အခန်းတံခါးကိုဖင်ပေး၍ အိပ်ပျော်နေသည့် နွဲ့ရီဖင်ကြီးကိုလာရောက်ထိတွေ့ ကိုင်တွယ်နေတော့သည်။ နွဲ့ရီကလန့်ပြီး ထထိုင်ကာ အနီးရှိဖျင်ကြမ်းစောင်ကို ကိုယ်ပေါ်ခြုံ၍ အရှက်ကိုကာကွယ်လိုက်ရင်း
“မောင်….မောင်လေး….မိုးညို…..ဘယ်လိုလုပ် အမတို့အခန်းထဲရောက်နေတာလဲ”
“ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲဆိုရင် အမကိုလိုးချင်လို့ပေါ့ဗျာ….” ဆိုပြီး နွဲ့ရီကိုယ်ကိုတွန်းလွှတ်လိုက်တော့ နွဲ့ရီက အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်လှဲကျသွားပြီး ကိုယ်ပေါ်လွှား၍ ခြုံထားသည့်စောင်မှာပြေလျော့သွားကာ သူမရဲ့ အင်္ဂါဇာတ် မိန်းမကိုယ် အဖုတ်တခုလုံး မီးရောင်အောက်မှာ ထင်းထင်းနဲ့ဘွင်းဘွင်းကြီးဖြစ်လို့သွားတော့သည်။
မိုးညိုကိုကြည့်တော့လဲ ခါးအောက်တွင်ဘာမှမပါတော့ပဲ သူ့လင်ထက်ပိုကြီးတဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကိုပိုင်ဆိုင်ထားပြီး ထိုတန်ဆာကြီးမှာရှေ့သို့ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးချွန်ထွက်လို့နေတော့သည်။ မိုးညိုက နွဲ့ရီရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲကာ ဖြဲလိုက်ပြီး သူ့ဖက်ဆွဲလိုက်တော့ နွဲ့ရီကအိပ်ယာအစွန်းသို့ရောက်သွားပြီး မိုးညိုရဲ့လီးကြီးဖြင့် သူမအဖုတ်တို့သွားထိကပ်မိသွားတော့သည်။
နွဲ့ရီက ဘေးရှိချစ်လင် စိုးဝင်းကိုလှမ်းဆွဲကာ
“အကို…..လုပ်ပါအုံး….ကယ်ပါအုံး….မောင်လေး…..မိုးညို…..အမလေ….မင်းအမလေ……မလုပ်ပါနဲ့….သတိထားပါအုံး မောင်လေးရဲ့….အီး” အမျိုးမျိုးအော်ဟစ်တောင်းပန်ပေမယ့် စိုးဝင်းမှာလဲ တုတ်တုတ်မှမလှုပ်သလို မိုးညိုကလဲသူမအဖုတ်ကိုလက်ဖြင့်ထိုးနှိုက်၍ ဆွပေးနေပြီး
“နှိုးမနေပါနဲ့ဗျာ….ခင်ဗျားတို့လင်မယားနှစ်ယောက် တိုင်ပင်ပြီး ကျုပ်ကိုလိုးစေချင်တာမလား….ကျုပ်ကလဲ လိုးပေးရမှာပေါ့ဗျာ” ဆိုပြီး လီးကြီးကို သူမအဖုတ်မှာတေ့သွင်းကာ တချက်ထဲဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ နွဲ့ရီရဲ့အဖုတ်လေးဟာ ပူခနဲ့ဖြစ်လို့သွားပြီး ကိုယ်လုံးမှာတွန့်ခနဲ့ဖြစ်သွားတော့ နွဲ့ရီလဲမျက်လုံးကိုဖွင့်ကာ သူ့ပေါင်ကြားသူပြန်ကြည့်တော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်စောင်ပါးခြုံထားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီး အိပ်ယာဘေးမှာလဲ ဟောက်၍ အိပ်ပျော်နေသည့် ခင်ပွန်းသည်ကိုသာတွေ့လိုက်ရတော့သည်။
ထိုအခါမှသာ နွဲ့ရီတယောက်အိပ်မက်ဆိုးမက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု တွေးလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာထထိုင်ကာ ခုန်ပေါက်နေသောသူ့ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့်ဖိကာ စိတ်ကိုပြန်လျော့နေလိုက်တော့သည်။ စိတ်ထဲပြန်အဆင်ပြေသွားတဲ့အခါမှသာ အိပ်ယာပေါ်မှဆင်းကာရပ်လိုက်ပြီး တံခါးဆီလျောက်လို့ ကလန့်ထိုးကာပိတ်မည်အလုပ်မှာ အပြင်ဖက်မှာလက်တစုံက တံခါးကြားကိုဝင်လာပြီး နွဲ့ရီလက်ကောက်ဝတ်ကိုဖမ်းဆုတ်လာတာကြောင့် နွဲ့ရီခမျာလန့်သွားပြီး
“အို….အမေ့” ဆိုပြီးအော်လိုက်မိတော့သည်။ တံခါးကလဲပွင့်လာပြီး မိုးညိုက ကိုယ်တပိုင်းဝင်လာကာ နွဲ့ရီရဲ့ပါးစပ်ကိုလှမ်းအုပ်လိုက်ရင်း စိုးဝင်း ကိုကြည့်တော့ စိုးဝင်းကဖြင့် ဘာမှမသိပဲ ဟောက်သံများပေးလို့ အိမ်မက်ကမ္ဘာထဲပင်ရောက်လောက်နေလေပြီ။ မိုးညိုက နွဲ့ရီလက်ကိုဆွဲ၍ အပြင်ကိုခေါ်ထုတ်သွားတော့ နွဲ့ရီခမျာလဲ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ယက်ကန်ယက်ကန်ပါသွားပြီး မိုးညိုကသူ့အိပ်ခန်းသို့ဝင်ကာ နွဲ့ရီကိုနံရံဖက်တွန်းကပ်ထားလိုက်တော့သည်
နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုဘာပြောလို့ ပြောရမည်မသိဖြစ်လို့နေတုန်း မိုးညိုက နွဲ့ရီမေးစိကိုပင့်ကာ ခေါင်းငုံ့လာတော့ နွဲ့ရီရဲ့မျက်လုံးတွေကလဲ အော်တိုစင်းကျလာပြီးခေါင်းလေးမော့လျက်ဖြစ်လို့သွားတော့တယ်။ မိုးညိုရဲ့ နုညံတဲ့နှုတ်ခမ်းတစုံက နွဲ့ရီရဲ့နှုတ်ခမ်းတစုံနဲ့ထိတွေ့မိသွားချိန်မှာ မိုးညိုက အတင်းကာရော အငမ်းမရစုပ်နမ်းနေတော့သည်။ နွဲ့ရီမှာလဲ အသက်ရှုရခက်လာတာနဲ့ လက်လေးတကာကာနဲ့ မိုးညိုကိုတွန်းကန်ထားရင်း မိုးညိုတယောက်အတွေ့အကြုံမရှိတာကို ရိပ်မိသွားတယ်။ ဘယ်လိုမှရုန်းထွက်မရသည့်အဆုံးမှာ မိုးညိုရဲ့ဗိုက်ခေါက်ကိုလိမ်ဆွဲလိုက်တော့ မိုးညိုလဲအလန့်တကြားနဲ့ နွဲ့ရီကိုလွှတ်ပေးလိုက်တော့သည်။
အဲ့အခါမှ နွဲ့ရီက အသက်ကို ဝဝရှူသွင်းရင်း
“မောင်မိုး…..မင်းဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ….ဟူး…..မင်း…မင်း”
