အမှောင်စိတ်၏ ယဉ်ကျေးမှု (စဆုံး)
Tags: 70s, 90s။ အဖေနဲ့သမီး။ ဦးလေးနဲ့တူမ။ ဝမ်းကွဲမောင်နှမ။ အမနဲ့မောင်။ မရီးနဲ့ မတ်။ ဘောပြားမ။ ကပ်ကိုး။ မုဒိန်း။ သီရိစံ။ နောက်ပေါက်။ public , swapping
“ဟရောင် ငမိုး….ပြီးပလား မမှောင်ခင် သွားကြစို့လေ” မင်းမောင်က ငမိုးကိုအော်ပြော ပြောရင်း အိမ်ထဲကိုဝင်လိုက်တော့ အိမ်နောက်ဖေး ခန်းစီးစကနေခေါင်းထွက်ချောင်းလာသည်က ငမိုးရဲ့ အမေ အန်တီမြဖြစ်နေပြီး အန်တီမြက မင်းမောင်ကိုမြင်တော့
“ဟဲ့ နင်တို့နှစ်ကောင် ဘယ်ကိုသဝေထိုးပြီး ပြသနာကိုမီးထွန်းရှာအုံးမလို့လဲ”
“မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်လေးရာ ငွေဇွန်းရွာမှာ ဘုန်းကြီးပျံရှိတယ်မလား အဲ့ကိုသွားမလို့ ငမိုးကိုလာခေါ်တာပါဗျ”
“ဘုန်းကြီးပျံကိုအကြောင်းပြပြီး နင်တို့ဖဲသွားရိုက်ကြမှာမလား ငါနော်….မပြောလိုက်ချင်ဘူး..ဟင်း…” မင်းမောင်လဲ အန်တီမြကို မချိသွားဖြဲဖြင့်သာ တုန့်ပြန်နေချိန် အိမ်ပေါ်ထပ်ကနေ ငမိုးကဆင်းလာပြီး
“အမေကလဲဗျာ အော်ကျယ်အော်ကျယ်နဲ့ လာဘ်ကိုမရှိဘူး ဒီလိုချိန် လာဘ်ယူရတဲ့အချိန်ဗျ….ကဲဗျာ သွားတော့မယ် အမေ့သေတ္တာထဲက ၃ ထောင် ခဏယူသွားတယ်နော်….ပြန်လာလို့ ဖဲနိုင်လာရင် ပြန်ပေးမယ် မနိုင်ရင်တော့ ဆုံးပြီမှတ်လိုက်တော့” ဆိုပြီး အိမ်အောက်ဆင်းပြေးသွားတော့ မင်းမောင်လဲ ငမိုးနောက်ကနေပြေးလိုက်သွားရတော့သည်။ အနောက်မှာကျန်ခဲ့တဲ့ အန်တီမြရဲ့ ဆဲသံဆိုသံတွေကတော့ နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးထဲကနေ စီခနဲ့လျံထွက်လာတော့ မင်းမောင်တို့လဲ နွားလှည်းပေါ်ခုန်တက်ကာ နွားကိုတို့တံဖြင့်တို့ပြီး လှည်းကိုစတင် နှင်လာလိုက်တော့ အန်တီမြအသံက တဖြေးဖြေးတိုးလို့သွားတော့သည်။
ငမိုးကတော့ လှည်းဗိုက်ပေါ်ထိုင်ရင်း လွယ်ထားသည့် ဖျင်ကြမ်းလွယ်အိတ်စုတ်လေးထဲက ကွမ်းဗူးကိုယူ၍ ကွမ်းတယာကိုပါးစောင်ထဲထိုးသွင်းရင်း ပိုက်ဆံအထွေးလိုက်ကိုပုံချကာ ရည်တွက်ရင်းလိုက်ပါတယ်
“ဟရောင် မင်းမောင် မင်းမှာဘယ်လောက်ပါလဲ ပါတာအကုန်ပေး” မင်းမောင်က လှည့်မကြည့်တော့ပဲ လွယ်ထားသည့်အိတ်ကိုချွတ်၍နောက်ကိုပစ်ပေးလိုက်တယ်။ သူတို့လှည်းလေးလဲ တအိအိနဲ့နှင်လာလိုက်တာ သူတို့ရွာရဲ့ နောက်ဖက်ရှိ တောင်ပုလုရွာကိုပင်ရောက်လုနီးလာပြီး ရွာဦးကျောင်းကပြန်လာသည့် ကျောင်းသားကျောင်းသူလေးများနှင့် ဆရာမနှစ်ယောက်ကိုထိပ်တိုက်တွေ့တော့ ဒေါ်ဆွေဆွေဝင်းဆိုသည့် ကျောင်းဆရာမက
“ဟဲ့ မောင်မောင်တို့ မိုးမိုးတို့ ငါ့ကိုလာကြိုကြတာလား မိုးတွေဘာတွေရွာနေပါအုံးမယ်ဟယ်” ဆိုလာတော့ ငမိုးကလှမ်းကြည့်လိုကပြီး
“အာ ဘယ်ကသာ နင့်ကိုလာကြိုရမှာလဲ ငါတို့ ဟိုဖက်ရွာသွားမလို့….”
“အေးပါ ငါသိပါတယ် တကဲ့တည်း”
“မမ ငွေဇွန်းမှာဘုန်းကြီးပျံရှိလို့သွားမလို့ ဘာမှာစရာရှိသေးလဲ”
“မရှိပါဘူး မောင်မောင်ရယ်…သွားပါ မိုးချုပ်နေမယ် ဒီညပြန်လာကြမှာလား”
“မနက်မှပြန်လာမှာ ဒီညပြန်မလာဘူး” ဆိုပြီးငမိုးကလှမ်းအော်ပြောရင်း ဆက်ထွက်လာခဲ့ရာ မကြာမှီမှာပဲ သူတို့လဲ တောင်ပုလုရွာအတွင်းကိုဝင်ရောက်ဖြတ်ကျော်လာခဲ့တော့သည်။
ကျောင်းဆရာမမို့ ဒေါ်ဆွေဆွေဝင်းလို့ ရိုသေသမှုနဲ့ ဒေါ် တပ်ခေါ်ရပေမယ့် အသက်ကမကြီးလှသေး ၂၀ ဝင်းကျင်သာရှိသေးသည်။ ငမိုးနဲ့ ညီမဝမ်းကွဲတွေဖြစ်ပြီး မင်းမောင်နဲ့လဲ အမေညီမရင်းမှမွေးထားသည့် အမဝမ်းကွဲတော်စပ်လေသည်။ ငမိုးနဲ့ မိဆွေတို့က အဖေဖက်မှတော်ပြီး မိဆွေနဲ့မင်းမောင်က အမေဖက်ကတော်တာမို့ ငမိုးနဲ့ မင်းမောင်က အမျိုးမတော်ပေ။ အမျိုးလုံးဝမတော်သည်တော့မဟုတ် ရပ်ဆွေရပ်မျိုး ဆွေးမျိုးမကင်းဆိုသည့်အထဲတော့ပါသည်။ မိဆွေနဲ့ ငမိုးကို ညီမတွေဆိုလို့ မအံ့ဩလေနဲ့ ငမိုးရဲ့နာမယ်အပြည့်အစုံက လှလှမိုးဖြစ်ပြီး ငယ်စဉ်ကတည်းက ဘယ်လိုမှသွန်သင်ဆုံးမလို့မရပဲ ယောက်ျားလိုဝတ်ယောက်ျားလိုစားသည့် ယောက်ျားလျာ ဘောပြားမတယောက်သာဖြစ်လေသည်။
မိဆွေက ၉ တန်း ၁၀ တန်းလောက်ကစလို့ မြို့ပေါ်မှာပဲနေ မြို့ပေါ်မှာပဲကျောင်းတက်ခဲ့ရသည်။ ၁၀ တန်းပြီးသွားတော့လဲ ဒေသခံကောလိပ်တခုမှတက်ရောက်၍ ကျောင်းပြီးသည်နှင့် ဆရာအတတ်သင်လျှောက်ကာ ဆရာမဖြစ်လာတော့ ရွာအလုပ် လယ်အလုပ်များ အလုပ်ကြမ်းများနှင့် တစက်မှထိတွေ့ကိုင်တွယ်ဖူးသူမဟုတ်ပေ။ ရုပ်ရည်က အရမ်းချော အရမ်းလှသည့်အထဲမပါပေမယ့် အသားအရည်ကဝင်းဝါစိုပြေပြီး ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားမှာလဲ တောင့်တင်းလှတာကြောင့် ဒီနယ်တကျောမှာတော့ မိဆွေကိုမှီတဲ့သူမရှိ မိဆွေမှာအနူတောမှာ လူချော ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ အဖြူအစိမ်း ကျောင်းဆရာမဝတ်စုံအောက်တွင် မို့မို့မောက်မောက် ရင်သား သိမ်လှသည့် ခါး နှင့် စွင့်စွင့်ကားကား လုံးဝန်းသည့် တင်ပါးတို့ကို ကျောင်းဆရာမဝတ်စုံလေးက မဖုံးနိုင် မဖိနိုင်ပေ။
ညီမဖြစ်သူ လှလှမိုးခေါ် ငမိုးကတော့ ဒေါ်ဆွေဆွေဝင်းနှင့် လားလားမှမသတ်ဆိုင်သလို နာမယ်နဲ့လဲ တစက်မှမလိုက် ယောကျ်ားလျာပေမယ့် ယောက်ျားအစစ်နဲ့တူလားဆိုတော့လဲ မတူ အရပ်ကလဲ မိန်းကလေးအချင်းချင်းထဲမှာတောင် ပေမမှီ ဒေါက်မမှီ ရုပ်ရည်ကတော့ သေချာပြင်လိုက်ရင် ချောမဲ့ပုံရှိပေမယ့် ပစ်စလက်ခတ်နေလာသောကြောင့် နေလောင်တင်းတိမ်တွေအပြည့် ဆံပင်မှာလဲဖုတ်သိုက်ဖြင့် လူပုံကဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ငြင်းသိုးသိုးဖြင့်သာရှိသည်။
ငမိုးက အသက် ၁၆ နှစ်ကျော်မျှသာရှိသေးပေမယ့် အရည်လေးတစို့စို့နဲ့ ကွမ်းလေးတမြုံ့မြုံ့နဲ့မို့ ရုပ်ရည်ကကြမ်းတမ်းတဲ့ဖက်ပါနေပြီး အသားအရည်မှာလဲ မွဲခြောက်ခြောက် လူကလဲပိန်ကပ်ကပ် စကားပြောတာလဲအချိုးကမပြေလှ။ ဘောပြားမဆိုပေမယ့် ဒီနယ်တကျောမှာတော့ သူ့ကိုယှဉ်ရဲသူတယောက်မှမရှိ။ သူကလက်ရဲ ဇက်ရဲလားဆိုတော့မဟုတ်ပဲ သူ့နောက်တွင် သူ့အဖေ သူကြီး တယောက်လုံးရှိနေသည့်အတွက်ကြောင့်ပင်ဖြစ်တော့သည်။
သူ့အဖေအပြင် သူနဲ့ဒိုးတူဘောင်ပက် လည်ပင်းဖက်ပေါင်းနေသည့် မင်းမောင်ရှိနေတာကြောင့်လဲ ရွာထဲကလူများ ရွာနီးစပ်ချုပ်ကလူများက ငမိုးကို သိပ်မစရဲကြ။ မင်းမောင်က အသက်အားဖြင့် ၁၈ ခန့်ရှိပြီဖြစ်ပြီး အရပ်က ၆ ပေကျော်ရှည်ကာ လယ်လုပ် ကိုင်းထောင်ရသောကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်မှာထွားကျိုင်းလှသည်။ ထို့အပြင် ခြေမြန်လက်မြန်နဲ့ မဟုတ်မခံစိတ်ရှိသူလဲဖြစ်တာကြောင့် လူအများက မင်းမောင်ဆို ရှိန်ကြသည်။
ငမိုးနဲ့ မင်းမောင်တွဲသွားပြီဆိုရင် လူကြီးများက မျက်ခုံးခပ်လှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေကြတာ သိပ်တော့အဆန်းမဟုတ်။ ငမိုးမှာ ပြသနာကိုမီးထွန်းရှာသူ မီးစမွှေးသူတယောက်ဖြစ်ပြီး ဘယ်သောအခါမှ သူမွှေးသည့်မီး သူမငြိမ်းနိုင်ခဲ့။ မီးငြိမ်းပေးရသူကား မင်းမောင်သာဖြစ်တော့သည်။ အနီးအနားရွာစဉ်လှည့်ပြီး ဖဲရိုက်လိုက် ကြက်တိုက်လိုက်နဲ့သာ အချိန်ကုန်နေလေ့ရှိတယ်။ သူတို့မောင်နှမသုံးယောက်လုံးမှာ တူသည့်အချက်တော့ရှိကြတယ် ဒါကတော့ သူတို့တွေအကုန်လုံးက တစ်ဦးတည်းသောသားသမီးများဖြစ်နေကြပြီး မင်းမောင်နဲ့ မိဆွေတို့မှာ အဖေတွေမရှိကြတော့ သူတို့သားအမိတတွေက ရွာအရှေ့ခြမ်းတွင် နှစ်မိသားစုအတူနေကြပြီး ငမိုးတို့ကတော့ ရွာအလယ်မှာ သားမိသုံးယောက်နေထိုင်ကြသည်။
မိဆွေအမေ ဒေါ်နွဲ့ရီနှင့် မင်းမောင်အမေ ဒေါ်မြင့်ရီတို့မှာက ဆွေမျိုးအရင်းအချာဆိုလို့ ညီမနှစ်ယောက်သာရှိပြီး အဲ့ညီမနှစ်ယောက်လုံးကလဲ မုဆိုးမများဖြစ်ကြလေတော့ သပ်သပ်စီခွဲမနေကြတော့ပဲ တဝိုင်းထဲတအိမ်ထဲအတူနေကြတော့သည်။ နှစ်မိသားစုလုံးမှာကလဲ မွေးထားသည်က တဦးတည်းသောသားသမီးတွေဖြစ်ပြီး မင်းမောင်တယောက်သာ ယောက်ျားလေးအနေနဲ့ထွန်းကားတာကြောင့် နှစ်မိသားစုလုံးရဲ့ လယ်ကိစ္စ ကိုင်းကိစ္စတွေက မင်းမောင်ကရင်စီးခံပေးထားလို့ တော်တော့သည်။ မိဆွေရဲ့ ကျောင်းဆရာမ လစာကလဲလောက်ငှတာမဟုတ် မိဘတွေရဲ့ လက်ငုတ်လက်ရင်း လယ်တွေကိုပဲ အဓိကအားထားရသည်။ ငမိုးကတော့ မိစုံဖစုံရှိနေသေးတာကြောင့် တော်သေးသည်ပြောရမည်။
ထိုညမှာလဲ သူတို့ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ဖဲရိုက်ရင်းတဖက်လူက ဖဲခိုးသည်ကိုမိသွားတာကြောင့် စကားများ ရန်ဖြစ်ပြီး ပြသနာတက်ကာ ခြေသွက်လက်သွက်ရှိသည့် ငမိုးက နီးစပ်ရာ အရက်ပုလင်းဖြင့် တဖက်လူကိုရိုက်လိုက်သောကြောင့် ဖဲဝိုင်းမှာလဲ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်လို့ ပွဲပျက်သွားတော့သည်။ ပွဲလန့်တုန်း ငမိုးကဖျာဝင်ခင်းပြီး သူတို့ရှေ့တွင်ရှိသည့် ပိုက်ဆံထုပ်တွေကိုသိမ်းကျုံးကိုင်ကာ လွယ်အိတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်တော့ မင်းမောင်လဲ ငမိုးလက်ကိုစွဲကာ ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးရတော့သည်။ လှည်းကိုတော့ ထိုရွာထဲရှိ အသိမိတ်ဆွေအိမ်တွင်ပေးထားခဲ့လို့ တော်တော့သည်။ သူတို့နောက်မှာလဲ လူအုပ်ကြီးက ညာသံပေး၍ လိုက်လာသဖြင့် သူတို့လဲပြေးလွှားရင်း ရွာအပြင်ဖက်ရောက်သွားပြီး အနောက်ကလိုက်လာသည့် လူအုပ်ဖြင့်အလှမ်းဝေးသွားတော့ မင်းမောင်တို့လဲ လမ်းဘေးရှိခြုံဖုတ်များထဲ ခြေပြစ်လက်ပြစ်လှဲချထိုင်လိုက်ကာ အမောဖြေနေလိုက်ကြတယ်။
“အဲ့ကောင်တွေ လူပါးဝတာကွာ ပေါင်အောက်မှာဝှက်ဖဲရှိနေတာကို မင်းကိုလက်တို့ပြပါတယ်ဆို မင်းကလဲ ငါလီး စော်ငမ်းနေတာနဲ့ မမြင်ဘူး”
“မဟုတ်ပါဘူးဟ ငါလဲမြင်ပါတယ်….”
“မြင်ရင် လီးလို့ ဘာမှဝင်မပြောတာလား….တခုခုဆို ငါကချည် စပြောနေရတယ် မင်းက လီးလိုပဲ” မင်းမောင်လဲ ဘာမှပြန်မပြောတော့ ဖဲရိုက်ရင်း ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုလာဝိုင်းကူနေသည့် ငွေဇွန်းရွာသူချောချောလှလှလေးများကို ငမ်းနေမိသောကြောင့် သူအမှားနဲ့သူမို့ ငြိမ်နေရတော့သည်။
ငမိုးက ထရပ်လိုက်ပြီး ဖုတ်ဖတ်ကိုခါလိုက်တော့ မင်းမောင်က
“ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ဘယ်သွားရမှာလဲဟ ငါတို့အိပ်ဖို့နေရာရှာရမှာပေါ့….လီး…” ထိုအခါမှ မင်းမောင်လဲ မတ်တပ်ထရပ်ရင်း
“ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲမသိဘူး…..ဟရောင် ကြည့်စမ်းပါအုံး” မင်းမောင်လဲ မိုးပေါ်မော့ကြည့်တော့ ခွန်နှစင်ကြယ်တောင် အမှီးထောင်လို့အောက်စိုက်နေပြီဆိုတော့ မနက် အာရုံတက် ၃ မောင်းကျော်ခန့်ရှိပြီမို့ မိုးလင်းဖို့လိုသေးသည်။
သူတို့လဲ တောင်တောင်အီအီလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း သူတို့ရောက်နေသည်က ငွေဇွန်းသုသာန်ဘေးရောက်နေတာကိုသတိထားလိုက်မိပြီး
“ဟ….ဟရောင် ငါတို့သင်္ချိင်းဘေးမှာဟ”
“အေးလေ ဘာလဲ မင်းကကြောက်လို့လား”
“ဟရောင် မင်းမောင် မင်းငါ့အကြောင်း အသိဆုံးပါကွာ ကြောက်သွေးပါရင် ဖောက်ထုတ်လိုက်မယ်….ကဲ ကဲ လီးရှည်မနေနဲ့ ငါတို့ကျောခင်းဖို့ နေရာလိုတယ်….ဇရပ်ထဲသွားမယ်ကွာ….လာ” ငမိုးကပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဓာတ်မီးကိုဖွင့်ကာ လမ်းပေါ်ထိုးလိုက်ရင်း သူကပဲရှေ့ကနေဦးဆောင်၍ သင်္ချိင်းတွင်းဝင်သွားတော့ မင်းမောင်လဲ ငမိုးနောက်ကနေလိုက်သွားလိုက်တယ်။
သင်္ချိင်းအလယ်ရှိ ဇရပ်ဆီကိုသွားလိုက်ရင်း ဇရပ်ပေါ်တက်ကာ ချောင်ကျကျနေရာတခုမှာသွားထိုင်လိုက်ပြီး ငမိုးကလွယ်အိတ်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှောက်ချလိုက်သည်။ ဓာတ်မီးအလင်းရောင်ဖြင့် ပိုက်ဆံများကိုရေတွက်ရင်း
“ငါရှေ့ရှိသမျှ ပိုက်ဆံအကုန်သိမ်းကျုံးထည့်လာတာပဲ အရင်းမှကျေရဲ့လားမသိဘူး မကျေရင် အိမ်ကျ ဘွားတော်ကဗြစ်တောက်ဗြစ်တောက်နဲ့ပြောတော့မှာပဲ”
“မကျေပဲနေမလားဟ မင်းရှေ့မှာသေချာကြည့်ပါအုံး ငွေတွေအပုံလိုက်ကြီး ဘယ်နှယ်ရွက်မှန်းတောင်မသိ” မင်းမောင်က ပိုက်ဆံကိုစိတ်မဝင်စားတော့ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲအိပ်ချလိုက်တော့သည်။
ငမိုးကတော့ ပိုက်ဆံရေတွက်ရင်း ခဏနေမှမင်းမောင်ဘေးကိုလှဲအိပ်လိုက်ပြီး
“အရက်သောက်ချင်တယ်ကွာ….”
“ငါတော့ စော်ချချင်တယ်ဟေ့…..ဝိုင်းမှာကတည်းက ငွေဇွန်းသူတွေကိုငမ်းရင်း တအားကိုချချင်နေတာ အိုးတွေကကွာ အိဖိမ့်နေတာပဲ ညှစ်လိုက်ရရင် ရှယ်ပဲ တောက်….”
“မင်းကတော့ တချိန်လုံး ဒါပဲ…..လီး…” မင်းမောင်က ဘာမှပြန်မဖြေတော့ ဇရပ်ခေါင်မိုးကိုမော့ကြည့်နေရင်း သူ့စိတ်ကူးအာရုံထဲတွင် အစောပိုင်းကတွေ့ခဲ့သည့် ရွာသူလေးတွေရဲ့ အိုးလှလှလေးတွေသာ မျက်လုံးထဲမြင်ယောင်ပြီး ပစ်မှားနေတော့သည်။
မကြာခင်အချိန်ပိုင်းလောက်မှာပဲ ဘေးက ငမိုးဆီက ဟောက်သံသဲ့သဲ့ထွက်လာတော့ မင်းမောင်လဲ တဖက်ကိုစောင်းလှည့်ပြီး မျက်လုံးကိုမှိတ်လို့ အိပ်လိုက်တော့သည်။ ထိုသို့ အိပ်နေရင်း အအိပ်ဆတ်သည့် မင်းမောင်လဲ ဆတ်ခနဲ့ လန့်ပြီးနိုးလာတော့ သူ့တို့ရဲ့ခြေရင်းတွင် ခွေးတကောင်ရောက်နေတာကိုမြင်လိုက်ပြီး ထိုခွေးက မင်းမောင်ခြေထောက်ကိုလာနမ်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ မင်းမောင်က ဘေးဘယ်ဝဲယာကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မနက်ခင်းအလင်းရောင်ခပ်မှိုင်းမှိုင်းလေးပင်ထွက်ပေါ်နေချေပြီ။ ဒါနဲ့ လင်းအားမကြီးခင် ရွာထဲပြန်၍ လှည်းယူရမည်မို့ လူးလဲထထိုင်လိုက်ရင်း ငမိုးဖက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ မင်းမောင်တယောက် ထိတ်ခနဲ့ဖြစ်လို့သွားသည်။
ငမိုး၏ခါးတွင် ချည်နှောင်ဝတ်ဆင်ထားသည့် ညစ်ထေးထေးပုဆိုးပိုင်းလေးမှာမရှိတော့။ ထိုအပြင်ငမိုးရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းမှာ ဘေးကိုဖြဲကားပေးထားသည့်ပုံဖြစ်နေပြီး ငမိုးရဲ့ ပင်ကိုအင်္ဂါအစစ်အမှန် အဖုတ်လေးမှာလဲ ပေါ်လွင်လို့နေသည်။ မင်းမောင်လဲ ဟိုက်ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်တော့ ငမိုးရဲ့ပုဆိုးလို့ယူဆရမဲ့ အဝတ်စတခုကို သူတို့ခြေရင်း ဇရပ်တဖက်ခြမ်းမှာပုံလျက်သားဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရတယ်။ မင်းမောင်လဲ ထိုအဖြစ်ကိုကြည့်ရင်း စဉ်းစားခန်းဝင်ရတော့သည်။ ငမိုးနှင့် သူငယ်စဉ်ကတည်းက အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ အတူအိပ်ဖူးပါရဲ့ တခါမှ အအိပ်ကြမ်းတမ်းသူမဟုတ်တာသူသိသည်။
ဒါဆို သူ့ပုဆိုးဘယ်လိုကျွတ်သွားသလဲ စဉ်းစားစရာဖြစ်နေပြီး သူများ ညတုန်းက မူးပြီးမှားမိလေသလား စဉ်းစားတော့လဲ မဖြစ်နိုင်။ ညကကွဲပြဲရလောက်တဲ့အထိသောက်မထား မသာဝိုင်းကလဲ ဘုန်းကြီးမသာဆိုတော့ အရက်ချမပေး အပြင်ကနေပဲသောက်လာရသည်။ ဒါဆို တယောက်ယောက်များလာပြီး ငမိုးကိုတက် လိုးသွားသလား စဉ်းစားတော့လဲ မဖြစ်နိုင်။ ငမိုးမှာလဲ သူ့နည်းတူ အနည်းအကျဉ်းသာသောက်ထားရသည်မဟုတ်ပါလား။
သူလဲထွေထူးစဉ်းစားမနေတော့ ခြေရင်းရှိအဝတ်စုတ်ကိုလှမ်းယူလိုက်ရင်း ဖြန့်ကြည့်လိုက်တော့ ပုဆိုးမှာ သွားကိုက်ရာ အပေါက်အပေါက်များရှိနေသောကြောင့် ခွေးလက်ချက်သာဖြစ်နိုင်တော့သည်။ မင်းမောင်လဲ စဉ်းစားတာကိုဖြတ်လိုက်ပြီး ဒီပုဆိုးစုတ်ကို ငမိုးကိုယ်ပေါ်ဘယ်လိုပြန်ဝတ်ပေးရမလဲ စဉ်းစားရင်း ဖြဲကားနေသည့် ငမိုးပေါင်တွေကိုပြန်ဆန့်ဖို့လုပ်ရင်း အမှတ်တမဲ့ ငမိုးရဲ့ ပေါင်ကြားကိုကြည့်မိတော့ မနက်ခင်းဝေလီဝေလင်းအချိန်ဆိုတော့ အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းမထွက်သေးသည်မို့ သေချာမမြင်ရပေ။ မင်းမောင်သည် ဒီလိုအခွင့်အရေးမျိုး ရခဲလှသည်မို့ ဓါတ်မီးကိုလှမ်းယူကာ ငမိုးပေါင်ကြားထဲမီးထိုးလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ငမိုးရဲ့ရတနာရွှေကျုတ်လေးကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်လိုက်ရပြီး မင်းမောင်မှာ သထွေးများမြိုကျလို့သွားတော့သည်။ မင်းမောင်မှာ “ကလု” ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး လူကတော့ ပေတေကြမ်းတမ်းလို့ ကြိုက်ချင်စရာတစက်မှမရှိပေမယ့် အဖုတ်ကတော့ ညိုညိုနုနုလေးနဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်လို့နေသည်
ဆီးခုံတွင်အမွှေးခပ်ကြဲကြဲနှင့် အညိုရောင် အကွဲကြောင်းလေးကိုမြင်လိုက်ရတော့ မင်းမောင်လဲ ငမိုးကိုတချက်ကြည့်ရင်း သူ့လက်ဖြင့်အသာတို့ထိကိုင်တွယ်ကြည့်တော့ နုညံ့သည့်အထိအတွေ့ကိုခံစား သိရှိသွားပြီး သူ့ရဲ့ပေါင်ကြားထဲတွင်လဲ လီးကြီးမှာမာတောင်ကာ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်လို့လာတော့သည်။ မင်းမောင်က ငမိုးကိုမော့ကြည့်လိုက် အဖုတ်လေးကိုကြည့်လိုက်ဖြင့် လက်ညိုးလက်မဖြင့်အသာဟကာ အဖုတ်ကိုဖြဲကြည့်လိုက်တော့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်အသာလှပ်သွားပြီး နီရင့်ရင့်ရောင်အတွင်းသားကိုမြင်လိုက်ရသည်
ဒီဘောပြားမက ဘယ်သူနဲ့မှအပေါင်းအသင်းလုပ်တာမဟုတ် မင်းမောင်နဲ့သာတွဲသွားတွဲလာရှိသည်မို့ သူ့အကြောင်းကိုအူမချီးခါးမကျန် မင်းမောင်အကုန်သိသည်။ ငမိုးကမိန်းမစိတ်လုံးဝရှိသူမဟုတ် ဒီလိုအတွင်းပစ္စည်းကိုတခြားဘယ်သူမှမြင်ဖူးမှာလဲမဟုတ်ချေ။ မင်းမောင်တယောက်သာ ကံကောင်းလို့ မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်ပြီး ညကတည်းကထန်နေသည်မို့ ငမိုးအဖုတ်ကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်ကြည့်နေမိသည်။
အဲ့လိုဖြဲကြည့်နေရင်းနဲ့မှ မင်းမောင်လက်က အစိကိုသွားထိမိသွားချိန်မှာတော့ ငမိုးကိုယ်လုံးက တချက်တွန့်သွားပြီး အင်း…..ဆိုတဲ့ အသံဆွဲညီးသံထွက်ပေါ်လာပြီး ဟိုကုတ် ဒီကုတ် လုပ်လာတာကြောင့် မင်းမောင်လဲ ကပြာကယာ ခြေထောက်တွေကိုဆွဲဆန့်ကာ ပုဆိုးကိုငမိုးခြေထောက်မှစတင်လျှိုသွင်းလိုက်ပြီးခါးတွင်ပုံပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးနောက် မင်းမောင်က အခုမှနိုးလာသည့်ဟန်ဖြင့် သမ်း သည့်အသံပေးလိုက်တော့ ငမိုးလဲအိပ်စုံမှုံမွှားနဲ့ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ဘေးဘီကြည့်ရင်း
“အား…..မိုးတောင်လင်းပါပေါ့လား…..မင်းက ဘယ်ချိန်ကတည်းက နိုးနေတာလဲ”
“ခုပဲ နိုးတာဟ…လာ သွားစို့ တခြားသူတွေမမြင်ခင် ရွာထဲကလှည်းသွားယူရအောင် မဟုတ်ရင် ငါတို့ထပ်ပြေးနေရမယ်” ငမိုးခန္ဓာကိုယ်ကို ကော့ပျံကာပျင်းကျောဆန့်လိုက်ရင်း ထထိုင်လိုက်ပြီး ပြေကျနေသည့်ပုဆိုးကိုဖြစ်သလိုလုံးထွေးကောက်ချည်လိုက်သည်။
မင်းမောင်လဲ စိုးတထိတ်ထိတ်နဲ့ အသာစောင့်ကြည့်နေပေမယ့် စောစောကအဖြစ်အပျက်ကို ငမိုးလုံးလုံးသတိမထားမိသွား သူ့ပုဆိုးဘယ်လိုပြေနေလဲဆိုတာတောင် သတိမထားမိပဲ ဖြစ်ကတဲ့ဆန်းပြန်ဝတ်သွားသေးသည်မဟုတ်ပါလား
“မင်းပဲသွားယူလိုက်တော့ကွာ ငါဒီမှာပဲစောင့်နေတော့မယ် မဟုတ်လဲ ဒီလမ်းကပြန်ဖြတ်ရမှာပဲကို”
“အေး ဒါဆိုငါသွားမယ် မင်းလဲနိုးနိုးကြားကြားနေအုံး….ငါ့ကိုတော့ ဘတ်ပြေးမယ်မကြံနဲ့နော်”
“အာ….ငါလိုးကွာ မင်းကလဲ လီးလို့ဘတ်ပြေးရမှာလားဟ သွားစမ်းပါကွာ…” မင်းမောင်လဲ ရွာထဲသို့သုတ်ခြေတင်ကာဝင်လာလိုက်ပြီး သူ့အသိမိတ်ဆွေအိမ်ကိုပြေးတော့သည်။ နွားကိုလှည်းမှာဆင်ပြီး တခါတည်းပဲ ရွာပြင်ကိုမောင်းထွက်လာပြီး သင်္ချိင်းရှိ ငမိုးကိုခေါ်တင်ကာ သူတို့ရွာကိုသာပြန်လာခဲ့တော့သည်။
ထိုသို့ ပြန်လာရင်း သူတို့နှစ်ယောက်လဲ စကားမပြောဖြစ်ကြ မင်းမောင်က လှည်းမောင်းရင်း မနက်ကတွေ့လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းကို အာရုံထဲပြန်ဝင်လာသလို ငမိုးကလဲ ငွေထုတ်ကိုပိုက်လို့ ဆေးပေါလိပ်ဖွာရင်း နှစ်ယောက်သားအတွေးကိုယ်စီနယ်ချဲ့လာတော့တယ်။ အမှန်မှာတော့ မင်းမောင်ကအင်းစက်သမားဖြစ်သည်။ နဝတ အစိုးရခေတ်ဆိုတော့ အရာရာမပွင့်လင်း မဖွင့်ဖြိုးသေးတာကြောင့် အင်းစက်ရယ် ဘာရယ် သူမသိ မိဆွေတို့သားအမိဖြင့် တအိုးထဲတအိမ်ထဲအတူနေနေရသောကြောင့် တောင့်တောင့်တင်းတင်း မိဆွေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှနှင့် ဝပြဲနေသည်မဟုတ်ပဲ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည့်ခပ်ပြည့်ပြည့်ဖြင့် ဖင်ကြီးရင်ကြီးသော မိဆွေအမေ သူ့အဒေါ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အလှတို့ကို မင်းမောင်တယောက်နေ့စဉ် နေ့တိုင်းအနီးကပ်ရှူစားနေမိတော့သည်။
ကြာတော့လဲ မင်းမောင်လဲ လူထဲကလူပေပဲလေ အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိချင် ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်းညှိချင်လာတော့သည်။ မင်းမောင်အတွက် ပါကင်အဖုတ်ဆိုတာ တခါမှမမြင်ဖူးတော့ ငမိုးရဲ့အဖုတ်ကြောင့် သူနဲ့လည်ပင်းဖက်ပေါင်းနေသည့် ငမိုးကိုလဲ ငမိုးလို့မမြင်နိုင်တော့ ငမိုးကမိန်းကလေးဆိုတာကို သူမေ့ထားသည်မဟုတ်ပါလား။ အခုတော့ သူ့နောက်မှာထိုင်နေသည့် ယောက်ျားဝတ်နဲ့ မိန်းမလေးရဲ့ အဓိကမိန်းပွိုင့် ရတနာလေးကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတော့ သူ့အာရုံထဲကမထုတ်နိုင်လောက်အောင် တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေတော့သည်။
တကယ်တန်း မိဆွေတို့သားအမိကိုစိတ်ဝင်စားပေမယ့် အဒေါ်။ အမဆိုသည့် အရှိန်နဲ့ သူလဲမကပ်ရဲဖြစ်နေပြီး ရေချိုးချောင်းကြည့် မှန်းထုအဆင့်သာရှိနေသည်။ ငမိုးကတော့ ထိုသို့မဟုတ် သူနဲ့လဲ ဘာမှမတော် မင်းမောင်လုပ်ချင်လျှင် လွယ်သည်။ သူနဲ့နေ့တဓူဝ တပူးတွဲတွဲရှိနေသည်မဟုတ်ပါလား။ အတင်းမုဒိန်းကျင့်ရမလား အိပ်ဆေးခတ်ပြီးလိုးရမလား အမျိုးမျိုးကြံစည်တွေးတောရင်း ငမိုးရဲ့အဖုတ်ကိုသာမြင်ယောင်ပြီး လောင်တီးနေပေမယ့် ငမိုးရုပ်ရည်ကိုမျက်လုံးထဲပေါ်ပေါ်လာတော့ တောင်နေသည့် သူ့လီးမှာ ချက်ချင်းပင်ပျော့ပျော့ကျသွားတော့သည်။
ဒီတခေါက် ဖဲဝိုင်းကအပြန် သူတို့အတွက် အချီကြီးပိုက်မိလာသောကြောင့် သူတို့လဲဘယ်မှ ခြေထပ်မလှမ်းကြတော့ပဲ ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေတာ ၁ လကျော်ခန့်ပင်ရှိတော့မည်။ မင်းမောင်ကလဲ လယ်ကိစ္စများ စီမံခန့်ခွဲနေရတာကြောင့် ငမိုးနဲ့အေးအေးလူလူသိပ်မတွေ့ဖြစ်။ ငမိုးကလဲ အိမ်တွင်းပုန်းလိုက် ရံဖန်ရံခါ မင်းမောင်ဆီလာလိုက်ဖြင့်သာနေရင်း တရက်မှာတော့ တဖက်ရွာမှာ ဂျင်ဝိုင်းရှိသည်ဆိုသည့်သတင်းကြောင့် ငမိုးနဲ့ မင်းမောင်တို့လဲ ဖင်တကြွကြွဖြစ်နေကြပြီး ငမိုးလဲစီစဉ်စရာရှိတာတွေစီစဉ်ကာ တညနေ၌ငမိုးကိုခေါ်ပြီး တဖက်ရွာကိုကူးလာခဲ့တော့တယ်။
ထိုရွာက သူတို့အမ မိဆွေစာသင်သည့်ရွာဖြစ်ပြီး သူတို့ရွာနဲ့လဲ အလှမ်းမဝေးတာကြောင့် လှည်းမယူတော့ပဲ နှစ်ယောက်သားခြေကျင်ပဲလျောက်လာခဲ့ကြတယ်။ အဲ့လိုလျောက်လာရင်း ကျောင်းသားအုပ်စုနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့မိတော့ ကျောင်းသားတွေရဲ့နောက်မှာ သူတို့ရွာက ဆရာမတယောက်ကိုသာတွေ့ပြီး မိဆွေကိုမတွေ့ရတာကြောင့် မင်းမောင်က
“မမကြည် မိဆွေကော မပါလာဘူးလား”
“အေးဟဲ့ နင့်အမ အလုပ်လေးရှိလို့ဆိုလို့ ငါတို့ပဲပြန်လာတာ..”
