရလေဟယ်… ဖိုးတေကို ငါအထင်ကြီးသမျှ… အလကားပဲ ငါ့သမီးလေးကို ကြံရက်တယ်… မေမေ့ကို ဒါကြောင့် ဆေးကုပေးတာပေါ့လေ… မေမေသာ အသေခံလိုက်ချင်တော့တယ်…”
“အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးမေမေရယ်… သမီးရှင်းပြပါရစေအုံး…”
“ဘာကိုရှင်းပြအုံးမှာလဲ… ငါ့နှယ်နော်…”
“မေမေရယ်… သမီးက ကိုကြီးကို ဇွတ်တိုးပြီး အတင်းလုပ်ယူခဲ့တာ…”
“ဘယ်လို ဘယ်လို… နင်အပျိုလေးတန်မဲ့… အရှက်မဲ့လှချည်လား…”
“မေမေရာ… သမီးက ကိုကြီးကို ချစ်နေတာကြာပြီ… အဲ့ဒါကြောင့် ကိုကြီးကို သမီးဘက်ကပဲ စပြီး ဒီလိုဖြစ်လာအောင် လုပ်ခဲ့ရတာ…”
“နင် မိုက်လှချည်လား… ဟင်… ရင်အေးသိလို့ သူများမိသားစု ပြိုကွဲမှာ နင်မစဉ်းစားဘူးလား…”
“မမသိပါတယ် မေမေရဲ့… မမကလဲ ကြည်ဖြူပါတယ်…”
“ဟင်… ဘယ်လို…”
“ဒီလိုမေမေရယ်… သမီးသေချာ အစ အဆုံးရှင်းပြပါ့မယ် မေမေရယ်… မေမေ စိတ်အေးအေးထားပြီး နားထောင်ပေးပါ…”
“ငါဘယ်လို စိတ်အေးနိုင်မှာလဲ… ကိုယ့်သမီးအပျိုလေးက သူများ မယားငယ်ဖြစ်နေတာကို…”
“မေမေရာ… သမီးရှင်းပြတာ နားထောင်ပါအုံး… ဒီလိုမေမေရ သမီးက ကိုကြီးကို ချစ်နေတာ ကြာပါပြီ… ကိုကြီးက အိမ်ထောင်နဲ့ဆိုတော့ သမီးလဲ အစ်ကိုလိုပဲသဘောထားပြီး လက်လျှော့ထားတာ… နောက်တော့ ကိုကြီးတို့လင်မယားအကြောင်း… တစ်စွန်းတစ်စ သိလာရတယ်…”
“ဘာအကြောင်းလဲ…”
“မမရင်အေးက… ကိုကြီးကို တခြားမိန်းမတွေနဲ့ ကြည်ဖြူတယ်တဲ့… သူ့မိသားစုကို မထိခိုက်အောင် စိတ်ချရတဲ့လူမျိုးတော့ ဖြစ်ရမှာပေါ့…”
“ဟမ်… နင်က ဒါကိုဘယ်လိုသိ…”
“မအိပြောပြတာမေမေရ… မအိက သမီး ကိုကြီးကို ချစ်နေမှန်းရိပ်မိတော့ ပြောပြတာ… သမီးက မအိနဲ့ ကိုကြီးကို အိမ်ထောင်မပြုဘဲ မိသားစုကိုပဲ စောင့်ရှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားလို့ ပြောပြတာ… မမရင်အေးကိုလဲ သူပဲ သမီးနဲ့ခွင့်ပြုဖို့ ခွင့်တောင်းပေးတာ… မအိကလဲ သူ့ယောက်ျားနဲ့ ကွဲပြီးတော့ ကိုကြီးနဲ့ ဖြစ်နေတာ ကြာပြီတဲ့…”
မအိလဲ အိမ်ကို ဝင်ထွက်နေတာမို့ မေမေနဲ့ ရင်းနှီးနေပါပြီ။
“အာ… ဒါနဲ့ ရင်အေးက ခွင့်ပြုရောလား…”
“လွယ်လွယ်နဲ့ ဘယ်ခွင့်ပြုမလဲ မေမေရဲ့… သမီးတို့မိသားစုကို ကိုကြီးတို့လင်မယားက စေတနာ သန့်သန့်နဲ့ ကူညီနေတာ… သမီးနဲ့ ကိုကြီး ဖြစ်သွားရင်… သမီးကိုလိုချင်လို့ ကူညီတဲ့သဘော ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ ငြင်းသေးတာ… သမီးက အိမ်ထောင်မပြုဘဲ အပျိုကြီးလုပ်မယ့်အကြောင်းနဲ့ ကိုကြီးကိုလဲ တကယ်ချစ်လို့ သမီးဆန္ဒတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပြောမှ ခွင့်ပြုတာ… ကိုကြီးက ဒီအကြောင်းတွေ မမကို မပြောပြဘူး… သမီးကို တကယ် အဲ့လိုမကြံရက်တာ…”
“နောက်ရော… ”
“နောက်တော့… ကိုကြီးက မမက သမီးနဲ့ကြည်ဖြူမှန်းသိတာတောင် သမီးကို ညီမလိုပဲ ဆက်ဆံတယ်… သမီး အရိပ်အယောင် အမျိုးမျိုးပြတာတောင် ရှေ့မတိုးဘူး… တစ်ရက် ရုံးပိတ်ရက်မှာ သူ့ဆိုင်ကယ် ပျက်လို့ အိမ်မှာ ခဏလာထားတာ… ဖြစ်ချင်တော့ သမီးရေချိုးနေတဲ့အချိန်နဲ့ တိုက်ဆိုင်နေတာ… အဲ့ဒါနဲ့ သမီးလဲ ရေစိုထမိန်ရင်လျားနဲ့ ထွက်လာပြီး ခြေထောက်နာချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကိုကြီးကို သမီးအပေါ်စိတ်ဝင်စားအောင်လုပ်တော့တာ…”
“သမီးရယ်… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အပျိုလေးတန်မဲ့ ဒီလောက်ရဲတင်းရတာလဲ…”
“မေမေရယ်… သမီးက ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်မိနေတော့ ကိုကြီးယုယပေးတာကို အရမ်းလိုချင်နေတာ… မမကိုယ်တိုင် ကြည်ဖြူမှန်းသိနေတော့… ရှက်တာတွေဘေးချိတ်ပြီး ကိုယ်လိုချင်တာ လုပ်ယူရတော့တာ…”
“အဲ့ကနေ စဖြစ်တာပေါ့…”
“မဖြစ်ဘူးမေမေရဲ့… ကိုကြီးကို သမီး ရေစိုနေတဲ့ ကိုယ့်အလှကိုပြတာတောင် ကိုကြီးက စိတ်ထိန်းထားတုန်း… သမီး အတွင်းပိုင်းတွေကိုတောင် ပြမိတယ်… ကိုကြီးက မျက်နှာလွှဲပြီး စိတ်ကိုတင်းထားတာ… အဲ့တုန်းက သမီးခြေထောက်က ဒဏ်ရာကို ဆေးလိမ်းပေးပြီးမှ ပြန်သွားတာ…”
“ဒါဆို ဘယ်ကစဖြစ်တာလဲ…”
“အဲ့ညနေမှ… ကိုကြီး ကြီးကြီးသီတာဆီက အပြန် ဆိုင်ကယ်ဝင်ယူမယ်ဆိုတာ သိနေတော့ သမီးလဲ ဖြီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီးကို စောင့်နေတာ… ကိုကြီးက သမီးကို ဘာမေးလဲသိလား…”
