အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၆)

(အခန်း ၂၆/၁)

ကိုတင်မောင်ဝင်း။
ကျုပ်က အထက်တန်းပြ ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်ပါ။ ကျောင်းက အလယ်တန်းပြဆရာမလေး နွယ်နီထွန်းကို ကျုပ်သဘောကျမိတယ်။ သူကအိမ်ထောင်နဲ့ဆိုတော့လဲ ကျုပ်ဆန္ဒတွေကို ထိန်းသိမ်းထားခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ယောက်ျားစစ်ဗိုလ်က ရှေ့တန်းမှာ တိုက်ပွဲကျသွားတော့ ကျုပ်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးသန်းလာခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်ခြောက်လလောက်အကြာမှာ  ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီထွန်းရဲ့ မိဘတွေဆီကတစ်ဆင့် ကမ်းလှမ်းခဲ့တယ်။ ဆရာမနွယ်နီက အစကတော့ ငြင်းသေးတယ်ဗျ။ နောက်တော့ သူ့မိဘတွေရဲ့ဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘူးနဲ့တူပါတယ် သဘောတူခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်း ခေါင်းညှိတ်တဲ့နေ့မှာပဲ သိလိုက်ရတာက ဆရာမလေးနဲ့ ကိုတေဇာကြားက အချစ်ဇတ်လမ်းပဲ။ ကျုပ် တော်တော်အံ့သြသွားခဲ့တာ။ ကိုတေဇာဆိုတာက အိမ်ထောင်နဲ့ သမီးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ သူ့သမီးလေးက ဆရာမရဲ့အခန်းမှာ စာသင်တာ။ ကျုပ်နဲ့ကိုတေဇာက အရင်ကမသိဘူး။ ဆရာမယောက်ျားဆုံးလို့ နာရေးမှာ သွားဝိုင်းကူရင်း စပြီးရင်းနှီးတာ။ ကိုတေဇာတို့လင်မယားနဲ့ ဆရာမက ငယ်ပေါင်းတွေလို့ထင်ရအောင်ကို အရမ်းရင်းနှီးကြတာ။ နာရေးမှာလဲ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး နေနေ့ညည လုပ်ပေးကြတာ ကိုတေဇာ့မိန်းမ မရင်အေးဆိုရင် ဆရာမအနားမှာ တစ်ဖဝါးမှမခွာဘဲ ညဘက်တောင်မှ အတူအိပ်ပေးတာ။ သူတို့တွေ အဲ့လောက်ရင်းနှီးနေတော့ ကျုပ်လဲ မထင်ဘူးပေါ့။ ဆရာမ ပြောပြမှသိရတာက ဆရာမနဲ့ ကိုတေဇာက ချစ်သူတွေတဲ့လေ။ ဒါကို ကိုတေဇာ့မိန်းမကလဲ သိပြီး ကြည်ဖြူတယ်တဲ့။ ကျုပ်ကို ဆရာမက ကျုပ်နဲ့လက်မထပ်ခင် သူချစ်ရတဲ့ ကိုတေဇာနဲ့ ခရီးအတူထွက်မယ်လို့ပြောတယ်။ ကျုပ်တားခွင့်လဲမရှိတော့ လက်ခံခဲ့ရတာပါပဲ။ ယောက်ျားရှိတာသိလျှက်နဲ့တောင် ကျုပ်က ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းကို ကြိတ်သဘောကျခဲ့တာ ရည်းစားရှိတော့ရော ဘာဖြစ်လဲဗျာ။ ကျုပ်နဲ့ယူပြီးလို့ ဆက်မပက်သက်ဘူးလို့ ကတိပေးတော့ ကျုပ်လဲ သိပ်စဉ်းစားမနေတော့ဘူး။ ခရီးမှာ ဆရာမလေးနဲ့ ကိုတေဇာလိုးတာကို ကျုပ်နားနဲ့ဆက်ဆက်ကြားခဲ့ရတာ။ ပထမတစ်ရက်တော့ ကျူရှင်ပြီးလို့ ကျုပ်လဲ ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းကို သတိရပြီး ဆက်လိုက်တာပါ။ ဖြစ်ချင်တော့ သူတို့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေတဲ့အချိန်နဲ့တည့်တည့်ကို တိုးတော့တာ။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ဆရာမလေးကို နှမြောတာပေါ့ဗျာ။ အရမ်းနူးညံ့သိမ်မွေ့တယ်လို့ ကျုပ်ထင်ခဲ့တဲ့ ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းက တဏှာစကား တစ်တစ်ခွခွပြောပြီး ကျုပ်ကို စိတ်မရှည်သလို တုန့်ပြန်တော့ ကျုပ်ရင်တွေတုန်ပြီး အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ ကျုပ်လီးက ဖုန်းပြောနေရင်း မာတင်းလာတယ်။ အဲ့နေ့က ကျုပ် ဆရာမလေး ကိုတေဇာနဲ့လိုးတာကို မြင်ယောင်ပြီး တစ်ချီပြီးအောင် ထုလိုက်ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နောက်နေ့တွေမှာပါ အဲ့လိုအချိန်တွေပဲ ဖုန်းထပ်ဆက်တာ ထပ်ပြီး ပက်ပင်းတိုးခဲ့တာချည်းပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ဆရာမလေးကို လူကြီးစုံရာနဲ့တောင်းရမ်းပြီးလက်ထပ်တယ်။ ဆရာမလေးက မုဆိုးမဆိုတော့ အကျယ်တဝင့်မလုပ်ရဘူးပေါ့ဗျာ။ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုး၊ မင်္ဂလာဆွမ်းကပ် ဒီလောက်ပါပဲ။ စေ့စပ်ပွဲကစပြီး ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးတာအဆုံး ကိုတေဇာတို့ လင်မယားက ဆရာမနွယ်နီ့အနားမှာနေပြီး ဖေးမကူညီကြတယ်။ ကိုတေဇာက ဒီလိုကျ သူ့ချစ်သူကို ကျုပ်လက်ထဲ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူထည့်ပေးရှာသားလို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်မှတ်ထိုးပြီးပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်နဲ့ ဆရာမနွယ်နီ တရားဝင်လင်မယား ဖြစ်ပြီပေါ့ဗျာ။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ အရမ်းလှနေတဲ့ ဆရာမနွယ်နီကို လိုးချင်တာမှ အရမ်းကိုဖြစ်နေပြီ။ ဆရာမနွယ်နီနဲ့ ကျုပ် အတူနေရမယ့် အခန်းထဲကိုဝင်တော့ ဆရာမနွယ်နီက သူအဝတ်အစားလဲမလို့ ကျုပ်ကို အခန်းအပြင်ထွက်ပေးဖို့ပြောတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က ဆရာမနွယ်နီကို အတင်းဖက်နမ်းပစ်ကာ ‘ကျနော်မရတော့လို့ပါဆရာမရယ်’ ဆိုပြီး ခုတင်ပေါ်ကို အတင်းလှဲချပစ်တယ်။ ဆရာမနွယ်နီ ရုန်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ‘ဆရာမရယ် ကျနော်တို့တရားဝင်လက်ထပ်ပြီးပြီပဲ မငြင်းပါနဲ့တော့’ ဆိုပြီး သူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီအောက်ထဲလက်နှိုက်ကာ ဆရာမစောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်တော့ ပျစ်စေးစေးအရာတွေပဲ။ ဒါ… ဒါ ယောက်ျားသုက်ရည်တွေ။ ဆရာမကိုကြည့်တော့ ဆရာမက မျက်နှာလေးရဲနေပြီး ကျုပ်ကိုမကြည့်ဘဲ မျက်နှာလွှဲထားတယ်။ ဆရာမနဲ့ ကိုတေဇာက လက်မှတ်ထိုးဖို့သွားကာနီးတောင် ရအောင်လိုးလိုက်ကြသေးတာကိုး။ ကျုပ်ရင်တွေခုန်လာပြီး လီးကလဲ ပိုတင်းလာသလိုပဲ။ ကျုပ် ဆရာမရဲ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး သုက်ရည်တွေပေပွနေတဲ့ ဆရာမစောက်ဖုတ်ကိုကြည့်တယ်။ စိတ်က မရတော့ဘူးဗျ။ အစကတော့ ဆရာမနွယ်နီကို ယုယုယယ နှူးနှပ်ပြီးမှ လိုးမလို့ပဲ။ အခုတော့မနေနိုင်တော့ဘဲ ဆရာမနွယ်နီရဲ့ သုက်ရည်တွေ ပေပွနေတဲ့ စောက်ပက်ကိုမြင်ပြီး ပုဆိုးလှန်ကာ အတွင်းခံတောင်မချွတ်ဘဲ လီးကိုအပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ဆရာမနွယ်နီရဲ့ စောက်ပက်ထဲကို လီးကိုတန်းထိုးထည့်ပစ်တယ်။ ဆရာမနွယ်နီရဲ့ စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်တာနဲ့ ကျုပ်လဲ တစ်ဖန်းဖန်းကို ဆောင့်လိုးပစ်တာ။ ကျုပ်လီးနဲ့ ကိုတေဇာ့လီးက လုံးပတ်တော့ သိပ်မကွာဘူးထင်တယ်။ ဆရာမနွယ်နီရဲ့စောက်ပက်က ကျုပ်အတွက် စီးစီးလေးနဲ့ လိုးလို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ် အနှစ်နှစ်အလလ လိုးချင်နေတဲ့ ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းရဲ့ စောက်ပက်၊ ကျုပ်ဇနီးအသစ်စက်စက်လေးရဲ့ တခြားယောက်ျားသုက်ရည်တွေ ပေပွနေတဲ့စောက်ပက် ကျုပ်စိတ်က အရမ်းထန်နေတော့ မထိန်းနိုင်ဘူး။ ခဏကြာတော့ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး ဆရာမစောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်ရဲ့ သုက်ရည်တွေ ထပ်ပေါင်းထည့်ပစ်တယ်။ ကျုပ် အာသာမပြေသေးဘူး။ လီးကလဲ မပျော့ချင်သေးဘူး။ ဆရာမက မျက်စိမှိတ်ကာ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်နေတယ်။ ကျုပ် ဆရာမရဲ့ မျက်နှာလွှဲထားတဲ့ ပါးတစ်ခြမ်းကိုနမ်းလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်စလိုးတယ်။ ခဏနေတော့ ကျုပ်လီးက အဆမတန် ပြန်တောင်လာပြန်ပြီ။ တစ်ကြိမ်ပြီးပြီးသားဆိုတော့ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကိုပဲ နည်းနည်းကြာအောင် လိုးနိုင်တယ်။ ဆရာမလဲ ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်နောက်တစ်ချီပြီးသွားတော့ ဆရာမလဲ ကိုယ်လေးတွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး တစ်ချီပြီးသွားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ဆရာမကိုယ်ပေါ်ကနေ လှိမ့်ဆင်းပြီး အမောဖြေနေရသေးတယ်။ ဆရာမနွယ်နီရဲ့ ပါးလေးကိုနမ်းပြီး ‘ဆောရီးပါဆရာမရယ် ကျနော် မနေနိုင်လို့ပါ’ လို့ပြောတော့ ဆရာမက မျက်စိမှိတ်လျှက် သူ့ထမိန်လေးကိုပြန်ဖုံးရင်း ခေါင်းညှိတ်ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆရာမကို ပါးလေးရွှတ်ခနဲနမ်းပြီး ‘ဆရာမကို ကျနော် အရမ်းချစ်တယ်’ လို့ပြောကာ အဝတ်အစားလဲပြီး အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အဲ့ညက ဆရာမကို ထပ်လိုးသေးပေမယ့် ညနေကလို ထန်မနေတော့ အချိန်ဆွဲပြီး လိုးပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ တစ်ခုကောင်းတာက ညားကာစလင်မယားတွေဆိုပေမယ့် ဆရာမက ကျုပ်တောင်းဆိုသမျှ အကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးတယ်။ ကျုပ်က ဆရာမ ကျနော့်လီးကို စုပ်ပေးပါလားဆိုလဲ ခေါင်းညှိတ်ပြပြီီး စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လိုးချင်တဲ့ပုံစံတွေ တောင်းဆိုရင်လဲ ဘယ်တော့မှ မငြင်းဘူး။ ဒီတော့ စိတ်ချမ်းသာရတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတော့ ဆရာမရဲ့ တခြားလူသုက်ရည်ပေနေတဲ့ စောက်ပက်ကို လိုးရတာလောက် စိတ်မထတော့ဘူး။ နောက်ပိုင်းမှာ ကိုတေဇာနဲ့ ဆရာမကလဲ အပြောအဆို၊ အနေအထိုင်နဲ့ မျက်လုံးအကြည့်တွေကအစ ဆင်ခြင်ကြတယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ ဆရာမနွယ်နီနည်းတူ ကိုတေဇာတို့ မိသားစုအပေါ် ခင်မင်လာခဲ့တယ်။ မကြာပါဘူး။ ဆရာမမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတယ်။ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ ကျုပ်ငတ်တာပေါ့။ ဆရာမက ကျုပ်ကို အလိုးမခံပေမယ့် ကျုပ်ကို ပုလွေသေသေချာချာ မှုတ်ပေးတယ်။ ကလေးမွေးတော့လဲ ကလေးက ကိုတေဇာနဲ့ ရုပ်ကဆင်နေပြန်တယ်။ ကိုတေဇာခမြာ ကျုပ်ကို မျက်နှာပူနေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ပဲဆောင်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ကလေးမွေးပြီး လိုးလို့ရတာနဲ့ ကျုပ် ဆရာမကို ပြန်လိုးတယ်။ ဆရာမကလဲ မိန်းမကောင်းပီပီ အိပ်ယာထဲမှာရော အိမ်မှုကိစ္စမှာပါ တာဝန်ကျေပါပေတယ်။ ခက်တာက ကျုပ် ဆရာမနဲ့ ပထမဆုံးလိုးခဲ့တဲ့အရသာကို ပြန်တမ်းတနေမိတာပဲ။ ဆရာမရော ကိုတေဇာရောက လုံးဝကိုစည်းစောင့်ပြီး မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းလို ဆက်ဆံနေကြတော့လဲ ခက်သားလား။ အိမ်ထောင်သက် နည်းနည်းရလာတာနဲ့ ကျုပ်မှာ အလိုမပြည့်သလို ကျုပ်ကို ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ ဖင်လိုးချင်ရင် ဖင်ပါပေးလိုးတဲ့ ဆရာမနဲ့ လိုးရတာ အရသာမရှိသလို ခံစားလာရတယ်။ ဒီတော့ တစ်မျိုးကြံရတယ်။ ဆရာမကို သူနဲ့ကိုတေဇာ လိုးခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ ချော့မော့ပြီး မေတယ်။ အစကတော့ ဆရာမက ကျုပ်ပြဿနာရှာချင်လို့မေးတယ်ထင်လား မသိပါဘူး။ ကျုပ်ကိုစိတ်ဆိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ သိချင်ရုံပါ၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ပြောပြပါဆိုပြီး ချော့မော့ကာ တပူတပူ တဂျီတဂျီ မေးတော့မှ ကျုပ်ကိုရွဲ့ပြီး ကိုတေဇာနဲ့ လိုးခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေကို တစ်တစ်ခွခွ ပြောပြတော့တာ။ ဒီတော့မှ ပျောက်ကွယ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ဆန္ဒတွေ ပြန်ပေါ်လာခဲ့ပြီး ဆရာမကို မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြုံးလိုးတော့တယ်။ ဆရာမကလဲ ညတိုင်းတော့ မပြောပြပါဘူး။ ကျုပ်လဲ သူမပြောပြရင် မလိုးဘူး။ သူလိုချင်လာပြီဆိုရင်တော့ ဆရာမက ကျုပ်ကို ကိုတေဇာနဲ့ လိုးခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ �စပြောလာတယ်။ ဒါဆို ကျုပ်က အဲ့ညမှာ ဆရာမကို အသေလိုးပြီပဲ။ ဒီလို လိုးနေရင်းကပဲ ကျုပ်မှာ ဆရာမရဲ့ ကိုတေဇာ့သုက်ရည်ပေနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြန်သတိရလာတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ဆရာမ ကိုတေဇာနဲ့ ဖောက်ပြန်ရင် ကောင်းမှာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်က ကျုပ်ကကြည်ဖြူပြီး လိုးကြတာကို မလိုချင်ဘူးဗျ။ ဆရာမကို ဖောက်ပြန်စေချင်တာ။ ပြဿနာရှာချင်လို့တော့မဟုတ်ဘူး။ ဆရာမဖောက်ပြန်လာပြီး သူ့စောက်ဖုတ်မှာ တခြားလူသုက်ရည်တွေ ပါလာစေချင်တာ။ ကျုပ်အတွက် ဘယ်သူ့သုက်ရည်မဆို အဆင်ပြေပေမယ့် ဆရာမနွယ်နီထွန်းအတွက်က တော်ရုံလူနဲ့ ဖောက်ပြန်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ဆရာမက ကိုတေဇာကို တော်တော်ချစ်ခဲ့တာ။ သားလေး လေးနှစ်သားထဲဝင်လာတော့ ဆရာမနွယ်နီ ထူးခြားလာတယ်။ တခါတလေ သားလေးကို ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားပြီး တစုံတရာကို လွမ်းနေသလိုပဲ။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်မေးလို့ ကိုတေဇာနဲ့ လိုးတဲ့အကြောင်းတွေပြောရင်း သူ့ချစ်သူကို ပြန်သတိရနေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အကဲခတ်နေတာ။ နောက်ပိုင်း ကျုပ်ညီမလေး မြရည်နှင်းနဲ့ ကိုတေဇာ ရင်းရင်းနှီးနှီးနေတာမြင်ရင် ဆရာမမျက်နှာမှာ အလိုမကျမှု၊ သဝန်တိုမှုတွေကို မြင်လာရတယ်။ နောက်တော့ ကိုတေဇာလဲ ဆရာမအပေါ် စိတ်ပြန်လည်လာပုံရတယ်။ သူ့တို့မျက်လုံးတွေက အရင်လို မရိုးသားကြတော့ဘူး။ နောက်တော့ ကျုပ်သတိထားမိလိုက်တာက ဆရာမလည်ပင်းကဆွဲကြိုးမှာ ဆွဲသီးလိုတပ်ထားတဲ့ လက်စွပ်လေးကို ဆရာမက သူ့လက်မှာပြောင်းဝတ်လိုက်တယ်။ ဒီလက်စွပ်လေးက ဆရာမနဲ့ ကိုတေဇာရဲ့ အချစ်လက်ဆောင်အမှတ်တရဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်။ ဆရာမအိပ်ပျော်နေတုန်း ကျုပ်ခိုးကြည့်ထားတာ လက်စွပ်မှာ TZ❤️❤️NN ဆိုတဲ့စာလေးထွင်းထားတယ်။ တေဇာနဲ့ နွယ်နီ ပေါ့ဗျာ။ ကြည့်ရတာ ဆရာမက သားလေးရဲ့အဖေအရင်းဖြစ်တဲ့ ကိုတေဇာကို သူခင်ပွန်းအဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်ပုံပဲ။ ဒါဆို ဆရာမက ကိုတေဇာနဲ့ ဖောက်ပြန်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပြီထင်တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ အတိုင်းမသိ ဝမ်းသာသွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ ဆရာမက သူ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီးကို ဒီနေ့အပြီးပေးရမယ့် စာရင်းတစ်ခုမပြီးသေးလို့ ကျောင်းမှာ နေခဲ့မယ်တဲ့လေ။ ကျုပ်က ကျူရှင်ပြရမှာမို့ မအားတော့ ကိုတေဇာ့ကို အဖော်ခေါ်လိုက်မယ်တဲ့။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကောင်းသားပဲလို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျုပ်သိတယ် ဆရာမ ဒီနေ့ကစပြီး ကိုတေဇာလိုးတာ ပြန်ခံတော့မှာ။ အဲ့နေ့က ဆရာမ ကျူရှင် နှစ်ချိန်ဆက်ကို ပြီးကာနီးမှ ပြန်ရောက်တယ်။ ဘယ်လောက်တောင် လိုးလာခဲ့ကြသလဲ မသိပါဘူး။ ညဘက်အိပ်ယာဝင်တော့ ကျုပ်ဆရာမကို လိုးဖို့စတယ်။ ဆရာမက သူပင်ပန်းနေပြီတဲ့လေ။ ဘာရမလဲ။ လင်ငယ်နဲ့ လိုးချင်တိုင်းလိုးပြီး လင်ကြီးကို ပစ်ထားလို့ ဘယ်ရမလဲ။ ကျုပ် ဆရာမကို အတင်းဖက်နမ်းပစ်ပြီး ထမိန်လှန်ကာ စောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် ဘာလရည်မှကို မစမ်းမိဘူးဗျ။ ကျုပ်ပါးစပ်က ယောင်ပြီး `ဟင် လရည်တွေရော´ လို့တောင် ထွက်သွားမိတယ်။ ဆရာမက ဘာလဲလို့မေးတော့ ကျုပ်လဲ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးလို့ပဲ ဖြေလိုက်ရတော့တယ်။ ဆရာမက ရေချိုးတုန်းက သူ့စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ ဆေးကြောလိုက်ပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ စမိပြီးမှ တစ်ချီတော့ လိုးလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် သိပ်မကြာပါဘူး သုံးလေးရက်ခြားတစ်ခါဆိုသလို့ ဆရာမနဲ့ ကိုတေဇာ အကြောင်းတစ်ခုပြပြီး ပျောက်ပျောက်သွားတယ်။ အပြင်ကို ကိစ္စတစ်ခုပြပြီး ကျုပ်စာသင်နေတုန်း ထွက်ထွက်သွားတာ။ ဒီနောက်ပိုင်းတော့ ဆရာမက သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကိုတေဇာရဲ့ သုက်ရည်တွေကို မဆေးပစ်ပဲ ချန်ထားပေးထားတယ်။ အဲ့လိုနေ့မျိုးမှာ ဆရာမစောက်ဖုတ်ကို ကျုပ် စမ်းကြည့်လို့ကတော့ ဆရာမစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကိုတေဇာ့သုက်ရည်တွေ စမ်းမိပြီး ကျုပ်လဲ မီးကုန်ယမ်းကုန် ကျဲတော့တာပဲ။ လိုးရင်းနဲ့လဲ ဆရာမကို ကိုတေဇာနဲ့ လိုးခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ ပြန်မေးသေးတာ။ ဆရာမကလဲ တစ်တစ်ခွခွကို ပြောပြတာ။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လိုချင်တဲ့အရသာရပြီး စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်အဝရတော့တယ်။ ဒီနေ့လဲ ကျောင်းပိတ်ရက်ကြီးကို မြို့ထဲမှာ လိုချင်တာလေးရှိလို့ သွားဝယ်မလို့ ဖိုးတေကို အဖော်ခေါ်သွားလိုက်ရမလားတဲ့။ ကျုပ်ကို လိုက်ဖို့ခေါ်တာမဟုတ်ဘူးဗျ။ ကိုတေဇာနဲ့ သွားချင်တယ်လို့ တည့်တည့်ပြောတာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သိလျှက်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်း သိနေမှကိုး။ ပြီးတော့ အပျိုရှုံးအောင်အလှပြင်ပြီး ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ကိုတေဇာတို့အိမ်ကို ကလေးခေါ်ပြီးထွက်သွားတယ်။ မိသားစုသုံးယောက် ပျော်ပွဲစားထွက်ကြမယ့်ပုံစံပဲ။ ကျုပ်ညီမ မြရည်နှင်းတောင်မှ သူ့ယောက်မကို တစ်မျိုးမြင်ပြီး ကျုပ်ကို တီးတိုးသတိပေးရှာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆရာမအပေါ် ညီမလေး မြရည်နှင်း အမြင်မစောင်းစေဖို့ ကျုပ်က လိုက်ရမှာပျင်းလို့ ကိုတေဇာ့ကို ခေါ်သွားခိုင်းတာလို့ ပြောရတယ်။ ဒီညနေ ဆရာမပြန်ရောက်ရင်တော့ ကိုတေဇာ့လရည်တွေ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့အပြည့်ပါလာမှာ သေချာပါတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လဲ ကလေးရော အမေရောပြန်မလာဘဲ ကိုတေဇာ့အငယ်အနှောင်းဘဝနဲ့ နေရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲလို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်က ခံစားချက်တစ်မျိုးနဲ့ ကျုပ်ကွယ်ရာမှာ ဆရာမနဲ့ကိုတေဇာကို လွှတ်ပေးထားပေမယ့် ဆရာမကိုချစ်တဲ့ ကျုပ်အချစ်တွေကတော့ နည်းနည်းမှ မလျော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒါက မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ။ ဆရာမက သူ့မိဘတွေရော၊ ကိုတေဇာ့မိသားစုရော ကလေးတွေပါ မျက်နှာငယ်မယ့်ကိစ္စကိုတော့ လုပ်မှာမဟုတ်ပါဘူး။

တေဇာ။
ရုံးမှာလဲ ရတနာနဲ့ နေ့တိုင်းလိုးတယ်။ နောက်မှ ရတနာပြောလို့ သိရတာက ကျုပ်ရုံးခန်းက အသံလုံအောင် သေသေချာချာ လုပ်ပေးထားတာတဲ့ဗျာ။ ဘော့စ်က ကျုပ်နဲ့ သူ့သမီး မထိန်းနိုင်ဘဲ လိုးမိကြရင် အပြင်ကဝန်ထမ်းတွေ ကြားပြီး ကျုပ်နဲ့ ရတနာ အရှက်ကွဲမှာစိုးလို့တဲ့။ အခုတော့ ကျုပ်အခန်းက စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးလို့ရတဲ့ အခန်းတစ်ခု ဖြစ်လာတာပေါ့။ ကျုပ် အလုပ်အားပြီဆိုရင် ရတနာက ကျုပ်အနားကပ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုဆွပြီ။ ကျုပ်ကလဲ ရတနာ့ကို အားရပါးရလိုးခဲ့တာချည်းပဲ။ ပြီးရင်တော့ ရတနာနဲ့ ဖြူသဲဝေတို့ကိုထားခဲ့ပြီး ကျုပ်လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တာပါပဲ။ ဒီနေ့တော့ ကျုပ်အလုပ်အားနေပေမယ့် ခဏနေ လုပ်စရာရှိနေတယ်။ ဒါကိုပဲ ရတနာက ကျုပ်အနားကို လာပြီး ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်တယ်။
“ရတနာရယ်… အချိန်မှမရတာကိုကွာ…”
“ကိုကြီးကလဲ ဒီမှာအကုန်ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီ… အစည်းအဝေးကလဲ နောက်နာရီဝက်လောက်နေမှ စမယ့်ဟာ…”
“အကိုနဲ့ ရတနာက အဆင်ပြေပေမယ့်… ဖြူသဲက အဆင်မပြေဘူးလေ ရတနာရဲ့…”
“ရပါတယ် ကိုကြီးရဲ့… လာ… သဲကိုပါ အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးမယ်…”
ရတနာက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ပေါင်လည်အထိ ဆွဲချကာ ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ခုံမှာထိုင်လျှက် ခါးကော့တက်သွားတော့တယ်။
ရတနာက ကျုပ်ကို ကျကျနန ပုလွေပေးပြီး လီးက မာတောင်တင်းလာပြီး လိုးဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်လာတော့မှ ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့စားပွဲအနားကိုခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူ့စကပ်ကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်ပြီး ပင်တီကို ပေါင်လည်လောက်အထိ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ပြီတော့ ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ ဖြူသဲဝေကို နောက်ကနေဖက်လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ရတနာက ကျုပ်ကိုကုန်းပေးပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။
“ကိုကြီး ရတနာ့ကို လိုးတော့…”
ကျုပ်လဲ အလုပ်ကရှိနေသေးတာမို့ ရတနာ့စောက်ပက်ကို တစ်ချက်စမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ရတနာ့စောက်ပက်က အရည်တွေစိုရွှဲပြီး လိုးဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့စောက်ပက်ကို လီးဒစ်ဖူးနဲ့ ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးမှ ဖိထည့်လိုက်တယ်။
“အူး… ကိုကြီးရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… သဲ… ဒို့တွေ အတူလုပ်ရအောင်နော်… အချိန်မရဘူး သဲရဲ့…”
“ဟင့်… ဖြူသဲရှက်တယ် ရတနာရယ်…”
“ရှက်မနေ ပါနဲ့ကွာ… ဒီမှာ တို့သုံးယောက်တည်းရှိတဲ့ဟာ… ကိုကြီးက သဲရဲ့အစ်ကိုအရင်းလိုပဲဟာ… စိတ်ချ ကိုကြီးက သဲကို ဘာမှ လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး… ပြွတ်…”
ပြောရင်း ဖြူသဲဝေရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုဖိနမ်းလိုက်တယ်။ ရတနာ့လက်တစ်ဖက်က ဖြူသဲဝေရဲ့ပေါင်ကြားကိုတိုး၀င်သွားပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်နေပုံပဲ။ နောက်လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ နို့ကို အင်္ကျီမကျေအောင် ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်နေတယ်။
“ဟင့်… ရတနာရာ…”
“သဲရာ… သဲကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ပြွတ်… အင့်… ဟင်း… ဆောင့် ကိုကြီး… အူး… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ…”
ရတနာက ကျုပ်လိုးတာခံရင်း ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ဖိဖိပွတ်ပေးနေတော့ ဖြူသဲဝေလဲ ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်တို့ကို ကျောခိုင်းလျှက်ထိုင်နေတာမို့ ရတနာ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေတာတော့ မမြင်ရပေ။
“သဲရယ်… သဲအဖုတ်လေးက စိုအိနေပြီကွာ… အင့်… ဟင်း… ကိုကြီး… ရတနာနီးလာပြီ… နာနာဆောင့်လိုးပေး… အာ့ ရှီး… ကိုကြီးရေ… လိုး… ချစ်တယ်ကွာ… အီး…”
ရတနာတစ်ချီပြီးတော့ ဖြူသဲဝေကိုတောင် ဆက်မပွတ်ပေးနိုင်ဘဲ ဖြူသဲဝေရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုသာ အတင်းဖိနမ်းနေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြည်းဖြည်းလေးပဲ ရတနာ့ခါးကိုကိုင်ကာ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။
“သဲရယ်… ရတနာတောင် တစ်ချီပြီးပြီကွာ သဲက အခုထိ ဘယ်လိုမှ မနေသေးဘူး…”
“အိုး… ရတနာက တကယ်ဟိုဟာလုပ်နေရတဲ့ဟာ…”
“သဲက ပိုတောင်ဖီးလ်တက်ရအုံးမှာ… မျက်လုံးကြီးမှိတ်ထားတာကိုလှည့်… ကိုကြီးနဲ့ရတနာက သဲကို လိုက်ဗ်ရှိုး(Live Show) လိုးပြမယ်… ဒီလိုနေ… ဒီလိုပွတ်…”
ရတနာက ဖြူသဲဝေထိုင်နေတဲ့ ဆုံလည်ဘီးတပ်ခုံကို ကျုပ်တို့ဘက်ကို လှည့်စေလိုက်ပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့ခါးကကိုင်ကာ ထိုင်ခုံမှာ ခပ်လျောလျောလေးဖြစ်အောင်ပြင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ကို လက်တင်ပေါ်တင်လိုက်တော့ ပေါင်ကားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ ခနကကတည်းက ဖြူသဲဝေရဲ့စကပ်က ပေါင်ရင်းအနားကို လိပ်တက်နေတာဆိုတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ အပြာရောင်ပင်တီလေးကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“အို… ရတနာ… ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ… ဖြူသဲ ရည်းစားတွေအရှေ့မှာတောင် ဒီလိုမနေဖူးဘူးဟ… ရှက်လိုက်တာ…”
“သဲရယ်… နင့်ရည်းစားတွေအရှေ့မှာ ဒီလိုနေပြရင် နင့်ကိုတက်လိုးလို့ နင်အပျိုရည်ပျက်တာ ကြာပြီပေါ့ဟဲ့… နင် စောက်ဖုတ်ဖြဲပြီး အာသာဖြေပြရင်တောင် သဲကို ကိုကြီးက တက်လိုးမှာမဟုတ်ဘူး… အချိန်မရှိဘူးသဲရယ်…  သဲ ရတနာနဲ့ ကိုကြီးလိုးတာ ကြည့်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိပွတ်တော့…”
ရတနာက ပြောပြီးတာနဲ့ ထရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးကလဲ ရတနာ့စောက်ပက်ထဲက ကျွတ်သွားတယ်။ ရတနာက ကျုပ်ကို သူ့ထိုင်ခုံမှာထိုင်စေပြီး ခုံပေါ်ဒူးထောက်တက်ခွကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ တေ့ပြီးထိုင်ချတယ်။ ပြီးတော့ ဖြူသဲဝေကို လှည့်ကြည့်တယ်။
“သဲ… ကိုကြီးလီး ရတနာစောက်ပက်ထဲ ဝင်နေတာ မြင်ရလား…”
ဖြူသဲဝေက မျက်နှာလေးရဲလျှက်က ခေါင်းညှိတ်ပြတယ်။
“သဲ… မရှက်နဲ့နော်… ရတနာနဲ့ကိုကြီးလိုးတာကြည့်ပြီး စိတ်လွတ်လက်လွတ် အာသာဖြေလိုက်နော်…”
ဖြူသဲဝေက ခေါင်းထပ်ညှိတ်ပြတော့ ရတနာက ကျုပ်လီးကို ဖင်လေးမြှောက်မြှောက်ပြီး လိုးတော့တယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလဲ သူ့ပင်တီအောက်ထဲ တိုးဝင်သွားကာ လှုပ်စိလှုပ်စိ လုပ်နေရင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ဟစိဟစိနဲ့ မျက်လုံးလေး မှေးစဉ်းကာ ကျုပ်နဲ့ရတနာ လိုးတာကို ကြည့်နေခဲ့တယ်။
“အင့်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာကိုကြီးရယ်… ဟင်း… လိုးရတာ အားရလိုက်တာ… ရှီး… ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“ဆောင့်… ရတနာ… ရှီး….”
“အင်း… အင်း… အင်း… အင့်…. ဟင်းးးးးးးးမ်းးးးးးး”
ရတနာ နောက်တစ်ချီပြီးလို့ ငြိမ်ကျ သွားပြန်သည်။ ဖြူသဲလဲ ညည်းသံလေးထွက်လို့ ရတနာ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်ရဲ့လီးဝင်နေတာကို စူးစိုက်ကြည့်နေတယ်။ ရတနာက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်ကို ဆွဲထူကာ မတ်တပ်ရပ်စေတယ်။ ပြီးတော့ ဖြူသဲဝေမြင်ရအောင် ကျပ်ကို ဖြူသဲဝေရဲ့အရှေ့မှာ တစောင်းလေးနေစေတယ်။
“ကိုကြီးလီးမှာ ရတနာ့စောက်ရည်တွေ စေးကပ်နေပြီ… ပြွတ်… အွန်း….”
“ရတနာရယ်…. ရှီး…”
ရတနာက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်တာမို့ ကျုပ်လဲ ညည်းလိုက်မိတယ်။ ရတနာက ကျုပ်လီးမှာ ပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကို ကုန်အောင်ယက်ပြီးမု ထရပ်တယ်။
“ကိုကြီး… ရတနာစောက်ပက်ထဲ ကိုကြီးလီး ဝင်တာကို သဲမြင်အောင်လိုးပြနော်…”
“ဒါဆိုလဲလာ… ဒီလိုလိုးမယ်…”
ကျုပ် ရတနာ့ခြေတစ်ဖက်ကို ဆွဲမလိုက်တော့ ရတနာ့ကိုယ်လေးစောင်းသွားကာ ရတနာက သူ့စားပွဲကို တံတောင်နဲ့ ထောက်ပြီးထိန်းလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်က ရတနာ့ခြေထောက်ကို လက်မောင်းမှာ ချိတ်လိုက်ပြီး ရတနာ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို အောက်က ပွေ့ကိုင်လိုက်ပြီး ရတနာစောက်ပက်ထဲ လီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။ ရတနာက ခြေတစ်ဖက်ကြမ်းပေါ်ရပ်လျှက် �ခြေတစ်ဖက်မြှောက်ကာ စောက်ပက်ကိုဖြဲကားပြနေသလိုပင်။
“အိုး… ကိုကြီးရယ်… ရင်ထဲနင့်သွားတာပဲ… အရမ်းကြိုက်တယ်… ဟူး…”
“ဖြူသဲ… မြင်ရတယ်မလား…”
ကျုပ်မေးတော့ ဖြူသဲဝေက ခေါင်းညှိတ်ပြီး ပြန်ဖြေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရတနာကို တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ရတနာကလဲ အော်ဟစ်ပြီးကိုခံတယ်။ ဖြူသဲဝေ ပြီးလို့ မရှေးမနှောင်းပဲ ကျုပ်တို့လဲ ပြီးတယ်။ ကျုပ် ရတနာ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်တော့ ကျုပ်လီးရည်တွေ ရတနာ့စောက်ပက်ထဲက ပြန်စီးကျလာတာ မနည်းဘူးပဲ။ ကျုပ်တို့တွေ အစည်းအဝေးက နီးနေပြီမို့ တက်သုတ်ရိုက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အဝတ်အစားတွေပြင်ဝတ်ကာ အစည်းအဝေးခန်းဆီကို ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ ကျုပ်နဲ့ရတနာ လိုးတာကိုကြည့်ပြီး ဖြူသဲဝေက အာသာဖြေတတ်လာတယ်။ အခုဆို ဖြူသဲဝေက ရတနာရဲ့ စည်းရုံးမှုနဲ့ နို့တွေ အဖုတ်တွေကို ဖော်ပြီး အာသာဖြေတာကြောင့် ဖြူသဲဝေရဲ့ နို့တွေ အဖုတ်တွေကို ကျုပ် မြင်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ ဖြူသဲဝေက လက်ရှိ ချစ်သူရှိတယ်။ အရင်ကလဲ ရည်းစားတွေထားခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့် အပျိုရည်တော့ မပျက်သေးဘူး။ ဖြူသဲဝေက သူလက်ထပ်မယ့်သူကိုပဲ အပျိုဘဝ အပ်နှင်းဖို့ရည်ရွယ်ထားတာ။ အပျိုအဖုတ်လေးဆိုပေမယ့် အရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ အာတာတာလေးပေါ့။ သူကလဲ ပေါင်ကားပြီးမှ အာသာဖြေတာဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ပွင့်အာနေတဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့ အဖုတ်လေးကို စိမ်ပြေနပြေငမ်းခဲ့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် အခုအချိနိအထိ ဖြူသဲဝေရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို မထိကိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ရတနာတောင်မှ မအိဆီကို ပညာသင်ယူဖို့ ပြောင်းသွားခဲ့ပြီလေ။

(အခန်း ၂၆/၂)

