အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၇)

(အခန်း ၂၆/၁၁)

ထိုညက။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးရယ် သမီးလေးရယ် သုံးယောက်သား တီဗွီထိုင်ကြည့်နေကြတယ်။ သမီးလေးက ပေါင်လည်လောက်ပဲရှိတဲ့ စကပ်အတိုလေးကို ဝတ်လို့။ အပေါ်က ပခုံးတစ်ဖက်စီမှာ ကြိုးတစ်ချောင်းစီသာတပ်ထားတဲ့ ခါးတိုအင်္ကျီလေးကိုဝတ်လို့။ ရင်အေးက ပိုဆိုးသေးတယ်။ ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို ဝတ်ထားက ဝတ်ထားတဲ့ဂါဝန်ရှည်ကြီးက မပါးလွန်းပေမယ့် အတွင်းသားတွေကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လဲ မယားနဲ့သမီးကို တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာထားပြီး တီဗွီထိုင်ကြည့်နေရင်း ဘယ်လက်ရောညာလက်ရောက အလုပ်ရှုပ်နေတော့တယ်။ ညာဘက်က ရင်အေးရဲ့ပင်တီမပါတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ဂါဝန်သားပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပြီး သမီးလေးရဲ့ ဖင်ကို စမ်းကြည့်တော့လဲ ပင်တီကမပါ။ သူ့စကပ်က တိုတိုလေးဆိုတော့ စကပ်ကိုလှန်ပြီး ဖင်သားကို တိုက်ရိုက်ကိုင်လို့ရတယ်။ ကျုပ်ကတော့ တီရှပ်နဲ့ ဘောင်းဘီတို ဝတ်ထားတာ အတွင်းခံက မပါတော့ မယားနဲ့သမီးရဲ့ဖင်ကို ကိုင်ရင်း လီးကလဲ ဘောင်းဘီထဲမှာ ဖောင်းတက်လာတော့တယ်။ သမီးလေးရဲ့ ဖင်အောက်ထဲ လက်ထိုးထည့်တော့ သမီးလေးက သူ့ပေါင်ပေါ်တံတောင်လေးထောက်လျှက် ခပ်ကုန်းကုန်းလေး လုပ်ပေးတယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်လက်က သမီးလေးရဲ့ စောက်ပက်နောက်အနားအထိ တိုးဝင်သွားပြီး သူ့စောက်ခေါင်းလေးထဲ လက်ခလယ်ကို ထိုးထည်လိုက်တယ်။
“အင်း…”
“မီးလေး ဘာဖြစ်လို့လဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး… ဇတ်ကားက သနားစရာလေးမို့ သက်ပြင်းချတာ…”
“အင်း… ဟုတ်တယ် သနားစရာကောင်းတယ်…”
သမီးလေးက ကိုယ်ကိုပြန်မတ်ကာ ကျုပ်လက်ဝါးပေါ်ထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတဲ့ လက်ခလယ်ကို လှုပ်ပြီး ကလိနေလိုက်တယ်။ သမီးလေးစောက်ပက်က အရည်တော်တော်ရွှဲနေပြီး ရင်အေးကလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ တီဗွီဆက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လီး ဘောင်းဘီထဲမှာ ထောင်ထလာတာကိုလဲ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံး မြင်မှာပဲ။ ဒါပေမယ့် သမီးလေးက သွက်တယ်။ ရုတ်တရတ်ထပြီး ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီး တီဗွီကြည့်တော့ သူ့စောက်ပက်ကိုကလိနေတဲ့ ကျုပ်လက်လဲ ချွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကို နောက်ပြန်လှည့်ပြီးနမ်းတယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ သမီးလေးစောက်ဖုတ်နဲ့ ဖိမိနေတာပေါ့။
“ရုတ်တရုတ်ကြီး ကိုယ့်အဖေပေါ်တက်ထိုင်ရတယ်လို့…”
“ပြွတ်… ဖေဖေ့ပေါင်ပေါ် ထိုင်ကြည့်မလို့… ဟီး… မေမေ့ကိုလဲ နမ်းအုံးမယ်…”
သမီးလေးက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်လျှက်ပဲ သူ့အမေကို ကိုယ်လေးစောင်းပြီး လှမ်းနမ်းတော့ သူ့တင်ပါးလေးကလဲ အလိုက်သင့်စောင်းသွားကာ လီးပေါ်က ကြွသွားတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲသမီးလေးရဲ့လက်တစ်ဖက်က သူ့အမေကိုနမ်းနေရင်း လက်နောက်ပြန်နဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီထဲကို တိုးဝင်သွားကာ ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး အပြင်ထုတ်ဖို့လုပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ဘောင်းဘီကို အနည်းငယ်လျောချပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ သမီးလေးက ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ကျုပ်ကိုပေါ် တည့်တည့်ထိုင်ချလိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သမီးလေးရဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ပက်ထဲကို တိုးဝင်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးလဲ သားအဖချင်း လီးနဲ့စောက်ပက် ပွတ်တိုက်တိုးဝင်သွားတာကို ခံစားမိပြီး သက်ပြင်းချရတယ်။ ကျုပ်လဲ ကော့လိုးချင်ပေမယ့် အနားမှာ ရင်အေးကရှိနေတော့ မလုပ်မိဘူး။ သမီးလေးကပဲ သူ့ကိုယ်လေးကို လှုပ်နေတာ။
“မီးလေး ဖေဖေ့အပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်မကြည့်ဘဲ ဘာလို့လှုပ်နေတာလဲ…”
“မေမေ့လိုလေ့ကျင်ခန်း လုပ်ကြည့်နေတာ…”
ရင်အေးလဲ သူ့စကားနဲ့ပြန်မိသွားတော့ အသာငြိမ်နေလိုက်ရတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးကို ဖင်လေးလှုပ်ပြီးနှဲ့လိုးလိုက် ဖင်လေးနည်းနည်းမြှောက်ပြီး ကပ်ညှောင့်လိုက်လုပ်နေတာကို ရင်အေးခမြာ ကျုပ်တို့သားအဖ လိုးနေမှန်းသိလျှက်နဲ့ ဟန်ဆောင်ပြီး တီဗီကြည့်နေရတယ်။ ခဏကြာတော့ သမီးလေးကိုယ်က ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီကျလာတယ်။ သမီးလေးစောက်ရည်က ကျုပ်လီးကို နွေးသွားစေတာမို့ သမီးလေး တစ်ချီပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ပြီ။
“ဟင်း… မေမေ့လေ့ကျင့်ခန်းက ကောင်းတော့ ကောင်းပါတယ်… ပင်ပန်းတယ်… ဇတ်ကားကလဲ ဘာမှန်းမသိပါဘူး… မီး စာပဲသွားကျက်တော့မယ်…”
သမီးလေးက သူ့ဟာသူ ညည်းသလိုနဲ့ ပြောရင်း သူ့အမေကို လှမ်းနမ်းကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲက ချွတ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီထဲကို အမြန်ပြန်ထည့်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်ကမပြီးသေးဘူး။ ကျုပ်လီးက သူတို့သားအမိအတွက် ကစားစာရာလိုကို ဖြစ်နေတာ။ သမီးလေးက သူ့အမေကိုနမ်းပြီးတော့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကထကာ ကျုပ်ကိုလဲ နမ်းတယ်။ ပြီးမှ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ အပေါ်ကိုတက်သွားတယ်။ ခဏနေတော့မှ ရင်အေးက ကျုပ်ဘောင်းဘီကို လျောချပြီး သမီးလေးရဲ့စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။
“ပြွတ်… အေးတစ်ယောက်လုံး အနားမှာရှိနေတာကို မီးလေးက ကို့လီးနဲ့ ရအောင် လိုးသွားသေးတယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… သမီးပြီးတော့ အမေအလှည့်ပေါ့… ခစ် ခစ်…”
ရင်အေးက သူ့ဟာသူပြောပြီး သူ့ဟာသူ သဘောကျနေကာ သူ့ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို လှန်ပြီး တက်ခွလိုးတော့ ဇတ်ကားက ဘယ်ဆီရောက်မှန်းမသိတော့ပြီ။ အဲ့ညက ရင်အေးကို မြရည်နှင်းနဲ့အကြောင်းကို ပြောပြဖြစ်တယ်။ ရင်အေးကတော့ နွယ်နီပြောတာမှန်တဲ့အကြောင်း ထောက်ခံတယ်။ အခုအတိုင်းဆို မြရည်နှင်းက ကျုပ်ဘက်ယိမ်းနေတာမို့ ကိုတင်မောင်ဝင်းအကြောင်းကို သေချာပြောပြပြီး နွယ်နီ့ကို အပြစ်မတင်အောင် ရှင်းပြဖို့ ပြောတယ်။ ပြီးရင် နည်းနည်းချင်း သွေးတိုးစမ်းပြီး လိုးလိုက်တဲ့လေ။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းသာချမိတော့တယ်။

ဒီနေ့လဲ ရုံးခန်းထဲမှာ ဖြူသဲဝေက မျက်နှာက တစ်ခုခုကို အလိုမကျသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဒီနေ့မနက်ပိုင်းက အစည်းအဝေးရှိတော့ ဖြူသဲဝေက လိုအပ်တဲ့ ဖိုင်ကို ပြင်ဆင်နေတယ်။ ကျုပ်က သွားကာနီး ပါရမယ့်ဖိုင်တွေစုံရဲ့လားလို့ တစ်ခုချင်းအစဖေါ်က မေးကြည့်တော့မှ ဖိုင်တစ်ခုကိုမေ့နေတာ သိရတယ်။ ဖြူသဲဝေက ချက်ချင်းပဲ သူ့အံဆွဲထဲက ပြင်ပြီးသားဖိုင်ကို ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာမှ မပြောသေးဘဲ အစည်းအဝေးကိုပဲ အရင်တက်လိုက်တယ်။ အစည်းအဝေးက လျောလျောရှူရှူပဲ ပြီးသွားကာ ကိုယ့်ရုံးခန်းထဲ ပြန်ရောက်မှ ဖြူသဲဝေကို မေးရတော့တယ်။
“ဖြူသဲ… အလုပ်ပင်ပန်းလို့လား… နားချင်ရင်လဲ ခွင့်ယူလေ… အကိုရှိတာပဲ… ဖြူသဲကိုကြည့်ရတာ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်သလိုပဲ…”
“ဖြူသဲ မပင်ပန်းပါဘူး…”
“ရည်းစားကြောင့်လဲမဟုတ်ဘူး… အလုပ်ပင်ပန်းတာလဲ မဟုတ်ဘူး… အိမ်မှာ မိသားစုကိစ္စအဆင်မပြေလို့လား…”
“ပြေပါတယ်…”
“ဒါဖြင့် ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဖြူသဲရဲ့… အခုလို အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စကြီးကို မေ့တာမျိုးကျ မကောင်းဘူးလေ… ဖြူသဲမှာ ဖြစ်နေတဲ့ပြဿနာကို ပြောမှ အကို ကူညီလို့ရမှာပေါ့…”
“ဟို… ဟို… ဖြူသဲ ပြောရမှာရှက်တယ်…”
“ဟင်… ဘာမို့လဲ ဖြူသဲရဲ့…”
“ဖြူသဲ အခုတလော ဟိုဟာလုပ်လို့မရဘူးဖြစ်နေတာ…”
“ဘယ်ဟာလဲ…”
“ဟိုဟာလေ…”
“ဖြူသဲရာ ဟိုဟာ ဟိုဟာနဲ့ ဘာမှန်းမသိဘူး… ဖြူသဲနဲ့အကိုကြားမှာ ဖုံးကွယ်စရာ ဘာရှိသေးလို့လဲ… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အကုန်လုံးလဲ မြင်ဖူးပြီးသားလေ…”
“အဲ့ဒါကိုပြောတာ…”
“ဟင်… အဲ့ဒါဆိုတာက…”
“ဟိုလေ… ဖြူသဲ အခုနောက်ပိုင်း အာသာဖြေလို့မရဘူး… လုပ်နေရင်းနဲ့ စိတ်ကပျောက်ပျောက်သွားတယ်…”
“ဒါဆိုလဲ အပြာကားလေး ဘာလေးကြည့်လေ ဖြူသဲရဲ့ အင်တာနက်မှာ အလွယ်တကူကြည့်လို့ရနေတာပဲဟာ…”
“ကြည့်တယ်… မရဘူး…”
“ဟင်… ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ဖြူသဲလဲ ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး… ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါက ရတနာမရှိတော့တဲ့ နောက်ပိုင်းမှ ဖြစ်တာ…”
“ဒါဆို ရတနာ့ကိုခေါ်ပြီး ဖြူသဲအရှေ့မှာ လုပ်ပြရမှာလား… ရတနာက အခုတစ်လောမအားတာ ဖြူသဲလဲ သိသားနဲ့… အကိုနဲ့တောင် မလုပ်ဖြစ်တာ ကြာပြီလေ…”
“ဖြူသဲ သိပါတယ်… ဒါ ဒါပေမယ့် အကို့ဟာကို ကြည့်ပြီး လုပ်ရင် အဆင်ပြေမယ်နဲ့ထင်တယ်…”
“အာ…”
ကျုပ်လဲ အံ့သြသွားတယ်။ ဒါဘယ်လို ခံစားချက်မျိုးပါလိမ့်။ ဒါပေမယ့် ဖြူသဲဝေ အခုလိုဖြစ်နေတာက ကျုပ်နဲ့ရတနာရဲ့ ပယောဂမကင်းဘူးဆိုတော့ ကျုပ်မှာ တာဝန်ရှိတာပေါ့။ ဖြူသဲဝေက ပုပုလုံးလုံးလေးနဲ့ ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် တစ်တစ်ရစ်ရစ် ရှိလှတာကြောင့် ဖြူသဲဝေရဲ့ အပျိုစောက်ဖုတ်လေးကို မြင်ဖူးကတည်းက လိုးချင်မိပေမယ့် သူ့ရဲ့အိမ်ထောင်ဖက်ကိုပဲ သူ့အပျိုဘဝကို အပ်နှင်းမယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကိုလဲ ကျုပ် လေးစားပါတယ်။ အခုတော့ ကျုပ်က သူ့ကိုပြန်ကူညီရမှာပေါ့။
“ဒါဖြင့်… ဖြူသဲကို အကို့လီးပြရမှာပေါ့…”
ဖြူသဲဝေက မျက်နှာလေးရဲသွားကာ ခေါင်လေးငုံ့သွားပြီး ဆတ်ခနဲ ငြှိမ့်ပြတယ်။ ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ခုံမှာ ထိုင်စေလိုက်တယ်။
“ကဲ… ဖြူသဲ… ကိုနဲ့ဖြူသဲကြားမှာ ဘာမှရှက်မနေနဲ့တော့ ဟုတ်ပြီလား…”
ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကလီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးက ဖြူသဲဝေနဲ့ ဒီကိစ္စပြောလိုက်ရလို့ သွေးတိုးနေပေမယ့် ထောင်မတ်မနေဘူး။ ဖြူသဲဝေကလဲ ရတနာရှိတုန်းကလိုမဟုတ်တော့ဘဲ ရှက်ပြီး သူ့အတွင်းခံကိုမချွတ်ဘဲ သူ့အဖုတ်ကို ကလိနေတယ်။
“အကို့ဟာက ပျော့နေတာပဲ…”
“အကိုမှာ စိတ်ထစရာ ဘာမှမရှိဘူးလေ… အနည်းဆုံး ဖြူသဲရဲ့နို့လေးတွေကိုတော့ မြင်ချင်တယ်…. ဒါမှ ထောင်လာမယ်ထင်တယ်…”
“ဟင့်… ”
ဖြူသဲဝေရဲ့ မျက်နာလေးက နီရဲသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ဖြူသဲဝေက သူ့ရဲ့အနက်ရောင်ကုတ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်ပြီး အတွင်းထဲက ရှပ်အင်္ကျီ အဖြူရောင်ရဲ့ ကြယ်သီးကိုဖြုတ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဘရာထဲက နနု့နှစ်လုံးကို အပြင်ထုတိလိုက်တယ်။ ဝိုင်းစက်စက် အပျိုနေ့လေးတွေကိုမြင်တော့ ကျုပ်လီးက တော်တော်လေးမာလာပြီ။ ကျုပ်လဲ သူ့အရှေ့တည့်တည့် လက်တစ်ကမ်းလောက်မှာ လီးကို ကိုယ့်လက်နဲ့ဆွနေမိတယ်။ ဖြူသဲဝေက လဲ သူ့စကပ်ကိုလှန်တင်ကာ ပေါင်ဟလျှက် ပင်တီထဲလက်နှိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေရင်း ကျုပ်လီးကို မျက်တောင်မခတ် စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးက လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လိုက် ဟသွားလိုက်နဲ့ ခပ်းတို့ညည်းရင်း အာသာဖြေနေတာကိုကြည့်ရင်း ကျုပ်ရဲ့လီးကလဲ ပိုပိုမာလာပြီး တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တောင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်ဟာကိုယဂွင်းထုရင်း ဖြူသဲဝေရဲ့အလှအပတွေကို ရှုစားနေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ဖြူသဲဝေ တစ်ချီပြီးကာ ကိုယ်လေးတုန်သွားပြီး သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်တယ်။
“ဖြူသဲ အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ဟုတ်… အကိုက မပြီးသေးဘူးနော်…”
“ရပါတယ် ဖြူသဲရဲ့ အကိုကကြာတတ်တာ ဖြူသဲလဲ သိသားနဲ့… ရတယ် ခဏနေပြန်ပျော့သွားလိမ့်မယ်…”
ကျုပ်က ပြောရင်းနဲ့ပဲ တောင်နေတဲ့လီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ ပြန်ဖိသိပ်ထည့်လိုက်တယ်။ ဘောင်းဘီကိုသေချာပြန်ဝတ်ပြီး ခါးပတ်ကို ပြန်ပတ်တော့ ဖြူသဲဝေလဲ သူ့နို့တွေကို ဘရာထဲပြန်ပြီးနေရာချကာ အင်္ကျီတွေကို ကြယ်သီးပြန်တပ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စကပ်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ဆွဲချနေတယ်။
“ဖြူသဲ… အကို့ကို သပ်သပ် ဒုက္ခပေးသလိုကြီး ဖြစ်နေပြီထင်တယ်…”
“ရပါတယ်ဖြူသဲရဲ့… အကိုအဆင်ပြေတယ်နော်… ဖြူသဲ လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်တော့… နောက်လဲ လိုတဲ့အခါ ပြောပေါ့…”
“ဟုတ်…”
ဖြူသဲဝေက ကွန်ပျူတာဘက်ကိုလှည့်ပြီး အလုပ်လုပ်နေတော့ ကျုပ်က ကိုယ့်စားပွဲဆီပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။

ကျုပ် မြရည်နှင်းနဲ့ ချိန်းပြီး သူ့သူငယ်ချင်းရပ်ကွက်ထဲက ကန္နားစီးဆီသွားဖို့ နွယ်နီတို့အိမ်မှာ မြရည်နှင်းကို ဝင်ခေါ်ရတယ်။ မြရည်နှင်းက အဆင်သင့်ပြင်ဆင်ပြီးစောင့်နေတာမို့ ချက်ချင်းပဲ ကားပေါ်တက်ပြီး လိုက်လာတယ်။ ကားပေါ်ရောက်တော့ မြရည်ကို တစ်ချက်ကြည့်မိတယ်။ အစိမ်းရောင် ထမိန်လေးနဲ့ အပေါ်ကရင်စေ့အင်္ကျီအစိမ်းရောင်က အတော်ပါးလွှာတယ်။ သူ့အထဲက ဘရာအဖြူလေးကိုပါ ဖောက်မြင်နေရတယ်။ ဘရာက ခါးအထိတော့ရှည်ပါတယ်။ ဒါလဲ ဒီဘက်ခေတ်မှာ မိန်းကလေးတွေ အဝတ်များပါတယ်လေ။ မြရည်ကတော့ သသနာမည်အတိုင်း မြစိမ်းရောင်လေးနဲ့ လှနေပြန်တာပေါ့။ ကျုပ်ကသူ့ကို ကြည့်နေတာမြင်တော့ မြရည်နှင်းက ပြုံးတယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းကို ပြန်ပြုံးပြပြီး ကားကို မြရည်နှင်းရဲ့မိဘတွေနေတဲ့ဆီကို မြရည်နှင်းပြောတဲ့အတိုင်း မောင်းခဲ့လိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းက သူ့မိဘတွေအိမ်ကို ခဏဝင်ပြီး နွယ်နီနဲ့ ကိုတင်မောင်ဝင်းပေးလိုက်တာတွေကို ဝင်ပေးတော့ ကျုပ်ကိုပါ အိမ်ထဲခေါ်တယ်။ မြရည်နှင်းတို့မိဘတွေနဲ့ ကျုပ်လဲ အတော်ရင်းနှီးနေပါပြီ။ ကျုပ်တို့ မြရည်မိဘတွေနဲ့ ခဏတစ်ဖြုတ် စကားပြောပြီးမှ မြရည်နှင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းအိမ်ကိုသွားပြီး မြရည်နှင်းရဲ့ သူငယ်ချင်းကိုခေါ်တယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့သူငယ်ချင်းက မြရည်နှင်းပြောထားလို့ အဆင်သင့်ပြင်ပြီး စောင့်နေတာမို့ တစ်ခါတည်းတန်းလိုက်လာတယ်။
“ကိုကြီး… ဒါ မြရည်ရဲ့သူငယ်ချင်း ချယ်ရီတဲ့…”
“သြော်… တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်… အခုလိုလိုက်ကူညီပေးတာ ကျေးဇူးပါပဲ… အကိုက တေဇာပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ရပါတယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ ကန္နားစီးရဲ့ အိမ်ကို ရောက်ခဲ့တယ်။ တစ်ထပ်တိုက်လေးပါပဲ။ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ နတ်ရုပ်ပေါင်းများစွာကို စင်မြင့်မှာတင်ကာ ကန်တော့ပွဲတွေ၊ အမွှေးနံ့သာတွေနဲ့ ပူဇော်ထားတာ မြင်ရတယ်။ ချယ်ရီပြောပြလို့ ကန္နားစီးရဲ့နာမည်က အမေကြွယ်ဆိုတာ သိရတယ်။ အမေကြွယ်ဆိုတဲ့ မိန်းမလျာကြီးက ဘီးဆံပတ်ထုံးကြီးထုံးထားကာ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ပါတိတ်ထဘီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်လျှက် ဧည့်ခန်းက ထိုင်ခုံတစ်လုံးမှာ စာအုပ်ဖတ်ရင်း ထိုင်နေတယ်။ ကျုပ်မြင်ဖူးတဲ့အခြောက်မတွေနဲ့ အပုံကြီးကွာတယ်ဗျ။ တကယ့်မိန်းမလို့ကို ထင်စရာကောင်းတယ်။ ရင်သားလဲ ရှိပုံရတယ်။ အသက်ကတော့ ၅၀ကျော်လောက် ရှိပြီထင်တယ်။ တည်တည်ကြည်ကြည်နဲ့ ဩဇာတော့ ကြီးမယ့်ပုံပဲ။ ကျုပ်က နတ်တွေဘာတွေမတွေများ မေးရမှာလားလို့ ထင်မိသေးတယ်။
“သြော်… ချယ်ရီပါလား… ဧည့်သည်တွေလဲပါတာကိုး… လာ ထိုင်ကြ…”
အသံကလဲ မိန်းမအစစ်လိုပါလား။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို ချွဲပျစ်မနေပါလား။ တည်ငြိမ်နေတာပဲ။ ချယ်ရီက ဦးဆောင်သွားပြီး ကျုပ်တို့က အနောက်ကလိုက်ကာ အမေကြွယ်ဆိုသူရဲ့ အရှေ့က ဆိုဖာမှာ ရိုရိုသေသေပဲ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ အမေကြွယ်… သမီးရဲ့ဧည့်သည်က အမေကြွယ့်ဆီမှာ မေးမြန်းချင်တာလေးများရှိလို့ပါ…”
“သြော်… နတ်မေးချင်တာလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး အမေကြွယ်… ကျနော်တို့က လူတစ်ယောက်ကိုရှာနေတာပါ… အမေကြွယ်များ ကူညီနိုင်မလားလို့ပါ…”
“ဘယ်လိုလူမို့… နတ်ကိုလဲမမေး… ရဲစခန်းလဲမသွားဘဲ… အမေ့ဆီလာရတာတုန်း ကောင်လေးရဲ့…”
“ဒီလိုပါ အမေကြွယ်… ကျနော်ရှာနေတဲ့လူက နယ်ကနေတက်လာပြီး ရန်ကုန်ကိုရောက်နေတာပါ… သူက ယောက်ျားလေး ဆိုပေမယ့် မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသူပါ… အမေကြွယ်တို့ရဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲမှာများ ရှိနေမလားလို့ပါ… အမေကြွယ့်မှာ ဒီလောကနဲ့ပက်သက်ပြီး ကျနော်တို့ထက် ပိုသိတဲ့သူမို့ အကူအညီလာတောင်းရတာပါ…”
“အင်း… မိန်းမစိတ်ပေါက်တယ်ဆိုတိုင်း အမေကြွယ်တို့က လက်ခံထားလေ့မရှိဘူးကွယ့်… မိန်းမစိတ်ပေါက်တယ်ဆိုတာလဲ နှစ်မျိုးနှစ်စားရှိတယ်… တချို့က ယောက်ျားချင်း ဆက်ဆံရတာကြိုက်လို့ ယောက်ျားမြင် ငမ်းငမ်းတက်ပြီး ဘဝပြောင်းလာတဲ့သူတွေ… နောက်တစ်မျိုးက ပင်ကိုယ်က မိန်းမစိတ်ဝင်နေတာ… မိန်းမတစ်ယောက်လိုပဲ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့နဲ့ ဣိ​န္ဒြေရရနေတယ်… အမေတို့က အဲ့လိုလူတွေကိုပဲ လက်ခံတာနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကျနော်ရှာနေတာလဲ အဲ့လိုလူဖြစ်ဖို့များပါတယ်…”
“ဓာတ်ပုံပါလား… အမေ့ကိုပြကြည့်ပါအုံး…”
ကျုပ်လဲ အိတ်ကပ်ထဲက ယူလာတဲ့ဓာတ်ပုံကိုထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာကနေထလျှောက်သွားကာ အမေကြွယ့်ကို ကိုကိုမောင်ရဲ့ဓာတ်ပုံ ပေးလိုက်တယ်။ အမေကြွယ်က ဓာတ်ပုံကို သေသေချာချာကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်တယ်။
“သူ့နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ…”
“ကိုကိုမောင်ပါ… အမေကြွယ်…”
“မင်း ဘာလုပ်ဖို့ သူ့ကိုရှာတာလဲ… ငါ့ကို ဖြေရှင်းချက်ကောင်းကောင်းမပေးရင် ငါမပြောပြနိုင်ဘူး…”
ကျုပ်တောင် ရုတ်တရတ် အံ့သြသွားတယ်။ ကြည့်ရတာ အမေကြွယ်က သေသေချာချာသိနေတဲ့ပုံပဲ။ ဒါပေမယ့် လေသံက နည်းနည်းမာသွားတာကိုလဲ အံ့ဩမိတယ်။ ကျုပ်က ဝမ်းသာသွားတာတော့ အမှန်ပဲဗျ။
“အမေကြွယ် သူ့ကို သိတယ်ပေါ့နော်…”
“ငါမေးတာကို အရင်ဖြေ… မင်း ဘာဖြစ်လို့ သူ့ကိုရှာနေတာလဲ…”
“ဒီလိုပါ… သူက xxxနယ်က xxxရွာက ကျနော့်မိတ်ဆွေရဲ့သားပါ… ငယ်စဉ်ကတည်းက မိန်းမစိတ်ပေါက်နေပုံရပါတယ်… ကြီးလာလေ မိန်းမပိုဆန်လာလေဆိုတော့ သူ့အဖေက ဒါကို ရှက်ပြီး အိမ်ပေါ်က နှင်ချခဲ့ပါတယ်… ဒါနဲ့ပဲ ကိုကိုမောင်က မိန်းမဘဝနဲ့ပဲ နေမယ်ဆိုပြီး ရန်ကုန်ကိုရောက်လာတာပါ… အဲ့လို ရန်ကုန်ကိုရောက်နေတာ ခြောက်နှစ်လောက်ရှိပါပြီတဲ့… ကျနော်နဲ့ သူ့မိဘတွေ ရင်းနှီးမိကြတော့ ဒီအကြောင်းကို သိရပါတယ်… အခုသူ့မိဘများက သူတို့ရဲ့သားကို အရမ်းသတိရနေကြပါတယ်… တောသူတောသားတွေဆိုတော့ ရန်ကုန်မြို့ကိုလဲ မလည်မဝယ်နဲ့ မရှာတတ်မဖွေတတ်ဖြစ်နေလို့ ကျနော်က ကူညီတာပါ… အခုအချိန်မှာ သူတို့ရဲ့သားကို ဘယ်လိုဘဝမျိုးနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ပြန်တွေ့ချင်ပါတယ်ဆိုလို့ ကျနော်လဲ ကူညီပေးတာပါ…”
“သူ့မိဘတွေက သူ့ကို ဒီလိုဘဝနဲ့ လက်ခံနိုင်တာ သေချာလား…”
“သေချာပါတယ် အမေကြွယ်… ကျနော်အာမခံပါတယ်… ကျနော် သေသေချာချာမေးကြည့်ပြီးပါပြီ…”
အမေကြွယ်က ထိုင်လို့ ကျုပ်က ရပ်ပြီးပြောနေရတာပေါ့ဗျာ။
“ကောင်လေးလဲ ထိုင်လိုက်အုံး… ဆောရီးပါကွယ်… အမေလဲ မီမီ့ကို စိတ်ပူသွားလို့ပါ…”
“ဗျာ… မီမီ ဟုတ်လား…”
ကျုပ်လဲ ပထမထိုင်တဲ့ခုံမှာ ပြန်မထိုင်ဘဲ အမေကြွယ့်ဘေးက ခုံမှာပဲ ထိုင်လိုက်တယ်။
“အင်း… အဲ့ဒါ ကိုကိုမောင်ရဲ့ လက်ရှိနာမည်ပဲ… မီမီမောင်တဲ့…”
“အခု သူဘယ်မှာလဲဟင်… ကျနော် သွားတွေ့ပြီး အကျိုးအကြောင်း ပြောချင်လို့ပါ…”
“အခုတော့ တွေ့လို့မရသေးဘူး… သူရန်ကုန်မှာမရှိဘူး… ဒါပေမယ့် မင်းတို့ အတင်းပြန်ခေါ်လို့တော့ မရဘူးနော်… မီမီ့ဆန္ဒကိုပဲ ငါတို့က အလေးထားမှာ… ပြီးတော့ လက်ရှိသူ့ကိုမွေးစားထားတဲ့ မိမော်ကိုလဲ ထည့်စဉ်းစားစေချင်တယ်… မိမော်က မီမီ့ကို သမီးအရင်းလို ချစ်တာ…”
“စိတ်ချပါ အမေကြွယ်… ကျနော်က သူ့မိဘတွေနဲ့ ပြန်ဆုံပေးချင်တာပါ… ကျန်တာက သူတို့ မိသားစုချင်း ညှိနှိုင်းလို့ရမှာပါ… သူတို့ မိသားစုနဲ့ မတွေ့ခင်လဲ ကျနော်က သူနဲ့အရင် စကားပြောကြည့်ချင်သေးတာ… ဒါနဲ့ သူက အခုရန်ကုန်မှာမရှိဘူးဆိုတော့… ဘယ်ရောက်နေလို့လဲ…”
“မိမော်က ရန်ကုန်က ထိပ်တန်းမိတ်ကပ်ပညာရှင်လေ… အခုသူတို့က နယ်ကိုပါသွားတယ်… ပြန်ရောက်ရင် အမေ့ဆီ လာကန်တော့ကြအုံးမယ်… အဲ့အခါကျ ကောင်လေးဆီ အကြောင်းကြားပေးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေကြွယ်… ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… ဒါနဲ့ အမေကြွယ်က ကိုကို… အဲ… မီမီမောင့်အကြောင်းကို တော်တော်သိတာပဲ…”
“သိဆို… မီမီ့ကို အမေပဲ ခေါ်ခဲ့တာကိုး…”
“ဗျာ… မီမီနဲ့ အမေကြွယ်တို့ ဘယ်လိုဆုံကြတာလဲ…”
“ဒီလိုလေ… တစ်ရက် အမေနယ်မှာ ကန္နားပေးပြီး ပြန်လာချိန် လမ်းမှာ ကိုကိုမောင့်ကို ငိုမဲ့မဲ့နဲ့ ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေတာတွေ့ခဲ့တယ်… လူက နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်းပုံစံနဲ့မို့ အမေလဲ အမေ့ကားကိုရပ်ခိုင်းပြီး ဆင်းမေးလိုက်တယ်… ဒီတော့မှ အမေသိရတာ… မီမီက အဝေးပြေးမှာ ခါးပိုက်နှိုက်ခံရပြီး ပါတဲ့ပိုက်ဆံလဲ မရှိတော့ဘူးတဲ့… စားစရာမရှိ ဘယ်သွားရမှန်းလဲမသိနဲ့ ဒုက္ခရောက်နေတာဆိုလို့ အမေလဲ သူ့ကို ခေါ်လာလိုက်တာ… အမေ့စိတ်ထဲမှာ ဒီကလေးက ရိုးသားတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံစားမိတယ်လေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ အမေကြွယ်… ရေနွေးလေးသောက်ပါအုံး…”
ကျုပ်လဲ အရှေ့မှာချထားတဲ့ ရေနွးကြမ်းအိုးထဲက ရေနွေးငှဲ့ပြီး ပေးလိုက်တော့ အမေကြွယ်က ယူပြီး သောက်တယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီတို့လဲ အမေကြွယ်ပြောပြတဲ့ ကိုကိုမောင်တစ်ဖြစ်လဲ မီမီမောင် အကြောင်းကို စိတ်ဝင်တစား ငြိမ်ပြီးနားထောင်နေကြတယ်။ အမေကြွယ်က ရေနွေးကြမ်း တစ်ငုံ နှစ်ငုံသောက်ပြီးမှ ဆက်ပြောတယ်။
“အမေ့ဆီရောက်လာတော့ အမေလဲ ဟို ဆတ်စလူးထနေတဲ့ ဟာတွေများဖြစ်နေမလားလို့ စောင့်ကြည့်ရတာပေါ့… ပြီးတော့ ဒါမျိုး လူလိမ်တွေကလဲ ရှိတတ်တယ်လေ… ဒါပေမယ့် မီမီက တော်တော် တည်ငြိမ်ပြီး အမေ့ကိုလဲ ရိုသေတယ်… သူ့ဘဝအကြောင်းကိုလဲ အမေ့ကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ ပြောပြတယ်… သူ့မိဘတွေနဲ့ သူ့မောင်လေးရဲ့ ဓာတ်ပုံကိုလဲ ထုတ်ကြည့်ပြီး သတိရနေပုံပဲ… အမေက သူ့ကို မိန်းမအဝတ်အစားတွေဆင်တော့လဲ သူက ကျကျနနဝတ်ပြီး မိန်းမလို ဣိန္ဒြေရရနေတယ်… အမေ့ကိုခြေဆုပ်လက်နယ် ပြုစုပြီး အရမ်းလိမ္မာတော့ အမေလဲ မီမီ့ကို အရမ်းသဘောကျတယ်… အမေက သူ့ကိုအမြဲခေါ်ထားချင်ပေမယ့် သူက နတ်ကိစ္စတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူးလေ… အမေအလုပ်ရှိပြီဆိုရင် သူပဲအလှပြင်ပေးတယ်… နောက်တော့ အမေ့ဆီလာနေကျ မိမော်က မီမီ့ကို သဘောကျပြီး အမေ့ဆီကတောင်းတယ်… သူမွေးစားချင်တယ်တဲ့… မိမော်က မိတ်ကပ်ပညာရှင်ဆိုတော့ မီမီကလဲ စိတ်ဝင်စားတယ်… ဒါပေမယ့် အမေက သူ့ကျေးဇူးရှင်… သူ့ရဲ့ ဒုတိယအမေမို့ အမေ့ကို အနားမှာ ပြုစုလုပ်ကျွေးချင်တယ်ဆိုပြီး ငြင်းသေးတယ်… အမေက မီမီ့ဝါသနာကိုသိနေတော့… မီမီ့ဘဝရှေ့ရေးတွေးပြီး မီမီ့ကို မိမော်နဲ့ လိုက်သွားဖို့ ဖျောင့်ဖျရတယ်… ဒီတော့မှ အမေ့ကို သေသေချာချာကန်တော့ပြီး မိမော်နဲ့ လိုက်သွားတာ…”
ကျုပ်က ရေနွေးနောက်တစ်ခွက် အမေကြွယ်ကို ကမ်းပေးလိုက်တော့ အမေကြွယ်က ယူပြီးသောက်တယ်။
“အမေကြွယ်နဲ့ ဘယ်လောက်ကြာကြာနေသွားတာလဲ…”
“ခြောက်လလောက်နေသွားတာ…”
“အမေကြွယ်လဲ မီမီ့ကို တော်တော်သံယောဇဉ်ရှိမှာပဲနော်…”
“ရှိတာပေါ့ကွယ်… မီမီကလဲ အလုပ်အားရင် အမေ့ဆီလာပြီး အခုအထိ ခြေဆုပ်လက်နယ် ပြုပေးနေတုန်းပဲ… တကယ်လိမ္မာတဲ့ ကလေးပါကွယ်… အမေက မီမီ သူ့မိဘတွေနဲ့ မောင်လေးကို အမြဲသတိရနေတာ သိလို့အခုလိုပြောပြတာ… ဒါပေမယ့် မီမီက သူ့ကိုအခုလိုပုံစံနဲ့ မြင်စေချင်တာမဟုတ်ဘူး… သူ့စိတ်ထဲမှာ သူ့မိဘတွေက သူအခုလိုဖြစ်နေတာကြောင့် သူမိဘတွေ ရှက်နေရတယ်ပဲ မှတ်ထားတာ… ကောင်လေးဘက်က သေချာမှ ဖြစ်မယ်နော်… မီမီ့ကို သူ့မိဘတွေနဲ့ တွေ့ရဲအောင်လဲ ကောင်လေး တော်တော်စည်းရုံးရလိမ့်မယ်… ဒါနဲ့ ကောင်လေးနာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ…”
“ကျနော်နာမည် တေဇာပါ အမေကြွယ်…”
“သြော်… အေး အေး… အခုမှပဲ နာမည်မေးမိတော့တယ်…”
“ဒါနဲ့ အမေကြွယ့်ဆီမှာ မီမီ့ဓါတ်ပုံလေးများ မရှိဘူးလား…”
“ဟိုမှာလေ… အဲ့ဒါ ဓာတ်ပုံထဲမှာ အလယ်က မီမီပဲ…”
ကျုပ်လဲ အမေကြွယ် လက်ညှိုးညွှန်ပြရာ နံရံပေါ်က ဓါတ်ပုံကြီးကို ကြည့်လိုက်မိသလို မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီလဲ လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။

(အခန်း ၂၆/၁၂)

