အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၁၉)

(အခန်း ၂၈/၆)

မနက် ဖုန်းအလမ်း(Alarm)မြည်မှ ကျုပ်တို့နိုးလာတယ်။ အိပ်ရေးကမဝသေးပေမယ့် ဆက်အိပ်လို့က မဖြစ်တော့ အိပ်ရာထပြီး သွားဖို့ပြင်ဆင်ရတယ်။ မနက်အစောကြီး လင်းစပျိုးရုံပဲရှိသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ချယ်ရီ အဝတ်အစားတွေလဲကြတော့ ချယ်ရီက စကပ်ပျော့သား ကားကားလေးနဲ့ စွပ်ကျယ်လိုအကျပ်လေးအပေါ်မှာ ခပ်ပါးပါး လက်ရှည်ရင်စေ့အင်္ကျီကို ထပ်ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ ဘောင်းဘီရှည်နဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်တိုကိုပဲဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ချယ်ရီ့အထုပ်ကိုယူကာ ကျုပ်တို့အပြင်ထွက်တော့ အမေကြွယ်က အဆင်သင့်စောင့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အမေကြွယ်ညကလာချောင်းတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးပဲနေလိုက်တယ်။ အမေကြွယ်ကတော့ အနည်းငယ်ရှက်နေပုံပဲ။ ကျုပ်နဲ့ချယ်ရီ အမေကြွယ်ကို ကန်တော့ပြီးမှ သူ့အိမ်က ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ချယ်ရီနဲ့မြရည်ကို လောလောဆယ် ယာယီထားဖို့က မူယာနဲ့ဝေယံ အရင်တုန်းကနေခဲ့တဲ့ အိမ်ကို ပြောထားတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီရော ကျုပ်ယောက်ဖရောက အလုပ်သမားတစ်ဖွဲနဲ့ အိမ်ကိုရှင်းလင်းပြီးမှ ကျုပ်ကိုအိမ်သော့ပေးတယ်။ အိမ်ထဲမှာလဲ စားနပ်ရိက္ခာအကုန်အပြည့်အစုံရောက်နေပြီ။ ရေကူးကန်တွေဘာတွေလဲ ရေလဲဘာညာ အကုန်လုပ်ပေးထားတော့ အဆင်သင့် တက်နေရုံပဲ။ မြရည်နဲ့ချယ်ရီဖို့ အဝတ်အစားတွေကအစ ဖြည့်ပေးထားပြီးသား။ ကျုပ်တို့ ခြံထဲဝင်လိုက်တော့ ချယ်ရီက မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ သူတို့နေရမယ့်ခြံကြီးက အရမ်းကျယ်ပြီး မြက်ခင်းတွေ၊ ဥယျာဉ်တွေ၊ ရေကူးကန်တွေနဲ့ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ထဲက အပမ်းဖြေအိမ်ဖြစ်နေတော့ အံ့တာ မဆန်းပါဘူး။ ကျုပ်တို့ကားပေါ်ကဆင်းပြီး အိမ်ထဲကိုလမ်းလျှောက်ဝင်လိုက်ကြတယ်။
“ကိုရယ် ခြံကြီးက ကောင်းလိုက်တာ… ကိုဘယ်လိုရှာလိုက်တာလဲ…”
“အကို့ညီမလင်မယား အရင်ကနေခဲ့တာလေ… အခုက ခြံလွတ်ကြီး… ခြံစောင့်ပဲရှိတာ… အခုတော့ ခြံစောင့်လဲ တခြားနေရာပို့ထားတယ်… ချယ်ရီတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရပါတယ်…”
“ဒါနဲ့ မြရည်က ဘယ်တော့လာမှာလဲ…”
“ဒီနေ့ပဲ အပြင်သွားသလိုနဲ့ ထွက်လာမှာ…”
“ဒါဆို အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခုနဲ့လာရမှာပေါ့… ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး ချယ်ရီ့အဝတ်တွေ ယူဝတ်ပေါ့….”
“မပူပါနဲ့ချယ်ရီရယ်…ချယ်ရီတို့ဝတ်ဖို့ အဝတ်တွေလဲ ပြင်ဆင်ထားပါတယ်… အစားအသောက်တွေလဲ တစ်ပတ်စာ ဖြည့်ထားပေးတယ်…”
ကျုပ် ချယ်ရီ့ကို အိမ်ထဲမှာ တစ်နေရာစီကို လိုက်ပြတယ်။
“အိမ်က တစ်ထပ်တိုက်လေးဆိုပေမယ့် အထဲက အပြင်အဆင်က တော်တော်ခမ်းနားတာပဲ…”
“ခမ်းနားမှာပေါ့ ချယ်ရီရဲ့ သူဌေးတွေ အပမ်းဖြေတဲ့နေရာပဲဟာ… ထားလိုက်ပါကွာ… အကိုတို့ တစ်ရေးလောက် အိပ်ရအောင်လေ… မြရည်က နေ့လည်လောက်မှ ရောက်မှာ… ညကလဲ အိပ်ရေးမဝဘူးမလား… တော်ကြာ သတို့သမီးက မျက်တွင်းကျနေလို့ မလှဘဲနေအုံးမယ်…”
“ခစ် ခစ်… အိပ်မယ်လေ… ဘာမှမစားတော့ဘူးလား….”
“မဆာသေးပါဘူး… အိပ်ယာနိုးမှ မြရည်နဲ့အတူ စားတာပေါ့…”
“ပြီးရော…”
ကျုပ်နဲ့ ချယ်ရီလဲ အိပ်ခန်းတစ်ခန်းဆီကို ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ မြရည်နဲ့ချယ်ရီတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဦးအတွက်အခန်းက သီးသန့်ပြင်ထားတာ သပ်သပ်တစ်ခန်းပါ။ ကျူပ်က အခြားအခန်းကိုပဲ ဝင်လိုက်တာ။ လူက အိပ်ချင်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့ချယ်ရီလဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားပြီး ခဏနေတော့ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။
ကျုပ် အိပ်ယာကနိုးတော့ ချယ်ရီ အနားမှမရှိတော့ဘူး။ အိပ်ရေးဝမှပဲ လူကလဲ နေသာထိုင်သာရှိသွားတော့တယ်။ ရေချိုးလိုက်ရင်တော့ ပိုလန်းသွားမှာပေါ့။ အချိန်ကိုကြည့်တော မနက် ဆယ်နာရီရှိပြီ။ ချယ်ရီတစ်ယောက် ဘာတွေလုပ်နေပါလိမ့်ဆိုပြီး အပြင်ထွက်ကြည့်တော့ ချယ်ရီက မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေတယ်။ ကျုပ်က ချယ်ရီကိုအနောက်ကနေ သူ့ခါးလေးကိုဖက်ပြီး သူ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။
“ကို နိုးလာပြီလား…”
“အင်း… ချယ်ရီပျောက်သွားလို့ လိုက်ရှာနေတာ…”
“ခစ် ခစ်… ကိုနိုးလာရင် စားဖို့ မိန်းမက ပြင်ဆင်နေတာပါရှင့်… ဗိုက်ဆာပြီလား…”
“အင်း… တော်တော်ဆာနေပြီ…”
“ချယ်ရီ ပြင်ပေးမယ်နော်…”
“ရတယ်… ကို့ဟာကိုယ်ပြင်လိုက်မယ်… ကိုဆာနေတာက ဒါလေ…”
ကျုပ် ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ကို သူ့စကပ်ပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ချယ်ရီက သဘောကျစွာ ရယ်နေတယ်။
“ခစ် ခစ်… အဲဒါကတော့ ကို့အတွက် အမြဲတမ်းအဆင်သင့်ပါပဲ ကိုရယ်…”
ချယ်ရီက ဂတ်စ်မီးဖိုကခလုတ်ကိုပိတ်ကာ ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီကိုဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပစ်တော့ ချယ်ရီကလဲ အားကျမခံ တုန့်ပြန်နမ်းလာတယ်။ ကျုပ်က ချယ်ရီ့စကပ်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်တယ်။ ချယ်ရီကလဲ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပြီး ကျုပ်လီးကိုဆွပေးတယ်။ အိပ်ရေးဝလို့ အားအင်ပြည့်နေတဲ့ ကျုပ်လီးက ချယ်ရီမဆွမီကတည်းက တောင်နေပြီးသား။ ကျုပ်လဲ ချယ်ရီကို တစ်ဘက်လှည့်ခိုင်းကာ ဟင်းချက်တဲ့ခုံတန်းကို လက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး သူ့ပင်တီကိုလျှောချလျှက် အနောက်ကနေလိုးတယ်။ မသိရင် ညားကာစလင်မယားလို နှစ်ယောက်တည်း ကြုံရာနေရာမှာ လိုးနေကြသလိုပါပဲ။ ချယ်ရီတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်ချယ်ရီ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးချွတ်ကာ ချယ်ရီ့ကိုနမ်းတယ်။ နှစ်ယောက်သား တဏှာဇောကြွပြီး နမ်းနေတုန်းမှာ လူခေါ်ဘဲလ်က မြည်လာတယ်။
“မြရည်လာပြီထင်တယ်…”
“ဟုတ်ပါ့မလား… စောသေးလားလို့လေ…”
“စောတော့မစောတော့ပါဘူး… သွားကြည့်ရအောင်…”
“အင်း… မြရည်ရောက်လာရင် မြရည်ကိုလိုးပေးလိုက်အုံးနော်…”
“တော်တော်ချစ်နေတယ်ဟုတ်လား…”
“ခစ် ခစ်… ကိုကလဲကွာ ကို့ကိုလဲ အရမ်းအရမ်းချစ်ပဲ သိလား… ချယ်ရီက ညကလဲ အီဆိမ့်နေအောင် အလိုးခံပြီးသွားပြီ… အခုလဲ တစ်ချီထပ်ပြီးထားသေးတာ မြရည်ကိုလိုးပေးလိုက်နော်…”
“အင်းပါ… အကိုလဲ မြရည်ကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် မလိုးရတာကြာပြီ… မပူနဲ့ ခြံထဲရောက်တာနဲ့ ဆွဲလိုးပစ်လိုက်မယ်… ပြွတ်…”
“လိုးပစ်လိုက် ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်နဲ့ ချယ်ရီလဲ အဝတ်တွေ သပ်ရပ်အောင်ပြင်ဝတ်ပြီးမှ ခြံရှေ့ကို ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ် ခြံတံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ ဟုတ်တယ်ဗျ။ မြရည်နှင်း ရောက်လာတာ။ မြရည်က ဟိုနားဒီနားသွားသလိုနဲ့ လစ်ထွက်လာတာဆိုတော့ ပိုက်ဆံအိတ်လေးကလွဲပြီး ဘာမှပါမလာဘူး။ ခရမ်းရောင်ထမိန်ဗြောင်လေးနဲ့ ရင်ဖုံးအပြာနုရောင်လေးကိုဝတ်ထားတဲ့ မြရည်က အရမ်းကိုလှနေတယ်။ မြရည်က ကျုပ်တို့ကိုမြင်တော့ ပြုံးပြီးခြံထဲကိုဝင်လာတယ်။ မြရည်ခြံထဲရောက်တာနဲ့ ချယ်ရီနဲ့နှစ်ယောက်သား ဖက်းပြီးနမ်းကြတော့တယ်။
“လွမ်းလိုက်တာသဲရာ… ချယ်ရီတို့ ဘယ်တော့မှ မခွဲရတော့ဘူးနော်… ပြွတ်…”
“အင်း… ဘယ်တော့မှမခွဲဘူး… ညက ကိုကြီးမက်ဆေ့ဂျ်(message)ပို့မှပဲ စိတ်ချလက်ချ အိပ်နိုင်တော့တယ် အချစ်ရယ်… ပြွတ်… အရမ်းချစ်တယ်…”
ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးကို သော့ပြန်ခတ်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အရမ်းချစ်နေကြတဲ့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကို သဘောကျစွာ ပြုံးပြီးကြည့်နေမိတယ်။ ဒီတော့မှ ချယ်ရီက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးပြုံးတယ်။ မြရည်ကတော့ ကျုပ်ကိုကျောပေးထားတာမို့ သူ့ရဲ့ခရမ်းရောင်ထမိန်အောက်တစ်ရစ်နေတဲ့ တင်စိုင်ကြီးတွေကိုပဲ မြင်ရတယ်။
“ကို လာလေ… ကို့မယားလေးရောက်လာပြီ… ဆွဲလိုးပစ်မယ်ဆို…”
“ရပါတယ် ချယ်ရီရဲ့ ချယ်ရီတို့အလွမ်းသယ်ကြပါ…”
“ချယ်ရီတို့က နောက်ဆိုအမြဲအတူရှိနေတော့မှာ… နော် သဲ…”
“အလဲ့… ကိုတဲ့ ခစ် ခစ်… အချစ်က ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်မိသွားပြီထင်တယ်…”
“သဲရာ… ချယ်ရီလဲ ကို့ကိုအရမ်းချစ်သွားပြီသိလား… ဒါပေမယ့် သဲအပေါ်မှာ လုံးဝအချစ်မလျော့ပါဘူး… သဲ အူတိုလားဟင်…”
“မတိုပါဘူးကွယ်… ကိုကြီးက သဲကိုအပိုင်ယူမှာမှ မဟုတ်တာ… ပြီးတော့ မြရည်လဲ ကိုကြီးကို အရမ်းချစ်မိနေတာ ကြာပေါ့…”
“ဒါဆိုလဲ သွားလေ… ချယ်ရီက အခုတောင် လိုးရင်းတန်းလန်း ထွက်လာတာ…”
“ဟုတ်လား ခစ် ခစ်….”
ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကို ဇစ်ကိုဆွဲဖြုတ်ပြီး လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ လှနေတဲ့ မြရည်နှင်းကို ကျုပ် အရမ်းကိုလိုးချင်နေပြီလေ။ မြရည်နှင်းက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာတော့ ချယ်ရီက မြရည်ရဲ့ပခုံးမှာလွယ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖြုတ်ယူထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကလီးကိုအပြင်ထုတ်ထားပြီး လီးကတောင်မတ်နေတာကို မြရည်ကမြင်တော့ သဘောကျပြီးပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ သူလဲ ထမိန်ထဲလက်နှိုက်ပြီး ပင်တီကို ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ချယ်ရီက မြရည်ရဲ့ပင်တီကို ယူပေးထားပြန်တယ်။ ကျုပ်နဲ့မြရည်နှင်းတို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းကြတယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ အပြန်အလှန် အဖုတ်နှိုက် လီးကိုင်ပြီး စိတ်တွေမတရားထလာတော့ မြရည်ရဲ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို မ ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ မတ်တပ်ရပ်နဲ့ပဲ လီးကိုထိုးထည့်ပြီးလိုးတယ်။ ခဏကြာတော့ မြရည်ရဲ့ နောက်ထပ်ပေါင်တစ်ချောင်းကိုပါ မပြီး ချီလျှက် အိမ်ဆီကို လျှောက်သွားရင်း လိုးသွားတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ်မှာ ဆက်လိုးကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့ မြည်တို့ လိုးပွဲအပြီးမှာ သုံးယောက်သား ရေအတူချိုးကြတယ်။ မြရည်နဲ့ချယ်ရီက သူတို့ချင်းလဲ အရမ်းချစ်ကြသလို ကျုပ်ကိုလဲချစ်ကြပြီး သူတို့လင်လို့ သတ်မှတ်ထားကြတယ်ဆိုတော့ ဘာမှ ရှက်တာတွေလဲမရှိကြတော့ဘူးပေါ့။ ရေချိုးပြီးတော့ ထမင်းအတူစားကြတယ်။ ပြီးမှ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး သုံးယောက်သား ရှေ့ဆက်ဖို့အရေး တိုင်ပင်ရတယ်။
“မြရည် အိမ်ကထွက်လာတော့ စာတွေဘာတွေ ရေးခဲ့သေးလား…”
“မရေးခဲ့ဘူး… ညနေ ကိုကိုတို့လင်မယား အိမ်ပြန်ရောက်လို့ မြရည်ပြန်မရောက်ရင် ဖုန်းဆက်မှာပဲ… ဘယ်လိုပြောရမလဲဟင်…”
“လောလောဆယ်တော့ ဖုန်းပိတ်ထားလိုက်ကြအုံး… တစ်ပတ်လောက်နေမှ အိမ်ကလူတွေ သွေးအေးပြီလားဆက်ပြီး စနည်းနာကြည့်… သူတို့သွေးအေးပြီး စိတ်တည်ငြိမ်မှ မြရည်တို့အကြောင်းကို ရှင်းပြကြတာပေါ့… အထူးသဖြင့် ချယ်ရီ့မိဘတွေက သူတို့မျက်နှာပျက်ထားတာမို့  အရမ်းစိတ်ဆိုးနေကြမှာ… သူတို့သွေးအေးအောင် စောင့်ကြည့်ရမယ်…”
“အင်းနော်… ဖေဖေနဲ့ မေမေလဲ အရမ်းဒေါသထွက်နေကြမှာပဲ… အင်းလေ ချယ်ရီတို့ အချိန်တစ်ခုအထိ စောင့်နေကြတာပေါ့…”
“အကိုနဲ့တော့ ဒီအိမ်က ကြိုးဖုန်းနဲ့ပဲ လောလောဆယ် အဆက်အသွယ် လုပ်ကြတာပေါ့…  ဒီကြားထဲလဲ အကို မကြာမကြာလာခဲ့မှာပါ…”
“ဟင် ကိုကြီးက ပြန်တော့မှာလား…”
“အင်းလေ… မင်္ဂလာဦးဇနီးမေနှံအတွက် အချိန်ပေးရအုံးမယ်လေ… ဟဲ ဟဲ…”
“ခစ်ခစ်… ဇနီးမောင်နှံလဲမဟုတ်ဘူး… ကိုရယ်…”
“သြော်… ချယ်ရီတို့က မိန်းကလေးချင်းဆိုတော့ ဇနီးမေနှံပေါ့… ဟိုမှာ မြရည်နဲ့ ချယ်ရီအတွက် မင်္ဂလာအိပ်ခန်း… သွားကြည့်လိုက်အုံး…”
ကျုပ်က မြရည်နဲ့ ချယ်ရီကိုခေါ်ပြီး အခန်းကိုလိုက်ပြတော့ အခန်းထဲမှာ ပူပေါင်းတွေ ပန်းစည်းတွေ နဲ့ သေချာပြင်ဆင်ထားပြီး အိပ်ရာပေါ်မှာ နှင်းဆီပွင့်ဖတ်လေးတွေ ကြဲထားလို့။
“ဟယ်… အခန်းကပြင်ထားတာ ချင်စရာလေးနော် သဲ…”
“ဟုတ်ပါ့ အချစ်ရယ်… စိတ်ထဲကြည်နူးလိုက်တာ မြရည်တို့ ဝင်ကြည့်ရအောင်…”
“ဟိုးထား…”
အခန်းထဲဝင်ဖို့လုပ်နေတဲ့ မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီရဲ့အရှေ့မှာ ပိတ်ရပ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ဆန့်တန်းလျှက် တားလိုက်တယ်။
“အာ… ဘာလဲကိုကြီးရဲ့…”
“ကြိုးတားတာလေ… အကို တစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ရွှေကြိုး ငွေကြိုးနဲ့မတားဘဲ လူနဲ့တားတာ… ဒီသတို့သမီးနှစ်ယောက် ခန်းဝင်ချင်တယ်ဆိုရင် အကိုကျေနပ်မယ့် ဘောနပ်စ်(Bonus)နဲ့မှ ဝင်ခွင့်ပေးမယ်…”
ကျုပ်စကားကြောင့် မြရည်နဲ့ချယ်ရီ သဘောကျပြီး တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်ပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ မပြောမဆို နှစ်ယောက်သား ကျုပ်ပါးနှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်စီကနေပြီ ပြိုင်တူနမ်းလိုက်ကြတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ဟောဒီ့ ကိုမယားတွေက ကို့အတွက်ဆိုရင် အသက်တွေ ဘဝတွေပုံပြီးပေးမှာ… ချယ်ရီတို့အချစ်တွေက ကို့အတွက် ဘောနပ်စ်ပဲလေ…”
“ကိုကြီးကျေနပ်ရဲ့လား… မကျေနပ်ရင် မြရည်တို့နဲ့ အခန်းထဲကိုလိုက်ခဲ့လို့ရတယ်နော်… ရွှတ် ရွှတ်…”
မြရည်ရော ချယ်ရီရောက ကျုပ်ရဲ့တစ်ဖက်တစ်ချက်ကနေ တိုးဝင်ဖက်တွယ်လာကြတော့ သူတို့အခန်းထဲဝင်မှာကို တားထားတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်တွေက သူတို့ကိုယ်လုံးလေးတွေကိုပဲ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ရဲ့ပါးလေးတွေကို အနမ်းလေးတွေ ပြန်ပေးလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… အကိုလဲ မြရည်တို့နဲ့အတူဝင်နွှဲချင်ပါတယ်ကွာ… ဒါပေမယ့် ဒီနေ့က ချယ်ရီနဲ့ မြရည်ရဲ့ မင်္ဂလာဦးလေ… မြရည်တို့ပဲ ကြည်ကြည်နူးနူးဖြတ်သန်းကြပါ… အကိုက နောက်ရက်တွေလဲ ဒီကချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မယားလေးတွေနဲ့အတူ ချစ်တမ်းလာကစားအုံးမှာ… နော်…”
“အင်းပါ… ကိုကြီးကို မြရည်အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်…”
“ချယ်ရီလဲ ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“အကိုလဲ ဒီမယားလေးနှစ်ယောက်ကို ချစ်ပါတယ်…”
ကျုပ်လဲ ချယ်ရီတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ် ရုံးကခွင့်ယူထားတာဆိုတော့ ရုံးကိုသွားစရာမလိုဘူး။ ရုံးမတက်ရဘူးဆိုပေမယ့် အိမ်ကိုလဲ ပြန်လို့မရသေးဘူး။ ကျုပ်က ရုံးဆင်းချိန်မှ အိမ်ကိုပြန်ရမှာ။ ကျုပ်လဲ မရောက်တာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ အန်တီယုရှိရာ မေသူဇော်တို့အိမ်ဘက်ကို လှည့်လာလိုက်တယ်။

မေသူဇော်နဲ့ ကိုပြည့်တို့လင်မယားနေတဲ့အိမ်က ခြံကျယ်ထဲမှာ တစ်ထပ်တိုက်လေး။ ကိုပြည့်တို့ကလဲ ချမ်းသာတဲ့သူတွေဆိုတော့ မေသူ့အတွက်က အေးချမ်းနေပါပြီ။ ဦးအေးလဲ သာသနာဘောင်မှာ စိတ်ချလက်ချ နေနိုင်ပြီပေါ့။ ကားဟွန်းတီးတော့ ခြံတံခါးလာဖွင့်ပေးတာက အန်တီယုယုလွင်။ ကျုပ်က အန်တီယုကိုစောင့်ပြီးမှ အိမ်ထဲကိုအတူဝင်လိုက်တယ်။ မေသူရဲ့ကိုယ်ဝန်က တော်တော်ရင့်နေပြီ။ ဧည့်ခန်းမှာ မေသူကထိုင်နေတာ။ မေသူက ကျုပ်ဝင်လာတာမြင်တော့ ပြုံးတယ်။ ကိုပြည့်လဲ ဧည့်ခန်းမှာ ရှိနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူကိုသံယောဇဉ်ရှိပေမယ့် ကျုပ်တို့ အကြည့်တွေက အစ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်လဲ မေသူ့ဆီကို အန်တီယုရောက်နေပေမယ့် ခဏခဏ လာမလည်တာ။ ကိုပြည့်က မေသူရဲ့အတိတ်ကိုခွင့်လွှတ်ပေးနိုင်လို့ လက်ထပ်ခဲ့ပေမယ့် ခဏခဏလာနေရင် တစ်မျိုးမြင်မှာလဲ စိုးရိမ်တယ်လေ။
“သားလေးရော အန်တီယု…”
“သားလေးကို မူကြိုပို့ထားတယ် မောင်တေဇာရဲ့…”
“ကိုပြည့် နေကောင်းတယ်နော်… မေသူက ဘယ်တော့လောက်မွေးမလဲ…”
“ကောင်းတယ်ဗျ…. လာ… ထိုင်… ကိုတေဇာ တစ်ယောက်တည်းလားဗျ… မေသူက ရှေ့လထဲ မွေးရမယ်ပြောတယ်…”
“သြော်… နီးနေပြီပဲ…”
ကျုပ်လဲ ဧည့်ခန်းကခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အန်တီယုက အနောက်ဘက်ကို ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေသူ့အတွက် ဝယ်လာတဲ့ ဆေးနဲ့ မုန့်တွေရယ်၊ ကလေးဖို့ဝယ်လာတဲ့ ကစားစရာ အရုပ်တွေ မုန့်တွေရယ်၊ အန်တီယုအတွက် ဝယ်လာတဲ့ အဝတ်အစားတွေပါတယ်အထုပ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အန်တီယုက ကျုပ်အတွက် ကော်ဖီနဲ့ မုန့်လေးတွေယူလာပြီး လာချပေးရင် ကျုပ်ဘေးကခုံမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။
“အကို… ထမင်းစားခဲ့ပြီလား…”
“အင်း… စားခဲ့ပြီ မေသူရဲ့… မေသူတို့ရော စားပြီးကြပြီလား…”
“ပြီးပါပြီ… အကိုရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲ မေမေက ညနေစျေးသွားမလို့တဲ့… ကိုပြည့်ကလဲ ညနေဆို ဆိုင်ကိုသွားရမှာ အကိုလိုက်ပို့ပေးလိုက်ပါလား… ညနေအပြန်ကျ သားလေးကို တစ်ခါတည်း ဝင်ကြိုခဲ့ပေါ့….”
“ကိုတေဇာ တစ်ခါတစ်လေလာတာ အားနာစရာကြီး မေသူရယ်…”
“ရပါတယ် ကိုပြည့်ရဲ့… အကိုလဲ သားလေးနဲ့တွေ့ချင်နေတာ အပြန်တစ်ခါတည်း ကြိုခဲ့လိုက်မယ်… အန်တီယု အဝတ်အစားလဲအုံးမလား…”
“အင်း… လဲလိုက်အုံးမယ် မောင်တေဇာ… ခဏစောင့်အုံးနော်…”
အန်တီယုက ကျုပ်ဘေးက ခုံကနေ ထပြီး အခန်းတစ်ခုထဲကို ဝင်သွားတယ်။ တကယ်တော့ ကျုပ်နဲ့အန်တီယုကိစ္စက ကိုပြည့်လဲ ရိပ်မိပြီးသားပါ။ ကျုပ်တို့ကလဲ ရှင်းတယ်လေ။ သူတို့မင်္ဂလာမဆောင်ခင်ကတည်းက ဦးအေးနဲ့ ကွာပြီး ကျုပ်နဲ့လိုက်နေတာ။ အန်တီယု ကလေးမွေးတော့လဲ ကိုပြည့်တို့လင်မယား ရောက်လာကြသေးတော့ အန်တီယုနဲ့ကျုပ်အကြောင်းကို ဖွင့်မေးစရာမလိုဘဲ သိနေမှာပါ။ ကျုပ်လဲ ကိုပြည့်တို့ မေသူတို့နဲ့ စကားလေးပြောရင်းစောင့်နေတာ ခဏကြာတော့ အန်တီယု ထွက်လာတယ်။ အန်တီယုက အဝါရောင် ရင်ဖုံးနဲ့ ထမိန် ဝမ်းဆက်ဝတ်ပြီး မိတ်ကပ်ခပ်ပါးပါးလေးလိမ်းကာ ဆံပင်ကို အနောက်မှာ စုစည်းပြီး ချထားတယ်။ အသက် ငါးဆယ်လောက်ဆိုတာ ပြောလို့ပင် ယုံမယ်မထင်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုကိုခေါ်ပြီး မေသူတို့ကိုနှုတ်ဆက်ကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကားကိုခြံထဲက မောင်းထွက်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ် အန်တီယုရဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီး ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အန်တီယုက သူ့ရဲ့နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ပါ အုပ်ပြီး ကျုပ်လက်ကို ပြန်ကိုင်ပေးထားတယ်။
“ယုရယ်… မောင် ယုကိုအရမ်းလွမ်းနေတာ… ယု ဘယ်တော့ မောင်တို့နဲ့ ပြန်လာနေမှာလဲဟင်…”
“မောင်ရယ်… ယုလဲ မောင်နဲ့ ပြန်လာနေချင်တာပေါ့… မောင့်ကို ယုလဲ အရမ်းလွမ်းနေတာ… ”
“မောင် သိပါတယ်… ယုဆီကို လာချင်ပေမယ့်… မေသူရှိတဲ့နေရာ မောင်ခဏခဏလာရင် ကိုပြည့်က တစ်မျိုးမြင်မှာစိုးလို့ သိပ်မလာဖြစ်တာ…”
“အင်းပါ… ယုနားလည်ပါတယ်… သမီးလေး ကလေးမွေးပြီး ကလေးနည်းနည်းလက်လွှတ်လို့ရရင် မောင်နဲ့ပြန်လာနေမယ်နော်…”
“အင်း… ဒီတစ်ခါ မောင်တို့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားမှာပါ…”
“တကယ်ကြီးလား… သိင်္ဂီ့အိမ်ကလဲ အဆင်ပြေသားပဲကို…”
“ပြေပါတယ်… မောင်က ယုနဲ့ မအိကို အိမ်အသစ်ဆောက်ပြီးရင် အတူခေါ်ထားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားလို့ပါ… မမကလဲ နားလည်ပေးမှာပါ…”
“အင်းပါ… မောင် အဆင်ပြေရင် ပြီးတာပါပဲ… မောင်နဲ့ အနီးကပ်နေရရင် ပိုတောင်ပျော်သေးတယ်….”
“စိတ်ချ အတူတူနေရမှာ….”
ကျုပ်လဲ အန်တီယုကို ချောင်ကျတဲ့ ဟိုတယ်တစ်ခုဆီကို ရှာပြီး ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ဟိုတယ်မှာ အခန်းကောင်းကောင်းယူပြီး ကျုပ်နဲ့အန်တီယု အခန်းထဲကို ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းတံခါးလော့ခ်ချပြီးတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့အန်တီယု တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းကြတော့တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့  အပြန်အလှန် အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပစ်ကြတာ ခဏအကြာမှာပဲ ကျုပ်နဲ့ အန်တီယု ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ။ ဒီနေ့တော့ ကျုပ်ရဲ့ရှိသမျှအားတွေအကုန် အန်တီယုဆီမှာပဲ သုံးခဲ့လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်အန်တီယုရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ကြည့်တော့လဲ ရွှဲရွှဲကိုစိုလို့။ အန်တီယုလဲ ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ရင်း ထုပေးနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်အရှေ့မှာ ထိုင်ချပြီးကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးကို အန်တီယုက ပါးလေးနဲ့ပွတ်၊ နှာခေါင်းလေးနဲ့နမ်းရင်း အလွမ်းသယ်နေသေးတယ်။ ပြီးမှ လျာလေးနဲ့ လီးချောင်းကြီးရော၊ ဂွေးဥပါမကျန် လိုက်ယက်ပြီးမှ ဒစ်ဖူးကြီး လျာနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားပြီး တပြွတ်ပြွတ်စုပ်တယ်။ ပြီးတော့ လီးချောင်းကြီးကို မက်မက်မောမော ပါးစပ်ထဲကိုထိုးသွင်းပြီး လည်ချောင်းထဲအထိဝင်အောင် အလိုက်သင့်နေပေးတယ်။ ကျုပ်လီးနဲ့ ရင်းနှီးပြီးသားအန်တီယုရဲ့ အပြုအစုအောင်မှာ ကျုပ် ညည်းနေရပြီ။ ကျုပ်က အန်တီယုကို မေသူထက်တောင်မှ ပိုချစ်ပြီး ပိုသံယောဇဉ်ရှိသေးတယ်။ ဒါကြောင့် ဦးအေးက ကျုပ်ကိုသူ့မယားပေးတုန်းက ကျုပ်လိုလိုလားလား လက်ခံခဲ့တာ။ ကျုပ် အန်တီယုကိုဆွဲထူပြီး သူ့ကိုကြင်ကြင်နာနာအနမ်းလေးတွေပေးရင်း ခုတင်ဆီကိုတွန်းသွားကာ ခုတင်စောင်းမှာထိုင်စေလိုက်တယ်။ ကျုပ် အန်တီယုရဲ့နို့တွေကို လက်တွေနဲ့ဆုပ်နယ်ရင်းက ကုန်းစို့တယ်။ ပြီးတော့ နို့အုံပတ်ချာလည်ကို လျာနဲ့လိုက်ယက်ပြီး သူ့ဗိုက်သားလေးတွေဆီဆင်းသွားတော့ အန်တီယုက ကျုပ်ကိုဆွဲထူတယ်။
“မောင်… ယုကိုလိုးပေးတော့နော်…”
“မောင်က… ယုအဖုတ်လေးကို ယက်ပေးချင်သေးတာ…”
“နောက်မှယက်ပါလားမောင်ရယ်… ယုအရမ်းလိုချင်နေပြီ…”
“ယုရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
အန်တီယုရဲ့ မျက်ဝန်းထဲက ဆာလောင်မှုအရိပ်အယောင်တွေကို မြင်လိုက်ရတော့ တော်တော်လေး သနားမိသွားပြီး သူ့ပါးလေးတွေကို ကြင်ကြင်နာနာနမ်းလိုက်မိတယ်။ အရင် အန်တီသိင်္ဂီရဲ့အိမ်မှာနေစဉ်က တစ်ပတ်ကို နှစ်ရက် သုံးရက် ပုံမှန်ရနေကျ အန်တီယုက အခုလိုမေသူနဲ့လိုက်နေမှ တစ်လကို နှစ်ရက်တောင် နပ်မမှန်တော့တဲ့အဖြစ်ကို ရောက်သွားခဲ့ရတာ။ ကျုပ် အန်တီယုကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ခုတင်ပေါ်ကိုဒူးထောက်တက်ကာ ခုတင်အလယ်မှာ ညင်သာစွာ အောက်ချပေးလိုက်တယ်။ အန်တီယုကို အောက်ချပေးပြီးတာနဲ့ အန်တီယုရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွပြီးပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ အန်တီယုပြုစုပေးထားလို့ ထောင်မတ်ပြီးတရမ်းရမ်းဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို အန်တီယုက သူ့လက်နဲ့ကိုင်ကာ စိုစွတ်နေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ အန်တီယုစောက်ဖုတ်က ပြန်ကျဉ်းနေတော့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းနေရတယ်။ ကျုပ်လီးတိုးဝင်သွားတာနဲ့ ပေါင်ကိုအစွမ်းကုန်ကားပေးထားတဲ့ အန်တီယုက မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးက ဟစိဟစိနဲ့ ဖီလင်တွေတက်နေရင်း ကျုပ်ကျောကုန်းကို ဖက်ထားတဲ့လက်တွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ်။ အန်တီယုရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးအထိ ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်တိုးဝင်သွားမှ ကျုပ်လဲ ခပ်မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်။ အန်တီယုရဲ့ ညည်းသံတွေဆူညံနေပြီး ကျုပ်လဲ လိုးရတာ အတော်လေးကို အရသာတွေ့နေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဖိထောင်းလိုက်တိုင်း အန်တီယုရဲ့စောက်ဖုတ်က တဇိဇိ တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ အသံတွေထက်နေတာက ပိုနားထောင်လို့ကောင်းပြီး စိတ်ကိုပိုထစေတယ်။ အန်တီယုစောက်ပက်ထဲကို လီးအဝင်အထွက်က ချောမွေ့လာလေ ကျုပ်ကအရှိန်ပိုတင်လေဆိုတော့ အန်တီယုတစ်ယောက် ကျုပ်ကိုသာ အတင်းဖက်ထားရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကော့တင်ပေးထားတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် မကြာခင်ပဲ အန်တီယုအသက်ရှူသံတွေမြန်လာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့လက်တွေက ကျုပ်ရဲ့ကျောပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေတော့ ကျုပ်လဲ သူစောက်ဖုတ်ထဲကို လီးနဲ့အဆက်မပြတ် မနားတမ်းဆောင့်လိုးပေးလိုက်တော့တယ်။
“အင့်… ဟင်း… မောင်ရေ… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… ဆောင့် ဆောင့်… ယုစောက်ပက်ကို မောင့်လီးနဲ့ဆောင့်လိုး… အာ့… ဟာ့… ရှီး… အမလေး…. အင်မ်းးးးးးးးးးး….. ဟင်းးးးးးးးးး”
အန်တီယုတစ်ယောက် ကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကျုပ်ခါးကိုသူ့ပေါင်တွေနဲ့ညှပ်၊ ကျုပ်ကိုယ်ကို တင်းတင်းဖက်ပြီးမှ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီယုစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ငြိမ်ထားပေးရင်း ခပ်မြန်မြန်ပဲတစ်ချီပြီးသွားတဲ့ အန်တီယုကို သနားကရုဏာပိုကာ သူ့မျက်နှာလေးကို တစ်ဖွဖွနမ်းနေမိတော့တယ်။
“မောင့်ရဲ့ယုလေးရယ်… ယုကိုမောင်သနားလိုက်တာ… ယု မောင်နဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့ပါလားဟင်…”
“မောင်ရယ်… ပြန်လိုက်လို့တော့ ဘယ်လိုဖြစ်မှာလဲ… သမီးလေးက နေ့စေ့လစေ့ကြီးနဲ့ ဘယ်လိုထားပစ်ခဲ့ရမှာလဲ…”
“ဟင်း… ဒါမှမဟုတ်ရင် ကိုပြည့်နဲ့…”
“တော်တော့မောင်… ဆက်မပြောနဲ့တော့… မောင်ယုကို မချစ်တော့ရင်လဲ ရတယ်… မခေါ်ထားချင်ရင်လဲ ရတယ်…ဒါပေမယ့် တစ်ခြားတစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်ဖို့အကြောင်းမပြောနဲ့သိလား… မောင့်ကို ယုရဲ့ယောက်ျားလို့ သတ်မှတ်လို့… မောင်ပြည့်အရှေ့မှာ ဒီလိုဝတ်စားပြီး ပေါ်တင်မောင့်အနောက်လိုက်လာခဲ့တာ… မောင်ဘယ်လိုများ ယုကို သူများနဲ့လွှတ်ပေးချင်ရတာလဲ…”
အန်တီယု ပြောရင်းနဲ့ မျက်ရည်လေးတွေက မျက်လုံးထောင့်ကနေ စီးကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“ယုရယ်… မောင်က ယုကိုသနားလွန်းလို့ပြောမိတာပါကွာ… မောင်က ယုကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲ ယုမသိဘူးလား… မေသူနဲ့တောင်မတူဘူး… မောင်က ယုကို ဦးအေးလက်ထဲမှာကတည်းက အပိုင်လိုချင်နေတာ… မောင့်ကိုတစ်မျိုးမမြင်ပါနဲ့ကွာ… မောင်လဲ ယုကို ဘယ်သူနဲ့မှ မကြည်ဖြူနိုင်ပါဘူး…”
“ဟင့်… နောက်ဆို ဒီလိုစကားမပြောနဲ့ကွာ… ယုဘဝမှာ မောင့်ကိုပဲအရမ်းချစ်သလို မောင့်ကိုပဲ ယုယောက်ျားလို့သတ်မှတ်ပြီးသား… မောင့်ဟာမောင် မယားတွေဘယ်လောက်ရှိရှိ… ယုကိုချစ်နေသေးတယ်ဆို​ကျေနပ်တယ်… ယု ဘယ်လောက်အထီးကျန်ကျန် မောင့်ကိုချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ နေနိုင်တယ် သိလား…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်နဲ့အတူရှိနေရင်တော့ ယု အထီးမကျန်စေရပါဘူးကွာ… အခုလောလောဆယ်တော့ ခဏသည်းခံလိုက်နော်… ဒီနေ့ ယုကို မောင်လီးတောင်နိုင်သလောက် လိုးပေးမယ်သိလား….”
“ဟင့်… မောင်အားကုန်မှာပေါ့…”
“ကုန်ပါစေကွာ… ဒီနေ့ မောင့်လီးက ယုအပိုင်ပဲ…”
“ခစ် ခစ်… ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်…”
“ယုစောက်ဖုတ်ကို မောင်ပဲလိုးတော့မယ်… အင့်ကွာ… မလိုးရတာကြာတော့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… အင့်… အင့်…”
“လိုးစမ်းပါမောင်ရယ်… ဒီနေ့မောင်လိုးလို့ ယုစောက်ဖုတ် အသားနီလန်ပါစေ… မောင်လိုးသမျှခံပေးမယ်… ခစ် ခစ်… အဟင့်… ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီယုကို အနမ်းလေးတွေပေးရင်း မလိုးခဲ့ရသမျှ အတိုးချပြီးလိုးတယ်။ အန်တီယုကလဲ ကျုပ်လိုးသမျှ မညည်းမညူ ပုံစံစုံနဲ့ခံပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကလေးကျောင်ကြိုရမယ့်အချိန်ရောက်မှ ကျုပ်တို့နားလိုက်ကြတယ်။ ညနေကျောင်းဝင်ကြိုပြီးမှ မေသူတို့အိမ်ကို ပြန်လိုက်တယ်။ အိမ်မှာ ကိုပြည့်တော့ မရှိတော့ဘူး။ အိမ်ထဲမှာ ကျုပ်ရဲ့သားလေးနဲ့အတူကစားပေးတော့ အန်တီယုကပါ ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ရင်း ကျုပ် သားလေးနဲ့ဆော့တာကို ကြည့်နေတယ်။ အခုမှပဲ မိသားစုပြန်ဆုံရတာဆိုတော့ အန်တီယုမျက်ဝန်းမှာ ကြည်နူးနေတာ အထင်အရှားမြင်နေရတယ်။ သားလေးနဲ့အတူကစားရင်း အန်တီယုပါးလေးကို လှမ်းနမ်းလိုက်၊ အန်တီယုကကျုပ်ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်နဲ့ အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းတယ်။ အင်း… မေသူကလေးမွေးပြီးရင်တော့ အန်တီယုနဲ့ သားလေးကို အိမ်မှာပြန်ပြီးခေါ်ထားအုံးမှပဲ။