ကျုပ် သမီးလေးကို ချစ်ရေးဆိုလာတာ သုံးလကျော်သွားပြီ။ နေ့တိုင်း ရည်းစားစာပေးတယ်။ ရင်အေးရဲ့အလစ်မှာ ရည်းစားစကားပြောတယ်၊ ဂရုစိုက်ပေးတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုအဖြေပေးဖို့ ဒီလောက်အထိ စဉ်းစားမယ်ကို မထင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် တစ်ရက်မှာတော့ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းရဲ့ပြန်စာကို ရခဲ့တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်တို့အတူ တီဗွီကြည့်နေရင်းနဲ့ လက်ထဲကို သူ့အမေ မသိအောင် စာထည့်ပေးသွားခဲ့တာ။ ကျုပ်လဲ အိမ်သာထဲဝင်ရင်း သမီးလေးရဲ့ စာကိုဖွင့်ဖတ်လိုက်တယ်။ `ခြံထဲက ခုံတန်းလေးကို ည ၁၀နာရီ လာခဲ့´ တဲ့လေ။ ကျုပ်ဖြင့် ရင်တောင် တစ်ဒိတ်ဒိတ် ခုန်မိတယ်။ ကျုပ်ကို သမီးလေး အဖြေများပေးတော့မလားလို့ တွေးမိတယ်။ ည ၉နာရီလောက်မှာ ရင်အေးနဲ့အတူအိပ်ရာဝင်ခဲ့ပြီး ရင်အေးကို တစ်ချီဖိထောင်းလိုက်ပြီးမှ နားနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကချိန်းထားတော့ ရင်အေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး အောက်ထပ်ကိုဆင်းကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ဆံပင်ကိုသေချာဖြီးသင်လို့ အဝတ်အစားကိုလဲ ကျော့ကော့မနေပေမယ့် ခပ်လတ်လတ်လေးတွေနဲ့ လူငယ်ပုံစံပေါက်မယ့် ဟာတွေ ရွေးဝတ်တယ်။ တစ်ကိုယ်လုံးကို မွှေးကြိုင်နေအောင် ရေမွှေးတွေဖြန်းနေတော့ ကျုပ်လုပ်သမျှ ပြုံးစိစိနဲ့ လိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရင်အေးက ခုတင်ပေါ်ကဆင်းလာပြီး ကျုပ်ရဲ့ စပို့ရှပ်အင်္ကျီကို ပြုပြင်ပေးတယ်။ အောက်ကဘောင်းဘီကတော့ ဒူးဖုံးတဲ့ ဘောင်းဘီအပျော့သားလေးပါ။
“ညဘက်ကြီး ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ.. ခစ် ခစ်…”
“ဟီး… မွှေးလွန်းနဲ့တွေ့ဖို့ ချိန်းထားလို့…”
“ခစ် ခစ်… ဘယ်နားမှာတဲ့လဲ…”
“ခြံထဲက ခုံတန်းလေးမှာ…”
“မီးလေးက အဖြေပေးတော့မယ်ထင်တယ်… ကို ရင်တွေအရမ်းခုန်နေပါလား…”
“အင်း… ကိုလဲ မီးလေး အဖြေပေးမှာလားလို့ ရင်ခုန်နေတာ…”
“အင်းပါ… အေး အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်မယ်… ပြီးမှ လာချောင်းမယ်… ခိခိ…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ အေးလေးရယ်… အေးကိုရော မွှေးလွန်းနဲ့ပါ ချစ်ခွင့်ရတာ ကိုကံကောင်းလိုက်တာ… ကိုတို့ တစ်သက်မခွဲဘူးနော်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အွန်း… မခွဲဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့ ရင်အေး ခဏဖက်ထားကြပြီး အနမ်းလေးတွေ ပေးလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက ကုတင်ဆီကို ပြန်သွားပြီး လှဲနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အခန်းပြင်ထွက်ကာ သမီးလေးနဲ့ချိန်းထားတဲ့ ခုံတန်းလေးဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်ရင်း ရင်တစ်ဖိုဖိုနဲ့ ကျုပ် သမီးလေးကို စောင့်နေတာ တော်တော်လေးကြာမှ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းက ရောက်လာတယ်။ သမီးလေးက ကိုယ်ကျပ်တစ်ဆက်တည်းဂါဝန်လေး ဝတ်ထားကာ အပျော့သားဖြစ်ဟန်တူသည် လရောင်အောက်မှာတောင်မှ သမီးလေးရဲ့ နို့သီးခေါင်းရာလေးကိုမြင်နေရသည်။ ဂါဝန်က ပေါင်လည်လောက်ထိရှည်ကာ သွယ်လျတဲ့ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းရဲ့ကိုယ်မှာ ချပ်ကပ်နေပြီး သမီးလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကောင်းကြောင်းကို ထင်ရှားစေသည်။ သမီးလေးရဲ့ ကျုပ်နဲ့တွေ့ဖို့ ပြင်ဆင်လာမှုအတွက် ရင်ဖိုမိပေမယ့် သမီးလေး ကျုပ်ကို အဖြေပေးမှာလားဆိုတာကို ပိုရင်ခုန်နေမိတယ်။ သမီးလေးက ခပ်မှန်မှန် တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာတာမို့ ကြွကြွရွရွ လှမ်းလျှောက်လာတဲ့ အလှကိုငေးကြည့်ရင်း ခုံတန်းပေါ်ကဆင်းကာ ရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်။ အနားရောက်လာတဲ့ သမီးလေးရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ယုယုယယ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သမီးလေးက ရွှန်းလဲ့တဲ့ မျက်ဝန်းလေးနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။
“မွှေးလွန်းရယ်… ကိုကိုစောင့်နေရာတာ မောနေတာပဲ…”
“အာ… အခုမှကိုးနာရီစွန်းရုံပဲ ရှိသေးတဲ့ဟာ…”
“သိဘူးကွာ… ကိုကို့မှာ စောင့်ရတာ ရင်တွေကိုခုန်နေတာပဲ… ကိုကို့ကို ချိန်းတာအဖြေပေးဖို့လားဟင်…”
“အင်း… ဒါပေမယ့် မွှေးလွန်းမေးတာကို မှန်အောင်ဖြေမှ ပေးမှာ…”
“ဟင်… မေးလေ… ဘာမေးမှာလဲ…”
“မွှေးလွန်းကို ချစ်ရေးဆိုတာ… ဘယ်နှရက်ရှိပြီလဲ…”
“မှတ်မိပါတယ်မွှေးလွန်းရဲ့… သုံးလ တစ်ပတ်နဲ့ တစ်ရက်ရှိသွားပြီ…”
“မရဘူး… ရက်ပေါင်းဘယ်နှရက်ရှိသွားပြီလဲ…”
ကျုပ်စိတ်နဲ့တွက်ကြည့်တယ်။ ၃၁ရက်နဲ့က နှစ်လ၊ ရက်၃၀နဲ့က တစ်လဆိုတော့ ၉၂ရက် တစ်ပတ်နဲ့ တစ်ရက်က ၈ရက်။ ဟာ… ကျုပ် သမီးလေးကို ချစ်ရေးဆိုထားတာ ဒီနေ့ရက်တစ်ရာတိတိပြည့်တာပဲ။
“ဒီနေ့နဲ့ဆို ရက်တစ်ရာတိတိပဲ မွှေးလွန်းရဲ့… မွှေးလွန်းက ကိုကို့ကို ရက်တစ်ရာတောင် စဉ်းစားတာပေါ့ ဟုတ်လား…”
“အွန်း…”
“ဒါဆို ကိုကို့ကို အဖြေပေးတော့လေ… ကိုကို့ကိုချစ်လား…”
သမီးလေးက ရှက်ပြီး ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းငုံ့လျှက် ခေါင်ကို ဆတ်ခနဲညှိတ်ပြတယ်။
“အင်း… ချစ်တယ်…”
ကျုပ် ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဝမ်းသာသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်မကျေနပ်သေးဘူး။ သမီးလေးရဲ့ပါးအစပ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး မျက်နှာကို မော့စေလိုက်တယ်။
“ကိုကို့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး ပြောပါ မွှေးလွန်းရဲ့… ကိုကို့ကို ချစ်လား…”
“ဟုတ်… ကိုကို့ကို မွှေးလွန်း အရမ်းချစ်တယ်…”
“မွှေးလွန်းရယ်… ချစ်တယ်ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားကာ အနမ်းတွေကျဲချလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ အလိုက်သင့်ပါလာပြီး ကျုပ်ရဲ့ခါးကို ဖက်ထားကာ ကျုပ်အနမ်းတွေကို မျက်နှာလေးမော့ပြီး ခံယူနေတယ်။ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားတော့မှ ကျုပ်နဲ့သမီးလေး အပြန်အလှန် ရင်ခုန်သံတွေကို ခံစားမိတော့တယ်။ ကျုပ်လိုပဲ သမီးလေးက ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေတယ်။ သမီးလေးရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေ ပေးပြီး သမီးလေးရဲ့မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်ကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း မျှင်းမျှင်းလေး စုပ်ယူလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်ကို အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းရင်းညနှစ်ယောက်သား အနမ်းမှာ စီးမျောသွားကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးက နမ်းတာတော့ ချစ်စိတ်နဲ့ ဒီအတိုင်းကို နမ်းနေမိကြတာပါ။ ဒါပေမယ့် ပူးကပ်နေတဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခုကတော့ ဖိုနဲ့မဆိုတာသိပုံရတယ်။ ကျုပ်လီးက အခုအခံမပါတဲ့ ဘောင်းဘီအောက်မှာ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သွေးတိုးကာ တဆတ်ဆတ်နဲ့မာတောင်လာခဲ့တယ်။ သမီးလေးရဲ့ အသားပျော့ပျော့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးအောက်က အခုအခံမပါတဲ့ နို့လုံးလုံးလေးက ကျုပ်ရဲ့ရင်ဘတ်မှတ် ဖိကပ်နေတာကို ခံစားမိပြီး ကျုပ်လက်က အလိုလိုပဲ သမီးလေးရဲ့ ကျောပြင်လေးကို အလိုလိုပွတ်သပ်မိရင်း သူ့ရဲ့တင်ပါးတွေဆီကိုပါ ဆင်းသွားကာ ပွတ်သပ်နေမိပြီ။ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်လိုပဲနဲ့တူပါရဲ့ ကျုပ်လီးက တဖြည်းဖြည်းမာတင်းလာပြီး သူ့ရဲ့ အသားပျော့ပျော့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ပေါ်ကနေ ပေါင်ခွကြားကိုထိကပ်လာတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးတံနွေးနွေးကြီးဆီကို ခါးလေးကော့ကာ တိုးကပ်လာနေတယ်။ ကျုပ်တို့သားအဖ ချစ်သူစဖြစ်တဲ့နေ့ဆိုပေမယ့် တစ်ကြိမ်လိုးဖူးပြီးသားဆိုတော့ first dateမှာတင် ခရီးဆုံးထိကို လှမ်းတက်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်နေကြပြီ။ ကျုပ်တို့ အနမ်းတွေ ပိုကြမ်းလာပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းရုံမျှမက လျာချင်းပါလိမ်ကုန်ကြပြီ။ ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိဆုပ်နယ်နေသလို သမီးလေးရလဲ ရက်တစ်ရာတိတိ အောင့်အီးပြီး မကိုင်ခဲ့ရတဲ့ ကျုပ်လီးကို ကျုပ်ရဲ့အသားပျော့ပျော့ ဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးထဲ လက်ထိုးထည့်က ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် သမီးလေးနဲ့နမ်းတာရပ်ပြီး သမီးလေးရဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို ကျုပ် တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိတယ်။
“သိပ်လှတာပဲ မွှေးလွန်းရယ်… မွှေးလွန်းဝတ်လာတဲ့ ဝတ်စုံလေးက အရမ်းဆွဲဆောင်နိုင်တာပဲ… ကိုကိုစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးကွာ…”
“ဟင့်… ဘယ်သူက ထိန်းခိုင်းနေလို့လဲ… မွှေးလွန်းနဲ့ကိုကိုက ချစ်သူတွေဖြစ်နေပြီပဲဟာ… ကိုကို့စိတ်ကြိုက်လုပ်ပေါ့…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးပေါ်ကနေ သမီးလေးရဲ့ နို့လုံးလုံးလေးကို ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်တယ်။ သမီးလေး ရင်ဘတ်က ကော့တက်လာတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း သမီးလေးရဲ့ တော်တော်လေးဟိုက်တဲ့ ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီလည်ပေါက်ကနေ သူရဲ့ရင်ညွှန့်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ထားပြီး တစ်ဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းနေတော့တယ်။ သမီးလေးရဲ့အင်္ကျီက အပျော့သားဆိုတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့လည်ပေါက်ကို ဆွဲချလိုက်ပြီး နို့ကို ကုန်းစို့ရင်းလျာနဲ့ယက်တယ်။ ချွန်ထက်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဆွဲစုပ်လိုက်၊ လျာဖျားနဲ့ကစား၊ နို့အုံလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းလိုက် လုပ်နေတော့ သမီးလေးရဲ့ ညည်းသံက တစ်စတစ်စနဲ့ ပိုကျယ်လာကာ ကျုပ်လီးကိုလဲ သူ့လက်နဲ့တင်းတင်းဆုပ်ကာ အားမလိုအားမရ ကစားနေတော့တယ်။ ကျုပ်လက်က သမီးလေးရယ့်ဗိုက်သားလေးတွေဆီ ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆင်းသွားပြီး သမီးလေးရဲ့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးတွေကို ရွရွပွတ်သပ်တော့ သမီးလေးရဲ့ပေါင်လေး မသိမသာ ဟပေးလာတယ်။ ကျုပ်လက်ကသမီးလေးရဲ့ ပေါင်တံလေးတွေ၊ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို ပွတ်သပ်နေရာက သမီးလေးရဲ့ အဖုတ်ကို ပေါင်လည်လောက်ပဲရှိတဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ပေါ်ကနေပဲ ဖိပွတ်လိုက်တယ်။ သမီးလေး ဖီးလ်တွေအရမ်းတက်ပြီး ကျုပ်လည်ပင်းကို အတင်းခိုထားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်ကို ပွေ့ဖက်ထားရတယ်။ ကျုပ်သိတယ် သမီးလေးဒူးမခိုင်နိုင်အောင်ကို နုံးခွေ့ပျော့ဖတ်နေပြီ။ ကျုပ်လက်က သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်အောက်ထဲတိုးဝင်သွားပြီး သမီးလေးရဲ့ အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့လဲ ဖိဖိပြီးပွတ်တော့တာပေါ့။ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်ရဲ့လီးကို ဘောင်းဘီထဲကနေ အပြင်ကိုထုတ်ပြီးဆွနေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ကြည့်မိတော့ သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်မှာ အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာပဲ။ အင်းပေါ့လေ… ကျုပ်တောင်မှ ကိုယ့်သမီးအရင်းကို ရည်းစားပြန်တော်ပြီး လင်မယားလိုလုပ်နေရတာ လီးကတဆတ်ဆတ်တုန်အောင် တောင်နေမှကိုး။ ကျုပ် သမီးလေးကို အနားကခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်စေလိုက်တယ်။ ဘာမှတော့မပြောအားသေးဘူး။ ပါးစပ်က သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို စို့နေပြီး လက်က သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတော့ ပါးစပ်မအား လက်မအားဖြစ်နေတာ။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်အမြှောင်းလေးကို လက်နဲ့ပွတ်ဆွဲနေရင်း စောက်စိလေးကိုဖိဖိပွတ်သွားတော့။ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်လေး တွန့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ သမီးလေးရဲစောက်စိလေးကို လက်မနဲ့ဖိပွတ်ရင်း သမီးလေးရဲ့စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ လက်ခလယ်တစ်ချောင်းထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်ခလယ်ကို သမီးလေးရဲ့ စော်ပက်က ညှစ်နေတယ်။ ရက်တစ်ရာတိတိ လီးနဲ့ ပြန်ဝေးကွာသွားတဲ့ သမီးလေးရဲ့ စောက်ပက်က ပြန်ကျပ်နေသလိုပဲ။ ပါကင် နှစ်ခါပြန်ဖွင့်ရသလို ဖြစ်တော့မှာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ်လဲ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းပါ သမီးလေးရဲစောက်ပက်ထဲ ထပ်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… ကိုကိုရယ်…”
သမီးလေးရဲ့မချင့်မရဲညည်းသံလေး ထွက်လာတယ်။ ဒီလိုကျပြန်တော့လဲ သမီးလေးရဲ့ စောက်ခေါင်းလေးက အလိုက်သင့်ကျယ်လာသားပဲ။ ဒါဆိုရင်တော့ အရင်တစ်ခါလို ကွဲပြဲကုန်မှာမဟုတ်လောက်ပါဘူးလေ။ ကျုပ်က ဒါကိုပဲ စိတ်ပူနေတာ။ ကျုပ်ရဲ့ ချစ်ရဆုံး သမီးလေးတစ်ဖြစ်လဲ ချစ်သူအသစ်စက်စက်လေးကို ကျုပ်နဲ့ပက်သက်သမျှ နာကျင်တယ်ဆိုတာ မရှိစေရဘဲ ပျော်ရွှင်မှု၊ စိတ်ချမ်းသာမှုတွေကိုသာ ရစေချင်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ လက်မက သမီးလေးရဲ့စောက်စိလေးကိုဖိထားရင်း လက်ညှိုး၊လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးက သမီးလေးရဲ့ စောက်ပက်ကို တစွပ်စွပ် မြည်အောင် ကလိတော့တယ်။
“အူး… ကိုကို… ကိုကို… အင့်… ဟင်း…အင်း… အင်း… အ…. အ… အာ့… အား… ကိုကို…”
သမီးလေး စောက်ပက်ကိုနှိုက်နေတဲ့ ကျုပ်လက်နှစ်ချောင်းပူးက ပိုမြန်လာတော့ သမီးလေးရဲ့ စောက်ပက်က ကော့တက်လာပြီး စောက်ရည်တွေပန်းထွက်ကုန်တယ်။ ပြီးတော့ သေးတွေပါ တစ်ဆက်တည်းပန်းထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ မရပ်ပေးဘဲ ဆက်ကလိနေတော့ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းကလဲ သေးတွေ ဆက်တိုက်ကော့ပန်းတယ်။ ကျုပ်ဘောင်းဘီရော သမီးလေးရဲ့ဂါဝန်အောက်နားတွေပါ စိုကုန်တယ်။ သမီးလေးက တောင်စဉ်ရေမရ ရေရွတ်ရင်း ငိုနေတော့တယ်။ သမီးလေး သေးပန်းတာရပ်သွားတော့မှ သူ့စောက်ပက်ထဲကျုပ်လက်တွေကိုထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဘောင်းဘီနဲ့ပဲ လက်ကိုသုတ်လိုက်ပြီးမှ သမီးလေးရဲ့ပါးပြင်က မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ဘာလို့ငိုတာလဲ မွှေးလွန်းလဲ…”
“ဟင့်… ကိုကို့ကို အားနာလို့ပေါ့… ဟင့်… အကုန်စိုကုန်ပြီ…”
“ကိုကို မရွံပါဘူးမွှေးလွန်းရဲ့… ကိုကိုက မွှေးလွန်းကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတာ… မွှေးလွန်းကောင်းရဲ့လား…”
“ဟင့်… ကိုကိုက အရမ်းလုပ်တတ်တာပဲ… မွှေးလွန်း ကောင်းလွန်းလို့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲထွက်ကျကုန်တာ…”
“ထွက်ပါစေပေါ့ကွာ… ကိုကို့အသည့်လေးကို အဲ့လို အားရပါးရထွက်စေချင်လို့ ကိုကိုက လုပ်ပေးတာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟင့်… ရှက်စရာကြီးကွာ…”
“ရှက်နဲ့တော့ကွာ… ကိုကို့ကိုမချစ်ဘူးလား…”
“ချစ်တာပေါ့ ကိုကိုရဲ့… ချစ်လို့ပဲ ကိုကို့လက်ထဲ တစ်ကိုယ်လုံးပုံအပ်ထားတာပေါ့…”
“ဒါဆိုလဲ ကိုကိုနဲ့အတူရှိတဲ့အချိန်လေးမှာ အဲ့ရှက်တာတွေ အားနာတာတွေ ဘေးခဏဖယ်ထားကွာ… ကိုကိုနဲ့အတူ ပျော်ရအောင်နော်…”
“ဟုတ်…”
“ချစ်တယ် မွှေးလွန်းရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ”
ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်က သမီးလေးရဲ့ပေါင်ခွကြားမှာ ရှေ့တိုးရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်မှ လွှတ်မပေးသေးတဲ့ သမီးလေးကြောင့် ကျုပ်လီးက အခုအချိန်အထိ သမီးလေးရဲ့ လက်ထဲမှာပဲ။ ကျုပ်က နမ်းရင်းနဲ့ သမီးလေးကို အပင်ကိုမှီစေလိုက်တော့ ကျုပ်လီးကလဲ သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထိုးမိနေပြီ။ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကို ကိုင်ထားတာဆိုတော့ သူကိုယ်တိုင်ပဲ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးသလို ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်က ခါးလေးလှုပ်နေတော့ သမီးလေးလက်ထဲက ကျုပ်လီးက ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင်ကာ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကို သွားထိုးမိနေတယ်။ သမီးလေးက အသက်ရှူသံပြန်ပြင်းလာပြီး သူ့ပေါင်နှစ်ဘက်ကို အနည်းငယ်မြှောက်ကာ ကားလိုက်ရင်း ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာညတေ့ပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ခုနက သမီးလေးကို ဆွသလိုလုပ်နေခဲ့ရာမှ အခုမှ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို တကယ်ဖိထည့်လိုက်တော့တယ်။ လက်နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ ချဲ့ထားတဲ့ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးက ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်ပဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ သမီးလေး စောက်ပက်ထဲကို လီးကတိုး၀င်သွားတာနဲ့ သက်မောကြီးရှိုက်မိတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ ကျုပ်ရဲ့လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်တွယ်လာယ်။ သမီးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း သမီးလေးရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို သမီးလေးစောက်ဖုတ်ထဲ ဆက်ဖိသွင်းတယ်။ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ ရက်တစ်ရာမှ ဒုတိယအကြိမ်ပြန်ဝင်တာဆိုတော့ ပထမအကြိမ်နဲ့ ဘာမှမခြားနားဘူးလို့ထင်ရအောင်ကို သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်က စေးပိုင်နေတယ်။ ကျုပ်လီးက စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို တစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်တော့ ကျုပ်လဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးတယ်။ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်က ကျုပ်လီးကို ထူးခြားတဲ့အရသာကို ပေးနေတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို ချစ်မိခဲ့ပေမယ့် ကိုယ်မွေးထားတဲ့ သမီးအရင်းလေးဆိုတာတော့ ဘယ်မေ့ပါ့မလဲဗျာ။ ဒီတော့ လိုးနေရင်းကိုပဲ ကျုပ်လီးက အရသာထူးကြီးကို ခံစားမိနေတာပေါ့။ မေမေတို့၊ မမတို့၊ မူယာတို့နဲ့သာ သွေးသားရင်းချင်းလိုးတဲ့ အတွေ့အကြုံမရှိခဲ့ဘူးဆိုရင် ကျုပ် ခဏလေးနဲ့ ပြီးသွားနိုင်တယ်။ သမီးလေးကတော့ ကျုပ်နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက် အပျိုရိုင်းလေးလဲဖြစ် သွေးသားရင်းချင်းလိုးတာကိုလဲ အခုမှခံစားဖူးတာဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုသာ အမိအရနမ်းရင်း ဖီလင်တွေ စွတ်တက်နေပြီပေါ့။ တဖြည်းဖြည်းလိုးရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကလဲ သမီးလေးစောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးနေပြီဖြစ်သလို လိုးတာကလဲ အရှိန်ရလာပြီ။
“ပြွတ်… ချစ်တယ် မွှေးလွန်းရယ်… ကိုကို အရမ်းကောင်းတာပဲ…”
“ဟင့်… မွှေးလွန်းလဲ အရမ်းကောင်းတယ် ကိုကို… မွှေးလွန်းကို ပစ်မထားရဘဘူးနော်… အင့်… ဟင်း…”
“ပစ်ထားပါ့မလားကွာ… ကိုကိုက မွှေးလွန်းနဲ့ အားတိုင်းလုပ်ချင်နေမှာ သိလား… နောက်မှ ကြောက်ပါပြီမလုပ်နဲ့…”
“�မကြောက်ဘူး… ကိုကိုလုပ်မယ်ဆို မွှေးလွန်းက ပေးလုပ်မှာပဲ… နာနာလေးဆောင့် ကိုကို… မွှေးလွန်း အရမ်းကောင်းနေပြီ… အူး… ရှီး… ကိုကိုရယ်…”
ကျုပ်လဲ အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်တယ်။ သမီးလေးကလဲ အဆက်မပြတ်ညည်းရင်း ခဏခဏပြီးနေတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးကို အချစ်သင်ခန်းစာအသစ်တက်ဖို့ စိတ်ကူးရတယ်။ ဒါကြောင့် သမီးလေး ပြီးသွားတဲ့ တစ်ကြိမ်မှာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲက ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ ပေါင်ခွကြားမှာ ထိုင်ချပြီး သမီးလေးရဲ့ အရည်တွေရွှဲအိုင်တာမှ ဖင်ကြားအထိကိုစီးကျနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို လျာနဲ့လိုက်ယက်ရင်း သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကိုပါယက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကို လျာနဲ့ယက်တင်ပြီး စောက်ပက်ကိုဖြဲကာ စောက်ခေါင်းထဲကိုပါ လျာနဲ့ ကလိပေးတယ်။
“အူး… ရှီး… ကိုကိုရယ်… အင်း… ဟင်း…. စစ်… မွှေးလွန်း မနေတတ်တော့ဘူး…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုဆွဲထူတော့ ထရပ်လိုက်တယ်။ သမီးလေးက ခုံတန်းပေါ်ကဆင်းလာပြီး ကျုပ်အရှေ့မှာထိုင်ကာ ကျုပ်လီးကို စုပ်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကို တော်တော်စုပ်ချင်နေပုံပဲ။ လီးအရင်းကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ကိုင်ထုပြီး သူ့စောက်ရည်တွေပေကျံနေတဲ့လီးကို မရွံမရှာ စုပ်တော့တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ငုံစုပ်ရင်း လီးချောင်းကြီးကိုပါ လာနဲ့လျက်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို လီးစုပ်နည်း သင်ပေးသင့်ပြီထင်တာပဲ။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်… ဟုတ်တယ် အင်း ငုံလိုက်… ကိုကိုလီးကို ငုံလိုက်… ဟုတ်တယ်… ထိပ်ဖျားလေးကို လျာလေးနဲ့ဝိုက်ကစားပေး… ဟုတ်တယ်… ကိုကို့လီး မွှေးလွန်းရဲ့ပါးစပ်ထဲကို ပိုဝင်အောင်စုပ်ချင်ရင် အသက်ဝအောင်ရှူပြီးမှ လည်ချောင်းထဲအထိထည့်… ခေါင်းကိုလဲ အလိုက်သင့်လေးနေပေး… အိုး…မွှေးလွန်းရယ်…”
“ပြွတ်… အဟွတ်… ဟင်း…”
ကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်းလိုက်လုပ်ရင်း သူ့လည်ချောင်းထဲ ထိုးထည့်လိုက်တာ လီးတစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားတယ်။ ခဏနေပြီးပြန်ချွတ်တော့ သမီးလေးက သီးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ဆွဲထူပြီး နမ်းမိတော့တယ်။
“ချစ်လိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်… ပြွတ်… ကိုကိုမနေနိုင်တော့ဘူး…”
ကျုပ် သမီးလေးကိုယ်ကို ခုံတန်းဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး ကျောကို ဖိချလိုက်တော့ သမီးလေးက ခုံတန်းကို လက်ထောက်လျှက် ကုန်းပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။ သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးကို ဖင်ပေါ်အောင်လှန်တင်လိုက်တော့ သမီးလေးက အဆင်သင့် သူ့ပေါင်ကို ခပ်ကားကားလေးလုပ်ထားတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ခါးကို ဖိချလိုက်မှာ သမီးလေးရဲ့ဖင်က ကောက်ထွက်လာပြီး စောက်ပက်လေးကလဲ ပြူထွက်လာတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သမီးလေးခါးကိုကိုင်ကာ တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။ သမီးလေးလဲ ခေါင်းလေးခါရမ်းကာ ညည်းရင်း ဖင်လေးကို ပစ်ပေးထားတယ်။ သမီးလေးက ခုံတန်းကိုလက်ထောက်ကာ ကုန်းလျှက် အလိုးခံရင်း ရင်အေးချောင်းကြည့်နေမယ့်ဘက်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်နေလို့ အံ့ဩမိသေးတယ်။ သမီးလေးတစ်ချီပြီးပြန်တော့ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ကာ ဆွဲထူပြီးနမ်းလိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ဆွဲမြှောက်လိုက်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးကော့ပြီး သွင်းလိုက်တော့တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်… ကိုကိုတော့ မွှေးလွန်းအဖုတ်ထဲကတောင် လီးမချွတ်ချင်တော့ဘူး…”
“ကိုကို့ကို ဘယ်သူက ချွတ်ခိုင်းနေလို့လဲ… မချွတ်ချင်ရင်လဲ ထည့်ထားကွာ… အင်း ဟင်း… ကိုကိုရယ်…”
“ချွတ်ဖူးကွာ… အင့် ဒီလို အမြဲစွပ်ထားပြီး လိုးမယ်… အင့်… အင့်…”
“လိုးကွာ… ကိုကိုရယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… ကိုကို့မွှေးလွန်း နီးလာပြန်ပြီ…”
“အင့်… ကိုကိုလဲ ပြီးတော့မယ်… အတူတူပြီးရအောင် ကိုကို့မွှေးလွန်းရယ်… ”
“အင်း… ဆောင့်… လိုး… ကိုကိုအရည်တွေ မွှေးလွန်းထဲ ထည့်ပေး… အာ့… အာ့… အား… ကိုကို… ကိုကို… ပြွတ်… အင်း…. အင့်…. ”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကိုမတ်တပ်ရပ်လျှက် တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးရင်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပြီးသွားကြတော့တယ်။ ကျုပ်လီးရည်တွေ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ကာ ပန်းထည့်ရင်း သမီးလေးကို ခုံတန်းပေါ်မှီစေကာ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ဖက်ထားရင်း အမောဖြေရတော့တယ်။ သမီးလေးလဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ထားရင်း အမောဖြေနေရှာတယ်။ ရက်တစ်ရာမြောက်မှ တစ်ကျော့ပြန်လိုးခွင့်ရတဲ့ သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို ကျုပ် လိုးလို့မဝသေးဘူး။
“ကောင်းလိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်… ကိုကိုလိုးလို့မဝသေးဘူးကွာ… ထပ်ပြီးပေးလိုးအုံးနော်…”
“ကိုကို့ချစ်သူပါဆို ကိုကို့သဘောပေါ့ကွာ…”
“ချစ်တာကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ဒါဆိုလဲ ကိုကို့ချစ်သူလေးရဲ့အလှကို သေချာမြင်ရအောင် အိမ်ထဲမှာ ဆက်ချစ်မယ်နော်…”
“ကိုကို့သဘော… ဒါဆိုလဲ ကို့ကိုလီးကိုချွတ်အုံးလေ… မွှေးလွန်းက ဘယ်လိုလမ်းလျှောက်ရမှာလဲ…”
“မွှေးလွန်းလျှောက်စရာမလိုပါဘူးကွာ… ဒီလိုသွားမှာ… မွှေးလွန်းအဖုတ်ထဲက ကိုကို့လီးကို မချွတ်ချင်ပါဘူးဆို…”
ကျုပ်လဲ ပြောပြောဆိုဆိုပဲ သမီးလေးကို လီးစွပ်လျှက်အတိုင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကကိုင်ကာ မချီလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ သမီးလေးကိုလိုးလို့မဝသေးတော့ လုံးဝပျော့မသွားသေးဘဲ သမီးလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ မာမာတင်းတင်းပဲ ရှိသေးတယ်။
“ခစ်… ခစ်… အဲ့ကိုကိုကလေ… လုပ်လိုက်ရင် အဆန်းတကြယ်ချည်းပဲ…”
“မွှေးလွန်းအဖုတ်ထဲက ကိုကို့လီးမှာ မချွတ်ချင်တာ… ကိုကိုနဲ့အခုလို နေရတာ မွှေးလွန်းက မပျော်ဘူးလား…”
“ပျော်တာပေါ့ ကိုကိုရဲ့… ကိုကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တာပဲ သိလား…”
“ကိုကိုကလဲ မွှေးလွန်းကို အချစ်ဆုံးပဲသိလား… ဒီအဖုတ်လေးထဲက လီးမချွတ်ချင်အောင်ချစ်နေပြီ…”
“ခစ်ခစ်… ဒါဆိုလဲ နောက်ဆို အိမ်မှာ မွှေးလွန်းနဲ့ အတူရှိချိန်… မေမေ့အလစ်မှာ ကိုကို့လီးကို မွှေးလွန်းအဖုတ်ထဲ  လာထည့်ထားကွာ…”
“ထည့်ထားမယ်ကွာ… ထည့်ထားရုံတင်မဟုတ်ဘူး… ဟောဒီလိုကို လိုးအုံးမှာ…”
“ဟာ့… ခစ် ခစ်… ကိုကို့ လီးကဖြင့်ပျော့တော့တော့ကြီး… ခစ်… ခစ်…”
“ခဏနေကျ တောင်လာမှာကွာ… သိလား…”
“ခစ်… ခစ်…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကိုချီလျှက် အိမ်ထဲသို့ လျှောက်သွားလိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၃)

“ကိုကို…”
“အင်မ်း… မွှေးလွန်း…”
“ဒီနေ့ ကိုကိုနဲ့ လိုးရတာ အရမ်းကောင်းပေမယ့်… ဟိုနေ့ကလိုးရတာ ပိုစိတ်လှုပ်ရှားသလိုပဲ…”
“အင်း… ဟုတ်တယ်… ကိုကိုလဲ အတူတူပဲ… မွှေးလွန်းကို မီးလေးလို့ခေါ်ပြီး မွှေးလွန်းက ဖေဖေလို့ပြန်ခေါ်ပြီး လိုးရတာ ပိုအရသာရှိတယ်… ကိုယ့်သမီးလေးကို ပြန်လိုးနေရပါလားဆိုပြီး စိတ်ကအရမ်းထတာ…”
“အွန်း… မွှေးလွန်းလဲ အဲ့လိုပဲ… ကိုယ့်အဖေက ကိုယ့်ကိုလိုးနေမှန်းသိတော့ စိတ်အရမ်းထတာ… ခစ် ခစ်… ပြောရင်း ကိုကို့လီးကြီးက ချက်ချင်း မာလာပြီ…”
“မီးလေးစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ဖေဖေ့လီးကိုထည့်ထားမှတော့ အမြဲတောင်နေတော့မှာပေါ့ မီးလေးရ… တကယ်တော့ မီးလေးကိုဖေဖေက ဘယ်လောက်ပဲ ချစ်သူလိုချစ်ချစ်… အဖေနဲ့ သမီးဆိုတာက ပျောက်ပျက်သွားမှာ မဟုတ်ဘူး… ခုနကပဲ မီးလေးစောက်ပက်ကို သားအဖချင်း အသားကုန်လိုးပြီးသွားပြီ… အခုလဲ မီးလေးလို့ခေါ်လိုက်တာနဲ့ ဖေဖေ့လီးက မီးလေးစောက်ပက်ထဲမှာ… ချက်ချင်းကိုမာလာပြီ… သိတယ်မလား…”
“ဟင့်… စကားပြောကြမ်းလိုက်တာ ဖေဖေရာ… ပြောလိုက်တာကလဲ ဖေဖေ့လီး မီးလေးစောက်ပက်နဲ့… အဲ့လိုကြီးပြောတော့ မီးစောက်ပက်ထဲမှာ ကျလိကျလိနဲ့ မတရားယားလာပြီ… ဟင့်…”
“အာ့ဆို မပြောတော့ဘူးကွာ… ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပဲ ပြောတော့မယ်…”
“ဟင့်အင်း… ပြောကွာ… မီးကြိုက်တယ်… ခိခိ… ဖေဖေ့လီးကြီး မီးစောက်ပက်ထဲ ထည့်ထားရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… ဖေဖေ့လီးနဲ့ မီးစောက်ပက်ကို လိုးတာလဲ ကြိုက်တယ်… ဖေဖေဘာလုပ်လုပ် မီးကြိုက်တယ်ကွာ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ် သမီးလေးကို လီးစွပ်လျှက် ချီလာလိုက်တာ ဧည့်ခန်းကိုတောင် ရောက်လာပြီလေ။ ကျုပ်လဲ ဧည့်ခန်းမီးကိုဖွင့်ကာ သမီးလေးကိုချီလျှက် ဆိုဖာမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ ဖင်လေးကို ကိုင်ပြီး မြှောက်လိုက်ချလိုက်နဲ့ သင်ပေးလိုက်တော့ သမီးလေးက တတ်လွယ်တယ်။ ကျုပ်ပေါ်ခွလျှက်ကလေးအတိုင်း အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးပေးတယ်။
“ဟုတ်တယ် မီးစိတ်ကြိုက်လိုး… ကြိုက်လား ဖေဖေ့လီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တယ်… ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ မီးအရမ်းကြိုက်တယ်… ဖေဖေ့လီးကြီးက မီးစောက်ပက်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ… ဗိုက်ထဲတောင် ဝင်နေပြီလားမသိဘူး… ဟင့်… ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရယ်…”
“ဖေဖေလဲ အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ… ဖေဖေ့မီးလေးကို သိပ်ချစ်တာပဲ… ချစ်သူလိုလဲချစ်တယ် သမီးလေးလိုလဲ အရမ်းချစ်တာပဲ… မီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကို ဖေဖေတော့ စွဲပြီကွာ… လိုးမီးလေး… အားမနာနဲ့… မီးလေးတက်လိုးနေတာ… မီးလေးအဖေအရင်းရဲ့ လီး… ဖေဖေ့ကို မီးလေးပိုင်တယ်…”
“ဟုတ်တယ်… မီးဖေဖေလီးက မီးအပိုင်… မီးစောက်ပက်ကလဲ ဖေဖေ့အပိုင်ပဲ… မီးက ဖေဖေလိုးတာခံဖို့ မွေးလာတာ… မီးစောက်ပက်က တစ်သက်လုံး ဖေဖေ့လီးနဲ့လိုးတာခံသွားမှာ… အင်း ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ ဖေဖေရယ်…”
“ချစ်လိုက်တာ ချစ်သူသမီးလေးရယ်…”
“အရမ်းချစ်တယ် ချစ်သူဖေဖေရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးနမ်းရင်း သမီးလေးက ဖင်လေးမြှောက်မြှောက်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ပခုံးလေးကိုကြိုးလေးကို ပခုံးကနေလျောချလိုက်ပြီး အောက်ကို ဆွဲချွတ်တော့ သမီးလေးက သူ့လက်တွေကို အလိုက်သင့်လျှိုပြီး ချွတ်ပေးတယ်။ ဒီတော့ သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီလေးက ခါးကိုရောက်သွားကာ အပေါ်ပိုင်းလဲ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်သွားပြီ။ ကျုပ်လဲ ဖွေးခနဲမြင်လိုက်ရတဲ့ သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို ဖွဖွဆုပ်နယ်နေမိတော့တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်လီးပေါ်က စိတ်ရှိလက်ရှိတက်ဆောင့်လိုးတာ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး စောက်ရည်တွေမှ ပွထနေတာပဲ။ သမီးလေးမောတော့ သမီးလေးကို ဆိုဖာပေါ်လှဲချပြီး ဆက်လိုးတယ်။ ကျုပ်တို့သားအဖ တော်တော်ပွင့်လင်းသွားပြီလို့ ဆိုရမယ်။ စကားပြောတာတွေလဲ ပွင့်လင်း၊ အခု သမီးလေးက ကိုယ်လုံးတီးလိုဖြစ်နေတာကို မရှက်တော့ပေ။ သားအဖနှစ်ယောက် အပေးအယူမျှမျှနဲ့ လိုးလိုက်ကြတာ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ကျုပ် တစ်ချီထပ်ပြီးခဲ့ရတယ်။ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားတဲ့သမီးလေးကို စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပစ်ပြီး လူလဲ မောသွားတာကြောင့် ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ချကာ ခြေပစ်လက်ပစ် နောက်ပြန်လှဲချလိုက်တော့တယ်။ ဆိုဖာလက်တန်းလေးကို ခေါင်းအုံးရင်း မှိန်းနေတုန်း သမီးလေးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် တွားတက်လာပြီး ရင်ဘတ်မှာ ပါးလေးကပ်ကာ မှောက်အိပ်တော့ ကျုပ်လ သမီးလေးရဲ့ကျောပြင်လေးကို ဖက်ထားပေးရင်း ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။
“ကိုကိုဖေဖေ… မောသွားပြီလား…”
“နည်းနည်းပါ… မွှေးလွန်းမနက်ကျောင်းတက်ရမှာနော်…”
“အွန်း…”
“ဒါဆိုလဲ သေးစိုနေတဲ့ အဝတ်တွေ ရေချိုးခန်းထဲထားခဲ့ပြီး အိပ်ယာဝင်ကြစို့…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ဖက်လျှက်လေး ချီလိုက်ကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ရေချိုးခန်းထဲရောက်တာနဲ့ သမီးလေးကိုချပေးကာ သူ့ရဲ့ သေးစိုနေတဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်လေးကို လျောချွတ်ချလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်ရဲ့ ဘောင်းဘီးနဲ့ စပို့ရှပ်ကို ချွတ်ပစ်တယ်။ ကျုပ်နဲ့သမီးလေး ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကိုယ်လုံးတီးကြီးတွေနဲ့။ ကျုပ်လီးက နှစ်ချီဆက်ပြီးထားပြီး ရင်အေးကို တစ်ချီလိုးခဲ့လို့သာ လီးက ချက်ချင်းပြန်မတောင်တာ။ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်လုံးက ဝင်းအိနေပြီး တကယ်ကိုစွဲမက်စာရာကောင်းလွန်းတယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်ကိုအသာလျော့ပြီး သမီးလေးရဲ့ အဖုတ်လေးကို ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာရေဆေးပေးတော့ သမီးလေးကလဲ ကျုပ်လုပ်ပေးသမျှ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ လက်ခံတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ပြုံးလို့ ကြည့်နေပြန်တယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကိုပြန်ပြီးဆေးပေးမလို့လုပ်တော့ ကျုပ်လဲ တားလိုက်ရတယ်။ ရင်အေးက သမီးလေးရဲ့စောက်ရည်ပေနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို စုပ်ရတာသဘောကျတယ်လေ။
“မဆေးနဲ့ မွှေးလွန်း… ဒီအတိုင်းထားလိုက်…”
“ဘာလို့လဲ ကိုကိုရဲ့…”
“ဟီး… ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ မွှေးလွန်းအဖုတ်နံ့လေး ကိုကို့လီးမှာစွဲနေအောင်လို့… ထားလိုက်ပါ…”
“မသိရင်ခက်မယ်နော်… ကိုကို့မယား အကြီးဆုံးကြီးကြောင့်မလား…”
“ဟားဟား… ကိုကို့မှာ အေးနဲ့ ဟောဒီမယားလေးအပြင် ဘယ်မယားတွေများရှိသေးလို့ မယားအကြီးဆုံးကြီးဖြစ်ရတာတုန်း… မသိရင် ကိုကို့မှာ မယားအကြီးဆုံးကြီး အကြီးဆုံးလတ် အကြီးဆုံးငယ် အကြီးဆုံးလေး မယားကြီး မယားလတ် မယားငယ် မယားလေး မယားထွေး မယားအထွေးဆုံးလေးဆိုပြီး အများကြီးရှိတာ ကျလို့…”
“ကိုကိုဖေဖေရယ်… ခစ်ခစ်… အင်းပါ… မရှိဘူးပဲထားလိုက်ပါတော့…”
ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ မတင်မကျအဖြေကို စိတ်ထဲထင့်သွားတယ်။ ခုနကလဲ အပင်အောက်မှာ လိုးနေတုန်း သမီးလေးက ရင်အေးချောင်းကြည့်နေတဲ့ နေရာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေခဲ့တာမလား။ သမီးလေးက ကျုပ်တို့အကြောင်းကို သိနေပြီလား။ ဘယ်လောက်အထိ သိနေတာလဲ။ ဘယ်တုန်းကတည်းကသိနေတာလဲ။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ပူပန်မှုတွေနဲ့အတူ မေးခွန်းတွေ မေးနေမိတယ်။
“ဘယ်လိုအဖြေကြီးလဲကွာ… မွှေးလွန်း ဘာတွေသိထားလို့လဲဟင်…”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး… ကိုကို မွှေးလွန်းကိုကုန်းပိုးပြီး အခန်းထဲလိုက်ပို့တော့ကွာ…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးက မဖြေချင်ဘူးဆိုတော့ အတင်းမမေးတော့ဘဲ သမီးလေးရဲ့အရှေ့မှာ ဒူးလေးကွေးကာ ကုန်းပိုးဖို့ပြင်ပေးလိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ကိုယ်လုံးတီးလေးအတိုင်း ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်လိုက်တော့ သမီးလေးရဲ့ ဖွံ့ထွားစနို့လေးတွေ (တကယ်တော့ သမီးလေးရဲ့နို့တွေက အပျိုဖျန်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရှိသင့်တာထက် ပိုထွားတဲ့ နို့လေးတွေ)က ကျုပ်ရဲ့ကျောပေါ်ဖိကပ်သွားတယ်။ သမီးလေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကျုပ်ကလက်နဲ့ မ ပြီး ကုန်းပိုးလိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ ဗလာကိုယ်ကျင်းကိုယ်လေးကို ကုန်းပိုးလိုက်တော့ သမီးလေးရဲ့လုံးလုံးအိအိနို့လေးတွေက ကျုပ်ကျောမှာဖိကပ်နေတာမို့ ကျုပ်လီးက မတောင်ဘဲ ခံနိုင်ရိုးလားဗျာ။ သမီးလေးကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကျောပိုးရင်း ဖွင့်ခဲ့တဲ့မီးတွေပြန်ပိတ်ကာ အပေါ်ထပ်က သမီးလေးအခန်းဆီ ပြန်တက်ခဲ့တယ်။ သမီးလေးကတော့ ကျုပ်ကိုကုန်းပိုးစီးရင်း သဘောကျကာ တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်နေတယ်။ အခန်းထဲရောက်မှ သမီးလေးကို အောက်ချပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကပြန်တောင်လာပြန်ပြီဆိုတော့ သမီးလေးကိုထပ်လိုးချင်လာပြန်တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သမီးလေးဘက်ကိုလှည့်ကာ သမီးလေးကို ဖက်လိုက်တာနဲ့ ကျုပ်လီးက သမီးလေးရဲ့ဗိုက်ကိုထောက်မိတော့တယ်။
“အယ်… ကိိုကိုဖေဖေ့လီးကြီးက တောင်လာပြန်ပြီ…”
“အဲ့ဒါ မွှေးလွန်းကြောင့်လေ… မွှေးလွန်းက အရမ်းလှပြီး ကိုကို့ကို အရမ်းဆွဲဆောင်နိုင်တာပဲ… ကိုကိုထပ်လိုးချင်သေးတယ်ကွာ…”
“ဟင့်… ကိုကိုဖေဖေ့လီးကြီးက မွှေးလွန်းကို ဟိုထိုးဒီထိုးနဲ့ဆိုတော့ မွှေးလွန်းလဲ စိတ်ထဲ ကျလိကျလိဖြစ်လာပြီ… ပြောတော့ မွှေးလွန်း မနက်ကျောင်းသွားရမယ်ဆိုပြီး…”
သမီးလေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ မော့လျှက် ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြောရင်း တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို သူ့လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“‘ဟုတ်သားပဲ… မွှေးလွန်းက မနက်ကျောင်းတက်ရအုံးမှာ… ကိုကိုလဲ ရုံးတက်ရမှာ… ဟူး… ထားလိုက်ပါတော့ကွာ…”
“ပြွတ်… ထားလို့ရတော့ဘူး ဖေဖေရ… မီးအဖုတ်က အရမ်းယားလာပြီ… မီးကို ခဏလိုးပေးခဲ့ကွာ… ပြီးမှ မေမေနဲ့ဆက်လိုးလိုက် နော်… ဖေဖေ…”
ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးကို လိုးချင်ပါတယ်။ သမီးလေးနဲ့တော့ ပိုလိုးချင်တယ်။ ရင်အေးလဲ ကျုပ်တို့သားအဖလိုးတာ ချောင်းကြည့်ရင်း စောက်ပက်ယားနေမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် သမီးလေးက ရင်အေး ကျုပ်တို့လိုးတာကို လိုက်ချောင်းနေတာ သိနေလားဆိုတာ သိချင်လာတယ်။
“မီးလေးကိုပဲ အပြီးလိုးမယ်လေကွာ… အေးက အိပ်ပျော်နေပြီပဲဟာကို…”
“ခစ် ခစ်… ဖေဖေရယ်… မေမေ ခုနကတည်းက ခုံးတန်းလေးမှာ မီးနဲ့ဖေဖေလိုးတာကို လိုက်ချောင်းနေတာ မသိရင်ခက်မယ်… ဟွန့်…”
“မီးလေးသိတယ်… ဟုတ်လား…”
“အွန်း… သိတာပေါ့… ဖေဖေမီးကို မေမေမသိအောင် အဖြေတောင်းရင်လဲ မေမေကလိုက်ချောင်းနေတာပဲဟာ…”
သမီးလေးက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးကို ထုပေးနေသလို ကျုပ်ကလဲ သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကို လက်နဲ့ပွတ်နေလိုက်တယ်။
“ဒါနဲ့ ခုံတန်းမှာ ဖေဖေတို့ကို အေးကချောင်းကြည့်နေမှန်း ဘယ်လိုသိတာလဲ…”
“ဟင့်… ပြောပြဘူး… လာကွာ မီးကို မြန်မြန်လိုးပေးပြီး မေမေ့ဆီကို သွားတော့…”
“မီးလေးရဲ့ ဒီစောက်ပက်က ဖေဖေလိုးတာ ခံချင်နေပြီလား…”
“ဟင့်… ခံချင်နေပြီပေါ့လို့ အဲ့မှာ အရည်တွေရွှဲနေတာ ဖေဖေမတွေ့ဘူးလား… မေမေ့ကို အရမ်းချစ်လို့သာ… မေမေ့ဆီပြန်လွှတ်တာသိလား… မဟုတ်ရင် ဖေဖေနဲ့အတူ အိပ်လိုက်မှာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် သမီးလေးကို ဖက်လျှက် ဆွနေရင်းက နမ်းလိုက်ပြီး သူ့ခုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားတဲ့ သမီးလေးကို ကျုပ်လဲ ကုတင်အောက်ကပဲ လိုးတော့တယ်။ ကျုပ်တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း သမီးလေးက ကိုယ်လေး လှုပ်သွားကာ ညည်းနေတယ်။
“အူး… ဖေဖေရယ်… ဟင့်… ဟင်း… အင်း…”
“လိုးလို့ကို မဝဘူးကွာ… ဖေဖေ့မီးလေးက လိုးလို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ…”
“ကောင်းရင်လိုးဖေဖေရယ်… မီးလဲ ဖေဖေလိုးပေးတာ အရမ်းကြိုက်တယ်…”
“အား….ဖေဖေရယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… နာနာဆောင့်… ဖေဖေ့မီးလေးကို ဖေဖေ့လီးနဲ့လိုး… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
“လိုးမယ်… ဖေဖေ့မီးလေးမို့ကို ဖေဖေပဲလိုးမှာ… အင့်… အင့်…”
“အာ့… ဖေဖေ… မီး ထွက်ပြီ… အား…”
သမီးလေးက ကျုပ်ရဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးချက်တွေကြားမှာ သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ ခဏငြိမ်ထားရင်း အမောဖြေနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ သမီးလေးက ရုတ်တရတ် လက်လေးထောက်ကာ ဖင်ရွှေ့ပြီး နောက်ကိုဆုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့လှစ်ခနဲ စောင်ကိုဆွဲခြုံရင်း အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်တယ်။ မျက်နှာကလဲ ပြုံးစိစိနဲ့။
“အာ… ဘာလုပ်တာလဲကွာ… မီးလေးကလဲ…”
“ခစ်ခစ်.. ကိုကိုနော်… လူလည်မကျနဲ့… မွှေးလွန်းသိတယ် ကိုကို ရပ်မှာမဟုတ်တော့ဘူး… အာ့ကြောင့် စောင်ထဲဝင်ပုန်းတာ… ခစ် ခစ်… မေမေ့ဆီ သွားတော့..”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို လိုးရတာမဝသေးပေမယ့် နောက်လဲ လိုးနေရမှာပဲလေဆိုပြီး စိတ်လျှော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးက ကျုပ်နဲ့ အခုလိုချစ်သူဖြစ်၊ သမီးရည်းစားဖြစ်ပြီး ညားနေတာတောင် သူ့အမေကို အချစ်မလျော့တာသိရတော့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးမိတယ်။ သားအမိဆိုပေမယ့်လဲ အခုအချိန်မှာ လင်လုဖက်လိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ဒါမျိုးတွေက အမုန်းပွားတတ်ကြတယ်လေ။ ကျုပ်လဲ တစ်ကိုယ်လုံးစောင်ခြုံထားကာ မျက်နှာလေးပဲ ပေါ်နေတဲ့ သမီးလေးကို နဖူးလေးနဲ့ ပါးလေးသို့ ကြင်နာစွာ ငုံနမ်းလိုက်မိတော့တယ်။
“ချစ်လိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်… မေမေ့အပေါ် အချစ်မလျော့လို့လဲ ကိုကိုက ကျေးဇူးတင်တယ် သိလား… ရွှတ်… ရွှတ်”
“အာ… မလျော့ပါဘူး… ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်သလို… မေမေ့ကိုလဲ ပိုပိုချစ်လာတာ… မေမေ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး လိုက်ချောင်းကြည့်နေတာက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာ… ပြီးရင် မျက်နှာတည်ကြီးနဲ့ သူမသိသလိုလို… ခစ် ခစ်… ကိုကို့ကိုလဲ မွှေးလွန်းအရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဒါက မေမေ့ကို လမ်းကြုံပေးလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ကိုကို့အသည်းတုံးလေးရာ… ဒါဆို ကိုကိုသွားတော့မယ်နော်… ဂွတ်နိုက် မွှေးလွန်း… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဂွတ်နိုက် ကိုကို…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးအနမ်းလေးပေးပြီးမှ စောင်လေး သေသေချာချာ ပြင်ခြုံပေးလိုက်ပြီး ညအိပ်မီးလေးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အခန်းမီးလေးပိတ်ပေးခဲ့ကာ ရင်အေးဆီသို့ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။