ကျုပ်ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ဓါတ်ပုံထဲမှာ အမေကြွယ်နဲ့ အမျိုးသမီးနှစ်ဦးလို့ထင်စရာရှိတဲ့ လူနှစ်ယောက်။ အမေကြွယ်ပြောပြတဲ့ ကိုကိုမောင်တစ်ဖြစ်လဲ မီမီမောင်ရဲ့ပုံဆိုတဲ့ အလယ်ကတစ်ယောက်ကို ထသွားပြီး သေသေချာချာကြည့်တယ်။ ကျုပ်အိတ်ကပ်ထဲက ကိုကိုမောင်ရဲ့ဓာတ်ပုံကိုပါ ထုတ်ပြီး မျက်နှာချင်း တိုက်စစ်ကြည့်တယ်။ မျက်နှာချင်းက ဆင်တယ်ဆိုရုံလေးရှိတော့တာ။ လုံးဝ မိန်းမအစစ်လိုပဲ။ ဆံပင်ရှည်နဲ့ မျက်နှာကလဲ ဖွေးနုနေတာ။ မီမီမောင်က အမေကြွယ်နဲ့ ဘေးက ကျုပ်နဲ့ အသက်နည်းနည်းကြီးပုံရတဲ့ မိန်းမပုံစံ လူတစ်ယောက်ကို ဖက်ပြီး သုံးယောက်သား ပြုံးလို့။ ရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံဆရာကလဲ တော်တော် တော်တယ်ပြောရမယ်။ လူသုံးယောက်ရဲ့အချစ်နဲ့ သံယောဇဉ်ကို အပြုံးတွေကနေ မြင်နေရတယ်။ မီမီမောင့်ဘေးက နောက်တစ်ယောက်က မိမော်ဆိုတဲ့ မိတ်ကပ်ပညာရှင် ဖြစ်မယ်။ သူကလဲ မိန်းမ အစစ်လိုပါပဲ ဒါပေမယ့် မီမီမောင်လောက် မျက်နှာက မိန်းမမဆန်လှဘူး။
“တော်တော် အံ့သြသွားသလား မောင်တေဇာ…”
“ဟုတ်တယ် အမေကြွယ်… အမေကြွယ်ပြောပြလို့သာ ကိုကိုမောင်ဆိုတဲ့ မီမီမှန်းသိတာ… ရုပ်ကအစ အရမ်းပြောင်းသွားတာ… အရင်ရုပ်ကို အတော်ဖမ်းယူရတယ်…”
“သူ့ကုသိုလ်ကံပေါ့ကွယ်… ဘဝရဲ့ဝဋ်ကြွေးတစ်ခုကြောင့် မိန်းမစိတ်နဲ့ ယောက်ျားကိုယ်လာဖြစ်ရပေမယ့် မိန်းမလိုပြင်လိုက်ရင် မိန်းမလိုလှတဲ့ မျက်နှာမျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်… ဘေးက သူ့မွေးစားအမေကလဲ မီမီ့ကို အကောင်းစားအလှပြင်ပစ္စည်းတွေနဲ့ ကိုယ်တိုင်ပြုပြင်ပေးတော့ အခုလို မိန်းမအစစ်တိုင်း မှုံနေအောင် လှတော့တာပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါအမေကြွယ်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့မိဘတွေတော့ သူ့တို့သားကိုပြန်တွေ့ပြီဆိုတာ သိတာနဲ့တင် အရမ်းဝမ်းသာကြမှာ…”
“သူ့မိဘတွေကို နောက်မှ အကြောင်းကြားပြီး မီမီ့ကို အရင်စည်းရုံးပါအုံးကွယ်… ပြီးရင် သူတို့ဆုံတဲ့အခါ မောင်တေဇာကပဲ မီမီ့မိဘတွေနဲ့ မိမော်ကို ကြားဝင် ညှိနှိုင်းပေးပါအုံး…”
“စိတ်ချပါ အမေကြွယ်… သူတို့တွေအားလုံး ဘာပြဿနာမှ မဖြစ်စေရဘဲ အေးအေးဆေးဆေးပြီးသွားစေရပါမယ်…”
“အင်း… အဲ့လိုဆို အကောင်းဆုံးပေါ့ မောင်တေဇာရယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့ အမေကြွယ် ခဏဆက်စကားပြောကြပြီး ပြန်ခါနီး အမေကြွယ်ကို ကျေးဇူးတင်လို့ ပိုက်ဆံနဲ့ကန်တော့တာကို အမေကြွယ်က လက်မခံဘူး။ မီမီ့အတွက် လုပ်ပေးရတာမို့ မလိုဘူးလို့ပြောတယ်။ အမေကြွယ်က ကျုပ်ဖုန်းနံပါတ်ကို ယူထားလိုက်တော့ ကျုပ်ဆီမှာလဲ အမေကြွယ်ရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်လဲ ရခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့သုံးယောက် အမေကြွယ်ရဲ့အိမ်ကနေ ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းကိုရော ချယ်ရီကိုပါ ကျေးဇူးတင်လို့ နေ့လယ်စာလိုက်ကျွေးမယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ကောင်းကောင်းတစ်ဆိုင်ကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ သူတို့စားချင်တာ အားမနာဘဲမှာဖို့ပြောပြီး ကျွေးလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီက အတော်ချစ်ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ပုံရတယ်။ ထမင်းစားရင်း တစ်ယာက်ကိုတစ်ယောက် ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးကြရင်း အပြန်အလှန် ပြုံးပြီးကြည့်တဲ့အကြည့်တွေက တော်တော်လေးခင်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာ သိသာတယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့ချယ်ရီ စားသောက်ပြီးတော့မှ ချယ်ရီ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့တယ်။ ချယ်ရီက ကားပေါ်ဆင်းကာနီးမှာ မြရည်နှင်းရဲ့ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တော့ မြရည်နှင်းကလဲ ချယ်ရီ့ပါးလေးကို ပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့မှ ချယ်ရီက ကားပေါ်ကဆင်းသွားပြီး ကျုပ်နဲ့ မြရည်နှင်းက အိမ်ပြန်ဖို့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။
“ကဲ… ကိုကြီး မြရည်တာဝန်ကျေတယ်နော်… ကိုကြီးကတိတည်ဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်…”
“အင်းပါ… ဒါပေမယ့် မြရည်ရယ်… ဒီကိစ္စက မြရည်ကိုပြောပြဖို့ အဆင်မပြေလောက်ဘူး…”
“ဘာလို့လဲ… ဟုတ်ရင်ဟုတ်တယ် မဟုတ်ရင် မဟုတ်ဘူး ရိုးရိုးလေးပြောရုံပဲဟာ…”
“ဒီကိစ္စက အဲ့လောက်မရိုးလို့ပေါ့ မြရည်ရယ်… ကိစ္စတစ်ခုလုံးကို စီကာပတ်ကုံးမပြောပြဘဲ ခေါင်းငြှိမ့် ခေါင်းခါလုပ်လိုက်ရင် အထင်တွေလွဲကုန်ပြီး အကုန်ပြဿနာတက်ကုန်လိမ့်မယ်… ပြီးတော့ မြရည်ကမိန်းကလေး… အပျိုလေး… မြရည်နားထောင်လို့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်… မြရည် အကိုပြောပြမှာတွေကို နားထောင်ရဲလို့လား…”
“ဘာလို့နားမထောင်ရဲရမှာလဲ… မြရည်က ခေတ်လူငယ်နော်… မြရည်အစ်ကိုလို ခပ်တုံးတုံးခပ်အအ မဟုတ်ဘူး… သဘောပေါက်…”
“အိုကေလေ… ဒါဆိုဒီကိစ္စကို ပြောပြဖို့က လူသူကင်းရှင်းပြီး လုံခြုံတဲ့နေရာ လိုတယ်… ဆိုင်မှာထိုင်ပြောလို့ အဆင်မပြေဘူး… ဒီဘက်မှာက သီးသန့်ခန်းတွေဘာတွေရှိတဲ့ ဆိုင်ကောင်းကောင်းလဲ ရှိတာ မဟုတ်ဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ ချောင်ကျတဲ့တည်းခိုခန်းကိုသာ မောင်းတော့…”
“အာ… ဖြစ်ပါ့မလား မြရည်ရယ်…”
“ဖြစ်တယ်… မြရည်သိချင်တဲ့ကိစ္စကို ဒီနေ့သိရမှဖြစ်မယ်… ဘယ်နေရာဖြစ်ဖြစ်ရတယ်…”
တော်တော် ခေါင်းမာတဲ့ မြရည်နှင်းပါလား။ ဇွတ်တရွတ်ပဲ။ ကျုပ်က မပြောပြပြန်ရင်လဲ ကတိမတည်ရာကျအုံးမယ်။ တည်းခိုခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်းသာဆို ဘာတွေဖြစ်ကုန်မလဲမသိဘူး။ နွယ်နီတို့အိမ်မှာတောင် ခဏလေး လူလစ်တာ အဲ့ခဏမှာပဲ ဖက်နမ်းမိခဲ့ကြတာမလား။ သေချာတာကတော့ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းကို စိတ်ဝင်စားနေသလို မြရည်နှင်းလဲ ကျုပ်အပေါ်မှာ ခံစားချက်တချို့ ရှိနေတာပါပဲ။ ကျုပ်လဲ မထူးတော့ပြီးမို့ လမ်းမှာတွေ့တဲ့ ဟိုတယ်လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်ပြရာလမ်းထဲ ချိုးကွေ့ဝင်လိုက်တော့တယ်။
“မြရည် သေချာတယ်နော်…”
“အင်း… သေချာတယ်…”
ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းကို  တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တော့ မြရည်နှင်းက မျက်နှာကို တင်းကာ နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်က အမှန်မပြောချင်လို့ ကွေ့ဝိုက်ပြီး သူ့ကိုညာခေါ်တယ်လို့ ထင်နေပုံပဲ။
“မြရည်… မြရည်မျက်နှာက အဲ့လိုတင်းထားတော့ အကိုက မြရည်ကို အလိုမတူဘဲ ခြိမ်းခြောက်ပြီးခေါ်လာတယ်လို့ လူတွေက ထင်ကုန်ပါ့မယ်… ရဲတွေဘာတွေ ဖုန်းဆက်နေမှ နှစ်ယောက်သား ဒုက္ခရောက်နေမယ်နော်…”
ဒီတော့မှ မြရည်နှင်းက သက်ပြင်းချပြီး မျက်နှာကို နည်းနည်းလျှော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဟိုတယ်မှာ ကားထိုးပြီး ကားပေါ်ကမဆင်းသေးဘဲ မြရည်နှင်းကို ပြောရတယ်..”
“မြရည်… အကို့ကို ယုံပါ… အကို ပြောစရာရှိတာပြောပြီးတာနဲ့ ပြန်ကြမှာ… မြရည် မှဲ့တစ်ပေါက် မစွန်းစေရဘူးနော်… စိတ်ကိုလျှော့ထားပါ မြရည်ရဲ့… မြရည်က အဲ့လိုတည်နေတော့ အပြစ်ဝန်ခံရမယ့်အကိုက ကြောက်လို့ ဒူးတုန်နေပြီ…”
ကျုပ်က ပြောရင်း ဒူးတုန်နေသလိုလုပ်ပြတော့မှ မြရည်နှင်းက ခစ်ခနဲ ရယ်တယ်။
“အဲ့လိုနေပါ မြရည်ရဲ့… မြရည်က အဲ့လိုပြုံးလိုက်ရင် မျက်နှာလေးက ချိုနေတာပဲ… စိတ်ချနော် အကိုတို့ ပုံမှန်ပဲ စကားပြောကြမှာ… ဘယ်သူမှမသိစေချင်လို့သာ ဒီနေရာကို လာရတာ…”
“အင်းပါ…”
မြရည်နှင်းက ပြုံးစစနဲ့ မျက်စောင်းထိုးရင်းဖြေတယ်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ထဲကို နှစ်ယောက်အတူဝင်ပြီး အခန်းကောင်းတာကိုယူကာ လိုက်ပို့တဲ့ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းနဲ့အတူ အခန်းဆီကို သွားလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့ကို အခန်းဆီပို့ပေးပြီး ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းလေးက တံခါးလော့ခ်ချပေးကာ ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့မြရည်နှင်းလဲ ပေးထားတဲ့ နှစ်ယောက်တွဲဆိုဖာမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ဆိုဖာခုံကကျယ်တော့လဲ အသားချင်းတော့ ထိမနေပါဘူး။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့ လိုးဖို့မဟုတ်ဘဲ ဟိုတယ်အခန်းထဲကိုဝင်တာ ကျုပ်အတွက် ပထမဆုံးပဲဖြစ်မယ်။ အခုတော့ မြရည်နှင်းကို ဘယ်ကစပြောပြရမလဲဆိုပြီး အမှန်တွေကိုဖွင့်ပြောပြရမှာကို စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိတယ်။
“ပြောတော့လေ…”
“အင်းပါ… ပြောပါ့မယ် မြရည်ရဲ့… ဟင်း ဒီအကြောင်းကို စပြောရမယ်ဆိုရင် ကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့ နွယ်နီ လက်မထပ်ခင်က စပြောမှ ရမယ်… ဒီလို မြရည်ရယ်… အကိုနဲ့နွယ်နီက ကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့မယူခင်ကတည်းက ချစ်သူတွေ… အဲ့ဒါကို ကိုတင်မောင်ဝင်းလဲ သိတယ်…”
“ဟင်… ဒါဆို အစ်မရင်အေးကရော…”
“အေးက ကြည်ဖြူပါတယ်… နွယ်နီနဲ့ဇတ်လမ်းစခဲ့တာ အေးကြောင့်ပဲ… ထားပါတော့ အကိုနဲ့ နွယ်နီက အဲ့ကတည်းက ညားနေခဲ့ကြတာပေါ့…”
“ဟင်… ကိုကြီးက သိလျှက်နဲ့ ယူတာပဲလား…”
“သိရုံတင် ဘယ်ကမလဲ မြရည်ရဲ့… မြရည်ရဲ့အစ်ကို နားနဲ့ဆတ်ဆတ်ကြားတာ…”
“ဟင်…”
“ဟုတ်တယ်… နွယ်နီ ကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့လက်မထပ်ခင်က အကိုနဲ့နှစ်ယောက်တည်း ခရီးထွက်ကြတယ်… အကိုတို့အတူသွားမှန်းလဲ သိလျှက်နဲ့ ကိုတင်မောင်ဝင်းက အကိုနဲ့နွယ်နီ လုပ်နေတဲ့ အချိန်ကို ဖုန်းဆက်တယ်လေ… အဲ့ဒါနဲ့ နွယ်နီက ကိုတင်မောင်ဝင်း နောက်ထပ် ထပ်မဆက်ရဲအောင် အကိုနဲ့လုပ်နေတာတွေကို တစ်တစ်ခွခွပြောပြတာ… ဒါပေမယ့်… ဟင်း…”
“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ…”
“မြရည်ရဲ့အကိုက နောက်နေ့တွေလဲ အဲ့အချိန်ချည်းပဲ ထပ်ဆက်တယ်လေ…”
“အာ…”
“နွယ်နီက အကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ် အကိုနဲ့လုပ်ရတာကိုလဲကြိုက်တော့ လက်ထပ်ပြီးရင် မလုပ်ရတော့ဘူးဆိုပြီး လက်မှတ်သွားထိုးကာနီးအထိ အကိုနဲ့လုပ်ခဲ့သေးတယ်…”
“ဟာ… ဒါကြောင့် မမက မြရည်အခန်းထဲမှာ နေပေးမှာကို အပြင်ကစောင့်ခိုင်းတာပေါ့… ကိုကြီးကားယူပြီးပြန်လာတော့ မမအခန်းထဲကို လိုက်သွားတယ်လေ…”
“အင်း… ပြဿနာက အဲ့ဒီက စတာပဲ…”
“ဘာပြဿနာလဲ…”
“ကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့နွယ်နီ လက်မှတ်ထိုးပြီး ပြန်ရောက်တယ်ဆို ကိုတင်မောင်ဝင်းက အခန်းထဲမှာ နွယ်နီ အဝတ်အစားလဲမလို့ရှိသေးတယ် တန်းလုပ်တယ်တဲ့လေ… အဲ့မှာတင် နွယ်နီ့ဟာထဲက အကိုနဲ့လုပ်ထားတဲ့ အရည်တွေကို မြင်သွားတယ်လေ…”
“အာ…”
“ဟုတ်တယ်… အဲ့ဒါ ကိုတင်မောင်ဝင်းက ဘာမှမပြောဘဲ အဲ့ပေကျံနေတဲ့ နွယ်နီ့ဟာကိုပဲ အတင်းလုပ်တော့တယ်တဲ့…”
မြရည်နှင်း မျက်နှာလေးရဲကာ ပါးစပ် အဟောင်းသားနဲ့ အံ့သြနေတော့တယ်။
“အဲ့နောက်ပိုင်း အကိုနဲ့နွယ်နီ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပြီး ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေခဲ့ကြပါတယ်… ဒါပေမယ့် နွယ်နီကလေးမွေးပြီး တော်တော်လေးကြာတော့ ကိုတင်မောင်ဝင်းက ပြဿနာ ပြန်စတယ်…”
“ဟင်… ဘယ်လိုစလို့လဲ…”
“ကိုတင်မောင်ဝင်းက နွယ်နီ့ကို လုပ်ခါနီးရင် အကိုနဲ့လုပ်ခဲ့တဲ့ဟာတွေကို ပြန်မေးတယ်တဲ့လေ… နွယ်နီက ပြီးပြီးသားကိစ္စကို အစဖေါ်ပြီး ပြန်မေးတော့ ပြဿနာရှာချင်လို့ထင်ပြီး စိတ်ဆိုးလို့မပြောဘူး… ဒါပေမယ့် ကိုတင်မောင်ဝင်းက ဆက်မေးနေတော့ နွယ်နီက ရွဲ့ပြီး အကိုနဲ့သူ လုပ်တာကို တစ်တစ်ခွခွ ပြောချပစ်တာတဲ့… ဒီတော့မှ ကိုတင်မောင်ဝင်းက နွယ်နီ့ကို တအားကြုံးလုပ်တော့တာတဲ့…”
“ဟာ… ကိုကြီးက ဘယ်လိုကြီးလဲ…”
“ဟုတ်တယ်… ဒီတော့ နွယ်နီက သူနဲ့လုပ်တိုင်း အကိုနဲ့လုပ်ခဲ့တာတွေ ပြန်ပြောပြရတာဆိုတော့ နွယ်နီလဲ အကို့ဘက် စိတ်ပြန်လည်လာတယ်လေ… နွယ်နီက စိတ်ပြန်လည်လာတာရိပ်မိတော့ အကိုလဲ စိတ်ပြန်လည်လာတာပေါ့…”
“အဲဒါနဲ့ပဲ ကိုကြီးနဲ့မမက ဖောက်ပြန်မိကြတာပေါ့…”
“တကယ်တော့ အကိုနဲ့နွယ်နီက ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ကစားကွက်ထဲကို ရောက်ခဲ့တာပါ…”
“ဘယ်လို…”
“ဟုတ်တယ်… အကိုနဲ့နွယ်နီ ပထမဆုံး စဖောက်ပြန်တဲ့နေ့က ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုယ်တိုင် နွယ်နီနဲ့အကို့ကို နှစ်ယောက်တည်းထားပစ်ခဲ့တာ… ယုံကြည်ပြီးထားခဲ့သလိုနဲ့… အဲ့လိုထားခဲ့တာနဲ့ နွယ်နီက အကိုနဲ့ ဖောက်ပြန်မှာ ကြိုသိနေသလိုပဲ… အဲ့ညက ညအိပ်တော့ နွယ်နီ့ကို အတင်းလုပ်ဖို့ပြောတယ်… နွယ်နီက ငြင်းပေမယ့်မရဘူး… အဲ့မှာတင် နွယ်နီ့ဟာကိုစမ်းကြည့်ပြီး အရည်တွေရောလို့ ပြောတယ်တဲ့…”
“ဟာ…”
“ဟုတ်တယ်… နွယ်နီက ဘာလဲလို့မေးတော့ ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူးလို့ဖြေတယ်… နွယ်နီက ကိုတင်မောင်ဝင်းသိမှာစိုးလို့ ရေချိုးရင်းနဲ့ ဆေးပစ်လိုက်တာကိုး… အဲ့ဒါနဲ့ နောက်အခါတွေကျ အကို့အရည်တွေကို မဆေးဘဲ ဒီအတိုင်းထားတော့မှ ကိုတင်မောင်ဝင်းက နွယ်နီ့ကို တအားလုပ်တော့တာတဲ့… ဒီအရည်တွေ ဘယ်ကပါလာတာလဲ ဘာလဲ ဘာမှကိုမမေးတာ… ကြားထဲမှာလဲ နွယ်နီ့ကို မလုပ်ဘူး… အကိုနဲ့နွယ်နီ အတူထွက်သွားတဲ့ နေ့မျိုးတွေမှ ကိုတင်မောင်ဝင်းက တအားလုပ်တော့တာတဲ့လေ…”
“ဟင်း… ဘယ်လိုကြီးလဲ…”
“ဒါတွေက အိမ်ထောင်သည်တချို့ရဲ့ လိင်စိတ်ဆန္ဒတွေပါ… မြရည် အကို့ကို အထင်သေးလားဟင်… နွယ်နီ့ကိုရော မုန်းလား…”
“မြရည်မသိတော့ဘူး ကိုကြီးရယ်…”
မြရည်နှင်းခမြာ အံ့သြလွန်းလို့ထင်ရှာတယ် သူ့ကိုကြည့်ရတာ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံပဲ။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ပခုံးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်ဘက်ကို မျက်နှာလှည့်စေလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းက အလိုက်သင့်လှည့်လာပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို ကြည့်နေတယ်။
“မြရည်… အကိုဝန်ခံပါတယ်… အကိုနဲ့နွယ်နီက ကိုတင်မောင်ဝင်း သိလျှက်နဲ့ ဟန်ဆောင်နေတာဆိုပေမယ့် ဖောက်ပြန်နေကြတာပါပဲ… ဒါပေမယ့် အကိုနဲ့နွယ်နီမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက်ပဲချစ်ချစ် အသိစိတ်တော့ရှိသေးတယ်… နွယ်နီက သူ့မိဘတွေနဲ့ သားလေးမျက်နှာကြောင့် ကိုတင်မောင်ဝင်းကို ပစ်ထားခဲ့မယ့်သူ မဟုတ်ပါဘူး… ဒီလိုပဲ အကိုလဲ သမီးလေးရဲ့မျက်နှာမငယ်အောင် ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့မိသားစုကို ထိခိုက်အောင် လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး… မြရည်လဲ အကိုတို့ကို နားလည်ပေးပါကွာ နော်…”
“မြရည်နားလည်ပါတယ်… ဒီကိစ္စကို မြရည်စိတ်ထဲမှာပဲ ထားလိုက်ပါ့မယ်… ဒါ့ကြောင့် ကိုကြီးက သူ့မယားဘက်က အမြဲကာဆီးကာဆီးလုပ်နေတာကိုး…”
“ကျေးဇူးပါပဲ… မြရည်ရယ်…”
မြရည်နှင်းက ကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သေသေချာချာပြောနေတာမို့ ကျုပ်လဲဝမ်းသာလို့ မြရည်နှင်းကို ဖက်လိုက်မိတယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲရောက်လာပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို ပါးလေးအပ်ကာ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားတယ်။
“မြရည်… ပြန်ကြစို့နော်…”
“အင်း…”
မြရည်နှင်းက ပါးစပ်ကအင်းဆိုပေမယ့် ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက မခွာဘဲ ဖက်ထားဆဲ။
“မြရည်… ပြန်မယ်လေ…”
“အင်းပါဆို…”
ဒါလဲမလွှတ်သေးဘူး။ ကျုပ်က မြရည်နှင်းရဲ့ပါးလေးကို ပွတ်သပ်ပြီး သူ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့တော့ မြရည်နှင်းက ကျုပ်မျက်နှာကို ရီဝေဝေ ကြည့်နေတယ်။
“မြရည်… အကိုတို့… အု…”
ကျုပ်ပင် စကားဆက်ပြောခွင်မရလိုက် မြရည်နှင်းက ကျုပ်ခေါင်းကိုဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ယူလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းမရှိဘဲ မြရည်နှင်းနဲ့အပြိုင် လိုက်နမ်းမိတယ်။ နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ အခန်းထဲမှာ၊ ဘယ်သူမှ နှောက်ယှက်နိုင်စွမ်းမရှိတဲ့ အခြေအနေမှာ ကျုပ်နဲ့မြရည်နှင်း နမ်းရင်းနဲ့ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာကြတယ်။ ကျုပ်လဲ လက်တွေက မြရည်နှင်းရဲ့တင်ပါးပေါ်ကိုရောက်သွားပြီး ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“ပြွတ်… မြရည် မြရည်… အကိုလေ…”
“ဘာမှမပြောနဲ့ ကိုကြီးရယ်… မြရည် ဒီကနေ မသွားချင်သေးဘူး… ပြွတ်…”
ထပ်နမ်းမိကြပြန်ပြီ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်လက်တွေက မြရည်နှင်းရဲ့ အရွယ်ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း ညည်းရင်းပဲ ကျုပ်လုပ်သမျှကို မငြင်းဘူး။ ကျုပ် ခုံပေါ်ကဆင်းရင်း မြရည်ကို ကုန်းပြီး ဆက်နမ်းတယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ မြရည်နှင်းရဲ့ ကိုယ်လေးကိုပွေ့ဖက်ထူလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းက အလိုက်သင့်ထရပ်တော့ ကျုပ်နဲ့မြရည်နှင်း မတ်တပ်ရပ်လျှက် ဖက်ပြီးဆက်နမ်းတယ်။ မတ်တပ်ရပ်ပြီးဖက်ကြတော့ ကိုယ်ချင်းကလဲ ပိုပူးကပ်သွားတယ်။ ကျုပ်ငမ်းနေမိခဲ့တဲ့ မြရည်နှင်းရဲ့အိုးတွေကို သူ့ရဲ့ ထမိန်အစိမ်းလေးပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ရင်း သူအောက်ပိုင်းကို ကျုပ်နဲ့ပိုကပ်လာအောင်ဆွဲယူတော့လဲ မြရည်နှင်းက ခြဖျားလေးထောက်၊ ခါးလေးကော့ပြီး တိုးကပ်လာတယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေက အတော်လေးထန်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ လက်ကျန်အသိစိတ်ကလေးနည်းနည်းနဲ့ ထိန်းပြီး မြရည်နှင်းရဲ့မျက်နှာကို နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် စူးစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။
“မြရည်… မဖြစ်ဘူးထင်တယ်…”
“ဘာကို မဖြစ်တာလဲ…”
“မြရည်ကို အကို တန်ဖိုးထားလို့ပါ…”
“မြရည်မသိဘူး… မြရည်သိတာ ကိုကြီးယုယပေးတာ ခံချင်တယ်… မြရည်ဘာမှ မစဉ်းစားချင်တော့ဘူး…”
“မြရည်ရယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့မျက်နှာပေါ်ကို အနမ်းတွေကျဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မြရည်နှင်းကိုနမ်းရင်း ဟိုတယ်အခန်းထဲက နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကြီးဆီ နမ်းရင်းနဲ့ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်ကိုနမ်းရင်းနဲ့ပဲ ခုတင်ဆီကို လိုက်လာတယ်။ မြရည်နှင်းကို ခုတင်စောင်းမှာထိုင်စေပြီး သူ့ရဲ့ ရင်စေ့အင်္ကျီအပါးလေးကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီးချွတ်တော့ မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်ရဲ့ရှပ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေပြန်ဖြုတ်ပြီးချွတ်ပေးတယ်။ မြရည်နှင်းကို ကြည့်ရတာ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားနဲ့ တူပါတယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့ ဘရာကိုချွတ်တော့ ချိပ်တွေအများကြီးနဲ့မို့ မြရည်နှင်းကိုယ်တိုင် လက်နောက်ပြန် ကူချွတ်ပေးရတယ်။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ ထမိန်ကို ခါးကချိပ်လေးကိုဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချလိုက်ပြီး ချွတ်တော့ မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးတယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့ကျုပ် နမ်းရင်းနဲ့ အဝတ်တွေချွတ်ပစ်ကြတာ ကျုပ်တို့မှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီနဲ့ ပင်တီပဲကျန်တော့တယ်။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ လည်တိုင်လေးကို ငုံ့နမ်းရင်း မြရည်နှင်းကို ခုတင်ပေါ်လှဲကာ သူ့အပါ်ကခွပြီး မြရည်နှင်းရဲ့ နို့တွေကိုနယ်တယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့နို့တွေက တင်းရင်းပြီး အိနေတာပဲ။ ကျုပ်က မြရည်နှင်းရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ကျုပ်လီးပေါ် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ တင်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မြရည်နှင်းက ယောက်ျားလေးနဲ့ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားလို့ ယုံကြည်နေမိတယ်။ မြရည်နှင်းကလဲ အဲ့လိုယုံလောက်အောင်ကို ရဲတင်းပြနေတယ်လေ။ ကျုပ်လီးကို မြရည်နှင်းက အတွင်းခံပေါ်ကနေ အားမလိုအားမရ ဆုပ်ညှစ်နတယ်။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ နို့တွေကို ကုန်းစို့ရင်း မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီကို ပင်တီထဲလက်နှိုက်ပြီး တိုးဝင်လိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့ စောက်ပက်မှာ အရည်တွေချွဲကျိလို့ စိတ်တော်တော်လာနေပုံရတယ်။ မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်ကို အလျှော့မပေးဘဲ ကျုပ်အတွင်းခံထဲကို လက်ထိုးထည့်ပြီး ကျုပ်လီးကို တိုက်ရိုက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွနေတယ်။ ဘာမှ မသင်မပြရဘဲ အလိုလို လုပ်တတ်နေတဲ့ မြရည်နှင်းကို ကျုပ်တောင် အံ့ဩမိတယ်။ ကျုပ်လက်က မြရည်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတာ သူ့စောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်က ရွှဲနစ်နေတော့ ကျုပ်လက်ကစားလို့ထွက်လာတဲ့အသံကိုတောင်ကြားနေရတယ်။ မြရည်နှင်းက သူ့အစ်ကိုအိမ်မှာ ကျုပ်သားလေးကိုကူထိန်းပေးဖို့ လာနေတော့ သူ့ရည်စားနဲ့ပြတ်သွားလို့လား၊ ဒါမှမဟုတ် ရည်းစားနဲ့ဝေးနေလို့ လီးငတ်နေပုံရတယ်။ အစကတော့ မြရည်နှင်းကို စောက်ဖုတ်တွေဘာတွေ ယက်ပေးပြီးမှ လိုးမလို့ပဲ။ အခုတော့ မြရည်နှင်းက အရမ်းဆာနေတာနဲ့ တန်းလိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ နို့ကို ဘယ်ညာပြောင်းစို့နေတာရပ်ပြီး ခုတင်အောက်ကိုပြန်ဆင်းကာ ကျုပ်ရဲ့အတွင်းခံကိုချွတ်တော့ မြရည်နှင်းက သူ့ရဲ့ပင်တီကို သူ့ဟာသူ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ကိုတိုးကာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး ပြင်ပြီးစောင့်နေတော့ ကျုပ် သဘောကျသွားတယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့လိုးရမှာ အိမ်ထောင်သည်နဲ့ လိုးရသလို အရှက်အကြောက်တွေ ဘေးခဏချိတ်ထားပြီး အားလုံးကို အလိုက်သင့် ပြင်ဆင်ပေးနေတော့တယ်။ ကျုပ် ခုတင်ပေါ်ကိုပြန်တက်ပြီး မြရည်နှင်းရဲ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ မြရည်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုကြည့်တော့ သူ့စောက်ဖုတ်က ဟပြဲလေးနဲ့ အဖတ်လေးတွေလဲလန်နေပြီ။ မြရည်က အတွေ့အကြုံရှိတယ်ဆိုတာ ပိုသေချာသွားတာပေါ့။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ဝမှာ လီးကိုတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ကတော့ ကျုပ်လီးနဲ့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိတုန်းပဲ။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား စောက်ပက်ထဲကို လီးတစ်ဆုံးအထိ တအိအိ ဖိသွင်းပြီး ဆီးခုံချင်းထိကပ်သွားမှ မြရည်နှင်းရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချပြီး စလိုးတယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့ ကျောအောက်ကိုလက်ထိုးထည့်ပြီး ဖက်ထားကာ နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းရင်း ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ မြရည်ရယ်… အင့်… အင်း…”
“ဟင်း… ကိုကြီးရယ်… အင်း… ဟင်း… ပြွတ်…”
မြရည်နှင်းက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း သူ့ပေါင်ကို အစွမ်းကုန်ကားပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်ရဲ့ စောက်ပက်ထဲကို လီးကို တစ်ချက်ချင်း အရသာခံပြီးလိုးတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြရည်နှင်းရဲ့ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး ကျုပ်ကျောကို သူ့လက်သဲချွန်တွေနဲ့ ထိုးစိုက်တော့ ကျုပ်လဲ အရှိန်တင်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ ခဏနေတော့ မြရည်နှင်း ကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားပြီး ခြေထောက်နဲ့ပါ ချိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်စောက်ပက်ထဲမှာ လီးကိုစိမ်ထားပြီး သူ့မျက်နှာလေးကိုပဲ ဖိနမ်းနေလိုက်တယ်။

(အခန်း ၂၆/၁၃)

“ရွှတ်… ရွှတ်… မြရည်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ… မြရည် အဖုတ်လေးက စီးနေတာပဲ… မြရည်ရည်းစားနဲ့ ပြတ်သွားလို့လား…”
“ဟင့်အင်း မပြတ်ပါဘူး… ရှိတယ်…”
“ဒါဆို မြရည် အကိုနဲ့ အခုလိုလုပ်နေတာ အပြစ်ရှိသလိုခံစားရမှာပေါ့…”
“အင်း… နည်းနည်းပါ… ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိပါဘူး… မြရည်ရှင်းပြရင် နားလည်မှာပါ…”
“ဟမ်… ဘယ်လိုကြီးလဲ…”
“ခစ် ခစ် ပြီးမှပြောပြမယ်… ကိုကြီးမပြီးသေးဘူးမလား ဆက်လိုးလေ…”
“လိုးမှာ… မြရည်စောက်ဖုတ်လေးက အရမ်းလိုးလို့ကောင်းလို့ လိုးမဝဘူး… ဒါပေမယ့် မြရည်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်သေးတယ်… ခဏပေးယက်အုံးနော်…”
“အင်း… ယက်လေ မြရည်လဲ ကိုကြီးလီးကို စုပ်ကြည့်ချင်တယ်… စစ်စတီနိုင်းဆွဲရအောင်…”
“အိုခေ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မြရည်လေး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကိုကြီးကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့မြရည်နှင်း ဖင်တစ်ပြန်ခေါင်းတစ်ပြန်နဲ့ တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက် ပြိုင်တူ လီးစုပ်အဖုတ်ယက်ဖို့ ပြင်လိုက်ကြတယ်။ မြရည်နှင်းက သူ့မျက်နှာပေါ်က ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
“ကိုကြီးလီးက ကြီးလိုက်တာ ရှည်လဲအရှည်ကြီးပဲနော်… အားရစရာကြီး… ပြွတ်…”
“မြရည် ကြိုက်လား…”
“အွန်း ကြိုက်တယ်… ကိုကြီးလီးနဲ့လိုးပေးတာ အရမ်းခံလို့ကောင်းတယ်… ပြွတ်…”
“မြရည်စောက်ဖုတ်လေးကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာပဲကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ရှလွတ်…”
“ဟာ့… ခစ် ခစ်… ပြွတ်… အွင်း…”
“ရှီး မြရည်ရယ်… ပြွတ်… ပြွတ် ပလပ်… ကြည့်အုံး အဖတ်လေးတွေတောင်လန်နေပြီ… လီးဘယ်နှချောင်းနဲ့ ဘယ်လောက်တောင် အလိုးခံထားတာလဲ… ဟင်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဖလူး…”
“အု… ပြွတ် ပြွတ်… အများကြီးပဲ မမှတ်မိတော့ဘူး… ခိ ခိ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမှတ်မိအုံးကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“အိ… ခစ် ခစ်… ဟာ့… ရှီး…”
ကျုပ်နဲ့ မြရည်နှင်း စကားလေးနဲ့ စနောက်ရင်း လီးစုပ် အဖုတ်ယက်ကြတယ်။ မြရည်နှင်းက အခုလို ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်နဲ့ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ သူနဲ့အတူရှိရတာ စိတ်ထဲပေါ့ပါးလာသလိုပဲ။ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး အကွဲကြောင်းလေးကို လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲ လျာထိုးထည့်လိုက်၊ လန်နေတဲ့အဖတ်လေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်၊ စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားလိုက်၊ ဆွဲစုပ်လိုက်နဲ့ ကျုပ်လဲ သေသေချာချာ ယက်ပေးသလို မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲဝင်နိုင်သလောက်ဆွဲစုပ်ပေးလိုက်၊ လျာနဲ့ယက်လိုက်နဲ့ သေသေချာချာ စုပ်ပေးတယ်။
“အကိုမနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… မြရည်ရဲ့စောက်ပက်ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
“ပြွတ်… လိုးလေ… မြရည်ဘယ်လိုပုံစံ နေပေးရမလဲ…”
“အကို့အပေါ်ကနေ တက်လိုးပေးမလား…”
“ရတယ်… မြရည်တက်လိုးပေးမယ်…”
ကျုပ်လဲ ခုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးကိုခုပြီး ကျောမှီလိုက်တော့ မြရည်က လေးဘက်ထောက်ပြီး ကျုပ်ဆီကိုလာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်ကုန်းစုပ်ပြီးမှ ကျုပ်လီးပေါ်ကို တက်ခွတယ်။ ပြီးတော့ ဆောင့်လိုးသည်ပေါ့။
“မြရည်… အကိုနဲ့ အခုလိုနေရတာ ပျော်လားဟင်…”
“ခစ်ခစ်… စာဘဲကြီးက လာယဉ်ကျေးနေတယ်… ကိုကြီးနဲ့ လိုးရတာပျော်တယ်… အဲ့ဒါကြားချင်တာမလား…”
“မြရည်ရယ်… အကိုထင်ထားတာထက် မြရည်က အများကြီးပွင့်လင်းတာပဲ… ဒါပေမယ့် အကိုကြိုက်တယ်… ဆောင့်… ဆောင့်…”
“အင့်… အင့်… ဒီလိုလား… ကြိုက်လား အကိုကြီး…”
မြရည်နှင်းက သူ့ဖင်ကိုလှုပ်လှုပ်ပြီး လိုးတာ။ ခါးလေးအသာလှုပ်ပြီး ကပ်ညှောင့်နေသလိုပဲ။ လိုးတတ်လိုက်တာ။ ညှောင့်တာမှ မရပ်မနား တရစပ်ညှောင့်လိုးပြီး ခါးလေးကိုနှဲ့ကာ စကောဝိုင်းလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံးလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ အီဆိမ့်နေတာ။ ခပ်သွက်သွက်ညှာင့်လိုးလို့ ညောင်းရင် ဖင်လေးမြှာက်ပြီး လီးကျွတ်လုမတတ်ထုတ်ပြီးမှ တစ်ချက်ချင်းဖိချတယ်။ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး မြရည်နှင်းရဲ့ စောက်ရည်တွေနဲ့ ချွဲကျိလို့။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့ နို့လေးကိုဆွဲလိုက်၊ ဖင်လေးကိုကိုင်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းလိုက်နဲ့ မြရည်နှင်းတက်လိုးပေးတာကို အရသာတော်တော်တွေ့နေတယ်။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ မြရည်ရယ်… ဆောင့်… ပြွတ်… လိုးတတ်လိုက်တာကွာ ဒီလောက်ပြုစုတတ်မှတ်သိရင်… အရင်ကတည်းက ကြံဖန်ပြီး လိုးတယ်… ဟူး…”
“အူး… ကိုကြီးရယ်… မြရည် လိုးရတာ အားရလိုက်တာ… ကိုကြီးလီးက တကယ့်စပါယ်ရှယ်ကြီး… မြရည်သားအိမ်ကိုတောင် ထိုးမိနေတာ အရသာရှိလိုက်တာ… မြရည် ထပ်ပြီးတော့မယ်… အင်း… ဟင်း… အိုး… ထွက်ပြန်ပြီ… ကိုကြီးရယ်… ပြွတ်…”
မြရည်နှင်းရဲ့ ကိုယ်လေးက တုန်တက်ကာ ပြီးသွားပေမယ့် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ဖင်လေးကတော့ ခပ်မှန်မှန်လေးလှုပ်ပြီး လိုးနေဆဲ။ မြရည်နှင်းက တကယ့် အထန်မလေးပဲ။
“ပြွတ်… ကိုကြီးကို မြရည် စိတ်ဝင်စားနေတာ ကြာလှပြီ… ကိုကြီးလဲ သိသားနဲ့… ကိုကြီးက ရှေ့မှမတိုးရဲတာ…”
“မတိုးရဲတာတော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ… မြရည်ရဲ့အစ်ကို မျက်နှာကိုလဲ ငဲ့ရသေးတာကိုး… မြရည်ကိုလဲ အကိုက အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ အပျိုရိုင်းလေးဆိုပြီး… လုပ်ရမှာ နှမြောနေတာ…”
“အခုရော…”
“အခုတော့… အရမ်းအပြုစုကောင်းတဲ့ အထန်မလေးမှန်းသိလို့ လူလစ်တာနဲ့ မရရအောင် လိုးတော့မှာ သိလား… ပြွတ်…”
“ခစ် ခစ်… ထန်သလားတော့မမေးနဲ့နော်… ကိုကြီးလိုးနိုင်သလောက်သာလိုး… မြရည်လဲ ကိုကြီးလိုးပေးတာကို အရမ်းကြိုက်နေပြီ… ဒီလီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ အမြဲထည့်ထားချင်တာ သိလား… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ထည့်ထားပေးမယ်… လူလစ်တာနဲ့ မြရည်စောက်ဖုတ်ထဲ အကို့လီးရောက်ပြီသာမှတ်… မြရည်နားအုံးလေ… အကို တစ်လှည့်လိုးပေးမယ်…”
“ဟင့်အင်း… ကိုကြီး ဇိမ်ခံစမ်းပါ… မြရည် ကိုကြီးလရည်ထွက်အောင် လိုးပေးရမှ ကျေနပ်မှာ… မြရည်ဖင်ကြီးကို ကိုကြီး သဘောကျနေတာမလား… မြရင်ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး ဇိမ်ခံလိုက်အုံး… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ချစ်တာကွာ… ပြွတ်…”
“မြရည်လဲ ချစ်ပါတယ် ကိုကြီးရယ်…”
မြရည်နှင်းက ကျုပ်ကိုချစ်တဲ့အကြောင်းကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲပြောတယ်။ သူ့ကိုကြည့်ရတာလဲ တခြားကျုပ်မယားတွေလို ကျုပ်အပေါ် လေးလေးနက်နက်မရှိပါဘူး။ ဒါလဲ တမျိုးကောင်းတာပါပဲလေ။ မြရည်နှင်းက သူ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးစွပ်လျှက်ပဲ လီးမကျွတ်စေဘဲ ဆုံလည်လှည့်သလို ဖြည်းဖြည်းချင်းလှည့်ကာ ကျုပ်ကိုကျောပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ ဒူးလေးထောက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို အရှေ့သို့မှောက်ချလိုက်တော့ သူ့ဖင်ကြီးကလဲ မြောက်တက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့ ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို လက်နဲ့ဖျန်းခနဲရိုက်လိုက်တယ်။
“လှလိုက်တဲ့ ဖင်ကြီးတွေကွာ… ”
…ဖျန်း…
“အာ့… ရင်တောင်ခုန်တယ် ကိုကြီးရယ်… ရိုက်… မြရည်ကြိုက်တယ်… နာနာရိုက်… အားပြင်းပြင်းရိုက်…”
“ဒီလိုလား…”
…ဖျန်း… ဖျန်း…
“ကြမ်းအုံး….”
“ရော့… ဖာသယ်မလေး… ရော့ကွာ…”
…ဖျန်း…ဖျန်း…ဖျန်း…
“အား… ကြိုက်တယ်… စောက်ဖုတ်ထဲကတောင် စစ်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်… ဟုတ်တယ်… မြရည်က ကိုကြီးရဲ့ဖာသယ်မလေး… ကိုကြီးလိုးတိုင်း အလကားခံပေးမယ့် ကြိုက်ကုန်း ဖာသယ်မလေး… အင့်… အင်း…”
မြရည်က စကားလုံးကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ ကျုပ်နဲ့အပြိုင် လိုက်ထန်ရင်း ဖင်လေးကို မြှောက်မြှောက်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ မြရည်နှင်းရဲ့ မြောက်တက်လာတဲ့ဖင်ကြီးတွေကို လက်ဝါးနဲ့ တဖျန်းဖျန်း ရိုက်ပစ်တာ မြရနှင်းရဲဖင် ဝါဝါလေးက တမဟုတ်ချင်းကို ရဲတက်လာတယ်။ ကျုပ်ရိုက်လေ မြရည်နှင်းရဲ့ဆောင့်လိုးချက်တွေက ပိုအားပါလာလေပဲ။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့ အပြုအစုကောင်းမှုကြောင့်ပြီးချင်လာပြီ။ မြရည်နှင်းလဲ စောက်ရည်တွေ ပွက်ခနဲ ပွက်ခနဲ သွန်ချပြီး ပြီးတာ ခဏခဏဖြစ်နေပေမယ့် ဆောင့်နေတာက ရပ်မသွားဘူး။
“မြရည်… အကိုပြီးတော့မယ်… ဆောင့်ဆောင့်… အသည်းလေး ဆောင့်…”
“အင့်… အင့်… ဆောင့်မယ်… အသည်းတုံးကြီး… အင်း… အင်း… အင့်…”
“မြရည်… မြရည်… ရှီး… အကိုပြီးပြီ… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ ကွာ…”
“အူး… မြရည်လဲ ပြီးပြီ… ဟင်း… စောက်ပက်ထဲ လရည်ပန်းခံရတာ အရသာရှိလိုက်တာ… ဟူး…”
မြရည်နှင်းလဲ လီးစွပ်လျှက်နဲ့ မှောက်လျှက်လေးအတိုင်း ငြိမ်နေသလို ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့တင်ပါးနဲ့ ကျောကုန်းကို လက်လေးနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း ခေါင်းအုံးကိုကျောမှီလျှက်ပဲ ငြိမ်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့မှ ကျုပ်က မြရည်နှင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို မ ထူကာ ကျုပ်ရင်ခွင်မှာ ကျောကပ်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာထိုင်စေလျှက် ဖက်ထားလိုက်တော့ ကျုပ်ရဲ့ ပျော့နေတဲ့လီးကလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားတော့တာပါ့။ မြရည်နှင်းရဲ့ကိုယ်လေးကို ကျုပ်က ကျစ်နေအောင်ဖက်ထားတော့ မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်လက်ကို ပြန်ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ် ခေါင်းငုံ့ပြီး မြရည်နှင်းနဲ့ ပါးချင်းကပ်ထားလိုက်တယ်။
“မြရည်…”
“ရှင်…”
“အကိုနဲ့ အတူနေရတာပျော်လား…”
“အွန်း… အရမ်းပျော်တယ်…”
“အားရောရရဲ့လား…”
“မြရည် တစ်ခါမှ ဒီလောက်အားမရဖူးဘူး… ကိုကြီးက တော်တော်ထိန်းနိုင်တာပဲ… ဒါကြောင့် ယောက်မလဲ ကိုကြီးလိုးပေးတာကို စွဲနေတာ…”
“နွယ်နီက မြရည်လို မဟုတ်ဘူး မြရည်ရဲ့… အကို့ကို တုန်နေအောင်ချစ်တာ… အကို့မှာသာ အိမ်ထောင်မရှိရင် နွယ်နီ့ကို ကိုတင်မောင်ဝင်း ရမှာမဟုတ်ဘူး…”
“မြရည်လဲ ကိုကြီးကို ချစ်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် မြရည်ရဲ့ချစ်သူကို ပိုချစ်တယ်… အူမတိုနဲ့နော် ခစ် ခစ်…”
“မတိုပါဘူး… ဒါပေမယ့် မြရည်ရဲ့ချစ်သူကို အားနာစရာကြီး… မြရည်တကယ်ပဲ သူ့ကွယ်ရာမှ ကိုကြီးနဲ့ဖောက်ပြန်မိနေတာ ဘယ်လိုမှ မခံစားရဘူးလား…”
“အေးဆေးပါဆိုကွာ… ကိုကြီးလဲ ကိုကြီးမိန်းမကွယ်ရာမှာ မြရည်နဲ့ဖောက်ပြန်နေတာပဲ… ”
“အကို့မိန်းမက မြရည်ကို အကိုသွားရည်ကျနေမှန်းသိလို့ မြရည်သဘောတူရင် ခွင့်ပြုပြီးသား…”
“ဒါဆို ပြီးပြီပေါ့ ကိုကြီးရယ်… စကားချည်းများမနေနဲ့…. ကိုကြီးရသေးတယ်မလား… လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးခွင့်ရတုန်းလေး အားရပါးရ နောက်တစ်ချီထပ်လိုးရအောင်… ပြီးမှ မြရည် အကုန်ပြောပြမယ်…”
“ရတာပေါ့… မြရည်စောက်ပက်ကအရမ်းလိုးလို့ကောင်းပြီး မြရည်ကလဲ သိပ်အပြုအစုကောင်းတော့ တစ်ချီနဲ့တော့ ဘယ်ပြန်လွှတ်နိုင်မလဲ… ဟဲ ဟဲ… ဒီတစ်ခါတော့ အကို အသေကြမ်းချင်တာနော်… မြရည်ဖင်ကြီးကို ဖြုတ်ချင်နေတာကြာပြီ…”
“လုပ်စမ်းပါ… မြရည်ကလဲ ကိုကြီးလိုးမယ်ဆို စောက်ပက်နှစ်ခြမ်းကွဲအောင် ခံပြမယ်… ခစ် ခစ်… ပြောရတာ ပါးစပ်အရသာရှိလိုက်တာ…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့ မြရည် လီးစုပ် အဖုတ်ယက်ပြီး နောက်တစ်ချီအတွက် ပြင်တယ်။ မြရည်ကလဲ တကယ့်အာဂပဲ။ ကျုပ်ကလဲ မြရည်ကို ကုတင်အောက်ဆင်းခိုင်းကာ ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး သူ့ခြေတစ်ဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်လျှက် ရပ်ပြီးစလိုးတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖက်ထားစေကာ လေပေါ်မြောက်နေတဲ့စောက်ပက်ကို ဖိထောင်းတယ်။ ပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး ဖင်ပူးတောင်ခိုင်းကာ ခွလိုးပြီး မြရည်စောက်ပက်ထဲလီးရည်တွေ နောက်တစ်ကြိမ်ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။  မြရည်လဲ မှောက်လျှက်လေးနဲ့ နုံးခွေ့သွားသလို ကျုပ်လဲ မြရည်ကျောပေါ်မှာ ထပ်လျှက် အမောဖြေနေရတယ်။ ခဏနေတော့ မြရည်လေးနေမှာစိုးတာနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းကာ မြရည်ဘေးမှာ ပက်လက်လှန်နေလိုက်တယ်။ မြရည်က အတင်းကုန်းထကာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ပျော့စပြုနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ မဝင်ဝင်အောင် ကြိုးစားထည့်ပြီးမှ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှောက်အိပ်တယ်။
“ကိုကြီးလီးကို မြရည်စောက်ဖုတ်ထဲ အမြဲထည့်ထားချင်တော့တာပဲ… လူကပင်ပန်းနေတာတောင် ကိုကြီးလီး စောက်ဖုတ်ထဲကထွက်သွားတော့ ရင်ထဲမှာဟာပြီး မနေတတ်ဘူး… မြရည်ကို အကြာကြီးပစ်မထားပါနဲ့နော်… ရွှတ်…”
“မထားပါဘူးကွာ… အခွင့်အရေးရတာနဲ့ မြရည်ကို လိုးမှာ…”
“ပြီးရော… အခုတောင် ထပ်အလိုးခံချင်သေးတာ…”
“မဖြစ်ပါဘူး မြရည်ရယ်… အကိုတို့သိပ်နောက်ကျနေရင် မြရည်ရဲ့အစ်ကိုက သံသယဝင်လိမ့်မယ်… သူ့မိန်းမနဲ့လွှတ်ပေးထားတာတောင် သူ့ညီမကိုပါ ဆွဲစားရကောင်းလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးနေပါ့မယ်… ကြာကြာဝါးမယ့်သွားဆိုတာ အရိုးကြည့်ရှောင်ရတယ်တဲ့…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ကိုကြီး မြရည်ရဲ့ချစ်သူကိုလဲ လိုးပေးရမယ်နော်… ဒီလိုအရသာရှိတာကို သူ့ကိုလဲ ခံစားစေချင်တယ်…”
“ဟာ… ဒါတော့မရဘူးနော် မြရည်… အကိုက ယောက်ျားချင်းတော့ လုံးဝပဲ…”
“ခစ်ခစ်… မြရည်ရဲ့ချစ်သူက ချယ်ရီပါ ကိုကြီးရယ်… ယောက်ျားမဟုတ်ပါဘူး မြရည်လိုပဲ စောက်ဖုတ်နဲ့ မိန်းမပါ…”
“အာ… မြရည်က မိန်းကလေးချင်း စိတ်ဝင်စားတာလား…”
“အင်း… မြရည်နဲ့ချယ်ရီက စရိုက်ချင်းလဲတူတယ် အကြိုက်ချင်းလဲတူတယ်… ငယ်ငယ်ကတည်းက မြရည်တို့က ကောင်မလေးတွေကိုပြန်ငမ်းနေကြတာ…”
“ယောက်ျားတွေကိုရော…”
“ယောက်ျားတွေကိုတော့ ရှိတယ်ကိုမထင်တာ….”
“ဒါဆို မြရည်တို့က ဘယ်အရွယ်ကတည်းက ကြိုက်နေကြတာလဲ…”
“ဆယ်တန်းနှစ်ကတည်းက ကြိုက်နေကြတာ… အစကတော့ အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေကို  အပြိုင်ငန်းကြရင်းနဲ့ အူတိုပြီး စကားတွေများကြသေးတယ်… တစ်ရက်နှစ်ရက် မခေါ်ဘဲနေကြပြီးတော့ မနေနိုင်ပြန်ဘူး… အဲ့မှာ အပြန်အလှန်ပြန်တောင်းပန်ကြပြီး ပွင့်လင်းသွားကြပြီးမှ မြရည်တို့တွေ ချစ်သူဖြစ်သွားကြတယ်… ချစ်သူဖြစ်တော့ မြရည်နဲ့ချယ်ရီက တခြားမိန်းကလေးတွေကို မငမ်းတော့ဘဲ အချင်းချင်းပဲ ငမ်းကြ… ညဘက် စာကျက်ရင်လဲ အတူတူဆိုတော့ အဲ့မှာ ချစ်တမ်းကစားကြတာပဲ… မြရည်ရဲ့ အပျိုရည်ကိုလဲ ချယ်ရီက လီးတုနဲ့ ဖွင့်ခဲ့တာ… ချယ်ရီ့ကိုလဲ မြရည်က လီးတုနဲ့ ပြန်ပြီးပါကင်ဖွင့်ခဲ့တာပဲ…”
“ဒါဆို မြရည် လီးတွေအများကြီးနဲ့ အလိုးခံဖူးတယ်ဆို…”
“ဟီး… အမှန်တော့ လီးတုတွေနဲ့ပဲ အလိုးခံဖူးတာပါ… ဒါပေမယ့် ရည်းစားမထား ဘာမထားနဲ့ဆို မိန်းကလေးချင်း ကြိုက်နေတယ် ထင်မှာစိုးလို့ ရည်းစားလဲ တစ်ယောက်တစ်လှည့်ထားတယ်…”
“အဲ့ဒီတော့…”
“ချိန်းတွေ့တိုင်း နှစ်ယောက်သွားတယ်လေ… မြရည်ရည်းစားက မြရည်ကို လက်ကိုင်ရင်ကို ချယ်ရီက မျက်နှာပုပ်သိုးနေပြီ… ပခုံးတွေဘာတွေဖက်လို့ကတော့ အတင်းဆွဲခေါ်တော့တာပဲ… ဒီတော့လဲ ဘယ်ရည်းစားမှကြာကြာမခံဘဲ ပြတ်တာပဲ… ချယ်ရီ့ရည်းစားတွေလဲ အဲ့လိုနဲ့ ပြတ်တာချည်းပဲ… ရည်စားနဲ့ပြတ်လို့ကတော့ နှစ်ယောက်သား အောင်ပွဲခံပြီး မုန့်တွေပတ်စားကြတာ… ဟီး ဟီး…”
“ဒါဆို အကိုကျတော့ရော…”
“ကိုကြီးကိုကျ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး… မြရည်စိတ်ဝင်စားတယ်… စိတ်ဝင်စားတာထက် ကိုကြီးဆီကနေတစ်ခုခုက မြရည်ကိုညှို့ငင်နေသလိုပဲ… မြရည်အဲ့လိုခံစားရတဲ့အကြောင်း �ချယ်ရီ့ကိုပြောပြတော့ ချယ်ရီက မြရည် ကိုကြီးကို ချစ်နေတာလားတဲ့ ငိုပြီးပြောတယ်… မြရည်လဲ မဟုတ်ဘူးလို့ သေသေချာချာရှင်းပြတယ်… သူ့ကိုလဲ ချော့တာပေါ့…”
“အင်း…”
“မြရည် သူ့ကိုချစ်မှန်းသိပြီးသားဆိုတော့ ချယ်ရီကို သိပ်မချော့ရပါဘူး… ပြီးတော့ မြရည်က ယောက်မကို သံသယဝင်လာတယ်… ကိုကြီးက ယောက်မနဲ့ဖောက်ပြန်နေတယ်လို့ထင်နေပေမယ့်… အစ်မရင်အေးကိုလဲ ကိုကြီးက အရမ်းချစ်နေပြန်ရော… အဲ့မှာ ပိုထူးဆန်းနေတာပေါ့… ပြီးတော့မှ မြရည်က ကိုကြီးကိုမချစ်ဘူးဆိုတာ ချယ်ရီက ယုံလာပြီး မြရည်ကို ချယ်ရီက ကိုကြီးနဲ့ အလိုးခံကြည့်ချင်လားတဲ့…”
“မြရည်က ဘာပြန်ပြောလိုက်လဲ…”
“မြရည်လဲ ယောက်ျားတွေရဲ့လီးက ဘယ်လိုအရသာလဲလို့ စမ်းကြည့်ချင်တယ်လို့ ပြောတော့… ကိုကြီးက အိမ်ထောင်နဲ့မို့ မြရည်တို့ကြားမှာ ဝင်ရှုပ်မယ့်သူမဟုတ်တာရော၊ မြရည်ကိုလဲ အပိုင်သိမ်းမယ့်သူမဟုတ်တာသေချာလို့ စမ်းချင်ရင် စမ်းကြည့်တဲ့… ဒါပေမယ့် မြရည်ခံကြည့်ပြီးရင် သူလဲခံကြည့်မယ်ပြောတယ်… မြရည်လဲ သဘောတူပေးရတာပေါ့… တကယ်လို့ မကောင်းရင်လဲ တစ်ခါပဲပေါ့… ကောင်းခဲ့ရင်လဲ နောက်မှ တစ်မျိုးစဉ်းစားမှာပေါ့တဲ့…”
“မြရည်တို့က အိမ်ထောင်မပြုကြတော့ဘူးလား…”
“ပြုမှာပေါ့… ချယ်ရီနဲ့ပဲ အိမ်ထောင်ပြုမှာလေ… ကိုကြီး မြရည်တို့ဘက်က ရပ်တည်ပေးပါနော်… မြရည်တို့အကြောင်းကို ဘယ်သူ့ကိုမှ ပေးမသိရဲဘူး… ကိုကြီးကိုပဲ သံယောဇဉ်လဲရှိတယ်… ယုံလဲယုံကြည်လို့ပြောပြတာ…”
“မြရည်တို့ မိဘတွေက ဘယ်နေပါ့မလဲ… စပ်ဟပ်ပြီး ပေးစားကြမှာပေါ့…”
“ဒါဆိုလဲ မြရည်နဲ့ချယ်ရီ ခိုးပြေးကြရုံပေါ့… ကိုကြီး ကူညီရမယ်နော်… ကိုကြီးမကူညီရင်လဲ မြရည်ကတော့ ကိုယ်မချစ်တဲ့သူကိုမယူနိုင်ဘူး မရတဲ့အဆုံး အဆိပ်သောက်သေမှာ…”
“ဟာ… ပေါက်ကရတွေကွာ… နောက်မှ ကိုကြီးတို့လင်မယား စဉ်းစားပါအုံးမယ်… တကယ်ပဲ… ဒီခေတ်ကလေးတွေများ… ဇွတ်တရွတ်တွေ…”
“ဟီး… အဲ့ဒါတွေ ကိုကြီးကိုချစ်တာ… ရွှတ် ရွတ်..”
“တော်ပါ… တကယ်လဲ မချစ်ပဲနဲ့… သူတို့ကိစ္စကို ကူညီအောင် စောက်ဖုတ်နဲ့ လာဘ်ထိုးတာမလား…”
“အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးရာ… ကိုကြီးကို မြရည်ချစ်ပါတယ်… တကယ်လဲ သံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… တကယ် မြရည် ဘယ်ယေက်ျားကိုမှစိတ်မဝင်စားခဲ့သမျှ ကိုကြီးနဲ့မှ ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိဘူး… အနားမှာ ကိုကြီးရှိနေရင် ရင်တဖိုဖို… စိတ်ထဲမရိုးမရွနဲ့…. စောက်ဖုတ်ထဲက သရိုးသရီ ဖြစ်လာတာ… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်တယ်နော် ချစ်တယ်သိလား ကိုကြီးကိုလဲ တစ်မျိုးလေး ချစ်တာပဲ…”
“ချွဲလိုက်တာ… အဲ့ချွဲတာလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းနေတော့ ခက်နေတာ…”
“ဟိ… ”
“ထတော့… ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး… ပြန်ကြစို့…”
“ချီခေါ်ကွာ အသည်းတုံးကြီး… ခစ် ခစ်…”
“ခေါ်ရမှာပေါ့ အသည်းလေးရယ်…”
ကျုပ်က မြရည်နှင်းကို လီးစွပ်လျှက်ချီခေါ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာ သန့်ရှင်းကြတယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြတယ်။
“မြရည်တို့မိဘတွေက မြေးတွေဘာတွေလိုချင်တော့ ဘယ့်နှယ်လုပ်ကြမတုန်း…”
“အရင်တုန်းက အဲ့ကိစ္စကို တွေးပူမိသေးတယ်… အခုတော့ ကိုကြီးတစ်ယောက်လုံးရှိတာပဲ… မြရည်နဲ့ ချယ်ရီကို တစ်လှည့်စီ ဗိုက်ကြီးအောင် ကိုကြီးကလိုးပေးပေါ့…”
“အမလေး မလုပ်ပါနဲ့ မြရည်ရယ်… ကလေးအဖေရောဆိုမှ အကို့ကိုလက်ညှိုးထိုးပြလို့ အကို့မျက်နှာ ဘယ်နားထားရမှန်းမသိ ဖြစ်နေပါ့မယ်…”
“ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်တို့ဟိုတယ်က ပြန်ထွက်လာတော့ ဝင်လာတုန်းကနဲ့မတူတော့ဘူး။ မြစိမ်းရောင်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မြစိမ်းရောင်မင်းသမီးလေး မြရည်နှင်းက ဟိုတယ်ကလမ်းလျှေက်ထွက်ရင်း ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်ကာ ရယ်ရယ်မောမော စကားတွေပြောလို့။ ဪ… ကျုပ် ချယ်ရီ့ကိုလဲ လိုးရအုံးမှာပါလားလို့ တွေးမိတယ်။ ချယ်ရီက မြရည်နှင်းလောက်ရုပ်မလှပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က မြရည်နှင်းထက်တောင် တောင့်သေးတယ်။ စားရကံကြုံတော့လဲ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပါပဲ။ ကားနဲ့ထွက်လာကြတော့ မြရည်က ဖုန်းထုတ်ပြီးဆက်တယ်။
“အချစ်ရေ… ကိုယ်တော့ မြည်းကြည့်ပြီးသွားပြီ… ဟဲဟဲ…”
“….”
“အရမ်းကောင်းတယ် အချစ်ရယ် သိလား… ကိုယ်တော့ အီဆိမ့်သွားတာပဲ… နောက်အပတ်ကျ အချစ်လာခဲ့လေ အချစ်လဲမြည်းကြည့်အုံး…”
“….”
“အာ မဟုတ်တာ… ဘာလို့ယောက်ျားယူရမှာလဲ… အချစ်ကိုပဲ ချစ်တာ အချစ်လေးရှိရင် ကိုယ့်ဘဝကပြည့်စုံနေပြီသိလား… ကိုကြီးရှိတော့ ချစ်နဲ့ကိုယ်လဲ လီးအစစ်ရဲ့အရသာ မကြာမကြာမြည်းရတာပေါ့ကွာ… ငိုနဲ့ တိတ်တိတ်… ကိုယ့်ဘဝမှာ အချစ်လေးပဲရှိတယ်နော်… အချစ်လေးနဲ့အတူမနေရရင် အတူတူသေမှာသိလား ချစ်တယ်နော်… အရမ်းချစ်တယ်…”
“….”
“အွန်း… ချစ်တယ် လွမ်းလှပြီ… နောက်အပတ်ကျ လာခဲ့နော်… မွမွ”
မိန်းကလေးချင်း သဲသဲလှုပ်ချစ်နေကြတာမြင်တော့ ကျုပ်လဲ ကားမောင်းရင်းနဲ့ ပြုံးမိတယ်။ ကျုပ်ပြုံးတာကိုမြင်တော့ မြရည်နှင်းက ဖုန်းပြောရင်းက �ပြုံးလျှက် ကျုပ်ကို ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတယ်။ လူလူချင်း ချစ်ကြတာ အပြစ်မဟုတ်ဘူးလို့တော့ထင်တာပဲလေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မြရည်နဲ့ချယ်ရီကိုလဲ တတ်နိုင်သလောက် ကူညီဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။ ဒီအကြောင်းတွေ ရင်အေးကို ပြောပြရအုံးမယ်။

