အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၅)

(အခန်း ၂၅/၃)

ရင်အေးက ကျုပ်ဆီကို ပြုံးစေစေ့နဲ့ လျှောက်လာပြီး လက်မောင်းလေးကိုလာဖက်ကာ မီးဖိုခန်းဆီ ခေါ်သွားပြီး ထမင်းစား စားပွဲက ခုံတွေမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ခဏနေတော့ သမီးလေးက ရေချိုးဖို့ဆင်းလာပြီ။ သမီးလေး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရေချိုးသံကြားမှ ရင်အေးက ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး စကားစပြောတယ်။
“ကို… အခု သမီးလေးကို တကယ်ချစ်သွားပြီလား…”
“ဟင်… အေးလေးဘယ်လိုသိ…”
“ကို့မျက်လုံးက ပြောတာလေ… အရင်က ကိုသမီးလေးကို သမီးထက်ပိုချစ်နေပြီလို့ပြောပေမယ့် ကြည့်တဲ့မျက်လုံးတွေက သမီးလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အလှအပကိုပဲ ကြည့်နေတယ်… အခုကျတော့ ဟိုအရင်က အေးကိုစတွေ့တုန်းက ကြည့်တဲ့မျက်လုံးမျိုးကို ပြန်မြင်နေရတယ်လေ… တကယ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးချစ်တဲ့ နူးညံ့တဲ့အကြည့်တွေ… ဟင်း… ဟင်း…”
“အင်း… အေးလေး အူတိုလားဟင်…”
“တိုပါ့မလားကိုရယ်… အေးက အခုမှစိတ်ချမ်းသာတာ… ကိုနဲ့မီးလေး သားအဖသံယောဇဉ်ရယ်… တပ်မက်တဲ့စိတ်တွေနဲ့ ဆက်ဆံနေတော့… စိတ်ပူမိသေးတယ်… အခုလို တကယ်ချစ်တော့မှ စိတ်ထဲကအလုံးကြီးကျသွားတာ…”
“အေးလေးရယ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ဒါပေမယ့် ကိုယ်စိတ်ပူနေတယ်…”
“ဘာကိုလဲ ကိုရဲ့…”
“မီးလေးနဲ့ ကိုက ခရီးတော်တော်လွန်နေပြီလေ… မီးလေးက ဒါကို ချစ်တယ်လို့ထင်မှတ်နေပြီး… ကိုက အဲ့လိုမလုပ်တော့တဲ့အခါ… သူ့ကိုမချစ်တော့ဘူးလို့ ထင်သွားမှာစိုးတယ်…”
“ဒါလား… ဟင်း… ဒါတော့အေးလဲ ပြောရခက်တယ်… ဒီလိုလုပ်လေ ကိုရဲ့… ခုနကလိုတော့ သမီးလေးကို အတင်းမလုပ်နဲ့တော့…”
“ဟာ… မလုပ်ပါဘူးကွာ… အခုတောင် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ..”
“အင်း… ကိုက သမီးလေးကို တတ်နိုင်သလောက် ဖြူဖြူစင်စင်လေးချစ်ပြလိုက်… သမီးလေးဘက်ကမှ တိုးလာရင်လဲ ခွင့်ပြုပေးလိုက်ပေါ့… တုံးတိကြီးဖြတ်ချလို့တော့ ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ…”
“ဟင်း… ညကျ မီးလေးကို ကိုပြောကြည့်ပါအုံးမယ်…”
“ညကျ သွားအုံးမှာပေါ့… ခိခိ… အေးလာချောင်းမယ်နော်… တံခါးကိုချက်မထိုးခဲ့နဲ့ သိလား…”
“အင်းပါ…”
သမီးလေး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ကျုပ်တို့စကားစ ရပ်လိုက်ကြတယ်။ ရေချိုးပြီးစ သမီးလေးရဲ့မျက်နှာလေးကို ကျုပ်တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တော့ ထမိန်လေးရင်လျားထားတဲ့သမီးလေးက ကျုပ်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ပြုံးကာထွက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ထမင်းစားကြတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ သမီးလေးကို လဘက်သုပ်လေးသုပ်ပေးလိုက်တော့ လဘက်ပန်းကန်လေးနဲ့ စာကျက်ဖို့ တက်သွားတယ်။ ဒီနေ့ညတော့ စောစောစီးစီးပဲ အိပ်ယာထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးက အခန်းထဲရောက်တော့ ညဝတ်ဂါဝန် အပါးလေးကို ထမိန်ရင်လျားလေးဝတ်ထားလျှက်က လဲနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေး အဝတ်လဲတာကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးလေးကျောမှီလျှက် အရသာခံကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကြိုးတစ်ချောင်းတပ် ညဝတ်ဂါဝန်အပါးလေးကို အပေါ်ကထပ်ဝတ်ပြီးတော့ ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်ကို ရင်သားအထက်နေရာကနေ ဖြည်ချလိုက်တော့ ထမိန်လေးက ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျသွားတယ်။ ရင်အေးက နောက်ဆုတ်ကာ ထမိန်လေးကို ကုန်းကောက်တော့ တင်းကားနေတဲ့ ရင်အေးရဲ့ တင်စိုင်ကြီးတွေက အရမ်းလှနေသည်။ ကျုပ်လီးလဲ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မာတင်းလာလို့ ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ်လက်နဲ့ကိုယ် အသာလေးပွတ်သပ်ဆွနေလိုက်သည်။ ရင်အေးက ထမိန်လေးခေါက်ကာ တန်းပေါ်သပ်သပ်ရပ်တင်ပြီးမှ ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်အဖြစ်ကိုမြင်တော့ အလွန်ချိုမြိန်တဲ့အပြုံးလေးပွင့်လာတယ်။ ဒီဘက်လှည့်လိုက်တော့မှ ရင်အေးရဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်အပါးအောက်က ရိုးတိုးရိပ်တိပ်မြင်နေရတယ် ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်က အလွန်တပ်မက်စရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရင်အေးက လှယဉ်ကျေးမယ်လို တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းလျှောက်လာတယ်။ မက်မပြေနိုင်ပါလား ရင်အေးရယ်…။ ဒီညဦးပိုင်းလေးမှာတော့ ရင်အေးနဲ့ အချစ်တလင်းခေါ်ရပေအုံးမည်။ မည်မျှကြာသွားသည်မသိ လင်မယားနှစ်ယောက်သား ဖက်လျှက် မှိန်းနေကြသည်။
“အေးလေး…”
“ရှင်… ကို…”
“ကို အေးကိုတောင်းပန်စရာရှိတယ်…”
“ဘာများလဲ ကိုရဲ့…”
“ဒီနေ့ ကိုနဲ့နွယ်နီ ဖက်နမ်းမိခဲ့ကြတယ်…”
“ဘယ်လို…”
ရင်အေးက အံ့ဩသွားတယ်။
“ဟုတ်တယ်… နွယ်နီက ကို့ကို ဖေကြီးတဲ့… အဲ့လိုခေါ်လိုက်တော့ ကို စိတ်လွတ်သွားတယ်… နွယ်နီ ကို့ကိုဖက်ပြီးနမ်းတော့ ကိုလဲ စိတ်လိုလက်ရပြန်နမ်းမိခဲ့တယ်… ကို အမှားလုပ်မိပြီ အေးရယ်…”
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကိုရယ်…”
“ကိုလဲမသိတော့ဘူး အေးရယ်… မမျှော်လင့်ဘဲ မိသက်နဲ့လဲ ပြန်ချစ်ခွင့်ရခဲ့တော့… ကို့စိတ်ထဲမှာ နွယ်နီ့ကို လိုချင်နေခဲ့တာ… ဟိုတလောက နွယ်နီ ခုံကိုခလုတ်တိုက်ပြီး ကိုနဲ့မတော်တဆ ဖက်မိပြီးနောက်ပိုင်းကတည်းက နွယ်နီ့ကို ပြန်လိုချင်နေခဲ့တာ… အခု သေချာတွေးကြည့်တော့ ဒါက အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်… ပြဿနာတက်နိုင်တယ်… ဟင်း…”
“ဒါဆို နွယ်နီမက စတာပေါ့ ဟုတ်လား…”
“အဲ့လိုပဲပေါ့… ကိုကလဲ နွယ်နီ့ကို စိတ်ယိုင်နေတော့ မထိန်းနိုင်ဘဲ နမ်းမိသွားတာ…”
“ဟင်းဟင်း… ဒါဆိုရင်တော့ ထူးပြီထင်တယ်…”
“ဟင်… ဘာကိုထူးတာလဲ အေးလေးရ…”
“ကိုမှတ်မိတယ်မလား… ကိုနဲ့နွယ်နီ ခရီးထွက်တုန်းက ကိုတင်မောင်ဝင်း ကိုနဲ့နွယ်နီ လိုးနေတဲ့အချိန်ကြီး ဖုန်းတွေညတိုင်းဆက်တာလေ…”
“မှတ်မိတာပေါ့… အေးရ… အဲ့ဒါဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“ဟင်းဟင်း… အေးထင်တာတော့ နွယ်နီမက အေးတို့မိသားစုကို ထိခိုက်အောင်လုပ်မယ့်သူ မဟုတ်ဘူး… ဒီကိစ္စက တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ… ဘာဖြစ်လဲကိုရယ်… နွယ်နီကိုယ်တိုင်က စ မှတော့ ကို အလိုက်သင့်လိုက်သွားလိုက်ပေါ့… ကိုလဲ နွယ်နီ့ကိုလွမ်းနေတာပဲဟာ… နွယ်နီမက မပိုင်ဘဲလုပ်မှာတော့မဟုတ်ပါဘူး…”
“အေးလေးရာ… ဖြစ်ပါ့မလား… ဒါက တစ်ရပ်ကွက်ထဲနော်… တစ်ခုခုဆို သတင်းက ရပ်ကွက်ထဲ ချက်ချင်းပြန့်သွားမှာ…”
“နွယ်နီက ဆရာမပါ ကိုရယ်… သူ့သိက္ခာကို အထိမခံပါဘူး… သူ့မိဘကလဲ ရောဂါသည်တွေ… သူ လက်လွတ်စပါယ်မလုပ်ပါဘူး… ဒီလောက်နှစ်နဲ့ချီပြီး ထိန်းသိမ်းနေခဲ့ပြီးမှ အခုလိုပြန် စ တာ… ကိုတော့ ကံကောင်းတာပဲ…”
“ကိုတော့ လန့်တယ်အေးရယ်… သမီးလေးမျက်နှာငယ်မှာစိုးတယ်… ဒါပေမယ့် နွယ်နီက ကိုနဲ့သူ့နာမည်ထွင်းထားတဲ့လက်စွပ်လေးကို လက်မှာဝတ်ထားတယ်…”
“ဒီလက်စွပ်လိုမျိုးပုံစံတူလေးမလား… ဟိ… ဒါဆိုရင်တော့ ကိုမစိုးရိမ်နဲ့… နွယ်နီခင်းတဲ့လမ်းအတိုင်းသာ လိုက်လျှောက်လိုက်တော့… နွယ်နီကလဲ တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှလာတာ… ဖင်ကြီးတွေက ဖူးကားတစ်ရစ်နေပြီး… နို့တွေကလဲ လုံးတက်လာတာ… အဆီအနှစ်ကြီးနော်… သူ့လင်လဲ မနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်… ခစ် ခစ်…”
“ပြွတ်… အင့်ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ကို့ကို အကုန်နဲ့ကို လွှတ်ပေးနေတော့တာပဲ…”
“ကိုကျ နွယ်နီ့ကိုမလိုးချင်တာကျနေတာပဲ… နွယ်နီနဲ့ နမ်းတုန်းက လီးမတောင်ဘူးလား ပြော… ခစ် ခစ်…”
“တောင်တာပေါ့ အေးရ… နွယ်နီက ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကို တမင်မလဲဘဲ ဖင်ကြီးလှုပ်ပြီး လျှောက်ပြနေတာ… လီးတောင်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး… နွယ်နီ့ဖင်ကြီးတွေတောင် ကိုင်ပစ်လိုက်သေးတယ်… အိစက်နေတာပဲ…”
“ခစ် ခစ်… ဒါဆိုလဲလိုးလိုက်ပေါ့ကိုရယ်… နွယ်နီမကလဲ လုံခြုံစိတ်ချရတဲ့ အခြေအနေကိုပဲ ဖန်တီးပေးမှာပါ… သမီးလေးတောင် စာကျက်သံရပ်သွားပြီ… သွားလိုက်အုံး…”
“ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ် အေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးအပါးကထပြီး သမီးလေးဆီ သွားလိုက်တော့တယ်။ သမီးလေးရဲ့အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တော့ တံခါးပွင့်သွားပြီး သမီးလေးက ညဝတ်ဂါဝန်လေး လဲဝတ်ထားတာမြင်ရတယ်။ သူ့အမေလိုပဲ ကြိုးတစ်ချောင်းတည်းနဲ့ ပေါင်လည်လောက်အထိတိုတဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်လေးပါ။ မတူတာဆိုလို့ ရင်အေးရဲ့ အင်္ကျီက အတွင်းသားတွေကို ဝိုးတဝါး ဖောက်မြင်နိုင်အောင် ပါးလွှာပြီး သမီးလေးရဲ့အင်္ကျီကတော့ ပိုးသား ရွှဲရွှဲအိအိလေးနဲ့ ဘာကိုမှ ထွင်းဖောက်မမြင်နိုင်ပါ။ ပြီးတော့ သမီးလေးက ခါတိုင်းလိုပဲ ကျောပြည့်ဘော်လီလေး နဲ့ ပင်တီကိုတော့ ခံဝတ်ထားမှာပါ။ သမီးလေးက အခုမှ လဲပြီးသွားပုံရတယ်။ မှန်ရှေ့မှာရပ်လျက် သူ့ကိုယ်သူ ကြည့်နေတယ်။ စာဖတ်သူတွေ မြင်သာအောင်လို့သာ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းရဲ့ ဝတ်စားပုံကို ရေးပြနေပေမယ့် ကျုပ်က ကျောအထက်ပိုင်းလောက်အထိရှည်တဲ့ ဆံပင်ကို ကျောမှာဖြန့်ချထားတာကို တစောင်းအနေအထားနဲ့မြင်နေရတဲ့ သမီးလေးရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကိုပဲ ကြည်နေခဲ့တာပါ။ သမီးလေးက အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်လာတဲ့ကျုပ်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးက အပြုံးပန်းလေး ပွင့်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ တံခါးကို စေ့ရုံစေ့ပိတ်ကာ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ သမီးလေးအနားကိုရောက်တော့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ထွေးပွေ့လိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်ကိုယ်လုံးကို တင်းနေအောင်ပြန်ဖက်လိုက်တော့ ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ထွေးထွေးအိအိလေး ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ် အထင်နဲ့အမြင် လွဲခဲ့ပြီပဲ။ သမီးလေးက ဘော်လီလေးတောင် မဝတ်ဘဲ ဒီညကို ပြင်ဆင်ထားတာပါလား။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ ငယ်ထိပ်ကလေးကိုငုံနမ်းရင်း ကျုပ်လုပ်ခဲ့တာတွေကို နောင်တရကာ မျက်ရည်ဝဲမိတယ်။ သမီးလေးက ဒီညကို ဘယ်အခြေအနေအထိ လိုချင်နေတာလဲ။ ကျုပ် အချစ်အကြောင်းတွေ ရှင်းပြလို့မှ လက်ခံပါတော့မလား။ ခါတိုင်း တွေ့ရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အတင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ နမ်းနေကြဆိုပေမယ့် ဒီတစ်ခါ သမီးလေးလဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပါးအပ်ကာ ငြိမ်ငြိမ်လေးဖက်ထားပြီး နေနေတယ်။
“မီးလေး…”
“ဖေဖေ…”
ရုတ်တရတ် သားအဖနှစ်ယောက် ပြိုင်တူခေါ်လိုက်တဲ့အသံက ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ တိတ်ဆိတ်နေမှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“ဖေဖေ ဘာပြောမလို့လဲ…”
“မီးလေးပဲ ပြောစရာရှိတယ်ဆို… အဲ့ဒါဘာလဲလို့ မေးမလို့…”
“ဟုတ်… ဒါဆို ခုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီးပြောရအောင်လေ… လာ…”
သမီးလေးက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲကာ ခုတင်ပေါ်တက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ခေါင်းအုံးလေးကို ကျောမှီဖို့ပြင်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကို ထိုင်စေတယ်။ ကျုပ်က ခေါင်းအုံးလေးကျောမှီကာထိုင်လိုက်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးလေးအပ်လို့ တစောင်းလေးဖက်ကာလှဲတယ်။ ခြေတစ်ဖက်ကိုလဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတာကြောင့် သမီးလေးရဲ့ ခြေသလုံးလေးက ကျုပ်ပေါင်ခွကြားကို ရောက်နေပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ထိနေတယ်။ သမီးလေးက သူ့စိတ်ကြိုက်ပြင်ပြီး ကျုပ်ကိုထိုင်စေတာမို့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး မကြာမကြာ ဒီပုံစံနဲ့ ဖက်ပြီးစကားပြောတာကို သမီးလေးက ချောင်းကြည့်ကာ မှတ်သားထားပုံရသည်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို နွေးနွေးထွေးထွေး ဖက်ထားလိုက်သည်။
“ဖေဖေ…”
“ပြောလေ မီးလေး…”
“မီးကို ချစ်လားဟင်…”
“ချစ်တာပေါ့မီးလေးရယ်… ချစ်တာမှ ဘယ်သူနဲ့မှမတူအောင် ချစ်တာ…”
“ဖေဖေမီးကို အရမ်းချစ်မှန်းမီးသိတာပေါ့… ဒါပေမယ့် မီးမေးတာက မီးကို သမီးလိုပဲချစ်တာလား… အဲ့ထက်ပိုလားလို့မေးတာ… ဘယ်သမီးနဲ့အဖေမှ ဒီလိုမနေကြဘူးမလား…”
“မီးလေးရယ်… ဖေဖေက မီးလေးကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာ… ဖေဖေ့အမြင်မှာ မီးလေးက အမြဲကလေးလိုပဲ မြင်ခဲ့တာ… ဒါပေမယ့် အခုတော့ ဖေဖေ့အမြင်တွေပြောင်းသွားပြီ… သမီးလေးကို ဖေဖေ ချစ်သူတစ်ယောက်လို ချစ်နေမိပြီ… ကိုယ်မွေးထားတဲ့ သမီးလေးကို ပြန်ကြိုက်တဲ့ တနှာရူးလို့ ထင်သွားပြီလားဟင်…”
“မထင်ပါဘူး ဖေဖေရယ်… ဒါပေမယ့် ဖေဖေအဲ့လိုခံစားရတယ်ဆို သမီးနဲ့ ချစ်သူဖြစ်အောင် အရင်ကြိုးစားသင့်တာပေါ့… ပြီးမှ ဒီလိုနေရမှာ မဟုတ်ဘူးလား…”
ကျုပ် အံ့ဩရတယ်ဗျာ။ သမီးလေးကို ကျုပ်ရှင်းပြမယ်လို့ တွေးထားတဲ့အရာတွေကို သမီးလေးက အရင်ပြောနေတာကိုး။
“ဟုတ်တာပေါ့ မီးလေးရာ… ဖေဖေလဲ အစက မီးလေးကို ဖက်နေ နမ်းနေရပေမယ့် သမီးတစ်ယောက်လိုပဲ ဖက်ရင်းနမ်းရင်းနဲ့. ဒီလိုစိတ်ဖြစ်လာတာ… နောက်ပိုင်းမှ မီးလေးကို ရွယ်တူကောင်လေးတွေနဲ့ အူတိုမိလာပြီး… အခုမှ မီးလေးမေမေနဲ့ စတွေ့တုန်းကလို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်မိသွားတာ မီးလေးရ…”
“ဒါဆိုလဲ… နောက်နေ့ကစပြီး မီးအချစ်ကိုရအောင် ကြိုးစားပေါ့… မီးအဖြေမပေးမချင်း ဒီလိုတွေ မလုပ်ရတော့ဘူးနော်… ကြားလား…”
“စိတ်ချ… မီးလေးအချစ်ကို ဖေဖေရအောင်ကြိုးစားမယ်… မီးလေးကရော ဖေဖေ့ကို အဖေလိုထက်ပိုမချစ်ဘူးလား…”
“ပြောပြဘူး… ခစ် ခစ်… ဖေဖေ လူလည်မကျနဲ့… ဖေဖေတောင် မီးကို တရားဝင် ရည်းစားစကားမပြောရသေးဘူးလေ… ဟွန့်…”
“ဒါဆို အခုပြောမယ်ကွာ…”
“ဟိုးထား ဖေဖေ… မနက်ဖြန်မှ… ဒီညတော့… ဖေဖေယုယတာ တစ်ဝကြီးခံချင်သေးတာ… မီးကို မေမေ့လိုမျိုး အစွမ်းကုန်ကြင်နာပေးပါနော်… မနက်ဖြန်ကစပြီး… မီးအဖြေမပေးမချင်း ဒီလိုတွေ မလုပ်ရတော့ဘူး… သိလား… ပြွတ်…”
သမီးလေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွပြီးနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မီးလေးရာ… ဖေဖေက မီးလေးနဲ့ ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးမှ အစွမ်းကုန်ကြင်နာမလို့…”
“ဖေဖေရာ… မီးက ဖေဖေ့ကို အဖေလိုလဲ စွဲလန်းတယ်… ဒါကြောင့် ဒီညတော့ ဖေဖေ့သမီးလေးအနေနဲ့ပဲ အစွမ်းကုန် ကြင်နာပေးပေါ့… မီးနဲ့ချစ်သူဖြစ်ပြီးမှ ချစ်သူလိုရော သမီးလိုပါ ကြင်နာပေါ့ ဖေဖေရဲ့…”
“ပြီးရောကွာ… ပြွတ်… ဖေဖေ့မီးလေးကို ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ပြွတ်… ဟင်း…”
သမီးလေးက ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို လက်နောက်ပြန်လှမ်းကိုင်တယ်။ ကျုပ်နဲ့သမီးလေး နမ်းနေကတည်းက ကျုပ်လီးက တောင်နေပါပြီ။ သမီးလေးက လက်နောက်ပြန်လှမ်းကိုင်တော့ ကျုပ်လီးက တဆတ်ဆတ်ကို တုန်နေပြီ။ ကျုပ်လက်က သမီးလေးရဲ့ ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်ပြီး သမီးလေးတင်ပါးဆီဆင်းသွားတော့ သမီးလေးက ပင်တီလဲ ဝတ်မထားပြန်ဘူး။
“ပြွတ်… မီးလေးက အထဲမှာ ဘာမှလဲခံမဝတ်ထားဘူး…”
“ဖေဖေယုယတာ ခံမလို့ပါဆို ဘာလို့ အဲ့ဒါတွေ ဝတ်နေအုံးမှာလဲ ဖေဖေရ… ပြွတ်…”
သမီးလေးက ကျုပ်ကို အနမ်းတစ်ချက်ပေးပြီး ကျုပ်ရဲ့တီရှပ်ကို လှန်ချွတ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးချွတ်လို့လွယ်အောင် အလိုက်သင့် နေပေးလိုက်ရတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ပါးကို တစ်ရွှတ်ရွှတ် နမ်းပြီးတော့ ကို့ ရင်ဘတ်ကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ လိုက်နမ်းတယ်။ သူ့ကိုယ်က နောက်ကို အနည်းငယ်ရွေ့လိုက်ရတော့ ကျုပ်လီးက သမီးလေးရဲ့ဖင်ကြားမှာ။ ကျုပ်လဲ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ မကိုင်ဖူးခဲ့တဲ့ သမီးလေးရဲ့ ရင်သားတွေကို ညဝတ်ဂါဝန်အပေါ်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ရေနွေးကြမ်းပန်းကန်လုံးသာသာ ဖွံ့ဖြိုးစ သမီးလေးရဲ့အပျိုနို့တွေက တင်းတင်းရင်းရင်း အိအိထွေးထွေးရှိလှတယ်။ သမီးလေးရဲ့နို့ကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ပေးရင်း ချွန်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အသာအယာ ချေပေးတော့ သမီးလေးဆီက ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာပေမယ့် ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းနေတာကတော့ ရပ်မသွားဘူး။ ပြီးတော့ သမီးလေးက ကျုပ်နို့တွေကို ကုန်းစို့ပြီး လျာလေးနဲ့ကစားတယ်။ ကျုပ်လီးကို လက်နောက်ပြန် ထုနေတာကလဲ ရပ်မသွားဘူး။ သမီးလေးက ရင်အေးကျုပ်ကို ပြုစုပေးတာကို သေသေချာချာ မှတ်ထားပြီး လိုက်လုပ်နေတာဖြစ်မယ်။ ကျုပ်မှာတော့ ရင်လဲခုန်၊ ကောင်းလဲကောင်း၊ ကိုယ့်သမီးလေးက ကိုယ့်ကို မယားတစ်ယောက်လို ပြုစုပေးနေပါလားဆိုတဲ့ခံစားချက်ကြီးနဲ့ ညည်းနေရတော့တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်နို့တွေကိုစို့လိုက် ယက်လိုက်လုပ်ရင်း သူ့ဖင်ကိုကြွလိုက်ကာ ကျုပ်လီးကို လှဲလိုက်ပြီး ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက သမီးလေးရဲ့အဖုတ်နဲ့ တိုက်ရိုက် ထိတွေ့သွားချိန် ကျုပ်တို့သားအဖ မိန်းမောပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီး ကိုယ်စီချမိတယ်။ ပြီးတာနဲ့ သမီးလေးက ခါးလေးကိုလှုပ်ပြီး သူ့အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ပွတ်ဆွဲနေတော့တယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ သမီးလေးရဲ့အဖုတ်က အရည်တွေ တော်တော်ရွှဲနေတာ။ ကျုပ်လီးကလဲ သူ့စောက်ရည်တွေနဲ့ပေပြီး ချောမွတ်နေတော့ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ။ ကိုယ်မွေးထားတဲ့ သမီးလေးရဲ့အဖုတ်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတာပါလားလို့ခံစားမိပြီး ကျုပ်နို့တွေကို ကုန်းစို့နေတဲ့သမီးလေးကိုထူလိုက်ပြီး သမီးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို အနမ်းတွေမွနေအောင် ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ကုန်းစို့ပြီး လျာဖျားနဲ့ ကစားပေးတော့တယ်။ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းက ကျုပ်ကိုဖက်ကာ ညည်းရင်း သူ့အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ဖိဖိပြီးပွတ်တာ သူ့အစိလေးနဲ့ ကျုပ်လီးကလဲ ထိနေမှာပဲ။ ခဏနေတော့ သူ့ကိုယ်လေးတုန်တက်သွားပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို အတင်းဖက်ထားတော့တယ်။
“အီး.. ဖေဖေရယ်… ဟင်း…”
ညည်းသံကြီးနဲ့အတူ သမီးလေး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လီးပေါ်ကိုသာ သမီးလေးက သူ့အဖုတ်နဲ့ တစ်ချီပြီးအောင် တက်ပွတ်သွားတာ ကျုပ်က အခုအချိန်အထိကို သမီးလေးရဲ့အဖုတ်က ဘယ်လိုပုံစံဆိုတာ မမြင်ဖူးသေးဘူး။
“ကောင်းလား မီးလေး… မောသွားပြီလား…”
“အွန်း… အရမ်းကောင်းတယ်… မောသေးပါဘူး ဟီး… ပြွတ်…”
“မီးလေး နားလေ… ဖေဖေလုပ်ပေးမယ်… ပြွတ်…”
“နေအုံး… မီးလုပ်ချင်တာ ရှိသေးတယ်…”
သမီးလေးက ပြောပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်လေးနဲ့လျောတိုက်ကာ နောက်ဆုတ်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာထိုင်လိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ ဂါဝန်က ပေါင်လည်ထိပဲရှည်တော့ ဒူးထောင်လျှက် ဖင်ချကာ ထိုင်လိုက်တာမို့ အောက်စက လွတ်သွားတယ်။ မွှေးညင်းနုနုလေးတွေတွေနဲ့ စေ့ကပ်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့ အပျိုစင်အဖုတ်လေးက သူ့အမေလိုပဲ ညိုတိုတိုလေးဗျ။
“အာ ပေါ်ကုန်ပြီကွာ… ရှက်စရာကြီး… ဟီး…”
သမီးလေးက သူ့ဂါဝန်လေးနဲ့ ပေါ်သွားတဲ့ သူ့အဖုတ်ကို ဖုံးလိုက်တယ်။ မျက်နှာလေးကလဲ ရဲလို့။ ကျုပ်လဲ အရှက်သည်းနေတဲ့ သမီးလေးကိုကြည့်ပြီး ပြုံးမိသည်။ ဒီညမှာတော့ သမီးလေးကို အရှက်မကုန်စေချင်ပါ။ နောင် ကျုပ်နဲ့ ချစ်သူဖြစ်ပြီး ညားပြီးမှ အရှက်ကုန်ပါစေတော့လေ။ သမီးလေးက ကျုပ်ခြေရင်းကိုဆင်းကာ ကျုပ်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီးမှ ပေါင်ကြားထဲ ပြန်ဝင်လာသည်။ ကျုပ်ရဲ့ ပေါင်ခွကြားမှာ ဒူးတုပ်လျှက်ထိုင်ချပြီး ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို စူးစိုက်ကြည်ပြီး လက်လေးနဲ့ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကျုပ်လီးက သမီးလေးလက်ထဲမှာ တပြည့်ကြီးဖြစ်နေသည်။ ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ သူ့ခေါင်းလေးက ကျုပ်လီးဆီကို ငုံ့ဆင်းသွားသည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးထိပ်က စိမ်ထွက်နေတဲ့ အရည်ကြည်လေးကို လျာဖျားလေးနဲ့တို့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ဟပြီး ငုံလိုက်တော့သည်။ ပါးလေးခွက်အောင် တစ်ချက်စုပ်ပြီး ပြန်ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒစ်ဖူးလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ဝေ့ဝိုက်ကစားကြည့်ပြန်သည်။ သမီးလေးက သူမြင်ဖူးတဲ့ သူ့အမေလုပ်တဲ့ပုံစံအတိုင်း လိုက်လုပ်ကြည့်နေမှန်း ကျုပ်သိပါတယ်။ ဒီလို မလုပ်တတ်လုပ်တတ် စမ်းတဝါးဝါးလုပ်နေတာကလဲ တစ်နည်းတစ်ဖုံ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းနေပြန်သည်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးလုပ်သမျှကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေမိတော့သည်။ သမီးလေးက သူ့ဆံပင်တွေကို ပခုံးတစ်ဖက်မှာ ချထားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးချောင်းကို အောက်ခြေမှ ဒစ်ဖျားအထိ လျာနဲ့ ယက်တင်နေသည်။ တစ်ခါထပ်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့အာခေါင်နဲ့ထိမိတဲ့အထိ ငုံကာ ပါးလေးခွက်အောင်စုပ်ရင်း လီးအရင်းကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ထုပေးနေတော့လဲ တစ်မျိုးကောင်းတာပဲ။ ပါးစပ်ထဲငုံထားပြီး လျာနဲ့ဝိုက်ကစားပေးရင် ပိုကောင်းမှန်း ကျုပ်သိပေမယ့် မပြောပြချင်သေးဘူး။ သမီးလေးကို စိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးက သူ့ခေါင်းလေးကို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ သူမှတ်မိသမျှ ရင်အေးလုပ်သလို လိုက်လုပ်နေတာ။ သမီးလေးက လီးစုပ်ရင်း မျက်လုံးလေးလှန်လျှက် ကျုပ်ကို ကြည့်တော့ သူ့နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံစလေးကို သပ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
“ဖေဖေ အရမ်းကောင်းတာပဲ မီးလေးရယ်… ချစ်လိုက်တာ…”
သမီးလေးကို အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ ကျုပ်လီးကို သမီးလေးက အားကြိုးမာန်တက် ပိုကြမ်းကြမ်းစုပ်လာသည်။ ခဏကြာတော့မှ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ထုတ်လိုက်ပြီးတော့ အသက်ဝအောင်ရှူနေတယ်။ လက်ကလေးကတော့ ထုနေဆဲပဲ။
“ဟူး… ပါးတွေကိုညောင်းသွားတာပဲ… မေမေက ဒါကိုအကြာကြီး ဘယ်လိုတောင်စုပ်နိုင်တာလဲမသိဘူး… ပြီးတော့ တစ်ခါတစ်ခါ မေမေ့ပါးစပ်ထဲကို ဖေဖေ့ဟာကြီး အကုန်ဝင်သွားတာ… ဘယ်လိုလုပ်တာလဲမသိဘူး…”
“မီးလေးက ဘယ်လိုသိတာလဲ…”
“အာ… မပြောပြဘူး… ခစ် ခစ်…”
“မီးလေး မေမေက နှစ်တွေအကြာကြီး လေ့ကျင့်ထားတာကိုး… စုပ်နိုင်တာပေါ့… ဘယ်လိုလဲ… ကျေနပ်ပြီလား… ဖေဖေ့အလှည့် မရောက်သေးဘူးလား…”
“ဟီး… ခဏထပ်စုပ်ကြည့်အုံးမယ်…”
ပြောပြီး သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းက ကျုပ်လီးကို ပြန်ငုံလိုက်ပြန်သည်။ လက်ကလဲ တစ်ဖက်ကညောင်းသွားလို့ထင်တယ် နောက်တစ်ဖက်နဲ့ ပြောင်းထုနေသည်။ သမီးလေး နောက်တစ်ကြိမ် ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ကချွတ်ပေးတော့မှ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။ သမီးလေးကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွစုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ သမီးလေးအဖုတ်နဲ့ ထပ်မံ ထိမိ ဖိမိ နေပြန်ပြီ။
“ပြွတ်… ဖေဖေ့ အလှည့်နော်…”
“အွန်းပါ… ဟို… မီးလုပ်သလို ပြန်လုပ်မှာလားဟင်…”
“ဘာကိုလဲ… ”
“ဟိုလေ… ခုနကဖေဖေဟာကို မီးလုပ်သလို မီးဟာကို ပြန်လုပ်မှာလားလို့…”
“မီးလေးပဲ မေမေ့ကိုကြင်နာသလို ကြင်နာပေးဆို… လုပ်မှာပေါ့…”
“ဟင့်… မီးရှက်တယ် ဖေဖေရ… မီးဟာကို ဖေဖေကြည့်မှာစိုးတယ်… ပြီးတော့ဖေဖေ့ကိုလဲ အားနာတယ်… မလုပ်ပါနဲ့နော်…”
“မီးလေးရှက်ရင် မျက်စိမှိတ်ထားပေါ့… ဖေဖေက မီးလေးကို အစွမ်းကုန် ယုယပေးမှာ… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ချစ်လို့ကြင်နာယုယတာ မငြင်းရဘူး… ပြွတ်…”
ကျုပ်က သမီးလေးကိုပြောရင်း လက်ကလဲ သူ့ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတာ။ သမီးလေး ဘာမှမပြောတော့ဘဲ မျက်လုံးမှိတ်ကာ သက်ပြင်းချတယ်။

(အခန်း ၂၅/၄)

ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို အိပ်ယာအပေါ် တစောင်းလေး အသာအယာချပေးပြီး သူ့ခေါင်းအောက်ကို ခေါင်းအုံးလေး ခုပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ သမီးလေးကို မျက်နှာအနှံ့နမ်းလိုက်ပြီး သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို နေရာအနှံ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရင်း သူ့ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေနဲ့ တင်ပါးလေးတွေကို လိုက်လံပွတ်သပ်ပေးပြီး လက်မောင်းအိုးလေးတွေကိုလဲ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ သမီးလေးခမြာ ကျုပ်ရဲ့ အပွတ်အသပ်အယုအယတွေအောက်မှာ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်လျှက် အသက်ရှူသံမြန်လို့ တစ်ဟင်းဟင်းညည်းနေတော့တယ်။ ကျုပ်က သမီးလေးကို အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်ကာ တံတောင်နှစ်ဖက်နဲ့ ခွထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း သမီးလေးရဲ့ နားသံသီးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ တပြွတ်ပြွတ် နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လည်တိုင်လေးတွေ၊ ရင်ညွှန့်လေးတွေ စသဖြင့် နေရာအနှံ လျှောက်နမ်းတော့တာ။ သမီးလေးခမြာ ကျုပ်ရဲ့အပွတ်အသပ်၊ အယုအယ၊ အနမ်းအရှုံ့အောက်မှာ ညည်းသံလေးတစီစီနဲ့ ထွန့်ထွန့်ကိုလူးနေတော့တာ။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ဂါဝန်လေးကိုလှန်တင်ပြီး သမီးလေးရဲ့ အပျိုနို့လေးကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ လုံးဝန်းပြီး ဖွေးဥနေတာပဲဗျာ။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ သမီးလေးရဲ့ နို့လုံးလုံးလေးကို ဖိဖိနမ်းပစ်တော့တာ။ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို တစ်ဖက်စီ နှာခေါင်းနဲ့နမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်းလိုက် လုပ်တော့ သမီးလေးရင်ဘတ် ကော့တက်လာပြီး ကျုပ်ကိုအတင်းဖက်ထားတော့တယ်။
“အင့်… ဟင်း… ဖေဖေရယ်…”
ကျုပ်လဲ ချစ်စရာကောင်းလှတဲ့ သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို လျာနဲ့ပါယက်ပြီး နို့အုံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်နဲ့ဆွဲငုံပစ်တယ်။ နို့သီးခေါင်လေးတွေကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကို တိုးလို့သာဖက်ထားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို လက်နဲ့ဆက်နယ်ထားပေးရင်း သမီးလေးရဲ့ ဖြူဥဥဗိုက်သားလေးတွေ ချက်ကလေးတွေကိုနမ်းပြီး အောက်ကိုဆက်ဆင်းလာတော့ သမီးလေးရဲ့ ဆီးခုံလေးပေါ်က အမွှေးပါးပါးလေးတွေနဲ့ ချစ်စရာကောင်းအောင် စေ့ကပ်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို တွေ့ရတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ပေါင်ခြံတွေ၊ ပေါင်းတွင်းသားတွေကို လိုက်နမ်းလိုက် လျာနဲ့ယက်လိုက်လုပ်ပြီး ခြေသလုံးသားလေးတွေ လိုက်နမ်းပြီး ခြေဖိုးလေးတွေအပြင် �ခြေချောင်းလေးတွေကိုပါ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးမှ သမီးလေးကို တစောင်းလေးလုပ်လိုက်ပြီး သမီးလေးရဲ့ တင်ပါးဝင်းဝင်းလေးကို နမ်းလိုက် ယက်လိုက်နဲ့ လုပ်ပြီး ဖင်ပေါက်လေးကို လျာနဲ့ယက်ပစ်လိုက်တာ သမီးရဲ့တင်ပါးလေး မြောက်တက်လာတယ်။
“အိုး… ဖေဖေရယ်… ဘယ်နေရာတွေ ယက်နေတာလဲ… ဟင့်…”
ပြောသာပြောနေတယ်။ သမီးလေးက မျက်စိကို တစ်ချက်မှ မဖွင့်ဘဲ ကျုပ်ကိုဖက်လို့မမီတော့ အိပ်ယာခင်းကိုသာ လက်လေးနဲ့ဆုပ်ထားတယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးကို ပက်လက်ကလေး ဆွဲလှန်ပြီး သမီးလေးရဲ့အဖုတ်အုံရဲ့ ဘေးသားလေးတွေကို လျာလေးနဲ့ လိုက်ယက်တော့ သမီးလေးအဖုတ်က ကျုပ်လျာနောက်ကို လျှောက်လိုက်နေတယ်။ ဒီတော့ သူ့ဖင်လေးက ဘယ်ညာရမ်းနေတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို မညဉ်းဆဲတော့ဘဲ သမီးလေးရဲ့အဖုတ်ကို လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တော့တယ်။ သမီးလေးရဲ့အစိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားပေးလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်ပြီး �စောက်ပက်အကွဲလေးကိုလက်နဲ့ဖြဲကာ စောက်ခေါင်းဝလေးကို လျာနဲ့တို့ကြည့်လိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးက လက်ညှိုးဝင်ဖို့တောင် ခက်မယ့်အနေအထားဗျ။ ရင်အေးနဲ့ ပထမဆုံး လိုးကြတုန်းက နှစ်ယောက်သားက ချိန်းတွေ့ရင်း သူ့ဟာငါကိုင် ငါ့ဟာသူကိုင်နဲ့ စိတ်တွေထလာပြီး ကျုပ်ကလိုးချင်တယ်ဆိုတော့ ရင်အေးကလဲခွင့်ပြုတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ခြုံအကွယ်လေးထဲမှာပဲ ထမိန်လှန်၊ ပုဆိုးလှန်ပြီး သူလဲပင်တီလေးကိုချွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့လဲ ကျုပ်လီးကို ရင်အေးရဲ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး မဝင်ဝင်အောင် ကြိုးစားသွင်းတာပဲ။ ဝင်သွားတော့ ရင်အေးက နာလွန်းလို့ စုပ်တစ်သပ်သပ်နဲ့။ အပျိုမြှေးကိုကျုပ်လီးနဲ့ ထိုးခွဲတော့လဲ အသည်းခိုက်အောင်နာသွားပြီး မျက်ရည်ပါကျတာ။ ကျုပ်လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတော့ ကျုပ်လီးကို ပြုတ်တူနဲ့ညှပ်ထားသလို ကျပ်ထုတ်နေပေမယ့် သူ့စောက်ခေါင်းက ဘယ်လောက်ကျဉ်းတယ်ဆိုတာ ကျုပ်မမြင်ခဲ့ရဘူး။ ခဏငြိမ်ပေးထားပြီး ဆက်လိုးတော့မှ ရင်အေးရဲ့ညည်းသံလေးကြားရတာ။ အခုသမီးလေးစောက်ခေါင်းက ဒီလောက်ကျဉ်းလှတာ ဖြစ်မှဖြစ်ပါ့မလားလို့တွေးမိတယ်။ သမီးလေးကို အခုလိုးဖို့ စိတ်ကူးမရှိသေးပေမယ့် ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးသွားရင်တော့ လိုးမိကြမှာပဲ။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကို လျာလေးဝင်နိုင်သလောက်ထိုးထည့်ပြီး စောက်ဖုတ်အုံလေးနဲ့ စောက်စိလေးကိုပါ ပြန်ကစားပေးတော့ မကြာခင်ပဲ သမီးလေးရဲ့ဖင် လေထဲမြောက်သွားပြီး ဝုန်းခနဲ ပြန်ပြုတ်ကျသွားတော့တယ်။ ထွက်လာသမျှ သမီးလေးရဲ့စောက်ရည်လေးတွေကို ကျုပ် လျာနဲ့ခံပြီး အကုန်မျိုချပစ်တယ်။ သမီးလေးရဲ့အဖုတ်လေးက စူပွစူပွ ဖြစ်နေတယ်။ ပြီးမှ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ် အနမ်းလေးပေးကာ တွားတက်သွားလိုက်တယ်။ သမီးလေးက အမောဖြေရင်းရ ကျုပ်ကိုလက်လှမ်းမှီတာနဲ့ ဖက်ထားတော့တယ်။ တောင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးက သမီးလေးရအဖုတ်လေးကို ပွတ်ထိုးမိတာ သမီးလေး ခါးလေးပါ ကော့တက်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကို သမီးလေးအဖုတ်နဲ့ ပွတ်ရတာကောင်းလွန်းတော့ ကျုပ်လဲ မရပ်တော့ဘဲ သမီးလေးအဖုတ်ပေါ်မှာ လီးကိုဆက်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဖေဖေလုပ်ပေးတာ ကောင်းလား မီးလေး…”
“ဟင့်… အရမ်းကောင်းတယ်… အရမ်းလဲမောတာပဲ ဖေဖေရယ်… ပြွတ်…”
“ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တယ်… ဖေဖေနဲ့ ဒီလိုမလုပ်ဘဲ နေနိုင်ပါ့မလား မသိတော့ဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ ဖေဖေရည်းစားစကားပြောပြီးရင်… အဖြေမြန်မြန်ပေးပေါ့…”
“အာ… မရပါဘူး… ကျောင်းမှာ ရည်းစားထားတဲ့သူငယ်ချင်းတွေ… လွယ်လွယ်ရတော့ တန်ဖိုးထားမခံရဘူး… ပြီးရင်ပြတ်ရော… မီးက သေချာစဉ်းစားအုံးမှာ…”
အမလေး။ ကလေးလို့ တစ်ချိန်လုံးထင်နေတဲ့ ကျုပ်သမီးလေးက အားလုံးကို သိနေ၊ နားလည်နေပါလား။
“မီးလေးက ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးပဲ… တကယ်အရွယ်ရောက်နေပြီ…”
“အခုမှသိတာလား… ခစ်ခစ်… ဖေဖေပဲ မေမေ့လို အစွမ်းကုန်ယုယမယ်ဆို တစ်ခုကျန်သေးတယ်လေ… ဟင့်…”
“ဘာကျန်လို့တုန်းမီးလေးရဲ့…”
“ဖေဖေ့ဟာကို… မီး အထဲကိုထည့်ပေးအုံးလေ… ဟင်း…”
“အာ… ဒါက…”
“ဟင့်… ဖေဖေကမီးကို မေမေ့လို မလုပ်ပေးချင်ဘူးလား.. အင်း… ဟင်း…”
“မလုပ်ချင်ဘဲနေမလားမီးလေးရ… လုပ်ချင်လွန်းလို့… ဒီလို မာတောင်နေတာပေါ့… ဖေဖေက မီးလေးကို ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးမှ အဆုံးထိချစ်ချင်တာ…”
“အာ့ဆိုလဲ အခုမီးကို တစ်ဝက်လောက်ချစ်ပေါ့… ထည့်ပေးနော်… မီးအထဲက အရမ်းလိုချင်နေပြီ…”
“မီးလေးရာ… ဒါက အရမ်းနာမှာ…”
“နာပါစေ ဖေဖေရာ… ထည့်လိုက်နော်…”
သမီးလေးက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။
“ဖိထည့်လိုက် ဖေဖေ…”
“မီးလေးရာ…”
ကျုပ်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။ မလုပ်ပြန်ရင်လဲ သမီးလေးက စိတ်မကောင်းဖြစ်အုံးမယ်။ ကျုပ်လဲ ဖိထည့်လိုက်မယ်။ နည်းနည်းနာသွားရင်တော့ သမီးလေးနောက်တွန့်သွားမှာပဲဟုတွေးကာ အသာဖိထည့်လိုက်တော့ လီးက ပလွတ်ခနဲ ချော်ထွက်သွားတယ်။
“အာ… ဟင်း…”
သမီးလေးက အားမလို အားမရနဲ့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့အဖုတ်ဝမှာ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တည့်ပေးပြန်သည်။ သမီးလေးက ကျုပ်နဲ့ သူ့အမေလိုးတာကြည့်ပြီး ကျုပ်လီးနဲ့အလိုးခံဖို့ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်ကူးယဉ်ထားခဲ့သည်မသိပေ။ ရင်အေးကလဲ သမီးလေးနိုးနေမှန်းသိလျှက်နဲ့တောင် သမီးလေးမြင်အောင် ကျုပ်လီးနဲ့ သေသေချာချာ အလိုးခံပြခဲ့သည်မလား။ ဘယ်လောက်ပဲစိတ်ဆန္ဒရှိစေအုံးတော့ တကယ်လက်တွေ့ အပျိုစင်လေးအနေနဲ့ နာကျင်လာသည့်အခါ သမီးလေးလဲ ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်ထဲက ပြန်ထုတ်ခိုင်းမှာပါပဲ။ သမီးလေးနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ပြီးလို့ ပါကင်ဖွင့်ရင်တော့ ချောဆီလေးဘာလေး သုံးရပေမည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကိုမလွှတ်ဘဲ ချော်ထွက်မသွားအောင် ထိန်းထားသည်။ သမီးလေးရဲ့အဖုတ်က စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်နေကာ ကျုပ်လီးမှာလဲ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်ရော၊ သမီးလေးအဖုတ်ကိုပွတ်ထားလို့ စောက်ရည်တွေပါပေနေတာ။ ကျုပ်လဲ ဒုတိယအကြိမ် လီးကိုဖိသွင်းလိုက်ပြန်သည်။
…ဗြစ်…
“အာ့…”
“နာသွားလားမီးလေး… ပြန်ထုတ်လိုက်မယ်နော်… နောက်မှလုပ်ရအောင်…”
“ရတယ် ရတယ်… ထိပ်ဖျားဝင်သွားပြီ… ရှီး… ဆက်သွင်း ဖေဖေ…”
သမီးလေးရဲ့ သတ္တိကို ကျုပ်မချီးကျုးဘဲ မနေနိုင်ပေ။ သူ့စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲကို ကျုပ်လီးက ဒစ်ဖူးကြီး ဗြစ်ခနဲမြည်အောင် တိုးဝင်သွားတာ သမီးလေးရဲ့အဖုတ် ကွဲသွားလောက်တယ်။ ဒါတောင် ပြန်မထုတ်ခိုင်းဘဲ ဆက်သွင်းခိုင်းနေတာ အာဂပဲ။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းစီဖိသွင်းလိုက် သမီးလေးက မျက်နှာရှုံ့သွားလိုက်နဲ့ ကျုပ်လဲချွေးပျံ၊ သမီးလေးလဲ ချွေးစို့ပြီး ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လီး သုံးပုံတစ်ပုံလောက်ဝင်တော့ သမီးလေးရဲ့ အပျိုမြှေးကို ထိမိနေပြီ။ ကျုပ်လဲ အဲ့လောက်လေးပဲ ခဏစိမ်ထားပြီး သမီးလေးကိုနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး စလိုးတယ်။ ကိုယ်မွေးထားတဲ့ သမီးလေးလဲဖြစ်၊ အပျိုစင်လေးလဲဖြစ်တော့ ကျပ်ထုပ်နေကာ ခံစားချက်ရော အရသာရောက အရမ်းကောင်းနေတာ။ စောက်ရည်ကပိုလိုက်လာကာ သမီးလေးအဖုတ်ထဲ လီးသုံးပုံးတစ်ပုံက အဝင်အထွက်ချောလာပြီး သမီးလေးလဲ နာကျင်တာမေ့ပြီး ညည်းသံလေး ထွက်လာပြီ။
“ဟင်း… ဖေဖေရယ်… ဆက်သွင်းလေ… အင်းဟင်း… ဟင်း…”
“မီးလေးရယ်… ဆက်သွင်းရင် အပျိုမြှေးပေါက်ပြီး အရမ်းနာမှာ…”
“ဖေဖေရာ… နာမယ်ဆိုလဲ ဒီတစ်ခါပဲ ခံလိုက်တော့မယ်… နောက်တစ်ခါ မနာချင်တော့ဘူး… နော်… အကုန်လုံးသာ ထည့်လိုက်ပါတော့ ဖေဖေရယ်… မီး မနေတတ်တော့ဘူး…”
မျက်နာလေးကရဲပြီး နာနေမှန်းသိသာနေတာတောင် မနာဟန်ပြုပြီး ကျုပ်ကို လီးတစ်ဆုံးထည့်ခိုင်းနေသေးတဲ့ သမီးလေးရဲ့ တနှာဇောကလဲ မသေးလှ။ ဒီမီးက ကျုပ်တို့လင်မယား မွှေးတဲ့မီးမလား။ ကျုပ်ပဲ ငြှိမ်းပေးရမှာပေါ့။ သမီးလေးပြောတာလဲ မှန်နေတာပဲ။ ဒီနာကျင်မှုကို ဘာလို့ သမီးလေးကို နှစ်ခါပြန်ခံစားစေတော့မလဲ။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါနဲ့ သမီးလေးနာကျင်မယ့်ကိစ္စတွေ ပြီးစေတော့လေ။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်ဆန္ဒကို ဘေးချိတ်ပြီး သမီးလေး အာရုံလွင့်အောင် နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းရင်း နို့လေးတွေဆုပ်နယ်ပေးတယ်။ လီးကိုလဲ သူ့အဖုတ်လေးထဲ ခပ်မှန်မှန်လေး အမြှေးပါးကို ထိရုံလိုးပေးလိုက်တယ်။ အဖုတ်ထဲ လီးဝင်ထွက်သံတွေက တစွပ်စွပ် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ပေါ့။ သမီးလေးက ဒီလောက်လိုးပေးတာကို တော်တော် အရသာတွေ့နေပြီး ညည်းသံလေးက ဆူညံလို့။ ကျုပ်လဲ ခပ်မှန်မှန်လိုးနေရင်းက တစ်ချက်မှာ ဆတ်ခနဲ တစ်ဆုံးဆောင့်လိုးပစ်လိုက့်တယ်။ ကျုပ်လီးက သမီးလေးရဲ့ အမြှေးပါးလေးကို ထိုးခွဲပြီး သမီးလေးရဲ့ဆီးခုံနဲ့ ကျုပ်ဆီးခုံ တစ်ဆုံးထိကပ်သွားတယ်။ သမီးလေးက ကိုယ်လေးတွန့်သွားကာ ကျုပ်ကျောပြင်ကို အတင်းဖက်ကာ ကုတ်ထားတယ်။ ပေါင်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်၊ ကိုယ်လေးလဲ တသိမ့်သိမ့်တုန်ပြီး မျက်လုံးထောင့်က မျက်ရည်လေးတွေ လိမ့်ကျနေတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ယုယုယယ မျက်ရည်သုတ်ပေးရင်း မျက်နှာပြင်အနှံ့ အနမ်းတွေခြွေတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… အရမ်းနာသွားတယ်မလား မီးလေး… ထပ်မနာတော့ပါဘူးမီးလေးရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အွန်း… အရမ်းနာတာပဲဖေဖေရယ်… ဖေဖေ့ကို အရမ်းချစ်လွန်းလို့သိလား… မီးကို ပစ်မထားရဘူးနော်…”
“ပစ်ထားစရာလား… မီးလေးကို ဖေဖေက ငုံထားမတတ်ချစ်တာ… အခုဆို ပိုတောင်ချစ်သွားသေးတယ်… မီးလေးက ဖေဖေ့မယားလေး ဖြစ်သွားပြီလေ…”
“ဟွန့်… မီးက ဖေဖေ့မယား မဖြစ်သေးပါဘူးနော်… ဖေဖေ့မီးလေးပဲ… ဖေဖေ့ကိုချစ်လို့ ကိုယ့်အဖေနဲ့အခုလိုနေတာ… မီးနဲ့ချစ်သူဖြစ်ပြီးမှ ဖေဖေ့မယားလုပ်မှာ… ”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ… အခုဖေဖေအရမ်းကောင်းနေပြီ… ဆက်လုပ်မယ်နော်…”
“အွန်း… ဖြည်းဖြည်းနော် မီးနာနေတုန်းပဲ…”
“စိတ်ချနော်… မီးလေး နာတာမေ့ပြီး အရမ်းကောင်းသွားစေရမယ်…”
ကျုပ်လဲ ပြောပြီး သမီးလေးအဖုတ်ကို တစ်ချက်ချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး စလိုးတယ်။ စစချင်းတော့ စုပ်တသပ်သပ်ဆိုပေမယ့် ခဏကြာတော့ ညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်သမီးအရင်း နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို လိုးရတာ ကျပ်ထုပ်ပြီး လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အီဆိမ့်နေတာပဲ။
“ဖေဖေ… မီးရင်ထဲဘယ်လိုကြီးမှန်းအသိဘူး… မြန်မြန်လေး… အင်း… ဟင်း…”
“ကောင်းလိုက်တာ… မီးလေးရာ…”
“ဟင့်… ဖေဖေရာ… အင့်…. အီး….”
ကျုပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းက ကျုပ်ရဲ့ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးချက်တွေအောက်မှာ ပြီးဆုံးခြင်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားပေပြီ။ သမီးလေး ကိုယ်လေးကတုန်ယင်နေပြီး ကျုပ်ကို ကျစ်နေအောင်ဖက်ထားတယ်။ သမီးလေးစောက်ဖုတ်လေးက ကျုပ်လီးကို တစိစိနဲ့ ညှစ်နေပြီး ပေါင်နဲ့ပါ ကျုပ်ကို ညှပ်ထားတယ်။ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ မောနေရှာတဲ့ ကျုပ်သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ပါးပြင်ကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင်ဖိနမ်းရင်း သမီးလေးအဖုတ်ထဲမှာ ခဏငြိမ်ပေးထားတဲ့လီးကို  တစ်ချက်ချင်း ဖြည်းဖြည်းလေး စ လိုးတယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းရင်း ကျုပ်လျာကို သမီးလေးနှုတ်ခမ်းထဲထိုးထည့်ပေးတော့ သမီးလေးက အလိုက်သင့် ပါးစပ်လေးဟပေးတယ်။ ကျုပ်လျာနဲ့ သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းရဲ့လျာ ထိတွေကစားကြတယ်။ လိုးတောင်လိုးနေမှတော့ ဒီလိုလေးတော့ နမ်းတတ်သင့်ပြီလေ။ ကျုပ်လျာက နောက်ဆုတ်သွားတော့ သမီးလေးရဲ့လျာက ကျုပ်လျာအနောက်ကို လိုက်လာတယ်။ ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့လျာကို ခပ်မျှင်းမျှင်းလေး ဆွဲစုပ်ပြီးတော့ ကစားပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ လျာလေးနောက်ဆုတ်သွားတော့ ကျုပ်လျာက သမီးလေးလျာအနောက်ကို ပြန်လိုက်သွားတယ်။ သမီးလေးလဲ ကျုပ်လျာကိုပြန်စုပ်ကာ ကစားပေးပြီး ကျုပ်လုပ်သလို လိုက်လုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးနဲ့ ခဏနမ်းပြေီးတော့ သမီးလေးရဲ့ မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ အနမ်းရပ်တော့မှ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ကျုပ်ကို ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့ ပြန်ကြည့်နေတယ်။
“နာသေးလား မီးလေး…”
“ဟင့်အင်း… နာတော့ဘူး… ဖေဖေလုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတယ် ဖေဖေရယ်… အင့်… ဟင်း…”
“ဖေဖေလဲ အရမ်းကောင်းတယ် မီးလေးရယ်… ဒီညပြီးရင် မီးလေးနဲ့ ဒီလိုမလုပ်ရဘူးဆိုတော့… ဖေဖေ့ကို အမြန်အဖြေပေးပါနော်… ဖေဖေမီးလေးနဲ့ အကြာကြီးမလုပ်ဘဲမနေနိုင်ဘူး…”
“ဟွန့်… လူလည်ကြီး…”
သမီးလေးရဲ့ ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးက ကျုပ်အသည်းကို လေးညွှန့်က ပစ်လိုက်တဲ့မြှားလို စိုက်ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်နှလုံးသားလေး အရည်ပျော်ပြီပေါ့ဗျာ။
“ချစ်တာကိုး မီးလေးရ… ဖေဖေ့အသည်းတုံးလေးကို ဖေဖေချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဟွန်း… ဖေဖေ့ဟာကြီးကို လှုပ်စိလှုပ်စိလုပ်မနေနဲ့လေကွာ… ဟင့်… မီးရင်ထဲ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာပြီ… လုပ်တော့လေ ဖေဖေရယ်… ပြီးရင် မေမေ့ကိုလုပ်သလို ဖေဖေ့ အရည်တွေ မီးထဲကိုထည့်ပေးနော်…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးပြောတဲ့အတိုင်း သူ့အဖုတ်လေးကို လီးကို တေ့ခနဲတေ့ခနဲ့ ဖြစ်အောင် ထုတ်ပြီးတော့ လိုးတယ်။ သမီးလေးက ညည်းသံလေးတွေ ပြန်ထွက်လာတယ်။
“မီးလေး… ဗိုက်ကြီးလိမ့်မယ် မီးလေးရဲ့…”
“မရဘူးကွာ… ထည့်ပေး… ဗိုက်မကြီးအောင် ဖေဖေလုပ်တတ်တယ်မလား…”
“ပြီးရောကွာ… အင့်… ကောင်းလိုက်တာ…”
“အင့်… ဟင်း… ဖေဖေရယ်…”
“နာလို့လား မီးလေး…”
“ဟင့်အင်း… အရမ်းကောင်းလို့… အင့်… ဟင်း… ဒါကြောင့်မေမေက ညတိုင်းဖေဖေနဲ့ ဒီလိုလုပ်နေတာကိုး… နာနာလေးဆောင့် ဖေဖေ… မီးအရမ်း ကောင်းနေပြီ… ဟင်း… ရှီး…”
“ဆောင့်မယ်… မီးမခံနိုင်ရင်ပြောနော်… ဖေဖေပြီးချင်နေပြီ…”
“ဟင့်အင်း… ခံနိုင်တယ်… မေမေ့လို ကြမ်းကြမ်းလေးလုပ်ပေး… မီးကို မညှာနဲ့ဖေဖေ… အင်း… ဟင်း…”
အသည်းကောင်းလို့ ပွဲတောင်းတဲ့ ချစ်လှစွာသော သမီးလေးအတွက် ကျုပ်လဲ မညှာတော့ဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ ကျပ်ထုတ်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့ အဖုတ်ကြောင့်ရော၊ သမီးလေးက အဖုတ်ကွဲပြီး အပျိုမြှေးပေါက်ထားလို့ နောက်ပိုင်းမှာ နာကျင်လာမှာသိလို့ ထိန်းမထားချင်လို့ ပွဲကို မြန်မြန်အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့အဖုတ်ထဲကို ကျုပ်လီးရည်တွေ ပထမဆုံးအကြိမ်အနေနဲ့ပန်းထည့်ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဖက်ပြီး အမောဖြေကြတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်မနားတမ်းပစ်ဆောင့်တုန်းမှာ အော်ဟစ်ညည်းညူရင်း နှစ်ကြိမ်ဆက်ပြီးသွားခဲ့တာကြောင့် သူလဲ အတော်မောသွားပုံပဲ။ ခဏနေတော့ ကျုပ် သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးက ချက်ချင်းပဲ ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို ဆွဲချပြီးဖုံးတယ်။ ကျုပ်လီးကိုငုံ့ကြည့်တော့ သွေးစလေးတွေ ပေလို့။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ညဝတ်ဂါဝန်ကို လှန်တင်တော့ သမီးလေးက အတင်မခံဘူး။ သမီးလေးက ကျုပ်နဲ့ တစ်ချီကောင်းကောင်း လိုးပြီးသွားပေမယ့် ရှက်နေတုန်းပဲ။
“အာ… ဖေဖေ… မကြည့်နဲ့ကွာ… မီးရှက်တယ်…”
“မဟုတ်ဘူး မီးလေးရဲ့.. မီးလေးရဲ့ ပိပိလေးက ကွဲသွားတာ… အရမ်းများလားလို့ ကြည့်မလို့… ပြီးရင် ဖေဖေ ကြပ်ထုပ်ထိုးပေးမယ်… မီးလေး အခု မနာဘူးလား”
“အခုမှ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ နာလာတာ… ရှက်တယ်ကွာ… မကြည့်နဲ့…”
“ဒါဆိုလဲ ဖေဖေ့ကိုရှက်ရင် မေမေ့ကိုလွှတ်လိုက်မယ်နော်…”
“အိုး… အဲ့ဒါပိုဆိုးတာပေါ့… ဖေဖေနဲ့မီး ဒီလိုလုပ်တာ မေမေသိသွားမှာပေါ့လို့… မီးဘာသာလုပ်လိုက်မယ်ကွာ…”
“မလုပ်ပါနဲ့ မီးလေးရာ… ဖေဖေ့အသည်းတုံးလေးကို ဖေဖေယုယချင်လို့နော်… မျက်စိလေးမှိတ်ထား ခဏပဲကြည့်မှာ…”
“ဟာကွာ… ဟင့်…”
သမီးလေးက ဂါဝန်ကိုအတင်းဖိထားတဲ့လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ အဖုတ်နုနုလေးကို သေသေချာချာကြည့်တယ်။ သွေးရောင်လွှမ်းပြီး ရောင်နေသလိုပဲ။ သွေးစလေးတွေကပ်နေပြီး အဖုတ်ထဲကနေ ကျုပ်လီးရည်တွေ ပြန်စီးကျနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုယူပြီး သမီးလေးအဖုတ်ကို သေချာသုတ်ပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ အဖုတ်အောက်နားလေးက အနည်းငယ်ပြဲသွားတာပဲ။ ကျုပ် သမီးလေးကို ခဏဆိုပြီး ပုဆိုးပြန်စွပ်ကာ သူ့အခန်းထဲကထွက်ခဲ့တယ်။ အခန်းအပြင်ရောက်တော့မှ ရင်အေးက ရေနွေးဇလုံးနဲ့၊ ပုဝါတစ်ထည်အပြင် အကိုက်အခဲပျာက်ဆေးဘူးလေးပါ အသင့်ပြင်လို့ စောင့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးရဲ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲဖိနမ်းလိုက်ပြီး သူ့လက်ထဲက ပစ္စည်းတွေယူကာ ပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ သမီးလေးကတော့ ခုတင်ပေါ်မှာ တစောင်းလေးလှဲလို့။ ကျုပ် သမီးလေးကို ပက်လက်ပြန်နေစေပြီး သေသေချာချာလေး သမီးလေးရဲ့အဖုတ်ကို ဖန်ရေဆေး၊ ကြပ်ထုပ်ထိုးပေးတော့ သမီးလေးက ကျုပ်ကို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ကြင်ကြင်နာနာကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဖန်ခွက်လေးတစ်ခွက်နဲ့ ရေထည့်ပြီး သမီးလေးကို ဆေးတိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သမီးလေးကို ကျောကုန်းလေးပွတ်သပ်ပြီး ချော့သိပ်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုဖက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ သမီးလေးလဲ ပင်ပန်းသွားတာမို့ ခဏနဲ့အိပ်ပျော်သွားပုံပဲ။ သမီးလေးရဲ့နဖူးလေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး စောင်လေးခြုံပေးကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲကိုပြန်ဝင်တော့ ခုတင်ပေါ်မှတစောင်းလေးလှဲလျှက် ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးဘေးမှာဝင်လှဲပြီး နှစ်ယောက်သား ဖက်ထားကြတယ်။
“ပြောပါအုံး… ပြောတော့ မီးလေးကို ဒီလိုမလုပ်ဖြစ်အောင် ပြောမယ်ဆိုပြီ… ဘယ်လိုလုပ် လိုးဖြစ်သွားတာလဲ…”
“မီးလေးပေါ့ အေးလေးရာ… ကိုတောင်ဘာမှ မပြောရသေးဘူး သမီးလေးက သူ့ကိုတကယ်ချစ်ရင် ချစ်သူတွေမဖြစ်သေးဘဲ ဒီလိုမနေသင့်ဘူးတဲ့…”
“မီးလေးက အဲ့လိုပြောတယ်လား…”
“ဟုတ်တယ်… နောက်နေ့ကစပြီး သူ့ကို တရားဝင်ချစ်ရေးဆိုရမယ်တဲ့… ပြီးရင် အဖြေရအောင် ကြိုးစားရမယ်တဲ့… သူအဖြေမပေးမချင်း ဒီလိုသားအဖချင်း မလုပ်သင့်တဲ့ဟာကို ထပ်မလုပ်ရတော့ဘူးတဲ့…”
“ခစ်ခစ်… မီးလေးက အကုန်နားလည်နေပြီပဲ… အမလေး ကို့ကို မီးလေးနဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်နေခိုင်းတာ မြန်လို့ပေါ့… မဟုတ်ရင် မီးလေးက အေးတို့ သူ့ကိုမချစ်ဘူးထင်ပြီး ရွဲ့ချင်ရွဲ့တော့မှာ… ဒါဆို မနက်ဖြန်ကစပြီး ကိုက မီးလေးကို ပိုးတော့မှာပေါ့… ခိခိ…”
“အင်း… အေးတုန်းကလိုမျိုးပဲ မီးလေးအချစ်ကိုရအောင် လိုက်တော့မှာ… မီးလေး သူစိမ်းကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ကို့ထက်ပိုချစ်သွားမှာ ကြောက်တယ်…”
“ကိုရာ… ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုရှိစမ်းပါ… မီးလေးနှလုံးသားထဲမှာ ကိုက နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကိုရောက်နေပြီ… ကိုသာ သေသေချာချာကြိုးစားရင် မီးလေးအချစ်ကို ကိုပဲရမှာပါ…”
“ကြိုးစားမှာ… စိတ်ချ… အေးလဲ အလိုက်တသိ ရှောင်ပေးလေကွာ…”
“မရှောင်ပေးပါဘူးနော်… ဒါမှ အေးရှိနေလို့ အလစ်မှာခိုးပြီး ပိုးပန်းရမှာ… ပိုတောင် ရင်ခုန်စရာကောင်းသေးတယ်… ခစ် ခစ်… အဖေက ကိုယ့်သမီးကို ပြန်ပိုးမှာ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး… အဟိ… ဒါနဲ့ မီးလေးနဲ့လိုးတော့ ဘယ်လိုခံစားရလဲ…”
“ခံစားချက်ကလဲ တစ်မျိုးပဲ… ကိုယ့်သမီးလေးဆိုတော့ စိတ်လှုပ်ရှားတာပေါ့ အေးရဲ့..”
“မီးလေးအဖုတ်ကရော… လိုးလို့ကောင်းလား…”
“အေးကို ခြုံကွယ်လေးမှာ ပါကင်ဖွင့်တာထက်တောင် ပိုကျပ်သေးတယ်… မီးလေးအဖုတ်တောင် နည်းနည်းကွဲသွားတယ်…”
“အင်းပေါ့… မီးလေးက အေးတုန်းကထက် ငယ်တာကိုး… အေးကိုတော့ မေ့မသွားပါနဲ့နော်… မီးလေးကို ကို အေးထက်ပိုချစ်လဲရတယ် သိလား…”
“မေ့စရာလား အေးလေးရယ်… အေးရယ်၊ ကိုရယ်၊ မီးလေးရယ်က… တစ်သက်မခွဲဘဲ အတူနေသွားကြမှာ…”
“ဒါဆိုလဲ… မီးလေးစောက်ရည်ပေးနေတဲ့ ကို့လီးကြီး ခဏပေးစုပ်ကွာ… ကိုလဲ မောရောပေါ့… ခိခိ…”
ပြောရင်းဆိုရင်းပဲ ရင်အေးက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး လီးကိုထစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဖင်လေးကုန်းထားတဲ့ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကြီးကိုဆုပ်နယ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေပြီလေ။
“ဟင့်… ကိုရာ မကလိနဲ့လေကွာ… ကိုကလိနေရင် အေးယွလာတော့မှာ… ကိုပင်ပန်းနေပြီမလား…”
“ဟင့်အင်းကွာ… အေးဖင်ကြီးကြည့်ပြီးမနေနိုင်တော့ဘူး… အေးက ကို့ကို အရမ်းဆွဲဆောင်နိုင်တာပဲ… ဒီလို ဂါဝန်လေးနဲ့လဲ လိုးချင်စရာ… ထမိန်နဲ့လဲ လိုးချင်စရာ… ဘောင်းဘီနဲ့လဲလိုးချင်စရာ… စကပ်နဲ့လဲလိုးချင်စရာ… အို ဘာဝတ်ဝတ်ကို လိုးချင်စရာကောင်းတာ… ယောက်ျားလိုးအုံးမယ်နော် မိန်းမ… မနက် အလုပ်မှ မဆင်းရတာ…”
“ပြွတ်… ခိခိ… လိုးပါယောက်ျားရယ်… ယောက်ျားလိုးမယ်ဆို မိန်းမက စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကွဲအောင် ခံမယ်သူ… သိလား… ခစ် ခစ်… ပြွတ်”
ရင်အေးက အရမ်းကိုပျော်သွားတာ။ သမီးလေးနဲ့ကျုပ် သားအဖချင်းလိုးတာကြည့်ပြီး ရင်အေးစောက်ပက်လဲ ယားနေတာ ကျုပ်သိတယ်။ သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ကလိကတည်းက အရည်တွေရွှဲနေတာ စမ်းမိပြီးသားလေ။ သူ့စောက်ပက်က နုဖတ်တောင်နေပြီ။ ဘယ်လောက်တောင် ကလိထားသလဲမသိဘူး။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကို မျက်နှာပေါ်ဆွဲတင်ပြီး နူးအိဝင်းမှည့်နေတဲ့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ယက်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးနဲ့ကျုပ်ရဲ့ မဆုံးနိုင်တဲ့ တပ်မက်မှုတွေမှာ နောက်တစ်ကြိမ် စီးမျောသွားပြန်ပြီပေါ့။

(အခန်း ၂၅/၅)

နောက်နေ့မနက် အိပ်ယာနိုးတော့ ရင်အေးက ဘေးမှာမရှိတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ အိပ်ယာထပြီး သမီးလေးကိုပေးဖို့ ရည်းစားစာ ထိုင်ရေးနေလိုက်တယ်။ ရေးပြီးတော့မှ သမီးလေးအခန်းဆီကို ချက်ချင်းသွားတယ်။ သမီးလေးက အိပ်နေတုန်းပဲ။ ဂါဝန်လေးကလဲ လန်တက်ပြီး အဖုတ်လေးကပေါ်နေတာမို့ ကျုပ်က ဖုံးပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့နဖူးကို စမ်းကြည့်တော့ ကိုယ်က နွေးနွေးလေး။ အနာအရှိန်နဲ့ ဖျားချင်တာဖြစ်မယ်။ ကျုပ်လဲ အောက်ထပ်ကိုဆင်းပြီး မျက်နှာသစ်၊ ရင်အေးအသင့်ပြင်ပေးထားတဲ့ သွားတိုက်ဆေးနဲ့ သွားပွတ်တံအပြင် ရေဇလုံလေးနဲ့ သဘက်ကလေးယူပြီး သမီးလေးအခန်းဆီပြန်လာခဲ့တယ်။ ရင်အေးလဲ သမီးလေးကိုဝင်ကြည့်ပြီး ကိုယ်နည်းနည်းနွေးနေတာကို သိလို့ကြိုပြင်ထားတာဖြစ်မည်။ သူကိုယ်တိုင်မလုပ်တာကတော့ ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့အချစ်ကို လိုချင်နေတဲ့သူမို့ ကျုပ်ကိုပြုစုစေချင်တဲ့သဘောပေါ့လေ။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို နှိုးလိုက်တယ်။ သမီးလေးကနိုးလာတော့ ကျုပ်ကထူပြီး ခေါင်းအုံးလေးမှီကာ ထိုင်စေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးကို သွားတိုက်ခိုင်း၊ မျက်နှာသစ်ပေးပေါ့။ ပြီးတော့မှ သမီးလေးစားဖို့ ရင်အေးပြင်ပေးထားတဲ့မနက်စာကို သွားယူပြီး သမီးလေးကိုခွံ့ကျွေးရတယ်။ သမီးလေးက မနက်စောစောစီးစီး သူ့ကို ကျုပ်က ယုယပေးနေတာ ကျေနပ်နေပုံပဲ။ မျက်နှာလေးက ပြုံးနေတာ။
“မွှေးလွန်း နာနေသေးလား…”
“အွန်း… ခြေထောက်လှုပ်ရင်နာတယ်… ကိုယ်တွေလက်တွေတော့ သိပ်မကိုက်ပါဘူး…”
“ဒါဆိုကြပ်ထုပ်ထိုးပေးရအုံးမလား…”
“အာ… မရဘူး… လုံးဝမရဘူးနော်… နောက်နေ့ကူးသွားပြီ…”
“ပြီးရော… ဒါဆို ရေနွေးအိပ်သွားဝယ်ပေးမယ် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ကပ်ပေးနော်… ကျူရှင်လဲမသွားနဲ့တော့… ဆရာမကို ခွင့်တိုင်ပေးထားမယ်…”
“ဟုတ်…”
သမီးလေး စားပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သုတ်သင်ပေးပြီး စားပြီးသားပန်းကန်တွေကို ဗန်းလေးထဲထည့်ပြီး ပြန်ထွက်ကာနီးမှာ ကျုပ်ခါးကြားက စာရွက်ခေါက်လေးကို သမီးလေးလက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးက ဘာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ မော့ကြည့်တော့ ကျုပ်မျက်နှာတစ်ခုလုံးထူပူသွားတယ်။ ကိုယ့်သမီးကို ရည်းစားစာပြန်ပေးရတာ စိတ်ထဲမှာရှက်လိုက်တာဗျာ။ ညက လိုးကြတယ်ဆိုပေမယ့် သားအဖစိတ်နဲ့ လိုးကြတာ။ အခုက ကိုယ့်သမီးအရင်းကို ရည်းစားစာပေးပြီးပြန်ပိုးရတာ မျက်နှာမထားတတ်အောင်ပါပဲ။ ကျုပ်လဲ ထူပူပြီးတော့ သမီးလေးလက်ထဲ စာထိုးထည့်ကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့တာ စေ့ထားတဲ့တံခါးကို မဖွင့်ဘဲဝင်တိုးမိသေးတယ်။ သမီးလေးရဲ့ ခိခနဲရယ်သံလေးကြားရတယ်။ လူဆိုတာ ရင်ထဲမှာ တစ်လှပ်လှပ်နဲ့ သမီးလေးရဲ့အခန်းအပြင်ရောက်အောင် မနည်းထွက်ခဲ့ရတယ်။ ငယ်မူပြန်တယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးနဲ့ တူပါရဲ့။ ကျုပ် ပန်းအိတို့၊ ရတနာတို့လို ခပ်ငယ်ငယ်ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပက်သက်ဖူးပါတယ်။ အခုလိုမျိုး ချီတုံချတုံ မဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုကြီးက ရင်အေးကိုစပြီး ချစ်မိတုန်းကထက် ကြမ်းတယ်။ ကျုပ် မနက်စာစားဖို့ ထမင်းစားခန်းကိုမသွားသေးဘဲ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ပြီး အသက်ကိုမှန်အောင်ရှူနေရတယ်။ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်မသိဘူး ရင်အေးက ကျုပ်ကို ဆိုဖာအနောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်မှ  သတိဝင်လာခဲ့တယ်။
“ဟိတ်… ကို ဘာထိုင်လုပ်… မနက်စာမစားဘဲ… အယ်… ရင်တွေ တစ်ဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေပါလား… မီးလေးကို မနက်စာသွားကျွေးတာ… ဒီလောက် စိတ်လှုပ်ရှားရလား… ဘာလုပ်ခဲ့လဲ ပြောပြကွာ…”
“အေးလေးရာ… ဟို… ဟို…”
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ… တစ်ဟိုဟိုနဲ့… ခစ် ခစ်…”
“ဟိုကွာ… ကို မွှေးလွန်းကို ရည်းစားစာပေးတာ… အဲ့ဒါ တစ်ကိုယ်လုံးထူပူပြီး ခြေလက်တွေတုန်နေလို့ ထိုင်နေတာ…”
“ခိခိ… သွက်လိုက်တာကွာ… စာထဲမှာဘာတွေရေးထားလဲ…”
“သိဘူးကွာ… ရှက်နေပါတယ်ဆို ဘာတွေမေးမှန်းမသိဘူး… အေးလေးရာ…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… မနက်စာမစားတော့ဘူးလား… ခစ်… ခစ်…”
“ဗိုက်သိပ်မဆာတော့ဘူး အေးလေးရ… နည်းနည်းပဲ စားမယ်နော်… ပြီးရင် မီးလေးကပ်ဖို့ ရေနွေးအိတ်နဲ့ တားဆေးဝယ်ရအုံးမယ်…”
“ဒါဆိုလဲ လာ… အေးက ကိုနဲ့အတူစားဖို့စောင့်နေတာ…”
ကျုပ်သိပါတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့မနက်စာအတူစားနေကြဆိုတော့ စားဖို့စောင့်နေတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ ဗိုက်ပြည့်သလိုဖြစ်နေလို့ မစားချင်ပေမယ့် ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေး စိတ်ချမ်းသာစေဖို့က ကျုပ်တာဝန်မလား။ ကျုပ်လဲ ထိုင်ရာကထပြီး ချစ်ဇနီးလေးကို ပါးလေးတွေ တစ်ရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြီး ရင်အေးရဲ့ပခုံးလေးကိုဖက်ပြီး မနက်စာစာဖို့ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဒီနေ့အစီအစဉ်က မေမေနဲ့မမဆီသွားမယ်။ ညနေမှာ အန်တီမေနှင်းဆီဝင်မယ်ပေါ့။ ညဘက်ကျ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အန်တီယုဆီကိုပေါ့။ ဒါကြောင့် ကျုပ်ညက ရင်အေးကို တစ်ဝကျွေးထားတာ။