“အော်….ကျောင်းအလုပ်လား…”
“ဒို့တော့ သေချာမသိပါဘူးဟယ်….ကျောင်းသားမိဘတယောက်နဲ့ စကားပြောစရာရှိလို့ဆိုလို့ တို့လဲချန်ထားခဲ့တာပဲ” မင်းမောင်တို့လဲ သူတို့ကိုကျော်တက်ပြီး ဆက်ထွက်လာခဲ့ကြသည်
ဂျင်ဝိုင်းရှိသည့်အိမ်ကား ထိုရွာရဲ့ဘေးဘက်ခြမ်း တောင်ခြေအစပ်တွင်ရှိတာကြောင့် ရွာလယ်လမ်းမပေါ်ကနေမသွားတော့ပဲ ရွာဘေးကနေပတ်သွားဖို့ ရွာဦးကျောင်းနဘေးရှိ လယ်ကန်သင်းရိုးပေါ်တက်ကာ ကွေ့ပတ်သွားလိုက်ကြသည်။ ဒီလိုနဲ့ ဂျင်ဝိုင်းလုပ်သည့်အိမ်ကိုရောက်သွားတော့ ဝိုင်းကပြည့်နေတာကြောင့် သူတို့လဲဝိုင်းထဲဝင်မပါသေးပဲ ဘေးကနေပွဲကြည့်ပိရိသတ်အနေဖြင့်သာ ကြည့်နေကြတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ ငမိုးကဂျင်ဝိုင်းဘေးမှာဝင်ထိုင်လို့ ထိုးသားတွေကိုအားပေးအားမြှောက်လုပ်နေချိန် မင်းမောင်ကတော့ တဲပိုင်ရှင် ဒေါ်ထွားရဲ့သမီးဖြစ်သူကိုထမိန်ရေလျားနဲ့ ရေချိုးသွားမဲ့ပုံမြင်တော့ ဖွန်ကြောင်ချင်တာနဲ့ တဲနောက်ဖက်ကိုသွားစကားပြောနေတော့သည်။
ခဏအကြာတွင် မင်းမောင်လဲရေးကြီးသုတ်ဖျာနဲ့ တဲထဲကိုပြန်ဝင်လာပြီး ငမိုးလက်မောင်းကနေဆွဲလိုက်တော့ ငမိုးလဲ ပွဲရှိန်တက်နေတုန်း သူ့ကိုလာဆွဲတော့ စိတ်တိုသွားပြီး
“ဘာလဲကွာ မင်းကလဲ ဒီမှာပွဲကောင်းနေတာကို”
“မင်းကိုယ်တိုင် ထိုးရတာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့ လာစမ်းပါကွာ အရေးကြီးလို့” ဆိုပြီးတဲအပြင်ဖက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်သွားတော့ ငမိုးလဲယက်ကန်ယက်ကန်နဲ့ပါသွားပြီး တဲနောက်ဖက်ခြမ်းရောက်တော့မှ မင်းမောင်လက်ထဲကနေရုန်းထွက်လိုက်ပြီး
“ဘာလဲ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ မင်းကွာ….”
“မင်းကွာတွေ ဘာတွေလုပ်မနေနဲ့ ဟိုး….က တောင်ခြေမှာ မိဆွေကိုတွေ့လိုက်ရလို့ဟ”
“အာ….မင်းအမြင်မှားတာနေမှာပါ….သူက တောင်ခြေကိုဘာကိစ္စနဲ့သွားရမှာလဲ”
“ဟရောင် အမြင်မှားတာမဟုတ်ဘူးဟ တကယ်ပြောတာ မိဆွေနဲ့ လူတယောက် ဟိုးက လျှိုထဲဆင်းသွားတာ ငါကိုယ်တိုင်တပ်အပ်မြင်လိုက်တာ”
“ဘာဖြစ်လဲကွာ သူလဲသူ့ရည်းစားနဲ့ချိန်းတွေ့တာနေမှာပေါ့ ထားလိုက်စမ်းပါကွာ မင်းကလဲ”
“မင်း ကိုယ့်အမ မဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ ငါလိုးတဲ့…..လာ သွားကြည့်မယ် သူ့ဟာသူ ရည်းစားနဲ့ချိန်းတွေ့တယ်ဆို ထားလိုက်မှာပေါ့ကွာ မဟုတ်ရင်တော့….” မင်းမောင်လဲ ငမိုးလက်ကောက်ဝတ်ကိုကောက်ဆွဲပြီး ခေါ်သွားတော့ ငမိုးလဲ မလိုက်ချင် လိုက်ချင်နဲ့ပါသွားတော့သည်။
လယ်နှစ်ကွက်စာလောက်လျောက်လာလိုက်တဲ့အချိန်မှာတော့ တောင်ခြေရှိလျှိုထိပ်ဝသို့ရောက်သွားတော့သည်။ မင်းမောင်နဲ့ ငမိုးတို့လဲ ခြေသံကိုလုံအောင်ထိန်းပြီး ခြုံဖုတ်တွေကြား ဖြဲရဲရှာလိုက်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိချိုင့်ခွက်ထဲရှိ ခြုံလေးများလှုပ်ခပ်နေသည်ကိုသတိထားမိသွားသည်။ ဒါနဲ့ သူတို့လဲအသာတိုးကပ်ပြီး ချောင်းကြည့်ချိန်မှာတော့ မင်းမောင်နှင့် ငမိုးတို့မျက်လုံးများပြူးကျယ်လို့သွားတော့တယ်။
သူတို့မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကား မိဆွေရဲ့ အင်္ကျီမှာရင်ဘတ်ကျယ်စိများပြုတ်ထွက်နေပြီး ဝင်းဝါဆူဖြိုးလှသည့် စနေနှစ်ခိုင်ကြီးမှာဟာလာဟင်းလင်းကြီးဖြစ်ကာ မဲနက်နက်နို့သီးခေါင်းတို့လဲ မာတောင်လို့နေပြီး ခါးတွင်လဲ ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးကပြေလျော့နေပြီးဂွင်းလုံးကျွတ်ကာ ပေါင်ခြံကြားရှိ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကိုမြင်တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ မိဆွေရဲ့ဘေးမှာတော့ လူတယောက်ကျောပေးထိုင်နေတာကို သူတို့မြင်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ထိုသူက မိဆွေကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့နို့တွေကိုကုန်းစို့နေပြီး မိဆွေရဲ့အဖုတ်ကိုလဲ လက်ဖြင့်ထိုးနှိုက်ကိုင်တွယ်နေတော့သည်။ ခဏအကြာမှာတော့ ထိုသူလဲ လက်နဲ့နှူးလို့ဝသွားပြီး လိုးဖို့ရာ ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့မျက်နှာက မင်းမောင်တို့ဖက်လှည့်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့ မင်းမောင်နှင့် ငမိုးတို့လဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်အံဩနေကြတော့သည်။
မင်းမောင်တယောက် သူကြိတ်ပြီးသဘောကျနေသည့် အမဖြစ်သူကို ကိုယ်လုံးတီးကြီးဖြင့်မြင်လိုက်ရပြီး ဘေးကလူကိုပါမြင်လိုက်ရ၍ ကြောင်ငေးနေသည့်အချိန်တွင် သူ့ဘေးက ငမိုးကလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်လို့သွားပြီး မြေကြီးကိုမျက်စိကစားကာ ကျောက်ခဲတလုံးကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး ထိုသူရဲ့အနောက်ကနေပြေးဝင်၍
“ခွေးမသား မုဒိန်းကောင်…..သေပေတော့” ဆိုပြီး ကျောက်ခဲနဲ့ထုတော့သည်။ ထိုသူမှာလဲ
“အင့်” ခနဲ့ အသံတချက်သာထွက်လိုက်နိုင်ပြီး ဘေးကိုလဲကျသွားတယ်။ ငမိုးက တချက်ထဲအားမရပဲ ဆက်တိုက်ဆက်တိုက်ထုနေတာမို့ မင်းမောင်လဲကြောင်ကြည့်နေရင်း ခဏကြာမှပြေးဆွဲပေမယ့်လဲ မမှီတော့ ငမိုးအောက်ရှိလူမှာ ဦးနှောက်များပင်ထွက်လို့ ငြိမ်ကျနေလေတော့သည်။
ငမိုးထုလိုက်သည့်သူမှာ တခြားတော့မဟုတ် တလောကငွေဇွန်းဖဲဝိုင်းရှိ ဝိုင်းဒိုင်လုပ်သည့်လူဖြစ်နေပြီး ထိုသူမှာလဲ မိန်းမနဲ့ ကလေးရှိသည်။ မိန်းမရှိနေရဲ့ မိဆွေနဲ့ ဘယ်လိုသွားပတ်သတ်နေသည်တော့ မသိ ခုမှတော့ မေးလို့လဲမရတော့။ အဲ့အခါကျမှ သူတို့လဲ အမဖြစ်သူကိုသတိရလို့လှည့်ကြည့်တော့ မိဆွေမှာလဲ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်ထည်ဖြင့် မြေပြင်ပေါ်တွင်လဲကျလို့ လူးလွန့်နေတာကိုမြင်လိုက်ရတော့
“ဟရောင် အဲ့ဒါကိုအသာထား မိဆွေကိုကူပါအုံးဟ” ဆိုတော့ ငမိုးလဲ မိဆွေဘေးမှာသွားထိုင်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျီရင်ဘတ်ပြန်စေ့ပေး ထမိန်ကိုပြန်ခြုံပေးရင်း
“အမ…..အမ……ဟဲ့အမ…..ငါခေါ်နေတယ်လေ…..ဟာ…..ဟရောင် လုပ်အုံး ခေါ်လို့လဲမရတော့ဘူး…ဟိုလူ ဘာတွေလုပ်ထားလဲမသိဘူး” ဆိုပြီးပြောနေချိန် မိဆွေဆီက ငြီးငြူသံသဲ့သဲ့ထွက်လာပြီး မျက်နှာကိုရှုဲ့မဲ့ထားရင်း အသံခပ်တိုးတိုးဖြင့်
“အိုး…..ရင်တွေပူလိုက်တာ…..အီး…..ကျွတ်…ကျွတ်….ယားတယ်….ယားတယ်” နဲ့ဖြစ်လာပြီး ခန္ဓာကိုယ်မှာလဲလူးလွန့်နေရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်အထည်များကိုပြန်ဆွဲဖယ်နေတော့ ငမိုးကလဲအင်္ကျီကိုပြန်ဖုံးလိုက် မိဆွေကပြန်ဖယ်လိုက်နဲ့ဖြစ်နေသည်။
မင်းမောင်က ဘေးဘီကိုတချက်လှည့်ရှာလိုက်တော့ မိဆွေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အောက်ကနေလိမ့်ထွက်လာသည့် အညိုရောင်ပုလင်းကိုတွေ့တော့ လှမ်းယူကာ အဖုံးကိုဖွင့်ပြီးနမ်းလိုက်တော့ မွှေးအီအီအနံ့တခုကိုရလိုက်ပြီး သူလဲကြားဖူးနားဝဖြင့်
“ဟရောင် ဟိုလူက ဖီးလ်ဆေးတွေတိုက်ထားတာဟ ဒါကြောင့် မိဆွေဒီလိုဖြစ်နေတာ”
“ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ ဒုက္ခပဲ” မင်းမောင်လဲ အကြံသမား နဂိုကတည်းက သူ့အမကိုစိတ်ဝင်စားနေသူမို့ အကြံသမားပီပီ ခေါင်းထဲလန်ကြုပ် လုပ်ကြံဇာတ်လမ်းတခုဖန်တီးလိုက်ပြီး
“ဟရောင် ငါသိရသလောက်ကတော့ကွာ ဒါမျိုးက အလိုးမခံရရင် သေမှာကွ”
“ဟာ…..ဒုက္ခပဲ ငါတို့တော့ ဂျင်လာထိုးပါတယ်ဆိုမှ မြွေပဲဟေ့……ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“ဂျင်ဝိုင်းက လူတယောက်ယောက်ကိုသွားခေါ်ပြီး လိုးခိုင်းရမလား”
“အာ မင်းကလဲ ဒါငါတို့အမဟ အဲ့ကကောင်တွေနဲ့ တန်လို့လား”
“အေးကွာ မင်းပြောတာလဲ ဟုတ်တာပဲ…..အင်း…..ဒါဆိုရင်တော့ တနည်းပဲရှိတော့တယ်ကွာ” ငမိုးလဲ မင်းမောင်စကားကိုနားစွင့်ရင်း လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မင်းမောင်က ဝတ်ထားသည့်ပုဆိုးကိုဆွဲဖြည်ကာ စလွယ်သိုင်းနေတာမြင်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။
မင်းမောင်ရဲ့ပေါင်ခြံကြားတွင် ၆ လက်မကျော်ရှည်သည့် လီးတန်ကြီးက ရှေ့ကိုငေါ်ထွက်ကာ လေထဲတရမ်းရမ်းဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့ ငမိုးမှာလဲ ဘယ်လောက်ပင်ယောက်ျားစိတ်ရှိနေပါစေ ဒီလိုယောက်ျားတန်ဆာကိုအနီးကပ်ကြီးမြင်လိုက်ရတော့ မိန်းမအခံစိတ်လေးကပေါ်လာပြီး
“ဟာ….” ခနဲ့ဖြစ်သွားတယ် ခေါင်းကိုလဲချက်ချင်းငုံ့သွားပြီး
“ဟ….ဟ….ရောင်….မင်း…..မင်း မောင်နှမချင်းကြီးကို…ကွာ”
“ဒီတနည်းပဲ ရှိတော့တယ်ဟ ငါမလိုးပေးရင် မင်းလိုးပေးမှာလား ကဲပြော” မင်းမောင်စကားကြောင့် ငမိုးလဲတိတ်သွားတော့ မင်းမောင်ကကြိတ်ပြုံးလိုက်ပြီး
“တခြားနည်းဘာရှိလို့လဲ မင်းစဉ်းစားပါအုံး ဒီတိုင်းကြီးသူ့ကိုပွေ့ပြီးသယ်လို့မှမရတာ တို့မှာလှည်းပါလာတယ်ဆိုရင်လဲ လှည်းပေါ်တင်ပြီး ရွာပြန်ခေါ်သွားယုံပဲ ခုတော့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဒီနည်းလမ်းကလွဲလို့ တခြားဘာနည်းလမ်းမှမရှိတော့ဘူး…..ပြီးတော့ ဒီကိစ္စကိုသိတာလဲ မင်းနဲ့ ငါနှစ်ယောက်ပဲလေ….မင်းသာ ဘယ်သူမှထုတ်မပြောရင် တပြင့်လူသိစရာအကြောင်းမရှိဘူး” ငမိုးလဲ မင်းမောင်စကားကြောင့် စဉ်းစားသွားပြီး သက်ပြင်းတချက်ကိုမှုတ်ထုတ်ကာ
“ဟူး…..အေးကွာ…..ဒီလိုဆိုတော့လဲ……” မင်းမောင်က ငမိုးစကားကိုဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ ဒူးတုပ်ထိုင်လျက်နဲ့ ရှေ့ကိုတိုးလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး နေရာဝင်ယူတော့ ငမိုးက မင်းမောင်ပေါင်ခြံက မဟာဒုတ်ကြီးကိုတချက်ကြည့်ပြီး မျက်နှာပူပူနဲ့ ဘေးကိုလှည့်ထွက်သွားတော့
“ဟရောင် မင်း တဲထဲက ပေါက်ပြားသွားရှာယူခဲ့….ဒီမအေလိုးကြီးကိုလက်စဖျောက်ရအောင်” ဆိုတော့ ငမိုးလဲ ခပ်သုတ်သုတ်ဖြင့် တဲရှိရာသို့လှမ်းသွားတော့သည်။
ငမိုးထွက်သွားပြီးပြီးချင်း မင်းမောင်ကလဲ မိဆွေကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်ပြီး အရင်ကသူအရမ်းနမ်းချင် စုပ်ချင်ခဲ့တဲ့နှုတ်ခမ်းကြီးဟာ သူ့မျက်စိရှေ့ ၃ လက်မအကွာတွင်ရှိနေပြီး မိဆွေရဲ့နှုတ်ခမ်းတို့ဟာလဲ ဖီးလ်ဆေးအရှိန်နဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်လို့နေတယ်။ မင်းမောင်လဲ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုစိုက်ကြည့်ရင်း လျှာတသပ်သပ်ဖြစ်လာပြီး ငုံ့ပြီးစုပ်လိုက်တော့ မိဆွေဆီက
“အင့်…” ဆိုတဲ့ငြီးသံလေးနဲ့အတူ နွေးထွေးစိုစွတ်တဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာလေးက မင်းမောင်ရဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနှုတ်ခမ်းကြားညှပ်သွားပြီး မင်းမောင်ကလဲအငမ်းမရ စုပ်လိုက်တော့သည်။
မင်းမောင်က မိဆွေနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်လိုက်တော့ အောက်ကမိဆွေကလဲ မင်းမောင်ရဲ့လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်လာပြီး မိဆွေကိုယ်တိုင်အတင်းဖက်၍ ပြန်လည်စုပ်နမ်းပေးနေတော့သည်။ မိဆွေရဲ့ခြေထောက်တွေကလဲ မင်းမောင်ရဲ့ခါးကိုခွဖက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကိုထိုးကော့လာတာကြောင့် မင်းမောင်လဲ ကြာကြာမနမ်းနေတော့ပဲ အနမ်းကိုခွာလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကိုလျောဆင်းသွားကာ တင်းတောင်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်ကိုလက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ချေပေးလိုက်တော့ မိဆွေဆီက ငြီးသံတွေထွက်ပေါ်လာပြီး မင်းမောင်ရဲ့ခေါင်းကိုသိုင်းဖက်ရင်း အော်ငြီးနေတော့သည်။
မင်းမောင်က နို့တဖက်ကိုပါးစပ်တွင်းထည့်၍ စုပ်လိုက်တော့ မိဆွေရဲ့ကိုယ်လုံးလေးဟာကော့တက်သွားပြီး အော်ငြီးသံများခပ်စိပ်စိပ်ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။ သူတို့ရှိနေသည်က တောစပ်ဖြစ်တာကြောင့် ဘယ်သူမှဂရုစိုက်စရာမလိုတာမို့ မင်းမောင်လဲအသံပလံထွက်သည့်ကိစ္စကို ခေါင်းထဲထည့်မနေတော့ပဲ လုပ်လက်စကိစ္စကိုသာ အာရုံစိုက်နေတော့သည်။ မင်းမောင်က နို့တဖက်ကိုစို့လို့ဝသွားတော့ နောက်တဖက်ပြောင်းစို့မည်ကြံတုန်းရှိသေး မိဆွေရဲ့လက်တဖက်က မင်းမောင်ပုခုံးကိုအောက်ဖက်တွန်းလွှတ်နေတာကြောင့် မင်းမောင်လဲ ဘာဂျာမှုတ်ခိုင်းခြင်းမှန်းသိလိုက်ရတာကြောင့် မင်းမောင်မှာလဲ ဝမ်းသာသွားတော့သည်။
မင်းမောင်လဲ ခပ်သွက်သွက်ပင် မိဆွေရဲ့အောက်ပိုင်းကိုလျှောဆင်းချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲဖြဲကာ သူ့ပုခုံးပေါ်ပင့်တင်ပေးလိုက်ရင်း သူစိတ်ကူးနဲ့မှန်းဆခဲ့ရသည့် အဖုတ်ကြီးကိုသေချာဖြဲရဲကြည့်ရှူတော့သည်။ မင်းမောင်လဲ မိဆွေအဖုတ်ကိုသေချာကြည့်ရင်း အဖုတ်အတွင်းမှာ ပန်းနုရောင်ဖျော့ဖျော့အပေါက်ကျဉ်းလေးကိုတွေ့မြင်လိုက်ရတာကြောင့် စီနီယာ ကာလသားများ ဟောပြောချက်များပြန်ကြားယောင်လာပြီး မိဆွေဟာ ပါကင်လား အပွင့်လား သူသေချာမဝေခွဲတတ်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။
မင်းမောင်သေချာကြည့်နေတုန်း သူ့ခြေရင်းဖက်မှအသံကြားတာကြောင့်လှည့်ကြည့်တော့ ငမိုးတယောက်ပေါက်ပြားကိုပုခုံးတင်ထမ်းထားရင်း သူတို့ကိုရပ်ကြည့်နေတာမြင်လိုက်ရတော့ မင်းမောင်ကခပ်ရွတ်ရွတ်ဖြင့်
“ဟရောင် အမစောက်ဖုတ်ကြည့်မလား….ဒီမယ်ကြည့်စမ်း…..” ဆိုတော့မှ ငမိုးလဲအသိစိတ်ဝင်လာပြီး မျက်နှာရဲ ခနဲ့ဖြစ်သွားကာ
“အာ….မင်းကလဲ လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တာမဟုတ်ဘူး ဘာတွေလျောက်လုပ်နေတာလဲ”
“ဘာလဲ မင်းပါကြည့်ပြီး အလိုးခံချင်နေလို့လား မပူနဲ့ မိဆွေကိုလိုးပြီးရင် မင်းကိုလဲလိုးပေးမယ်လေ” ဆိုပြီးခပ်နောက်နောက်ပြောလိုက်တော့ ငမိုးလဲ ဒေါသထွက်သွားပြီး ပေါက်ပြားနဲ့ မင်းမောင်ကိုချိန်ရွယ်ကာ
“ငါလိုးမသား မင်းဘာစကားပြောတာလဲ…..ငါ့လက်ထဲကိုင်ထားတာ ပေါက်ပြား….ပေါက်ပြား….နားလည်လား…..ရိုးလိပ်မဟုတ်ဘူး…..မအေလိုး ခုတ်သတ်လိုက်ရ တခါတည်း နှစ်လောင်းပြိုင်ဖြစ်သွားမယ်….ဘာမှတ်နေလဲ” မင်းမောင်လဲ ငမိုးစိတ်တိုသွားမှန်းသိတာကြောင့် သွားဖြီးကာပြုံးပြလိုက်ပြီး ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ မိဆွေပေါင်ကြားသို့သာပြန်လှည့်ပြီး အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ သူ့လျှာကြီးကိုထုတ်၍ အောက်ကနေပင့်ပြီးလျက်လိုက်တော့သည်။
မိဆွေဆီက “အ…..ရှီး…” ခနဲ့အသံတချက်ထွက်သွားပြီး ခါးလဲကော့တက်သွားကာ မင်းမောင်ရဲ့ဆံပင်တွေကြား လက်ထိုးထည့်ပြီး သူ့အဖုတ်ကြီးနဲ့ကွာမကျသွားအောင် အတင်းဖိကပ်ထားတော့သည်။ ငမိုးက တောရွာက ယောက်ျားလျာမို့ လိင်ကိစ္စနဲ့စိမ်းလှသည်။ ယောက်ျားအစစ်မဟုတ်တာကြောင့် ဗီဒီယိုရုံလဲမဝင်ရသလို ဆင်းရဲသားကားလဲမကြည့်ထားဖူးတော့ သူ့စိတ်ထဲ မင်းမောင်နဲ့ မိဆွေတို့လိုးကြမည်ကိစ္စကိုစူးစမ်းချင်လှသည်။ ယောက်ျားစိတ်ဆိုပေမယ့် မိန်းကလေးချင်းကြိုက်တဲ့ လစ်ဘီယမ်မလဲမဟုတ် မိန်းကလေးရည်းစားလဲတခါမှမထားဖူး ပေပေတေတေနေရယုံဖြင့် နေပျော်နေသည့်ပုံမျိုးဖြစ်သည်။ အခုမှာတော့ အနီးကပ်ကြီး မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ရသောကြောင့် ငမိုးလဲသူ့ပေါင်ကြားရှိ ပင်ကိုအစစ်အမှန်မိန်းမအင်္ဂါလေးမှာ ခပ်ကျင်ကျင်နဲ့ ယားကျိကျိယားဖြစ်လာပြီး ရင်တွေလဲခုန်လို့နေတော့သည်။
သူနှင့် လက်တကမ်းအကွာတွင် ယောက်ျားမိန်းမစုံတွဲတတွဲတို့ ပွင့်လင်းမြင်သာစွာ လိင်ဆက်ယှက်နေကြတော့ ငမိုးမှာဒူးတွေလဲမခိုင်တော့ သူတို့ကိုကြည့်ရင်းနဲ့ပင် အားအင်များယုတ်လျော့သွားသလိုဖြစ်နေတော့သည်။ မင်းမောင်ရဲ့ တပြတ်ပြတ်ဖြင့် အဖုတ်လျက်သံတို့အတိုင်းသားကြားနေရပြီး မိဆွေရဲ့အားမလိုအားမရ ငြီးငြူသံတွေ နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်၍ သူ့နို့တွေသူပြန်ကိုင်နေတဲ့အမူအယာတွေကိုကြည့်ရင်း ငမိုးလဲ သူတို့နားမှမခွာနိုင်ဖြစ်နေတော့သည်။ ခဏအကြာမှာတော့ မင်းမောင်လဲ အဖုတ်လျက်တာကိုလက်စသတ်လိုက်ပြီး မိဆွေကိုယ်ပေါ်ပြန်ခုန်တက်လိုက်ရင်း မိဆွေရဲ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဘေးကိုဆွဲဖြဲကာ သူ့လီးကြီးနဲ့အဖုတ်ကိုထိတွေ့လိုက်ရင်း ငမိုးဖက်လှည့်ပြီး
“ဟရောင် ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ မမှောင်ခင်တူးဟ” ဆိုတော့မှ ငမိုးလဲခန္ဓာကိုယ်တချက်တုန်ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး နောက်ဖက်ကိုချာခနဲ့လှည့်ထွက်သွားပြီး လျှိုကြားရှိမြေကွက်လပ်လေးတွင်ပေါက်ပြားကိုခုတ်၍ တွင်းတူးနေတော့သည်။
မင်းမောင်က လီးကိုချိန်ထိုးရင်း မိဆွေအဖုတ်မှာထိကပ်လို့ ခါးကိုခွက်ခွက်ပြီး ထိုးထည့်ပေမယ့် လီးကမဝင်ပဲချော်ချော်ထွက်နေသည်။ လီးကချော်ပြီး အစိကိုသွားသွားထိတာကြောင့် မိဆွေမှာလဲ ကျင်ကျင်တက်သွားပြီး နောက်ဆုံး အားမလိုအားမရဖြစ်လာကာ မျက်လုံးများပင်မပွင့်လာသေးပဲ မင်းမောင်လီးကြီးကိုလှမ်းထိန်းကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်မှာတေ့ပေးထားပါမှ မင်းမောင်ရဲ့လီးက အဖုတ်ထဲတန်းတန်းမတ်မတ်ဝင်လာတော့သည်။
အဖုတ်ထဲလီးဝင်လာတော့မှ ဆေးအရှိနိနဲ့မှိန်းနေတဲ့မိဆွေလဲ အဖုတ်အတွင်းသားနာကျင်မှုကြောင့် မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့သွားကာ မျက်လုံးတွေလဲပွင့်လာပြီး တောင်တောင်အီအီကြည့်ရင်း ပါးစပ်ကနေတီးတိုးရေရွတ်သံကြားလိုက်ရတာက
“ဟင် ဒါ အိပ်မက်မဟုတ်ဘူးပဲ” ဆိုပြီးရွတ်ဆိုလိုက်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ကလူကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ မောင်ဖြစ်သူကိုတွေ့တာကြောင့် ရုန်းမယ်ကြံပေမယ့် သူ့ကိုယ်ကရုန်းမရသည့်အပြင် မင်းမောင်ရဲ့လီးကြီးကိုပါဆုတ်ကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်မှာတေ့ပေးထားနှင့်နေပြီမဟုတ်ပါလား။ မိဆွေအဖြစ်မှာ စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါအဖြစ်မျိုးမို့ မင်းမောင်ကိုမော့ကြည့်ကာ
“ဟင်…….မောင်မောင်….မောင်လေး….မင်းမောင်….အို…..ဘာ…..ဘာ….ဘာလုပ်တာလဲ” မိဆွေရဲ့အသံကြောင့် မင်းမောင်လဲ မိဆွေကိုငုံ့ကြည့်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေကိုတဖန်စုပ်နမ်းလိုက်တော့ မိဆွေမှာအသံမထွက်နိုင် မရုန်းနိုင်တော့ပဲဖြစ်သွားတော့သည်။ မိဆွေကအနမ်းခံရင်း အဖုတ်ထဲလီးကဝင်ချည်ထွက်ချည်ဖြစ်နေတာကြောင့် ဖီးလ်များလဲတက်နေပြီမို့ မင်းမောင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုပြန်လည်မော့ပြီးနမ်းစုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ ငမိုးရှိရာလှမ်းကြည့်တော့ ငမိုးက သူတို့ကိုကျောပေးကာ ပေါက်ပြားတလက်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေသည်ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတာကြောင့်
“ဟရောင် တွင်းကိုခပ်နက်နက်တူးနော်” ဆိုပြီးလှမ်းအော်လိုက်တော့ မိဆွေက မင်းမောင်အသံကြောင့် ဘေးကိုလှည့်ကြည့်ရင်း
“ဟင်…..မောင်လေး လူရှိတာလား သွားပါပြီ မမတော့ ရှက်လို့သေချင်တော့တာပါပဲ”
“တခြားသူမဟုတ်ပါဘူး မမရဲ့ ငမိုးပါ” မိဆွေလဲ ငမိုးဆိုတဲ့အသံကြောင့် မျက်နှာလေးမှာ အိုစာသွားပြီး
“ဟာ…” ခနဲ့ဖြစ်သွားတော့သည်။ မင်းမောင်က မိဆွေကိုပြန်ငုံ့ကြည့်ကာ နဖူးပြင်ကြီးကိုငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး တချက်ချင်းဆောင့်သွင်းကာ လိုးနေလိုက်တော့သည်။ မိဆွေမှာလဲ ရီဝေဝေဖြင့်သာ ပြန်စိုက်ကြည့်ရင်း မင်းမောင်ရဲ့လီးကြီးကိုအဖုတ်ကြွက်သားဖြင့်ညှစ်ဆုတ်ပေးနေမိတော့သည်။
မင်းမောင်လဲ လိုးရှိန်ကိုတစက်မှမလျော့ အလိုးအညှောင့်မရပ်ပဲ မိဆွေကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ရှင်းပြနေလိုက်တော့ မိဆွေကဘေးကိုလှည့်ကြည့်ပြီး အလောင်းကောင်ကြီးနဲ့ ဦးနှောက်အပိုင်းအစတွေကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတော့ ကြောက်သွားပြီး မင်းမောင်ကိုအတင်းဖက်ထားတာနဲ့ မင်းမောင်က
“စိတ်လျော့ပါ မမရဲ့ ကျုပ်တို့ သူ့ကိုရှင်းလိုက်ပါပြီ” ဆိုတော့မှ မိဆွေလဲအကြောက်ပြေသွားကာ သက်ပြင်းတချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး
“ဟင်း…..မောင်မောင်….မောင်လေးက မမကိုကူညီတယ်ဆိုတာ မမသိပါတယ်….ဒါပေမယ့် မမတို့ …ဟင့်…ဟင့်….မမတို့….”