“ဘာမေးလို့လဲ…”
“ကိုကြီးက သမီးကို ရည်းစားမျှော်နေတာလားတဲ့… သမီးလဲ အင်းလို့ ဖြေလိုက်တယ်.. ရောက်နေပြီလားဆိုတော့ ရောက်နေပြီလို့… ပြန်သွားပြီလားတဲ့… မပြန်သေဘူး ကိုကြီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်ဆိုပြီး နောက်ဖေးက သစ်ပင်အောက်ခေါ်သွားပြီး… ကိုကြီးကို အတင်းဖက်နမ်းပြီး ကိုကြီးကို ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ပြောတာ… ဒါတောင် ကိုကြီးက သူ့မှာ မိန်းမနဲ့ကလေးရှိတယ် သမီးနဲ့ မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုပြီး… သတိပေးတယ်… သမီးတို့ကိုကူညီတာ စေတနာသန့်သန့်နဲ့မို့ ဒီလိုတွေ ပြန်လုပ်ပေးစရာမလိုပါဘူးတဲ့… သမီးလဲ အဲ့ဒါတွေနဲ့မဆိုင်ပါဘူးဆိုပြီး… သမီး ကိုကြီးကို တကယ်ချစ်တဲ့အကြောင်းပြောပြီး ကိုကြီးကို ထပ်ပြီးဖက်နမ်းမှ ကိုကြီးလဲ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ… သမီးနဲ့ အဲ့သစ်ပင်အောက်မှာ ဖြစ်သွားတာ… သမီးလဲ ကိုကြီးအယုအယတွေကို စွဲလန်းသွားတယ်… ပိုလဲချစ်သွားတယ်…”
“သမီးရယ်… သမီးတကယ်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ဒီလိုပဲနေသွားမလို့လား…”
“မေမေရယ်… မောင်လေး ညီမလေးတွေက ငယ်သေးတယ်… သမီး ဘယ်လိုပစ်စလက်ခတ် ထားခဲ့ရက်မှာလဲ… ပြီးတော့ သမီးကိုကြီးကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ ထပ်မချစ်နိုင်တော့ဘူး… သမီးစိတ်ထဲမှာ ကိုကြီးက သမီးခင်ပွန်းပဲ… တစ်သက်လုံး ကိုကြီးယုယပေးသလောက်နဲ့ပဲ နေသွားတော့မယ်… သမီးကိုခွင့်ပြုပါမေမေရယ်… နော်… သမီးတို့ လူရှေ့သူရှေ့ဆိုလဲ ဆင်ခြင်ကြပါတယ်… ကလေးတွေ မရိပ်မိအောင်လဲ နေပါတယ်မေမေရဲ့…”
“ဟင်း… မေမေဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ဘူး… ဒီအိမ်ကရော နင့်အလုပ်က ချေးငွေနဲ့ဆောက်တာ ဟုတ်ရဲ့လား…”
“ဟီး… မဟုတ်ဘူးမေမေရဲ့… ကိုကြီးနဲ့ မအိက သမီးတို့ကို ဆောက်ပေးတာ… မေမေ့ကိုဆေးကုပေးတာက သမီးနဲ့ကိုကြီး မဖြစ်ခင်ကတည်းက ကိုကြီး ပြောနေတာကြာလှပြီ… သမီးနဲ့ ဖေဖေက ကိုကြီးကိုအားနာလို့… လက်မခံသေးတာ… သမီးနဲ့ဖြစ်ပြီးသွားတော့ ကိုကြီးက သမီးလဲ သူ့ဇနီးဖြစ်သွားပြီဆိုပြီး မေမေ့ကို ဆေးရုံတင်ဖို့ တန်းပြောတော့တာ… အိမ်ပြင်ဆောက်တာကတော့ သမီးရေချိုးရင် သူများတွေချောင်းကြည့်မှာ အူတိုလို့တဲ့… ဟီး… သမီးတို့အိမ်က မိန်းကလေးများတော့ လုံလုံခြုံခြုံနေတဲ့စေချင်တယ်တဲ့လေ… သမီးနဲ့ကိုကြီးကို မခွဲပါနဲ့မေမေရယ်နော်…”
ကျမလဲ မေမေ့ခါးလေးကိုဖက်ပြီး ချွဲတော့တာပေါ့။
“ဟင်း… ခက်လိုက်တာ သမီးရယ်… ဟိုက တစ်ပတ်တစ်ခါလောက် လာယုယတာကိုများ တော်တော်သာယာနေဟုတ်လား…”
“မေမေကလဲ… ကိုကြီးက တစ်ပတ်တစ်ခါလောက် ဆိုပေမယ်… သူ့တစ်ခါက လူကိုမျော့သွားတာ… ကိုကြီးလီးက အကြီးကြီးရယ်… လက်နဲ့ကိုင်လိုက်ရင် လက်တပြည့်ပဲ… အရှည်ကလဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်လိုက်ရင်တောင် ခေါင်းက ထွက်နေသေတာ… သူတစ်ခါလိုးရင် နာရီဝက်လောက်ကိုကြာတယ်… သမီးလဲ ခဏခဏပြီးရတယ်… တစ်ခါတစ်လေဆို ကိုကြီးက နှစ်ချီသုံးချီ လိုးပစ်တာ…”
“အို… အမေကို ဘယ်လိုတစ်တစ်ခွခွတွေပြောနေတာလဲ… ရွစိန်မ…”
မေမေက ကျမဗိုက်ကြောကို လိမ်ဆွဲပစ်တာ။ အရမ်းတော့မနာပါဘူး။ ကျမလဲ ခေါင်းထဲမှာ လက်ခနဲ အကြံတစ်ခုပေါ်လာလို့ တမင်ပြောချလိုက်တာ။
“အ… အဟီး… မေမေကလဲ… မေမေက သမီး တစ်ပတ်တစ်ခါနဲ့ မဝဘူး ထင်နေမှာစိုးလို့ ရှင်းပြတဲ့ဟာ… ဒါတောင် ကိုကြီး တစ်ခါတစ်လေ ဂိုထောင်ဘက်လာရင် လူမသိအောင် ခိုးလိုးပေးသေးတယ်… မဝဘဲနေပါ့မလား… ကိုကြီးမလာအားလို့ သူ့အိမ်လိုက်သွားရင်လဲ… မမကိုယ်တိုင် စောင့်ပေးတော့ ဘယ်သူမှ သံသယမဝင်နိုင်ပါဘူး မေမေရဲ့…”
“အင်းပါ သမီးရယ်… သမီးကမှ အရမ်းချစ်နေတော့လဲ မေမေမတားတော့ပါဘူး… ကိုတင်စိုးကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိဘူး…”
“ကိုကြီးကို အထင်မလွဲအောင် ရှင်းပြပေးပါမေမေရယ်… ဟို… ကိုကြီးလီးကြီးပြီး အလိုးသန်တာတော့ ထည့်မပြောနဲ့ပေါ့… ခစ်ခစ်…”
“အို… ငါက ဒါတွေထည့်ပြောစရာလား… ဟမ်… အမေကို မလေးမစားနဲ့..”