မကြာခင် အိန္ဒြာမိုးမြင့် သူရနဲ့ လက်ထပ်တော့မယ့်အကြောင်း အိန္ဒြာကိုယ်တိုင်လာပြောပြတယ်။ အိန္ဒြာက နိုင်ငံခြားမှာ ပညာသင်ပြီး သူ့အဖေလုပ်ငန်းတချို့မှာ ဦးစီးနေသေးတယ်။ သူ့အနားမှာ သူရက အမြဲလိုရှိနေတတ်တာကြောင့် ကျုပ်နဲ့ အရင်လောက် ခပ်စိပ်စိပ်မတွေ့ဖြစ်ပေမယ့် သူ့အကိုဆီလာသလိုနဲ့ ကျုပ်လိုးတာကို ခံနေတုန်းပဲ။ လက်ထပ်ပြီးရင်တော့ အိန္ဒြာနဲ့ကျုပ် ဇတ်လမ်းရပ်ရမှာပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီပြောပြချက်အရ မိတ်ကပ်မော်မော်ဆိုတာ နာမည်ကြီးမို့ ရက်ချိန်းကို ကြိုယူရတယ်တဲ့။ အန်တီသိင်္ဂီမင်္ဂလာဆောင်တုန်းကလဲ မိတ်ကပ်မော်မော်နဲ့ပဲ ပြင်ခဲ့တာတဲ့လေ။

အခန်း ၂၇(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၂၇/၁)

ဖြူသဲဝေ နှာခေါင်းထိပ်လေးတွေ နီလို့ အာသာဖြေချင်နေပြန်ပြီထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရှက်လို့နဲ့တူတယ် ကျုပ်ကိုမပြောဘူး။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကိုဇစ်ဆွဲချကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး သူ့အနားကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ဘေးမှာလာရပ်တော့ ဖြူသဲဝေက လှည့်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုမြင်သွားတော့ မျက်လုံးကအရောင်လက်လာတယ်။
“ဖြူသဲရယ်… လိုတဲ့အချိန်ပြောပါဆိုတာ အခုအထိ ကြိတ်ခံစားနေတုန်းလား…”
“ဟို… ဖြူသဲရှက်လို့ပါ…”
“ဒါဆိုလဲ မရှက်တော့အောင် အကိုက သင်ပေးရတော့မှာပေါ့… ရော့… ဒီမှာ ကိုကြီးရဲ့လီး … ဒီရုံးခန်းထဲမှာဆို ဒီလီးက ဖြူသဲရဲ့အပိုင်ပဲ… ဖြူသဲကြိုက်သလို ကစားလို့ရတယ်… ဖြူသဲ ဘာလုပ်ချင်လဲ ရော့ ကိုင်ထား… လုပ်ချင်တာလုပ်…”
ကျုပ်က ဖြူသဲဝေရဲ့လက်ကိုယူကာ ကျုပ်လီးကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်တော့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကို တုန်ယင်နေတဲ့လက်ကလေးနဲ့ မရဲတရဲ ကိုင်တယ်။
“ဖြူသဲ… စိတ်ကိုလျော့ထားပါ ဖြူသဲရဲ့… စိတ်ချနော် ဖြူသဲရည်ရဲ့ အပျိုပန်းလေးကို ဖြူသဲနဲ့လက်ထပ်မယ့်သူပဲ ရစေရမယ်… အကိုတို့က စိတ်အာသာပြေရုံပဲ လုပ်ကြမှာ…”
ဖြူသဲဝေက ခေါင်းလေးငြှိမ့်ပြရင်း ကျုပ်ရဲ့ မပျော့မမာလီးကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ဆွနေတယ်။ ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့ ပါးလေးနှစ်ဖက်ကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီးမော့စေလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကိုဆွရင်းပဲ မျက်နှာလေးက မော့လာတယ်။
“ပြုံးကွာ… ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်လေး လုပ်ကြတာပေါ့… ဟုတ်ပြီလား…”
ဒီတော့မှ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ကိုနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးပြတယ်။ ဖြူသဲဝေက စိတ်လဲ နည်းနည်းပေါ့ပါးလာပုံရတယ်။
“ဒီလိုမှပေါ့ ဖြူသဲရဲ့… စိတ်အပမ်းပြေအောင် လုပ်ပါတယ်ဆိုမှ စိတ်ကိုတင်းထားရင် ဘယ်အပမ်းပြေတော့မလဲ… မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟုတ်…”
“ပြုံးလိုက်တော့လဲ ပါးချိုင့်လေးနဲ့ ချစ်စရာလေး… အကို့လီးကို ဖြူသဲလက်ထဲ အပ်လိုက်ပြီ… ဖြူသဲစိတ်ကြိုက်လုပ်နော်…”
ဖြူသဲဝေက ပြုံးလျှက် ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာက ကျုပ်လီးဆီကို ငုံ့သွားပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးဟပြီး ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးအရင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ထုပေးရင်း နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ငုံလိုက် လျာလေးနဲ့ဝိုက်လိုက်နဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ ကျုပ်လီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ တောင်မတ်နေခဲ့ပြီ။ ကျုပ်လီးက မာတောင်ပြီးထွားလာလေ ဖြူသဲဝေက ပိုပြိးစိတ်ပါလက်ပါ စုပ်လေပဲ။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေရာက ရုတ်တရတ် ချွတ်လိုက်တယ်။
“ကောင်းတယ်ဖြူသဲရယ်…”
“ပြွတ်… အကိုလဲ ဖြူသဲကို ကိုင်ချင်ရင်ကိုင်လေ…”
“တကယ်လား…”
“အကို့လိုပဲပေါ့… အကို့တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖြူသဲကိုပေထားတာပဲ… ဖြူသဲတစ်ကိုယ်လုံးကို အကို့ကိုပေးပါတယ်…”
“ဒီနှုတ်ခမ်းလေးရောလား…”
“အွန်း…”
ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးဆီကို ခေါင်းငုံ့သွားတော့ ဖြူသဲဝေက သူ့မျက်နှာကို အလိုက်သင့်မော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ဖွဖွစုပ်နမ်းလိုက်တော့ ဖြူသဲဝေနဲ့ကျုပ် မျက်လုံးတွေမှိတ်သွားကြတယ်။ ခဏကြာအောင်နမ်းပြီးတော့မှ နမ်းတာရပ်ပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်မိရင်း ပြိုင်တူပြုံးမိကြတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်နမ်းကြတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အနမ်းတွေက ပိုကြမ်းလာပြီး လျာချင်းပါ လိမ်ကုန်ကြတယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကို အဆက်မပြတ်ထုနေသလို ကျုပ်လက်တွေကလဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်တင်ပါးတွေဆီကိုပါ ရောက်သွားကာ မီနီစကပ် အနက်ရောင်အပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေမိပြီ။ ကျုပ် ဖြူသဲဝေကို ပွေ့ပြီး စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်မှမလွှတ်ဘဲ ကိုင်ထားတယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီအနက်ရောင်ကို ချွတ်ကာ ထိုင်ခုံပေါ် တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ အဖြူရောင် ရင်စေ့ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ကာ သူ့ဘရာထဲကနို့တွေကို အပြင်ကို မ ထုတ်လိုက်တယ်။ သူ့စကပ်ကိုလဲ ခါးအထိလှန်တင်ပြီး သူ့ပင်တီထဲကို ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က တိုးဝင်သွားကာ စိုရွှဲနူးအိနေတဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်တယ်။ ပွတ်တယ်။ ကလိတယ်။ နမ်းနေတာကလဲရပ်မသွားဘဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ နို့တွေကိုပါ ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့နယ်ပစ်တယ်။ ဖြူသဲဝေလဲ ကျုပ်ကို အတင်းနမ်းရင်း ကျုပ်လီးကိုထုပေးလျှက် ကျုပ်ကျောကို လက်တ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားကာ အသက်ရှူသံပြင်းနေသလို ကျုပ်လဲ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ ဖြူသဲဝေကို အငမ်းမရနမ်းနေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ဖြူသဲဝေကိုယ်လေး သိမ့်သိမ့်တုန်ကာ ပြီးသွားတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတဲ့လက်ကို သူ့ပင်တီထဲက ပြန်ထုတ်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေနဲ့ကျုပ်ကတော့ ဆက်နမ်းနေတုန်းပဲ။
“ပြွတ်… အဆင်ပြေရဲ့လားဖြူသဲ…”
“အင်း…”
ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့လက်ကို ပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ချိုလိုက်တာ…”
“အာ… အကိုကလဲ…”
ဖြူသဲဝေက မျက်နှာလေးရဲသွားပြီး မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်။
“ဖြူသဲ အလုပ်ဆက်လုပ်တော့နော်…”
“ဟာ… အကိုမှမပြီးသေးဘဲ… မရဘူးနော်… ဟိုတစ်ခါကတည်းက ဖြူသဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ…”
“ရပါတယ် ဖြူသဲရဲ့…”
“ဟင့်အင်း… ကိုကြီးကိုပြီးအောင်မလုပ်ပေးရရင် ဖြူသဲလဲ ကြိတ်ပြီးပဲနေတော့မယ်… လာ ဖြူသဲ ပြီးအောင် စုပ်ပေးမယ်…”
ပြောပြောဆိုဆို ဖြူသဲဝေက စားပွဲပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးက လက်တစ်ဖက်နဲ့ထုရင်း သူ့ပါးစပ်နဲ့ ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လျာလေးတွေနဲ့ ဝိုက်ကစားလိုက် ပါးလေးခွက်အောင်စုပ်လိုက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာ ပြုစုတော့တယ်။
“ပြွတ်… ဖြူသဲပါးစပ်ထဲ ပြီးလိုက်နော် အကို… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“အင်း… အကိုပြီးတော့မယ်…”
ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လုပ်ထားတဲ့အတိုင်း နို့နှစ်လုံးကိုဖော်ထားလျှက်ပဲ ကျုပ်လီးကို စုပ်နေတာမို့ ကျုပ်လဲ မြန်မြန်ပြီးအောင် ဖြူသဲဝေရဲ့နို့တွေကိုကြည့်ရင်း ထိန်းမနေဘဲ စိတ်ကို လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ကျုပ် ပြီးချင်လာတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး လီးတစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်အောင် သူ့ပါးစပ်ကို လိုးတော့တယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ အလိုက်သင့်လေးနေပေးရင်း ကျုပ်ဂွေးဥတွေကို လက်လေးနဲ့ ဖွဖွနယ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာဖြူသဲရယ်… ”
ကျုပ် မျက်စိမှိတ်ပြီး ဖီးလ်တက်နေတုန်း ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးရည်တွေကို မျိုချနေပုံရတယ်။ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲကချွတ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးရည်တွေ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ မရှိတော့သလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ် တစ်ရှူးယူပြီး သူ့ပါးစပ်ကို ယုယုယယသုတ်ပေးမိတယ်။
“ဆောရီးပါ ဖြူသဲရယ်… ဖြူသဲ မျိုချလိုက်ရတာလား…”
“အွန်း… အကို့လီးက ဖြူသဲပါးစပ်ထဲမှာ ဆို့ထားတာကို မျိုချမှရတော့မှာပေါ့… ရပါတယ်… တမျိုးလေးပဲ…”
ကျုပ် ဖြူသဲဝေကိုထူပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်လိုက်ရင်း သူ့မျက်နှာကို နမ်းလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပြန်ဖက်ရင်း ခြေဖျားလေးထောက်ကာ ပြန်နမ်းတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ် အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… အလုပ်ပြန်လုပ်တော့နော်…”
“ဟုတ်… ရွှတ် ရွှတ်..”

ကျုပ်ယောက်ဖ ကိုမင်းထွန်း သင်္ဘောကနေ ပြန်ဆင်းလာတယ်။ ကျုပ်မှာ ယောက်ဖနှစ်ယောက်ရှိတဲ့အထဲမှာ ကိုမင်းထွန်းကို ကျုပ်က ပိုခင်တယ်။ ဘာကြောင့်ရယ်တော့မသိပါဘူး မမသူဇာနဲ့လက်ထပ်ပြီးလို့ ကျုပ်တို့အိမ်ကိုရောက်လာကတည်းက ကျုပ်အပေါ်မှာ ညီတစ်ယောက်လို အမြဲဂရုစိုက်ခဲ့လို့ထင်တာပဲ။ ဝေယံကိုလဲ ခင်တော့ခင်ပါတယ်။ ကိုမင်းထွန်းကို ပိုခင်တာပေါ့။ အခုတစ်လောမှာ ကျုပ် စဉ်းစားမိထားတာလေး တစ်ခုရှိတယ်။ ဒီကိစ္စကို ကိုမင်းထွန်းအိမ်မှာရှိနေတုန်းလေး ကျုပ်တို့သမီးယောက်ဖ သုံးယောက် တိုင်ပင်ချင်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ကဦးဆောင်ပြီး ကိုမင်းထွန်းနဲ့ဝေယံကို ဘီယာဆိုင်သွားဖို့ ခေါ်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ရွှေယောက်ဖတွေက ဘယ်ငြင်းမလဲဗျာ။ မမသူဇာတောင်မှ ကျုပ်ကအရင်စပြောလို့ အံ့သြနေသေးတယ်။ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်နဲ့ပက်သက်ရင် အရာရာဂရုစိုက်တတ်တဲ့ မမသူဇာနဲ့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အကဲခတ်နေကြပြီလေ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့သမီးယောက်ဖသုံးယောက် ကေတီဗီ(KTV)ကိုပဲ တန်းသွားလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်က ဦးဆောင်ခေါ်သွားပြီး သူတို့က လိုက်လာကြတာပါ။ ကေတီဗီကိုရောက်တော့ အခန်းယူပြီး ဘီယာနဲ့အမြည်းတွေ မှာကြတယ်။ ဝိတ်တာလေးတွေက ကောင်မလေးခေါ်မလားမေးတော့ ကိုမင်းထွန်းက ခေါ်မယ်လုပ်လို့ ကျုပ်က တိုင်ပင်စရာရှိလို့ ပြီးမှခေါ်မယ်လို့ပြောလိုက်ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ သီချင်းလေးခပ်တိုးတိုးဖွင့်ထားပြီး ဘီယာဝိုင်းကို သမီးယောက်ဖသုံးယောက် စ လိုက်ကြတယ်။
မင်း-“ကဲ ပြောစမ်းပါအုံး တေဇာရ… မင်း တိုင်ပင်မယ်ဆိုတဲ့ဟာ…”
တေ-“ခဏနေပါအုံးကိုမင်းရာ… သောက်ပါအုံး… နည်းနည်းမူးအောင်…”
ဝေ-“ဘာမို့လို့ ဒီလောက်အရှိန်ယူနေရတာလဲ ကိုကြီးရ…”
တေ-“လုပ်ပါကွာ… သောက်လိုက်အုံးဝေယံ…”
ကျုပ်လဲ ပြောချင်တဲ့စကားကို ဘယ်က စပြီးပြောရမှန်းမသိလို့ ဘီယာကိုဖိသောက် နေမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဘီယာ ပုလင်းတစ်လုံးစီကုန်ပြီ။
မင်း-“ပြောတော့လေကွာ…”
တေ-“ဒီလိုဗျာ… ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံ အေးကို ဘယ်လိုမြင်လဲ…”
မင်း-“ဟ… ရင်အေးက အရမ်းလိမ္မာသိတတ်တဲ့ မင်းမိန်းမ… ငါ့ညီမပဲပေါ့… သူက အလိုက်သိလွန်းတော့ ငါ့ညီမ အရင်းလိုပါပဲ…”
ဝေ-“ဟုတ်တယ်… အစ်မရင်အေးက အရမ်းသဘောကောင်းတာ ကျနော့်မှာ အစ်မမရှိတော့ အစ်မရင်အေးရော မရီးရောက ကျနော့်အစ်မအရင်းလိုပါပဲ…”
တေ-“သိတယ်… ကျနော်သိတယ် ကိုမင်း… ကိုမင်းရော ဝေယံရော အေးအပေါ် ဘယ်လိုသဘောထားလဲ ကျနော်သိပါတယ်…”
မင်း-“ဒါဖြင့်ဘာလဲကွာ…”
တေ-“ဒီလိုဗျာ… ဟင်း… ကိုမင်းနဲ့ဝေယံ အေးကို စိတ်ဝင်စားလားလို့ သိချင်တာ…”
ဝေ-“ဗျာ…”
မင်း-“ဟာ… ဟေ့ကောင် တေဇာ… မင်း သပ်သပ်မဲ့ ငါတို့စိတ်ကိုလာစမ်းနေတာမလား… ငါတို့က ရင်အေးအပေါ် တကယ်မောင်နှမစိတ်ပဲရှိတာပါကွာ…”
ဝေ-“ဟုတ်ပါတယ် ကိုကြီးရာ…”
တေ-“ကျနော် စိတ်စမ်းနေတာမဟုတ်ဘူး… ကိုမင်းတို့တွေ အေးကို ရရင် မလုပ်ချင်ဘူးလား…”
မင်း-“တေဇာ… မင်းတကယ်ပြောနေတာလား…”
ဝေ-“ကိုကြီးရာ… ကိုကြီးအကြောင်းကို ကျနော်တို့ ကောင်းကောင်းသိပါတယ်… ကိုကြီးက အစ်မရင်အေးကို တုန်နေအောင်ချစ်တာ… ကြည်ဖြူနိုင်မှာ ကျနေတာပဲ…”
မင်း-“အေးလေ… ဟုတ်သားပဲ…”
တေ-“ဒီလိုဗျာ… ကျနော်ကလဲ တစ်နေကုန်ရုံးတက်… သမီးလေးက ကျောင်းတက်ဆိုတော့… အိမ်မှာ အေးက တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်နေရှာတာ… အဲ့ဒါကြောင့် ကျနော်စဉ်းစားကြည့်တာပါ…”
မင်း-“သြော်… ဒီတော့ မင်းမရှိချိန်မှာ ငါတို့က ရင်အေးကို ဝင်လုံးရမှာလား… ရင်အေးက လက်ခံပါ့မလား…”
ဝေ-“ဟုတ်တယ်…”
တေ-“သူစိမ်းယောက်ျားကိုတော့ ဘယ်လက်ခံပါ့မလဲ…”
ဝေ-“ဒါဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူး… အစ်မရင်အေးကို ကျနော့်အစ်မလိုသဘောထားတာ ဒီလိုတော့ အတင်းမလုပ်နိုင်ဘူး…”
မင်း-“ဟုတ်တယ်တေဇာ… ဒီကိစ္စကို တိုင်ပင်တာဆို ဒီလောက်နဲ့ရပ်တော့… ငါ ရင်အေးကို ညီမတစ်ယောက်လို ခင်ခင်မင်မင်နေသွားချင်သေးတယ်…”
တေ-“နေပါအုံးဗျာ… ကျနော့် စကားဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး… ဒါနဲ့ အေးနဲ့ သူ့အဖေအကြောင်းကို ကိုမင်းတို့တွေ သိကြတယ်မလား…”
မင်း-“အင်း… သိပါတယ်… အဲ့ဒါဘာဖြစ်လဲ…”
ဝေ-“ကျနော်လဲ မူယာပြောပြလို့ ဦးလေးဆုံးပြီးမှ သိတယ်…”
တေ-“ဟုတ်တယ်… အေးက ကျုပ်ကလွဲရင် သွေးသားရင်းတွေကိုပဲ ဖီလင်လာတော့တာ… ခက်တာက သူ့မှာ အစ်ကိုတွေမောင်တွေမရှိဘူးလေ…”
မင်း-“အဲ့ဒါ ငါတို့နဲ့ ဘာဆိုင်လဲ…”
တေ-“ဒီလိုလေ… ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံက အေးရဲ့ အကိုနဲ့မောင်တွေလိုပဲမလား… ဒီတော့ ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံက ကျုပ် မရှိချိန်မှာ အေးကို မောင်နှမလိုပဲ ပိုရင်းနှီးအောင်နေ… တကယ့်မောင်နှမလိုမျိုး အေးရဲ့စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်လာရင် ကိုမင်းတို့တွေကို အေးက လက်ခံလာနိုင်တယ်…”
မင်း-“အင်း… မင်းပြောတာ သဘာဝကျပါတယ်… ငါ့အနေနဲ့လဲ ရင်အေးကို ကိုယ့်ညီမအရင်းလို သတ်မှတ်ထားတာ… မောင်နှမလိုရင်းရင်းနှီးနှီးနေဖို့က မခက်ပါဘူး… ဒါပေမယ့် အဲ့လိုတကယ်ဖြစ်လာရင် မင်းကရောကြည်ဖြူနိုင်လို့လား…”
ကိုမင်းရဲ့မေးခွန်းနောက်က ကျုပ်ရဲ့အဖြေကို ဝေယံကလဲ တိတ်တဆိတ်ပဲ နားစွင့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေး အထီးကျန်နေလို့သာ စွန့်စားမိတာ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လဲ မသေချာဘုး။ ကျုပ် ရင်အေးကို အရမ်းချစ်တယ်လေ။
တေ-“ဟင်း… ကိုမင်းတို့ မောင်နှမလိုပဲ ပြောဆိုပြီး လုပ်ကြမယ်ဆိုရင် ကျနော် လက်ခံနိုင်မယ်ထင်တာပဲ…”
မင်း-“မင်းဟာကလဲ မသေမချာနဲ့ကွာ…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်ရပြန်တယ်။
တေ-“ကိုမင်းရယ်… စိတ်ချပါ… ကိုမင်းတို့နဲ့ အေး မျက်နှာပျက်အောင်တော့ ကျနော် မဖြစ်ပါဘူး… နည်းနည်းလေးပဲ အူတိုမိမှာပါ…”
ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံကလဲ အလိုက်သိပါတယ်။ ရင်အေးနဲ့ သူတို့ကို လွှတ်ပေးဖို့အကြောင်း ပြောပေမယ့် ရင်အေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ် အလှအပအကြောင်းကို တစ်ခွန်း တစ်ပါဒမှ မပြောကြဘူး။ ဒါကလဲ ကျုပ်ကို စိတ်သက်သာရာ ရစေတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်ပြီး အရမ်းအလိုလိုက်တဲ့ ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေး ကျုပ်ပြန်လည်ဖန်တီးပေးမယ့် အစ်ကို မောင် အသစ်တွေနဲ့ အထီးကျန်မှု တချို့တစ်ဝက်တော့ ပြေပျောက်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ ရင်အေးစိတ်ထဲမှာလဲ ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံကို မောင်နှမလိုစိတ်မျိုးတော့ ရှိနေမှာပါပဲ။ ကျုပ်လဲ ကိုမင်းထွန်းက သင်္ဘောကပြန်ရောက်တုန်းမို့ အရင်ကြိုးစားပြီး ဝေယံ့ကို ကိုမင်းထွန်း သင်္ဘောပြန်တက်မှ ကြိုးစားဖို့ပြောတော့ ဝေယံကလဲ သဘောတူပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ကိုမင်းဆန္ဒအတိုင်း ကောင်မလေး ငယ်ငယ်လန်းလန်းလေးတွေခေါ်ကာ နည်းနည်းပါးပါး အသားယူရင်း ကဲကြတာပေါ့။

ဒီနေ့မနက် ရုံးကိုရောက်တော့ ဖြူသဲဝေက ရောက်နှင့်နေပြီ။ ကျုပ်ဝင်လာတာမြင်တော့ ဖြူသဲဝေက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခုံမှာထိုင်နေတဲ့ ဖြူသဲဝေကို အနောက်ကနေ သူ့ကိုယ်လေးကို ဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့  သူ့မျက်နှာလေးဆီကို ငုံ့သွားတော့ ဖြူသဲဝေက သူ့မျက်နှာ့လေးကိုမော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ် သူ့ရဲ့နဖူးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။
“မောနင်း ဖြူသဲ… ရွှတ်”
“မောနင်း အကို… ရွှတ်… ပြွတ်…”
ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းရင်း ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်ကာ သူ့နှုတ်နဲ့ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တော့တယ်။
“ပြွတ်… အလုပ်ကိုရောက်ရောက်ချင်း ဖြူသဲရဲ့အနမ်းလေးကိုရလိုက်တာ စိတ်တွေပေါ့ပါးသွားသလိုပဲ…”
“ဖြူသဲလဲ အတူတူပါပဲ… အရင်ကတည်းက မနမ်းမိခဲ့တာ နောင်တရတယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဖြူသဲရယ်… ဟင်း… ဖြူသဲ လုပ်ချင်နေပြီလား…”
“မဖြစ်သေးပါဘူးအကိုရယ်… အလုပ်တွေ စီစဉ်ရအုံးမယ်…”
“အင်း… ဖြူသဲပြီးရင် လုပ်ရအောင်လေ… အကိုတော့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ… သိလား…”
ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့ခုံကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ကာ သူ့လက်ကိုယူပြီး ကျုပ်လီးနေရာကို ဘောင်းဘီပေါ်ကတင်ပေးလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ရဲ့မာနေတဲ့လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ မချင့်မရဲ ပွတ်သပ်နေတယ်။
“ဖြူသဲလဲ အတူတူပဲ… အကိုနဲ့နမ်းလိုက်ကတည်းက စိတ်တွေထနေတယ်… ဖြူသဲ အလုပ်လုပ်လိုက်အုံးမယ်နော် အကို…”
“အင်း… ဖြူသဲရဲ့အဖုတ်လေးကို မွှေးမွှေးပေးအုံးမယ်…”
ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့ အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ထိုင်နေတဲ့ဖြူသဲဝေရဲ့ ပေါင်ခွဆုံကို သူ့စကပ်ပေါ်ကနေ မျက်နှာအပ်ကာ ဖိနမ်းလိုက်တယ်။ လက်ကလဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ တင်ပါးဆီရောက်သွားကာ ကိုင် မ လိုက်တာကြောင့် ဖြူသဲဝေ ထိုင်လျှက်ကနေ ခါးကော့ပေးသလိုဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းကို ကိုင်ထားတယ်။
“ရှူးးးးးးးး…. ဟင်း… ရှူးးးးးးး… နမ်းချင်တာ အရမ်းကိုကြာနေပြီ… ရှူးးးးး…”
“ဟင်း… အကိုရယ်… ဖြူသဲရင်တွေခုန်လိုက်တာ… ဖြူသဲထားခဲ့ဖူးတဲ့ရည်းစားတွေတောင် ဖြူသဲကို ဒီလိုမနမ်းဖူးဘူး… ဟင်း…”
ဖြူသဲဝေက ကျုပ်မျက်နှာကို အတင်းဆွဲထူပြီး ကျုပ်ကို နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… အကိုရယ်… ဖြူသဲဟာကို အရမ်းနမ်းချင်နေတာလား… ဟင်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဘာကိုလဲ… ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ကိုလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွန်း… ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ကို အရမ်းနမ်းချင်နေတာလားလို့…”
“ဟုတ်တယ်… ရတနာရှိကတည်းက ဖြူသဲစောက်ပက်ကို နမ်းချင် ယက်ချင်နေတာ… ဖြူသဲဖင်တွေကိုရောပဲ…”
“နမ်းကွာ… ယက်ကွာ… ဖြူသဲအလုပ်ပြီးရင် ဖြူသဲစောက်ပက်ကို အကိုလုပ်ချင်တာလုပ်…”
“လုပ်မယ်… ဖြူသဲက အလုပ်ထိုင်လုပ်နေရင်တောင်… အကိုကခုံအောက်မှာထိုင်ပြီး ဖြူသဲစောက်ပက်ကို တနေကုန်နမ်းနေမှာ…”
“နမ်းကွာ… ဖြူသဲ အလုပ်လုပ်တော့မယ်… လန်းသွားအောင် အကို့လီးအနံ့ရှူအုံးမယ်…”
ဖြူသဲဝေက ခုံပေါ်ကဆင်းကာ ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ကျုပ်လီးနေရာကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းတော့တယ်။ ပြီးမှ ပြန်ထရပ်ကာ သူအလုပ်လုပ်ဖို့ပြန်ထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ အလုပ်စားပွဲဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေလဲ အခန်းပြင်ထွက်လိုက် ပြန်ဝင်လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတာ တစ်နာရီလောက်ရှိပြီ။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုအနှောက်အယှက်မပေးဘဲ ကိုယ့်ခုံမှာပဲ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေလိုက်တယ်။ ခဏကြာတော့မှ ဖြူသဲဝေက အခန်းထဲပြန်ဝင်လာပြီး ကျုပ်ကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ပြုံးပြတယ်။ ကျုပ်သိပါတယ်။ ဖြူသဲဝေက သူ့အလုပ်တွေ ပြီးသွားလို့ စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားပုံရတယ်။ သူ့လက်ထဲကဖိုင်ကို သူ့စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကုတ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ထိုင်ခုံကျောမှီမှာ ချိတ်နေတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ဆီကိုထသွားလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့အနားကိုရောက်တာနဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့ ကိုယ်လေးကိုပွေ့ဖက်ပြီး သူ့ပေါင်ကနေ ချီမြှောက်လိုက်တော့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ခါးကို သူ့ခြေထောက်နဲ့ ချိတ်ထားကာ ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ထားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုငုံ့နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်.. စောင့်နေရတာ ကြာသွားလား…”
“ရပါတယ်… ဖြူသဲအလုပ်မှမအားသေးတာ… စောင့်ရမှာပေါ့… အခုရောအားပြီလား…”
“အားသွားပြီ… အကို့ကိုပြုစုရမယ့်အလုပ်ပဲ ကျန်တော့တယ်…”
“ဒီအလုပ်ကိုတော့ ဖြူသဲတစ်ယောက်တည်းမလုပ်ရပါဘူး… အကိုလဲအားတက်သရော ကူညီမှာပါ…”
“ခစ် ခစ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကို စားပွဲပေါ်မှာ ချပေးပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း သူ့ရဲ့ နို့တွေကို အဖြူရောင်အင်္ကျီလေးပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကတော့ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို သူကိုယ်တိုင် ချွတ်ပေးနေပြီ။ ကျုပ်လီးက ဘောင်းဘီ အပြင်ဘက်ရောက်တာနဲ့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကပ်ပြီး ထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ မီနီစကပ်အနက်ရောင်လေးကို ခါးအထိဆွဲလှန်တင်လိုက်ပြီး ပင်တီလေးကိုပါ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ အလိုက်သင့်နေပေးရင်း သူ့ရဲ့ပင်တီ ကျုပ်ချွတ်တာကို ကူညီရှာတယ်။ ပြီးတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို မ ကာ စားပွဲပေါ်မှာပဲ ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားနဲ့ နေစေလိုက်ပြီး ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေတဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့ မွှေးညှင်း ခပ်ပါးပါးလေးနဲ့ စောက်ပက်ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ချစ်စရာလေးကွာ… နမ်းချင်နေတာကြာလှပြီ…”
“ဟင့်… အကိုရယ်…”
“ရှက်သေးလားဟင်… အကို့ကို ရှက်သေးလား…”
“မရှက်တော့လို့ ပေါင်ကားပေးထားတာပေါ့… အကိုရာ…”
“ပြွတ်… ချစ်တာကွာ…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို ကုန်းပြီး ယက်တော့တယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ ကျုပ်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း ညည်းနေတယ်။ လီးတစ်ကြိမ်မှမဝင်ဖူးသေးတဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်က အပျိုနံ့လေးနဲ့ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ဆွဲဆောင်မှုရှိနေတာတော့ အမှန်ပဲ။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အရမ်းလိုးချင်ပေမယ့် လိုးချင်တဲ့အကြောင်းကို မပြောမိအောင် ထိန်းပါတယ်။ ဘာပဲပြောပြော ဖြူသဲဝေရဲ့အပျိုပန်းလေးဟာ ကျုပ်လို အိမ်ထောင်သည်နဲ့မထိုက်တန်ဘူးလို့ စိတ်ထဲမှာ ခံယူထားမိတယ်။ သူ့ကို တစ်သက်လုံး လက်ထပ်ပေါင်းသင်းမယ့်သူနဲ့သာ ထိုက်တန်ပါတယ်လေ။ ကျုပ်ဖြူသဲဝေကို တစ်ချီပြီးအောင် ယက်ပေးပြီး ဖြူသဲဝေကလဲ ကျုပ်လီးကို တစ်ချီပြီးအောင်စုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ဖြူသဲဝေ အလုပ်ဆက်လုပ်နေတဲ့အချိန်မှာ ကျုပ်က သူ့စားပွဲအောက်ကိုဝင်ပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို နမ်းနေမိသေးတယ်။ ဖြူသဲဝေက အလုပ်တစ်ခုပြီးတိုင်း ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး အနမ်းတွေ ပေးတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ရုံးခန်းထဲမှာ ဖြုသဲဝေနဲ့ ကျုပ်ဟာ ချစ်သူမက လင်မယားမကျလိုပုံစံနဲ့ မလိုးကြတာကလွဲရင် အရှက်ကုန် ပွင့်လင်းခဲ့ကြပြီ။

(အခန်း ၂၇/၂)

မင်းထွန်း။
ကျုပ်ရဲ့ယောက်ဖက ဒီတစ်ခေါက်က သင်္ဘောကပြန်ဆင်းလာတော့ ထူးထူးဆန်းဆန်း စကားတွေကို သမီးယောက်ဖ သုံးယောက် ချိန်းပြီးပြောလာတယ်။ သူ့မိန်းမ ရင်အေးကို မောင်နှမလိုပဲ ရင်းနှီးအောင်နေပြီး လိုးဖို့ပြောတာ။ ရင်အေးက အင်မတန် စိတ်သဘောကောင်းပြီး သူ့လင်ကိုလဲအရမ်းချစ်တယ်။ သူ့လင်ရဲ့မိသားစုကိုလဲ သူ့မိသားစုလိုပဲ ဂရုစိုက်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်အတွက်အလဲ ရင်အေးက ယောက်ဖနဲ့ပက်သက်ပြီးမှ တော်ရတဲ့ဆွေမျိုးဆိုပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ညီမအရင်းလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးက အကြည့်ခံတဲ့မျက်နှာမျိုးနဲ့ ချောတယ်။ တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်လေ တစ်စိမ့်စိမ့်ပိုချောလေ ဆိုတဲ့မျက်နှာမျိုးကို ပိုင်ဆိုင်ထားတယ်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ ကျုပ်ဇနီး သူဇာထက်မလျော့တဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှ တင်ကားကား ရင်ထွားထွားနဲ့ မြင်သူစွဲမက်ချင်စရာပါပဲ။ အရင်က သတိထားမိပေမယ့် စိတ်ကိုထိန်းပြီးနေလာခဲ့တာ အခုလို ကျုပ်ယောက်ဖကိုယ်တိုက်က ပြောလာတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့အလှတွေကို စိတ်ထဲမှာ ပြန်မြင်ယောင်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် တေဇာပြောပြတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်အရ ရင်အေးကို သူစိမ်းအနေနဲ့တော့ ကြံလို့ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီတော့ ကျုပ်ရဲ့ ရင်အေးအပေါ်မှာ ရှိရင်းစွဲ မောင်နှမ စိတ်ကို ပိုခိုင်မာအောင်တည်ဆောက်ပြီး ရင်အေးကြည်ဖြူလာအောင် ကြိုးစားကြည့်ရမှာပေါ့။ ဒီလို သွေးသားရင်းချင်းလိင်ဆက်ဆံတဲ့ အင်းစက်ဖီလင်ကို ကျုပ် အရမ်းသဘောကျပေမယ့် ကိုယ့်သွေးသားရင်းနဲ့တော့ မစမ်းရဲခဲ့ပါဘူး။ ကျုပ်အမေက အခု အသက်၆၀ကျော်ပြီ။ ညီမလေးက ကလေးတစ်ယောက်နဲ့ အသက်သုံးဆယ်ကျော်ပေါ့။ ကျုပ်အမေနဲ့ ညီမကို မစမ်းရဲခဲ့လို့ ဘာမှမလုပ်ခဲ့ရပေမယ့် အခုလို ရင်အေးကို ညီမလေးလို သဘောထားပြီး လိုးရမှာ ရင်ခုန်နေမိတယ်။ တကယ်လိုးဖြစ်ပါစေလို့လဲ ဆုတောင်းမိတယ်။

