အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၃)

(အခန်း ၂၃/၂)

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး လင်မယားနှစ်ယောက် ရုံးပိတ်ရက်မှာ ဟေမာတို့အိမ်ဘက် ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကလေးကျောင်းစရိတ်ပေးရင်းပေါ့ဗျာ။ ပြီးရင် မေမေနဲ့ မမဆီကိုလဲ သွားမယ်ပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီည ဟေမာနဲ့ အိပ်ဖို့လဲ ကျုပ်က ဟေမာ့ကို ပြောထားတယ်။ အန်တီမေနှင်းကစျေးဆိုင်မှာ စျေးရောင်းလျှက်ပေါ့။ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဆိုင်ပေါ်တက်တဲ့ အပေါက်ဝမှာထိုင်ပြီး အန်တီမေနှင်းနဲ့ စကားပြောနေတာ။ ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်ပဲ။ အန်တီမေနှင်းက တစ်ချက်တစ်ချက် ကောင်လေးလက်မောင်းလေးကိုတောင် ပုတ်လိုက်သေးတယ်။ ကောင်လေးက ရုတ်တရတ် အန်တီမေနှင်းလက်ကို ကိုင်လိုက်တော့ အန်တီမေနှင်းက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ငြိမ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ဆိုင်ကယ်သံကြားမှ လှည့်ကြည့်ပြီး လက်ကိုရုတ်လိုက်ကြတယ်။ ကောင်လေးက ဆတ်ခနဲထပြီး လျှောက်ထွက်သွားတယ်ဗျ။ ဘယ်လမ်းက ဘယ်သူလဲ ကျုပ်မမှတ်မိဘူး။ ကျုပ်နေခဲ့တဲ့ ရပ်ကွက်ဆိုပေမယ် အသက်က တော်တော်ငယ်တော့ ကျုပ်နဲ့အလှမ်းဝေးတယ်ထင်တယ် ကိုယ့်ရပ်ကွက်သားပေမယ့် မသိသလိုပဲ။ အန်တီမေနှင်းကတော့ မှင်သေသေနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးလဲ သူ့ဆိုင်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ အဲ့မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ကတည်းက ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက မျက်နှာမကောင်းတော့ဘူး။
“အန်တီမေနှင်း… နေကောင်းတယ်နော်…”
“အေး… ကောင်းတယ် ဖိုးတေ…”
“ဟေမာရော…”
“ခုနကပဲ မအိဆီကပြန်လာပြီး အိပ်နေလားမသိပါဘူး… ထူးထူးဆန်းဆန်း နင့်ညီမက နေ့လည်ဘက်တွေဘာတွေ အိပ်လို့…”
“သြော်… ကျနော်တို့ ကလေးကျောင်းစားရိတ် လာပေးတာပါ… ဒီမှာပါ အန်တီမေနှင်း…”
“ဟဲ့ ဖိုးတေနဲ့ရင်အေး… အိမ်ပေါ်ကို မတက်တော့ဘူးလား…”
“မတက်တော့ဘူးအန်တီမေနှင်း… မေမေတို့အိမ် သွားအုံးမလို့…”
“သြော်… အေးအေး…”
အန်တီမေနှင်းလဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံပဲ။ ကျုပ်တို့လင်မယားက အမြဲတမ်း ဟေမာတို့ အန်တီမေနှင်းတို့အိမ်ကိုရောက်ရင် တခြားကိစ္စရှိရင်တောင် အိမ်ပေါ်တက်ကာ အလာပ သလာပ စကားလေးတွေ ငါးမိနစ် ဆယ်မိနစ်လောက်ပြောပြီး ရယ်မောကြပြီးမှ ပြန်နေကြပါ။ အခုလို ရောက်ပြီး လှည့်ပြန်တော့ မျက်နှာက ညှိုးသွားတာ။ ကျုပ်လဲ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး။ ရင်အေးကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်ပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးက မေမေတို့ကို သူ့အသီးအရွက်လေးတွေလဲပေးရင်း မေမေတို့ဆီ မရောက်တာကြာလို့ တမင် လိုက်လာတာ။ ကျုပ်ကသာ မေမေတို့ဆီ မကြာမကြာ ကိုယ့်ကိစ္စကိုယ်လုပ်ရင်း ရောက်ဖြစ်ပေမယ့် ရင်အေးက မရောက်လေတော့ ကျုပ်သမီးလေးကိုလဲထိန်းရင်း မေမေ့နဲ့မမကိုလဲ ဝိုင်းကူရင်းပေါ့။ ကျုပ် ဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး ရင်အေးက ဝင်မရှုပ်ပါဘူး။ သူ့တူမနဲ့တူလေးကိုထိန်းပေးရင်း၊ ဝိုင်းကူရင်း နေတာပါပဲ။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အန်တီမေနှင်းကို နှမြောသလိုလိုနဲ့၊ ခုနကမြင်ကွင်းကို မျက်လုံးထဲကမထွက်ချင်။ ရင်အေးကလဲ ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်၍လိုက်လာသည်။ အချိန်ကလဲ နေ့လည်ခင်းပဲရှိသေးသည်။ ကျုပ်က မေမေတို့နှင့်ကိစ္စပြီးလျှင် ရင်အေးနှင့်အိမ်ပြန်ပြီးမှ မေမေတို့အိမ်ကို တစ်ခေါက်ပြန်လာပြီး ဆိုင်ကယ်ထားကာ ဟေမာနှင့် ညသွားအိပ်မှာဖြစ်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ ရင်အေးက ကလေးထိန်း၊ ကျုပ်က မေမေနဲ့မမကို တစ်လှည့်စီလိုးတာပေါ့။ ပြီးတော့ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့ကြသည်။ အိမ်ကိုရောက်တော့မှ လင်မယားနှစ်ယောက် မီးဖိုထဲမှာ တီးတိုး စကားပြောကြတော့သည်။ ကျုပ်က ခုံမှာထိုင်လျှက် ရင်အေးကို ပေါင်ပေါ်ထိုင်စေကာ ဖက်ထားရင်းပေါ့။
“ကို… အန်တီမေနှင်းကို နှမြောနေတာလား…”
“ကိုလဲနားမလည်တော့ဘူး… စိတ်ထဲမှာ အူတိုနေသလိုပဲ… ထားလိုက်ပါကွာ ကိုတို့မိသားစု မထိခိုက်ဖို့က ပိုအရေးကြီးပါတယ်…”
“ဒီလိုလဲ မဟုတ်သေးဘူးလေ ကိုရဲ့… အန်တီမေနှင်းသာ အဲ့အရွယ်ကောင်လေးနဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူးဖြစ်လို့ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အသံထွက်ရင်… အန်တီမေနှင်းရော ဟေမာတို့တစ်မိသားစုလုံး အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းဖြစ်ကြမှာ… ကောင်လေးက တော်တော်ငယ်သေးတယ်… ကမူးရှူးထိုးနဲ့ ဇွတ်တရွတ်လုပ်လို့ တစ်နေ့မဟုတ်တစ်နေ့ ပေါ်လာရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်မှာ… ကိုလုပ်မယ်ဆို အချိန်မီသေးတယ်…”
“အေးရယ်… ကိုတို့မိသားစု ထိခိုက်မှာစိုးတယ်…”
“ကိုရယ်… ကို ဝင်ပြီး ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလုပ်တာ ပိုအဆင်ပြေမယ်… အေးတို့ တစ်ခါတစ်လေမှသွားတာတောင် နေ့ခင်းကြောင်တောင် လက်ကိုင်တာ မိသွားသေးတာ အခုတောင် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဘယ်လိုသတင်းထွက်နေမလဲမသိဘူး… တစ်ခုခုဆို မနူးမနပ်ကောင်လေးကို အန်တီမေနှင်းကပဲ မြူဆွယ်တယ်ဆိုပြီး ဝိုင်းပြောကြမှာ… ကိုဝင်လိုက်ပါလား… ကိုနဲ့ဆို ဟေမာကလဲ သဘောတူပြီးသားပဲဟာ… ဦးတင်စိုးကို အေးတို့ ဝိုင်းတောင်းပန်ရင် ရမှာပါ… ဒီတစ်ယောက်လေးရှိတော့တာ ချန်ထားမနေပါနဲ့တော့ ကိုရယ်… အကုန်သာ ဖြုတ်ပစ်… ဒါကြီးနဲ့… ခစ်… ခစ်…”
ရင်အေးက ပုဆိုးပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ပြီးပြောတယ်။
“အရင်တစ်ခါလို ဖြစ်မှာ မကြောက်ဘူးလား… အေးရ…”
“ကြောက်တော့ကြောက်တာပေါ့ကိုရယ်… ဒါပေမယ့် ဦးတင်စိုးကြီးက အေးတို့အပေါ်တော့ ပစ်ပစ်ခါခါလုပ်မယ်မထင်ပါဘူး… သူလဲ အန်တီမေနှင်းကို သနားနေတာဆိုတော့… တိုးတိုးတိတ်တိတ်နဲ့ သူ့မယားကို နာမည်မပျက်ဘဲ လိုးပေးရင် ကျေးဇူးတောင်တင်မလားဘဲ… ဟီး.. ဟီး…”
“ကြည့်လုပ်နော် အေးလေး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ခစ်ခစ်… သူကကျ အန်တီမေနှင်းကို မလိုးချင်တာကျလို့… မသိရင်ခက်မယ်… ဟိုကောင်လေးနဲ့တွေ့တုန်းက အူတိုနေပြီးတော့… ခစ်ခစ်…”

ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် ည ၈နာရီလောက်မှာ မေမေတို့အိမ်ကိုထွက်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်လာမယ်ဆိုတာလဲ မေမေနဲ့မမ သိပြီးသားပါ။ မေမေနဲ့မမကလဲ ကျုပ်နဲ့ဟေမာနဲ့အကြောင်းသိတာကိုး။ ည ၈ နာရီခွဲ လောက်မှာ ကျုပ် ဟေမာတို့ အိမ်ဆီကို လမ်းလျှောက်ပြီး သွားလိုက်တယ်။ လမ်းပေါ်မှာတော့ လူရှင်းနေပြီပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်လဲ တန်းသွားလို့ရပေမယ့် အန်တီမေနှင်းကို စတင်ချည်းကပ်ဖို့ ကလေးတွေ အိမ်ထဲပြန်ဝင်မယ့် အချိန်ကို မှောင်ရိပ်ထဲက စောင့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းက ဆိုင်သိမ်းတော့ ကလေးတွေက အပြင်မှာချထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဆိုင်ထဲသွင်းပေးပြီး လှန်တင်ထားတဲ့ ဆိုင်တံခါးကို ပိတ်ပြီး ဘေးကလူတက်တဲ့ အပေါက်ကလေးကနေ ဆိုင်ပေါ်တက်သွားတယ်။ သူတို့ဆိုင်အနောက်က ဆင်းသွားတော့မှ ကျုပ်က အန်တီမေနှင်း တစ်ယောက်တည်းကျန်တော့တဲ့ ဆိုင်ဆီကိုသွားလိုက်တယ်။ ဟေမာတို့အိမ်က ဆိုင်ပေါ်တက်တဲ့ အပေါက်က သပ်သပ်၊ ခြံထဲဝင်တဲ့ တံခါးပေါက်က သပ်သပ်ဗျ။ ခြံတံခါးက ကျုပ်လာမှာသိလို သော့မခတ်ထားမှန်းသိပေမယ့် ဆိုင်တံခါးပေါက်ကို တန်းသွားတာ။ အန်တီမေနှင်း ကျုပ်ကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ပေါ်တက်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာက ခပ်တည်တည်နဲ့ အရင်ဆုံး ကျုပ်သူ့ကို အူတိုနေတာ သိအောင် ပြရမယ်လေ။
“ဖိုးတေ… ခြံတံခါးသော့မခတ်ထားဘူးလေ…”
“သိသားပဲ… အန်တီမေနှင်းဆီ တမင်လာတာ…”
“ဟမ်… ဘာလို့…”
“နေ့လည်က ကောင်လေးက ဘယ်သူလဲ… အန်တီမေနှင်းနော်…”
ကျုပ်က တမင် နှုတ်ခမ်းစူပြီး စိတ်ဆိုးသလိုလုပ်ပြတာ။
“ကလေးလေးပါ… မုန့်လာဝယ်တာ…”
“မုန့်ဝယ်တာကလဲနော်… လက်ပေး…”
“ဘာလဲ…”
“လက်ပေးလို့ပြောတာ နှစ်ဖက်စလုံးပေး…”
အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကိုအံ့သြသလို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ ပြုံးစေစေ့နဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျုပ်ဆီကမ်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းလက်ဖဝါးလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ်။
“သူတစ်ဖက်ကိုင်ရင် ကျနော် နှစ်ဖက်ကိုင်မှာ… နောက်တစ်ခါ ပေးကိုင်ရဲကိုင်ကြည့်… ဟင်း…”
အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကို �မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ် ခဏကြာမှ အန်တီမေနှင်းက လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
“လူကိုသူ့ရည်းစားများမှတ်နေလား မသိဘူး… ကိုယ့်အဒေါ်အရွယ်ကြီးကို…”
“အဲ့ကိုယ့်အဒေါ်အရွယ်ကြီးက အရမ်းလှတာကိုး…”
“ဟွန့်… ဒီမှာပဲစောင့်တော့… ကိုယ့်ဟာကိုယ် စားချင်တာ ယူစားတော့… ကလေးတွေအိပ်ရင် သမီးကြီး လာခေါ်လိမ့်မယ်…”
အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ကြည့်ပြီး ဆိုင်ပေါ်ကနေ ဆင်းသွားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ အန်တီမေနှင်းရဲ့ အနောက်ပိုင်း တင်းသားတွေကိုကြည့်ပြီး သွားရည်ကျနေရတာပေါ့။ အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ကျုပ် သူ့ဖင်တွေကိုကြည့်နေတာ မြင်တော့ မျက်စောင်းထိုးသွားသေးတယ်။ ည ၉ နာရီခွဲလောက်မှာ ဟေမာကျုပ်ကိုလာခေါ်တော့ ကျုပ်လဲ ဟေမာနဲ့လိုက်သွားတယ်။ အိမ်တံခါးကိုဖွင့်ပြီး ဟေမာနဲ့အတူ ဝင်လိုက်ပြီး ဟေမာ့အခန်းဆီ သွားလိုက်တယ်။ ညင်ညင်သာသာ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ရတာပေါ့။ ဟေမာ့အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီး ဟေမာ့ကို ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… မိန်းမ…”
“ခစ်ခစ်… အခုမှပဲ တကယ့်လင်မယားလို နေရတော့တယ် ယောက်ျားရယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မိန်းမကို ယောက်ျားပြောစရာရှိတယ်…”
“အွန်း… ပြောလေယောက်ျားရဲ့.. ”
“ဟီး… အန်တီမေနှင်းကို ကိုကြီး လိုးလိုက်တော့မယ်…”
“တကယ် ခစ်ခစ်… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး စိတ်ပြောင်းသွားရတာလဲ…”
“နေ့လည်က အန်တီမေနှင်းကို ကောင်လေးတစ်ယောက် လက်ကိုင်တာ ငြိမ်ခံနေလို့… အူတိုသွားတာ… အေးလဲ မြင်သွားတယ်လေ… အဲ့ဒါနဲ့ အန်တီမေနှင်းကို သူများတော့ပေးမလိုးတော့ဘူး… ကိုကြီးပဲ လိုးတော့မယ်…”
“အယ်… မေမေက ဘယ်ကောင်လေးနဲ့လဲ… ဟင်း… မဖြစ်သေးပါဘူး… ကိုကြီးမြန်မြန်လှုပ်ရှားနော်…”
“အင်းပါ… ခုနကပဲ အန်တီမေနှင်း လက်ကို ကိုင်ခဲ့တယ်…”
“ခစ်ခစ်… သွက်လိုက်တာ… ဖေဖေ့ကိုစိတ်ချ… ဖေဖေက သူ့ပြဿနာနဲ့သူ မေမေ့ကို သနားနေတာ… တခြားလူမဟုတ်ဘဲ ကိုကြီးနဲ့ဆို နားလည်ပေးမှာ သေချာတယ်…”
“ပြီးရောကွာ… လာ အိပ်ရာထဲသွားစို့..”
ကျုပ် ဟေမာ့ကိုအိပ်ယာထဲ ချီခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ဟေမာ အိပ်ယာထဲမှာ ကြည်ကြည်နူးနူးနဲ့ လင်မယားတွေလို ကလူ၏ မြူ၏ လုပ်နေကြတယ်။ ပြီးတော့လည်း လိုး၏ ဆော်၏ပေါ့ဗျာ။ နားနားပြီးဆော်တာပေါ့။ ဟေမာတို့ ပြင်ဆောက်ထားတဲ့အိမ်က မျက်နှာကျက်တွေပါ လုပ်ထားတော့ အခန်းလုံတာမို့ မီးဖွင့်ပြီး လင်းလင်းချင်းချင်းမှာပဲ ကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့ လိုးကြတာ။ ကျုပ်တို့ လိုးနေတုန်း တစ်ယောက်ယောက် လာချောင်းတာ သိလိုက်တယ်။ ဦးတင်စိုးလား၊ အန်တီမေနှင်းလားတော့ မသိဘူး။ ကျုပ်တို့လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လိုးကြတယ်။ လိုးလိုက်၊ နားလိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ ယက်လိုက်၊ ပြန်လိုးလိုက်နဲ့ ပုံစံကိုစုံရော။ ကျုပ်နဲ့ ဟေမာလဲ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်စွပ်စွပ် ဝင်ထွက်လိုးနေတာကို အပြင်ကကြည့်တဲ့သူပါ မြင်ရအောင် လိုးပြလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်တို့ ညဉ့်တော်တော်လေးနက်မှ အိပ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် သတိနဲ့အိပ်တာမို့ မနက်စောစော အန်တီမေနှင်း ထပြီးချက်ပြုတ်နေကတည်းက နိုးနေပြီ။ ဟေမာကတော့ ညက အီဆိမ့်နေအောင် အလိုးခံပြီး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကို အိပ်ပျော်နေလေရဲ့။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လက်မောင်အပေါ် ခေါင်းအုံးလေးကို အသာမပြီး ဟေမာ့ခေါင်းလေးကို ခေါင်းအုံးပေါ်ချပေးပြီး ဟေမာ့နဖူးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းပေးလိုက်သေးတယ်။ ဘာပဲပြောပြော ဟေမာဆိုတာလဲ ကျုပ်နဲ့ တစ်လမ်းထဲ မောင်နှမလို နေခဲ့ကြပြီး အခုလို လင်မယားလိုဖြစ်လာတော့ သံယောဇဉ်တိုးမိတာပါပဲ။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်မထသေးဘဲ မှိန်းပြီး အန်တီမေနှင်းလာနှိုးမယ့်အချိန်ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ်မနိုးရင် အန်တီမေနှင်းက ကလေးတွေမနိုးမီ သေချာပေါက် လာနှိုးမယ်ဆိုတာသိလို့ တမင်စောင့်နေတာ။ သိပ်မစောင့်ရပါဘူး။ အန်တီမေနှင်း ကျုပ်ကို အခန်းထဲလာနှိုးတယ်။ အန်တီမေနှင်းက ဟေမာ့အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်ဘေးမှာလာထိုင်ကာ လေသံခပ်တိုးတိုးနဲ့ ခေါ်ရင်း ကျုပ်လက်မောင်းကိုကိုင်ပြီး လှုပ်နှိုးတယ်။
“ဖိုးတေ… ဖိုးတေ…”
ကျုပ်လဲ ဒါကိုပဲစောင့်နေတဲ့သူဆိုတော့ အိပ်ချင်မူးတူးပုံစံနဲ့ အန်တီမေနှင်းကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
“အို… ဟဲ့…”
ပြီးတော့ အန်တီမေနှင်းမျက်နှာအနှံ့ကို နမ်းရင်း
“ကိုကြီးမထချင်သေးဘူးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အို… ဖိုးတေ… အန်တီလေ…”
“ဘာအန်တီလဲ… မသိဘူး… နမ်းမှာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
အန်တီမေနှင်း အတင်းကုန်းထပြီး ထွက်သွားတယ်။ အန်တီမေနှင်း ရင်တွေတုန်သွားမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကိုလဲ မနှိုးလို့မဖြစ်ပြန်ဘူးလေ။ တစ်ခေါက်ပြန်ဝင်လာပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်လုံးလေးအသာမှေးရင်း ကြည့်နေတာ။ ကျုပ်တို့အိပ်ကာနီးတော့ မီးလုံးကြီးကိုမှိတ်ပြီး ညအိပ်မီးလေးပဲ ထွန်းအိပ်တာမို့ အခန်းထဲမှာ မှိန်ပျပျလေး လင်းနေတာပေါ့။ အန်တီမေနှင်း ချီတုံချတုံနဲ့ ကျုပ်ဘေးနား ပြန်လာထိုင်တယ်။ ကျုပ်လဲ ထိုင်တယ်ဆိုရင်ပဲ ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။
“အို… ဖိုးတေ နိုးနေတာမလား…”
“အင်း… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“တို့က… သမီးကြီးမဟုတ်ဘူးနော်…”
“သိတယ်လေ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဒါဆိုလွှတ်တော့လေ… အို… ဘာလို့ တအားနမ်းနေတာလဲ…”
“မကျေနပ်လို့… မနေ့ကကိစ္စ လုံးဝမကျေနပ်ဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မကြိုက်ရင်ထပ်မဖြစ်စေရဘူးကွာ… အခုလွှတ်တော့… သမီးကြီး နိုးလာလိမ့်မယ်…”
“မလွှတ်ဘူးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“လွှတ်ကွာ… သမီးကြီးနိုးလာမှာကြောက်တယ်…”
“အာ့ဆို မွှေးမွှေးပေး…”
“အာ…”
“မပေးရင် မလွှတ်ဘူးနော်…”
“အရမ်းဆိုးတာပဲကွာ… အင့်… ရွှတ်…”
အန်တီမေနှင်း အပျိုလေးလို ရင်တွေတောင်ခုန်လို့။
“ဒီဘက်… ”
“ရွှတ်… ”
“နှုတ်ခမ်းလေး… ”
“ဟင့်… ပြွတ်… ”
ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အန်တီမေနှင်းက သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပြွတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။
“တော်ပြီကွာ… လွှတ်တော့…”
“အင်းပါ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်လွှတ်ပေးလိုက်တော့ အန်တီမေနှင်း ထထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခဏနေတော့ ထလိုက်သွားတယ်။ ကျုပ် ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး မျက်နှာသစ်တော့ အန်တီမေနှင်းက မီးဖိုထဲမှာ မနက်စာကိုပြင်ဆင်နေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ ရေချိုးခန်းထဲက သဘက်နဲ့ပဲ မျက်နှာသုတ်ပြီးမှ အပြင်ပြန်ထွက်ကာ အန်တီမေနှင်းဆီကို သွားလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကိုမြင်တော့ တစ်ချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာလေးရဲကာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းကို နောက်ကျောကနေ သူ့ခါးလေးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“အာ… လုပ်ပြန်ပြီကွာ…”
“ကျနော်ဖက်တာ မကြိုက်လို့လား…”
“ဒို့မှာ အိမ်ထောင်နဲ့လေ… သူ့မှာလဲ အိမ်ထောင်နဲ့ဟာ… ပြဿနာတက်လိမ့်မယ်…”
“ဟိုကောင်လေးလက်ကိုင်တုန်းကကျ ငြိမ်ခံနေပြီး…”
“ဟာ… အဲ့ဒါက ကလေးလေးပါကွာ… တမင်ကျီစယ်လိုက်တာ…”
“အဲ့ကလေးက တန်းတန်းစွဲဖြစ်သွားပြီး ကမူးရှူးထိုးလုပ်ရင်… မေပဲ အရှက်ကွဲလိမ့်မယ်… ပြီးတော့ မေ့ကို မောင် ဘယ်သူ့လက်မှ အပါမခံနိုင်ဘူး…”
“လူကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ ဟွန့်…”
“မောင်ဘယ်လောက် အူတိုသွားလဲ မေ သိရဲ့လား… မေ့ကွက်လပ်ကို မောင် ပဲဖြည့်ပေးမယ်… မေ့ကို မောင် ချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ထားပေးရင်း ပါးလေးတွေ ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“အပိုတွေ… တကယ်လဲမချစ်ဘဲနဲ့…”
ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကိုယ်လေးကို ကျုပ်ဘက် ဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“တကယ်မချစ်ဘဲ အူတိုပါ့မလား… မေရဲ့… မောင့်ကို မချစ်ဘူးပေါ့…”
“တော်ပါ… သမီးကိုရတော့ အမေကိုပါကြံချင်တာမလား…”
ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို ဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
“မေက မောင့်ကို အထင်သေးတာပဲ…”
ပြောပြီး လှည့်ထွက်လိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်း ကျုပ်ကို နောက်ကျောကနေ ဖက်ထားပြန်တယ်။
“အဲ့ဒါ ဘာဖြစ်သွားတာလဲလို့…”
“မောင့်ကို မေက အလွယ်ရလို့ လာကပ်တယ် ထင်နေတာမလား… ဟေမာ မောင့်ကို မေ့ကွက်လပ်ကို ဖြည့်ပေးဖို့ပြောတာ ကြာလှပြီ… မောင်က မေ့ကို တန်ဖိုးထားလို့ ရှေ့မတိုးခဲ့တာ… ဒါပေမယ့် မေ့ကွက်လပ်ကို ဖြည့်ပေးရမယ့်သူ လိုအပ်တယ်ဆို အဲ့လူက မောင်ပဲဖြစ်ချင်တယ်… မေ့ကို သူများနဲ့ မကြည်ဖြူနိုင်ဘူး…”
“အင်းပါ… မေစကားမှားသွားတာ… မောင်က မေတို့မိသားစုအပေါ် ဘယ်လောက်သံယောဇဉ်ရှိလဲဆိုတာ… မေသိပါတယ်… ဒီဘက်လှည့်ပါအုံး…”
ကျုပ် အန်တီမေနှင်းဘက်ကို ပြန်လှည့်လိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းနဲ့ ကျုပ် အပြန်အလှန် ဖက်ထားပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်နေကြပြီ။ ကျုပ် အန်တီမေနှင်းရဲ့နဖူးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“မေ… နောက်ကို ဟိုနေ့ကလိုမြင်ကွင်းမျိုး မောင် မမြင်ပါရစေနဲ့ကွာ…”
“အင်းပါ.. မောင်ရဲ့…”
“အချိန်ကလဲ မရတော့ဘူး… နေ့လည်ကျ တစ်ခေါက်လာခဲ့မယ်နော်… အဲ့အချိန်ကျ မေ့ကို အစွမ်းကုန်ယုယချင်တယ်… မေခွင့်ပြုမှာလားဟင်…”
“အင်း…”
“ဦးတင်စိုးသိမှာ မကြောက်ဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… သူကပြောတယ်… သူကမစွမ်းဆောင်နိုင်တော့လို့… သမီးလိုပဲ မောင်နဲ့နေလိုက်ပါလားတဲ့… မောင်ကမှ မေ့ကို စိတ်မဝင်စားတာ…”
“စိတ်မဝင်စားပဲနေမလားမေရ… မောင်တို့ မိသားစုနှစ်ခုပြဿနာတက်မှာစိုးလို့… စိတ်ထိန်းထားတာ… အခုတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး… ချစ်တယ် ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း…”
အန်တီမေနှင်းနဲ့ကျုပ် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေကြတယ်။ ခဏနေတော့ ကျုပ်တို့နမ်းတာရပ်ပြီး အိမ်ထဲကထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အဲ့နေ့မနက်မှာ မေမေတို့အိမ်ကိုသွားပြီး ဆိုင်ကယ်ယူကာ စျေးကနေ ဘုရားပန်းနဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်ဝယ်ခဲ့တယ်။ အန်တီမေနှင်းကို ဘုရားပန်းနဲ့ ပန်းတစ်ပွင့်ကို သူပန်ဖို့ပေးခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ် နေ့လည်လာရင် ပန်းပန်ထားတာမြင်ချင်တယ်လို့ အန်တီမေနှင်းကို မှာခဲ့လိုက်တယ်။

(အခန်း ၂၃/၃)

