အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၈)

(အခန်း ၂၇/၈)

“ဟယ်လို အမေကြွယ်…”
“အေး မောင်တေဇာ… မီမီတို့တော့ ပြန်ရောက်လာကြပြီ… မနေ့ကပဲ အမေ့ကိုလာ ကန်တော့သွားကြတယ်… အမေ တော့ဘာမှကြိုမပြောထားသေးဘူး…”
“ဟုတ်ကဲပါ အမေကြွယ်…”
“မောင်တေဇာသွားမယ်ဆိုရင် အမေ့ဆီအရင်ဝင်ခဲ့လေ… အမေ မှာစရာတွေရှိသေးတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ အမေကြွယ်… ကျနော် သွားမယ့်နေ့ကျ အမေ့ဆီ ဖုန်းကြိုဆက်ပြီး လာခဲ့ပါ့မယ်…”
“အေးအေး… ဒါပဲနော် မောင်တေဇာ…”
“ဟုတ်ကဲ့အမေကြွယ်… ကျေးဇူးပါ…”
အမေကြွယ်ဖုန်းချသွားတော့ ရုံးခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ကို ရပ်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ကုတ်အင်္ကျီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဟလိုက်တော့ အဖြူရောင်ရှပ်အင်္ကျီအပါးလေးအောက်မှ အခုအခံမပါတဲ့ ဖြူသဲဝေရဲ့နို့တွေက နို့သီးခေါင်းလေး ချွန်ထွက်နေပြီး အရာလေးတွေတောင်ပေါ်လို့။ ဖြူသဲဝေက ရင်စေ့အင်္ကျီရဲ့ ကြယ်သီးလေးတွေကိုပါဆက်ပြီး ဖြုတ်နေတယ်။ ရင်စေ့အင်္ကျီကလဲ ဟပြဲလေးဖြစ်သွားတော့ သူ့ရဲ့နို့အုံတစ်ခြမ်းနီးပါးက ပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ဖြူသဲဝေကာ ဆက်ပြီး သူ့ရဲ့ဒူးဖုံးစကပ်အနက်ရောင်လေးကို ခါးအထိလှန်တင်ပစ်လိုက်တော့ ပင်တီမဝတ်ထားတာကြောင့် ဖြူသဲဝေရဲ့ စောက်ပက်အမွှေးလေးတွေနဲ့ စောက်စေ့လေးက တန်းမြင်ရတယ်။ ကျုပ်က ကျုပ်ခုံမှာထိုင်နေရင်းပဲ ဘောင်းဘီကို ပေါင်လည်အထိဆွဲချွတ်ကာ လီးကိုဆွနေမိပြီ။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်လီးကိုဆွနေတာမြင်တော့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကွေးသွားအောင်ပြုံးလိုက်ရင်း သူ့စောက်ပက်ကို သူ့လက်နဲ့တစ်ချက်ပွတ်ဆွဲလိုက်တာ စောက်ရည်က အမျှင်တန်းပြီးပါလာတယ်။
“ဟင့်… ဖြူလေးစောက်ဖုတ်က အရည်တွေအရမ်းထွက်နေပြီ ကိုကိုရယ်… ကိုကို့လီးကြီး ဖြူလေးစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်မထားချင်ဘူးလား…”
“ထည့်ထားချင်တာပေါ့ ဖြူလေးရာ… အဲ့ဒီ စိုရွှဲနေတဲ့ ဖြူလေးရဲ့စောက်ရည်လေးတွေကို ကိုကို့ကို တိုက်နော်…”
“အွန်း… တိုက်မယ်…”
ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ဆီကို တစ်ရွေ့ရွေ့နဲ့လျှောက်လာတော့ ကျုပ်လဲ ကျုပ်ရဲ့စားပွဲပေါ်ကပစ္စည်းတွေကို ရှင်းထားလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကအနားရောက်လာတာနဲ့ ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကို စားပွဲပေါ်သို့ချီပြီးတင်လိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေက စားပွဲပေါ်ရောက်တာနဲ့ သူ့ဒူးနှစ်ဖက်ကိုထောင်လိုက်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲပြတယ်။
“ဟင့်… ကိုကို့လီးကြီးနဲ့လိုးထားလို့ ဖြူသဲစောက်ပက်က တော်တော်ပြဲနေပြီ… ကြည့်ပါအုံး…”
“ဒါအစပဲရှိသေးတယ်… နောက်ကိုဒီ့ထက်ပြဲအုံးမှာ… ပြဲတာလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းတာကွာ…. ပြွတ်…”
ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကိုယ်တိုင်ဖြဲပြထားတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ စောက်ရည်တွေမှ ရွှဲအိုင်နေတာပဲ။
“အူးမ်းးးးး… ကိိုကိုရယ်… ဖြူလေးစောက်ရည်ကို ကြိုက်လားဟင်….”
“ပြွတ်… ဖလူး… ကြိုက်တယ်…. ပြွတ်… ပလပ်…”
“အင်းမ်းးးး…. ကိုကိုရာ… ဖြူလေးလဲ ကိုကို့လီးကြီးစုပ်အုံးမယ်… ပြီးရင်လိုးတော့…”
“ပြွတ်…ပျု… အင်း… စုပ်လေ… ခဏပဲစုပ်နော်… ဖြူလေးစောက်ဖုတ်ကို ကိုကိုအရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
“အွန်းပါ ကိုကိုရဲ့…”
ဖြူသဲဝေက စားပွဲပေါ်ကဆင်းပြီး ကျုပ်လီးကို စုပ်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လီးကို မက်မက်မောမောနဲ့ နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်းလိုက်၊ လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ ပါးစပ်ထဲငုံပြီးပါးလေးခွက်အောင်စုပ်လိုက်နဲ့ မမောနိုင်မပမ်းနိုင် ကျုပ်ကိုပြုစုရှာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့လက်မောင်းလေးကကိုင်ကာ ထူလိုက်မှပဲ ဖြူသဲဝေ လီးစုပ်တာရပ်တော့တယ်။ ကျုပ် ဖြူသဲဝေရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ဖင်လုံးလေးတွေကို ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။ ဖြူသဲဝေက ကျုပ်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်ထားရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို မလွတ်တမ်းဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
“ပြွတ်…ကိုကိုအရမ်းလိုးချင်နေပါပြီဆိုမှကွာ… ကိုကိုလီးကိုစုပ်တာ မရပ်တော့ဘူး… ဒီနှုတ်ခမ်းလေးက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တာကိုး ကိုကိုရဲ့… ကိုကို့လီးကြီးကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်…”
“ချစ်ရင် လိုးပေးမယ် မိန်းမ… ပြွတ်…”
ကျုပ် ပြောရင်းပဲ ဖြူသဲဝေကို စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်ပြန်တယ်။ ဖြူသဲဝေက အလိုက်သင့်ပေါင်ကားပေးထားရင်း သူ့လက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးကော့ပြီး ဖြူသဲဝေစောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ လီးကစောက်ပက်ထဲ တစ်အိအိနဲ့ တိုးဝင်သွားတယ်။  ကျုပ်က ဖြူသဲဝေရဲ့ ဒူးခေါက်ကွေးကနေ လက်လျှိုကာ သူ့ခါးလေးကိုဖက်ထားတော့ ဖြူသဲဝေက ပေါင်ကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေးထားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့စောက်ပက်ကို တစ်ချက်ချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ ခပ်မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်။
“ဟင်း… ကိုကိုရယ်… ကိုကို့လီးကြီးက ဖြူလေးစောက်ပက်ထဲမှာ ပူနွေးနေတာပဲ… အရသာရှိလိုက်တာ…”
“ဖြူလေးစောက်ပက်ထဲ ကိုကို့လီးဝင်နေတာ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာ မိန်းမရယ်..”
ဖြူသဲဝေကနောက်ကိုမလဲအောင် ကျုပ်လည်ပင်းကို တွဲခိုဖက်ထားရင်းက ကျုပ်လီးသူ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတာကို ငုံ့ကြည့်တယ်။
“ဟင့်… ဟုတ်ပါ့ ကိုကိုရယ်… ယောက်ျားလီးက မိန်းမစောက်ပက်ထဲကို မဆံ့မပြဲကြီး အတင်းတိုးဝင်နေတာ…. မိန်းမ ကြည့်ရင်းစိတ်ပိုထလာပြီယောက်ျားရယ်… နာနာလေးလိုးပေးပါ…”
“အင့်… ကောင်းတယ်မိန်းမရယ်… မိန်းမစောက်ပက်လေးက လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ကောင်းရင် တစ်သက်လုံးလိုးပေးရမယ်နော် ယောက်ျား… ဟင့်… အင့်… အင့်… ဟင်း… ထိတယ် ကိုကိုရယ်… ဆောင့် ဆောင့်… မိန်းမ ယောက်ျားလိုးပေးတာကို ကြိုက်လိုက်တာ… အာ့… ဟား… လိုး… ရှီး….”
ဖြူသဲဝေလဲ အသက်ရှူသံပြင်းလာပြီး ကျုပ်ရဲ့ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးမှုအောက်မှာ တစ်ချီပြီးကာ ကိုယ်လေးတုန်တက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့နမ်းရင်း လိုးတဲ့အရှိန်ကိုလျှော့လိုက်ကာ တစ်ချက်ချင်းပဲလိုးတယ်။
“ပြွတ်… ဖြူလေးပြောတာမကြားဘူးလားလို့… ဖြူလေးကို ကိုကို တစ်သက်လုံး လိုးပေးရမယ် သိလား…”
“ဖြူလေးက အိမ်ထောင်ပြုရအုံးမှာလေ… ဖြူလေး အိမ်ထောင်ကျရင် ကိုကိုနဲ့ ဆက်လိုးလို့ ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်မှာလဲ…”
“ပြွတ်… ကိုကိုရာ ကိုကို့ကိုပဲ ဖြူလေးကချစ်တာ ဖြူလေး ဘယ်ယောက်ျားကို ယူရအုံးမှာလဲ… ဖြူလေးက ကိုကို့မယားလေ… ကိုကို့လီးနဲ့ပဲ တစ်သက်လုံး အလိုးခံသွားချင်တယ်… ဖြူလေးကို မချစ်ဘူးလားဟင်…”
“ချစ်တာပေါ့ ဖြူလေးရယ်… ကိုကို့မိန်းမကိုအရမ်းချစ်ပေမယ့် ဖြူလေးကိုလဲချစ်ပါတယ်…”
“ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်… ကိုကိုဖြူလေးကို လက်ထပ်ပါလားဟင်… ဖြူလေး ကိုကို့ရဲ့ တကယ့်မယား ဖြစ်ချင်တယ်…”
“ကိုကို့မှာ မိန်းမနဲ့သမီးရှိတာ ဖြူလေးလဲ သိသားနဲ့ကွာ မဖြစ်နိုင်တာကြီးကို မမျှော်လင့်ပါနဲ့ ဖြူလေးရယ်…”
“ဖြူလေး ကိုကို့မိသားစုကို မနှောက်ယှက်ပါဘူး… ကိုကို့သမီးလဲ မသိစေရပါဘူး… ဖြူလေး ကိုကို့ရဲ့မယားငယ်လုပ်မယ်လေ… ကိုကို့မှာ လိုးစရာမယားတွေ အများကြီးရှိတာသိပါတယ် ကိုကိုရယ်… ကိုကို အဆင်ပြေတဲ့အချိန်လေးပဲ ဖြူလေးကို လာလိုးပါ… ဖြူလေး ကိုကို့မယားဖြစ်ရရင် ကျေနပ်ပြီ…”
“ဖြူလေးရာ… ဖြူလေးမိဘမောင်နှမတွေသိရင် ဖြူလေးနဲ့ ကိုကို့ကို သတ်မှာပေါ့… ပြီးတော့ ဖြူလေးရော ဖြူလေးအသိုင်းအဝန်းပါ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မျက်နှာငယ်ရမှာ ကိုကိုမလုပ်ရက်ဘူး… ဖြူလေးကို ကိုကိုက တန်ဖိုးထားပြီး ချစ်တာ…”
“ဟင့်… ကိုကိုရာ… အဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာကြီးက သိပ်စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ကိုကိုလဲကြည်ဖြူတယ်… ကိုကို့မိန်းမလဲကြည်ဖြူတယ်… ဖြူလေးလဲကြည်ဖြူတာတောင် ကိုကို့မယားငယ် လုပ်လို့မရဘူးပေါ့နော်…”
“စိတ်ညစ်စရာတွေမတွေးနဲ့တော့ကွာ… ကိုကိုတို့အတူရှိနေတုန်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ နေရအောင်နော်…”
“အွန်းပါ… ကိုကိုစိတ်ညစ်သွားရင် ဖြူလေးတောင်းပန်ပါတယ်… ဖြူလေးကိုမချစ်တော့ဘဲ မနေပါနဲ့နော်…”
“ဖွ… မချစ်ဘဲနေမလား ဖြူလေးရ… ဖြူလေးက ကိုကို့ကိုအဲ့လောက်ချစ်နေတော့ ဖြူလေးဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းမပေးနိုင်တာ စိတ်မကောင်းဘူး… ဘာလို့ ကိုကို့ကိုမှအဲ့လောက်ချစ်ရတာလဲကွာ ပြွတ် ပြွတ်…”
“မသိဘူးကွာ ဖြူလေးချစ်တာပဲသိတယ်… ကိုကို့ကိုဖြူလေး အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဒါဆို ကိုကို့ကို ဖြူလေး အပေါ်ကနေလိုးပေးအုံး…”
“ဟုတ် ယောက်ျားအတွက်ဆို ဖြူလေးဘာမဆို လုပ်ပေးမယ်…”
ကျုပ်က ဖြူသဲဝေကို လီးစွပ်လျှက်ပဲ ဖက်ထားကာ ထိုင်ခုံပေါ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဖြူသဲဝေကျုပ်လီးပေါ်ကနေ ဖင်လေးမြှောက်ကာ ဆောင့်လိုးပေးတယ်။
“ပြွတ်… ကိုကို…”
“ပြောလေ ဖြူလေးရဲ့…”
“ဖြူလေးလေ ကိုကိုနဲ့ ဒီရုံးခန်းမဟုတ်တဲ့တစ်နေရာမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တစ်ဝကြီးအလိုးခံချင်လိုက်တာ… ကိုကိုရင်ခွင်ထဲမှာလဲ တစ်ညလောက်အိပ်ချင်တယ်ကိုကိုရယ်… ဒီလောက်တော့ဖြူလေး တောင်းဆိုလို့ရတယ်မလားဟင်…”
“ဖြူလေးရယ်… ကိုကိုလဲ ဖြူလေးနဲ့ အဲ့လိုနေချင်တာကြာပါပြီ… ဖြူလေးကို မတောင်းဆိုရက်လို့ပါ…”
“တကယ်လား…”
“တကယ်ပေါ့… ဖြူလေးက အိမ်မှာဆို ဘယ်လိုပုံစံလေးဝတ်စားနေလဲလို့ အရမ်းသိချင်တာ… အဲ့လိုပုံစံလေးနဲ့ လိုးချင်နေတာ သိလား…”
“ခစ်… ခစ်… ဖြူလေးက အိမ်မှာဆိုထမိန်ပဲဝတ်တာပေါ့ ကိုကိုရဲ့…”
“ထမိန်လေးနဲ့ဆို ကိုကိုက ဖြူလေးရဲ့ဖင်ကိုထမိန်ပေါ်ကနေလီးနဲ့ထောက်ပြီး ဖြူလေးစောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်ချင်တာ… ကိုကိုက ထမိန်လေးနဲ့လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တာ သိလား…”
“ဟင့်… ကိုကိုပြောတာကြားရုံနဲ့ စောက်ဖုတ်က စစ်ခနဲတောင်ဖြစ်သွားတယ်…”
“အဲ့ ဖြူလေးရဲ့စစ်ခနဲဖြစ်သွားတဲ့ စောက်ဖုတ်က ပင်တီမဝတ်ထားတော့ ဖြူလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကစောက်ရည်တွေက ဖြူလေးရဲ့ထမိန်သားပျော့ပျော့လေးမှာ စိုကုန်မှာပဲ…”
“စိုပစေကွာ ကိုကိုနဲ့တွေ့တဲ့အခါ… ကိုကိုကြိုက်တဲ့ ထမိန်အသားပျော့ပျော့လေး ဝတ်လာမယ်…”
“မရတော့ဘူးကွာ… ကိုကို ကော့လိုးတော့မယ်…”
ကျုပ်လဲ ဖြူသဲဝေရဲ့ ဖင်လေးကိုမြှောက်ကာ ထိုင်လျှက်ကနေ ကော့ကော့လိုးတယ်။ ဖြူသဲဝေကလဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းရင်း ဖင်လေးမြှောက်ကာ တောင့်ပေးထားတယ်။ ရုံးခန်းထဲမှာ ဖြူသဲဝေရဲ့တင်ပါးနဲ့ ကျုပ်ဆီးခုံရိုက်သံတွေက တဖြန်းဖြန်းမြည်နေတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်… အူး… ဆောင့်ဆောင့်… ဟူး…လိုး… အင်း… ဟင်း…”
…စွပ်… စွပ်…ဗြစ်…ဗြစ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်…
…ဖပ်…ဖပ်…ဖပ်…ဖပ်… ဖပ်…
“အမလေး ကောင်မစုတ်ရယ် ငါမအားတာနဲ့ ငါ့လင်ကို လုတော့တာပဲ… ပြောတော့ နင်ယူမယ့်လူကိုပဲ ပါကင်ဖွင့်ခိုင်းမှာဆို… ကိုကြီးကိုနင်ယူမလို့လား…”
“ရှီး… အား… အား… ယူချင်တာ ကိုကိုက မရဘူးပြောလို့သိလား… လိုး ကိုကို… ဖြူလေးက ကိုကို့မယား ဖြူလေးစောက်ပက်က ကိုကို့အပိုင်ပဲ… အား… ရှီး… ထွက်ပြန်ပြီ ကိုကိုရယ်… ပြွတ် ချစ်လိုက်တာ…”
“ဖြူလေးနဲ့ ကိုကိုတဲ့… အကဲကိုပိုပါတယ် ဟွန့်…”
ဖြူသဲဝေပြီးသွားတော့မှ ဖြူသဲဝေကိုဖက်ထားပေးရင်းကျုပ်လဲ ရုံးခန်းထဲဝင်လာတဲ့ ရတနာကို ကြည့်မိတော့တယ်။ ရတနာကတော့ ကျုပ်တို့ဆီလာရင်း သူ့အဝတ်တွေကိုချွတ်ပစ်နေတယ်။
“ရတနာကလဲကွာ တိုစရာမရှိ ကြံဖန်တိုနေပြန်ပြီ… နင်လဲ ကိုကိုနဲ့ လာအလိုးခံတာမလား လာလေ…”
“လာမှာ… သဲခဏဖယ်အုံးကွာ ရတနာ ကိုကြီးကိုအရမ်းလွမ်းနေတာ…”
“အင်းပါ ရတနာရဲ့…”
ဖြုသဲဝေက ကျုပ်အပေါ်ကနေဆင်းတော့ အနားရောက်လာတဲ့ရတနာက အဝတ်တစ်မျှင်မျှမရှိတော့ဘဲ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေပြီ။ ရတနာက ကျုပ်အနားကိုရောက်တာနဲ့ဖက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းတော့တယ်။ မျက်ရည်လေးတောင်ဝဲလို့။
“ရွှတ်… ရွှတ်… လွမ်းလိုက်ရတာ ကိုကြီးရာ… ရတနာ့ကို မေ့နေပြီလားဟင်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… မမေ့ပါဘူးကွာ… ရတနာကမှ  မအားတာကို…”
ကျုပ်လဲ ရတနာကိုပြန်နမ်းရင်း သူ့မျက်ဝန့်းမှာစို့နေတဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို ယုယုယယသုတ်ပေးမိတယ်။
“အွန်း… မအိက ရတနာ့ကို သေသေချာချာထရိန်း(train)နေတာဆိုတော့ မအားဘူးဖြစ်နေတာ…”
“အကိုသိပါတယ် ရတနာရဲ့… ဒါကြောင့်လဲ အကိုလာမနှောက်ယှက်တာ…”
ရတနာက ကျုပ်ကို တကယ်ချစ်ပုံရတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဖြူသဲဝေ လိုးနေတာမြင်ပြီး သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်ခဲ့ပေမယ့် ကျုပ်အနားရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ကိုသာ တင်းတင်းဖက်ပြီးနမ်းရှာတယ်။ သူအရှေ့မှာ တောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကိုတောင်မှ ဂရုမစိုက်အားဘဲ ကျုပ်ကိုရည်းစားလိုကပ်ချွဲနေတယ်။ အင်းလေ… ရတနာနဲ့ကျုပ်က ရည်းစားထက်တောင် အဆင့်တွေကျော်နေမှပဲ။
“အင်းပါ အခုတောင်မအိက ရတနာ့ကို ကိုကြီးဆီခဏသွားချင်သွားလေဆိုလို့ လာတာ…”
“ဒါဆိုလဲ အချိန်ရှိတုန်း ရတနာအဖုတ်လေး  အကိုနမ်းပါရစေ…”
ကျုပ် ထိုင်ရာကနေထပြီး ရတနာကို ကျုပ်ထိုင်ခုံမှာထိုင်စေကာ ရတနာစောက်ဖုတ်လေးကို လက်ကလေးနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း ရတနာ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းတော့ ရတနာကလဲ ကျုပ်လီးကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဆွနေတယ်။ ရတနာ ကြုံတောင့်ကြုံခဲ ရောက်လာတာဆိုတော့ ဖြူသဲဝေကလဲ အလိုက်တသိနဲ့ သူ့အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေပြန်တပ်ကာ စကပ်ကို ပြန်ဆွဲချနေတယ်။
“ဖြူလေး နားလိုက်အုံးနော်… ကိုကို ရတနာ့ကို လိုးပေးလိုက်အုံးမယ်…”
“ဟုတ် ကိုကို… ဖြူလေးနားလည်ပါတယ်… ရတနာကို အားရပါးရ လိုးပေးလိုက်ပါ… ဖြူသဲ အလုပ် လုပ်နေလိုက်မယ်…”
“သဲကလဲကွာ… အရင်လို ကြည့်ပြီး အာသာဖြေပေါ့…”
“ငါ့စောက်ဖုတ်က အရင်လိုပွတ်ရုံနဲ့ အာသာမပြေတော့ဘူး… ငါ့ကိုကိုလီးနဲ့လိုးပေးမှ အယားပြေတော့တာ… သိပြီလား… ခစ် ခစ်…”
“ခစ် ခစ်… ကြည့်ရတာ သဲတော့ ယောက်ျားရရင်တောင် ကိုကြီးနဲ့ ကင်းနိုင်ပါ့မလားမသိဘူး… ခစ် ခစ်…”
“မကင်းဘူးဟေ့… လင်မသိအောင် ကိုကိုနဲ့ခိုးလိုးနေအုံးမှာ သိလား… ခစ် ခစ်… ရတနာနဲ့ကိုကို အေးအေးဆေးဆေးလိုးတော့…”
ဖြူသဲဝေက သူ့နေရာမှာ ပြန်သွားထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ ရတနာ့စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်တော့တယ်။ ရတနာက အချိန်ဆွဲချင်ပုံမရဘူး။ သူ့စောက်ဖုတ်ကလဲ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတာဆိုတော့ ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူပြီး ချက်ချင်းပဲ တန်းလိုးခိုင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ မလိုးရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ရတနာ့စောက်ဖုတ်ကို မညှာတမ်းဆောင့်လိုးတယ်။ ကျုပ် တစ်ချီပြီးတော့မှ ရတနာက ကျုပ်လီးကို ပြန်တောင်လာအောင် သေသေချာချာစုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား ပုံစံစုံအောင် လိုးဆော်ပစ်ကြတာ နှစ်ယောက်သားတော်တော် ပြိုင်းသွားကြတယ်။ ရုံးမှာတော့ ဒီနေ့အတွက်လုံလောက်ပါပြီလေ။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန် မအိနဲ့ဟေမာအားရင်တော့ တစ်ချီလောက် သွားလိုးအုံးမယ်။ ရတနာက အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်တော့ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ကလေးလိုဝတ်ပေးတယ်။ ရတနာက မပြန်ခင် ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ပါးလေးကပ်ကာ စကားလေးတတွတ်တွတ်နဲ့ပြောနေသေးတာ။ ဖြူသဲဝေကတော့ ကျုပ်နဲ့ရတနာကို တစ်ချက်တစ်ချက် ပြုံးစေ့စေ့နဲ့လှည့်ကြည့်တယ်။

မင်းထွန်း။
ကျုပ် ဒီနေ့တော့ အိမ်မှာပဲ မိန်းမနဲ့ ခွေနေမိတယ်။ မနက်စောစောစီးစီး သူဇာ့ကို ထပြီး နှစ်ချီဆက်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ရုံးကိုလဲ သွားစရာမလိုတော့ ယောက္ခမနဲ့ ကလေးတွေအလစ်ကိုချောင်းပြီး ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေး သူဇာနဲ့ ချစ်တမ်းကစားဖို့ကြိုးစားနေမိတယ်။ သူဇာက ကျုပ်ကိုချစ်လို့လက်ထပ်ထားတာမဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့် ကျုပ်က သူ့ကိုဖက်နမ်းပြီး ‘ကိုမနေနိုင်တော့ဘူး သူဇာရယ်’ လို့  ကပ်ချွဲလိုက်တာနဲ့ လူလစ်လို့ကတော့ လုပ်ချင်လဲလုပ်ဆိုပြီး ထမိန်လှန်ပေးတတ်တာ။ သူ့မောင်လေးနဲ့ ဘယ်လိုပဲအလိုးခံခဲ့ပါစေ ကျုပ်လိုးမယ်ဆိုရင် ဘယ်တော့မှမငြင်းပဲ အလိုလိုက်တော့ ကျုပ်ပြန်လာတဲ့ခဏမှာ စိတ်ချမ်းသာရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့မောင်နှမ ကြည်နူးနေချိန်မှာတော့ သွားရှုပ်လို့မရဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်ဇနီး သူဇာကတော့ သူ့မောင်နဲ့ ဖောက်ပြန်တာကလွဲရင် ဇနီးကောင်းတစ်ဦးလို့ဆိုရမယ်။ ကျုပ်ကလဲ သူဇာကို တုန်နေအောင် ချစ်တာဗျ။ နေ့လည်ထမင်းစားပြီးတော့လဲ အိပ်ယာထဲဝင်ပြီး ချစ်ဇနီးလေးကိုယုယုယယဖက်ကာ ကျုပ်ရဲ့ဒူးမနာသမီးလေးနဲ့အတူ နှပ်နေလိုက်သေးတယ်။ ညနေလောက်ကျ သူဇာကထပြီး ညနေစာချက်ပြုတ်ဖို့ပြင်တော့မှ ကျုပ်လဲ ရင်အေးဆီကိုထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ ရင်အေးကိုလိုးချင်ပေမယ့် ရင်အေးနဲ့မောင်နှမလိုထိတွေ့နေရင်းက ညီမလေးဝေဝေနွယ်ကို သတိရမိတာက ဆိုးတာ။ ကျုပ်ညီမလေးက ကျုပ်အပေါ်သာ ဒီလိုစိတ်မျိုးမရှိခဲ့ရင် ကျုပ်ရဲ့အုံ့ပုန်းခံစားချက်တွေက ထိန်းမရသိမ်းမရဖြစ်လာပြီး ကိုယ့်ညီမလေးကိုလဲ အတင်းမကြံရက် ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ ကြိတ်ခံစားနေရတော့မှာ။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ မိန်းမအနားမှာ ပတမခွေပြီးနေခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့်လဲ ရင်အေးကို လုပ်ကြည့်ချင်စိတ်ကလဲပေါ်လာပြန်၊ ရင်အေးဘယ်လိုတုန့်ပြန်မလဲဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ရင်ခုန်စရာ မထိတထိသွားစရတာကိုလဲ သဘောကျပြန်တော့ ထွက်လာမိတာပေါ့။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့အိမ်ကိုရောက်တော့ ရင်အေးခဏနေမှ တံခါးလာဖွင့်ပေးတယ်။ ရင်အေးက ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ဘဲ ဂါဝန်ရှည်ကြီးနဲ့ အင်္ကျီလက်ရှည်ကြီးကိုထပ်ဝတ်ကာ ကြယ်သီးအစုံတပ်ထားတယ်။ ဂါဝန်က သိပ်တော့မပါးပေမယ့် ရင်အေးရဲ့ပေါင်တံတွေကို ရိုးတိုးရိပ်တိတ်မြင်တေရတယ်။ ဒီနေ့မှ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးကို သွေးတိုးစမ်းဖို့  ဘောင်းဘီတိုအပျော့လေးကို အတွင်းခံမပါဘဲ ဝတ်လာမိလျှက်သားဖြစ်နေတော့ တိုက်ဆိုင်တာပဲလားတော့မသိဘူး။ ရင်အေးက ကျုပ်ကိုမျက်နှာပူနေပုံပဲ။ ကျုပ်ကားပေါ်ကဆင်းတော့ ရင်အေးက ခြံတံခါးပိတ်ပြီး အနောက်ကနေလျှောက်လိုက်လာတယ်။
“ကိုကြီးကို ဒီနေ့မလာတော့ဘူး မှတ်နေတာ…”
ပြောချင်တာက သူအခုလိုဝတ်ထားတာ ကျုပ်အတွက်မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့သဘောပေါ့လေ။ ကိစ္စမရှိပါဘူး ဘယ်သူ့အတွက်ပဲဖြစ်ဖြစ် အခုကျုပ်နဲ့ကြုံကြိုက်နေပြီပဲ။ ကျုပ် ကြည့်ခွင့်ရတုန်း ကြည့်ရသေးတာပေါ့။
“အေး သူဇာက မခွာနိုင်အောင်ဆွဲထားလို့ အခုမှ ထွက်လာရတာ…”
“ခစ် ခစ်… ဒါနဲ့များလာနေသေးတယ်ကိုကြီးရယ် တော်ကြာနေ ကိုကြီးယောက်ဖတောင် ပြန်ရောက်တော့မယ်…”
ကျုပ်က အိမ်ထဲကြိုရောက်နေပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ရင်အေးကို လှည့်ကြည့်နေတာဆိုတော့ ထိုးထားတဲ့နေရောင်ကြောင့် ဂါဝန်အောက်က ရင်အေးရဲ့ ပေါင်တံတွေကို အရိပ်အဖြစ်အတိုင်းသားတွေ့နေရတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ ဘောင်းဘီထဲကနေ ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲကို သွေးတိုးနေပြီ။
“ကိုကြီးလဲ သိပ်ကြာကြာမနေပါဘူး… ညီမလေးကို သတိရလို့သာထွက်လာတာ…”
“မောင်နှမချင်းကို လာချွဲနေသေးတယ်… အငယ်ဖြစ်တဲ့ ညီမလေးချွဲဖို့လဲ ချန်ထားပါအုံး…”
ရင်အေးက မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်ကလိုက်ဝင်သွားလိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့တင်စိုင်ကြီးတွေက နိမ့်တုံမြင့်တုံနဲ့ တမင်လှုပ်စရာမလိုဘဲ အလိုလိုနေရင်းကို တုန်နေတာက ရင်ခုန်စရာ ကောင်းလှတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးကလဲ ဘောင်းဘီထဲမှာ ငေါထွက်လာနေပြီ။ ရင်အေးက ပင်တီတောင် ဝတ်ထားပုံမရဘူး။ ဘာပင်တီအရာမှလဲ မမြင်မိဘူး။ ဒီအတိုင်းဆို ဘရာလဲခံဝတ်ထားပုံမရဘူး။ ဒါကြောင့် ကျုပ်ကားဟွန်းသံကြားမှ အပေါ်အင်္ကျီထပ်ဝတ်ပြီး အူလျားဖားလျားနဲ့ ခြံတံခါးလာဖွင့်ပေးတာဖြစ်မယ်။ ရင်အေးက တေဇာပြန်အလာကို ဒီလိုပုံစံနဲ့ ကြိုနေကျလားဆိုတာကိုတော့  ရင်အေးက သူလုပ်လက်စ ချက်ပြုတ်တဲ့အလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေပြီ။
“ချန်ထားပါတယ်ဗျာ… ညီမလေရယ် ဟင်းချက်နေတာကို ပူပူလောင်လောင်နဲ့ အပေါ်အင်္ကျီက ထပ်ဝတ်ထားရသေးတယ်…  ကိုကြီးချွတ်ပေးမယ်…”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ ကျုပ်က ရင်အေးရဲ့အနောက်ကနေ ကပ်ရပ်လိုက်ပြီး ကျုပ်လက်က သူ့ရဲ့ အပေါ်ကထပ်ဝတ်ထားတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ရဲ့ ကြယ်သီးဆီရောက်သွားသလို ကျုပ်လီးကလဲ ရင်အေးရဲ့ ဖင်ကြားထဲကို ဘောင်းဘီတစ်ထပ် ဂါဝန်တစ်ထပ် ခံလျှက်ကပဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မသိမသာမဟုတ်ဘဲ သိသိသာသာတို့ ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ။ လက်ကလဲ ရင်အေးရဲ့ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်နေလိုက်တယ်။
“ဟာ… ကိုကြီးရာ ညီမလေးက ကိုကြီးကိုရှက်လို့ဝတ်ထားတာ… ညီမလေးမှာ အတွင်းခံမပါဘူး…”
“ဘာရှက်စရာရှိလဲကွာ ငယ်ငယ်တုန်းကဆို ညီမလေးကို ကိုကြီးကိုယ်တိုင်တောင် ရေချိုးပေးခဲ့သေးတာပဲကွာ…”
“အာ… အဲ့ဒါကလေးတုန်းကလေ… ဟင့်…”
“အခုရော ဘာဖြစ်လဲ ညီးမလေးကို ကိုကြီးက ကိုက်စားမှာမို့လို့လား….”
“ဟာကွာ…”
စကားပြောနေရင်းပဲ ကျုပ်က ရင်အေးရဲ့ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို အကုန်ဖြုတ်ပြီးသွားပြီ။ ကျုပ်က ရင်အေးရဲ့ အင်္ကျီကို ပခုံးကနေချွတ်ချလိုက်ပြီး အနောက်က ထိုင်ခုံနောက်မှီမှာ တင်ထားလိုက်တယ်။
“ကဲ… အခုတော့ အေးမသွားဘူးလား… ဘာကိုရှက်တာလဲပြော… မောင်နှမချင်းကို ဘာကိုရှက်တာလဲ… ဟာဒီနို့ကြီးတွေကို ကိုကြီးမြင်မှာစိုးတာလား…”
ကျုပ်က ပြောလဲပြော ရင်အေးရဲ့နို့ကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့နို့တွေက ထွေးအိနေတာပဲ။ မိန်းကလေးသဘာဝကိုက အသားအရည်နူးညံ့တာမဟုတ်လား။ ကျုပ်လက်ထဲမှာ ရင်အေးရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စမ်းမိသွားတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ရင်တွေကလဲ တစ်ဒိတ်ဒိတ်နဲ့ခုန်နေပြီး လီးကလဲ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြားထဲမှာ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေပြီ။ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်လေးက တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။
“ဟာ… ကိုကြီးရာ ဘယ်နေရာတွေလျှောက်ကိုင်နေတာလဲ…”
“ကိုင်တယ်ကွာ… မောင်နှမချင်း ဒါလေးကိုင်တာကို တွန့်တိုနေသေးတယ်… ကိုင်တယ်ကွာ ကိုင်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး ဟောသလိုလဲနမ်းအုံးမှာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ နို့တွေကို အုပ်ကိုင်ထားရာကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့ ပါးတစ်ဖက်ကိုငုံ့နမ်းပစ်လိုက်တော့ ရင်အေးကိုယ်လေးက တွန့်လိမ်လာတယ်။ ဒီတော့ သူ့ပေါင်ကြားကဖင်အောက်ထဲတိုးဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို နှဲ့သလိုဖြစ်နေတယ်။ ရင်အေးလဲ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းနေပြီ။
“အိုး… ကိုကြီးရာ မောင်နှမချင်းကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ… ဟင်း…”
“ကိုယ့်ညီမလေးမို့ ချစ်လို့ကွာ… ကိုကြီးက ညီမလေးကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သိရဲ့လား… ချစ်တယ် ညီမလေးရယ်…”
ကျုပ်ရဲ့ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ကိုပြောချင်ခဲ့တဲ့စကားတွေ ရင်အေးကို ပြောချပစ်လိုက်တယ်။ ပြောရင်းနဲ့ ရင်အေးရဲ့နို့ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ပဲကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ရင်အေးရဲ့ကိုယ်လုံးကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားအောင် ဖက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ ရင်အေးရဲ့ဖင်ကြားထဲကို ကျုပ်ရဲ့ဆီးခုံနဲ့သူ့တင်ပါးကပ်သွားတော့ တစ်ချောင်းလုံးတိုးဝင်သွားတယ်။ ရင်အေးကိုဖက်ထားရင်းကပဲ သူ့ရဲ့လည်ဂုတ်လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့လိုက်နမ်းပစ်တယ်။
“ဟင့် ကိုကြီးရာ မောင်နှချင်းကြီးကို ဘယ်လိုတွေပြောပြီး ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲကွာ… အင်း… ဟင်း….”
“ပြွတ်… ညီမလေးကို ကိုကြီးက အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ချစ်ခဲ့တာ… ညီမလေးရည်းစားရသွားတော့ ကိုကြီးဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရလဲ သိရဲ့လား… ချစ်တယ် ညီမလေးရယ်… ကိုကြီးရဲ့အသည်းနှလုံးလေးရယ်….”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့နို့ကိုနယ်နေတဲ့လက်ကိုဖြုတ်ပြီး ရင်အေးရဲ့မျက်နှာကို ဆွဲယူကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းဖို့လုပ်တော့ ရင်အေးက အနမ်းမခံဘဲ သူ့မျက်နှာကို ရှောင်ထွက်လိုက်တယ်။ နှုတ်ခမ်းကိုမနမ်းရရင်လဲ ရတဲ့နေရာကိုနမ်းတယ်ကွာ…။ ရင်အေးရဲ့ပါးလေးတွေကို နမ်းတယ်။ ရင်အေးရဲ့ လည်တိုင်ကို နမ်းရင်းဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ ရင်အေးရဲ့လည်တိုင်မှာ အနီရောက်အမှတ်ကလေးတွေ ပေါ်လာတယ်။ ရင်အေးရဲ့မျက်နှာကိုကိုင်ထားတဲ့ကျုပ်လက်က ရင်အေးကိုပြန်ဖက်ရင်း သူ့နို့တွေကို ပြန်ဆုပ်နယ်ကာ သူ့ကိုယ်ကိုဖက်ထားတဲ့လက်က ရင်အေးရဲ့ဗိုက်သားလေးကို ပွတ်သပ်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားဆီကို ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကပေးတဲ့ အထိအတွေ့၊ နူးညံ့မှုနဲ့ တုန့်ပြန်မှုကရရှိတဲ့ ခံစားချက်ကမတူဘူး။ အခု ရင်အေးဆီကရတဲ့ အထိအတွေ့အရသာ၊ နူးညံ့မှုနဲ့ ရရှိတဲ့ခံစားချက်တွေက တကယ်ပဲစွဲလန်းစရာကောင်းလှတယ်။ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုသာလိုးလိုက်ရရင် ဘယ်လိုအထိအတွေ့အရသာမျိုးနဲ့ ဖမ်းစားထားလိမ့်မလဲဆိုတာတော့ မသိဘူး။ ကျုပ်လက်က ရင်အေးရဲ့ဂါဝန်ပိတ်သားပေါ်ကနေ ရင်အေးရဲ့ဆီးခုံထက်က စောက်မွှေးလေးတွေကို စမ်းမိတယ်။ မထူမပါးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစောက်မွှေးလေးတွေကိုစမ်းမိတာက ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ သူ့စောက်ဖုတ်ဆီကိုသွားနေတဲ့ ကျုပ်လက်ကို ရင်အေးရဲ့လက်တစ်ဖက်က လာကိုင်ထားပေမယ့် အတင်းဖယ်ထုတ်ပစ်တာလဲ မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။ စောက်ဖုတ်ဆိုတာ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အနူးအညံ့ဆုံးသော အစိတ်အပိုင်းပဲ။ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကလဲ ဂါဝန်ပေါ်က ကိုင်လိုက်ရတာတောင် နူးညံနေတာမှ လက်မလွှတ်ချင်လောက်အောင်ပဲ။ ကျုပ်လက်က ရင်အေးရဲ့စောက်ပက အကွဲချောင်းကို လက်ခလည်လေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ရင်အေးဖင်ကြီး အနောက်ကိုကော့ထွက်လာတယ်။ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်က စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတာများ ကျုပ်တစ်ချက်ပွတ်လိုက်တာနဲ့ သူ့စောက်ရည်က ဂါဝန်ပိတ်သားကိုဖောက်ပြီး ကျုပ်လက်မှာပါစိုလာတယ်။ ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ ကျုပ်လဲ ခါးကိုလှုပ်ကာ ရင်အေးရဲ့ပေါင်ကြားထဲကို လီးနဲ့ညှောင့်လိုးနေပြီ။
“ရှီး ကိုကြီရာ… ဟင့် ဘယ်တွေလိုက်ကိုင်နေတာလဲ… မောင်နှချင်းကြီး အဲ့လိုမကိုင်ရဘူးလေ…”
“ရတယ်ကွာ… မောင်နှမချင်းမို့လို့ကို ပိုပြီးကိုင်ချင်တာ… ညီမလေးကို ကိုကြီးဒီလို ချစ်ချင်နေတာ ကြာပြီ…. ကိုကြီးကို ခွင့်ပြုတော့ကွာ… ကိုကြီး ညီမလေးကို လိုးပါရစေ…”
“ဟင့်အင်း ကိုကြီးရာ… ညီမလေး စိတ်မရဲသေးဘူး… ဒီလိုလေးပဲလုပ်နော်…”
“ကိုကြီးရော ညီမလေးပါ အိမ်ထောင်သည်တွေပဲကွာ… လိုးတာဘာဆန်းလို့လဲ… လိုးရအောင်ပါ မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့အရသာကို အရမ်းသိချင်နေပြီ…”
“မရပါဘူးဆိုကွာ… ညီမလေးတကယ် စိတ်မရဲသေးလို့ပါ… အခုညီမလေးခွင့်ပြုနိုင်သလောက် ခွင့်ပြုပေးထားတာပဲ… ဒီလိုလေးပဲ ဂါဝန်ပေါ်ကညှောင့်ပြီး ပြီးလိုက်ကွာ… ညီမလေး စိတ်ကလက်ခံနိုင်တဲ့အခါ ကိုကြီးလိုးတာခံပေးမယ်… နော်…”
“အင်းပါ… အဲ့ဒါ ညီမလေးကို အရမ်းချစ်လို့ သိလား…. ရွှတ် ရွှတ်… ကိုကြီးက ညီမလေးကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ခွင်ပြုမှ လိုးချင်တာ… အဲ့နေ့ကို ကိုကြီးစောင့်မယ်နော်…”
“လိမ္မာလိုက်တဲ့ ငါ့ကိုကြီး… ဟင့်…”