ကျုပ် အခန်းထဲတွန်းဖွင့်ဝင်လိုက်တာနဲ့ ရင်အေးက ကိုယ်လုံးတီးကြီး အခန်းတံခါးဘေးမှာ နံရံမှီလို့ ရပ်စောင့်နေတယ်။ ကျုပ်အထဲကိုရောက်တာနဲ့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ကာ နမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… အေးကို မေ့သွားပြီလားဟင်… အေးကို မေ့နေပြီလားလို့… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မေ့စရာလားကွာ… ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ကိုအချစ်ဆုံးက အေးနဲ့မွှေးလွန်းပဲဟာ… မေ့ဘူး… ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး…”
“ဟင့်… ကိုနဲ့မီးလေးကို အေးက အူမတိုပေမယ့် အေးကိုမေ့သွားမှာစိုးတယ်… ဖေဖေ့တုန်းက အေးက ကို့လိုချစ်မိတာမဟုတ်ဘူး… ကိုနဲ့မီးလေးက ချစ်သူတွေလိုပါ ချစ်ကြတော့ အေးကြောက်တယ်… အေးကို မေ့မသွားပါနဲ့နော်…”
“အေးလေးရာ… စိတ်ပူတတ်ရန်ကော… ကိုက အေးကိုဒီလောက်ချစ်တာ… မေ့ပါ့မလား… မေ့လဲမမေ့ဘူး… အချစ်တွေလဲ တပြားသားမှ မလျော့ဘူး… စိတ်ချနော်… အေးလေးကို ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ချစ်တယ်ကိုရယ်… အသက်တွေသာကြီးလာတယ်… ကို့ကို ပိုပိုပြီးချစ်လာတယ် သိလား… လင်တရူးမလို့ပဲပြောပြော… အေးကတော့ တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ဒီလင်ကို ရူးမတတ်ချစ်တယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ကိုကလဲ ဟောဒီက အေးလေးကို ဘယ်မိန်းမတွေနဲ့ပဲ လိုးခဲ့လိုးခဲ့ အေးလေးထက် ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်နိုင်ပါဘူးကွာ… ဖက်လိုက်ရတာကို ရင်ထဲနွေးသွားတာ… ကိုယ်လုံးတီးဆိုတော့ အရင်ထက်တောင်နွေးသေးတယ်… ဟီးဟီး…”
“ကိုကြိုက်လားဟင်… အေး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကို့ကိုစောင့်နေတာ ကိုကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့ကွာ… အေးကိုအရမ်းချစ်သလို အေးကိုယ်လုံးကလဲ ကို့ကို အရမ်းဆွဲဆောင်နိုင်တာပဲ… ကြည့်ပါအုံး နို့ကြီးတွေက အိစက်ပြီး ကို့ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေတာ နူးညံ့လိုက်တာ… ဟောဒီဖင်ကြီးတွေကလဲ လုံးတစ်ပြီးကားထွက်နေတာ နေ့တိုင်းလိုးတာကို မဝနိုင်ဘူး… ဟောဒီစောက်ဖုတ်ကြီးဆို ကိုလိုးမယ်ဆိုတာနဲ့ ဖောင်းကားပြီး စောက်ရည်က တန်းရွှဲလာတာ… အင့်… အဲ့စောက်ဖုတ်လို ကို့လီးနဲ့ ဒီလိုထိုးချင်တာ…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ဖက်ထားရင်း သူ့တင်ပါးတွေကိုဆုပ်နယ်ကာ တောင်နေတဲ့လီးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို ညှောင့်ထိုးလိုက်တယ်။
“ဟာ့… ခစ် ခစ်… ချစ်တာကွာ… အဲ့တောင်နိုင်လွန်းတဲ့ လီးကြီးကလဲ ချစ်ဖို့အရမ်းကောင်းတာပဲ… နေအုံးကွာ… မီးလေးစောက်ရည်အရသာ ပျက်သွားအုံးမယ်…”
ရင်အေးက ပြောရင်း ကျုပ်လီးအရှေ့မှာထိုင်ချကာ ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူလဲ အရမ်းလိုချင်နေတော့ သိပ်ကြာကြာမစုပ်ပါဘူး။ ခဏစုပ်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ထရပ်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေး ထရပ်တာနဲ့ သူ့အရှေ့မှာထိုင်ချကာ အရည်တစိုစိုဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့ ဇနီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပဲ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးလဲ နံရံမှီလျှက် ခါးလေးကော့တက်လာကာ ပေါင်ကို ကားပေးတော့တယ်။ ရင်အေးရဲ့ ခပ်ပြဲပြဲစောက်ပက်အမြှောင်းကြီးကို လျာနဲ့သပ်တင်လိုက်ပြီး စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။
“ရှီး… ကိုရယ်… ဟင့်… ကိုလီးကြီးနဲ့ နှစ်ရှည်လများအလိုးခံထားရတော့ အေးစောက်ပက်က ပြဲနေပြီ… ကို အေးစောက်ပက်ကို ချစ်သေးရဲ့လားဟင်…”
“ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်… ချစ်တာပေါ့ကွာ… ဒီစောက်ပက်ပြဲတာကြီးကို လိုးမဝ ယက်မဝဖြစ်နေတာ… ဒီလန်နေတဲ့အဖတ်လေးတွေကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ကိုချစ်ရတဲ့ ကို့မိန်းမ အေးရဲ့စောက်ပက်မို့ကို ချစ်တာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြက်…”
“အူး… ကိုရယ်… ချစ်တယ်.. ဟာ့… ရှီး… စစ်… အူး… ကို့လျာကြီး အေးစောက်ပက်ထဲဝင်နေပြီ… ကြိုက်တယ်… ကိုဘာလုပ်လုပ် အေးကြိုက်တယ်… အင်း… ဟင်း…”
“ပြွတ်… ဖလူး… ပြက်… ကို့မိန်းမစောက်ရည်က ချိုလိုက်တာကွာ… တအားအရည်ရွှမ်းတဲ့စောက်ဖုတ်… ကိုအရမ်းကြိုက်တာပဲ… ပြွတ်… ပလပ်… ပြက်…”
“အာ့… စစ်… ကိုရေ… အူး… အဲ့နေရာကို ဖိပြန်ပြီ… ဟင့်… အေး သေးထွက်ကျတော့မှာပဲ… အာ့… ဟား… ကိုရေ…  တကယ်ထွက်တော့မှာ…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ စောက်စိလေးကို ဖိယက်ရင်း စောက်ပက်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်ကာ ဂျီစပေါ့လေးကို ဖိကလိုင်းပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးကို ဒါကိုဖိပြီးကလိတိုင်း သေးတွေထောင်ပန်းတတ်တာ ကျုပ်သိတာပေါ့။
“ဟာ့… ကိုရယ်… အမလေး…. ကောင်းလိုက်တာ… ရှီး… မရတော့ဘူး… ထွက်ပြီ… အို… ကိုဘာလုပ်တာလဲ ဖယ်လေ အင်းမ်းးးး… ဟင်းမ်းးးး… ဟင့်… ဒုက္ခပါပဲ… အင်းမ်းးးး…. အင်းမ်းးးး….”
ရင်အေးကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ သေးတွေကော့ပန်းတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်အရှေ့မှာ မျက်နှာ ခံပေးထားလိုက်တယ်။ ရင်းအေးရဲ့သေးတွေက ကျုပ်မျက်နှာကို ရေပြွတ်နဲ့ထိုးသလို ထိုးပန်းတယ်။ ရင်အေးကျုပ်ခေါင်းကိုဖယ်ထုတ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်ကလုံးဝဖယ်မပေးတော့ ရင်အေး ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ပဲ သေးပေါက်ချနေရတယ်။ ရင်အေး စိတ်လွတ်လက်လွတ်ညည်းရင်း သေးပန်းတာ ရပ်လိုက် ပြန်ပန်းလိုက်နဲ့ သုံးလေးခါလုပ်ပြီးမှ ရပ်သွားတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာက စပြီး ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ရင်အေးရဲ့သေးတွေရွှဲသွားတယ်။ ရင်အေးသေးပန်းတာ ရပ်သွားပြီ။
“အေးလေး သေးပေါက်ပြီးရင် ကို့တာဝါလ်လေးနဲ့ သုတ်ပေးမယ်…”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ စောက်ပက်အုံကြီးနဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်ခုလုံးအပြင် ဖင်ကြားကိုပါ လျာနဲ့လိုက်ယက်လိုက်တယ်။ ရင်အေးက သူသေးနဲ့ပန်းတာခံပြီး သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်ကြားက သေးတွေကိုပါ လိုက်ယက်ပေးနေတဲ့ ကျုပ်ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ငုံ့ကြည့်ရင်းက မျက်ဝန်းအိမ်မှာ မျက်ရည်လေးတွေဥလာကာ ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူတော့သည်။
“နောက်ကို အေးသေးပေါက်ပြီးလို့ သုတ်ချင်ရင် ကို့ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်သိလား… ကို့လျာက အေးကိုသန့်ရှင်းပေးမယ့် တစ်ရှူးပဲ…”
“ဟင့်… အေးကို အဲ့လောက်ချစ်ပြနေရလား… ကို့မယားက အသည်းတွေထဲ လှိုက်လှိုက်ပြီးကို ချစ်တာသိလား… မရွံမရှာကွာ ကြည့်အုံး… မျက်နှာမှာရော တစ်ကိုယ်လုံးမှာရော သေးတွေချည်းပဲ… အမ်း… ပြက်… ပြက်…”
ရင်အေးက ကျုပ်မျက်နှာမှာပေနေတဲ့ သူ့သေးတွေကို လျာနဲ့ လိုက်ယက်ပေးရင်း ကျုပ်လီးကိုလဲကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့တယ်။ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးရဲ့ပေါင်တစ်ချာင်းကိုဆွဲမပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးထိုးထည့်ကာ မတ်တပ်ပဲ ဆော်တော့တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်မှာပေနေတဲ့ သူ့သေးတွေကို ခေါင်းမီသလောက် ယက်ရင်း အလိုးခံတယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယား အချစ်နာလန်ထပြီး အိပ်ယာထဲတောင်မသွားနိုင်ဘဲ တံခါးဝမှာပဲ နံရံကပ်ကာ လိုးနေလိုက်ကြတာ ရင်အေးတစ်ချီပြီးတော့ သူ့ကို နံရံဘက်လက်ထောက်ခိုင်းပြီး ပစ်ကော့ပေးထားတဲ့ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြားက စောက်ပက်လေးကို နို့တွေဆွဲကာ ကြုံးလိုးရင်း အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယား အဲ့ညက ညနက်သန်းခေါင်မှ ရေအတူချိုးပစ်ရတယ်။ ရေမချိုးခင်လဲ ကြမ်းပြင်မှာပေပွနေတဲ့ ရင်အေးရဲ့သေးတွေကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုစီနဲ့ အတူသုတ်ပစ်ရသေးတယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက် ရေအတူချိုးရင်း ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ အပြန်အလှန် ဆပ်ပြာတိုက်၊ ချေးတွန်းပေးနဲ့ ယုယနေကြတာ ညအိပ်ဖို့တောင် မေ့နေတယ်။ ပြီးတော့မှ အပြန်အလှန်ရေသုတ်ပေးပြီး ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အိပ်ရာဝင်ကြတယ်။ အိပ်ယာထဲမှာ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ စောင်ကိုအတူခြုံလိုက်ပြီး စောင်ထဲမှာ ဖက်ထားကြတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဒါက မွှေးလွန်းက အေးကို လူကြုံနဲ့ နမ်းခိုင်းလိုက်တာ…”
“ခစ်… ခစ်… မီးလေးက အေးမအိပ်သေးဘူးဆိုတာ သိနေတာလား…”
“အဲ့ဒါတင် သိတာမဟုတ်ဘူး… အေး ကိုနဲ့မွှေးလွန်း လုပ်သမျှ လိုက်ချောင်းနေတာကိုပါ သိနေတာ… ခုံတန်းလေးမှာတုန်းက မွှေးလွန်း အေးချောင်းကြည့်နေတဲ့ဘက်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာ သတိမထားမိဘူးလား…”
“အင်း… သတိထားမိတယ်… အေးက ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်နေတယ်ပဲ ထင်တာ… ဒါဆို မီးလေးက အေးချောင်းနေမှန်း အစကတည်းက သိနေတာပေါ့…”
“ဟုတ်တယ်… ကို့အထင်တော့ မွှေးလွန်းသိတာ ဒီထက်မကဘူးနဲ့ထင်တယ်… အေးကို ကို့မယားအကြီးဆုံးကြီးတဲ့… အဲ့ဒါနဲ့ ကိုလဲ အေးနဲ့ မွှေးလွန်းပဲ ကို့မယားတွေပါလို့ပြောတော့… ဟုတ်တယ်ပဲထားလိုက်ပါတော့တဲ့… ကိုလဲ မကျေနပ်လို့ မွှေးလွန်းကို ကိုတို့အကြောင်း ဘာတွေသိထားလို့လဲလို့မေးတာ မဖြေဘူး…”
“ဟင်… ဒါဆို ကို တခြားသူတွေကိုပါ လိုးနေတာကို မီးလေးကသိနေတာလား မသိဘူး…”
“ကိုယ်လဲ အဲ့ဒါကိုပဲ တွေးပူနေတာ… မွှေးလွန်းလေးက ကို့ကိုမုန်းသွားရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်ကြမလဲ…”
“သိပ်လဲ စိတ်မပူပါနဲ့ ကိုရယ်… သိလျှက်နဲ့တောင် အခု ကို့ကို ချစ်သူအဖြစ်လက်ခံပြီး အလိုးခံတာ နားလည်ပေးနိုင်လို့ နေမှာပေါ့…”
“အဲ့လိုဆိုရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့ကွာ…”
“ဒါနဲ့ ကို့ကို သတိပေးရအုံးမယ်…”
“ဘာကိုလဲ အေးရဲ့…”
“မီးလေးက ဒီနှစ်ဆယ်တန်းလေ… ကိုနဲ့လိုးတာစွဲလန်းပြီး စာဘက်စိတ်မရောက်ဘဲ နေအုံးမယ်… မီးလေးကို လိုးလဲလိုး ချော့မော့ပြီးလဲ စာလုပ်ခိုင်းအုံး… ဆယ်တန်းကပင်ပန်းတယ်… ခြေချော်လက်ချော်ဖြစ်ပြီး စာမေးပွဲကျရင် မီးလေး နှစ်ခါပင်ပန်းမှာ… တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ စိတ်ကြိုက်လိုးပေါ့… အခုတော့ ထိန်းလိုးအုံး သိလား…”
“ဟုတ်တယ်… ကိုတောင်မှ နည်းနည်းသတိလွတ်သွားတယ်… အေးသတိပေးလို့ပေါ့… ဒါကြောင့်လဲ မွှေးလွန်းက အေးကိုလဲအရမ်းချစ်တာ… အေးစောင့်နေမှန်းသိလို့ ကို့ကို အေးဆီ အတင်းပြန်လွှတ်နေတာ…”
“ဟီး… အဲ့လိုကြီးလား… မီးလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… အိပ်စို့လေ မနက်ကို ကိုရုံးသွားရအုံးမယ်မလား…”
“အင်း… အရမ်းချစ်တယ်…”
“ကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်…”

(အခန်း ၂၆/၄)

ညက ရင်အေးမဝမှန်းသိလို့ မနက်စောစော တစ်ချီဆွဲလိုက်ကြသေးတယ်။ ညကတည်းက ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ အိပ်တာဆိုတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် လီးစုပ်အဖုတ်ယက်ပြီး ထလိုးကြတာပါပဲ။ ပြီးမှ ရင်အေးလဲ မနက်စာပြင်ဖို့ အဝတ်အစားဝတ်ပြီးထသွား၊ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ တီရှပ်တစ်ထည်ကောက်စွပ်ပြီး သမီးလေးကို နှိုးဖို့ ထလာခဲ့တယ်။ သမီးလေးအခန်းထဲရောက်တော့ သမီးလေးရဲ့စောင်ကိုမပြီး သမီးလေးဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သမီးလေးက ကိုယ်လုံးတီးလေးအတိုင်း တစောင်းလေးအိပ်နေတာ။ ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့ကျောဘက်ကနေ သမီးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ အ၀တ်မဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်လိုက်ရပေမယ့် ဆယ်တန်းကျောင်းသူ သမီးလေး ဒါကိုပဲစိတ်ရောက်မနေစေဖို့ ကျုပ်စိတ်ထိန်းက နို့တွေဘာတွေလဲ မကိုင်ဘဲ ရိုးရိုးပဲ ဖက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ ရင်အေးနဲ့တစ်ချီလိုးခဲ့တော့ တင်းလာချင်ပေမယ့် နည်းနည်းငြိမ်နေတယ်။ သမီးလေးရဲ့ပါးလေးကိုဖိနမ်းလိုက်တော့ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်လေးက လူးလွန့်လာပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ မျက်စိတစ်ချက်ဖွင့်ကြည့်ကာ ကျုပ်ကိုဖက်လိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးကပ်လာတယ်။ မျက်လုံးလေးကလဲ ပြန်မှိတ်သွားပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝှေ့ကာ ငြိမ်နေတယ်။
“မထသေးဘူးလား မွှေးလွန်းရဲ့..”
“ထချင်သေးဘူးကွာ… ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဒီအတိုင်းလေးခဏနေချင်သေးတယ်… ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်လို့… မွှေးလွန်းကို ဖက်ထားပေး…”
ကျုပ် ရင်ထဲကြည်နူးစွာ ပြုံးမိတယ်။ သမီးလေးနဲ့ပက်သက်ပြီး ပူပန်မှုတစ်ချို့လဲ လျော့သွားတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးကို တိုးဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားလိုက်တယ်။ တော်တော်လေးကြာမှ
“မွှေးလွန်း…”
“ဟင်…”
“ကိုကိုရေချိုးပြီး ရုံးသွားဖို့ပြင်ရအုံးမယ်… ထတော့လေ…”
“အွန်း… ကိုကိုသွားလေ… မွှေးလွန်းလဲ ရေချိုးဖို့ ပြင်လိုက်အုံးမယ်…”
“အင်း… အရမ်းချစ်တယ်နော် မွှေးလွန်း… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟုတ်… ကိုကို့ကို မွှေးလွန်း အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး စောင်အောက်က ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရေချိုးနေတုန်း သမီးလေးလဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်လာတယ်။ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ရေလဲထမိန်တစ်ထည်ကို ကိုင်လို့။ သမီးလေးက သွားတိုက် မျက်နှာသစ်နေတုန်း ကျုပ်ကလဲ ရေလောင်းချိုးနေတာပေါ့။ သမီးလေးက သွားတိုက် မျက်နှာသစ်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ စုစည်းထားတဲ့ ဆံပင်ကို ခေါင်းမှာကလစ်နဲ့ညှပ်ထားတာကို ပလပ်စတစ်အစွပ်လေး စွပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်အနားကိုလာကာ ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး ကျုပ်လီးကို ထိုင်စုပ်တော့တယ်။
“အူး… မွှေးလွန်းရယ်… ကောင်းလိုက်တာ…”
“ပြွတ်… ကိုကို ရုံးမသွားခင် မွှေးလွန်းကို တစ်ချီလောက် လိုးပေးခဲ့နော်… ပြွတ်… အွင်း…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်လီးကိုထိုင်စုပ်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့ ပခုံးပေါ်ကနေ ရေကို တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် လောင်းချပစ်လိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ မိုးပြာရောင် ထမိန်လေးက ရေတွေရွှဲနစ်ပြီး သမီးလေးရဲ့အသားမှာ ကပ်နေတာက ပိုရင်ခုန်စရာ ကောင်းလာတယ်။ ကျုပ်လဲ ရုံးသွားရအုံးမှာမို့ သမီးလေးကို လီးကိုဆက်မစုပ်စေဘဲ ဆွဲထူလိုက်ရတော့တယ်။ ပြီးတော့ ရေစိုထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ သမီးလေးကို ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ သမီးလေးကတော့ ကျုပ်ရဲ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုနေတာပေါ့။
“ပြွတ်… ချစ်တယ် မွှေးလွန်းရယ်… ကိုကို​မွှေးလွန်းကို ပြောစရာရှိတယ်…”
“အွန်း… ပြောလေ ကိုကို…”
“မွှေးလွန်းက ဒီနှစ်ဆယ်တန်းလေ စာတွေကအများကြီးကျက်ရမှာ… မွှေးလွန်း ကိုကို့ကြောင့် စာကိုဂရုမစိုက်နိုင်မှာ စိုးရိမ်တာ… မွှေးလွန်း စာကိုလဲ ဂရုစိုက်ပါနော်…”
“ဘာများလဲလို့ ကိုကိုရယ်… ခစ်ခစ်… မွှေးလွန်းက စာကို အခုမှ ပိုဂရုစိုက်နိုင်တာ… အရင်က ကိုကို့အချစ်ကိုမရတော့ တခါတခါ စိတ်ထဲပူပြီး စာကိုအာရုံစိုက်လို့မရဘူး… ဒီလိုဘဲ တစ်ခါတစ်လေ ကိုကိုလီးကြီးမြင်ယောင်ပြီး ကိုကိုလိုးတာခံချင်လို့ အာသာဖြေတာတောင် ညဘက်ဆို တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ဘူး… ညကဆို ကိုကိုလိုးပေးပြီးပြန်သွားတော့ အိပ်လိုက်တာ မိုးလင်းအထိ တစ်ရေးပဲ ကိုကိုလာမနှိုးခင်တောင် မွှေးလွန်းတစ်ခါနိုးသေးတယ်… ကိုကိုနှိုးတာခံချင်လို့ တမင် ဆက်အိပ်နေတာ… မွှေးလွန်းက ကိုကိုပုံမှန်လိုးပေးမှ စာကို အာရုံပိုစိုက်နိုင်မှာ သိလား…”
“ဒီလိုလား… ဒါဆိုလဲ မွှေးလွန်းလိုချင်တဲ့အချိန်တိုင်း ကိုကိုက လိုးပေးမှာပေါ့… ဒါဆို အခုကိုကိုလိုးပေးလိုက်မှ မွှေးလွန်းက ကျောင်းမှာ စာကို ပိုအာရုံစိုက်နိုင်မှာပေါ့… ဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ်… အနည်းဆုံး မနက်တစ်ခါ ညတစ်ခါတော့ ပုံမှန်လေးလိုးပေးကွာ…”
“လိုးပေးမယ်… ဒီကြားထဲလဲ မွှေးလွန်းလိုချင်တိုင်း ကိုကိုက လိုးပေးမှာ… အခုလဲ ရေစိုထမိန်လေးနဲ့ မွှေးလွန်းကို ကိုကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ကိုကိုမွှေးလွန်းစောက်ဖုတ်လေး ခဏယက်အုံးမယ်ကွာ…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ အရှေ့မှာ ထိုက်ချလိုက်တော့ သမီးလေးက အလိုက်သင့်လေး သူ့ထမိန်လေးကို မ ကာ ပေါင်ကားပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ရေစိုထမိန်နဲ့ကပ်နေတဲ့ ဖင်လုံးလုံးလေးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း စောက်ပက်ညိုတိုတိုလေးကို ဖိယက်ပစ်တော့တယ်။
“အူး… ကိုကိုရယ်… ကိုကိုစောက်ဖုတ်ယက်ပေးတာ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… အင်း… ဟင်း… ယက်… ချစ်တယ်ကွာ… ဟင်း…”
ကျုပ် သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကို ခဏယက်ပြီးမှ ထရပ်ကာ သမီးလေးကို ခြေတစ်ဖက်ဆွဲ မ လိုက်ပြီး သမီးလေးစောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားမှ တစ်ချက်ချင်း ခပ်မှန်မှန်လိုးရင်း သမီးလေးရဲ့ဖင်ကို ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လိုးရင်းနဲ့ သမီးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိနမ်းလိုက် သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်ပေါ် ရေလောင်းချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးတော့ သမီးလေးလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ပြီး ရေလောင်းပေး ဆပ်ပြာတိုက်ပေးဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့သမီးလေး လိုးရင်း ရေချိုးကြတာပေါ့။ ပြီးတော့ သမီးလေးကို ရေကန်ကိုလက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ သမီးလေးရဲ့ ထမိန်ရင်လျားကိုဖြည်ကာ နို့တွေကိုနယ်ရင်းလိုးတယ်။ လိုးရင်း သမီးလေးရဲ့ကျောကို ရေလောင်းဆပ်ပြာတိုက်လုပ်ပေးတာပေါ့။ ရေချိုးလို့က ပြီးသလောက်ဖြစ်သွားပြီ။ လိုးတာ ပြီးဖို့ပဲ ကျန်တော့တာဆိုတော့ သမီးလေးကို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ ကျုပ်ပုဆိုးကိုခင်းပေးပြီး လှဲစေလျှက် ကျုပ်က ဆောင့်ကျောင့်ထိုင်ပြီး လိုးကာ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်… မွှေးလွန်းစောက်ဖုတ်လေးက အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ…”
“မွှေးလွန်းလဲ အီဆိမ့်သွားတာပဲ… အရမ်းကောင်းတယ်… စိတ်ချနော် ကိုကို… မွှေးလွန်း စာကိုလဲ သေချာ ဂရုစိုက်ပါ့မယ်…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်… ကိုကို့အသည်းတုံးလေး…”
“ကိုကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ကိုကိုအရင်သွားတော့နော်… မွှေးလွန်း ပြီးမှ ထွက်ခဲ့မယ်… ပြွတ်…”
“အင်း…”
ကျုပ် သမီးလေးကိုယ်ပေါ်ကထပြီး ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်စွပ်ကာ သမီးလေးကို အနမ်းလေးပေးပြီးမှ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့သားအဖ လိုးနေတုန်း ရင်အေးလာချောင်းတာ သိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ဆက်လိုးကြတာ။ အခု ကျုပ်အပြင်ထွက်တော့ ရင်အေးကို မတွေ့ရတော့ဘူး။ အခန်းထဲရောက်မှ ရင်အေးကိုတွေ့ရတယ်။ ရင်အေးက အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး ကျုပ်လီးကို ခဏစုပ်သေးတယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်ကို ရုံးသွားဖို့ ပြင်ဆင်ပေးတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို သမီးလေးအတွက် တားဆေးကဒ် သွားဝယ်ခိုင်းလို့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ အမြန်ပြေးဝယ်ပြီး ရုံးမသွားခင် သမီးလေးကို ဆေးပေးကာ တစ်နေ့တစ်လုံးပုံမှန်သောက်ဖို့ မှာရသေးတယ်။ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး လိမ္မာတဲ့ သမီးလေးက ကျောင်းမသွားခင် တစ်လုံးသောက်ထားလိုက်မယ်တဲ့။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ဆေးမသောက်ရတဲ့ နည်းတွေနဲ့ ကာကွယ်မှလို့ တွေးမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီ့ကိုလုပ်ခိုင်းလို့ရပေမယ့် သမီးလေးနဲ့ကိစ္စကို ပြောရမှာ ရှက်နေမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီတို့ မအိတို့က ရိပ်မိလို့ မေးလာရင်တော့ ကျုပ် အမှန်အတိုင်းဖြေလိုက်မှာပါ။ သူတို့ကိုလဲ ကျုပ်သိပ်ချစ်တာပါပဲလေ။

ဒီလိုနဲ့ ရတနာမရှိတော့တဲ့နောက်ပိုင်း ရုံးခန်းထဲမှာ ကျုပ်နဲ့ ဖြူသဲဝေပဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့။ ရတနာကလဲ မအိဆီကနေ ပညာကို လေးလေးစားစားယူမှာဆိုတော့ ဒီကြားထဲ ကျုပ်ဆီကို သိပ်ရောက်ဖြစ်မှာ မဟုတ်သေးဘူး။ သူအားတဲ့အချိန်နဲ့ ကျုပ်အားတဲ့အချိန် တိုက်ဆိုင်မှ ရတနာ့ကို လိုးရမယ့်သဘော။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ကတော့ ဘော့စ်အတွက် ရတနာက အချိန်ပေးရတာမို့ ကျုပ်က မအိနဲ့ ဟေမာ့ကိုပဲ လိုးတယ်။ အခုတော့ ကျုပ်နဲ့ ဖြူသဲဝေပဲ ရုံးခန်းထဲမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ရုံးခန်းထဲက လိုးတာ အာသာဖြေတာတွေလဲ တစ်ခန်းရပ်သွားတာပေါ့။ ရတနာ မအိဆီပြောင်းသွားပြီးနောက်ပိုင်း ဖြူသဲဝေရဲ့ ဖုန်းက ခဏခဏကို လာတယ်။ သူ့ချစ်သူဆက်တာပဲဖြစ်မယ်။ အစကတော့ ဖြူသဲဝေက လေပြေလေးနဲ့ ပြောရှာတယ်။ အလုပ်ထဲမှာ ဖုန်းခဏခဏ ခေါ်နေတော့ ဖြူသဲဝေလဲ အဆင်မပြေတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို နားလည်ပေးထားပြီး ဘာမှမပြောသေးပေမယ့် ကျုပ်လဲ ဒီလိုကြီးကျ သိပ်မကြိုက်တောဘူး။ ဖြူသဲဝေကလဲ ဖုန်းပြောပြီးတိုင်း ကျုပ်ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ကြည့်ကာ အကြည့်နဲ့ တောင်းပန်ရှာပါတယ်။ ပြောရင်းဆိုရင်း ဖြူသဲဝေရဲ့ဖုန်းက မြည်လာပြန်သည်။ ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကို အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုကို ရှင်းပြနေတာ။ ဆတ်ခနဲဆို ဖြူသဲဝေက ကျုပ်မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဖုန်းကိုင်လိုက်ပါဆိုပြီး မေးဆတ်ပြလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေက ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်ပြီး ပါးမှာကပ်လိုက်တယ်။
“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဒီမှာ အလုပ်ကိစ္စပြောနေတာ အဆင်မပြေတော့ဘူး… နင်ဖုန်းခဏခဏဆက်တာရပ်မလား.. ငါ ဘလက်လစ်(Black List)ထဲ ထည့်လိုက်ရမလား…”
“…..”
“ပြောရမယ်… နင်နဲ့ငါနဲ့ပြောတော့ ဘာဖြစ်လဲ… ငါ အလုပ်လုပ်နေတာ အလေလိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူး… နင်လုပ်ပုံက ငါ့ကိုတင်မဟုတ်ဘူး… ငါ့လူကြီးကိုပါ စော်ကားနေတာ…”
“…..”
“နာတယ်… ငါ့အထက်လူကြီးက ငါ့အစ်ကိုဆိုလဲဟုတ်တယ်… ငါ့ဆရာဆိုလဲဟုတ်တယ်… နင်စော်ကားချင်တိုင်း စော်ကားလို့မရဘူး…”
“…..”
ကျုပ်သိလိုက်ပြီ။ ဒီကိစ္စက ကျုပ်နဲ့ တိုက်ရိုက်ပက်သက်နေတာ။ ဖြူသဲဝေက အလုပ်ကအကြောင်းတွေ သူ့ချစ်သူကို အကုန်ပြန်ပြောပြပုံရတယ်။ ဒါကြောင့် ရတနာ ကျုပ်ရုံးခန်းမှာမရှိတော့တာကို သူ့ချစ်သူကသိပြီး ကျုပ်နဲ့ဖြူသဲဝေကို စိတ်မချ ဖြစ်နေတာ။
“ဘာလဲ မကျေနပ်ဘူးလား… ဒါဆိုလဲ လမ်းခွဲလိုက်လေ… ငါလဲ နင့်လို သပ်သပ်မဲ့ သဝန်ကြောင်တဲ့လူကို တော်တော်စိတ်ကုန်နေပြီ…”
“…..”
“ဖြူသဲ အကိုရှင်းပြပေးရမလား…”
ကျုပ်လဲ သူတို့ပြဿနာက တော်တော်တင်းမာနေတာသိလို့ ဝင်ပြီး ဖြန်ဖြေပေးချင်တာနဲ့ ဖြူသဲဝေကို ခပ်တိုးတိုးပဲ မေးလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေက ခေါင်းခါပြတယ်။
“နင်တော်တော်လွန်နေပြီ… နင်နဲ့ငါ ပြတ်ပြီ… နောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ ငါ့ဖုန်းကို မဆက်နဲ့… ဘယ်တော့မှလဲ လာမပက်သက်နဲ့တော့…”
ဖြူသဲဝေက ဖုန်းကိုချပစ်လိုက်ပြီး သူ့ဖုန်းကို တစ်ခါတည်း ပါဝါပိတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
“ဖြူသဲ အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ရတယ်အကို… ခုနက ဒီဇိုင်းကိစ္စဆက်ပြောလေ… ဖြူသဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…”
သူကသာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးပြောနေတယ် ဒေါသကြောင့်လား ဝမ်းနည်းမှုကြောင့်လားတော့မသိဘူး မျက်ဝန်းက ညို့မှိုင်းနေပြီး ကိုယ်က အနည်းငယ်တုန်ယင်နေသလိုပင်။
“ရပါတယ် ဖြူသဲရဲ့… အကိုပဲ လုပ်လိုက်တော့မယ်… လူဆိုတာ ဒီလိုပဲ တခါတလေ စိတ်အဆင်မပြေတဲ့အချိန်ရှိမှာပေါ့… ဖြူသဲ ငိုချင်လဲငိုချလိုက်ပါ… ဒီအခန်းထဲမှာ အကိုနဲ့ ဖြူသဲပဲရှိတာ… စိတ်ကို တင်းမထားပါနဲ့…”
ကျုပ်ပြောလိုက်မှ ဖြူသဲဝေက အိခနဲ ငိုချလိုက်တော့တယ်။ ကိုယ်လေးတောင် သိမ့်သိမ့်တုန်လို့။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ ခေါင်းက ဆံပင်လေးကို အသာပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။
“အကို့ကြောင့်မလား… ဖြူသဲ… အကို့ကို သူ့ဖုန်းနံပါတ်ပေးလေ အကို ဖြေရှင်းပေးကြည့်မယ်…”
ဖြူသဲဝေက ငိုရင်း ခေါင်းခါပြတယ်။
“ရတယ်အကို… နေပါစေ… ဖြူသဲငိုတာ သူ့ကိုမပြတ်နိုင်လို့မဟုတ်ဘူး… ဖြူသဲ​အတွက်နဲ့ အကိုပါရောပြီး အစော်ကားခံရတာ ဒေါသဖြစ်လို့… ပြီးတော့ ကိုယ်လက်ထပ်ဖို့ရွေးချယ်ထားတဲ့သူက စိတ်ထား သေးသိမ်လှချည်လားလို့ တွေးမိလို့ပါ…”
“သူက ဖြူသဲထက် ငယ်တယ်မလား… ဒီတော့ အူတိုမှာပေါ့… အကို့အကြောင်းတွေ ပြောပြမထားဘူးလား… ဒါမှမဟုတ် အကိုနဲ့ ရတနာအကြောင်း တစ်ခုခုသိထားလို့များလား…”
“အာ… ဒီအကြောင်းကိုတော့ မပြောပြပါဘူး… ရတနာ တခြားဌာနကိုပြောင်းသွားတာကိုပဲပြောပြတာ… အဲ့ဒါကိုပဲ သူ့မှာ မယုံကြည်နိုင်ဖြစ်နေတာ… အကို့မှာ အိမ်ထောင်ရှိတဲ့အကြောင်း သမီးရှိတဲ့အကြောင်းကိုလဲ ဖြူသဲ ပြောပြပါတယ်… အဲ့ဒါကိုပဲ အဲ့လိုအိမ်ထောင်သည်တွေက ပိုအထာနပ်တာတွေရော… သိုးယောင်ဆောင်ထားတဲ့ ဝံပုလွေတွေရော အဲ့လိုတွေပြောတာ ဖြူသဲ မခံနိုင်ဘူး…”
“ဖြူသဲရာ အကိုက သူတော်စင်မှမဟုတ်တာ သူပြောသလို ဟုတ်ချင်လဲဟုတ်မှာပေါ့… အကို့အတွက်နဲ့တော့ ဖြူသဲရဲ့ နှလုံးသားကို အထိအခိုက်မခံပါနဲ့…”
“ဖြူသဲ ဘာမှမထိခိုက်ပါဘူး… ဖြူသဲ လူရွေးမှားတာကိုပဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ… အကိုက အဲ့လိုမဟုတ်ဘူးလို့ ဖြူသဲ ယုံတယ်…”
“အဲ့လို အယုံမလွယ်နဲ့ ဖြူသဲရဲဲ့… ယောက်ျားဆိုတာ ချိုနဲ့ကောင်တွေ… ခေါင်းမှာချိုပေါက်တဲ့ကောင်နဲ့ ပေါင်ကြားမှာ ချိုတစ်ချောင်းတည်းပေါက်တဲ့ကောင်ပဲရှိတယ်… သိလား… ခေါင်းမှာ ချိုပေါက်တဲ့ကောင်ကမှ ကိုယ့်ကို နွားကျခံပြီး ပြုစုလုပ်ကျွေးအုံးမယ်… ပေါက်ကြားမှာ ချိုပေါက်တဲ့ကောင်တွေက ကိုယ့်ကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပြီးမှ… စားပြီးနားမလည်သလို ပစ်ထားခဲ့မှာ…”
“ဒါဆို အကို့ချိုက ပေါင်ကြားမှာလား ခေါင်းမှာလား…”
“ဟာ… မသိဘူး… ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆက်ငိုတော့…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို ဘုတောပြီး ကိုယ့်အလုပ်စားပွဲကို ပြန်လာလိုက်တယ်။ ငိုနေတဲ့ ဖြူသဲဝေတောင်မှ ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်က ဆွဲရမယ့်ဒီဇိုင်းကို စပြီးဆွဲတော့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်အနားကိုရောက်လာပြီး ကျုပ်ကို ဟိုလိုလုပ်ပါလား ဒီလိုဆွဲပါလား လာပြောတယ်။ ပုံမှန် ကိုယ့်လက်အောက်ကလူက ဒီလိုဆရာလာလုပ်ရင်တော့ လက်မခံနိုင်ပေမယ့် ဖြူသဲဝေက ကျုပ်နေရာကိုယူမယ့်သူ။ ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့ သာမန်ထက်ပိုတဲ့ ရင်းနှီးမှုလဲ ရှိတယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ `ရော့ နင်ပဲဆွဲတော့´ဆိုပြီး ကျုပ်နေရာမှာ ပေးထိုင်လိုက်တော့တယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့ စိတ်ကူဉာဏ်နဲ့ ဖန်တီးမှုက ကျုပ်ထက်သာတယ်။ ကျုပ်လဲ သု့ရဲ့ အိုင်ဒီယာကိုကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေမိတယ်။