နေ့လည်မှာ ကျုပ်တို့ မိသားစု၃ယောက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ မေမေတို့အိမ်ကို လာကြပြန်တယ်။ မေမေတို့အိမ်မှာ ခဏနေပြီး သမီးလေးကပါ ဟေမာတို့အိမ်က ကလေးတွေနဲ့ကစားချင်တယ်ဆိုပြီးလိုက်လာတယ်။ ကလေးဆိုတော့ အဖော်မင်တာ သဘာဝပဲပေါ့။ သမီးလေးက လိုက်မယ်ဆိုတော့ ကျုပ်တူလေးကလဲ ဘယ်နေခဲ့လိမ့်မလဲ။ သူအစ်မလက်ကိုဆွဲပြီး လိုက်လာတော့တယ်။ ဟေမာတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ဟေမာ့ရဲ့ ညီမငယ်နဲ့ မောင်လေးက လမ်းပေါ်မှာ ကစားနေကြတယ်။ သမီးလေးကလဲ သူ့မောင်လေးလက်ဆွဲပြီး ကစားနေကြတဲ့ကလေးတွေဆီ သွားမယ်ဆိုတော့ အန်တီမေနှင်းက စားချင်တဲ့မုန့်ထုပ်တွေဖြုတ်သွားကြဆိုတော့ မုန့်တစ်ယောက်တစ်ထုပ် ဖြုတ်သွားကြတယ်။ အန်တီမေနှင်းက မနက်က ကျုပ်ပေးခဲ့တဲ့ ပန်းကလေး ပန်လို့ဗျ။ ဦးတင်စိုးကတော့ အိမ်မှာမရှိဘူးထင်တယ်။ ဘုံဆိုင်ကို ရောက်နေသလားပဲ။ ဦးတင်စိုးက အန်တီမေနှင်း ဆိုင်ဖွင့်တော့ မနက်ခင်း စျေးဝယ်ချိန်တွေမှာ စျေးလိုက်ပေးရ၊ ပစ္စည်းသယ်ပေးရဆိုတော့ အလုပ်မဆင်းတော့ဘဲ အိမ်မှာပဲဝိုင်းကူပေါ့။ စျေးကပြန်လာပြီးတာနဲ့ သူ့အလုပ်ကမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ဘုံဆိုင်ကို ရောက်နေတတ်တယ်။ ကျုပ်တို့ကို အိမ်ထဲမှာ ဟေမာရှိတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်တို့လင်မယား ဟေမာရှိရာ အိမ်ထဲကို သွားလိုက်ကြတယ်။ ဟေမာက ဖုန်းကြည့်နေရင်း ကျုပ်တို့လင်မယားကို မြင်တော့ ထလာပြီး ကျုပ်လက်မောင်းကို လာဖက်ပါလေရော။ ညက အီဆိမ့်နေအောင် အလိုးခံပြီးပြီဆိုတော့ ဟေမာက ကျုပ်အနားမှာ ချွဲချင်ရုံလောက်ပါပဲ။ ကျုပ်တို့ အတူထိုင်နေကြရင်း ခဏနေတော့ အန်တီမေနှင်း လိုက်ဝင်လာတယ်။
“သမီးကြီးရယ်… ကိုယ့်အစ်ကိုတွေ အစ်မတွေလာတာကို ကော်ဖီလေးဖျော် လက်ဖက်လေးသုပ်ကျွေးမယ်မရှိဘူး…”
“ဟီး… မေ့နေလို့ပါ မေမေရဲ့…”
ရင်အေးက ဟေမာ့ကို မျက်လုံးမှိတ်ပြပြီး-
“ဟေမာ… အိမ်ရှေ့မှာ အလတ်မတစ်ယောက်တည်း ဆိုင်ကြည့်နေရတာ သွားကူလိုက်ပါလား…”
“ဟုတ်သားပဲ… မေမေပဲ ကိုကြီးနဲ့မမကို ဧည့်ခံလိုက်တော့…”
ပြောပြောဆိုဆို ကျုပ်အနားက ထသွားပါလေရော။
“ကျမပဲ ကော်ဖီဖျော်ပြီး လက်ဖက်သုပ်လိုက်မယ်… အန်တီနားပါအုံး တစ်မနက်လုံး ဆိုင်ထိုင်ရတာ ညောင်းရောပေါ့… ကိုရယ် အန်တီမေနှင်းကို နှိပ်ပေးလိုက်ပါအုံး…”
“ရပါတယ် ရင်အေးရယ်… အန်တီပဲ လုပ်ပါ့မယ်…”
“လာပါအန်တီရယ်…”
ကျုပ်က အန်တီမေနှင်းကို လက်ဆွဲပြီး ကျုပ်ဘေးမှာ ထိုင်စေလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ထထွက်သွားပါလေရော။ ရင်အေး မီးဖိုထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်တော့တယ်။
“ပန်းကလေးနဲ့ လှလိုက်တာ မေရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မောင်ပဲ ပန်ခိုင်းထားပြီးတော့…”
အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကို ရှက်စနိုးလေးနဲ့ ပြန်ပြောတယ်။
“မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ… ပြွတ်… အခန်းထဲသွားရအောင်နော်…”
“အို… ဟိုမှာ မောင့်မယားရှိနေတယ်လေ…”
“ရပါတယ်… အေးက ကင်းစောင့်ပေးလိမ့်မယ်… လာ…”
ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို လက်ဆွဲပြီး သူ့အိပ်ခန်းဆီကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။
“ဒီလို ပေါ်တင်ကြီးကျ မေရှက်တယ်…”
“ရှက်မနေပါနဲ့ကွာ… အေးရှိနေတော့ မေနဲ့မောင့်ကို လူတွေ တစ်မျိုးမထင်တော့ဘူးပေါ့…”
ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို အိပ်ရာပေါ် လှဲချပြီ တစောင်းလေးနဲ့ ဖက်လျှက် နမ်းနေကြတယ်။ အန်တီမေနှင်းကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်နမ်းရင်း အသက်ရှူသံပြင်းလာတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီမေနှင်းရဲ့ ကျောပြင်ကို လက်နဲပွတ်သပ်ရင်း သူ့တင်ပါးတွေဆီကို ဆင်းသွားတယ်။ အန်တီမေနှင်းရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်ပြီး သူ့ထမိန်ကို တစ်စတစ်စနဲ့ ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းရဲ့ ထမိန်က ခါးအထိရောက်လာပြီ။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး အန်တီမေနှင်းရဲလက်တစ်ဖက်ကိုယူကာ အတွင်းခံပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းလဲ ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဆွနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို သူ့အတွင်းခံပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းစောက်ဖုတ်က အရည်တွေရွှဲနေတာ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုကျော်ပြီး ကျုပ်လက်မှာပါ စိုလာတယ်။ အန်တီမေနှင်း အရမ်းဆာနေတာပဲ။ ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို အရမ်းသနားသွားတယ်။ အချိန်ဆွဲပြီး နှူးနှပ်မနေတော့ပါဘူးလေ။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ သူလိုချင်နေတာကို မြန်မြန်ပဲဖြည့်ဆည်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ နောက်များမှ အစွမ်းကုန် ယုယမှုတွေပေးတော့မယ်။ ကျုပ် ထထိုင်ပြီး အန်တီမေနှင်းရဲ့ အတွင်းခံကိုဆွဲချွတ်တော့ အန်တီမေနှင်းက မျက်လုံးမှိတ်လျှက် နဖူးပေါ်လက်တင်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး အန်တီမေနှင်း ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးထိပ်နဲ့ အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ပက်ကို ပွတ်သပ်လိုက်တော့ အန်တီမေနှင်းရဲ့ကိုယ်လေးက ဆတ်ခနဲ တွန့်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ခပ်စီးစီးလေးပဲ ကျုပ်လီးက တိုးဝင်သွားတယ်။ ကလေး လေးယောက်အမေဆိုတော့လဲ ကျပ်ထုပ်တော့မနေပါဘူး။
“မေ… ရရဲ့လား…”
“အင်း… ကျပ်တက်တက်ကြီးနဲ့… နာတော့ မနာပါဘူး…”
“ဆက်သွင်းမယ်နော်…”
“အင်း…”
ကျုပ်လဲဆက်သွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ပက်ထဲကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ဝင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးလှုပ်ပြီး တစ်ဝက်သာသာ ဝင်နေသလောက်နဲ့ စလိုးတယ်။ အန်တီမေနှင်း ညည်းသံလေး စထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လီးက လိုးရင်း တအိအိနဲ့ အန်တီမေနှင်းစောက်ပက်ထဲ တိုးဝင်သွားလိုက်တာ ဆီးခုံချင်းဖိကပ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီမေနှင်းရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချပြီး သူ့ကျောပြင်အောက် လက်ထိုးထည့်ကာ ပွေ့ဖတ်ထားရင်း နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုတော့ ပုံမှန်လိုးပေးရင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တင်လိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်း တအင်းတင်းညည်းရင်း ကျုပ်ကို အနမ်းကြမ်းကြမ်တွေပြန်ပေးကာ အတင်းဖက်ထားတော့တယ်။
“အင့်… ဟင်း… ဟင်း… အင်း…”
…ဖပ်… ဖပ်… ဖပ်…. ဖပ်…”
အန်တီမေနှင်း ပြတ်လပ်နေတဲ့အရသာကို ပြန်ရတော့ ခဏလေးနဲ့ပြီးချင်နေမှန်း ကျုပ် ရိပ်မိတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆောင့်လိုးပေးတော့တယ်။ အန်တီမေနှင်း ခေါင်းတွေခါရမ်းပြီး ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ထားရင်းက ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်ကာ ကျုပ်ကိုပေါင်တွေနဲ့ညှပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆောင့်လိုးနေတာကို ရပ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီး နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ မောပန်းနေသလို အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းကို မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး အနမ်းတွေ ပေးလိုက်တယ်။ ခဏကြာမှ အန်တီမေနှင်းက အမောပြေကာ ကျုပ်ကို အနမ်းတွေပြန်ပေးတော့တယ်။
“ပြွတ်… မေ အဆင်ပြေရဲ့လား… အားရရဲ့လားဟင်း…”
“အွန်း… ပြွတ်… မောင့်ဟာကြီးက ထွားလိုက်တာ… ပြွတ်… ဟင့်… လုပ်ပြန်ပြီ..”
“မကြိုက်ဘူးလား မေရ…”
“အင့်… ဟင်း… ကြိုက်တယ်… ဟင်း…”
… ဖွတ်… ဖွတ်… ဗြွတ်… ဖပ်… ဖပ်…
“အင့်… အင့်… ဟင်း… ဟင်း…”
အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ပက်ကို အားမနာတမ်းကို ဆောင့်လိုးနေလိုက်တာ အန်တီမေနှင်းကလဲ အားရပါးရ ဖြဲကားပြီးခံတယ်။ လိုးရင်းနဲ့လဲ သူ့အင်္ကျီနဲ့ ဘရာတွေကို ချွတ်တော့ အန်တီမေနှင်းကိုယ်တိုင်ချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်အင်္ကျီကိုလဲ အန်တီမေနှင်းက ပြန်ချွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီမေနှင်းနို့တွေကို ကုန်းစို့ရင်း သူ့စောက်ပက်ကို လိုးနေလိုက်တာ အန်တီမေနှင်း နောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို အမောဖြေစေလိုက်ပြန်တယ်။
“လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… မေ့စောက်ဖုတ်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ…”
“အိုး… ဘယ်လိုကြီး ပြောနေတာလဲမောင်ရာ…”
“ဟုတ်တယ်လေ… မောင့်လီးက မေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တကယ်လိုးနေတာပဲဟာ…”
“ဟင့်…”
“ပြွတ်… ပြောပါအုံး… မောင့်လီးကြီးကိုကြိုက်ရဲ့လား… ကောင်းရောကောင်းရဲ့လား…”
“ကြိုက်လဲကြိုက်တယ်… ကောင်းလဲကောင်းတယ်… မောင်ရာ ဟင့်…”
“ဘာကိုကြိုက်တာလဲ… ဘာကကောင်းတာလဲ မေရ…”
“ဟင့်… ထွေလီကာလီတွေ လျှောက်မေးတာပဲ… မောင့်လီးကြီးကိုကြိုက်တာ… မောင့်လီးကြီးနဲ့ မေ့စောက်ပက်ထဲ အပြည့်အသိပ်နဲ့လိုးပေးနေတာ အရမ်းကောင်းတာကွာ…”
“ဆက်လိုးမယ်နော်… ပြွတ်…”
“အွန်း… လိုး… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။ ကျုပ် ခပ်မှန်လေးလိုးရင်း အန်တီမေနှင်းမျက်နှာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းရဲ့ ဆံစလေးတွေ နဖူးမှာဝဲကျလို့။ ကျုပ်ပေးထားတဲ့ပန်းကလေးတောင် အိပ်ရာထက်မှာ �ကြွေကျနေပြီ။
… ကျွီ…
ကျုပ် အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ ဦးတင်စိုးကြီး အခန်းထဲဝင်လာတာ။ အခန်းဝမှာ ရင်အေးနဲ့ဟေမာလဲ ရပ်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရုတ်တရတ်လန့်သွားပြီး အန်တီမေနှင်းကိုယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တော့တယ်။ အန်တီမေနှင်းလဲ ထမိန်ကိုဖုံးပြီး စောင်ဆွဲယူကာ သူ့ရင်ဘတ်ကိုအုပ်လျှက် ထထိုင်တယ်။ ဦးတင်စိုးက မူးနေတာ။ ဒါပေမယ့် ဝါရင့်အရက်သမားပီပီ လမ်းကို ဟန်မပျက်အောင် ယိုင်လျှက် လျှောက်ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်မှမကြည့်ဘဲ အန်တီမေနှင်းဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ်လျှောက်သွားပြီး အန်တီမေနှင်းဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဦးတင်စိုးက အန်တီမေနှင်းကို ပခုံးလေး ဖက်လိုက်တယ်။
“အေ့… မေနှင်း… နင်အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ကိုတင်စိုးရယ်… ဘာလို့ဝင်လာတာလဲ… ကျမ ရှက်လိုက်တာ…”
“မေနှင်းရာ… နင်ပျော်ရဲ့လား ငါသိချင်လို့ပါဟ… နင် ကျေနပ်ရဲ့လား…”
“ကျမဘယ်လိုဖြေရမလဲ ကိုတင်စိုးရယ်… ရှင့်အရှေ့ကြီးမှာကို…”
“မရှက်ပါနဲ့ဟ… ပြောစမ်းပါ… ဖိုးတေလိုးပေးတာ ကောင်းလား…”
“ဟင့်… ကောင်းတာပေါ့… ကျမတစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး…”
“ငါ့ကိုရော… ချစ်သေးရဲ့လားဟင်…”
“ချစ်တာပေါ့ရှင်… ကျမချစ်လို့ယူခဲ့တာပဲဟာ… ကလေးပဲ လေးယောက်ရနေပြီမဟုတ်ဘူးလား…”
“ရွှတ် ရွှတ်… မေနှင်းရာ… ငါကျေနပ်တယ်ဟာ… နင်ပျော်ဖို့ပဲအရေးကြီးတာ…”
အန်တီမေနှင်းကို ဦးတင်စိုးက ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်လိုက်တော့ အန်တီမေနှင်းကလဲ ဦးတင်စိုးကို ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်အခုမှ ပြန်စဉ်းစားမိတယ်။ ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို ချစ်တယ်လို့ပြောဖူးပေမယ့် အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကို ချစ်တယ်လို့ တစ်ခါမှ ပြန်မပြောဖူးဘူးဗျ။
“ရှင် အရက်ဖြတ်လိုက်ပါလား ကိုတင်စိုးရယ်… ရှင်ဒီအတိုင်းဆို အသက်တိုလိမ့်မယ် ကိုတင်စိုးရဲ့…”
“ငါသိပါတယ် မေနှင်းရယ်… ဒါပေမယ့်နင်လဲသိသားနဲ့ဟာ… ငါလဲ နင်ကျန်းမာရေးမကောင်းတုန်းက နင့်ကိုဆေးကုမပေးနိုင်လို့ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး ဖိသောက်မိတာ… အခုတော့ဟာ…”
“ဟင်း… ကိုတင်စိုးရယ်…”
“ဦးတင်စိုး… ဆေးရုံတက်ပြီးဖြတ်ပါလားဗျ… ကျနော်တို့ ကူညီပါ့မယ်… ဦးတင်စိုးသာ အရက်ပြတ်သွားရင် ဦးတို့မိသားစုက အရမ်းပျော်စရာကောင်းသွားမှာ…”
“ဟေ… မင်းတို့ကျေးဇူးတွေ ငါတို့အပေါ် များနေပါပြီ ဖိုးတေရာ…”
“ဒီလိုလဲဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ… ကျနော်တို့ဆိုတာ ဦးတင်စိုးတို့နဲ့ တစ်မိသားစုထဲလိုတောင် ဖြစ်နေပြီပဲဟာ… အားလုံးစိတ်ချမ်းသာနေကြဖို့ပဲ လိုတာပါ…”
“ပြောချင်တာက ငါ့မိန်းမလဲ မင်းမိန်းမပဲပေါ့ဟုတ်လား…”
“အို… မောင်က ရှင့်ကို စေတနာနဲ့ ပြောတဲ့ဟာ… ရှင်က အရက်မဖြတ်ချင်ဘူးလား…”
“အမယ်… မောင်ဆိုပါလား… မေနှင်း မင်းက ဖိုးတေကိုချစ်နေတာလား…”
ဦးတင်စိုးက အဲ့လိုမေးလိုက်တော့မှ အန်တီမေနှင်းက မျက်နှာလေးရဲသွားပြီး သူ့ယောက်ျားရဲ့ နားအနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေတယ်။ ဦးတင်စိုးမျက်နှာ ပြုံးသွားပြီး ရယ်ကျဲကျဲဖြစ်သွားတယ်။
“ဟီးဟီး… မေနှင်းရာ အားလုံးကြားအောင်ပြောလိုက်စမ်းပါဟ… ”
“ဟွန့်… မောင့်ကို တူလိုသားလို ချစ်ပြီးသားဆိုတော့ အခုလိုပက်သက်ပြီးမှတော့ ချစ်တာပေါ့ရှင့်… ဒါပေမယ့် ရှင့်လိုငယ်ချစ်ကိုတော့ မီပါ့မလားလို့… ကဲ ကျေနပ်ပြီလား…”
“ဟီးဟီး… ကျေနပ်ပြီ… ဖိုးတေ စိတ်ဆိုးလား…”
“မဆိုးပါဘူးဗျာ… ကျနော်နဲ့အေးလဲ ဒီလိုပါပဲ… ကျနော်ဘယ်သူ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ပြောပြော… အေးထက်တော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်နိုင်ဘူးဗျ…”
ရင်အေးမျက်နှာက ဝင်းပသွားတာဗျ။
“ဒါဆိုလဲ ဆက်လုပ်လေကွာ… မေနှင်းဘယ်လောက်တောင် ပျော်နေလဲ ငါကြည့်ချင်လို့… သမီးကြီးနဲ့ ရင်အေး သွားကြလေ… တံခါးပိတ်ခဲ့… ဘာမှမဖြစ်ဘူး…”
“အင်းပါ ဦးတင်စိုးရဲ့… ကျမတို့က ဘာဖြစ်မလဲ စိတ်ပူလို့ လာကြည့်တာ….လာဟေမာ… တို့တွေ သွားရအောင်…”
“အို… ရှင်ကြည့်နေမှာလား…”
“ငါက နင်အရမ်းကောင်းနေတာ ကြည့်ချင်လို့ဟ… လာ ဖိုးတေ…”
ကျုပ်လီးက ပြန်တောင်ပျော့နေပြီ။ လန့်သွားတာကိုးဗျ။
“ဟား… ငါ့ကောင် လန့်သွားတယ်ထင်တယ်… လပျော့ကြီးဖြစ်နေပါ့လား… ခိခိ..”
“ရှင်က အလန့်တကြား ဝင်လာတာကိုး… ကျမ မောင့်ကိုပြုစုလိုက်အုံးမယ်…”
“ငါ့ကို နမ်းပါအုံး မေနှင်းရ…”
အန်တီမေနှင်းက ဦးတင်စိုးကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ဦးတင်စိုးရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းကိုပါ ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ပြွတ်… ဟင်း… ကျမ ရှင့်ကို ချစ်လို့သာနမ်းရတာ… ဒီအရက်နံ့ကို ကျမ တကယ်မခံနိုင်ဘူးရှင့်…”
“အေးပါဟာ… ဖိုးတေ ငါအရက်ဖြတ်မယ်ကွာ… မင်းကူညီစမ်းပါ…”
“ရတယ် ဦးတင်စိုး… မနက်ဖြန် ရုံးဖွင့်မှာဆိုတော့ ညနေပဲသွားကြမယ်လေ… မေလဲ အလုပ်မအားတော့ ညဘက်စောင့်ဖို့ နပ်စ်မ ချောချောလေး ငှားပေးမယ်…”
“ဟီး… ကောင်းသားပဲကွ…”
“ကိုတင်စိုး… ရှင်နော်…”
အန်တီမေနှင်းက ဦးတင်စိုးကို ဗိုက်ခေါက်လိမ်ဆွဲပစ်တယ်။ ကျုပ်ကရယ်တော့ သူတို့လင်မယားလဲ ရယ်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး သူ့အနားခေါ်ကာ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး နမ်းတယ်။
“မောင့်ကိုလဲ ချစ်ပါတယ်မောင်ရဲ့… ရွှတ်… ရွှတ်… လာ မောင့်ကို မေပြုစုမယ်…”
ပြောပြီး ကျုပ်လီးကို လျာလေးနဲ့ယက်ပြီး ကုန်းနမ်းတယ်။ ပြီးတော့မှ လက်ကလေးနဲ့ လီးအရင်းကို ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းကလဲ ခေသူတော့မဟုတ်ချေ။ ပုလွေဆရာမကြီးပင်။ ကျုပ် ခါးလေးကော့တက်သွားပြီး ညည်းညူနေရတယ်။ ဦးတင်စိုးက သူ့မိန်းမကို ထမိန်ဖြည်ပြီး ချွတ်ပစ်တော့ အန်တီမေနှင်းက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတယ်။ ဦးတင်စိုးက ကုန်းပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတဲ့ အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ပက်ကို လက်နဲ့ ကလိနေတယ်။
“ပြွတ်… ကိုတင်စိုး… ရှင်လုပ်ချင်နေတာလား… ပြွတ်… အွင်း…”
“ငါ့လီးက မတောင်သေးပါဘူးဟာ… နင့်စောက်ပက်ကိုမြင်တော့… မနေနိုင်လို့ ကလိနေတာ…”
ကျုပ်လဲ ဦးတင်စိုးကို သနားသွားတယ်။ အန်တီမေနှင်းက ပြန်ကျန်းမာလာပြီးနောက် ဆူဖြိုးလာတော့ နေ့တိုင်းလိုးချင်နေမှာပဲ။ ကျုပ်လီးကလဲ အန်တီမေနှင်းရဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ မတရားတောင်နေပြီ။
“ရှီး… ရပြီမေ… ပက်လက်လှန်လိုက်နော်… ”
“ပြွတ်… အွန်း… မောင့်လီးက အားရစရာကြီး… စုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
အန်တီမေနှင်းက အိပ်ယာထဲမှာ ပက်လက်ကလေးပြန်နေလိုက်တယ်။ ဦးတင်စိုးက ထိုင်လျှက်ကနေ သူ့ဇနီးချောလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတော့ အန်တီမေနှင်းက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းဘေးမှာထိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာကိုငုံ့နမ်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး စုပ်ယူလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းကလဲ စိတ်လိုလက်ရကို ပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ်ကို လက်တစ်ဖက်က လာဖက်ထားပေမယ့် လက်တစ်ဖက်ကတော့ ဘယ်ရောက်နေသလဲ မသိ။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က အန်တီမေနှင်းရဲ့ ကိုယ်တွေကို ပွတ်သပ်နေပြီး အန်တီမေနှင်းရဲ့ နို့တွေကိုပါ ဆုပ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီမေနှင်းရဲ့ မေးစေ့လေးတွေ၊ နားရွက်ကလေးတွေကတစ်ဆင့် လည်တိုင်၊ ရင်ညွန့်၊ ပခုံး၊ ရင်ဘတ် စသဖြင့် လိုက်နမ်းပြီးမှ အောက်ပိုင်းဆီ ဆင်းသွားတယ်။ အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ထိုးဖွရင်း ညည်းညူနေတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဗိုက်သားတွေကနေ၊ ပေါင်တွေ ဆီးခုံနေဆီ ရောက်လာပြီ။ အခုမှ အန်တီမေနှင်းရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို ဦးတင်စိုးက ကိုင်ထားမှန်းသိရတော့တယ်။
“ဟင်း… မောင်ရယ်… မောင်ဘာလုပ်မလို့လဲ… မောင်ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ်နော်… အင်း… ဟင်း… ”
ကျုပ်လဲ ပြန်မဖြေဘဲ အန်တီမေနှင်းရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို လျာနဲ့လိုက်ယက်ပေးပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ရဲ့ဘေးသားတွေနဲ့ ပေါင်ကြားလေးတွေကို လိုက်ယက်တော့ အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်က ကျုပ်ပါးစပ်အနောက် လျှောက်လိုက်နေတယ်။ ကျုပ် သူ့စောက်ပက်အကွဲချောင်းကို မယက်သေးဘဲ လျှောက်ယက်နေပြီးမှ ရုတ်တရတ် သူ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ ယက်တင်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ငုံခဲပြီး အကွဲကြောင်းနဲ့ စောက်စိလေးကို လျာနဲ့ သပ်တင် ကစားပေးနေတော့ ဖင်ကြီးကြွတက်လာတယ်။
“အူး… မောင်ရယ်… ”
ကျုပ်လဲ စောက်ခေါင်းထဲလျာထိုးထည့်ပြီး လျာနဲ့လိုးပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးလိုက်တာ အန်တီမေနှင်းကိုယ်လေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ဖင်ကြီးလဲ ပြုတ်ကျသွားပါလေးရော။ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းရဲ့ စောက်ပက်ကို မလွတ်တမ်းခဲထားပြီး ထွက်လာသမျှစောက်ရည်ကို စုပ်ယူမျိုချပစ်တယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီမေနှင်းစောက်ဖုတ်မွှေးလေးတွေကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ လိုက်နမ်းလိုက်ပြီး အန်တီမေနှင်းကိုယ်ပေါ်ကို ပြန်တွားတက်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး ပါးလေးတွေနမ်းလိုက်တော့ အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကို ဆီးပြီးဖက်ထားတယ်။ အန်တီမေနှင်းက လက်နှစ်စလုံးနဲ့ ဖက်လိုက်တာမို့၊ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ဦးတင်စိုးကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကို ဖြုတ်လိုက်မှန်း ကျုပ်မသိတော့။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးလှုပ်ပြီး လီးကို အန်တီမေနှင်းစောက်ပက်ပေါ်မှာ ပွတ်နေလိုက်တယ်။
“မေ.. ကောင်းရဲ့လား…”
“အင်း… အရမ်းကောင်းတာပဲ… မေပထမဆုံးခံစားဖူးတာပဲ သိလား… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်မရွံဘူးလား…”
“မရွံပါဘူးကွာ… မေ့စောက်ဖုတ်က ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ဟာ… ထပ်တောင်ယက်ချင်သေးတယ်…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… ဒါပေမယ့် အထဲကလဲ ယားနေပြီ မောင်ရဲ့…”
“ဘယ်အထဲကလဲ… ”
“မေ့စောက်ပက် ဟိုးစောက်ခေါင်းထဲက ယားနေတာ… မောင့်လီးကြီးထည့်လိုးပေးကွာ… ပြွတ်…”
“မောင့်လီးက မေ့အပိုင်ပဲဟာ… မေ့ဟာမေ ကိုင်ထည့်လိုက်လေ…”
“တကယ် မေ့အပိုင်လား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း… မေ့အပိုင်ပဲ… မောင် မေ့ဆီကိုရောက်တိုင်း လိုးပေးမယ်… မောင်မအားရင်လဲ အိမ်ကိုသာလာခဲ့… လိုးပေးမယ်…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ထည့်လိုက်တော့…”
အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖိထည့်လိုက်တယ်။
“ကျပ်စီးနေတာပဲကွာ…”
“မောင်အားရတယ်မလား… မေ့စောက်ပက်ထဲမှာတော့ ပြည့်သိပ်နေပြီ… ဟင်း…”
“အားရတယ်… တစ်နေကုန်လီးမချွတ်ဘဲတောင် လိုးပစ်ချင်တယ်…”
“လိုးကွာ… တစ်နေကုန်ထည့်ထား.. အင့်… အင့်… ဟင်း… မောင်ရယ်…”
ကျုပ်လဲ တစ်ဖန်းဖန်းနဲ့ ဆောင့်လိုး အန်တီမေနှင်းကလဲ ကော့ပျံပြီး အလိုးခံနဲ့ ဘေးက ကြည့်နေတဲ့ ဦးတင်စိုးတောင် လီးတောင်နေပြီ။ အန်တီမေနှင်း တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ် အန်တီမေနှင်းကို အပေါ်ကနေခိုင်းလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းကလဲ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ ဦးတင်စိုးက ပုဆိုးချွတ်ချပြီး မတ်တပ်ရပ်တော့ အန်တီမေနှင်းက သူ့ယောက်ျားလီးကို လက်လေးနဲ့ထုပေးနေတယ်။
“မေနှင်းရယ်… ငါ့လီးကို စုပ်ပေးပါဟ…”
“မောင် ကျမကိုနမ်းရင် ရွံနေမှာစိုးလို့ပါရှင်… ပြီးမှ ကျမ သေသေချာချာစုပ်ပေးပါ့မယ်… အာရုံနှစ်ခုဆို အဆင်မပြေဘူး… လိမ္မာတယ်နော်…”
“အင်းပါ…”
ဦးတင်စိုး မျက်နှာညှိုးသွားပြီး ပြန်ထိုင်နေတယ်။ အန်တီမေနှင်းက ဦးတင်စိုးပါးကို ခပ်ဖွဖွလိမ်ဆွဲပြီး-
“မျက်နှာကြီးကဘာဖြစ်တာလဲလို့… ကျမအရမ်းကောင်းနေတာ… ရှင် မပျော်ဘူးလား…”
“ပျော်ပါတယ်မေနှင်းရ…”
“အဲ့ဒါဆို ပြုံးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ဦးတင်စိုးက အန်တီမေနှင်းကို ပြုံးပြတယ်။
“ခစ် ခစ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ငါ့ယောက်ျားကြီး… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်နဲ့ ကြည်ဖြူပေးတာ ကျေးဇူးပဲ… အင့်… အင့်… ဟင်း… မောင်ရယ်….”
အန်တီမေနှင်း ကျုပ်လီးကို အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးလိုက် နှဲ့လိုးလိုက်နဲ့ မကြာခင်မှာပဲ သူ့ကိုယ်လုံးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပြိုကျလာတော့တယ်။
“မောင်က အရမ်းထိန်းနိုင်တာပဲကွာ…  ပြွတ်… မေတောင် ပြီးတာ ခဏခဏ ဖြစ်နေပြီ… မောင် မေ့ကို ဘယ်လိုပုံစံလိုးချင်လဲ…”
“ခုနက အသစ်လိုပြန်ဖြစ်သွားတာကိုး မေရ… ဖင်ကုန်းပေးကွာ… မေ့ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး လိုးချင်တာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မေက မောင့်စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးမှာပေါ့… ”
အန်တီမေနှင်းက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းပြီး ကုန်းပေးတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီမေနှင်းနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံနဲ့ နေရာယူကာ လိုးတော့တယ်။ အန်တီမေနှင်းပြီးကာနီးတော့ ကျုပ်လဲ အမီလိုက်ပြီးလိုက်ရင်း အန်တီမေနှင်းစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ အဲ့နေ့က အန်တီမေနှင်းနဲ့ ကျုပ် နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲသေးတယ်။ အမ်တီမေနှင်းက ကျုပ်လီးကို ပြန်တောင်လာအောင် စုပ်ပေးနေချိန်မှာ ဦးတင်စိုးက သူ့မိန်းမကို နောက်ကနေ လိုးသေးတယ်။ ထူးထူးခြားခြားပဲ ဦးတင်စိုးက ဒီတစ်ခါ လီးပြန်မပျော့သွားဘဲ အန်တီမေနှင်းကို တစ်ချီပြီးအောင်လိုးပေးခဲ့လို့ အန်တီမေနှင်းတောင် အံ့သြနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဦးတင်စိုးကို အရက်ဖြတ်ဖို့ ဆေးရုံကို ပို့ပေးရမှာမို့ နောက်တစ်ချီကိုတော့ ခပ်မြန်မြန်ပဲပွဲသိမ်းခဲ့တယ်။

(အခန်း ၂၃/၄)

ကျုပ်ရုံးမှာရှိနေတဲ့အချိန် အိန္ဒြာက ဖုန်းဆက်ပြီး ညနေရုံးဆင်းလျှင် စောင့်နေမည်ဟုဆိုသည်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာဖုန်းဆက်ပြီးကတည်းက ရင်အေးကို နောက်ကျမည့်အကြောင်း ဖုန်းဆက်ရတော့သည်။ ဒီလိုနဲ့ ညနေရုံးဆင်းတော့ ဖယ်ရီမစီးတော့ဘဲ ရုံးဘေးက လမ်းကြားလေးဆီ ထွက်လာခဲ့တော့ အိန္ဒြာ့က သူ့ကားကိုမီးတောက်ပြမှ သူ့ကားမှန်းသိတယ်။ စီးနေကျကားမဟုတ်ဘူးဗျ။ ကားလဲစီးလာတာ။ ကျုပ် ကားနောက်ခန်းက ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အိန္ဒြာက ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်တယ်။
“ခလေး… ဘယ်ကိုသွားမလဲ…”
“ခလေး ကိုကြီးနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ပျော်ပျော်ပါးပါး လျှောက်သွားပြီး အေးအေးဆေးဆေးတွေ့ချင်တာ… ဒီတစ်ခါတော့ ခလေးဆန္ဒကို ခွင့်ပြုပါနော်…”
“ခလေးနဲ့သိတဲ့သူတွေ မြင်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“ခလေးဂရုမစိုက်ဘူး ကိုကြီးရာ… ခလေးက နိုင်ငံခြားကိုသွားရတော့မှာ….မသွားခင် ဒီအမှတ်တရလေးတော့ ယူသွားချင်တယ်… နော်… ကိုကြီး..”
“ဟင်း… ကိုကြီးက ခလေးကိုစိတ်ပူတာပါ… ကိုကြီးလဲ ခလေးကို အဲ့လိုလေးလုပ်ပေးချင်တာ… ဒီကိစ္စကို အန်တီသိလား…”
“ဟုတ်… ဖေဖေ့ကိုလဲ ပြောထားတယ်… ဖေဖေက ကတိတစ်ခုတောင်းတယ်…”
“ဘာကတိလဲ…”
“ဖေဖေက ပညာသင်ပြီးပြန်လာရင်… သူရနဲ့ လက်ထပ်ရမယ်တဲ့… အဲ့ဒီအချိန်ရောက်ရင်တော့… ကိုကြီးနဲ့ ဒီကိစ္စကိုရပ်ရမယ်တဲ့…”
အိန္ဒြာ့အသံလေးက တိမ်ဝင်သွားတယ်။
“အိန္ဒြာ သဘောတူလိုက်လား…”
“အင်း… ဘာပဲပြောပြော ကိုကြီးနဲ့ခလေးက ဒီအတိုင်း တစ်သက်လုံး နေသွားလို့မှ အဆင်မပြေတာ… သူရကလဲ ခလေးကို တကယ်ချစ်တာသိနေတော့… ခလေး လက်ခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ… ခလေးရင်ထဲမှာ ကိုကြီးက အမြဲရှိနေမှာပါ…”
“ကိုကြီးယုံပါတယ်… ခလေး လုပ်သင့်တာလုပ်တာကိုပဲ ကိုကြီးက ပိုလေးစားမိတယ်… ကိုကြီးလဲ ခလေးကို သံယောဇဉ်တကယ်ရှိတာပါ… ချစ်လဲချစ်ပါတယ်…”
“မေမေ့လောက်တော့ မချစ်ဘူးမလား…”
“ခလေးကလဲကွာ…”
ကျုပ် ကားနောက်ခန်းကနေ ကုန်းထပြီး ကားမောင်းနေတဲ့ အိန္ဒြာ့ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တော့ အိန္ဒြာက ပြုံးတယ်။ ကျုပ်နမ်းပြီးတော့ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ဟင်း ဟင်း… ခလေးနားလည်ပါတယ်…”
“ဒါနဲ့ ခလေးရဲ့အဖေနဲ့ရော လုပ်ဖြစ်သေးလား…”
“ဟီး… လုပ်ဖြစ်တာပေါ့ကိုကြီးရဲ့… ဖေဖေကလဲ သူအလုပ်အားတာနဲ့ လှမ်းခေါ်တော့တာ…”
“ဝေယံလဲ လာတယ်မလား…”
“အင်း… တခါတစ်လေ ဖေဖေနဲ့ကိုကိုက ခလေးကို ညှပ်လိုးကြတာ…”
“ခလေးလဲ… သွေးသားချင်းလိုးရတာ တော်တော်ကြိုက်တယ်ထင်တယ်…”
“အင်း… ကိုကြီးလိုပဲပေါ့… ခစ် ခစ်… ဒါပေမယ်… ကိုကြီးကိုပဲ ချစ်တာပါ…”
“အင်းပါ… နောက်လဲ ခလေးကို ညီမလို ကိုကြီးက ဆက်ပြီး ခင်သွားမှာပါ… ဒါနဲ့ ခလေးရဲ့မိဘတွေကိစ္စ ဘယ်လိုဆက်ဖြစ်သွားကြလဲ…”
“အခုထိတော့ ငြိမ်နေတုန်းပဲ… မေမေကလဲ ကိုကြီးပြောထားလို့ သူလုပ်လက်စကို ရပ်ထားတယ်… ဖေဖေကလဲ မကွာပေးနိုင်ဘူးတဲ့… မေမေက ဖေဖေ့ဖုန်းကိုမကိုင်တော့ ခလေးပဲ ကြားထဲကနေ စကားပြန်ပေးနေရတယ်… မကြာခင်တော့ ဖေဖေနဲ့ မေမေ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွေးနွေးကြလိမ့်မယ် ထင်တယ်… ခလေးလဲ ခလေးနိုင်ငံခြားမသွားခင် ဆုံးဖြတ်ဖို့ တိုက်တွန်းထားတယ်… ကဲလာ ကိုကြီး… ခလေးနဲ့ ကန်ဘောင်ပေါ် လမ်းလျှောက်ရအောင်…”
ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာ အင်းလျားကန်ဘောင်ပေါ် အတူတူလမ်းလျှောက်ကြတယ်။ အိန္ဒြာက ကျုပ် လက်မောင်းလေးကို ဖက်လို့ မှောင်ရီပျိုးစ မီးအလင်းရောင်အောက်မှာ အတူယှဉ်တွဲလျှောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ခုံတန်းလေးမှာထိုင်ပြီး အင်းလျားကန်ရဲ့ ည အလှကို အိန္ဒြာနဲ့အတူ ခံစားကြတယ်။ အိန္ဒြာ ကားထဲမှာ ကြိုတင်စီစဉ်ထားတဲ့ မုန့်နဲ့အအေးတွေကို အိန္ဒြာနဲ့ အပြန့်အလှန် ခွံ့ကျွေးပြီး စားသောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အိန္ဒြာနဲ့အတူ ကားနဲ့ထွက်ခဲ့ပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကားကို ကျုပ်ပဲမောင်းတာပါ။ အိန္ဒြာက ရှော့ပင်းမောထဲကို မောင်းခိုင်းပြီး ဖက်ရှင်ဆိုင်ထဲကိုဝင်တယ်။
“ကဲ… အခုသွားမယ့်နေရာက ကိုကြီးရဲ့ ဒီ ဒရပ်(dress)ကို ချိန်းမှရမယ်… လာ ခလေးကြိုက်တာရွေးပေးမယ်… ကိုကြီးဝတ်ရမယ်နော်…”
“ဘယ်နေရာမို့တုန်း…”
“ရောက်တော့ သိမှာပေါ့…”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ အိန္ဒြာက ကျုပ်ကို သူ့စိတ်ကြိုက် အဝတ်တွေ ရွေးထုတ်ပြီး ဆိုင်မှာပဲ လဲခိုင်းပါလေရော။ ကျုပ်လဲ သူ့စိတ်တိုင်းကျ လဲပြီးဝတ်ပြရတယ်။ တစ်စုံပြီးတစ်စုံ ယူမယ်လုပ်နေလို့ တားရပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စိတ်ကြိုက် တစ်စုံဝတ်၊ တစ်စုံအပိုယူလိုက်ရတယ်။ အိန္ဒြာက ကျုပ်ကို ဖိနပ်တွေပါ ချိန်းပစ်တာ။ သူလဲ နောက်တစ်ဆိုင်မှာ သူ့စိတ်ကြိုက်တစ်စုံဝယ်လဲတယ်။ အိန္ဒြာက ကိုယ်ကျပ်ကြိုးပျောက် ပြောင်ရွှဲနေတဲ့ အနီရောင် တစ်ဆက်တည်း ဂါဝန်လေး ဝတ်ပြီးထွက်လာလို့ ကျုပ်ဖြင့် အံ့ဩရသေးတယ်။ အိန္ဒြာ့ရဲ့ ပြည့်ပြည့်လုံးလုံးကိုယ်လုံးလေးကို ပြောင်ရွှဲနေတဲ့ ဂါဝန်အသားလေးက အတင်းဆွဲ့ညှစ်ထားရသလို ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်ရှားလာလေသည်။ သူ့ရင်သားတွေကိုလဲ ဂါဝန်ရင်တားက ဆွဲညှစ်ထားသဖြင့် နို့အုံအပေါ်ပိုင်းတွေက ဖုထွက်နေသည်။ ဂါဝန်က ပေါင်လည်လောက်ထိတိုသဖြင့် ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးလေးတွေက ကျုပ်ကို စိန်ခေါ်နေသလိုပင်။ ကျုပ်တောင်မှ လီးကတင်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သူ့ကိုကျုပ် ငေးကြည့်နေတာကို အိန္ဒြာက သဘောကျပြီးရယ်သည်။ ပြီးတော့ အိန္ဒြာနဲ့ကျုပ် ကားဆီပြန်လာကြပြီး အိန္ဒြာက သူကိုယ်တိုင်မောင်းမည်ဟုဆိုသဖြင့် ကျုပ်လဲ အခန့်သား ထိုင်လိုက်လာခဲ့ရတော့သည်။ အခုတော့ အရှေ့ခန်းမှာပဲ အတူတူထိုင်ခဲ့ကြတာပါ။ အိန္ဒြာကကားမောင်းရင်း နေရာတစ်ခုကို ချိုးဝင်လိုက်ပြီး ဆက်မောင်းသွားသည်။ သည်လို နေရာများ ဘာများရှိလို အိန္ဒြာကျုပ်ကို ခေါ်လာသလဲမသိပေ။ ပြီးတော့ ဆိုင်တစ်ခုထဲချိုးဝင်ပြီး ကားပါကင်ထိုးလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး ကားထဲကခေါ်ထုတ်ကာ ဆိုင်ထဲခေါ်သွားတော့သည်။ ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်တော့ လျှောက်လမ်းတစ်ခုကို ဖြတ်ရသည်။ ဒီတော့မှ သီချင်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားနေရသည်။ လျှောက်လမ်းက မီးရောင်မှိန်ပျပျနှင့် အိန္ဒြာလက်ဆွဲခေါ်ရာကို လိုက်လာခဲ့ရသည်။ အိန္ဒြာက တံခါးပေါက်တစ်ခုအရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တော့ အစောင့် သုံးယောက်က တံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်။ ဒီတော့မှ အထဲမှာ အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုနဲ့ မီးရောင်စုံတစ်ဖျပ်ဖျပ်လင်းနေကာ ကြမ်းခမ်းမှာပါ မီးတွေလင်းနေသည်။ လူငယ်လူရွယ် အတွဲပေါင်းများစွာ မီးရောင်စုံအောက်မှာ မြူးကြွတဲ့ တေးသီချင်းသံနှင့်အတူ ကခုန်နေကြသည်။ အိန္ဒြာက ကနေတဲ့လူအုပ်ကြီးရဲ့ အပြင်ပတ်လမ်းကနေ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်ပြီးခေါ်သွားသည်။ �သြော်… ကလပ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဖြစ်မည်။ ပြီးတော့ ဘားမှာထိုင်ပြီး အိန္ဒြာက ရှန်ပိန်လေးမှာလိုက်တယ်။ ဘားက ရှန်ပိန်နှစ်ခွက် လာချပေးတော့ အိန္ဒြာက ကျုပ်လက်ထဲ တစ်ခွက်ထည့်ပေးပြီး ခွက်ချင်းတိုက်လိုက်ကြတယ်။
“နည်းနည်းလေး သွေးပူသွားအောင် သောက်လိုက်အုံး ကိုကြီး… ဟင်း ဟင်း…”
ကျုပ် ရှန်ပိန်တစ်ငုံ မော့သောက်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာရဲ့ စိုအိနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ ရှန်ပိန်ခွက်လေးကို ငုံသောက်လိုက်တာလေးကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။
“ကိုကြီးက ဒီလိုနေရာတွေ တစ်ခါမှ မလာဖူးဘူး ခလေးရဲ့…”
“အွန်း… ဒီနေရာတွေကလဲ တော်ရုံလူမလာနိုင်ပါဘူး… ဒီတော့ ဆေ့ဗ်ဖြစ်တယ်လေ… ဒါပေမယ့် ဒီမှာလဲ မုဆိုးတွေတော့ရှိတယ်…”
“မုဆိုးဟုတ်လား…”
“အင်း… မိန်းကလေးတွေကို အတူတွဲကဖို့ဖိတ်ပြီး… အထိအတွေနဲ့ ဖမ်းစားတာပေါ့… ပြီးတော့မှ ကွယ်ရာသွားကြတာ… ဝမ်းနိုက်စတန်း(one night stand)ပေါ့… တစ်ချို့ကပ်ကိုးဘဲကြီးတွေလဲ သူတို့စော်တွေကို အဲ့လိုလွှတ်ပေးကြတယ်…”
“ဝမ်းနိုက်စတန်း… ဟုတ်လား… ဘယ်လိုမျိုးလဲ…”
“တွေ့တဲ့တစ်ညမှာ ကြိုက်သလိုပျော်ပါးပြီး… နောက်ကို မပက်သက်တော့တာမျိုးပေါ့…”
“သြော်… ဒါဆို အဆင်ပြေရင် ဟိုတယ်ကိုသွားကြတာပေါ့…”
“ခစ် ခစ်… ဘယ်ကလာ… ဒီမှာ ပရိုက်ဗိတ်ရွန်း(private room)တွေ ရှိတယ်လေ ကိုကြီးရဲ့… ကပြီးရင် ခလေးတို့လဲ အဲ့ကိုသွားကြမှာ…”
“ကရအုံးမှာလား… ကိုကြီးက မကတတ်ဘူး…”
“ဟင်း… ဟင်း… ကတတ်စရာမလိုပါဘူး… စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ရုံပါပဲ…ကိုယ်က အလိုလို လှုပ်လာလိမ့်မယ်… ခစ်ခစ်… ခလေးနဲ့တွဲကမယ် မလား…”
“အင်းပါ… နည်းနည်းတော့ရှက်သလိုပဲ… ဟီး…”
ထိုစဉ် တကွိကွိ တကျွိကျွိနဲ့ ဒီဂျေအသံများ ရပ်သွားသည်။ တစ်ဆက်တည်းလိုပင် စည်းချက်မှန်မှန်နဲ့ တီးလုံးငြိမ့်ငြိမ့်လေးက ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ ကပွဲလယ်မှာ ကနေကြတဲ့ လူငယ်တွေ အလျှိုအလျှိုန
“ကဲ… ကိုကြီးရေ… ခလေးတို့အလှည့်ရောက်ပြီ… ထ…”
ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာ လက်ကျန်ရှန်ပိန်လေးကို မော့လိုက်ပြီး ကျုပ်တို့ ကပွဲကြမ်းပြင်ဆီဆင်းသွားကြတယ်။ နေတဲ့ လူတွေကြားထဲမှာ အသာတိုးဝင်ပြီး ရင်ချင်းအပ် ဖက်ကာ တေးသွားအလိုက် အသာလူးလွန့် လှုပ်ရှားရတော့သည်။ မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်လျှက် အိန္ဒြာ့ခါးလေးကို ဖက်ထားရင်း ပြုံးနေတဲ့ အိန္ဒြာ့ရဲ့ ကွေးညွှတ်နေတဲ့ စိုအိနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလှတယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျုပ်ပခုံးကို လက်နဲ့ကိုင်ထားပြီး ကျုပ်မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေက အရည်လဲ့လို့။ သံစဉ်တွေနဲ့ အလိုက်သင့်လှုပ်ရှားကြရင်း တေးသွားတစ်ပုဒ် ပြီးဆုံးမှ အိန္ဒြာက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး ကပွဲကြမ်းပြင်က ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အိန္ဒြာက အမှောင်ရိပ်ကျနေတဲ့ လျှောက်လမ်းလေးဆီ ဆွဲခေါ်သွားပြီး ကျုပ်ကို နံရံမှာတွန်းကပ်ကာ ကျုပ်ကိုအတင်းနမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းနမ်းချင်းနေတဲ့ အိန္ဒြာ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စိမ်ပြေနပြေနမ်းနေမိတယ်။ သြော်… ဒီအမှောင်ရိပ်ထဲမှာ ကျုပ်တို့ချည်းမှ မဟုတ်ဘဲ ဘေးမှလဲ အလုပ်ရှုပ်နေကြတဲ့ အခြားအတွဲတွေလဲ ရှိနေတာကိုး။
“ပြွတ်… ခလေးရယ်… ခလေးအရမ်းလှနေတယ်ကွာ…”
“ပြွတ်… သိသားပဲ… ခလေးကို ကိုကြီးက ဒီနေ ထူးထူးခြားခြား ငေးနေတာ… ခစ်ခစ်… ကိုကြီးလီးတောင် တော်တော်တင်းနေပြီပဲ…”
“ပြွတ်… အင်းပေါ့… ခလေး ဒီဝတ်စုံလေးနဲ့ စထွက်လာကတည်းက တင်းနေတာ…”
“ပြွတ်… သနားပါတယ်… ခစ် ခစ်… လာ ဒါဆို အပေါ်တက်ရအောင်…”
ကျုပ်ကို အိန္ဒြာကလက်ဆွဲကာ လျှောက်လမ်းအတိုင်းလျှောက်သွားရင်း လှေကားထိပ်က ဝိတ်တာကောင်လေးကို တိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်တယ်။ ဝိတ်တာလေးက ကျုပ်တို့အတွဲကို အပေါ်ထပ်ဆီလမ်းပြခေါ်သွားပြီး အခန်းတစ်ခုကို လမ်းပြခေါ်သွားတယ်။ အခန်းထဲဝင်တော့ ဝိတ်တာလေးက တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပေးသွားတယ်။ အခန်းထဲမှာက မီးရောင် မှိန်မှိန်လေးထွန်းထားတယ်။ အခန်းထဲမှာ နံရံပတ်လည် ဆိုဖာရှည်ကြီးရှိနေပြီး အလယ်မှာ စားပွဲတစ်လုံးရှိတယ်။ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ အိန္ဒြာနဲ့ကျုပ် အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးကြတော့တယ်။ အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ပိုချိုနေသလိုပဲ။ နမ်းမဝအောင်ကိုဖြစ်မိတယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ချိပ်ဖြုတ်ပြီး အတွင်းခံထဲက လီးကို အပြင်ထုတ်ပြီး ထုနေပြီ။
“ပြွတ်… ကိုကြီးလီးကို ခလေးစုပ်ချင်နေပြီကွာ…”
“ခဏလေးပါ ခလေးရယ်… ကိုကြီး  ခလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလို့မဝသေးဘူး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ”
ကျုပ်လဲ ခဏဆက်နမ်းပြီးမှ အိန္ဒြာ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ အိန္ဒြာ ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာရဲ့ ရွှဲပြောင်နေတဲ့ ဂါဝန်စကပ်လေးကို ဆွဲတင်ပြီး သူ့ဖင်လုံးတွေကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ အပေါ်ပိုင်းက မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရတဲ့ ဂါဝန်နဲ့ ဘရာအပျော့လေးကို ဆွဲချပြီး နို့တွေကို အပြင်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ့နို့တွေကို ဘရာက တွန်းတင်ထားသလိုဖြစ်နေပြီး အပေါ်ကိုကန်တက်နေတာ ကျုပ် ဘေးကနေ မြင်နေရတယ်။ အိန္ဒြာ့နို့ လုံးလုံးဝန်းဝန်းလေးကို အရသာခံဆုပ်နယ်နေလိုက်ပြန်တယ်။ ထွေးထွေးအိအိနို့လေးတွေကိုနယ်ရင်း အိန္ဒြာရဲ့ ကျုပ်လီးကို မဆံ့မပြဲ ပါးခွက်အောင် စုပ်နေတာက သူ့တံတွေးတွေနဲ့ ကျုပ်လီးမှာ ရွှဲပြောင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့ကိုဆွဲထူးရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရ စုပ်ယူလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ကိုကြီးကိုလဲ အလှည့်ပေးပါအုံး ခလေးရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အိန္ဒြာ့နှုတ်ခမ်း နုနုအိအိလေးကို တစ်ရှိုက်မက်မက် စုပ်ပစ်လိုက်ပြီးမှ ကြမ်းပြင်ကို ဆင်းလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ့ရဲ့ ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ခြေချောင်းလေးတွေကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ခြေဖမိုးလေးတွေကတစ်ဆင့် ခြေသလုံးလေးတွေ၊ ပေါင်းလေးတွေကို ဆက်ပြီး လျာနဲ့ယက်သွားတော့ အိန္ဒြာတစ်ယောက် ကျုပ်ကို ရီဝေတဲ့မျက်ဝန်းလေးနဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်လျှက် ကြည့်နေတယ်။ သူ့ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်က လှန်တင်ပြီးသားမို့ ဇာပင်တီခရမ်းရောင်လေးက အထင်းသား။ ဇာပင်တီလေးပေါ်ကနေ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်လေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ့စောက်ရည်တွေက ဇာပင်တီပေါ်ကနေ လျံကျနေပြီ။ ပင်တီမှာစိုနေတဲ့ အိန္ဒြာ့စောက်ရည်လေးတွေကို လျာလေးနဲ့ တို့ကြည့်လိုက်တယ်။ စောက်ရည်က ကျုပ်လျာမှာ အမျှင်တန်းပြီးပါလာတယ်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
ကျုပ် အိန္ဒြာ့ပင်တီလေးကို တစ်ခြမ်းကပ်လိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကို ယက်တင်လိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲကို လျာထိုးထည့်ပြီး ကလိပစ်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာ့ဖင်ကြီး ကော့တက်လာပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူစောက်ပက်နဲ့ ဖိကပ်ထားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သူစောက်စိလေးကိုပါ လျာထိပ်လေးနဲ့ ယက်ပစ်နေတုန်း သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး အိန္ဒြာက ကျုပ်ကို အတင်း ဆွဲထူပါလေရော။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အိန္ဒြာက အတင်ဆွဲစုပ်နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ကိုကြီးရယ်… ခလေးမနေနိုင်တော့ဘူး… လိုးတော့ကွာ…”
“ခလေး… လိုချင်နေရင် လိုးပေးမှာပေါ့…”
ကျုပ်လဲ ထရပ်ပြီး အိန္ဒြာကို ပေါင်ကိုဆွဲယူကာ ဆိုဖာပေါ်မှာ ခပ်လျောလျောလေးဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပေါင်တွေကို ဗိုက်နဲ့ကပ်သွားအောင် ဖိချလိုက်ရာ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်က ကော့တက်လာတော့သည်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်နဲ့ လီးကိုချိန်ပြီး တစ်ချက်တည်းနဲ့ တစ်ဆုံးဆောင့်ချလိုက်တယ်။
“ဟာ့… စစ်… ဟူး… ကိုကြီးရယ်… ရင်ထဲမှာနင့်သွားတာပဲ…”
ကျုပ် အိန္ဒြာ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။
“ကောင်းလား…”
“အွန်း…. ကိုကြီးနဲ့မှ အားရပါးရ အပြည့်အသိပ် အလိုးခံရတာ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ထိလိုက်တာ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ”
ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့စောက်ပက်ကို တစ်ဆုံးအထိ ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားလျှက် စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။
“ခလေးရယ်… ခလေးစောက်ပက်က ဒီလောက်လိုးထားတာတောင်… လိုးလို့ကောင်းနေတုန်းပဲ… အင့်.. အင့်…”
“ရှီး… လိုးလို့ကောင်းရင်… ခဏခဏလိုးကွာ… အင့်… ဟင်း… ဒီရက်ပိုင်း ဖေဖေနဲ့ ကိုကို့ကိုလျော့ပြီး ကိုကြီးကိုအချိန်ပိုပေးမယ်… ခလေးမသွားခင်… တစ်ဝကြီးလိုးပေးနော်… အင့်…ဟင်…”
“လိုးပေးမယ်… မူယာတို့နဲ့လာနေလေ… ညဘက်တိုင်း လာလိုးမယ်…”
“အွန်း… လာခဲ့မယ်… မေမေ့မှာ မအိအဖော်ရှိနေပြီဆိုတော့… ကိုကို့အိမ်မှာ မသွားခင် လာနေမယ်… အု… ရှီး….”
ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာ မီးမှိန်မှိန်နဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ တစ်ချီကောင်းကောင်း လိုးကြပြီးမှ ဘားမှာ ထိုင်ပြီး ရှန်ပိန် ထပ်သောက်ကြသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်တို့ပြန်ရင်း မအိကိုတွေ့ချင်လို့ ဝေယံအရင်နေခဲ့တဲ့အိမ်ကို သွားလိုက်ကြတယ်။