(အခန်း ၂၇/၉)

ရင်အေးက ငြင်းနေတော့လဲ ကျုပ် ဆက်မပူဆာတော့ဘဲ ရသလောက်နဲ့ ကျေနပ်လိုက်ရတယ်။ ရင်အေးက ဟင်းအိုးကမီးခလုတ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ဒီလောက်ဆိုလဲ မဆိုးပါဘူးလေ။ ဒီအခြေအနေတောင်ရောက်မှတော့ သိပ်မကြာခင် လိုးဖြစ်တော့မှာပါ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို ဖိပွတ်ရင်း စောက်စိကိုပါ ထိအောင်ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ပေါင်လေးဟပေးထားကာ သူ့ဖင်ကိုလဲ ကျုပ်လီးဆီကို ပစ်ပေးထားတယ်။
“ညီမလေးရယ်… ညီမလေးစောက်ဖုတ်က စိုရွှဲနေတာပဲ… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… နူးညံ့နေတာပဲ…. ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကိုကြီးလီးကြီးနဲ့ ညီမလေးဖင်ကို လာလာထိုးနေတာကိုး… စိုရွှဲနေမှာပေါ့…”
“ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရယ် … ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကိုသာ ကိုကြီးလီး ထည့်လိုးလိုက်ရရင်… ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းလိုက်မလဲကွာ….”
“ကိုကြီးရာ… ညီမလေးလဲ ကိုကြီးလီးနဲ့အလိုးခံချင်ပါတယ်… တကယ်စိတ်မရဲသေးလို့ပါ… ညီမလေးရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုကြီကိုပေးကိုင်ထားတာပဲ… နောက်မှနော်… အဲ့မှာ ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်… ညီမလေးဖင်ကို ကိုကြီးလီးနဲ့ထိုး… ဟင့်… ဟင်း…”
“ကိုကြီးအားမရဘူးကွာ… ကိုကြီးလီးကို အပြင်ထုတ်ပြီး ညီမလေးဖင်ကို ထိုးမယ်နော်…”
“ညီမလေး ဂါဝန်ကို မလှန်ရဘူးနော်… ဒီအတိုင်းပဲထိုး…”
“အင်း… ချစ်တယ်ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးကခွင့်ပြုတော့ ဘောင်းဘီထဲကလီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ  ကျုပ်လီးကို ရင်အေးဖင်ကြားထဲ ဂါဝန်ပေါ်ကနေ ထိုးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးစောက်ပက်ကို ဂါဝန်ပေါ်ကနှိုက်ရင်း သူ့ဖင်ကြားကို တစ်ချက်ချင်းညှောင့်တယ်။ နှစ်ယာက်သား စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ အသက်ရှူသံတွေမြန်ပြီး ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ခုန်နေကြတယ်။
“ညီမလေးရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… ကိုကြီးတို့ မလိုးရသေးရင်လဲ ဒီလိုအမြဲလုပ်ရအောင်နော်…”
“ဟင်း… လုပ်ချင်ရင် ကိုကြီးလာခဲ့ပေါ့…”
“လာမှာ… ဟင်း… ငါ့ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကို ငါ့လီးနဲ့လိုး… ဟူး….”
“လိုး… ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကို ကိုကြီးလီးနဲ့လိုး… ရှီး… ကိုကြီး ညီမလေးစောက်စိလေးကို ဖိပွတ်ပေး… ညီမလေး ပြီးတော့မယ်… ဟင်း…”
“အင်း… ကိုကြီးလဲ ပြီးတော့မယ်… ငါ့ညီမလေးစောက်ဖုတ်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ရှီး… ဟား…. ကောင်းလိုက်တာကွာ….”
“အူး…. ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ်လဲ ဆက်ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ ရင်အေးဖင်ကြားထဲ လီးကိုဖိကပ်ထားကာ သူ့ဂါဝန်ကို လီးရည်တွေ ပန်းထုပ်ပစ်လိုက်သလို ရင်အေးကလဲ သူ့စောက်ပက်ကိုကျုပ်ရဲ့ပွတ်ပေးမှုကြောင့် ကိုယ်လေးဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို မှီထားတယ်။ ရင်အေးက ချက်ချင်းပဲ သူ့ကိုယ်ကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက ဆတ်ခနဲခွာသွားတော့ ကျုပ်လဲ ဘာဖြစ်တာလဲလို့ စိတ်ပူသွားတယ်။ ကျုပ် ဘောင်းဘီကို ပြန်ဆွဲတင်တော့ ရင်အေးရဲ့ဂါဝန်အနောက်မှာ ကျုပ်လီးရည်တွေပေလို့။
“ဘာဖြစ်လို့လဲညီမလေး…”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကိုကြီးပြန်တော့လေ…”
ရင်အေးကိုကြည့်ရတာ ကျုပ်နဲ့အခုလိုလုပ်မိတာကို နောင်တရနေသလား မသိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကိုကျောပေးလျှက်က ပြောနေတာဆိုတော့ ရင်အေးရဲ့ မျက်နှာဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို ခန့်မှန်းလို့မရဘူး။ ဒီအချိန်မှာ ရင်အေးကို သီးသန့်ထားပေးတာ ပိုကောင်းမယ်ထင်တာပဲ။ ကျုပ်လဲ ညီမလေး ဝေဝေနွယ်အပေါ် လုပ်ချင်ခဲ့တာတွေကို ရင်အေးအပေါ်ပုံချပြီးလုပ်ပစ်ခဲ့တာ။ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ကို ပြောချင်တဲ့စကားတွေ ရင်အေးကိုပြောရင်း ညီမလေးကို အရင်ထက်ပိုသတိရနေမိတယ်။ ညီမလေးဆီကိုသွားတွေ့ချင်စိတ်ဖြစ်လာတော့ ရင်အေးကို သူ့ဟာသူ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထားခဲ့ပြီး ညီမလေးဆီကိုသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ ကိုကြီးပြန်တော့မယ်နော်…”
ရင်အေးက လှည့်မကြည့်ဘဲ ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။
…ပွမ်….
ဟင်… ကားဟွန်းသံဟ။ တေဇာ ပြန်လာပြီထင်တယ်။ ရင်အေးလဲ ကိုယ်လေးဆတ်ခနဲတုန်သွားပြန်တယ်။
“ဟင်… ကိုပြန်လာပြီ…”
အခုမှရင်အေးက သူ့ဂါဝန်အနောက်ဘက်မှာ ကပ်ပေနေတဲ့ ကျုပ်လီးရည်ကို ကမန်းကတန်း လက်နဲ့ ယူပြီး ဘေစင်ထဲကိုထည့်နေတယ်။ ကျုပ်က အိမ်ရှေ့ကိုပြန်ထွက်လာပြီး ကားဆီကိုသွားတော့ ရင်အေးကလဲ ခပ်သုတ်သုတ်လေး လိုက်လာပြီး ခြံတံခါးဆီကို အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့သွားတယ်။ ကျုပ်ကားပေါ်တက်ပြီးကွေ့တော့ ရင်အေးက ခြံတံခါးမကြီးကိုဖွင့်နေတယ်။ တေဇာလဲ ခြံထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်နဲ့ကားကိုမြင်တော့ မျက်နှာအမူအယာက တစ်ခုခုကိုထိတ်လန့်နေသလို ရုတ်တတးရတ်ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးမှ သူ့မျက်နှာကိုပြန်ထိန်းပြီး ခြံထဲကို ပုံမှန်ပဲလျှောက်ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားကို ရင်အေးနဲ့တေဇာအနားမှာ ခဏရပ်လိုက်တယ်။
“တေဇာ… ပြန်ရောက်ပြီပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုမင်း… ပြန်တော့မလို့လား…”
“အေး… ငါသွားစရာလေးရှိလို့… ညီမလေး …ကိုကြီး ပြန်ပြီနော်…”
“ဟုတ်…”
တေဇာက ကျုပ်ကို ဟန်ဆောင်ပြီးပြုံးပြနေသေးပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာတော့ တော်တော်ခံစားနေရပုံပဲ။ ဒီကောင် သူ့မိန်းမကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ ကျုပ်သိတယ်။ ဒါကြောင့် ကျုပ်နဲ့ဝေယံ ဒီကိစ္စကို မစခင်ကတည်းက တားပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုကြိုးစားပြုံးပြနေပုံထောက်ရင် သူခံစားနေရတာကို ကြိတ်မှိတ်ပြီး ရင်အေးအထီးမကျန်အောင် ဒီကိစ္စကို ဖြစ်အောင်လုပ်မယ့်ပုံပဲ။ ရင်အေးကတော့ မျက်နှာက ရဲနေတာ။ သူ့ယောက်ျားကို ရှက်နေတယ်ထင်တာပဲ။ ကျုပ်လဲ သူတို့ခြံထဲက ကားကိုမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ကိုမပြန်သေးဘဲ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ဆီကိုသွားဖို့ လမ်းဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တယ်။

တေဇာ။
ကျုပ် ခြံဝကနေ ကိုမင်းသူ့ကားကိုကွေ့နေတာတွေ့တော့ ရင်ထဲမှာ တုန်သွားမိတယ်။ ရင်အေးကလဲ ခြံတံခါးဖွင့်တာကို သူ့ကိုယ်လုံးကို တံခါးနဲ့ကွယ်ထားတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အလိုလိုပဲ ကြေကွဲသလို ခံစားမိသွားတယ်။ ရင်အေးက ဒီနေ့မှ ကျုပ်ကို ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်နေတာ ဘာကြောင့်လဲ။ ဧကန္တ ကိုမင်းနဲ့ရင်အေးတို့ အခုလေးတင် လိုးပြီးသွားကြပြီလား။ ကိုမင်းက ကားမောင်းလာတော့ ကျုပ်မျက်နှာကိုပြင်လိုက်ရင် တံခါးဖွင့်ပြီး တံခါးအနားမှာ ရပ်နေတဲ့ ရင်အေးဘေးမှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ကိုမင်းကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ကိုမင်းပြန်သွားတော့ ရင်အေးက ခြံတံခါးကို ပြန်ပိတ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘဲ ကူမပိတ်ပေးဘဲ ရင်အေးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ရင်အေးရဲ့ဂါဝန် ဖင်အနောက်တည့်တည့်မှာ အစိုကွက်လေးအပြင် ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်အစလေးတွေတွေ့တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲ အတိုင်းအဆမရှိ ကြေကွဲသွားရတဟ်။ ဒါ… ဒါ… ကိုမင်းရဲ့ လရည်တွေပဲဖြစ်မယ်။ ရင်အေးနဲ့ကိုမင်း လိုးပြီးသွားကြပြီလား။ ရင်အေးက တံခါးကိုပိတ်ပြီးသွားတော့ ကျုပ်ဆီကို ပြန်လျှောက်လာရင်း သူ့မျက်နှာကနီမြန်းလျှက် ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲသလို မျက်လွှာလေးကိုချထားတယ်။ ဟင်… ရင်အေးရဲ့ဂါဝန် ပေါင်ခွဆုံမှာလဲ စိုကွက်လို့ပါလား။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့လည်တိုင်မှာ အနီရောင်မာကင်(marking)ရာလေးတွေ။ ကျုပ်ရင်တွေနာလိုက်တာဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က ရင်အေးကို ခွင့်ပြုပြီးသားဆိုတော့ အမူအရာမပျက်အောင် ကြိုးစားထိမ်းနေရတယ်။ ရင်အေး ကျုပ်အနားကို ရောက်တဲ့အခါ ကျုပ်က ရင်အေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ထွေးပွေ့ထားလိုက်တယ်။ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုကျစ်နေအောင်ဖက်ထားရင်း သူ့ငယ်ထိပ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကိုအူတိုလွန်းလို့ ရင်တွေ တစ်ဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတာကို ရင်အေးကြားသွားမှာတောင် စိုးမိတယ်။ ကျုပ် ကိုတင်းတင်းပြန်ဖက်ထားတဲ့ ရင်အေးရဲ့ မျက်နှာလေးကိုမော့လိုက်တော့ ရင်အေးရဲ့ပါးပြင်မှာမျက်ရည်တွေစီးကြောင်းနဲ့။
“အေးလေး ငိုနေတယ်… ဘာလို့ငိုနေတာလဲ အေးရယ်…”
“အေး ကို့အပေါ်အပြစ်လုပ်မိပြီ… အီးဟီး…”
မေးလိုက်ခါမှ ရင်အေးက ကိုယ်လေးသိမ့်သိမ့်တုန်ကာ ရှိုက်ငိုနေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်နာကျင်တာကိုဘေးချိတ်ပြီး ရင်အေးစိတ်ဖြေသာဖို့ ကြိုးစားရတော့တယ်။ ကျုပ်ရင်အေးရဲ့မျက်ရည်လေးတွေကို ယုယုယယ သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အေးလေးက ကိုယ့်အပေါ်ဘာအပြစ်လုပ်မိ လို့လဲ ကိုတော့ မသိပါလား…”
“ကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်မနေပါနဲ့… ဒီလောက်သိသာနေတာကြီးကို…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ပခုံးလေးဖက်ကာ အိမ်ထဲသို့ခေါ်လာလိုက်တယ်။ ရင်အေးနဲ့အတူ ဆိုဖာမှာထိုင်ပြီး ကျုပ်လွယ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ရင်အေးရဲ့ပါးလေးကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ မှီစေလိုက်ရင်း ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“အေးရဲ့အစ်ကိုက အေးကိုလာလိုးသွားလို့လား… ကိုခွင့်ပြုပြီးသားပဲဟာ….”
“ဟာ… မလိုးပါဘူး… အေးလဲ မခံရဲသေးပါဘူး…”
“ဘာလို့မခံရဲတာလဲ… အေးပဲ အေးရဲ့အစ်ကိုတွေမောင်တွေနဲ့  အလိုးခံချင်တယ်ဆို… အေးရဲ့အစ်ကိုက အေးကိုလိုးချင်နေတာ ခံပေးလိုက်ပေါ့ အေးရဲ့…”
“ဟင့်အင်း… အေး ကိုကြီးကို အစ်ကိုလိုသဘောထားပေမယ့် အေးရဲ့အစ်ကိုအရင်းမှမဟုတ်တာ… မောင်နှမလိုပြောရင်း စိတ်ပါပြီး လက်ခံလိုက်ချင်ပေမယ့်… တကယ့်မောင်နှမမဟုတ်ဘူးဆိုတာသိနေတော့ ကို့အပေါ် ဖောက်ပြန်မိပြီဆိုပြီး အခုတောင် ဝမ်းနည်းရတယ် နာကျင်ရတယ် ကိုရဲ့… ကိုလဲ အေးအခုလိုဖြစ်နေတာကိုမြင်ရတာ နာကျင်နေမှာ အေးသိတယ်… ဟင့်…”
ကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်ပြီး ကျုပ်ကခွင့်ပြုထားလျှက်နဲ့တောင်မှ အသိစိတ်က အစ်ကိုမဟုတ်တာသိနေလို့ လက်မခံရဲဖြစ်နေရှာတဲ့ ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးကိုပိုတိုးလို့ ချစ်မိတယ်။ ကျုပ်နဲ့စိတ်ချင်းဆက်နေသလို ကျုပ်အတွေး၊ ကျုပ်ခံစားချက်၊ ကျုပ်စေတနာ၊ ကျုပ်ရဲ့အချစ်တွေကို ဖွင့်ပြောစရာမလိုဘဲ သိနှင့်နေတတ်တဲ့ သိပ်ချစ်ရသော ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့ကာ အနမ်းတွေ တစ်ဖွဖွပေးမိတော့တယ်။
“ကိုဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အေးလေးရ… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ အရမ်းချစ်တာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… အေးတို့တွေ မောင်နှမစိတ်နဲ့ပဲ လုပ်ကြမယ်ဆိုရင်… ကိုတကယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး….”
“ဟင့်… ကိုကြီးနဲ့အေးက တကယ့်မောင်နှမမှ မဟုတ်တာ ကိုလဲသိနေတာပဲ… မခံစားရဘဲနေမလား… ကို အေးကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲ အေးသိပါတယ်… အေးမလုပ်နိုင်ဘူးထင်တယ်…”
“အေးလေးရယ်… ကိုကလေ အေးကို မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့အရသာသိစေချင်တာ… ရတယ်နော် အေးလေး စိတ်လွတ်လက်လွတ် ခံစားကြည့်နော်… အခုရော အေးရဲ့အစ်ကိုက ဘာတွေလုပ်သွားတာလဲ…”
“ဒီနေ့က နေ့လည်ခင်းမှာ ကိုကြီးကမလာဘူးလေ… အေးလဲ ကိုကြီးမလာတော့ဘူးထင်ပြီး ညနေမှ ရေမိုးချိုးပြီး ဒီလိုဝတ်ပြီးကို့ကို စောင့်နေတာ… အဲ့တော့မှ ကိုကြီးကရောက်လာတော့ အေးလဲ ရှက်ပြီး အပေါ်အင်္ကျီ ထပ်ဝတ်လိုက်သေးတယ်… အေးက ဟင်းချက်နေတာကို ကိုကြီးက အင်္ကျီထပ်ဝတ်ထားတော့ပူတယ်ဆိုပြီး အေးရဲ့အင်္ကျီကို ချွတ်တယ်လေ… အေးကို မောင်နှချင်း သူ့ကိုရှက်စရာလားဆိုပြီး အေးရဲ့နို့ကိုကိုင်တယ်… သူ့လီးကြီးကလဲ အေးရဲ့ဖင်ကြားထဲထိုးထည့်ပြီးညှောင့်နေသေးတယ်… ပြီးတော့ အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုလဲနှိုက်တယ်… အေးလဲ ကို့ကိုစောင့်ရင်း ဘာအခုအခံမှ မဝတ်ထားတော့ ဒီအတိုင်း အကိုင်ခံနေရသလိုပဲ… ကိုကြီး ညီမလေးကို လိုးချင်နေတာ ကြာပြီတဲ့… လိုးရအောင်တဲ့…”
“ဒါဖြင့် ဂါဝန်လေးလှန်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်ရောပေါ့အေးရယ်…”
ကျုပ်က ဟန်လုပ်ပြီး ပြောနေရတာဆိုတော့ အသံတွေတောင် နည်းနည်းတုန်နေတယ်။ ချစ်ရတဲ့သူကို သူခံစားဖူးချင်တာလေး ပေးခံစားမယ်ဆိုတဲ့စိတ်နဲ့သာ ပြောနေရတာ ရင်ထဲမှာ တော်တော်ထိနေပြီ။
“ဟင့်… အေး စိတ်ကိုမလွှတ်ပေးရဲဘူး…  အေးသိတယ်… ပြီးရင် အေးကိုယ့်ကိုယ့်အပြစ်တင်နေမိတော့မှာ… ကိုအရမ်းခံစားနေရတာကိုလဲ အေးသိပါတယ်… အေးလေ ကိုကြီးနဲ့ မောင်နှမလိုတွေပြောပြီးလုပ်နေရတာ စိတ်အရမ်းထပေမယ့် ကိုယ့်အစ်ကိုအရင်းမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ အသိနဲ့  စိတ်ကိုတင်းထားနေမိတယ်…”
“အေးလေးရယ်  ဒီလောက် အေးစောက်ဖုတ်လေး စိုရွှဲနေတာကို အေးရဲ့အစ်ကိုလိုးတာ ခံလိုက်ပါလားကွာ… ကိုအဆင်ပြေပါတယ်အေးရဲ့… ကိုက အေးကိုအရမ်းချစ်တော့ အူတိုမိပေမယ့် အေးနဲ့လိုးမှာက အေးရဲ့အစ်ကိုဆိုတော့ ကိုသိပ်မခံစားရပါဘူး… အေးလေးက ကို့အတွက် ပျော်ရွှင်မှုတွေ ခံစားမှုအသစ်တွေ အများကြီးဖန်တီးပေးထားတာ… ကိုလဲ အေးကို မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့အရသာလေးကိုတော့ ပြန်ပေးချင်တယ်… နောက်နေ့ အေးရဲ့အစ်ကိုက အေးဖင်ကိုသူ့လီးနဲ့လာထောက်ရင် ဖင်ကိုမထောက်နဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုထောက်ဆိုပြီး သူ့လီးကိုကိုင်ပြီး အေးစောက်ဖုတ်ကိုထောက်ခိုင်းလိုက်သိလား… ပြီးရင် ထမိန်လှန်ပြီး အေးကိုယ်တိုင်စောက်ပက်ဖြဲပြပြီး ကိုကြီးလီးနဲ့ ညီမလေးစောက်ပက်ကို လိုးပေးလို့ပြောလိုက်… ပြီးရင် အေးရဲ့အစ်ကိုလီးနဲ့ တစ်ဝအလိုးခံပစ်… အေးအကိုရဲ့လရည်တွေကို အေးစောက်ဖုတ်ထည့် အပြည့်ပန်းထည့်ခိုင်း သိလား… ”
ကျုပ်က ပြောရင်းနဲ့ ရင်အေးစောက်ဖုတ်လေးကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးလဲ ဝမ်းနည်းနေတဲ့ကြားကပဲ သူ့စောက်ဖုတ်က တစ်ဖန်ပြန်စိုလာပြန်တယ်။
“ဟင့်… ကိုရာ… ဝမ်းနည်းနေပါတယ်ဆို ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေပြန်တာလဲ…”
“ကိုက အေးလေးကို ဝမ်းနည်းနေတာကို ပျောက်အောင်ကုပေးနေတာလေ… အခု အေးက ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ… ကိုက အေးကိုဖက်ထားတယ်… အေးအနားမှာ ကို တစ်ယောက်လုံးရှိနေပြီ ဘာများဝမ်းနည်းစရာ စိတ်မကောင်းစရာ ရှိသေးလို့လဲ… ကိုကအခု အေးကို အချစ်တွေလဲလျော့မသွားသလို ပိုတောင် ချစ်သေးတယ်… ဘာစိတ်မရဲစရာရှိလဲ… နောက်တစ်ခါဆို ဟောဒီအေးစောက်ပက်ထဲကို အေးရဲ့အစ်ကိုလီးနဲ့ လိုးခိုင်းလိုက်တော့….”
“ကိုရယ်… ဒီကိစ္စက အေးရော ကိုရော အတူတူနာကျင်ရမှာထင်တယ်… ဒီလောက်နဲ့ပဲ ရပ်လိုက်ရအောင်နော်…”
“အေးလေးရယ်… ကိုတကယ်ရပါတယ်ဆိုကွာ… အေးက အေးအစ်ကိုကို မောင်နှမလိုထက်ပို ချစ်လို့လား…”
“ချစ်စရာလား… ဒီကမ္ဘာမှာ ကို့လို ဘယ်သူ့ကိုမှမချစ်ဘူး… ကိုကြီးက အေးနှုတ်ခမ်းကို နမ်းချင်တာတောင် အနမ်းမခံဘူး… ဖေဖေ့တုန်းကလို ပါးလေးပဲအနမ်းခံတာ…”
“ဒါပဲပေါ့ အေးရဲ့… အေးစိတ်ထဲမှာ အေးက အေးရဲ့အစ်ကိုနဲ့အလိုးခံခဲ့တာပဲလို့ တွေးထားလိုက်… ကိုလဲ အေးက အေးအစ်ကိုကို ချစ်လို့အလိုးခံတာမဟုတ်ဘူး မောင်နှမချစ်မို့ အလိုးခံတာလို့ပဲ တွေးထားတော့ အေးနဲ့ကို မခံစားရတော့ဘူးပေါ့… နောက်နေ့ ကိုပြန်လာရင် အေးစောက်ဖုတ်ထဲမှာ အေးအစ်ကိုရဲ့ လရည်တွေကို စမ်းကြည့်မယ်နော်…”
“ဟင့်အင်းကွာ… အေးစိတ်က လက်ခံနိုင်သလောက်ပဲ ခွင့်ပြုမှာ…”
“ပြီးရေ… ပြီးရော… ကို့ရဲ့အေးလေးသဘော… အေးလက်ခံနိုင်သလောက်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲလက်ခံ… ဟုတ်ပြီလား…. အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကို့ရဲ့အေးလေး ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အေးလဲ ကို့ကို အရမ်းချစ်တာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်… အေး ဒီပေကျံနေတဲ့ အဝတ်တွေလဲလိုက်ချင်ပြီကိုရယ်… ကိုလဲ လန်းသွားအောင်ရေချိုးလိုက်… အေးနဲ့ကို ရေအတူချိုးရအောင်…”
“ချိုးမယ်လေ… ချိုးလဲချိုး… လိုးလဲလိုးပေါ့… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… အွန်း… လိုး… မီးလေးပြန်လာမှ မီးလေးကို သပ်သပ်လိုးပေးလိုက်တော့…”
ကျုပ်နဲ့ရင်အေးလဲ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်ကြတော့တယ်။ ရင်အေးက အခုအထိ ကိုမင်းကို အစ်ကိုလိုသံယောဇဉ်ရှိပေမယ့် တစ်ကယ်တမ်းအလိုးခံဖို့ကို သူစိမ်းမှန်းသိနေတော့ စိတ်မရဲဘူးဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အတူတူပါပဲလေ။ ရင်အေးကို အရမ်းချစ်လွန်းလို့သာ သူမရဖူးတဲ့ မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့ ဖီလင်လေး ရစေချင်လို့သာ ရင်အေးကို ချော့မော့ပြီး တိုက်တွန်းနေရတာ။ ရင်ထဲမှာတော့ သဝန်တိုတာမှ အသည်းတွေအူတွေ ပြောင်းပြန်လှန်မတတ်ပါပဲ။

မင်းထွန်း။
ညီမလေးက စတိုးဆိုင်ကြီးတစ်ခုရဲ့ မန်နေဂျာ။ ညီမလေးက ကျုပ်ထက် အိမ်ထောင်ကျတာစောတယ်။ ညီမလေး အိမ်ထောင်ပြုတုန်းက ကျုပ် တော်တော်လေး နှမြောခဲ့တာ။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်ကိုတော်တော်လေး ချစ်ပါတယ်။ ကျုပ်စိတ်မကောင်းမှန်းသိလို့ ကျုပ်ကို အမျိုးမျိုးစနောက်ပြီး နေသာအောင်လုပ်ပေးရှာတယ်။ ညီမလေး အိမ်ထောင်ကျသွားတော့ သူ့ယောက်ျားအိမ်မှာ လိုက်နေရတယ်။ နောက်တော့ ကျုပ်က သူဇာ့ကို သဘောကျလို့ တောင်းရမ်းလက်ထပ်ပြီးတော့ မိန်းမသားချည်းပဲရှိတဲ့ သူဇာတို့အိမ်မှာ လိုက်နေရမှာမို့ ညီမလေးတို့လင်မယားကို ကျုပ်မိဘတွေနဲ့ ပြန်လာနေခိုင်းရတယ်။ ကျုပ် သင်္ဘောကနေ ပြန်ဆင်းလာတိုင်း ညီမလေးတို့ဖို့နဲ့ ကျုပ်မိဘတွေအတွက် လက်ဆောင် အမြဲပါလာတာကြောင့် လာပို့ပြီး မိဘတွေကိုလဲကန်တော့ ညီမလေးကိုလဲ လက်ဆောင်ပေးတယ်။ သူဇာပါလိုက်လာရင်တော့ သမီးယောက်မနှစ်ယောက် စကားကောင်းနေတတ်တယ်။ ကျုပ်ကတော့ ယောက်ဖနဲ့စကားပြောရင်း ညီမလေးကို လှမ်းလှမ်းကြည့်မိတတ်တယ်။ ညီမလေးက သူ့ယောက်မနဲ့ စကားပြောရင်း ပြုံးနေတတ်တယ်။ ကျုပ် ကားမောင်းရင်းနဲ့ ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို ကိုကို…”
“ညီမလေးတို့ဆိုင် ပိတ်တော့မှာလား…”
“နောက် နာရီဝက်လောက်ဆိုပိတ်တော့မှာ ဘာလို့လဲ…”
“ကိုကို ညီမလေးဆီကိုလာနေတာ… ဖယ်ရီနဲ့ လိုက်မသွားနဲ့တော့ ကိုကိုလာခေါ်မယ်…”
“ဟိုတစ်ပတ်ကပဲ အိမ်လာသွားသေးတာကို… ကိစ္စရှိလို့လား….”
“ကိုယ့်ညီမကို သတိရလို့ လာတွေ့တာပဲ ရက်ချိန်းနဲ့လာရမှာလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရယ်… အရင်က ကိုကိုက ညီမလေးဆီသိပ်မလာတော့ အံ့သြသွားလို့ပါ… စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…”
“အင်းပါ… အရင်ကမလာလဲ အခုလာတယ်… နောက်လဲလာမှာ သိလား…”
“ကိုကိုသာ အလုပ်ရှုပ်ခံပြီးလာနိုင်ရင် လာပေါ့… ညီမလေးက ပိုတောင်ပျော်သေးတယ်… ခစ် ခစ်…”
ညီမလေးဆီက ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့ စကားချိုချိုလေးကြားရတော့ ရင်တွေခုန်လာပြီး ကြည်နူးမိတယ်။
“အင်း… ညီမလေး ဘာစားချင်လဲ စဉ်းစားထားလေ…. ကိုကို လိုက်ကျွေးမယ်…”
“အိုခေ… ငါ့အစ်ကိုက ဒီလိုကျအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ညီမလေး စောင့်နေမယ်နော်…”
“အင်း…”
ကျုပ်လဲ ကားမောင်းသွားလိုက်တယ်။ နာရီဝက်မကြာခင်ဘဲ ညီမလေးတို့ရဲ့ ဆိုင်ကြီးအရှေ့ကိုရောက်တယ်။ ဆိုင်သိမ်းဖို့အတွက်တောင် ပြင်ဆင်ပြီး အပြင်ထုတ်ထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေကို ဆိုင်ထဲထည့်နေကြပြီ။ ညီမလေးကတော့ ကလေးတွေပစ္စည်းသိမ်းတာကို လိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ကား သူ့ဆိုင်အရှေ့မှာရပ်တာမြင်တော့ လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးလျှက် လက်ကာပြတယ်။ ကျုပ်ကို ခဏစောင့်ဆိုတဲ့သဘောပေါ့လေ။ ကျုပ်လဲ ကားထဲကနေ ညီမလေးရဲ့ လှုပ်ရှားသွားလာဟန်တွေကို ကြည့်နေမိတယ်။ ညီမလေးက ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်လေးနဲ့ ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေက အရမ်းစွင့်ကားမနေဘူး။ အရပ်ကလဲ မိန်းကလေးတွေထဲမှာဆို ရှည်တဲ့အထဲပါတယ်ဆိုရမယ်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးက အမေနဲ့တူတာ။ ဘယ်လောက်စားစား မဝဘူး။ အမေလဲ အသက်ခြောက်ဆယ်သာကျော်လာတယ် ပိန်နေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျန်းမာရေးတော့ကောင်းတယ်။ ညီမလေးက သူတို့ဆိုင်ရဲ့ ယူနီဖောင်းဖြစ်ပုံရတယ် ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်စက အပြာနုရောင်လေးနဲ့ ထမိန်စကပ်  အပြာရင့်ရောင်လေးကို ဝတ်ထားတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမယ့် ညီမလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းအောင် လှနေတုန်းပဲ။ ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တိုင်း ဖွေးဥနေတဲ့ ခြေသလုံးသားလေးတွေက်ု လှစ်ခနဲမြင်ရတာကလဲ ရင်ခုန်စရာကောင်းလိုက်တာ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့ပက်သက်မိကာမှ ညီမလေး အပေါ်ထိန်းသိမ်းခဲ့တဲ့ စိတ်တွေ ပြန်လည် နိုးထလာခဲ့ပြီး အခုလို ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ ကိုယ့်ညီမအရင်းကို တနှာစိတ်နဲ့ ပြန်ငမ်းမိနေတာကိုတောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ဆိုင်ပိတ်ပြီးသွားတော့ ညီမလေးက ကျုပ်ကားခေါင်းခန်းမှာ တက်ထိုင်တယ်။ ညီမလေးရဲ့မျက်နှာက ကျုပ်သူနဲ့လာတွေ့တာကို ပြုံးရွှင်နေတာမြင်ရတော့ ကျုပ်ရင်ထဲက ပျော်လိုက်တာ။
“ကဲ ဘာစားဖို့စဉ်းစားထားလဲ…”
“ဟော့ပေါ့… ခစ် ခစ်…”
“အိုခေ…”
ကျုပ်လဲ ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်တယ်။
“အလုပ်တွေ အဆင်ပြေရဲ့လားညီမလေး…”
“ညီမလေးက ပြေပါတယ်…”
“ညီမလေးကပြေတယ်ဆိုတော့… ကောင်းထက်အလုပ်က အဆင်မပြေလို့လား…”
“အလုပ်က အဆင်မပြေတာလား ဘာလားမသိပါဘူးကိုကိုရယ်… ကိုကိုသိတဲ့အတိုင်း သူ့အလုပ်က နယ်ချည်းထွက်နေရတာ… သူ့လစာကလဲ အိမ်ကိုရောက်တာနည်းနည်း ဟိုဟာလျော်ရပြန်ပြီ… ဒီဟာလျော်ရပြန်ပြီနဲ့ သိပ်ကျန်တယ်မရှိလှဘူး… ညီမလေးက အလုပ်ကောင်းနေလို့…”
“သူ နယ်သွားရတာက ယောက်ျားလေးတွေချည်းလား…”
“ဘယ်ကသာ… သူ့လက်ထောက်မနဲ့ တခြားကောင်လေးတွေလဲ ပါသေးတယ်…”
“ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းလေးပဲချမိတယ်။ အရင်က ကောင်းထက်ရဲ့အလုပ်က ဝင်ငွေကောင်းပါတယ်။ ဒီကောင် ခြေရှုပ်ပြီး အငယ်အနှောင်းများထားနေသလားမသိဘူး။ ကျုပ် ဒီစကားတွေကို ညီမလေး စိတ်ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ စကားဦးသန်းပြီးတောင် မပြောရဲဘူး။ သူတို့အိမ်ထောင်သက်ကလဲ ကြာပြီမို့လား။ ညီမလေးကို ငြီးငွေ့သွားတာလဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ။
“ကိုကို… ကိုကို့ယောက်ဖက သူ့လက်ထောက်မနဲ့ ငြိနေတယ်ကြားတယ်…”
“ဟုတ်ရဲ့လား ညီမလေးရယ်…”
“ဟုတ်မဟုတ်က ညီမလေး ဘယ်လိုလုပ်ပြောနိုင်မှာလဲ… သူတို့က နယ်တကာလျှောက်သွားပြီး မမြင်ကွယ်ရာမှာ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း ဘယ်သူသိမှာလဲ… ညီမလေးက လခထုတ်လို့ နည်းနေလို့ ဘယ်မယားငယ်ကို ထောက်ပံ့နေရတာလဲဆိုပြီး ပြောရင် လင်မဟားတွေ စကားများကြရော… ဖေဖေနဲ့မေမေရှိလို့ မနည်းထိန်းနေရတာ…”
“ဟင်း… ဒါဖြင့်လဲ သူ့ကိုခြေငြိမ်သွားအောင် အရင်းအနှီးထုတ်ပေးပြီး ကိုယ်ပိုင်အလုပ်လေး လုပ်ခိုင်းကြည့်ပါလား… ငွေလိုရင် ကိုကိုပေးမှာပေါ့…”
“ညီမလေး ပြောကြည့်ပြီးပြီ… မရဘူးကိုကို… သူ့ကိုကြည့်ရတာ အဲ့အလုပ်ကနေ ကုတ်နဲ့ကော်တောင် ထွက်မှာမဟုတ်ဘူး… ဟိုအကြောင်းပြ ဒီအကြောင်းပြနဲ့… သူမရှိရင်ပဲ သူတို့အလုပ်က ရပ်ရတော့မလိုကို ပြောတာ… နေပါစေ လက်ပူးလက်ကြပ်မိလို့ကတော့ အကွဲပဲ…”
“သားလေးမျက်နှာကိုလဲ ငဲ့ပါအုံးညီမလေးရယ်…”
“သားလေးရှိလို့ ဒီလောက်သည်းခံနေတာ… ညီမလေးအလုပ်ရှိနေလို့ သူကထင်တိုင်းကျဲနေတာ… ထားလိုက်ပါကိုကိုရယ် ညီမလေးတို့မောင်နှမ ဆုံတုန်း ဒီစိတ်ညစ်စရာတွေ မပြောတော့ပါဘူး… ဟော ရှေ့ကဆိုင် ကောင်းတယ်ကိုကို…”
ကျုပ်လဲ ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ ကားကို ဆိုင်ထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ထဲဝင်တော့ ကျုပ်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်အတွက် သီးသန့်အခန်းယူလိုက်တယ်။ သီးသန့်အခန်းဆိုတာ ပုံမှန်လူနှစ်ယောက်အတွက် ယူစရာမလိုပေမယ့် ရုံးဖွင့်ရက်မို့ အခန်းတွေကလဲ အားနေဟန်ရှိတော့ အလွယ်တကူပဲရခဲ့တယ်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး ဝေဝေနွယ် သီးသန့်အခန်းကျယ်ထဲမှာ စားချင်တဲ့ အသားတွေ၊ ငါးတွေ၊ အသီးအရွက်တွေယူပြီး ပွက်ပွပ်ဆူနေတဲ့ ဟော့ပေါ့အိုးနဲ့တည်ပြီး ပန်းကန်လုံးလေးတွေနဲ့ ကျုပ်ကပဲ ညီမလေးအတွက်ပါ ခပ်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးကလဲ ဟော့ပေါ့ကြိုက်ပုံရတယ်။ အားရပါးရစားတယ်။ ညီမလေး စားနေတာကြည့်ပြီး ကျုပ်ကြည်နူးမိတယ်။
“ကောင်းလား ညီမလေး…”
“အွန်း… ဒီလိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်မစားရတာ ကြာပြီ….”
“များများစား… ဒီမှာ ညီမလေးကြိုက်တဲ့ ပုစွန်တွေ….”
“အွန်း… ကိုကိုလဲစားလေ… ဒီမှာ ကိုကိုကြိုက်တဲ့ အသားပြားတွေ….”
ကျုပ်က ညီမလေးကို ခပ်ထည့်ပေး၊ ညီမလေးက ကျုပ်ကိုခပ်ထည့်ပေးနဲ့ အားရပါးရစားကြတယ်။
“ကိုကိုတို့ အရင်က လမ်းထိပ်မှာ ဝက်သားတုတ်ထိုးသွားစားတုန်းက တုတ်ချောင်းတွေ အောက်ကိုချပစ်တာ သတိရမိတယ်…”
“ခိခိ…. အဲ့တုန်းက ကိုကိုက ညီမလေးကို အရင်ပြေးခိုင်းတာလေ… ပြီးမှ ကိုကိုပါထွက်ပြေးတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် ဖနောင့်နဲ့တင်ပါး တစ်သားတည်းပြေးလိုက်ရတာ… ပြီးမှ တုတ်ထိုးရောင်းတဲ့အဒေါ်ကြီးက အိမ်ကိုသိနေတာ… ပြီးတော့ ကိုကိုရောညီမလေးရော ဆော်ပလော်တီးခံရတာ…. ခိခိ”
“ပိုက်ဆံမှ မလောက်တော့တာကိုး… ဒါပေမယ့်ကိုကိုဆော်ခံရတာက ပိုများပါတယ်ကွာ….”
“အဲ့တုန်းက ညီမလေးလဲ ဖေဖေကတုတ်ကြီးကိုင်ထားတော့ အရမ်းကြောက်ပြီး ကိုကိုပြေးခိုင်းတာလို့ပြောလိုက်တာ…. ခစ် ခစ်…”
“ကိုကိုဖြင့် အဖေရိုက်တာ အီဆိမ့်သွားတာ…”
“ကိုကို့ဒဏ်ရာကိုဆေးလူးပေးတော့ ညီမလေးပဲ လူးပေးရတာမဟုတ်ဘူးလား…”
“ဒါကြောင့်လဲ ကိုကို့ညီမလေးကို အရမ်းချစ်နေရတာပေါ့… ရော့ ဒီမှာ ကဏန်းလေး စား…”
ညီမလေးက ကျုပ်ထည့်ပေးတဲ့ ကဏန်းလေးကို ပြုံးလျှက်မြိန်ရည်ရှက်ရည်စားတယ်။ ကျုပ်လဲ စားရင်းနဲ့ပဲ့ ညီမလေး စားနေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်နေမိတယ်။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်က သူ့စားနေတာကိုကြည့်ပြီး ပျော်ရွှင်နေတာကို သတိထားမိတယ်နဲ့တူပါတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ပြန်ကြည့်ပြီးပြုံးလို့။
“ဝပြီလား ညီမလေးရဲ့ စားအုံးလေ အချိန်တွေအများကြီးကျန်သေးတယ်…”
“ဟီး… ခဏနားအုံးမှ… ညီမလေး အပေါ့သွားအုံးမယ်…”
“ဒါဆို ကိုကိုက လိုက်စောင့်ပေးရအုံးမှာလား…”
“ကိုကိုကလဲ သိရဲ့သားနဲ့….”
ဒီလိုပဲ။ ညီမလေးက အပြင်သွားလို့ အိမ်သာသွားရင် အိမ်သာအပြင်မှာ ရင်းနှီးတဲ့သူ တစ်ယောက်ရှိမှ သွားတတ်တာ။ မဟုတ်ရင် ပိန်လိန်ပြီး အောင့်အီးနေတော့တာ။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးကို အိမ်သာဆီသို့ လိုက်ပို့ပေးပြီး ရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်။

(အခန်း ၂၇/၁၀)