တစ်နေ့ ကျုပ် အလုပ်ကပြန်ရောက်ပြီး အဝတ်အစားလဲကာ သမီးလေးကိုသွားကြိုတယ်။ မေမေနဲ့ မမတို့ဘက်ကို မနေ့က ရောက်ခဲ့သေးတာမို့ ခပ်စောစောပဲ နွယ်နီတို့အိမ်ကိုရောက်ခဲ့တယ်။ နွယ်နီတို့ အိမ်ထဲကိုဝင်တော့ တံမြက်စည်းလှဲနေတဲ့ နွယ်နီနဲ့ ဧည့်ခန်းက ပက်လက်ကကုလားထိုင်တစ်လုံးစီမှာ ပုတီးတစ်ကုံးစီကိုင်လျှက် ထိုင်နေတဲ့ နွယ်နီ့မိဘတွေကို တွေ့ရတယ်။
“ဟော ဖိုးတေ… လာ ထိုင်…”
“အေး နွယ်နီ… ဦးနဲ့ အန်တီ… နေကောင်းတယ်မလား…”
“ဒီလိုပါပဲကွယ်… ရောဂါကစုံတော့ ဆေးစုံအောင်သောက်ပြီး ဆေးနဲ့အသက်ဆက်နေရသလို့ပါပဲ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကိုယ့်မှာရောဂါရှိမှန်းသိတော့လဲ ဆေးလေးသောက် အစားလေးရှောင်ပြီး ကာကွယ်နိုင်တာပေါ့… အေးရဲ့အဖေဆို ဘာရောဂါမှ ဟုတ္တိပတ္တိလက္ခဏာမပြဘဲ ရုတ်တရတ်ဖြစ်သွားတာ…”
“အေးကွယ်… ဦးတို့လဲ မထင်မိဘူး… ကိုမြင့်မောင် ကျန်းကျန်းမာမာကြီးက ကောက်ကာ ငင်ကာ ဆုံးရတယ်လို့…”
“ဟုတ်တယ်… အိမ်မှာ ရုတ်တရတ် လူတစ်ယောက်လျော့သွားတာက သိသာတယ်… တော်တော်နဲ့ကို အသားမကျနိုင်ဘူး…”
“ဒီလိုပဲပေါ့ကွယ်… လူဆိုတာ ကွေးသောလက်မဆန့်မီ ဆန့်သောလက်မကွေးမီ ဆိုသလိုပဲ ဘယ်အချိန်မှာ ကိုယ့်အလှည့်ရောက်လာမလဲဆိုတာ မသိရတော့ အသေမဦးခင် ဉာဏ်ဦးရအောင် သံသရာခရီးအတွက် အထုပ်ပြင်ပြီး စောင့်နေရတာပါပဲ…”
“ကျနော်တို့တော့ ဒါတွေမစဉ်းစားနိုင်သေးပါဘူး ဦးရယ်… သားနဲ့မယားနဲ့ အပေါင်းသင်း မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ဒီနွံထဲက ရုန်းမထွက်ချင်သေးဘူး…”
“ဦးတို့လဲ ငယ်စဉ်ကတော့ ဒီလိုပါပဲ… နောက်တော့ ဝေဒနာကနှိပ်စက် ဇရာကထောင်းတော့ ခန္ဓာဆိုတာဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှန်း သိလာရတာပေါ့…”
ကျုပ်နဲ့ သူ့မိဘတွေ လေပေးဖြောင့်နေတာကို တံမြက်စည်း ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ လှမ်းလှမ်းကြည့်တယ်။
“လေးလေး… သားဖို့ မုန့်ပါလား…”
ရုတ်တရတ် အိမ်ပေါ်ကိုပြေးတက်လာတဲ့ နွယ်နီနဲ့ ကျုပ်ရဲ့သားလေးက မုန့်တောင်းတော့ ကျုပ်လဲ အိပ်ကပ်ထဲက ချောကလက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ဝင်ထွက်သွားလာနေကျ အိမ်တွေမှာ ကလေးတွေကရှိနေတတ်တော့ မုန့်ကို အမြဲဆောင်ထားရတယ်။
“ပါတာပေါ့ သားရဲ့… ဒီမှာ ချောကလက်… လေးလေးဆီလာပါအုံး လေးလေးက သားကိုမတွေ့လို့ လိုက်ကြည့်နေတာ… ဘယ်မှာသွားဆော့နေတာလဲ…”
သားလေးက ကျုပ်လက်ထဲက ချောကလက်ကိုလာယူတော့ ကျုပ်လဲ ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး နမ်းလိုက်တယ်။
“သားက မမမွှေးလွန်းအနားမှာ ထိုင်ပြီး မမနဲ့အတူစာသင်နေတာ… မမက မုန့်လဲကျွေးတယ်…လေးလေးဆိုင်ကယ်သံကြားလို့ မုန့်ပါလားလို့ လာမေးတာ… မမဆီပြန်သွားတော့မယ်…”
“ကဲ သွားပါဗျာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
အိမ်ထဲက ထွက်သွားတဲ့ သားလေးကိုကြည့်ရင်း သက်ပြင်းခိုးချမိတယ်။ ကလေးကလဲ သွေးကစကားပြောတယ်ထင်တာပဲ ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးကိုဆို အရမ်းကိုခင်တာ။
“မမရေ… တစ်ချက်လောက် အဝတ်ဇလုံလေး ကူမပေးပါအုံး… မြရည်တစ်ယောက်တည်းမမနိုင်လို့…”
“နွယ်နီနေနေ… ငါသွားလိုက်မယ်… ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်နှယ့် အဝတ်တွေလျှော်နေရတာလဲ…”
ကျုပ်လဲ ပြောဆိုပြီး ထိုင်ရာကနေ နောက်ဖေးဘက်ထသွားလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ကို နှုတ်ခမ်းစူပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့ သူပါလိုက်လာရော။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ မြရည်က ထမိန်ရင်လျားနဲ့ဆိုတော့ ကျုပ်က တန့်သွားတယ်။
“လာလေ ကိုကြီးတေဇာ ဘာရပ်ကြည့်နေတာလဲ… လူကိုမမြင်ဖူးတာကျလို့…”
မြရည်နှင်းရဲ့စကားကြောင့် ကျုပ်လဲ ရေချိုးခန်းထဲလိုက်ဝင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က လျော်ပြီးသားအဝတ်တွေထည့်ထားတဲ့ ဒန်ဇလားကို မဖို့ကုန်းလိုက်တော့ မြရည်နှင်းကလဲ ကူမပေးမယ်ဆိုပြီးကုန်းတဲ့အချိန် နဖူးချင်း ဒုတ်ခနဲဆောင့်မိသွားတယ်။
….ဒုတ်…
“အာ့… ကျွတ်… ကျွတ်…”
“အ…ကိုကြီးသယ်ပေးမယ်လေ… ဘာလို့ကုန်းလိုက်တာလဲ…”
“မြရည်လဲ ကူသယ်ပေးမလို့ပေါ့… ကျွတ်… ကျွတ်…”
“နာသွားပြီမလား… ပြစမ်း… ဥုံဖွ… ဥုံဖွ…”
ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့ နဖူးက ရဲနေတဲ့နေရာလေးကို လက်လေးနဲ့ အသာပွတ်ပေးပြီး ဥုံဖွလို့ ပြောလိုက်တော့ မြရည်နှင်းက ပြုံးလျှက် မျက်စောင်းထိုးတယ်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ လျှောက်သွားတဲ့အသံကိုကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နွယ်နီဖြစ်နေတယ်။ နွယ်နီ အူတိုပြီးစိတ်ကောက်သွားတာထင်တယ်။ ကျုပ်က မြရည်နှင်းကို ဘာစိတ်မှမရှိဘဲ ဒီအတိုင်း လုပ်ပေးလိုက်တာ။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချကာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲ မြရည်နှင်းဘက် ပြန်လှည့်လိုက်တယ်…”
“နာသေးလား မြရည်…”
“ဟင့်အင်း… ဒါနဲ့ မမက ဘာဖြစ်သွားတာလဲ…”
“မသိဘူးလေ… ထားပါ… ဒီဇလားက ဘယ်ကိုပို့ပေးရမှာလဲ….”
“နောက်ဖေးက အမိုးအောက်ထဲကိုပို့ပေး… အဲ့မှ ခဏလှန်းထားပြီး မနက်မှ နေပူထုတ်လှန်းတော့မယ်…”
“အေးအေး…”
ကျုပ်လဲ အဝတ်ဇလားကိုသယ်ပြီး နောက်ဖေးဘက်ကိုထွက်လာတော့ မြရည်နှင်းက အနောက်ကနေ လိုက်လာတယ်။ ကျုပ်က အဝတ်ဇလားကိုချပေးလိုက်တော့ မြရည်နှင်းက ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ပဲ အဝတ်လှန်းနေတယ်။ ကျုပ်က အိမ်ရှေ့ကိုပြန်သွားဖို့လုပ်တော့ မြရည်နှင်းက ပြောတယ်။
“ကိုကြီး… ”
“ဟေ… ဘာလဲ မြရည်…”
“ကိုကြီး မိန်းမလျာတစ်ယောက်ကို ရှာနေတယ်ဆို…”
“အေး….ဟုတ်တယ်… ကိုကြီးမိတ်ဆွေးတစ်ယောက်ရဲ့သားလေ… သူက မိန်းမစိတ်ပေါက်နေတာ… အဲ့ဒါ သူအဖေက နှင်ချလိုက်လို့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားတာ… အခု သူ့မိဘတွေက အရမ်းတွေ့ချင်နေကြပြီ…”
“ဒီလိုလား… မြရည်ရဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပြောပြတဲ့ ကန္နားစီးတစ်ယောက်ရှိတယ်… သူက မိန်းမလျာလောကမှာ တော်တော်ပေါက်ရောက်တယ်တဲ့…”
မြရည်နှင်းက လျှော်ပြီးသားအဝတ်တွေကို ရေခါလိုက်၊ ချိတ်လေးနဲ့ တန်းမှာလှမ်းလိုက်လုပ်ရင်း ပြောပြနေတာ။ ကျုပ်လဲ မြရင်နှင်းရဲ့ အဖျားအနားတွေမှာ ရေစိုပြီး ရင်လျားထားတဲ့ထမိန်အောက်က ကောက်ကြောင်းကို သွားရည်ကျမိပေမယ့် မကြည့်မိအောင် ထိန်းထားမိတယ်။ မြရည်နှင်းက ကျုပ်အပေါ်မှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်လို ခင်မင်နေတာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲလေ။
“ဟုတ်လား..”
“အင်း… တချို့နာမည်ကြီး မိတ်ကပ်ပြင်တဲ့သူတွေတောင် သူ့ဆီလာပြီး ဂါရဝပြုကြ၊ မေးကြစမ်းကြနဲ့ မကြာမကြာ ကားအကောင်းစားကြီးတွေနဲ့ ရောက်လာတတ်ကြတယ်တဲ့…”
“ဟုတ်လား… ဒါဆို မြရည်ရဲ့သူငယ်ချင်းကို အကူအညီတောင်းပြီး အဲ့ကန္နားစီးဆီမှာ မေးစမ်းကြည့်လို့ရနိုင်လောက်လား…”
“မြရည်ရဲ့ သူငယ်ချင်းပါရင်တော့ရမယ်ထင်တယ်… အဲ့ကန္နားစီးက မြရည်ရဲ့သူငယ်ချင်းကို တော်တော်လေးခင်တယ်…”
“ဒါဆို မြရည်ရဲ့သူငယ်ချင်းကို အကူအညီတောင်းပေးပါလား… ကိုကြီးတို့တစ်ရက်လောက်… အဲ့ကန္နားစီးဆီမှာ မေးမြန်းကြည့်ရအောင်…”
“မြရည် ကူညီလို့ကရပါတယ်… ဒါပေမယ့် မြရည်သိချင်တာတစ်ခုကို အမှန်အတိုင်းပြောပြမှ ကူညီမယ်…”
“ဟင်… ဘာများလဲ…”
“ဘာလဲဆိုတော့… ”
“ဖေဖေရေ … ”
သမီးလေးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် ကျုပ်လဲ ဆက်မမေးတော့ဘဲ မြရည်နှင်းရဲ့အနားက ထွက်လာဲ့လိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၅)

ကျုပ် နောက်ဖေးကနေ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ နွယ်နီမျက်နှာက တော်တော်လေးကို တည်နေတယ်။
“နွယ်နီ… နေမကောင်းဘူးလား…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး…”
ကျုပ်ကို မျက်နှာလွှဲသွားကာ လေသံကလဲ မာထန်နေတယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းက အခန်းထဲရောက်နေတယ်ထင်တယ်။ မြရည်နှင်းကရေချိုး၊ နွယ်နီ့မိဘတွေက ဘုရားရှိခိုးနေကြတာဆိုတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ကျုပ်တို့မိသားစု လေးယောက်တည်း။
“ကလေးမဟုတ်သူငယ်မဟုတ်နဲ့… စိတ်ကကောက်ရပြန်ပြီ… မီးလေး မီးရဲ့ဆရာမကို မုန့်ရှိသေးရင်ပေးလိုက်စမ်းပါ… ငယ်မူပြန်နေတာထင်တယ်…”
နွယ်နီက ဖျပ်ခနဲ မျက်လုံးလှန်ပြီး ကျုပ်ကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်တယ်။
“ဟုတ်တယ်… မီးလေးမွှေးလွန်း… လာ ဆရာမက အသက်ကြီးလို့ ငယ်မူပြန်နေတာ… ဆရာမကိုမုန့်ကျွေး…”
“ခစ်ခစ်… ဖေဖေကလဲ ဆရာမကို စနေပြန်ပြီ… ဆရာမက လှတုန်း လန်းတုန်း… မောင်လေးကိုမွေးပြီးမှ ပိုတောင် လှလာသေးတယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဟုတ်လား… ဖေဖေကတော့ အန်တီကြီးဖြစ်နေပြီ ထင်တာပဲ…”
ပြောရင်း နွယ်နီ့နဖူးလေးကို ဖတ်ခနဲရိုက်လိုက်တယ်။
“ကောင်စုတ် ဖိုးတေ… အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်… ကဲဟာ…”
နွယ်နီက ကျုပ်ကို ပြောရင်း ကျောကိုထရိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ရယ်လျှက်ပဲ ငြိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်က နွယ်နီ ကျုပ်ကို သဝန်အရမ်းတိုနေတာ ကျုပ်သိတယ်။ ကျုပ်ကို ရိုက်လိုက်ရလို့ စိတ်ပြေပါစေတော့ဆိုပြီး တမင်တကာ အရိုက်ခံလိုက်တာ။ နာတော့နာတယ်ဗျ။ နွယ်နီက ကျုပ်ကိုစိတ်ဆိုးနေတုန်း ရိုက်တာဆိုတော့ အားပါနေတော့တာပေါ့။
“အား… နာတယ် နွယ်နီရ…”
“နာအောင်ရိုက်တာပဲ… နာပစေ…”
“အေးပါဟာ… ရိုက်လို့ဝရင် ပြော…”
ကျုပ်က အဲ့လိုပြောလိုက်မှ နွယ်နီက ရိုက်နေတာကိုရပ်လိုက်တယ်။
“ရိုက်လို့ ဝပြီလား…”
“မဝဘူး… နောက်ကြုံမှ ထပ်ရိုက်အုံးမှာ…”
“ရိုက်ဟာ…”
ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ နွယ်နီ့ကို ချော့ချင်ပေမယ့် အခြေအနေကမပေးဘူးလေ။ ဒီတော့ နွယ်နီပေးသမျှအပြစ်ကို ခံယူပြီး နွယ်နီစိတ်ပြေလျော့ပါစေတော့လို့ တတ်နိုင်သမျှ လုပ်ပေးခဲ့တာပါ။ နွယ်နီက ကျုပ်အရမ်းသံယောဇဉ်တွယ်ပြီး ချစ်ရတဲ့သူထဲမှာပါတယ်လေ။

ကျုပ်နဲ့သမီးလေး နွယ်နီတို့ အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းခဲ့ကြတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်နဲ့ချစ်သူဖြစ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘဲ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်ပြီး လိုက်လာတာ။ ဆိုင်ကယ်စီးရင်လဲ ကျုပ်ခါးကိုဖက်ပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ပါးလေးအပ်ပြီးစီးတာ။ အခုလဲ ကျုပ်ရဲ့ဆိုင်ကယ်အနောက်မှာ ကျုပ်ခါးကိုဖက် ကျုပ်ကျောကိုပါးလေးအပ်ကာ ဆိုင်နောက်ကလိုက်စီးလာတဲ့ သမီးလေးကြောင့် ကျုပ်ရင်တွေခုန်နေတာ နွယ်နီ့ကိုတောင်မှ ခဏတာ မေ့သွားခဲ့ရတယ်။ အိမ်ကိုရောက်တာနဲ့ ခြံတံခါးကိုလာဖွင့်ပေးတဲ့ ရင်အေးကိုကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားခဲ့ရတယ်။ ပေါင်လယ်အထိတိုနန့်နန့် ဘောင်းဘီတိုအပျော့သားလေးကို အပေါ်က စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်အကျပ်လေးနဲ့ တွဲဝတ်ကာ ရင်ဘတ်ကနို့တွေက ပြူးထွက်နေတယ်။ ဘောင်းဘီက အကျပ်မဟုတ်ပေမယ့် ရင်အေးရဲ့ပေါင်လုံးရင်းကြီးတွေမှာ ကျပ်နေတာကြောင့် ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်နေရာက ဖောင်းကြွနေပြီး အရာလေးတောင် မြင်နေရတယ်။ ညနေ ကျုပ်ပြန်ရောက်ချိန်တုန်းက ဒီပုံစံမဟုတ်ဘူး။ အခုမှ ချက်ပြုတ်ပြီးလို့ ရေချိုးက ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး ဒီပုံစံ ပြင်ဆင်ထားလဲ မသိတော့ဘူး။ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးက ရင်အေးကိုစောင့်ကာ ရင်အေးကိုတစ်ဖက် သမီးလေးကိုတစ်ဖက် ပခုံးလေးဖက်လျှက် အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးက ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးနဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ သမီးလေးအဝတ်မလဲခင် ချစ်ဖို့စဉ်းစားထားပေမယ့် ရင်အေးက ဒီလိုပုံစံနဲ့ စောင့်နေတော့ သမီးကိုပဲလိုးရမလို မယားကိုပဲလိုးရမလိုနဲ့ ဒွိဟဖြစ်သွားခဲ့ရတယ်။ ဧည့်ခန်းမှာ သမီးလေးနဲ့ ကျုပ် ရင်အေးကို တစ်ယောက်တစ်လှည့် နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖက်နမ်းရင်း ကျုပ်က ရင်အေးရဲ့ ဘောင်းဘီအသားပျော့ပျော့လေးပေါ်က ဖင်ကိုရော သမီးလေးရဲ့ ပင်တီရာလေးပေါ်နေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်ပေါ်ကဖင်ကိုပါ မသိမသာ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အရမ်းချစ်တယ်နော် အေးလေး… ကို မွှေးလွန်းကို အခန်းထဲလိုက်ပို့လိုက်အုံးမယ်…”
ပြောရင်းနဲ့ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြားထဲကို လက်ခလယ်နဲ့နှိုက်ကာ ကလိလိုက်တယ်။
“အင်း…”
ရင်အေးက ဖြေတာလိုလို ညည်းတာလိုလိုနဲ့ အင်းခနဲ အသံထွက်လာတယ်။
“ပြွတ်… မေမေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“မီးလေးကိုလဲ မေမေက အရမ်းချစ်တယ်…ပြွတ် ပြွတ်…”
သမီးလေးက သူ့အမေကို အနမ်းလေးနဲ့ နှုတ်ဆက်ပြီး အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးအလစ်မှာ ရင်အေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ အတင်းနမ်းပစ်ရင်း ရင်အေးရဲ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အားရပါးရဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။
“ပြွတ်… ဘယ်လိုတွေတောင် ဝတ်ထားတာလဲကွာ… ကိုဖြင့် ရင်တောင်ခုန်တယ်… မွှေးလွန်းဆီ ခဏသွားပြီးရင် ပြန်လာခဲ့မယ်သိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အဟိ… အွန်း အေး စောင့်နေမယ်… ခစ်… ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးကာ သမီးလေးရှိရာ အခန်းဆီကို သွားလိုက်တယ်။ သမီးလေးအခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ သမီးလေးက ကျုပ်ကို အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးအနားကို လျှောက်သွားကာ ပခုံးမှာလွယ်ထားတဲ့ သမီးလေးရဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး သမီးလေးကို ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“လွမ်းလိုက်တာ မွှေးလွန်းရယ်…”
“မွှေးလွန်းလဲ ကိုကို့ကို အရမ်းလွမ်းတာပဲ… ကိုကို့ဆီဖုန်းဆက်ချင်တာ… ကိုကိုအလုပ်မအားမှာစိုးလို့…”
“ကိုကိုလဲ မွှေးလွန်းစာထဲကိုစိတ်မရောက်မှာစိုးလို့ မဆက်ဘဲနေတာ… ချစ်တယ်ကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မွှေးလွန်းလဲ ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“မွှေးလွန်းက ကိုကို့ကို သတိရနေတော့ စာထဲကို အာရုံစိုက်လို့ရရဲ့လား…”
“ဆရာအရှေ့မှာ ကျောင်းသားတွေအများကြီးနဲ့ စာသင်ရတာဆိုတော့ အာရုံစိုက်နိုင်ပါတယ် ကိုကိုရဲ့… စာသင်လို့ ပြီးလို့ အားနေမှ လွမ်းတာ…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မေမေက ကိုကိုလိုးပေးတာခံချင်နေပြီ ထင်တယ်… ဝတ်ထားတာလဲကြည့်အုံး… နို့တွေကပြူးထွက်ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို အထင်းသားမြင်နေရတယ်… ကိုကို မေမေ့ကို လိုးချင်သွားတယ်မလား… ခစ် ခစ်…”
“အင်း လိုးချင်တယ်… အေးနဲ့မွှေးလွန်းက ကိုကို့အချစ်ဆုံးပဲဟာ မွှေးလွန်းကိုလဲ ဟောဒီကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံနဲ့ အရမ်းကိုလိုးချင်နေတာ…”
“ရဘူးကွာ… ညကျမှ မွှေးလွန်းကိုလိုး… မေမေ့ဆီ အရင်သွားလိုက်…”
“လိုးမယ်ကွာ… အာသာပြေလေး ဖေဖေ့မီးလေးကိုတစ်ချီပြိးအောင်လိုးမယ်… ပြီးမှ မီးလေးမေမေကို သွားလိုးမယ်… သိလား ဖေဖေ့မီးလေးရ… ပြွတ်…”
ပြောရင်းနဲ့ သမီးလေး ခင်မွှေးလွန်းရဲ့ တင်ပါးတွေကို ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… ဖေဖေရာ… ကိုယ့်သမီးအရင်းကို အဲ့လောက်လိုးချင်နေတာလား…”
“လိုးချင်တယ်… ဖေဖေ့သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်မို့ ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့လိုးချင်တာ…”
“ဟင့်… မီးလဲ ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ အရမ်းအလိုးခံချင်နေတာ… မေမေ့ကိုသနားလို့သာ ဖေဖေ့ကိုပြန်လွှတ်နေရတာ…”
“မပူပါနဲ့မွှေးလွန်းရယ်… ဖေဖေက မီးလေးရော မီးလေးမေမေကိုရော သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကို လိုးမှာ… ဖြစ်နိုင်ရင် မီးလေးတို့သားအမိကို တစ်အိပ်ရာထဲမှာ အတူတူလိုးပြီး နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့ ဖက်အိပ်ချင်တာ…”
ကျုပ်နဲ့ သမီးလေး ဖက်ရင်း စကားပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးကို သမီးလေးက ပုဆိုးဖြည်ချကာ ဆွနေသလို သမီးလေးစောက်ဖုတ်ကိုလဲ ကျုပ်က ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးပေါ်ကနေ ပွတ်နေပြီ။
“မေမေ့အရှေ့မှာ ပေါ်တင်ကြီး ဖေဖေလိုးတာခံရမှာ ရှက်စရာကြီး… ဟင့်…”
“ရှက်ပါနဲ့ကွာ မီးလေးမေမေက မီးလေးမေမေက မီးလေးစောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး ဖေဖေ့လီးကိုတောင် မီးလေးစောက်ပက်ထဲ သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ထည့် ပေးအုံးမှာ…”
“ဟင့်… ဖေဖေရာ… မီးရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး စောက်ပက်ထဲက အရမ်းယားလာပြီ… မီးကို ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ လိုးချင်တာမလား ထမိန်လှန်ပြီး ဖေဖေ့လီးကို မီးစောက်ပက်ထဲထည့်ပေးတော့ကွာ…”
သမီးလေးက ပြောရင်းနဲ့ သမီးလေးက သူ့ထမိန်ထဲကို လက်နှိုက်ကာ သူ့ပင်တီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ခြေတစ်ချောင်းကို စာကြည့်ထိုင်ခုံပေါ်ကို တင်လိင်ပြီး သူ့ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ခါးလေးကော့ကာ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးစောက်ပက်ထဲ ခါးကော့ကာ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။ ဘေးနားလေးတင် မွေ့ရာရှိပေမယ့် သားအဖနှစ်ယောက် အိပ်ရာပေါ်မသွားနိုင်အောင် ချစ်ဇောတွေ ကြွနေကြတာ။
“ဟင်း… ဖေဖေ့လီးကြီး မီးစောက်ပက်ထဲ ဝင်လာပြီ…”
“ဟုတ်တယ်… ဖေဖေက ကိုယ့်သမီးအရင်း နုနုထွတ်ထွတ်လေးရဲ့စောက်ပက်ကို ဖေဖေ့လီးနဲ့ လိုးနေတာ…”
“လိုးပါ ဖေဖေရယ်… မီးက ဖေဖေ့လီးနဲ့ အလိုးခံချင်နေခဲ့တာ ကြာပါပြီ… အင့် ဟင်း… ဖေဖေရယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… ကောင်းတယ်… လိုး….”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ ခါးလေးကိုကိုင်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုးရင်း သမီးလေးရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးရဲ့ ဘရာစီယာထဲက နို့တွေကို အပြင်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်တော့တယ်။ သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်ပြီး လျာချင်းကစားရင်း သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ကို မြန်လိုက် နှေးလိုက်နဲ့ လိုးနေမိတယ်။
“ဟင်း… ဖေဖေ… နာနာဆောင့်… မီး နီးလာပြီ… အူး… ဆောင့်… အာ့….အာ့… ရှီး… ပြွတ်… ဖေဖေ့လီးနဲ့ အလိုးခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… အား… ထွက် ပြီ… ဟူး…”
သမီးလေးတစ်ချီပြီးသွားတော့  ကျုပ်လဲ သမီးလေးစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ကာ ထိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်တယ် သမီးလေးက ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးကိုမကာ ကျုပ်ပေါ်တက်ခွတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ဖိထိုင်ချတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ဖင်လေးမြှောက်ကာ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မီးလေးရယ်… ပြွတ်… ဖေဖေ့မီးလေးကို ဖေဖေအမြဲလိုးမယ်…”
“လိုးပါ ဖေဖေရယ်… အင့် အင့်… ဖေဖေ့လီးကြီးက မီးစောက်ပက်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာ… ရှီး… မေမေ ဒီလိုကြည်ဖြူမယ်မှန်းသာသိရင်… အရင်ကတည်းက ဖေဖေ့လီးနဲ့ အလိုးခံခဲ့ပါတယ်… ဖေဖေ့လီးကို မီးစောက်ပက်ထဲကနေ မချွတ်တမ်း အလိုးခံချင်တာ…”
“ချွတ်ဘူးကွာ… မီးလေးစောက်ပက်ထဲ ဖေဖေ့လီးကို အမြဲထည့်ထားမယ်…  ထမင်းစာရင်းလဲ ဖေဖေ့လီးကို မီးစောက်ပက်ထဲမှာထည့်ထားပြီးစား…”
“အင်း… စားမယ်…”
“စာကျက်ရင်လဲ ဖေဖေ့လီးကို မီးစောက်ပက်ထဲ ထည့်ထားပြီး ဖေဖေ့ပေါ်ထိုင်ပြီးကျက်..”
“အင့်… ဟင်း… ကျက်မယ်…”
“ရေချိုးရင်လဲ… ဖေဖေလီးကို မီးလေးစောက်ပက်ထဲ ထည့်ထားရင်း ချိုး…”
“ချိုးမယ်… ဟင်း..အင်း…”
“တီဗွီကြည့်ရင်လဲ ဖေဖေ့လီးကို မီးလေးစောက်ပက်ထဲ ထည့်ထားပြီးကြည့်…”
“အင့်… ဟင့်… ဟင်း…. ကြည့်မယ်…”
“ညအိပ်ရင်လဲ ဖေဖေ့လီးကို မီးစောက်ပက်ထဲထည့်ထားပြီး ဖေဖေ့ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်…”
“အိပ်မယ်… အာ့… ရှီး ထွက်ပြန်ပြီ… ဖေဖေရယ်…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို စာရေးစားပွဲကို လက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးကိုလှန်ကာ သမီးလေးခါးကိုကိုင်လျှက် အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးမှ သမီးလေးကို အနမ်းလေးတွေပေးကာ အခန်းပြင်သို့ထွက်ခဲ့တော့တယ်။ ကျုပ်အောက်ထပ်ကိုရောက်တော့ ရင်အေး ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်နေလို့ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိတယ်။ ကျုပ်တို့သားအဖ လိုးတာကို ရင်အေးလာချောင်းနေသေးတာ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးက သိထားတယ်လေ။ ကျုပ်က ရင်အေးဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တော့ ရင်အေးက ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်ပြီး လီးကို တန်းစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးရဲ့ ဘောင်းဘီအပျော့လေးပေါ်ကနေ သူ့စောက်ပက်ကို ပွတ်ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အရည်တွေမှ ရွှဲအိုင်နေတာ ဘောင်းဘီမှာပဲ စိုနေပြီ။
“ပြွတ်… ကို့လီးမှာ မီးလေးစောက်ရည်တွေမှ ရွှဲအိုင်နေတာပဲကွာ… ပြွတ်ပြွတ်… မီးလေးက တော်တော် စောက်ရည်ရွမ်းတာပဲ…”
“မအေတူလို့ပေါ့ကွာ… ရုပ်ကလဲ အေးနဲ့ တထေရာတည်း… ဒီတော့ အေးလို စောက်ရည်ရွှမ်းတာပေါ့…”
ရင်အေးက ပြန်မဖြေဘဲ ကျုပ်လီးကို ပြန်တောင်လာအောင် သေသေချာချာ စုပ်ပေးနေတယ်။ ရင်အေးရဲ့ ပုလွစွမ်းကြောင့်ပဲ ကျုပ်လီးက ခဏနဲ့ အင်ပြည့်အားပြည့် ပြန်တောင်မတ်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတာ ရင်အေးရဲ့ဘောင်းဘီလဲ စောက်ရည်တွေနဲ့ ပေပွနေပြီ။ ကျုပ်လီးက သူလိုချင်တဲ့ အနေအထာကိုရောက်နေပြီဆိုတော့မှ ရင်အေးက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တက်ခွတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဘောင်းဘီအပျော့လေးကို အနည်းငယ်လျောချပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချကာ ဖင်ကြီးမြှောက်မြှောက် လိုးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို စွပ်ကျယ်ပေါ်ကနေ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ လိုးနေတုန်းပဲ သမီးလေးက အပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းလာတဲ့ခြေသံကို ကြားလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယား ထိုင်လျှက် လိုးနေကြတဲ့ဆိုဖာက သမီးလေးဆင်းလာတဲ့ဘက်ကို ကျောပေးထားတာကြောင့် ကျုပ်တို့လိုးနေတာကို ပေါ်တင်တော့ မမြင်ရဘူး။ ကျုပ်ကလဲ သမီးလေးကိုကျောခိုင်းထားတာမို့ သမီးလေးကိုမမြင်ရဘဲ ရင်အေးကပဲမြင်ရတယ်။
“မေမေ ဖေဖေ့ပေါ်တက်ပြီး… ဘာလုပ်နေတာလဲ… ခစ် ခစ်…”
“မီးလေးရဲ့ဖေဖေကို မေမေက ချစ်လို့ ဟောသလို ဟောသလို နမ်းနေတာကွာ… ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်… မီးလေးက သဘောမကျဘူးလား…”
“ခစ် ခစ်… သဘောကျပါတယ်မေမေရဲ့… မေမေကလဲ နမ်းတာရိုးရိုးမနမ်းဘူး ကိုယ်လုံးကလှုပ်နေသေးတယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဒါက လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်တာ မီးလေးရဲ့… ကျန်းမာရေးကောင်းအောင်…”
“ပြီးရော ဒါဆိုလဲဆက်လုပ်… မီး ရေချိုးတော့မယ်…”
“သွား… အေးဆေးချိုးမီးလေး…”
ကျုပ်လဲ သူတို့သားအမိပြောတာ နားထောင်ပြီး ပြုံးမိတယ်။ သိလျှက်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ပြောနေကြတာ။

ကျုပ် ညဘက် သမီးလေးနဲ့ ရင်အေးကိုလိုးပြီး အိပ်မယ်ကြံကာမှ ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်တော့ နွယ်နီဆက်တာဖြစ်နေတယ်။ ရင်အေးကလဲ ဘာလဲဆိုပြီး ထကြည့်တယ်။ အချိန်ကလဲ ညဉ့်နက်နေပြီမဟုတ်လား။
“ဟယ်လို… နီ…”
“ကို… နီ ကိုနဲ့အခုတွေချင်တယ်…”
“ဟင်… ဒီအချိန်ကြီးလားနီရဲ့…”
“ဟုတ်တယ်… ကိုလာမှာလား မလာဘူးလား… ကိုမလာရင် နီ တစ်ညလုံး ခြံထဲမှာထိုင်စောင့်နေမှာနော်…”
“အင်း… ကို အခုထွက်လာခဲ့မယ်နော်…”
ပြောရင်း ရင်အေးကိုလှည့်ကြည့်တော့ ရင်အေးက ပြုံးလို့။ ကျုပ်ပြောပြလို့ ကျုပ်နဲ့မြရည်ကို နွယ်နီကအူတိုနေတဲ့ကိစ္စ သိပြီးပြီကိုး။
“အူတိုမကြီး နွယ်နီတော့ ကို့ကို ရစ်တော့မယ်ထင်တယ် ခစ်ခစ်… ဒီကမယားအရင်းတောင် သူ့လောက်အူမတိုဘူး…”
“ဒီကမယားအရင်းက သူ့ထက်ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်မှန်း သေချာနေတာကိုး… အေးလေးရ…”
“အွန်းပါ… သတိလဲထားအုံး သူခိုးနဲ့ မှားပြီးအရိုက်ခံနေရအုံးမယ်…”
“စိတ်ချပါအေးရဲ့ ကိုသိပ်မကြာပါဘူး… အေး အိပ်ချင်ရင် အိပ်နှင့်နော်… ရွှတ် ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ်…”
“အွန်း… အရမ်းချစ်တယ်… ဘောင်းဘီတိုလဲသွားလိုက် ချွတ်ရပြုရလွယ်အောင်… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးညွှန်ကြားတဲ့အတိုင်း ဘောင်းဘီအတိုကိုပဲ လဲဝတ်သွားလိုက်တော့တယ်။ ဆိုင်ကယ်ကို ခြံထဲကနေတွန်းသွားကာ လမ်းပေါ်ရောက်မှ စက်နှိုးပြီး စီးသွားကာ နွယ်နီတို့အိမ်မရောက်ခင် နှစ်အိမ်လောက်ကတည်းက စက်သက်ပြီးဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်နဲ့ ဖရီးရိုက်သွားလိုက်တယ်။ နွယ်နီတို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ လရောင်ထဲက ကျုပ်ကိုမြင်တာနဲ့ ခြံတံခါးကို သော့လာဖွင့်ပေးတယ်။ နွယ်နီက သော့ဖွင့်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကိုကျောခိုင်းကာ လှည့်ထွက်သွားတယ်။ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကတော့ လမ်းပေါ်မှာရော အိမ်ထဲမှာပါ တိတ်ဆိတ်လို့ပေါ့။ ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးတွန်းဖွင့်ဝင်ပြီး နွယ်နီ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့တယ်။ နွယ်နီက သူတို့အိမ်ခြေရင်းက အိမ်နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းက အပင်အောက်မှာ ရပ်နေတယ်။ ကျုပ်က နွယ်နီ့အနားရောက်တာနဲ့ နွယ်နီလက်ကို ကိုင်လိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်လက်ထဲက ရုန်းသွားတယ်။ ကျုပ် နွယ်နီ့ရဲ့ပခုံးကို ကိုင်လိုက်တော့လဲ ပုတ်ချပစ်တယ်။ ဒီလောက်ရှိလှတာဆိုပြီး နွယ်နီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ပစ်တယ်။ နွယ်နီက အတင်းရုန်းတယ်။ ကျုပ်ကလဲ အတင်းဖက်တယ်။ အပင်အောက်က မှောင်ရိပ်ထဲမှာ နွယ်နီနဲ့ ကျုပ် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေကိုဖြစ်လို့။
“မဖက်နဲ့…”
“ဖက်မယ်ကွာ… ကိုယ့်မိန်းမကို ကိုယ်ဖက်တာ…”
“မဖက်နဲ့… ရှင်မယားငယ်ကို သွားဖက်…”
“ဘယ်ကမယားငယ်ကို သွားဖက်ရမှာလဲ… ဒီအိမ်မှာ ကို့သားလေးရဲ့အမေ ကို့မိန်းမပဲရှိတဲ့ဟာ…”
“အပိုတွေ… ညနေကကျ မယားငယ်နဲ့ပလူးချင်တိုင်းပလူးပြီးတော့… ဟိုဟာမလေးကလဲ အပျိုလေးတန်မဲ့ ရွကိုရွတယ်…”
“အာ… နီရာ… သူများကို အဲ့လိုကြီးမပြောပါနဲ့…”
“ရှင့်မယားငယ်ထိတော့ နာတယ်မလား…”
“ဟာ… ကိုနဲ့ဘာမှ မပက်သက်ပါဘူးဆိုမှကွာ… မယုံဘူးလား…”
“မယုံဘူး… ရှင့်မယားကြီးက ကြုံရာလူနဲ့ လိုက်သဘောတူနေတာ… အခုလဲမြရည်နဲ့ သဘောတူလိုက်ပြန်ပြီမလား…”
“ဟာ မဟုတ်တာတွေ… နီ ကိုနီ့ကို စိတ်ဆိုးမိတော့မယ်နော်… ကိုနီ့ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ နီမသိဘူးလား… နီကို့ကို အထင်သေးလွန်းတယ်…”
နွယ်နီနဲ့ကျုပ် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်နဲ့ အပင်အောက်မှာ ငြင်းခုန်ရင်း ကျုပ်စကားမှာ ဒေါသသံနည်းနည်းပါသွားတော့ နွယ်နီက ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်ရင်း တအိအိနဲ့ ငိုတော့တယ်။
“ပြောပါ… နီ့ကိုပဲ ဒေါသထွက်ပါ… တစ်ချိန်ကျရင်လဲ နီ့ကို အသက်ကြီးတဲ့သူဆိုပြီး ထားခဲ့မှာမလား… အိးးးးးးးးး”
“နီရာ…”
ကျုပ် နွယ်နီ့အရှေ့မှာထိုင်ချပြီး နွယ်နီမျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ကာ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းမိတော့တယ်။
“ရွှတ်… နီရယ်… နီ့ကို ကိုက အရမ်းချစ်တာ… ဘာလို့ထားခဲ့ရမှာလဲ… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်လွန်းလို့ လင်ငုတ်တုတ်ရှိမှန်းသိလျှက်နဲ့ နီ့အနားကို ပြန်လာတာပေါ့… ရွှတ် ရွှတ်… ကို့မှာမယားတွေအများကြီးရှိမှန်း သိလျှက်နဲ့ ဒီလောက်တောင် အူတိုရသလား ကို့ရဲ့နီရာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဟင့်… တိုမှာပဲ… ကိုမှာမယားအများကြီးရှိလဲ နီမြင်နေရတာမဟုတ်ဘူး… နီ့အရှေ့မှာ ကိုတခြားသူနဲ့ ပလူးပလဲလုပ်နေတာ နီမခံစားနိုင်ဘူး…”
“ပလူပလဲ မနေပါဘူးကွာ… ကိုက နီပင်ပန်းမှာစိုးလို့ နီ့အစား ကူညီပေးတာပါ… ခေါင်းချင်းဆောင့်မိသွားတာ နီလဲ မြင်တယ်မလား…”
“မြင်တယ်လေ… အဲ့ဒါနဖူးစာပဲ နေမှာ… ဟင့်… ဒီဇလားလေးလိုက်ပို့တာ အဲ့လောက်ကြာရလား… ကိုနဲ့မြရည် နောက်ဖေးမှာ လိုးနေကြတာလား…”
“အာကွာ… လိုးစရာလား… ကို့မှာ လိုးစရာ နီတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာ… နီ့ကိုပဲလိုးမှာပေါ့… နီမယုံရင်လဲ လိုက်ခဲ့ရောပေါ့ကွာ…”
“နီက လိုက်ရှုပ်တယ်ဆိုပြီး နီ့ကို ကိုက မုန်းသွားမှာမလား…”
“မုန်းစရာလား… ချစ်လို့တောင်မဝသေးဘူး… သိလား… ချစ်တယ်နီရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဒါဖြင့် ဘာလို့ကြာနေတာလဲ ပြောပါအုံး…”
“�ကိုတစ်ခါဲပြောထားတဲ့ ကို့မိတ်ဆွေရဲ့သား… မိန်းမလျာလေး ရှာဖို့ကိစ္စဟသူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့သိတဲ့ မိန်းမလျာတစ်ယောက်ရှိတယ်တဲ့… အဲ့တစ်ယောက်က သူတို့လောကမှာ တော်တော် ပေါက်ရောက်လို့ သူ့ဆီကနေ စုံစမ်းကြည့်ရင်သိနိုင်တယ်တဲ့…”
“ဒါဆို မြရည်နဲ့အတူ အဲ့ မိန်းမလျာဆီကို သွားမှာပေါ့…”
“မသွားရသေးပါဘူး… သူပြောတာ အဲ့မိန်းမလျာဆီကို �သူ့ကိုလိုက်ပို့စေချင်ရင် သူသိချင်တာတစ်ခုကို အမှန်အတိုင်းပြောပြရမယ်တဲ့… မြရည်က ဘာသိချင်နေတာလဲ မသိဘူး…”
“ဟင်… မြရည်က အဲ့လိုပြောလား…”
“အင်း…”
“ဒုက္ခပဲ…”
“ဘာကိုဒုက္ခလဲ နီရဲ့…”
“နီ သိတယ်… သူက နီနဲ့ကို့ကို သံသယဝင်နေတာ… မြရည်က နီနဲ့ကို့အကြာင်း မေးမှာသေချာတယ်…”
“ဟင်… ဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ်… နီ သတိထားမိတယ်… ဆရာက သူ့ညီမကိုထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းပြောထားလို့ ငြိမ်နေတာ… မြရည်က နီ့ကို သိပ်ကြည်ပုံမရဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ အဲ့မိန်းမလျာနဲ့ သွားမတွေ့တော့ဘူးကွာ…”
“ဒါလဲ တစ်မျိုးဝန်ခံတာပဲလေ… မထူးပါဘူးကိုရာ သူ့ကိုအမှန်အတိုင်းသာပြောပြလိုက်တော့… ပြီးရင် ကို မြရည်ကို စည်းရုံးပြီး ရာထူးတိုးပေးလိုက်တော့… ဒါမှ စိတ်ချရမှာ…”
“ဘာကို ရာထူးတိုးပေးရမှာတုန်း…”
“ကို့မယားအရာထားလိုက်တော့လို့ပြောတာ… မြရည်ကို ဖန်ပြီးလိုးလိုက်တော့လို့ပြောနေတာ…”
“အာ မကောင်းပါဘူး နီရာ… ကိုတင်မောင်ဝင်းကို အားနာဖို့ ကောင်းပါတယ်… ပြီးတော့ ကိုက နီ့လို သူကိုချစ်တာမှမဟုတ်ဘဲ… အဲ့လို မလုပ်ချင်ပါဘူး…”
“ဟွန်းနော်… ကိုနဲ့မြရည် အကြည်ဆိုက်နေတာ နီမသိဘူးထင်လား… ညနေကလဲ မြရည် ထမိန်ရင်လျားထားတာမြင်ပြီး  လမ်းတောင်မလျှောက်နိုင်ဘူးမလား… မြရည်က အပျိုဆိုပေမယ့် ဖင်လုံးတွေက တစ်ရစ်နေတာ… ကိုလိုးချင်နေတာ နီသိပါတယ်…”
“ဟာကွာ… ခုနကပဲ အူတိုနေတယ်… အခုကျလိုးခိုင်းနေပြန်ပြီ… မလိုးဘူးကွာ နီ့ကိုပဲလိုးမှာ…”
ကျုပ်လဲပြောရင်း နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်က အုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။
“အူး… ကိုရယ်… မြရည်ကိုလိုးချင်လို့ နီ့စောက်ဖုတ်ကို လာကိုင်နေတယ်… ဒီလီးကြီးက မြရည်ကို လိုးချင်လို့ တောင်နေတာမလား…”
နွယ်နီကလဲ အားကျမခံ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးကိုပြန်ကိုင်တယ်။
“နီကို လိုးချင်လို့ တောင်တာ… ကို့မိန်းမစောက်ပက်ကို လိုးချင်လို့ သိလား… လိုးရအောင်ကွာ… ညနက်နေပြီ… ထမိန်လှန်ပေး မိန်းမရယ်…”
“ယောက်ျားလိုးမယ်ဆို မိန်းမက အမြဲအဆင်သင့်ပါ ယောက်ျားရယ်… အင့် ဒီမှာ ယောက်ျားလိုးချင်နေတဲ့ မြရည်စောက်ဖုတ်…”
နွယ်နီက မြက်ခင်းလေးပေါ် ဖင်ထိုင်ချကာ ထမိန်ကိုလှန်ပြီးပေါင်ကားပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကိုလျောချပြီး နွယ်နီ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူကာ နွယ်နီ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ဖိထည့်လိုက်တယ်။
“နီရယ်… ကို ဝန်ခံပါတယ် ကို မြရည်ကို လိုးချင်တယ်… ဒါပေမယ့် ကို ဒီလိုအခြေအနေနဲ့တော့ မလိုးချင်ဘူး… ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုလဲ အားနာတယ် ဒီကိစ္စ ဒီတိုင်းပဲ မေ့ထားလိုက်ရအောင်ကွာ… နော်…”
“ကို့သဘောကွာ… နီက သိပ်လွှတ်ပေးချင်နေတယ်ထင်လား… နီတို့ကိစ္စ မြရည်သိသွားပြီး သူ့မိဘတွေသိကုန်ရင် အကုန် ကိုယ်ကျိုးနည်းရမှာနော်… ကို အဲ့ဒါတော့ သိထား…”
“အင်းပါနီရဲ့…”
ကျုပ်လဲ ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ နွယ်နီ့ကိုသာ အာရုံစိုက် လိုးနေလိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၆)

ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း မြရည်နှင်းကို အဲ့ကန္နားစီးကိစ္စကို အစမဖော်ဘဲ မေ့ချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့ တွေ့ရင်လဲ အရင်လိုပဲ ခေါ်ပြောဆက်ဆံရင်း ဟန်မပျက်နေခဲ့တယ်။ မြရည်နှင်းက လဲ အခုအချိန်အထိတော့ ဒီအကြောင်း တစ်စွန်းတစ်စမှ မဟသေးဘူး။ နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပြောခွင့်မရတာကြောင့်လဲ ပါတယ်။

ကျုပ်လဲ ရုံးပိတ်ရက်မှာ သက်ထားတို့ရွာအနားက မြို့လေးဆီကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဖြူသဲဝေက ရုံးမှာအားကိုးရလာတော့ ရုံးပိတ်ရက်ဆို နှစ်ပတ်ခြား တစ်ခါလောက် သက်ထားတို့ဆီ လာဖြစ်တယ်။ သက်ထားနဲ့တွေ့ရင်တော့ အန်တီသရဖီပါ ပါလာတယ်။ ကိုဇော်မြင့်ကိုယ်တိုင် ကားနဲ့ မြို့မှာ သူတို့ဝယ်ထားတဲ့အိမ်ဆီကို လိုက်ပို့တယ်လေ။ သူတို့အိမ်က တစ်ထပ်တိုက်လေးနဲ့ ခြံကလဲ ကျယ်တယ် ဆိုရမယ်။ ခြံစောင့်တစ်ယောက်ကို ခြံရှင်းဖို့ အိမ်သန့်ရှင်းဖို့ ငှားထားတယ်။ ခြံစောင့်က တစ်ပတ် သုံးလေးရက်ပဲ လာရှင်းပြီး သူ့အိမ်သူပြန်နေတာဆိုတော့ အေးဆေးပါပဲ။ အိမ်မှာ လူရှိနေရင် သူက မလာဘူးလေ။ အခုလဲ ကျုပ်ရောက်တော့ ကိုဇော်မြင့်ကိုယ်တိုင် ခြံတံခါး လာဖွင့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခြံထဲကိုကားမောင်းဝင်ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းတော့ သက်ထားက  သားလေးလက်ဆွဲပြီးလာကြိုတယ်။ ကျုပ်လဲ သားလေးကိုကောက်ချီကာ နမ်းလိုက်ရင်း သက်ထားရဲ့ပခုံးလေးကိုဖက်ကာ အိမ်ထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်။ နောက်ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်တော့ ကိုဇော်မြင့်က ပြုံးလျှက် လက်မထောင်ပြတယ်။ မီးဖိုထဲမှာ အန်တီသရဖီက အလုပ်ရှုပ်နေတာ မြင်ရတယ်။
“သရဖီ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…”
“သြော်… ရွာကနေ စားဖို့ချက်ယူလာတာတွေ ချိုင့်လှပ်ပြီး အုပ်ထားမလို့လေ… စားကာနီးမှ နွှေးလိုက်မယ်လေ မောင်ရဲ့…”
ကျုပ်နဲ့ သက်ထားက ဆက်တီမှာ အတူယှဉ်တွဲထိုင်ကာ သားလေးကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုလဲ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ သက်ထားက ကျုပ်ပါးနား ကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။
“ကို… သက်မှာ ကိုယ့်ရင်သွေးလေး ရှိနေပြီထင်တယ်… အဟိ…”
“ဟုတ်လား…”
“အွန်း… သက်ဟိုဟာမလာတာ ရက်တော်တော်ကျော်နေပြီ…”
သက်ထားမျက်နှာက ပြုံးရွှင်နေတာပဲ။
“ကိုဇော်မြင့် သိပြီးပြီလား…”
“အာ… ကို့ကိုအရင်ပြောပြချင်လို့ ကိုနဲ့ တွေ့မယ့်နေ့ကို စောင့်နေတာ…”
“ချစ်လိုက်တာ သက်ရယ်… ခဏနေ ကိုနဲ့သက်နဲ့ သားလေးနဲ့ ကိုတို့မိသားစု လျှောက်လည်ရအောင်လေ…”
“တကယ်လား… သက်နဲ့ အရင်မလိုးဘူးလား…”
“သက်ကို ကိုက လိုးချင်ရုံသပ်သပ် ချစ်တာမှမဟုတ်ဘဲကွာ… လျှောက်လည်ရအောင်နော်…”
“ကို့သဘောကွာ… သက်တော့ အရမ်းကိုပျော်နေပြီ… ခစ်ခစ်…”
“သားလေး… လေးလေးနဲ့ လျှောက်လည်ချင်လား…”
“လေးလေးကားကြီးနဲ့လား…”
“ဒါပေါ့သားရဲ့…”
“သားလိုချင်တဲ့အရုပ်တွေ ဝယ်ပေးမှာလား…”
“ဝယ်ပေးမှာပေါ့သားရယ်… သားလိုချင်တဲ့အရုပ်ရော သားစားချင်တာရော အကုန်ဝယ်ပေးမှာ…”
“ဟေး… ပျော်စရာကြီး… ဖေဖေရော လိုက်မှာလား…”
“ဖေဖေက ဖွားလေး အဖော်ရအောင် နေခဲ့မှာသားရဲ့…”
ကိုဇော်မြင့်က အလိုက်သင့်ပြန်ဖြေလို့သာ တော်တော့တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာလဲ နည်းနည်းတော့ နင့်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ သားလေးက ကလေးဆိုတော့ အမြဲအတူနေတဲ့ ကိုဇော်မြင့်ကို အဖေအရင်းမှတ်ပြီး ပိုသံယောဇဉ်ရှိနေမှာ အသေအချာပဲလေ။ သက်ထားက သတိထားမိတယ်ထင်တယ်။ ကျုပ်လက်ကိုဆုပ်ညှစ်ပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ ခါးကိုဖက်ထားကာ အားပေးရှာတယ်။
“သားလေးက လေးလေးကို မချစ်ဘူးလား… လေလေးနဲ့ အတူမလည်ချင်လို့လား… သားရဲ့လေးလေးက သားနဲ့လည်ချင်လို့ ဟိုးအဝေးကြီးကနေ လာခဲ့ရတာ…”
“ချစ်ပါတယ် မေမေရဲ့… လေးလေးနဲ့လဲ တူတူလည်ချင်ပါတယ်…”
ကျုပ်လဲ သားလေးကို ပါးလေးတွေ ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းနေမိတော့တယ်။
“တေဇာရေ… လည်မယ်ဆိုရင် ဒီမြို့မှာဆို လွတ်လွတ်လပ်လပ်လည်ရမှာမဟုတ်ဘူး… လမ်းမကနေ ဆက်မောင်းသွားရင် ၁၅မိနစ်လောက်မောင်းတာနဲ့ မြို့တစ်မြို့ရှိတယ်… ဘုရားတွေ ဈေးတွေနဲ့ စည်တယ်… အဲ့မြို့မှာဆိုရင်တော့ လွတ်လပ်တယ်ကွ…”
“ဟုတ်ကဲ့ကိုဇော်မြင့်… ကျနော်လဲ အဲ့ကိုပဲသွားမှာ…”
ဒီလိုနဲ့ ကလေးကို သက်ထားလက်ထဲ ခဏထည့်ပေးကာ ကျုပ် အန်တီသရဖီရှိရာ မီးဖိုခန်းဆီကို ထသွားလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး တင်းတင်းဖက်ကာ အနမ်းလေးပေးလိုက်တယ်။
“သရဖီ… မောင်အပြင်ခဏ သွားလိုက်အုံးမယ်… ပြန်လာမှ သရဖီနဲ့မောင် တစ်ဝအလွမ်းသယ်ကြမယ်နော်…”
ကျုပ် ပြောရင်း အန်တီသရဖီ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ညှစ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း အနမ်းလေးတွေ ပြန်ပေးနေတယ်။
“အင်းပါ မောင်ရဲ့… သရဖီကြားပါတယ်… သရဖီ့ကို မေ့ပြီး လာမပြောတော့ဘူးလားလို့…”
“ဟာ… မေ့စရာလား… သရဖီသာ သရဖီတူနဲ့လိုးရတာစွဲသွားလို့ မောင့်ကိုမေ့သွားမှာ စိုးရတာ…”
“ဟာကွာ… မမေ့ပါဘူး…”
“သရဖီ့တူလိုးတာကို မစွဲဘူးလား…”
“ကြိုက်ပဲကြိုက်တာ… သရဖီက မောင့်ကိုပဲချစ်ပြီး မောင်လိုးပေးတာကိုပဲစွဲတာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်လိုးတာစွဲတဲ့ ဟောဒီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို မောင်ပြန်လာမှ အကြာကြီး ဇိမ်နဲ့လိုးပစ်မယ် သိလား…”
ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို သူထမိန်ပေါ်ကနေ လက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။
“ခစ် ခစ်… မောင်လိုးမယ်ဆို မောင့်ရဲ့သရဖီက ဘယ်တုန်းကများ ငြင်းဖူးသလဲမောင်ရယ်… မောင့်စိတ်တိုင်းကျ အလိုးခံပေးမယ်…”
ကျုပ်အန်တီသရဖီ့ကို နို့တွေ ဖင်တွေ စောက်ဖုတ်တွေကို ဖက်နမ်းရင် စရံသဘောမျိုး ကိုင်ခဲ့ပြီးမှ သက်ထားနဲ့ သားလေးကိုခေါ်ကာ ကားနဲ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မိသားစု အလည်အပတ်ခရီးလေးပါပဲ။ ကျုပ်က ကလေးကိုချီ၊ သက်ထားက ကျုပ်လက်မောင်းလေးကိုဖက်လို့ သားလေးနဲ့ သက်ထား စားချင်တာဝယ်ကျွေး၊ လိုချင်တာ ဝယ်ပေးပေါ့။ မိသားစုသုံးယောက် ဘုရားလဲအတူဖူးကြသေးတယ်။ ဘုရားရင်ပြင်မှာ သက်ထားနဲ့ကျုပ် ကလေးကို ဘေးမှာထားပြီး ဘုရားအတူရှိခိုးကြတာ ကြည်နူးဖို့တောင် ကောင်းသေးတယ်။ မိသားစုဓါတ်ပုံလေး ရိုက်ဖြစ်ကြသေးတယ်။ ကျုပ်က ကလေးချီလျှက် သက်ထားက ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်ထားတာက တစ်ပုံ၊ ကလေးကို အလည်မှာချပြီး ကျုပ်က သက်ထားရဲ့ပခုံးလေးကို ဖက်ထားတာက တစ်ပုံ၊ ခုံတန်းလေးမှာ သက်ထားနဲ့ကျုပ်က ကလေးကို အလယ်မှာထားကာ ထိုင်လျှက်လေးနဲ့ သက်ထားက ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်  ကျုပ်က သက်ထားရဲ့ခါးလေးကို ဖက်ထားတာက တစ်ပုံ ရိုက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရိုက်ပြီးတော့ နှစ်ပုံစီကူးကာ သက်ထားအတွက် တစ်စုံ ကျုပ်ကတစ်စုံယူတာပေါ့။ သက်ထားက တစ်ချိန်လုံး ကျုပ်လက်ကို တစ်ချက်မှ မလွှတ်ဘူး။ ကျုပ်တို့လည်ပတ်တာ နာရီဝက်လောက်ပဲကြာတာပါ။ နယ်မြို့လေးဆိုတော့လဲ လည်ပတ်စရာ ဟုတ္တိပတ္တိမရှိလှပါဘူးလေ။ ကျုပ်တို့မိသားစု ကားပေါ်ရောက်တော့ သက်ထားက ဓါတ်ပုံလေးတွေထုတ်ကြည့်ရင်း သားလေးကိုပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ကျုပ်ကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ လှမ်းနမ်းနေတော့တယ်။
“ပျော်လိုက်တာကိုရယ်… သက် ဒီလိုနေ့မျိုးရလာလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားဘူး…”
“သက်ရယ်… ဒါက ပါးပါးလေးပါ… ရန်ကုန်မှာဆို ကိုတို့မိသားစု တစ်နေကုန်လျှောက်လည်လို့ရတယ် သိလား…”
“အွန်း… ဒီနှစ်ကျောင်းပိတ်ရင် သက်နဲ့သားလေး ကို့အိမ်မှာ တစ်လလောက်ကိုလာနေပစ်အုံးမယ်…”
“တကယ်လာနေနော် မိန်းမ… ယောက်ျားက မျှော်နေမှာ…”
“အင်းပါ ယောက်ျားရဲ့.. ခစ် ခစ်… ခေါ်ရတာ လျာခံတွင်းတွေ့လိုက်တာ… ယောက်ျား… ယောက်ျား…”
“မိန်းမက လျာပဲခံတွင်းတွေ့တာ… ယောက်ျားက လီးခံတွင်းချဉ်နေပြီ… မိန်းမက အရမ်းလှနေတော့ မိန်းမကိုလိုးချင်လို့ တစ်ချိန်လုံး လီးတောင်နေတာ… လျောက်လည်ရင်းကို ထမိန်လှန်ပြီး လိုးပစ်ချင်တာ…”
“လိုးချင်ရင် မြန်မြန်ရောက်အောင် မောင်းလေ ယောက်ျားရဲ့… မိန်းမကတော့ အဆင်သင့်ပဲ ခစ် ခစ်…”
“မစောင့်နိုင်ဘူးကွာ… လူရှင်းတဲ့နေရာမှာ ကားရပ်ပြီးလိုးတော့မယ်..”
“ယောက်ျားသဘော… ယောက်ျားလိုးမယ်ဆို ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာပဲဖြစ်ဖြစ် မိန်းမက ထမိန်လှန်ပေးပြီးသားပဲ… ဟိ ဟိ…”
ကျုပ်နဲ့ သက်ထား ကျုပ်ပါးနားမှာကပ်ပြီး ကလေးမကြားအောင် ပြောရင်း ကျုပ်က ကားမောင်းနေလျှက်က ကားရပ်လို့အဆင်ပြေမယ့်နေရာကို ကြည့်နေမိတယ်။ တွေ့ပါပြီ ဟိုအရှေ့မှာ အပင်အုပ်အုပ်လေးနဲ့ ကားရပ်လို့ရတဲ့ မြေပြောင်ပြောင်လေး။ ကျုပ် အပင်အောက်မှာ ကားကိုရပ်လိုက်တယ်။
“မိန်းမ… နောက်ခန်းကိုကူးလိုက်…”
“ဟုတ်… ယောက်ျား…”
သက်ထားက ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းကာ ကားနောက်ခန်းဆီကူးသွားတယ်။ ကျုပ်က သားလေးကို သက်ထားထိုင်တဲ့ခုံပေါ်ချလိုက်ပြီး ကားနောက်ခန်းကို ပြန်တက်လာတဲ့ သက်ထားကို နောက်ခန်းမှာထားတဲ့ ကလေးကစားစရာတွေ တောင်းလိုက်တယ်ပြီး သားလေးကို ကစားဖို့ပေးထားလိုက်တယ်။
“မေမေနဲ့ လေးလေးက ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
“မေမေက သားရဲ့လေးလေးနဲ့ ကစားမလို့သားရဲ့… သားလဲ အရုပ်တွေနဲ့ ကစားနေနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
သက်ထားက ကလေးကိုပြန်ဖြေရင်း ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ကာ သူ့ပင်တီကို ချွတ်နေပြီ။ ကျုပ်ကလဲ ကားနောက်ခန်းကို ကူးသွားလိုက်ပြီး ကားထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပုဆိုးထဲလက်နှိုက်ကာ ချွတ်လိုက်တယ်။
“ယောက်ျား မိန်းမခေါင်းယားလို့ မိန်းမကို သန်းရှာပေးပါအုံး…”
သက်ထားက ပြောရင်း ကျုပ်ကို သူ့ဘက်လှည့်စေတယ်။ ကျုပ်က အလိုက်သင့်လှည့်လာတော့မှ သက်ထားက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်ကာ ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချပြီး ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တယ်။ သက်ထားက လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်လီးအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးထုပေးကာ လီးတစ်ချောင်းလေးကိုငုံလိုက်၊ လျာနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားလိုက်နဲ့ ခေါင်းလေးလှုပ်တုပ်လှုပ်နဲ့ ကျုပ်ကို ပုလွေပေးနေတာက ချစ်ဖို့ကောင်းလှတယ်။
“အင်း… မိန်းမခေါင်းက သန်းတွေ အများကြီးပဲ… သန်းတွေက တုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
သားလေးက ကစားနေရင်းနဲ့ ကျုပ်နဲ့သက်ထားကို တစ်ချက် တစ်ချက် လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ သက်ထားခေါင်းကို ကိုင်ထားပြီး သက်ထားရဲ့မျက်နှာနဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားကို ကလေးမမြင်စေဖို့ လက်နဲ့ကွယ်ထားရတယ်။ သားလေးက နောက်နှစ်ဆို မူကြိုစတက်တော့မှာလေ။ ဘာမှမသိသေးဘူးဆိုပေမယ့် ဒါမျိုးတွေကို မမြင်စေချင်ဘူး။
“မိန်းမ… မိန်းမခေါင်းမှာ သန်းမရှိတော့ဘူး ကိုလဲခေါင်းယားလို့ သန်းရှာပေးအုံး…”
သက်ထားက ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ကချွတ်ပြီး လီးကို သားလေးမမြင်အောင် သူ့ခေါင်းနဲ့ကွယ်ကာ ကျုပ်ကို ခေါင်းစောင်းပြီး မော့ကြည့်တယ်။
“ကိုကလဲ… သက်က ခေါင်းယားနေတုန်းဟာကို…”
“သက်ရယ်… ကိုတကယ် ခေါင်းယားနေလို့ပါ… နော် လိမ္မာတယ်…”
ဒီတော့မှ သက်ထားက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုပြန်ဖုံးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကလေးကိုလှမ်းကြည့်တော့ အရုပ်တွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာမို့ ပုဆိုးကိုပြန်စည်းလိုက်ကာ သက်ထားကို ထူလိုက်တယ်။ သက်ထားကို သူထိုင်နေတဲ့ဘက်ကို တိုးခိုင်းလိုက်တော့ ကျုပ်တို့က သားလေးထိုင်နေတဲ့ခုံနောက်တည့်တည့်ကို ရောက်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ သက်ထားကို ကားတံခါးကို ကျောမှီခိုင်းပြီး သက်ထားရဲ့ခြေတစ်ဖက်ကိုအောက်ချ၊ ဒူးတစ်ဖက်ထောင်စေကာ ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ ထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်တော့ ပေါင်ကားထားတာမို့ သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ်က ဟပြဲပြဲလေး ဖြစ်နေတယ်။ အမွှေးလေးတွေယှက်သိုင်းလို့ အရည်တွေ စိုတိုတိုဖြစ်နေတဲ့ သက်ထားစောက်ဖုတ်ကို အာသာငမ်းငမ်းကြည့်ရင်းက သက်ထားကိုလှမ်းကြည့်တော့ သက်ထားက ကျုပ်ကို နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကြည့်နေရင်းက ကျုပ်ခေါင်းကိုဆွဲယူပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဆီ ဆွဲကပ်တော့တယ်။ ကျုပ်ကလဲ သက်ထားရဲ့ စော်ဖုတ်ဆီကို မျက်နှာကအပ်မိတာနဲ့ လျာပြားကြီးနဲ့သပ်တင်လိုက်တော့တယ်။
“အင်း… ဟင်း… သားလေး အရုပ်တွေနဲ့ကစားရတာ ပျော်လား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ပျော်တယ်မေမေ…”
“သားလေးလေးနဲ့ လည်ရတာရော ပျော်လား… အင်မ်းးး… ဟင်း…”
“ပျော်တယ်မေမေ… လေးလေးရဲ့ကားကြီးကလဲ အရမ်းစီးလို့ကောင်းလို့တယ်… အေးစိမ့်နေတာပဲ… ဝူးးးးး…. ဝူးးးး…”
“ကျောင်းပိတ်ရင် သားရဲ့လေးလေးတို့အိမ်ကို အကြာကြီးသွားလည်မယ်နော်… အင်း ဟင်းးးး… ဟိုမှာ မမမွှေးလွန်းရော သားနဲ့ရွယ်တူ ညီကိုမောင်နှမတွေ အများကြီးပဲ… အရမ်းပျော်စရာကောင်းမှာ… သားလိုက်မယ်မလား… ဟင်းးးး အင်းးး”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ… လိုက်မယ်… ပန်းယမုံကိုရော ခေါ်မှာလား…”
“ဟင်းးးး… သားက ပန်းယမုံကို ခင်လို့လား…”
“ဟုတ်… ပန်းယမုံက ခင်ဖို့ကောင်းတယ် မေမေရဲ့…”
ပန်းယမုံဆိုတာ ပန်းအိနဲ့ ကျုပ်နဲ့ရတဲ့ သမီးလေးလေ။ သွေးကစကားပြောသလားမသိပါဘူးဗျာ။ ရွာမှာ သားလေးနဲ့ ရွယ်တူ တခြားကလေးတွေ ရှိပေမယ့် သားကပန်းယမုံဆိုတဲ့ ကျုပ်သမီးလေးကို ပိုခင်တယ်ဗျ။ သက်ထားကတော့ ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူပြီး ကျုပ်ကို အတင်းနမ်းနေပြီ။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးလှန်ကာ ခပ်လျောလျောလေးဖြစ်နေတဲ့ သက်ထားရဲ့ပေါင်ခွကြားကိုဝင်ပြီး စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်နေတဲ့ သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်ရဲ့လီးကို ဆောင့်သွင်းချလိုက်တော့တယ်။
“ဟာ့… ရှီး… အင်း… ပန်းယမုံက သူ့အမေပါမှ လိုက်မှာပေါ့ သားလေးရဲ့…”
“အင်းနော်… ဒိုင်း… ဒိုင်း… ဒိုင်း…”
သားလေးက သူ့ကစားစရာ သေနတ်လေးနဲ့ကစားချိန် ကျုပ်က သူ့အမေ သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်လီးနဲ့ ကစားနေတာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့သက်ထားလဲ အဝတ်အစားအပြည့်အစုံနဲ့ ကလေးကိုစကားပြောရင်းလိုးရတာ ဖီးလ်တွေ ပိုတက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားစောက်ပက်ကို အားရပါးရဖိလိုးတော့တာပေါ့။
“မေမေတို့ ဘာတမ်းကစားနေတာလဲ…”
ဟာ… ကျုပ်က သက်ထားကို ကားတံခါးကိုမှီထားပြီး ဖိထောင်းနေတာကို သားလေးက ခေါင်းလေးပြူထွက်လာပြီး ကြည့်နေတယ်။ ကလေးက ကျုပ်နဲ့သက်ထား ဖက်ထားပြီး ခါးလေးလှုပ်နေတာကလွဲလို့ ကျုပ်ပုဆိုးနဲ့ကာနေတော့ အတွင်းပစ္စည်းတွေ ဘာမှ မမြင်ရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သက်ထားရဲ့ထမိန်ကတော့ ပေါင်ရင်းအထိ လန်တက်နေတာပေါ့။
“လေလေးတို့က နပန်းလုံးတမ်း ကစားနေကြတာ…”
“ဒါဆို မေမေက လေးလေးကိုမနိုင်ဘူးပေါ့…”
“အင့်… ဟင်းးးးးး… နိင်ပါတယ်သားရဲ့… ဒီမှာကြည့် မေမေက အပေါ်ကရောက်သွားပြီ…”
သက်ထားက ကျုပ်ကို ပက်လက်လှဲချကာ အပေါ်ကနေတက်ဆောင့်တော့တယ်။ သူ့အမေစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီး ဝင်နေတာကိုတော့ သားလေး လုံးဝမြင်ရမှာမဟုတ်ပါဘူး။
“ဟေး… မေမေက တော်လိုက်တာ…”
“အင်း… သားလေးက လိမ္မာတယ်နော်… လူကြီးတွေနပန်းလုံးတာ ကလေးမကြည့်ရဘူး… အရုပ်တွေနဲ့ဆော့နေနော်… မေမေတို့ ကစားတာ ပြီးတော့မှာ…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ကလေးက ပြန်လှည့်သွားတော့မှ သက်ပြင်းချကိုယ်စီပြီး သက်ထားက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးလဲ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားလိုက်ရတာ မပြောပါနဲ့တော့။ တနှာစကား တစ်တစ်ခွခွတွေကို တစ်ခွန်းမှ မပြောရဘဲ အလိုလိုနေရင်း စိတ်တွေ အရမ်းကိုထပြီး လိုးလို့အရမ်းကို ကောင်းနေတာ။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းပြီး ပြီးချင်လာတော့ သက်ထားကို ကားထိုင်ခုံကိုနောက်မှီလျှက် ခပ်လျောလျောပုံစံ ပြင်ယူပြီး ကျုပ်က ကားခြေနင်းကိုဆင်းကာ သက်ထားရဲ့ခြေနှစ်ဖက်ကို ပခုံးပေါ်ထမ်းလျှက် တရစပ်ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ သက်ထားရဲ့ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ စိတ်ရှိလက်ရှိဆုပ်နယ်ရင်းလိုးတာ လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တွေ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ကာ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ကားရဲ့ဆိုဖာခုံမှာ ဒူးလေးမှေးကာ ကျုပ်ပခုံးမှာ ထမ်းထားတဲ့ သက်ထားရဲ့ ခြေနှစ်ဖက်ကို ကျုပ်ရဲ့ခါးမှာ ပြန်ခွစေလိုက်ပြီး သက်ထားရဲ့ကိုယ်လေးကိုပွေ့ဖက်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။ အရှိန်မပြယ်သေးလို့ မပျော့မမာရှိနေဆဲ ကျုပ်လီးကို သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို တစ်ချက်ချင်း ညှောင့်လိုးနေမိသေးတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမရယ်… ယောက်ျား လိုးလို့တောင်မဝဘူး…”
“မိန်းမလဲ အရမ်းကောင်းတယ် ယောက်ျားရယ်… သားလေးရှိနေတော့ စိတ်လဲအရမ်းလှုပ်ရှားတာပဲ… မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို အီဆိမ့်သွားတာ… ဟင့်… ယောက်ျားလီးကြီးက လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ လိုးနေတုန်းလား… ပြွတ်… ချစ်တယ် အချစ်ဦးကိုရယ်…”
“ကို့ရဲ့ အချစ်ဦးလေးကို လိုးလို့မဝသေးလို့ လီးမပျော့ခင် ဆက်လိုးနေတာ သိလား… ပြန်ရောက်ရင် သားလေးကို မြန်မြန်သိပ်ပြီး လာခဲ့နော်… ကို သရဖီ့ကို လိုးရင်း စောင့်နေမယ်… ပြွတ်… ချစ်တယ်သက်ရယ်…”
“အွန်း… သက်လာခဲ့မယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် သက်ထားကိုနမ်းလိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုဆွဲချွတ်တော့ သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးရည်တွေ ပြန်စီးကျလာတယ်။ သက်ထားက သူ့စောက်ပက်ကိုငုံ့ကြည့်ရင်း ပြုံးလျှက် ချွတ်ထားတဲ့ သူ့ပင်တီနဲ့ သုတ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံကိုပြန်စွပ်ကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။ သက်ထားလဲ စိုစိစိပင်တီကိုပဲ ပြန်ဝတ်ကာ ထမိန်ကိုပြင်ဝတ်တယ်။
“ဒီတစ်ခေါက်တော့ သမီးလေးဖြစ်ရင်ကောင်းမယ်…”
“သက်က သမီးလေးလိုချင်လို့လား…”
“အွန်း… သားလေးတစ်ယောက် သမီးလေးတစ်ယောက်ပြီးမှ နောက်ထပ်ဘာရရပေါ့ကွာ… ဒီလောက်အကြာကြီးလဲ မခြားတော့ဘူး… ၂နှစ်ခြားတစ်ယောက်လောက်ကို ယူပစ်မယ်… ခစ်ခစ်…”
“သက်ယူမယ်ဆို ကိုက အမြဲထည့်ပေးမှာ… သက်သွေးဆုံးရင်လဲ ဆက်လိုးနေအုံးမှာပဲ… သိလား…”
“မလိုးလို့ရမလား… သက်က ကို့မိန်းမပဲဟာ… ကိုမလာနိုင်ရင် သက်ဟာသက် ရန်ကုန်ကိုလိုက်လာပြီး အလိုးခံမှာ… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်က ကားရှေ့ခန်းက ရေသန့်ဘူးလေးယူကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်ပြီး သက်ထားကို ရေဘူးကမ်းပေးလိုက်တယ်။ သက်ထားက ရေတစ်ငုံသောက်လိုက်တယ်။
“သက် မလာလဲ ကိုက ရောက်လာမှာပါ သက်ရဲ့…”
အားလုံးပြီးတော့ သက်ထားနဲ့ကျုပ် ကားအရှေ့ခန်းကို ပြန်သွားလိုက်ကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သက်ထားက ကလေးကို သူ့ပေါင်ပေါ်တင်ထားပြီး စီးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားကို မောင်းထွက်ခဲ့တာပေါ့။
“သားလေး…”
“ဗျာ မေမေ…”
“မေမေနဲ့ သားလေးလေး နပမ်းလုံးတမ်းကစားတာ သူများကို လျှောက်မပြောရဘူးနော်… ငရဲကြီးတတ်တယ်သိလား..”
“ဖေဖေနဲ့ ဖွားလေးကိုရော…”
“ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး… ပြောရင် သားကို မေမေက မချစ်တော့ဘူး…”
“မပြောပါဘူး မေမေရ…”
“လိမ္မာလိုက်တာကွာ… မေမေ့သားလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မေမေ့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်ရဲ့အချစ်ဦးလေးတစ်ဖြစ်လဲ ကျုပ်မယားသက်ထားနဲ့ သားလေးတို့ ချစ်နေတာကို တစ်စေ့တစ်စောင်းကြည့်ရင်း ကားမောင်းလျှက်က ပြုံးမိတော့တယ်။

ကျုပ်တို့မိသားစု ပြန်ရောက်ကြတော့ ပုဆိုးတွေထမိန်တွေ ကြေလို့ပြန်ရောက်လာတဲ့ ကျုပ်နဲ့သက်ထားကိုကြည့်ပြီး ကိုဇော်မြင့်က ပြုံးတယ်။ သက်ထားကတော့ ဘာကိုမှဂရုစိုက်သလို အေးအေးဆေးဆေးပုံစံနဲ့ ကားပေါ်ကဆင်းလာတယ်။ သက်ထားက ကလေးရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ ကစားစရာ တစ်ပွေ့တစ်ပိုက်နဲ့ အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်က ကိုဇော်မြင့်နဲ့ စကားပြောရင်း အိမ်ဆီလျှောက်လာခဲ့တယ်။
“ငါ့ကောင်ရာ… အိမ်အထိတောင် ရောက်အောင်မစောင့်နိုင်ဘူးလားဟ…”
ကိုဇော်မြင့်က ရယ်လျှက်ပြောနေတော့ ကျုပ်လဲ လိုက်ရယ်လိုက်တယ်။
“မစောင့်နိုင်တော့ဘူး ကိုဇော်မြင့်ရေ… သက်က အရမ်းလှနေတာကိုးဗျ… ဒါနဲ့ ကိုဇော်ရော ကျနော်မရှိတုန်း သရဖီနဲ့… ဟဲ… ဟဲ…”
“မရပါဘူးကွာ… ငါသွားစသေးတယ်… ဖက်လို့နမ်းလို့ပဲရတယ် ဒီနေ့က မင်းအတွက်သီးသန့်တဲ့ကွာ…”
“ဟာဗျာ… ကျနော်ဟာက ကိုဇော်မြင့်လဲ အဆင်ပြေပြီမှတ်နေတာ…”
“ကိစ္စမရှိပါဘူးကွာ… မင်းမရှိချိန် ဒေါ်လေးနဲ့ နွယ်ကို တစ်လှည့်စီပတ်လိုးနေတာ… ဒီတစ်ရက်လောက်ကတော့ အေးဆေးပါ… ဟဲ ဟဲ…”
“ဟုတ်ပါပြီဗျာ…”
ကျုပ်က ကိုဇော်မြင့်ကို အလိုက်သင့်လေး ပြန်ပြောလိုက်ရပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုဇော်မြင့်တို့ တူဝရီးချင်းလိုးတာကို မျက်မြင်ဒိဌ ကြည့်ချင်သေးတယ်။ သက်ထားနဲ့ အန်တီသရဖီကိုလဲ ကိုဇော်မြင့်နဲ့အတူ ညှပ်လိုးချင်သေးတယ်။ ဒီစိတ်ကူးကို ဒီတစ်ခေါက်မှာ အကောင်အထည်ဖော်ဖို့လဲ စဉ်းစားထားတယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ သက်ထားကို စည်းရုံးကြည့်ရမှာပဲလေ။ ကျုပ်နဲ့ ကိုဇော်မြင့်လဲ အိမ်ထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၇)