(အခန်း ၂၃/၅)

ရောက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ မအိကို အတူတွေ့လိုက်ရတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုမြင်တော့ ကျုပ်ရင်တွေခုန်လာရပြန်သည်။ အကြည့်တွေကို စိတ်မလွတ်သွားအောင်ထိန်းရင်း ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျီလေးနဲ့ မအိကိုတစ်ဖက် အိန္ဒြာ့ကိုတစ်ဖက် ထားပြီး ထိုင်လိုက်သည်။ ကျုပ်မအိရဲ့ဗိုက်ကလေးကိုပွတ်ပြီး မအိပါးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။
“ကလေးလေးရေ… ဖေကြီးလာတယ်.. ဖေကြီးကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပါအုံး…”
“ဟော… လှုပ်တယ် မအိရဲ့…”
“အဖေမှန်းသိနေတာကိုး… ခစ်ခစ်…”
“မအိ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်…”
“အမလေး… ဆရာဝန်ကိုယ်တိုင် စောင့်ကြည့်စစ်ဆေးနေတာပါ မောင်… အဲ… ဖိုးတေရယ်… ဟင်း… ဟင်း…”
“ဟီး… ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီရဲ့…”
“ဟုတ်သားပဲ… မောင်လေးကလဲ အန်တီ့ကို အားနာစရာကြီး…”
“ရပါတယ် မအိရဲ့… ဖိုးတေရဲ့စိတ်ရင်းကို သိပြီးသားပဲဟာ…”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီလဲ အတော်ကို ဟန်လုပ်ပြောနေရတယ်။
“အစ်မလဲ… မောင်လေးနဲ့ နေ့တိုင်းတွေ့နေကျမို့လားမသိပါဘူး… တစ်ရက်ခြားနှစ်ရက်ခြား တွေ့နေရတာတောင် လွမ်းသလိုပဲ… ဟီး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကျနော်လဲ အတူတူပါပဲ မအိရဲ့… ရုံးမှာဆို မအိကိုမြင်နေကျ မမြင်ရတော့ တစ်ခုခုလိုနေသလိုပဲ… လွမ်းတယ် သိလား … ရွှတ်… ရွှတ်…”
“တကယ်လွမ်းတာလား…”
“လွမ်းတာပေါ့… မအိနဲ့ကျနော်က သူစိမ်းတွေမှ မဟုတ်ဘဲ…”
“ကိုကြီး… မေမေ့ကိုရော မလွမ်းဘူးလား.. ”
ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့ရဲ့ ရုတ်တရတ်အမေးကို  ဘယ်လိုဖြေရမှန်း မသိပေ။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို မလွမ်းဘဲ နေပါ့မလား။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ရင်အေးပြီးရင် ဒုတိယအချစ်ဆုံး သူစိမ်းလူပဲလေ။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို ဖျပ်ခနဲ လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်ကို ဆွေးဆွေးလေးကြည့်နေရှာတယ်။
“မီးလေးရာ… အဲ့လိုကြီးမမေးနဲ့လေကွာ…”
“အန်တီ… ကျနော်မပြောလဲ သိတယ်မလားဟင်…”
အန်တီသိင်္ဂီ ခေါင်းလေး ဆတ်ခနဲ ငြှိမ့်ပြရှာတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ခံစားချက်တွေက နီးကပ်နေတုန်းပဲ။ အန်တီသိင်္ဂီ့အနားကို ပြေးသွားပြီးဖက်ထားချင်လိုက်တာ။
“ကိုကြီး… ဒီမှာ ခလေးတို့တွေပဲရှိတာ… မေမေ့အနားမှာ နေပေးလိုက်ပါလား…”
“မဖြစ်ဘူးနော် မောင်လေး… ညီမလေးရင်အေးသိရင် ဝမ်းနည်းလိမ့်မယ်… အစ်မလဲ မောင်လေးနဲ့ အန်တီ့ခံစားချက်ကိုနားလည်ပါတယ်… ဒါပေမယ့်…”
“ရတယ် မအိ… အန်တီရော ဖိုးတေရော အချင်းချင်းနားလည်ပါတယ်… ကိစ္စမရှိပါဘူး…”
“ကျေးဇူးပါအန်တီရယ်… ကျနော်ရင်ထဲမှာလဲ အန်တီနဲ့ထပ်တူပါပဲ… မအိ… ကျနော်တို့အခန်းထဲသွားရအောင်လေ… ခလေး… အန်တီအနားမှာ ခဏနေပေးနော်…”
“အင်းပါ ကိုကြီးရဲ့… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို တစ်ချက်ငေးကြည့်ပြီးမှ မအိနဲ့အတူ အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာကတော့ သူ့အမေကို လက်ကလေးဆုပ်ကိုင်ပြီး အားပေးရစ်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ပဲ မအိကို တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။
“ငါ့အစ်မက ဗိုက်ပူလေးနဲ့ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… ကြည့်ပါအုံး နို့တွေကလဲ ထွားလာလိုက်တာ…”
“ကလေးလေးထွက်လာရင် စို့ဖို့ စုထားတာလေ… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်လေးလီးကြီးစုပ်ချင်လာပြီ… ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်လေ… အစ်မ အောက်ကထိုင်ပြီး စုပ်မယ်…”
“မအိသဘော… ပြီးရင် ကျနော်လဲ မအိစောက်ဖုတ်… ယက်မှာနော်…”
“အင်း…”
ကျုပ် ဘောင်းဘီနဲ့အင်္ကျီချွတ်ပစ်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ခုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်အရှေ့ ခုတင်အောက်မှာ ဒူးလေးထောက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး တစ်ဖွဖွနမ်းတယ်။ သူ့ပါးလေးတွေကို ကျုပ်လီးနဲ့ပွတ်ပြီး မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး လီးနဲ့လိုက်ပွတ်တယ်။
“မအိရယ်… ငါ့အစ်မကို မောင်လေးသနားလိုက်တာ… မအိ အရမ်းလိုချင်နေတာလားဟင်…”
“ရွှတ်… အင်းပေါ့ မောင်လေးရာ… ပြွတ်… အခုတောင် အရည် တစက်စက်နဲ့ ထွက်ကျနေပြီ… အထဲကလဲ အရမ်းယားတာပဲ… ပြွတ်…”
“ငါ့အစ်မရယ်… မောင်လေး ကိုယ်ဝန်မထိအောင် လိုးတတ်ပါတယ် မအိရဲ့… အေးကိုယ်ဝန်ရှိတုန်းကလဲ လိုးတာပဲ… ကိုယ်ဝန်အရမ်းရင့်မှ ရပ်လိုက်တာ… မမနဲ့ မူယာလဲ ဗိုက်ကြီးတွေနဲ့ အလိုးခံကြတာပဲ… ယုတောင်မှ အလိုးခံနေတုန်းပဲ သိလား…”
“ပြွတ်… ဟင်း… အန်တီသိင်္ဂီကလဲပြောပါတယ်… ကိုယ်ဝန် အရမ်းမရင့်သေးရင် ရတယ်တဲ့… အစ်မလဲ ခံချင်တယ်… ဒါပေမယ့် စိုးလဲ စိုးရိမ်နေတယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ပလွတ်…”
“ကျနော်… လီးတစ်ဝက်လောက်ပဲ ထည့်လိုးပေးမယ်လေ… ဖြည်းဇြည်းချင်းပဲ… ဇိမ်လေးနဲ့ လိုးပေးမယ်… ဘယ်လိုလဲ…”
“မောင်လေး… ဘယ်အားရပါ့မလဲ… ပြွတ်….”
“အားရပါတယ်… မအိ အလိုးမခံတာကြာလို့ စောက်ဖုတ်က ကျပ်တောင် ကျပ်နေလောက်ပြီ…”
“ဟင်း… ပြီးရောကွာ… တစ်ခါလောက် စမ်းကြည့်မယ်… ဖြည်းဖြည်းပဲနော် မောင်လေး… ပြွတ်…”
“အင်းပါ… ကျနော့်ကလေးကို အထိမခံပါဘူး… မအိရယ်…”
ကျုပ်လီးက တောင်နေပြီမို့ မအိက ခုတင်ပေါ်တက်ကာ တစောင်းလေးနေပေးတယ်။ ထမိန်ကိုလဲ ခါးအထိလှန်တင်ပေးထားတယ်။ မအိ သက်ပြင်းလေးချနေတုန်းပဲ။ ပုစွန်တုပ်ကွေးပုံစံလေးနေနေတဲ့ မအိနောက်မှာ စောက်ဖုတ်လေးက ပြူထွက်နေတာမို့ ကျုပ်လဲ တစောင်းလေးလှဲပြီး ကုန်းယက်မိတယ်။ မအိစောက်ဖုတ်က စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတာ မနည်းမနောပါပဲ။
“အူး… မောင်လေးရယ်… ဟင်း… မောင်လေးလီးကြီးကို အစ်မ အရမ်းလွမ်းနေတာ… စစ်… နောက်မှ ယက်ပါကွာ…”
“အင်းပါ… ပြွတ်… ငါ့အစ်မစောက်ဖုတ်လေးကို ချစ်လို့ပါ… ဟီး…”
ဒီလိုကျပြန်တော့ မအိက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ် မအိအနောက်မှာ ကျကျနန နေရာယူကာ မအိစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ဖိထည့်လိုက်တယ်။ အလိုးမခံရတာကြာလို့ မအိစောက်ဖုတ်က ကျပ်စီးနေတယ်။ မအိနာမှာ စိုးလို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းနေမိတယ်။ အရည်တအားထွက်နေတာမို့ အကျင့်ရှိဖူးပြီးသား မအိစောက်ပက်က သွင်းရတာ အရမ်းမခက်ပါဘူး။ တစ်ဝက်လောက် ရောက်တော့မှ
“နာလား… မအိ…”
“ဟင့်အင်း… တစ်ဆို့ဆို့ကြီးနဲ့… ပြည့်သိပ်နေတာ… ဟင်း…”
“ကျနော်… ဒီလောက်လေးနဲ့ အရင်  လိုးပေးမယ်လေ… နော်…”
“အင်း…”
ကျုပ်လဲ ခါးလေးကိုအသာလှုပ်ပြီး မအိကို စလိုးတယ်။ ကျပ်ကျပ်စီးစီးနဲ့ မအိစောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေက နူးနူးအိအိလေးနဲ့ အရမ်းကို လိုးလို့ကောင်းတယ်။ မအိလဲ တဟင်းဟင်းညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မနှေးလွန်း မမြန်လွန်းနဲ့ ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးပေးတာ မအိ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် အိပ်ယာလေးကို ဆုပ်ထားကာ အသက်ရှူသံက မြန်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အရှိန်နည်းနည်းလေး တင်လိုက်တယ်။ လီးကိုတော့ ပိုမဝင်သွားရအောင် ထိန်းထားရသေးတယ်။ မအိကို စိတ်ပူစရာတွေ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မအိက တစ်ချီကို ခဏနဲ့ ပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုယ်ကို မပိရလေအောင် သတိထားပြီး လက်ကို ခွထောက်လျှက်ကုန်းကာ မအိကို ဖိနမ်းမိတယ်။ ငါ့အစ်မ မအိကို သနားလိုက်တာ။
“မအိရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ငါ့အစ်မကို ချစ်လိုက်တာ…  မအိ အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ဟင်း… ငတ်နေတာကြာလို့လားမသိဘူးကွာ… ကောင်းလိုက်တာ… ဆက်လုပ်လေမောင်လေး… အစ်မ လိုချင်သေးတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဒီလောက်လေးပဲဆို အဆင်ပြေလား…”
“ပြေပါတယ်မအိရဲ့… မအိအဆင်ပြေဖိုအဓိကပါ…”
ကျုပ်လဲ ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျုပ် ကိုယ်ကိုပြန်မတ်ကာ မအိပေါင်တစ်ချောင်းကိုယူပြီး ကျုပ်ပခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မအိရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို လှုပ်ရှားမှု ပြန်စတင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို မအိရဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေက ဆုပ်နယ်ပေးနေတော့လဲ လိုးရတာ အရသာရှိတာပါပဲ။ စိတ်ရှိလက်ရှိ ပစ်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ချင်စိတ်ကို ထိန်းထားရတယ်။ ကျုပ်ရင်သွေးလေးလွယ်ထားရတဲ့ မအိကို စနိုးစနှောင့်မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ။ ကျုပ်လီးက သားအိမ်နဲ့ အဝေးကြီးရှိသေးတာမို့ ထပ်ထည့်လို့ရသေးတာသိပေမယ့် မအိစိတ်အလိုကျ တစ်ဝက်နဲ့ ဆက်လိုးပေးနေရတယ်။
“ဟင်း… မောင်လေးရယ်… မောင်လေးအားမရရင် ထပ်ထည့်လေ… ဟင်း…”
“အစ်မ ကြောက်မှာ စိုးရိမ်တာ… သားအိမ်ကို မထိုးမိဘဲ ကြမ်းကြမ်းမလိုးရင် ရတယ် မအိရဲ့…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ ထည့်လေ… အစ်မလဲ အားမရဘူး… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ မအိက ခွင့်ပြုပြီဆိုတော့ ကျုပ်လဲ လီးကိုဆက်သွင်းလိုက်တယ်။ သားအိမ်ကို ထိမတာနဲ့ နောက်ကိုနည်းနည်းပြန်ဆုတ်ပြီး အဲ့အနေအထားအတိုင်းပဲ လီးအဝင်ကို မှတ်ထားပြီးလိုးရတော့တယ်။ လီးက မအိစောက်ပက်ထဲကို ဝင်နေတာ အပြင်မှာ လက်သုံးလုံးလောက်ပဲ ကျန်တော့တာဆိုတော့ လိုးရတာ အားပိုရလာတယ်။
“အင့်… ဟင်း… မောင်လေးရယ်… ဟင်း….”
“မအိရယ်… မအိစောက်ပက်က နူးညံ့လိုက်တာ… မောင်လေးအရမ်းကြိုက်တယ်…”
“ဟူး… အစ်မလဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ… ထပ်ပြီးတော့မယ်ထင်တယ်… သွက်သွက်လေးမောင်လေးရယ်… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ မအိကိုခပ်သွက်သွက်လေးလိုးပေးလိုက်တာ မအိ တစ်ခေါက်ပြီးပြန်တယ်။ ပြတ်လပ်နေတဲ့ မအိကို ထပ်ခံစားစေချင်သေးလို့ ကျုပ် မပြီးအောင် ထိန်းထားလိုက်သေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရအုံးမှာဆိုတော့ နောက်တစ်ချီလိုးဖို့ အချိန်က မရှိတော့ဘူးလေ။ ပြီးတော့ တစောင်းလေးလှဲနေတဲ့ မအိနောက်ကျောမှာ လှဲလိုက်ပြီး မအိကိုယ်အောက်လေးထဲ လက်တစ်ဖက်ထိုးထည့်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကလဲ မအိရဲ့ကိုယ်ကိုဖက်ကာ မအိရဲ့ကျောကို ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာကပ်ထားပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဖက်ထားရင်း မအိနို့တွေကို ဖွဖွဆုပ်ချေတော့ မအိက ကျုပ်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လျှက် သူ့ဖင်လေးကို ပစ်ပေးလာတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ခုနကအနေအထားလောက်အထိ ပြန်ထိုးထည့်ပြီး မအိကို ဆက်လိုးပေးတယ်။ ကျုပ်ထိန်းလိုးနေတာတောင် မအိက အရမ်းအရသာတွေ့နေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ ဒီတစ်ချီတော့ မအိနဲ့အတူပြီးလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ စားပွဲပေါ်က တစ်ရှူးလေးယူပြီး မအိစောက်ပက်လေးကို သန့်ရှင်းပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မအိစောက်ဖုတ်လေးကို အာဘွားပေးပြီး ထမိန်ပြန်ဖုံးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိဘေးမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဝင်လှဲတော့ မအိက ကျုပ်ကိုပြုံးကြည့်ပြီး ကျုပ်ပါးလေးကို ရွရွပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
“ငါ့မောင်လေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
“ကျနော်လဲ မအိကို အရမ်းချစ်တာပဲ… မအိကို အိမ်မှာခေါ်ထားချင်တာ… လိုက်နေပါလား မအိရဲ့… ဒါဆို ကျနော့်အစ်မကို နေ့တိုင်းပြုစုပေးနိုင်တာပေါ့…”
“ဒီမှာလဲ အဆင်ပြေပါတယ် မောင်လေးရဲ့… အန်တီသိင်္ဂီက မောင်လေးရဲ့ရင်သွေးမို့လားမသိဘူး… အရမ်းဂရုစိုက်တာပဲ… မောင်လေးနဲ့အန်တီက အရမ်းချစ်မိခဲ့ကြတာပဲနော်…”
“အင်း… အန်တီက မအိကို သေသေချာချာဂရုစိုက်မယ်ဆိုတာ ကျနော်ယုံပါတယ်… ကျနော်ကိုယ်တိုင် ပြုစုချင်လို့သာ ခေါ်တာပါ… အေးကလဲ  မအိဝေယျာဝစ္စကို သူကိုယ်တိုင် လုပ်ပေးချင်နေတာ…”
“အင်းပါ… အစ်မယုံပါတယ်… ရင်အေးကိုလဲ ကိုယ့်ညီမအရင်းလေးလို ချစ်တယ်… ဒါပေမယ့် သမီးလေးက ရှိသေးတယ်လေ… မောင်လေးတို့ ဘယ်လိုပဲလက်ခံပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်က တစ်ခုခုပြောတာနဲ့ အဲ့ဒါက သမီးလေးဆီ ရိုက်ခတ်နိုင်တယ်… အဲ့ဒါကြောင့် အစ်မလဲ အန်တီစီစဉ်တာ လက်ခံလိုက်တာ… အန်တီက အစ်မကို သေချာရှင်းပြတယ်လေ…”
ဪ… အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်အတွက် အစစအရာရာ စဉ်းစားပေးခဲ့တာပဲ။ အခုသူဆောက်နေတဲ့ အိမ်ကလဲ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်သမျှမိန်းမတွေကို ခေါ်တင်ဖို့များ ရည်ရွယ်ပြီးဆောက်နေသလားပဲ။ ဖြစ်တော့ဖြစ်နိုင်တယ်။ အိမ်ခြံစည်းရိုးမှာ တံခါးတပ်ခိုင်းထားတာသာကြည့်လေ။ အိပ်ချိန်တန်ပြီမို့ မအိကို စောင်လေးခြုံပေးပြီး နဖူးကိုအနမ်းလေးပေးကာ အခန်းပြင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ဖိုးတေ… ပြန်တော့မလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ… အချိန်လဲ မနည်းတော့ဘူးလေ…”
“သမီး ကိုကြီးကိုလိုက်ပို့ပြီး… ကိုကိုတို့အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်တော့မယ် မေမေ… ပြီးတော့ ဒီရက်ပိုင်း… ကိုကိုတို့အိမ်မှာ နေမလားလို့… ဟီး…”
“ဟင်း ဟင်း… နိုင်ငံခြားမသွားခင် သမီးကိုကြီးနဲ့ အနီးကပ်နေချင်လို့မလား… အလည်မလေး…”
“ဒါပေါ့မေမေရ… နောက်ဆို ကိုကြီးနဲ့တွေ့ရဖို့က လွယ်မှ မလွယ်တော့တာ…”
“အင်းပါ… သမီးလေးသဘော… ဒါနဲ့ဖိုးတေ… ဟို ယုယုလွင်ဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုလုပ်မယ် စဉ်းစားထားလဲ…”
ကျုပ်တောင် အံ့သြသွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ အကြောင်းရှိမှ ဖုန်းပြောဖြစ်ကြတာမို့ ဒီအကြောင်းတွေကို ကျုပ် ပြောမပြဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မအိဆီက သိတာဖြစ်မယ်လို့တော့တွေးမိတယ်။ မအိဆိုတာလဲ ကျုပ်အစ်မပဲဆိုတော့ မေမေတို့ မမတို့ မူယာတို့လို မိသားစုဝင်ပဲဆိုပြီး အကုန်ပြောပြဖြစ်တာ။
“မအိပြောပြတာလား… အင်း ကျနော် အိမ်ခေါ်ထားဖို့ စဉ်းစားထားတယ်…”
“ဒီလိုလုပ်ပါလား ဖိုးတေရဲ့… ဒီကိုပဲခေါ်ခဲ့လေ… တို့သုံးယောက်အတူနေတာပေါ့… အိမ်ပြီးလို့ ဟိုမှာပြောင်းနေကြရင်လဲ ဖိုးတေလဲ အချိန်မရွေး လာတွေ့လို့ရတာပဲ…”
“ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကိစ္စတွေအကုန် အန်တီက တာဝန်ယူနေတော့ အန်တီပင်ပန်းမှာပေါ့…”
“မပင်ပန်းပါဘူးကွာ… အန်တီက ပျော်တောင် ပျော်သေးတယ်… ပြီးတော့ ဖိုးတေတို့က သာမန်ဆက်ဆံရေးလဲ မဟုတ်ဘူးလေ… သမီးလေး ရိပ်မိသွားရင် မကောင်းဘူး… အန်တီနဲ့ထားပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် လာတွေ့တာ ပိုကောင်းပါတယ်…”
“အန်တီရယ်…”
ပါးစပ်ကသာ အန်တီလို့ခေါ်လိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲကနေ မမလို ခေါ်နေမိတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ရွှေစင်ရုပ်လေးလို ဝင်းပနေတဲ့မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲက ပြောတဲ့စကားတွေ အန်တီသိင်္ဂီ မျက်လုံးကတစ်ဆင့် ကြားနိုင်မှာပါ။ ကျုပ်ရင်ထဲက အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ တစ်ဖွဖွပြောနေခဲ့တာလေ။ အန်တီသိင်္ဂီက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကို ပြုံးတယ်။ ဒီအပြုံးထဲမှာ ကျုပ်ရင်ထဲကစကားတွေ သူကြားတယ်ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ပါတယ်လေ။
“ဖိုးတေရယ်… ဘာမှထုတ်ပြောစရာမလိုပါဘူးကွာ… နောက်ကျနေပြီ ပြန်တော့လေ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ”
ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကျုပ် ခြေမကျူး လက်မကျော်အောင် အိမ်ထောင်သည်တွေပီပီ ထိန်းနိုင်ခဲ့ကြပေမယ့် ကျုပ်တို့ရဲ့နှလုံးသားတွေကတော့ နယ်ကျွံနေတာကို ပြန်နှုတ်မရနိုင်တော့ပြီ။

“နွယ်နီရေ… ကိုတင်မောင်ဝင်း…”
“ဟာ… ဖိုးတေတို့ လင်မယားပါလား… ခြံဝကနေခေါ်နေသေးတယ်ဟာ… ဝင်ခဲ့ပြီးရော…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေးကလဲ သူတို့နဲ့ပြောရင်း ခြံတံခါးကို ဖွင့်ဝင်နေပါပြီ။ ကျုပ်သမီးလေးလက်ထဲမှာတော့ ခြံထဲက ခူးလာတဲ့ အသီးအရွက်ထုပ်လေးရယ်၊ ကိုယ်ဝန်အားဆေးလေးတွေ ထည့်ထားတဲ့ ဆေးထုပ်လေးတွေ ပါလာတယ်။
“နင်တို့လင်မယား… အခန်းအောင်းနေမှာစိုးလို့ အသံပေးတာဟေ့… ခိခိ…”
ရင်အေးကလဲ နွယ်နီ့ကို လှမ်းစတယ်။
“အံမာ… ငါတို့ကို နင်တို့လင်မယားလိုများမှတ်နေလား မိရင်အေးရ…”
ကျုပ်တို့ အိမ်ထဲဝင်ပြီး ဧည့်ခန်းမှာထိုင်တော့ သမီးလေးက ကိုယ်ဝန်ရင့်မာကြီးနဲ့ထိုင်နေတဲ့ သူ့ဆရာမ နွယ်နီ့လက်ထဲကို သွားထည့်ပေးတယ်။
“ခိခိ… ဆရာမဗိုက်က ပူနေတာပဲ…”
“မွှေးလွန်းပဲ လာထိန်းပေးရမှာနော်…”
“ထိန်းမှာပေါ့ ဆရာမရဲ့…”
“ဒါနဲ့ နွယ်နီက မွေးကာနီးပြီလား…”
“အင်း… လိုတော့ လိုပါသေးတယ်..”
“မြရည်… လက်ဖက်သုပ်ရပြီလား…”
“ရပြီ ကိုကြီးရေ…”
ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ညီမ မြရည်နှင်းဆိုတာ ရောက်နေသည်ပဲ။ နွယ်နီ ကိုယ်ဝန်ရင့်လာလို့ အိမ်အလုပ်တွေလုပ်ဖို့ ခေါ်ထားတာဖြစ်မည်။ နွယ်နီတို့လက်ထပ်ကြတုန်းက မြင်ဖူးပေမယ့် ကိုယ်အပူနဲ့ကိုယ်မို့ သေချာမကြည့်မိပေ။ အခုမှ လက်ဖက်သုပ်လာချပေးတုန်း သေချာကြည့်မိတော့ ကောင်မလေးက ရုပ်လဲအချောသား၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ အလှသားပဲ။
“ဖိုးတေနဲ့ ရင်အေး မှတ်မိတယ်မလား… ဒါ ငါ့ညီမ မြရည်နှင်းလေ… လက်ထပ်ပွဲတုန်းကလဲ ပါတယ်လေ…”
“အင်း ကိုတင်မောင်ဝင်းရ… ကျနော်တို့လဲ မှတ်တော့မှတ်မိပါတယ်… အခုမှ သေသေချာချာ ကြည့်မိတာဗျ… အိမ်မှာ ကူလုပ်ပေးဖို့ ခေါ်ထားတာလား…”
“ဟုတ်တယ်… နွယ်နီကလဲ ကိုယ်ဝန်ရင့်လာပြီလေ… အဲ့ဒါကြောင့် ခေါ်ထားလိုက်တာ…”
“ကောင်းပါတယ်ဗျာ…”
“ကိုကြီးတေဇာတို့ကိုတော့ မြရည်က မှတ်မိပါတယ်… ယောက်မအနားမှာ အမြဲတွေ့တယ်လေ…”
“ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးဆိုတော့လဲ… ဒီလိုပဲ ဝိုင်းလုပ်ကြရတာပေါ့… ဒါအကို့ဇနီးရင်အေးလေ… ဒါက အကို့သမီး ခင်မွှေးလွန်းတဲ့…”
“သိပါတယ် ကိုကြီးတေဇာရယ်… ကိုကြီးနဲ့ ယောက်မက စကားပြောတိုင်း ကိုကြီးနဲ့မမအကြောင်းက မပါမဖြစ်ပဲ… ဒါနဲ့ ကိုကြီက Auto CAD နဲ့ 3D Max ကျွမ်းတယ်ဆို… လုပ်ငန်းခွင်မှာလဲ ဆရာကြီးတဲ့… မြရည်နားမလည်တာတွေ ကိုကြီးကို လှမ်းမေးချင်လို့… ရလား… ဟီး…”
“ရပါတယ်… ကြိုက်တဲ့အချိန် ဆက်မေးလေ… အကိုမအားရင်လဲ အားတော့ ပြန်ခေါ်ပြီး ပြောပြပေးမှာပေါ့…”
“ဒီကောင်မလေး… သူများက အားမှန်းမသိနဲ့…”
“ရပါတယ် ကိုတင်မောင်ဝင်းရယ်… ကိုတင်မောင်ဝင်းညီမဆိုတော့ ကျနော့်ညီမပါပဲ… မေးသာမေး အားမနာနဲ့… ဒါနဲ့ သင်တန်းတက်ထားတာလား…”
“အွန်း… သင်တန်းသာပြီးရော သိပ်မမှတ်မိတော့ဘူး… တော်တော်ရှုပ်တယ်… ဟီး…”
“ဒီလိုပါပဲ… အဓိကက အမြဲမပြတ် လေ့ကျင့်နေရင် အသားကျလာမှာပေါ့…”
“ဟုတ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ငါးယောက်သား စကားခဏပြောပြီး မေမေတို့အိမ်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

“ဟယ်လို…”
“ဟယ်လို လေးယောက်ျား…”
“ဘယ်သူမှမရှိဘူးလား ပန်းလေးရဲ့…”
“အင်း… ပန်းလေး လေးယောက်ျားကို ပြောပြစရာရှိလို့ လစ်တုန်းဆက်လိုက်တာ…”
“ဘာများလဲ ပန်းလေးရဲ့…”
“ဟို… ဟိုလေ… ဟင်း ပြောရမှာတောင်လျာယားတယ်… ဒီလို လေးယောက်ျားရာ… ညီညီနဲ့ သူ့အမေ သားအမိချင်း လိုးနေကြတယ်…”
“ဟင်… ဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ်… ပန်းလေးက ကိုယ်ဝန်ရှိမှန်းသိကတည်းက ညီညီ့ကို ပေးမလုပ်တော့ဘူး… သူက အအိပ်လဲ နည်းနည်းကြမ်းတော့ အပြင်မှာ သူ့အမေနဲ့အတူ ထွက်အိပ်ခိုင်းတာ… အဲ့မှာ သူ့အမေနဲ့ညားသွားကြတာပဲ…”
“ပန်းလေးက ဘယ်လိုသိတာလဲ…”
“တစ်ည ပန်းလေးအိပ်မပျော်လို့ ငြိမ်ပြီး မှိန်းနေတုန်း… သူတို့သားအမိ လေသံတိုးတိုးနဲ့ ပြောနေကြတာ… တင်းကုပ်ထဲသွားရအောင်တဲ့… တဲပေါ်မှာဆို ပန်းလေးနိုးသွားမှာစိုးလို့တဲ့…”
“အင်း…”
ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်။ တဲက ဝါးကြမ်းခင်းတွေဆိုတော့ တဲပေါ်မှာ စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးမယ်ဆို တဲတစ်ခုလုံး သိမ့်သိမ့်တုန်နေမှာပဲ။
“အဲ့ဒါနဲ့ ပန်းလေးလဲ အသာထပြီး ချောင်းကြည့်တာ… အမလေး သားအမိနှစ်ယောက် စပါးအိတ်ထပ်ပေါ်မှာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေကြတာ… ပြောသေးတယ်… ညီညီ့ကို ပန်းလေးက ပေးမလိုးလို့ သူ့သားကို သနားလို့ ပေးလိုးတာတဲ့… ညီညီကလဲ သူ့အမေကို ပန်းလေးက သူ့ကိုပေးလိုးရင်တောင် သူ့အမေကို လိုးနေအုံးမှာပဲတဲ့… သူ့အမေကိုလိုးရတာ စွဲနေပြီတဲ့လေ…”
“ဟုတ်လား…”
“အင်း… သူ့အမေကလဲ အတူတူပဲ… သူ့သားလိုးပေးတာ စွဲနေပြီတဲ့… ပြီးတော့ ညီညီကပြောသေးတယ်… သူ့အမေစောက်ပက်က ပန်းလေးထက် ပိုကျပ်တယ်တဲ့…”
“ပန်းလေးက အူတိုနေတာလား…”
“အူမတိုပါဘူး… အံ့သြတာ… သားအမိအရင်းကြီးမို့လေ… ပန်းလေးက သူတခြားတစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်ရင်တော့… လေးနဲ့ပန်းလေးကိစ္စ အညှာကိုင်လို့ရပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာအုံးမှာ… အခုကျ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး…”
“ပန်းလေးက ဒီအဖြစ်အပျက်ကို နားလည်ပေးနိုင်ရဲ့လား…”
“ပန်းလေးက လေးယောက်ျားကိုပဲ စိတ်ထဲမှာ ရှိတာ… သူ့ဟာသူ ဖြစ်ချင်တဲ့သူနဲ့ ဖြစ် ကိစ္စမရှိပါဘူး… သူစိမ်းနဲ့ဆို ပြဿနာ ရှာလို့ကောင်းတာပေါ့… အခုကျ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ လွှတ်ထားလိုက်ပါ ပန်းလေးရယ်… နောက်မှ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ညီညီ့ကို ပန်းလေးသိတဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောပြီး… ညှိနှိုင်းကြည့်ပေါ့… ပြဿနာတော့ ရှာမနေပါနဲ့… လေးနဲ့ပန်းလေးကို သူနားလည်ပေးရင် လေးတို့လင်မယား ခိုးချစ်စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့ ပန်းလေးရဲ့…”
“အင်းပါ… လေးစကားကို ပန်းလေး နားထောင်ပါ့မယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ လေးရဲ့မိန်းမ… ရွှတ် ရွှတ်… ညီညီက လေးတို့လင်မယားကိုကြည်ဖြူရင် လေးလဲ ပန်းလေးနဲ့ မကြာမကြာ လာတွေ့မယ်လေ…”
“ခိခိ… ဂယ်လား…”
“အင်းပေါ့… ပန်းလေးကို လေးက လွမ်းလှပြီ… အလုပ်မအားလို့သာ… ပန်းလေး အားဆေးရောပုံမှန်သောက်ရဲ့လား…”
“သောက်ပါတယ်လေးရဲ့… ကျေးလက်ဆရာမကတောင် ပြောနေတာ… ပန်းလေးကံကောင်းတယ်တဲ့… လေးဝယ်ပေးတဲ့ အားဆေးတွေက နယ်မှာ ဝယ်လို့မလွယ်ဘူးတဲ့… ပန်းလေး အစစ အရာရာ ဂရုစိုက်ပါတယ်… လေးယောက်ျား စိတ်ချနော်…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… မွေးကာနီးရင်ကြိုပြောနော်… လေးယောက်ျား ပန်းလေးအနားမှာ နေပေးချင်လို့…”
“ဟုတ်… လေးယောက်ျားကို ချစ်လိုက်တာ…”
“ပန်းလေးကိုလဲ လေးက အရမ်းချစ်တယ် သိလား…”
ဒီအတိုင်းဆို ကျုပ်နဲ့ပန်းအိက ဒီအခက်အခဲကို ဖြေရှင်းနိုင်တော့မည်ထင်သည်။ ဒီလိုသာဆို ပန်းအိကို ရန်ကုန်လေးဘာလေး အလည် ခေါ်အုံးမှလို့ တွေးမိသည်။ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ပဲ အလိုက်သိ နားလည်တဲ့ ပန်းအိကိုလဲ ချစ်နေမိပြီလေ။

(အခန်း ၂၃/၆)