ညီမလေးပြန်ထွက်လာတော့ ကျုပ်ရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုတံတောင်ကွေးလျှက် သူ့ဆီထုတ်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေးက ပြုံးလျှက် သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လက်ကိုလာချိတ်တွယ်ပြီ ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်လာတယ်။ ဒီလို မောင်နှမနှစ်ယောက် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်မလည်ရတာ နှစ်တွေတော်တော်ကြာခဲ့ပြီ။ ချက်ချင်းကို ငယ်ဘဝဆီပြန်ရောက်သွားသလိုပဲ ခံစားလိုက်ရတယ်။ မောင်နှမနှစ်ယောက် လက်ချင်းချိတ်လျှက် လျှောက်ရင်း စားချင်တဲ့ အသားနည်းနည်းထပ်ယူ အအေးလေးထပ်ယူပြီး ကိုယ့်အခန်းဆီပြန်လာခဲ့တယ်။ အခန်းထဲရောက်လို့ ထိုင်ကာနီးတော့ ညီမလေးရဲ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ကိုပြုံးလျက်လှည့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်ပါးကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီးပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ တိုင်ပင်မထားဘဲ မောင်နှမနှစ်ယောက် ရယ်မိသွားကြတယ်။ ကိုယ့်ခုံမှာကိုယ်ပြန်ထိုင်ပြီး ညီမလေးရဲ့ လက်ဖဝါးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်လက်ကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်က ယူလာတဲ့ အသားတွေကို အိုးထဲထည့်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ ညီမလေးရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားတာဆိုတော့ မအားဘူးပေါ့။
“ကိုကိုတို့ ဒီလိုအတူမလည်ဖြစ်တာ ကြာပြီနော်… ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်နုပျိုသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်…”
“အင်းနော်… အရင်ကအချိန်လေးတွေကို ပြန်သတိရမိတယ်…”
“အင်း… နောက်ရက်တွေလဲ ညီမလေးကို ကိုကိုလာကြိုမယ်နော်… ဒီလိုပဲ အတူတူလျှောက်စားကြမယ်… ကိုကိုတော့ ဒီနေ့အရမ်းပျော်တာပဲ…”
“ညီမလေးလဲပျော်တယ်… ဘဝအမောတွေကိုတောင် မေ့သွားတယ်… သေချာစဉ်းစားကြည့်ရင် ကိုကိုနဲ့အတူရှိခဲ့တဲ့အချိန်တွေက ဘဝမှာပျော်စရာအကောင်းဆုံးအချိန်တွေပဲ…”
ညီမလေးရဲ့ စကားကြောင့် ကျုပ် ညီမလေးရဲ့မျက်နှာကို ဖျပ်ခနဲ့ လှည့်ကြည့်မိတယ်။ ညီမလေးရဲ့ ဒီစကားတစ်ခွန်းက ကျုပ်ရင်ထဲကို အတိုင်းမသိ ကြည်နူးသွားစေတယ်။
“ကိုကို့အတွက်လဲ ညီမလေးနဲ့အတူရှိခဲ့တဲ့အချိန်တွေက ပျော်ဖို့အကောင်းဆုံးပါပဲကွာ…”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ညီမလေးဝေဝေနွယ် နှုတ်ခမ်းလေးကွေးသွားရုံပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပခုံးလေးကို သူ့ခေါင်းလေးနဲ့မှီလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်ပခုံးကိုမှီထားတဲ့ ညီမလေးရဲ့ခေါင်းလေးကို လက်နဲ့ဖွဖွပွတ်ပေးနေမိတယ်။
“ဗိုက်ဝပြီလား ညီမလေး… စားအုံးလေ ကိုကိုခွံ့ကျွေးမယ်…”
“အွန်း… ကိုကိုခွံ့ကျွေးရင် နည်းနည်းထပ်စားအုံးမယ်…”
ဒီတော့မှ ညီမလေးက ကျုပ်ကိုမှီထားရာကခွာပြီး ကျုပ်ခွံ့ကျွေးတာကိုစားတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ညီမလေးက ပြန်ခွံ့ကျွေးတော့ ကျုပ်လဲစားရတယ်။ စားပြီးသွားကြတော့ နှုတ်ခမ်းတွေသုတ်ပြီး သန့်ရှင်းကြတယ်။ သုတ်ပြီးတော့ ပြန်ဖို့ထရပ်ကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ့မျက်နှာလေးကိုကျုပ်ဘက်လှည့်စေလိုက်ပြီး သူ့ပါးလေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာမော့စေလိုက်တယ်။ ကျုပ် ညီမလေးရဲ့ နဖူးလေးကို တစ်ရှိုက်မက်မက် ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ နမ်းပြီးတော့နဲ့ ညီမလေးရဲ့မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်ရင်း ပါးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်က လက်မလေးနဲ့ ညီမလေးရဲ့ပါးကို ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်မျက်နှာကို အကြည့်စူးစူးလေးနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေတယ်။
“ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရယ်… ကိုကို နှစ်တွေအကြားကြီး ညီမလေးကို ပစ်ထားသလိုဖြစ်ခဲ့တယ်… ကိုကို နောက်ဆို ညီမလေးကို ပိုဂရုစိုက်ပါ့မယ်… ကိုကို့ညီမလေး အရမ်းပင်ပန်းခဲ့မှာပဲ…”
ကျုပ် ပြောနေရင်းနဲ့ မျက်ရည်တွေတောင် ဝဲလာတယ်။ တကယ်ဆို ကျုပ်စိတ်တွေက ညီမလေးအပေါ် ပြောင်းလဲနေခဲ့လို့ ခပ်ခွာခွာလေးနေခဲ့တာ။ ရင်အေးနဲ့မောင်နှမလိုပက်သက်မိကာမှ ညီမလေးကိုလွမ်းတဲ့စိတ်က ထိန်းလို့မရတော့ဘဲ နှစ်ယောက်တည်းတွေ့ဖို့ခေါ်လာခဲ့မိတာ။ မောင်နှမတွေမို့ မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့အတွေးကို လွှတ်ချကာ အခုလိုပြန်ပြီး နီးနီးကပ်ကပ်နေကြည့်မှ ညီမလေးလဲ ကျုပ်အပေါ်မှာ ခံစားချက်ရှိနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေကို မြင်ခွင့်ရခဲ့တယ်။
“ကိုကိုရယ်…”
ညီမလေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်ဖက်တွယ်လာတော့ ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ့ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးဝေဝေနွယ် ကိုယ်စီရင်ခုန်နေကြတယ်။
“နောက်ဆို ညီမလေးကို ပစ်မထားပါနဲ့ ကိုကိုရယ်… ညီမလေးက ကိုကို ညီမလေးကို အရင်လိုမချစ်တော့ဘူးထင်နေတာ… ဟင့်….”
“မချစ်ဘဲနေမလား ညီမလေးရယ်… ကိုကို့နှလုံးသားထဲမှာ ညီမလေးက အမြဲရှိနေတာ… အခု ဘယ်လို့မှ ဆက်မထိန်းထားနိုင်ဘဲ ညီမလေးကို အရမ်းလွမ်းလာလို့ ညီမလေးဆီ အပြေးလေးလာခဲ့တာ… ညီမလေးကို ကမ္ဘာပေါ်မှာ အချစ်ဆုံးပဲသိလား… ချစ်တယ် ဝေနွယ်ရယ်… ကိုကို့ညီမလေးကို ကိုကိုချစ်လိုက်တာ… ရွှတ်…. ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ညီမလေးလဲ ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့ညီမလေး  တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ကာ အပြန်အလှန် အနမ်းမိုးတွေအပြိုင်ကျဲကြတယ်။ မောင်နှမနှစ်ယောက်က နှစ်တွေအကြာကြီးခွဲခွာခဲ့ရပြီးမှ ပြန်ဆုံကြရတဲ့ချစ်သူတွေလို တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ရင်ချင်းအပ်ကာ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်လျှက် နမ်းနေမိကြတယ်။ နှစ်တွေအကြာကြီးလွမ်းနေခဲ့ရတာတွေကို ညီမလေးရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေ ချွေချပစ်မိတယ်။ ညီမလေးရဲ့ ကိုယ်လေးကိုထွေးပွေ့ထားရတာ ရင်ထဲမှာနွေးထွေးလိုက်တာ။ ကျုပ်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက် မမောနိုင်မပမ်းနိုင် အကြာကြီးနမ်းပြီးတာတောင် နှာခေါင်းချင်းထိထားကြသေးတယ်။
“ပြန်တောင်မလွှတ်ချင်တော့ဘူး ဝေနွယ်လေးရယ်… ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ တစ်သက်လုံးဖက်ထားချင်တယ်… ကိုကိုလေ… ကိုကို… ညီမလေးကို… ”
ပြောချင်တဲ့စကားကို နှုတ်ကထွက်ဖို့ မဝံ့မရဲ ဖြစ်နေမိတယ်။ ကျုပ် ညီမလေးကို ချစ်သူတစ်ယောက်လိုချစ်မိနေတာတွေ ပြောလိုက်ရင် ညီမလေးက ကျုပ်ကို မုန်းများသွားမှာလား ညီမလေးရဲ့မျက်ဝန်းထဲမှာ အဖြေကိုလိုက်ရှာနေမိတယ်။
“ကိုကိုရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် တွေဝေနေဆဲမှာ ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ် အရမ်းပျော်သွားပြီး နှစ်ပေါင်းများစွာနမ်းချင်နေခဲ့တဲ့ ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို တန်ပြန်စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ နမ်းနေရင်နဲ့  နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာပြီး နမ်းတာတွေက ပိုအားပါလာကြတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လီးက တောင်ဖို့သတိရတယ်ထင်ပါတယ်။ ဘောင်းဘီထဲက ရုန်းကန်ထွက်လာတယ်။ ကောင်းတာလား ဆိုးတာလားတော့မသိ ကျုပ်က ရင်အေးကိုလိုးရဖို့ကြံရင်း ဘောင်းဘီတိုလေးကို အတွင်းခံမပါဘဲ ဝတ်လာတာဆိုတော့ ကျုပ်လီးက ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေတဲ့ ညီမလေးရဲ့ ဆီးခုံလေးကို သွားထိုးမိတယ်။ ညီမလေးက သိလျှက်နဲ့ ခွာမသွားဘဲ ငြိမ်နေတော့ ကျုပ်လက်တွေက ညီမလေးရဲ့ ဖင်သားလုံးလုံးလေးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးဆီကို ဆွဲကပ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်တို့ ခဏဆက်နမ်းကြပြီး အနမ်းရပ်လိုက်ပေမယ့် ကိုယ်ချင်းကပ်ထားတုန်းပဲ။ ကျုပ်လီးကလဲ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ရဲ့ပေါင်ခွဆုံကို ထောက်ထားရင်း တောင်မတ်နေလိုက်တာ။
“ပြန်ရအောင်ကိုကိုရယ်… အခန်းယူထားတဲ့အချိန်ပြည့်သွားရင် ဝိတ်တာလေးတွေ ဝင်လာလိမ့်မယ်…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ်နဲ့ညီမလေး လူချင်းခွာလိုက်တော့ ကျုပ်လီးက ဘောင်းဘီထဲမှာ ငေါထွက်နေတာမှ အချောင်းလိုက်ကြီးဖြစ်နေပြီ။ ညီမလေးက ဘောင်းဘီထဲမှာ ထောင်ထနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားတယ်။
“အယ်… ကိုကိုက အတွင်းခံမပါဘူးလား… ဒါကြောင့် ခုနက အရမ်းသိသာနေတာ…”
“ကိုကိုလဲ ညီမလေးကို တွေ့ချင်ဇောနဲ့ မေ့လာတာ… အခုမှ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့ ဟူး…”
“ကျွတ်စ်… ကိုကိုရာ ဖြစ်လိုက်ရင် အသည်းအသန်ချည်းပဲ ခစ် ခစ်… အခန်းပြင်ဘယ်လို ထွက်ရမလဲ… ဟင်း…”
ညီမလေးက ကျုပ်ကိုညည်းညူသလိုပြောရင် ထောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကိုကြည့်ကာ တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးတောမှ သက်ပြင်းလေးချကာ သူ့ရဲ့စကပ်ထမိန်အောက်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကို ချွတ်တော့တယ်။ ညီမလေးရဲ့ပင်တီအပြာရောင်လေးက သူ့လက်ထဲပါလာပြီး ကျုပ်ကို လှမ်းပေးတယ်။
“ရော့… ဒါ ကိုဝတ်လိုက်… မကြည့်နဲ့နော် တန်းပြီးဝတ်…”
ကျုပ်လဲ လှမ်းယူလိုက်ပြီး မကြည့်နဲ့ဆိုမှ ကြည့်ချင်သွားတော့ ညီမလေးရဲ့ ပင်တီခွကြားလေးကို ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ညီမလေးပင်တီရဲ့ အဖုတ်တည့်တည့်နေရာမှာ ချွဲကျိကျိစောက်ရည်တွေ ကပ်လို့။ ညီမလေးက မျက်နှာလေးရဲကာ ရှက်သွားပြီး ကျုပ်ရဲ့လက်မောင်းကို ဖတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်တယ်။  ကျုပ်လဲ ရယ်ပဲနေလိုက်မိတော့တယ်။
“ဟာကွာ… မကြည့်ပါနဲ့ဆိုမှ ကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်သေးတယ်… မြန်မြန်ဝတ် ညီမလေး လူကြည့်ပေးထားမယ်…”
ကျုပ်လဲ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ် မိန်းမတွေဝတ်တဲ့ ဇာပင်တီကို ဝတ်ရလိမ့်မယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးခဲ့ဘူး။ ဝတ်မယ့်ဝတ်ရတော့လဲ ကိုယ့်ညီမအရင်းရဲ့ စောက်ရည်တွေပေနေတဲ့ ပင်တီကိုမှ ဝတ်ရတော့တယ်။ ညီမလေးက တံခါးလေးကို အသာဟပြီး အပြင်ကိုကြည့်လိုက် ကျုပ်ကိုကြည့်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဒီပင်တီကိုဝတ်ဖို့က ဘောင်းဘီချွတ်မှရတော့မှာမို့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ရဲ့ထောင်မတ်နေတဲ့လီးကိုကြည့်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရှက်သလိုခံစားမိတာကြောင့် ခပ်မြန်မြန်ပဲ  ညီမလေးရဲ့ဇာပင်တီကို စွပ်လိုက်ရတယ်။ နည်းနည်းလေးကျပ်ပေမယ့် ဝတ်လို့တော့ရတယ်။ ညီမလေးရဲ့ပင်တီမှာပေနေတဲ့ ရှေ့ပြေးစောက်ရည်က ကျုပ်လီးကိုပေကုန်တယ်။ ညီမလေးက သူ့ပင်တီကိုဝတ်ထားတဲ့ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး တစ်ခိခိနဲ့ ကြိတ်ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်က ရှက်ရှက်နဲ့ ညီမလေးကိုရယ်ပြရင်း ကျုပ်ရဲ့ဘောင်းဘီတိုကို ပြန်ဝတ်လိုက်တော့ အထိန်းအကွပ်ရှိသွားတဲ့ ကျုပ်လီးက ခပ်ပွပွဘောင်းဘီတိုထဲမှာ မသိသာတော့ဘူး။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်နဲ့ညီမလေး အတူတူထွက်ခဲ့ကြတော့ ညီမလေးက ကျုပ်လက်မောင်းလေးကိုဖက်လို့ပေါ့။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ညီမလေးကို အိမ်ပြန်ပို့ဖို့ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်လက်ကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်ပေးထားပြီး တစ်လမ်းလုံးမှာ သူ့အသံလေးတစ်စာစာနဲ့ စကားသံလေးတွေညံလို့။ ကျုပ် ညီမလေးနဲ့သီးသန့်တွေ့ဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့မိတာကို ကျေနပ်နေမိတယ်။ အနှစ်နှစ်အလလ မြိုသိပ်ထားခဲ့ရတဲ့အချစ်တွေကို ဖော်ထုတ်ခွင့်ရခဲ့သလို ကျုပ်နဲ့ညီမလေးလဲ ချစ်သူသမီးရည်းစားတွေလို ဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်ကိုရောက်တော့ အမေက မအိပ်သေးဘဲ စောင့်နေတယ်။ ကျုပ်ကို ပြန်မှာလားလို့မေးတော့ ပြန်မယ်လို့ပဲ ဖြေလိုက်တယ်။ ညီမလေးရဲ့သား ကျုပ်တူလေးကလဲ သူ့အဖိုးနဲ့ဝင်အိပ်နေပြီ။ အမေကလဲ ကျုပ်နဲ့ညီမလေး ပြန်ရောက်တော့မှ စိတ်ချသွားပြီး အိပ်ရာဝင်တယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးပဲ အိမ်ထဲမှာ ကျန်နေခဲ့တော့တယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်က ညီမလေးတို့လင်မယားအခန်းကို တံခါးတွန်းဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်တော့ ညီးမလေးက အပေါ်ပိုင်းအင်္ကျီတောင်မှချွတ်ပြီးလို့ ဘရာပဲကျန်တော့။ သူလဲ ရေချိုးပြီး အိပ်ဖို့ ပြင်နေတယ်ထင်တာပဲ။ ညီမလေးက  ကျုပ်ဝင်လာတာမြင်တော့ လှည့်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်က ညီမလေးဆီကို အပြေးတစ်ပိုင်းသွားကာ ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ဖက်လိုက်ရင်း ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ ပြန်နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ချစ်တယ် ဝေနွယ်ရယ်… ပြွတ်… ကိုကို့ညီမလေးကို ကိုကိုအရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ကိုကိုရယ်… ဝေနွယ်လဲ ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ညီမလေး အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း အငမ်းမရနမ်းနေမိကြရင်း  ကျုပ်က ညီမလေးရ့ ဘရာချိပ်ကို ဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ညီမလေးဝေဝေနွယ်ရဲ့နို့တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်နယ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က သူ့ရဲ့ဖင်ကို အတွင်းခံမရှိတော့တဲ့ထမိန်စကပ်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ထားတဲ့ ညီမလေးရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်ရဲ့တင်းမာနေတဲ့လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပြီးညှစ်ပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ကိုကိုရယ်… ဝေနွယ်တို့က မောင်နှမအရင်းကြီးတွေလေ… အခုလို ချစ်မိနမ်းမိကြတာတင် လွန်နေပြီ ဒီထက်ပိုလို့ ဖြစ်ပါ့မလား…”
“ဖြစ်တာပေါ့ ဝေနွယ်ရယ်… ကိုကိုလဲ ဝေနွယ့်ကိုချစ်တယ်… ဝေနွယ်ကလဲ ကိုကို့ကိုချစ်တယ် မောင်နှမချင်းရော ဘာဖြစ်သေးလဲကွာ… ချစ်ရအောင် ညီမလေးရယ်…”
“ကိုကိုရယ်… မဖြစ်ဘူးထင်တယ်… မိုးကြိုးတွေဘာတွေ ပစ်ကုန်ပါ့မယ်…”
“မပစ်ပါဘူးကွာ မောင်နှမချင်းလိုးလို့ မိုးကြိုးပစ်ကြစတမ်းဆို တကယ်လိုးနေကြတဲ့မောင်နှမတွေမှ တစ်ပုံကြီး သူတို့တွေက ကလေးတွေဘာတွေတောင် ရကုန်ပြီ…”
“ဟင်… ကိုကိုသိတဲ့ မောင်နှမချင်းညားပြီး ကလေးမွေးတာရှိလို့လား…”
“ရှိတာပေါ့… တခြားသူမဟုတ်ဘူးလေ ညီမလေးရဲ့ယောက်မနဲ့သူ့ရဲ့မောင်ပေါ့… ကိုကို့သမီးအငယ်လေးက သူတို့မောင်နှမချင်းလိုးပြီး မွေးလာတာ…”
“အာ… မမက ကိုကို့အပေါ်လုပ်ရက်လိုက်တာ…”
“သူဇာ့အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရယ်… ဒါတွေနောက်မှ ကိုကိုရှင်းပြမယ်… ကိုကို ညီမလေးကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေကို မြိုသိပ်ခဲ့ရတာ ကြာပြီ… ဒီနေ့တော့ ကိုကိုတို့ စိတ်တွေလွှတ်ပေးလိုက်ရအောင်နော်…”
“ဟင့် မသိတော့ဘူးကွာ ကိုကို့သဘော…”
“ပြွတ်… ချစ်တယ် ကိုကို့အသည်းလေးရယ်… ပြွတ်…”
ညီမလေးက ခွင့်ပြုပြီဆိုတော့ ကျုပ်က ညီမလေးကို သူတို့လင်မယားအိပ်တဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကြီးဆီကို နမ်းရင်း လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ် အချိန်တွေ ဆွဲမနေချင်တော့ဘူး။ ကျုပ်လီးက ပေါက်ကွဲလုမတတ်ဖြစ်နေပြီ။ ညီမလေးကိုခုတင်စောင်းမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီနဲ့ ကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ညီမလေးရဲ့ပင်တီကိုပါ တစ်ပါတည်း ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ရဲ့လက်ကို ကျုပ်လီးပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်လီးကိုအားရပါးရကိုင်ပြီး ထုပေးနေပြီ။ ကျုပ်ရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ညီမလေးကို ပြန်နမ်းရင်း ညီမလေးရဲ့ ထမိန်စကပ်လေးကို ဆွဲတင်နေလိုက်တယ်။ ညီမလေးရဲ့ထမိန်စကပ်က ပေါင်ရင်းအထိ လိပ်တက်လာတော့မှ ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နဲ့စမ်းလိုက်တယ်။ ရင်တွေခုန်လိုက်တာဗျာ။ ကျုပ် တစ်သက်လုံးကြိတ်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ ကျုပ်ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်တကယ် ကိုင်နေရပြီ။ စောက်မွှေးကတော့ ပြောင်ရှင်းနေတာပဲ။ ညီမလေးရဲ့ စောက်ပက်အကွဲလေးကိုလက်နဲ့ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ညီမလေးရဲ့ နူးအိနေတဲ့စောက်ပက်နှုတ်သားလေးနဲ့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်မှာ အရည်တွေကရွှဲရွှဲစိုနေပြီ။
“ညီမလေးရယ်… အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတာပဲ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… ကိုကို အရမ်းလိုးချင်နေလို့ ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်…”
“အင်း…. ညီမလေးလဲ အရမ်းလိုချင်နေပြီ… ထည့်လိုက်တော့ ကိုကိုရယ်… ပြွတ်… ”
ညီမလေးက ပြောရင်းနဲ့ ခုတင်ပေါ်ကိုနောက်သို့နည်းနည်းတိုးပေးတော့ ကျုပ်လဲ ညီမလေးကို အိပ်ရာပေါ် လှဲချရင်း ကျုပ်က သူ့ပေါင်ကြားထဲမှာဒူးထောက်လျှက်နေရာယူပြီး ညီမလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို တံတောင်ခွထောက်လျှက် မှောက်ချလိုက်တယ်။ ညီမလေးက အဆင်သင့်ပေါင်ကားပေးထားရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်ထားတဲ့ ကျုပ်ကိုယ်လုံးကို ဆီးကာဖက်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ လီးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးနဲ့ ညီမလေးရဲ့စောက်ပက်ကို ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရော ညီမလေးရော စောက်ပက်နဲ့လီးအထိအတွေ့မှာတင် ကိုယ်လုံးလေးတွေ ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ ညည်းလိုက်မိကြတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ တစ်လှပ်လှပ်တုန်နေပြီး ဖော်ပြလို့မရနိုင်တဲ့ ခံစားချက်ကြီးက ကျုပ်လီးကို ညီမလေးစောက်ပက်ဆီက မခွာနိုင်အောင် ညှို့ငင်ထားတယ်။ မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့ ခံစားချက်က ဒီလောက်တောင် ဆွဲအားပြင်းလွန်းတာပါလား။ ကျုပ် ညီမလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တော့ ကျပ်ကျပ်စီးစီးလေးပဲ တစ်လက်မသာသာလောက် တိုးဝင်သွားတယ်။ အရသာကလဲ ကောင်းလွန်းလို့ အားတွေကို ညီမလေးရဲ့စောက်ပက်က စုပ်ယူနေလို့ အားကုန်သလိုခံစားမိလိုက်၊ ကိုယ်ွညီမလေးကို ပြန်လိုးနေရပြီဆိုတဲ့အသိနဲ့ အားပြန်ပြည့်လာလိုက်နဲ့ ဘယ်လိုကြီးမှန်းကို မသိဘူး။
“ဟင်း… ကျပ်တယ်ကိုကို… ဖြည်းဖြည်း…”
“အင်းပါ… ညီမလေးအဖုတ်က ကျပ်လိုက်တာကွာ… အပျိုလေးများလား…”
“ဟွန့်…. ကလေးတောင်တစ်ယောက်ထွက်ပြီးနေပြီနော်… ကိုကို့ယောက်ဖက တစ်ပတ်နေလို့ တစ်ခါတောင်ပုံမှန်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး… ပြီးတော့ ကိုကို့ဟာကလဲ ကြီးတာကိုး…”
“မလုပ်ပစေကွာ… မလုပ်လေကောင်းလေပဲ… ကိုကို့ညီမလေးကို ကိုကိုပဲလိုးမယ်…”
စကားလေးပြောရင်း ညီမလေးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို နှဲ့နှဲ့ပြီး သွင်းသွားလိုက်တာ ကျုပ်လီးတစ်ဆုံးဝင်ပြီး ကျုပ်ဆီးခုံနဲ့ ညီမလေးရဲ့ဆီးခုံ ထိသွားမှ ရပ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးရဲ့မျက်နှာကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်ပြီး ညီမလေးရဲ့ကျောအောက်ထဲလက်ထိုးထည့်ကာဖက်ထားလိုက်တယ်။
“ညီမလေးရယ်… ကိုကို့လီးကို ညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားရုံနဲ့တင် အရမ်းကောင်းနေပြီ… ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်က ကိုကို့ကို ဖမ်းစားနိုင်လိုက်တာကွာ ကိုကိုရင်အရမ်းခုန်နေပြီ…”
“ညီမလေးလဲ အတူတူပဲကိုကိုရယ်… တစ်ခါမှ ဒီလောက်စိတ်မလှုပ်ရှားဖူးဘူး… ကိုကိုလီးကြီး ညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်ထားရုံနဲ့တင်ပြီးချင်နေပြီ…”
“လိုးမယ်နော်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွန်း… လိုးကိုကို…”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးစောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးဝင်နေတဲ့ လီးကို တစ်ချက်ချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး စလိုးတယ်။ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ညီမလေးစောက်ပက်ကို လိုးနေတဲ့လီးမှာရော၊ ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ကိုယ့်ညီမလေးရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ရတာရော၊ ညီမအရင်းလေးကို ပြန်လိုးနေရပါလားဆိုတဲ့ ရင်ထဲကခံစားချက်ကရော အရမ်းကိုကောင်းနေတာ။ ညီမလေးကလဲ ညည်းသံလေးတွေထွက်လာပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို အစွမ်းကုန်ကော့ပေးလာတယ်။ ကျုပ်လဲ လိုးတဲ့အရှိန်ကိုတင်နေဆဲမှာပဲ ညီမလေး တစ်ချီပြီးကာ ကျုပ်ကျောကို သူ့လက်သည်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်ရင်း ကျုပ်ခါးကို သူခြေထောက်တွေနဲ့ချိတ်ပြီးညှပ်ထားတယ်။ ညီမလေးရဲ့စောက်ပက်ကလဲ ပွစိပွစိနဲ့ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးပြီးသွားမှန်းသိတော့ ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းရင်း လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ ငြိမ်ထားပေးလျှက် ညီမလေးကို ပေးနားလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရယ်… ညီမလေးရဲ့စောက်ပက်က အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ… ကိုကိုစွဲသွားပြီကွာ… မောင်နှမချင်းပြန်လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ…”
“ညီမလေးလဲ အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုကိုရယ်… တစ်ခါမှ ဒီလောက်မြန်မြန်မပြီးဖူးဘူး… စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးကို အီဆိမ့်သွားတာပဲ… ကိုကို့လီးကြီးက အရသာရှိလိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ကိုကိုညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုမချွတ်ချင်တော့ဘူးကွာ… သိလား… ကိုကိုမပြန်တော့ဘူးနော် ညီမလေးနဲ့အတူအိပ်ပြီး တစ်ညလုံးလိုးရအောင်နော်…”
“ဖေဖေနဲ့မေမေက ညီမလေးတို့အတူအိပ်လို့ ပြောနေပါအုံးမယ်ကိုကိုရယ်…”
“ကိုကိုတို့က ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူအိပ်နေကျပဲဟာ… အခုလဲ အတူအိပ်တော့ဘာဖြစ်လဲကွာ… ကိုကို့ချစ်သူ ညီမမယားလေးနဲ့ အတူအိပ်မယ်နော်…”
“အိပ်ကွာ… ငြိမ်မထားနဲ့ကိုကိုယောက်ျားရယ်… ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ ညီမလေးစောက်ပက်ကို လိုးပေးပါ… ညီမလေးလဲ မောင်နှမချင်း အလိုးခံရတာ အရမ်းကြိုက်သွားပြီ…”
“လိုးပေးမှာပေါ့ကွာ… အင့်… အင့်…”
“အာ့… ဟာ့… ကောင်းတယ်ကိုကို… ဆောင့် ဆောင့်…. ထိလိုက်တာကွာ… အင်း ဟင်း….”
“အင့်… အင့်… ငါ့ညီမလေးစောက်ပက်ကို ငါ့လီးနဲ့လိုး… ဝေနွယ်က ငါ့မယား… ရှီး… ”
“ဟုတ်တယ်…. ဝေနွယ်က ကိုကို့မယား…. ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ ညီမလေးစောက်ပက်ကို လိုး…အင့်… ဟင်း… အိုး…. အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျုပ်လဲ ကိုယ့်ညီမလေးကို မယားပြန်လုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပစ်တာ ညီမလေးလဲ ဘယ်နှစ်ခါပြီးမှန်းမသိဘူး။ ကျုပ်လဲ သိပ်ကြာကြာမလိုးနိုင်ပဲ ပြီးသွားကာ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။  ကျုပ် တော်တော်လေးမောသွားတာကြောင့် ညီမလေးကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး အမောဖြေနေရတော့တယ်။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားဆဲပဲ။ ခဏနေတော့ ညီမလေး လေးနေမှာစိုးလို့ ဖက်လျှက်ကပဲ အောက်ကိုလှိမ့်ဆင်းကာ ညီမလေးကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ထားလိုက်တော့တယ်။
“ကိုကို့ကို ချစ်လားဟင် ညီမလေး… ကိုကို့ကိုချစ်လား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ချစ်တာပေါ့… အရင်ကလဲ အရမ်းချစ်တယ်… အခုလို အလိုးခံပြီးမှ ပိုတောင်ချစ်သွားသေးတယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“တကယ်လား အသည်းလေးရာ… ကိုကို ညီမလေးကို နှစ်တွေအကြာကြီးချစ်ခဲ့ရတာ… ညီမလေးက ကိုကို့ကို ချစ်သူလိုမှ ပြန်ချစ်ပါ့မလားလို့ တွေးပူနေတာ… ကိုကိုအရမ်းပျော်တာပဲကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ချစ်သူထက်မက ယောက်ျားထက်ပိုချစ်လို့ ကိုကိုလိုးတာ ခံနေတာပေါ့… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ချစ်တာကွာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…. ထပ်လိုးအုံးမယ်နော်…. နှစ်တွေအကြာကြီးလိုးချင်နေခဲ့တဲ့ ညီမလေးစောက်ပက်ကို တစ်ချီနဲ့တော့ အာသာမပြေဘူး… ကိုကို့လီးက တောင်နေတုန်း တွေ့လား…”
“သိပါ့… ညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲမှာ တုတ်ကြီးထိုးထားသလိုပဲ… ခစ်ခစ်… စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်အပန်းခံရပြီး လီးမချွတ်ဘဲ ဆက်အလိုးခံရမှာ ဒီတစ်ခါပဲကြုံတော့တယ်…”
“ကိုကိုလဲ ဘယ်မိန်းမကိုမှ ဒီလိုလီးမချွတ်ဘဲ ဆက်မလိုးဖူးပါဘူးကွာ… ညီမလေးမို့သာ မောင်နှမချင်းအရမ်းချစ်မိလို့ လိုးမဝဖြစ်နေတာ…. ရွှတ် ရွှတ်…”
“မဝရင်လဲ လိုးကွာ… ဒီတစ်ချီပြီးရင် အိပ်ကြစို့နော်… နောက်မှ တစ်ရေးနိုးဖြစ်ဖြစ် လင်းဆွဲလေးဖြစ်ဖြစ် ထပ်လိုးကြမယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အချစ်ဆုံးလေးသဘော….”
ညီမလေးက သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ မပျော့မမာနဲ့ မာတင်းနေဆဲလီးကို အပေါ်ကနေ လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ဆွပေးတော့ ကျုပ်လီးကလဲ ခဏချင်းမှာပဲ အစွမ်းကုန်တောင်မတ်လာတယ်။ ပြီးတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် နောက်တစ်ချီ ထပ်လိုးကြတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်သက်လုံးမရနိုင်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ ညီမလေးနဲ့ချစ်သူလင်မယားဘဝကိုရခဲ့လို့ အရမ်းကိုကြည်နူးနေမိတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့ မောင်နှမအချစ်ဇတ်လမ်းဖြစ်အောင် ကြိုးစားခိုင်းခဲ့တဲ့ ယောက်ဖကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရတော့မလိုပဲ။ ကျုပ်ရဲ့ပုံမှန်စိတ်နဲ့သာဆို ညီမလေးကို ဒီတစ်သက် လိုးခွင့်ရလိမ့်မယ် မထင်ပါဘူး။ အခုတော့ ရင်အေးနဲ့မောင်နှမလို လိုးခွင့်ရဖို့ကြိုးစားရင်း ညီမလေးကို အရင်လိုးခွင့်ရခဲ့တယ်။ ညီမလေးမှာ ကျုပ်ကိုတွယ်တာတဲ့ စိတ်အခံနဲ့ ရှိရင်းစွဲ ကျုပ်အပေါ်မှာထားရှိတဲ့ တိတ်တခိုးခံစားချက်ကြောင့်ရော၊ သူ့လင်ကို နောက်မီးလင်းနေသည်ဟု သံသရာဝင်နေသလို သူ့လင်ရဲ့ ပစ်ထားမှုနဲ့ဆာလောင်နေတာကြောင့်ရော၊ ကျုပ်ရဲ့ လက်တွေ့ကျကျ ပြောပြပေးတဲ့ မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့ သာဓကတွေကြောင့်ပဲ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားအိမ်ထောင်သည်မောင်နှမတွေပီပီ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ပွင့်လင်းခဲ့ကြတာဟုထင်မိတယ်။ နှစ်ချီဆက်လိုးပြီးနောက် မောင်နှမနှစ်ယောက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ညဝတ်ဂါဝန်လေးနဲ့ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝှေ့ဖက်တွယ်လျှက် အိပ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ချစ်ရတဲ့ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ကို တိုးလို့ဖက်ထားပေးမိတော့တယ်။

(အခန်း ၂၇/၁၁)