“အာ….မနွဲ့ကလဲဗျာ ကျုပ်အကိုနဲ့ အလိုးခံရတာ အားမရလို့ ကျုပ်ကိုပါလိုးပေးစေချင်လို့ အထာတွေခင်းနေတာမလား” ဆိုပြီးပြောလာတော့ နွဲ့ရီမှာ ဒေါသများအတောင့်လိုက်ထွက်သွားပြီး မိုးညိုကို ပါးဆွဲရိုက်ကာ
“မင်း…..ငါ့ကိုဘာစကားပြောတာလဲကွ….မင်းကများ ငါ့ကို……ဟုတ်လား” ဆိုပြီး ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန် သုံးလေးချက်ဆက်တိုက်တီးလွှတ်တော့ မိုးညိုမှာလဲ မထင်ထားသည်မို့ ကြောင်သွားကာ သူ့ပါးသူပြန်ကိုင်ရင်း နွဲ့ရီကိုလန့်သွားတော့သည်။
မိုးညိုလဲ သူစကားမှားသွားမှန်း သိလိုက်ရတာကြောင့် အသံများတုန်ခါနေပြီး
“ဟို…ဟို….မ…မ…နွဲ့….ကျ….ကျ….ကျ….ကျုပ်…..ဟို….ဟို” စကားများပင် ထစ်ထစ် အအတွေဖြစ်လာပြီး မျက်နှာမှာလဲ ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်လို့နေသည်မို့ နွဲ့ရီမှာ မိုးညိုကိုကြည့်ရင်း ဒေါသဖြစ်ရမည့်အစား သနားစိတ်များအဖြစ်ပြောင်းလဲသွားတော့သည်။ အဲ့နောက်မှာတော့ မိုးညိုရဲ့နားရွက်ကိုဆွဲလိမ်ကာ
“ဘာအခုမှ လာတောင်းပန်နေတာလဲ…..ဘုန်းကြီးကိုခေါင်းခေါက်ပြီးမှ ကန်တော့ပါလုပ်လို့ရမလား” ဆိုပြီး ဒေါသသံမပါပဲ အမကမောင်ကိုဆုံးမသည့်အတိုင်းပြောလိုက်တော့ မိုးညိုမှာ နွဲ့ရီရှေ့တွင်ဒူးထောက်ကျသွားပြီး ခေါင်းကိုသာငုံ့လို့နေတော့သည်။
နွဲ့ရီက အဖြစ်အပျက်များကို အပြန်အလှန်စဉ်းစားရင်း အခြေအနေကတော့ ဒီဘူတာကိုဆိုက်နေလေပြီ။ သူတို့လင်မယားရဲ့ဆန္ဒတွေလဲပြည့်မြောက်အောင်မြင်ဖို့ ရာခိုင်နှုန်းပြည့်လုပြည့်ခင်ဖြစ်နေပြီဆိုတာ ခန့်မှန်းမိလိုက်တာကြောင့် မိုးညိုကိုသူ့လက်ခုပ်ထဲကရေဖြစ်အောင် သူဖန်တီးမှရတော့မည်။ လောလောဆယ် သူမရင်ထဲဖြစ်ပေါ်နေသည့် ကာမစိတ်တို့ဟာ ခင်ပွန်းသည်နှင့်ပျော်ပါးထားပေမယ့် အလျှင်းမပျောက်သေးတာကြောင့် မိုးညိုနဲ့ဆက်ပြီးစခန်းသွားဖို့စဉ်းစားလိုက်မိတော့သည်။
ဒါနဲ့ မိုးညိုခေါင်းကိုလှမ်းကိုင်ပြီး ခေါင်းကိုသပ်ချပေးလိုက်တော့ မိုးညိုက နွဲ့ရီကိုမော့ကြည့်တော့ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းကိုယ်ထည်ဖြင့် သူ့ရှေ့တွင်ရပ်နေသည့် နွဲ့ရီကိုကြည့်ပြီး သထွေးများမြိုချမိသွားကာ ပေါင်တံလေးများမှတဆင့် အဖုတ်အမွှေးများ ပြီးလျှင်ဗိုက်နှင့် ရင်အုံကိုကြည့်ရင်း နောက်ဆုံးမှ နွဲ့ရီရဲ့မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ နွဲ့ရီနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားတော့သည်။
နွဲ့ရီက မိုးညိုအဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်ချင်နေတော့သည်။ အဲ့နောက်မှာ မိုးညိုနည်းတူ နွဲ့ရီကလဲကြမ်းပြင်ပေါ်ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိုးညိုရဲ့ခေါင်းကိုဆွဲကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားရင်း
“မောင်လေး….”
“ဗျာ အမ…”
“မင်း…..အမကို လိုးချင်လား” ဆိုတော့ မိုးညိုကမျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့် ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်လို့
“ဗျာ….ဟို….ဟု…ဟုတ်….လုပ်ချင်တာပေါ့ဗျာ”
“ဒါဆို မင်းအကို မသိအောင် အမတို့ဖောက်ပြန်ရအောင်နော်” နွဲ့ရီစကားကြောင့် မိုးညိုမှ သထွေးများမြိုချလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာ
“အမ…ဟို….ဟို…..ကျုပ် အဲ့လို တခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး…..အမကို…….လုပ်ချင်တယ်” ဆိုပြီး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောလာတော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုကို စိုက်ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း
“ဒီအကြောင်းတွေကို မင်းနှုတ်လုံမှာလား….” ဆိုတော့ မိုးညိုက ခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ကာနေပြီး
“ဟုတ်….စိတ်ချပါ….ကျ…ကျုပ်…ဘယ်သူ့မှ…..ပြန်မပြောပါဘူး အမ”
“ကဲ…ဟုတ်ပြီး….ထားပါတော့ မင်းလုပ်ချင်တဲ့ဆန္ဒတွေ မင်းဖြစ်ချင်တဲ့ ဆန္ဒတွေပြည့်သွားပါပြီးပဲထားပါတော့ မင်းက ငါ့ကိုဘယ်လို သဘောထားမှာလဲ”
“ဟို…ဟို…..ကျုပ် ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမှာလဲမသိဘူး” နွဲ့ရီမှာ ကြိတ်၍ ရယ်ချင်သွားသည်။
တယ်လဲရိုးသားတဲ့ ကလေးပါလား လို့တွေးပြီး ဘာမှမသိသေးတဲ့ ကောင်လေးကို သူ့စိတ်တိုင်းကျ သင်ပြပေးကာ ဆွဲစားရမည်ဟု တွေးထားလိုက်ပြီး
“မင်းက ငါ့ကို လင်ငယ်နေတဲ့မိန်းမဆိုပြီး အထင်မြင်သေးမှာလား….မင်းသူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေကိုလဲ ငါ့အကြောင်းတွေလိုက်ဖွမှာလား…..တကယ်လို့ မင်းအမေတို့အဖေတို့ သိသွားရင်ကော မင်းဘယ်လိုဖြေရှင်းမလဲ” ဆိုတော့ မိုးညိုက ခေါင်းကိုယမ်းကာ