ကျုပ် ရေနွေးအိတ်နဲ့ တားဆေးဝယ်ပြီး သမီးလေးကို မျက်နှာပူပူနဲ့ ဝင်ပေးရသေးတယ်။ ဆေးကတော့ တစ်ခါတည်းတိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ သမီးလေးက ကျုပ်ကို ပြုံးတုံ့တုံ့လေးနဲ့ကြည့်နေတာ ကျုပ်မှာတော့ မျက်နှာပူပြီး သမီးလေးနဲ့ မျက်လုံးချင်းကို ဆုံမကြည့်ရဲဘူး။ ဆေးတိုက်တုန်းကဆို ရေဖန်ခွက်ကိုကိုင်တဲ့လက်က အနည်းငယ်တုန်နေတာ။ ကျုပ်လဲ မေမေတို့ဆီသွားရမယ့်အကြောင်း ပြောပြပြီး သမီးလေးရဲ့မျက်နှာကို မကြည့်ရဲကြည့်ရဲကြည့်ရတယ်။
“ညနေမှ ပြန်လာမယ်နော်မွှေးလွန်း… ကိုကိုပေးတဲ့စာကို ဖတ်ပြီးပြီလား…”
သမီးလေးက မျက်နှာလေးရဲသွားပြီး ခေါင်းငုံ့သွားကာ ဆတ်ခနဲ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ခေါင်းအုံးလေးကျောမှီပြီး ထိုင်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့လက်က သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုခြုံထားတဲ့စောင်လေးကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ကိုင်ပြီးလိမ်ဆွဲနေတယ်။ သမီးလေးရှက်နေတဲ့အမူအယာလေးက အူယားပြီး ဖက်နမ်းချင်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။
“ကိုကို့ကို စဉ်းစားပေးအုံးနော်… မွှေးလွန်းအနားမှာပဲ ကိုကိုကနေချင်တာ…”
“မွှေးလွန်းနားလည်ပါတယ်…”
သမီးလေးက ခေါင်းငုံ့လျှက်က ခေါင်းကိုဆတ်ခနဲ ညှိတ်ပြပြီး သူ့ကိုယ်သူ မွှေးလွန်းလို့သုံးပြီးပြောတော့ ကျုပ်လဲ ရင်ထဲနွေးသွားတယ်။ တကယ်တော့ ကျုပ်ရေးတဲ့ရည်းစားစာထဲ သားအဖလိုမခံစားရစေချင်တော့ သမီးလေးကို မွှေးလွန်းလို့သုံးပြီးရေးကာ ကျုပ်ကိုယ်ကိုလဲ ကိုကိုလို့သုံးပြီး ရေးခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် မနက်ကတည်းက ကျုပ်က သမီးလေးကို မွှေးလွန်းလို့ပဲခေါ်ခဲ့တာ။
“ဒါဆို ကိုကိုသွားမယ်နော်…”
“ဟုတ်…”
သမီးလေးက ခုနကအတိုင်းပဲ ခေါင်းလေးညှိတ်ပြီးဖြေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကိုတော့ မကြည့်ရဲလို့ထင်တယ် ခေါင်းလေးငုံ့ထားတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးအခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာတော့ ခြေလှမ်းတွေက လေးလံနေတယ်။ အခန်းအပြင်ကနေ တံခါးပြန်စေ့ရင်း သမီးလေးကို ခဏငေးကြည့်တော့ သမီးလေးလဲ ကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်သက်ပြင်းချပြီး မေမေတို့အိမ်ကိုသွားဖို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး မေမေတို့အိမ်ဆီ ထွက်လာတော့ ကျုပ်စိတ်တွေက ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးဆီမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ ကျုပ် မေမေတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ကျုပ်တူအကြီးကောင်နဲ့ အငယ်မ(ကျုပ်သမီးလေး)က လမ်းထဲက ကလေးတွေနဲ့ကစားနေတယ်။ မေမေကတော့ သူ့မြေးတွေကစားတာကို ခြံဝကအုတ်ခုံလေးမှာ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ မေမေကကျုပ်ကိုမြင်တော့ပြုံးပြတယ်။
“မေမေ့သားလေးတောင်လာပြီပဲ… အိမ်ထဲကိုသွား… သားရဲ့မမရှိတယ်… မေမေ ကလေးကြည့်ထားလိုက်မယ်…”
“လေးလေး… မမ မပါဘူးလား…”
“မမက နေသိပ်မကောင်းလို့ကွ… အိမ်မှာ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်နေတယ်…”
“ဟင်… မြေးမကြီးက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ရေချိုးမှားတာနေမှာပါ… ဆေးကြိုတိုက်ထားလို့ ဒီမနက်တော့ ကိုယ်လက်နည်းနည်းပဲကိုက်တယ်ပြောတယ်…”
“အင်း… ငါ့မြေးမက သူနေမကောင်းတော့ အဖေနားကပ်ချင်မှာပေါ့… မေမေတို့ဆီ မလာလဲရတဲ့ဟာကို သားရယ်… မြေးလေးအနားနေလိုက်တာမဟုတ်ဘူး…”
“သမီးလေးက ဘာမှသိပ်မဖြစ်လို့ပါ မေမေရ… မေမေနဲ့မမကိုလဲ လွမ်းတာကိုး…”
ဒီတော့မှ မေမေက ပြုံးပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“အင်းပါ… သမီးကြီးဆီအရင်သွားလိုက်… မေမေ ပြီးမှ ကလေးတွေနဲ့ဝင်ခဲ့မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ချီပြီးနမ်းချင်သေးပေမယ့် အဖော်တွေနဲ့ပျော်နေတဲ့ သမီးလေးကို မနှောက်ယှက်ချင်တာနဲ့ အိမ်ထဲကိုပဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ မမသူဇာက စားပွဲလေးကို ငှက်မွှေးတံမြက်စည်းနဲ့ သုတ်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ငယ်ချစ်ဦး မမကိုမြင်တော့လဲ ရင်ထဲက နွေးထွေးလာတယ်။ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကို ပိုချစ်တယ်ဆိုသော်ငြားလဲ အချစ်ဦးလေးမမသူဇာကိုလဲ အချစ်ကမလျော့ပါဘူးလေ။ မမသူဇာခမြာ ကလေးနှစ်ယောက်အမေဖြစ်သွားတော့ ကလေးဝေယျာဝစ္စ၊ အိမ်မှုကိစ္စတွေနဲ့ အရင်ထက်တောင် ကိုယ်ရည်စစ်သွားသလိုပဲ။ ထမိန်တောင်မဝတ်နိုင်တော့ဘဲ ဂါဝန်ရှည်ကြီးဝတ်ရတဲ့အထိ အလုပ်တွေ ပိနေတာ။ ဂါဝန်က နည်းနည်းပါးတော့ မမသူဇာရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေကို ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မြင်နေရကာ ကုန်းပြီး တံမြက်စည်းလှဲနေတာ လည်ကဟိုက်နေပြီး မမသူ့ဇာ နို့တွေကို လှမ်းမြင်နေရတယ်။ မမသူဇာက အိမ်ထဲကိုဝင်လာတဲ့ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ပြုံးတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ရတဲ့ မမသူဇာဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ သူ့အနားကိုရောက်တော့ မမသူဇာက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ချစ်ရတဲ့ မမသူဇာကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ မမသူဇာရဲ့ ဖောင်းကားနေတဲ့ နို့အိအိကြီးတွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ အိခနဲဖိကပ်သွားတယ်။ မမသူဇာ ဘရာမဝတ်ထားဘူးပဲ။ ကျုပ်လီးတောင်မှ တင်းလာတယ်။
“မ ကိုဖက်လိုက်ရတာ ရင်ထဲကို နွေးသွားတာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မ လဲအတူတူပါပဲကွာ… လာ မီးဖိုထဲကိုသွားရအောင်… ချက်ရင်းပြုတ်ရင်း လုပ်ကြကိုင်ကြတာပေါ့…”
“မောင်က ဘာတွေ လုပ်ရကိုင်ရမှာလဲ…”
“မမတစ်ကိုယ်လုံးကို မောင်လေး ကြိုက်သလိုလုပ်ပြီး… ကြိုက်သလောက်ကိုင်ပေါ့ကွာ… ခစ်ခစ်…”
“မောင်လေးကလဲ မမကိုကိုင်ရမယ်ဆို တစ်နေ့လုံးကို ကိုင်ချင်တာ… လာ…”
ကျုပ်က မမသူဇာကို ပေါင်ကနေ စွေ့ခနဲ ပွေ့ချီလိုက်ကာ မီးဖိုခန်းဆီ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်ပခုံးပေါ်မေးတင်လျှက် လည်ပင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကိုလာကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။
“ခစ် ခစ်… အဲ့ဒါတွေချစ်ဖို့ကောင်းတာ… မမမောင်လေးက နှစ်ခါဆွစရာမလိုဘူး… ကိုင်လိုက်တာနဲ့ ထောင်လာတာ… ဒီလီးကြီးက ကိုယ့်အစ်မကို ပြန်လိုးချင်နေတာလား…”
“လိုးချင်တာပေါ့… ကိုယ့်အစ်မတင်မဟုတ်ဘူး… မေမေရော ညီမလေးရော အကုန်လိုးမှာ…”
“လိုးစမ်းကွာ… ရှိသမျှ သွေးသားရင်းတွေ အကုန်လိုး… ခစ် ခစ်…”
“လိုးမှာ… အခုလဲ မမစောက်ပက်ကို လိုးခွဲအုံးမှာ…”
ကျုပ် မီးဖိုခန်းကိုရောက်လို့ ခုံမှာထိုင်တော့မှ မမသူဇာ ကျုပ်အပေါ်ကဆင်းသွားတယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး ချွတ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်လေး နေပေးလိုက်ရတယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်ပုဆိုးကို ခုံတစ်ပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ကျုပ်လီးကို အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ငါ့မောင်လေးလီးကြီးကွာ.. ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… အလိုးခံလို့ကို မဝဘူး… ပလပ်… မလပ်… ပြွတ်…”
မမသူဇာက ကျုပ်လီးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းပြီးမှ သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။ မမသူဇာ ပုလွေအစွမ်းပြပြီပေါ့။ ကျုပ်လည်း မမသူဇာရဲ့ နဖူးကဆံစလေးကို သပ်တင်ပေးပြီး သူ့ခေါင်းလေးကိုကိုင်ကာ ညည်းနေရတယ်။
“ရှီး… မမရယ်… လီးစုပ်တာ တော်လိုက်တာ… စစ်….”
“ပြွတ်… ပြွတ်… အု… အွင်း.. ပြွတ်… ပြွတ်… ဟူး….”
“အူး… မမရယ်… ရပြီမမ… မောင်လေး မမစောက်ဖုတ်ကိုယက်အုံးမယ်…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… ဟူး… စုပ်ချင်သေးတာ မောင်လေးရာ…”
“အင်းပါ… ပြီးမှထပ်စုပ်… မမစောက်ဖုတ်ကို မောင်လေးအရမ်းယက်ချင်နေပြီ…”
ကျုပ်က မသူဇာကိုဆွဲထူပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း မမသူဇာ့နို့တွေကို ဂါဝန်ရှည်ကြီးအပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ အနမ်းတွေကပိုကြမ်းလာပြီး နမ်းတာရပ်ကာ မမသူဇာနို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဂါဝန်ရှည်ကြီးအပေါ်ကနေပဲ မမသူဇာရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ စောက်မွှေးလေးတွေစမ်းမိပြီးတော့ စောက်ပကအကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်ကာ ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွနေသလို၊ ကျုပ်ပွတ်ဆွဲနေတဲ့ မမသူဇာစောက်ပက်က အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာကြောင့် ကျုပ်လက်မှာပါ ချက်ချင်းစိုလာတယ်။ ကျုပ်က မမသူဇာကို စားပွဲကိုမှီပြီး မတ်တပ်ရပ်စေလိုက်တယ်။ ကျုပ် ခုံမှာထိုင်နေရာကနေထပြီး မမသူဇာရဲ့အရှေ့မှာ ရပ်ပြီးမမသူဇာကိုတင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းတယ်။ မမသူဇာရဲ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း တောင်နေတဲ့လီးနဲ့ ဂါဝန်ပေါ်ကနေ မမသူဇာစောက်ဖုတ်ကို ညှောင့်တယ်။ မသူဇာကလဲ ပေါင်လေးဟ ခါးလေးကော့ပေးပြီး လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကိုဝင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ထိုးမိအောင် ချိန်ထားပေးတယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်ရဲ့အကြိုက်ကိုသိတဲ့သူဆိုတော့ သူဂါဝန်ရှည်ကြီးကို လှန်တင်မပစ်ဘဲ အဝတ်ပေါ်ကနေ လီးနဲ့အထောက်ခံတာ။ တခါတရံ မောင်နှမနှစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးလိုးတတ်ကြပေမယ့် အများသောအားဖြင့် အဝတ်အစားနဲ့ လှန်လိုးကြတာပါပဲ။ ဒီလို အဝတ်ပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်နေရာ ဖင်နေရာတွေကို လီးနဲ့ထောက်ရတာလဲ ဖီလင်တစ်မျိုးမို့ ကျုပ်က အရမ်းကြိုက်တာ။ နှစ်ယောက်သားအသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နမ်းရင်း ကျုပ် မမသူဇာရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ လီးနဲ့ ညှောင့်ပြီးမှ မမသူဇာအရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မမသူဇာရဲ့ ဂါဝန်အရှေ့ပိုင်းမှာပေနေတဲ့ စောက်ရည်ကွက်က ကျုပ်ကို စိတ်ထစေလိုက်တာ။ ကျုပ် အဲ့ဒီစောက်ရည်ကွက်တည့်တည့်ကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တာ မမသူဇာရဲ့ စောက်ပက်ကို တည့်တည့်နမ်းမိတာပဲ။ စိတ်တွေက မွှန်လာပြီဆိုတော့ နမ်းမိတဲ့မမသူဇာ့စောက်ဖုတ်ကို ဖမ်းငုံပြီး ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မမသူဇာ ပေါင်ကားလျှက် ခါးကိုကော့ကာ ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး စောက်ပက်နဲ့ဖိကပ်ထားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ မမသူဇာ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ပါ ယက်တင်ပစ်တာ။
“ရှီး… စစ်… မမကို စိတ်ထအောင် အရမ်းလုပ်နိုင်တာပဲ မောင်လေးရာ… စားစမ်း… မမစောက်ပက်ကို စား… စောက်ရည်ကို သောက်…. အူး… ဟူး… ဒီနှမလိုးမောင်လေးကို မမချစ်လိုက်တာကွာ… အင့်…ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ မမသူဇာရဲ့ �ခြေတစ်ချောင်းကို ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး မမသူဇာရဲ့ဂါဝန်ကိုလှန်တင်တော့ မမက သူ့ဂါဝန်လေးကိုကိုင်ထားပေးတယ်။ မမသူဇာရဲ့ ကျုပ် အကြိမ်ကြိမ်လိုးထားတဲ့စောက်ပက်ဖောင်းဖောင်းက ဟပြဲလေးနဲ့ အဖတ်လေးတွေလန်လို့။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ချစ်ဖို့ကောင်းတုန်းပဲ။ ကျုပ်လဲ မမသူဇာ့စောက်ပက်ကို ပြွတ်ခနဲမြည်အောင်ဆွဲစုပ်ပြီး စပါယ်ရှယ် ဘာဂါပေးတော့တယ်။ မမသူဇာ ညည်းညူရင်း မနေနိုင်တဲ့အဆုံး ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူတော့တယ်။
“မောင်လေးရာ… မမ မနေနိုင်တော့ဘူး… မောင်လေးလီးကြီးနဲ့ မမကို လိုးပေးတော့နော်… ပြွတ်… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… လိုးမှာပေါ့မမရဲ့… လိုးချင်လို့ တကူးတက လာခဲ့တာပဲဟာ…”
ကျုပ်လဲ ရပ်ပြီးတော့ ခုံပေါ်တင်ထားလို့ အဆင်သင့်ပေါင်ကားပေးပြီးသားဖြစ်နေတဲ့ မမသူဇာရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို တစ်ချက်တည်းနဲ့ တစ်ဆုံး ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တော့တယ်။
“အူး… နင့်ခနဲပဲ မောင်လေးရယ်… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… ဆောင့်လိုးမောင်လေး… အာ့…. ဟား….”
“ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်… ငါ့အစ်မစောက်ပက်… မောင်ချစ်တဲ့ မရဲ့စောက်ပက်…”
“လိုး… မောင်လေး… အ… ဟား… အင့်… အင့်… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ မမသူဇာနဲ့ မတ်တတ်ပုံစံအတိုင်း အသားကုန်လိုးပစ်တယ်။ ကျုပ်ခုံမှာထိုင်တော့လဲ မမသူဇာက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်ပြီးမှ တက်ဆောင့်လိုးတယ်။ ပြီးတော့ မမသူဇာကို စားပွဲကိုလက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်ကနေ စောက်ရည်တွေရွှဲနစ်နေတဲ့ မမသူဇာရဲ့စောက်ပက်ကို ကုန်းယက်လိုက်သေးတာ။ ပြီးမှ မမသူဇာရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ပစ်ပစ်ပြီးဆောင့်လိုး၊ မမသူဇာကလဲ အော်ဟစ်ပြီး မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့အကြောင်းတွေ တစ်တစ်ခွခွပြောပြီး လိုးကြတာ။ တစ်အိမ်လုံးမှာလဲ နှစ်ယောက်တည်းရှိတာမလား။ မမသူဇာစောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပြီးမှ ခဏနားတာပေါ့။ မမသူဇာက ကျုပ်လီးရည်တွေပေနေတဲ့စောက်ပက်ကို သူ့ဂါဝန်နဲ့ပဲသုတ်လိုက်ပြီး ချက်ပြုတ်တဲ့လုပ်ငန်းကိုပြန်စတယ်။ ကျုပ်လဲ မမသူဇာပေါင်ကြားမှာဝင်ထိုင်ပြီး ဂါဝန်ထဲဝင်ကာ မမသူဇာရဲ့စောက်ပက်ကို ဇိမ်ခံပြီးကို ရှယ်ယက်တာ။ မမသူဇာခမြာ ဟင်းချက်ရင်းနဲ့ တွန့်သွားလိုက် ခါးကော့သွားလိုက်နဲ့ ကျုပ်လုပ်သမျှ အလိုလိုက်ရှာတယ်။ မမသူဇာကလဲ နေရာမရွှေ့ရအောင် ကြိုးစားပြီးလုပ်တယ်။ ဟင်းအိုးကစတည်တော့မှ မမသူဇာ ကျုပ်လီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပြန်စုပ်တော့တယ်။ မမသူဇာ ဟင်းချက်လို့ပြီးတော့မှ မောင်နှမနှစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲသွားပြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အသေကြုံးတော့တာ။ မမသူဇာလဲ အီဆိမ့်သွား ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းတာပေါ့ဗျာ။ မောင်နှမနှစ်ယောက် ရေအတူချိုးကြရင်း လီးတွေစောက်ပက်တွေ တောင်လာကြပေမယ့် ထပ်မလိုးကြတော့ဘူး။ မေမေ့အတွက်လဲ အားကို ချန်ထားရသေးတယ်လေ။ နေ့လည်ထမင်းစားပြီးမှ မေမေ့အလှည့်ပေါ့။ မေမေပြန်လာတော့ ဧည်ခန်းမှာ မေမေနဲ့အတူထိုင်။ မမက ကလေးနှစ်ယောက်ကို ခြေလက်ဆေးပေးပြီးမှ ထမင်းအတူစားကြတယ်။ အကြံသမား ကျုပ်နဲ့မေမေကတော့ ဘယ်ဗိုက်တင်းအောင်စားလိမ့်မလဲ။ မမသူဇာက အငယ်မလေးကိုသိပ်ရင်း အကြီးကောင်ကို နေပူလို့ အခန်းထဲမှာပဲကစားဆိုပြီး ခေါ်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေမေ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏထိုင်ပြီးမှ မေမေ့အခန်းထဲ အတူဝင်ခဲ့ကြတယ်။

(အခန်း ၂၅/၆)

မေမေ့အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်နဲ့မေမေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အတင်းဖက်ပြီး နမ်းကြတော့တာ။ မေမေက ဒီလို ကျုပ်လာမယ့်နေမျိုးဆိုရင် ထမိန်အပျော့သားလေးနဲ့ ရင်ဖုံးလက်ပြတ်လေးပဲဝတ်တာ။ ပြီးတော့ ဒီလိုနေ့မှာ ဘယ်တော့မှ ပင်တီမဝတ်ဘူး။ တခါတလေ အင်္ကျီပါးမှ ဘရာဝတ်တယ်။ မဟုတ်ရင် ဘရာပါမဝတ်တော့ဘူး။ အဲ့လို ကျုပ်ကို မျှော်တတ်တာ။ ကျုပ်ကလဲ လာမယ်ဆို ကြိုဖုန်းဆက်ပြီး အကြောင်းကြားထားရတာပေါ့။ အခုလဲ မေမေ့ရင်ဘတ်က အိခနဲဖြစ်သွားတော့ မေမေ ဘရာပါဝတ်မထားဘူးဆိုတာ သိပြီလေ။ မေမေက ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း လီးကိုဆွ၊ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ကိုနမ်းရင်း နို့တွေညှစ်၊ ဖင်တွေကိုင်တာပေါ့။
“ပြွတ်… မေမေရယ်… ပြွတ်…”
“ဟင်း… သားလေးရယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
မေမေလို့ခေါ်လိုက်တာနဲ့ကို စိတ်ထချက်က ဘယ်သူနဲ့မှကိုမတူတာ။ တကယ်ပါ မေမေ့အထိအတွေ့က တကယ်ကို စွဲလန်းစရာကောင်းလွန်းတယ်။ ကိုယ်အမေဆိုတဲ့ အသိနဲ့တင် အရမ်းကို စိတ်ကထစေတာ။ နို့တွေ ဖင်တွေ ပျော့တာမာတာ အကြောင်းမဟုတ်ဘူး၊ စောက်ဖုတ်က ကျဉ်းတာကျယ်တာ အရေးမကြီးဘူး၊ ကိုယ့်အမေအရင်းကို လင်မယားလို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နမ်းရှုံ့ပြီး လိုးရတဲ့စိတ်က အရမ်းကို ထူးဆန်းအံဩဖို့ကောင်းတာ။ မေမေက ကျုပ်နဲ့နမ်းနေရင်း ရုတ်တရတ် ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေဘာလုပ်မလဲလို့ကြည့်နေတာ။ မေမေက ခုတင်ပေါ်တက်သွားပြီး ခေါင်းအုံးလေးကျောမှီက ခပ်လျောလျောလေးထိုင်တယ်။ ပြီးတော့မှာ ဒူးနှစ်ဖက်ကိုထောင်ပြီး ကားလိုက်ကာ သူ့ထမိန်ကို ဒူးအုပ်ရုံလေးဆွဲတင်လိုက်တယ်။ မေမေ့က ကျုပ်ကို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ကြည့်ပြီး သူ့ထမိန်အနားစလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ ထမိန်လှန်ပြနေတယ်။ မေမေ့စောက်ပက်က အမွှေးတွေရိတ်ထားတယ်ထင်တယ် ပြောင်ရှင်းပြီး အညိုရောင်လေး။ မေမေထမိန်လှန်ပြတာကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲ လှပ်ခနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။
“လာ… မေမေ့သားလေး မေမေ့ထမိန်ထဲကိုဝင်ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ကိုယက်စမ်း… မအေလိုးလေး…”
“ယက်မှာ… ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ဆီ အပြေးတစ်ပိုင်းသွားကာ မေမေ့ဟပေးထားတဲ့ထမိန်ထဲ ခေါင်းထိုးပြီးဝင်လိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို သူ့ထမိန်လေး ကျကျနနဖုံးပေးပြီး ထမိန်ပေါ်ကနေ ကျုပ်ခေါင်းကိုလာကိုင်တယ်။ ကျုပ်မျက်စိအရှေ့မှာ အမွှေးတစ်ပင်မှမရှိတဲ့ မေမေ့စောက်ပက်ကြီးက အရည်လဲ့လို့နေတယ်။
“ငါ့ကိုမွေးထားတဲ့ ငါ့အမေစောက်ပက်ကြီးကွာ ရွှတ်… ရွှတ်… စောက်ဖုတ်က အနံ့ကို သင်းနေတာပဲ… ပြွတ်… ပြွတ်… မေမေ့ကျေးဇူးကို သားတစ်ကိုယ်လုံးပုံးပြီး ဆပ်မယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို ယက်ပြီ။
“ရှီး… ကောင်းတယ်သားရယ်… မေမေ့ထမိန်ထဲမှာ… ခေါင်းလေးလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့… အင့်… ဟင်း… မေမေ့စောက်ပက်ကို ယက်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်နေတာ… ချစ်လိုက်တာကွာ… အင့်… ဟင်း….”
ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ခေါင်းထဲ လျာကြီးထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်၊ စောက်ပက်က လန်နေတဲ့အဖတ်လေးတွေကိုဆွဲစုပ်၊ စောက်ပက်အမြှောင်းကြီးကို လျာနဲယက်တင်၊ စောက်စိကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးနဲ့ အလုပ်ကိုရှုပ်နေတော့တာ။
“အူး… ကောင်းလိုက်တာ မအေလိုးသားလေးရာ… အင်း… ဟင်း… ဒီအတိုင်းတော့ ကျေးဇူးကမကျေဘူးနော်… သားလီးကြီးနဲ့ မေမေ့စောက်ပက်ကို လိုးပြီးဆပ်မှ ကျေမှာ… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လက်သုံးချောင်းပူးထိုးထည်ပြီး လိုးပေးရင်း မေမေ့စောက်စိကို လျာဖျားနဲ့ ကစားပေးတယ်။
“ဟင်း… မေမေ သားလီးနဲ့တောင် အလိုးမခံရသေးဘူး တစ်ချီပြီးတော့မယ်… အူး… လုပ်တတ်လိုက်တဲ့ မေမေ့သားလေး… မေမေ့စောက်ပက်ထဲ သားတစ်ကိုယ်လုံးသာ ကိုင်ထည့်ပစ်လိုက်ချင်တယ်… သားရေ… အာ့… ဟား… စောက်ပက်စားလေး…. မေမေပြီး… ပြီ…”
မေမေ ဖင်ကြီးမြောက်တက်ကာ အိပ်ယာပေါ် ပြန်ပြုတ်ကျပြီးမှ ငြိမ်သွားတယ်။ ဒူးထောင်ထားတာလဲ ဘေးကိုလဲကျသွားပြီ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ရည်တွေကို စုပ်ယူပြီး မျိုချပစ်လိုက်တယ်။ မေမေက မောသွားပေမယ့် သူ့ထမိန်ကိုဖြည်ပြီး မ ပေးကာ ကျုပ်ကို သူ့ထမိန်ထဲက ထွက်လာစေနိုင်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ထမိန်ထဲက တိုးထွက်ရင်း ပုဆိုးကိုပါ ချွတ်ခဲ့လိုက်တယ်။ မေမေက သူ့ထမိန်ထဲက တိုးထွက်လာတဲ့ ကျုပ်ကို အရည်လဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးနဲ့ကြည့်နေတယ်။ မေမေ့ကိုယ်ပေါ်တွားတက်လိုက်တာနဲ့ ကျုပ်ကို ဖက်ထားတော့တယ်။ မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို အနမ်းလေးပေးလိုက်တယ်။
“သား… မေမေ့ကျေးဇူးကို လိုးပြီးဆပ်တော့မယ်နော်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွန်း… ဆပ်… ကျေတော့မကျေသေးဘူးနော်… မေမေ့ကို တစ်သက်လုံးလိုးပေးမှ ကျေမှာ ခစ်ခစ်… မေမေ မနက်ကတည်းက ရေမချိုးထားဘူး… ဘယ်လိုလဲ မေမေစောက်ဖုတ်နံ့ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… သားက ကျေးဇူးဆပ်ချင်လို့လိုးမှာမဟုတ်ဘူး… ကိုယ့်အမေမို့ကို မလိုးဘဲမနေနိုင်လို့ လိုးမှာ… တစ်သက်လုံး မေမေခံနိုင်သ၍ လိုးမှာ… ထည့်ပြီကွာ… မေမေ့စောက်ပက်နံ့ရရင် သားလီးက မထည့်ပဲကို မနေနိုင်ဘူး… အင့်…”
“အူး… ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်… ဒီမအေလိုးလေးကို မွေးရကျိုးနပ်လိုက်တာ… ဆောင့်… ဆောင့်… အဲ့လိုဆောင့် လိုး…”
ကျုပ်လဲ တောင်နေတဲ့လီးကို မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ပစ်ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ တရစပ် ဆောင့်လိုးတယ်။
“ငါ့အမေစောက်ပက်ကြီးက… ကမ္ဘာပေါ်မှာ လိုးလို့အကောင်းဆုံးပဲ… အင့်ကွာ… ငါလိုးတဲ့ ငါ့အမေ…”
“အင့်… အင့်… အင်း… လိုးစမ်း…. နင့်ကိုမွေးထားတဲ့ နင့်အမေစောက်ပက်ကို… နင့်လီးနဲ့ လိုးစမ်း… အင့်… အင့်… ဟင်း… ထိတယ်ကွာ… ငါ့သားရဲ့ စပါယ်ရှယ် လီးကြီး… ဟင်း….  ဟင်း… အူး…”
ကျုပ်နဲ့မေမေ မီးကုန် ယမ်းကုန် လိုးကြတာ မေမေတစ်ချီပြီးတော့ ကျုပ် မေမေ့ကို ခဏအနားပေးပြီးမှ ဆွဲထူကာ အပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေက ဖက်လျှက်လေးပဲ ဖင်ကိုဆောင့်ချပြီး အပေါ်ကနေလိုးတယ်။
“အင့်… ဟင်း… သားရယ်… ဟင်း… သားလီးက သိပ်အရသာရှိတာပဲ… မေမေ လိုးရတာ အားရလိုက်တာ… မေမေ့စောက်ပက်ထဲ နင့်နင့်သွားတာပဲ… အင့်… ဟင်း… ”
“မေမေမွေးထားတဲ့သားပဲ မေမေရ… မေမေ့စောက်ပက်နဲ့ ကွက်တိပဲပေါ့… ကောင်းတယ်မေမေရယ်…. လိုး… ရှီး…”
“အင့်… ဟင်း… ဟုတ်တယ်… မေမေ့စောက်ပက်ကိုလိုးဖို့ သားကိုမေမေမွေးထားတာ… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့သားလီးကြီး… ငယ်ငယ်ကတည်းက ပေးလိုးခဲ့ရမှာ… အင့်…. ဟင်း… အင်း… အင်း… အင်း… အား… ထွက်ပြန်ပြီကွာ…”
မေမေ နောက်တစ်ကြိမ် ငြိမ်ကျသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့တင်ပါးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း မေမေ့ကိုနမ်းနေလိုက်တယ်။
“ချစ်တယ် မေမေရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သားကိုလဲ မေမေသိပ်ချစ်တာပဲ… သားလိုးတာကိုလဲ မေမေအရမ်းကြိုက်တာ… သားလိုးပေးတာ နေ့တိုင်းခံချင်လိုက်တာ သားရယ်…”
“ဒီတစ်ခေါက် ကိုမင်းပြန်လာရင်… မေမေ သားတို့အိမ်မှာ လာနေပါလား… မမကို အိမ်အကူတစ်ယောက်ငှားပေးမယ်လေ… သားက မေမေ့ကို နေ့တိုင်းလဲလိုးပေးမယ်… ပြီးတော့ မေမေ့ကိုလဲ အနီးကပ် ပြုစုစောင့်ရှောက်ချင်သေးတယ် မေမေရဲ့… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အင်းပါ… မောင်မင်းထွန်းပြန်လာရင် သားနဲ့ သမီးလတ်ဆီ မေမေလာနေမယ်နော်…”
“ဟုတ်… ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ရွှတ် ရွှတ်… သားဘယ်လိုပုံစံလိုးချင်လဲ…”
“ကုန်းပေးလေး မေမေ…”
“အင်း… ကုန်းပေးမယ်… အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ရအောင်ကွာ… နော်…”
“ဟုတ် သီတာ့သဘော…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ထမိန်ထဲက ထွက်ပေးလိုက်ပြီး အင်းကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မေမေလဲ သူ့အဝတ်တွေချွတ်ပစ်ပြီး ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ မေမေက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်သေးတယ်။ ပြီးမှ လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးတာ။
“မေမေခွေးလိုကုန်းထားတယ်သားရေ… ကိုယ်သားလီးနဲ့ ပြန်အလိုးခံတဲ့ ခွေးမကို ခွေးလိုလိုးစမ်း…”
“လိုးမှာ… သားလဲ မအေရော နှမပါမချန် လိုးတဲ့ခွေးပဲ… လာပြီ ခွေးမမေမေရေ… မေမေ့စောက်ပက်ထဲ သားခွေးလီးကြီး ဝင်လာပြီ… ဟူး… မေမေရယ်…”
“အူး… ခွေးမျိုးလေး… လိုးစမ်း နင့်အမေ ခွေးမကို… ဆောင့်… အာ့… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ ခွေးလေးရယ်… ခွေးလီးကြီးနဲ့ ခွေးမကိုလိုး… အင့်… အင့်… ဟင်း… ”
“ခွေးမစောက်ပက်…. ငါ့အမေခွေးမ… လိုးမယ်… ငါ့ခွေးလီးနဲ့လိုးမယ်…”
“လိုးစမ်း ခွေးကောင်… အိုး… ရှီး…. ခွေးမသား မအေလိုး ခွေးလေး…. လိုး… ကိုယ်မအေအရင်းကို ခွေးလိုလိုး…”
“ငါလိုးမ ခွေးမ မေမေ… လီးတဲ့… အင်းကွာ…”
“စောက်ပက်စား ခွေးကောင်… ဒီဖာသယ်မ… ခွေးမကို လိုး… နင်အမေဖာသယ်မကို လိုး… ဖာခေါင်းလေးရဲ့… မအေလိုး ခွေးမျိုး… နင့်အမေခွေးမ… ကိုယ့်သားလီးနဲ့မှ စောက်ပက်အယားပြေတဲ့ ဖာသယ်မ… မအေလိုး နှမလိုးလေး…”
“ဖာသယ်မကြီး… ခွေးမကြီး… ဖာသယ်လို သူများနဲ့အလိုးခံကြည့်… လိုးသတ်ပစ်မယ် ခွေးမရေ့…”
“နင့်လီးနဲ့မှ အယားပြေတာ ခွေးကောင်ရဲ့… ငါ့သားရဲ့ ခွေးလီးနဲ့လိုးမှ… နင်အမေခွေးမကအယားပြေတာ… ငါ့သားဖာခေါင်းလီးနဲ့မှ… နင့်အမေဖာသယ်မစောက်ပက်က အယားပြေတာ… လိုးစမ်း… အာ့… ရှီး…”
“ငါလိုးမမေမေ… ငါ့လီးနဲ့လိုးတဲ့ ငါလိုးမ မေမေ… ပြီးပြီ… ခွေးမစောက်ပက်ထဲ ခွေးလရည်တွေထည့်မယ်…”
“ထည့်စမ်း… ဟူး… ငါးသားရဲ့ ခွေးလရည်တွေ ခွေးမစောက်ပက်ထဲ ဝင်လာပြီ… အရသာရှိလိုက်တာ ခွေးလေးရယ်…”
ကျုပ်နဲ့မေမေ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ဆဲဆိုပြီးလိုးကြတာ ကျုပ်လဲပြီးရော အိပ်ယာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ကို လှဲချလိုက်ရတော့တယ်။ မေမေလဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ မှောက်လျှက်သားလေး။ မေမေ အမောပြေတော့မှ ထလာပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်ပေးတယ်။
“ကန်တော့ပါ မေမေရယ်…”
“ပြွတ်… ခစ်ခစ်… မလိုပါဘူးသားရယ်… မေမေက သား မေမေ့ကို အဲ့လိုမှ ဆဲပါ့မလားလို့… မေမေအားရလိုက်တာ… အီဆိမ့်သွားတာပဲ… မေမေဖြင့် ဆဲရင်အလိုးခံရတာ ဘယ်နှချီပြီးမှန်းကို မသိဘူး… ခစ် ခစ်… ပြွတ်…”
“သားလဲ… စိတ်ထပြီးသာ မေမေ့လိုလိုက်ဆဲမိတာ… အခုကျ စိတ်ထဲမကောင်းဘူး မေမေရ…”
“ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့မေမေ့သားလေး… လိုးတဲ့အချိန် မေမေ့အကြိုက်လိုက်ပြီးဆဲတာပဲကွယ်… ဘာမှမဖြစ်ဘူး စိတ်ထဲထားမနေနဲ့… နောက်လဲ အဲ့လို လိုးရင်ဆဲခိုင်းအုံးမှာ… ပြွတ်..”
“ဟင်း… ဒီသားအမိနှစ်ယောက်တော့ ဖြစ်လိုက်ရင် အဆန်းတကြယ်ချည်းပဲ…”
မမသူဇာက အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်လာတယ်။
“ပြွတ်… မီးကြီးက ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ…”
“ဘယ်လိုရောက်လာရမှာလဲ မေမေရဲ့… သားကြီးက ဖွားဖွားနဲ့လေလေ ရန်ဖြစ်နေတာလားမသိဘူးဆိုပြီး လာပြောလို့ သမီးလဲ ဆင်းလာလိုက်တာ… တံခါးအသာဟကြည့်မှ သားအမိနှစ်ယောက် ဖင်ကုန်းလိုးပြီး ဆဲနေကြတာ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပဲ… သမီးတောင် ရင်တုန်တယ်… ခိခိ…”
“ဟုတ်လား… မြေးလေးရော… ပြွတ်…”
“မေမေနဲ့လေးလေးက ကစားနေတာလို့ပြောပြီး သွားဆော့ခိုင်းလိုက်ပြီ… လိုက်လဲလိုက်တဲ့သားအမိတွေ… ခစ် ခစ်…”
“ပြွတ်… ကဲ… သား အဝတ်တွေဝတ်တော့…”
“ထပ်လိုးအုံးမယ်လေ မေမေရဲ့…”
“ရပါပြီသားလေးရယ်… သားက မေနှင်း ဆီကိုလဲ သွားရအုံးမှာမလား… ညနေစောစောပြန်ပြီး မြေးမကြီးအနားနေပေးလိုက်အုံး… ကလေးက နေမကောင်းတော့ သားအနားကပ်ချင်မှာ…”
“မွှေးလွန်းက နေမကောင်းဘူးလား… ငါ့တူမက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ရေချိုးမှားတာထင်တာပဲ… ကိုယ်တွေလက်တွေ ကိုက်လို့တဲ့လေ… အဲ့ဒါ ဆေးတိုက်ပြီးထားခဲ့ရတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ စောစောပြန်လေ မောင်ရဲ့…”
“ဟုတ်… ဒါဆိုလဲ သားပြန်တော့မယ် မေမေ… မ… မောင်ပြန်မယ်နော်…”
“အင်း… ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ နွားနို့နဲ့ကြက်ဥ ဖျော်ထားတာရှိတယ်… သောက်သွားလိုက်အုံး… အားပြတ်နေအုံးမယ်…”
ကျုပ်လဲ အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကာ မေမေနဲ့မမကို အနမ်းလေးပေးပြီး ထွက်ခဲ့တယ်။ မမပြင်ပေးထားတဲ့ နွားနို့နဲ့ကြက်ဥကိုတော့ အကုန်သောက်ပြခဲ့ရတယ်။ ကျုပ် အပြန်မှာ အန်တီမေနှင်းနဲ့ တစ်ချီတော့ လိုးခဲ့သေးတယ်။ အန်တီမေနှင်းနဲ့က အာသာပြေရုံပါပဲ။ ဦးတင်စိုးက ပုံမှန်ပြန်လိုးပေးနေတော့ ကျုပ်က တစ်ပတ် တစ်ခါလောက် လိုးပေးရင်ကို အန်တီမေနှင်းက ကျေနပ်နေတာ။ ပြန်လာရင်းနဲ့ နွယ်နီ့ဆီကိုဝင်ပြီး သမီးလေး နေမကောင်းလို့ ကျူရှင်မလာနိုင်တဲ့အကြောင်းပြောတော့ ညကျ သူလာခဲ့မယ်တဲ့လေ။ သမီးလေး စာလုပ်နိုင်ရင်သူသင်ပေးမယ်တဲ့။ စာမေးပွဲနီးလို့ စာမလွတ်အောင်တဲ့လေ။ ကျုပ် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရင်အေးကို နှုတ်ဆက်အနမ်းလေးပေးပြီးတာနဲ့ သမီးလေးအခန်းဆီကိုသွားတယ်။ သမီးလေးက စာကြည့်စားပွဲမှာထိုင်ပြီး စာကြည့်နေတာ။
“မွှေးလွန်း… ကိုကိုပြန်လာပြီ…”
သမီးလေးက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးလျှက် မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“စောသားပဲ…”
“မွှေးလွန်းအနားမှာ နေချင်လို့ပါကွာ… လှုပ်ရှားတော့ မနာဘူးလား မွှေးလွန်းရဲ့…”
“နည်းနည်း… စာမေးပွဲနီးတော့ စာလဲ အရေးကြီးနေပြီလေ… အာ့ကြောင့်…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးစာကြည့်စားပွဲဘေးက ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ သမီးလေးစာကြည့်နေတာ အနှောက်အယှက်မပေးချင်တာနဲ့ ခုံမှာထိုင်ရင်း စားပွဲပေါ်တံတောင်ထောက်ပြီး လက်ပေါ်မေးတင်ပြီး စာလုပ်နေတဲ့ သမီးလေးကို ကြည့်နေမိတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် စာလုပ်ရင်းလှမ်းကြည့်ပြီးပြုံးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကြည့်ရင်း မျက်လုံးကမှေးစင်းလာတာ။ ဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားမှန်းကိုမသိဘူး။ ဘုန်းခနဲ မျက်နှာက စားပွဲပေါ်ပြုတ်ကျမှ လန့်နိုးသွားတယ်။ တော်သေးတယ် ကျုပ်ကျသွားတဲ့ စားပွဲပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးရှိနေလို့။ သမီးလေးက တခစ်ခစ်နဲ့ကိုရယ်တာ။ ကျုပ်လဲ ရှက်သွားပြီး သမီးလေးကို ရယ်ပြလိုက်ရတယ်။
“မွှေးလွန်းထားပေးထားတာလား…. တော်သေးတာပေါ့…”
သမီးလေးက ရယ်နေတုန်းပဲ။
“ဟုတ်… ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်…”
“ဒါဆို ကိုကို ခဏနားလိုက်အုံးမယ်… အိပ်ချင်လို့… ဘာလို့ ဒီလောက်ရယ်နေတာလဲ မွှေးလွန်းရဲ့…”
သမီးလေးကရယ်ရင်း ခေါင်းခါပြတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ခေါင်းလေးကို ဖွဖွပွတ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ပြီး အိပ်လိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ပြီးတော့ မနားဘဲ အန်တီမေနှင်းကို ဆက်ဆွဲလိုက်တာ ပင်ပန်းသွားတာဖြစ်မယ်။ ငြိမ်နေရတော့ အိပ်ချင်လာရော။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုလာနှိုးတယ်။
“ကိုရေ ထတော့… မိုးချုပ်တော့မယ် ခစ်ခစ်…”
ရင်အေးကပါ နှိုးရင်းနဲ့ ရယ်နေတာ။ ရယ်နေတာမှ ကိုယ်လေး သိမ့်သိမ့်တုန်အောင်ကို ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်တာ။
“ဘာလို့ ရယ်တာလဲ… ခုနက မွှေးလွန်းလဲ ဒီလိုပဲ… ရယ်တာမှ ပါးစပ်ကိုမစေ့ဘူး… ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
ရင်အေးက ကျုပ်မေးတော့မှ ပိုရယ်တော့တယ်။ ဗိုက်နှိပ်ပြီး မျက်လုံးလေးတွေပိတ်အောင်ကိုရယ်တာ။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသင်္ကါတော့တာနဲ့ ရင်အေးရဲ့မှန်တင်ခုံမှာ မှန်ထကြည့်လိုက်တယ်။ ဟာ… ကျုပ်ကို သမီးလေးက မျက်နှာမှာ ဆော့ပင်နဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးဆွဲထားတာဗျ။ ဒါကြောင့် သားအမိနှစ်ယောက် ရယ်နေကြတာကိုး။
“အာ… မွှေးလွန်းကတော့ နောက်ပြီကွာ…”
ဒီတော့မှ ရင်အေးက ခွက်ထိုးခွက်လှန်ကိုရယ်တော့တာ။ ရင်အေးရယ်နေပုံလေးကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ ကျုပ်လဲ ရှက်ရှက်နဲ့ ရင်အေးကို ရယ်ပြပြီး ရယ်နေတဲ့ရင်အေးကိုဖက်နမ်းပစ်ရတယ်။ ချစ်ဖို့အရမ်းကောင်းတဲ့ ဒီဇနီးနဲ့သမီးကို ကျုပ် ဘယ်ခွဲနိုင်ပါ့မလဲလေ။