တေဇာ။
ကျုပ် ရင်အေးစိတ်သက်သာရာရစေဖို့ ပြောပြနေရပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ဟန်ဆောင်ဖုံးကွယ်ထားရတဲ့ နာကျင်တဲ့ဒဏ်ရာတွေက တစိုးတစိမျှ လျော့ပါးမသွားပေ။ ဒီတစ်ပတ်ရုံးပိတ်ရက်မှာ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့ သမီးလေးက ကိုကိုမောင်နဲ့တွေ့ဖို့အတွက် အမေကြွယ်ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီးထွက်လာလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ သမီးလေးကိုပါ ခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဘာပဲပြောပြော ကျုပ်တို့မိသားစုမှာ ပွင့်လင်းသွားကြပြီးတဲ့နောက် ကိုယ်စီအလုပ်ကိစ္စရှိချိန်ကလွဲလို့ မျက်စိအောက်က သိပ်အပျောက်မခံကြတော့ဘူး။ သမီးလေးကို ကျောင်းစာကိစ္စမလစ်ဟင်းဖို့ သတိပေးရင်း ကိုယ့်အိမ်ထဲမှာပဲ မိသားစုသုံးယောက် အဆင်ပြေသလို နှစ်ပါးသွားကနေကြတော့တာပဲ။ အခုလဲ ကိုကိုမောင်တစ်ဖြစ်လဲ မိန်းမလျာလေး မီမီမောင်နဲ့တွေ့ဖို့ သမီးလေးကလဲ စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုတော့ ညနေကျူရှင်အမီပြန်ပို့ပေးလိုက်မယ်လို့တွေးပြီး ခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ကျုပ်တို့ အမေကြွယ်ရဲ့အိမ်ကိုရောက်တော့ အမေကြွယ် နတ်ဟောနေတုန်းရှိသေးတယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်တို့မိသားစုကိုလာကြိုပြီး အခန်းတစ်ခုမှာထိုင်စောင့်ခိုင်းတယ်။ ချယ်ရီရီက အမေကြွယ်ကို ဝိုင်းကူနေကျနဲ့တူတယ်။ ဒါကြောင့် ချယ်ရီနဲ့ အမေကြွယ်က ရင်းနှီးနေတာ။ တော်တော်လေးကြာမှ အမေကြွယ်နဲ့ချယ်ရီက ကျုပ်တို့ဆီကိုရောက်လာတယ်။
“စောင့်ရတာကြာသွားလားကွယ့်… မောင်တေဇာ…”
“သိပ်မကြာပါဘူး အမေကြွယ်… ဒါ ကျနော့်ဇနီးရင်အေးနဲ့သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းပါ…”
“သြော်… အေးအေး… တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ကွယ်…”
အမေကြွယ်က ကျုပ်တို့စောင့်နေတဲ့အခန်းမှာ ထိုင်မသိမ်းနဲ့ခါးတောင်အင်္ကျီဝတ်လျှက်ပဲ ဝင်ထိုင်တယ်။
“အမေမှာချင်တာ တခြားတော့မဟုတ်ပါဘူးကွယ်… မီမီ့မိဘအရင်းတွေက မီမီ့မျှော်လင့်ချက်တွေကို စိတ်မပျက်စေဘူးဆိုတာ မောင်တေဇာတို့ဘက်က သေချာဖို့ရယ်… မီမီ့မိဘအရင်းတွေနဲ့ပြန်ဆုံလို့ အဆင်ပြေတဲ့အခါ လက်ရှိမွေးစားအမေ မိမော်ဘက်ကိုလဲ �ပြန်စဉ်းစားပေးဖို့ပါပဲ… ဘာပဲပြောပြော မိမော်ကလဲ သူ့ရဲ့ လက်ရှိအမေပဲမဟုတ်လား…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေကြွယ်… ကျနော့်အနေနဲ့လဲ မီမီ့မိဘတွေက မီမီဘယ်လိုပုံစံဖြစ်ဖြစ်လက်ခံနိုင်တယ်ဆိုတာသေချာလို့ ရှာပေးတာပါ… မီမီ့မွေးစားအမေအတွက်လဲ စိတ်ချပါ အမေကြွယ်… ကျနော် နှစ်ဘက်စလုံး အဆင်ပြေအောင် ညှိနှိုင်းပေးပါ့မယ်…”
“အင်း… ရော့ ဒါက သူတို့လိပ်စာ… ပြီးတော့ ဒါလေးလဲယူသွား…”
ကျုပ်အမေကြွယ်ပေးတဲ့ လိပ်စာကဒ်နဲ့ သားရေကြိုးတပ်လက်ပတ်နာရီအဟောင်းလေးကို ယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ လိပ်စာကဒ်နဲ့ လက်ပတ်နာရီအဟောင်းလေးကို ကြည့်လိုက်ပြီး…
“ဒါက…”
“ဒါက မီမီ့ဆီမှာပါလာတဲ့ သူ့မိဘတွေဆင်ပေးလားတဲ့ အမှတ်တရပစ္စည်းလေးပဲ… မီမီက အမေ့ကို ကျေးဇူးတင်တာရော အမေလိုသဘောထားလို့ရော ဒါကို အမှတ်တရပေးခဲ့တာ… အခုဘာလို့ဒါကို ပေးလိုက်ရလဲဆိုတော့ အမေက မီမီတို့ဆီကို ဒီလိုမျိုး ဘယ်သူ့ကိုမှ မလွှတ်ဖူးဘူး… မီမီ့အကြောင်းကိုသိနေတဲ့ မိမော်ကလဲ မီမီ့ကို ဘယ်သူစိမ်းမှ အိမ်ကိုလာအတွေ့မခံဘူး… အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ဆိုင်မှာဆိုရင်တောင် မီမီ့အရင်ဘဝကိုမသိတဲ့သူဆိုတာ သေချာမှ အတွေ့ခံတာ… ဒီနာရီက အမေအကြောင်းရှိလို့ သူတို့ဆီလွှတ်လိုက်တယ်ဆိုတာ သက်သေပြပေးမယ့်ပစ္စည်းလေးပဲ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေကြွယ်…”
“ကဲ ကဲ… ဒါဆိုလဲ သွားကြတော့…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေကြွယ်…”
ကျုပ်တို့မိသားစု အမေကြွယ်နဲ့ ချယ်ရီကို နှုတ်ဆက်ပြီးပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အင်း… အမေကြွယ်က ဘက်စုံထောင့်စုံက စဉ်းစားပေးတတ်တာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့မိသားစုသုံးယောက် အမေကြွယ်ပေးလိုက်တဲ့လိပ်စာကဒ်အတိုင်း ထွက်လာခဲ့တာ မိတ်ကပ်မမော်ရဲ့အိမ်ရှေ့ကို ရောက်ခဲ့တယ်။ ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ရပ်ကွက်ထဲက ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲမှာ ခန့်ငြားတဲ့နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးနဲ့ အိမ်ထဲမှာလဲ ကား၂စီးလောက်ရပ်ထားတာတွေ့တယ်။ ကျုပ်တို့ကားက ခြံရှေ့မှာရပ်တော့ ခြံထဲက အသက်ကြီးကြီးလူကြီးတစ်ယောက်က တံခါးအနားမှာလာရပ်တယ်။
“ဘယ်သူနဲ့တွေ့ချင်လို့လဲ…”
“မိပ်ကပ်မမော်နဲ့ မီမီတို့နဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ…”
“အလုပ်ကိစ္စဆိုရင် ဆိုင်ကိုသွားလိုက်ပါ… ဒီမှာဧည့်သည်လက်ခံမတွေ့ဘူး…”
“အလုပ်ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး… ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စလေးရှိလို့ပါ… မမော်နဲ့ မီမီတို့နဲ့ စကားပြောချင်လို့ အမေကြွယ်လွှတ်လိုက်တာလို့ပြောပေးပါ…”
“ဘယ်ကအမေကြွယ်လဲ မသိဘူး.. အမေကြွယ်ဆို မမော်ကိုဖုန်းဆက်မှာပေါ့…”
“ဘယ်သူတွေလဲ… ဘာကိစ္စတဲ့လဲ…”
အနောက်ကနေ ယောက်ျားသံလိုလို မိန်းမသံလိုလိုနဲ့ လှမ်းမေးတဲ့အသံကြားရတယ်။ လူကိုတော့မမြင်ရသေးဘူး။
“မမော်နဲ့ မီမီ့ကိုတွေ့ချင်လို့တဲ့… အမေကြွယ်လွှတ်လိုက်တာလို့ပြောနေတယ်…”
“ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်… အမေကြွယ်က လူစိမ်းတွေကို ဒီကိုလွှတ်ဖူးတာမှမဟုတ်တာ… ကိစ္စရှိရင် ဆိုင်ကိုလာခဲ့လို့ ပြောလိုက်…”
“ကြားတယ်နော်… ပြန်ကြတော့”
ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ပြောပြီးလှည့်ထွက်ဖို့လုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး တားလိုက်ရတယ်။
“နေပါအုံးဦးလေးရဲ့… ဒါလေး မီမီ့ကိုပြပေးပါ… ကျုပ်တို့ကို တကယ်ပဲ အမေကြွယ်လွှတ်လိုက်တာပါ…”
ကျုပ်လဲ အမေကြွယ်ပေးလိုက်တဲ့ ကိုကိုမောင်တစ်ဖြစ်လဲ မီမီ့နာရီကို ခြံစောင့်ဦးလေးလက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ အိမ်ဘက်ဆီကိုလျှောက်သွားတယ်။ ခဏကြာလို့ ခြံစောင့်ကြီးပြန်ရောက်လာတော့ ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ ခြံတံခါးကိုတန်းဖွင့်ပေးတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ ကားပေါ်ပြန်တက်ကာ ကားကိုခြံထဲမောင်းဝင်လိုက်တယ်။ မိသားစုသုံးယောက် ကားပေါ်ကဆင်းပြီး အဆင်သင့်ဖွင့်ထားတဲ့ တံခါးမကြီးကနေ အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ မီမီမောင်တစ်ဖြစ်လဲ ကိုကိုမောင်နဲ့ မမော်တို့ ထိုင်နေကြတယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီမောင်ကိုမြင်တော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားတောင်ဖြစ်သွားရတယ်။ အမေကြွယ့်ဆီက ဓာတ်ပုံထဲမှာမြင်ခဲ့ရတဲ့ မီမီမောင်နဲ့ အခုမီမီမောင်တောင်မှ မတူတော့ဘူး။ အသားအရည်ကအစ အရမ်းကို ဖွေးဥနုဖတ်နေပြီး တချို့သောမိန်းမအစစ်တွေထက်ပင် ပိုလှနေသည်ဟုထင်မိသည်။ ကျုပ်လဲ အံ့သြလွန်းလို့ငေးနေမိတာ မီမီ့မျက်နှာ ရဲခနဲဖြစ်ကာရှက်ပြီး မျက်လွှာချလျှက် ခေါင်းလေးငုံ့သွားမှ သတိဝင်လာတော့တယ်။ အခုမှ မမော်ဆိုတဲ့သူကိုကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်ကိုစားမတတ် ဝါးမတတ် ဒေါသမျက်နှာနဲ့စူးစိုက်ကြည့်နေတာကိုသတိထားမိတော့တယ်။ ကျုပ်က မီမီ့ကို ငမ်းနေတယ်လို့ ထင်သွားပုံရသည်။
တေ-“ဆောရီးပါဗျာ… မီမီ့ကိုတွေ့တော့ အရမ်းအံ့သြသွားလို့ပါ…”
မီ-“ရပါတယ် ထိုင်ပါရှင့်…”
မီမီက ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ဝင်ဖြေတော့ မမော်က မီမီ့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ မီမီက မမော်ကို ပြုံးပြလျှက် မမော်လက်မောင်းလေးကိုဖက်ထားလိုက်တော့ မမော်လဲ အခုမှ မျက်နှာကပြေလျော့သွားတယ်။ ခုနက မီမီ့အသံကိုကြားလိုက်ရတော့လဲ မိန်းကလေးအသံလိုပင် ဖြစ်နေပြန်သည်။ လမ်းမှာတွေ့တဲ့ မသိတဲ့သူဆို စကားပြောနေရင်းနဲ့တောင် မိန်းမအစစ်ဟု ထင်နိုင်ဖွယ်ရာရှိသည်။ ကျုပ်တို့မိသားစုလဲ သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။
တေ-“ကျနော်က တေဇာပါ… ဒါက ကျနော့်ဇနီးရင်အေး… ဒါက ကျနော့သမီး ခင်မွှေးလွန်းပါ…”
မော်-“ကျမ ရှင်တို့ကိုမသိဘူး… သမီးရော သူတို့ကိုသိလား…”
မီ-“မသိဘူး မေမော်… မီတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူးထင်တာပဲ…”
တေ-“ဟုတ်ပါတယ်… ကျနော်တို့နဲ့ တစ်ခါမှ မဆုံဖူးပါဘူး… ကျနော်တို့နဲ့ ရင်းနှီးတာက မီမီ့မိဘတွေနဲ့ပါ…”
“ဟင်…”
မီမီမောင်နဲ့ မမော်တို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားကြပြီး မီမီက ချက်ချင်းမတ်တတ်ထရပ်တယ်။
မီ-“ရှင်တို့ဘာအတွက်နဲ့ ကျမဆီလာတာလဲ… ကျမမိဘတွေကို အရှက်ခွဲချင်လို့မလား… ဒါကြောင့် ဘယ်သူနဲ့မှမတွေ့ချင်တာ… မီ့မိဘတွေ မီ့ကြောင့်အရှက်ကွဲရတော့မယ်…”
ပြောရင်နဲ့ မီမီက မျက်ရည်တွေလိမ့်ကျလာပြီး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချကာ ငိုနေပြန်သည်။
မော်-“အမေကြွယ်ကလဲ ဒီလိုလူတွေကို ဘယ်လိုလုပ် အိမ်ကိုလွှတ်လိုက်ပါလိမ့်… ရှင်တို့ မီမီဘယ်လိုပုံစံလဲဆိုတာ မြင်ရပြီမလား ပြန်ပါတော့…”
တေ-“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ… မီမီ… လေးလေးတို့က မီမီ့မိဘတွေရဲ့တောင်းဆိုမှုကြောင့် မီမီ့ကို လိုက်ရှာနေတာပါ…”
မီ-“ရှင်တို့လိုက်ရှာနေတာ မေမေတို့ရဲ့သား ကိုကိုမောင်ကိုမလား ကျမက မီမီမောင်ဖြစ်နေပြီ… ကျမကိုတွေ့ရင် ဖေဖေ အရမ်းစိတ်ပျက်သွားမှာပဲ… အီးဟီး…”
တေ-“အဲ့လ်ိုမဟုတ်ပါဘူး မီမီရဲ့… မီမီ့ အဖေနဲ့အမေက မီမီ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်နေပါစေ လက်ခံနိုင်တယ်ဆိုလို့ လေးလေးတို့က ရှာပေးတာပါ… ဒီအကြောင်းတွေကို သေသေချာချာရှင်းပြလို့ အမေကြွယ်က မီမီ့လိပ်စာကို ပေးလိုက်တာ…”
မီ-“အို… မဖြစ်နိုင်တာ ဖေဖေက မီမီဒီလိုဖြစ်နေတာကို အရမ်းရှက်နေတာ…”
တေ-“လေးလေးတကယ်ပြောတာ… မီမီ့ အဖေနဲ့အမေကို လေးလေးကိုယ်တိုင်သေချာမေးပြီးပါပြီ… မဌေးဆိုလဲ နေ့တိုင်း မီမီ့ကိုသတိရနေတာ… သူတို့က ရန်ကုန်မြို့ကိုမလည်ဝယ်တော့ မရှာတတ်ဘဲ ဖြစ်နေတာ… မီမီ့ကို ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်နေပါစေ ပြန်တွေ့ရရင် ကျေနပ်ပါပြီတဲ့…”
မီ-“တကယ်လားဟင်…”
တေ-“တကယ်ပေါ့ မီမီရဲ့… ဘယ်မိဘက ကိုယ့်သားသမီးကို စွန့်ပစ်နိုင်မှာလဲ… မီမီ့မှာ အပြစ်ရယ်လို့လဲ ကြီးကြီးမားမားမှာမရှိဘဲ… မီမီ့အတွင်းစိတ်က မိန်းကလေးလိုဖြစ်နေတာ တမင်ဖန်တီးယူထားတာမှမဟုတ်တာ… ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ… မီမီ့ကိုရှာဖို့ မီမီ့အရင်ကဓာတ်ပုံတွေလာပေးတော့ မီမီ့အဖေကိုယ်တိုင်ပါတယ်… သူလဲ မီမီ့ကို အိမ်ကနှင်ချမိတာ နောင်တရနေတာ…”
မီ-“ဖေဖေက တကယ်နောင်တရနေတာလား…”
တေ-“ဟုတ်တယ်မီမီရဲ့… အခုနေ မီမီ့ကိုတွေ့ရင် အရမ်းဝမ်းသာသွားမှာ… ညီညီတောင်မှ အိမ်ထောင်ကျလို့ ကလေးရနေပြီ… သူတို့ကလဲ မရှာတတ်တော့ မီမီများပြန်လာမလားလို့ မျှော်နေကြတာ…”
မီ-“ဟုတ်လား… ဒါနဲ့ လေးလေးနဲ့ မေမေတို့က ဘယ်လိုလုပ်ရင်းနှီးသွားကြတာလဲ… အရင်ကသိလို့လား…”
တေ-“အရင်က မသိပါဘူး… လေလေးရဲ့မွေးစားသမီးနဲ့ညီညီ လက်ထပ်ပြီးမှ ရင်းနှီးလာတာ…”
မီ-“လေးလေးရဲ့ မွေးစားသမီးက ဘယ်သူလဲ…”
တေ-“ပန်းအိလေ… မီမီသိတယ်မလား…”
မီ-“သိတယ်… အဲ့ကောင်မလေးက ငယ်ငယ်က အသွက်ကလေး ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်…”
အေး-“အခုနေပြန်ရင် မီမီက တူမလေးကိုပါ ထိန်းရအုံးမှာ သိလား…”
မီ-“ဟီး… ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ တူမလေးက ဘယ်အရွယ်ရောက်ပြီလဲ…”
အေး-“လေးနှစ်တောင်ပြည့်တော့မယ်… စကားလဲအရမ်းတတ်ပဲ…”
မီ-“ပြောရင်းနဲ့တောင် တွေ့ချင်လာပြီ… ဒါပေမယ့် ဖေဖေစိတ်ဆိုးမှာ စိုးရိမ်နေတုန်းပဲ…”
တေ-“မပူပါနဲ့ မီမီရယ်… လေးလေး သေချာမေးပြီးပြီသိလား…”
မီမီက တက်ကြွစွာစကားပြန်ပြောလာပေမယ့် မမော်က ဝမ်းနည်းစပြုလာတာ သတိပြုမိတယ်။ ဒါပေမယ် မီမီမောင်မှာလဲ ဝမ်းသာလွန်းလို့ မျက်ရည်များပင် ကျလာပြန်သည်။
မီ-“ဟုတ်… ချက်ချင်းတောင် ပြေးတွေ့ချင်လိုက်တာ လေးလေးရယ်… မီက ဖေဖေ မေမေနဲ့ မောင်လေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ… နော်မေမော်… ဟင်… မေမော်မျက်နှာမကောင်းပါလား… မီ့အတွက်ဝမ်းမသာဘူးလားဟင်…”
မော်-“ဝမ်းသာတာပေါ့သမီးရယ်… သမီးလေး သမီးရဲ့မိသားစုကို ဘယ်လောက်သတိရနေတယ်ဆိုတာ မေမော်အသိဆုံးပါ… မေမော် တကယ်ဝမ်းသာပါတယ်…”
ဝမ်းသာတယ်ဆိုပေမယ့် မမော်ရဲ့မျက်နှာက ယဲ့ယဲ့သာပြုံးနိုင်တယ်။
တေ-“မမော်… ကျနော်တို့က မီမီ့ကို မမော်ဆီကနေ ပြန်ခေါ်သွားဖို့လာတာမဟုတ်ပါဘူး… မီမီနဲ့မမော်က သားအမိအရင်းလိုဖြစ်နေပြီဆိုတာ  အမေကြွယ်ပြောပြလို့ကျနော်တို့သိပါတယ်… ကျနော်က အဆက်အသွယ်ပြတ်နေတဲ့ မီမီ့မိသားစုနဲ့ပြန်ဆုံတွေ့စေချင်ရုံပါ… မီမီ သူ့မိဘတွေကိုတွေ့ချင်တဲ့အခါ ပြန်တွေ့ပြီး မမော်နဲ့လဲ မခွဲအတူနေသွားမှာ… နောက်ဆုံး မီမီ့မိဘတွေကိုလဲ ရန်ကုန်မှာ ခေါ်ထားချင်ရင် ခေါ်ထားလို့ရတာပဲ… မမော်စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့…”
မီ-“မေမော်က မီ့မိဘတွေဆီ အပြီးပြန်သွားမယ်ထင်နေတာလား… မေမော်ကလဲ မီ့အမေပါပဲ မေမော်ရယ်… ရွှတ် ရွှတ်… မေမော့်အနားက တစ်သက်လုံးခွဲမသွားဘူး စိတ်ချနော်… မေမော့်ကို မီက တစ်သက်လုံးခြေဆုပ်လက်နယ်ပြုစုပေးမှာ…”
မော်-“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ မီးလေးရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… အင်းပါ… သမီးမိဘတွေနဲ့ ကြိုက်တဲ့အချိန်တွေ့ပါ… မေမော့်ကိုခွဲမသွားရင်ရပြီ…”
တေ-“မမော်… ကျနော် မီမီ့မိသားစုကို ရန်ကုန်ကိုခေါ်ပေးရမလား ဒါမှမဟုတ် ရွာကိုပြန်ပြီး လိုက်တွေ့မလား…”
မော်-“သမီးလေးသဘောကရော…”
မီ-“မီကတော့ ရွာကိုမရောက်တာကြာလို့ ရွာအထိပြန်ချင်တာပဲ… မေမေတို့ မီ့ကို အခုလိုပုံစံနဲ့မြင်ရင် တကယ်ဝမ်းသာပါ့မလား…”
အေး-“စိတ်ချပါ မီမီရဲ့… အဲ့ဒါကို တွေးပူမနေနဲ့…”
မီ-“ဒါဆို မနက်ဖြန်ပဲသွားရအောင်လေ… မေမော်ပါလိုက်ခဲ့နော်… မေမော့်ကို ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးမယ်…”
မော်-“အင်းပါ… မေမော်လိုက်ခဲ့မှာပေါ့… ဒီက ဘယ်သူ…”
တေ-“ကျနော် တေဇာပါ မမော်…”
မော်-“”ကိုတေဇာတို့ကိုလဲ သမီးလေးမိသားစုနဲ့ ပြန်ဆုံခွင့်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
မီ-“မီလဲ ကျေးဇူးတင်တယ်နော် လေးလေး… တီလေးနဲ့ ညီမလေးကိုရောပဲ… ဟယ်… လေးလေးတို့ကို ဘာမှတောင်ဧည့်မခံရသေးဘူး… ခဏနော် လေးလေး…”
မော်-“ဟုတ်သား…”
မီမီက ထသွားပြီး နောက်ထဲဝင်ကာ တစ်ခုခုသွားလုပ်နေသည်။ မီမီက အပြာရောင် ဒူးဖုံးဂါဝန်အကားလေးဝတ်ထားကာ ရင်စေ့လက်ရှည်လေးနဲ့ ခပ်သွက်သွက်ထသွားပုံလေးကလဲ မိန်းကလေးဆန်နေပြန်သည်။ ကြည့်ရတာ မီမီ့မှာ လီးတောင်မှ မရှိလောက်တော့ဘူးထင်တယ်။ အခြေအနေက အားလုံးအဆင်ပြေသွားတော့မှ ကျုပ်တို့မိသားစုနဲ့ မမော်နဲ့ မီမီမောင်တို့ ရင်းရင်းနှီးနှီးစကားပြောဖြစ်ကြတယ်။
တေ-“မနက်ဖြန်သွားမယ်ဆိုရင်တော့ ကျနော်က ညအိပ်လို့မရဘူး နေ့ချင်းပြန်ရမှာ စောစောသွားမှ အဆင်ပြေမယ်…”
မော်-“ဘယ်အချိန်လောက်သွားချင်လို့လဲ…”
တေ-“မနက် ၆နာရီလောက် ထွက်ချင်တာ… မမော်နဲ့ မီမီတို့ အိမ်မှာလိုက်အိပ်ပါလား… မနက်ကျ အတူထသွားကြမယ်… ကျနော်တို့အိမ်လဲ ရောက်ဖူးတာပေါ့… ဘယ်လိုလဲ…”
မီ-“လေးလေး ကောင်းမယ်ထင်သလို စီစဉ်ပါ… မီကတော့ ဖေဖေမေမေတို့နဲ့ တွေ့ချင်တာပဲ သိတော့တယ်… နော်မေမော်…”
မော်-“ဟုတ်ပါပြီ အမေ့သမီးလေးက အရမ်းတွေ့ချင်နေတော့ အမေက လိုက်ပို့ရမှာပေါ့… ဒါဆိုလဲ ကိုတေဇာပြောသလို ကိုတေဇာတို့အိမ်မှ ညလိုက်အိပ်ပြီး အတူသွားကြတာပေါ့….”
ဒီလိုနဲ့ မမော်နဲ့မီမီက နေ့လည်စာကို အပြင်မှာပဲလိုက်ကျွေးတယ်။ ကျုပ်တို့အိမ်လိပ်စာကိုပေးခဲ့ပြီး ညနေကျရင် လာဖို့မှာထားခဲ့ပြီး ညစာကို အိမ်မှာပဲ စားဖို့လဲ မှာထားခဲ့ကာ ကျုပ်တို့မိသားစုပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။

(အခန်း ၂၇/၁၂)

ကျုပ်တို့မိသားစုသုံးယောက်လဲ အိမ်ပြန်ရောက်တော့မှပဲ တစ်မနက်လုံးမကဲရသမျှ အတိုးချကဲရတော့တယ်။ ရင်အေးက ဧည့်သည်တွေအတွက်ပြင်ဆင်ရအုံးမှာဆိုတော့ တစ်ချီအမြန်လိုးပြီးတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးက ဆက်လိုးကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးလိုးပြီးတော့ သမီးလေးကို ကျူရှင်လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်က အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်သည်တွေအိပ်ဖို့အခန်းကို အောက်ထပ်မှာပဲ ပြင်ပေးနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးပါချက်ပြုတ်လို့ပြီးမှ ကျုပ်တို့လင်မယား ရေအတူချိုးရင်းတစ်ချီဆွဲလိုက်သေးတယ်။ မေမေ၊ မမ၊ မူယာ၊ မအိနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီတို့ကိုလဲ အိမ်ကိုဧည့်သည်လာမည့်အကြောင်းပြောထားတော့ သူတို့လဲ မိန်းမလျာလေး မီမီမောင်ကို စိတ်ဝင်စားလို့ လာကြည့်ချင်နေကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ညနေငါးနာရီလောက်မှာ မမော်နဲ့ မီမီမောင်တို့ရောက်လာကြတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို အိမ်မှာဧည့်သည်တွေရောက်နေတဲ့အကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြီး သမီးလေးကို လိုက်ပို့ပေးခိုင်းရတယ်။ အိမ်မှာ ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံဖို့ ရင်အေးပြင်ထားတဲ့ အအေးနဲ့ အစားအသောက်တွေကိုဧည်ခံရင်း အာလာပသလာပ စကားပြောရတာပေါ့။  မကြာခင်ပဲ အိမ်ကိုတစ်ဖွဲဖွဲရောက်လာကြတဲ့ ကျုပ်မယားတွေလေ၊ မီမီမောင့်ကို လာကြည့်ကြတာ။ ဒီအထဲမှာမှ မမော်က အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ရင်းနှီးတော့ အန်တီသိင်္ဂီ ဒီလိုမြို့စွန်ရပ်ကွက်လေးမှာ လာနေတာကို အံ့သြနေသေးတယ်။ ကျုပ်ညီမနဲ့သူ့သားက လင်မယားဆိုတာရယ်၊ သူ့မြေးကိုထိန်းဖို့မကြာခဏလာတယ်ဆိုတာအပြင် မကြာမီ သူ့သမီးလဲ မင်္ဂလာဆောင်တော့မှာမို့ မမော်ပဲအလှပြင်ပေးရန် စရန်ကြိုသတ်တော့သည်။ မမော်ကလဲ မငြင်းဘဲ ဝမ်းသာအားရလက်ခံတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နွယ်နီက သမီးလေးကို အိမ်ကိုလိုက်ပို့ပေးတော့ အဲ့ညနေမှာဟိုအိမ်ဒီအိမ်ကပို့တဲ့ ဟင်းတွေနဲ့ပါဆိုတော့ ထမင်းဝိုင်းက ဟင်းတော်တော်စုံသွားတယ်။ မမော်တို့လဲ ကျုပ်တို့မိသားစုအသိုင်းအဝိုင်းက ဖော်ဖော်ရွေဆရွဆက်ဆံတော့ ခဏချင်းမှာပဲ ကျုပ်တို့နဲ့ မိတ်ဆွေရင်းချာလိုဖြစ်လာတယ်။ နောက်နေ့မနက်မှာတော့ ကျုပ်တို့မိသားစုနဲ့ မီမီတို့နှစ်ယောက် ကားတစ်စီးစီနဲ့ အိမ်ကထွက်ကြတယ်။ အိမ်ကမထွက်မီ မီမီက ရင်အေးကို အလှပြင်ပေးသလို၊ မမော်ကလဲ သမီးလေးကို အလှပြင်ပေးသေးတယ်။ ဘာပဲပြောပြော မမော်တို့ရဲ့ အလှဖန်တီးနိုင်စွမ်းကို ကျုပ်ချီးကျူးမိတယ်။ ဘာပစ္စည်းတန်ဆာပလာမှယူမလာဘဲ ရင်အေးတို့၊ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းတို့မှာ ရှိတဲ့အလှပြင်ပစ္စည်းနဲ့ပြင်ပေတာကို သိသိသာပိုလှနေကြပြီ။ သမီးလေးက အရမ်းလိုက်ချင်နေတော့လဲ နွယ်နီ့ကိုခွင့်တိုင်ပြီးတော့ပဲ ခေါ်သွားဖို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ပြီး ခေါ်လာခဲ့လိုက်တာ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့တွေ ရွာကိုရောက်တော့ ကျုပ်ကားက အရှေ့က၊ မမော်ရဲ့ကားက ကျုပ်ကားအနောက်ကပေါ့။ ရွာထဲကို ကားမောင်းဝင်တော့ ပန်းအိတို့အိမ်ကိုအရင်ရောက်မှာဆိုပေမယ့် မီမီက သူမိဘတွေဆီအရင်သွားချင်တာမို့ ပန်းအိဆီကိုမဝင်တော့ဘဲ ပန်းအိနဲ့ ညီညီအောင်ကို ကျုပ်တို့ကားအပေါ် ခေါ်တင်ခဲ့လိုက်တယ်။
“လေးလေး အနောက်က ဘယ်သူတွေလဲ…”
“ဟိုရောက်တော့ သိရမှာပေါ့ ညီညီရယ်…”
“ကိုကြီးများလား…”
ကျုပ်လဲ ပြန်မဖြေဘဲ ပြုံးပြလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ သက်ထားတို့အိမ်ကိုပါကျော်သွားပြီး မဌေးတို့အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ကားကိုမြင်တော့ မဌေးက ပြာပြာသလဲ အိမ်ပေါ်က ဆင်းလာတယ်။ မီမီက ကြောက်နေသလားမသိပါဘူး။ ကားမှန်တင်ပြီး ကားပေါ်မှာရှိတုန်းပဲ။ ကျုပ်ကားပေါ်က လူတွေအကုန်ကတော့ အောက်ရောက်နေကြပြီ။
“တေဇာတို့တွေ ရုတ်တရတ်ကြီးပါလား… ဟိုအနောက်က ဘယ်သူ့ကားလဲဟင်… ဟို သားကြီး… သားကြီးများလား…”
သားကြီးဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ အိမ်ပေါ်က မဌေးရဲ့ယောက်ျားပါ အပြေးတပိုင်း ဆင်းလာတယ်။ ကားအကောင်းစားကြီးနှစ်စီး ရွာထဲဝင်လာတာမို့ ကလေးတွေနဲ့ ရွာသူရွာသားတွေလဲ ဝိုင်းအုံစပ်စုနေကြတယ်။
“ဟင် ဘယ်မှာလဲ သားကြီးက…”
“ခကလေး မဌေး…”
ကျုပ်က မမော်ရဲ့ကားအနားသွားပြီး မီမီထိုင်နေတဲ့ ကားတံခါးကို အကုန်မဖွင့် ကျုပ်တစ်ကိုယ်စာပဲ ဟလိုက်တယ်။
“မီမီ… ဆင်းလေ… ဘာမှမကြောက်နဲ့…”
“ဖြစ်ပါ့မလား လေးလေး… လူတွေကလဲ အများကြီးပဲ… မီ့ကိုမြင်ပြီး ပေါက်ကရတွေပြောရင် ဖေဖေရှက်သွားလိမ့်မယ်…”
“စိတ်မပူပါနဲ့ မီမီရဲ့ လေးလေးတို့လဲ ရှိပါတယ်…”
ကျုပ် မီမီ့လက်ကိုဆွဲပြီး ကားပေါ်ဆင်းစေတော့ မီမီ့လက်ဖျားတွေတောင် အေးစက်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ကားပေါ်နေဆင်းလာတယ်။
“ဟင်… သားကြီး…”
“မေမေ…”
ကျုပ်တို့ ဓာတ်ပုံနဲ့တိုက်ဆိုင် မနည်ရုပ်ဖမ်းယူခဲ့ရသော မီမီမောင့်ကို မဌေးက မျက်နှာမြင်လိုက်တဲ့ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း သားလို့ခေါ်ပြီးပြေးဖက်တော့တယ်။ ကိုကိုမောင် တစ်ဖြစ်လဲ မီမီမောင်က ရွာကိုလာတာမို့ ရင်စေ့အင်္ကျီလေးနဲ့ ထမိန်ကိုဝတ်လာတာ။ မဌေးက ဒါတွေလဲ မြင်ဟန်မတူ သူ့သားကိုသား အတင်းဖက်က ငိုနေတော့တယ်။ မမော်လဲ ကားပေါ်က ဆင်းလာပြီး ကျုပ်တို့ဘေးမှာလာရပ်တယ်။
“အမေလွမ်းလိုက်ရတာသားကြီးရယ်… နောက်ဆုံးတော့ အမေ့သားကြီးပြန်ရောက်လာပြီပေါ့နော်…”
“မီလဲ မေမေ့ကိုရော ဖေဖေ့ကိုရော အရမ်းလွမ်းနေတာ မေမေရ…”
သားအမိနှစ်ယောက် ဖက်ငိုနေကြချိန် ဝိုင်အုံကြည့်နေကြတဲ့ ကလေးတွေက ကလဲ အခြောက်မကြီးလို့ပြောသူကပြော၊ လူကြီးတွေကလဲ ကိုကိုမောင်က ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်လာတာလဲ စသဖြင့် ပွစိပွစိပြောနေကြသံတွေ ကြားလာရတယ်။
“ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်ဖြစ် မင်းတို့အပူပါလား… ယောက်ျားလေးလိုနေရင် ငါ့သားကြီး၊ မိန်းကလေးလိုနေရင် ငါသမီးကြီးပဲ… အလကား သပ်သပ်မဲ့ အလုပ်မရှိအလုပ်ရှာလျှောက်ပြောနေကြတယ် သွားကြ… ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ကြ…”
ရုတ်တရတ် ကျွတ်စီကျွတ်စီဖြစ်နေတဲ့လူအုပ်ကို မီမီ့အဖေက အော်ငေါက်ပစ်လိုက်တော့မှာ လူအုပ်လဲ မနည်းရှဲသွားတယ်။ မီမီမောင်လဲ မဌေးနဲ့ဖက်ထားရာကခွာပြီး သူ့အဖေဆီပြေးကာ ဖက်ထားတော့တယ်။ သူ့အဖေကလဲ သူကိုဖက်တွယ်လာတဲ့ သားအဖြစ်မှ သမီးအဖြစ်သို့ပြောင်းသွားသော ကိုကိုမောင် တစ်ဖြစ်လဲ မီမီမောင်ကို ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။
“ဖေဖေ… အဟင့် ဖေဖေ မီးကို ဒီပုံစံနဲ့လက်ခံနိုင်ပြီပေါ့နော်…”
“ဘယ်လိုပုံစံပဲဖြစ်ဖြစ် သားက အဲ… သမီးက အဖေ့သမီးပါပဲကွာ…”
“ခစ် ခစ်…”
သူ့အဖေ ကိုသိန်းမောင်က မီမီ့ကို့ သားလို့ယောင်ပြီးထွက်သွားတော့ မီမီက ခစ်ခနဲရယ်လိုက်တော့ ကျန်တဲ့သူတွေလဲ ပြုံးသွားကြတယ်။
“ကိုကြီး… ကျနော်က ကိုကြီးကို ဘယ်လိုခေါ်ရမှာတုန်း… ဟီး…”
“ဟဲ့… နင်က ဘယ်လိုခေါ်ချင်လို့လဲ ညီညီရဲ့ နင့်အစ်ကိုကိုလဲကြည့်အုံး မိန်းမအစစ်တွေထက်တောင်လှတာ မမလို့ခေါ်ပေါ့… နော် ယောက်မ…”
“ကျေးဇူးပါပဲ ပန်းအိရယ်… လာအုံး မောင်လေးကိုလဲ မမက အရမ်းလွမ်းနေတာ…”
ပြောရင်း မီမီက ညီညီ့ကို ဖက်ထားပြန်သည်။
“ဟီး… ဟုတ်သား တကယ့်မိန်းမလိုပဲ… မမဆိုလဲ မမပေါ့… မောင်လေးလဲ မမကိုအရမ်းလွမ်းနေတာ… ”
“မမလဲ အတူတူပဲ… မမယောက်မ ပန်းအိက လှလာလိုက်တာ တစ်သွေးတစ်မွေးပဲ… ဒါမမ တူမလေးလား… မမကိုပေးချီပါအုံး…”
ပြောရင်း မီမီက ညီညီနဲ့ခွာကာ ပန်းအိလက်ထဲက ကျုပ်သမီးလေးကို တောင်းချီပြန်သည်။ ကလေးချီလိုက်ရင်း ပန်းအိရဲ့ပါးလေးကို နမ်းလိုက်ပြန်သည်။
“ကဲ မဌေးရေ အလွမ်းသယ်ရင်လဲ အိမ်ထဲရောက်မှ ဆက်သယ်တော့… ဒီမှာ ဧည့်သည်ပါသေးတယ်… အိမ်ထဲလဲခေါ်ပါအုံး…”
“ဟုတ်ပါ့ ရင်အေးရယ်… သား… အဲ သမီးကြီးကိုမြင်တော့ အပျော်လွန်ပြီး မေ့နေတာ… လာလာ…  အားလုံးအိမ်ပေါ်တက်ကြ…”
ဒီတော့မှ မမော်အပါအဝင် ကျုပ်တို့တွေအားလုံး မဌေးတို့အိမ်ပေါ်တက်ကြတယ်။ မီမီက ကလေးချီလျှက်ကနေ မမော်ကို လက်ဆွဲပြီးအိမ်အပေါ်တက်သွားတယ်။ မဌေးတို့အိမ်က အသစ်ပြန်ဆောက်ထားတာသိပ်မကြာသေးတဲ့ ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုးအိမ်လေးပေါ့။ အိမ်ပေါ်မှာ မဌေးနဲ့ပန်းအိက ဖျာလေးတွေခင်းလို့ ကျုပ်တို့တွေကို ထိုင်စေတယ်။ ပန်းအိက မီးဖိုချောင်ထဲဝင်သွားပြီး ဧည့်ခံဖို့လုပ်နေပြန်တယ်။ ညီညီက ရေနွေးဗန်းလေးကို ကျုပ်အလယ်မှ ချပေးထားတယ်။ မီမီက သူတူမလေးကိုချီလျှက် မဌေးကတစ်ဖက် မမော်ကတစ်ဖက်ထားကာ သူက အလယ်မှာ ထိုင်နေတယ်။
“အိမ်က အသစ်လေးနော်…”
“အင်း… ပန်းအိက မွေးစားမိဘတွေဖြစ်တဲ့ ကိုတေဇာနဲ့ မရင်အေးတို့ကျေးဇူးပေါ့… အခု သမီးမောင်က အိမ်ပိုင် ယာပိုင်နဲ့ဆိုတော့ အဖေတို့သူများလယ်လဲ လိုက်လုပ်စရာမလိုတော့ဘူးလေ… သူတို့ကပြေလည်တော့ အဖေတို့ကိုလဲ ပြန်ကြည့်နိုင်တယ်… ဒီအိမ်ကလဲ ညီညီတို့ပဲ ပြန်ဆောက်ပေးထားတာ… ဒါနဲ့ သူက…”
“ဟုတ်သားပဲ… ဒါက မေမော်လေ… သမီးကို ရန်ကုန်မှာမွေးစားထားတာ…  မေမော်နဲ့ အမေကြွယ်က သမီးရဲ့ ကျေးဇူးရှင်တွေပါ…”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင်… ကျမတို့ရဲ့အမှားကြောင့် သမီးကြီးဒုက္ခတွေ့နေချိန်မှာ အခုလိုခေါ်ယူစောင့်ရှောက်ထားတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..”
ပန်းအိက လက်ဖက်သုပ်နဲ့ ကော်ဖီလေးတွေ ဧည့်သည်တွေဖို့လာချပေးတယ်။
“သမီးကြီး… အဖေတို့ဆီက ပြန်ထွက်မသွားရတော့ဘူးနော်…”
“ဖေဖေရယ်… မေမော်ကလဲ သမီးကို သမီးအရင်းလို မွေးစားထားတာ သမီး မေမော့်ကိုလဲ ပစ်မထားနိုင်ဘူး… ပြီးတော့ ရန်ကုန်မှာ သမီးကအလုပ်နဲ့ အကိုင်နဲ့ ဖေဖေတို့ဆီလဲ မကြာမကြာပြန်လာလို့ရနေပြီပဲဟာ…”
“ဟုတ်သားပဲ ကိုသိန်းမောင်ရာ… အခုဆို မီမီ့ကိုတွေ့ချင်ရင် အချိန်မရွေး သွားတွေ့လို့ရနေပြီပဲ… မမော်ကလဲ မီမီ့ကို သမီးအရင်းလိုချစ်ရှာတာ… ဒီလိုပဲ သွားလိုက်ပြန်လိုက်နဲ့ နေလို့ရတာပဲ… ဒီမှာဆို မီမီ့အရည်အချင်းက တိမ်မြုပ်သွားမှာ…”
“ဟုတ်တယ်မဌေးရဲ့… ကျမနဲ့ သမီးလေးကို မီမီတို့ ရှိတာလေးနဲ့ပြင်ပေးထားတာပဲကြည့်လေ…”
“ဟုတ်သားပဲ… အမေ့သမီးကြီးက အလှအပမှာ အမြင်ရှိတာပဲ ဒါဆိုလဲ  သမီးရယ်အခုတော့ ဒီမှာ ကြာကြာလေးနေအုံးနော်… ပြီးတော့ သမီးအိမ်ကနေထွက်သွားတော့ ဘယ်လိုတွေ ကြုံတွေခဲ့ရလဲ အမေသိချင်သေးတယ်…”
“အင်းပါ မေမေရဲ့… သမီးလဲ မေမေတို့ကို အလွမ်းမပြေသေးပါဘူး… အချိန်ရသလောက်နေအုံးမယ်… နော် မေမော်…”
“ဒါဆိုလဲ ကျနော်တို့ သက်ထားဆီသွားလိုက်အုံးမယ်… ကျနော်တို့က ညနေပြန်မှာဆိုတော့ ပြန်ကာနီးမှ လာနှုတ်ဆက်တော့မယ်…”
“အေးကွာ… ကျေးဇူးပါပဲ တေဇာရယ် မင်းတို့အလုပ်ရှုပ်ခံပြီး ရှာပေးလိုသာ ငါတို့မိသားစု ပြန်ဆုံရတာ… တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ…”
“ဟုတ်သားပဲ… သမီးကြီးနဲ့ပြန်ဆုံလို့ ဝမ်းသာနေတာနဲ့ တေဇာတို့ကို ကျေးဇူးတင်ဖို့တောင် မေ့နေတယ်.. အစ်မလဲ အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
“မီလဲ ကျေးဇူးအရမ်းတင်တယ်သိလား လေးလေး…”
“ရပါတယ်… အကုန်လုံးက မိသားစုတွေလို ဖြစ်နေကြပြီပဲဟာ…”
ကျုပ်စကားကြောင့် မဌေးမျက်နှာ ပြုံးရိပ်သမ်းသွားတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ အားလုံး အဆင်ပြေချောမွေ့နေပြီဆိုတော့ ကျုပ်တို့လဲ သက်ထားတို့ဆီကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့နောက်ထပ်ရင်သွေးကို လွမ်ထားရတဲ့သက်ထားကို ကြုံတုန်းလေး ချစ်ပေးခဲ့ရအုံးမယ်လေ။ အချိန်ကမရတော့လဲ သက်ထားနဲ့ အန်တီသရဖီကိုပဲ လိုးဖြစ်ခဲ့ပြီး၊ ပန်းအိနဲ့တောင် မလိုးလိုက်ရဘူး။ ညနေမှာ ပန်းအိနဲ့အတူ မဌေးတို့မိသားစုနဲ့ မမော်နဲ့မီမီပါ လာနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ မမော်တို့ကတော့ တစ်ပတ်လောက် နေအုံးမယ်လို့ ပြောတယ်။ မဌေးနဲ့ပန်းအိက ကျုပ်ကို အချစ်ရည်လဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေရှာတယ်။

အခန်း ၂၈ (ဆက်ရန်)

(အခန်း ၂၈/၁)

ရန်ကုန်ကိုပြန်ရောက်တော့လဲ ကိစ္စတစ်ခု အောင်မြင်လို့ဝမ်းသာရပေမယ့်၊ ရင်အေးနဲ့ ကိုမင်းတို့အကြောင်း စဉ်းစားမိရင် ရင်လေးမိပြန်ရော။ ရင်အေးနဲ့ကိုမင်းက စောက်ဖုတ်နှိုက်၊ လီးကိုင်အဆင့်ကိုတောင် ရောက်နေပြီလေ။ ကျုပ်သိပ်မြတ်နိုးရတဲ့ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ကို သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က အခုလို ထိကိုင်ပွတ်သပ်အရာသာခံတာကို စဉ်းစားမိရင် တကယ်ပူလောင်ရပါတယ်။ ကိုမင်းကို ရင်အေးနဲ့ မောင်နှမတွေလို့ ဖြည့်တွေးကြည့်ပေမယ့် တကယ့်မောင်နှမတွေမှမဟုတ်တာဘဲဗျာ။ ဘယ်လိုလုပ် ဖြေသာပါ့မလဲ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ စမိတဲ့ဇတ်လဲဖြစ်၊ ရင်အေးကို ချစ်လွန်းလို့ အထီးမကျန်စေဖို့၊ သူရဖူးချင်တဲ့ မောင်နှမချင်းလိုးရတဲ့ခံစားချက်ကို ရစေဖို့ ကျုပ် ဆက်ပြီး ကြိတ်ခံစားရမှာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ ရန်ကုန်ကိုပြန်ရောက်လာတော့ နိစ္စဓူဝကိစ္စဖြစ်တဲ့ ရုံးတက်ရုံးဆင်း ပြန်လုပ်ရပြီပေါ့။

မင်းထွန်း။
ပိတ်ရက်နှစ်ရက်အတွင်းမှာ ရင်အေးဆီမသွားဖြစ်ဘူး။ သူတို့လဲ ဒီပိတ်ရက်မှာမအားဘူးလေ။ ပြီးတော့ ပိတ်ရက်ဆို တေဇာက အိမ်မှာရှိနေတတ်တော့ ကျုပ်သွားရင်လဲ အလာပသလာပလေး ပြောရုံပါပဲ။ နောက်ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့ မကြာခင်ကမှ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ချစ်သူလင်မယားတွေ ဖြစ်သွားကြတဲ့ ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ကိုလဲ အချိန်ပေးမိတယ်။ ရင်အေးကိုလဲ လိုးချင်ပေမယ့် ညီမလေးနဲ့လိုးရတာလောက် စိတ်တက်ကြွမှုကတော့ ရှိမနေတော့ဘူး။ အခု ရုံးဖွင့်ရက်ပြန်ရောက်ပြီဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ ရင်အေးနဲ့လုပ်ငန်းကို ပြန်စရပြီပေါ့။ အရမ်းကြီးစိတ်တက်ကြွမှုမရှိဘူးဆိုပေမယ့် ရင်အေးလို တစ်တုံးတစ်ခဲ အဆီတစ်ထပ်အသားတစ်ထပ်ကြီးကိုလဲ ရရင်တော့ လိုးချင်သေးတယ်။ မရလဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး ရသလောက်လေး မြည်းကြည့်ရတာပေါ့။ တရားဝင်ပါမစ်ကျပြီးသားပဲဟာ။

ကျုပ်လဲ ဟိုတစ်ခါလို တေဇာ့ကို မျက်နှာမပူချင်တာနဲ့ နေ့လည်ခင်းပဲ သွားလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ခြံတံခါးလာဖွင့်ပေးချိန်မှာ ရင်အေးက ထမိန်အတို အဖျားအနားလေးတွေမှာ ရေစိုလို့။ ကြည့်ရတာ အဝတ်လျှော်နေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့အတူ အိမ်ထဲ လိုက်ဝင်လိုက်တယ်။
“ညီမလေး… နင် အဝတ်လျှော်နေတာလား…”
“အင်း… ”
“အဝတ်လျှော်စက်နဲ့လျှော်တာ… ဒီလောက်ရေစိုရလားဟ…”
“ကိုကြီးကလဲ… အဝတ်လျှော်စက်ရဲ့ ရေညှစ်တဲ့ဘက်က ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး ညှစ်မရလို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ညှစ်နေတာ…”
“ဟုတ်လား… ဒါဆိုလဲ ကိုကြီးညှစ်ပေးမယ်…”
“ရပါတယ် ကိုကြီးရဲ့…”
“ငါ့ညီမလေး ချွေးတောင်စို့နေပြီ… နေနေ ကိုကြီး ညှစ်ပေးမယ်…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးနဲ့ အတူ ရေလျှော်ပြီးသား အဝတ်တွေကို ရေညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်ရေညှစ်ပေးတဲ့အဝတ်တွေကို အဝတ်လှန်းတဲ့နေရာမှာ သွားလှမ်းနေတယ်။ ရေအနည်းငယ်စိုနေတဲ့ ရေစိုထမိန်နဲ့ တီရှပ်လက်တိုလေးဝတ်ထားတဲ့ရင်အေးရဲ့ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကောက်ကြောင်းတွေက အဝတ်တွေရေညှစ်ပေးနေရင်းကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကို မာန်ထစေတယ်။ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတဲ့ ရင်အေးရဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေက အရင်တစ်ခါ ကျုပ်လီးနဲ့ညှောင့်ခဲ့ဖူးတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေပါလားလို့ တွေးမိပြီး လီးက ပိုမာလာတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျုပ်က ဘောင်းဘီတိုဒူးဖုံးအောက်မှာ အတွင်းခံဝတ်လာခဲ့တော့ အရမ်းကြီး ငေါထွက်မနေပါဘူး။ အားလုံးရေညှစ်ပြီးသွားတော့ ရင်အေးက အဝတ်တွေလှန်းနေတုန်း ကျုပ်က မီးဖိုထဲရှိ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေတစ်ဘူးယူပြီး ဖောက်သောက်ကာ ဧည့်ခန်းမှာပြန်ထိုင်နေလိုက်တယ်။
“ကိုကြီး ခဏထိုင်အုံးနော်… ညီမလေး ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်…”
“ရတယ်… အေးဆေးလုပ်… ကိုကြီးက ညီမလေး ပျင်းနေမှာစိုးလို့ လာလည်တာ…”
“ဟုတ်…”
ခဏနေတော့ ရင်အေးက ထမိန်ရေစိုရင်လျားလေးနဲ့ ပခုံးပေါ်တဘက်လေးခြုံလို့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ တေဇာတို့အိမ်မှာက ရေချိုးခန်းတစ်ခုတည်းကိုပဲ အားလုံးသုံးတာဆိုတော့ ရေချိုးရင် ဧည်ခန်းက ဖြတ်ဖြတ်လျှောက်နေရတာပေါ့။ ဒါလဲ ကျုပ်အတွက် မျက်စိပဓာသဖြစ်စရာ အချက်တစ်ခုပါပဲလေ။ ဒီလိုနဲ့ ရင်အေးရေချိုးပြီးတော့ ထမိန်ရင်လျားနဲ့ပဲ တဘက်လေးခြုံလို့ အပေါ်တက်သွားပြန်ပြီ။ ကျုပ်လဲ လိုက်သွားရင်ကောင်းမလားလို့ တွေးမိတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့အခေါက်တုန်းက ရင်အေးက ဘာအခုအခံမှမပါဘဲ ဂါဝန်ရှည်ပါးပါးလေးကို ဝတ်ထားတာမြင်ပြီး စိတ်ရဲကာ လုပ်မိသွားတာ။ အခုဟာက ရင်အေးဘက်က အားလုံးပုံမှန်ပဲ။ ကျုပ်ကိုဘာမှ ထူးထွေဆွဲဆောင်နေတာမျိုးမရှိဘူး။ ထမိန်ရင်လျားနဲ့တောင်မှ တဘက်ခြုံထားတာကိုသာကြည့်။ ရင်အေးလဲ ကျုပ်နဲ့မောင်နှမလိုလိုးကြဖို့ စိတ်က ဒွိဟဖြစ်နေပုံပါပဲ။ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးက ဘာမှထူးထွေမဆွဲဆောင်တာကိုက ဆွဲဆောင်နေသလိုဖြစ်ပြီး လီးကတောင်နေတုန်း။ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ကျုပ် ရင်အေးဆီကို သွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ရင်အေးက အတင်းငြင်းတော့လဲ ပြန်လာရုံပဲပေါ့။