ဒီနေ့က ရုံးဖွင့်ရက်၊ ကျောင်းဖွင့်ရက်ဆိုတော့လဲ ကျုပ်ယောက်ဖနဲ့ ကျုပ်တူမ ခင်မွှေးလွန်းက အိမ်မှာရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျုပ်သင်္ဘောတက်နေတုန်း ရင်အေးရဲ့အဖေကဆုံးသွားတာဆိုတော့ နာရေးတုန်းက ကျုပ်မရှိခဲ့ဘူး။ ဒါ ကျုပ်အတွက်အခွင့်အရေးပဲ။ ကျုပ်ရင်အေးကို အဖော်လုပ်ပြီး သွားနေပေးရင်း အားပေးရမယ်။ ကျုပ် မနက်စောစောထပြီး ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေး သူဇာကို နှစ်ချီဆက် လိုးလိုက်သေးတယ်။ သူဇာက မနက်ခင်းအလုပ်တွေရှုပ်နေတော့ ကလေးကူထိန်းရင် မနက်ခင်း အိမ်မှာနေပေးလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ရင်အေးနဲ့ မူယာအတွက် ဝယ်လာတဲ့လက်ဆောင်တွေကို ယူပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဇနီးသူဇာက ကျုပ်ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ သိနေသလိုပဲ။ မူယာ့ကို လက်ဆောင်အရင်ပေးပြီးမှ ရင်အေးဆီကို သွားတော့ ရင်အေးကခြံတံခါးလာဖွင့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခြံထဲကားမောင်းဝင်တော့ ရင်အေးက ပြန်ဝင်လာတယ်။ ရင်အေးက အနားရောက်လာတယ်။
“ညီမလေး ရော့ ဒီမှာလက်ဆောင်တစ်ခုကျန်နေခဲ့တာ… နေ့က ပေးဖို့မေ့နေလို့…”
“သြော် ကိုမင်းရယ်… ဒါပေးဖို့ တကူးတက လာတာလား…”
ကျုပ် ရင်အေးနဲ့အတူလျှောက်ကာ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။ ရင်အေးက ထမိန်ကို ဒူးဖုံးရုံ ခပ်တိုတို ဝတ်ထားပြီး ရင်စေ့အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးနဲ့။ ဆံပင်ကို အနောက်မှာ ခေါင်းစည်းကြိုးနဲ့ စုစည်းပြီး ချထားတယ်။ သူ့မျက်နှာမှာ အိမ်နေရင်မို့ သနပ်ခါးခပ်ပါးပါးပဲ လိမ်းထားပုံရတယ်။ အိမ်အလုပ်တစ်ခုခုလုပ်ရင်းက ထွက်လာပုံပဲ နဖူးမှာ ချွေးလေးစို့လို့ သနပ်ခါးတောင် နည်းနည်းပျက်ချင်နေတယ်။ ရင်အေးက တကယ်ကို ယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ စိတ်နှလုံးအေးချမ်းအောင်ကို ဆွဲဆောင်မှရှိပါပေတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ သူတစ်ယောက်တည်းရှိတာဆိုတော့ စိတ်ပြေလက်ပျောက်မှ အလုပ်တစ်ခုခုလုပ်မနေရင် ရင်အေး ပျင်းနေမှာပဲ။ ဒါမှမဟုတ် သူ့လင်တေဇာ နဲ့ ဆုံးသွားတဲ့ သူ့အဖေဦးမြင့်မောင်ကို တမ်းတပြီး အထီးကျန်နေမှာ။ တေဇာဆိုတဲ့ကောင်ကလဲ သူ့ဇနီးကို ငုံထားမတတ်ချစ်လျှက်နဲ့ ကျုပ်နဲ့ဝေယံကို ဒီလို တောင်းဆိုလာတာ ရင်အေးဘယ်လောက် အထီးကျန်နေမယ်ဆိုတာ သူရိပ်စားမိလို့ပဲ။
“ဒီကိစ္စချည်းတော့ ဘယ်ဟုတ်မလဲဟ… ငါ့ညီမလေး အိမ်မှာ ပျင်းနေမှာစိုးလို့ အဖော်လာနေပေးရင်း… ဦးလေးဆုံးတုန်းကလဲ အကိုကမရှိတော့ မေးချင်လို့ပေါ့…”
“ကဲ ကိုမင်း… ဘာသောက်မလဲ အအေးလား အပူလား…”
“ငါဧည့်သည်မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရ.. ကိုယ့်ဟာကိုယ် ယူသောက်တတ်ပါတယ်… ဒါနဲ့ အခုဘာလုပ်နေတာလဲ…”
“အဝတ်တွေ လျော်ပြီးလှန်းနေတာ…”
“ငါဝိုင်းကူရမလား…”
“ရတယ်ကိုမင်း… ကျမလုပ်နေကျပါ…”
“ဘယ်ဟုတ်မလဲဟ… ငါ့ညီမလေး အဖော်ရအောင်လာနေပေးပါတယ်ဆိုမှ… ပြော ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…”
ကျုပ်လဲ စရောက်ကတည်းက ညီမလေးဆိုတဲ့စကားကို ထပ်တလဲလဲသုံးပြီး ပြောရင်း ရင်အေးအနောက်ကနေ ကပ်လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ရင်အေးက လျှော်ပြီးသား အဝတ်တွေကို ခြင်းထဲသို့ နည်းနည်းစီ ခွဲထည့်ပြီး အနောက်မှာ ထွက်လှန်းနေတာ။ ကျုပ်လဲ ခြင်းထဲကို တစ်ခါတည်း အကုန်ထည့်ခိုင်းပြီး အဝတ်လှန်းတဲ့နေရာကို သယ်ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ထည်စီကို ရေခါလိုက် သူ့ကိုပေးလိုက်လုပ်ပေးတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့အဝတ်တွေကို ယူပြီး ချိပ်နဲ့ချိတ်ကာ တန်းမှာလှန်းနေတယ်။
“အင်း… ဦးလေးလဲ ကောက်ကာငင်ကာကြီးနော်…”
“ဟုတ်တယ်… ရုတ်တရတ်ကြီး ဆုံးသွားတာ… ကျမလဲ တော်တော်နဲ့မဖြေနိုင်ဘူး…”
“အင်းပေါ့ညီမလေးရဲ့… ဒါပေမယ့်လဲ ဝေဒနာ ကြီးကြီးမားမားမခံစားသွားရတာကိုပဲ တွေးပြီး ဖြေသိမ့်ရမှာပေါ့…”
“အင်း… အဲ့လိုပဲဖြေရတာပဲ ကိုမင်းရယ်…”
“အကိုလဲ ဟိုကနေ သတင်းကြားကြားချင်း အရမ်းအံ့သြသွားတာ… အကိုသိတော့ ဦးလေးက ရက်လည်ပြီးနေပြီ… အကိုမလာနိုင်တာ စိတ်မကောင်းဘူး…”
“ရပါတယ် ကိုမင်းရယ်… ဒီလိုပဲပေါ့… အခြေအနေကမှ မပေးတာ… ဒီမှာလဲ လူတော်တော်များပါတယ်…”
“ဘာမှအားမငယ်နဲ့နော် ညီမလေး… ညီမလေးမှာ အကိုတစ်ယောက်ရှိသေးတယ်လို့မှတ်ထား… ညီမလေးက အကို့ရဲ့ညီမအရင်းလေးပဲ… သိလား…”
“ဟုတ်… ကျေးဇူးပါ ကိုမင်းရယ်…”
“ကိုမင်းတွေဘာတွေ လုပ်မနေပါနဲ့ညီမလေးရယ်… ကိုကြီးဆိုပြီးရောပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟုတ်…”
ဒီလိုနဲ့ ရင်အေးက သူနဲ့ တူမလေးရဲ့ အတွင်းခံတွေထမိန်တွေကို ကျုပ်ကိုအားနာပြီး မကိုင်စေချင်တာနဲ့ ကျုပ်လဲ  သူ့ကိုပဲထားခဲ့လိုက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲက အအေးလေးတစ်ဘူး ယူပြီး ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်သောက်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ရင်အေး ရေချိုးသံကြားရတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေး ဘာတွေချက်ထားလဲဆိုပြီး မီးဖိုထဲကိုဝင်ကာ အိုးတွေကိုလှန်လှောကြည့်တော့ အုပ်ဆောင်းတွေကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ငါးခူစဉ်းကောကို ငရုပ်ကောင်း ကြက်သွန်နိုင်နိုင်နဲ့ ရေခမ်းချက်ထားတာက မွှေးကြိုင်နေတာပဲ။ ရင်အေးကလဲ ဟင်းချက်ကောင်းဗျ။ ပြီးတော့ ချဉ်ပေါင်ဟင်းချို အရည်သောက်လေးလဲ ချက်ထားသေးတယ်ဆိုတော့ ဗိုက်တောင်နည်းနည်းဆာလာတယ်။ ကျုပ်လဲ ပန်းကန်တွေယူပြီး ဟင်းတွေခပ် ထမင်းခူးပြီး ပြင်ဆင်နေတုန်း ရင်အေးက ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတယ်။ ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ သဘက်လေးလွှားလို့။
“ဟာ… ကိုကြီး ကိုယ်တိုင်ဝင်ပြင်နေတာလား… ညီမလေး ပြင်ပေးမှာပေါ့… ဗိုက်ဆာနေပြီလား…”
“အေးဟ… အစကတော့ မဆာပါဘူး… ညီမလေးချက်ထားတဲ့ဟင်းတွေကြည့်ပြီး ဗိုက်ဆာလာတာ… အဝတ်အစားလဲပြီး လာခဲ့ ကိုကြီးတို့မောင်နှမ အတူ ထမင်းစားရအောင်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ခဏလေးစောင့်နော် ကိုကြီး…”
“အေး အေး…”
ရင်အေးက အပေါ်ထပ်တက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြင်ဆင်ပြီးစောင့်နေလိုက်တာ ခဏကြာတော့ ရင်အေးက ထမိန်နဲ့ ရင်ဖုံးလက်ပြတ်လေးဝတ်ပြီး ဆင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့အတူ ထမင်းစားကြတယ်။ ရင်အေးနဲ့ကျုပ်က ထမင်းစားပွဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်စားကြတာပေါ့။ အရင်ကတည်းက ရင်အေးကို ညီမလိုချစ်ပေမယ့် ခဏခဏဝင်ထွက်လို့ မသင့်တော်လို့ ကိုယ့်အိမ်လာတဲ့အချိန်ပဲ နှုတ်ဆက်ရင်း စနောက်ခဲ့တာ။ အခုလိုကျတော့ ပိုနွေးထွေးသလို ခံစားရတယ်။
“ထည့်စားနော် ကိုကြီး… စားကောင်းလား…”
“ကောင်းတယ်… ဒီလိုဆိုရင် ငါ့ညီမလေးလက်ရာကို ပြန်ရောက်တုန်း နေ့တိုင်းလာစားမိတော့မှာပဲ…”
“လာစားပေါ့ကိုကြီးရဲ့… ကိုယ့်ညီမအိမ်ပဲဟာ…”
“စားမှာ စားမှာ…”
ကျုပ်တို့ ထမင်းစားပြီးတော့ ရင်အေးကသိမ်းဆည်း ဆေးကြောတော့ ကျုပ်လဲ ဝိုင်းကူရင်း ပြီးမှ ဧည့်ခန်းမှာ ပြန်ထိုင်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့သူစားဖို့ ကော်ဖီနဲ့ လက်ဖက်ပါသုပ်ယူလာတယ်။
“ကိုကြီးကော်ဖီသောက်… လက်ဖက်လဲစား…”
“အေး စားမယ်… လုပ်စရာမရှိတော့ ပျင်းစရာကြီး… ကိုကြီးတို့ကစားကြမလား…”
“ဘာတမ်းကစားမှာလဲ…”
“ဖဲဆော့တတ်လား…”
“ဆော့တတ်တယ်လေ… ပိုကာတို့ စင်ကာပူတို့ ရှမ်းတို့ ကိုးမီးတို့ရတယ်…”
“စင်ကာပူဆော့မယ်လေ… ဒါနဲ့ဖဲထုပ်ရောရှိလို့လား… ကိုကြီးပြေးဝယ်လိုက်မယ်…”
“ရှိတယ်… ဖေဖေ့နာရေးတုန်းက ပိုတာတွေ ရှိသေးတယ်… ခဏလေး…”
ရင်အေးက အပေါ်ထပ်တက်သွားတယ်။ ခဏနေ ပြန်ဆင်းလာတော့ ရင်အေးလက်ထဲမှာ ဖဲထုပ်အသစ်တစ်ထုပ်ပါလာတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့ ဆိုဖာမှာပဲ ပြန်ထိုင်တယ်။
“ကဲ ဘာကြေးဆော့မှာလဲ…”
“ဒီလိုလုပ်ရအောင်… ရှုံးတဲ့သူမျက်နှာကို နိုင်တဲ့သူက ဆော့ပင်နဲ့ ခြစ်ကြေး… ဘယ်လိုလဲ…”
“စိန်လိုက်လေ… ဆော့ပင်သွားယူလိုက်အုံးမယ်…”
“နေနေ… ညီမလေး တက်လိုက်ဆင်းလိုက်နဲ့ မောရောပေါ့ ကိုကြီးပဲသွားယူလိုက်မယ်… မွှေးလွန်းအခန်းထဲမှာရှိမယ်ထင်တယ်…”
“ဟုတ်တယ်…”
ကျုပ်လဲ တူမလေးခင်မွှေးလွန်းအခန်းထဲကိုဝင်ကြည့်တော့ ဆော့ပင် အနီနဲ့အပြာတွေ့တာနဲ့ ယူပြီးပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ရဲ့ စင်ကာပူ ကစားပွဲလေး စပြီလေ။
“ကဲ စမယ်… နိုင်အောင်ဆော့နော် မဟုတ်ရင်တော့ ညီမလေးရဲ့မျက်နှာလှလှလေးပေါ်မှာ ပုံတွေဆွဲပစ်မှာ ဟား ဟား…”
“စမ်းကြည့်လိုက်လေ… စင်ကာပူဘုရင်မ ရင်အေးဆိုတာ ညီမလေးပဲ… ခစ်ခစ်…”
“ကြိုက်ပြီ… ရှုံးရင် တစ်ခြစ်… ၂တစ်လုံးမိရင် ၂ခြစ်… ၂နှစ်လုံးမိရင် သုံးခြစ်… သုံးလုံးဆို ၄ခြစ်… လေးလုံးဆို ၅ခြစ်… ဘယ်လိုလဲ…”
“အေးဆေးပါ… ကိုကြီးသာကြောက်ပြီး ၂တွေကို ပစ်မချနဲ့… ခစ် ခစ်…”
ဒီလိုနဲ့ ဖဲစဝေပြီ။ နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ဖဲကို ၁၅ရွက်စီဝေလိုက်တယ်။ ကျန်တာကတော့ မချနိုင်ရင်ဆွဲပေါ့။
“ကဲ… ၃ညှင်းက ကိုကြီးဆီမှာဆို ကိုကြီးကပဲ စချမယ်… ရော့ ၃ညှင်း တစ်လုံးတည်း…”
“ဟာ… မနိုင်ဘူးကိုကြီးရယ်… ဆွဲလိုက်အုံးမယ်… ခစ်ခစ်…”
“ဘာရယ်… ၃ညှင်းက အသေးဆုံးကိုတောင် မနိုင်ဘူးတဲ့လား… ရော့ ၅ဒေါင့်…”
“ဒါလဲ မနိုင်ပြန်ဘူး… ခစ်ခစ်… ဆွဲပြီနော်…”
“အင်း… ဒါသပ်သပ် မနိုင်ချင်ယောင်ဆာင်နေတာ… ရော့… ၆ဟတ်…”
“မနိုင်ဘူး ဆွဲတယ်… ခစ် ခစ်…”
“၁၀ညှင်းကွာ…”
“ဒါတော့ နိုင်တယ်… ၁စပိတ်…”
“ဘာ… မဟုတ်သေးပါဘူး ညီမလေးရာ ကိုကြီးချတာ ၁၀ညှင်းလေးပါ… အင်း… ကိုကြီးလဲ မနိုင်ဘူး ဆွဲတယ်ကွာ…”
“ရော့ ၃ပူး…”
“ဒါလောက်တော့ အေးဆေး… ရော့… ၄ပူး…”
“ဒီမှာ ၅ပူး…”
“ရော့ ၇ပူး…”
“ဟင်း… ချပြန်ရင်လဲ ပျက်ကုန်တော့မယ်… ဆွဲကြည့်မယ်ကွာ… ဥုံဖွ… အာ ပေါက်ကရက စပြီ…”
“ခစ် ခစ်… ၈ပူးလေးပါ ကိုကြီးရဲ့…”
“မဟုတ်သေးဘူး… ထပ်ဆွဲရင် ထပ်ခံရမယ်ထင်တယ်… ဘယ်နှချပ်ကျန်သေးလဲ…”
“မမေးရဘူးလေ ကိုကြီးရဲ့… စည်းကမ်းကိုမသိဘူးလား… ခစ်ခစ်… တူးကဒ်ဆို ပြောမယ်… ဟင်း ဟင်း…”
“အင်းပါ… ကဲပူးစမ်း… မနိုင်ဘူးဟာ ဆွဲတယ်…”
“ရော့ ၄ဟောက်စ်…”
“စပြီ ဇတ်လမ်းက… မှန်းစမ်း… ၆ချပ်ကျန်တာ ဟုတ်ပြီ… ရော့ ကွင်းဟောက်စ်… ဟဲ ဟဲ… ဘာဟောက်စ်အုံးမလဲ လာလေ… ဟောက်စ်ပြီးရင် ဆွဲဖို့သာပြင်ထား ညီမလေးရေ…”
“ဟီးဟီး… မဟောက်စ်တော့ပါဘူး ကိုကြီရယ် ရော့ ဒါလေးပဲချမှာပါ… ခစ် ခစ်… ဝမ်းကဒ်…”
“ဟာ… ၁၀ကမ္ဘာ… သေပြီ ကိုကြီးမှာ နှစ်ဟောက်ကြီးနဲ့… ၂သုံးလုံးပူးကြီး…”
“ဆွဲပါကိုကြီးရယ် ဆွဲပါ … ကံကောင်းရင် နောက်ထပ် ၂တစ်လုံးထပ်ရမှာပါ…”
“ဖွဟဲ့ လွဲပါစေဖယ်ပါစေ… လာစမ်း… အာ တကယ့် ၂ကြီး…”
“ခိ ခိ ခိ…”
ရင်အေးတစ်ယောက် ပွဲဦးထွက်မှာတင် ကျုပ် ၂လေးလုံးပူးမိသွားလို့ ပျော်ပြီးရယ်နေလိုက်တာများ မျက်လုံးကို မပွင့်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ ဆော့ပင်အပြာရောင်လေးကို ယူလိုက်တယ်။
“ကဲ ကိုကြီး… မျက်လုံးလေးမှိတ်ထား… ညီမလေး အလှပြင်ပေးတာကို ငြိမ်ငြိမ်လေးခံ… ၂ လေးလုံးတောင် ဆိုတော့ ၅ချက်ခြစ်ရမှာပေါ့… ဟဲဟဲ…”
“ညီမလေးရယ် မောင်နှမချင်းတွေပဲ… လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့ ၃ချက်ပဲခြစ်…”
“မရဘူး မရဘူး… ၅ချက်ပဲ… မျက်လုံးမှိတ်…”
“မှိတ်တယ်ကွာ… လှလှလေးဆွဲနော်…”
“ခစ်ခစ်… လာပြီ… ကိုကြီးကို မျက်မှန်တပ်ပေးမယ်… ဒါက မျက်မှန်ဝိုင်းလေး ဒါက မျက်မှန်ကိုင်း… ခစ် ခစ်…”
“၁ချက်ပဲ ခြစ်လေ…”
“၁ချက်ပဲခြစ်တာပဲဟာ … ဝလုံးကို တစ်ချက်ပဲ ဖိဆွဲသွားတာ မသိဘူးလား…”
“အင်းပါ… ကိုကြီးအလှည့်ကြမှ… နှုတ်ခမ်းမွှေးကို ဆွဲပစ်မယ်…”
“ဆွဲချင်ရင် နိုင်အောင် အရင်ဆော့လေ ကိုကြီးရဲ့… ခစ် ခစ်…”
နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်လဲ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်ရပြီး ရင်အေးစိတ်ကြိုက် ကျုပ်မျက်နှာပေါ်မှာ ဆော့ပင်နဲ့ဆွဲတာကို ငြိမ်ခံလိုက်ရတော့တယ်။ ပြီးတော့ သူတစ်ပြန် ကိုယ်တစ်ပြန် နိုင်ကြတော့ ရင်အေးမျက်နှာပေါ်မှာလဲ ကျုပ်ဆွဲပေးတဲ့ ပါးကွက်တွေ နှုတ်ခမ်းမွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေနဲ့ နဖူးမှာလဲ ပုဏ္ဏားလို အစင်းကြောင်းတွေ ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်မှာလဲ ရင်အေးဆွဲထားတာ ပွထနေပြီ။ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ရယ်ရတာလဲ ပါးစပ်မစေ့ရဘူး။ ကော်ဖီလေးသောက်၊ လက်ဖက်သုပ်လေးစားနဲ့ ဆော့လိုက်ကြတာ နည်းနည်းကြာတော့ ဝေယံရောက်လာတယ်။
“ဟာ ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ… ဟား ငါ့မကြီးမျက်နှာကိုလဲ ကြည့်အုံး… ဟား ဟား… ကိုမင်းမျက်နှာကလဲ… ဟား ဟား… ဟား…”
“လာလေကွာ ပါမလား… စင်ကာပူဆော့နေတာ… မှင်ခြစ်တမ်း…”
“စင်ကာပူလား… ရတာပေါ့… မောင်လေးလဲ ပါမယ်နော် မကြီး…”
“မျက်နှာကို အခြစ်ခံနိုင်ရင်ပါပေါ့ ဝေယံရယ်… ပြီးမှ အငယ်ကို မညှာဘူးတော့မလုပ်နဲ့…”
“အေးဆေးပါ… မောင်လေးကိုလဲ ပြီးမှ ကိုယ့်အစ်ကိုနဲ့ အစ်မကို မညှာဘူး မပြောနဲ့…. ရော့ မကြီး… မကြီးဖို့ မောင်လေးဝယ်လာတာ ဘာဘယ်တီး(bubble tea)…”
“ဟာ အခုပဲ အစ်မ ကော်ဖီသောက်နေတာ…”
“ဒါဆိုလဲ မောင်လေး ရေခဲ သေတ္တာထဲ သွားထည့်ထားလိုက်မယ်…”
“ငါ့ဖို့ရောမပါဘူးလား ဝေယံရ…”
“ကိုမင်းရောက်နေတာ ကျနော်မသိလို့ပါဗျာ… ကျနော်ပါမယ်နော် နေရာကျယ်အောင် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဆော့ရအောင်…”
ဒီလိုနဲ့ ဝေယံက  ရင်အေးအတွက် ဘာဘယ်တီးကို ရေခဲသေတ္တာမှာ သွားထားပြီး ကျုပ်တို့နဲ့ လာပူးပေါင်းတယ်။ ဒီတော့ ကစားပွဲက ပိုအသက်ဝင်သွားတယ်။ ဝေယံကလဲ ခေသူတော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကိုယ်သူ မောင်လေးလို့ တစ်ဖွဖွသုံးပြီး ရင်အေးကို မကြီးဆိုတာကို ပါးစပ်ဖျားက မချတော့ဘူး။ ဝေယံက အင်ထရို(intro)လာဝင်တဲ့သဘောပါပဲ။ ခဏတစ်ဖြုတ်နေပြီးတော့ ကစားဝိုင်းက နှုတ်ဆက်ကာ ထပြန်သွားတယ်။ သူ့မျက်နှာမှာလဲ တော်တော်လေး ပေပွသွားတယ်။ မပြန်ခင်လဲ ကျုပ်တို့သုံးယောက် ပေပွနေတဲ့မျက်နှာတွေနဲ့ အမှတ်တရဓာတ်ပုံ ဆယ်ဖီ(selfi)ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ဓာတ်ပုံကို ဇာပြာ(zapya)နဲ့ ကူးပေးလိုက်သေးတယ်။ ဝေယံပြန်သွားတော့ ကျုပ်တို့လဲ ကစားပွဲကိုသိမ်းလိုက်ပြီး ရင်အေးက သူ့အပင်လေးတွေကို ရေလောင်းမယ်ဆိုတာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ မျက်နှာကို ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာသစ်လိုက်ရတယ်။ မျက်နှာသစ်ပြီးတော့မှ ရင်အေးနဲ့အတူ သူ့အပင်လေးတွေကို ရေကူလောင်းပေးတယ်။ အဲ့ဒီနေ့က ညနေ ၅နာရီလောက်မှ ရင်အေးဆီကနေ ပြန်ခဲ့တယ်။ ရင်အေးနဲ့ ကျုပ်လဲ တစ်ရက်တာခရီးမှာတင် မောင်နှမသံယောဇဉ်နဲ့ ရင်းနှီးမှုက ခရီးတစ်ခုတော့ တာသွားတာသေချာတယ်။

ရင်အေး။
မနေ့ကတည်းက ကိုက သူ့ယောက်ဖနှစ်ယောက်နဲ့ ဘီယာဆိုင်သွားဖို့ စကားစတယ်။ ကျမလဲ ကိုက အဲ့လိုစကားစလေ့မရှိတာကြောင့် ကျမလဲ ကို့မျက်နှာကို အကဲခတ်နေမိခဲ့တယ်။ ကိုက ကျမကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာကိုသိပေမယ့် ဘာအတွက်လဲဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။ နောက်ရက်မှာတော့ ကိုမင်းထွန်းက ကျမအတွက် လက်ဆောင်နဲ့အတူ အဖော်ရအောင်ဆိုပြီး လာနေပေးတယ်။ ကျမကိုလဲ ညီမလေးလို့ ရင်းရင်းနှီးနှီးခေါ်တော့ ကျမလဲ ရင်ထဲမှာ နွေးထွေးခဲ့ရတယ်။ ဝေယံကတော့ ခဏပဲလာတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမကို မကြီးလို့ပဲ ခေါ်တော့တယ်။ ကျမလဲ အရင်ကတည်းက ကိုမင်းကိုရော ဝေယံ့ကိုပါ ကိုယ့်မောင်နှမတွေလို သဘောထားမိပြီးသားကနေ အခုလို ပိုရင်းရင်းနှီးနှီးနေပေးကြတော့ ကျမဘဝမှာ မရှိဖူးတဲ့ အစ်ကိုတစ်ယောက်နဲ့ မောင်တစ်ယောက် ကောက်ရသလို ခံစားမိတယ်။ ကို သူ့ယောက်ဖတွေကို ခေါ်ထုတ်သွားတာက ကျမ မပျင်းအောင် ဒီလိုလာပြီးအဖော်လုပ်ပေးဖို့ အကူအညီတောင်းတာလား။ အမှန်ဆို ကျမတစ်ယောက်တည်းအိမ်မှာကျန်ခဲ့ပေမယ့် ကျမဆီကို မူယာနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီက ရောက်လာတတ်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေလဲ ကျမက သူတို့ဆီသွားတာပဲ။ အဖော်ရယ်လို့တော့ ကျမအတွက် သီးသီးသန့်သန့်ကြီး မလိုပါဘူး။ အရင်ကတောင် အိမ်မှာ ကိုမရှိချိန် ဖေဖေနဲ့ကျမပဲကျန်ခဲ့တုန်းက တစ်ယောက်တည်း လာမလည်တတ်တဲ့ ကိုမင်းနဲ့ဝေယံ တကယ်ဆို အခုလို အိမ်မှာ ကျမတစ်ကိုယ်တည်းကျန်ခဲ့ချိန်မှာ ပိုလို့တောင် မလာသင့်ပါဘူး။ အခုအချိန်မှ ကျမတစ်ယောက်တည်းရှိချိန်မှာ ရဲရဲတင်းတင်း ဝင်ထွက်နေတာ ကို့ရဲ့ တောင်းဆိုမှုပဲဖြစ်မှာပါ။ ကိုက ကျမအတွက် အစ်ကိုနဲ့မောင်လေးကို ဖန်ဆင်းပေးတာ ဘယ်အခြေအနေထိများ တွေထားသလဲ။ ကျမလဲ ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံ ထူးထူးခြားခြားပြောင်းလဲလာမှုဟာ ကို့ရဲ့လက်ချက်လို့ တွေးမိတော့ သက်ပြင်းချမိတယ်။ ကျမမှာ အစ်ကိုတွေမောင်တွေရှိခဲ့ရင် ကို့ကိုခွင့်တောင်းပြီး အလိုးခံပစ်မိမှာလို့ ပြောခဲ့မိတာကို ကိုက ကျမတကယ်လုပ်ဖြစ်အောင် အကောင်အထည် ဖော်လိုက်တာလား။ ကျမ တွေးရင်း ရင်မောလာတယ်။ ကိုရယ်… ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ။ ကျမ ကို့အတွက် ဆွဲဆောင်နိုင်မယ့် အဝတ်အစားတွေ ရွေးဝတ်ပြီး ကို့ကို မျှော်နေမိတယ်။ ကို… ကျမကိုစိတ်ကုန်လို့ သူများနဲ့ လွှတ်ပေးချင်တာလား။ အို… မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ ကို့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ကျမကိုချစ်တဲ့အချစ်နဲ့ တပ်မက်မှုတွေက တစ်ပြားသားမှ မလျော့ခဲ့တာ ကျမအသိဆုံးပါ။
ကိုပြန်ရောက်လာတော့ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ ကျမ ကို့ကိုခရီးဦးကြိုပြုရင်း အနမ်းတွေ မွှတ်နေအောင်ပေးတယ်။ ကိုကလဲ ကျမကို အနမ်းတွေတစ်ဖွဖွပေးရင်း ဖက်ထားပေးတယ်။
“ကို အေးကို ချစ်သေးရဲ့လားဟင်…”
“ဘာလို့မေးတာလဲ အေးရယ်… အေးနဲ့ မီးလေးက ကို့ဘဝ ကို့အသက်ပါ…”
“အေး လှရော လှသေးရဲ့လားဟင်…”
“ပိုတောင်လှလာသေးတယ်… အသက်ကြီးလာမှ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ပိုလှလာတာ ကိုယ့်အသည်းအသက်လေးရ… ဒီနေ့မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဘာတွေမေးနေတာလဲ ဟင်…”
“မသိဘူး ကို့ကို လွမ်းလို့…”
“လွမ်းနေတဲ့ အလွမ်းတွေ တစ်ခါတည်းပျောက်သွားစေရမယ်… ပြွတ်… ချစ်တယ်အေးရယ်…”
“ချစ်တယ် ကိုရယ်…”
ကျမရဲ့ ချွဲနွဲ့မှုကြောင့် ကိုက ဘယ်လိုထင်လဲတော့ မသိဘူး ကျမကို ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ တန်းလိုးတော့တာပဲ။ ဧည့်ခန်းမှာပဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ဖြစ်သလို လိုးလိုက်ကြတယ်။ ကိုပြီးလို့ အမောဖြေနေတော့ ကျမ ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ တိုးဝှေ့ဖက်ထားရင်း ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံတို့ အိမ်ကိုလာတဲ့အကြောင်းနဲ့၊ သူတို့နဲ့ မျက်နှာပေါ် ဆော့ပင်နဲ့ခြစ်တမ်း စင်ကာပူဆော့ကြတဲ့အကြောင်း၊ ကျမ အပင်ရေလောင်းတော့ ကိုမင်းက ကူပြီးလောင်းတဲ့အကြောင်း ပြောပြတယ်။ ကိုက ကျမမသိအောင် သက်ပြင်းလေးခိုးချလိုက်ပေမယ့် ကျမက ကို့ရင်ဘတ်မှာ ပါးအပ်ထားတော့ သိဖြစ်အောင်သိလိုက်သေးတယ်။ ကိုက ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့ ရယ်မောပြီး ကျမအဖော်ရတော့ ကောင်းတာပေါ့ဆိုပြီး ပြုံးရယ်လို့ပြောတယ်။ ကျမက ကို့ကို ကျမတို့သုံးယောက် မျက်နှာမှာ ဆော့ပင်ရဲ့မင်ရာတွေ ပေပွနေတဲ့ဓာတ်ပုံကိုပြတော့ ကိုကကြည့်ပြီး ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်တယ်။
“ဟား… ဟား… ဟား… အင်း… တော်သေးတယ်… ကိုမင်းတို့ ဝေယံတို့ အေးကိုအဖော်လာလုပ်ပေးလို့… အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲနော်…”
“အင်း… အေးလဲ အရင်က ကိုနဲ့ကစားခဲ့တာတောင်ပြန်သတိရသေးတယ်…”
ကို့ကိုကြည့်ရတာ ကျမတို့ မောင်နှမလိုပျော်နေတာကိုမြင်သွားပြီး ခုနကအူတိုနေတဲ့ အရိပ်အယောင်တွေတောင် ပျောက်သွားသလိုပဲ။ ကို့ကို ကျမချစ်လိုက်တာ။ ကျမသိလိုက်ပါပြီ။ ကိုက ကျမကိုချစ်လျှက်နဲ့ ကျမတစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာအထီးကျန်နေတာတွေ ပြေပျောက်စေဖို့ အူတိုမှာသိလျှက်နဲ့ သူစွန့်စားခဲ့တာ။ ကျမ ကို့ကို ချစ်လွန်းလို့ ကို့မျက်နှာကို အနမ်းတွေ ပေးမဝ ဖြစ်နေမိတယ်။

(အခန်း ၂၇/၃)

တေဇာ။
ကျုပ်ရုံးမှာရှိနေချိန်မှာ ကိုမင်းက အိမ်မှာ တစ်ညနေလုံးနီးပါး နေသွားတဲ့အကြောင်း ပြောပြတော့ ကျုပ်ရင်ထဲက လှိုက်ခနဲ ဝမ်းနည်းမိသေးတယ်။ ကိုမင်းလာတာ ဝမ်းနည်းစရာမဟုတ်ပေမယ့် ကိုမင်းကိုလာဖို့ ကျုပ်ကပဲတွန်းပို့ခဲ့တာဆိုတော့ ဘာအတွက်လာတယ်ဆိုတာ ကျုပ်က သိနေမှကိုး။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးနဲ့ မောင်နှမတွေလို ကစားပြီးတော့ အမှတ်တရရိုက်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံလေးကိုမြင်လိုက်မှ သူတို့တွေ တကယ်ကြီး မောင်နှမအရင်းတွေလို ဆော့နေကြတာသိပြီး စိတ်ကဖြေသာသွားတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ဒါကိုတော့ ဆုံးအောင်ဆက်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မနက်က ရုံးမှာကတည်းက မမသူဇာက ကျုပ်ကိုဖုန်းဆက်မေးလို့ ကိုမင်းနဲ့ဝေယံကို ရင်အေးနဲ့ပက်သက်ပြီး တိုင်ပင်တဲ့ကိစ္စ အမှန်အတိုင်းပြောပြလိုက်ရတယ်။ မမသူဇာက ကျုပ်ကို သေချာရဲ့လားတဲ့။ ကျုပ်လဲ သေချာပါတယ်လို့ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်မိတယ်။ တစ်ဆက်တည်း မေမေ့ကို အိမ်ခေါ်ထားဖို့ကိစ္စကို ကိုမင်းလှုပ်ရှားလို့လွယ်အောင် သူတို့အဆင်ပြေမှခေါ်မယ်လို့ ပြောထားလိုက်တယ်။

မင်းထွန်း။
ရင်အေးနဲ့ကျုပ်က တစ်နေ့တစ်ခြား ပိုရင်းနှီးလာတယ်။ ကျုပ်က နေ့တိုင်းနီးပါးရောက်ပေမယ့် နေ့တိုင်းတော့ အကြာကြီးမနေပါဘူး။ တစ်ခါတစ်လေလဲ ခဏတစ်ဖြုတ်ပဲနေပြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတဲ့ဆီသွားတယ်။ ရုံးက ကိစ္စရှိလို့လှမ်းခေါ်ရင်လဲ ရင်အေးကိုနှုတ်ဆက်ပြီးသွားတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ရင်အေးဆီကိုရောက်အောင်သွားပြီး ပြန်လာရင်လဲ အိမ်က မိသားစုအတွက် ဝယ်ရင်း၊ ရင်အေးတို့ဖို့ရော၊ မူယာတို့ဖို့ပါ စားစရာတွေဝယ်လာပေးတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ရင်အေးက ဘာလေးစားချင်တယ်ကိုကြီးလို့မှာလိုက်ရင် ကျုပ်လဲ အပြန်မှာ မရရအောင် ဝယ်လာပေးတယ်။ ဒီလို မောင်နှမအရင်းတွေကဲ့သို့ အပြန်အလှန် စနောက်ကြ ဖေးမကြရင်း တစ်ပတ်အတွင်းမှာပဲ အခြေအနေက အများကြီးတိုးတက်ခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်း လိုးရဖို့က ဘယ်ကနေ ဇတ်လမ်းစရမယ်မှန်းမသိဘူး။ ဘာပဲပြောပြော နောက်တစ်ဆင့်တက်ဖို့က ရင်အေးရဲ့ သဘောထားကလိုသေးတယ်လေ။ ကျုပ်က ရှေ့တိုးမိလို့ ရင်အေးက သဘောမတူရင် အကုန်ဂွမ်းပြီမလား။ ဘာပဲပြောပြော အခုမှ ၅ရက်တစ်ပတ်ပဲ ရှိသေးတာ အချိန်ယူရအုံးမှာပေါ့။