“မဟုတ်ဘူး အမ ကျုပ် အမကိုအထင်မသေးဘူး…တကယ်ပြောတာ….စွန်းန ကျုပ် စကားပြောလောသွားလို့ပါ…..အမအကြောင်းတွေကိုလဲ ဘယ်သူမှလျောက်မပြောပါဘူးဗျာ….ပြီးတော့ ဖြစ်နိုင်ရင်လေ….ကျုပ်က အမနဲ့နေ့တိုင်းလုပ်ချင်တာဗျ….တခါစားမဟုတ်ရပါဘူးဗျာ အဝစားပါ…..အမေတို့သိသွားရင်လဲ ကျုပ်က အမကိုခိုးပြေးမှာဗျ….” နွဲ့ရီမှာ
“ခစ်” ကနဲ့ရယ်လိုက်ပြီး မိုးညိုနား နားတိုးကပ်သွားပြီး
“လုပ်ချင်တယ်လို့ မပြောရဘူး ကောင်လေးရဲ့ လိုးချင်တယ်လို့ပြောရတယ်”
“ဟို….ဟို…..လိုးချင်တယ် အမကို ကျုပ်တအားလိုးချင်တယ်”
“အေးပါ ဒါဆိုရင်မင်းဆန္ဒတွေ တနေ့ပြည့်ရစေမှာပေါ့ ငါလဲ စောင့်ကြည့်ပါအုံးမယ်…..ကဲ….အချိန်လဲမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ဒို့သွားအိပ်တော့မယ်နော်….” ဆိုပြီး နွဲ့ရီက မိုးညိုကို ကလိလိုက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်တော့ မိုးညိုက နွဲ့ရီရဲ့ပေါင်ကိုဖက်ထားလိုက်ပြီး
“မသွားပါနဲ့ အမရယ်….ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်…..ကျုပ်လေ….ကျုပ်…..အမကိုချစ်နေမိပြီဗျ” မိုးညိုလုပ်ရပ်ကြောင့် နွဲ့ရီမှာတချက်ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့ဂွင်ထဲရောက်နေပြီမို့
“မင်းတို့ယောက်ျားတွေကဒီလိုချည်ပါပဲလေ…..လိုးချင်တာနဲ့ပဲ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ ခေါင်းစဉ်တပ်လိုက်ကြတာ”
“မဟုတ်ဘူး အမ ကျုပ် တကယ်ပြောတာပါ….အမကို ချစ်တယ် အမရယ်” ဆိုပြီး သူပါမတ်တပ်ရပ်၍ထလာပြီး နွဲ့ရီကိုဖက်ထားတော့သည်။
နွဲ့ရည်လဲ မိုးညိုဖက်တာခံရင်းနဲ့ သူမရင်ထဲ ကျလိကျလိနဲ့ဖြစ်လာပြီး အဖုတ်လေးမှာလဲ တဆစ်ဆစ်ဖြစ်လို့လာတော့သည်။ သူကိုယ်သူပင်မယုံနိုင် ဒီလောက်ကာမစိတ်များမည်ဟုမထင်ထားမိခဲ့ ၅ နှစ်လုံးလုံး ကိန်းအောင်နေခဲ့တဲ့ ကာမစိတ်တွေဟာ အဲ့ညမှာပဲ ပွင့်အန်ထွက်လာတော့ပြီး မိုးညိုဖက်ပြန်လှည့်ကာ မိုးညိုကိုမော့ကြည့်ရင်း
“ငါ့ကိုချစ်တယ်ဆိုရင် ငါခိုင်းတာ မင်းလုပ်ရမယ် တသွေမတိမ်းလုပ်ရမှာနော် ဘာမှအထွန့်မတက်ရဘူး….ကဲဘယ်လိုလဲ” မိုးညိုမှာ နှစ်ခါပြန်မစဉ်းစားနေတော့ပဲ ခေါင်းကိုခပ်သွက်သွက်ငြိမ့်ကာနေပြီး
“ခိုင်းပါ အမဘာခိုင်းချင်တာလဲ ကျုပ် အကုန်လုပ်ပေးပါမယ်”
“ဒါဆိုလဲ လာ…ငါ့နောက်လိုက်ခဲ့” ဆိုပြီး မိုးညိုလက်ကိုစွဲ၍ သူ့အခန်းထဲပြန်သွားတော့သည်။ သူ့အိပ်ခန်းတွင်းရောက်သွားချိန်တွင်တော့ သူရဲ့ချစ်လင် စိုးဝင်းက နံရံဖက်မျက်နှာအပ်လို့ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့အိပ်ပျော်နေပြီး သူ့နောက်ကွယ်ကဖြစ်ရပ်များကို မသိနိုင်တော့ပြီ။
မိုးညိုအခန်းထဲမှာ မီးမထွန်းထားသောကြောင့် ရိုးတိုးရိပ်တိတ်လောက်သာမြင်နေရပြီး သူတို့အခန်းပြန်ရောက်သွားချိန်တွင်တော့ ရေနံဆီမီးအလင်းရောင်ကြောင့် တယောက်ကိုတယောက် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်လိုက်ရတော့သည်။ အိပ်ခန်းတွင်းရောက်ချိန်မှာတော့ မိုးညိုမှာ သူနှင့်လက်တကမ်းအကွာတွင်ရှိနေသည့် ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မရီးကိုကြည့်ကာ သူ့ကိုယ်သူမယုံနိုင်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ ပြီးနောက် အိပ်ယာပေါ်တွင်ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် အိပ်နေသည့် အကိုဖြစ်သူကိုကြည့်လိုက် နွဲ့ရီကိုပြန်ကြည့်လိုက်ဖြင့် ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုရဲ့အင်္ကျီကျယ်သီးများကို တလုံးချင်းဖြုတ်လို့နေတော့သည်။
အင်္ကျီကိုကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပြီး ခါးအထက်ရှိပုဆိုးခါးပုံစကိုလှမ်းဆွဲကာ ဖြည်ချလိုက်တော့ ပုဆိုးသည်လည်းပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံလျက်ကျသွားတော့သည်။ နွဲ့ရီလဲ မိုးညိုရဲ့ပုဆိုးအောက်တွင် ပုန်းကွယ်နေသည့် လီးတန်ကိုကြည့်ရင်း သူမမက်ထားသည့် အိပ်မက်ထဲကအတိုင်းပင်ဖြစ်နေတော့သည်
“အိုး……မောင်လေးဟာက အကြီးကြီးပဲ မင်းအကိုနဲ့ တခြားစီပါလားကွ” ဆိုပြီးပြောတော့ မိုးညိုက
“ဟုတ်….ဟုတ်….ဟိုလေ ကျောင်းသွားတက်တုန်းက ကျောင်းကသူငယ်ချင်းတွေက ဆေးလိမ်းပေးရတယ်ဆိုလို့ လိမ်းရင်းလိမ်းရင်းဒီလိုကြီးဖြစ်လာတာ” မိုးညိုအဖြေကိုကြားလိုက်ရတော့ နွဲ့ရီကလဲ ကိုင်ချင်စမ်းချင်တာနဲ့ လီးကြီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တော့ မိုးညိုရဲ့ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဆတ်ခနဲ့ဖြစ်လို့သွားတော့သည်။