မေမေကျမကို ထပ်လိမ်ဆွဲတယ်။ အားက ခုနကလောက်တောင် မပါတော့ဘူး။
“အာ့…”
“ဒါဆို မေမေပြန်တော့မယ်…”
“နေပါအုံးမေမေရဲ့… မေမေ့ကို ခွင့်တောင်းမလို့…”
“ဘာခွင့်တောင်းမှာလဲ…”
“သမီးက ကိုကြီးကို ကိုယ့်လင်လို သဘောထားတော့ တစ်ခါတစ်လေ ကိုကြီးနဲ့ လင်မယားတွေလို အိပ်ယာထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးပြီး အတူဖက်အိပ်ချင်တာ… သူများလင်မယားတွေလို ကိုကြီးလီးကြီးကို သားအိမ်ထဲရောက်အောင် သမီးစောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ထားပြီး… ကြင်ကြင်နာနာ အနမ်းလေးပေးလိုက်… သမီးစောက်ဖုတ်ကို ကိုကြီးက သူ့လီးကြီးနဲ့ တစ်စွပ်စွပ်လိုးလိုက်… မှောက်လိုက် လှန်လိုက် ဖြဲကားပြီး ကိုကြီးလီးကြီးနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ဇိမ်ဆွဲပြီး အီဆိမ့်နေအောင် အလိုးခံပစ်ချင်တာ…”
“ဟင်း… အပျိုလေးတဲ့… ပြောလိုက်တာ တစ်တစ်ခွခွတွေချည်း… ကိုကြီးလီးကြီး ကိုကြီးလီးကြီးက… ပါးစပ်ဖျားကကို မချဘူး… နင့်ဟာနင် နင့်ကိုကြီးလီးကြီးနဲ့ နင့်စောက်ဖုတ် ဖြဲကားပြီး ပြဲလန်နေအောင်ခံချင်တာ ခံပေါ့ မေမေနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ…”
မေမေလဲ ကိုကြီးလီးကြီးဆိုတာကို ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောထွက်လာတော့ ကျမ ပြုံးမိတယ်။
“မေမေကလဲ… သမီးက ကိုကြီးကို အိမ်မှာ တစ်ညတစ်လေ ခေါ်သိပ်ချင်တာ… လိုးပြီးရင် ကိုကြီးရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းခွေ့ပြီး အိပ်ပစ်ချင်တာ…”
“ဟာ… ဒီလိုတော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ…”
“ဖြစ်ပါတယ် မေမေရဲ့… သမီးက ကိုကြီးကို ကလေးတွေ မသိအောင် အခန်းထဲ ခေါ်သွင်းထားလို့ရတယ်… ခက်တာက ကိုကြီးမနက်စောစောထပြန်ရင် မေမေကလဲ မနက်အစော ထပြီး ချက်ပြုတ်နေတော့ မလွယ်ဘူးဖြစ်နေတာ… အခု မေမေနဲ့ဖေဖေ သိသွားပြီဆိုတော့… မေမေ ခွင့်ပြုလိုက်ရင် ရပြီ… သမီးတို့မနိုးရင်လဲ မေမေ ဝင်နှိုးပေးပေါ့… ဒါမှ ကိုကြီးလဲ အိမ်သားတွေမနိုးခင် ထပြန်လို့ရမှာ… နော် မေမေ နော်…”
“ဟင်း… နင်နဲ့တော့ ခက်ပါသေးတယ် ဟေမာရယ်… နေအုံး နောက်တော့ပြောမယ်… လောလောဆယ် နင့်အဖေကို အရင်ရှင်းပြရအုံးမယ်… ငါပြန်တော့မယ်…”
မေမေ ထပြန်သွားတော့ ကျမလဲ ခဏစောင့်နေပြီးမှ အခန်းအပြင် အသာ ထွက်ကာ မေမေ့အခန်းတံခါးနား တိုးတိုးကပ်နားထောင်ကြည့်တယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညယံမှာ မေမေ့အခန်းထဲက တစ်ဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းသံနဲ့အတူ တပြိပြိနဲ့ စောက်ပက်ပွတ်နေသံကိုကြားရတယ်။ မေမေ ကိုကြီးလီးကြီးကို စိတ်မှန်းနဲ့ မြင်ယောင်နေပြီနဲ့ တူရဲ့။ ဖေဖေတရေးနိုး မေမေ့အခန်းဆီ သွားပြီး ကျမအကြောင်း မေးနိုင်ပေမယ့် ကျမလဲ မနက်အလုပ်သွားရမှာမို့ အိပ်လိုက်တာ တစ်ချိုးတည်း အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

နောက်ရက်တွေမှာ မေမေ့ဆီက ကြားရတဲ့စကားအရ ဖေဖေကလဲ ကိုကြီးကို အပြစ်မတင်တော့သလို ကျမကိုလဲ အပြစ်မပြောတော့ဘူးတဲ့။ ဒီတော့မှ မေမေက ကိုကြီးကို တစ်လတစ်ခါလောက်တော့ ခေါ်အိပ်ချင်အိပ်တဲ့လေ။ ကျမလဲ ဝမ်းသာသွားတယ်။

တေဇာ။
“ဟူး… တော်သေးတာပေါ့… ကိုကြီးတော့ ဟေမာ့ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ… ကိုကြီးက အန်တီမေနှင်းတို့သိသွားရင် အဲ့လိုထင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေတာ… ဒါဆို ကိုကြီးက ဟေမာတို့အိမ်မှာ လာအိပ်လို့ရပြီပေါ့…”
“အွန်း… လာအိပ်မယ်မလား…”
“လာအိပ်မှာပေါ့… ကိုကြီးလဲ ဟေမာ့ကို တစ်ခါတစ်လေ အဲ့လို ဖက်အိပ်ချင်တာ… ဒါပေမယ့် အခုလောလောဆယ်တော့ ကိုကြီးက အေးနားက မခွဲနိုင်သေးဘူး… နောက်ကျ ကိုကြီးဖုန်းဆက်မယ်လေနော်…”
“အင်းပါကိုကြီးရဲ့… ဟေမာ ကိုကြီးကို နားလည်ပါတယ်… နောက်မှပေါ့…”
“ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ကိုကြီးမိန်းမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တစ်ဝယက်ပြီး ပြုစုပေးမယ်… ပြွတ်…”
“ဟုတ်… ကိုကြီးလီးကိုလဲ ဟေမာ့ကို ပေးစုပ်အုံး…”
ကျုပ်နဲ့ ဟေမာ ပုဆိုးတွေ ထမိန်တွေချွတ်ပစ်ပြီး ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် ဖြစ်သွားကြတယ်။
“ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ဟေမာ့ စောက်ဖုတ်လေးကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ဒါနဲ့ ဟေမာက ဘာလို့ အန်တီမေနှင်းကို တစ်တစ်ခွခွတွေ ပြောပြရတာလဲ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွင်း… အစကတော့ စိတ်ကူးတစ်မျိုးနဲ့ပဲ… ပြွတ်… အွင်း… အခုကျ ကိုကြီးကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိတော့ဘူး… ပြွတ်… ဟင်း…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ဘာစိတ်ကူး မို့လဲ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွင်း… မေမေ့ကို သနားလို့လေ… ပြွတ်… အစက ကိုကြီးကို မမဆီကခွင့်တောင်းပြီး… ပြွတ်… မေမေ့ကို လိုးပေးခိုင်းမလို့… ပြွတ်… အခု ဒီပြဿနာကြီး ဖြစ်ထားတော့… ပြွတ်.. အွင်း… ပြောမထွက်တော့ဘူး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အရင်လိုဆိုရင်တော့… အန်တီမေနှင်းလိုပုံစံက ကိုကြီး အကြိုက်မို့… ပြွတ်… ပြွတ်… ကိုကြီး လုပ်မိမှာ… ပြွတ်… အခုတော့ ကိုကြီးနဲ့အေးက… ပြွတ်… လက်ရှိအိမ်ထောင်သည်တွေတောင်… ပြွတ်… ရပ်ဖို့ပြောပြီးသွားပြီ… ပြွတ်… အိမ်ထောင်သည်ဆို လန့်နေပြီ ဟေမာရဲ့… ပြွတ်… ကိုကြီး မလုပ်ရဲတော့ဘူး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်းပါ ကိုကြီးရဲ့… ဒါကြောင့်လဲ… ဟေမာ မပြောတာ… ပြွတ်… ဟင်း… မေမေ့ကိုပဲ သနားတယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ဟေမာရယ်… ကိုကြီး… ဟေမာ့အဖေကို အရက်ဖြတ်ဖို့… နားချကြည့်ပါအုံးမယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ရမယ် မထင်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်… ဟင်း… ပြွတ်… ဟေမာ့ စောက်ဖုတ်ထဲက ယားနေပြီ ကိုကြီးရယ်… လိုးပေးတော့… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း ကိုကြီးလဲ လိုးချင်နေပြီ…”

အဲ့နေ့က ဟေမာ့ကို အိမ်မှာ ထမင်းကျွေးပြီးမှ ပြန်လွှတ် လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ထွက်သွားတဲ့ ဟေမာ့ကျောပြင်ကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိတယ်။ အန်တီမေနှင်းအတွက်တော့ စိတ်မကောင်းရုံပဲ တတ်နိုင်တော့တယ်။ ကျုပ် တကယ်ပဲ ကျုပ်မိသားစုလေးကို ထိခိုက်စေမယ့် အရာတွေကို မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။

(အခန်း ၂၂/၃)

ကျုပ် ထမင်းစားပြီး တအောင့်တဖြုတ်နားကာ ကားနဲ့ ဆေးရုံကိုထွက်ခဲ့တယ်။ ဆေးရုံမှာ မေသူရော အန်တီယုရော ရှိနေတယ်။ ကိုပြည့်လဲရောက်နေတယ်ဗျ။ မေသူက-
“ကိုကြီး… ပျောက်နေလိုက်တာ… အလုပ်မအားလို့လား… အာ ကိုကြီးမျက်နှာက ဒဏ်ရာတွေလား… ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ…”
“ကိုကြီး… ဆိုင်ကယ်မှောက်တာ မေသူရဲ့… ဦးအေး နေကောင်းတယ်မလား…”
“အေး… ကောင်းတယ်ကွ… ဆရာဝန်က ရှေ့လဆို ဆေးရုံဆင်းလို့ရပြီတဲ့… ဦးလဲ နည်းနည်းပါးပါး လှုပ်ရှားနိုင်နေပါပြီ..”