တေဇာ။
ဒီတစ်ပတ်ရုံးပိတ်ရက်မှာ နေ့လည်ကျရင် သွားစရာရှိတာ လိုက်ပို့ဖို့ မြရည်နှင်းက အကူအညီတောင်းထားတယ်။ ကျုပ်သိပါတယ် ချယ်ရီလဲပါမယ်ဆိုတာ။ ကျုပ်နဲ့မြရည်နှင်းလဲ ဟိုတယ်မှာ ဟိုတစ်ပတ်ကလိုးပြီးကတည်းက ထပ်ပြီးလိုးဖို့ အခွင့်အရေး မရခဲ့ပါဘူး။ နွယ်နီတို့အိမ်ကလဲ နွယ်နီ့မိဘတွေက ရှိတော့ သိပ်ပြီး လူမလစ်တာကြောင့်လဲပါတယ်။ နွယ်နီ့လိုမျိုး အတူတွဲပြီး သွားလာနေကျမဟုတ်တော့ ခေါ်ထုတ်သွားဖို့လဲ မသင့်တော်ဘူးလေ။ မဟုတ်ရင် နွယ်နီ့မိဘတွေကိုယ်တိုင် ကျုပ်အပေါ် အမြင်စောင်းနိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အလစ်မှာ နှစ်ယောက်သားဖက်နမ်းပြီး ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ဟိုပွတ်သည်ပွတ်တော့ လုပ်မိကြပါတယ်။
နေ့လည်ရောက်တော့ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းတို့ ချိန်းထားတဲ့အချိန်ကို သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ချယ်ရီပါ ရောက်လို့ အဆင်သင့်စောင့်နေကြတယ်။ မြရည်နှင်းက ခရမ်းရောင် ရင်ဖုံးနဲ့ထမိန် ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားတယ်။ ချယ်ရီကတော့ ဘောင်းဘီရှည်အပျော့သား အောက်ခြေက ကားကားလေးကို ဝတ်ထားတယ်ပြီး အပေါ်က စွပ်ကျယ်လို ခါးတိုလေးနဲ့ အပေါ်ကနေ ဇာရင်စေ့အင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးမတပ်ဘဲ ထပ်ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ကားရပ်တာနဲ့ မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီက အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာပြီး ကျုပ်ကားပေါ်တက်ကြတယ်။ နွယ်နီက အိမ်ပေါက်ဝကနေ မျက်မှောင်ကျုံ့ကြည့်နေလို့ ကျုပ်လဲ ပြုံးပြလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်တယ်။ ရပ်ကွက်ကလွန်ပြီး လမ်းမပေါ်ရောက်တာနဲ့ မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီက ဇတ်လမ်းစတော့သည်။ မြရည်နှင်းကစပြီး ချယ်ရီ့ကို မိန်းကလေးချင်း နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းကာ ဖက်လျှက် ကျောကို ပွတ်သပ်နေတယ်။
“လွမ်းလိုက်တာ အချစ်လေးရယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟိုမှာလူရှိတယ်လေကွာ ရှက်စရာကြီး… အရမ်းမကဲနဲ့ သဲရယ်…”
“ပြွတ်… ခစ် ခစ်… ကိုကြီးကိုပြောတာလား… အဲ့ဒါ တခြားလူမှမဟုတ်တာ အချစ်လေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို မကြာခင်မှာ ပြဲလန်အောင် လိုးမယ့် ဒိုနှစ်ယောက်ရဲ့လင်လေ… ခစ် ခစ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ကြည့် ပြောလေကဲလေပါလား… ဟင့်… ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ သဲရာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ရှက်တာလား… တကယ့်လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံရတော့မှာမို့ စိတ်ပါနေတာလား… ပြစမ်း… ခစ် ခစ်… ပြွတ်..”
“ပြွတ်… အို… သဲရယ် ဟင့်…”
မြရည်နှင်းက တကယ့်မနိုင်စိန်။ ကျုပ် က ကားခေါင်းခန်းထဲကနောက်ကြည့်မှန်ကို ကားမောင်းရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းအကဲခတ်နေတာမို့ မြရည်နှင်းရဲ့လက်က ချယ်ရီရဲ့ဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးအောက်ကို တိုးဝင်သွားတာ မြင်လိုက်တယ်။ ချယ်ရီကလဲ ရှက်ပြီး သူ့ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ညာဘက်ပေါင်ပေါ် ချိတ်လိုက်ကာ သူ့ပေါင်ကြားကို ကျုပ်မမြင်အောင် ကွယ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အိုး… စိုရွှဲနေတာပဲ အချစ်ရယ်… လီးအစစ်နဲ့ အရမ်းအလိုးခံချင်နေတာလား… ဟင်..”
“သဲက လာနမ်းမှတော့ စိုတာပေါ့လို့… အဲ့ဒါ သဲကြောင့်စိုနေတာ…”
“ဘယ်လိုကြောင့်ပဲ စိုစိုကွာ… အချစ်လေး စောက်ဖုတ်က လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ… ကိုကြီးရေ… အနီးဆုံး ဟိုတယ်ကိုသာဝင်လိုက်နော်… ဒီမှာ အချစ်လေးစောက်ဖုတ်က ကိုကြီးလိုးတာခံဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ… ခစ် ခစ်…”
“အိုး… အရမ်းဆိုးတာပဲ သဲရာ… ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ မျက်နှာပူလိုက်တာကွာ… ဟင့်… ကဲဆိုးအုံး… အင့် အင့်…”
“အာ့… အချစ်လေးရယ် လွမ်းရတဲ့ အချစ်လက်ကလေးတွေ…”
ချယ်ရီကလဲ အားကျမခံ မြရည်နှင်းရဲ့ ထမိန်စကပ် အဟထဲကို လက်ထိုးနှိုက်ကာ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ပြန်နှိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မြရည်နှင်းနဲ့ချယ်ရီ ကားနောက်ခန်းမှာ တစ်ယောက်စောက်ဖုတ် တစ်ယောက်ကလိရင်း နမ်းလျှက် ညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားနောက်ကြည့်မှန်ထဲက မြင်ကွင်းကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ကာ ဘောင်းဘီထဲကလီးက တင်းမာနေပြီ။ ကျုပ် လမ်းမှာမြင်ရတဲ့ ဟိုတယ်လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ် တစ်ခုအတိုင်း ကွေ့ချလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ငတိမနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်စောက်ဖုတ် တစ်ယောက်က ကလိတာကို ရပ်လိုက်ပြီး လက်တွေရုတ်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ကိုယ့်လက်ကိုယ်စုပ်ပြီး စောက်ရည်အရသာခံရင်း သဘောကျနေကြနေသေးတယ်။ ကျုပ် ဟိုတယ်မှာကားထိုးလိုက်တယ်။
“မြရည်…”
“ရှင် ကိုကြီး…”
“၂ခန်းခွဲယူမလား… ၁ခန်းတည်းပဲယူမလား…”
“၁ခန်း…”
“၂ခန်း…”
မြရည်နှင်းက ၁ခန်း၊ ချယ်ရီကတော့ ၂ခန်းတဲ့ပြိုင်တူပြောလာတယ်။
“အချစ်ရယ်… ကားတစ်စီးတည်း အတူလာပြီး ဒီရောက်မှအခန်းခွဲတော့ ဘာထူးမှာလဲ… ကိုကြီး တစ်ခန်းတည်းသာယူလိုက်တော့…”
“အင်း… ပြီးရော…”
ဒီတော့မှ ကျုပ်တို့သုံးယောက် ကားပေါ်ကနေ ဆင်းကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ချယ်ရီ့ကို မြရည်နှင်းက လက်ဆွဲပြီး ကျုပ်အနောက်ကနေ ဟိုတယ်ထဲကိုလိုက်ဝင်တယ်။ ဟိုတယ်မှာ မိသားစုအခန်းကျယ်ကိုယူပြီးတော့ ဟိုတယ်ဝန်းထမ်းလိုက်ပို့တဲ့အခန်းဆီ လိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းက အခန်းတံခါးကို လော့ခ်ချပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့မှ မြရည်နှင်းက ချယ်ရီရဲ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။
“အချစ်… အေးဆေးပဲနော်… စရအောင်…”
ချယ်ရီက ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ဒီတော့မှ မြရည်နှင်းက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုပြန်နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ကိုကြီး ချယ်ရီ့ကို စိတ်ရဲသွားအောင် အနမ်းလေးပေးလိုက်အုံး… မြရည် ကိုကြီးလီးကို ပြုစုပေးမယ် ပြီးရင် ချယ်ရီ့ကို အရင်လိုးပေးလိုက်နော်…”
“မြရည်သဘော…”
မြရည်နှင်းက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက သူ့ကိုယ်လေးကိုခွာလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မြရည်နှင်းက ချယ်ရီ့လက်နဲ့ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်စီကိုယူပြီး လက်ချင်းတွဲစေတော့ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ဒီလိုကျတော့ ချယ်ရီကလဲ မရုန်းဘဲ ကျုပ်လက်ကိုပြန်ကိုင်ထားတယ်။ မြရည်နှင်းကတော့ ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းကို လွှတ်ပေးထားလိုက်ပြီး ချယ်ရီကို အနားဆွဲခေါ်ပြီး ခါးလေးကိုဖက်ထားလိုက်တယ်။
“ရှက်နေတာလား ချယ်ရီ…”
“အင်း…”
“မရှက်အောင် အကို့ကိုဖက်ထား…”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီရဲ့လက်တွေကိုယူပြီး ကျုပ်ပခုံးပေါ်တင်ပေးလိုက်တော့ ချယ်ရီက ကျုပ်ပခုံးပေါ် သူ့လက်လေးတွေ တင်ထားတယ်။ မြရည်နှင်းကတော့ ကျုပ်ဘောင်းဘီနဲ့အတွင်းခံကို ပေါင်လည်အထိဆွဲချကာ  ကျုပ်လီးကို မြိန်ရည်ရှက်ရည်စုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီရဲ့ကျောလေးကိုပွတ်သပ်ရင်း သူ့မျက်နှာဆီသို့  ခေါင်းငုံ့ကာ တိုးကပ်သွားတော့ ချယ်ရီက မျက်လုံးလေးဝင့်ကာ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် ချယ်ရီ့နဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့နမ်းလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်လေးခဏမှာ ချယ်ရီမျက်လုံးလေးမှိတ်သွားပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို  သူ့နဖူးကနေ ပြန်ခွာလိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးက ပြန်ပွင့်လာတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ချယ်ရီကို သူ့နှုတ်ခမ်းဆီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းက ထပ်တိုးကပ်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းထိသွားပြီး ကျုပ်က ကသူ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်လိုက်ချိန်မှာ ချယ်ရီလဲ ခြေဖျားထောက်ကာ ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်တွယ်လာတယ်။ ပြီးတော့ အနမ်းတွေတုန့်ပြန်ရင်း အသက်ရှူသံပြင်းလာတယ်။ ကျုပ်လက်တွေကလဲ ဘောင်းဘီရှည်အပျော့သားလေးက ဖုံးကွယ်မထားနိုင်အောင် စွင့်ကားနေတဲ့ ချယ်ရီရဲ့တင်စိုင်တွေကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတဲ့ မြရည်နှင်းကြောင့် ကျုပ်လီးက အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေပြီး အရမ်းလိုးချင်နေပြီ။ ကျုပ်က နမ်းရင်းနဲ့ ချယ်ရီရဲ့နို့တွေကို အုပ်ကိုင်ကြည့်တော့ သိပ်မထွားဘဲ သူ့ဖင်နဲ့က ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် လုံးလုံးဝန်းဝန်းလေးနဲ့ ကိုင်လို့တော့အကောင်းသား။ ကျုပ်က အရမ်းလိုးချင်နေပြီဆိုတော့ လိုရာကိုတန်းသွားဖို့ ချယ်ရီရဲ့ဘောင်းဘီးမျှော့ကြိုးထဲကို ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က တိုးဝင်သွားကာ သူ့ပင်တီထဲကိုပါ ဆက်တိုးဝင်သွားတော့ တောထနေတဲ့ စောက်မွှေးကြမ်းကြမ်းတွေကို စမ်းမိတယ်။ ချယ်ရီက တော်တော်အမွှေးသန်တာပဲ။ ဟုတ်တယ်။ ချယ်ရီက မျက်ခုံးတွေကအစ ထူထဲနက်မှောင်နေတာ။ ဆံပင်အုံကလဲ ထူထဲနက်မှောင်ပြီး တင်ပါးအထိကိုရှည်တာ။ ပါးမှာလဲ စပါယ်တင်မှဲ့လေးနဲ့ အသားနည်းနည်းညိုပြီး ပါးစပ်နည်းနည်းပြဲတာကလွဲရင် တကယ်ညှို့အားပြင်းတဲ့ မိန်းမပါပဲ။ ကျုပ်လက်က ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုစမ်းမိတော့လဲ နှူးညံ့တဲ့မိန်းကလေးရဲ့အတွင်းသားမှာ သဘာဝချောဆီတွေနဲ့ စွတ်စိုနေတာကို စမ်းမိသွားတာကိုက အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းတယ်လေ။
“ချယ်ရီရယ်… ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာ အကို အရမ်းလိုးချင်တာပဲ…”
“ဟင့်… အကိုရာ… အဲ့လိုတည့်တည့်ကြီးပြောရလားလို့..”
“ဒါဆို… ချယ်ရီ့ရဲ့ ရတနာရွှေကျုတ်လေးထဲ… အကိုရဲ့ ရွှေမုန်လာဥကြီး ထည့်ပါရစေနော်…”
“အို… ခစ် ခစ်… အကိုကအရမ်း စကားတတ်တာပဲ… ခစ် ခစ်…”
“ထည့်ရမှာလားလို့….”
“ထည့်ပေါ့ကွာ… ထည့်ခံချင်လို့လိုက်လာတာပဲ…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… မြရည်… ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာပဲ… အကိုအရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
“ပြွတ်… ဟုတ်ကိုကြီး…”
မြရည်နှင်းကလဲ ဒီတော့မှ ကျုပ်လီးကိုစုပ်တာ ရပ်တော့တယ်။ ပြီးတော့မှ ထရပ်ပြီး ကျုပ်ကို နမ်းသေးတယ်။ မြရည်နှင်းက ချယ်ရီ့ကို လက်ဆွဲကာ ခုတင်ဆီခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူက ခုတင်စောင်းမှာထိုင်ကာ ချယ်ရီ့ကို သူ့ပေါင်ကိုလက်ထောက်ကာ ကုန်းစေပြီး ချယ်ရီ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေတယ်။ ချယ်ရီက အခုလိုကုန်းလိုက်တော့မှ သူ့ဖင်ကြီးတွေက စွင့်ကားပြီး တင်းသွားတဲ့ဘောင်းဘီ အပျော့သားလေးအောက်မှာ ပင်တီအရာလေးကို ထင်းလို့။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီရဲ့ ကုန်းပေးထားတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ကုန်းနမ်းပစ်လိုက်တော့ ချယ်ရီက မြရည်နှင်းနဲ့နမ်းနေတာကိုရပ်ပြီး သူ့ဖင်ကို ကုန်းနမ်းနေတဲ့ကျုက်ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ သမင်မလည်ပြန် လှည့်ကြည့်နေတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… လှလိုက်တဲ့ဖင်ကြီးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… မနမ်းဘဲ မနေနိုင်ဘူး… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ဟင့်… အကိုရာ…”
ကျုပ်လဲ အားရပါးရ နမ်းပြီးတော့မှ ချယ်ရီရဲ့ ဘောင်းဘီနဲ့ ပင်တီကို တစ်ခါတည်းပဲ ပေါင်လည်အထိ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ချယ်ရီရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးက ပေါင်ကြားကနေ အနောက်ကိုပြူထွက်နေပြီး စောက်မွှေးတွေက တောနက်တစ်ခုလို ဟီးထနေတယ်။ ကျုပ် ချယ်ရီရဲ့ စောက်မွှေးမဲမဲလေးတွေကိုပါရောပြီး စောက်ဖုတ်ကိုလက်နဲ့အုပ်ပြီး ခပ်ရွရွလေးပွတ်တော့ ချယ်ရီရဲ့ ညည်းသံလေး ကြားရတယ်။
“အမွှေးတွေက သန်လိုက်တာကွာ… ”
“ဟင့်… အကိုမကြိုက်ဘူးလား…”
“အကို့ကို ပို စိတ်ထစေတာ… မရတော့ဘူးကွာ…”
ကျုပ် ချယ်ရီရဲ့ စောက်ရည်တွေရွှဲပြောင်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လီးနဲ့တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်ဆွဲတော့ ချယ်ရီ့ဖင်လေး လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အချိန်မဆိုင်းတော့ဘဲ ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်တော့တယ်။ ခပ်စီးစီးလေးပဲ ကျုပ်လီးက ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲဝင်သွားတယ်။
“ဟာ့… ဖြည်းဖြည်း အကို… ကျပ်တယ်…”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အချစ်ရယ် ကိုကြီးက လိုးတတ်ပါတယ်…”
ကျုပ်ကလဲ လီးကို ချယ်ရီးစောက်ဖုတ်ထဲ ဆက်သွင်းတာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတော့ ချယ်ရီ့ခါးကိုကိုင် ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်…”
“မကြောက်နဲ့ ချယ်ရီ…. အကိုလိုးတာခံပြီးလို့ ယောက်ျားယူချင်စိတ်ပေါက်သွားရင်တော့ မတတ်နိုင်ဘူး…”
“အင့်… မယူပါဘူး… သဲကိုပဲယူမှာ… နော်သဲ… ပြွတ်… ဟင့်…. ရှီး…”
“ဒါပေါ့အချစ်ရဲ့… ကောင်းလား အချစ်… ကိုကြီးလီးနဲ့လိုးပေးတာ ကောင်းလား…”
“ဟင့်… ဟင်း… သဲရယ်… အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ… အကို့လီးအစစ်ကြီးက ပူနွေးပြီး အကြောတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲတာ အရမ်းကောင်းတယ်… အိုး… သားအိမ်ကိုဆောင့်မိနေပြီ… ဆောင့်အကို… ချယ်ရီခံနိုင်တယ်…. အာ့ အား…”
“ရှီး… စောက်မွှေးတွေ အထူကြီးနဲ့ ချယ်ရီစောက်ဖုတ်က လိုးလို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ… အင့်ကွာ… ချယ်ရီရော မြရည်ရောက ငါ့လိုးမယားတွေ….”
“အာ့… ဟား… ဆောင့် ဆောင့်… အမလေး…. ထိလိုက်တာ…. အား ချယ်ရီထွက်ပြီ….”
ကျုပ်ကလဲ ချယ်ရီခါးကိုကိုင်ပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရှိန်မြှင့်ကာ လိုးနေတာဆိုတော့ ချယ်ရီရဲ့ တင်ကားကားကြီးတွေက ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတာက ပိုစိတ်ထစေတယ်။ ချယ်ရီတစ်ယောက် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကိုယ်လေးတုန်တက်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်ကိုနမ်းပြီး ကျုပ်လိုးတာကိုခံနေတာ သိပ်ဘဝင်မကျလှဘူး။ မသိရင် ကျုပ်က သူတို့အလိုးခံချင်လို့ ဆန္ဒဖြည့်ပေးနေရတဲ့ ဘာခံစားချက်မှမရှိတဲ့ ဖာတစ်ကောင်လို ဖြစ်နေတယ်။ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးကိုချွတ် ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ပြန်ဝတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်တယ်။
“ဟယ် ကိုကြီး ဘာဖြစ်သွားတာလဲ…”
မြရည်နှင်းက ချက်ချင်းပဲ ထိုင်နေရာက ထလာပြီး ကျုပ်ဘေးမှာလာထိုင်တယ်။ ကျုပ်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့  ကြည့်နေသလို ချယ်ရီကလဲ သူ့ဘောင်းဘီလေးပြန်ဆွဲတင်ပြီး မျက်စိအပြူးသားလေးနဲ့ ကြည့်နေရှာတယ်။
“စိတ်မပါတော့လို့…”
“အာ… ကိုကြီးရာ ဘာလို့စိတ်မပါတာလဲ ချယ်ရီက မလှလို့လား…”
“မဟုတ်ဘူး… ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပျော်တော်ဆက်တစ်ယောက်လို ခံစားရလို့…”
“ဟင်… ဟုတ်ပါရဲ့ မြရည်နဲ့ချယ်ရီက ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကြည်နူးနေတာ… ဆောရီးပါကိုကြီးရယ်… ရွှတ် ရွှတ် စိတ်မဆိုးနဲ့နော်… အချစ် လာပါအုံး… ကိုကြီးက သူ့ကိုဂရုမစိုက်လို့ စိတ်ဆိုးနေတာ လာချော့အုံး…”
ချယ်ရီက ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“စိတ်မဆိုးပါနဲ့ အကိုရာ… မြရည်နဲ့ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မတွေ့ရတာ ကြာလို့ အလွမ်းသယ်မိသွားတာ… နော်… ချယ်ရီလဲ အကို့ကို ချစ်ပါတယ်….”
“အပိုတွေ….”
“တကယ်… ဟိုတစ်ခေါက် အကို့ကိုအကဲခတ်နေရင်းနဲ့ကို ရင်ခုန်နေတာ… သိလား….”
ချယ်ရီက ပြောရင်း ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုပြန်ချွတ်ပေးတော့ မြရည်ကလဲ အားကျမခံ ကျုပ်အင်္ကျီကို ချွတ်တယ်။
“ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
ချယ်ရီက ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ထပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ချယ်ရီ့ကို အရမ်းအရသာရှိအောင်လိုးပေးတဲ့ အကို့ရဲ့လီးကြီးကို ပြုစုမလို့လေ… ပြုံးကွာ… ပြုံး…. ပြွတ်… ပြွတ်…. ချယ်ရီနဲ့ မြရည်က အကို့မယားအဖြစ် တစ်သက်လုံးရှိနေမှာ… ပြွတ်…”
ချယ်ရီက မူမူနွဲ့နွဲ့နဲ့ အနမ်းတွေတစ်ဖွဖွပေးပြီး ကျုပ်ကို အတင်းပြုံးခိုင်းပြီးချော့တော့ ကျုပ်လဲ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတယ်။
“ခစ် ခစ်… အကိုပြုံးလိုက်တာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့ကိုယ်လုံးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ တင်းနေအောင်ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
“နောက်ဆို အကိုရှိတဲ့အချိန် အကို့ကိုလဲ စိတ်ထဲထည့်ထားနော်… အကိုက အပြန်အလှန် ယုယကြင်နာရတာကိုပဲ ကြိုက်တာ… သိလားချယ်ရီ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…  ဟုတ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့ကိုနမ်းရင်းနဲ့ သူ့အင်္ကျီတွေကို ချွတ်ပစ်တယ်။ ဘောင်းဘီကိုတော့ ချယ်ရီက သူကိုယ်တိုင်ပဲ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ချယ်ရီက ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပေမယ့် မြရည်နှင်းက အဝတ်အစားအပြည့်အစုံနဲ့ ကျုပ်ကို ဖက်ထားတယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်လီးကို ဒူးလေးထောက်ပြီး ပြန်စုပ်ဖို့လုပ်နေတော့ ကျုပ်က မြရည်နှင်းကို ဖက်လိုက်ကာ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မြရည်… ဘာလို့အဝတ်တွေမချွတ်ဘဲ ဒီအတိုင်းထိုင်နေတာလဲ… လာ အကိုချွတ်ပေးမယ်…”
“နေပါစေ ကိုကြီးရယ်… ဒီနေ့က ချယ်ရီ့နေ့လေ… ချယ်ရီ့ကိုပဲ အားရအောင် လိုးပေးလိုက်ပါ…”
“မဟုတ်တာပဲကွာ… မြရည်က အဲ့လိုကြီးထိုင်ကြည့်နေတော့ အကိုက မနေတတ်ဘူး… မြရည်ရော ချယ်ရီရောက အကို့မယားတွေဆို ညီတူမျှတူချစ်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ပြွတ်… ဟုတ်သားပဲ သဲရယ်… ဝင်ပါလိုက်ပါ… ပြွတ်….”
“ဟင့်အင်း… အချစ်ပဲ တစ်ဝ အလိုးခံပါကွာ… အချစ်က ကိုကြီးနဲ့ထပ်တွေ့ရဖို့ သေချာတာမဟုတ်ဘူး… မြရည်က ကိုကြီးနဲ့ ခဏခဏတွေ့နေတာ အခြေအနေပေးတာနဲ့ လိုးလို့ရတယ်… ချယ်ရီ့ကိုပဲ တစ်ဝလိုးပေးလိုက်နော် ကိုကြီး…”
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ သဲရာ… တို့တွေယူပြီးရင်တော့ ညီတူမျှတူပဲ ချစ်ရမယ်နော်… မရတော့ဘူး… အကို့လီးကြီး မာတောင်နေပြီ ချယ်ရီတက်ဆောင့်တော့မယ်…”
ချယ်ရီက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျုပ်လီးပေါ်ကိုတက်ခွတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ချယ်ရီ့ခါးလေးကိုထိန်းထားပေးတော့ ချယ်ရီက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့က ဖိသွင်းလိုက်တာ တစ်ကြိမ်ဝင်ဖူးပြီးသား ချယ်ရီစောက်ပက် စီးစီးလေးထဲ ကျုပ်လီးက တအိအိနဲ့ တိုးဝင်သွားတော့တယ်။
“ဟူး… ပြည့်သိပ်နေတာပဲ အကိုရာ… အကို့လီးကြီးက အရသာရှိလိုက်တာ… ဟင်း… အင်း….”
ချယ်ရီကတော့ ကျုပ်လီးကိုအရသာခံပြီး တစ်ချက်ချင်း ဖင်လေးမြှောက်လိုက်ချလိုက်နဲ့ လိုးနေပြီ။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့တင်ပါးလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း ချယ်ရီကိုတစ်လှည့် မြရည်နှင်းကိုတစ်လှည့် နမ်းတယ်။ ချယ်ရီ့နို့ လုံးလုံးလေးတွေကိုလဲ ဆုပ်ကိုင်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကုန်းစို့လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဘယ်ဘက်လက်က မြရည်နှင်းကိုဖက်ထားတာဆိုတော့ မြရည်နှင်းရဲ့တင်ပါးကိုလဲ သူထမိန်လေးပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်တယ်။ မြရည်နှင်းလဲ အရမ်းလိုချင်နေမှာပဲ။ ဒီကြားထဲမှာလဲ ကျုပ်နဲ့သူ တစ်ခါမှ လိုးခွင့်မကြုံခဲ့ဘူးမလား။ မိန်းကလေးချင်းဆိုပေမယ့် တော်တော်လေးချစ်ကြတယ်လို့ဆိုရမယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ကျုပ်နဲ့ပိုရင်းနှီးတဲ့ မြရည်ကို ပိုပြီးသံယောဇဉ်တွယ်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒါကို ချယ်ရီ မသိအောင်လို့ ဟန်ဆောင်နေရတာပေါ့။
“မြရည်… အလိုးမခံဘူးဆိုလဲ အကို မြရည်စောက်ဖုတ်လေးယက်ပေးချင်တယ်… အကို့ကို ပေးယက်နော်… ချယ်ရီ ခဏ အကိုပုံစံပြင်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်… ဟင်း…”
ချယ်ရီက ကျုပ်လီးပေါ်ကဆင်းတော့ ကျုပ် မြရည်ကိုပါ ထိုင်နေရာကထခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆိုဖာပေါ်မှာ လှဲချလိုက်တယ်။
“ချယ်ရီ ရပြီ…. ချယ်ရီ့စိတ်ကြိုက် ဆက်လိုးတော့… မြရည် လာ အကိုမျက်နှာပေါ် တက်ခွလိုက်…”
ချယ်ရီကလီး ကျုပ်လီးနဲ့ သိပ် အဆက်ပြတ်ချင်ပုံမရ။ ချက်ချင်းတက်ခွက်ပြီး ဆောင့်လိုးတယ်။ မြရည်နှင်းက ထမိန်ချွတ်ဖို့လုပ်တယ်။
“မြရည်… မချွတ်နဲ့… ပင်တီပဲချွတ်လိုက်… မြရည်က ထမိန်လေးနဲ့လိုက်တယ်…”
“ကိုကြီးမျက်နှာကို အုပ်မိသွားပါအုံးမယ် ကိုကြီးရယ်…”
“မအုပ်မိအောင် အကိုထိန်းထားမှာပေါ့… လာ…”
ဒီတော့မှ မြရည်နှင်းက ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကိုချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ ထမိန်လေးမပြီး ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ပြောင်းပြန်တက်ခွတယ်။
“ကန်တော့နော် ကိုကြီး…”
ကျုပ်က ဘာမှပြန်ပြောမနေဘဲ မြရည်နှင်းရဲ့ ခရမ်းရောင်ထမိန်လေးကို သူ့တင်ပါးပေါ် မတင်ထားလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းက ချယ်ရီ့လိုစောက်မွှေးမသန်ဘူး။ ခပ်ပါးပါးလေးပဲ ပေါက်တာ။ မြရည်နှင်းရဲ့ စောက်ပက်မှာ အရည်တွေရွှဲအိုင်ပြီးနေတာ။ ပင်တီရှိနေလို့သာ ထွက်လာသမျှစောက်ရည်တွေက ပင်တီမှာကပ်နေပြီး စီးကျမနေတာ။ ကျုပ် မြရည်နှင်းကို တော်တော်လေးသနားသွားတယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့ စောက်ပက်မှာကပ်နေတဲ့ စောက်ရည်အချွဲအကျိလေးတွေကို ကျုပ် လျာလေးနဲ့ လိုက်ယက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မြရည်ရဲ့ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို လျာနဲ့ ယက်တင်ပစ်လိုက်တယ်။ လက်တွေက သူ့တင်ပါးနဲ့အတူ ထမိန်ကိုပါထိန်းကိုင်ထားရင်း မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ခေါင်းထဲကို လျာကြီးထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်စိလေးကိုလျာဖျားနဲ့ ကစားပေးလိုက်၊ စောက်စိနဲ့ ကြွက်နားရွက်အဖတ်လေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း ကျုပ်လီးမှာ ချယ်ရီ့စောက်ပက်စီးစီးလေးက တက်လိုးနေတာ ခံစားမိနေပေမယ့် ကျုပ်အာရုံကတော့ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ပေါ်မှာပဲ ရှိတော့တယ်။
“အူး… ဟင့် ကိုကြီးရယ်… ဟင်း… အချစ်… ကောင်းရဲ့လား…. အားရရဲ့လား… လီးအတုနဲ့ ဘယ်ဟာကောင်းလဲ…”
“အကို့လီးအစစ်ကြီးက ပိုကောင်းတယ် သဲရယ်… ဟူး…. လိုးရတာ အားရလိုက်တာ… သဲကိုအရမ်းချစ်တာပဲ… သဲနဲ့ကိုယ် မခွဲရဘဲ လီးအစစ်နဲ့ပါ အလိုးခံလို့ရအောင် စဉ်းစားတတ်တယ်… ရှီး… ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အီဆိမ့်နေပြီ သဲရယ်…. ပြွတ်…”
“ပြွတ်…”
မြရည်နှင်းနဲ့ချယ်ရီ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နမ်းနေကြပုံပဲ။ ခဏကြာတော့ ချယ်ရီ ဆက်မဆောင့်တော့ဘဲ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လီးကိုလဲ ချယ်ရီရဲ့ စောက်ရည်နွေးနွေးလေးနဲ့ ပက်ဖြန်းပေးလိုက်တော့ နွေးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ကို အနားမပေးဘဲ ဖိယက်နေလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး မြရည်နှင်းလဲ ကုန်လေးတုန်သွားပြီး စောက်ရည်လေးတွေ ပွက်ခနဲ အန်ကျလာတော့ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ကို ပါးစပ်နဲ့ငုံထားပြီး ထွက်လာသမျှစောက်ရည်တွေကို လျာနဲ့ခံထားလိုက်တော့တယ်။ ခဏကြာမှာ မြရည်နှင်းက ကျုပ်ကိုခွထားရာကဆင်းပြီး သူ့ပင်တီကို ပြန်ဝတ်နေတယ်။
“မြရည်… တော်ပြီလား…”
“အင်း… မြရည် အဆင်ပြေပါပြီ… ကိုကြီးနဲ့ချယ်ရီ လွပ်လွပ်လပ်လပ်လိုးကြပါ… မြရည်ကြည့်ပဲနေတော့မယ်…”
“ကျေးဇူးပဲသဲရယ်… အရမ်းချစ်တယ်…. အကို… ချယ်ရီ့ကို အားရပါးရ လိုးပေးစမ်းပါ… ပြွတ်…”
ချယ်ရီက မြရည်နှင်းရဲ့စကားဆုံးတာနဲ့ ကျုပ်ကို အတင်းနမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲလီးစွပ်လျှက်က ထထိုင်ကာ ချယ်ရီ့ကို ဆိုဖာပေါ်မှီလျှက်ထိုင်စေပြီး ကျုပ်က ဆိုဖာအောက်ကနေ ကျုံးလိုးတယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ထားပြီး နမ်းတယ်။
“အိုး… အကိုရာ… သေပြီ… ချယ်ရီသေပြီ…”
“အကို ရပ်ပေးရမှာလား…”
“မရပ်နဲ့… လိုး… အသေလိုး…. အကို့လီးကြီးနဲ့ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ကို အသေလိုး… ဟူး…. ကောင်းလိုက်တာ အကိုရာ… ဆောင့်… ဟင်း….”
“ဟူး… စောက်ပက်က စေးပိုင်နေတာပဲ ချယ်ရီရယ်….”
“အာ့… ဟား…. ချယ်ရီ့စောက်ပက် အကို့လီးနဲ့မှ ပြဲလန်နေပြီ… အင့်… ဟင်း…. လီးကြီးက ချယ့်ရီ့စောက်ပက်ကို မဆံ့မပြဲ ဆောင့်လိုးနေတာ… ဟင်း…. ဟင်း… အင်း…”
“ဒါဆို… ဖြည်းဖြည်းပဲလိုးတော့မယ်…”
“ဟင့်အင်း… အသားကုန်လိုး… ချယ်ရီ့စောက်ပက်စုတ်ပြတ်သပ်ပါစေ… တအားလိုး… အိုး… အကိုရာ… ဆောင့် ဆောင့်… ချယ်ရီနောက်တစ်ခါ ထပ်ပြီးတော့မယ်… အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ… အား… ထွက်ပြီ….”
ချယ်ရီက ကျုပ်နဲ့စတွေ့စဉ်က ရှက်တာကြောက်တာတွေ ဘယ်ဆီရောက်ကုန်မှန်းမသိအောင်ကို နှုတ်က လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ တစ်တစ်ခွခွပြောရင်း အော်ဟစ်ကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပြီး ခဏနားပြီးရင်တော့ မြရည်နှင်းကို တစ်လှည့်လိုးပေးမယ်လို့တွေးမိတယ်။ ကျုပ်က ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးရည်တွေ အကုန်ပန်းထည့်ပြီး ခဏအမောဖြေကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ ချဟ်ရီ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးရည်တွေ ပြန်ထွက်ကျလာတာ မနည်းဘူးပဲ။ ချယ်ရီလဲ ဆိုဖာခုံပေါ် ထိုင်လျှက်အတိုင်းလေး အမောဖြေနေတယ်။

(အခန်း ၂၇/၄)

မြရည်နှင်းက ကျုပ်ဆိုဖာခုံပေါ်ထိုင်လိုက်တာနဲ့ သူကထလာပြီး ချယ်ရီရဲ့စောက်ရည်တွေ ပေကျံနေတဲ့ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တယ်။ ချယ်ရီက လီးစုပ်နေတဲ့ မြရည်နှင်းရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို ရွရွလေးပွတ်တယ်။
“သဲ တစ်လှည့် အကိုလိုးပေးတာ ခံလိုက်အုံးနော်… ကိုယ်မောသွားပြီ…”
“ပြွတ်… ယုံမယ် အားကြီးကြီး… ကိုကြီးက တစ်ညလုံးလိုးရင် အချစ်က တစ်ညလုံးခံနိုင်တယ်ဆိုတာ မြရည်သိတယ်… မရဘူး ဒီနေ့ အချစ်ပဲ အလိုးခံရမယ်… ပြွတ်….”
“သဲရာ… သဲလိုချင်နေမှန်း သိပါတယ်… တစ်ချီလောက်တော့ ခံလိုက်နော်… ပြီးမှ ကိုယ်အလိုးခံမယ်…”
“ပြွတ်… ဟင့်အင်းကွာ… ကိုယ်က ကိုကြီးနဲ့ခဏခဏတွေ့နေရတာ… လစ်တာနဲ့ တန်းအလိုးခံပစ်မှာ… အချစ်ပဲ အခွင့်အရေးရတုန်း တစ်ဝအလိုးခံသွား… ကိုကြီး မြရည်ကိုချစ်ရင် ဒီနေ့ ချယ်ရီ့ကိုပဲ လိုးပေးနော်… ပြွတ်…”
သြော်… ချစ်လဲချစ်နိုင်ကြတဲ့ လိင်တူချစ်သူတွေပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ ပါးလေးကိုပွတ်သပ်ပြီး ပြုံးလျှက် ခေါင်းညှိတ်ပြမိတယ်။ ခုနက ကိုယ့်ကို ဂရုမစိုက်လို့ စိတ်ဆိုးပြမိတာတောင် နောင်တရတယ်။ ချယ်ရီက ခုံအောက်ကိုဆင်းကာ မြရည်နှင်းရဲ့နံဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး လီးစုပ်နေတဲ့ မြရည်နှင်းရဲ့မျက်နှာကို အတင်းဆွဲယူကာနမ်းတော့ ကျုပ်လီးလဲ မြရည်နှင်းရဲ့ပါးစပ်ထဲက ကျွတ်ရပြီပေါ့။
“ချစ်တယ် သဲရယ် ပြွတ် ပြွတ်… ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူးနော်… ပြွတ်….”
“အွန်း…. ပြွတ်… ဘယ်တော့မှမခွဲဘူး…. ပြွတ် ပြွတ်….”
မြရည်နှင်းနဲ့ချယ်ရီက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မက်မက်မောမော နမ်းနေကြတယ်။ မြရည်နှင်းက ကျုပ်လီးကို ညာလက်နဲ့ကိုင်ထားပြီး ထုတာကိုတော့ ရပ်မသွားဘူး။နမ်းနေရင်းနဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကို သတိရဟန်နဲ့ နမ်းတာရပ်သွားကြတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုနှစ်ယောက်သားပြိုင်တူမော့ကြည့်တယ်။
“ဟီး… ဆောရီး စိတ်မဆိုးနဲ့နော်အကို… မြရည်က အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတော့ နမ်းမိသွားတာ..”
“ရပါတယ် ချယ်ရီရဲ့… ချယ်ရီနဲ့မြရည် ဒီလောက်အထိချစ်မှန်းမသိလို့ပါ… ခုနက စိတ်ဆိုးမိတာလဲ တောင်းပန်ပါတယ်… ချယ်ရီတို့ ကြိုက်သလောက်အလွမ်းသယ်ကြပါ… အကို စိတ်မဆိုးဘူးနော်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ အကိုရာ…”
ချယ်ရီက မြရည်နှင်းရဲ့လက်ကိုဆွဲပြီး ထကာ ကျုပ်ရဲ့နံဘေးမှာ တစ်ဘက်စီ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး နှစ်ယောက်သား ကျုပ်ကိုနမ်းကြတော့ ကျုပ်ကလဲ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ပြန်ဖက်ထားပြီး တစ်ယာက်တစ်လှည့် ပြန်နမ်းမိတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ် ချစ်တယ်အကိုရာ အကို့ကိုချယ်ရီအရမ်းချစ်သွားပြီ… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မြရည်လဲ ကိုကြီးကိုအရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အကိုကလဲ ဟောဒီက ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မယားလေးတွေကို ချစ်ပါတယ်ဗျ… ရွှတ် ရွှတ်… မြရည်နဲ့ ချယ်ရီတို့နောက်မှာ အကိုရှိတယ်နော်…”
“ဟုတ်… ချစ်တယ်အကိုရာ… သဲ အူမတိုဘူးမလား…”
“မတိုပါဘူးအချစ်ရာ… မြရည်လဲ ကိုကြီးကိုချစ်တာပဲဟာ…”
“မြရည်…”
“ရှင် ကိုကြီး…”
“ကိုကြီး မြရည်ကိုလဲ လိုးချင်တာ… တစ်ပတ်လုံး လိုးခွင့်မရလိုက်ဘူး… မြရည်အဖုတ်လေးကို လွမ်းနေတာ တစ်ချီလောက်ပေးလိုးပါလား မြရည်ရယ်…”
“ဟင့်… ကိုကြီးက အဲ့လိုတောင်းဆိုတော့ မြရည်က ဘဟ်လိုငြင်းရမလဲလို့…”
“မငြင်းနဲ့ပေါ့ သဲရ… အကိုလဲ သူမယားနှစ်ယောက်က အနားမှာ အတူရှိနေတာ နှစ်ယောက်လုံးကို လိုးချင်မှာပေါ့… လာကွာ သဲနဲ့ချယ်ရီ ကိုကြီးကို အတူပြုစုရအောင်…”
ပြောရင်း ချယ်ရီက ကျုပ်နံဘေးကထကာ မြရည်နှင်းရဲ့ ထမိန်ကိုချွတ်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ မြရည်နှင်းရဲ့ ရင်ဖုံးလက်ပြတ်နဲ့ ဘရာကို ချွတ်ပစ်တယ်။ မြရည်နှင်းကကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားမှ ကျုပ်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို တစ်ဘက်စီထားဖက်ကာ ကုတင်ပေါ်ကို သွားလိုက်တယ်။ ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လေးလှဲရင်း မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီရဲ့ ကျုပ်လီးကို အတူစုပ်ယက်နေကြတာကို ဇိမ်ခံနေမိတယ်။ ကျုပ်လီးတောင်လာတော့ ကျုပ် မြရည်နှင်းကို ပက်လက်လှန်စေပြီး လိုးတယ်။ ချယ်ရီ့ကိုလဲ မြရည်နှင်းကိုခွကာကုန်းစေပြီး မြရည်နှင်းကို လိုးရင်း ချယ်ရီ့ကို စောက်ပက်ယက်ပေးတယ်။ မြရည်နှင်းပြီးတော့ ချယ်ရီ့အလှည့်ပေါ့။ ချယ်ရီ့ကိုလိုးတော့ မြရည်နှင်းက ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း ချယ်ရီမျက်နှာပေါ်တက်ခွပြီး စောက်ပက်အယက်ခံတယ်။ မြရည်နှင်းက ကျုပ် သူ့ကိုအရမ်းလိုးချင်လို့ တစ်ချီပဲအလိုးခံပေးပြီး နောက်ပိုင်း ချယ်ရီ့ကိုပဲ လိုးရတယ်။ ကိစ္စပြီးတော့ သန့်ရှင်းရေးအတူလုပ်ပြီး အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြတယ်။ ဟိုတယ်ကပြန်ထွက်တော့ မြရည်နဲ့ချယ်ရီက ကျုပ်လက်ကိုတစ်ဖက်စီဖက်ထားကြလို့ ဟိုတယ်ထဲမှာ မျက်နှာမထားတတ်ဖြစ်မိသေးတယ်။ သူတို့ချစ်ခြင်းလဲ မခွဲရဘဲ ကျုပ်အပေါ်သံယောဇဉ်တွယ်မိသွားကြကာ ကျုပ်က သူတို့ရဲ့လင်လို့ စိတ်ထဲမှာ ခံယူလိုက်ကြပြီနဲ့တူတယ်။

အဲ့နေ့က ချယ်ရီက မြရည်နှင်းတို့အိမ်ကိုပြန်မလိုက်ဘဲ လမ်းကနေပဲ တက္ကစီငှားပြီးပြန်သွားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ မြရည်နှင်းကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ရင်း သမီးလေးက ကျူရှင်စောမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ တစ်ခါတည်းပဲ ကြိုဖို့စောင့်နေလိုက်တယ်။ နွယ်နီကတော့ သူမိဘတွေမမြင်အောင် ကျုပ်ကို မျက်စောင်းခိုးထိုးနေတယ်။
“ဟဲ့ဖိုးတေ… လာအုံး…”
“ဘာလဲဟ…”
“ပြောစရာရှိလို့ပေါ့…”
မြရည်နှင်းက အဝတ်အစားလဲနေတယ်ထင်တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီခေါ်တဲ့ဆီလိုက်သွားလိုက်တယ်။ နွယ်နီက ကျုပ်ကို မီးဖိုခန်းဆီခေါ်သွားတယ်။ မီးဖိုခန်းရဲ့ အကွယ်ကိုရောက်တာနဲ့ နွယ်နီက ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး အတင်းနမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေအောင်ဖက်ပြီး နမ်းပစ်တယ်။
“ပြွတ် ပြောပါအုံး… အပျိုမလေးတွေကို ဘယ်လောက်တောင်လိုးခဲ့လဲ… ဟင်… အပျိုမလေးတွေကိုလိုးရတော့ နီ့ကိုမေ့နေပြီမလား… ဟင်…”
“ပြွတ်… မေ့စရာလား နီရယ်… နီနဲ့ကိုက ဒီလောက်သံယောဇဉ်တွေတယ်ပြီးမှ ချစ်ကြတာ… သူများနဲ့လိုက်မယှဉ်စမ်းပါနဲ့ကွာ… ကို့ရင်ထဲမှာ နီက ဘယ်နေရာမှာရှိလဲ နီမသိဘူးလား… ပြွတ်…. ”
“ဟင့်… သိဘူးကွာ… အပျိုမလေးတွေကိုလိုးလာတဲ့ ဒီလီးကြီးက…. တောင်ရောတောင်နိုင်သေးရဲ့လား….”
“နီရယ်… နီ့အတွက်ဆို ကို့လီးက မတောင်ဘဲနေပါ့မလား… ဒါပေမယ့် မြရည်ထွက်လာရင်မြင်သွားလိမ့်မယ်…”
“သူသိပြီးသားပဲဟာ မြင်ပစေပေါ့… သူလဲ ကို့လီးနဲ့ အလိုးခံခဲ့တာပဲ မဟုတ်ဘူးလား… အင့်… နီ့စောက်ပက်ကို လိုးရမှာ… တောင်… အခုတောင်…”
နွယ်နီက ကျုပ်ကိုနမ်းနေရင်းနဲ့ ဘောင်းဘီကို ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချပြီး ကျုပ်လီးကို အတင်းနှိုက်ထုတ်ပြီး သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွရင်း လီးကို အမိန့်ပေးသလို ပြောနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းကို ကျုပ်ကစွဲလန်းရင်းစွဲကလဲရှိ၊ သံယောဇဉ်ကလဲရှိဆိုတော့ နွယ်နီရဲ့ နို့အိအိတွေကို ကျုအ်ရင်ဘတ်မှာဖိကပ်ပြီး ဖက်နမ်းကတည်းက စိတ်ကပါနေပြီဆိုတော့ နွယ်နီ့လက်ထဲမှာ ကျုပ်လီးက တစ်စတစ်စနဲ့ မာတင်းလာတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီရဲ့ ဖင်ကြီးတွေကိုဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပစ်လိုက်တော့ နွယ်နီထမိန်အောက်မှာ ဘာပင်တီမှ ရှိမနေဘူး။
“ချစ်လိုက်တာ ယောက်ျားရယ်… လီးကြီးက ချက်ချင်းတောင်လာတာပဲ… ပြွတ်ပြွတ်…  လိုးတော့ လိုးတော့… ကျူရှင်မပြီးခင် ပြီးအောင်လိုး…”
ကျုပ်လဲ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ နွယ်နီ့ကို နံရံမှာကပ်လိုက်ပြီး သူ့ထမိန်ကိုလှန်တင်တော့ နွယ်နီကလဲ သူ့ဟာသူခါးကော့ကာ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမြှောက်ရင်း သူ့စောက်ပက်နဲ့ လီးကို တန်းတေ့ပေးတယ်။ အခြေအနေအရ ငြင်သာသာနဲ့ မြန်မြန်အဆုံးသတ်ဖို့ လိုအပ်တာကြောင့် နွယ်နီစောက်ပက်ထဲ လီးကို တန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ နွယ်နီ့တင်ပါကိုကိုင်ကာ မလိုက်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ကပ်ညှောင့်လိုးတယ်။ နွယ်နီက နံရံကို ကျောမှီလျှက် ကျုပ်လည်ပင်းကိုတွဲခိုကာ ခြေနှစ်ဖက်က လေထဲမြောက်နေတယ်။ နွယ်နီ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီလို့ ယူဆတာကတစ်ကြောင်း၊ ဧည့်ခန်းမှာလဲ နွယ်နီ့မိဘတွေ ရှိနေတာကြောင့် ကျုပ်လီးကို နွယ်နီ့စောက်ပက်ထဲက နှစ်လက်မ သုံးလက်မလောက်ပဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ ကပ်ညှောင့်လိုးတာ။ ဒါကိုက အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားစရာ ကောင်းနေပြီး လိုးရတာ အီဆိမ့်နေတာ။ နွယ်နီစောက်ပက်ကလဲ မျှော့ပါတာမို့ ကျုပ်လီးကို စောက်ခေါင်းထဲကဖမ်းညှစ်နေတာ လိုးရတာ အရမ်းကောင်းတယ်။
“ဟင်း… ကိုရယ်… ဖေကြီးရယ်… ဖေကြီး ရာထူးတက်တော့မယ်သိလား…”
“သေချာပြီလားဟင်… ဒါကြောင့် ကိုတအားမလိုးရဲတာ…”
“သေချာမှာပါ မပေါ်တာ တော်တော်ကြာပြီ… ချစ်တယ်ကွာ… ထိလိုက်တာ… အဲ့လိုကပ်ညှောင့်တာလဲ အရမ်းကောင်းတယ်…”
“ကိုလဲ အရမ်းကောင်းတယ် မေကြီးရဲ့… နီ့ကို အရမ်းချစ်သလို နီ့စောက်ပက်ကိုလဲ လိုးမဝဘူး…”
“အင့် ဟင်း… နီလဲ ခံလို့ကိုမဝဘူး… ကို့ကိုသနားလို့သိလား… တအားလီးသရမ်းတာပဲ… ဟင့်…”
“ချစ်ဖူးလား…. ပြွတ်…”
“ချစ်တယ်… ကမ္ဘာပေါ်မှာ အချစ်ဆုံးပဲ… ဟင်း… နီနီးလာပြီ… မရပ်နဲ့….”
… ကျွီ…
“ဟာ မြရည်ထွက်လာပြီ….”
“လာပစေ မရပ်နဲ့… ညှောင့်… ကပ်ညှောင့်… အင့်… ဟင်း… ရှီး….”
မြရည်နှင်းရဲ့အခန်းက တံခါးဖွင့်သံကြားလို့ ကျုပ်က လူခွဲမလို့ကို နွယ်နီက အတင်းဆက်လိုးခိုင်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မထူးဇတ်ခင်းပြီးဆက်လိုးတယ်။ ကျုပ်က ခပ်သွက်သွက်လေး ကပ်ညှောင့်တော့ နွယ်နီ ပြီးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မြရည်နှင်းကလဲ ကျုပ်တို့လိုးနေတာ မြင်သွားပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ အံ့သြနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြီးအောင်ဆက်မလိုးတော့ဘဲ ရပ်လိုက်မယ်လို့ တွေးနေတုန်း နွယ်နီက မြရည်နှင်းကို လက်ယက်ခေါ်နေတယ်။ မြရည်နှင်းလဲ ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ဧည့်ခန်းကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီးမှ မီးဖိုထဲ ဝင်လာတယ်။ နွယ်နီက အနားရောက်လာတဲ့ မြရည်ကို လက်ဆွဲကာ သူ့ဘေးကိုခေါ်လိုက်တယ်။
“မြရည်… နင် မဝခဲ့ဘူးမလား… လာ ဒီမှာ ဆက်အလိုးခံလိုက်… ကို မြရည်ကို လိုးပေးလိုက်ပါ…”
“အာ…”
“ငါတို့အကြောင်းလဲ နင်သိပြီးသားပဲ… နင့်တို့အကြောင်းလဲ ငါသိတယ်… အင်တင်တင်လုပ်မနေနဲ့… စိတ်ချ နင့်အစ်ကို မသိစေရဘူး…”
နွယ်နီက ကျုပ်နဲ့ကိုယ်ချင်းခွာကာ ကျုပ်ကို တစ်ချက်နမ်းပြီး မြရည်ဘက်ကို တွန်းပို့တော့ မြရည်အရှေ့တည့်တည့်ကို ကျုပ်က ရောက်သွားတယ်။ မထူးပါဘုးကွာ… မြရည်လဲ ကျုပ်ကို ချယ်ရီ့ကိုချည်းဖိလိုးခိုင်းခဲ့တော့ သူလဲမဝတာ ကျုပ်သိတယ်လေ။ ကျုပ် မြရည်နှင်းရဲ့ နှုပ်ခမ်းကို ဖိနမ်းပစ်တယ်။
“အု… ပြွတ်….”
ကျုပ်လက်က နောက်တစ်ဆင့်တက်ပြီး မြရည်နှင်းရဲ့ ပေါင်ခွဆုံက စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းက ဒီနေ့ ကျုပ်နဲ့လိုးဖို့ အခွင့်အရေးမရှိတော့ဘူးလို့ ယူဆထားပြီး စိတ်လျှော့ထားပုံရတယ်။ ထမိန်အောက်မှာ ပင်တီကို ခံဝတ်ထားတယ်။ နွယ်နီက မီးဖိုအခန်းဝကနေ ကျုပ်နဲ့ မြရည်နှင်းကိုကြည့်လိုက် အပြင်ကိုကြည့်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အချိန်ကမရဘူးဆိုတော့  မြရည်နှင်းကို ခပ်မြန်မြန်ပဲနမ်းပြီး နံရံဘက်မျက်နှာဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အချိန်မရဘူး မြရည်ရယ်…”
မြရည်နှင်းက အလိုက်သင့်လေး နံရံကိုလက်ထောက်ကာ ဖင်ကိုကောက်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်က မြရည်နှင်းရဲ့ထမိန်ကို သူ့ခါးအထိလှန်တင်ကာ သူ့ပင်တီကို ပေါင်လည်အထိ ဆွဲချလိုက်တယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ကို စမ်းကြည့်တော့လဲ ကျုပ်သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်ကတည်းက စောက်ရည်ထွက်နေပုံပဲ။ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်က အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီမို့ ကျုပ်လဲ လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲတန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ မြရည်နှင်းရဲဲ့ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ အုပ်ကိုင်ပြီး ကပ်ညှောင့်တယ်။ အသံထွက်မှာစိုးရိမ်တော့လဲ အားရပါးရ မဆောင့်ရဲဘူးပေါ့။ မြရည်နှင်းကလ ကျုပ်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်နေတော့ ကပ်ညှောင့်ရင်းပဲ မြရည်နှင်းကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ တို့လို့တန်းလန်းဖြစ်မှာစိုးတာနဲ့ အနားမပေးဘဲ ဆက်တိုက် ညှောင့်လိုးတယ်။ မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လီးဝင်ထွက်တေတဲ့ တပျစ်ပျစ်အသံတွေက မီးဖိုးခန်းဝကရပ်ကြည့်နေတဲ့ နွယ်နီတောင်မှ ကြားရနိုင်တယ်။ နှစ်ယောက်သား အသက်သူရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့နမ်းရင်း ဘာစကားမှ မပြောဘဲ လိုးကြတာ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တွေမြရည်နှင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ပန်းထုတ်တော့ မြရည်နှင်းလဲ ကျုပ်ရဲ့ မရပ်မနားဆက်တိုက် ညှောင့်လိုးမှုကြောင့် နှစ်ကြိမ်တော့ အနည်းဆုံးပြီးမှာ သေချာတယ်။ ကျုပ်က မြရည်နှင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်တော့ မြရည်နှင်းက သူ့ပင်တီကို ချက်ချင်းဆွဲတင်တယ်။ နွယ်နီကတော့ ကျုပ်အနားကိုပြန်ရောက်လာပြီး မြရည်နှင်းရဲ့စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးသေးတယ်။
“ပြွတ်… ငါ့ယောက်မစောက်ရည်က အရသာရှိသားပဲ… ပြွတ်…”
“အိုး… မမကလဲ…”
မြရည်နှင်းက သူ့စောက်ရည်တွေ ပေကျံနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို နွယ်နီကစုပ်နေတာကြည့်ပြီး အားနာနေတဲ့ပုံပဲ။
“ပြွတ်… ရှက်မနေပါနဲ့… နောက်ဆို ကိုလာရင် မြရည်အလိုးခံလို့ရအောင် မမစီစဉ်ပေးပါ့မယ်… မမနဲ့ ကို့ကို နားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးပဲနော် မြရည်…”
နွယ်နီက ကျုပ်လီးမှာ အရည်တွေ ပြောင်စင်သွားတော့မှ ထရပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီထဲ လီးပြန်ထည့်ပြီး ဘောင်းဘီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဝတ်ရတယ်။ မြရည်နှင်းကလဲ ကြမ်းပေါ်မှာပေကျံနေတဲ့ အရည်တွေကို အဝတ်စုတ်ကိုခြေနဲ့နင်းပြီး သုတ်နေတယ်။
“ရပါတယ်မမရယ်… ဒါတွေက ကိုကြီးတင်မောင်ဝင်းကြောင့်ဆိုတာ မြရည် သိပါတယ်…”
“အင်း… ဖိုးတေ ဒါလေးမြည်းကြည့်…”
နွယ်နီက လေသံကိုမြှင့်ပြီး စကားစပြောရင်း အုပ်ဆောင်းဖွင့်ကာ ဟင်းပန်းကန်ထဲက ဟင်းတစ်တုံးကို ခပ်ကာ ကျုပ်ကို လှမ်းခွံ့တယ်။ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်ဟပြီး စားလိုက်တယ်။ အမဲသားဗျ။ နူးအိပြီး မွှေးကြိုင်နေတာပဲ။
“ကောင်းသားပဲ… အိနေတာပဲ…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ရယ်၊ နွယ်နီရယ်၊ မြရည်နှင်းရယ် မီးဖိုထဲမှာ မြရည်နှင်းနဲ့ နွယ်နီခွံ့ကျွေးတဲ့ ဟင်းလေး သုံးလေးတုံးကိုစားရင်း စကားစမြည် ခဏပြောပြီး ဧည့်ခန်းကို ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်တို့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ပြီး သိပ်မကြာခင်ပဲ သမီးလေး ကျူရှင်လွှတ်တယ်။ ကျုပ်လည်း သမီးလေးကိုခေါ်ပြီး ကားနဲ့အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့တော့တယ်။