“အို မမကလဲ ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူမှမသိနိုင်ပါဘူး မမရယ်…..ကျုပ်လေ…..အဲ….မောင်လေ….မမကိုကြိတ်ပြီးချစ်နေတာကြာပြီဗျ…..အဲ့ဒါ မမသိရဲ့လား” မင်းမောင်က တခါတည်းချော်လဲရောထိုင်ကာ ရည်းစားစကားပြောလိုက်တော့ မိဆွေက ခေါင်းကိုသာခါယမ်းလို့
“ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း မမတို့ချစ်သူဖြစ်လို့မရဘူး…..တို့တွေက မောင်နှမတွေ”
“မောင်နှမအရင်းတွေမှမဟုတ်တာပဲ မမရယ်…..မသိဘူးဗျာ မောင်တော့ မမကိုချစ်တယ်…..မမကိုအရမ်းချစ်တယ်ဗျာ…..သိလား” မင်းမောင်ကပြောရင်း အားပါပါသွားပြီး အတင်းကော့ကာဆောင့်သလိုဖြစ်သွားတော့ မိဆွေလဲ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ရင်း
“အား….ကျွတ်..ကျွတ်….မောင်လေး ဖြေးဖြေးကွာ” ဆိုတော့မှ မင်းမောင်လဲစိတ်ကိုပြန်လျော့လိုက်တော့သည်။ မိဆွေက ဆေးအရှိန်လုံးလုံးပြယ်သည်တော့မဟုတ်သေး အသိစိတ်ပြန်ဝင်ကာပဲရှိနေသေးသည်။ သူမရဲ့အပျိုရည်ပန်း ခူးဆွတ်နေသည့် မောင်ဖြစ်သူကိုစိတ်မဆိုးရက်ပေမယ့် အနည်းငယ်ရှက်ရွံနေသေးသည်။ အဖုတ်ထဲလီးကဝင်ချည်ထွက်ချည်ဖြစ်နေတာကြောင့် ကာမစိတ်နဲ့ ရှက်ရွံစိတ် လွန်ဆွဲနေရာမှ ကာမစိတ်ကအနိုင်ယူသွားပြီး ကြာကြာမရှက်နိုင်တော့ပဲ အောက်ကနေ မင်းမောင်လိုးတာကိုအလိုက်သင့်လေး ကော့ကော့ပေးနေမိတော့သည်။
ထိုသို့ သူတို့နှစ်ယောက်လိုးဆော်နေကြတုန်းမှာပဲ ငမိုးလဲသူတို့ဘေးရောက်လာပြီး အလောင်းကောင်ကြီးကို သူ့သေးသေးသွယ်သွယ်ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် မနိုင်မနင်းတရွတ်တိုက်ဆွဲနေတာမို့ မင်းမောင်လဲ လိုးတာကိုခဏရပ်ကာ
“မမ ခဏနော်…” ဆိုပြီး ထရပ်လိုက်တော့ မိဆွေက ငမိုးအနားရောက်လာတာ သိလို့ထင့် မျက်လုံးဖွင့်မကြည့်ရဲ တဖက်ကိုလှည့်စောင်းကာနေတယ်။ အဖုတ်ထဲက လီးကြီးကျွတ်ထွက်သွားလို့ ဟာတာတာဖြစ်ကျန်နေရစ်တော့သည်။ မင်းမောင်နဲ့ ငမိုးက အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့လက်တဖက်တချက်စီကိုဆွဲကိုင်ပြီး ကျွင်းရှိရာသို့ဆွဲယူသွားချိန် ငမိုးက ကိုယ်တုံးလုံးဖြစ်နေပြီး စောက်ရည်တွေရွှဲပြောင်နေသည့် မင်းမောင်လီးကြီးကို ခပ်တွေတွေလေးငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်ကို မင်းမောင်သတိမထားမိပေ
အလောင်းကြီးက ကျွင်းထဲပစ်ချပြီးပြီးချင်းမှာတင် မင်းမောင်က မိဆွေရှိရာတန်းလှည့်ပြေးတာမို့ ငမိုးမှာစိတ်ခုသွားပြီး သူ့စိတ်ထဲ ဘယ်သူကိုစိတ်တိုလို့ စိတ်တိုမှန်းမသိ မင်းမောင်နဲ့ သူ့အမလိုးတာကိုပဲ မကျေနပ်သလိုလို လူသတ်လိုက်မိတာကိုပဲ နောင်တရသလိုလိုဖြစ်နေတယ်။ မင်းမောင်က မိဆွေရှိပြန်ရောက်လို့လာပြီး မိဆွေကိုလေးဖက်ကုန်းခိုင်းတော့
“အာ….မောင်မောင်ကလဲ မမရှက်တယ်….အဲ့လိုတွေမလုပ်ရဲဘူး….ဒီတိုင်းပဲ လုပ်ပါကွာ….နော်….နော်လို့” မိဆွေကငြင်းဆန်နေပေမယ့်လဲ မင်းမောင်က မရမကမိဆွေကိုဆွဲထူ၍ လေးဖက်ကုန်းခိုင်းတော့ မိဆွေလဲဘာမှမတက်နိုင်တော့ပဲ သူ့မောင်ခိုင်းသည့်အတိုင်း လေးဖက်ထောက် ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်တော့သည်။
မိဆွေ လေးဖက်ကုန်းဖြစ်သွားချိန်မှာတော့ မင်းမောင်က မိဆွေနောက်ဖက်မှာနေရာယူလို့ သူ့လီးကြီးကိုအဖုတ်မှာချိန်ဆကာ ထိန်းကိုင်ရင်း တချက်ထဲဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ မိဆွေလဲခေါင်းလေးမော့သွားပြီး
“အား…..ရှီး……မောင်မောင်ရယ်…..အရမ်းပဲကွယ်” ဆိုပြီးငြီးငြူနေတော့တယ်။ မင်းမောင်ကတော့ မိဆွေအပြောကိုဂရုမစိုက်အား လီးကြီးအဖုတ်ထဲတန်းတန်းမတ်မတ်ပြေးဝင်သွားပြီးနောက်မှာ ချက်ချင်းလိုလို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ထပ်ဆောင့်ထည့်လိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်ဖြင့် တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ဆောင့်လိုးတော့သည်။ တဖက်မှာလဲ မင်းမောင်နဲ့ မိဆွေတို့အလုပ်ရှုပ်နေချိန် ကျွင်းထဲမှာလဲ ငမိုးတယောက် အလောင်းကောင်ကြီးနဲ့ဇယားရှုပ်နေတော့သည်
အလောင်းကောင်ကြီးကား လူကသာသေသည် လီးကတော့ မသေသေး။ တောင်လျက်စနဲ့အသက်ထွက်သွားလို့ အကျောတွေကပ်နေတာကြောင့်လားတော့သေချာမသိရ။ လီးကြီးမှာ မင်းမောင်လီးထပ်ပိုကြီး သယောင်ယောင်ဟု ငမိုးတွေးလိုက်မိသည်။ ငမိုးလဲမတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျွင်းနှုတ်ခမ်းဝကနေခေါင်းထောင်၍ ချောင်းကြည့်တော့ ဟိုနှစ်ယောက်မှာ သူ့အလုပ်သူရှုပ်နေတာကြောင့် သူ့ကိုရှိတယ်လို့ကိုမထင်။ ငမိုးကလဲ သူ့စိတ်ထဲတခါမှမဖြစ်စဖူး ဖြစ်ပေါ်လာသည့် ပင်ကိုမိန်းမအခံစိတ်များဝင်လာပြီး သူ့မျက်စိရှေ့တွင်ထောင်မတ်နေသော အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့လီးကြီးကနေ အကြည့်ကိုမခွာနိုင်ဖြစ်လာပြီး ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားဖြစ်ပေါ်နေတော့သည်။
သို့နှင့် မင်းမောင်တို့အရိပ်အခြေကိုတချက်ချောင်းကြည့်လိုက်ရင်း သူ့ဖက်အာရုံမရှိနေတာကို သေချာသိသွားတော့ ငမိုးလဲကျွင်းထဲအလောင်းကောင်ကြီးရဲ့ဘေးမှာငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မရဲတရဲဖြင့် အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့လီးကြီးကိုလက်နဲ့အသာကိုင်တွယ်ကြည့်တော့ ပူနွေးနေသေးသည်။ အသက်ထွက်သွားတာ အရမ်းကြာသေးတာမဟုတ်တော့ အပူရှိန်အနည်းငယ်ကျန်နေသေးသည့်သဘောဖြစ်မည်။ ခပ်နွေးနွေး လီးတန်ကြီးကိုအသာညှစ်ကိုင်ကြည့်ရင်း စောစောက မင်းမောင်လုပ်နေသလို အထက်အောက်ပွတ်ဆွဲကြည့်တော့ လီးကြီးအပေါ်ယံအရည်ပြားက အပေါ်ပါလာလိုက် အောက်ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ငမိုးမှာလဲမမြင်စဖူးနဲ့ အလောင်းကောင်ကိုဂွင်းထုပေးနေမိတော့သည်။
ငမိုးလဲ အလောင်းကောင်ကြီးကိုဂွင်းထုပေးနေရင်း သူ့ရဲ့ပေါင်ခြံကြားက မိန်းမကိုယ်လေးဆီကနေလဲ ယားယံသည့်ဝေဒနာတရပ်ပေါ်လာတော့ ကျန်တဲ့လက်တဖက်နဲ့ ပုဆိုးအောက်ကနေအသာနှိုက်ပြီး ယောင်လို့တောင်ကိုင်မကြည့်ဖူးတဲ့အဖုတ်ကိုလက်နဲ့စမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူလဲရမ်းသမ်းပန်းသမ်းစမ်းကိုင်လိုက်တာ အစိကိုမှတည့်တည့်ကိုင်မိလျက်သားဖြစ်သွားပြီး ဓါတ်လိုက်သလိုလို ကျင်ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး မတ်တပ်ထရပ်မိသွားတယ်။ ငမိုးလဲ စိတ်မလုံစွာနဲ့ ဘေးဘီကိုကြည့်ရင်း မင်းမောင်တို့ဖက်ကြည့်လိုက်တော့ မင်းမောင်တို့အတွဲမှာ အားသွန်ခွန်စိုက် တက်ညီလက်ညီလိုးဆော်နေဆဲပင်ဖြစ်သည်။
မိဆွေကပင်အပေါ်ကနေပြီး မြင်းစီးပေးနေသည်ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရသောကြောင့် ငမိုးရဲ့စိတ်ထဲပိုလို့တောင်ခတ်ထန်လာပြီး အလောင်းကောင်ရဲ့လီးကြီးကိုကြည့်လိုက် မင်းမောင်တို့ဖက်ကြည့်လိုက်ဖြင့် စိတ်ထဲဒွိဟဖြစ်လာပြီး မှောင်ရီဝိုးတဝါးလဲဖြစ်လာသည်မို့ ငမိုးလဲမရဲတရဲဖြင့် ခပ်တိုတိုဝတ်ထားသည့်ပုဆိုးကိုအောက်ကနေဆွဲမကာ အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်းငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
အဲ့နောက်မှာ အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့လီးကြီးကို သူ့လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားကပိပိနဲ့တေ့သွင်းလိုက်တော့ လီးနဲ့အဖုတ်ထိတွေ့သွားပြီး စောစောကလိုဓါတ်လိုက်သလို ကျင်ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ငြီးသံသဲ့သဲ့ပင်ထွက်ပေါ်လာတော့ ငမိုးမှာသူ့ပါးစပ်သူအမြန်အုပ်လိုက်ရတယ်။ ဒါနဲ့ အဖုတ်နဲ့လီးကြီးကိုထိထားလျက်စနဲ့ ငမိုးကအသာဖိထိုင်ချလိုက်တော့ လီးကြီးရဲ့ထိပ်ဖူးက သူ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းကြားတိုးဝင်သွားပြီး ငမိုးရဲ့ဗိုက်ထဲကနေလဲ စူးခနဲ့ထိုးအောင့်လာတော့ ငမိုးလဲဘေးကိုလှဲချထိုင်လိုက်ပြီး ဗိုက်ကိုလက်နဲ့ဖိကာ လူးလိမ့်နေအောင် ဝေဒနာကိုခံလိုက်ရတော့သည်
ခဏအကြာမှာ ဗိုက်အောင့်သည့်ဝေဒနာပျောက်သွားချိန်မှ ငမိုးလဲစောက်မှတ်မရှိပဲ အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့ကိုယ်ပေါ်နောက်တကြိမ်တက်ခွလိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ လီးတန်ကြီးက ပိပိထဲထိုးသွင်းဖို့မကြိုးစားတော့ပဲ လီးကိုဗိုက်မှာကပ်ထားကာ ပိပိကြားထဲညှပ်၍ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အဲ့နောက်မှာတော့ မိဆွေလုပ်သလိုမျိုးအတုခိုးကာ ခါးကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ဖြင့်နှဲ့ကြည့်လိုက်တော့ အလောင်းကောင်ကြီးရဲ့လီးတန်ထိပ်ဖူးနုအိအိကြီးက ငမိုးအစိကိုသွားထိတွေ့ကာ ကလိပေးသလိုဖြစ်တာကြောင့် ငမိုးလဲ မကျင်တော့ပဲ ဖီးလ်တက်ကာ ဆက်တိုက်ဖိပွတ်နေလိုက်တော့တယ်။ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ပွတ်ဆွဲနေမှန်းမသိ သူ့ပေါင်ကြားထဲမှာလဲအရည်တွေစိုရွှဲလာပြီး
“ပိ….ပြတ် ပြတ် ပလွတ် ဗြစ်” အသံများပင်ထွက်လို့နေတော့သည်။ ငမိုးလဲ မိဆွေလိုအော်ဟစ်ငြီးငြူလိုက်ချင်ပေမယ့် အသံထွက်မှာစိုး၍ သူ့ပါးစပ်သူပြန်အုပ်ကာခပ်သွက်သွက်လေးပွတ်ဆွဲရင်း ၃ ၄ မိနစ်ခန့်အကြာမှာပဲ အူတွေအသဲတွေယားယံလာပြီး သေးပေါက်ချင်တာလိုလို ချီးပါချင်တာလိုလိုဖြစ်လာတော့ ငမိုးလဲစိတ်ကိုလွှတ်ချထားရင်း ဆက်နှဲ့လိုက်တာ သိပ်မကြာလိုက်ပါပဲ သူ့အဖုတ်ထဲကနေအရည်တွေပန်းထွက်သွားတော့တယ်။ ငမိုးလဲ တကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့ အားအင်တွေကုန်ဆုံးသွားသလိုလို နှုန်းချိသလိုဖြစ်သွားပြီး သူ့အမြင်အာရုံတွေလဲဝေဝါးသွားကာ ခန္ဓာကိုယ်ကလဲအလောင်းကောင်ကြီးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှောက်ကျသွားတော့သည်။
ငမိုးတယောက် လစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီမသိ မင်းမောင်ရဲ့အော်ခေါ်သံကြားတော့မှ လူးလဲထထိုင်လိုက်ပြီး မော့ကြည့်တော့ မင်းမောင်က တွင်းနှုတ်ခမ်းဝမှာငုတ်တုပ်ထိုင်ပြီး သူ့ကိုခေါ်နေတော့ ငမိုးလဲ ရှက်ရွံသွားပြီးခေါင်းကိုပြန်ငုံ့လျက် အလောင်းကောင်းကြီးရဲ့ပုဆိုးကိုမသိမသာပြန်ဖုံးလိုက်ရင်း ဘေးကိုလှဲထိုင်ချလိုက်သည်
“မင်း…..ငါခေါ်နေတာ ကြာလှပြီ အလောင်းကြီးပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ” မင်းမောင်အသံထွက်လာတော့ ငမိုးလဲ ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်ပေးရမည်ကို တွေးတောစဉ်းစားခန်းဝင်နေရင်း အမှောင်ထုလဲကြီးစိုးနေပြီမို့ မင်းမောင်ကိုမော့ကြည့်ကာ
“အေးကွာ ငါလဲဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ်မသိဘူး နည်းနည်းငိုက်သွားတယ်”
“မင်းငိုက်တာကလဲကွာ မသိရင် လိုးနေတဲ့အတိုင်းပဲ”
“ဟာ….ဟေ့ကောင် မင်း…..ဘာ….ဘာ….စကား…”
“ဟား….ဟား…ဟား….ငါ စတာပါကွာ….ကဲ ကဲထတော့ မြေဖို့ရအောင်”
“မင်းတို့ကကော ပြီးပြီလား”
“မပြီးသေးဘူး အနားယူတာ ပြီးရင် ထပ်လိုးအုံးမှာ” ငမိုးမှာ အရင်ကလိုမဟုတ်တော့ သူ့နားထဲ လိုး ဆိုသည့်စကားလုံးကြားလိုက်ရချိန် စိတ်ထဲတမျိုးတမည်ဖြစ်သွားပြီး သူ့အမ မိဆွေကိုပင်မနာလိုချင်သလိုလိုဖြစ်လို့သွားသည်။ ဒါနဲ့ ငမိုးလဲတွင်းပေါ်ကိုတက်ပြီး ပေါက်ပြားကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တော့ မင်းမောင်က လှမ်းဆွဲပြီး
“မင်းမူးနေပြီဆိုတော့ ပင်ပန်းနေပြီထင်တယ် ငါပဲဆက်လုပ်လိုက်မယ် သွား သွား မင်းဂျင်ထိုးချင်နေတာမလား သွားဆော့တော့ ဒါပြီးရင် ငါက မိဆွေကိုထပ်လိုးအုံးမှာ….ဒီညတော့ ဂျင်မဆော့တော့ဘူးဟေ့ ခြောက်ကောင်ဂျင်ထပ်ပိုကောင်းတာတွေ့နေရပြီ….အဟေးဟေး…ဟေး”
“မိဆွေကပြန်ရအုံးမှာနော်…..မိုးချုပ်နေပြီဟ”
“ငါသိတယ်…..သူနဲ့ငါ တအိမ်ထဲအတူနေတာ လိုးပြီးသွားရင် အတူတူပြန်မှာ မင်းကော ပြန်လိုက်မှာလား နေရစ်ခဲ့မှာလား”
“ငါ….ငါ…..နေရစ်ခဲ့မယ်ကွာ မင်းတို့ဟာမင်းတို့ပဲ ပြန်ကြတော့” ဆိုပြီးပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ တဲရှိရာဖက်ကိုလှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ အမှန်တော့ မင်းမောင်က ငမိုးဖြစ်အင်ကိုအစအဆုံးနည်းပါးမြင်တွေ့လိုက်ရပြီး ငမိုးရဲ့ မိန်းမစိတ်တွေပြန်ဝင်ချင်ချင်ဖြစ်နေသည်ကို ရိပ်မိသွားတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ခုလောလောဆယ် သူအလိုးချင်ဆုံး မိဆွေကိုလိုးခွင့်ရလိုက်ပြီမို့ ငမိုးကိုခေါင်းထဲမရှိတော့။
အလောင်းကောင်ကြီးကိုမြေဖို့ အပေါ်ကနေခြုံတွေပြန်ဖုံးခဲ့ပြီးနောက် မင်းမောင်လဲ မိဆွေရှိရာပြန်သွားလိုက်တော့ မိဆွေက မင်းမောင်ရဲ့ပုဆိုးကိုမြေကြီးပေါ်ချခင်းထားပြီး တုံးလုံးပက်လက်လှဲလျောင်းနေကာ အလိုးခံရပုံများကိုပြန်လည်တွေးတောရင်း စမြုပ်ပျံဖီးလ်တက်နေသည်။ မင်းမောင်က မိဆွေဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်ပြီးပြီးချင်း နို့အုံကိုလက်နဲ့အုပ်ကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်တော့ မိဆွေက မျက်လုံးပွင့်လာပြီး
“မိုးမိုးပြန်သွားပြီလား မောင်မောင်” ဆိုပြီး တိုးတိုး ညှင်သာသာ အသံလေးဖြင့်မေးလာတော့ မင်းမောင်ကခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး
“ဒီကနေတော့ပြန်သွားပြီ ရွာကိုတော့ပြန်မှာမဟုတ်လောက်ဘူး ဒီကောင်ဂျင်ဆော့ချင်နေတာ မနက်မှပြန်လာလိမ့်မယ်ထင်တယ်”
“ဟို….သူ….မမတို့အကြောင်း ပြန်တော့….မဖွ….လောက်ပါဘူးနော်”
“မဖွပါဘူး မမကလဲ…..ဒီကောင်ကဘယ်သူနဲ့ပေါင်းလို့ ပြန်ဖွမှာလဲဗျာ….ပြီးတော့သူ့အညှာကို ကျုပ်ကိုင်ထားမှာပေါ့ဗျ”
“ဘယ်လို….” မိဆွေလဲ မင်းမောင်ကိုကြည့်ရင်းနားစွင့်နေတော့ မင်းမောင်က သူမြင်တွေ့ခဲ့သည်ကို ပြန်လည်ဖောက်သယ်ချလိုက်တော့ မိဆွေကမယုံနိုင်ဖြစ်သွားပြီး တအံတဩဖြစ်လို့နေတယ်
“မောင်မောင့်မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ဆိုလို့သာ ယုံရတယ် မမတော့ဖြင့် ဒီကောင်တသက်လုံး မိန်းမပြန်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့ ထင်ကိုမထားဘူး”
“ဖြစ်လာစေရမယ် မပူနဲ့ မမ”
“မောင်က တပ်အပ်သိလှချည်လား….ဘယ်လိုသိ ပြောပါအုံး”
“သူ့ကို မိန်းမဖြစ်ရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းကြောင်း လိုးပြီးပြောလိုက်မှာပေါ့ မမရဲ့….ဟား…ဟား”
“အို….မောင်ကတော့ နောက်ပြီ….ဟင်း…ဟင်း…” မင်းမောင်က ပြောလဲပြော နို့ကိုလဲညှစ်ကိုင်ပြီးပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းကာစုပ်လိုက်တော့ မိဆွေလဲကျောကော့သွားပြီး
“အ…..ရှီး….မောင်မောင်ရယ်….” နဲ့ငြီးငြူနေတော့သည်
မင်းမောင်ကကျန်လက်တဖက်က မိဆွေပေါင်ကြားထဲထိုးနှိုက်ကာ အဖုတ်လေးထဲလက်ထိုးထည့်ပြီးမွှေပေးလိုက်တော့ မိဆွေမှာ ပိုလို့သာလူးလွန့်လာပြီး
“အီး….မောင်မောင်ရယ်……..တော်တော့လေ…..မိုးချုပ်ပြီ တို့ပြန်ရအုံးမယ်လေ….အိမ်မှာ မေမေနဲ့ဒေါ်လေးနှစ်ယောက်ထဲ”
“မိုးချုပ်လဲ ဘာဖြစ်လဲ မောင်ကိုယ်တိုင်ရွာအထိလိုက်ပို့မှာပေါ့ မရဲ့…..မောင် မဝသေးဘူးကွာ ထပ်လိုးချင်သေးတယ်”
“ဒီမှာ လူသေထားတော့ မမ စိတ်ထဲတမျိုးကြီး မသတီဘူး…နော်…ငါ့မောင်လေး….”