“နောက်ဆို သတိလေးထားပေါ့… မောင်တေဇာရယ်…”
အန်တီယုက စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ ပြောရှာတယ်။ အန်တီယုက မျက်ရည်လေးတောင် ဝဲလို့။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အန်တီယုကို မေသူထက်တောင် သံယောဇဉ် တွယ်မိသေးတယ်။
“ကျနော် ပြန်လိုက်အုံးမယ် အန်ကယ်..”
“အေးအေး… မောင်ပြည့်စုံ….”
ကိုပြည့် ပြန်သွားတယ်။ ဦးအေးက တော်တော် သက်သာနေပြီ။ စကားလဲ လေလုံးကွဲအောင် ပြောနိုင်နေပြီ။ လေဖြတ်နေတဲ့ တစ်ခြမ်းတောင် အနည်းငယ် လှုပ်နိုင်နေပြီ။ ပကတိပြန်ကောင်းဖို့တော့ အချိန်ပေးရအုံးမယ်ထင်ပါတယ်။ ဦးအေးက ကျုပ်ကိုလဲ ဖော်ဖော်ရွေရွေ စကားပြောတယ်။ ညနေ၃နာရီလောက်မှာ မေသူတို့သားအမိကို ခေါ်ပြီး ကားနဲ့ အိမ်ကိုပြန်ပို့ပေးတယ်။ ခြံရှေ့မှာ ကားရပ်တော့ မေသူဇော်က ခြံတံခါးဆင်းဖွင့်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုလက်ထဲက ခြင်းကို ကူသယ်ပေးတော့ ရတယ်ပြောပေမယ့် ကျုပ် သယ်ပေးလိုက်တယ်။ သုံးယောက်သား အိမ်ပေါ်တက်ကြတယ်။ မေသူက ကျုပ်လက်ထဲကို ခြင်းတောင်းကိုယူကာ အန်တီယုကို နားခိုင်းပြီး မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်။ မေသူက အန်တီယုကို ဦးစားပေးတဲ့သဘောပေါ့လေ။ အန်တီယုက သူလုပ်ပေးမယ်ဆိုတာကို မရဘူး အတင်းသွားတော့တယ်။ အန်တီယုလဲ ကျုပ်ကို ပြုံးစေ့စေ့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီယုကို အခန်းဝကနေ ရပ်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီယုက ထမိန်လေးရင်လျားကာ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီးဖြုတ်နေတယ်။
“မမယု… ကျနော်ကူညီမယ်နော်”
ပြောလဲပြောရင်း သူ့ဆီလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီယု အနောက်မှာရပ်ပြီး အန်တီယု ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီးသွားတဲ့ သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ပခုံးကနေလျောချကာ ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီယုရဲ့ ထမိန်ရင်လျားထဲ ကျောဘက်ကနေ လက်နှိုက်ကာ သူ့ဘရာကို ဆွဲတင်ပြီး ချိပ်တွေကို ဖြုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ပခုံးက ဘရာထိန်းကြိုးလေးတွေ လျောချပြီး သူ့ထမိန်ရင်လျားထဲက ဆွဲထုတ် ချွတ်လိုက်တယ်။ အန်တီယုရဲ့ ဆံထုံးကို ဖြည်ချပြီးတော့မှ အန်တီယုရဲ့ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ သူ့ပခုံးလေးပေါ်မေးတင်ကာ အန်တီယုပါးလေးကို တရွတ်ရွတ်နဲ့နမ်းတယ်။ အန်တီယုကလဲ သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကို ကိုင်ထားကာ ကျုပ်မျက်နှာကို လှည့်နမ်းပြန်တယ်။
“မောင်… ဒဏ်ရာက နာနေသေးလား…”
“မမယု ကျနော့်ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်…”
“မောင်လို့ ခေါ်လိုက်တာလေ… ခေါ်တာမကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်ပါတယ်… ယုက မောင့်ကို ဒီလိုခေါ်မယ်မထင်လို့… အံ့သြသွားတာ… ”
“ခစ်… ယုတဲ့… ယုလဲ ဒီလို ကိုယ်ထက်ငယ်တဲ့သူနဲ့ တစ်ခါမှ မပက်သက်ဖူးဘူး… မောင့်ကို သံယောဇဉ် ဖြစ်မိလို့ အခွင့်အရေးရတုန်း… ခေါ်ကြည့်တာ… ယုတစ်သက်မှာ မောင့်တစ်ယောက်ကိုပဲ ဒီလိုခေါ်ဖူးတာ…”
“အခု… မောင့်ကို မောင်လို့ခေါ်တော့ ဘယ်လိုခံစားရလဲ…”
“ရင်ထဲမှာ သိမ့်ခနဲပဲ… ယုတော့ မောင့်ကို တကယ်ပဲ သံယောဇဉ် ဖြစ်မိပြီ မောင်ရယ်…”
“ယုရယ်… မောင်လဲ ယုကို သံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… မောင်တို့ ချစ်ခွင့်ရတဲ့အချိန်က တိုလွန်းပါတယ်…”
“ဟုတ်တယ်မောင်ရယ်… ကိုအေးက နောက်လဆို ဆေးရုံဆင်းရတော့မယ်… ယုတော့ မောင့်အယုအယတွေကို တကယ်စွဲလန်းမိနေပြီ…”
ကျုပ် အန်တီယုကိုယ်လေးကို ကျုပ်ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ အန်တီယု မျက်ရည်ကျနေတာ။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုမျက်ရည်တွေကို ယုယုယယ သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ယုရယ်… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်လဲ ယုနဲ့ ရှေ့ဆက်ချင်ပေမယ့်… ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်ဘဲ… ယုရယ် မငိုပါနဲ့ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟင့်… မောင်ရယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဝမ်းနည်းမနေနဲ့တော့ ယုရယ်… ရတဲ့အချိန်လေးမှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်လေး ဖြတ်သန်းကြတာပေါ့… နော်…”
“အင်းပါမောင်ရယ်… ဒါဆိုလဲ ယုကို အားရပါးရချစ်ပေးတော့…”
အန်တီယုက ကျုပ်အင်္ကျီကြယ်သီးကို ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုလဲ ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ သူကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ထမိန်ရင်လျားကို ဖြည်ချပစ်လိုက်တော့ ထမိန်က ကွင်းလုံးပုံကျသွားတယ်။ အန်တီယုမှာ ပင်တီလေးတစ်ထည်ပဲ ကျန်တော့သလို ကျုပ်ကိုယ်မှာလဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီ တစ်ထည်ပဲ ကျန်တော့တယ်။ အန်တီယုကို တင်းတင်းလေးဆွဲဖက်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပစ်တော့ အန်တီယုလဲ ကျုပ်ကို မက်မက်မောမော ပြန်နမ်းတယ်။ အန်တီယုလဲ ကျုပ်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားပြီး အန်တီယုနို့တွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုကို နမ်းရင်းပဲ ခုတင်ဆီ ခေါ်သွားကာ အန်တီယုကို ခုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ အန်တီယုကို ဆက်နမ်းနေပြီးမှ အန်တီယုရဲ့ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ လိုက်နမ်းတယ်။ ပြီး လည်တိုင်၊ ရင်ညွန့်၊ ပခုံး၊ လက်မောင်းလေးတွေကို လိုက်နမ်းပြီးမှ သူ့နို့တွေကို စို့ပေးတယ်။ အန်တီယု ကျုပ်ခေါင်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။