(အခန်း ၂၈/၇)

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သိပ်မကြာခင်မှာ နွယ်နီတစ်ယောက် ကျောင်းဝတ်စုံတောင်မလဲအားဘဲ အိမ်ကိုရောက်ချလာတယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ သို့မဟုတ် ကိုတင်မောင်ဝင်း တစ်ယောက်ယောက် အိမ်ကိုရောက်လာလိမ့်မယ်ဆိုတာ ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ နွယ်နီ အိမ်ရှေ့မှာပဲဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး အိမ်ထဲကို အမောတကောဝင်လာတယ်။ အိမ်ထဲမှာ မေမေရှိနေတော့ နွယ်နီက နည်းနည်းတော့တန့်သွားတယ်။ မဟုတ်ရင် ကျုပ်ကိုပဲ ဖက်တော့မလို။ ရင်အေးကတော့ သဘောကျပြီးရယ်နေတယ်။
“ဖိုးတေ… မြရည်မနက်ကတည်းက အိမ်ကထွက်သွားတာ အခုထိပြန်မရောက်ဘူး… သူဘယ်သွားလဲ နင်သိလား…”
“နွယ်နီရယ်… မြရည်ပျောက်တာ ငါ့ဆီလာရှာရတယ်လို့… ကိုတင်မောင်ဝင်းက သူ့ညီမနဲ့ငါ့ကို တစ်မျိုးထင်နေအုံးမယ်…”
“ဟုတ်သားပဲ နွယ်နီရယ်… ခစ် ခစ်…”
“အင်း… ရင်အေးမ စိတ်မပူပုံထောက်ရင်တော့ ဒီကိစ္စနင်တို့သိထားတယ်မလား…”
ဒီကိစ္စကို ရင်အေးတင်ဘယ်ကမလဲ မအိနဲ့ အန်တီသိင်္ဂီအပါအဝင် ကျုပ်မိသားစုဝင် အကုန်သိထားပြီးသားလေ။
“မြရည်က ဘယ်မှမရောက်ပါဘူး သူ့ချစ်သူနောက်လိုက်သွားတာ…”
“အမလေးဟယ်… လင်နောက်လိုက်တာ နေ့ခင်းကြောင်တောင်လိုက်ရတယ်လို့… သူ့မှာရည်းစားသနာရှိတယ်လဲ မကြားမိပါဘူး… ပြီးတော့ ငါတို့ကိုပြောရင်လဲ သူမိဘတွေဆီ အကြောင်းကြားပြီး တင့်တောင့်တင့်တယ်ဖြစ်အောင် စီစဉ်ပေးမှာပေါ့… အခုဟာက သပ်သပ်စိတ်ပူရအောင်…”
“အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး နွယ်နီရဲ့ အခုဟာက သူ့ရည်းစားကို သူ့အိမ်က အိမ်ထောင်ချပေးတော့မှာမို့ တက်သုတ်ရိုက်ပြီး လိုက်ပြေးတာ…”
“ကောင်လေးက ဘယ်ကလဲ…”
“ဘယ်ကကောင်လေးမှမဟုတ်ဘူး… ချယ်ရီနဲ့…”
“အာ…”
“ဟုတ်တယ်… ချယ်ရီ့ကို သူ့အိမ်က ယောက်ျားပေးစားဖို့လုပ်နေလို့ ချယ်ရီကို ငါပဲသွားခိုးပြီး မြရည်လက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တာ…”
“ဖိုးတေရာ… ဒီကိစ္စကို ငါ့ကိုကြိုတော့မပြောဘူး…”
နွယ်နီက ဒီကိစ္စ သူ့ကိုကျုပ်ကဖုံးဖိထားတော့ မျက်နှာက ညှိုးသွားတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူးဟ… မြရည်က နင့်အရှေ့မှာဆိုမျက်နှာပူလို့ဆိုပြီး မပြောခိုင်းလို့ပါ… ဒါကြောင့်နင့်ကို အခုမှပြောရတာ… ကိုတင်မောင်ဝင်းကို နင်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း နားလည်အောင် ရှင်းပြပေးလေ… ကိုတင်မောင်ဝင်းလက်ခံပေးနိုင်မှ ကိုတင်မောင်ဝင်းက သူ့မိဘတွေကို မြရည်တို့ဘက်က ကူပြောပေးရမှာ…”
“ဟင်း… ဘယ်လိုစိတ်ကူနဲ့များ မိန်းကလေးချင်း အတူနေဖို့တွေးတာပါလိမ့်… သူ့မိဘတွေလက်မခံရင်တော့ ပြဿနာက ကြီးပြီ… ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုတော့ ငါပဲ နားလည်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းရှင်းပြပေးပါ့မယ်… ဒါနဲ့ သူတို့ကအခုဘယ်မှာလဲ…”
“အင်း… သူတို့က အရင်မူယာတို့နေခဲ့တဲ့အိမ်မှာ… သူတို့ကလုံခြုံပါတယ်… သူတို့နေရာကိုတော့ နင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောနဲ့အုံး…”
“အေးပါ…  ငါမပြောပါဘူး… ငါလဲ ကိုတင်မောင်ဝင်းကို ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ စဉ်းစားမရဘူး…”
“ရပ်ကွက်ထိပ်မှာ မြရည်ကို တစ်ယောက်ယောက်က ကားနဲ့တင်ခေါ်သွားတာ မြင်လိုက်တယ်လို့ ရပ်ကွက်ထဲက ပြောတယ်ဆိုပြီး ခိုးရာလိုက်သွားတာဖြစ်မယ်လို့ စပြောပေါ့ သမီးရဲ့…”
“ဟုတ်ပါ့အန်တီရယ်… သမီးလဲ ဒီလိုပဲ ပြောရတော့မယ်ထင်တယ်… ဖိုးတေ နင် မွှေးလွန်းကိုကြိုဖို့ လိုက်မှာမလား…”
“အေး… ငါလဲ ခဏနေထွက်လာမလို့ပဲ အတူတူသွားမယ်လေ…”
“အေးလေး… ကိုမွှေးလွန်းကို ကြိုဖို့ သွားလိုက်တော့မယ်…”
“အင်း… သွားလေ… ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်သိနော် ကို… ကျန်းမာရေးထိခိုက်နေအုံးမယ်…”
“အင်းပါ အေးလေးရယ်… မေမေ သားသွားပြီ…”
“အေး သားလေး…”
ကျုပ်က နွယ်နီနဲ့အတူ ဆိုင်ကယ် တစ်စီးစီနဲ့ ထွက်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ကို ရင်အေးက ကျုပ်ဒီနေ့ အန်တီယုနဲ့ တအားဗျင်းလာတာသိလို့  နွယ်နီ့ကို အလိုမလိုက်ဖို့ သတိပေးလိုက်သေးတယ်။ နွယ်နီကလဲ ဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်းနဲ့ လူရှင်းတဲ့ ရပ်ကွက်လမ်းကြားထဲ ချိုးဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်က လိုက်ရတာပေါ့။ ခြံကွက်အလွတ်တွေနဲ့ အပင်အကွယ်အောက် ကျုပ်တို့ချိန်းတွေ့နေကြ နေရာမှာ နွယ်နီက ဆိုင်ကယ်ရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ လိုက်ရပ်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းပြီးတာနဲ့ ကျောင်းဆရာမဝတ်စုံလေးနဲ့ နွယ်နီက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်ဖတ်တွယ်လာတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကို ပြန်ဖက်ထားပေးရင်း သူ့ပါးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။
“ကို… ခုနက ရင်အေးမက ကိုကျန်းမာရေးထိခိုက်မယ်ဆိုတာ ဘာကိုပြောတာလဲဟင်…”
“ဒီလိုနီရဲ့… ကို့မယားတစ်ယောက်က သူ့သမီးမွေးကာနီးမို့လို့ ဗိုက်စောင့်ဖို့လိုက်သွားရတော့ ကိုနဲ့က တစ်ခါတစ်လေမှ တွေ့ရတာလေ… ဒီနေ့သူနဲ့တွေ့ခဲ့တော့ ကိုလဲ သူ့ကိုပဲ မီးကုန်ယမ်းကုန်လိုးပေးခဲ့လိုက်တာ… အဲ့ဒါ ကို့ကို ဒီနေ့ ဘယ်သူနဲ့မှ ထပ်မလိုးဘဲ နားခိုင်းနေတာ…”
“ဟုတ်လား… ဒါဆို ကိုဒီနေ့နားလိုက်လေ…”
“ဒါပေမယ့် နီက ဒီလိုကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးနဲ့ ဆိုတော့ အရမ်းလိုးချင်စရာကောင်းတာပဲ… ဟောဒီဖင်ကြီးတွေက တအားဆွဲဆောင်တာ… ပြွတ်…”
“ခစ် ခစ်… ကို နီ့ကို အခုလိုတပ်မက်တဲ့စိတ်ရှိနေရင်ကို နီက ကျေနပ်ပါတယ်… ကိုကျန်းမာရေးထိခိုက်လိမ့်မယ်… နောက်ရက်ကျ ကိုလိုးချင်ရင် ကျောင်းဝတ်စုံနဲ့ ထပ်အလိုးခံပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား…”
“ဒါဆို နီ့ကို ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားပေးမယ်နော်… လာ…”
ကျုပ်က ဒေါက်ထောက်ထားတဲ့ ဆိုက်ကယ်ကို ဖင်နဲ့မှီထိုက်လိုက်တော့ နွယ်နီက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ကျောနဲ့မှီလိုက်ရင်း သူဖင်ကြီးတွေကို ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ခွဆုံမှာကပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အတော်ပမ်းနေလို့သာ သည်းခံနေရတယ် ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံလေးနဲ့ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက ဆရာမလေးနွယ်နီထွန်းကို လိုးချင်လိုက်တာမှ အူတွေကိုယားနေတာ။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီ့ကိုဖက်ထားရင်း ပါးချင်းကပ်ကာ ချစ်စကားလေးတွေပြောနေမိတာ သမီးရည်းစားဖြစ်ကာစ ချစ်သူတွေ ချိန်းတွေ့နေကြသလိုပါပဲ။ သမီးလေး ကျူရှင်လွှတ်ချိန်နီးမှ ကျုပ်နဲ့နွယ်နီ သူတို့အိမ်ကို ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်တို့ နွယ်နီ့အိမ်ဆီကိုဝင်တော့ ကျူရှင်က လွှတ်ပြီးနေပြီ။ ခြံထဲကိုဆိုင်ကယ်မောင်းဝင်တော့ ကိုတင်မောင်ဝင်းက ချက်ချင်းထွက်လာတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ ဆရာမ ညီမလေးသတင်း ဘာကြားသေးလဲ ဖုန်းက လုံးဝခေါ်မရဘူး…”
“အင်း… ရပ်ကွက်ထဲကြားမိတာတော့ ကားတစ်စီးနဲ့ ပါသွားတာမြင်လိုက်တယ်လို့ပြောတာပဲ… ခိုးရာလိုက်ပြေးတာလားမသိဘူး…”
“ဟာကွာ… လိုက်မယ်ဆိုလဲ အကျိုးအကြောင်း စာလေးဘာလေး ရေးခဲ့ပေါ့… ဒီက ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်မှန်းမသိနဲ့… မေမေတို့ကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိဘူး…”
“တစ်ရက်နှစ်ရက်နေရင်ဆက်သွယ်လာမယ်ထင်တာပဲ… ခဏစောင့်ကြည့်ကြတာပေါ့ ဆရာရယ်…”
သူတို့လင်မယား စကားပြောနေတုန်းမှာပဲ သမီးလေးက ကျုပ်ဆီရောက်လာပြီး ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်လဲ နွယ်နီနဲ့ ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုနှုတ်ဆက်ကာ သမီးလေးကို ခေါ်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်း မြရည်နှင်းကို စိတ်ပူနေတာမြင်ရတော့ ရင်လဲ မောရပါတယ်လေ။

နောက်နေ့မှပဲ နွယ်နီတို့အိမ်ကို ချယ်ရီ့မိဘတွေ ရောက်လာတဲ့အကြောင်းကို သတင်းရပါတယ်။ ချယ်ရီမိဘများက ချယ်ရီနဲ့မြရည်က အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေမို့ မြရည်ဆီကို ဖုန်းဆက်မေးရာက မြရည်ရဲ့ဖုန်းကိုပါ ပိတ်ထားတော့ လူကိုယ်တိုင် လိုက်ချလာကြတာ။ မြရည်တို့အိမ်ကိုရောက်တော့ မြရည်ပါ လင်နောက်လိုက်သွားတာသိရပြီး ပြန်သွားကြတယ်။

နွယ်နီထွန်း။
ကျမလဲ ယောက်မရဲ့ကိစ္စကို ဆရာ့ကိုဘယ်လိုပြောရမလဲ စဉ်းစားနေတာ။ မပြောလို့ကလဲ မဖြစ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ညပေါ့။ ကျမ ကိုနဲ့အလိုးခံပြီး ပြန်လာတဲ့ညပေါ့။ ဆရာက ကျမ အကြောင်းတစ်ခုပြပြီး ကိုနဲ့ထွက်သွားတာကို သိနေတော့ အဲ့ည အိပ်ယာထဲရောက်တာနဲ့ အိပ်ရာပေါ်တုံးလုံးလှဲနေတဲ့ ကျမဖင်ကို လာပြီးပွတ်သပ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်ပြီး ကျမနှုတ်ခမ်းတွေကိုလာနမ်းတော့ ကျမလဲ အလိုက်သင့်လေး ပြန်နမ်းပေးလိုက်တယ်။ နမ်းနေရင်းနဲ့ပဲ ဆရာက ကျမထမိန်ကို ဖြည်လိုက်ပြီး သူ့လက်က ကျမစောက်ဖုတ်ဆီကို တိုးဝင်သွားတယ်။ ကျမစောက်ခေါင်းထဲက ကပ်စီးစီးနဲ့ ကို့လီးရည်တွေကို ဆရာစမ်းမိသွားတယ်။ ဆရာ့အနမ်းတွေက ပိုပြီးအားပါလာတာသတိထားမိတယ်။ ဒီလိုပဲ ဆရာက ကျမစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ကို့လရည်တွေ စမ်းမိတာနဲ့ သူ့စိတ်တွေက ပိုပြီးတက်ကြွလာနေကျပဲ။ ကျမလဲ ဆရာလီးကို သူ့ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ ဆရာ့လီးကြီးက တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် ထောင်မတ်နေတော့တယ်။ ဆရာ့လီးက ကို့လီးလောက်မရှည်ပေမယ့် အလုံးအထည်ကတော့ သိပ်မကွာလှဘူး။ ကျမ ကိုနဲ့လင်ငယ်နေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးထားတဲ့ လင်ကြီးအလိုကျ ပြုစုပေးရအုံးမှာပေါ့။ ကျမ ဆရာ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို တိုက်ရိုက်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဆရာမရယ်… ကျနော်မရတော့ဘူး… လိုးတော့မယ်…”
“လိုးလေ…”
ကျမ ပြောလိုက်တာနဲ့ ဆရာက သူပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကျမထမိန်ကိုပါ ဆွဲချွတ်ချပစ်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျမပေါင်ကြားကိုဝင်ပြီးနေရာယူတော့ ကျမလဲ အလိုက်သင့်ပေါင်ကားပေးလိုက်တယ်။ ဆရာက ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ သူ့လီးမထည့်ခင် ကို့လီးရည်တွေရှိနေတဲ့ ကျမစောက်ပက်ကို သေသေချာချာဖြဲကြည့်နေသေးတယ်။ ဒါလဲ သူလုပ်နေကျပဲမို့ ကျမလဲ တားမနေတော့ဘဲ စောက်ပက်ကိုပါ ကော့ပြပေးလိုက်တယ်။
“ဒီလောက် အမြဲကြည့်နေရတာကို ကြည့်လို့ကိုမဝနိုင်ဘူး… အင့်… ကြည့်…”
“ဟီး… ဆရာမစောက်ဖုတ်က ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး…”
“ဒီလောက် ဖိုးတေလိုးထားလို့ပြဲလန်နေတာကိုများ…”
“ဘယ်သူလိုးထားလိုးထားကွာ… ပြဲလန်နေလဲ ကိုကတော့ချစ်တယ်… အင့်…”
ဆရာက ပြောရင်း ကျမစောက်ပက်ထဲ သူ့လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျမတို့မိန်းမသားဆိုတာလဲ ကိုယ်ကကြည်ဖြူလို့ စောက်ဖုတ်ထဲလီးဝင်လာပြီး လိုးညှောင့်ပြီးဆိုရင်တော့ လီးကြီးကြီးသေးသေး သူ့ဟာနဲ့သူခံလို့ကောင်းတာပဲ။ ဟက်ကော့ကြီးနဲ့ မကျန်ခဲ့ဖို့ပဲလိုတာ။ အခုလဲ ဆရာလီးနဲ့ တရစပ်ဆောင့်တော့ ကျမလဲ အရသာတွေ့ပြီး ညည်းမိတယ်။
“အာ့… တအားဆောင့်တာပဲ ဆရာရယ်…”
“ဆောင့်တော့ မကြိုက်ဘူးလား… ဆရာမရဲ့…”
“ကြိုက်တယ်… ဆောင့်… သေဆောင့်လိုးပေး…”
“လိုးမှာ… ဆရာမစောက်ပက်က တအားလိုးလို့ကောင်းတယ်… အင့်… အင့်…”
“လိုး… ဖိုးတေလီးကြီးနဲ့ လိုးပြီးသား ကျမစောက်ပက်ကိုလိုး…”
“လိုးမယ်… အင့်… အင့်… အင့်…”
ဆရာက အရမ်းထန်နေတော့ ကျမစောက်ပက်ကို မနားတမ်းပစ်ဆောင့်လိုးနေတာ မကြာခင်ပဲ ဆရာလဲ ကျမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့် ကျမလဲ အကြောပေါင်းဆုံကြီးက ကျင်တက်ပြီး တစ်ချီပြီးရတယ်။ ဆရာက မောသွားပြီး ကျမအပေါ် သူ့ကိုယ်ကြီးကိုမှောက်ချကာ ကျမကိုနမ်းရင်း ဘာအခုအခံမှမပါတဲ့ကျမနို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ နှယ်တယ်။
“ကိုမဝသေးဘူး… ပြွတ်… ထပ်လိုးအုံးမယ်နော်… ဆရာမ…”
“ကျမပင်ပန်းနေပြီ…”
“လုပ်ပါဆရာမရယ်… တစ်ချီပဲ နော်… နောက်တစ်ချီပဲ…”
“ဆရာကလဲ… ဇွတ်…”
“လုပ်ပါအုံး ဆရာမရဲ့… ဆရာမနဲ့ ဖိုးတေ လိုးတဲ့အကြောင်းလေး ပြောပြပါအုံး…”
“ဟွန့်…. သူတအားသိချင်နေတယ်ဟုတ်လား… ဆရာအဲ့လိုကြပ်ကြပ်မေး… ကျမ ဖိုးတေကို အထာပေးပြီး သူ့လီးကြီးနဲ့ စောက်ပက်ပြဲအောင် အလိုးခံပစ်လိုက်မိလိမ့်မယ်… သိလား…”
“မလုပ်ပါနဲ့ဆရာမရဲ့… ဆရာမစောက်ပက်ပြဲသွားရင် ကိုလိုးစရာမရှိဘဲ နေပါ့မယ်…”
“ဟွန့်…”
“ပြောပါ ဆရာမရဲ့….”
“ကျမနဲ့ ဖိုးတေ ညဘက်ကြီး ချိန်းတွေ့တုန်းက… xxx… xxx… xxx….”
ကျမလဲ ကိုနဲ့ကျမ လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ တစ်တစ်ခွခွပြောပြတော့ ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ လီးက ခဏချင်းမှာကိုပြန်တောင်လာတော့တာ။ ဆရာက ကျမကိုကုန်းပေးခိုင်းတာနဲ့ ကျမလဲ သူ့အလိုကျ ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက ကျမခါးကိုကိုင်ပြီး ကြုံးလိုးတော့တာ။ ကျမလဲ အလိုက်သင့် နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးရင်း ဆရာနဲ့အမီ လိုက်ပြီးရတယ်။ ဆရာက ကျမစောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လီးရည်တွေ စစ်ထုတ်ပန်းထည့်ပြီးမှ ကျမလဲ မှောက်လျှက်လေးလှဲပြီး ထမိန်ပြန်စွပ်ကာ ခါးမှာပြန်ချည်လိုက်တယ်။ ဆရာလဲ ပုဆိုးပြန်စွပ်ကာ ကျမဘေးမှာ ဝင်လှဲနေတယ်။ ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက ပက်လက်ကလေး အမောဖြေနေတယ်။ ကျမလဲ ဆရာ့ဘက်ကိုလှည့်ကာ သူ့ကိုခြေတစ်ဖက်နဲ့ခွတင်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့အသာပွတ်နေလိုက်တယ်။
“မောသွားပြီလား ဆရာ…”
“အင်း… ဒါပေမယ့်အရမ်းကောင်းတယ် ဆရာမရယ်… ဆရာမစောက်ဖုတ်ထဲက ညှစ်ညှစ်ပေးတော့ လိုးရတာ အရမ်းအားရတာပဲ…”
“ဆရာကြိုက်ရင် ပြီးတာပါပဲ… ဆရာက ကျမကို အတိတ်တွေခွင့်လွှတ်ပေးပြီး အခုလိုချစ်ပေးနေတာပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
“ကိုဖိုးတေလဲ ဆရာမစောက်ဖုတ်ကို စွဲမှာပဲနော်…”
“စလာပြန်ပြီ… ရှင်ဒီလိုပြောနေရင် ကျမ ဖိုးတေနဲ့ ပြန်အလိုးခံပစ်လိုက်မှာနော်… သိလားရှင်ကြီးရဲ့… ဟွန့်”
“ဆရာမရယ်…”
“ဆရာ… ဆရာလို့…”
“ပြောလေ ဆရာမရဲ့…”
ဆရာက ကျမဘက်ကိုလှည့်လာပြီး ကျမကိုပြန်ဖက်ကာ ကျမမျက်နှာကို အနီးကပ်ကြည့်နေတယ်။ ကျမလဲ ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းကို ကျောလေးပွတ်ပြီး ကလူနေလိုက်တယ်။
“တကယ်တော့ ကျမမှာ… ဆရာ့ကို ဖုံးကွယ်ထားတာရှိတယ်…”
“ဟင်… ဘာများလဲ ဆရာမ…”
“ဆရာ ကျမကို အပြစ်တင်မှာလားဟင်…”
“ဆရာမ ဖိုးတေနဲ့ ပြန်အလိုးခံနေတာလား… အဲ့ကိစ္စလား…”
“ဆရာ စိတ်မဆိုးဘူးဆိုမှ ပြောမှာ…”
ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက တစ်ခုခုကိုစဉ်းစားနေတယ်။
“ဆရာမနဲ့ ဖိုးတေကိစ္စဆိုရင် မပြောပါနဲ့တော့… ကျနော် ဒီအတိုင်းလေးပဲထားချင်တယ်…”
“အိုး… ဘာကိစ္စဖြစ်ဖြစ် ဆရာကျမကို စိတ်မဆိုးဘူးဆိုမှ ပြောပြမှာ… ဆရာ ကျမကိုမချစ်ဘူးလားလို့…”
ကျမ ဆရာကိုယ်တင်မောင်ဝင်းရဲ့ကိုယ်ကို ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး တက်ခွလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျမက သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်ဝါးလေးနဲ့ပွတ်ပြီး ဆန္ဒပြည့်သွားလို့ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဆရာ့ရဲ့လီးအပေါ်မှာ ကျမရဲ့ဖင်ကြီးကို လှုပ်လှုပ်ပြီး အိပ်ပျော်နေတဲ့ ဆရာ့လီးကို နှိုးတယ်။ ဆရာက ကျမကို ပြုံး၍ကြည့်နေပြီး သူ့ကို ကျမချွဲနွဲ့နေတာကို သဘောတွေကျနေတာ။ ကျမရဲ့လက်တစ်ဖက်ကလဲ ဆရာပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး သူ့လီးကိုကိုင်ဆွလိုက်တော့ ဆရာက ကျမနို့တွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်ရင်း ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။
“အင်း… ချစ်တာပေါ့ဆရာမရယ်… ချစ်လွန်းလို့ ဆရာမ ကျနော့်ကို မချစ်မှန်းသိလျှက်နဲ့ မရအရ ယူခဲ့တာ… ဒါပေမယ့်လေ ဆရာမ ဖိုးတေနဲ့ အလိုးခံချင်ရင်လဲ ကျနော့်ကွယ်ရာမှာ ကြိုက်သလိုခံပါ ကျနော်ခွင့်လွှတ်ပါတယ်… ကျနော့်အရှေ့မှာတော့ ပလူးပလဲ မနေပါနဲ့နော်… ဒါတော့ ကျနော်မခံစားနိုင်ဘူး…”
ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက ကျမ ကိုနဲ့ဖောက်ပြန်နေတာကို ဝန်ခံမယ်လို့ပဲ ထင်နေပုံပဲ။ ဆရာက ကျမကို ဖောက်ပြန်ချင်ရင်ဖောက်ပြန်၊ သူကမသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေချင်တာ ကျမ သိတာပေါ့။ အခုတော့ သူအထင်နဲ့သူ ကျမနဲ့ကို သူ့ကွယ်ရာမှာ ဖောက်ပြန်နိုင်ကြောင်း ခွင့်ပြုပေးနေပြီ။
“အိုး… ကျမက ဒီအကြောင်းပါလို့ပြောသေးလို့လား…  ဟင့်…”
ကျနက ပြောလဲပြော တောင်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ ဆရာလီးကို ပက်လက်လှန်ပြီး ကျမရဲ့ထမိန်ကိုအသာလှန်ကာ ကျမစောက်ပက်နဲ့ ဆရာ့လီးကို လျောတိုက်ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဆရာ အရသာတွေ့သွားပြီး ကျမရဲ့ ရင်စေ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ကာ နို့အုံကို ကိုင်လိုက်၊ ညှစ်လိုက်လုပ်ရင်းနဲ့ နိုုသီးခေါင်းလေးတွေကိုပါ ချေပေးနေတယ်။ ကျမလဲ ဆရာနို့ကိုင်ပေးနေတာကိုအရသာတွေ့ပြီး၊ ဆရာ့လီးနဲ့လျောတိုက်ပွတ်နေတဲ့ ကျမစောက်ပက်ကလဲ စောက်စိကိုပါ ခလုတ်တိုက်နေတော့ စိတ်တွေက ပြန်ထလာပြန်ပြီ။
“အင်း… ဒါဖြင့် ဘာကိစ္စလဲ ဆရာမရဲ့…”
“ဆရာက ကျမကို ခွင့်လွှတ်မှာလားလို့…”
“အင်း… ဆရာမကို ကျနော် အရာရာခွင့်လွှတ်နိုင်ပါတယ်… ကျနော်နဲ့သာ ခွဲမသွားပါနဲ့…”
“ရှင့်ကို ဘယ်သူကခွဲသွားမယ်ပြောလို့လဲ… စိတ်ချ ကျမကတစ်သက်လုံး ရှင့်မယားဖြစ်နေမှာ… ကျမကိုခွင့်လွှတ်တယ်ဆို ကျမပြောပြမယ်… ဆရာ ဇိမ်လေးနဲ့နားထောင်နော်…”
“အင်းပါ…”
“ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကျမယောက်ျားကြီး…”
ကျမ ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ ပါးကိုရွှတ်ခနဲ ကုန်းနမ်းလိုက်ပြီးမှ ဆရာ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်ပြီး ဆရာ့ပုဆိုးကိုချွတ်ပစ်လိုက်ရင်း ကျမရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ထမိန်ကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဆရာကတော့ ကျမသူ့ကိုနမ်းပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ပြောတာကို ပီတိတွေဖြစ်နေရှာတယ်။ ကျမ ဆရာ့ကို ကို့လို နင့်နင့်သီးသီး မချစ်ပေမယ့် မေတ္တာတော့ရှိပါတယ်။ သံယောဇဉ်လဲ ဖြစ်နေပါပြီ။ တကယ်တော့ ကျမလို မုဆိုးမတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းလို လူပျိုတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဖိုးထားလက်ထပ်ခြင်းကို ရတာ ကံအရမ်းကိုကောင်းလွန်းနေပါပြီ။ ကျမကိုနဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူးဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုလဲ ဆရာက ခွင့်လွှတ်ပေးတယ်။ ကျမအပေါ်လဲ ကြင်နာသလို၊ ကျမမိဘတွေအပေါ်လဲ သူ့မိဘတွေသဖွယ် စောင့်ရှောက်တယ်။ ဆရာသာ ကျမနဲ့ကိုနဲ့ကိစ္စတွေကို အစပြန်မဖော်ဘဲ ကျမနဲ့ကို့ကို လွှတ်ပေးချင်တဲ့ အရိပ်အယောင်မပြခဲ့ရင် ကျမ ကို့ကို သေလောက်အောင်ချစ်အုံးတော့ တစ်သက်လုံးဆရာလို လူရိုး၊ လူအေး၊ လူကောင်းတစ်ယောက်အပေါ် သစ္စာမပျက်ဖို့ သန္ဓိဌာန် ချထားပြီးသားပါ။ ထားပါတော့လေ။ ကျမကိုယ်လုံးတီးနဲ့ ဆရာ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူရင်း ဆရာ့လီးကို စပြီး စုပ်ပေးတယ်။ ဆရာ့လီးကို လက်လေးနဲ့ထုရင်း ပါးစပ်လေးနဲ့စုပ်လိုက်၊ လျာလေးနဲ့ကစားလိုက် ယက်လိုက်နဲ့လုပ်ရင်း စကားပြောတယ်။
“ဆရာ တကယ်တော့ မြရည်က ယောက်ျားနောက်လိုက်သွားတာမဟုတ်ဘူး… ပြွတ်…”
“ဟင်…”
ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းက ချက်ချင်း မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ထထိုင်တယ်။ ကျမလဲ ဆရာ့ရင်ဘတ်ကို ဆီးတွန်းထားလိုက်ပြီး-
“ဆရာစိတ်မပူပါနဲ့… မြရည်က ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကျမစကားကို ဆုံးအောင် စိတ်အေးအေးနဲ့ နားထောင်ပါအုံး… ပြွတ်…”
“ဟင်း…”
ဒီတော့မှ ဆရာက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ဘေးက ခေါင်းအုံးတွေရော ဖက်လုံးတွေကိုရော တစ်ထပ်ကြီး သူ့ကျောအောက်မှာခုလိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုခပ်လျောလျောလေးနဲ့ ကျမလီးစုပ်ပေးတာကိုခံရင်း ကျမဆက်ပြောမယ်စကားကို နားစွင့်နေတယ်။
“ပြွတ်… တကယ်တော့ မြရည်ခိုးပြေးသွားတာက ချယ်ရီ… ပြွတ်…”
“ဟမ်… ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ပြွတ်… ဆရာရယ် ဒီခေတ်မှာ မိန်းကလေးချင်း ယောက်ျားလေးချင်းချစ်ကြတာ ထူးဆန်းလို့လား… ပြွတ်…”
“ဒါပေမယ့်…”
“ပြွတ်… ဒါပေမယ့် မနေနဲ့ဆရာ မြရည်နဲ့ချယ်ရီက ဆယ်တန်းနှစ်ကတည်းက ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေကြတာ… ပြွတ်…”
“မဖြစ်နိုင်တာ… ညီမလေးတက္ကသိုလ်တက်တုန်းက ရည်းစားနဲ့တွဲသွားတာတောင် ကျနော်မြင်သေးတယ်…”
“ပြွတ်… အဲ့လိုတွဲသွားတော့ ဘေးမှာ ချယ်ရီမပါလို့လား…”
“ဟမ်… ပါ… ပါတယ်လေ…”
“ပြွတ်… အဲ့ဒါ သူတို့နှစ်ယောက် မိန်းကလေးချင်း ကြိုက်နေတာကို လူသိမှာစိုးလို့ ဟန်ဆောင်တွဲတာ… ဆရာ့ညီမက ရည်းစားနဲ့ပျက်လို့ အသည်းကွဲတာ ဆရာမြင်ဖူးလို့လား… ပြွတ်…”
“ဟင်း…”
“ဆရာ့ညီမ ချယ်ရီမင်္ဂလာဆောင်တော့မယ် သတင်းကြားကတည်းက ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေတာ ဆရာသတိမထားမိဘူးလား… ချယ်ရီဆီကိုလဲ ခဏခဏသွားတယ်… အဲ့ဒါ သူငယ်ချင်းမင်္ဂလာဆောင်တော့မှာမို့ သွားပြီးဂုဏ်ပြုတာမဟုတ်ဘူး… သူတို့ချင်း မခွဲနိုင်လို့ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ တိုင်ပင်နေတာ… ပြွတ်…”
“အင်း… ကျနော်လဲ သတိထားမိပါတယ်… ဒါပေမယ့် ဒီလိုတော့ မထင်မိဘူး… တခြားအကြောင်းတစ်ခုခုရှိလို့ပဲလို့ ထင်နေတာ…”
ကျမလဲ ဆရာ့လီးက အရမ်းမာတင်းပြီး လိုးလို့ရတဲ့အခြေအနေကို ပြန်ရောက်နေပြီမို့ ကျမ ဆရာ့ပေါင်ပေါ်တက်ခွရင်း သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ကျမစောက်ပက်နဲ့ တေ့ပြီးဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဆရာ့လီးက ကျမစောက်ပက်ထဲကို တိုးဝင်လာပြီး တစ်ဆုံးမြုပ်ဝင်သွားတယ်။
“ဟင်း… ဆရာ့ညီမနဲ့ချယ်ရီက ချယ်ရီ့ကို အပြင်ခေါ်ထုတ်ဖို့မအောင်မြင်ရင် ချယ်ရီမင်္ဂလာဆောင်မယ့်နေ့မှာ အတူအဆိပ်သောက်သေကြဖို့တောင် တိုင်ပင်ထားတာတဲ့ဆရာ… အဲ့ဒီအချိန်မှာ ချယ်ရီ့အိမ်က ချယ်ရီ့ကို အပြင်လုံးဝပေးမထွက်တော့ဘူးလေ…”
ကျမလဲ ဆရာနဲ့စကားပြောမပျက်ရအောင် ခါးလေးကိုနှဲ့ကာ ဆရာလီးနဲ့ စကောဝိုင်းပြီး အပေါ်ကနေ လိုးပေးတော့ ဆရာ့လီးက ကျမစောက်ပက်ထဲမှာ မွှေနေတော့တယ်။
“ဘုရား ဘုရား… မိုက်လှချည်လား ညီမလေးရာ… ဟင်း…”
“အဲ့ဒါ သူ့မှာ… မိန်းကလေးချင်းကြိုက်တဲ့ကိစ္စကို ဆရာ့ကိုလဲ မပြောရဲ… ကျမကိုလဲ မပြောရဲနဲ့ ဖိုးတေကို သွားပြီး အကူအညီတောင်းသတဲ့လေ… ဟင်း… အင်း… ဖိုးတေကလဲ မြရည်က သေပစ်မှာလို့ခြိမ်းခြောက်တော့ မနေသာတော့ဘဲ ချယ်ရီကို သူ့အိမ်ကနေ သွားခိုးပေးလိုက်တာတဲ့… အခု ချယ်ရီနဲ့မြရည်ကို ဖိုးတေက လုံခြုံစိတ်ချရမယ့်နေရာမှာ ထားပေးထားတယ်ဆရာ…”
“ဟင်း… ခက်တာပဲ… ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး…”
“ဆရာရယ်… ဆရာ့ညီမနဲ့ချယ်ရီ သေမှာ ဆရာကြည့်ရက်လို့လား… သူတို့မှာ အားကိုးစရာဆိုလို့ ဖိုးတေတို့လင်မယားနဲ့ ကျမတို့ရယ်ပဲရှိတာ… ကျမတို့ကပါ လက်မခံဘဲ သူတို့ကိုခွဲကြမယ်ဆို သူတို့မှာ ရွေးစရာ သေလမ်းအပြင် ဘာရှိတော့မှာလဲ… ကျမတို့ သူတို့ဘက်က ရပ်တည်ပေးမှဖြစ်မယ်ဆရာ…”
“ဟင်း… ဒါနဲ့ အခုညီမလေးတို့က ဘယ်မှာတဲ့လဲ…”
“နေရာတော့ ဖိုးတေတို့ပဲ သိမှာ… ဆရာသွားချင်ရင် ဖိုးတေကို လိုက်ပို့ခိုင်းလို့ရတယ်လေ…”
“အင်း… မနက်ဖြန်ကျ ကျနော် ညီမလေးဆီကိုသွားတွေ့ချင်တယ်… ကျောင်းကနေ နေ့တစ်ဝက်ခွင့်ယူပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်…”
“အင်ပါ ကျမ ဖိုးတေကို ပြောပြထားလိုက်မယ်… သူပဲ မြရည်တို့ကိစ္စကို စိတ်နှစ်လူနှစ်ပြီး ကူညီနေတာ…”
“ဟင်း… သူ့လင်ဟောင်းကို တအားချီးမွမ်းပြနေတယ်…”
“အင့် အင့်… ဒီလောက် သူ့အလိုကျ ပြုစုပေးနေတာကိုတောင် အူတိုနေတုန်း… အင့်ဟာ… အဲ့လီးကျိုးအောင် ဆောင့်လိုးပစ်မယ်… အင့် အင့်…”
“ဟား… ဆရာမရယ်… ဆောင့် ဆောင့်… ကောင်းလိုက်တာ… နို့ကြီးတွေက တုန်ခါနေတာပဲကွာ ပြွတ်… ပြွတ်…”
“တိုအုံးမလား… ဟင်… တိုအုံးမလား… ကျမနဲ့ဖိုးတေကို အူတိုအုံးမလား… အင့်… အင့်…”
“အား… ကောင်းလိုက်တာကွာ… မတိုတော့ပါဘူး ဆရာမရဲ့… ရှီး… အရမ်းညှစ်တဲ့ငါ့ဆရာမလေးရဲ့စောက်ပက်… မရတော့ဘူး… ကျနော်ပြီးတော့မယ်…”
“ပြီးလိုက်… ကျမလဲ ပြီးတော့မှာ… ဖိုးတေလီးနဲ့အလိုးခံထားတဲ့ကျမစောက်ပက်ထဲ ဆရာ့လရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်… အင့် အင့်… အား… ဆရာရေ… အင်း… ဟင်း…”
“အား… ဆရာမရယ်… ဟင်း….”
ကျမလဲ ဆရာ့ပေါင်ပေါ်ခွလျှက်နဲ့ ဆရာကိုဖက်ပြီး ငြိမ်ကျသွားသလို ဆရာလဲ ကျမကိုဖက်ပြီး သူ့လီးရည်တွေကို ကျမစောက်ပက်ထဲ့ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ပန်းထုတ်နေတော့တယ်။