“လူသေတာများအဆန်းလုပ်လို့ နေရာတိုင်းမှာလူသေထားဖူးတဲ့နေရာချည်ပဲကို မမကလဲ မရဘူးဗျာ မောင်တော့ မမကိုချစ်လို့ ဝကိုမဝသေးဘူး”
“ပြောရ ခက်လိုက်တာကွယ်……သွေးစိမ်းညှီနံ့ကြီးနဲ့ မောင်မနံဘူးလား မမတော့ ခေါင်းတောင်မူးလာပြီ…ဟူး…….တအိမ်ထဲအတူနေတာပဲ မောင်မောင်ရယ်…..အိမ်ကျမှလုပ်ပါကွယ်….နော်…..ညကျရင် မေမေတို့အိပ်သွားတဲ့အခါ မမအခန်းထဲကိုလာခဲ့လေ…..နော်….နော်လို့….” ဆိုပြီးမင်းမောင်ကိုချော့ပြောလိုက်တော့ မင်းမောင်ကလဲ
“မမ တကယ်ပြောတာနော်…..ဒါဆို နောက်ကျရင်လဲ မောင်နဲ့ မမတို့ ခဏခဏ ခိုးလိုးကြမယ်နော်” ဆိုတော့ မိဆွေက မျက်နှာလေးခပ်ရဲရဲဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့ မင်းမောင်လဲပျော်သွားပြီး အဝတ်အစားကိုယ်စီပြန်ဝတ်လိုက်ကြပြီးနောက် တယောက်လက်တယောက်စွဲကိုင်လို့ သူတို့ရွာကိုပြန်လာခဲ့လိုက်ကြတယ်။
သူတို့ရွာကိုပြန်လာသည့်တလျောက်လုံးမှာတော့ သူတို့လဲအချင်းချင်းတယောက်အကြောင်း တယောက် အူမချီးခါးမကျန် အိတ်သွန်ခွံမှောက်ဖွင့်ဟပြောလိုက်ကြတာကြောင့် မင်းမောင်လဲ မိဆွေအကြောင်း ခရေ့စေ့တွင်းကျကျသိရှိသွားလေသည်။ မိဆွေကောလိပ်တက်တုန်းက ရည်းစားတယောက်ထားခဲ့ဖူးသည်။ ထိုရည်းစားနဲ့ အဖုတ်အကိုင်ခံ နို့စို့ခံရတဲ့အပြင် လီးစုပ် ဘာဂျာမှုတ် အခြေအနေထိပါရောက်ခဲ့ကြောင်း သိလိုက်ရပြီး လွန်လွန်ကျူးကျူးတော့မဖြစ်ခဲ့ကြ
သူ့ချစ်သူကမကြာခဏတောင်းဆိုတာ အတင်းပူဆာတာကြောင့် မိဆွေလဲသေချာစဉ်းစားဆုံးဖြတ်ပြီး သူ့အလိုကိုလက်ခံတော့မဲ့ဆဲဆဲမှာတင်ပဲ အမောင်သကောင့်သား ရထားပေါ်ကပြုတ်ကျပြီး မာလကီးယားသွားကြောင်း မိဆွေက မင်းမောင်ကိုဖွင့်ဟဝန်ခံလာသည်။ မင်းမောင်ကလဲ ရည်းစားတော့ထားဖူးသည် လိုးသည့်အခြေအနေထိမရောက်ဖူးကြောင်း လိမ်ညာ၍ ပြန်လည်ဖြေလိုက်တော့ မိဆွေက
“ဒါဆို မောင်ကော မမကော နှစ်ယောက်လုံး လူပျို အပျိုတွေပေါ့နော်…ဟင်း…ဟင်း…..အိ…အို မောင်နော် လမ်းလယ်ခေါင်ကြီးကို” မင်းမောင်က မိဆွေဆီကအဖြေကိုပြန်မစောင့်တော့ပဲ ခါးဖက်ထားသည့်လက်ကိုအောက်လျော့ချကာ ဖင်ကြားထဲလက်ထိုးနှိုက်ချလိုက်တော့ မိဆွေလဲခြေဖျားများထောက်လို့ ကော့တက်သွားတော့တယ်။ မင်းမောင်ရဲ့ သဘောအတိုင်းသာဆို သူတို့လမ်းနဘေး ချောင်းစပ်ထဲဆင်းပြီး တချီတမောင်းလိုးခွဲလိုက်ချင်သည်
ရွာသို့ပြန်ရာလမ်းတလျောက်လုံးမှာလဲ မှောင်ရီဝိုးတဝါးဖြစ်လာသည်ကိုအကြောင်းပြုပြီး မင်းမောင်က မိဆွေရဲ့လက်ကိုဆွဲယူပြီး သူ့လီးကိုကိုင်ခိုင်းတော့သည်။ မိဆွေလဲ အမှောင်ထဲမို့ စိတ်ရဲနေတာနဲ့ ကိုင်ပေးထုပေးလိုက်တော့ မင်းမောင်လဲမနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်သွားပြီး မိဆွေလက်ကိုအတင်းဆွဲကာ လမ်းနဘေး ချောင်းစပ်ကိုဆင်းလိုက်ပြီး မိဆွေကိုအတင်းဖက်နမ်းတော့ မိဆွေမှာ တအိုအိုနဲ့သာ ရုန်းကန်နေပြီး မင်းမောင်ရဲ့ချုပ်အားကိုမလွန်ဆန်နိုင်ဖြစ်လို့နေသည်။
မင်းမောင်ကနမ်းရင်းနဲ့ မိဆွေဖင်အိုးကြီးကို စိတ်ကြိုက်ကိုယ်တွယ် ဖစ်ညှစ်နေတော့ မိဆွေလဲဒူးများခွေကျသွားတာကြောင့် မင်းမောင်ရှေ့မှာပဲ ငုတ်တုပ်ထိုင်ကျသွားတယ်။ မင်းမောင်က ဒါကိုအခွင့်ကောင်းယူကာ ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်ပြီး တောင်နေသည့်လီးကြီးကိုထုတ်ကာ မိဆွေခေါင်းကိုလဲကိုင်ပြီး ဆွဲလိုက်တော့ လီးနဲ့မိဆွေမျက်နှာထိကပ်သွားပြီး မင်းမောင်က
“မမ မောင့်လီးကိုစုပ်ပေးနော်” ဆိုပြီးပြောလိုက်တော့ မိဆွေလဲ မှောင်နေတာကြောင့် မူမနေတော့ပဲ မင်းမောင်လီးကြီးကိုအမှောင်ထဲမှာပဲ ရမ်းသမ်းစမ်းလိုက်ပြီး လက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ကာ ရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲ၍ ထုပေးလိုက်ပြီး
“မောင့် ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲနော် ရှည်လဲအရှည်ကြီး ဒါကြီး မမအထဲဆန့်မယ်လို့ ထင်တောင်မထင်ထားဘူး” ဆိုပြီးပြောလိုက်ပြီးနောက် သူ့ပါးစပ်ကိုဟကာ လီးတန်ကြီးကိုပါးစောင်ထဲထည့်ငုံ၍စုပ်ပေးလိုက်တော့ မင်းမောင်တယောက် ကျောကော့ရမဲ့အလှည့်ဖြစ်လို့သွားတော့သည်။
လီးစုပ်ခံဖူးပေမယ့် မင်းမောင်မှာ မိဆွေရဲ့ ပုလွေအစွမ်းကို ပါးစပ်အတွင်းသားနုနု အာငွေ့ပူပူတို့ကြောင့် အထိအတွေ့ထူးကိုခံစားနေမိပြီး မိဆွေပါးစပ်ထဲထည့်ကာ မိဆွေရဲ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ခါးကိုကော့ထိုးကာ ညှောင့်လိုးတော့သည် ၅ မိနစ်ခန့်အကြာမှာပဲ သုတ်ရည်များပန်းထွက်သွားကာ ပြီးဆုံးသွားတော့သည်။ သုတ်ရည်တွေထွက်လာတော့ မိဆွေက ပါးစပ်ထဲကလီးကိုထုတ်၍ ဘေးကိုချိန်ပြီး လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက်ထုပေးလိုက်ရင်း လရည်များကုန်စင်သည်အထိညှစ်ပေးလိုက်တော့သည်။ လီးကြီးဟာလဲ ပြီးဆုံးခြင်းပန်းတိုင်ရောက်သွားတာကြောင့် တုန်တုန်ဆတ်ဆတ်ဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်းပျော့ကျသွားတာမို့ မိဆွေလဲထရပ်လိုက်ပြီး မင်းမောင်ရဲ့ဂုတ်ပိုးကိုခိုစီးကာ နှုတ်ခမ်းတို့ကိုမော့နမ်းနေလိုက်တော့သည်။
“အိုး…..မောင် အိမ်ကျမှ ချစ်ကြမယ်လေ မောင်ရဲ့”
“မောင် မနေနိုင်တော့ဘူး မမရယ် ဒီမှာပဲ လိုးလိုက်ကြရအောင်” မင်းမောင်ရဲ့အလိုဆန္ဒကို မိဆွေသဘောမတူပဲ အတင်းငြင်းဆန်နေတာကြောင့် မင်းမောင်မှာစိတ်ကိုလျော့လိုက်ပြီး ကြာကြာဝါးမဲ့သွားမို့ အရိုးကြည့်ရှောင်တာ ကောင်းပါတယ်လေ လို့တွေးလိုက်မိပြီး အိမ်ကိုအမြန်ပြန်ရောက်လို့ ညအိပ်ချိန်ကိုမြန်မြန်ရောက်ဖို့သာ စိတ်စောနေမိတော့တယ်။အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိဆွေကအိမ်ထဲဝင်သွားပြီး အိမ်ပြန်နောက်ကျရသည့်အကြောင်း လီဆယ်၍ဖြေကြားလိုက်ပြီး မင်းမောင်ကတော့ အိမ်မကြီးထဲမဝင်တော့ပဲ သူအိပ်သည့်နွားစာတဲကိုသာဝင်လာခဲ့တော့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သားလဲ ရေမိုးချိုးလို့ ညစာစားသောက်ပြီးနောက်မှာတော့ ည ၇ နာရီခန့်ရောက်သွားတော့ မီးမရှိဘာမရှိတဲ့ တောနယ်ဖက်မို့ ညအိပ်တာစောကြလေတော့ လူကြီးနှစ်ယောက်နဲ့ မိဆွေတို့လဲ အိပ်ခန်းအသီးသီးကိုဝင်သွားတော့သည်။
မင်းမောင်လဲနွားစာတဲထဲပြန်နားနေရင်း ၈ နာရီလူနေတိတ်ချိန်ကိုသာစောင့်ဆိုင်းရင်း တမှေးအိပ်ပျော်သွားမိသည်။ ညဖက်လူနေတိတ်ချိန်တွင် ချစ်သူအသစ်စက်စက်လေး မိဆွေကိုသွားတီးရမည်ဟူသည့် စိတ်ဇောတို့ကြောင့် သူလဲကြာကြာမမှေးလိုက်ရ လန့်နိုးလာပြီး တဲထဲတွင်ဆက်မနေတော့ပဲ ခြံဝင်းထဲလှည့်ပတ်လမ်းလျောက်လိုက်ရင်း အိမ်ခေါင်းရင်းနားကပ်ပြီး သူ့အမေနဲ့ ကြီးဒေါ်တို့ အိပ်မအိပ်သွားသွားနားထောင်ရသေးသည်။
သူတို့၏ဘုရားရှိခိုးသံများကြားနေရသေးလျှင် မအိပ်ကြသေး တိတ်ဆိတ်နေရင်တော့ အိပ်သွားကြပြီဆိုတာ မင်းမောင်သိထားလေတော့ အိမ်ခေါင်ရင်းနားသွားနားထောင်လိုက် ဘုရားစာဆိုသံကြားရင် ထပ်လမ်းလျောက်လိုက်ဖြင့် အိမ်ဝိုင်းအတွင်း လေးငါးဆယ်ပတ်ခန့်လမ်းလျောက်ပြီးချိန်မှာ တခါထပ်ချောင်းတော့ ဘာသံမှမကြာရတော့ပေ။ မင်းမောင်လဲပျော်သွားပြီး သူ့တဲနဘေးတွင်လှဲထားသည့် ဝါးလှေကားကိုယူကာ မိဆွေရဲ့အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်ဘေးထောင်လိုက်ပြီး လှေကားကတဆင့် မိဆွေအခန်းထဲကိုခုန်ကူးလိုက်တော့သည်။
မိဆွေကလဲ ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျပြီး သူမရဲ့အပျိုရည်ကိုလူယုတ်မာတယောက်လက်ထဲပေးအပ်ရတော့မဲ့ ဆဲဆဲမှာတင် ကံသီပေလို့ မောင်ဖြစ်သူရဲ့ကယ်တင်ခြင်းကိုခံခဲ့ရပေမယ့် သူမရဲ့အပျိုပန်းလေးကိုတော့ အကောင်းအတိုင်းပြန်မရတော့ပေ။ ဒါပေမယ့်လဲ မိဆွေတယောက် အဲ့ကိစ္စအတွက်နောင်တရတာမျိုးအလျှင်းမရှိ နဂိုကတည်းက အထန်စိတ် ဓာတ်ခံရှိသူပီပီ မင်းမောင်နဲ့ကြည်နူးခဲ့သည့် ညနေခင်းအချိန်ခါလေးကိုပြန်တွေးမြင်ယောင်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲစိုစိစိုစိနဲ့ အဖုတ်လေးမှာယားယံလာတော့သည်။
နဖူးပေါ်လက်တင်လို့ မင်းမောင်နှင့် ကြည်နူးခဲ့သည့် အကြောင်းများ ပြန်တွေးနေစဉ်မှာတင်ပဲ ခြေရင်းရှိပြတင်းတံခါးကပွင့်သွားပြီး ပြင်ပ လရောင်ဝင်လာတာနဲ့အတူ လူရိပ်လူယောင်ကိုမြင်လိုက်ရတော့ မင်းမောင်မှန်းချက်ချင်းသိလိုက်ပြီး မိဆွေလဲရင်တွေပင်ခုန်လို့နေတော့သည်။ မင်းမောင်က အခန်းထဲကိုရောက်ရောက်ချင်းမှာတင် မိဆွေရဲ့ခြင်ထောင်နားကပ်ပြီး
“မမ….မမ….” နဲ့အသံခပ်အုပ်အုပ် ခေါ်နေတော့ မိဆွေလဲသူ့အသံကို မိဘများကြားသိသွားမှာစိုးရွံ့တာနဲ့ ခြင်ထောင်အပြင်ကိုလက်တဖက်ထုတ်လို့ မင်းမောင်ပါးစပ်ကိုလှမ်းအုပ်လိုက်ရသည်။ အဲ့အခါမှ မင်းမောင်ကလဲ ခြင်ထောင်တွင်းသို့လှိမ့်ဝင်လိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ဘေးမှာကပ်ထိုင်ကာ မိဆွေရဲ့ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးကြီးကိုသိုင်းဖက်လိုက်တော့ မိဆွေကလဲ မင်းမောင်ရင်ခွင်ထဲသို့ခေါင်းလေးမှီကျလာတော့သည်
သူတို့နှစ်ဦးလဲ ဘာစကားမှမပြောကြသေးပဲ နံရံမှာကပ်ထိုင်နေရင်း တဦးကိုတဦးတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လို့ ရင်ခုန်သံတွေဖလှယ်နေကြတော့သည်။ မင်းမောင်က မိဆွေရဲ့ခေါင်းကိုငုံ့နမ်းရှုပ်လိုက်တော့ မိဆွေလဲမျက်နှာလေးမော့ကာ မင်းမောင်ကိုမော့ကြည့်လာတော့ မင်းမောင်ရဲ့ခေါင်းကအောက်ကိုငုံ့ကျသွားပြီး နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုတို့ ထိတွေ့ကာနမ်းစုပ်လိုက်ကြတော့သည်။
မင်းမောင်က နမ်းနေရင်းနဲ့ မိဆွေကိုအိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး သူကပါမိဆွေကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဘေးဖြဲလိုက်ရင်း နေရာဝင်ယူနေတော့ မိဆွေက ခေါင်းကိုရှောင်တိမ်းသွားပြီး
“မောင်….မေမေတို့ အိပ်ခါစပဲရှိသေးတယ် အသံကြားလို့ ပြန်နိုးလာလိမ့်မယ်….အခုမလုပ်သေးနဲ့အုံး” ဆိုပြီးပြောတော့ မင်းမောင်ကစိတ်မရှည်စွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်ဒူးထောက်ထရပ်လိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့လက်ကိုစွဲကာ ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်ထွက်လိုက်ပြီး
“မောင့် တဲမှာသွားချစ်ကြမယ် မရယ်…..မောင်က မ ကိုတအားချစ်ချင်တာ ဒီမှာဆို မရလောက်ဘူး” မင်းမောင်ပြောသည်က အမှန်ဖြစ်သောကြောင့် မိဆွေလဲမင်းမောင်သဘောကိုလက်ခံကာ ခြင်ထောင်အပြင်ထွက်လာလိုက်ပြီး
“မောင် ပြတင်းပေါက်ကဆင်းသွားနှင့် မ အခြေအနေကြည့်ပြီး တံခါးကနေပဲထွက်လာခဲ့မယ်…..ပြီးရင်လဲ မ ပြန်ဝင်ဖို့လွယ်တာပေါ့” ဆိုတော့ မင်းမောင်လဲပြတင်းပေါက်ကခုန်ကျော်လို့ထွက်သွားတော့သည်။ အိမ်နောက်ဖေးတံခါးမှာသွားစောင့်နေလိုက်တာ ချက်ချင်းလိုလိုပင် တံခါးကပွင့်လာပြီး မိဆွေထွက်လာတော့သည်။ သူတို့လဲတံခါးကိုအသာပြန်တွန်းစေ့ထားခဲ့ပြီး မင်းမောင်ရဲ့နွားစာတဲဆီလျောက်လှမ်းလာခဲ့တော့သည်။
နွားစာတဲပေါ်ရောက်သည်နှင့် သူတို့နှစ်ဦးသား တဦးကိုတဦးအငမ်းမရ နမ်းစုပ်ကြရင်း အဝတ်အစားများကိုလဲ ခပ်သွက်သွက်ပင်ချွတ်ကာ နှစ်ယောက်သားကလဲအရည်တွေစို့နေ ထန်လဲထန်နေကြပြီမို့ မိဆွေရဲ့ပေါင်ကြားမှာ ဝင်လှဲရင်း လီးကြီးကိုတန်းထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ မိဆွေမှာလဲ အဖုတ်ထဲ လီးဝင်ပြီးဆိုကတည်းက ငြီးလိုက်တဲ့ အငြီး လိုးနေတဲ့ ၁၀ မိနစ်ကျော်မှာတစက်လေးမှ တိတ်မသွား။
တိတ်ဆိတ်နေသည့် ညချမ်းချိန်ခါဆိုတာလဲမေ့သွားပြီး နှစ်ယောက်သားတကမ္ဘာထင်မှတ်နေကြရင်း မိဆွေရဲ့ငြီးငြူသံတွေ အဖုတ်ထဲ လီးဝင်သံထွက်သံတွေ ဆူညံစွာထွက်ပေါ်နေတော့သည်။ မင်းမောင်ရဲ့နွားစာတဲရှိရင်ဖက်ခြမ်းတွင် တခြားအိမ်ကခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိသည်မို့ တော်တော့သည်။ မဟုတ်ရင် သူတို့အသံတွေကြောင့် ဘေးပတ်ဝင်းကျင်ကစူးစမ်းကြမည်မှာအမှန်ပင်။
သူတို့လဲ ၁၀ မိနစ်ကျော်မျှမနားတမ်း တရစပ်လိုးဆော်လိုက်ကြပြီး မင်းမောင်ပြီးသွားချိန်မှာတော့ မိဆွေကိုဖက်ပြီးဝင်လှဲရင်းအမောဖြေနေကြတော့သည်။ အချိန်ကာလအားဖြင့်လဲ ၉၀ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းကာလဆိုတော့ ကာမကိစ္စလိင်မှုရေးရာတွေလဲသိပ်ပြီးမပွင့်လင်းသေးတာကြောင့် ယောက်ျားများအတွက် လရည်ထွက်လျှင်ပြီးသည် သူတို့လိုးနေသည့်မိန်းမများကိုတော့ ပြီး မပြီးဂရုမစိုက်ကြတာများသည်။ မင်းမောင်ကတော့ ဘယ်သူမှသင်ပေးစရာမလို သူပြီးခါနီးတွင် မိဆွေကို ကောင်းရဲ့လား ကျေနပ်ရဲ့လား ဆိုပြီးမေးကာ မိဆွေကျေနပ်သည်ဆိုတော့မှ သူလဲသုတ်ရည်များပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
မိဆွေမှာတော့ ပြီးမပြီးဆိုတာ ဘာမှန်းသေချာမသိပေမယ့် အလိုးခံနေရင်းနဲ့ကို သူ့ရင်တွေဖိုးသိုးဖက်သပ်ဖြစ်လို့ဖြစ် ကျက်သီးမွှေးငြင်းများထကာ အကျောအချဉ်များပြေသွားတာလဲ အကြိမ်ကြိမ်မို့ သူ့အဖုတ်ထဲ လီးဆိုသည့်အချောင်းကြီးဝင်ထွက်သွားလာနေသည်ကိုတော့ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ရသည်မှာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့သည်။
တချီပြီးမြောက်သွား၍ အနားယူနေရင်း ချစ်သူနှစ်ဦးသားလဲ စကားတွတ်ထိုးနေကြကာ
“မမ…..ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဟိုလူယုတ်မာနဲ့ တောင်ခြေကိုလိုက်သွားတာလဲ”
“အင်း မမလဲသေချာမမှတ်မိဘူး…..အဲ့လူကျောင်းကိုလာပြီး သူ့သမီးဖျားလို့ ခွင့်လာတိုင်တယ်….မမ လဲသူ့တိုင်တဲ့ခွင့်ကိုလက်ခံလိုက်ပြီး ကျောင်းပျက်ရက်အတွင်း ကလေးစာနောက်မကျရေးအတွက် ကျက်စရာ မှတ်စရာလေးစီစဉ်ပေးမယ်ဆိုပြီး ညနေအပြန်ကို ကြည်ကြည်တို့နဲ့မလိုက်ပဲနေခဲ့တာ…..”
“အဲ့အချိန်တွေက ကျောင်းထဲဘယ်သူမှမရှိတော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား မမနဲ့ သူနဲ့နှစ်ယောက်ထဲပေါ့”
“ကျောင်းခန်းဖက်ခြမ်းမှာတော့ မမတို့ပဲရှိတော့တာလေ….ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာတော့ ဘုန်းကြီးတွေရှိတာပေါ့….သူလဲ ကျောင်းဝင်းထဲမှာတော့ မမကိုဘာမှလုပ်လို့မရပါဘူး…..အဲ့မှာ စာမှတ်နေရင်း သူက မမကို အချိုရည်လာတိုက်တာ…..သူမြို့ကယူလာတဲ့အချိုရည်ဆိုပြီး လစ်ပိုဆိုလား ဘာလားပဲ ထားပါတော့ အဲ့လိုလာတိုက်တော့ မမလဲ အချိုရည်သောက်ရခဲတယ်ဆိုပြီး ယူသောက်လိုက်တာပဲ….အဲ့နောက် မမလဲ ဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူး”
“မမကိုတောင်ခြေမှာ မောင်မြင်လိုက်လို့တော်သေးတာပေါ့ မဟုတ်ရင် မမဘဝတော့….ဟူး”
“ဟုတ်ပါတယ် မောင်ရယ်….မမမှာလေ မောင်ပေးတဲ့အရှက်နဲ့ အသက်ပဲရှိတော့တာပါ…..မောင့်ကို မမလေ တသက်လုံးအပျိုကြီးဘဝနဲ့ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သွားပါမယ်ကွယ်…..မောင် သာ…..ဟွန်း”
“ဘာလဲ မောင် သာ ဆိုတာက”
“မောင်လဲ မိန်းမမယူနဲ့ လူပျိုကြီးဘဝနဲ့နေ မမလဲ အပျိုကြီးဘဝနဲ့နေမယ် ဒါဆို……”
“ဒါဆို မောင်တို့ အမြဲလိုးလို့ရတာပေါ့ နှော….”
“အို….အဲ့လိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းကြီးတွေမပြောစမ်းပါနဲ့ မောင်ရယ် မမ မကြိုက်ပါဘူး”
“မမ မကြိုက်ရင် မပြောတော့ပါဘူး….မောင့်ကိုစုပ်ပေးနော်” မိဆွေလဲလှဲနေရာမှချက်ချင်းထထိုင်ကာ မင်းမောင်ရဲ့လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်လိုက်တော့
“မမ ဆံပင်တွေစီးထားလိုက်ပါလား လီးစုပ်နေတဲ့ မမမျက်နှာလေးကြည့်ချင်လို့”
“အိုး ဒီလောက်မှောင်မဲနေတာ ဘယ်လိုများမြင်လို့ ကြည့်ချင်ရတာလဲ တော်လေးကလဲ” မိဆွေက မိန်းကလေးပီပီ ဗြစ်တောက်ဗြစ်တောက်ပြောနေပေမယ့် မင်းမောင်ခိုင်းသည်ကိုတော့ ချက်ချင်းထလုပ်တော့သည်
ပြေကျနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျောလယ်လောက်ထိရှည်နေတဲ့ဆံပင်ကိုအလယ်လောက်မှာစုကိုင်ပြီး တပတ်လျှို၍ ချည်လိုက်ပြီး မျက်နှာဘေးရှိဆံပင်များကိုပါသပ်တင်လိုက်ပြီး နားရွက်နောက်ညှပ်ကာ ပြင်ဆင်လိုက်ရင်း
“ကဲ ကိုယ်တော်ချောလေး ရပြီလား တော်လေးက ဘယ်လိုလုပ်မြင်မှာလဲ” ဆိုတဲ့စကားအဆုံးမှ မိဆွေရဲ့မျက်နှာပေါ်ကို အလင်းရောင်စူးစူးထိုးကျလာတော့ မိဆွေလဲမျက်နှာကိုလက်နဲ့ကာပြီး
“ဟဲ့…ဟဲ့….မီးပိတ်ထားစမ်းပါ စူးကစူးနဲ့” မင်းမောင်လဲ သုံးထောင့်ထိုးဓါတ်မီးကိုပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ခေါင်းကိုဆွဲချလိုက်တော့ မိဆွေမှာလဲဘာသံမှမထွက်တော့ပဲ ပါးစပ်လေးဟကာ လီးတန်ကြီးကိုငုံစုပ်လိုက်တော့သည်
မင်းမောင်အဖို့တော့ ညနေတုန်းကလို ဖီးလ်မျိုးထပ်မံရရှိလိုက်ပြီးကျောကော့တက်သွားကာ မိဆွေရဲ့ခေါင်းကို ဆွဲဖိလိုက်တော့ လီးကြီးရဲ့ သုံးပုံနှစ်ပုံခန့်မှာ မိဆွေပါးစပ်တွင်းသို့ဝင်သွားပြီး အာခေါင်ကိုပင်ထိလို့သွားတော့သည်။ မိဆွေမှာလဲ အာခေါင်တွင်းဝင်လာသည့် ညှီစို့စို့အနံ့ထွက်နေသည့် လီးကြီးကြောင့် အာခေါင်နံရံလေးပင်အောင့်သွားပြီး မင်းမောင်လက်ထဲကရုန်းထွက်ပေမယ့် မင်းမောင်အတင်းဖိထားတာကြောင့် ရုန်းမရပြုမရနဲ့ ဆက်စုပ်ပေးနေရတော့သည်။
၂ မိနစ်ကျော်မျှရှိသေး မိဆွေလဲဘယ်လိုမှသီးမခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး မင်းမောင်ရဲ့ပေါင်သားကိုလိမ်ဆွဲလိုက်တော့မှ မင်းမောင်လဲမိဆွေကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့ မိဆွေမှာချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးလို့သာနေတော့သည်။
မင်းမောင်လဲ သူ့အမှားနဲ့သူမို့ ငြိမ်ပြီးမိဆွေရဲ့ကျောကိုပွတ်ပေးနေလိုက်ပြီး ချောင်းဆိုးရပ်သွားတဲ့အခါမှာတော့ မိဆွေက မင်းမောင်ဗိုက်ကျောကိုလိမ်ဆွဲရင်း
“မောင် တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ….မမ အန်ထွက်တော့မဲ့အတိုင်းပဲ အရမ်းပဲကွာ…..မမ မကြိုက်ဘူးနော်….ဟင်း” မင်းမောင်လဲ အမှောင်ထဲမှာပဲ သွားအဖြီးသားနဲ့လုပ်ပြလိုက်ပြီး
“ခွင့်လွှတ်ပါ မမရယ်….မောင် လောကြီးသွားတယ်…..ဟီး” မင်းမောင်လဲ သွားအဖြီးသားနဲ့ မိဆွေကိုလေပြေထိုးလိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သားကြားခဏတော့တိတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်။ ခဏအကြာမှ မင်းမောင်က ထလိုက်ပြီး မိဆွေလက်ကိုဆွဲလိုက်ပြီး
“ကဲ မမအမောဖြေလို့လဲပြီးပြီဆိုတော့ လုပ်ငန်းစကြစို လေးဖက်ကုန်းပေးကွာ” ဆိုတော့ မိဆွေလဲ ဒီတခါတော့ဘာမှအထွန့်မတက်တော့ပဲ ချက်ချင်းအိပ်ယာမှလူးလဲထလိုက်ပြီး လေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးလိုက်တော့သည်။
မင်းမောင်ကမိဆွေနောက်မှာသွားနေရာယူလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ဖင်ကြီးတွေကို စိတ်ကြိုက် ကိုင်တွယ်ညှစ်ဆုတ်ရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကာ သူ့မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး လျှာနဲ့ပင့်လျက်လိုက်တော့
“အို….မောင်….အဲ့ဒါ ဟိုဟာမဟုတ်ဘူး အဲ့ဒါ ဖင်ကြီး မောင်ရဲ့ မလျက်နဲ့ အို….” မိဆွေဘယ်လိုပြောနေ ပြောနေ မင်းမောင်ကမရပ်ပဲ ဖင်ပေါက်ကိုသာလျှာဖျားဖြင့်ထိုးမွှေပြီး လျက်ပေးနေတော့သည်။ ဖင်ကိုလျက်ပေးရင်းနဲ့မှ အောက်ကိုငုံ့ပြီးအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတို့ကို ပါးစပ်နဲ့ညှပ်ကာဆွဲဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း အဖုတ်အတွင်းသို့ လက်ချောင်းထည့်မွှေပေးလိုက်တော့ မိဆွေဖင်ကြီးခမျာ ကော့တက်သွားပြီး ပါးစပ်ကနေလဲ အသံများပင်ထွက်လို့ ငြီးငြူသွားတော့သည်။
