အိမ်သူဖန်ဆင်းသော ကျွန်ုပ်၏ကမ္ဘာသစ် (အပိုင်း ၉)

(အခန်း ၁၇)

မအိနဲ့ အဆင်ပြေပြီးစ အချိန်လေးတွေဆီကို ပြန်သွားကြရအောင်ဗျာ။ အစက ရုံးဖွဲ့စည်းပုံကို ရေးပြီး မြင်သာအောင်ပြောပြဖို့ပဲ။ ရေးရင်းနဲ့ တစ်ချို့ထည့်ရေးချင်တာလေးတွေကို ဘောင်ခတ်လိုက်သလိုဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ ပြန်ဖျက်လိုက်ပါတယ်။ ကြိုက်သလိုသာ စိတ်ကူးပုံဖော်ကြပါလေ။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၁)
ကျုပ်မနက်ခင်း ဖယ်ရီနဲ့ ရုံးကိုရောက်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်တို့ဌာနရဲ့ ကျုပ်အတွက် ပေးထားတဲ့ စားပွဲမှာထိုင်လိုက်တယ်။ မအိက ရောက်နှင့်နေကာ တစ်ဖက်အကောင့်(account) ဌာနက စာရင်းကိုင်အစ်မနဲ့ စာရင်းအမှားတွေကို ပြန်ပြင်ခိုင်းနေသည်။ ဌာနတစ်ခုနဲ့တစ်ခုကို အခန်းဖွဲ့ထားတာ မဟုတ်ဘဲ ၄ပေအမြင့်လောက် အကာအရံဖြင့်သာ ပိုင်းခြားထားက လျှောက်လမ်း လေးတွေခြားထားသည်။ ဌာန ဦးဆောင်သူတွေကိုတော့ သီးသန့် အစွန်ဆုံးမှာ ကန့်ပေးထားတာမို့ သီးသန့်လိုတော့ ဖြစ်နေပြီး ထိုင်ခုံအပိုလဲ ထားပေးထားတယ်။ မအိက ကျုပ်ဝင်လာတာမြင်ပေမယ့် တစ်ချက်လှမ်းပဲကြည့်ပြီး စာရင်းကိုင်ကိုသာ စာရင်းအမှားတွေကို ဆက်ပြောပြနေသည်။ ပြီးတော့ မအိက သူ့ရုံးခန်းဆီ ပြန်လျှောက်သွားတယ်။ ရုံးမှာ မအိနဲ့ ဘော့စ်အတွက်သာ ရုံးခန်းနှစ်ခန်းရှိပြီး အစည်းဝေးခန်းနှင့် ဧည့်သည်လာရင် စကားပြောဖို့ စောင့်ဆိုင်းခန်း၊ ထမင်းစားခန်းတို့သာ ရှိသည်။ မအိ အခန်းထဲဝင်သွားတာနဲ့ စာရင်းကိုင်ခေါင်းဆောင်က သူ့လက်အောက်က အငယ်ကိုဆူတော့သည်။ ကောင်မလေးက ထိုင်နေတာမို့ မမြင်ရပေမယ့် ငေါက်ငမ်းနေတဲ့သူကိုတော့ မြင်ရသည်။ ကျုပ်လဲ စိတ်မသက်မသာတော့ ဖြစ်မိသည်။ တကယ်ဆို ဒီစာရင်းက သူ့ဆီကတစ်ဆင့်မှ မအိဆီကိုရောက်တာ သူသာ သေသေချာချာစစ်ရင် မအိဆီကနေ သူ့ဆီပြန်ရောက်လာပါ့မလား။ ခဏနေတော့ မအိ ဖိုင်လေးတစ်ခုနဲ့ ကျုပ်ဆီ လျှောက်လာသည်။ လျှောက်လမ်းလေးအတိုင်း လျှောက်လာကာ ကျုပ်နေရာကိုဝင်လာသည်။ အရံအတားသဘောမျိုးသာလုပ်ထားတဲ့ တံခါးလေးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး အထဲဝင်လာက ကျုပ်ဘေးမှာလာရပ်ပြီး
“မောင်လေး… ဒါ နောက်တင်ဒါအတွက် မားကတ်တင်းကပေးတဲ့ ဒေတာတွေ… ပြည့်စုံရဲ့လား… စစ်ကြည့်အုံး…”
ကျုပ်က စကားပြောတာနားထောင်ရင်း လက်က မအိဖင်သားပေါ်မှာရောက်နေပြီ။ ယူနီဖောင်းနဲ့ တင်းကားနေတဲ့ မအိဖင်သားကြီးတွေက သွားရည်ယိုချင်စရာမို့ လက်က အလိုလို ကိုင်မိသွားတာ။ ဒူးဖုံးစကပ်လေးပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ မအိက စကားပြောမပျက်ဆက်ပြောနေတယ်။
“ဘယ်လောက်အချိန်ရလဲ မအိ…”
“တစ်ပတ်အတွင်းတော့ ဒီဇိုင်းအကြမ်းပြန်ပြရမယ်… ဒီဇိုင်းအကြမ်းနဲ့ စျေးနှုန်းအကြမ်းပြောပေးရမှာ… အဆင်ပြေရင် မောင်လေးပါ စက္ကင်းမီတင်(second meeting) လိုက်ရမယ်.. သေသေချာချာကြည့်အုံး… လိုအပ်ရင် မားကတ်တင်းဘက်က ထပ်တောင်းပေးလိမ့်မယ်…”
ပြောရင်း မအိက ကျုပ်ဘေးက ခုံကိုဆွဲယူကာ ထိုင်လိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လာကိုင်တယ်။
“ဟုတ် မအိ… ဒါဆို ကျနော် သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်အုံးမယ်…”
ကျုပ်လဲ မအိပေးတဲ့ဖိုင်ကိုဖွင့်ကြည့်ပြီး မအိပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။ မအိက ပြုံးပြီး ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ ပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ခါးပါတ်ကို ဖြုတ်ပြီး ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံဘောင်းလီထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းပြီး လေသံလေးနဲ့
“မြန်မြန် ပြီးလိုက်နော်…”
ကျုပ် ခေါင်းငြှိမ့်ပြလိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ စာရွက်ကိုကြည့်နေပေမယ့် ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းသံမထွက်အောင် မနည်းထိန်းနေရတယ်။ မအိကလဲ အသံမထွက်အောင် ထိန်းပြီး စုပ်ပေးတယ်။ မနက်ခင်းရောက်ကာစဆိုတော့ လုပ်လက်စအလုပ်တွေ ဆက်လုပ်နေကြချိန်မို့ ကျုပ်ဆီလဲ ဘယ်သူမှာလာပြီး မေးကြမြန်းကြ မလုပ်ကြသေးဘူးလေ။ ကျုပ်နဲ့ နံရံခြားနေတဲ့ တစ်ဖက်မှာ ကျုပ်လက်အောက်က ဝန်ထန်းလေးတွေ keyboard နှိပ်သံ mouse ကလစ်သံ ကြားနေရတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားရတာကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ မအိပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ မအိကလဲ ဝင်လာသမျှ ကျုပ်လီးရည်ကို မျိုချပစ်တယ်။ ပြီးတော့မှ ခုံပေါ်က တစ်ရှူးလေးလှမ်းယူပြီး သူ့ပါးစပ်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကိုလဲ တစ်ရှူးနဲ့သုတ်ပေးတော့ ကျုပ် စာရွက်ကိုပဲ အာရုံစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်လီးကို တစ်ရှုးနဲ့သုတ်ပေးပြီးမှ အတွင်းခံထဲ ပြန်ထည့်ပေးကာ ဘောင်းဘီကို ဇစ်ပိတ်လိုက်တယ်။ အသံမထွက်အောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီချိပ်ကို ပြန်တပ်ပြီး ခါးပတ်ကိုပါပြန်တပ်လိုက်တယ်။
“အဆင်ပြေလာ… မောင်လေး…”
“အင်း… ပြေပါတယ်… အကြမ်းဆွဲဖို့က ဒီလောက်ဆိုရပါပြီ… စက္ကင်းမီတင်ကျမှ အသေးစိတ်ထပ်တောင်းလိုက်မယ်…”
“အင်း… အဆင်ပြေရင်ပြီးရောလေ… မောင်လေး ဆက်လုပ်ထားလိုက်တော့…”
“ဟုတ်ကဲ့… မအိ…”
မအိထိုင်ရာကထတော့ ကျုပ်မအိဖင်ကို ထပ်ပြီး ကိုင်လိုက်သေးတယ်။ မအိက မသိသလိုနဲ့ ကျုပ်နေရာကနေ ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖိုင်ကိုကိုင်ပြီး note bookနဲ့ မအိပေးခဲတဲ့ ပရောဂျက်အတွက် သုံးမယ့်ကွာလတီကို စာရင်းပြုစုပြီး ဒီဇိုင်းအကြမ်းနဲ့ ဖောင်ဒေးရှင်းကို ဆွဲနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်က ဒီဇိုင်းအကြမ်းပဲဆွဲပေးပြီး ဖိုင်ကို အငယ်တွေဆီပို့ပေးကာ ကျုပ်လိုချင်တဲ့ အချက်အလက်တွေပြောပြပြီး အသေးစိတ်ကို ထပ်ဆွဲခိုင်းရတယ်။ ပြီးရင် model သမားကို ဆက်ပြီး အကြမ်းဖျဉ်း 3Dပုံဆွဲခိုင်းကာ ပုံကြမ်းထုတ်ပေးရမှာပေါ့။ ကျုပ်လဲ လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်နေလိုက်တော့ သိပ်မအားတော့ဘူး။ မအိလဲ မအားရှာပါဘူး။ ညနေပိုင်းမှာတော့ ကျုပ် တို့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ လည်ပတ်နေရင်း ပြီးပြီးသား drawing တစ်စုံကိုယူပြီး မအိရုံးခန်းကို သွားလိုက်တယ်။ မအိရုံးခန်းနဲ့ boss ရုံးခန်းက ကပ်လျှက်ပဲ။ အိမ်သာသွားမယ်ဆိုရင်လဲ မအိတို့ ရုံးခန်းအရှေ့က ဖြတ်သွားရတယ်။ ကျုပ်တို့ ဒေတာတွေအကုန်လုံးက မအိဆီကနေတစ်ဆင့်ပဲ ဘော့စ်ဆီ သွားတာ။ မအိက ဘော့စ်နဲ့ တစ်ရုံးခန်းထဲ မနေပေမယ့် မန်နေဂျာဆိုလဲဟုတ် စက္ကတရီဆိုလဲဟုတ်ပါတယ်။ ဘော့စ်ကလဲ မအိနဲ့ကျုပ်ကို အယုံကြည်ဆုံးပဲ။ ကုမ္ပဏီကိစ္စအဝဝကို မအိနဲ့လွှဲထားတာ။ ကျုပ်မအိရုံးခန်းထဲဝင်လာတော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်လဲ ရှိနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ခုံမှာပဲ ခဏထိုင်နေလိုက်တယ်။
“ဒီကိစ္စလောက်နဲ.တော့ အလုပ်ထွက်ဖို့မလိုပါဘူးကွယ်… ညီမလေးမှားတဲ့အမှားက သာမာန်အသေးအဖွဲလေးပါ… ညီမလေးတို့ သူ့လက်အောက်မှာ လုပ်ရတာ အဆင်မပြေဘူးဆိုတာလဲ သိပါတယ်… အစ်မလဲ သူ့ကို သတိပေးနေတာ… အမှန်တော့ ဒီအမှားလောက်က သူအရင်မြင်ပြီး ပြင်ခိုင်းလိုက်တာနဲ့ ပြီးသွားမှာ… အဲ့လို လွယ်လွယ်လက်လျှော့တာမျိုးကို အစ်မ မကြိုက်ဘူး… နောက်ဆို ပိုသတိထားရင် ရပြီပဲဟာ… နော် ညီမလေး…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဒါပေမယ့် ဌာနကလူတွေက အကုန်စိတ်ညစ်နေကြတာ… အလုပ်လုပ်ရတာ မပျော်တော့ အမှားပိုလုပ်မိကြသလိုပဲ…”
“အင်းပါ… အစ်မ နားလည်တယ်… သူ့ကို စိတ်ထဲထားမနေပါနဲ့ ကိုယ်လုပ်စရာရှိတာလုပ်… ဟုတ်ပြီလား… သွားတော့ တော်ကြာ ညီမလေးက အစ်မကို သူ့အကြောင်းလာတိုင်တယ်ထင်ပြီး… ညီမလေးကို မဲနေအုံးမယ်… အစ်မလဲ ဆရာ့မျက်နှာရှိနေလို့… သူမှ မပြုပြင်ရင်… အစ်မလဲ ဆရာ့ကို ပြောရတော့မှာ… ခဏလောက် စောင့်ကြည့်သေးတာပေါ့… အလုပ်ကိုသာ ကြိုးစားလုပ် ဟုတ်ပြီလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ မအိ…”
ကောင်မလေး ပြန်ထွက်သွားတယ်။ သူပြန်ထွက်သွားတော့မှ ကျုပ် မအိစားပွဲအရှေ့ သွားလိုက်တယ်။
“ကဲမောင်လေ… ပြော…”
“ဒီမှာ ပြီးသွားတဲ့ Drawing တွေ ဘော့စ်ကြည့်ဖို့ လာပို့ပေးတာ…”
“အင်း… ပေးလေ… ဘော့စ်ပြန်လာရင်ပေးထားလိုက်မယ်…”
ကျုပ်  မအိလက်ထဲ ဖိုင်ပေးရင်း လက်ကိုပါ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဘော့စ် မရှိဘူးလား…”
“အင်း… ဆိုက်တွေ တစ်ချက်သွားကြည့်နေတယ်…”
မအိက ပြုံးစိစိနဲ့ပြောရင်း ကျုပ်လက်ကို ပြန်ကိုင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘော့စ်မရှိဘူးဆိုတော့ မအိရှိရာ စားပွဲအနောက်ကို ပတ်သွားလိုက်ပြီး မအိကို တင်းတင်းဖက်ကာနမ်းလိုက်တယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ ကျုပ် မအိဖင်တွေကို စကပ်အသား ပျော့ပျော့လေးပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။
“ပြွတ်… မအိရယ်… မနက်က စုပ်ပေးတာ အာသာမပြေသေးဘူး… မအိကို လိုးချင်တယ်…”
“ဖြစ်ပါမလား… လူဝင်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ… အစ်မလဲ ခံချင်နေတာ…”
“လူလာရင် မအိအခန်းကနေ အရိပ်မြင်ရတာပဲ… ကျနော် ဒီစားပွဲအောက်ဝင်ပုန်းမယ်ကွာ… ဘော့စ်မရှိရင် အသံကြားမှာ မပူရပါဘူး… မအိသာ ဟန်မပျက်လေးနေ…”
“ဒါဆိုလဲ လိုးကွာ… ပြွတ်… အစ်မအရမ်းယားနေပြီ…”
“မအိ ခုံမှာထိုင်လိုက်…”
မအိက သူ့ထိုင်ခုံမှာပြန်ထိုင်လိုက်တော့ ကျုပ် မအိရဲ့ ဘီတပ်ခုံလေးကို တွန်းဖယ်ကာ မအိစားပွဲအောက်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ပုံပဲ။ သူ့စကပ်ကို ခါးအထိဆွဲတင်တော့ ကျုပ်လဲ မအိပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မအိက အလိုက်သင့်လေးခါးမြှောက်ပေးတာမို့ ပင်တီက လုံးဝကျွတ်ထွက်သွားတယ်။ မအိတင်ပါးကနေကိုင်ပြီး ခုံအစပ်ကိုဆွဲယူကာ ခုံကိုပါဆွဲလိုက်တော့ မအိ ပေါင်ကြားထဲ ကျုပ်မျက်နှာ ရောက်သွားပြီး မအိခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကလဲ စားပွဲအောက်ရောက်သွားတယ်။ လူရောက်လာပြီး မအိစားပွဲရှေ့က ရပ်ကြည့်ရင်တောင်မှ မအိစကပ် ခါးအထိဆွဲတင်ထားတာ မမြင်နိုင်တော့ပါဘူး။ အမှန်တော့ မအိက စောက်ရည်ထွက်နေပြီးသားပါ။ တန်းလိုးမယ်ဆိုလဲရတယ်။ မနက်က မအိက ကျုပ်ကို စုပ်ပေးသွားတော့ ကျုပ်လဲ မအိကိုပြန်ယက်ပေးချင်သေးလို့ စားပွဲအောက်ကို တန်းဝင်လိုက်တာ။ ကျုပ် မအိရဲ့ စောက်ပက်ကို လျာနဲ့ယက်လိုက်တော့ မအိ တိုးတိုးလေးညည်းတယ်။ မအိရဲ့စောက်ဖုတ်အုံကို လျာလေးနဲ့လိုက်ယက်ပြီး စောက်စိလေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်လိုက်တယ်။ မအိ ညည်းသံလေးကို ကြိုးစားထိန်းရှာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်ထဲ လျာထိုးထည့်ပြီး ကလိပေးတယ်။
“မောင်လေး… သိပ်အချိန်မဆွဲနဲ့နော်… ဟင်း…”
ကျုပ်ပြန်မဖြေအား စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတဲ့ မအိစောက်ပက်ကို အားရပါးရ ယက်နေမိတယ်။ သူ့စောက်စိကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးတော့ မအိလဲ စားပွဲကိုအားပြုပြီး ခါးလေးကော့ပေးလာတယ်။ မအိ သူ့ပေါင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကို သူ့လက်နဲ့လာပုတ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာလဲဆိုပြီး စောက်စိကို ကစားနေတာ ရပ်လိုက်တယ်။ မအိရုံးခန်းထဲ လူဝင်လာသံကြားရတယ်။
“မအိ… ကျမကိုခေါ်တယ်ဆို…”
“အင်း… ဒီတစ်ယောက်က ရုံးတက်ချိန်ခဏခဏနောက်ကျနေတာ… ညီမလေး မပြောဘူးလား…”
ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ကို လျာနဲ့ အောက်ခြေအပေါက်လေးကနေပြီး အမြှောင်းလိုက် အပေါ်အထိ တစ်ချက်ချင်း ယက်တင်နေလိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်လက်ကို ဆွဲဆိတ်တယ်။ နာတော့မနာပါဘူး။ မအိစောက်ပက်ကို ယက်နေတာလဲ မရပ်ချင်လို့ မအိလဲအနေမခက် ကျုပ်လဲ အယက်မပျက် သူ့စောက်ပက်ကို လျာလေးနဲ့အသာ ယက်တင်နေလိုက်တယ်။
“ညီမပြောတယ် မအိရဲ့… သူက ကားမရလို့… ဘာဖြစ်လို့… ညာဖြစ်လို့နဲ့… ဆင်ခြေတွေစုံနေတာ…”
“ကြပ်ကြပ်မတ်မတ်ပြောလေ… ငါက ဝန်ထမ်းအချင်းချင်း သနားလို့ ဘာမှမပြောတာ… ဒီပုံစံအတိုင်းဆို နောက်ကျဒဏ်ကြေးတပ်ရလိမ့်မယ်… ဖယ်ရီပေးဖို့ကျလဲ သူတစ်ယောက်ထဲ သပ်သပ်တစ် နေရာဖြစ်နေတယ်… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကြောင့် တခြားဝန်ထမ်းတွေလဲ ရောင့်တက်လာနိုင်တယ်… နောက်တစ်ခါ နောက်ကျရင် ဒဏ်ကြေးတပ်မယ်လို့ပြောလိုက်… ဘယ်လောက်တပ်သင့်လဲ ညီမလေးဘာသာ ဆုံးဖြတ်… အရမ်းလဲ မနစ်နာစေနဲ့… မှတ်လောက်အောင်လဲ ဖြစ်ပါစေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ မအိ…”
“ဟင်း… တကယ်တော့ အဲ့လို ဖြတ်တာတောက်တာတွေ မလုပ်ချင်ဘူး… အလုပ်ကို အချိန်မှန်လေး ရောက်စေချင်တာ… ညီမလေး ခေါ်ပြီး သေသေချာချာ သတိပေးလိုက်ပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့ မအိ…”
မအိက အိတ်ချ်အာ(HR) ခေါင်းဆောင်ကို ခေါ်ပြောနေတာ။ ကျုပ်ကလဲ ဆက်ယက်နေတာမို့ တော်တော် ဣိန္ဒြေဆည်နေရပုံပဲ။ ပြန်ထွက်သွားတဲ့ ခြေသံကြားရတယ်။ ပြီးတာနဲ့ မအိ သူ့ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ကို အနောက်ဘက်တွန်းလိုက်ပြီး ကျုပ်ကို ဆွဲထူကာ နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ဆိုးလိုက်တာ မောင်လေးရာ… အစ်မ စကားပြောနေတာကို ခဏ မရပ်ပေးဘူး… ဟင့်…”
“မအိစောက်ဖုတ်က… ယက်လို့ကောင်းတာကိုး… ပြွတ်…”
“လိုးတော့နော်… အချိန်မရှိဘူး…”
“အင်း… ”
ကျုပ်လဲ ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီရော အတွင်းခံပါ တပါတည်းဆွဲချပြီး တောင်နေပြီးသားလီးကို မအိစောက်ပက်ထဲ တအိအိနဲ့ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။
“ဟင်း… ”
“အင်း…”
မအိက ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ပေါ် ခပ်လျောလျောလေးနဲ့ နောက်မှီပြီး ပေါင်းကားပေးထားတာမို့ ကျုပ်က အောက်ကရပ်ပြီး ဘီးတပ်ခုံလေး မရွေ့အောင်ထိန်းပြီး မအိကိုနမ်းရင်းလိုးတယ်။ ရုံးခန်းထဲမှာ လိုးနေရတာဆိုတော့ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားရတယ်။ မအိစောက်ဖုတ်ထဲကို ကျုပ်လီးက တဗြွတ်ဗြွတ်နဲ့ ဝင်ထွက်သန်တွေ ဆီးဆုံချင်းရိုက်သံတွေက အရမ်းမကျယ်ပေမယ့် မြည်တော့ မြည်နေတယ်။
“ပြွတ်… နောက်မှနမ်းမောင်လေးရာ… အစ်မ အပြင်က အရိပ်အခြေ ကြည့်ရအုံးမယ်…”
ကျုပ်လဲ မအိပြောတာ မှန်နေတာမို့ ခုံကိုပဲထိန်းထားပြီးလိုးတော့ မအိက ကျုပ်ကိုဖက်ထားက ကျုပ်ပုခုံးပေါ် မေးတင်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ စကားမပြောဘဲ ကြိတ်ညည်းရင်း လိုးကြတာ မအိနဲ့ကျုပ် ရင်တွေခုန်တာမှ တဒိုင်းဒိုင်းပဲ။ ကျုပ်မအိ အပေါ်ပိုင်းကိုတော့ မထိပါဘူး။ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားစွာလိုးရင်း ပြီးချင်လာတော့ ခပ်သွက်သွက်လိုးတယ်။ မအိကတော့ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး တစ်ခါပြီးထားပြီးနေပြီ။ ကျုပ်လိုးနေရင်း မအိ ကျုပ်ကျောကို ပုတ်တော့ လူက ပြီးချင်လျှက်နဲ့ မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးချွတ်ကာ စားပွဲအောက်ထဲ ထိုင်ချလိုက်ပြီး မအိ ခုံကိုလဲ စားပွဲဆီ ဆွဲယူလိုက်တယ်။ မအိ ချက်ချင်းပဲ ကိုယ်ကိုမတ်ပြီး အသက်ရှူမှန်အောင် ထိန်းနေတယ်။ လူဝင်လာတဲ့ခြေသံကြားရတယ်။ မအိစောက်ပက်က ကျုပ်မျက်စိအရှေ့ ပြန်ရောက်လာပြန်ပြီ။ ဖောင်းအိပြီး စောက်ရည်ရွှဲအိုင်နေတဲ့ မအိစောက်ပက်က ကျုပ်လီးချွတ်ကာစမို့ ဟတတလေးဖြစ်နေတာ ချစ်ဖိူ့တောင်ကောင်းသေးတယ်။ ကျုပ်မအိရဲ့စောက်ပက်ကို ပါးစပ်နဲ့ငုံလိုက်ပြီး လျာနဲ့ ယက်လိုက်တော့ မအိက ဟင့်လိုလို ဟုလိုလို ညည်းမိမလိုဖြစ်သွားတာကို ပါးစပ်ပိတ်လိုက်ရလို့ အသံတစ်မျိုးလေး ထွက်သွားတယ်။ မအိက ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့ပေါင်တွေနဲ့ပါ ရုတ်တရတ် ညှပ်မိသွားကာ ခြေနဲ့ပါ ကျုပ်ကျောကို ချိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခပ်ဖွဖွ ဆက်ယက်တယ်။
“မအိ… ”
“အေး… ပြော… ”
“ကျနော် တင်ထားတဲ့ ရုံးအသေးသုံးစရိတ်လေး… မရသေးလို့… လာပြောတာ…”
“အေး… အစ်မတွေ့တယ်… နင် တင်တဲ့စာရင်းထဲက တစ်ခုက ဖြစ်သင့်တဲ့နှုန်းထားထက်များနေလို့လေ… မပြောပြဘူးလား…”
“ပြောတယ်မအိ… အဲ့ဒါကလေ တကယ် အဲ့စျေးပေးဝယ်လိုက်ရတာ…”
“ဟင်း… ငါ့ကို ရုံးခန်းထဲထိုင်နေတယ်ဆိုပြီး နှပ်ချလို့ရမယ်မထင်နဲ့နော်… တော်ရုံဆို ငါမသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်လို့ရတယ်… အခုဟာက သုံးဆလောက်များနေတာ… နင့်ဟာနင်ပြန်စဉ်းစား… နောက်တစ်ခါဒီအချိုးဆို နင်မလွယ်ဘူးမှတ်… ငါက ကိုယ်တိုင် မပြောချင်လို့ သူတို့ကတစ်ဆင့် ပြောခိုင်းတာကို… လာပြောသေးတယ်… နင်စာရင်းအမှန်နဲ့ ပြန်တင်ရင်တင်… မဟုတ်ရင် တပြားမှထုတ်မပေးဘူး…”
“ဟုတ်… ဟုတ်… မအိ…”
ပြန်ထွက်သွားပြန်ပြီတစ်ယောက်။ မအိ ခုံပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ် မှီချရင်း ကျုပ်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ မအိက အစတုန်းက အေးအေးဆေးဆေး ပြောနေတာ ဟိုကောင်က သူတကယ်ပေးခဲ့ရတာလဲဆိုရော ဒေါသထွက်ပြီး လေသံက တော်တော်မာသွားတာ။ ကျုပ် မအိထိုင်ခုံကို ပြန်တွန်းလိုက်ပြီး ထရပ်ကာ မအိနှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်ပြီး
“ငါ့အစ်မ… အရမ်းဒေါသထွက်သွားတာပဲ…”
“အင်း… အသက်ကငယ်ငယ်လေးနဲ့ စာရိတ္တက ပျက်နေပြီ… အလုပ်တောင်ထုတ်ပစ်ချင်တာ… စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရတယ်… ဟင်း… သူ့နေရာ လူပြောင်းမှ ဖြစ်တော့မယ်… မကျေနပ်လဲ ထွက်ပါစေတော့ မတတ်နိုင်ဘူး…”
“အင်းပါမအိရယ်… ဒေါသမထွက်နဲ့တော့… ရွှတ်ရွှတ်… မအိလဲ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းလုပ်ပေးတာပဲ… သူကမှ မပြင်လာတာ… မအိစိတ်ထဲမထားနဲ့တော့… ပြွတ်… မအိက စေတနာထားတော့ ပင်ပမ်းတာပေါ့… မောင်လေး… မအိစိတ်ကို လျော့ပေးမယ်… ”
ကျုပ် မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကိုပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ တကယ်ဆို မအိရော ကျနော်ရော လိုးရင်းတန်း ပြီးလုပြီခင် အခြေအနေမှာ ရပ်လိုက်ရတာ။ မအိက ဒါကိုတောင် အကန့်ခွဲထားပြီး ကောင်းကောင်းပြောသေးတာ။ အခုတော့ ပြီးဖို့ တစ်ဖန်ကြိုးစားရအုံးမယ်။
“ဟင်း… မောင်လေးရယ်… ပြွတ်… မောင်လေးလို အစ်မအပေါ် ရိုးသားကြရင် ကောင်းမယ်…”
“ထားလိုက်ပါ မအိရယ်… အင့်… အင့်… ကျနော့်လီးကို ခံစားမိလား…”
“ဟင့်… ဝင်လာကတည်းကခံစားမိတာပေါ့…”
“ဒါဆို အခုကျနော့်ကိုပဲကြည့်… ကျနော်နဲ့အတူရှိရတာ ပျော်တယ်မလား… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… အင်း ပျော်တယ်…. မြန်မြန်လက်စသတ်လိုက်တော့… ခုနကလဲ တန်းလန်းကြီး..”
“အင်း… ”
ကျုပ် မအိကို တရပ်စပ် ဆောင့်လိုးပြီး မြန်မြန် လက်စသတ်ရတော့တယ်။ မအိက ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ကြိတ်ညည်းနေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်က ပေးတဲ့အရသာကို အာရုံထည့်ပြီးလိုးလိုက်တာ ပြီးသွားတော့ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံး ဖိကပ်ကာ လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ မအိကိုဖက်ပြီး ခဏအမောဖြေလိုက်တယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ရင်းမှိန်းနေတယ်။
“ဟင်း… အခုမှပဲ စိတ်ထဲ အဆင်ပြေသွားတော့တယ်… ခစ်ခစ်… မောင်လေးကိုချစ်လိုက်တာ…”
“ကျနော်လဲ… မအိကို ချစ်ပါတယ်ဗျ…”
“အင်းပါ… ထုတ်လိုက်တော့… ပြီးရင် အိမ်သာဘက်ကို အရင်သွားနော်….”
“ဟုတ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့မအိ လူချင်းခွာကာ မအိလဲ တစ်ရှူးလေးနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုသန့်ရှင်း၊ စကပ်ကို ပြန့်ပြူးအောင် ပြန်ဆွဲချ။ ကျုပ်လဲ လီးကိုသုတ်သင်ပြီး ဘောင်းဘီကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဝတ်ကာ မအိကို ပါးလေးရွှတ်ခနဲနမ်းပြီးမှ အရိပ်အခြေကြည့်ကာ အိမ်သာဘက် လစ်ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၂)
မအိဆီက ပုလွေကို မနက်တိုင်းတော့ မရပါဘူး။ သူမနက်စောစော အလုပ်ခိုင်းစရာရှိမှ ရတာ။ ဒီနေ့တော့ မအိရောကျုပ်ပါ အလုပ်က မအားကြဘူး။ မအိလဲ ဌာနအသီးသီးရဲ့ ကိစ္စတွေ ဖြေရှင်းနေရ၊ ကျုပ်လဲ အငယ်တွေကို ကြည့်ပြီး ခိုင်းနေရတော့ ကိုယ့်နေရာမှာတောင် မထိုင်နိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာ။ တစ်ခါတစ်ရံ မအိ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လုပ်တာကိုပဲ လှမ်းလှမ်းကြည့်ရတာ။ မအိလဲ ကျုပ်လိုပါပဲ သွားရင်းလာရင်း ကျုပ်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ နေ့လည်စာ စားချိန်ရောက်သွားရော။ ဒီနေ့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ချိန်းထားတာလဲ မရှိဘူး။ ကျုပ်က ထမင်းချိုင့်မယူဘူး။ ကျုပ်အလုပ်သွားတာစောတော့ ရင်အေး အစောကြီးထရမှာစိုးလို့ ဆိုင်မှာပဲ ဝယ်စားတာ။ ဒါကြောင့်မို့ အပြင်မှာပဲ နေ့လည်ဆိုထွက်စားတယ်။ ဒီတော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ တွေ့ရတာလဲ အဆင်ပြေတယ်လေ။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ ချိန်းထားရင်တော့ အလုပ်ပြန်ဝင်ကာနီးမှ ပြန်လာတာပေါ့။ မရှိရင်တော့လဲ စောစော ပြန်လာပြီး ကိုယ့်နေရာမှာပဲ နားနေလိုက်တာ။ ဒီနေ့တော့ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့လဲ ချိန်းမထားဘူး။ ကျုပ် ဆိုင်ကိုသွားနေတုန်း မအိက ဖုန်းခေါ်လာတယ်။
“မောင်လေး ထမင်းစားနေပြီလား…”
“မစားသေးဘူး မအိ… သွားနေတုန်း…”
“ဒါဆို ပါဆယ်ဝယ်ခဲ့ပါလား… အစ်မနဲ့အတူ ထမင်းစားရအောင်… လစ်ဖ်တူး(lift 2)နဲ့ ပန့်ဟောက်(pump house)ကို တက်ခဲ့ အစ်မစောင့်နေမယ်…”
“ဟုတ်… မအိ…”
ကျုပ်လဲ ဆိုင်ရောက်တာနဲ့ ပါဆယ်ထုပ်ပြီး ရုံးကိုပြန်လစ်တော့တယ်။ နေ့လည်စာကို ဆိုင်မှာ စားတဲ့သူက မရှိသလောက်ပါပဲ။ ကျုပ်ရုံးကိုပြန်ဝင်တော့လဲ လူကရှင်းနေသည်။ ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့လဲ အားလုံးက ထမင်းစားခန်းထဲ ရောက်နေကြမှာပေါ့။ စားပြီးမှသာ လက်ဘက်ရည်လေးဘာလေး ဆင်းသောက်ကြတာကိုး။ ကျုပ် မအိမှာတဲ့အတိုင်း နံပါတ်၂ ဓာတ်လှေကားနဲ့ အပေါ်ဆုံးအလွှာထိ တက်လိုက်တယ်။ ဓာတ်လှေကားက ထွက်တော့ မအိက စောင့်နေတယ်။ မအိက ကျုပ်ကို လက်ဆွဲကာ အပြင်ကိုထွက်တဲ့ တံခါးဆီ ခေါ်သွားပြီး ကျုပ်လက်ထဲ ကို သော့တစ်ချောင်းထည့်ပေးတယ်။ ပန့်ဟောက်အပြင်ဘက်ဆီ ထွက်ရမယ့် တံခါးသော့ပေါ့။ ကျုပ် မအိပေးတဲ့တံခါးနဲ့သောကိုယူပြီးဖွင့်လိုက်ကာ မအိက သော့ကိုဖြုတ်ယူခဲ့ဖို့သတိပေးလို့ သော့ပြန်ဖြုတ်ယူပြီး အပြင်ထွက်လိုက်တော့ အပြင်မှာ ပြင်ကျယ်ကြီးရှိနေတယ်။ တံခါးက အလိုလျှောက်ပြန်ပိတ်သွားတော့ မအိက သော့ပြန်ပိတ်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ သော့ပေါက်ကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ တပြင်လုံးက နေပူပေမယ့် ကျုပ်တို့ထွက်လာတဲ့တံခါးပေါက်နံရံပေါ် ဆန်းရှိတ်(sun shade)ရှိနေလို့ နံရံဘေးမှာတော့ အရိပ်ရတယ်။ ကြမ်းပြင်ကတော့ ကွန်ကရိလောင်းထားတာကို အချောကိုင်ထားရုံမျှသာ။
“မဆိုးဘူးပဲ… နေပူမယ်ထင်ထားတာ အရိပ်နည်းနည်းရှိသေးတယ်….”
“အင်း… လေလေးတစ်ဖြူးဖြူးနဲ့…. မိုက်တယ်နော်… မအိ….”
“ဟုတ်ပါ့…ရော့ ဒါလေးခင်းလိုက်… ထမင်းအရင်စားရအောင်…”
မအိက ကျုပ်လက်ထဲကို သတင်းစာစက္ကူတွေ ထိုးပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခင်းလိုက်တယ်။ သုံးပေအမြင့်ခန့်ရှ့သော ကွန်ကရိအကာအရံရှိတာမို့ ကြမ်းပြင်ကိုတော့ လေမထိပေ။ ကျုပ်နဲ့ မအိ သတင်းစာစက္ကူပေါ်မှာထိုင်ကာ ထမင်းအတူစားကြတယ်။ မသိရင် ပျော်ပွဲစားထွက်လာသလိုပါပဲ။ မအိကလဲ သူချက်လာတဲ့ ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေး၊ ကျုပ်လဲ ကျုပ်ဝယ်လာတဲ့ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးပေါ့။ တစ်ခါတစ်ခါလဲ ခွံကျွေးကြသေးတယ်။ မအိနဲ့ကျုပ်က ညားပြီးကြပြီဆိုပေမယ့် အခုမှ လင်မယားဘဝကို ရောက်ကြသလိုပါပဲ။ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပျော်ပျော်ရွင်ရွင် ကြည်ကြည်နူးနူး လွတ်လွတ်လပ်လပ် အခုမှစားရတာကိုး။ ဗိုက်တင်းအောင်တော့ မစားပါဘူး။ မအိပြောတဲ့ ထမင်းအရင်စားရအောင်ဆိုတာ ထမင်းစားပြီးရင် အလုပ်လုပ်ရအုံးမယ့် သဘောမလား။ စားပြီးတော့ သိမ်းဆည်းပြီး သတင်းစာစက္ကူတွေ အသစ်လဲခင်းကာ ကျုပ်ဝယ်လာတဲ့ အအေးဘူးကို မအိကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ဖက်ထားလျှက် ပိုက်လေးတစ်ချောင်းနဲ့ တစ်လှည့်စီစုပ်သောက်ကြတယ်။
“အခုမှပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နဲ့ အရမ်းပျော်စရာကောင်းတယ်… မောင်လေးရာ…”
“အင်းနော်… ကျနော်နဲ့ မအိက ဆိုင်မှာပဲ အတူစားဖူးကြတာဆိုတော့ ဒီလို မလွတ်လပ်ဘူး… ကျနော်လဲ ပျော်တယ်… ရွှတ်…”
“ဒီနေ့ကျမှ အလုပ်တွေကရှုပ်လိုက်တာကွာ… မောင်လေးအနားတောင် ကပ်လို့မရဘူး… ရွှတ်…”
“အင်း… ကျနော်လဲ အလုပ်ရှုပ်နေတာ… မအိဖြတ်သွားတာလေးကိုပဲ လှမ်းကြည့်ရင်း အလွမ်းဖြေရတာ…”
“အမယ်… လွမ်းတယ်တဲ့… မယုံပါဘူး..”
“မအိကိုလဲ ကျနော်ချစ်ပါတယ်ဆိုမှ.. အေးလိုမျိုးမဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့်… မအိ ပျော်ဖို့ စိတ်ချမ်းသာဖို့.. အနားမှာ တတ်နိုင်သမျှ အတူရှိနေမှာ… အဲ့ဒါကို ချစ်တယ်လို့ပြောလို့မရဘူးလား…”
“အွန်းပါဟုတ်ပါပြီး… အချိန်ရှိတုန်းလေး မောင်လေးလီးကြီး စုပ်အုံးမယ်… အခုမှ လွတ်လွတ်လပ်လပ်စုပ်ရမှာ…”
“ဒါဆိုလဲ အဝတ်တွေချွတ်လိုက်ရအောင်… ကျနော်တို့တာဝါ(tower)က အမြင့်ဆုံးဆိုတော့ ဘယ်သူမှမမြင်နိုင်ပါဘူး… အဝတ်တွေလဲ မကျေတော့ဘူးပေါ့… စကပ်လေးတော့ ချန်ထားအုံး… ဟီး…”
မအိက ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးကာ အဝတ်တွေ ကိုယ်စီချွတ်ကြတယ်။ မအိကိုယ်မှာ ဒူးဖုံးစကပ်လေးကလွဲရင် အဝတ်တစ်မျှင်မျှမရှိတော့သလို၊ ကျုပ်ကတော့ ကိုယ်လုံးတီးပေါ့။ �ချွတ်ပြီးသားအဝတ်တွေကိုတော့ ခေါက်ပြီး သတင်းစာစက္ကူပေါ်မှာပဲ တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိနဲ့ ကျုပ် ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် လီးစုပ်၊ အဖုတ်ယက်ကြတာပေါ့။ အခုမှ လွတ်လွတ်လပ်လပ် စုပ်ရ ယက်ရတော့ အားရပါးရ စုပ်ကြယက်ကြပြီး အချိန်မလောက်မှာစိုးလို့ စုပ်ခြင်းယက်ခြင်းကိစ္စကို ရပ်လိုက်ကြတယ်။ မအိကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး အရင်လိုးတယ်။ တင်းပြောင်နေတဲ့ မအိဖင်ကို တစ်ဖြန်းဖြန်းရိုက်ပြီးလိုးတာ၊ မအိကလဲ အော်ဟစ်ပြီးကိုခံတယ်။ လေလေးတစ်ဖြူးဖြူးနဲ့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ မအိတစ်ချီပြီးတော့ ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ဆက်လိုးတယ်။ နာရီကိုလဲ ကြည့်ရသေးတယ်။ မအိကို နောက်တစ်ချီ ပေးပြီးဖို့ မမီတော့တာမို့ စိတ်လွှတ်ကာ သူနဲ့အတူပြီးဖို့ လုံးပန်းလိုက်တော့တယ်။ မအိနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက့်ဆင့် ပြီးကြတော့ မအိစောက်ဖုတ်ထဲ သားလောင်းလေးတွေ လွှတ်ပေးရပြန်တာပေါ့။ ပြီးတော့ ခဏအမောဖြေရင်း အနမ်းတွေပေးပြီးမှ သန့်ရှင်းရေးလေးလုပ်၊ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြတာပေါ့။
“အခုမှပဲ အားရပါးရ ခံရတော့တယ် မောင်လေးရယ်… ခစ်ခစ်… နောက်ကို အလုပ်မအားလပ်လို့ ရုံးထဲမှာ လုပ်လို့အဆင်မပြေရင်… ဒီကိုပဲ လာကြတာပေါ့… ထမင်းဟင်းတွေလဲ သွားမဝယ်နဲ့တော့… အစ်မယူလာတာပဲ မျှစားကြမယ်လေ… နို့မို့ဆို အချိန်ပုပ်တယ်…”
“အင်းပါ… အစားအသောက်က နေတိုင်းစားနေရတာပဲ… ဒါမျိုးတွေ့ဖို့ကမလွယ်ဘူး… ရှိတာစားပြီး များများလိုးမယ်… ဟီး….”
“ခစ်ခစ်… ခဏခဏတော့… အစ်မနဲ့မောင်လေး… နေ့လည်ဘက်တွေ အတူ ပျောက်သွားလို့ မကောင်းဘူး… လုံးဝမအားလပ်တောင် တစ်ပတ် တစ်ရက်လောက်ပဲ ကောင်းမယ်…”
“အင်း… မအိ အဆင်ပြေရင်သာ မက်ဆေ့ဂျ်ပို့ထားလိုက်… ”
ကျုပ်တို့ အဝတ်အစားဝတ်ပြီးတော့ ခဏဖက်ထားကြပြီး တံခါးကို သော့ပြန်ဖွင့်လိုက်ကာ မအိလက်ထဲကို သော့ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိကို အရင်ဆင်းသွားခိုင်းပြီးမှ အချိန်နည်းနည်းခွာပြီး ကျုပ်က ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ ဓာတ်လှေကားကို အောက်ထပ်အထိစီးပြီးမှ အပေါ်ကို ပြန်တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အဲ့နေ့က တကယ်ကိုအလုပ်ရှုပ်တဲ့နေ့။ ထမင်းစားချိန်မှာသာ အဲ့လို ပန့်ဟောက်စ်ကို တက်ပြီးမလိုးရင် ငတ်မယ့်နေ့ပဲ။ ကျုပ်ရော မအိရောက လစ်ရင် လိုးကြမယ်ဆိုပေမယ့် အလုပ်ကလဲ အားအုံးမှဆိုသလို တာဝန်ကိုလဲ မလစ်ဟင်းအောင် ဆောင်ရွက်ရသေးတာကိုး။ ကိုယ်တွေကမှ ဘော့စ်ရဲ့ လူရင်းလူယုံတွေဖြစ်ပြီး ပရမ်းပတာ နေပြလို့လဲ မဖြစ်သေးဘူးလေ။ ပန့်ဟောက်စ်က ကျုပ်တို့ရဲ့ စီးခရက်(secret)နေရာဆိုတော့ မသွားဘဲနေလို့ရသမျှ မသွားဘဲ ရုံးထဲမှာ လူလစ်လို့ လိုးလို့ရနေသ၍ ရုံးထဲမှာပဲ လိုးကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြတယ်။ အဲ့ဒီလို ခိုးလိုးရတဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကိုလဲ နှစ်သက်နေကြတယ်လေ။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၃)