ခင်မွှေးလွန်း။
ကျမ နဲ့ဖေဖေ ဖြစ်နေကြတွေတော့ သိပြီးကြရောပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျမရဲ့ မိဘတွေတောင်မရိပ်မိဘဲ ကျမသိထားတာတွေ အများကြီးပဲ။ တကယ်တော့ ကျမလဲ ကိုယ့်အဖေကို လွယ်လွယ်နဲ့တော့ ဘယ်စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ရင်ခုန်မိပါ့မလဲရှင်။ ဒီလိုဖြစ်လာဖို့ ဖန်လာတဲ့ အကြောင်းတရားတွေက ရှိလာခဲ့တယ်။ ကျမက ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဆိုတော့ အလိုလိုက်ခံရတယ်၊ အချစ်ခံရတယ်၊ ဦးစားပေးခံရတယ်။ ကျမကလဲ ဖေဖေနဲ့မေမေကို အရမ်းချစ်တော့ ဖေဖေနဲ့မေမေရဲ့စကားကို နားထောင်ပြီး သမီးလိမ္မာလေးဖြစ်ဖို့ပဲ အမြဲကြိုးစားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမ ၈တန်းနှစ်မှာ ကျမဘဝရဲ့ အပြောင်းအလဲတစ်ခုက စတင်ခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကဘာလဲဆိုတော့ ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွားရဲ့အကြောင်းကို စသိခဲ့ရတာပဲ။ ဖေဖေနဲ့မေမေက တစ်ခါတစ်ရံမှာ အိမ်ကိုဧည့်သည်လာရင် ကလေးထိန်းခိုင်းတာမျိုး၊ ထွက်ကစားခိုင်းတာမျိုး၊ အခန်းထဲမှာစာကြည့်ခိုင်းတာမျိုးတွေ လုပ်တတ်တယ်။ ဒီနေ့ နေ့လည်မှာ ဖွားဖွားက အိမ်ကိုရောက်လာတယ်။ ဖေဖေနဲ့မေမေနဲ့ ခဏစကားပြောပြီးတော့ ဖေဖေက ဖွားဖွားကို ခြံထဲဆင်းပြီး စကားပြောဖို့ ခေါ်သွားတယ်။ မေမေက မီးဖိုခန်းဘက်ဝင်သွားတော့ ကျမလဲ အိမ်ထဲမှာ တစ်ယောက်တည်းပျင်းလို့ မေမေ့နောက်လိုက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေ့ကိုလဲ မီးဖိုထဲမှာမတွေ့ဘူး။ ဒါနဲ့ မေမေ့ကို အော်ခေါ်လိုက်တယ်။ မေမေက အဝတ်လှမ်းနဲ့ ဘက်ကနေထူးပြီး တံခါးကပွင့်လာတယ်။ ကျမကို နေ့လည်နေ့ခင်း အခန်းထဲမှာ တရေးတမော သွားအိပ်ချေဆိုပြီး ချော့မော့ကာသွားခိုင်းတော့ ကျမလဲ ကိုယ့်အိပ်ခန်းဆီကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဖွားဖွားက အိမ်ကိုလိုက်လာခဲပါတယ်။ ဖေဖေက ကြီးကြီးသူဇာတို့အိမ်ဘက်မရောက်ဖြစ်တာ ရက်နည်းနည်းကြာသွားရင်တော့ ရောက်လာတတ်တယ်။ အခုလဲ ဖေဖေက မရောက်ဖြစ်တာ လေးငါးရက်ကြာသွားလို့ ရောက်လာတာ။ ရောက်ရောက်ချင်းတုန်းကတော့ ကျမကို ဖမ်းရမ်းနမ်းရှုံ့ပြီး မုန့်ဖိုးတွေဘာတွေပေးသေးတယ်။ ဖွားဖွားက ကျမကို သူ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းကာ ဖက်ထားပြီး ဖေဖေနဲ့မေမေကို စကားပြောတာ။ ကျမကလဲ ဖွားဖွားကိုချစ်ပါတယ်။ ဖွားဖွားကိုတင်မဟုတ်ပါဘူး။ ကြီးကြီးသူဇာတို့၊ တီလေးမူယာတို့ကိုရော အန်တီမအိနဲ့ တီလေးနန္ဒာကိုလဲ ချစ်တယ်။ အခုဖေဖေက မေမေနဲ့ သားအမိချင်း အရေးတကြီးတိုင်ပင်စရာရှိလို့လားမသိဘူး ကျမကို လိုက်မသွားဖို့ မေမေက ခေါ်ထားတယ်။ ကျမလဲ အခန်းထဲဝင်ပြီး အဲကွန်းလေးဖွင့်ကာ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လေးလှဲနေလိုက်တယ်။ လူက အိပ်ချင်စိတ်လဲမရှိပါဘူး။ စိတ်ထဲမှာလဲ ဖေဖေက ဖွားဖွားနဲ့ ပါသွားပြီး မေမေကလဲ သူ့အနားကို အကပ်မခံတာ သိပ်ဘဝင်မကျလှဘူး။ ကျမက မေမေ တစ်ခုခုလုပ်နေရင် ဝိုင်းကူမလို့ပါ။ ကျမလဲ စိတ်ထဲက ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ မျက်လုံးက ဘီရိုအပေါ်က မှန်ပြူတင်းဆီကိုရောက်သွားတယ်။ ဒီပြူတင်း လေဝင်ပေါက်အနေနဲ့ အမြင့်ကြီးမှာ ဖောက်ထားတာ။ အိမ်မှာ အဲကွန်းမတပ်ခင်တုန်းက လေဝင်အောင် ဖွင့်ပေးထားပြီး နောက်ပိုင်း အမြဲပိတ်ထားတော့တာ။ ကျမလဲ လက်ခနဲအကြံရပြီး အိပ်ရာပေါ်ကဆင်းကာ ဘီရိုက မြင့်လို့ အပေါ်ဆင့်က အဝတ်တွေယူချင်ရင် တက်ယူဖို့လုပ်ပေးထားတဲ့ သစ်သားခွေးချေခုံကို စားရေးစားပွဲပေါ် တင်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ စားရေးစားပါ်တက်၊ ခွေးချေခုံပေါ် ထပ်တက်လိုက်တော့ ဘီရိုပေါ် ကျမ ထိုင်လို့မီတဲ့ အနေအထား ရောက်သွားတယ်။ ကျမ ဘီရိုပေါ်တက်ထိုင်လိုက်ပြီး စလို(slide)မှန်တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ လေဝင်ရုံတပ်ထားတဲ့ တံခါးဆိုတော့ အရမ်းမကျယ်ပေမယ့် ကျမရဲ့ခေါင်းတော့ ကောင်းကောင်း ထွက်ကြည့်လို့ရတယ်။ ကျမလဲ အဲဒီအပေါက်ကနေ ခေါင်းထွက်ပြီး မေမေ့ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟင်… မေမေက ကုန်းကုန်းကွကွနဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူ့ထမိန်ကို မ  ကာ လက်တစ်ဖက်ကလဲ သူ့ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်နေတယ်။ ကြည့်ရာတာ မေမေက သူ့အဖုတ်ကို သူပြန်နှိုက်နေတာပဲ။ မဟုတ်သေးပါဘူး။ မေမေက တစ်ခုခုကို ချောင်းကြည့်နေတာ။ ကျမလဲ မေမေကြည့်နေတဲ့ဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ဘုရားရေ။ ကျမပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။  ဖွားဖွားနဲ့ဖေဖေ သစ်ပင်အောက်က ခုံတန်းလေးမှာ လိုးနေကြတယ်။ ကျမက ရှစ်တန်းကျောင်းသူဆိုတော့ ဖိုမကိစ္စတွေကို နားလည်သင့်သလောက် နားလည်နေပါပြီ။ ပြီးတော့ ကျမက အပျိုလဲ ဖြစ်နေပြီရှင့်။ လက်တွေ့ မမြင်ဖူး မကြုံဖူးတာကလွဲရင် ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွား လိုးနေကြတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိပါတယ်။ ဖေဖေက ဖွားဖွားကို သစ်ပင်ကိုမှီလျှက် ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်စေပြီး အောက်ကနေ ရပ်လိုးနေတာ။ ဖွားဖွားက ရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းနဲ့ နို့တွေကိုပါ ကျမ မြင်နေရတယ်။ ဖွားဖွားက သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေးထားပြီး ဖေဖေကလဲ ဖွားဖွားရဲ့အဖုတ်ကို တအားဆောင့်လိုးတယ်။ လိုးရင်းနဲ့လဲ ဖွားဖွားရဲ့နို့တွေကို ကုန်းစို့လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်နဲ့ အားရပါးရကို လိုးနေကြတာ။ ဖွားဖွားကလဲ သူ့သားဖြစ်တဲ့ ဖေဖေ့လည်ပင်းကို ဖက်ထားပြီး အလိုတူအလိုပါ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုတောင် ကော့ပေးနေသေးတယ်။ ဖွားဖွားက ဖေဖေ့ရဲ့ အမေအရင်းကြီးလေ။ သားအမိချင်း လိုးလို့ရလို့လား။ လိုးလို့ရမရတော့ မသိဘူး ဖေဖေကတော့ သူ့အမေစောက်ဖုတ်ကို မီးပွင့်မတတ်ဆောင့်လိုးနေပြီ။ ဒါကို မေမေကလဲ ချောင်းကြည့်ပြီး ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြန်ပွတ်နေသေးတယ်။ ကျမ မြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း ချွေးစေးပါထွက်လာတယ်။ ကျမရင်ထဲမှာ တစ်လှပ်လှပ်နဲ့ ကျမစောက်ဖုတ်ကလဲ မရိုးမရွ ဖြစ်လာတယ်။ ကျမဝတ်ထားတာ ပေါင်လည်လောက်ထိပဲရှည်တဲ့ အားကစားဘောင်းဘီအပွလေးပါ။ ကျမရဲ့လက်က ကျမသတိမထားလိုက်မီမှာပဲ ကျမအဖုတ်ပေါ်ရောက်နေပြီ။ မြင်နေရတဲ့ သားအမိချင်းလိုးနေတဲ့မြင်ကွင်းကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း ကျမရဲ့အဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ်နေမိတယ်။ ကျမစိတ်ထဲမှာ အားမရတော့ဘူး။ နောက်တော့ ကျမလက်က ဘောင်းဘီနဲ့ ပင်တီအောက်ထဲကို တိုးဝင်သွားပြီး  ကျမရဲ့အဖုတ်က အစိလေးကိုဖိပွတ်လိုက်တော့ ကျမရင်ထဲ တုန်သွားတယ်။ ကောင်းလိုက်တာ။ ကျမ အစိလေးကိုဖိပွတ်ရင်း၊ ကြည့်နေရင်းပဲ ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွားက ငြိမ်ပြီး နမ်းနေကြတယ်။ ဖေဖေက ဖွားဖွားနဲ့ လူချင်းခွာပြီး ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုထုတ်လိုက်တယ်။ အမလေး…။ ဖေဖေ့လီးကြီးက အကြီးကြီးနဲ့အရှည်ကြီးပါလား။ ကျမရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်လောက်တောင် ရှိမလားပဲ။ ဒီလီးကြီးက ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ထဲ တစ်ဆုံးတစ်စ ဝင်ပြီး လိုးလို့ရနေတာ အံ့သြစရာကြီး။ ကျမ ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ဖေဖေက မေမေ့ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီးပြုံးတယ်။ ဖွားဖွားကလဲ မေမေ့ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးပြန်တယ်။ ကျမကို မြင်သွားမှာစိုးလို့ ကျမရဲ့ခေါင်းကိုတောင် အထဲကို နည်းနည်းပြန်သွင်းလိုက်မိသေးတယ်။ လက်စသတ်တော့ မေမေချောင်းကြည့်နေမှန်း ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွားက သိနေတာကိုး။ ကျမပြန်ကြည့်တဲ့အချိန်မှာ ဖွားဖွားက ဖေဖေ့ရဲ့ ကြီးမားရှည်လျားတဲ့ လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ တစ်ဆုံးထည့်ကာ စုပ်နေတော့ ကျမ မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးနဲ့ အံ့ဩသွားမိရင်း ကျမရဲ့ပါးစပ်လေးပါ လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်သွားရတယ်။ ဖွားဖွားက သူ့သားရဲ့လီးကြီးကို မနေနိုင်လို့ ခဏစုပ်တာဖြစ်မယ်။ ခဏစုပ်ပြီးတာနဲ့ ခုံတန်းကိုတံတောင်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးတော့ ဖေဖေက ဖွားဖွားရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်ပြန်တယ်။ ဖေဖေလဲ သူ့အမေစောက်ဖုတ်ကို အရမ်းယက်ချင်လို့သာ ယက်တာထင်တယ်။ ခဏယက်ပြီးတာနဲ့ ထမိန်လှန်ပြီးဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ သူ့အမေစောက်ဖုတ်ထဲကို လီးကြီးကို ထည့်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ မေမေ့ကို တစ်ဖန်ပြန်ကြည့်တော့လဲ မေမေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက်ဖြင့် ဖွားဖွားနဲ့ သူ့ယောက်ျားကိုတောင် ဆက်မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကို သဲသဲမဲမဲ ပွတ်နေတာမြင်ရတယ်။ ကျမလဲ စိတ်တွေက အရမ်းထကြွနေတော့ ကိုယ့်စောက်စိကို ကိုယ့်လက်နဲ့ဖိပွတ်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေတောင့်တင်းသွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သေးပေါက်ချင်သလို ဖြစ်လာတယ်။ ကျမ မရပ်နိုင်ဘဲ အစိလေးကို ဖိပွတ်ရင်း ကျမမရဲ့အဖုတ်ထဲက သေးမထွက်ဘဲ အရည်တစ်ခုခုထွက်သွားတာ သိလိုက်တယ်။ ကျမအဖုတ်လေးက အရည်တွေရွှဲအိုင်နေပြီး အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းသွားတာတော့ သိတယ်။ ကျမလဲ အပြင်ကိုတောင်ဆက်မကြည့်နိုင်ဘဲ ဘီရိုပေါ်မှာထိုင်လျှက်ကနေ လူကနုံးခွေ့ပြီး အမောဖြေနေရတယ်။ ခဏကြာတော့ မှန်တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး ဘီရိုပေါ်ကနေ ခွေးချေခုံပေါ် ပြန်ဆင်း၊ ခွေးချေခုံပေါ်ကနေ စာရေးစားပွဲပေါ်ဆင်းပြီးမှ စားပွဲပေါ်ကနေ ထိုင်ခုံပေါ်၊ ထိုင်ခုံကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန်ဆင်းရတော့တယ်။ ခွေးချေခုံလေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်နေရာချပြီးတော့ ကျမရဲ့ ဘောင်းဘီကို လျောချပြီး ကျမရဲ့ပေါင်ခွဆုံကို ငုံ့ကြည့်တော့ ပင်တီလေးကလဲ စိုလို့။ ကျမ အိပ်ရာပေါ်ပြန်လှဲရင်း စောင်ခြုံလိုက်တယ်။ ကျမရဲ့မျက်လုံးထဲမှာ ဖွားဖွားကိုလိုးနေတဲ့ ဖေဖေ့လီးကြီးကိုမြင်ယောင်နေသလို ကျမရဲ့လက်ကလဲ သူ့အလိုလိုနေရင်းက ကျမအဖုတ်လေးဆီကို နောက်တစ်ကြိမ် ရောက်သွားပြန်တယ်။ ကျမ မျက်စိမှိတ်ရင်း လက်က စောက်စိလေးကို ဖိပွတ်ရင်းက စိတ်ထဲကနေ ‘ဖေဖေ့လီးကြီး ဖေဖေ့လီးကြီး’လို့ ရေရွတ်နေမိတော့တယ်။
ကျမ ဖေဖေနဲ့ဖွားအကြောင်းကို သိတော့ အရမ်းအံ့ဩရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမသိတယ်ဆိုတာကို ဖေဖေ၊ မေမေနဲ့ ဖွားဖွားတို့ သိကြရင် အရမ်းရှက်သွားမှာ သေချာပါတယ်။ ဒီတော့ ကျမလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမအတွက်အံ့ဩစရာတွေက ဒီလောက်နဲ့ ရပ်မသွားခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ နောက်ပိုင်းမှာ အဲ့ဒီခုံတန်းလေးဆီကို ဖေဖေအလိုးခံရင်း မေမေချောင်းတာခံတဲ့သူဟာ ဖွားဖွားတစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ဘဲ တခြားသူတွေအများကြီးကိုပါ ကျမရဲ့ လေဝင်ပြူတင်းလေးကနေ မြင်ခဲ့ရလို့ပါ။ ၂နှစ်ဆိုတဲ့အချိန်အတွင်းမှာ ခုံတန်းလေးဆီ ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့လာအလိုးခံကြသူတွေထဲမှာ ကြီးကြီးသူဇာနဲ့ တီလေးမူယာလို ဖေဖေ့အစ်မနဲ့ညီမအရင်းတွေပါတဲ့အပြင် အန်တီအိ၊ တီလေးဟေမာ၊ ဖွားသိင်္ဂီ၊ ဖွားလေးယု၊ ဖွားကြည်မြင့်၊ ဖွားမေနှင်းနဲ့ မမအိန္ဒြာတို့ပါ ပါသေးတယ်။ ကျမလဲ အံ့သြမဆုံးကို ဖြစ်ရတော့တာပါပဲ။ တကယ်ဆို ကျမက ဖေဖေ့ကို အရမ်းချစ်တဲ့ သမီးတစ်ယောက်ပါ။ မေမေက ဖေဖေနဲ့တခြားမိန်းမတွေလိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး အူမတိုတဲ့အပြင် ဖေဖေ့ကို ပိုချစ်လာတာမြင်ရတယ်။ ဖေဖေကလဲ တခြားမိန်းမတွေကို လိုးနေရပေမယ့် မေမေ့ကို ပိုပြီးချစ်လာတာ ကျမသိပေမယ့် ကျမကတော့ အူတိုတယ်ရှင့်။ ဒါပေမယ့် ကျမက ဒါတွေကို ဘယ်လိုပြောပြနိုင်မှာလဲ။ မသိချင်ယောင်ဟန်ဆောင်ရင်း ချောင်းကြည့်နေမိတော့တာပါပဲ။ ကျမရဲ့ ဖေဖေ့ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေကလဲ တစ်စတစ်စနဲ့ အရောင်ပြောင်းလာခဲ့ရတယ်။ ဖေဖေက ကျမနှလုံးသားထဲကို ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ကျမ သူစိမ်းယောက်ျားတွေအပေါ်  အာရုံမထားနိုင်လောက်အောင်ကိုပဲ ဖေဖေ့ကိုချစ်မိနေပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျမ ဘာအရိပ်အယောင်မှလဲ မပြရဲဘူး။ ဖေဖေ့မျက်လုံးထဲမှာ ကျမက သူ့သမီးတစ်ယောက်ဆိုတာထက် ဘာမှမပိုဘူးဆိုတာကို ကျမမြင်နေရတော့ သမီးတစ်ယောက်လိုပဲ အလိုက်သင့်နေပေးခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေနဲ့မေမေလိုးတာကိုလဲ မြင်ဖူးချင်တဲ့စိတ်က ဖြစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေနဲ့မေမေက အဲ့လိုနေရာတွေမှာ သွားလိုးခဲတယ်။ အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ လိုးကြတာ။ အခန်းချင်းကပ်နေပေမယ့် ဖေဖေတို့အခန်းက ကျုယ်ပြီး နံရံကလဲ လုံတယ်။ သူတို့အိပ်တဲ့ကုတင်ကလဲ ဟိုဘက်အစွန်မှာဆိုတော့ အသံတောင် သဲ့သဲ့ပဲကြားရတာ။ ဒါပေမယ့် ကျမက သိပ်ချောင်းကြည့်ချင်လာတော့လဲ ကြံရတာပေါ့။

(အခန်း ၂၇/၅)

ဒီလိုနဲ့ ကျမလဲ ညဘက်မှာ ဖေဖေတို့အခန်းကမီးဖွင့်ထားချိန်မှာ ကျမအခန်းက မီးကို အမှောင်ချပြီး နံရံက ပျဉ်ချပ်အဆက်နေရာတွေကို ထောက်ဆူးချွန်နဲ့ လိုက်ထိုးတယ်။ ပေါက်သွားတဲ့အပေါက်နေရာတွေက အလင်းမမြင်ရရင် ဖေဖေတို့အခန်းထဲက ဘီရိုနဲ့ကွယ်နေတယ်ဆိုတာ ကျမသိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမ ဖောက်လို့ရနိုင်မယ့်နေရာလေးတွေကို လိုက်ဖောက်တာ တစ်နေရာရောက်မှာ အလင်းရောင်ကို မြင်ရတယ်။ ဒီတော့မှ ကျမလဲ ဖွက်ယူလာတဲ့ ဓားဦးချွန်လေးနဲ့ လှည့်ပြီးဖောက်တာ တစ်ဘက်အခန်းကို ချောင်းကြည့်လို့ရတဲ့ အပေါက်ကလေး ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမလဲ တန်းပြီးချောင်းကြည့်တော့တာပဲ။ နေရာက အတော်လေး အဆင်ပြေတယ်။ ဖေဖေနဲ့မေမေအိပ်တဲ့ကုတင်ကြီးကို တန်းမြင်ရတယ်။ ခုတင်ပေါ်မှာ ဖေဖေက ကိုယ်လုံးတီးကြီးနဲ့ ခေါင်းအုံးလေးကိုမှီလို့ လှဲနေတယ်။ မေမေကတော့ ထမိန်နဲ့ တီရှပ်ဝတ်ထားကာ မေမေ့တီရှပ်ကိုလှန်တင်ထားပြီး မေမေ့နို့တွေကို ဖော်ထားတယ်။ မေမေက ဖေဖေ့ခြေရင်းမှာ ကုန်းပြီးတော့ ဖေဖေ့လီးကို စုပ်နေတယ်။ အခုမှ ဖေဖေ့လီးကို ပိုပြီး နီးနီးမြင်ရတာပဲ။ မေမေ့ပါးစပ်က ချွတ်လိုက်တိုင်း မေမေ့လက်နဲ့ အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ဖေဖေလီးကြီးက နည်းနည်းနောနောကြီးမဟုတ်ဘူး။ မေမေ့သွားရည်တွေနဲ့ ရွှဲပြောင်နေပြီး မေမေက ပါးစပ်ကလီးချွတ်တိုင်း ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်နဲ့ သူ့လင် ကျမအဖေကို စကားပြောလိုက်သေးတယ်။ လင်မယားနှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး ချစ်စခန်းဖွင့်နေကြတာလေ။ မေမေက ဖေဖေ့လီးကြီးကိုပြန်ငုံလိုက်ရင်လဲ လီးတစ်ချောင်းလုံးက မေမေ့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြီး ပျောက်သွားတာ။ ဒီလောက်ကြီးမားရှည်လျားတဲ့လီးကြီးကို မေမေက တစ်ချောင်းလုံးမျိုနိုင်တာ အံ့သြမိတယ်။ ကျမလဲ ကြည့်ရင်းနဲ့ တံတွေးမျိုချမိတယ်။ ဖေဖေက မေမေ့ကို ဆွဲခေါ်ပြီး သူ့လီးကိုစုပ်ထားတဲ့ မေမေ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတယ်။ ကျမလဲ နှုတ်ခမ်းကို လျာနဲ့သပ်မိပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ဖေဖေက မေမေ့ကို သူ့နေရာမှာထိုင်စေပြီး သူ့က မေမေ့ခြေရင်းမှာ ထိုင်နေတယ်။ မေမေက ထမိန်ဝတ်လျှက်နဲ့ ခေါင်းအုံးလေးမှီကာ ပေါင်လေးကားနေတာပေါ့။ ဖေဖေက မေမေ့ကိုပြုံးပြီးကြည့်နေတော့ မေမေက ဖေဖေ့ကို ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့မှ မေမေက ဒူးလေးထောင်ပြီး သူ့ထမိန်ကို မ ပေးတော့ ဖေဖေက မေမေ့ထမိန်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်သွားတယ်။ အမလေး လင်မယားနှစ်ယောက် အချစ်ဆန်းနေလိုက်ကြတာ ဖေဖေက ဘုန်းနိမ့်မှာတောင်မကြောက်တော့ဘဲ မေမေ့ထမိန်ထဲ တိုးဝင်ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို နမ်းသတဲ့လေ။ မေမေကလဲ ဖေဖေ့ကိုယ်လုံးကိုတောင် သေသေချာချာ ထမိန်နဲ့အုပ်ပေးနေသေးတယ်။ ကျမလဲ ကြည့်ရတာ ရင်ထဲတစ်လှပ်လှပ်နဲ့ပေါ့။ မေမေ့ထမိန်ထဲမှာ ဖေဖေက ခေါင်းလေးလှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နဲ့ မေမေ့အဖုတ်ကိုနမ်းနေတာကို မေမေက ဖေဖေ့ခေါင်းလေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေတောင် ပွတ်ပေးနေသေးတယ်။ မေမေ့မျက်နှာမှာ ဖေဖေအခုလိုလုပ်ပေးနေတာကို ကြည်နူးကာ ပီတိဖြစ်နေပုံပဲ။ ခဏနေတော့ မေမေက ထမိန်ကိုဖြည်ကာ အထက်ဆင်ကနေမပြီး ဖေဖေ့ကိုတစ်ခုခု​မူနွဲ့နွဲ့လေး ပြောလိုက်တော့မှ ဖေဖေက မေမေ မ ပေးထားတဲ့ ထမိန်အောက်ကနေ ခေါင်းတိုးထွက်လာပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် နမ်းကြပြန်တယ်။ ကျမလက်ကလဲ ဂါဝန်အောက်က ကျမ အဖုတ်လေးဆီ ရောက်နေပြီ။ ဖေဖေနဲ့မေမေ လိုးနေကြပြီ။ ကျမလဲ အစိလေးကို ဖိပွတ်နေမိတော့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ အပေါက်နေရာလေးကို ဝက်ဝံရုပ်လေးချိတ်ကာ ဖုံးထားလိုက်တော့တယ်။ ကျမ ဖေဖေနဲ့မေမေ အခုလိုချစ်နေတာကို ကျေနပ်ပါတယ်။ ကျမ ၆တန်းနှစ်က ဖေဖေနဲ့မေမေ မကြုံစဖူး မခေါ်မပြောဘဲ ပြဿနာတက်ဖူးတယ်။ ဘာကိစ္စကြောင့်လဲဆိုတာတော့ ကျမ မသိပါဘူး။ ဖေဖေဆိုတာလေ သူ့မိန်းမကို ချော့ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တာဆိုတာ သူ့မျက်နှာက ဒဏ်ရာကိုတောင် ဂရုမစိုက်အားဘူး။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျမလဲ သိပ်ဝမ်းနည်းခဲ့ရတာပေါ့။ ဖေဖေနဲ့မေမေ ပြန်အဆင်ပြေသွားမှ ကျမလဲ ပျော်ရတော့တယ်။ ဖေဖေနဲ့မေမေကို အမြဲတမ်းပဲ ချစ်နေစေချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေ့လိုပဲ ကျမကို ဖေဖေချစ်တာ ခံချင်မိတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဖိုးဖိုးဆုံးပြီးနောက်ပိုင်း မေမေက ကျမတို့မိသားဆက်ဆံရေးကို ပိုနွေးထွေးစေဖို့ ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့ အိမ်ထဲမှာ ဖက်ကြနမ်းကြတဲ့ဓလေ့ကို စတင်ခဲ့တော့ ကျဖြင့် ပျော်လိုက်တာ။ မေမေ့ကိုလဲ အရမ်းချစ်ရတယ်။ ဒီပြောင်းလဲမှုကြောင့်ပဲ ဖေဖေ့ရဲ့မျက်လုံးထဲမှာ ကျမကို သမီးတစ်ယောက်ထက်ပိုတဲ့ အမြင်မျိုးတွေ တွေ့လာခဲ့ရတယ်။ အထိအတွေ့သာယာမှုတင် မဟုတ်ဘဲ အချစ်တွေပါ ဖေဖေ့မျက်ဝန်းကနေ မြင်လာရတော့ မဆွတ်ခင်က ညွှတ်ချင်နေတဲ့ ကျမက ကျမနဲ့ဖေဖေ ချစ်သူတွေ မဖြစ်မီမှာပဲ ဖေဖေ့လီးနဲ့ ပါကင်ဖွင့်ခံလိုက်မိတော့တယ်။ သေအောင်နာပြီး ရူးအောင်စွဲမိတဲ့ ဖေဖေ့ရဲ့လီးကြီးပါပဲရှင်။ ကျမစောက်ဖုတ်လေး ကွဲသွားတာတောင် နာရကောင်းမှန်းမသိအောင် ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ လိုးတာကို စွဲလမ်းမိခဲ့တယ်။ ကျမက ဖေဖေ့ကိုတကယ်ပဲ ချစ်သူလိုချစ်တယ်။ ဖေဖေလဲ ကျမကို မေမေ့ထက်မလျော့တဲ့အချစ်တွေနဲ့ ချစ်တာကို သိလာရတော့ သူစိမ်းမိန်းမတွေနဲ့ တန်းတူသတ်မှတ် မခံချင်တာနဲ့ ဖေဖေ့ကို ကျမကိုတစ်ကယ်ချစ်ရင် ချစ်ရေးဆိုရမယ်ဟုဆိုကာ ချစ်ခွင့်ပန်စေပြီးမှ ကျမကလဲ ရက် ၁၀၀ တိတိ စဉ်းစားခဲ့တယ်။ ဖေဖေချစ်ခွင့်ပန်ပြီး ချစ်သူဖြစ်တာနဲ့ အောင့်အီးခဲ့ရတဲ့ရက်တစ်ရာစာကို အတိုးနဲ့ပြန်ယူသလိုမျိုး ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ တဝတပြဲ အလိုးခံပစ်မိတော့တယ်။ မေမေကလဲ ကျမနဲ့ ဖေဖေလိုးတာကို လိုက်ချောင်းနေတော့ မေမေကိုယ်တိုင် ဖေဖေနဲ့ကျမကို ကြည်ဖြူပေးထားတာပဲလို့ တွေးမိရင်း မေမေ့ကိုပါ အချစ်တွေပိုမိတော့တယ်။
အခုလဲ ဖေဖေက ကျမကိုကားနဲ့လာကြိုတယ်။ ကျမက ကျုရှင်မှာ ဖေဖေက တီလေးမြရည်နဲ့သူ့သူငယ်ချင်းကိုပြန်လိုက်ပို့ရင်း ကျမကိုကြိုဖို့စောင့်နေမှန်းသိလို့ ကျူရှင်မဆင်းခင် အိမ်သာသွားသလိုနဲ့ နောက်ဖေးတံခါးကနေ တစ်ချက်ချောင်းကြည့်သေးတယ်။ ကျမစိတ်ထဲမှာ အခုတလော ဖေဖေနဲ့ဆရာမနွယ်နီ နှစ်ယောက်တည်းထွက်ထွက်သွားတာကို မသင်္ကာဖြစ်နေတာကြာပြီ။ ကျမချောင်းကြည့်ဖူးတဲ့ ခုံတန်းလေးက လူစာရင်းမှာ ဆရာမ မပါခဲ့ဘူးလေ။ ဆရာမရော ဖေဖေနဲ့ လွတ်မှလွတ်ရဲ့လားလို့ တွေးနေမိတာ။ ကျမက ဆရာမတို့အိမ်နောက်ဖေးကနေ နောက်ဖေးတံခါးရှိတဲ့ မီးဖိုခန်းဆီကို ကွေ့ဝိုက်ပြီး လျှောက်သွားပြီး တံခါးပျဉ်အဟလေးကနေ အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ အမလေး… ဖေဖေနဲ့ဆရာမက မီးဖိုခန်းထဲမှာ မတ်တပ်ကြီးရပ်လျှက်နဲ့ ဖက်ပြီးလိုးနေကြတာ။ ပွဲတောင်အရှိန်ကောင်းနေပြီ။ ကျမကြည့်နေတုန်းမှာ ဆရာမကို ကိုယ်လေးတုန်သွားက ဖေဖေ့ကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းနေသေးတယ်။ ကျမလဲ သိချင်တာသိရပြီမို့ ဆက်မကြည့်တော့ဘဲ ပြန်မယ်လုပ်နေတုန်း ဆရာမက တစ်စုံတစ်ယောက်ကို လက်ယက်ခေါ်နေတယ်။ ကျမလဲ စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ဆက်ကြည့်နေတုန်း တီလေး မြရည်ရောက်လာတယ်။ ကျမလဲ ထင်မထားဘဲ ဖေဖေနဲ့တီလေးမြရည်နှင်းလိုးတာကိုပါ ဆက်ကြည့်လိုက်ရတယ်။ ကျမက လိုးတယ်ဆိုတာသေချာတာနဲ့ ဆက်မကြည့်ဘဲ ပြန်ထွက်ခဲ့ရတယ်။ ကျမက ကြာလို့မရဘူးလေ။ ကြည့်ရတာ တီလေးမြရည်နဲ့ ဒီနေ့အပြင်ကိုသွားတာလဲ သွားလိုးကြတာပဲနေမယ်။ တီလေးမြရည်ရဲ့သူငယ်ချင်းနဲ့ရော လွတ်ရဲ့လားမသိဘူး။ ကျမက ဖေဖေ့ကို အူတိုနေမိတယ်။  အခု ကျမက ဖေဖေ့ကားပေါ်မှာထိုင်စီးရင်း အကဲခတ်တော့ ဖေဖေက သူမဟုတ်သလိုပဲ မှင်သေသေနဲ့ ကားမောင်းနေရင်း ကျမကို စကားတွေပြောနေတာ။ ကျမလဲ ဒီလောက်သရမ်းတဲ့လီးကို ကျမအကြောင်းပြရသေးတာပေါ့လို့တွေးပြီး ထိုင်နေရင်းက ဂါဝန်ကိုလှန်တင်ပြီး ပင်တီပေါ်ကနေ ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ်ပြန်ပွတ်နေလိုက်တယ်။ ဖေဖေကလဲ ကျမကို လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်လုပ်နေတယ်။ ကျမက လမ်းပေါ်ကလူတွေ သတိမထားမိအောင် ပေါင်ကားပြီး ကိုယ့်အဖုတ်ကို ပင်တီပေါ်ကပွတ်ရင်း အဖုတ်ကစိုလာတော့ ပင်တီမှာပါစိုလာတယ်။ ကျမလဲ အဖုတ်ဝမှာစိုနေတဲ့စောက်ရည်ကို ပင်တီပေါ်ကလက်နဲ့ဖိစမ်းလိုက်ပြီးခွာလိုက်တော့ စောက်ရည်က ကျမလက်မှာ အမျှင်တန်းပြီးပါလာတယ်။ ဖေဖေဘောင်းဘီထဲက လီးက ဖုဖောင်းတက်လာတာ သတိထားမိတယ်။ ကျမစိတ်ထဲက ကျိတ်ပြုံးမိလိုက်တယ်။ ကျမလဲ အိမ်ကိုရောက်ကာနီးတော့ ဂါဝန်ကိုပြန်ဖုံးပြီး ပင်တီကို ချွတ်ပစ်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ရဲ့ အကန့်သေးလေးထဲကို ထည့်ထားလိုက်တယ်။ အိမ်ကိုရောက်တဲ့အထိ ဖေဖေ့ဘောင်းဘီထဲက လီးကတော့ ဖုဖောင်းနေတုန်းပဲ။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ ဖေဖေက ကျမကို အတင်းဖက်ပြီးနမ်းတော့တာ။ ကျမလဲ ခဏပဲနမ်းပြီး အနောက်ကလိုက်ဝင်လာတဲ့ မေမေ့ဆီကိုသွားပြီး ခါးလေးဖက်ကာ အိမ်ထဲအတူပြန်ဝင်လာတယ်။ အိမ်ထဲကိုရောက်တော့ မေမေ့ကို အကြာကြီးဖက်နမ်းတယ်။ ဖေဖေက နမ်းနေကြတဲ့ ကျမတို့သားကမိကို လာဖက်ပြီးပါးလေးတွေကိုနမ်းတယ်။ ဖေဖေ့ရဲ့ ဖုဖောင်းနေတဲ့လီးကြီးကို ကျမရဲ့ပေါင်မှာ လာထိထားကာ ဖေဖေက သူဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ကျမကိုအသိပေးတယ်။ ကျမကလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မေမေနဲ့ပဲ နမ်းနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဖေဖေ အဝတ်အစားလဲရင်း မီးရဲ့ကျောပိုးအိတ်လေး ယူသွားပေးနော်… မီး မေမေနဲ့ ဝိုင်းကူလိုက်အုံးမယ်…”
“မီးလေးက အရမ်းလိမ္မာတာပဲကွာ… ရွှတ်…ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာ…”
“အင်းပါ… ဒါဆို ဖေဖေ အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်အုံးမယ်…. ရွှတ်…. ရွှတ်…”
ဖေဖေက ကျမနဲ့ မေမေ့ကိုနမ်းကာ မျက်နှာမကြည်မသာနဲ့ ကျမရဲ့ကျောပိုးအိတ်ကိုယူပြီး အပေါ်ကိုတက်သွားတယ်။ ကျမလဲ မေမေနဲ့လိုက်ပြီး မီးဖိုထဲမှာ ဝိုင်းကူနေလိုက်တယ်။
ခဏနေတော့ ဖေဖေက အောက်ကိုပြန်ဆင်းလာပြီ ကျမနဲ့ မေမေရှိရာ မီးဖိုထဲမှာ ဝေ့လည်ဝေ့လည်လုပ်နေတယ်။ ဖေဖေက တီရှပ်နဲ့ဘောလုံးဘောင်းဘီတိုဝတ်ထားပြီး ဘောင်းဘီတိုထဲမှာ အတွင်းခဲမပါတော့ ဖေဖေ့လီးကြီးက ဘောင်းဘီထဲမှာ ထောင်မတ်နေကာ လမ်းလျှောက်နေတာ လီးကြီးကတစ်ရမ်းရမ်းနဲ့။ မေမေကလဲ သူ့ယောက်ျားကို လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့နဲ့။ ကျမကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာ။ ဖေဖေခမြာ မေမေ့ကို အနောက်နေသွားဖက်ပြီး မေမေ့ဖင်ကြားထဲ သူ့လီးကြီးထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ စွပ်ကျယ်သား အပါးလေးကိုဝတ်ထားပြီး နို့နှစ်လုံးက ပြူးထွက်နေတာ။ ဘရာလဲမပါတော့ ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို မြင်နေရပြီး ကိုယ်လုံးတီးချွတ်မထားရုံတစ်မယ်ပဲရှိတော့တယ်။ စကပ်အတိုလေးကလဲ ပေါင်ရင်းအနားကို ကပ်နေပြီ။ ပင်တီသာမပါရင် မေမေ နည်းနည်းကုန်းကွလိုက်တာနဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်က ပြူးထွက်နေမှာပဲ။ ကျမက အလစ်မပေးဘဲ ဖေဖေ့ကို ကျမအနားလှမ်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ဖေဖေ… မီးကိုကန်စွန်းရွက်ဝိုင်းသင်ပေး…. တစ်ခါတည်း သူ့မိန်းမအနားပဲ ကပ်ချင်နေတယ်..”
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ… မွှေးလွန်းအနားလဲ ကပ်ချင်ပါတယ်…”
ဖေဖေက မချင့်မရဲနဲ့ မေမေ့နို့တွေကို ဖျစ်ညှစ်ကာ မေမေ့ပေါင်ကြားကို သူ့ရဲ့ငေါထွက်နေတဲ့လီးကြီးနဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက်ညှောင့်ပြီး မေမေ့ပါးလေးက်ု နမ်းပြီးမှ ကျမအနားမှာ  လာရပ်တယ်။ ကန်စွန်းရွက်ထိုင်သင်နေတဲ့ ကျမရဲ့ချိုင်းကြားကို သူ့လီးကြီးလာထိုးထည့်တယ်။ ကျမလဲ ဖေဖေ့လီးကြီး ဘောင်းဘီထဲမှာ ထိုးထွက်နေတာကြည့်ပြီး စောက်ဖုတ်က ရွစိတက်နေပြီ။ မေမေလဲ ကျမလိုပဲနေမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမ ဖေဖေ့ကို မကျေနပ်လို့ တမင်လုပ်နေတာ။  ဖေဖေက သူ့လီးကြီးနဲ့ ကျမချိုင်းကြားကိုအသာညှောင့်လိုးနေတော့ ကျမလဲ ချိုင်းကို စိပေးထားလိုက်တယ်။ အမှန်တော့ ကန်စွန်းရွက်သင်တာက ပြီးကာနီးနေပါပြီ။ ကျမက ဖေဖေ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးကြီးထည့်ပြီး လိုးမှာစိုးလို့သာ ကျမအနားကို လှမ်းခေါ်ထားတာ။ မေမေ့ကိုအူတိုလို့မဟုတ်ဘူး။ ဖေဖေ့ကို မကျေနပ်တာ။  ကျမက ကန်စွန်းရွက်သင်ပြီးတာနဲ့ ကန်စွန်းရိုးအရင့်တွေကို ယူပြီး အမှိုက်ပုံးထဲထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်ကို ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာ ဆေးနေတုန်း ဖေဖေက သူ့လီးကြီးကို ကျမပေါင်ကြားထဲ လာထိုးထည့်ပြန်တယ်။ ဖေဖေ့လီးကြီးက ဘောင်းဘီနဲ့ ဂါဝန်ခဲနေတာတောင် ကျမစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ထိုးသွားသေးတယ်။ ကျမလဲ ဖင်ကြီးကော့တက်သွားရတယ်။
“ဖေဖေရာ… ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေစမ်းပါ…”
“ဖေဖေ့မီးလေးကို ချစ်လို့ အနားကပ်တာ ဘာဖြစ်လဲကွာ… အင့် ဟောသလို ဖက်ပြီးကိုနမ်းအုံးမှာ…. ပြွတ်…”
ဖေဖေက ကျမကို နောက်ကျောကနေ ဖက်လိုက်ပြီး ကျမမျက်နှာကို ဆွဲယုကာ အတင်းနမ်းတယ်။
“ပြွတ်… အိမ့်ရှေ့သွားရအောင် မွှေးလွန်းရာ… ကိုကို မနေနိုင်တော့ဘူး…”
ဖေဖေက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ကျမနားအနားကပ်ပြောတာ။
“မသွားဘူး… ကိုကိုဒီနေ့ ဘာတွေလုပ်ခဲ့လဲ အမှန်အတိုင်းမပြောပြရင် မွှေးလွန်းနဲ့ မေမေ့ကို  ဒီနေ့လိုးရမယ်မထင်နဲ့…”
ဖေဖေ ကျမ ဘာကိုစိတ်ကောက်နေတယ်ဆိုတာ အခုမှရိပ်မိသွားပုံပဲ။
“ဟင်… တကယ်အမှန်အတိုင်းပြောရမှာလား…”
“အခုအချိန်အထိ ဖုံးထားချင်တုန်းလား…”
“ဟင်း… ကိုကို ဒီနေ့ မြရည်ရယ်၊ ချယ်ရီရယ် ပြီးတော့နွယ်နီနဲ့ပါ လိုးခဲ့တယ်…”
“သိတယ်… ဒီလီးက တအားသရမ်းတာ… တွေ့ကရာအဖုတ် အကုန်လျှောက်လိုးနေတာ…”
“တွေ့ကရာတော့ လျှောက်မလိုးပါဘူးကွာ… မွှေးလွန်းမကြိုက်ရင် သူတို့ဆီမသွားတော့ဘူးလေ…”
“သူတို့ဆီမသွားရလဲ ကျန်တဲ့သူတွေဆီသွားမှာမလား… ကိုကိုက အရမ်းဆိုးတာပဲ…”
“မွှေးလွန်းမကြိုက်ရင်… ဘယ်သူ့ဆီမှ မသွားဘူးကွာ… မွှေးလွန်းနဲ့ အေးအနားမှာပဲ နေမယ်နော်…”
“တကယ်လား…”
“တကယ်ကွာ… ကတိ… သွားရအောင်နော် အိမ်ရှေ့ကို…”
“ဟင့်… မသိဘူး… ဖေဖေလိုးရဲရင် မေမေ့အရှေ့မှာလိုး… အခုလိုး…”
“အာ… တကယ်လား…”
“တကယ်… အခုပဲ ဖေဖေ့လီးကို မီးစောက်ဖုတ်ထဲထည့်လိုးပေး…”
ဖေဖေလဲ အရမ်းကို လိုးချင်နေရှာတယ်ထင်ပါရဲ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ကျမရဲ့ဂါဝန်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကျမရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ပူနွေးနေတဲ့ဖေဖေ့လီးကြီးက အပြည့်အသိပ်နဲ့ တိုးကြိတ်ဝင်လာတော့တယ်။ ဖေဖေ့လီးကြီးက ကျမစောက်ပက်နံရံတွေကို လီးအကြောတွေနဲ့ပွတ်တိုက်သွာတာ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ဖော်မပြတတ်အောင်အရသာရှိလိုက်တာ။ ကျမရဲ့အသိစိတ်အာရုံကို ကျမစောက်ပက်ဆီပို့ထားကာ ကိုယ့်စောက်ပက်ထဲတိုးဝင်နေတဲ့ ကိုယ့်အဖေရဲ့လီးကြီးကပေးတဲ့အရသာကို တစိမ့်စိမ့်ခံစားနေမိတယ်။ ကျမရဲ့သားအိမ်ကို ဖေဖေ့ရဲ့လီးဒစ်ဖူးကြီး ထိုးမိသွားတော့ ဖေဖေ့လီးက ကျမစောက်ပက်ထဲကို တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ဖေဖေက ကျမကိုယ်ကို သိုင်းဖက်ကာ နို့နှစ်လုံးကို လက်ယှက်ပြီး ညာဘက်နို့ကို ဘယ်လက်နဲ့ ဘယ်ဘက်နို့ကို ညာလက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ပြီးတော့မှ တစ်ချက်ချင်း ကျမစောက်ပက်ကို နင့်ခနဲနေအောင်ဆောင့်လိုးတယ်။ ကျမက ဘေစင်ကိုလက်ထောက်ထားပြီး ဖေဖေကလဲ ကျမကိုယ်လုံးကို သိုင်းဖက်ထားလို့သာ ဘာမှမဖြစ်တာ။ မဟုတ်ရင် ဖေဖေတစ်ချက်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ကျမ အရှေ့ကို့ဟပ်ထိုးလဲကျသွားနိုင်တယ်။ ကျမစောက်ပက်နံရံတွေကို ဖေဖေ့လီးကြီးက ပွတ်တိုက်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့မလိုနဲ့ နောက်ကိုဆုတ်သွားတော့ ကျမဖင်က ကော့ပြီးလိုက်သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရုတ်တရတ် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်တိုးဝင်လာပြီး ကျမသားအိမ်ကို ဖေဖေ့လီးဒစ်ဖူးကြီးက ဒုတ်ခနဲလာဆောင့်တော့ ကျမအသည်းခိုက်မတတ် ကောင်းသွားရတယ်။  ကျမစောက်ပက်က စောက်ရည်တွေကလဲ ကိုယ့်အဖေလီးနဲ့လိုးတာခံရင်း စောက်ရည်တွေဘယ်လောက်တောင် စိမ့်ထွက်နေတယ်မသိပါဘူး ဖေဖေ့လီးကြီးလှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း ကျမစောက်ပက်က တပျစ်ပျစ်နဲ့ အသံတွေထွက်နေတယ်။ မေမေ့ကိုလှမ်းကြည့်တော့လဲ  နှာသီးလေးတွေနီလို့ ကျမနဲ့ဖေဖေလိုးတာကို မကြည့်မိအောင် ကြိုးစားထိန်းနေပုံပဲ။ ဒီလောက် သူ့အရှေ့မှာ ပေါ်တင်လိုးပြနေတာကို မေမေက မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေသေးတာ။ ကျမ အူယားလိုက်တာဆိုတာ။ မေမေ့ကို အရမ်းလဲချစ်တာပဲ။ ဒါပေမယ် မေမေ့ပေါင်က လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ မေမေလဲ အလိုးခံချင်းလွန်းလို့ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေမှာ ကျမသိတာပေါ့။ ဖေဖေက ကျမကိုကုန်းပြီးနမ်းတော့ မေမေ့အနားကိုသွားရအောင်လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကျမ ခပ်ကုန်းကုန်းလေးလုပ်ရင်း မေမေ့ဆီကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းလျှောက်သွားတော့ ဖေဖေကလဲ ကျမခါးကိုကိုင်ကာ လိုးရင်း လျှောက်လိုက်လာတယ်။ ကျမက မေမေ့ကိုယ်ကို ကျမဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ဖက်နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မေမေ့ကို ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… ပြွတ်… မီးလေးကိုလဲ မေမေကအရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ဖေဖေ့ကို တော်တော်ချစ်နေဟုတ်လား… အခုက ဘာတမ်းကစားပြီး ဘာလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတာလဲ…”
“ဘာတမ်းမှမကစားဘူး… ဘာလေ့ကျင့်ခန်းမှလဲမလုပ်ဘူး… မီးစောက်ဖုတ်ကို ဖေဖေက သူ့လီးကြီးနဲ့လိုးနေတာ…”
“အာ… မီးလေးကလဲကွာ…”
“မယုံရင်ဒီမှာစမ်းကြည့်… ဖေဖေက သူ့သမီးစောက်ဖုတ်ကို သူ့လီးကြီးနဲ့တအားလိုးနေတာ…”
ကျမက မေမေ့ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ကျမပေါင်ကြားထဲကို ပို့လိုက်တော့ မေမေလဲ သူ့သမီးစောက်ဖုတ်ထဲ သူ့ယောက်ျားရဲ့လီးကြီး တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတာကို စမ်းမိသွားတာပေါ့။
“တွေ့လား… ဖေဖေက ကိုယ့်သမီးလေးကို မေမေ့အရှေ့မှာတင် လိုးနေတာ… မမြင်ယောင်ဆောင်အုံးမလား… ဟင်… ပြွတ်…”
“ဟာကွာ… မေမေက တမင်ချောင်းကြည့်ချင်လို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာကို မီးလေးက အရမ်းဆိုးတာပဲ…”
“ချစ်ဖူးလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်တာပေါ့… ချစ်လွန်းလို့ မေမေတို့က မီးလေးကို ဘယ်လောက်ချစ်မှန်းသိအောင် မီးလေးရဲ့ဖေဖေနဲ့ လိုးလို့ရအောင် လမ်းဖွင့်ပေးတာပါ့…”
“အာ… ဘာလို့လဲ…”
“ဘာလို့ရမှာလဲ… မီးလေးလဲ ကိုယ့်အဖေကိုချစ်သူလို အရမ်းချစ်တာမေမေသိတယ်လေ… ပြီးတော့ မီးလေးရဲ့အခန်းထဲမှာ မေမေတို့ကိုချောင်းကြည့်ဖို့ ဖောက်ထားတဲ့ အပေါက်လေးကိုလဲ မြင်ပြီးပြီ… ဒါကြောင့် မီးလေးချစ်တဲ့ မီးလေးဖေဖေ့အချစ်တွေကိုရစေချင်တယ်… မီးလေး ကိုယ့်အဖေကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေ… သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ဆီရောက်မသွားဘဲ မေမေတို့နဲ့မခွဲဘဲ အတူရှိနေစေချင်လို့ပေါ့…”
“အာ… မေမေက သိသွားတာကိုး…”
“အေးလေးရယ်… ချောင်းကြည့်မနေပါနဲ့တော့ကွာ… ကိုတို့သားအဖလိုးတာကို ပေါ်တင်ပဲကြည့်တော့…”
“အရမ်းဆိုးတဲ့သားအဖတွေ… ကဲဟာ…”
“ရှီး… မေမေ မီးစောက်စိကို မပွတ်နဲ့လေ… ဟင့်… ပွတ်… ကောင်းတယ်… ရှီး… လိုး… ဖေဖေ… မီးစောက်ပက်ကို နာနာလိုး…”
ကျမတို့မိသားစုကြားထဲမှာ ခပ်ပါးပါးလေးကာထားတဲ့ အလွှာလေးက ကွာကျသွားခဲ့ပြီ။ ဖေဖေကလဲ မေမေ့အရှေ့မှာ ကျမနဲ့ပေါ်တင်လိုးရတာ စိတ်တွေ ပိုထလာတယ် ထင်တယ်။ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင် ကပ်ညှောင့်နေတာမဟုတ်တော့ဘဲ ကျမခါးကိုကိုင်ပြီး ကျမတင်ပါးနဲ့ သူ့ပေါင်တွေ တစ်ဖန်းဖန်းမြည်အောင် အားရပါးရဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျမကလဲ မေမေ့ကိုနမ်းရင်းနဲ့ မေမေ့စကပ်အကျပ်အတိုလေးထဲ တိုးဝင်သွားပြီး  မေမေ့စောက်ပက်ကို လက်နဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မေမေ့စောက်ပက်က အရည်တွေရွှဲကာ နုဖတ်နေပြီ။ မေမေ့ကို သနားလိုက်တာ။ ကျမ မေမေ့ရဲ့ စောက်စိလေးကို ဖိပွတ်ပစ်တယ်။ ကျမလဲ မေမေ့အရှေ့မှာ ဖေဖေနဲ့အလိုးခံနေရလို့ စိတ်ထနေတာကတစ်ကြောင်း၊ မေမေက စောက်စိကိုဖိပွတ်ရင်း ဖေဖေကလဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးနေတာဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့ပဲ စောက်ရည်တွေပန်းထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ ကျမစောက်ရည်တွေ သေးပန်းသလိုကို ပန်းထွက်ကုန်တာနဲ့ လူလဲ နုံးခွေ့ကျသွားတယ်။ ဖေဖေက ကျမစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်ပြီး ဖေဖေနဲ့ မေမေနှစ်ယောက်တွဲကာ ခုံမှာထိုင်စေရင်း ကျမပါးကို တစ်ဖက်စီနမ်းကြတယ်။ ဖေဖေနဲ့မေမေကို ကျမ ချစ်လိုက်တာ။
“ဟင်း… မီး မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်အုံးမှာနော်…”
ကျမလဲ လူကသာ ပျော့ခွေသလိုဖြစ်နေပေမယ့် ပြောလိုက်တော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက ရယ်တယ်။ ကျမ အသက်ဝအောင်ရှူလိုက်ပြီး ထကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ မေမေ့ကို ကျမခုံမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
“နားပါအုံး… မီးလေးရယ်…”
“ဟင့်အင်း… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်တာကြာလှပြီ…”
ပြောရင်းနဲ့ မေမေ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ မေ့မေ့ပေါင်ကိုဆွဲကားလိုက်တယ်။ မေမေ့စောက်ဖုတ်က အမွှေးပါးလေးတွေနဲ့ ဖောင်းအိပြီး အရည်တွေစိုရွှဲနေတာ။ မေမေက ကျမ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုအရမ်းယက်ချင်နေမှန်းသိတော့ မတားတော့ဘဲ သူ့ကိုယ်ကို ခပ်လျောလျောလေး ပြင်ထိုင်လိုက်ပြီး စကပ်တိုအကျပ်လေးကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်တယ်။
“ဒီလောက်ယက်ချင်နေရင်လဲ ယက်ကွာ… ရော့  အဲ့မှာ မေမေ့စောက်ပက်…”
“ပြွတ်… မေမေ့စောက်ဖုတ်က ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ဒီစောက်ဖုတ်ထဲက မီးထွက်လာတာပေါ့ ဟုတ်လား… ပြွတ်…”
“အင်းပေါ့… ဟင်း… မေမေက မီးလေးကို ဒီအတိုင်းမွေးတာဆိုတော့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲက မီးလေးရဲ့ခေါင်းက တိုးထွက်လာတာ… ရှီး..”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီး… ပြွတ်… ဖလူး… ဖလူး… ပြန်ဝင်လို့ရရင် တစ်ကိုယ်လုံးတောင်ပြန်ဝင်လိုက်ချင်တယ်… ပြွတ်…”
“အူး… မီးလေးရယ်… ကို… မီးလေးစောက်ဖုတ်ကိုလိုးထားတဲ့ ကို့လိးကြီး အေးကို ပေးစုပ်ပါအုံး… ”
ကျမကလဲ စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်နေတဲ့ မေမေစောက်ဖုတ်ကြီးကို စိမ်ပြေနပြေယက်တော့ မေမေကလဲ ကျမကိုလိုးထားတဲ့ ဖေဖေ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေတယ်။ ကျမက မေမေ့စောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး ဟိုးစောက်ခေါင်းထဲအထိ လျာလေးထိုးသွင်းပြီးယက်တယ်။  လန်နေတဲ့ အဖတ်လေးတွေကိုရော မေမေ့စောက်စိပြူးပြူးလေးကိုရော ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ မေမေက အရမ်းအလိုးခံချင်နေမှန်သိတော့လဲ ကျမ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို သိပ်ကြာကြာမယက်တော့ဘဲ ဖယ်ပေးလိုက်တယ်။
“ဖေဖေလာတော့… မေမေ့ကိုလိုးပေးလိုက်အုံး…”
“လိုးပေးမှာပေါ့ မွှေးလွန်းရ… အေးလေးကိုရော မွှေးလေးကိုရော အတူလိုးချင်တာကြာလှပြီ… ဖေဖေအချစ်ဆုံးတွေ…. ပြွတ်… ပြွတ်…”
ဖေဖေက မေမေနဲ့ကျမကို တစ်ချက်စီငုံ့နမ်းပြီး မေမေပေါင်ကြားကိုဝင်တော့ ကျမက ဖေဖေ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်စုပ်လိုက်သေးတယ်။
“ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ဖေဖေ့လီးကြီးကွာ… ပြွတ်… လာ… မေမေ့စောက်ပက်ထဲ မီးကိုယ်တိုင် ဖေဖေ့လီးကို ထည့်ပေးမယ်…”
ပြောရင်း ကျမလက်တစ်ဖက်က ဖေဖေ့လီးကိုကိုင်ကာ မေမေစောက်ပက်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖြဲပေးပြီး မေမေ့စောက်ပက်ဝမှာ ဖေဖေ့လီးကိုတေ့ပေးလိုက်တယ်။
“ထည့်လိုက်တော့ဖေဖေ… မေမေ့စောက်ပက်ကို မီးဖြဲပေးထားတယ်… ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာ… မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ဖေဖေ့လီးကြီးဝင်သွားတာ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ….”
“ဟင်း… ကိုရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… မေမေ့မီးလေးကိုလဲ မေမေချစ်လိုက်တာကွာ လာပါအုံး ပြွတ်…”
မေမေက ကျမကို သူ့အနားခေါ်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
“မေမေ ဒီလိုနေ့မျိုးကို စိတ်ကူးယဉ်နေခဲ့တာ သိလား… မီးလေးက မီးလေးဖေဖေနဲ့ ဒီလိုစိတ်မျိုးရှိလာပါ့မလားလို့ စိတ်ထဲထင့်နေသေးတယ်… အခုတော့ မီးနဲ့အတူ မီးဖေဖေလိုးတာခံချင်တဲ့ မေမေ့ဆန္ဒတွေပြည့်ပြီ မီးလေးရယ်…”
“စိတ်ချ မေမေ… မီးက မေမေးနဲ့အတူ တစ်သက်လုံး ဖေဖေလိုးတာခံသွားမှာ… ပြွတ်… မေမေ့ကိုယ်စားလဲ ကလေးတွေအများကြီး မွေးပေးအုံးမှာ…”
“ချစ်တာကွာ… ဆောင့်ဆောင့်…. နာနာလိုး ကို…”
…ဗျိ…
…အို…
…ဟာ…
ဖေဖေက မေမေ့ကို လိုးရင်းက နို့တွေကိုနယ်နေတာ။ ရုတ်တရတ်ကြီး မေမေ့စွပ်ကျယ်ကို ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တာ။ မေမေ့စွပ်ကျယ်က ရင်ဘတ်ကနေပြဲသွားပြီး နို့နှစ်လုံးက ခုန်ထွက်လာတာ ကြည့်လို့တောင် ကောင်းသေးတယ်။
“ဟင့် ပြဲကုန်ပြီ… ဘာလုပ်တာလဲ ကိုရာ…”
“မွှေးလေးနဲ့ အေးလေးကို အတူလိုးရတာပျော်လို့ကွာ… အမှတ်တရဖြစ်အောင်ဖြဲလိုက်တာ… ပြီးရင် မီးလေးဂါဝန်ကိုလဲ ဖြဲပစ်မှာ…”
“ဟိ… အခုဖြဲရော့… မီးဂါဝန်ကိုဖြဲပြီး နို့ကိုကိုင်ပေး…”
“ဖြဲမယ်…”
…ဗျိ…
“အင့်… ဒီဘရာကိုလဲ ဖြဲမယ်…”
…ဗြုတ်…”
“ဟာ့… ရင်ခုန်လိုက်တာ…  ခစ် ခစ်…”
ဖေဖေက ကျမရဲ့ဂါဝန်ကို လည်ပေါက်ကနေကိုင်ပြီး ဆွဲဖြဲပစ်တယ်။ တစ်ဆက်ထဲ ဘရာကိုလဲ ဆွဲဖြဲပစ်တယ်။ ကျမလဲ ရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားပြီး ကျမရဲ့ မကြီးမသေးတဲ့နို့တွေက ဖေဖေ့အရှေ့မှာဟာလာဟင်းလင်းပေါ့။ ဖေဖေက ကျမနှုတ်ခမ်းကို ငုံနမ်းရင်း ကျမကိုဖက်ပြီးကျမရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မေမေ့ကိုလိုးတယ်။ မေမေကလဲ ဖေဖေလိုးတာခံရင်း ကျမစောက်ပက်ကို ကလိနေတယ်။ ကျမလဲ ဖေဖေ့ကိုဖက်ထားရင်းက မေမေ့စောက်စိကိုဖိပွတ်ပေးတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ မေမေလဲပြီးသွားတော့တယ်။ ဒီတော့မှ ဖေဖေက မေမေစောက်ပက်ထဲက သူ့လီးကိုချွတ်လိုက်တော့ မေမေက ထလာပြီး ကျမကို သူ့နေရာမှာ ပြန်ထိုင်စေတယ်။
“အခုမေမေအလှည့်နော်… မေမေလဲ မီးလေးစောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်နေတာကြာလှပြီ…”
“အင်း… ယက်လေ… မီးလဲ မေမေယက်ပေးတာခံချင်နေတာ ကြာပေါ့… ဟီး… ဟီး… ဖေဖေလာ… မေမေ့စောက်ပက်ကိုလိုးထားတဲ့ ဖေဖေ့လီးကြီးကို စုပ်ချင်နေတာ…”
မေမေက ကျမပေါင်ကြားမှာထိုင်ပြီး ကျမစောက်ဖုတ်ကိုယက်တော့ ကျမလဲ မေမေ့စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့ ဖေဖေလီးကြီးကိုစုပ်ရင်း မေမေ့စောက်ရည်ကို ထပ်ပြီး အရသာခံကြည့်ရတာပေါ့။ မေမေကလဲ ကျမစောက်ဖုတ်ကို ဘယ်လောက်တောင်ယက်ချင်နေလဲ မသိဘူး ကျမစောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး သူ့လျာကြီးနဲ့မွှေနှောက်ယက်တော့ ကျမလဲ ညည်းညူရင်း ဖေဖေ့လီးကြီးကိုသာ ဖိစုပ်နေမိတော့တယ်။ မေမေက ကျမစောက်ဖုတ်ကို ဖိယက်လို့ အားရတော့ ကျမနို့တွေကို စို့ပြန်တယ်။
“ပြွတ်… အိုး… ခစ် ခစ်… ကိုအမေကို နို့ပြန်တိုက်ရမယ်လို့ တစ်ခါမှ မထင်ခဲ့ဘူး… စို့ မီးနို့ကိုစို့ ဖေဖေပါစို့ကွာ တစ်ယောက်တစ်ဖက်စို့… ခစ် ခစ်…”
“စို့မယ်ကွာ…. ဖေဖေ့မီးလေးနို့ရော အေးလေးနို့ရော အကုန်စို့မယ်…”
ဖေဖေကပြောပြောဆိုဆို ကျမနို့တစ်ဖက်ကိုဝင်စို့ပြီး မေမေကလဲ တစ်ဖက်ကစို့နေတယ်။ ဖေဖေကကျမနို့ကိုစို့ရင်း မေမေ့နို့တွေကို ကိုင်နေတယ်။ ကျမကလဲ  မေမေ့နို့ကို လှမ်းကိုင်ထားတာပါပဲ။
“မီးလေးနို့တွေက လုံးနေတာပဲ… စို့လို့ကောင်းတယ်… ပြွတ် ပြွတ်…”
“မေမေ့နို့ကမှ အိစက်နေတာ ကိုင်လို့ကောင်းနေရောပဲ… အားရပါးရကြီး ခစ် ခစ်…”
“ကဲ… မေမေလဲမီးလေးစောက်ဖုတ်ထဲကို မီးဖေဖေလီးကို ကိုင်ထည့်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား…”
“အွန်… ထည့်ပေး… ခစ် ခစ် ပျော်လိုက်တာ…”
ဖေဖေကလဲ ကျမစောက်ဖုတ်ကို သိပ်မလိုးချင်ရှာဘူး ချက်ချင်းကို ထရပ်တယ်။ မေမေက သူ့မျက်နှာအရှေ့မှာ ရမ်းတန်းရမ်းတန်းဖြစ်နေတဲ့ ဖေဖေ့လီးကိုကိုင်ပြီး စုပ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ မေမေက ကျမစောက်ဖုတ်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖြဲကာ ဖေဖေ့လီးကို တစ်ဖက်ကကိုင်ပြီး ကျမစောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ဖေဖေ့လီးကြီးက ကျမစောက်ပက်ထဲ တိုးဝင်လာပြန်တယ်။