“မောင်ရယ်… ဟင်း…”
ကျုပ် အန်တီယုကို နို့လေး ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း လက်လေးနဲ့လဲ ဆုပ်နယ်ပေးပြီးမှ သူ့ရဲ့ ဗိုက်သားလေးဆီ ဆက်ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချက်ကလေးပေါ့။
“ဟင်း… မောင်ရယ်… ယု အဖုတ်ကိုတော့ မနမ်းပါနဲ့ မောင်ရယ်… ယုက ရေမချိုးရသေးတော့ မောင့်ကို အားနာတယ်…”
“ပြွတ်… ရတယ်… ယုကိုယ်နံ့လေးတွေကို မောင်ကြိုက်တယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီယု စောက်ဖုတ်ကို မယက်သေးဘဲ ကိုယ်ပေါ်ပြန်တက်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီယု နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်နမ်းပြီး အန်တီယုကိုယ်ကို ဆွဲပြီး မှောက်စေလိုက်တော့ အန်တီယုလဲ ကျုပ်အလိုကျ မှောက်ပေးတယ်။ ကျုပ်  အန်တီယုဆံပင်လေးတွေကို ယုယုယယ ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီးမှ ဂုတ်လေးကနေ စနမ်းတယ်။ အန်တီယုလက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပေးပြီး သူ့ကျောပြင်အနှံ့ကို လိုက်နမ်းပစ်တယ်။
“ဟင့်… မောင်ရယ်… ယုကို တစ်သက်မေ့မရအောင် ကြင်နာပြနေတာလား ဟင်… အင်း… ဟင်း… ”
ကျုပ် ပြန်မဖြေအားဘဲ အန်တီယုရဲ့ ခါးလေးဆီ ဆက်နမ်းသွားတယ်။ ပြီးတော့ ပင်တီမချွတ်ရသေးတဲ့ အန်တီယုရဲ့ တင်ပါးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းတယ်။ အန်တီယု တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းနေတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီယု တင်ပါးတွေကိုစိတ်ကြိုက်နမ်းပြီးမှ သူ့ကိုယ်ကို ခါးကနေ ကိုင် မ လိုက်တော့ အန်တီယု ဖင်ပူးတောင်းလေး ဖြစ်သွားတယ်။ အန်တီယုရဲ့ ပင်တီကို လျောချပြီး ချွတ်လိုက်တော့ အန်တီယု အလိုက်သင့်လေး သူ့ဒူးတွေကို မြှောက်ပေးတယ်။ အန်တီယု စောက်ဖုတ်လေးက အနောက်မှာ အရည်တွေစိုနေကာ ပြူထွက်လို့။ ကျုပ် အန်တီယုရဲ့ စောက်စိလေးကို လက်နဲ့ ချေပေးပြီး သူ့ ဖင်စအိုဝလေးကို လျာနဲ့ ယက်ပေးလိုက်တယ်။
“ဟင့်… မောင်ရယ်… ယုရဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ယက်နေတာလား… မရွံဘူးလား မောင်ရယ်… ဟင်း… ဟင်း… အူယားလိုက်တာ…”
“ချစ်လို့ယက်ပေးတာကွာ… မရွံဘူး…”
ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ ယက်တင်လိုက်တယ်။ စောက်ရည်အရသာခံ ပြီးမှ အန်တီယုစောက်ဖုတ်ကို ငုံပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ခေါင်းထဲ လျာကိုလဲ ထိုးထည့်ပြီး ကစားပစ်တယ်။
“အီး… ဟင်း… မောင်ရယ်… ရှီး….စ်…”
ပြီးတော့ အန်တီယုကို ဖင်ပူးတောင်းထောင်နေရာကနေ လှဲချပြီး ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်ပြန်တယ်။ အန်တီယုလဲ မှောက်လိုက် လှန်လိုက်ကိုဖြစ်နေတာ။ ကျုပ် အန်တီယုခြေထောက်ကို ပခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်ထမ်းတင်လိုက်ပြီး သူ့စောက်စိကို လျာဖျားလေးနဲ့ပြန်ယက်၊ လက်တစ်ဖက်က သူ့စောက်ပက်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်ကာ ဂျီစပေါ့ကို တဇတ်ဇတ်နဲ့ ဖိပေးနေလိုက်တယ်။
“အူး… ရှီး… ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ မောင်ရေ… မောင်ရေ ယုရင်ထဲ တမျိုးကြီးပဲ… မောင်ရေ… ယု သေးထွက်တော့မယ်ထင်တယ် အင်း… ဟင်း… ဖယ်… ဖယ်… မောင် ဖယ်တော့… အမလေး… ထွက်ကုန်ပြီ… ကန်တော့ပါ မောင်ရေ… အူး… ရှီး…”
“ထွက်ပစေ ယု… ညှစ်ပေါက်… အားနဲ့ညှစ်ပေါက်ပစ်… ”
အန်တီယု ဖင်ကြီးကော့တက်လာကာ သူ့စောက်ပက်ထဲက သေးတွေ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ သေးပန်းထုတ်နေရင်းက ဆက်ပြီး စောက်စိလေးကိုဖိယက်၊ စောက်ပက်ကို ဖိကလိုင်းတော့ အန်တီယု တအင်းအင်းနဲ့ သေးတွေ ညှစ်ပန်းပစ်တယ်။ ကျုပ်ပါးစပ်လဲ အနည်းငယ်လဲဝင်သွားတယ်၊ ကျုပ်လက်တွေလဲ စိုရွှဲကုန်တယ်။ လူကို ကိုယ်နည်းနည်း လွှဲထားလို့။ မဟုတ်ရင် တစ်ကိုယ်လုံး သေးနဲ့ပန်းခံရလောက်တယ်။ အန်တီယု သေးကို ခါးကော့ပြီး သုံးလေးခါလောက် ညှစ်ပန်းပြီးမှ ဖင်ကြီး ပြန်ပြုတ်ကျသွားကာ အမောဖြေနေတော့တယ်။ အန်တီယုစောက်ရည်ဖြူဖြူလေးတွေက စောက်ပက်ကနေ ဖင်ကြားအထိ စီးကျနေတာ အဖြူရောင် စီးကြောင်းကိုတောင် မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ကို ဆက်မလိတော့ဘဲ ဖင်ကြားကနေ စပြီး စီးကျနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို ယက်တင်ပြီး သန့်ရှင်းပေး စောက်ဖုတ်အုံမှာ ပေကျံနေတဲ့ သေးတွေကိုပါ ယက်ပြီး သန့်ရှင်းပေးလိုက်တော့တယ်။ ကြမ်းပြင်မှာတော့ သေးကွက်ကြီး။ ခုတင်အစပ်မှာပန်းတာမို့ အိပ်ယာကိုတော့ မစိုပေ။
“ဟင်း… မောင်ရယ်… ယုအသည်းတွေ တဖြုတ်ဖြုတ်ကြွေပြီ သိလား… ဟင့်… ယုအဖုတ်က သေးတွေပေနေတာကို ယက်နေသေးတာလား…”
အန်တီယု အမောဖြေရင်း ခေါင်းထောင်ကြည့်တယ်။
“ယု ဖုတ်ဖုတ်လေး… ညစ်ပတ်နေလို့ သန့်ရှင်းပေးတာကွာ… ပြွတ်… သန့်သွားပြီ…”
“ယုဆီလာပါအုံး… ယုအသည်းလေး မောင်ရယ်…”
အန်တီယု အတင်းကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို အတင်းလက်ဆွဲခေါ်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့ဘေးမှာ လှဲလိုက်တယ်။ အန်တီယု ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ ကျုပ်မေးစေ့မှာပေနေတဲ့ သေးတွေကိုလဲ လိုက်ယက်တယ်။
“ပြွတ်… ကြည့်အုံး… ပါးစပ်ထဲတွေပါ ဝင်ကုန်တာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ယု မောင့်ကိုချစ်တယ်… သိလား… တကယ်ချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“မောင်လုပ်ပေးတာ ကောင်းရဲ့လား… ယု ကြိုက်ရဲ့လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့ မောင်ရယ်… အရမ်းလဲကောင်းတယ်… အရမ်းလဲ မောတာပဲ… ယုလေ… မောင်နဲ့ အကြာကြီး ဝေးမနေနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်… ဒီလိုလေး တစ်ပတ် တစ်ခါလောက်တော့… တွေ့နေချင်သေးတယ်… ယု ဘယ်လို လုပ်ရမလဲဟင်…”