အိန္ဒြာ နိုင်ငံခြားသို့ မထွက်ခင်မှာပဲ ဦးမိုးမြင့်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွေးနွေးကြသည့်သတင်းရသည်။ မည်သို့ ဆွေးနွေးကြသည်ကိုတော့ ကျုပ်လဲမသိပေ။ ထိုနေ့ညနေ ရုံးမှာအလုပ်လုပ်နေရင်း အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်ဆီကို ဖုန်းဆက်လာသည်။
“ဟယ်လို အန်တီ…”
“မောင်…”
“ဟင်… မမ…”
ကျုပ် ရင်တွေတောင် တစ်လှပ်လှပ်ခုန်သွားသည်။ ကျုပ်တို့ကြားက ပျောက်ဆုံးနေခဲ့တဲ့ နာမ်စားလေး ပြန်ကြားရပြီလေ။
“ခစ်ခစ်… မောင်… မောင်… မောင်…”
“မမ… ဒါဆို မမနဲ့မောင် အရင်လို…”
“အွန်း… ညနေရုံးဆင်းရင် အိမ်ကိုလာခဲ့နော်… အိမ်မှာပါတီရှိတယ်…”
“ဟမ်… ဘာပါတီလဲ…”
“ရောက်တော့ သိရမှာပေါ့ မောင်ရယ်… အရမ်းလွမ်းနေပြီသိလား… ရင်အေးကိုလဲ ပြောထားလိုက်အုံး… မမ သူ့ကိုလာခေါ်မယ်လို့… မောင်က အိမ်ကိုပဲ တန်းလာခဲ့တော့…”
“ဘယ်အိမ်ကိုလဲ…”
“မအိနဲ့ အခုနေတဲ့အိမ်မဟုတ်ဘူး… အရင်အိမ်ကိုပဲလာခဲ့…”
“ဟုတ်… လာခဲ့မယ်မမ… အရမ်းချစ်တယ်ကွာ… အရမ်းပျော်သွားပြီ သိလား…”
“အတူတူပါပဲမောင်ရယ်… မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်… မျှော်နေမယ်နော်..”
အန်တီသိင်္ဂီဖုန်းချသွားတော့ ကျုပ် ဝမ်းသာပြီးကျန်ရစ်သည်။ ရင်အေးကို ဖုန်းဆက်ဖို့စဉ်းစားတော့ ရင်အေးက အူတိုအုံးမှာလားလို့ တွေးမိပြန်သည်။ ဒါပေမယ့် မဆက်လို့မှ မဖြစ်ဘဲလေ။ ကျုပ် ရင်အေးဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
… တူ… တူ… တူ..
“ဟယ်လို ကို… ဟင်း….”
“အေးလေး မောနေပါလား ဘာလုပ်နေတာလဲ…”
“ဖေဖေနဲ့… ဟီး…”
“သြော်… ကိုပြောစရာရှိလို့ ရလား… ပြီးမှ ပြန်ဆက်မလား…”
“ရပါတယ်ကိုရဲ့… အဖုတ်လဲ သူ့အလုပ်သူလုပ် ပါးစပ်ကလဲ သူ့အလုပ်သူလုပ်မှာပေါ့… ခိခိ…”
“ဟိုလေ… အန်တီဖုန်းဆက်တယ် အဲ့ဒါ…”
“ဘယ်အန်တီလဲ… အန်တီယုလား… အန်တီမေနှင်းလား… အန်တီသိင်္ဂီလား…”
“အန်တီသိင်္ဂီပါ…”
“သြော်… ကို့မမက ဘာတဲ့လဲ…”
“ဟိုလေ… ညနေ ကို့ကို သူ့အိမ်လာခဲ့ပါတဲ့… အေးကိုလဲ သူလာခေါ်မယ်တဲ့…”
“ဟင်… ကို အေးမသိအောင် တစ်ခုခုလုပ်ထားသေးလား…”
“မလုပ်ပါဘူးအေးလေးရ… တကယ်ပါ… ဒါပေမယ့် အန်တီက ကို့ကို မောင်လို့ပြန်ခေါ်တယ်…”
“ဒါဆို သူ့ယောက်ျားက ကိုနဲ့ ကြည်ဖြူပေးလိုက်တာ နေမှာပေါ့… ဒါပွဲကြီးပွဲကောင်းပဲ… အေးမှာထားတာ မမေ့နဲ့နော်… အဟိ… ကို့အသံက ဘာလို့ တုန်ရီနေရတာလဲ…”
“ဟီး… အေးလေးက ကိုနဲ့ အန်တီ့ကို အူတိုနေမှာစိုးတာ…”
“ဟွန့်… သူ့မမနဲ့ ပြန်အဆင်ပြေပြီဆိုပြီး ပျော်နေတာမလား… အန်တီ့ကိုတော့ သူများထက်အူတိုတယ်… ဒါပေမယ့် ရပါတယ် အန်တီကလဲ ကို့ကိုချစ်တာပဲ… အေးအပေါ် အချစ်လျော့လို့ကတော့ နာမယ်မှတ်…”
“မလျော့ပါဘူးကွာ… ဒီလောက်ဖူးဖူးမှုတ်ထားမတတ် တုန်နေအောင်ချစ်တာ… ဒီလောကမှာ အေးကိုအချစ်ဆုံးပဲနော်…”
“အွန်း… ပြီးရော… ချစ်တယ်ကိုရယ်… ဖေဖေ မီးပြီးတော့မယ်… ရှီး… ဆောင့်…”
ရင်အေးရဲ့ ကာမတွန်သံလေးကြောင့် ကျုပ် ဖုန်းကို အလိုက်တသိ ချပေးလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို သူ့အဖေနဲ့တော့ တကယ်အူမတိုတာ။ ရင်အေးကို သူ့အစ်ကိုတွေ မောင်တွေရှိရင်လဲ သူသာဆန္ဒရှိရင် လွှတ်ပေးမိမလားပဲ။ သူစိမ်းနဲ့တော့ တကယ်ကိုမရဘူးဗျ။ ဒီလိုနဲ့ ညနေရုံးဆင်းတာနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကို တက္ကစီနဲ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ကျုပ်လဲ အိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကို အန်တီသိင်္ဂီက စောင့်နေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ဒူးဖုံးစကပ်လေးနဲ့ ရင်စေ့အင်္ကျီ အပါးလေးကိုဝတ်ထားတာ အထဲက ဘရာလေးကိုတောင် မြင်နေရတယ်။ စကပ်က အသားပျော့ပျော့လေးနဲ့ အလွန်လှပတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ပေါင်တံမှာ ချပ်ကပ်နေတယ်။
“မောင်တေဇာ… လာ… အပေါ်မှာ ရင်အေး စောင့်နေတယ်… ”
ကျုပ် ခေါင်းတစ်ချက်ညှိတ်ပြပြီး အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ အိမ်စေလေးတွေရဲ့အရှေ့မှာ ပြောတဲ့စကားကို ထောက်ခံရင်း လှေကအပေါ်တက်သွားတဲ့ သူ့အနောက်က လိုက်တက်သွားလိုက်တယ်။ ပထမထပ်ရောက်တော့ ကျုပ်အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်ပြီး အတင်းအကျပ် ဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ မျက်နှာကို တရစပ်အနမ်းတွေ ကျဲချလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်နဲ့အပြိုင် အနမ်းတွေပြန်ပေးကာ တင်းနေအောင်ဖက်ထားတယ်။
“လွမ်းလိုက်တာ မမရယ်… မမကိုမောင်အရမ်းချစ်တာပဲ..  ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မမလဲ အရမ်းလွမ်းနေတာ… မောင့်ကို မြင်နေရပြီး မကြင်ရတဲ့ဘဝက အရမ်းကိုပူလောင်တာပဲ… ချစ်တယ် မောင်ရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မောင်တို့ ထပ်မဝေးရတော့ဘူးပေါ့နော်… ”
“ဒါပေါ့မောင်ရဲ့… မမက မောင်နဲ့မဝေးရအောင် သေချာစဉ်းစားထားတာ… လာ အပေါ်မှာ မောင့်အသက်ဗူးလေးစောင့်နေတယ်…”
“ဟမ်… အန်ကယ်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်းလား…”
“ခစ်ခစ်… သူမိန်းမကိုကျ ဆတ်ဆတ်ထိမခံဘူးနော်… သမီးလေးပါ စောင့်နေတာပါ… စိတ်မပူပါနဲ့…”
“ဟီး…”
ကျုပ်လဲ ပြုံးရုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။ အပေါ်ထပ်က အသံလုံရုပ်ရှင်အခန်းထဲကိုရောက်တော့ အရင်တစ်ခါလို ငရဲခန်းမဟုတ်တော့ဘဲ စားသောက်ပွဲများ တည်ခင်းထားပြီး အရက်၊ ဘီယာ၊ ဝိုင်များ စုံလင်စွာဖြင့် ဆိုဖာခုံလေးတွေ ဝန်းရံလို့။ ဦးမိုးမြင့်က ဝီစကီအကောင်းစားကို စားပွဲရဲ့ ထိပ်ဆုံးနေရာမှာ ထိုင်လျှက် အရသာခံသောက်နေသည်။ ဘေးဘက်မှာတော့ ရင်အေးနဲ့အတူ အိန္ဒြာကထိုင်နေပြီး ကျုပ်လက်မောင်းကို အန်တီသိင်္ဂီက ဖက်လျှက် ဝင်လာတာကို ကြည့်နေသည်။
“ဟောဒီမှာ… မောင်တစ်ဖွဖွ မေးနေတဲ့ မောင့်မယားချောလေး…”
ပြောရင်း အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကို ရင်အေးဘေးမှာ ထိုင်စေတော့ ကျုပ်လဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ရင်အေးပခုံးလေးကိုဖက်လိုက်သည်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ပါးလေးကို ဖိနမ်းချလိုက်သည်။ အိန္ဒြာက ထပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက် ပြွတ်ခနဲနမ်းကာ သူ့အဖေဆီထသွားသည်။ အိန္ဒြာက သူ့အဖေပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်တော့ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်သည်။
“ရင်အေး… ရတယ်မလား… ခစ် ခစ်…”
“ရပါတယ်… မိသားစုတွေကြား ပြဿနာမတက်ဖို့ပဲ အဓိကပါ…”
ဦးမိုးမြင့်အောင် မျက်နှာက နည်းနည်းတည်တည်လေး ဖြစ်သွားတာ သတိထားမိလိုက်သည်။ အိန္ဒြာကလဲ နပ်သည်။ သူ့အဖေနှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲယူစုပ်နမ်းလိုက်ပြီး အမြည်းလေး ခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။
“ဖေဖေရယ်…  မီးတစ်ယောက်လုံး ဖေ့အနားမှာရှိတာပဲ… ပြွတ်…”
“အင်းပါ…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့ ကျုပ်လဲ ပြန်နမ်းလိုက်သည်။
“မမ အခုက ဘယ်လိုဖြစ်သွားပြီလဲ…”
“အင်း… အရင်ဆုံး… မောင့်မိန်းမကို ကိုမိုးမြင့်က ထိပါးလို့ မောင်တို့ကို အလျော်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ကိုမိုးမြင့်အရှေ့မှာ မမကို မောင်လိုးရမယ်… ပြီးတော့ မောင့်ကို ထိုးကြိတ်ခဲ့တဲ့အတွက်… လျော်ကြေးအနေနဲ့ ကိုမိုးမြင့်က လျော်ကြေးငွေ ပြန်ပေးရမယ်..”
“အာ… ဒါက…”
“မောင်ကလဲ… သူလဲ မိန်းမတကာနဲ့ ဖောက်ပြန်နေတာပဲ မမက ဘယ်တုန်းက ကိုယ်ထိလက်ရောက်ရော သူအရှက်ရအောင် လုပ်ခဲ့ဖူးလို့လဲ… မောင် ရသင့်ပါတယ်… ပြီးတော့ မမလက်မခံနိုင်တဲ့ကိစ္စကို အတင်းအကျပ် လုပ်ခိုင်းခဲ့တဲ့အတွက်… မောင်နဲ့ မမကို ကြည်ဖြူပေးရမယ်… နောက်ဆုံးတစ်ခုကတော့… မမက မောင့်တို့အနားကအိမ်မှာပဲနေမယ်… သူလဲလာလို့ရတယ်… သူနဲ့ပွဲတွေ ပါတီတွေကို အရင်လို အတူလိုက်ပေးမယ်… သမီးနဲ့ သူ့ကိုလဲ နားလည်ပေးထားလိုက်ပြီ…”
“ဒါဆို အခုက…”
“မောင်… မမကို သူ့အရှေ့မှာလိုးရမှာ…”
“ကို… အေးအတွက် ကလဲ့စားချေပေးနော်…”
“ခစ် ခစ်… စိတ်ချပါ ရင်အေးရယ်… အခုတောင် မောင့်လီးက မာတင်းလာတာ ငါခံစားမိနေပြီ…”
“ဟုတ်လား… ခစ် ခစ်… ကိုက အန်တီ့ကို သိပ်မလိုးချင်ရှာဘူးနော်…”
“အေးလေးက အူတိုနေတာလား…”
“ကိုက အန်တီ့ကိုအရမ်းချစ်မှန်းသိတော့… သူများတွေထက်တော့ ပိုအူတိုတာပေါ့… ဒါပေမယ့် ကိုနဲ့အန်တီလိုးတာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတော့ အရမ်းကြည့်ချင်နေပြီ… ဟီး…”
“စိတ်ချပါ ရင်အေးရဲ့… ငါ နင့်လက်ထဲက မောင့်ကို လုယူနိုင်စွမ်းမရှိပါဘူး… မောင်က နင့်ကိုသိပ်ချစ်တာ… နောက်ထပ် ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်စေရဘူးနော်… မောင် ဘီယာသောက်မယ်မလား… ရော့… ရင်အေး မောင့်ကို နင်ပြုစုထားလိုက်… ငါ မောင့်လီးကို အရမ်းလွမ်းနေပြီဟာ…”
အန်တီသိင်္ဂီက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဘီယာတစ်ဘူးကို ကောက်ဖောက်ပြီး ရင်အေးလက်ထဲ ထည့်ပေးတယ်။ ရင်အေးကလဲ ဘီယာကို ခွက်လေးထဲ ငှဲ့ထည့်ပေးပြီး ကျုပ်ကို ကမ်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းပြီးမှာ ဘီယာခွက်ကို ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်ဘီယာတစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး ရင်အေးခွံ့ကျွေးတဲ့ အမြည်းလေးကို စားလိုက်တယ်။ ရင်အေးကို ဖက်ထားတဲ့ လက်ကတော့ မလွှတ်ပေးသေးဘူး။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းကာ ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဖြောင်းခနဲ ကန်တက်လာတဲ့ ကျုပ်လီးကို အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ယောက်ကျားအရှေ့မှာပဲ မက်မက်မောမော နမ်းရှုံ့ပြနေတယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးကို ဘီယာတစ်ငုံတိုက်တော့ ရင်အေးလဲ တစ်ငုံသောက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးကို အမြည်းပါ ခွံ့ကျွေးလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့ ယက်ပေးနေပြန်တော့ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ခေါင်းလေးကို အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဦးမိုးမြင့်အောင်ကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဦးမိုးမြင့်အောင် အန်တီသိင်္ဂီ့ လုပ်ပုံကိုင်ပုံတွေကို ကြည့်ပြီး ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်နေတယ်။ ရင်အေးကလဲ ဦးမိုးမြင့်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလျှက် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းမှာ ဘီယာခွက်ကိုတေ့ပေးပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘီယာတစ်ငုံ ငုံထားလိုက်ပြီး ရင်အေးရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့စုပ်ကာ သူ့ပါးစပ်ထဲ ပြောင်းထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ဘီယာကိုမျိုချလိုက်ပြီးတော့ ကျုပ်က အမြည်းခွံ့လိုက်ပြန်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သူပါးစပ်ထဲ ဘီယာတစ်ငုံ ငုံလိုက်ပြီး ကျုပ်ပါးစပ်ထဲ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ ပြောင်းထည့်ပေးပြန်တော့ ကျုပ်လဲ သောက်လိုက်တယ်။ ရင်အေးခွံ့ကျွေးတဲ့ အမြည်းကို ဝါးရင်း အန်တီသိင်္ဂီ လီးစုပ်ပေးတာကို ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ဦးမိုးမြင့်ရဲ့ဖြစ်ပျက်နတဲ့ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သဘောကျစွာ ပြုံးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ပါးလေးကိုပွတ်သပ်ရင်း-
“မမ… မောင့်ကိုလဲအလှည့်ပေးပါအုံးကွာ…”
“ပြွတ်… ပြီးမှ ယက်ကွာ… မောင့်လီးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ… တစ်ချီပြီးအောင် လိုးအုံးမယ်… မောင်ဇိမ်ခံလိုက်အုံး…”
ပြောဆိုပြီး ထရပ်ကာ သူ့စကပ်လေးကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သူ့ပခုံးကိုဖက်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး
“ကိုရယ်… အန်တီ့ကို သေသေချာချာ ယုယလိုက်ပါ… အေး ဘေးကပဲကြည့်နေမယ်… ကိုလဲ အန်တီ အရမ်းလွမ်းနေတာမလား… လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်လိုက်… အေးကို စိတ်ထဲမထားနဲ့…”
“ချစ်လိုက်တာ အေးလေးရာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ပြွတ်…”
“အင်း အရမ်းချစ်တယ် ကို… ပြွတ်…”
ကျုပ်ကို ရင်အေးကိုယ်တိုင် အင်္ကျီချွတ်ပေးတယ်။ အလိုက်သိတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးကြောင့် ကျုပ်လဲ လက်နှစ်ဖက်စလုံးအားသွားပြီးမို့ အန်တီသိင်္ဂီကို ကျုပ်လဲ ဆွဲဖက်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီကျုပ်ကိုယ်ကို ပြန်ဖက်ပေးထားပြီး အနမ်းတွေမွနေအောင် ပေးလာတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီသိင်္ဂီ လွမ်းခဲ့ရသမျှ အတိုးချနမ်းမိတော့တယ်။ နမ်းနေရင်ပဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ဒူးထောင်လျှက်တက်ခွတော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့် ကိုယ်ကို ခပ်လျောလျောလေးပြင်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ကာ ဖိထိုင်ချတော့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်က အရင်ကထက် အများကြီးကျပ်နေတာကို ခံစားမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းနေရတယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ရင်စေ့အင်္ကျီကျယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ချွတ်လိုက်တော့ အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ဘရာချိပ်ကို လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်ပြီးချွတ်ပစ်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကျုပ်က အတင်းရော ဇွတ်ရော ဆိုသလို တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နမ်းရင်း ထန်နေကြတာ။
“ပြွတ်… ကျပ်လိုက်တာ မမရယ်… မမရရဲ့လား…”
“ဟင်း… ရတယ်… မောင်လီးကြီးကို မမ ဘယ်လောက်တောင် တောင့်တခဲ့ရလဲ သိလား… မောင့်ကို မမအရမ်းချစ်တာပဲ… ဟင်း…”
“ချစ်တယ်မမရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဆက်နမ်းနေတုန်းပဲ။ အန်တီသိင်္ဂီ ဖိသွင်းနေရင်း လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတော့မှ ခဏအမောဖြေတယ်။ အမောဖြေရင်း ကျုပ်ကိုနှစ်လိုဖွယ် ပြုံးပြကာ တစ်ရွှတ်ရွှတ် နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဖင်လေးကို မြှောက်ချည်ကြွချည်ဖြင့် တစ်ဖတ်ဖတ်မြည်အောင် ဆောင့်လိုးတယ်။
“အာ့… ဟာ့… မောင်ရယ်… မမ အသက်လေးရယ်… အ… ရှီး… မောင့်လီးကြီးက ပြည့်သိပ်နေတာပဲကွာ… မမ… အရမ်းကောင်းနေပြီ…”
“မောင်လဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ… ဆောင့်မမ… မမစောက်ပက်ကိုလဲ မောင်အရမ်းလွမ်းနေတာ…”
အန်တီသိင်္ဂီ သူ့စိတ်ကြိုက် အပေါ်ကနေ တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးရင်း တစ်ချီပြီးတော့ ကိုယ်လေးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုယ်လေးကို ဆီးကြို ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မမစောက်ရည်လေးတွေက မောင့်လီးကိုနွေးသွားတာပဲကွာ…”
“ဟင်း ဟင်း… မောင့်ကိုအရမ်းချစ်လို့ စောက်ရည်အများကြီး ထုတ်ပေးလိုက်တာ.. ခစ် ခစ်…”
“ထအုံး… မောင်လဲ မမစောက်ရည်ကို အရသာခံချင်သေးတယ်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကို လီးစွပ်လျှက် ထရပ်လိုက်ပြီးမှ အန်တီသိင်္ဂီကို ဆိုဖာပေါ် ထိုင်လျှက်ချပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မောင် မမရဲ့စောက်ရည်လေး အရသာခံချင်သေးတယ်… အများကြီးထုတ်ပေးနော်…”
“ခစ်… ခစ်… ပြီးရောကွာ… အများအများကြီး ထုတ်ပေးမယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်တော့ ရင်အေးက ရုတ်တရတ် ကျုပ်လီးကို လှမ်းဆွဲပြီး ကုန်းစုပ်တယ်။
“ဟာ့… အေးလေး… ရှီး… ချစ်လိုက်တာကွာ…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… အု… အွင်း… ပြွတ်… ပြွတ်… ဟီး… အန်တီ့စောက်ရည်အရသာ မခံဖူးလို့… မြည်းကြည့်တာ… ကိုတို့ အေးမသိအောင် ခိုးချစ်ကြတာကိုး… နို့မို့ဆို အရင်ကတည်းက မြည်းရတာပေါ့…”
“နောက်ဆို အေးမသိအောင် ဘာမှမလုပ်တော့ဘူး… စိတ်ချ…”
“ကို… ဘီယာနည်းနည်းသောက်အုံးလေ…”
“အင်း သောက်မယ်လေ ပေး…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်တို့လင်မယားကို ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်နေပြန်တယ်။
“ကို အန်တီ့စောက်ဖုတ်မှာ ပါးစပ်တေ့ထားလိုက်… ခစ် ခစ်…”
“ဟမ်…”
“လုပ်စမ်းပါ… အေး ပြမယ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးညွှန်ကြားချက်အတိုင်း အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ ပါးစပ်တေ့ထားလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ဘီယာခွက်ကိုယူပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ စောက်ပက်အကွဲထိပ်လေးရဲ့ အစိနားကနေစပြီး ဘီယာကို နည်းနည်းချင်း လောင်းချပေးတယ်။ ဘီယာတွေက အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ပေါ်ကနေ ဖြတ်စီးကျလာတော့ ကျုပ်လဲ အသင့်ခံထားတဲ့ ပါးစပ်နဲ့လိုက်စုပ်၊ လျာနဲ့လိုက်ယက် လုပ်ရတော့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ညည်းရင်း စောက်ပက်လေး ကော့တက်သွားသည်အထိပင် ဖီးလ်တက်သွားရတော့သည်။ ဘီယာလက်ကျန်လေး ကုန်သွားတော့ ရင်အေးက ခွက်ကိုခုံပေါ်ပြန်ချထားလိုက်သည်။
“ကို… ဒီမှာ အမြည်းလေးစားအုံး…”
ရင်အေးက ပန်းသီးစိတ်လေးယူလိုက်ပြန်သည်။ ကျုပ်လဲ ပါးစပ်ဟပေးလိုက်သည်။ ရင်အေးက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကိုခေါင်းခါပြကာ ပန်းသီးစိတ်လေးကို အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်လျှက် ရင်အေးကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီစောက်ပက်ထဲဝင်နေတဲ့ ပန်းသီးစိပ်လေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နည်းနည်းချင်းစီ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဆွဲထုတ်ပြီး စားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံပဲ။ စောက်ရည်တွေက တလဟော စိမ့်ထွက်နေတာမို့ ပန်းသီးမှာ ညှီဆိမ့်ဆိမ့်အရသာလေးတွေ ရနေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ခါးလေးကော့ပြီး ဖီးလ်တက်နေရင်း ရင်အေးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… အရမ်းကို ရှာရှာဖွေဖွေ စဉ်းစားတတ်တာပဲကွာ… ဟင့်… ရင်အေးက အရမ်းစိတ်ထားကောင်းပြီး အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာ… မောင်က ရင်အေးကို ဘာလို့ဒီလောက်ချစ်နေလဲ အန်တီနားလည်ပါပြီ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟီး… အွန်းပါ အန်တီရဲ့… ကို အေးကိုလဲ တစ်ကိုက်လောက်ကျွေးကွာ… မြည်းကြည့်ရအောင်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ထဲက ပန်သီးစိတ် တစ်ဝက်လောက်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဆွဲထုတ်ပြီး ရင်အေးပါးစပ်နားတိုးပေးတော့ ရင်အေးက တစ်ကိုက် ကိုက်လိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကိုဆွဲယူကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းထဲက ကျန်တဲ့ ပန်းသီးစိတ်လက်ကျန်လေးကို ယူစားရင်း နမ်းတော့တယ်။ နမ်းရင်နဲ့ ကျုပ်လီးကိုပါ လှမ်းကိုင်ပြီး ဖျစ်ညှစ်နေတော့တယ်။
“ပြွတ်… ဒီလောက် အရသာခံရရင် ကျေနပ်တော့ကွာ… မောင်မယား အထူးအဆန်းလျှောက်လုပ်တာနဲ့ မမ အရမ်းရွလာပြီ… ဟင့်…”
“ဘယ်က ရွတာလဲ…”
“မမရဲ့စောက်ပက် ဟိုးစောက်ခေါင်းထဲက ရွနေတာ… မောင့်လီးကြီး တစ်ဆုံးထည့်ပေးထားစမ်းပါ…”
အန်တီသိင်္ဂီက ပြောရင်းက ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်မှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖိထည့်လိုက်ရင်း လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ကာ ငြိမ်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ပက်က ကျုပ်လီးကို ရှုံ့ချည်ပွချည် ညှစ်နေတာကလဲ ခံစားရတဲ့လီးမှာ ဇိမ်တစ်မျိုးပဲ။
“ဟူး… မမရယ်… မမစောက်ပက်က ညှစ်ပေးနေတာ အရမ်းခံလို့ကောင်းတာပဲ… မောင့်လီးကို မမစောက်ပက်ထဲက မချွတ်ချင်တော့ဘူး…”
“မချွတ်နဲ့ကွာ… ဟင့်… မောင်ရယ်… မမအရမ်းယားနေပြီ… မမစောက်ပက်ထဲကို မောင့်လီးဒစ်ဖူးကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးပါ…  ဟ… ရှီး…”
“ဒီလိုလား… ဒီလို တစ်ချက်ချင်း တစ်ဆုံးပစ်ဆောင့်လိုးပေးရမှာလား…”
“အင်း… လိုး… ဟင်း… မောင့်လီးဒစ်ဖူးကြီး မမစောက်ပက်နံရံတွေကို ချိတ်ဆွဲသွားတာ… အရမ်းကောင်းတာပဲ… ချစ်တယ်မောင်ရယ်… အင့်… ဟင်း…”
အန်တီသိင်္ဂီ နဲ့ကျုပ် ရင်အေးကိုဘေးမှာထားပြီး အချစ်ဆိပ်တက်နေကြာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပါမေ့။ ရင်အေးက ဦးမိုးမြင့်နဲ့ အိန္ဒြာတို့ သားအဖအတွဲကို တစ်ချစ်တစ်ချက် လှမ်းလှမ်းကြည့်ပေမယ့် ကျုပ်တို့ကတော့ ကာမယာဉ်ကြောမှာ နစ်မြောလျှက် ဘေးနားက ရင်အေးကလွဲရင် ကျန်တာအားလုံးမေ့နေလေသည်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ စိတ်လွတ်လက်လွတ် လိုးဆော်ကြရင်း အန်တီသိင်္ဂီ တစ်ချီပြီးသွားတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ခဏအမောဖြေစေရင်း သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားလိုက်သည်။ စိမ်ထားရင်း အန်တီသိင်္ဂီ့ကို နမ်းလျှက် ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က ရင်အေးရဲ့ထမိန်ခေါက်ထဲတိုးဝင်သွားသည်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီး
“ဟိုလူ့အရှေ့ကြီးမှာနော်…”
ပြောပေမယ့် တားဆီးမှုတော့ မလုပ်ပေ။ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ နှိုက်တော့ ရင်အေးကလဲ အလိုက်သင့်ပဲ �ပေါင်လေးကို အသာဟပေးတယ်။ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ဖိပွတ်ကြည့်တော့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်က ခုံးကြွနေပြီး စောက်ရည်က ကျုပ်လက်ကို ထမိန်ကိုဖောက်လို့ စိုလာသည်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး ရင်အေးကိုကြည့်လိုက်တော့ ရင်အေးက ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလျှက် မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်နေလေသည်။
“အေးလေး… ချွတ်လိုက်ပါလား…”
“ဟင့်အင်း… ဟိုလူ့အရှေ့မှာ အဲ့လိုမနေချင်ဘူး… ”
“ဒါဆို အတွင်းခံလေးချွတ်ပေးလေ… ကိုလက်နဲ့ခဏကစားပေးမယ်… မမနဲ့ ပြီးရင် လိုးပေးမယ်… ”
“အွန်း… အဝတ်တွေမချွတ်ရဘူးနော်…”
“ချစ်တယ် အေးရယ်… ပြွတ်… မမ မောင့်ကို ကုန်းပေးအုံး… ပြွတ်…”
“အင်း… ပြွတ်…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်နဲ့ရင်အေး ပြောဆိုလုပ်ကိုင်နေတာကို ပြုံးလျှက်ကြည့်နေပြီး ဘာမှမပြောပေ။ ကျုပ်လီးကို အန်တီသင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ထဲက ချွတ်တာနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ ထပြီး ဆိုဖာပေါ်ဒူးထောက်လျှက် နောက်မှီကို လက်တင်ကာ ကုန်းပေးသည်။ ရင်အေးကလဲ သူ့ထမိန်ထဲ လက်နှိုက်ကာ ပင်တီကို ထိုင်လျှက်ကနေ ဖင်ကြွပြီးချွတ်နေသည်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့နောက် ပြုထွက်နေတဲ့ အရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကျုပ်က အန်တီသိင်္ဂီ့ကို မတ်တပ်ရပ်လျှက် ခါးကိုကိုင်ကာ လိုးနေရင်း-
“အေးလေး… ကို့အနားလာလေ…”
“အန်တီ့ကိုပဲ အားရပါးရ လိုးပါကိုရယ်…”
“လာပါဆိုကွာ…”
ရင်အေးလဲ မငြင်းတော့ဘဲ ကျုပ်ဘေးမှာ လာရပ်တော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကိုယ်လေးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တော့ ရင်အေးလဲ အလိုက်သင့်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုဖက်လာတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ခါးကကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတာကတော့ရပ်မသွားဘူး။
“ချစ်တယ် အေးလေးရာ…”
“ခိ… တအားချွဲမနေနဲ့ အန်တီအူတိုနေအုံးမယ်…”
“မတိုပါဘူး ရင်အေးရယ်… အင့်… ဟင်း… မောင်က နင့်အပိုင်ပါ… ငါက မောင့်မယားငယ်တော့ မလုပ်ချင်ဘူး…”
“အန်တီက ကျမနဲ့အတူ မယားကြီးလုပ်မလို့လား…”
“နင့်နေရာကို နင်ကကြည်ဖြူလို့ပေးရင်တောင်… ငါမရနိုင်ပါဘူး… မောင်ရင်ထဲမှာ နင့်ကိုချစ်တာက ဘယ်သူနဲ့မှကို မတူတာ… အနည်းဆုံး မယားလတ်လောက်တော့ လုပ်ဟာ… ခစ်… ခစ်… ရှီး… မောင်ရေ… အာ့… ဖာ့ခ်…”
“အေးလေး… ကို အေးစောက်ဖုတ်နှိုက်ချင်နေပြီ… ထမိန်ဖြည်လိုက်ကွာ…”
“ပြီးရောကွာ… အင့် ဒီလိုနေပေးမယ်… အင့် မောင့်မယားစောက်ဖုတ်ကို နှိုက်…”
ရင်အေးက ဆိုဖာပေါ်ခြေတစ်ဖက်တင်ပြီး ထမိန်ကို ဖြည်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ထမိန်ထဲ လက်ထိုးထည့်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးက ထမိန်ကို ကျုပ်လက်ပါဝင်နေလျှက် ပြန်စည်းလိုက်ပြီး ကျွတ်ကျမသွားအောင် လက်နဲ့ထိန်းထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို လိုးရင်းနဲ့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ကလိပေးတယ်။
“ဟင့်… ကိုရယ်…”
“အေးလေးရယ်… အေးစောက်ဖုတ်က အရမ်းကို ဖောင်းအိစိုရွှဲနေတာပဲ… အရမ်းယားနေပြီလား…”
“အွန်း… အန်တီနဲ့ကိုလိုးနေတာကြည့်ပြီး တအားရွနေပြီ…”
“အာ့… မောင်… မမ နီးလာပြီ…”
“အတူတူပြီးရအောင် မမ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို အရှိန်တင်လိုးပေးလိုက်ရင်း ရင်အေးစောက်ခေါင်းထဲဝင်နေတဲ့ လက်နှစ်ချောင်းကလဲ ကလိတာမရပ်ခဲ့ပေ။ အန်တီသိင်္ဂီ ကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ဆိုဖာနောက်မှီအပေါ် ခေါင်းမှီကျသွားချိန် ကျုပ်လဲ လေးငါးချက် ပစ်ဆောင့်ပြီး လီးရည်တွေကို အန်တီသိင်္ဂီ့ စောက်ပက်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်ကုန်အောင်ပန်းထုတ်ပြီးမှ ဆိုဖာပေါ် ရင်အေးနဲ့အတူ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ရင်အေးစောက်ပက်ထဲက လက်ကိုတော့ မဖြုတ်သေးဘူး။

(အခန်း ၂၃/၇)