ဒီနေ့တော့ ကတ်စတန်မာနဲ့ မီတင်ချိန်းထားတာမို့ ကျုပ်နဲ့ မအိ မီတင်တက်ရမည်။ ဘော့စ်လဲပါမည်။ ဧည့်သည်တွေကို မီတင်ခန်းထဲမှာ စောင့်ခိုင်းထားပြီး ဘော့စ်နဲ့အတူ မီတင်ခန်းထဲဝင်လိုက်ကြသည်။ အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီး အစည်းအဝေးပွဲကို စလိုက်ကြသည်။ ဘော့စ်ဘေးမှာ ကျုပ်ကထိုင်ပြီး ကျုပ်ဘေးမှာ မအိပေါ့။ မအိက ဒီနေမှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ယူနီဖောင်းမဝတ်ဘဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထမိန်ပြောင်ဝမ်းဆက်ကို ဝတ်လာသည်။ ကျုပ်ကိုမနက်က မီတင်ကိစ္စလာပြောရင် ပုလွေပေးသွားပေမယ့် ထမိန်သားပျော့ပျော့အောက်မှာ တင်းကားနေတဲ့ မအိရဲ့ ဖင်စိုင်ကြီးတွေကြောင့် လီးက အာသာမပြေ။ တင်းချင်နေတဲ့လီးကို တောင်တက်မလာစေရန် အလုပ်ထဲ စိတ်ကိုကြိုးစားနှစ်ပြီး ထိန်းနေရသည်။ ဘော့စ်က ရုံးခန်းထဲ တစ်ချိန်လုံးရှိနေတော့ မအိရုံးခန်းထဲ ဝင်ပြီးလိုးဖို့ကလဲမဖြစ်။ မအိလဲ အလုပ်ရှုပ်နေပုံရသည်။ နေ့လည် ထမင်းစားနားချိန်တောင် အပေါ်ဆုံးအလွှာကို သွားဖို့ စာမပို့လာ။ ရှားရှားပါးပါး မအိ ထမိန်လေးဝတ်ပြီး ရုံးတက်တဲ့ နေ့ကျမှပဲ မလိုးလိုက်ရလျှင် တော်တော်ရင်ခံဖို့ကောင်းသည်။ မီတင်ကလဲ ကပ်ချိန်းသည်မို့ မအိလဲ သူပြင်ဆင်လာတာ သဲထဲရေသွန်ဖြစ်ပြီဟု တွေးမှာ ကျိန်းသေတယ်။ ရင်အေးပြောပြတဲ့ ကျုပ်အကြိုက်ကို ကြိုးစားပြီး ပြင်ဆင်ခဲ့တာမလား။ ရုံးကကောင်တွေကလဲ ဒီနေ့ကျမှ မအိဖင်တွေကို မသိမသာ ခိုးငမ်းနေကြသည်။ ကျုပ်လဲ ကိုယ်နဲ့ပက်သက်ပြီးနေပြီဆိုတော့ အူတော့တိုမိသည်။ မီတင်လုပ်ရင်းလဲ လက်တွေလှုပ်ရှားရင်း မတော်တဆထိသလိုနှင့် မအိဖင်တွေ ပေါင်တွေကို ထိပွတ်သည်။ မအိကလဲ မသိချင်ယောင်သာ ဆောင်နေသည်။ မီတင်ပြီးတော့ ဘော့စ်နဲ့ ဧည့်သည်တွေက အခန်းထဲက အရင်ထွက်သွားကြသည်။ မအိနဲ့ကျုပ် ပရိုဂျက်တာ ပိတ်တာတွေ မီးပိတ်တာတွေလုပ်ဖို့ စာရွက်စာတမ်းတွေသိမ်းရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ အကုန်ထွက်သွားကြပြီး နှစ်ယောက်တည်းကျန်မှ မအိကို ဆွဲဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်နမ်း၊ သူဖင်သားကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပစ်သည်။ မအိကလဲ တုန့်ပြန်နမ်းရင်းဖက်သည်။ ခဏလေးပဲနမ်းတယ်။
“မအိရယ်… အရမ်းလှတာပဲ…”
“သိသားပဲ… လူကိုတစ်ချိန်လုံးငမ်းနေတာ… အသားကလဲယူသေးတယ်… ခစ်ခစ်…”
“ကျနော်တစ်ယောက်တည်းငမ်းတာမဟုတ်ဘူး… တစ်ရုံးလုံးငမ်းနေတာ… နောက်ကို ဒီလိုဝတ်မလာနဲ့…”
“ဟွန့်… သူကြိုက်တယ်ဆိုလို့လဲ ဝတ်လာပြရသေးတယ်…”
“ကျနော်ကကြိုက်တယ်… သူများတွေငမ်းတာကျ သည်းမခံနိုင်ဘူး… အပြင်မှာ နှစ်ယောက်တည်းတွေ့မှ ဝတ်…”
“ခစ်ခစ်… အူတိုနေတာပေါ့… ”
“နောက် ငါးမိနစ်လောက်နေရင် တွိုင်းလက်(toilet) ဘက်ကို ကျနော်သွားရင်း မအိ အခန်းတံခါးကို တစ်ချက်ခေါက်ခဲ့မယ်… မအိ နောက်ကလိုက်ခဲ့….”
“အာ… ”
“အာ မလုပ်နဲ့… ဒီမှာကြည့်….”
မအိလက်ကို ကျုပ်ဘောင်းဘီပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ အလိုလိုကမှ မအိကိုမြင်ပြီး တင်းချင်နေတဲ့လီးကို မနည်းထိန်းနေရပါတယ်ဆိုမှ အခုလို အနီးကပ်နေပြီး အသားချင်းထိလိုက်ရတော့ ကျုပ်လီးက မာတောင်နေပြီ။ မီတင်ခန်းက အသံလုံတော့ ခဏဖက်ပြီးတာနဲ့ စာရွက်စာတန်းတွေသိမ်းပြီး နှစ်ယောက်သား ခုံတွေနေရာပြန်ချ၊ ပိတ်စရာရှိတဲ့ စက်တွေပိတ်ရင်း ပြောနေကြတာ။ အကုန်ပြီးပြီမို့ မအိနဲ့ကျနော် မီးပိတ်ပြီး မီတင်ခန်းကထွက်လိုက်ကြတယ်။ ဖိုင်တွေကို သိမ်းဆည်းပြီး အငယ်တွေ လုပ်တာကို တစ်ချက် လိုက်ကြည့်ပြီးမှ အိမ်သာဘက်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ မအိအခန်းအရှေ့ကဖြတ်တော့ တံခါးကို လက်နဲ့ တစ်ချက်ခေါက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်သာကိုရောက်တော့ အထဲမှာ လူသံမကြားရ။ အထဲဝင်ပြီး အိမ်သာတံခါးတွေလိုက်ဖွင့်ကြည့်တော့ လူရှင်းတယ်။ အပြင်ပြန်ထွက်ကာ မအိကိုစောင့်နေတော့ မအိလဲရောက်လာတယ်။ ရောက်လာတော့ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ယောက်ျားလေးအိမ်သာထဲကို လက်ဆွဲပြီး ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မအိရုန်းတယ်။ ရုပ်ပျက်လောက်အောင်မရုန်းပေမယ့် မလိုက်ချင်တဲ့ပုံစံမျိုး။ ကျုပ်က အတင်းဆွဲခေါ်တော့လဲ ပါလာတယ်။ အတွင်းဆုံးအိမ်သာထဲကို လက်ဆွဲပြီး မအိကို ခေါ်သွင်းကာ တံခါးပိတ် ချက်ထိုးလိုက်တယ်။ အိမ်သာက အလုံဆိုတော့ အဆင်ပြေတယ်။ မအိကိုအတင်းဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ မအိက နမ်းတာရပ်ပြီး-
“မောင်လေး… အစ်မ ဒီအထဲမှာတော့ မလုပ်ရဲဘူး…”
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး… ကျနော်ရှိပါတယ်… ကျနော် တကယ်မရတော့ဘူး…”
“အစ်မ ကြောက်တယ်…”
“မကြောက်နဲ့… ဘယ်သူမှမသိစေရဘူးနော်… လာ မအိဖင်ကြီး ကုန်းပေးစမ်းပါ ကျနော် နမ်းချင်နေပြီ….”
ကျုပ် မအိကို ဘိုထိုင်ဆီဆွဲခေါ်သွားပြီး အဖုံးပိတ်ကာ ကုန်းခိုင်းတော့ မအိ ကုန်းပေးတယ်။ မအိဖင်ကြီးတွေက ထမိန်ပြောင်သား ပျော့ပျော့အောက်မှာ ဖင်လုံးကြီးတွေက ဝိုင်းစက်နေသည်။ ကျုပ် မအိဖင်ကြီးတွေကို တစ်ရှုံ့ရှုံနမ်း၊ တစ်ပြွတ်ပြွတ် နမ်းပြီး ပါးနဲ့ပွတ်၊ မျက်နှာနဲ့ပွတ်၊ လက်နဲ့လဲဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်တော့ မအိက လှည့်ကြည့်နေတယ်။ မအိဖင်ကြားကို ဘောင်းဘီမချွတ်ဘဲ လီးနဲ့ကပ်ပွတ်တော့ မအိ သက်ပြင်းချတယ်။ အချိန်မရတော့လဲ လုပ်ချင်တာတွေကို ခပ်မြန်မြန်နဲ့ စုံအောင်လိုက်လုပ်ရတာ။ မအိိကို လက်ဆွဲကာ ကျုပ်ဘက်ပြန်လှည့်စေပြီး ဖက်နမ်းတော့ မအိလဲ ကျုပ်အရမ်းထန်နေတာမြင်ပြီး မငြင်းရက်တော့ဘူးနဲ့ထင်တယ်။ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်လျှက် ပြန်နမ်းလာတယ်။ မအိကို ဘိုထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ ပေါင်လည်လောက်ထိ ချွတ်ချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ လျောချလိုက်တော့ မအိအရှေ့မှာ ကျုပ်လီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ မာတင်းနေပြီ။ မအိလဲ မြင်တာနဲ့ကို လက်နဲ့ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်နဲ့ ငုံပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မအိခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ခါးလှုပ်ကာ ပါးစပ်ကိုလိုးတယ်။ မအိပါးစပ်ထဲ လီးကိုဝင်နိုင်သလောက်ထိုးထည့်ပြီး ခေါင်းကို ချုပ်ကာ ငြိမ်ထားလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မအိ ကျနော်ပေါင်ကို လက်လေးနဲ့ပုတ်တော့ လျှော့ပေးလိုက်ကာ သူပါးစပ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မအိ အသက်ကို ကြိုးစားရှူနေရတယ်။ ကျုပ်လဲမအိကို သနားသွားတယ်။ မအိမျက်နှာလေးကိုဆွဲမော့လိုက်တော့မျက်ရည်ဝိုင်းလို့။ အသက်ရှူကျပ်သွားတာဖြစ်မယ်။ ကျုပ် မအိကိုကုန်းဖက်ကာ ပါးလေးကို ဘယ်ညာနမ်းပြီး မအိနှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။
“ဆောရီးပါ မအိရယ်… ပြွတ်…”
မအိက ခေါင်းလေးခါပြတယ်။ ကျုပ် မအိကိုယ်လေးကို နောက်ကိုတွန်းလျှက် မှီစေလိုက်ပြီး မအိထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။ မအိခြေထောက်တွေကို လေပေါ်ထောင်သွားအောင် လက်နဲ့ကိုင်မြှောက်လိုက်ကာ ပင်တီကို ပေါင်လည်အထိဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မအိစောက်ရည်က ပင်တီမှာပါ စိုကွက်လို့ ပင်တီနဲ့ စောက်ပက်ကွာသွားတဲ့အချိန်မှာတောင် အမျှင်တန်းနေသေးတယ်။ မအိစောက်ဖုတ်က ဖောင်းအိပြီးစိုရွှဲနေတာ မြင်ရတော့ မယက်ပဲမနေနိုင်ဘူး။ မအိရဲ့ ခြေထောက်ကို ဒီပုံစံလေးအတိုင်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားပြီး ထိုင်လိုက်ကာ စောက်ဖုတ်အုံက စောက်ရည်လေးတွေကို လျာနဲ့ အရင်လိုက်ယက်တော့ မအိက သူ့ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ စောက်ဖုတ်အကွဲချောင်းကိုပါ လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲကိုပါ လျာထိုးထည့်ပြီး မအိစောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံးကို ငုံခဲပစ်လိုက်တယ်။ ထိုစဉ် အပြင်ကခြေသံကြားရတယ်။ မအိလဲ သူ့ပါးစပ်ကိုတိုးပြီးလက်နဲ့ပိတ်ထားတယ်။ အိမ်သာတံခါးဖွင့်သံ မကြားရတာမို့ သေးလာပေါက်တာဖြစ်မည်။ မအိရဲ့စောက်ရည်တွေကို အရသာခံရင်း အသံမထွက်အောင် ဆက်ယက်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခြေသံပြန်ကြားရကာ တဖြည်းဖြည်း ကွယ်ပျောက်သွားတယ်။ ကျုပ် မအိစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးတာ နားလိုက်ပြီး မအိခြေနှစ်ဖက်ကို ပခုံးတစ်ဖက်စီမှာ ထမ်းထားလိုက်ပြီး မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တော့ လိုးနေကျဆိုပေမယ့် ဝင်သွားတော့လဲ စီးနေတုန်းပဲ။ လီးတစ်ဆုံးသွင်းကာ ဆီးခုံချင်းဖိကပ်သွားမှ မအိကိုယ်လေးကို ပွေ့ဖက်ပြီး မအိရဲ့ ပါးစပ်ပိတ်ထားတဲ့လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့တင်းတင်းဖက်ပြီး ပြန်နမ်းတော့တယ်။ ပြီးတော့ လူသံတိတ်နေတာမို့ ခပ်သွက်သွက်လိုးတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးက တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်ပွတ်တိုက်သံ၊ ဆီးခုံချင်းထိရိုက်သံတွေက အပြင်မှာသာ လူရှိနေလျှင် ကြားရမှာ ကျိန်းသေတယ်။ လူသံမကြားတုန်း ခပ်သွက်သွက်လိုးတာမို့ မအိလဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေလို့ထင်တယ် မြန်မြန်ပဲ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ဒီပုံစံလေးနဲ့ လိုးလို့ကောင်းနေဆဲ၊ မအိကလဲ မြန်မြန်ပြီးသွားတာမို့ အနားမပေးတော့ဘဲ ဆက်လိုးတယ်။ မအိကို နမ်းနေတာရပ်ကာ မအိမျက်နှာကို ကြည့်တော့ မအိ ကျုပ်ကို ရမ္မက်ထန်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးက ဟစိဟစိဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ် အရှိန်တင်ပြီးလိုးတော့ မအိ သူ့ပါးစပ်ကို လက်လေးနဲ့ပိတ်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကတော့ ကျုပ်ကိုဖက်ထားဆဲပဲ။ အရှိန်တင်လိုးနေတုန်း ခြေသံထပ်ကြားရပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ အရှိန်ကို ချက်ချင်းလျော့ပြီး မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ငြိမ်လဲမထားချင်တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ အသံမထွက်အောင် တစ်ဆုံးသွင်း တစ်ဆုံးထုတ် တစ်ချက်ချင်းလိုးတယ်။ ဒါတောင်မှ လိုးရတာ အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းတုန်း။ မအိက ခေါင်းလေးခါပြီး ငြိမ်ဖို့အချက်ပြပေမယ့် ကျုပ်လဲ ခေါင်းခါပြီး မငြိမ်ပေးနိုင်ဘူးလို့ငြင်းတယ်။
“လီးကွာ… မအိကလဲ ဒီနေ့ကျမှ ဘာစိတ်ကူးပေါက်ပြီး ပြောင်ဝမ်းဆက်ကြီးဝတ်လာသလဲမသိပါဘူးကွာ… ဖင်ကြီးတွေက တင်းပြီးကားထွက်နေတာ… သူ့ဖင်ကြီးကြည့်ပြီး ငါ့မှာ တစ်ချိန်လုံး လီးတောင်နေရတယ်…”
“အေးကွာ… ယူနီဖောင်းနဲ့တောင် ဒီလောက်တင်းကားနေတာ… ထမိန်ပြောင်နဲ့ဆိုတော့ ပိုတောင် ကြီးသွားသလိုပဲ… လမ်းလျှောက်သွားတဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေများ… လီးတဲ့ ဒဲ့လဲမကြည့်ရဲဘူး… ခိုးကြည့်ရတာ…”
“မအိက ယောက်ျားနဲ့ကွဲသွားပြီဆို… ငါသာ သူ့လင်ဖြစ်ရင်ကောင်းမှာပဲ… နေ့နေ့ညည အားတိုင်းလိုးနေမှာ…”
“စောက်ပိုတွေ… မင်းက မအိကို လိုက်ပြောရဲလို့လား…”
“လီး… ပြောရဲမလားဟ… သူ့အရှေ့တောင် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဒဲ့မကြည့်ရဲဘူး…”
“အဲ့ဒါပြောတာ… စိတ်ကူးမယဉ်နဲ့… ကိုယ့်စော်ကိုအရင် နိုင်အောင်ထိန်း… မင်းစော်ကို အီစီကလီလုပ်နေတဲ့ကောင်တွေ ရှိတယ်…”
“ငါသိပါတယ်… အဲ့ဒါထားစမ်းပါ… မအိဖင်ကြီးကို မှန်းထုအုံးမယ်…”
“ထုကွာ… စိတ်နဲ့မှန်းတာပဲရမှာ… ငါလဲမှန်းထုမယ်… ”
“ရှီး… မအိဖင်ကြီး… တင်းပြောင်နေတာကွာ… စောက်ဖုတ်ဆို ဘယ်လောက် ဖောင်းအိနေလိုက်မလဲ…”
“ရှီး… လီးတဲ့ကွာ… မအိဖင်ကြီးကို ကိုင်ဖူးချင်လိုက်တာ …”
တောက်…ဒီမအေလိုးတွေကွာ။ စိတ်ထဲတောင် ဖျင်းခနဲ ဖြစ်သွာတယ်။ မအိကို ပြောနေတာ ရစရာကို မရှိတော့ဘူး။ မအိကို အသံမထွက်အောင်လိုးနေရင်း ကျုပ်မျက်နှာက ဒေါသငွေ့တွေပါနေတာ မအိမြင်ရမှာ သေချာပါတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဟူး…”
“မင်းက ပြီးပြီလားဟ… လီးတဲ့မှ မြန်လိုက်တာ… ဒီပုံစံဆို မင်းစော် နောက်ဘဲနဲ့ပါသွားအုံးမယ်…”
“သူ့ကိုငါယုံတယ်… လုံးဝမပါဘူးစိတ်ချ… မယုံရင် မင်းလဲလိုက်ကြည့်လို့ရတယ်…”
“အာ… မလိုက်ပါဘူးကွာ… ရှီး… ပြီးပြီကွာ… မအိ ထမိန်ဝတ်ထားတဲ့ ဖင်ကြီးပေါ် ပန်း… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ… ကိုယ့်သူငယ်ချင်းအပေါ်တော့ သစ္စာမဖောက်ပါဘူးကွာ…”
“အေးပါကွာ… လစ်စို့…”
နှစ်ကောင်သာ လက်ဆေးပြီး ထွက်သွားကြတော့ ကျုပ်လဲ မအိကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တင်းတင်းနဲ့လိုးတာ မအိ ပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာက တည်တည်ကြီးနဲ့ မအိမျက်လုံးကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေတာ။ ကျုပ် ပခုံးပေါ်ထမ်းထားတဲ့ မအိခြေထောက်တွေကို ချကာ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မအိ ခါးကနေမပြီး ကုန်းတဲ့ပုံစံပြင်ယူတော့ မအိကလဲ အလိုက်သင့်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ် မအိရဲ့တင်းကားနေတဲ့ အိုးကြီးကို ထမိန်ပါ်ကနေ ဖြန်းခနဲ ရိုက်ချပစ်တယ်။ ပြီးမှ မအိထမိန်ကို စောက်ဖုတ်ထဲလီးသွင်းလို့ရရုံ လှန်တင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်ပြီးလိုးတယ်။ ဖင်ကိုလဲ တဖြန်းဖြန်းရိုက်တယ်။ ရိုက်တယ်ဆိုပေမယ့်လဲ အရမ်းတော့ အသံမကျယ်ဘူးပေါ့။ မအိခါးကိုကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးကာ မအိနဲ့အတူ ပြီးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုခဏစိမ်ပြီးမှ ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် အတွင်းခံကို ပြန်ဆွဲတင်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်တော့ မအိက သူ့ပင်တီကို ဆွဲတင်ပြီး ထမိန်ပြင်ဝတ်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာက မကြည်မသာနဲ့ ရှိနေတုန်းပဲ။ မအိက ကျုပ်ကအရှေ့မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်ပြီး ကျုပ်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်နှဖက်နဲ့အုပ်ကိုင်ကာ
“မောင်လေးရာ မျက်နှာကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲကွာ… စူပုပ်နေတာပဲ… ဟိုကောင်လေးတွေကို ဒေါသထွက်နေတာလား…”
မအိက ပြုံးစိစိနဲ့။
“မအိက… စိတ်မဆိုးဘူးလား… မအိရှိနေလို့… မဟုတ်ရင် ကျနော် အဲ့ကောင်တွေကို ထွက်ပြီးဆွဲထိုးတယ်…”
မအိက ရုတ်တရတ် ကျုပ်ကို တင်းတင်းဆွဲဖက်ပြီး လည်ယှက်ထားတော့ ကျုပ်လဲပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။
“အစ်မလဲ စိတ်ဆိုးတာပေါ့ မောင်လေးရဲ့… ဒါပေမယ့် မောင်လေးက အရမ်းစိတ်ဆိုးပြီးဒေါသထွက်နေတာမြင်တော့… အစ်မ စိတ်ဆိုးတာပျောက်ပြီး ကြည်နူးလာတာ… နောက်ပိုင်း သူတို့ပြောတာတွေတောင် နားထဲမကြားတော့ဘူး… ကျေးဇူးပါမောင်လေးရယ်… အစ်မက လိုးချင်ရုံသပ်သပ်မဟုတ်ဘဲ… အူတိုပြီးချစ်ပေးလို့…”
“မအိကို ကျနော် ချစ်ပါတယ်လို့ ပြောသားပဲ… နောက်ကို ဒါမျိုး ရုံးကိုဝတ်ရဲရင် ဝတ်လာကြည့်… မအိလက်ကိုဆွဲပြီး မအိက ကျနော့်မိန်းမလို့ ကြေညာလိုက်မှာ… သိလား…”
မအိ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ထားတာကို ခွာပြီး ကျုပ်ပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းတယ်။
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… စိတ်ချ ထပ်ဝတ်မလာတော့ဘူးနော်… ဒါတွေစိတ်ထဲမထားနဲ့တော့… ချာတိတ်လေးတွေပါကွာ… ပြုံးကွာ… အခုပြုံးပြ…”
ကျုပ်လဲ ပြုံးပြပြီး ရယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိကို ပါးလေးတွေ နဖူးလေးတွေနမ်းလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်တယ်ကွာ… ကျနော် အပေါက်ကနေ လူအခြေအနေကြည့်လိုက်အုံးမယ်… လူရှင်းရင် ကျနော်လက်ပြလိုက်မယ် ထွက်ခဲ့နော်.. ”
“အင်း… ”
ကျုပ် အိမ်သာထဲမှာ မအိကိုထားပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ တံခါးဟပြီး အပြင်လျှောက်လမ်းက အခြေအနေကို တစ်ချက်ကြည့်တော့ လူရှင်းနေတယ်။ မအိက ကျုပ်ကို တံခါးလေးဟပြီးကြည့်နေတာမို့ လက်ပြလိုက်တော့ သူလဲ ထွက်လာတယ်။ မအိကို မိန်းကလေးအိမ်သာဘက် လက်ညှိုးထိုးပြတော့ ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ မအိကို အရင်ထွက်စေလိုက်တော့ မအိက မိန်းကလေးအိမ်သာဘက်ကို ခပ်သွက်သွက်လျှာက်သွားတယ်။ မအိ မိန်းကလေးအိမ်သာထဲဝင်သွားမှ ကျုပ် လက်ဆေးပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ဒီတစ်ညနေလုံး မအိမျက်နှာ အလိုလို ပြုံးနေတာ မြင်ရတယ်။ သူ့ဟာသူ သူများတွေနဲ့ အလုပ်ကိစ္စ ပြောနေရင်းလဲ ပြုံးနေတာပဲ။ သြော်… မအိရယ်။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၄)
ဒီနေ့ မအိထမင်းချိုင့်မပါလာဘူး။ အိပ်ယာထနောက်ကျလို့ မချက်တော့ဘဲ ထွက်လာတာလို့ ဆိုတယ်။ ရုံးမှာ ဘော့စ်လဲ ရှိနေတော့ မလှုပ်သာဘူးပေါ့။ မနက်ကလဲ မအိက ခိုင်းစရာမရှိတော့ ပုလွေလဲမရဘူး။ အိမ်သာကိုလဲ နှစ်ယောက်အတူ ပျောက်လို့မကောင်းတာရော၊ အန္တရာယ်များလွန်းတာရောကြောင့် သိပ်မသွားရဲဘူး။ အဲ့ဒီတော့ တစ်မနက်လုံး ငတ်ရော။ မနက်က မအိနဲ့အတူ အလုပ်ကိစ္စ ဘော့စ်ရုံးခန်းထဲမှာ ဘောစ်ကိုရှင်းပြပြီးတော့ ဘော့စ်အရှေ့မှာပဲ ကျုပ်ကို ထမင်းချိုင့်မပါလို့ နေ့လည်ကျုပ်ထမင်းသွားစားရင် သူလဲလိုက်မယ့်အကြောင်း  ပြောထားတော့ ဘော့စ်ကို အသိပေးပြီးသားလဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီသိင်္ဂီကို ရှင်းပြပြီး ချော့မော့ကာ ချိန်းထားတဲ့ကိစ္စကို ဖျက်ရတော့တယ်။ နေ့လည်ကျတော့ ကျုပ်နဲ့မအိ ဆိုင်မှာ ထမင်းအတူစားဖို့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မအိပါတော့ ရုံးကကားယူပြီးသွားတာ။ မအိနဲ့ကျုပ် ထမင်းအတူစားတော့ မအိက ကျုပ်ကို မြန်မြန်စားဖို့ပြောတယ်။ ကြည့်ရတာ ပန့်ဟောက်စ်အပေါ် ထပ်တက်အုံးမဘို့ထင်တယ်။ ကျုပ်လဲ ထမင်းကို ခပ်သွက်သွက်ပဲစားလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့မအိ ရုံးကို အတူပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ကားကိုပါကင်မှာထိုးပြီး မအိက ဓာတ်လှေကားဆီမသွားဘဲ ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲကာ အရေးပေါ်လှေကားဘက်ကိုဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ရုံးမှာက ဓာတ်လှေကားဘေးမှာ လှေကား နှစ်စင်းရှိပေမယ့် မီးဘေးအရေးပေါ်အခြေအနေမှာသုံးဖို့ လှေကား နှစ်စင်းက လျှောက်လမ်းအဆုံးတွေမှာ ရှိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အရေးပေါ်အခြေအနေပဲ သုံးရမှာမို့ တံခါးတွေက အမြဲသော့ပိတ်ထားတာ။ မအိက ကျုပ်လက်ထဲကို သော့တွဲပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဘေ့စ်မန့်(basement)တံခါးသော့ကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး နှစ်ယောက်သား အထဲကိုဝင်ကာ သော့ပြန်ခတ်လိုက်တယ်။ လှေကားက မြေအောက်အလွှာမှာမို့ အပေါ်လွှာကအလင်းအရှိန်သာရှိကာ မှောင်နေတယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်ရရုံသာရှိတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေလေးက ပိုတောင် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းနေသလိုပဲ။ ရင်တောင်ခုန်လာတယ်။ မအိနဲ့ကျုပ် တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းကြတော့တယ်။
“မအိရယ်… ဒီလိုအမှောင်ရိပ်ထဲမှာ မအိကိုဖက်ထားရတာ ကျနော် အရမ်းရင်ခုန်တာပဲ…”
“ဟုတ်လို့လား…”
“အင့်… နားထောင်ကြည့်..”
မအိခေါင်းလေးကို ကျုပ်ဘယ်ဘက်ရင်ဘတ်နားကို တွန်းပို့တော့ မအိက နားလေးကပ်ပြီး နားထောင်တယ်။
“ခစ်ခစ်… တကယ်ရင်ခုန်နေတာပဲ… မောင်လေး စိတ်လှုပ်ရှားနေတာလား…”
“ဒီမှာက သူများမြင်မှာ ကြားမှာ ပူစရာမှ မလိုတာ ဒီအတိုင်း ရင်ခုန်နေတယ် ထင်တာပဲ…”
“ဘာလို့ ရင်ခုန်နေတာလဲ…”
“မသိဘူး… ဒီလို အမှောင်ထဲမှာ မအိမျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ရင်ခုန်လာတာ… အရမ်းနမ်းချင်လာပြီကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် မအိကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင် ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေးဖိကပ်စုပ်နမ်းတော့ မအိလဲ ကျုပ်ကိုခါးလေးကိုဖက်ထားပြီး ပြန်နမ်းတော့ မျက်လုံးတွေ ကိုယ်စီ မှိတ်သွားကြတယ်။ ကိုယ်ချင်းကပူးကပ်နေပြီး ရင်ချင်းအပ်နေတာမို့ ကျုပ် မအိရဲ့ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံကို ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ခံစားမိတယ်။ မအိလဲ ကျုပ်လိုပဲ ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ ကျုပ်အရမ်းကြိုက်တဲ့ မအိဖင်ကြီးတွေကိုလဲ ကိုင်ဖို့မေ့နေခဲ့တယ်။ နှစ်ယောက်သား ခေါင်းလေးငဲ့ပြီး အနမ်းရေစီးမှာ မျောပါတာ တော်တော်ကြာပြီးမှ ခွာလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ရိုးတိုးရိပ်တိပ် မြင်နေရတဲ့ မျက်နှာလေးတွေကိုပဲ ငေးကြည့်နေရင်း ရယ်မိကြတယ်။
“အစ်မဖင်တွေ အရင်ကဆို တအားကိုင်တာပဲ… အခုကျ ဘာလို့မကိုင်တာလဲ ပြီးတော့ နမ်းတာကလဲ တကယ်ကို ဖွဖွလေး…”
“မသိပါဘူး မအိရယ်… မအိကို ဒီအတိုင်းပဲ နမ်းချင်လို့ နမ်းလိုက်တာ… မအိဖင်ကို မေ့နေတာ… ဟီး…”
ကျုပ်ကို သူပြောလိုက်လို့ ကိုင်ဖို့မေ့နေတာ သတိရသွားပေမယ့် ဒီအတိုင်းဖက်ထားတုန်းပဲ။ မအိက ကျေနပ်တဲ့အပြုံးလေးပွင့်ဖူးလာပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ပါးလေးကပ်ထားတယ်။ မအိက ကျနော့်ကို အရမ်းချစ်ပြီး မောင်လေးပဲ ခေါ်နေတာကို သိပ်ဘဝင်မကျချင်။ မအိဆီမှာ ကျုပ်အတွက် သူစိတ်ကူးယဉ်ထားတဲ့ နာမ်စားလေးများရှိမလား သိချင်လာသည်။ နေလင်းကိုတောင် မောင် လို့ ခေါ်သေးတာလေ။
“မအိ… ”
“ဟင်…”
“မအိကျနော့်ကိုအရမ်းချစ်မှန်း ကျနော်သိတယ်… သူများတွေဆို ကိုယ့်ချစ်သူကို ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်ခေါ်လို့ကောင်းမယ့်နာမည်လေးတွေ ပေးပြီး ခေါ်ကြတယ်… မအိက အခုထိ နှစ်ယောက်ထဲရှိလဲပဲ… မောင်လေးလို့ ခေါ်တုန်း… ဘာလို့လဲ”
“ဟီး… အမှန်တော့ မောင်လေးက အစ်မထက်ငယ်တော့ မောင်လို့ခေါ်ချင်တာ… ဟိုကောင်နေလင်းကို မောင်လို့ခေါ်ခဲ့ဖူးတော့ မောင်လေးနဲ့ တစ်တန်းထဲမထားချင်လို့… ဒီလိုပဲ ဆက်ခေါ်နေတာ… ပြီးတော့ မောင်လေးလို့ခေါ်ရတာ… ရင်ထဲအေးချမ်းပြီး ချစ်တာပိုလေးနက်သလို ခံစားရတယ်…”
ပြောချင်တာက မောင်လေးလို့ပဲ ဆက်ခေါ်မယ့်သဘောပေါ့။ ကျုပ်မကျေနပ်သေး ထပ်တိုးပြောကြည့်သည်။
“ဒါဆို မအိနဲ့ ကျနော်က မောင်နှမချင်းလိုးနေကြသလိုပဲပေါ့…”
“အာ… ဘယ်လိုကြီးပြောချလိုက်တာလဲကွာ…”
“ဟုတ်တယ်လေ… မအိက ကျနော့်ကို မောင်လေးဆိုမှတော့… ကျနော်နဲ့မအိ မောင်နှမချင်း ချစ်ပြီး လိုးနေကြသလိုပဲပေါ့…”
“မောင်လေးရာ… အဲ့လိုကြီး မပြောပါနဲ့လားကွာ… ရင်တုန်စရာကြီး…”
မအိပြောနေပုံက တစ်မျိုးပဲ။ သူက အခုအချိန်အထိ ကျုပ်ကို မောင်နှမလိုစိတ်မျိုး ရှိနေသေးတာလား။ ဒါဆို မအိမှာ သွေးသားရင်းချင်း လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အငုံ့စိတ် ရှိနေတာများလား သိချင်လာတယ်။
“သေချာစဉ်းစားကြည့်ရင် ဟုတ်တော့လဲဟုတ်တယ်…”
“ဘာကိုဟုတ်တာလဲ…”
“မအိနဲ့ကျနော်က အရင်ကဆို မောင်နှမလိုပဲ… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ ဖေးမကူညီကြတာ… ပြီးတော့ မအိက ကျနော့်ကို အရင် ရင်ခုန်ပြီး ချစ်သွားတယ်… အခုလို လိုးပြီးကြမှ ကျနော်လဲ မအိကို ရင်ခုန်ပြီး ချစ်မိနေပြီ… အဲ့ဒါ မောင်နှမကနေ ချစ်သူတွေဖြစ်လာပြီး လိုးနေကြသလိုပဲ မဟုတ်ဘူးလား…”
“အာ မောင်လေးရာ… ရင်တုန်တယ်… မပြောနဲ့ဆိုကွာ… ကြည့် ခုနကအကောင်း… ဘာလို့လီးက ချက်ချင်းတောင်လာရတာလဲ… ဟင့်…”
“မသိဘူး… မအိကို ကိုယ့်အစ်မလို့တွေးမိပြီး… မောင်နှမချင်း လိုးနေတာလို့ တွေးမိသွားတာနဲ့ တောင်လာတာ…”
“ဟာ… ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ…”
“မအိရော… ဘယ်လိုမှမနေဘူးလား… မှန်းစမ်း…”
ကျုပ် မအိ ဒူးဖုံးစကပ် အရှေ့ပိုင်းကို ရုတ်တရတ် လှန်တင်ပြီး ပင်တီထဲ လက်နှိုက်ဖို့ ကြိုးစားတော့ မအိက ကျုပ်လက်ကို အတင်းပဲ နှိုက်မရအောင် ကိုင်ထားတယ်။ ရယ်တော့ ရယ်ရတယ်ဗျ မအိနဲ့ကျုပ် လိုးခဲ့တာ အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ဘူး။ အခုမှ လူကွယ်ယာမှာ စောက်ဖုတ်နှိုက်တာကို အသည်းအသန်ကို တားနေတာဗျ။ မအိက ရှက်နေတာ။
“ဟေ့အေး… မကိုင်နဲ့ကွာ… မောင်လေးရာ… လိုးချင်ရင် အစ်မချွတ်ပေးမယ်… လီးထည့်လိုက်… မရဘူးနော်…”
“ဘာလို့လဲ…”
“ဟင့်… မရဘူးဆိုကွာ…”
ကျုပ်လဲ လက်ကို သူ့ပင်တီထဲ အတင်းထိုးထည့်တယ်။ အားချင်းက မမျှတော့ ပင်တီထဲလက်ကဝင်သွားပြီ။ ကျုပ်က မအိကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်အောင်ဖက်ထားတာမို့ ကိုယ်ကလဲ လှုပ်မရ။ မအိ လွတ်လိုလွတ်ငြား သူ့ဖင်ကို ခွာပြီး ဖင်ကောက်လိုက်ပေမယ့် ကျုပ်လက်က မလွတ်တော့ပြီ။ ကျုပ် မအိစောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ချွဲကျိနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို စမ်းမိတယ်။ ရွှဲရွှဲကို စိုနေတာ။ မအိ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို မျက်နှာအပ်ထားပြီး ကိုယ်လေးက တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လို့။ မအိတကယ်ကြီး မောင်နှမလိုလိုးတာကို ဖီးလ်တက်နေတာပဲ။
“မအိရယ်… ရွှဲအိုင်နေတာပဲကွာ… ငါ့အစ်မလဲ မောင်နှမချင်းလိုးတာ ခံစားပြီး စောက်ရည်ထွက်နေတာပဲ…”
“ဟင့်… အစ်မရှက်လိုက်တာကွာ…”
“မရှက်ပါနဲ့ အစ်မရယ်… ရော့ မောင်လေးလဲ ကိုယ့်အစ်မကိုလိုးချင်လို့ လီးတောင်နေတာ… ကိုင်ထား…”
ကျုပ် ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ချွတ်ပြီး ဇစ်ဖြုတ်ကာ အတွင်းခံထဲက လီးကို ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိလက်ထဲထည့်ပေးတော့ မအိ ကိုင်နေကျ၊ စုပ်နေကျ၊ အလိုးခံနေကျ ကျုပ်လီးကိုပဲ မရဲတရဲလေး ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
“မအိ… ”
“ဟင်… ”
“မောင်လေးလေ မအိကို ရင်ခုန်ပြီး ချစ်သူလိုချစ်မိနေပေမယ့် အစ်မတစ်ယောက်လိုလဲ ချစ်နေတုန်းပဲ… မအိလဲ ကျနော့်ကို ချစ်သူလို အရမ်းချစ်ပေမယ့်… မောင်လေးလိုလဲ ချစ်နေတုန်းပဲမလား…”
“ဟင့်… … … … အင်း…”
မအိ မငြင်းဘူး။
“ဒါဆို… မအိနဲ့ကျနော်က… မောင်နှမလိုလဲ ချစ်တဲ့ချစ်သူတွေ… ချစ်သူလိုလဲ ချစ်တဲ့ မောင်နှမတွေပေါ့ နော်…”
“အင်း…”
“ငါ့အစ်မ မအိကို ပိုချစ်သွားပြီကွာ… ”
ကျုပ်မအိမျက်နှာလေးကို မော့ပြီး တရှုံ့ရှုံ့နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းရင်း လီးကို ပိုဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးလာတယ်။
“မအိ… မောင်လေးလီးက အရင်ထက်ပိုပြီး တောင်နေတယ်လို့ မခံစားရဘူးလား…”
“အင်း… မာတောင်ပြီး ပူနွေးနေတာ… အရင်ထက်တောင် ထွားနေသလိုပဲ…”
“အဲ့ဒါ… မအိကို ကိုယ့်အစ်မအရင်းလို ပြန်ခံစားမိပြီး ကိုယ်အစ်မစောက်ပက်ကို ပြန်လိုးချင်လို့… အဲ့လိုဖြစ်နေတာ… မအိစောက်ပက်ကလဲ မောင်လေးကို ကိုယ့်မောင်လေးအရင်းလို ခံစားမိပြီး ကိုယ့်မောင်လေးလီးနဲ့ အလိုးခံချင်လို့ အဲ့လောက် စောက်ရည်ထွက်နေတာမလား…”
“ဟင့်… ”
“ဖြေပါမအိရယ်… ဟင်… မောင်လေးလီးနဲ့ မောင်နှမချင်း အလိုးခံချင်နေတာလား…”
“အင်း… ”
“ချစ်တယ် မအိရယ်… ငါ့အစ်မ မအိကို ချစ်သူလိုလဲ ချစ်တယ်… မောင်နှမလိုလဲ ချစ်တယ်… မနေနိုင်တော့ဘူး အစ်မရာ… မောင်လေး အစ်မကိုလိုးတော့မယ်…”
ကျုပ် မအိပေါင်တစ်ချာင်းကို မ ပြီး သူ့ပင်တီကို တစ်ခြမ်းကပ်လိုက်တယ်။ မအိရဲ့စောက်ရည်က ပေါင်ကြားအထိ စီးကျနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို မအိရဲ့စိုရွှဲနေတဲ့ စောပက်ဝမှာတေ့ပြီး လီးထိပ်နဲ့ ပွတ်လိုက်တယ်။
“ဟင့်…”
မအိ ကိုယ်လေးတောင်တုန်ပြီး ဟင့်ခနဲ ညည်းသွားတယ်။ မအိစောက်ပက်က လိုးနေကျကျုပ်လီးနဲ့တောင် ခံစားချက်တစ်မျိုးနဲ့ အရမ်းကို ထိရှလွယ်လွန်းနေသည်(ကိုထူးခြားရေးသလို စန်းစန်းတင့် ဖြစ်နေတာ)။ ကျုပ်လီးကို ဖိထည့်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက ဝင်နေကျလမ်းကြောင်းအတိုင်း မအိစောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်သွားကာ တစ်ဆုံးနီးပါးဝင်သွားခဲ့ပြီ။ ကျုပ်လဲ ပုံမှန်လေး အသွင်းအထုတ်လုပ်ကာ စပြီးလိုးတယ်။
“ဟင်း… မောင်လေးရယ်…”
“မအိရယ်… အစ်မ… မောင်လေး အစ်မကိုချစ်တယ်…”
“အစ်မလဲ… မောင်လေးကိုချစ်တယ်…”
“ဘယ်လိုချစ်တာလဲဟင်… အစ်မ…”
“ကိုယ့်မောင်လေးအရင်းလိုလဲ ချစ်တယ်… ချစ်သူလိုလဲချစ်တယ်…”
မအိလဲ ထုတ်ဖော်ပြောလာပြီ။ ကျုပ်လဲ မမသူဇာနဲ့ မူယာ့ကိုလိုးတာလောက် ဖီလင်မတက်ပေမယ့် မအိကို အစ်မလိုချစ်ပြီးသားဆိုတော့ စိတ်က အရမ်းထနေတာ။ လိုးတဲ့ အရှိန်ကလဲ ပိုမြန်လာတယ်။