“ယုရယ်… မောင်လဲ ယုကို ပစ်မထားရက်ပါဘူး… ဒါပေမယ့် ယုရဲ့အိမ်ထောင်ရေး ထိခိုက်မှာလဲ စိုးတယ်… သူလေးကိုလဲ စိတ်မဆင်းရဲစေချင်ဘူး… လောလောဆယ် ဒါတွေမစဉ်းစားချင်သေးဘူးကွာ… အချိန်ရတုန်း… မောင်နဲ့ယု ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေရအောင်နော်… မောင်တို့က ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ ရေစက်ဆုံလာရတာ… ယုနဲ့မောင်ရဲ့ ရေစက်က ဒီလောက်နဲ့ ကုန်ချင်မှကုန်မှာပါ…”
“ပြွတ်… ဟုတ်တယ်နော်… မောင်နဲ့ယုရဲ့ ရေစက်က မကုန်လောက်သေးပါဘူး… ပြောပါအုံး… ဒီနေမှဘာလို့ ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေ မရွံမရှာနဲ့ လျှောက်လုပ်တာလဲ… ပြွတ်…”
အန်တီယု ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ရင်း မေးတယ်။
“ယုနဲ့ အတူရှိခွင့်ရတုန်း အစွမ်းကုန် ယုယချင်လို့ပေါ့ ကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွင်း ချစ်လိုက်တာ… အခု ယုအလှည့်နော်… မောင် ဇိမ်ခံ… ခစ် ခစ်…  ပြွတ်…”
အခုတော့ ကျုပ် ညည်းညူရတာပေါ့။ အန်တီယုက ကျုပ်ကို တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ လိုက်ပြီး တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းနေတော့တာ။ အန်တီယုရဲ့နို့တွေကလဲ ကျုပ်ကိုယ်မှာပွတ်သပ်ပေးသလို ဖြစ်နေတယ်။ ခံလို့ အရမ်းကောင်းတာပေါ့ဗျာ။ မိန်းကလေးရဲ့ကိုယ်ဆိုတာ အသားအရေက နူးညံ့တော့ သူ့နို့တွေနဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး လိုက်နမ်းတာ တကယ်ဇိမ်ပဲ။
“ယုရယ်… မောင် ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“မောင့်ကို အရမ်းချစ်လို့ လုပ်ပေးတာ သိလား… ပြွတ်… မောင်ကြိုက်ရင်ကျေနပ်တယ်…”
အန်တီယုက ကျုပ်ကို တစ်ချက်နမ်းပြီး ကျုပ်လုပ်သလို ကျုပ်ကိုယ်ကိုဆွဲမှောက်စေတော့ ကျုပ်လဲ မှောက်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်က အခုချိန်အထိ ဘောက်ဆာ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဝတ်ထားဆဲ။ အန်တီယု ကျုပ်ကျောပြင်ကို နို့တွေနဲ့ပွတ်ရင်း တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းနေပြန်ပါပြီ။ ကျုပ်လဲ ခိခနဲ ရယ်မိတယ်။
“ပြွတ်… ဘာလို့ရယ်တာလဲ…”
“မောင်က ဒီလောက်အထိ ယုယပေးတာမျိုး မခံဖူးဘူး… အူယားသလိုဖြစ်လာလို့.. ယုက အရမ်းယုယတတ်တာပဲ…”
“မောင့်ကို ချစ်လို့ပေါ့မောင်ရဲ့… ခစ်… ပြွတ်…”
အန်တီယုက ကျုပ်ခါးကိုကိုင်မြှောက် တော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့် ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လုပ်သလို အကုန်လိုက်လုပ်နေတာဗျ။ ကျုပ်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို လျောချပြီး ချွတ်တော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်နေပေးလိုက်တယ်။ အန်တီယု ကျုပ်ဖင်ဝကို ယက်ပြီဗျာ။ သူ့လက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ထုနေတယ်။ အန်တီယု ကျုပ်ဖင်ကြားတစ်လျှောက် လျာနဲ့ယက်ပြီး ကျုပ်ဂွေးဥတွေကိုပါ လျာလေးနဲ့ ယက်ပြီးစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ညည်းညူနေရတော့တယ်။
“အူး… ရှီး… ယုရယ်… ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဟူး…”
အန်တီယု ကျုပ်ကိုပက်လက်ပြန်လှန်စေပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့ အချောင်းလိုက် ယက်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လီးချောင်းအရင်းကို လက်နဲ့ထုပေးပြီး အဖျားဒစ်ဖူးလေးကို လျာနဲ့ကစားပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်ထဲ ငုံပြီး စုပ်ချလိုက်တာ တစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက်အထိ သူ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားတယ်။ ပါးလေးတွေခွက်လို့ သေသေချာချာ စုပ်ပေးနေတာ။
“ယုရယ်… ဟူး… ”
ပြီးတော့ သူ့နို့နှစ်လုံးကြားမှာ လီးကိုထားပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့တွေဘေးက တွန်းညှပ်လျှက် ကိုယ်ကို လှုပ်ကာ နို့နဲ့ ထုပေးနေတယ်။ သိပ်မချောမွေ့တော့ သူ့နို့ကြားကို တံတွေးထွေးချလိုက်သေးတယ်။ နို့အပေါ်က ကျော်ထွက်လာတဲ့ ကျုပ်လီးထိပ်ဖျားကို ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံစုပ်ပြီး လျားလေးနဲ့ ရွရွကစားပေးချိန်မှာ ကျုပ်လဲ ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ အန်တီယုပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့တယ်။ အန်တီယုကလဲ ကျုပ်လီးရည်ကို အကုန်မျိုချပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ပြုစုတတ်လွန်းတဲ့ အန်တီယုကို အတင်းလက်ဆွဲကာ ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်တော့တယ်။ အန်တီယုကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ဖက်ထားတော့ အန်တီယုက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက် ခွလျှက်ကြီးပေါ့။ အန်တီယုက ကျုပ်လီးကိုတော့ လက်ကကိုင်ထားပြီး ဆွနေတယ်။
“ပြုစုတတ်လိုက်တာ ယုရယ်… ပြွတ်…”
“မောင် ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့ယုရယ်… ကြိုက်လွန်းလို့ ယုရဲ့အယုအယတွေ အမြဲတောင်ခံချင်မိတယ်… အရမ်းကျွမ်းတာပဲ…”
“မောင့်ကိုချစ်လို့ လျှောက်လုပ်တာ… ခစ် ခစ်…”
အန်တီယုက ကျုပ်လီးကို စကားလေးတစ်ပြောပြောနဲ့ ဆွပေးနေတာဆိုတော့ ကျုပ်လီးလဲ ပြန်တောင်လာပြီပေါ့။ အန်တီယုက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကထပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို တေ့ကာ ထိုင်ချတော့တယ်။ ကျုပ်လီးက အန်တီယုစောက်ပက််ထဲ ခပ်စီးစီးပဲ တိုးဝင်သွားတယ်။
“ဟူး… မောင်ရယ်… ပြည့်သိပ်နေတာပဲကွာ…”