(အခန်း ၂၈/၈)

တေဇာ။
ဒီနေ့မနက်မှာ နွယ်နီက ကျုပ်ကို ဖုန်းဆက်ပြီးပြောတယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်က မြရည်နှင်းတို့နဲ့ တွေ့ချင်လို့တဲ့လေ။ နွယ်နီက အားလုံးနားလည်အောင် ရှင်းပြထားပြီးသားမို့ ကျုပ်ကို လိုက်ပို့ဖို့ပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ ဒီနေ့ရုံးမသွားတော့ဘဲ အိမ်မှာပဲနေရင်း မနေ့ကမလိုးဖြစ်တဲ့ သမီးလေးကို ကျောင်းမသွားခင်တစ်ချီလိုးပေးပြီး ကျောင်းလိုက်ပို့တယ်။ သမီးလေးကိုကျောင်းပို့ပြီးပြန်လာမှ မေမေနဲ့ ရင်အေးကို တစ်ချီစီ လိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမင်းတွေဘာတွေစားပြီး ရင်အေးကလဲ ကျုပ်နဲ့လိုက်မယ်ဆိုတော့ မေမေက မူယာတို့အိမ်မှာ သွားနေတယ်။ နေ့လည် ကိုတင်မောင်ဝင်းရောက်လာတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုခေါ်ပြီး မြရည်နှင်းနဲ့ ချယ်ရီတို့ရှိရာကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မြရည်နဲ့ချယ်ရီတို့ ရှိရာကိုရောက်လို့ ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုမြင်တော့ ချယ်ရီနဲ့ မြရည်က ရှက်နေသေးတယ်။ ဒါတောင် ကျုပ်က ကိုတင်မောင်ဝင်းလာမယ့်အကြောင်း မြရည်တို့ကို ကြိုဖုန်းဆက်ထားပြီးသား။ ကိုတင်မောင်ဝင်းက အိမ်ထဲဝင်ပြီး ဧည့်ခန်းကတစ်ခုံမှာထိုင်၊ မြရည်နဲ့ချယ်ရီလဲ အတူတွဲထိုင်၊ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ အတူတွဲထိုင်တာပေါ့။
“ညီမလေးရယ်… ကိုကို့ကို နည်းနည်းပါးပါးမတိုင်ပင်ဘူး… ကိုကိုဘယ်လောက်တောင်စိတ်ပူရလဲ သိလား…”
“တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကိုရယ်… မြရည်လဲ ဒီကိစ္စကို ကိုကို့ကိုဖွင့်မပြောရဲလို့… ပြီးတော့ ကိုကိုသဘောမတူမှာလဲ စိုးရိမ်လို့ပါ…”
“ဟင်း… ဒီမှာရော နေရစားရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား… ညီမလေးရဲ့ယောက်မက ညီမလေးရဲ့ အဝတ်တွေထည့်ပေးလိုက်သေးတယ်…”
“ဒီမှာက ကိုကြီးတေဇာစီစဉ်ပေးထားတာ ဘာမှ လိုလေသေးမရှိပါဘူး…”
“အခုဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမလဲ…”
“မေမေတို့လက်ခံလာအောင် ကိုကိုဝိုင်းပြောပေးလေ… ကိုကိုပြောပေးရင် ရမှာပါ…”
“ဟင်း အခုမှတော့ ဒီလိုပဲလုပ်ရတော့မှာပေါ့…”
“ဟုတ်တယ် ကိုတင်မောင်ဝင်း… ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ မိဘတွေ သဘောတူတော့မှ… ချယ်ရီ့မိဘတွေကို လူကြီးစုံရာနဲ့သွားပြီး သဘောတူအောင် တောင်းပန်ပြီးပြောရမှာ… သူတို့ဘက်ကလဲ စီစဉ်ပြီးသား မင်္ဂလာပွဲတစ်ခု ဖျက်လိုက်ရတာဆိုတော့ စိတ်ဆိုးနေမှာ…”
“ဟင်း…  အင်းလေ… တောင်းပန်ရမှာပေါ့… ပြီးတော့ ကိုတေဇာ… ချယ်ရီ့ကိုသွားခိုးတာက ကျနော်လို့ပဲ ပြောတာ ပိုအဆင်ပြေမယ်ဗျ… ကိုတေဇာက အပြင်လူဖြစ်နေတော့ မကောင်းဘူး… ကျနော်က ကျနော့်ညီမအတွက် ခိုးပေးတာဆိုရင် သိပ်ပြဿနာမရှိဘူး…”
“ရတယ် ကိုတင်မောင်ဝင်း… အဆင်ပြေသလိုသာလုပ်ပါ… အားလုံးအဆင်ပြေပြေနဲ့ ပြီးသွားဖို့က အဓိကပါ….”
“ဒါနဲ့ ညီမလေးနဲ့ချယ်ရီက ကိစ္စတွေအားလုံးပြီးရင် ဘယ်လိုနေကြမယ်စဉ်းစားထားလဲ…”
“ညီမလေးတို့နှစ်ယောက် တိုက်ခန်းတစ်ခု ငှားပြီးနေမယ် စဉ်းစားထားတယ်… ပြီးမှ အလုပ်ရှာမှာပေါ့… သပ်သပ်စီတော့ ခွဲမနေတော့ဘူး…”
“အင်းလေ… ဒီလိုဖြစ်လာမှတော့ ကိုကိုတို့ဘက်ကလဲ စီစဉ်ပေးရမှာပေါ့… အင်း… ကိုကိုက တစ်ချိန်မှာ ကိုကို့တူလေး တူမလေးတွေကို ထိန်းရအုံးမယ်လို့ တွေးထားတာ… အခုတော့…”
“ဟာ… ကိုကိုကလဲ ဒီအတွက်မပူပါနဲ့ ကိုကို တူတွေ တူမတွေ ထိန်းရမယ် စိတ်ချ…”
“ဟ ညီမလေးရ… နင်တို့မိန်းကလေးချင်း ဘယ်လိုကလေးယူမှာလဲ…”
“ခစ် ခစ် ကိုကိုရယ်… ဒီခေတ်မှာ ကလေးလိုချင်ရင်အလွယ်လေး… သုက်ပိုးအလှူခံတာတို့ ဘာတို့ အမျိုးမျိုးလုပ်လို့ရနေပြီဟာကို… စိတ်ချ… ကိုကို ညီမလေးနဲ့ ချယ်ရီရဲ့ ကလေးကိုထိန်းရမယ် သိလား… ဟီး ဟီး…”
“အေးအေး… ရယ်နေ… ကိုကိုကတော့ တွေးရင်း ခေါင်းကြီးနေပြီ…”
ဒီလိုနဲ့ စကားပြောရင်း ကျုပ် ချယ်ရီ့ကိုသွားခိုးတုန်းက အကြောင်းတွေကိုပါ ကိုတင်မောင်ဝင်းကမေးတော့ ပြန်ပြောပြရင်း ရယ်ကြရသေးတယ်။ ကျုပ်တို့တွေပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ မြရည်က သူ့အစ်ကိုကို ဖက်ပြီး ငိုလို့ ချော့မော့ပြီး ထားခဲ့ရတယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းက လမ်းမှာ သူ့ညီမကို ကူညီလို့ ကျုပ်ကိုကျေးဇူးတင်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာပူပူနဲ့ပဲ ရပါတယ်လို့ ပြောလိုက်ရတယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့ မိဘတွေ မြရည်နှင်းတို့ကို လက်ခံပေးဖို့ကတော့ ကိုတင်မောင်ဝင်းရဲ့အပေါ်မှာပဲ လုံးလုံးလျားလျား မူတည်နေပြီ။

ဒီတစ်ပတ် ရုံးပိတ်ရက်မှာ မီမီက ကျုပ်တို့အိမ်ကို လာလည်တယ်။ မီမီ့မျက်ဝန်းတွေက ကျုပ်အပေါ် မရိုးသားတော့တာ ကျုပ်တို့လင်မယားတွေ ရိပ်မိပါတယ်။ မီမီက မိန်းမအစစ်ဆိုရင်လဲ သူ့ဆန္ဒတွေကို ကျုပ်က ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ချင်ပါရဲ့။ အခုဟာက မီမီက မိန်းမအစစ်လိုလှတဲ့ မိန်းမလျာလေး ဆိုတော့ ခက်သားလား။ ရင်အေးကတော့ ကျုပ်ရဲ့သဘောပဲတဲ့။ သူကတစ်ခုပဲ မီမီနဲ့လုပ်ရင် မီမီ့ကို သူလဲကြည့်ချင်တယ်တဲ့လေ။ ခက်တာက မီးမီ့မှာ လီးကရှိသေးလား၊ ဖြတ်ဖောက်ချုပ်လုပ်လိုက်လို့ မရှိတော့ဘူးလား၊ ရှိရင်ရော နှစ်ဘက်ချွန်ဖြစ်နေမလား၊ အတွေးပေါင်းစုံနဲ့ ချင့်ချိန်နေတာ ကြာခဲ့ ပြီ။ ကျုပ်လဲ နောက်ဆုံးတော့ စမ်းကြည့်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒီနေ့ မီမီရောက်လာတော့ သမီးလေးနဲ့မေမေက ကျုပ်မှာထားတဲ့အတိုင်း မူယာတို့အိမ်ကို ရှောင်ပေးတယ်။ သမီးလေးက မေမေခေါ်လို့ပဲ ပါသွားရသလိုနဲ့ လိုက်သွားတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးနဲ့ မီမီနဲ့ ထိုင်နေကြတာပေါ့။
“မီမီ…”
“ရှင် တီလေး…”
“မီမီလဲ တီလေးတို့လင်မယားအကြောင်းကို သိသားပဲ…”
“ဘာကိုလဲ တီလေးရဲ့…”
“သြော် မီမီရယ်… တီလေးက တီလေးတို့မိသားစုကို အနှောက်အယှက်မပေးဘူး… မထိခိုက်စေဘူးဆိုရင် မီမီ့လေးလေးနဲ့ ပက်သက်ခွင့်ပြုတယ်ဆိုတာလေ… မီမီ တောင်းဆိုချင်တာရှိရင် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလို့ရပါတယ်…”
“ဟာ… တီလေးကလဲ…”
မီမီ့မျက်နှာက ရဲခနဲဖြစ်ပြီး ရှက်သွားကာ ခေါင်းငုံ့ထားတယ်။
“တီလေးလဲ မိန်းမသားပါပဲကွာ… မီမီ့စိတ်ထဲမှာ ဘာတွေခံစားနေရလဲဆိုတာ တီလေးသိပါတယ်… မီမီဆန္ဒရှိရင် တီလေးက ခွင့်ပြုမလို့ပါ…”
“ဒါ… ဒါပေမယ့်… မီက မိန်းမအစစ်မဟုတ်တော့ လေးလေးက ဘယ်စိတ်ဝင်စားပါ့မလဲ…”
“မီမီရယ်…. မီမီ့လေးလေးက စိတ်မဝင်စားရင် တီလေးက ဒီစကားတောင်မဟဘူး… မီမီမမှတ်မိဘူးလား… မီမီကိုစတွေ့တုန်းက မီမီ့လေးလေး အံ့သြတာအပြင် မီမီ့အလှမှာ တဒင်္ဂ မျောသွားခဲ့တာလေ…”
ဒီတော့မှ မီမီက မရဲတရဲလေးနဲ့ ကျုပ်ကို မျက်လွှာလေးအသာပင့်ကာ ကျုပ်ကို ခိုးကြည့်တယ်။ မီမီက အခြောက်တော့ အခြောက်မပဲ၊ ဒါပေမယ့် မိန်းမစိတ်တကယ်ပေါက်နေတဲ့ အခြောက်ဆိုတော့ အခုလို ကာယကံရှင်က ခွင့်ပြုပေးချိန်မှာတောင် သူ့မှာရှက်နေရတုန်း။
“ကိုရယ်… မီမီက ရှက်နေတာ ကိုကပဲစပြီး မီမီ့ကို ယုယပေးလိုက်ပါ… သွား…”
ကျုပ်လဲ မီမီထိုင်နေတဲ့ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး မီမီ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မီမီက ကျုပ်ကို မရဲတရဲလေး ခိုးကြည့်ပြန်တယ်။ မီမီမောင်က အောက်က အပြာနုရောင် ဒူးဖုံးစကပ်အကျပ်လေးနဲ့ အဖြူရောင် ရင်စေ့အင်္ကျီလက်ရှည်လေးကိုဝတ်ထားတာ လုံးဝ မိန်းမအစစ်အတိုင်းပါပဲ။ ကျုပ်လဲ မီမီ့လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မီမီ့လက်ဖျားတွေက အေးစက်နေတယ်။
“မီမီ… လေးလေး မီမီ့အနားကိုလာတာ မကြိုက်လို့လားဟင်…”
မီမီက နှုတ်ကပြန်မဖြေဘဲ ခေါင်းလေးပဲခါပြတယ်။ ကျုပ်က မီမီ့ပခုံးလေးကိုအသာဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှီစေတော့ မီမီကလဲ အလိုက်သင့်လေး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းကလေး မှီလာတယ်။ မီမီ့ လက်ကိုကိုင်မိတော့လဲ မိန်းမတစ်ယောက်လိုပဲ အသားအရည်က နူးညံ့နေတယ်။ ကျုပ်က သူ့ကိုဖက်ထားတဲ့လက်နဲ့ သူ့လက်မောင်းလေးကို အသာပွတ်သပ်ကြည့်တော့ အသားအရည်က မိန်းမနဲ့ခွဲလို့မရအောင်း အိစက်နေပြန်တယ်။ စကင်ခဲ(skin care)တွေကြောင့်လားတော့ မပြောတတ်ဘူး။
“မီ့လက်ဖျားတွေ အရမ်းအေးနေတယ်… လေးလေး နွေးသွားအောင်လုပ်ပေးမယ်နော်…”
ကျုပ်လဲ သူ့ကိုယ်ကို ကျုပ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကခွာလိုက်ပြီး မီမီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပခုံးနှစ်ဖက်ကကိုင်ကာ ကျုပ်ဘက်ကို မျက်နှာမူစေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မီမီ့လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်ကို လက်ဝါးချင်းပူကာ ကျုပ်လက်နဲ့အုပ်ကိုင်ပြီး ကျုပ်လက်နဲ့ သူ့လက်လေးကိုပွတ်ပေးရင်း ပါးစပ်နဲ့လဲ အာငွေ့လေးပေးနေလိုက်တယ်။ မီမီက ကျုပ်သူ့လက်ကိုနွေးအောင်လုပ်ပေးနေတာကိုခံရင်းနဲ့မှ ကျုပ်ကို မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေအောက်က မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ရွှန်းရွှန်းစားစား ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ မီမီက ကျုပ်နွေးအောင်လုပ်ပေးနေတဲ့သူ့လက်ကို ရုန်းဖယ်ကာ ကျုပ်ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်းဖက်ထားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီ့ကိုပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။ မီမီရင်သားတွေက ဘရာအပျော့သားလေးဝတ်ထားတာကြောင့် ဖြစ်မယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ အိခနဲ တိုးကပ်လာတာက သမီးလေးရဲ့နို့တွေထက်တောင် အနည်းငယ်ထွားပြီး လုံးဝန်းနေပုံရတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ စီလီကွန်(silicon)လား၊ အသားတိုးစေတဲ့ဆေးကြောင့်လား၊ သဘာဝအတိုင်း လက်ရာင်လိုက်ပြီး ဖွံ့ဖြိုးလာတာလားတော့ ကျုပ်လဲမသိဘူး။ ခဏကြာအောင်ဖက်ထားပြီးမှ မီမီ့ကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကခွာပြီး မီမီ့မျက်နှာကို မော့စေလျှက် နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်နေလိုက်တယ်။ မီမီ့မျက်ဝန်းတွေက အရည်လဲ့နေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးက တစ်ခုခုကိုလိုချင်နေသလို လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်က မီမီ့မျက်နှာအနားကို ပိုတိုးကပ်လိုက်တော့ မီမီ့မျက်လုံးလေးက မှိတ်ကျသွားပြီး မျက်နှာမော့လျှက်သားလေးနဲ့ တစ်စုံတစ်ခုကို ငံလင့်နေသလို စောင့်ဆိုင်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီ့ရဲ့ စိုတွဲတွဲနှုတ်ခမ်းပါးလေးကို အသာအယာ ဖိကပ်စုပ်ယူလိုက်တယ်။ မီမီလဲ ကျုပ်ကိုအလိုက်သင့်ပြန်နမ်းလာရင်း ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်တွယ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီမောင်ရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ပွေ့ဖက်ပြီး နမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မီမီမောင်ကို မိန်းမအစစ်မဟုတ်မှန်း သိနေသော်လည်းပဲ တကယ်တမ်းရရှိလာတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် မိန်းမလျာဆိုတာကို မေ့သွားမိသလိုပါပဲ။ အချိန်ခဏကြာအောင် ကျုပ်နဲ့မီမီ စိတ်ပါလက်ပါနမ်းနေကြပြီးမှ အနမ်းရပ်ကာ မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာကြတယ်။ ကျုပ်က မီမီ့ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်မလေးတွေနဲ့ ဖွဖွပွတ်ပေးရင်း သူ့မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။
“ချောလိုက်တာ မီရယ်…”
“လေးလေး ကြိုက်လားဟင်…”
“အင်း… မီ့ကို စတွေ့ကတည်းက သဘောကျနေတာ…”
“မီလဲ အတူတူပါပဲ… အဲ့နေ့က လေးရဲ့ အံသြမင်သက်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့တင် ရင်ခုန်ခဲ့တာ… လေးရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏဖြစ်ဖြစ် နေခွင့်ရဖို့က မီ့အိပ်မက်ပါ…”
“မီရယ်… ရွှတ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… လေးကို မီ အရမ်းချစ်တာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်တယ်လေးရယ်…”
ကျုပ်က မီမီမောင်ရဲ့နဖူးလေးကို အနမ်းလေးပေးလိုက်တော့ မီမီက ကျုပ်မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေ မွနေအောင်ပေးတော့တယ်။
“ကဲ… ကိုရေ… မီမီ့ကို အခန်းထဲခေါ်သွားတော့ တံခါးတွေပိတ်ပြီး ခဏနေ အေးလိုက်လာခဲ့မယ်…”
“အာ… တီလေးပါ လိုက်လာမှာလား…”
“ဘာလဲ မီမီရဲ့… မိန်းကလေးချင်း ရှက်နေတာလား… မရဘူးနော် တီလေးလဲ မီနဲ့ကို ဘယ်လိုချစ်ကြမလဲဆိုတာ အရမ်းစိတ်ဝင်စားနေတာ… မီမီ့အတွင်းပစ္စည်းတွေ ဘယ်လောက်လှလဲ အရမ်းကြည်ချင်နေပြီ…”
“ဟို… ဟို… ဒါပေမယ့်…”
“ဘာမှ ဒါပေမယ့်မနေနဲ့ ကို မီမီ့ကို အခန်းထဲကို ပွေ့ပြီးခေါ်သွားလိုက်တော့…”
ကျုပ်လဲ ချစ်ဇနီးလေးရဲ့အလိုကျ မီမီမောင်ကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ကျုပ်တို့လင်မယားအိပ်ခန်းဆီကို တက်လာလိုက်တယ်။ မီမီက သူ့ပိုက်ဆံလွယ်အိတ်ကလေးကို အမိအရ လှမ်းယူလာခဲ့လိုက်သေးတယ်။ကျုပ်က မီမီ့ကိုပွေ့ချီလျှက် အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး တံခါးကို ပြန်မပိတ်တော့ဘဲ ခုတင်အရှေ့ကကြမ်းပြင်မှာပဲ အသာချပြီး မီမီနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်လိုက်တယ်။ မီမီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားအောင် ကျုပ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ဖက်ထားလိုက်ပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ခပ်စူးစူးလေးကြည့်နေကြတယ်။
“မီ…”
“ရှင်…”
“မီ့နှလုံးသားထဲမှာ လေးက ဘယ်နေရာမှာရှိတယ်ဆိုတာ လေးသိပါတယ်… ဒါပေမယ့်လေ…”
“ဟင့်အင်း… ရတယ်လေး… မီနားလည်ပါတယ် မီတို့ဘဝတွေက လူတွေအထင်သေးပြီး တန်ဖိုးမထားခံရတဲ့ဘဝတွေပါ… ဒါကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးရှိအောင်ပဲနေတယ်… ဒါပေမယ့် လေးနဲ့ကျမှ မီလဲဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး… မီလေ လေးကို သိပ်ချစ်မိသွားတယ်… အမြဲအတူမရှိနိုင်ရင်တောင် ရှိနိုင်သမျှတော့ အတူရှိချင်တယ်… မီ ဒါပဲမျှော်လင့်တာပါ လေးရယ်…”
“စိတ်ချနော်… ရွှတ်… လေး မီနဲ့တတ်နိုင်သမျှ အတူရှိနေပေးမယ်နော်…”
“ချစ်တယ် လေးရယ်… ပြွတ်…”
မီမီကျုပ်ကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ စတင်ပေးလာပြီ။ ကျုပ်လဲ မီမီကိုနမ်းရင်းနဲ့ လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုယ်ကို ဖက်ထားရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့နို့ကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ကာ အသာညှစ်လိုက်တယ်။ မီမီ့က တကယ်ပဲ ဘရာအပျော့သားလေးဝတ်လာတာပဲ။ သူနို့တွေက အိစိအိစိနဲ့ ကိုင်လို့ကောင်းသားဗျ။ ကျုပ်ထင်ခဲ့သလိုပဲ မီမီ့နို့တွေက အရမ်းမထွားပေမယ့် သမီးလေးရဲ့လက်ရှိအရွယ်နို့တွေထက်တော့ ထွားတယ်။ မီမီက ကျုပ်ကိုသာ တွင်တွင်နမ်းရင်း ကျုပ်လုပ်သမျှ ဘာမှမငြင်းဆန်တော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ မီမီ့လည်တိုင်လေးတွေဆီကို ပြောင်းနမ်းရင်း မီမီ့ရင်စေ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကြယ်သီးတွေပြုတ်သွားတော့ ဘရာအပျော့သားလေးထဲက မီမီ့နို့တွေကို ဘရာကိုအောက်ဆွဲချကာ အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ မီမီရဲ့နို့တွေကအစ ဖွေးဥ လုံးဝန်းပြီး တော်တော်လေးလှတာပဲ။ ကျုပ်လဲ မီမီ့နို့တွေကို ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း မီမီဖင်သား လုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို စကပ်အကျပ် အပျော့သားလေးပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်ဆုပ်နှယ်ပစ်တယ်။ မီမီ့ခမြာ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်ကာ  တအင်းအင်းညည်းနေတော့တယ်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ရင်အေးက အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်တို့နဲ့မလှမ်းမကမ်းက သူအလှပြင်နေကျ မှန်တင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်ကာ ကျုပ်နဲ့မီမီကို ကျကျနန ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ မီမီ့နှုတ်ခမ်းဆီကိုပြန်နမ်းရင်း မီမီ့စကပ်အပျော့သားလေးကို သူ့ခါးဆီ လိပ်တင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က မီမီ့ဖင်သားတွေကို ပင်တီအောက်ထဲအထိလက်နှိုက်ကာ ကိုင်တွယ်ရင်း ဆက်နမ်းနေတယ်။ မီမီ့လက်တစ်ဖက်က ပုဆိုးတစ်ထပ်တည်းသာဝတ်ထားတဲ့အောက်မှာရှိတဲ့ ကျုပ်လီးကို လာကိုင်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ မီမီ့ကို နှူးးဆွရင်းပဲ အားရပါးရတောင်နေပြီပေါ့။ ကျုပ်လီးကို မီမီ မိမိရရကိုင်တွယ်မိသွားတော့ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ရင်း ရုတ်တရတ် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်မှာ မီမီ့ပင်တီပေါ်က ဖင်ကိုကိုင်နေရင်း အရှေ့ပိုင်းကို စမ်းမယ်လို့တွေးနေတုန်းရှိသေးတယ်၊ မီမီက ထိုင်ချလိုက်တော့ သူ့ပေါင်ခွဆုံကို မစမ်းလိုက်ရဘူး။ ကျုပ်သိချင်နေတဲ့ လီးရှိသေးလာဆိုတဲ့ဟာကို သိချင်နေတာပေါ့။ မီမီက ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုဖြည်ချလိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့မျက်နှာအရှေ့မှာ မတ်မတ်ကြီး။ မီမီက ကျုပ်လီးကို အရင်းနေကိုင်ပြီး တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့နမ်းနေတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… မီ  အိပ်မက်ထဲအထိ စွဲလန်းခဲ့မိတဲ့ လေးရဲ့လီးကြီး… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မီရယ်….”
မီမီမောင် ကျုပ်လီးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း သူ့ပါးလေးတွေနဲ့ ပွတ်လှိမ့်ရုံအပြင် မေးစေ့လေးတွေနဲ့ပွတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့တစ်ဖွဖွနမ်းနဲ့ ပြောရရင် သူ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို ကျုပ်လီးနဲ့ မထိတဲ့နေရာမရှိရလေအောင် လိုက်ပွတ်နေတာပါပဲ။ ရင်အေးကိုကျုပ် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တော့ သူ့ပေါင်ကြားထဲမှာ သူ့လက်ကရောက်ပြီး လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ကျုပ်ကို ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ပြနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ အမူအရာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းလို့ ပြုံးပြလိုက်တယ်။ မီမီက ရုတ်တရတ် ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ငုံလိုက်ပြီး လျာနဲ့ဝိုက်လိုက်တော့ ကျုပ်ညည်းသံလေးထွက်သွားရင်း မီမီ့ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ မီမီက ကျုပ်လီးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ငုံထားရင်းက ကျုပ်ကို မော့ကြည့်နေတယ်။ ကြည့်ရင်းနဲ့ လီးကို သူ့အာခေါင်ထဲကို ဝင်နိုင်သလောက် ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ လီးက တစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်သွားတယ်။ ဒါတောင် လီးအရင်းမှာ သူ့လက်ခံနေလို့။ ဆက်သွင်းရင် ဝင်အုံးမယ့်ပုံပဲ။  မီမီက ပုလွေဆရာမကြီးပဲ။ လီးစုပ်နေရင်းနဲ့ ကျုပ်ကို ကြာမျက်လုံးတွေနဲ့ လှန်ကြည့်နေတာက ကျုပ်ကို စိတ်ပိုထစေတယ်။ မီမီက ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲကချွတ်ပြီး လီးအရင်းကနေ အဖျားအထိ လျာနဲ့ယက်ပေးလိုက်၊ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို တစ်လှည့်စီစုပ်ရင်း လီးကိုထုပေးလိုက်နဲ့ သူ့ရဲ့အပြုအစုမှာ ကျုပ်က ညည်းနေရတယ်။ ကျုပ်က မီမီမောင်ကို လက်မောင်းလေးကကိုင်ကာ ထူလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရင်း ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ကျုပ်က ခါးအထိလိပ်တက်နေပြီးသား စကပ်အပျော့သားလေးအောက်က ပင်တီပေါ်မှ ပေါင်ခွဆုံတည့်တည့်ကို အုပ်ကိုင်ဖို့လက်လှမ်းလိုက်တော့ မီမီ ကျုပ်လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်က အတင်းထိုးကိုင်လိုက်တော့မှ မီမီမောင်ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံကို စမ်းမိတယ်။ ကျုပ်မျှော်လင့်ထားတာက အကွဲကြောင်းလေးတစ်ခုဆိုပေမယ့် တကယ်တမ်းစမ်းမိသွားတာက ပင်တီအောက်ဘက်ကိုခေါက်ထည့်ထားတဲ့ ရှည်မြောမြောအချာင်းကြီးတစ်ခု။ မီမီ့ မျက်နှာရဲခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မီမီ့ခမြာ သူ့မှာလီးရှိနေသေးတာ ကျုပ်သိသွားလို့ ရှက်သွားပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ စမ်းမိပြီးမှတော့ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး မီမီ့လီးချောင်းကို ပွတ်သပ်ပေးနေလိုက်တော့တယ်။
“ပြွတ်… လေးရဲ့ အဲ့ဒါကြီးကို မကိုင်ပါနဲ့လား… လေးကိုအားနာလို့ပါ…”
“ဘာဖြစ်လဲမီရဲ့ မီတောင်မှ လေးရဲ့လီးကို မရွံမရှာ စုပ်ပေးသေးတာ… လေးက လက်လေးနဲ့ကိုင်တာပဲဟာ…”
“မတူဘူးလေ လေးရဲ့… မီက မိန်းကလေးစိတ်နဲ့ဆိုတော့ လေးလီးက မီ့အတွက် ရွံစရာမဟုတ်ဘူး မက်မောစရာ… လေးအတွက်ကျတော့ တခြားလူတစ်ယောက်ရဲ့ လီးကို ဘယ်ကိုင်ချင်ပါ့မလဲ…”
“ရပါတယ်… တခြားယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ လီးဆို လေးက ဘယ်ကိုင်ချင်ပါ့မလဲ… အခုက အရမ်းကိုချောမောလှပတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့လီးလေ…”
“ဟင့်… လေးရယ်…”
ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်က မီမီမောင်ရဲ့ ပင်တီထဲ လက်ထိုးနှိုက်ကာ သူ့လီးကို ပင်တီအပြင်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ လီးကပျော့နေပေမယ့် အခုလိုပျော့နေချိန်မှာတောင် ကျုပ်လက်တစ်ဆုပ်စာရှိတဲ့ မီမီမောင်ရဲ့လီးက သေးပုံတော့မရဘူး။ ကျုပ် မီမီ့နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းရင်း သူ့လီးကိုဆွပေမယ့်တောင်မလာဘူး။ ဒါဘာကြောင့်လဲလို့ ကျုပ်စဉ်းစားတယ်။ မိန်းမစိတ်ပေါက်နေတဲ့ လေဒီဘွိုင်း(lady boy) သို့မဟုတ် ရှီမေး(shemale) တွေရဲ့အားသန်တဲ့ခံစားမှုက စအိုမှာပဲရှိတာထင်တယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်စဉ်းစားမိသလောက်နဲ့ ဘယ်လက်နဲ့ သူ့လီးကိုကိုင်ဆွရင်း ညာလက်နဲ့ သူ့ဖင်ပေါက်ကို လှမ်းကလိတယ်။ မီမီ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး သူ့ဖင်လေးက ကျုပ်လက်ရှိရာကို ကော့ပေးလာတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာလိုပဲ ကျုပ်ရဲ့ဘယ်လက်ထဲက မီမီ့လီးက ပူနွေးလာပြီး တဖြည်းဖြည်းနိုးထလာတယ်။ လက်စသတ်တော့ ဒီလိုကိုး။ မီမီ့လီးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျုပ်လက်ထဲမှာ တစ်ကိုင်စာပြည့်လာတယ်။ ကျုပ် မီမီနဲ့ နမ်းတာရပ်ပြီး အောက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့ မီမီ့လီးက ကျုပ်လီးနဲ့ အရှည်ရော၊ လုံးပတ်ရောက မတိမ်းမယိမ်းအရွယ်အစား ရှိနေပါလား။ မီမီက သူ့လီးတောင်လာတာကို ရှက်လို့ထင်ပါတယ်၊ မျက်နှာလေးက ရဲသည်ထက် ရဲလာနေတယ်။ အသားကဖြူတော့ မျက်နှာရဲနေတာလေးက သိသိသာသာ ပေါ်လွင်နေတယ်။
“ပေးပါ လေးရယ်… မီ အရမ်းအားနာလို့ပါ…”
ပြောရင်း မီမီက သူ့လီးကိုကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်ကို ဖယ်စေပြီး ကျုပ်လီးကိုရော သူ့လီးကိုပါ နှစ်ချောင်းပူးဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီ့ဖင်ပေါက်ကိုသာ အာရုံစိုက်ကလိလိုက်ရင်း လက်ခလယ်တစ်ချောင်းနဲ့ ကလိနေရာက လက်ညှိုးတစ်ချောင်းပါ ထပ်ထိုးထည့်ပြီး နှစ်ချောင်းပူး ကလိတယ်။ မီမီ့မျက်နှာလေးက ရဲပတောင်းခတ်နေတဲ့ကြားက ဖီလင်အရမ်းတက်နေတဲ့ပုံပဲ။ မီမီ အသက်ရှူသံတွေပြင်းလာကာ သူ့ခါးလေးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လှုပ်နေတော့ သူ့လက်ထဲမှာ နှစ်ချောင်းပူးနေတဲ့ လီးနှစ်ချောင်းက အချင်းချင်းပွတ်တိုက်နေတာကလဲ ဖီလင်တစ်မျိုးပဲ။ ကျုပ် ယောက်ျားချင်းသာဆို ဒီလိုလုပ်ဖို့ ဖီးလ်လာမှာမဟုတ်ပေမယ့် အခုက ကျုပ်နဲ့လုပ်နေတာက လီးတစ်ချောင်းပေါက်နေတဲ့ အရမ်းနူးညံ့တဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်လို့ ခံစားမိနေတာ။ ဒါကြောင့် သူ့ကိုဖက်နေ၊ နမ်းနေ၊ ကိုင်တွယ်နေရတာက မိန်းကလေးတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေပြီး၊ သူ့မှာ လီးတစ်ချောင်းပါနေတာက ကျုပ်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အရမ်းကောင်းနေတယ်။ အခုလဲ ပူနွေးနေတဲ့ အကြောပြိုင်းပြိုင်းနဲ့လီးနှစ်ချောင်း အသားချင်းပွတ်တိုက်ရတာလဲ ခံစားချက်တစ်မျိုးနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်။ မီမီမောင်က လီးနှစ်ချောင်းကို ပူးကိုင်ထားတာကိုရပ်ပြီး သူ့လီးထိပ်ကိုကိုင်ကာ ကျုပ်လီးထိပ်နဲ့လာတေ့ပြီး လီးထိပ်နှစ်ခုကို ပူးကိုင်လိုက်ပြန်ပြီ။
“လေး… သူတို့တွေ နမ်းနေကြပြီ… မီ့ကိုလဲ နမ်းပါအုံး…”
ဟား… ကျုပ်လီးထိပ်နဲ့ သူ့လီးထိပ်မှာရှိတဲ့ အပေါက်လေးတွေက ဒစ်ဖူးနှစ်ခုခေါင်းချင်းတေ့ပြီး နမ်းသလိုဖြစ်နေတာကို မီမီက သူ့လက်ကလေးဖြည်ပြတော့ ကျုပ်လဲ သဘောကျလို့ ပြုံးမိတယ်။ ပြီးတော့ မီမီ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ မီရယ်… လေး အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားရတာပဲ…”
“မီလဲ အတူတူပါပဲ… မီ့အတွက်ပထမဆုံး ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အတွေ့အကြုံက မီအရမ်းချစ်တဲ့ လေးဖြစ်နေလို့ အရမ်းလဲပျော်တယ်…”
“မီရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် မီမီမောင့်ကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ရင်အေးဆီကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟင်… ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့မီမီမောင် လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ကလူနေတာကိုကြည့်ပြီး သူ့မျက်လုံးတွေက အရောင်တစ်ဖိတ်ဖိတ်တောက်နေပါလား။ ရင်အေး ကျုပ်နဲ့ သူ့အဖေလီးအပြင် တခြားလီးတစ်ချောင်းကိုမြင်ပြီး အရောင်တဖိတ်ဖိတ်တောက်နေတာ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး။ ကျုပ် ရင်အေးကိုကြည့်ပြီးအံ့သြသွားတယ်။ ရင်အေးက မီမီမောင့်လီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား။ ရင်အေးက ကျုပ်သူ့ကိုလှမ်းကြည့်နေတာမြင်သွားပြီး မျက်နှာလေးရဲသွားတယ်။ သေချာသွားပြီ။ ရင်အေး ဘယ်သူစိမ်းလီးကိုမှ စိတ်မဝင်စားခဲ့ စိတ်မလှုပ်ရှားခဲ့ပေမယ့် အခု မီမီမောင်ရဲ့လီးနဲ့မှ စိတ်လှုပ်ရှားရပြီ။ ကျုပ် ရင်အေးကို မီမီမောင်နဲ့ ပေးလိုးဖို့ ကြည်ဖြူရဲ့လား။ ကိုမင်းနဲ့တုန်းကတော့ ကျုပ် အရမ်းနာကျင်ခဲ့ရတာ။ ဒါပေမယ့် မီမီ့ကို ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မိန်းကလေးလို့ပဲမြင်နေတော့ အရင်လို အူတိုတဲ့စိတ်ကပျောက်နေပြီး ရင်အေးက မီမီ့မှာလီးပါလို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကို သဘောကျနေမိတယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား။
“အေးလေး… ဒီနားကိုလာခဲ့လေ… မီမီ့မှာ လီးပါလို့ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာမလား…”
“ကို အူမတိုဘူးလား…”
“အေးလေးရယ်… မီက မိန်းကလေးပဲဟာ မိန်းကလေးချင်း ဘယ်လိုနေနေ ကိုက အူတိုစရာလား… လာ ကိုတို့အနားကိုလာခဲ့…”
ရင်အေးက ကျုပ်စကားသံ၊ ကျုပ်အမူအရာကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်တကယ်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးနဲ့ သူ့ကိုခေါ်နေတာ သိသွားတော့ မဆိုင်းမတွပဲ ထလာတော့တယ်။