ကျုပ် ရင်အေးနဲ့တေဇာတို့ရဲ့ လင်မယားအိပ်ခန်းဆီကိုသွားကာ တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ ရင်အေးအလှပြင်တဲ့မှန်တင်ခုံက အခန်းကိုကျောပေးလျှက်ရှိနေတယ်။ ရင်အေးက ထမိန်ရင်လျားနဲ့ပဲ မှန်တင်ခုံအရှေ့ကခုံမှာထိုင်ပြီး သနပ်ခါးသွေးနေတယ်။ ပခုံးမှာလွှားထားတဲ့ တဘက်လဲမရှိတော့ဘူး။ ရုတ်တရတ်အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားတော့ ရင်အေးကလှည့်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်က ခပ်မှန်မှန်ပဲ တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်ဝင်သွားလိုက်တယ်။
“ကိုကြီး… ဘာ… ဘာလိုချင်လို့လဲ…”
“ဘာမှမလိုချင်ပါဘူး ညီမလေးရဲ့… ကိုကြီးက ကိုယ့်ညီမလေးကို သနပ်ခါးလူးပေးချင်စိတ် ပေါက်လာလို့… ဟင်း ဟင်း…”
“ရပါတယ် ကိုကြီးရဲ့…”
“မရဘူးကွာ… ငယ်ငယ်တုန်းကလဲ ကိုကြီး လူးပေးနေကျပဲဟာ…”
ကျုပ် ပြောရင်းနဲ့ ရင်အေးထိုင်နေတဲ့ခုံရဲ့ နောက်တည့်တည့်မှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထိုင်နေတဲ့ရင်အေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကို အနောက်ကနေ သိမ်းကြုံးဖက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရေချိုးပြီးစ ဆံပင်ရှည်ကိုကျောမှာဖြန့်ချထားတဲ့ ရင်အေးရဲ့ ငယ်ထိပ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“အာ… ပြောတော့ သနပ်ခါးလူးပေးမလို့ဆို…”
“ကိုကြီးညီမလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတော့ ချစ်လို့ဖက်တာကွာ… ဘာဖြစ်လဲ…”
“ဟင့်… ကိုကြီးကလဲ…”
“သိပ်လှတာပဲ ညီမလေးရယ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကိုဖက်ထားတဲ့လက်က ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။
“ဟင့်… လုပ်ပြန်ပြီ ကိုကြီးရာ…”
“ဘာလဲ… မောင်နှမချင်းကို တွန့်တိုနေတာလား… ကိုယ်ညီမနို့ကို ကိုင်တာဘာဖြစ်လဲ… နို့တင်မဟုတ်ဘူး ဟောဒီစောက်ဖုတ်ကိုပါ ကိုင်အုံးမှာ…”
ပြောရင်း လက်တစ်ဖက်က ရင်အေးရဲ့ ပေါင်ခွဆုံထဲ ထမိန်ရင်လျားပေါ်ကနေ  နှိုက်ချလိုက်တယ်။ ဖောင်းအိနေတဲ့ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်က ထမိန်ပေါ်ကနေကိုင်ရတာတောင် အိစက်နေတာပဲ။
“ဟင့်… ကိုကြီးရာ…”
“ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ ညီမလေးရယ်…”
“အူး… ဟင်း… ကိုကြီးရာ…”
ရင်အေးကိုယ်လေးက တုန်ယင်နေပြီး မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းနေတယ်။ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကလဲ ကိုင်နေရင်းနဲ့နူးအိလာပြီး စောက်ရည်ကရွှမ်းလိုက်ပုံများ ခဏချင်းမှာကို သူ့စောက်ရည်က ထမိန်သားကိုဖောက်ပြီး ကျုပ်လက်မှာစိုလာတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ရင်အေးရဲ့နို့တွေကိုဆုပ်နယ်နေတော့ ရင်လျားထားတဲ့ထမိန်က တဖြည်းဖြည်း ပြေလျော့လာတယ်။ ရင်အေးက မျက်လုံးလေးမှေးက ဖီးလ်တက်နေရင်း သတိထားမိဟန်မတူ။ ရင်အေးရဲ့လက်တွေက သူ့နို့ကိုနယ်နေတဲ့ကျုပ်လက်နဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတဲ့ ကျုပ်လက်ကို ကိုင်ထားတယ်။ ရင်းအေး အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ ညည်းနေရင်း မျက်လုံးမှေးကာ ဖီးလ်တက်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ပြေလျော့စပြုနေတဲ့ ထမိန်ရင်လျားကို ရုတ်တရတ် ဖြည်ချပစ်လိုက်တယ်ဆို ထမိန်က ခါးကိုလျောကျသွားတယ်။
“အို… ကိုကြီး…”
ရင်အေးက ရုတ်တရတ် သူ့လက်တွေနဲ့ သူ့နို့ကိုချက်ချင်းအုပ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လက်က သူ့နို့ကို ထမိန်ဖြည်ပြီးဆက်ကိုင်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်လက်က သူအုပ်တဲ့လက်ရဲ့ အောက်မှာ အကျအန တိုက်ရိုက်ကြီး ကိုင်မိနေတာ။ ရင်အေးရဲ့နို့တွေက မာတင်းမနေသလို ပျော့တွဲလဲမနေဘဲ အိအိလေးနဲ့ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ။
“ဘာလို့ဖြည်လိုက်တာလဲ… ဖယ်တော့ကွာ… ညီမလေးရှက်တယ်…”
“ကိုကြီးကိုင်ရတာ အားမရလို့ပါကွာ… မောင်နှမချင်းပဲဟာ ရှက်မနေပါနဲ့… ငယ်ငယ်ကဆို အတူတူတောင်ရေချိုးကြသေးတာ…”
“မသိဘူးကွာ… ညီမလေးရှက်တယ်…”
“ရှက်ရင် ကိုကြီးမျက်လုံးမှိတ်ထားပေးမယ်နော်… ဒီအတိုင်းလေး ကိုင်ပါရစေကွာ… နော် ညီမလေး…”
“ဟင့်… ဒါဆို ဟိုပုဝါနဲ့ မျက်လုံးစည်းထား…”
ရင်အေးက တန်းမှာလွှားထားတဲ့  ပုဝါအရှည်လေးကိုလက်ညှိုးညွှန်ပြတယ်။
“အင်းပါ ညီမလေးသဘော…”
ကျုပ်က သူ့ကိုလက်လွှတ်ပြီး တန်းကပုဝါကို သွားယူတာနဲ့ ရင်အေးက သူနို့တွေကို ထမိန်နဲ့ဖုံးလိုက်တယ်။ ကြည့်ရတာ ရင်အေးက သူ့ရဲ့ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ကျုပ် လုံးဝမမြင်စေချင်ဘူးထင်တယ်။ ကျုပ်က ရင်အေရဲ့နောက်တည့်တည့်မှာ ပြန်ပြီးနေရာယူရင်း ပုဝါကိုမျက်လုံးမှာစည်းလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်လုပ်နေတာကို သေသေချာချာလိုက်ကြည့်နေတော့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်လေးတောင် စည်းလို့မရဘူးပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ အမြင်အာရုံက အမှောင်တိကျသွားတော့တယ်။ မမြင်မစမ်းနဲ့ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့နို့တွေဆီလက်လှမ်းလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကာကွယ်ထားတဲ့လက်တွေဘာတွေ မရှိတော့ဘဲ ထမိန်နဲ့လဲဖုံးအုပ်မထားတော့လဲ ရင်အေးရဲ့နို့ကို တိုက်ရိုက် ကိုင်မိသွားတော့တယ်။
“ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့ညီမလေးရဲ့ နို့တွေကွာ…”
“ဟင်း… ကိုကြီးရာ… ဟင်း….”
အိစက်နေတဲ့ ရင်အေးရဲ့နို့တွေကိုဆုပ်ကိုင်ရင်း လက်တစ်ဖက်က သူ့ဗိုက်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ်လျှက် အောက်ကိုဆင်းသွားတော့ ရင်အေးမတားဘူး။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်ကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မမြင်စေချင်တာတစ်ခုတည်းဖြစ်မယ်။ ကျုပ်လက်က ရင်အေးရဲ့ဗိုက်သားဆီဆင်းသွားရာက ရင်အေးရဲ့ဆီးခုံက စောက်မွှေးတွေးကိုစမ်းမိတော့ ရင်အေး ကျုပ်လက်ကိုလာကိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် တားတဲ့ပုံစံတော့မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်လက်က ဆက်ပြီးအောက်ဘက်ကိုဆင်းသွားတော့ ဖောင်းအိစိုရွှဲနေပြီဖြစ်တဲ့ ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို စမ်းမိတယ်။ ကျုပ်လက်က စောက်စိကိုခလုတ်တိုက်ပြီး အောက်ကိုဆင်းသွားတာမို့ ရင်အေးရဲ့ညည်းသံလေးက ပိုဆူညံလာတယ်။
“ဟင့်… ကိုကြီးရယ်…”
“ငါ့ညီမလေးစောက်ဖုတ်က စိုရွှဲနေတာပဲကွာ… ”
ပြောရင်းသူ့စောက်ပက်ကိုပွတ်နေတဲ့လက်ကို ကျုပ်ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး စုပ်ပြလိုက်တယ်။ ရင်အေးလိုက်ကြည့်နေမယ်လို့ ထင်တာပဲ။
“အိုး… ကိုကြီးကလဲ… ဟင့်…”
“ငါ့ညီမလေးစောက်ရည်က အရသာရှိလိုက်တာ… ညီမလေး စောက်ဖုတ်လေးကိုတောင် ယက်ချင်လာပြီ…”
“ညီမလေး ငရဲကြီးမှာပေါ့ ကိုကြီးရယ်….”
“မကြီးပါဘူးကွာ…. ကိုကြီးက ချစ်လို့လုပ်ပေးတာ ဘာမှမကြီးဘူး…မှန်းစမ်း… ငါ့ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေး….”
ပြောရင်းနဲ့ပဲ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ကို နောက်ကျောခိုင်းနေရာကနေ ကျုပ်ဘက်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းဖို့ သူ့မျက်နှာလေးကိုကိုင်ပြီး ကုန်းနမ်းလိုက်ပေမယ့် ရင်အေးက ရှောင်ထွက်သွားတော့ ပါးလေးက်ုပဲ နမ်းလိုက်ရပြန်တယ်။ ရင်အေးက သူ့နှုတ်ခမ်းကို ပေးမနမ်းမှတော့ ကျုပ်လဲ အထူးတလည် ကြိုးစားမနေတော့ဘူး။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ရင်အေးရဲ့နို့တွေကို စို့ပစ်တယ်။ နို့အုံကြီးတွေကို လျာနဲ့ယက်ပစ်ရင်း ဘဟ်ညာပြောင်းစို့တာ။ ရင်းအေးက ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားပြီး ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်လျှက် ညည်းတွားနေတယ်။
“ဟူး… ကိုကြီးရာ….”
…. ပြွတ်… ပလပ်…. ပြွတ်… ပြွတ်… ပလပ်…
ကျုပ်မှာ မျက်လုံးစည်းထားရလို့ ဘာမှမမြင်ရပေမယ့် ရင်အေး အလွန်အမင်းစိတ်ပါနေတာကိုသိတယ်။
“ညီမလေး… ကိုကြီးလီးကို ကိုင်ပေးပါလား…”
“ဟင်း… ကိုကြီးရာ…”
ရင်အေးက ကျုပ်ရဲ့ ရှော့ပင်ဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးကို လာပွတ်ပေးတယ်။  ကျုပ်က နို့တွေကိုစို့ရင်း ဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုဖြုတ်၊ ဇစ်ဆွဲချကာ အတွင်းခံထဲက အဆမတန် ဇောင်းကြွနေတဲ့လီးကို အပြင်ထုတ်ပေးလိုက်တော့ ရင်အေးက ကျုပ်လီးကို မရဲတရဲကိုင်ပေးတယ်။ ကျုပ်က သူနို့တွေကိုစို့ရင်း သူ့စောက်ပက်ကို ပြန်ကလိပေးတော့ ရင်အေးလဲ ကျုပ်ရဲ့လီးကို နင့်နင့်နဲနဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးနေပြီ။ ရင်အေး အလိုးခံချင်နေပြီ။
“ကောင်းလိုက်တာညီမလေးရာ… ညီမလေးလက်နဲ့ထုပေးတာ ကိုကြီး ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… ညီမလေးနို့တွေကလဲ အရမ်းစို့လို့ကောင်းတာပဲ… ပြွတ်… ညီမလေးရော ကောင်းရဲ့လား….”
“အင်း… ဟင်း… ဟင်း….”
ကျုပ်ကိုပြန်ဖြေတာလိုလို၊ ညည်းတာလိုလိုနဲ့ ရင်အေးရဲ့ မပီမသအသံလေးကိုကြားရတယ်။ ကျုပ်က မျက်လုံးစည်းထားရလို့ ဘာမှမမြင်ရပေမယ့် ရင်အေးက ကျုပ်ရဲ့လီးကိုတော့ မြင်နေရမယ်ထင်တာပဲ။ နောက်ထပ် ပြောစရာရှိတာက ကျုပ်က မျက်လုံးစည်းထားရတဲ့အတွက် ကျုပ်ရဲ့အာရုံမှာ ရင်အေးအစား ညီမလေး ဝေဝေနွယ်ကိုပဲ မြင်ယောင်နေမိတာပဲ။ ဒီတော့ ကျုပ်ခံစားချက်က ပိုတောင်ကောင်းနေသေးတယ်။ ပြောနေတာကလဲ မောင်နှမလိုဆိုတော့ ညားခဲ့ဖူးတဲ့ ညီမလေး ဝေဝေနွယ်က အမြင်အာရုံမှာ စိုးမိုးနေတယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးနို့တွေကို့စို့တာရပ်ပြီး သူ့ပေါင်တွေကို ကျုပ်ပခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်တော့ ရင်အေး ကျုပ်လီးကိုလက်လွှတ်လိုက်ရပြီ။ မှားစရာလမ်းကြောင်းမရိတဲ့ ရင်အေးရဲ့ပေါင်ခွဆုံထဲ ခေါင်းတိုးဝင်တော့ ထမိန်ကို ရင်အေးကလှန်တင်ထားပေးပြီးသားထင်ပါရဲ့ ဘာအဝတ်၊ ဘာထမိန်နဲ့မှမထိဘဲ ကျုပ်မျက်နှာက ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အပ်မိတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို မမြင်မစမ်းနဲ့ဘဲ လျာနဲ့ ယက်တင်ပစ်လိုက်တယ်။
“အူး.. ဟူး.. ကိုကြီးရာ….”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားပြီး တေဇာ့လီးဆိုဒ်ကိုသိနေတဲ့ကျုပ်က ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်ကို  လက်သုံးချောင်းပူးနဲ့ကလိုင်းတယ်။
“ပြွတ်…. ဖလူး…. ပလပ် ပလပ်…. ကိုကြီးအရမ်းလိုးချင်နေပြီ ညီမလေးရာ လိုးရအောင်နော်…”
“ဟူး… အူး… ဒီအတိုင်းလေးနဲ့ ညီမလေး အရမ်းကောင်းနေပြီ… မရပ်နဲ့တော့… ရှီး…  အာ့… ဟား… ကိုကြီးရာ….”
ပြောရရင် ကျုပ်က ရင်အေးကို တစ်ချီပြီးအောင် စောက်ဖုတ်ယက်၊ ကလိုင်းပြီး နို့ကိုနှယ်ပေးလိုက်ရတာပါပဲ။ ရင်အေးက သူပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို အတင်းတွန်းဖယ်ပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ရည်ကိုတောင် အားရပါးရမသုံးဆောင်ရပါဘဲ ဖယ်ပေးလိုက်ရတယ်။
“ညီမလေး… ကိုကြီးမပြီးသေးဟူးကွာ…”
“အာ… ကိုကြီးကလဲ…. ဒါဆို ထမိန်ပေါ်က ညှောင့်မလား….”
“ညီမလေး  ကိုကြီးလီးကို စုပ်ပေးပါလား….”
“အာ…”
“လုပ်ပါ ညီမလေးရယ်… ကိုကြီးအရမ်းတင်းနေပြီ….”
“ဟင်း… ဒါဆိုလဲ ကိုကြီး ပုဝါ မဖြည်ရဘူးနော်…”
“အင်းပါ….”
ကျုပ် ရင်အေးရဲ့အရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်တယ်။ မကြာခင်ဘဲ ကျုပ်လီးကို ရင်အေးရဲ့ အာခံတွင်းထဲ ငုံတာခံလိုက်ရတယ်။ ရင်အေးက တကဟ့် ပုလွေထိပ်တန်းစားပဲ။ ကျုပ်ရဲ့ဇနီးသူဇာကို ပုလွေဆရာမကြီးလို့ထင်ခဲ့သမျှ ရင်အေးနဲ့မှ လက်ဖျားခါရတာပဲ။ လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုမျိုပြီး လည်ချောင်းနဲ့ လိုးပေးလိုက်၊ ဒစ်ဖူးလေးကိုလျာနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားပြီး သွားလေးနဲ့ မနာအောင်ကိုက်လိုက်၊ လဥကိုလဲ ဆုပ်နယ်ကစားပေးလိုက်နဲ့ ကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင် မီနစ်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ ရင်အေးရဲ့ပါးစပ်ထဲ သုက်ရည်တွေ ထုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။  ကိစ္စပြီးလို့ ကျုပ်မျက်လုံးစည်းထားတဲ့ပုဝါကိုဖြည်တော့ မျက်စ်ိတွေတောင် ပြာလို့။ ရင်အေးက ထမိန်ရင်လျားလျက်သား ပြန်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်ရဲ့ သုက်ရည်တွေ ရင်အေးမြိုချမယ်ထင်ထားတာ ရင်အေးရဲ့ ရေလဲထမိန်ပေါ်မှာပဲ ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်တွေကို ထွေးထုတ်ထားတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ အမှန်စင်စစ် ကျုပ် ရင်အေးရဲ့နို့တွေကိုတောင် သေသေချာချာ မမြင်ခဲ့လိုက်ရဘူး။ ပြီးတာနဲ့ ရင်အေးကပြန်ခိုင်းတော့လဲ ကျုပ် ပြန်လာခဲ့ရတာပါပဲ။

တေဇာ။
ကျုပ်ရဲချစ်ဇနီးလေးက မျက်နှာမကောင်းဘူး။ ကျုပ်က ချော့မော့ပြီးမေးတော့ သူက ကိုမင်းကို ပုလွေပေးလိုက်မိတယ်တဲ့။ သူ့နို့တွေ စောက်ဖုတ်တွေကိုလဲ ကိုမင်းက စို့သွား၊ ယက်သွားတယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် ကိုမင်းကို သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို မမြင်အောင်လို့ ကြိုးစားပြီး ထိန်းသိမ်းခဲ့တယ်တဲ့။ ဒါကိုပဲ သူ့စိတ်ထဲမှာ ကျုပ်အပေါ်အပြစ်ရှိသလိုခံစားမိပြီး ပြောရင်းနဲ့ မျက်ရည်တွေ လိမ့်ကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်ထဲမှာပူလောင်နေပေမယ့် ရင်အေးစိတ်သက်သာရာရစေဖို့ နှစ်သိမ့်ပေးရင်း ကိုမင်းနဲ့ မောင်နှမလို အလိုးခံကြည့်ပို့ မြှောက်ပေးမိနေဆဲ။ ဒါပေမယ် နောက်ရက်တွေမှာလဲ ကိုမင်းက ရင်အေးရဲ့ နို့တွေ အဖဖုတ်တွေကို ကိုင်ခွင့်၊ စို့ခွင့်ရခဲ့ပေမယ့်၊ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုယက်ခွင့်နဲ့ ရင်အေးရဲ့ပုလွေကို ရခဲ့ပေမယ့် ရင်အေးရဲ့ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုတော့ မြင်တွေ့ခွင့်မရခဲ့ဘူး။

(အခန်း ၂၈/၂)

ဒီလိုနဲ့ မဌေးတို့လဲ မီမီနဲ့မမော်တို့က ထောက်ပံ့လို့ မပူမပင် မကြောင့်မကြနေရတယ်။ မီမီတို့ပြန်လာတော့ မဌေးတို့လင်မယား လိုက်လာတယ်။ ပန်းအိနဲ့ ညီညီတော့ ပါမလာဘူး။ မဌေးတို့က ရွာကိုပြန်ကာနီး ကျုပ်တို့အိမ်မှာ တစ်ညလာအိပ်တယ်။ မီမီတို့ကိုယ်တိုင် ကားနဲ့လိုက်ပို့ပြီး သူတို့အလုပ်ရှိလို့ ပြန်သွားတာ။ ကျုပ်တို့ဖို့ လက်ဆောင်တွေနဲ့ သမီးလေးဖို့ လက်ဆောင်တွေလဲ ပါလာတယ်။ နောက်နေ့မနက်မှာ လာကြိုပြီး ကားဂိတ်ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ ပြောသွားသေးတယ်။ ပြောရရင် မီမီက သူမိဘတွေကိုရော၊ မွေးစားအမေ မမော်ကိုပါ တကယ် ဂရုစိုက်ရှာပါတယ်။ အဲ့ဒီညက ကိုသိန်းမောင်အိပ်သွားတော့ မဌေး အိမ်သာသွားသလိုနဲ့ ထလာတယ်။ ညကတည်းက ကိုသိန်းမောင်သောက်တဲ့ကော်ဖီထဲမှာ အိပ်ဆေးခပ်ထားပြီးသားဆိုတော့ စိတ်ချရတယ်လေ။ ကျုပ်နဲ့လဲ အချိန်းအချက်ကြိုလုပ်ထားတာဆိုတော့ ကျုပ်က မဌေးထွက်အလာကို ကြိုစောင့်နေတာ။ မဌေးထွက်လာတာနဲ့ ကျုပ်က မဌေးလက်ကိုဆွဲကာ အိမ်အပြင်ကိုထွက်ပြီး အပင်အောက်က ခုံတန်းလေးဆီတန်းသွားတယ်။ ခုံတန်းအနားရောက်တာနဲ့ ကျုပ်နဲ့မဌေး အတင်းဖက်နမ်းကြတယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… ဌေးရယ်…”
“မောင်ရယ်… ရွှတ်… ဌေးလွမ်းလိုက်ရတာ… ရွှတ်…”
ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ပြီး အတင်းဖက်ကာ ကျောပြင်တွေကို ပွတ်သပ်နေမိကြတယ်။
“မောင်လဲ အတူတူပါပဲ ဌေးရယ်… ရွာမှာဌေးကို မြင်ကတည်းက ဖက်နမ်းပစ်ချင်တာ… ဟောဒီသနပ်ခါးအနံ့လေး… ရွှတ် ရွှတ်…”
“နမ်းပါ မောင်ရယ်… ဌေးလဲ မောင့်အယုအယတွေ အမြဲလိုချင်နေခဲ့တာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ မဌေးရဲ့တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ထမိန်သားပျော့ပျော့လေးအပေါ်ကနေ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ရင်း ခါးအောက်ပိုင်းချင်း ပူးကပ်ထားတော့ ဘောင်းဘီထဲက တောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးက မဌေးရဲ့ဆီးခုံကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ထိုးမိနေတယ်။ မဌေးကလဲ ခါးလေးကော့ကာ ပေါင်လေးဟလျှက် သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်လီးဆီတိုးကပ်ရုံမျှမက ကျုပ်လီးကိုပါ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
“ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ဌေးရဲ့ဖင်ကြီးတွေကွာ… အိစက်နေတာပဲ… ဟင်း ပြွတ်…”
“မောင့်စိတ်ကြိုက်ကိုင်စမ်းပါ မောင်ရယ်…”
“မောင်… ဌေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ဝ နမ်းအုံးမယ်နော်…”
ပြောလဲပြော နမ်းလဲနမ်းဆိုသလို ကျုပ် မဌေးရဲ ပါးတွေ၊ နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းနေရာကနေ မဌေးရဲ့ ကိုယ် အရှေ့ပိုင်းကို အဝတ်တွေအပေါ်ကနေ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း မျက်နှာနှင့်လှိမ့်လျှက် ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ မဌေးရဲ့စောက်ဖုတ်ရှိရာ ပေါင်ခွကြားကိုပါ ထမိန်ပေါ်ကနေ နမ်းရှိုက်ပစ်တယ်။ မဌေးရဲ့ကလဲ အရင်တစ်ကြိမ်နမ်းဖူးပြီးသားဆိုတော့ ပေါင်လေးဟပြီးအနမ်းခံတယ်။ ကျုပ်က မဌေးရဲ့တင်ပါးတွေ၊ ပေါင်တွေကိုလက်နဲ့ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း မဌေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်က နမ်းနေရင်းနဲ့ ပါးစပ်နဲ့ပါ ငုံပစ်လိုက်တယ်။
“အူး… မောင်ရယ်… မောင်နမ်းနေတာကြည့်ပြီး… ဌေးစိတ်တွေ အရမ်းထနေပြီ….”
ကျုပ်ကလဲ ပြန်မဖြေသေးဘဲ မဌေးကိုယ်ကို တင်ပါးကကိုင်ပြီး တစ်ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်။
“မောင့်ကို ကုန်းပေးပါ… ဌေးဖင်ကြီးတွေကို အရမ်းနမ်းချင်လို့…”
“ဟင့်… မောင်ရာ…”
မဌေးကလဲ ခုံတန်းလေးကိုလက်ထောက်ကုန်းပေးတော့ ကျုပ်ကလဲ မဌေးရဲ့တင်ပါးကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်လိုက်နမ်းလိုက်အရသာနေမိတယ်။ မဌေးခမြာ ကုန်းပေးထားတဲ့သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကုန်းနမ်းနေတဲ့ ကျုပ်ကို သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း ဖင်ကြီးတွေကတုန်နေရှာတယ်။ မဌေးလဲ မနေသာတော့ဘဲ့ ကျပ်ကိုဆွဲထူကာ တင်းတင်းဖက်ရင်း အတင်းနမ်းတော့တယ်။
“မောင်ရယ်… ဌေးကိုလဲ အလှည့်ပေးပါအုံး… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ပြောလဲပြော နမ်းလဲနမ်းနဲ့ မဌေးတစ်ယောက် ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချကာ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း နမ်းနေပြန်တယ်။
“ကြည့်ပါအုံး…  ရွှတ် ရွှတ်… တောင်နေလိုက်တာများ… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဌေးကို အရမ်းလိုးချင်နေလို့ပေါ့ကွာ…”
“ရွှတ်ရွှတ်… လိုးရမယ်စိတ်ချနော် ခစ် ခစ်…”
သူ့ဟာသူ ကျုပ်လီးကိုပြောရင်း သဘောကျပြီး ရယ်နေပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရဲ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပြီး ကျုပ်လီးကို အားရပါးရဆုပ်ကိုင်ကာ အချောင်းလိုက်ချည်းလျာနဲ့ယက်နေပြန်တယ်။ ခဏကြာ သူ့စိတ်တိုင်းကျ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ယက်ပြီးမှ မဌေးက ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်နဲ့ငုံစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးတစ်ဝက်လောက်က မဌေးပါစပ်ထဲဝင်သွားပြီး ကျုပ်လဲ မဌေးရဲ့ စေတနာဗရပွနဲ့ ပြုစုတာကို ဇိမ်ခံနေရတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မဌေးကို လိုးချင်လှပြီမို့ သူ့ကိုအတင်းဆွဲထူပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာဌေးရယ်… မောင် ဌေးကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ကုန်းပေးကွာ ဌေးဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီးလိုးမယ်…”
“ဌေးလဲ အရမ်းခံချင်နေပြီ… လိုးတော့ မောင်ရယ်… ပြွတ်…”
မဌေးလဲ ကျုပ်ကိုနမ်းလိုက်ပြီး ခုံတန်းလေးကို လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မဌေးရဲ့ ထမိန်ကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်ပြီးမှ မဌေးရဲ့ ဖင်ကြားကစူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်မဲမဲလေးကို မှောင်ရိပ်ထဲက ဝိုးတဝါးမြင်လိုက်ရတော့ ယက်ချင်စိတ်ပေါက်လာပြီး ကုန်းယက်ပစ်လိုက်တယ်။ မဌေးလဲ ညည်းတက်သွားတယ်။
“အူး… ပြောတော့လိုးမယ်ဆိုပြီး ဘယ်လိုဖြစ်လို့ စောက်ဖုတ်ယက်နေတာလဲ့…”
“ပြွတ်… ပလပ်… လရောင်အောက်မှာ ဌေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလို့ပါကွာ… လိုးတော့မယ်နော်….”
ကျုပ် မဌေးရဲ့စောက်ဖုတ် ယက်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ကုန်းပေးထားတဲ့ မဌေးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်ရဲ့လီးကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ မဌေးနဲ့ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးက ကျပ်ကျပ်စီးစီးတိုးဝင်သွားတာနဲ့ ပြိုင်တူညည်းမိကြတယ်။ မဌေးရဲ့စောက်ပက်အတွင်းသားတွေက ကျုပ်ရဲ့လီးကို အတင်းဆုပ်ညှစ်နေတာကြောင့် ခံစားရတဲ့အရသာက အရမ်းကောင်းနေတယ်။
“အူး… မောင်ရယ်…”
“ရှီး… ဌေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ မဌေးရဲ့ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်းစလိုးတယ်။
“ဟူး… မောင်ရယ် ကောင်းလိုက်တာ…. မောင့်ကို ဌေး အရမ်းလွမ်းနေတာ သိလား… ဆောင့်… ဟင်း….”
“ရှီး… ဌေးရယ်… မောင်လဲ အတူတူပါပဲ… ဟိုနေ့က ဌေးနဲ့တွေ့ကတည်းက ဌေးယောက်ျားအရှေ့မှာကို ဆွဲဖက်နမ်းပြီး ဆွဲလိုးပစ်ချင်တာ… သိလား…. ညှစ်လိုက်တဲ့စောက်ပက်ကွာ…”
“ဟင့်… ဌေးလဲ မောင့်ကိုစမြင်ကတည်းက အတင်းကို ဖက်နမ်းပစ်ချင်တာ… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ… အရသာရှိလိုက်တဲ့ မောင့်လီးကြီး… လိုး… အင့်… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ အရှိန်ရလာတာနဲ့ မဌေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ မဌေး တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်က ခုံပေါ်မှာထိုင်ပြီး မဌေးကို အပေါ်က တက်ဆောင့်ခိုင်းကာ မဌေးကို ခုံတန်းလေးပေါ်ထိုင်စေပြီး ကျုပ်ကအောက်ကရပ်လိုးလျှက် မဌေးစောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်ပြီး ကျုပ်လဲတစ်ချီပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ် လီးစွပ်လျှက်နဲ့ မဌေးကိုဖက်ပြီး အမောဖြေနေတော့ မဌေးကလဲ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းပြန်ဖက်ပေးကာ အမောဖြေတယ်။
“ဟူး… လူကိုအီဆိမ့်သွားတာပဲကွာ… မောင့်ကိုအရမ်းချစ်သလို မောင်လိုးပေးတာကိုလဲ စွဲနေပြီ…”
“မောင်လဲ ဌေးစောက်ဖုတ်ကို စွဲတာပါပဲကွာ…”
“အမောပြေရင် သွားရအောင်လေ…”
“ဌေးကလဲ… မောင်က ဌေးကိုလိုးလို့မှမဝသေးတာ… မောင့်လီးကိုတောင် ဌေးစောက်ဖုတ်ထဲက မထုတ်သေးတာကြည့်….”
“ခစ် ခစ်… ဌေးလဲ မဝသေးပါဘူးမောင်ရယ်…. မောင်ပဲ ဌေးရဲ့ယောက်ျားအရှေ့မှာကို ဖက်နမ်းပြီးတက်လိုးပစ်ချင်တာဆို… အခု ဌေးက ဌေးယောက်ျားအနားမှာ မောင်တက်လိုးတာခံပေးမလို့…”
“ဟာ… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်းလေ… အိပ်ဆေးခပ်ထားတာဆိုတော့ ဆင်အော်တောင်နိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး… သွားစို့ လာ…”
ကျုပ်လဲ မဌေးစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်ပေးလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ မဌေးလဲ သူ့စောက်ဖုတ်မှာ ပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်နဲ့ရောနေတဲ့ကျုပ်လီးရည်တွေကို သူ့ထမိန်နဲ့ပဲ သုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ထမိန်ကိုပြင်ဝတ်တယ်။ ကျုပ်က မဌေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်ရင်း မဌေးရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်က ကိုင် မ လိုက်တော့ မဌေးက ကျုပ်ခါးတွေကို ခြေနဲ့ချိပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မဌေးကိုချီရင်း နမ်းလျှက်ပဲ အိမ်ထဲကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ရင်အေးအဖေ အရင်ကနေခဲ့တဲ့ အခန်းဝရောက်တော့ မဌေးကို အောက်ချပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဌေးရဲ့ယောက်ျားအနားမှာ ဌေးကိုလိုးဖို့ အဆင်သင့်ပဲလား မောင်…”
“ဖြစ်ပါ့မလား… မတော်တဆ နိုးသွားမှဖြင့် ဌေးရယ်…”
“မနိုးပါဘူး… မောင်မလိုးရဲဘူးလား…”
မဌေးက ကျုပ်ရင်ဘတ်လေးကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ထုပြီး စိန်ခေါ်သလိုမေးတော့ ကျုပ်လဲ လုပ်မယ်ဆိုပြီး အခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်လိုက်တော့ မဌေးကသဘောကျစွာရယ်တယ်။ ကျုပ်မဌေးရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ အခန်းထဲခေါ်သွင်းလိုက်တော့ မဌေးက မီးခလုတ်ကို �ချောက်ခနဲနှိပ်လိုက်တာမို့ အခန်းထဲမှာ လင်းထိန်သွားတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မဌေးရဲ့လင်ကြီး ကိုသိန်းမောင်ကတော့ နှစ်နှစ်ခြိူက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်သား ကုတင်ဘေးနားအထိလျှောက်ဝင်သွားကြတယ်။ စိတ်ကတော့ အတော်လေးကိုလှုပ်ရှားနေတာ။ ကျုပ် အန်တီသိင်္ဂီ၊ အန်တီမေနှင်း၊ မေကြည်တို့ကိုလဲ သူ့ယောက်ျားတွေအရှေ့မှာ လိုးဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့အားလုံးက ကြည်ဖြူပြီးသားလူတွေ။ စိတ်ထဲတစ်မျိုးတစ်မည် ခံစားရ စိတ်လှုပ်ရှားတယ်ဆိုပေမယ့် အခုလောက် စိတ်မလှုပ်ရှားရဘူး။ �ကျုပ်လဲ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ဘာလုပ်ရမလဲ တွေဝေနေတုန်းမှာ မဌေးကကျုပ်ကို ဖက်ပြီးနမ်းတော့တယ်။
“မောင် စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား… ”
“အင်း…”
“ခစ် ခစ်… မောင့်ကိုစိတ်ငြိမ်အောင်လုပ်ပေးမယ်နော်… ပြွတ် ပြွတ်…”
ပြောပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်နမ်းကာ မဌေးက ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုပါ တစ်ပါတည်း ချွတ်ချပစ်လိုက်တာ �ကျုပ်ဘောင်းဘီက ခြေကျင်းဝတ်မှာ ပုံကျသွားတယ်။ ပြီးတော့ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ ဆွနေတယ်။ ပြီးတော့မှ မဌေးက ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးနဲ့ဖမ်းငုံလိုက်ပြီး ပုလွေအစွမ်းပြတော့တယ်။ ကျုပ်လီးကို မဌေးက စိတ်အားထက်သန်စွာနဲ့ စုပ်ပေးနေရင်း ကျုပ်ကိုတစ်လှည့် အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့ယောက်ျားကိုတစ်လှည့် ကြည့်နေပြန်တယ်။ သူလဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေပုံပါပဲ။ ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေရင်းနဲ့ သူ့ရဲ့အင်္ကျီတွေထမိန်တွေကိုချွတ်ပစ်လိုက်တော့ မဌေးက လုံးဝကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ ကျုပ်လဲ စိတ်လှုပ်ရှားလျှက်ကနေပဲ မဌေးရဲ့ပုလွေအောက်မှာ လီးကမတရားတောင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ မထူးတော့ပြီမို့ ကျုပ်ရဲ့အင်္ကျီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မဌေးကိုဆွဲထူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မဌေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုဆွဲယူနမ်းရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေကိုဆုပ်နယ်ပစ်တော့ မဌေးက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီးဆွနေဆဲပဲ။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ဌေးရယ်… မောင်လဲ ဌေးစောက်ဖုတ်ကိုယက်အုံးမယ်နော်…”
“အင်း ယက်လေ… လာ ဒီလိုလေးယက်ပေး…”
နှစ်ကိုယ်ကြားရုံ ခပ်တိုးတိုးလေးပြောလိုက်ပြီးတော့ မဌေးက ရုတ်တရတ် ကုတင်ပေါ်ကို သိမ့်ခနဲနေအောင်ထိုင်ချလိုက်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲတောင်ဖြစ်သွားတယ်။ မဌေးကတော့ ကျုပ်ကိုချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ အဆုံးစွန်အထိ စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကိုပေးနေပြီ။ မဌေးက ခုတင်ပေါ်ကို လက်နောက်ပြန်ထောက်လိုက်ပြီး ပေါင်ကိုကားပေးထားတယ်။ မဌေးထောက်ထားတဲ့လက်နဲ့ ကိုသိန်းမောင်ရဲ့ကိုယ်လုံးက ထိမိဖို့တစ်ထွာလောက်ပဲဝေးတော့တာ။ မဌေးရဲ့ စောက်မွှေးပါးပါးလေးနဲ့ စောက်ဖုတ်မဲမဲလေးက ပေါင်ကားပြီးဖြဲပြသလိုဖြစ်နေတော့ အဖတ်လန်လို့ဟပြဲလေးဖြစ်နေပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနီရဲရဲလေးကိုပါ မြင်နေရတယ်။  ကျုပ်လဲ မဌေးပေါင်ကြား ကုတင်အောက်မှာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး မဌေးစောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ မဌေးခါးလေးကော့ရင်း ညည်းသံထွက်လာလို့ ရင်ထိတ်ရပြန်တယ်။
“ရှီး… မောင်ရယ်…. ”
မဌေးရဲ့ညည်းသံက ပုံမှန်စကားပြောတဲ့အသံလိုဖြစ်နေတော့ ကျုပ်လည်း ရင်တုန်နေရတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ဘာမှမပြောအားသေးပဲ မဌေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုသာ ဖိယက်နေလိုက်တယ်။ မဌေးကလဲ ပိုရဲတင်းလာပြီး  ညည်းသံက ပိုကျယ်လာသလားလို့တောင်ထင်မိတယ်။ မဌေးက ကိုယ်ကို နောက်လှန်ကာ လက်နောက်ပြန်ထောက်ထားရာက တံတောင်နဲ့ ထောက်လိုက်တော့ မဌေးရဲ့ကိုယ်လုံးက လှဲအိပ်လိုက်သလိုနီးပါဖြစ်သွားတာ။ တံတောင်သာထောက်မထားရင် ကိုယ်သိန်းမောင်ရဲ့ကိုယ်ပေါ် ခေါင်းအုံးမိပြီးသားပဲ။ မဌေးရဲ့ဆံပင်တွေက ကိုသိန်းမောင်ကိုယ်ပေါ်တင်နေတယ်။ မဌေးက သူ့ခြေထောက် တွေကိုပါ ကျုပ်ရဲ့ပခုံးပေါ်လှမ်းတင်ထားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ မဌေးရဲ့စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားပေးရင်း စောက်ခေါင်းထဲကို လက်ညှိုးနဲ့လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်ပြီးကလိလိုက်တယ်။
“အူး… မောင်ရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… ဌေး စောက်ပက်အရမ်းယားနေပြီ သိလား… ယက်… ဌေးစောက်ပက်ကိုယက်…. အူး… ဌေး ပြီးတော့မယ်… အာ့… ဟား…. ပြီးပြီ…. ရှီး….”
မဌေး ပြီးထားတော့ ကျုပ်ကိုပေါင်နဲ့အတင်းညှပ်ထားသလို ကျုပ်ကလဲ မဌေးရဲ့စောက်ပက်ကနေမခွာတမ်းငုံခဲထားရင်း သူ့ရဲ့စောက်ရည်တွေကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မျိုချပစ်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့မှ မဌေးက ကျုပ်ပခုံးပေါ်က သူ့ခြေထောက်တွေကိုဖယ်ပေးပြီး ပြန်ထိုင်ကာ ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူပြီး နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်… ဌေးအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားတာပဲ သိလား… ဌေးကို လိုးပေးတော့နော်… ပြွတ်…”
“ဌေးရယ် စကားတွေအရမ်းမပြောပါနဲ့… မတော်တဆ နိုးသွားပါအုံးမယ်…”
“မနိုးပါဘူးမောင်ရယ်…. ဌေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလိုးပေးနော်… ပြွတ်… မောင့်ကို ဌေးချစ်လိုက်တာ… လာ…”
မဌေးက ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက်ကိုသွားပြီး ကုတင်ပေါ်ကို လက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ မဌေးကတော်တော်ကို ထန်နေတာ။ အခုလဲ အိပ်ပျော်နေတဲ့ သူ့ယောက်ျားမျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်လိုးတာခံမယ့်သဘောမျိုး။ ကျုပ်လဲ လိုးချင်နေပြီမို့ မဌေးအနောက်မှာ နေရာယူပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ မဌေးရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ခပ်မှန်မှန်လေးလိုးတာပေါ့။
“ကိုသိန်းမောင်… ကိုသိန်းမောင်…. ကျမ လင်ငယ်နေတာ ရှင်မသိဘူးမလား…”
ဗုဒ္ဓေါ။ မဌေးက သူ့ယောက်ျားမျက်နှာကြည့်ပြီး စကားပြောနေတာ။ ကျုပ်မှာသာ ရင်ထဲတစ်လှပ်လှပ်နဲ့ စိတ်လဲပိုထသလို ရင်လဲတအားခုန်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အသံတွေအရမ်းထွက်မှာစိုးလို့ တအားလဲမကြမ်းရဲဘူး။
“ကျမ ရှင့်ဘေးမှာ… မောင်နဲ့အလိုးခံနေတာ… သိလား… ဆောင့်ပါမောင်ရဲ့… နာနာ ဆောင့်လိုးစမ်းပါ… အူး… ဟင်း… ကျမ ရှင်းဘေးမှာတင် လင်ငယ်လိုးတာခံနေတာ…. အူး… ရှီး… ”
မဌေးပြောနေ လုပ်နေတာတွေက ကျုပ်စိတ်ကိုပိုဆွပေးနေသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ အရှိန်ပိုတင်လိုက်ပြီး မဌေးရဲ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်ဆီခံနဲ့သူ့တင်ပါးပစ်ရိုက်တဲ့အထိ ပစ်ဆောင့်လိုးပစ်တာ။ ကျုပ်တစ်ချက် ပစ်ဆောင့်လိုက်တိုင်း မဌေးကိုယ်လေးက အရှေ့ကိုယိုင်ထိုးသွားတဲ့အထိပင်။
“အ… ဟ… အာ့… ဟုတ်တယ်… အဲ့လိုအသေဆောင့်လိုး… ချစ်လိုက်တာ မောင်လင်ငယ်လေးရယ်… လင်ကြီးအရှေ့မှာ အဲ့လိုအသေလိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ… ကိုသိန်းမောင် ရှင်ကြားလား ရှင့်မယားကို မောင်ကရှင်အရှေ့မှာတင် အသေလိုးနေပြီ…”
“ဟုတ်တယ် ကိုသိန်းမောင်… ကျနော် ခင်ဗျားမယားရဲ့ စောက်ဖုတ်မဲမဲလေးကို ခင်ဗျားအရှေ့မှာ လိုးခွဲနေတာ… ဟူး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့စောက်ပက်…”
မဌေးကမှ အသံမထိန်းဘဲ ပြောနေတော့ ကျုပ်လဲမထူးတော့ဘူးကွာဆိုပြီး လိုက်ပြောပစ်တယ်။ ကျုပ်တို့လိုးဆောင့်သံတွေ၊ စကားပြောသံတွေက အော်ဟစ်နေတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် တိတ်ဆိတ်တဲ့အခန်းထဲမှာ ညံနေတယ်လို့တောင်  ပြောလို့ရတယ်။
“ဟုတ်တယ်… လိုးခွဲပစ် မောင်… ကျမက မောင်နဲ့တင်မဟုတ်ဘူး ရှင့်သားငယ်နဲ့ပါ အလိုးခံနေတာ သိလား ကိုသိန်းမောင်… အူး… ကောင်းတယ် မောင်ရယ်… သားကြီးက လိုးမယ်ဆိုလဲ ကျမကခံအုံးမှာ သိလား ကိုသိန်းမောင်…ဟူး… ဌေးပြီးတာ ခဏ ခဏဖြစ်နေပြီ… ပုံစံပြောင်းရအောင် မောင်ရယ်…”
“အင်း… ဌေးညောင်းရင် ပြောင်းလေ…”
ကျုပ် မဌေးရဲ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပေးလိုက်တော့ မဌေးက ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး နမ်းပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ကုန်းစုပ်ပြီးမှ ကိုသိန်းမောင်ရဲ့ဘေးမှာ ပက်လက်ဝင်လှဲတယ်။ ဟာ။ ကျုပ်တို့သာ ကိုသိန်းမောင်ဘေးမှာ စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးကြရင်ဖြင့် ကုတင်တစ်ခုလုံး သိမ့်သိမ့်တုန်ပြီး နိုးလာမလားပဲ။ စိတ်လဲထသလို ရင်လဲမောရပါတယ်။ မထူးတော့ပြီမို့ ကျုပ်လဲ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ မဌေးပေါင်ကြားမှာ နေရာယူရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထိုးထည့်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်က မဌေးရဲ့နို့တွေကိုဆုပ်နယ်ရင်း မဌေးစကားမပြောနိုင်စေဖို့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မလွတ်တမ်းခဲထားတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လိုးချက်တွေကြောင့် ကုတင်တစ်ခုလုံးက သိမ့်သိမ့်တုန်နေပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ကိုသိန်းမောင်တော့ ပင်လယ်ထဲမှာ လှိုင်းစီးရတယ်လို့ အိပ်မက်မက်နေမလား၊ ငလျင်လှုပ်တယ်လို့ပဲ အိပ်မက်မက်နေမလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူမယား တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်နေတယ်လို့များ အိပ်မက်မက်နေမလားပဲ။ ကျုပ်တို့တစ်ချီပြီးတော့ နောက်တစ်ချီကိုလဲ ကိုသိန်းမောင်ဘေးမှာပဲ လေးဘက်ထောက်တွေရော၊ ဖင်ပူးတောင်းထောင်တာတွေရော၊ မဌေးကအပေါ်က တက်ဆောင့်တာတွေရော ပုံစံစုံအောင် လိုးလိုက်ကြတယ်။ ကိုသိန်းမောင်ကတော့ အိပ်ဆေးတန်ခိုးနဲ့ တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်ဘူး။ ရင်အေးကလဲ အိပ်ဆေးဘယ်လောက်တောင် ခပ်လိုက်သလဲ မသိပါဘူး။ မဌေးကိုနှုတ်ဆက်အနမ်းလေးပေးပြီး အခန်းထဲကပြန်ထွက်လာတော့ သမီးလေးအခန်းကိုဝင်ပြီး နှုတ်ဆက်ရသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့မဌေး လိုးနေကြတုန်းက ရင်အေးနဲ့အတူ သမီးလေးပါ လာချောင်းမှာ ကျုပ်သိနေတယ်လေ။ ကျုပ်တို့ကလဲ တံခါးတောင်ပြန်မပိတ်တော့ဘဲ တမင်ချောင်းလို့ရအောင် ထားခဲ့တာ။ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုကျောပေးကာ စောင်လေးခြုံလျှက် တစောင်းလေး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။ ကျုပ်ကစောင်လေးကိုမပြီး သမီးလေးအနောက်မှာ ဝင်လှဲကာ သူ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ဖိနမ်းလိုက်ပြီး သမီးလေးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲလွေးပွေ့လိုက်တယ်။ သမီးလေးက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတုန်းပဲ။ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားတဲ့လက်နဲ့ သမီးလေးရဲ့ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးကို လက်လေးနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း သမီးလေးရဲ့ နို့လုံးမာမာတင်းတင်းလေးတွေကို ဖွဖွဆုပ်ချေလိုက်တော့ သမီးလေးက သက်ပြင်းခိုးချတယ်။ သမီးလေးက ခြည်သားရင်စေ့ညဝတ်အင်္ကျီလက်ရှည်နဲ့ ခြည်သားညဝတ်ဘောင်းဘီရှည်လေးကို ဝတ်ထားတာ။ အောက်မှာတော့ ဘာအခုအခံမှာမရှိပါဘူး။ ကျုပ်လဲ နို့လေးတွေ ဖွဖွဆုပ်နယ်ပြီးမှ ကျုပ်လက်က သမီးလေးရဲ့ ဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးအောက်ထဲတိုးဝင်သွားပြီး သမီးလေးရဲ့ဆီးစပ်က မွှေးညှင်းလေးတွေကိုရွရွပွတ်သပ်ပေးပြီးမှ သမီးလေးရဲ့ အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကိုစမ်းမိတယ်။ ဒီတော့ သမီးလေးလဲ တွန့်သွားတယ်။
“မွှေးလွန်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်း ကိုကိုသိတယ်နော်…”
“ဟင့်… သွားပါ အခုမှလာပြီးတော့…”
“မွှေးလွန်းရာ ကိုကိုပြောပြီးသားလေ… မဌေးနဲ့က တစ်ခါတစ်လေ အခွင့်အရေးရတုန်းမို့ပါဆိုမှ… စိတ်မဆိုးနဲ့တော့ကွာ… မွှေးလွန်းမကြိုက်ရင် နောက်ဆို မဌေးနဲ့မတွေ့တော့ဘူးနော်…”
“တော်ပါ… ပြီးရင် မွှေးလွန်းကပဲ ကိုကိုတို့ချစ်ခြင်းကိုခွဲတယ် ဖြစ်အုံးမယ်…”
“ဘယ်သူကချစ်လို့လဲ… ကိုကို့အချစ်ဆုံးက ဒီမှာလေ…”
“မချစ်လို့သာပဲ… တစ်မောင်တည်းမောင် တစ်ဌေးတည်းဌေးနဲ့… ဟွန့်…”
“မွှေးလွန်းရာ… ကိုကို့အသက် ကိုကို့ဘဝက ဟောဒီကမွှေးလွန်းနဲ့ အေးပဲရှိတာပါ… အူတိုမနေပါနဲ့တော့ကွာ…”
“တိုမှာပဲကွာ… ချစ်လို့တိုတာ… သူ့မယားကြီးလိုတော့ အူမတိုဘဲမနေနိုင်ဘူး… ဖယ်ပါ သူများကိုလာဆွမနေနဲ့…. လူကဖြင့်အားမရှိတော့ဘဲနဲ့…”
သမီးလေးက သူ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတဲ့ ကျုပ်လက်ကို ဆွဲဖယ်ပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် ဆွဲလှည့်ပြီး ရင်ချင်းအပ်ကာ တင်းတင်းဖက်ပစ်ရင်း သမီးလေးရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေကျဲပစ်တယ်။ ဒီလိုပဲ ကျုပ်ရဲ့ ချစ်သူသမီးလေးက ကျုပ်ကိုအရမ်းသဝန်တိုတာ။ တားဆီးတာ တားမြစ်တာ ဘာတစ်ခုမှမရှိပေမယ့် ကျုပ်ကိုအမြဲတမ်း ရဲစစ် ပုလိပ်စစ်ပြီး ကြံဖန်အူတိုတာ။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်သမျှလူတွေအကြောင်း အားလုံးသိပြီးသားဆိုပေမယ့် သမီးလေးကတော့ သဝန်တိုမြဲ၊ ကျုပ်ကလဲ အမြဲတမ်းချော့ရမြဲ။ ဒါပေမယ့်လဲ အိမ်ကို ကျုပ်မယားတွေလာရင်လဲ အလိုက်တသိနဲ့ ရှောင်ပေးတတ်ပြန်ရော။
“ဘာလို့အားမရှိရမှာလဲ… မွှေးလွန်းအတွက်ဆို အမြဲတမ်းအားရှိပြီးသား သိလား… ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်…”
“နေပါစေကိုကိုရာ… ကိုကိုက မနက်လဲရုံးသွားရအုံးမှာ… ကိုကိုနားလိုက်တော့ လူဆိုးကိုကို…”
“မချစ်ဘူးလားလို့…”
“ချစ်တာပေါ့… ချစ်လွန်းလို့ကို အူတိုတာ သိလား…”
“ချစ်ရင် ကိုကို့ကိုနမ်းအုံးလေကွာ…”
ဒီတော့မှ သမီးလေးက ကျုပ်ကိုတင်းတင်းလေးဖက်ပြီး အနမ်းဖွဖွတွေပေးတယ်။
…ရွှတ်…ရွှတ်…ရွှတ်…ရွှတ်….
“ချစ်လိုက်တာမွှေးလွန်းရယ် ရွှတ်… မွှေးလွန်းအနားကတောင် မခွာချင်တော့ဘူး… ကိုကိုတို့နဲ့ ဟိုဘက်အခန်းမှာ လိုက်အိပ်ပါလား…”
“မလိုက်တော့ပါဘူး ကိုကိုရယ်… တော်ကြာနေ တရေးနိုးကိုကို့ကို တက်ခွမိလိမ့်မယ်…  ခစ် ခစ်…ကိုကို အနားယူတော့နော်… မွှေးလွန်းလဲ ကျောင်းသွားရမှာ အိပ်တော့မယ်…”
“မနက်ကျမှ လာခဲ့မယ်နော်…”
“အွန်း… ဂွတ်နိုက် ကိုကိုဖေဖေ…”
“ဂွတ်နိုက်မွှေးလွန်း…”
ကျုပ် သမီးလေးကို နှုတ်ဆက်အနမ်းတွေပေးပြီး၊ စောင်ကိုကျကျနနခြုံပေးပြီးမှ ကျုပ်တို့လင်မယားအိပ်ခန်းဆီကို ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးကတော့ မဌေးသူ့ယောက်ျားအနားမှာ အလိုးခံရင်း အရမ်းထန်နေတာကို အံ့သြတဲ့အကြောင်း ခဏပြောဖြစ်သေးတယ်။ ရင်အေးတောင် ချောင်းကြည့်ရင်းနဲ့ ကိုသိန်းမောင်နိုးသွားမှာစိုးရိမ်ပြီး ရင်တုန်ပန်းတုန် ဖြစ်ရတယ်တဲ့။ နောက်နေ့မနက်မှာတော့ မမော်နဲ့ မီမီက မဌေးတို့လင်မယားကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ဖို့ ရောက်လာကြတယ်။ ကျုပ်တို့နဲ့ မီမီတို့ကလဲ အရမ်းကို ရင်းနှီးနေကြပြီ။ ပြောရမယ်ဆို သူတို့အိမ်ကိုပါ တံခါးမရှိဓားမရှိ ဝင်ထွက်ခွင့် ရခဲ့ပြီ။ ကိုသိန်းမောင်ကတော့ ညက သူ့ဘေးကအဖြစ်အပျက်ကြီးကို ဘာမှသိလိုက်ဟန်မတူဘဲ ပုံမှန်အတိုင်း ရှိနေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲအလုပ်သွား၊ မဌေးတို့လဲ ပြန်ကြမှာပေါ့။