“အူး… ယုရယ်…”
“အင့်… အင့်… ဟင်း… မောင်ရယ်…”
အန်တီယု ကျုပ် ကိုယ်ပေါ်ကနေ တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုနို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း အန်တီယုဆောင်လိုးပေးတာကို ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ အန်တီယုကလဲ ချွေးလေးတွေးစို့အောင်ကို တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ အန်တီယု ပြီးကာနီးတော့ ဆောင့်ချက်တွေက အားပါမြန်ဆန်လာပြီး ကိုယ်လေးတစ်ချက်တုန်ကာ ကျုပ်ကိုခွထားတဲ့ ပေါင်တွေကလဲ ကျုပ်ခါးကို ညှစ်ထားပြီး ကျုပ်ပေါ်ကို မှောက်ကျလာတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဆီးဖက်ထားပေးပြီး သူ့ငယ်ထိပ်လေးကို နမ်းကာ သူ့ကျောလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အန်တီယု အမောပြေတော့ ကျုပ်ကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းတယ်။
“ကောင်းရဲ့လား… ယု…”
“ယုတစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက်ကောင်းတာ မကြုံဖူးပါဘူး မောင်ရယ်…”
ကျုပ် အန်တီယုကို လှိမ့်ချပြီး အောက်ကိုပို့ပြီး အပေါ်က တက်ဖိလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် သဘောကျစွာ တစ်ဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်နေကြတယ်။
“ကောင်းလား… ယု…”
“အရမ်းကောင်း… အရမ်းကြိုက်… မောင်မှ မောင်ပဲ သိလား…”
“အခုမောင့်အလှည့်နော်… မောင် ယုကို အားရပါးရ လိုးပစ်ချင်ပြီ… ပြွတ်…”
“အွန်း… လိုးပစ်… မောင့်စိတ်ကြိုက်သာလိုး… ယုက မောင့်မယားပါ မောင်ရယ်…”
ကျုပ် အန်တီယုရဲ့ ကျောအောက်ထဲ ကျုပ်လက်တွေကို ထိုးထည့်ကာ ပွေ့ဖက်တော့ အန်တီယုက ကျုပ်ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီယုစောက်ပက်ထဲ တစ်ချက်ချင်း ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်လိုးတော့ အန်တီယု နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်၊ မျက်နှာလေးမော့ကာ ဖီးလ်တက်နေတယ်။
“ကောင်းလား… ယု… ပြွတ်…”
“အင့်… ဟင်း… မောင့်မလိုးပေးရင် မောင်နောက်ကိုတောင် လိုက်လာမိတော့မယ်… ဟင်း… အရမ်းကောင်းတာပဲမောင်ရယ်… အင့်… ဟင်း…”
“ယုရယ်.. ပြွတ်… ”
“ကြမ်းတော့မောင်… ယု နီးလာပြန်ပြီ… အင့်… ဟင်း… ဟင်း.. အင်း… ပြွတ်… အု… အု… မောင်ရယ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီယုအလိုကျ အရှိန်တင်ပြီး တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးတယ်။ အန်တီယုကလဲ ပေါင်ဖြဲကာ သူ့စောက်ပက်ထဲကို လီးအဝင်နက်စေဖို့ အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားတယ်။
“အင့်… အင့်… ဟင်း… မောင်ရေ… ဟင်း… ထိလိုက်တာ… အင့်… ဟင်း… အာ့…. ဟား… ထွက်ပြီ… အင်း… ဟင်း… ဟင်း… ”
အန်ထီယု ကျုပ်ကျောကို လွတ်သွားမှာစိုးသည့်အလား အတင်းဖက်တွယ်ထားကာ ကျုပ်ကျောကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကုတ်ထားတယ်။ အိမ်မှုကိစ္စ လုပ်နေရတဲ့ အိမ်ရှင်မတစ်ယောက်မို့ လက်သည်းညှပ်ထား၍သာ တော်တော့တယ်။ မဟုတ်ရင် ကျုပ်ကျောထဲ လက်သည်းတွေ စူးဝင်သွားလောက်ရဲ့။ အန်တီယု ကိုယ်လေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေကာ ဖြဲကားပေးထားတဲ့ ပေါင်တွေကလဲ ကျုပ်ခါးကို အတင်းညှပ်ထားတယ်။ အန်တီယု အထွတ်အထိပ်ကို နောက်တစ်ကြိမ်ရောက်သွားပေပြီ။ ကျုပ် အန်တီယုကို အနမ်းလေးတွေနဲ့ ခဏပေးနားလိုက်တယ်။ အန်တီယု အမောပြေတော့မှာ ကျုပ်ကို တစ်ဖွဖွ နမ်းနေတော့တယ်။
“ထိန်းနိုင်လိုက်တာ မောင်ရယ်… ပြွတ်… ယုဘယ်လိုပုံစံနေပေးရမလဲ…”
“မောင့်ကို ကုန်းပေးလေ… ယုရဲ့ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး မောင်လိုးချင်တယ်…”
“ဟုတ်… မောင့်သဘော…”
“အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီယုကိုယ်ပေါ်က ထလိုက်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်တော့ ကျုပ်လီးမှာ ဖြူပျစ်ပျစ် အရည်တွေ ကပ်နေတာမြင်ရတယ်။ အန်တီယုလဲ စောက်ရည်တွေက စောက်ဖုတ်ကနေ ဖင်ကြားအထိ စီးကြောင်းကြီးကို ဖြစ်လို့။
“ခဏလေး… ယု…”
“ဟမ်…”
ကျုပ်လဲ အူယားတာနဲ့ စောက်ရည်စီးကြောင်းကြီးကို ကုန်းယက်ပစ်လိုက်တယ်။
“အု… ခစ် ခစ်… မောင်ရယ်… ”
“ယုစောက်ရည်လေးတွေ… ချစ်ဖို့ကောင်းလို့.. ပြွတ်…”
“ဟုတ်သား… မောင့်လီးမှာလဲ မနည်းဘူးပဲ… ယု ယက်ပေးမယ်…”
အန်တီယု စောက်ပက်ကို ကျုပ်က သန့်ရှင်းပေးပြီး နမ်းလိုက်ပြီးမှ အန်တီယုက ကုန်းထလာပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းယက်ကာ သန့်ရှင်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုကိုယ်လေးကို ဆွဲထူကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို ကြင်ကြင်နာနာလေး စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ယုရယ်.. ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ယု ကုန်းပေးမယ်နော်…”
အန်တီယု ပြောပြီး တဘက်လှည့်က ခွေးမလေးလို လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ အန်တီယု စောက်ဖုတ်လေးက အနောက်မှာပြူထွက်လို့ နေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံ နေရာ အကျအနယူကာ သူ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကို လီးထိပ်နဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်ဆွဲပြီးမှ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ပြီးတော့မှာမို့ အန်တီယု ခါးကိုကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ တရစပ် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အာ့… ဟား… အင့်… ဟင်း… မောင်… ထိလိုက်တာ… ဆောင့်… အင့်… ဟင်း…” အန်တီယု ညည်းရင်း ပြီးသွားကာ လက်မထောက်နိုင်တော့ဘဲ ဖင်ပူးတောင်းလေး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခွပြီး ဖိလိုးတယ်။ အန်တီယုကိုလဲ အနားမပေးတော့ဘူး။ ကျုပ်အန်တီယု စောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်ချိန်မှာ အန်တီယု နောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးချွတ်လိုက်ရော အန်တီယု တစောင်းလေး လဲကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယု အနောက်မှာ တစောင်းလေးပဲ သူ့ကို ဖက်ထားပြီး အမောဖြေနေလိုက်တယ်။ အန်တီယု အမောပြေတော့ ကျုပ်ဘက်ကို လှည့်လာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မောင်မောသွားပြီလား…  ခစ် ခစ်…”