နွဲ့ရီလဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ထားရင်း မိုးညိုကိုမော့ကြည့်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းပေါ်လက်ညိုးတင်ကာပြလိုက်တော့ မိုးညိုကခေါင်းကိုညိမ့်ပြလာသည်။ ထိုနောက် နွဲ့ရီက လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး ရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ဒစ်ဖူးလုံးအတွင်းသား နီရင့်ရင့်လေးကပေါ်လွင်နေပြီး လီးအနေအထားကိုကြည့်ကတည်းက နွဲ့ရီတယောက်ကောင်းကောင်းသိလိုက်သည်က မိုးညိုတယောက် ဒစ်မပြုတ်သေးပေ။ ဒါနဲ့ နွဲ့ရီလဲ
“ကောင်လေး နုနုထွဋ်ထွဋ်လေးတော့ စားရချည်သေးရဲ့” ဟုတ်တွေးကာ ကြိတ်ပြုံးလိုက်တော့သည်
နွဲ့ရီက ပါးစပ်ကိုဟကာ လီးရှိရာတိုးကပ်လာတော့ မိုးညိုကလဲခါးကိုကော့ပြီး ထိုးလိုက်တာကြောင့် လီးကြီးမှာ နွဲ့ရီပါးစပ်တွင်းသို့တန်းဝင်သွားတော့သည်။ ပါးစပ်အတွင်းသားနုနု အာငွေ့ပူနွေးနွေးတို့ကိုခံစားသိရှိလိုက်ရပြီး မိုးညိုတကိုယ်လုံးကျက်သီးမွှေးငြှင်းများထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြစ်လို့သွားပြီး တခါမှမခံစားဖူးသည့် ဖီလင်ကိုရလိုက်တာကြောင့်
“အား….ရှီး” ဆိုပြီး နှုတ်မှအသံထွက်လာသည်အထိဖြစ်လာတော့ နွဲ့ရီမှာမတ်တပ်ရပ်ကာ မိုးညိုပါးစပ်ကိုလှမ်းအုပ်လိုက်ရတော့သည်။
နွဲ့ရီက မိုးညိုခေါင်းကိုတချက်ခေါက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းပေါ်လက်ညိုးကပ်ပြလိုက်တာနဲ့ မိုးညိုကခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပြီး
“အမ ကျုပ်အခန်းထဲသွားရအောင်ဗျာ….ဒီမှာဆို မလွတ်လပ်ဘူး” ဆိုပြီး လေသံဖြင့်ပြောလိုက်တော့ နွဲ့ရီက ခေါင်းယမ်းပြကာ
“ငါက မီးရောင်အောက်က အရှူံးသမားမင်းအကိုရှေ့မှာပဲ အလိုးခံချင်တာ” ဆိုတော့ မိုးညိုလဲ
“ဗျာ…..” ဆိုပြီးဖြစ်လို့သွားတော့သည်။ နွဲ့ရီက ဒစ်ဖူးခေါင်းကြီးကိုပါးစပ်တွင်းငုံစုပ်လိုက်ပြီး ပါးစောင်ထဲထည့်ကာ ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုအသာလေးညှစ်ကိုင်ကာ ချေပေးလိုက်တော့ မိုးညိုလဲခါးကော့တက်သွားပြီး သုတ်ရည်ပူပြစ်ပြစ်များ နွဲ့ရီပါးစပ်တွင်းသို့ ပန်းထွက်သွားတော့သည်။
နွဲ့ရီက ပါးစပ်တွင်းဝင်လာသည့် ညှီစို့စို့သုတ်ရည်များကိုငုံထားရင်း ဂွင်းဆက်ထုပေးနေလိုက်သည်။ လရည်များကုန်စင်သွားခါမှ ပါးစပ်ထဲမှာသုတ်ကာ နွဲ့ရီလဲဘေးကိုထွေးချလိုက်တော့သည်။ မိုးညိုမှာလဲ နွဲ့ရီရှေ့တွင်ပြိုလဲကျသွားပြီး ငုတ်တုပ်ထိုင်နေပြီး ဘေးနံရံကိုမှီရင်း အမောဖြေနေတော့သည်။ နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ပြီး
“မောနေပါလား ကောင်လေး….ဘာမှတောင်မလုပ်ရသေးဘူး ဒါလေးနဲ့ ဒီလောက်ဖြစ်နေရတယ်လို့” ဆိုပြီး ခပ်နှိမ်နှိမ်ပြောလိုက်တော့ မိုးညိုကမခံချင်စိတ်ဖြစ်သွားပြီး ချက်ချင်းခေါင်းထောင်လာကာ
“မောပါဘူးဗျ အမကလဲ ကျုပ်….ယောက်ျားပဲ ဒီလောက်ကတော့ ခံနိုင်ပါတယ်ဗျ”
“ဒါဆိုလဲ ဒီတခါ တို့အလှည့်ပေါ့” ဆိုပြီး အခန်းထောင့်တွင်ထားထားသည့် ခွေးခြေခုံပုကိုလှမ်းယူကာ နွဲ့ရီကတက်ထိုင်လိုက်ပြီး ပေါင်ကိုဖြဲကားကာ နံရံကိုမှီလှဲလိုက်တော့ မိုးညိုက နွဲ့ရီပေါင်ကြားထဲကိုမျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့်စိုက်ကြည့်လို့နေတော့သည်။
မိုးညိုက ရှေ့တိုးမလာပဲ သူ့ပေါင်ကြားကိုသာ စိတ်ဝင်တစားနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေတော့ နွဲ့ရီမှာရှက်လာပြီဖြစ်သဖြင့် အသံလေးငြုတုတုဖြင့်
“လာလေ မောင်မိုးကလဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ” မိုးညိုမှာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမည်မသိ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတာနဲ့ နွဲ့ရီက ပါးစပ်ကိုလက်နဲ့ပြကာ အဖုတ်ကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်တော့မှ မိုးညိုကခေါင်းကိုငြိမ့်ပြလာပြီး နွဲ့ရီပေါင်ကြားသို့ ခေါင်းထိုးစိုက်သွားတော့သည်။ မိုးညိုက နွဲ့ရီအဖုတ်ကိုသေချာစူးစမ်းကြည့်နေတာ အတော်လေးကြာပြီမို့ နွဲ့ရီက
“ကိုင်ကြည့်လေ…” ဆိုတော့မှသာ လက်ညိုးဖြင့် အစိကိုထိလာတယ်။ နွဲ့ရီက အစိ အဖုတ် စသဖြင့် ပြောပြလိုက်ပြီး
“မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို မောင့်လျှာကြီးနဲ့ပင့်လျက်ပေးပါလား မောင်” ဆိုကာ ခရာတာတာစကားလေးချွေလိုက်တော့ မိုးညိုမှာမျက်နှာကို ပေါင်ကြားတွင်းသို့တိုးကပ်သွားပြီး သူ့လျှာဖြင့် အဖုတ်ကိုပင့်လျက်လိုက်တော့သည်။
နွဲ့ရီမှာလဲဖီးလ်ရှိသွားတာမို့မျက်လုံးများစင်းလို့သွားပြီး ခေါင်းကိုနောက်လှန်ကာ ကော့လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် မိုးညိုခေါင်းကိုပူးညှပ်လိုက်တော့သည်။ မိုးညိုမှာတော့ အဖုတ်ကို