(အခန်း ၂၈/၉)

မီမီနဲ့ ကျုပ် ကျုပ်တို့ဆီကို လျှောက်လာတဲ့ ရင်အေးကိုကြည့်နေမိတယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးကို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မီမီ့လီးကို မျက်စပစ်ပြတော့ ရင်အေးကလဲ ပြုံးနေတယ်။ အနားရောက်လာတဲ့ ရင်အေးကို ကျုပ်က လှမ်းဖက်လိုက်ပြီး ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ရွှတ်… အေးလေး… မီမီ့လီးကြီးက စိတ်လှုပ်ရှားဖို့အရမ်းကောင်းတယ်နော်… အေးလေး မီမီနဲ့ စိတ်ထဲရှိသလို နေလိုက်သိလား…”
“တကယ်ရီးလား…”
ကျုပ်ကပြုံးစေ့စေ့နဲ့ပြောတာကို ရင်အေးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်မေးတယ်။ အခုချိန် မီမီ့နေရာမှာ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်သာဖြစ်မယ်ဆို ကျုပ်လဲ ဒီလို ပေါပေါ့ပါးပါး ပြောနိုင်မှာမဟုတ်သလို ရင်အေးလဲ ဒီလိုရယ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
“မီ… ရတယ်မလား…”
“ဟုတ်… မီက မိန်းကလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားပေမယ့်… တီလေးက လေးနဲ့မီ့ကို ခွင့်ပြုပေးထားတော့… မီလက်ခံပါတယ်…”
“ကျေးဇူးပဲနော် မီမီ… ရွှတ်…”
ရင်အေးက မီမီနဲ့ ကျုပ်ရဲ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို ပြွတ်ခနဲ့ နမ်းလိုက်သေးတယ်။
“ပြွတ်… ကို  မီမီ့ဖင်ကို ကလိပေးထားအုံးနော်… အဟီး…”
ရင်အေးက ကျုပ်ကို ရယ်ပြရင်း မီမီ့ရဲ့ ပင်တီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သလို၊ မီမီ့ရဲ့ခါးမှာလိပ်တက်နေတဲ့ ကိုယ်ကျပ်စကပ် အပျော့လေးကိုပါ ပြန်ဆွဲချနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီ့ဖင်ကို လက်နဲ့ကလိပေးရင်း ရင်အေးဘာလုပ်မလဲဆိုတာကို စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးက မီမီ့စကပ်ကို ဒူးဖုံးတဲ့အထိပြန်ဆွဲချလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ မီမီ့ဖင်ကိုနှိုက်နေတဲ့လက်ကို ခဏဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်ဆွထားလို့ တောင်နေတဲ့ မီမီရဲ့လီးကြီးက စကပ်အပျော့သားအောက်မှာ အမြှောင်းလိုက်ကြီးဖုဖောင်းနေတာ။ စကပ်အသားက ပျော့ပျော့လေးဆိုတော့ မီမီ့ပေါင်ကြားထဲက အမြှောင်းလိုက်ကြီး ဖောင်းတက်နေတဲ့ လီးကြီးက ဒစ်ဖူးအရာပါပေါ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ယောက်ျားလေးတွေ ပုဆိုတွေ ဘောင်းဘီတွေထဲမှာ အတွင်းခံမပါချိန် လီးတောင်ရင် မိန်ကလေးတွေအတွက်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားစရာဖြစ်နိုင်ပေမယ့် မီမီ့လို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်၊ ရုပ်ရည်၊ အသားအရေကအစ မိန်းမလိုဖြစ်နေတဲ့သူရဲ့ စကပ်အောက်က ဖုဖောင်းကန်ထွက်ချင်နေတဲ့ လီးကြီးကိုမြင်ရတာ ကျုပ်တောင်မှ စိတ်လှုပ်ရှားမိတယ်။ ရင်အေးတော့ ဘယ်လောက်တောင် စိတ်လှုပ်ရှားမလဲမသိဘူး။
“အမလေး မီမီရယ်… ကြည့်ပါအုံး စကပ်ထဲက ဖုဖောင်းနေတဲ့လီးကြီး ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ငါ့တူမလေးရဲ့ လီးကြီးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ပြောရင်းနဲ့ ရင်အေးက မီမီ့လီးချောင်းကြီးကို စကပ်အပေါ်ကနေ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နဲ့ နမ်းနေတော့တာ။ မီမီတင်ပါးကိုကိုင်ပြီး စကပ်အပေါ်ကနေ မီမီ့လီးကြီးကို နှာခေါင်းနဲ့ ဖိနမ်းပစ်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်နမ်းလိုက်၊ လျာနဲ့ယက်လိုက်လုပ်တဲ့ အပြင် ပါးစပ်ကိုဟပြီး သွားလေးနဲ့ပါ မနာအောင် ကိုက်ပေးလိုက်သေးတယ်။ ရင်အေးတစ်ယောက် ကျုပ်နဲ့ သူ့အဖေလီးကလွဲရင် ဘယ်လီးကိုမှ ဒီလို မက်မက်မောမော ထန်ပြနေတာ မမြင်ဖူးဘူး။ ဒါပေမယ့်လဲ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မိန်းကလေးချင်းလုပ်နေကြသလိုမြင်မိကာ သဝန်တိုစိတ်က ဖြစ်မလာပြန်ဘူး။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ကို ကြည့်နေတာ။ မီမီ့စကပ်မှာလဲ ရင်အေးရဲ့တံတွေးတွေနဲ့ စိုကွက်လို့။
“အင်မ်းးးးးးး… တီလေးရာ ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… ဟင်း…”
“မီမီ့လီးကြီးက အရမ်းရင်ခုန်ဖို့ကောင်းလို့ပါကွာ…”
ပြောရင်းနဲ့တစ်ခါ မီမီ့စကပ်ကို သူ့လီးဒစ်ဖျားပေါ်ရုံလေး ဆွဲတင်လိုက်ပြန်တယ်။ မီမီ့လီးဒစ်ဖျားကြီးက စကပ်အောက်နားစလေး အောက်မှာ စကပ်ကို ဖောက်ထွက်တော့မလို ရုန်ကန်နေတယ်။ ဒါကိုပဲ ရင်အေးက မီမီ့လီးဒစ်ဖျားလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ငါးစာဟပ်သလို သူနှုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်ဟပ်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ တစ်စတစ်စနဲ့  အပေါ်တက်သွားရင်း မီမီ့လီးလီးကိုပါ တစ်ပါတည်း သူ့အာခေါင်ထဲ ထိုးသွင်းသွားတယ်။ မီမီ့လီးကြီးကို ရင်အေးက မက်မက်မောမော စုပ်နေပြီ။ မီမီ့စကပ်လဲ ခါးဆီကို ပြန်လိပ်တက်သွားတော့ ကျုပ်လက်ကလဲ မီမီ့ဖင်စအိုဝကို ပြန်ကလိနေပြီ။ ရင်အေးက မီမီ့လီးကိုစုပ်ရင်း ကျုပ်လီးကိုပါ လှမ်းကိုင်ပြီးထုနေပြန်တယ်။ ရင်အေးရဲ့ ပုလွေအစွမ်းကလဲ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း ထိပ်တန်းအဆင့်ဆိုတော့ မီမီ့လီးက ရင်အေးပါးစပ်ထဲမှာ တစ်ချက်တစ်ချက် လုံးလုံးပျောက်သွားရတဲ့ အထိပင်။
“ပြွတ်… အိပ်ယာပေါ်သွားရအောင်မီရယ်… တီလေးပါးစပ်ကို မီမီ့လီးနဲ့ လိုးစမ်းပါ… လာ…”
ရင်အေးက တအားကိုထန်နေတာ။ ကျုပ်ကိုလဲ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ရယ်ပြရင်း မီမီ့လီးကိုဆွဲကာ ခုတင်ဆီခေါ်သွားပြီး သူက ခုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်နေလိုက်တယ်။
“လာ မီမီ… တီလေးမျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး တီလေးပါးစပ်ကို လိုး…”
မီမီကလဲ သဘောတူထားပြီးသားဆိုတော့ ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး ရင်အေးရဲ့မျက်နှာပေါ် တက်ခွတယ်။
“ကို… မီမီ့ဖင်ကို ယက်ပေးလိုက်နော်… မီမီ တီလေးပါးစပ်ကို အားရပါးရလိုးစမ်း…”
ရင်အေးက ပြောပြီးတာနဲ့ သူ့မျက်နှာပေါ်ဝဲနေတဲ့ မီမီရဲ့လီးကို ဆွဲစုပ်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ရင်အေးပါးစပ်ထဲ လီးထိုးထည့်ထားတဲ့ မီမီ့ဖင်ကို လျာနဲ့ယက်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးက မီမီ့တင်ပါးကကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ဆီကိုဆွဲဆွဲယူတော့ မီမီကလဲ ခါးလေးလှုပ်ကာ ရင်အေးရဲ့ပါးစပ်ကို သူ့လီးနဲ့လိုးတော့တယ်။ မီမီ့ဖင်က လှုပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ဖင်ကို ယက်လို့ အဆင်မပြေတော့ဘူး။ ဒါကြောင့် ကျုပ်လဲ မီမီ့ဖင်ခေါင်းကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ကလိရင်း ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုပါ ထမိန်ဖြည်ချပြီး ကလိတယ်။ ရင်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကလဲ ကျုပ်မကလိခင်ကတည်းက စောက်ရည်တွေကို ရွှဲအိုင်နေတာ။
“အု… အု… အွင်း… အု… အု… ”
“အင်း ဟင်း… လေးရေ… မီ့ဖင်က အရမ်းယားနေပြီ… တီလေး လေးကို မီ့ဖင်ကို လိုးပေးခိုင်းလိုက်တော့မယ်နော်…”
ပြောရင်း မီမီက ရင်အေးပါးစပ်ကိုလိုးနေတဲ့ သူ့လီးကိုဖင်လေးမြှောက်ကာ ချွတ်လိုက်တယ်။
“အင်း လိုးခိုင်းလေ… မီမီလဲ တီလေးစောက်ပက်ကို လိုးပေးရမယ်နော်…”
“ခဏနော် လေး….”
မီမီက ရုတ်တရတ် ခုတင်ပေါ်ကဆင်းသွားတယ်။ ရင်အေးကလဲ ထထိုင်ပြီး သူ့အဝတ်တွေကိုချွတ်နေတော့ ကျုပ်လဲ ကျုပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်ရင်း ရင်အေးကို ပြုံးပြီးကြည့်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ဘာကြည့်နေတာလဲ… ကိုအူတိုနေတာလား…”
“တိုစရာလား အေးလေးရဲ့… မီမီ့ကိုလဲကြည့်ပါအုံး… လီးတစ်ချောင်းပါတာကလွဲရင် ဘယ်နားလေးကများ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ တူလို့လဲ…”
“အင်းနော်… ဒါကြောင့်လဲ အေးစိတ်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်မိတာထင်တယ်…”
“မေးပါအုံးမယ်… အေးက မီမီ့ကို ချစ်လို့လား…”
“အာ ကြံကြီးစည်ရာ… မီမီ့လို မိန်းကလေးမှာ လီးတစ်ချောင်းပါနေတာမြင်ပြီး အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာ… အေး အဲ့လီးအရသာကို အရမ်းမြည်းချင်နေပြီ… အဟိ…”
“မြည်းကြည့်ပေါ့ အေးရဲ့… မြည်းရုံတင်မဟုတ်ဘူး နောက်လဲ သဘောရှိ… ဟုတ်ပြီလား ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကို့ကို ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
မှန်တင်ခုံပေါ်ရှိ ခုဏက အပါယူလာခဲ့တဲ့သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက တစ်ခုခုကိုနှိုက်ယူလာတဲ့ မီမီက ကျုပ်တို့ ခုတင်ဆီကိုပြန်လျှောက်လာရင်း ကျုပ်တို့လင်မယား ကြည်နူးနေတာကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်လေ။ ပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်တက်ကာ မီမီက ကျုပ်လက်ထဲကို ပစ္စည်းတစ်ခု ထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ ဂျယ်ဘူးလေးဗျ။
“မီ့ဖင်ထဲကို ဒါလေးညှစ်ထည့်ပြီးမှ လိုးနော်လေး… ဒါမှ အဝင်ချောမှာ…”
ပြီးတော့ သူ့လက်ထဲက အထုပ်တစ်ခုကိုဖောက်လိုက်တော့ ကွန်ဒန်ဗျ။ မီမီက ကျုပ်လီးမှာ ကွန်ဒန်ကို သူကိုယ်တိုင်သေသေချာချာ စွပ်ပေးတယ်။ ရင်အေးက ကွန်ဒန်စွပ်ပေးနေတဲ့ မီမီ့ အင်္ကျီနဲ့ ဘရာကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ခုတင်ပေါ်မှာ ရင်အေးနဲ့ကျုပ်က ကိုယ်လုံးတီး၊ မီမီ့မှာတော့ ခါးမှာလိပ်တက်နေတဲ့ စကပ်အပျော့လေးပဲ ကျန်တယ်။
“မီတို့က မိန်းမအစစ်မဟုတ်တော့ သဘာဝမဟုတ်တဲ့ ဖင်နဲ့ပဲ ဆက်ဆံရတာ လေးရဲ့ … ဖင်ဆိုတာ အညစ်အကြေးစွန့်တဲ့အပေါက်ဆိုတော့ ရောဂါပိုးမွှားတွေ ရှိတတ်တယ်တဲ့… ဒါကြောင့် ဖွားကြွယ်နဲ့ မေမော်တို့က မီ့ကို ဒီလိုအလိုးခံမယ်ဆို အကာအကွယ်သုံးဖို့ အမြဲမှာတယ်… ဒါတွေကိုလဲ အမြဲဆောင်ခိုင်းထားတယ်… ဒါကြောင့် နောက်ပေါက်ကိုလိုးမယ်ဆို အမြဲကွန်ဒန်သုံးနော်လေး… မိန်းမလျာလောကမှာ အေကိုက်တဲ့သူတွေဆိုတာ အဲ့လို မဆင်မခြင်လုပ်တဲ့သူတွေ ဖြစ်ကြတာပဲတဲ့… လေးရဲ့…”
မီမီက ကျုပ်လီးမှာ ကွန်ဒန်စွပ်ရင်းပြောပြတော့ ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးလဲ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်မိကြတယ်။ ကျုပ်တို့က ဒါကို သေသေချာချာမလေ့လာဖူးတော့ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဖင်ဆိုလဲ ဒီအတိုင်း လိုးလိုက်တာပဲ။ ကျုပ် ဖင်လိုးတာကို မေမေ့ဖင်ပေါက်ကိုလီးနဲ့ထိုးမိရာက ရင်အေးနဲ့စခဲ့တာမလား။ နောက်ဆိုရင်တော့ ကွန်ဒန်နဲ့ ဂျယ်လေး ဆောင်ထားအုံမှလို့ တွေးမိတာ ကျုပ်နဲ့ရင်အေး အတူတူပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ရင်အေးက ဘာမှမပြောတော့ဘဲ အိပ်ယာပေါ်ကိုပက်လက်လှန်ချလိုက်ပြီး အလိုးခံဖို့ အဆင်သင့် ပေါင်ကားပေးလိုက်တယ်။
“မီမီလာ… တီလေးပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး တီလေးစောက်ပက်ထဲ မီမီ့လီးကို ထည့်လိုက်… မီမီ့လေးလေးက မီမီ့ဖင်ကို နောက်ကနေ လိုးလိမ့်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ တီလေး…”
မီမီက ရင်အေးရဲ့ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ရင်အေးပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီး ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ သူ့လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးကိုယ်ပေါ်ကို မီမီကမှောက်ချလိုက်တော့ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ သူ့လီးစွပ်လျှက်ကြီးနဲ့ ဖင်ကုန်းပေးပြီးသား ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ကုန်းပေးထားတဲ့ မီမီ့ဖင်အနောက်မှာနေရာယူကာ မီမီမှာတဲ့ အတိုင်း သူ့ဖင်ပေါက်လေးတည့်တည့်ကို ဂျယ်ဘူးလေး ညှစ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မီမီ့ဖင်ပေါက်လေးကို လက်နဲ့တစ်ချက်နှစ်ချက် ကလိလိုက်ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို မီမီ့ဖင်ဝမှာတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ မီမီက ကျုပ်နဲ့ပထမဆုံး အလိုးခံဖူးတာဆိုပေမယ့် သူ့ဖင်ကတော့ အတွေ့အကြုံ ရှိပုံရတယ်။ ကျပ်ကျပ်စီးစီးတိုးဝင်သွားပေမယ့် ဂျယ်အစွမ်းကြောင့်ထင်တယ် မီမီက နာဟန်မပြဘဲ ဖင်ကို ဖွင့်ပေးထားရင်း ညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ချက်ချင်း မီမီ့ဖင်ကို စလိုးတယ်။ ကျုပ်က မီမီ့ဖင်ကို တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း မီမီခါးက အောက်ကို စိုက်ကျသွားပြီး သူ့လီးက ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ ဆောင့်တိုးဝင်သွားတယ်။ ဒီတော့ ကျုပ် တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ရင်အေးနဲ့ မီမီရဲ့ ညည်းသံက ပြိုင်တူထွက်လာတယ်။
“အာ့… လေးရယ်…”
“အင်းဟင်း… မီမီရယ်…”
“ကောင်းလား မီ…”
“အင်း… အရမ်းကောင်းတယ်… ဟင်း… လီးအစစ်က ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… လေးရော မီ့ဖင်ကိုလိုးရတာ ကြိုက်ရဲ့လား…”
“အင်း.. ကြိုက်တယ်… လိုးရတာ စီးနေတာပဲ… အေးလေးရော ကောင်းရဲ့လား…”
“ကောင်းတယ် ကို… မီမီ့လီးကြီးဆောင့်လိုးတိုင်း သူ့နို့တွေက အေးရဲ့နို့ကို လာပွတ်နေတာ စိတ်လှုပ်ရှာဖို့အရမ်းကောင်းတာပဲ…  အင်း ဟင်း…”
ရင်းအေးက မီမီ့ကို ဖက်ထားရင်း မီမီ့ကို အနမ်းတွေပေးနေပြန်တယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူ့အဖေကိုတောင်ပေးမနမ်းခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ မီမီ့ကို မိန်းကလေးလို့သဘောထားကာ မက်မက်မောမော နမ်းနေပြီ။
“ပြွတ်… လေးလီးကြီးက မီ့ဖင်ထဲမှာ နွေးနေတာပဲကွာ… အင်း ဟင်း… ဆောင့် လေး… မီ့ကိုမညှာနဲ့… မီခံနိုင်တယ်…”
“အင့်… အင့်… အင့်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ မီ့ဖင်ကွာ…”
“ဆောင့်… ကို… ဆောင့်… ဆောင့်… ကိုဆောင့်လိုက်တိုင်း မီမီ့လီးကြီးကာ အေးစောက်ဖုတ်ထဲ ပစ်ဆောင့်နေတာ… အာ့… ဟား…”
ကျုပ်လိုးနေရတဲ့ ပုံစံအနေအထားက ကို့ယို့ကားယားတော့ ဖြစ်နေတာ။ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ လီးထိုးထည့်ထားတဲ့ မီမီ့ဖင်ကို ခွလိုးနေရတာက ပုံစံမမှန်တော့ လိုးရင်းနဲ့ ခွထောက်ထားတဲ့လက်က ညောင်းလာတယ်။
“ပုံစုံပြောင်းရအောင်ကွာ… ကို လက်ညောင်းလာပြီ….”
“ဒါဆိုလဲ… ကို အောက်ကနေလိုက်လေ…  မီမီ နင့်လေးလေးကို အပေါ်က တက်လိုးပေးလိုက်…”
“ဒါဆို တီလေးက ဘယ်လိုနေမှာလဲ …”
“တီလေးက ရတယ်… မီမီ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးမယ်…”
ကျုပ်လဲ မီမီ့ဖင်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့ မီမီကလဲ ရင်အေးပေါ်ကနေ ဖယ်ပေးသလို ရင်အေးကလဲ လှဲနေရာက ထလာတယ်။ ကျုယ်လဲ အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးအပေါ်ကို မီမီက သူဖင်နဲ့ တေ့ကာ ဖိထိုင်ချတယ်။ မီမီ ကျုပ်အပေါ်ကနေ သူ့ဖင်ကို ဆောင့်ဆောင့်ပြီး သူ့စိတ်တိုင်းကျ လိုးလေပြှီ။
“အင့် အင့်… အားရလိုက်တာ လေးရယ်… အင့် အင့်….  ဟင်း….”
ရင်အေးကလဲ ကျုပ်အပေါ်တက်ဆောင့်လို ရမ်းခါနေတဲ့ မီမီ့ရဲ့လီးကို ကျုပ်ရဲ့နံဘေးကနေ ကုန်းစုပ်နေတယ်။ မီမီ့ရဲ့လီးကိုစုပ်ရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်ဖဝါးကို လာကိုင်ထားသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးတာပေါ့ဗျာ။ ဒီလောက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတဲ့ အခြေအနေမှာတောင်မှ ကျုပ်လက်ကို မမေ့မလျော့ ကိုင်ထားတဲ့ ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့လီးနဲ့ ထန်နေပေမယ့် ကျုပ်ကို မေ့မထားထို့ ပျော်နေမိတယ်။ မီမီကလဲ ကျုပ်ရဲ့လီးအပေါ်ကနေတက်ဆောင့်လိုးတာ အားပါသည်ထက် ပါလာတယ်။
“အူး ဟူး… အင့် အင့် ဟင်း… အမလေး လေးရေ…. ရှီး… မီ ထွက်ပြီ…”
ကျုပ်လဲ ပထမဆုံး မိန်းမလျာတစ်ယောက်နဲ့ အတွေ့အကြုံဆိုတော့ သေသေချာချာ လိုက်ကြည့်နေတာ။ သူထွက်ပြီလို့ပြောတာက သူ့ဖင်ထဲက တစ်ခုခု ထွက်ကျလာတာမျိုုးများလားပေါ့။ မဟုတ်ဘူးဗျ… သူ့လီးကိုစုပ်နေတဲ့ ရင်အေးရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သုက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တာ။
“အု… အု… ဂလု… ဟူး… ပြွတ်… ပြွတ်… ပလပ်… အမလေး ပြစ်ခဲနေတာပဲ မီမီရယ်… အွင်း… ပြွတ် ပြွတ်… ဘယ်နှလတောင် မထုတ်ဘဲ စုထားတဲ့ လရည်တွေလဲမသိဘူး…. ပြွတ်…”
ရင်အေးကလဲ သု့ပါးစပ်ထဲဝင်လာတဲ့သုက်ရည်တွေကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မြိုချပစ်ရင်း ပြောတယ်။ မီမီက ရင်အေးလီးစုပ်တာကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို အနမ်းတွေပေးတော့တယ်။
“ပြွတ်… လေး မပြီးသေးဘူးမလား… မီ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…”
“ရပါတယ်မီရဲ့… မီ့တီလေးလဲ မပြီးသေးဘူးလေ… မီ့တီလေးကို ပြီးအောင် လေးဆက်လိုးပေးလိုက်မယ်…”
“ဟုတ်… ပြွတ်… ချစ်တယ်နော် လေး…”
“အင်း… လေးကလဲ မီ့ကို ချစ်ပါတယ်…”
“အမလေး မီရယ်… နင့်လီးကိုစုပ်ပေးတာ ငါပါဟဲ့… နင့်လရည်တွေကိုသောက်တာလဲ ငါပဲ… သူ့လေးလေးကိုပဲ အကဲပိုပြီးချစ်ပြနေတယ်… ဟွင်း…”
“ဟီး… တီလေးကလဲ… မီက မိန်းကလေးဆိုတော့ လေးကိုပိုချစ်တာ ဆန်းလို့လား… ပြီးတော့ မီ့ဖင်ကို အီဆိမ့်အောင်လိုးပေးတဲ့ လေးကို ပိုချစ်မှာပေါ့… စိတ်မဆိုးနဲ့နော် တီလေး…”
“မဆိုးပါဘူး… ခဏဖယ်အုံး ကို အေးကိုလိုးပေးအုံး… အေး မီမီ့လီးကိုမြင်ပြီးစိတ်အရမ်းထနေတာ…”
“အင်းပါ အေးရဲ့ ကိုလဲ အေး အရမ်းထန်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးချင်နေတာ…”
မီမီက အလိုက်တသိနဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဖယ်ပေးတော့ ရင်အေးကလဲ ကျုပ်မက်မောတဲ့ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကိုပစ်ကာ စပါယ်ရှယ်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကွန်ဒန်ကို ချွတ်ပစ်ပြီး ရင်အေးရဲ့ အနောက်မှာ နေရာယူကာ ရင်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုလိုးတယ်။ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကလဲ အရည်တွေက ရွှဲအိုင်နေတော့ လိုးရတာ အားရလိုက်တာ။
“အူး… ရှီး… ကိုရယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… မီမီ တီလေးအရှေ့ကိုလာ… မီမီ့လီးကို စုပ်ချင်သေးတယ်…”
ရင်အေးကတောင်းဆိုတော့ မီမီက ရင်အေးရဲ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပေးတယ်။ ရင်အေးကလဲ မီမီ့ရဲ့ ပျော့ခွေနေတဲ့လီးကို စုပ်ရင်း ကျုပ်လိုးတာကို ခံတယ်။ ကျုပ်သာ ရင်းအေးစောက်ဖုတ်ကို လိုးပြီးလို့ လီးရည်တွေပန်းထည့်လိုက်တယ်၊ မီမီရဲ့လီးကတော့ ပြန်တောင်မလာဘူး။ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့အတူပြီးသွားလို့ မှိန်းနေရင်း မီမီ့လီးကို လက်နဲ့ဆက်ပြီးဆွနေတယ်။
“မီမီရယ်… နင့်လီးကလဲ ဒီလောက်ဆွတာတောင် မတောင်ပါလားဟ….”
“ဟီး… တီလေးကလဲ မီက ဖင်ကိုကလိပေးမှ အဲ့ဟာက တောင်တာ…”
“အေး အေး… နောက်ဆို နင်အိမ်ကိုလာတာနဲ့ နင့်ဖင်ကို ကလိပြီသာမှတ်…”
ရင်အေးရဲ့စကားကိုကြားတော့ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိတယ်။ မီမီကလဲ သဘောကျပြီး ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ကြတော့ မီမီ့ပင်တီကို ရင်အေးက ပေးမဝတ်တော့ဘူး။ ပြီးတော့ အောက်ထပ်ကိုဆင်းကာ ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးတွေကို ဖွင့်လိုက်တော့ မကြာခင်ပဲ မေမေနဲ့ သမီးလေးခင်မွှေးလွန်း ပြန်ရောက်လာတယ်။ ရင်အေးက မီမီ့ကို သူ့နဲ့ ထမင်းစားဖို့ဝိုင်းကူပေးဆိုပြီး ခေါ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မသိမသာ လိုက်ချောင်းတော့ ရင်အေးက မီမီ့ဖင်ကိုကလိပြီး သူ့လီးမတောင် တောင်အောင်ဆွနေတာ။ လီးတောင်လာမှ စကပ်အပျော့သားလေးကို ဖောက်ထွက်တော့မတတ်တောင်နေတဲ့ မီမီ့လီးကို စကပ်ပေါ်ကနေ နမ်းလိုက် ကိုက်လိုက် လုပ်ရုံမျှမက သူအလုပ်လုပ်နေတာကို မီမီရဲ့ စကပ်ထဲကတောင်နေတဲ့လီးနဲ့ နောက်ကနေ သူ့ဖင်ကိုထောက်လို့ထောက်ခိုင်း၊ နှစ်ယောက်သား ပူးကပ်နေအောင်ဖက်ပြီးနမ်းရင်း မီမီ့လီးနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်တွေ စကပ်တွေခံနေလျှက်က ပွတ်နေသေးတာ။ ရင်အေးအတွက်တော့ မီမီ့လီးကြီးက ကစားစရာ အရုပ်တစ်ရုပ်လိုပါပဲ။ သူတို့လုပ်နေတာကြည့်ပြီး ကျုပ်တောင် စိတ်တွေထလာတယ်။ ဒါပေမယ့် သမီးလေးရှိနေတော့ မေမေ့ကိုလဲ လိုးလို့မရ၊ မေမေရှိနေလို့ သမီးလေးကိုလဲ လိုးလို့မရ ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ နေ့လည်စာစားပြီးမှ မီမီလဲ ပြန်သွားတယ်။

နေ့လည်ခင်းလေး မအိဆီကိုသွားရင်း အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ပါ တွေ့။ ကလေးထိန်းရင်းနဲ့ စနောက်စကားပြောရင်း ဖက်ကြ၊ အနမ်းလေးတွေ ပေးကြနဲ့ ခဏအချိန်ဖြုန်းလိုက်သေးတယ်။ လိုးသက်တွေက ကြာလာပြန်တော့ ရိုးသွားတာတော့မဟုတ်ပေမယ့် လိုးဖို့က အဓိကမကျတော့ဘဲ အချစ်တွေက ပိုအရေးကြီးလာတယ်။ အချိန်ရသလောက်မှာ ကြင်နာမှုတွေပေးရင်း သူတို့ကိုလဲ အထီးမကျန်အောင်ကြိုးစားပြီးထားတယ်။ သူတို့ဘက်ကနေ ပွတ်သပ်ချွဲနွဲ့လာပြီဆိုရင်တော့ နေရွာမရွေးဘဲ အခြေအနေကြည့်ပြီး ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်တယ်။ သူတို့လဲ ကျေနပ်သွားကြတာပါပဲ။ ဒီနေ့တော့ သူတို့နဲ့ မလိုးပါဘူး။ အလွမ်းပြေလေး မျက်နှာကြည့်ပြီး စကားပြော၊ ပွေ့ဖက် အနမ်းတွေပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။

(အခန်း ၂၈/၁၀)