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ငါ့အစ်မအရင်း မအိကို ချစ်လိုက်တာ… အစ်မ… မောင်လေးတို့ မောင်နှမချင်း လိုးနေကြပြီ…”
“ဟင်း… ဟုတ်တယ်… တေဇာက အစ်မရဲ့ မောင်အရင်းပဲ… မောင်လေးနဲ့အစ်မ မောင်နှမချင်း လိုးနေကြတာ… လိုး…”
“လိုးမယ်… ငါ့အစ်မ အိအိဖြူရဲ့ စောက်ပက်ကို ငါ့လီးနဲ့လိုးမယ်… ငါ့အစ်မစောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… မောင်လေးလီးကိုကြိုက်လား… ဟင်…”
“အင်း… ကြိုက်တယ်… ငါ့မောင်လေး တေဇာရဲ့လီးကို အစ်မကြိုက်တယ်… လိုး… မောင်လေးလီးနဲ့… အစ်မ စောက်ပက်ကိုလိုး… အင်း… ဟင်း…”
“ကောင်လိုက်တာ အစ်မရယ်… ဟင်း…”
“အစ်မလဲ ကောင်းတယ်… မောင်လေးရယ်… အင်းဟင်း…”
“မောင်လေးမထိန်းနိုင်တော့ဘူး… အစ်မရယ်… အစ်မစောက်ပက်ထဲ မောင်လေးလရည်တွေထည့်မယ်…”
“ထည့်ကွာ… စောက်ပက်ထဲ ပြည့်အောင်သာပန်းထည့်ပစ်…”
“ထည့်မယ်… ငါ့အစ်မ ငါနဲ့မောင်နှချင်းလိုးပြီး ဗိုက်ကြီးအောင် ထည့်မယ်… ဟူး… ထွက်ပြီကွာ…”
ကျုပ် မအိစောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိကို ဖက်ထားပြီး နမ်းတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာမအိရယ်… မောင်လေး အစ်မစောက်ပက်ထဲက လီးတောင်မချွတ်ချင်ဘူး…”
“ဟင့်… အခုကျ အစ်မရှက်လာပြီကွာ… မပြောနဲ့တော့…”
“မအိရယ်… အမှန်တရားကို စိတ်ဒုံးဒုံးချပြီး လက်ခံလိုက်ပါ… မအိ ကျနော့်ကို မောင်လေးလိုလဲ ချစ်နေတုန်းပဲဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်…”
“ဟင်း… ဟုတ်ပါတယ်… အစ်မက မောင်လေးကို မောင်လေးလိုလဲ ချစ်နေတုန်းပဲ… ချစ်သူလိုလဲချစ်တယ်… မဟုတ်ရင် ဒီလို ဘယ်ခံစားရပါ့မလဲနော်…”
“ဒါပေါ့ ငါ့အစ်မရဲ့… ဒါပဲနော် အခုကစပြီး… မအိက မောင်လေးရဲ့ အစ်မအရင်းပဲ… ကလေးရပြီးရင်လဲ မောင်လေးရဲ့အဝေးကိုမသွားရဘူး… ဟိုးအဖွားကြီးဖြစ်တဲ့အထိ… ငါ့အစ်မကို မောင်လေးက ချစ်သူလိုရော မောင်နှမလိုရော စောင့်ရှောက်မှာ…”
“ချစ်သူလိုရော မောင်နှမလိုရော လိုးချင်နေတာမလား… ဟွန်း… ခစ်ခစ်…”
“မကြိုက်ဘူးလား… ”
“ကြိုက်တယ်… ချစ်သူလိုလိုးပေးတာလဲကြိုက်တယ်… မောင်နှမလိုလိုးပေးတာလဲ ကြိုက်တယ်… လိုးချင်သလိုသာလိုး ကြိုက်တယ်ကွာ… ခစ်ခစ်…”
“အစ်မစောက်ပက်ထဲက… မောင်လေးလီးကို မချွတ်ချင်တော့ဘူး…”
“မချွတ်နဲ့… ထည့်ထား… အဲ… နာရီကြည့်အုံး…”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဟာ… အချိန်က ကပ်နေပြီ… ဟီး…”
ဒီတော့မှ မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ဘောင်းဘီပြင်ဝတ်၊ မအိလဲ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ပေါင်ကြားကို သုတ်သင်ပြီး ပင်တီကိုနေရာပြန်ချကာ စကပ်ကို ပြန်ဆွဲချပြီး အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ရတယ်။ ပြီးတော့ ခဏဖက်ထားပြီး တံခါးသော့ဖွင့်ကာ မအိနဲ့ကျုပ် အရိပ်အခြေကြည့်ပြီး အပြင်ထွက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ကားပါကင်ကနေပဲ ဓာတ်လှေကားနဲ့ ရုံးခန်းကို ပြန်ခဲ့လိုက်ကြတယ်။ မအိကလဲ ကျုပ်နဲ့ ဘယ်လိုနေရာတွေမှာ လိုးရင်ကောင်းမလဲ အားတိုင်းစဉ်းစားနေပုံရသည်။ ဒီလိုနေရာတွေကို ကျုပ်မစဉ်းစားမိ။ သူ့လက်ထဲမှာ သော့ရှိနေတော့ သူပဲစဉ်းစားမိသည်။ သူစဉ်းစားတဲ့နေရာတိုင်းက လုံခြုံပြီး စိတ်ချရသည်။ ကျုပ်နည်းလမ်းတွေက မလုံခြုံပေမယ့် စိတ်ကို ပိုပြီးလှုပ်ရှားစေသည်။ အခုတစ်ခေါက်မှာတော့ စတွေ့ကတည်းက နေရာအခြေအနေရ ရင်ခုန်မိကြကာ လိုးကြဖို့ စိတ်အားမသန်ကြဘဲ အနမ်းနဲ့ စကားတွေချည်း လှိမ့်ပြောနေကြတာ။ ကျုပ်ကို ချစ်စနိုးအခေါ်အဝေါ်လေးများ ကြားရမလားလို့ စမိရာက မောင်နှမစိတ်တွေ ပြန်ဝင်လာပြီး မောင်နှမလို လိုးဖြစ်သွားကြသည်။ ဒီလို လိုးဖြစ်အောင်လဲ မအိရဲ့စိတ်ကို နှိုးဆွ ဖော်ထုတ်ပေးရသည်မို့ လိုးချိန်က ခဏပဲရလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် ပိုပြီးတော့ လိုးလို့အားရခဲ့သည်။ အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာတင် မအိလဲ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးသွားခဲ့တာ ကျုပ်သိသည်။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၅)
ဒီနေ့ မနက်ပိုင်း ဘော့စ်ဆီပေးရမယ့် drwawing တွေ မအိရုံးခန်းထဲဝင်ပြီး သွားပေးတယ်။ မနေ့က ဘယ်လိုမှမအားကြလို့ နေ့လည်ထမင်းတောင် ပါဆယ်မှာစားရတဲ့ဘအဖြစ်မို့ မနက်ပိုင်းလေး ပုလွေပဲရပြီး မလိုးလိုက်ရပေ။ ဘော့စ်က မရောက်သေးဘူး။ ကျုပ်လဲ မအိရုံးခန်းထဲရောက်တော့ မအိအနားအထိလျှောက်သွားကာ drawing ဖိုင်ကို စားပွဲပေါ်ချပေးပြီး မအိကို ဖက်လိုက်တယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတယ်။
“မအိရယ်… မနေ့က မလိုးလိုက်ရဘူး… လိုးချင်နေပြီ…”
“ဘော့စ်ရောက်လာရင်… ဖိုင်ကိုတန်းလာယူမှာ… မောင်လေးကိုလဲ ခေါ်လိမ့်မယ်… မဖြစ်ဖူးထင်တယ်…”
“ပြွတ်… မောင်လေးလီးကိုလဲစမ်းကြည့်ပါအုံး မအိရယ်… တအားတောင်နေပြီ…”
မအိ ကျုပ်လီးကို လာစမ်းပြီး သက်ပြင်းချတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ဖင်တွေကို ကိုင်နေတာ။
“မောင်လေးရာ… တစ်ချိန်လုံးတောင်နေတော့တာပဲ…”
“မအိနဲ့ ရုံးမှာ ခိုးလိုးရတာကို ကြိုက်နေပြီ… အလုပ်အားတာနဲ့ မအိနဲ့လိုးဖို့ပဲ စိတ်အားထက်သန်နေတာ…”
“ဟင့်… ဒါဆိုလဲ တန်းလိုးတော့ကွာ… ဘော့စ် လာကာနီးနေပြီ… အစ်မ လန့်တယ်…”
“အင်းပါ… ကုန်းပေးနော်… မအိဖင်ကိုကြည့်ပြီး မြန်မြန်လိုးလိုက်မယ်..”
“ဟင်း… ”
မအိ ရင်တော်တော်ခုန်နေတာ။ ကျုပ်လဲ ရင်တွေခုန်နေတာပါပဲ။ မအိ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး စားပွဲကို လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ် မအိ စကပ်ကို အသာလှန်တင်ပြီး ပင်တီကို မချွတ်တော့ဘဲ တစ်ဘက်ကို ဖယ်လိုက်ကာ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ထိုးတည့်လိုက်တယ်။ မအိစောက်ပက်က စောက်ရည်က ရွှဲအိုင်နေပြီးသား။ ပြီးတော့ တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးတယ်။ မအိ ကြိတ်ညည်းနေတယ် ကျုပ်လဲ အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ မအိ ဖင်ကြီးတွေကို စကပ်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ပြီးလိုးတာ မအိ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်လေးငါးဆယ်ချက်ပစ်ဆောင့်ပြီး မအိစောက်ပက်ထဲ လီးရည် ပန်းထည့်လိုက််တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ပဲ မအိရုံးခန်းအရှေ့က လူရိပ်မြင်တော့ ကျုပ် ဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ အချိန်မမီတော့ဘူး။ ဘော့စ် ဖြစ်ဖို့များတယ်။ မအိစောက်ပက်ထဲက လီးကိုဆွဲချွတ်ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မအိလဲ သူ့စကပ်ကိုဆွဲချပြီး ထိုင်ခုံကိုလှမ်းဆွဲကာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ဘောင်းဘီမဝတ်အားသေး မအိခြေထောက်နားက တိုးကာ စားပွဲအောက်ကိုဝင်ရတယ်။ မအိခုံလေးကို ရှေ့တိုးကာ စားပွဲအောက်ထဲ သူ့ခြေထောက်တွေ တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ မအိပေါင်လေးကို မေးတင်ထားလိုက်တယ်။ မအိက ထရပ်လိုက်တော့ ဘော့စ်ဆိုတာ သေချာသွားပြီ။ ကျုပ်လဲ ငြိမ်ကုပ်နေရတယ်။ ဘောင်းဘီလဲ ပြန်မဝတ်ရဲဘူး။
“မအိရေ… တေဇာ ဒီဇိုင်းလာပေးပြီလား… အပြင်မှာ သူ့ကိုလဲ မတွေ့ခဲ့လို့…”
“ခုနကပဲ လာပေးတယ်ဆရာ… တွိုင်းလက်များ သွားသလားမသိဘူး… ဖိုင်က ဒီမှာပါဆရာ….”
“အေး… ပြန်လာရင်… အကို့ဆီလွှတ်လိုက် မအိပါလိုက်ခဲ့… ”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
ဘော့စ်ပြန်ထွက်သွားကာ တံခါးပိတ်သံကြားမှ သက်ပြင်းချရတာတောတယ်။ မအိလဲ နောက်ဆုတ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ စားပွဲအောက်က နေထွက်လိုက်တယ်။
“ပြောသားပဲ… အချိန်မရပါဘူးဆို… ဇွတ်ကွာ… အာ… အနောက်မှာ ပေကုန်ပြီ… ဒုက္ခပဲ…”
ဟုတ်တယ်ဗျ။ မအိက ကျုပ်လီးချွတ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကိုလဲ မသုတ်သင်ရ၊ ပင်တီလဲ နေရာမချလိုက်ရဘဲ ထိုင်ချလိုက်ရတာဆိုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျုပ်လီးရည်တွေ ပြန်ထွက်ကျလာတာ။ မအိ စကပ်အနောက်မှာ အစိုကွက်လေး ဖြစ်နေတယ်။ မအိမျက်နှာက စိတ်ညစ်သလို စိတ်ရှုပ်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကို အမြန်ပြန်ဝတ်နေရတယ်။ ဘောင်းဘီဝတ်ပြီးတော့မှ-
“မအိ ကုန်းလိုက်… ကျနော်သုတ်ပေးမယ်…”
မအိက ကုန်းပေးတော့ ကျုပ်လဲ မအိရဲ့စကပ်ကို လှန်တင်ပြီး တစ်ရှူးလေးနဲ့ စကပ်အတွင်းပိုင်းမှာပေနေတဲ့ အရည်တွေကို သုတ်ပစ်ရတယ်။ ပြီးတော့ ရေဘူးလေးနဲ့ တစ်ရှူးကို ရေဆွတ်ပြီးသုတ်တယ်။ တစ်ရှူးအခြောက်နဲ့ထပ်သုတ်တော့ အနက်ရောင်စကပ်ပေါ်မှာ သိပ်မသိသာတော့ဘူး။ ဒီလိုကျပြန်တော့ မအိက ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ လှည့်ကြည့်နေပြန်တယ်။ ကျုပ် မအိပေါင်ကြားနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်မှာ ပေနေသေးတဲ့ အရည်လေးတွေကိုပါ လိုက်သုတ်ပြီး မအိရဲ့ ပြူထွက်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်သေးတယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကို မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ကြည့်တယ်။ မအိ ပင်တီကို နေရာပြန်ချပေးပြီး သူ့စကပ်ကို ပြန်ဆွဲချလိုက်တယ်။
“ဒီလောက်ဆို အဆင်ပြေလား… မအိ…”
“အွန်း… မဆိုးပါဘူး… သိပ်မသိတာတော့ဘူး… ခစ်ခစ်… ခုနက မောင်လေးကို ဆူတာမဟုတ်ဘူးနော်…”
“ရပါတယ်… ကျနော်က လောမိတာကိုး… မအိအခုလိုပြန်ပြုံးလာတာပဲ တော်သေးတယ်… ဟီး…”
“ခစ်ခစ်… ရတယ်… အစ်မကြိုက်တယ်… အိမ်သာဘက်ကို အရင်သွားပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော်… ရွှတ်…”
အခုကျတော့လဲ ခုနက စိတ်ရှုပ်နေတဲ့မျက်နှာက သူမဟုတ်သလို ပြုံးရယ်ပြီး ကျုပ်ကိုတောင် အနမ်းလေးပေးလိုက်သေးတယ်။ သူ့စကပ်ပေကုန်လို့ လူသိမှာ စိုးရိမ်သွားတာ နေမယ်။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၆)
“မောင်လေး… အလုပ်ရှုပ်နေလား…”
မနက် ၁၀ နာရီလောက်မှ မအိက ကျုပ်ဆီလာပြီး မေးတယ်။ မအိကျုပ်အနားရောက်တာနဲ့ ကျုပ်လက်က မအိဖင်ပေါ်ရောက်ပြီးသား။
“လိုအပ်တာတွေတော့ ခိုင်းပြီးပါပြီ… ပြီးမှစစ်ရမှာ မအိ ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ…”
“အစ်မကို ဆရာက ဂိုထောင်ဘက်ကို တစ်ချက်လိုက်စစ်ခိုင်းလို့လေ… မောင်လေးအားရင်လဲ ခေါ်သွားတဲ့…”
“သြော်… ရပါတယ် မအိရဲ့… အခုလား…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ လိုက်ခဲ့…”
“ဟုတ်ကဲ့… အစ်မ…”
ကျုပ် ဖုန်းကို အိတ်ထဲထည့်ပြီး မအိနဲ့ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဓာတ်လှေခါး တံခါးပိတ်ပြီးတော့ ကျုပ်မအိကို ဆွဲဖက်ပြီးနမ်းတယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းရင်း ဖက်ထားတယ်။ ဓာတ်လှေကားက ငြိမ့်ခနဲဆင်းသွားပြီး ခဏလေးအချိန်ရတာကို ဖက်နမ်းနေကြသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့မအိက ရုံးမှာ အဲ့လိုသဲသဲလှုပ်ကြတာ။ ပြောရရင် မအိက ကျုပ်ရဲ့အချစ်ဆုံးမဟုတ်ပေမယ့် ရင်အေးပြီးရင် ကျုပ်နဲ့ အတွေ့ရဆုံးက မအိပဲ။ ရုံးပိတ်ရက်လေးပဲ မတွေ့ရတာ။ မအိကို အစ်မလိုလဲချစ်တယ်၊ သံယောဇဉ်လဲရှိတယ်၊ ချစ်တယ်လို့ပြောရင်လဲရတယ်။ ချစ်လဲချစ်ပါတယ်။ မအိကို ချစ်ရတာ အေးချမ်းတယ်ဗျ။ မအိက အရွယ်တင်လို့ ယောက်ျားယူလို့ရသေးတယ်ဆိုပေမယ့် လက်ရှိအနေအထားအရ မအိ ယောက်ျားထပ်ယူဖို့ မစဉ်းစားတော့တာ သေချာတယ်။ ကျုပ်နဲ့ကလေးယူပြီး စင်ဂယ်မားသား(single mother)လုပ်ဖို့ မအိက ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ။ ပြီးတော့ ကျုပ်အပေါ် မောင်လေးတစ်ယောက်လိုချစ်တဲ့စိတ်က ရှိနေတော့ အစ်မတစ်ယောက်လိုလဲ နားလည်ပေးတယ်။ မအိ ကလေးရသည်ဖြစ်စေ မရသည်ဖြစ်စေ၊ ကျုပ် တစ်သက်လုံး စောင့်ရှောက်ဖို့ ရင်အေးနဲ့တောင် တိုင်ပင်ထားပြီးပြီ။ ဒီတော့ မအိနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေ ဖန်တီးနေပေမယ့် ကျုပ်စိတ်က အမြဲပေါ့ပါးနေတယ်။
ကျုပ်နဲ့မအိ မအိစစ်ဆေးဖို့ ဂိုထောင်ကို အတူသွားရတယ်။ ဂိုထောင် ပစ္စည်းအဝင်အထွက်စာရင်းကို ကိုင်တဲ့ ဟေမာစိုးဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက ကျုပ်တို့ရပ်ကွက်ထဲက။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် အလုပ်သွင်းပေးထားတာ။ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ သူလဲ အရမ်းဝမ်းသာသွားပုံပါပဲ။ ကျုပ်ကို ကိုကြီးဆိုပြီး ပါးစပ်ဖျားကမချတော့။ ကျုပ်က စေတနာသန့်သန့်နဲ့ ကောင်မလေးကလဲ အလုပ်လုပ်ချင်တယ်၊ ကုမ္ပဏီက ဝန်ထမ်းလိုအပ်ချိန်နဲ့လဲတိုက်ဆိုင်တော့ ကျုပ်လဲ ခေါ်ပြီး အလုပ်သွင်းပေးခဲ့တာ။ ကျုပ်ကို ဒီကောင်မလေးက အရမ်း ရိုသေတယ်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက တစ်လမ်းထဲအတူနေခဲ့တာဆိုတော့ ကိုယ့်ညီမလိုကိုဖြစ်နေတာ။ အခုလဲကြည့်လေ မအိက စာရင်းဇယားတွေကို စစ်နေပေမယ့် ကျုပ်ကိုစကားတွေပြောနေပြီး သူ့မုန့်တွေချကျွေးနေတယ်။
“ကိုကြီး စိတ်မပူနဲ့နော် ဟေမာ အလုပ်သေချာလုပ်ထားပါတယ်… ကိုကြီး မျက်နှာမပျက်ရပါဘူး…”
“အလုပ်ကြိုးစားတာကောင်းတာပေါ့… ဒါမှ ဟေမာလဲတိုးတက်တာပေါ့… အဆင်မပြေတာရှိရင်လဲ ပြောလေ…”
“ပြေပါတယ်ကိုကြီးရဲ့… အားလုံးအဆင်ပြေတယ်…အစ်မ မအိ တစ်ခုခုစားအုံးမလား…”
“မစားတော့ဘူး ညီမလေး… ရတယ်…”
မဟုတ်သေးပါဘူး။ မအိမျက်နှာက တစ်မျိုးဖြစ်နေပါတယ်။ ခပ်တည်တည်လေး ဖြစ်နေတာ။ စူပုပ်နေတာမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး။ သူစစ်စရာရှိတဲ့ စာရင်းဇယားတွေကို အာရုံထားပြီး ကျုပ်ကိုလှည့်မကြည့်ဘဲ တည်တည်လေးဖြစ်နေတာ။ ဟေမာစိုးကလဲ မအိကြည့်ချင်တဲ့ စာရင်းဖိုင်တွေ ထုတ်ပြရင်း ကျုပ်နဲ့ စကားပြောတာက မပြတ်သွားပေ။ ကျုပ်လဲ ခင်မင်နေတဲ့သူဆိုတော့ စိတ်လိုလက်ရ စကားပြန်ပြောနေမိတယ်။
“ဟေမာ… နင်လဲ မငယ်တော့ဘူး အိမ်ထောင်မပြုသေးဘူးလား…”
“ဝေးပါသေးတယ်ကိုကြီးရယ်… လက်ရှိရည်းစားတောင် ပြတ်သွားပြီ… ခစ် ခစ်..”
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဟ…”
“အလုပ်ရှိလာတော့လဲ သူ့ကို အချိန်မပေးနိုင်တော့ဘူးလေ… အဲ့မှာတင် ကွိုင်ရှာပြီး အသစ်တွေ့နေလား ဘာလားနဲ့ နောက်ဆုံး ပြတ်ကရော… ဟီး…”
“မပူပါနဲ့ဟာ… နင့်က လှတာပဲ အချိန်တန်ရင် ယောက်ျားရမှာပါ… ဟဲ ဟဲ…”
“မဟေမာ… ပစ္စည်းလာချတဲ့ကား ရောက်တယ်…”
“အေး… အစ်မလာခဲ့မယ်…”
“အကိုလဲ လိုက်ခဲ့မယ်လေ… မအိ လိုက်ကြည့်အုံးမလား…”
“မောင်လေးစစ်မယ်ဆို အစ်မ မလိုက်တော့ဘူးလေ… ဒီစာရင်းလေးတွေပဲ ဆက်စစ်နေလိုက်မယ်…”
“ဒါဆိုလဲ အကိုနဲ့ ဟေမာပဲ သွားစစ်ကြည့်တာပေါ့…”
ကျုပ်နဲ့ ဟေမာစိုး ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဟေမာစိုးက အလုပ်လုပ်တာ စေ့စပ်တယ်။ ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုလဲရှိတယ်။ ပစ္စည်းချမယ်နေရာတွေ တူရာ စုဖို့ သေချာ စီစဉ်ပြီးသား။ ဖွင့်ပြီးတော့လဲ စစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အထဲက ပစ္စည်း အရည်အသွေးက ကျုပ်တို့လိုချင်တဲ့ အရည်အသွေးဟုတ် မဟုတ် ဘယ်လိုကြည့်ရတယ်ဆိုတာကို သူ့ကို သင်ပြပေးတော့ သေသေချာချာ လိုက်မှတ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ထပ်ထားတဲ့ ပုံးတစ်ခုက ပြုတ်ကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တာ ဟေမာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲရောက်လာကာ လန့်ပြီးကျုပ်ကို ဖက်ထားတယ်။ သူ့အပေါ်ကျလာတဲ့ ပုံးကို ကျုပ် လက်နဲ့ပုတ်ထုတ်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ ကောင်လေးတွေကို ပစ္စည်းကို သေသေချာချာ ထားဖို့ပြောရင်း ဆူလိုက်တယ်။ ဟေမာကတော့ လန့်သွားပြီး ဒူးတွေတောင်တုန်လို့၊ ကျုပ်ကိုလဲ ဖက်ထားတာ တင်းနေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ ရင်ခွင်ထဲက ဟေမာ့ကို ခွာလိုက်ပြီး။
“ဟေမာ… မထိသွားဘူးမလား…”
“ဟုတ် ကိုကြီး…”
“နောက်ဆို ခပ်လှမ်းလှမ်းကပဲကြည့်… သိလား… ပစ္စည်းထပ်ထားတာကို ပြုတ်ကျနိုင်လာကြည့်ပြီးမှ အနာလာ… လာ ရေသောက်လိုက်အုံး…”
အဲ့အချိန်ပဲ မအိက ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရောက်နေမှန်းမသိဘူး ကောင်လေးတွေကို လွှတ်ပြီးကောတော့တာ။ ကျုပ်ဆူလိုက်တာက နည်းနည်းပါ မအိနဲ့ကျမှ ကောင်လေးတွေ ငြိမ်ကုပ်ကျသွားတယ်။ မအိ ပုံမှန်ထက် ဒေါသ ပိုထွက်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကို လက်မောင်းလေးကတွဲပြီး ရေလိုက်တိုက်တယ်။ ကျုပ်က ဟေမာ့ကို နေခဲ့ခိုင်းပြီး ကျုပ်တို့ပဲ ကြည့်လိုက်တော့မယ် ပြောတာကို ဟေမာက လက်မခံဘဲ ပြန်လိုက်လာတယ်။ ပစ္စည်းချပြီးတော့ ထမင်းစားချိန်တောင် နည်းနည်းကျော်သွားပြီမို့ ကောင်လေးတွေလဲ ထွက်သွားကြပြီ။
“ဟေမာ… ထမင်းသွားစားလေ…”
“ရပါတယ်… ကိုကြီးနဲ့ မအိလိုက်ကြည့်အုံးမှာမလား… ဟေမာ လိုက်ခဲ့ပေးမယ်…”
“သွားစားပါ ဟေမာရဲ့… ကိုကြီးတို့က ကြည့်ရုံပဲ ကြည့်တော့မှာ… နောက်ထပ် ပစ္စည်းဝင်စရာတွေရှိသေးတယ်မလား… ဟေမာ ထမင်းမစားလိုက်ရပဲ နေလိမ့်မယ်… သွားစားနော် ကိုကြီးလာလို့ ဟေမာ ထမင်းငတ်တယ်ဆို ဘယ်ကောင်းမလဲ…”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ ဟေမာ ထမင်းသွားစားတော့မယ်…”
“အင်း… ဟေမာရယ်… နင့်ကိုယူမယ့်ယောက်ျားကိုလဲ… ငါတွေးပူမိသေးတယ်…”
“အမယ်… ဘာလို့လဲ…”
“နင်ခုနက လန့်ပြီးဖက်တာ ငါ့အရိုးတွေတောင်ကျိုးကုန်တော့မလို့…”
“အာ… အဲ့ ကိုကြီးက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး… ”
ဟေမာ ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖတ်ကနဲ သူ့လက်နဲ့ရိုက်ပြီး မျက်နှာလေးရဲကာ ထွက်သွားတော့တယ်။ မအိနဲ့ ကျုပ် ဂိုထောင်ထဲမှာ ပစ္စည်းထားတာ စနစ်ကျ မကျ လိုက်ကြည့်တယ်။ မအိနဲ့ကျုပ် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတော့တာကို မအိက ကျုပ်ကို စကားမပြောဘဲ ပစ္စည်းထားတာကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေတာ။
“မအိ… ”
“ဘာလဲ…”
လေသံက မာဆတ်ဆတ်နဲ့။
“ဘာဖြစ်နေတာလဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး…”
အဲ့ဒီဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုတဲ့ အသံကိုက တစ်ခုခုဖြစ်နေတဲ့ အသံ။ ကျုပ်တို့ရောက်နေတဲ့နေရာက လူရှင်းပြီး ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်ဘဲ စိတ်ချရတဲ့ နေရာရောက်နေပြီ။ ကျုပ်က မအိလက်ကို ဖမ်းကိုင်တယ်။ မအိ သူ့လက်ကို အကိုင်မခံဘဲ ရုန်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်မအိကို အတင်းဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ မအိ ရုန်းတာမှ အသည်းအသန်ကို ရုန်းတာ။ ကျုပ်လဲ မအိကို အတင်းဖက်ပြီးနမ်း၊ မအိကလဲ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်တွေနဲ့ထု။ ဒီလောက်ရှိလှတာဆိုပြီး ကျုပ်လဲ မအိကို ဘေးက ကတ်ထူစက္ကူတွေခင်းထားတဲ့နေရာအပေါ် လှဲချပစ်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်ကနေ ကိုယ်နဲ့ဖိထားပြီးနမ်းတယ်။ မအိလက်တွေက ကျုပ်ကျောကုန်းကို ထုရိုက်နေတုန်းပဲ။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ရုန်းအုံးကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ”
“သွား… လာမနမ်းနဲ့… အု… အု… နင့်မယားငယ်လေးကို သွားနမ်း… အု အု…”
လက်စသတ်တော့ မအိက ကျုပ်နဲ့ ဟေမာကို သဝန်တိုနေတာကိုးဗျ။ ကျုပ် မအိကို ပါးလေးတွေ တစ်ရှုံ့ရှုံ့ နမ်းမိတယ်။
“ကျနော့် မယားငယ်က ဒီမှာလေ… ကိုယ့်အစ်မကို မယားငယ်ထားပြီး ဗိုက်ကြီးအောင်လိုးနေတာ… မောင်လေးရဲ့ မယားငယ် အစ်မရဲ့… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သွား… အပိုတွေ… ဟိုတစ်ယောက်ကလဲ လန့်တာကနည်းနည်း… ဖက်တာက များများ… လာမနမ်းနဲ့ဆို….”
“အဲ့လို အူတိုနေတာက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… အသည်းယားလာပြီကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ် မအိ ကိုနမ်းရင်း သူ့စကပ်ကို ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အရင်တစ်ခါလို စကပ်ပေမှာစိုးလို့ ရှေ့ရော နောက်ရော ခါးအထိ ဆွဲတင်ပစ်တယ်။ မအိရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ပင်တီပေါ်ကနေ စမ်းကြည့်တော့ မအိစောက်ဖုတ်က ပင်တီမှာပါ စိုနေတာ။ ဒီလောက် စောက်ဖုတ်က အရည်ထွက်ပြီး ခံချင်နေတာကို အူတိုပြီးတော့ ငြင်းနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ပင်တီကို တစ်ခြမ်းကပ်ပြီး စောက်ပက်ကို ပွတ်နေလိုက်တယ်။
“ငါ့အစ်မ စောက်ဖုတ်က စိုရွှဲနေတာပဲကွာ… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဟင့်… မကိုင်နဲ့… ဟေမာ့စောက်ဖုတ် နုနုလေးကို သွားကိုင်ပါလား… ဟင့်…”
“မကိုင်ချင်ပါဘူး… ဒီက ကိုယ့်ချစ်သူ… ကိုယ့်အစ်မ စောက်ဖုတ်ကိုပဲကိုင်မှာ…”
ကျုပ် မအိရဲ့စောက်စိလေးကို ပွတ်ပေးရင်း စောက်ခေါင်းထဲ လက်နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်တယ်။ စိုရွှဲနေတဲ့ မအိစောက်ပက်က ကျုပ်လက်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် ညှစ်နေသေးတယ်။
“လိုးချင်နေပြီ… မောင်လေး အစ်မကို လိုးတော့မယ်နော်…”
ကျုပ် ပြောရင်း ခါးပတ်ဖြုတ်ပြီး ဇစ်ဆွဲချကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။
“ဟင့်… မလိုးနဲ့… ဟေမာ့စောက်ပက်နုနုလေးကို သွားလိုး… ဟင့်…”
“မလိုးပါဘူး… မအိကိုပဲလိုးချင်တာ… ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်…”
ပါးစပ်ကလဲပြောရင်း ကျုပ်လီးကို မအိစောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“ဟင့်… မထည့်နဲ့… ဟင့်… မထည့်နဲ့ဆို… ဟင်း…”
“ကောင်းလိုက်တာ မအိရယ်… ချစ်တယ်… ပြွတ်…”
“အု… မချစ်နဲ့… ဟင်း… အင့်… အင့်… ဟင်း…”
“ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ငါ့အစ်မ မအိကို ချစ်တယ်… လိုးမယ်…”
“အု.. အု… ဟင်း…. အင့်… အင့်… အာ့… ဟင်း… မလိုးနဲ့… ”
ကျုပ် မအိစောက်ပက်ကို တရပ်စပ်လိုးတယ်။ မအိ ကျုပ်ကို ဖက်ထားရင်း အငြင်းစကားလုံးတွေချည်း ပြောနေပေမယ့် စောက်ပက်ကိုတော့ ကော့ပေးထားတယ်။ မအိ အူတိုပြီး စိတ်ကောက်နေတာလေးကလဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ မအိရဲ့ စူပုပ်နေရင်းက ဖီးလ်တက်နေတဲ့ မျက်နှာလေးကိုကြည့်ရင်း အသည်းယားလို့ ဖိဖိပြီးလိုးတာ မအိ တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ မအိ တုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားရင်း မျက်လုံးလေးမှေးနေတာကို ကြည့်နေမိတယ်။ လီးကတော့ မအိစောက်ပက်ထဲမှာ ခပ်ဖြည်းဖြည်းလေး လိုးနေတုန်းပဲ။ မအိမျက်လုံးပွင့်လာတော့ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ် မအိပါးလေးတွေ နဖူးလေးတွေကို ဖိဖိပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… အဲ့လို အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းအောင် အူတိုပြမနေနဲ့… မောင်လေး… မအိအူတိုအောင် ရုံးကကောင်မလေးတွေအနားကပ်ပြီး နေပြမိလိမ့်မယ်… သိလား… ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာကွာ…”
“လုပ်ရဲရင် လုပ်ကြည့်ပါလား… ဟွန့်…”
“မအိရယ်… ကျနော် ဟေမာ့အပေါ် ဘာစိတ်မှမရှိပါဘူး… တကယ် တကယ်နော်… အူမတိုနဲ့တော့… ချစ်တယ်သိလား… ပြွတ်… မောင်လေးကိုနမ်းပါအုံး မအိရယ်… မောင်လေးချည်းနမ်းနေရတယ်…”
“ပြွတ်… ဟွန့်… ဒီလိုအူတိုရမယ်မှန်းသိရင် ခေါ်မလာပါဘူး…”
“အရင်လဲ ဟေမာနဲ့ ဒီလိုပဲ ပြောဆိုနေကြပဲဟာ… အခုမှဘာလို့ အူတိုနေရတာလဲ…”
“မသိဘူးကွာ… အရင်ကမတိုလဲ အခုတိုတယ်… ဒါပဲနော် ရုံးမှာ ကောင်မလေးတွေနဲ့ ရောရဲရောကြည့်… လူကြားထဲ ဖက်နမ်းပစ်မှာ…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်… ချစ်လား…”
“”ချစ်တယ်… အရမ်းချစ်တယ်… မောင်လေးကို အစ်မအရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… မြန်မြန်ပြီးအောင်လိုးလိုက်တော့… တစ်ယောက်ယောက်လာရင် တွေ့သွားအုံးမယ်….”
“အင်း… ချစ်တယ်… ပြွတ်…”
အခုမှပဲ မအိက စိတ်လိုလက်ရ ပြန်နမ်းပြီး အလိုးခံတော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ လိုးကြတာ မအိနဲ့အတူ လိုက်ပြီးရင်း နားလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ မအိအပေါ်ကနေ ဖယ်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်ဦးသား အဝတ်အစားတွေ သပ်ရပ်အောင် ပြန်ပြင်ရတယ်။ ပြီးတော့ မအိနဲ့ကျုပ် လက်ချင်းချိတ်ပြီး ဆက်သွားကြတယ်။ သွားနေရင်း ခြေသံကြားလို့ လက်ချင်းချိတ်ထားတာ ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ရောက်လာသူက ဟေမာ။ လက်ထဲမှာ အအေးဘူးလေးနှစ်ဘူးနဲ့။
“ကိုကြီးနဲ့ မအိဖို့ အအေးယူလာပေးတာ…”
ပြောရင်း ကျုပ်နဲ့မအိလက်ထဲကို အအေးဘူးလေးထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိလက်ထဲက အအေးဘူးကိုပါယူပြီး ဖောက်ကာ ပိုက်တပ်ပြီးမှ မအိကို ပြန်ပေးလိုက်တယ်။ မအိမျက်နှာက ချက်ချင်းကို ပြန်တည်သွားပြန်တယ်။ မအိ အူတိုနေပြန်ပြီ။ ကျုပ်လဲ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဟေမာပေးတဲ့ အအေးဘူးလေးကို ပိုက်နဲ့စုပ်ရင်း မအိကို စ ချင်လာတယ်။ ဟေမာကလဲ မအိအူတိုချင်စရာကောင်းလောက်အောင်ကို ကျုပ်ကိုဂရုစိုက်တယ်။ ကျုပ်ကို ခင်လို့၊ ကျေးဇူးတင်လို့ပဲ နေမှာပါ။ အခုလဲ ထမင်းကို မြန်မြန်စားပြီး ကျုပ်တို့နောက်ကို လိုက်လာပုံပဲ။ လမ်းလျှောက်ကြတော့လဲ ကျုပ်ဘေးကပဲ လျှောက်တယ်။ ကျုပ်က ဟေမာ့ကို ညီမလေးလိုပဲ သဘောထားတာပါ။ (မောင်ရင် ညီမလိုသဘောထားတာကိုပဲ လန့်နေရတယ် 😁😁)။ မအိကို စနောက်ချင်တာနဲ့-
“ဟေမာ… နင်ရောသောက်ပြီးပြီလား…”
“သောက်ခဲ့ပြီးပြီ… ကိုကြီး…”
“ရော့… နည်းနည်းထပ်သောက်အုံး… အကိုက အများကြီးမသောက်နိုင်ဘူး… ဒီတစ်ဘူးကို အတူသောက်တာပေါ့…”
ပြောရင်း ဟေမာ့လက်ထဲကို အအေးဘူးလေးပေးလိုက်တယ်။ ဟေမာက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ထားတဲ့ အအေးဘူးက ပိုက်ကိုပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့စုပ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို ပြန်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ တစ်စုပ် စုပ်သောက်လိုက်တယ်။ ဒီလိုတစ်ယောက်တစ်လဲ စုပ်သောက်နေရင်း စကားပြောကြတာပေါ့။
“အိမ်မှာရော အဆင်ပြေရဲ့လား… ဟေမာ…”
“ပြေပါတယ် ကိုကြီးရဲ့… ဖေဖေလဲ အလုပ်ရှိတော့ အဆင်ပြေပါတယ်…”
“အင်း… ဒီလိုပဲပေါ့ ကိုယ်ကအကြီးဆိုတော့ မောင်တွေ ညီမတွေကို ကိုယ်ပဲစောင့်ရှောက်ရမှာ…”
“ဟုတ်တယ်… အဲ့ဒါကြောင့်လဲ အိမ်ထောင်ပြုဖို့က မစဉ်းစားရဲဘူး…”
“အဲ့လိုလဲမဟုတ်ဘူးလေ… ကိုယ့်အပေါ်လဲကောင်းပြီး ကိုယ့်မိသားစုကိုလဲ စောင့်ရှောက်နိုင်မယ့်သူဆို အဆင်ပြေတာပဲ… အိမ်ထောင်ပြုတာ အရွယ်ရှိတုန်းပြုမှဟ…”
“ကိုကြီးလို… မိန်းမဘက်လိုက်နေပြီး မိသားစုကိုစောင့်ရှောက်တဲ့လူက ရှားသွားပြီ ကိုကြီးရဲ့… ခစ်ခစ်…”
“ရှိပါတယ်ဟ… နင်ကလဲလှတာပဲ… နင့်ကိုလာကပ်တဲ့လူတွေ နည်းမှာမဟုတ်ဘူး… အဲ့အထဲကရွေးပေါ့…”
“အဲ့လောက်လဲ မလှပါဘူးကိုကြီးရယ်… ဟီး… ဒီခေတ်က မလွယ်ပါဘူး… အသားလိုလို့ အရိုးတောင်းတဲ့သူတွေချည်းပဲ… အပျိုကြီးလုပ်တာမှ စိတ်ချမ်းသာအုံးမယ်…”
“ဒီအရွယ်လေးနဲ့… အပျိုကြီးလုပ်ဖို့စိတ်ကူးတာ… စောပါသေးတယ်ဟ… ရည်းစားလေးဘာလေးထားပြီး ရွေးပေါ့… ငါလူပျိုတုန်းက နင်က ကလေးပဲရှိသေးတာ… မဟုတ်ရင် ငါလဲ နင့်ကို ပိုးမိမှာပဲ…”
“အာ… အဲ့ကိုကြီးကလေ… ဟေမာ့ကို တအားစတာပဲ… ခစ်ခစ်…”
ဟေမာ ကျုပ်လက်မောင်းကို ပုတ်ရင်းပြောတယ်။
“ဒါနဲ့ နင်က ရည်းစားဘယ်နှစ်ယောက်များထားဖူးလို့ အပျိုကြီးလုပ်ချင်ရတာလဲ…”
“မသိဘူး…”
“သြော်… မှတ်တောင် မမှတ်မိတော့ဘူးလား… တော်တော်များတာပဲ…”
“ခစ် ခစ်… စပြန်ပြီ… အစ်မ မအိ အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“အင်း… ပြေပါတယ်…”
“ဟေမာ… နင်တစ်ယောက်ထဲ ဂိုထောင်ထဲ လျှောက်မသွားနဲ့နော်… ရည်းစားစကား အပြောခံရလိမ့်မယ်…”
“မသွားပါဘူးနော်… အဖော်နဲ့ပဲသွားတာ… ”
ကျုပ်တို့ စကားတစ်ပြောပြောနဲ့ ပြန်ထွက်လာကြပြီး ရုံးခန်းထဲ ပြန်ဝင်လိုက်တယ်။ မအိက သူ့စာရင်းစာရွက်တွေ သိမ်းပြီး ကားဆီပြန်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး လိုက်လာလိုက်တယ်။ ကားထဲရောက်တဲ့အထိ မအိ မျက်နှာကြီးက သုန်မှုန်နေတာပဲ။ ကျုပ် ကားမောင်းရင်း မအိလက်ကိုကိုင်တော့လဲ ဖယ်ထုတ်တယ်။
“မအိရယ်… ကျနော်က မအိကို ချစ်လို့စတာပါ…”
“မသိဘူး… လာမပြောနဲ့… အဲ့ကောင်မလေးနဲ့ပဲ နေခဲ့ပါလား… ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ…”
“ဘာလို့ နေခဲ့ရမှာလဲ… ကျနော့်ချစ်သူက ဒီမှာဟာကို…”
“မသိဘူး… မကြိုက်ပါဘူးဆို ပိုလုပ်တယ်…”
ကျုပ်လဲ မအိ စိတ်ကောက်တာကို ချော့ဖို့ ကားကို တွေ့ကရာလမ်းထဲ ချိုးဝင်ပြီး မောင်းသွားလိုက်တယ်။ ရပ်ကွက်လမ်းလေးဆုံးပြီး မြေသားလမ်းနဲ့ လူနေအိမ်မရှိတဲ့နေရာမှာ ကားကို ရပ်လိုက်တယ်။ မအိကို ကားထဲမှာပဲ ဆွဲဖက်ပြီးနမ်းတယ်။
“အု… လာမဖက်နဲ့… လာမနမ်းနဲ့… မချစ်တော့ဘူး….”
“ပြွတ်… မချစ်တော့ရင် ခိုးပြေးလိုက်မှာနော်… သိလား… ပြွတ်… မအိအခုလို အူတိုတာလေးကိုချစ်လို့ပါဆိုမှကွာ… တမင် စနေတာ မအိရဲ့… ပြွတ်ပြွတ်…”