မင်းမောင်လဲ ဘာဂျာမှုတ်လို့ကျေနပ်သွားတော့မှ မိဆွေနောက်မှာဒူးထောက်နေရာယူလိုက်ရင်း သူ့လီးတန်ကြီးကိုကိုင်ပြီး မိဆွေရဲ့ဖင်ပေါက်မှာထိတေ့ထားလိုက်တော့ မိဆွေကသူ့ကိုယ်လုံးအောက်ကနေ လှမ်းကိုင်ကာ လီးနဲ့အဖုတ်ကိုပြောင်းရွေ့ထိထားပေးသည်။ မင်းမောင်က
“မမ ဖင်ကိုလိုးမယ်လေ”
“အို…..မောင်နှယ့် မရွံ့မရှာ အဲ့အပေါက်ကလုပ်လို့မရဘူးလေ”
“အိုး…ဘာလို့ မရရမှာလဲ မောင်ကြည့်ဖူးတဲ့ ဟိုကားတွေထဲမှာဆို ဘဲကြီးတွေက စော်လေးတွေကို နောက်ပေါက်တွေဖြုတ်တာ မမရဲ့ မောင်လဲစမ်းကြည့်ချင်တယ်လေ”
“အို မရပါဘူးနော်….မရဘူး မမ လက်မခံဘူး မလုပ်နဲ့ ဟိုဟာပဲလုပ်” မင်းမောင်အကြိမ်ကြိမ်တောင်းဆိုပေမယ့် မိဆွေကလက်မခံတော့ မင်းမောင်လဲ ထင်းခွေမကြုံ ရေခပ်တော့ကြုံမှာပေါ့ကွာလို့တွေးထားလိုက်ပြီး မိဆွေအလိုကျ အဖုတ်ကိုသာလိုးလိုက်တော့သည်။
မိဆွေလဲ လိုးကြိမ်ပြည့်ဝလာပြီဆိုတော့ သူ့အဖုတ်နဲ့ မင်းမောင်ရဲ့လီးကြီးကိုညှစ်ဆုတ်ပေးထားရကောင်းမှန်းသိလာပြီး အခုလဲအလိုးခံနေရင်း လီးကြီးကိုညှစ်ကာပေးတော့ မင်းမောင်အဖို့အကောင်းကြီးကောင်းကာနေတော့သည်။
“အီး….မောင်….အရမ်းကြီးမဆောင့်နဲ့ မ ဟိုထဲကအောင့်တယ်….ထိန်းထိန်းပြီးလုပ်ပေးလေ နော်” ဆိုတော့ မင်းမောင်လဲ အရမ်းကာရောမဆောင့်ပေးတော့ပဲ ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန်လေးညှောင့်ပေးလိုက်တော့သည်။
ညနေကလဲ နှစ်ခါလိုးထားသည် ခုညမှာလဲ တခါလိုးထားသည်မို့ အခုတခေါက်တော့ မင်းမောင်အတွက် လိုးရတာတော်တော်ကိုကြာနေပြီး လေးဖက်ထောက်တာကြာတော့ နှစ်ယောက်သားမှာဒူးတွေပွန်းလို့ စပ်ဖြင်းဖြင်းဖြစ်လာတာကြောင့် ပုံစံပြောင်းလိုက်ကြပြီး မိဆွေကိုအပေါ်မှာထားပြီး လိုးခိုင်းတော့
“အား….မောင် မရဘူး မောင့်ဟာကြီးကရှည်တော့ အထဲကအောင့်အောင့်သွားတယ်”
“တအားထိုင်မချပဲ ထိန်းပြီးထိုင်ချလေ မမရဲ့” မင်းမောင်ပြောသလို မိဆွေလဲကြမ်းပြင်ကိုခြေစုံထောက်လို့ မင်းမောင်ရဲ့ဝမ်းဗိုက်သားကိုအားပြုပြီး ထိုင်ချည်ထချည်လုပ်ရင်းလိုးညှောင့်ပေးတာလဲ အစပိုင်းတော့အဆင်ပြေပြီး နောက်တော့ ပေါင်ကြွက်သားတွေတင်းပြီး နာကျင်လာတာကြောင့် မရတော့ ညနေကတော့ဖီးလ်ဆေးအစွမ်းနဲ့ နာတာကျင်တာကိုက်ခဲတာ ဘာမှမသိ အလိုးခံရတာကောင်းမှန်းတခုသာသိသည်
“ဒီတခေါက် မောင်အရမ်းကြာတာပဲနော်…..မမအထဲမှာ အောင့်နေတာပဲ”
“ဟုတ်ပ မမ အကြောင်းတွေးနေမိပြီးမပြီးနိုင်မစီးနိုင်ဖြစ်နေတယ်”
“တို့အကြောင်း ဟုတ်လား ဘယ်အကြောင်းတွေများလဲကွယ်”
“ဟိုလေ မမကျောင်းတက်တုန်းက ရည်းစားနဲ့အကြောင်းလေ သူ့ကို လီးစုပ်ပေးဖူးတယ်ဆိုတာလေ….အဲ့ဒါ”
“အော်…ဒါများ မောင်ရယ်….ညနေက မောင့်ကိုပြောခဲ့တာ အကုန်အမှန်တွေချည်ပါပဲ မောင်ရဲ့ မမရဲ့အပျိုရည်ကို မောင်ကဆွတ်ခူးခဲ့တာပါ အဲ့ဒါကိုတော့ အကြွင်းမရှိယုံပေးပါကွယ်”
“ယုံပါတယ် မမရဲ့ မောင်က မမ သူ့လီးကိုစုပ်ပေးနေတဲ့ပုံကိုမြင်ယောင်ပြီး သဝန်တိုသွားလို့ပါ”
“မရှိတော့တဲ့သူကို သွားစိတ်မတိုပါနဲ့တော့ မောင်ရာ….သူ့အကြောင်းနဲ့သူရှိပါစေတော့”
“အဲ့အကြောင်း အတွင်းကျကျ မောင့်ကိုပြောပြလေ မရဲ့ မောင်တို့မှာအချိန်တွေရှိတာပဲ မောင်လဲ နားထောင်ချင်လို့ပါ”မိဆွေမှာ ခပ်တွေတွေလေးဖြစ်သွားပြီး ခဏအကြာမှ သက်ပြင်းလေးမှုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး
“သူနဲ့အကြောင်းက ပြောစရာထွေထူးမရှိပါဘူးကွယ် မမတို့ကောလိပ်ကို ၂ နှစ်တက်ရတယ် သူနဲ့ကလဲ ဒုတိယနှစ်မှတွေ့ပြီးချစ်သူတွေဖြစ်ကြတယ်။ ချစ်သူတွေဖြစ်တော့ လည်ပတ်စားသောက်နဲ့ မမရဲ့ပါးကိုနမ်းတာအပြင် ဘာမှမလုပ်ဘူး…..ကျောင်းနှစ်ဝက်လောက်မှသာ မမရဲ့ပါးစပ်ကိုနမ်းတာတို့ နို့ကိုင်တာတို့ စလုပ်လာတာ။ မမကလဲ သူငယ်ချင်းအတွဲတွေသွားချိန်းရင် အဖော်လိုက်ပေးနေကြဆိုတော့ သူတို့ရည်းစားတွေနဲ့ ဘာတွေလုပ်တယ် ဘယ်လိုဆိုတာ ချောင်းဖူးတော့မမလဲစိတ်ပါသွားတာပေါ့ကွယ်…..အဲ့လိုနဲ့ မမလဲ ချစ်သူရဲ့ အလိုကိုတဖြေးဖြေးလိုက်လျောပေးလိုက်တာ နို့ကိုင်တာ ဖင်ကိုင်တာလောက်နဲ့ မပြီးတော့ပဲ နို့စို့တဲ့အထိပါ မမလိုက်လျောပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မမလဲအောက်ပိုင်းကိုတော့ လုံးဝအထိမခံခဲ့ဘူး…..သူကလဲ လက်နဲ့ပဲ ကိုင်ကြည့်မှာပါတို့ ကြည့်ယုံလေးကြည့်မှာပါတို့တောင် မမခွင့်မပြုပေးခဲ့ဘူး…..အဲလိုနေလာရင်း တရက်မှာ မမတို့လဲ ထန်းတောဖက်ကိုသူငယ်ချင်းတွေနဲ့အုပ်စုလိုက်သွားလည်ကြရင်း ထန်းရည်တွေသောက်ကြ မူးကြနဲ့ အကုန်လုံးကလဲအတွဲကိုယ်စီနဲ့ သူ့ဂျက်ကာနဲ့သူအသီးသီးဝင်သွားကြပြီး မမတို့လဲ ချောင်ကောင်းကောင်းတခုမှာဝင်နှပ်နေကြတာပေါ့။ ထန်းရည်က ငယ်ငယ်ကတည်းက လေးလေးတို့တိုက်နေကြမို့ သူတို့လောက်တော့ မမူးဘူးလေ အသိစိတ်ရှိနေသေးတယ်ပေါ့။ အဲ့မှာမမရည်းစားက မမကိုလာနမ်း နို့ကိုကိုင်နဲ့ မမလဲထန်းရည်အရှိန်လေးနဲ့ကော ဖီးလ်တက်နေတာကြောင့်ကော သူ မမအင်္ကျီကိုလှန်ပြီး နို့စို့တာတွေကအစ ဘာမှမပြောတော့ဘူး သူ့ဒူးတဖက်ကိုမှီထိုင်ရင်း ဖီးလ်တက်နေတာပေါ့လေ….သူက မမနို့ကိုစို့ရင်းနဲ့ ထမိန်ကိုမသိမသာဖြည်ချလိုက်ပြီး မမပေါင်ကြားကိုလက်နဲ့စမ်းကိုင်တော့တာပဲ။ ထမိန်ဖြည်ကတည်းက မမကသိနေပြီးသားပါ ဖီးလ်တက်နေတာကြောင့် မသိသလိုနေနေတာပေါ့။ ထမိန်အတွင်းကိုလက်ထိုးထည့်ပြီး ဟိုဟာကိုကလိပေးတော့ မမလဲပိုလို့ဖီးလ်တွေတက်လာပြီး အဲ့အချိန်တုန်းက သူသာတက်လုပ်သွားရင် မမ ခံမိမလားတောင်မသိတော့ဘူး….အရသာကတော်တော်ရှိတာကိုး…သူက မမ ဟာကိုချေပေးရင်း မမကိုယ်လုံးကိုမြေကြီးပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ မမပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားထဲခေါင်းဝင်တိုးပြီး ဟိုဟာကိုလျက်တော့တာပဲ။ မမလဲတခါမှမရဖူးတဲ့ခံစားချက်ကြောင့် အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီး အောင့်အီးသီးခံနေရတာပေါ့။ ကိုယ်တွေရဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာလဲ တခြားသူငယ်ချင်းအတွဲတွေက ရှိနေကြသေးတယ်မလား….အဲ့မှာ ဆရာသမားကဘာလုပ်လဲဆို လျှာနဲ့လျက်ရင်းနဲ့ လက်ချောင်းနဲ့ပါထိုးထည့်ပြီး မွှေတော့တာပဲ မောင်ရေ့…..အဲ့အခါကျတော့ မမလဲ ဘယ်လိုမှအောင့်အီး သီးမခံနိုင်တော့ဘူး အသံကတချက်တချက်ထွက်လာတော့ ကိုယ့်လက်နဲ့ပဲပါးစပ်ကိုအုပ်ပြီး အသံမထွက်အောင်လုပ်နေရတယ်။ သူကလဲလက်အထုတ်အသွင်းကို ဖြေးဖြေးလေးလုပ်ရင်း နောက်ကျ ပိုမြန်လာတာ…..အဲ့လို လက်ချောင်းနဲ့ မမကိုလုပ်ပေးတာ အချိန်တော့ဘယ်လောက်ကြာသွားလဲမသိဘူး မမအတွက်ကတော့ တကမ္ဘာလောက်တောင်ကြာမလားထင်လိုက်ရတယ်…..နောက်ဆုံး မမရဲ့တကိုယ်လုံးမှာရှိတဲ့ အားတွေအင်တွေလဲ ခေါင်းကနေ ပေါင်ကြားဆီကို စုပြုံဆင်းသွားသလားထင်လိုက်ရတယ်….အဲ့လိုဖြစ်ပြီး မမ သေးတွေထွက်ကျလာပြီး သတိမေ့ချင်ချင်ဖြစ်သွားတော့တာပဲ မောင်ရေ့…..သူက မရပ်ပဲဆက်ပြီးလုပ်နေလို့သာ မမ သတိမလစ်သွားတယ် ခဏကြာတော့ သူလဲထထိုင်လာပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်ပြီး သူ့ဟာကိုအပြင်ကိုထုတ်လိုက်တယ်…..သူ့ဟာက မောင့်ရဲ့တဝက်လောက်ပဲရှိတာပါ….ဒါမဲ့ မမအတွက်ကတော့ ပထမဆုံးဆိုတော့ တအားလန့်သွားတာပေါ့….အဲ့မှာကုန်းရုန်းထထိုင်တော့ သူကအတင်းဆွဲလှဲ မမကိုယ်ပေါ်မှောက်ချပြီး ပါးစပ်ကိုနမ်းနဲ့ မမ ဟာနဲ့ သူ့ဟာနဲလာထိထားပြီး ထိုးထည့်တော့မဲ့ဆဲဆဲမှာပဲ မမတို့နဲ့အတူသွားတဲ့အထဲက အတွဲတတွဲက ရန်ထဖြစ်တော့ ထန်းတောတခုလုံး ဟိုလူ့ဆွဲရ ဒီလူ့ဆွဲရနဲ့ အုတ်အော်သောင်းနင်းတွေဖြစ်ပြီး မမလဲ သူ့လက်ကနေလွတ်လာတော့တာပဲ…..နောက်ရက်တွေကျတော့ မမလဲ သူ့မြင်ရင်ကိုရှက်နေတာနဲ့ သူချိန်းတာတွေ သွားတောင်မတွေ့ဖြစ်တော့ဘူး….ကြာလာတော့မှ အစွန်အဖျားမဟုတ်တဲ့ မြို့ထဲမှာတို့ ကျောင်းထဲမှာတို့လောက်သာ တွေ့ရဲတော့တာ….ဒါလဲပဲ ဆရာသမားက အခွင့်အရေးရရင်ရသလို ယူတတ်သေးတာ….ကျောင်းခန်းထဲ လူပြတ်တဲ့အဆောင်တွေဖက်သွားချိန်းပြီး သူ့ဟာကိုကိုင်ခိုင်းတာတို့ ထုခိုင်းတာတို့ အစပြုသင်ပေးလာပြီး တဖြေးဖြေးနဲ့ ပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်ဖို့အထိခိုင်းလာတာပေါ့…..မမကလဲ အဲ့တုန်းက ချစ်စိတ်မွှန်နေတော့ စုပ်ပေးမိတာပေါ့မောင်ရယ်…..သူက မမကိုကျောင်းပြီးရင် လက်ထပ်ပါမယ့်ဆိုပြီး အကြိမ်ကြိမ်ကတိတွေပေး သူ့မိဘတွေနဲ့လိုက်မိတ်ဆတ်ပေးနဲ့ မမကိုကျေနပ်အောင်ထားပြီး မမကို အတူနေချင်ကြောင်း ခွင့်ပန်လာတော့ မမလဲအစကငြင်းတာပေါ့…..ဒါမဲ့ သူကမကြာခဏလာလာပြောတော့ မမလဲ သူ့ကိုချစ်တာကော သနားလာတာကြောင့် သူ့အလိုကိုလက်ခံမယ်ဆိုပြီး ပြန်အဖြေပေးတော့မဲ့ဆဲဆဲမှာပဲ…..သူလဲ နယ်ပြန်ရင်းနဲ့ ရထားပေါ်ကပြုတ်ကျပြီး ဘဝတပါးကူးသွားတော့တာပဲကွယ်…..မမတို့အကြောင်းကတော့ ဒါပါပဲမောင်ရယ်…..မမပြောတာတွေအကုန် အမှန်တွေချည်ပါပဲ မမကိုယုံပေးပါနော်…မောင်”
မင်းမောင်က စကားအရှည်ကြီးပြောချလာတဲ့ မိဆွေရဲ့နဖူးကိုနမ်းလိုက်ပြီး ထန်ကလဲ ထန်နေပြီမို့ မိဆွေပေါင်တချောင်းကိုဆွဲမက သူ့လီးကိုအဖုတ်ထဲဘေးစောင်းထိုးထည့်လိုက်ရင်း စိမ်ထားပြီး
“ယုံပါတယ် မမရယ်….မောင်က မမကိုမယုံဘူးပြောနေလို့လား…..မနေ့က မမကိုမလိုးခင်ကတည်းက မမအဖုတ်ကြီးကိုသေချာကြည့်ထားတာ”
“အာ….သွား….လူဆိုး….ဒီကတော့ သူ့ကိုအကောင်းထင်လိုက်ရတာ လူယုတ်မာလက်ထဲကကယ်ပေးခဲ့တာနဲ့ တွေးတွေးပြီး ကြည်နူးနေတာ သူကတော့ ကိုယ့်အမကို တုံးလုံးချွတ်ပြီး စိမ်ပြေ နပြေထိုင်ကြည့်ခဲ့တာပေါ့လေ…..ဟွန်း”
“ဟီးဟီး ဒါကတော့ မမက လှတာကိုးဗျ” မင်းမောင်က မိဆွေကိုမြှောက်ပြောလိုက်တော့ မိဆွေလဲကျေနပ်သွားကာ မင်းမောင်ဖက်တိုးလာပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတို့လဲပြန်လည်ထိကပ်၍ နမ်းစုပ်နေကြတော့သည်။
အပေါ်ကလဲနမ်းနေသလို အောက်ကနေလဲ လီးကြီးက အဖုတ်ထဲကိုဖြေးညှင်းစွာထိုးထည့်လိုက် ပြန်ထွက်လိုက်ဖြင့် အရှိန်ယူနေပြီး ခဏကြာတော့ မိဆွေလဲမနေနိုင်တော့ပဲ အရှက်ကိုဘေးဖယ်ကာထားလိုက်ပြီး
“မောင်…..” တီးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တော့ မင်းမောင်ကလဲ “ဗျာ” လို့ထူးလိုက်ပြီး
“ဟိုလေ….ဟို….မမ အရမ်းဖြစ်နေပြီ သိလား….အဲ့ဒါ မောင်အပေါ်ကနေပြန်နေလိုက်ပါလားဟင်” ဆိုပြီးပြောလာတော့ မင်းမောင်ကချက်ချင်းပင် မိဆွေရဲ့ကိုယ်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ လိုးလိုက်တော့သည်။
သူတို့နှစ်ဦးသားလဲ လိုးလိုက် နားလိုက် စကားပြောလိုက်ဖြင့် ၄ ချီလောက် လိုးလိုက်ကြပြီး မိဆွေရဲ့အဖုတ်တွေ ကျိန်းစပ်ကာ မထိနိုင် မကိုင်နိုင်ဖြစ်လာမှသာ ရပ်တန်းကရပ်လိုက်ကြတော့သည်။ မနက်ခင်း လင်းကြက်တွန်သံကြားနေရပြီဖြစ်တာကြောင့် လိုးခြင်းကိစ္စကိုလက်စသတ်လိုက်တော့ မိဆွေက မင်းမောင်ကိုမျက်စောင်းလှလှလေးထိုးပြီး
“မောင်တော်တော်ဆိုး….သူများကိုအတင်းကြီးလုပ်တာ နားချိန်လေးတောင်မပေးဘူး တညလုံးပဲ…..မနက်ကျောင်းမသွားနိုင်လောက်တော့ဘူး”
“မရယ်….မမကအရမ်းလှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လေးကလဲ မိမိုက်နဲ့ အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာကိုး မမရဲ့…..”
“သွားပါ လူကို စိတ်ရှိတိုင်းလုပ်ထားပြီးမှ လာမြှောက်မနေနဲ့”
“မမြှောက်ပါဘူး မမရာ…..ခုတောင် မိုးလင်းတော့မှာမို့ အနားပေးလိုက်တာ မောင့်သဘောအတိုင်းဆို မနားချင်သေးဘူး ဖြစ်နိုင်ရင်လေ မောင့်လီးကြီးကို မမအဖုတ်ထဲအမြဲထည့်စိမ်ထားချင်တာ”
“အမလေး….ဘုရားဘုရား……တို့ကိုလဲ သနားပါအုံးနော်….တို့ ဟိုဟာလေးလဲ ကျိန်းစပ်နေပြီ” မင်းမောင်က မိဆွေကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးကိုခွဖက်လိုက်တော့ သူ့ပေါင်ကြားကထောင်မတ်နေသေးသည့် လီးတန်ကြီးကို မိဆွေက လက်နဲ့ပုတ်လိုက်ပြီး
“သွား….တော်တော်.ဆိုး…..ခုထိပြန်မကျသေးဘူး…ဟွန်း…တော်ပီတော်ပီ ခဏနေအမေတို့ ရွာဦးကျောင်းဆွမ်းကပ်ဖို့ ထပြီးချက်ပြုတ်ကျတော့မှ တော်တော့နော် မောင်” ဆိုပြီး မင်းမောင်နှုတ်ခမ်းကို ထိသည်ဆိုယုံမျှသာ ထိနမ်းလိုက်တော့ မင်းမောင်ကလဲပြုံးပြုံးကြီးခေါင်းကိုငြိမ့်လို့နေတော့တယ်။ မိဆွေကဘေးမှာပုံကျနေတဲ့သူ့အဝတ်အစားတွေကိုလှမ်းယူဝတ်လိုက်ပြီး မင်းမောင်ရဲ့တဲကနေထွက်သွားတော့သည်။
မိဆွေလဲ မင်းမောင်ဆီကပြန်လာပြီး အိမ်မကြီးနောက်ဖေးပေါက်မှပြန်ဝင်ကာ ခြေသံကိုဖော့နင်းရင်း အိပ်ခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်ကိုပြန်တက်သွားလိုက်တော့သည်။ သူမအိပ်ယာထဲရောက်သည်နှင့် အဖုတ်လေးမှာ အထိမခံနိုင်လောက်အောင် ကျိန်းစပ်နေတာကြောင့် မင်းမောင်ကိုစိတ်ထဲအပြစ်တင်ရင်း ကြည်နူးသွားမိတော့သည်။ အမှန်တကယ်မှာတော့ မင်းမောင်ကလဲ မိဆွေကို သူ့အကြောင်းတွေအကုန်ဖွင့်မပြောသလို မိဆွေကလဲ မင်းမောင်ကိုသူ့အကြောင်းဖြစ်ရပ်အမှန်များအားလုံး ထုတ်မပြောဖြစ်ပေ။ တစိတ်တဒေသသာထုတ်ပြောပြီး အမှန်တဝက် အလိမ်တဝက်ကိုလီဆယ်၍ ပြောပြထားခြင်းဖြစ်သည်။ မိဆွေရဲ့ နဂိုပင်မစိတ်အခံမှာ အုံပုန်းအရွဖြစ်လေသည်
ရွာသူမို့ လူကြီးသူမများရဲ့ ဆိုဆုံးမမှုကြောင့် လက်မထပ်ပဲအပျိုဘဝမကုန်ဆုံးစေရေးဆိုသည့် ရှေးမူကတဖက် သူမ၏ပြင်းပြသော ကာမစိတ်ဝေဒနာတွေကတဖက်လွန်ဆွဲနေတာအမြဲလိုလိုပင်ဖြစ်နေတော့သည်။ သူမမှာအလိုးခံချင်လွန်း၍ ရည်းစားသနာထားဖို့လဲ စိတ်ကူးပေမယ့် သူ့ရုပ်ရည် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ယောက်ျားသားများအားစွဲဆောင်နိင်သော်လဲ ဦးလေးက ရွာသူကြီး မောင်က ရွာလူမိုက် ညီမကလဲ ဘောပြားလူမိုက်ဆိုသည့်အရှိန်ဖြင့် သူမနားဘယ်သူမှမကပ်ဝံ့ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ လူ့လီးအစစ်နဲ့ အလိုးမခံရဖူးပေမယ့် ခရမ်းသီးနဲ့ကတော့ မကြာခဏနှစ်ပါးသွားလေ့ရှိသည်။ အခုလို မတော်တစဖြင့် မင်းမောင်နှင့်လိုးလိုက်ရခြင်းကိုလဲ သူမအကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေမိကာ ခရမ်းသီးထပ် လီးအစစ်ကပိုကောင်းတာကိုသိလိုက်ရလေတော့သည်။
ကောလိပ်တက်တုန်းက ရည်းစားနဲ့ လွန်လွန်ကျူးကျူးမဖြစ်ခဲ့ဆိုတာ တစိတ်တပိုင်းတော့မှန်လေသည်။ ထိုရည်းစား၏လီးတန်ကို သူ့အဖုတ်ထဲထိုးသွင်း၍ လိင်စပ်ယက်ခဲ့ခြင်းတော့မရှိပေမယ့် ထိပ်ဖူးဒစ်ခေါင်းဝင်အောင်ထိတော့ အထည့်ခံခဲ့ဖူးသည်။ ဒစ်ခေါင်းဝင်သွားချိန်မှာ အထက်ပါပြောပြခဲ့တဲ့အတိုင်း ရန်ပွဲတကယ်ဖြစ်သွားတာကြောင့် သူမ၏အလိုးခံပွဲလေးပျက်သုန်းသွားခြင်းဖြစ်သည်
အဲ့နောက်မှာတော့ ထိုရည်းစားနှင့်ထပ်မံတွေ့ဆုံခဲ့တာတွေရှိပေမယ့် လီးစုပ်ပေးခြင်း ထုပေးခြင်း အဖုတ်အနှိုက်ခံခြင်း အဆင့်လောက်နဲ့တင် ရပ်တန်းကရပ်သွားတော့သည်။ ကျောင်းပြီး၍ ရွာမှာကျောင်းဆရာမပြန်ဖြစ်လာတော့လဲ ဆရာမဆိုသည့်ဂုဏ်ကိုထောက်ထားကာ နေရပေမယ့်လဲ သူမရည်းစားအလွန်လိုချင်သည်။ ရည်းစားလိုချင်လိုသည်ထပ် အလိုးခံချင်သည်ဟုပြောလျှင် ပိုမှန်ပေတော့မည်
သီးချိန်တန်သီး ပွင့်ချိန်တန်ပွင့်ဆိုသလို မသီးမပွင့်ဖြစ်နေသည့် မိဆွေမှာတော့ သူမစာသွားသင်ရာ တောင်ပုလုရွာမှာတင် မိဆွေတယောက် နွားပွဲစားနဲ့ထပ်မံဆုံတွေပြန်တယ်။ နွားပွဲစားက သူ့ကလေးကိုအကြောင်းပြ၍ မိဆွေကိုချဉ်းကပ်တော့ မိဆွေကလဲ သူ့ကိုအိမ်ထောင်သယ်မှန်းသိနေ၍သာ အရောမဝင်ပဲနေခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးဘယ်လိုမှရှောင်မရတော့ပဲ အချိုရည်ထဲ ကာမအဆိပ်ခတ်၍ အယုတ်မာခံရတော့မဲ့ဆဲဆဲမှာပင် မင်းမောင်ကြောင့်လွတ်မြောက်လာခဲ့တော့သည်။ မိဆွေလဲ သူ့အကြောင်းသူပြန်တွေးရင်း ခေါင်းများပင်နောက်ကျိသွားပြီး မျက်လုံးမှိတ်လို့ကြည်နူးစရာများကိုသာပြောင်းတွေးလိုက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
မင်းမောင်လဲ မိဆွေနဲ့စတင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပုံများကိုပြန်တွေးရင်း ပြုံးဖြီးဖြီးကြီးနဲ့အိပ်ယာဝင်လိုက်တော့သည်။ မနက် ၉ နာရီကျော်လောက်တွင်တော့ သူ့လီးကိုတယောက်ယောက်လာကိုင်တဲ့ခံစားချက်ရယ် နွေးခနဲ့ဖြစ်သွားတဲ့ခံစားချက်ရယ်ကြောင့် မင်းမောင်လဲ လန့်နိုးလာပြီး လီးကိုငုံ့ကြည့်တော့ သူ့ရဲ့အသစ်စက်စက်ချစ်သူလေး မိဆွေဖြစ်နေပြီး မိဆွေက သူ့လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ထားရင်း ထိပ်ဖျားလေးကိုလျှာနဲ့တို့ထိနေတော့
“မမ…..” ဆိုပြီးခေါ်လိုက်တော့ မိဆွေကမော့ကြည့်လာပြီး မျက်နှာလေးခပ်ရဲရဲဖြင့် ရှက်သွားပြီးခေါင်းငုံ့သွားတော့သည်။
မင်းမောင်ကပြုံးလိုက်ပြီး မိဆွေကိုလှမ်းဖက်လိုက်တော့ မင်းမောင်ကိုယ်ပေါ်အုပ်မိုးကျလာပြီး မင်းမောင်ကနမ်းဖို့ရာ ခေါင်းကိုမော့လိုက်တော့ မိဆွေကရှောင်ထွက်သွားပြီး
“အိုး….မိုးလင်းကာပဲရှိသေး သူဆိုးကိုဆိုးတယ်…သွား အာပုတ်စော်နံတယ် မျက်နှာသစ် သွားတိုက် ပြီးရင်အိမ်ထဲလာခဲ့တဲ့ ဒေါ်လေးကခေါ်ခိုင်းလို့” မိဆွေကပြောနေရင်း သူ့လီးကြီးကိုတချက်ညှစ်ဆုတ်လိုက်ကာ အံကိုတချက်ကြိတ်လိုက်ရင်း
“သွားတော့မယ် မြန်မြန်လုပ်” ဆိုပြီးလှည့်ထွက်သွားချိန် ဖင်အိုးကြီးကို မမှီမကန်းနဲ့ လှမ်းညှစ်ဖြစ်အောင်ညှစ်လိုက်တော့ မိဆွေကမင်းမောင်ကိုမျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်ပြီး တဲပေါ်ကနေခက်သွက်သွက်ဆင်းပြေးသွားတော့သည်။ အဲ့အခါကျမှ မင်းမောင်လဲ အိပ်ယာမှလူးလဲထလိုက်ပြီး နောက်ဖေးရေအင်တုံဆီသွားကာ ကိုယ်လက်သန့်စင်နေလိုက်တော့သည်။
ပြီးနောက် သူ့အမေခေါ်ထားတာကြောင့် အိမ်ထဲကိုဝင်ခဲ့လိုက်တော့ အိမ်တွင်းထမင်းစားပွဲဝိုင်းတွင် သူ့အမေကော ကြီးဒေါ်နဲ့ မိဆွေကိုပါတွေ့လိုက်ရတော့ မင်းမောင်လဲခုံတလုံးဆွဲကာ ရေနွေးတခွက်ကိုငဲ့သောက်လိုက်ပြီး
“အမေ ဘာခိုင်းမလို့လဲ” ဒေါ်မြင့်ရီက ကြက်သွန်နွှာနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး
“ငါ့သား မင်းမောင်…..သမီးလေး ဆွေဆွေ” ဆိုပြီး စကားစလိုက်တော့ မင်းမောင်နဲ့ မိဆွေတို့လဲ သူ့အမေကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာပြောမလဲ နားစွင့်နေလိုက်ကြတယ်။
ဒေါ်မြင့်ရီက ချက်ချင်းမပြောသေးပဲ မင်းမောင်တို့ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း စကားပြောဖို့အားယူနေချိန် မိဆွေအမေ ဒေါ်နွဲ့ရီကပဲ
“ညက အသံတွေဆူညံနေတာပဲ အမေတို့ကြားလို့ ထွက်ကြည့်ကြသေးတယ်” ဒေါ်နွှဲ့စကားသံကြောင့် မင်းမောင်လဲ ရေနွေးသီးသွားသလို မိဆွေလဲ
“အို…” ဆိုပြီးခေါင်းလေးငုံ့သွားတော့သည်
ဒေါ်နွဲ့ရီကပဲ တဆက်ထဲ
“ငါ့သားတို့ သမီးတို့ မောင်နှမချင်း ပြန်ဖြစ်နေကြတာလား” ဆိုပြီးမေးလာတော့ မင်းမောင်ကလဲ ဘာပြန်ဖြေလို့ဖြေရမှန်းမသိ ခွေးအကြီးလှည်းနင်းခံထားရသည့်ပမာဖြစ်နေပြီး မိဆွေကလဲပဲ ခေါင်းကိုသာငုံ့လို့ အင်းမလှုပ်အဲမလှုပ်ဖြစ်နေတော့ ဒေါ်မြင့်ရီက
“မောင်နှမချင်းပြန်ကြိုက်တယ်ဆိုတာ လူကြားလို့တော့ မကောင်းဘူးပေါ့လေ….ဒါပေမယ့် ညီးတို့က ဝမ်းကွဲတွေဆိုတော့ ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး….နင့်အဖေနဲ့ ငါလဲမောင်နှမဝမ်းကွဲတွေပါပဲ…..ဒါပေမယ့် နှစ်ဝမ်းကွဲဆိုတော့ သိပ်ကိစ္စမရှိဘူးလေ…..သားတို့ကျ မဖြစ်သင့်ဘူးနော်…..”