(အခန်း ၂၇/၆)

“ကြည့်ပါအုံးကွာ… မီးလေးရဲ့ ဒီစောက်ဖုတ်လေးက သူ့အဖေရဲ့ဒီလောကြီးတဲ့ လီးကြီးနဲ့ တစ်ဆုံးအလိုးခံနိုင်တာ အံ့ရောပဲ…”
“အင်း… ဟင်း… ခံနိုင်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး… ခံလို့ကိုမဝဘူးသိလား…”
“ခံပါရှင် ခံပါ… ကျောင်းစာကိုလဲ ဂရုစိုက်… မီးဖေဖေလိုးတာကိုလဲ တစ်ဝခံဟုတ်ပြီလား… မေမေ ဟင်းပြီးအောင်ချက်လိုက်အုံးမယ်… ပြီးရင် ကိုလဲနားတော့ ပွဲဆက်တွေများနေပြီမလား… ခစ် ခစ်….”
“ဖေဖေ့ကိုတော့မပြောချင်တော့ဘူး… ဟွန့်… ဆောင့်ဖေဖေ နာနာဆောင့်လိုး…”
ကျမက ဖေဖေ့ကိုစူအောင့်ပြီးပြောလိုက်တော့ မေမေက ကျမကို ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ကြည့်ပြီး နို့ဟောင်းလောင်းအတိုင်းပဲ ဟင်းချက်နေတယ်။ ဖေဖေ့ကတော့ ကျမနှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းလိုက်၊ ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်နဲ့ ကျမကိုချော့မော့ရင်း အရှိန်မပျက်ဆက်လိုးနေတယ်။ ကျမလဲ စိတ်ကောက်ချင်ပေမယ့် ဖေဖေ့လီးကြီး ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ တစ်စွပ်စွပ်နဲ့လိုးနေတာကို ရပ်ပစ်နိုင်တဲ့ စွမ်းအားတော့မရှိပေါဘူး။ ဒီတော့ ဖေဖေလိုးတာခံရင်းပြီးသွားတော့ ဖေဖေ့လီးရည်တွေ ကျမစောက်ပက်ထဲ ရေပြွတ်နဲ့ထိုးလိုက်သလို ပန်းထွက်လာတော့တယ်။ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲလဲ ဖေဖေ့လီးရည်တွေကြောင့် နွေးထွေးသွားရတယ်။ ကျမဖေဖေ့ကိုအရမ်းချစ်သလို ဖေဖေ့လီးကပေတဲ့ ကာမဂုဏ်ခံစားမှုကိုလဲ အရူးအမူးစွဲလမ်းမိနေပြီ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဖေဖေ့လီးကြီးကို ကျမတို့သားအမိနှစ်ယောက်တည်းပဲ ပိုင်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဖေဖေနဲ့ပက်သက်နေတဲ့သူတွေထဲမှာ ဖွားဖွားနဲ့ ကြီးကြီးသူဇာ၊ တီလေးမူယာတို့လို အမေအရင်း၊ အစ်မ ညီမအရင်းအချာတွေပါနေတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီအိ။ အန်တီအိက ဖေဖေရဲ့အစ်မအရင်းလိုပါပဲ။ ကျမနဲ့အန်တီအိ ၆တန်းနှစ်က စဆုံဖူးတာ။ အဲ့ကတည်းက အန်တီအိကို အရမ်းခင်သွားတာ။ ကျမရဲ့အဒေါ်အရင်းတွေနဲ့မခြားချစ်လို့ ကျမဆယ်တန်းပြီးလို့ အိမ်အသစ်ဆောက်ပြီးရင် အန်တီအိနဲ့ ဖွားယုကို အိမ်မှာခေါ်ထားချင်တယ်လို့ ဖေဖေနဲ့မေမေကပြောတော့ ကျမကြည်ကြည်ဖြူဖြူ သဘောတူလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ဖွားကြည်မြင့်။ ဖွားကြည်မြင့်နဲ့ဖိုးထွန်းမောင်က ဖေဖေ့ရဲ့မွေးစားမိဘတွေ။ ဖေဖေ့နဲ့ ဖွားကြည်မြင့်ကလိုးနေကြပေမယ့် ဖိုးထွန်းမောင်ကလဲ သားအရင်းလိုချစ်တာပဲ။ ကျမကိုလဲ ချစ်ကြတယ်။ တီလေးနန္ဒာဆို ဖေဖေ့ကို အစ်ကိုအရင်းလိုပဲ ချစ်တာ။ မေမေ့မှာကိစ္စရှိလို့ကတော့ နှစ်ခါခေါ်စရာမလိုဘူး အစအဆုံး လာဝိုင်းလုပ်ပေးတာ။ ဒါတင်မက ဖွားဖွားတို့၊ ကြီးကြီးသူဇာတို့၊ တီလေးမူယာတို့ဆီကိုလဲ ကြုံရင်ကြုံသလို အိမ်မှုကိစ္စတွေ ကူလုပ်ပေးသွားတတ်တော့ ဖေဖေ့ရဲ့ ညီမအရင်းလိုဖြစ်နေတာ။ကျန်တဲ့သူတွေကလဲ ဖေဖေ့ကိုချစ်ကြပြီး တစ်ခုခုကိစ္စရှိရင် လက်မနှေးကြတဲ့သူတွေပါ။ ဒီတော့ သူတို့တွေနဲ့ ဇတ်လမ်းရပ်ဖို့ကလဲ ပြောရခက်သားလား။ ကျမ ဒီအကြောင်းတွေးမိတိုင်း ခေါင်းရှုပ်ရတယ်လေ။
မေမေဟင်းချက်ပြီးတော့ ကျမတို့မိသားစုသုံးယောက် ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ ရေအတူချိုးကြသေးတယ်။ ရေမချိုးမီ ကျမနဲ့မေမေက ဖေဖေတီရှပ်ကို ဝိုင်းပြီး ဖြဲကြသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျမတို့မိသားစု ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနဲ့ အတူလိုးဖြစ်တဲ့အထိမ်းအမှတ်အဖြစ် ဖေဖေ့ရဲ့ တီရှပ်အပြဲနဲ့ ဘောင်းဘီတို၊ မေမေ့ရဲ့ စွပ်ကျယ်အပြဲနဲ့ စကပ်အတိုလေးရယ် ကျမရဲ့ ဂါဝန်အပြဲနဲ့ ဘရာအပြဲလေးတွေကို သေသေချာချာခေါက်ပြီး စက္ကူပုံးလေးနဲ့ သေသေချာချာသိမ်းကာ နေ့စွဲကိုပါ ရေးမှတ်ထားခဲ့ကြတယ်။
အခုတော့ ကျမတို့မိသားစု ထမင်းစားပြီးလို ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး တီဗွီကြည့်ရင်း စကားလေးပြောနေကြတာပေါ့။ ကျမနဲ့ မေမေလဲ ဖေဖေ့ကိုအလယ်မှာထားကာ ဖေဖေ့ပခုံးကို တစ်ဖက်စီကမှီရင်း ဖေဖေကလဲ ကျမနဲ့မေမေကို ပခုံးလေးတွေ ဖက်ထားပေးတယ်။ ဖေဖေ့လီးကိုတော့ သွားမဆွတော့ပါဘူး။ မေမေက ဖေဖေ့ကိုအနားပေးလိုက်တော့တဲ့လေ။ မနက်ကြမှတဲ့။ မေမေက ဖေဖေ ဘယ်လောက်ပွဲဆက်တွေများလာခဲ့လဲဆိုတာကိုသိနေပုံရတယ်။ ကျမလဲ ကိုယ့်အဖေကိုသနားတော့ ကျမက သွားစရင် ဖေဖေ့လီးက မနေနိင်ဘဲထောင်လာမှာသိပေမယ့် သွားဆွမနေတော့ပါဘူး။
“မီးလေး…”
“ရှင် မေမေ…”
“မေမေတို့မိသားစုက အခုသာမန်မိသားစုမဟုတ်တော့ဘူးနော်… ဒီတော့ မီးလေးနဲ့ ဖေဖေမေမေတို့ကြားမှာ ဘာလျှို့ဝှက်ချက်မှ မရှိစေချင်တော့ဘူး… ဒီတော့ ဒီနေ့ကစပြီး ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမှန်အတိုင်း မကွယ်မဝှက်ပြောရမယ်နော်…”
“ဟုတ်…”
“ဒီတော့ မေမေတို့အကြောင်းကို မီးလေး ဘယ်လောက်ထိသိထားလဲ…”
“ဖေဖေ့လိုးတဲ့မယားတွေ ဘယ်နှယောက်ရှိလဲဆိုတာကို မေးတာလား…”
“အင်း… မီးလေး တော်တော်များများသိထားတာကို မေမေရော ဖေဖေရော သိတယ်…”
“မီးသိထားတဲ့ ဖေဖေ့မယားတွေက… ဖွားဖွား ကြီးကြီးသူဇာ တီလေးမူယာ အန်တီအိ တီလေးဟေမာ ဖွားလေးယု ဖွားသိင်္ဂီ ဖွားကြည်မြင့် ဖွားမေနှင်းနဲ့ တီလေးအိန္ဒြာ ပြီးတော့ ဒီနေ့မြင်ခဲ့တဲ့ ဆရာမနွယ်နီနဲ့ တီလေးမြရည် နောက်ပြီးတော့ ဖေဖေနဲ့အတူသွားတဲ့ တီလေးမြရည်ရဲ့သူငယ်ချင်းလဲ ပါအုံးမယ်ထင်တယ်… နောက်ထပ် မီးမသိတာရှိသေးလား…”
ဖေဖေကတော့ ကျမ ပြောတာနားထောင်ပြီး သက်ပြင်းကြီးတွေ ချနေတယ်။
“ခစ်ခစ်… မီးလေးသိတာ ကုန်သလောက်နီးပါးဖြစ်နေပါပြီကွယ်… ကျန်တော့ ကျန်သေးတယ်…”
“ဟင် ဘယ်သူတွေလဲ…”
“မီးလေးရဲ့ အန်တီသက်လေ… ပြီးတော့ ပန်းအိ… နောက်ပြီးတော့ အန်တီသရဖီရယ် မဌေးရယ်… ရတနာရယ်…”
“ဟာ… ဖေဖေ့သူဌေးရဲ့သမီး မမရတနာလား…”
“အင်း ဟုတ်တယ်… ပြီးတော့ ဆက်မလုပ်တော့ဘဲ ရပ်သွားတဲ့ ၂ယောက်ရှိသေးတယ်…  မကြာခင်ဖြစ်လာတော့မယ့် တစ်ယောက်ရယ်…”
“ဘယ်သူတွေက ဆက်မလုပ်တော့တာလဲ…”
“မေသူနဲ့ နန္ဒာလေ…”
“ဟင်… တီလေးနန္ဒာရောလား…”
“ဟုတ်တယ် နန္ဒာက ရည်းစားရမှ သူ့ရည်းစားကိုသစ္စာမဖောက်ချင်လို့ ရပ်လိုက်တာ… မေသူက အိမ်ထောင်ကျသွားလို့ ရပ်လိုက်တာ… အိန္ဒြာလဲ မကြာခင်လက်ထပ်တော့မှာဆိုတော့ ရပ်တော့မယ်…”
“ဒါဆို မကြာခင်ဖြစ်လာမယ့်တစ်ယောက်ဆိုတာကရော မေမေ…”
“ဟင်း ဟင်း… မီးဖေဖေရဲ့ရုံးက လက်ထောက်အသစ်လေးလေ… ရုံးမှာ အားအားနေ လီးစုပ်အဖုတ်ယက် လုပ်နေကြတာ… ဘယ်နေ့အလိုးခံရမလဲ မသိဘူး… ခစ် ခစ်…”
“အေးလေးရာ… ဖြူသဲက သူ့ကိုလက်ထပ်မယ့် အိမ်ထောင်ဖက်ကိုပဲ သူ့အပျိုစင်ဘဝကို ပေးမယ်လို့ပြောထားတာ ကိုမလိုးပါဘူး…”
“ကို မလိုးလဲ ဟိုက တက်လိုးလိမ့်မယ် ကြည့်နေ…”
“မေမေရာ မေမေက ဖေဖေ့ကို လုံးဝအူမတိုဘူးလား….”
“တိုတာပေါ့မီးလေးရ… တိုပေမယ့် မီးဖေဖေက သူ့ကိုအလိုလိုက်လေ မေမေ့ကိုပိုချစ်လေဆိုတော့… အူတိုတာမေ့ပြီး ပျော်နေတာ… မီးလေးက အူတိုလို့လား….”
“တိုတာပေါ့…. အဲ့ဖေဖေလီးက သိပ်သရမ်းတာပဲ…”
“မွှေးလွန်းရာ မွှေးလွန်းမကြိုက်ရင် ရပ်ပါမယ်ဆို… ကိုကို့အတွက် အေးလေးနဲ့ မွှေးလေးက အရေးအကြီးဆုံးနဲ့ အချစ်ဆုံးပဲ သိလား…”
“ဟွန့် အဲ့အပြောတွေနဲ့ပဲ မေမေ့ကိုချုပ်ထားတာမလား…”
“ချုပ်တာမဟုတ်ဘူး မွှေးလွန်းရ… ကိုကိုတကယ်ပြောနေတာ… မွှေးလွန်းက ကိုကို့အချစ်ကို မယုံသေးဘူးလားကွာ…”
“ယုံတော့ယုံပါတယ်… အူတိုတာကတော့ တိုတာပဲ…”
ကျမလဲ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပြောလိုက်တာ။ ဖေဖေက ကျမကို သူ့ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်ကာ ထိုင်စေပြီး ဖေဖေနဲ့ပက်သက်သမျှ တစ်ယောက်ချင်းစီရဲ့ ဇတ်လမ်းကို ဖေဖေနဲ့ မေမေက ပြောပြတယ်။ တစ်ညထဲတော့ ဘယ်ကုန်ပါ့မလဲ။ အရင်ဆုံး ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွားရဲ့ဇတ်လမ်းကိုပြောပြတော့ မေမေနဲ့ဖိုးဖိုးရဲ့ဇတ်လမ်းလဲ ပါလာတယ်။ ကျမတို့ တီဗွီကြီးဖွင့်ပြီး စကားပြောကြတာ အချိန်တွေကုန်လို့ ကုန်မှန်းမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။ ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွားနဲ့အကြောင်းရယ်၊ ကြီးကြီးသူဇာနဲ့အကြောင်းရယ်ကိုပြောပြီးတော့ ကျမ စာကျက်ချိန်ရောက်ပြီမို့ အခန်းကိုပြန်ဝင်ကာ စာကျက်ရတယ်။ အိပ်ရင်တော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက သူတို့နဲ့လာအိပ်တဲ့။ ကျမလဲ ဖေဖေနဲ့ မေမေပြောပြတဲ့အကြောင်းတွေ အဖြစ်အပျက်တွေနားထောင်ပြီး ဖေဖေနဲ့ အဲ့ဒီလူတွေကို ဇတ်လမ်းရပ်ခိုင်းမယ့် အတွေးတွေက မှေးမှိန်လာတယ်။ အားလုံးက ဖေဖေ့ကို သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ ချစ်ကြ တွယ်တာကြတာ။ ဖေဖေ့မှာ အချစ်ဆုံး မေမေတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာသိလျှက်နဲ့ ဖေဖေ့ကို ချစ်နေရုံနဲ့ ကျေနပ်နေကြသူတွေလေ။ ကျမ ဖေဖေ့အပေါ် ဖွားဖွားနဲ့ဖေဖေ လိုးတာကိုမြင်ပြီး စတင်စိတ်ပြောင်းလာခဲ့ရတာကိုလဲ ပြောပြလိုက်ရတယ်။ ဖေဖေနဲ့ သူ့ဇတ်လမ်းတွေကတော့ ကျမအတွက် အိပ်ယာဝင် ပုံပြင်လေးတွေ ဖြစ်လာတော့မှာ အသေအချာပါပဲ။ ကျမလဲ ဖေဖေနဲ့မေမေ့ကို ကတိပေးထားတဲ့အတိုင်း ဒီနှစ် ၁၀တန်းအောင်ဖို့ စာထဲကိုသာ အာရုံနှစ်ထားလိုက်တော့တယ်။

တေဇာ။
ကျုပ်တို့မိသားစုမှာလဲ မထင်မှတ်ဘဲ ပွင့်လင်းသွားကြပြီး သမီးလေးနဲ့ ရင်အေးကို တစ်အိပ်ရာထဲမှာ အတူအိပ်ပြီး လိုးလို့ရပြီပေါ့ဗျာ။ သားအမိနှစ်ယောက် ညတိုင်း ဝိုင်းပြုစုကြတာ ကျုပ်အတွက်တော့ နတ်စည်းစိမ်နဲ့မလဲနိုင်အောင်ပါပဲ။ ဒီလို အတူဝိုင်းပြီး ပြုစုနိုင်အောင်လဲ ရင်အေးနဲ့ကျုပ်က သမီးလေး စာကျက်ပြီးချိန်ကိုစောင့်ပြီးမှ လိုးကြတာ။ ဒါမှလဲ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးကို ညီတူမျှတူချစ်နိုင်မှာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်တဲ့ မယားတွေအကြောင်းကို ရင်အေးရဲ့ စီကာပတ်ကုံးနဲ့ သမီးလေးသနားလာအောင် ပြောပြတတ်မှုကြောင့် သမီးလေးကလဲ ကျုပ်နဲ့ ကျန်တဲ့မယားတွေကို အူတိုတဲ့အကြောင်း သိပ်မပြောတော့ဘူး။ ရုံးပိတ်ရက် ကျုပ်အိမ်မှာမရှိချိန် ကိုမင်းက အိမ်ကိုခဏတစ်ဖြုတ်လာတဲ့အကြောင်းကို ရင်အေးကပြောပြတော့ ကျုပ် သက်ပြင်းလေး ခိုးချမိပြန်တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ တော်တော်လေးမသက်မသာ ခံစားရတယ်။ ကျုပ်စိတ်ကို တင်းထားပြီး ရင်အေးကို အထီးကျန်မှုတွေ ပျောက်စေရမယ်လို့တွေးထားလိုက်တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ရုံးဖွင့်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်နဲ့ ဖြူသဲဝေတို့ တွေ့ကြပြန်ပြီပေါ့။ ကျုပ်ရုံးကိုရောက်တော့ ဖြူသဲဝေက ကြိုရောက်နေတယ်။ ကျုပ်အခန်းထဲဝင်လာတာနဲ့  ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ကိုဆီးဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ခါးလေးကိုဖက်ကာ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ထားလိုက်တယ်။
“ပြွတ်…. မောနင်း အကို…”
“မောနင်းပါ ဖြူသဲ… ပြွတ်”
“နှစ်ရက်လောက်မတွေ့ရတာ ဖြူသဲ အကို့ကို အရမ်းသတိရတာပဲ…”
“အကို့ကို သတိရတာလား… အကို့လီးကို သတိရတာလား…”
“အကို့ကိုလဲ သတိရတယ်… အကို့လီးကိုလဲသတိရတယ်…. အကိုကတော့ ဖြူသဲကို သတိမရဘူးမလား…”
“ဟိုလိုကြီးတော့ ဘယ်သတိရပါ့မလဲ ဖြူသဲရဲ့… တခါတလေတော့ ဖြူသဲကိုလဲ အကိုသတိရပါတယ်…”
” ဖြူသဲနားလည်ပါတယ်… အခုတော့ဖြူသဲကို ဖက်ထားပေးပါနော်…”
“အခုလဲ ဖက်ထားပေးနေတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား…”
“တင်းတင်းလေးဖက်ကွာ…”
“ဒီလိုလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်….ဟုတ်တယ်… အဲ့လိုဖက်ထားပေး… ပြွတ်…”
ဖြူသဲဝေကို ကြည့်ရတာ ကျုပ်အပေါ်မှာ ခံစားချက်ရှိနေသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းနေမိတယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ရဲ့ဘောင်းဘီကို ခါးပါတ်ဖြုတ် ဇစ်ဆွဲချကာ အတွင်းခံထဲက လီးကို နှိုက်ထုတ်လိုက်ပြီး ဆုပ်ကိုင်ဆွတယ်။ ကျုပ်လီးက ဖြူသဲဝေနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ဖက်နေရပေမယ့် တောင်မလာသေးဘဲ မပျော့မမာအနေအထားပဲ ရှိသေးတယ်။ မနက်အိပ်ယာနိုးတော့ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကို လိုးခဲ့ရသေးတာကိုး။
“အကို့လီးက ဖြူသဲနဲ့ ဒီလောက်ဖက်ရတာတောင် မတောင်သေးဘူးနော်…”
“ဟီး… ရုံးကိုမလာခင် မိန်းမနဲ့ လိုးခဲ့သေးတာကိုး ဖြူသဲရ…”
“အကိုတို့အိမ်ထောင်သက်က ကြာပြီမဟုတ်လား… အကို့မိန်းမကို လိုးရတာမရိုးသေးဘူးလား… ဖြူသဲကြားဖူးတာက ယောက်ျားတွေက လက်ထပ်ပြီး လေးငါးနှစ်ဆို ကိုယ့်မိန်းမကို လိုးရတာ သိပ်စိတ်မပါတော့ဘူးတဲ့…”
“အဲ့လိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး… ဒီလိုပဲ သမာရိုးကျလိုဖြစ်လာတော့ စိတ်မတက်ကြွကြတော့တာပါ… အကိုလဲ အရင်က ဒီလိုပါပဲ… နောက်ပိုင်းမှ မိန်းမကို လိုးပြီးရင်းလိုးချင်ဖြစ်လာတာ… အကို့မိန်းမအကြောင်း ရတနာက ဖြူသဲကိုပြောပြတယ်မလား…”
“အင်း… အကို့မိန်းမက အကိုတို့မိသားစုကိုမထိခိုက်နိုင်တဲ့ စိတ်ချရတဲ့သူနဲ့ဆိုကြည်ဖြူတယ်တဲ့…”
“အင်း… သူကအဲ့လိုကြည်ဖြူနေတော့ အကိုလဲ သူ့ကိုပိုချစ်လာပြီး အထီးမကျန်အောင် အမြဲဖြည့်ဆည်းပေးချင်နေတော့တာ…”
“ဟုတ်လား… ထူးဆန်းတယ်နော်… အကို တခြားမိန်းကလေးတွေကို စွဲလန်းသွားမှာ အကို့မိန်းမက စိတ်မပူဘူးလား…”
“အကိုက သူ့ထက်ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သေချာသိနေတာကိုး… ဒါကြောင့်လဲ စိတ်ချလက်ချ လွှတ်ပေးရဲတာပေါ့…”
“အင်းနော်… အကိုနဲ့အကို့မိန်းမက တော်တော်ချစ်ကြလို့နေမယ်…”
“ချစ်တာပေါ့ ဖြူသဲရဲ့… ချစ်တာမှ ငုံထားမတတ်ကိုချစ်တာ…”
“ဖြူသဲ အကို့မိန်းမကို မြင်ဖူးချင်လိုက်တာ…”
“မြင်ဖူးချင်ရင် လာလည်ပေါ့…. အကို့မိန်းမကလဲ ဖြူသဲကို မြင်ဖူးချင်နေတာ…. ရုံးမှာ အကို့ကို အထီးမကျန်အောင် ထားပေးလို့တဲ့လေ…”
“အာ… ဖြူသဲတို့အကြောင်းကိုလဲ ပြောပြထားတာလား….”
“အင်းပေါ့ ဖြူသဲရဲ့… အကိုနဲ့သူက အခုလိုဖြစ်ပြီးနောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြားမှာ လျှို့ဝှက်စရာ မရှိတော့ဘူးလေ…”
“အင်း… ဒါလဲဟုတ်တာပဲ… အကိုလီးကြီးတောင် မာလာပြီ…”
“ဖြူသဲလက်လေးနဲ့ဆွပေးနေတော့ မာတာပေါ့… ဖြူသဲရော စိုနေပြီလား….”
“စမ်းကြည့်လေ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကိုဖက်ထားရင်း ကျောပြင်နဲ့ တင်ပါးလေးကို ပွတ်သပ်နေရာက ဖြူသဲဝေရဲ့စကပ်ကို ပေါင်အရင်းနားအထိဆွဲတင်ပြီး သူ့အဖုတ်လေးကို လက်နဲ့စမ်းလိုက်တယ်။
“ဟာ… ဖြူသဲရဲ့ပင်တီရော….”
ဟုတ်တယ်။ ကျုပ်လက်က ဖြူသဲဝေရဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို တိုက်ရိုက်စမ်းမိသွားလို့ အံ့ဩသွားတာ ။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်အံ့ဩသွားတာကိုမြင်ပြီး တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်တယ်။
“ခစ်ခစ်… တော်တော်အံ့ဩသွားလား… နောက်ထပ် အံ့သြစရာတစ်ခုရှိသေးတယ်…”
“ဘာလဲ…”
“သိချင်ရင် ဖြူသဲရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်လေ…”
ကျုပ်လဲ အရမ်းသိချင်နေပြီမို့ ဖြူသဲဝေရဲ့ အပေါ်ကထပ်ဝတ်ထားတဲ့ ကုတ်အင်္ကျီအနက်ရောင်လေးကို ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် နောက်တစ်ကြိမ် အံ့ဩသွားရပြန်သည်။ ဖြူသဲဝေရဲ့ ရင်စေ့အဖြူအင်္ကျီက အတော်ပါးလွှာပြီး အထဲမှာ ဘရာခံမဝတ်ထားတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ နို့တွေကို ဖောက်ထွင်းမြင်နေရတယ်။ အခုမှ ကျုပ်က စိတ်တွေပိုလှုပ်ရှားလာပြီး လီးက မာတင်းလာတော့တယ်။ ကျုပ်က နဂိုကတည်းက အဝတ်မဲ့အလှထက် အဝတ်အစားအောက်က မလုံ့တလုံ မပေါ်တပေါ်အလှတွေကို ပိုသဘောကျတဲ့သူလေ။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က အလိုအလျောက် ဖြူသဲဝေရဲ့ ဘရာမပါတဲ့နို့တွေဆီကိုရောက်သွားကာ အင်္ကျီအပါးလေးပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်မိတော့တယ်။
“ဟင့်… အကိုကြိုက်လားဟင်…”
“အရမ်းကြိုက်တယ်ကွာ… အိမ်ကနေ ဒီလိုကြီးဝတ်လာတာလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး အကိုရ… ရုံးကိုစောစောရောက်အောင်လာပြီး အကို့အတွက်ပြင်ဆင်ထားတာ…”
“အကို့ကို အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားစေတာပဲကွာ… အကိုစိတ်ထလာရင် ဟောဒီလို ကြမ်းတတ်တယ်သိလား…”
ကျုပ်ပြောပြီး ဖြူသဲဝေရဲ့နို့တွေကို အင်္ကျီအပါးလေးပေါ်ကနေ ကုန်းစို့ပစ်လိုက်တယ်။ ဘယ်ဘက်နို့လေးကိုစို့ ညာဘက်နို့လေးကိုစို့နဲ့  ကျုပ်ရဲ့တံတွေးကြောင့် ဖြူသဲဝေရဲ့ အင်္ကျီအပါးလေးက နို့သီးခေါင်းနေရာလေးတွေမှာ စိုပြီးကပ်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်ကလဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်စိလေးကို ဖိပွတ်ပေးနေတယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ ကျုပ်ရဲ့မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ထုပေးနေတယ်။
“အင်း ဟင်း… စိုကုန်ပြီ အကိုရယ်….”
“ပြွတ်… ပြွတ်… စိုပစေကွာ အကို့ကိုစိတ်ထအောင်လုပ်အုံးမလား… ပြွတ်… ပြွတ်… လှလိုက်တဲ့နို့လေးတွေ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဟင့်… အကိုကြိုက်ရင် လုပ်မှာပဲ… ဖြူသဲဒီလိုဝတ်လို့ အကိုစိတ်ထရင် တနေကုန်ဒီအတိုင်းပဲနေမှာသိလား…”
“ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖြူသဲလေးရယ်… ဖြူသဲအဖုတ်လေး အကိုယက်ပေးတော့မယ်နော်….”
“ဟင့်အင်း ဖြူသဲကိုဖက်ထားတာ မလွှတ်ရဘူး….”
“ဒါဆို လက်နဲ့ပဲ ကလိရမှာလား…”
“ဟင့်အင်း အကို့လီးကြီးနဲ့ပွတ်ပေး… ဖြူသဲပေါင်ကြားကို အကို့လီးနဲ့ထိုးပေး… ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ကို အကို့လီးကြီးနဲ့ ပွတ်ပေး…”
ဖြူသဲဝေက ပြောရင်း ကျုပ်လီးကိုသူ့ပေါင်ကြားလေးထဲ ကိုင်ထည့်လိုက်တော့ အရပ်ပုတဲ့ဖြူသဲဝေရဲ့ပေါင်ကြားကို နည်းနည်းပဲကျုပ်လီးကဝင်ပြီး အောက်ကိုစိုက်နေတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲကိုယ်လုံးလေးကို ချိုင်းအောက်ကနေဖက်ပြီး မလိုက်တော့ ဖြူသဲဝေရဲ့ ကိုယ်က လေထဲကို တစ်ထွာလောက်မြောက်တက်လာတယ်။ ဒီတော့မှ ဖြူသဲဝေရဲ့ပေါင်ကြားကို လီးနဲ့ညှောင့်လို့ အဆင်ပြေသွားတယ်။ ကျုပ်လီးက ဖြူသဲဝေရဲ့ စေ့ပေးထားတဲ့ပေါင်ကြားမှာ စောပက်အောက်ကနေ တရွတ်တိုက်ပွတ်ဆွဲနေတော့တယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်က အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတော့ လီးနဲ့စောက်ပက်ပွတ်တိုက်သံက တပြွတ်ပြွတ်နဲ့မြည်နေတယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ထားကာ နှုတ်ခမ်းကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… အကို့လီးကနွေးနေတာပဲကွာ… ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… ပွတ်… အကို့လီးနဲ့ ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ကိုပွတ်… ပြွတ်… ဟင်း…”
“အကိုလဲ အရမ်းကောင်းတယ် ဖြူသဲရယ်…အင့်…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးက ထိတွေ့ပွတ်သပ်နေရတော့ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ထဲ ထိုးထည့်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းရတယ်။ ကျုပ်အရင်က ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ကို မြင်ရုံ၊ ကိုင်ရုံ၊ ပွတ်ရုံ၊ ယက်ရုံပဲ လုပ်ခဲ့ရတာ အခုလို စောက်ဖုတ်နဲ့လီး တိုက်ရိုက်ကြီး ထိရချိန်မှာ စောက်ဖုတ်နဲ့လီးက အချင်းချင်းဆွဲငင်နေကြသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ လီးကို ပွတ်နေရင်းက ပိုထိဖို့ကြိုးစားနေမိသလို ဖြူသဲဝေကလဲ ခါးလေးလှုပ်ပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ ပိုထိနိုင်အောင် ကြိုးစားနေတယ်။ စိတ်တွေက ထိန်းရခက်ပါတယ်လေ။ တဒင်္ဂသာယာမှုဆိုပေမယ့် ရင်အေးကိုယ်တိုင် သဘောတူပြီးသားလဲဖြစ်၊ ဖြူသဲဝေကိုယ်တိုင်လဲ လိုလားဟန်ပြနေတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ကိုအတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းချုပ်ထားမိတုန်းပဲ။
“အကို… ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ကိုမလိုးချင်ဘူးလားဟင်…”
“ဖြူသဲရာ… အကိုက ရတနာနဲ့လိုးရင်း ဖြူသဲရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုမြင်ကတည်းက လိုးချင်နေတာ… အခုလို ဖြူသဲစောက်ဖုတ်နဲ့ အကို့လီးထိပွတ်နေမှတော့ အကို့လီးကို ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးမထည့်မိအောင်မနည်းထိန်းနေရတာ… စိတ်ချပါ ဖြူသဲနဲ့လက်ထပ်မယ့်သူကိုပဲ ဖြူသဲရဲ့ အပျိုပန်းကိုပေးရမှာပါ…”
“အကိုရာ… အကို့ကိုဖြူသဲ လေးစားမိရင်း လေးစားရင်းပဲ… ဖြူသဲနဲ့ အခုလောက်ထိ ထိတွေ့နေရတာတောင်မှ အကို့ဆန္ဒတွေကို ထိန်းချုပ်ထားတုန်းနော်… ဟင်း…”
“ဖြူသဲရဲ့ဆန္ဒကို တန်ဖိုးထားလို့ပါ… ဖြူသဲကို အကို့ညီမလေးလိုပဲ သဘောထားလို့ပါကွာ”
“ဖြူသဲထားခဲ့တဲ့ရည်းစားတွေဆိုရင်လေ ဖြူသဲကို အတင်းအကျပ်တောင်းဆိုကြတာ… ဖြူသဲက လက်မခံလွန်းလို့သာ လက်လျှော့ကြတာ… ပြီးရင်ဟိုလူနဲ့သမုတ် ဒီလူနဲ့သမုတ်နဲ့ အရမ်းအာရုံနောက်တာ…”
“ဖြူသဲကို ချစ်လို့နေမှာပေါ့ ဖြူသဲရဲ့…”
“မသိဘူးကွာ… ဖြူသဲတော့ အကို့ကိုအရမ်းချစ်မိနေပြီ…”
“ဟာကွာ… အကိုက ဖြူသဲရဲ့အချစ်နဲ့ မတန်ပါဘူး…”
“မသိဘူး… အကို့ကိုပဲဖြူသဲချစ်တယ်… ထားခဲ့ဖူးတဲ့ရည်းစားတွေထက်ကိုချစ်တယ်…  အကိုပဲဖြူသဲရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို အကိုပဲ ယူလိုက်ပါနော်….”
“ဖြူသဲရာ… အကိုက ဖြူသဲကို လက်ထပ်နိုင်မယ့်သူမှမဟုတ်တာ…”
“မလိုပါဘူး… ရတနာပြောတာဟုတ်တယ်… ဖြူသဲကသာ ရှေးရိုးစွဲနေတာ… ဖြူသဲလက်ထပ်မယ့်သူက ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဖြူသဲကို ရည်းစားတွေနဲ့ အလိုးခံပြီးပြီလို့ ထင်မှာပဲ… ဒီတော့ ဖြူသဲချစ်တဲ့ အကိုနဲ့ တစ်ဝကြီးအလိုးခံပြီးမှပဲ ယောက်ျားယူတော့မယ်…”
“ဖြူသဲရာ… အကိုစိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးနော်…”
“မထိန်းနိုင်ရင် လိုးလေ… ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ကို အကို့လီးနဲ့လိုးပြီး ပါကင်ဖွင့်လိုက်.. အင့်… ဒီမှာ အကို့လီးထည့်လိုက်တော့…”
ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူက ကျုပ်ခါးကို ခြေချိတ်ကာ သူ့စောက်ပက်အဝမှာ ကျုပ်လီးကို တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေက ဒီလောက်အထိ ပြောနေမှတော့ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ထိန်းလဲ မထိန်းချင်တော့ဘူး။ ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့တင်ပါးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ခါးကော့ပြီး သွင်းလိုက်တယ်။
…ဗျစ်…
“အာ့… မဆံ့ဘူးထင်တယ် အကို…”
တကယ်တော့ ဖြူသဲဝေက အသက်အားဖြင့် ၂၆နှစ်လောက်ရှိနေပြီ။ သူ့ရဲ့ခံယူချက်ကြောင့်သာ အပျိုရည်မပျက်သေးတာ။ ပြောရမယ်ဆိုရင် ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်က လီးတစ်ချောင်းရဲ့အလိုးဒဏ်ကို ကောင်းကောင်းခံနိုင်တဲ့ အရွယ်ရောက်နေပါပြီ။
“ရတာနာ့အရွယ်နဲ့တောင် ဘယ်လိုအလိုးခံသွားလဲ ဖြူသဲမြင်တယ်မလား… ဖြူသဲက အတွေ့အကြုံမရှိသေးလို ကျပ်နေတာပါ… အကို ပုံစံပြင်ပေးမယ်….”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို သူရဲ့ဆုံလည်ထိုင်ခုံပေါက်ကို ခပ်လျောလျောလေး ချပေးလိုက်ပြီး သူရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုပါ ကိုယ်လုံးနဲ့ ပူးပြီး ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်ပက်က အစွမ်းကုန်ဖြဲကားပြီး ကော့တင်ပေးထားသလို ဖြစ်နေတယ်။
“ဖြူသဲရဲ့စောက်ဖုတ်က အကို့ကို စိန်ခေါ်နေတယ်… တွေ့လား…”
“အွန်း… စိန်ခေါ်တယ်… အကို့လီးနဲ့အလိုးခံရလို တစ်ချက်လေး နာတယ်လို့မညည်းဘူး… အဲ့ဒါ အကို့ကို အရမ်းချစ်လို့သိလား…”
“ဖြူသဲရာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် ဖြူသဲဝေကို အနမ်းတွေချည်း ဖိနမ်းပစ်လိုက်ရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကို ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ဝမှာ ပြန်တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လက်သုံးလုံးလောက်ဝင်သွားတယ်။ ဖြူသဲဝေကတော့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ရင်းဖိနမ်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးဝင်သလောက်လေးနဲ့ညှောင့်လိုးရင်း ဆက်သွင်းတယ်။ ကျုပ်လီးက တအိအိနဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ထဲကို ဝင်လာလိုက်တာ ဖြူသဲဝေရဲ့ ဘာအပျိုမြှေးကိုမှ မဖြတ်ခဲ့ရဘူး။ ကျုပ်သိပါတယ်။ မိန်းကလေးတိုင်းက အပျိုမြှေးရှိနေတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ဘာမှမထိုးသွင်းဘဲ အပျိုမြှေးက ပေါက်ပြဲသွားတတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အရမ်းကိုကျပ်ထုပ်နေတဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ခေါင်းက သူအပျိုဆိုတာကို သက်သေထူနေပါတယ်။
“ဟင်း… အကုန်ဝင်သွားပြီလားအကို….”
“ဖြူသဲ နာလို့လား….”
“ဟင့်အင်း… ဖြူသဲစောက်ဖုတ်ထဲ တုတ်ကြီးထိုးထည့်ထားသလိုပဲ…”
“မကြာခင် အဲ့တုတ်ကြီးရဲ့အရသာကို ဖြူသဲသိလာမှာပါ…”
ကျုပ် ပြောရင်းနဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တစ်ချက်ချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးစလိုးတယ်။ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ကလဲ အရည်တွေလိုက်လာပြီး လီးအဝင်အထွက်က ချောမွေ့လာတယ်။ ဖြူသဲဝေလဲ ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။
“အင်း… ဟင်း… အကိုရာ…”
“နာနေသေးလို့လား ဖြူသဲ…”
“ဟင့်အင်း… အရမ်းကောင်းလို့… အလိုးခံရတာ တကယ်အရသာရှိတာပဲ… ဖြူသဲစောက်ပက်ထဲက အရမ်းကောင်းနေပြီ… လိုး အကို… နာနာလိုး… ဟင်း… ရှီး…”
“အင့်…. အင်း… �ကောင်းလိုက်တဲ့ ဖြူသဲစောက်ပက်…”
“အာ့… ဟာ့… ရှီး… အမလေး… ထွက်ကုန်ပြီ…”
ဖြူသဲဝေတစ်ယောက် ကိုယ်လေး တစ်သိမ့်သိမ့်တုန်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကို ကျစ်နေအောင်ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အရှိန်လျှော့ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေး တစ်ချက်ချင်း လိုးနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းရဲ့လား ဖြူလေး…”
“ခစ်… ဖြူလေးတဲ့…”
“အခုဖြူလေးက အကို့မယားဖြစ်သွားပြီလေကွာ… ဒါကြောင့် နာမည်အသစ်လေးစမ်းခေါ်ကြည့်တာ… ဒီရုံးခန်းထဲမှာဆို ဖြူလေးနဲ့အကိုက လင်မယားပဲပေါ့…”
“ဖြူလေး ဒီနာမည်လေးကို သဘောကျတယ်… သူများတွေက သဲလေးတို့ ဝေတို့ပဲခေါ်ကြတာ… ဟုတ်တယ် ဒီရုံးခန်းထဲမှာ ဖြူလေးတို့က လင်မယားပဲနော်…”
“ဒါဆို ရုံးခန်းထဲမှာ ဖြူလေးလို့ပဲခေါ်မယ်…. ဖြူလေး အကိုလိုးပေးတာ ကောင်းရဲ့လား…”
“ဖြူလေး အရမ်းကောင်းတယ် ကိုကို… ခစ် ခစ်..”
“ကိုကိုတဲ့လားကွာ… ကိုကိုဆိုလဲ ကိုကိုက ဖြူလေးရဲ့ကိုကိုပေါ့… ပြွတ်….”
“ကိုကို့ကို ဖြူလေးချစ်မိတာ သိကတည်းက စိတ်ထဲမှာခေါ်နေခဲ့တာ… ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်…”
“ကိုကိုလဲ ဖြူလေးကို သံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… ချစ်လဲချစ်တယ်နော်… ဒါပေမယ့် ကိုကိုတို့အချစ်တွေကို ဒီရုံးခန်းလေးထဲမှာပဲ ထားရအောင်နော်…”
“အင်းပါ… ဖြူလေး နားလည်ပါတယ်… ဟင့် ကိုကို့လီးကြီးက မရပ်ဘဲလိုးနေတုန်း…”
“ဖြူလေးရဲ့စောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလို့ မရပ်ချင်တော့ဘူး… ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တယ်…. ကိုကို့လီးကြီးက အလိုးခံလို့သိပ်ကောင်းတာပဲ… ဖြူလေးစောက်ပက်ထဲ အမြဲထည့်ထားချင်လိုက်တာ… ဖြူလေးကို နေ့တိုင်းလိုးပေးပါနော်….”
“ဖြူလေး မလိုးခိုင်းလဲ ကိုကိုက မလိုးဘဲ မနေနိုင်ပါဘူးကွာ… ဖြူလေးစောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ….”
“ဟင့်… ကောင်းရင်လိုးကွာ… ဖြူလေးစောက်ပက်က ယားလာပြန်ပြီ ကိုကိုရယ်… ခုနကလို ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ နာနာလေးလိုးပေးပါ…”
“ဒီလိုလား… ခနက အစမို့ လျှော့ထားတာ… ဖြူလေးစောက်ပက်ကို ပြဲအောင်လိုးပစ်မှာ… ဒီစောက်ခေါင်းထဲကယားတာလား… အင့်… အင့်…”
“ဟာ့…. ရှီး… ဟုတ်တယ် အဲ့စောက်ခေါင်းထဲကယားတာ… ဟင်း… အင်း… ထိလိုက်တာ ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ဖြူလေးရင်ထဲ နင့်သွားတာပဲ… အင့်… အင့်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ…. အာ့… ဟာ့…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပစ်တယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ အသံလုံအခန်းမှန်းသိနေတော့ အသံကိုထိန်းမနေဘဲ စိတ်ရှီလက်ရှိညည်းရင်း အလိုးခံတယ်။ ဖြူသဲဝေနောက်တစ်ချီထပ်ပြီးတော့ ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကို ခုံအောက်ဆင်းခိုင်းကာ ထိုင်ခုံကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းခိုင်းတော့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကျွတ်သွားတာနဲ့ ချက်ချင်းကို ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့ ဘရာမပါနဲ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ နယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပစ်တယ်။ ကျုပ်ပြီးလို့ ဖြူသဲဝေစောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်လိုက်တော့ ဖြူသဲဝေ  ထိုင်ခုံလေးကိုကိုင်လျှက် ကြမ်းပြင်ပေါ်ဖင်ထိုင်ချကာ အမောဖြေနေရတယ်။ ကျုပ်လဲ မောသွားတာကြောင့် ဖြူသဲဝေအနားမှာထိုင်ကာ သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲမှာမှီစေလျှက် ဖက်ထားပေးရင်း အမောဖြေနေလိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၇/၇)