ကျုပ် အိမ်ထဲကိုလှမ်းဝင်တော့ သမီးလေးက ဧည့်ခန်းကနေ ရုတ်တရတ်ထသွားကာ ရေချိုးခန်းဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း မေမေ့ကိုဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ သမီးလေးက အားလုံးကိုသိနေပြီးသားဆိုပေမယ့် သမီးလေးသိနေတာကို မသိတဲ့ မေမေက သမီးလေးအရှေ့မှာဆို အနေအထိုင်ဆင်ခြင်တယ်လေ။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ မစိုးရိမ်ရအောင် သမီးလေးအရှေ့မှာ အနေထိုင် ဆင်ခြင်ပေးရတာပေါ့။ အခုလို သမီးလေးအလစ်မှာ မေမေနဲ့ခိုးနမ်းရတာလဲ တစ်မျိုးရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတာပါပဲ။ ရင်အေးကတော့ တစ်ဖက်က ဆိုဖာမှာထိုင်လျှက်က ကျုပ်တို့သားအမိကိုကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ နမ်းရင်းနဲ့ လက်က မေမေ့နို့တွေကို ကိုင်နေပြီ။
“ပြွတ်… အေးလေး… မွှေးလွန်းက ရေချိုးခန်းထဲ ဘာဝင်လုပ်တာလဲ… ”
“မသိဘူးလေ… ခုဏကတော့ အေးကို အိမ်အလုပ်တွေ ဝိုင်းကူမယ်ပြောပြီး ကို လာတော့ ထဝင်သွားတာပဲ… ကို့အရှေ့မှာ အေးကိုကူညီတယ်ဆိုတာ ပြချင်လို့နေမယ်…”
“သြော်… ပြွတ်…”
ကျုပ်က မေမေ့ကို ပြန်နမ်းလိုက်ရင်း မေမေ့ထမိန်ခေါက်ထဲကို လက်ထည့်ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်တယ်။ မေမေကလဲ အလိုက်သင့်ပေါင်ဟပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို စိတ်ကိုင်းကျ ကလိနေတာ မေမေ့စောက်ပက်က စောက်ရည်တော်တော်လိုက်လာပြီး ထမိန်ကိုဖောက်ကာ ကျုပ်လက်မှာပါ စိုလာပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ရေချိုးခန်းတံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်တော့ မေမေက နမ်းနေတာကို ချက်ချင်းရုန်းထွက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လက်ကတော့ မေမေ့ပေါင်ကြားက မရုတ်သေးဘဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို ဆက်ကလိနေဆဲပေါ့။ ကျုပ်ရော၊ မေမေရော၊ ရင်အေးပါ သမီးလေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ သမီးလေးက မနက်ကဝတ်ထားတဲ့ ပေါင်လည်လောက် စကပ်အတိုလေးနဲ့ တီရှပ်အပွလေးနဲ့ပဲ။ သူ့လက်ထဲမှာ ရေပုံးတစ်ပုံးပါလာတယ်။
“မီးလေး… ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
“မေမေ့ကိုကူပြီး ကြမ်းတိုက်ပေးမလို့လေ ဖေဖေရဲ့…”
“ဟင်း ဟင်း… ငါ့မြေးက တကယ်လုပ်တော့မှာပေါ့…”
“ဒါပေါ့ဖွားဖွားရဲ့… သမီးကလိမ္မာပါတယ်… နော် မေမေ…”
“ဟုတ်ပါ့ရှင်… မေမေ့မီးလေးက အလိမ္မာဆုံးပဲ… မေမေလာပြီး ဝိုင်းကူရအုံးမလား…”
“နိုးနိုး… ရတယ်မေမေ… အပေါ်ထပ်ကြမ်းတိုက်တာကို မီးတာဝန်ထားလိုက်…”
လက်မလေးထောင်ပြီး ရင်ကော့ပြနေတဲ့ သမီးလေးမွှေးလွန်းပုံစံလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ ကျုပ်လဲ ပြုံးမိတယ်။
“ဖေဖေက ဘာရယ်တာလဲ… မယုံရင် လာထိုင်ကြည့်နေ မီးတကယ် ကြမ်းတိုက်မှာ…”
“ယုံပါတယ်… မီးလေးရယ်… ဒါနဲ့ ကြမ်းတိုက်တဲ့တုတ်ရော…”
“အာ… အဲ့ဒါကြီးနဲ့ မတိုက်ချင်ပါဘူး… ပုံးထဲမှာ အဝတ်စုတ်ထည့်လာတယ်… အဲ့ဒါနဲ့တိုက်မှာ… ဖေဖေလာကြည့်နေလို့…”
“အင်းပါ… ဖေဖေလာပါ့မယ်…”
“ပြီးရော… ခစ် ခစ်…”
သမီးလေးက ပြုံးရွှင်စွာနဲ့ ရေပုံးလေးဆွဲကာ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေတာ မရပ်သေးဘူး။
“သားလေးရယ်… မြေးလေးက လိုက်မလာလို့ စိတ်ဆိုးနေအုံးမယ်… ဟင်း… သွားလိုက်တော့ ကြမ်းတိုက်တာ သိပ်မကြာလောက်ပါဘူး… ပြီးမှပြန်လာခဲ့လေ…”
“အင်းပါ ပြွတ်… သား ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့မယ်…”
“အင်း… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို လက်မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးပြီးမှ မေမေ့ကိုအနမ်းလေးပေးပြီး ရင်အေးကိုပါ နဖူးလေးနမ်းခဲ့ကာ အပေါ်ထပ်ကို တက်လာလိုက်တယ်။ ကျုပ် အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာရင် လှေကားထိပ်မရောက်ခင်မှာ သမီးလေးက ကြမ်းတိုက်တဲ့အဝတ်နဲ့ ကြမ်းပြင်ကို ကုန်းကုန်းလေးလုပ်ပြီး ကျုပ်ရှိရာလှေကားဘက်ကို တိုက်လာနေတာကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ဟား… ဖေဖေ့မီးလေးက တကယ်အလုပ်တွေ လုပ်နေတာပဲ…”
“ဒါပေါ့ ဖေဖေရဲ့… ခစ် ခစ်…”
သမီးလေး ကြမ်းတိုက်တဲ့ပုံစံက လက်နှစ်ဖက် အရှေ့မှာထောက်ပြီး ခြေထောက်က ဒူးနဲ့မထောက်ဘဲ ခြေဖျားလေးထောက်ထားတာဆိုတော့ ခေါင်းကအောက်စိုက်ပြီး ဖင်က လေထဲကိုမြောက်နေတယ်။ သမီးလေးဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်အပွက လည်နည်းနည်းဟိုက်တော့ ကုန်းထားတဲ့လည်ပေါက်ကနေ သမီးလေးရဲ့လုံးဝန်းဖွေးဥနေတဲ့နို့တွေကို တစ်စွန်းတစ်စ မြင်လိုက်ရတော့ ရင်တောင်ခုန်လာတယ်။ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်ရင်းနဲ့ တောင်နေတဲ့လီးက ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားတယ်။ သမီးလေးက ကြမ်းကိုဖြည်းဖြည်းချင်းတိုက်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်က သေသေချာချာကို မြင်ရတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်ရင်း ကျုပ်အနားကိုရောက်လာတော့ ကျုပ်လဲ လှေကားထိပ်မှာပဲ ထိုင်လိုက်တယ်။ သမီးလေးက လေးဘက်ထောက်လေးနဲ့ ကျုပ်အနားကပ်လာပြီး လေသံလေးနဲ့ပြောတယ်။
“ကိုကိုဖေဖေ ဘာကြည့်နေတာလဲ…”
“ဘာကြည့်ရမှာလဲ… မွှေးလွန်းက ဘရာမဝတ်ဘဲ ကုန်းကုန်းကြီးကြမ်းတိုက်နေတော့ မွှေးလွန်းနို့ဖွေးဖွေးလေးတွေကိုမြင်ရပြီး ငေးမိတာပေါ့…”
“သြော်… ဒါကိုလား ခစ် ခစ်… ကိုင်ကြည့်ပါအုံး… ဖေဖေအမြဲ ကိုင်စို့နေလို့ထင်တယ် နည်းနည်းတောင်ထွားလာတယ် ခစ် ခစ်…”
သမီးလေးက ကျုပ်လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး သူ့နို့ပေါ်ကိုတင်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ အသာအယာ ဆုပ်နယ်မိတယ်။
“အိစက်နေတာပဲ မွှေးလွန်းရယ်… ပြွတ်… မွှေးလွန်းက အရမ်းလှတာပဲ… ဟင်း…”
“မွှေးလွန်းလှတာ ကိုကိုဖေဖေအတွက်ပဲဟာ… ပြွတ်…”
“ဟင်း… မွှေးလွန်းက ဒီလိုလုပ်ပြနေတော့ ကိုကိုစိတ်တွေအရမ်းထတာပဲ… ဒါပေမယ့် မဖြစ်သေးပါဘူးမွှေးလွန်းရယ်… ပြွတ်…”
“ဘာကို မဖြစ်တာလဲ ကိုကိုဖေဖေရဲ့… ပြွတ်…”
“အောက်မှာဖွားဖွားရှိနေတယ်လေ… အပေါ်တက်လာရင် မြင်သွားမှာပေါ့… ပြွတ်…”
“မြင်တော့ဘာဖြစ်လဲ… ဖွားဖွားလဲ သူ့သား ကိုကိုဖေဖေလိုးတာ ခံနေတာပဲဟာ… ပြွတ်…”
“မတူဘူးလေ မွှေးလွန်းရဲ့… ကိုကိုတို့က တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အရမ်းချစ်လို့ အခုလိုဖြစ်ကြတယ်ဆိုပေမယ့်… ဖွားဖွားက သူမြေးငယ်ငယ်နုနုလေးကို အဖေဖြစ်တဲ့ ကိုကိုက ပန်းကောင်းညွန့်ချိုးလုပ်တယ်လို့ ပြောမှာပေါ့… ပြွတ်…”
“အွန်းပါ… ပြွတ်… ကိုကိုဖေဖေ နေနိုင်ရင် ထိုင်ကြည့်နေလိုက်လေ… ခစ် ခစ်…”
သမီးလေးက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကို ကျောပေးကာ ဒူးတုပ်ထိုင်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို ဖွဖွညှစ်ပေးတာ လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးက လေးဘက်ထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဒူးကိုဆန့်ကာ သူ့ဖင်ကို လေထဲမြှောက်လိုက်တယ်။ ဟာ… သမီးလေးခင်မွှေးလွန်းက ပင်တီမှမဝတ်ထားတာပဲ။ ကျုပ်အနားကနေ ဖင်လေးမြှောက်ထားတာတာဆိုတော့ ကျုပ်မျက်စိအရှေ့လေးမှာပဲ သမီးလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို နီးကပ်မြင်နေရတယ်။ သမီးလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေမှာ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ စိုနေတာမြင်ရတော့ တံတွေးကို ဂလုခနဲ မျိုချမိတယ်။ သမီးလေးက ကျုပ်ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ကြမ်းတိုက်ရင်း ကုန်းကုန်းလေး သွားပြန်တယ်။ သမီးလေးခြေလှမ်းလိုက်တိုင်း ကျုပ်အကြိမ်ကြိမ်လိုးဖူးတဲ့ သူ့စောက်ပက်အမြှောင်းလေးက ဟစိဟစိဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လီးက ပုဆိုးထဲမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ ကျုပ်စိတ်တွေကို ထိန်းလို့မရချင်တော့ဘူး။ သမီးလေးက နောက်တစ်ကျော့ ကျုပ်အနားကိုပြန်လှည့်လာတယ်။ အမှန်ဆိုရင်တော့ ကြမ်းတိုက်တာ နေရာရွှေ့ပြီး ကျုပ်နဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်း ဝေးသွားရမှာ။ ဒါပေမယ့် သမီးလေးက ဒီလမ်းကြောင်းအတိုင်းပဲ ပြန်လှည့်လာတာ ကျုပ်ကိုတမင် သူ့ကိုတက်လိုးချင်လာအောင် ဆွနေတာ။ သမီးလေးက ကျုပ်အနားကိုပြန်ရောက်လာပြီး တစ်ဖက်လှည့်လိုက်ပြန်တယ်။
“ယားလိုက်တာကွာ…”
သူ့ဟာသူ ညည်းသလိုနဲ့ ဒီအတိုင်းတောင်မှာ ကုန်းလိုက်ရင် စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံးပေါ်နေတဲ့ စကပ်အကားလေးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှန်ပြီး တင်ပါးကိုပွတ်သလိုနဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုဖြဲပြတယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေ မွှန်ထူလာပြီ။ သမီးလေးက စောက်ဖုတ်ကိုဖြဲပြရင်းနဲ့ လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့ လက်ခလယ်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ စောက်ရည်က သမီးလေးလက်မှာ အမျှင်တန်းပြီးပါလာတာ ကျုပ်ပါးစပ်ထဲကိုများ သူ့လက်ထိုးထည့်ပေးမလားလို ယောင်ပြီး ပါးစပ်ဟမိတဲ့ အထိပင်။
“ဟင်း… ဘာရည်တွေမှန်းမသိဘူး အထဲမှာ ကျလိကျလိနဲ့…”
ကျုပ်လဲ သမီးလေးစောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ဖို့ ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်တယ်ဆို သမီးလေးက ကြမ်းတိုက်ရင်း ထွက်သွားတော့ ကျုပ် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ငေးပြီးကျန်ခဲ့ရတယ်။ သမီးလေး က တခစ်ခစ်နဲ့တောင် ရယ်သွားလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လက်က ကိုယ်လီးကိုပြန်ပြီး ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်မိနေပြီ။ သမီးလေးကလဲ ဒီလမ်းကြောင်းအတိုင်းပဲ တစ်ခေါက်ပြန်လှည့်လာပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်က ရောက်လာတာနဲ့ သမီးလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး ထိုးယက်ပစ်မယ်ဟုတွေးကာ ကိုယ်ကိုပါ သမီးလေးလာရာလမ်းကြောင်းကို လှည့်ထားလိုက်သည်။ သို့သော် သမီးလေးက ကျုပ်အနား မရောက်မီမှာပင် တစ်ဘက်လှည့်ကာ သွားတော့ ကျုပ်စိတ်တွေက ပိုပြီးထိန်းမရ သိမ်းမရ ဖြစ်သွားသည်။ အမယ်… ကြမ်းတိုက်ရင်းတောင်မှ စောက်ပက်ပေါ်နေတဲ့ဖင်ကို ခါပြသွားသေးတယ်။ တွေ့ကြပြီပေါ့ မွှေးလွန်းရယ်…။ ကျုပ် သမီးလေးကြမ်းတိုက်တဲ့ အနောက်ကို ထလိုက်သွားတော့ သမီးလေးက ကျုပ်လိုက်လာတာလှည့်ကြည့်ပြီး အရှိန်ကိုတင်ကာကြမ်းတိုက်ရင်း ပြေးတော့ ကျုပ်လဲ အနောက်ကနေပြေးလိုက်သည်။ သမီးလေးက ကွေ့ပတ်ပြေး ကျုပ်က အနောက်ကလိုက်နဲ့ ကျုပ်က မီသွားတာနဲ့ အနောက်ကနေ သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖမ်းဆွဲထားပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။
“အာ့… ဘာလုပ်တာလဲ ဖေဖေရဲ့… ခစ် ခစ်…”
“ဒါလုပ်မလို့… ပလပ်…”
ကျုပ်က သမီးလေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ ယက်တင်ပစ်လိုက်တယ်။ သမီးလေးရဲ့စောက်ရည်အရသာလေးက ချိုနေတယ်လို့တောင် ခံစားမိတယ်။ ကျုပ်လဲ သမီးလေးစောက်ခေါင်းထဲကို လျာကြီးထိုးထည့်ပြီး စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။
“အူး… ရှီး… ပြောတော့ ဖွားဖွားရှိနေလို့ မရဘူးဆို…  အိုး… ဟူး… ကိုကိုဖေဖေရဲ့… ရှီး စစ်…”
“မသိဘူးကွာ… ဒီစောက်ပက်လေးမြင်ရင် ဖေဖေက မလိုးရမနေနိုင်ပါဘူးဆို လာပြတယ်ဟုတ်လား ဖေလိုးမလေး… အဲ့စောက်ပက်ကို ပြဲကွဲသွားအောင်ကို လိုးပစ်မယ်… ပြွတ်.. ပြွတ်.. ပလပ်… ဖူး…”
“ဟင့်… ရှီး… မီး ဖွားဖွားနဲ့ အော်တိုင်လိုက်မှာနော်… စစ်…”
“တိုင်ကွာ… ဖူး… ဖလူး… ပြက်… ပြက်… ပြွတ်… ရှလွတ်… ရှလူး…”
�သမီးလေးစောက်ပက်ကိုယက်ရင်းနဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မတ်တပ်ထရပ်ကာ သမီးလေးစောက်ပက် နုနုလေးထဲ လီးကို တစ်ရစ်ချင်းဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကိုယ့်သမီးလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လီးထည့်လိုက်တာနဲ့ သားအဖနှစ်ယောက်လုံး ညည်းသံက ပိုထွက်လာတယ်။ ကျုပ် သမီးလေးရဲ့ တီရှပ်အပွထဲကို လက်ထိုးထည့်ကာ သမီးလေးရဲ့နို့လုံးလုံးလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ့ကိုယ်ကို ထူလိုက်တော့ ကြမ်းကိုကုန်းတိုက်နေလို့ ကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတဲ့ သမီးလေးရဲ့ကိုယ်က အရှေ့ကိုကိုင်းရုံလေး ကိုင်းထားပြီး ဖင်ကိုကော့ပေးထားတဲ့ပုံစံ ဖြစ်သွားတယ်။  ကျုပ်လဲ သမီးလေးရဲ့နို့ကို ဆွဲပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးပစ်တယ်။
“အာ့… ရှီး… သေပြီ… ဖွားဖွားရေ… ဖွားဖွားရဲ့သား သမီးကို ဘာလုပ်နေလဲ လာကြည့်အုံး… အင့်… အင့်… ဆောင့် ဖေဖေ… မီးကိုလိုး… အသေလိုး… ဟူး…”
စောက်ခွပဲ….။ သမီးလေးက တကယ်ကြီး မေမေ့ကို အော်ခေါ်လိုက်တာ။ သူ့ကိုလိုးဖို့ပြောတာကျ တိုးတိုးလေးပြောတာ။ ကျုပ်လဲ လိုးလို့က အရမ်းကောင်းနေတော့ မရပ်ချင်တော့ဘူး။ မကြာပါဘူး မေမေနဲ့ရင်အေး လှေကားကနေတက်လာတော့ အပေါ်ထပ်က ဟောခန်းကြီးမှာ အကာအကွယ်မရှိဘာမရှိနဲ့ ကိုယ့်သမီးကို နောက်ကနေ တအားကြုံးလိုးနေတဲ့ ကျုပ်ကို မြင်သွားပြီပေါ့။ ကျုပ်နဲ့ သမီးလေးက လှေကားကို မျက်နှာမူထားတော့ မေမေနဲ့ရင်အေး တက်လာတာကိုလဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် မြင်ရတယ်။ မေမေက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ တော်တော်လေးကို အံ့ဩသွားတဲ့ပုံပဲ။
“ဖေဖေ… မီးကိုနမ်းပါအုံး…”
ကျုပ်လဲ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး မျက်နှာလှည့်ပေးလာတဲ့ သမီးလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုပဲ ကျုပ်လဲ ဖိနမ်းရင်း လိုးနေမိတော့တယ်။
“မေမေ… ဒီနားမှာရပ်မနေနဲ့လေ… မေမေ့မြေးက ဘယ်လောက်တောင် အရွယ်ရောက်နေပြီလဲ အနီးကပ်သွားကြည့်…”
ရင်အေးက မေမေ့ကိုပြောရင်း လက်ဆွဲကာ ကျုပ်တို့ဆီကို လျှောက်လာတယ်။
“မီးလတ်ရယ်… မေမေ့ရင်ထဲ မကောင်းလိုက်တာ…”
“ဘာကိုလဲ မေမေရဲ့…”
“မြေးလေးက အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေး… ဘယ်လိုတောင် လုပ်ရက်နိုင်တာလဲ သားလေးရယ်…”
“အချစ်ပေါ့မေမေရယ်… မီးလေးက သူ့အဖေကို တိတ်တခိုးစွဲလမ်းနေတာ… ကိုနဲ့ သူ့မယားတွေအကြောင်းကို သိပြီးတဲ့နောက်ပေါ့… အထူးသဖြင်း မေမေနဲ့ကို့အကြောင်း… ပြီးတော့ မမသူဇာနဲ့ရယ်… မူယာနဲ့ မောင်နှမချင်းတွေ ချစ်နေကြတာသိတော့ မီးလေးက သူအဖေကို ကြိတ်ပြီးချစ်နေတာ… သူစိမ်းတွေတောင် ကို့ရဲ့အချစ်ကိုရကြပြီး သူ့ကျမှ မရရင် ဘယ်တရားပါ့မလဲ…”
“ဟင်… ဟင်း… ဒါပေမယ့်လဲ… မြေးလေးက အရမ်းငယ်လွန်းသေးတယ်လေ…”
မေမေက သူ့အကြောင်းကို သမီးလေးသိတာ သိသွားတော့ အနည်းမျက်နှာပျက်သွားကာ ပြောရင်း မျက်ရည်က ဝဲလာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိလို့ သမီးလေးကိုပဲ ဆက်လိုးနေမိတယ်။ သမီးလေးကလဲ သူ့အနားမှာလာရပ်တဲ့ သူ့အဖွားကို ဖက်ထားတယ်။
“မေမေရယ်… မေမေ့မြေးကိုလဲ သေချာကြည့်ပါအုံး… ပထမဆုံးစလိုးတုန်းက အဖုတ်နည်းနည်းကွဲသွားပေမယ့်… အခုဆို ကို့လီးနဲ့ဘယ်လောက်လိုးလိုး ခံနိုင်နေပြီ… သူ့အဖေ ဒီလောက်တအားလိုးနေတာကို မေမေ့မြေးက နာတဲ့ပုံစံ ပြလို့လား…”
“ဟုတ်ပါတယ် ဖွားဖွားရဲ့… ရှီး… ဖွားဖွားတောင် ငယ်ငယ်ကတည်းက ဖေဖေနဲ့အလိုးမခံခဲ့မိတာ နောင်တရနေတာဆို… သမီးက ငယ်ငယ်ကတည်းက ဖေဖေလိုးတာခံရတော့ နောင်တမရတော့ဘူးပေါ့… နောက်လဲ ဖေဖေလိုးတာ ခံအုံးမှာပဲ.. အာ့… ရှီး… ဆောင့် ဖေဖေ… မီးပြီးတော့မယ်… အင့်… ဟင်း…”
“ဒါတော့ ဒါပေါ့ မြေးရယ်… ဒါပေမယ့် ဖွားဖွားရင်ထဲ တကယ်မကောင်းဘူး…”
“အာ့ရှီး… အား… မီး ပြီးပြီဖေဖေ… ဟူး…”
သမီးလေး တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးစောက်ပက်ထဲကနေ လီးကို ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ ဒီကိစ္စကို ပြေလည်အောင် ဖြေရှင်းရအုံးမယ်လေ။ သမီးလေးကတော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့အဖွားကိုဖက်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ရဲ့လီးကို ဆွနေတယ်။
“စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ ဖွားဖွားရဲ့… သမီးက အခုမှ ဖေဖေ့အချစ်တွေရော အယုအယတွေကိုရလို့ ပျော်နေတာ… သမီး ကျောင်းစာလဲ မှန်မှန်လုပ်ပါတယ်… အရင်တုန်းကသာ ဖေဖေက အပြင်လူတွေပဲချစ်ပြီး သမီးကိုမချစ်ဘူးလို့ထင်လို့ ခံစားနေရတာ…”
“ဟုတ်ပါတယ် မေမေရဲ့… စိတ်ချ မေမေ့မြေးကို သူ့အဖေနဲ့အလိုးခံနေပေမယ့် အချိန်တန်ရင် ယောက်ျားပေးစားမှာပဲ…”
ရင်အေးစကားကြောင့် ကျုပ်နဲ့ သမီးလေး တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ဖျပ်ခနဲ ကြည့်လိုက်မိကြတယ်။
“အဲ့ဒါပြောတာလေ… မြေးလေး အိမ်ထောင်ပြုတော့ ဒီလောက်သူအဖေလီးကြီးနဲ့ ပြဲလန်နေအောင် အလိုးခံထားမှတော့ အပျိုမစစ်တော့ဘူးဆိုပြီး အထင်သေးမှာပေါ့…”
“မေမေရယ်… သမီးလေး တက္ကသိုလ်တက်တော့ ရည်းစားလေးဘာလေးထားပေါ့… သုံး လေး ယောက်လောက်ထားပြီးသွားရင် သူ့ကိုယူမယ့်လူလဲ ဘယ်သူနဲ့ အလိုးခံခဲ့မှန်း သိမှာတောင်မဟုတ်ဘူး… ဒီခေတ်မှာ ယူပြီးမှ အလိုးခံကြတာမဟုတ်တော့ဘူး… မယူခင်ကတည်းကအလိုးခံပြီး စိတ်တိုင်းကျတဲ့ယောက်ျားကိုရှာတဲ့ခေတ် ဖြစ်နေပြီ… ဘယ်သူမှလဲ အပျိုစစ်မစစ် စိတ်မဝင်စားကြတော့ပါဘူး မေမေရယ်…”
“နေပါအုံး အေးလေးရဲ့… မီးလေးကို ဘာလို့ယောက်ျားပေးစားရမှာလဲ…”
“ဟုတ်သားပဲ မေမေရဲ့… မီးမှာ ဖေဖေတစ်ယောက်လုံး ရှိသားပဲ… မီး ဖေဖေ့ကိုပဲချစ်တယ်… တခြားယောက်ျားကို မယူနိုင်ဘူး…”
“မီးလေးရယ်… မီးလေးဖေဖေက မီးလေနဲ့ ဘယ်လိုပဲချစ်ချစ် ဘယ်လောက်ပဲချစ်ချစ် ပတ်ဝန်းကျင်အမြင်မှာတော့ သားအဖပဲ… ဒီတော့ တကယ်လက်ထပ်လို့မရဘူး… လက်ထပ်လိုမရရင် ကလေးယူလို့မရဘူး… ကလေးယူလို့မရရင် မေမေတို့လဲ မြေးမချီရတော့ဘူး… ဒါဆို မေမေတို့ မျိုးဆက်ပြတ်ပြီပေါ့… ဒီတော့ မီးလေးက အိမ်ထောင်ပြုမှကို ဖြစ်မယ်သိလား… အိမ်ထောင်ပြုပြီးရင်လဲ မီးဖေဖေနဲ့ ဆက်ပြီး လိုးနေလို့ရတာပဲ…”
“ဟင့်…”
သမီးလေးက ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ မျက်နှာလေးမဲ့ကာ ခေါင်းငုံ့သွားတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ ဖက်ပေးထားလိုက်ပြီး သမီးလေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပါးလေးအပ်ထားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ဆံပင်လေးကို ရွရွပွတ်ပေးရင်း နှစ်သိမ့်နေမိတော့တယ်။ ရင်အေးပြောသွားတာတွေအားလုံးက ဖြစ်သင့်တာတွေချည်းပဲလေ။
“မျက်နှာကြီးစူပုပ်မနေပါနဲ့ မီးလေးရဲ့… မီးလေး မီးဖေဖေကို ဘယ်လောက်ချစ်မှန်း မေမေသိပါတယ်… မေမေတို့မှာက မီးလေးတစ်ယောက်တည်းရှိတာ… မေမေတို့မျိုးဆက်က မီးလေးအပေါ်မှာပဲ မူတည်နေလို့ပါကွာ… မေမေတို့မှာသာ သားသမီးတွေအများကြီးရှိရင် မီးလေးကို အပျိုကြီးလုပ်ခိုင်းပြီး မေမေတို့နဲ့ တစ်သက်လုံးနေခိုင်းပါတယ်… နော် နော် လိမ္မာတယ်မလား… မေမေတို့က မီးလေးကို ဘယ်လောက်ချစ်မှန်းသိတယ်မလား… မီးလေးယောက်ျားယူဖို့က အဝေးကြီးလိုပါသေးတယ် မီးလေးရဲ့… မီးလေး တက္ကသိုလ်တက်ပြီး ဘွဲရပြီး အမြင်ကျယ်အောင် အလုပ်လေးဘာလေး လုပ်ပြီးမှ ယောက်ျားယူရမှာ သိလား… အခုတော့ ပျော်ပျော်ကြီး မီးဖေဖေလိုးတာခံလိုက်အုံး… ပြုံးပြကွာ… မေမေ့ကိုပြုံးပြ…”
“ဟင့်… အဲ့မေမေက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး… ဟွန့်…”
သမီးလေးက သူ့အမေကို မကျေမချမ်း စကားလေးပြန်ပြောပေမယ့် ပြုံးတော့ပြရှာပါတယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချမိတယ်။
“သက်ပြင်းချမနေပါနဲ့ သားရယ်… မီးလတ်ပြောတာတွေက အကုန်ဖြစ်သင့်တာတွေချည်းပဲ…”
“သားနားလည်ပါတယ် မေမေရယ်… သားက မီးလေးကို အရမ်းချစ်တော့ သူစိမ်းတစ်ယောက်လက်ထဲ ထည့်ပေးရမှာ အူတိုမိသွားတာပါ…”
ပြေားရင်း သမီးလေးကို တင်းတင်းလေး တိုးဖက်လိုက်တော့ သမီးလေးကလဲ ကျစ်နေအောင်ကျုပ်ကို ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။
“ကိုရယ် သူစိမ်းယောက်ျားလက်ထဲ ထည့်ပေးရတယ်ဆိုပေမယ့် ကိုယ့်အိမ်မှာပဲ ဥမကွဲသိုက်မပျက် အတူနေမယ့်ဟာ အမြဲအတူရှိနေမှာပဲ… သူယောက်ျားလစ်တိုင်း ခိုးလိုးရမှာ ပိုတောင်ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းသေးတယ်… နော့်…”
“ဟီး… မီးက ယောက်ျားလစ်တာနဲ့ ဖေဖေ့လီးကို လာစုပ်မှာပဲ… ခစ် ခစ်…”
“လီးကိုစုပ်… ဖေလိုးမလေး… အဲ့ကောင်က မီးလေးစောက်ပက်ကို တက်လိုးမှာသိလား…”
“လိုးပစေပေါ့… သူလဲလိုး ဖေဖေလဲလိုး လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ပိုတောင် ဇိမ်ကျသေးတယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဖေလိုးမလေး ကဲဟာ… ဇိမ်ကျအုံး…”
“အာ့… စောက်ဖုတ်ထဲက နင့်သွားတာပဲ ဖေဖေရယ်…”
ကျုပ်လဲ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သမီးလေးရဲ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို မ ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်ပစ်တော့ မေမေနဲ့ရင်အေးက သဘောကျပြီး ရယ်နေကြတယ်။
“ချစ်တယ် မီးလေးရယ်… ဖေဖေ့မွှေးလွန်းလေးကို ဖေဖေသိပ်ချစ်တာပဲ… ”
“မီးကလဲ အခြေအနေတွေကြောင့် ယောက်ျားယူရမယ်ဆိုရင်တောင် ဖေဖေ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ တစ်သက်လုံးချစ်မှာပါ…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… ချစ်တယ် ဖေဖေရယ်… ပြွတ်… ဖေဖေ့လီးကြီး ခဏချွတ်ပးအုံး…”
“ဘာလို့လဲ မွှေးလွန်းရဲ့…”
“ခုဏက ဖေဖေပဲ ဖွားဖွားကိုဆွခဲ့တာမလား… ဖွားဖွားကို အလှည့်ပေးရအုံးမယ်လေ…”
“အာ… ရပါတယ် မြေးရဲ့…”
မေမေက သူ့မြေးအရှေ့မှာမို့ ရှက်နေပုံပဲ။ သမီးလေးက ကျုပ်နဲ့လူချင်းခွာပြီး သူအဖွားဆီသွားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ သမီးလေးက သူ့အဖွားကိုဖက်ပြီး ထမိန်ခေါက်ထဲလက်ထိုးထည့်ကာ စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်တယ်။ ကျုက ရင်အေးကို အနားခေါ်ကာ ဖက်နမ်းလိုက်ရင်း သူ့ဖင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။
“အာ့… ရှီး… မြေးလေး… ဟင်း…”
“သမီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်နေတုန်းက ဖေဖေက ဖွားဖွားကိုနမ်းပြီး ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ကို နှိုက်နေတာမလား… ဒါကြောင့်… ဖွားဖွားစောက်ရည်တွေက အရင်ကြိုထွက်နေတာ… ခစ် ခစ်…”
“ဟင်း…  မြေးလေးကလဲကွာ…”
“ဖွားဖွားနဲ့ဖေဖေလိုးတာကို အနီးကပ်မမြင်ဖူးသေးဘူး… သမီးကြည့်ချင်လို့ လိုးပြနော်…”
“ရှက်စရာကြီးကွာ… မြေးအရှေ့မှာ သားနဲ့ အလိုးခံရမှာလားလို့…”
“ဟုတ်တယ်… သမီးအရှေ့မှာ ဖွားဖွားရဲ့သားနဲ့ အလိုးခံပြ… သမီး ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ကိုယက်ပေးမယ်…”
သမီးလေးက ပြောလဲပြော ထမိန်ကိုလဲ ဖြည်ချပစ်ကာ ထိုင်လိုက်တော့ မေမေ တားချိန်တောင်မရလိုက်ဘူး။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့ ထမိန်ကိုဖြည်ချပြီး သူ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။ သမီးလေးကလဲ ထိုင်ပြီးတာနဲ့ သူ့အဖွားရဲ့စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်ပြီး လျာနဲ့ယက်တော့တာပဲ။ ကျုပ်လဲ မထူးပါဘူး ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို တန်းပြီး ယက်ပစ်တာပါပဲ။
“မေမေရယ်…အူး… ရှက်မနေပါနဲ့တော့… အခု သမီးတို့မိသားစုဘယ်လောပျော်ဖို့ကောင်းလဲ… အင်း ဟင်း… ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဖြစ်သွားတော့ မေမေလဲ မီးလေးရှိနေရင်တောင် မေမေ့သားနဲ့ အလိုးခံလို့ရပြီပေါ့… မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟင့်ကွာ… ရှီး… မြေးလေးကြည့်ချင်နေရင်လဲ ဖွားဖွား သားနဲ့အလိုးခံပြမယ်.. ယက်တတ်လိုက် မြေးလေးရယ်… �ဟူး… စစ်… မြေးလေး ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ကိုယက်ပေးတာ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… အူး…”
“ပြွတ်… သမီးလဲ ဖွားဖွားစောက်ဖုတ်ကို ယက်ရတာကြိုက်တယ်… ပြက် ပလပ်… ပြွတ်… နောက်ဆို နေ့တိုင်း ဖေဖေလိုးတာလဲခံမယ်… ဖွားဖွားနဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုလဲ ယက်မယ်… ပြွတ်…”
“ယက်ကွာ… အင်း… ဟင်း… မြေးယက်ချင်ရင် ဖွားဖွားက ထမိန်လှန်ပြီး ဇိမ်နဲ့ခံပစ်မယ်… ထအုံးမြေးရာ… ဖွားဖွားလဲ မြေးလေးစောက်ရည်အရသာ မြည်းချင်သေးတယ်… ရွှတ် ရွှတ်.. အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မြေးမလေး… ပြွတ်…”
မေမေက ပြောရင်း သမီးလေးကိုဆွဲထူတယ်။ ပြီးတော့ သမီးလေးကို မေမေက ပါးတွေနဖူးတွေကို နမ်းပြီး သမီးလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုပါ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ နမ်းနေရင်း နဲ့ သမီးလေးရဲ့နို့တွေကို အင်္ကျီအောက်ကို လက်ထိုးထည့်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… ငါ့မြေးက နို့တွေတောင်မနည်းထွားနေပြီ… သားလေးက ဘယ်လောက်တောင် ကိုင်ထားလဲမသိဘူး…”
“ဟင့်… ဖွားဖွားကလဲ ဖေဖေက သမီးကိုလိုးတော့မှ ကိုင်တာပါ… သမီဘာသာ ဖွားဖွားတို့၊ ကြီးကြီးသူဇာတို့၊ တီလေးမူယာတို့ မေမေတို့ ဖေဖေနဲ့လိုးတာချောင်းကြည့်ရင် ကိုင်လို့ ကြီးနေတာ…သမီး အဖုတ်ကိုတော့ မယက်ပါနဲ့ ဖွားဖွားရယ်… သမီး ငရဲကြီးနေပါ့မယ်…”
“အို… ဘာလို့ကြီးရမှာလဲ… မြေးအဖုတ်လေးကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဖွားဖွားက နမ်းလာတာ… ယက်မယ်ကွာ… ပြွတ်…”
“ရှီး… ဖွား… ဟင်း…”
… ပြွတ်… ပလပ်… ပလပ်… ပြက်… ပြွတ်… ဖလူး…
“အူး… ဖွားရယ်…”
“ပြွတ်… ငါ့မြေးစောက်ရည်လေးက ချိုနေတာပဲ… ပြွတ်… ပြက်… သားလေးက ဘယ်လောက်တောင် လိုးထားလဲ မသိဘူး… အဖုတ်လေးတောင် အာနေပြီ… ပြွတ်… ပြွတ်… ပလပ်… ရှလွတ်… ဖူး…”
“အူး… ကောင်းတယ် ဖွား… ဟူး… နောက်ကျမှ ကြီးကြီးသူဇာရော… တီလေးမူယာနဲ့ပါ ဖေဖေလိုးတာ အတူခံပစ်မယ်… အင်း… ဟင်း…””
သြော်… သမီးလေးရဲ့ မဟာရည်မှန်းချက်ကြီးပါလားလို့တွေးမိကာ ကျုပ် ရင်အေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ယက်နေရင်းက ပြုံးမိတယ်။
“ခံလိုက်ပေါ့ မီးလေးရယ်… မီးလေးရဲ့ အဒေါ်တွေနဲ့တင် မဟုတ်ဘူး… အန်တီသက်ရဲ့သားကလဲ မီးဖေဖေရဲ သား.. ဆရာမနွယ်နီရဲ့သားကလဲ မီးဖေဖေရဲ့သား… ဖွားလေးယုရဲသားကလဲ မီးဖေဖေရဲ့သား.. ဒီတော့ မောင်နှမချင်လိုးတဲ့ဖီလင်ရချင်ရင် သူတို့အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ နီးနီးကပ်ကပ်နေပြီး လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်ပေါ့… မီးလေးရဲ့ မောင်လေးထွန်းထွန်းတောင်မှ မောင်နှမ တစ်ဝမ်းပဲကွဲသေးတာ… မေမေဆို မောင်နှမချင်းလိုးတဲ့အရသာ လိုချင်တာတောင် မရှိဘူး… မီးလေးက သူတို့ကို အစ်မကြီး အမိရာပီပီ သူတို့အပေါ်လဲ ဂရုစိုက်.. သူတို့က ကိုယ်အပေါ် ဖီးလ်လာနေရင်လဲ အလိုးခံပေးလိုက်ပေါ့… မကောင်းဘူးလား…”
“ဟီး… ကောင်းသားပဲ… မီးမှာ မောင်လေးတွေဒီလောက်ရှိမှန်းမသိဘူး…ဒါကြောင့် သူတို့တွေကို စိတ်ထဲက ဘယ်လိုချစ်မှန်းကိုမသိတာ… အင်း ဟင်း… သူတို့သာ မီးကို စိတ်ဝင်စားလို့ကတော့ တစ်ဝကို ပေးလိုးလိုက်အုံးမယ်… ရှီး… ရပြီ ဖွား… ဖွား ဖေဖေနဲ့အလိုးခံပြတော့…”
ကျုပ်လဲ ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ သမီးလေးကို သူ့မောင်တွေက ဘယ်လိုခံစားချက် ရှိလာမလဲဆိုတာ ကျုပ်မသိပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့သွေးဆိုတော့ သူတို့ရဲ့ သွေးရင်းတွေအပေါ် ခံစားချက် ရှိမယ်လို့တော့ ထင်တာပဲ။ မေမေက သမီးလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးတာရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တာ ရပ်လိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် မတ်တပ်ထရပ်ပြီး မေမေ့ကိုဖက်ပြီး အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနေတဲ့ မေမေ့ပေါင်ကြားထဲမှာ လီးထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးက မေမေ့ပေါင်ကြားထဲမှာ သူ့စောက်ပက်ကို ပွတ်ထိုးနေတာပေါ့။
“သားတို့ လိုးရအောင်နော် မေမေ…”
ဟွန်း… သူ့သမီးအရှေ့မှာ အရမ်းကို လိုးပြချင်နေတယ်ဟုတ်လား…”
“မီးလေးကို လိုးပြချင်တာထက် မေမေ့ကိုလိုးချင်တာက ပိုပါတယ် မေမေရယ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ကြမ်းပြင်မှာပဲ လှဲစေပြီး သမီးနဲ့ဇနီးရဲ့အရှေ့မှာပဲ မေမေ့ကို လိုးပြလိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၂၈/၁၁)