ဒီနောက်ပိုင်းတော့ ကျုပ် သမီးလေးကို ရည်းစားစာလဲ ထပ်မပေးတော့ဘူး။ တစ်နေ့တစ်စောင်တော့ ပုံမှန်ရေးတယ်။ စာမေးပွဲနီးနေတဲ့ သမီးလေး အာရုံများမှာစိုးလို့ ခဏ လွှတ်ပေးထားတာ။ နွယ်နီကလဲ စနေ၊တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်လုံး အိမ်မှာပဲ သမီးလေးကို အိမ်မှာပဲ စာလာပြပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို သားအဖလိုပဲ ဂရုစိုက်ပေးခဲ့ပါတယ်။

အဲ့ဒီအပတ်ရုံးတက်တော့ ကျုပ်နေရာမှာ ရုံးခန်းတစ်ခန်းဖြစ်သွားပြီ။ မှန်ကာထားတဲ့ရုံခန်းဆိုပေမယ့် မှန်မှာ စတေကာအနောက်တွေ ကပ်ထားတာမို့ အတွင်းကို ဖောက်မမြင်နိုင်။ ဖြူသဲဝေက ရုံးခန်းထဲမဝင်ရဲလို့ထင်တယ် အပြင်မှာပဲ ထိုင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ လူစုံရင် အစည်းအဝေးလုပ်ဖို့ပြောပြီး ရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ရတနာပါရောက်လာပြီး ရုံးခန်းထဲဝင်လာတယ်။ ရုံးမှာ လူစုံတော့မှ �ကျုပ်တို့ဌာနက လူတွေအကုန်လုံးကိုခေါ်ပြီး အစည်းဝေးခန်းထဲမှာ စကားပြောတယ်။ ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကို အနားကိုခေါ်လိုက်ပြီး ဖြူသဲဝေကို ကျုပ်ရဲ့လာက်ထောက်အဖြစ် ရာထူးတိုးတဲ့အကြောင်း ပြောပြတယ်။ နောက်ဆို အလုပ်ကိစ္စတွေကို ဖြူသဲဝေဆီကတစ်ဆင့် လာမှာဖြစ်ပြီး ဖြူသဲဝေနဲ့အတူ ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်ဖို့၊ ဖြူသဲဝေစကားကိုနားထောင်ဖို့ ပြောတယ်။ မကျေနပ်တဲ့သူတွေရှိရင် အခုတစ်ခါတည်းပြောဖို့နဲ့ နောက်မှ ကွယ်ရာမှာ ဘာသံညာသံမကြားချင်ဘူးလို့ ပြောလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲကနေ မကျေနပ်သူတွေရှိမှန်းသိပေမယ့်၊ ဘယ်သူမှ ထုတ်ဖော်မပြောကြတော့ ဆွေးနွေးပွဲကို ရပ်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကို ကျုပ်ရဲ့ရုံးခန်းထဲမှာ လာနေဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ရယ်၊ ရတနာရယ်၊ ဖြူသဲဝေရယ်က ရုံးခန်းတစ်ခန်းထဲမှာ အတူနေဖို့ဖြစ်လာတယ်။ ဘယ်သွားသွား တစ်တွဲတွဲပေါ့။ ကျုပ်အနားမှာ ရတနာရှိပေမယ့် ဘာမှလုပ်လို့မရဘူးပေါ့။ ကျုပ်လဲ လုပ်ငန်းသဘောတရားတွေကို ရှင်းပြတယ်။ ကျုပ်တို့ဌာနရဲ့ လုပ်ငန်းစဉ်အဆင့်ဆင့်နဲ့၊ နည်းပညာသဘောတရား စသဖြင့် တစ်နေ့နည်းနည်း သင်ပြပေးရတယ်။ ဆိုက်ထဲသွားကြည့်ရင်လဲ သူတို့ပါတယ်၊ ဂိုထောင်က ပစ္စည်းအရည်အသွေးတွေ စစ်ရင်လဲ သူတို့ပါတယ်၊ အစည်းအဝေးပွဲတိုင်းလဲ သူတို့ပါတယ်။ ရတနာကတော့ ကျုပ်နဲ့ အခုလိုအတူသွားလာနေရတာ ပျော်နေပုံပဲ။ အမြဲတမ်းပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဒီနှစ်ယောက်စလုံးက ကိုယ့်ညီမတွေလိုပဲဆိုတော့ သင်လဲသင်၊ တစ်ခါတလေလဲ ရယ်စရာတွေပြောတာပေါ့။ ဒါမှ သူတို့လဲပေါ့ပေါ့ပါးပါး မှတ်သားနိုင်မှာပေါ့။ တစ်လလောက်နဲ့ သင်လို့ပြီးမယ့် ကိစ္စမဟုတ်ဘူးလေ။ တစ်ချို့ကိစ္စတွေက လုပ်ငန်းမှာဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ အခက်အခဲပေါ်မူတည်ပြီး ဖြေရှင်းပေးရတာတွေ ပါသေးတာကိုး။ ကျုပ် အငယ်တွေဆီကို အလုပ်ခိုင်းတဲ့အခါလဲ သူတို့လိုက်ကြည့်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ရှိတော့ ကျုပ် ဖြူသဲဝေနဲ့ ရတနာ့ကို လွန်ခဲ့တဲ့သုံးရက် ပြောပြခဲ့တဲ့ ကုန်ပစ္စည်းတစ်ခုရဲ့ အရည်အသွေးအကြောင်း ဆွေးနွေးတာ။ ဖြူသဲဝေက ကောင်းကောင်းဆွေးနွေးနိုင်ပမယ့်၊ ရတနာက ဘာမှ မမှတ်မိဘူးဖြစ်နေတော့ ကျုပ်ဒေါသဖြစ်သွားတယ်။ ရတနာက ဉာဏ်ထက်တဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်မှန်း ကျုပ်သိတယ်။ အခုဟာက ကျုပ်ပြောပြတာတွေကို သေချာအာရုံမိုစိုက်လို့ဖြစ်တာ။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို အပြင်ခဏထွက်ပေးဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာက ချက်ချင်းတည်သွားတာကြောင့် ဖြူသဲဝေ အခန်းပြင်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့ကို ပြောရတော့တာ။
“ရတနာ… ဒါကဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ဟို… ဟို… ကိုကြီး…”
“အေး ရတနာ… ရတနာ အကို့အနားမှာ ဘာကြောင့်လာနေလဲဆိုတာ မမေ့နဲ့လေ… အကိုနဲ့ရတနာ စကားတွေပြောဖူးတာပဲ… ရတနာ့ရည်မှန်းချက်ကို အကိုသိတယ်… အကိုက ရတနာ့အတွက် အထောက်အပံ့ကောင်းပဲဖြစ်ချင်တာ… အခုရတနာလုပ်တဲ့ပုံကို… အကိုအရမ်းစိတ်ဆိုးတယ်… ရတနာ အလုပ်ကိုစိတ်မဝင်စားတာမဟုတ်ဘူး… အာရုံမစိုက်တာ… ဒီပုံစံနဲ့ ရတနာ ဘော့စ်ရဲ့အမွေကို ဘယ်လိုထိန်းသိမ်းမလဲ… ပြော…”
ရတနာ ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ငိုနေတယ်။ ကျုပ် အော်ငေါက်တာမဟုတ်ပေမယ့် လေသံကတော့ အတော်မာသွားတာ။ ကျုပ်လဲ စိတ်ကိုလျော့လိုက်ရင် ရတနာ့ကို တစ်ရှူးလေးကမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ဟင်း… ရတနာနဲ့စကားပြောတုန်းက အကိုက ရတနာ့စိတ်ဓာတ်ကို လေးစားနေတာ… ရတနာက ဒီလိုခပ်ပေါ့ပေါ့မိန်းကလေးမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိတယ်… အကိုလဲရတနာ အနားမှာရှိနေတာ ပျော်ပါတယ်… ဘော့စ်က ဖြူသဲကို ဘာလို့ အကိုတို့အနားမှာထားလဲဆိုတာ… ရတနာလဲသိတာပဲ… ဒါတွေက သိပ်အရေးမကြီးပါဘူးရတနာရယ်… လောလောဆယ် အကို့စိတ်ထဲမှာ ရတနာဒီလုပ်ငန်းကိုဦးစီးရတဲ့အခါ… အကိုသိထားတာတွေနဲ့ ရတနာ ဦးဆောင်နိုင်ရင် ကျေနပ်ပြီ… အကို့စေတနာကို နားလည်ပါရတနာရယ်…”
ရတနာက ခေါင်းညှိတ်ပြတယ်။
“ရတနာမှားပါတယ် ကိုကြီး… ရတနာ သေသေချာချာ လိုက်လုပ်ပါ့မယ်…”
“ဒီလိုမှပေါ့ရတနာရဲ့… ရတနာ ဉာဏ်ကောင်းတာ အကိုသိတယ်… ရတနာ ခဏလေးနဲ့ ဒီလုပ်ငန်းအကြောင်း အကုန်နားလည်သွားမှာ သိလား…”
“ဟုတ်…”
“မျက်ရည်တွေသုတ်လိုက်… မိတ်ကပ်လေးဘာလေးလဲ ဖို့လိုက်အုံး… ရတနာငိုထားတာ ဖြူသဲမြင်သွားရင်ရှက်စရာကြီး… ရုပ်မပျက်စေနဲ့အုံး… ပြီးရင် ရတနာ့ကို ပြန်ရှင်းပြပေးမယ်… ရတနာ မှတ်စုထဲမှာတော့ မှတ်ထားတယ်မလား…”
“ဟုတ်… မှတ်ထားတယ် ကိုကြီး…”
“ဒါဆို အဲ့ဒီအထဲက ရတနာမရှင်းတာတွေ ပြန်မေးလေ…”
“ဟုတ်…”
ရတနာ မိတ်ကပ်တွေဘာတွေ ပြင်လို့ပြီးမှ ကျုပ် ဖြူသဲဝေကို အထဲပြန်ခေါ်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကို တခြားတစ်ခုခိုင်းထားပြီး ရတနာမေးသမျှ မရှင်းတာ၊ နားမလည်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ရှင်းပြနေလိုက်တယ်။ နောက်နေ့ရုံးပိတ်တော့ ရတနာက ကျုပ်ကို မရှင်းတာလေးတွေ ဖုန်းဆက်ပြီး ထပ်မေးသေးတယ်။ ရတနာက တကယ်ပဲ သူ့အဖေလုပ်ငန်းကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ သင်ယူနေပါပြီ။

(အခန်း ၂၅/၇)

“ဟယ်လို သရဖီ… ခဏနော်…”
ကျုပ် ရတနာနဲ့ ဖြူသဲဝေကို ဆက်ကြည့်ခိုင်းထားပြီး ရုံးအပြင်က လျှောက်လမ်းအထိ သွားလိုက်တယ်။
“ရပြီ သရဖီ… မောင့်ကိုလွမ်းလို့လား…”
“အွန်း… မောင် အလုပ်အားရဲ့လား…”
“အားပါတယ်သရဖီရဲ့… သရဖီက မောင့်ဆီကို တစ်ခါတစ်လေမှဆက်တာ… မောင်က သရဖီ့ဖုန်းဆို အမြဲကိုင်နိုင်အောင်ကြိုးစားပါတယ်…”
“အင်းပါ မောင်ရဲ့… မောင့်ကို သရဖီသတိရနေတာ… မောင့်ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ…”
“မောင်လဲ လွမ်းတာပါပဲ သရဖီရယ်… ဒီတစ်ခေါက် သက်နဲ့တွေ့ရင်… သရဖီပါလိုက်ခဲ့လေ…”
“အင်း… လိုက်ခဲ့မယ်… မောင့်ကို သရဖီပြောစရာရှိသေးတယ်…”
“ပြောလေ သရဖီရဲ့…”
“ဟိုလေ… မောင်ဇော် တစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်ထင်တယ်…”
“ဟင်… ဘာဖြစ်လို့လဲသရဖီရဲ့…”
“မောင်ဇော်လေ… သရဖီ့ကို သူ့မိန်းမလစ်တာနဲ့ အနားလာပြီး စကားတွေပြောတယ်… ပခုံးတွေလဲဖက်တယ်…”
“ကိုယ်တူလေးက ကိုယ့်အဒေါ်ကိုချစ်လို့ဖက်တာပဲကွာ… ဘာဖြစ်လဲသရဖီရဲ့…”
“သူက သရဖီ့အနားလာရင်… ဟိုကောင်မလေးကို ဟိုဟာဝယ်ခိုင်း ဒီဟာဝယ်ခိုင်းနဲ့ ပထုတ်ပစ်တာ… ပြီးမှ ဒေါ်လေးက ချောလိုက်တာ… လှလိုက်တာ… အရွယ်တင်လိုက်တာနဲ့ ပြောတာ… ပြီးရင် ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေ ပြန်ပြောပြီး ရယ်နေရရော…”
“ဟုတ်လား… ဘယ်လိုအကြောင်းတွေလဲ သရဖီရဲ့…”
“ဟီး… သရဖီအပျိုတုန်းက ရည်းစားနဲ့ချိန်းတွေ့ရင် မောင်ဇော့်ကိုပဲ အဖော်ခေါ်သွားတာ… သရဖီက ၁၅နှစ် ၁၆နှစ်လောက်ပေါ့… မောင်ဇော်က ၇နှစ် ၈နှစ်ပဲရှိသေးတာ… အဲ့လိုရည်းစားနဲ့တွေ့လို့ ရည်းစားက ဖက်ရင် နမ်းရင် မောင်ဇော်က သူ့အဒေါ်ကို မဖက်နဲ့ မနမ်းနဲ့ဆိုပြီး သရဖီ့ရည်းစားကို ရိုက်တာ… ခစ် ခစ်…”
“ဟုတ်လား… ကိုဇော်မြင့်က သရဖီ့ကို ချစ်သားပဲ…”
“အွန်း… ငယ်ငယ်ကတည်းက သရဖီ့ကို သူကအားကြီးချစ်တာ… သရဖီကလဲ တူလေးတစ်ယောက်တည်းမို့ ချစ်တာ… ဘယ်သွားသွား မောင်ဇော့်ကိုခေါ်တယ်…”
“ဒါနဲ့ ဆက်ပြောပါအုံး… သရဖီ့ရည်းစားကို ကိုဇော်မြင့်ကရိုက်တော့ ဘာဆက်ဖြစ်လဲ…”
“အဲ့မှာတင်… သရဖီ့ရည်းစားလဲ သရဖီ့ကို ဘယ်ဖက်လို့ နမ်းလို့ ရတော့မလဲ… မောင်ဇော်က ရိုက်ရင်းနဲ့ငိုတာဆိုတော့ သရဖီကလဲ အဖက်မခံတော့ဘဲ သူ့ကိုပဲချော့ရတာပေါ့…”
“ဟား…ဟား… ဟား… လက်စသတ်တော့ ကိုဇော်မြင့်က ငယ်ငယ်ကတည်းက သရဖီ့ကို အထိမခံတာကိုး…”
“ဟုတ်ပါ့မောင်ရေ… နောက်ဆို သရဖီနဲ့ကြိုက်ခဲ့တဲ့ရည်းစားမှန်သမျှက… ချိန်းတွေ့ရင် မောင်ဇော့်အရှေ့မှာ မဖက် မနမ်းဘဲ မုန့်လေး အရုပ်လေး ဝယ်လာပြီး တစ်နေရာမှာ စားခိုင်း ကစားခိုင်းရတာ… ခစ်ခစ်… ဒီလိုမှ သရဖီ့ရည်းစားတွေလဲ သရဖီ့ကို ဖက်လို့နမ်းလို့ရတော့တယ်…”
“ဒါဆို ကိုဇော်မြင့် ငယ်ငယ်က… သရဖီချိန်းတွေ့တိုင်းပါတာပေါ့…”
“ညဘက် ခြံထဲမှာချိန်းရင်တော့မပါ ပါဘူး… သူအိပ်မှ သရဖီက အိမ်ထဲက ခိုးထွက်တာလေ… အဲ့ဒါတောင် အိပ်ရာနိုးလို့ သရဖီ့ကိုသူ့ဘေးမှာမတွေ့ရင် ထငိုနေရော… သရဖီ့မှာ ရည်းစားကို နှင်လွှတ်ပြီး အိမ်ထဲ အပြေးအလွှားပြန်ဝင်ရတာ…”
“သရဖီရာ… မောင်တောင် အခုပြန်နားထောင်ရင်း ရယ်ရတာ သရဖီတို့ တူဝကြီးတွေ…ပြန်ပြောပြီး တော်တော်ပျော်ကြမှာပဲ…”
“အင်း… သရဖီလဲ ရယ်ရတာ ပါးစပ်ကိုမစေ့ဘူး… သရဖီ လင်စောစောရသွားတာလဲ သူ့ကြောင့်လေ…”
“ဟုတ်လား… ”
“ဟုတ်ပါ့… တစ်ည သရဖီက သူအိပ်ပြီအထင်နဲ့ ရည်းစားနဲ့ချိန်းထားလို့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားပြီးတွေ့တာ… လိုက်ချလာပြီး သူ့အမေကို “အမေ ဒေါ်လေးကို လူတစ်ယောက်အနိုင်ကျင့်နေတယ်” ဆိုပြီး အော်လို့ အိမ်ပေါ်ပြန်မတက်ရဲတော့ပဲ အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ လိုက်ပြေးရတော့တာပဲ… ခစ် ခစ်…”
“ဖြစ်ရလေ သရဖီရယ်… ဒါနဲ့ သူကဘာလို့ အဲ့လိုအော်တာလဲ…”
“ဟီး… သရဖီ့ရည်းစားက သရဖီ့အဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ နှိုက်လို့ သရဖီကလဲ ရုန်းနေတဲ့အချိန်ကြီးကိုး…”
“သြော်… ဒီလိုကိုး… ဟား ဟား… ဒါဆိုအဲ့အချိန်အထိ သရဖီက အပျိုရည်မပျက်သေးဘူးပေါ့…”
“ဘယ်ကလာ… သရဖီ အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး…”
“ဟင်… ဘယ်ရည်းစားက သရဖီ့ကို ပါကင်ဖွင့်သွားတာလဲ…”
“ဘယ်ရည်းစားကမှ မဖွင့်သွားဘူး… မောင်ဇော်က ချိန်းတွေ့တိုင်းပါနေတာ… ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ… ညဘက်ချိန်းတွေ့ရင်လဲ သရဖီကလက်မခံတော့ ဘယ်သူမှ မလုပ်ရဲပါဘူး…”
“ဟင်… ဒါဖြင့် ဘယ်သူတုန်း…”
“ဟီး… သရဖီ့ရဲ့ ခဲအို… မောင်ဇော့်အဖေလေ… ကလေးကျောင်းသွားချိန် သူနဲ့မှ ငြိတာ… သရဖီ့ကို အတင်းနှူးနှပ်ပြီးလိုးတော့… လူကို မြော့သွားတာပဲ… နောက်တော့ သရဖီကို လူလစ်တာနဲ့ လိုးတာ…”
“ဒီလိုလား… သရဖီရော ခဲအိုနဲ့လိုးရတာ ကြိုက်လား…”
“အင်း… အဲ့အချိန်တုန်းကတော့ သရဖီအတွက် ခဲအိုလီးက အကောင်းဆုံးပဲ… အိမ်ထောင်ကျတာတောင် လင်လိုးပေးတာထက် ခဲအိုလိုးပေးတာကို ပိုတမ်းတတာ… ခဲအိုက သရဖီ့ကို ချစ်လဲချစ်တယ်… သရဖီလင်နောက်လိုက်ပြေးတော့ ခဲအိုက မျက်ရည်ဝဲနေတာ…”
“သရဖီကရော… ခဲအိုကို မချစ်ဘူးလား…”
“ချစ်တာထက် စွဲလန်းတာ… ခဲအိုက အဲ့အချိန်တုန်းကတော့ သရဖီ့ကို ယုယတဲ့နေရာမှာ ပထမတန်းပဲ… သရဖီလဲ ကြာကြာမနေနိုင်ပါဘူး… နောက်တော့ လူလစ်ရင် ခဲအိုနဲ့ပြန်လိုးကြတယ်… ခဲအိုအသက်အတော်ရလို့ မလုပ်နိုင်မှ ရပ်လိုက်တာ…”
“ကြည့်ရတာ… ကိုဇော်မြင့်လဲ… သူ့အဖေလိုပဲနဲ့ထင်တယ်… သရဖီ့ကို သဘောကျနေတာဖြစ်မယ်… သရဖီ့ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက စွဲလန်းခဲ့တာနေမှာ…”
“ဒါပေမယ့် တူအရင်းကြီးလေ မောင်ရဲ့…”
“သရဖီ့ကို အခုလို သရဖီ့တူက ရင်းရင်းနှီးနှီးနေလာတော့… ဘယ်လိုခံစားရလဲ…”
“မသိဘူး… ပျော်တော့ပျော်တာပေါ့… ဒါပေမယ့် သူက အဒေါ်လိုဆက်ဆံတာ မဟုတ်သလိုပဲ… အဲ့လို စနောက် ရယ်မောပြီးရင် ငါ့ဒေါ်လေးကို ချစ်လိုက်တာ ဆိုပြီး ပါးကိုနမ်းသွားသေးတာ… သရဖီလဲ ရင်တွေတုန်ပြီး… ကျန်ခဲ့တာ…”
“သရဖီရယ် စိတ်ကိုအရမ်းတင်းမထားပါနဲ့… မောင်က သရဖီ့အနားမှာ အမြဲရှိနိုင်တာမဟုတ်တော့ သရဖီအထီးကျန်နေရတာကို သနားတာ… ကိုဇော်မြင့်နဲ့ဆိုရင် မောင်က စိတ်ချတယ် သရဖီရဲ့…”
“မသိတော့ဘူး မောင်ရာ… မောင်ဇော်က သရဖီ့ကို အရမ်းဂရုစိုက်လာတော့ တစ်မျိုးပဲ… အခုဆို ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ မြို့တက်တာနဲ့ ပြန်လာရင် သူ့မိန်းမဖို့အပြင် သရဖီ့ဖို့ပါ အသုံးအဆောင် တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခုက အမြဲပါလာတယ်…”
“အရင်က မပါလို့လား…`
“အရင်က တစ်လမှ တစ်ခါလောက် ဝယ်ပေးတာ… ဒါတောင် ပိတ်စတွေပဲ ဝယ်လာပေးတာ… အခုက ရေမွှေးတို့၊ မိတ်ကပ်တို့ မိန်းကလေးအသုံးအဆောင်တွေကို မထပ်အောင် ဝယ်လာတာ… တစ်မျိုးကြီးပဲ… ပေးရင်လဲ သူ့မိန်းမ လစ်မှပေးတာ… အဲ့တော့ ရိုးရိုးသားသားပေးတာ မဟုတ်တဲ့ပုံစံဖြစ်မနေဘူးလား…”
“တကယ်မရိုးသားလို့ နေမှာပေါ့ သရဖီရဲ့… အသာလေးစောင့်ကြည့်နေလိုက်လေ… မောင်က သရဖီ့ကို တစ်လောကလုံးနဲ့ သဘောမတူနိုင်ပေမယ့် ကိုဇော်မြင့်နဲ့တော့ ကြည်ဖြူနိုင်တယ် သိလား…”
“ဘာလို့လဲ…”
“သရဖီ့ တူအရင်းမို့လို့ပေါ့…”
“အာ… ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ… မောင့်မှာ အဲ့လိုအတွေ့အကြုံရှိလို့လား…”
“သရဖီ ကိုဇော်မြင့်အပေါ် ခံစားချက်ရှိလာရင် မောင်ပြောပြမယ်နော်… သရဖီ့ကို ကိုဇော်မြင့် ဘယ်လိုချည်းကပ်လာလဲဆိုတာ မောင်စိတ်ဝင်စားတယ်… အခြေအနေထူးရင် မောင့်ကိုပြောပြနော် သရဖီ…”
“အင်းပါ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ မောင့်ရဲ့ သရဖီရယ်… မောင်လဲ လွမ်းနေပြီသိလား… ဒီရက်ထဲ အလုပ်ရှုပ်နေလို့…”
“အင်းပါမောင်ရဲ့… သရဖီ မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“မောင်လဲ သရဖီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်နော်… မွမွ…”
“ခစ်ခစ်… မွမွ… ဒါပဲနော် မောင်…”
အန်တီသရဖီ ဖုန်းချသွားတော့ ကျုပ်တွေးမိတယ်။ အန်တီသရဖီ အရင်လို ကိုဇော်မြင့်ကို ခါးခါးသီးသီး မဟုတ်တော့ဘဲ စိတ်ယိုင်နေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်တယ်။ ဒီလိုဆို ကျုပ် သက်ထားကို ပြောပြပြီး အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုဇော်မြင့်ကို နားလည်ပေးဖို့ စည်းရုံးရတော့မှာပဲ။ သက်ထားက သွေးသားရင်းချင်းကိစ္စတွေကို ကိုယ်တိုင်မကြုံဖူးပေမယ့် ကျုပ်နဲ့ရင်အေးပြောပြထားလို့ ကျုပ်တို့မိသားစုရဲ့ တဏှာသပွတ်အူကိုတော့ သိထားပြီးသား နားလည်ပြီးသားလေ။ လက်ခံလိမ့်မယ်ထင်ပါတယ်။

ဒီနေ့ ကျုပ် အလုပ်ကနေ စောပြန်ဖြစ်တယ်။ ရုံးမှာလဲ ဖြူသဲဝေက အတော်အားကိုးရနေပြီမို့ အစည်းအဝေးပြီးတာနဲ့ ကျုပ်က အိမ်ကို တန်းပြန်လာခဲ့တာ။ ကျုပ် ဒီလိုစောပြန်ဖြစ်ရင် သမီးလေးကို ကျောင်းသွားကြိုနေကျဆိုတော့ အိမ်မှာ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး သမီးလေးကို ကျောင်းကြိုဖို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ သမီးလေး လပတ်စာမေးပွဲပြီးကတည်းက ကျုပ် တစ်ရက်ချင်းရေးခဲ့တဲ့ ရည်းစားစာတွေကို ငှက်ပုံစံလေးတွေခေါက်ပြီး အသည်းပုံဘူးလေးနဲ့ထည့်ကာ ပေးခဲ့ပြီးပြီ။ အဲ့ဒီတုန်းက သမီးလေးက အရမ်းအံသြသွားတာ။ စာက အစောင် ၂၀လောက်ရှိတယ်လေ။ နောက်ပိုင်းလဲ ကျုပ် သမီးလေးကို နေ့တိုင်း ရည်းစားစာပေးတယ်။ ကျုပ်က သမီးလေးကို အရင်လို မဖက်၊မနမ်းကြပေမယ့် သူ့ကို ပိုဂရုစိုက်ပေးပြီ နှစ်ရက်ခြား သုံးရက်ခြားလောက် သမီးလေးဆီက အဖြေကိုတောင်းတယ်။ သမီးလေးက မွှေးလွန်းစဉ်းစားအုံးမယ်ပဲပြောပြီး ငြင်းခဲ့တာပဲ။ ကျုပ်လဲ သမီးလေး ကျုပ်ကို ဘယ်လောက်အထိ အချိန်ယူစဉ်းစားမှာလဲလို့ တွေးမိတယ်။ စဉ်းစားပါစေလေ။ သူအချိန်ယူစဉ်းစားလေ ကျုပ်အပေါ် အချစ်တွေ ပိုခိုင်မြဲလေပဲပေါ့။ ဒီကြားထဲမှာလဲ ကျုပ် နွယ်နီနဲ့ မဖောက်ပြန်မိစေဖို့ သမီးလေး ကျူရှင်လွှတ်မယ့်အချိန်ရောက်မှ သွားကြိုဖြစ်တယ်။ နွယ်နီတို့အိမ်ထဲကို မဝင်တော့ဘဲ ခြံထဲကနေပဲ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာဖြစ်တယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့ကိုမြင်တိုင်း စိတ်လှုပ်ရှားမိပေမယ့် ဒီမိသားစုတွေကြားမှာ ပြဿနာတက်လာမှာ ကျုပ် တကယ်ကြောက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ကျောင်းကိုရောက်တော့ မကြာခင်ပဲ ကျောင်းဆင်းတယ်။ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေအများကြီးကြားမှာ သမီးလေးကို မျက်စိဝှေ့ယမ်းပြီး ရှာနေလိုက်တယ်။ ဟော… တွေ့ပါပြီ။ မနက်က ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ပန်ပေးလိုက်တဲ့ အဖြူရောင်နှင်းဆီ ပန်းလေးက ခေါင်းမှာ ပန်လျှက်ပဲရှိသေးတယ်။ သမီးလေးက သူ့သူငယ်ချင်းမိန်းကလေးတွေကြားထဲမှာ အရပ်ကလဲမြင့်၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲလှ၊ ရုပ်ကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းဆိုတော့ ထင်ရှားနေတော့တာ။ မိန်းကလေးဆိုတာမျိုးကလဲ သူ့အလှနဲ့သူ လှကြတာမျိုးဆိုတော့ ကိုယ်ကချစ်မိသွားရင် ဘယ်လောက်လှတဲ့သူနဲ့ယှဉ်ပါစေ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူသာ လောကမှာ အလှဆုံးဖြစ်သွားတတ်ကြတာမလား။ သူနဲ့ရွယ်တူ ကျောင်းသားလေးတွေက သမီးလေးကို လှည့်ကြည့်သွားကြသေးတယ်။ သမီးလေးကတော့ ကျုပ်ကိုမြင်တာနဲ့ ပါးချိုင့်လေးတွေပေါ်ရုံ ပြုံးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရင်ကို နွေးသွားစေတဲ့ အလွန်ချိုမြိန်တဲ့အပြုံးလေးပါပဲ။ သမီးလေးက သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းမတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကျုပ်ဆီကို ဆင်မယဉ်သာလေး တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာတယ်။ လွယ်အိတ်လေးကို ပခုံးတစ်ဖက်မှာလွယ်လို့ လက်တစ်ဖက်က ထမင်းချိုင့်ခြင်းလေးကိုဆွဲကာ ကြွကြွရွရွလေး လှမ်းလာပုံက ကျုပ်နှလုံးသားကို တဆတ်ဆတ်ခုန်စေတယ်။ သမီးလေးအနားရောက်လာတော့ ကျုပ်က သမီးလေးလက်ထဲက ထမင်းချိုင့်ခြင်းလေးကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။
“စာသင်ရတာ ပင်ပန်းသွားပြီလား မွှေးလွန်း…”
“မပင်ပန်းပါဘူး… ဒီနေ့အလုပ်ကပြန်လာတာ စောတယ်နော်…”
“အင်း… အစည်းအဝေးတစ်ခုပြီးလို့ ရုံးမှာအလုပ်မရှိတာနဲ့ အငယ်တွေနဲ့ထားခဲ့ပြီး ပြန်လာခဲ့တာ… မွှေးလွန်းကို အရမ်းလွမ်းလို့…”
“ပိုပြီ…”
သမီးလေးက ကျုပ်ကို ပြုံးလျှက် မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးတယ်။ ဘေးလူတွေကြည့်ရင်တော့ သားအဖနှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်နားမှာရပ်ပြီး စကားပြောနေကြတာပေါ့။ ကျောင်းသားနဲ့ ကျောင်းသားမိဘတွေ သွားလာနေကြပေမယ့် ကျုပ်တို့က လမ်းဘေးမှာ နှစ်ကိုယ်ကြားရုံ ပြောနေတာဆိုတော့ မကြားနိုင်ပါဘူး။
“မပိုပါဘူးမွှေးလွန်းရာ… ကိုကို့ကို ဘယ်အချိန်အထိ ညဉ်းဆဲအုံးမှာလဲ… ကိုကို့အချစ်ကို မယုံသေးဘူးလား…”
“မသိဘူးကွာ… မွှေးလွန်းစဉ်းစားအုံးမယ်လို့ ပြောသားပဲ… ဘာလဲ စိတ်မရှည်ဘူးလား…”
“ကိုကိုက စိတ်ရှည်ပါတယ် မွှေးလွန်းရ… မွှေးလွန်းက တစ်နေ့တစ်ခြားလှလာပြီး… ကိုကိုက ငုံထားမတတ်ချစ်တော့ စိတ်မချတာ…”
“ဟွန်းနော်… မွှေးလွန်းကို လွယ်လွယ်ပြန်ချစ်တဲ့ မိန်းကလေးများ ထင်နေလား…”
“မထင်ပါဘူးကွာ… ကိုကိုက မွှေးလွန်းကို အရမ်းချစ်တော့ မွှေးလွန်းအချစ်ကိုမျှော်ရတာ ရင်ပူနေတာပေါ့… စဉ်းစားပါ စဉ်းစား… မွှေးလွန်း ကြိုက်သလောက် အချိန်ယူ… ဟုတ်ပြီလား…”
“ပြီးရော…”
“ဟော… ကိုတေဇာ အတော်ပဲဗျာ…”
ဆရာ ကိုတင်မောင်ဝင်းက ဆိုင်ကယ်ကို ကျုပ်တို့အနား ထိုးရပ်လာတယ်။ ကျုပ် သူကျောင်းထဲက ထွက်လာကတည်းက မြင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကျုပ်လဲ သမီးလေးနဲ့ စကားစဖြတ်ပြီးကျောင်းဝင်းထဲကို ကြည့်နေတာ။ နွယ်နီက ပါမလာဘူး။
“ကိုတင်မောင်ဝင်း… ဘာကိစ္စရှိလို့လဲဗျ… ဒါနဲ့ နွယ်နီရော…”
“အဲ့ဒါပြောတာ… ဆရာမက ကျောင်းအုပ်ဆီကို စာရင်းတစ်ခုပေးစရာရှိတာ ဒီနေ့ရုံးခန်းမှာ သွားထားပေးရမှာတဲ့ဗျာ… အဲ့ဒါ မပြီးသေးလို့ စာရင်းလုပ်ရင်း ကျန်နေခဲ့တယ်…”
“သြော်…”
“အဲ့ဒါ… ကျနော်ကလဲ ကျူရှင်ပြစရာရှိတော့ ကိုတေဇာကို နွယ်နီနဲ့ အဖော်လုပ်ပြီးစောင့်ပေးဖို့ အကူအညီတောင်းမလို့… နွယ်နီ ခဏနေ ကိုတေဇာကို ဖုန်းဆက်လိမ့်မယ်…”
ကိုတင်မောင်ဝင်းရယ်… ခင်ဗျားလဲ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီအကြောင်း မသိတာမဟုတ်ဘဲနဲ့ ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ နှစ်ယောက်တည်း ထားရဲသလားဗျာ။ ကျုပ် စိတ်ထဲက ပြောမိတယ်။ သူကပဲ ယုံကြည်မှုလွန်ကဲတာလားတော့မသိဘူး။ သူ့ရဲ့ယုံကြည်မှုက အခုတော့ ကျုပ်ကို ဘေးကျပ်နံကျပ် ဖြစ်စေပြီ။ ကျုပ် ဘယ်လိုငြင်းရမှာလဲ။ ကျုပ် ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတယ်။
“ကိုတေဇာ မအားလို့လားဗျ…”
“မဟုတ်ပါဘူး… အားပါတယ်… ကျနော် နွယ်နီနဲ့ အဖော်လုပ်ပေးပါ့မယ်…”
“ကျေးဇူးပဲဗျာ… ဒါဖြင့် ခင်မွှေးလွန်းကို ကျနော်ပဲ ကျူရှင်ခေါ်သွားလိုက်မယ်လေ…”
“ရတယ် ကိုတင်မောင်ဝင်.. မွှေးလွန်းကို ကြိုချင်လို့ တမင်ရုံးစောဆင်းလာတာ… ကျနော်ပဲ ကျူရှင်လိုက်ပို့မယ်… ပြီးမှ နွယ်နီ့ဆီ ပြန်လာခဲ့တာပေါ့…”
“သြော်… ဒီလိုလား… ဒါဆိုလဲသွားနှင့်ပြီဗျာ…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ကိုတင်မောင်ဝင်းက ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းထွက်သွားတော့မှ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။
“ဆရာကြီးအရှေ့မှာ ဘာလို့ မွှေးလွန်းပဲခေါ်နေတာလဲ… အရင်လို သမီးလေးပဲခေါ်တာမဟုတ်ဘူး…”
“ဟုတ်လား… ကိုကိုဖြင့် သတိတောင်မထားမိဘူး… ဘွာတေး… မွှေးလွန်းလို့ ခေါ်လို့ကောင်းလို့… ဟီး…”
“မွှေးလွန်းကို သမီးမတော်ချင်တော့ဘူးလား…”
“မွှေးလွန်းက ဖေဖေ့ရဲ့ထာဝရ အချစ်ဆုံးသမီးလေးပါပဲကွာ… ဒါပေမယ့် ဖေဖေ့ရင်ထဲမှာ သမီးလို့မမြင်နိုင်အောင်ကို ရင်ခုန်ပြီးအရမ်းချစ်မိသွားလို့ မွှေးလွန်းလို့ပဲ ခေါ်နေမိတာ… ကိုကိုက မွှေးလွန်းကို အရမ်းကြွေနေပြီ မွှေးလွန်းရ…”
“စကားအရမ်းတတ်တာပဲ… နောက်ဆိုသတိထားအုံး…”
သမီးလေးက ချစ်ဖွယ်ပြုံးလိုက်တာ ဖက်နမ်းပစ်ချင်လိုက်တာနော်။
“အင်းပါ… ကိုကိုသတိထားပါ့မယ်…”
“သွားစို့လေ…”
“ဟုတ်…”
“ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွတော့ သမီးလေးက ဆိုင်ကယ်ပေါ် တစောင်းလေးတက်ထိုင်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်သူ့ကို ရည်းစားစာပေးပြီးကတည်းက ဆိုင်ကယ်စီးရင် ကျုပ်ခါးကို မဖက်တော့ဘူးဗျ။
“ကိုကို့ကို ဖက်ထားလေ မွှေးလွန်းရဲ့… ပြုတ်ကျအုံးမယ်…”
“လာပြန်ပြီ… လူလည်မကျနဲ့နော်… ဒီမှာ ကိုင်ထားတယ်…”
“ပြီးရော…”
ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်ကို စက်နှိုးပြီး ဂီယာထိုးကာ ဆောင့်ထွက်ပြီး ဘရိတ်ကို နင်းချလိုက်တယ်။
“အမေ့…”
သမီးလေးက ရုတ်တရတ် သမီးရဲ့ကိုယ်လေး ကျုပ်ကျောကို ဖိကပ်သွားကာ သမီးလေးရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်ရတယ်။ သမီးလေး ကျုပ်ကျောကုန်းကို သူ့လက်သီးဆုပ်နဲ့ တဘုန်းဘုန်းနဲ့ ထုတယ်။ ဘယ်နာပါ့မလဲဗျာ အားမှမပါတာ။
“သပ်သပ် ညစ်တာကွာ… အဲ့လိုညစ်ရင် အဖြေမပေတော့ဘူး သိလား… ညစ်အုံး… ညစ်အုံး…”
“ကြောက်ပါပြီ… အဖြေမပေးဘဲတော့ မနေလိုက်ပါနဲ့ မွှေးလွန်းရယ်… ကိုကိုရူးသွားလိမ့်မယ်… နောက်မလုပ်တော့ဘူးနော်…”
“ပြီးရော… ဒီတစ်ခါခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်… မောင်းတော့… ကောင်းကောင်းမောင်းနော်… ခစ် ခစ်…”
“ကောင်းပါပြီခင်ဗျ…”
“ခစ် ခစ်…”
သမီးလေးရဲ့ ရယ်သံလွင်လွင်လေးက ကျုပ်ရင်ကို လေနုအေးလေး ဖြတ်တိုက်သွားသလို အေးချမ်းသွားစေတယ်။ ဆိုင်ကယ်ကို ဖြည်းဖြည်းပဲမောင်းပြီး သမီးလေးအတွက် ရသလောက် အချိန်ယူနေမိတယ်။