“ပလက်ပလက်” စသည်ဖြင့်အသံများထွက်သည်အထိ လျက်ပေးနေတော့ နွဲ့ရီမှာဖီးလ်များတက်သထက်ပိုပိုတက်လာပြီး ပေါင်ကိုဘေးပြန်ဖြဲကာ မိုးညိုခေါင်းရှိဆံပင်များကြားလက်ထိုးထည့်ကာ ကုတ်ပေးလိုက်ရင်း
“မောင်….မမစပ်ပက်က နံနေလားဟင်” ဆိုတော့မိုးညိုက မျက်လုံးသာပင့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းယမ်းပြလိုက်သည်။ အဖုတ်လျက်တာလဲ ကြာနေပြီမို့ နွဲ့ရီမှာအလိုးခံချင်လာတော့သည်။ ဒါနဲ့
“မောင် တော်တော့ကွာ…..မမ အလိုးခံချင်ပြီ” မိုးညိုကကြောင်ကြည့်နေသည်မို့ နွဲ့ရီကစိတ်မရှည်တော့ပဲ မိုးညိုကိုသူ့ပေါင်ကြားထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ သူသည်လဲပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး မိုးညိုကို သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်တော့သည်။ ပြီးနောက်နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုယ်လုံးကိုခွဖက်ထားလိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကိုလဲ သူ့အဖုတ်မှာထိကပ်ပေးထားလိုက်ရင်း
“မောင်….ထည့်တော့လေ” ဆိုတော့ မိုးညိုကခါးကိုခွက်ကာ တချက်ထဲဆောင့်သွင်းလိုက်တော့
“အား…..” အလွန်အရသာတွေ့သွား၍ ငြီးသံလေးပင်ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
ထိုငြီးသံမှာ နွဲ့ရီရဲ့ငြီးသံမဟုတ်ပဲ မိုးညိုရဲ့ငြီးသံသာဖြစ်နေတော့သည်။ သူ့ဘဝအတွက် ပထမဆုံးလိင်ဆက်ဆံခြင်းမဟုတ်ပါလား။ အဖုတ်အတွင်းသားရဲ့ ပူနွေးမှု နုနယ်မှုတို့ကို လီးဒစ်ဖူးကြီးကတဆင့်ခံစားလိုက်ရပြီး မိုးညိုမှာ အူများ အသဲများယားလို့သွားတော့သည်။ ကလေးမမွေးဖူးသေးတာကြောင့် နွဲ့ရီရဲ့အဖုတ်မှာ ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း ခပ်စီးစီးသာရှိနေပြီး မိုးညိုရဲ့လီးမှာလဲ သူ့လင်စိုးဝင်းထပ်နှစ်ဆလောက်ရှိနေသည်မို့ နွဲ့ရီစောက်ဖုတ်ဟာ မိုးညိုအဖို့တော့ အပျိုလေးကိုလိုးရသည့်အတိုင်းပင်ဖြစ်နေတော့သည်
အဖုတ်ထဲ လီးကြီးထိုးထည့်လာချိန်တော့ နွဲ့ရီလဲ မိုးညိုကိုထွေထူးသင်ပေးနေစရာမလိုတော့ သူတို့ကိုချောင်းကြည့်ထားတာ ၃ ရက်တောင်မလား။ မိုးညိုက အဖုတ်ထဲလီးထည့်ပြီးပြီးချင်းမှာတင် ချက်ချင်းဆိုသလို လေးငါးဆယ်ချက်ခန့် တဖွက်ဖွက်ဆောင့်လိုးကာ ခဏနေတော့ မိုးညိုကိုယ်လုံးက တွန့်လိမ် တွန့်လိမ်ဖြင့် ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာသည်မို့ နွဲ့ရီက အောက်ကနေအလိုးခံရင်း မိုးညိုကိုပါးရိုက်လိုက်ပြန်သည်။
မိုးညိုမှာ လိုးနေရင်း ပါးရိုက်ခံလိုက်တာကြောင့် ဆက်မဆောင့်ပဲရပ်ကာ နွဲ့ရီကိုကြောင်ကြည့်နေသည်မို့ နွဲ့ရီက ကြာကြာလိုးနိုင်အောင်လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု သင်ပြပေးလိုက်တော့သည်။ စာတွေ့သာရှိသေးပြီး လက်တွေ့မရှိသေးသော မိုးညိုကို နွဲ့ရီက လိုးပုံလိုးနည်း ဆောင့်ပုံဆောင့်နည်း မြန်မြန်မပြီးအောင်ထိန်းနည်း စသဖြင့်သင်ကြားပြောပြနေတော့သည်။
ထိုသို့လိုးနေရင်း ၃ မိနစ်ခန့်အကြာမှာ မိုးညိုက ပြီးချင်သလိုလိုဖြစ်လာသည်မို့ နွဲ့ရီက မိုးညိုရဲ့ဗိုက်ကျောကိုဆွဲလိမ်ကာ အာရုံထပ်လွှဲလိုက်ရပြန်သည်။ ထပ်ပြီးလိုးလိုက် ကာမဆန္ဒများအထွဋ်အထိပ်ရောက်ခါနီးတွင် ထပ်မံအာရုံလွှဲလိုက်ဖြင့် မိုးညို၏ပထမဆုံး လူပျိုရည်ပျက်သည့် ညမှတော့ သူများတွေလို ၃ ၄ မိနစ်နဲ့ပြီးမသွားပဲ ၁၅ မိနစ်ကျော်မျှကြာအောင်ထိန်းကာလိုးပေးလိုက်ရပြီး နွဲ့ရီအဖို့တော့ အဖုတ်ကျိန်းအောင် အလိုးခံ အဆောင့်ခံနေရတော့သည်။ ၁၅ မိနစ်ခန့်ကြာနေပြီဖြစ်တာကြောင့် နွဲ့ရီလဲအဖုတ်လဲ စပ်ဖြင်းဖြင်းဖြစ်လာသည်မို့ မိုးညိုကိုအပြီးလိုးခိုင်းလိုက်တော့သည်။ မိုးညိုကလဲ နွဲ့ရီရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုကုန်းစုပ်ရင်း ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးကာ သုတ်သွေးများကိုပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။
ပြီးသွားချိန်မှာတော့ မိုးညိုကနွဲ့ရီကိုယ်ပေါ်မှောက်လှဲကာ ငြိမ်နေသည်မို့ နွဲ့ရီက ထပ်မံညှောင့်လိုးဖို့ပြောပြလိုက်တဲ့အခါမှသာ မိုးညိုလဲ နွဲ့ရီခိုင်းသည့်အတိုင်းဆက်ညှောင့်ပေးနေတယ်။ သူ့လီးပျော့သွားသည့်အခါမှသာ နွဲ့ရီအပေါ်မှဆင်းသွားလိုက်တော့သည်။ နွဲ့ရီရဲ့ဘေးမှာဝင်လှဲရင်း အမောလဲဖြေနေရင်းနဲ့ နွဲ့ရီဖက်လှည့်ပြီး
“အမ….ကျုပ်လိုးပေးတာ အဆင်ပြေတယ်မလား” နွဲ့ရီက မျက်လုံးကိုမှိတ်၍ ဖီးလ်ခံနေတုန်း အမေးခံလိုက်ရတာကြောင့် မိုးညိုဖက်လှည့်ကာခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တော့
“ဒါဆို ကျုပ်….ထပ်လိုးအုံးမယ်နော်…အမ” နွဲ့ရီကခေါင်းကိုယမ်းပြလိုက်ပြီး