ဒီရက်ထဲ မြရည်တို့ဆီ ၁ရက်ခြား ၂ရက်ခြားသွားပြီး လိုးသေးတယ်။ မြရည်နဲ့ချယ်ရီကလဲ ကျုပ်လိုးသမျှကို တစ်လှည့်စီ ခံတယ်။ ကိုတင်မောင်ဝင်းက မြရည်နဲ့ချယ်ရီအတွက် သူ့မိဘတွေကိုနားချတာ အောင်မြင်သွားတော့မှ မြရည်နဲ့ ချယ်ရီကို သူ့မိဘတွေအိမ်မှာ ပြန်ခေါ်ထားတယ်။ နောက်ရက် ချယ်ရီ့မိဘတွေဆီကို တောင်းပန်ဖို့သွားကြမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ လိုက်သွားရတယ်။ ကျုပ်တို့နဲ့အတူ မေမေရော သမီးလေးပါ လိုက်လာကြတယ်။ ချယ်ရီတို့အိမ်ကိုဝင်ကြတော့ လူအုပ်က မနည်းဘူး။ ချယ်ရီ့မိဘတွေရယ်၊ နွယ်နီတို့လင်မယားနဲ့ သားလေး၊ ကျုပ်တို့မိသားစုက လေးယောက်၊ ပြီးတော့ အမေကြွယ်နဲ့ မမော်နဲ့ မီမီတို့ပါလာကြတော့ ကာယကံရှင် ချယ်ရီနဲ့ မြရည်ပါပေါင်းရင် လူအုပ်ကတောင့်တယ်။ ချယ်ရီ့မိဘတွေနဲ့ အကိုတွေကတော့ မကျေမနပ် မျက်နှာပေးတွေနဲ့ ဆီးကြိုနေကြတာ။ သူတို့က ချယ်ရီ့ကို လူကြီးစုံရာနဲ့ လာအပ်ကြတယ် ထင်နေကြပုံပဲ။ အမှန်တော့ ကျုပ်တို့လူစုရဲ့ရည်ရွယ်ချက်က ချယ်ရီ့ကို ခိုးယူပြီး သူတို့စီစဉ်ထားတဲ့ မင်္ဂလာပွဲကိုပျက်စေခဲ့လို့ လာတောင်းပန်တာရယ်၊ ချယ်ရီနဲ့ မြရည်ကို အတူနေတာခွင့်ပြုပေးဖို့ လာနားချကြတာပါပဲ။ လာကြတဲ့လူတွေထဲမှာ ယောက်ျားသားဆိုလို့လဲ ကျုပ်နဲ့ ကိုတင်မောင်ဝင်းနဲ့ မြရည်ရဲ့ အဖေပဲပါတာ။ အိမ်ထဲဝင်ရုံပဲရှိသေးတယ် ကျုပ်ကိုများ သတို့သားထင်နေလား မသိပါဘူးဗျာ။
“မိချယ်ရီ… ဘယ်မှာလဲ နင့်အကောင်… သူလား… မိဘမျက်နှာ အိုးမည်းသုတ်တဲ့ဟာမ…”
ကျုပ်တို့ကဖြင့် ထိုင်တောင်မထိုင်ရသေးဘူး ကျုပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြီး ဆီးမေးလိုက်တဲ့စကားကြောင့် ချယ်ရီ့အဖေကို အားလုံးက ဝိုင်းကြည့်လိုက်ကြတယ်။
“မောင်တင်မောင်ဝင်း… မင်းက ကျောင်းဆရာသာဆိုတယ် အလိမ်အညာလဲ တတ်တာပဲကိုး… မင်းပြောတော့ ချယ်ရီပျောက်သွားတာ မင်းမသိဘူး… မင်းညီမလဲ ပျောက်နေတာဆို… အခုကျတော့ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ တစ်ပြုံတစ်မကြီး တစ်ပြိုင်တည်းပေါ်လာရသလဲ… ဟင်…”
“ဟဲ့သား… ဧည့်သည်တွေထိုင်ပါစေအုံးဟဲ့…”
“ဒါ ဧည့်သည်တွေမှမဟုတ်ဘဲ အမေရဲ့… ဒီသမီးမိုက်နဲ့ ပေါင်းပြီး သားတို့ကိုအရှက်ကွဲအောင် ဝိုင်းလိမ်တဲ့လူတွေပဲ… ဘာမှ ဧည့်ကောင်းဆောင်ကောင်းလို ဧည့်ခံနေစရာ မလိုပါဘူး…”
“ဆရာကိုတင်မောင်ဝင်းကို တစ်မျိုးမထင်ပါနဲ့ဗျာ… ကိုတင်မောင်ဝင်းကိုယ်တိုင် ချယ်ရီနဲ့မြရည် ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုတာ အန်ကယ်တို့လာမေးတုန်းက သူကိုယ်တိုင်မသိပါဘူး… သူတို့ကို ခေါ်သွားတာ ကျနော်ပါ…”
“ဘာ မင်းက ငါ့သမီးရော မြရည်ကိုပါ နှစ်ယောက်လုံးကို တစ်ခါတည်း ခိုးပြေးတယ် ဟုတ်လား…”
ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုရှင်းရမလဲ မသိတော့ဘူး။ ချယ်ရီရဲ့အဖေရော သူ့အစ်ကိုတွေပါ ရှူးရှူးရှဲရှဲ ထဖြစ်ကုန်ကြတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ… ကျနော့်မှာ အိမ်ထောင်ရှိပါတယ်…”
“ဘာကွ… ဒါဆို ငါ့သမီးနဲ့ မြရည်ကို မင်းက မယားငယ်လုပ်ဖို့ ခိုးသွားတာပေါ့ ဟုတ်လား… မင်းကွာ…”
အခြေအနေအရ ချယ်ရီ့ကို ကိုတင်မောင်ဝင်းက ခိုးတာလို့ပြောဖို့အဆင်မပြေလို့ ကျုပ်ကဝင်ရှင်းပြပေးကာမှ ပိုဆိုးသွားတယ်။ ပြောရင်း မြရည်ရဲ့အဖေက ကျုပ်အင်္ကျီရင်ဘတ်ကို လှမ်းဆွဲကာ ထိုးမယ်လုပ်တော့
“ဟဲ့ လှမြင့်… ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အသားလွတ်ဒေါသတွေထွက်နေတာလဲ… တစ်ဖက်ကစကားကိုလဲ ဆုံးအောင်နားထောင်အုံးမှပေါ့…”
အမေကြွယ်ရဲ့ လှမ်းပြီးမာန်မဲလိုက်တဲ့အသံကြောင့်သာ သူ့လက်သီးက လေထဲမှာတန့်သွားရတယ်။ မဟုတ်ရင်တော့ ကျုပ်က အထိုးခံရပြီပဲ။ အမေကြွယ်လို ရပ်ကွက်ထဲမှာ ဩဇာရှိတဲ့သူပါလာတာပဲ ကျုပ်ကံကောင်းသွားတယ်။
“အမေကြွယ် အသာနေပါဗျာ… ဒီကောင်လုပ်ပုံ ကောင်းသေးရဲ့လား …”
“ဒီကိစ္စက သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူးဟဲ့… သူက ကြားထဲက ဓားစာခံ… သူတို့ ရှင်းပြတာလဲ နင်တို့ သေသေချာချာ နားထောင်ကြအုံး… ကဲ ကဲ အားလုံးပဲ ထိုင်ကြ ထိုင်ကြ…”
အမေကြွယ်ပြောလိုက်မှ ဦးလှမြင့်ဆိုသည့် ချယ်ရီရဲ့အဖေက သက်ပြင်းချပြီး ခုံမှာပြန်ထိုင်သည်။ ခုံကမလောက်တော့ မြရည်ရဲ့မိဘတွေရယ်၊ အမေကြွယ်ရယ်၊ ချယ်ရီ့အဖွားရယ်၊ ချယ်ရီရဲ့မိဘတွေကပဲ ခုံပေါ်မှာ ထိုင်ကြတယ်။ ကျန်တဲ့လူတွေက အောက်မှာပဲထိုင်ကြပြီး ချယ်ရီနဲ့ မြရည်က ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေကြတယ်။ မြရည်ရဲ့ အဖေက စပြီးရှင်းပြတယ်။
“အဖြစ်အပျက်က ဒီလိုပါဗျာ… ချယ်ရီ့ကို ခင်ဗျားတို့ အိမ်ထောင်ချပေးမယ်ဆိုတော့ သူတို့ချင်းမခွဲနိုင်လို့ ချယ်ရီ့ကိုခိုးပေးဖို့ မောင်တေဇာကိုတောင်းဆိုတာက ကျနော့်သမီးမြရည်ပါ…”
“ဗျာ…”
ဦးလှမြင့်တို့ တစ်မိသားစုလုံး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားကြတယ်။
“ဟုတ်တယ်ဗျ… ကျနော်လဲ အစက မသိရပါဘူးဗျာ… ကျနော့်သမီးနဲ့ ခင်ဗျားတို့သမီးက ဆယ်တန်းကျောင်းသူဘဝကတည်းက မိန်းကလေးချင်း ကြိုက်နေကြတာတဲ့… အဲ့မှာ ခင်ဗျားတို့က ချယ်ရီ့ကို ယောက်ျားပေးစားမယ်ဆိုတော့ မြရည်က ဒီကမောင်တေဇာကို အကူအညီတောင်းတော့တာပဲ… ချယ်ရီ့ကိုခိုးပေးဖို့ပေါ့… မခိုးပေးလို့ ချယ်ရီသာအိမ်ထောင်ပြုသွားရင် ချယ်ရီရော မြရည်ပါ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေမယ်ပြောတော့… မောင်တေဇာလဲ ခိုးပေးရတော့တာပေါ့… အဲ့ဒါ မောင်တေဇာက ခိုးပေးပြီး ချယ်ရီ့ကို တစ်နေရာမှာဝှက်ထားတယ်… အဲ့နေရာကို မြရည်ကပါ လိုက်သွားပြီး သူတို့နှစ်ယောက်က ကျုပ်တို့ ခင်ဗျားတို့ စိတ်ဆိုးပြေမယ်အချိန်ကိုစောင့်နေကြတာ…”
“ဒါပေမယ့် သူတို့က မိန်းကလေးတွေလေ ကျုပ်တို့ ပေးစားဖို့မှ မဖြစ်နိုင်တာ…”
“ပေးစားစရာမလိုပါဘူးဗျာ… သူတို့ကို အတူပေးနေလိုက်ရင် ပြီးတာပဲမဟုတ်လား… ကျုပ်လဲ အစက ခင်ဗျားတို့လို လက်မခံချင်ပါဘူးဗျာ… ကျုပ်သမီးကိုလဲ အိမ်ထောင်ရက်သားချပေးပြီး နောင်တစ်ချိန် မြေးထိန်းချင်ခဲ့တာပေါ့ ဒါပေမယ့်  ကလေးတွေရဲ့ ဆန္ဒကို မေ့ထားလို့မရဘူး… သူတို့ချင်း ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အတူကြီးပြင်းလာတာ… သူတို့ချင်းရဲ့သံယောဇဉ်ကလဲ ခင်ဗျားတို့ကျုပ်တို့အသိပဲ… ကျုပ်တို့ကခွဲပါပြီတဲ့ သူတို့က တစ်ဆုံးတစ်စလုပ်သွားရင်း ခင်ဗျား ကိုယ့်သမီးကို အဆုံးရှုံးခံနိုင်လား… ကျနော်တော့ အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ဘူး… ဒါကြောင့် သမီးလေးစိတ်ချမ်းသာဖို့ သူနေချင်ဘဝမှာနေနိုင်ဖို့ပဲ ပံ့ပိုးပေးတော့မယ်…”
ဦးလှမြင့် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေလဲ ချယ်ရီနဲ့ မြရည်တို့ကိုကြည့်လိုက် ဦးလှမြင့် ကိုကြည့်လိုက်နဲ့ တိတ်ဆိတ်နေကြတယ်။
“သမီးနဲ့ မြရည်ကို မခွဲပါနဲ့နော် အဖေ…”
“ဟဲ့သား… ငါ့မြေးက သူချစ်တဲ့သူနဲ့ပဲ အတူနေချင်မှာပေါ့ဟဲ့… နင်ပဲ ငါ့မြေးကိုအိမ်ထောင်ချပေးတုန်းက ရည်စားရှိရင်ခေါ်လာပြဆို… အခု နင့်အရှေ့မှာရောက်နေပြီ… နင်ခေါင်းညှိတ်လိုက်တော့လေ…”
“အမေကလဲဗျာ… ဒါက မိန်းကလေးချင်းကြီးဟာကို…”
“မိန်းကလေးချင်းရော ဘာဖြစ်သေးလဲ… ငါ့မြေးတစ်ခုခုဖြစ်လို့ကတော့ ငါပါမနေဘူးနော်…”
“သားက မြေးချီချင်သေးတာ…”
“ဟဲ့… ဟိုမှာ နင့်သားနှစ်ယောက် အရှင်လတ်လတ်ကြီးရှိသေးတာ… သူတို့ကို အိမ်ထောင်ချပေးလိုက်ပေါ့… နင့်သားတွေ အဖြစ်မရှိတာတော့ ထည့်မပြောဘူး ငါ့မြေးမလေးကိုပဲ အပြစ်ပုံချပြီး အတင်းယောက်ျားပေးစားချင်နေတာ…”
“အာ… အဖွားလဲ မဆီမဆိုင် သားတို့ဘက်ကို လှည့်လာပြန်ပြီ…”
“အဖေရာ… အဖေမြေးချီချင်ရင်လဲ သမီးမွေးပေးပါ့မယ် သမီးတို့ချစ်ခြင်းကိုတော့ မခွဲပါနဲ့နော်…”
“ဟာ ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ… သမီးတို့က မိန်းကလေးချင်းကြီး ဘယ်လိုကလေးယူလို့ရမှာလဲ…”
“အဲ့ဒါသာကြည့် ကိုလှမြင့်ရေ… ကျုပ်တို့က မြေးလိုချင်ရင် သုက်ပိုးအလှူခံပြီး မွေးပေးမလို့တဲ့ဗျ… ကျုပ်လဲ ဒီခေတ်ကလေးတွေရဲ့ အတွေးကိုလိုက်လို့ကို မမီတော့ဘူး… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့လေးတွေပျော်ရွှင်နေဖို့က ကျုပ်တို့မိဘတွေရဲ့ တာဝန်ပဲမဟုတ်လားဗျာ…”
“အခုမှတော့ လက်မခံလို့လဲ မရတော့ဘူးလေ… ဘယ်မိဘက ကိုယ့်သားသမီးကို အဆုံးရှုံးခံနိုင်မှာလဲ…”
“ဝမ်းသာလိုက်တာ အဖေရာ… သဲ ကိုယ်တို့မခွဲရတော့ဘူး သိလား…”
“တော်သေးတာပေါ့ အချစ်ရာ… ဟူး အခုမှပဲ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်…”
မြရည်နဲ့ ချယ်ရီက လူကြားထဲမှာ သဲတွေ အချစ်တွေ ခေါ်ပြီးပြောကြတော့ ဦးလှမြင့်တို့မိသားစုအပါအဝင် အားလုံးပဲ ပြုံးမိသွားကြတယ်။
“သူတို့ချင်းက အဲ့လိုချစ်ကြတာဗျ… ပြီးတော့ ဒီက မောင်တေဇာက ချယ်ရီ့ကိုလာခိုးလို့ ခင်ဗျားတို့မိသားစုကို တစ်ဘက်မှာမျက်နှာပျက်စေခဲ့ရင် ကျုပ်ကပဲ သူ့ကိုယ်စား တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ…”
“ရှိပါစေတော့ဗျာ… ကျုပ်သမီးအသက်ကိုကယ်ဖို့ စွန့်စွန့်စားစားလာခိုးတယ်ပဲ သဘောထားပါတယ်… ဒါနဲ့ ခုနက မောင်တေဇာနဲ့ မောင်တင်မောင်ဝင်းတို့ကို ဦးစကားပြောတာ ရိုင်းသွားတယ်… ခွင့်လွှတ်ပါကွယ်…”
“ရပါတယ်ဗျာ…”
“ရပါတယ် ဦးရယ်…”
“အင်း ပြောသာပြောရတယ်… ဒီလောက် ကြွေပြားတွေနဲ့ ပြောင်ချောနေတဲ့နံရံကို ဘယ်လိုများတွယ်တက်ပြီး သံပန်းကိုဖြုတ်ပြီး ဦးသမီးကို မောင်တေဇာ ဘယ်လိုများခေါ်ထုတ်သွားလဲ စဉ်းစားလို့ကို မရပါဘူး… တကယ် အံ့သြလောက်ပါရဲ့…”
“ဒီလိုပါပဲဗျာ… ကျနော်လဲ ချယ်ရီကို တကယ်ခိုးပေးရမယ်ဆိုတော့ ဒီလိုပဲ ဖြစ်နိုင်မယ့်နည်းလမ်းလေးတွေရှာပြီး ကြိုးစားလိုက်တာပါ…”
ကျုပ်ပြောတာကို မြရည်နဲ့ ချယ်ရီက ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ချစ်လှစွာသော ဇနီး၊ သမီး၊ မေမေတို့နဲ့လဲ ချယ်ရီတို့အိမ်သားတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တယ်။ ချယ်ရီနဲ့မြရည်တို့ကို သူတို့မိဘတွေက ဟိုဘက်အိမ် ဒီဘက်အိမ် တစ်လှည့်စီနေကြဖို့ ပြောကြပေမယ့် ချယ်ရီနဲ့မြရည်က လက်မခံဘူး။ သူတို့ကိုတိုက်ခန်းတစ်ခန်းငှားပေးဖို့နဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ဘဝတစ်ခု တည်ထောင်ချင်တယ်လို့ပြောတယ်။ သူတို့အလုပ်ကိုယ်စီရှာပြီး အခက်အခဲတွေကို အတူတူဖြတ်သန်းချင်တယ်တဲ့။ နောက်ဆုံးတော့ နှစ်ဖက်မိဘများက သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် စိတ်ချရမယ့်နေရာရှာပြီး တိုက်ခန်းတစ်ခန်း ဝယ်ပေးမယ်လို့ပြောပြီး ကိစ္စက ပြီးသွားတယ်။ ချယ်ရီက အိမ်ကို အခုမှပြန်ရောက်တာကြောင့် သူ့မိဘတွေက မပြန်စေချင်သေးလို့ မြရည်ပါ နေခဲ့ပေးရတယ်။ တိုက်ခန်းမဝယ်ရသေးခင်တော့ သူတို့မိဘတွေဆီမှာ တစ်လှည့်စီနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ မြရည်နဲ့ချယ်ရီတို့ကိုထားထဲ့ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်ကြတော့တယ်။ ချယ်ရီနဲ့ မြရည်တို့ပြောတဲ့ သုက်ပိုးအလှူခံတယ်ဆိုတာ ဆေးရုံမှာ သုက်ရည်ကို ပုလင်းထဲထုတ်ပေးပြီး ပြွန်နဲ့ မိန်းမကိုယ်ထဲ ထိုးသွင်းတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ကျုပ်က သူ့တို့ကိုလိုးပြီး သားအိမ်ထဲကိုတိုက်ရိုက်ထည့်ပေးရတာကိုသာသိရင် ကျုပ်ကို အဲ့နေရာမှာတင် ထသတ်ကြမလားပဲ။ ဒီကြားထဲတော့ ချယ်ရီနဲ့ မြရည်ကို လိုးရဖို့က မလွယ်သေးဘူးပေါ့။

ချယ်ရီနဲ့မြရည်ကိစ္စ ပြေလည်သွားတော့ စိတ်ထဲမှာ ပေါ့သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရုံးပိတ်ရက်တွေမှာ အိမ်ကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ရောက်ရောက်လာတတ်တာက မီမီပေါ့။ ကျုပ်က အပြင်တွေသွားနေချိန်မှာဆို ရင်အေး ကလိတာ ခံရပြီး ရင်အေးကို လိုးပေးရတာပဲ။ မေမေနဲ့ သမီးလေးကလဲ မသိမသာလိုက်ချောင်းကြတယ်။ မေမေနဲ့သမီးလေးကတော့ ရင်အေးလို အလိုးခံတဲ့အထိ စိတ်မလှုပ်ရှားကြပေမယ့် သူတို့ကလဲ မီမီလုပ်သမျှကို လိုက်ချောင်းရတာ သဘောကျနေကြတယ်။ ဒီတော့ မီမီလာရင် မြေးအဖွားနှစ်ယောက်က အကြောင်းပြကာ ရှောင်ပေးကြပြီးမှ ပြန်လာချောင်းကြတယ်။ မီမီလဲ သမီးလေးနဲ့ မေမေတို့မရှိချိန်ဆို အိမ်ထဲမှာ လီးတောင်နေရင်းတောင် လျှောက်သွားနေတော့တာ။ ထမိန်ထဲက လီးကြီးက အရှေ့ကို ငေါထွက်လို့ထွက်၊ စကပ်ထဲက လီးကြီးငေါထွက်လို့ထွက်၊ အသားကပ်ဘောင်းဘီထဲက လီးကြီးက ပေါင်မှာ အတောင့်လိုက်ကြီးကပ်နေတာမျိုး၊ ပေါင်ရင်းလောက်ထိတိုတဲ့ အားကစားဘောင်းဘီတိုထဲကနေ လီးတစ်ပိုင်းက ပေါင်ပေါက်ကနေ ထွက်နေတာမျိုးတွေနဲ့ အဝတ်အစားမျိုးစုံနဲ့ ဝတ်ပြနေတော့ ရင်အေးခမြာ မီမီ့လီးကြီးကို လိုက်စုပ်၊ လိုက်နမ်းရတာအမော။ မီမီကလဲ ရင်အေးက သူ့ဖင်ကိုကလိကာ သူ့လီးကိုအဲ့လိုကစားနေတာကိုသဘောကျနေပြီး ရင်အေးကိုလိုးရတာလဲ ကြိုက်လာပုံပဲ။ အိမ်မှာကျုပ်ရှိနေရင်တော့ ကျုပ်လီးကိုပိုပြီး လိုချင်တဲ့ပုံစံမြင်ရပေမယ့် ကျုပ်မရှိလဲ ရင်အေးနဲ့ ကစားပြီး သူ့ဖင်ကို ရင်အေးက အတုနဲ့လိုးပေး၊ သူက ရင်အေးစောက်ပက်ကို တက်လိုးပြီး ပြန်သွားတာပဲ။
ဒီနေ့လဲ ကျုပ်က အန်တီမေနှင်းနဲ့ တွေ့ပြီးပြန်လာတာ။ ဟေမာ့ကိုတောင် တစ်ချီဆွဲခဲ့သေးတယ်။ ပြန်မယ်အလုပ်မှာ ခိုင်ဝါစိုးက မုန့်ထုပ်တွေနဲ့ပြန်ရောက်လာပြီး ကျုပ်ကို မြေအိုးမြီးရှည်အတင်းကျွေးလို့ စားခဲ့ရသေးတယ်။ သူ့ရဲ့ အပျိုစင်ဘဝလေး ကျုပ်ကိုပေးခဲ့တာတောင် မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်နေပါပြီ။ ကြာလဲ ကြာခဲ့ပြီ ကိုး။ ကျုပ်ကို သူ့အစ်မတွေ အမေတွေနဲ့ ဖြစ်နေတာတောင် အခင်မင်မပျက်ဘဲ ဆက်ခင်နေတာပဲ ကျေးဇူးတင်စရာကောင်းနေပြီ။ ကျုပ်မုန့်စားနေတုန်း သူ့အလုပ်ကြောင်းတွေ အနားမှာထိုင်ပြီးပြောပြနေတော့ ကျုပ်လဲ အကြံဉာဏ်လေးတွေ တတ်နိုင်သလောက်ပေးလိုက်တယ်။ ဒါကိုပဲ ခိုင်ဝါက ကျုပ်နဲ့စကားပြောရတာ အရမ်းပျော်နေတဲ့ပုံပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျုပ်လဲ စားပြီးပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲကိုဝင်တော့ မီမီ့ကားကိုတွေ့ရတယ်။ ဒါဆို မေမေနဲ့သမီးလေးက အိမ်ထဲမှာ မရှိလောက်တော့ဘူး။ ဘယ်နားကနေပြီး ရင်အေးနဲ့ မီမီ့ကို ချောင်းနေကြလဲ မသိပါဘူး။ ကျုပ်လဲ ကိုယ်ဟာကိုယ် ခြံသော့ဖွင့်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို ခြံထဲမောင်းဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းပြီး အိမ်ထဲဝင်တော့ ရင်အေးနဲ့ မီမီက လှေကားရင်းမှာတင် အလုပ်ဖြစ်နေကြတာ။ ရင်အေးက မီ့အရှေ့က လှေကားထစ်မှာထိုင်ပြီး သူ့လက်က မီမီ့နောက်ဖင်ပေါက်ထဲကို ထမိန်လှန်ကာ အတုကြီးထိုးထဲ့ပြီး လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ကလိနေတယ်။ မီမီရဲ့လီးကြီးက သူ့ထမိန်ထဲမှာ ထောင်မတ်နေပြီး ရင်အေးက အဲ့ဒါကြီးကို ထမိန်ပေါ်ကနေ နမ်းလိုက် ယက်လိုက်လုပ်နေတယ်။ ရင်အေးက မျိုးရင်စေ့အင်္ကျီအပါးလေးကို အခုအခံမပါဘဲ ဝတ်ထားတော့ သူ့နို့တွေက ဒီအတိုင်းတောင် ရိုးတိုးရိပ်တိတ် မြင်နေတယ်။ မီမီကလဲ အဲ့နို့တွေကို  ကုန်းပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို ကိုင်နေတာ။ ကျုပ် အိမ်ထဲဝင်လာတာမြင်တော့ နှစ်ယောက်သား ကျုပ်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။
“ဟော…  လေး ပြန်လာပြီ…”
“မီ… မီ့ကိုကြည့်ရတာ အေးစောက်ပက်ကို လိုးရတာကြိုက်လာသလိုပဲ… ယောက်ျားစိတ်များ ပြန်ဝင်ချင်နေတာလား… ယောက်ျားလေးလိုပြန်ဖြစ်လာရင်တော့ လေးက အေးကို ပေးမလုပ်နိုင်ဘူးနော်..”
“ခစ် ခစ်… ပေါက်ပေါက်ရှာရှာလေးရယ်… ယောက်ျားစိတ်ပေါက်မှတော့ ဖင်ထဲကို ဒါကြီးအထည့်ခံပါ့မလားလို့… တီလေးစောက်ပက်ကိုတော့ ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ဖင်ခံရင်း စောက်ဖုတ်နွေးနွေးလေးထဲ လီးထည့်ထားရတာ ကောင်းလို့ ကြိုက်နေတာ… လာပါအုံး မယားကို အူတိုနေတဲ့ လေးရယ်… မီက လွမ်းနေတာ… တီလေး ခဏနော်…”
မီမီက ရင်အေးအနားကနေ ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ကာ လျှောက်လာတော့ ထမိန်ထဲမှာလဲ သူ့လီးကြီးက တောင်လို့။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုလာပြီးဖက်ကာ နမ်းတော့ ကျုပ်လဲ မီမီ့ခါးလေးကို ဖက်ထားရင်း ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ သူ့ထမိန်ထဲကလီးကြီးကလဲ ကျုပ်လီးကို ထိုးလို့။
“ပြွတ်… ချစ်တယ်လေးရယ်… လေးပင်ပန်းလာလားဟင်… တီလေးဆွထားလို့ မီက စိတ်တွေအရမ်းထနေတာ… အတုကြီးအစား လေးလီးကြီး မီ့ဖင်ထဲ ထည့်ပေးပါလား လေးရယ်…”
“မပင်ပန်းပါဘူး မီရဲ့… နည်းနည်းလောက် ဆွတာနဲ့တင် လေးလီးကလဲ တောင်တော့မှာ… အခုလဲ မီ့ရဲ့ ထမိန်ထဲကတောင်နေတဲ့လီးက လေးလီးကို လာထိုးနေတာ စိတ်ကထနေပြီ….”
“လေးလဲ ဒီလိုပုံစံသဘောကျတယ်လား ခစ် ခစ်… လေးနဲ့ တီလေးက တကယ်လိုက်ဖက်တဲ့ လင်မယားတွေပဲ… ခစ် ခစ်…”
မီမီက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုဖြည်ချကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကိုနှိုက်ပြီ အပြင်ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ မီမီက ကျုပ်ရဲ့မပျော့မမာ ဖြစ်နေတဲ့လီးကို ကိုင်ဆွနေတော့ ကျုပ်လဲ မီမီ့လီးကို ထမိန်ပေါ်က ဆုပ်ကိုင်ပြီးပြန်ဆွပေးရင်း နှစ်ယောက်သား နမ်းနေကြပြန်တယ်။ ရင်အေးက လှေကားရင်ကနေ ထိုင်ကြည့်နေရာကထလာပြီး ကျုပ်ကိုလာနမ်းတယ်။
“ဟီး… အေးတော့ ကိုနဲ့ မီမီရဲ့လီးနှစ်ချောင်းကိုကြည့်ပြီး စိတ်အရမ်းထနေပြီ… ဆိုဖာပေါ်သွားရအောင်လေ…  မီမီလဲ ကို့လီးကို စုပ်ချင်အုံးမှာပေါ့…”
“ကိုလဲ အေးစောက်ဖုတ်ကို ယက်အုံးမှာနော်…”
“ခစ် ခစ်… ဒီလောက် အမြဲယက်နေရတာကို ယက်ချင်နေတုန်း… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ အေးရဲ့ယောက်ျား… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ချစ်တာကိုး အေးလေးရဲ့… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကဲပါ အရမ်းကဲပြမနေနဲ့… ကို့ကိုအရမ်းချစ်တဲ့ မီမီ့ကိုလဲ အားနာအုံး… လာ ဆိုဖာပေါ်သွားရအောင်…”
ကျုပ်တို့သုံးယောက်သား ရင်အေးခေါ်ရာ ဆိုဖာခုံအရှည်ဆီကို ရောက်လာတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို ဆိုဖာပေါ်လှဲစေကာ သူက ထမိန်ချွတ်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ မီမီကို ကျုပ်ကိုယ်ကိုခွစေကာ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်က ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်ကို လျာနဲ့ ထိုးယက်ကစ်တော့ ရင်အေးက မီမီ့ဖင်ထဲမှာ မထုတ်ရသေးတဲ့ ဘိုင်ဗရေတာလီးတုကြီးက ခလုတ်ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ မီမီ့ဖင်ထဲက လီးတုက တဂီးဂီးနဲ့ ထမြည်လာပြီး ရင်အေးကလဲ မီမီ့လီးကို တစ်ဖြောင်းဖြာင်းနဲ့  ထုပေးနေတယ်။ မီမီလဲ လီးတုက ဖင်ထဲကိုမွှေတဲ့ဒဏ်ရော၊ ရင်အေးက သူ့လီးကို ထုပေးနေတာရောကြောင့် ညည်းနေရရင်းက ကျုပ်လီးကို အရင်းကကိုင်ကာ အတင်းစုပ်နေတယ်။ မီမီလဲ ဘယ်ခံနိုင်မလဲ။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျုပ်ကို လိုးပေးဖို့တောင်းဆိုတော့တယ်။
“ပြွတ်… အား… တီလေး… မီ မရတော့ဘူး… လေးလီးကြီးနဲ့ မီ့ဖင်ကို လိုးပေးပါတော့…”
“ခစ် ခစ်… ကိုရေ မီမီ့ကို လိုးပေးလိုက်တော့…  ထ အေး အစွပ်စွပ်ပေးမယ်…”
ရင်အေးက ဘိုင်ဗရေတာလီးတုကြီးကို ခလုတ်ပိတ်ကာ မီမံဖင်ထဲက ထုတ်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွထားရာကနေ အောက်ကိုဆင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ထထိုင်လိုက်တာပေါ့။ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေး ရင်အေးအကြောင်းလဲ သိတယ်မလား…။ ဟိုတစ်ခါ မီမီပြောပြတာကြားပြီးကတည်းက ကျုပ်ကို ကွန်ဒန်တွေ ဘူးလိုက်ဝယ်ခိုင်းထားတာ။ ကျုပ် ဘယ်မယားဆီသွားသွား အိတ်ထဲထည့်သွားရတယ်။ အခုလဲ အန်တီမေနှင်းဆီကပြန်လာတာဆိုတော့ အိတ်ထဲမှာကျန်နေတဲ့ ကွန်ဒန်တစ်ခုကိုဖောက်ပြီး ကျုပ်လီးမှာ သေသေချာချာ စွပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီ့ကို ဆိုဖာကိုလက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေ သူ့ဖင်ကို ရပ်ပြီးလိုးတယ်။ ရင်အေးကလဲ ကုန်းထားတဲ့မီမီ့အောက်ကိုဝင်ကာ သူ့လီးကိုစုပ်ပေးရင် လဥကိုပါ ဖွဖွဆုပ်ချေပေးတယ်။ ဒီတစ်ခါ မီမီ ပြီးတာ မြန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က မီမီ့ကို အနားမပေးတော့ဘဲ ကျုပ်ပြီးတဲ့အထိ အီဆိမ့်နေအောင် လိုးပစ်လိုက်တယ်။ မီမီ့လီးက ရင်အေးပါးစပ်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ပြီးပျော့သွားလိုက်၊ ကျုပ်က အနားမပေးဘဲဆက်လိုးတော့ လီးက ပြန်တောင်လာလိုက်နဲ့ သူ့လီးရည်တွေ ရင်အေးပါးစပ်ထဲ သုံးခါလောက်ပန်းထည့်ပြီးမှပဲ ကျုပ်လဲ ကွန်ဒန်ထဲကို လီးရည်တွေ ထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ မီမီခမြာ မတ်တပ်တောင်မရပ်နိုင်တော့ဘဲ ကျုပ်ကသူ့ကို ဆိုဖာပေါ် ပွေ့ပြီး တစောင်းလေးလှဲကာ ချပေးရတဲ့အထိပင်ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့ထမိန်ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ဖုံးပေးပြီး ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးက တခြားဆိုဖာမှာ အတူထိုင်လျှက်ဖက်ထားရင်း မီမီ ကောင်းလို့မှိန်းနေတာလေးကို ကြည့်နေကြတယ်။ မီမီက နဖူးမှာ ချွေးစလေးတွေနဲ့၊ ဆံစလေးတွေကလဲ နဖူးပြင်ပေါ်ဝဲလို့၊ မျက်တောင်တွေကော့နေတဲ့ မျက်လုံးလေးလေးကို မှိတ်ကာ တံစောင်လေးလှဲနေတော့လဲ ခါးနေရာကသိမ်၊ တင်နေရာက မောက်တက်လို့၊ ပေါင်တံလေးတွေကလဲ ထမိန်အောက်မှာ ဖြောင့်စင်းလို့၊ လည်တိုင်လေးကအစ သွေးကြောစိမ်းလေးတွေနဲ့၊ စိုတွဲတွဲနှုတ်ခမ်းဖူးလေးကလဲ ပါးစပ်ကပါ အသက်ရှူနေရလို့ ဟစိဟစိ အနည်းငယ်ဖြစ်နေရင်း၊ ရင်ဖုံးအင်္ကျီအောက်က ရင်သားတွေက နိမ့်ချည်မြင့်ချည် အသက်ကို ကြိုးစားရှူလျှက် မှိန်းနေတာက အခုလို သူ့လီးကိုမမြင်ရတော့ မိန်းမအစစ်တစ်ယောက်လို့သာ ထင်မိတော့သည်။
“ကိုရယ်… မီမီ့ကိုကြည့်ပါအုံး… ကောင်းနေတာလေးက ချစ်စရာလေး… ပြောလို့မရဘူး မီမီ့ပုံစံက ယောက်ျားရနိုင်တယ်နော်… တော်ရုံမိန်းကလေးတွေတောင်မှ သူ့အလှကို မမီကြဘူး…  ကောင်လေးတွေလဲ မီမီ့ကို လိုက်ချင်ကြမှာပဲ…”
“အင်း… ဖြစ်နိုင်ပါတယ်… ဒါပေမယ် ကောင်လေးတွေက မိန်းမအစစ်ထင်ပြီး ကြိုက်ကြမှာလေ… မိန်းမအစစ်မဟုတ်မှန်း သိသွားတဲ့တစ်နေ့ မီ့ကို ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မလဲဆိုတာ မသိနိုင်ဘူး… နောက်ဆုံး မီပဲ ခံစားရမှာ ကိုတော့ စိတ်ပူသား…”
“အင်းနော်… ဒီလိုတွေးကြည့်တော့လဲ မီမီက အရမ်းသနားဖို့ကောင်းတာပဲ….”
“စိတ်မပူပါနဲ့ တီလေးရယ်… ဖွားကြွယ်နဲ့ မေမော်တို့က သေချာမှာထားလို့ မီလဲနားလည်နေပါပြီ… မီတို့ကို တကယ်ချစ်တဲ့သူဆိုတာ ရှားပါတယ်… တချို့ကတော့ အကြောင်းမသိခင်ကတော့ ချစ်သလိုလိုနဲ့ မိန်းမအစစ်မဟုတ်ဘူးလဲဆိုရော ထားရစ်ခဲ့ကြရောတဲ့… တချို့ကျတော့ သိသိကြီးနဲ့ လာကပ်ပြီး သူတို့အကျိုးအတွက်ခွာယူ… ကွယ်ရာမှာ မိန်းမအစစ်တွေနဲ့ဖောက်ပြန်ရင်ဖောက်ပြန်… မဟုတ်ရင်လဲ သူတို့လိုတာရပြီးရင် ထားပစ်ခဲ့ကြတာပဲတဲ့…  မီ့အတွက်ကတော့ မလိုတော့ပါဘူး… မီ့မှာ ချစ်ရတဲသူ လေးရှိနေပြီပဲ… အခုလိုလေးပဲ အခွင့်သင့်သလို လေးနဲ့ တီလေးနဲ့  ပျော်ပျော်ကြီး နေသွားတော့မယ်… မီ့လက်ရှိဘဝကို မီကျေနပ်ပါတယ်…”
မီမီက ထထိုင်ပြီး သူ့အဝတ်တွေကို သပ်ရပ်အောင်ပြင်ဆင်ရင်း သူ့ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေကို ထုတ်ဖေါ်ပြောပြတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားလဲ ကရုဏာသက်မိတယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယားနှစ်ယောက် မီမီ့ရဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ကြပြီး မီမီ့လက်ကို တစ်ယောက်တစ်ဖက်စီကိုင်ကာ မီမီ့ကို နွေးနွေးထွေးထွေးလေး ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“မီရယ်… စိတ်ချနော် လေးတို့က မီ့အတွက် အမြဲရှိနေမယ်… လေးအသက်ကြီးသွားလို့ မီ့ဆန္ဒတွေ မဖြည့်ပေးနိုင်တော့ရင်တောင် မီက လေးတို့ရဲ့ မိသားစုဝင်ပဲ သိလား…”
“ဘာမှအားမငယ်နဲ့သိလား… တီလေးတို့အိမ်က မီ့အတွက် အမြဲတံခါးဖွင့်ထားတယ်… မီ့လေးလေးနဲ့လဲ အဆင်ပြေတဲ့အခါတိုင်း ကြိုက်သလိုချစ် တီလေးကြည်ဖြူတယ်သိလား…”
“လေးတို့ တီလေးတို့နဲ့ ရင်းနှီးခွင့်ရတာ မီ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ… အရာအားလုံးအတွက် လေးတို့မိသားစုကို မီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..”
“မလိုပါဘူး မီမီရယ်… တီလေးတို့က မိသားစုတွေဖြစ်နေပြီပဲ…”
“အေးလေး… ဟိုကိစ္စ မီနဲ့တိုင်ပင်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ…”
“ကောင်းသားပဲ ကိုရဲ့… မီမီနဲ့ အေးတို့ကြားမှ ဘာမှဖုံးကွယ်ထားစရာမှ မလိုတော့တာ… အခုအချိန် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တိုင်ပင်လို့ရနေပြီပဲဟာ…”