“မောသွားလား ဖြူလေး…”
“အင်း… အရမ်းလဲကောင်းတာပဲ ကိုကိုရယ်… ကိုကို့ကို အရင်ကထက်တောင် ပိုချစ်သွားသေးတယ်…”
“ဒီရုံခန်းလေးထဲမှာ အမြဲချစ်နေရမှာပဲကွာ… ပြွတ်..”
“အင်း… အလုပ်အားတာနဲ့ချစ်မယ်နော် ကိုကို… ဖြူလေး လုပ်စရာရှိတာလုပ်လိုက်အုံးမယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း… အတွင်းခံတွေ ပြန်မဝတ်တော့ဘူးလား…”
“မဝတ်တော့ဘူး… ဟီး… အလုပ်အားတာနဲ့ ကိုကို့ကို မြူဆွယ်မလို့… ခစ်ခစ်…”
“ကိုကိုစိတ်ထလာရင် ဖြူလေးပဲ အခုလိုပင်ပန်းမှာနော်… မကြောက်ရင်လုပ်…”
“မကြောက်ပါဘူး… ကိုကိုလိုးသမျှ ခံမှာပဲ… အခုတောင်အလုပ်ရှိသေးလို့သိလား… မဟုတ်ရင် ကိုကို့လီးကို ဖြူလေးစောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်ထည့်ခိုင်းထားမှာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းတာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အွန်း ချစ်တယ် ကိုကို… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့ ဖြူသဲဝေလဲ တစ်ရှူးနဲ့ သုတ်သင်သန့်ရှင်းပြီး အဝတ်အစားတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်ပြင်ရတာပေါ့။ ဖြူသဲဝေကတော့ အတွင်းခံတွေကို တကယ်ပြန်မဝတ်တော့တာ။ ဘာလိုလိုနဲ့ ရင်အေးဖတ်တဲ့နိမိတ်အတိုင်း ကျုပ်မယားတစ်ယောက် တိုးပြန်ပြီပေါ့။ ဖြူသဲဝေလဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်နေတုန်း ကျုပ်လဲ အပြင်က အငယ်တွေလုပ်တာကို ထွက်ပြီးကြည့်နေလိုက်တယ်။

မင်းထွန်း။
ကျုပ် တေဇာနဲ့တူမလေးမရှိတုန်း ရင်အေးဆီကို ရုံးကအပြန် နေ့လည်ခင်းရောက်ခဲ့ပြန်တယ်။ လမ်းကနေလဲ သူစားဖို့ မုန့်ဝယ်လာခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် နှင်းဆီပန်းလေးတစ်ပွင့်ပါ ဝယ်ခဲ့သေးတယ်။ ကျုပ်ရောက်တော့ ခြံတံခါးက ပွင့်လျှက်နဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ကျုပ်ခယ်မ မူယာနဲ့ သူ့သမီးလေးကိုပါတွေ့ရတယ်။ ကြည့်ရတာ ဝေယံမရှိတုန်း ရင်အေးလဲအဖော်ရအောင်၊ သူလဲအပျင်းပြေအောင် လာလည်ရင်း သမီးယောက်မနှစ်ယောက် စကားပြောနေကြပုံပဲ။ မူယာရှိနေရင်တော့ ကျုပ်အတွက် ဘာအခွင့်အရေးမှ ရမှာမဟုတ်ပါဘူးလေ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ရောက်လက်စနဲ့ စကားစမြည်လေးတော့ ပြောရမှာပေါ့။ ကျုပ်လဲ မုန့်ထုပ်ကိုယူကာ ပန်းကိုတော့ ကားထဲမှာပဲ ထားခဲ့လိုက်တယ်။
“ကိုမင်းရောက်လာတာပဲ… လက်ထဲက ဘာတွေလဲ…”
“မုန့်ထုပ်ပါ မူယာရယ်… မူယာပါဒီမှာရှိနေတော့ နှစ်အိမ်ခွဲမပို့ရတော့ဘူးပေါ့…”
“မူယာက ဗိုက်ပြည့်နေပါပြီ အခုတင် မမနဲ့ စကားပြောရင်း ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်စားနေတာ…”
“ဟုတ်လား… မှန်းစမ်း ကိုကြီးလဲ မြည်းကြည့်ရအောင်…”
ကျုပ်လဲ ဆိုဖာတစ်ခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီးပြောလိုက်တော့ မူယာက ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ပန်းကန်လေး ကမ်းပေးတယ်။ ကျုပ်က လက်ထဲကအထုပ်ကို စားပွဲပေါ်ချပြီး အသုပ်ပန်းကန်ယူကာ တစ်စွန်းမြည်းလိုက်တယ်။
“ကောင်းသားဟ…”
“အဲ့ဒါ မမလက်ရာလေ…”
“ဒါနဲ့ ကိုကြီးက ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ…”
“ရုံးကိုခဏသွားတာပါ ညီမလေးရဲ့… အပြန်မှာ ညီမလေးပျင်းမှာစိုးလို့ ဝင်လာတာ… မူယာရောက်နေတော့ တော်သေးတာပေါ့…”
“မူယာက ညီမလေးဆီ လာပါတယ်… သူ မလာလဲ ညီမလေးက သွားတယ်… အိမ်အလုပ်လုပ်လိုက် အိမ်လည်လိုက်နဲ့ ပျင်းတယ်လို့တော့ သိပ်မရှိပါဘူး… ကိုကြီးပြန်ရောက်တုန်း မမအနားမှာ နေပါ… ညီမလေးက ရပါတယ်…”
“နေပါတယ် ညီမလေးရဲ့…”
မူယာ့အရှေ့မှာ ကိုကြီး ညီမလေးနဲ့ ပြောနေတာကို မူယာက မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။  မူယာက သူနဲ့ရင်အေးကြားမှာချထားတဲ့ သူ့သမီးလေးကို ကောက်ချီလိုက်ပြီး သူလဲ ခရမ်းချဉ်သီးသုပ်ကို တစ်စွန်းခပ်စားကာ ကလေးကိုလဲ တစ်စွန်းခွံ့လိုက်တယ်။
“မမ… မူယာ အိမ်ပြန်လိုက်အုံးမယ်… ဝေယံပြန်ရောက်တော့မယ် ထင်တယ်…”
ရင်အေးက ရုတ်တရတ် မူယာ့မျက်နှာကို အကဲခပ်သလိုကြည့်လိုက်တော့ မူယာက ပြုံးလျှက်ပဲ ရင်အေးကိုပြန်ကြည့်တယ်။
“မီးမီး… ကြီးမေကို အာဘွားပေးလိုက်အုံး…”
“ဟုတ်… အာဘွားကြီးမေ… ရွှတ်…”
ကလေးကလဲ ရင်အေးရဲ့ပါးကို နမ်းတော့ ရင်အေးကလဲ ကလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့နမ်းတယ်။ အင်း… အိမ်က အငယ်မကိုလဲ သူ့အမေက ရင်အေးကို ကြီးမေလို့ခေါ်ဖို့ သင်ပေးထားတော့ ဒီလိုပဲခေါ်တာပဲ။ တေဇာကိုကျတော့ လေးဖေတဲ့။ သူ့တို့ကိုခေါ်တဲ့နာမည်တွေမှာ ဖေနဲ့မေ ပါအောင် ခေါ်စေတဲ့ အဓိပ္ပါယ်က ဘာကြောင့်လဲဆိုတာတော့ ကျုပ်သိပြီးသားပါ။
“ကြီးမေကလဲ မီးမီးကို အာဘွားတွေ အများကြီးပြန်ပေးတယ်နော်… ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဘဘနဲ့ ကြီးမေကို တာ့တာလုပ်လိုက်အုံး…”
ကလေးက ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးကို လက်လေးဝှေ့ယမ်းပြတော့ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးလဲ ကလေးကိုလက်ပြန်ပြလိုက်တယ်။ မူယာက ကလေးချီပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီ။ မူယာက ကျုပ် ရင်အေးဆီကို ခပ်စိပ်စိပ်ဝင်ထွက်ပြီး တရင်းတနှီးနေတာ ဘာကြောင့်လဲဆိုတာကို သိပုံရတယ်။ သူဇာလဲ ဒီကိစ္စကိုသိတော့ သူ့မောင်လေးရဲ့ဆန္ဒမို့ ကျုပ်ကို မတားပေမယ့် ရင်အေးသဘောမတူဘဲ အတင်းလုပ်ရင်တော့ ကျုပ်ကိုသူနဲ့ ကွာရှင်းရမယ်ဆိုပြီး ရာဇသံပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မလုပ်ပါဘူးလို့ ကတိပေးထားရတယ်။ တေဇာတို့ မိသားစုကြားက လူသိမခံတဲ့လျှို့ဝှက်အချစ်ဇတ်လမ်းကြောင့် သူတို့မိသားစုဝင်တွေ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပိုပြီးချစ်ခင်တွယ်တာနေကြတာတော့ သေချာတယ်။ အခုလို မူယာက အလိုက်တသိနဲ့ ထွက်သွားပေးတော့လဲ ကျုပ်စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီး ဝမ်းသာနေမိတယ်။
“ကိုကြီး…အသုပ်လေးစားနေလေ ညီမလေး မြက်နှုတ်ဖို့ကျန်တာလေး သွားနှုတ်လိုက်အုံးမယ်…”
“ကိုကြီးလဲ ကူနှုတ်ပေးမှာပေါ့… တေဇာ့ ပုဆိုးအဟောင်းတစ်ထည်လောက်ပေးစမ်းပါ… ”
“ရေချိုးခန်းထဲမှာ ကို ရေလဲလုပ်တဲ့ ပုဆိုးတွေရှိတယ်… အဲ့ဒါယူဝတ်လေ…”
“အေးအေး…”
“ကျုပ်က ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ တေဇာရဲ့ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ ကျုပ်ရဲ့ဘောင်းဘီရှည်ကို လဲဝတ်လိုက်တယ်။ မြက်နှုတ်ရမှာဆိုတော့ ပုဆိုးကို ဒူးလောက်ဖုံးရုံလောက်အထိ တိုအောင်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ ပုဆိုးပဲပါတာပေါ့။ ကျုပ်က ရေချိုးခန်းအပြင်ကိုထွက်လာတော့ ရင်အေးကို အိမ်ထဲမှာ မတွေ့တော့ဘူး။ ကျုပ်က သူစိုက်ထားတဲ့ အပင်လေးတွေ ရှိရာ ခြံထဲကိုလိုက်သွားတော့ အပင်တွေကြားထဲမှာ ခမောက်လေးဆောင်းကာ မြက်ထိုင်နှုတ်နေတဲ့ရင်အေးကို မြင်ရတယ်။ ရင်အေးက ခုနက အိမ်နေရင် အင်္ကျီအပေါ်မှာ အင်္ကျီလက်ရှည်တစ်ထည်ကို ထပ်ဝတ်ထားသေးတယ်။ ကျုပ် သူ့အနားကိုသွားလိုက်ပြီး သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ကာ မြက်ဝင်နှုတ်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ပေါင်းမြက်လေးတွေနှုတ်နေရင်း ရင်အေးကို အပင်တွေကြားထဲက လှမ်းကြည့်တော့ ရင်အေးရဲ့မျက်နှာက နှာသီးလေးတွေနီလို့ တစ်ခုခုဖြစ်နေပုံပဲ။ ကျုပ်ကိုလဲ မကြည့်ဘဲ ခေါင်းကြီးကိုအောက်ငုံ့ကာ မြက်ကိုပဲ နှုတ်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုမကြာမကြာလှမ်းအကဲခတ်နေတဲ့ကျုက်က ရင်အေး မျက်လွှာလေးပင့်ပင့်ပြီး ကျုပ်ကိုတစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တာ သတိထားမိလာတယ်။ သြော်… ကျုပ် အောက်စလွတ်နေတာပဲ။ ကျုပ်က အိမ်မှာဆို ရှော့ပင်(short pant)ဘောင်းဘီတိုလေးတွေနဲ့ အနေများတယ်။ ပုဆိုးအဝတ်နည်းတော့ အခုလို ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ပြီး ထိုင်ချလိုက်ချိန်မှာ အောက်စလွတ်နေမှန်း သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အခုလို ကျုပ်တကူးတကလုပ်စရာမလိုဘဲ ရင်အေးကို ကျုပ်လီး ပြခွင့်ရတော့ စိတ်ကလှုပ်ရှားလာတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်လီးကိုမြင်ပြီး နှာသီးလေးတွေရဲကာ တစ်ခုခုဖြစ်နေပုံရတော့ ကျုက်လီးက ချက်ချင်းဆိုသလို သွေးတွေဆောင့်တိုးလာပြီး ထောင်တက်လာတော့တယ်။ ရင်အေးမျက်နှာက နေပူထဲမှာမို့ချွေးထွက်နေတာလား၊ ကျုပ်လီးကိုမြင်လို့ တစ်ခုခုဖြစ်ပြီး ချွေးပျံနေတာလား ဝေခွဲမရအောင်ကို နဖူးမှာ ချွေးစတွေနဲ့။ ကျုပ်ကလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး လီးကို ရင်အေးမြင်အောင်ပြတယ်။ ရင်အေးကလဲ မသိချင်ယောင် ဆောင်ပြီး ကြည့်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မြက်တွေနှုတ်လို့ပြီးသွားတယ်။ ရင်အေးက ထပြီးအိမ်ထဲပြန်ဝင်ဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်က သူ့အရှေ့ကပိတ်ရပ်ပြီး ဒူးညွှတ်ကာ ခပ်ကုန်းကုန်းလေးလုပ်နေလိုက်တာ်။ ကျုပ်လီးက အခုအချိန်ထိတောင်နေပြီး ပုဆိုးထဲက ငေါထွက်နေတယ်။ ရင်အေးလဲ မြင်မှာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူလဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတုန်းပဲ။ ကျုပ်ရင်ဘတ်က တစ်လှပ်လှပ်နဲ့ တုန်နေတယ်။
“ညီမလေး… လာ… ကိုကြီး ငယ်ငယ်တုန်းကလို ကုန်းပိုးမယ်…”
ကျုပ်က မသိရင် ရင်အေးကိုပဲ ငယ်ငယ်က ကုန်းပိုးခဲ့ဖူးသလိုလိုပုံစံမျိုး ပြောလိုက်တယ်။
“ဟာ… ကိုကြီးကလဲ… ညီမလေးက ကုန်းပိုးစီးရမယ့်အရွယ်မှ မဟုတ်တော့တာ…”
ရင်အေးကိုကြည့်ရတာ မောင်နှမအရင်းအချာ မရှိရှာသူဆိုတော့ မောင်နှမမေတ္တာကို ငတ်မွတ်နေပုံရတယ်။ ကျုပ်က မဟုတ်ဘဲလုပ်ကြံပြောလိုက်တာကိုပဲ သူက အလိုက်သင့် ပြန်ပြောလာတယ်။
“ဘာဖြစ်လဲကွာ ကိုယ့်အစ်ကိုက ကိုယ်ညီမကို ကုန်းပိုးတာပဲဟာ… ဘယ်အရွယ်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့… လာပါ…”
” ဟင့်အင်းကွာ…”
ရင်အေးက ရုတ်တရတ် ကျုပ်ကိုကျော်ပြီးပြေးတော့ ကျုပ်က သူ့လက်ကိုဖမ်းဆွဲကာ နောက်ကျောကနေ ဖက်လိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့ လုံးကြီးပေါက်လှကိုယ်လုံးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို ရောက်သွားကာ ပုဆိုးထဲက ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကလဲ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြားကို ထမိန်ပေါ်ကနေ တန်းခနဲ သွားထိုးမိတယ်။ ရင်အေးရဲ့ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးကိုယ်လုံးက ဖက်လိုက်ရတော့လဲ အိစက်နေတာပဲ။ သူ့ဖင်ကြားကို ကျုပ်လီးက သွားထိုးမိတာနဲ့ ရင်အေးကိုယ်လေးက ဆတ်ခနဲတုန်သွားတယ်။ ရင်အေး ကျုပ်လက်ထဲက ရုန်းပေမယ့် ရုန်းလို့မရဘူး။ ကျုပ်က ရင်အေးကို အနောက်ကနေဖက်လိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် ကျုပ်တို့ မောင်နှမလိုအနေအထားနဲ့ပဲသွားရမှာဆိုတာကို မမေ့ဘူး။ ဒါကြောင့်အသားယူပြီးဖက်တဲ့ပုံစံမဖြစ်ရလေအောင် သူ့နို့တွေဆီမရောက်သေးတဲ့ ကျုပ်လက်တွေကို ငြိမ်ငြိမ်လေးဖက်ထားရတယ်။ လီးကတော့ တောင်နေပြီးသားမို့ သွားထိုးမိတာပါ။
“ဘာလို့ထွက်ပြေးတာလဲ ကိုကြီးက ကုန်းပိုးမလို့ပါဆို…”
“ဟင့်အင်းကွာ… ညီမလေးက ကလေးမှမဟုတ်တာ ကုန်းပိုးမစီးချင်ပါဘူး…”
“မစီးရင် မလွှတ်ဘူးနော်…”
ရင်အေး ဖင်ကြားထဲရောက်နေတဲ့ ကျုပ်လီးနဲ့ခွာဖို့ကြိုးစားတော့ သူ့ကျောက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ တိုးကပ်လာတဲ။ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ကကျောကိုခွာဖို့ကြိုးစားတော့ ဖင်ကြီးက ကျုပ်လီးဆီပြန်ကပ်လာလိုက်နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်နေပုံပဲ။
“ဟာကွာ… အကြီးဆိုပြီးအနိုင်ကျင့်တာ…”
“အနိုင်ကျင့်တာဟုတ်မလား ညီမလေးရဲ့… ကိုယ့်ညီမလေးကို ချစ်လို့ကုန်းပိုးတာပဲဟာ…”
“ဟင်း… ပြီးရောကွာ… ဒီတစ်ခါပဲနော်…”
“အင်း တစ်ခါပဲ… လာ ကိုကြီးကျောပေါ်တက်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးက သက်ပြင်းကြီးချပြီးမှ ခွင့်ပြုတော့ ဝမ်းသာအားရနဲ့ ရင်အေးအရှေ့မှာ ဒူးလေးကွေးကာ ကိုယ်ကို ကုန်းကုန်းလေးလုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်နောက်ကျောကနေ ပခုံးကိုကိုင်လိုက်တော့ ကျုပ်က လက်နောက်ပြန်နဲ့ ရင်အေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကကိုင်ကာ မ လိုက်တော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကျောပေါ်ရောက်သွားပြီ။ ရင်အေးက သူနို့တွေနဲ့ ကျုပ်ကိုဖိမိမှာစိုးလို့ ထင်တယ် ကိုယ်က ကျုပ်ကျောနဲ့ နည်းနည်းကွာနေတယ်။
“လည်ပင်းကိုသေချာဖက်ထားလေ ညီမလေးရဲ့… ပက်လက်လန်ကျနေအုံးမယ်…”
“အင်းပါ…”
ဒီတော့မှ ရင်အေးက ကျုပ်လည်ပင်းကို မရဲတရဲလေးဖက်လာပြီး သူ့ရဲ့အိစက်နေတဲ့နို့တွေက ကျုပ်ကျောကုန်းကို အိခနဲ ဖိကပ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ကျောပိုးလျှက် အိမ်ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။
“ညီမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးက ငယ်ငယ်ကလိုမဟုတ်တော့ဘူး… နည်းနည်းလေးလာပြီနော်…”
“ကိုကြီးမနိုင်ရင် ချလိုက်လေ ညီမလေးဘာသာ လျှောက်လိုက်မယ်…”
“နိုင်တယ် ညီမလေးရဲ့… အိမ်ထဲမှာတောင် လမ်းပတ်လျှောက်ပြလိုက်အုံးမယ်…”
ကျုပ်လဲ အိမ်ထဲရောက်တာတောင် ရင်အေးကိုကုန်းပိုးလျှက် လမ်းပတ်လျှောက်လိုက်သေးတယ်။
“ချပေးတော့လေကိုကြီးရဲ့ အိမ်ထဲပဲရောက်နေပြီ…”
“မချပေးချင်သေးဘူးကွာ… ညီမလေးကို ကုန်းမပိုးရတာကြာပြီ…”
“ချပေးကွာ မချပေးရင်ငိုတော့မှာ…”
“မငိုနဲ့ ချပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးက ငိုတော့မယ်ဆိုတော့ အောက်ကိုပြန်ချပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကျောကနေ ရင်အေးရဲ့နို့တွေက ပြန်ခွာသွားတော့လဲ နှမြောသလိုလို ခံစားမိတယ်။ ရင်အေးက သူ့ရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီလေးကိုချွတ်ပြီး ချိပ်မှာ ချိတ်နေတယ်။ ရင်အေးရဲ့ တင်ပါးတွေက တင်းကားပြီး တစ်ရစ်နေတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ အခုအချိန်အထိ တောင်နေတုန်းပဲ။ ဖြစ်နိုင်ရင် ရင်အေးကိုသာ အတင်းဖက်နမ်းပြီး တက်လိုးပစ်လိုက်ချင်မိတော့တယ်။ အတင်းမလုပ်ရဘူးဆိုတဲ့ ချစ်ရတဲ့ဇနီးကိုပေးခဲ့တဲ့ကတိနဲ့ ရင်အေးကိုသာ ညီမတစ်ယောက်လိုသံယောဇဉ်မရှိခဲ့ရင် ဒီနားမှာပဲ မုဒိန်းကျင့်ဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ ရင်အေးက ခြေလက်ဆေးဖို့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်တော့ ကျုပ်က အိမ်သာထဲကိုဝင်ပြီး ဂွင်းထုရတော့တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲက ညီမလေးရယ်လို့ ရေရွတ်ရင်း ရင်အေးကိုမြင်ယောင်ကြည့်ပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ညီမအရင်း ဝေဝေနွယ်ကို မြင်ယောင်မိလာတယ်။ ရင်အေးဆီကို ဘယ်လိုပဲ စိတ်ပြန်ပို့ပေမယ့် ညီမလေးဝေဝေနွယ်သာ ကျုပ်အမြင်အာရုံမှာ ပြန်ပြန်ပေါ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ရဲ့ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကိုပဲ မှန်းထုမိရင်း ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တွေ ဘိုထိုင်ထဲကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
“ညီမလေးရယ်…”
ကျုပ် အိမ်သာထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ ရင်အေးက ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ခြေလက်ဆေးကာ ခုနက ချွတ်ခဲ့တဲ့ ကျုပ်အဝတ်တွေကို ပြန်လဲဝတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်အတွေးထဲမှာ ညီမလေး ဝေဝေနွယ်သာ စိုးမိုးနေတော့တယ်။ ကျုပ်ယောက်ဖရဲ့ မြှောက်ပင့်ပေးမှုနဲ့ ရင်အေးကို ညီမတစ်ယောက်လိုသဘောထားကာ လိုးရဖို့ကြံမိတော့မှ အရင်က ထိန်ချုပ်ခဲ့မိတဲ့ ချစ်ရတဲ့ညီမလေး ဝေဝေနွယ်အပေါ် ခံစားချက်က နိုးကြားလာခဲ့သလားမသိတော့ပြီ။ ကျုပ် ရေချိုးခန်းအပြင်ကိုရောက်တော့ ရင်အေးက ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတုန်းပဲ။
“ညီမလေး… ကိုကြီးပြန်တော့မယ်နော်…”
“အင်း… ပြန်လေ ကိုကြီး…”
ကျုပ် ဘာကြောင့် ရင်အေးကိုပြန်ဖို့ခွင့်တောင်းမိမှန်းမသိပေ။ တကယ်ဆို ဒီနေ့မှာ ရင်အေးနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ပက်သက်မှုက တိုးတက်မှု တော်တော်လေးရှိလာပြီလို့ဆိုရမယ်။ ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ကို တမ်းတမိတဲ့စိတ်ကပဲ စေခိုင်းသွားတာ ဖြစ်မှာပါ။ ကျုပ် မပြန်မီ ကားထဲက နှင်းဆီပန်းလေးကို ရင်အေးရဲ့ အရှေ့ကစားပွဲပေါ်မှာ ချပေးခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးကိုကြည့်ရတာလဲ စိတ်နဲ့ လူနဲ့မကပ်သလိုပါပဲ။ တခါတရံ ကျုပ်အပေါ် လိုက်လျောတယ်လို့ထင်ရပေမယ့် အတော်လေးကို စိတ်မသက်မသာဖြစ်နေရပုံပါ။ တကယ်ဆို ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ စိတ်လွှတ်ပေးလို့မရတဲ့ အကြောင်းတရားတွေ ရှိနေပုံပါပဲ။ ကျုပ်လဲ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် ကားမောင်းနေရင်းနဲ့ ငယ်ငယ်ကကျုပ်ချီပိုးထိန်းရင်း ဆိုးသမျှ နွဲ့သမျှ အလိုလိုက်ခဲ့ရတဲ့ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ဆီကို စိတ်ကရောက်သွားတယ်။ ရင်အေးနဲ့ မောင်နှမလိုနေရင်းက ဘယ်လိုလုပ် ညီမလေးဆီကို စိတ်ကရောက်သွားရပြန်တာလဲ။ တစ်သက်လုံး ထိန်းသိမ်းနေလာခဲ့ပြီး ရင်အေးနဲ့ မောင်နှမလို နီးနီးကပ်ကပ်နေမိကာမှ ညီမလေးအပေါ်ထိန်းသိမ်းထားခဲ့တဲ့စိတ်တွေပါ ပွင့်အံထွက်လာကုန်တယ်။ အိမ်ကိုအပြန်မှာ ကျုပ်စိတ်တွေက အရင်လို ပေါ့ပါးမနေခဲ့ဘူး။

တေဇာ။
ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်ရုံးကနေ အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာတော့ ရင်အေးက ခြံတံခါးကို လာဖွင့်ပေးတယ်။ ခြံတံခါးပြန်ပိတ်ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အတင်းဖက်နမ်းတော့တယ်။
“အေးကို ကုန်းပိုးအုံးကွာ… အေး ကိုနဲ့ကုန်းပိုးမစီးရတာကြာပြီ…”
“ပိုးမှာပေါ့ အေးရဲ့ လာ…”
ကျုပ်က အလိုက်သင့် ဒူးလေးကွေးကာ ရင်အေးကုန်းပိုးဖို့ပြင်ပေးတော့ ရင်အေးက ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ကာ ကုန်းပိုးစီးတယ်။ ရင်အေးကို ပေါင်နှစ်ဖက်ကနေမပြီး ကုန်းပိုးလျှက် အိမ်ဆီလမ်းလျှောက်သွားတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ပါးကို ငုံ့ပြီးနမ်းနေတယ်။ ဒီနေ့တော့ ရင်အေးက ခါတိုင်လို့ အတိုအပြတ် အဝတ်အပါးလေးနဲ့ ကြိုနေတာမဟုတ်ဘဲ အိမ်နေရင်း ထမိန်နဲ့ရင်စေ့အင်္ကျီလေးဝတ်ကာ ကြိုနေတာ။ ရင်အေးက ကုန်းပိုးစီးရင်း ကျုပ်ပါးကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ကို နမ်းနေတာ။ ကျုပ်ကျောကိုဖိကပ်ထားတဲ့ ရင်အေးနို့တွေက ဘရာကိုပါ ဝတ်ထားကြောင်းဖော်ပြနေတယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… ကို့ကို အေးချစ်လိုက်တာ ကိုရယ်…”
“ကိုလဲ အေးကို အရမ်းချစ်တယ် သိလား…”
“ခစ်ခစ်… ကို့ကို အရမ်းလွမ်းနေတာ အခုမှပဲ အလွမ်းပြေတော့တယ်…”
“ကိုလဲ လွမ်းနေတာ… ဒီနေ့ ကို ဖြူသဲနဲ့ လိုးခဲ့ရတယ် သိလား…”
“ဟုတ်လား… အေးမပြောဘူးလား… ကိုမလိုးလဲ သူကလိုးခိုင်းမှာပဲလို့… ဒါဆို ကိုပင်ပန်းလာမှာပေါ့…”
“မင်ပန်းပါဘူးကွာ… နှစ်ချီပဲ လိုးခဲ့တာ… အေးလေးနဲ့ မွှေးလွန်းဖို့ အားတွေမှ အများကြီးကျန်သေးတယ်…”
“ခစ် ခစ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ အေးရဲ့ယောက်ျား.. ရွှတ် ရွှတ်…”
အိမ်ထဲကိုရောက်တော့ ကျုပ် ရင်အေးကို အောက်ချပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးဘက်ကိုလှည့်ကာ ချစ်ဇနီးလေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တင်းတင်းလေးဖက်ထားလိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့ မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ပြီး သူ့မျက်လေးအနှံ့ အနမ်းတွေ ချွေချလိုက်တယ်။ ချစ်ဇနီးလေးလိုအပ်နေတာကို ကျုပ်သိပါတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းရင်း ရင်အေးရဲ့ ကျောပြင်လေးကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ကာ တစ်ရွေ့ရွေ့နဲ့ဆင်းသွားရင်း ရင်အေးရဲ့ဖင်သားကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နယ်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ် သပ်ရင်း ဘောင်းဘီခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ အတွင်းခံထဲအထိလက်နှိုက်ပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ဆွနေတယ်။ ရင်အေးရဲ့လက်ထဲမှာ ကျုပ်လီးက မာတင်းလာတော့  ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို ကုန်းပြီး စုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း ဂွေးဥပါမကျန် လျာနဲ့လိုက်ယက်ပေးနေတဲ့ ရင်အေးရဲ့ အယုအယတွေကို ဇိမ်ခံနေမိတယ်။ ရင်အေးရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာ ကျုပ်လီးက အစွမ်းကုန်တောင်လာတော့ ရင်အေးက ထရပ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်လက်ထောက်ကာ ကျုပ်ကိုဖင်ကုန်းပြတယ်။
“ကိုရယ်… အေးဖင်ကြီးကိုကြည့်ပါအုံး… ကိုမကြိုက်ဘူးလား…”
ရင်အေးက သူ့ရဲ့ အသားပျော့ပျော့ထမိန်လေးပေါ်က သူ့တင်ပါးကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း ကျုပ်ကိုသမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်လျှက် ပြောနေတာ။ ကျုပ်ရဲ့ချစ်ဇနီးလေးက အိမ်ထောင်သက်သာ ကြာလာတယ်။ ကျုပ်ကို  ညှို့ငင်ဖမ်းစားနိုင်စွမ်းက လုံးဝမလျော့သွားဘူး။ သူ့အလှချည်းသပ်သပ်ကြောင့်တော့မဟုတ်ဘူ။ ကျုပ်တို့လင်မယားရဲ့ အပြန်အလှန် ချစ်ခင်စုံမက်မှုကြောင့်လဲပါတယ်။
“ကြိုက်တာပေါ့အေးရာ… ကိုယ်အချစ်ဆုံးလေးရဲ့ဖင်မို့လို့ကို ဘယ်သူနဲ့မှ မတူအောင်ကြိုက်တာ…”
“ကြိုက်ရင် လာကွာ… အေးဖင်ကို ကို့လီးနဲ့ ထိုးစမ်းပါ…”
ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ ရင်အေးဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးရဲ့အနားကိုရောက်တာနဲ့ သူ့ဖင်သားစိုင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီးမှ သူ့ဖင်သားအိအိကြီးတွေကို ထမိန်ပျော့ပျော့လေးအပေါ်ကနေ လီးနဲ့လိုက်ပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ ဖင်ကြားထဲကိုလီးနဲ့ထိုးပြီး ရင်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်တည့်တည့်ကို လီးနဲ့ညှောင့်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ကိုယ်လေးကို နောက်ကျောကနေဖက်လျှက် ထူရင်း နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ပစ်လိုက်တယ်။
“အေးလေး အရမ်းကိုဆာနေတာပဲ…”
“အွန်း… ညနေကတည်းက ဆာနေတာ…”
“အေးလေးရာ… ကို အေးလိုအပ်တဲ့အချိန် အနားမှာရှိမနေပေးနိုင်တာ စိတ်မကောင်းဘူး…”
“အွန်း… ရပါတယ် ကိုရဲ့… အေးအရမ်းလိုချင်နေပြီ… ကို့လီးကို အေးစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုးတော့နော်…”
“အင်း…”
ရင်အေးက ပြောရင်းနဲ့ထမိန်လေးလှန်ပေးရှာတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်တယ်။
“အင့်… ဟင်း… နင့်ခနဲပဲ ကိုရယ်… အေးဆစာက်ဖုတ်က ကျယ်နေတော့ ကိုလိုးရတာအားရရဲ့လား…”
“အားရသမှ… ဘယ်လောက်လိုးလိုး လိုးလို့ကိုမဝတာသိလား…”
“ရှီး ကိုရယ်… ညနေက ကိုကြီးလာလည်တယ်လေ…”
ဘုရား…။ ကိုမင်း ညနေကလာတာနဲ့ ရင်အေးအရမ်းဆာနေတာက ဘယ်လိုများသက်ဆိုင်သလဲ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်လျှက် တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုးနေရင်းက အရှိနိလျှော့မိသွားတယ်။
“ကိုကြီးက ရုံးကအပြန် လှည့်ဝင်တာတဲ့… အေးမြက်နှုတ်တော့ သူကလဲကို့ရေလဲပုဆိုးနဲ့ လဲဝတ်ပြီး ကူနှုတ်ပေးတယ်…”
ကျုပ် စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး အရှိန်ပြန်တင်လိုက်တယ်။
“အင့်… ဟင်း… အဲ့မှာ ကိုကြီး ဘယ်ကောင်မကို စိတ်ကူးယဉ်နေလဲမသိပါဘူး… အောက်စလွတ်ပြီး သူ့ဟာက တောင်နေတာ…”
အာ…။ အဲ့ဒါ အေးကိုလိုးချင်လို့တောင်နေတာ အေးရ။ လီးတဲ့ကွာ… ဘာဖြစ်ဖြစ် ငြိမ်ခံလိုက်ရင်လဲခံလိုက်ပေါ့။ ငါ့ကို ပြန်ပြောပြနေသေးတယ်။ ကျုပ် ရင်တွေ တစ်ဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပြီး ဆက်လိုးဖို့တောင် အားမရှိတော့သလိုပဲ။ ဒါပေမယ် ကျုပ် အားတင်းပြီး ရင်အေးကို ဆက်လိုးနေမိသေးတယ်။
“ကို ပင်ပန်းလာတာ ထိုင်ပြီး ဇိမ်လေးနဲ့ ခံလေ…”
ရင်အေးက ကျုပ်ဘာဖြစ်နေသလဲဆိုတာကို ကျောပေးထားရင်းတောင် သိနေသလားမသိပါဘူးလေ ကျုပ်ကို ဆိုဖာပေါ်ထိုင်စေပြီး သူ့က ဆက်တီစားပွဲကိုလက်ထောက်လျှက် နောက်ပြန်တက်ဆောင့်လိုးပေးတယ်။
“ပြီးတော့လေ ကိုကြီးက အေးကို ကုန်းပိုးချင်တယ်တဲ့… အေးလဲ မစီးဘူးဆိုပြီး ထွက်ပြေးတာပေါ့…”
ဟူး…။ တော်သေးတာပေါ့။ မဟုတ်ရင် ကျုပ်ဇနီးရဲ့နို့တွေ ကိုမင်းကျောနဲ့ ဖိကပ်သွားတော့မှာ။
“အဲ့မှာ ကိုကြီးက အေးကို မရမက လိုက်ဖမ်းပြီး အေးကို နောက်ကနေဖက်ပြီး ချုပ်ထားတယ်… အဲ့မှာ သူ့ဟာက  နဂိုကတည်းက ထောင်နေတာဆိုတော့ အေးဖင်ကို ထိုးမိနေတာ…”
ဟာ…။ ကျုပ် ရင်တွေတစ်သိမ့်သိမ့်တုန်လာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ရင်ဘတ်ထဲက တစစ်စစ်နဲ့နာကျင်လာတယ်။ ကျုပ်ခံစားနေရတာတွေကို မျက်နှာမှာမပေါ်အောင် ကြိတ်မှိတ်ပြီးထိန်းထားရတယ်။
“အင်း…”
“ပြီးတော့ အေးကို ကုန်းပိုးမစီးရင် မလွှတ်ဘူးတဲ့… အေးလဲ ကြံရာမရတဲ့အဆုံး ကိုကြီးကိုကုန်းပိုးစီးလိုက်ရတယ်…”
“အင်း…”
ကျုပ်ရဲ့ စိတ်တွေကို ထိန်းထားရင်းပဲ မထိန်းနိုင်ချင်တော့ဘူး။ ရင်တွေကတလှပ်လှပ်တုန်လာပြီး တက်ဆောင့်လိုးခံနေရတဲ့ ကျုပ်လီးကို ပျော့ခွေကျမသွားရအောင် မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ရင်အေးကလဲ ဒီအကြောင်းတွေကို ကျုပ်မျက်နှာကိုတည့်တည့်ကြည့်ပြီး မပြောရဲလို့ထင်တယ်။ ဒါကြောင့် စပြီးအလိုးခံကတည်းက ကုန်းပေးခဲ့သလို အခုလဲ ကျုပ်ကိုကျောပေးရင်း တက်ဆောင့်လိုးပေးနေတာကိုသာကြည့်တော့။
“နောက်ဆို ကိုကြီးလာရင် ခြံတံခါးဖွင့်မပေးတော့ဘူး…”
ဟင်…။ ဒီလိူကျပြန်တော့ ကျုပ်ရဲ့ရင်အေးလေး ကျုပ်မရှိချိန်မှာ အထီးကျန်နေတော့မှာပေါ့။ ကိုမင်းကို ရင်အေးအထီးမကျန်စေဖို့အတွက် ဒီလိုတွေလုပ်ဖို့ကျုပ်ပဲ တောင်းဆိုထားခဲ့တာလေ။ ကျုပ် စိတ်ကို ရင်အေးအတွက်ငါလုပ်နိုင်ရမယ်လို့ ပြန်လည်အားတင်းကာ ဆက်တီခုံလေးကိုလက်ထောက်လျှက် ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ရင်အေးကို နောက်ကျောကနေဖက်ပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ကျောမှီစေလိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုကားလျှက် ခြေနှစ်ဖက်ကို ဆိုဖာပေါ်တင်စေလိုက်တော့ ရင်အေးက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်မှာ ရင်ခွင်ထဲကိုမှီပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကားလျှက် ထိုင်နေတဲ့ပုံစံဖြစ်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ ရင်အေးရဲ့မျက်နှာလေးကို ကျုပ်ကလက်တစ်ဖက်နဲ့ဆွဲယူပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က ရင်အေးရဲ့ ကိုယ်လေးကိုဖက်ထားကာ သူ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနယ်နေတယ်။ ရင်အေးကတော့ ကျုပ်လီးကို ရသလောက်လေး ခါးလှုပ်ကာ လိုးပေးနေတုန်းပဲ။
“ပြွတ်… အေးရယ် ကိုမင်းက သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ… အေးရဲ့အစ်ကိုကြီးပဲမဟုတ်လား… ကိုယ့်အစ်ကိုက ကိုယ့်ဆီလာလည်တာ တံခါးမဖွင့်ပေးလို့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲ…”
“ဒါပေမယ့် ကိုကြီးက အေးဖင်ကို သူ့ဟာနဲ့ထိုးသွားတယ်လေ…”
“မတော်တဆ နေမှာပါအေးရယ်… အေးရဲ့အစ်ကိုက အေးကိုတော့ မောင်နှမချင်း မဟုတ်တာလုပ်ပါ့မလား…”
“မောင်နှမချင်းမို့ အေးက မပြောရက်လို့ငြိမ်နေတာ… တော်ကြာ ကို့လို မောင်နှမချင်း လိုးချင်ပြီး အဲ့လိုလိုက်လုပ်နေရင် ဘယ်နှယ်လုပ်မလဲ…”
ခက်ပြီ…။ ကြည့်ရတာ ရင်အေးက သူနဲ့ကိုမင်း မောင်နှမလို လိုးကြမှာကို ကျုပ်နှုတ်ကဖွင့်ဟပြီး ခွင့်ပြုပေးတာကို လိုချင်နေဟန်ရှိသည်။ ရင်အေးပြောချလိုက်တဲ့ မောင်နှမချင်းလိုး ဆိုတဲ့စကားသံကြားတာနဲ့ ကျုပ်ရင်တွေက တစ်သိမ့်သိမ့်တုန်ခါနေပြီ။ ကျုပ် ရင်အေးကို မောင်နှမတွေရှိရင် ပေးလိုးလိုက်ချင်ပေမယ့် အခုဟာက ကိုမင်းဆိုတာ ရင်အေးနဲ့ ဘယ်လိုပဲမောင်နှမလိုခင်မင်နေပါစေ ဘာသွေးသားမှ တော်စပ်တာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ အတွေးကလဲ တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကျုပ်ကိုနာကျင်စေပြန်သည်။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးက ကျုပ်အတွက် သွေးသားတော်စပ်တာရော မတော်စပ်တာရော ကျုပ်ရဲ့သူ့အပေါ်ထားရှိတဲ့ အချစ်တွေကို ယုံကြည်လို့ ခွင့်ပြုပေးခဲ့တာ မနည်းဘူးလေ။ ကျုပ်က သူ့အတွက် ဒီလောက်လေးတောင်မှ ခွင့်မပြုပေးနိုင်ဘူးဆိုတာ မဖြစ်သင့်ဘူးထင်တာပဲ။ ကျုပ် ရင်အေးကို အသည်းပေါက်မတတ်ချစ်တယ်။ ရင်အေးရဲ့အထီးကျန်မှုတွေ ကွယ်ပျောက်စေဖို့ ကျုပ် ဒီပူပြင်းတဲ့ကန္တာရကို ခြေဗလာနဲ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့လျှောက်ဖို့ သတ္တိမွေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အေးလေးရာ အေးလေးကိုလိုးမှာ သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ… အေးလေးရဲ့ အစ်ကိုကြီးလေ… အေးလေးအနားမှာ ကိုရှိမပေးနိုင်ချိန်မှာ အေးလေးရဲ့အစ်ကိုက အေးလေးကို အထီးမကျန်အောင် လိုးပေးမှာ… အေးစောက်ဖုတ်ထဲကို အေးအစ်ကိုရဲ့လီးနဲ့ လိုးတဲ့အခါ မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့ အရသာကို အေးကိုယ်တိုင် သိရပြီပေါ့…”
“ဟင့်… ကိုရာ… အေးက တကယ်ကြီး ကိုကြီးနဲ့ အလိုးခံရမှာလား…”
“အင်း… ညနေက အေးရဲ့အစ်ကိုက အေးဖင်ကိုလီးနဲ့ထောက်တော့ ဘယ်လိုခံစားရလဲ…”
“အေးမပြောပြတတ်ဘူး… စိတ်ထဲမှာတော့ တစ်မျိုးပဲ… အတင်းရုန်းရမှာကျတော့လဲ ကိုကြီးဖြစ်နေလို့ အားနာသလိုပဲ…”
“အဲ့အချိန် အေးစောက်ဖုတ်က အရည်တွေစိမ့်ထွက်နေမှာပဲနော်…”
“ဟာကွာ အေးမသိဘူး… ဖင်ကိုလီးနဲ့အထိုးခံရမှတော့ မရိုးမရွဖြစ်တာပေါ့….”
“အင့်ကွာ… မရိုးမရွဖြစ်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ကို့လီးနဲ့ ဟောသလို လိုးပစ်မယ်…”
“ဟာ့… ရှီး… ကိုရာ…”
ကျုပ်လဲ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲကာ ရင်အေးကို လိုးတဲ့အလုပ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ နာကျင်ကြေကွဲနေပေမယ့် ရင်အေးမမြင်ရအောင် ကြိုးစားထိန်းသိမ်းခဲ့ပါတယ်။