“မသိဘူး… ဟိုတစ်ယောက်ကလဲ ဘာမှန်းမသိဘူး… အစ်မသာ အနားမှာ မရှိရင် အဲ့နေရာမှာပဲ လိုးကြမလားပဲ…”
“ဘာလို့လိုးရမှာလဲ… မအိကိုပဲလိုးမှာ… ပြွတ်… စိတ်မကောက်နဲ့တော့ကွာ… မောင်လေးကို မချစ်ဘူးလား…”
“မချစ်ဘူး…”
“မချစ်အုံးကွာ.. ပြွတ်…”
ကျုပ်မအိကိုဖက်နမ်းရင်း နို့တွေကိုပါ ကိုင်ပစ်တယ်။ ပုံမှန်ဆို မအိအဝတ်တွေ ကြေမှာစိုးလို့ မကိုင်ဘူး။ ချွတ်လို့ရတဲ့အခြေအနေရောက်မှ ကိုင်တာ။
“အု… အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်တော့မှာပဲ…”
“မချစ်ဘူးထပ်ပြောရဲပြောကြည့်… အင်္ကျီကြေရုံတင်မဟုတ်ဘူး… ရုံးကိုပြန်မပို့ဘဲ ခိုးပြေးမှာ… ပြွတ်… သိလား… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… ဟင့်… အာ့ဆိုဘာလို့ အစ်မ မကြိုက်တာလုပ်လဲ… ဘယ်လောက်ရင်ပူရလဲ သိလား… ဟင့်”
“အင်းပါ… မအိမကြိုက်ရင် နောက်ကို ဒီလိုမစတော့ဘူးနော်… ပြောပါအုံး… မောင်လေးကို ချစ်လား… ”
“ဟင့်… ချစ်တာပေါ့… ချစ်တာမှ ငုံထားမတတ်ချစ်တာ… သိလား…  ပြွတ်… ဟင်း…”
“ချစ်တယ်ကွာ… �မအိကို မောင်လေး အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်…”
“လာပြီး… သူများကို ခိုးပြေးမယ်လေးဘာလေးနဲ့… သူ့မိန်းမနဲ့ ကလေးကို ထားခဲ့နိုင်တာကျလို့… လျှောက်ပြောနေတာ…”
“လျှောက်ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး… နောက်ဆို မအိကို အိမ်မှာ ခေါ်ထားဖို့ အေးနဲ့တောင် တိုင်ပင်ပြီးပြီ…”
“အာ… တကယ်ကြီးလား… ရင်အေးက မယားငယ်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်တာ လက်ခံတယ်ပေါ့…”
“တခြားလူဆိုရင်တော့ လက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး… မအိကိုကျတော့ ကျနော်နဲ့ မောင်နှမလို သံယောဇဉ်ရှိတာ သိလို့ အစ်မလိုမျိုး အိမ်မှာခေါ်ထားပြီး တစ်သက်လုံး မခွဲအတူနေခိုင်းတာ…”
“အဲ့လိုလား…”
“အင်း… မအိက ကျနော့်အစ်မဆိုလဲ ဟုတ်တယ် ချစ်သူဆိုလဲဟုတ်တယ်… ဒီတော့ ဘယ်တော့မှ ကျနော်နဲ့ ခွဲဖို့ မစဉ်းစားနဲ့… ကိုယ်ဝန်ရှိတာနဲ့ ကျနော့်ဆီပြောင်းနေ… ကိုယ်ဝန်မရသေးရင်လဲ ပြောင်းချင်တဲ့အချိန် ပြောင်းလာ…”
“ခိ… အူတိုတာတောင် ပျောက်ဝါးဘီ…”
“လက်ခံမယ်မလား… ”
“အွန်း… ဒါဆိုလဲ ကိုယ်ဝန်မြန်မြန်ရှိအောင် ကြိုးစားကြစို့… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်နဲ့ မအိ ကားနောက်ခန်းဆီကူးလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်က ထိုင်လျှက်ကနေ ဘောင်းဘီကို လျောချွတ်ကာ လီးကိုထောင်ထားပေးလိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်ပေါ်တက်ခွပြီး ပင်တီတစ်ခြမ်းကပ်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိ အပေါ်ကနေဆောင့်လိုးပေးတယ်။ ကျုပ် မအိရဲ့ အပေါ်ကထပ်ဝတ်ထားတဲ့ ကုတ်အနက်ရောင်ကို ကြယ်သီးဖြုတ်တော့ မအိက ချွတ်ပြီး ရှေ့ခန်းမှာ ထားလိုက်တယ်။ မအိ ရင်စေ့အင်္ကျီလက်ရှည်ရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပြီး ဘရာကို လှန်တင်ကာ မအိနို့တွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။
“အခုမှပဲ အားရပါးရကိုင်ရတော့တယ်… ပြွတ်.. စို့လို့ကောင်းလိုက်တာ… မစို့ရတာ ကြာပေါ့ ငါ့အစ်မနို့တွေ…”
“စို့… အစ်မနို့တွေစို့ မောင်လေး… အင်း… ဟင်း… ကောင်းတယ်… ငါ့မောင်လေးလီးက လိုးလို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ…”
“ငါအစ်မ မအိရဲ့စောက်ပက်ကလဲ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်… ကိုယ့်အစ်မစောက်ပက်ကို လိုးရတာ အရသာရှိလိုက်တာ… တစ်သက်မခွဲဘူးနော်…”
“အွန်း… မခွဲဘူး… အစ်မရဲ့ မောင်လေးနဲ့ တစ်သက်လုံးနေပြီး… တစ်သက်လုံး အလိုးခံမယ်… မောင်လေး ဟေမာ့ကိုလိုးချင်လား…”
“အာ… မလိုးချင်ပါဘူး… ခုနကပဲ အူတိုပြီး အခုကျ ဘယ်လိုဖြစ်ရပြန်တုန်း…”
“အင်း… ဟင်း… မောင်လေးနဲ့ တစ်သက်လုံး အတူနေလို့ရတာ သိတော့… မတိုတော့ဘူး… မောင်လေး လိုးချင်ရင် အစ်မကြံပေးမယ်လေ…”
“မလုပ်ပါနဲ့ မအိရယ်… ကျနော် သူ့ကိုကူညီခဲ့တာတွေက… ဒီရွယ်ချက်ကြီးနဲ့လို့ ထင်သွားပါအုံးမယ်… ဒီအတိုင်းလေးပဲထားလိုက်ပါ…”
“အင်းပါ… မောင်လေးကသာ အဲ့လိုထင်နေ… ဟေမာက မောင်လေးကို စိတ်ယိုင်နေပြီ… ခစ်ခစ်…”
“မဟုတ်နိုင်တာ… မအိ အထင်မှားတာနေမှာပါ… ကျနော့်မှာ မိန်းမနဲ့ သမီးရှိတာသိပြီးသားဟာ… ငယ်ငယ်ကတည်းက တစ်လမ်းထဲမို့ မောင်နှမလိုနေလာတာ… ကျနော့်ကို ကိုကြီးလို့ခေါ်တာပဲကြည့်လေ…”
“အစ်မက မိန်းကလေးချင်း သိပါတယ်… အရင်အခေါက်တွေနဲ့မတူဘူး… ဒီတစ်ခေါက် ဟေမာ မောင်လေးအပေါ် အရမ်းကို အကဲပိုနေတာ…”
“ထားလိုက်ပါမအိရယ်… မောင်နှမချင်းလိုးရတာ အာရုံပျက်တယ်… ပြွတ်…”
“ခစ်… စကားလမ်းကြောင်းလာလွှဲနေတယ်… ဟေမာက ရုပ်လဲချောတယ်… ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ လှတယ်… သူ့ဖင်လေးတွေကလဲ စွင့်ကားနေတာပဲ… မောင်လေးအကြိုက် ထမိန်လေးတွေပဲဝတ်တာ… ခစ်ခစ်…”
“မပြောပါနဲ့ဆို… ပြောအုံးကွာ…ပြွတ်…”
ကျုပ် မအိ နှုတ်ခမ်းကို အတင်းဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းပစ်တယ်။ ဒီလိုကျပြန်တော့ မအိ ကျုပ်ကို စိတ်ပါလက်ပါနမ်းပြီး အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးနေတယ်။ ကျုပ်က ဟေမာ့ကို ကူညီဖူးတော့ အဲ့လိုမကြံစည်ရက်ဘူး။ တစ်ချိန်လုံး မောင်နှမတွေလိုပဲ စိတ်ရှိတာ။ ပြီးတော့ ဟေမာတို့က ဆင်းရဲတယ်လို့မဟုတ်ပေမယ့် ကျုပ်ထက် ရုန်းကန်နေရတဲ့ ဘဝတွေ။ သူ့အဖေအလုပ်လုပ်ပေမယ့် သူ့အမေက ကျန်းမာရေးချူချာတော့ ဆေးဖိုးကလဲ ကုန်သေးတယ်။ ညီမနှစ်ယောက် မောင်တစ်ယောက်က ကျောင်းတက်နေတော့ သူက အစ်မပီပီ အိမ်တာဝန်ကို ထမ်းနေရတာ။ ကျုပ်နဲ့ရင်အေးက ဟေမာ့ညီမလေးတစ်ယောက်ကိုတောင် ကျောင်းစရိတ်ထောက်ပံ့ပေးထားရတာ။ ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးကို လိုးရရုံ မကြံရက်တာ အမှန်။ မအိက အဲ့လိုကြီး ပြောနေတော့ ကျုပ်မျက်လုံးထဲ ဟေမာ့ကောက်ကြောင်းတွေက ပေါ်လာခဲ့တာမို့ ကျုပ် မအိကို အတင်းပဲ နမ်းပြီး ပါးစပ်ပိတ်လိုက်ရတော့တယ်။ မအိ ကျုပ်အပေါ်က တက်ဆောင့်လိုးပြီး မအိ တစ်ချီပြီးတော့ မအိကို ခုံပေါ်လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး နောက်ကလိုးတယ်။ မအိက ဟေမာ့အကြောင်း ထပ်မပြောတော့ဘူး။ မအိစောက်ဖုတ်ထဲ လီးရည်တွေထည့်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်ပြီး နားလိုက်တော့တယ်။ အဲ့နေ့ ရုံးပြန်လမ်းတစ်လျှောက်နဲ့ ရုံးမှာရော မအိတစ်ယောက် ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေတယ်။ အရင်လဲ ပျော်တယ်ဆိုပေမယ့် အခုက ပီတိဖြစ်ပြီး ကျေနပ်နေသလိုမျိုး။ ကျုပ်တကယ်ပဲ ရင်အေးနဲ့ တိုင်ပင်ပြီးပါပြီ။ မအိကို အစ်မဝမ်းကွဲလို့ အသိပေးပြီး အိမ်ခေါ်ထားဖို့ပါ။ မအိ ဗိုက်ကြီးလာရင် တစ်ယောက်တည်းထားရမှာလဲ ကျုပ်တို့ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးက တကယ် စိတ်မချတာပါ။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၇)
ဒီနေ့တော့ ရုံးမှာ အလုပ်များတော့ မအိနဲ့လဲ ဘာမှကို လုပ်လို့မရဘူး။ အလုပ်ကလဲ ရုံးဆင်းချိန်အထိကို လက်စသတ်လို့မရတော့ဘူး။ အငယ်တွေဆိုတာကလဲ အလုပ်ချိန်ပြီးရင် ပြန်ချင်ကြတာပေါ့။ ဒီတော့ ကျုပ်ပဲ ရုံးမဆင်းရသေးဘဲ ဆက်လုပ်နေရစ်တယ်။ အများကြီးကျန်ရင်တော့လဲ အငယ်တွေကိုပါ ခေါ်ထားရမှာပေါ့။ အခုဟာက နည်းနည်းလေးကျန်နေတာမို့ အငယ်တွေကိုပြန်ခိုင်းပြီး ကျုပ်ပဲဆက်လုပ်လိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးကိုလဲ အလုပ်နောက်ကျမယ့်အကြောင်း ဖုန်းဆက်ထားပြီးပြီ။ အလုပ်ထဲစျာန်ဝင်နေတော့ ရုံးကလူတွေပြန်ကုန်ပြီး ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တယ် မှတ်နေတာ ကျုပ်အရှေ့ကို ငွေ့တစ်ထောင်းထောင်းနဲ့ ကော်ဖီခွက်လေး ရောက်လာလို့ မော့ကြည့်တာ့ မအိဗျ။ ကျုပ်နေရာကို ဝင်မလာသေးဘဲ အပြင်ကနေ ကော်ဖီခွက်လေးကို စားပွဲပေါ်ချပေးတာ။
“မအိ မပြန်သေးဘူးလား…”
“အွန်း… မောင်လေးကို စိတ်မချလို့… ခစ်… ခစ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်နေရာကို ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်ခုံအနောက်မှာ ရပ်ပြီး အနောက်ကနေ ကျုပ်ကိုဖက်ကာ ပါးကို နမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ကအရေးကြီးတာမို့ ဆက်လုပ်ရင်း မအိကို လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ မအိလက်တွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုငုံနမ်းလားတော့ ကျုပ်ရဲ့ ကွန်ပျူတာ စခရင်က ကွယ်သွားတာမို့ လုပ်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး မအိကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ မအိခေါင်းလေးကိုကိုင်ပြီး ခဏနမ်းနေရင်း မအိလက်တွေက ကျုပ်ဘောင်းဘီ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်နေပြီ။ ပြီးတော့ ဘောင်းချိတ်ကိုဖြုတ်၊ ဇစ်ကိုဆွဲချကာ အတွက်းခံဘောင်းဘီထဲလက်ဝင်ပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ နမ်းနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး-
“�မောင်လေး… အလုပ်အရင်ပြီးအောင် လုပ်လိုက်အုံးမယ်နော်… မအိ…”
“အင်းပါ… အစ်မက မောင်လေး အလုပ်လုပ်နေတာကို ကြည့်ကြည့်ပြီး မောင်လေးအနားမှာ ဒီလိုလုပ်ပေးချင်နေတာ… အခုမှပဲ အခွင့်ကြုံတော့တယ်… မောင်လေးဘာသာ အလုပ်ဆက်လုပ်နော်… အစ်မလဲ မောင်လေးကို လုပ်ချင်တာ လုပ်မယ်… ခစ် ခစ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ငါ့အစ်မ သဘော… အရမ်းတော့မလုပ်နဲ့နော်… မောင်လေး အလုပ်ထဲ အာရုံဝင်စားလို့မရပဲ နေအုံးမယ်…”
“ခစ် ခစ်… ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… အင်းပါ… ”
ကျုပ်လဲ မအိပါးလေးကို အနမ်းလေးပြန်ပေးပြီးတော့ မအိက ကျုပ်ကိုဖက်ထားတာလွှတ်ပြီး သူ့ကုတ်အင်္ကျီနဲ့ အင်္ကျီအဖြူလေးအပြင်၊ ဘရာရော ပင်တီပါမကျန် အကုန်ချွတ်ပြီး ကျုပ်စားပွဲပေါ် တစ်ခုချင်းတင်ထားတယ်။ ကျုပ်မရိုးမရွဖြစ်အောင် သူ့အဝတ်တွေကို ခေါက်ထားတာမဟုတ်ဘဲ ဒီအတိုင်း ပုံထားသလို စားပွဲပေါ်မှာ တစ်ခုချင်း ချွတ်ပုံနေတာ။ ကျုပ်ကြိုက်တဲ့ သူ့စကပ်ကိုတော့ မချွတ်ဘဲ ချန်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ကအရေးကြီးနေတာမို့ မတတ်သာဘဲ ကွန်ပျူတာကိုသာ ကြည့်နေရတယ်။ မအိက က ခုံကိုအနောက်ဘက်ဆွဲပြီး အပေါ်ပိုင်ဗလာနဲ့ ကျုပ်အရှေ့ကိုလာကာ စားပွဲအောက်မှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ မအိဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိပါပြီ။ မအိ ကျုပ်ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို တစ်ခါတည်း လျောချပြီး ချွတ်ပစ်တော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့် ကြွပေးလိုက်ရတယ်။
“ခဏလေးနော်… ဒါပြီးရင် မောင်လေးကို မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး… ခစ်ခစ်…”
“ရပါတယ်… ”
မအိအဆင်ပြေအောင် ကျုပ်က ခုံအစပ်ထိ ဖင်ရွှေ့ထိုင်လိုက်ပြီး ခုံကို ရှေ့ပြန်တိုးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ မအိကတော့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး စစုပ်နေပြီ။ အရမ်းတော့ မစုပ်ပါဘူး ခံလို့ကောင်းရုံ ကျုပ် လီးကို ဖွဖွလေး စုပ်ပေးနေတာ။ ကျုပ်လဲ ခံလို့ကောင်းပေမယ့် အလုပ်မပြီးသေးတာမို့ ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ အာရုံကိုတော့ မနည်းစုစည်းရတာပေါ့ဗျာ။ မအိက တော်တော်ကြာကြာကို ဇိမ်ဆွဲပြီး စုပ်ပေးတာဗျ။ ကျုပ်လီးကလဲ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ အတော်ကိုတောင်နေပြီ။ ကျုပ်အလုပ်ကလဲ ပြီးကာနီးပါပြီ။ ပြီးတော့ မအိလီးစုပ်တာ ရပ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူဘာလုပ်မလဲ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်။ မအိက ကပ်သီးကပ်သပ် ခုံအောက်လေးထဲမှာ ကိုယ်ကို တစ်ဘက်လှည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဖင်လေးက မြောက်တက်လာတော့ စကပ်က ခါးမှာလိပ်လို့။ ပြီးတော့  သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို နောက်ပြန်လှမ်းကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဝမှာတေ့ကာ ဖိထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးလဲ မအိစောက်ပက်ထဲ ဝင်သွားတော့တယ်။ မအိပုံစံက ကျုပ်စားပဲအောက်မှာ ခေါင်းငုံ့ကာ တံတောင်နဲ့လက်ထောက်ထားပြီး ဒူးကွေးလျှက် ကုန်းထားသလိုပဲ။ တကယ့်ကို ကပ်သီးကပ်သပ်ပါဗျာ။ ကျုပ်လဲ မအိလုပ်ပုံကိုင်ပုံကို သဘောကျလို့ပြုံးမိတယ်။ ကျုပ်အလုပ်ကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာ စိုးရိမ်လို့ သူ့ဟာသူ အဆင်ပြေသလို လုပ်နေတာ။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ကိုပဲဆက်လုပ်နေတော့ မအိက ဖင်လေး လှုပ်ပြီး လိုးပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အလုပ်လုပ်နေရင်း ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းမိတယ်။ အလုပ်လုပ်နေတာတော့ ရပ်မသွားပါဘူး။ မအိ သူ့စိတ်ကြိုက် လိုးနေရင် ပြီးချင်လာလို့ထင်တယ် ဆောင့်ချက်တွေက အားပါပြီး မြန်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ဆက်မလုပ်နိုင်ဘဲ မအိလိုးလို့အဆင်ပြေအောင် စားပွဲကို ကိုင်ပြီး တောင့်ထားပေးလိုက်တယ်။ မအိကိုယ်လေး တုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားတယ်။ မအိ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲကချွတ်ပြီး ကျုပ်ဘက်ပြန်လှည့်လာပြန်တယ်။ ကျုပ်က သူ့ကိုငုံ့ကြည့်နေတာမြင်တော့ ပြုံးပြီး-
“ဟီး… ညောင်းလို့…”
ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ဖွဖွ ပြန်စုပ်နေပြန်တယ်။ ဒါက အမောဖြေရင်း အညောင်ဖြေတဲ့သဘောပေါ့လေ။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ကို မြန်မြန်လက်စသတ်မှလို့တွေးပြီး အလုပ်ကိုပဲ ဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ မအိက သူအမောပြေ အညောင်းပြေရုံ ခဏပဲစုပ်ပြီး ခုနကပုံစံအတိုင်း ပြန်လိုးနေပြန်ပြီ။ ကျုပ်လဲ အလုပ်ပြီးသွားတော့ ဖိုင်ကို ဆေ့ဗ်(save)ကာ ခေါက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိစောက်ပက်ထဲက လီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ခုံကို နောက်ကိုတွန်းပို့လိုက်တယ်။ မအိကို အပြင်ထွက်စေလိုက်ပြီး မအိကို ချီပြီး စားပွဲပေါ် မ တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို မအိစောက်ပက်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်ပြီး �ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးတယ်။
“ပြွတ်… ညောင်းသွားပြီလား…”
“ပြွတ်… အွန်း… ညောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် ကောင်းတယ်…  ဟီး….မောင်လေး အလုပ်ပြီးသွားပြီလား…”
“အင်း… မအိနားလိုက်အုံး မောင်လေးလိုးပေးမယ်… ပြွတ်… ”
“ပြွတ်… အွန်း… လိုးပေး… ပြွတ်…”
ကျုပ်မအိကို ခပ်သွက်သွက်လေး နမ်းရင်း လိုးတယ်။ မအိက ကျုပ်ကို နမ်းနေရင် ကျုပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး လိုးတာ မအိပြီးကာနီးတော့ အရှိန်တင်ပြီး လိုးပေးလိုက်တော့ မအိပြီးသွားတယ်။ မအိကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး အမောဖြေနေတုန်း ကျုပ်မအိရဲ့ ငယ်ထိပ်လေးကို နမ်းနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ကာ ကျုပ်ထိုင်ခုံပေါ် ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မအိကလဲ ကျုပ်အလိုကျ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ဒူးထောက်ကုန်းပေးရင်း နောက်မှီကို လက်နဲ့ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးသွင်းရင်း မအိနို့တွေကိုဆွဲပြီးလိုးတယ်။ မအိကလဲ စပါယ်ရှယ်ကို အော်ဟစ်ပြီးခံတာ။ တစ်ရုံးလုံးမှာ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာကိုး။ တစ်ဖန်းဖန်းပစ်ဆောင့်လိုးလိုက်၊ မအိကို ကုန်းနမ်းပြီး ကပ်ညှောင့်လိုးလိုက်နဲ့ မအိနဲ့ ကျုပ် လိုးလို့ထွက်လာတဲ့ အရည်တွေက ကျုပ်လီးမှာ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေ အဖြစ် ကပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အချိန်ရတာမို့ စိတ်ရှိလက်ရှိထိန်းလိုးတာ ကျုပ် မအိစောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ဖိကပ်ပြီးပန်းထုတ်တော့ မအိ ပြီးတာ အကြိမ်ရည်မနည်းဘူး။ အနားမပေးပဲ  ဆက်တိုက်လိုးတာကိုး။ ပြီးတော့ မအိကို ကုန်းနမ်းရင်း အမောဖြေရတယ်။ မအိစောက်ပက်ထဲကလီးကိုချွတ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးရည်နဲ့ မအိစောက်ရည်တွေ ထိုင်ခုံပေါ် ပြန်ထွက်ကျလာတာ မနည်းမနောပဲ။ မအိ ခုံပေါ်က ဆင်းတော့မှ ကျုပ်လဲ တစ်ရှူးယူပြီးခုံမှာ ပေနေတာကို သုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။
“မအိ… မောင်လေး ပရင့်(print)ထုတ်လိုက်အုံးမယ်နော်…”
“အွန်း… ထုတ်လေ… အစ်မ မောင်လေးလီးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမယ်… ဒါကြီးရှုပ်တယ်ကွာ… ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်…”
“ဟုတ်… မအိသဘော…”
မအိက သူ့စကပ်ကို ချွတ်နေတော့ ကျုပ် ထိုင်ခုံမှာ ပြန်ထိုက်လိုက်တယ်။ မအိလီးစုပ်မှာမို့ မအိ ခုံအောက်ထဲပြန်မဝင်ရအောင် ကျုပ်က တစောင်းလေးပဲထိုင်ပြီး ဖိုင်တွေ တစ်ခုချင်း ပရင့်ထုတ်နေလိုက်တယ်။ မအိကလဲ ကျုပ်လီးမှာပေကျံနေတာတွေကို လျာလေးနဲ့ယက်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး စုပ်နေတယ်။ မအိသေသေချာချာ စုပ်နေတာမို့ ကျုပ်လီးကလဲ ပြန်တောင်လာပြီ။ မအိက ကျုပ်ပေါ်တက်ခွတော့ ကျုပ်လဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ကိုထိန်းထားပေးရင်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ မောက်စ်(mouse)ကိုင်ကာ ပရင့်ထုတ်နေလိုက်တယ်။ မအိက သူကိုယ်တိုင်ပဲ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချတယ်။ မအိက ကျုပ်ကို အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးပေးတယ်။ မအိက ကွန်ပျူတာကို ကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ပါးလေးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း
“ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ငါ့မောင်လေးကို ချစ်လို့ကိုမဝဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မအိကိုလဲ… မောင်လေးက အရမ်းအရမ်းချစ်ပဲ… ရွှတ်…”
ကျုပ် ပရင့်အကုန်ထုတ်ပြီးတော့ မအိကို ဒူးခေါက်ကွေးကနေ မချီကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ မအိက ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ထားပြီး ကျုပ်က မအိခါးလေးကိုထိန်းကိုင်ထားတယ်။ ပြီးတော့ လမ်းလျှောက်ရင်း လိုးသွားလိုက်တယ်။ လိုးရင်း သွားနေရင်း ပရင်တာ(printer)အနားမှာ ရပ်လိုက်တော့ မအိက ကျုပ်ပရင့်ထုတ်ထားတဲ့ စာရွက်တွေကိုလှမ်းယူတယ်။ ကျုပ်က မအိကို စာရွက်တွေ စုံ မစုံ ကြည့်ပေးပြီးမှ မအိရုံးခန်းဆီ လိုးရင်းသွားတယ်။ မအိ ရုံးခန်းအဝရောက်တော့ မအိ တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ မအိ ပြီးနေရင်းပဲ တံခါးဖွင့်လိုက်ပြီး မအိရုံးထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ မအိစောက်ပက်ထဲမှာ လီးကိုစိမ်ထားပေးပြီး မအိကိုအမောဖြေခိုင်းထားလိုက်သေးတယ်။ မအိစားပွဲနားရောက်တော့ မအိက စာရွက်တွေကို အံဆွဲထဲ ကုန်းပြီးထည့်တော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့် နှိမ့်ပေးရသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ မအိကို စားပွဲပေါ် ချပေးပြီး လီးချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မအိစားပွဲပေါ်က ပစ္စည်းတွေကို ထိုင်ခုံပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး မအိကို စားပွဲပေါ် လှဲစေလိုက်တယ်။ ကျုပ် မအိစောက်ဖုတ်ကို မယက်ရသေးတာမို့ မအိစောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေ တစ်ချီပြီးတဲ့အထိ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပါ စားပွဲပေါ်တက်ပြီး ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူကာ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိကိုယ်ပေါ် မှောက်ချကာ မအိကိုယ်လေးကို ကျောအောက်ထဲထိ လက်သွင်းကာ ဖက်ထားပြီး ကြုံးလိုးတော့တယ်။ မအိလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။ ခင်ဗျားတို့တော့မသိဘူး။ ကျုပ်ကတော့ လိုးရင်း အဲ့လို လှေကြီးထိုးနဲ့ ပွေ့ဖက်ပြီး လိုးလိုက်ရမှ ပြည့်စုံတယ်လို့ ခံစားရတယ်။ ကျုပ်တို့လိုးသံတွေဟာ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ရုံးထဲမှာ ဆူညံနေတယ်။ မအိနဲ့ကျုပ် တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းရင်းလိုးလိုက်ကြတာ မအိတစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ပြီးတော့ မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်ပြီး အောက်ဆင်းကာ မအိကိုလဲ စားပွဲပေါ်မှောက်ပြီး ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။ မအိရဲ့ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ခုံပေါ်မတင်လိုက်ပြီးမှ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ဖန်းဖောင်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။ မအိရဲ့ ဖင်တွေကိုလဲ တဖြန်းဖြန်းနဲ့ရိုက်ရင်း လိုးတာ။
“မအိရယ်… ရှီး… ငါ့အစ်မစောက်ပက်ကြီးကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“လိုး… ဟင်း… မောင်လေးရယ်… အစ်မတော့ မောင်လေးလီးနဲ့ အလိုးခံလို့ကို မဝဘူး… အင်း ဟင်း… ရိုက်… ကိုယ့်မောင်လေးလီးနဲ့ အလိုးခံတဲ့ အစ်မကို ရိုက်…”
“မဝရင် အမြဲလိုးပေးမယ်… ကိုယ့်အစ်မမို့လို့ အမြဲလိုးချင်နေတာ… အင့်ကွာ… လှလိုက်တဲ့ဖင်ကြီး”
“လိုးကွာ….အစ်မလဲ ကိုယ့်မောင်လေးလီးနဲ့ အမြဲအလိုးခံချင်နေတာ… အင့်… အင်း… အ… အ… ဟ… ဟ… ဟင်း…”
“မောင်နှမချင်းလိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရှီး… ငါ့အစ်မစောက်ပက် ငါ့လီးနဲ့လိုး…”
“လိုး… မောင်လေးလီးနဲ့ နင့်အစ်မ အိအိဖြူရဲ့ စောက်ပက်ကိုလိုးစမ်း… အ… ဟ… နှမလိုးလေး… အစ်မလဲ မောင်နှမချင်း လိုးရတာကြိုက်တယ်… အူး… အူး… ထွက်ပြီ… ဟား…”
“ငါ့အစ်မ ငါနဲ့လိုးပြီး ဗိုက်ကြီးစမ်း… ကောင်းလိုက်တာ… ”
ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲလီးရည်တွေကို လီးတစ်ဆုံး ဖိကပ် ပန်းထည့်ပြီး မအိကျောပေါ် မှောက်ချရင်း အမောဖြေလျှက် မအိကျောပြင်ကို နမ်းနေလိုက်တယ်။ အမောပြေတော့မှ မအိစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ကြမ်းပြင်ပေါ် အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်လို့ သုတ်ပစ်ရသေးတယ်။ မအိစောက်ဖုတ်ကို လျာလေးနဲ့ယက်ပြီး  သန့်ရှင်းပေးလိုက်တယ်။
“ဟိ… မောင်လေးက လိုးအုံးမလို့လား…”
“မလိုးတော့ပါဘူး… မအိစောက်ဖုတ်က ပေကျံနေလို့ သန့်ရှင်းပေးတာ…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်ဖို့ကောင်းချက်…”
ပြီးတော့ မအိက ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်လေးနဲ့ စုပ်ပြီး ပြန်သန့်ရှင်းပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ မအိခုံပေါ်က ပစ္စည်းတွေကို စားပွဲပေါ်မှာ နေရာ ပြန်ချတယ်။
“မောင်လေး… ”
“ပြောလေ မအိ…”
“မောင်လေး… မောင်လေးအစ်မနဲ့ မောင်နှမချင်း လိုးဖူးတယ်မလား…”
“ဘာလို့မေးတာလဲ… ”
“ဟွန်း… အစ်မကို မောင်နှမချင်းလို အလိုးခံရဲအောင် မောင်လေးပဲသင်ပေးတာလေ… ဖြေစမ်းပါ… ဟုတ်တယ်မလား…”
ကျုပ်လဲ ဖြေရမှာ နည်းနည်းတော့ရှက်တယ်ဗျ။ မအိက ကျုပ်တို့မိသားစုကို အရှက်ခွဲပြီး သိက္ခာကျစေမယ့်သူ မဟုတ်မှန်းတော့သိပေမယ် မဖြေရဲလို့ ပြုံးနေလိုက်တယ်။
“ဘာလို့ပြုံးနေတာလဲ… ဟုတ်တယ်ပေါ့…”
“အင်း… ”
“ခစ်ခစ်… ဒါကြောင့် အစ်မကို မောင်နှမလိုလိုးဖို့ တအားကို စိတ်ပါနေတာကိုး… အစ်မပဲလား… ညီမလေးနဲ့ရော လွတ်ရဲ့လား…”
ကျုပ်လဲ မထူးပါဘူးလေ။ နောင်တစ်ချိန် မိသားစုလိုဖြစ်လာမယ့်သူပဲဆိုပြီး အကုန်ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။
“မလွတ်ဘူးလေး… အခု မမသူဇာရော ညီမလေးမူယာရော ကျနော်လိုးလို့ ဗိုက်ကြီးနေကြပြီ… ဟီး…”
“ဗုဒ္ဓေါ… သူတို့က အိမ်ထောင်တွေနဲ့မဟုတ်လား… သူတို့ယောက်ျားတွေ မသိကြဘူးလား…”
“မူယာကတော့ ပြဿနာမရှိပါဘူး… အစကတည်းက သူ့ယောက်ျားရဲ့သဘောတူချက်ယူပြီးမှ ကျနော်နဲ့ ကလေးယူတာ… မမသူဇာကကျ ကျနော့်ကိုယ်ဝန်ရတဲ့အချိန်မှာ သူ့ယောက်ျားက သင်္ဘောတက်နေတာ… ပြန်လာရင် ဘယ်လိုဖြစ်မလဲမသိဘူး… အဲ့ဒါပဲစိတ်ပူနေရတာ…”
(ထိုအချိန်က ကိုမင်းထွန်း ပြန်မရောက်သေးပါ)
“အမလေး… ယောက်ျားမရှိဘဲနဲ့ ဘာလို့ကိုယ်ဝန်ယူရတာလဲ… တားရမှာကိုကွာ…”
ကျုပ်နဲ့ မအိ စကားတပြောပြောနဲ့ အခန်းပြင် ထွက်နေကြပြီ။
“ကျနော်လဲ… မမတားမယ်ထင်တာ… မမက တမင်ကို ကျနော်နဲ့ကလေးလိုချင်လို့ယူလိုက်တာ… မမက ကျနော့်အချစ်ဦးလေ… မမကိုလဲ အပြစ်မတင်ရက်ပါဘူး… ဖြစ်လာသမျှ အတူရင်ဆိုင်ရုံပေါ့…”
“မောင်လေးအစ်မက မောင်လေးရဲ့ အချစ်ဦးဟုတ်လား…”
“ဟီး… ဟုတ်တယ်… ကျနော်နဲ့ မမက ကျနော်ဆယ်တန်းနှစ်ကတည်းက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်သူလိုချစ်နေကြတာ… လူမသိအောင် ခိုးဖက်တာ ခိုးနမ်းတာတွေ လုပ်ကြတယ်… မောင်နှမအရင်းတွေဆိုတော့ ဖွင့်တော့မပြောကြဘူးပေါ့… ကျနော်လဲ မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုပြီး တက္ကသိုလ်တက်တော့ အေးနဲ့တွေ့ပြီး ချစ်မိသွားတာနဲ့ လက်ထပ်လိုက်တာ… မမနဲ့လဲ ဝေးသွားတာပေါ့…”
ကျုပ်နဲ့မအိ ကျုပ်နေရာကိုရောက်ပြီး အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်နေကြပြီ။
“ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးဖြစ်သွားတာလဲ…”
“အဲ့ဒါက ရင်အေးကျေးဇူးလေ… ကျနော်နဲ့မမ ဇတ်လမ်းကိုရိပ်မိပြီး… သူက မမကိုချစ်ခွင့်ပန်ခွင့်ပြုလို့ ကျနော်လဲ ချစ်ခွင့်ပန်ပြီးမှ လိုးဖြစ်သွားတာ…”
“ခစ်ခစ်… ရင်အေးကလဲ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး မောင်နှမချင်းတောင် ပေးလိုးရဲရတာလဲ… ရင်အေးမှာလဲ မောင်နှမ မရှိပါဘူး…”
“ဟီး… မအိမေးတာနဲ့ အကုန်ပေါ်တော့မှာပဲ…”
“ဘာဖြစ်လဲကွာ… အစ်မက သူစိမ်းလား…”
“သူစိမ်းမဟုတ်လို့… အခုလိုတွေပြောပြနေတာပေါ့… ဒီလိုမအိရဲ့… အေးက သူ့အဖေနဲ့လိုးတာကို ကျနော်က အရင်မိတာ…”
“အို… ရင်အေးက သူ့အဖေ ဟိုဦးလေးနဲ့… သူ့အဖေက အသက်တော်တော်ကြီးပြီနော်…”
“အင်း… အေးက သူ့အဖေ သူ့အမေကိုတပြီး အာသာဖြေနေတာကို သနားပြီး တက်လိုးပေးခဲ့တာ… စစချင်းတော့ ကျနော် တော်တော်ခံစားရတယ်… နောက်တော့ အေးကိုလဲ အရမ်းချစ်တော့ အပြစ်မတင်ရက်ဘူးလေ… နောက်တော့ သူအကြံပေးတဲ့အတိုင်း သွေးသားရင်းချင်း လိုးရတဲ့ခံစားချက်ကိုသိအောင်… မေမေနဲ့ လိုးကြည့်မှ သိတာ… ဟီး…”
“မောင်လေးလဲ မောင်လေး အမေနဲ့ပြန်လိုးတယ်လား… ဘုရား ဘုရား… ဘယ်လိုခံစားရလဲ…”
“အဲ့ဒါက ပြောပြရခက်တယ်…. ကိုယ်တိုင်ကြုံမှသိမှာ… ဒါပေမယ့် သေချာတာက ကျနော် လိုးဖူးသမျှထဲမှာ… မေမေနဲ့လိုးရတာ စိတ်အထဆုံးနဲ့ အစွဲလန်းဆုံးပဲ…”
ကျုပ်နဲ့ မအိ စက်တွေပိတ်စရာရှိတာပိတ်ပြီး သောခတ်စရာရှိတာခတ်ကာ မီးတွေလိုက်ပိတ်နေကြပြီ။
“ဟင်း… မောင်လေး ပြောပြမှပဲ အပြင်လောကမှာ ဒီလိုအရာတွေ တကယ်ရှိမှန်းသိရတော့တယ်… ဒါဆို ရင်အေးက အဲ့ကစပြီး မောင်လေးကို မိသားစုအပြင် အပြင်လူတွေနဲ့ပါ လွှတ်ပေးတာပေါ့…”
“အင်း… ကျနော်လဲ အဲ့လိုကျနော့်ကို အလိုလိုက်နေလို့လားမသိဘူး… အေးကို တစ်စတစ်စနဲ့ ပိုချစ်လာတာ… အရင်က မမကို အချစ်ဆုံးကနေ… အခု အေးကို အချစ်ဆုံးဖြစ်လာတာ…”
“ဟုတ်မှာပေါ့… အခု ရင်အေးခွင့်ပြုထားတာ မမအပြင်… ဘယ်နှယောက်ရှိသေးလဲ…”
ကျုပ် တွက်ကြည့်တယ် (အိန္ဒြာ၊ သူဆိုသောတစ်ယောက်၊ နွယ်နီ၊ သက်ထား) မအိ အပါအဝင်ဆို ၅ယောက်ပေါ့။ အန်တီသိင်္ဂီကိုတော့ ထည့်မတွက်ထားဘူး။ သူကကျ ရင်အေးတောင်မသိတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်မလား။ (အဲ့ဒီအချိန်မှာ နန္ဒာနဲ့ မတွေ့ရသေးပါ။)
“မအိအပါအဝင်ဆို ၅ ယောက်ပဲ… ”
ကျုပ်နဲ့မအိ ရုံးထဲကထွက်လာပြီး ဓာတ်လှေကား ခေါ်ထားတယ်။
“မနည်းဘူးပဲ… ဟိ… အစ်မတောင် ရင်အေးကို အားကျလာပြီ… အစ်မလဲ တစ်ယောက်လောက် ဖန်တီးပေးချင်တာ… ဟေမာ့ကို သဘောမကျဘူးလား… ငယ်လဲငယ်တယ်… လှလဲလှတယ်… မောင်လေးကိုလဲ ကြွေနေတာ…”
“ဟေမာ့ကိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ မအိရယ်… ဟေမာက မိဘနဲ့ မောင်လေးညီမလေးတွေကို စောင့်ရှောက်နေရတာ… ပြီးတော့ ကျနော်ကလဲ သူ့ကို ကူညီစောင့်ရှောက်ပေးနေတာ… ဒီလိုကြီးကျ တကယ်မကောင်းဘူး… သူ့ဟာသူနေပါစေ…”
“အမလေး… အစ်မတို့က ဟေမာ့ကို ဖျက်ဆီးနေတာကျနေတာပဲ… သူသဘောကျနေတဲ့ မောင်လေးနဲ့ ချစ်ခွင့်ရအောင်ကြံပေးတဲ့ဟာ… ဟေမာက ကျေးဇူးတောင်တင်အုံးမယ်… မောင်လေးတို့အိမ်အကြောင်းလဲ သိနေတော့ နှောက်ယှက်မှာလဲမဟုတ်ဘူး… သူမိဘ မောင်နှမတွေကို ပစ်ပြီးတော့လဲ မောင်လေးရဲ့ မယားငယ်လုပ်မှာလဲ မဟုတ်ဘူး… သူကိုယ်တိုင်တောင် အပျိုကြီးလုပ်ဖို့ စဉ်းစားနေတာ… သူဘဝလေး စိုပြေသွားအောင် မောင်လေးရဲ့ လရည်လေး ပက်ဖြန်းပေးလိုက်ပေါ့… ခစ် ခစ်…”