“ခိခိ… ကိုရယ်… အေးစောက်ဖုတ်ကို မလွှတ်တော့ဘူးလား…”
“မလွှတ်ချင်ဘူးကွာ… ”
“ခစ်.. ခစ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်… ခဏလွှတ်အုံး… ကို့လီးကြီး အေး အားရပါးရစုပ်အုံးမယ်… အန်တီ့ကို ယုယလိုက်အုံး…”
ရင်အေးက ပြောဆိုပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကို လက်လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်နေတဲ့ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်နေမိရင်း အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုပါ ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
“ချစ်တယ် မမရယ်… အေးကိုလဲ အရမ်းချစ်သလို မမကိုလဲ မောင်အရမ်းချစ်တာပဲ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်.. သိပါတယ် မောင်ရဲ့… မမကလဲ မောင်ကို တစ်ခါမှမချစ်ဖူးတဲ့ အချစ်မျိုးနဲ့ကို ချစ်တာ… မအေးရေ… မမကိုလဲ ပေးစုပ်ကွာ မောင့်လီးကို အတူစုပ်ရအောင်…”
“ပြွတ်… ကျမကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ…”
“တစ်လင်ထဲမယားတွေ ဖြစ်နေပြီပဲကွာ… မအေးလို့ခေါ်တာပေါ့… မမကိုလဲ အန်တီလို့မခေါ်နဲ့တော့ မမပဲခေါ်နော်…”
“မမ… ဟိ… လာလေ… မမ ကိုနဲ့ တစ်ညလုံးအတူ အိပ်ချင်လား….”
ရင်အေးက ပါးစပ်ထဲကလီးကိုချွတ်ပေးပြီးမေးတော့ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်လီးကို ငုံပြီး တစ်ချက်နှစ်ချက်စုပ်ပြီးမှ ပါးစပ်ထဲက လီးကို ပြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်လီးကို ပြန်စုပ်ပြန်တယ်။
“ပြွတ်… တစ်ယောက်တည်းလား… မအေးရော ပါမှာလား…”
“ပြွတ်… တစ်လင်ထဲမယားဆိုမှတော့ ဒီလင်တစ်ယောက်နဲ့ မယားနှစ်ယောက် အတူအိပ်ရမှာပေါ့… ခစ် ခစ်…”
ရင်အေးရဲ့ အဖြေကို ကျုပ်ပင်အံသြသွားရတယ်။ ရင်အေးက အန်တီသိင်္ဂီ့ကို သူနဲ့တစ်တန်းထဲနေရာပေးလိုက်တာပဲ။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယာက်မျက်နှာတစ်ယောက် ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ပြီး ကျုပ်လီးကို တစ်ယောက်တစ်လှည့် စုပ်ရင်း ပြောနေကြတာ။
“ပြွတ်… ဖြစ်ပါ့မလားကွာ… မအေးနဲ့တန်းတူ မောင့်ဘေးမှာ မမကို ထားနိုင်လို့လား… နောက်ကျမှ မအေး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရမယ်…”
“ပြွတ်… အစကတော့ မမကို ကိုနဲ့ အူအတိုဆုံးပဲ… ဒါပေမယ့် မမက အေးတို့မိသားစုအတွက် အမြဲတွေးပေးတဲ့သူမှန်းသိလာပြီး… ကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ပြီးတော့ ကိုကလဲ မမကို အေးလောက်နီးနီးကို ချစ်နေတာလေ… အေးသိပါတယ်… ကိုက အေးနဲ့ မမကို သူ့အနားမှာ အတူရှိစေချင်နေတာ…”
“အေးလေးရယ်…”
“ပြွတ်… ဒါဆို မအေးက မမကို မောင်နဲ့မအေးနဲ့အတူ အိပ်ခွင့်ပြုမယ်ပေါ့…”
“ပြွတ်… ကို့ဆန္ဒတွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးချင်တယ်… ကိုပျော်နေရင် အေးလဲပျော်တယ်…”
“အေးလေးရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် ရင်အေးကို ဆွဲထူပြီး တရစပ် နမ်းမိတော့တယ်။ ရင်အေးရဲ့ ကျုပ်ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေက ကျုပ်ကို အရာအားလုံး မေ့လျော့သွားစေတယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်အောင်ပဲ… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်တယ်… အေးလေးကို ကို အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ခစ်… ခစ်… ချစ်တယ်… အေးလဲ ကို့ကို ဘာနဲ့မှ မလဲနိုင်အောင် ချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… မမ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပါအုံးမယ် ကိုရယ်…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်တို့လင်မယား အချစ်နာလန်ထနေကြတာကို ကြည့်ပြီး လီးကိုသာ ကုန်းစုပ်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မမ… စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားလား…”
“မဖြစ်ပါဘူးမောင်ရယ်… မောင်နဲ့ မအေး ဘယ်လောက်ချစ်ကြလဲ… မမသိပြီးသားပဲဟာ… အဲ့ဒါကြီးကို ခဏခဏတွေးမနေပါနဲ့… စိတ်လွတ်လက်လွတ် ချစ်ကြပါရှင့်… ခစ်ခစ်…”
“အာ့ဆိုလဲ ကို့အပေါ် အေးတက်ခွတော့မယ် မမရယ်… မနေနိုင်အောင်ယားနေပြီး… ဟီး…”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရင်အေးက သူ့ထမိန်ကို ပေါင်လည်လောက်အထိမတင်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ကို တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့ လီးတေ့ကာ ထိုင်ချတော့တယ်။ ရင်အေးလဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတာနဲ့ တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရင်အေး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က တက်ခွလိုးနေပေမယ့် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်နေတာကို ဘေးလူတွေ မမြင်ရအောင် သူ့ထမိန်ကတော့ ပေါင်လည်အထိ အုပ်ထားဆဲပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးက ဦးမိုးမြင့်အရှေ့မှာ သူ့ကိုယ်လုံးကို မပြချင်မှန်းသိတော့ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံနဲ့ တက်လိုးနေတာကိုပဲ သူ့ခါးလေးကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ကျုပ်ဘေးက အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဖက်ထားတာပေါ့။
“ကောင်းလိုက်တာ အေးလေးရာ… ကို့မိန်းမက ကို့ကို အမြဲစိတ်ထအောင် ဆွဲဆောင်နိုင်တယ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
“ဟိ… ကို့ကိုအရမ်းချစ်တာကိုးလို့… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲရင်အေးကိုနမ်းလိုက်၊ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို နမ်းလိုက်နဲ့ ချစ်တဲ့သူနှစ်ယောက်နဲ့ စည်းစိမ်ခံစားနေတုန်း ကျုပ်တို့အနားကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ထလျှောက်လာတဲ့ ဦးမိုးမြင့်နဲ့ အိန္ဒြာ့ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဦးမိုးမြင့်က အန်တီသိင်္ဂီ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး အိန္ဒြာက ကျုပ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်တယ်။
“သိင်္ဂီ… ငါမှားသွားတယ်ဟာ… ငါ့စိတ်ထဲမှာ ငါဖြစ်ချင်တဲ့အတ္တကိုပဲ ဦးစားပေးမိခဲ့တာ… ငါအခုနားလည်ပါပြီ… မောင်တေဇာတို့လင်မယား ဒီလောက်ပြဿနာအကြီးကြီးဖြစ်သွားတာတောင်… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြန်အဆင်ပြေသွားတာ… သူတို့ရဲ့ အပြန်အလှန် အချစ်နဲ့မေတ္တာတွေကြောင့်ပဲ… ငါက နင့်ကို တကယ်ချစ်ခဲ့တာပါ သိင်္ဂီရယ်… ငါ့မှာ ကြင်ကြင်နာနာ ယုယုယယနဲ့ နင့်အချစ်တွေကို ရယူရမယ့်အစား ငါ့အတ္တကို ရှေ့တန်းတင်မိလို့ နင့်အချစ်တွေ မောင်တေဇာအနောက်ကို ပါသွားခဲ့တာ… ငါ နင်နဲ့အနီးဆုံးမှာ ရှိလျှက်နဲ့ နောက်ကောက်ကျခဲ့ရပြီ…”
ဦးမိုးမြင့် ပြောရင်းမျက်ရည်ဝဲလာကာ ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ပြီးဖက်ထားတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုယ်လုံးကို အနောက်ကနေ နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ပါးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ငုံ့ကာ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းတော့ အန်တီသိင်္ဂီ သူ့ယောက်ျားကို လှည့်ကြည့်တယ်။
“ဟင်း… ရှင် အရမ်းနောက်ကျသွားပြီ ကိုမိုးမြင့်ရယ်… ကျမလဲ ရှင့်ဆီကကြင်နာမှုတွေ မျှော်လင့်ဖူးခဲ့ပါတယ်… အခုတော့ ကျမနှလုံးသားထဲက မောင့်ကို ဖယ်ထုတ်လို့မရနိုင်တော့ဘူး…”
“ငါသိပါတယ်… မင်းဒီလောက်အထိ တွယ်တာမိတာမျိုး ငါလဲ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပါဘူး… မင်းပျော်ရွှင်မယ်ဆို ငါ အရာရာနားလည်ပေးမှာပါ… တစ်ခုပဲ ငါ့ကိုတော့ ပစ်မထားခဲ့ပါနဲ့ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ရှင်တကယ်ပြောင်းလဲလားဆိုတာ ကျမကြည့်မယ်လေ… ရှင်တကယ်ပြောင်းလဲလာရင်… ဟိုအိမ်မှာတစ်ပတ်… ဒီအိမ်မှာ တစ်ပတ် တစ်လှည့်စီနေပေးမယ်…”
“တကယ်… မင်းနဲ့ မောင်တေဇာကို ဖြတ်လို့မရနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ ငါသိပါတယ်… အဲ့လောက်အခွင့်အရေး ငါ့ကိုပြန်ပေးရင်ပဲကျေနပ်ပါပြီ… စိတ်ချ ငါမင်းအပေါ် လစ်ဟင်းခဲ့တာတွေအတွက် အတိုးနဲ့ပြန်ပေးဆပ်မယ်…”
“ဒါနဲ့ အခုရှင့်ကိုအပြစ်ပေးနေတာလေ… ကျမအနားကို ဘာလာလုပ်တာလဲ…”
“သိင်္ဂီရာ… ငါချစ်တဲ့သူ သူများနဲ့လုပ်တာကို… ငါ ရင်နာနာနဲ့ ထိုင်ကြည့်ပြီးပါပြီ… ကျေနပ်ပါတော့ကွာ အခု ငါမင်းကို အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ…”
“မောင်… မောင်ကျေနပ်ပြီးလား… မအေးရော…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်တို့လင်မယားကို မေးတော့ ကျုပ်လဲ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ခွလိုးနေတဲ့ ရင်အေးကို ကြည့်ပြီး မျက်ခုံးလေးပင့်ကာ မေးလိုက်ရတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကို ခေါင်းလေးငြှိမ့်ပြတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။
“ကျေနပ်ပါပြီ မမရယ်… ရွှတ်…”
“ဟင့်… မောင်က မမကိုကျ သူများနဲ့ ကြည်ဖြူတယ်လား…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ် ရင်အေးကို ဘယ်သူစိမ်းနဲ့မှ မကြည်ဖြူမှန်းသိထားတာဆိုတော့ သူ့မျက်နှာမှာ ဝမ်းနည်းရိပ်လေး သမ်းသွားတယ်။
“ပြွတ်… မမရယ် မောင်က မမကို သူများနဲ့ ကြည်ဖြူပါ့မလား… မမကို မောင်ဘယ်လောက်ချစ်လဲ မသိလို့လားဟင်… မမမိသားစုဆိုတာ မောင့်မိသားစုပဲလေ… အန်ကယ်ကလဲ မမရဲ့တရားဝင် ခင်ပွန်ပဲဟာ… မောင်တို့မိသားစု ပျော်ရွှင်နေသလို မမတို့မိသားစုလဲ ပျော်ရွှင်နေစေချင်တယ်… မိသားစုထဲက တစ်စုံတစ်ယောက်က စိတ်ဆင်းရဲနေရမယ်ဆို မိသားစုဝင်တွေလဲ ဘယ်လိုလုပ် ပျော်ရွှင်နိုင်ပါ့မလဲ… ဟုတ်တယ်မလား…”
“မောင်က အရမ်းစကားတတ်တာပဲနော်… ကိုမိုးမြင့် ရှင်ကြားလား… ကျမကို မောင်က ဘယ်လိုသိမ်းသွင်းသွားလဲဆိုတာ…”
“ကြားပါ့ကွာ… ဟုတ်တယ် မိသားစုပျော်ရွှင်ဖို့က အရေးအကြီးဆုံးပဲ… အရင်က ငါ့အတ္တတွေကြောင့် ဒီအိမ်က ခြောက်သွေ့နေခဲ့တာ… စိတ်ချ ဒီမိသားစု ပြန်လည်ပျော်ရွှင်လာအောင် ငါ ကြိုးစားမယ်… နော် သိင်္ဂီ… မင်းတို့လင်မယားကြောင့် ငါဒီနေ့ တော်တော်လေး အသိတွေ တိုးခဲ့တယ်… ကျေးဇူးပဲကွာ… လာသိင်္ဂီ ကို အရမ်းလွမ်းနေပြီ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ခိ… ကို တဲ့…”
“ချစ်တယ် မိန်းမရယ်… ရှေ့လျှောက် သိင်္ဂီ ပျော်ရွှင်စေရမယ်နော်… လာ သိင်္ဂီ့ကို ကို တောင်းပန်မယ်…”
ပြောပြောဆိုဆို ဦးမိုးမြင့်က အန်တီသိင်္ဂီ့အရှေ့ ဆိုဖာအောက်ဆီ ဆင်းထိုင်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ပေါင်ကို ဆွဲဖြဲကာ စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… မောင်လရည်တွေနဲ့လေ… ရှင် မရွံဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… မင်းအတွက်ကိုယ် ဘာမှမရွံတော့ဘူး… ပြွတ်…”
“အု…”
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ရင်အေးက တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ပြီ။ ရင်အေးကိုယ်လေး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပုံကျလာတော့ ကျုပ်လဲ ဆီးဖက်ပေးထားတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အနမ်းလေးတွေပေးပြီ အမောပြေတော့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က ထလိုက်တယ်။
“အိန္ဒြာလာ… ညီမလေးအလှည့်…”
ကျုပ်ဘေးမှာ ထိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့ အိန္ဒြာက ချက်ချင်းထပြီး ကျုပ်အပေါ် တက်ခွတော့တယ်။
“အု… ရှီး… အခုမှပဲ အားရတော့တယ် ကိုကြီးရယ်… ပြွတ်…”
“ကိုကြီးက ခလေးအတွက် အမြဲရှိတယ်နော်… ပြွတ်…”
အိန္ဒြာက အပေါ်ကနေ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့ ရင်အေးကလဲ ဘေးမှာထိုင်ပြီး ကျုပ်ကို ဖက်ထားက ကျုပ်ပါးကို နမ်းနေပြန်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ သူ့ယောက်ျား စောက်ပက်ယက်ပေးတာကိုခံရင်း ကျုပ်ကိုလာနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ရတဲ့သူမို့ အူနည်းနည်းတိုမိပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုပြုံးပြီး
“ကောင်းလား မမ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… စောက်ဖုတ်ယက်ပေးမှတော့ ကောင်းတာပေါ့… အင့်… အင်း… မောင် လုံးဝအူမတိုဘူးလားဟင်…”
ကျုပ်လဲ ပြန်မဖြေဘဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို အူတိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလို့ �ရင်ခုန်သံမြန်နေတဲ့ နှလုံးသားအပေါ် သူ့လက်ကို ယူပြီး တင်ပေးလိုက်တယ်။
“အားလုံးကောင်းဖို့အတွက်ပါ မမရယ်… ပြွတ်…”
အန်တီသိင်္ဂီ ကျုပ်စိတ်လှုပ်ရှားနေတာသိသွားတော့ ကျုပ်ကို အနမ်းတွေ ဖိပေးနေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့အပြိုင် နမ်းလိုက်တယ်။ ဦးမိုးမြင့်က အန်တီသိင်္ဂီကို အစွမ်းကုန်ပြုစုပေးပြီးမှ သူလဲ မနေနိုင်တော့ဘူးနဲ့တူပါတယ် ဆိုဖာအောက်မှာရပ်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ပါးလေးတွေကို ဖိဖိနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့နမ်းနေတာကို ရပ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ဦးမိုးမြင့်ကလဲ ကျုပ်နဲ့အနမ်းရပ်သွားတာနဲ့ သူ့မိန်းမမျက်နှာကို သူ့ဘက်လှည့်လိုက်ပြီး အနမ်းတွေပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့ကို အနမ်းလေးခဏပေးလိုက်ပြီးမှ ရင်အေးဘက်ကိုလှည့်ကာ နမ်းနေတော့တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ကိုခဏပဲနမ်းပြီး အိန္ဒြာ့ဘက်ကို မျက်နှာ ပြန်လှည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးက အိန္ဒြာ့ကို ပိုဂရုစိုက်စေချင်မှန်းသိတာကြောင့် အိန္ဒြာ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားပေးကာ နမ်းလိုက် နို့ကုန်းစို့လိုက် လုပ်နေရင်း အိန္ဒြာ တစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်။ အိန္ဒြာပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့ကိုနားစေလိုက်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ဘက်လှည့်ကာ သူ့စောက်ပက်အောက်က စီးကျနေတဲ့ စောက်ရည်ကိုယူကာ အန်တီသိင်္ဂီ့ဖင်ပေါက်ကို ချဲ့နေလိုက်ရင်း လက်တစ်ဖက်ကလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်စိကို ပွတ်ချေနေလိုက်တယ်။ ဦးမိုးမြင့်လို သမ္ဘာရင့် စားဘဲကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကျုပ်ဘာလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်မှာပါပဲ။
“အု… မောင်ရယ်… ဟင့်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲကွာ…”
“မမကို ဒီထက်ပိုပျော်ရအောင် လုပ်ပေးမလို့…”
ကျုပ်ရဲ့ ဘေးကနေ ဝိုင်းဝန်းပြုစုပေးမှုပ်ကြောင့် အန်တီသိင်္ဂီတစ်ယောက် မကြာခင်ပဲပြီးသွားတော့တယ်။ ဦးမိုးမြင့်ကလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အန်ကယ်… အရှေ့ကြိုက်လား အနောက်ကြိုက်လား…”
“ဟေ… သိင်္ဂီက ဖင်ခံဖူးလို့လား… ကိုတောင်းတုန်းကကျ မပေးဘူးနော်…”
“ဒါတော့မတူဘူးလေ ကိုမိုးမြင့်ရယ်… မောင်က ကျမနှလုံးသားကို ကိုင်လှုပ်ပြီးမှတောင်းတော့ ကျမလဲကြောက်ပေမယ့် ကိုယ်ချစ်တဲ့သူအတွက် စွန့်စားမိတာပေါ့…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ဒါဆိုလဲ ငါက သိင်္ဂီ့ဖင်ကို မြည်းချင်နေတာကြာပြီကွ…”
“အိုကေလေ… ကျနော်ကတော့ အဖုတ်ကိုပိုကြိုက်တယ်… မမ ထ…”
“ဟင့်… နှစ်ပေါက်စလုံး ဝိုင်းလိုးမလို့လား…”
“မမ ခံစားကြည့်လေ… မမကြိုက်သွားမှာပါ… ပြွတ်…”
အန်တီသိင်္ဂီကို အနမ်းလေးပေးပြီး ကျုပ်က ဆိုဖာပေါ် ပက်လက်လှဲလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ကျုပ်ပေါ်တက်ခွစေတော့ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသင်္ဂီ့ကို ဖက်ထားလိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကို လီးတစ်ဝက်လောက်ကျွတ်တဲ့အထိ မြှောက်စေလိုက်တယ်။ ဦးမိုးမြင့်ကလဲ အန်တီသိင်္ဂီနောက်မှာနေရာယူပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ဖင်ပေါက်ကို လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“အန်ကယ်… ဒါမျိုးလုပ်ဖူးတယ်မလား…”
“ဟီး… နိုင်ငံခြားမှာတုန်းက ဘော်ဒါတစ်ယောက်နဲ့အတူ စမ်းဖူးတယ်…”
“ဟင်းနော်… သူကျတော့ မပြောချင်ဘူး… အခုမှ လူကိုလာချွဲပြနေတယ်…”
“အင်းပါ သိင်္ဂီရယ်… နောက်ဆို သိင်္ဂီမကြိုက်တာ ကိုဘာမှမလုပ်တော့ဘူး… ငါစပြီ တေဇာရေ…”
ပြောပြောဆိုဆို ဦးမိုးမြင့်က အန်တီသိင်္ဂီ့ဖင်ထဲက သူ့လီးကိုဆွဲထုတ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်ရင်း စီးချက်ကျကျ စလိုးတယ်။
“အင့်… ဟင်း… ဖင်ထဲရော အဖုတ်ထဲရော နင့်နေတာပဲမောင်ရယ်… ပြွတ်…”
“ကောင်းလား မမ… ပြွတ်…”
“အင်း… ကောင်းတယ်မောင်… မောင့်ကိုချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
“မမကိုလဲ သိပ်ချစ်တာပဲ… ပြွတ်…”
ကျုပ်တို့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ဝိုင်းလိုးရင်း အရှိန်မြင့်လာကြပြီ။ လီးနှစ်ချောင်းကလဲ ပွတ်တိုက်သလိုဖြစ်နေတော့ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ပြီးတာ ခဏခဏဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်စိကိုပါ လက်နဲ့လှမ်းပွတ်ပေးလိုက်တယ်။
“မောင်… အ ရှီး… ခဏခဏပြီးနေတာကို အစိကိုပါပွတ်နေတာလား… အာ့ မောင်… မမ ရှူးထွက်ကျလိမ့်မယ်… မောင်ရေ… အူး…”
“ထွက်ပစေ မမ… ပန်းထုတ်လိုက်… မောင့်အပေါ်ပန်းထုတ်လိုက်… မောင်လဲ ပြီးတော့မယ်…”
ကျုပ်တို့လဲ ပြီးကာနီးလို နှစ်ယောက်သား အသားကုန်ကျုံး အန်တီသိင်္ဂီလဲ ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်ဘဲ သေးတွေပေါက်ချတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ လီးရည်တွေ ကိုယ်စီ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။
“မမ…. ညှစ်ပေါက်လိုက်… ”
“အင်းးမ်းးး… ဟင်း… အင်းးမ်းးး…. ဟင်း…”
အန်တီသိင်္ဂီလဲ သေးတွေ တဖြန်းဖြန်းညှစ်ပေါက်ပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး မှေးနေတော့တယ်။ ဦးမိုးမြင့်လဲ ခြေရင်းမှာဖင်ထိုင်ချကာ အမောဖြေနေတယ်။
“မမ အရမ်းမောသွားတာလား…”
“အင်း…”
အန်တီသိင်္ဂီ ပြန်ဖြေတဲ့အသံက ယဲ့ယဲ့လေး။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ချီလိုက်တော့တယ်။
“အေးလေး… လာ… ရေချိုးရအောင်… ခလေးလိုက်အုံးမလား…”
“ခလေး ဖေဖေနဲ့ပဲ အတူချိုးလိုက်တော့မယ်… ကိုကြီးတို့ မေမေ့အခန်းထဲမှာပဲ ချိုးလိုက်တော့… ဖေဖေ့ကို ခလေးအခန်းထဲပဲ ခေါ်သွားလိုက်မယ်…”
ရင်အေးက ပိုက်ဆံအိတ်လေးလွယ်လျှက် ကျုပ်ဆီလျှေက်လာကာ ကျုပ်အိတ်ကိုပါ ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုချီလျှက် အခန်းထဲကထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်က အိမ်အကူတွေ အပေါ်ထပ်ကို မခေါ်ဘဲ ဘယ်သူ့မှ တက်မလာရဲမှန်းသိတော့ ကိုယ်လုံးတီးအတိုင်းပဲ ဆင်းခဲ့တော့တယ်။

အဲ့ဒီညက ကျုပ်တို့ အိန္ဒြာနဲ့အတူပြန်လာကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ မအိဆီကို ပြန်တာပေါ့။ သိပ်မကြာခင်ပဲ အိန္ဒြာနဲ့သူရတို့ နိုင်ငံခြားမှာ ကျောင်းတက်ဖို့သွားကြတော့ ကျုပ်တို့ လေဆိပ်ကို လိုက်ပို့ကြသေးတယ်။ ဦးမိုးမြင့်ကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့တာပါ။ အန်တီယုကို အန်တီသိင်္ဂီက သူခေါ်ထားချင်ကြောင်းပြောတဲ့အခါ ရင်အေးက လက်မခံဘူး။ အန်တီယုကိုတော့ သူ မသိတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့လက်ထဲ လက်လွတ်ဆံပါယ် ထည့်ပေးလိုက်လို့ မဖြစ်ပေ။ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနည်းတူ အိမ်မှာခေါ်ထားဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်ရတော့သည်။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီယုကို ဗိုက်မသိမသာ ပူစအခြေအနေမှာ အိမ်သို့ခေါ်လာခဲ့တော့သည်။ ဦးအေးနဲ့ မေသူတို့အဖော်ရစေဖို့နဲ့ အိမ်ဗာဟီရကိုလုပ်ဖို့အတွက် အဒေါ်ကြီးတစ်ဦးငှားပေးခဲ့ရသည်။ ဦးအေးကလဲ ကျန်းမာရေးက သက်သာတာ အလွန်မြန်သည်ဟုဆိုရမည်။ လမ်းပင် အကူတွန်းလှည်းဖြင်း လျှောက်နိုင်နေပြီ။ သိပ်မကြာမီပင် ပြန်ကောင်းတော့မည့်အခြေအနေမို့ ကျုပ်နဲ့မေသူ ဆက်ဆံရေးကို ရပ်တန်းကရပ်ဖို့ ပိုနီးကပ်လာချေပြီ။ အန်တီယုကိုတော့ သက်ထားလာနေသွားတဲ့ အခန်းမှာပဲ ထားကာ ရင်အေးက အနီးကပ်စောင့်ရှောက်သည်။ ကျုပ်လဲ တစ်ရက်ခြားလောက်တော့ အန်တီယုကို ပုံမှန်လိုးပေးသည်။ အန်တီယုလဲ ကျုပ်တို့မိသားစုနဲ့ အသားကျ ပျော်ရွှင်နေပေပြီ။ အစပိုင်းတော့ ရင်အေးတို့သားအဖလဲ အန်တီယုရှိနေတော့ အနေနည်းနည်းကျပ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီက ဗိုက်ကြီးနဲ့မအိကို အိမ်ခေါ်လာပြီး အန်တီယုကိုပါ သူတို့နဲ့လာနေဖို့ စည်းရုံးသည်။ အိမ်ပြီးတာနဲ့ ခြံချင်းကပ်နေရမှာမို့ အန်တီယုလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စည်းရုံးမှုအနောက်ပါကာ မအိတို့နှင့် လိုက်သွားခဲ့သည်မို့ ရင်အေးတို့သားအဖလဲ ပြန်အဆင်ပြေသွားတော့သည်။ မကြာခင်ပဲ နွယ်နီလဲ ကလေးမွေးတယ်။ ယောက်ျားလေးပါပဲ။ ကလေးမျက်နှာက ကျုပ်နဲ့ဆင်သလိုဖြစ်နေတော့ နွယ်နီက ကလေးလာကြည့်တဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုသာ မျက်နှာပူမိတော့တယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းကတော့ ဘာမှမဖြစ်သလိုပဲနေတယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ညီမ မြရည်နှင်းနဲ့ကျုပ်တောင်မှ တော်တော်ရင်းနှီးနေကြပြီ။ ကျုပ်ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး သူသိချင်တာလေးတွေလှမ်းမေးတတ်တယ်။ ကျုပ် နွယ်နီတို့အိမ်ဘက်ရောက်တဲ့အခါတိုင်းမှာလဲ မြရည်နှင်းက ဖော်ဖော်ရွေရွေဆက်ဆံပြီး သူ့ လက်(ပ်)တော့(laptop)ယူလာကာ မလုပ်တတ်တာလေးတွေ လက်တွေပြခိုင်းတော့ ဘေးချင်းယှဉ်ထိုင်ပြီး ပြပေးရတယ်။ အဲ့လိုအချိန်ဆို နွယ်နီတစ်ယောက် မျက်နှာမကောင်းတာ သတိထားမိတယ်။ ဦးအေး ရောဂါကသက်သာလာတော့ မေသူနဲ့ ကိုပြည့်တို့ မင်္ဂလာပွဲကို တက်ရသေးတယ်။ ကိုပြည့်ကလဲ မေသူပြောထားလို့ ကျုပ်နဲ့မေသူ့ပက်သက်မှုကို သိနေလောက်ပေမယ့် အရင်လို ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံလို့ စိတ်သက်သာရာ ရခဲ့သည်။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး မကြာခင်ပဲ ဦးအေးလဲ သာသနာ့ဘောင် ဝင်သွားတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ အိမ်ကြီးလဲ ပြီးသွားခဲ့တယ်။ အိမ်ပြီးသွားတော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ မအိ၊ အန်တီယုတို့ ပြန်ပြောင်းနေကြသည်။ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့အိမ်ဘေးမှာ ခြံစည်းရိုးကိုဖောက်ထားတဲ့ တံခါးတစ်ပေါက်ရှိပြီး ထိုတံခါးမှဝင်လျှင် အပေါ်ထပ်သို့ တန်းတက်လို့ရတဲ့ လှေကားတစ်စင်းရှိသည်။ ထိုလှေကားသည် ကျုပ်အိမ်ဘေးက ခြံတံခါးမှသာ ရောက်နိုင်ပြီး အိမ်အောက်ထပ်မှ တက်၍မရနိုင်ပေ။ ထိုလှေကားရင်းတွင် တံခါးတစ်ချပ်ရှိပြီး တံခါးတွင် လျှို့ဝှက်နံပါတ်ဖြင့်ဖွင့်ရသော သော့ကို တပ်ဆင်ထားလေသည်။ လှေခါးခြေက တံခါးနှင့် အိမ်ခြံစည်းရိုးကြားရှိလျှောက်လမ်းတွင် အိမ်ရှေ့ခြံဝင်းထဲသို့သွားရန် လျှောက်လမ်းရှိပြီး ကျုပ်သမီးလေး နှင့် ကလေးများကစားရန်အတွက် ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ခြံဝင်းမှာ ကလေးများကစားရန် မြက်ခင်းပြင်ကျယ်နှင့် ဒန်းလေးတွေ၊ တစ်ဖက်စီကစီးရသော ကုပ်လေးတွေ၊ လျောစီးတဲ့စင်၊ တူတူပုန်းကစားလို့ရမယ့် ကျောက်တုံးတွေက ဟိုတစ်ခုသည်တစ်ခု၊ နေပူသက်သာစေရန် အမိုးကလဲ ပါသေးသည်။ ကစားကွင်းအသေးစားလေးပင်။ မမသူဇာရဲ့သားလေးတောင် ကစားရတာပျော်လို့ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ ခေါ်ထားရသည် အထိပင်။ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ မအိ၊ အန်တီယုနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့ကို ညအချိန် အိမ်ဘေးလှေကားကနေ သွားပြီး ကြင်နာပေးရတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ရင်အေးကို တစ်ဖက်စီမှာထားရင်း အတူအိပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒပြည့်ခဲ့တယ်။ မအိနဲ့ အန်တီယုတို့ကိုလဲ အိမ်ချင်းကပ်နေတော့ ပိုဂရုစိုက်နိုင်လာတာမို့ သူတို့တွေလဲ ပျော်နေကြတယ်။ ကျုပ်လဲ အရင်လို အချိန်မကုန်ဘဲ လိုးချင်တဲ့သူနဲ့လိုးရုံပဲ။ အန်တီသိင်္ဂီကိုလဲ ဝေယံနောင်တရနေပြီဖြစ်ကြောင်း၊ နောက်ကို သူမကြိုက်တာ မလုပ်တော့ဘူးဟု ကတိပေးကြောင်းပြောပြီး စိတ်ပြေအောင် ပြောရတော့တယ်။ အခုတော့ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ဝေယံတို့အိမ်ကို ပြန်ဝင်ထွက်နေပါပြီ။ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်မှာ မအိက ပထမဆုံးကလေးနဲ့ စျေးဦးဖောက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကလေးထိန်းတဲ့အလုပ် ပိုလာတော့သည်။

(အခန်း ၂၃/၈)

ပန်းအိ။
ကျမလဲ မမျှော်လင့်ပဲ လေးယောက်ျားခေါ် လေးလေးတေဇာနဲ့ လွန်ကျူးမိရာက အရမ်းချစ်မိသွားပြီး ကျမရဲခင်ပွန်းဟုပင် စိတ်ထဲ စွဲမှတ်ထားမိတော့သည်။ လေးယောက်ျားနဲ့ ပြန်ဆုံတဲ့အခိုက်လေးမှာပဲ လေးယောက်ျားဆီက ကျမကို ဇနီးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုပေးတာကိုခံရတော့ အရမ်းပျော်မိသည်။ အိမ်ထောင်နဲ့ ကလေးရှိတဲ့ လေးယောက်ျားကို အများကြီးမမျှော်လင့်ပေမယ့် ရွာကိုရောက်လာရင်တော့ လင်သားတစ်ယောက်၊ အိမ်ဦးနတ်တစ်ယောက်လို ပြုစုယုယပေးချင်သည်။ တစ်ဖက်မှာလဲ သမီးရည်းစားဖြစ်ပြီးမှ ကျမကို တရားဝင် လက်ထပ်ထားတဲ့ ညီညီရှိတာမို့ လေးယောက်ျားနဲ့ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ချစ်ရမှာကို စိတ်ထဲမှာတော့ အလိုမကျပေ။ ကျမရဲ့ လင်နှစ်ယောက်စလုံးကို ချစ်တာကြောင့် လေးယောက်ျားလာတဲ့အချိန်လေးမှာ ပြုစုယုယတဲ့အခါ ညီညီအောင်ရဲ့ ကြည်ဖြူမှုကိုလဲ လိုချင်မိသည်။ ဒါက မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ ကျမသိပါတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ကျမ မယုံကြည်နိုင်လောက်တဲ့ အဖြစ်တစ်ခုကိုသိလိုက်ရတဲ့အခါ ဒီအရာကပဲ ကျမချစ်တဲ့လေးယောက်ျားရော လက်ရှိလင် ညီညီတို့ကြားကို စေ့စပ်ပေးမယ့်အရာတစ်ခုအဖြစ် အသုံးချရတော့မည်။ ညီညီတို့သားအမိချင်း လိုးနေကြတာ တစ်စတစ်စနဲ့ ညတိုင်းလိုဖြစ်လာကြပြီ။ ကျမလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေရင်း အချိန်တစ်ခုကို စောင့်နေလိုက်သည်။ သူတို့သားအမိကလဲ သားအမိချင်းလိုးရတာ ပိုစွဲလန်းလာသလိုပင်။ အမေကိုလဲ သားက မျက်စေ့အောက်က အပျောက်မခံချင်သလို၊ သားကိုလဲ အမေက တစိမ့်စိမ့်ကို ပိုဂရုစိုက်လာသည်။ သားဖြစ်သူ လယ်ထဲဆင်းသွားရင်တောင် အနီးအနားလယ်ဆိုပါက အမေလုပ်သူက မကြာမကြာ လိုက်သွားတတ်သည်။ နေ့လည်ထမင်းပြန်လာစားလျှင်လဲ ကျမက စောစောစီးစီး စားပြီးပြီမို့ သားအမိနှစ်ယောက် အတူစားနေကြတာ လင်မယားတွေလိုပင်။ အခုဆို နေ့လည်ဘက်တွေမှာပါ သားအမိနှစ်ယောက် ကျမအလစ်ကိုချောင်းပြီး လိုးနေကြပြီ။ ကျမလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အခန်းထဲဝင်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တာနဲ့ ကျမအခန်းဝကို ညီညီအောင်က လာကြည့်ကာ သားအမိနှစ်ယောက် တဲပေါ်က ဆင်းသွားကြသည်။ ကျမလဲ အသာထပြီး သူတို့ဘယ်ကိုသွားတာလဲ ချောင်းကြည့်ကာ နေရာမှတ်ထားလိုက်သည်။ တစ်ရက် ယောက္ခမကြီးက ရွာထဲမှာ စျေးသွားဝယ်၊ ညီညီက လယ်ထဲဆင်းနေချိန် ကျမလဲ သူတို့သွားတဲ့နေရာဘက် လိုက်ကြည့်မိသည်။ အမယ် ဖျာစုတ်တစ်ချပ်ကို ချုံကြားထဲမှာ ခင်းထားပြီး နေရာကို အကျအနလုပ်ထားတာ မြင်ရတော့ ပြုံးမိသည်။ ဒါ သူတို့သားအမိရဲ့ အချစ်ဗိမ္မာန်လေးပေါ့။ ကျမလဲ သူတို့လိုးနေချိန် သူတို့မသိအောင် လာချောင်းလို့ရမယ့် လမ်းကြောင်းကို ရှာဖွေနေမိသည်။ တင်းကုပ်ကနေ ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးထွက်လာလို့ရတဲ့ လမ်းကြောင်းကို သေချာမှတ်ထားလိုက်သည်။ ကျမက သူတို့သားအမိကို မှတ်တမ်းတင်ချင်တာ။ ကျမနဲ့ လေးယောက်ျားအတွက် ကျမ ဒီမှတ်တမ်းကိုရမှဖြစ်မည်။ မဟုတ်လျှင် ကျမက သပ်သပ်မဲ့ စွပ်စွဲသလို ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ သူတို့သားအမိထမင်းစားနေချိန် ကျမလဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ သားအမိနှစ်ယောက် စားသောက် သိမ်းဆည်းပြီးကြတော့
“မေမေ… ပန်းအိတော့ အိပ်နေပြီ…”
“ဟွန်း… ဒါပဲတွေးနေနော်… ခစ်ခစ်…”
“လာပါမေမေရဲ့… သားကို မချစ်ဘူးလား…”
“ချစ်ပါသတဲ့ရှင်… သွားကြစို့…”
သားအမိနှစ်ယောက် တဲပေါ်က ဆင်းသွားကြတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ ခဏကြာမှ ကျမလဲ တဲပေါ်ကလိုက်ဆင်းပြီး ကျမ ကြည့်ထားတဲ့လမ်းကြောင်းကနေ အကွယ်တစ်ဆင့်စီယူလျှက် သူတို့ရဲ့ခြုံပုတ်ဘေးက ကုက္ကိုပင်ကြီးဆီ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ခြေသံလုံစွာ ကပ်လာခဲ့တယ်။ လက်ထဲမှာလဲ ဖုန်းက အသင့်ပါလာပြီးသား။ ကျမ ကုက္ကိုပင်အကွယ်ရောက်တော့ သူတို့သားအမိက ကောင်းခန်းရောက်နေပြီ။ ကျမယောက္ခမ ဒေါ်ဌေးသန်းက သူ့သားညီညီ့လီးကို ကုန်းပြီးစုပ်ပေးနေတာ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုတောင် မေ့နေကြပုံပင်။ တကယ်ဆိုလဲ ကျမမှ လာမချောင်းလျှင် ဒီနေရာကို လူရောက်ဖို့မလွယ်။ ဒီနေရာက အိမ်သာသွားတဲ့ လမ်းဘေးမှာ ရှိနေပြီး တဲကနေလှမ်းကြည့်လို့လဲ မမြင်နိုင်ပေ။ ဧည့်သည်လာလျှင်တောင် တင်းကုပ်ထဲကနေ လှမ်းခေါ်မှ အသာလစ်ထွက်လာလို့ရသည်။ အိမ်သာသွားတဲ့လမ်းမို့ လူတိုင်းက အိမ်သာကပြန်လာသည်ပဲ ထင်ကြမည်သာ။ ကျမလဲ ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ဗွီဒီယို ရိုက်ထားနေလိုက်သည်။
“ရှီး… မေမေရယ်… တော်ပြီ… မေမေဆက်စုပ်နေရင် သားပြီးသွားလိမ့်မယ်…”
“ပြွတ်… မေမေက သားလီးကိုတောင် စုပ်လို့မဝသေးဘူးကွာ… ဟွန့်…”
“ချစ်လိုက်တာ မေမေရာ… ပြွတ် ပြွတ်… မေမေ့ကို အရမ်းချစ်တာပဲ… လာ မေမေလှဲလိုက် သား မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုယက်ပေးမယ်…”
“ခဏပဲယက်နော်… မေမေ့စောက်ဖုတ်က ယားနေပြီ…”
“အင်းပါ… သားလဲ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို မယက်ရရင် မနေနိုင်လို့ပါ…”
ဒေါ်ဌေးသန်းက ဖျာစုတ်လေးပေါ် လှဲလိုက်ပြီး ထမိန်ကိုလှန်တင်ကာ သားဖြစ်သူ ညီညီအောင် စောက်ဖုတ်ယက်လို့အဆင်ပြေအောင် ပေါင်ကားပေးထားလိုက်သည်။ ညီညီအောင်ကလဲ သူ့အမေပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာထိုးအပ်ကာ သူ့အမေစောက်ဖုတ်ကို တရှုံ့ရှုံ့နဲ့နမ်းနေသေးသည်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့အမေစောက်ဖုတ်… ပြွတ် ပြွတ်… မေမေ့တစ်ကိုယ်လုံး သားမချစ်တဲ့နေရာကို မရှိဘူး…”
“ဟင့်… သူ့မိန်းမ ဗိုက်ကြီးနေတုန်း မေမေ့ဆီ လာကပ်တာမလား… သူမိန်းမကို ပြန်လိုးရရင် မေမေ့ကို မေ့သွားမှာ…”
“မေ့စရာလားမေမေရ… ပန်းအိကိုမလိုးဘဲ နေနိုင်ပေမယ့် မေမေ့ကို မလိုးဘဲမနေနိုင်ဘူး သိလား… စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာပဲကွာ… ပြွတ်… ဖလူး… ဖလူး… ပလပ်.. ပလပ်….”
“ရှီး…. သားလေးရယ်…”
ဒေါ်ဌေးတစ်ယောက် သားဖြစ်သူရဲ့ စောက်ပက်ယက်ပေးမှုကြောင် ညည်းညူနေရင်း သူ့သားရဲ့ခေါင်းက ဆံပင်ကို လက်လေးနဲ့ ယုယုယယ ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ ခဏကြာတော့ ဒေါ်ဌေးတစ်ယောက် သူ့သားကို အတင်းဆွဲကာ သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လေတော့သည်။
“သားရယ်… မေမေ့စောက်ပက်ယက်ရတာ… အရမ်းကြိုက်တာပဲလား… မေမေ မနေနိုင်တော့ဘူး… သားလီးကို ထည့်လိုက်တော့…”
“အင်းပါမေမေရဲ့… သားလဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို အရမ်းလိုးချင်နေပါပြီ…”
ညီညီအောင်က သူ့အမေစောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား တစ်အင်းအင်းနဲ့ ညည်းနေကြပြီ။ ပြီးတာနဲ့ ညီညီအောင်က သူ့အမေကို စပြီး လိုးတယ်။
“မေမေရယ်…. ချစ်တယ်… မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်… လိုးလို့မဝဘူး… မိန်းမရယ်…”
“လိုးပါသားရယ်… အင့် ဟင်း… မေမေ့စောက်ပက်က သားအပိုင်ပါ ယောက်ျားရယ်… အင့်… ဟင်း…”
“ဟူး… ငါ့အမေစောက်ပက် ငါ့လီးနဲ့လိုး… ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
“ဆောင့်… အ… ဟား… ငါ့သားလီးက ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလိုးခံလို့ အကောင်းဆုံးပဲ… ဆောင့်… သားလေး… နာနာဆောင့်…  အူး… ရှီး…”
“လိုးမယ်… မေမေ့ကို သားတစ်သက်လုံးလိုးမယ်… မေမေက သားမိန်းမ… မဌေးက မောင့်မယား…”
“အား… ဟား.. သားလေး.. မေမေ့လင်လေး… ဆောင့်… လိုး… အိုး… မေမေ ထွက်တော့မယ်… မောင်…. သားမောင်… ထွက်ပြီ…”
“သားလဲ ပြီးပြီမေမေ… ငါ့အမေစောက်ပက်ထဲ ငါ့လရည်တွေ… ထည့်မယ်… ဟား….”
ညီညီအောင် သူ့အမေစောက်ပက်ကို တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးပြီး နှစ်ယောက်သားထပ်လျှက် ငြိမ်ကျသွားသည်။
“ဟူး… နွေးနေတာပဲသားရယ်… မထုတ်သေးနဲ့အုံး… စိမ်ထားအုံး…”
“အင်းပါမေမေရယ်… သားလဲ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုမချွတ်ချင်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ငါ့အမေကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
“မေမေ့ကိုချစ်ရင် ဘာလို့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မိန်းမယူလဲလို့… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မေမေနဲ့ ဒီလို လိုးလို့ရမှန်းမသိလို့ပေါ့… မေမေနဲ့သာ လိုးရရင် သားလဲ မေမေ့အနားမှာ အကြာကြီးနေပြီးမှ ပန်းအိကိုယူမှာပေါ့…”
“ဟွန်း… မယူဘဲတော့ မနေဘူးပေါ့… ဟုတ်လား…”
“မေမေကလဲ… သားက ပန်းအိကို တကယ်ချစ်တာ… အချိန်တန်ရင်တော့ ပန်းအိနဲ့ပဲယူမှာပေါ့… ဒါပေမယ့် မေမေ့ကိုလိုးပြီးတော့ အမေလိုရော မိန်းမလိုရောချစ်တော့ မေမေ့ကို အချစ်ဆုံးပဲသိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ခစ်ခစ်… မေမေလဲ သားလေးကို အရမ်းချစ်သွားပြီ… အရင်ကလဲ သားလိုအရမ်းချစ်တယ်… အခု လင်လိုလဲချစ်တော့ အချစ်ဆုံးပဲသိလား… ဒါပဲနော်… သမီးကလေးမွေးပြီးရင်လဲ မေမေ့ကို ပစ်မထားရဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ပစ်ထားစရာလား… သားက မေမေ့ကို မလိုးရရင်မနေနိုင်ဘူးဗျ… မိန်းမရ… ဌေး… မောင်လို့ခေါ်ကွာ…”
“မောင်… ခိခိ… အူယားလိုက်တာ ကျလိကျလိနဲ့…”
“ဘယ်အထဲကယားတာလဲ… မေမေမိန်းမရဲ့…”
“ရင်ထဲကရော… စောက်ဖုတ်ထဲကရော ခစ် ခစ်… သားလီးကြီးက ပြန်တောင်လာပြန်ပြီကွာ… ဟင့်… မောင်ရာ…”
“မောင်က ဌေးကိုလိုးလို့မဝသေးလို့ပေါ့… မေမေ့ကို ဘယ်လောက်လိုးလိုး မဝဘူးသိလား…”
“မောင်က လယ်ထဲဆင်းရအုံးမှာ… ပင်ပန်းနေအုံးမယ် မောင်ရယ်…”
“ဒီလောက်ကတော့ အပျော့ပါ ဌေးရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင့်… သားလီးကြီး မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ထည့်ထားတော့ မေမေလဲ မနေနိုင်တော့ပါဘူးကွာ… သားက မေမေ့ကို အရမ်းဆွဲဆောင်နိုင်တာပဲ… သားမပင်ပန်းအောင် မေမေ အပေါ်ကလိုးပေးမယ် နော် ယောက်ျား…”
“မေမေမယားကြီးရဲ့ သဘော…”
ပြောဆိုပြီး ညီညီက သူ့အမေကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားတော့ ဒေါ်ဌေးသန်းက လူးလဲထပြီး ပက်လက်လှန်ပေးတဲ့ သူ့သားရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးတန်ကြီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ကုန်းစုပ်လိုက်သေးတယ်။
“ပြွတ်… ငါ့စောက်ပက်ထဲက ထွက်လာတဲ့လီးက ဒီလောက်အရသာရှိမှန်းမသိခဲ့ဘူး… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ပြီးတာနဲ့ သူ့ထမိန်ကိုခါးမှာပတ်လိုက်တော့ ဖင်ပြောင်ကြီးက ဝင်းလို့။ အသက်သုံးဆယ်ကျော် အရွယ်ကောင်းတုန်း ဒေါ်ဌေးတစ်ယောက် ကိုယ်မွေးထားတဲ့သားအရင်းရဲ့ လီးကို အရောင်တစ်လက်လက်ထနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ အာသာငမ်းငမ်းကြည့်ပြီး သူ့သားလီးအပေါ် တက်ခွတယ်။ ကျမလဲ ဆက်ကြည့်ဖို့ မလိုတော့ပါဘူး။ သက်သေတွေလဲ ရနေပြီမို့ ကျမ ခြေဖွလို့ အသာပြန်ထွက်ခဲ့တယ်။ သားအမိအရင်းကြီးရဲ့ လိုးပွဲကိုကြည့်ပြီး ကျမစိတ်ထဲ ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်မိတယ်။ ဒါကိုပဲ အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ကလဲ ယောင်ကိုင်းနေသလို ဖောင်းကြွနေတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ စောက်ခေါင်းထဲကနေ ယားယံလာတာမို့ အိပ်ခန်းထဲ အသာပြန်လှဲရင်း ထမိန်လေးအသာဖြည်ကာ စောက်စိလေးကိုပွတ်ချေ၊ စောက်ခေါင်းထဲ လက်နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်ပြီး စိတ်ဖြေရတော့တယ်။ လေးယောက်ျားနဲ့ ကျမတို့ရဲ့ ရင်သွေးလေးထိခိုက်မှာကြောက်လို့ အလိုးမခံရဲပေမယ့် ကျမလက်နဲ့ ကလိတာလောက်တော့ ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူးလေ။ ခေါင်းအုံးစွပ်ထဲက လေားယောက်ျားရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို နှိုက်ယူလိုက်ပြီး နှာခေါင်းဝမှာ တေ့ရှူလိုက်ရင်း မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တာနဲ့ အမြင်အာရုံထဲမှာ လေးယောက်ျားရဲ့ လီးကြီးကို မြင်ယောင်လာတယ်။ လက်ကို စောက်ခေါင်းထဲ အားရပါးရ တစွပ်စွပ်မြည်အောင် ထိုးမွှေကစားရင်း အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားခဲ့ရတယ်။ လွမ်းတယ် လေးယောက်ျားရယ်….။ ကျမ ခေါင်းအုံးထဲကို လေးယောက်ျားရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပြန်ထည့်လိုက်ပြီး ထမိန်ကို ပြန်စည်းနှောင်ကာ ခဏမှိန်းနေချိန်မှာပဲ ဟိုသားအမိရဲ့ခြေသံကို ပြန်ကြားရတော့တယ်။