(အခန်း ၂၈/၁၂)

“ဘာ ကိစ္စမို့လဲ လေးရဲ့…”
“မီတို့မိသားစုနဲ့လဲ ပက်သက်တယ်… လေးတို့မိသားစုနဲ့လဲ ပက်သက်တယ်…”
“ဟင်…”
မီမီက တအံ့တဩနဲ့ ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်။
“ဒီလိုမီရယ်… တကယ်တော့ ပန်းလေးက… အဲ ညီညီ့မိန်းမ ပန်းအိက လေးတို့ရဲ့ မွေးစားသမီးမဟုတ်ဘူး… လေးရဲ့ ယားတွေထဲက တစ်ဟောက်ပဲ…”
“တခြားမယားတွေနဲ့ မတူပါဘူးကိုရယ်… ပန်းအိက ကိုနဲ့တရားဝင်လက်ထပ်ပြီး မယားအရာမြှောက်ထားတာလေ… ဟိဟိ…”
“အာ…”
ကျုပ်နဲ့ ရင်အေးတို့ရဲ့စကားကြောင့် မီမီး ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။
“မအံ့သြပါနဲ့ မီရဲ့… စိတ်လဲမပူနဲ့… ဒီကိစ္စကို ညီညီလဲသိတယ်… လက်လဲ လက်ခံထားပါတယ်…”
“အယ်… မောင်လေးက ဘယ်လိုကြီးလဲ…”
“ဘယ်လိုကြီးမှမလဲဘူး မီမီရေ… နင့်မောင်ကလဲ ဖောက်ပြန်နေတာကို ပန်းအိက လက်ပူးလက်ကြပ်မိသွားတာကိုး… ဒီတော့ သူကပန်းအိကိုလဲ ကွာမပေးချင်တော့ ကိုနဲ့ သဘောတူပေးရတာပေါ့…”
“အာ… မောင်လေးက ဖောက်ပြန်တယ်… သူတို့ယူထားတာမှ မကြာသေးဘဲ…”
“အင်း… ပန်းလေး ကိုယ်ဝန်ရှိနေတုန်းက ပန်းလေးက ကိုယ်ဝန်ထိခိုက်မှာစိုးလို့ ပေးမလိုးတော့… အဲ့မှာ ပန်းအိကို ဗိုက်လာစောင့်ပေးတဲ့သူနဲ့ ဖောက်ပြန်တာလေ…”
“ဘယ်… ဘယ်သူက ဗိုက်လာစောင့်ပေးတာလဲ…”
“ဘယ်သူရှိရမလဲ… မဌေးပေါ့ မီမီရယ်…”
“မေမေ… ဘုရား ဘုရား… သားအမိချင်းကြီး… လူများမှားတာလား…”
“မမှားပါဘူး မီမီရဲ့… ပန်းအိက ဗွီဒီယိုတောင် ရိုက်ထားသေးတာ… သြော် အဲ့ဗွီဒီယို ဟိုတစ်ခါက ကို ကူးလာသေးတယ်မလား… မီမီ့ကို ပြလိုက်ပါလား…”
ကျုပ်လဲ ပန်းအိဆီက ကူးလာခဲ့တဲ့ ဗွီဒီယိုကို မီမီ့ကို ဖုန်းထဲကဖွင့်ပြလိုက်တယ်။ မီမီလဲ ဗွီဒီယိုကြည့်ပြီး မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ ဖိထားတယ်။ ဗွီဒီယိုကလဲ ကြည်လင်ပြတ်သားပြီး စကားပြောသံတွေ ညည်းညူသံတွေ လိုးဆောင့်သံတွေကိုပါကြားရတော့ အမေဖြစ်သူရဲ့စောက်ပက်ကိုလိုးရတာ မိန်းမဖြစ်သူရဲ့စောက်ပက်ကိုလိုးရတာထက်ပိုကောင်းကြောင်း၊ ကိုယ်မွေးထားတဲ့သားရဲ့လီးနဲ့ အလိုးခံရတာ အကောင်းဆုံးဆိုတဲ့ကြောင်း ပြောဆိုရင်းလိုးနေကြတာကို မြင်ရကြားရတဲ့မီမီ အံသြလွန်းလို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့။
“ဘုရားရေ… မောင်လေးနဲ့ မေမေ… ဘုရား ဘုရား…”
“မြင်ပြီလား… အခုတော့ လေးနဲ့ပန်းလေးပက်သက်မှုက ညီညီကိုယ်တိုင် နားလည်ပေးထားတော့ ကိစ္စမရှိဘူး မီရဲ့… ဒါပေမယ့် မဌေးတို့သားအမိပက်သက်မှုကို ကိုသိန်းမောင်သိသွားခဲ့ရင် ဘာဖြစ်လာမလဲဆိုတာကို လေးက တွေးပူနေတာ… ”
“ဟင်း… လေး ပြောမှပဲ မီ တောင်မှ ပိုစိတ်ပူလပြီ…”
မီမီက ဗွီဒီယိုကိုကြည့်ပြီး အရှေ့က ဆက်တီစားပွဲပေါ် ချထားလိုက်တယ်။
“အဲ့ဒါပြောတာ မီမီရဲ့… မီမီတို့ အိမ်တွင်းရေ ပြေလည်ဖို့က မီမီကိုယ်တိုင် ဝင်ပါမှပဲ ရလိမ့်မယ်…”
“ပြောပါ တီလေးရဲ မီ့မိသားစုအဆင်ပြေဖို့ မီ ဘာမဆိုလုပ်မယ်…”
“တကယ်ပြောတာလား…”
“ဟုတ်… တကယ်ပြောတာ…”
“မီမီ ကိုယ့်အဖေနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေပြီး မီမီ့ကို ကိုယ့်အဖေက တက်လိုးချင်လာအောင်ဆွဲဆောင်ပြီး အလိုးခံပေးရမယ်ဆိုရင်ရော…”
“အာ… ”
“ဟုတ်တယ်လေ… ဒါမှ သားငယ်ကလဲ အမေ့ကိုလိုး… သမီးကြီးကိုလဲ အဖေကလိုးတော့ အိမ်ထဲမှာ မျှမျှတတဖြစ်သွားပြီး ပြဿနာမတက်တော့မှာပေါ့… မဟုတ်ဘူးလား… မီမီ့ရဲ့အားသာချက်က ဟောဒီလီးကြီးပဲ… ဒီလီးကြီးက မဌေးစွဲလမ်းနေတဲ့ ညီညီ့လီးထက် အပုံကြီးကြီးတော့ အဖေလိုးတာခံရင်း မဌေးကိုပါ လိုး… အယ်… မီမီ နင့်လီးက မာနေပါလား… ဖင်လဲ မကလိပဲနဲ… ”
ရင်အေးက စကားပြောရင်းနဲ့ ရုတ်တရတ် မီမီ့ပေါင်ကြားထဲကို ထမိန်ပေါ်ကနေ နှိုက်ချလိုက်တာ မီမီ ပေါင်စိချိန်ပင်မရလိုက်ပဲ မီမီ့လီးကို ရင်အေးက တိုက်ရိုက် ကိုင်မိသွားတယ်။ မီမီက ရှက်လို့ မျက်နှာကြီးရဲနေတာ။
“ခစ် ခစ်… မဌေးတို့ သားအမိချင်းလိုးတာကြည့်ပြီး မဌေးကိုလိုးချင်နေတာမလား…”
“အာ… တီလေးကလဲ…”
“တီလေးသိပါတယ် မီမီရဲ့… ကိုရေ ဒီလိုဆို မဌေးဆန္ဒတွေ ပြည့်တော့မှာပဲ… မဌေးက ကို့ကို သူ့သားကြီးကိုပြန်တွေရင် သားကြီးက သူ့ကိုလိုးရင်လဲ ခံမယ်ဆို… အခု သမီးဘဝနဲ့ ပြန်တွေ့တာတောင် သူ့သမီးရဲ့လီးကြီးက သူ့ကိုလိုးချင်လို့တောင်နေပြီ… ခစ်… ခစ်…”
“မေမေက လေးကို အဲ့လို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကြီး ပြောပြတာလား… မဟုတ်မှလွဲရော လေးက မေမေနဲ့လဲ…”
ကျုပ်လဲ မျက်နှာတော့ ပူသား။ ဒါပေမယ့်လဲ မီမီ့အပေါ်မှာ ဘာမှဖုံးကွယ်ထားစရာ မလိုဘူးထင်လို့ အမှန်အတိုင်းပဲ ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
“အင်း… လေးနဲ့ ဌေးလဲ ညားခဲ့ဖူးတယ်… မီနဲ့ ပြန်မတွေခင်ကပေါ့… အဲ့တုန်းက ညီညီတို့လင်မယားကို အိမ်ကိုရောက်ဖူးအောင် အလည်ခေါ်ရင်း ဌေးပါ လိုက်လာတာ… ဒီကိုရောက်တော့ လေးတို့လဲ သူတို့ကို ဂရုတစိုက်နဲ့ ဘုရားတွေ ပန်းခြံတွေပို့ပေးတယ်… ဌေးတို့သားအမိကိုလဲ ဒီမှာနေတုန်း အိမ်ထဲမှာလွတ်လွတ်လပ်လပ် လိုးချင်တဲ့အချိန် လိုးချင်တဲ့နေရာမှာ လိုးဖို့ခွင့်ပြုပေးတယ်… လေးနဲ့ပန်းလေးကတစ်တွဲ၊ ဌေးနဲ့ ညီညီကတစ်တွဲ ဧည်းမှာပဲ နှစ်တွဲ အတူပြိုင်လိုးဖူးတယ်… အတူနေခဲ့တာ တစ်ပတ်လောက်ဆိုပေမယ့် လေးနဲ့ ဌေးတို တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် သံယောဇဉ်ဖြစ်ခဲ့ကြတယ်… ဒါပေမယ့် ညီညီက သူ့အမေကို အရမ်းအူတိုတော့ လေးလဲ မဖြစ်အောင်ထိန်းပါသေးတယ်… ဒါပေမယ့် ဌေးတို့မပြန်ခင်တစ်ညမှာပဲ ညီညီက မူးပြီးအိပ်ပျော်နေတုန်း လေးနဲ့အတူ ဌေးလဲ ဘီယာသောက်ရင်း နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ခံစားချက်တွေ ပွင့်ထွက်ကုန်ပြီး ဒီခုံလေးမှာပဲ လိုးဖြစ်သွားကြတယ်…”
“ဟင်း… မေမေလဲ လေးကို စွဲလန်းမှာပဲနော်…”
“ဌေးက လေးလိုးပေးတာကိုစွဲလန်းတာထက် လေးကို ချစ်နေတာ… လေးလဲ ဌေးကိုသံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… ရွာကိုရောက်တဲ့အခါ လိုးဖို့အခွင့်မသာရင်တောင် ဖက်ထားပေးဖို့ပြောပေမယ့် အခုအချိန်အထိတော့ အခွင်မသာသေးဘူး… မီနဲ့အတူလိုက်လာပြီး ပြန်ကာနီး လင်မယားနှစ်ယောက် အိမ်မှာလာအိပ်တုန်းက ကိုသိန်းမောင်ကို အိပ်ဆေးခပ်ပြီး လိုးဖြစ်ခဲ့တာ နောက်ဆုံးပဲ…”
“ဟင်း… လေးရော မေမေ့ကိုလိုးချင်သေးလား…”
“အင်း… ဌေးရဲ့စောက်ဖုတ်မဲမဲလေးက အညှစ်သန်တဲ့ မျှော့စောက်ပက်ကြီးလေ… ဌေးကိုလိုးရရင် လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အီဆိမ့်သွားအောင်ကောင်းတာ… ဌေးကလဲ လေးနဲ့မှ စိတ်ရှိလက်ရှိညှစ်ပြီး အလိုးခံရတာဆိုတော့ လေးကိုလဲ အရမ်းချစ်သလို အရမ်းလဲစွဲလန်းသွားတယ်… ဒါပေမယ့် မိသားစုနှစ်ခု ပြဿနာမတက်ဖို့က အရေးကြီးတယ်မလား… ဒီတော့ လေးတို့ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေပြီး မသေချာဘဲ မစွန့်စားကြပါဘူး…”
“ဟင်း…”
မီမီက ခေါင်းလေးငုံ့ကာ သက်ပြင်းချတော့ ရင်အေးက မီမီမောင့်မျက်နှာလေးကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး မော့လိုက်တယ်။
“သက်ပြင်းတွေ ချမနေပါနဲ့ မီမီရယ်… ကိုနဲ့မဌေးကိစ္စက သူ့ဟာသူ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ပြီး ပိုင်မှပဲ လှုပ်ရှားလို့ရပါတယ်… မီမီ့ မိသားစုအရေးကပဲ ပိုအရေးကြီးတာ ဒါကြောင့် တီလေးတို့က ဒီကိစ္စကို တမင်မပြောဘဲ ချန်ထားတာ… ခုနကပြောနေတဲ့ စကားလမ်းကြောင်းတောင် လွဲသွားတယ်… ဖြေပါအုံးမီမီရဲ့ မဌေးကို ဒီလီးကြီးနဲ့ လိုးချင်နေတာလားလို့…”
“မီလဲ နားမလည်တော့ပါဘူး… ပုံမှန်ဆို တီလေးနဲ့ဒီလောက် လျှောက်လုပ်တာတောင် ဖင်ကိုကလိပေးမှ လီးကတောင်တာ… အခုက မေမေတို့သားအမိချင်းလိုးနေတကြည့်ပြီး လီးက အလိုလိုမာလာတယ်…”
“အဲ့ဒါ မအေလိုးချင်တဲ့ မအေလိုးတွေရဲ့ ခံစားချက်ပေါ့ မီမီရဲ့…”
“ဟာ တီလေးကလဲ ဘယ်လိုးကြီးပြောချလိုက်တာလဲ…”
“အချင်းချင်းတွေမို့ပြောတာပေါ့ မီမီရဲ့… မီ့လေးလေးကိုကြည့်… သူလဲ မအေးလိုးလေ သူ့အမေကို အခုထိလိုးနေတုန်း… တီလေးကလဲ ဖေလိုးမပဲ… ဖေဖေမသေခင်အထိ ဖေဖေလိုးတာခံခဲ့တာ… ဒီတော့ ဘာမှရှက်မနေနဲ့ ကိုယ့်မိသားစုချင်းလိုးတာ သူများတွေတော့ အပြစ်လို့မြင်ချင်မြင်မယ်… တီလေးတို့ကတော့ အချင်းချင်း ပိုချစ်ခင်စေပြီး ပိုနွေးထွေးတဲ့ မိသားစုဘဝကိုရလို့ ပိုတောင် သဘောကျသေးတယ်… ပြောကွာ မီမီ့အမေကိုလိုးချင်လား…”
“အင်း… မီ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို အရမ်းလိုးချင်တယ်… ပြီးတော့ ဖေဖေ မီ့ဖင်ကို လိုးတာလဲ ခံချင်တယ်…”
“ဒီလိုမှပေါ့ မီရဲ့… မီ့မေမေရဲ့စောက်ဖုတ်ကလေ မဲမဲလေးနဲ့ လိုးရတာ အရမ်း အရသာရှိတာပဲတဲ့… မီသာလိုးလိုက်ရရင် ကိုယ့်အမေလဲဖြစ် စောက်ဖုတ်ကလဲအရမ်းညှစ်ဆိုတော့ မီလဲ စွဲသွားမှာပဲ…”
ရင်အေးက ပြောရင်းနဲ့ မီမီ့လီးကို ထမိန်ပေါ်ကနေကိုင်ဆွနေတာ ကျုပ်မျက်စိအရှေ့တင် မီမီ့လီးကြီးက ထိုးထောင်လာတယ်။
“တီလေးရယ်… မီလေ မောင်လေးလိုးနေတဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ယောင်နေမိတယ်… မီ မေမေ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
ရင်အေးက ရုတ်တရတ်ကြီး မီမီုပေါင်ပေါ်တက်ခွထိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က နည်းနည်းများပြီဆိုတော့ ဒီပွဲမှာပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ပေါ့။ ဒါကြောင့် ရင်အေးနဲ့ မီမီ လွတ်လွတ်လပ်လပ်လိုးနိုင်ဖို့ ကျုပ်က ဘေးကခုံကိုရွှေ့ထိုင်ပြီးကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ ဘေးတံခါးကနေ အိမ်ထဲကို ဘယ်အချိန်ကတည်းက လာချောင်းကြည့်နေမှန်းမသိတဲ့ မေမေနဲ့သမီးလေးတို့ မြေးအဖွားကိုတွေ့ရတယ်။ သူတို့က ကျုပ်ကို နှုတ်ခမ်းအရှေ့မှာ လက်ညှိုးလေးထောင်က ဆိတ်ဆိတ်နေဖို့ အချက်ပြတယ်။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ငေ်ပြီး ရင်အေးနဲ့မီမီ့ကိုပဲ ဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီနဲ့ရင်အေးကိုကြည့်ရင် အတွေးတစ်ခုဝင်လာတော့ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းကိုထယူကာ ဖုန်းနဲ့ သေသေချာချာအနီးကပ် ဗွီဒီယိုမှတ်တမ်းတင်နေလိုက်တယ်။ အဓိကကတော့ မီမီ့ရဲ့ လှပတဲ့မိန်းကလေးမျက်နှာ၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နဲ့ ထမင်မထားလောက်အောင်ထွားနေတဲ့ မီမီ့လီးကြီးကို အပါရိုက်ရတာပေါ့။
“သမီးလေးက မေမေ့ကိုလိုးချင်နေတာလား… သမီးလေး ထမိန်ထဲမှာ လီးကြီးကတောင်နေတာ မေမေ့ကို ဖမ်းစားနိုင်လာတာကွာ… ပြွတ်… ဒီလီးကြီးက မေမေ့ကိုလိုးချင်နေတာလားဟင်…”
ရင်အေးက သူ့ကိုယ်သူ မေမေလို့သုံးပြီး မီမီ့လီးကြီးကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်ဆွနေတော့ မီမီလဲ ရင်အေးရဲ့ဖင်သားကြီးတွေကို ကိုင်နေတယ်။ အမှတ်တမဲ့ကြည့်ရင်တော့ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ချစ်နေကြတာပေါ့။
“ပြွတ်… လိုးချင်တယ် မေမေ… မေမေ့ကို သမီးအရမ်းလိုးချင်တယ်…”
“ဘာလို့လဲ… သမီးက မိန်းကလေးစိတ်နဲ့ဟာကို ဘာလို့ မေမေ့ကိုလိုးချင်ရတာလဲ…”
“သမီးလဲ မသိဘူးမေမေ… သမီး ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ မြင်ရုံနဲ့ လီးမတောင်ဘူး… စောက်ဖုတ်ကိုလဲ မလိုးချင်ဘူး… ဒါပေမယ့် မေမေနဲ့ကျမှ သမီးလီးက လိုးချင်လွန်းလို့တောင်လာတယ်… မေမေ့ကို သမီးအရမ်းလိုးချင်တယ်…”
“သမီးလိုးချင်တဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို သမီးလက်ကလေးနဲ့ ကိုင်ပေးပါအုံး… ဟင်း သမီးရဲ့လီးက နည်းတာကြီးလားကွာ… ဟင်း ပြွတ်…”
မီမီကလဲ ရင်အေးပြောတဲ့အတိုင်း ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထမိန်ပေါ်က နှိုက်နေသလို မီမီ့လီးကိုလဲ ရင်အေးက တစ်ချက်မှမလွှတ်ဘဲ ဆွပေးနေတာ မီမီ့လီးထိပ်က အရည်ကြည်လေးတွေကြောင့် မီမီ့ထမိန်မှာ အစိုအကွက်လေးတွေတောင် မြင်ရတယ်။ ရင်အေးက မီမီ့အရှေ့က ဆိုဖာအောက်ကိုဆင်းလိုက်ပြီး မီမီ့ထမိန်ကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းချင်း လှန်တင်လာတော့ သူ့အမေကိုလိုးချင်လွန်းလို့ တောင်နေတဲ့ မီမီ့လီးက ထမိန်ထဲကနေ ဘွားခနဲ ပေါ်လာတော့တယ်။
“မေမေ့သမီးလေးရဲ့ လီးကြီးကွာ… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
“ဟင်း… မေမေရယ်…”
ရင်အေးကတော့ မအေကိုအရမ်းလိုးချင်နေတဲ့ မီမီ့လီးကြီးကို သူ့ရဲ့ပုလွေအစွမ်းနဲ့ သေချာပြုစုတော့တယ်။ မီမီက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ညည်းနေတာ သူ့အမြင်အာရုံထဲမှာ မဌေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်ယောင်နေမှာ သေချာပါတယ်။
“အူး… စစ်… ရှီး… တော်ပြီမေမေ… မေမေ့ကို သမီးလိုးပါရစေတော့… မေမေစုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းလွန်းတယ်…”
“ပြွတ် လိုးလေ… မေမေလဲ သမီးလီးကြီးနဲ့ အရမ်းအလိုးခံချင်နေပြီ…”
ရင်အေးက ကျုပ်ဗွီဒီယိုရိုက်နေတာကိုမြင်တော့ ပြုံးပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး လှန်နေလိုက်တယ်။ ရင်အေးက အဆင်သင့်ထမိန်လှန်ပေးလိုက်တော့ မီမီက ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ကုန်းယက်တယ်။
“ရှီး… သမီးလေးရယ်… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုကြိုက်လား… မေမေ့စောက်ဖုတ်က မဲမဲလေးနဲ့ စူထွက်နေတာ… ကျွဲမစောက်ဖုတ်လိုပဲ…”
“ပြွတ်… ပြက်… ပလပ်… ကြိုက်တယ်မေမေ ကိုယ့်အမေစောက်ဖုတ်မို့ကို ကြိုက်တာ…. ပြံတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မီ့မေမေစောက်ဖုတ်.. ပြွတ်… ပလပ်….”
“ဟင်း သမီးလေးရယ်… အင်း… ဟင်း… ရှီး… လာတော့ကွာ… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို သမီးလေးလီးနဲ့ လိုးပေးတော့…”
ရင်အေးက မီမီကို ပခုံးကကိုင်ပြီး ထူလိုက်တော့မှပဲ မီမီက ရင်အေးစောက်ဖုတ်ကိုယက်တာ ရပ်တော့တယ်။ဒီတော့မှ မီမီကလဲ သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပြီး သူ့ဘရာထဲက နို့တွေကို အပြင်ကိုထုတ်တယ်။ ရင်အေးကလဲ သူုရင်စေ့အင်္ကျီကကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပြီး နို့ဟောင်းလောင်နဲ့ ပေါင်ကားပေးထားတယ်။ ပြီးတော့မှ မီမီက သူ့လီးကိုင်ပြီးဒစ်ဖူးကြီးနဲ့ ရင်အေးရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို မျက်လုံးမှိတ်ကာ ပွတ်ဆွဲနေတယ်။ မီမီက မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ခေါင်းကိုမော့ထားရင်း ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုဖီးလ်ခံနေတာက သူ့အမေ မဌေးသန်းကိုမြင်ယောင်ပြီး သူ့အမေစောက်ဖုတ်လို့ တကယ်ခံစားချင်လို့ပဲ ဖြစ်ရမယ်။ ကျုပ်ကလဲ မီမီနဲ့ရင်အေးလုပ်သမျှကို ဘေးကနေ အမိအရ မှတ်တမ်းတင်နေတယ်။ မီမီက  ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လီးကို မျက်စိမှိတ်လျှက်ပဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ မီမီ့လီးကြီးက ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲကို တအိတအိနဲ့ အဆုံးထိတိုးဝင်သွားတယ်။ မီမီက လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားမှပဲ ရင်အေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချပြီး ခါးလေးလှုပ်ကာ လိုးတော့တယ်။
“ဟင်း… မေမေရယ်… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို သမီး တကယ်လိုးနေရပြီ… ကောင်းလိုက်တာ မေမေရယ်…”
“မေမေလဲ အရမ်းကောင်းတယ် သမီးရယ်… အင့် ဟင်း… သမီးရဲ့လီးကြီးက အရသာ ရှိလိုက်တာ… လိုးသမီးလေး… မေမေ့စောက်ပက်ကို ဆောင့်လိုး… အူး… ဟူး…”
“လိုးမယ်… မေမေ့စောက်ပက်က အရည်တွေရွှဲနေတာပဲ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… အင့် အင့်…”
“သမီးလီးကြီးက အရသာရှိလို့ စောက်ရည်တွေအများကြီးထွက်တာပေါ့ သမီးရယ်…”
မီမီက ဖင်လေးမြှောက်မြှောက်ပြီး ပြန်ဆောင့်ချလိုက်နဲ့ လိုးတတ်တယ်လို့ဆိုရမယ်။ မီမီ့တင်ပါး ဝိုင်ဝိုင်းလေးက အခုလိုရင်အေးကို ကုန်းလိုးနေတော့လဲ ကိတ်သားဗျ။ ထမိန်က အရှေ့ပိုင်းပဲလှန်ထားတော့ မီမီ့ဖင်က ထမိန်အသားပျော့လေးဖုံးနေကာ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ သူ့လီးဝင်နေတာတောင် မမြင်ရဘူး။ ရင်အေးကလဲ စောက်ပက်ကို အစွမ်းကုန် ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ဒါပေမယ့် မီမီတစ်ယောက် မျက်စိကို တစ်ချက်မှမဖွင့်ဘဲ မှိတ်လျှက်သားကြီးပဲ ရင်အေးကိုလိုးနေတော့တာ။ ကျုပ်ကလဲ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲ မီမီ့လီးကြီး ဝင်ထွက်နေတာကိုရိုက်ချင်တော့ အနောက်ဖက်ကိုသွားပြီး ကုန်းထားတဲ့ မီမီ့ဖင်ကို အသေအချာရိုက်ပြီးမှ မီမီ့ထမိန်ကို သူ့ခါးပေါ်အထိ လှန်တင်လိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်အခုဏက မီမီ့ကိုလိုးကတည်းက လိုချင်နေတာဖြစ်မယ်။ ဒါကြောင့် ရင်အေးကလဲ စောက်ရည်တွေရွှဲပြီး မီမီ့ရဲ့လီးချောင်းကြီးက တစ်စွပ်စွပ်နဲ့ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့မယားလေးကို လိုးနေတော့တာ။ မီမီ့လီးမှာလဲ သူတို့လိုးထားတဲ့အရည်တွေက ပေကျံလို့။ မီမီရဲ့လီးကလဲ မသေးဘူးဆိုတော့ ရင်အေးလဲ အရသာရှိမှာ သေချာပါတယ်။ ခဏကြာတော့ မီမီက ရင်အေးကို မေမေလို့ခေါ်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းတယ်။ ရင်အေးကလဲ နှစ်ခါမတောင်းဆိုရဘဲ သမီးလေးဆိုပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးတော့တာပဲ။ မီမီကလဲ ရင်အေးခါးပေါ် သူထမိန်အရှေ့ပိုင်းကို အုပ်လိုက်ပြီး ရင်အေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို အနောက်ကနေခွလိုးတယ်။ မဆိုးဘူးဗျ။ မီမီက ထိန်းလဲ ထိန်းနိုင်သားပဲ။ သူဘယ်လောက်အထိ ထိန်းနိုင်မလဲ ကျုပ်လဲ စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဗွီဒီယိုကို ရှုဒေါင့်စုံကနေ လှည့်ရိုက်ရင်း ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ မီမီ့လီးကိုမမြင်ရတော့လဲ မြင်ချင်လာပြန်ရော။ ဒါနဲ့ပဲ အနောက်ကနေ အုပ်ကျနေတဲ့ မီမီ့ထမိန်ကို အသာလှန်ကာ ဖုန်းကို ထမိန်အောက်ထဲထည့်ပြီး ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲလီးဝင်ထွက်နေတာကို အနီးကပ်ရိုက်တယ်။ အခုမှ မီမီ့လိုးချက်တွေက ပိုအားပါလာပြီး ရင်အေးလဲ ညည်းသံတွေဆူညံနေတာပဲ။ ခဏကြာတော့မှ မီမီက ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲကို သူ့လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့တယ်။ မီမီလဲ ရင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲက သူ့လီးကိုချွတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်ကာ ဆိုဖာလက်တင်အပေါ် ခေါင်းမှီကာ မှိန်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးစောက်ပက်ထဲက ပြန်ထွက်ကျလာတဲ့ လီးရည်တွေကိုရော၊ ဆိုဖာလက်တင်ပေါ်ခေါင်းမှီလျှက် ပိုးလိုးပက်လက်နဲ့ အမောဖြေနေတဲ့ မီမီ့ကိုပါ အမိအရ ရိုက်ထားလိုက်ပြီးမှ ဖုန်းကင်မရာ ပိတ်လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးကတော့ ဒီလောက်နဲ့ဖြုံမယ့်သူမှမဟုတ်တာ။ မီမီ လိုးတာကြမ်းတယ်ဆိုတာတောင် ကျုပ်ကိုတော့မမီသေးဘူးလေ။ ကျုပ်က ရင်အေးစောက်ဖုတ်က စီးကျနေတဲ့ မီမီ့လီးရည်တွေကိုရော၊ သူ့စောက်ဖုတ်မှာပေကျံနေတဲ့ လိုးရည်တွေကိုပါ တစ်ရှူးလေးနဲ့ သုတ်သင်သန့်ရှင်းပြီးမှ ရင်အေးစောက်ဖုတ်လေးကို အနမ်းလေးပြွတ်ခနဲ ပေးလိုက်သေးတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အရည်လဲ့နေတဲ့ မျက်ဝန်းနဲ့ လှည့်ကြည့်လို့နေတယ်။ ရင်အေးရဲ့ထမိန်ကိုပြန်ဖုံးပေးကာ အေးက ထထိုင်တော့ ရင်အေးအနားမှာထိုင်ရင်း ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ကို အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်သေးတယ်။
“ကို့ကို ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… ဗွီဒီယိုကို အစအဆုံးရိုက်ထားတယ်မလား…”
“အင်း… ရှယ်ပဲ… ပြန်ကြည့်ရင်တောင် တော်တော် စိတ်ထဖို့ကောင်းမယ်… ကိုလဲ ဌေးဆီကိုပို့ပြီး အကျိုးအကြောင်းပြောပြမယ်လို့ စိတ်ကူးရတာနဲ့ ရိုက်မိသွားတာ…”
“ခစ် ခစ်… မဌေးတော့ သူ့သမီးရဲ့လီးကြီးကိုမြင်ယောင်ပြီး အလိုးခံချင်နေတော့မှာ သေချာပါတယ်… ခစ် ခစ်… မီမီရေ နင်တော့ မြန်မြန်သာ ရောက်အောင် သွားပေတော့…”
မီမီလဲ အခုမှထထိုင်ပြီး  သူ့အဝတ်အစားတွေကို သပ်ရပ်အောင်ပြင်ဆင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မီမီ့ကို အနားခေါ်ကာ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ကောင်းလားမီ… ကိုယ့်အမေကို လိုးရတဲ့ခံစားချက်က ဘယ်လိုလဲ…”
“အွန်း… အရမ်းကောင်းတယ် လေး… ဒါကြောင့်မေမေနဲ့ မောင်လေးလဲ စွဲသွားကြတာဖြစ်မယ်… မေမေ့ကိုသာ တကယ်လိုးရရင်… ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းမလဲ မသိဘူး…”
“ဒါပေါ့ မီမီရဲ့… ဒါကြောင့် ဟောဒီ့ ကိုက အခုချိန်အထိ သူ့အမေကို လိုးနေတာပေါ့…”
“စိတ်ချပါ တီလေးရဲ့… မီဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီ… ဖေဖေလိုးတာခံပြီး မေမေနဲ့မောင်လေးကို ဖေဖေကြည်ဖြူလာအောင် မီလုပ်မယ်… ပြီးတော့ မေမေ့အတွက်လဲ မောင်လေးလိုးတာခံပြီး မောင်လေးရော ဖေဖေရော မေမေနဲ့ လေးကို ကြည်ဖြူလာအောင် မီကြိုးစားမယ် သိလား…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ မီရယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အွန်း… မီလဲ လေးကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…  မီလဲ ပြန်မယ်လေ… မီမပြန်မချင်း ညီမလေးမွှေးလွန်းနဲ့ ဖွားဖွားက အိမ်ပြန်လာမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ထင်တယ်… ဟီး… ဒါနဲ့ မီ့ကို ခုနက ဗွီဒီယိုနှစ်ခု ကူးပေးလိုက်အုံး… မီလဲပြန်ကြည့်ချင်လို့…”
“ကူးသွားလေ.. ”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုနှစ်ပုဒ်ကို မီမီ့ဖုန်းထဲ ကူးထည့်ပေးလိုက်တယ်။ မီမီလဲ ဗွီဒီယိုကူးပြီး ပြန်တော့ ကျုပ်တို့လဲ သူ့ကိုကားပေါ်လိုက်ပို့ပြီး ခြံတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လင်မယားအိမ်ထဲပြန်ဝင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်လျှက် ကျုပ်တို့လင်မယားကို ပြုံးပြီးကြည့်နေတဲ့ မေမေနဲ့သမီးလေးကို တွေ့ရတယ်။ မေမေနဲ့သမီးလေးက ရင်အေးနဲ့မီမီ လိုးတဲ့ဗွီဒီယိုကို ကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ ကျုပ်တို့မိသားစုလေးယောက် ဧည့်ခန်းမှာပဲ အတူထိုင်ကြည့်လိုက်ကြတော့တယ်။

(အခန်း ၂၈/၁၃ ဇတ်သိမ်း)

ဒီလိုနဲ့ နောက်လမှာ မီမီအလုပ်ပါးတုန်း သူ့ရွာကို ရက်ရှည်သွားနေမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်တို့ တိုင်ပင်ထားတဲ့ကိစ္စကို အကောင်အထည်ဖော်မယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။ မဌေးကိုလဲ ကျုပ်က ကြိုအကြောင်းကြားထားပြီး ဗွီဒီယိုကိုလဲ ပို့ပေးထားတော့ မဌေးကလဲ သူ့သားကြီးကနေ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ သမီးကြီးက သူ့ကိုလာလိုးမှာကို ကြိုတင်စောင့်နေမှာပါပဲ။

မြရည်နဲ့ချယ်ရီလဲ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းတစ်ခုကို ပြောင်းသွားကြတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီက သူ့ကုမ္ပဏီခွဲတစ်ခုမှာ နှစ်ယောက်အတူ အလုပ်နေရာပေးလို့ သူတို့လဲ အလုပ်အတူလုပ်ရင်းနဲ့ ဘဝတစ်ခုကို ဖြတ်သန်းနေတယ်။ သူတို့ဆီသွားရင်တော့ ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းဆို ပတ်ဝန်းကျင်အမြင်မတင့်တယ်မှာစိုးလို့ တခါတရံ ရင်အေးနဲ့၊ တခါတရံ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့၊ တခါတရံ မအိနဲ့ အတူသွားတယ်။ တခါတရံတော့လဲ သူတို့အိမ်မှာ ဟိုဘက်ဒီဘက် အမျိုးတွေရောက်နေတတ်လို့ ဘာမှမလုပ်ရဘဲ ပြန်လာရတဲ့အခါမျိုးတွေလဲရှိတယ်။