(အခန်း ၂၈/၃)

မင်းထွန်း။
ကျုပ် ဒီနေ့ မနက်ပိုင်း အပြင်ခဏသွားပြီး အပြန်မှာ ညီမလေးဝေဝေနွယ်ကို သူ့အလုပ်အထိလိုက်ပြီး မုန့်တွေ ဝယ်ပို့ပေးသေးတယ်။ ပြီးမှ ရင်အေးဆီကို ထွက်လာတော့ နေ့လည် တမင်းစားချိန်တောင် ရောက်လုပြီ။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးရဲ့အခြေအနေကလဲ ကောင်းမလိုနဲ့ အီလည်လည်ကြီးဖြစ်နေတယ်။ ပြောရရင် ရင်အေးက ကျုပ် သူ့နို့တွေကို ကိုင်ချင်ရင်ကိုင်လို့ရအောင် တီရှပ်အပွကို ဘရာမခံဘဲဝတ်တားမျိုး။ စောက်ဖုတ်ကို လှန်ပြီးနှိုက်ရလွယ်အောင် ထမိန်တို့၊ စကပ်တို့ ဝတ်ပြီး ပင်တီမပါဘဲနေတတ်တယ်။ ကျုပ် သူ့နို့ကိုင်ချင်ရင် တီရှပ်အောက်ထဲလက်လျိုပြီး တိုက်ရိုင်ကိုင်လို့ရတယ်။ ဒါပေမယ် တီရှပ်ကို လှန်မတင်ရဘူး။ ဒီလိုပဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုလဲ ထမိန်လှန်၊ စကပ်လှန်ပြီး အနှိုက်ခံတယ်။ ဒါပေမယ် ခေါင်းငုံ့ကြည့်လို့မရဘူးဗျ။ အဲ စောက်ဖုတ်ယက်ချင်၊ နို့စို့ချင်ရင်တော့ မျက်စိကို ပုဝါစည်းပြီးမှ အလုပ်ခံတယ်။ အဲ့လို မျက်လုံးစည်းထားမှလဲ ကျုပ်ကို ပုလွေပြန်ပေးတယ်။ ပြောရရင် ကျုပ်က အခုအထိ ရင်အေးရဲ့ သဘာဝအရှိတရားကြီးကို ပေါ်တင်မမြင်ရဖူးသေးဘူး။ ကျုပ်လီးကိုစုပ်ပေးနေချိန်မှာလဲ သူ့မျက်နှာ ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်နေလဲဆိုတာ မမြင်ဖူးသေးဘူး။ ကျုပ်မျက်စိထဲမှာ ရင်အေးရဲ့အရှိတရားနဲ့ ကျုပ်ကိုပြုစုပေးတာကို လက်တွေ့ကြုံဖူးတာတောင် မြင်ယောင်ချင်ရင် စိတ်မှန်းနဲ့သာယောင်ကြည့်ရတဲ့အဖြစ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတစ်ခေါက်တော့ ကျုပ်လီးကို ရင်အေးစုပ်ပေးရင် ကျုပ် မျက်လုံးစည်းထားတဲ့ပုဝါကို ချွတ်ပစ်မယ်လို့ တွေးထားတယ်။ မချွတ်ပစ်ရင်တောင် ရအောင်ခိုးကြည့်မယ်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးတို့အိမ်ရှေ့မှာကားရပ်ပြီး ဟွန်းတီးလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ခြံတံခါးကိုလာဖွင့်ပေးတယ်။ ဟာ… ယောက္ခမကြီးပါလား။ ယောက္ခမကြီး ဒေါ်မြသီတာ ဘယ်လိုလုပ်ရောက်နေပါလိမ့်။ ကြည့်ရတာ သူ့သားဆီအလည်လာချင်လို့ သူဇာလိုက်ပို့တာ ဖြစ်မယ်။ ဒီလိုပါပဲ ဒေါ်သီတာကြီးက သူသားအိမ် တစ်ညအိပ်နှစ်ညအိပ် လာလည်နေကြပါပဲ။ ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက်တော့ ရင်အေးဆီအဝင်အထွက် ခဏနားထားရမှာပဲ။  အခုလဲ ကျုပ်က ညီမလေးဖို့မုန့်ဝယ်ရင်း ရင်အေးဖို့ပါ ပါလာခဲ့လို့တော်သေးတယ်။ မဟုတ်ရင် ဘာအကြောင်းပြရမှန်းမသိ။ သူ့သားအလုပ်သွားနေချိန် သူ့ချွေးမတစ်ယောက်တည်းအိမ်မှာရှိတာကို ကျုပ်ဒီလို နေစဉ်နီးပါး ဝင်ထွက်နေတာသိရင် ကျုပ်ကိုဘယ်လောက်များ ဆူလိုက်မလဲမသိဘူး။ ဟူး။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချပြီး ကားပေါ်ကနေ မုန့်ထုပ်ယူကာ ဆင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် အိမ်ထဲဝင်ပြီးမှ ယောက္ခမဒေါ်သီတာက လိုက်ဝင်လာတယ်။ ရင်အေးက မီးဖိုခန်းက ထွက်လာတယ်။
“ဟော… ကိုမင်းပါလား… ဘယ်ကလှည့်ဝင်လာတာလဲ…”
ရင်အေးက အခေါ်အဝေါ်တွေတောင် ပြောင်းလို့ပါလား။ အင်း… ဒေါ်သီတာကြီး ရှိနေလို့ နေမှာပါလေ။
“အေး… ဘယ်ကရယ်မဟုတ်ပါဘူး… အပြင်သွားရင်းနဲ့  ညီမလေးဖို့ရော အိမ်ဖို့ရော မုန့်တွေဝယ်ရင်း နင့်ဖို့ပါဝယ်လာလို့ ဝင်ပေးတာ…”
“သြော်… ကျေးဇူးပဲ ကိုမင်း…”
“အမေက ဒီရောက်နေတာကိုး… သားနဲ့ချွေးမကိုလွမ်းလို့ လာလည်တာလား… အမေဒီမှာ ညအိပ်မှာလား…”
“ဟင်း… ဟင်း… မေမေက ဒီကိုတစ်ညအိပ်နှစ်ညအိပ် လာလည်တာမဟုတ်ဘူး ကိုမင်းရဲ့ ကိုမင်း သင်္ဘောပြန်မတက်ခင် အိမ်မှာ မေမေ့ကိုပြုစုချင်လို့ ညီမသွားခေါ်လာတာ… မမဖို့လဲ အိမ်ဖော် ငှားပေးခဲ့ပါတယ်ရှင့်…”
ဗုဒ္ဓေါ… ကျုပ် သင်္ဘောပြန်မတက်မချင်း ဆိုပါလား။ ကြည့်ရတာ ရင်အေးနဲ့ကိစ္စက လမ်းဆုံးပြီထင်ပါတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာအမူအရာမပျက်အောင် ထိန်းလိုက်ရတယ်။ ရင်အေးကိုတော့ နှမြောသား။ စားရလု၊ စားရခင်၊ ပါးစပ်ဝရောက်မှ ပြုတ်ကျရတယ်လို့။
“ဟုတ်လား…”
“ဟုတ်တယ် သားရဲ့… သားပြန်မရောက်ခင်ကတည်းက အမေ့ကိုပြောထားကြတာလေ… အဲ့ဒါ မနက်က မီးလတ်လာခေါ်တာနဲ့ လိုက်ချလာတာ…”
သြော်… ရင်အေးက ယောက္ခမကြီးကို ကိုယ်တိုင်သွားခေါ်လာတာကိုး။
“ဟုတ်ကဲ့ ကောင်းတာပေါ့… တေဇာတို့တွေလဲ အမေ့ကို တစ်လှည့် ပြုစုချင်မှာပေါ့…”
“အင်းပေါ့ ကိုမင်းရဲ့… အိမ်အကူကို လမ်းထဲ အဒေါ်ကြီးကိုပဲ ငှားပေးခဲ့တယ်… ညတော့မအိပ်ပါဘူး… မနက်လာ ညပြန်ပေါ့…”
“ရပါတယ်… လခဘယ်လောက်ပေးရလဲ အကိုပြန်ပေးမယ်လေ…”
“မလိုပါဘူးကိုမင်းရယ် ထားလိုက်ပါ… ဒါနဲ့ ကိုမင်းက ထမင်းရော စားပြီးပြီလား…. အိမ်မှာစားသွားပါလား…”
“မစားတော့ပါဘူးဟာ အိမ်ကျမှ သူဇာနဲ့အတူ စားလိုက်တော့မယ်… အကိုပြန်ပြီ… အမေ သားပြန်ပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“အေး အေး…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးတို့အိမ်က ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဒါ ရင်အေးရဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်ပေါ့။ ကျုပ်ကို အစ်ကိုအရင်းတစ်ယောက်လိုလက်ခံပြီး အလိုးခံဖို့ လက်မခံနိုင်လို့ ကျုပ်နဲ့ စလက်စ ဇတ်လမ်းတွေရပ်သွားအောင် ယောက္ခမကို အကာအကွယ်အနေနဲ့ အနားမှာ ခေါ်ထားလိုက်တာပေါ့။ လှလှပပလေးနဲ့ စကားလုံးနဲ့ပြောစရာမလိုအောင် ရင်အေးက ငြင်းပြသွားခဲ့တာ။ ကျုပ်အတွေး အာရုံထဲက ရင်အေးနဲ့ပက်သက်ခဲ့သမျှ ပြန်မစဉ်းစားမိအောင် ကြိုးစားရတော့မှာပေါ့။ အစ်ကိုအရင်းလိုတောင် လက်မခံနိုင်တာ သူစိမ်းအနေနဲ့များ သွားစမ်းလို့ကတော့ ရင်အေးတို့၊ သူဇာတို့၊ မူယာတို့ဆိုတာ အသက်ချင်းလဲမယ့် မိန်းမမျိုးတွေ။ သူတို့ချစ်တဲ့သူအတွက်ဆိုရင်လဲ တုံးတိုက်တိုက် ကျားကိုက်ကိုက် ရှေ့ဆက်တိုးမယ့် မိန်းမမျိုး။ သူတို့သုံးယောက်စလုံးရဲ့အချစ်ကိုရထားတဲ့ တေဇာ… မင်း သိပ်ပြီးကံကောင်းတယ်။

တေဇာ။
ကျုပ်ဒီနေ့ ရုံးကပြန်ရောက်တော့ အိမ်မှာ မေမေရောက်နေတယ်။ မေမေရောက်နေတာကို သိပ်မအံ့သြပါဘူး။ မေမေ့ဆီသွားရမယ့်နေ့မှာ မဌေးရောက်လာလို့ မသွားတော့ဘဲ မဌေးကိုပဲ အားရအောင်လိုးပေးခဲ့တော့ မေမေလိုက်ချလာတာဖြစ်မယ်။ ကျုပ်မေမေ ဒေါ်မြသီတာကတော့ ကျုပ်အကြိုက်ထမိန်သားပျော့ပျော့လေးနဲ့ ရင်ဖုံးလေးဝတ်လျှက် ကြိုနေတာ။ ခြံတံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ အိမ်ထဲကို သားအမိနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ခါး တစ်ယောက်ဖက်ပြီး လျှောက်လာကြတာ။ လမ်းလျှောက်ရင်းတောင် မေမေ့ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်၊ မေမေ့ဖင်တွေကိုကိုင်လိုက်နဲ့ အချစ်နာလန်ထနေကြတာ။ ရင်အေးကလဲ အိမ်ပေါက်ဝကနေ ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့ ရင်အေးက ကျုပ်ရဲ့လွယ်အိတ်ကို ပခုံးက လာဖြုတ်တယ်။ ရင်အေးက ဒီနေ့တော့ ဘာအတိုအပြတ်၊ အသားကပ်၊ အပါးအလွှာဆိုတဲ့ အဝတ်မျိုးကိုမှ မဝတ်တော့ဘဲ ရိုးရိုးထမိန်နဲ့ ရင်ဖုံးလေးနဲ့ပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်ကာ ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်သေးတယ်။ ဒီနေတော့ ရင်အေးမျက်နှာမှာ ဝမ်းနည်းစိတ်မကောင်းဖြစ်တဲ့အရိပ်အယောင် မမြင်ရဘဲ အပြုံးလေးတွေကအစ ပေါ့ပါးသက်ဝင်နေတယ်။
“ပေးပေး…အေးကို အိတ်ပေး… အေးအိတ်သွားထားပေးမယ်… ခဏအမောဖြေပြီး မေမေ့ကိုပြုစုလိုက်အုံး…”
“အေးလေးက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အွန်း… ချစ်တယ်နော် ကို… ရွှတ်… ရွှတ်… စားပွဲပေါ်မှာ သံပုရာရည်ရှိတယ်… သောက်လိုက်အုံး…”
“မေမေတိုက်လိုက်မယ် မီးလတ်….”
“ဟုတ်…”
ရင်အေးက ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာ ကျုပ်ရဲ့လွယ်အိတ်ကိုယူပြီး အပေါ်တက်သွားတယ်။ ကြည့်ရတာ မေမေရောက်နေလို့ ကိုမင်းမလာတာကြောင့် ရင်အေးရဲ့စိတ်တွေ ပေါ့ပါးနေတာဖြစ်မယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေး အခုလိုရွှင်ပြနေတာကိုမြင်ရတာ အရင်ရက်တွေကထက် ပိုပြီးစိတ်ချမ်းသာရတယ်။ ကိုမင်းကို ရပ်ခိုင်းလိုက်ရင်ကောင်းမလား… မဖြစ်သေးပါဘူး ရင်အေးသိပ်ရဖူးချင်တဲ့ မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့ ခံစားချက်လေး ရစေချင်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေတိုက်တဲ့ သံပုရာရည်လေး သောက်ပြီးမှ မေမေ့လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲဝင်ကာ သားအမိတွေ တစ်ချီတစ်မောင်း စိမ်ပြေနပြေတွယ်တာပေါ့။ သားအမိတွေ တစ်တစ်ခွခွပြောဆိုပြီး လိုးတာ တစ်ချီပြီးတော့ သားအမိတွေဖက်ပြီး အမောဖြေနေကြတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မေမေရယ်… မေမေ့ကို လိုးလို့ကိုမဝဘူး… သိလား… ဒီည အိမ်မှာအိပ်နော် ညကျ ထပ်လိုးအုံးမယ်…”
“အိပ်မှာပေါ့… ဒီညတင်မဟုတ်ဘူး နောက်ည နောက်ည တွေပါအိပ်မှာ… မောင်မင်းထွန်း သင်္ဘောတက်မှ ပြန်တော့မယ်…”
“ဗျာ…”
ကျုပ်လဲ အံ့သြသွားတယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကို အိမ်မှာခေါ်ထားရတာကြောင့် အံ့သြတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျုပ်မှာ မေမေ့ကို အနားမှာခေါ်ထားချင်လို့ တကူးတက တောင်းဆိုထားခဲ့တာ။ ရင်အေးကိစ္စပေါ်လာတာကြောင့် မမကို အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး အချိန်ဆွဲထားခဲ့တာ။ မမက မေမေ ကျုပ်ဆီလာနေမှာကို မတားဘူးလား။ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်။ ရင်အေးနဲ့ကိုမင်းကိစ္စက မပြတ်သေးတော့ မေမေရှိနေရင် ကိုမင်းလဲ ရင်အေးအနားကို ကပ်ရဲမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။
“ဟိုလေ… နေ့လည်နေ့ခင်းကျမူယာတို့အိမ်မှာ မေမေ့မြေးကိုသွားထိန်းပေးလိုက်အုံးနော်… တော်ကြာ မူယာက သူဆီတော့လာမနေဘူးဆိုပြီး ပြောနေအုံးမယ်သိလား…”
“အင်းပါသားရဲ့ စိတ်ချပါ… နေ့လည်ခင်းကျ မူယာ့ကို လှမ်းခေါ်ပြီး မီးလတ်နဲ့အတူထိန်းမှာပေါ့…”
“ကလေး နေပူပါတယ် မေမေရယ်…”
“သားလေးနော်… မေမေလာနေတာကို မကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်ပါတယ် မေမေရဲ့ မကြိုက်ဘဲရှိပါမလား… ဟောဒီချစ်သူမေမေကို တစ်သက်လုံးတောင် အနားခေါ်ထားချင်သေးတယ်…”
“ဟွန်း… သားမကြိုက်လဲ နေရမှာပဲ… မီးလတ်ခမြာ သနားပါတယ်… မေမေ့ကို တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ လာခေါ်တာ… သမီးကြီးကလဲ လိုလိုလားလားထည့်ပေးလိုက်တာ… အဲ့လောက်ဆို သဘောပေါက်… သားလေးရဲ့ အကြံတွေကို ဒီမှာပဲရပ်လိုက်တော့…”
မေမေ့ကို ရင်အေးကိုယ်တိုင် သွားခေါ်လာခဲ့တာကိုး။ ဒါကြောင့် မမက မတားတာပေါ့။ မေမေရော မမရောက ရင်အေးကိုသိပ်ချစ်တော့ အခုလိုအခြေအနေမှာ ရင်အေးဘက်က ရပ်တည်ကြမှာ သေချာတယ်။ ရင်အေးက ကိုမင်းကို လုံးဝလက်မခံဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပုံပဲ။ ဒီလိုဆိုတော့လဲ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးဝမ်းသာမိပြန်ရော။ ကျုပ်လဲ အူမတိုရတော့ဘူး၊ ရင်အေးလဲ စိတ်မဆင်းရဲရတော့ဘူးပေါ့။ တွေးရင်းနဲ့ အလိမ္မာသုံးပြီး ကိုမင်းနဲ့ဇတ်လမ်းရပ်ပစ်လိုက်တဲ့ ချစ်ဇနီးလေး ရင်အေးရဲ့ ပုံရိပ်တွေက အာရုံမှာပေါ်လာပြီး အချစ်စိတ်တွေက ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရ ယိုဖိတ်လာတယ်။
“သား… အေးဆီသွားလိုက်အုံးမယ်နော် မေမေ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဟင်း ဟင်း… သွားပါရှင်… ခစ် ခစ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
မေမေ့ကိုခွင့်တောင်းတော့ မေမေက ခွင့်ပြုရင်းက ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်မျက်ဝန်းထဲက ရင်အေးကိုချစ်တဲ့စိတ်တွေ လျံကျနေတာ မေမေလဲ မြင်ရမှာပါ။ ကျုပ်လဲ အဝတ်တွေထဝတ်ပြီး အခန်းပြင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ရင်အေးက မီးဖိုခန်းထဲက ခုံမှာ ထိုင်ပြီးကန်စွန်းရွက်သင်နေတယ်။ ကျုပ် သူ့ဆီလျှောက်လာတာကိုမြင်တော့ ရင်အေးက ပြုံးတယ်။ အလွန်ချိုမြသော အပြုံးလေးပေါ့ဗျာ။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့အနားကိုရောက်တာနဲ့ ကန်စွန်းရွက်သင်နေတဲ့ရင်အေးကို လက်မောင်းကကိုင်ပြီးထူတော့ ရင်အေးက ကန်စွန်းရွက်ကိုချခဲ့ပြီး ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက် ထရပ်တယ်။ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ မျက်ခုံးနက်နက်အောက်က မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို စူးစိုက်ကြည့်တော့ ရင်အေးလဲ ကျုပ်ကို စူးစမ်းသလိုနဲ့ ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် ရင်အေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ကျစ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“အေးကို ကို အရမ်းချစ်တာပဲ အေးလေးရယ်…”
“ကို စိတ်မဆိုးဘူးမလားဟင်…”
“ကိုက ဘာကိုစိတ်ဆိုးရမှာလဲ အေးရဲ့…”
“ကို့အစီအစဉ်ကို အေးက ဖျက်လိုက်တာလေ…”
“စိတ်ဆိုးစရာလား အေးလေးရဲ့… ပိုတောင်ချစ်သွားသေးတယ် သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ကိုလဲ ဒီကိစ္စကြောင့်ခံစားနေတာမလား…”
“အင်း… ဒါပေမယ့်ကိုက အေးလေးကိုလဲ အဲ့အရသာ ခံစားဖူးစေချင်တာ… အဲ့ဒါကြောင့် အားတင်းပြီးလုပ်နေရတာ အေးရ…”
“ကို့ စေတနာကို အေးနားလည်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် တကယ့်မောင်နှမဟုတ်တော့ မောင်နှမဆိုတဲ့ခံစားချက်လဲ အပြည့်အဝမရပါဘူး… ကြိုးစားစိတ်သွင်းပြီး လက်ခံကြည့်ပေမယ့် လက်ခံပြီးရင်လဲ နောင်တတွေတစ်သီကြီးနဲ့ တစ်နုံ့နုံ့ခံစားနေရတာ… ကိုလဲဒီလိုပဲမလား…”
“အင်း… ဒါပေမယ့် အေးအတွက် ကို ဖန်တီးမပေးနိုင်တာ စိတ်မကောင်းဘူးကွာ…”
“တကယ်မရှိတာကြီးကို လုပ်ယူလို့ဘယ်ရပါမလဲ ကိုရယ်…”
“ဒါပေမယ့် ကို့စိတ်ထဲမှာ အခုမှပေါ့ပါးသွားတာသိလား အေးလေး… ရွှတ် ရွှတ် အရမ်းချစ်တာပဲ…”
“အေးလဲ အတူတူပဲ… နောက်ကို အဲ့လိုပေါက်ကရအတွေးတွေ မတွေးနဲ့တော့နော်…”
“ကိုက အဖေမရှိကတည်းက အေးတစ်ယောက်တည်း အိမ်မှာအထီးကျန်နေတာ မကြည့်ရက်လို့ပါ…”
“ကိုရယ်… အေးရဲ့နှလုံးသားထဲမှာကိုရှိတယ်… ခြံထဲမှာ အေးချစ်တဲ့ အပင်လေးတွေရှိတယ်… အေးချစ်ရတဲ့ ကိုနဲ့မီးလေးအတွက်နဲ့ အပင်လေးတွေရဲ့ ဝေယျာဝစ္စလုပ်နေရတာနဲ့တင် အထီးကျန်ချိန်မရပါဘူး… ဟုတ်ပြီလား…”
“ဟုတ်ပါပြီ…. အေးလေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ…”
“ကို ဝေယံ့ကိုလဲ ပြောထားသေးတယ်မလား…”
“ဟီး… စိတ်ချနော် ကို ဒီမစ်ရှင်(mission)ကို ပယ်ဖျက်ကြောင်း ကြေငြာလိုက်မယ်… ကို့မိန်းမရဲ့အသားကို ဘယ်သူမှထပ်မထိရတော့ဘူး… သိလား…”
“ကြည့်လုပ်နော်… ဟွန့်… နောက်တစ်ခါဆိုနာမယ်…”
“အာ့…”
ရင်အေးက ကျုပ်ဗိုက်ခေါက်ကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းလိမ်ဆွဲတော့ ကျုပ်လဲ မနာပေမယ့် အော်လိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ လင်မယားနှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ရယ်မိကြပြန်တယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယားစိတ်လွတ်လက်လွတ်ရယ်ရင်း၊ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်းနဲ့ ကျုပ် ရင်အေးကိုချစ်ပစ်ချင်လာတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက ရင်အေးရဲ့​ကျောပြင်ကိုဖက်ထားရာကနေ သူ့တင်ပါးတွေဆီ ဆင်းသွားကာ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“အေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲကွာ…  ချစ်ရအောင်နော်…”
“အေးက ဒီမှာ လုပ်နေတုန်းတန်းလန်းရီးလေ ကိုရဲ့… ကိုကလဲ မီးလေးကိုသွားကြိုရအုံးမှာ… ရေချိုးတော့လေ…”
“လာပါကွာ မြန်မြန်လေးချစ်မယ်… ကို့ရဲ့အေးလေးကို မချစ်ရမနေနိုင်တော့ဘူး…”
“လိုက်သွားလိုက်ပါ မီးလတ်ရယ်… ဒါတွေ မေမေဆက်လုပ်ထားလိုက်မယ်… သားလေးက မီလတ်ကို ပါးစပ်နဲ့ဆံ့ရင် ငုံတောင်ထားမလားမသိဘူး… ခစ် ခစ်…”
ဘယ်အချိန်ကတည်းက မီးဖိုခန်းဝကနေ ကျုပ်တို့ကိုကြည့်နေမှန်းမသိတဲ့ မေမေက ဝင်ပြောတော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို စွေ့ခနဲ့ ပွေ့ချီလိုက်တော့တယ်။
“တစ်ကိုယ်လုံးမဆံ့လဲ ဆံ့တဲ့အပိုင်းလေးတွေကိုတော့ ငုံလိုက်အုံးမယ် မေမေရေ… မေမေ့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်သိလား…”
“ကိုကလဲ မေမေ့ကိုခေါ်ပြီး အလုပ်တွေခိုင်းသလို ဖြစ်နေပြီ…”
“ဖြစ်ပါဝူး… နော် မေမေ…”
“ဟုတ်ပါတယ် မီးလတ်ရဲ့… လင်မယားတွေ တစ်ဝချစ်ခဲ့… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ရင်အေးကို ပွေ့ချီလျှက် အိပ်ခန်းဆီ သွားလိုက်တော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကိုမင်းနဲ့ ဝေယံကို အရက်တစ်ဝိုင်းတည်ပြီး ရင်အေးကလက်မခံလို့ အစီအစဉ်ကို ရပ်လိုက်ပြီဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောလိုက်ရတော့တယ်။ သူတို့ကလဲ လက်ခံကြပါတယ်။
*********************************************