“တော်ပါပြီ… မအိရယ်… လက်ရှိလူတွေနဲ့တောင် လက်မလည်ပါဘူး…”
ကျုပ်တို့ ဓာတ်လှေကားထဲကနေ စကားတပြောပြောနဲ့ ထွက်လာကြတာ ရုံးအပြင်ထွက်လာကြပြီမို့ မအိလဲ ဆက်မပြောတော့ဘူး။ တက္ကစီငှားကာ မအိကို အိမ်အရင်ပို့ပေးပြီးမှ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တော့တယ်။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၈)
ဒီနေ့ ရုံးမှာ အလုပ်လေးအားနေတယ်။ ဘော့စ်ကမရောက်သေးတော့ အလစ်မှာ မအိရုံးခန်းထဲ ဖိုင်တစ်ခုကိုင်ကာ ဝင်သွားပြီး မအိနဲ့ ခိုးလိုးနေလိုက်တယ်။ မအိရုံးခန်းက လူဝင်လူထွက်က မကြာခဏမို့ လိုးလိုက်၊ စားပွဲအောက် ပုန်းပြီး စောက်ဖုတ်လေးယက်လိုက်နဲ့ပေါ့။ မအိတော့ တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ နှစ်ယောက်သား နည်းနည်းအားနေတော့လဲ မပြီးလိုက်သေးတာ။
“ဟွန့်… ပြီးလိုက်တာတော့မဟုတ်ဘူး… ဇိမ်ဆွဲပြီး လိုးနေသေးတယ်…”
“အလုပ်အားနေတော့လဲ… မအိကို လိုးတဲ့အလုပ်ပဲ ဖိလုပ်ရမှာပဲ… ဟီး…”
“အွန်းပါ… ဒီတစ်ခါတော့ပြီးလိုက်တော့နော် မောင်လေး… ပြွတ်…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ်လဲ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ နောက်မှီကို ခပ်လျောလျောလေး မှီပြီး ပေါင်ကားပေးထားတဲ့ မအိကို ပွေ့ဖက်ပြီး အောက်ကရပ်ကာ ခပ်မှန်မှန်လေး ဆက်လိုးတယ်။ လိုးနေရင်းပဲ မအိဖုန်းက အသံမြည်လာတယ်။ ယူကြည့်လိုက်တော့ ဘော့စ်ဆက်တာ။ ကျုပ်လဲ ဆက်မလိုးဘဲ ရပ်လိုက်ရတယ်။ မအိက စပီကာဖွင့်ပြီးပြောတယ်။
“ဟယ်လို… ဆရာ…”
“မအိရေ… အစည်းအဝေးလုပ်ဖို့ ပြင်ထားလိုက်အုံး… ဆယ်မိအတွင်း စလို့ရအောင် ပြင်ထားလိုက်…အကို့ မိတ်ဆွေတွေ အကို့ကားနဲ့ပါလာပြီ… တေဇာ့ကိုပါ… အဆင်သင့်ပြင်ထားဖို့ ပြောလိုက်… ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”
လခွမ်း။ ဆယ်မိနစ်တဲ့။ အချိန်မီအောင် အမြန်လုပ်ရမှာဆိုတော့ လိုးလို့မပြီးသေးဘဲ မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ တောင်နေတဲ့လီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ အတင်းထိုးသိပ်ထည့်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်။ မအိလဲ စကပ်ကို ပြန်ဆွဲချရင်း ကျုပ်ရဲ့ အဖုအဖောင်းကြီးကို ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိလုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကိုရန်မရှာအား မအိအခန်းထဲက ဖိုင်လေးကိုင်ပြီး ထွက်ရတယ်။ ပြီးတော့ အစည်းအဝေးအတွက် လိုအပ်တာတွေ စီစဉ်ရတာပေါ့။ အချိန်မီရုံလေးပဲရှိတယ်။ ကျုပ်တို့ အဆင်သင့်ဖြစ်တဲ့ အချိန် ဘော့စ်နဲ့ သူ့မိတ်ဆွေတွေ ရောက်တဲ့အချိန်နဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ပဲ။ အစည်းအဝေးကို တန်း စ ရတယ်။ အစည်းအဝေးက ၁၁ နာရီခွဲကနေ စလိုက်တာ ၁၂ နာရီကျော်လောက်မှ ပြီးတယ်။ အစည်းအဝေးလုပ်နေရင်းလဲ ကျုပ်လက်က ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့မအိရဲ့ ပေါင်တွေ တင်ပါးတွေကို အဆင်ပြေသလို သွားသွားပွတ်နေသေးတာ။ ပြီးတော့ မနေနိုင်ဘဲ မအိစကပ်အောက်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး မအိစောက်ဖုတ်ကို ပင်တီပေါ်ကနေ ပွတ်နေသေးတာ။ မအိက မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပးရှာတယ်။ ကျုပ်က မပြီးဘဲ တန်းလန်းကြီး ကျန်ခဲ့တာကိုး။ အစည်းအဝေးပြီးတော့ ဘော့စ်က သွားစရာရှိသေးတယ်ဆိုပြီး သူ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ထွက်သွားတယ်။ ထမင်းစားချိန်မို့ အစည်းအဝေးခန်းရဲ့ အပြင် ရုံးခန်းမှာ ဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူး။ ကျုပ် မအိကိုချီပြီး စားပွဲရှည်ပေါ် တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိကိုဖက်ပြီး နမ်းပစ်တော့ မအိလဲ ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း ဘောင်းဘီကိုချွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိရဲ့စကပ်ကို လှန်တင်ပြီး ပင်တီကို တစ်ခြမ်းကပ်ကာ မအိက ကျုပ်လီးကို အပြင်ထုတ်ပေးပြီးပြီမို့ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အချိန်က ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်တော့ရသေးတယ်။ ထမင်းစားနေတဲ့လူတွေ တော်တော်နဲ့ ပြန်လာကြမှာ မဟုတ်သေးဘူး။ ပြီးတော့ အစည်းအဝေးခန်းက အသံလုံတယ်။ ဒါကြောင့်မို့ ကျုပ်လဲ တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။
“လွမ်းလိုက်ရတာ… မအိရယ်…”
“အင့်… ဟင်း… အတူတူရှိနေတာကို လွမ်းနေသေးတာလား… ဟင်း…”
“လူကအတူတူရှိနေပေမယ့်… မအိစောက်ပက်ကို မောင်လေးလီးကလွမ်းနေတာ… ဟူး…”
“လွမ်းရင်လဲလိုးကွာ… ဟင်း…”
“လိုးမယ်ကွာ….အင့်… အင့်… ”
“ဟင့်… ဟင့်… ဆောင့်လိုက်တာ… ကောင်းတယ်… ဆောင့်…. ဟင့်… ဟင်း… ”
ကျပ်လဲ မအိကို ဖက်ကာ တစ်ဖန်းဖန်း ပစ်ဆောင့်လိုးတယ်။ မအိကလဲ စားပွဲကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ နောက်ပြန်ထာက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကို ဖက်ထားတယ်။ မအိတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်ပါ စားပွဲရှည်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး မအိကို စားပွဲရှည်ပေါ်မှာ လိုးတယ်။ မအိကလဲ ပေါင်ကားပြီး စောက်ပက်ကို အစွမ်းကုန်ကော့တင်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကို တဇွိဇွိနဲ့ ဖိထောင်းတယ်။ အချိန်သိပ်မရတော့တာမို့ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ပြီး အတူပြီးလိုက်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ အခုမှပဲ စိတ်ထဲကျေနပ်တော့တယ်။ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးရည့်ကုန်အောင်ညှစ်ထုတ်ပေးရင်း လိးကိုစိမ်ထားတော့ မအိက ကျုပ်ခါးကို ခြေနဲ့ချိတ်ကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲက ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား ညှပ်ထားတယ်။ သူ့စောက်ပက်ကလဲ ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ညှစ်နေတုန်း။
“ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရယ်… မောင်လေးလီးကို အစ်မစောက်ပက်ထဲကတောင် မထုတ်ပေးချင်တော့ဘူး… ပြွတ်… မောင်လေးကိုအရမ်းလဲ ချစ်တယ်… မောင်းလေးလီးကိုလဲ အရမ်းကြိုက်တယ်…”
“ကျနော်လဲ မထုတ်ချင်တော့ဘူး… ပြွတ်… မအိစောက်ပက်က မောင်လေးလီးကို ညှစ်နေတာ အရမ်းခံလို့ကောင်းတယ်… ဆက်လိုးရမလား…”
“ခိ… သူ့လီးကဖြင့် ပျော့နေပြီကို…”
“အဲ့အပျော့လေးနဲ့…  ခဏလိုးလိုက်ရင်မာလာမှာ… ဒီလို… ဒီလို…”
“ဟာ့… ခစ်ခစ်… စတာ… မရတော့မှန်း မောင်လေးလဲသိသားနဲ့ ထုတ်လိုက်တော့.. ”
“အင်းပါ… ”
မအိစောက်ပက်ထဲကလီးကိုချွတ်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြပြီး အဝတ်တွေ ပြင်ဝတ်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း ပိတ်စရာရှိတာပိတ်၊ သိမ်းစရာရှိတာ သိမ်းကြတာပေါ့။
“မအိနော်… တော်တော်ဆိုးတယ်… ဟေမာ့ကိစ္စ မလုပ်ပါနဲ့ဆိုတာကို အေးကို လှမ်းပြီးတောင် ခွင့်တောင်းလိုက်သေးတယ်…”
“ဟီး… မအိလဲ မောင်လေးအတွက် တစ်ယောက်လောက် ဖန်ပေးချင်လို့ပါကွာ.. ရင်အေးက ဟေမာ မောင်လေးကို သဘောကျနေတာဆိုရင်တော့ ရတယ်တဲ့… ဟေမာကို အတင်းမလုံးရဘူးတဲ့… ခစ်ခစ်… ဒီအတိုင်းဆို ဖြစ်မှာသေချာတယ်…”
“မအိရယ်… မအိအဲ့လိုတွေလုပ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး… ကျနော်က မအိကို အမြဲချစ်နေမှာပါ…”
“အင်းပါ အစ်မသိပါတယ်… ဒါပေမယ့်လဲ လုပ်ပေးချင်သေးတာ… ဟီး… စမ်းကြည့်ပေါ့ကွာ… ဟေမာက မောင်လေးကို ငြင်းတော့လဲ ဆက်မတိုးရုံပဲပေါ့…”
“ဒီအစ်မ အသစ်လေးနဲ့တော့ ခက်ပါတယ်… ဟင်း…”
“မောင်လေးကလဲ… ခစ် ခစ်…”
အဲ့လိုပါဆိုဗျာ။ မအိက ရင်အေးဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဟေမာ့အကြောင်းတွေပြောပြပြီး လှမ်းခွင့်တောင်းတာ။ ရင်အေးဆိုတာကလဲ ကျုပ်ကို ဒါမျိုးလုပ်ပေးရမယ်ဆို နှစ်ခါမစည်းရုံးရဆိုတော့ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချမိတယ်။ ဟေမာလှမှန်းသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ရုန်းကန်နေရတဲ့ ဟေမာ့ကို ကျုပ်က စောင့်ရှောက်နိုင်သမျှ စောင့်ရှောက်ပေးပြီး ဘာအခွင့်အရေးမှကို မယူချင်တာ။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများ(၉)
ဒီနေ့ ထူးထူးခြားခြား ဘော့စ်က သူ့သမီးလေးကို ရုံးကိုခေါ်လာတယ်။ ဘော့စ်သမီးက အသက် ၁၉၊ ၂၀ ဝန်းကျင်ပဲရှိအုံးမယ်။ အမည်က မြတ်ရတနာလွင် တဲ့။ ဘော့စ်အမည်က ဥက္ကာ၊ ဘော့စ်ဇနီးအမည် မြတ်သစ်လွင်။ ဘော့စ်ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေး။ ရုံးကို လိုက်လာခဲတယ်။ အန်တီ မြတ်သစ်လွင်ကတော့ မကြာမကြာလိုက်လာပါတယ်။ ကျုပ်နဲ့မအိက အန်တီမြတ်သစ်လွင်ကို အန်တီသစ်လို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့မအိက ဘော့စ်အိမ်ကို ရောက်ဖူးတာမို့ သိနေတာ။ တစ်ဦးတည်းသော သမီးဆိုတဲ့အတိုင်း အဖေကို ချွဲလိုက်တာလဲ လွန်ရော။ ရုံးထဲ စဝင်လာကတည်းက သူ့အဖေလက်မောင်းကို ဖက်ပြီး ဝင်လာတာ။ ကျုပ်နဲ့ မအိက သူနဲ့ရင်းနှီးတော့ ကျုပ်တို့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့နေရာအထိ လာနှုတ်ဆက်တယ်။
“ကိုကြီးတေဇာ… အလုပ်တွေရှုပ်နေတာလား…”
“နည်းနည်းပါ… ရတနာတောင်မှ တဖြည်းဖြည်း လူကြီးပုံဖြစ်လာပြီ… ပိုလဲလှလာတယ်… အန်တီသစ်ရော နေကောင်းလား…”
“ကောင်းတယ်… မေမေက ထမင်းချိုင့်ထည့်ပေးလိုက်တယ်… ကိုကြီးနဲ့ မအိဖို့လဲပါတယ်… နေ့လည်ကျ ရတနာတို့နဲ့ ထမင်းလာစားနော်…”
“ကောင်းတာပေါ့… ရတနာ့ဖို့မကျန်ရင်မတတ်နိုင်ဘူးနော်… ကိုကြီးက အစားကြီးတယ်…”
“ရတယ်….အများကြီးထည့်လာတယ်… ခစ် ခစ်…”
“မအိကိုရော သွားနှုတ်ဆက်ပြီးပြီလား…”
“အင်း ခုနကပဲ နှုတ်ဆက်ခဲ့ပြီးပြီ… ကိုကြီးလုပ်စရာရှိတာ လုပ်လေ… ရတနာ ကိုကြီးကို အလုပ်နှောက်ယှက်တယ်ဆိုပြီး ဖေဖေဆူနေအုံးမယ်… နေ့လည်ကျ ထမင်းစားဖို့လာခဲ့နော်… ”
“အေး ရတနာ… ကိုကြီး မအိနဲ့အတူ လာခဲ့မယ်…”
ရတနာ သူ့အဖေရုံးခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ လုပ်စရာရှိတာဆက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လုပ်စရာက သိပ်မရှိပါဘူး။ ထိုင်နေရသလိုပါပဲ။ ခဏနေတော့ ဘော့စ်နဲ့ရတနာ ရုံးခန်းထဲကထွက်လာပြီး ဓာတ်လှေကားဆီ သွားကြတယ်။ ပြန်တာတော့မဟုတ်လောက်ဘူးဗျ။ လူချည်းပဲ ထွက်သွားတာဆိုတော့လေ။ ဘော့စ်တို့သားအဖက ရုံးဆင်းတဲ့အထိ နေမယ့်ပုံစံပဲ။ ဒီလိုသာ ဆို ကျုပ်နဲ့မအိ ဒီနေ့ ငတ်ပြီပေါ့။ ထိုစဉ် ဖုန်းထဲကို မက်ဆေ့ဂျ် ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ မအိပို့ထားတာ။
(အခုထွက်လာခဲ့မယ် လိုက်ခဲ့)
မအိက ဘောစ့်ဆီက အင်ဖော်မေးရှင်း(information)ရပြီးသားမမို့ အချိန်ရတယ်ဆိုပြီး ကျုပ်အတွက် ဖန်ပေးတာ ဖြစ်မယ်။ ကျုပ်လဲ ဝမ်းသာသွားတယ်။ မအိ ဖိုင်လေးတစ်ခုကိုင်ပြီး သူ့ရုံးခန်းထဲက ထွက်လာပြီး
“မောင်လေးတေဇာ… လာ ဖိုင်သွားပို့ရအောင်…”
ကျုပ်လဲ မအိနဲ့ ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဘော့စ်ဆီကို ဖိုင်သွားပေးရမယ့်ပုံစံမျိုး ပြောပြီး ကျုပ်ကို ခေါ်ထုတ်သွားတာ။ ရုံးခန်းအပြင်ရောက်တော့ မအိက ဓာတ်လှေကားဆီ မသွားဘဲ ညာဘက်ကိုချိုးပြီး လျှောက်လမ်းအတိုင်း သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိနောက်ကိုလိုက်သွားတယ်။
“မအိ… အချိန်ရလို့လား…”
“အင်း… ဆရာက ဘော့စ်က ရတနာ့ကို တခြားအလွှာတွေ လိုက်ပြမလို့တဲ့… ထမင်းစားချိန်အမီ ပြန်လာခဲ့မယ်တဲ့…”
“ဒီလိုလား…”
မအိက ကျုပ်လက်ထဲကို သော့တစ်ချောင်းထည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အရေးပေါ်လှေကားက တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ အသံမကြားအောင် သော့ဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖွင့်ပြီးမှ နှစ်ယောက် ဝင်လိုက်က ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ဖက်ပြီး နမ်းကြတော့တယ်။ မအိက သူ့စကပ်ကိုလှန်တင်ပြီး အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကိုရော အတွင်းခံကိုပါ လျောချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးတောင်နေတာမြင်တော့မအိက ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတော့တယ်။ မအိ အရမ်းလိုချင်နေတာနဲ့ တူတယ်။ ကျုပ်လီးကို မစုပ်တော့ဘဲ တစ်ခါတည်းကို တန်းလိုးခိုင်းတော့တာ။ စကားလဲ မပြောဖြစ်ကြဘူး။ ဒီလှေကားနေရာက လျှောက်လမ်းနားလေးတင်ဆိုတော့ လျှောက်လမ်းဘက်မှာ လူရှိနေရင် ကြားသွားမှာစိုးတာ။ ကားပါကင်နေရာကကျတော့ ပူစရာမလိုပေမယ့် ရုံးအလွှာကကျတော့ ပူရတယ်။ အလင်းရောင်လဲ ကောင်းကောင်းရတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိပေါင်တစ်ချောင်းကို မ ပြီး မအိတေ့ပေးတဲ့အတိုင်း သူ့စောက်ပက်ထဲ ကို လီးထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်မအိကို တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုးရင်း နမ်းတယ်။ ကျုပ်ဆီးခုံနဲ့ မအိဆီးခုံ ပစ်ရိုက်တဲ့အသံက တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ ထွက်နေတာ။ ကျုပ်မအိကို နမ်းရင်းလိုးတယ်။ ကျုပ်နားထဲမှာ ကျုပ်လီးနဲ့ မအိဆီးခုံ ရိုက်တဲ့အသံက နှစ်သံဖြစ်နေတာ။ ကျုပ် အရှိန်တင်ကြည့်တော့လဲ အသံက ကွဲထွက်နေတယ်။ ကျုပ်မသင်္ကါတော့ဘဲ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နေ့ရာက လှေကားအတိုင်း ဆင်းသွားသွားရင် ရောက်မယ့် တစ်ဖက်ခြမ်းမှာ လူနှစ်ယောက် လိုးနေတာ။ ကျုပ်လဲ ငုံ့ကြည့်တော့ မအိလဲငုံ့ကြည့်တယ်။ သူတို့လဲ ကျုပ်တို့လိုပဲ လိုးရင်းက မော့ကြည့်နေကြတာမို့ မျက်နှာလေးခုက ထင်းခနဲ မြင်နေရတယ်။ ဘော့စ်နဲ့ ရတနာ သားအဖချင်း လိုးနေကြတာ။ ရတနာ့ မျက်နှာလေးဆို ရှက်လို့ ရဲပတောင်းခတ်နေပြီ။ မအိလဲ ထို့အတူပဲ။ ကျုပ်နဲ့ ဘော့စ်က ရှက်ပေမယ့် မိန်းကလေးတွေလောက်တော့မဆိုး။ ပက်ပင်းကြီး နှစ်တွဲ အပြန်အလှန်မိသွားကြတာဆိုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ။ ကျုပ် မအိစောက်ဖုတ်ထဲကလီးကိုချွတ်ပြီး ဘောင်းဘီကိုပြန်ဆွဲတင်၊ မအိလဲ စကပ်ကို ပြန်ဆွဲချပြီး ပင်တီကိုပြန်ဝတ်တော့ ဘော့စ်တို့သားအဖလဲ ထိုနည်းတူ။ ကျုပ်လဲ တံခါးကိုသော့ပြန်ဖွင့်ဖို့လုပ်တော့
“မအိနဲ့တေဇာ… ဒီကိုလာအုံး…”
ဘော့စ်က ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကို လှမ်းခေါ်တာ။ ဘော့စ်က ခေါ်တော့လဲ ကျုပ်တို့လဲ ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ လှေကားက ဆင်းသွားလိုက်တော့တယ်။ မအိကတော့ ရှက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ထားလို့ ကျုပ် မအိလက်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပြီး အားပေးရသေးတယ်။ ဖြစ်လာမှတော့ ရင်ဆိုင်ရုံပဲပေါ့။ တော်သေးတာက ဘော့စ်နဲ့ သူ့သမီး လိုးနေရင်းတန်းလန်းက ကျုပ်တို့ကိုမိတာဆိုတော့ ပြဿနာတော့ မရှာလောက်ဘူးထင်တာပဲ။ ရတနာကလဲ ရှက်လို့ ခေါင်းကြီးငုံ့ထားကာ ဘော့စ်က သူ့သမီးပခုံးလေးကို ဖက်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ဘော့စ်တို့သားအဖအရှေ့မှာ ရပ်နေကြတယ်။
“တေဇာနဲ့ မအိ… ဒီကိစ္စ ဘယ်သူမှသိလို့မဖြစ်ဘူးနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ… ဘယ်သူမှမသိစေရပါဘူး… ဟို… ကျနော်နဲ့မအိ ကိစ္စကိုလဲ..”
“အာ… ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး… မင်းတို့က ငါ့လူရင်း လူယုံတွေပဲဟာ… အလုပ်တော့ မလစ်ဟင်းစေနဲ့ပေါ့…”
“စိတ်ချပါ ဆရာ… ကျနော်တို့ အလုပ်ကိုလဲ သေချာလုပ်ပါတယ်… အလုပ်အားမှ အခုလိုလေး တွေ့ကြတာပါ… အခုလဲ အလုပ်အားတုန်း… ဆရာလဲ အပြင်ခဏသွားတုန်း လစ်ထွက်လာကြတာ… ဟီး…”
“အေးပါ… ဒါနဲ့ မင်းတို့ဖြစ်နေတာကြာပြီလား…”
“ဟိုတစ်ခေါက် နယ်ကို အစည်းအဝေးသွားတက်တုန်းက စဖြစ်တာဆရာ…”
“ဒီလိုဆို ကြာပြီပဲ… ဒီကြားထဲလဲ အလုပ်တွေ အကုန်ပုံမှန်ပဲ ဆိုတော့… အကိုစိတ်ချပါပြီ… ဒါပေမယ့် အကိုနဲ့ သမီးလေး ကိစ္စကိုတော့… လျှို့ဝှက်ထားပေးပါကွာ…”
ဘော့စ်က ကျုပ်နဲ့မအိကို ယုံလဲယုံတယ်။ အားလဲကိုးတယ်ဆိုတော့ သူ့ပါဝါကိုသုံးပြီး မခြိမ်းခြောက်ဘဲ ဒီအတိုင်းပဲ တောင်းပန်နေတာ။ သူတို့စိတ်ထဲမှာလဲ ပူပန်နေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ စိတ်ထားကောင်းတဲ့ ဘော့စ်နဲ့ ရတနာတို့ စိတ်သက်သာရာ ရပါစေတော့ဆိုပြီး ကျုပ်ရဲ့လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ချို့ကို ဖွင့်ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။
“ဆရာရော ရတနာပါ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ဆရာတို့ခံစားချက်ကို ကျနော် နားလည်ပါတယ်…”
“ဘာကိုနားလည်တာလဲ တေဇာရ…”
“ဟီး… ဒီလိုဆရာ… ကျနော်နဲ့မေမေလဲ ဖြစ်နေတာကြာပြီဆရာ… ဒါကြောင့်ကျနော် နားလည်တယ်လို့ပြောတာ… ဒီအရသာက ဘာနဲ့မှမတူဘဲ အရမ်းစွဲလန်းဖို့ကောင်းတယ် မို့လား ဆရာ…”
“ဟား… ဒီလိုလား… အခုမှပဲ စိတ်ထဲပေါ့သွားတော့တယ်… အာ မအိအရှေ့မှာ ဒါတွေပြောလိုက်တာလား…”
“မအိကို ကျနော်က. အကုန်ပြောပြထားပြီးသားပါဆရာ… မအိကလဲ နားလည်ပါတယ်… ကျနော်က မအိကို အစ်မလိုရော ချစ်သူလိုပါချစ်တော့ မအိကို တစ်သက်လုံး အိမ်မှာခေါ်ပြီး စောင့်ရှောက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာမို့ ကျနော့်အတွင်းရေးတွေအကုန် ပြောပြထားတာ…”
“အိမ်မှာခေါ်ထားမယ်?… �မင်းမှာ မိန်းမနဲ့ ကလေးရှိတယ်မလား… ရလို့လား…”
“ကျနော့်အစ်မလို့ အသိပေးပြီး ခေါ်ထားမှာ ဆရာ… မိန်းမကလဲ သဘောတူတယ်… ကျနော်နဲ့မအိကိစ္စလဲ သူသိပြီးသားပါ…”
“ဒီလိုလား… ဒါဆိုလဲ ကောင်းတာပေါ့… လိုအပ်တာရှိရင်လဲပြောကွာ… မအိလဲရှက်မနေနဲ့တော့… အကိုနားလည်တယ် ဟုတ်ပြီလား… မင်းတို့လဲ ခုနက တန်းလန်းကြီးမလား… ဆက်ဆွဲကွာ… ငါလဲ တန်းလန်းကြီး သမီးလေး ဆက်ဆွဲရအောင်နော်… အခုမှ ရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတာကွ… ”
“အာ… ဖေဖေကလဲ… ကိုကြီးတေဇာနဲ့ မအိအရှေ့ကြီးမှာ…”
“အကြောင်းသိတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပဲကွာ… မရှက်နဲ့တော့… ပြွတ်… ”
ဘော့စ်က သူ့သမီလေးကိုဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မအိကို ဖက်ပြီးနမ်းတော့ မအိလဲ ရှက်ပြီး ရုန်းသေးတယ်။ အရမ်းတော့ မရုန်းပါဘူး။ ပြီးတော့ အနမ်းတွေ တုန့်ပြန်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကို လျောချပြီး မအိကို အောက်တိုတွန်းပို့တော့ မအိလဲ မထိုင်ချင်ထိုင်ချင်နဲ့ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး မအိပါစပ်မှာတေ့ပေးတော့ မအိ အလိုက်သင့်ပါးစပ်ဟပေးတယ်။ မအိ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး စိတ်ပါလက်ပါ ပုလွေပေးနေပြီ။
“တေဇာရာ… မင်ကောင်က ထွားလှချည်လား… မတောင်သေးတာတောင် ငါ့လောက်နီးပါးဖြစ်နေပြီ… မအိတောင် တေဇာ့ကို စုပ်ပေးနေပြီ… ဖေဖေ့ကိုလဲ စုပ်ပေးအုံး…”
ဘော့စ်လဲ ဘောင်းဘီလျောချပြီး ရတနာကို အောက်ဘက်တွန်းပို့နေတော့ ရတနာလဲ ထိုင်ချပြီး သူ့အဖေလီးကို စုပ်ပေးတော့တယ်။ ရတနာက သူ့အဖေလီးကိုစုပ်ရင်း ကျုပ်လီးကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။
“သမီးလေးနော်… ဘာလို့ တေဇာလီးကို လှမ်းကြည့်နေတာလဲ… ဟွန်း…”
ဘော့စ်က အဲ့လိုပြောပြတော့မှ တစ်ချိန်လုံး မျက်လွှာချပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတဲ့ မအိက ရတနာ့ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်လီးကို ရတနာကြည့်နေတာမြင်တော့ ကျုပ်လီးကို အပြင်ထုတ်ပြီး လီချောင်းကြီးကို လျာနဲ့ယက်နေတယ်။ မအိက ရတနာ ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာမြင်ရအောင်ပြနေသလိုပဲ။ ရတနာက ပိုစိတ်ပါလာပြီး သူ့အဖေလီးကို အတင်းဆွဲစုပ်တော့တယ်။
“ရှီး… မီးလေးရယ်… တေဇာ့လီးကိုကြည့်ပြီး ဖေဖေ့လီးကို တအားစုပ်ရလား… ဖေလိုးမလေး… ကြည့်လုပ်နော်… ”
ဘော့စ်က ကျုပ်လီးကို သူ့သမီး ကြည့်ရကောင်းလားလို့ ပြောတော့ မအိလဲ ခိကနဲရယ်လိုက်တယ်။ ရတနာလဲ သူ့အဖေလီးကို ပါးစပ်ကချွတ်ပြီး ရယ်တယ်။
“အဲ့ဖေဖေကလဲ ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး… မမြင်ဖူးလို့ကြည့်တာပဲဟာ… သူပဲ သူများအရှေ့မှာ မအိနဲ့ကိုကြီးကို လုပ်ခိုင်းပြီးတော့…”
“သူလိုကိုယ်လိုပဲမှတ်လို့ပေါ့… ကြည့်ဟာ.. တော်တော်ကြည့်ချင်နေတယ်ဟုတ်လား… ဖေလိုးမလေး…”
“အဲ့ဖေဖေကလဲ… ကိုကြီးတို့အရှေ့မှာ သမီးကို တအားဆဲတာပဲ… ဟွန့်…”
“ဆဲပါစေ ရတနာရယ်… ကိုကြီးလဲ မေမေလုပ်ရင် မေမေက မအေးလိုးလေးဆိုပြီး ဆဲတာ… အဲ့လိုဆဲလေ ပိုစိတ်ထလေပဲ… ဟုတ်တယ်မလား… ရှက်မနေနဲ့တော့ စိတ်လွတ်လက်လွတ်သာပျော်လိုက်…”
“အွန်ပါ ကိုကြီးရဲ့… ပြွတ်…”
“ရပြီမအိ… ထတော့… မောင်လေးအလှည့်ပဲ…”
ရတနာလဲ သူ့အဖေလီးကို ဆက်စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်က မအိကိုဆွဲထူပြီး စကပ်ကိုလှန်တင်တော့ မအိက ရှက်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိရဲ့ ပင်တီကိုဆွဲချပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မအိရဲ့ ပေါင်တစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ပြီး မအိစောက်ပက်ကို ယက်လိုက်တော့တယ်။
“ပြွတ်…  ဖေဖေနော်… သမီးကိုကျတော့ ကိုကြီးတေဇာ လီးကိုကြည့်လို့တဲ့… သူကျတော့ မအိဖင်ကို ကြည့်နေပြီးတော့…”
“ဟီး… မီးလေးကလဲ… ဖေဖေက မအိကို ကိုယ့်တပည့်ဆိုပြီး အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နေတာ မအိဖင်တွေက လှမှန်း အခုမှတွေ့လို့ပါ… ဆောရီးနော် မအိ…”
မအိက ဘာမှပြန်မဖြေဘဲ ညည်းနေတယ်။
“ရပြီမီးလေး… ထ ဖေဖေလဲ မီးလေးစောက်ဖုတ် ယက်ချင်လာပြီ…”
“အွန်း… ပြွတ်…”
ရတနာက ထရပ်ပေးတော့ ဘော့စ်က သူ့သမီးစောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်လိုပဲ ပေါင်တစ်ချောင်းထမ်းပြီးယက်တယ်။ မအိတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ် မအိစောက်ရည်တွေကို သောက်လိုက်ပြီး မအိကို စောက်ပက်ယက်ပေးတာ နားလိုက်တယ်။ မအိကို နံရံဘက်လှည့်ကာ ကုန်းခိုင်းတော့ မအိ နံရံကိုလက်ထောက်ပြီး ဖင်ပစ်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မအိစောက်ပက်ထဲ လီးကို တစ်ရစ်ချင်းဖိသွင်းတော့ ရတနာ စောက်ပက်အယက်ခံရင် ကျုပ်တို့ကို ကြည့်နေတယ်။ ဘေးမှာ ကြည့်နေတဲ့လူရှိတော့လဲ စိတ်လှုပ်ရှားရသလို ကိုယ့်အစွမ်းကိုလဲ ပြချင်လာတယ်။ ကျုပ် မအိခါးကိုကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေရာကနေ အရှိန်တင်ပြီး တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ မအိ တဟင်းဟင်း ညည်းညူနေတယ်။ မအိလဲ စိတ်ထနေပုံပဲ။ မအိစောက်ဖုတ်က စောက်ရည်တွေရွှဲအိုင်နေတယ်။ မအိ ခဏလေးနဲ့ တစ်ချီပြီးသွားတော့ ဘော့စ်က သူ့သမီးကို ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးနေပြီ။ ကျုပ်လဲ ဆက်လိုးတယ်။ မအိက ဘော့စ်နဲ့ ရတနာ သားအဖချင်း လိုးတာကို သေချာကြည့်နေပြီး ရတနာလဲ ကျုပ်နဲ့မအိ လိုးတာကို ကြည့်နေတယ်။ ဘော့စ်မျက်လုံးတွေက မအိဖင်ကနေ မခွာတော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ရတနာ့ ဖင်တွေကိုကြည့်နေလိုက်သေးတယ်။ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးတွေ။ ရတနာက ကျုပ်သူ့ဖင်တွေကို ကြည့်နေတာ မြင်တော့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“တေဇာ… ငါ့သမီးဖင်တွေကို အဲ့လောက်မကြည့်နဲ့လေကွာ…”
“အိုး… ဖေဖေကျ မအိဖင်ကိုကြည့်ပြီး ကိုကြီးလဲ ကြည့်ပစေပေါ့…”
“ဖေလိုးမလေး… လီးကိုကြည့်ပစေလား… ငါလိုးမသမီး… ဖေလိုးမသမီး…”
ဘော့စ်က သူ့သမီးကို ပစ်ပစ်ဆောင့်လိုးတာ ရတနာ တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ ကျုပ်လဲ မအိကိုလိုးတာ မအိတစ်ကြိမ် ထပ်ပြီးသွားပြန်ပြီ။ မအိစောက်ဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး မအိကို ကျုပ်ဘက်လှည့်စေကာ ပေါင်တစ်ချောင်းကို မ ပြီး လီးကိုပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ဆက်လိုးတယ်။ ဘော့စ်တို့သားအဖလဲ ကျုပ်တို့ပုံစံပြင်လိုက်ကြတယ်။ နှစ်တွဲ ယှဉ်ရပ်ပြီး လိုးနေကြတာ မအိနဲ့ ရတနာ ပြိုင်တူနီးပါးပြီးတယ်။ ဘော့စ်လဲ သူလီးရည်တွေကို အပြင်ကို ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်မအိကို လေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး ခွလိုးတယ်။ အကြမ်းဆုံးနဲ့ လီးအဝင်နက်ဆုံး ပုံစံပေါ့။ မအိ လေးဘက်တောင်ဆက်မထောက်နိုင်ဘဲ လက်ပေါ် နဖူးတင်ပြီး ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်ရတယ်။ ဘော့စ် အနားမှာရှိနေတော့လဲ ကျုပ်ရော မအိရော စကားကြမ်းကြမ်းတွေ မပြောဖြစ်ကြဘူး။
“ထိန်းနိုင်လိုက်တာ တေဇာရာ… ဖေလိုးမလေး… သူများလိုးတာ သွားပြီး အနီးကပ်ကြည့်နေပြန်ပြီ…”
ဘော့စ်ပြောမှ ရတနာက ကျုပ်တို့နောက်မှာ ထိုင်ပြီး အနီးကပ်ကြည့်နေမှန်း သိရတယ်။ မအိစောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီး တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတာကို သေသေချာမြင်နေရမှာပဲ။
“ဖေဖေကလဲ မအိစောက်ဖုတ်ကို သေချာမမြင်ဖူးလို့ပါ… ဟီး…”
“ဖေလိုးမလေးနော်… နင့်အကြံငါမသိရင်ခက်မယ်… ကြည့်လုပ်… ကဲ… ပြောရင်းနဲ့ ဘာလို့ ဖုန်းနဲ့ရိုက်နေတာလဲ…”
“ဖေဖေကလဲ… အားရစရာကြီးမို့ပါ… ဟီး… မှတ်တမ်း… မှတ်တမ်း… မျက်နှာမပါပါဘူး…  အိုး… ကိုကြီးက မအိစောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြီးလိုက်တယ်…”
ကျုပ်လဲ မအိပြီးသွားတော့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဘဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပြီး ပြီးလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်တို့ ထပ်လျှက် ခဏ အမောဖြေနေကြသေးတယ်။ ကျုပ်လီး ချွတ်တဲ့အထိ ရတနာက ဖုန်းနဲ့ ရိုက်နေတုန်း။ ကျုပ်လီးချွတ်ပြီးသွားတော့ မအိက ချက်ချင်းပဲကုန်းထပြီး စကပ်ကိုဆွဲချကာ ပင်တီကို ကောက်စွပ်တော့တယ်။ မအိနဖူးလေးမှာ ချွေးလေးစို့နေလို့ ကျုပ်လက်လေးနဲ့သုတ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကို ပြန်ဝတ်ရတာပေါ့။
“တေဇာ… ဘာလို့ မအိအထဲမှာ ပြီးလိုက်ရတာလဲ… ဗိုက်ကြီးမှ ပြဿနာတက်တော့မှာပဲ…”
“မအိက ကလေးလိုချင်တယ်ဆိုလို့ပါ… ဆရာ… ”
“ဟာ… မအိမှာ ယောက်ျားမှမရှိဘဲ… ဘယ်လို ကလေးယူလိုဖြစ်မှာလဲ…”
“ရတယ်ဆရာ… ကျမ မောင်လေးတေဇာနဲ့… ကလေးတကယ်ယူချင်တာ… ကျမ ရင်ဆိုင်ရဲတယ်ဆရာ… စိတ်မပူပါနဲ့…”
“ဟင်း… အေးပါ မအိက အရမ်းလိုချင်နေမှတော့… အကိုမတားတော့ပါဘူး…”
ဒီလိုနဲ့  ကျုပ်တို့လေးယောက်သား အရေးပေါ်လှေကားခွင်ကနေ ပြန်လာကြတယ်။ ရုံးကိုဝင်ကြတော့လဲ ဘောစ်တို့ သားအဖနဲ့အတူ ဝင်လာကြတာမို့ စိတ်ပူစရာမရှိ။ အခု ကျုပ်နဲ့မအိကို ဘော့စ်တို့သားအဖနဲ့ အပြန်အလှန်မိသွားတာလဲ တစ်မျိုးကောင်းတယ်။ ဘာပဲပြောပြော ဘော့စ်က ကျုပ်နဲ့မအိကို နားလည် ကြည်ဖြူပေးလိုက်ပြီလေ။ မအိလဲ သူရုံးခန်းပြန်ဝင်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်နေရာကို ပြန်သွားရတာပေါ့။ ထူးခြားတာက ရတနာ မကြာခဏထွက်လာပြီး ကျုပ်ဆီကို မုန့်တွေ လာပေးတာပဲ။ သူ့မျက်လုံးတွေက ရွှန်းလဲ့နေပြီး ကျုပ်ဘေးမှာ ထိုင်ကာ စကားတွေတောင် ပြောနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘော့က သူ့သမီးကို ကျုပ်နဲ့ အရမ်းအူတိုနေမှန်းသိတော့ အလိုက်သင့်လေးပဲ ပြန်စကားပြောရဲတယ်။ နေ့လည် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ ကျုပ်တို့ လေးယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထမင်းအတူစားကြတယ်။ ဘော့စ်ရဲ့ ရုံးခန်းးက အခန်း နှစ်ခန်းနဲ့ဖွဲ့စည်းထားတာ။ ကျုပ်တို့ ဘော့စ်နဲ့တွေ့ဖို့ ဝင်သွားမယ်ဆို ရုံးခန်းထဲတန်းရောက်သွားပြီး ဘေးမှာ အခန်းတစ်ခန်းရှိသေးတယ်။ ဒီအခန်းထဲ အရင်က မရောက်ဖူးပေမယ့် အခုတော့ ရောက်ရပြီ။ အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကြီးနဲ့ အိစက်နေတဲ့ မွေ့ယာကြီးရှိတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုဖာတွေ ဘီရိုတွေနဲ့အတူ တီဗွီအကြီးကြီးလဲ ရှိနေတယ်။ ပြီးတော့ စားပွဲအပုလေးကို ကတ္တီပါ ကော်ဇောခင်းထားတာလေးရှိတယ်။ ဂျပန်ကားတွေထဲကလို လေးထောင့်စားပွဲအပုလေးပေါ့။ စားတဲ့သူက အခင်းပေါ်ထိုင်စားရတာ။ ကျုပ်နဲ့မအိ ရုံးခန်းထဲဝင်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ ရတနာက ကျုပ်လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ အခန်းထဲက လေးထောင့်စားပွဲလေးမှာ လေးယောက်ထိုင်ကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဘောစ့်က မျက်နှာချင်းဆိုင်၊ ကျုပ်ရဲ့ဘယ်ဘက်မှာ မအိ၊ ညာဘက်မှာတော့ ရတနာပေါ့။ ထမင်းကလဲ ပြင်ပြီးသား တန်းစားရုံပဲ။
“မီးလေးနော်… အိမ်မှာတောင် မေမေ့ကို ဝိုင်းကူတာမတွေ့ရဘူး…”
“ဟီး… ဖေဖေကလဲ… မီးလဲ လုပ်ချင်စိတ်ပေါက်လာလို့ပါ…”
ပြောရင်း သူ့အဖေကျေနပ်အောင် အရင် ဦးချပြီးမှ ကျုပ်နဲ့ မအိကို ရတနာ ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးတယ်။ မအိကိုထည့်ပေးတာကနည်းနည်း၊ ကျုပ်ကိုထည့်ပေးတာက များများပေါ့။ မအိကလဲ ပြုံးလျှက်သာနေသည်။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ကိစ္စကိုတောင်မရှင်းရသေး၊ ရတနာ့ကိစ္စပါထပ်တိုးလာတော့ ကျိတ်ပြီး သက်ပြင်းချမိသည်။