သမီးလေးကို ကျူရှင်ပို့ခဲ့ပြီး နွယ်နီထွန်းရှိရာ စာသင်ကျောင်းဆီကို ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ရင်အေးကို အကျိုးအကြောင်း လှမ်းပြောတော့လဲ ရင်ပေးက သဘောကျပြီး ရယ်နေသေးတယ်။ ရင်အေးကို နွယ်နီ့နဲ့အဖြစ်အပျက်တွေ ပြောပြကတည်းက ရင်အေးက ဘာမှစိတ်မပူသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ပဲ နွယ်နီဆီကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ တံခါးပွင့်နေတဲ့ နွယ်နီ့ အခန်းဆီကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ နွယ်နီက သူ့စားပွဲမှာထိုင်နေတာ။ စာရင်းလုပ်နေတယ် ထင်တာပဲ။ ကျုပ်က အနောက်တံခါးကဝင်လာတာမို့ နောက်ဆုံးခုံမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက ဘာမှမပြောဘဲ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးကာ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတယ်။ ခဏနေတော့ လူတစ်ယောက်က အပြင်လျှေက်လမ်းက လျှောက်လာတယ်။
“သြော်… ဆရာမ မပြန်သေးဘူးကိုး… ကျနော်က အခန်းတံခါးပွင့်နေလို့ ပိတ်ဖို့မေ့နေတယ်ထင်လို့ လာကြည့်တာ…”
“အင်း… ကျမ ကျောင်အုပ်ဆရာမကြီးကို စာရင်းတစ်ခု ဒီနေ့အပြီးပေးရမှာ မပြီးသေးလို့ ဆက်လုပ်နေတာ ကိုသံခဲရေ… ဒါနဲ့ ကျမကို တစ်ခုလောက် ကူညီပါလား…”
“ဗျာ… ပြောပါဆရာမ ကျနော်ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…”
“ဟိုမှာလေ… ကျမသူငယ်ချင်းက ကျမအဖော်ရအောင်လာစောင့်ပေးနေတာ… အဲ့ဒါ သူ့ကိုဧည့်ခံဖို့ ကျမကို လဖက်ရည်နဲ့ ပလာတာလေး ဝယ်ပေးပါလား…”
ကျောင်းစောင့် ကိုသံခဲက အခုမှ ကျုပ်ကိုမြင်သွားပုံပဲ။
“နေပါစေ နွယ်နီရဲ့… ငါစားခဲ့ပြီ…”
နွယ်နီက ကျုပ်ကိုလက်ကာပြတယ်။
“ဆရာမ ကျနော့်စက်ဘီးက ဘီးပေါက်နေတာ… လမ်းလျှောက်မယ်ဆို တော်တော်ကြာမှာ…”
“ရတယ် ကိုသံခဲ… ကျမက ကြာအုံးမှာ ဖြည်းဖြည်းသာသွား… သူလဲ စားလာတာဆိုတော့ ပြန်ကာနီးမှ စားသောက်ပြီးပြန်ကြမှာ… အချိန်ရတယ်… ရှင့်စက်ဘီးလဲ ဆိုင်မပိတ်သေးရင် တစ်ခါတည်း ပြင်ခဲ့လေ… ရော့ ဒီမှာ ပိုက်ဆံယူသွား… ရှင့်စက်ဘီးလဲပြင်… ရှင့်ကလေးတွေကိုလဲ မုန့်ဝယ်ကျွေး ရှင်လဲဝယ်စားပေါ့…”
“ဟာ… အားနာစရာကြီး ဆရာမရယ်… ရပါတယ်…”
“အားမနာပါနဲ့… ကျမစာရင်းလုပ်ဖို့မေ့နေတာနဲ့ ရှင်လဲ စောစောမနားရဘဲ တံခါးစောင့်ပိတ်ရမှာ အားနာလို့ ယူပါ… ကျမလဲ အရေးကြီးနေလို့ပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာမ… ကျေးဇူးပါ…”
ကျောင်းစောင့်ကိုသံခဲက နွယ်နီပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို ယူပြီးထွက်သွားတယ်။ ဒီနေ့မှ ကျောင်းစောင့်ရဲ့စက်ဘီးက ဘီးပေါက်နေသတဲ့။ တိုက်ဆိုင်မှုတောင်ဟုတ်ရဲ့လားလို့ ကျုပ်တွေးမိတယ်။ နွယ်နီ ကျောင်းစောင့်ကို ပထုတ်လိုက်တဲ့အကွက်က လှတယ်။ အခုကျောင်းစောင့်အသစ်က ကလေးနှစ်ယောက်ရှိတယ်။ အခုလို အပြင်မှာ မုန့်သွားဝယ်မယ်ဆို ၇နှစ်သမီးလေးက သူ့အဖေနဲ့ လိုက်သွားမှာပဲ။ ၄နှစ်သားလေးကတော့ သူ့အမေနဲ့ နေခဲ့မှာပေါ့။ လမ်းလျှောက်ပြီး စက်ဘီးပြင်ဘာညာနဲ့ဆို တစ်နာရီနဲ့ ပြန်ရောက်ရင်ကံကောင်း။ ဒီတော့ ကျောင်းကြီးတစ်ခုလုံးမှာ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ နှစ်ယောက်တည်းလို ဖြစ်နေတာပေါ့။

(အခန်း ၂၅/၈)

ခဏနေတော့ နွယ်နီက ထိုင်နေရာကနေထရပ်တယ်။
“ဟိုကျောင်းသား… ဘယ်လိုလုပ်နောက်ဆုံးခုံမှာ ထိုင်နေတာလဲ… ဒီအရှေ့ဆုံးခုံကိုလာခဲ့…”
… ဖျန်း….
ကျုပ်တောင် အံ့သြသွားရတယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ကိုမေးဆတ်ပြီး သူ့စားပွဲကို ကြိမ်လုံးနဲ့ ဖျန်းခနဲ ရိုက်လိုက်တာ။ ပြီးတော့ ကျောက်သင်ပုန်းအရှ့တည့်တည့်က ကျောင်းသားတွေထိုင်တဲ့ စားပွဲရှည်ကို ကြိမ်လုံးနဲ့ ညွှန်ပြလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ထသွားရင်ကောင်းမလားတွေးနေမိတယ်။
…ဖျန်း…
“ပြောနေတာ မကြားဘူးလား… ဘာလဲ ကြိမ်လုံးစာမိချင်လို့လား… အခု ဒီအရှေ့ခုံကိုလာခဲ့…”
ကျုပ်လဲ မထူးတော့ပြီမို့ နွယ်နီ့ပြတဲ့စားပွဲဆီကို လျှောက်သွားပြီး ခုံတန်းရှည်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးကလဲ ခွင့်ပြုပြီးသားဆိုတော့ ကျောင်းစိမ်းနဲ့ အရမ်းလှနေတဲ့ ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းရဲ့အလိုကျ ကျုပ်အသုံးတော်ခံတော့မည်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို အရမ်းလွမ်းနေခဲ့တာပါပဲ။ အခုလို နှစ်ယောက်တည်း ဆိတ်ကွယ်ရာမှာမို့ ကျုပ် စိတ်တွေ ထိန်းမထားချင်တော့ဘူး။ နွယ်နီ့ဆီကို ကျုပ် ထသွားဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
“ဟိတ်ကောင်လေး… ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေစမ်း…”
နွယ်နီက ကျုပ်ထရပ်တာနဲ့ ကြိမ်လုံးကို လေထဲမှာဝှေ့ယမ်းပြီး ပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြန်ထိုင်လိုက်ရတယ်။ ပြောမယ့်သာပြောတာ အခုနွယ်နီက ကျုပ်ကို ကျောင်းသားလိုမျိုးဆက်ဆံနေတာ ရင်ခုန်ဖို့တော့အကောင်းသား။ ကျုပ် သူ့ဇတ်လမ်းအတိုင်း လိုက်ပါသရုပ်ဆောင်တော့မယ်လေ။ နွယ်နီက မြေဖြူတစ်ခဲကိုင်ပြီး စာသင်တဲ့ကျောက်သင်ပုန်းကြီးအနားကို လျှောက်သွားကာ ကျုပ်ရဲ့အရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တယ်။
“ကောင်လေး… မင်းပြောထားတာမှတ်မိသေးလား…”
“သားဘာပြောမိလို့လဲ ဆရာမ…”
“မင်းက တော်တော်မေ့တတ်တာပဲ… မင်းပဲ ဆရာမကို အချစ်သင်ခန်းစာ သင်ပေးဆို… အခုဆရာမက မင်းကို သီးသန့် အချစ်သင်ခန်းစာ သင်ပေးတော့မယ်…”
ဝါး…။ နွယ်နီက ကျုပ်နဲ့စပြီးလိုးတုန်းက အချစ်သင်ခန်းစာသင်ပေးဖို့ပြောခဲ့တာ မေမေ့သေးဘူးပဲ။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဝမ်းသာသွားတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ…”
“ကဲ… စမယ်…”
နွယ်နီက ကျုပ်ဘက်ကို ကျောပေးပြီးကျောက်သင်ပုန်းမှာ မြေဖြူနဲ့ စာရေးတော့ နွယ်နီ့ဖင်ကြီးတွေက သူ့လက်လှုပ်တိုင်း တုန်တုန်သွားတာ ချစ်ဖို့တောင်ကောင်းသေးတယ်။ ကျုပ်သဘောကျတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်အောက်က နွယ်နီဖင်ကြီးတွေက နှာဘူးထလို့ကောင်းလိုက်တာ။ နွယ်နီက ကျောက်သင်ပုန်းမှာ အချစ်=?  တဲ့။
“ကဲ… အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲသိလား…”
“မသိပါဘူးဆရာမ…”
“အေး… ဆရာမပြောပြမယ်… အချစ်ဆိုတာကို ကွေ့ဝိုက်ပြီးပြောရင် တော်တော်ရှုပ်တယ်… တကယ်တော့ အချစ်ဆိုတာ သံယောဇဉ်တွယ်ပြီး လိုးတာပဲ…”
“ဗျာ…”
“ဟုတ်တယ်… နင် လိုးတယ်ဆိုတာ ဘာလဲသိလား…”
“ဟို… ယောက်ျားဟာကို မိန်းမဟာထဲ ထည့်တာပါ ဆရာမ…”
နွယ်နီက ဆရာမလုပ်ပြီး သင်ပေးချင်မှတော့ ကျုပ်လဲ ဘာမှမသိတဲ့ ကျောင်းသားပုံစံ ပြောရတော့တာပေါ့။
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ… စောက်ပက်ထဲကို လီးထည့်ပြီး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်လုပ်တာကို လိုးတာလို့ခေါ်တယ် မှတ်ထား… ဒါကိုလီး… ဒါကိုစောက်ပက်လို့ခေါ်တယ်…”
ပြောရင်း နွယ်နီက ကျောက်သင်ပုန်းမှာ လီးပုံနဲ့ စောက်ပက်ပုံကို မြေဖြူနဲ့ ဆွဲလိုက်တော့ ကျုပ်ဖြင့် အံ့သြသွားရတယ်။ လီးပုံမှ ဒစ်ဖူးကြီးကိုကားလို့၊ စောက်ပက်ကလဲ စောက်စိလေးတောင်ပါလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တကယ့်စာသင်ခန်းထဲမှာ တကယ့်ဆရာမအစစ်နဲ့ ဒီလို လီးပုံ စောက်ပက်ပုံနဲ့ တစ်တစ်ခွခွပြောပြီး စာသင်ရမယ်လို့ အိပ်မက်တောင် မမက်ဖူးဘူး။ စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းလိုက်တာ။
“ဟုတ်ကဲ့ သိပါပြီဆရာမ…”
“ကောင်လေးနော် ဆရာမက စာသင်နေတာ ဆရာမဖင်ကိုပဲကြည့်မနေနဲ့…”
“မကြည့်ပါဘူးဆရာမရဲ့…”
“အချစ်မှာ ပြည့်စုံတဲ့အချစ်နဲ့ မပြည့်စုံတဲ့အချစ် နှစ်မျိုးရှိတယ်… ပြည့်စုံတဲ့အချစ်က လိုးကြတဲ့အခါ နှစ်ယောက်စလုံး ဆန္ဒပြည့်စုံတာကိုပြောတာ…”
“ဆန္ဒပြည့်စုံတယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲ ဆရာမ…”
“ဆန္ဒပြည့်စုံတယ်ဆိုတာ… မင်းနဲ့ငါ သမီးရည်းစားဆိုပါစို့ ငါကလဲ စောက်ပက်ယား… မင်းကလဲ လီးတောင်… အဲ့မှာ ငါ့စောက်ပက်ထဲ မင်းလီးကိုထည့်ပြီး တစွပ်စွပ်နဲ့ ဆောင့်လိုး… အဲ့မှာ မင်းလီးဒစ်ဖူးတွေ အကြောတွေနဲ့ ငါ့စောက်ပက်ထဲက အသားနုနုလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ချိတ်ဆွဲတော့ ငါလဲစောက်ပက်တစ်ခုလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး စောက်ရည်တွေ ပွက်ခနဲထွက်ကျ… စောက်ပက်ရော တစ်ကိုယ်လုံးရော အကြောတွေတောင့်တင်းပြီး ပြီးရော… မင်းလဲ ငါ့လိုပဲ ငါ့စောက်ပက်အသားနုနုလေးတွေနဲ့ လီးက ပွတ်ပြီးလိုးနေရတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး ငါ့စောက်ပက်ထဲကို လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လရည်တွေပန်းထည့်… တကိုယ်လုံးလဲ အကြောတွေတောင့်တင်းပြီး အတူတူပြီးသွားတာကိုပြောတာ…”
“ဪ… ဒီလိုလား…”
“ကောင်လေးနော်… ဆရာမက ဥပမာပေးတာ… စိတ်ကူးယဉ်မနေနဲ့…”
“မယဉ်ပါဘူးဆရာမရဲ့… အဲ့လိုမဖြစ်ရင် ဘာဖြစ်မှာလဲ…”
“အဲ့ဒါ မပြည့်စုံတဲ့အချစ်ပေါ့… လူကိုတော့ချစ်တယ်… လိုးတိုင်း တစ်ယာက်ကမပြီးတာဖြစ်ဖြစ်… စောက်ပက်ကျယ်လို့ လီးသေးလို့ အရသာမရှိတာဖြစ်ဖြစ်… အဲ့လိုဖြစ်ရင် စိတ်ဆင်းရဲရရော…”
နွယ်နီ တစ်ဖက်လှည့်နဲ့ ကျုပ်ကို သူဆန္ဒမပြည့်လို့ စိတ်ဆင်းရဲနေရတာကို ပြောပြနေတာလားလို့ တွေးမိတယ်။
“ဒါဆို ဘာဆက်ဖြစ်လဲ ဆရာမ…”
“မယူရသေးခင်သိရင်တော့ နောက်လူရှာပေါ့… မရှာချင်ရင်လဲ လှိမ့်ခံပေါ့… ယူပြီးမှသိရင်လဲ လှိမ့်ခံပေတော့… မခံနိုင်ရင် လင်ငယ်နေ… မယားငယ်ထားကြပေါ့…”
“သြော် ဒီလိုလား ဆရာမ…”
“ဟုတ်တယ်… ငါမင်းကိုသင်ပေးမှာ အချစ်သင်ခန်းစာပဲ… ဒါက အိမ်ထောင်ရေးဘက်ရောက်သွားပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ…”
“ကိုယ်နဲ့လိုးမယ့်မိန်းကလေးကို သေချာ နှူးနှပ်တတ်ရတယ်… ဒါမှ တော်ရုံ အကြာကြီးမလိုးနိုင်တောင် မိန်းကလေးက စောက်ရည်ထွက်ပြီး ပြီးတယ်…”
“နှုးနှပ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဆရာမ…”
“နှူးနှပ်တယ်ဆိုတာ… မိန်းကလေးကို စောက်ပက်ယားပြီး အလိုးခံချင်လာအောင် တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်ရတယ်… နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရတယ်… နို့အုံလေးကို ဒီလိုမျိုးဆုပ်နယ်ပြီး… နို့သီးခေါင်းလေးကို ဒီလိုဖွဖွချေ… ပြီးရင် ဖင်တွေကို ဒီလိုပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်… စောက်ပက်ကိုလဲ ဒီလိုပွတ်ပေးရတယ်… ဒီလိုဆို မိန်းကလေးက စောက်ရည်ထွက်ပြီး အလိုးခံချင်လာရော…”
နွယ်နီက သူ့နှုတ်ခမ်းကို လျာနဲ့သပ်ကာ သူ့ကိုယ်လုံးကို လက်နဲ့လိုက်ပွတ်ပြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့နို့ကို ဆုပ်နယ်ပြီး နို့သီးခေါင်းကို ချေပြတယ်။ ထပ်ပြီးတော့ ကျုပ်ဘက်ကို ဖင်ပေးကာ ကျောင်းစိမ်းထမိန်အပေါ်ကနေ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပြပြန်တယ်။ တစ်ခါ ကျုပ်ဘက်ကိုပြန်လှည့်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပါ ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်ပြတော့ ကျုပ်လီးက ပုဆိုးထဲမှာတောင်နေတာ တဆတ်ဆတ်ကို တုန်နေပြီ။
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ… သား သေသေချာချာ မှတ်ထားပါ့မယ်…”
“မင်းနော်… ဆရာမက မင်းကို နေရာတွေမသိမှာစိုးလို့ ဆရာမ နို့တွေ ဖင်တွေ စောက်ပက်တွေကို ကိုင်ပြတာ… လျှောက်တွေးမနေနဲ့…”
“မတွေးပါဘူးဆရာမရဲ့…”
“အေး… တွေးရင်လဲ ဆရာမနဲ့တွေ့မယ်မှတ်… ပြီးရင် နို့တွေကို လှန်တင်ပြီးစို့… နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျာနဲ့ဝိုက်ကစား… တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လို့ရရင် တစ်ကိုယ်လုံးကို လိုက်နမ်းပြီး လျာနဲ့ ယက်ပေးရတယ်…”
“ဆရာမ… သားက ကလေးမှမဟုတ်တာ နို့စို့လို့ရလို့လား…”
“အမလေး ရတာပေါ့… မိန်းကလေးတွေက နို့စို့ခံရရင် ဖီးလ်တအားတက်တာ… နင့်အမေနို့ကို နင်ပဲစို့ဖူးတယ်မထင်နဲ့ နင့်အဖေစို့လို့ဝမှ နင်စို့ရတာ… ပြီးတော့ စောက်ပက်ပွတ်တဲ့နေရာမှာ စောက်စိက အခရာကျတယ်… ဒီမှာမြင်လား ဆရာမဆွဲပြထားတာ… စောက်ပက်အကွဲရဲ့ အပေါ်နားလေးမှာ နှာတံလေးလို ချွန်ချွန်လေး ဖြစ်နေတာ… အဲ့ဒါ စောက်စိ… အဲ့စောက်စိကို အဓိကထား ပွတ်ပေးရတယ်… အစပိုင်းတော့ စောက်ပက်အုံလေးနဲ့ စောက်မွှေးလေးတွေကို ရွရွပွတ်ပေးပေါ့…”
နွယ်နီက စောက်ပက်ပုံကို စောက်ဖုတ်အုံနဲ့ စောက်မွှေးလေးတွေကိုပါ ဖြည့်ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ကြိမ်လုံးလေးနဲ့ထောက်ပြီး ဆက်ရှင်းပြတယ်။
“ပြီးတော့ စောက်ပက်အမြှောင်းလေးကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်ပွတ်… အပျိုဆိုရင်တော့ ဒီနားက စောက်ခေါင်းထဲလက်ညှိုးထည့်ကြည့် ကြပ်နေတယ်… အဲ့ဒါ လီးထည့်ပြီး လိုးရမယ့်အပေါက်ပဲ… ဒီစောက်စိလေးကို လက်မနဲ့ပွတ်ပေးရင်း စောက်ခေါင်းထဲကို သူလက်ခံနိုင်သလောက်… လက်ကို တစ်ချောင်းပြီးတစ်ချောင်းထိုးထည့်ပေး… လက်လေးနဲ့လိုးပေးပြီး စောက်စိကိုပါပွတ်… အဲ့လိုနဲ့ စောက်ပက်က နူးအိပျော့ဖတ်ပြီး စောက်ရည်တွေ ရွှဲအိုင်လာရင် လိုးလို့ရပြီ…”
နွယ်နီက ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်က စောက်ဖုတ်ပုံပေါ်မှာ လက်မကို စောက်စိနေရာမှာထား၊ လက်ညှိုးကို စောက်ပက်အပေါက်မှာထားပြီး လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ကလိပြတယ်။ ပြီးတော့ လက်ညှိုးနဲ့အတူ လက်ခလည်၊ လက်သန်းကြွယ်ပါ ပါသွားပြီး လက်သုံးချောင်းပူးနဲ့ စောက်ပက်ကို ကလိသလို သရုပ်ပြတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာမ…”
“ပြီးတော့ ကိုယ်နဲ့လိုးမယ့်မိန်းကလေးကို ပိုကောင်းစေချင်ရင်… စောက်ပက်ကို လျာနဲ့ယက်ပေး…”
“ဟာ ဆရာမကလဲ… စောက်ပက် သေးပေါက်တဲ့ဟာမဟုတ်ဘူးလား… လျာနဲ့ယက်ရင် ရွံစရာကြီး…”
“အေး ရွံနေသိလား… နင့်ရည်းစားက စောက်ပက်ယက်ပေးတဲ့ကောင်နဲ့တွေ့ရင်… နင့်ကိုပစ်သွားလိမ့်မယ်… မိန်းကလေးတွေက စောက်ပက်ယက်ပေးမယ်ဆို အစတော့ ဘုန်းနိမ့်မှာစိုးရိမ်သလိုနဲ့ တကယ်အယက်ခံရရင် စွဲသွားရော… ခုနကပြောသလိုပဲ စောက်စိကို အဓိကထားပြီးယက်ပေး… စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကိုလဲ ဖြဲပြီးယက်… စောက်ပေါက်လေးထဲကိုလဲ လျာချွန်ပြီးထိုးထည့်ကလိ… စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားပြီး ဆွဲဆွဲစုပ်ပေး… ခုနကလို စောက်ခေါင်းထဲ လက်နဲ့လိုးပေးပြီး စောက်စိကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးလို့ကတော့ လီးနဲ့တောင်လိုးစရာမလိုဘဲ တစ်ချီပြီးတယ်… ဖင်ပေါက်လေးကိုသာ ယက်ပေးလို့ကတော့ နင့်ကောင်မလေးက နင့်ကို အသေချစ်ပဲ…”
“လုပ်ပြန်ပြီ ဆရာမကလဲ… ချီးပါတဲ့ ဖင်ပေါက်ကို ယက်ရမှာ ရွံစရာကြီးပါဗျာ..”
“အေး… နင့်လိုရွံနေရင် နင့်မိန်းမရရင် တစ်သက်လုံး ဖင်လိုးရမှာမဟုတ်ဘူး…”
“အာ… ဖင်ပေါက်က လိုးလို့ရလို့လား…”
“ရတာပေါ့ဟ… နင်မကြားဖူးဘူးလား… ဖင်ကောင်းလျှင် အဖုတ်မလိုးပါတဲ့… နင် လိုးဖူးရင်စွဲသွားမှာ…”
“ဆရာမက ဖင်ခံဘူးလို့လား…”
“ခံဖူးတာပေါ့… ငါ့ဖင်ကိုလိုးတဲ့လီးက ဒီလောက်ကြီးကိုရှိတာ… တစ်ခါတည်းကို စွဲသွားတာပဲ…”
နွယ်နီက သူ့လက်ကို ကွင်းပုံစံလေးလုပ်ပြတယ်။
“အင်းပေါ့… ဆရာမဖင်ကြီးက အကြီးကြီးဆိုတော့ တော်ရုံလီးတော့ ဝင်လို့ဝင်မှန်းတောင် သိမှာ မဟုတ်ဘူး…”
“ဟယ်… ကောင်စုတ်လေး နင်ငါ့ဖင်ကိုကြည့်ပြီး သွားရည်ကျနေတာပဲ… နာမယ်…”
ပြောသာပြောတာ နွယ်နီက ပြုံးစိစိနဲ့။
“ဆရာမရယ်… ဆရာမသင်ပေးတာ နားလည်သလိုလိုတော့ရှိပါတယ်… ဒါပေမယ့် တကယ်ကြုံရင် လုပ်တတ်ပါ့မလားမသိဘူး…”
“အမလေး… ဆရာမက မင်းကို လက်တွေ့ပြပေးရအုံးမှာလား…”
“သင်မယ့်သင်တော့… တတ်အောင်သင်ပေါ့ ဆရာမရယ်… သားက ဆရာမသင်ပေးသမျှ တစ်သွေမတိမ်း လိုက်လုပ်ပေးမယ့်… တပည့်ကောင်းလေးပါ… ဟီး…”
“ကြည့်စမ် ကြည့်စမ်း… နင် ငါ့ကို ပြစ်မှားနေတာပဲ…”
နွယ်နီက ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့ခုံအရှေ့ကို လာပြီး ကျုပ်လီးကို လှမ်းကိုင်တယ်။
“ကြည့်စမ်း… ကိုယ့်ဆရာမကို ကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတယ်… အမလေး နည်းနည်းနောနော လီးကြီးလား…”
နွယ်နီက စာရေးစားပွဲအရှေ့ကနေ ကျုပ်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဆုပ်ထားတယ်။
“ဆရာမရယ်… ဆရာမဖင်ကြီးက တစ်ကျောင်းလုံးမှာ အလှဆုံးဟာ… သားတင်မကဘူး… တစ်ကျောင်းလုံးက အရွယ်ရောက်တဲ့ကျောင်းသားနဲ့ ဆရာတိုင်း ငမ်းနေတဲ့ဟာ…. သားလဲ ငမ်းမိတာပေါ့…”
“ကြည့်စမ်း… ကိုယ့်ဆရာမဖင်ကိုငမ်းပြီး ဘယ်လိုတွေတောင် စိတ်ကူးယဉ်လဲ… မှန်မှန်ပြောစမ်း… မပြောရင်ရိုက်မယ်…”
“ဟို… ဆရာမ ဘောမှာစာရေးရင် တုန်နေတဲ့ဖင်ကြီးကို ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်ကနေ သားလီးနဲ့ထောက်ချင်တယ်…. ဆရာမဖင်ကို ကိုင်ပြီး နမ်းချင်တယ်… ဆရာမပေါင်ခွကြားက စောက်ဖုတ်နေရာကို ထမိန်ပေါ်ကနမ်းပြီး ဆရာမစောက်ပက်နံ့ကို ရှူချင်တယ်…”
“အမလေး… ငါ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖွပ်ဖွပ်ညက်ညက်ကြေအောင် စိတ်ကူးယဉ်တာပဲ… ဘာကျန်သေးလဲ… ပြောစမ်း…”
“ဟို… ဆရာမကိုဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆရာမစောက်ပက်ကို သားလီးနဲ့ အသားကုန်လိုးရင်း ဆရာမဖင်ကြီးတွေကို ကြိမ်လုံးနဲ့ ရိုက်ချင်တယ်… သားလရည်တွေ ဆရာမ စောက်ပက်ထဲ အပြည့်ပန်းထည့်ပစ်ချင်တယ်…”
“ကြည့်စမ်း… ပြောရင်းနဲ့တောင် လီးက တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်… သနားပါတယ်… ဆရာမက သားကိုစာသင်ပေးတဲ့ဆရာမဆိုတာရော… သိသေးရဲ့လား…”
“သိပါတယ် ဆရာမရဲ့… သားရဲ့ဆရာမမို့လို့ကို အဲ့လိုလုပ်ချင်နေတာ…”
“ကဲကွာ… ဆရာမကိုအမှန်အတိုင်းပြောပြတဲ့ လိမ္မာတဲ့ဆရာမတပည့်ဖြစ်ချင်တာကို ဆရာမက ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်… ထ… ဆရာမက ဘောမှာရေးထားတဲ့ ပုံနဲ့စာကို ဖျက်မယ်… သားစိတ်ကူးယဉ်ထားတဲ့ ဆရာမဖင်ကို သားလီးနဲ့ထောက်… သားကိုင်ချင်တဲ့ ဆရာမနို့တွေကိုစိတ်ကြိုက်ကိုင်… သားရှူချင်တဲ့ ဆရာမစောက်ဖုတ်ကိုလဲ တစ်ဝရှူကွာ…”
“တကယ်လားဆရာမ… သားနမ်းချင်တဲ့ ဆရာမဖင်ကြီးတွေရော နမ်းရမှာလား… ပြီးတော့… ဟို… ဟို…”
“ဘာလဲ… တစ်ဟိုဟိုနဲ့… ဆရာမစောက်ပက်ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီးလိုးချင်လို့လား…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“လိုးရမှာပေါ့ကွယ်… သားလိမ္မာရင် သားအလိုးတော်ရင် ဆရာမက သားကို အမြဲပေးလိုးမှာပေါ့… ဒီကိစ္စက ဆရာမနဲ့ သားနဲ့ပဲသိတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်နော်… ဒါပေမယ့် သားကို အချစ်သင်ခန်းစာ လက်တွေ့သင်ပေးရအုံးမယ်… ဆရာမခိုင်းတာ အကုန်လုပ်မယ်မလား….”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ… သား အကုန်လုပ်မယ်… ဆရာမက ဆရာမစောက်ပက်မှာသားပါးစပ်ကိုတေ့ခိုင်းပြီး သေးပေါက်ထည့်ရင်တောင်… သားက သောက်မှာ… ဆရာမကို သားက အဲ့လောက်စွဲလန်းနေတာ…”
“ခစ် ခစ်… အဲ့လောက်တောင်ပဲလားကွာ… လာ… သားစိတ်ကြိုက် ဆရာမတစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုင်စမ်း… ထောက်စမ်း…”
ကျုပ်ကိုပြောပြီးတာနဲ့ ဆရာမနွယ်နီထွန်းက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး အရှေ့က ကျောက်သင်ပုန်းအရှေ့ကို ခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့  သူရေးထားတဲ့ စာတွေပုံတွေကို ဘောဖျက်နဲ့ ဖျက်နေတယ်။ နွယ်နီရဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်အောက်က တုန်တုန်နေတဲ့အိုးကြီးကို လီးနဲထောက်ပြီး နွယ်နီ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက ဖင်ကိုပစ်ပေးထားပြီး ကျောက်သင်ပုန်းက စာတွေ၊ ပုံတွေကို ဘောဖျက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းဖျက်နေတယ်။
“ဆရာမဖင်ကြီးတွေက အိနေတာပဲ ဆရာမရယ် သားလီးနဲ့ထောက်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ဆရာမနို့ကြိးတွေကလဲ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်.. ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ဖင်ကို လီးနဲ့ထောက်၊ နို့ကိုနယ်ရင်း သူ့လည်ဂုတ်ကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့ဖင်ကိုလဲ လီးနဲ့ တဆတ်ဆတ် ညောင့်ထိုးနေသေးတာ။
“သားရယ်… ဟင်း…. ဆရာမဖင်ကို သားလီးနဲ့ညှောင့်နေတာ ဆရာမရင်ခုန်လိုက်တာကွာ… ညှောင့်… ညှောင့်… အင်း… ဟင်း…”
“သား မနေနိုင်တော့ဘူး ဆရာမရဲ့ဖင်ကြီးတွေကို နမ်းတော့မယ်…”
�ပြောရင်းနဲ့ နွယ်နီဖင်အနောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားထဲကို မျက်နှာထိုးအပ်ပြီး နမ်းချပစ်တယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့ဖင်ဆုံကြီးတွေကို ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးအပေါ်ကနေ လက်နဲ့ပါပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း သူ့တင်ပါးပေါ်ကို မျက်နှာနဲ့ ပွတ်သပ်နမ်းနေမိတယ်။
“အင်း ဟင်း… သားရယ်… ကိုယ့်ဆရာမဖင်ကို အဲ့လောက်တောင်စွဲလန်းနေတာလားကွာ… ဟင့်… နမ်းစမ်းကွာ…”
“ဆရာမရယ်… သားကြိုက်လိုက်တာ… ဆရာမရဲ့ဖင်ကြီးတွေကနေ မခွာချင်ဘူး… ဒီဘက်လှည်ပါအုံး… သား ဆရာမရဲ့စောက်ပက်နံ့ ရှူပါရစေ…”
“ရှူကွာ… ဟင့်… ဒီမှာ သားရှူချင်တဲ့ဆရာမစောက်ပက်… ဆရာမ ပေါင်ကားပေးထားတယ်… ဟင်း… သားရယ်… အင်းဟင်း… ဆရာမစောက်ပက်ကို နမ်းစမ်းကွာ… ရှူစမ်း… ဟင်း…”
ဆရာမနွယ်နီထွန်းက ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ပေါင်လေးကားပေးပြီး ခါးလေးကော့ကာ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲကပ်ပြီး သူ့လက်နဲ့ဖိထားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ နွယ်နီဖိထားတဲ့အတိုင်း ကျုပ်ခေါင်းကို ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းရဲ့ ထမိန်ပေါ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်တည့်တည့်မှာ ကပ်ထားပြီး နမ်းလိုက် မျက်နှာနဲ့လှိမ့်လိုက် လုပ်တယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ နွယ်နီ့ရဲ့ ဖင်နဲ့ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ခါးလေးလှုပ်လှုပ်ပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ ဖိကပ်ထားရာကနေ လက်လွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ကို ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်က နမ်းနေရာကနေ သူ့ကိုယ်လုံးအရှေ့ပိုင်း တစ်ခုလုံးကို မျက်နှာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းပွတ်သပ်နမ်းရင်း ထရပ်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်မတ်တပ်ဖြစ်သွားတော့ နွယ်နီ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားပြီးသွားပြီ။ တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကလဲ နွယ်နီ့ပေါင်ကြားကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ထောက်လျှက်သားဖြစ်နေတော့ နွယ်နီက ခါးလေးကော့ပြီး ကျုပ်တင်ပါးကိုကိုင်ကာ ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို ဖိကပ်ထားတယ်။ နွယ်နီက မျက်နှာလေးမော့ပေးထားတော့ ကျူပ်လဲ နွယ်နီ့မျက်နှာကို ဖိဖိနမ်းပစ်တယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ဆရာမရယ်… ဆရာမတစ်ကိုယ်လုံးက သားစိတ်ကူးယဉ်တာထက်တောင် ကိုင်လို့ကောင်းသေးတယ်… နမ်းပြီး မျက်နှာနဲ့ပွတ်ရတာ နူးညံ့လိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
“တော်လိုက်တာ သားရယ်… သား ထောက်လိုက် ပွတ်လိုက် နမ်းလိုက်တာနဲ့တင် ဆရာမ စိတ်တွေအရမ်းထနေပြီ…”
“စိတ်ထနေတယ်ဆိုတော့… ဆရာမစောက်ပက်ယားနေတာလား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အင်း… ဆရာမစောက်ပက်ယားလွန်းလို့… သားလီးနဲ့ အလိုးခံချင်နေပြီ… အရမ်းတော်တဲ့သားကို ဆရာမဆုချမယ်… ခဏလွှတ်အုံး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
နွယ်နီက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်နဲ့လူချင်းခွာကာ ထမိန်ကိုအသာမပြီး ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ကာ သူ့ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပင်တီလေးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာအရှေ့မှာ အသာဝှေ့ယမ်းပြတယ်။
“ဒါသားကိုပေးတဲ့ ဆရာမရဲ့ ဆု… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီလက်ထဲက သူ့ပင်တီကို ယူပြီး ခွကြားလေးကိုကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေကပ်နေတာ မနည်းဘူးပဲ။ ကျုပ် နွယ်နီ့မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ပင်တီမှာကပ်နေတဲ့ စောက်ရည်လေးတွေကို လျာနဲ့ယက်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းတော့တယ်။
“ချစ်ဖိုက်ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဆရာမမနေနိုင်တော့ဘူး…. ပြွတ်… သားရဲ့ အချစ်သင်ခန်းစာကို ကျောင်းစောင့်ပြန်မလာခင် မြန်မြန် အဆုံးသတ်လိုက်ရအောင်… ပြွတ်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဆရာမ… ပြွတ်…”
ဒီအချိန်ကစပြီး နွယ်နီပြောသမျှ ကျုပ်က လိုက်လုပ်နေတယ်လို့ပဲ သိထားပါလေ။ နွယ်နီက ကျုပ်မျက်နှာကို ထန်နေတဲ့မျက်နှာပေးနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို ပြောတယ်။
“ဟုတ်တယ်သား… ဆရာမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို သားလက်နဲ့ပွတ်… နို့တွေကိုညှစ်… သားစမ်းမိလား နို့သီးခေါင်းလေး ထောင်နေတာ… ဟုတ်တယ် အဲ့လိုချေပေး… ဆရာမ အရမ်းကောင်းတယ်သားရယ်…”
“သားလဲ… အရမ်းကိုင်လို့ကောင်းတယ် ဆရာမရယ်…”
“ဟင်း… ကိုင်… ဆရာမဖင်တွေကိုကိုင်… ဆရာမစောက်ပက်ကိုပွတ်… သားရယ်… တွေ့လား… ဆရာမစောက်ပက်က နူးအိနေပြီ… သားလိုးလို့ရနေပြီ… ဒါပေမယ့်… ဆရာမနို့ကိုစို့ပေးအုံး… ဆရာမရဲ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီးဆွဲဖြုတ်…. ကြမ်းကြမ်းသာဆွဲဖြုတ်ပစ်… အဲ့ဒါနှိပ်စိတွေ… ဆရာမ ဘော်လီထဲက နို့တွေ အပြင်ထုတ်ပေးမယ်… ရပြီသား… စို့…. ဆရာမနို့တွေကိုစို့… အင်း… ဟင်း… ကောင်းတယ်သားရယ်… ဟင်း… စောက်ပက်ကို ထမိန်လှန်ပြီး နှိုက်လေ… အင်းဟင်း… ဟုတ်တယ်… အဲ့လို စောက်စိကိုချေပေး… အိုး…. ဆရာမ အရမ်းကောင်းနေပြီ… သားလီးကြီးက မာတောင်နေတာပဲ… အကြီးကြီးပဲကွာ… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ဆရာမပြီးတော့မယ်… အင့်… ဟင်း… သားရယ်… ပြီးပြီ…. ဟင်း… ပြွတ်…”
နွယ်နီက အရမ်းထန်နေတော့ ကျုပ်လက်နဲ့ကလိတာတင် တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး လီးကိုကိုင်ထားတာ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့စောက်ပက်ကို နှိုက်ပေးနေတဲ့လက်ကို ဖယ်ပေးလိုက်ပြီး ထမိန်အောက်ထဲကနေ နွယ်နီ့ဖင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း ကျုပ်လီးဆီ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်က ရှေ့ပိုင်းလန်တက်နေတာမို့ ကျုပ်လီးက နွယ်နီ့စောက်စိကိုပွတ်တိုက်ကာ ပေါင်ကြားထဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ကျုပ် ခါးကိုလှုပ်ပြီး တစ်ချက်ချင်း နွယ်နီ့ပေါင်ကြားကို လိုးနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… လုပ်တတ်လိုက်တာ သားရယ်… ဆရာမအခုပဲပြီးတယ်… စိတ်ထလာပြန်ပြီကွာ… စောက်ပက်ယက်တဲ့သင်ခန်းစာကို နောက်မှ သင်ပေးတော့မယ်… ဆရာမစောက်ပက်ကို သားလီးနဲ့လိုးတော့… ဆရာမကုန်းပေးမယ်…”
“သားလဲ… ဆရာမစောက်ပက်ကို အရမ်းလိုးချင်နေပါပြီ… ဆရာမရယ်… ပြွတ်…”
“ရော့ ဒီမှာကြိမ်လုံး… သားရိုက်ချင်နေတဲ့ ဆရာမရ့ဖင်ကို ကြိမ်လုံးနဲ့ရိုက်ပြီးလိုး…”
နွယ်နီက ကျုပ်လက်ထဲကို ကြိမ်လုံးထည့်ပေးပြီး စာရေးစားပွဲကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးတယ်။
“ဟင်… သား… တကယ်ရိုက်ရမှာလား…”
“အင်း… တကယ်ရိုက်… ကိုယ်တပည့်လီးနဲ့ အလိုးခံတဲ့ဆရာမကို သားက ကြိမ်လုံးနဲ့ရိုက်ပြီး ဆုံးမ… ဆရာမကို လိုးတော့ သားရယ်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကို စောက်ပက်လေးပေါ်ရုံ လှန်တင်လိုက်ပြီး စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်ပြီးနူးအိနေတဲ့စောက်ပက်ကို ကုန်းပြီးဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်သေးတယ်။ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ ခဏယက်ပြီးတော့မှ  ထရပ်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… သားရယ်… ဆရာမစောက်ပက်ကို အဲ့လောက်ကြိုက်တာလား…. သားလီးကို ဆရာမစောက်ပက်ထဲ ထည့်ပေးတော့ကွာ…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့စောက်ပက်က အခုချိန်အထိ စီးစီးလေးပဲရှိသေးတယ်။ လီးဝင်လာတာနဲ့ နွယ်နီ့စောက်ပက်က တစိစိနဲ့ ညှစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းတာကြောင့် လွမ်းနေရတဲ့ ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းရဲ့စောက်ပက်ကို အရသာခံပြီး တစ်ချက်ချင်း ခပ်မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်… ဆရာမစောက်ပက်ကို သား တကယ်လိုးနေရပြီ… ဖင်ကြီးတွေက ကားထွက်နေတာပဲ… ရှီး…”
“အင့်… ဟင်း… လိုးပါ… သားအနှစ်နှစ်အလလလိုးချင်းနေတဲ့… ဆရာမစောက်ပက်ကို လိုး… အူး… ကောင်းတယ်သားရယ်… သားလီးကြီးက ဆရာမစောက်ပက်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲကွာ… ရိုက်လေ… ဆရာမဖင်ကို ကြိမ်လုံးနဲ့ ရိုက်…”
“ရိုက်မယ်ကွာ…”
… ဖတ်…
ကျုပ် နွယ်နီရဲ့ ကုန်းထားတဲ့ တင်ပါးကို ထမိန်ပေါ်ကတေ ကြိမ်လုံးနဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးရိုက်တယ်။
“အာ့… ကောင်းတယ် ရိုက်… ဆရာမကိုရိုက်… နာနာရိုက် ပြီးလိုး…”
“တော်စောက်ပက်ယားတဲ့ဆရာမ… ကိုယ်တပည့်လီးနဲ့တောင် ပြန်အလိုးခံတဲ့ ဆရာမ…”
“ဟုတ်တယ်… အာ့… ရိုက်… နာနာရိုက်စမ်းသား… အား… စောက်ပက်ယားပြီး ကိုယ့်တပည့်နဲ့ ပြန်အလိုးခံတဲ့ ဆရာမကို ရိုက်ပြီးလိုး… အား…”
နွယ်နီက နာနာရိုက်ခိုင်းတော့ ကျုပ်လဲ လက်ဆကိုနည်းနည်းတင်လိုက်တယ်။ နွယ်နီ့ကို သနားပေမယ့် နွယ်နီကိုယ်တိုင်က လိုလိုလားလားတောင်းဆိုနေတော့ ကျုပ်လဲ ရိုက်ရင်း လိုးတယ်။ ထမိန်ဖုံးနေလို့ ဒဏ်ရာတွေကို မမြင်ရပေမယ့် ကြိမ်နဲ့ရိုက်သံ တဖတ်ဖတ်၊ နွယ်နီ့တင်ပါးနဲ့ကျုပ်ပေါင် ရိုက်သံတဖတ်ဖတ်နဲ့ စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်တဲ့အသံ တစ်စွပ်စွပ်က စာသင်ခန်းထဲမှာ ဟိန်းထွက်နေတယ်။ နွယ်နီ့အသက်ရှူသံပြင်လာတော့ ကျုပ်လဲ ကြိမ်လုံးကိုစားပွဲပေါ်ချထားလိုက်ပြီး နွယ်နီ့ခါးကိုကိုင်ကာ အသားကုန်ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အာ့… ရှီး… ဆောင့်… အသေဆောင့်လိုး သား…. သားဆရာမစောက်ပက်ကို သားလီးနဲ့ အသေလိုးစမ်း… အား.. ရှီး… ဆရာမပြီးပြီ… အင်း… ဟင်း…”
နွယ်နီ ကိုယ်လေးတုန်သွားပြီး တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ထမိန်ကို ခါးအထိလှန်တင်ပစ်လိုက်တော့မှ နွယ်နီ့တင်ပါး ဖွေးဖွေးမှာ ကျုပ်ရိုက်ထားတဲ့ အရှိုးရာတွေက ရဲတက်နေပြီး အထင်းသားမြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုသနားသွားပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နွယ်နီ့တင်ပါးက အရှိုးရာတွေကို ကုန်းပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ဖွဖွလိုက်နမ်းတော့တယ်။