နောက် ၂လလောက်နေတော့ မီမီ့ဆီက သတင်းကောင်းကြားရတယ်။ မီမီဖြေရှင်းပေးလို့ အရာအားလုံး အဆင်ပြေသွားပြီ။ မီမီက သူ့အမေကိုလဲ လိုးသလို သူ့အဖေနဲ့ရော သူ့မောင်နဲ့ပါ အလိုးခံပြီး ညှိနှိုင်းစေ့စပ်ပေးလို့ မဌေးတို့သားအမိကိစ္စကို ကိုသိန်းမောင်က နားလည်ပေးသလို ပန်းအိနဲ့ မဌေးနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ပက်သက်မှုကိုလဲ ကိုသိန်းမောင်နဲ့ ညီညီက နားလည်ပေးခဲ့တယ်။ နောက်ဆို ရွာကိုသွားရင် သက်ထား၊ အန်တီသရဖီ၊ ပန်းအိ၊ မဌေးစတဲ့ ကျုပ်မယားတွေနဲ့ အလျဉ်းသင့်သလို လိုးနေရုံပါပဲ။

သမီးလေး ဆယ်တန်းပြီးတော့ ကျုပ်တ်ု့အိမ်ကို အသစ်ပြင်ဆောက်တယ်။ အန်တီသိင်္ဂီရဲ့ဆန္ဒအရ ကျုပ်တို့နှစ်အိမ်ကြားမှာရှိတဲ့ ခြံစည်းရိုးကိုဖြိုချပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့အိမ်ကိုပါ နံရံအချို့ကိုပြန်ခွာပြီး အိမ်အသစ်တစ်ဆက်တည်း ပြင်ဆောက်တယ်။ ဆောက်နေတဲ့ကာလမှာတော့ ကျုပ်တို့ အန်တီသိင်္ဂီ့အိမ်မှာ ပြောင်းနေကြတယ်။ ဒီကြားထဲမှာ သမီးလေးက သူအဒေါ်တွေအပြင်၊ မအိတို့ အန်တီသိင်္ဂီတို့နဲ့ပါ ကျုပ်လိုးတာကိုခံလို့ ကျုပ်နဲ့သမီးလေးအကြောင်းကိုလဲ မိသားစုဝင်တွေနဲ့ ကျုပ်မယားတွေ သိသွားကြပြီ။ အနမတီသိင်္ဂီကိုယ်တိုင် သမီးလေးကိုကိုယ်ဝန်မရစေဖို့ ဆေးမထိုး ဆေးမသောက်ရတဲ့ အကာအကွယ်လုပ်ပေးထားတယ်။

ကျုပ်တို့အိမ်ပြီးတော့ နန္ဒာနဲ့ ရဲထက်တို့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲကို ကျုပ်တို့အိမ်အသစ်ရဲ့ ခြံဝန်းထဲမှာပဲ ကျင်းပတယ်။ မေမေက မေကြည် ဖေထွန်းတို့နဲ့ ရဲထက်မိဘတွေနဲ့အတူ စင်မြင့်ထက်မှာ ကန်တော့ခံရတယ်။ မမသူဇာတို့၊ ကျုပ်တို့၊ မူယာတို့လင်မယားတွေကိုလဲ  အစ်ကို အစ်မနေရာမှာထားကာ ကန်တော့ကြသေးတယ်။ နန္ဒာတို့လက်ထပ်ပြီးတော့ ဖေထွန်းတို့နဲ့ပဲ အတူနေတယ်။ ပြီးတော့ ဘော့စ်ကလဲ ကျုပ်ကို အနားယူ ခွင့်ပြုတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က အရေးကြီးတဲ့ကိစ္စရှိရင်တော့ လာပေးရမယ်၊ အဲ့ဒီအတွက် ကုမ္ပဏီရဲ့ အမြတ်အစွန်းကို ရာခိုင်နှုန်းတစ်ခုနဲ့ နှစ်စဉ် ခံစားခွင့်ပြုတယ်။ ကျုပ်လဲ ကုမ္ပဏီအလုပ်က အနားရတော့ ဘာအလုပ်လုပ်လဲသိလား။ ဟီး… ရင်အေးရဲ့ စိုက်ခင်းတွေကို ထပ်ချဲ့ပြီး ရာသီအလိုက် စားပင်တွေစိုက်တယ်။ ပြီးရင် ခြံရှေ့မှာ ဆိုင်ခင်းပြီးရောင်းတယ်။ မနက်တစ်ပိုင်းပဲ ရောင်းတာ။ ဒီအလုပ်လုပ်မှ လူက အဆီကျသွားသလိုပဲ။ ပိုတောင် ကိုယ်ရေစစ်သွားသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့အတူ ဝိုင်းလုပ်ကြတာတော့ ရင်အေးရယ်၊ သမီးလေးရယ်၊ အန်တီသိင်္ဂီရယ်က အဓိက ဝိုင်းလုပ်ပေးတာ။ အန်တီသိင်္ဂီလို သူဌေးတစ်ယောက်က ကျုပ်နဲ့အတူလာနေတဲ့ရက်တွေဆို အပင်ရေလောင်း ပေါင်းသင်တာတွေ လာဝိုင်းလုပ်ပေးတာ အံ့သြစရာတောင် ကောင်းနေသေးတယ်။ သြော်… အန်တီသိင်္ဂီ့အိမ်က ကျုပ်အိမ်နဲ့ ပေါင်းလိုက်တာဆိုတော့ ကျုပ်အိမ်မှာ တစ်ပတ်လောက် လာနေတော့တာပေါ့ဗျာ။ ပြီးမှ ဦးမိုးမြင့်အောင်ဆီမှာ တစ်ပတ် ပြန်သွားနေတာပေါ့။ အခုဆို အန်တီယုလဲ ကျုပ်အိမ်မှာ ပြန်လာနေပြီလေ။ အိမ်နှစ်အိမ်ကို တစ်ဆက်တည်း ဆောက်လိုက်တော့ အခန်းတွေက အများကြီးပဲ။ လောလောဆယ် ကျုပ်တို့ လင်မယားကတစ်ခန်း။ သမီးလေးကတစ်ခန်း၊ မေမေ့အတွက် တစ်ခန်း၊ မအိကတစ်ခန်း၊ အန်တီယုကတစ်ခန်း၊ အန်တီသိင်္ဂီကတစ်ခန်းဆိုတော့ အားလုံးပေါင်းမှ ခြောက်ခန်းပဲ အသုံးပြုရပြီး ကျန်တဲ့အခန်းတွေကို ဧည့်သည်တွေ(ကျုပ်မယားတွေ)လာရင်အသုံးပြုဖို့ အဆင်သင့်ပြင်ထားတယ်။ ပန်အိတို့ မဌေးတို့လဲ ရန်ကုန်ကိုလာရင် ကျုပ်အိမ်မှာပဲနေတယ်။ သက်ထားတို့ အန်တီသရဖီတို့လာရင်လဲ ကျုပ်အိမ်မှာပဲနေတယ်။ ဖြူသဲဝေတောင်မှ ပိတ်ရက်တွေဆို ရောက်လာတတ်တယ်။ အခုဆို သမီးလေးတောင် တက္ကသိုလ်တက်နေပြီပေါ့။ သမီးလေးက ပထမနှစ်မှာတော့ ရည်းစားမထားချင်သေးဘူးလို့ဆိုတယ်။ ဒီအတောအတွင်းမှာပဲ ကျုပ်တို့တွေးမိတာ တစ်ခုရှိလာတော့ ကျုပ်အိမ်ကလူတွေ(ကျုပ်၊ ရင်အေး၊ ခင်မွှေးလွန်း၊ မေမေ၊ အန်တီသိင်္ဂီ၊ မအိ၊ အန်တီယု) အပြင် မမသူဇာ၊ မူယာ၊ မေကြည်တို့လင်မယားနဲ့ နန္ဒာတို့ကိုပါ ခေါ်ပြီး တိုင်ပင်တယ်။ နောက်တစ်ဆင့် အနေနဲ့တော့ ရွာက မဌေးတို့လင်မယား၊ ပန်းအိတို့လင်မယားနဲ့ အမေကြွယ်၊ မမော်နဲ့ မီမီတို့ကိုပါ အိမ်မှာခေါ်ပြီး တိုင်ပင်ဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ ဒီဆွေးနွေးပွဲမှာတော့ ကျုပ်တို့လင်မယားနဲ့၊ သမီးလေးရယ်၊ မေမေရယ်ပဲ ပါတော့တယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေက တိုင်ပင်ပြီးလို့ သဘောတူပြီးကြပြီဆိုတော့ ဝင်မပါကြတော့ဘူး။ လူစုံတက်စုံနဲ့ ဧည့်ခန်းကျယ်ကြီးထဲမှာ ထိုင်နေကြတယ်။ မဌေးနဲ့ပန်းအိက ကျုပ်အနားမှာ လာထိုင်ပြီး မီမီ့ကိုအလယ်မှာ ထားကာ ကိုသိန်းမောင်နဲ့ ညီညီက မီမီ့ကိုဖက်ထားကြတယ်။ မေမေနဲ့ ရင်အေးနဲ့သမီးလေးက သမီးလေးကို အလယ်မှာထားကာ ထိုင်နေကြတယ်။ အမေကြွယ်နဲ့ မမော်ကတော့ နှစ်ယောက်တွဲပြီး တစ်ခုံမှာထိုင်ကာ ကျုပ်တို့တွေ ထိုင်နေတဲ့အတွဲအစပ်ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ အမေကြွယ်နဲ့ မမော်တို့ကလဲ ကျုပ်တို့ မိသားနှစ်စုရဲ့ အတွင်းရေး တော်တော်များများကို မီမီကတစ်ဆင့် သိထားကြတော့ အားနာစရာတော့ မရှိပါဘူး။ ဒါကြောင့်လဲ မဌေးနဲ့ ပန်းအိက ကျုပ်အနားမှာ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းထိုင်ပြီး သူတို့ပခုံးလေးတွေကို ကျုပ်ဖက်တာခံနေတာပေါ့။
ဌေး-“မောင် ပြောပါအုံး… ဌေးတို့တွေကို အခုလို တကူးတက ခေါ်တာ ဘာကိစ္စလဲ…”
တေ-“သမီးရေးကိစ္စပဲ ဆိုပါတော့…”
ပန်း-“သမီးရေး… ဟုတ်လားလေးယောက်ျား… မွှေးလွန်းကို အိမ်ထောင်ချပေးတော့မလို့လား…”
တေ-“အင်း… ဟုတ်တယ်… အေးလေးက မြေးအရမ်းချီချင်နေပြီလေ…”
အေး-“ဟုတ်တယ် ပန်းအိရဲ့… အားလုံးပဲ အခု သမီးလေးကို အိမ်ထောင်ချပေးမယ့်ကိစ္စမှာ ကျမတို့မိသားစုဆက်ဆံရေးက သာမန်မိသားစုလိုမဟုတ်တော့… သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ဆို အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်ဘူး…”
ကြွယ်-“ဟုတ်တာပေါ့ သမီးရဲ့… ဒါဖြင့် ဘယ်လိုစဉ်းစားထားလို့လဲ…”
အေး-“ဒီလိုပါ အမေကြွယ်… သမီးလေးကို ကျမတို့ မီမီနဲ့ အိမ်ထောင် ချထားပေးချင်တယ်…”
မီ-“ရှင်…”
အမေကြွယ်တို့အပါအဝင် မဌေးတို့ မိသားစုအားလုံး အံ့သြသွားကြတယ်…”
မော်-“ဒါက မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်တယ် ရင်အေးရဲ့… သမီးလေးက မိန်းမစိတ်ပဲရှိတာ… မိန်းမဘယ်ယူချင်မှာလဲ… မင်္ဂလာဆောင်တဲ့အချိန် ယောက်ျားလေးလို ခဏတာပြင်ပေးလို့ ရနိုင်ပေမယ့်… သမီးလေးက တစ်သက်လုံး ယောက်ျားလေးလို နေနိုင်မှာမှ မဟုတ်တာ…”
မြ-“ခဏလေးပါ မမော်ရဲ့… အန်တီတို့ရှင်းပြတာလဲ နားထောင်ပါအုံး… မီမီက သားလေးကိုပဲချစ်တာ… ဒီလိုပဲ မြေးလေးကလဲ သူ့အဖေကိုပဲချစ်တာ… ဒီတော့ မီမီနဲ့ မြေးလေးသာလက်ထပ်လိုက်ရင် မီမီရော မြေးလေးပါ သူချစ်တဲ့သူနဲ့ တစ်သက်လုံး အတူတူနေသွားလို့ရပြီလေ…”
တေ-“ဟုတ်တယ်… သမီးလေးနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့လဲ မီက စိတ်အကျဉ်းကျပ်ခံပြီး ယောက်ျားလို ဝတ်ဖို့မလိုပါဘူး… မင်္ဂလာဆောင်တဲ့အခါ မီမီနာမည်ကို ကိုကိုမောင်(ခ)မီမီမောင်ဆို ပြီးတာပဲ… ဒီခေတ်မှာ မိန်းကလေးချင်း ယောက်ျားလေးချင်း ချစ်ကြတာ အဆန်းမဟုတ်တော့ပါဘူး… ကျနော်တို့သမီးလေးအတွက် အဓိကလိုချင်တာက သူ့တစ်ဘဝလုံးကို စောင့်ရှောက်ပေးမယ့်သူရယ်… သမီးလေးက မွေးလာမယ့်ကလေးအတွက် အဖေအမည်ခံပေးမယ့်သူရယ်… ဒါပဲလိုတာပါ… မီနဲ့ မီးလေးက ညီအစ်မလို ချစ်ကြပြီးသားဆိုတော့ မီက သမီးလေးကို စောက်ရှောက်မယ်လို့ ကျနော်တို့ ယုံတယ်…”
သိန်း-“ဒါတော့ ဟုတ်ပါပြီ… သမီးမွှေးလွန်းက သမီးကြီးကိုလက်ထပ်ရင် ပတ်ဝန်းကျင်က မေးငေါ့ကြမှာကို ရင်ဆိုင်နိုင်ပါ့မလား…”
မွှေး-“ဒါတော့ မပူပါနဲ့ ဦးရယ်… သမီးရင်ဆိုင်ရဲပါတယ်… ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ ဘယ်နှရက် ကဲ့ရဲ့နိုင်မှာမို့လဲ… နောက်တော့ မောသွားကြမှာပါ…”
ညီ-“ဘယ်လိုလဲ မမ… ညီမလေးမွှေးလွန်းနဲ့ လက်ထပ်မလား…”
မီ-“လေးတို့ပြောတာမှန်တယ် မောင်လေး…  ညီမလေးမွှေးလွန်းနဲ့လက်ထပ်လိုက်ရင်း လေးနဲ့လဲ အတူနေလို့ရသွားမယ်… မမတို့အိမ်သားချင်းဆက်ဆံရေးကိုလဲ ဘာမှပြောင်းလဲစရာမလိုဘူး… ညီမလေးမွှေးလွန်းလဲ လေးနဲ့ ကလေးယူလို့ရသွားပြီပေါ့…”
ဌေး-“ဒါဆို သမီးကြီးက လက်ခံမယ်ပေါ့…”
မီ-“သမီး လက်ခံပါတယ်…”
ကြွယ်-“အင်း ကောင်းပါတယ်လေ… နှစ်ဖက်မိသားစုနှစ်ခုရဲ့ အိမ်တွင်းဆက်ဆံရေးက သာမန်လဲမဟုတ်… မဌေးတို့ ပန်းအိတို့နဲ့ မောင်တေဇာရဲ့ ဆက်ဆံလေးကလဲရှိသေးတော့… ဒီလို အတွင်းသိအစင်းသိ မိသားစုနှစ်ခုပေါင်း စပ်လိုက်တာ အကောင်းဆုံးပါပဲ… ဒါနဲ့ ဒီလို ကြံကြံဖန်ဖန်စိတ်ကူးကို ဘယ်လိုများရသလဲ မောင်တေဇာ…”
တေ-“ဟီး… ချယ်ရီနဲ့ မြရည်တို့ကိုကြည့်ပြီး ရခဲ့တာပါ အမေကြွယ်…”
အမေကြွယ်နဲ့ မမော်က ပြုံးနေကြတယ်။ သူတို့ကိုလဲ မီမီ့ရဲ့အုပ်ထိန်းသူစာရင်းမှာထည့်ပြီး လေးလေးစားစားခေါ်ပြီးတိုင်ပင်တာ ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း ပြောသွားသေးတယ်။ အမေကြွယ်တို့ပြန်မယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ မတားတော့ဘဲ ကားပေါ်လိုက်ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ ဒီမိသားစုချည်းပဲ တိုင်ပင်စရာ ကျန်နေသေးတယ်လေ။ ကျုပ်တို့တွေ အမေကြွယ်နဲ့ မမော်ကို ကားပေါ်လိုက်ပို့ပြီးတော့ အရင်လိုပဲ ပြန်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မဌေးက ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာပြီးကိုင်ဆွနေသလို ပန်းအိကလဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဆွဲယူနမ်းနေပြီ။ သူ့အမေနဲ့ ယောက်မကိုကြည့်ပြီး မီမီကလဲ သူ့ဖေနဲ့ သူ့မောင်လေးရဲ့လီးတွေကို ကိုင်ဆွနေပြီ။
တေ-“ပြွတ်… ခဏလေး ပန်းလေးရဲ့… လေးတို့ ပြောစရာကျန်သေးတယ်… ခုနက အမေကြွယ်တို့ရှိလို့ မပြောသေးတာ…”
ဌေး-“မောင် ဘာပြောမလို့လဲ…”
အေး-“ကိုရယ်… မဌေးတို့ ပန်းအိတို့က ကိုနဲ့မတွေ့ရတာကြာတော့ လွမ်းနေမှာပေါ့… သူ့တို့လုပ်ချင်တာလုပ်ပါစေ… အေးပဲ ပြောပြလိုက်ပါမယ်…”
မီ-“တီလေးက ဘာပြောမှာလဲ…”
အေး-“အခုတော့ တီလေးပေါ့… နောက်ဆို အမေလို့ခေါ်ရမှာနော်… ခစ် ခစ်… ဒီလိုမီမီရဲ့… တီလေးတို့ မီမီ့ကို ရွေးချယ်တာ ဒီကိစ္စအပြင် တခြားအချက်တွေလဲ ပါသေးတယ်…”
မီ-“ဘာများလဲ တီလေးရဲ့..”
အေး-“ဘာရမလဲ မီရဲ့… မီ့ရဲ့ စံချိန်မှီလီးကြီးပေါ့… တီလေးတို့ မရှိတော့တဲ့အခါ သမီးလေး ပြတ်လပ်နေတာမျိုးလဲ မဖြစ်စေချင်ဘူးလေ… ဒီတော့ မီမီလဲ သမီးလေးအပေါ် မဌေးလိုမျိုး စိတ်ပါစေချင်တယ်… ဖင်ကိုမဆွဘဲ လိုးချင်နေတာမျိုးပေါ့… ဒါမှ ကိုအသက်ကြီးလို့ မလိုးနိုင်တော့တာပဲဖြစ်ဖြစ်… ကိုနဲ့တီလေး မရှိတော့တာပဲဖြစ်ဖြစ် သမီးလေးကို မီက ဆက်ပြီးလိုးပေးနိုင်မှာပေါ့…”
မီ-“ဒါက မလွယ်ဘူးထင်တယ်… မေမေ့ကိုက ကိုယ်အမေမို့ မီက လိုးချင်လို့ လီးတောင်တာ… တီလေးနဲ့တောင် ဖင်ကိုဆွပေးမှ လီးကတောင်တာ တီလေးအသိပဲလေး… ပြီးတော့ မေမေ့ကိုလိုးသလိုလဲ အားရပါးရ မလိုးနိုင်ဘူးလေ…”
မြ-“မီမီရယ်… မီမီက မြေးလေးကို ညီမအရင်းလို သဘောမထားနိုင်ဘူးလား…”
မီ-“ဖွားဖွားရယ်… မွှေးလွန်းကို သမီးရဲ့ ညီမအရင်းလေးလို ချစ်ပြီးသားပါ…”
မြ-“ဒါဆို ပြီးပြီပေါ့ မီရဲ့… မြေးလေးကို ကိုယ့်ညီမလေးလိုသဘောထားပြီး ညီအစ်မချင်း လိုးကြပေါ့…”
မီ-“ဒါပေမယ့် မွှေးလွန်းက လေးကိုပဲချစ်တာလေ… မွှေးလွန်းက သမီးလိုးမှာကို လက်ခံနိုင်ပါ့မလား… အရင်က တီလေးကသာ မီ့လီးကြီးကို စိတ်လှုပ်ရှားပြီး အလိုးခံတာ… မွှေးလွန်းက လေးရဲ့လီးကလွဲပြီး ဘယ်လီးနဲ့မှ အလိုးမခံတဲ့ဟာ…”
မွှေး-“အွန်း… အရင်ကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ မမမီရဲ့လီးကြီးကို စိတ်လှုပ်ရှားပေမယ့် အလိုးမခံရဲဘူး… ဒါပေမယ့် အခုလို ညီအစ်မလိုတွေးကြည့်တော့လဲ ခံချင်လာတယ်… ကိုယ့်အစ်မလီးကြီးနဲ့ ကိုယ့်ကိုတက်လိုးမှာ ရင်ခုန်စရာကြီး…”
သမီးလေးစကားကိုကြားတော့ ကျုပ်လဲ သမီးလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ သမီးလေးကလဲ ပြောပြီးမှ ကျုပ်ကို ဖျပ်ခနဲ လှည့်ကြည့်တယ်။ သမီးလေးကို သူများလိုးမှာ ကျုပ်မလိုချင်ပေမယ့် သူစိမ်းယောက်ျားမဟုတ်ဘဲ မီမီဖြစ်နေတာကပဲ ကျုပ်အတွက် ဖြေသိမ့်စရာဖြစ်ရတာပါပဲ။ ရင်အေးကလဲ ကျုပ် သမီးလေးကို အူတိုနေတာ ရိပ်မိတယ်။
အေး-“ကိုနော်… ကိုချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ အေးကို မီမီလိုးတာတောင် မိန်းကလေးချင်းမို့ အူမတိုဘဲ မီးလေးကျမှ လာအူတိုနေတယ်… ဟွန့်…”
တေ-“ဟီး… အေးလေးကလဲကွာ…”
ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့သမီးလေးကို အူတိုတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျုပ်ကို တမင်စနေတာ။
“ကိုကိုဖေဖေရယ်… မမမီကို မွှေးလွန်းက လက်ထပ်ပြီးမှ ပေးလိုးမှာပါ… ဒါတောင် မမမီက မွှေးလွန်းကို ဘယ်အချိန်ကျမှ ညီမအရင်းလိုသဘောထားပြီး သူ့လီးက ဒီအတိုင်းတောင်မယ်မှန်းမသိဘူး…”
သမီးလေးက မီမီ့ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ပြောလိုက်တော့ မီမီက ပြုံးလျှက်ပဲ သမီးလေးကိုကြည့်ရင်း သူ့အဖေနဲ့ သူ့မောင်လေးရဲ့လီးကိုဆွနေတာ ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူ့ရဲ့ ရွှဲအိတင်းကျပ်နေတဲ့ လယ်သာစကတ် (leather skirt)အပျော့သားလေးထဲကို လက်နှိုက်ကာ သူ့ပင်တီကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပင်တီကိုချွတ်ပစ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မီမီ့လီးကြီးက စကတ်ထဲမှာ ဖြောင်းခနဲ ကန်တက်လာပြီး စကတ်ထဲကနေ ဖောင်းကြွပြီးရုန်းကန်နေတယ်။ မီမီက သူ့စကတ်ထဲကလီးကို ပိုထင်ရှားအောင် လက်နှိုက်လိုက်လို့တွန့်သွားတဲ့စကတ်ကို ဆွဲဆန့်လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်တို့တွေအားလုံး ဝိုးခနဲ့ အာမေဋိတ်သံတွေ ထွက်မိသွားကြတယ်။
မီ-“မမက ညီမလေးကို ညီမအရင်းလိုသဘောထားလားမထားလား ဒါကိုသာကြည့်တော့ကွယ်…”
အေး-“ဟယ်… တကယ်ကြီး မီးလေးကိုလိုးချင်လို့ တောင်နေတာလား…”
မီ-“အင်းပေါ့ တီလေးရဲ့… ကိုယ့်ညီမလေးကိုလက်ထပ်ပြီး ညီအစ်မချင်း ပြန်လိုးရမယ်လို့တွေးလိုက်တာနဲ့ မီ့လီးက တောင်လာတာလေ…”
တေ-“ဒါဆိုရင်တော့ မွှေးလွန်းနောင်ရေးအတွက် ပူစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့…”
မွှေး-“ခစ် ခစ်… မမမီလီးကြီးက စကတ်ထဲက ကန်ထွက်တော့မလိုပဲ ညီမလေးတောင် ရင်ခုန်လာပြီ… ဒါပေမယ့် မမမီ… အခုတော့ မလိုးသေးနဲ့အုံးနော်… ညီမလေးတို့လက်ထပ်ပြီး မင်္ဂလာဦးညကျမှ အဲ့လီးကြီးနဲ့ ညီမလေးကို တစ်ညလုံးလိုးပေး… ဒါပေမယ့် အစွပ်နဲ့လိုးနော် ညီမလေးက ဖေဖေနဲ့ ကလေးယူမလို့… အခုတော့ မေမေ့ကိုပဲဖြစ်ဖြစ်… အန်တီဌေးကိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် လိုးလိုက်တော့… ဟီး…”
ဌေး-“သမီးကြီး… မေမေတို့လဲ သမီးကြီးရဲ့ ရင်သွေးလေး လိုချင်သေးတယ်လေ…”
သိန်း-“ဟုတ်တယ် သမီးကြီးရဲ့… ဖေဖေတို့လဲ သမီးကြီးနဲ့ရတဲ့မြေးလေး ချီချင်သေးတယ်…”
မွှေး-“ဟုတ်ပါပြီ… ဦးနဲ့အန်တီရယ် … သမီး တစ်လှည့်စီ မွေးပေးပါ့မယ်…”
ဌေး-“မေမေ့ချွေးမလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
အေး-“ကျမတို့ချွေးမလေးကလဲ ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲလေ… နောက်ဆို မီမီက တီလေးကို အမေလို့ခေါ်ရတော့မှဆိုတော့ တီလေးကိုလဲ လိုးချင်လို့ လီးတောင်ရင်တောင်လာအုံးမှာနော်…”
မီ-“ဟီး… ဖြစ်ရင် ဖြစ်လာမှာပေါ့ တီလေးရယ်… မေမေ သမီးမရတော့ ဘူး… မေမေ့ကိုလိုးတော့မယ်… ညီမလေးက နောက်မှတဲ့…”
ဌေး-“လာလိုးလေ သမီးလေး… မေမေလဲ မောင့်လီးကိုဆွနေရင်းနဲ့ သမီးလီးကိုမြင်လိုက်ရတော့ စောက်ဖုတ်ကယားနေပြီ… မောင် ချွေးမလေးကို အရင်လိုးပေးလိုက်တော့…”
မဌေးက ပြောလိုက်တော့ မီမီက မဌေးဆီကိုရောက်လာတယ်။ မဌေးကလဲ မီမီ့လီးကြီးကို စကတ်ပေါ်ကနေ နမ်းရှုပ်ပြီးမှ စကတ်ကို အသာလှန်တင်ပြီး စုပ်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုလဲ ပန်းအိကစုပ်နေပြီပေါ့။ နောက်တော့ မီမီက မဌေးကိုလိုး၊ ကျုပ်က ပန်းအိကိုလိုးတာပေါ့။ ပြီးတော့ ကိုသိန်းမောင်က မီမီ့ဖင်ကိုလိုး၊ ကျုပ်ကမဌေးကိုလီုး၊ ညီညီက ပန်းအိကိုလိုးတာပေါ့။ ပြီးတော့တစ်ခါ ကျုပ်က မီမီ့ဖင်ကိုလိုး ညီညီက ပန်းအိကိုလိုး ကိုသိန်းမောင်က မဌေးကိုလိုးတယ်။ ဒီလို လူလဲနဲ့လိုးနေချိန် ညီညီက ပန်းအိကို ကိုသိန်းမောင်နဲ့ အလိုးခံချင်လားလို့မေးပေမယ့် ပန်းအိက ကျုပ်နဲ့ညီညီကိုသာ သူ့လင်အဖြစ်သတ်မှတ်ထားတာမို့ တခြား ဘယ်လီးနဲ့မှ အလိုးမခံနိုင်ဘူးလို့ပြောတော့ ကိုသိန်းမောင်က ပန်းအိကို မလိုးရတော့ဘူး။ ညီညီက မီမီ့ဖင်ကိုလိုးနေချိန် ကျုပ်လဲ ပန်းအိနဲ့ မဌေးကို တစ်လှည့်စီလိုးတယ်။ အဲ့နေ့က ရင်အေး၊ မေမေနဲ့ သမီးလေးက ပွဲကြည့်ပရိတ်သတ်ပါပဲ။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လဲ သူတို့ရဲ့အတွင်းပိုင်းအလှတရားတွေကို ကိုသိန်းမောင်နဲ့ ညီညီ့ကိုမမြင်စေချင်ပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ သမီးလေး ပထမနှစ်မပြီးခင်မှာပဲ ကျုပ်နဲ့ကိုယ်ရှိလာလို့ မီမီနဲ့သမီးလေးကို လက်ထပ်ပေးလိုက်တယ်။ ပွဲလာပရိတ်သတ်တွေကတော့ အံ့သြနေကြတာပေါ့။ မီမီရော သမီးလေးကိုပါ သတို့သမီးဝတ်စုံကိုယ်စီနဲ့ အလှဆုံးပြင်ဆင်ပေးထားကြတယ်။ လက်မထပ်ခင်ကတည်းက မီမီနဲ့ သမီးလေးက လူကြားထဲမှာအတူသွားလာပြီးနေပြလိုက်တော့ မီမီနဲ့သမီးလေးရဲ့အသိုင်းအဝိုင်းကလဲ သူတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူတွေဖြစ်နေတာ သိပြီးကြပြီဆိုတော့ အရမ်းတော့လဲ မအံသြနေကြတော့ပါဘူး။ မီမီ့ကို မိန်းမအစစ်လို့ ထင်နေကြသူတွေကသာ ကိုကိုမောင်(ခ)မီမီမောင်ဆိုတာကို ဖိတ်စာထဲမှာမြင်ပြီး အံ့သြကုန်ကြတာ။ နောက်တော့လဲ ကျုပ်ရဲ့အိမ်သူသက်ထား ချစ်ဇနီးလေးရင်အေးဖန်ဆင်းပေးခဲ့တဲ့ ကျုပ်ရဲ့ကမ္ဘာသစ်လေးဟာ မယားများစွာနဲ့ ကျုပ်ကို ကာမနွံထဲက ရုန်းမထွက်နိုင်စေခဲ့သလို၊ မိသားစုကိုလဲ ပိုတိုးလို့ချစ်ပြီး ပိုတန်ဖိုးထားတတ်စေခဲ့ပါတယ်။

အခုဆို သမီးလေးတောင်မှ ကလေးသုံးယောက်ရနေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ရတာကက နှစ်ယောက်၊ မီမီနဲ့ရတာက တစ်ယောက်ပေါ့။ တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှလာတဲ့ သမီးလေးက ပိုပြီးတောင် ချစ်ဖို့ကောင်းလာသေးတယ်။ မအိကလဲ သွေးမဆုံးခင်လေးမှာ သားလေးတစ်ယောက် ထပ်ရတယ်။ မမက နောက်တစ်ယောက်ထပ်ယူပြီး သားကြောဖြတ်လိုက်တော့ သုံးယောက်။ ညီမလေးမူယာက ကျုပ်နဲ့နှစ်ယောက် ဝေယံနဲ့နှစ်ယောက် ရတယ်။ သက်ထားက ကျုပ်နဲ့ချည်း သုံးယောက်ရပြီး အငယ်ဆုံးကသမီးလေး။ ပန်းအိကလဲ နောက်ထပ် နှစ်ယောက်ထပ်မွေးတယ်။ နွယ်နီကလဲ ကလေး သုံးယောက်အမေဖြစ်နေပြီ။ ချယ်ရီနဲ့ မြရည်တောင် ကျုပ်နဲ့ကလေးတစ်ယာက်စီရလို့ပေါ့။ ရတနာလဲအိမ်ထောင်ကျလို့ ဖြူသဲဝေတစ်ယောက်ပဲ အခုအချိန်အထိ အပျိုကြီးလုပ်ပြီး ကျုပ်လိုးတာ တစ်ခါတစ်လေလာခံရင်း ကျုပ်ကိုယ်စား ကုမ္ပဏီမှာ ရတနာ၊ ဟေမာတို့နဲ့အတူ ဦးစီးနေတုန်း။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကလေးတွေကြီးလာလို့ ကျုပ်တို့တွေ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်လိုက်ကြတာကလွဲရင် အခြေနေပေးရင်ပေးသလို ကျုပ်ရဲ့မယားတွေက ကျုပ်လိုးတာကို ခံနေကြတုန်းပဲ။ ကျုပ်ကလဲ ကျုပ်မယားတွေကို စိတ်မကုန်နိုင်သေးပါဘူးဗျာ။ ကျုပ်လဲ အသက်ကရလာတော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး စာအုပ်လေးဖတ်နေတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဖုန်းဝင်လာလို့ကြည့်လိုက်တော့ နယ်က မယားချော ဆရာမလေး သက်ထားဆက်တာ။ ကျုပ်လဲ စာအုပ်ကိုချလိုက်ပြီး ဖုန်းကို ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို သက်…”
“ကိုရေ ဒုက္ခတော့ ဖြစ်ပြီထင်တယ်…”
သက်ထားရဲ့အသံက အလန့်တကြားပုံစံမျိုးဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ဘာများလဲလို့ ပြာပြာသလဲ မေးလိုက်တယ်။
“ဘာများဖြစ်လို့လဲ သက်ရယ်… အလန့်တကြားပါလား…”
“ဟို ဟိုလေ… သားကြီးနဲ့ ပန်းယမုံတို့ ကြိုက်နေကြပြီထင်တယ်…”
“ဟေ…”
ကျုပ်လဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ငိုင်ကျသွားတယ်။ သက်ထားရဲ့သားသမီးတွေအကုန်လုံးက ကျုပ်နဲ့ရတာမလား။ ဒီလိုပဲ ပန်းယမုံဆိုတဲ့ ပန်းအိရဲ့သမီးလေးကလဲ ကျုပ်နဲ့ရတဲ့ သမီးလေးပဲလေ။ နောက်ကလေးတွေကသာ ဘယ်သူနဲ့ရမှန်း မသိတော့တာ။ သူတို့ချင်းတော့ ဖအေတူမအေကွဲမောင်နှမတွေဆိုတာ ဘယ်သိကြမှာလဲ။
“သက်က ဘယ်လိုသိတာလဲ…”
“သူတို့က အတူသွားအတူစားနဲ့ အရမ်းခင်ကြတာလေ… ညက ပန်းယမုံက အိမ်မှာ သားနဲ့အတူ စာလာကျက်တော့ အပေါ်ထပ်မှာ နှစ်ယောက်သား စာအတူလုပ်နေကြတယ်… သက်လဲ တော်တော်လေးကြာမှ ကော်ဖီလေးသောက်ရအောင်ဆိုပြီး သွားပို့ရအောင် အပေါ်ကိုတက်တော့ လှေကားကနေပဲလှမ်း မြင်လိုက်တာ… သားကြီးက ပန်းယမုံရဲ့လက်ကိုကိုင်ထားပြီး သူတို့နှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေကြတယ်… သက်လဲ ဆူရမှာလား ဘာလား မစဉ်းစားတတ်တော့တာနဲ့ ပြန်ဆင်းခဲ့လိုက်တာ…””
“ဟူး…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချမိတယ်။ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ ကျုပ်သားနဲ့ ကျုပ်သမီးက ချစ်သူတွေဖြစ်နေကြပြီတဲ့လေ။
“ဒီကိစ္စ ပန်းလေးရော သိပြီးပြီလား…”
“သက်တော့ မပြောရသေးဘူး… ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲကိုရယ်…”
“ဟင်း… ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ သက်ရယ်… သူတို့ချင်းချစ်နေကြမှတော့ ကိုတို့ ပေးစားရုံရှိတော့တာပေါ့… သက် ပန်းလေးနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး သားနဲ့သမီးကို တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြောထားလိုက်လေ… သူတို့ကို အချိန်တန်ရင် သက်တို့က ပေးစားမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း… ဒါကြောင့် ပညာရေးကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် သင်ကြဖို့… ကြားထဲမှာ လွန်လွန်ကျူးကျူးမဖြစ်အောင် ထိန်းဖို့ မှာရမှာပေါ့… ဟူး…”
“အင်းလေ… ဒီလိုပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့ ကိုရယ်…”
သက်ထားနဲ့ဖုန်းချတော့ ကျုပ်ဘေးမှာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ရင်အေးကိုတွေ့ရတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်ပခုံးလေးကိုမှီထားတယ်။ သူလဲ ကြားပြီးလို့ဘာမှမမေးတာ ဖြစ်မှာပေါ့။ လူဆိုတာ ကိုယ်စိုက်ပျိုးတာကို ကိုယ်ပဲပြန်ရိတ်သိမ်းရတာ ဓမ္မတာပဲ မဟုတ်လား။

ပြီးပါပြီ။

ဆန္ဒကို သတိနဲ့ထိန်းလို့ စိတ်အပမ်းပြေကြပါစေ။