ဒီနေ့မနက် ညီညီ လယ်ထဲမသွားဘူးဆိုတော့ ယောက္ခမက အိမ်ကို ခဏပြန်သွားတယ်။ သူတို့သားအမိလဲ ညားပြီးနောက်ပိုင်း ကျမစသိကတည်းက လိုးကြတာ တစ်ညမှမနားဘူး။ တစ်ခါတစ်လေ နေ့လည်ဘက်ကပါသေး။ ဒီမနက် ယောက္ခမကြီးက ရွာထဲကို ခဏပြန်မယ်ဆိုလို့လားမသိဘူး မနက်စောစောစီးစီး ကြမ်းက တကျွိကျွိမြည်နေလို့ နိုးလာသေးတယ်။ ဒီသားအမိတော့ ကဲနေကြပြန်ပြီလေ။
“သားရယ်… ဖြည်းဖြည်း… သမီးနိုးသွားအုံးမယ်… တစ်နေ့ခင်းလေးပြန်မှာကို တကတည်းပဲ… ဟင်း…”
“မသိဘူးမေမေရာ… မေမေ့ကို မျက်စိအောက်ကကို အပျောက်မခံချင်တာ သိလား… ပြွတ်… ချစ်တယ်မေမေရယ်… ညကျ ပြန်ဖြစ်အောင်ပြန်လာနော်…”
“အင်းပါ… မေမေလဲ သားနဲ့မခွဲနိုင်ပါဘူး… သားလီးနဲ့လဲ ကြာကြာဝေးမနေနိုင်ပါဘူး… ညကျမှ တစ်ဝလိုးကွာ… အခုတော့ ဖြည်းဖြည်းပဲလိုးအုံး… ဟင်း….”
“ဟင်း… မေမေးရယ်…”
သားအမိနှစ်ယောက် တအားကိုအဖြစ်သည်းနေကြတာ။ ယောက္ခမကြီးက အကုန်ချက်ပြုတ်ပေးပြီးမှ ပြန်သွားတာ။ ကျမကိုလဲ ချစ်ရှာပါတယ်လေ။ သမီးယောက္ခမဆိုပေမယ့် အခုတော့ တစ်လင်ထဲမယားတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီပေါ့။ ကျမလဲ လင်မယေားနှစ်ယောက်တည်း အခွင့်သင့်ပြီမို့ တင်းကုပ်ထဲမှာ ထင်းခွဲနေတဲ့ ညီညီ့ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ ညီညီ… ဒီကိုခဏလာပါအုံးဟ…”
“အေး… ပန်းအိ ဘာခိုင်းချင်လို့လဲ…”
ညီညီက ထင်းခွဲနေရာကနေ ဓားမကိုပစ်ချပြီး ကျမဆီ ချက်ချင်းကိုထလာတယ်။ ရေနွေးခုံနားမှာထိုင်နေတဲ့ ကျမအရှေ့မှာဝင်ထိုင်တော့
“ပန်းအိ… ဘာလိုချင်လို့လဲဟ…”
“ဘာမှမလိုချင်ပါဘူး… ဒီဇတ်ကားလေး ကြည့်လို့ကောင်းလို့ နင့်ကိုပြမလို့ဟ…”
ကျမလဲ ဖုန်းထဲက သူတို့သားအမိလိုးနေကြတဲ့ ဗွီဒီယိုကို ဖွင့်ပြလိုက်တယ်။ ညီညီအောင် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။
“ဒါက ဟို… ဟို…”
“နင်ကလဲနော်… ငါ ဗိုက်နဲ့မို့ပေးမလုပ်တာကို မနေနိုင်ဘူးနော်… ကိုယ့်အမေနဲ့တောင် မရှောင်နိုင်တော့ဘူး…”
“ငါ… ငါ… ဟို… ဟို…”
“နင်ငါ့ကို ကွာပေးမလား…”
“ငါ တောင်းပန်ပါတယ် ပန်းအိရယ်… ငါ နင့်ကိုမကွာပါရစေနဲ့ဟာ…”
“နင်က နင့်အမေကို လိုးရတာ စွဲနေပြီမလား…”
“ဒါ… ဒါပေမယ့် ငါ နင်နဲ့လဲ မခွဲနိုင်ဘူးဟာ… နင်မကြိုက်ရင် ငါ မေမေနဲ့ ရပ်ပေးပါ့မယ်…”
“နင်ရပ်လိုက်ရင်… အမေက နင်တို့အကြောင်း ငါသိမှန်း ရိပ်မိပြီး တအားရှက်သွားမှာပေါ့… နင့်အမေကို နင် ဆက်ပြီးလိုးချင်လား…”
“နင်က… ခွင့်ပြုနိုင်လို့လား…”
“အပေးအယူတစ်ခုတော့ရှိတယ်… နင်လက်ခံရင်ပေါ့…”
“ဘာ အပေးအယူလဲ…”
“အမှန်တော့ ငါလဲ နင့်ကိုဝန်ခံစရာရှိပါတယ်… ငါ့မှာ နင်နဲ့မယူခင်ကတည်းက ယောက်ျားရှိတယ်…”
“ဟမ်…. မဖြစ်နိုင်တာ နင်ဘယ်သူနဲ့မှ လက်ထပ်ဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့…”
“လက်မထပ်ခဲ့ပေမယ့်… ငါ့စိတ်ထဲမှာ သူ့ကို ငါ့ယောက်ျားလို့ သတ်မှတ်ထားတာ…”
“ဒါဖြင့် ဘာလို့ငါ့ကိုလက်ထပ်သေးလဲ… ပန်းအိရယ်…”
“နင့်ကိုလဲချစ်တာကိုး… ငါ သူ့ကိုလဲချစ်တယ်… နင့်လိုပေါ့… နင်လဲ ငါ့ကိုချစ်သလို နင့်အမေကိုလဲ မယားလိုချစ်နေမိပြီမလား…”
“ဟင်း… သူက ဘယ်သူလဲ…”
“လေးလေးလေ…”
“ဟို… ရန်ကုန်က လေးလေးတေဇာလား…”
“အင်း… ဟုတ်တယ်…”
“သူ့မှာ မိန်းမနဲ့ သမီးရှိတယ်မလား… ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးနင်နဲ့…”
“ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးလဲ ဆိုတော့… ငါကိုယ်တိုင် လေးလေးကိုချစ်လို့ ဖြစ်သွားတာ… လေးလေးက ရှောင်ပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ငါတို့ ညားခဲ့ကြတယ်… လေးလေးကလဲ ငါ့ကို သူ့ဇနီးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့တယ်…”
“သူ့မိန်းမကရော…”
“အန်တီရင်အေးကလဲ ကြည်ဖြူပါတယ်… နင်ငါ့ကို လေးလေးနဲ့ ကြည်ဖြူပေးနိုင်မလား… ငါလဲ နင်တို့သားအမိကို မသိချင်ယောင် ဆောင်ပေးမယ်လေ…”
“ဟင်း… ဒါက…”
“နင်စဉ်းစားကြည့်လေ… လေလေးက ရွာကို တစ်နှစ်ကို ဘယ်နှစ်ခေါက်များရောက်လို့လဲ… နင်တို့သားအမိက အမြဲတွေ့နေရတာ… လေးလေးရွာကိုရောက်တဲ့အခိုက်မှာ ငါလေးလေးကို ငါ့ယောက်ျားအဖြစ် ပြုစုယုယချင်လို့ပါ…”
“ငါ စဉ်းစားအုံးမယ်ဟာ…”
“ရတယ်လေ စဉ်းစား… ဒါပေမယ့် နင်ငါ့ကို အဖြေမပေးသေးခင် နင့်အမေနဲ့လဲ ရပ်ထားရမယ်… နင်တို့လုပ်နေတာအကုန်လုံး ငါအခန်းထဲကနေ သိနေတယ်… နင် ငါမသိအောင်ဆက်လုပ်ရင် ငါနင်နဲ့ကွာပြီး အမေ့အိမ်မှာပဲပြန်နေတော့မယ်… လေးလေးက ငါ့ကို ရန်ကုန်ခေါ်ချင်နေတာ… ငါက နင့်ကိုလဲချစ်လို့ လေးလေးတို့မိသားစုကိုလဲ အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ နင်နဲ့နေတာ…”
“အေးပါ…”
ညီညီအောင် မျက်နှာ မကြည်မသာနဲ့ တဲပေါ်ကနေဆင်းသွားတယ်။ နောက်ရက်တွေမှာ ညီညီအောင် မျက်နှာညှိုးနေတယ်။ သူ့အမေလဲ သူ့သားကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေတယ်။ ကျမလဲ အလစ်မပေးတော့ပဲ လူလုံးပြနေတော့ သူတို့သားအမိ ငြိမ်နေရတယ်။ ကျမလဲ အခြေအနေတွေကို လေးယောက်ျားဆီ ပြောပြထားတော့ လေးယောက်ျားက ကျမအကြံကို ချီးကျူးနေသေးတယ်။ သုံးရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ညီညီအောင် မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့အမေအလစ်မှာ ကျမအနားကိုလာပြီး ကျမနဲ့ လေးယောက်ျားကို ကြည်ဖြူတဲ့အကြောင်းလာပြောတယ်။ ကျမလဲ သေသေချာချာ မေးပြီးမှ သူတို့သားအမိကို ပြန်ပေးလုပ်တယ်။ အဲ့နေ့ နေ့လည်ခင်းမှာ ကျမ အခန်းထဲဝင်လှဲတာနဲ့ ညီညီအောင် သူ့အမေလက်ကိုဆွဲပြီး သူတို့ရဲ့ အချစ်ဗိမ္မာန်လေးဆီ ထွက်သွားကြတော့တယ်။ ကျမလဲ လေးယောက်ျားလာရင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြုစုလို့ရပြီဆိုပြီး ကြည်နူးနေမိတယ်။

တေဇာ။
ပန်းအိဆီကနေ ညီညီအောင်က ကျုပ်နဲ့ပန်းအိကို ကြည်ဖြူလိုက်ပြီဆိုတဲ့အကြောင်းလှမ်းပြောတော့ ဝမ်းသာမိတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ တောသူဇနီးနုနုလေးကိုလဲ ရန်ကုန်ကို အလည်အပတ် ခေါ်အုံးမှလို့ တေးထားလိုက်တယ်။ ပန်းအိမွေးဖွားမယ့်ရက်ကို သက်ထားတို့ရွာဆီ အရောက်သွားဖို့ ဆန္ဒပြင်းပြနေမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ပန်းအိမွေးကာနီးရက်နီးလာတော့ သက်ထားနဲ့ ကျုပ်သားလေးကိုလဲကြည့်ရင်း ပန်းအိမွေးဖွားချိန် အနားမှာရှိနေနိုင်ဖို့ သက်ထားတို့ရွာကို လင်မယားနှစ်ယောက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မေမေက အိမ်မှာလာနေပေးပြီး သမီးလေး ကျောင်းပို့ကျောင်းကြိုဖို့အတွက်က မပူရ။ နွယ်နီတို့လင်မယားက သူတို့သွားရင်းနဲ့ ခေါ်သွားမယ်တဲ့။ မအိလဲ ရုံးပြန်တက်နေပြီဆိုတော့ ရုံးကအလုပ်တွေလဲ မျက်နှာလွှဲလို့ရနေပြီလေ။ ဒီလိုနဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက် သက်ထားတို့ရွာဆီကို ရောက်ခဲ့ကြပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ သက်ထားကို ပိုဂရုစိုက်ပေးရတယ်။ သက်ထားနဲ့ ကိုဇော်မြင့်အလစ်တွေမှာ လိုးကြတာမှ တစ်ဂျိမ်းဂျိမ်းပဲ။ အန်တီသရဖီနဲ့လဲ ညဘက်တွေလိုးကြပေမယ့် သူ့အခန်းထဲမှာတော့ မလိုးတော့ဘဲ အခြားနေရာမှာပဲ လိုးကြတော့တယ်။ ပန်းအိနဲ့လို အဖြစ်မျိုးလဲ မလိုချင်တော့ပြီ။ ပန်းအိက ရွာထဲရောက်နေပြီမို့ ကျုပ်တို့လဲ နေ့တိုင်းမှန်မှန်သွားကြည့်ကြတယ်။ ပန်းအိက ကိုယ်ဝန်ရင့်နေပြီမို့ လိုးလို့မရ၊ အခြေအနေမပေးတာကြောင့် လူအလစ်မှာ လက်လေးကိုင်၊ ပါးလေးနမ်း ဒီလောက်ပဲရသည်။ ကျုပ်က ပန်းအိကို မြို့မှာသွားမွေးရမည်ဟု ပြောတော့ ပန်းအိက လက်မခံချင်ပေမယ့် ကျုပ်တို့လင်မယားက အတင်းပြောတော့လဲ လက်ခံသည်။ ကျုပ်တို့လင်မယားက ပန်းအိကို ဂရုစိုက်လွန်း၍ မွေးစားထားသည်ဟုပင် ရွာထဲမှာ ပြောကြသည်။ ဒါလဲ တစ်နည်းတစ်ဖုံ ကောင်းတာပဲမို့ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ မေးသူတိုင်းကို ဟုတ်သည်ချည်းပဲ ပြောတော့သည်။ ပန်းအိမွေးကာနီးတော့ မြို့ဆေးရုံကို ကျုပ်ကားဖြင့်ပင် ပို့ပေးသည်။ လူနာစောင့်ဖို့ ကျုပ်တို့လဲ တစ်လဲ စောင့်ပေးသည်။ ထိုအချိန်မှသာ ကျုပ်နဲ့ ပန်းအိ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အလွမ်းသယ်ရတော့သည်။ မကြာခင် ပန်းအိက သမီးလေးတစ်ယောက် မွေးသည်။ ပန်းအိကို ရွာပြန်ပို့ပြီးမှ ကျုပ်တို့ ရန်ကုန်ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။ ပန်းအိတို့အိမ်မှာလဲ ကျုပ်တို့ယူလာတဲ့ ကလေးအသုံးအဆောင်တွေ တပုံတပင် ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။ ရန်ကုန်ရောက်ပြီး မကြာခင်ပဲ သက်ထားဖုန်းဆက်လာသည်။
“ကို…”
“ပြောလေ သက်…”
“ဟင့်… ကို… သက်လေ… သက်…”
သက်ထား ပြောရင်း ငိုနေသည်။
“သက်… ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်…”
“သက်လေ… ကိုဇော်မြင့်ကို ထပ်ပြီး သစ္စာမဖောက်ချင်တော့ဘူး… ကိုနဲ့လဲ မခွဲနိုင်ပေမယ့် သက် အိမ်ထောင်ရေးထိခိုက်ပြီး သားလေးမျက်နှာငယ်မှာ စိုးတယ် ကိုရယ်… အဟင့်…”
“သက်ရယ်… ကိုနားလည်ပါတယ်… သက်ဘဝလေး ပျော်ရွှင်နေရင် ကို ကျေနပ်ပါပြီ… ကို့နှလုံးသားထဲမှာ သက်အမြဲရှိနေမယ်…”
“သက်နှလုံးသားထဲမှာလဲ ကိုက အမြဲရှိနေမှာပါ… သက်ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“ကိုလဲ သက်ကို အရမ်းချစ်တယ်နော်…”
“ဒါပဲနော်ကို နောက်ဆို သက် ကို့ကို သူငယ်ချင်းလိုပဲ ဆက်ဆံတော့မယ်…”
“ရပါတယ် မိသက်ရဲ့… ကလေးမဟုတ် သူငယ်မဟုတ် ငိုနေတယ်… မုန့်စားချင်လို့လား… စားချင်ရင် ဝယ်စားနော်… ကလေးတွေဆီက လုမစားနဲ့…”
“ကောင်စုတ် ဖိုးတေ…”
သက်ထားဖုန်းချသွားတော့ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်တယ်။

မကြာခင် အန်တီယုလဲ ကလေးမွေးတယ်။ သားလေးပဲ။ မေသူတို့လင်မယားလဲ လာကြည့်ကြတယ်။ မေသူတို့လာကြည့်ပြီဆိုကတည်းက ကျုပ်နဲ့အန်တီယုရဲ့ပက်သက်မှုကို ကိုပြည့် သိပြီးသားဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ကိုပြည့်က ကျုပ်ကိုပြုံးကြည့်ပြီး ဘာမှတော့မပြောဘူး။ မေသူက အန်တီယုကို သူတို့အိမ်မှာ လိုက်နေဖို့ အတင်းပူဆာတော့ နောက်ဆုံး အန်တီယု လက်ခံလိုက်ရသည်။ အန်တီယုက မေသူတို့အိမ်မှာ ၂လလောက် သွားနေလိုက်ရသည်။ အန်တီယု အန်တီသိင်္ဂီ့အိမ်ကိုပြန်လာတော့လဲ မေသူတို့လင်မယားက တစ်ပတ်ကို ၂ ခေါက် ၃ ခေါက်တော့ ရောက်သည်။ အန်တီယုကို မေသူက သူတို့အိမ်မှာ အမြဲခေါ်ထားချင်ပေမယ့် ကျုပ်ကိုတွယ်တာနေတဲ့ အန်တီယုကတော့ ကလေးကြီးရင် မကြာမကြာ လာလည်မည်ဟုသာ ဆိုသည်။

ကျုပ်တို့ ဘဏ်အကောင့်ကို မစစ်ဆေးတာကြာလို့ စစ်ဆေးကြည့်ချိန်မှာ လင်မယားနှစ်ယောက် မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ ဘဏ်ထဲက ကျုပ်တို့ငွေပမာဏက အဆတစ်ရာခန့် ပိုများနေလေသည်။ အန်တီသိင်္ဂီက ဦးမိုးမြင့်အောင်ကို ကျုပ်တို့အတွက်တောင်းတဲ့လျော်ကြေးက ကျုပ်တို့ မထင်ထားတဲ့ပမာဏဖြစ်နေသည်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို တစ်ဝက်လောက်ပြန်ယူဖို့ပြောပေမယ့် လက်မခံပေ။ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ ထိုငွေထဲကနေ ပန်းအိတို့လင်မယားအတွက် ရွာထဲမှာ ခြံဝိုင်းဝယ်ပေး၊ အိမ်ဆောက်ပေး၊ လယ်တွေကိုပါ ဝယ်ပေးဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ ရပ်ကွက်ထဲက ခြံကျယ်တစ်ခုကိုဝယ်ပြီး အဆောင်ဆောက်ကာ အခန်းငှားဖို့ လုပ်သည်။ မေကြည်တို့မိသားစုကိုလဲ ထိုခြံထဲမှာ တိုက်အိမ်တစ်လုံး သပ်သပ်ဆောက်ပေးကာ ပြောင်းနေစေသည်။ အဆောင်ငှားခရဲ့ တစ်ဝက်ကို မေကြည်တို့ကိုယူစေပြီး၊ ကျန်တစ်ဝက်ကို ကျုပ်တို့ယူသည်။ မေကြည်တို့ တစ်သက်လုံး အေးအေးဆေးဆေး နေသွားနိုင်စေချင်သည်လေ။ ဦးတင်စိုးက အရက်ပြတ်ပြီးနောက် အန်တီမေနှင်းနဲ့ မိသားစုကို ပိုဂရုစိုက်လာပြီး အန်တီမေနှင်းနဲ့အတူအိပ်ကာ ပုံမှန်လိုးပေးပေမယ့် ကျုပ်နဲ့ဆက်ဆံရေးက မရပ်သွားပေ။ ဦးတင်စိုးကိုယ်တိုင်က ကျုပ်နဲ့ အန်တီမေနှင်းလိုးကြချိန် လာချောင်းကြည့်တတ်ပြီး ထိုညမျိုးတွင် အန်တီမေနှင်းကို ပိုလိုးတတ်လေသည်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ဦးမိုးမြင့်က ဆက်ဆံရေးပိုနွေးထွေးလာပေမယ့် အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ကျုပ်အပေါ်ထားရှိခဲ့တဲ့အချစ်ကတော့ လျော့မသွားပေ။ အခုဆို ဦးမိုးမြင့်ဆီတစ်လှည့် ကျုပ်တို့အိမ်နားမှာ တစ်လှည့်နေသည်။ အိန္ဒြာကတော့ နိုင်ငံခြားကနေ ကျုပ်ဆီ မကြာမကြာဖုန်းဆက်သည်။ အိန္ဒြာနဲ့ သူရ လက်ထပ်ပြီးချိန်မှာ ကျုပ်တို့ ဇတ်လမ်း ရပ်ကြဖို့ ကတိပေးထားကြပေမယ့် လက်မထပ်မီ မြန်မာပြည်ကို ပြန်လာတိုင်း ကျုပ်နဲ့ ဇတ်လမ်းဆက်နေအုံးမည်သာ။ ရင်အေးနဲ့လဲ နောက်ထပ် စောက်ဖုတ်အသစ် မရှာဖို့ ကတိပြုထားကြပြီး လက်ရှိမယားတွေနဲ့ပဲ အလျဉ်းသင့်သလို ပတ်တီးနေလိုက်ရတော့သည်။

(အခန်း ၂၄/၁)

လက်ရှိကျုပ်မယားအနေနဲ့ မိသားစုထဲက မေမေ၊ မမသူဇာနဲ့ မူယာ၊ အိမ်ချင်းကပ်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ၊ မအိနဲ့ အန်တီယု၊ ပြီးတော့ မေကြည်၊ အန်တီမေနှင်းနဲ့ ဟေမာတို့အပြင် သက်ထားတို့ရွာက အန်တီသရဖီနဲ့ ကျုပ်ရဲ့အငယ်ဆုံးမယားလေး ပန်းအိပေါ့။ အိန္ဒြာကတော့ နိုင်ငံခြားက ပြန်လာချိန်တွေမှာ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်မှာလာနေပြီး ကျုပ်မယားအဖြစ်ဆက်ရှိနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အလျဉ်းသင့်သလို မယားတွေနဲ့ ပတ်လိုးနေခဲ့ပေမယ့် ချစ်ရတဲ့ အိမ်သူဇနီးလေးကိုတော့ အချစ်မပြယ်မိခဲ့ချေ။ ထပ်တိုးချစ်မိရင်း သမီးလေးနဲ့ ရင်အေးအတွက်လဲ အချိန်တွေခွဲပေးရတယ်။ အချိန်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ ဥယျာဉ်လေးထဲမှာ မအေမတူပဲမွေးထားတဲ့ ကျုပ်သမီး ကျုပ်သားလေးတွေ ကျုပ်တူ တူမလေးတွေ အတူဆော့ကစားနေတာကို ကြည့်ရင်း ပြုံးမိတယ်။ ဒီအထဲမှာ ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းက ကလေးဗိုလ်။ သူ့ မောင်လေးထွန်းထွန်းကစလို့ ကျန်တဲ့ မောင်တွေ ညီမတွေကလဲ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းကို ချစ်ကြောက်ရိုသေကြတယ်။ အသက်ကလဲ ကွာတာကိုး။ သမီးလေး ၉တန်းရောက်တဲ့အထိ သူ့မောင်ညီမတွေကို ထိန်းတုန်း ဆော့တုန်း။ ရံဖန်ရံခါ သူ့သူငယ်ချင်းတွေပါ ပါတတ်သေးတယ်။ စာလဲ ကြိုးစားသလို သူ့ကိစ္စဝိစ္စပြီးတာနဲ့ အိမ်ရှေ့အိမ်က ညီမလေးကိုသွားခေါ်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကိုကူးတယ်၊ အိမ်ထဲက သူ့မောင်နဲ့ညီမ ခေါ်ထုတ်ပြီး မောင်နှမလေးယောက် အတူကစားတယ်။ မမသူဇာကလဲ ပိတ်ရက်ဆိုတာနဲ့ သူ့သားနဲ့သမီးကို အိမ်ကိုလာပို့တယ်။ ဒီတော့ ဒီမောင်နှမခြောက်ယောက်က တခြားမောင်နှမတွေထက် ပိုရင်းနှီးကြတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ နွယ်နီကမွေးထားတဲ့ ကျုပ်သားလေးပါ ပါတတ်သေးတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ သူ့အိမ်ထဲမှာ ကလေးတွေစားဖို့ မုန့်တွေ အလျံအပယ်ဝယ်ထည့်ပေးထားတယ်။ သူတို့ကစားလို့မောရင် အိမ်ထဲဝင်ပြီး ကြိုက်တဲ့မုန့်ယူစားကြတာပဲ။ ခင်မွှေးလွန်းက ကလေးဗိုလ်လုပ်နေတော့ သူ့အမေတွေလဲ သက်သာကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့နေလာခဲ့ကြတာ သမီးလေး ၁၀တန်းနှစ်မှာ ရင်အေးရဲ့အဖေ ရုတ်တရတ် ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်ပြီးဆုံးတယ်။ ကျုပ်တို့နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ ချက်ချင်းဆေးရုံပို့ပေမယ့် အသက်မမီခဲ့ဘူး။ ကျုပ်ယောက္ခထီးရဲ့ နာရေးက တော်တော်လေးတော့စည်ကားခဲ့ပါတယ်။ ရင်အေးက တအိအိနဲ့ကို ငိုနေရှာတော့ ကျုပ်လဲရင်အေးကိုပဲ နှစ်သိမ့်ပေးရင်း သူ့အနားမှာနေမိတယ်။ သမီးလေးကလဲ ငိုပေမယ့် သူကအရမ်းတော့မဆိုးပါဘူး။ နာရေးကိစ္စ ရက်လည်ပြီးတော့ အိမ်မှာ ကျုပ်တို့မိသားစု သုံးယောက်သာ ကျန်ခဲ့လေတော့သည်။ မေမေနဲ့ မမတို့က အဖော်ရအောင် လာနေပေးရမလားမေးပေမယ့် ရတယ်လို့ပဲပြောလိုက်တော့သည်။ ညအိပ်ယာဝင်ကြတော့ သမီးလေးက တစ်ယောက်တည်းမအိပ်ရဲလို့ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ လာအိပ်တယ်။ နာရေးရက်က လူစည်ကားနေတော့ အိမ်မှာလဲ ယောက္ခထီးအခန်းပါလူပြည့်လို့ ဧည့်ခန်းထဲမှာပါအိပ်ကြရသည်အထိပင်။ အခုတော့လဲ ကျုပ်တို့မိသားစု သုံးယောက်ပဲ ကျန်ခဲ့တော့ တစ်အိမ်လုံးက ခြောက်ကပ်သွားသလို။ အခန်းထဲမှာ သမီးလေးကို အလည်ကထားပြီး အတူဖက်အိပ်ကြတယ်။
“မီးလေး…”
“ရှင် မေမေ…”
“အခုမေမေတို့မှာ ဒီမိသားစုသုံးယောက်ပဲရှိတော့တာ… မေမေတို့ အရင်ထက်ပိုပြီး ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေရမယ်နော်…”
“ဟုတ်… သမီးကလဲ ဖေဖေနဲ့မေမေ့ကို အချစ်ဆုံးပဲ…”
“ပြီးရောနော်… ကျောင်းမှာ ဘာဘာညာညာ အသံမကြားချင်ဘူး… ပြွတ်…”
ရင်အေးက သမီးလေးနှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။
“ဖေဖေ့ကိုလဲ နမ်းလိုက်အုံး…”
“ဟုတ်… ပြွတ်…”
သမီးလေးက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။
“ကို… အေးကိုလဲ နမ်းပါအုံး…”
ကျုပ်လဲခေါင်းထောင်လိုက်တော့ ရင်အေးလဲ ခေါင်းထောင်လာပြီး သမီးလေးကို အလယ်မှာထားကာ အနမ်းပေးလိုက်ကြတယ်။ ရင်အေးနဲ့ကြတော့ ကျုပ်လဲ အနမ်းကိုကြာကြာလေးပေးမိတယ်။ ပြီးမှ အနမ်းကိုရပ်လိုက်ကြတယ်။
“ဟွန့်… ဖေဖေက မေမေ့ကိုကြ အကြာကြီးနမ်းတယ်…”
“ခစ်ခစ်… မီးလဲ နမ်းချင်ရင်နမ်းပေါ့ မီးလေးရဲ့… ကိုယ့်အဖေပဲဟာ နောက်လဲ နမ်းချင်တဲ့အချိန်နမ်း… အပြင်လူတွေမရှိရင် ကြိုက်သလို နမ်းလိုရတယ် ဖက်လို့ရတယ်… သိလား… နောက်ဆို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဒီလိုနမ်းပြီး ဖက်ပြီးနှုတ်ဆက်ကြမယ်… မေမေတို့မိသားစု ပိုပြီး ချစ်ချစ်ခင်ခင် နေရအောင်…”
“ဟုတ်… ဖေဖေ့ကို နမ်းမယ်… ဖက်မယ်…  ပြွတ်…”
သမီလေးက ကျုပ်ဘက်ကို တစ်ကိုယ်လုံးလှည့်လာပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနေအောင် စုပ်လိုက်ပြီး တင်းတင်းဖက်ထားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးအလိုကျ တုန့်ပြန်ရင်း သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းနေမိတော့တယ်။ သမီးလေး နမ်းနေရင်း ရင်တွေတောင်ခုန်လို့။ ရင်အေးကလဲ နမ်းနေတဲ့ ကျုပ်တို့ သားအဖကို ပါးလေးတွေ တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းနေပြန်တယ်။ တော်တော်လေးကြာမှ သမီးလေးက နမ်းတာရပ်လိုက်တယ်။
“တော်ပြီလားမီးလေးရဲ့…”
“ဟီး… တော်တော့ မတော်ချင်သေးဘူး…”
“မီးလေးက ဖေဖေ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရတာ ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့မေမေရ… ဟီး…”
“ကြိုက်ရင် အမြဲနမ်း… ဟုတ်ပြီလား… တစ်ခုပဲ… အပြင်မှာ ရည်းစားသနာ ထားတဲ့အသံမကြားချင်ဘူး…”
“အာ… မထားပါဘူးမေမေရ… သမီးက ဖေဖေနဲ့ မေမေကိုပဲချစ်တာ…”
“လိမ္မာလိုက်တာကွာ… မွှေးလွန်းလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်… နောက်ဆို မနက်တိုင်းနမ်း… ဖေဖေအလုပ်သွားကာနီးရင်လဲ ဒီလိုနမ်းပြီးနှုတ်ဆက်… ပြန်လာရင်လဲ နမ်းပြီးကြို… အို အပြင်လူမရှိရင် ကြိုက်တဲ့အချိန်နမ်းကွာ…”
“ဟိ… နမ်းမှာ… ဖေဖေ့ကိုနမ်းချင်နေတာ ကြာလှပြီ… အစက မေမေဆူလိမ့်မယ်ထင်နေတာ…”
“ဆူစရာလား မီးလေးရ… မီးလေးနဲ့ မီးလေးဖေဖေ ဘယ်လိုချစ်ချစ် ဘယ်လိုနမ်းနမ်း မေမေက ပျော်တောင် ပျော်သေးတယ်… မေမေတို့ မိသားစုလေး အမြဲအတူရှိနေရင် ကျေနပ်ပြီ…”
“ခစ်ခစ်… မေမေ့ကိုချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
သမီးလေးက ဝမ်းသာစွာနဲ့ သူ့အမေကို ဖက်ပြီး နမ်းနေပြန်တယ်။ ခဏကြာမှနမ်းတာ ရပ်လိုက်ကြတယ်။
“နောက်နေ့မှ တစ်ဝနမ်းတော့နော် မီးလေး… အိပ်ချိန်ရောက်ပြီ… မနက်လဲ ကျောင်းသွားရအုံးမှာ… အိပ်တော့…”
“ဟုတ်… ဖေဖေနဲ့မေမေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့တွေ အိပ်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေး ဘာတွေလုပ်နေသလဲဆိုတာ နားမလည်နိုင်အောင်ပဲ ဖြစ်မိတယ်။ သမီးလေးနဲ့ကျုပ် သားအဖချင်း ဒီလိုနမ်းဖို့ မသင့်တော်မှန်းသိလျှက်နဲ့ သူကိုယ်တိုင် သမီးလေးကို ကျုပ်နဲ့နမ်းဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့တာ။ နောက်နေ့ကစလို့ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ ဓလေ့တစ်ခုတိုးခဲ့တယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နှုတ်ဆက်တဲ့အခါ ရင်ချင်းအပ် ပွေ့ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းကြတာပေါ့။ သမီးလေးကလဲ အိပ်ယာကနိုး မျက်နှာသစ်ပြီးတာနဲ့ မောနင်းဖေဖေ ဆိုပြီး ဖက်နမ်းတော့တာပဲ။ ကျုပ်ရုံးသွားကာနီးရင်လဲ ဖက်နမ်းပြီးနှုတ်ဆက်တယ်။ ရုံးကပြန်လာရင်လဲ ဖက်နမ်းပြီး ကြိုတာပဲ။ ညဘက်စာလုပ်ပြီးလို့တီဗွီကြည့်ကြရင်လဲ ကျုပ်မျက်နှာကိုဆွဲယူပြီးနမ်းလိုက် သူ့အမေမျက်နှာကို ဆွဲယူပြီးနမ်းလိုက်နဲ့ပေါ့။ ကျုပ်ကိုနမ်းတဲ့အချိန်တိုင်းမှာ သမီးလေးရဲ့ ရင်ခုန်သံကို ကြားနေရတယ်။ ညဘက်အိပ်ယာဝင်ချိန်ဆိုရင်လဲ ကျုပ်နဲ့သူ့အမေကို အကြာကြီးဖက်နမ်းပြီးမှ အိပ်တယ်။ ကျုပ် မအေတွေ အစ်မတွေ ညီမတွေကို ပြန်လိုးနေခဲ့ပေမယ့် ကိုယ့်သမီးငယ်ငယ်နုနုလေးကို အခုလိုဆက်ဆံနေရတာ စိတ်ထဲသိပ်မသန့်ချင်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ဒီကိစ္စမေးဖို့ချောင်းနေတာ အခုရုံးပိတ်ရက် သမီးလေး သူ့ ညီမလေး မောင်လေးတွေဆီ သွားမှကျုပ် ရင်အေးကို မေးရတော့သည်။
“အေးလေး…”
“ဘာလဲ… ကို…”
“ဟိုလေ… သမီးလေးနဲ့ အခုလို ဖက်နေ နမ်းနေတာက မသင့်တော်ဘူးလေ… သမီးလေး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မဟုတ်မဟတ်စိတ်တွေဝင်လာရင် မကောင်းဘူး…”
“လာ… အေးနောက်လိုက်ခဲ့… အေး ပြမယ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးခေါ်ရာနောက်ကို လိုက်ခဲ့တယ်။ ရင်အေးက သမီးလေးအခန်းထဲကို ဝင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ခုတင်ပေါ်တက်သွားပြီး နံရံမှာချိတ်ထားတဲ့ ဝက်ဝံရုပ်ကလေးကို ဖယ်လိုက်တယ်။
“ဒီမှာကြည့်…”
“ဟင်.. အပေါက်လေးပဲ…”
ဟုတ်တယ်။ နံရံပေါ်မှာ အပေါက်လေး။ ကျုပ်ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်။ ရင်အေးမိဘတွေ ဆောက်ခဲ့တဲ့အိမ်က အောက်မှာ တိုက်ခံဆိုပေမယ့် အပေါ်ထပ်ကို ကျန်းမာရေးနဲ့ညီညွတ်အောင် ပျဉ်ကာ ပျဉ်ခင်းလုပ်ထားတာ။ အခန်းတွေကိုလဲ လျာထိုးပြားတွေနဲ့ စေ့နေအောင် ကာထားတာ။ လုံခြုံပေမယ့် အခုအပေါက်လေးက တမင်ကို ချွန်ထက်တဲ့အရာတစ်ခုနဲ့ စိတ်ရှည်လက်ရှည် ပျဉ်နှစ်ချပ် ဆက်ထားတဲ့နေရာမှာ ဖောက်ထားတာ။ အပေါက်က တော်တော်ကြီးတယ်လို့ဆိုရမယ်။
“ဒီအပေါက်ကနေ ကြည့်လိုက်ပါအုံး… ကိုရယ်…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး သမီးလေးခုတင်ပေါ်တက်ကာ ထိုအပေါက်မှတဆင့် ကျုပ်တို့လင်မယားအခန်းကို ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်တို့လင်မယားအိပ်တဲ့ခုတင်က အထင်းသားလှမ်းမြင်နေရသည်။ ကျုပ်တို့လင်မယားအခန်းထဲမှာ မှန်တင်ခုံတွေ၊ ဘီရိုတွေနဲ့ သမီးလေးအခန်းနံရံဘက်မှာ ကာထားခဲ့ပေမယ့် ဒီအပေါက်ကတော့ ၂လက်မလောက်ဟနေတဲ့ ဘီရိုနှစ်လုံးကြားမှာ ကွက်တိရောက်နေသည်။
“အေးက ဒါကိုတွေ့တာ… သမီးလေး ၉တန်းနှစ်ကတည်းကပဲ ကို…”
“သမီးလေးက ကိုနဲ့အေးလုပ်တာကို ချောင်းကြည့်နေခဲ့တာပေါ့… ဟင်း…”
“ဟုတ်တယ်… သမီးလေးစိတ်ထဲမှာ ကိုက အဖေတစ်ယောက်ထက်ပိုနေပြီ…”
“ဒါပေမယ့်… သမီးလေးက အရမ်းငယ်လွန်းသေးတယ်လေ…”
“ကို မူယာ့အဖြစ်ကို မေ့သွားပြီလား… မူယာက ကိုနဲ့မမသူဇာကို သဝန်တိုပြီး ဘယ်လိုတွေလျှောက်လုပ်ခဲ့လဲ… ပြီးတော့ နန္ဒာအရင်ကခိုးရိုက်တဲ့ဗွီဒီယိုတွေထဲမှာ… ၈တန်းကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေတောင် ဒီကိစ္စကို နားလည်နေကြပြီ… စမ်းသပ်နေကြပြီဆိုတာ ကို ကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့တာပဲ… သမီးလေးက အခု ဆယ်တန်းရောက်နေပြီလေ…”
“ဟင်း… ဒါ… ဒါပေမယ့်…”
ကျုပ် တုန်လှုပ်မိတယ်။ ကျုပ်သမီး နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ဒီလိုအတွေးမျိုး ယောင်လို့တောင် မတွေးမိဖူးခဲ့ပါ။
“ကြားဖူးတဲ့စကားလို အဖေတွေက သူ့သမီးတွေရဲ့ အချစ်ဦးပဲတဲ့… အခု မွှေးလွန်းလေးက ကို့ကို ချစ်နေပြီ ကို…”
ဒါကြောင့် ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး အနမ်းတွေပေးတဲ့အခါတိုင်း သမီးလေးမွှေးလွန်းက ရင်တွေခုန်နေခဲ့တာလား?။
“ဒါပေမယ့်… ကိုလေ…”
“ကိုရယ်… အေးလဲ ဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို လွယ်လွယ်နဲ့ ချခဲ့တယ်ထင်လို့လား… အေးလဲ ကိုယ့်သမီးနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ဒီလိုအတွေးမျိုး ဘယ်တွေးရက်ပါ့မလဲ… ဒါပေမယ့် ဖေဖေမရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်း… ကျမ ဒီမိသားစုလေးထဲက တစ်ယောက်ယောက် ခွဲထွက်သွားမှာ မလိုချင်ဘူး… အေးကြောက်တယ်ကိုရယ်… သမီးလေးက အခုအချိန်အထိ အေးတို့အပေါ် ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ကလေးလိုနေခဲ့ပေမယ့်… ကြာလာရင် ကိုက အေးကိုပဲချစ်ပြီး သူ့ကိုမချစ်ဘူးဆိုတဲ့အတွေးဝင်သွားခဲ့ရင်… သမီးလေး အရွဲ့တိုက်လာနိုင်တယ်… နောက်ဆုံး… အိမ်ထောင်ကျရင်တောင် အေးတို့နဲ့နေပါတော့မလားမသိဘူး…”
“ဒါဖြင့် သမီးလေးက နမ်းရုံဖက်ရုံတင်မဟုတ်ဘဲ… ပိုလာခဲ့ရင်ရော… ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…”
“ကိုရယ်… သမီးလေးကို ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လို့မရဘူးနော်… သမီးလေးကို ချော့မော့ပြီး နည်းနည်းစီခွင့်ပြုပေးရမှာပေါ့… မရတဲ့အဆုံးတော့လဲ… သမီးလေးဆန္ဒကို ဖြည့်ပေးလိုက်ပေါ့ကိုရယ်… ဒီမှာကြည့်အုံး သမီးလေးစာအုပ်ထဲမှာ ညှပ်ထားတာ…”
“ဟင်…”
ကျုပ် ဓာတ်ပုံလေးတစ်ခု။ ဓာတ်ပုံပေါ်မှာ နှုတ်ခမ်းနီရာလေးတွေတောင် ပေလို့။ ပေသွားလိုက် သုတ်လိုက် လုပ်ထားတာဖြစ်မယ်။
“ကိုရယ်… သမီးလေးက ကိုယ့်အဖေကိုတော့ ရဲရဲတင်းတင်း လျှောက်လုပ်ရဲမှာ မဟုတ်ပါဘူး… သူ့ဟာသူ သွေးတိုးစမ်းသလို တဆင့်ချင်းတက်လာလိမ့်မယ်… ကိုက ချော့မော့ပြောပြီး မရရင်လဲ ခွင့်ပြုလိုက်ပေါ့… ကို မွှေးလွန်းလေးကို မူယာ့လို အဖြစ်ခံနိုင်လို့လား…”
“ဟာ… ဘယ်အဖြစ်ခံနိုင်မလဲ အေးရဲ့…”
“ဒါပေါ့ ကိုရယ်… သိပ်လဲ အများကြီး စဉ်းစားမနေပါနဲ့ ကို ပန်းအိနဲ့ညားတုန်းက အခု သမီးလေးရဲ့အရွယ်ပဲလေ… သမီးလေးက ပိုတောင်ထွားသေးတယ်…”
“ဟင်း…”
“ကို့မျက်စိထဲမှာ သမီးလေးကို ကလေးလို့မြင်နေတာကိုး… ကို နောက်ကျ သေချာကြည့်ကြည့်ပါ… သမီးလေးက နို့တွေ ဖင်တွေကအစ သူတို့အရွယ် ရှိသင့်တာထက် ပိုဖွံ့ဖြိုးတယ်… သူတို့ရွယ်တူတွေထဲမှာ သမီးလေးက ရုပ်လဲလှပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ အလှဆုံးပဲ…”
“ကိုလဲ မသိတော့ဘူးအေးရယ်…”
ကျုပ် သက်ပြင်းချပြီး စိတ်ထဲမှာလဲ ရှုပ်ထွေးနေမိတယ်။ ရင်အေးကတော့ ကျုပ်လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လို့ပေါ့။
“ဖေဖေ… မေမေ… ဟင် ဘယ်ရောက်…”
သမီးလေးအသံကြားတော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး သမီးလေးအခန်းထဲကနေထွက်လိုက်ကြတယ်။
“မေမေတို့ အပေါ်မှာ… အခုဆင်းလာပြီ…”
ရင်အေးက သမီးလေးကို အသံပေးရင်း လင်မယားနှစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်တို့လင်မယားကိုမြင်တာနဲ့ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေဘူးကိုမော့သောက်ပြီး ပြန်ထည့်ကာ ကျုပ်တို့ဆီ လျှေက်လာတယ်။ သမီးလေးက ပေါင်လည်လောက်ထိတိုတဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့၊ အပေါ်က တီရှပ်ပွပွကို ဝတ်ထားတယ်။ ရင်အေးပြောတာ ဟုတ်တယ်။ သမီးလေးက သူ့အမေလိုပဲ ဆံပင်ရှည်ကြိုက်ပုံရတယ်။ သမီးလေးရဲ့ဆံပင်က ကျောလယ်လောက်အထိ ရှည်နေပြီ။ နက်မှောင်နေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကို စည်းထားပြီး တကယ့်အပျိုမကြီးပုံစံဖြစ်နေပြီ။ သမီးလေးရဲ့ ပေါင်သားတွေက ဝင်းဥနေတာပဲ။ ပြုံးလိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးတွေနဲ့ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ အရပ်က သူ့အမေနဲ့တန်းတူဖြစ်နေပြီ။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ရင်အေးပြောသလို တကယ်ပွင့်ဖူးစ အပျိုမလေးသဖွယ် ကြည့်ကောင်းလှသည်။
“အငယ်လေးတွေနဲ့အတူ မဆော့တော့ဘူးလား…”
“ဟီး… ဖေဖေ့ကိုနမ်းချင်လို့ ပြန်လာတာ… ”
“အမလေး… မေမေ့ကိုကျမနမ်းချင်ဘူးပေါ့…”
“နမ်းချင်ပါတယ် မေမေရဲ့… မေမေ့ကိုအရင်နမ်းမယ်…. ပြွတ်…”
သမီးလေးက သူ့အမေကို အရင်ဆုံး ဖက်ပြီးနမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ခစ်ခစ်… ရပါပြီ မေမေဟင်းချက်လိုက်အုံးမယ်… မီးဖေဖေကိုပဲ တစ်ဝနမ်းတော့…”
ရင်အေးက သမီးလေးကို ပြောပြီး မီးဖိုထဲဝင်သွားတယ်။ သမီးလေးကကျုပ်ဆီလှည့်လာပြီး ခြေဖျားလေးထောက်ကာ ကျုပ်လည်ပင်းကိုတွဲခိုပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ ခါးလေးကို ကိုင်ထားလိုက်တော့တယ်။ သမီးလေးက ရင်တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ ခုန်နေပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို မက်မက်မောမောနမ်းနေတယ်။
“ပြွတ်… ဖေဖေ… မီးကို ချီခေါ်နော်… ခုံပေါ်မှာ ထိုင်နမ်းအုဲးမယ်…”
ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုတားဆီးရမှန်း မသိတော့ပေ။ ကျုပ်တို့ အနေအထိုင် မတတ်ခဲ့လို့ ဖြစ်လာတာဟုပင် ထင်မိတော့သည်။ သမီးလေးအလိုကျ သူ့ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကနေ မချီလိုက်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်ခါးမှာ သူ့ခြေတွေကို ချိတ်ထားလိုက်သည်။ သမီးလေးက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ဆက်ပြီးနမ်းနေပြန်တော့ ကျုပ်လဲ ချီလျှက် ဆိုဖာခုံဆီ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ဆိုဖာခုံမှာ ကျုပ်ထိုင်လိုက်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဒူးထောက်ခွလျက် အပေါ်စီးကနေ မိုးပြီးနမ်းတော့သည်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို တုန့်ပြန်နမ်းပေးလိုက်ရင်း သမီးလေးရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ဖက်ထားမိတော့သည်။ လျာချင်းလိမ်တာတော ထိတာတွေတော့ မလုပ်ပါဘူး။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုပဲ ဖွဖွလေး စုပ်ယူနမ်းနေကြတာ။
“ပြွတ်… မီးလေက အရမ်းနမ်းတာပဲကွာ… ဖေဖေတောင် မောသွားတယ်…”
“ဟီး… မီးက ဖေဖေ့ကို ဒီလို နမ်းချင်နေတာ ကြာပြီကိုး…”
“အင်းပါ… နမ်းတာလဲနမ်းပေါ့… မေမေ့ကိုလဲ ဝိုင်းကူရမယ်နော် မီးလေး…”
“ဟုတ်… ကူမှာပါ ဖေဖေရ… ဒီနေ့တော့ ဖေဖေအပြင်မသွားနဲ့တော့ အိမ်မှာပဲနေနော်… မီးလဲ မေမေ့ကိုဝိုင်းကူပြီး ဖေဖေကို လာလာနမ်းမလို့… ဟီး…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ဒါဆိုလဲ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူး… မအိဆီ ခဏပဲသွားလိုက်အုံးမယ်… ပြီးရင်ပြန်လာမယ်နော်…”
“ဟုတ်… ဒါဆို မေမေ့ကိုသွားဝိုင်းကူတော့မယ်… အန်တီအိတို့ဆီမှာ အကြာကြီးမနေနဲ့နော်…”
“အင်းပါ…”
“”ရွတ်… ရွှတ်… ပြွတ်… ဖေဖေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“ဖေဖေ့မွှေးလွန်းလေးကိုလဲ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အချစ်ဆုံးပဲ… ရွှတ်.. ရွှတ်…”
သမီးလေးက ကျုပ်စကားကိုကြားတော့ ပျော်ရွှင်သွားပြီး သူအမေရှိရာ မီးဖိုခန်းဆီ ထသွားတော့တယ်။
“မေမေ မီးဘာဝိုင်းကူရမလဲ…”
“အတော်ပဲ… လာ မေမေ့ကို ချဉ်ပေါင်ရွက်လေးသင်ပေးအုံး…”
“ဟုတ်… လာပြီမေမေ…”
အင်း…။ သမီးလေးက သူ့မိဘတွေဖြစ်တဲ့ ကျုပ်တို့လင်မယားအပေါ် အရမ်းချစ်လို့သာ တော်တော့သည်။ ပြောစကားကိုလဲ နားထောင်သည်။ အခုဆို ကျုပ်အပေါ်မှာ အဖေတစ်ယောက်ထက်ပိုချစ်နေပြီတဲ့။ ကျုပ်မျက်စိထဲမှာ သမီးလေးအရွယ်ရောက်လာတာ သတိပြုမိတာတောင် ကလေးဆိုတဲ့အမြင်က ပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့ဘူး။ မူယာငယ်ငယ်ကလို ရည်းစားထည်လဲထားပြီး ကျုပ်တို့လင်မယားကို အရွဲ့မတိုက်အောင် ထိမ်းသိမ်းနေရပေမယ့် ကိုယ့်စိတ်ကို လိပ်ပြာမလုံပေ။ ဒီတော့ ကိုယ့်သမီးကို ပြန်ကြည့်ပြီး လီးတောင်ရလောက်အောင်လဲ စိတ်မဖြစ်သေးဘူး။