မအိနှင့် ရုံးတွင်းဇတ်လမ်းများကို ဤမျှနှင့် ရပ်ပါရစေ။

အခန်း ၁၈(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၁၈/၁)

ဒီနေ့ရုံးပိတ်ရက်။ မနက်စာစားပြီး အိမ်မှာ သမီးလေးနဲ့ အဖော်လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အရင်လို မေမေတို့ဆီ ခဏခဏသွားစရာမလိုပေ။ မမအနားမှာနေချင်ပေမယ့် အရမ်းသိသာနေမှာစိုးလို့လဲ ထိန်းရသေးတာ။ ဒီတော့ နေ့လည်ခင်း ရင်အေး အိမ်အလုပ်ဝိုင်းကူဖို့သွားမှပဲ လိုက်ပို့ရင်း သွားရတယ်။ ရုံးတက်တဲ့ရက်တွေမှာလဲ ရင်အေးက မကြာမကြာ အသီးအနှံ၊ ဆေးဝါးစသဖြင့် ပို့ခိုင်းတယ်။ အမှန်တော့ ရင်အေးက မေမေ့ကို ပိုစိတ်ပူတာ။ ဒီတော့ သွားရင်း ကိုမင်းမရှိတဲ့အခါမျိုး၊ ကိုမင်းရှိရင်လဲ လစ်တဲ့အခါမျိုးမှာ မေမေ့ကို ကြိတ်လိုးလေး လိုးပေးရတယ်။ မမကတော့ ကိုမင်းမရှိတဲ့အခါမျိုးမှာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာနေပြီး အလွမ်းဖြေတတ်တယ်။ မမကို စိတ်ပူနေရဆဲဆိုပေမယ့် အခုအထိတော့ ဘာသံမှမကြားရသေးပေ။ ပိတ်ရက်တွေဆို နန္ဒာက အိမ်ကိုပေါက်ချလာတတ်သည်။ နန္ဒာ့ကိုလဲ မေမေ၊ မမတို့လင်မယား၊ မူယာတို့လင်မယားနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးထားပြီးပြီမို့ ရင်းနှီးနေကြပြီ။ နန္ဒာကလဲ မေမေတို့အိမ်ရောက်တဲ့အခါ မေမေနဲ့မမကို ဝိုင်းကူပေးသည်။ မေမေတို့မမတို့ကလဲ နန္ဒာ့ကို ချစ်ကြသည်မို့ မကြာမကြာ မုန့်ဖိုးပေးကြသည်။ မူယာနဲ့လဲ ထို့အတူပင်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် နန္ဒာနဲ့ လိုးဖြစ်ပေမယ့် ရိုးရိုးတွေ့တာက ပိုများသည်။

သက်ထားလဲ ကိုယ်ဝန်ရှိလာပြီ။ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သက်ထားက ခရီးသွားဖို့ အဆင်မပြေတော့ပါ။ ဗိုက်မကြီးခင်ကတော့ သက်ထားနှင့် လျှောက်လည်ပြီး တစ်ညလုံးလိုးဖူးသည်။ သက်ထားက ကျုပ်ကို အရမ်းချစ်တော့ ထိုအမှတ်တရနေ့လေးမှာ အရမ်းပျော်နေလေသည်။ သက်ထားကိုယ်ဝန် မရှိမီအထိ နှစ်ပတ်တစ်ကြိမ် ပုံမှန် တွေ့ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ဝန်ရှိလာတော့ သက်ထားနဲ့ ဇတ်လမ်းက တစ်ခန်းရပ်သလို ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ဖုန်းအဆက်အသွယ်တော့ မပျက်ပေ။ ကိုဇော်မြင့်ကလဲ သက်ထားကို ပြန်ဂရုစိုက်လာကာ အရင်လို မပွေတော့ဘဲ ကျုပ်တို့ဖုန်းဆက်တဲ့ အကြိမ်တိုင်းနီးပါး သက်ထားအနားမှာ ရှိနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့်ဖုန်းပြောလျှင် သက်ထားနှင့် သာကြောင်းမာကြောင်းသာ မေးရသည်။ သက်ထားဘက်က အဆင်ပြေလို့ ဆက်တဲ့အခါမျိုးတွေမှသာ ကျုပ်ကိုချစ်တဲ့အကြောင်း လွမ်းတဲ့အကြောင်းတွေ သက်ထားက တစ်သီကြီးပြောတော့သည်။

မအိလဲ ပိတ်ရက်တွေ အိမ်ကိုရောက်လာတတ်သည်။ မအိက ဟေမာနဲ့ကျုပ်ကို ဇတ်လမ်းဖြစ်စေချင်ပေမယ့် ကျုပ်က ဟေမာ့ကို မစားကောင်းတဲ့အသီးတစ်ခုလို သဘောထားကာ ကျုပ်က ဆက်မတိုးတော့ ဟေမာနဲ့ ဇတ်လမ်းကမဖြစ်။ မအိက လက်မလျှော့ချင်။ ပိတ်ရက်တွေ အိမ်ကိုလာပြီး အိမ်မှာ ထမင်းစားကာ ဟေမာ့ဆီသို့ ကျုပ်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းပြီး သူကလဲ ဟေမာ့ကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကူညီပေးရင်း သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ ကြိုးစားနေပြန်သည်။ ဒီအစ်မမယားအသစ်လေးကတော့ တအားကိုတက်ကြွနေတာ။ မအိက အခုအထိကို ကို ကိုယ်ဝန်ရှိမလာသေး။ ဆေးခန်းပုံမှန်သွားပြီး ဆေးလဲ ပုံမှန်သောက်ကာ ကျုပ်နဲ့ ကလေးရဖို့ကြိုးစားနေဆဲပင်။ တစ်ခါတရံ ဆေးခန်းသို့ ကျုပ် ကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့ပေးရသည်။ ရတနာနဲ့က ဘာမှဆက်မဖြစ်။ ဖြစ်လဲ မဖြစ်ရဲ။ ဘော့စ်က သူ့သမီးကို အရမ်းအူတိုနေမှန်းသိတော့ စ ကို မစရဲတာ။ ဘာလို့ဆို ရတနာ့ကို ဘော့စ်က ရုံးကို ခေါ်မလာတော့ဘူး။ ရတနာကိုယ်တိုက် သူ့အဖေဆီ ကားနဲ့လိုက်လာမှပဲ ရုံးကိုရောက်လာတာ။ ရုံးကိုရောက်လာရင်တော့ ကျုပ်နဲ့မအိဖို့ မုန့်တွေ စားစရာတွေ ယူလာတတ်ပြီး ကျုပ်အနားကို မအိကိုပါခေါ်လာကာ သုံးယောက်သား စကားပြောကြတာမျိုးပဲရှိသည်။ ဒီထက်မပို။ ဘော့စ်က သူ့သမီးကို စိတ်ကြည်ပုံမရပေမယ့် ဘာမှတော့ မပြော။ ရတနာ ကပ်ချွဲလိုက်တာနဲ့ မျက်နှာက ပြုံးသွားတာမျိုး။ ကျုပ်နဲ့မအိလဲ သူတို့သားအဖကြားမှာ အနေကျုံ့လှသည်။

ဒီလိုနဲ့ မမသူဇာနဲ့ မူယာတို့ နှစ်ယောက်စလုံး တစ်လသာခြားပြီး သမီးလေးတွေ မွေးကြသည်။ ကိုမင်းထွန်းကလဲ အရမ်းသိသာနေတာတောင် ဘာမှမပြောသဖြင့် အံ့သြမိသေးသည်။ မမနဲ့မူယာ မွေးချိန်မှာလဲ ကျုပ်တို့လင်မယား အနားမှာ ရှိနေပေးသည်။ ကိုမင်းထွန်းလဲ မမ သမီးလေးကိုမွေးတော့ ပျော်နေသည်။ ဟန်ဆောင်ပျော်နေတာလား ဘာလားတော့မသိ။ ဒီလိုနဲ့ မမ ချုပ်ရိုးတွေကျက်ကာ အလိုးခံလို့ရတဲ့ အနေအထားရောက်တော့ ပြဿနာက ပြန်စပြီ။ မမကလဲ ကျုပ်နဲ့အလိုးခံချင်သည်။ ကျုပ်ကလဲ ကိုမင်းရှိတော့ မလုပ်ရဲ။ ကလေးပိစိလေးနဲ့ မမ အပြင်ထွက်လို့လဲ အဆင်မပြေ။ မမဆီ ကလေးသွားကြည့်ရင်း မမက အတင်းတောင်းဆိုတော့လဲ ကိုမင်း မရှိတဲ့ အခါမျိုးမှာ လိုးပေးရသည်။ ကျုပ်နဲ့မမရဲ့ သမီးလေးက ယက်ကန်ယက်ကန်။ ကလေးဘေးမှာပဲ လိုးကြသည်။ တူလေးက အဆော့မက်တော့ တစ်ချိန်လုံး ဆော့နေတာများသည်။ မမနဲ့ လိုးရင်းလဲ ကားသံကိုလဲ နားစွင့်ရသေးသည်။ မောင်နှမတွေလဲဖြစ်၊ ချစ်သူတွေလဲဖြစ်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က ပိုတပ်မက်လာကြသည်။ အခုနောက်ပိုင်း ကိုမင်းကိုကြည့်ရတာလဲ တစ်မျိုးပင်။ ကျုပ်ကို တစ်စုံတစ်ရာ ထူးဆန်းတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေတတ်သည်။ စူးစမ်းနေသလိုမျိုးပေါ့။ အဆက်အဆံတော့ မပျက်ပေ။