ဒေါ်နွဲ့ရီကပါဝင်လာပြီး
“ဟုတ်တယ် သမီးတို့ နှစ်ဝမ်းကွဲလောက်ကကိစ္စမရှိဘူး ခုသားတို့က တဝမ်းကွဲပဲဆိုတော့ လူတော့နည်းနည်း ကဲ့ရဲ့ကြလိမ့်မယ်…..ဒါကိုတော့ သားတို့သမီးတို့ ဓံခံနိုင်အောင်ကျိုးစားကြကွယ့်” မင်းမောင်လဲ နည်းနည်းတော့အံဩသွားသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ကိုခွဲထားတော့မည်ဟု ထင်မှတ်လိုက်ပေမယ့် သူတို့အမေတွေရဲ့ စကား အသွားအလာက ထိုသို့မဟုတ်နေတာကြောင့်
“ညက သမီးတို့အသံတွေက ဆူညံနေတာပဲ အိမ်မကြီးကနေတောင်ကြားနေရတယ် သားလေးကလဲ…..ဘေးပတ်ဝင်းကျင်ကိုနည်းနည်းပါးပါးဂရုစိုက်အုံးလေ…..သမီးလေးက ဂုဏ်သရေရှိကျောင်းဆရာမလေးဆိုတော့ လူအထင်သေးခံရမဲ့ကိစ္စမျိုးမလုပ်ရဘူးကွယ့်…နောက်ကို ဆင်ခြင်ကြနော် ကြားလား”
“ဟို….ဟို…လေ မေမေ…တို့…က”
“အင်း သမီး မေမေတို့မှာက ဒီသားနဲ့ဒီသမီးပဲရှိတာ တယောက်အကြောင်းလဲ တယောက်အကုန်သိနေပြီးသားပဲလေ….မေမေတို့လယ်တွေ ကိုင်းတွေကို သားပဲဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပေးနေတာမလား….ဒီတော့ မေမေတို့မရှိတော့ရင် သမီးနောင်ရေး စိတ်အေးရအောင် မေမေတို့စီစဉ်ပေးခဲ့ချင်ပြီ”
“ဟာ…..ဒါဆို…..သားတို့ကို…..သဘောတူ….တူ……”
“မေးနေစရာလိုသေးလို့လား ငါ့သားရယ်……ငါ့တူမလေးက ချောကလဲချော လှကလဲလှ လိမ္မာရေးခြားကလဲရှိဆိုတော့ ဖိတ်ချင်းဖိတ် ကိုယ့်အိတ်ထဲပဲကိုယ်ဖိတ်တော့မယ်ပေါ့”
“ဟုတ်တယ်ကွယ့် ကြီးမေက သားလိုသမတ်မျိုးကိုလိုချင်နေတာ ခုတော့ သားကိုယ်တိုင်ဖြစ်နေတော့ ကြီးမေအတွက် အတိုင်းထက်အလွန်ပေါ့ကွယ်…..ကဲပါ….ကြီးမေတို့သဘောထားချည်ပဲပြောနေတာ သားတို့ကကော ဘာပြောချင်ကြသေးလဲ” မင်းမောင်နဲ့ မိဆွေတို့လဲ တယောက်ကိုတယောက်ကြည့်ကာ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားကြပြီး ခေါင်းယမ်းပြလိုက်တော့ ဒေါ်နွဲ့ရီကပဲအကြီးပီပီ
“ဒါဆိုရင် ဒီနှစ်နွေ ဝါမဝင်ခင် မင်္ဂလာပွဲစီမံလိုက်ကြတာပေါ့လေ…” ဆိုပြီး မင်းမောင်နဲ့ မိဆွေတို့လဲ မထင်မှတ်ပဲ လိုးဖြစ်သွားပြီး ညတွင်းခြင်းမှာပဲ တိတ်တခိုးချစ်သူတွေဖြစ်ကြ နောက်တရက်မှ လင်မယားဘဝကိုလျင်မြန်စွာခုန်ကူးသွားပါတော့တယ်။
သူတို့သတင်းကတော့ တရွာလုံးဟိုးလေးတကြော်ကြော်ကိုဖြစ်လို့သွားတော့တာပဲ။ မောင်နှမချင်းပြန်ယူလို့တော့ မဟုတ်။ မင်းမောင်လို ငပေငတေ လူဇော်တယောက်နဲ့ ရွာရဲ့ကျက်သရေဆောင် ချောချောလှလှ ကျောင်းဆရာမလေးတို့ မတန်မရာမင်္ဂလာပွဲကြောင့်ဟူသတည်း
လူဆိုတာကလဲ ချီးမွှန်း ၇ ရက် ကဲ့ရဲ့ ၇ ရက်မလား။ သူတို့အကြောင်းကတော့ အဲ့နေ့တရက်ထဲပါပဲ နောက်ရက်ကျတော့ အရာရာတိုင်းပုံမှန်အတိုင်းပြန်လည်ပတ်သွားကြတာပါပဲ။ မြို့နဲ့အလှမ်းဝေးတဲ့ တောနယ်ဖက်ဆိုတော့ ဝမ်းကွဲချင်းပြန်ယူကြတာ ထုံးစံလိုကိုဖြစ်နေကြပြီမို့ သူတို့ကိစ္စက သိပ်ပြီးတော့အထူအဆန်းကြီးမဟုတ်နေတော့။ မိဆွေကို ပိုးပန်းနေတဲ့သူတွေဆီကသာ မကျေမနပ်ဆဲဆိုသံလောက်သာ တီးတိုးပြန်ကြားရသည်။
သို့သော်လည်း မင်းမောင်ကိုတော့ သူတို့တွေမယှဉ်ရဲကြဘူးမလား။ မင်းမောင်တို့မင်္ဂလာသတင်းကို သူတို့တင်မကျေမနပ်ဖြစ်ကြသည်မဟုတ်ပဲ ထူးထူးခြားခြား ငမိုးတယောက်လဲ မကျေမနပ်တွေဖြစ်လာပြီး မင်းမောင်ကိုမခေါ်နိုင် မပြောနိုင် တရှောင်ရှောင်ဖြစ်လာတော့သည်။
မင်းမောင်သတင်းကိုမယုံနိုင်ဖြစ်ပြီး သူ့အမကိုကိုယ်တိုင်သွားမေးပြီး သေချာပြီဆိုတော့ သူ့စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုလို အသဲကွဲသလိုလိုဖြစ်လို့နေတယ်။ ဘယ်သူ့ကိုမကျေနပ်လို့ မကျေနပ်နေမှန်းကိုမသိဘူး။ မင်းမောင်မိန်းမရသလို့ မနာလိုတာလားဆိုတော့လဲမဟုတ် သူ့အမလင်ယူလို့လားဆိုတော့လဲ မဟုတ်ပြန်။ သို့နှင့် မင်းမောင်လာတွေ့ လာခေါ်သည်တွေကို ငမိုးတယောက် ငြင်းဆန် ရှောင်ရှားနေတာ ၃ ပတ်ကျော်ခန့်ရှိလေပြီ။
မင်းမောင်တို့အတွဲမှာလဲ မိဘများသဘောတူလိုက်သည့်နေ့မှစ၍ အတူနေထိုင်ပေါင်းသင်းလိုက်ကြပြီး ညတိုင်း မိုးမမြင်လေမမြင်ကဲကြတော့သည်။ မိဆွေက မင်းမောင်နေသည့် နွားစာတဲတွင်လိုက်နေပြီး အိမ်မကြီးဆီမှာတော့ သူ့အမေနဲ့အဒေါ်တို့သာနေကြတော့တယ်။ ဒီအတောအတွင်းမှာလဲ မိဆွေက သူ့လင်တော်မောင်လေးကို အရင်လိုဆိုးသွမ်း ပေတေနေတဲ့ဘဝကို လက်မခံတော့ပဲ လူကောင်းသူကောင်းဖြစ်အောင်တဖြေးဖြေးပုံသွင်းနေတော့ မိဆွေက အရင်လို အမ ဆိုတဲ့ရာထူးနဲ့မဟုတ်တော့ပဲ သူ့ရဲ့တရားဝင် ချစ်သူ ဇနီးမယားရာထူးရောက်သွားလေတော့ တရားဝင်ကိုချုပ်ချယ်လာတော့သည်။
မင်းမောင်ကလဲ သူ့မိန်းမယုံကြည်အောင် အနေအထိုင်ဂရုစိုက်ပြီး နေ့နေ့ညည သူ့မိန်းမနားသာကပ်လို့ ကျောင်းသွားလျှင်လိုက်ပို့ ကျောင်းအပြန်ကိုသွားကြိုနဲ့ သူတို့ရဲ့အချစ်ခရီးလေးကသာယာဖြောင်းဖြူးနေတော့သည်။ အဲ့လိုနဲ့ ၂ လကျော်လာချိန်မှာတော့ မိဆွေလဲကျောင်းပိတ်ရက်ရောက်သွားပြီး သူတို့ရဲ့မင်္ဂလာပွဲကိစ္စကိုစီမံနေရတာနဲ့ သူတို့လဲမအားတော့။
ရွာမင်္ဂလာပွဲတွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ရွာနီးစပ်ချုပ်မီးခိုးတိတ်ကျွေးဖို့ စီမံရ ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ထိုးဖို့စီစဉ်ရနဲ့ မအားရှာတော့။ ဒီလိုအချိန်မှာ မင်းမောင်လဲ သူ့ဘော်ဒါကြီး ငမိုးကိုသတိရသွားပြီး ငမိုးသာအနားရှိရင် သူလဲ တတက်တအားဝိုင်းဝန်းကူညီမှာကိုသိသည်။ သူလဲ မိန်းမနားကပ်နေတာနဲ့ ငမိုးကိုပစ်ထားမိတာ သတိရသွားတာနဲ့ ငမိုးဆီသွားပြီး ပြေလည်ရာပြေလည်ကြောင်းပြောအုံးမှတွေးပြီး အဲ့နေ့ညမှာပဲ ဘုန်းကြီးကျောင်းကအပြန် ငမိုးအိမ်ကိုဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။
ငမိုးတို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ အော်မခေါ်တော့ ဒီအိမ်က သူ့အတွက်အမြဲဝင်ထွက်သွားလာနေကြ စားအိမ်သောက်အိမ်ဖြစ်နေတာကြောင့် စေ့ထားတဲ့အိမ်တံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာဘယ်သူမှရှိမနေ မင်းမောင်လဲနောက်ဖေး မီးဖိုဆောင်ဖက်ဝင်ရှာတော့လဲ တယောက်မှမတွေ့ အိမ်ရဲ့အနောက် ခြံဝင်းထဲလှည့်ရှာတော့လဲမမြင်။ ဒါနဲ့မင်းမောင်လဲ အိမ်ရှေ့ကိုပြန်လျောက်လာတော့ အပေါ်ထပ်တွင် တအိအိ နဲ့အသံသဲ့သဲ့ကိုကြားလိုက်ရတာကြောင့် မင်းမောင်လဲ အပေါ်တက်သွားလိုက်တာပေါ့။
အပေါ်ထပ်မှာတော့ ဘုရားခန်းရယ် သူ့မိဘတွေအခန်းရယ်ပဲရှိပြီး လှေကားထိပ်ကမြင်ရတဲ့ ဘုရားခန်းမှာဘယ်သူမှမရှိနေပဲ သူ့မိဘတွေရဲ့အခန်းကအသံထွက်နေတာကြောင့် အခန်းပေါက်ဝဆီလျောက်သွားလိုက်တယ်။ အခန်းနားကိုကပ်လေလေ သူကြားရတဲ့အသံက ပိုပြီးကျယ်လာလေလေဖြစ်ပြီး ထိုအသံကလဲ ဘယ်ကထွက်တဲ့အသံလဲဆိုတာ သူကောင်းကောင်းသိသည်။
ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ လိင်ဆက်ယှက်ရင်ထွက်တဲ့အသံမို့ မင်းမောင်က ငမိုးအဖေ ဦးမိုးညို ဒေါ်မြနှစ်တို့ရဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ခန်းကို ကြုံကြိုက်တုန်း ချောင်းခဲ့အုံးမှလို့တွေးပြီး အခန်းပေါက်ဝရှိ ခန်းစီးစကိုအသာဖယ်ပြီး အခန်းထဲကိုချောင်းကြည့်ချိန်မှာ မင်းမောင်တယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်လို့သွားတော့သည်။
သူမြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက အိပ်ခန်းရဲ့တဖက်နံရံဖက်တွင် ဒေါ်မြနှစ်က ပေါင်ကိုဖြဲကားလှဲနေရင်း ဆေးလိပ်ဖွာနေပြီး သူ့ပေါင်ကြားတွင်တော့ ကောင်မလေးတယောက်က လေးဖက်ကုန်း၍ ဒေါ်မြနှစ်ကိုဘာဂျာမှုတ်ပေးနေသည်။ ထိုကောင်မလေးရဲ့နောက်မှာတော့ ယောက်ျားသားတယောက်ကဒူးထောက်လို့ ထိုကောင်မလေးကိုလိုးနေတာကို တွေ့မြင်လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
ယောက်ျားသားကိုကျောဖက်ကမြင်ရပေမယ့် ကတုံးပြောင်ပြောင်ဖြင့် ကျောမှာအင်းတွေ ဝက်ကုန်းတွေ စုတ်ထိုးထားတာတွေကြောင့် ဦးမိုးညိုမှန်း မင်းမောင်တယောက်ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူမသိတာက ဒေါ်မြနှစ်နှင့် ဦးမိုးညိုတို့ ကြားညှပ်၍လိုးနေသည့်ကောင်မလေးကို မသိဖြစ်လို့နေသည်။ ဒေါ်မြနှစ်ကလဲ သူ့လင်ကြီးက မယားငယ်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လို့ သုံးယောက်ပူးကြီးလိုးနေသည်ကို ဘာမှမပြောသည်မို့ မင်းမောင်အံအားသင့်စွာနဲ့ ချောင်းကောင်းကောင်းနဲ့ဆက်ချောင်းနေတော့သည်။ ဦးမိုးညိုက ရွာထဲက မိန်းမများနှင့် မကင်းမကင်းရှိသည်ဆိုတာကိုတော့ မင်းမောင်ကြားဖူးထားပေမယ့် ဒီလောက်အလိုးသန်မှန်းတော့ သူလဲမသိပေ။ အခုမှမျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ တွေ့လိုက်ရတော့ မင်းမောင်ပင်ဦးမိုးညိုဆီက ပညာယူရတော့မည်။
ဦးမိုးညိုလိုးနေသည့် ကောင်မလေးက အသားညိုညိုနဲ့ လူကသေးပုံပေါ်သည်။ လေးဖက်ကုန်းနေတာကြောင့် ဖင်ညှောင့်ရိုးများ ခါးရိုးများအထင်းသားပေါ်နေပြီး ကောင်မလေး၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မှာလဲ သေးသေးသွယ်သွယ်သာရှိသည်။ ဦးမိုးညိုက ကောင်မလေးရဲ့ဖင်ကို ရိုက်ကာ အတင်းဆောင့်လိုးနေတော့ ကောင်မလေးမှာလဲ အလိုးခံနေရင်း ခေါင်းမော့လို့သွားပြီး တအားအားနဲ့ အော်ငြီးလေတော့ ဒေါ်မြနှစ်က ကောင်မလေးရဲ့ ခေါင်းကိုပြန်ဖိချကာ
“ညီးကလဲ ငါ့ကိုလျက်တာ ကောင်းကောင်းလျက်စမ်းပါအေ….ဘာလို့ ခေါင်းကြီးက ထောင်ထောင်လာတာလဲမသိဘူး” ဆိုပြီး အတင်းကိုဖိထားနေတော့သည်။
ခဏအကြာတွင် ဒေါ်မြနှစ်လဲ မျက်နှာရှုံ့မဲ့လို့လာပြီး တကျွတ်ကျွတ် ဖြင့် ကျွတ်စုပ်ကာနေရင်း ကိုယ်ကလဲနောက်လှန်လိုက်ကာ ခေါင်းကိုလဲယမ်းရင်း
“တော်ပြီ….တော်ပြီ ငါမရတော့ဘူး….ကိုညို….ကျမအလှည့်ရောက်ပြီလေ….ကျမကို လိုးပေးတော့နော်” ဆိုတော့ ကောင်မလေးကခေါင်းထောင်လာပြီး ဦးမိုးညိုဖက်လှည့်ကြည့်ကာ ဦးမိုးညိုကိုကြာပါပါကြည့်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကိုက်ပြလို့
“ဖေဖေ သမီးလဲပြီးချင်ပြီ….မြန်မြန်လေး ဆောင့်တော့” ဆိုပြီးလှည့်ပြောတော့ မင်းမောင်မှာ မျက်လုံးများပြူးကျယ်လို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်လို့သွားကာ အကြီးအကျယ်ရှော့ရသွားတော့သည်။
ဦးမိုးညိုလိုးနေတဲ့ကောင်မလေးက သူ့သမီးအရင်း မင်းမောင်ရဲ့ ဘော်ဒါကြီး ဘောပြားမ ငမိုးဖြစ်လို့နေသည်။ ငမိုးအလိုးခံနေပုံကိုကြည့်ရတာ အရင်ကလို ပေပေတေတေနဲ့ ယောက်ျားတပိုင်းမိန်းမရိုင်းပုံစံမဟုတ်တော့ လုံးဝမိန်းကလေးပုံလိုဖြစ်နေသည်။ မျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့ရင်းငြီးငြူနေပုံ သူ့အဖေကိုနောက်လှည့်ကြည့်ရင်း သူ့နို့တွေသူပြန်ကိုင်လို့ ဖီးလ်တက်နေသည့်မျက်နှာပေးဖြင့် ဖီးလ်တက်နေပုံကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတော့ မင်းမောင်တယောက် သူ့မျက်လုံးပင် သူမယုံနိုင်ဖြစ်လို့သွားတော့သည်။
ထိုသို့ကြည့်ရင်း အရင်ကတည်းက ငမိုးကိုလိုးခဲ့ဖို့အခွင့်အရေးတွေသူ့မှာအများကြီးအရှိသားနဲ့ မလိုးခဲ့ရ ခုမှသူများလိုးနေတာကြည့်ပြီး မင်းမောင်တယောက် ငမိုးကိုပြေးလိုးချင်စိတ်တွေဖြစ်ပေါ်လာတော့တယ်။ ဦးမိုးညိုက ငမိုးကိုလိုးနေရင်း ရုတ်တရက်လီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ငမိုးကနောက်ကိုလှည့်ပြီး
“ဟာ….အဖေ ဘာလို့ရပ်လိုက်တာလဲ” ဆိုပြီးမကျေမနပ်သံဖြင့် လှည့်ပြောလေတော့ ဦးမိုးညိုကဘာမှမပြော ထောင်နေသည့် ငမိုးဖင်ကိုဘေးကိုတွန်းလှဲလိုက်ပြီး ခြေထောက်တချောင်းကိုဆွဲကာ ပက်လက်လှန်ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲလိုက်ပြီး သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ငမိုးအဖုတ်မှာတေ့သွင်းလို့ တချက်ထဲပစ်ဆောင့်လိုက်တော့ ငမိုးလဲ မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားပြီး ဦးမိုးညိုကိုယ်လုံးကိုဆွဲဖက်ထားတော့သည်။
ဦးမိုးညိုက လီးကိုဆောင့်ထည့်ပြီးပြီးချင်း တရစပ်အတင်းအကြမ်းဖိလိုးနေပြီး ငမိုးကိုလဲကစ်ဆင်တွေဆွဲလို့နေသည်။ အဲ့အခါမှ မင်းမောင်လဲ ငမိုးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုနိကပ်မြင်လိုက်ရပြီး ငမိုးရဲ့ရင်သားတွေလဲ အရင်ကရှိတယ်လို့ပင်မထင်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ ပက်လက်အလိုးခံနေရင်းနဲ့တောင် နို့အုံလေးက ရှေ့နောက်ပြေးခုန်နေပြီး မကြီးလွန်းမသေးလွန်းတဲ့အနေအထားတခုမှာရှိနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ငမိုးရဲ့ခေါင်းရင်းက ဒေါ်မြနှစ်ကတော့ ဆေးပေါလိပ်ကိုကိုက်ခဲရင်း သူ့အစိကိုသူပြန်ပွတ်လို့နေပြီး ကျန်တဖက်က ငမိုးရဲ့နို့တွေကို ကိုင်တွယ်ညှစ်ဆုတ်နေသည်။
ဦးမိုးညိုရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေလဲ ပိုပြီးပြင်းထန်လာတော့ ဦးမိုးညိုပြီးတော့မည်ကိုသိလိုက်ရပြီး ငမိုးကလဲ သူ့အဖေရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုအတင်းခွဖက်ထားရင်း ပုခုံးကိုဖက်လို့ခိုစီးရင်း ခပ်စိပ်စိပ်ငြီးငြူးရင်း အတင်းကော့ပျံနေတော့သည်။ ၃ ၄ မိနစ်လောက်မှာပဲ ဦးမိုးညိုလဲဆောင့်လိုးနေရာကနေ ငြိမ်သွားပြီး ငမိုးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်လျက်လှဲကျသွားတော့တယ်။ ငမိုးတယောက်ကတော့ ဦးမိုးညိုအောက်မှာ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဆက်ဖြစ်နေတော့ ဦးမိုးညိုက ငမိုးနှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းရင်း အဖုတ်ထဲကလီးကိုပြန်မချွတ်သေးပဲ အသာအယာလေးဆက်ညှောင့်လို့ပေးနေသည်။
ခဏကြာတော့မှ ဦးမိုးညိုက ငမိုးကိုယ်ပေါ်ကထသွားလိုက်ပြီး ဒေါ်မြနှစ်ဘေးသွားထိုင်လိုက်ချိန်မှာတော့ ငမိုးအဖုတ်လေးမှာ တခါကမြင်ဖူးထားသလို အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းဖြစ်မနေတော့ပဲ ဟပြဲပြဲလေးဖြစ်လို့နေပြီး အဖုတ်ထဲကနေလဲ ဦးမိုးညိုရဲ့သုတ်ရည်များက ပြန်လည်စီးကျလာသည်ကို မင်းမောင်တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ မင်းမောင်ရဲ့အကြည့်တွေလဲ ငမိုးအဖုတ်ကနေ ဦးမိုးညိုရဲ့လိင်အင်္ဂါကြီးဆီအကြည့်ရောက်သွားပြီး ကြက်သေ သေသွားမိတော့သည်။ ဦးမိုးညိုရဲ့ လီးကြီးက နည်းနည်းနှောနှောကြီးမဟုတ်ပါလား မရှိဘူးဆို ၈ လက်မလောက်တော့အသာလေး လုံးပတ်ကလဲ ဝါးလုံးသာသာလောက်တောင်ရှိမည်မလားမသိ။ ငမိုးကိုလိုးပြီးပေမယ်လဲ လီးကြီးက ပျော့ကျမသွားသေးပဲ မတ်မတ်ထောင်လို့ သံတိုင်ကြီးအလားထင်မှတ်လိုက်ရတယ်။
ဒီလိုလီးကြီးနဲ့ ငမိုးပါကင်အဖွင့်ခံလိုက်ရတော့ ငမိုးမှမစွဲ ဘယ်သူစွဲလိမ့်မလဲ။ အခုလဲ ဒေါ်မြနှစ်က ဦးမိုးညိုရဲ့ခေါင်းကိုသူ့ပေါင်ပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ဦးမိုးညိုရဲ့လီးကြီးကိုလက်နဲ့ဆုတ်ကိုင်ပြီး အထက်အောက်ပွတ်ဆွဲပေးနေပြန်တယ်။ သူ့လင်ကိုငုံ့ကြည့်ပြီး တိုးတိုးနဲ့ ဘာတွေပြောနေတယ်တော့ မင်းမောင်တယောက်ကောင်းကောင်းမကြားရပေ။ ဦးမိုးညိုက သူ့မိန်းမကိုမော့ကြည့်ပြီး ပြုံးပြလိုက် ခေါင်းငြိမ့်လိုက်လုပ်နေပုံထောက်ရင် ဒေါ်မြနှစ်က သူ့ကိုလိုးခိုင်းပုံရတယ်။
ဦးမိုးညိုနဲ့ ငမိုးတို့ ဘယ်တုန်းကတည်းက လိုးနေကြသည်မသိ။ သူနဲ့မခေါ်မပြောဖြစ်တဲ့ ၂ လအတွင်း ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဒေါ်မြနှစ်က ငမိုးဘေးမှာဝင်လှဲကာ ခြေထောက်ကိုလက်နဲ့ချိတ်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲဖြဲပေးလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက ဒေါ်မြနှစ်ပေါင်ကြားထဲလှိမ့်ဝင်လိုက်ပြီး ဒေါ်မြနှစ်ရဲ့ နီနီရဲရဲပြဲပြဲအာအာအဖုတ်ကြီးက တပြတ်ပြတ်နဲ့လျက်နေတော့ ဒေါ်မြနှစ်က ဦးမိုးညိုရဲ့ခေါင်းကိုအပေါ်ဆွဲလှဲပြီး
“အို ရှင်ကြီးက ပါးစပ်နဲ့ပဲလုပ်နေတာ ကျမကခံချင်နေပါပြီဆို” မူနွဲ့နွဲ့ ပြောလိုက်ပေမယ့်လဲ ဦးမိုးညိုက ဒေါ်မြနှစ်လက်ကိုအသာဖယ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ကြီးကိုသာကုန်းလျက်နေပြန်တယ်။ ဒေါ်မြနှစ်တယောက်လဲ ခေါင်းကိုမော့လို့ ဖင်ကြီးကလေပေါ်ကြွကြွတက်လာပြီး တအားအားနဲ့ ငြီးငြူးရင်း ကောပျံနေတော့သည်။
ဒေါ်မြနှစ်အသံကြောင့်လားတော့မသိ ဘေးမှာမှိန်းနေတဲ့ ငမိုးလဲခေါင်းထောင်လာပြီး ဘေးကသူ့မိဘများကိုကြည့်နေရင်း ခဏအကြာမှ ထထိုင်ကာ
“အဖေ သမီးရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ် တကိုယ်လုံးနံစော်နေတာပဲ” ဆိုတော့ ဦးမိုးညိုက သူ့ဖက်လှည့်မကြည့်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြတာမြင်လိုက်ရသည်။ မင်းမောင်လဲ စိတ်ထဲကနေတော့ ဘောပြားမအလိုးခံပြီးမှ သမီးတွေ ဘာတွေဖြစ်လို့ပါလားလို့ စိတ်ထဲတွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။
အခုမှသေချာကြည့်မိတော့ ငမိုးတယောက်ဆံပင်တွေတောင်ရှည်လို့ ပုခုံးကျော်ကျော်လောက် ထိတောင်ရောက်လို့နေပါလား။ ဒါပေမယ့် မိန်းကလေးတွေလို သေချာဆီလူး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ထားခြင်းမရှိတာကြောင့် ဆံပင်ကပွရောင်းရောင်းနဲ့ ရှုပ်ပွနေဆဲပါပဲ။ ငမိုးလဲမတ်တပ်ထရပ်လို့ ထမိန်ကိုယူဝတ်နေတဲ့ အခါမှာတော့ မင်းမောင်လဲ ခြေသံကိုဖော့ပြီးအောက်ကိုဆင်းလို့ အိမ်ပြင်ပြန်ထွက်လိုက်ရတော့သည်။
အစကတော့ မင်းမောင်လဲအိမ်ကိုပဲတန်းပြန်မလို့ အပြင်ထွက်လိုက်ပေမယ့် စိတ်ကပြောင်းသွားတာနဲ့ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကိုအသာပြန်စေ့လိုက်ပြီး တံခါးနှစ်ရွက်ကြားကနေချောင်းကြည့်ကာ ငမိုးအပေါ်ထပ်ကနေဆင်းလာတာမြင်လိုက်တော့မှ တံခါးကိုဆွဲဖွင့်ပြီးဝင်သွားလိုက်တော့ ငမိုးကလဲ ရုတ်တရတ် မင်းမောင်ကိုမြင်တော့ စိတ်ဆိုးပြီးမခေါ်မပြောဖြစ်တာကိုမေ့သွားသည်ထင့်
“ဟ……ငါ့ကောင် ဘယ်က ဘယ်လိုပေါက်ချလာတာလဲဟ” မင်းမောင်က ငမိုးအမေးကိုပြန်မဖြေသေးပဲ ငမိုးကိုသေချာကြည့်ပြီး
“ဟမ်……ထူးထူးဆန်းဆန်း ထမိန်တွေဘာတွေဝတ်လို့ပါလားကွ…..” မင်းမောင်အပြောကြောင့် ငမိုးမျက်နှာလဲ ရဲခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းကိုငုံ့သွားတော့သည်။
“ဟို….ဟို….အမေပေါ့ မပြောမဆိုနဲ့ ငါ့ပုဆိုးတွေအကုန်လျော်ပစ်လို့လေ ဝတ်စရာတခုမှမရှိတော့တာနဲ့ အမေ့ထမိန်ကောက်စွပ်လာတာ”
“ဝတ်စရာမရှိရင် မင်းအဖေပုဆိုးတွေရှိတာပဲ ဘယ်နှယ်ထမိန်ကြီးဝတ်ရတယ်လို့ကွာ” ငမိုးလဲ မင်းမောင်စကားကိုပြန်မဖြေတော့ပဲ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲကာ ဧည့်ခန်းခုံတန်းမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး
“ကဲ ဆိုပါအုံး….အဲ ငါမေ့နေတာ မင်း မမနဲ့မင်္ဂလာဆောင်တော့မှာပဲ” မင်းမောင်က ငမိုးနားကပ်ထိုင်လိုက်တော့ ငမိုးအနားတွင် စောက်ရည်နံ့များ သုတ်ရည်နံ့များမွှန်ထူအောင်ရလိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်နှင့် ပါးပြင်ပေါ်တွင်လဲ ခြောက်ကပ်ပြီးကျန်နေသည့် သုတ်ရည်ကွက်လိုမြင်လိုက်ရတာကြောင့် မင်းမောင်လဲ ဖာသိဖာသာနေလိုက်ရင်း ရင်လျားထားလို့ရင်ဘတ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာဖြစ်နေတဲ့ ငမိုးရဲ့ပုခုံးကိုအုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး
“မင်းကို ဒီလိုမျိုး ထမိန်ရေလျားနဲ့တခါမှမမြင်ဖူးလို့ အံဩလို့ပါကွာ” ဆိုပြီး ပုခုံးကိုညှစ်ကိုင်လိုက်တော့ ငမိုးမှာလဲ ပုခုံးကလက်ကိုခါချလိုက်တော့သည်။ မင်းမောင်လဲ လက်မောင်းကိုပြောင်းကိုင်ပြီး လက်မောင်းအိုးကိုအသာဖစ်ညှစ်ပေးမိပြီး ငမိုးတောင် အရင်လိုပိန်လှီ ချပ်ကပ်နေတာမဟုတ်တော့ပဲ အသားအရည်တွေစိုပြေလို့ လက်မောင်းလေးတောင်အိစိအိစိနဲ့ဖြစ်နေပါပေါ့လားငမိုးက မင်းမောင်လက်ထဲကနေရုန်းထွက်သွားလိုက်ပြီး
“ကဲ….ထားပါ ငါမေးတာသာဖြေ…..ဘယ်လိုလုပ် ဒီဖက်ကိုရောက်လာတာလဲ”