ဒီနေ့ အိန္ဒြာရဲ့ လက်ထပ်ပွဲနေ့။ ကျုပ်တို့မိသားစုတွေ အကုန်သွားရမှာပေါ့။ အရင်ရက်ကလဲ အိန္ဒြာကျုပ်ဆီရောက်လာလို့ လိုးပေးလိုက်ရသေးတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ တစ်ဖွဖွနမ်းပြီး ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ တတွတ်ပြောကာ မျက်ရည်လေးဝဲနေရှာသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုချော့မော့ပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်ကို သံယောဇဉ်တွယ်ရှာပေမယ့် ဖြစ်သင့်တာကိုပဲ လုပ်ရတာပါပဲ။ မင်္ဂလာဆောင်မယ့်နေ့က အိန္ဒြာ့ကိုအလှပြင်ပေးဖို့ မမော်ဦးဆောင်တဲ့ အဖွဲ့က အန်တီသိင်္ဂီတို့အိမ်ကို မနက်အစောကြီးရောက်လာတယ်။ ကျုပ်တို့မိသားစုကို အန်တီသိင်္ဂီကိုယ်တိုင် သူ့အိမ်မှာ လာအိပ်စေလို့ မိသားစုသုံးယောက် လာအိပ်ပေးရတယ်။ ကျုပ်ကတော့ ညက အိန္ဒြာနဲ့ဝင်အိပ်တာပါ။ တစ်ညလုံး နားနားပြီး လိုးကြတယ်။ အိန္ဒြာကလဲ ကျုပ်ကို အစွမ်းကုန် ပြန်ယုယပေးခဲ့ပါတယ်။ ည ၂နာရီထိုးမှ အိပ်ရေးမဝဘဲ မင်္ဂလာဆောင်မှာ မူးလဲနေမှာ စိုးလို့ အိန္ဒြာ့ကို ချော့မော့ပြီးအိပ်ခိုင်းရတယ်။ မမော်က အန်တီသိင်္ဂီကို အလှပြင်ပေးနေတယ်။ အိန္ဒြာကိုတော့ မီမီကအလှပြင်ပေးတယ်။ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးနဲ့ မူယာနဲ့ မအိကိုက မမော်ရဲ့ တခြားတပည့်လေးတွေက ပြင်ပေးနေတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကတစ်ခန်းသပ်သပ်၊ အိန္ဒြာက သပ်သပ်၊ ရင်အေးနဲ့ မူယာတို့က သပ်သပ်ပေါ့။ ကျုပ်ကို အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ဦးမိုးမြင့်ကရော၊ ရင်အေးနဲ့ မူယာတို့လင်မယားကပါ အိန္ဒြာ့ဘေးမှာနေဖို့ ပြောထားလို့ ကျုပ်က အိန္ဒြာ့အခန်းထဲမှာ ရောက်နေတာပေါ့။ အိန္ဒြာက မီမီအလှပြင်ပေးတာခံနေရင်း ကျုပ်ကို သူ့အနားမှာပဲထိုင်စေတယ်။
“ကိုကြီး… ခလေးကို မနှမြောဘူးလား…”
“အာ… ခလေးကလဲ မီမီ့အရှေ့ကြီးမှာ…”
“မီမီက သူစိမ့်မှ မဟုတ်တာ… ကိုကြီးနဲ့လဲ ရင်းနှီးပြီးသားမဟုတ်လား… နော် မီမီ…”
“ဟုတ်… ဟိုလေ လေးလေးနဲ့ မအိန္ဒြာက ဘာတွေလဲဟင်… မီတော့ မျက်စိတွေလည်နေပြီ… လေးလေးက ဘာလို့ အန်တီရင်အေးတို့နဲ့ မနေဘဲ မအိန္ဒြာဆီမှာ လာနေနေတာလဲ…”
“အခုမှနေတာမဟုတ်ဘူးမီမီရဲ့… ညကတည်းက အတူအိပ်တာ… အိန္ဒြာယောက်ျားမယူခင် ကိုကြီးယုယပေးတာကို လိုချင်လို့ ခေါ်ထားတာ… အခုလဲ မေမေတို့ မမရင်အေးတို့က အိန္ဒြာ့အနားမှာ နေပေးဖို့ပြောထားလို့ ကိုကြီးက လာနေပေးတာ… ကိုကြီးဝတ်မယ့်အဝတ်တွေလဲ ဒီမှာပဲလေ မီမီပဲ ကိုကြီးကိုပြင်ပေးရမှာ…”
“အယ်…”
“ဒီဇတ်လမ်းက ရှည်တယ် မီမီရဲ့… နောက်မှ လေးလေးရှင်းပြမယ်နော်… မီမီသိထားရမှာက ဒီအိမ်မှာရှိနေတဲ့ မိသားစုဝင်တွေအကုန် လေးလေးနဲ့ခလေးအကြောင်းကို သိပြီး လက်ခံထားတဲ့ လူတွေချည်းပဲ… ဒီတော့ ဘာမှ စိတ်ပူစရာမရှိဘူးနော် မီမီ…”
“ဟုတ်…”
“ပြောပါအုံး… ခလေးကို မနှမြောဘူးလားလို့…”
“မနှမြောပဲတော့ ဘယ်နေပါ့မလဲ ခလေးရယ်… ဒါပေမယ့် ဒီလိုပဲ ဖြစ်သင့်တာဆိုတော့ ခလေးဘဝကောင်းစားဖို့ လက်ခံပေးရတာပေါ့…”
“အင်းပါ… ခလေးကတော့ ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်သိလား… ခလေးနှလုံးသားထဲမှာ ကိုကြီးကို အမြဲ သိမ်းထားမယ်…”
“ကိုကြီးလဲ ခလေးကို ချစ်ပါတယ်ကွာ… ကိုကြီး ခလေးကို ညီမလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ပြီးစောင့်ရှောက်သွားမယ်နော်…”
ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာ စကားပြောရင်းနဲ့ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်ကိုင်ထားကြတယ်။
“ကိုကြီးရယ်… အချိန်ရသေးတာကို တစ်ချီလောက်ထပ်ဆွဲရအောင်လေ…”
“အာ မီမီ့အရှေ့ကြီးမှာကို…”
“ဘာဖြစ်လဲ… နော် မီမီ… လုပ်ပါကိုကြီးရဲ့ အဝတ်အစား မလဲခင်လေး… နောက်ဆို ကိုကြီးလိုးတာ ခံလို့မရတော့ဘူးလေ…”
ပြောရင်းနဲ့ အိန္ဒြာက ကျုပ်လီးကို ပေါ်ကနေ လာကိုင်ဆွနေတယ်။ ညကတည်းက အတွင်းခံမဝတ်ထားတာဆိုတော့ အိန္ဒြာက ကျုပ်လီးကို အချောင်းလိုက်ကြီး ကိုင်မိသွားတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ မီမီ့အရှေ့မှာမို့ ရှက်ပြီး မီမီ့မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်တော့ မီမီကလဲ ကျုပ်ကိုလှမ်းအကြည့်နဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံပြီး မီမီလဲ မျက်နှာလေးရဲကာ မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ကျုပ်တွေဝေနေတုန်းမှာပဲ အိန္ဒြာက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီးတိုက်ရိုက် ကိုင်တော့ ကျုပ်လန့်သွားပြန်တယ်။ မီမီလဲ တော်တော်ရှက်နေပြီ။ ဒါကိုပဲ အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတဲ့ ကျုပ်လီးက အိန္ဒြာ့လက်ထဲမှာ မာတင်းလာတယ်။
“ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကိုကြီးရဲ့လီးကြီးကွာ… နည်းနည်းဆွလိုက်တာနဲ့ ထောင်တက်လာတာ… လုပ်ပါ ကိုကြီးရဲ့ ခလေးကမျက်နှာပြင်နေတုန်းပဲရှိသေးတာ မျက်နှာကွဲရင် ကိုကြီးတစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုင်လို့ရသေးတယ်… ခလေးကို ယုယပေးအုံးနော်…”
ကျုပ်လဲ မထူးတော့ပြီမို့ အိန္ဒြာရဲ့ ခါးစည်းကြိုးကိုဖြည်ပြီး သူ့ရဲ့ဝတ်ရုံရှည်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ အိန္ဒြာက ရေချိုးပြီးအောက်မှာ ဘာမှခံမဝတ်ထားတော့ လုံးဝ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် ထိုင်နေတဲ့ အိန္ဒြာနဲ့ ရပ်ပြီး အလှပြင်နေတဲ့ မီမီ့တို့ကြားထဲမှာ ဝင်ပြီး ဒူးထောက်လိုက်ပြီး အိန္ဒြာရဲ့ အခွံနွှာပြီးသားအုန်းသီးအရွယ်အစားလောက်ရှိမယ့် နို့တွေကို စို့ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကိုလဲ ကလိပေးလိုက်တယ်။ အိန္ဒြာကတော့ ညည်းသံသဲ့သဲ့နဲ့ အလှပြင်တာခံနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ကိုပါ ကုန်းယက်ပေးလိုက်တယ်။
“ရှီး… ချစ်လိုက်တာ ကိုကြီးရယ်…ရပြီ ရပြီ… ထတော့ ခလေးလဲ ကိုကြီးလီးကို စုပ်ပေးအုံးမယ်… မီမီ ခဏနော်…”
ကျုပ်က မတ်တပ်ရပ်ပေးလိုက်တော့ အိန္ဒြာက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တယ်။ အိန္ဒြာကကျုပ်လီးကို သေသေချာချာပြုစုပေးနေတော့ မီမီက အိန္ဒြာကျုပ်လီးစုပ်နေတာကို တစ်ချက်တစ်ချက် ခိုးကြည့်လိုက်၊ မျက်နှာလွှဲလိုက် လုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာကို ဆွဲထူပြီး ရပ်ခိုင်းမှပဲ အိန္ဒြာက ကျုပ်လီးကိုစုပ်တာ ရပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာကို ခုံပေါ်မှာ လက်ထောက်ကာ ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးပေးတယ်။ မီမီလဲ အလှဆက်ပြင်လို့ ရအောင်ပေါ့။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးရယ်… မီမီ နင်လဲ ကိုကြီးယုယတာခံချင်ရင် ရတယ်သိလား… မမရင်အေးက သူတို့မိသားစုကို မနှောက်ယှက်ရင် ခွင့်ပြုပေးတယ်… သိလား…”
“အာ…”
အိန္ဒြာကပြောလိုက်တော့ မီမီနဲ့ကျုပ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယာက် လှမ်းကြည့်မိကြတယ်။ မီမီတော့ ရှက်ပြီးမျက်လွှာလေး ချသွားပြန်ပြီ။
“မီမီ ခဏရပ်ပေးအုံး…. ကိုကြီး မြန်မြန်ပြီးအောင် ဆောင့်လိုးတော့….”
“အင်း… မေမေထင်တော့ထင်သားပဲ… ဒီလိုဆို ဘယ်လိုလုပ်ပြင်လို့ ပြီးတော့မလဲ… ညက တစ်ညလုံးလဲ ချစ်ပြီးပြီ… သမီးကိုကြီးကို နားပါစေတော့လား…”
ရုတ်တရတ်အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်လာတာက အန်တီသိင်္ဂီ။ ကျုပ်နဲ့အိန္ဒြာက အလိုးမပျက်။ အန်တီသိင်္ဂီက အခုလိုပြင်ထားတော့လဲ အလှပေါ် အယဉ်ဆင့်ဆိုသလို ပိုလှနေပြန်လို့ ကြည့်နေမိသည်။ အန်တီသိင်္ဂီက ကျုပ်ကိုပြုံးစေ့စေ့နဲ့ကြည့်ပြီး ခုတင်စောင်းမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။
“မေမေကလဲ အခုပဲ ပြီးတော့မှာ… ဒီအချိန်လေးပဲ ချစ်ခွင့် ရှိတော့တဲ့ဟာ…. ဟီးဟီး… နာနာဆောင့်လိုး ကိုကြီး… ဟူး….”
“ဟီးဟီး လုပ်မနေနဲ့… မီမီ့ကို အာနာစရာကြီး…”
“အင့်… ဟင်း… မီးတောင်ပန်ထားပါတယ် မေမေရဲ့…”
“အန်တီရော ပြင်လို့ပြီးပြီလား…”
“အန်တီတွေဘာတွေ လုပ်မနေပါနဲ့မောင်ရယ်… မီမီက ဒီလောက်မြင်တွေ့ပြီးမှတော့ မီးလေးကိစ္စရှင်းပြရင်းနဲ့ အကုန်ပါလာတော့မှာပဲဟာ… ဟင်း ဟင်း…”
“ဟင်… အန်တီနဲ့လေးလေးကလဲ….”
မီမီက မျက်လုံးပြူးမျက်ဆံပြူးနဲ့ ထမေးပြန်သည်။
“မီမီရယ်… မေမေလဲ ကိူကြီးရဲ့မယားတစ်ယောက်ပဲပေါ့… ကိုကြီးကလေ အိန္ဒြာ့ကိုသာ အားနာပါးနာချစ်တယ်ပြောတော့… ကိုကြီးနဲ့မေမေကမှ တကယ့်ချစ်သူတွေ… နောက်တော့ မီမီ သိလာမှာပေါ့…”
ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့ကို့လိုးတာပဲ အာရုံစိုက်လိုက်ပြီး မြန်မြန်ဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်ပြီးတော့လဲ အိန္ဒြာ့စောက်ဖုတ်ထဲပဲ လီးရည်ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ပြီးသွားတော့ အန်တီသိင်္ဂီ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး ပက်လက်လှန်ချကာ အမောဖြေနေလိုက်တယ်။
“ခစ်ခစ်… မောင်တော့ တော်တော်မောသွားပုံပဲ…”
အန်တီသိင်္ဂီက သဘောကျစွာရယ်ရင်း ကျုပ်လီးကို လျာလေးနဲ့ယက်၊ ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံစုပ်ပြီး သန့်ရှင်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီဆံစလေးကို ရွရွပွတ်သပ်ပေးမိတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီကလဲ အားနဲ့စုပ်နေတာမဟုတ်ပါဘူး ကျုပ်လီးမှာပေနေတာတွေကို သန့်ရှင်းပေးတယ် ဆိုရုံလေးပါ။
“တယ်ဟုတ်နေကြတယ်ပေါ့လေ… သတို့သမီးကလဲ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ခွေလို့… သတို့သမီးအမေကလဲ ကို့လီးကိုစုပ်လို… ကို့ခမြာလဲ ပိုးလိုးပက်လက်လန်လို့… ခစ် ခစ်…”
ရုတ်ရတ် အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးဝင်လာတာ ရင်အေးလို့ ထင်ပြီးလှည့်ကြည့်တော့ မအိပါ ပါလာတယ်။
“ကျမမောင်လေးကို ဝိုင်းပြီး အနိုင်ကျင့်နေကြတာပေါ့လေ ဟုတ်လား မသိင်္ဂီ… ခစ် ခစ်…”
“မဟုတ်ရပါဘူး အိရယ်… သမီးလေးက သူ့ကိုကြီးနဲ့ အချစ်ကြမ်းနေလို့ ငါက သန့်ရှင်းပေးရုံတင်ပါ…”
ရင်အေးနဲ့ မအိက ဝင်လာပြီး ကျုပ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ အမောပြေပြီမို့ ပုဆိုးကောက်စွပ်ပြီး ဝတ်လိုက်တယ်။ အိန္ဒြာလဲ ခုနကဝတ်ရုံကို ပြန်ဝတ်ပြီးသွားပြီ။
“အိန္ဒြာမပြောဘူးလား မီမီ… ဒီအိမ်မှာရှိသမျှက ကို့မယားတွေချည်းပါပဲဆို…”
“�ဒါဆို အန်တီအိရောပေါ့….”
“မအိက မယားသက်သက်မဟုတ်ဘူး… ကို့ရဲ့အစ်မဆိုလဲ ဟုတ်တယ် မီမီရဲ့…”
မီမီလဲ ဘာမှ မပြောသာတော့ဘဲ မျက်လုံးအပြူးသားလေးနဲ့ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရင်အေးတို့၊ အန်တီသိင်္ဂီတို့၊ မအိတို့ ပြန်သွားကြတော့ မီမီလဲ အိန္ဒြာ့ကို အလှဆုံးပြင်ပေးတယ်။ အိန္ဒြာ့ကိုပြင်ပေးပြီးတော့ ကျုပ်ကို ဆက်ပြင်ပေးတယ်။ ကျုပ်ရော အိန္ဒြာရောပြင်ပြီးတော့ ကျုပ်အဝတ်စားအိတ်ထဲမှာ ကြိုတင်ယူလာခဲ့တဲ့ အိန္ဒြာ့အတွက် လက်ဆောင်ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ အသည်းပုံဆွဲသီးလေးပါတဲ့ လက်မှာပတ်တဲ့ ရွှေကြိုးလေးပါ။
“ခလေး… ဒါ ခလေးအတွက် ကိုကြီးရဲ့ လက်ဆောင်နော်… လက်ဖွဲ့မဟုတ်ဘူးသိလား… လာ ကိုကြီးပတ်ပေးမယ်…”
ကျုပ်သူ့ရဲ့ဘယ်ဘက်လက်မှာ လက်ကောက်တွေဝတ်ထားလို့ ညာဘက်လက်မှာ ပတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ခလေးဘဝ ရှေ့လျှောက် သာယာပျော်ရွှင်ဖို့ ကိုကြီး ဆုတောင်းပါတယ်…”
“ကိုကြီးရယ်… ကိုကြီးရဲ့လက်ဆောင်ကို ခလေးတစ်သက်လုံး ကိုယ်နဲ့မကွာ ပတ်ထားပါ့မယ်… ခလေးကို ခဏလောက်ဖက်ထားပေးပါအုံး ကိုကြီးရယ်…”
အိန္ဒြာက ပြောရင်း ကျုပ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။
“မငိုနဲ့နော်ခလေး… ဒီပွဲမှာ ခလေးက အလှဆုံးဖြစ်နေရမှာ… ခလေး ပျော်ရွှင်နေတာပဲ ကိုကြီးက မြင်ချင်တာ…”
“အင်းပါ… ခလေးမငိုပါဘူး… ခလေး ဒီနေအတွက် အများကြီးပြင်ဆင်ထားပြီးပါပြီ… ဒါပေမယ့် ခလေးရင်ထဲမှာတော့ နာကျင်ရတယ် ကိုကြီးရယ်…”
ကျုပ်လဲ အိန္ဒြာ့မျက်နှာလေးကို မော့လိုက်ပြီး သူ့နဖူးလေးကို ညင်ညင်သာသာနမ်းလိုက်တယ်။
“စိတ်ချနော်… ခလေးအတွက် ကိုကြီးက အစ်ကိုတစ်ယောက်လိုရှိနေအုံးမှာ…”
“ကိုကို့လိုလား…”
အိန္ဒြာ့ရဲ့ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့မေးခွန်းကြောင့် ကျုပ်လဲဘာပြန်ဖြေရမှန်း မသိပေ။ သူနဲ့ဝေယံက ညားပြီးသား ဘင်္ဂလားမောင်နှမတွေမလား။
“ဟီး… ခလေးကလဲကွာ…”
ဒီလိုနဲ့ အဲ့နေ့က အိန္ဒြာနဲ့ သူရတို့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို ကျုပ်တို့မိသာစု တက်ဖြစ်တယ်။ မေမေနဲ့ မမတို့လင်မယားလဲ လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အိန္ဒြာရဲ့ဇတ်လမ်းက ဒီမှာပဲ အဆုံးသတ်သွားခဲ့ပြီပေါ့။

(အခန်း ၂၈/၄)

အိမ်မှာ မေမေလာနေတော့ ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးက အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ရတယ်။ မေမေ့အရှေ့မှာ ဖက်နမ်းတာတွေ ရှောင်ကြရတယ်။ မေမေကလဲ သမီးလေးအရှ့မှာ ရှောင်တာပါပဲ။ ကျုပ်က မေမေ့ကို တစ်ညခြားလောက် ပုံမှန်လေး သွားလိုးပေးဖြစ်တယ်။ ကျန်တဲ့ညတွေမှာတော့ ရင်အေးနဲ့ သမီးလေးကို အလှည့်ပေးတာပေါ့။ မေမေကတော့ ရင်အေးကိုတစ်ည သူ့ကိုတစ်ည အလှည့်ကျ ကစ်နေတယ်ထင်မှာ။ ဒါပေမယ့် ရင်အေးရဲ့ဝေစုထဲက သမီးလေးကို တစ်ဝက်ခွဲပေးနေရတာ မသိဘူးလေ။ ကျုပ်ကလဲ မေမေနဲ့ လိုးရမယ့် ညတွေဆို မေမေ့နဲ့ပဲ အိပ်လိုက်တာ။ ဒီလို တစ်ညလုံး နွေးနွေးထွေးထွေး အတူအိပ်ခွင့်ရဖို့က ကျုပ်နဲ့ မေမေရဲ့ အဓိက မျှော်လင့်ချက်လေ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက် ကျုပ်က သမီးလေးကို ကျူရှင်သွားကြိုတယ်။ နွယ်နီရော ကိုတင်မောင်ဝင်းပါ ကျူရှင် သင်နေတော့ အိမ်ထဲမှာ မြရည်နှင်းနဲ့ နွယ်နီ့မိဘတွေပံရှိကြတယ်။ မြရည်နှင်းကတော့ နောက်ဖေးမှာ အလုပ်ရှုပ်နေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့မိဘတွေနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ စကားစမြည်ပြောရင်းနေလိုက်တယ်။
“ကိုကြီးတေဇာ မြရည်ကို တစ်ချက်လောက် လာကူပါအုံး…”
“အေး အေး… လာပြီ မြရည်ရေ…”
ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းခေါ်တဲ့ဆီကို ထသွားလိုက်တယ်။ မြရည်က ကျုပ်ကိုနောက်ဖေးကိုခေါ်သွားတယ်။ မြရည်နှင်းက မျက်နှာသိပ်မရွှင်လန်းတာကို သတိထားမိတယ်။
“ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ… မြရည်ရဲ့…”
“ဘာမှ လုပ်စရာမရှိပါဘူး… ကိုကြီးနဲ့ တိုင်ပင်စရာရှိလို့ ခေါ်လိုက်တာ…”
“အင်း… ဘာများလဲ…”
“ကိုကြီး… ချယ်ရီ့ကို သူ့အိမ်က ယောက်ျားပေးစားဖို့ လုပ်နေတယ်…”
“အဲ့ဒီတော့…”
“ကိုကြီးကလဲ… ကိုကြီးသိသားနဲ့ မြရည်ချစ်သူ ကို ယောက်ျားပေးစားမှာ မြရည်က ဘယ်လိုလက်ခံနိုင်မလဲလို့… မြရည်တို့ကလက်ထပ်ပြီး အတူနေဖို့အထိ ရည်ရွယ်ထားတာ ကိုကြီးလဲ သိသားနဲ့…”
“ချယ်ရီက မငြင်းဘူးလား…”
“မငြင်းဘဲနေမလား… ငြင်းလို့မရအောင်ကို အတင်းအကျပ် စီစဉ်နေလို့ပေါ့… အခု မြရည်ကို ဘယ်မှ ပေးမသွားတော့ဘူး…”
“မြရည်ရယ်… သေသေချာချာ စဉ်းစားပါအုံး… မြရည်နဲ့ချယ်ရီက မိန်းကလေးချင်းကြီးလေ… ချစ်တာကချစ်လို့ရပေမယ့် လက်ထပ်ဖို့ကကျ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား… အခုလို အိမ်ထောင်ကိုယ်စီပြုပြီးမှ ဆက်ချစ်ရင်လဲ ရတာပဲ…”
“ကိုကြီးရာ… ကိုကြီးကပါ အဲ့လိုမြင်တာလား… မြရည်က ကိုကြီး မြရည်နဲ့ချယ်ရီကို နားလည်ပေးနိုင်တဲ့လူလို့ ထင်ထားတာ… ကိုကြီးပဲ မြရည်တို့ဘက်ကနေ ရပ်တည်ပေးမယ်ဆို…”
ပြောရင်းနဲ့ မြရည်နှင်းက မျက်ရည်ကျလာတယ်။
“အကိုက မြရည်တို့ဘက်မှာ မရပ်တည်တာ မဟုတ်ပါဘူး… မြရည်တို့ရင်ဆိုင်ရမှာတွေက အများကြီးပဲမို့ ဖြစ်သင့်တာကို လုပ်ဖို့ပြောတာပါ… မြရည်နဲ့ချယ်ရီ့မိဘအသိုင်းအဝိုင်းက လက်ခံနိုင်ပါ့မလား….”
“ဒါတွေနားမလည်ဘူး ကိုကြီးရာ… မြရည်သိတာ ချယ်ရီ့ကိုချစ်တာပဲသိတယ်… ကိုကြီး မကူညီနိုင်ရင်လဲရတယ်… ချယ်ရီ့ကို ယောက်ျားပေးစားတဲ့နေ့ မြရည်နဲ့ချယ်ရီ အတူသေမယ့်နေ့ပဲ…”
“ဟာ… ဒီလိုတော့ မလုပ်နဲ့လေ မြရည်ရဲ့ မြရည်တို့ဘက်မှာ အကိုတစ်ယောက်လုံးရှိတာပဲ အဲ့လို အဖြစ်မခံပါဘူး…”
“ကိုကြီးကမှ မကူညီချင်လို့ ငြင်းနေတာကိုး…”
“မြရည်ရယ်… အကိုက မကူညီချင်ဘဲ ရှိပါ့မလား… အကိုက ဖြစ်သင့်တာကိုပြောပြတာပါ… ပြော… အကိုက ဘယ်လိုကူညီရမှာလဲ…”
“ချယ်ရီ့ကို ခိုးပေးကိုကြီးရာ… နောက်နေ့ကျ မြရည်က ချယ်ရီ့ဆီကိုလိုက်လာမယ်… ချယ်ရီ့ကို သူ့အိမ်ကအပြင်ပေးမထွက်တော့ မြရည်သွားရင်လဲ အိမ်ထဲမှာ စကားပြောရုံ ပြောလို့ရတာ… အပြင်ကိုက ညဘက်ခိုးထုတ်မှ ရမှာ… မြရည်က ညဘက် ထွက်လို့မရတော့ ကိုကြီးသွားခိုးပေးကွာ…”
“ဘယ်တော့ ခိုးရမှာလဲ…”
“နောက် တစ်ပတ်ဆို မင်္ဂလာဆောင်တော့မှာ ဒီအပတ်ထဲမှာ ခိုးမှရမှာ…”
“ဟင်း… အကို ချယ်ရီ့ကိုခိုးပေးပါ့မယ်…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချပြီး ကတိပေးလိုက်ရတယ်။ မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက်ချစ်သလဲဆိုတာ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံဖူးပြီးသား ကျုပ်အဖို့ သူတို့ကို ကူညီရုံမှတပါး ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ဘူးလေ။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးကလဲ ကျုပ်မယားတွေဖြစ်ပြီးသား၊ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်ကို သိထားတဲ့မြရည်နှင်း၊ ဒါတွေကိုထောက်ရှုရင် ကျုပ်မကူညီလို့ မဖြစ်တော့ဘူးလေ။ ဒါပေမယ့်လဲ မိန်းမခိုးတယ်ဆိုတာ လူပျိုတွေ လုပ်လေ့ရှိတဲ့အလုပ်ပဲ။ ကျုပ်လို့ အိမ်ထောင်သည် ကလေးအဖေတစ်ယောက်က အပျိုတစ်ယောက်ကို သွားခိုးလို့ လူမိရင်တော့လား ဒုက္ခအကြီးအကျယ်ရောက်ပြီပေါ့ဗျာ။ မြရည်နှင်းက ကျုပ်ကူညီမယ်ဆိုတော့မှ ပြုံးရွှင်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကိုခေါ်ပြီးပြန်လာပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ လေးလံနေတယ်။ ဒီအကြောင်းတွေကို ရင်အေးကိုဲပြောပြတော့ ရင်အေးက ကျုပ်ကို သတိထားဖို့ပြောတယ်။ အစီအစဉ်သေချာဆွဲပြီးမှ လုပ်ဖို့ သတိပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မြရည်နှင်းနဲ့ လူကိုယ်တိုင်တွေ့ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ဖုန်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ဆက်သွယ်ပြီး အစီအစဉ်အစဉ်ဆွဲရတယ်။ ချယ်ရီ့ဆီကိုလဲ မြရည်နှင်းကို ကိုယ်တိုင်သွားစေပြီး ကျုပ်က သူ့ကို ဘယ်နေ့ ဘယ်အချိန်မှာလာခိုးမယ့်အကြောင်း ကြိုတင်အသိပေးခိုင်းထားရတယ်။ ပြီးတော့ မီမီ့ကို အကူအညီတောင်းပြီး အမေကြွယ်တို့ဆီကို လိုက်ပို့သလိုနဲ့ မြရည်နှင်းတို့ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လေ့လာရတယ်။ ချယ်ရီတို့အိမ်ရဲ့ အခန်းတည်ဆောက်ပုံနဲ့ ချယ်ရီရဲ့အိပ်ခန်းတည်နေရာကိုတော့ မြရည်က ပုံကြမ်းဆွဲပြလို့ သိနေပြီပေါ့။ ဒီကိစ္စလုပ်နေရင်းပဲ ကျုပ်နဲ့မီမီရဲ့ ဆက်ဆံရေးက ပိုပြီးရင်းနှီးလာခဲ့တယ်။ အိန္ဒြာ့မင်္ဂလာဆောင်မှာတုန်းက မကြေလည်သေးတဲ့ မီမီသိချင်တဲ့ ကျုပ်နဲ့ ကျုပ်မယားတွေရဲ့ပက်သက်မှုအကြောင်းတွေကိုလဲ မီမီကမေးလို့ အမှန်အတိုင်းပဲပြောပြလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ပန်းအိနဲ့ကိစ္စကိုတော့ ချန်ထားသေးတယ်။ မဌေးနဲ့ကိစ္စကိုတော့ လုံးဝပြောမပြတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ ချယ်ရီကိုခိုးဖို့က မလွယ်ဘူးဗျ။ အရင်ဆုံး ချယ်ရီတို့ရဲ့ခြံကို ကျော်ဝင်ရမယ်။ ချယ်ရီကိုခြံအပြင်ထုတ်ဖို့ ခြံစည်းရိုးကို ကျော်တက်ရမယ်။ ပြီးရင် ချယ်ရီ့ကိုထားဖို့ နေရာလဲ ရှာရတယ်။ တကယ်သွားခိုးရင် ချောမွေ့ပါ့မလားဆိုတာလဲ ရင်ထိတ်နေတယ်။ ဒါတောင်မှ ကျုပ်ကား ခဏထားဖို့ အမေကြွယ်ကို ချယ်ရီ့အကြောင်းပြောပြပြီး အကူအညီတောင်းထားရတာ။ အမေကြွယ်က လက်ခံတော့ ကျုပ်လဲ ခိုးမယ့်နေ့မှာ အလုပ်ကပြန်ရောက်တာနဲ့ ပြင်ဆင်ရပြီ။ ချယ်ရီကတော့ အခုပ်အပိုးတွေပြင်ပြီးစောင့်နေမှာပါပဲ။ ကျုပ် ည၇နာရီလောက်မှာ ရင်အေးရယ်၊ သမီးလေးရယ် မေမေရယ်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အမေကြွယ်တို့အိမ်ကို ထွက်လာလိုက်တယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးနဲ့တုန်းကလဲ မိဘစုံရာနဲ့ တောင်းရမ်းပြီးယူခဲ့တာဆိုတော့ မိန်းမခိုးတဲ့အတွေ့အကြုံမရှိခဲ့ဘူး။ အခုတော့ အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ တစ်ကျော့ပြန် မိန်းမခိုးရသလိုပါပဲ။ ကျုပ်ကို အမေကြွယ်က ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဧည့်ခံပြီး ကော်ဖီတွေ လက်ဘက်သုပ်တွေပါစီစဉ်ကာ ကျုပ်ကို အိပ်ချင်ရင်အိပ်ဖို့ အခန်းတစ်ခုမှာစီစဉ်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ အိပ်ချင်စိတ်လဲ မရှိတော့တာမို့ အမေကြွယ်နဲ့စကားပြောရင်း လက်ဘက်ကလေးစား ကော်ဖီကလေးသောက်နဲ့ နေနေမိတယ်။ အမေကြွယ်ကလဲ ကျုပ်နဲ့အဖော်လုပ်ပြီးထိုင်စကားပြောပေးတယ်။ ကျုပ် ညတစ်နာရီထိုးမှ အမေကြွယ်တို့ အိမ်ကနေ လမ်းလျှောက်ပြီးထွက်ရတယ်။ လမ်းပေါ်မှ လူသူကင်းမဲ့ပြီး ရပ်ကွက်ထဲကမီးတိုင်တွေက အစုံအလင်မရှိတော့ မှောင်ရိပ်ကျနေတာလဲ ကျုပ်အတွက် အားကိုးရာတစ်ခုပါပဲ။ အမေကြွယ်တို့အိမ်ကရပ်ကွက်အဝင်လမ်းရဲ့ လမ်းမပေါ်မှာ ရှိနေပြီး ချယ်ရီတို့အိမ်က လမ်းသွယ်ထဲကို ဝင်ရသေးတော့ ကျုပ်လဲ မှောင်ရိပ်ခိုပြီးလျှောက်လာခဲ့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ကျောပိုးအိပ်ထဲမှာ ကြိုးမှာ အထုံးတွေအများကြီးလုပ်ထားပြီး ထိပ်မှာသံချိတ်တပ်ထားတံ့ ကြိုးနှစ်ခွေရယ်၊ လက်ကိုင်ပါတဲ့မှန်စုပ်ခွက် (မှန်စုပ်ခွက်ဆိုတာ လုပ်ငန်းခွင်မှာ မှန်သယ်ရင် သုံးတဲ့ပစ္စည်း) တွေရယ်၊ ဝက်အူလှည့်(screwdriver) တစ်လက်ရယ်ပါ။ ချယ်ရီတို့အိမ်က ကြွေပြားတွေကပ်ထားတော့ မှန်စုပ်ခွက်က အလုပ်ဖြစ်မယ် ထင်တာပဲ။ ကျုပ် ချယ်ရီတို့ခြံအနားရောက်တော့ မြောင်းကိုခုန်ကူးပြီး ခြံစည်းရိုးအနားမှာ ပြေးကပ်လိုက်တယ်။ ချယ်ရီတို့ခြံထဲက အပင်တစ်ပင်ရဲ့ကိုင်းက ခြံအပြင်ကိုထိုးထွက်နေတာကိုမှတ်ထားပြီးသားမို့ ထိုသစ်ကိုင်းဆီကို အိတ်ထဲမှာထည့်လာတဲ့ ကြိုးခွေနဲ့ လှမ်းပစ်ပြီးချိတ်လိုက်တယ်။ ၂ခါ ၃ခါပစ်လိုက်မှ ကြိုးထိပ်ကသံချိပ်က သစ်ကိုင်းမှာ ချိတ်သွားတယ်။ ချယ်ရီတို့ရဲ့ခြံစည်းရိုးက သွပ်ပြားတွေကာထားတာဆိုတော့ ဒီအတိုင်းကျော်တက်ရင် အသံထွက်နိုင်ခြေအရမ်းများတယ်။ ကျုပ် ကြိုးက ဘုလုံးအထုံးတွေကို အားပြုပြီး သစ်ကိုင်းဆီကို ခိုတက်ရတယ်။ သစ်ကိုင်းပေါ်တော့ ရောက်ပြီ။ သစ်ကိုင်းကနေ ပင်စည်ဆီကို တစ်ရွေ့ရွေ့သွားပြီး အောက်ကိုဆင်းဖို့ကြည့်တော့ ဆင်းလို့အဆင်ပြေအောင် ခွဆုံတွေရှိနေတယ်။ ကျုပ် မြေပြင်ပေါ်ဆင်းလိုက်တယ်။ ဒါဆို ပြန်တက်ဖို့လဲ သိပ်မခက်ဘူးဆိုတော့ ကျုပ်က ချယ်ရီ့ကိုတွန်းတင်ပေးရင်တော့ ရမှာပါ။ ကျုပ်မြေပြင်ပေါ်ရောက်ပြီဆိုတော့ ချယ်ရီတို့ခြံထဲမှာပေါ့။ လမ်းထဲမှာ ဓာတ်မီးတိုင်တွေ မီးသိပ်မလင်းလို့ မှောင်ရိပ်ကျပေမယ့် ချယ်ရီတို့အိမ်ရှေ့မှာတော့ မီးထွန်းထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ရှေ့ဘက်ကိုမသွားဘဲ ခေါင်းရင်းဘက်ကြားထဲကို သွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်ထပ်က ချယ်ရီ့အခန်းပြူတင်းပေါက်ကို လှမ်းကြည့်တော့ မြရည်ပြထားတဲ့မြေပုံကိုအလွတ်ကျက်ထားပြီးသားကျုပ်က ချယ်ရီ့အခန်းပြူတင်းကို မှတ်ထားလိုက်တယ်။ ချယ်ရီ့အခန်းရဲ့ အောက်တည့်တည့်မှာ ချယ်ရီ့အဖွားအခန်းရှိတယ်။ ချယ်ရီ့အခန်းဘေးမှာက ချယ်ရီ့မိဘတွေအခန်းရှိတယ်။ ပုံမှန်ဆို ချယ်ရီကို အိမ်ထဲက တံခါးချက်ဖြုတ်ခိုင်းထားပြီး ဝင်ခိုးရင်ရပေမယ့် အခုက ချယ်ရီ့မင်္ဂလာဆောင်နီးတော့ သူ့တို့ဆွေမျိုးတွေပါ အိမ်မှာရောက်နေကြပြီး အောက်ထပ်မှာရော အပေါ်ထပ်မှာပါ အခန်းအပြင်မှာ အိပ်နေကြတော့ ကျုပ် ဖြတ်လျှောက်ဖို့မလွယ်ဘူးလေ။ ကျုပ်လဲ ကျောပိုးအိတ်ထဲက မှန်စုပ်ခွက်လက်ကိုင်တစ်ခုနဲ့အတူ အသင့်ယူလာတဲ့အဝတ်ဟောင်းတစ်ထည်ကိုပါ ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကြွေပြားနံရံက အညှစ်အကြေး၊ ဖုန်မှုန့်တွေကိုသုတ်သင်ပြီးမှ မှန်စုပ်ခွက်ကို ကြွေပြားနံရံမှာ ကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ခုထပ်ထုတ်ပြီး အမြင့်မှာ ကပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တစ်ခုကိုခြေနင်းပြီး တစ်ခုကို ဆွဲကာတက်လိုက်တော့ ရတယ်။ ကျုပ် ကျောပိုးအိတ်ထဲက နောက်ထပ်မှန်စုပ်ခွက်တစ်ခုကို ထပ်ယူပြီး နောက်ထပ် အမြင့်မှာ ကပ်လိုက်ပြီး ဆွဲတက်လိုက်တော့ ကျုပ်ခြေထောက်က အောက်ထပ်ပြူတင်းပေါက်က ဆန်းရှိတ်(sun shade) လေးကို လှမ်းနင်းလို့ရသွားပြီ။ ဆန်းရှိတ်နဲ့ အပေါ်ပြူတင်းပေါက်ကြားမှာ မှန်စုပ်ခွက် ထပ်တပ်လိုက်တော့ ကျုပ်က ဆန်းရှိတ်ပေါ်နင်းပြီး လက်ကိုင်စရာ ရသွားတယ်။ ကျုပ် ဆန်းရှိတ်ပေါ်ရပ်လိုက်ရင် အပေါ်ထပ်ပြူတင်းပေါက်ကို လက်လှမ်းမီပေမယ့် ကိုင်စရာ မရှိဘူးလေ။ ကျုပ်မိန်းမယူတုန်းကတောင် ဒီလောက် သက်စွန့်ဆံဖျား မလုပ်ရဘူးလို့ တွေးမိသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မှန်တံခါးကိုခေါက်ပြီး ချယ်ရီ့ကိုအချက်ပေးရတော့မယ်။ အခန်းမှားလို့ကတော့ သွားပြီပဲ။ ကျုပ် စိတ်မရဲတရဲနဲ့ ပြူတင်းမှန်ကို ခေါက်လိုက်တယ်။ ပြူတင်းတံခါးက အသာအယာပွင့်လာတယ်။
“အကို…”
ကျုပ်က က သံပန်းကနေတင့်ဆင့် ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ ချယ်ရီ့ကို တိုးတိုးနေဖို့ အချက်ပြလိုက်တယ်။ ကျုပ် မှန်စုပ်ခွက်ကိုနင်းပြီး ပြူတင်းသံပန်းကိုဆွဲကာ ပြူတင်းဘောင်ပေါ်တက်လိုက်တယ်။
“ချယ်ရီ… အကို့ကို မီးထိုးပေးအုံး…”
ကျုပ်နဲ့ ချယ်ရီကြားမှာက သံပန်းခံနေတော့ ချာ်ရီလဲ အပြင်ကို ထွက်လို့မရ၊ ကျုပ်လဲ အထဲဝင်လို့မရပေါ့။ ချယ်ရီက သူ့ဖုန်းနဲ့ ကျပ်ပြတဲ့နေရာကို မီးထိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျောပိုးအိတ်ထဲက ဝက်အူလှည့်နဲဲ့ သံပန်းနဲ့ပြုတင်းဘောင်ကိုတွဲထားတဲ့ စကူ(screw)တွေကို တစ်လုံးချင်း လှည့်ဖြုတ်ရတယ်။ စုစုပေါင်း စကူ ၆လုံးဖြုတ်အပြီးမှာတော့ ကျုပ်က သံပန်းကို အခန်းအတွင်းသို့ တွန်းလိုက်ရာ သံပန်းပြုတ်သွားပြီ။ ချယ်ရီက သံပန်းကို သူ့အိပ်ယာပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ပြူတင်းဘောင်ကိုတွယ်တက်ပြီး ချယ်ရီ့အခန်းထဲကို ကျုပ်ရောက်တယ်။ ချယ်ရီက ဘောင်းဘီရှည် အပျော့သားနဲ့ တီရှပ်ပဲ ဝတ်ထားတာဆိုတော့ တက်လို့ဆင်းလို့ အဆင်ပြေမှာပါ။
“ချယ်ရီ အဆင်သင့်ပဲလား…”
“အင်း အကို…”
“ဒီပြုတင်းပေါက်ကနေ တွယ်ဆင်းရမှာနော်… ချယ်ရီ ဆင်းရဲရဲ့လား…”
“ဆင်းရဲပါတယ်… မြရည်နဲ့တော့ မဝေးချင်ဘူး… ဘာဖြစ်ဖြစ် လုပ်မယ်…”
ကျုပ်က ချယ်အသင့်ပြင်ထားတဲ့ အဝတ်အစားထုပ်ကို ကြိုးထိပ်က သံချိပ်မှာတပ်ပြီး အောက်ကို ချလိုက်တယ်။
“ချယ်ရီ… ဟိုမှာမြင်လား နံရံမှာကပ်နေတံ့ လက်ကိုင်ကွင်းလေး… ဒီပြူတင်းပေါက်ကနေ ဆင်းပြီး အဲ့ ဒါလေးကို ခြေနဲ့နင်း… ပြီးရင် ဟိုဘက်က လက်ကိုင်ကွင်းကို လက်နဲ့အားပြုပြီး နင်းပြီးဆင်းရမှာ… ဖြစ်ပါ့မလား…”
“ရတယ် အကို…”
“ရော့ ဒီကြိုးကိုလဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထား…”
ချယ်ရီက ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်က ကျော်ခွဆင်းတော့ အိတ်ကိုအောက်ချထားတဲ့ အထုံးဘုလုံးပါတဲ့ ကြိုးကို ချယ်ရီ့ကိုအားပြုစေတယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်ကြိုးကိုတစ်ဖက်၊ မှန်စုပ်ခွက်လက်ကိုင်ကိုတစ်ဖက် လက်ကကိုင်ပြီး ကျုပ် တက်လာတဲ့လမ်းကြောင်း အတိုင်းဆင်းသွားတယ်။ချယ်ရီအေက်ကိုရောက်ကာနီးမှာ အောက်ဆုံးက ခြေနင်းလိုက်တဲ့မှန်စုပ်ခွက်က  ပြုတ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ကြိုးကိုတောင့်ထားပေးပြီး ချယ်ရီကို ကြိုးခိုပြီးဆင်းခိုင်းလိုက်ရတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ချယ်ရီ့အဖွားရဲ့ ချောင်းဆိုးသံကြားလို့ ချယ်ရီက နံရံဘေးမှာ အသာငြိမ်နေလိုပ်ရသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့အဝတ်အိတ်မှာ ချိတ်ထားတဲ့ သံချိတ်ကိုဖြုတ်ခိုင်းပြီးကြိုးပြန်သိမ်းပြီးမှ အောက်ကိုပြန်ဆင်းရင်းနဲ့ မှန်စုပ်ခွက်တွေကို ပြန်ဖြုတ်ရတယ်။ ပြုတ်သွားတာက အောက်ဆုံးက စုပ်ခွက်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ခုန်ပဲချလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့ ချယ်ရီကတော့ မြေပြင်ပေါ်ရောက်ပြီပေါ့။ ချယ်ရီက သူ့အဖွားနဲ့ သူ့မိဘတွေက်ု မြေပြင်မှာထိုင်ပြီး ကန်တော့နေသေးတယ်။ ချယ်ရီကန်တော့ပြီးတာနဲ့ ကျုပ် ခုနက ဆင်းလာခဲ့တဲ့ သစ်ပင်ဆီကို ချယ်ရီ့လက်ဆွဲကာ ပြေးတယ်။ ပြီးတော့ ချယ်ရီ့ကို ခြေသလုံးက မ၊ ကျုပ်ပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး သစ်ပင်ခွဆုံပေါ် တင်ပေးရတယ်။ ချယ်ရီကလဲ မရမက ကုပ်ကပ်တက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့အိတ်ကိုပါ ပခုံမှာလွယ်လျှက် လိုက်တိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ချယ်ရီနဲ့ကျုပ် ကိုင်းအဖျားဘက်ကို ခြံစည်းရိုး ကျော်တဲ့အထိ တစ်ရွေ့ရွေ့လျှောက်သွားပြီး ချယ်ရီ့အိတ်ကို အပေါ်ထပ်က ချသလိုပဲ ကြိုးနဲ့ အောက်ကိုချလိုက်တယ်။ အောက်ဆင်းမယ်ဆိုတော့ ချယ်ရီက ကြိုးတစ်ချောင်းတည်းကို ခိုစီးပြီးဆင်းရမှာ မဆင်းတတ်ဘူးဖြစ်နေလို့ ကျုပ်ကအ အရှေ့ကဆင်းရင်း ချယ်ရီ့ကို ကျုပ်ပခုံးပေါ် နင်းခိုင်းရတယ်။ အောက်ရောက်လုရောက်ခင်မှာ နှစ်ယောက်ဝိတ်(weight)ဆိုတော့ သံချိတ်မှာချည်ထားတဲ့ကြိုးက ပြုတ်ထွက်ပြီး မြောင်းနှုတ်ခမ်း မြေသားပေါ် ပြုတ်ကျတယ်။ ဘုတ်ခနဲဆို ချယ်ရီက ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ်  ထိုင်လျှက်သားကြီးနဲ့ ကျုပ်က ပက်လက်ကြီးပေါ့။ လူလဲ အီဆိမ့်သွားတယ်။ ချယ်ရီက ကပြာကယာထပြီး ကျုပ်ကိုထူတယ်။ ကျုပ်လဲ ထရပ်ပြီး ကြိုးခွေတွေကိုပြန်သိမ်းကာ ချယ်ရီ့ကိုတစ်ဖက် သူ့အိတ်ကိုတစ်ဖက်လက်ဆွဲကာ အမေကြွယ်တို့ အိမ်ကို ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်ကြတယ်။ စကားလဲ တစ်ခွန်းမှ မဟရဲကြဘူး။ ဒီလိုနဲ့ အမေကြွယ်တို့ အိမ်ကိုရောက်မှ လူလဲ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ အမေကြွယ်က မအိပ်ဘဲ စောင့်နေတာ။
“တော်သေးတာပေါ့ အန္တရာယ်ကင်းကင်းနဲ့ ရောက်လာကြလို့…”
“အကိုစီစဉ်တာတော်လို့ ထွက်လာနိုင်တာ အမေကြွယ်ရေ… အကို ခါးနာသွားလားမသိဘူး…”
“ခါးတော့မနာပါဘူး… ရင်ဘတ်ပဲ နည်းနည်းအောင့်သွားတာပါ ချယ်ရီရယ်… အခုတော့ သက်သာသွားပါပြီ…. တို့တွေ မနက်စောစောတော့ ဒီကထွက်မှ ဖြစ်မယ်…”
“အင်း… အိမ်က မနက် ၇နာရီ ၈နာရီလောက်နေလို့မှ ချယ်ရီမနိုးသေးရင် လာနှိုးရင်းနဲ့ သိသွားမှာ…”
“ပြောလို့မရဘူး ချယ်ရီရဲ့… ပြူတင်းပေါက်ကပွင့်ပြီး သံပန်းမရှိတာမြင်ရင် အသည်းအသန်ရှာကြလိမ့်မယ်… ဒီအချိန်ကြီးသွားပြန်ရင်လဲ ရပ်ကွက်ထဲက ကားကိုသတိထားမိသွားမှာစိုးလို့သာ… မနက်စောစော ၅နာရီလောက်တော့ ထွက်ကိုထွက်မှ…”
“မောင်တေဇာပြောတာ ဟုတ်တယ်… ဒါနဲ့ ချယ်ရီက ဟိုကောင်မလေးနဲ့ တစ်ကယ်ယူမှာလား…”
“အင်း… မိန်းကလေးချင်းဆိုတော့ လက်ထပ်လို့မရပေမယ့်… သူနဲ့ပဲ အတူနေတော့မှာ အမေကြွယ်…”
“အင်းပါ… အမေကြွယ်ကတော့ နားလည်ပါတယ်… ကိစ္စက ဒီလောက်နဲ့ ပြီးမှာမဟုတ်သေးဘူး… ဆက်ရင်ဆိုင်ရမှာတွေရှိသေးတယ်… ချယ်ရီတို့ချစ်သူတွေ ကံကောင်းကြပါစေကွယ်…”
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အမေကြွယ်….”
“ချယ်ရီ ဒီည အမေနဲ့အိပ်မလား… အခန်းပိုက တစ်ခန်းပဲရှိတော့ မောင်တေဇာကိုပဲ ပြင်ပေးထားရတယ်…”
“ရပါတယ် အမေကြွယ်ရဲ့… ချယ်ရီက အကိုနဲ့အိပ်မှာ… ချယ်ရီရော မြရည်ရောက အကို့ရဲ့… ဟီး ဟီး…”
“ဟမ်…”
အမေကြွယ်က အံ့သြသွားကာ ကျုပ်ကိုကြည့်တော့ ကျုပ်လဲ ရှက်လို့ မျက်နှာဘယ်လိုထားရမှန်း မသိတော့ပေ။ ချယ်ရီ အခုလို ဘွင်းဘွင်းကြီးပြောချလိုက်လိမ့်မယ်လို့လဲ မထင်ခဲ့တာ။
“စိတ်မပူပါနဲ့ အမေကြွယ်… ဒီကိစ္စကို အကို့ရဲ့မိန်းမက ခွင့်ပြုထားပြီးသားပါ… ချယ်ရီနဲ့မြရည် အတူနေကြရင်လဲ အကိုနဲ့ ဒီလိုနေကြအုံးမှာပဲ… အကိုတို့မိသားစုကိုလဲ ချယ်ရီတို့က အနှောက်အယှက်ပေးမှာ မဟုတ်သလို… ချယ်ရီတို့တစ်ယောက်ယောက်ကိုလဲ အကိုက အပိုင်ယူမှာမဟုတ်ဘူးလေ… ဒါကြောင့်လဲ အကို့ကို ချယ်ရီတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ လင်လို့ သဘောထားပြီးသားပါ… အမေကြွယ့်ကို ကျေးဇူးလဲတင်လို့၊ ခင်လဲခင်လို့၊ ယုံလဲယုံလို့ အမှန်အတိုင်း ပြောပြတာပါ…”
“အင်း… ဘယ်သူမှမထိခိုက် အနှောက်အယှက်မဖြစ်ကြဘူးဆိုရင်တော့ အမေလဲ ဘာမှမပြောလိုတော့ပါဘူး… အိမ်မှာ ဒီည ကလေးတွေဒီကိစ္စကို မသိအောင် အိပ်ဆေးခပ်ထားတာဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရပါတယ်… ဒါဆို ချယ်ရီတို့လဲ ခြေလက်ဆေးပြီး အိပ်ကြတော့လေ… အမေလဲ နားတော့မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အမေကြွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
အမေကြွယ်က သူ့အခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ကျုပ်နဲ့ချယ်ရီက ခြေထောက်လက်ထောက်ဆေးပြီး ကျုပ်အတွက် ပြင်ပေးထားတဲ့အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။