(အခန်း ၂၄/၂)

ကျုပ် မအိရှိရာ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကို ဘေးခြံစည်းရိုးကနေ ကူးလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကို မအိလို့အကြောင်းပြပြီး ကူးခဲ့ပေမယ့် ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်က အန်တီသိင်္ဂီက ဦးမိုးမြင့်နဲ့ ပြန်နေရတာမို့ အန်တီသိင်္ဂီကို လွမ်းလို့ လာခဲ့တာ။ လျှို့ဝှက်နံပါတ်ခြောက်လုံးကို ရိုက်ထည့်လိုက်တာနဲ့ တံခါးက အလိုအလျောက် ပွင့်သွားပြီး ကျုပ်ဝင်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ပိတ်သွားတော့သည်။ ကျုပ်လဲ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်ကိုရောက်တော့ ထောင်စွန်းက ဂျင်မ်အခန်းထဲမှာ အသံတွေကြားလို့ တံခါးဖွင့်လိုက်တော့ အသားကပ်ဘောင်းဘီပျော့လေးတွေနဲ့ ကျုပ်မယား သုံးယောက် လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေကြတယ်။ ကျုပ်ဝင်လာတာမြင်တော့
အိ-“ဟော… စောစောစီးစီ… မောင်လေး ဆောင်တော်ကူးလာတယ်ဟေ့… ခစ် ခစ်…”
သိင်္ဂီ-“မောင်… မောင့်ဘယ်မယားနဲ့ ဓာတ်ကျလဲ… သုံးယောက်စလုံးလား ခစ် ခစ်…”
ယု-“မောင့်အချစ်တော်လေး… သိင်္ဂီပဲနေမှာပေါ့… တစ်ပတ်လုံးလွမ်းနေရတော့… စောစောစီးစီး လာတွေ့တာ… ခစ်ခစ်…”
အိ-“မောင်လေး… အစ်မကိုအားမနာနဲ့နော်… အစ်မတို့မောင်နှမက ရုံးမှ တစ်ဂျိမ်းဂျိမ်း ချစ်နေကြတာ… အစ်မက အေးဆေး…”
ယု-“ဒီကလူတွေက ဘယ်သူမှအူမတိုပါဘူးနော်… အေးဆေးပဲသိလား…”
သိင်္ဂီ-“မမကတော့ မအေးဆေးဘူးမောင်ရေ… ပြီးခဲ့တစ်တစ်ပတ်လုံး မောင့်ကိုလွမ်းနေရတာ…”
အန်တီသိင်္ဂီက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျုပ်ဆီကိုလျှောက်လာပြီး ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဆီးကြိုဖက်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းတွေပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ ကျုပ်ကို အနမ်းတွေတုန့်ပြန်ရင်း နံရံဘေးက ဆိုဖာခုံဆီ တွန်းခေါ်သွားတယ်။
ယု-“ဟဲ့ သိင်္ဂီ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နင့်အခန်းထဲခေါ်သွားလေဟယ်…”
သိင်္ဂီ-“ပြွတ်… မောင့်လီးကြီးမြင်တဲ့အခါ နင်တို့တွေ အေးဆေးနိုင်သေးလား သိချင်လို့ တမင်လုပ်တာအေ…”
အိ-“ဟာ… မမသိင်္ဂီက ညစ်ပတ်ပြီ မမယုရေ…”
အန်တီသိင်္ဂီက သူတို့ပြောတာတွေကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ကျုပ်ကို ဆိုဖာပေါ်ထိုင်စေပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံမပါတဲ့ ကျုပ်လီးက အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ဖက်နမ်းနေကတည်းက တောင်နေပြီမို့ အန်တီသိင်္ဂီ့မျက်နှာအရှေ့မှာ မတ်မတ်ကြီး။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ မောင့်လီးကြီးကွာ… လိုနေချိန်တိုင်း အမြဲအဆင်သင့်ပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… ပြွတ်… မောင့်ကိုလဲ ချစ်လိုက်တာ…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်လီးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နဲ့ နမ်းပြီး ပါးလေးနဲ့ပွတ်သပ်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းစိုတွဲတွဲလေးနဲ့ ကျုပ်လီးကိုဖမ်းငုံလိုက်တော့တယ်။
“ရှီး… မမရယ်… မမအတွက်မောင်က အဆင်သင့်ပါ မမရဲ့…”
“ပြွတ်… အု… ပြွတ်… မမက မောင့်လီးကြီးမြင်ရင် မစုပ်ဘဲ မနေနိုင်ဘူးမောင်ရဲ့… ပြွတ်… ပြွတ်…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့သပ်တင်လိုက်၊ တစ်ဆုံးထိငုံပြီး ပါးလေးခွက်အောင်စုပ်တာ လည်ချောင်းထဲအထိရောက်တယ်။ ကျုပ်လီးနဲ့အသားကျပြီးသား အန်တီသိင်္ဂီပုလွေအစွမ်းကလဲ ကျုပ်အတွက် နတ်စည်းစိမ်ပါပဲ။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့ဆံစလေးတွေ ပွတ်သပ်ပြီး ဇိမ်ခံနေရင်းက မနေနိုင်တော့ဘဲ အန်တီသိင်္ဂီကို ဆွဲထူရတော့တယ်။
“ရပါပြီ မမရယ်… မောင့်ကိုလဲ အလှည့်ပေးပါအုံး… ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာဆိုတာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့ကို နမ်းပေးရင်း ဆိုဖာအပေါ် ထိုင်စေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့ သုံးယောက်စလုံးက ကိုယ်တစ်ပိုင်းစွပ်ကျယ်ကို ဘရာမပါဘဲ ဝတ်ထားတာမို့ နို့အောက်ကနေ ချက်အောက်နားအထိက ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးကို မြင်နေရတယ်။ ဘရာမပါတဲ့အတွက် ထောင်ထလာတဲ့ နို့သီးခေါင်းအရာလေးက အားကစားစွပ်ကျယ်မှာတောင် ထင်ရှားနေပြီ။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်ဘဲ အန်တီသိင်္ဂီကို ငုံ့နမ်းရင်း သူ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ နားသယ်စပ်လေးကစလို့ နမ်းသွားလိုက်တာ၊ လည်တိုင်၊ ရင်ညွန့်၊ ပခုံးလေးတွေကနေ ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိစို့နေမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ အခန်းထဲမှာရှိနေကြတဲ့ မအိနဲ့ အန်တီယုကို ရှိတယ်ဟုပင် မထင်တော့သလို စိတ်ရှိလက်ရှိ ညည်းညူနေတော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ့နို့တွေကို အားရပါးရစို့ရင်း လက်ကလဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ရှိရာ ပေါင်ကြားကို အသားကပ်ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဖိပွတ်နေလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက စောက်ရည်စိမ့်ထွက်နေတာ ကျုပ် သူ့စောက်ပက်ကို စပြီးအုပ်ကိုင်လိုက်ကတည်းက သူ့ဘောင်းဘီမှာ စောက်ရည်တွေစမ်းမိတာပဲ။ ကျုပ်လဲ သူ့ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ သူ့ချက်ကလေးတွေကို ဆက်နမ်းသွားပြီးမှ အန်တီသိင်္ဂီ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ဖောင်းကြွနေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ကြီးက အသားကပ်ဘောင်းဘီမှာ အထင်သားမြင်နေရပြီး စောက်ခေါင်းတစ်ဝိုက်မှာစို အစိုကွက်လေးက သိသာနေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်ပင့်တင်ထားတဲ့ သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူ့လက်တွေနဲ့ထိန်းကိုင်ပေးထားရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်လျှက် ဆာလောင်တဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေး ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ဖုတ်ကို အသားကပ်ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဖိနမ်းချလိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီသား ပျော့ပျော့လေးက စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်နမ်းမိသလိုပါပဲ။
“ဟင့်… မောင်ရယ်…”
ကျုပ်မျက်စိရှေ့မှာ မြင်နေရတဲ့ စောက်ဖုတ်မြှောင်းထိပ်က နှာတံသဖွယ် စောက်စိချွန်ချွန်လေးကို ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အီး… ရှီး… မောင်… အဟင့်…”
ကျုပ် စိတ်ထိန်းလို့မရတော့ဘဲ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လျာနဲ့ယက်နေမိပြန်တယ်။ စောက်စိလေးကိုဆွဲစုပ်လိုက် လျာနဲ့ယက်လိုက် လုပ်နေမိတာ အန်တီသိင်္ဂီ့ဘောင်းဘီမှာ ကျုပ်ရဲ့တံတွေးနဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေ စောက်ဖုတ်တစ်ပြင်လုံး စိုနေတော့တယ်။
“ဟင့်… မောင်ရယ်… အု… ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… မမ မနေနိုင်တော့ဘူး… ဟင့်…”
ကျုပ်လဲ ဒီ အသားကပ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်မပစ်ချင်တာနဲ့ ဘောင်းဘီခွဆုံကနေပြီး လက်နဲ့ဆွဲဖြဲလိုက်တာ ချုပ်ရိုးအတိုင်း ပြဲသွားတော့တယ်။
… ဗြိ…. ဗြိ…
“အို… မောင်ရယ်… ”
ဘောင်းဘီအပြဲကြားထဲက ဘွားခနဲပေါ်လာတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီစောက်ဖုတ်ကို ကျုပ် ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီးမှ စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။
“ဟင်း… မောင်ရယ်… လွမ်းလိုက်ရတာကွာ…”
“မောင်လဲ အတူတူပါပဲမမရယ်… ပြွတ် ချစ်တယ်…”
“ချစ်တယ်… လိုး… မောင် မမစောက်ပက်က မောင့်တစ်ယောက်တည်းအပိုင်ပဲ… အင့်… ဟင်း… ဆောင့်….”
ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီစောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီးက တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတယ်။ ဆီးခုချင်းရိုက်သံတွေ တဖန်းဖန်းမြည်နေပြီး လဥကလဲ အန်တီသိင်္ဂီဖင်ကို တဖတ်ဖတ်နဲ့ ရိုက်နေတယ်။
“ပြွတ်… တကယ်မောင့်အပိုင်လား… မမ…”
“ဟုတ်တယ်… မောင့်အပိုင်ပဲ… လင်ကြီးက မောင့်လီးနဲ့လိုးထားလို့ ကျယ်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို သိပ်ဖီးလ်မလာဘူး… ဖင်ပဲလိုးတော့တာသိလား… ဆောင့် မောင်… မမစောက်ပက်ကို မောင့်လီးနဲ့လိုး… အင့်… ဟင်း…”
“လိုးမယ်… သူ့ကို မမစောက်ဖုတ် ပေးမလိုးနဲ့တော့ မောင်ပဲလိုးမယ်…”
“အင်း… စိတ်ချ… မမစောက်ဖုတ်က မောင်တစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ… အာ့… ရှီး ထွက်ပြီ… မောင်ရေ….”
အန်တီသိင်္ဂီ ကိုယ်လေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်သွားပြီး ပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ ငြိမ်ထားပေးရင်း အမ်တီသိင်္ဂီ့ကို နမ်းနေလိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျုပ်ကို နောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်က ဆွဲဖက်ပြီးထူကာ ဆိုဖာပေါ် တွန်းလှဲ လိုက်တယ်။ ကျုပ်ပက်လက်ဖြစ်သွားမှကြည့်လိုက်တော့ အန်တီယုဗျ။ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။
“ဟိ… ယုအရှေ့မှာ လိုးပြနေကြတော့ ယုလဲမနေနိုင်တော့ဘူး… ယုကိုလဲ တစ်ချီတော့ လိုးပေးအုံး… နော်… မောင်…”
အန်တီယုက ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ကုန်းစုပ်ပြီးမှ ကျုပ်လီးပေါ် သူ့စောက်ပက်နဲ့ တေ့ပြီးဖိထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ အမယ်… အန်တီယုက ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီကိုလုပ်တာကြည့်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီကိုလဲ စောက်ဖုတ်တည့်တည့်ကနေ ဖြဲထားတာကိုးဗျ။ အန်တီယုလဲ အပေါ်ကနေ တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ မအိက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုလာနမ်းပြန်တယ်။
“ပြွတ်… မောင်လေး… အစ်မကို ခဏစောက်ပက်ယက်ပေးအုံးနော်… မမယုပြီးရင်… အစ်မအလှည့်ပဲ…”
“အင်းပါ… ကျနော့်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်လေ မအိ… ပြွတ်…”
“ငါ့မောင်လေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
မအိက ပြောပြီး ကျုပ်မျက်နှာပေါ့တက်ခွတော့ မအိကလဲ သူ့ဘောင်းဘီကို ခွကြားနေရာကနေစပြီး ဖြဲထားတာပဲဗျ။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ဝဲနေတဲ့ မအိရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ယက်ပေးနေလိုက်တယ်။
သိင်္ဂီ-“အခုတော့ မနေနိုင်ကြတော့ဘူးမလား… ခိခိ…”
ယု-“ကိုယ့်အရှေ့မှာ ဒီလောက်လိုးပြနေမှတော့ ဘယ်လိုလုပ်နေနိုင်မှာလဲလို့… အင့်… ဟင်း… ဟာ အိ… အစိကိုလာပွတ်နေပြန်ပြီ… မရဘူးနော်… ငါ မြန်မြန် မပြီးချင်ဘူး… လူလည်မကျနဲ့ အင့်ဟင်း…”
အိ-“ဟီး… ကျမစောက်ခေါင်းထဲက တအားယားလာလို့ပါ မမယုရဲ့… မပွတ်တော့ဘူး…. ရှီး… မောင်လေးရယ်… အင့်… ဟင်း… မောင်လေးလျာနဲ့တင် တစ်ချီပြီးတော့မှာပဲ…”
ယု-“အင့်… ဟင်း… မောင့်လီးကြီးနဲ့က သိပ်မကြာပါဘူး အိရယ်… ငါလဲ အရမ်းကောင်းနေပါပြီ… သိင်္ဂီ… ငါတို့ကို စိတ်ဆိုးလား…”
သိင်္ဂီ-“မဆိုးပါဘူးရှင်… ပါစေချင်လို့ အလိုးခံပြတာပဲဟာ… မောင် အိမ်ကိုလာတုန်း အကုန်လုံး အဆင်ပြေအောင်လို့ပါ…”
အိ-“အင်းပါ… အိတို့လဲ မောင်လေးလီးနဲ့ တစ်ချီလိုးပြီးရင်… ရေချိုးကြတော့မှာပါ မမသိင်္ဂီရယ်… အူး… ထွက်ပြီ မောင်လေးရယ်… သောက်… အစ်မစောက်ရည်တွေကို သောက်… ဟူး…”
မအိက တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲထွက်လာသမျှ မအိရဲ့စောက်ရည်တွေကို စုပ်ယူသောက်သုံးနေမိတယ်။ အန်တီယုကလဲ မရပ်မနား ဖင်ကြီးမြှောက်ကာ ဆောင့်ချလိုးရင်း ညည်းညူနေတာ �သူလဲ ပြီးချင်လာပြီ။ မအိကလဲ ကျုပ်ခေါင်းရင်းမှာ ထိုင်ပြီး အမောဖြေနေပြီ။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုကို ဆွဲဖက်ကာ လှဲချလိုက်ပြီး သူ့ဖင်ကို မြှောက်ထားစေလိုက်တယ်။ အန်တီယုလဲ ကျုပ်နဲ့ လိုးလာတာ ကလေးပဲရနေပြီဆိုတော့ အလိုက်သင့်ဘဲ သူ့ဖင်ကိုမြှောက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုနို့ထွားထွားကြီးကို ဆုပ်နယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကော့လိုးပေးလိုက်တယ်။
“အိုး… ရှီး မောင်… ပြွတ်…. လိုး… ဟင်း… ဟင်း… မောင်ရယ်… အာ့… ဟား…. ယု… မရတော့ဘူး… အာ့.. ဟား… မောင်ရေ…”
အန်တီယု ကိုယ်လေးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို ကျစ်နေအောင်ဖက်ထားတယ်။ အန်တီယု စောက်ပက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ဗျစ်ဗျစ်နဲ့ ညှစ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အရသာရှိတာနဲ့ တစ်ချက် နှစ်ချက် ကော့လိုးလိုက်သေးတယ်။
“ပြွတ်… မောင်ရယ်… ဟင့် မလိုးနဲ့တော့လေ… ယု စိတ်ပြန်ထလာအုံးမယ်… မောင့်ကို ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ယုစောက်ဖုတ်က ညှစ်နေတာကိုး… လိုးမိတာပေါ့… ယု အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ပြေပါတယ် မောင်ရဲ့… အိကို လိုးပေးလိုက်အုံး…”
အန်တီယု ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားတော့ ကျုပ်လီးပေါ်မှာ အန်တီယုရဲ့ စောက်ရည်တွေ ပေပွကျန်ခဲ့တယ်။
သိင်္ဂီ-“အိရေ… ခဏနော်… ငါ မောင့်လီးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်ခြေရင်းဘက်မှာ ထိုင်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ မအိကလဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတော့တယ်။
အိ-“ပြွတ်… မောင်လေး… အစ်မ ကလေးတစ်ယောက်လောက် ထပ်လိုချင်သေးတယ်… ကြိုးစားပေးအုံးနော်… မီအုံးမယ်ထင်တယ်… ဟီး…”
တေ-“မအိလိုချင်ရင်… မောင်လေး ကြိုးစားပေးမှာပေါ့… ပြွတ်…”
ယု-“ခစ်ခစ်… ဘယ့်နှယ်ရှိစ သိင်္ဂီ… ငါတို့အရှေ့မှာ လိုးပြချင်တာ အခုတော့ နင် အဆက်ပြတ်နေပြီမလား… ငါနင့်ကို ပြုစုပေးမယ်…”
သိင်္ဂီ-“ပြွတ်… အု… မယုရယ်… ”
အန်တီယုက ကျုပ်လီးကိုကုန်းစုပ်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့ကို ပေါင်ဆွဲဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်တော့တယ်။
သိင်္ဂီ-“အိရေ လာတော့… ရပြီ… မောင်… အိကို ကလေးတစ်ယောက်ထပ်ထည့်ပေးလိုက်အုံး… အင့်… ဟင်း… ဒီအိမ်မှာ ပိုပြီး စည်စည်ကားကားလေး ဖြစ်သွားအောင်… ဟူး… မယုရယ်…”
အိ-“လာပြီ မမသိင်္ဂီရေ…”
အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်လီးကို စုပ်နေတာရပ်လိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ ခပ်လျောလျောလေးထိုင်ကာ စောက်ပက်အယက်ခံနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ထရပ်ပြီး မအိကိုအန်တီသိင်္ဂီ့ဘေးမှာပဲ ထိုင်စေကာ လိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုလိုးရင်း မအိကိုနမ်းလိုက် အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုနမ်းလိုက်နဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ့စောက်ပက်ကို သေသေချာချာယက်ပေးနေတဲ့ အန်တီယုရဲ့ ခေါင်းလေးကိုလဲ ရွရွ ပွတ်ပေးနေမိသေးတယ်။ တစ်အိမ်ထဲနေကြတဲ့ ကျုပ်မယားသုံးယောက်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ညီမအရင်းသဖွယ် ချစ်နေကြတာမြင်ရတော့ ကျုပ်လဲ ကြည်နူးတာပေါ့ဗျာ။ အန်တီယုက အကြီးဆုံး၊ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ မအိကလဲ အသက်က ရှစ်နှစ်လောက်ပဲကွာတာဆိုတော့ ဒီအိမ်ရောက်မှ အခေါ်အဝေါ်တွေပြောင်းပြီး၊ မမယု၊ မမသိင်္ဂီနဲ့ အိ ဆိုပြီး ညီအစ်မတွေလို ဖြစ်သွားကြတယ်။
သိင်္ဂီ-“မယု… လာလေ… သိင်္ဂီလဲ ပြန်ယက်ပေးမယ်…”
ယု-“ပြွတ်… ရတယ် သိင်္ဂီ… ပြီးရင်ရေချိုးတော့မှာ… တော်ပြီ… ပြွတ်…”
အိ-“ရှီး… မောင်လေး…. ဆောင့်… အား… အစ်မ နီးနေပြီ… နင့်အစ်မ အိအိဖြူရဲ့ စောက်ပက်ကို မောင်လေးလီးနဲ့ ဗိုက်ကြီးအောင် ထပ်လိုးပေး… လိုး… အင့်… ဟင်း…”
တေ-“လိုးမယ်… ငါ့အစ်မ အိအိဖြူရဲ့စောက်ပက်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ရုံးမှာလိုးနေရတာတောင် လိုးလို့မဝဘူး…”
အိ-“လိုး… ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်…. အင့်… ဟင်း… အား… ထွက်ပြီ နှမလိုးလေးရယ်… ဟင်း… အစ်မစောက်ဖုတ်ထဲ နွေးသွားတာပဲ… ဟူး… ပြွတ်…”
တေ-“ဟူး… မောင်လေးလဲ အရမ်းကောင်းတာပဲ…”
ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး မအိဘေးမှာ ထိုင်ကာ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီလဲ အန်တီယုကြောင့် တစ်ချီပြီးသွားကာ ထိုင်ပြီးအမော ဖြေနေသလို အန်တီယုလဲ လျာညောင်းသွားပုံပဲ။ ကျုပ်ဘေးမှာလာထိုင်တယ်။
တေ-“မအိ တကယ်ကလေးထပ်ယူမလို့လား…”
အိ-“အင်း… ရနိုင်သေးရင်ပေါ့… ဟီး ဟီး… ကြိုးစားကြည့်ရအောင်…”
သိင်္ဂီ-“ယူသာယူ အိ… ငါတောင် သားကြောဖြတ်ထားလို့ မဟုတ်ရင် မောင်နဲ့ကလေးတစ်ယောက်တော့ လိုချင်သား…”
ယု-“ယုကတော့ မတတ်နိုင်တော့ဘူး မောင်ရေ… အသက်ကြီးမှ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ရတာ ပင်ပန်းတယ်… ရဖို့လဲ မလွယ်တော့ပါဘူး… ကဲ ဒို့တွေသွားကြစို့ အိရေ… မောင်နဲ့သိင်္ဂီ ဆက်လိုးအုံးမှာမလား…”
တေ-“လိုးမှာပေါ့… နော် မမ…”
သိင်္ဂီ-“ဒါပေါ့… ခစ် ခစ်…”
အိ-“ဒါဆိုလဲ အစ်မတိုသွားပြီ မောင်လေး… ရွှတ် ရွှတ်…”
အန်တီယုနဲ့ မအိတို့ ကျုပ်ကို အနမ်းလေးပေးပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတော့ ကျုပ်နဲ့ နောက်တစ်ပွဲဆင်နွှဲဖို့ တစ်ချီပြီးလို့ပျော့သယောင်ဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို နှုတ်ခမ်းတွေ၊ လျာတွေ၊ ပါးစပ်တွေ၊ လက်တွေနဲ့ အားပြန်ဖြည့်ပေးနေပြီ။

အဲ့ဒီနေ့က အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ နောက်တစ်ချီပြီးတော့ ပြန်လာပြီး အိမ်မှာ တစ်နေကုန်နေမိတယ်။ သမီးလေးကလဲ သူ့အမေကိုဝိုင်းကူရင်း အိမ်စာလုပ်ရင်း ကျုပ်ဆီကို မကြာမကြာ လာပြီးနမ်းတယ်။ ညနေ ကျူရှင်သွားတော့မှ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို လိုက်ပို့ပေးရတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ခါးလေးကိုဖက်လို့။ ကျုပ်ကျောကို မထိတစ်ထိ ကလူကျီစယ်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့ရင်သားတွေးက တကယ်ပဲ ဖွံ့ဖြိုးနေတာပဲ။ အင်း… သမီးလေး သာမန်ကလေးတွေထက် ပိုပြီးရင်သားတွေ တင်သားတွေ ဖွံ့ဖြိုးနေခဲ့တာ ကျုပ်တို့လင်မယားကို ချောင်းကြည့်ပြီး အာသာဖြေရင်း ဆုပ်နယ်နေခဲ့တာကြောင့် ဖြစ်မယ်။ နွယ်နီတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး စာသင်တဲ့ဘက်ကို ထွက်သွားတော့လဲ ကျောင်းသားလေးတွေရဲ့ အကြည့်က သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းဆီမှာ ရောက်နေကြတယ်။ ကျုပ် သက်ပြင်းတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ရင်း နွယ်နီတို့အိမ်ထဲကိုဝင်ခဲ့တယ်။
“ဟော… ကိုဖိုးတေ ကလေးလာပို့တာလား…”
“အေးဗျ… စာသွားသင်တော့မလား… ကိုတင်မောင်ဝင်း…”
“ဟုတ်တယ်… လူမစုံသေးရင်လဲ ကလေးတွေနည်းနည်းငြိမ်အောင် ထိမ်းရမှာပေါ့ဗျာ…”
ကိုတင်မောင်ဝင်နဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာပဲဆုံလို့ နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ထဲဆက်ဝင်ခဲ့တယ်။
“ဦးလေးနဲ့ အန်တီ နေကောင်းတယ်နော်…”
“အေး… ကောင်းပါတယ်ကွ… လူကြီးရောဂါဆိုတော့လဲ ဒီလိုပါပဲကွာ… ဆေးနဲ့အသက်ဆက်နေရသလိုပါပဲ… ဘုရားလေးတရားလေးလုပ်ပြီး ဖြတ်သန်းရတာပေါ့… မင်းသူငယ်ချင်းမ မီးဖိုထဲမှာ…”
ဧည့်ခန်းမှာတွေ့ရတဲ့ နွယ်နီ့မိဘတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး မီးဖိုဘက်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ နွယ်နီကတော့ မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေလို့ပေါ့။
“နွယ်နီ… ဘာတွေချက်…”
“ဟောဖိုးတေ… ဒီမှာလေ ငါးခူစဉ်းကောလေးကြော်နေတာ… အိမ်မှာစားသွားပါလား…”
“မစားတော့ပါဘူးဟာ… အေးက သူနဲ့ထမင်းလက်ဆုံမစားရင် စိတ်ကောက်ရော… ဟဲဟဲ… ဒါနဲ့ မြရည်ကိုလဲ မမြင်ပါလား…”
“ဟွန်း… မြရည်ကိုတွေ့ချင်လို့လာတာမလား… မရှိဘူး ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ သူ့အိမ်ခဏပြန်သွားတယ်… လိုက်သွားလေ…”
“ဟာ… နွယ်နီကလဲ ငါက ဒီအတိုင်း မမြင်လို့မေးတဲ့ဟာ… နင်ကဘာဖြစ်… သူမရှိတော့ နင်ကိုယ်တိုင်လုပ်နေရတာပေါ့…”
“သူရှိလဲ ကိုယ်လုပ်နိုင်ကတည်းက ကိုယ့်ဟာကိုယ်လုပ်တာပဲ… ကျောင်းသွားတုန်း ကလေးထိန်းမယ့်သူမရှိလို့သာ… သိပ်မပြောချင်ဘူးနော်… ဟင်း ဟင်း…”
“အာ… နွယ်နီကလဲဟာ…”
“နင်တို့လင်မယားအကြောင်းမသိတဲ့သူပဲ သွားပြော… တကတည်း တွေ့လိုက်ရင် ကိုကြီးနဲ့မြရည်က ပါးစပ်ဖျားကမချဘူး…”
“နွယ်နီ… နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး…”
နွယ်နီက ပြောရင်းနဲ့ နောက်ကိုလှည့်အထွက် ကြမ်းပြင်ပေါ်က ခုံပုလေးကို ခလုတ်တိုက်မိကာ ယိုင်လဲကျသွားသည်။  ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို စိတ်ပူပြီးလှမ်းထိမ်းလိုက်တာ နွယ်နီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်လာတော့သည်။ နွယ်နီရော ကျုပ်ရော ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ကာ ပွေ့ဖက်မိသလိုဖြစ်သွားချိန် ရင်တွေခုန်မိသွားကြသည်။ နွယ်နီ ကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့ ယူပြီးကတည်းက ကျုပ်တို့ ကိုယ်ချင်းအခုလို ပူးကပ်မိတာ ဒါ ပထမဆုံးဖြစ်သည်။ ရုတ်တရတ် လွှတ်ပေးဖို့ မေ့နေမိကြသည်။ နွယ်နီ့ရင်ခုန်သံတွေ ကျုပ်ကြားနေရသလို ကျုပ်ရင်ခုန်သံတွေကိုလဲ နွယ်နီကြားနေရမှာ ဧကံပင်။ ကျုပ်သတိဝင်လာပြီး နွယ်နီ့ကိုယ်ကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကခွာက ရပ်စေလိုက်သည်။
“နမော်နမဲ့နဲ့… ပြစမ်းခြေထောက်နာသွားသေးလား…”
ကျုပ် သူ့အရှေ့မှာထိုင်ချပြီး သူ့ခြေဖမိုးနှစ်ခုကိုကြည့်လိုက်သည်။ လက်လေးနဲ့လိုက်ဖိကြည့်သည်။
“နာလား…”
“ဟင့်အင်း…”
ကျုပ်မော့ကြည့်လိုက်တော့ နွယ်နီ့ဆီမှာ အရင်လို့ အချစ်ရိပ်လွှမ်းနေတဲ့ အရည်လဲ့နေတဲ့မျက်ဝန်းလေးကို မြင်ရသည်။ ဒီလိုကျပြန်တော့ ကျုပ်လဲနွယ်နီ့ကိုကြည့်ရင်း ဆွေးသွားသည်။ ကျုပ်တို့ကြားထဲမှာ ဒီလိုအကြည့်တွေပျောက်ဆုံးနေခဲ့တာ နှစ်အတန်ကြာခဲ့ပြီပဲလေ။ ကျုပ် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ မတ်တပ်ပြန်ရပ်ပြီး နွယ်နီ့နဖူးကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ထုပစ်လိုက်သည်။
“နင်ဟာလေ… တကယ်ပြာရီးပြာယာနဲ့…”
“ဟီး… ငါက နဂိုကတည်းက ဒီလိုပဲဟာ…”
“ဒါဆိုငါပြန်မယ်လေ… ကလေးလာပို့ရင်းနဲ့ နင်တို့ကို ဝင်နှုတ်ဆက်တာ…”
“အင်း… ပြန်လေ… ညနေကျ မွှေးလွန်းကို ငါပဲလာပို့လိုက်မယ်…”
“အေးပါ… ဒါဆိုငါပြန်ပြီ…”
ကျုပ် နွယ်နီ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီရဲ့ အချစ်တွေက မသေဆုံးသေးပါလားလို့ တွေးမိပြီး ရင်မောမိပြန်တယ်။ ဒါက တဒင်္ဂအဖြစ်အပျက်လေးပါပဲ မကြာခင် ပြန်လည်ငြိမ်သက်သွားမှာပါဟုသာ တွေးမိတော့သည်။

(အခန်း ၂၄/၃)