ကျုပ်တို့ အိမ်ထဲဝင်လာတော့ အန်တီသရဖီက ဧည့်ခန်းမှာ ဣိန္ဒြေရရ ထိုင်နေလျှက်က ပြုံးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် မီးဖိုခန်းထဲမှာ ဝင်နမ်းပြီး နို့တွေ ဖင်တွေ စောက်ဖုတ်တွေကို လက်သရမ်းခံခဲ့တဲ့ အန်တီသရဖီ မဟုတ်တော့သလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့။ သူ့တူအရှေ့မှာမို့ ဣိန္ဒြေဆယ်နေရပုံပဲ။ ကွယ်ရာသာဆိုရင် အန်တီသရဖီ အခုနေ ကျုပ်ကို ဖက်ယက်နမ်းနေလောက်ပြီ။ ရောက်ကာစက ကျုပ်ကို ကိုဇော်မြင့်အရှေ့မှာ မောင်လို့ခေါ်ပြီး နှုတ်ဆက်တာကိုက အန်တီသရဖီအတွက် စွန့်စားမှုကြီးတစ်ခု ထင်ပါရဲ့။ သက်ထားကတော့ ကလေးကို အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး ချော့သိပ်နေပုံပဲ၊ သက်ထားနဲ့ သားလေးကို မတွေ့တော့ဘူး။ ကိုဇော်မြင့်ကတော့ တခြားဆက်တီတစ်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်ကတော့ အန်တီသရဖီ့ဆီကိုတန်းသွားလိုက်ကာ သူ့ဘေးမှာ ပေါင်ချင်းပူးထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ခါးကို ပိုင်းစိုးပိုင်နင်းနဲ့ ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
“သရဖီ… မောင့်ကို စောင့်နေတာလား…”
အန်တီသရဖီက မျက်နှာလေးရဲသွားတယ်။
“အာကွာ… မောင်ကလဲ… မောင်ဇော့်အရှေ့ကြီးမှာ…”
ကျုပ်က အန်တီသရဖီကို ပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီး သူပါးကိုဖိနမ်းလိုက်တယ်။
“ဘာဖြစ်လဲ သရဖီရဲ့ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ… ရွှတ် ရွှတ်..”
“ဟာကွာ… အခန်းထဲသွားရအောင်… အခန်းထဲကျ မောင့်သဘောကွာ… နော်…”
“အခန်းကျဉ်းလေးက မွန်းကျပ်ပါတယ် သရဖီရယ်… မောင်တို့ စချစ်တုန်းက လယ်ကွင်းကျယ်ကြီးနဲ့ ရေမြောင်းရှည်ကြီးထဲမှာ… ဘယ်လောက်ပျော်ဖို့ ကောင်းသလဲ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အု…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အန်တီသရဖီ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သရဖီရှက်တယ်မောင်ရာ…”
“ဘာရှက်စရာရှိလဲ သရဖီရဲ့… သရဖီ့တူက သရဖီ့လင်ဖြစ်နေပြီပဲဟာ… နော် ကိုဇော်မြင်…”
ကိုဇော်မြင့်က မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီကိုကြည့်နေရင်းက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။
“ဒါပေမယ့်လဲ သရဖီရှက်တယ်ကွာ…”
“ဘာကိုရှက်နေတာလဲ… မနေ့ကအထိ သရဖီဟောဒီစောက်ဖုတ်ကို သရဖီ့တူက လိုးနေသေးတယ်မလား… ပြွတ်…”
ပြောရင်းနဲ့ပဲ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ပေါင်တစ်ဖက်ကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကြားထဲ လက်ကတိုးဝင်သွားကာ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ နှိုက်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ရှက်လို့ ကိုယ်လေးတောင် တုန်နေတယ်။ ကျုပ်လုပ်နေပုံက သူ့တူအရှေ့မှာ ပေါ်တင်ကြီးပေါင်ကားခိုင်းကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေပွတ်နေတာကိုး။ ကျုပ်အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထမိန်ပေါ်ကပွတ်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က အန်တီသရဖီ့ပေါင်ကို ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာ ထိန်းထားရင်း သူ့ပေါင်အတွင်းသားလေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လိုးချင်တဲ့အချိန် လိုးဖို့အဆင်ပြေအောင် ပင်တီတွေဘာတွေလဲခံမဝတ်ထားတော့ သူ့စောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်ရွှဲလာပြီး ထမိန်ကိုဖောက်ကာ ကျုပ်လက်မှာပါစိုလာတယ်။ အန်တီသရဖီက သူ့တူအရှေ့မှာဆိုတော့ ကျုပ်လုပ်သမျှကို ချစ်လို့ မငြင်းပေမယ့် ရှက်ပြီး စိတ်တွေလှုပ်ရှားကာ ရင်တွေအရမ်းခုန်နေတယ်။ သူတင်ပဲလားဆိုတော့ ကျုပ်လဲထိုနည်းတူ ကိုဇော်မြင့်အရှေ့မှာ သသ့အဒေါ်နဲ့ ပလူးနေရတာ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ လီးတောင် ပြန်တောင်နေတာ အတွင်းခံဘောင်းဘီတောင် ပေါက်ထွက်တော့မယ်။ ကျုပ်အပြင် နောက်ထပ်စိတ်လှုပ်ရှားနေသူကတော့ အန်တီသရဖီရဲ့တူတော်မောင် ကိုဇော်မြင့်ပဲပေါ့။ ကိုဇော်မြင့်လဲ ကျုပ်က သူ့အဒေါ်ကို စောက်ဖုတ်နှိုက်နေတာကြည့်ပြီး သူ့လီးက ပုဆိုးထဲမှာ ထောင်မတ်လာနေတယ်။
“သရဖီ ရှက်ရင် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မောင့်ကိုပဲ နမ်းနေကွာ… သရဖီ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်မလား… မောင်လဲ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်… ဒီမှာကြည့် မောင့်လီးက သရဖီ့ကြောင့် ဘယ်လောက် မာတင်းလာပြီလဲ ဆိုတာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီရဲ့ လက်ကိုယူကာ ကျုပ်လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက မာတင်းနေတဲ့လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ မချင့်မရဲ ဆုပ်ညှစ်နေတယ်။
“သရဖီ မောင့်ကို ချစ်တယ်မလား…”
“အင်း… အရမ်းချစ်တယ်မောင်… ပြွတ်…”
“မောင့်လဲ သရဖီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်… သရဖီ့ကို ပိုကောင်းတဲ့ ခံစားမှုတွေပေးချင်တယ်… သရဖီ့စိတ်ကို လျှော့ထားနော်… ဒီမှာရှိတဲ့လူတွေအကုန်လုံးက အတွင်းသိအစင်းသိတွေချည်းပဲ… မောင်တို့ အတူပျော်ရအောင်နော်…”
အန်တီသရဖီက ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလုံးဝမကြည့်ဘဲ ကျုပ်မျက်နှာကိုပဲငေးကြည့်ရင်း ကျုပ်ပြောတာနားထောင်ကာ ကျုပ်နမ်းသမျှ ပြန်နမ်းနေရင်းက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။
“ကိုဇော်မြင့်ရေ… ကန်တော့ပါဗျာ ကျနော် သရဖီ့အနားကမခွာနိုင်တော့လို့ပါ… တံခါးတွေလိုက်ပိတ်ပြီး ခန်းဆီးတွေ ချပေးပါလား… ပြီးရင်မီးဖွင့်လိုက်ပေါ့…”
“အေးအေး… ရပါတယ်…”
ကိုဇော်မြင့်က ထသွားလိုက်မှ သူ့ပုဆိုးထဲမှာ လီးတောင်နေတာကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်ရတော့တယ်။
“သရဖီ… သရဖီ့တူကို ကြည့်ပါအုံး သရဖီနဲ့မောင် ချစ်နေတာကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတာ မြင်လား…”
ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကို ပြုံးပြရင်းပြောလိုက်တော့ အန်တီသရဖီက တံခါးတွေလိုက်ပိတ်နေတဲ့ သူ့တူကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး သူ့တူ လီးတောင်နေတာကို မြင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဘက်ကို မျက်နှာပြန်လှည့်လာကာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးတယ်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ မောင့်ရဲ့ သရဖီရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနှိုက်နေတာ ရပ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုဖယ်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီရဲ့ ကျု်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ကိုလဲ အောက်ကိုပြန်ချပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အန်တီသရဖီကို နမ်းရင်းကပဲ ကျုပ်ပုဆိုးနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို တစ်ခါတည်း ချွတ်ချပစ်လိုက်တော့တယ်။
“ပြွတ်… သရဖီရယ် သရဖီ့ရဲ့ ဟောဒီနှုတ်ခမ်းလှလှလေးနဲ့ မောင့်လီးကို အာငွေ့လေးပေးပါအုံး…”
အန်တီသရဖီက ကျုပ်ကို ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ကျုပ်လီးဆီကို ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ကျုပ်လီးကို ငုံလိုက်ပြီး ခေါင်းလေး နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ စုပ်ပေးရင်း လျာလေးတွေနဲ့ပါဝေ့ဝိုက်ကစားပေးတော့တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ သရဖီရယ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီရဲ့ နားသယ်စပ်က ဆံပင်လေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ညည်းမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကုန်းထားလို့ အနောက်မှာ ကားထွက်နေတဲ့ အန်တီသရဖီ့တင်ပါးကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်နေမိတော့တယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ တံခါးမကြီးနဲ့ ပြူတင်းတံခါးတွေ လိုက်ပိတ်ကာ လိုက်ကာတွေချပြီး ထိုင်ခုံဆီပြန်လျှောက်လာတော့ အန်တီသရဖီနဲ့ ကျုပ်အဖြစ်ကိုမြင်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားပြန်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်က ကျုပ်နဲ့ သက်ထားနဲ့ အန်တီသရဖီတို့အကြောင်းကို သိတယ်ဆိုတာ ဖုန်းနဲ့ အသံဖမ်းထားခဲ့ပြီးသိခဲ့တာ။ တကယ်မျက်မြင်ဒိဌ သူ့အဒေါ်ရော သူ့မိန်းမနဲ့ ကျုပ်နဲ့လိုးတာကို မြင်ဖူးခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ ကိုဇော်မြင့် ကျုပ်လီးကို အန်တီသရဖီ မက်မက်မောမော စိမ်ပြေနပြေစုပ်နေတာကိုကြည့်ပြီး ချွေးစေးတောင်မှ ပြန်နေပြီ။ ကိုဇော်မြင့်က သူထိုင်ခဲ့တဲ့ခုံမှာ ပြန်ထိုင်နေတယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ လီးစုပ်တာခံရင်း ကိုဇော်မြင့်ကို မျက်ခုံးပင့်ပြီး အချက်ပြလိုက်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်က ကျုပ်ကိုမေးဆတ်ပြကာ ဘာလဲလို့ ပြန်မေးတယ်။ ကျုပ်က သူကို လက်ကာပြပြီး အသာငြိမ်နေဖို့ပြောလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတဲ့ အန်တီသရဖီ့ခေါင်းအနားကို ငုံ့လိုက်ပြီး
“သရဖီ… သရဖီ့တူက သရဖီမောင့်လီးကို စုပ်ပေးနေတာကို သေချာကြည့်နေတယ်…”
အန်တီသရဖီက ကျုပ်လီးကိုစုပ်လျှက်က သူ့တူ ကိုဇော်မြင့်ကို မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးရဲသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်လွှာလေးပြန်ချကာ ကျုပ်လီးကို ဆက်စုပ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ထူလိုက်ပြီး နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သရဖီ… မောင်နဲ့အတူ ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုအသစ်တွေကို စွန့်စားရဲရဲ့လား…”
“သရဖီ ရှက်တော့ရှက်နေတုန်းပဲ မောင်ရယ်… ဒါပေမယ့် မောင့်အတွက် သရဖီ စွန့်စားမှာပါ…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွတ်… ဒါဆို သရဖီ့စောက်ဖုတ်ကို မောင်အရမ်းနမ်းချင်နေပြီ… သရဖီကိုယ်တိုင် ထမိန်လှန်ပေးနော်…”
အန်တီသရဖီက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိနမ်းလိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ကိုနေရာချပေးတယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ အန်တီသရဖီကို ထိုင်ခုံမှာကျောမှီစေပြီး သူ့ ခြေနှစ်ဖက်ကို ခုံပေါ်တင်လိုက်ကာ ဒူးထောင်ထားစေတယ်။ ပြီးမှ အန်တီသရဖီ့နို့တွေကိုနယ်နေလိုက်တော့ အန်တီသရဖီက မျက်နှာလေးမော့ကာ ကျုပ်ကိုတုန့်ပြန်နမ်းရင်းနဲ့ သူ့ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲယူနေတာ သူ့ထမိန်အောက်နားစလေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဒူးပေါ်ကို ကျော်တက်ပြီးမှ ပေါင်ရင်းကို ရောက်သွားတယ်။ ကိုဇော်မြင့်ကတော့ သူ့အဒေါ်ရဲ့ မြင်ဖူးပြီးသားစောက်ဖုတ်ကို ဒီလိုပုံစံနဲ့ထပ်မြင်ရတာ ဘယ်လိုနေမလဲတော့ မသိဘူး ကျုပ်နဲ့အန်တီသရဖီကတော့ ကိုဇော်မြင့်အရှေ့မှာ အခုလိုလုပ်ရတာ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ရင်တွေခုန်နေတာမှ တစ်ဒိုင်းဒိုင်းပဲ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ ရင်စေ့အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး ချွတ်လိုက်တော့ အန်တီသရဖီ အလိုက်သင့် နေပေးတယ်။ ကျုပ်က ဆက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ဘရာကို ကျောနောက်ထဲလက်ထည့်ပြီး ချိပ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ အန်တီသရဖီ့ကို နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့မျက်နှာကို ကြင်ကြင်နာနာကြည့်ရင်း အန်တီသရဖီ့လက်ကိုယူပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဆီ ပို့ပေးလိုက်တော့ အန်တီသရဖီ မျက်နှာလေးရဲသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လက်ကို အန်တီသရဖီ့လက်ပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီးမှ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့နို့ကို ကုန်းစို့လိုက်တော့ အန်တီသရဖီ ရင်ဘတ်ကော့တက်သွားကာ အသက်ရှူသံ ပြင်းလာတယ်။ အန်တီသရဖီ့လက်ကို အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့ အန်တီသရဖီက သူ့စောက်စိကို သူ့ဟာသူပြန်ပွတ်နေတယ်။ ကျုပ် ကိုဇော်မြင့်ကို အသာလှမ်းကြည့်တော့ သူ့အဒေါ်အာသာဖြေပြနေတာကို ကြည့်ရင်း သူ့လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွနေတယ်။ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့နို့တွေကိုစို့ရင်း သူ့စောက်ခေါင်းထဲ လက်ညှိုး၊ လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်ရင်း အန်တီသဖီ့စောက်ပက်ကို ကူပြီးကလိပေးလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ ဘယ်လောက်တောင်စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ထန်နေသလဲဆို ကျုပ် ခဏပဲ သူ့စောက်ပက်ကို ကလိုင်းရသေးတယ်၊ အန်တီသရဖီ တစ်ချီပြီးသွားပြီး ထွက်လာတဲ့စောက်ရည်တွေက များလွန်းလို့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို တစ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ စီးကျနေတယ်။ ကျုပ်အန်တီသရဖီစောက်ဖုတ်ထဲက လက်ကိုချွတ်တော့ အန်တီသရဖီက သူ့တူကိုရှက်လို့ထင်တယ်၊ ကျုပ်ကိုဆွဲထူဖက်ကာ ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ သူ့မျက်နှာကို အပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီမျက်နှာကိုဆွဲမော့ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း ထိုင်ပေါ်ကဆင်းကာ အန်တီသရဖီအရှေ့တည့်တည့်မှာနေရာယူလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီနဲ့ နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး ကျုပ်လက်ချောင်းမှာပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲလက်ထိုးထည့်ပေးကာ အရသာခံခိုင်းလိုက်တော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လက်ကို မက်မက်မောမော စုပ်ယူတယ်။ ပြီးမှ အန်တီသရဖီလည်တိုင်လေးကို ကုန်းနမ်းရင်း ရင်ညွှန့်ကိုပါ ဆက်နမ်းလျှက်ဆင်းလာကာ အန်တီသရဖီ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေး ကြည့်နေတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်ဆွဲကားလိုက်ပြီး ဖင်ကြားအထိစီးကျနေတဲ့ စောက်ရည်စီးကြောင်းကြီးကို လျာနဲ့ ယက်တင်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… မောင်ရယ်…”
အန်တီသရဖီရဲ့ ခပ်တိုးတိုးညည်းသံလေးရဲ့အဆုံးမှာ အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်အုံက ပေနေတဲ့စောက်ရည်တွေကို လိုက်ယက်လိုက်ပြီးမှ အန်တီသရဖီရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို လျာနဲ့သပ်တင်ပြီး စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီ့သရဖီ့စောက်ပက်ကိုလက်နဲ့ဖြဲကာ သူ့စောက်ခေါင်ထဲလျာချွန်ကာထိုးထည့်ပြီး လျာနဲ့ကစားရင်း စောက်ပက်အတွင်းထဲက စောက်ရည်တွေကို စုပ်ယူနေလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီရဲ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်လျာတွေ၊ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ စိတ်ရှိလက်ရှိ စုပ်ယက်နမ်းနေလိုက်တာ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ကိုအတင်းဆွဲထူမှပဲ ရပ်လိုက်ရတော့တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရနမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
“ပြွတ်… သရဖီ့ကို မညှဉ်းဆဲပါနဲ့တော့ မောင်ရယ်… သရဖီ အရမ်းလိုချင်နေပြီ…”
“မောင်လဲ သရဖီ့စောက်ဖုတ်က ယက်လို့ကောင်းလို့ ယက်နေမိတာ… မောင်လဲ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ထည့်လိုက်တော့မယ်…”
“အွန်း… ချစ်တယ်မောင်…”
အန်တီသရဖီက သူကိုယ်တိုင် ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီစောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အန်တီသရဖီ့ကို ကုန်းနမ်းကာ သူ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း ကြမ်းပြင်မှာရပ်လျှက် တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။ အခုတော့ အန်တီသရဖီ ကိုဇော်မြင့်အရှေ့မှာပဲ စိတ်လိုလက်ရ အလိုးခံနေပြီလေ။ ကျုပ် အန်တီသရဖီနဲ့ သက်ထားကို ကိုဇော်မြင့်နဲ့ ညှပ်လိုးမှာဆိုပေမယ့် အခုလောလောဆယ်တော့ ကျုပ်တစ်ယောက်ထဲပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးချင်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မလိုးရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ကို တရစပ်လိုးပစ်တာ သူ့တူအရှေ့မှာ အလိုးခံနေရတဲ့ အန်တီသရဖီ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ဆက်တိုက်ပြီးသွားခဲ့တယ်။ ကျုပ်လဲ အရှိန်လျှော့ကာ ထိန်းလိုးရင်း
“ကောင်းလား သရဖီ…”
“အင်း… အရမ်းကောင်းတယ် မောင်…”
“သရဖီပြီးတာ အရမ်းမြန်တယ်နော်… သရဖီ့တူအရှေ့မှာ အလိုးခံနေရလို့လား…”
“ထင်တာပဲ…”
“သရဖီ အမောပြေရင်… မောင့်ကို အပေါ်ကတက်လိုးပေးအုံး နော်…”
“အင်း… သရဖီ အမောပြေပါပြီ… မောင်နားလေ… သရဖီ မောင့်အပေါ်က တက်လိုးပေးမယ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကို ချွတ်ကာ ခုံမှာထိုင်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ် ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်ကနေပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းကာ စလိုးတယ်။
“ကောင်းတယ် သရဖီရယ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
“မောင့်ကိုလဲ သရဖီ အရမ်းချစ်တာပဲ… ပြွတ်…”
“သရဖီ ပျော်လား…”
“အင်း… အစက ရှက်ပေမယ့် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပျော်လာတယ်… အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းတာပဲ…”
“ဒီထပ်ပိုပြီး သရဖီ စိတ်လှုပ်ရှားရအုံးမှာ…”
“ဟင်… ဘာလုပ်အုံးမလို့လဲ…”
“ဟိုမှာ… သရဖီ့တူရဲ့ အဖြစ်ကိုလဲ လှည့်ကြည့်လိုက်အုံး…”
“ဟင်…”
အန်တီသရဖီ ကျုပ်လီးပေါ်တက်လိုးနေရင်းက နောက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကိုဇော်မြင့်က ကျုပ်တို့လိုးတာကို ကြည့်ရင်းနဲ့ ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ ဂွင်းထုနေရှာတယ်။ ကိုဇော်မြင့်က သူ့အဒေါ်ကို တော်တော်ချစ်ပုံပဲ။ အန်တီသရဖီက သူ့ကို ဒီနေ့က ကျုပ်အတွက်သီးသန့်လို့ ပြောထားတော့ ဒီလောက်စိတ်ထနေတာတောင် သူ့အဒေါ်ကို နည်းနည်းပါးပါးလောက် လာပြီး အပူမကပ်ဘူး။ အန်တီသရဖီက မလုပ်နဲ့ဆို လုံးဝအရှေ့မတိုးတာသာကြည့်တော့။
“ကိုဇော်မြင့် သနားပါတယ် သရဖီရယ်… မောင့်ကို လိုးပေးရင်းနဲ့ သူ့ကို လီးစုပ်ပေးလိုက်ပါလား…”
“မောင်က လုပ်စေချင်လို့လား…”
“သရဖီ့ကို အရသာသစ်လေး ပေးချင်လို့ပါ… သရဖီအရမ်းချစ်တဲ့ မောင့်လီးနဲ့အလိုးခံရင်း… သရဖီ့ကိုအရမ်းချစ်တဲ့ သရဖီ့တူလေးရဲ့လီးကိုစုပ်ရင် သရဖီ ပိုစိတ်လှုပ်ရှားမှာသေချာတယ်… ဘယ်လိုလဲ စမ်းကြည့်မလား….”
“အွန်း… မောင့်သဘော….”
“ဒါဆို… မောင် ကိုဇော်မြင့်ကို ခေါ်လိုက်မယ်နော်…”
“အင်း…”
“ကိုဇော်မြင့်… အဝတ်တွေချွတ်ပြီး ဒီကိုလာခဲ့လေ….”
“ဟာ… ဖြစ်ပါ့မလား တေဇာရာ… ဒေါ်လေးက ငါ့ကို စိတ်ဆိုးနေပါ့မယ်…”
“လာစမ်းပါ… ဘာမှမဖြစ်ဘူး စိတ်ချ…”
“မောင်ဇော်… ဒေါ်လေးတို့အနားကို လာချင်ရင် လာခဲ့လေ…”
“ဗျာ… ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး…”
ကိုဇော်မြင့်ရဲ့မျက်နှာက ရုတ်တရတ် ဝင်းပသွားပြီး ချက်ချင်းကို အဝတ်တွေ ထချွတ်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ကျုပ်တို့အနားကို ရောက်လာတယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ကို လိုးပေးရင်း ကိုဇော်မြင့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။
“မောင်ဇော်… ခုံပေါ်မှာ ဒူးထောက်လိုက်… ဒေါ်လေးစုပ်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး… ဟီး…”
ကိုဇော်မြင့်က သူ့အဒေါ်ပြောသလို ဒူးထောက်တော့ အန်တီသရဖီက ကိုဇော်မြင့်ရဲ့လီးကို လှမ်းကိုင်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကိုဇော်မြင့်ရဲ့လီးကို သူ့လက်လေးနဲ့ဆွပေးနေရင်း ကုန်းစုပ်မယ်လုပ်တော့ ကျုပ်က အန်တီသရဖီမျက်နှာကို ဆွဲယူပြီးနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ သူ့တူလီးကိုကိုင်ထားရင်းက ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းတယ်။ ခဏနမ်းပြီး ခွာလိုက်တော့မှ
“အရမ်းချစ်တယ်နော် သရဖီ…”
“အင်း… အရမ်းချစ်တယ် မောင်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ပြုံးပြလိုက်တော့ အန်တီသရဖီကလဲ ပြန်ပြုံးပြတယ်။ ကျုပ်က ကိုဇော်မြင့်ဘက်ကို မေးဆတ်ပြလိုက်တော့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီး သူ့တူလီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်တယ်။
“ရှီး… ဒေါ်လေးရယ်….”
ကိုဇော်မြင့်လဲ သူ့အဒေါ်ရဲ့ဆံပင်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ညည်းညူနေတော့တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ကို အပေါ်က ခွလိုးပေးရင်း ကိုယ်တစောင်းကုန်းကာ ကိုဇော်မြင့်ရဲ့လီးကိုစုပ်နေရတာ သက်တောင့်သက်သာ မရှိလှပေ။
“သရဖီ… ခဏထလိုက်… ဒီပုံစံနဲ့ဆို သရဖီပင်ပန်းမှာပေါ့… မောင် ပုံစံပြင်ပေးမယ်…”
အန်တီသရဖီလဲ ကျုပ်ပေါ်ခွထားရာကဆင်းပေးတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ခုံပေါ်မှာပဲ လေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်ကိုလဲ အန်တီသရဖီ့အရှေ့မှာ ထိုင်ချခိုင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်က အန်တီသရဖီရဲ့အနောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက တံတောင်လေးထောက်လျှက် ကိုဇော်မြင့်လီးကို ကုန်းစုပ်လိုက်တော့ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်ရဲ့လီးကို နောက်ကနေ ခါးလေးကိုင်ပြီး ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ခါးကိုကိုင်ပြီး နောက်ကနေ သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်ပေါင်ရင်းနဲ့သူ့တင်ပါး တစ်ဖန်းဖန်းရိုက်သံမြည်အောင် ဆောင့်လိုး၊ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ သူ့အဒေါလီးစုပ်ပေးတာကို ညည်းရင်းခံလို့၊ အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်ကိုဖင်ပစ်ပေးထားကာ သူ့တူလီးကို စိတ်ပါလက်ပါ လက်နဲ့ကိုင်ကာ ခေါင်းလေးတစ်လှုပ်လှုပ်နဲ့ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် လီးစုပ်ပေးရင်း ကြိတ်ညည်းနေတော့တယ်။ အန်တီသရဖီလဲ စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေပုံရတယ်။ သူ့စောက်ပက်က စောက်ရည်မတရားထွက်ကာ ခဏခဏပြီးနေတာ ကျုပ်သိတယ်။
“ဟောတော့… ဧည့်ခန်းကြီးမှာ ဘယ်လိုကြီးလဲ… နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့…”
“ပြွတ်… ဟင်… သမီးနွယ်… အာ့ ရှီး… မောင်ရေ…”
ရုတ်တရတ် ကလေးသိပ်နေတဲ့ သက်ထားက အခန်းထဲကနေ ထွက်လာပြီး ပြောလိုက်တော့ အန်တီသရဖီက ကိုဇော်မြင့်လီးကို စုပ်တာရပ်လိုက်ပြီး သက်ထားကို အလန့်တကြား လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က အလျှော့မပေးဘဲ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိလိုးနေတော့ အန်တီသရဖီ ရုန်းရခက်ဖြစ်သွားတယ်။
“သရဖီ… ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဆက်စုပ်လေ… သက် ကို့အနားကိုလာခဲ့လေ…”
သက်ထားက အန်တီသရဖီ့အဖြစ်ကို တစ်အံ့တစ်ဩကြည့်နေတယ်။ သက်ထားက ကလေးချော့သိပ်ပြီး ကျုပ်သဘောကျတဲ့ အဖြူအစိမ်းဆရာမဝတ်စုံလေးကို လဲဝတ်ပြီးမှ ထွက်လာတာ။ သက်ထားရဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်းလေးက ရွှဲအိနေပြီး ခါးမှာ ခပ်တင်းတင်းစည်းထားတာမို့ သူ့ရဲ့စွင့်ကားနေတဲ့ တင်သားတွေကို အရှေ့ဘက်ကနေကြည့်တာတောင် မြင်သာနေသလိုပဲ။ မပူတပူဗိုက်သားလေးက ထမိန်းအစိမ်းလေးမှာကပ်နေကာ ဆီးခုံဆီကို တဖြည်းဖြည်းနိမ့်ဆင်းသွားပြီး သက်ထားရဲ့လုံးလုံးတစ်တစ်ပေါင်ရင်းလေးနဲ့ ပေါင်ခွဆုံလေးက ရင်ဖိုစရာကောင်းလှတယ်။ သက်ထားက ကျုပ်တို့သုံးယောက်ကို ရုတ်တရတ် ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ ကျုပ်ကလှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ကျုပ်ဆီကို ခပ်မှန်မှန်လေး တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာနေတယ်။ သက်ထားခြေလှမ်း လှမ်းလိုက်တိုင်း ပေါင်လုံးတွေ ထမိန်ထဲမှာ လှုပ်လှုပ်သွားကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်စိတ်တွေ ပိုလှုပ်ရှားလာရတယ်။ သက်ထားက ကျုပ်အနားကိုရောက်လာတော့ လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ သက်ထားကိုဖက်လိုက်တော့ သက်ထားက ကျုပ်ပခုံးကိုကိုင်ထားပြီးကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… လှလိုက်တာ ကို့အချစ်ဦးဆရာမလေးရယ်… ရှီး သရဖီ မောင်မရတော့ဘူး ပြီးတော့မယ်….”
“ကျနော်လဲ ပြီးချင်နေပြီ ဒေါ်လေးရယ်… ဒေါ်လေးပါးစပ်ကို လိုးပါရစေနော်…”
ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ အလှကိုမြင်ပြီး စိတ်တွေပိုထလာကာ သက်ထားရဲ့နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ ဖင်သားစိုင်ကြီးတွေကို ကျောင်းစိမ်းထမိန် အိအိလေးပေါ်က ဆုပ်နယ်ရင်း အန်တီသရဖီ့ကို ပစ်ဆောင့်လိုးတယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ သူ့အဒေါ်ကို ခေါင်းကကိုင်ကာ ထူလိုက်ပြီး ဒူးထောက်လျှက်နဲ့ အန်တီသရဖီပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုးနေတယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်လီးကိုတောင် တစ်ဆုံးစုပ်နိုင်နေပြီမို့ ကိုဇော်မြင့်လီးနဲ့ သူ့ပါးစပ်ကိုဆောင့်လိုးတာကို မရုန်းမကန်ဘဲ အလိုက်သင့်နေပေးကာ အလိုးခံနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ဘယ်လိုမှထိန်းထားလို့မရတော့ဘဲ အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်လဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ကာ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်သလို ကိုဇော်မြင့်ကလဲ အန်တီသရဖီ့ပါးစပ်ထဲကို လီးကို ဖိကပ်ပြီး သူ့လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်နေတယ်။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ ဒေါ်လေးရယ်… ဒေါ်လေးပါးစပ်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ဟူး… ဒေါ်လေးကို ကျနော် အရမ်းချစ်တယ်…. ဟူး…”
ကျုပ်ကတော့ စကားမပြောနိုင်အား သက်ထားဖင်ကိုဆုပ်နယ်ရင်း အန်တီ့သရဖီ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ တစက်ချင်း အကုန်ဃည့်ပြီးမှာ သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ခုံပေါ်မှာထိုင်ချတော့ သက်ထားလဲ ဖက်လျှက်လေး ကျုပ်နဲ့ပါလာကာ ကုန်းကုန်းလေး ကျုပ်ကိုဆက်နမ်းနေသလို အန်တီသရဖီလဲ ခုံပေါ်မှာ တစောင်းလေးလဲကျသွားတယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ကိုဇော်မြင့်လီးရည်တွေကို မျိုချပစ်လိုက်ရမှာ အသေအချာပါတယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချကာ အမောဖြေနေရောပေါ့။ ကျုပ်လဲ သက်ထားကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်ကာ နမ်းရင်း တစောင်းလေး လှဲကာ အမောဖြေနေရရှာတဲ့ အန်တီသရဖီ့ရဲ့တင်သားကြီးတွေကိုလဲ လက်မလွှတ်နိုင်ဘဲ ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၈)

“ဒေါ်လေးရယ်… ချစ်လိုက်တာ… ဒေါ်လေးကို ကျနော်သိပ်ချစ်တာပဲ… ပြွတ်…”
ခဏတာ ငြိမ်သက်ပြီး အမောဖြေနေကြဆဲမှာ ကိုဇော်မြင့်ရဲ့စကားသံကြောင့် ကျုပ်နဲ့ သက်ထားလဲ နမ်းနေတာရပ်ပြီး ကိုဇော်မြင့်နဲ့ အန်တီသရဖီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်က အန်တီသရဖီ့ကို ဆွဲထူပြီး သူ့အဒေါ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို မက်မက်မောမော နမ်းနေတယ်။
“ပြွတ်… သူချစ်တာကြီးကလဲ… ကိုယ့်အဒေါ်ပါးစပ်ကို သူ့လီးနဲ့ တအားဆောင့်လိုးတာကြီး… ပြီးတော့ သူ့လရည်တွေလဲ လည်ချောင်းထဲ အတင်းထိုးထည့်တာ… မနည်းမျိုချရတယ်… ဟွန့်…”
“ဆောရီးပါ ဒေါ်လေးရယ်… ကျနော် အရမ်းကောင်းပြီး စိတ်လွတ်သွားတာ… ဒေါ်လေးစောက်ဖုတ်ကမှ မအားတာ… ဒီတော့ အားတဲ့ ပါးစပ်ကိုပဲ လိုးရတာပေါ့ ဒေါ်လေးရဲ့… အခုဒေါ်လေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုလိုးမယ်နော်…”
“မရဘူး… ဒီနေ့က မောင့်အတွက်ပဲလို့ ပြောထားတယ်နော်…”
ကိုဇော်မြင့်က မျက်နှာမဲ့သွားပြီး ကျုပ်ကို အကူအညီတောင်းသလို လှမ်းကြည့်တော့ ကျုပ်လဲ ပြုံးပြလိုက်တယ်။ အင်းလေ အရင်က သူ့ကလေးထိန်းပြီး ကျုပ်တို့သုံးယောက်က ကွယ်ရာမှာကဲကြတာဆိုတော့ နေနိုင်ပေမယ့် အခုလိုသူ့အရှေ့မှာ ပေါ်တင်လိုးပြနေတော့ ဘယ်နေနိုင်တော့မလဲ။ ကျုပ်က ပေါင်ကြားမှာရပ်နေတဲ့ သက်ထားကို ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
“သရဖီ… မောင့်ဆီကိုလာပါအုံး… သူ့တူအနားပဲကပ်နေတယ်…”
ကျုပ်က နဲနဲစလိုက်တော့ အန်တီသရဖီက လှည့်ကြည့်ကာ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီးမှ ကိုဇော်မြင့်ဆီကနေ ကျုပ်ဆီကိုလာတယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ အန်တီသရဖီ ကျုပ်အနားကိုရောက်လာတော့ ကျုပ်က ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ သက်ထားလက်တစ်ဖက်က ဖက်ထားရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ အန်တီသရဖီ့ကို ဖက်လိုက်တယ်။
“ဟွန့်… မောင့်အနားမှာ သရဖီ့ထက်ချစ်ရမယ်သူရှိနေတော့လဲ သရဖီက ဘယ်လာရဲပါ့မလဲလို့…”
“ဒီလိုတော့ အူမတိုပါနဲ့သရဖီရယ်… သက်က မောင့်ရဲ့အချစ်ဦးလေးမို့ပါ… မောင်နဲ့ပက်သက်တဲ့ တခြားသူတွေနဲ့ကမှ ရန်ကုန်မှာ ခဏခဏတွေ့ရသေးတယ်… ဟောဒီမောင့်အချစ်ဦးလေး သက်က တစ်ခါတွေ့ဖို့ လွယ်တာမဟုတ်ဘူး… တွေ့တုန်းလေး အနားကမခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေတာ… သရဖီ့ကိုလဲ မောင်က ချစ်ပါတယ် သရဖီရဲ့… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ချစ်လိုက်တာ ကိုရယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ပြွတ်… အင်းပါ သရဖီက စတာပါ… သရဖီ့အသက်အရွယ်နဲ့ မောင်ဒီလောက်ချစ်တာကိုပဲ ကျေနပ်ပါတယ်… သမီးနွယ်… အန်တီ့ကို အထင်သေးသွားလားဟင်…”
“အဲ့လိုတော့မတွေးမိပါဘူး အန်တီရယ်… အထူးအဆန်းမို့ အံ့သြမိရုံပါ… အန်တီ တော်တော်စိတ်လှုပ်ရှားမှာပဲနော်…”
“အင်း… စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ဘယ်နှခါတွေပြီးမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး….”
“သရဖီ…”
“ပြောလေ မောင်…”
“မောင်က ဟောဒီကဆရာမလေး သက်ကို ယုယနေတုန်း သရဖီ့တူနဲ့ လိုးပြပါလား… မောင် ကြည့်ချင်လို့… သက်လဲ မမြင်ဖူးသေးဘူးမလား…”
“အင်း… မမြင်ဖူးသေးဘူး… အန်တီတို့တူဝရီးချင်း လိုးတာ သမီးလဲ ကြည့်ချင်တယ်…”
“မောင်ပြောတော့ မောင်ရှိနေချိန် သရဖီက မောင့်အတွက်ပဲဆို…”
“အင်းလေ သရဖီရဲ့… အခုလဲ မောင်က သရဖီ့ကိုမလိုးအားသေးခင် သရဖီ ကိုယ်တူအရင်းနဲ့အလိုးခံတာကို မောင်က ကြည့်ချင်လို့… သရဖီ့တူအရင်းရဲ့လီးက သရဖီ့ စောက်ပက်ထဲဝင်လာရင် သရဖီဘယ်လိုခံစားရလဲ မြင်ချင်တာ… မောင့်အတွက် တူအရင်းရဲ့လီးနဲ့ အလိုးခံပြမယ်မလား…”
“မောင်က အားကြီးစကားတတ်တာပဲ… အဲဒါကြောင့်လဲ မောင့်ကို ပိုပိုချစ်လာမိတာ… မောင့်အတွက်ဆိုမှတော့ သရဖီက ဘယ်လို ငြင်းနိုင်တော့မှာလဲလို့…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ မောင့်ရဲ့သရဖီလေး… တစ်ချီပဲပေးလိုးမှာနော်… သိလား… အရမ်းကြည့်ချင်လို့သာ သရဖီုစောက်ပက်ကို သရဖီ့တူကိုပေးလိုးတာ… နောက်ဆို မောင်ရှိနေချိန် သရဖီ့စောက်ဖုတ်က မောင့်အတွက်ပဲ…”
“အင်းပါ မောင်ရဲ့… ဒါဆို သရဖီ ကိုယ့်တူလီးနဲ့ အလိုးခံပြမယ်… မောင် သေချာကြည့်နေနော်…”
“သမီးလဲ ကြည့်နေမှာ အန်တီရေ… ခစ် ခစ်…”
“ကြည့်အေ… ခစ် ခစ်… အရမ်းချစ်တယ်မောင်… ပြွတ်… သမီးနွယ်ကိုလဲ ချစ်တယ်… ရွတ်…”
အန်တီသရဖီက ကျုပ်နဲ့သက်ထားကို အနမ်းလေးတွေပေးတော့ ကျုပ်တို့လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ပြန်နမ်းလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီသရဖီက ကိုဇော်မြင့်ဆီကို ပြန်သွားတော့ ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ထမိန်ကိုပါ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီတော့ ကိုဇော်မြင့်ဆီကို ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ရောက်သွားလေရဲ့။

ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သက်ထားကို အားသွားတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ရဲ့ပါးလေးကိုပွတ်သပ်လိုက်တယ်။
“ကို့ရဲ့ဆရာမလေးက အရမ်းလှတာပဲကွာ… သက်ကို ဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့မြင်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မြန်မြန်ပြီးသွားရတယ်…”
“ကို ကြိုက်တယ်ဆို သက် ပြင်ရကျိုးနပ်တာပေါ့… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ် သက်ထားရဲ့ တင်ပါးလေးတွေကို ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ ပင်တီလေးကို စမ်းမိတယ်။ သက်ထားက ပင်တီဝတ်လာတာပဲ။ ဘာပဲ ပြောပြော ကျောင်းစိမ်းထမိန်အောက်မှာ ပင်တီရာထင်နေတဲ့ အိုးကြီးတွေက လူကိုတော့ ပိုစိတ်ထစေတာ သေချာပါတယ်။ ကျုပ် သေချာကြည့်လိုက်တော့ သက်ထားက အန်တီသရဖီ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးချွတ်ကတည်းက ပေါင်းကြားမှာရပ်ပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းနေတာဆိုတော့ သက်ထားထမိန်မှာ ကျုပ်လီးကအရည်တွေ စွန်းနေတာ မြင်ရတယ်။
“သက်ရဲ့ ထမိန်မှာ အရည်တွေစွန်းကုန်ပြီ… ထမိန်က အသစ်ကြီးထင်တယ်…”
“ပေပါစေ… ကို့အတွက်ပဲ ဒီလို အသားပျော့ပျော့အိအိနဲ့ အရောင်ရွှဲရွှဲလေး ရှာဝယ်ထားတာပဲ… ကို့အရည်တွေပေကုန်တာ ဘာဖြစ်လဲ… ခစ်ခစ်…”
“ချစ်ဖို့လိုက်တာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် သက်ထားရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်ပြီး သက်ထားရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ သက်ထားက ဘရာအပျော့သားလေးဝတ်ထားတာထင်တယ်။ နို့ကို တိုက်ရိုက်ကိုင်နေရသလိုပဲ။ သက်ထားကလဲ ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းရင် ကျုပ်လီးကို ဆွနေတယ်။
“သက်… ကို့အပေါ်ခွလိုက်ကွာ… ကို့ဆရာမလေးက အရမ်းလှနေတော့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုင်ချင်နေချင်တာ… အားမရတော့ဘူး…”
“အွန်း… ကို ကိုင်ဖို့ လိုးဖို့ပဲ ဝတ်လာတာ… စိတ်ကြိုက်ကိုင်ကွာ…”
သက်ထားက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ကနေ အောက်ကိုဆင်းပြီး ကျုပ်ပေါ်ကို ပြန်တက်ခွတယ်။ ကျုပ်က သက်ထားရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ အပေါ်ကြယ်သီး လေးလုံးလောက်ကိုဖြုတ်ပြီး သူ့ဘရာအပျော့လေးထဲက နို့တွေကို အပြင်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့နို့တွေကို ဘရာကပင့်တင်ပေးထားသလိုဖြစ်ပြီး ကော့တက်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေတောင် ထောင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်ဘဲ သက်ထားရဲ့နို့တွေကို ကုန်းစို့ပစ်လိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ရင်ဘတ်လေးကော့တက်လာပြီး သက်ထားက ကျုပ်ခေါင်းကို ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်လက်တွေကလဲ ကျောင်းစိမ်းထမိန်ရွှဲရွှဲ အိအိလေးအပေါ်ကနေ သက်ထားရဲ့ဖင်ကို ဆုပ်ကိုင်နေပြီလေ။ သက်ထားရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းကာစို့ရင်း၊ သက်ထားရဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်ရင်း ပင်တီလေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ တစ်ဖတ်ဖတ်မြည်အောင် ဆွဲမလိုက် လွှတ်လိုက်လုပ်တယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်…. ဟင့်….”
“ပြွတ်… ကို့အချစ်ဦးလေး… ပြွတ် ပြွတ်… ကို့ဆရာမလေး… စို့လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ နို့တွေ… ပြွတ်… ပြွတ်… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖင်သားကြီးတွေ… ထမိန်လေးကလဲ အိနေတာပဲ…”
“ဟင့်… ကိုရယ်…”
ကျုပ်ရဲ့ သက်ထားဖင်ကိုကိုင်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်က သက်ထားရဲ့ ဗိုက်သားလေးတွေကို လက်လေးနဲ့ ထမိန်ပေါ်ကနေပွတ်ရင်း အောက်ကို ဆင်းလားပြီး သက်ထားရဲ့ ပေါင်အတွင်းသားလေးတွေကို ဟိုသည်ကူးကာ ပွတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လက်က သက်ထားရဲ့ ထမိန်ခေါက်ထဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ သက်ထားရဲ့ပင်တီလေးကို ထမိန်သားပေါ်ကနေ စမ်းမိတယ်။ ပင်တီက ပါးတယ်ထင်တယ်။ သက်ထားရဲ့ ဆီးခုံအရောက်မှာ စောက်မွှေးလေးတွေကို စမ်းမိတယ်။ အောက်ကိုထပ်ဆင်းသွားလိုက်တော့ သက်ထားရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေပွတ်မိသွားတယ်။ ကျုပ်လက်က သက်ထားရဲ့စောက်စိလေးကို စမ်းမိသွားတယ်လို့ခံစားမိတယ်။ သက်ထားရဲ့ထမိန်ကလဲ မပါးပါဘူးလေ။ ထမိန်တစ်ထပ် ပင်တီတစ်ထပ်ဆို သက်ထားရဲ့ စောက်ပက်ကို ဘာလို့ ဒီလောက် ထိထိမိမိစမ်းမိတာလဲလို့ စဉ်းစားမိတယ်။ ကျုပ် သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ကို ထပ်ဖိပွတ်တာ စောက်ပက်အကွဲလေးထဲကို ကျုပ်လက်နဲ့အတူ ထမိန်သားက နစ်ဝင်သွားပြီး ထမိန်မှာလဲ စောက်ရည်က ချက်ချင်းကို စိုလာတယ်။
“သက်.. ပင်တီဝတ်ထားတယ်မလား…”
“ဟင့်… အင်းလေ… ကိုတောင်ခုနက တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ ကစားနေသေးတယ်မလား… ဟင်း…”
“ဒါပေမယ့်… သက်စောက်ဖုတ်က ပင်တီမဝတ်ထားသလိုပဲ ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်လို့အရမ်းကောင်းနေတယ်…”
“ဟင့်… ဒါလား… ကို ကြည့်ချင်ရင် သက်ပြမယ်လေ… ကို့ကိုပဲ ပြမှာနော်… ကို့အတွက် အထူးစီစဉ်လာတာ သိလား…”
“ကိုကြည့်ချင်တယ်… ပြနော် သက်…”
သက်ထားက အန်တီသရဖီတို့အတွဲနဲ့ ကျုပ်ကြားကိုဝင်ကာ ထိုင်ခုံပေါ်ခြေတစ်ဖက်တင်လျှက် ကျုပ်ဘက်ကို မျက်နှာမူပြီးရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ထမိန်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မ တင်ပြီး သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုမြင်ရချိန်မှာ ကျုပ်မျက်စိက အရောင်လက်သွားလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ သက်ထားရဲ့ပင်တီအောက်ပိုင်းက အလယ်မှာ တိတိရိရိခွဲထားသလို အကွဲကြောင်းကြီးရှိနေပြီး သက်ထားက ခုံပေါ်ကိုခြေတစ်ဖက်တင်ပြီး ကားထားတာဆိုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးက ပင်တီအကွဲထဲကနေ ပြူထွက်နေတယ်။
“သက်ရယ်… ဘယ်လိုတောင် စဉ်းစားမိသွားတာလဲ ကို့အချစ်ဦးလေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ ပြောရင်းနဲ့ပဲ သက်ထားရဲ့ ပင်တီကြားက ပြူထွက်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းပြီး လျာနဲ့ယက်တော့တယ်။
“အူး… က်ုရယ်… ရှီး…. ဟင်း…”
သက်ထားကလဲ သူ့ထမိန်လေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ထိန်းထားပြီး ကျုပ်ခေါင်းကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပွတ်ကာ ခါးလေးကော့ပေးထားတယ်။
“ကိုရယ် သက်လဲ ကို့လီးကြီးကို စုပ်ချင်သေးတယ်… အင်း… ဟင်း…”
“ပြွတ်… ဒါဆို သက်လှဲလိုက်လေ… ကိုတို့အတူတူလုပ်ကြတာပေါ့…”
သက်ထားက ခုံပေါ်မှာ ပက်လက်လေးလှဲလိုက်တယ်။ ခုံက လူသုံးယောက်လောက်ထိုင်လို့ရတဲ့ သစ်သားခုံရှည်ဆိုတော့ သက်ထားရဲ့ခြေထောက်တွေကို လက်တင်တန်းအပေါ် တင်ထားရပြီး သက်ထားရဲ့ခေါင်းက အန်သရဖီ့အနားမှာပေါ့။ ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးအပေါ် အာရုံရောက်နေတာနဲ့ အန်တီသရဖီတို့ တူဝရီးကို မကြည့်ဖြစ်ဘဲ ဖြစ်နေတာ အခုမှ ကြည့်မိတော့တယ်။ ကိုဇော်မြင့်က အန်တီသရဖီ့ကို ခုံအောက်ဆင်းပြီး သူ့အဒေါ်စောက်ပက်ကို ယက်ပေးနေတယ်။
“ရှီး… မောင်ဇော်ရယ်….”
“သရဖီ… ကောင်းလား… ပြွတ်…”
“အင်းမ်း… သရဖီကြိုက်တယ် မောင်… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို အနမ်းလေးတစ်ချက်ပေးပြီးမှ သက်ထားမျက်နှာပေါ် ခြေတစ်ဖက်ခွလိုက်ပြီး သက်ထားရဲ့ ခုံပေါ်က ခြေထောက်တွေကို  ခြေသလုံးကနေဆွဲယူကာ ကျုပ်ချိုင်းကြားအထိရောက်အောင် ဆွဲယူလိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ ဖင်ကြီးက ထမိန်ဝတ်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ လေထဲမြောက်လာပြီး ကျုပ်နည်းနည်းကုန်းလိုက်တာနဲ့ သက်ထားရဲ့ �စောက်ဖုတ်ကို ယက်လို့မီသွားပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က ထမိန်ကိုပါ လန်မသွား ဆွဲယူလိုက်တာဆိုတော့ ထမိန်ဝတ်လျှက်နဲ့ပဲ ပက်လက်လှန်ကာ ဖင်ကြီးကော့တင်ပေးထားသလို ဖြစ်နေတာပေါ့။ သက်ထားကတော့ သူ့မျက်နှာပေါ်က ကျုပ်လီးကို အမိအရ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
“အို… ဘယ်လိုကြီးလဲကိုရယ်… သက်စိတ်လှုပ်ရှားလိုက်တာ…”
“သက် အဆင်ပြေရဲ့လား… ဇက်နာနေလား…”
“ရတယ်ကို မနာဘူး… ပြွတ်…”
သက်ထားက ကျုပ်လီးကို ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ လေထဲမြောက်နေတဲ့ သက်ထားရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ ဖိယက်လိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ပေါင်တွေကို ချိုင်းကြားမှာထိန်းထားပြီး သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း သူ့စောက်ပက်ကို ယက်နေလိုက်တာ ကျုပ်ရဲ့တံတွေးတွေရော သက်ထားရဲ့စောက်ရည်တွေပါ ထမိန်မှာစိုလာပြီး ထမိန်သားက စောက်ပက်မှာကပ်နေတယ်။ စောက်ပက်ကိုလဲ စိုကပ်နေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်ကနေ အထင်းသား မြင်နေရတယ်။ သက်ထားကလဲ ကပ်သီးကပ်သပ်ပုံစံနဲ့ကိုပဲ ကျုပ်လီးကို အမိအရကိုင်ကာ စုပ်နေတယ်။ လီး စုပ်ခံရင်နဲ့ ကျုပ်ဖင်ကို ပွတ်တာခံလိုက်ရလို့ တစ်ချက်လှည့်တော့ အန်တီသရဖီက သူ့တူစောကိဖုတ်ယက်ပေးတာ ခံရင်း ကျုပ်ရဲ့ဖင်ကို လက်နဲ့ပွတ်ပေးကာ ကျုပ်ကို ပြုံးပြတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို ပြန်ပြုံးပြကာ လေထဲကနေ အနမ်းလေး ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ သထားရဲ့ထမိန်ကို စောက်ပက်ပေါ်အောင်လှန်တင်လိုက်ပြီး စောက်ရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ကို လျာနဲ့ မြိန်ရည်ရှက်ရည် ယက်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ သက်ထားရဲ့ပုလွေအောက်မှာ  မတရား တောင်တင်းလာပြီ။ ကျုပ် ကျောင်းစိမ်းဝတ်ထားတဲ့ သက်ထားကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ။ ကျုပ် သက်ထားစောက်ပက်ကို ယက်နေရာကနေ သူ့ထမိန်ကို ပြန်ဖုံးလိုက်ပြီး ဘေးကိုဆင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် ချက်ချင်းပဲ မီးဖိုခန်းဆီကိုသွားလိုက်ပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို ရှာနေတယ်။ တွေ့ပြီ… ကျုပ်ရှာနေတဲ့ပစ္စည်း။ ကတ်ကြေးလေးတစ်ခု။ ကျုပ် ကတ်ကြေးယူပြီး ပြန်လာတော့ သက်ထားက ကျုပ်ကို ဘာလုပ်တာလဲဆိုပြီး စူးစမ်းသလိုလိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် သက်ထားအနားကို ပြန်ရောက်တော့ အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုဇော်မြင့်က လိုးတောင် လိုးနေကြပြီ။ သူတို့အတွဲလဲ လိုးရင်းနဲ့ ကျုပ်နဲ့သက်ထားကိုကြည့်နေတယ်။
“ကို… ကတ်ကြေးက ဘာလုပ်ဖို့လဲ…”
“စောင့်ကြည့်လေ သက်ရဲ့…”
ကျုပ် ကတ်ကြေးကို စားပွဲပေါ် ခဏတင်ထားလိုက်ပြီး သက်ထားရဲ့ ကြယ်သီးဖြူတ်ထားလို့ ဟနေတဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို နို့ပေါ်နေတဲ့အတိုင်းပဲ ကြယ်သီးပြန်တပ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခုံပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့သက်ထားကို မတ်တပ်ရပ်စေလိုက်ပြီး ကတ်ကြေးကိုယူကာ သက်ထားရဲ့နို့တည့်တည့်နေရာတွေက ရင်ဖုံးအင်္ကျီအရှေ့ပိုင်းကို ကတ်ကြေးနဲ့ ညှပ်ပြီး ဖောက်လိုက်တယ်။ သက်ထားရဲ့ နို့တည့်တည့်နေရာတွေမှာ နှစ်လက်မလောက် အဝိုင်းပေါက်လေးတွေဖြစ်သွားပြီး သက်ထားရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မြင်ရပြီ။
“အို… ကိုရယ်….”
“သက် နှမြောလို့လား…”
“ဟင့်အင်း… ကို့အတွက်သီးသန့် ဒီဝတ်စုံကိုဝယ်ထားတာ… ကိုဘာလုပ်လုပ် �ကျေနပ်တယ်… ကိုလုပ်နေတာက ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလို့ပါ…”
“ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်… ကိုက သက်ကို ဒီ ဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့ အရမ်းလိုးချင်နေတာ… ဒါပေမယ့်… အင်္ကျီလဲမချွတ်ချင်ဘူး… ထမိန်လဲ မလှန်ချင်ဘူး… ဒါကြောင့် အပေါက်လေးတွေဖောက်ပြီးလိုးမှာ သိလား…”
“လိုးကွာ… သက်အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ… အင့် သက်စောက်ပက်တည့်တည့်မှာ တစ်ပေါက်ဖောက်လိုက်… ခစ် ခစ်…”
“ဖောက်မှာ…”
သက်ထားက ထမိန်ခေါက်လေးကိုဟပြီး ပေါင်ကားကာ ခါးလေးကော့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ ထမိန်ကို စောက်ပက်တည့်တည့်မှာ ကတ်ကြေးနဲ့ အပေါက်လေး ဖောက်လိုက်တယ်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ကို့ဆရာမလေး… ကို မနေနိုင်တော့ဘူး… လိုးတော့မယ်…”
ကျုပ် သက်ထားရဲ့ ခြေတစ်ဖက်ကို မတ်တပ်ရပ်လျှက်ပဲ ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး သက်ထားရဲ့ရဲ့ထမိန်ပေါက်လေးထဲ လီးကိုထိုးထည့်ကာ သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လီးထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ထဲကို တစ်ဝက်သာသာလောက်ပဲ ဝင်ပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားနေတော့ လိုးလို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်အိအိလေးပေါ်က ဆုပ်ကိုင်ပြီး ခါးလေးလှုပ်ကာ တစ်စွပ်စွပ်နဲ့ လိုးတော့တယ်။
“သက်ရယ်… ကိုအချစ်ဦးဆရာမလေးရယ်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
“သက်လဲ အရမ်းအလိုးခံလို့ကောင်းတာပဲ… သက် ထမိန်မလှန်ဘဲ ဒီလိုဝတ်လျှက်နဲ့ အလိုးခံရမယ်လို့ တစ်ခါမှ မထင်ခဲ့ဘူး… အူး… ကို့လီးကြီးက အရသာရှိလိုက်တာ…”
“သက်… ဟိုမှာကြည့်ပါအုံး… သက်ရဲ့ ယောက်ျားက သူ့အဒေါ်အရင်းကိုပြန်လိုးနေတာ… ရင်ခုန်စရာကြီးနော်…”
“အင်း… ဒီနေ့ကို ရင်ခုန်ရလွန်းလို့ မေ့နိုင်တော့မယ်မထင်ဘူး… နော် အန်တီ…”
“အင်း… အန်တီလဲ အရမ်းရင်ခုန်နေတယ်… အင်း… ဟင်း…”
“တေဇာရာ… မင်းနွယ့်ကို ဒီလိုပုံစံနဲ့လိုးနေတာ ငါလဲ စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားတာပဲ… ဟင်း…”
“ဒီထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှားရအုံးမှာပါဗျာ…”
“ဟေ…”
“ဘယ်လိုလုပ်အုံးမလို့လဲ ကိုရယ်…”
“သက်ခုနက မြင်လိုက်တယ်မလား… သရဖီ လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ကစားနေတာ… သက်ရော အဲ့လို မကစားချင်ဘူးလား…”
“အာ… တကယ်ကြီးလား… အင်း… ဟင်း…”
“အင်း… သက်ကို ဒီကျောင်းစိမ်းလေးနဲ့ ကိုအရင် ဝအောင်လိုးပြီးရင်… သက်ကို လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဝိုင်းလိုးမလို့…”
“ဟင့်… ကိုရာ… လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အန်တီ့လို သက်စောက်ဖုတ်ရော ပါးစပ်ရော အလိုးခံရမှာလား… ဟင့် ဆောင့်.. ကို… သက် ပြီးတော့မယ်…”
“အင့်… သက်ပါးစပ်ကို လိုးမှာမဟုတ်ဘူး… သက်ဖင်နဲ့ စောက်ပက်ကို ကိုနဲ့ ကိုဇော်မြင့်က ဝိုင်းလိုးမှာ…”
“အမလေး… သက်တော့ သေတော့မှာပဲ… မရတော့ဘူး… အိုး… သက်ပြီးပြီ ကိုရယ်…”
“အား… ရှီး ဒေါ်လေးရယ်… ကျနော်ပြီးပြီ…”
“အင်း…. ဟင်း… တူလေးရယ်…”
သက်ထားပြီးလို့မရှေးမနှောင်းပဲ ကိုဇော်မြင့်နဲ့ အန်တီသရဖီလဲ ပြီးသွားကြတယ်။ ကျုပ်က သက်ထားကို ခဏဖက်ကာ ထိန်းထားပေးပြီး နမ်းနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သက် ကို့ကို ကုန်းပေးအုံးနော်… သက်ထမိန်ကို ဖင်မှာ တစ်ပေါက်ထပ်ဖောက်ပြီး နောက်ကနေ လိုးမယ်…”
“အင်း… ဖောက်ကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ရော့…”
သက်ထားက ကျုပ်ကို စားပွဲပေါ်လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးရင်း စားပွဲပေါ်က ကတ်ကြေးကို ယူပေးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ သက်ထားပေးတဲ့ ကတ်ကြေးယူပြီး သက်ထားရဲ့ ပြောင်တင်းပြီး ဘစ်ရာထင်နေတဲ့ ကျောင်းစိမ်းအိုးကြီးကို အပေါက်မဖောက်သေးဘဲ ကုန်းနမ်းကာ မျက်နှာနဲ့ လိုက်ပွတ်လိုက်သေးတယ်။
“လှလိုက်တဲ့ ကို့ဆရာမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးကွာ… ပြွတ် ပြွတ်… အနားမှာဆို မနက်တိုင် သက်ဖင်ကြီးကို နမ်းပြီးမှ အိပ်ရာထမှာ သိလား… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဟင့်.. ကိုရာ… သီတင်းကျွတ်ပိတ်ရက်လဲ လာမယ်… နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရင် တစ်နွေလုံးလာနေမယ် သိလား… မနက်တိုင်း ကိုနမ်းလို့ရအောင် ကျောင်းစိမ်းထမိန်ဝတ်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးမယ့် ကို့မိန်းမပါ…”
“ချစ်လိုက်တာ ကို့မိန်းမရာ… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ စိတ်အရမ်းထနေတော့ မထိန်းနိုင်မှာစိုးလို့ မလိုးသေးဘဲ သက်ထားရဲ့ဖင်ကြီးကိုနမ်းရင်း ခဏအာရုံလွှဲလိုက်တာ။ ပြီးမှာ သက်ထားရဲ့ ဖင်နောက်မှာ ထမိန်ကိုစုကိုင်ပြီး ကတ်ကြေးနဲ့ညှပ်ကာ အပေါက်ဖောက်လိုက်ပြီး အဲ့ဒီအပေါက်ထဲကတစ်ဆင့် လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲထည့်လိုက်ပြီး တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“ကောင်းလိုက်တဲ့ ကို့အချစ်ဦးမိန်းမရဲ့ဖင်ကြီး…”
“အာ့… ရှီး… ဆောင့်… အသေလိုးပစ်… ကို့ချစ်ဦး ဆရာမလေးစောက်ပက်ကို ပြဲလန်အောင် လိုးပစ်… အာ့… အာ့…”
“လိုးမှာ… အင့်… အင်း….”
ကျုပ်လဲ သက်ထားရဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးရင်း သူ့နို့တွေကိုလဲ လှမ်းလှမ်းပြီးဆွဲ၊ သူ့တင်ပါးကိုလဲ လက်ဝါးနဲ့ မနာအောင် ရိုက်လိုက်သေးတယ်။
“ရှီး ငါ့မယားဖင်ကြီးကွာ… အင့်… အင့်… ငါရှာတုန်းက လီးလို့မတွေ့တာလား… မဟုတ်ရင် ဒီစောက်ပက်ကို ငါအရင်လိုးရတယ်… အင့်… အင့်…”
“အား… ရိုက်… ကို့ကို အရင်ပေးမလိုးခဲ့မိတဲ့ သက်ကို ရိုက်ပါ… ရွှေရင်အေးနဲ့ ကိုရည်းစားဖြစ်ကတည်းက… ပေးလိုးခဲ့ရမှာ… အာ့… ဟင်း…”
“တေဇာရာ… မင်းနဲ့နွယ်လိုးတာကြည့်ပြီး လီးကပြန်တောင်လာပြန်ပြီကွာ… ငါ တစ်ခါမှ မဆွဘဲနဲ့ ဒီလောက်မြန်မြန် လီးပြန်မတောင်လာဖူးဘူး… ဒေါ်လေး…”
“မရဘူးနော် မောင်ဇော်… ဒီနေ့ ဒေါ်လေးရဲ့စောက်ပက်ကို မောင်က တစ်ခါပဲပေးလိုးရမယ်တဲ့… နောက်ရက်မှ တူလေးသဘောရှိကွာ….”
“အင့်… သရဖီ… ကိုဇော်မြင့်ကို လီးခဏစုပ်ပေးထားလိုက်ပါလား… ပြီးအောင်မစုပ်နဲ့အုံးနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမောင်… လာ မောင်ဇော်…”
“ကို… သက် ထပ်ပြီးတော့မယ်… အာ့… ရှီး… ဆောင့်… ကောင်းလိုက်တာ ယောက်ျားရယ်… အီး… ပြီးပြန်ပြီ…”
“ဒေါ်လေးရယ်… ရှီး… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… တေဇာရာ မင်းအခုထိ မပြီးသေးဘူးလားကွာ… ထိန်းနိုင်လိုက်တာ..”
ကျုပ်လဲ ကိုဇော်မြင့်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဘဲ ပြုံးရုံပဲ ပြုံးပြပြီး သက်ထားစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ကာ သက်ထားကို ထူးပြီးဖက်ထားလိုက်တယ်။
“သက်… လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အလိုးခံဖို့ အဆင်သင့်ပဲလား… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကို့မိန်းမပဲဟာ ကိုဆန္ဒအတိုင်း အမြဲအဆင်သင့်ပါ…”
ကျုပ်လဲ သက်ထားကိုခေါ်ပြီး ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သက်ထားကို ကျုပ်အပေါ်တက်ခွစေကာ ထမိန်အရှေ့ပေါက်လေးကနေ သူ့စောက်ပက်ထဲကို လီးထည့်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ပက်က အရည်တွေကိုယူပြီး သက်ထားရဲ့ ထမိန်နောက်ပေါက်လေးကနေ့ ဖင်ပေါက်ကို အရည်တွေနဲ့သုတ်ကာ လက်နဲ့ ချဲ့နေလိုက်တယ်။
“သက်… စမယ်နော်…”
“ဟုတ်…”
“ကိုဇော်မြင့်… ဒီကိုလာ… သက်ရဲ့ဒီထမိန်ပေါက်လေးကနေ သက်ရဲ့ဖင်ကိုလိုးဗျာ…”
“ဟာ… နွယ်က ဖင်ခံဖူးလို့လား…”
“ကိုနဲ့တွေ့ရင် ဖင်ခံနေကြပါ ကိုဇော်ရဲ့… ဟီး…”
“နွယ်ရာ… နွယ်က တအားထန်တာပဲ… ကိုနွယ့်ဖင်ကို လိုးချင်နေတာကြာပြီ… လိုးတော့မယ်ကွာ…”
“ကျနော်ကတော့ ဖင်ထက် စောက်ဖုတ်ကို ပိုကြိုက်တယ်… သရဖီ မောင့်အနားကိုလာခဲ့လေ…”
အန်တီသရဖီက ကျုပ်အနားကိုထလာတော့ ကျုပ်က အန်တီသရဖီ့ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားပေးပြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားရဲ့ထမိန်ပေါက်လေးထဲကနေ သက်ထားရဲ့ဖင်ထဲကို လီးထည့်နေတယ်။
“နွယ်… ရရဲ့လား… နာလား…”
“ကို့လီးနဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံပြီးသားဖင်ပါ… ထည့်သာထည့် ကိုဇော်… သက်ဖင်ထဲမှာရော စောက်ဖုတ်ထဲမှာပါ လီးဝင်နေတာ ရင်ခုန်လိုက်တာ ကိုရယ်…”
“ခဏနေ သက်အရမ်းကောင်းသွားမှာ… ပြီးရင် သရဖီ့အလှည့်နော်… သချောကြည့်ထား…”
“မောင်ပြောတော့ ဒီနေ့ သရဖီ့တူနဲ့ တစ်ခါပဲ အလိုးခံရမှာဆို…”
“အင်းလေ… သရဖီ့စောက်ပက်က ဒီနေ့ ကိုဇော်မြင့်လီး တစ်ခါပဲဝင်ရမှာ… အခုက သရဖီ့တူနဲ့ ဖင်ခံရမှာသိလား…”
“ဟင့်… စိတ်လှုပ်ရှားစရာကြီး…”
“ကိုဇော်မြင့် စမယ်နော်… ကျနော့်လီးကို သက်စောက်ဖုတ်ထဲပြန်ထည့်မှ ကိုဇော်မြင့်လီးကို သက်ဖင်ထဲကထုတ်… အဝင်အထွက် တိုင်မင်ကိုက်ရမှာနော်…”
“အေး… သိပြီ… မင်းလီးဝင် ငါ့လီးထွက်… ငါ့လီးဝင် မင်းလီးထွက်ပေါ့ ဟုတ်လား…”
“အင်း… ဟုတ်တယ်… ကျနော် စပြီ…”
ကျုပ်လဲ ပြောရင်းပဲ သက်ထားရဲ့စောက်ပက်ထဲကလီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပြန်သွင်းလိုက်ချိန် ကိုဇော်မြင့်က သက်ထားဖင်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် သက်ထား ဖင်နဲ့စောက်ဖုတ်ကို တစ်ပြိုင်ထဲလိုးတာ တိုင်မင်ကိုက်လာတယ်။ သက်ထားလဲ ကျုပ်ကိုနမ်းရမ်း ညည်းညူနေတော့တယ်။
“ပြွတ်… သက် ကောင်းရဲ့လား…”
“အင့်… သက် အရမ်းကောင်းတယ်ကို… သက်လေ ကို့ကိုချစ်လိုက်တာ… ဖင်ထဲရောဟစောက်ပက်ထဲဆရာ အီဆိမ့်နေတာပဲ… အူး… ရှီး… ဟင်း…”
“ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့မိန်းမ ဖင်ကွာ… ကျပ်ထုပ်နေတာပဲ… ရှီး…”
ကျုပ်က သက်ထားကို ကော့ကော့ပြီးလိုးရင်း အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ကိုလဲ ကလိပေးရင်း သက်ထားစောက်စိလေးကိုလဲ ထမိန်ပေါ်က ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်တို့လိုးတာလဲ အရှိန်ရပြီး လိုးချက်တွေက အားပါလာပြီ။ သက်ထားလဲ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချရင်း ပြီးနေတာ ကျုပ်သိတယ်။
“အမလေး… ကိုရေ… ကို့ဆရာမလေး ဖင်ရောစောက်ပက်ရော တပြိုင်တည်း အလိုးခံရလို့ ခဏခဏ ပြီးနေတာကို စောက်စိကိုပါ ပွတ်နေတာလား… ကိုရေ… အီး… ပြီးပြန်ပြီ… ဟင်း…”
သက်ထား တစ်ယောက် ပြီးလွန်းလို့ မခံနိုင်ဘဲ ကျုပ်ပခုံးပေါ်မေးတင်ကာ မှီထားရတယ်။
“ကို… သက် သေးထွက်တော့မယ် ထင်တယ်… ရှီး…”
“ထွက်ပစေသက်… အားနဲ့ညှစ်ပေါက်ပစ်… သက်ရဲ့ ကျောင်းစိမ်းထမိန်မှာ သေးတွေရော စောက်ရည်တွေပါ စိုရွှဲနေတာ မြင်ချင်တာ… သိလား…”
“အမလေး… မရတော့ဘူး… ထွက်ကုန်ပြီ… အီး… ကိုရေ… ကို… အင်းမ်းးး…”
သက်ထား အကြမ်းဆုံးပုံစံနဲ့ ပြီးကာ ထမိန်ထဲမှာ သေးပန်းထုတ်ပြီး အော်ညည်းတယ်။ သက်ထားရဲ့သေးတွေက သူ့ထမိန်ကို စိုရွှဲစေရုံမျှမကပဲ ကျုက်လီးကိုပါ နွေးသွားစေတယ်။ ကျုပ်နဲ့ ကိုဇော်မြင့်လဲ သက်ထားရဲ့အော်ညည်းသံနဲ့အတူ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သက်ထားရဲ့ ဖင်နဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ကြတော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၉)

သက်ထားကတော့ အသက်ကိုမှန်အောင် မနည်းကြိုးစားရှူနေရင်း လူကပျော့ခွေကာ ကျုပ်ကိုသာ အတင်းဖက်ထားတော့တယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ ဆက်တီခုံမှာ ထိုင်ချပြီး အမောဖြေနေသလို ကျုပ်လဲ သက်ထားစောက်ပက်ထဲမှာ လီးကိုစိမ်ထားပြီး အန်တီသရဖီ့ကိုတောင် မကလိနိုင်တော့ဘဲ သက်ထားကိုပဲ တင်းတင်းဖက်ကာ အမောဖြေနေရတော့တယ်။ ကျုပ် အမောပြေတော့ သက်ထားကိုချီပြီး နောက်ထပ်ခုံတစ်လုံးမှာ တစောင်းလေးလှဲကာ အမောဖြေစေလိုက်တယ်။ သက်ထားကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်လို့ လှုပ်ကို မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။ သက်ထားရဲ့ပါးလေးကို ငုံနမ်းလိုက်ပြီး
“သက်ခဏနားလိုက်အုံးနော်… ရွှတ်…”
“အင်း… သက်နားအုံးမှရမယ် ကိုရယ်…”
“သက်ကောင်းနေတာလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ်…”
“အင်း… အရမ်းချစ်တယ်…”
ကျုပ် သက်ထားကို ခုံမှာထားခဲ့လိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့ဆီကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီ့အနားမှာထိုင်ကာ အန်တီသရဖီ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ရဲ့ပျော့ခွေနေတဲ့ လီးကို ကိုင်ဆွနေတယ်။
“ကိုဇော်မြင့်… ရသေးလား…”
“ဟူး… တေဇာရာ ငါ ဒီအရွယ်ရောက်မှ သုံးခါတောင်ပြီးထားတာ လီးက ထပ်တောင်နိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး…”
“ဟုတ်ပါ့မလားဗျာ… အခု ခင်ဗျားအဒေါ်ဖင်ကို လိုးရမှာနော်….”
“ဟင်… ဒေါ်လေးလဲ ဖင်ခံတာပဲလား…”
“ခံတာပေါ့ ငါ့တူရဲ့… ဒေါ်လေးဖင်ကို သားအဖေတောင် လိုးဖူးတယ်…”
“ဗျာ…”
“ဟုတ်တယ်… သရဖီက အတွေကြုံရှိပြီးသားဆိုတော့ ကျနော်တောင် သိပ်ပြီး မနှူးနှပ်ရပဲ သရဖီ့ဖင်ကို လိုးလို့ရတယ်…”
အန်တီသရဖီက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တယ်။ သူလဲ သက်ထားကို နှစ်ယောက်ပူးညှပ်လိုးတာကိုကြည့်ပြီး လိုချင်နေရောပေါ့။
“အင်း… ကိုဇော်မြင့်အတွက် သရဖီက အဒေါ်ဆိုလဲဟုတ်တယ်… အမေဆိုလဲဟုတ်တာပေါ့နော်…”
“အင်းပေါ့… တေဇာရဲ့…”
“ဒီတော့ အမေလိုဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ့်အဒေါ်ကိုပြန်လိုးနေတာ ကိုယ့်အမေကို ပြန်လိုးနေရတယ်လို့ မခံစားမိဘူးလား…”
“ဟာကွာ…”
ကိုဇော်မြင့်က ဟာကွာလို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ကိုဇော်မြင့်ရဲ့လီးကတော့ ရုတ်တရတ် တင်းလာသလိုပဲ။
“ကိုဇော်မြင့် ကိုယ့်အဒေါ်အရင်းကိုတောင် ငယ်ငယ်ကတည်းက စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေတာ… အမေကိုကျမှ မပြစ်မှားဘူးလို့ ကျနော်မယုံဘူး…”
“မဟုတ်တာကွာ… ကိုယ့်အမေကို ဘယ်သားသမီးက ပြန်ပြစ်မှားမှာလဲ… မိုးကြိုးတွေဘာတွေ ပစ်ကုန်မှဖြင့်…”
ကိုဇော်မြင့် ဘူးခံပြီးငြင်းနေပေမယ့် သူ့လီးကတော့ သိသိသာသာ နိုးလာပြီ။
“မပစ်ပါဘူးဗျာ… ပစ်မှဖြင့် ကျနော်သေတာကြာပြီပေါ့….”
“ဘယ်လို တေဇာ…”
“ဟုတ်တယ်လေ… ကျနော်နဲ့မေမေ လိုးနေတာ နှစ်ချီနေပြီ… မေမေက သူ့ကိုလိုးပြီးတော့မှ ကျနော့်ကို ပိုချစ်ပြီး မိဘကျေးဇူးကျေအောင် လိုးပြီးဆပ်ခိုင်းတာ… ဟဲ ဟဲ…”
အန်တီသရဖီကလဲ ကျုပ်ကို တအံ့တဩနဲ့ လီးစုပ်ရင်းက မော့ကြည့်နေတယ်။ ကိုဇော်မြင့်လဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ပေါ့။
“တ… တကယ်ကြီးလား…”
“သြော် မဟုတ်ဘဲ ကျနော်က လီဆယ်ပြီးပြောပါ့မလားဗျာ… ကိုယ့်အမေအရင်းကြီးဟာကို… မယုံရင် သက်ကို မေးကြည့်လေ သက်လဲ သိတယ်… ကိုဇော်မြင့်လဲ ကိုဇော်မြင့်အမေကို လိုးချင်ခဲ့တယ်မလား… ကိုဇော်မြင့်လီးက သက်သေပြနေတယ်နော်…”
ဟုတ်တယ်ဗျ။ ကိုဇော်မြင့်လီးက သူ့အမေအကြောင်းပြောနေရင်းက တောင်လာတာ တော်တော်မာနေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လို ထိုင်နေတာဆိုတော့ မြင်ရပြီပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ပြောလိုက်မှ အန်တီသရဖီက သူ့တူလီးကိုလှမ်းကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။
“ပြွတ်… မောင်ဇော် နင်… မမကို တကယ်ကြီး လိုးချင်ခဲ့တာလား… ဟင်…”
“ဟီး… လီးကွာ မင်းလုပ်မှ အကုန်ပေါ်ကုန်ပြီ တေဇာရာ…”
ကျုပ်လဲ အန်တီသရဖီ့ကို အရသာထူးပေးချင်လို့ ကိုဇော်မြင့်လီးပြန်တောင်လာအောင် အကြံကုန် ဂဠုန်ဆားချက်ဆိုသလို အဒေါ်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက စွဲလန်းခဲ့တဲ့ ကိုဇော်မြင့် သူ့အမေကိုရော လိုးချင်ခဲ့သလား၊ သူ့အမေနဲ့ဆို သူ့လီးပြန်တောင်လာမလားဆိုပြီး ပြောချလိုက်တာ အောင်မြင်တယ်ဗျ။
“ကိုဇော်မြင့် အန်တီစပါယ့်ကို လိုးရောလိုးခဲ့ရသေးလား…”
“ငါ မလိုးရဲလို့ လိုးတော့ မလိုးခဲ့ရပါဘူးကွာ…”
“ပြွတ်… လိုးတော့ မလိုးခဲ့ရဘူးဆိုတော့ ဘာတွေရော လုပ်ခဲ့သေးလို့လဲ…”
“ဟီး… ကျနော် လူပျိုပေါက်ဖြစ်တော့ ဒေါ်လေးက လင်ရသွားပြီလေ… အဲ့မှာ ကျနော်နဲ့ အမေပဲ အိမ်မှာ အနေများတော့ အမေ့ကို စပြီး စိတ်ဝင်စားခဲ့တယ်… ကျနော် အမေ့ဖင်တွေ နို့တွေကို ခိုးငမ်းနေတာ အမေကလဲ သိပုံရတယ်… နောက်တော့ အမေ့ကို ချွဲသလိုဘာလိုနဲ့ ဖက်နမ်းပြီး အသားချင်းထိဖို့ကြိုးစားတော့တာပဲ… အမေကလဲ ကျနော်သူ့ကို ချွဲနွဲ့ပြီး ဖက်နမ်းရင် ရယ်ပြီးတော့ သဘောတွေကိုကျနေတာ… နောက်တော့ အမေ့ကိုမြင်ရင် လီးတောင်တာပဲ… အမေကလဲ ကျနော့်ရှေ့ဆို ရေအတူချိုးရင်တောင် နို့တွေဖော်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ရတာနဲ့ ထမိန်လှန်ပြီး စောက်ဖုတ်ဆေးရတာနဲ့ ကျနော်မြင်အောင်ပြနေသလိုပဲ… ကြည့်ရတာ အဖေက ဒေါ်လေးကိုချည်း လှိမ့်လိုးပြီး အမေ့ကို ပုံမှန်မလိုးဘူးထင်တယ်…”
“ဆက်ပြောပါအုံး ကိုဇော်မြင့်ရ နားထောင်လို့ကောင်းတယ်…”
“ဒီလိုနဲ့ ငါလဲ အရဲစွန့်ပြီး အမေ့နို့တွေကို ကိုင်တယ်… အမေ့ဖင်ကိုလဲ ကိုင်တာပဲ… အမေကလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အကိုင်ခံတယ်လေ… နောက်တော့ ငါလဲ အမေနဲ့နှစ်ယောက်တည်းရှိချိန်ဆို  လီးကတောင်နေတော့တာ… အဲ့လိုတောင်နေရင် အမေ့ကို အရှေ့ကဖက်ရင်း အမေ့ပေါင်ကြားကို လီးနဲ့ထောက် အမေ့ဖင်ကိုကိုင်ပြီး နမ်းတယ်… တခါတလေလဲ အမေ့ကို နောက်က ဖက်ပြီး အမေ့ဖင်လို လီးနဲ့ထောက်ပြီး အမေ့နို့တွေ ဖက်သလိုနဲ့ကိုင်ပစ်တယ်…”
“ဒီတော့ အန်တီစပါယ်က ဘာမှမပြောဘူးလား..”
“ဟင့်အင်း… အမေက ရယ်ပြီးတော့ အမေ့ကိုလာချွဲနေပြန်ပြီဆိုပြီး… ငါသူ့ပေါင်ကြားကို လီးနဲ့ထောက်ရင် ငါ့ကိုပြန်ဖက်ပြီး ခါးကော့ပေးထားတော့ အမေနဲ့ငါ အောက်ပိုင်းချင်း ပူးကပ်ပြီး ငါ့လီးဆို အမေ့ပေါင်ကြားထဲ မြုပ်ဝင်သွားတာကွ… ငါဆို လရည်တွေတောင် ပုဆိုးထဲ ထွက်ကုန်တယ်… အနောက်ကနေထောက်ရင်လဲ ဒီလိုပဲ အမေက ဖင်ကို ကော့ပေးထားတော့ ငါ လရည်ထွက်ရတာပဲ…”
“မိုက်လိုက်တာဗျာ… နောက်တော့ ဘာဆက်ဖြစ်သေးလဲ…”
“နောက်တော့ အမေနဲ့ငါက မသိမသာမဟုတ်တော့ဘူး… ငါလဲ လူလစ်တာနဲ့ အမေ့ကို ထောက်ပြီးညှောင့်တယ်… အမေက �ပေါင်တောင်ဟပေးထားသေးတယ်… ထမိန်တွေ ပုဆိုးတွေခံနေတော့လဲ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို ထိမထိတော့မသိဘူး… ငါလရည်ထွက်မှ ရပ်လိုက်တာ…”
“ကိုဇော်မြင့်ရာ ဒီလောက် အန်တီက လမ်းဖွင့်ပေးနေတဲ့ဟာ လိုးဖို့ သွေးတိုးမစမ်းကြည့်ဘူးလား…”
“မစမ်းရဲတာကွ… အမေငါ့ကို အဲ့လောက်ခွင့်ပြုတာကိုပဲကျေနပ်နေမိတာ… စိတ်ထဲမှာတော့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးတာမှ ကလေးတွေဘာတွေရနေပြီ… ဟီး… ဒါပေမယ့် ဒီလောက်တော့မကသေးဘူး… တခါတလေ အဖေက ဒေါ်လေးနဲ့ချိန်းထားလို့လား တကယ်ပဲ ဆန်စက်မှာ အရေးပေါ်နေလို့လားတော့မသိဘူး အိမ်မှာပြန်မအိပ်ဘူး… အဲ့လိုညဆို အမေက ငါ့ကို သူနဲ့ အဖေါ်လာအိပ်ခိုင်းတယ်… အဲ့ညမှာ အမေက တစ်ဖက်ကို ကျောပေးပြီးအိပ် ငါကလဲ အမေ့ကို နောက်ကနေဖက်ပြီး သူ့ဖင်ကို လီးနဲ့ထောက်ထားတာပဲ… အမေ့နို့တွေကိုလဲ ဖွဖွဆုပ်နယ်တယ်… အမေက ဘာမှ မတားဘူးကွ… အမေ့ဖင်ကို နောက်ကနေညှောင့်ပေး အမေကလဲ ဖင်ကြီးပစ်ပေးထား ခဏနေတော့ ငါလဲလရည်ထွက်ပြီးမှ အိပ်ပျော်သွားတာ… အဲ့လို တစ်ညမှာ ငါ တစ်ရေးနိုးလာတော့ အမေက ပက်လက်လေးအိပ်ပျော်နေတာ… အမေ့ထမိန်ကပြေနေပြီ… ငါလဲ အရဲစွန့်ပြီးအမေ့စောက်ဖုတ်နေရာကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်… အမေ့စောက်ဖုတ်နေရာက နွေးနေတာပဲကွာ… ငါလဲ တစ်စတစ်စနဲ့ ရဲလာပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်က ပွတ်တော့တာ… အဲ့အချိန်မှာ အမေကိုယ်က နည်းနည်းလှုပ်သွားတော့ ငါလဲ ငြိမ်နေလိုက်တယ်… ဒါပေမယ့် အမေက ပြန်ငြိမ်သွားတော့ ငါလဲ အမေ့ထမိန်အောက်ထဲ လက်ထိုးထည့်ပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်ကိုင်ကြည့်သေးတယ်… အမေ့စောက်ဖုတ်ကကွာ နူးအိပြီးချွဲကျိနေတာ… ငါလဲ ကိုင်လို့ကောင်းတာနဲ့ တစ်ခါတည်းကို အမေ့စောက်ဖုတ်ကို ဖိပွတ်ရင်း ငါအရမ်းနမ်းချင်နေတဲ့ အမေ့နှုတ်ကို အမေအိမ်နေတုန်း ခိုးနမ်းမယ်ဆိုပြီး အမေ့နှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တယ်… အဲ့ကျမှ အမေက အသက်ရှူသံတွေပြင်းနေတာ… ငါလဲ အဲ့တုန်းက ငယ်လဲငယ်သေးတော့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုဖိပွတ်ရင်း အမေ့နှုတ်ခမ်းကိုပဲ ဖွဖွလေး စုပ်နမ်းနေတာပေါ့… ခဏနေတော့ အမေ့ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီးချသံကြားတော့ ငါလဲ လန့်သွားပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်နေတဲ့လက်ကိုရုတ်ပြီး ထထိုင်လိုက်တယ်… အမေကတော့ ငြိမ်နေတုန်းပဲ… ငါလဲ အမေ အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ ဆိုပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာကြည့်ချင်တာနဲ့ အမေ့ထမိန်ကို အောက်ကိုနည်းနည်းလျောချလိုက်တယ်… ပြီးတော့ ခေါင်းရင်းက ဖယောင်းတိုင်မီးကို ထထွန်းပြီး အမေ့စာက်ဖုတ်ကို ဖယောင်းတိုင်မီးနဲ့ သေသေချာချာ ကြည့်တာဟေ့… အမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကကွာ ဖောင်းကားပြီး အရည်တွေ စိုရွှဲနေတာ… ငါလဲ သေသေချာချာကို ဖြဲကြည့်သေးတယ်… အမေ့စောက်ရည်ကိုလဲ ငါ အရသာခံကြည့်သေးတယ်… ပြီးမှ အမေ့ဘေးမှာ ဒူးလေးထောက်ပြီး ဖယောင်းတိုင်မီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်… နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုကြည့်ပြီး ဂွင်းထုတာ ခဏလေးနဲ့ပြီးသွားပြီး အမေ့စောက်ဖုတ်ပေါ်ရော ပေါင်တွေမှာပါ ငါ့လရည်တွေ ပေကုန်တာ… ပြီးတော့မှ ငါလဲကြောက်လာပြီး အမေ့ထမိန်နဲ့ပဲ ငါ့လရည်တွေကို သုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်… ပြီးမှ ငါလဲ အမေ့ထမိန်ကိုပြန်ဖုံးပေး  ဖယောင်းတိုင်မီးကိုပြန်မှုတ်ပြီး သူ့နေရာပြန်ထားပြီး အမေ့ကိုဖက်ခွပြီး အိပ်တော့တာ… ဒီတော့မှ အမေက ငါ့ဘက်လှည့်ပြီး ငါ့ကို ပြန်ဖက်ပေးထားတဟ်… ငါ နောက်ဆို အမေနဲ့ အိပ်တိုင်း အဲ့လို လုပ်တော့တာပဲ… ငါ နွယ်နဲ့မယူခင်အထိ အဖေမရှိချိန်မှာ အမေနဲ့ အတူအိပ်တုန်း… နွယ်နဲ့ယူပြီးတော့ အမေက ငါ့ကို သိပ်အကပ်မခံတော့ဘူးကွ… ဒါပေမယ့် ငါ့စိတ်ထဲမှာတော့ အမေ့ကို စွဲလန်းနေတုန်းပဲ…”
“အင်း… ကိုဇော်မြင့်သာ နည်းနည်းသတ္တိရှိလိုက်ရင် အန်တီစပါယ်နဲ့ ကိုဇော်မြင့် လိုးဖြစ်လောက်တယ်ဗျာ…”
“အမေမဆုံးခင်သာ ငါ မင်းအကြောင်းသိရင် အမေနဲ့ လိုးဖြစ်အောင် ကြိုးစားမိမှာပဲ… အဲ့ဒီတုန်းက လိုးကိုမလိုးရဲတာကွာ… ငါ အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုတောင် ခိုးယက်သေးတယ်…”
“အန်တီစပါယ့်နဲ့ သရဖီက ရုပ်ချင်းလဲ ဆင်တယ်နော်… အခုသရဖီ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ကိုဇော်မြင့်တို့ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းကလိုပဲ… ကိုဇော်မြင့် ကိုယ့်အဒေါ်ကိုလိုးရင်းနဲ့ ကိုယ့်အမေနဲ့လိုးတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်ဖူးတယ်မလား…”
“တေဇာရာ မင်းကတော့လေ… ဟီး ဟီး…”
“ပြွတ်… ကောင်စုတ်လေး… ကြည့်စမ်း… ငါ့ကိုလိုးရင်းနဲ့တောင်မှ ငါ့အစ်မကို မြင်ယောင်နေသေးတယ်…”
“ဟီး… ဒေါ်လေးကလဲ ဒေါ်လေးကိုကျနော်က ပိုချစ်ပါတယ်…”
သက်ထားတောင်မှ အမောပြေလို့ ခုံမှာထထိုင်ပြီး ကိုဇော်မြင့်ပြောတာ နားထောင်ရင်း ပြုံးနေတယ်။
“သရဖီရယ်… သရဖီက လောလောဆယ်မှာ ကိုဇော်မြင့်ရဲ့ အုပ်ထိန်းသူ မိဘနေရာမှာပဲမလား… ကိုဇော်မြင့်ရဲ့ အမေဆိုလဲဟုတ် အဒေါ်ဆိုလဲ ဟုတ်တာပဲ… ကိုဇော်မြင့်ကို သားလို့ခေါ်ပြီး ကိုဇော်မြင့်ကလဲ အမေလို့ခေါ်ပြီး လိုးကြည့်ပါလား… အသစ်အဆန်းဖြစ်တာပေါ့…”
“အိုး… မောင်ရယ်… ကြားရတာတောင် ရင်တုန်တယ်…”
“ကဲ ကိုဇော်မြင့် ခင်ဗျားလဲ ခင်ဗျားအမေကိုလိုးချင်လွန်းလို့ လီးတောင်နေပြီ… ဒီမှာ ခင်ဗျား အမေကလဲ ခင်ဗျားလိုးတာခံချင်လို့ စောက်ဖုတ်က အရည်ရွှဲနေပြီဗျာ… အရင်က ခင်ဗျားကြည့်ပြီး ထုခဲ့တုန်းကအတိုင်းပဲ… လာဗျာ အခုတော့ ဖင်ပဲလိုးအုံး… ရွာပြန်ရောက်မှာ ခင်ဗျားအမေ စောက်ဖုတ်ကို တမုန်းလိုး… ဟုတ်ပြီလား…”
“အမေ…”
“ဟာ…”
“အမေ… ထူးပါအုံးအမေရဲ့…”
“ဘာလဲ သားလေးရာ… ဟင့်…”
“ဟာ… ချစ်လိုက်တာ အမေရာ…”
ကိုဇော်မြင့် ချက်ချင်းကို ထိုင်နေရာက ထလာပြီး အန်တီသရဖီ့ကို နမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… အမေ့ကို သားလိုးချင်နေခဲ့တာ ကြာပြီအမေရဲ့… သား အမေ့ဖင်ကို လိုးပါရစေနော်…”
“ဟင့်… လိုးချင်လဲ လိုးကွာ…”
“သရဖီ မောင်အပေါ် ခွလိုက်တော့…”
“တေဇာရာ စပါယ်လို့ခေါ်ပါကွာ… ငါ့အမေကို ငါလိုးမလို့ဟာ… မင်းက အဲ့လိုခေါ်တော့ ငါဖီးလ်ငုပ်တယ်ဟ…”
“ကျနော်က လိုးဖို့ခေါ်တာဆိုတော့… အန်တီစပါယ့်နာမည်ခေါ်ရင် ကိုဇော်မြင့် အူတိုမှာစိုးလို့ပါဗျာ…”
“မတိုဘူး… ငါ့အချစ်ဦးဒေါ်လေးကိုတောင် မင်းလိုးနေမှပဲ…”
“ပြီးရောဗျာ… စပါယ် လာ… မောင့်အပေါ်တက်ခွပြီး မောင့်လီးကို စပါယ့်စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်တော့…”
“ဟုတ်ကဲ့ မောင်…”
အန်တီစပါယ်က ကျုပ်အပေါ်တက်ခွပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ကာ ဖိထိုင်ချတယ်။ ကိုဇော်မြင့်ကတော့ အန်တီစပါယ့်ဖင်ကြီးကို ကုန်းနမ်းကာ ဖင်ပေါက်လေးကို လျာနဲ့ယက်နေသေးတယ်။
“ပြွတ်… ပလပ်… လှလိုက်တဲ့ ငါ့အမေဖင်ကြီးတွေကွာ… ပြွတ်… ငါလိုးချင်နေတာ ကြာပြီ…”
“လိုးပါသားရယ်… ရှီး… အမေလဲ သားလိုးတာခံချင်နေတာ ကြာပါပြီ… သားများ တက်လိုးမလားလို့ မျှော်နေခဲ့တာပါ… သားအမေ စပါယ်မြင့်ရဲ့ဖင်ထဲ သားလီးကြီးထည့်ပေးပါတော့ကွာ… ဟင်း…”
“ဟုတ်ကဲ့အမေ… အမေ့ဖင်ထဲကို သားလီးထည့်ပြီ…”
“အိုး… သားလေးရယ်… အမေ့သားလီးက အရသာရှိလိုက်တာ… ရွာရောက်ရင် အမေ့စောက်ဖုတ်ကို သားလီးကြီးနဲ့ လိုးပေးအုံးနော်…”
“စိတ်ချပါအမေရယ်… သား အနှစ်နှစ်အလလ လိုးချင်နေတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ်ကို နေ့တိုင်းလိုးမှာ…”
ကိုဇော်မြင့်က သူအမေပုံစံဟန်ဆောင်ထားတဲ့ အန်တီသရဖီ့ဖင်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်တာနဲ့ စလိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူနဲ့တိုင်မင်ကိုက်ပြီး အန်တီသရဖီ့စောက်ပက်ကိုလိုးတယ်။ စလိုးကတည်းက အန်တီသရဖီနဲ့ ကိုဇော်မြင့် အမေနဲ့သားလို့ခေါ်ပြီး လိုးကြတာ သူတို့ကိုကြည့်ရတာ စိတ်တွေ တအားကြွနေပုံပဲ။ အမေနဲ့သား လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောနေတော့ ကျုပ်က မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲ ငြိမ်လိုးနေလိုက်တယ်။ ကြားရတာနဲ့တင် ကျုပ်အတွက် အတော် စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းနေပြီမို့ စကားတစ်ခွန်းမှမပြောဘဲ လိုးပဲ လိုးနေလိုက်တယ်။ ခုနက လီးတောင်မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးဆိုတဲ့ ကိုဇော်မြင့် အန်တီသရဖီ့ကို သူ့အမေလို သဘောထားပြီး ဖင်လိုးတာ တစ်ချီပြီးတော့ လီးအတောင်မကျသေးလို့ နှစ်ချီဆက်လိုးတယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ပြီးနေတာ ခဏခဏမို့ ထွက်လာသမျှစောက်ရည်တွေက ကျုပ်လီးမှာ ပြစ်ချွဲနေတာပဲ။ ကိုဇော်မြင့် နှစ်ချီပြီးတော့ အန်တီသရဖီ့ဖင်ထဲက လီးချွတ်ပြီး ထိုင်ခုံမှာ အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်ချပြီး မျက်စိမှိတ်ကာ အမောဖြေနေရတယ်။ အန်တီသရဖီလဲ ပြီးရလွန်းလို့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ပျော့ခွေပြီး အသက်မနည်းရှူနေရတယ်။
“သရဖီ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီလား…”
“မောင်မပြီးသေးဘူးမလား… ဆက်လိုးပါ… သရဖီရအောင် ခံပေးမယ်…”
“မောင်ကရပါတယ်… သရဖီနားမှဖြစ်တော့မယ်… ဒီခံစားချက်ကို မောင် ကောင်းကောင်းသိပါတယ်… သရဖီနားလိုက်နော်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ပွေ့ချီပြီး ထိုင်ခုံကိုကျောမှီကာ အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်နေတဲ့ ကိုဇော်မြင့်ရဲ့ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးစေကာ တစောင်းလေးချထားပေးလိုက်တယ်။
“ကျေးဇူးပါမောင်ရယ်… မောင့်ကိုသရဖီ အရမ်းချစ်တယ်…”
“မောင်လဲ သရဖီ့ကို ချစ်တယ်နော်… ရွှတ်…”
ကျုပ် အန်တီသရဖီ့ကို ပါးလေးနမ်းတော့ အန်တီသရဖီ ယဲ့ယဲ့လေးသာ ပြုံးနိုင်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တန်းလန်းကြီးနဲ့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။ သက်ထားက အမောပြေပြီဆိုပေမယ့် ခံမှခံနိုင်သေးရဲ့လားမသိဘူး။ ကျုပ်တောင်းဆိုရင်တော့ သက်ထားက ခံပေးမှာပဲ။ မဖြစ်ပါဘူးလေ… ရေချိုးလိုက်ရင် ပြန်ပျော့သွားမှာပဲလို့ တွေးပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်။
“ကို… မပြီးသေးဘူးမလား… လာလေ သက်စောက်ဖုတ်ကိုလိုး…”
“သက်က ရသေးလို့လား…”
“ခစ် ခစ်… ရပါတယ် ကိုရဲ့… ခုနက ပြီးရလွန်းလို လူကမောသွားတာပါ… သက်စောက်ပက်က ကို့လီးနဲ့ဆို မောရကောင်းမှန်း မသိပါဘူး… ဟီးဟီး… လာ ကို့လီးမှာလဲ အန်တီ့စောက်ရည်တွေ ပေပွနေတာပဲ… သက် သန့်ရှင်းပေးမယ်…”
သက်ထားက စိတ်လိုလက်ရ ပြောနေတော့လဲ ကျုပ် သက်ထားအနားမှာ သွားရပ်လိုက်တော့တယ်။ သက်ထားကလဲ သူ့အနားရောက်တာနဲ့ စောက်ရည်တွေပေပွနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာ စုပ်ပြီး သန့်ရှင်းတော့တယ်။
“သက်က ရယ်ဒီ(Ready)ပဲလား… ကို သက်စောက်ပက်ကို ယက်ပေးမယ်လေ…”
“ပြွတ်… ရယ်ဒီပါပဲကိုရယ်… ဟိုတူရီးသားအမိတွေ ပြောရင်းလိုးတာကြည့်ပြီး သက်စောက်ပက်က အရည်တွေကိုရွှဲလို့… ကို တန်းလိုးလို့ရပါတယ်… ပြွတ်….”
“ပြီးရောကွာ… ဒါဆိုလဲ ရေအတူချိုးရင်း လိုးရအောင်… ဟောဒီဆရာမလေးရဲ့ ဒီဝတ်စုံလေးကို ရေရွှဲအောင်လောင်းပြီး ရေစိုလေးနဲ့ လိုးချင်တာ…”
“ပြွတ်… ဒါဆိုလဲသွားရအောင်လေ…”
“လာ… သက်စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်ပြီး ကိုချီခေါ်မယ်…”
“ဟုတ်…”
သက်ထားက ထရပ်ပြီး ထမိန်ခေါက်လေးကို ဟပေးတော့ ကျုပ်လဲ ထမိန်ပေါက်လေးကနေတစ်ဆင့် သက်ထားစောက်ဖုတ်ထဲ လီးထိုးထည့်ပြီး ရေချိုးခန်းဆီ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ သက်ထားစောက်ဖုတ်ကလဲ စောက်ရည်တွေ တကယ်ကို စိုရွှဲနေတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ သက်ထားရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို ရေတွေ တစ်ဗွမ်းဗွမ်းလောင်းချပြီး ရေစိုကျောင်းဝတ်စုံလေးနဲ့ သက်ထားကို အရှေ့ကနရော အနောက်ကနေပါ လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ပြန်ထွက်လာမှ ကိုဇော်မြင့်နဲ့ အန်တီသရဖီလဲ ရေချိုးခန်းကို ဝင်ကြတယ်။ သက်ထားက ကျုပ်မှာပါလာတဲ့အဝတ်ပိုတွေကို မဝတ်စေဘဲ သူကျုပ်အတွက်ဝယ်ပေးထားတဲ့ အင်္ကျီနဲ့ဘောင်းဘီကိုသာ ဝတ်စေလို့ သူကျေနပ်အောင် ဝတ်ခဲ့ရတယ်။ သားလေးကတော့ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေလို့ပေါ့။ ပြီးတော့ သက်ထားနဲ့အတူ ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ကိုဇော်မြင့်နဲ့ အန်တီသရဖီလာမှ အတူထမင်းစားကြတယ်။ စားပြီးကြတော့ သက်ထားက ကျုပ်နဲ့ ကိုဇော်မြင့်ကို ကြက်ဥနဲ့ နွားနို့ ဖျော်ထားတာကို တိုက်လို့သောက်ကြရသေးတယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏတဖြုတ်ထိုင်ပြီးစကားပြောကြတယ်။ သက်ထားနဲ့ အန်တီသရဖီက ကျုပ်ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ အတူထိုင်ပြီး ကျုပ်ပခုံးလေးမှီလို့။ ကိုဇော်မြင့်ကတော့ သပ်သပ် တစ်ခုံမှာထိုင်တာပါ။ ကျုပ်တစ်ခါတစ်လေ လာတုန်း ကျုပ်အနားကိုကပ်ကြတာဆိုတော့ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ ပြုံးလျှက်သာ ကြည့်နေတယ်။
“တေဇာရေ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ငါလဲ တော်တော် အီဆိမ့်သွားတယ်ကွာ… ဟီး ဟီး…”
“အင်း… ဒါပေမယ့် အခေါက်တိုင်းတော့ မရဘူးနော်… ကျနော့်ဒီမယားနှစ်ယောက်ကို အခေါက်တိုင်း မျှမပေးနိုင်ဘူး…”
“အေးပါကွာ… မင်းမပါစေချင်ရင် အချက်ပြလိုက်ပေါ့ ငါ မြို့ထဲမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားထိုင်နေမယ်…”
“ကိုဇော် ကျမကို ဒီနေ့ကစပြီး မလိုးရတော့ဘူးနော်…”
“ဟင်… ဘာလို့လဲ နွယ်ရ…”
“ဟီး… ကျမမှာ ကို့ရဲ့ နောက်ရင်သွေးလေး ရှိနေပြီထင်တယ်…”
“ဟား… ဝမ်းသာလိုက်တာကွာ… ရတယ် နွယ်.. အကို ဒေါ်လေးကိုပဲ လိုးတော့မယ်…”
“သက် ဆာနေမှာပေါ့ သက်ရဲ့…”
“ဟင့်အင်း… ရတယ် သက်နေနိုင်တယ်… ကို့ကလေးကို သူများလရည်နဲ့ အပက်မခံနိုင်ပါဘူး… ကို လာတဲ့အချိန်ပဲ အလိုးခံမယ်…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ကိုလာတိုင်း သက်ကို ပိုပြီးလိုးပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား…”
“အွန်း… ကိုဇော်နဲ့အန်တီ အတူအိပ်ချင်ရင် ဒီမှာ လွတ်လပ်တုန်း ဟိုအခန်းမှာ ဝင်အိပ်ကြပါလား…”
“မဖြစ်ပါဘူးနွယ်ရယ်… အိပ်ရာကနိုးရင် ဒေါ်လေးကို ထလိုးမိလိမ့်မယ်…”
“ရပါတယ် ကိုဇော်မြင့်ရဲ့ ကျနော်လဲ ခဏနေပြန်တော့မှာပဲ… ကိုဇော်မြင့်တို့လဲ နားနေပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေးပြန်ကြပေါ့…”
“အေးပါကွာ….”
ကျုပ်က ပြန်တော့မယ်ဆိုတော့ မျက်နှာမကောင်းကြပေမယ့် တားတော့မတားကြ။ ကျုပ်ပြန်ဖို့ပြင်တော့ သက်ထားက အကုန်လုပ်ပေးတယ်။ သားလေးကို အနမ်းလေးပေးခဲ့ပြီး အန်တီသရဖီ့ကိုလဲ တင်းတင်းဖက်ပြီး အနမ်းလေးပေးကာ သက်ထားကိုတော့ ကားအနားမှာ တင်းတင်းဖက်ပြီး အကြာကြီးနမ်းနေရင်း သက်ထားကို ဂရုစိုက်ဖို့မှာနေမိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့လဲ ကျုပ်က ကားနဲ့ရန်ကုန်ကိုပြန်၊ ကိုဇော်မြင့်တို့ကတော့ မြို့ကအိမ်လေးမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်ကားပေါ်မှာ သက်ထားထည့်ပေးလိုက်တဲ့ တောကြက်ဥလို့ခေါ်တဲ့ ကြက်ဥ အလုံးသေးသေးလေးတွေ ခြင်းနဲ့တစ်ခြင်းကြီး ပါလာခဲ့တယ်။ အိမ်ကို ပြန်နေရင်း သမီးလေးနဲ့ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ကြိုနေမှာလဲလို့ တွေးရင်း ရင်တွေခုန်နေမိတော့တယ်။