(အခန်း ၂၈/၅)

ချယ်ရီက သူ့ဝတ်လက်စအဝတ်တွေကို ချွတ်ပြီး ကျုပ်အရှေ့မှာပဲ ညဝတ်ဂါဝန်လေးကို စွပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးနဲ့တီရှပ်ဝတ်ပြီး အိပ်ယာထဲမှာ လှဲလိုက်တယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်နံဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ရင်ဘတ်ကိုလက်လေးနဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ်။
“အကို့ရင်ဘတ် အောင့်နေသေးလား…”
“မအောင့်တော့ပါဘူး ချယ်ရီရယ်…”
ပြောပြီး ချယ်ရီကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲကာဖက်လိုက်တော့ ချယ်ရီက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက်လေးနဲ့ ပြန်ဖက်ပေးထားတယ်။
“အကို့ကို ချယ်ရီကျေးဇူးတင်လိုက်တာ… အကိုသာ ချယ်ရီ့ကို ဒီလိုသက်စွန့်ဆံဖျား လာမခိုးပေးရင် ချယ်ရီနဲ့မြရည် တကယ်ဝေးရတော့မှာ…”
“ချယ်ရီရယ်… ချယ်ရီပဲ ခုနက အကိုက ချယ်ရီတို့ရဲ့လင်ဆို… ကိုယ့်မယားတွေပေါင်းစည်းဖို့ ကိုယ့်မိန်းမကို လာခိုးတာပဲ ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး…”
“ခစ် ခစ်… ဟုတ်သားပဲ ယောက်ျားရယ်နော့်… ဒီယောက်ျားက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်…”
ချယ်ရီက ကျုပ်ကို မှောက်လျှက်ကနေ နမ်းနေရင်း သူ့တစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွတယ်။ ချယ်ရီက နို့တွေက မကြီးပေမယ့် ဖင်ကတစ်အားကိတ်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ညဝတ်ဂါဝန်ပေါ်ကနေ အားရပါးရဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ ချယ်ရီနို့ စူစူတွေက ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေတဲ့ ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေပြီး၊ ကျုပ်လီးကလဲ ပုဆိုးထဲမှာထောင်မတ်နေပြီ။ ချယ်ရီက ကျုပ်ကိုနမ်းရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လက်နောက်ပြန် လှမ်းကိုင်တယ်။ ကျုပ်လီးကို ချယ်ရီက သူ့လက်လေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။
“ပြွတ်… ဟိုတစ်ခါအလိုးခံပြီးကတည်းက ဒီလီးကြီးကိုလွမ်းနေတာ ယောက်ျားရဲ့…. ချစ်တယ်… ချယ်ရီ့ကို သက်စွန့်ဆံဖျား  လာခိုးပေးတဲ့ ကို့ကို ချယ်ရီ အရမ်း အရမ်းပိုချစ်သွားပြီကွာ… ပြွတ်… ဟင်း…”
“ပြွတ်… တစ်ကယ်ချစ်တာလား…”
“ပြွတ်… တကယ်ချစ်တာ… မြရည်လိုပဲ မတူတဲ့အချစ်နဲ့ချစ်တာ သိလား… အရင်က ယောက်ျားမယူချင်ပေမယ့် ကို့ကိုရရင်တော့ ယူချင်တယ် ကိုရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အဲ့လောက်တောင်ပဲလား… ဒါဆို မြရည်ကိုရော…”
“ကိုရယ်… မြရည်ရော ချယ်ရီရော ကို့ကိုအတူလက်ထပ်ပြီး အတူကို့မယားလုပ်မှာပေါ့… ပြွတ်…”
“အခုလဲ ချယ်ရီတို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ယောက်ျားပဲ မဟုတ်ဘူးလား….”
“ဟုတ်… ယောက်ျားပင်ပန်းသွားပြီ… မိန်းမပြုစုမယ်နော်… ပြွတ်…”
ပြောပြီးတော့ ချယ်ရီက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်နမ်းကာ ကိုယ်ပေါ်ကလျောဆင်းသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်ကာ ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ ကျကျနနနေရာယူလျှက် ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဆွရင်း တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေပြန်တယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… ဘယ်လိုတောင် ချစ်ဖို့ကောင်းတာလဲကွာ… အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ အူယားလိုက်တာ… ပြွတ်…”
ချယ်ရီက ကျုပ်လီးကို ကစားစရာအရုပ်သဖွယ် စိမ်ပြေနပြေ ဆုပ်ကိုင်နမ်းနေတယ်။ နှာခေါင်းနဲ့နမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်းလိုက်နဲ့ ပြီးတော့ဂွေးဥကို လျာနဲ့ယက်နေပြန်တယ်။ ပြီးတော့မှ လီးအရင်းကနေ အဖျားအထိ လျာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းသပ်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လီးဒစ်ဖူးကြီးကို လျာနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားရင်း လီးအရင်းကိုပယ်ပယ်နယ်နယ် သူ့ညာလက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထုနေတယ်။ သူ့ဘယ်လက်ကလဲ ကျုပ်ဗိုက်သားတွေကိုပွတ်ရင်းနဲ့ ရင်ဘတ်အထိလာရောက်ပွပ်သပ်ကာ ကျုပ်ရဲ့နို့သီးခေါင်းတွေကို ချေနေပြန်တယ်။ ပြီးတော့ လီးချောင်းကြီးလုံးကို သူ့နှုတမခမ်းနဲ့ ငုံပြီး ပါးလေးခွက်အောင်စုပ်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်မှာတော့ ချယ်ရီရဲ့ခေါင်းကဆံပင်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ညည်းညူနေရတော့တယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်လီးကို လည်ချောင်းထဲရောက်သည်အထိ ဝင်နိုင်သလောက်ထိုးထည့်က စုပ်နေပြန်သည်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီရဲ့ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေတဲ့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ထားရင်း ချယ်ရီပါးစပ်ကို တစ်ခါတစ်ခါ ကော့လိုးမိတဲ့အထိပင် ခံစားလို့ကောင်းနေတော့တယ်။ကျုပ်ရဲ့လီးက ချယ်ရီ့ပါးစပ်ထဲက လီးကျွတ်လာတိုင်း ချယ်ရီသွားရည်တွေနဲ့ ရွှဲပြောင်နေတယ်။ ဒါကြီးကိုပဲ ချယ်ရီက အငမ်းမရ လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ ငုံလိုက်နဲ့ လက်နဲ့ တစ်ဖြောင်းဖြောင်းထုကစားပေးရင်း အကြိုက်တွေ့နေတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးက အဆမတန်တောင်နေပြီမို့ ပြီးသွားမှာစိုးလို့ အတင်းကုန်းထကာ ချယ်ရီ့ကို ထူရတော့တယ်။
“ပြုစုတတ်လိုက်တာ ချယ်ရီလေးရယ်… အကိုလဲ ချယ်ရီ့ကို တစ်ပြုစုချင်သေးတယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် ချယ်ရီရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ပြီး ချယ်ရီညဝတ်ဂါဝန်တိုလေးကို သူ့ခေါင်းကနေ ကျော်ချွတ်လိုက်တယ်။ ချယ်ရီကလဲ ကျုပ်ရဲ့တီရှပ်ကိုပြန်ချွတ်ပေးတော့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်သွားကြပြီ။ ကျုပ် ချယ်ရီ့ကိုဖက်နမ်းရင်း ချယ်ရီ့ကိုယ်အနှံ့ကို လက်ဝါးနဲ့ လိုက်ပွတ်သပ်တယ်။ ချယ်ရီရဲ့ သိပ်မဖွံ့ဖြိုးတဲ့ နို့တွေကိုလဲ ဆုပ်နယ်ရင်း နို့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို အသာလက်နဲ့ညှစ်ပေးတယ်။ ချယ်ရီကတော့ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ ကျုပ်ကို အတင်းပြန်နမ်းရင်း သူ့ရင်ဘတ်လေးပါ ကော့တက်လာတယ်။ နမ်းနေရင်းပဲ ချယ်ရီ့ကို အိပ်ရာပေါ် အသာလှဲချလိုက်တယ်။ ကျုပ် ချယ်ရီ့ကို ဆက်နမ်းရင်း ကျုပ်လက်က စောက်မွှေးတွေထူထပ်စွာပေါက်နေတဲ့ ချယ်ရီ့ဆီးခုံလေးပေါ်မှာ သူ့စောက်မွှေးတွေကို ပွတ်သပ်ကစားနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ချယ်ရီးစောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို အရှည်လိုက် လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ချွဲချွဲကျိကျိစောက်ရည်တွေက ကျုပ်လက်မှာ ကပ်ပါလာတယ်။ ချယ်ရီက သူ့ပေါင်လေးကိုအလိုက်သင့်ကားပေးထားရင်း ကျုပ်လီးကိုလဲ မလွှတ်တမ်း ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ် ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်အမြှောင်းကြီးနဲ့ စောပ်မွှေးထူတဲ့ ဆီးခုံကို အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်ကစားပြီးမှ သူ့စောက်ခေါင်းထဲကို လက်နှစ်ချောင်းပူပြီး ထိုးနှိုက်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင့်… ကိုရယ်… ကို့လီးကြီးရှိရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့လက်နဲ့ ကလိနေတာလဲ…”
“အကိုက ချယ်ရီ့ရဲ့ ဟောဒီစောက်မွှေးအထူကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဒီလို စိတ်ရှိလက်ရှိ နှိုက်ပစ် နမ်းပစ်အုံးမှာ သိလား မိန်းမရ…. ပြွတ်… စောက်ရည်တွေကလဲ ရွှဲအိုင်နေတာပဲ… နှိုက်လို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… ကို့မိန်းမကို ကို့စိတ်ကြိုက်လုပ်တော့ကွာ… မိန်းမ ကိုလုပ်တာနဲ့ တအားယွနေပြီ…”
“ဒါဆို အကို့ကို မိန်းမစောက်ဖုတ် ဖြဲပြနော်…”
“ဟင့်… မိန်းမစောက်ဖုတ်ကပြဲပြဲအာအာကြီးနဲ့ ကြည့်လို့မကောင်းပါဘူး ကိုရာ…”
“အဲ့ပြဲပြဲအာအာကြီးမှာ စောက်ရည်လေးတွေရွှဲအိုင်နေတာ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာမိန်းမရဲ့… မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို ယောက်ျားက အသေယက်ပြီး စောက်ရည်တွေ အများကြီးသောက်ချင်တာ…”
“ဟင့်… ပြီးရောကွာ…”
ကျုပ်ကချယ်ရီနဲ့ နမ်းနေတာရပ်လိုက်ပြီး သူ့ဘေးမှာထိုင်ရင်း ချယ်ရီ့ကိုပါ ထူလိုက်တယ်။ ချယ်ရီက အလိုက်သင့်ထလာပြီး ကျောမှာ ခေါင်းအုံးခုလျှက် ခပ်လျောလျောလေး ပြင်ထိုင်တယ်။ ပြီးမှ ဒူးနှစ်ချောင်းထောင်လျှက် ပေါင်ကိုကားလိုက်ရင်း လက်နှစ်ဘက်ကို ပေါင်အောက်ကလျှိုဝင်ကာ သူ့စောက်ပက်ကို သေသေချာချာဖြဲပြတယ်။ တောထနေတဲ့ ဆီးခုံမို့မို့အောက်က အဖတ်လေးတွေလန်နေတဲ့ ချယ်ရီစောက်ပက်ပြဲပြဲလေးက အတွင်းသာ နီနီရဲရဲလေးတွေကပေါ်လာတယ်။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားတစ်ဝိုက်မှာလဲ စောက်ရည်တွေစိုနေတာ မြင်ရရုံမက စောက်ပက်အောက်နား စောက်ခေါင်းပေ့က်လေးထဲက ခပ်ပျစ်ပျစ်အဖြူရောင် စောက်ရည်စီးကြောင်းလေးကိုပါ မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီခြေရင်းကနေ သေသေချာချာထိုင်ကြည့်နေတာ။
“ဟင့် အဲ့မှာကြည့်… ချယ်ရီစောက်ဖုတ်… အကိုလိုးထားလို့ ပြဲနေပြီ…”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့ပေါင်ကြားထဲ ကိုယ်ကိုမှောက်ချလိုက်ပြီး ချယ်ရီ့စောက်ပက်ဟပြဲလေးကို လျာနဲ့ယက်တင်ပစ်လိုက်တော့တယ်။
“အူး ကိုရယ်… ချစ်လား ချယ်ရီ့ကိုချစ်လား… ယင့်… ချယ်ရီစောက်ဖုတ်ကိုရော ချစ်လား…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ကိုရော ချယ်ရီကိုရော ချစ်တယ်ကွာ… ပလပ်… ပြက်… ပြွတ်… ဖလူး….”
“ဟား… ချစ်လိုက်တာကိုရယ်… ဟင့်… ယောက်ျားက ပြုစုတတ်လိုက်တာ… အူး… ယက်… ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်… ”
“ပြွတ်… ပလပ်… ရှလွတ်… ပြက်…. စောက်ရည်ကချိုနေတာပဲ… မိန်းမ စောက်ဖုတ်ပြဲပြဲလေးက ယက်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ပျု… ပလပ်… ”
“အီး… ကို့လျာကြီး မိန်းမစောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေပြီ…  ချယ်ရီ အရမ်းယားနေပြီး ကိုရယ်… အိုး… ချယ်ရီ အူတွေအသည်းတွေ တုန်နေပြီ… ချယ်ရီ့ကို ကို့လီးနဲ့ လိုးပေးတော့ကွာ…”
ချယ်ရီလဲ ကျုပ်ရဲစောက်ဖုတ်ယက်မှုဒဏ်ကို ကြာကြာမခံနိုင်တော့ဘဲ ကျုပ်ကို အတင်းဆွဲထူပြီး တရကြမ်း နမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီးကိုပြန်နမ်းရင်း အရမ်းလိုးချင်နေပြီမို့  ချယ်ရီ့ကို အိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ချယ်ရီ ထပ်လျှက်သားကြီး ဖက်လျှက်အတိုင်း အိပ်ယာပေါ်လဲကျသွားတယ်။ ချယ်ရီ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်တို့ရဲ့ပေါင်ကြားကိုတိုးဝင်လာကာ ကျုပ်ရဲ့လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်အဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို တစ်အိအိနဲ့ ဖိသွင်းပစ်လိုက်တော့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ချယ်ရီက သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်လာတာနဲ့ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားကာ ကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်နေတော့ ကျုပ်လဲ နမ်းတာရပ်ပြီး ချယ်ရီ့မျက်နှာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ချယ်ရီက ပါးစပ်လေးဟလို့ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းသွားရင်း ဖီးလ်တက်နေတာလေးက ကျုပ်ကို စိတ်ပိုထစေတယ်။
“အင်း… ဟင်း… ကို့လီးကြီး ဝင်လာပြီ… ဟင်း…”
“ဝင်လာတော့ မကောင်းဘူးလား ချယ်ရီရဲ့…”
“ဟင့် ကောင်းတယ်… စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်နေတာပဲ ယောက်ျားရယ်… ဟင်း…”
ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေးကြည့်ပြီး ကျုပ်ကိုထန်စေမယ့်စကားလေးတွေ ခပ်တိုးတိုးပြောနေရှာတဲ့ ချယ်ရီစောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်တာနဲ့ ကျုပ်လဲ တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။ ချယ်ရီ့စောက်ပက်စီးစီးလေးကို တစ်ချက်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးနဲ့ လီးချောင်းကြီးက ချယ်စောက်ပက်အတွင်းနံရံတွေနဲ့ ပွတ်တိုက်သွားတာကို အရသာရှိရှိ ခံစားမိတယ်။ ဆီးခုံချင်းဖိကပ်သွားတိုင်းလဲ ဒစ်ဖူးကထိပ်က ချယ်ရီ့သားအိမ်ဝ အိစိအိစိကို ထိုးမိနေတာကြောင့် လိုးရတာ ပိုဇိမ်ရှိတယ်။ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ကလဲ အရည်တွေလိုက်လာတော့ လိုးရတာ ပိုကောင်းလာပြီး ခပ်သွက်လေးဆောင့်လိုးမိတယ်။
“အာ့… အ… ဟား… ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်…”
“ဟူး… ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်က စီးပိုင်နေတာပဲကွာ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“လိုးလို့ကောင်းရင် ခဏခဏ လာလိုးနော် ယောက်ျား… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
ချယ်ရီက ကျုပ်ကျောကိုလဲ ဖက်ထားရင်း ကျုပ်ခါးကို သူ့ခြေတွေနဲ့ချိတ်ကာ သူ့စောက်ပက်ကို အစွမ်းကုန်ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ချယ်ရီက မျက်လုံးလေးတွေမှေးစင်းကာ တဟင်းဟင်းညည်းရင်း အသက်ရှူသံတွေမြန်လာတော့ ကျုပ် ထပ်ပြီးအရှိန်တင်လိုက်တယ်။
“အာ့… ဟား… ရှီး ကိုရေ… ဆောင့်…အမလေး ထိလိုက်တာ…”
“အင့်… အင့်… ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
“အိုး… မရတော့ဘူး… ချယ်ရီ… ချယ်ရီ ပြီးပြီယောက်ျားရေ… အင်း… ဟင်း…. ဟင်း…”
ချယ်ရီ ကိုယ်လေးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့ ကျုပ်ကိုကျစ်နေအောင်ဖက်ထားပြီး ပေါင်တွေနဲ့လဲ အတင်းညှပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့နို့တွေကို စို့ပေးရင် ခပ်ဖြည်းဖြည်းပဲ ဆက်လိုးနေလိုက်တယ်။
“အဟင့်… ယောက်ျားရယ် မိန်းမ အခုပဲပြီးတယ်… စိတ်တွေပြန်ထလာပြန်ပြီ… ဟင်း… လိုးတတ်လိုက်တာကွာ…”
“ကြိုက်လား… ”
“ကြိုက်တာပေါ့ ကိုရယ်… ကို့လီးကြီး ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ထဲက ချွတ်သွားမှာတောင် စိုးတယ်… ဟင်း.. မိန်မကို နမ်းပါအုံး ယောက်ျားရယ်…”
“ထ… ဒီလိုလေးလိုးရအောင်…ပြွတ်… ”
ကျုပ်က  ချယ်ရီ့ကိုနမ်းလိုက်ရင်းနဲ့  ထူလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သား ထိုင်လျှက်ပုံစံ ပြင်လိုက်တော့ ချယ်ရီက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်မှာ လီးစွပ်လျှက်ကြီး ထိုင်လျှက်သား ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်လဲ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပွေ့ဖက်နမ်းတုန်းပဲ။ နမ်းရင်းနဲ့ ချယ်ရီဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်နှယ်ပစ်တယ်။ ချယ်ရီ့ကလဲ အလိုက်သင့်ဖင်လေးကိုမြှောက်လျှက် တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ချလိုးတယ်။
“ပြွတ်… အားရလိုက်တာ ကိုရယ်… ချယ်ရီ ကို့လီးနဲ့ အလိုးခံလို့ကို မဝဘူး… ရှီး… အင့် အင့်… ဟင်း…”
“မိန်းမတို့ဆီ ယောက်ျားက မကြာမကြာရောက်လာမှာပါ မိန်းမရဲ့… ဆောင့် ဆောင့်… မိန်းမလိုးပေးတာ ခံလို့ကောင်းတယ်… ဟူး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…ဆောင့်မှာ… အင့်… အင့်… အရသာရှိလိုက်တဲ့ ချယ်ရီ့ယောက်ျားရဲ့ လီးကြီး …”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆောင့်လိုးလို့ရအောင် လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကိုယ်ကို ခပ်လျောလျောလေး နေပေးပေလိုက်တယ်။ ချယ်ရီကတော့ ကျုပ်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို မြင်းဇက်ကြိုးသဖွယ် ကိုင်လို့ မြင်းကို ကဆုန်စိုင်းစီးတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ကိုယ်နေဟန်ထားကို ပြင်လိုက်တော့မှ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲ တစ်စွပ်စွပ်နဲ့ ဝငိထွက်လိုးနေတဲ့ ကျုပ်လီးမှာ ချယ်ရီ့စောက်ရေတွေ ဗွက်ပေါက်နေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ရှီး… ကြည့်ပါအုံးချယ်ရီရယ်… ချယ်ရီစောက်ဖုတ်က စောက်ရည်တွေ မနည်းပါလား… ”
“ဟင့်… အင့်… အင့်… ကို့လီးက အလိုးခံလို့ ကောင်းတာကို စောက်ရည်တွေ မတရားထွက်တာပေါ့… အင့် အင့်… ဟင့်… ကို့လီးက ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ထဲ မဆန့်မပြဲကြီး ဝင်နေတာ… ကြည့်အုံး… ချယ်ရီစောက်ဖုတ်အုံကြီးတောင် ကားထွက်နေပြီ… အင့် အင့်… ချယ်ရီစောက်ဖုတ်ထဲ ကို့လီးဝင်နေတာကိုကြည့်ရတာ စိတ်ပိုထတယ်ကွာ… ဒီလိုလိုးပေးမယ်…. အင့်… အင့်… ”
ချယ်ရီလဲ ကျုပ်ပြောလိုက်မှ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးးဝင်နေတာကိုကြည့်ပြီး ပိုဖီးလ်တက်လာတယ်ထင်တယ်၊ သူ့လက်ကို ကျုပ်ပေါင်နှစ်ဖက်အပေါ် နောက်ပြန်ထောက်လိုက်ပြီး ခါးလေးမြှောက်လိုက် ပြန်ချလိုက်နဲ့ လိုးတယ်။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်။ ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်အုံက ကျုပ်လီးဝင်နေတော့ ဘေးကိုကားထွက်နေပြီး လီးကြီးသူ့စောက်ဖုတ်ထဲတိုးဝင်သွာတိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက စောက်ဖုတ်ထဲကိုလိပ်ဝင်သွားလိုက်၊ လီးကြီးပြန်ထွက်လာရင် အပြုံလိုက်ကြီး လိပ်ထွက်လာလိုက်နဲ့ ကြည့်ရတာ စိတ်ထဖို့တော်တော်ကောင်းတယ်။ ချယ်ရီက အခုလိုပုံစံပြင်လိုက်တော့ ကျုပ်ကြည့်ရတာ ပိုပြီးရှင်းလင်းသွားတယ်။ သူ့စောက်ရည်တွေကလဲ ကျုပ်လီးနဲ့ လမွှေးတွေမှာရော၊ သူ့စောက်မွှေးတွေမှာပါ ဖြူပျစ်ပျစ်တွေကလဲ ကပ်နေသေးတာ။ ချယ်ရီ့ရဲ့ ဟပြဲနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးက ကားထွက်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းသားပေါ်မှာတောင် စောက်ရည်တရွှဲရွှဲနဲ့။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ ချယ်ရီဖင်အမြှောက်မှာ ကော့လိုးပစ်လိုက်တယ်။ ချယ်ရီ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုးပေးတာကို အားမရတော့လို့ ကျုပ်ကတရစပ် ကော့လိုးပစ်တာဆိုတော့ ချယ်ရီ ဖင်လေးမြှောက်ကာ တောင့်ခံပေးထားတယ်။ တကယ်တော့ အခုပုံစံက တကယ်ကို ကို့ယို့ကားယားပုံစံပါ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လီးက ချယ်ရံစောက်ပက်ထဲက အပေါ်ပိုင်းကို လှန်ထိုးသလိုဖြစ်နေတော့ သူ့စောက်ပက်ထဲက ဂျီစပေါ့ကို ထိထိမိမိပွတ်မိနေပုံရတယ်။ လက်နောက်ပြန်ထောက်လျှက် ဖင်လေးမြှောက်ပေးကာ ကျုပ်ကော့လိုးတာကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ခံနေတဲ့ ချယ်ရီတစ်ယောက် ခေါင်းလေးခါရမ်းပြီး ပါးစပ်က တောင်စဉ်ရေမရတွေ လျှောက်ရွတ်နေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ကို အရှိန်တင်နိုင်သလောက်တင်ပြီး ကော့လိုးတယ်။
“အာ့… အား… လိုး… လိုး… ဟူး… ချယ်ရီစောက်ပက်ကို ကို့လီးကြီးနဲ့လိုး.. အာ့… ဟာ့… ဟာ့… လိုး…. လိုး… အမလေး… ရှီး… ကိုရေ… အား….”
ချယ်ရီတစ်ယောက် တော်တော်အထိနာသွားပုံရတယ်။ ကျုပ်ကော့လိုးနေတုန်းမှာပဲ သူ့ဖင်ကြီးက လေထဲကိုထပ်မံမြောက်တက်သွားပြီး နောက်ပြန်ထောက်ထားတဲ့လက်တွေရော မြှောက်ထားတဲ့ဖင်ကြီးပါ အိပ်ရာထဲကို ဘုတ်ခနဲပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လီးလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားပြီပေါ့။ ချယ်ရီတစ်ယောက် ရေထဲကငါးကို ကုန်းပေါ်ပက်တင်ခံလိုက်ရသလို အကြောဆွဲလျှက် တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ သူ့စောက်ပက်ထဲကစောက်ရည်တွေကလဲ သေးတွေလို ဖြန်းခနဲဖြန်းခနဲ ပန်းထွက်လာကာ ကျုပ်ကိုပါ လာစင်တယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီခပ်ကြမ်းကြမ်းပြီးသွားတာကို အရသာခံထိုင်ကြည့်နေပြီး ခဏကြာလို့ ချယ်ရီငြိမ်ကျသွားမှဟသူ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူကာ စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်လျှက် ဗွက်ပေါက်နေတဲ့ သူ့စောက်ပက်က စောက်ရည်တွေကို ညင်ညင်သာသာလေး လျာနဲ့ယက်ယူနေလိုက်တယ်။ ချယ်ရီ ကျုပ်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ထိုးဖွနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီစောက်ခေါင်းထဲကိုပါ လျာထိုးထည့်ပြီး ရှိနေသမျှစောက်ရည်တွေကို စုပ်ယူပစ်တယ်။ ချယ်ရီရဲ့စောက်ပက်မှာရှိနေတဲ့စောက်ရည်တွေ ကုန်လောက်ပြီဆိုမှ ကျုပ် ချယ်ရီဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လေးကို နွေးနွေးထွေးထွေးလေး ဖက်ထားပေးတော့ ချယ်ရီ့ကိုယ်လေးက ကျုပ်ဘက်စောင်းလာပြီး ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။ ချယ်ရီအခုမှ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ကျုပ်ကို အနမ်းတွေပေးတော့ ကျုပ်လဲ ပြန်နမ်းရင်း သူ့နဲ့ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားအောင် တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ ချယ်ရီ့နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကိုလာကိုင်ပြီးဆွလျှက် သူ့ခြေတစ်ဖက်ကိုပါ ကျုပ်ကိုခွလိုက်တယ်။
“အရမ်းမော သွားလား… ပြွတ်…”
“အွန်း… ပြွတ်… ကို့ကို ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… ကိုမပြီးသေးဘူးမလား… ဆက်လိုးလေ… ချယ်ရီက ရပါသေးတယ်… အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ ခဏအမောဖြေနေတာ…”
“လိုးမှာပေါ့ ချယ်ရီရဲ့… ပြွတ်…”
“ဒီလီးကြီးနဲ့…. ဘယ်လိုပုံစံအလိုးခံပေးရမလဲ… ကို…”
“ဟောဒီ့ဖင်ကိတ်ကြီးကို ကုန်းပေးလေ… နောက်ကနေ တအားဗျင်းပစ်ချင်တာ…”
“ရတာပေါ့ ယောက်ျားရဲ့… မိန်းမက ယောက်ျားတအားဗျင်းလေ ကြိုက်လေပဲ… ခစ် ခစ်… ခဏလေး… ကို့လီးကြီး ပေပွနေပြီး မိန်းမစုပ်ပေးအုံးမယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်ကို တစ်ချက်နမ်းပြီး ချယ်ရီကထထိုင်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့နဖူးကဆံစလေးကိုတစ်ချက်သပ်တင်ရင်း ကျုပ်ကို ရွှန်းလဲ့တဲ့မျက်ဝန်းလေးနဲ့ ပြုံးပြီးကြည့်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးကို ချယ်ရီက ကုန်းစုပ်တော့ ကျုပ်လဲချယ်ရီ့ဖင်အိုးကြီးကို လက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပေးရင်း လက်က ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ဆီကို ရောက်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လက်နဲ့ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ကို ပွတ်သပ်ဖြဲရဲပြီး စောက်ခေါင်းထဲ့ကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ထိုးထည့်ကလိတော့ စောက်ခေါင်းထဲက စောက်ရည်တွေ ထပ်ထွက်လာပြီး တပျစ်ပျစ်နဲ့ အသံတွေမည်လာပြန်တယ်။ ချယ်ရီလဲ လီးစုပ်ရင်းက ညည်းနေပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီပုလွေကြောင့် အရသာတွေ့ပြီး ပြီးလိုက်ချင်ပြီမို့ ထထိုင်လိုက်တယ်။ ချယ်ရီက ကျုပ်လိုးတော့မယ်ဆိုတာကိုသိတော့ တန်းပြီး လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်က ချယ်ရီ့အနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံနဲ့ နေရာယူလိုက်းပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးကို ချယ်ရီရဲ့ စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲကို ဗျိခနဲထိုးဝင်သွားတယ်။ ကျုပ် ချယ်ရီ့ခါးကိုကိုင်ပြီး အပီအပြင်ကြုံးတော့တယ်။ ချယ်ရီရဲ့ ကိတ်ထပြီး ကားစွင့်နေတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေက ကျုပ်ရဲ့ဆီးခုံနဲ့ ပစ်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတယ်။ ဆီးခုံနဲ့ တင်ပါး ပစ်ရိုက်သံ၊ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ချယ်ရီစောက်ခေါင်းနဲ့ ကျုပ်လီးပွတ်တိုက်သံတွေက အခန်းထဲမှာ ဟိန်းထွက်နေတယ်။ ကျုပ် ချယ်ရီ့ဆံပင်ကိုလှမ်းဆွဲကာ လက်မှာတစ်ပတ်ရစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အသားကုန်ပစ်ဆောင့်လိုးရင်း ချယ်ရီ့တင်ပါးကို လက်နဲ့ တဖြန်းဖြန်းရိုက်တယ်။ ချယ်ရီခမြာ သူ့ဆံပင်ကိုဆွဲထားလို့ ခေါင်းလေးမော့ရင်း ညည်းနေတယ်။
… ဖြန်း… ဖြန်း.. ဖြန်း… ဖြန်း… ဖြန်း….
…ဖပ်… ဖပ်… ဖပ်… ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဗျစ်… ဗျစ်… ဖန်း… ဖန်း… ဖပ်… ဖပ်…
“ငါလိုးမ မိန်းမ… ငါလိုးမ ချယ်ရီ… ငါ့မယားချယ်ရီ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ငါလိုးမ ငါ့မယားစောက်ပက် ငါ့လီးနဲ့လိုး… ငါ့လိုးမဖင်ကြီးတွေ… အသေလိုးပစ်မယ်… ငါလိုးတဲ့မ… ချယ်ရီ…”
“အင့်… အင့်… ဟုတ်တယ်… ချယ်ရီက ကို့မယား… လိုး…. လိုး… သေအောင်လိုး… ကိုလီးနဲ့လိုးသတ်… အ… အ… သေပြီ… ရိုက်… နာနာရိုက်… ကို့မိန်းမဖင်ကို ရိုက်ပြီးလိုး… ဆောင့်… ဆောင့်… သေအောင်ဆောင့်လိုး… အင့်… အင့်… ချယ်ရီ့စောက်ပက်ကို ကို့လီးနဲ့ ပြဲအောင်လိုး… အာ့.. အ… ရှီး… စစ်… ”
“လိုးမှာ… အချိန်ရတာနဲ့ ချယ်ရီတို့လင်မယားကို လာလိုးမှာ… ငါလိုးမ ငါ့မယားတွေ… စောက်ပက်ပြဲအောင်လိုးမယ့်… လီးတဲ့မှ… ပြဲစမ်း… စောက်ပက်ပြဲစမ်း… ရှီး ကောင်းလိုက်တာ ငါ့မိန်းမ စောက်ပက်… လှလိုက်တဲ့ ငါ့မိန်းမဖင်ကြီး… လီး… မရတော့ဘူး… ရှီး… အားဟား…”
ကျုပ် ချယ်ရီ့ကို ဆံပင်ဆွဲရင်း ဖင်ကိုရိုက်လျှက် တရစပ်လိုးပစ်တာ ဘယ်လိုမှဆက်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ချယ်ရီစောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ရင်း လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်မိတော့တယ်။ ချယ်ရီ့ဆံပင်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ ချယ်ရီလဲ ဖင်ပူးတောင်းလေးဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အတော့မောသွားပြီပေါ့။ ဒီတစ်ခေါက် ချယ်ရီနဲ့လိုးရတာ တော်တော်အားရတယ်။ ချယ်ရီလဲ ဖင်ပူးတောင်းလေးနဲ့ ငြိမ်ကျသွားရင်း အမောဖြေနေတယ်။ ဒါပေမယ် ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲကတော့ ကျုပ်လီးကို ရှုံချည်ပွချည်နဲ့ ညှစ်ပေးနေတုန်းပဲ။ အခုမှ ကျုပ်လဲသတိထားမိတယ်။ ကျုပ်တို့အခန်းတံခါးက ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေပါလား။ အခုလို ချယ်ရီကိုဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးတဲ့အချိန်မှ ကျုပ်က အခန်းတံခါးဘက်ကို မျက်နှာမူရတာလေ။ ကျုပ်တို့ကို အမေကြွယ် လာချောင်းကြည့်သွားပုံပဲ။ လူရိပ်တော့မတွေ့ရတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်ပြီး ဖင်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ချယ်ရီစောက်ဖုတ်ထဲကနေ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်နဲ့ရောနေတဲ့ စောက်ရည်တွေ ပြန်စီးကျလာတယ်။ ချယ်ရီက ဖင်ပူးတောင်းလေးကနေ ထကာ ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့ယက်ပြီး စုပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့နဖူးကဆံစလေးတွေကို ယုယုယယသပ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
“ဆောရီးပါ ချယ်ရီရယ်… အကိုအရမ်းထန်းသွားပြီး ချယ်ရီ့ကို ဆဲမိသွားတယ်…”
“ပြွတ်… ပလပ်… ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကိုရဲ့… ချယ်ရီနဲ့လိုးရင်း ကိုအခုလိုထန်နေတာ ချယ်ရီက ပိုတောင်သဘောကျသေးတယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… အခုတော့လဲ ပျော့လို့ပါလား ကောင်ဆိုးလေးရဲ့… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ချယ်ရီ ဆက်စုပ်နေရင် ပြန်တောင်လာလိမ့်မယ်… တစ်မှေးလောက်မှေးရအောင်လေ… မနက်ဖြန် ချယ်ရီနေရမယ့်နေရာရောက်မှ ထပ်ချစ်ကြတာပေါ့…”
“ပြွတ်… အွန်း…”
ဒီတော့မှ ချယ်ရီက ကျုပ်လီးစုပ်နေတာကိုရပ်ပြီး ကျုပ်ကို လာနမ်းတော့ ကျုပ်လဲပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူလဲ ညဝတ်ဂါဝန်လေးပြန်ဝတ် ကျုပ်လဲ ပုဆိုးနဲ့တီရှပ် ပြန်ဝတ်တာပေါ့။ ပြီးတော့မှ အိပ်ရာပေါ်လှဲပြီး ချယ်ရီ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ကို့ရင်ခွင်ထဲ့မှာ အခုလိုလေးညတိုင်းအိပ်ချင်လိုက်တာ ကိုရယ်… ဒီညလေးကို မကုန်ဆုံးစေချင်ဘူး…”
“ချယ်ရီရယ်… အဲ့လိုမတွေးပါနဲ့ကွာ… ချယ်ရီနဲ့ မြရည် အတူနေရမှာကိုပဲ တွေးပြီးပျော်နေပါလား…”
“ချယ်ရီ မြရည်ကိုချစ်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် ကို့ကိုလဲ အရမ်းချစ်မိသွားပြီ… ချယ်ရီ့ကိုရော ချစ်လားဟင်…”
“ချစ်တာပေါ့ ချယ်ရီရဲ့… မချစ်ဘဲ ဘယ်သူက သက်စွန့်ဆံဖျား လာခိုးပါ့မလဲ…”
“ချယ်ရီသိပါတယ်… မြရည်ကပြောတယ် ကိုက ကို့မိန်းမ အစ်မရင်အေးကိုပဲချစ်တာတဲ့… ချယ်ရီ့ကိုလဲ နည်းနည်းတော့ ချစ်ပါနော်…”
“ချစ်ပါတယ်ဆိုကွာ… အေးလောက်ဘယ်သူ့ကိုမှ မချစ်ဘူးဆိုပေမယ့် ချယ်ရီနဲ့မြရည်ကိုလဲ အကိုချစ်ပါတယ်… စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော်… အကို တင်းတင်းဖက်ထားပေးမယ်… အကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်နော်…”
“ဟုတ်… ဖက်ထားပေး… ချစ်တယ်…”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီ့ကိုဖက်ထားပေးရင်း အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တော့တယ်။