“တဘက်ခါ ငါ့မင်္ဂလာဆောင်ရှိတယ်လေကွာ…..ငါ့ဘော်ဒါအရင်းအချာကြီးတယောက်လုံး ငါ့အနားမှာမရှိတော့ ငါ့မှာကွာ ဟာတာတာနဲ့”
“တော်စမ်းပါ သူ့ဟာသူ မိန်းမနားကပ်နေပြီးတော့ ဒီကိုတခါလေးတောင်ပေါ်မလာတဲ့သူကများ” ငမိုးတယောက် ထူးထူးခြားခြားမှ တကယ့်ထူးထူးခြားခြားပါပေ လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ခါးထောက်ကာ နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန်ဖြင့် မင်းမောင်ကို ရန်တွေ့နေပုံကိုမြင်လိုက်ရတော့သည်။
လီးတချောင်းက လူတယောက်ရဲ့ ဘဝကြီးကိုအကြီးအကျယ်ပြောင်းသွားအောင်လုပ်နိုင်ပါလား ဆိုပြီးတော့ မင်းမောင်မှာအတော်ကြီး အံအားသင့်လို့သွားတော့သည်။ မင်းမောင်ကပြေရာပြေကြောင်း လေပြေသွေးပြီး
“ငါ့လူပျိုဘဝလေးမကုန်ဆုံးသွားခင်မှာ ငါ့ဘော်ဒါကြီးနဲ့ တမုန်းကဲချင်လို့ လာခေါ်တာပါကွာ မင်းကလဲ….ဒါနဲ့ ငါသတင်းတခုရထားတယ်” ငမိုးလဲ စူးစမ်းဟန်ဖြင့်
“ဘာသတင်းလဲ” ဆိုတော့ မင်းမောင်က လက်ညိုးနဲ့ လက်မကိုအဝိုင်းသဏ္ဍန်လုပ်ပြပြီး
“အာရကေရမဲ့ သတင်း…..ကဲ မင်းစိတ်ဝင်စားတယ်မလား”
“အာ…..အရင်လို ညဖက်တွေအပြင်ထွက်တာ ငါ့အဖေက မကြိုက်တော့ဘူးဟ အိမ်ပဲကပ်နေရတယ်”
“ငါပြောတာကိုဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံး အခြောက်မရယ်…”
“ဟရောင် မင်းငါ့ကိုအဲ့လိုမခေါ်နဲ့လို့ ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲ” ငမိုးမှာ ဒေါပွသွားပြီး မင်းမောင်ကို လက်သီးနဲ့ချိန်ရွယ် စွေ့စွေ့ခုန်ရန်တွေ့နေတော့ မင်းမောင်ကလဲ ကြိတ်ပြုံးလိုက်ပြီး
“ငါပြောမယ် သေချာနားထောင် ငါသတင်းတခုရထားတယ်….အဲ့သတင်းက အခိုင်အမာပဲ…..မြင်းပုရွာမှာ မနေ့က အသုဘရှိတယ်ကွာ မင်းသိလား အဲ့ဒါ” ငမိုးကခေါင်းငြိမ့်ပြတော့
“တရုတ်ကြီးဦးတိတ်ခဲကိုဒီ ညနေပဲ သဂြိုလ်လိုက်ပြီကွ….သဂြိုလ်တုန်းက တရုတ်မိသားစုက သူတို့ရွာကသူတွေကိုအနားအကပ်မခံဘူးတဲ့ သူတို့ဖာသာအလောင်းချကြတာတဲ့ ဘာလို့လဲဆို တရုတ်ကြီးရဲ့အခေါင်းထဲမှာ ရွှေတွေငွေတွေပါထည့်ပေးလိုက်တာတဲ့” ငမိုးမှာ မင်းမောင်ကို မယုံသင်္ကာမျက်လုံးဖြင့်ကြည့်နေပြီး
“ဟ မင်းဟာက ဟုတ်လို့လားဟ မင်းကိုဘယ်သူပြောလဲ”
“ဘယ်သူပြောလဲ အရေးမကြီးဘူး…..ငါကြားတဲ့သတင်းက တကယ်အမှန်အကန်ကွ….သူတို့ တရုတ်တွေမှာ အယူအဆရှိတယ်လေ…..နောက်ဘဝကောင်းစားဖို့ ဒီဘဝကနေပဲ ရွှေတွေငွေတွေမီးရှို့ပေးတာတို့ အလောင်းနဲ့အတူတခါတည်းမြုပ်တာတို့ သိတယ်မလား” ငမိုးက မင်းမောင်စကားကိုခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံလိုက်တော့
“အဲ့ဒါကွာ မင်းနဲ့ငါနဲ့ မနက်ဖန်အခေါင်းသွားဖောက်ကြမယ်”
“အာ….မင်းဟာက…..ဟုတ်မှလုပ်ပါကွာ”
“သေချာတယ်ကွ ငါ့ကောင်ရ ဒီသတင်းကမကြာခင်ပြန့်သွားမှာ ဘယ်သူမှမသိခင် ငါတို့အရင်လက်ဦးထားရမယ် ငါလဲမင်းကိုအရင်ဆုံးလာပြောတာဟ ဘယ်လိုလဲ မနက်ဖန်ည သွားမလား”
“အေး သေချာတယ်ဆိုရင်တော့ သွားမယ်ကွာ ဒါမဲ့ မနက်ဖန်မလုပ်နဲ့ အခုညပဲသွားမယ်ကွာ….မနက်ဖန်ဆို အလောင်းက အနံ့ထွက်ချင်ထွက်နေမှာ” ငမိုးစကားကြောင့် မင်းမောင်လဲတချက်စဉ်းစားဟန်ဖြင့် ငြိမ်သွားပြီး
“အေးကွာ ဒါဆိုလဲ သွားစို့…..မင်းရေချိုးမလို့လား….ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်ချိုးကွာ မှောင်ရီပျိုးချိန်လောက်အရောက်သွားရအောင် မိုးချုပ်ရင် ငါ့မိန်းမကသတ်လိမ့်မယ်” မင်းမောင်စကားကြောင့် ငမိုးလဲမျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်ပြီး ထိုင်ရာမှထကာ
“မင်းပြန်နှင့် ခဏနေမင်းကိုလာခေါ်လှည့်မယ် ဟုတ်ပလား” မင်းမောင်တယောက် ခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံပြီး ထရပ်လိုက်တော့ ငမိုးကမေ့လျော့ပြီး မင်းမောင်ရှေ့မှာတင် ထမိန်ကိုဖြည်ကာ ရင်ဘတ်မှာပြန်စီးလိုက်တော့ မင်းမောင်တယောက် ငမိုးရဲ့စနေနှစ်ခိုင်လေးနှစ်ခုကိုမြင်ဖြစ်အောင်မြင်လိုက်သေးသည်။ ငမိုးကတော့ သတိထားမိဟန်မတူ မင်းမောင်ကသာ နို့အုံကိုမြင်ပြီး သရည်တမြမြဖြစ်လို့နေပြီး သင်္ချိင်းကိုသာရောက်ချင်စိတ် ဇောကပ်နေတော့သည်။
တကယ်တန်း ဟိုတရုတ်မသာအခေါင်းတွင် ရွှေငွေတွေပါလား မပါလားလဲ သေချာမသိ ငမိုးကိုအရက်တိုက်ပြီး ဗြင်းဖို့စိတ်ကူးဖြင့် လီဆယ်ပြောလိုက်ခြင်းသာဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူ့စိတ်ကူးတွေတကယ်ဖြစ်လာဖို့ ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းတော့ သေချာနေလေပြီ။ သို့နှင့် မင်းမောင်လဲအိမ်သို့အမြန်ပြန်ကာ မိဆွေနဲ့အတူ ညစာကိုစားသုံးလိုက်ပြီး မြင်းပုကိုခဏသွားရမည်ဟု အသိပေးထားလိုက်သည်။ သူ့ညီမ ငမိုးနဲ့အတူသွားမယ်ဆိုတာ သိတော့မှ အသာတကြည်ပဲခွင့်ပြုလိုက်ပြီး အရမ်းမိုးမချုပ်စေနဲ့ဟုသာ မှာကြားတော့သည်။
ဒီလိုနဲ့ တနာရီလောက်နေတော့ ငမိုးတယောက် သူ့အဖေစက်ဘီးကိုနင်းကာ မင်းမောင်တို့အိမ်ရောက်လာပြီး မိဆွေတို့နဲ့စကားလက်ဆုံကျနေပြီး ညနေ ၆ နာရီခွဲကျော်လောက်တွင် သွားဖို့သင့်ပြီမို့ မင်းမောင်တို့လဲ မြင်းပုရွာဆီထွက်လာခဲ့ကြသည်။ စက်ဘီးနဲ့မို့ အရမ်းတော့မကြာလှ မိနစ် ၂၀ လောက်နင်းပြီးချိန် မြင်းပုကိုရောက်လို့သွားပြီး အဲ့ရွာသင်္ချိင်းရှိရာသွားဖို့ ရွာထဲကိုဖြတ်သွားရပြန်သည်။
ရွာထဲကိုဖြတ်ရင်း အသိမိတ်ဆွေတွေနဲ့တွေ့ရင် ရပ်စကားပြောလိုက် မင်္ဂလာဆောင်ကိုဖိတ်လိုက်ဖြင့် ရွာထဲကနေ သင်္ချိင်းသွားဖို့ရာတောင် ၁၀ မိနစ်လောက်ထပ်ကြာနေလေသည်။ သင်္ချိင်းကိုရောက်သွားချိန်မှာတော့ ည ၇ နာရီခွဲလောက်ဖြစ်နေပြီမို့ သူတို့လဲ အချိန်ထပ်မဆွဲတော့ပဲ လုပ်ငန်းကိုစလိုက်ကြတယ်။ မင်းမောင်က တရုတ်ကြီးဦးတိတ်ခဲရဲ့အုတ်ဂူကိုလိုက်ရှာသည်။ ရွာသင်္ချိင်းဆိုတော့လဲ အရမ်းကြီးမကျယ်လှ သိပ်ပြီးခက်ခက်ခဲခဲလဲမရှာလိုက်ရ ဇရပ်နဲ့ကပ်လျက်မှာတင်တန်းတွေ့တာမို့ အုတ်ဂူရဲ့ခြေရင်းဖက်ကနေပဲစပြီးဖောက်လိုက်တော့တယ်။
အုတ်ဂူက ဆောက်ထားပြီးခါစမို့ သိပ်မခြောက်သေးပဲ အစိုဓာတ်ကကျန်နေသေးသည့်အတွက် သူတို့အတွက်သိပ်ပြီးအပန်းမကြီးလှပေ။ အုတ်ဂူခြေရင်းကအလွယ်တကူပဲအပေါက်ဖြစ်သွားတော့ မင်းမောင်ကဖယ်ပြီး လူကောင်သေးသည့် ငမိုးကိုအထဲဝင်ခိုင်းတော့ ငမိုးကလဲ ပုဆိုးကိုခပ်တိုတိုဝတ်ကာ အုတ်ဂူအပေါက်ကနေလေးဖက်ကုန်းဝင်သွားလိုက်သည်။
ကိုယ်တပိုင်းဝင်သွားပြီးချိန်မှာ ငမိုးက မင်းမောင်ကိုဓါတ်မီးလှမ်းတောင်းတာနဲ့ မင်းမောင်ကလဲ
“ရော့ ဓါတ်မီး” ဆိုပြီး ငမိုးလက်ထဲကိုထည့်ပေးလိုက်တော့ ငမိုးလဲ မင်းမောင်ပေးတာကိုကိုင်ပြီး ခဏတော့ကြောင်သွားပြီး ပူနွေးနွေးနဲ့အသားစိုင်တခုမှန်းသိသွားတော့မှ လက်ကိုပြန်လွှတ်ကာ
“ဟာ…..မင်း….မင်း….” နဲ့ဖြစ်နေပြီး အသံကဆက်မထွက်တော့။ မင်းမောင်က ငမိုးလက်ထဲကို သူ့လီးကြီးထည့်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ငမိုးကြောင်သွားတဲ့အချိန် မင်းမောင်ကလဲအခွင့်ကောင်းကိုဖမ်းဆုပ်ကာ တိုနန့်နန့်ဝတ်ထားသည့် ငမိုးပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်တော့ အောက်မှာဘာအတွင်းခံမှမပါတဲ့ ဖင်လုံးလေးက လေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးနေဟန်လေးဖြစ်လို့နေသည်။
ငမိုးမှာလှည့်ထွက်လို့ကလဲမရ နောက်ပြန်ဆုတ်ရအောင်လဲ မင်းမောင်ကိုယ်လုံးနဲ့ပိတ်ထားတာကြောင့် ရှေ့တိုးမရ နောက်ပြန်ဆုတ်မရဖြစ်နေသည်။ မင်းမောင်က ငမိုးပုဆိုးကိုလှန်ပြီးပြီးချင်းမှာတင် ဖင်အိုးနှစ်လုံးကိုလက်နဲ့ကိုယ်တွယ် နယ်ဆုတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ကိုစမ်းလိုက်တော့ မင်းမောင်လက်နဲ့ အဖုတ်နဲ့ထိမိတဲ့အချိန် ငမိုးကိုယ်လုံးလဲတွန့်ခနဲ့ ခပ်ကော့ကော့ဖြစ်သွားပြီး ငမိုးက အုတ်ဂူအတွင်းမှလှမ်းဆဲယုံအပြင်ဘာမှမတက်သာတော့
“ငါလိုးမသား မင်းဘာလုပ်တာလဲ ဟရောင် မင်းဖယ်စမ်း ဟရောင် မင်းဖယ်….ငါ….ကွာ….မင်းကို ငါသတ်မှာနော်….ဟရောင်” ငမိုးဘယ်လိုပဲအော်နေပါစေ မင်းမောင်ကလုံးဝအလွတ်မပေးတော့ပဲ ဖင်ကိုညှစ်နယ်နေရင်း သူ့လီးနဲ့လဲ ငမိုးရဲ့အဖုတ်ကိုလိုက်ချိန်လို့နေသည်။
ငမိုးမှာဒူးထောက်ဖက်ကုန်းပေးလျက်နဲ့ ဘာမှပြန်မလုပ်နိုင် မင်းမောင်က သူ့ခါးကိုလက်နဲ့ဖိချလိုက်တော့ ငမိုးဖင်ကိုကော့ပေးလျက်သားဖြစ်လို့နေတယ်။ အဲ့အချိန် လီးနဲ့အဖုတ်က တည့်တည့်ဖြစ်သွားတော့ မင်းမောင်ကလဲ
“လှလှမိုး ငါ နင့်ကိုလိုးပြီနော်” ဆိုပြီးပြောလိုက်တော့ ငမိုးတယောက်အကြီးအကျယ်ဒေါပွသွားပြန်တယ်။ သူ့နာမယ်အရင်းကိုလဲခေါ်တယ် သူ့ခွင့်ပြုချက်မယူပဲ သူ့ကိုလဲလိုးအုံးမယ်ဆိုတော့ ဒေါမပွရိုးခံနိုင်လား။ အုတ်ဂူတွင်းမှာ ငမိုးကလဲ ပတ်ဝင်းကျင်ကိုအကူအညီရလို့ရငြားအော်ဟစ်ကြည့်ပေမယ့် အုတ်ဂူအတွင်းကဆိုတော့ အသံကသိပ်ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ထွက်မလာ ပဲ့တင်သံများကြောင့် သူနားအူတာပဲအဖတ်တင်သည်။
အဲ့အချိန်မှာပဲ သူ့အဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝကို ခပ်နွေးနွေးနဲ့ မာမာအချောင်းကြီးလာထိကပ်ပြီး အဖုတ်ခေါင်းတွင်းကိုတိုးဝင်လာတာသိလိုက်ရချိန်မှာတော့ ငမိုးတယောက် အုတ်ဂူထဲကသစ်သားခေါင်းတလားကြီးကို လက်သီးနဲ့ထုရင်း အကြီးအကျယ်ရှုံးပွဲချငိုလိုက်မိတော့သည်။
မင်းမောင်ရဲ့လီးကြီးက တအိအိဖြင့် ငမိုးအဖုတ်ထဲကိုတိုးဝင်လာပြီး အဆုံးထိဝင်သွားတော့ မင်းမောင်လဲခဏငြိမ်ပြီးနေရင်း ခါးကိုနှဲ့၍နေလိုက်ပြီး ခဏအကြာတွင် မင်းမောင်လဲလီးကိုဒစ်ခေါင်းအထိပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ပြန်ဆောင့်သွင်းတော့ ငမိုးဆီက “အင့်” ခနဲ့အသံထွက်လာပြီး
“အား….ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်” ငမိုးရဲ့ကျွတ်စုတ်သံကို မင်းမောင်ကြားလိုက်ရပေမယ့် ဆောင့်အား လိုးအားကိုတစက်လေးမှမလျော့ပဲ အရိုးငေါထွက်နေသည့်ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး လှိမ့်ဆောင့်တော့သည်။ လိုးတာကြာလာတော့ ငမိုးမှာလဲ ငိုသံကတဖြေးဖြေးတိတ်လို့သွားပြီး ငြီးငြူသံသဲ့သဲ့လေးထွက်လို့ မင်းမောင်ရဲ့လီးကိုအဖုတ်ကြွက်သားဖြင့် ညှစ်ဆုတ်ပေးနေမိတော့သည်။
မင်းမောင်ထင်ထားသည်က ဦးမိုးညိုရဲ့ မဟားဒယားကြီးလွန်းတဲ့ လီးကြီးကြောင့် ငမိုးအဖုတ်မှာ ပွပြီးကျယ်နေတော့မည်ဟု ထင်ထားခဲ့သော်လဲ လက်တွေ့လိုးကြည့်တဲ့အခါ ထိုသို့မဟုတ် ခပ်ကျဉ်းကျဉ်းခပ်စီးစီးအနေအထားပင်ရှိနေသေးသည်။ မင်းမောင်လဲ မိဆွေနဲ့မတူတဲ့ခံစားချက်ကြောင့် အကောင်းကြီးကောင်းကာ မှန်မှန်လေးညှောင့်ရင်းလိုးနေချိန် မင်းမောင်လဲ မိဆွေဆီကမရသေးသည့် အရာတခုအား ငမိုးဆီမှရနိုင်မည်ဆိုတာတွေးလိုက်မိတော့ အဖုတ်ထဲကလီးကိုပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ငမိုးရဲ့ဖင်ပေါက်ပေါ် သထွေးထွေးချလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ကိုလက်နဲ့ သုတ်နေလိုက်သည်။
အထဲကငမိုးကတော့ မင်းမောင်ရဲ့ဆန္ဒကို မသိသေးတာကြောင့် ဖင်ကိုဆက်ကော့ပေးထားသည်။ မင်းမောင်က ငမိုးရဲ့အဖုတ်တွင်းကိုလက်နှိုက်ပြီး လက်မှာပေကျံလာသည့်အဖုတ်ရည်များကိုဖင်ပေါက်မှာသုတ်လိမ်းလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲလက်ထိုးနှိုက်လိုက်တော့မှ ငမိုးလဲဖင်လေးကျုံသွားပြီး
“ဟာ….ဟရောင်…..အဲ့ဒါ အဖုတ်မဟုတ်ဘူးလေ ဖင်ပေါက်ကြီးဟ”
“အေးလေ ငါလဲဖင်ကိုလိုးမလို့ပဲဟာကို” မင်းမောင်စကားကြောင့် ငမိုးမှာ ဖင်ကျောများရှုံ့သွားမိပြီး ခေါင်းကိုယမ်းလို့
“ဟရောင် ငါ့ကိုသနားပါကွာ….ဖင်ကိုမလုပ်ပါနဲ့ကွာ ရှေ့ကိုတော့ မင်းစိတ်ကြိုက်လုပ်လေ…နော်….သူငယ်ချင်း နော်လို့” ငမိုးမှာကြောက်လန့်တကြားဖြင့် အတင်းငြင်းဆန်နေမိတော့သည်။
“နင့်ဖင်ကိုငါ့လို လီးနဲ့အလိုးခံပြီးဖွင့်ထားမှ နင့်အဖေရဲ့လီးနဲ့ခံနိုင်မှာပေါ့ဟ” ဆိုတော့ ငမိုးမှာအရှိုက်ထိထားသူပမာဖြစ်သွားပြီး
“ဟင်….မင်း…မင်း ဘာပြောတာလဲ…..ပြန်ပြောစမ်း” မင်းမောင်က တဟားဟားအော်ရယ်လိုက်ပြီး
“အော်……လှလှမိုး….လှလှမိုး…..တယ်လဲ ယောက်ျားဖြစ်ချင်တဲ့ကောင်ပဲကွ…….တသတ်လုံးယောက်ျားလိုဝတ် ယောက်ျားလိုစား ယောက်ျားလိုနေလာပြီးတော့မှ အလိုးခံမဲ့ခံတော့လဲ အဖေအရင်းနဲ့မှကွာ…..ဟား..ဟား…ဟား” လို့ပြောလိုက်တော့ ငမိုးဆီက
“အို” ဆိုပြီးအသံလေးထွက်လာသည်။ ကိုယ်တပိုင်းအုတ်ဂူထဲရောက်နေလို့ မျက်နှာကိုမမြင်ရပေမယ့် ငမိုးရုပ်ဘယ်လိုဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ မင်းမောင်တယောက်ကောင်းကောင်းသိနေသည်”မင်းနဲ့ ဦးမိုးညိုဘယ်တုန်းကတည်းက လိုးနေကြတာလဲ မင်းကကော သူနဲ့ကျမှပါကင်ပွင့်တာလား…မင်းအမေကကော သဘောတူပြီးလွှတ်ပေးထားတာလား ဟုတ်လား” သူသိလိုသည်များကိုတရစပ်မနားတမ်းတောက်လျောက်မေးနေတော့သည်။
မင်းမောင်မေးမြန်းသည်များကို လှလှမိုးလဲပြန်မဖြေသေးပဲ ငြိမ်ကျသွားပြီးအတော်လေးကြာတော့မှ မင်းမောင်လဲဆက်မမေးတော့ပဲ လီးကိုထိန်းကိုင်ရင်း လှလှမိုးဖင်ပေါက်မှာတေ့သွင်းကာ ခါးကိုအားစိုက်၍ အသာဖိထည့်လိုက်တော့ ဒစ်ဖူးလုံးက ဖင်ပေါက်ထဲမြုပ်ဝင်သွားတော့သည်။ လှလှမိုးမှာလဲ ဖင်ပေါက်မှ ကြွက်သားချဲ့အားဒဏ်မခံနိုင်ဖြစ်ပြီး သူ့ဖင်သူလက်နောက်ပြန်ဖြင့်ကိုင်ရင်း
“အား….သေပါပြီဟာ……မင်းမောင်ရယ်…..အရမ်းလုပ်ရသလား…..အီး….ကျွတ်ကျွတ်” လှိမ့်အော်နေတော့ မင်းမောင်လဲခဏငြိမ်နေပေးလိုက်ပြန်သည်။
လှလှမိုးငြိမ်သွားပြီဆိုတော့မှ
“ဟရောင် မင်းဖင်ကိုရှုံ့မထားနဲ့…..စိတ်ကိုလျော့ထား….ဒါဆို မင်းသက်သာမယ်” ဆိုပြီးပြောလိုက်တော့ အထဲကလှလှမိုးကတော့ပြန်လဲမဆဲနိုင်တော့ ငြိမ်လို့သာနေရတော့သည်။ ဒီတခါ မင်းမောင်ရဲ့ခါးကအရှေ့ကိုတိုးလာပြီး ဖင်ပေါက်ထဲထပ်ဖိထည့်လာတာနဲ့ လှလှမိုးလဲ စိတ်ကိုလျော့ကာ အီးညှစ်သလို ဖင်ပေါက်ဖွင့်ပေးထားလိုက်မှသာ ဖင်ဝလဲကျယ်သွားပြီး မင်းမောင်ရဲ့လီးဒစ်ခေါင်းကြီးလဲ ဖင်ပေါက်ထဲမြုပ်ဝင်သွားတော့သည်။
လှလှမိုးကတော့ နာကျင်လို့ငြီးငြူနေရင်း မင်းမောင်ရဲ့ပေါင်ကိုတွန်းကန်ထားကာ
“ခ……ဏလေး….ခဏလေး…နေပါအုံး….ဆက်မထည့်ပါနဲ့အုံး ငါတကယ်နာနေလို့ပါ” ဆိုပြီးပြောလာတော့ မင်းမောင်လဲငြိမ်နေပေးလိုက်သည်။ နည်းနည်းကြာတော့မှ
“လှလှမိုး ငါဆက်ထည့်တော့မယ်နော်” လို့အသိပေးပြီး နည်းနည်းထည့်လိုက် နားလိုက်ဖြင့် ဖြေးဖြေးချင်းထည့်သွင်းလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့ လှလှမိုးဖင်ပေါက်ထဲ ဆုံးဆုံးမြုပ်ဝင်ရောက်သွားတော့သည်။
ဖင်ပေါက်ထဲလီးစိမ်ပြီးငြိမ်နေတာ အတော်လေးကြာသွားတော့မှ လှလှမိုးကနောက်ကိုလှည့်ပြီး
“ငြိမ်မနေနဲ့ဟာ နင်ကလဲ လိုးစရာရှိတာလိုးတာမဟုတ်ဘူး” မင်းတွေ ငါတွေတောင်မဟုတ်တော့ နင်တွေ ဘာတွေနဲ့ စကားအသုံးအနှုန်းတွေပါပြောင်းလဲလာပြီး လှလှမိုးလေသံကလဲ မိန်းမဆန်လာတော့သည်။ မင်းမောင်လဲ ဖင်ထဲကလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက်ဖြင့် သွင်းချည်ထုတ်ချည်လုပ်ရင်း ဖင်ကိုစတင်လိုးလိုက်တော့သည်။
ဖင်ပေါက်ကလဲ အဖုတ်နည်းတူ လိုးရတာ ကောင်းလှပြီး အဖုတ်ထပ်ပိုကြပ်တာကြောင့် ပိုကောင်းသည်ဟုထင်မြင်မိသော်လဲ အဖုတ်လိုအရည်မထွက်တာကြောင့် အထုတ်အသွင်းတော့ခက်လေသည်။ မင်းမောင်လဲအားစိုက် အံကြိတ်၍ ဖင်ပေါက်ကိုချည်လှိမ့်လိုးလာလိုက်တာ ၅ မိနစ်ကျော်လာတော့ သူ့စိတ်ကိုလဲဘယ်လိုမှတင်းမရတော့ ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ လီးတန်ကြီးကယားယံလာတာကြောင့်
“အား….လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ဖင်ပေါက်….အား…..လှလှမိုး ငါပြီးတော့မယ်နော်….အား”
“အင်း ပြီးလိုက် ပြီးလိုက်တော့ ငါလဲဖင်တွေပူနေပြီ အမလေး…..ကျွတ်ကျွတ်” ဆောင့်သည့်အရှိန်ကိုပိုမိုတင်ရင်း မင်းမောင်လဲတင်းခံမနေတော့ပဲ စိတ်ကိုလျော့လိုက်တော့ သုတ်ရည်တွေက ဖင်ပေါက်ထဲကိုပြေးဝင်ပြီး နှစ်ယောက်သားငြီးငြူရင်းငြိမ်သက်သွားတော့သည်။
၃ ၄ မိနစ်ခန့်အကြာတွင် လှလှမိုးကစတင်လှုပ်ရှားလာတော့ မင်းမောင်လဲလှလှမိုးကိုယ်ပေါ်မှပြန်ထကာ ဖင်ထဲကလီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ထဲပြောင်းထည့်လိုက်ရင်း တချက်ချင်းညှောင့်ကာဆက်လိုးနေတော့
“ဟရောင် ထပ်လုပ်အုံးမလို့လား မင်းပြီးပြီဆို ဖယ်တော့ကွာ….ငါအသက်ရှူကြပ်တယ်ဟ”
“မဖယ်ဘူး ငါလိုးလို့မဝသေးဘူး ထပ်လိုးအုံးမှာ….မင်းအဖေနဲ့ ဘယ်ကဘယ်လို စဖြစ်တာလဲ ငါသိချင်တယ် ငါမေးတာကိုသာဖြေ မဖြေရင် ဒီတိုင်းထပ်လိုးမှာ”
“အေးဟာ ဖြေမယ် ဖြေမယ်….ဖယ်တော့ဟာ…နော်…”
“မင်း…တကယ်ပြောတာနော် ငါ့ကိုမဘတ်နဲ့နော်”
“မဘတ်ဘူး တကယ်ပြောတာ ဘေးမှာဇရပ်ရှိတယ် အဲ့ပေါ်သွားရအောင် ဒီမှာအသက်ရှူကြပ်တယ်ဟ မင်းလဲ ငါ့ကိုလိုးပြီးသားပဲဟာ နောက်တခါထပ်လိုးရလဲ ဘာပဲ့ပါသွားမှာမှတ်လို့” အဲ့တော့မှ မင်းမောင်လဲ ငမိုးခါးကိုနောက်ပြန်ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်တော့သည်။
သူ့လီးကိုတော့အဖုတ်ထဲက ပြန်မချွတ်သေး ဆီးခုံနဲ့ဖင်ကိုထိကပ်ထိန်းကိုင်ရင်းသာ အပြင်ကိုထွက်စေပြီး မတ်တပ်ထရပ်တော့လဲ လီးကိုစိမ်ထားလျက်နဲ့ပင်။ နှစ်ယောက်သား မတ်တပ်ရပ်ပြီးချိန်မှာတော့ ငမိုးက နောက်လှည့်ပြီး မင်းမောင်ကိုလှမ်းထိုးတော့ မင်းမောင်က ငမိုးအကြံကိုသိနှင့်ပြီးဖြစ်တာကြောင့် လက်တွေကိုဖမ်းချုပ်ကာ နောက်မှာစုကိုင်၍ချုပ်ထားလိုက်ပြီး
“ငါလိုးမ ငမိုး….အသေလိုးသတ်ပြစ်အုံးမယ်….ဘာမှတ်နေလဲ” ဆိုပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောလိုက်တော့ ငမိုးကလဲစိတ်ကိုလျော့သွားပြီး
“အေးပါဟာ ငါလဲ ရမလားလို့ ရုန်းကြည့်တာပါ မရုန်းတော့ဘူးနော်…..ခဏတော့ ချွတ်ပါအုံး ငါ့ကောင်ရာ မင်းမလဲ မလိုးဖူးတာကြနေတာပဲ ဒီတိုင်းကြီးဆက်ထည့်ထားရင် ဟိုပေါ်ဘယ်လိုသွားမလဲ” လှလှမိုးစကားသံဆုံးသွားတော့ မင်းမောင်က လှလှမိုးကိုသူ့ဖက်ဆွဲလှည့် ခြေထောက်တချောင်းကိုဆွဲမြှောက်ကာ သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ပုံဖြစ်အောင်လုပ်ပြီး လှလှမိုးကိုယ်လုံးကိုဆွဲပွေ့လိုက်တော့ မတ်တပ်လိုးပုံစံမျိုးဖြစ်သွားတော့သည်။
လှလှမိုးကလဲ မင်းမောင်ရဲ့ပုခုံးကိုခိုစီးလို့ ခါးကိုခွဖက်လိုက်သည်။ မင်းမောင်က လှလှမိုးကိုပါချီ၍ ဇရပ်ပေါ်တင်ကာ နှစ်ယောက်သားတခါတည်းဝင်လှဲချလိုက်ပြီး မင်းမောင်က ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့ လှလှမိုးလဲ တအားအား တအီးအီးဖြင့် ငြီးသံလေးများပင်ထွက်ကာ မင်းမောင်က လှလှမိုးကိုယ်ပေါ်ကအင်္ကျီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ခပ်ပြားပြားနို့အုံလေးကိုလက်နဲ့ညှစ်ကိုင်ပြီး ဆက်လိုးနေလိုက်တော့သည်။
လှလှမိုးကလဲ မင်းမောင်ရဲ့လက်တွေကိုတွန်းဖက်ကာ မင်းမောင်ရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုတင်းကြပ်အောင်ဖက်ထားပြီး မင်းမောင်ရဲ့ဖင်ကိုအုပ်ကိုင်၍ ဆောင့်လိုးနေသည့်မင်းမောင်ရဲ့ စည်းချက်များအတိုင်း အလိုက်သင့်ဖွဆွဲပေးနေတော့သည်။ မင်းမောင်ကလဲ လှလှမိုးရဲ့ခေါင်းကိုထိန်းကိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုချင်းမိတ်ဆတ်လိုက်ပြီး မင်းမောင်က ဖိစုပ်နမ်းပေမယ့် လှလှမိုးကပြန်မနမ်းပဲကျောက်ရုပ်ကြီးပမာလုပ်နေတာကြောင့် မင်းမောင်ကခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တော့ လှလှမိုးက ခေါင်းကိုဘေးဖက်လှည့်သွားပြီး
“ငါ….ငါ….မင်းကိုမနမ်းရဲဘူးဟာ…..ရှက်တယ်” မင်းမောင်လဲ လှလှမိုးစကားကြားပြီး အမှောင်ထဲမှာပင် ပြုံးလိုက်မိပြီး ကြမ်းပြင်ကိုခြေထောက်ဖြင့်အားပြုကာထောက်လို့ အသကုန်လှိမ့်ဆောင့်တော့သည်။ လှလှမိုးလဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အော်ဟစ်ငြီးငြူးရင်း သူ့ဖက်ကနေလဲ မင်းမောင်အလိုးအဆောင့်ကို အလိုက်အထိုက်ပင့်ပင့်ပြီး ကော့ပေးနေတော့သည်။