(အခန်း ၂၅/၉)

“ပြွတ်… နီရယ်… အရမ်းနာသွားလား… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကိုရယ်… နာပေမယ့် နီကြိုက်တယ်… ကိုက အခုလိုပြန်ချော့တော့ နီက ပိုလို့တောင်ကြည်နူးမိသေးတယ်… နီမနာတော့ပါဘူးကိုရဲ့ ရပါပြီ… ဟင့်… နီ ကို့ကိုလွမ်းလိုက်တာ…”
နွယ်နီက ကုန်းလျှက်ကနေ ကျုပ်သူ့တင်ပါးကို အနမ်းဖွဖွပေးတာ သမင်လည်ပြန် �လှည့်ကြည့်နေရင်းက ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုဆွဲထူကာ အတင်းဖက်နမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို တင်းတင်းဖက်နမ်းပစ်တော့တယ်။
“ကိုလဲ နီ့ကို အရမ်းလွမ်းနေတာ သိရဲ့လား… ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်တယ်နီရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“လိုးရအောင်ကိုရယ်… ကျောင်းစောင့်ကြီးပြန်ရောက်လာလို့ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေအုံးမယ်…”
နွယ်နီက ကျုပ်ကို သူထိုင်တဲ့စားပွဲဆီသို့ တွန်းပြီးခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူထိုင်တဲ့ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်စေပြီး ခုံပေါ်ကိုခြေတက်ဖက်တင်ကာ ကျုပ်ကိုတက်ခွတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ကာ ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကိုနမ်းပြီး ဖင်လေးမြှောက်လိုက်ချလိုက်နဲ့ ဆောင့်လိုးတယ်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကြယ်သီးပြုတ်ကာ ခါးအထိရှည်တဲ့ ဘရာကိုဝတ်ထားပြီး နို့သီးနှစ်လုံးကို ဘရာအပေါ်ပိုင်းကနေ ဆွဲထုတ်ထားတာမို့ နွယ်နီ့နို့တွေက ပင့်တင်ထားသလို ဖြစ်နေရာ ကျုပ်လဲ ဆူဖြိုးတဲ့ နွယ်နီ့နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး စို့ပစ်တယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန်မှာ နွယ်နီ့ဖုန်းက အသံမြည်လာတယ်။ နွယ်နီ့က လိုးနေရင်းနဲ့ ဖုန်းကိုလှမ်းယူလိုက်တော့ ကိုတင်မောင်ဝင်းဆက်တာ။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ တကယ့်အချိန်ကောင်းမှ ဖုန်းဝင်လာတာပဲ။ နွယ်နီက ဖုန်းကို စပီကာဖွင့်ပြောတယ်။
“ဆရာ.. ကျူရှင်ပြီးပြီလား… ဟင်း…”
“မပြီးသေးဘူးဆရာမ… ကလေးတွေကို စာလုပ်ခိုင်းထားပြီး ဆရာမတို့ပြန်မလာသေးလို့… ဆက်ကြည့်တာ… ကြာအုံးမှာလားဆရာမ…”
“ပြီးတော့မယ်… ဟင်း… သိပ်မလိုတော့ပါဘူး ဆရာ…”
“ဆရာမအသံနားထောင်ရတာ… မောနေသလိုပဲ…”
“ဟုတ်တယ်… ဖိုတေလုပ်လို့ ကျမ မောနေတာ… ဟင်း….”
“ဟင်… ဖိုးတေက ဘာလုပ်လို့လဲ…”
“ဖိုးတေလေ… ကျမကို စပြီးထွက်ပြေးတာ… ကျမလဲ သူ့ကိုလိုက်ထုတာ… လူကိုဖတ်ဖတ်မောရော… ဟူး…”
“သြော်… မကြီးမငယ်နဲ့ဆရာမရယ်… စာသင်ခန်းထဲမှာ ကလေးတွေလို စိမ်ပြေးလိုက်တမ်း ကစားနေတာလား…”
“ဟုတ်ပါ့ ဆရာရယ်… ဟင်း… ကျမဖြင့် ကလေးဘဝကိုတောင် ပြန်သတိရသွားတယ်…. ဟင်း…”
“ဒါပေါ့… ဒါဆို ကျနော် စာပြန်သင်လိုက်အုံးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… အင်း…. ဟင်း….”
နွယ်နီက ပေါ်တင်ညည်းပြနေသလိုပဲ။ ဒါတောင် ကိုတင်မောင်ဝင်းက ယုံတာပဲလား။ ကျုပ်လဲ စဉ်းစားမရလို့ မစဉ်းစားတော့ဘဲ နွယ်နီ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နွယ်နီ ကျုပ်လီးပေါ် တက်ဆောင့်လိုးရင်း ကိုယ်လေးဆတ်ခနဲတုန်ကာ ငြိမ်ကျသွားတော့ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုချီကာ ထိုင်ခုံအပေါ် ကျောနဲ့ချကာ ပက်လက်လှဲချလိုက်တယ်။ နွယ်နီ့ ခေါင်းနဲ့ဖင်တွေက လေထဲမှာမို့ ကျုပ်ခါးကိုခြေနဲ့ချိပ်၊ ကျုပ်လည်ပင်းကို တွဲခိုထားရတယ်။ ကျုပ်အရမ်းလွမ်းနေတဲ့ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းရတာကိုက အရသာရှိနေတာ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ခေါင်းကိုကိုင်ကာ အဆက်မပြတ်ဆောင့်လိုးရင်း နွယ်နီနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ တကျော့ပြန်လိုးပွဲလေးကို အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးရည်တွေ နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲမှာ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ထားရင်း နွယ်နီ့ကိုနမ်းနေမိတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ နီရယ်… လိုးလို့တောင်မဝဘူး… ပြွတ်… နီ့ကို ကို အရမ်းချစ်တာပဲ…”
“နီလဲ မဝသေးပါဘူးကိုရယ်… တစ်ညလုံးတောင်ခေါ်ထားပြီး အလိုးခံပစ်ချင်တာ… လမ်းကျ ထပ်လိုးကွာ… ကျောင်းစောင့်ကြီးပြန်လာတော့မယ်ထင်တယ်… ခဏ အမောဖြေလိုက်အုံး…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီစောက်ပက်ထဲကလီးကိုချွတ်ပြီး လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ နွယ်နီ့ပင်တီနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကပ်ပေးထားပြီးမှ နွယ်နီ့ကို ထူလိုက်တယ်။ နွယ်နီ ထထိုက်လိုက်ပြီး သူ့ပင်တီလေးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲက ပြန်ထွက်လာတဲ့ ကျုပ်လီးရည်တွေကို ခံထားပြီး သူ့စောက်ပက်ကိုပါ သုတ်သင်နေတယ်။ သုတ်နေရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးကိုလဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး ကုန်းစုပ်နေသေးတယ်။ နွယ်နီတစ်ယောက် ပေကျံနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို အားရပါးရစုပ်ပြီးမှ ပါးစပ်ထဲကချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ နွယ်နီ့ပုလွေအစွမ်းနဲ့ ပြန်ပြီး မာချင်နေပြီ။
“ပြွတ်… ပြန်တောင် တောင်လာပြီကွာ… လွမ်းရတဲ့ကို့လီးကြီး… ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… နီ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေတာပဲလား… ခစ် ခစ်…”
“လိုးချင်တာပေါ့ နီရဲ့… နီ့မှာ အိမ်ထောင်ရှိမှန်းသိလျှက်နဲ့တောင် အရင်လိုပြန်နေချင်မိတယ်… သိရဲ့လား…”
“နီလဲ အတူတူပါပဲ… ဒါကြောင့်လဲ ကိုနဲ့ချစ်ခွင့်ရဖို့ နီ ကြိုးစားနေတာပေါ့… အဝတ်တွေပြန်ဝတ်လိုက်အုံး… လမ်းကျမှ ဖေကြီးကို ဒီမေကြီးက ထပ်ပြုစုမယ်… ခစ်ခစ်…”
“ခဏလေး နီရာ… ကိုလဲ နီ့စောက်ဖုတ်လေးကို နမ်းပါရစေအုံး…”
ကျုပ် ထိုင်နေတဲ့နွယ်နီ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး နွယ်နီ့စောက်ပက်ကို တရွှတ်ရွတ် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကိုပါ ယက်တင်ပြီး စောက်စိလေးကိုပါဆွဲစုပ်လိုက်သေးတယ်။
“ရှီး… စစ်… ဟင့်… ကိုရယ်… တော်ပြီကွာ… နီမနေနိုင်ဘဲ ထပ်လိုးမိလိမ့်မယ်… ဟင့်…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့စောက်ပက်ယက်တာကို ရပ်ပေးလိုက်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်တွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ဝတ်ကြပြီး နွယ်နီပေးတဲ့ပင်တီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ခေါက်ကာ အိပ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။ပြီးတော့မှ တံခါးပေါက်အနားလေးမှာ ရပ်လျှက်ဖက်ထားကာ ခြေသံနားစွင့်ရင်း စကားပြောကြတယ်။ ကိုယ်ချင်းပူးကပ် ပွေ့ဖေက်ကာ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက် တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း စကားပြောရတာ တကယ်ကြည်နူးဖို့ကောင်းတယ်။
“နီ့စာရင်းတွေရော…”
“ခစ်ခစ်… ပြီးတာဖြင့်ကြာပေါ့ကိုရယ်… ကိုနဲ့တွေ့ချင်လို့ တမင် မပြီးသေးဘူးလို့ ပြောထားတာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ကိုနဲ့နီတော့ ဖောက်ပြန်မိကြပြီ နီရယ်…”
“ကိုက နောင်တရနေတာလား…”
“နောင်တတော့မရပါဘူး… ကိုက နီနဲ့ တစ်သက်လုံးချစ်သွားချင်တာ… ဒါပေမယ့် ကိုတို့ရဲ့ရင်သွေးလေးတွေ ကိုတို့ကြောင့် မျက်နှာငယ်ရမှာစိုးတယ်…”
“စိတ်ချပါကိုရယ်… နီက သားလေးကိုရော ကိုနဲ့နီ့မိသားစုကိုရော သိက္ခာကျမခံပါဘူး… နီ့ဘာသာ စိတ်ချရတဲ့ နေရာတွေကိုရွေးပြီးမှ ကိုနဲ့ချစ်မှာပါ…”
“နီရယ်… သိပ်လွမ်းတာပဲကွာ.. ဒါပေမယ့် ခုနက ကိုတင်မောင်ဝင်းဖုန်းဆက်တုန်းက နီ့ညည်းသံက ကိုတင်မောင်ဝင်း ရိပ်မိလောက်တယ်…”
“ညကျ သိရမှာပေါ့ ကိုရယ်… အခုဖုန်းပြောတာ အေးအေးဆေးဆေးပဲဟာ… ဘာမှ အကျယ်အကျယ်ဖြစ်မှာမဟုတ်ပါဘူး…”
“ကိုတင်မောင်ဝင်းက နီနဲ့ကို့ကို ကြည်ဖြူလို့လား…”
“အဲ့လိုလဲမဟုတ်ဘူး… ဒါပေမယ့် နီ့ကိုလိုးတဲ့အချိန်ဆို ကိုနဲ့နီလိုးတဲ့အကြောင်းတွေ မေးတယ်… အစက နီက မပြောချင်ဘူး… မပြောရင် သူကစိတ်သိပ်မပါသလိုပဲ တစ်ချီမြန်မြန်လိုးပြီး အိပ်ရော…”
“ဟုတ်လား…”
“အင်း… မေးပါများတော့ နီလဲ ကိုနဲ့လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ တစ်တစ်ခွခွကို ပြောပြတာ… ဒီတော့မှ နီ့ကို တစ်ချီပြီးတစ်ချီ ညည့်နက်အောင်လိုးတော့တာ…”
“ဟင်… တစ်မျိုးပါလား…”
“ဟုတ်တယ်… အဲ့လိုဆိုတော့ နဂိုကတည်းကမှ ကို့ကိုချစ်တဲ့စိတ်ကို မျိုသပ်နေရပါတယ်ဆို… အဲ့လိုတွေပြောနေရတော့ နီလဲ ကို့ကို ပိုလွမ်းလာတာပေါ့…”
“ကိုလဲ နီ့ကို လွမ်းနေတာပါပဲကွာ…”
“ဒါပေမယ့် နီ့ဘက်ကစရင် ကိုက နီ့ကို မုန်းသွားမှာလဲစိုးတယ်… အထင်သေးမှာလဲစိုးတယ်… ပြီးတော့ ကိုက နီကအိမ်ထောင်သည်မို့ မြရည်ကို ပိုသဘောကျနေတယ်ထင်တာ… ဟိုတစ်လောက ကိုနဲ့ မမျှော်လင့်ဘဲ ဖက်လိုက်မိမှ ကို့ရင်ထဲမှာ နီရှိသေးတာ သိလိုက်ရတယ်… ကိုလဲနီ့လိုပဲဆိုတာ သိရတော့မှ နီလဲ အခုလိုတွေ စွန့်စားကြည့်တာ…”
“ကို့ရင်ထဲမှာ နီက အမြဲတမ်းရှိပါတယ်ကွာ… ဒါပေမယ့် သတိတော့ထားရအောင်နော်…”
“အင်းပါ ကိုရဲ့… ဟော ခြေသံကြားတယ်… လာ နေရာမှာပြန်ထိုင်ရအောင်…”
ကျုပ်က နွယ်နီ့စားပွဲရှေ့က ကျောင်းသားတွေထိုင်တဲ့နေရာမှာ ထိုင်တော့ နွယ်နီက သူ့စားပွဲကခုံမှာပြန်ထိုင်တယ်။ ခဏနေတော့ ကျောင်းစောင့်ကြီး ကိုသံခဲ လက်ဘက်ရည်နဲ့ မုန့်ကို ပန်းကန်တွေနဲ့ ထည့်ပြီးမှ လင်ဗန်းနဲ့ထည့်ကာ ရောက်လာတယ်။
“ဆရာမ ကျနော်ရောက်ပြီ… နည်းနည်းကြာသွားတယ် ဆရာမ… သမီးက သူပါလိုက်မယ်ဆိုလို့ ခေါ်သွားရတာ… စက်ဘီးလဲ ပြင်နေလို့ အဲ့ဒါကြောင့်ပါ…”
“ရတယ် ကိုသံခဲ… ကျမလဲ အခုပဲပြီးတာ… ဗန်းနဲ့ကိုယူချလာတာပဲ… ကျမသူငယ်ချင်းထိုင်တဲ့နေရာမှာပဲ ထားလိုက်ပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ… ကျနော် ရုံးခန်းသော့ ဖွင့်ထားလိုက်ရမလား…”
“ဖွင့်ထားလိုက်လေ… ကျမလဲ စားပြီးရင် စာရင်းစာရွက်ထားပြီး ပြန်တော့မှာ… ပန်းကန်တွေတော့ ရုံးခန်းထဲမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်မယ်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ရတယ် ဆရာမ…”
ကျောင်းစောင့် ကိုသံခဲက လက်ဘက်ရည်နဲ့ မုန့်ထည့်ထားတဲ့ဗန်းကို ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့အရှေ့က စာရေးစားပွဲပေါ် တင်ပြီး ထွက်သွားတယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်အနားမှာ လာထိုင်ပြီး လက်ဘက်ရည်နဲ့မုန့်ကို အတူသောက်ကြစားကြတယ်။
“နီ… ကိုသံခဲရဲ့စက်ဘီး ဘီးပေါက်တာက… တိုက်ဆိုင်မှုပဲလား…”
“ခစ် ခစ်… နီ ထောက်ဆူးနဲ့ ညနေက လက်စွမ်းပြထားတာ…”
ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့အဖြေကို သဘောကျပြီးပြုံးမိတော့တယ်။

ရတနာနဲ့ကျုပ် အတူနီးနီးကပ်ကပ် နေနေရပေမယ့် ဘာမှကိုလုပ်လို့မရတာပါ။ ဖြူသဲဝေကလဲ တစ်ချိန်လုံး အနားမှာရှိနေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ရတနာ့အနားမှာနေရလို့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်မိပေမယ့် ကိုယ့်တာဝန်ကိုပဲ စိတ်ထဲမှာ နှစ်ထားရတယ်။ ဘော့စ်ကလဲ နေ့တိုင်းနီးပါးရုံးတက်ပြီး နေ့လည်ဆို ရတနာ့ကို ထမင်းစားဖို့ခေါ်သွားတတ်သည်။ ထမင်းစားရုံသပ်သပ်မဟုတ်မှန်း ကျုပ်သိတာပေါ့။ ရတနာကလဲ ကျုပ်အပေါ် အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘဲ မျက်လုံးတွေကအစ အရောင်ပြောင်းလာတယ်။ ကျုပ်ကိုကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းအိမ်က ရွှန်းလဲ့နေပြီး နက်နဲတဲ့ခံစားချက်တွေပါနေတယ်။ ဧကန္တ ရတနာ ကျုပ်ကို ချစ်နေတာလား။ ဖြူသဲဝေနဲ့ ကျုပ်ကလဲ ပိုပြီးရင်းနှီးမှုရှိလာတယ်။ ဖြူသဲဝေက ပုပုလုံးလုံး ကျစ်ကျစ်လေးဗျ။ သူ့အလုံးသူ့အထည်နဲ့ လှတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ထပ်မလိုချင်တော့ပါဘူးလေ။ ကျုပ်လိုချင်တဲ့ နွယ်နီ့ကိုလဲ ပြန်ရနေပြီပဲ။ ရတနာနဲ့ ဇတ်လမ်းမဆက်ရလဲ ကိစ္စမရှိတော့ပါဘူး။ ဘော့စ်ကလဲ လုံးဝကို အလစ်မပေးဘူးဗျ။ ကျုပ်ရုံးခန်းမှာတောင် လျှို့ဝှက်ကင်မရာ တပ်ချင်တပ်ထားမှာ။

ကျုပ်ရဲ့ ကိုကိုမောင်ရှာပုံတော်အတွက် စုစည်းထားတဲ့ စုံထောက်အဖွဲ့ကြီးဆီကလဲ ဘာသတင်းတစ်ခုမှ မကြားရသေးဘူးဗျ။ အင်းလေ တစ်လမှ တစ်ဆိုင်သွားကြတာဆိုတော့ အချိန်တော့ ပေးရတာပေါ့။ သွားပြီးတဲ့ ဆိုင်စာရင်းကတော့ ကျုပ်ဆီကို ရောက်နေပြီပေါ့။

အန်တီသရဖီ ဖုန်းဆက်လာပြန်တယ်။ အန်တီသရဖီက မကြာမကြာ ကျုပ်ဆီကိုဖုန်းဆက်ပေမယ့် အခုကတော့ ပြောစရာလေးရှိလာသည်။ ဒီနေ့တော့ ရုံးပိတ်ရက်နေ့လည်ခင်း အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ နှပ်ပြီးလို့ အိမ်ပြန်လာကာ အန်တီသရဖီဖုန်းဝင်လာတာနဲ့ ခြံထဲဆင်းခဲ့တယ်။
“သရဖီ…”
“အင်းမောင်…”
“သရဖီ… နေကောင်းရဲ့လား…”
“ကောင်းပါတယ်… ဘယလို့မေးတာလဲ…”
“သရဖီ့ အသံက တစ်ခုခုဖြစ်နေသလားလို့လေ…”
“ဟိုလေ… မောင်ဇော်က… ဟို…”
“ကိုဇော်မြင့်က ဘာဖြစ်လို့လဲ သရဖီရဲ့… သရဖီ့ကို ဘာတွေလုပ်လို့လဲ…”
“မောင်ဇော်က ပိုရဲတင်းလာတယ်… ပြီးတော့ သမီးနွယ်ကလဲ မောင်ဇော့်ကို သရဖီနဲ့ တမင်လွှတ်ပေးနေသလိုပဲ…”
“ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ…”
“သမီးနွယ်က မောင်ဇော်အိမ်မှာရှိချိန်ဆို ကလေးမလေးကို အပြင်ကိုကြံဖန်ပြီးသွားခိုင်းတယ်… သူကလဲ ကလေးခေါ်ပြီး လမ်းမှာ လိုက်ထိန်းနေတာ… ဒီတော့ တစ်အိမ်လုံးမှာ သရဖီနဲ့ မောင်ဇော်ပဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့…”
သက်ထားကတော့ ကျုပ်ပြောပြလို့ လက်ခံပြီးပြီမို့ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုဇော်မြင့် ဇတ်လမ်းဖြစ်အောင် လမ်းဖွင့်ပေးနေတာ သိလိုက်တယ်။ သူလဲ အန်တီသရဖီ့ကို သနားနေတာမို့ ကျုပ်ပြောပြတော့ နှစ်ခါပြန်တောင်မစဉ်းစားဘဲ တန်းပြီးသဘောတူခဲ့တာ။
“ဒီတော့ ကိုဇော်မြင့်က သရဖီ့ကို ဘယ်လိုတွေလုပ်လို့လဲ…”
“ဟင်း… မောင်ဇော်က လူမရှိတာနဲ့ သရဖီ့အနားကိုကပ်တာပဲ… သရဖီ့ကို ချက်ပြုတ်ရတာ မောနေပြီလား ဆိုပြီး နဖူးကချွေးတွေကိုသုတ်ပေးတယ်… ပြီးရင် ပခုံးကိုဖက်ပြီး ဒေါ်လေးအိမ်အလုပ်တွေမလုပ်ပါနဲ့လားတဲ့… ဒေါ်လေးပင်ပန်းနေတာ မကြည့်ရက်ဘူးတဲ့… သရဖီလဲ ဒီလိုတွေလုပ်နေလို့ လူက ကျန်းမာနေတာပေါ့လို့ ပြောလိုက်တယ်…”
“အင်း…”
“အဲ့ဒါ မောင်ဇော်က ဟုတ်မယ် ဒါကြောင့်ဒေါ်လေးက အရွယ်တင်ပြီး အရမ်းလှနေတာ ဆိုပြီး သရဖီ့ပါးကိုနမ်းတယ်”
“အင်း…”
“သရဖီက မကြီးမငယ်နဲ့ ကိုယ့်အဒေါ်ကို လာချွဲနေတယ်လို့ပြောတော့… ဒေါ်လေးကို ငယ်ငယ်က ဝအောင်မှ မချွဲလိုက်ရတာတဲ့… ဒေါ်လေးက အိမ်ထောင်ကျသွားတော့… ကျနော် ငိုလိုက်ရတာ… ဒေါ်လေးကို အရမ်းနှမြောတာပဲ ဆိုပြီး သရဖီ့ကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားတာ…”
“ဟုတ်လား မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်တာလား…”
“ဟင့်အင်း… ဘေးကနေဖက်တာ ပြီးတော့ သရဖီ့ပါးကိုလဲ တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့နမ်းတာ… သရဖီလဲ ရင်တုန်ပြီး လူတစ်ကိုယ်လုံးကို ထူပူသွားတာပဲ… နမ်းရင်းနဲ့လဲ ပြောသေးတယ်… ဒေါ်လေးကို ကျနော်က ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အရမ်းချစ်တာတဲ့…”
“အင်း…”
“သရဖီလဲ စိတ်ထိန်းပြီ… ဟဲ့… အို… မောင်ဇော်… ကိုယ့်အဒေါ်ကို အဲ့လောက်ဖက်ပြီးနမ်းရလား… လွှတ်တော့လို့ပြောတော့မှ… လွှတ်ပေးတယ်… သရဖီလဲ လူကို သူ့ရည်းစားများမှတ်နေလား မသိဘူးလို့ပြောလိုက်တော့… ဒေါ်လေးကို ရည်းစားထက်တောင် ပိုချစ်သေးတယ်တဲ့လေ… အဲ့လိုပြောပြီး သရဖီ့ကို တစ်ချက် နမ်းပြီးမှ ထွက်သွားတာ… သရဖီလဲ စိတ်ထဲရင်တုန် ပန်းတုန်ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့တာ…”
“ဟုတ်မှာပေါ့ သရဖီရဲ့… သရဖီက ကိုဇော်မြင့်ရဲ့ စိတ်ထဲက အချစ်ဦးတောင် ဖြစ်နေလောက်တယ်…”
“မသိတော့ဘူးကွာ… သရဖီလဲ စိတ်တွေအရမ်းရှုပ်ထွေးနေပြီ…”
“အခုလို ကိုဇော်မြင့်က သရဖီ့ကို နီးနီးကပ်ကပ် ကြင်နာတော့ သရဖီ့စိတ်ထဲမှာ မကြည်နူးဘူးလား…”
“မသိဘူးကွာ… စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲ… ပြီးတော့ မောင်ဇော်က သရဖီ့တူအရင်းကြီးလေ… ဟိုတစ်ခါ မောင်ပြောပြမယ်ဆိုတဲ့ဟာ ပြောပြကွာ…”
“မောင့်မှာ အဒေါ်မရှိဘူး… ရှိတဲ့အဒေါ်ကလဲ မေမေနဲ့ဆွေမျိုးပြတ်သလိုဖြစ်နေတာ… ဒီတော့ မောင့်မှာ အဒေါ်နဲ့လိုးဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံတော့ မရှိပါဘူး…”
“ဟာ… ဒါနဲ့များ မောင်ကလဲ…”
“နေအုံး သရဖီရဲ့… မောင့်ရဲ့ အချစ်ဦးက ဘယ်သူလဲသိလား…”
“ရင်အေး… အဲ… သမီးနွယ်မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… မောင့်အစ်မ မမသူဇာ သရဖီရဲ့…”
“ဟင်… အစ်မအရင်းကြီး…”
“ဟုတ်တယ်… မမသူဇာနဲ့မောင်က မောင်ဆယ်တန်းနှစ်ကတည်းက သမီးရည်းစားလိုကို ဖြစ်နေတာ… မောင်နှမတွေဆိုတော့ ရည်းစားစကားလဲ မပြောဘဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိတ်ထဲမှာ မောင်နှမထက်ပိုချစ်နေကြတာ…”
“ဟင်…”
“အရင်က ကိုယ့်အစ်မဆိုတဲ့အသိကို မလွန်ဆန်ရဲလို့ အေးနဲ့တွေ့ပြီး ချစ်မိတာနဲ့ အေးနဲ့လက်ထပ်ပြီး မမသူဇာရဲ့ အဝေးမှာနေခဲ့မိတယ်… လွန်ခဲ့တဲ့လေးနှစ်လောက်ကပဲ မောင်နဲ့မမသူဇာ ချစ်သူဖြစ်ခွင့်ရပြီး ညားသွားတာ…”
“ဟာ…”
“ဟုတ်တယ် သရဖီရဲ့… မမသူဇာ နောက်ရတဲ့သမီးလေးက မောင်နဲ့ရတာ… မောင်နဲ့မမသူဇာက ချစ်သူလိုလဲချစ်သလို မောင်နှမလိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ဒီတော့ လိုးရင်လဲ တခါတလေ ချစ်သူစိတ်နဲ့လိုးကြသလို တခါတလေ မောင်နှမလိုလဲ လိုးကြတယ်… အခုနောက်ပိုင်းဆို မောင်နှမလိုပဲ လိုးဖြစ်တာ ပိုများတယ်… ကိုယ်လိုးနေတာ ကိုယ့်အစ်မအရင်းဆိုတဲ့အသိနဲ့တင် အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာ သရဖီရဲ့…”
“ဟင်း… ကြားရတာတောင် ရင်တုန်တယ် မောင်ရယ်…”
“သရဖီ့ကို ခံစားကြည့်စေချင်လို့ပါ သရဖီရဲ့… ကိုဇော်မြင့်က သရဖီ့ကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက စွဲလန်းနေတာ… သနားပါတယ် သရဖီရယ်… သရဖီကလဲ လှနေတုန်းဆိုတော့ သူလဲ လိုးချင်မှာပေါ့… ကိုယ့်အိမ်ထဲမှာ ပတ်ဝန်းကျင်လဲမသိနိုင်ဘူး… ပေးလိုးလိုက်ပါ သရဖီရဲ့…”
“ဟင့်ကွာ…”
“သက် ပြောပြတာတော့ ကိုဇော်မြင့်လီးက မောင့်လောက်မကြီးဘူးတဲ့… ဒါပေမယ့် သရဖီ မောင်နဲ့ လိုးတာထက် ပိုကောင်းမှာ သေချာတယ်… ဘာလို့လဲဆိုတော့ သရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲဝင်လာမှာ သရဖီ့ တူအရင်းရဲ့ လီးမို့ပဲ… သရဖီ့စောက်ပက်ကိုလိုးနေတာ… သရဖီ့တူအရင်းရဲ့လီးဆိုတဲ့အသိနဲ့တင်… သရဖီ စောက်ရည်ဒလဟောထွက်လာမှာ…”
“ဟင့်… မောင်ရာ…”
“သရဖီအခုဘယ်မှာလဲ…”
“အိပ်ယာထဲမှာ… တုံးလုံးလှဲနေတာ…”
“သရဖီ့စောက်ပက် အခုစောက်ရည်ရွှဲနေပြီမလား….”
“ဟင့်… သိဘူးကွာ…”
“မရှက်ပါနဲ့သရဖီရဲ့… ထမိန်လေးဖြည်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို စမ်းကြည့်လိုက်…”
“ဟင့်… ရွှဲနေပြီကွာ… အဲ့ဒါမောင့်ကြောင့်…”
“မောင့်ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူးကွာ… သရဖီ့တူရဲ့ လီးကြောင့်ပါ…”
“ဟင့်…”
“ဒေါ်လေး…”
“ဘယ်လိုကြီးခေါ်လိုက်တာလဲ မောင်ရာ…”
“မောင်မဟုတ်ပါဘူး… မောင်ဇော်ပါ ဒေါ်လေးရဲ့… ကျနော် ဒေါ်လေးကို ချစ်နေတာကြာပြီ ဒေါ်လေးရဲ့… ချစ်ပါရစေတော့ ဒေါ်လေးရယ်….”
“ဟင့်ကွာ…”
“ကျနော့်လီး ဒေါ်လေးစောက်ဖုတ်ထဲ… ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်…”
“ဟင့်…”
“ဟင်း… ဒေါ်လေးစောက်ပက်ထဲ ကျနော့်လီး ဝင်သွားပြီ… ဒေါ်လေးကို ကျနော်တကယ်လိုးနေရပြီ… ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ်…”
“ဟင့်… ဟင်း… အင်း… ဟင်း…”
“ဒေါ်လေးစောက်ပက်ထဲမှာ ကျနော်လီးကြီး… ဒေါ်လေးရဲ့တူ မောင်ဇော့်လီးကြီး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့အဒေါ်စောက်ပက်… ဒေါ်လေးကြိုက်လား… ကျနော်လိုးတာ ကြိုက်လား….”
“ဟင့်… ဟင်း… အင်း… ဟင့်… အီး…”
“ဒေါ်လေးပြီးသွားတာလား…”
“တော်ပြီကွာ… သရဖီပဲခေါ်တော့… ဟင့်…”
“ဘယ်လိုလဲ ကောင်းလား…”
“အရမ်းမောတယ် မောင်ရယ်… ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး… အဲ့ဒါမောင့်ကြောင့်…”
“မောင့်ကြောင့်မဟုတ်ပါဘူးကွာ… သရဖီတူရဲ့လီးကြီးကြောင့်ပါ… ဘယ်လိုလဲ သရဖီ…”
“မသိတော့ဘူးကွာ… ဒါပေမယ့် သမီးနွယ် သိရင် ပြဿနာတက်မှာပေါ့…”
“မတက်ပါဘူးသရဖီရဲ့… မောင် သက်ကို ပြောပြီးပါပြီ… သက်ကလဲ သဘောတူတယ်… မောင့်လိုပဲ သူလဲ သရဖီ့ကို သနားနေတာ…”
“မောင် ဒီအကြောင်းတွေ မောင်ဇော့်ကို သွားမပြောပြနဲ့နော်… သရဖီရှက်လို့…”
“မပြောပါဘူးကွာ… မောင့်ချစ်သူကိုလဲ ပေးရသေးတယ်… မောင်ကိုယ်တိုင်လဲစည်းရုံးရသေးတယ်… သက်ကိုလဲမောင်ပဲ နားချပေးရတာ ဒီလောက်တော့ သူ့ဟာသူ အားစိုက်ပေါ့… ဒါမှ မလုပ်ရဲရင်လဲ သရဖီ့ကို မောင်ပဲ ရန်ကုန်မှာ ခေါ်ထားလိုက်တော့မယ်…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… သရဖီ မောင့်ကို အရမ်းလွမ်းနေပြီမောင်ရဲ့…”
“မောင်လဲ လာချင်တာ သရဖီရဲ့… အခုရက်ပိုင်း အလုပ်ကမအားသေးလို့… အားတာနဲ့ သက်နဲ့ မြို့ကိုလိုက်ခဲ့နော်…”
“အင်း… လိုက်ခဲ့မယ် မောင်….”

(အခန်း ၂၅/၁၀)

ဇော်မြင့်။
ကျုပ်မိန်းမ သက်ထားနွယ်ရဲ့ ကျောင်းနေဖက်သူငယ်ချင်း တေဇာရဲ့ ကောင်းမှုကြောင့် ကျုပ်လိုချင်တဲ့ ကလေးလဲရပြီ။ ပြီးတော့ ကျုပ်ငယ်စဉ်ကတည်းက စွဲလန်းခဲ့တဲ့ ဒေါ်လေးသရဖီကိုလဲ သူပြောသလို တစ်စတစ်စနဲ့ ချည်းကပ်ခဲ့တာ အခုဆို ဒေါ်လေးသရဖီကို ဖက်လို့ နမ်းလို့ရနေပြီဗျ။ အရမ်းရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတယ်။ ဒေါ်လေးက ကျုပ်ရဲ့ ငယ်ချစ်ဦးလို့ ပြောရမလိုပဲ။ ပိုပြီး အံ့ဩစရာကောင်းတာက ကျုပ်ဇနီးနွယ်ပဲဗျ။ သူကိုယ်တိုင် အိမ်မှာ လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းဖို့ ခေါ်ထားတဲ့ကောင်မလေးကို ပထုတ်ပြီး သူလဲ ကလေးနဲ့ ရှောင်ပေးတယ်။ ကြည့်ရတာ တေဇာဆိုတဲ့ကောင် ကျုပ်မိန်းမကိုပါ နားချလို့ အောင်မြင်သွားပြီထင်တယ်။ အခုလဲ ကျုပ်မိန်းမက ကိစ္စရှိလို့ဆိုပြီး ရွာထဲကို ကောင်းမလေးကိုပါ ခေါ်ပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။ ကျုပ်လဲ မိန်းမထွက်သွားတာနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ဒေါ်လေးသရဖီအနားကို သွားလိုက်တယ်။ နေ့လည်ခင်းဆိုတော့ ဒေါ်လေးက ဧည့်ခန်းမှာပဲထိုင်ပြီး စာအုပ်ဖတ်နေတာ။ ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးဘေးမှာ ပေါင်ချင်းကပ်ပြီး ထိုင်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးကိုပခုံးလေးဖက်လိုက်တယ်။
“ဟဲ့… မောင်ဇော်… လူလစ်တာနဲ့ နင်ရောက်လာပြန်ပြီ…”
“ဒေါ်လေးကို ချစ်လို့ပါဆို… ငယ်ငယ်တုန်းကမချစ်ခဲ့ရသမျှ… အတိုးချ ချစ်မှာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးသရဖီရဲ့ပါးကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ ကျောအနောက် ဖက်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုလျောချလိုက်ပြီး ကျန်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်က ဒေါ်လေးရဲ့ အရှေ့ကတိုးဝင်ကာဖက်လိုက်တော့ ဒေါ်လေးကိုယ်လုံးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်လာတယ်။ ကျုပ် ရင်တွေခုန်လိုက်တာဗျာ။
“ဟဲ့ မောင်ဇော်… နင်ဘယ်လိုတွေဖက်နေတာလဲ… ငါစာဖတ်လို့မရတော့ဘူး…”
“ဒေါ်လေးရာ… လူရှင်းတုန်းလေးဖက်ရတာ… ရွှတ် ရွှတ်… ဒေါ်လေးကို ကျနော်ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ… ဒေါ်လေးသိရဲ့လား…”
“ဒေါ်လေးကို မင်းအိမ်မှာကပ်နေတယ်ဆိုပြီး အနိုင်ကျင့်တာလား…”
“ဒေါ်လေးရာ… ဒေါ်လေးကို အမေ့ညီမမို့ အိမ်မှာခေါ်ထားတာမဟုတ်ဘူးဗျ… ကျနော်အရမ်းချစ်တဲ့ ဒေါ်လေးမို့ခေါ်ထားတာ… ဒေါ်လေးကို ကျနော်က အရမ်းချစ်တာ… ဒေါ်လေးမကြိုက်တာ ကျနော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး…”
“ဒါဆို အခုလွတ်တော့ကွာ… ဒေါ်လေးအနေခက်လာပြီ….”
“ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး… ချစ်လိုက်တာ ဒေါ်လေးရာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်က ဒေါ်လေးသရဖီ့ကို ဖိနမ်းပစ်ပြီးမှ ဖက်ထားရာကနေ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက ဖတ်လက်စစာအုပ်ကိုချပြီး သူ့အခန်းဆီ ထဝင်သွားတယ်။ လမ်းလျှောက်သွားရင်း ရမ်းခါသွားတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့တင်စိုင်ကြီးတွေကိုကြည့်ကာ ကျုပ်လီးက သွေးတိုးပြီးပုဆိုးထဲမှာ ထောင်နေတော့တယ်။ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ ဒေါ်လေးသရဖီကို ကျုပ် အတင်းအကျပ် မလုပ်ချင်ပါဘူး။ ဒေါ်လေးလက်ခံသလောက်လေးပဲ ကျုပ် ဆက်ချီတက်တော့မယ်။ ဒေါ်လေးက အခုလောက် ကျုပ်ဖက်တာ နမ်းတာကို လက်ခံပေးကတည်း ကျုပ်ရင်ထဲမှာ အရမ်းကိုပျော်နေပြီ။