ရုံးမှာ ကျုပ်အလုပ်ကပါးနေတော့လဲ မအိရဲ့ ရုံးခန်းထဲ ဖိုင်တစ်ခုဆွဲကာ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ရုံးခန်းထဲမှာ မအိနဲ့ ဟေမာ နှစ်ယောက်စလုံးရှိနေသည်။
“မောင်လေး… လာလေ အလုပ်ကိစ္စလား… ခစ် ခစ်…”
“အလုပ်မရှိလို့ ထွက်လာခဲ့တာ… ဟေမာရော အားလား…”
“အင်း… ညနေကျမှ ဂိုထောင်ကို တစ်ချက်သွားစစ်ရမယ် ကိုကြီး…”
“ဒါဆိုလဲ လာကွာ… အချိန်ရတုန်းလေး မောင်လေးရဲ့ မယားနှစ်ယောက်ကို ချစ်ပေးသွားအုံး… ဒီအချိန် လူဝင်လူထွက်မရှိဘူး…”
“ကျနော်လဲ ရမလားလို့ လာတာပဲ… ဟီးဟီး…”
“ဟေမာ… လာ… အစ်မစားပွဲအနားကိုလာခဲ့…”
“ဟုတ်…”
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အတွင်းသိအစင်းသိတွေ ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ရှက်စရာလဲမလိုတော့ပြီလေ။ မအိက ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပတ်ကိုဖြုတ်ရင်း ဟေမာ့ကို လှမ်းခေါ်တော့ ဟေမာလဲထလာသည်။ ကျုပ်နဲ့ မအိနဲ့ ဟေမာက တစ်ခါတစ်ရံ ရုံးမှာ အခုလို သရီးဆမ်းကြသလို တစ်ခါတစ်ရံလဲ အခြေအနေအရ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ လစ်ရင်လစ်သလို လိုးနေကြဆိုတော့ ပုံမှန်လိုဖြစ်နေပြီ။ မအိက ထိုင်ခုံပေါ်ကဆင်းကာ ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့ ဟေမာကလဲ ကျုပ်ကို လာနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပြန်ဖက်ရင်း အနမ်းလေးတွေပြန်ပေးကာ မအိရဲ့ခေါင်းလေးကိုလဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဟေမာ့ရဲ့ ဒူးဖုံးမီနီစကပ်အောက်က စွင့်ကားနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပြီးတော့ စကပ်ကို ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဟေမာ့ရဲ့ ဖင်ကြားထဲကို လက်ခလယ်က တိုးဝင်လိုက်တယ်။ ဟေမာ့ ပင်တီပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ဝလေးကို ဖိနှိပ်ပွတ်သပ်တော့ ဟေမာ့ ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ဟေမာ့ပင်တီကြားထဲတိုးဝင်သွားတော့ စိုရွှဲနေတဲ့ ဟေမာ့စောက်ခေါင်းလေးက ကျုပ်လက်ခလည်ကိုဆီးကြိုနေတယ်။ ကျုပ်လဲ လက်ခလည်ကို ဝင်နိုင်သလောက်ထိုးထည့်ရင်း ကလိပေးတာ အသံတွေတောင်မြည်လို့။
“အူး… ကိုကြီးရာ… ဟင်း… မအိ ဟေမာလဲ စုပ်အုံးမယ်လေ…”
“ပြွတ်… အွန်း… လာလေ ပြီးရင် ဟေမာအရင်ခံလိုက်…”
“ရပါတယ် မအိရဲ့…”
ဟေမာက ထိုင်လိုက်တော့ သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လက်ခလည်ကို ထုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ဟေမာက ကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးတော့ မအိက ကျုပ်ကို လာနမ်းပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကို ဖက်ထားလိုက်ပြီး ကျုပ်လက်မှ ဟေမာ့စောက်ရည်တွေပေနေတာမို့ မအိဖင်တွေကို မကိုင်တော့ဘဲ စကပ်ကို တစ်ခါတည်းလှန်တင်လိုက်တယ်။ မအိကလဲ သူ့ပင်တီကို ပေါင်လည်အထိ လျောချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အရှေ့ကနေပဲ မအိစောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မအိစောက်မွှေးလေးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးဆီ ဆင်းသွားတော့ အရည်တွေက ရွှဲအိုင်လို့။ မအိရဲ့ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲကို လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ငါ့အစ်မစောက်ဖုတ်ကြီးက လက်တစ်ပြည့်ပဲကွာ… စိုရွှဲနေတာပဲ…”
“မောင်လေးကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… ဖောင်းကားပြီးနူးအိနေတာ… ဟေမာ စားပွဲကိုလက်ထောက်ပြီး ကုန်းလိုက်… ကိုကြီး လိုးတော့မယ်… ကြာကြာလေးလိုးချင်လို့…”
“ပြွတ်… ဟုတ် ကိုကြီး…”
ဟေမာကလဲ မအိရဲ့စားပွဲကို လက်ထောက်ပြီးကုန်းပေးတယ်။ ပင်တီကိုလဲ ထရပ်ကတည်းက လျောချထားပြီးသား။
“ကြည့်ပါအုံး… ဟေမာ့စောက်ဖုတ်ကလဲ ဒီလောက်လိုးထားတာတောင် ပြဲလန်မနေသေးဘူး… ချစ်စရာလေး…”
ကျုပ်လဲ မအိစောက်ဖုတ်နှိုက်တာကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး ဟေမာ့ဖင်ကိုဖြဲကာ စောက်ခေါင်းဝလေးနဲ့ ဖင်ကြားလေးကို လျာနဲ့ကုန်းယက်လိုက်တယ်။
“အီး ကိုကြီးရယ်… ပြဲလန်သွားရင် ကိုကြီးက မလိုးတော့ဘူးလား…”
“ပြွတ်… လိုးမှာပေါ့… ဟေမာ ယောက်ျားမယူမချင်း ကိုကြီးကလိုးနေမှာ…”
ကျုပ်လဲ ဟေမာ့စောက်က်ဖုတ်ကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ယက်ပြီးမှ ဟေမာ့နောက်မှာရပ်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ဘယ်လောက်ပင်လိုးထားပေမယ့်လဲ စောက်ဖုတ်ဆိုသည့်အမျိုးကတော့ ကျပ်ထုတ်မနေပေမယ် စီးစီးလေးတော့ ရှိနေတုန်းပင်။ ကျုပ်ထက်ကြီးတဲ့ လီးမျိုးနဲ့ အလိုးခံထားရင်တော့ မသိပေ။
“ဟူး… ကိုကြီးရယ်… ဟေမာက ကိုကြီးမယားပဲ တစ်သက်လုံးလုပ်မှာ… အင့် ဟင်း… ကိုကြီးရယ်… ”
“ဒါဆိုလဲ တစ်သက်လုံး လိုးမယ်ကွာ… ကိုကြီးမယားလေးကို…”
“လိုးကိုကြီးရာ… အင့်… ဟင်း… ဟင်း…”
ကျုပ် ဟေမာ့ခါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီးလိုးရင်း မအိစာက်ဖုတ်ကိုလဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ နှိုက်နေလိုက်တယ်။ ဟေမာနဲ့ မအိရဲ့ ညည်းသံတွေက ရုံးခန်းထဲမှာ ခပ်တိုးတိုးလေး ပျံ့လွင့်နေတယ်။ မျက်လုံးတွေကလဲ လိုးနေရင်းနဲ့ cctv မှန်သားပြင်ကို တစ်ချက်တစ်ချက်ကြည့်ရသေးတယ်။ ရုံးမှာ cctvတပ်တာ ၂နှစ်လောက်ပဲရှိသေးတယ်။ မအိက ရုံးခန်းထဲကနေ ဝန်ထမ်းတွေရဲ့အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်နေတာပေါ့။ မအိရုံးခန်းကို လူလာရင်လဲ ကြိုမြင်ရတယ်လေ။ ခဏကြာတော့ ဟေမာ့ကိုယ်လေးက ဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီး ဒူးညွှတ်ကျသွားတော့ ကျုပ်လီးလဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်သွားတယ်။ ဟေမာ စားပွဲကိုမှီရင်း ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ကာ အမောဖြေနေရတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကို သူ့ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ခပ်လျောလျောလေး ထိုင်စေလိုက်တယ်။ မအိကလဲ အလိုက်သင့် သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ရင်ဘတ်အထိဆွဲကပ်လိုက်ပြီး စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကို တရှိန်ထိုးဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။
“အူး… နင့်ခနဲပဲ မောင်လေးရယ်…”
“မောင်လေးလဲ မအိကို လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… ငါ့အစ်မစောက်ဖုတ်ကြီး…”
ကျုပ် မအိစောက်ဖုတ်ကို တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးရင်း မအိကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ကာ ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။ မအိနဲ့က မောင်နှမလိုဆိုတော့ လိုးရတာတော့ ပိုအရသာရှိတာပေါ့။
“ရှီး… မောင်လေးရယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… ကောင်းတယ်… ငါ့မောင်လေးလီးက အရသာရှိလိုက်တာ… ထိန်းထားအုံးနော်… ဟေမာ့ကို ထပ်လိုးပေးလိုက်အုံး… အခြေအနေကောင်းတုန်း…”
“ပြွတ်… အင်း… လိုးမယ်… နှစ်ယောက်စလုံးကိုလိုးမယ်…”
“လိုးကွာ… ဟူး… ပြီးရင်တော့ အစ်မအထဲမှာပဲ ပြီးနော်… ဒီရက်က ကလေးရနိုင်တယ်…”
“အင်း… ထည့်ပေးမယ်… မောင်လေးရဲ့လရည်တွေ… ငါ့အစ်မအိအိဖြူစောက်ပက်ထဲကို…”
“ထည့်… အင့်… ဟင်း…”
ဟေမာကလဲ အမောပြေတော့ ထလာပြီး ကျုပ်နဲ့ မအိကို တစ်လှည့်စီနမ်းတယ်။ မအိလဲ ကျုပ်လိုးချက်တွေကြောင့် လူးပျံနေတာပဲ။ သိပ်မကြာခင်ပဲ မအိလဲ တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ မအိက ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း တုန်ယင်နေကာ အနမ်းတွေကို မွနေအောင်ပေးတော့တယ်။ မအိ အမောပြေလို့ ကျုပ်ကိုလွှတ်ပေးမှ ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်ပြီး ဖင်ကြားထဲအထိစီးကျနေတဲ့ မအိရဲစောက်ရည်တွေကို ပြောင်အောင်ယက်ပေးပြီးမှ ဟေမာ့ဘက်ကိုလှည့်ရတယ်။ ဟေမာ့ကို မအိစားပွဲပေါ် ချီပြီးတင်လိုက်တယ်။
“မအိစားပွဲပေါ်ကြီးမှာ… အားနာစရာကြီး ကိုကြီးရယ်…”
“ရတယ်ဟေမာ… မောင်လေးအားရသလို လိုးပါစေ…”
ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်နမ်းလိုက်ပြီး ပင်တီကိုချွတ်ချပစ်လိုက်ကာ ဟေမာ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ဟေမာ ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်တွယ်ရင်း တစ်ဟင်းဟင်း ညည်းနေတယ်။ ဟေမာ့စောက်ပက်ထဲကို လီးတစ်စွပ်စွပ်နဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ်ပြီးချင်လာလေ ဆောင့်လိုးချက်က အားပါလာလေမို့ ဟေမာတစ်ယောက် တရစပ် ပစ်ဆောင့်လိုးဒဏ်တွေအောက်မှာ မခံနိုင်တော့ပဲ ပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲလီးတစ်ချောင်းလုံးကျင်တက်လာကာ ပြီးတော့မှာမို့ ဟေမာ့စောက်ပက်ထဲက လီးကို ဆတ်ခနဲဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဟေမာလဲ အလိုက်သင့် လက်နောက်ပြန်ထောက်ကျန်ရစ်ချိန် ကျုပ်လဲ နောက်မှီခုံပေါ်မှာ ထိုင်လျှက်အလိုက်သင့် ပေါင်ဖြဲပေးထားတဲ့ မအိစောက်ပက်ထဲကို လီးကိုထိုးသွင်းကာ လေးငါးချက် ဆောင့်လိုးတာနဲ့ ကျုပ်လီးရည်တွေလဲ မအိသားအိမ်ထဲ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုယ်ပေါ် မှောက်လျှက်ဖက်ထားရင်း အမောဖြေနေရတော့တယ်။ မအိက ကျုပ်ကို နွေးထွေးစွာဖက်ထားပေးပြီး ကျုပ်ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်နေတယ်။
“ဟင်း… ဟင်း… ငါ့မောင်လေး တော်တော်မောသွားပုံပဲ… ခစ်ခစ်…”
မအိက အဲ့လိုချစ်ဖို့ကောင်းတာဗျ။ ကျုပ်ကို တကယ်လဲ မောင်အရင်းတစ်ယောက်လို ချစ်ရှာတယ်။ မောင်မင်းကြီးသား နေလင်းကိုသာ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ သူသာ မအိကို ယုယုယယချစ်ခဲ့ရင် ကျုပ်နဲ့မအိက နီးဖို့ဘယ်လွယ်လိမ့်မလဲ။
“ဟဲ့… အမလေး… ရတနာ ဝင်လာတယ်…”
“ဗျာ…”
ကျုပ်လဲ အလန့်တကြားပဲ ခုံအောက်ကိုပြေးဝင်ရတယ်။ ဟေမာလဲ စားပွဲပေါ်ကဆင်ကာ ပင်တီတောင်ပြန်မဝတ်အားဘဲ စကပ်ကိုဆွဲဆန့်ချနေရတယ်။ မအိလဲ ထိုနည်းတူပင် စကပ်ကိုဆွဲဆန့်ပြီး သူ့ရဲ့ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ကို လျောခနဲ ခုံအောက်ထဲ ထိုးထည့်တယ်။ မကြာပါဘူး တံခါးဆွဲဖွင့်သံနဲ့အတူ ခြေသံကိုကြားလိုက်ရတယ်။ ဟေမာလဲ ဟန်မပျက် သူ့စားပွဲဆီလျှောက်သွားတယ်။
“မအိရေ… ကိုကြီးတေဇာမတွေ့ပါလား… ဒီနေ့ ရုံးမတက်ဘူးလား…”
“တက်ပါတယ် ရတနာရဲ့… တွိုင်းလက်(toilet)ကို သွားနေတာဖြစ်မှာပေါ့…”
ရတနာက မအိစားပွဲနောက်အထိလျှောက်လာတဲ့ခြေသံကြောင့် ကျုပ်ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ မအိအကြောင်းကို ဘော့စ်နဲ့ရတနာ သိပြီးသားမို့ ကိစ္စမရှိပေမယ့် ဟေမာရှိနေလို့သာ ပုန်းလိုက်ရတာ။ ရတနာက အသားကပ် ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ရှည်အပျော့သားသား နီနီလေးကိုဝတ်ထားတာ ပေါင်လည်လောက်အထိရှည်တယ်။ ရတနာ့ပေါင်ဖွေးဖွေးလေးတွေကို ကျုပ်လှမ်းမြင်လိုက်ရတော့ ကိုယ်ကိုယို့ပြီး မမြင်ရအောင် နောက်ကို ကပ်နေလိုက်မိတယ်။
“ခစ် ခစ်… အနံ့တစ်မျိုးလေးရတယ်နော် မအိ… ဒီအနံ့ကို ရင်းနှီးနေသလိုပဲ… ခစ် ခစ်…”
“ရေမွှေးနံ့နေမှာပေါ့ ရတနာရဲ့.. ဒါနဲ့ ဆရာရောမပါဘူးလား…”
“ဖေဖေက သူ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ကိစ္စရှိလို့ မလာတော့ဘူးတဲ့… အဲ့ဒါ ရတနာ့ကို မအိဆီ ဒီဖိုင်ပေးခိုင်းလိုက်တယ်…”
“သြော်… ပေးပေး…”
မအိက ရတနာပေးတဲ့ဖိုင်ကို ယူကြည့်တယ်။ ရတနာက မအိဖိုင်ကြည့်နေတုန်း မအိအနောက်ကို အသာတိုးပြီး မအိရဲ့စားပွဲအောက်ကို အသာလှမ်းကြည့်တော့ ကျုပ်ကိုမြင်ပြီပေါ့ဗျာ။ ရတနာက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်တော့ ကျုပ်လဲ ခပ်ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ရယ်ပြလိုက်ရတော့တယ်။ မအိလဲ ဘော့စ်ပေးလိုက်တဲ့ ဖိုင်ကိုကြည့်နေပေမယ့် သူလဲ အခြေအနေကိုရိပ်မိပြီပေါ့။
“ဒါက အရေးကြီးတာပဲ… ဌာနကိုသွားပြီး လူကြီးဆီမှာ လက်မှတ်ယူရမှာ… ဟေမာရေ ရော့ ဒီဖိုင်ကိုယူပြီး စောစောပဲသွားလိုက်တော့ ပြီးမှပဲ ဂိုထောင်ကိုသွားလိုက်တော့… ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို အဖော်ခေါ်သွားချည်… ကားနဲ့လိုက်ပို့ဖို့ အစ်မဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့မအိ…”
ဟေမာက မအိလက်ထဲက ဖိုင်ကိုလာယူပုံပဲ။ ခဏနေတော့ တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ ဟေမာထွက်သွားပုံပဲ။
“ခစ်ခစ်… ကိုကြီးတေဇာနဲ့မအိတို့ အလုပ်အားနေကြပုံပဲ…”
“ဟင်းဟင်း… ဒီလိုပါပဲ ရတနာရယ်… အလုပ်အားတော့လဲ မရှိရှိတာ လုပ်ရတော့လေ… ကဲမောင်လေးလဲ ထွက်ခဲ့တော့လေ…”
ကျုပ်လဲ မအိက ထိုင်ခုံကိုအနောက်ဆုတ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ စားပွဲအောက်က ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အခုမှ လီးကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်တော့ ရတနာက ကျုပ်လီးကို စူးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ ရတနာ့ကို ဒုတိယအကြိမ်မြောက် လီးကိုပြလိုက်ရတာ ခံစားချက်က တစ်မျိုးပဲဗျ။ ရတနာဆိုတာလဲ မှုံနေအောင်လှတဲ့ သးဌေးသမီးလေးပဲဗျာ။ ဘော့စ်မျက်နှာသာ မထောက်ထားရင် ကျုပ်လဲ ရတနာကို အခွင့်ရရင် လိုးချင်တာပေါ့ဗျာ။ အရင်တစ်ခါမြင်ခဲရတဲ့ ရတနာ့ဖင် လုံးကျစ်ကျစ်လေးကိုတောင် မျက်လုံးထဲမှာ မြင်ယောင်မိသေးတယ်။
“မအိတို့ တိုးလို့တန်းလန်း ဖြစ်သွားသေးလား… ရတနာလဲ ကြိုဖုန်းဆက်ဖို့မေ့သွားတာ…”
“အစ်မတို့လဲ ပြီးလို့နားနေတုန်း ရတနာ့ကိုလှမ်းမြင်တာနဲ့ ဝရုန်းသုန်းကားဖြစ်ကုန်တာပဲ… ခစ် ခစ်…”
“မအိနဲ့ ကိုကြီးတေဇာအကြောင်းကို ရတနာတို့သိပြီးသားပဲဟာ… ဘာလို့လဲ… မဟေမာကြောင့်လား… ဒါနဲ့ မဟေမာရှိတာတောင် ကိုကြီးနဲ့မအိက ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…”
“ဟင်း ဟင်း… ဟေမာကလဲ မောင်လေးရဲ့ မယားတစ်ယောက်ပဲလေ… ခစ် ခစ်… ဟေမာ ဒီရုံးကိုမပြောင်းခင်ကတည်းက ညားနေပြီးသား… အစ်မပဲအောင်သွယ်ထားတာ…”
“သြော်ဒီလိုလား… ခစ် ခစ်… ကိုကြီးက အလုပ်အားတုန်း မယားနှစ်ယောက်အနားကို ကပ်နေတာပေါ့လေ…”
ကျုပ်လဲ ရယ်ပဲပြလိုက်တော့တယ်။ ရတနာက ကျုပ်အနားကိုကပ်လာပြီး ကျုပ်မျက်လုံးကို စေ့စေ့ကြည့်နေတယ်။ စေ့စေ့ကြည့်တယ်ဆိုတာထက် ရွှန်းရွှန်းစားစား ပြုံးကြည့်နေတာဆို ပိုမှန်မယ်။ မအိကလဲ ရတနာ့ကို အကဲခတ်နေတယ်။
“ရတနာ… မောင်လေးနဲ့စမ်းကြည့်ချင်လို့လား…”
“ကိုကြီးက ရတနာ့ကို စိတ်မဝင်စားပါဘူး မအိရယ်…”
“အဲ့လိုလဲမဟုတ်ပါဘူး ရတနာရယ်… အကိုက ဘော့စ်က ရတနာ့ကို အူတိုနေမှန်းသိလို့ မလုပ်ရဲတာ… ရတနာက ဒီလောက်လှတာ စိတ်မဝင်စားပဲနေပါ့မလား…”
“တကယ်လား…”
ရတနာက ပြောရင်း ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်တော့ ကျုပ်လဲ ပြန်ဖက်ဖို့တောင်မရဲဘူး။
“ရတနာ… ဘော့စ်သိရင် ပြဿနာတက်လိမ့်မယ်…”
“မောင်လေးရယ်… အစ်မတို့မပြောရင် ဘယ်သူသိမှာလဲ… ရော့ ဒီသော့ကိုယူသွား…”
မအိထုတ်ပေးတဲ့ သော့ကိုကြည့်တော့ ပန့်ဟောက်စ်တံခါးသော့ပဲ။ ကျုပ် ရတနာ့ကို တစ်ချက်ငုံ့ကြည့်တော့ ရတနာလဲ ကျုပ်ကို မျက်ဝန်းလေးတွေ အရည်လဲ့လို့ ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် ရတနာ့နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲစုပ်ယူနမ်းလိုက်ရင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ကျစ်နေအောင် ဖက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ။ ရှားရှားပါးပါး ရလာတဲ့ အခွင့်အရေးအပေါ်မှာ ရတနာနဲ့ ချစ်ခွင့်ရတုန်း ချစ်လိုက်တော့မယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ရတနာက ပြန်နမ်းရှာတယ်။
“ပြွတ်… လှလိုက်တဲ့ ရတနာလေးရယ်… ခဏနေ လိုက်ခဲ့နော်…”
ကျုပ် ရတနာ့ကို ပြောပြီး မအိရဲ့ရုံးခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ဓာတ်လှေကားစီးပြီး အပေါ်ဆုံးအလွှာကို တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ တက်ပြီးတော့မှ ခေါင်မိုးပြင်ဆီ ထွက်တဲ့ တံခါးဆီသွားပြီး သော့ဖွင့်ကာ ရတနာ့ကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ စောင့်နေရင်းနဲ့ ရင်အေးဆီကို ဖုန်းဆက်လိုက်သေးတယ်။ ရင်အေးကလဲ မအိက စိတ်မချရဘဲ ကျုပ်ကို လွှတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိနေတော့ ဘာမှမကန့်ကွက်ဘူး။ တော်တော်လေးကြာမှ ရတနာ တက်လာတယ်။ လူအများ မရိပ်မိဖို့ မအိက တမင်အချိန်ယူပြီးမှ လွှတ်လိုက်ပုံပဲ။ ရတနာလာတော့ ရတနာ့လက်ကိုဆွဲပြီး သော့ဖွင့်ထားတဲ့ တံခါးကနေ အပြင်ဘက်ကို ထွက်လိုက်တယ်။
“ဝိုး… နေရာကရှယ်ပဲ… ကိုကြီးနဲ့မအိက နေရာကောင်းကိုရှာတွေ့ထားတာပဲ…”
ကျုပ်က ရတနာ့ကို ပြန်မပြောသေးဘဲ ဘေးဘက်အကွယ်မှာ ဖွက်ထားတဲ့ ပလပ်စတစ်ပုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး အထဲမှာသိမ်းထားတဲ့ အခင်းနဲ့ တစ်ရှူးဘူးလေးကိုထုတ်ကာ အခင်းလေးခင်းလိုက်တယ်။
“အမယ်… အခင်းတွေဘာတွေ အဆင်သင့်ဆောင်ထားလို့ပါလား… ခစ်ခစ်… ကိုကြီးနဲ့မအိက ဒီကို ခဏခဏလာတာလား…”
“ခဏခဏတော့ မလာပါဘူးရတနာရယ်… တစ်လမှ အများဆုံး ၃ခေါက်ပါပဲ… လုံးဝ ကျဉ်းကျပ်ပြီး ရုံးထဲမှာ လုပ်မရမှ လာတာ…”
ကျုပ်က ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်နေလိုက်တယ်။ အင်္ကျီကြေမှာစိုးရတယ်လေ။ ပြီးရင် ရုံးပြန်တက်ရအုံးမှာမလား။ ရတနာကတော့  ကျုပ်လုပ်သမျှကိုသာ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ လိုက်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီတစ်ခုတည်းနဲ့ ရတနာ့အနားကို တိုးကပ်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲမှာ ရုန်းကန်နေတာပေါ့။ ရတနာ့ကိုကြည့်ရတာ ခုနက ပေါ့ပါးနေသလောက် အခုတော့ လေးလံနေသလိုပဲ။ ကျုပ် ရတနာ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ရတနာ… မလုပ်ရဲတော့ဘူးလား…”
“ကိုကြီး… ရတနာ့ကို အထင်သေးသွားပြီလားဟင်…”
“ဟာ… မဟုတ်တာပဲ… အကိုက ဘာလို့ ရတနာ့ကို အထင်သေးရမှာလဲ… အကိုက အကိုနဲ့ရတနာကြားမှာ ပွင့်လင်းပြီးသားလို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားမိလို့ ဒီကိုခေါ်လာခဲ့တာ… အကိုလဲ ဟိုတစ်ခါကတည်းက ရတနာ့အလှတွေကို သဘောကျမိတယ်လေ… အခွင့်ရှိရင်တော့ ရတနာနဲ့ တစ်ခါလောက်ချစ်ကြည့်ချင်တာ… ရတနာလဲ အကို့လိုပဲဖြစ်မယ်ထင်တာ… လာ ဒီမှာထိုင်ပြီး စကားပြောကြတာပေါ့…”
ကျုပ်လဲ ရတနာ့လက်ကိုဆွဲကာ အခင်းပေါ်မှာ အတူထိုင်လိုက်တယ်။
“ရတနာ စိတ်မရဲရင်လဲ ရပါတယ်… အကိုက ရတနာ့ကို ညီမတစ်ယောက်လိုလဲ တန်ဖိုးထားပါတယ်…”
“ရတနာလဲ ကိုကြီး ဟိုတစ်ခါမအိနဲ့လုပ်တာကြည့်ပြီး အားကျမိတယ်… တစ်ခါလောက်တော့ စမ်းကြည့်ချင်တာ… ညဘက်တွေဆို ဟိုဗွီဒီယိုဖိုင်ကိုကြည့်ပြီး… စိတ်ဖြေရတယ်… ဒါပေမယ့် တစ်ကယ်လုပ်ရမယ်ဆိုတော့ စိတ်ထဲလေးနေသလိုပဲ…”
“အင်းပေါ့… ဘော့စ်က ရတနာ့ကို တအားချစ်ပြီး အူတိုနေတော့ အဲ့လိုဖြစ်တာပေါ့… အကိုကကျ အကိုဇနီးက ကြည်ဖြူတော့ အဲ့လိုမခံစားရဘူးလေ… ရတနာ နောက်ဆံတင်းနေရင် မလုပ်ပါနဲ့… နောက်မှ ရတနာ နောင်တရနေမယ်… ဒါနဲ့ ရတနာက ဘော့စ်နဲ့ပဲ လုပ်ဖူးတာလား… တခြားအတွေ့အကြုံရှိသေးလား…”
“ဒီလိုလုပ်တာတော့ ဖေဖေတစ်ယောက်တည်းနဲ့ပါ… ရည်းစားတော့ထားဖူးတာပေါ့… ဟီး…”
“ဟုတ်လား… ရည်းစားကရော ဘယ်နှစ်ယောက်ထားဖူးလဲ…”
“တစ်ယောက်တည်းပါ… သူငယ်ချင်းတွေမြှောက်ပေးလို့ အိမ်ကမသိအောင် ခိုးထားတာ… အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ ဖေဖေနဲ့ ဒီလိုဖြစ်ခဲ့တာ…”
“ဟုတ်လာ… ပြောစမ်းပါအုံး… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ရည်းစားထားတော့လဲ… ချိန်းတွေ့ဘာညာလုပ်ရင် အစကတော့ ရိုးရိုး… နောက်တော့ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်… ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လုပ်လာရော… ကိုယ်ကလဲ ကိုယ့်ရည်းစားဆိုတော့လဲ တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် ခွင့်ပြုပေးလာမိတာပေါ့…”
“ဘယ်အဆင့်အထိလဲ ရတနာရဲ့…”
“ဟီး… သူ့ဟာကိုစုပ်ပေး… ကိုယ့်ဟာကိုနှိုက်ပေးပေါ့…”
“ဟိုတယ်မှာလား…”
“အမလေး… ဟိုတယ်တော့ မလိုက်ရဲပါဘူး… အတင်းတက်လုပ်မှဖြင့်… ပန်းခြံတွေမှာပဲ ထီးလေးကွယ်ပြီ… ဟိ.. ဟိ..”
“ဟင်း ဟင်း… ဒါနဲ့ ဘော့စ်နဲ့က ဘယ်လိုစဖြစ်တာလဲ…”
“ရတနာ ရည်းစားထားတယ်သတင်းကြားတော့… မေမေက ဆူတယ်လေ… ဖေဖေကတော့ ချော့ပြောတယ်… ရတနာက တစ်ဦးတည်းသောသမီးမို့ ကြုံရာလူနဲ့ရည်းစား မထားရဘူးတဲ့… အခုခေတ်မှာ သိုက်တူးပိုင်းလုံးကောင်တွေ ပေါတယ်တဲ့လေ…”
“အင်း… ဟုတ်တာပေါ့…”
“ရတနာလဲ သိတာပေါ့ ကိုကြီးရယ်… အဲ့ဒါကြောင့်လဲ ရည်းစားကို အဆုံးစွန်အထိ မပေးတာပေါ့… ဖေဖေက ရတနာ ရည်းစားထားတာသိပြီးကတည်းက ရတနာ့အခန်းမှာ လျှို့ဝှက်ကင်မရာတွေ လာတပ်ထားတာ မသိဘူး…”
“ဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ်… ရတနာလဲ ရည်းစားကို အဆုံးစွန်အထိ ပေးမလုပ်ပေမယ့် အိပ်ခန်းထဲမှာ ဗွီဒီယိုကောနဲ့ ဆက်စ်ချတ်တဲ့အဆင့် ဖြစ်လာတာပေါ့… အဲ့ဒါကိုဖေဖေကမြင်ပြီး ရတနာ့အပေါ် စိတ်ပြောင်းလာတာမသိဘူး…”
“ဟုတ်လား…”
“အင်း… တစ်ည ကိုယ့်ကိုယ်လုံးကို တစ်စုံတစ်ခုလာထိလို့ နိုးသွားတယ်… မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ ဖေဖေဖြစ်နေတယ်… ဖေဖေက ရတနာ့တင်ပါးကို ရွရွလေးပွတ်နေတာ…”
“ရတနာရယ်… အကိုတောင်နားထောင်ရင်း စိတ်ပါလာပြီ… အကို့လီးကို ရတနာ ကိုင်ပေးပါလား… အကိုလဲ ရတနာ့ အဖုတ်လေး ကိုင်ဖူးချင်တယ်…”
ရတနာက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့ ရတနာ့လက် သွယ်လျလျလေးက ကျုပ်အတွင်းခံထဲတိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဆွပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့ကျောနောက်ထဲ လက်တစ်ဖက်ထိုးထည့်ကာ ဖက်လိုက်ပြီး ရတနာ့နဖူးလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်က ရတနာ့ရဲ့ ပေါင်လည်လောက်အထိ တစ်ဆက်တည်း ဂါဝန်အောက် တိုးဝင်တော့ ရတနာက အလိုက်သင့် ပေါင်ဟပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့ပင်တီထဲကို လက်တိုးဝင်သွားပြီး မွှေးညင်းနုနုလေးတွေနဲ့ ရတနာစောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်သပ်ဆော့ကစားမိတော့တယ်။
“ဟင်း… ”
“ရတနာ့ ရည်းစားနဲ့တုန်းက ဒီလိုပဲ လုပ်ကြတာလား…”
“အွန်း… ဒီလိုမျိုးပဲပေါ့… ဒါပေမယ့် မတူဘူး…”
“ဘယ်လိုမတူတာလဲ ရတနာရဲ့…”
“ခံစားချက်လေ… ရည်းစားနဲ့တုန်းက စိတ်ပူရတယ်… လုပ်ချင်လို့ တတွတ်တွတ်တောင်းဆို… ရတနာက ငြင်း… ပန်းခြံထဲမှာတောင် အတင်းလုပ်ချင်သေးတာ… ရတနာစိတ်ဆိုးပြမှ လိုက်ချော့တယ်… ပြောရရင် နောက်ဆံတင်းရတယ်လေ…”
“အကိုနဲ့ကျတော့ရော…”
“ကိုကြီးကကျတော့… ရတနာသဘောမတူရင် အတင်းမလုပ်ဘူးလို့ယုံတယ်… ပြီးတော့ ကိုကြီးက ရတနာ့ကို စိတ်ညစ်ရအောင် လိုက်နှောက်ယှက်မယ့်သူ မဟုတ်ဘူးလေ… အဲ့ဒါကြောင့် စိတ်မပူဘဲ ပျော်သလိုတောင် ခံစားရသေးတယ်…”
“ဒါနဲ့ ဆက်ပြောပါအုံး… ဘော့စ်က ရတနာ့တင်ပါးလာကိုင်တော့ ဘာဆက်ဖြစ်လဲ…”
“ဟင့်… ရတနာလဲ ဖေဖေဆိုတော့ ပြောလိုက်ရင်ဖေဖေ ရှက်သွားမှာစိုးတယ်လေ… အဲ့ဒါနဲ့ ငြိမ်ပြီးနေနေလိုက်တာ…”
“အင်း…”
“ဟင့်… ဖေဖေက ရတနာ့ကို သူစိမ်းလက်ထဲ မထည့်ပေးနိုင်အောင် ချစ်နေမိပြီတဲ့လေ… အဲ့လိုတွေ ရတနာ့ကို ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ရေရွတ်ပြီး ရတနာ့ကို ပါးကိုဖွဖွနမ်းရှုံ့တော့တာ… ရတနာလဲ ကိုယ့်အဖေက အဲ့လို သမီးထက်မကချစ်နေတော့ စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်… အဲ့ဒီအချိန် လှုပ်ရှားသံတစ်ချို့ကြားလို့ မျက်လုံးလေးမှေးကြည့်မိတယ်… ဖေဖေလေ သူ့လီးကြီးကိုဂွင်းထုနေတာ… လက်ကလဲ ရတနာ့အဖုတ်ပေါ်ကို ရွရွလေးပွတ်ပေးနေတယ်… ရတနာ နိုးသွားမှာစိုးလို့ထင်တယ်… ဖွဖွလေးပဲလုပ်တာ… ရတနာလဲ ရင်ထဲမှာ တစ်လှပ်လှပ်နဲ့…”
“အကို နားထောင်တာတောင် စိတ်လှုပ်ရှားတယ်ကွာ… ဆက်ပြောပါအုံး…”
“အဲ့နေ့ကတော့ သူ တစ်ချီထုပြီးတာနဲ့ ပြန်သွားတယ်… နောက်တော့ တစ်ညခြားလောက် ပုံမှန်လာပြီး အဲ့လို လုပ်တော့တာ… ရတနာလဲ ရည်းစားတုန်းကတောင် အဲ့လောက် စိတ်မလှုပ်ရှားဘူး… ဖေဖေနဲ့ကျ စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားရတယ်… ဖေဖေကလဲ တစ်ဆင့်ထက်တစ်ဆင့်တိုးလာတာ… ရတနာ့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်း နို့တွေကို နယ်ရုံတင်မကဘဲ ညဝတ်ဂါဝတ်ကိုလှန်ပြီး အဖုတ်ကိုပါ ပင်တီလေးဖယ်ပြီး ဖြဲကြည့်တဲ့အဆင့် ရောက်လာတယ်…”
“ဒါတောင် ရတနာက မနိုးဘူးဆိုတော့ ရတနာအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်း ရိပ်မိမှာပေါ့…”
“အင်း… ရိပ်မိတာပေါ့… နောက်တော့ ရတနာ့အဖုတ်ကို ဖေဖေက ယက်ပေးတော့… ရတနာလဲ ဖေဖေ့ကို အရမ်းအားနာတာပဲ… အရမ်းလဲကောင်းတယ်လေ…”
“အင်းပေါ့… အကိုတောင် ယက်ချင်တယ်ကွာ… ဟီး…”
“ဟွန့်… ဒါဆိုလဲယက်လေ… ဟိ… ရတနာလဲ မနေနိုင်တော့ဘူး…”
ရတနာက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူ့ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ခါထဲကို ရတနာ့ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းတော့တယ်။
“ခစ်… ခစ်… ကိုကြီးရယ် ရတနာထွက်မပြေးပါဘူး…”
“ရတနာ့ဘအဖုတ်လေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး… ပြွတ်… ပြွတ်… ဆက်ပြောကွာ… အဖုတ်ယက်ရင်း နားထောင်မယ်… ရှလွတ်…”
“ရှီး… ကိုကြီးရယ်… ဟင်း… ဖြည်းဖြည်း… ရတနာ မပြောနိုင်ပဲ နေအုံးမယ်…”
ကျုပ်လဲ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ရတနာ့စောက်ဖုတ်ကိုသာ အရသာခံပြီး ယက်ပေးနေမိတယ်။ ရတနာ့စောက်ဖုတ်ကလဲ ဘော့စ်တစ်လက်ကိုင်မို့ ထင်တယ် မေသူတို့ အိန္ဒြာတို့ထက် ပိုစေ့နေသလိုပဲ။ အဖတ်လေးတော့ နည်နည်းလန်နေပြီပေါ့။
“အင့်… အဲ့နောက်တော့ ရတနာလဲ ဖေဖေလိုးတာ ခံချင်နေပြီလေ… အဲ့ဒါနဲ့ နောက်ညကျ အတွင်းခံတွေ တစ်ခုမှမဝတ်ဘဲ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်… ဖေဖေကလဲ သဘောပေါက်တယ်ထင်တယ် အဲ့ညက ရတနာ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီးကို နှုတ်ခမ်းကိုတရကြမ်းနမ်းတာ… အဲ့လောက်အကြမ်းပတမ်းနမ်းနေတာတောင် ရတနာလဲ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသေးတာ… အု… ဟင်း… ရတနာ့နို့တွေကိုလဲ ဆုပ်နယ်ပြီး နို့တွေစို့ ဂါဝန်တစ်ခုလုံးလဲ လန်တက်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးလိုကို ဖြစ်သွားတာ… လူလဲ မနေနိုင်ဘဲ ညည်းသံတွေဆူညံနေတာပဲ… ဖေဖေက ရတနာ့အဖုတ်ကို ယက်ပြီးတော့ ကိုယ်ပေါ်ပြန်တက်လာတယ်… ဖေဖေ့လီးနွေးနွေးကြီးက ရတနာ့ အဖုတ်နဲ့ထိနေတာ ရတနာ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံးလဲ ယားယံနေတာပဲ… ရတနာကို ဖေဖေကနမ်းပြီး… ဖေဖေက ရတနာ နိုးနေတာသိတယ်တဲ့… ရတနာ့ကို တကယ်ချစ်တာကြောင့် ရတနာသဘောမတူဘဲ မလိုးချင်ဘူးတဲ့… ရတနာ့ကို ဖေဖေက လိုးခွင့်ပေးမှာလားတဲ့… ရတနာလဲ ရှက်လို့ ဖေဖေ့ကို မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်ရဲပေမယ့် ရတနာလဲ အရမ်းလိုချင်နေပြီဆိုတော့ ခေါင်းငြှိမ့်ပြလိုက်တယ်… အဲ့မှာတင် ဖေဖေနဲ့ စပြီး လိုးဖြစ်သွားတာပဲ… နောက်တော့လဲ ညတိုင်းလိုလိုကို လိုးကြတာ… ဖေဖေကလဲ ရတနာနဲ့ကျမှ လူလစ်တာနဲ့ လုပ်ချင်နေတော့တာလေ… ဟင်း”
“ရတနာလဲ စလိုးတုန်းက တော်တော်နာမှာပေါ့… ပြွတ်… ပလပ်… ပျက်… ရှလွတ်…”
“နာတော့ တော်တော်နာတယ်… အခုတော့ ဘယ်လိုနာခဲ့တယ်ဆိုတာတောင် မေ့နေပါပြီ… ကောင်းတာပဲ သိတော့တယ်… တော်ပါပြီ ကိုကြီးရယ် ရတနာအဖုတ်လဲ နူးအိနေပါပြီ… မပြောရင် တစ်နေကုန်များ ယက်နေမလားမသိဘူး… ခစ် ခစ်….”
“ဟီး… ရတနာအဖုတ်လေးက အနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ ယက်လို့ကောင်းတာကိုး…”
“ထ… ရတနာလဲ ကိုကြီးလီးကြီးကို စုပ်ကြည့်ချင်တယ်…”