(အခန်း ၂၆/၁၀)

ရင်အေးက အခုတလော တစ်မျိုးပြောင်းနေတာ။ ညနေကျုပ်ရုံးဆင်းချိန်၊ အိမ်မှာအတူရှိချိန်တွေမျိုးမှာ ကျုပ်မျက်စိကျစေမယ့် တိုတိုပြတ်ပြတ်၊ ကျပ်ကျပ်ထုပ်ထုပ်၊ ပါးပါးလွှာလွှာ၊ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း အဝတ်အစားတွေကို သူ့ဟာသူ ရှာဝယ်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးအလှကို ပေါ်အောင်ဝတ်ပြတယ်။ မျက်နှာကိုလဲ ခြယ်သထားတာ မှုန်နေတာပဲ။ ကျုပ်အရှေ့ကို ပြီတီတီ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ဖင်ကြီးတွေလှုပ်ပြီးလျှောက်ပြ၊ ပွတ်သီးပွတ်သပ် လာချွဲလို့ချွဲပေါ့။ ရင်အေးက အဲ့လိုတွေချွဲနေတော့ ကျုပ်ကလဲ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်ကို လီးတစ်ထောင်ထောင်ဖြစ်နေရော။ အမှန်တော့ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့သမီးလေး ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီး ညားကြတော့ သူ့ကို ကျုပ်အချစ်လျော့သွားမှာ စိတ်မပါမှာကို စိုးရိမ်နေတာ။ ကျုပ်က ဘယ်လိုပဲ အချစ်မလျော့ကြောင်းပြောပေမယ့် မရဘူးဗျ။ အဲ့လိုတွေဝတ်ပြီး ကိုယ်လင်ကိုပြန် မြူဆွယ်နေတော့တာ။ သမီးလေးနဲ့ကျုပ်ကလဲ ပိုရဲတင်းလာပြီး ရင်အေးအလစ်မှာ တွယ်ကြတယ်။ ရင်အေးနဲ့လဲ သမီးအလစ်မှာ တွယ်ကြတာပါပဲ။ လစ်တယ်ဆိုတာလဲ ဟိုလို လစ်တာတော့မဟုတ်ဘူး ပေါ်တင်မကြည့်ရင် လစ်တာပါပဲ။ ကျုပ်က အိမ်နေရင်းဆို ပုဆိုးတောင်မဝတ်တော့ဘဲ ဘောလုံးအသင်းဘောင်းဘီလို ဘောင်းဘီတိုကို အတွင်းခံဘောင်းဘီမပါဘဲ ဝတ်ပြီး အိမ်ထဲမှာ လျှောက်သွားနေတာ။ ကျုပ်လီးများ တောင်ပြီး ဘောင်းဘီထဲကထောင်ထွက်နေရင်တော့ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးက မျက်လုံးတွေအရောင်လက်လာပြီး ဦးတဲ့သူက အလစ်မှာ ဆွဲစားတော့တာပဲ။ ဒါပေမယ့်လဲ ကျုပ် ဘယ်တော့မှ ပြီးအောင်မလိုးရပါဘူး။ သူတို့တစ်ချီကောင်းကောင်းပြီးရင် ကျုပ်ကို ထားပစ်ခဲ့တာပဲ ဒါဆိုရင်တော့ ကျန်တဲ့တစ်ယောက်ကို ဆက်ဆွဲရတော့တာပေါ့။ ဒီသားအမိနှစ်ယောက်က ကျုပ်ကိုလဲ သူမတူအောင်ချစ်သလို သူတို့ချင်းကလဲ တုန်နေအာင်ချစ်ကြတော့ ကျုပ်မှာ အိမ်ထဲမှာနေရင်း သူတို့နဲ့ အချစ်ဂိမ်းကစားရတာကို ပျော်ပြီး အပြင်ကို သိပ်မသွားချင်တော့တာ။ ဒီမယားနဲ့ သမီးက ကျုပ်ကို အိမ်ချစ်ဆေး ကျွေးနေသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် မသွားလို့ကလဲ မဖြစ်ဘူးလေဗျာ။ အထူးသဖြင့် ကျုပ်ငယ်ချစ်ဦးမမနဲ့ ကျုပ်စွဲလန်းတဲ့ မေမေ့ဆီကိုတော့ မကြာမကြာ ရောက်အောင်သွားတယ်။ မူယာကတော့ သူလိုချင်လာရင် နယ်မရှောင်ဘူး။ အိမ်ကိုလာပြီး အလိုးခံတာ။ မူယာ့မှာ နောက်တစ်ဗိုက်ရှိနေပြီ။ မမသူဇာကတော့ မယူတော့ဘူးတဲ့။ အိမ်အနားနီးတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ အန်တီယုကိုတော့ တစ်ရက်ခြား နှစ်ရက်ခြား ပုံမှန်လိုးဖြစ်ပါတယ်။ အန်တီမေနှင်းနဲ့ မေကြည်ကတော့ ကျုပ်မသွားရင် အိမ်ကိုလိုက်လာကြတော့တာ။ ကျုပ်ကိုတော့ အပြစ်မတင်ပါဘူး။ အိမ်မှာ ရယ်ရယ်မောမော စကားပြောကြပြီး အပြင်ခေါ်ထုတ်ပြီး ခြံထဲမှာပဲ ကောင်းကောင်းလိုးပေးလိုက်ရင် ပြုံးရွှင်ပြီး ပြန်သွားတာပဲ။ နွယ်နီနဲ့ကကြတော့ သမီးလေးနဲ့ ပက်သက်ပြီး နေ့တိုင်းတွေ့ရတယ်။ နေ့တိုင်းမလိုးဖြစ်ပေမယ့် နှစ်ရက်ခြားသုံးရက်ခြားလောက်မှာ နွယ်နီစီစဉ်တဲ့အတိုင်း လိုက်ပြီး လိုးဖြစ်ကြတယ်။ နွယ်နီလဲ သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလားမသိဘူးတဲ့။ ကိုတင်မောင်ဝင်းက သူ့ဟာသူ နွယ်နီ့ကိုလိုးတာ ရှားတယ်။ ကျုပ်နဲ့လိုးပြီးပြန်လာမှ သူက နွယ်နီ့ကိုလိုးတာဆိုတော့ ကျုပ်ကလေးပဲ ထပ်ဖြစ်နေမလားပဲ။

“ဟယ်လို… ယု…”
“မောင်… အိမ်ကို ခဏလာခဲ့ပါအုံး…”
“အင်း… မောင် အခုလာခဲ့မယ်…”
ရုံးပိတ်ရက် မနက်စောစော ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကို တစ်ချီစီလိုးပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေး ရေချိုး၊ မနက်စာစားပြီး ခဏထိုင်နေတုန်း အန်တီယုက ဖုန်းခေါ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘေးပေါက်ကနေပဲ ဝင်သွားတော့ အပေါ်ထပ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိကြ။ ဒါနဲ့ပဲ အောက်ထပ်ကို ပြန်ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။ လှေကားကနေ ဆင်းလာတဲ့ကျုပ်ကို ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ အန်တီသိင်္ဂီ၊ မအိနဲ့ အန်တီယု အပြင် မေသူနဲ့ ကိုပြည့်ပါရောက်နေတယ်။ မေသူက အန်တီယုရဲ့သား သူ့မောင်လေးကို ပေါင်ပေါ်တင်ပြီးဖက်ထားတယ်။
“ဟော လာပြီ… လာ ဒီမှာထိုင်…”
ကျုပ်ကို အန်တီသိင်္ဂီက လက်ဆွဲလာခေါ်ပြီး အန်တီယုဘေးမှာထိုင်စေတယ်။ သူကတော့ မအိဘေးမှာဝင်ထိုင်တယ်။ မေသူကတော့ ကလေးကိုဖက်ထားရင်း ကျုပ်ကို ငေးငေးလေးကြည့်နေတယ်။
“ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ…”
“ဒီလို ကိုကြီးရဲ့… မေသူ မေမေ့ကို အိမ်ကိုခေါ်ထားချင်လို့… အဲ့ဒါ ကိုကြီးကို ခွင့်တောင်းတာ…”
“အန်တီယုက လိုက်သွားချင်လို့လား…”
“သမီးလေးက ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလေ တေဇာရဲ့… မောင့်ပြည့်စုံရဲ့ မိဘတွေရှိပေမယ့်လဲ အန်တီ့ကိုလဲ အနားမှာ ရှိစေချင်လို့ အနားမှာ လာနေပေးဖို့လာခေါ်တာ… အန်တီလဲ သမီးလေးရဲ့ ဗိုက်ကိုစောင့်ရှောက်ချင်တယ်… သမီးလေးက မွေးလာတဲ့ မြေးလေးကိုလဲ ထိန်းချင်တယ်လေ…”
“အင်း… ဟုတ်တာပေါ့… ဒီလိုအချိန်က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အနီးကပ် နေပြီး စောင့်ရှောက်ပေးရမယ့်အချိန်ပဲ… မေသူ့ကိုယ်ဝန်က ဘယ်နှစ်လရှိပြီလဲ…”
“၄လရှိပြီ ကိုကြီး…”
“အင်း… မွေးကာနီးရင် အကို့ကိုလဲ ပြောအုံး… အကိုတို့လင်မယား မေသူ့ကလေးကို လာကြည့်ချင်လို့… သားလေးကိုရော ခေါ်သွားမှာပေါ့…”
“ခေါ်ရမှာပေါ့ တေဇာရယ်…”
အန်တီယုက ကလေးကိုခေါ်သွားချင်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ အန်တီယုက ကျုပ်ကိုလဲ မခွဲချင် သားလေးနဲ့ ကျုပ်ကိုလဲ မခွဲချင်တော့ ပြောရင်းနဲ့ အသံကတိမ်ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချရင်း ခေါင်းငြှိမ့်လိုက်တယ်။ မျက်ရည်လဲ ဝဲသွားတယ်။
“အင်းပါ… သားနဲ့အမေကို ခွဲထားလို့ဘယ်ဖြစ်ပါ့မလဲ… သားလေး လာပါအုံး လေးဖေဆီကို…”
ကျုပ်လဲ ကိုပြည့်အရှေ့မှာမို့ စကားကိုထိန်းပြောရင်းက မှားဖြစ်အောင်မှားသွားသေးတယ်။ ကိုပြည့်က ကျုပ်နဲ့ အန်တီယုအကြောင်း သိပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုပြည့်အရှေ့မှာ သဲသဲလှုပ်မပြချင်လို့ တမင် မောင်တွေ ယုတွေ မခေါ်ပဲ ထိန်းပြောနေခဲ့တာ။ သားလေးက ကျုပ်ဆီလာပြီး ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်တယ်။
“သား… မမကြီးနဲ့ လိုက်သွားချင်လား…”
“ဟုတ်… မမကြီးက သားကို မုန့်တွေလဲ အများကြီးဝယ်ကျွေးမယ်တဲ့… အရုပ်တွေလဲ ဝယ်ပေးမယ်တဲ့… လေးဖေပါ လိုက်ခဲ့ပါလား…”
ကျုပ် ဘာပြန်ဖြေရမှန်းမသိဘဲ မျက်ရည်ပဲ လိမ့်ဆင်းလာပြီး သားလေးရဲ့ပါးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီယုကလဲ ကျုပ်အနားမှာထိုင်ရင် မျက်ရည်ကျနေပြီ။
“ကိုကြီးရယ်… ရန်ကုန်တစ်မြို့တည်းပဲဟာ ကိုကြီးတွေ့ချင်ရင်လဲ လာတွေ့လို့ရနေတာပဲ… မေသူတို့လဲ မေမေတို့သားအမိကို ဒီကို မကြာမကြာလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်…”
“အင်းပါ မေသူရဲ့… အကိုနားလည်ပါတယ်… အကိုက အန်တီယုနဲ့သားလေးကို အကိုနဲ့ တစ်သက်လုံးအတူရှိနေမယ်လို့ထင်ထားတာ…”
“မောင်ရယ်… သမီးလေးမွေးပြီးလို့ �မြေးလေး အရွယ်ရောက်လာရင် မောင့်ဆီမှာပဲ ယုက ပြန်လာနေမှာပါ…”
အန်တီယုလဲ ဝမ်းနည်းစိတ်ကြောင့် စကားတွေက ပွင့်ထွက်လာတယ်ထင်တယ်။ ကျုပ်ကို မောင်လို့ခေါ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူလဲ ယုလို့သုံးကာ ပြောနေပြီ။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုကို ပခုံးလေး ဖက်ထားလိုက်မိတော့တယ်။ တကယ်တော့ အန်တီယုကို ဦးအေးက ကျုပ်လက်ထဲ အပြီးလွှဲခဲ့တာမို့ ကျုပ်က မထည့်ပေးဘူးလို့ ငြင်းရင်ရပေမယ့် အန်တီယုနဲ့ မေသူတို့ကြားက ၅၂၈ မေတ္တာကို ဥပေက္ခာမပြုရက်သလို၊ ကိုယ်ဝန်ရှိချိန်မှာ သူ့အမေကို အားကိုးတကြီး လာခေါ်ရှာတဲ့ မေသူ့ကိုလဲ မငြင်းရက်ပေ။
“မေသူတို့ ထမင်းစားပြီးမှ သွားကြလေ… အကို အေးကို ထမင်းချက်ခိုင်းလိုက်မယ်…”
“မချက်ရပါဘူးမောင်လေးရယ်…အစ်မတို့ဆီက ယူလေ… အိမ်မှာ ထမင်းတွေ ဟင်းတွေကို အများကြီး…”
“ရပါတယ် မအိရယ်… အေးက သူကိုယ်တိုင်ချက်ကျွေးရမှ ကျေနပ်မှာ…”
“ကိုကြီးနဲ့ မေမေ အရင်သွားနှင့်ကြလေ… မေသူတို့ နောက်မှ လာခဲ့ကြမယ်…”
ဒါတော့ ကျုပ်လဲ မငြင်းတော့ဘူး။ သားလေးကိုချီလျှက် အန်တီယုလက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲက ထွက်ခဲ့တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ မအိကိုတောင် မနှုတ်ဆက်မိခဲ့ဘူး။ ခြံဘေးတံခါးကပဲ အိမ်ကိုပြန်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ပြန်လာတော့ အန်တီယုပါ ပါလာလို့ ရင်အေးက အံဩနေသေးတယ်။
“တီယုပါ ပါလာတာပဲ…”
“အင်း…”
“ဖေဖေ မီးကို မောင်လေးကိုပေး… မောင်လေးလာ…”
သမီးလေးက ကျုပ်လက်ထဲက ကျုပ်သားလေးကို လာပြီးချီခေါ်တယ်။ ကျုပ်က အန်တီယုနဲ့ ရင်အေးကို ဧည့်ခန်းမှာထိုင်စေတယ်။ သမီးလေးကတော့ သူမောင်လေးကို ရေခဲသေတ္တာထဲက မုန့်ယူကျွေးနေတယ်။
“အေးရေ… အန်တီယုက မေသူတို့နဲ့ လိုက်နေမလို့တဲ့… မေသူက ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သူ့အမေကို လာခေါ်တာ…”
“ဟုတ်လား… တီယုက ဟိုမှာပဲနေတော့မှာလား… သားလေးရော ခေါ်သွားမှာလား…”
“အင်း ခေါ်သွားမယ် ရင်အေးရယ်… ဟိုမှာပဲတော့ မနေပါဘူး… မြေးလေး နည်းနည်းကြီးတဲ့အထိတော့ ထိန်းချင်သေးတယ်…”
“ဟင်း… အင်းပေါ့လေ မေသူလဲ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သူ့အမေကို အနားမှာ ရှိစေချင်မှာပေါ့… ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ကိုရယ်… တီယုနဲ့ သားလေးကိုတောင် ချစ်လို့မဝသေးဘူး…”
“ဖွားလေးယုက မမမေသူနဲ့ လိုက်သွားတော့မှာလား… မောင်လေးကို လွမ်းနေတော့မှာပဲ…”
“မကြာမကြာလာလည်မှာပါ မွှေးလွန်းရဲ့…”
“ဒါဆို အိမ်မှာ ထမင်းစားသွားကြနော်… မေသူတို့လဲ လာစားမှာမလား… မီးလေး သားလေးကို မေမေ့ခဏပေးပါအုံး…”
ရင်အေးက သမီးလေးလက်ထဲက ကလေးကိုတောင်းချီပြီး တရွှတ်ရွှတ်နဲ့နမ်းတယ်။
“ကြီးမေတော့ သားလေးကို သတိရနေတော့မှာပဲကွာ… ကြီးမေကို ချစ်လား…”
“ချစ်တယ်… ကြီးမေကိုလဲချစ်တယ် မမမွှေးလွန်းကိုလဲချစ်တယ်… လေးဖေကိုလဲ ချစ်တယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… မီးလေး သားလေးကို တီလေးမူယာတို့အိမ်ကိုခေါ်သွားပြီး တီလေးမူယာကိုလဲ အကျိုးအကြောင်း ပြောပြလိုက်နော်… ဒါမှ လာနှုတ်ဆက်ကြမှာ… အဲ့မှာပဲ ညီမလေးနဲ့ အတူတူကစားချည်ကြ… ထမင်းစားကာနီးရင် မေမေလာခေါ်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
သမီးလေးက သူ့မောင်လေးကို ခေါ်ပြီး မူယာတို့အိမ်ကို ထွက်သွားတယ်။
“ကိုရေ တီယုကို အေးတို့အခန်းထဲသာ ခေါ်သွားတော့… အေး စားဖို့စီစဉ်လိုက်အုံးမယ်…”
“အန်တီပါ ဝိုင်းကူမယ်လေ..”
“ရတယ်တီဟု… ခဏနေ မူယာရောက်လာလိမ့်မယ်… နန္ဒာ့ကိုလဲ လှမ်းခေါ်အုံးမှာ မပူနဲ့… အချိန်ရတုန်း ကို့အနားမှာပဲ နေ…”
“လာပါ ယုရယ်… မောင် ယုနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောချင်သေးတယ်….”
ကျုပ် အန်တီယု လက်ကိုဆွဲကာ အပေါ်ထပ်ဆီ တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ အန်တီယုကို အတင်းဖက်ထားမိတယ်။ ကျုပ် ရင်အေး၊ မမသူဇာ၊ အန်တီသိင်္ဂီ၊ သက်ထား၊ နွယ်နီ စသဖြင့် ကျုပ်အရမ်းချစ်တဲ့သူတွေ ရှိပေမယ့် ရင်အေးအပြင်မှာ ကျုပ် တပယ်ပိုင်တယ်လို့ ခံစားမိတာ မအိရယ်၊ အန်တီယုရယ်၊ ဟေမာရယ် သုံးယောက်တည်းရယ်။ ကျုပ်နဲ့ သေအတူရှင်မကွာ ရှိသွားမယ့်သူတွေလို့ စိတ်မှာ မှတ်ထားတာ။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး သမီးလေး ၁၀တန်းပြီးရင် အိမ်ကို အသစ်ပြန်ဆောက်ပြီး မအိရယ်၊ အန်တီယုရယ်၊ ဟေမာရယ်အတွက် အခန်းတွေ ပိုထည့်ဖို့တောင် တိုင်ပင်ထားကြတယ်။ အခုတော့ အန်တီယုက ကျုပ်နဲ့အဝေးမှာ သွားနေတော့မယ်တဲ့လေ။
“ယုရယ်… ပြွတ်… ယုကတစ်သက်လုံး မောင့်အနားမှာရှိနေမယ်လို့ တွေးထားတာ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ယုလဲ မောင့်အနားမှာ ရှိနေချင်တာပေါ့မောင်ရယ်… ဒါပေမယ့် သမီးလေးလိုအပ်နေချိန်မှာလဲ အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ သမီးလေးကို စောင့်ရှောက်ချင်သေးတယ်…”
“မောင်ကလေ မောင့်သမီးလေး ဒီနှစ်ဆယ်တန်းပြီးရင် အိမ်ကိုပြင်ဆောက်ပြီး ယုနဲ့ မအိကို အိမ်မှာခေါ်ထားဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာ… သိရဲ့လား…”
“ဟင့် မောင်ရယ်… မောင်က အဲ့လိုရည်ရွယ်ထားရင်တောင် ယုက သမီးလေးကို ဘယ်လိုလုပ်ပစ်ထားနိုင်ပါ့မလဲ… သမီးလေးကို ယုရဲ့သမီးအရင်းလေးလိုချစ်တာ မောင်လဲသိသားနဲ့…”
“သိလို့လဲ ယုကိုမောင် အတင်း မဆွဲထားရက်တာပေါ့…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီယုလဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းမိကြတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ ဘယ်ရပ်ကြလိမ့်မလဲ။ ကျုပ်တို့လင်မယားအိပ်တဲ့ ခုတင်ကြီးပေါ်မှာ အန်တီယုနဲ့ ကျုပ် နှုတ်ဆက်လိုးလေး လိုးကြတာ မီးကုန်ယမ်းကုန်ပဲ။ အန်တီယုလဲ နုံးခွေ့သွားခဲ့ရသလို့ ကျုပ်လဲ အတော်ပြိုင်းသွားခဲ့တယ်။ တော်တော်ကြာအောင်နားပြီးမှ အောက်ထပ်ကိုဆင်းတော့ မူယာနဲ့ နန္ဒာအပြင် မေမေနဲ့ မမလဲရောက်နေတယ်။ မအိရော အန်တီသိင်္ဂီရော မေသူနဲ့ ကိုပြည့်ပါဆိုတော့ လူစုံတက်စုံလို့ ပြောရမလိုပဲ။ ကလေးတစ်အုပ်တစ်မကြီးနဲ့ဆိုတော့ အိမ်မှာ ဆူညံလို့။ ထမင်းစားကြတော့ လူကတော်တော်များသွားတာ။ ဧည့်ခန်းမှာ ဝိုင်းထိုင်ပြီး ထမင်းစားကြတော့ ကျုပ်က အန်တီယုနဲ့ရင်အေးကြားမှာ ထိုင်တာ။ သမီးလေးက ကလေးတွေကို သူ့အနားမှာ တန်းစီထိုင်ခိုင်းပြီး ထမင်းခွံ့လို့။ အားလုံးက ထမင်းဝိုင်းမှာ အန်တီယုကို ရယ်စရာတွေ ပြောကြတော့ အတူတူရယ်မာကြရင်း ဝမ်းနည်းနေတဲ့ ကျုပ်တို့ရဲ့စိတ်တွေ သက်သာရာရခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီယုနဲ့သားလေးသာ မေသူတို့နဲ့ပါသွားတယ်၊ အားလုံးက စရင်းနောက်ရင်း နှုတ်ဆက်တာဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့အန်တိယုတို့ နှုတ်ဆက်ချိန်မှာတောင် သိပ်ပြီး မခံစားလိုက်ရဘူး။ အဲ့နေ့က မေမေနဲ့ မမက ညနေစောင်းမှ ကျုပ်ပြန်လိုက်ပို့လိုက်ရတယ်။

ဖြူသဲဝေရဲ့ ကောင်လေးက ဖြူသဲဝေဆီကို ဖုန်းမဆက်တော့ဘူး။တကယ်ပြတ်သွားတာလား မသိဘူး။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို အကဲခတ်နေတာ။ ကျုပ်အတွက်နဲ့ တကယ်ချစ်ကြတဲ့ချစ်သူတွေ ပြတ်သွားမှာကိုတော့ မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။ ဖြူသဲဝေလဲ အခုတလော အလုပ်သာလုပ်နေတာ မျက်နှာက တစ်မျိုးဖြစ်နေတာ။ ကျုပ်အထင်တော့ ဖြူသဲဝေလဲ သူ့ကောင်လေးအတွက် ခံစားနေရတယ် ထင်တာပဲ။
“ဖြူသဲ…”
“ရှင် အကို…”
“ဖြူသဲ နေမကောင်းဘူးလား…”
“ကောင်းပါတယ် အကို…”
“ဒါဖြင့်… ဖြူသဲရဲ့ကောင်လေးနဲ့ အဆင်မပြေလို့လား… အကိုဘယ်လိုကူညီရမလဲ…”
“ဟာ… မဟုတ်ပါဘူး… ဖြူသဲက သူနဲ့ တကယ်လမ်းခွဲလိုက်ပြီ… သူ့အတွက်လဲ သိပ်မခံစားရပါဘူး…”
“ဖြူသဲက မခံစားရဘူးဆိုပြီး မျက်နှာက မကြည်လင်သလိုပဲ…”
“ဖြူသဲဘာမှမဖြစ်ပါဘူး… ဟွန်း အကိုနော် ဖြူသဲမျက်နှာကိုပဲ လိုက်အကဲခတ်နေတာလား…”
“ဒါပေါ့ ဖြူသဲရဲ့… ဖြူသဲက အကို့အလုပ်တွေကို လုပ်ပေးနေတော့ ဘာအလုပ်မှမရှိဘဲ ဖြူသဲကိုပဲ ထိုင်ကြည့်နေရတာ… ဖြူသဲမျက်နှာမကြည်ရင် အကို မနေတတ်ဘူး… ဒီရုံးခန်းထဲမှာ ဒို့တွေပဲရှိတာမလား…”
ဒီတော့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ကို ပြုံးစစနဲ့ အလုပ်လုပ်နေရင်းက လှည့်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ဟင်းဟင်း… ဖြူသဲ မျက်နှာကိုပဲကြည့်မနေနဲ့နော်… ရည်းစားနဲ့ပြတ်လို့ အသည်းကွဲနေတာမဟုတ်ဘူး…”
“ဒါဖြင့် ဘာဖြစ်နေတာတုန်း…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး… ဟွန့်… ဖြူသဲ အပြင်မှာ လုပ်နေတာတွေ အဆင်ပြေလား သွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်… အကိုလိုက်အုံးမှာလား…”
“မလိုက်တော့ဘူးလေ… ဖြူသဲပဲသွားကြည့်လိုက်တော့… အဆင်မပြေတာရှိရင်ပြောလေ…”
“အာ့ဆိုလဲ ပြီးရော…”
ဖြူသဲဝေက ကျုပ်စကားလေးဘာလေးပြောလိုက်မှ မျက်နှာက ပြုံးလာတယ်။ ပြီးတော့ အခုမှ ကျုပ်က ရုံးမှာ အတော်ပျင်းဖို့ကောင်းလာတာ။ ကျုပ်အလုပ်တွေကို ဖြူသဲဝေက ဒိုင်ခံလုပ်ပေးနေပြီး ကျုပ်က ထိုင်ကြည့်နေရုံပဲ။ ကျုပ်အလုပ်ထွက်ဖို့ကလဲ ဘော့စ်က ဘာမှပြန်မပြောသေးဘူး။ မအိဆီကိုသွားချင်ပေမယ့်လဲ ရတနာ့ကို သင်ပြပေးနေတာဆိုတော့ ကျုပ်က အနှောက်အယှက်မပေးချင်ဘူးလေ။ အလုပ်မရှိ လတ်လျားလတ်လျား လျှောက်သွားနေပြန်ရင်လဲ အငယ်တွေက ပြောစရာဖြစ်မှာစိုးတော့ ရုံးခန်းထဲမှာပဲနေရင်း အလုပ်ရှိချင်ယောင် ဆောင်နေရတယ်။

ကျုပ် အလုပ်ကပြန်ရောက်ပြီး သမီးလေးကို သွားကြိုတယ်။ ကျုပ်ရောက်သွားတော့ မြရည်နှင်းကိုပဲ တွေ့ရတယ်။ နွယ်နီရော သားလေးရော နွယ်နီ့မိဘတွေရော မတွေ့ရဘူး။
“မြရည် … ဘယ်သူမှမတွေ့ပါလား ဘယ်သွားကြတာလဲ….”
“မမက သူ့အဖေနဲ့အမေကို ဆေးရုံမှာ ရက်ချိန်းပြည့်လို့ သွားပြရတယ်…”
“သြော်… ပြန်မရောက်သေးဘူးလား… နောက်ကျလိုက်တာ…”
“မမက ကျောင်းမှာလဲ မအားတာနဲ့ နောက်ကျမှ သွားလိုက်ရတာ… မြရည်ပို့မယ်ဆိုတာ မဟုတ်ရဘူး မမက သူပဲလိုက်ပို့မယ်တဲ့… ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ် မြရည်လဲ ဆေးရုံဆေးခန်းကို သိပ်နားမလည်ပါဘူး…”
“အင်းပေါ့… နွယ်နီက လိုက်ပြပေးနေကျဆိုတော့… သူသွားတာ ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့…”
“အင်း… ဒါနဲ့နေမှာအုံး… ကိုကြီးက လူမရှာတော့ဘူးလား… မြရည်ကြည့်နေတာကြာပြီ… ကိုကြီး မေ့ချင်ယောင်ဆောင်နေတာမလား… မြရည်က ဘာမေးမှာလဲ သိလို့လား…”
အင်း မြရည်ကတော့ အခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီလေ။
“မဟုတ်ပါဘူး… အကို တကယ်မေ့နေတာ… ဘာမေးမှာလဲ…”
“ကိုကြီးနဲ့ မမနဲ့က ဘယ်လိုပက်သက်နေတာလဲ…”
နွယ်နီထင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ မြရည်က ဒီကိစ္စကို သံသယဝင်နေတာပဲ။
“အာ… သူငယ်ချင်းတွေလေ မြရည်ကလဲ သိသားနဲ့…”
“မဟုတ်ဘူးနော်… မြရည်သိတယ်… ကိုကြီးနဲ့မမက သာမန်မဟုတ်ဘူး… အမှန်အတိုင်းဖြေလို့ပြောထားတယ်လေ…”
“မြရည်က ဘာကိုသိချင်တာလဲ…”
“ကိုကြီးနဲ့မမ မြရည်အစ်ကိုရဲ့ ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နေကြတာလားဆိုတာ သိချင်တာ…”
မြရည်နဲ့ကျုပ်က ကပ်ရပ်ခုံတစ်လုံးစီမှာ ထိုင်နေတာဆိုတော့ လူချင်းက ထိုင်ခုံလက်တင်လေးနှစ်ခုပဲခြားတာ။ ဒါကိုပဲ မြရည်က ကျုပ်ကို သူ့ဘက်လှည့်စေကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တည့်တည့်ကြည့်ပြီး မေးတာ။ ကျုပ်လဲ အတော်လေးအကျပ်ရိုက်သွားတယ်။ လူက နည်းနည်းလဲ လန့်နေပြီ။
“မြရည် တကယ်သိချင်လား…”
“သိချင်တယ်…”
“ကောင်းပြီလေ… အကိုနဲ့မြရည် မြရည်ပြောတဲ့ ကန္နားစီးဆီကိုသွားမယ်… အဲ့ဒီကနေ သတင်း တစ်ခုခုထူးရင်… မြရည်သိချင်တာ အကိုပြောပြမယ်… ဒါနဲ့မြရည်ကဘာလို့သိချင်တာလဲ…”
“မြရည်ရဲ့အစ်ကို သူများလှည့်စားခံနေရတာ လက်မခံနိုင်ဘူး…”
“အကိုက ငြင်းရင်ရော…”
“မြရည်မယုံဘူး…”
“ဒါဖြင့် မေးနေစရာလိုသေးလို့လား…”
“မေးရမယ်… မြရည် ကိုကြီးနှုတ်က ဝန်ခံတာကိုကြားချင်တယ်… ဘာကြောင့်လဲဆိုတာသိချင်တယ်… မြရည် လေးစားရတဲ့လူတစ်ယောက်ကို မြရည် မမုန်းချင်ဘူး…”
ကျုပ် မြရည်ပြောစကားနားထောင်ရင်းသူ့မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ မြရည်မျက်လုံးထဲက အဖြေတစ်ခုခုကိုရှာနေမိတယ်။ နှစ်ယောက်သားရဲ့ မျက်နှာတွေက နီးကပ်နေတာကြောင့် တစ်ယောက်ရဲ့နှာခေါင်းက ထွက်တဲ့လေကို တစ်ယောက်က ခံစားမိနေတယ်။ နည်းနည်းထပ်တိုးလိုက်တာနဲ့ နှာခေါင်းချင်းထိတော့မှာ။ အိမ်ကြီးထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်းဆိုတဲ့အသိ၊ ဖိုနဲ့မ နီးကပ်နေတဲ့ ဆွဲငင်အားက ကျုပ်နဲ့ မြရည်ရဲ့ အသက်ရှူသံတွေကို ပြင်းလာစေတယ်။ မြရည်က ရုတ်တရတ်ကြည့်နေဆဲမှာ နှုတ်ခမ်းလေးက လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ဖြစ်လာပြီး သူ့မျက်လုံးတွေမှိတ်ကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းပေါ် သူ့နှုတ်ခမ်းက လာထိတော့ ကျုပ်လဲ မြရည်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က မြရည်ရဲ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ပစ်လိုက်တော့ မြရည်က ကျုပ်ခါးကို ပြန်ဖက်ထားတယ်။ ရုတ်တရတ် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်လျှက်က ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ နမ်းမိသွားတာ မရပ်တော့ဘူး။ ဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့က ကားသံကြားမှ ကျုပ်တို့နမ်းတာ ရပ်လိုက်ကြတယ်။ မြရည်က ချက်ချင်းပဲ ထသွားတော့ ကျုပ်လဲ တောင်းပန်စကားတောင် မပြောလိုက်ရဘူး။ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်ကနေ လိုက်ထွက်သွားတော့ တက္ကစီကားတစ်စီး ခြံဝမှာ ရပ်နေပြီး နွယ်နီ့မိဘတွေနဲ့ နွယ်နီက ကားပေါ်က ဆင်းလာတယ်။ ကလေးကိုတော့ မြရည်က ခေါ်လာတယ်။ မြရည်က ကလေးချီပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့မိဘတွေကို သွားတွဲလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနေ့က မြရည်နဲ့ ဘာစကားမှ ထပ်မပြောဖြစ်တော့ဘဲ နွယ်နီနဲ့ သူ့မိဘတွေကို သာကြောင်းမာကြောင်းမေးပြီး သမီးလေးနဲ့အတူ ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။