“ခဏပါ ယုရဲ့… ယုကိုထပ်ချစ်နိုင်သေးတယ်… ပြွတ်…”
“ဟင်း… ဟင်း… လိုးနိုင်လိုက်တာ မောင်ရယ်… ယုက ရပါပြီ… သမီးလေးကို အလှည့်ပေးလိုက်အုံးမယ်… ပြွတ်…”
“ယု အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ယု ယူခဲ့တဲ့ယောက်ျားတွေတောင် မောင့်လို အကြိမ်ကြိမ်ပြီးအောင် မလိုးနိုင်ပါဘူး… ယုအဆင်ပြေတာ ဟိုဘက်ကမ်းတောင် လွန်နေပြီ… ခစ် ခစ်… ချစ်လိုက်တာ…”
“ယုအဆင်ပြေရင် ပြီးတာပဲ… မောင် ယုအထဲမှာ ပြီးတာ… ယု ဆေးရောသောက်ရဲ့လား…”
“ဟင့်အင်း… ယုက ကလေးမရနိုင်ပါဘူး မောင်ရယ်… အရင်ယောက်ျားနဲ့ရော… လက်ရှိယောက်ျားနဲ့ပါ နှစ်တွေအကြာကြီး ပေါင်းသင်းခဲ့တာ… ကလေးမှမရတာ… မောင်စိတ်မပူပါနဲ့…”
“အင်းပါ… ယုအဆင်ပြေတယ်ဆို ပြီးတာပါပဲ… မောင်က ယုကိုစိတ်ပူတာပါ…”
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ… သမီးလေးကို လွှတ်လိုက်မယ်နော်…”
အန်တီယု ကျုပ်ကိုအနမ်းလေးပေးပြီး ခုတင်ပေါ်ကဆင်းကာ ထမိန်ကောက်စွပ်ပြီး ရင်လျားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုပြုံးပြကာ အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။ အန်တီယုက ကျုပ်ကို သူလင်လို့ကို သဘောထားနေတဲ့ပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုကို တော်တော်လေး သံယောဇဉ်ရှိတော့ လက်မလွှတ်ချင်ပေမယ့် အိမ်ထောင်သည် အန်တီယုကို လက်လွှတ်ရမှာပါပဲ။ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကို ထိခိုက်စေမယ့် ကိစ္စမျိုးကိုတော့ ရှောင်ရှားရမှာပါပဲ။

ကျုပ် ပက်လက်လေးလှန်ပြီး နဖူးပေါ်လက်တင်ကာ အန်တီယုအကြောင်းစဉ်းစားနေတာ မေသူက ကျုပ်လီးကို လာစုပ်တော့မှ သတိရတယ်။
“အု.. သူလေးရယ်…”
“ပြွတ်… ကို ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ… အားကုန်နေပြီလား… ပြွတ်…”
“အားရှိပါသေးတယ်… သူလေးရဲ့… ကိုက ယုကိုသနားလို့ပါ…”
“ပြွတ်… ကိုက မေမေ့ကိုတောင် ပို သံယောဇဉ်တွယ်နေသလိုပဲနော်… ပြွတ်…”
“မသိတော့ပါဘူး သူလေးရယ်… ကိုလဲ ဒီလို သံယောဇဉ် ဖြစ်မိမယ်မထင်ပါဘူး… အခုတော့ တော်တော်သံယောဇဉ်ဖြစ်မိနေပြီ… သူလေး အူတိုလား…”
“ပြွတ်… မတိုပါဘူးကိုရဲ့… အစကတည်းက ကိုက သူလေးအပိုင်မှမဟုတ်တာ… ကိုက မေသူ့ကို မချစ်မှန်း မေသူသိပြီးသားပါ…”
ကျုပ်လဲ မေသူ့ကို ဆွဲခေါ်ပြီး တစောင်းလေးလှဲကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ မေသူက အိမ်နေရင်းတီရှပ်လေးနဲ့ ထမိန်လေး ဝတ်ထားတာ။
“သူလေးကိုလဲ ကိုက သံယောဇဉ်ရှိပါတယ်ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အင်းပါ… သူလေးကတော့ ကို့ကို ချစ်တယ်…”
“ဒါနဲ့… ကိုပြည့်တစ်ယောက် ဆေးရုံမှာ ခဏခဏတွေ့တယ်နော်…”
“အင်း… ကိုပြည့်က မေသူ့ကို ချစ်တဲ့အကြောင်း ဟိုတစ်လောကပဲ ဖွင့်ပြောတယ်… မေသူလက်ခံတယ်ဆိုရင် ဖေဖေနဲ့မေမေ့ဆီမှာ မိသားဖသားပီပီ လာတောင်းမယ်တဲ့…”
“မေသူက ဘယ်လိုစဉ်းစားလဲ…”
“ဖေဖေနဲ့မေမေကလဲ သဘောတူနေတဲ့ပုံပဲ… ကိုပြည့်ကို ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံတယ်… မေသူလဲ စဉ်းစားအုံးမယ်လို့ပဲ ပြောထားလိုက်တယ်… ဖေဖေ့ကျန်းမာရေးနဲ့မို့ ဒါတွေ မစဉ်းစားချင်သေးဘူးလို့…”
“ကိုပြည့်ကိုကြည့်ရတာ… ရိုးရိုးအေးအေးလေးပါပဲ… သူလေးကို စိတ်ချမ်းသာအောင်ထားမယ့်ပုံပါ… သူလေး သေသေချာချာစဉ်းစားပေါ့…”
“အင်းပါ… မေသူ့ရင်ထဲမှာ ကိုရှိနေတော့လဲ မေသူ ဘယ်သူ့ကိုမှ လက်မထပ်ချင်ဘူး… ဒါပေမယ့် ကို့ကိုမှ မေသူက အပိုင်မရနိုင်တော့တာ…”
မေသူက ပြောရင် မျက်ရည်ဝဲလာတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့ပါးလေးကိုနမ်းရင်း ချော့ရတော့တယ်။
“သူလေးရယ်… ဒါတွေ မစဉ်းစားနဲ့အုံးကွာ… လောလောဆယ် ကိုနဲ့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်လေး နေရအောင်… ဟုတ်ပြီလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွန်း…”
ကျုပ် မေသူ့ဖင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်တော့ မေသူ့မှာ ပင်တီမပါဘူး။ မေသူကလဲ ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ဆွတယ်။ မေသူ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ခေါက်ထဲလက်ဝင်ကာ ထမိန်ပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်တော့လဲ အရည်တွေရွှဲလို့ သူ့စောက်ရည်က ထမိန်ကိုဖောက်ပြီး ကျုပ်လက်ကိုပါ စိုလာပြီ။
“စိုရွှဲနေတာပဲကွာ… ထမိန်ပေါ်ကကိုင်ရတာ အိနေတာပဲ…”
“ဟင့်… ကိုနေမေမေလိုးနေကတည်းက ယားနေတာ…”
“စောက်ဖုတ်ကယားတာလား…”
“အွန်း… စောက်ဖုတ်ရဲ့ ဟိုးအတွင်းထဲက ယားနေတာ… ကို့လီးကြီးထည့်ပြီး ကုတ်ပေးစမ်းပါ…”
“သူလေး စောက်ဖုတ်ကို မယက်ရတော့ဘူးလား…”
“နောက်မှယက်ကွာ… မေသူ့စောက်ဖုတ်ထဲက အရမ်းယားနေပြီ… လိုးပေးတော့နော်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြီးရောကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် မေသူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် လှိမ့်တက်လိုက်တော့ မေသူက ပေါင်ကို အဆင်သင့်ကားပေးပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ထားတာ မလွှတ်ဘဲ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထိုးထည့်ကာ လိုးလိုက်တော့တယ်။
“အူး… ကိုရယ်… တစ်ဆုံးပဲ… ဟင်း… ဆောင့်… ဆောင့်လိုး… အင့်… ဟင်း…. ကောင်းတယ်… ဆောင့်… ဟင်း… ”