ရုံးပိတ်ရက် တစ်ရက်မှာတော့ ကိုမင်း မနက်ခင်း ၉ နာရီလောက် အိမ်ကို သူ့ကားနဲ့ရောက်လာပြီး ခြံထဲကိုကားမသွင်းဘဲ ခြံဝမှာကားရပ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လာတယ်။ ကျုပ်က ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး အန်တီသိင်္ဂီ့ဆီကို စာပို့နေတာပေါ့။
“ညီလေးရှိတာပဲ… အတော်ပဲကွာ ညီလေးအားလား အကို အကူအညီတောင်းစရာလေးရှိလို့ အကိုနဲ့ လိုက်ခဲ့ပေးပါလား…”
“ရတယ်လေ ကိုမင်း… အခုလား…”
ဝတ္တရားအရသာ မေးလိုက်တာ ကိုမင်းအပြင်သွားတဲ့အချိန် မမဆီ သွားပြီး တစ်ချီတစ်မောင်း လိုးပေးလိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမယ့် မမနဲ့ပက်သက်ပြီး ကိုယ့်အစ်ကိုလိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ငြင်းလို့မရမှန်းသိပါတယ်။
“အေး… ညီမလေး အကို ညီလေးကို ခဏခေါ်သွားမယ်နော်… ”
“သြော်… ရတယ်ကိုမင်းထွန်း ခေါ်သွားပါ…”
“ဒါဆို ကျနော် အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ်… ခဏနော်…”
ကျုပ်လဲ အပေါ်တက်ပြီး အဝတ်အစားလဲတော့ ကိုမင်း ဒီအချိန်ကြီး လာခေါ်တာ ထူးဆန်းတယ်လို့ ထင်မိသည်။ ကိုမင်းက ညပိုင်းတွေမှာ ဝေယံ့ကိုပါခေါ်ပြီး ဘီယာဆိုင်ထိုင်တာမျိုးတွေသာ လုပ်သည်။ ဒီလိုရုံးပိတ်ရက်မှာတော့ မမအနား အနေများသည်။ ကိစ္စရှိလို့ အပြင်သွားလျှင်တောင် ခေါ်လေ့မရှိပေ။ ရင်အေးက လိုက်လာပြီး ကျုပ်ကို ပြင်ဆင်ပေးတာမို့ ချစ်ဇနီးလေးကို အနမ်းလေးပေးပြီးမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကိုမင်းကားနဲ့ပဲ လိုက်ခဲ့လိုက်ပြီး ကိုမင်းက လမ်းမှာ ဘီယာဆင်းဝယ်နေတော့ ပိုထူးဆန်းသွားသည်။ ကျုပ်လဲ ကိုမင်းနဲ့အတူ ဘီယာဆင်းဝယ်ပေမယ့် အတွေးတွေက ယောက်ယက်ခတ်နေပြီ။ အလုပ်ကိစ္စရှိဟန်မတူ။ ဘီယာသောက်ရင်း စကားပြောရုံလား။ ဘာကိစ္စလဲ၊ မမကလေးက သူ့ကလေးမဟုတ်မှန်းသိလို့ မမအကြောင်း မေးချင်တာလား၊ ပြောပြချင်တာလား။ ကိုမင်းက အင်းလျားကန်ဘောင်ရဲ့ လူရှင်းတဲ့အပင်ရိပ်ဆီကို ဘီယာဘူးတွေ အမြည်းတွေ လက်ကဆွဲကာ လျှောက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ လက်ထဲက အထုပ်ကိုလက်ကဆွဲပြီး လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ အပင်ရိပ်အောက်က မြက်ခင်းပြင်မှာပဲ ကိုမင်းက ထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ လိုက်ထိုင်လိုက်တယ်။
“ကိုမင်းက… ဘီယာ သောက်ဖို့ခေါ်တာကိုး… ကျနော်က အလုပ်ကိစ္စ ဝိုင်းကူရမယ်မှတ်နေတာ…”
“အေး… ဘီယာလေးလဲ သောက်ရင်း ညီလေးနဲ့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး စကားလေးပြောချင်လို့… ဒီမှာ လေလေးတစ်ဖြူးဖြူးနဲ့ စိတ်ပေါ့ပါးတာပေါ့…”
ပြောရင်း ဘီယာဘူးတွေဖောက်ကြပြီး ဘူးချင်းတိုက်ကာ မော့လိုက်ကြတယ်။ အမြည်းလေးလဲစားပေါ့။
“ကိုမင်းက… ကျနော်ကို ပြောစရာ စကားအထွေအတူး… ရှိလို့လား…”
“အထွေးအထူးရယ်လို့ မရှိပါဘူးကွာ… ဒီလိုပဲ ရောက်တတ်ရာရာပေါ့…”
ဟူး။ တော်ပါသေးရဲ့။
“ညီလေးကသွက်တယ်နော်… ဟင်းဟင်း…”
“ဘာကိုသွက်တာလဲကိုမင်းရဲ့…”
“အခု သူဇာ့ကလေးက… ညီလေးနဲ့ရတာမှန်း အကိုသိပါတယ်…”
“ဗျာ…”
ကျုပ်ရဲ့ ဗျာ ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ ရင်ထဲမှာလဲ ဒိန်းခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် ရုတ်တရတ် အံ့သြကာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ လူက ပူထူသွားတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာ သွေးဆုတ်ဖြူရော်နေမှာ သေချာတယ်။
“လန့်မသွားပါနဲ့ကွာ… အေးဆေးပါ… လုပ်ပါ ရော့ ဘီယာမော့လိုက်… မျက်နှာကြီးကလဲ ဖြစ်ပျက်သွားလိုက်တာ… ခိ ခိ…”
ကိုမင်းက ကျုပ်လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ ဘီယာဘူးကို ကျုပ်လက်ကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်ပါးစပ်မှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ မော့သောက်လိုက်တယ်။ ကိုမင်းက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်နေတော့ ကျုပ်လဲ စိတ်ထဲ နည်းနည်းတော့ ပေါ့သွားတယ်။
“ငါ့ညီတို့မောင်နှမက တော်တော် ပိရိတာပဲ… အကိုမနည်း အဖြေရှာလိုက်ရတယ်… ဟင်း ဟင်း…”
“ကိုမင်း စိတ်မဆိုးဘူးလား…”
“မဆိုးလို့ အခုလိုရယ်နေတာပေါ့ကွာ… စိတ်အေးလက်အေးသာ ဆွဲစမ်းပါ…”
ကျုပ်လဲ ကိုမင်းက ဒီလောက် ရယ်ရယ်မောမော ပြောဆိုနေတော့လဲ စိတ်ထဲမှာ နေရတာ အဆင်ပြေလာတယ်။ တစ်ချိန်လုံး ထမ်းထားရတဲ့ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးကို လွှတ်ချလိုက်ရသလို ပေါ့ပါးသွားတယ်။
“ကျေးဇူးပါ ကိုမင်းရာ… ကျနော် ဒီကိစ္စကို တစ်ချိန်လုံး စိတ်ထဲ လေးလံနေတာ…”
“အကိုလဲ သိတာ မကြာသေးလို့ပါ… မဟုတ်ရင် ငါ့ညီကို ဒီလောက် စိတ်အပင်ပမ်း မခံခိုင်းပါဘူး… ဟင်း ဟင်း… ဒါနဲ့ ညီလေး ကပ်ကိုးဆိုတာ သိလား…”
ကျုပ် နန္ဒာပြောပြတာကို မှတ်မိနေတယ်။
“ကိုယ့်ဇနီး ကိုယ့်ခင်ပွန်း သူများနဲ့လုပ်တာကို ကြည့်ပြီး ဖီးလ်တက်တာကိုပြောတာမလား…”
“ဟုတ်တယ်… အကိုက ကပ်ကိုးဖီးလ်ကို ကြိုက်တယ်… သူဇာနဲ့ယူပြီးတော့လဲ အကို သူဇာ့ကို စည်းရုံးကြည့်တယ်… အကိုမဟုတ်တဲ့… တခြားသူနဲ့ လုပ်ဖို့ပေါ့… လုံးဝကို မရဘူး… စကားကို အစမခံတာ… အဲ့လို စကားပြောတာနဲ့ အကို့ကို အထိမခံတော့ဘူး…”
“အဲ့ဒါနဲ့ အကိုလက်လျှော့ခဲ့တာပေါ့…”
“ဟင်းဟင်း… ဒီလောက်နဲ့ အကိုဘယ်လက်လျှော့မလဲ… အကို့သူငယ်ချင်း စိတ်ချရပြီး လက်ရဲဇက်ရဲရှိတဲ့ကောင်တွေကို အိမ်ခေါ်ပြီး ဝိုင်းဖွဲ့… အမေနဲ့ သားလေးအိပ်ချိန်ကျမှ သူဇာ့ကို ဝင်လုံးခိုင်းတာ… အထိအတွေ့မှာ သာယာသွားမလားလို့လေ…”
“ကိုမင်းရာ… လုပ်ရက်လိုက်တာဗျာ…”
ကျနော့်ရင်ထဲမှာ နင့်ခနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အရင်အနေအထားမှာဆို ရန်ပွဲဖြစ်သွားနိုင်ပေမယ့် အခုလို ကျနော်နဲ့မမကို နားလည်ပေးထားတော့လဲ ကြိတ်ခံစားရုံသာ တတ်နိုင်တယ်။
“ဒါတော့ညီလေးရာ… အကိုက အဲ့ဖီလင်ကို အရမ်းလိုချင်တာကိုး… ဒါမျိုးက ကိုယ်ချစ်တဲ့သူ ကိုယ့်မိန်းမနဲ့မှ ရတာကွ… ဟင်း ဟင်း… ဒါပေမယ့် အဆင်မပြေပါဘူးကွာ… မင်းအစ်မက တကယ့်ကို စိတ်မာတာ… ငါ့သူငယ်ချင်းတွေ ထိကပါးရိကပါး ပြောဆိုပြီး အနားကပ်တာနဲ့ တွေကရာပစ္စည်းကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကြမ်းတော့မယ့်ပုံစံမျိုးဆိုတော့ ဟိုကောင်တွေလဲ မကပ်ရဲဘူး… အမေနဲ့ သားလေး နိုးမှာလဲ ကြောက်ရသေးတာကိုး… တစ်ခါဆို အကိုတို့ဝိုင်းကို အမြည်းလာချပေးကတည်းက… လက်ထဲမှာ ဓားကိုင်လာတာကွာ… မျက်နှာကလဲ စမ်းရဲရင်စမ်းကြည့်ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးမျိုး… အဲ့ကတည်းက အကိုလဲ ထပ်မစမ်းရဲတော့ဘူး…”
ဒါတော့ ကျနော်ယုံသည်။ မမသူဇာ ဘယ်လောက်ကြမ်းလဲ ကျနော့်လက်တွေ့ကြုံပြီးပြီလေ။
“ဒီလိုနဲ့… သူ့မှာ ရည်းစားဦးရှိတာသိတယ်… ဘာလို့ဆို အကိုနဲ့အိမ်ထောင်ကျတော့ သူဇာက အပျိုမဟုတ်တော့ဘူး… ပြီးတော့ သူသိမ်းထားတဲ့ ကျောင်းသူဘဝက လက်ဆောင်ရထားတာလေးတွေ… ဒိုင်ယာရီစာအုပ်တွေ တွေ့တယ်လေ… သူ့ရည်းစားဟောင်းနဲ့ဆိုရင်တော့ လက်ခံမှာပဲဆိုပြီး ဘယ်သူလဲ သိအောင်စုံစမ်းတော့… ဒိုင်ယာရီစာအုပ်ကလဲ အထဲမှာ ရက်စွဲတွေကလွဲပြီး ဘာမှမရေးထား… သူ့ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေကို စုံစမ်းပြီး သူမသိအောင် အစ်အောက်ကြည့်တယ်… သူဇာ ရည်းစားထားတာ မတွေ့ဖူးဘူးချည်း ပြောကြတာ… အဲ့အစီအစဉ်လဲ လက်လျှော့လိုက်ရတာပေါ့…”
ကိုမင်း တော်တော်ကိုကြိုးစားခဲ့တာပဲ။ မမသူဇာရဲ့ အချစ်ဦးက ကျုပ်ဆိုတာတော့ သူမသိလောက်ပါဘူး။
“အကို သင်္ဘောတက်ပြီး… ဆက်သွယ်လို့ရတဲ့အချိန်မှာ… သူဇာကပြောတယ်… သူ လူတစ်ယောက်နဲ့ ဖောက်ပြန်နေပြီတဲ့… အဲ့လူနဲ့ ကလေးယူပြမယ်တဲ့ ရှင် လက်ခံနိုင်ဖို့ပြင်ထားတဲ့… ဟီး….”
“မမက အဲ့လိုပြောတော့ ကိုမင်းစိတ်မဆိုးဘူးလား…”
“စိတ်ဆိုးဖို့နေနေသာသာ… စိတ်ထဲမှာ အူတိုသလိုကြီးနဲ့ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘဲ လီးက ချက်ချင်း တောင်လာတာဟ… ဟီး ဟီး… အဲ့ဒါနဲ့ အကိုလဲ ဘယ်သူနဲ့လဲ ဘယ်ကလဲ မေးတာပေါ့… မပြောပြဘူးတဲ့… ရှင်ပြန်လာမှ ကိုယ့်ဟာကိုယ် စုံစမ်းတဲ့… အဲ့ဒါနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲဆိုတော့… သူ့အိမ်ထဲ ခိုးဝင်ပြီး မုဒိန်းကျင့်သွားတာတဲ့… သူဇာက အဲ့လူလိုးပေးတာ စွဲသွားပြီတဲ့ကွာ… အဲ့အချိန် အကိုက ဟိုတယ်မှာ နားနေတာဆိုတော့ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး… ဖုန်းပြောရင်း ထုရတာ ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
“ကိုမင်းရယ်… အံသြပါ့ဗျာ…”
“ဟီး… ကိုယ်က အဲ့ဖီလင်ကိုကြိုက်နေတာကိုး… အဲ့ဒါနဲ့ သူဇာ့ကို အကိုချော့ပြောရတယ်… သူဇာရယ် ကလေးယူချင်လဲယူပါ… သူဇာ့စိတ်ကြိုက် အဲ့လူနဲ့နေပါ… အကိုသဘောတူပါတယ်ပေါ့… ဒါပေမယ့် အကိုကြည့်ချင်လို့ စီစဉ်ပေးပါဆိုပြီး ပြောရတာ… ဒီတော့မှ ညီလေး ဝတ်ရုံကြီးနဲ့ မျက်နှာဖုံးစွပ်ပြီး မုဒိန်းကျင့်တာကို တိုက်ရိုက်ကြည့်ရတော့တာ.. အကို့သူငယ်ချင်းတွေ သူဇာ့ကို ဝင်မလုံးရဲတာလဲ မပြောနဲ့… ညီလေးနဲ့တောင် ကြမ်းချက်က ဟန်ဆောင်နေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့တွေးမိသေးတယ်… နောက်တော့ အကိုကမ်းကပ်တိုင်း ညီလေးတို့မောင်နှမလိုးတာကို ကြည့်ရတယ်… အဲ့တုန်းကတော့ ဘယ်သူမှန်းမသိဘူးပေါ့…”
ဒီတော့မှ မမသူဇာ ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာဖုံးစွပ် လိုးပွဲလေးတွေ ဘာလို့ဆင်နွှဲလဲဆိုတာ သိရတော့တယ်။ ဒါကြောင့် မမသူဇာက ကျုပ်နဲ့ကိုယ်ဝန်ကို ဘာစိုးရိမ်မှုမှမရှိဘဲ ယူခဲ့တာကိုး။
“ဒီကိုပြန်ရောက်မှပဲ အဲ့လူဘယ်သူလဲ ဆိုပြီး စုံစမ်းရတာ ဒုက္ခရောက်တာပဲ… ဘယ်လိုမှ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အစ်အောက်လို့ကိုမရဘူး… အိမ်ကို ညီလေးတို့လင်မယားနဲ့ မူယာတို့ လင်မယားပဲ ဝင်ထွက်တာဆိုတော့ တော်တော် အကျပ်ရိုက်သွားတယ်… ညဘက်တွေလဲ အိမ်ကို အဲ့ကောင်များလာမလားဆိုပြီး စောင့်ကြည့်တာ အိပ်ရေးပျက်တာပဲ အဖတ်တင်တယ်… ဟိုတစ်လောက… အကိုအပြင်ကပြန်လာတော့ ညီလေးနဲ့ ခြံဝမှာတွေ့တယ်လေ… အဲ့နေ့က အကိုလဲ သူဇာကိုလုပ်ချင်လို့တောင်းတာ… လက်မခံပဲ အတင်းအောက်ထပ်ကို ဆင်းပြေးတယ်ကွာ… အရင်ကဆို သူဇာက အကို့ကိုမချစ်ဘူးဆိုပေမယ့် လုပ်ချင်ရင်တော့ သူ့ကိုစိတ်ဆိုးအောင်မလုပ်ထားရင်… အမြဲခံပေးတယ်… အကိုလဲ ဘာလို့လဲ စဉ်းစားတာ စဉ်းစားလို့မထွက်ဘူး… အဲ့ဒါနဲ့ အကိုလဲ ညီလေးတို့မောင်နှမ မျက်နှာဖုံးစွပ်နဲ့ လုပ်တဲ့ဗွီဒီယို စခရင်ရီကော့ဒ်(screen record) ယူထားတာတွေကို ပြန်ကြည့်ရင်း လက်မှာပတ်ထားတဲ့ နာရီကို သတိထားမိတာ… ညီလေးများလားဆိုပြီး… လှိုက်ခနဲ ဝမ်းသာသွားတာကွာ… အဲ့နာရီက အကိုသင်္ဘောမတက်ခင်လေးတင် သူဇာ အကိုမသိအောင် ညီလေးကို ဝယ်ပေးခဲ့တာ… အဲ့တုန်းက အကိုတောင် ညီလေးဖို့ဝယ်တာ အကိုကဘာပြောမှာမို့လဲဆိုပြီး စိတ်ထဲတွေးမိသေးတယ်… ပြီးတော့ ကိုယ်ခန္ဓာအချိုးအဆစ် အရပ်အမောင်း အားလုံးက ညီလေးနဲ့တစ်ဆိုဒ်ထဲကိုး… နောက်တော့ ညီလေးတို့ မောင်နှမကို အကဲခတ်နေရင်းမှ… သိလာတာ… အကြည့်တွေကအစ မရိုးဘူး… အကို အပြင်က ပြန်လာလို့ ညီလေးရောက်နေရင် ညီလေး ပြန်ချိန်နဲ့ တိုက်ပြီးမှ အိမ်ကိုဝင်တယ်… အဲ့အချိန်ဆို သူဇာ လုံးဝလက်မခံဘူး…”
“ကိုမင်းက ဘာလို့ဝမ်းသာတာလဲ…”
“အကိုက ကပ်ကိုးကို အရမ်းကြိုက်သလို… အင်းစက်ကိုလဲ စိတ်ဝင်စားတာ… ကိုယ်တိုင်လဲ မလုပ်ရဲဘူး.. တစ်ခါမှ အပြင်မှာမှာလဲ မမြင်ဖူးဘူးဆိုတော့… ညီလေးတို့မောင်နှမဆိုရင် ကပ်ကိုးရော အင်းစက်ရော တစ်ခါတည်းကြည့်ရပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာသွားတာပေါ့… အဲ့ဒါနဲ့ ညီလေးကို အကူအညီတောင်းဖို့ ခေါ်လာတာပဲ…”
“ဗျာ….ကျနော်က ဘာကူညီရမှာလဲ…”
“ဒီလိုကွာ… အကိုသင်္ဘောတက်တုန်းကတောင် သူဇာဖုန်းခေါ်ပေးလို့ ညီလေးတို့မောင်နှမလိုးတာ ကြည့်ရသေးတယ်… ပြန်လဲရောက်ရော အစကတော့ ကိုယ်ဝန်ရှိလို ငြိမ်နေကြတယ်… အခုမွေးပြီးတော့လဲ အကိုမရှိမှ ခိုးလုပ်နေကြတော့… ကြည့်ကို မကြည့်ရတော့ဘူး… အဲ့ဒါ အကိုကြည့်ချင်လို့ ညီလေးကို အကူအညီတောင်းတာ… သူဇာ့ကိုလဲ အကိုရိပ်မိတဲ့အကြောင်း ပြောမထားသေးဘူး… သူရှက်ပြီး ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မလဲ မခန့်မှန်းတတ်လို့… အဲ့ဒါ… ညီလေးနဲ့မှ ဖြစ်မှာ…”
“ကျနော်က ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…”
“ဒီလိုကွာ… xxx xxx xxx…”
ကိုမင်းပြောပြတဲ့ အစီအစဉ်ကမဆိုး စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းသည်။ ကျုပ်လဲ ကူညီမယ်လို့ ပြောလိုက်သည်။ ဒီလို ပွင့်လင်းသွားတော့လဲ မျက်နှာမပူရတော့ဘူးပေါ့။ အပြန်လမ်းမှာ ကိုမင်းက
“ဒါနဲ့… သူဇာ့ရည်းစားဦးကို ညီလေးသိလား…”
ကျနော် အမှန်အတိုင်းဖြေရမလားလို့ မဖြေရဘူးလား စဉ်းစားရပြီ။ ကိုမင်းက အူတိုမှာလား။ သူတောင် မမနဲ့ ဖြစ်စေချင်လို့ လိုက်ရှာနေသေးတာဆိုတော့ အမှန်အတိုင်းပဲ ပြောပြလိုက်တော့တယ်။
“ဟီး… မမရဲ့ အချစ့်ဦးက ကျနော်ပဲလေ… မမနဲ့ကျနော်က ကျနော် ဆယ်တန်းကတည်းက ချစ်နေကြတာ…”
“ဟား…. အေးပါကွာ… ဒါကြောင့် ငါဘယ်လိုမှကို စုံစမ်းလို့ မရတာကိုး… လခွမ်း… တချိန်လုံး ဘေးမှာရှိနေတာ အပြင်မှာ ရှာမှတော့ ဘယ်တွေ့တော့မလဲ… ဟား ဟား…”

(အခန်း ၁၈/၂)

ဒီလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရင်အေးကို ကိုမင်းက ကျုပ်နဲ့မမသူဇာအကြောင်း သိနေပြီဆိုတာနဲ့ ကြည်ဖြူတယ်ဆိုတာပါ ပြောပြလိုက်တယ်။ ရင်အေးလဲ အံသြနေသည်။ ရင်အေးကို ကိုမင်းလို ကပ်ကိုးစိတ်မျိုးရှိတာလားလို့မေးတော့။ ဟုတ်မလားမသိဘူးတဲ့။ မတင်မကျဖြေတယ်။ အူတိုပေမယ့် အခုအချိန်အထိတော့ ကျနော်က သူ့ကိုပိုချစ်လာလို့ သိပ်မခံစားရဘူးတဲ့။ ကိုယ့်ကိုမချစ်တော့ဘဲ သူများကိုပဲ ချစ်ပြီး စွဲလန်းသွားရင်။ ရင်အေး ပြောရင်း သက်ပြင်းချတယ်။ အေးနဲ့ မတူဘူးထင်တာပဲတဲ့။ ကျုပ်လဲ အဲ့လောက်အထိ ရင်အေးကျုပ်ကို ပစ်ပစ်ခါခါ နေချင်သလိုနေဆိုတာမျိုးကိုတော့ မလိုချင်ပါ။ ကိုယ့်အပေါ် သဝန်တိုမှုလေးတွေလဲ ရှိနေစေချင်သေးသည်မို့ ရင်အေးရဲ့အဖြေကို သဘောကျမိသည်။
*************************************

နောက်နေ့မှာတော့ ကိုမင်းက မေမေနဲ့ သူ့သားလေးကို အိမ်ကို လာပို့ပေးသည်။ သမီးလေးလဲ သူ့မောင်လေးရောက်လာလို့ ပျော်သွားပြီး မောင်လေးလက်ဆွဲကာ တီလေးမူယာတို့အိမ်မှာ သွားဆော့မည်ဟုဆိုကာ ထသွားသဖြင့် ရင်အေးက သူ့အဖေကို တစ်ချက်လိုက်ကြည့်ပေးပါဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တော့သည်။ မေမေက သူလိုက်ကြည့်မယ်ဆိုပေမယ့် ရင်အေးက မေမေနားပါအုံးဟုဆိုကာ မေမေ့ကို နေရစ်ခဲ့စေလေသည်။ ကျုပ်လဲ ရင်အေးအရှ့မှာပဲ မေမေ့ကို ဖက်နမ်းလိုက်သည်။ မေမေက ရေချိုးပြီးစ ဖြစ်ဟန်တူသည်။ သနပ်ခါးအရည်ကျဲလေး လိမ်းထားကာ ပါးလေးကို ဖိဖိနမ်းလိုက်တော့လဲ သနပ်ခါးရနံ့လေးက မွှေးကြိုင်လို့။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးနဲ့ ထမိန်အိအိလေးဝတ်ထားတာက အလွန်ကြည့်လို့ကောင်းနေသေးတော့သည်။
“အို… သမီးလေးအရှေ့ကြီးမှာ သားရယ်…”
“မေမေကလဲ… သိပြီးသားပဲဟာ ရှက်နေသေးတယ်… မေမေနဲ့ ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် မကြည်နူးရတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာပြီလဲ…”
“ဟွန်း… သိပေမယ့်လဲ… ပေါ်တင်ကြီးကျ ရှက်တာပေါ့…”
ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်ပါတယ်။ မေမေက ရင်အေးကို ကျုပ်နဲ့ ဖြစ်အောင်ကြံပေးလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်ဆိုပေမယ့် ရင်အေးအရှေ့မှာ ပူးပူးကပ်ကပ်မနေဖူးပေ။ မေမေ အိမ်မှာလာအိပ်ရင်လဲ သမီးလေးအခန်းထဲမှာပဲ လိုးကြတာ။ နွယ်နီ့ယောက်ျား နာရေးတုန်းကလဲ မေမေအိမ်မှာလာနေပေးလို့ ပြန်လာရင် လိုးကြတယ်ဆိုပေမယ့် ရင်အေးက သူအဖေနားမှာ နေပြီး ရှောင်ပေးတာ။ ကိုမင်းပြန်ရောက်လို့ မေမေ့အိမ်မှာ ကိုမင်းအလစ်ကိုချောင်းပြီး အခန်းထဲဝင်လိုးကြပေမယ့် ရင်အေးက ကိုမင်းအရိပ်အခြေကြည့်ရင်း ရှောင်ပေးခဲ့တာ။ အခု ကျုပ်က မေမေ့ကို ရင်အေးအရှေ့မှာပဲ ကိုယ်ချင်းပူးအောင်ဖက်ပြီး  နမ်းလိုက်တော့ မေမေ့မျက်နှာလေး ရဲပြီး ရှက်နေတာ။
“မေမေရယ်… ရှက်မနေပါနဲ့တော့ မေမေအိမ်ကိုလာတိုင်း သမီးက လာချောင်းနေကြပါ… ဟီး… ”
“သိသားပဲ…”
“အယ်… ကို့လီးက ချက်ချင်းကို တောင်လာပါလား… ခစ်ခစ်…”
“ဟီး… အေးကို ကို ပြောသားပဲ… မေမေနဲ့ဆို အဲ့လိုပါဆို… မေမေလဲ အရည်ရွှဲနေလောက်ပြီ… ဟီးဟီး…”
“အိုး… သားလေးကလဲကွာ ဘာတွေပြောမှန်းလဲမသိဘူး…”
မေမေ ပိုရှက်သွားပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ကာ ရင်ဘတ်မှာ ပါးအပ်ပြီး မျက်နှာကို ဝှက်ထားတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေမေက ဒီအတိုင်းဖက်ပြီး ပါးလေးနမ်းရုံရှိသေးတာ အဲ့လိုတွေ ဖြစ်နေကြပြီ။
“ဟုတ်လား… မေမေ… သမီးမေမေ့အဖုတ်လေး ကိုင်ကြည့်မယ်နော်… ဟီး… တစ်ခါမှမကိုင်ဖူးလို့…”
“ဟင့်…”
မေမေက ငြင်းလဲမငြင်းဘဲ ငြိမ်နေတော့ ရင်အေးက မေမေ့ထမိန်အရှေ့ပိုင်းကို ဆွဲတင်လာပြီး မေမေ့ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ကာ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို စမ်းကြည့်တယ်။ မေမေ့ကိုယ်လေးတောင် အနည်းငယ်တုန်ယင်နေတယ်။
“စိုရွှဲပြီး ဖောင်းအိနေတာပဲ မေမေရယ်… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ… ”
“ဟင့်… မကိုင်ဖူးလို့ကိုင်တာဆို တော်တော့လေ သမီးလေးရာ… ”
“ကိုင်လို့ကောင်းလို့ပါ မေမေရာ… ခဏကိုင်ပါရစေအုံး… နူးညံ့လိုက်တာကွာ…”
ရင်အေးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေတာလား ကလိနေတာလားတော့ မသိဘူး။ မေမေစောက့်ဖုတ်ဆီက တပြိပြိနဲ့ အသံတွေ ထွက်နေတာ။
“ဟင့်… သမီးလေးရာ ကိုင်ကြည့်မယ်ဆိုပြီး ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… ဟင့် ဟင်း…”
“ဟီး…”
ရင်အေးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတဲ့ လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်တော့ မေမေ့ထမိန်လဲ ပြန်ကျသွားပြီ။ ရင်အေးက မေမေ့မျက်နှာကို ဆွဲယူပြီး မေမေ့ ပါးလေးတွေကို နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူ့လက်မှာကပ်ပါလာတဲ့ မေမေ့စောက်ရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်နေတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်လို့ပါ မေမေရ… ဟီး… ကို မေမေ့ကို အပေါ်ခေါ်သွားတော့… ကိုက နေ့လည်မှ အပြင်သွားမှာဆိုတော့ အချိန်ရသေးတယ်… အေးအေးဆေးဆေး အလွမ်းသယ်ကြ…”
“မေမေကလဲ… မေမေ့ချွေးမလေးကို သမီးအရင်းတွေထက် မလျော့အောင် ချစ်ပါတယ် သမီးလေးရယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
မေမေကလဲ ရင်အေးရဲ့ပါးကို နမ်းပြီးပြောလိုက်တော့ ရင်အေးမျက်နှာလေးက ပြုံးရွှင်ကာ ချိုမြနေလို့ ကျုပ် သူ့ပါးလေးကို အနမ်းလေးတွေ ပေးမိသေးတယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့ မေမေ့ကို အပေါ်ထပ်ဆီ အတင်းတွန်းလွှတ်တော့လဲ ကျုပ် မေမေ့လက်ကိုဆွဲပြီး အပေါ်ထပ်က ကျုပ်တို့ လင်မယားအခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်နဲ့မေမေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ယူကာ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးကြပြီ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကျောတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး မေမေ့ဖင်စိုင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပြီး ဖျစ်ညှစ်တယ်။ မေမေလဲ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာကိုင်ပြီး တင်းတင်းဆုပ်ကာ ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။ ကျုပ် မေမေ့ထမိန်ကို ဖြည်ချလိုက်တော့ မေမေက ထမိန်ကို ခြေထောက်နဲ့ ခတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မေမေ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီနှိပ်စေ့တွေကို တစ်ဖြုတ်ဖြုတ်နဲ့ ဖြုတ်ပစ်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချလိုက်ပြီး ကျုပ် တီရှပ်ကိုပါ လှန်ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ မေမေ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို သူ့မျက်နှာနဲ့ လိုက်ပွတ်ရင်း နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိဖိနမ်းတယ်။
“ဟင်း… လွမ်းလိုက်ရတဲ့ မေမေ့သားလီးကြီး… ဒီအနံ့လေးမရတာ တော်တော်ကြာပြီ… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… မေမေ သားလရည် အရင်သောက်မယ်နော်… ပြွတ်…”
“သားလဲ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို မယက်ရတာကြာပြီ… သားလဲယက်မယ်…”
“အဲ့လိုမရဘူးနော်…”
ရင်အေးက ပြောရင်း အခန်းထဲ ဝင်လာတာ။ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။
“အာ… သမီးလေး…”
မေမေက ရှက်ပြီး ကျုပ်လီးကို လက်က လွှတ်လိုက်တယ်။
“မရှက်ပါနဲ့မေမေရယ်… ကြည့်ပါအုံး အဝတ်တွေလဲ ပြန့်ကျဲလို့… အရမ်းလွမ်းနေကြတာပေါ့ ဒီသမီးရည်းစားတွေ… ခစ်… ခစ်..”
“အင်း… မေမေနဲ့ ဒီလို အေအေးဆေးဆေး မတွေ့ရတာ ကြာပြီကိုး… အေးရ”
ရင်အေးက မေမေအနားမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး မေမေ့လက်ကို ကျုပ်လီးပေါ် ပြန်တင်ပေးတယ်။
“ကိုင်ထားပါမေမေရ… ခုနက မေမေ့သားလီးကို မေမေ့မျက်နှာနဲ့ပွတ်ပြီး အလွမ်းသယ်နေတာ မြင်တော့ သမီးက မေမေ့ကို သနားနေတာ… ဆက်လုပ် ဘာမှမရှက်နဲ့နော်… ရွှတ်… ”
“ပြီးရောကွာ… ရွှတ် ရွှတ်.. မေမေ့ရဲ့ ဒီသမီးလေးကို မရှက်တော့ပါဘူး… မေမေ့သားလီးကြီးကို မေမေ အရမ်းလွမ်းနေတာ… ”
မေမေက ရင်အေးပါးလေးကို နမ်းလိုက်ပြီးမှ ကျုပ်လီးချောင်းကြီးကို သူ့မျက်နှာနဲ့ လိုက်ပွတ်နေပြန်တယ်။ ရင်အေးက မေမေ့ဘရာချိပ်ကို ဖြုတ်ပြီးချွတ်တော့ မေမေ အလိုက်သင့်နေပေးပေမယ့် ကျုပ်လီးကို သူ့မျက်နှာနဲ့ပွတ်ပြီး နမ်းနေတာက ရပ်မသွား။ မေမေက ကျုပ် ဂွေးဥကိုပါ နမ်းနေသေးတယ်။ ရင်အေးက မေမေ့ပင်တီကို လျောချပြီးချွတ်တော့လဲ မေမေ အလိုက်သင့်နေပေးတယ်။
“ကို… အေးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို အရမ်းယက်ချင်လို့… လိုက်လာတာနော်… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို အေးအရင် ယက်မှာ… သိလား… ”
“အေးလေးသဘောပါကွာ…”
“ပြီးရော ခစ်ခစ်… ကိုတို့သားအမိကို မနှောက်ယက်ပါဘူး… မေမေ့စောက်ဖုတ်ယက်ပြီးတာနဲ့ လုပ်စရာရှိတာသွားလုပ်တော့မယ်… ကိုနဲ့မေမေ အေအေးဆေးဆေး လိုးကြပါ…”
“မေမေ့သမီးလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…”
“ဟုတ်… မေမေ့ကို ခုတင်ပေါ်ခေါ်သွားတော့ ကို… မေမေ… မေမေ့သားလီးကို အရင်စုပ်ထားနှင့်… သမီး ဒီအဝတ်လေးတွေ ခေါက်သိမ်းပြီးမှ မေမေ့စောက်ဖုတ် လာယက်မယ်… ဟီး… မေမေ ဒါပဲပြန်ဝတ်ရမှာမလား…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… အလိုက်သိလိုက်တာကွယ်… ဒါကြောင့်လဲ သားလေးက သဲသဲလှုပ်ချစ်နေတာ… ခစ် ခစ်…”
“ဟီး…”
ကျုပ် မေမေ့ကို ခုတင်ပေါ် ခေါ်သွားက ရင်အေးလဲ မေမေ့ စောက်ဖုတ် ယက်လို့အဆင်ပြေအောင် မေမေလဲ ကျုပ်လီးကို စုပ်လို့အဆင်ပြေအောင် ပြင်ဆင်ရတော့တယ်။ မေနေ့ကျောနောက်မှာ ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးခုပြီး ခပ်လျောလျောလေးမှီစေကာ ကျုပ်က မေမေ့ကိုယ်ပေါ်ခွပြီး ဒူးထောက်လိုက်တော့ မေမေကျုပ်လီးကို စုပ်ဖို့အဆင်ပြေသွားပြီ။ ရင်အေးလဲ မေမေပေါင်ကိုဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ရုံ အသင့်အနေအထားပေါ့။ မေမေက ကျုပ်လီးကို စပြီး စုပ်နေပြီ။ ရင်အေးကိုကြည့်တော့လဲ မေမေ့အဝတ်တွေနဲ့ ကျုပ်အဝတ်တွေကို ကျကျနန အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်ခေါက်နေပြီး မေမေနဲ့ ကျုပ်ကို ပြုံးပြီးလှမ်းလှမ်းကြည့်တယ်။ ရင်အေးပြုံးနေတာလေးက အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းတာဗျာ။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာကို နွေးထွေးသွားရတယ်။ မေမေ ကျုပ်လီးကိုစုပ်တာ တော်တော်ခရီးရောက်မှ ရင်အေးက ကျုပ်နဲ့မေမေ့ဆီကို ထလာတယ်။ ပြီးတော့ မေမေ့ပေါင်ကြားဝင်ပြီး မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုယက်ဖို့ပြင်တယ်။
“တကယ်ကြီး မေမေ့စောက်ဖုတ်က ဖောင်းအိပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… ကိုတော့ အရမ်ကြိုက်မှာပဲ… ပြွတ်… ဟင်း…”
“ကြိုက်တာပေါ့အေးရာ… ကိုယ့်အမေမို့လဲ ကြိုက်တယ်… မေမေ့စောက်ဖုတ်က လှတော့ ပိုကြိုက်တယ်… မေမေ့ကိုသားမပြောဘူးလား… မေမေ့စောက်ဖုတ်က ကြည့်လို့ကောင်းပါတယ်ဆို…”
“ဟင်း… ပြွတ်… မေမေ့သားနဲ့သမီးကြိုက်တယ်ဆို ပြီးရောကွာ… အူး… သမီးလေးရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း ပြွတ်… သားလေး ဘေးကိုဆင်းလိုက်ကွာ… သမီးလေးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ယက်ပေးတာကို မေမေ မမြင်ရဘူး… မေမေ့အမြင်အာရုံထဲမှာ သမီးလေးယက်ပေးတဲ့မြင်ကွင်းကို သိမ်းထားချင်တယ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုယ်ပေါ် ခွထားရာမှ ဘေးမှာပဲ ဒူးထောက်ပေးလိုက်တော့တယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကို ကိုယ်လေးစောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာစုပ်ရင်း ရင်အေး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပေးတာကိုလဲ ကြည့်နေတယ်။ မေမေ့ညာလက်က ရင်အေးရဲ့ ခေါင်းကို ကြင်ကြင်နာနာပွတ်သပ်ပေးတော့ ရင်အေးက စောက်ဖုတ်ယက်နေရင်းက မေမေ့ကိုမော့ကြည့်ပြီး ပြုံးပြတယ်။ ဒီအခိုက်အတန့်လေးက တကယ်ကို ကြည်နူးဖို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ်လဲပြီးချင်လာတော့ မေမေလဲ ကျုပ်လီးကို အာရုံစိုက်ပြီး စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေသောက်ချင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးရည်ကို မေမေ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လီးက မေမေနဲ့ဆို သိတဲ့အတိုင်း အရမ်းမာတောင်မနေတော့ပေမယ့် တောင်နေတုန်း။ မေမေက ဆက်ပြီးစုပ်ပေးနေတော့ ပြန်ပြီး မာတောင်လာပြီ။ မေမေလဲ ရင်အေးရဲ့ယက်ပေးမှုကြောင့် တစ်ချီပြီးသွားပြီ။ ရင်အေးက မေမေ့စောက်ရည်တွေကို မျိုချနေသေးတယ်။
“ကို… လာ မေမေ့ပေါင်ကြားဝင်လိုက်တော့…”
ရင်အေးက မေမေ့ပေါင်ကြားကနေ ဖယ်ပေးပြီး ကျုပ်ကို မေမေ့ပေါင်ကြားဝင်စေတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူလိုက်တယ်။ ရင်အေးက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး တစ်ချက်နှစ်ချက် စုပ်ပေးလိုက်သေးတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… သူ့အမေကို လိုးချင်လို့ တောင်နေလိုက်တာများ…. ခစ် ခစ်…”
ပြောရင်း ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ မေမေ့စောက်ပက်မှာ တေ့ပေးပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့ မေမေ့စောက်ပက်ကို ဖြဲထားပေးတယ်။ မေမေက ရင်အေးကို ပြုံးပြီး ကြည့်နေတယ်။ ကိုယ့်အမေကိုလိုးဖို့ ကိုယ့်မိန်းမကိုယ်တိုင် မေမေ့စောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ထည့်ပေးနေတော့ စိတ်ထဲမှာကြည်နူးရတာဗျ။ ရင်အေးပါးလေးကို လက်လေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး သူ့နဖူးကို ကျုပ် နမ်းလိုက်မိပြန်တယ်။
“ထည့်လိုက်တော့ ကို… ”
ရင်အေးပြောတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။  ရင်အေးက မေမေ့နို့တွေကို ကုန်းစို့တော့ မေမေက ရင်အေးခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးပြန်တယ်။
“ပြွတ်… မေမေ… အခု မေမေ့နို့တွေ သမီးစို့လိုက်ပြီ… သမီးက မေမေ့သမီးအရင်း ဖြစ်သွားပြီနော်…”
“သမီးလေးရယ်… အခုမှဖြစ်တာမဟုတ်ပါဘူး… အရင်ကတည်းက မေမေ့သမီးအရင်းလိုချစ်ပြီးသားမို့… မေမေ့သမီးအရင်းပါပဲ… လာ မေမေ့သမီးလေးကို မေမေဖက်ထားချင်လို့…”
“ဟုတ်…”
ရင်အေးက မေမေ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လိုက်တော့ မေမေက ရင်အေးကို တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပေးတယ်။ ရင်အေးကလဲ မေမေ့ကို ဖက်ထားပေးတယ်။ ဒီမြင်ကွင်းက ကျုပ်အတွက်တော့ တကယ်ကိုကြည်နူးစရာဗျ။ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းကိုဝမ်းသာတာ။ ယောက္ခမနဲ့ ချွေးမဆိုတာ သားနဲ့လင်က လူတစ်ယောက်တည်းမို့ မေတ္တာချင်းပြိုင်ပြီး မတည့်ကြတာ များပါတယ်။ အမေကလဲ ဝမ်းနဲ့လွယ်မွေးရတဲ့သားမို့ သားက သူ့ကိုသာ အချစ်သင့်ဆုံးလို ထင်တယ်၊ မယားလုပ်သူကလဲ ဘဝတစ်ခုလုံးပုံပြီး ချစ်ရသူမို့ ခင်ပွန်းက သူ့ကိုသာအချစ်သင့်ဆုံးလို့ ထင်တယ်။ ဒီလို အပြိုင်အဆိုင်နဲ့ မတည့်ကြတဲ့သူတွေထဲ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ဇနီးလေးနဲ့ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့အမေ အခုလို ချစ်ခင်နေတာ မြင်ရတော့ လောကမှာ ကံအကောင်းဆုံးလူလို့တောင် မြင်မိတယ်။ ဒီလိုဖြစ်ဖို့လဲ ရင်အေးက မေမေနဲ့ ကျုပ်အစ်မ ညီမ တွေအပေါ် ဘယ်လိုအနွံတာခံခဲ့လဲဆိုတော ကျုပ်ပြောပြပြီးပါပြီ။ မမနဲ့မူယာဆိုလဲ ရင်အေးကို ယောက်မဆိုပေမယ့် သိပ်ချစ်ကြတာ။ ခဏနေတော့ ရင်အေးက မေမေနဲ့ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်ပြီး မေမေ့ပါးလေးတွေကိုနမ်းတယ်။ မေမေက ရင်အေးရဲ့ နဖူးလေးကို အရင်နမ်းပြီးမှ ပါးလေးတွေနမ်းတယ်။ သူတို့မျက်နှာတွေမှာ ပီတိတွေဖြာနေကြတာ။
“မေမေ… သမီး ချက်စရာရှိတာသွားချက်လိုက်အုံးမယ်… ပြီးမှ လာချောင်းမယ်… ဟီး…”
“မေမေ့ သမီးလတ်လေးရဲ့သဘော…”
“ခိ…”
ရင်အေးက မေမေ သူ့ကို သမီးလတ်လို့ခေါ်လိုက်လို့ ခိခနဲ ရယ်သံလေး ထွက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းပြီး ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာ ထွက်သွားတော့ ကျုပ်က ပြန်နမ်းဖို့ လှမ်းဆွဲတာတောင် မမီလိုက်ဘူး။
“သားလေး… သမီးလတ်လေး စိတ်ဆင်းရဲရမယ့်ကိစ္စမျိုး မလုပ်ပါနဲ့နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ မေမေ…”
ကျုပ် ဟုတ်ကဲ့ပါမေမေဆိုတဲ့စကားကို အမူအရာမပျက်အောင် မနည်းထိန်းပြောလိုက်ရတယ်။ အန်တီသိင်္ဂီနဲ့ကိစ္စကို ရင်အေးသိသွားခဲ့ရင် သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ရင်အေးမျက်နှာပေါ်က အပြုံးလေးတွေ ကွယ်ပျောက်သွားမှာလား။ ကျုပ်ဆက်မတွေးရဲပါ။ မေမေကိုယ်ပေါ် မှောက်ချပြီး မေမေ့ကိုသာ ဖိလိုးနေလိုက်တော့တယ်။ ရင်အေးတစ်ယောက် လာလာချောင်းကြည့်လိုက် ပြန်သွားလိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့မေမေလှည့်ကြည့်ရင် ရယ်ပြရတာလဲ သူ့မှာ အလုပ်တစ်ခု။ ကျုပ်ချစ်ဇနီးလေးက သိပ်ပြီးချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲဗျာ။ မေမေကလဲ သူ့သမီးလတ်လေး လာချောင်းရင် မြင်သာအောင် အလိုးခံပြတယ်။ တစ်အိမ်လုံး ဒီသုံးယောက်ထဲ ရှိတာဆိုတော့ သားအမိချင်း လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် တစ်တစ်ခွခွကို ပြောပြီး လိုးကြတာ။ မေမေက နောက်ဆုံးအချီမှာ ဖင်လိုးပေးဖို့ပြောတော့ ကျုပ် မေမေ့ဖင်ကိုလိုးနေတုန်း ရင်အေး အခန်းထဲကို ဝင်ချလာတယ်။ ပြီးတော့ ဘီရိုထဲက တစ်ခုခုကိုထုတ်ယူလာတော့ ဗိုင်ဘရေတာ လီးတု အသစ်ကြီးဗျ။ ရင်အေးက ပါကင်ဖောက်ပြီး ကျုပ်တို့ဆီလျှောက်လာတယ်။ မေမေက ရင်အေးလက်ထဲက လီးတုကို တအံ့တသြကြည့်နေတယ်။ မေမေက ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားပြီး ကျုပ်က မေမေဖင်ကို ခွပြီးလိုးနေတာ။ ရင်အေးက မေမေ့နောက်မှာ နေရာယူပြီး နောက်မှာပြူထွက်နေတဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတုကို ဗိုင်ဘရေတာ ဖွင့်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်တယ်။
“အု… ရှီး…. မီးလတ်ရယ်… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်လီးကတော့ မေမေ့ဖင့်ကိုလိုးနေတာ တစ်ချက်မှ မရပ်သွားဘူး။
“ကောင်းတယ်မလားမေမေရဲ့… သမီးက မေမေ့ကို ရှယ်ပြုစုပေးမလို့…. ခစ် ခစ်…”
“အင့်… ဟင်း… ရင်ထဲမှာတစ်မျိုးကြီးပဲ… ဟင်း…. စောက်ဖုတ်နဲ့ဖင်ထဲ လီးနှစ်ချောင်း တစ်ပြိုင်တည်းဝင်နေသလိုပဲ… အင့်… ဟင်း… မီးလတ်ဟာကြီးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ မွှေနေတာ… ရင်တုန်လိုက်တာကွာ….အင့်… အင်း… ဟင်း… ရှီး… မီးလတ်… မေမေ့သမီးလေး… စောက်စိကိုပါ ပွတ်နေတာလား… မီးလတ်… အာ့… ဟင်း… မေမေ သေးထွက်တော့မယ်… မီးလတ်ရေ…. သားလေး… အူး…. ဟူး… ထွက်ကုန်ပြီ… မရတော့ဘူး.. ရှီး…. အင်မ်းးးးးးးးးး…. အင်မ်းးးးးးး…. ဟင်းးးးးးး….”
မေမေ ကျုပ်ရဲ့လီးနဲ့ဖင်လိုးချက်ရော၊ လီးတုက ဗိုင်ဘရေတာနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ မွှေနေတာရော၊ ရင်အေးက စောက်စိကိုပါ ဖိချေပေးလိုက်တော့ မေမေ ဘယ်လိုမှတောင့်မခံနိုင်ဘဲ ပြီးသွားကာ သေးတွေ ကျုပ်တို့လင်မယား အိပ်ယာပေါ ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။ မေမေက ကြုံဖူးပြီးသားမို့ သေးကို ညှစ်ထုတ်ပြီး ပေါက်ချပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အမီလိုက်ပြီးလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ဖင်ထဲက လီးချွတ်တော့ မေမေ တစောင်းလေးခွေကျသွားပြီး ရင်အေးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ တဂီးဂီးနဲ့ မွှေနေတဲ့ လီးတုကို ထုတ်ပေးလိုက်ကာ ခလုတ်ပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်အနားလာပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်ကာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှီလာတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ မေမေကတော့ အသက်ရှူမှန်အောင် ကြိုးစားနေရဆဲ။
“မေမေ အရမ်းကောင်းသွားတာထင်တယ်… ပြီးနေတာလေးက ချစ်စရာလေး ကိုရယ်… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါ့… အေးလေးကိုလဲ အရမ်းချစ်တာပဲ… ဒီအတုကြီးက ဘယ်တုန်းကဝယ်ထားတာလဲ…”
“အိန္ဒြာနဲ့ မှာလိုက်တာ… ကိုရုံးတက်နေတုန်း အိမ်မှာလာပေးသွားတာ… ဘယ်သူနဲ့စမ်းရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတာ… မေမေက စျေးဦးပေါက်သွားတယ်… ခစ်ခစ်…”
“အေး သုံးဖို့မဟုတ်ဘူးလား….”
“မသုံးချင်ပါဘူး… ကို့လီးရှိနေတာပဲဟာ… သူများတွေကို ကလိချင်လို့… ဟီး… ကိုအမောပြေပြီလား… ရွှတ်…”
“အင်း… ပြေပြီ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ…”
“အေးအောက်မှာ အိပ်ယာပြင်ပေးမယ် မေမေ့ကို နေရာရွှေ့သိပ်ရအောင်… အေး မေမေ့ကိုယ်လုံးကို မနိုင်လို့ပါ… ကို့ကိုလဲ မခိုင်းရက်ပါဘူး… ဒီအိပ်ယာခင်းနဲ့ မွေ့ယာကို နေပူတုန်း လျော်လှန်းလိုက်ချင်လို့…”
“ဒါလေးများ အေးရယ်… ရွှတ်ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာ…”
ရင်အေးက ဖျာနဲ့ အိပ်ယာခင်းလေးခင်းပြီး ခေါင်းအုံးလေး၊ စောင်လေး ချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ကိုယ်လုံးတီးအတိုင်း နေရာရွှေ့ပေးပြီး စောင်ခြုံပေးထားလိုက်တယ်။ မေမေ အိပ်ပျော်မနေပေမယ့် ပြိုင်းသွားလို့ မှိန်းနေတာ။ ရင်အေးက ခုတင်ပေါ်က စောင်တွေ ခေါင်းအုံးတွေ ဖယ်ပြီး အိပ်ယာခင်းကိုခွာတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးနဲ့ တီရှပ်ကောက်စွပ်ပြီး မွေ့ယာကို သယ်ကာ ရေချိုးခန်းဆီပို့တယ်။ ပြီးတော့ ရင်အေးနဲ့အတူ ကူလျှော်ပေးနေလိုက်တော့တယ်။ ဇနီးလေးရဲ့ ပြုံးရွှင်နေတဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရတာ မောတယ်ကို မထင်ပါဘူးဗျာ။