“အမ အဖုတ်တွေကျိန်းနေပြီကွ စွန်းနက မင်းအကိုနဲ့ နှစ်ခါတောင်အလိုးခံထားသေးတာ…..” နွဲ့ရီစကားကြောင့် မိုးညိုရဲ့မျက်နှာမှာ အိုကျသွားတာမို့ နွဲ့ရီက မိုးညိုပါးကိုကုန်းနမ်းလိုက်ပြီး
“မနက်ဖန် နေ့တပိုင်းလုံးရှိတာကိုကွာ….မင်းက ဘာဖြစ်နေတာလဲ” နွဲ့ရီစကားကိုကြားလိုက်ရတော့မှ မိုးညိုလဲ ပြန်ပျော်ရွှင်လာပြီး
“အမ တကယ်ပြောတာနော်….မနက်ဖန်ကျ နေ့လည်ခင်း တက်အိပ်မနေနဲ့အုံး”
“အိုး…တက်မအိပ်လို့ မင်းက အမေတို့ရှေ့လိုးမလို့လား…..အပေါ်တက်နေမှ မင်းလိုးလို့ရမှာပေါ့”
“ဟီးဟီး…ဟုတ်သားပဲ….ကျုပ်ပြောချင်တာ ကျုပ်ကိုမေ့ပြီး အိပ်မသွားနဲ့လို့ပြောတာ” နွဲ့ရီက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး မိုးညိုကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲပွေ့ဖက်ထားလိုက်ပြီး မိုးညိုနှုတ်ခမ်းတွေကိုငုံနမ်းနေလိုက်တော့သည်။
ထိုနောက် မိုးညိုလဲသူ့အဝတ်အစားများသူပြန်ဝတ်၍ သူ့အခန်းသူပြန်သွားသည်မို့ နွဲ့ရီလဲညအိပ်ထမိန်ကိုဝတ်ကာ ရေနံဆီမီးအိမ်ကိုမီးငြိမ်းသပ်ကာ အိပ်ယာဝင်လိုက်တော့သည်။ အိပ်ယာပေါ်လှဲနေပေမယ်လဲ တော်တော်နဲ့အိပ်လို့မပျော်ပေ။ သူဟာ အရင်လိုသန့်ရှင်းစင်ကြယ်တဲ့ အိမ်သူသက်ထား ဇနီးမယားတယောက်မဟုတ်တော့ပဲ လင်ကြီးကွယ်ရာမှာ မျောက်မထားသူတယောက်ဖြစ်လို့သွားသည်ကို နောင်တရသလိုလို မိုးညိုနဲ့ဆက်ဆံလိုက်ရလို့ ကျေနပ်သလိုလိုဖြစ်လို့သာနေတော့သည်။ သူ့ဘေးကလင်တော်မောင် စိုးဝင်းကတော့ တရှူးရှူး တခေါခေါဖြင့် အိပ်မောကျနေကာ သူ့ဆန္ဒတွေအထမြောက်သွားတာကို သိပင်မသိလိုက်တော့ချေ။
နောက်နေ့မနက်တွင်တော့ စိုးဝင်းတို့သားအဖလဲလယ်ထဲဆင်းဖို့ပြင်ဆင်နေသည့်အချိန် နွဲ့ရီတို့လဲ ပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်နေချိန်တွင် အပေါ်ထပ်မှ မိုးညိုဆင်းလာတာကို သူ့အမေကတွေ့တော့
“ဟဲ့ ကြားသားမိုးကြိုး မနက်ကိုအစောတွေဘာတွေနိုးလို့ဘာလား….ဘယ်တွေများသွားမလို့ ရှိုးစမိုးတွေပြင်ထားတာလဲ” အမေ့အသံကြောင့် နွဲ့ရီလဲ မီးဖိုချောင်ထဲမှလှမ်းချောင်းကြည့်လိုက်တော့ မိုးညိုကိုတွေ့သွားပြီး
“ခစ်..” ခနဲ့ရယ်လိုက်မိတော့သည်။ မိုးညိုရဲ့အဖြစ်မှန်ကို နွဲ့ရီကလွဲလို့ဘယ်သူမှမသိနိုင်ပေ။ နွဲ့ရီမှာ ငယ်ရာကနေကြီးလာသည်မို့ မိုးညို သူ့ကိုလူပျိုလှည့်ဖို့ အလှတွေပြင်ဆင်ကာ မနက်အစောကြီးနိုးနေတယ်ဆိုတာ တပ်အပ်သိနေတော့သည်။
“ဘယ်မှမသွားပါဘူးဗျာ…အမေတို့ကလဲ…ညကအိပ်မပျော်လို့ပါ”
“ဘယ်နှယ်ကြောင့် အိပ်မပျော်တာလဲ အဲ့ဒါကြောင့် ငါ့သားကို အရက်တွေမသောက်ပါနဲ့လို့ပြောတာ….ကဲပါ မနက်စောစောနိုးနေတော့ စားလိုက်အုံး ထမင်းနဲ့ ပဲပြုတ်ပူပူလေး…..ပြီးရင်လဲ မင်းအဖေတို့နဲ့ လယ်ထဲလိုက် လိုက်ပါလားသားရယ်”
“အာ လိုက်ချင်ပါဘူးဗျာ ကျုပ်က အိမ်မှာပဲနေချင်တာ ဘယ်မှမသွားဘူး” မိုးညိုရဲ့ ဘုဘောက်ပြောဆိုနေမှုကြောင့် သူ့အမေတို့လဲအသံတိတ်သွားကြတော့သည်။
ထိုအချိန် နွဲ့ရီက ထမင်းဇလုံကိုယူသွားပြီး အရှေ့တွင်ထိုင်နေသည့် မိုးညိုရှေ့ကိုချပေးလိုက်ကာ သူ့အမေကွယ်ရာလဲရောက်နေသည်မို့
“ပဲပြုတ်များများစား….အားရှိတယ်…..အားရှိမှ….” ဆိုပြီး လက်မောင်းထောင်ပြလိုက်တော့ မိုးညိုက သွားဖြီးဖြင့်လုပ်နေတော့သည်။ ထို့နောက်နွဲ့ရီစကားကြောင့်လား ဗိုက်ဆာနေသောကြောင့်လားမသိ ဇလုံထဲကထမင်းကို အားရပါးရလွေးနေတော့သည်။
အမှန်မှာတော့ နွဲ့ရီအဖို့ ထိုအလုပ်များလုပ်နေစရာမလိုပေ။ သူလုပ်သည့်အလုပ်ကသပ်သပ်ရှိသည် ယက္ကန်းယက်ခြင်းဖြစ်ပြီး ချည်ကုန်ကြမ်းပြတ်နေတာကြောင့် အိမ်မှာနားနေတော့သည်။ နွဲ့ရီနဲ့ စိုးဝင်းတို့ မယူခင်ကတည်းက စိုးဝင်းရဲ့ညီမဝမ်းကွဲတော်သူ မြနှစ်ကရောက်နှင့်ပြီးဖြစ်သည်။ မြနှစ်မိဘနှစ်ပါးလုံးကွယ်လွန်သွားကြသည်မို့ ဒေါ်မြညို ခေါ်ယူမွေးစားထားခြင်းဖြစ်သည်။ တူမတဖြစ်လဲ မွေးစားသမီးဖြစ်သူကို ဦးဘိုးငွေတို့က တကယ်သမီးအရင်းနဲ့မခြားသဘောထားကြသည်။ မြနှစ်က ၁၄ နှစ်ကျော်လို့ အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်စအရွယ်ဖြစ်ပြီး သူတို့အိမ်ရှိအိမ်မှုကိစ္စအရပ်ရပ်များအားလုံးကိုတာဝန်ယူလုပ်ဆောင်ပေးရသည်
၁၀ နာရီလောက်တွင် စိုးဝင်းတို့သားအဖအတွက် နေ့လည်စာထမင်းဟင်းပြင်ဆင်၍ သွားရောက်ပို့ဆောင်တော့ မိုးညိုကသူလဲလိုက်ချင်သည်ဟုဆိုကာ နွဲ့ရီနှင့်အတူတူထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ရွာထဲဖြတ်သွားသည့်တလျောက်လုံးတွင်တော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုစကားတလုံးမှမပြော သူ့ဟာသူတည်တည်တန့်တန့် ဣထိန်းကာသွားတော့ မိုးညိုကလဲအလိုက်တသိပင် နွဲ့ရီကိုထိကပါးရိကပါးလုံးဝမပြောပဲ အသာငြိမ်၍လိုက်ပါသွားတော့သည်။
ရွာပြင်ရောက်သွားမှသာ နွဲ့ရီကစပြီး