ဒီတစ်ခါတော့ မနက်ခင်းပဲရှိသေးတယ်။ လက်တိုလက်တောင်းကလေးမလေးက ရွာထဲမှာ ဟင်းစားသွားယူခိုင်းထားတယ်။ ကျုက်ဇနီးကလဲ ကလေးကိုခေါ်ပြီး ကျောင်းကိုသွားပြီ။ ဒေါ်လေးက မီးဖိုထဲမှာ ဟင်းစားလာရင်ချက်ဖို့ ကြိုပြင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ခုံပုလေးနဲ့ထိုင်ပြီး ကြက်သွန်ခွာနေတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့အနောက်မှာရပ်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ ပခုံးလေးကို အသာနှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက ကျုပ်ကိုလျည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးစေစေ့နဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ဒေါ်လေး… ဘာတွေအလုပ်ရှုပ်နေလဲ…”
“သြော်… ဟင်းစားပါလာရင် ချက်ဖို့ပြင်နေတာလေ… ဘာလို့လဲ…”
“အဲ့ဒါတွက ကလေးကိုခိုင်းပါ ဒေါ်လေးရဲ့.. ထ”
“ဟဲ့… ဘာလုပ်ဖို့…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးသရဖီကို လက်မောင်းက ကိုင်ပြီးထူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးရဲ့ခါးကို နောက်ကနေဖက်လိုက်ပြီး သူ့ပခုံးပေါ်မေးစေ့လေး တင်ထားလိုက်တယ်။
“ကျနော် စက်ထဲသွားတော့မှာ… မသွားခင် ဒေါ်လေးကို ခဏဖက်ပြီး မွှေးမွေးပေးချင်လို့… ရွှတ်…”
“လူကိုကွာ… သူ့ရည်းစားကျနေတာပဲ…”
“ရည်းစားထက်တောင်ပိုချစ်ပါတယ်ဆိုမှ ဒေါ်လေးရာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးကို နောက်ကျောက ဖက်လိုက်ရတော့ ဒေါ်လေးရဲ့တင်ပါးအိအိကြီးတွေက ကျုပ်နဲ့ထိနေတာမို့ ကျုပ်လီးက မာတင်းလာတယ်။ ကျုပ်လီးက ဒေါ်လေးရဲ့တင်ပါးနဲ့ထိနေတာမို့ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားတာ လွှတ်တောင် မလွှတ်ချင်တော့ဘူး။
“မောင်ဇော်ရာ…”
“ဘာမှမပြောပါနဲ့ဒေါ်လေးရာ… ဒေါ်လေးရော ကျနော့်ကို မချစ်ဘူးလား…”
“ဒီတူလေးတစ်ယောက်ထဲရှိတာ ချစ်တာပေါ့ဟဲ့…”
“ချစ်ရင်လဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေပါ ဒေါ်လေးရဲ့…”
“ကဲ မောင်ဇော်… စက်ထဲသွားမယ်ဆိုလဲ သွားတော့… နေမြင့်တော့မယ်…”
“ဟုတ်… ဒေါ်လေးစကားကို ကျနော် နားထောင်ပါ့မယ်… ကျနော့်ကို မွှေးမွှေးပေးအုံး…”
“ဟွန်း… မကြီးမငယ်နဲ့ လာချွဲနေတယ်… ရွှတ်…”
“ပျော်လိုက်တာ ဒေါ်လေးရာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးကိုနမ်းပြီးမှ ဖက်ထားတာလွှတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးကိုယ်ကို ကျုပ်ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဒေါ်လေးရဲ့ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ကျုပ်က ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့လက်ဖျားလေးတွေ အနည်းငယ် အေးနေသလို ခံစားမိတယ်။
“ကျနော် သွားတော့မယ်နော်… နေ့လည်ကျ ဒေါ်လေးနဲ့အတူ ထမင်းပြန်လာစားမယ်… ကျနော့်ကို ထမင်းစားစောင့်နေပါလား…”
“ဗိုက်ဆာလာရင်တော့ စားမှာပဲ…”
“နောက်မကျစေရပါဘူး ဒေါ်လေးရဲ့… ၁၁ခွဲလောက် အရောက်ပြန်ခဲ့မယ်… နော်… ရွှတ်…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးရဲ့နဖူးကို တစ်ချက်ဖိနမ်းပြီးထွက်ခဲ့တယ်။ ကျုပ် ကားမောင်းထွက်ခဲ့ပြီး ဆန်စက်မှာ မန်နေဂျာနဲ့အတူ အလုပ်အခြေအနေစစ်ဆေးပြီး မှာစရာရှိတာမှာကာ ထမင်းစားချိန်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ၁၂ထိုးတော့မယ်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်လေးက ထမင်းမစားသေးဘဲစောင့်နေတယ်။ ကလေးမလေးကစားပြီးပြီတဲ့။ ကျုပ်လဲ အရမ်းပျော်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဒေါ်လေးသိင်္ဂီ ထမင်းအတူစားကြတယ်။ ကျုပ်ဇနီးကတော့ ကျောင်းဖွင့်ရက်ဆို ကလေးကိုပါ ဆိုင်ကယ်နဲ့တင်ခေါ်သွားပြီး ထမင်းချိုင့်ထည့်ယူသွားတော့ ညနေမှ ထမင်းလက်ဆုံစားရတာ။ ကျုပ် ဒေါ်လေးကို ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေး၊ ဒေါ်လေးက ဟင်းချက်လဲကောင်းတော့ ကျုပ်လဲ အားရပါးရစားပေါ့။ ဒေါ်လေးက ကျုပ်ထမင်းအားပါးတရစားနေတော့ ကြည်နူးနေပုံပဲ။ ထမင်းစားလိုက် ဒေါ်လေးမျက်နှာကို ပြုံးပြီးကြည့်လိုက်နဲ့ဆိုတော့ ဒေါ်လေးလဲ ရှက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ပြီး စားနေတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ နေ့လည်ခင်းတိုင်းမှာ ကျုပ်နဲ့ဒေါ်လေး တူနှစ်ကိုယ် ထမင်းစားဝိုင်းလေးဟာ တစ်စတစ်စနဲ့ ပျော်စရာကောင်းလာတယ်။ ထမင်းစားပြီးရင်လဲ ကလေးမလေးကို မုန့်ဖိုးပေးပြီး မုန့်သွားစားခိုင်းတော့ ကလေးမလေးကလဲ ပျော်ပြီးထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးကို အလုပ်ထဲပြန်မသွားခင် အားရပါးရဖက်နမ်းပြီးမှ သွားတာ။ အခြေအနေက တစ်ဖြည်းဖြည်းတိုးတက်လာခဲ့တာ ဒေါ်လေးကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်ပြီး နမ်းလို့ရနေပြီ။ ဒေါ်လေးကိုလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားပေးဖို့ပြောပြီး ဖက်ခိုင်းတော့ ဒေါ်လေးလဲ ကျုပ်ကို ဖက်ထားပေးနေပြီ။ ပြောရရင် သမီးရည်းစားတွေလို ဖြစ်လာတာ။ အဲ့လိုရင်ချင်းအပ်ပြီးဖက်နမ်းပြီဆိုရင် ကျုပ်လီးကလဲ အငြိမ်မနေဘဲထောင်လာပြီး ဒေါ်လေးကို ထောက်နေရော။ ဒေါ်လေးက မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ နောက်တော့ မိန်းမနဲ့ ကလေးမ အလစ်တွေမှာပါ ကျုပ်က ဒေါ်လေးကို ခိုးနမ်းတယ်။ လက်ကိုင်တယ်။ ဒေါ်လေးကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်သလိုဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်လေးနဲ့လိုးဖို့က ဘယ်လိုစရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတယ်။

တစ်ရက်မှာတော့ ကျုပ် နေ့လည်ထမင်းစားဖို့ ပြန်လာချိန် ဒေါ်လေးကိုမတွေ့လို့ သူ့အခန်းကို သွားကြည့်တော့ ဒေါ်လေးက အိပ်ယာထဲမှာ တုံးလုံးလေးလှဲနေတယ်။ ကျုပ် ပြာပြာသလဲ ဒေါ်လေးအခန်းထဲဝင်သွားပြီး ဒေါ်လေးဘေးမှာထိုင်လိုက်တယ်။
“ဒေါ်လေး… နေမကောင်းဘူးလား…”
ကျုပ်က ဒေါ်လေးနဖူးကို စမ်းရင်းမေးလိုက်တာ။
“ကိုယ်တွေလက်တွေ နာချင်သလိုဖြစ်နေလို့ ခဏလှဲနေတာ… မောင်ဇော် ထမင်းစားဖို့ ဒေါ်လေးပြင်ပေးမယ်…”
ဒေါ်လေးသရဖီက ပြောရင်းထထိုင်ဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးကို ပြန်လှဲခိုင်းလိုက်ရတယ်။
“ဒေါ်လေးရာ… လှဲနေပါ… နေလို့ သိပ်မကောင်းတဲ့ဟာကို… ဒေါ်လေးနေမကောင်းတော့ ကျနော် ဗိုက်ဆာတောင်ပျောက်သွားပြီ… ဒေါ်လေးဆေးခန်းသွားမလား…”
“ရပါတယ်… အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးသောက်ထားတယ်…”
“ဒါနဲ့ ဇာဇာရော မတွေ့ပါလား…”
“သူ့အိမ်က ခေါ်လို့ ခဏပြန်သွားတယ်… ညနေကျ ပြန်လာလိမ့်မယ်…”
“ဟင်… ဒါဆို အိမ်မှာ ဒေါ်လေးတစ်ယောက်တည်းပေါ့… ဒီကောင်မလေးကလဲ ဒီနေ့မှပဲ ပြန်ရတယ်လို့… ဒေါ်လေးတစ်ယောက်တည်း မူးမိုက်လဲနေမှဖြင့်… မဖြစ်သေးပါဘူး ကျနော်ဒေါ်လေးနဲ့အဖော်လုပ်ပေးမယ်နော်…”
“ရပါတယ် မောင်ဇော်ရဲ့… ဒေါ်လေးက နည်းနည်းပါပါ ညောင်းညာတာလောက်ပါပဲ… အလုပ်ရှိရင် သွားပါ…”
“ဒေါ်လေးထက် ဘာမှပိုအရေးမကြီးပါဘူး ဒေါ်လေးရယ်… ဒေါ်လေးညောင်းညာနေရင် ကျနော် နှိပ်ပေးမယ်နော်…”
“မောင်ဇော်ဗိုက်ဆာနေရောပေါ့… ထမင်းအရင်စားလိုက်လေ…”
“ဟင့်အင်း… ကျနော်ဗိုက်မဆာတော့ပါဘူး… ဒေါ်လေးကို အရင်နှိပ်ပေးမယ်… နော်… ပက်လက်လှန်လိုက်…”
ကျုပ်လဲ တစောင်းလေးလှဲနေတဲ့ ဒေါ်လေးသရဖီကို ပက်လက်လေးလှန်စေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးသရဖီရဲ့ လက်ကနေ စပြီး နှိပ်ပေးတယ်။ ဒေါ်လေးက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်နေတယ်။ ကျုပ် လက်မောင် တစ်ဖက်ချင်းစီကိုနှိပ်ပေးပြီးတော့ ကျုပ် ခြေရင်းဘက်သွားပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ ခြေဖဝါးလေးကစနှိပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ခြေသလုံးကနေ ပေါင်အထိ ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ နှိပ်ပေးတယ်။ ပေါင်အရင်းနားကပ်လာလေ ကြုပျရငျခုနျသံမွနျှလာလပေဲ။ ကျုပ်လီးကလဲ ပုဆိုးထဲမှာ တောင်နေပြီ။ ကျုပ် ဒေါ်လေးရဲ့ပေါင်အရင်းနားရောက်တော့ ဒေါ်လေးက မျက်လုံးမှိတ်လျှက် သူ့ရင်ဘတ်က နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အသက်ရှူသံ ပြင်လာသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ ဒီနေ့လောက် အခွင့်အရေးကောင်းတာမရှိဘူးလို့တွေးမိပြီး ဒေါ်လေးကို လိုးဖို့ ကြိုးစားကြည့်မယ်လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ကျုပ် ဒေါ်လေးရဲ့ပေါင်အရင်းနာကနေ ပြန်စုံဆင်းပြီး ဒေါ်လေးပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ နှိပ်သလိုလိုနဲ့ ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့ ဘယ်ညာ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို ရွရွပွတ်ရင်း ပေါင်အရင်းနားရောက်ရင် ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ မသိမသာ ထိကြည့်လိုက် ပြန်ခွာလိုက်နဲ့ ဒေါ်လေးကို သွေးတိုးစမ်းနေမိတယ်။ ဒေါ်လေးက သူ့လက်တစ်ဖက်ကို နဖူးပေါ်လက်တင်သလိုမျိုး မျက်လုံးပေါ်မှာတင်လိုက်ပြီး အသက်ရှူသံကလဲ ပိုပြင်းလာတယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့ပေါင်က မသိမသာ ဟလာသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ အရဲစွန့်ပြီး ဒေါ်လေးသရဖီရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ဖွဖွပွတ်ပေးတော့ ဒေါ်လေးဆီက ခပ်တိုးတိုးညည်းသံလေးကို ကြားရတယ်။ ဒေါ်လေးက ဘာမှမပြောဘဲ ငြိမ်နေတော့ ကျုပ်လက်ကို ထမိန်ခေါက်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ ထိထိမိမိဖိပွတ်တော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ နောက်လက်တစ်ဖက်ကလဲ မောက်ထွက်နေတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ နို့အုံကြီးကို လှမ်းပြီးဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့ ညည်းသံက တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျယ်လာပြီ။ ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်က ထမိန်အောက်မှာ ဖောင်းကြွနေပြီး ခဏချင်းမှာပဲ ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ရည်တွေက ထမိန်ကိုဖောက်ပြီး ကျုပ်လက်မှာ သိသိသာသာ စိုလာတယ်။ ကျုပ် ဒေါ်လေးသရဖီရဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်နေရင်းပဲ ဒေါ်လေးရဲ့ဘေးမှာ လှဲချလိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ပါးတွေကို ဖိနမ်းပစ်တယ်။ ဒေါ်လေးကဲ့ပေါင်ပေါ် ခြေတစ်ဖက်တင်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးက ကျုပ်ကို အနမ်းတွေ တုန့်ပြန်လာတော့ ကျုပ် ဒေါ်လေးရဲ့ ထမိန်ကိုဖြည်ကာ ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်ကိုင်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်က နူးအိစိုရွှဲနေပြီး လိုးလို့ရတဲ့ အခြေအနေဖြစ်နေပြီ။ ဒေါ်လေးလဲ ဆာရောပေါ့။ တေဇာလဲ အလုပ်ရှုပ်နေပုံရတယ်။ ဒီဘက်ကို ခြေဦးမလှည့်တာ တစ်လကျော်ပြီ။ ဒေါ်လေးက မျက်လုံးကို မှိတ်ထားဆဲပဲ။ ဒေါ်လေး ကျုပ်ကိုစိတ်ပါနေလျှက်နဲ့ မျက်စိအတင်းမှိတ်ကာ မလှုပ်မယှက် အသေကောင်လိုကြီးလုပ်နေတာကို ကျုပ်သဘောမကျချင်။ ဒေါ်လေးက တေဇာနဲ့ဆို အရှက်ကုန်ပြီး ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် တစ်တစ်ခွခွ တွေပြောပြီး လိုးကြတာ ကျုပ်နားနဲ့ဆတ်ဆတ် ကြားဖူးတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က တူအရင်းကြီးလေ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်လေးအရမ်းရှက်နေတာ ဖြစ်မယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အရင်ဆုံးလိုးလိုက်ပြီးမှ အရှက်ကုန်အောင် စည်းရုံးရမှာပဲ။ အခုတော့ ဒေါ်လေးဆန္ဒအတိုင်း စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောသေးဘဲ အရင်လိုးတာပေါ့။ ကျုပ် ထထိုင်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ ထမိန်ကိုချွတ်ပစ်တယ်။ ကြုပျပုဆိုးကျုလဲ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ပေါင်ကြားကို ဝင်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ပြီးမှ ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုကြည့်ပြီး မနေနိုင်ဘဲ ကုန်းယက်မိတော့တယ်။ ဒေါ်လေး လက်နှစ်ဖက်စလုံးက အိပ်ယာခင်းကိုဆုပ်ထားပြီး ဖင်ကြီးကမြောက်တက်လာတယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့မျက်စိကတော့ တစ်ချက်မှ ပွင့်မလာဘူး။ ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးပြီးသွားရင် မလိုးလိုက်ရမှာစိုးလို့ ဒေါ်လေးစောက်ပက်ကိုယက်တာ ရပ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးထိပ်ဖူးနဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ပက်ကွဲချောင်းကို ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သေးတယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကိုယ့်အဒေါ်အရင်းကို အခုလိုလိုးရမယ်လို့ အိပ်မက်တောင် မမက်ဖူးဘူး။ ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ပက်နဲ့ ကျုပ်လီး ထိလိုက်တာနဲ့တင် ဒါ ငါ့အဒေါ်ရဲ့စောက်ပက်ပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ့ ခံစားချက်က တစ်မျိုးကြီးပဲ။ ဒေါ်လေးလဲ ကျုပ်လီးနဲ့ထိလိုက်တာနဲ့ ကိုယ်က တွန့်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ ဒေါ်လေးသရဖီစောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ချောင်ချိတော့မနေပေမယ့် ကျပ်လဲမကျပ်ဘူး။ ဒေါ်လေးစောက်ပက်နံရံကို ကျုပ်လီးပွတ်တိုက်သွားတာကိုတော့ ခံစားမိနေတယ်။ ဒေါ်လေးစောက်ပက်ထဲဝင်သွားတာနဲ့ ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းတယ်။ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ ဒေါ်လေးကိုယ်ပေါ်ကို ကျုပ်ကိုယ်လုံးကို မှောက်ချလိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ခေါင်းကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ စုပ်ယူနမ်းပစ်ရင်း လီးကိုလဲ ဒေါ်လေး စောက်ပက်ထဲ ခါးကိုမြှောက်မြှောက်ပြီး တစွပ်စွပ်နဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး ပြီးချင်လာလို့ ဒေါ်လေးပြီးမှပြီးပါမလားလို့ တွေးပူမိဆဲမှာ ဒေါ်လေးကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်တက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပြီး ဒေါ်လေးစောက်ပက်ထဲ လရည်တွေပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် အမောဖြေရင်း ဒေါ်လေးသရဖီရဲ့ပါးကို တရှုံ့ရှုံ့ နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကသာ မောသွားတာ ကျုပ်လီးက မောပုံမရဘူး။ တစ်ချီပြီးသွားပေမယ့် ဒေါ်လေးစောက်ပက်ထဲမှာ စိမ်ထားတဲ့ ကျုပ်လီးက အနည်းငယ်သာ ပျော့ယောင်ပြပြီး မာနေဆဲပဲ။
“ဒေါ်လေးရယ်… ချစ်တယ်ဒေါ်လေးရယ်…”
“ဟင်… မောင်ဇော်… မှားကုန်ပြီ…”
“မမှားပါဘူး ဒေါ်လေးရာ… ကျနော်က အရမ်းကိုပျော်နေတာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ကျနော် ဒေါ်လေးကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ကျနော် ဒေါ်လေးနဲ့ မခွဲနိုင်တော့ဘူး… အရမ်းချစ်တယ် ဒေါ်လေးရယ်..”
“မောင်ဇော်… ငါတို့က တူရီးအရင်းကြီးတွေလေ.. မှားနေပြီ…”
“မမှားပါဘူးဒေါ်လေးရာ… ဒေါ်လေးကို ကျနော် အနှစ်နှစ်အလလက စွဲလန်းခဲ့တာ…. အခုမှပဲ ဒေါ်လေးကို ချစ်ခွင့်ရတော့တယ်…”
“နင်ပြီးပြီမလား… ဖယ်တော့လေ….”
“ဟင့်အင်း… ဖယ်ဘူး…. အင့် အင့်… ဒီမှာတွေ့လား ကျနော့်လီးက တောင်နေတုန်း… ဒေါ်လေးကို လိုးလို့မဝသေးဘူး…”
“ဟာ.. ဘယ်လိုကြီးပြောနေတာလဲ…”
“ဒေါ်လေးကလဲ… အခုပဲ ဒေါ်လေးနဲ့ကျနော် လိုးပြီးပြီလေ… ဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ပက်ထဲမှာ ကျနော်လရည်တွေ ရှိနေတုန်းပဲ… ကျနော့်လီးကလဲ တစ်ချီပြီးတာတောင် တောင်နေတုန်းပဲ… ရှက်မနေပါနဲ့တော့ ဒေါ်လေးရယ်… နောက်လဲ ဒေါ်လေးကိုအမြဲလိုးပါရစေ… အင့်….”
…ဖတ်… ဖတ်…ဖတ်… ဖတ်…
“အို… မောင်ဇော်…”
“ဒေါ်လေးရယ်… ချစ်တယ်… ”
“အင်း… ဟင်း… မောင်ဇော်….အာ့… ရှီး…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးသရဖီရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကိုပါ ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး သူ့ဘရာထဲက နို့တွေကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖောင်းအိနေတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ နို့ထွားထွားကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်ရင်း လိုးတော့တယ်။ ဒေါ်လေးရဲ့လက်ကို ကျုပ်ကိုဖက်ထားစေတော့ ဒေါ်လေးက ကျုပ်ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားပေးပြီး ကျုပ်ကိုလဲ စိတ်လိုလက်ရ ပြန်နမ်းတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ်… ချစ်တယ်… ပြွတ်….”
“အင်းမ်း… ဟင်း… ဟင်း… ဟင်းမ်း… မောင်ဇော်… အင်း…. ဟင်း…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးနမ်းရင်း ဆက်လိုးလိုက်တာ ကျုပ်နဲ့ဒေါ်လေးသရဖီ ပြိုင်တူလိုပဲ နောက်တစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်။ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးကိုယ်လုံးပေါ် မှောက်ချပြီး ဒေါ်လေးနို့တွေကို နမ်းနေမိတယ်။ နှစ်ချီဆက်ပြီးသွားတာဆိုတော့ မောပြီလေ။
“ဒေါ်လေး လေးနေပြီကွာ…”
“ဪ… ဆောရီးဒေါ်လေး…”
ကျုပ် ဒေါ်လေးရဲ့ဘေးမှာ လှဲချလိုက်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို ကျုပ်ဘက်လှည့်စေကာ ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မောင်ဇော်မကောင်းဘူးကွာ… ဒေါ်လေးကို နှိပ်ပေးမယ်ဆိုပြီး… ဟင့်..”
“အရမ်းချစ်လို့ပါ ဒေါ်လေးရ… နောက်လဲ အမြဲချစ်သွားမယ်နော်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သမီးနွယ်သိရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ… ရှက်စရာကြီးကွာ…”
“ကိစ္စမရှိပါဘူးဒေါ်လေးရာ… တေဇာက နွယ်လေးကို စည်းရုံးတာ အဆင်ပြေသွားပြီထင်တယ်… နွယ်လေးကိုယ်တိုင်ရှောင်ပေးနေတာ မရိပ်မိဘူးလား…”
“ဒါပေမယ့် ရှက်တယ်ကွာ….”
“ဒေါ်လေးရှက်ရင် သူ့အလစ်မှာပဲ အခုလိုလေး ချစ်မယ်လေ… နော်… ကျနော် ဒေါ်လေးနဲ့လိုးရတာ စွဲသွားပြီဒေါ်လေးရဲ့… မလိုးရရင်မနေနိုင်တော့ဘူး…”
“”အာကွာ… အဲ့လိုကြီးမပြောနဲ့…”
“ဒေါ်လေးရော မကြိုက်ဘူးလား…”
“သိဘူး…”
နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး အပျိုလေးလို မူနွဲ့နေတဲ့ ဒေါ်လေးရဲ့ပုံစံလေးက အသည်းယားစရာ။
“ရွှတ်… ရွှတ်… အူယားလိုက်တာကွာ… ငါ့ဒေါ်လေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…”
“ဟိုးထား… ဒေါ်လေး ဗိုက်ဆာနေပြီ…”
“ဟင်… ဒေါ်လေး မစားရသေးဘူးလား…”
“သူပဲစောင့်ခိုင်းထားပြီးတော့…”
“ညောင်းကိုက်နေတာရော… ဘယ်လိုနေသေးလဲ…”
“ပျောက်ဝါးဘီ… ခစ် ခစ်… သွားတော့ကွာ… ဧည့်ခန်းက စောင့်နေ… ခဏနေ ဒေါ်လေး ထမင်းစားဖို့ ပြင်ပေးမယ်…”
“ဒေါ်လေးသဘော… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ဒေါ်လေးရှက်နေတာလေးကလဲ တစ်မျိုးချစ်ဖို့ကောင်းနေတော့ ကျုပ်လဲ ဒေါ်လေးကို အရှက်ကုန်အောင် လောလောဆယ် လုပ်ချင်စိတ်မရှိသေးဘူး။ နောက်တော့လဲ လိုးရင်းနဲ့ အရှက်က ကုန်သွားမှာပါ။ ဘာပဲပြောပြော ကျုပ်စွဲလန်းခဲ့ရတဲ့ ဒေါ်လေးသရဖီနဲ့ လိုးခွင့်ရခဲ့ပြီ။ နောက်လဲ အမြဲလိုးနေရမှာဆိုတော့ အရမ်းပျော်မိတယ်။ ကိုယ့်မိန်းမကို ကြာကူလီရိုက်ပြီး ဒေါ်လေးကိုပါဆွဲစားသွားတဲ့ တေဇာ့ကို ကြံဖန်ပြီး ကျေးဇူးတင်မိသေးတယ်။ ကျုပ် ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပြီး ဒေါ်လေးရဲ့အိပ်ခန်းထဲကနေ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။

သရဖီမြင့်။
မောင့်ရဲ့ စည်းရုံးမှုကြောင့် ကျမ ကိုယ့်တူအရင်းနဲ့ ပြန်အလိုးခံဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ တူတော်မောင်ကို မောင်က မြှောက်ပေးခဲ့ဟန်တူပါရဲ့ တစ်စတစ်စရဲတင်းလာပြီး ကျမကို ဖက်လိုက်နမ်းလိုက် လုပ်လာခဲ့တာ ကျမဖြင့် မောင်ဇော် ဖက်လိုက်နမ်းလိုက်လုပ်တိုင်း စိတ်ထဲမှာ သရိုးသရီနဲ့ အဖုတ်ထဲက ကျလိကျလိကို ဖြစ်လာတာ။ ဒါပေမယ့် မောင်ဇော်က ကျမမှလမ်းမဖွင့်ပေးရင် တော်တော်နဲ့ ဖြစ်မှာမဟုတ်တော့ဘူး။ အရင်က မောင်နဲ့ဝေးနေလဲ နေနိုင်ပေမယ့် အခုကျ မောင်ဇော်က လူကို မထိတထိလာလာဆွသွားတော့ ကျမလဲ အရမ်းအလိုးခံချင်နေပြီ။ အဲ့ဒါနဲ့ ဇင်ဇင့်ကို မုန့်ဖိုးပေးပြီး အိမ်ကိုခဏပြန်ချင်ပြန်ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်ကာ ကိုယ်လက်နာချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အခန်းထဲမှာ ဝင်လှဲနေလိုက်တော့တယ်။ အခုလို တကယ်ပဲ မောင်ဇော်နဲ့ လိုးဖြစ်သွားတော့လဲ မောင်ပြောသလိုပဲ ခံစားချက်က အရမ်းထူးဆန်းပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းလွန်းတယ်။ ကိုယ့်အဖုတ်ထဲဝင်နေတာ ကိုယ်တူလီးဆိုတဲ့အသိ၊ ငါ့ကို ငါ့တူက တက်လိုးနေပါလားဆိုတဲ့အသိနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားကာ ခဏလေးနဲ့ ပြီးရတယ်။ မောင်ပြောသလို မောင်ဇော်က မောင့်လောက်လီးမကြီး အလိုးမသန်ပေမယ့် ကျမကို စိတ်ကျေနပ်မှု ကောင်းကောင်းပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ မောင်နဲ့ ဖုန်းပြောရင် ကိုယ့်တူနဲ့လိုးတဲ့အကြောင်း ပြောပြရမှာ ရှက်မိပေမယ့် မောင်မေးလာရင်တော့ အမှန်အတိုင်း ပြောပြရမှာပေါ့။ ကျမမောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်လေ။ မောင်ဇော်က ကျမ အရမ်းချစ်ရတဲ့ တူလေးမို့ အခုလိုညားပြီးမှတော့ တစ်မျိုးချစ်မိပြန်တာပဲ။ အခုတော့ မောင်နဲ့ဝေးနေချိန်မှာတောင် ကျမအနားမှာ မောင်ဇော်ရှိနေတော့ ကျမ အထီးမကျန်တော့ဘူးပေါ့။

(အခန်း ၂၅/၁၁)

တေဇာ။
“ဆောင့်… မောင်… ရှီး… ပြွတ်… ချစ်တယ်… ထိလိုက်တာ ကိုတင်စိုးရယ်…”
“မေနှင်း… နင့်ဖင်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်ဟာ… ရှီး…”
“မောင်ကတော့ မေ့စောက်ဖုတ်ကို ပိုကြိုက်တယ်… အင့်…”
“အာ့… ရှီး… ကြိုက်တဲ့အပေါက်ကို လိုးပါ မောင်ရယ်… လိုး… မေ့ ဖင်ရော စောက်ပက်ရော ဝိုင်းလိုးကြ… ဟူး… အမလေး ပြီးပြန်ပြီ မောင်ရယ်… ပြွတ်…”
“ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့မိန်းမဖင်ကြီးကွာ… ဟူး… ငါမရတော့ဘူး ပြီးပြီကွာ…”
ကျုပ်နဲ့ ဦးတင်စိုး အန်တီမေနှင်းကို ဖင်ရော စောက်ပက်ရော ဝိုင်းလိုးကြတာ အန်တီမေနှင်း ပြီးတာ ခဏခဏပဲ။ ကျုပ်က အောက်ကနေ အန်တီမေနှင်းစောက်ပက်ကိုလိုးတယ်။ ဦးတင်စိုးက အန်တီမေနှင်းဖင်ကို ခွလိုးတယ်။ ဦးတင်စိုး ပြီးသွားတော့ ဘေးမှာထိုင်ပြီးအမောဖြေနေတယ်။ ကျုပ်က မပြီးသေးတော့ အန်တီမေနှင်းကို အောက်ပြန်ပို့ပြီး အပေါ်ကနေ ဖိထောင်းတော့တယ်။
“အူး… မောင်ရယ်… လိုးတတ်လိုက်တာ မေ့ယောက်ျားရယ်… အင်း… ဟင်း… ထိလိုက်တာ… လိုး… အင့်… အင့်… ဟင်း… မေနီးလာပြန်ပြီ မောင်ရေ…”
“မောင်လဲ ပြီးတော့မယ်… အတူပြီးရအောင်… အင့်… အင်း…”
“မောင်… ဆောင့်… ဆောင့်… ရှီး… ဟင်း… ဟင်း… အာ့… ဟား ချစ်တယ်မောင်ရယ်… ပြွတ်…. ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီမေနှင်း ပြိုင်တူနီးပါး ပြီးကြပြီး ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။ ခဏနေတော့ အန်တီမေနှင်း လေးမှာစိုးလို့ ဘေးကိုဆင်းပြီး အန်တီမေနှင်းကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီမေနှင်းလဲ အတော်မောသွားပုံပဲ။ ဒါပေမယ့် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အမောဖြေနေရင်းက ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ ကျုပ်ကို ခြေတစ်ဖက်ခွလျှက် ဖက်ထားသေးတယ်။ ခဏကြာတော့မှ အန်တီမေနှင်းက မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ကျုပ်ကို တရွှတ်ရွတ်နဲ့ နမ်းတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… မောသွားပြီလားမောင်..”
“နည်းနည်းပါ… မေရော ပင်ပန်းသွားပြီလား…”
“အွန်း… အရမ်းမောသွားတာ… အရမ်းလဲ ကောင်းတာပဲ… မောင့်ကိုလဲ အရမ်းအရမ်းချစ်ပဲ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မေ့ယောက်ျားကြီး အူတိုနေပါအုံးမယ် မေရယ်…”
“မောင်လာတုန်းလေး ချွဲရတဲ့ဟာ… ချွဲမှာပဲကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… နော် ကိုတင်စိုး…”
“ချွဲပါမေနှင်းရယ်… ငါလဲ အတော်မောသွားပြီ… ဒီညတော့ စောစောအိပ်တော့မယ်…”
“မောင့်ကို ပြောစရာရှိသေးတယ်…”
“ပြောလေ မေရဲ့…”
“သမီးကြီးကိစ္စပါ…”
“ဟင်… ဟေမာက ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“သမီးကြီးက ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး… သမီးကြီးကို ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က ကောင်လေးက လာကမ်းလှမ်းတယ်…”
“ဟင်…”
“ဟုတ်တယ်… သမီးကြီးကိုမြင်ပြီး သဘောကျလို့ လာကမ်းလှမ်းတာ… သမီးကြီးက အလုပ်နဲ့အိမ်… အိမ်နဲ့အလုပ်ဆိုတော့ သူလဲ သူ့အလုပ်နဲ့သူမို့ သမီးကြီးကို တိုက်ရိုက် ချစ်ခွင့်ပန်လို့မရဘူးဖြစ်နေတယ်… အဲ့ဒါနဲ့ ဆိုင်မှာ စျေးလာဝယ်သလိုနဲ့ မေ့ကို ပြောပြပြီး ကမ်းလှမ်းတာ… မေတို့ဘက်က သဘောတူရင် မိဘစုံရာနဲ့ လာတောင်းပြီး လက်ထပ်ချင်တယ်တဲ့လေ…”
“မေတို့သဘောကရော…”
“မေတို့က မိဘပဲ မောင်ရယ်… မေတို့လဲ အဲ့ကောင်လေးအကြောင်းကို စုံစမ်းကြည့်ပြီးပြီ… လူကောင်းလေးပဲ… သမီးကြီးကလဲ အရွယ်ကောင်းတုန်းရှိသေးတယ်လေ… ပြီးတော့ မေတို့လဲ စီးပွားရေးက အဆင်ပြေနေပြီ… သမီးလတ်ကလဲ ကျောင်းတက်ရင်း တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ထောက်ပံ့နိုင်နေပြီလေ… ဒီတော့ သမီးကြီးကို အခြေကျနဲ့ အိမ်ထောင်ပြုစေချင်ပြီပေါ့…”
“ဒါပေမယ့် ဟေမာက လက်ခံပါ့မလား…”
“အဲ့ဒါခက်နေတာ… သမီးကြီးက မောင့်ကိုပဲ ယောက်ျားလို့ သတ်မှတ်ထားတာ… မေပြောကြည့်တော့ တူးတူးခါးခါးကို ငြင်းတာ… မေလဲ သမီးကြီးကို သနားလဲသနားတယ်… ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး…”
“ဟုတ်တယ် ဖိုးတေရ… သမီးကြီးက မိဘအပေါ်အရမ်းသိတတ်ပြီး သူ့ညီမတွေမောင်တွေကိုလဲ အရမ်းဂရုစိုက်တာ… သမီးကြီးက တို့တွေအပေါ်တာဝန်ကျေပြီး ငါတို့က မိဘဝတ္တရား မကျေသလို ခံစားရတယ်… အိမ်တာဝန်ကိုလဲ သမီးကြီးက ပင်ပင်ပန်းပန်း ထမ်းခဲ့ရရှာတာ… သမီးကြီးကို သူ့မိသားစု သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနဲ့ ဘဝကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ဖြတ်သန်းစေချင်တယ်ကွာ…”
“ကျနော့်ကို ဟေမာ ဒီကိစ္စလက်ခံလာအောင် ဖြောင့်ဖျစေချင်တာလား…”
“အင်းလေ မောင်ရဲ့… သမီးကြီးက မောင်ဖြောင့်ဖျရင် ရမှာပါ…”
“ခက်တာပဲ မေရယ်… မောင်လဲ ဟေမာ့ကို မေတို့လိုပဲ အခြေတကျဖြစ်စေချင်ပါတယ်… မောင်နဲ့ပက်သက်ဖူးတဲ့ တချို့မိန်းကလေးတွေကိုလဲ သူတို့ရည်မှန်းချက်အတွက်၊ သူတို့ဘဝအတွက် မောင် နားချပေးခဲ့ဖူးတယ်… သူတို့လဲ အခြေအနေကို နားလည်တဲ့သူတွေဆိုတော့ လက်ခံကြတာပဲ… ဟေမာက မောင်နဲ့ ငယ်ငယ်ကတည်းက မောင်နှမလို သံယောဇဉ်ရှိခဲ့တာ မောင်က ဟေမာ့ကို ပိုတောင် ကောင်းစားစေချင်သေးတယ်… ဒါပေမယ့် ဟေမာက တခြားသူတွေနဲ့ အခြေအနေချင်းမတူဘူး…”
“ဘာကို မတူတာလဲ မောင်ရဲ့…”
“မောင်သိတယ်… ဟေမာစိတ်ထဲမှာ မိဘကိုလုပ်ကျွေးမယ်… ညီမနဲ့မောင်တွေကိုစောင့်ရှောက်မယ် ဒါပဲရှိတာ… သူက အိမ်ထောင်ပြုဖို့ စဉ်းကိုမစဉ်းစားတာ… မောင်မရှိရင်တောင် သူက အိမ်ထောင်ပြုမယ့်သူမဟုတ်ဘူး… ပြီးတော့ ဟေမာ့စိတ်ထဲမှာ မောင့်ကိုအရမ်းချစ်ပြီး ယောက်ျားလို့ သတ်မှတ်ထားတာ… ဒီတော့ မောင်က ဘယ်လိုပြောထွက်မှာလဲ…”
“ပြောတော့ ပြောကြည့်ပါအုံး မောင်ရယ်…”
“အင်းပါ… မောင်ပြောကြည့်ပါ့မယ်…”
ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ပြင်လိုက်တယ်။ ဟေမာနဲ့ အငယ်မ သဉ္ဇာစိုးက ဆိုင်စောင့်ပေးနေတာ။ အလတ်မ ခိုင်ဝါစိုးကတော့ တက္ကသိုလ် တတိယနှစ်ရောက်နေပြီ။ ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့ အလှကုန်ပစ္စည်းလေးတွေ လိုင်းပေါ်ကနေရောင်းတာ။ အခုလဲ ကျောင်းပိတ်ရက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ အနီးအနားရပ်ကွက်တွေကို ပစ္စည်းလိုက်ပို့နေတာ။ အဖော်ရအောင် သူ့မောင်လေး ကျော်စိုးကိုပါခေါ်သွားတယ်လေ။ ဘာပဲပြောပြော အန်တီမေနှင်းရဲ့သားသမီးတွေက လိမ္မာကြပါတယ်လေ။ ကျုပ် ဆိုင်နောက်ဖက်အပေါက်ကနေ ဆိုင်ပေါ်ကိုတက်လိုက်တယ်။
“ဟော… ကိုကြီးတေဇာ ပြန်တော့မှာလား…”
“အေး ဟေမာ… ကိုကြီး ပြန်တော့မယ်..”
ကျုပ် ဟေမာ့နှုတ်ဆက်ပြီး အငယ်မ သဉ္ဇာကို ခေါင်းလေးပုတ်ခဲ့လိုက်တယ်။ အငယ်မက ကျုပ်သမီးနဲ့မှ ရွယ်တူလေ။ ကျုပ် ဟေမာတို့အိမ်က အပြန်မှာ စိတ်ထဲလေးလံနေခဲ့တယ်။ ဟေမာ့စိတ်ကိုသိနေတဲ့ကျုပ်က ဟေမာ့ကို အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ဘယ်လိုဖြောင့်ဖျရပါမလဲ။ ကျုပ်ကို ချစ်လွန်းလို့ သူ့အပျိုဘဝကို ကျုပ်ဆီ ကျေကျေနပ်နပ်ပေးခဲ့တာ။ တစ်လတစ်ခါလောက် ကျုပ်နဲ့ တကယ့်လင်မယားလို အတူအိပ်ဖို့ကလွဲပြီး ဘာမှ မတောင်းဆိုတဲ့ဟေမာ့ကို ကျုပ် ပြောရမှာ ဝန်လေးနေမိတယ်။ ကိုယ့်ကို လင်ယောက်ျားလိုးသတ်မှတ်ထားတဲ့ဟေမာ့ကို ယောက်ျားဖြစ်တဲ့ ကျုပ်က အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ဘယ်လိုပြောရပါ့မလဲ။