ဇရပ်ပေါ်မှာ လှေကြီးထိုးလိုးနေတာ ၅ မိနစ်ကျော်ခန့်နေပြီဖြစ်ပြီး မင်းမောင်လဲ ဒုတိယအကြိမ်လိုးရသည်မို့ တော်တော်နဲ့မပြီးနိုင်မစီးနိုင်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ ပက်လက်လိုးရသည်မှာလဲ လှလှမိုးက သူ့မိန်းမကိုအကိတ်မဟုတ်လေတော့ သိပ်ပြီးဖိလို့မကောင်း ရိုးလာသဖြင့် လေးဖက်ထောက်ပုံစံပြန်နေခိုင်းလိုက်ပြန်သည်။ လှလှမိုးက ကိုယ်ကိုမှောက်ချကာ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ကုန်းပေးလိုက်တော့ မင်းမောင်က လီးကိုထိန်းကိုင်ရင်း လှလှမိုးအဖုတ်အမြှောင်းကြားပွတ်ပွတ်ဆွဲရင်း ဖင်ပေါက်ကိုတေ့ပြီး အသာဖိချလိုက်တော့ လီးကမဝင်ပဲချော်ချော်ထွက်သွားတယ်။ မင်းမောင်ကလက်နဲ့ထိန်းကိုင်ပြီးဖိထည့်နေတော့ လှလှမိုးက နောက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“ကိုမင်း စောက်ဖုတ်ကိုပဲ လိုးပေးကွာ…..ငါမပြီးသေးဘူး အရမ်းဖြစ်နေတယ်….ပြီးမှ ဖင်ကိုလိုးချင်လိုးနော်” ဆိုပြီးပြောလာတော့ မင်းမောင်လဲ လှလှမိုးစကားကြောင့် အဖုတ်ကိုသာပြန်လိုးတော့သည်။
ထိုသို့လိုးနေရင်းနဲ့ လှလှမိုးရဲ့အဖုတ်ကြွက်သားတို့ကာ မင်းမောင်လီးကြီးကိုအတင်းညှစ်ဆုတ်လာကာ
“အား…ကိုမင်း ငါပြီးတော့မယ်…..အီး….ပြီးချင်နေပြီ မရပ်နဲ့ ဆောင့်ဆောင့် အား….တအားဆောင့်ကွာ” ဆိုပြီး အားမလိုအားမရဖြစ်ကာနေတော့ မင်းမောင်လဲ ထိုအခါမှ မိန်းမတွေပြီးတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးဆိုတာသိသွားတော့သည်။ ဒါနဲ့ မင်းမောင်လဲ ခါးကိုလက်နဲ့ဖမ်းဆွဲကာ အရှိန်ခပ်သွက်သွက်လေးတင်ပြီးလိုးဆောင့်လိုက်ရင်း ၂ မိနစ်ခန့်အကြာမှာ လှလှမိုးဆီကအသံမထွက်တော့ပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှောက်ကျသွားပြီး မင်းမောင်ကဆက်လိုးနေလိုက်တာ ၃ ၄ မိနစ်လောက်အကြာမှာပဲ လီးထိပ်ကယားယံလာပြီး လှလှမိုးရဲ့အဖုတ်အတွင်းထဲကို သုတ်ရည်တွေပန်းထုတ်ပြီး ပြီးချလိုက်တော့သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်လဲ ဝါးကြမ်းခင်းပေါ်တုံးလုံးပက်လက်လှဲကာအနားယူနေရင်း ခဏအကြာတွင် လှလှမိုးက မင်းမောင်ဖက်လှည့်ကာလှဲလိုက်ပြီး လီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တော့ ပျော့ပြီးတိုနေပြီဖြစ်တဲ့လီးကြီးကိုစမ်းမိလိုက်ပြီး မကျေမနပ်အသံဖြင့်
“နင့်ဟာကလဲ နှစ်ချီလေးပဲလိုးရသေးတယ် ဒီလောက်ပဲလား…..အဖေဆို ငါ့ကိုတညလုံး တချက်မှမနားဘူး အဖုတ်ထဲကနေလီးလဲမချွတ်ဘူး လိုးနိုင်တယ်….” လှလှမိုးလေသံက မင်းမောင်ကိုအပြစ်တင်သည့်အသံအနည်းငယ်ပါဝင်တာကြောင့် မင်းမောင်လဲ မခံချင်စိတ်များဖြစ်သွားတော့သည်။
“ငါ….ည…ညနေက မိဆွေကိုလိုးထားလို့ပါဟ နင်ကလဲ ဘယ်က ဒီလောက်ပဲလားလဲ မပူနဲ့ ထပ်လိုးအုံးမှာ” မင်းမောင်က မချေမငံပြန်လည်ပြောဆိုလိုက်ပြီး လှလှမိုးကိုယ်လုံးကိုသူ့ရှေ့ဆွဲခေါ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်းမိတ်ဆတ်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ လှလှမိုးလဲမနေနိုင်တော့ မင်းမောင်နဲ့နှုတ်ခမ်းချင်းအပြန်အလှန်နမ်းစုပ်နေလိုက်ကြပြီး ခဏအကြာမှာ ခွာသွားကြပြီး လှလှမိုးက မင်းမောင်လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းဝင်အုံးကာ အမောဖြေနေကြတော့သည်။
တော်တော်လေးကြာအောင် နှစ်ယောက်သားတိတ်ဆိတ်စွာအမောဖြေနေရင်း စတင်အသံပြုလာသည်က
“ပြောပါအုံး နင်ဘယ်လိုလုပ် ဒီလိုမိန်းမဘဝပြန်ရောက်သွားတာလဲ နင်အဖေကကော ဘယ်လိုကနေဘယ်လို နင်နဲ့ဖြစ်ကြတာလဲ အကုန်ပြောပြကွာ” မင်းမောင်စကားသံဆုံးတော့ လှလှမိုးက သက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
“ပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ဖြင့်….အင်း…..နင့်ကြောင့်ပေါ့”
“ဘယ်လို ငါ့ကြောင့် ဟုတ်လား ငါနဲ့ဘာဆိုင်လို့လဲဟ”
“ဟိုဖက်ရွာသွားရင်း မိဆွေနဲ့နင်နဲ့ဖြစ်ပြီး နောက်ရက်မှာ နင်တို့ကိုမင်္ဂလာသတင်းကြောင့်လေ ငါမှာ မအိပ်နိုင် မစားနိုင်တွေဖြစ်လို့”
“အန်….ဘယ်လို”
“အေး မသိဘူးဟာ ငါလဲဘယ်လိုဖြစ်လဲဆိုတာ စိတ်ထဲတမျိုးကြီးပဲဟ နင်မင်္ဂလာဆောင်မှာကိုမကြိုက်တာလိုလို ငါ့အမလင်ယူတာကိုမကြိုက်တာလိုလိုနဲ့”
“ဘာလဲ နင်ကငါ့ကိုကြိတ်ကြိုက်နေလို့ အသဲကွဲတာလား”
“လီး…..ကိုအသဲကွဲ လီးကို မင်းကိုကြိုက်ပါလား ငါလိုးတဲ့” လှလှမိုးရဲ့ ယောက်ျားဟန်ပန်များက ပြန်လည်ပေါ်ထွက်လာပြန်သည်။
မင်းမောင်လဲ တဟားဟားအော်ရယ်ရင်း လှလှမိုးကိုစနောက်လိုက်တော့ လှလှမိုးလဲ မှောင်ကြီးမဲမဲထဲမှာပင် မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်ပြီး
“မသိဘူးဟာ နင်တို့သတင်းကိုကြားတော့ ငါ့မှာခံစားရတာ အဆင်မပြေနေဘူး တမျိုးကြီးပဲ နင်နဲ့လဲ ငါမတွေ့ချင်ဘူးဟာ နင့်ကိုရှောင်ပဲရှောင်နေမိတယ် အရင်လို ထန်းရည်ဆိုင်တွေဘာတွေတောင်မသွားဖြစ်တော့ဘူး အိမ်မှာပဲပြန်ကပ်နေမိတာပဲ……၁ ပတ်လောက်ကြာတော့ ငါလဲပျင်းလာတယ်ဟ ဒါနဲ့နင့်ဆီကိုငါလိုက်လာတယ်လေ။ နင့်ကိုတွေ့ပါတယ် နင်အိပ်တဲ့ နွားတဲမှာပဲ ဒါမဲ့ ငါတွေ့တာက နင်တယောက်ထဲမဟုတ်ဘူး မိဆွေကောပဲ နင်ကအောက်မှာပက်လက် မိဆွေကနင့်အပေါ်မှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွနဲ့ လိုးနေကြတာလေ။ နင်တို့ကိုအဲ့လိုထပ်တွေ့ရတော့ ငါတကယ်မခံစားနိုင်ဘူးဟာ ရင်ထဲဘလောင်ဆူပြီး ဘာလုပ်လို့လုပ်ချင်မှန်းမသိ ဘယ်သူ့စိတ်တိုလို့ တိုမှန်းမသိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ငါ့ဟာငါတယောက်ထဲ ထန်းရည်ဆိုင်သွားပြီး အမှောက်သောက်နေလိုက်တယ်။ လူမှန်းသူမှန်းမသိအောင်ကိုသောက်နေလိုက်တာ ငါဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူး……မနက်နိုးလို့ မျက်လုံးပွင့်လာတော့ ငါ့အိမ်ငါပြန်ရောက်နေတယ် အမေတို့အခန်းထဲမှာပေါ့လေ……ငါ့ကိုယ်ပေါ်မှာအဝတ်အစားတွေလဲမရှိတော့ဘူး ပြီးတော့ ငါ့အဖုတ်ကလဲ နာကျင်ကိုက်ခဲနေတာပဲ။ ငါလဲအလိုးခံလိုက်ရတယ်လို့ စိတ်ထဲမထင်ထားမိဘူး ခေါင်းကိုက်တာတမျိုး အဖုတ်ကိုက်တာတမျိုးနဲ့မို့ ကိုယ့်ဟာကိုအားယူရင်း အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ အဖေနဲ့အမေကငါ့ကိုတွေ့ပြီး ခေါ်တာနဲ့ ငါလဲအဖေ့ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အဲ့မှာအဖေက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကိုထုတ်လို့ ငါ့ခေါင်းကိုလဲအတင်းဖိပြီးစုပ်ခိုင်းတော့တာပဲဟေ့….အဲ့မှာ ငါလဲ အဖုတ်ကနာနေတာ ဒါကြီးလက်ချက်ဆိုတာသိလိုက်ရတယ်လေ……ငါအံဩတာက အမေလဲဘေးမှာရှိနေရဲ့သားနဲ့ ဝင်မဆွဲတဲ့အပြင် အိမ်တံခါးကိုပါသွားပိတ်ပြီး ဘေးကနေလက်ခုတ်လာတီးနေတာ…..ဘာတဲ့…..အမေအဲ့တုန်းက ပြောတာ ‘လိုးလိုး ဒီကောင်မကို မညှာနဲ့လိုးပစ် တအားယောက်ျားဖြစ်ချင်နေတဲ့ကောင်မကို အသေလိုးပစ်’ ဆိုပြီးပြောရင်း ဘေးကနေ အားပေးအားမြှောက်လုပ်နေတော့ ငါ့မှာလဲအားကိုရာမဲ့ပြီး သူတို့အလိုကျဖြစ်သွားတော့တာပဲဟေ့…..ငါ့ကိုလီးစုပ်ခိုင်းပြီးသွားတော့ အဖေက ငါ့အဝတ်အစားတွေကိုစုတ်ဖြဲပစ်လိုက်ပြီး တကိုယ်လုံးကိုကြိုးနဲ့တုပ် သူတို့အခန်းထဲထည့်ထားတော့တာပဲ……အဲ့နေ့တနေကုန်လဲ အဖေက ငါ့ကိုအကြိမ်ကြိမ်မုဒိန်းကျင့်တော့တာပဲ…..ပြီးတော့အဲ့နေ့ကစပြီး နေ့ကော ညကော အလိုးခံလိုက်ရသလို အနေအထိုင်အပြောအဆိုတွေလဲ ပြင်ရတော့တယ် ငါမဖြစ်ချင်တဲ့ မိန်းမဘဝကို ပြန်ဖြစ်ရတော့တာပဲဟေ့…..နောက်မှ အဖေကငါ့ကိုပြန်ပြောတာ ငါ့ထန်းရည်မူးနေတဲ့ညက ထန်းတောဦးသာအောင်က အဖေ့ကိုလာအကြောင်းကြားတာတဲ့ အဖေလိုက်လာတဲ့အချိန် ငါလဲထန်းတောထဲမရှိတော့ပဲ လယ်ကွက်တွေဖက်ရောက်နေတယ်တဲ့ ပြီးတော့ ဟိုနှစ်ကောင် ဖိုးရနဲ့ သာဒူးတို့နှစ်ကောင်က ငါ့ကိုမုဒိန်းကျင့်မလို့လုပ်နေတာ ဘာမှမလုပ်ရသေးခင် အဖေနဲ့တွေ့သွားလို့ပေါ့……အဲ့နှစ်ကောင်လဲ အဖေ့ကိုမြင်တော့ ပြေးလိုက်တာမှမှုံလို့တဲ့….နောက်ကျ အဲ့နှစ်ကောင်လုံးပျောက်သွားတာပဲလေ”
“အေး ငါလဲကြားတယ် သူတို့တွေမြို့တက်သွားပြီး ပြန်မလာကြလို့ဆိုတာ”
“ပြန်မလာကြတာမဟုတ်ဘူး ပြန်လာလို့မရတော့တာ သိတယ်မလား…ဟင်း…ဟင်း” လည်ပင်းကို လှီးတဲ့ပုံစံလုပ်ပြပြီး
“အဖေကရှင်းပလိုက်တာလေ” လှလှမိုးစကားကြောင့် မင်းမောင်တယောက်ကျောခြမ်းသွားတော့သည်။
“အာ့နဲ့ အဖေကငါ့ကိုလယ်ကွင်းထဲမှာ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေ့တော့ ငါ့အဖုတ်ကိုမြင်ပြီး မနေနိုင်တော့ပဲ သူလိုးလိုက်မိတယ်တဲ့ လိုးပြီးသွားတော့မှ သူ့ဟာသူသယ်လာရင်း အိမ်ကျအမေ့ကိုဖွင့်ပြောပြီး အမေ့ရှေ့မှာတင် နောက်ထပ်တကြိမ်ထပ်လိုးတာတဲ့….အမေကလဲ အဖေ့စကားတခွန်းဆို တခွန်းမို့ ဘာမှမပြောရဲဘူးလေ အဲ့လို အဲ့လိုပဲဟေ့ ငါ့အကြောင်းကတော့”
“ဘယ်လိုလဲ အလိုးခံရတာကောင်းတယ်မလား….ဟင်”
“အင်း…..ဘယ်လိုပြောမလဲ ကောင်းတယ်ပဲပေါ့….ဒါမဲ့ အဖေက အစပိုင်းမှာသာ နုညံတာ နောက်ကျ ငါ့ကိုအသေလိုးတော့တာဟ အမေကလဲဝိုင်းမတားတဲ့အပြင်ဘေးက အားပေးအားမြှောက်လေ ဘယ်လိုမိဘတွေမှန်းကိုမသိဘူး”
“ဒါနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ မိန်းမစိတ်ပြန်ဖြစ်သွားတယ် မပြောရသေးဘူး”
“အော် ငါပြောပြီးပြီပဲ အဖေနဲ့အမေက ငါ့ကိုမိန်းမပုံနဲ့ပဲ မြင်ချင်တာဆိုတော့ အတင်းရိုက်သွင်းရင်း…..အင်း….ဘယ်လိုပြောရမလဲ ငါလဲစိတ်ပါသွားတယ်ဆိုပါတော့ ပြီးတော့ အဖေနဲ့အလိုးခံရင်းနဲ့လဲ ယောက်ျားလိုမျိုးနေလို့မလှဘူးမလား အဲ့လိုမြင်ယောင်ကြည့်တော့ ငါ့ကိုငါအခြောက်ကြီးလို့ထင်သွားမိတာလဲပါမှာပေါ့။ ဒါနဲ့မိန်းမလိုနေကြည့်မယ်စိတ်ကူးရင်း ဆံပင်လဲအရှည်ထားလိုက်တယ်ကွာ….ပြီးတော့ အမေ့အဝတ်အစားတွေယူဝတ် သနပ်ခါးတွေဘာတွေလိမ်းလို့ အဖေနဲ့အလိုးခံတဲ့အချိန်မှာ မိန်းမတွေလို နူးနူးညံညံလေးနေပေးလိုက်တာပေါ့။ နေ့ဖက်သူတို့အလစ်မှာတော့ ခါတိုင်းနေသလိုနေပေါ့ဟာ။ နောက်တော့လဲ အဲ့လိုဘဝနှစ်ခုနေရတာ အာရုံနောက်လာလို့ မထူးဘူးဆိုပြီး ငါ့ဘဝအမှန် ငါပြန်လက်ခံလိုက်တော့တာပဲ…..ဒါမဲ့ အပြင်လူတွေတော့ မသိသေးဘူးပေါ့ဟာ”
“ငါဖြင့် နင့်ကိုလိုးချင်နေတာကြာလှပြီ”
“လိုးကြည့်ပါလား အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မယ် ဘာမှတ်နေလဲ ခုတောင်အလစ်အငိုက်မို့ ငါခံလိုက်ရတာ”
“မိန်းမလိုနေရတဲ့ဘဝကိုလဲ ကြိုက်သွားတယ်ဆိုပါတော့” လှလှမိုးဆီက ဘာစကားသံမှထပ်ထွက်မလာတော့ ငြိမ်သွားတာနဲ့ မင်းမောင်ကလဲ လှလှမိုးကိုဖက်ပြီးနမ်းစုပ်လိုက်ရင်း တခါ လှလှမိုးကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ခွလိုက်ပြန်တယ်။ ဒီတခါတော့ လှလှမိုးကပင် မင်းမောင်ရဲ့လီးကိုလှမ်းကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်မှာတေ့ပေးထားတော့ မင်းမောင်လဲတချက်ထဲဖိဆောင့်လိုက်တော့သည်။လှလှမိုးလဲ ခေါင်းကိုမော့လျက်ဖြစ်သွားပြီး
“အား…..ကောင်းလိုက်တာ ကိုမင်းရာ” ဆိုပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးငြီးငြူးသွားရင်း မင်းမောင်ရဲ့ခါးကို ခြေထောက်ခွဖက်ချိတ်ထားလိုက်တော့တယ်။ မင်းမောင်ကလဲ လှလှမိုးရဲ့ လည်ပင်တွေကိုကုန်းနမ်းစုပ်ရင်း ပုံမှန်အရှိန်လေးနဲ့ ညှောင့်ကာလိုးပေးလိုက်တော့သည်။
ဒီတချီမှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးအနားယူ ရင်ဖွင့်ထားလို့ထင့် နှစ်ယောက်သားအားအင်းသစ်များပြန်လည်ပွင့်လျံလာပြီး တက်ညီလက်ညီလိုးဆော်လိုက်ကြတာ ၁၅ မိနစ်ခန့်လောက်ကြာမှာကိုပြီးသွားတော့သည်။ ပြီးသွားချိန်မှာ ည ၉ နာရီခွဲလောက်ရှိပြီမို့ သူတို့လဲဒီနေ့အဖို့တော့ ဒီလောက်နဲ့ပဲအဆုံးသတ်ကာ သူတို့ရွာဆီသို့သာပြန်လာလိုက်တော့သည်။
မင်းမောင်အိမ်ပြန်လိုက်တော့ မိဆွေက ဘာမှမမေးတာနဲ့ မင်းမောင်လဲ ရေမိုးချိုးလိုက်ပြီးနောက်အိပ်ယာဝင်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ နောက်တနေ့တွင်လဲ မနက်စောစောထလို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမသွားခင် လှလှမိုးကိုဝင်ခေါ်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့ နောက်ဖေးထိဝင်လိုက်တော့ မီးဖိုဆောင်ထဲတွင် လှလှမိုးကို ရင်စေ့အင်္ကျီလေးဖြင့် ချိတ်ထမိန်လေးဝတ်ဆင်ထားပြီး သနပ်ခါးတွေဘာတွေလိမ်းလို့ ဒေါ်မြနှစ်နဲ့အတူ ချက်ပြုတ်လုပ်ကိုင်နေတာကိုမြင်တွေ့လိုက်တော့ မင်းမောင်မှာအတော်ကြီးကို အံအားသင့်လို့နေသည်။ ဒီလိုကျတော့လဲ လှလှမိုးမှာ ချစ်စရာလေးဖြစ်လို့နေပြီး သေချာလေးသာပြင်ပြင်ဆင်ဆင်နေလိုက်ရင် အရမ်းချောတဲ့ထဲမပါတောင် လှတပတလေးဖြစ်မှာသေချာသည်။ မင်းမောင်ကအသံပေးတော့မှ လှလှမိုးတို့လဲ လှည့်ကြည့်ရင်း မင်းမောင်ဝင်လာတာကိုမြင်တော့ လှလှမိုးလဲ ရှက်သွားပြီးခေါင်းငုံ့သွားတော့သည်။
ဒေါ်မြနှစ်ကပဲ မင်းမောင်ကို နှုတ်ဆတ်၍ အာလာပ သလာပပြောဆိုနေတော့ သူ့ကိုဝင်ခေါ်ရင်းကိစ္စပါမေ့ပြီး အရှေ့ကိုပြန်ထွက်သွားမိသည်။ မင်းမောင်အိမ်ရှေ့ကိုပြန်ရောက်သွားချန် အပေါ်ထပ်မှဆင်းလာသည် ဦးမိုးညိုနဲ့တိုးတော့ မင်းမောင်ကလဲနှုတ်ဆတ်ကာ အပြင်ထွက်ဖို့ခြေလှမ်းပြင်တော့
“ငါ့တူ လာပါအုံးကွ….မင်းကလဲ ရောက်တုန်းရောက်ခိုက်” မင်းမောင်လဲ အိမ်ရှေ့ခုံတန်းမှာဝင်ထိုင်မိလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက
“မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စနဲ့ အလုပ်တွေရှုပ်နေတာပေါ့ ဒီဖက်တောင်မရောက်ဖြစ်တော့ဘူးနော်” ဆိုတော့ မင်းမောင်နဲ့တော်ကီတွေပွားနေကြတော့သည်။
ခဏအကြာမှာ နောက်ဖေးကလှလှမိုးကအရှေ့ထွက်လာပြီး မင်းမောင်ရှိနေသေးတာကိုမြင်တော့
“ဟဲ့….နင်က မပြန်သေးဘူးလား”
“အေး ငါကမင်းကိုလာခေါ်တာဟ ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲမှာ မဏ္ဍပ်ထိုးနေတာလေ သွားစီမံရအောင်လို့”
“အာ….ငါဒီပုံအတိုင်းကြီးတော့ မလိုက်ချင်ပါဘူး ခဏနေအုံး အဝတ်အစားသွားလဲလိုက်အုံးမယ်”
“ဒီတိုင်းသွားတော့ ဘာဖြစ်နေလို့လဲ အရင်လိုပုံစံဆို ငါမကြိုက်ဘူးပြောထားပြီးသားနော် မိမိုး ဟင်းဟင်း”
“အာ သမီးရှက်တယ် အဖေရဲ့ နောက်ကျရင်အဖေ့ဆန္ဒအတိုင်းနေပါ့မယ် အခုတော့ ရိုးရိုးပုဆိုးနဲ့အင်္ကျီလေးပြောင်းဝတ်ပါရစေနော်….နော်လို့အဖေ” ဦးမိုးညိုက လှလှမိုးကို မှုန်ကုတ်ကုတ်ကြည့်နေတော့ လှလှမိုးလဲ လေပြေသွေးကာ သွားဖြီးနဲ့ရယ်ပြလိုက်ရင်း အပေါ်ကိုပြေးတက်သွားတော့သည်။
ဦးမိုးညိုက မင်းမောင်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေရာကနေ မင်းမောင်ဘေးကိုပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားလေသံဖြင့်
“ဦးသမီးပြောင်းလဲသွားတာကို ငါ့တူကြီးအံဩနေတာလား” မင်းမောင်လဲ ခေါင်းငြိမ့်ထောက်ခံပြလိုက်တော့
“ဒီလိုပဲပေါ့ကွာ မွေးထားတာသမီးလေးဆိုတော့လဲ မိန်းကလေးလိုနေတာပိုကောင်းတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား….ဟင်း…ဟင်း….ဒါနဲ့ ငါ့တူကြီးကိုမေးရအုံးမယ်” မင်းမောင်လဲ ဦးမိုးညိုကို ရပ်ရွာလူကြီးဆိုတော့ နဂိုကတည်းကရှိန်နေပြီး ခပ်လန့်လန့်မို့
“ဟုတ် မေးပါဦးကြီး”
“အေး ဒီလိုကွာ….မနေ့ညက သမီးက မင်းနဲ့ ဟိုဖက်ရွာခဏလိုက်သွားအုံးမယ်လို့ပြောပြီးသွားတယ်ကွ…..အဲ့ဒါ ညတော်တော်မိုးချုပ်မှပြန်ရောက်လာတာ…..မသိလို့မေးရအုံးမယ် မင်းတို့နှစ်ယောက်က ရိုးမှရိုးရဲ့လား”
“ဗျာ…….ကျ…..ကျနော…..မှာ…..မ….မ….” ဦးမိုးညိုက ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့မေးစေ့ကိုပွတ်ရင်း
“မင်းက ငါတောင်မထိရသေးတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကိုအရင်ဦးအောင် ဆွတ်ခူးလိုက်တာဆို”
“ဟို…..ဟို…..အဲ……”
“ဟိုဟို ဒီဒီတွေလုပ်မနေပါနဲ့ မင်း ငါ့သမီးကို ရေရှည်လိုးချင်လား”
“ဗျာ”
“ဗျာတွေဘာတွေ အသာထားစမ်းပါ မင်းကိုရှင်းရှင်းပဲပြောမယ် ငါ့ကို ငါ့တူမလေးနဲ့ တရက်ပဲပေးတွေ့ကွာ ဒါဆို မင်းလဲ ငါ့သမီးကိုတသက်လုံးစိတ်ကြိုက် ဖရီးစားရစေမယ်….ဘယ်လိုလဲ” မင်းမောင် ပါးစပ်အဟောင်းသား အံအားသင့်သွားမိသည်။
ဦးမိုးညိုတောင်းဆိုသည့် သူ့တူမဆိုသည်ကား အခြားမဟုတ် သူ့ဇနီးလောင်းလေး မိဆွေပင်ဖြစ်တော့သည်မဟုတ်လား။ ဦးမိုးညိုက
“သမီးကတော့ ပိန်ကပ်ကပ်နဲ့ သိပ်အားမရဘူးကွာ…သူ့အမေကတော့လဲ အသက်လေးရလာတော့ အဆီတွေအခေါက်တွေနဲ့ စားရ ဝါးရတာ သိပ်ဖီးလ်မရှိတော့ဘူး ဟီးဟီး…ဟီး…..ငါ့တူမလေးကျတော့ ကိတ်လိုက်တာ တင်းနေရောပဲဟေ့…မင်းကံကောင်းလို့ သူ့ကိုရတာ ငါဖြင့် စားချင်လို့ ကြိတ်ကြံနေတာကြာပြီကွ မင်းကအရင်ဦးအောင်ဖြိုသွားတာပဲ…..ဘယ်လိုလဲ ငါပြောတာ သဘောတူလား ဒါမှမဟုတ် လူသတ်မှုနဲ့ထောင်နန်းစံချင်လား မင်းကြိုက်တာရွေး…..အများကြီးမဟုတ်ပါဘူး ငါတောင်းဆိုတာ တခုထဲပါပဲကွာ….ပြီးတော့ အမြဲလဲမဟုတ်ဘူး တရက်ပဲ တရက်လေးပဲ အတူပေးနေဖို့တောင်းဆိုတာပါ” မင်းမောင် ဘာပြန်ပြောရမည်မသိ ဖြစ်သွားတော့သည်။
သူ့တောင်းဆိုချက်ကြီးက သေးသေးသောသောကိစ္စလေးမဟုတ် အကြီးကြီးဖြစ်လို့နေသည် မဟုတ်ပါလား။ ထိုကိစ္စကိုဘယ်လိုများဖွင့်ပြောတောင်းဆိုလို့ရမည်နည်း သူလဲမသိသည်မို့
“ဟို….ဟိုလေ…..ကျနော သဘော့ကတော့ ရပါတယ်…..ဟို…..မိဆွေသဘောက….ဘယ်…..လို”
“ရတယ် သူ့သဘောမလိုဘူး မင်းလက်ခံလားပဲသိချင်တာ”
“ဟုတ်….ဟုတ်…..လက်ခံနိုင်ပါတယ်…..အဲတခုပဲ…..ဟို…..နောက်…..”
“ဘာလဲ ဖင်မလိုးရသေးဘူးလား” မင်းမောင်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက အံကိုတင်းတင်းကြိတ်လိုက်ပြီး
“ငါလိုးမသားလေး ငါ့သမီးကျ ဖင်ကောအဖုတ်ကောစုံနေအောင်လိုးပြီးတော့ သူ့မိန်းမကျမှ ဖင်ပေးမလိုးဘူးဆို တရားသလား………အေးပါ နောက်ပေါက်က ပါကင်ဆိုတော့လဲ ငါလဲတန်းလိုးလို့ရမှာမဟုတ်ပါဘူး တော်တော်အချိန်ယူမှရမှာ…ငါတောင်းဆိုထားတဲ့ တရက်လေးနဲ့တော့ ရမှာမဟုတ်ဘူး….ကဲပါ မင်းကျေနပ်အောင် ငါကတိပေးပါမယ် မင်းမိန်းမရဲ့သဘောဆန္ဒမပါပဲ သူ့ဖင်ပေါက်ကိုလုံးဝမလိုးပါဘူးဆိုတဲ့ကတိ…..ကဲ ဘယ်လိုလဲ”
“ဟုတ်…ဟုတ်….ဒါဆို ဦးက ဘယ်နေ့လောက်…တွေ့….ချင်”
“ခုပဲတွေ့ချင်တာပဲကွ”
“ဗျာ…………ကျ…ကျနောက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူ့ကိုခေါ်….ခေါ်”
“မင်္ဂလာဆောင်ကိစ္စအတွက် ငါခေါ်တယ်လို့သာပြောလိုက်…..အော် ဒါနဲ့ ဒီကိုခေါ်တာမဟုတ်ဘူးလို့ ငှက်ပျောခြံထဲကိုလာခဲ့ဖို့ ပြောလိုက်ကွာ” မင်းမောင်လဲ ဦးမိုးညိုကိုနှုတ်ဆတ်ပြီးအိမ်ထဲကထွက်လာခဲ့တော့သည်။
ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုမသွားတော့ပဲ အိမ်ကိုပဲပြန်ပြီး မိဆွေကိုပြောရမည်။ အိမ်ကိုပြန်နေရင်းနဲ့ မြေကြီးနဲ့ခြေထောက်ထိရဲ့လားတောင်မသိ သူ့အတွေးအာရုံတွေက လမ်းပေါ်မှာရှိမနေ ဦးမိုးညိုရဲ့လီးကြီးကိုမြင်ဖူးထားသူဖြစ်တာကြောင့် မိဆွေရဲ့အဖြစ်ကိုတွေးပြီး ရင်မောမိနေသည်။ ဦးမိုးညိုက သူတို့ရွာထဲတင်မက ရွာနီးစပ်ချုပ်မှာပါ နာမယ်တလုံးနဲ့နေတဲ့သူဖြစ်သည်။ သူကြီး (ကျေးရွာအုပ်ချုပ်ရေးမှုးဆိုပေမယ့် မြို့နဲ့အလှမ်းဝေးပြီး တော်တော်လေးခေတ်နောက်မှာကျန်ခဲ့သည့်ရွာလေးမို့ ဦးမိုးညိုကို ရှေးတုန်းကအခေါ်အဝေါ်အတိုင်း သူကြီးဟုသာခေါ်တော့သည်) ဆိုသည့်အရှိန်ဖြင့် ရွာနီးစပ်ချုပ်ရှိ ပျိုပျိုအိုအို ကြီးကြီးငယ်ငယ်မရွေး မိန်းမမှန်သမျှ သူ့ခြေသူ့လက်နဲ့ကင်းဖူးသူမရှိသလို ကာမကိစ္စမှာလဲ ဆရာတဆူဖြစ်လေသည်။
မိဆွေတောင်မှ တူမဖြစ်နေခြင်းကြောင့်တကြောင်း သူ့အတွက်အခွင့်အရေးမပေးသည်ကတကြောင်းမို့ အခွင့်အရေးကိုစောင့်နေချိန်မှာ မင်းမောင်ဆိုသည့်ငနဲ့သားက ဖြတ်လုသွားသည်ကို ဦးမိုးညိုနည်းနည်းမှမကျေနပ်ပေ။ မိုးညိုကိုဒုက္ခပေးလို့ကလဲ မဖြစ် မင်းမောင်မိဘတွေနဲ့ အဒေါ်ဖြစ်သူတို့မှာ မိုးညိုနဲ့ဆွေမျိုးမကင်း မလား။ ကျေးဇူးစား ကျေးဇူးခံလဲရှိတော့ မင်းမောင်ကိုမကျေနပ်ပေမယ့် ဒီတိုင်းသာ လွှတ်ပေးထားတော့သည်။ မိဆွေကိုမရသည့် သူ့ဒေါသများသည် သမီးဖြစ်သူ လှလှမိုးအပေါ်ပုံကျသွားပြီး ဘောပြားမလှလှမိုးပင် မိန်းမဘဝပြန်ရောက်ရှိလို့နေတော့သည်။