(အခန်း ၁၈/၃)

နေ့လည်ထမင်းစားပြီးတော့ ကျုပ် ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ မေမေတို့အိမ်ကိုထွက်ခဲ့သည်။ ကိုမင်းထွန်းနဲ့ တိုင်ပင်ထားသည့်ကိစ္စကို ရင်အေးကသိပေမယ့် မေမေကတော့မသိပေ။ နောက်မှပဲပြောပြတော့မည်။ အိမ်ကိုမေမေရောက်လာတာကတော့ ကိုမင်းရဲ့အစီအစဉ်မဟုတ်။ မမရဲ့ အစီအစဉ်သာဖြစ်သည်။ မမသူဇာက သူလဲ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်နေပြီမို့ မေမေ့ကို ကျုပ်ဆီသို့လွှတ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုမင်းကလဲ မမ မရိပ်မိစေချင်လို့ မမ မေမေ့ကို ကျုပ်အိမ်ကို လွှတ်မယ့်အချိန်ကို စောင့်နေပြီး ကျုပ်ကို မေမေကျုပ်အိမ်ကို ရောက်နေတဲ့အချိန်မှာ ကျုပ်ကိုလာခဲ့ဖို့ အချိန်းအချက်လုပ်ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မေမေတို့အိမ်မရောက်ခင် ဟေမာတို့အိမ်ကိုအရင်ရောက်မှာမို့ ကလေးတွေဖို့ မုန့်လေးတွေလဲ ဝယ်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ သူ့အမေအတွက် ဆေးဝါးလေးတွေ နဲ့ ပေးနေကျ ကလေး ကျောင်းစရိတ်ကိုလဲ ယူလာခဲ့တယ်။ ဟေမာတို့အိမ်အနားမရောက် ခင် ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်ကာ ပလပ်ချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က မမတို့အိမ်ကို ဆိုင်ကယ်သံမကြားရအောင် ဆိုင်ကယ်မောင်းမသွားချင်လို့ ဟေမာတို့အိမ်မှာ ဝင်ထားခဲ့ချင်တာပါ။ ဟေမာတို့အိမ်ကို ရောက်တော့ ဟေမာ့ညီမလေးတွေနဲ့ မောင်လေးက အိမ်ရှေ့လမ်းမှာ အခြားသူတွေနဲ့ ကစားနေကြတယ်။ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ပြေးလာကြလို့ သူတို့အတွက် ဝယ်လာတဲ့ မုန့်ထုပ်ကို ပေးလိုက်တယ်။ အရိပ်ထဲမှာကစားကြဖို့ ပြောတော့ ဟုတ်ကဲ့ဆိုပြီး ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။ ဟေမာတို့ခြံထဲ ကျုပ် ဆိုင်ကယ်တွန်းပြီး ဝင်သွားလိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ကို ခြံထဲမှာ ဒေါက်ထောက်ပြီး ဟေမာ တို့အိမ်ထဲ ဝင်သွားရင်း
“ဟေမာရေ… ဟေမာ…”
“ကိုကြီးတေဇာ… ဟေမာရေချိုးနေတာ… လာပြီ…”
“ရတယ်… ရေအရင်ချိုးလိုက်…”
ပြောလို့မှမဆုံးသေး ဟေမာက ရေစို ထမိန်ရင်လျားလေးနဲ့ ဘေးကနေ ထွက်လာလေတော့သည်။ ကျုပ်က ဧည့်ခန်းမှာထိုင်မနေဘဲ လျှောက်ခေါ်နေတုန်း ဘေးဘက်ကထွက်လာတဲ့ ဟေမာက အလောတကြီးပုံစံထွက်လာတာမို့ ခလုတ်တိုက်လေတော့ လူကယိုင်ထိုးအလဲ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုဖမ်းထိန်းလိုက်တော့ ရေစိုထမိန်ရင်လျားနဲ့ ဟေမာက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ အလိုလို ပွေ့ဖက်ပြီးသား။ ကျုပ်အင်္ကျီတွေပါ သူ့ရေစိုထမိန်နဲ့ ထိသွားတာကြောင့် ရေစိုသွားပေမယ့် အေးတာကိုမခံစားမိဘဲ ပူလောင်မှုကိုသာ ခံစားမိသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ဟေမာ့ ပခုံးလေးမှာ ရေသီး ရေစက်လေးတွေနဲ့ လူက ယိုင်နေတာမို့ ဖင်က အနောက်ကို ကောက်ထားသလိုဖြစ်နေတယ်။ သူ့ဖင်တွေက ရေစိုထမိန်နဲ့ ကပ်နေတာမို့ ဟေမာ့ရေစိုထမိန် နက်ပြာလေးအောက်မှာ သူ့ဖင်တွေက လုံးတစ်နေတာ မြင်ရသည်။ ကျုပ်ရင်တွေ တစ်လှပ်လှပ် တုန်နေပြီ။ ဟေမာကလဲ ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်းခုန်နေကာ ကျုပ်ကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားကာ ခဏတာ လွှတ်ဖို့ သတိမေ့နေကြတယ်။ ကျုပ် သတိပြန်ဝင်လာပြီး ဟေမာ့ကိုယ်လေးကို ပခုံးကနေကိုင်ပြီး ခွာလိုက်သည်။
“ဟေမာရယ်… အဲ့လို ပြာပြာသလဲ ထွက်လာရသလား… ရေအရင်ပြီးအောင်ချိုးတာမဟုတ်ဘူး… အကိုစောင့်မှာပေါ့… အခု နာသွားသေးလား…”
“အွန်း… နည်းနည်းနာတယ်…”
“လာ ထိုင်လိုက် ကိုကြီးကြည့်ရအောင်…”
ဟေမာ့ကို ကြမ်းပြင်မှာ တွဲလျှက် ထိုင်စေလိုက်ရင်း ကျုပ်ပါထိုင်လိုက်တယ်။ ဟေမာ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ယူပြီးကြည့်လိုက်တော့ ခြေခုံလေးက ခလုတ်တိုက်ထားတာ ရဲလို့။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ခြေဖမိုးလေးကို လက်နဲ့ဖိကြည့်တယ်။
“အာ့… ”
“အရမ်းနာလား…”
“အင်း… ကိုကြီး…”
ဟေမာ့မျက်လုံးတွေက ကျုပ်ကိုကြည့်နေတာ ရွှန်းလဲ့တောက်ပနေတယ်။
“ရေချိုးလို့ မပြီးသေးဘူးမလား… လမ်းလျှောက်လို့ အဆင်ပြေလား…”
“စမ်းကြည့်မယ်လေ…”
ဟေမာ့ကို ထူပေးလိုက်ပြီး ရပ်စေတော့ ခြေတစ်ဖက်က ထောက်တာနဲ့ အခနဲ ညည်းသည်။ အမှန်တော့ ခလုတ်တိုက်တာ ဒီလောက်မဟုတ်မှန်း ကျုပ်သိသည်။ မအိက ဘယ်လိုတွေပြောဆိုပြီး စည်းရုံးခဲ့သည်မသိ ဟေမာကတော့ ရလာတဲ့ အခွင့်အရေးကို အသုံးချနေပြီ။ အမှန်ဆို ကျုပ်လဲ စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ။
“ကဲ လာ… ကိုကြီးတွဲပေးမယ်… ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်…”
ကျုပ် ဟေမာ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ကို ဖက်ထားပြီး ကျုပ်က ဟေမာ့ပခုံးကို သိုင်းဖက်ကာ လက်မောင်းကို ထိန်းပြီး ရေချိုးတဲ့နေရာကို လိုက်ပို့ပေးရတယ်။ ဟေမာရေချိုးတဲ့နေရာက အိမ်ဘေးမှာ ရေစည်ပိုင်းလေးတွေချထားပြီး ထရံလေးတွေနဲ့ကာထားတယ်။ လမ်းဘက်ကိုပဲ ကာထားတာမို့ ကျုပ်ဘက်ကတော့ အကုန်မြင်နေရတယ်။ ဟေမာ့ကို ကျောက်ပြားလေးပေါ်က ခုံပုလေးပေါ်ကို ထိုင်စေပြီး ရေဇလားထဲကို ကျုပ်ပဲ ရေတွေခပ်ဖြည့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဒီလိုလေးပဲ ထိုင်ချိုးတော့… ဟုတ်ပြီလား…”
“ဟုတ်… ကိုကြီးမသွားသေးနဲ့အုံးနော်… ဟေမာ ထချင်ရင် ကိုကြီးကို အော်ခေါ်နေရလိမ့်မယ်…”
ခက်ပြီ။ အလိုလိုမှ လူက စိတ်လှုပ်ရှားနေပါတယ်ဆို သူရေချိုးတာကို ထိုင်ကြည့်နေရအုံးမယ်။ ကျုပ်လဲ ရွဲ့ပြောလိုက်တယ်။
“ကောင်းတာပေါ့… ငါလဲ နင်ရေချိုးတာ ထိုင်ကြည့်လို့ရတာပေါ့…”
“ခစ်ခစ်… ကြည့်ပေါ့… ကိုကြီးက သူစိမ်းမှမဟုတ်တာ…”
ပြောရင်း သူရေလောင်းချိုးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရွဲ့ပြီးကို ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ သူက ရေချိုးရင်းနဲ့ လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ဆပ်ပြာတွေဘာတွေလဲ ထမိန်ရင်လျားလေးဖြည်ပြီးတိုက်ပြန်တယ်။ အတွင်းပိုင်းတွေမမြင်ရဘူးဆိုပေမယ့် ရစိုကပ်နေတဲ့ ကောက်ကြောင်းတွေ နဲ့ ကျောပြင်လေးကို မြင်နေရတာတင် လီးက တအားတောင်နေပြီ။ ဒီကောင်မလေးကို ဒီနေရာမှာ တွန်းလှဲပြီးသာ တက်လိုးပစ်လိုက်ချင်တော့တယ်။ ဟူး… မဖြစ်သင့်ဘူး စိတ်ထိန်း စိတ်ထိန်း။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သတိပေးနေရတယ်။
“ကိုကြီး… ရေနည်းနည်းလောက် ထည့်ပေးပါအုံး… ဟီး….”
“အေးအေး…”
ကျုပ်လဲ ဟေမာ့ဆီကို သွားပြီး ရေဇလားလေးထဲကို ရေခပ်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ဟေမာက ရုတ်တရတ် ထမိန်ရေလျားကိုဖြည်လိုက်တော့ ဟေမာ့ရဲ့ လုံးလုံးဝန်းဝန်း နို့လေးတွေကို အပေါ်စီးကနေမြင်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်ကုန်တယ်။ ဟေမာ မော့မကြည့်လို့တော်သေးတယ်။ ကျုပ် စိတ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး နောက်ဆုံးသတိတစ်ချက်ကပ်ပြီး အကြည့်ကိုလွှဲလိုက်ရတယ်။ ရေဖြည့်ပြီး ကျုပ် အိမ်ဘေးနားကို ပြန်သွားတော့ ဟေမာ့ကို ထပ်မကြည့်တော့ဘူး။ ထပ်ကြည့်မိရင် ဒီနေရာမှာတင် ဟေမာ ကျုပ်လက်စာ မိတော့မယ်။
“ကိုကြီး… ဟေမာ့ကို လာတွဲပါအုံး…”
ကျုပ်လှမ်းကြည့်တော့ ဟေမာက နံ့သာရောင်ထမိန်တောင်လဲပြီးသွားပြီ။ ခြေတစ်ဖက်ထောက်ကာ တိုင်ကီကို အားပြုပြီးရပ်နေတယ်။ ဟေမာ့မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျုပ်လဲ ဟေမာ့အနားကိုသွားပြီး တွဲမနေတော့ဘဲ ပွေ့ချီပစ်လိုက်တယ်။
“အမေ့… ခစ်ခစ်…”
“တွဲလျှောက်နေရင်ကြာမှာစိုးလို့နော်…”
“အင်းပါ… ကိုကြီးရဲ့…”
ဟေမာက ကျုပ်ပခုံးကိုဖက်ထားပြီး ဟေမာ့မျက်နှာက ကျုပ်ပါးအနားမှာမို့ ဟေမာရှူထုတ်လိုက်တဲ့ လေတွေက ကျုပ်ပါးပြင်ကို ရိုက်ခတ်နေတယ်။ ဟေမာ အသက်ရှူသံမြန်နေပြီး ရင်ခုန်သံတွေက ကိုယ်ချင်းပူးကပ်မနေတာတောင် ကြားနေရတယ်။ ကျုပ်ပါးကို ဟေမာ နမ်းလိုက်မှာပဲ စိုးရိမ်နေမိတယ်။ ကျုပ် ဟေမာ့ကို အခန်းထဲအထိ ပို့ပေးလိုက်တယ်။ ဟေမာ့ကိုချပေးမယ့်အချိန်မှာပဲ ဟေမာက ကိုယ်လေးယိုင်သွားဟန်ပြုပြီး ဟေမာနှာခေါင်းက ကျုပ်ပါးပြင်ပေါ် ဖိကပ်ပြီး နမ်းရှိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ကျုပ် စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပေးပြီး ဟေမာ့ကို ချပေးလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ မတော်တဆ နမ်းမိတာမျိုမဟုတ်မှန်း သိပေမယ့် မတော်တဆ နမ်းမိတယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်တော့တယ်။ ဟေမာ့ကို အောက်ချပေးပြီး ကျုပ် ဧည့်ခန်းမှာ ခဏထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ အပြင်ကနေ-
“ဟေမာ အကိုသွားစရာ ရှိသေးတယ်… အလှနောက်မှပြင်တော့…”
“ဟုတ်… ကိုကြီး…”
ဟေမာ တီရှပ်လေးနဲ့ ရေလဲထမိန်လေးနဲ့ပဲ အခန်းအပြင်ထွက်လာတယ်။ အခုအထိ ထော့နဲ့ထော့နဲ့ လုပ်နေတုန်း။ ကျုပ်ဘေးကခုံမှာ ဟေမာဝင်ထိုင်တော့
“ရော့… ဒီမှာ ဒါက ဟေမာ့အမေအတွက်ဆေး… ဒါက ကလေး ကျောင်းစရိတ်… အန်တီရော သက်သာရဲ့လား…”
“ဒီလိုပါပဲ ကိုကြီးရယ်… မောမောနေတာ… အခုလဲ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ပျော်နေတာ…”
“ဆေးရုံတက်လိုက်ပါလား… ဆေးရုံစရိတ်က မပူနဲ့ အကိုရှိတယ်…”
“ကိုကြီးကိုလဲ အားနာလှပါပြီ… အခုတောင် ကိုကြီး ဟေမာတို့မိသားစုအပေါ် ကူညီပေးတာ အရမ်းများနေပြီ…”
“ဟေမာပဲ အကိုက သူစိမ်းမဟုတ်ဘူးဆို…”
“ဒါတော့ဒါပေါ့ ကိုကြီးရယ်… ဒါပေမယ့်လဲ… အားနာတယ်… ကိုကြီးဟိုတစ်ခါပြောကတည်းက ဖေဖေ့ကိုပြောပြသေးတယ်… ဖေဖေကလဲ အားနာလို့တဲ့… ဖေဖေနဲ့ပြောကြည့်ပါအုံးမယ်…”
“အင်းပါ… ရောဂါဆိုတာ စောစောကုမှ စောစောပျောက်ပြီး… လူ သိပ်မခံရဘူးပေါ့… ဒါတွေထားပါ အကို့ဆိုင်ကယ် နှိုးမရလို့ ဟေမာ့အိမ်မှာ ထားခဲ့မယ်… ညနေပြန်မှဝင်ယူမယ်နော်…”
“ဟုတ် ကိုကြီး… ကြိုက်တဲ့အချိန်လာယူ…”
“ဟေမာ့ခြေထောက်ရော နာနေသေးလား… အကို့ ကိုပြ…”
“နာနေတုန်းပဲ… ကန်တော့နော်ကိုကြီး…”
ကျုပ် ဟေမာက ခြေထောက်လေး မြှောက်ပြတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ခြေထောက်ကိုကြည့်လိုက်တယ်။ နည်းနည်းတော့ ရောင်နေတယ်။ သိပ်မဆိုးပါဘူး။ ခြေဖမိုးကရောင်တာ ခြေဖဝါးက ထောက်လို့ရမှန်းသိပေမယ့် ပြောမနေတော့ဘူး။ ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးထားတဲ့နေရာကို မေးပြီး ထယူကာ ဟေမာ့ခြေထောက်ကို ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး ဆေးလူးပေးတယ်။ ကျုပ်က ဖွဖွလေး လူးပေးတာကို ဟေမာက အခနဲ ညည်းကာ ကျုပ်လက်မောင်းကို ကိုင်ထားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လဲ ဆေးဘူးကို နေရာပြန်ထားကာ ဟေမာ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်လာလိုက်တော့တယ်။ ဟေမာ့မျက်နှာက ကြည်နူးလျှက် ပြုံးကာ ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။

ကျုပ် ဟေမာ့အိမ်အပြင်ရောက်ရုံရှိသေးတယ် ကိုမင်းထွန်းဆီက ဖုန်းဝင်လာတယ်။
“ညီလေး ရောက်တော့မလား…”
“နောက် ၅ မိနစ်ဆိုရောက်ပြီ ကိုမင်း…”
“အိုကေ… ကွက်တိပဲ… အကိုပြောတဲ့ အခြေအနေကျမှ ဝင်ခဲ့နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ ကိုမင်း…”
ကျုပ်လဲ မေမေတို့အိမ်ကို လမ်းလျှေက်သွားလိုက်ပြီး ပါလာတဲ့သော့နဲ့ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်သွားလိုက်တယ်။ အောက်ထပ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိ။ အပေါ်ထပ်က မမသူဇာတို့ လင်မယားအခန်းဆီ သွားပြီး တံခါးက ဟလျှက်မို့ အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကိုမင်းက မမသူဇာကို ကုန်းပြီးနမ်းနေတာ။ စိတ်ထဲမှာ အူတိုမိပေမယ့် သူတို့ကမှ တကယ့်လင်မယားဆိုတော့လဲ စိတ်ကို ဖြေသိမ့်လိုက်ရတယ်။ ကလေးကတော့ အိပ်ပျော်နေပြီ။
“မီးလေး အိပ်ပျော်သွားပြီပေါ့…”
“ကိုမင်းရဲ့ မီးလေးမှ မဟုတ်တာ…”
“ဘယ်သူ့မီးလေးဖြစ်ဖြစ်ကွာ… ကို့မိန်းမကမွေးတာ… ကို့မီးလေးပဲပေါ့…”
“ဟွန့်…”
“အဲ့လူဘယ်သူလဲ ကို့ကိုပြောပြပါကွာ… ကို စုံစမ်းရတာ မူးနောက်နေပြီ…”
“မပြောပါဘူး… ကိုမင်းဘာသာ စုံစမ်းပေါ့…”
“ဒါဆိုလဲ အိမ်ခေါ်လိုက်ကွာ…”
“ကိုမင်းပြန်ရောက်နေတာသိတော့… လာပါလိမ့်မယ် အားကြီးကြီး…”
“ကိုက… အပြင်မှာတကယ်ကြည့်ချင်တာ သူဇာရ… လုပ်ပါ…”
“အိုး… မခေါ်နိုင်ပါဘူး… ရှင့်ဘာသာ စုံစမ်းလို့ရရင် ခေါ်ပေါ့….”
“ဒါဆို ကိုက ရှင်မရဲ့ ရှင်ပုံစံနဲ့လိုးမယ်…”
“အာ… ”
“လုပ်ပါ သူဇာရယ်… ကိုက ရှင် ဆိုတဲ့လူနေရာကနေ လုပ်ချင်လို့… သူဇာ မျက်လုံးတွေကို ကိုပိတ်ထားပေး… သူဇာ့ရဲ့ ရှင်ဆိုတဲ့လူနေရာကနေ ကိုလိုးပေးမယ်…”
“လာပြီးမရောနဲ့ကွာ….”
“ရောတာမဟုတ်ဘူး… သူဇာဘယ်လိုခံစားရလဲ… ဘယ်လိုဖီးလ်တက်လဲသိချင်တာ… ခဏလေး…”
ဟူး။ ကိုမင်းက ဘီရိုအနားကိုလာပြီး တစုံတခုကိုယူနေသည်။ တံခါးဝကိုလဲ ကြည့်သွားသေးသည်။ ကျုပ်မှာသာ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မမသူဇာ ကိုမင်းနဲ့ကြည်နူးနေတာကို ရင်နာနာနဲ့ ကြည့်နေရတဲ့ အဖြစ်ပါ။ ကိုမင်းက မမသူဇာဆီပြန်သွားပြီး မမသူဇာရဲ့ မျက်စိကို အိပ်ချိန်မှာ အလင်းရောင်မဝင်အောင်ကာတဲ့ မျက်စိအကာလေး တပ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုမင်း မမသူဇာရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပြီး အဝတ်တွေကို တစ်လွှာချင်း ခွာချနေပြီ။
“ရှင်မရယ်… လွမ်းလိုက်ရတာကွာ…”
“ဟင့်….”
“ရှင်မရဲ့ယောက်ျားပြန်ရောက်နေတော့ ကို ရှင်မကို မလိုးရတာ အရမ်းကြာနေပြီ…”
“ဟင့်…”
“ရှင်မက နေနိုင်လိုက်တာ… ရှင်မယောက်ျားရှိနေတော့ ကိုယ့်ကို မေ့နေပြီလား…”
“ဟင့်… မမေ့ပါဘူးရှင်ရယ်… ယောက်ျားနဲ့လိုးရင်တောင် ရှင်နဲ့ပဲလိုးတယ်လို့ စိတ်ကူးယဉ်နေတာ…”
“ရှင်မကလဲ အပြင်လေးတောင် ထွက်မလာဘူးကွာ…. ကိုယ်က ရှင်မ လာကုန်းပေးမယ်မှတ်နေတာ…”
“ရှင့်ကလေးက ငယ်သေးတာကိုး… ကလေးနည်းနည်းကြီးမှ လာကုန်းပေးမယ်..”
“ရှင်မကရယ်… ကိုယ်လီးကို တကယ်ရောကြိုက်ရဲ့လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… အရမ်းကြိုက်တယ်…”
မမသူဇာက ကိုမင်းအလိုကျ လိုက်ပြောနေဟန်ရှိသည်။ မမသူဇာကိုယ်မှာ အဝတ်တွေမရှိတော့ပြီ။ ကိုမင်းက ကျုပ်ကိုလက်ပြပြီး ခေါ်သည်။ ကျုပ်လဲ အသာလေး အခန်းထဲဝင်သွားတေယ့ ကိုမင်းက အဝတ်တွေချွတ်ခိုင်းတော့ ကျုပ်လဲ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ကိုမင်းက မမသူဇာအနားသို့ ကျုပ်ကိုလာစေသည်။ ပြီးတော့ မမသူဇာကိုယ်ကိုကိုင်တွယ်နေတဲ့ သူ့လက်တွေနေရာမှာ ကျုပ်လက်ကို အစားထိုးလိုက်တော့သည်။
“ဘာလို့ ကိုယ့်လီးကို ပိုကြိုက်တာလဲ…”
“ရှင့်လီးကကြီးလို့… အလိုးလဲသန်လို့…”
“ကိုယ် အရမ်းလိုးချင်နေပြီ ရှင်မရယ်…”
“ဟင့်… လိုးချင်ရင် လိုးပေါ့ ရှင်ရယ်…”
ကိုမင်းက ရပ်ပြီးစကားပြောနေပေမယ့် မမသူဇာနို့တွေ ကိုင်ညှစ်ပြီး စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတာက ကျုပ်လက်တွေ။ ကိုမင်းက ကျုပ်ကို တိတ်တိတ်နေဖို့အချက်ပြပြီး ကျုပ်ကို ဆက်လုပ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အသာလစ်ထွက်ကာ ခုံမှာထိုင်နေသည်။ ကျုပ်က ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ မမသူဇာရဲ့ပေါင်ကြားကိုဝင်ကာ မမသူဇာရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုန်းယက်တော့သည်။ မမသူဇာက စိတ်လာနေပြီမို့ စောက်ဖုတ်က ရည်တွေရွှဲလို့။ ကိုမင်းပြန်ရောက်ကတည်းက မမသူဇာနဲ့ ဒီလိုစိမ်ပြေနပြေ မလိုးရတာ အရမ်းကြာနေပြီမို့ မမသူဇာရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ဇိမ်ဆွဲပြီးယက်သည်။ ကိုမင်းကို မျက်လုံးလှန်ကြည့်တော့လဲ ကိုမင်းက သူလီးကိုလက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုနေပြီ။ မမသူဇာ တဟင်းနဲ့ညည်းရင်း တစ်ချီပြီးသွားသည်။ မမသူဇာ ကိုယ်လေးတုန်ပြီး ပြီးသွားသည်ပေမယ် ကျုပ်ခေါင်းကို လာမကိုင်သေး။ အရင်ကဆို ကျုပ်ဒီလိုယက်ပေးရင် မမသူဇာ အရမ်းထန်ပြီး ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးနေကျ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ကိုမင်းယက်ပေးနေတယ်လို့ ထင်ပုံပဲ။ ကျုပ် မမသူဇာရဲ့ ကိုယ်ပေါ် တွားတက်သွားပြီး မမသူဇာရဲ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ လီး ကိုတေ့လိုက်တော့ မမသူဇာ ကိုယ်လေးဆတ်ခနဲတုန်သွားတာ သတိထားမိသည်။ ကျုပ် မမသူဇာစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တော့
“အို…”
မမသူဇာ အလန့်တကြား မျက်လုံးအကာကို ဖယ်ပစ်လိုက်တော့သည်။
“ဟင်… မောင်လေး…”
မမသူဇာ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားပြီး ဘေးကိုလှမ်းကြည့်တော့ ပြုံးပြီး ဂွင်းထုနေတဲ့ ကိုမင်းကို မြင်လိုက်ရသည်။ မမသူဇာရဲ့ ရှက်ပြီးရဲနေတဲ့မျက်နှာကို ကျုပ်ဆီဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး
“မမ… မောင်လေးတို့ ခိုးချစ်စရာမလိုတော့ဘူးသိလား… ပြွတ်…”
“ဟင့်… မမ ရှက်လိုက်တာ…”
“ဘာကိုရှက်နေတာလဲ… ကိုမင်းအရှေ့မှာမို့လား…”
“ကိုမင်းကြည့်ချင်မှန်းသိလို့… သိပ်မရှက်ပေမယ့် အခုဟာက မောင်နှမချင်းကြီးဟာ…”
“ကိုမင်းက နားလည်ပေးပါတယ် မမရဲ့… နော် ကိုမင်း…”
“ဆက်သာဆွဲ ညီလေး… မိုက်တယ်ကွာ… ရှီး…”
“ကိုမင်း ပါအုံးမှာလား…”
“မပါရဘူး… မောင်လေးနဲ့အတူရှိချိန်မှာ… ဘယ်သူ့ကိုမှ ဝေမျှမပေးနိုင်ဘူး… ရှင်အရမ်းကြည့်ချင်နေတာမလား… အဲ့မှာပဲ ထိုင်ကြည့်နေ…”
“အင်းပါ… သူဇာမကြိုက်ရင် ကို မလုပ်ပါဘူး… ဟီး…”
“ချစ်လိုက်တာ မမရယ်…. ပြွတ်… မမကို ကိုမင်း ပွတ်သပ်နေတာကြည့်ပြီး မောင်လေး အူတိုနေတာ သိလား…. အင့်ကွာ… ငါလိုးမ မမ… ယောက်ျားယူအုံး… အင့်… အင့်…”
ကျုပ်မမသူဇာကိုယ်ကို ပွေ့ပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆောင့်လိုးပစ်တယ်။
“အ… အ… အ… မောင်လေးရှိမှန်းမသိလို့ပေါ့ကွာ… ပြွတ်… နောက်ဆိုမောင်လေးရှိနေရင်… အသားကိုမထိစေရဘူးသိလား… ကြားတယ်နော်ကိုမင်း… နောက်ကို မောင်လေးအရှေ့မှာ လူကို လာပြီး ဖက်လားနမ်းလားလုပ်လို့ကတော့… နာမယ်မှတ်…”
“အင်းပါ သူဇာရယ်… ရှီး…”
“မမရယ်… ငါ့အစ်မကို မောင်လေး အရမ်းချစ်တာပဲ…”
“မမလဲ မောင်လေးကို အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်… ဟင်း…  မောင်လေးရယ်… အင့်… အင်း… ဟင်း…”
“မမရယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်မမကို ကြိတ်လိုးခဲ့ရသမျှ အားရပါးရလိုးပစ်တယ်။ မမသူဇာကလဲ မရှက်တော့ဘဲ သူ့လင်အရှေ့မှာကို စပါယ်ရှယ်ခံပစ်တယ်။ ကိုမင်းကတော့ သနားပါတယ်။ ထိုင်ကြည့်ပြီးပဲ ထုနေရတယ်။ ညကျမှ အတိုးချလိုးတော့ ကိုမင်းရယ်။ ဘာပဲပြောပြော မမသူဇာနဲ့ကိစ္စ ပြေပြေလည်လည်ဖြစ်သွားတော့ စိတ်ထဲမှာပေါ့သွားတယ်။ နောက်ဆို မမသူဇာဆီလာရင် ကိုမင်းရှိလဲပဲ တွေ့လို့ရနေပြီမို့ ပျော်မိသည်။