ဒီလိုနဲ့ ဟေမာနဲ့အတူအိပ်မယ့်ရက်ကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်လဲ ပြောမထွက် ပြောမထွက်နဲ့ အခုအထိကို မပြောရက်ခဲ့ဘူး။ ညဘက် လူရှင်းချိန်မှ မေမေတို့အိမ်ကတစ်ဆင့် ကျုပ်ကိုပေးထားတဲ့သော့နဲ့ ဟေမာတို့ခြံတံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲကိုလဲ နောက်ဖေးပေါက်က ပတ်ဝင်လိုက်တယ်။ ချက်မထိုးထားတဲ့တံခါးကို အသာဖွင့်ဝင်ပြီး ဟေမာ့အိပ်ခန်းဆီ သွားလိုက်တယ်။ ဟေမာ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ ဟေမာက အလွန်ပါးလွှာတဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်တိုလေးနဲ့ မွှေးကြိုင်အောင် ပြင်ဆင်ပြီး စောင့်ကြိုနေတယ်။ ကျုပ် အခန်းတံခါးကို ပြန်စေ့လိုက်မှ ဟေမာက အိပ်ယာထဲက ထလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာတယ်။ ဟေမာက ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ်မသိဘူး သူ့အခန်းထဲက စားပွဲပေါ်မှာ အမြည်းပန်းကန်တွေနဲ့ ဘီယာဘူးတွေကို ရေခဲပုံးထဲမှာ ထည့်ထားတယ်။ ကျုပ်ကို ဟေမာက အနမ်းတွေပေးရင်း စားပွဲခုံလေးဆီကို ခေါ်သွားတယ်။
“မိန်းမက အလိုက်သိလိုက်တာကွာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ခစ် ခစ်…”
“ယောက်ျားကို ပြုစုချင်လို့ပေါ့ကွာ… ထိုင်…”
ကျုပ်နဲ့ဟေမာ စားပွဲအနားမှာအတူထိုင်လိုက်ကြတယ်။
“မိန်းမရော… သောက်မှာမလား…”
“အင်း… သောက်မယ်…”
ကျုပ်လဲ ဘီယာနှစ်ဘူးဖောက်ပြီး ဟေမာ့ကို တစ်ဘူးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဟေမာနဲ့ကျုပ် ဘီယာဘူးချင်းတိုက်လိုက်ကြတယ်။
“ထာဝရ မခွဲဘူးနော်… ယောက်ျား…”
“အင်း…”
ကျုပ် ဟေမာရဲ့ တောင်းဆုပြုသံကို ရင်မောစွာနားထောင်ရင်း ဘီယာဘူးကိုမော့လိုက်တယ်။ ဟေမာနဲ့ကျုပ် အပြန်အလှန် အမြည်းတွေ ခွံ့ကျွေးကြတယ်။ ဟေမာ့ကို ပခုံးလေးဖက်ထားပြီး ပေါင်ချင်းထပ်ကပ်ထိုင်ကာ ဘီယာလေးသောက်လိုက် အနမ်းလေးပေးလိုက်ပေါ့။ ဟေမာကတော့ လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး ဆွလျှက် လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဘီယာမော့လိုက် ကျုပ်ကို အမြည်းခွံ့လိုက်ပေါ့။ ဘီယာတစ်ဘူးကုန်တော့ ဟေမာ ရီဝေဝေဖြစ်လာပြီ။
“ယောက်ျား… မိန်းမကိုပြောစမ်းပါ… မိန်းမက ဘာလို့ အိမ်ထောင်ပြုရမှာလဲ… မိန်းမမှာ ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာပဲ…”
“ဟင်း… ယောက်ျားက မိန်းမရဲ့ယောက်ျားဆိုပေမယ့် တရားဝင်လက်ထပ်ထားတာမဟုတ်တော့ မိန်းမအနားမှာ အနီးကပ် မစောင့်ရှောက်နိုင်ဘူးလေ… မိန်းမနဲ့ ကလေးယူပြီး မိသားစုသိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း နေလို့လဲမရဘူး…”
“ယောက်ျားသိပြီးသားမလား… မေမေက ယောက်ျားကို အပူကပ်မယ်ဆိုတာ မိန်းမသိတယ်… ယောက်ျားအခုတလော မိန်းမကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းတွေချချနေတာ… မိန်းမ သတိထားမိတယ်…”
“အင်း… ယောက်ျားက မိန်းမကို အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ဘယ်လိုပြောရက်မှာလဲ… ဒါပေမယ့်… မေက မိန်းမရှေ့ရေးအတွက် စဉ်းစားပြီးပြောတာဆိုတော့… ယောက်ျားလဲ မငြင်းသာဘူး…”
“မိန်းမက နဂိုကတည်းက အိမ်ထောင်ပြုဖို့ အစီအစဉ်မှမရှိတာ… ယောက်ျားနဲ့ မညားခင်ကတောင် ဒီလိုဆုံးဖြတ်ထားတာ… အခုယောက်ျားလဲရှိနေပြီ… ပြီးတော့ သူစိမ်းဆိုတာမျိုးက ကိုယ်မိဘနဲ့မောင်နှမတွေအပေါ် ကိုယ့်လို သဘောထားချင်မှထားမှာ… အခုကောင်းပေမယ့် တော်ကြာနေ စိတ်မထင်ရင် ပြဿနာတက်အုံးမယ်… မိန်းမ ယောက်ျားကလွဲရင် ဘယ်သူစိမ်းယောက်ျားကိုမှ မယုံဘူး…”
“ယောက်ျားသိပါတယ် မိန်းမရယ်… ဒါကြောင့်လဲ ယောက်ျားက ပြောမထွက်တာပေါ့…”
“ယောက်ျားကရော မိန်းမကို တခြားသူနဲ့ ကြည်ဖြူလို့လား…”
“ယောက်ျားကတော့ ဘယ်ကြည်ဖြူချင်ပါ့မလဲ မိန်မရယ်… ဒါပေမယ့် မိန်းမကမှ အိမ်ထောင်ပြုပြီး ဘဝတစ်ခုထူထောင်ဖို့ ဆန္ဒရှိရင်…  ယောက်ျားက ကြည်ဖြူပေးရမှာပေါ့… အဲ့ဒါ မိန်းမကိုအရမ်းချစ်လို့ သိလား….”
“မိန်းမလဲ ယောက်ျားကို အရမ်းချစ်တယ်… မိန်းမကို အိမ်ထောင်အတင်းချပေးရင်တော့ မိန်းမက အိမ်မှာမနေဘူး… သိလား… အဝေးကပဲ ထောက်ပံ့တော့မှာ…”
“မိန်းမရယ်… မိန်းမလို အရမ်းလိမ္မာတဲ့ သမီးလေးကို မေတို့က အတင်းအကြပ်လုပ်ပါ့မလား… မလုပ်ချင်လို့ပဲ ယောက်ျားကို အပူကပ်တာပေါ့… မေတို့က မိဘတွေဆိုတော့လဲ မိန်းမရှေ့ရေးကို တွေးတာပေါ့ကွာ…”
“ဘာပူစရာရှိလဲ ယောက်ျားရယ်… ညီမလေးတွေ မောင်လေးတွေ အိမ်ထောင်ပြုကြရင် လိုက်သွားသူလဲ လိုက်သွား… ကျန်တဲ့သူလဲ ကျန်ခဲ့မှာပဲ… ဒီလိုပဲ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းနေမှာပေါ့… မိန်းမမှာ အထီးကျန်စရာ မရှိပါဘူး….”
“မိန်းမကိုလဲ ယောက်ျားက မတိုက်တွန်းပါဘူးကွာ… မိန်းမဆန္ဒရှိမှပါ… မိန်းမရဲ့ ဟောဒီစောက်ဖုတ်ထဲ ဘယ်လီးမှ မဝင်စေချင်ပါဘူး…”
“မိန်းမကလဲ ယောက်ျားရဲ့လီးတစ်ချောင်းနဲ့ပဲ တစ်သက်လုံး အလိုးခံသွားမှာသိလား… ပြွတ်…”
ပြောရင်းဆိုရင်း နှစ်ယောက်သား သောက်စဘီယာဘူးတွေ ချထားပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးကာ လီးစုပ် စောက်ဖုတ်ယက်ပြီး ထလိုးကြရောဆိုပါတော့။ ပြောရမယ်ဆို ဟေမာ့ကိုတော့ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ မစည်းရုံးနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့ဟေမာ တစ်ချီလိုးပြီး ဘီယာပြန်သောက်ကြ။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲပြီး အိပ်လိုက်ကြတယ်။ ဟေမာက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်လျှက်ပေါ့။ ကျုပ်လဲ ဘီယာလေးမူးစပ်စပ်နဲ့ အိပ်ပစ်လိုက်တာပေါ့။ ကျုပ်လီးကို တစ်စုံတစ်ယောက်က လာကိုင်ပြီး စုပ်နေတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ ဟေမာကလဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာဆိုတော့ ဒါ အန်တီမေနှင်းပေါ့။
“ကောင်းတယ်… ဆက်စုပ်ပေး…”
ကျုပ်ကပြောလိုက်တော့ ပထမတော့ရပ်သွားတယ်။ ကျုပ်က ပြောပဲပြောပြီး မျက်စိကမဖွင့်ချင်လို့ မှိတ်ထားလို့ထင်တယ် ကျုပ်လီးကို ဆက်စုပ်ပေးတယ်။ သေသေချာချာ ခံစားမိမှ လီးစုပ်နေတာက မစုပ်တတ်စုပ်တတ်နဲ့ စုပ်နေသလိုမျိုးပဲ။ လျာတွေဘာတွေနဲ့လဲ ဝေ့ဝိုက်မကစားတတ်သေးဘူး။ ဒီအတိုင်း ရေခဲချောင်းစုပ်သလို စုပ်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းလန့်သွားတယ်။ ဘယ်သူလဲလို့ မျက်လုံးလေးမှေးကာကြည့်လိုက်တော့ ခိုင်ဝါစိုးဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဟေမာ လိုးနေကြတာ ခိုင်ဝါ ဘယ်အချိန်ကတည်းကသိနေတာလဲ။ အခုရော ကျုပ်ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ ထပြီးပြန်ခိုင်းလိုက်ရမှာလား။ ကျုပ်ထလိုက်ရင် ဟေမာနိုးလာပြီး ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပြဿနာတက်ကြမှာလား။ ဒီအတိုင်း လီးစုပ်ပြီးပြန်သွားမယ်ထင်တယ်။ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် ခိုင်ဝါ့ရဲ့ ကစားစရာအရုပ်တစ်ခုလို သဘောထားလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို ခိုင်ဝါ့စိတ်ကြိုက်ကစားခိုင်းလိုက်တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ အေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ အိမ်ကဇနီးကို တပြီးယောင်နေသလိုနဲ့ ညည်းလိုက်တယ်။ ခိုင်ဝါက ကျုပ်ယောင်နေတယ်ထင်ပြီး လီးစုပ်ချက်တွေက ပိုအားပါလာတယ်။ ခဏနေတော့ လီးစုပ်နေတာ ရပ်သွားပြီး လီးကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကတော့ လှုပ်နေဆဲပဲ။ ကျုပ်လဲ သူဘာလို့ရပ်သွားတာလဲလို့ အသာကြည့်မိတယ်။ ခိုင်ဝါက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တင်ထားတဲ့ သူ့အစ်မ ဟေမာ့ခြေထောက်ကို ဖယ်ချပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွနေတယ်။ သူ့အစ်မနိုးလာမှာကို မစိုးရိမ်တဲ့အတိုင်းပဲ။ ဟေမာကလဲ ဟေမာပဲ။ အိပ်လိုက်ရင် တော်တော်နဲ့နိုးတဲ့သူမဟုတ်ဘူး။ ငယ်ငယ်ကတည်းက တစ်ခန်းတည်းအတူအိပ်လာတဲ့ ညီအစ်မတွေဆိုတော့ သူ့အစ်မ အိပ်ပုပ်တယ်ဆိုတာ သိပုံပဲ။ ဒါကြောင့်လဲ ဒီလောက်ရဲတင်းနေတာ။ ကျုပ်ကြည့်နေရင်းပဲ ခိုင်ဝါက ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်နဲ့တေ့လိုက်တယ်။ ဒုက္ခပဲ။ ဒီကောင်မလေး အတွေ့အကြုံရှိလို့လား။ ကျုပ် စဉ်းစားနေရင်းပဲ ခိုင်ဝါက ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်ထဲ ဖိသွင်းတယ်။ ဒစ်ဖူးလေး ဗျစ်ခနဲ ဝင်သွားတော့ ခိုင်ဝါ ရှူံ့မဲ့သွားတယ်။ ကျုပ်လီးလဲ ကျိန်းသွားတာပဲ။ ခိုင်ဝါက အပျိုရည်မပျက်သေးဘူးလား။ အဖုတ်ထဲလဲ လီးကဝင်နေပြီ။ ခိုင်ဝါအခုလိုလုပ်တာကို ကျုပ်သိတယ်ဆိုတာ ခိုင်ဝါသိတာနဲ့ မသိတာ ဘာကွာလဲလို့ ကျုပ်စဉ်းစားကြည့်တယ်။ ကျုပ်နိုးနေတာ ခိုင်ဝါသိသွားရင် ကျုပ်နဲ့ခိုင်ဝါရဲ့ပက်သက်မှုက ပွင့်လင်းသွားပြီး ခိုင်ဝါ့အတွက် အခြေအနေတစ်ခုကို စဉ်းစားပေးဖို့ လိုလာလိမ့်မယ်။ ကျုပ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ရင် ကျုပ်မသိဘဲ ကျုပ်လီးကို သူ့ဟာသူ ဆော့ကစားပြီး ပြန်ထွက်သွားလိမ့်မယ်။ နောက်နေ့တွေမှာလဲ အရင်လို ပုံမှန် မောင်နှမလို ဆက်ဆံသွားရုံပဲ။ ဒါက ပိုကောင်းပါတယ်လေ။ ကျုပ် စဉ်းစားနေတုန်း ခိုင်ဝါက ကျုပ်လီးကို ဆက်ပြီးဖိသွင်းနေတာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ကျုပ်လီးက တစ်ဝက်လောက်တောင် ဝင်နေပြီ။ အပျိုစောက်ဖုတ်လေးဆိုတော့လဲ ကျပ်ထုပ်နေပြီး ကျုပ်လီးကို အရသာထူးပေးနေတာတော့ အမှန်ပဲ။ ကျုပ်လီးထိပ်မှာလဲ ခိုင်ဝါ့စောက်ဖုတ်ထဲက အပျိုမြှေးကို ခံစားမိနေတယ်။ ခိုင်ဝါက ဆက်မသွင်းသေးဘဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်သလောက်ကိုပဲ ဖင်လေးမြှောက်မြှောက်ပြီး လိုးနေတယ်။ လိုးနေရင်းနဲ့ ခိုင်ဝါက သူ့ဖင်ကို အားနဲ့ဆောင့်ချပစ်လိုက်တာ ကျုပ်လီးလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးဝင်သွားတော့တယ်။ ခိုင်ဝါ နာလွန်းလို့ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားရင်း မျက်ရည်လေးတွေ လိမ့်ကျလာတယ်။ သူ့လက်ဖမိုးနဲ့ မျက်ရည်သုတ်လိုက်ပြီးမှ ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်လိုက်ကာ ပါးလေးကပ်ထားတယ်။
“ကိုကြီးကို ခိုင်ဝါ့အပျိုစင်ပန်းလေး ပေးလိုက်ပြီနော်… ခိုင်ဝါကျေနပ်တယ် သိလား… တကယ်လက်ထပ်ရမှာ မသေချာတဲ့ ချစ်သူဆိုတဲ့ သူစိမ်းကိုပေးမယ့်အစား ကိုကြီးကိုပဲ ခိုင်ဝါပေးချင်တယ်… ကိုကြီးက ခိုင်ဝါရဲ့ အိပ်မက်မင်းသားလေးပါ…”
ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ပါးကပ်ပြီး တိုးတိုး ရေရွတ်နေပေမယ့် ကျုပ် ကောင်းကောင်းကြား နေရတယ်။ ကြည့်ရတာ သူ့ရည်းစားကသူ့ဆီက တဂျီဂျီတောင်းနေပုံပဲ။ ခိုင်ဝါကလဲ ကျုပ်နဲ့ဟေမာကို မြင်ဖူးထားတော့ သူလဲလိုချင်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူ့အပျိုဘဝကိုတော့ ကျုပ်နဲ့သာ ကုန်ချင်လို့ အခုလိုလာလုပ်တာကိုး။ ကျုပ် ခိုင်ဝါ့ကို နှစ်သိမ့်ပေးချင်ပေမယ့် စိတ်လျော့လိုက်တယ်။ ခိုင်ဝါလို သူ့လမ်းကို ဆက်လျှောက်မယ့်သူအတွက် ဒီညလေးကို ဘယ်သူမှမသိလေ ကောင်းလေပဲမဟုတ်လား။ ကျုပ်လဲသက်ပြင်းခိုးချမိတယ်။ ခိုင်ဝါက ရိပ်မိတယ်ထင်တယ် ကျုပ်မျက်နှာကို ထပြီးစူးစိုက်ကြည့်နေလို့ ကျုပ်လဲ အသာငြိမ်ပြီးမျက်လုံးမှိတ်နေရတယ်။ ကျုပ် ရုတ်တရတ် အားနေတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ခိုင်ဝါ့ကိုယ်လေးကို ဖက်လိုက်တယ်။
“အေးလေးရယ်… ကိုအရမ်းကောင်းနေပြီ… ငြိမ်မနေနဲ့လေကွာ…”
ဒီတော့မှ ခိုင်ဝါက မျက်နှာလေးပြုံးပြီး ဖင်လေးမြှောက်ကာ ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်သလိုနဲ့ တိုးတိုးညည်းရတယ်။ ခိုင်ဝါကလဲ ဆောင့်လိုးလိုက် တိုးတိုးညည်းလိုက် တစ်ချီပြီးရင်ငြိမ်ကျသွားလိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးမှာ ကျုပ်လီးရည်တွေ ခိုင်ဝါ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်မှပဲ သူလဲရပ်သွားတောတယ်။ ကျုပ်က ဖက်ထားတဲ့လက်ကို ဘုတ်ခနဲ အိပ်ယာထဲ ပစ်ချလိုက်တော့ ခိုင်ဝါက အမောဖြေရာကနေ ပြုံးပြီး ကျုပ်ပါးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးပေါ်ကနေ ထသွားတော့တယ်။ ခိုင်ဝါအခန်းအပြင်ထွက်သွားတော့မှ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုပြန်ဖုံးလိုက်တော့တယ်။ ဟေမာ့ကိုကြည့်တော့လဲ တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်ဘဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်လို့။ သူ့ဘေးမှာ ဒီလောက်အဖြစ်အပျက်ကြီးဖြစ်သွားတာတောင် သူဘာမှမသိလိုက်။ ဒါကလဲ တစ်မျိုးချစ်ဖို့ကောင်းတာပါပဲလေ။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကိုဖက်လျှက် ပြန်အိပ်လိုက်တော့တယ်။

နောက်ရက်တွေ အန်တီမေနှင်းတို့အိမ်ရောက်လို့ ခိုင်ဝါနဲ့ဆုံတော့လဲ ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့သလိုပဲ။ ကျုပ်ကလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသလို ခိုင်ဝါကလဲ အရင်လိုပဲ ခေါ်ပြောနှုတ်ဆက်ကာ ဟန်မပျက်ဆက်နေတော့ စိတ်သက်သာရာတော့ရသား။ ကျုပ် ဒီကိစ္စကို ရင်အေးကိုပြောပြတုန်းက ရင်အေးတောင်မှ အံ့ဩသွားတယ်။ တကယ်လဲ အံ့သြလောက်စရာပဲမလား။ နောက်တစ်ခေါက် ဟေမာနဲ့ သွားအိပ်တော့ ခိုင်ဝါ ထပ်ရောက်မလာပါဘူး။ ခိုင်ဝါက သူ့အပျိုစင်ဘဝလေး ကျုပ်ကိုပေးပြီး သူဆန္ဒပြည့်သွားပြီထင်တယ်။

(အခန်း ၂၅/၁၂)

ဒီနေ့ရုံးတက်တော့ ရတနာမျက်နှာက အရင်ထက်ပြုံးရွှင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့ကို ပြောပြစရာရှိတာပြောပြ၊ ဖြူသဲဝေကိုလဲ ရှင်းပြစရာရှိတာ ရှင်းပြပေါ့။ သင်စရာလဲ များများစားစားမရှိတော့ပါဘူး။ ဒီလကုန်ရင်တောင် ရတနာက မအိဆီကနေ အုပ်ချုပ်ရေးပိုင်းမှာ ပညာဝင်ယူတော့မှာ။ ဒီကြားထဲမှာလဲ ကျုပ်နဲ့ရတနာ အရိုးသားဆုံးဖြတ်သန်းခဲ့ကြတယ်။ မရိုးသားလို့မရအောင်လဲ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်တို့အနားမှာ ထပ်ချပ်မကွာ ရှိနေတာကိုး။
“နားလည်တယ်နော် ရတနာ… ဖြူသဲရော ရှင်းရဲ့လား…”
“ဟုတ်.. နားလည်တယ် ကိုကြီး…”
“ဟုတ်ကဲ့… ရှင်းပါတယ် အကို…”
“အေးအေး… သင်စရာလဲ သိပ်မရှိတော့ပါဘူး… ကျန်တာကတော့ အလုပ်လုပ်ရင်း ဖြစ်လာတဲ့အခြေအနေအပေါ် ဆုံးဖြတ်ချက်မှန်မှန်နဲ့ မြန်မြန်ဖြေရှင်းဖို့ပဲ… လုပ်ရင်းတတ်သွားမှာပေါ့ နောက်ပိုင်း ရတနာနဲ့ဖြူသဲက အရှေ့ကလုပ်ကြ… အကိုက လိုအပ်မှ ဝင်ပြောမယ်… ဘာမှမကြောက်နဲ့ ရဲရဲသာလုပ် ရဲရဲသာပြော… ရတနာတို့အနောက်မှာ အကိုရှိတယ် ဟုတ်ပြီလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဆရာကိုကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ခစ် ခစ်…”
“လာနောက်နေတယ်…”
ရတနာက စ နောက်လိုက်တော့ ဖြူသဲဝေကပါရယ်တယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်တာဝန်ပေးထားတဲ့ ဆွဲလက်စ ဒီဇိုင်းတစ်ခုကို သူ့အိုင်ဒီယာနဲ့သူ ဆွဲနေတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ် ထင်တာမမှားဘူး။ ဖြူသဲဝေက အမြင်ရှိတယ်၊ လေ့လာအားလဲကောင်းတယ် နှစ်နည်းနည်းကြာရင် ကျုပ်ထက်တောင် တော်လာပြီး ကုမ္ပဏီမှာ အရာရောက်လာမှာ။ နောက်တက်မယ့် မျိုးဆက်သစ်ဆိုတာ ကိုယ့်ထက်တော်နေမှ တစ်ဆင့်ထက်တစ်ဆင့် မြင့်လာမှာမလား။
“ကောင်းတယ် ဖြူသဲ… ဆက်ကြိုးစား… ဖြူသဲရဲ့ အိုင်ဒီယာက မိုက်တယ်…”
“ဟုတ်တယ်နော် ကိုကြီး… သဲရဲ့ အိုင်ဒီယာလေးက ရိုးမလိုနဲ့ တော်တော်ဆန်းတယ်… ရတနာလဲ သဘောကျတယ်…”
“အကို့ဆီက ဖြူသဲ အသိအမြင်တွေ အများကြီးရလိုက်လို့ပါ… အကို့ကို ဖြူသဲ အရမ်းကျေးဇူးတင်တာပဲ…”
“မဟုတ်ပါဘူး ဖြူသဲရာ… ဖြူသဲကြိုးစားလို့ပါ… ရတနာရေ ဒီ ဒီဇိုင်းပြီးလို့ ဘော့စ်ကိုပြလိုက်ရင် ဘော့စ်က အကို့နေရာကိုတောင် ဖြူသဲကို ပေးမလားမသိဘူး…”
“အာ… ဘော့စ်ပေးလဲ ဖြူသဲမယူပါဘူး… ကိုကြီးက ဖြူသဲရဲ အစ်ကိုဆရာပဲက… ဖြူသဲက အကို့နောက်မှာပဲနေမှာ…”
“နောက်မှာနေလို့တော့ မရဘူးနော် ဖြူသဲ… နောက်ဆို အကိုက ဖြူသဲနဲ့ရတနာကို အရှေ့ကလုပ်ိုင်းပြီး ထိန်းရုံထိန်းပေးတော့မှာ… ဖြူသဲ ပိုကြိုးစားရမယ် သိလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ အကို… ရတနာ့ကိုလဲ အားပေးတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
“မလိုပါဘူး သဲရာ… သဲကိုက တော်တာ… သြော် မေ့နေတာ… ကိုကြီး ရတနာ့ကို ဟိုအရုပ် တက်ယူပေးစမ်းပါ…”
“ဟင်… ဟို ဝမ်းလျားမှောက်နေတဲ့ ခြင်္သေ့ရုပ်လား… ဘာလုပ်ဖို့လဲ…”
“ယူသာယူပေးပါ ကိုကြီးရဲ့ ပြီးရင် ရတနာ ပြမယ်…”
ကျုပ်လဲ စားပွဲပေါ်တက်ပြီး စင်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ခြင်္သေ့ရုပ်ကိုယူပြီး ရတနာ့ကို ပေးလိုက်တယ်။ ရတနာက သူ့အိတ်ထဲက မောင်းချဓားလေးတစ်ချောင်းကို ထုတ်ပြီးစောင့်နေတာ။ ဖြူသဲဝေကလဲ ထလာပြီးကြည့်တယ်။ ရတနာက ခြင်္သေ့ရုပ်ခေါင်းကိုခွဲလိုက်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို နှိုက်စမ်းနေတယ်။ �ခဏနေတော့ ရတနာ့လက်ထဲမှာ မီးအနီလေး မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ်လင်းနေတဲ့ အရာလေးတစ်ခုပါလာတယ်။
“ဒါက ဘာလဲ… ရတနာ…”
“ကင်မရာလေ သဲရဲ့… ဖေဖေက ဒါကနေတစ်ဆင့် ရတနာတို့ကို စောင့်ကြည့်နေတာ…”
ကျုပ် ထင်တော့ ထင်ပါတယ်။ ဘော့စ်က ရတနာ့ကိုစောင့်ကြည့်ဖို့ ဖြူသဲဝေနဲ့တင် မလုံးလောက်ဘူးလို့ ယူဆပုံရတယ်။ ဒါကြောင့် လျှို့ဝှက်ကင်မရာကို ကျုပ်တို့မသိအောင် ထည့်ထားတာပဲ။ ဒါကြောင့် ကျုပ်ရှာကြည့်ပေမယ့် ဘာကင်မရာမှ ရှာလို့မတွေ့တာ။ ဒီအရုပ်တွေကို ရတနာကြိုက်တတ်မှန်းသိလို့ လာထားပေးထားတယ်ပဲ ထင်နေတာ။ ရတနာက ကင်မရာက ခလုတ်လေးတစ်ခုကိုနှိပ်လိုက်တာ မှိတ်တုပ်မှိတ်တုပ်မီးလေးက ပိတ်သွားတယ်။
“ဒါကိုဖြုတ်လိုက်ရင် ဘော့စ်သိသွားပြီး စိတ်ဆိုးမှာပေါ့… နေပါအုံး ရတနာက ဒီအရုပ်ထဲမှာ ကင်မရာတပ်ထားမှန်း ဘယ်လိုလုပ် အတတ်သိနေတာလဲ…”
“ခစ် ခစ်… ကိုကြီးရယ်… ရတနာက ဖေဖေပြောပြလို့သိတာပေါ့… အခုလဲ ဖေဖေဖြုတ်ခိုင်းလို့ ဖြုတ်လိုက်တာ…  ကိုကြီးကိုလဲ ဖေဖေက တောင်းပန်ပါတယ်တဲ့…”
“ရပါတယ် ရတနာရယ် အကို ဘယ်လိုမှမထင်ပါဘူး…”
“သဲ… နင်မကြည့်ရဲရင် မျက်နှာလွှဲထားနော်…”
“ဘာကိုလဲ ရတနာရဲ့…”
“ဒါကိုဟေ့… ပြွတ်…”
ရတနာက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး နမ်းလိုက်တာ။
“ဟဲ့… အို… ဒုက္ခပဲ ရတနာရယ်… ဖြူသဲတော့ ဘော့စ်မေးရင် ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတော့ဘူး… ဘော့စ်က ရတနာနဲ့အကို့ပက်သက်မှုကို ဖြူသဲကို စောင့်ကြည့်ခိုင်းထားတာ မရိပ်မိဘူးလား… ခက်တာပဲ… ဖြူသဲ ဘော့စ်ကိုလဲ မလိမ်ရဲဘူး….”
“မလိုတော့ပါဘူး သဲရဲ့… နင့်ကို ဖေဖေက အဲ့တာဝန်ကို ရုတ်သိမ်းပေးလိုက်ပြီ… နင့်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးလဲ မေးမှာမဟုတ်တော့ဘူး… ပြွတ်…”
ရတနာက ဖြူသဲဝေမေးတာကို ပြန်ဖြေပြီးတာ နဲ့ ကျုပ်ကို နမ်းရင်း သူ့ထိုင်ခုံပေါ် ကျုပ်ကို ထိုင်စေတယ်။ ရတနာက သူ့ထိုင်ခုံပေါ် ခပ်လျောလျောလေး မှီလျှက်ထိုင်ချသွားတဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပတ်ကိုဖြုတ်တော့ ကျုပ်လဲ လန့်သွားတယ်။ အနားမှာ ဖြူသဲဝေရှိတယ်လေ။
“ရတနာ… မဖြစ်ဘူးလေ… ဘော့စ်သိရင်… ပြီးတော့ ဖြူသဲလဲ…”
“ဖြစ်တယ်… သဲရှိလို့ကို ဖြစ်တာ… ဖေဖေက ရတနာ့ကို ကိုကြီးနဲ့ ခွင့်ပြုလို့ကို ဒါတွေဖြုတ်ခိုင်းလိုက်တာပေါ့…”
“ဟုတ်လို့လား… ဒါပေမယ့်…”
“နောက်မှ ပြောပြမယ်ကွာ… ရတနာ ကိုကြီးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ… အရင်လိုးရအောင်နော်…”
ရတနာက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဘောင်းဘီဇစ်ကိုဆွဲချပြီး ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက နှိုက်ထုတ်လိုက်တော့ ဖြူသဲဝေ လန့်သွားပြီး မျက်နှာလွှဲကာ ကျောပေးလိုက်တယ်။
“ဒါ… ဒါဆိုလဲ… ဖြူသဲ ရှောင်ပေးမယ်နော်…”
ဖြူသဲဝေက ထွက်သွားဖို့ပြင်တော့ ရတနာက ဖြူသဲဝေရဲ့ လက်ကိုဖမ်းဆွဲထားတယ်။
“နင် ဒီအခန်းထဲက ထွက်လို့မဖြစ်ဘူးလေ သဲရဲ့… မဟုတ်ရင် ငါနဲ့ ကိုကြီးကို တခြားဝန်ထမ်းတွေ ရိပ်မိကုန်မှာပေါ့… ကူညီပါသဲရယ်… နော်… နော်… နင် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အလုပ်ပဲဆက်လုပ်နေပေး… နော်သဲလေး… လာဒီမှာထိုင်… ရွှတ်… ငါ့သဲလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…”
ရတနာက ဖြူသဲဝေကို လက်မောင်းလေးကကိုင်ပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့ နေရာမှာ ပြန်ထိုင်စေတယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့ ပါးလေးကိုလဲ ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သေးတယ်။
“ဟင်း… နင်တို့ လုပ်ချင်တာ လုပ်တော့ဟာ…”
“သဲရာ… သဲကို ရတနာက အလုပ်ရှင်နဲ့ အလုပ်သမားလို့သဘောထားတာမဟုတ်ဘူး… ညီအစ်မလို ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းလို သဘောထားတာ… သဲနဲ့အတူ ဒီလောက်ဖြတ်သန်းပြီးတော့ သဲကို ရတနာက အရမ်းခင်တာ သဲမသိဘူးလား…”
“သိပါ့တော်… ညဘက်ဆိုဖုန်းဆက်ပြီး ဟိုဟာစပ်စု ဒီဟာစပ်စုနဲ့… သူရည်းစားမရှိတိုင်း…”
“ခိခိ… သဲရဲ့ရည်းစားက သဲကို ရစ်ရောလား… ရတနာ့ရည်းစားကိုလဲ ရတနာ့ကို ရစ်အောင် ပြန်လုပ်ချင်လုပ်လေ…”
“ကြည့်စမ်း… ပြောတော့မရှိဘူးဆို ဘယ်သူလဲ ဘယ်ကလဲ…”
“ဟိုမှာလေ ဂွေးတန်းလန်းနဲ့ထိုင်နေတာ… ခစ်… ခစ်… အဲ့ဒါ ရတနာ အရမ်းချစ်တဲ့သူပဲ…”
“ဒါပေမယ့် အကို့မှာ အိမ်ထောင်ရှိတယ်မလား… အကို့မိန်းမသိရင် ပြဿနာတက်မှာပေါ့… ပြီးတော့ ရတနာက အိမ်ထောင်သည်ကိုမှ ဘာလို့…”
“အိမ်ထောင်သည်ရော ဘာဖြစ်လဲကွာ… ရတနာနဲ့ ကိုကြီးက သူ့မိန်းမ မသိအောင် ဖောက်ပြန်နေတာမှ မဟုတ်တာ… ကိုကြီးက သူ့မိန်းမကို တုန်နေအောင်ချစ်တာ… သူမိန်းမမသိဘဲ လုပ်ပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး…”
“ဟင်… ဘယ်လိုကြီးလဲ…”
“နောက်မှ ရှင်းပြမယ်ကွာ… သဲ ရတနာတို့အတွဲကို မရှိဘူးလို့ သဘောထားပြီး ဒီမှာထိုင်လုပ်နေလိုက်…”
“မသိတော့ဘူးကွာ… ရတနာ လုပ်ချင်ရာလုပ်တော့…”
“ခစ် ခစ်… သဲက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲကွာ… ရုံးပိတ်ရက်ကြ ရတနာ သဲကို လာခေါ်မယ်… စားချင်တာ လိုက်ကျွေးမယ်ကွာ… အကြွေးမှတ်ထား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ရတနာက ဖြူသဲဝေရဲ့ပါးလေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး ကျုပ်ဆီကို ပြန်လှည့်လာတယ်။ ရတနာနဲ့ ဖြူသဲဝေက စားပွဲတစ်လုံးစီမှာ ကျောပေးပြီး နံရံဘက်ကို မျက်နှာမူလျှက် နေရာချပေးထားတာ။ သူတို့နှစ်ယောက် အနောက်မှာ လမ်းလျှောက်ဖို့ နေရာအလွတ်ရှိသေးတယ်။ ကျုပ်စားပွဲကတော့ လျှောက်လမ်းတည့်တည့်မှာ သူ့တို့ဘက်ကို မျက်နှာမူထားရတယ်။ သူတို့ ဘာလုပ်နေလဲဆိုတာကိုလဲ ကျုပ်စားပွဲကနေ မြင်နေရတာပေါ့။ ရတနာက သူ့ထိုင်ခုံမှာ ခပ်လျောလျော ပုံစံနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ဆီ ပြန်လျှောက်လာပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို ပေါင်လည်လောက်အထိ ဆွဲချတယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး လီးကို စုပ်တော့တယ်။
“ပြွတ်… အု… ဟင်း… သန်လိုက်တဲ့ လီးကြီးကွာ ချက်ချင်းကို တောင်တက်လာတာပဲ… လွမ်းလိုက်ရတာ… ပြွတ်….”
“အူး… ရတနာရယ်…”
ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ရတနာ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ရတနာကလဲ ကျုပ်လီးကို လျာလေးတွေနဲ့ဝိုက်ပြီး သေသေချာချာ စုပ်ပေးတယ်။ ရတနာက ကျုပ်လီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက်အထိ စုပ်နိုင်နေပြီ။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ ရတနာရယ်… ကိုကြီးလဲ ရတနာ့ အဖုတ်လေး ယက်ချင်သေးတယ်… ”
ကျုပ် ရတနာ့ကို ထူလိုက်ပြီး အောက်ဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ရတနာ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို မက်မက်မောမောနမ်းရင်း သူ့ရဲ့ အနက်ရောင် မီနီစကပ်လေးကို ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားအောင် ဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရတနာ ဖင်လူံးကျစ်ကျစ်လေးတွေကိုဆုပ်နယ်ပစ်ရင်း ရတနာ့ကို ထိုင်ခုံဆီမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ရတနာ့ ခြေနှစ်ဖက်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပူးကိုင်ရင်း တစ်တီတူးလို မိုးပေါ်ထောင်ထားလိုက်တယ်။ ရတနာ့ပင်တီကို ပေါင်ရင်းသာသာအထိ ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ရတနာရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးမှာ စောက်ရည်တွေ ရွှဲအိုင်လို့။
“ဒီစောက်ပက်လေးကို မလိုးရတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာပြီလဲကွာ… ဖောင်းအိစိုရွှဲနေတာပဲ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ်လဲ ရတနာ့စောက်ပက်ကို စေတနာအပြည့်နဲ့ သေသေချာချာလေး ဂျာပေးလိုက်တာ ရတနာ မနေနိုင်တော့ဘဲ ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူရတဲ့အထိပင်။
“ကိုကြီးရယ်… ရတနာ့ အထဲက အရမ်းယားနေပြီ… ကိုကြီးလီး ထည့်လိုက်တော့ကွာ…”
“ထည့်မှာပေါ့ရတနာရယ်… ကိုကြီးလဲ ရတနာစောက်ဖုတ်ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
ကျုပ် ရတနာရဲ့ ထောင်နေတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းပူးကို ထိုင်ခုံရဲ့လက်တင်တစ်ဖက်မှာမှီထားလိုက်တော့ ရတနာ့ကိုယ်လေးက အနည်းကယ်စောင်းသွားပေမယ့် မျက်နှာကတော့ ကျုပ်ကို ရွှန်းလဲ့စွာ တည့်တည့်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ခုံအောက်မှာရပ်ပြီး ဒူးကွေးကာ လီးကို ရတနာ့စာက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“စီးပိုင်နေတာပဲ ရတနာရယ်…”
“သိတယ်… ကိုကြီးလီးက ရတနာ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာ… ဟင်း…”
ရတနာ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ဆုံးသွင်းပြီးမှ ရတနာ့ကို ကုန်းပြီးပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ ရတနာ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းရင်း တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ လိုးတော့တယ်။ ရတနာလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ဖက်ထားရင်း တုန့်ပြန်နမ်းကာ ညည်းညူနေတယ်။ ဆောင့်လိုးချက်တွေကလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုအားပါမြန်ဆန်လာတယ်။
“အင့်… ဟင်း… နင့်နေတာပဲ ကိုကြီးရယ်… ရတနာ့ သားအိမ်ကို ကိုကြီးလီးဒစ်ဖူးကြီးက တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ဆောင့်နေတာ… အရမ်းကောင်းတယ်… လိုး… လိုး… အင့်… ဟင်း….”
“ရတနာရယ်… ကိုကြီးလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
ရတနာ အဲ့လိုပုံစံနဲ့ တစ်ချီပြီးတော့ ကျုပ်က ခုံမှာဝင်ထိုင်ကာ ရတနာ့ကို အပေါ်ကနေ ခွလိုးခိုင်းတယ်။ ရတနာကလဲ ခုံပေါ်ခြေတစ်ဖက်တင်ပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆောင့်လိုးတယ်။ ရတနာ တစ်ချီထပ်ပြီးတော့မှ ခုံပေါ်မှာ ဒူးထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး ရတနာ့ခါးကိုကိုင်ကာ အသားကုန်ကြမ်းပစ်လိုက်ပြီး ရတနာနဲ့ တစ်ကျော့ပြန်လိုးပွဲလေးကို အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ရတနာလဲ ဆက်တိုက် ပြီးရတာကြောင့် ထိုင်ခုံမှာ ဒူးထောက်လျှက်လေးပျော့ခွေနေတာ တော်တော်နဲ့ မလှုပ်နိုင်ဘူး။ ကျုပ်လဲ တစ်ရှူးလေးယူပြီး ရတနာ့စောက်ဖုတ်လေးကိုရော ကျုပ်လီးကိုပါ သန့်ရှင်းလိုက်ရတယ်။ ကျုပ် ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ပြီးမှ ရတနာလှုပ်လာပြီး ခုံပေါ်ကဆင်းကာ သူ့ပင်တီလေး ပြန်ဝတ်တယ်။ ပြီးမှ သူ့စကပ်ကို ဆွဲချပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြင်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့ကိုပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ လိုးသံတွေရပ်သွားလို့ထင်တယ် ဖြူသဲဝေလဲ လှည့်ကြည့်နေတယ်။
“အီဆိမ့်သွားတာပဲ ကိုကြီးရယ်… လူကို မျော့သွားတာပဲ… ရွှတ်… ရွတ်…”
“အကိုလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… ရတနာ အကို့ကို တကယ်ကြီး ချစ်သွားတာလား…”
“အွန်း… ကိုကြီး တစ်ခါပြောဖူးတယ်လေ… ရတနာ တကယ်ရင်ခုန်ပြီး မချစ်ရမနေနိုင်တဲ့သူတွေ့ရင် ကိုကြီးသိချင်တယ်ဆို… အဲ့ဒါ ကိုကြီးပဲ…”
“ရတနာရယ်… အကိုက ရတနာကို အခုလို ကြင်နာပေးရုံကလွဲရင် ဘာမှမပေးနိုင်တဲ့သူပါ… အကို့ကိုမှ ရင်ခုန်ရသလားကွာ…”
“ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ကိုကြီးရယ်… ရတနာလဲ အဲ့လိုဖြစ်လိမ့်မယ်မထင်မိဘူး… ရတနာ ကိုကြီးအနားကိုလာခဲ့တာ ပညာသင်ချင်တာထက် ကိုကြီးအနားမှာ ချွဲနွဲ့ချင်လို့ပါ… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးက ရတနာ့ကိုဆူတယ်… ရတနာ ဝမ်းနည်းတယ်… ရှက်လဲရှက်တယ်… ပြီးတော့ ရင်လဲ အရမ်းခုန်သွားတယ်… လူကငိုနေပေမယ့် ရင်လဲခုန်နေခဲ့တာ ရတနာလဲ နားမလည်ဘူး… သေချာတာက ရတနာ ကိုကြီးကို အဲ့ဒီကစပြီး နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ချစ်မိသွားတာပဲ…”
“ရတနာလေးရယ်… ကိုကြီးက ရတနာ တကယ်ချစ်တဲ့ ဘဝလက်တွဲဖော်ကို တွေ့စေချင်ခဲ့တာ… အခုတော့…”
“ကိစ္စမရှိပါဘူး ကိုကြီးရယ်… ရတနာက အချိန်တန်ရင် မိဘစီစဉ်တာကို လက်ခံရမယ့်သူပါ… ကိုကြီးပြောသလို အချစ်က အချစ် ဘဝက ဘဝပဲပေါ့… ရတနာ့အချစ်တွေကို ကိုကြီးဆီမှာပေးခဲ့ပြီး… ရတနာ့ဘဝကို အကောင်းဆုံးတည်ဆောက်ရုံပဲပေါ့… ရတနာအိမ်ထောင်မပြုခင် ကိုကြီးယုယပေးတာကို တစ်ဝကြီးခံသွားမယ်… အဲ့ဒါ ရတနာရဲ့ တစ်ခုတည်းသောဆန္ဒပဲ…”
“ရတနာလေးရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဒါနဲ့ ဘော့စ်က အကိုနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ခွင့်ပြုလိုက်တာလဲ…”
“ဖေဖေက ရတနာ ကိုကြီးချစ်နေတာ ရိပ်မိသွားလို့လေ… ပြီးတော့ ကိူကြီးကလဲ ရတနာ့ကို တကယ်စေတနာထားပြီး သင်ပေးတာ သိနေတော့ ရတနာ့ကို တစ်ချိန်မှာတော့ သူများလက်ထဲ ထည့်ပေးရမှာပဲတဲ့ အဲ့ဒါနဲ့ ရတနာ့ကို စိတ်ချမ်းသာအောင် ကိုကြီးနဲ့ နေချင်သလိုနေတဲ့ ကိုကြီးအလုပ်ကို မနှောက်ယှက်ရဘူးတဲ့…”
“ဒီလိုလား… စိတ်ချနော် ကိုကြီး တတ်နိုင်သလောက် ရတနာ့ကို ယုယပေးသွားမယ်သိလား… ရွှတ်… ရွှတ်… ဖြူသဲ… တော်တော်အနေခက်သွားလား… ဆောရီးပါကွာ…”
“ရပါတယ်… ကြည့်ရတာ ဖြူသဲက နေ့တိုင်း မကြည့်ချင်လဲ မြင်နေရမယ့်ပုံပဲ…”
ရတနာက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကနေ ဖြူသဲဝေရဲ့ အနားကိုသွားပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့ လက်ကလေးကို ကိုင်လိုက်တယ်။
“သဲရယ်… နင်စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုကြီးကနင်သဘောမတူဘဲ နင့်ကို လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိမယ့်သူမဟုတ်ပါဘူး…”
“အကို့ကို ဖြူသဲယုံပြီးသားပါ… ဒါပေမယ့် အနေခက်တယ်ဟ…”
“အနေခက်ရင်လဲ နောက်ကျ ထိုင်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပွတ်ပေါ့ဟာ… ခစ် ခစ်… အခုရော ရတနာ ကူညီရအုံးမလား…”
“ဟယ်… ကြည့်စမ်း… အကို့အရှေ့မှာ ရှက်စရာကြီး…”
“ရတနာ နဲ့ ဖြူသဲ… အကို အပြင်မှာခဏ ဖုန်းသွားပြောလိုက်အုံးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကြီး… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို သနားတာနဲ့ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဘယ်လိုပဲ မကြည့်ဘူးဆိုပေမယ့် ကြားနေရတဲ့အသံတွေကြောင့် ဖြူသဲဝေလဲ စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွဖြစ်ပြီး လိုချင်နေရှာမှာပဲ။ သူတို့မိန်းကလေးနှစ်ယောက်တည်း ရုံးခန်းထဲမှာ ပလူးနေကြပါစေလေ။

အခန်း ၂၆(ဆက်ရန်)