“ကောင်လေး ညကအိပ်မပျော်ဘူးဆိုတော့ ဘာတွေများလုပ်နေလို့လဲကွ” ဆိုပြီး မထိတထိ စ လိုက်တော့ မိုးညိုက သွားဖြီးကြီးနဲ့
“အမအကြောင်းတွေးနေမိလို့ပေါ့ဗျာ”
“အို….ဒို့အကြောင်း ဟုတ်လား….ဒို့အကြောင်းက ဘာတွေများ စိတ်ဝင်စားစရာရှိလို့လဲကွာ”
“ရှိတာပေါ့ဗျာ……ကျုပ်လေ…..ကျုပ် တညလုံး အမနဲ့အတူနေခဲ့တဲ့အခိုက်အတန့်လေး မေ့လို့ကိုမရဘူးဗျာ….ခဏတိုင်း ပြန်ပြန်မြင်ယောင်နေမိတယ်” နွဲ့ရီမှာ ခေါင်းကိုငုံ့လို့ ကြိတ်ပြုံးလိုက်ပြီး
“အဲ့လောက်တောင်ပဲလား”
“အမကလေ….ကျုပ်အတွက် မိုးပေါ်ကဖန်ဆင်းပေးလိုက်တဲ့ နတ်သမီးလေးတပါးလိုပါပဲ အမရယ်”
“အို…..ပိုကိုပိုတယ်အေ….မင်းကတော့”
“မပိုပါဘူး အမရာ….ကျုပ်လေ….အဲ မောင်လေ မ ကိုအရမ်းချစ်မိနေပြီဗျာ…..သိလား” နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုမကြည့်တော့ပဲ
“အင်း…” မပွင့်တပွင့်ဖြေပေးလိုက်ရင်း မသိမသာမိုးညိုဖက်လှည့်ကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ ပုဆိုးအောက်က ငန်းတော်ကြားကြီးက ခေါင်းထောင်လို့ ပုဆိုးရှေ့မှာ ချွန်ထွက်နေလေပြီ။ နွဲ့ရီလဲ ညကစုပ်ပေးခဲ့သည့် မိုးညိုရဲ့လီးကြီးကိုမျက်စိထဲပြန်မြင်ယောင်ကာ အဖုတ်လေးမှာလဲ ယားကျိယားကျိဖြစ်လို့လာတော့သည်
ဒီပုံအတိုင်းဆိုမဖြစ်ချေဘူး လမ်းမှာတင်ထမိန်လှန်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်ချင်စိတ်များ တဖွားဖွားဖြစ်ပေါ်နေပြီမို့ ခြေလှမ်းကိုခပ်သွက်သွက်လျောက်ကာနေတော့ မိုးညိုက အနောက်ကနေအပြေးတပိုင်းဖြင့်အမှီလိုက်ပြီး
“အမ…ကျုပ်ပြောတာ ဘာအမှားပါသွားလို့လဲဟင်…..ဘာလို့ပြေးနေတာလဲ” နွဲ့ရီက ဘာမှပြန်ဖြေရှင်းမနေပဲ ခြေလှမ်းသွက်သွက်ဖြင့်သာလျောက်နေချိန် မိုးညိုကရုတ်တရက်သူ့လက်မောင်းကိုလာဆွဲတာနဲ့ နွဲ့ရီလဲတုန့်ခနဲ့ရပ်သွားပြီး မိုးညိုဖက်လှည့်ကာ
“ဘာလုပ်တာလဲ” ဆိုပြီး မျက်နှာထားတည်တည်ဖြင့် မေးလိုက်တော့ မိုးညိုလဲ နွဲ့ရီကိုလန့်သွားပြီး မျက်နှာလေးငယ်စွာဖြင့် နောက်ကိုဆုတ်သွားတော့ နွဲ့ရီလဲသနားသွားတော့သည်
“ကျုပ်….ဘာစကားမှားပြောမိလို့လဲဟင် အမ….ကျုပ်ကလေ…မိန်းကလေးတွေနဲ့ အပေါင်းအသင်းမရှိလို့ စကားကိုလိပ်ပက်လည်အောင်မပြောတတ်လို့ပါဗျာ….ကျုပ်ပြောတဲ့အထဲမှာ အမကိုနစ်နာလိုစိတ် ရိုင်းချင်တဲ့စိတ် လုံးလုံးမပါပါဘူးဗျ” မိုးညိုဖြေရှင်းနေပုံကိုကြည့်ပြီး နွဲ့ရီတယောက်ပြုံးလိုက်မိသည်။ မိုးညိုကလဲ
“ဟာ…အမကလဲ ခုပဲမျက်နှာတည်လိုက် ခုပဲပြုံးလိုက်နဲ့….အမ ရူးနေတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်”
“အေး ဟုတ်တယ်ဟေ့…ရူးနေတာ….ရူးနေတာ….မင်းလီးကြီးကြောင့် ငါရူးသွားတာ” နွဲ့ရီမှာ စိတ်အချဉ်ပေါက်လာပြီး ခပ်ရွတ်ရွတ်ပြောလိုက်တော့သည်။
“ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ငုံ့ကြည့်အုံး လမ်းလျောက်နေရင်းနဲ့ လီးကြီးက တထောင်ထောင်နဲ့ကွယ်….” မိုးညိုက သူ့ပေါင်ကြားသူလက်နဲ့အုပ်လိုက်ပြီး
“ဟီး….ဒါတော့ဗျာ…..အမနားရှိနေလို့နေမှာပေါ့….အမဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်နဲ့ပြစ်မှားမိသွားလို့ပါ”
“အေး အဲ့ထောင်နေတဲ့လီးကို ပေါင်ကြားညှပ်ထားအုံး…….ခဏနေ အဖေတို့ဆီရောက်တော့မှာ” မိုးညိုက ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ ပုဆိုးတွင်းမှလီးကိုလှမ်းနှိုက်လိုက်ပြီး ပေါင်ကြားတွင်းညှပ်နေသည်။ ပုဆိုးကိုပြန်ပြင်ဝတ်နေတော့ နွဲ့ရီမှာလဲ အနားမှာကပ်လျက်ရှိနေတော့ ပုဆိုးကြားမှလီးညိုကြီးကို မြင်ဖြစ်အောင်မြင်လိုက်သေးသည်မို့ သူ့စိတ်တွေဘယ်လိုမှန်ချုပ်တည်းလို့မရဖြစ်လို့နေတော့သည်။
လီးကိုမမြင်ခင်တုန်းကတော့အကောင်းသား လီးကိုလဲမြင်လိုက်ရရော နွဲ့ရီတယောက်သူ့စိတ်သူဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့မရနိုင်တော့ပဲ မိုးညိုရဲ့လီးကိုလှမ်းကိုင်လိုက်တော့ မိုးညိုမှာလဲ နွဲ့ရီကိုအံဩစွာဖြင့် ပြန်မော့ကြည့်နေတော့သည်။
“မောင်…..တို့ဘယ်လိုမှ မရတော့ဘူး တအားခံချင်နေပြီ….မ ကိုလိုးပေးနော်” ဆိုပြီးပြောလာတော့ မိုးညိုမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ငေးလို့နေတော့သည်။ နွဲ့ရီက လမ်းဘေးပတ်လည်ကိုမျက်စိကစားကြည့်တော့ သူတို့ရောက်နေသည်မှာ ကြံခင်းများကြားရောက်နေသည်မို့ မိုးညိုလက်ကိုဆွဲကာ ကြံခင်းထဲသို့တိုးဝင်လိုက်တော့သည်။ မိုးညိုမှာလဲ သူ့ရှေ့မှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် လမ်းလျောက်၍ တောတိုးနေသည့် မနွဲ့ရီဖင်ကြီးကိုကြည့်ရင်း မကြာခင်လိုးရတော့မည်ဖြစ်သောကြောင့် စောစောကထိန်းချုပ်ထားသည့်လီးကြီးမှာ ဘယ်လိုမှထိန်းမရတော့ပဲ မတ်မတ်ထောင်လို့ ချွန်ထွက်နေတော့သည်
နွဲ့ရီမှာလဲ ဘယ်သူကြံခင်းဆိုတာကိုပင် မစဉ်းစားနိုင်တော့ ကြံခင်းထဲလူသူမရှိရင်ပြီးရော သဘောထားကာ တိုးဝင်လာပြီးနောက် ကြံခင်းများအလယ်သို့ရောက်လာပြီးနောက်မှာ မြေပြင်ကွက်လပ်တခုကိုရွေးလို့ ထမင်းတောင်းကိုမြေကြီးပေါ်ချလိုက်ပြီး မိုးညိုရှေ့ကိုဒူးထောက်ထိုင်ကာ ပုဆိုးကိုဆွဲဖြည်လိုက်တော့သည်။ မိုးညိုရဲ့လီးကြီးမှာလဲ အထိန်းအကွပ်မဲ့သွားသည်မို့ ဖြောင်း ခနဲ့ကန်ထွက်လာတော့ နွဲ့ရီမှာ တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည့် လီးကြီးကိုပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်ငေးကြည့်ရင်း သထွေးများမြိုချလို့သွားတော့သည်။
ညကဝါကျင်ကျင်မီးရောင်အောက်မှာမြင်တွေ့ခဲ့ရသည့်လီးညိုကြီးကို နေပူကြဲတဲနေ့ခင်းအလင်းရောင်အောက်မှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးမြင်တွေ့လိုက်ရပြီး လီးကြီးမှာလဲ အကျောများလဲပြိုင်းပြိုင်းထကာ နီရင့်ရင့်ရောင်ဒစ်ခေါင်းကြီးကိုကြည့်ရင်း လျှာကိုသပ်သပ်နေမိတော့သည်။ လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ထားရင်း ပါးစပ်ကိုဟလို့ ခေါင်းကိုတိုးကပ်သွားလိုက်ပြီး ပါးစပ်တွင်းသို့ငုံ၍စုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။ မိုးညိုမှာ ခါးကိုလက်ထောက်၍ ခေါင်းကိုမော့လို့ကော့တက်သွားတော့သည်။ လီးကြီးမှာရှည်လွန်းသဖြင့် နွဲ့ရီပါးစပ်ထဲကောင်းကောင်းမဝင်ပေ။
အရမ်းထန်နေပြီဖြစ်တဲ့ နွဲ့ရီမှာလဲ ရွံသည် နံသည်ဆိုသည့်အကြောင်းပြချက်များကိုမေ့လျော့သွားကာ လီးကြီးကိုတပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် ထန်းလျက်ခဲစုပ်သည့်နှယ်စုပ်နေတော့သည်။ လီးကြီးကိုပါးစပ်တွင်းထည့်ငုံ၍ နှုတ်ခမ်းကိုညှပ်ပိတ်ကာ ခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပြီး ပါးစပ်ဖြင့်ဂွင်းထုပေးနေတော့ မိုးညိုမှာလဲ ညကနွဲ့ရီသင်ကြားပြသထားသည့် ကာမရေးရာအခြေခံအချက်အလက်များမေ့လျော့သွားပြီး ခဏတွင်းမှာတင် သုတ်ရည်များကိုနွဲ့ရီပါးစပ်တွင်းသို့ပန်းထုတ်လိုက်မိတော့သည်။
နွဲ့ရီမှာလဲ မထင်ထားတဲ့အချိန် သူ့ပါးစပ်ထဲအရှိန်နဲ့ပန်းဝင်လာသည့် သုတ်ရည်များကြောင့် ချောင်းသီးသွားပြီး ဘေးကိုလှည့်၍ အန်ထုတ်နေတော့သည်။ မိုးညိုကိုလဲစိတ်မဆိုးရက်တော့ပေ ခဏအကြာတွင် နွဲ့ရီလဲပြန်လည်သက်သာလာပြီမို့ မိုးညိုဖက်ပြန်လှည့်ကာ အတောင်ပြန်မကျသွားသည့် လီးကြီးကိုထပ်မံဆုတ်ကိုင်ရင်း
“မောင် မမ ကိုလိုးပေးနော်” ဆိုပြီး ငြုတုတုလေးပြောဆိုလိုက်တော့ မိုးညိုမှာခေါင်းကိုသွက်သွက်ငြိမ့်လို့
“လိုးမှာပေါ့ဗျာ……မောင်လဲ တအားကိုလိုးချင်နေတာ”
“ဒါဆို……ဘယ်လိုလိုးချင်လဲ”
“လေးဖက်ထောက်ပေးဗျာ…..မမ ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီးလိုးချင်တာ” ဆိုတော့ နွဲ့ရီက ထမိန်ကိုခါးထိဆွဲလှန်ကာ ဒူးအောက်တွင်ဖိနပ်ခု၍ လေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးလိုက်တော့သည်။
မိုးညိုက နွဲ့ရီနောက်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး သူလီးကိုထိန်းကိုင်ရင်း အဖုတ်နဲ့ချိန်ထိုးကာ ခါးကိုဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ လီးကြီးမှာ အဖုတ်ထဲမဝင်ပဲချော်ထွက်သွားတော့သည်။ နွဲ့ရီကပေါင်ကြားမှလက်ထုတ်ကာ မိုးညိုရဲ့လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ပေးထားပြီး အဖုတ်မှာတေ့ထားရင်း
“မောင် ထည့်လိုက်တော့ မမ ကိုင်ပေးထားမယ်” ဆိုပြီးပြောလိုက်ခါမှ မိုးညိုက နွဲ့ရီခါးကိုကိုင်ပြီးဆောင့်သွင်းတော့သည်။ လီးကြီးမှ တထစ်ထစ်ဖြင့် နွဲ့ရီအဖုတ်ထဲကိုတိုးဝင်လာတာကြောင့် မိုးညိုကော နွဲ့ရီပါနှစ်ယောက်လုံးမျက်လုံးများမှေးစင်းလို့သွားတော့သည်။
လီးကြီးမှာရှည်ပေမယ့်လဲ နွဲ့ရီအဖုတ်ထဲတော့ကောင်းကောင်းဆန့်လေသည်။ မိုးညိုက လီးကိုစိမ်ထားပြီး ငြိမ်နေသည်မို့ နွဲ့ရီကသူ့ဖာသူ ကိုယ်ကိုရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ကာ အလိုးခံလိုက်တော့ မိုးညိုလဲနွဲ့ရီနဲ့အတူ ရှေ့နောက်တိုးဆုတ်ကာ လိုးလိုက်တော့သည်။ လူပျိုပါကင်ကျလေး မိုးညိုမှာ လိုးခြင်းကိစ္စကို မနေ့ညကတကြိမ်သာကြုံဖူးသေးသည်မို့ ကြာကြာလိုးနိုင်အောင် ကောင်းကောင်းမထိန်းနိုင်သေး ပြီးမယ်လုပ်လိုက် ခဏရပ်လိုက် ပြန်လိုးလိုက်ဖြင့် သူတို့နှစ်ဦးလိုးဆော်လာကြသည်မှာ ၁၀ မိနစ်ခန့်ပင်ရှိပြီဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်သားမှားချွေးများလဲစိုရွှဲလာတော့သည်။ နွဲ့ရီရဲ့ ကာမရမက်တို့ကလဲ မပြီးမြောက်နိုင် မပြည့်ဝနိုင်သေးဖြစ်နေပြီး မိုးညိုမှာလဲမြေကြီးပေါ်ဒူးထောက်နေရသောကြောင့် ဒူးများနာကျင်၍ ပွန်းနေလေတော့သည်။
ထို့နောက် မိုးညိုကိုပက်လက်လှန်စေပြီး နွဲ့ရီကအပေါ်မှပြောင်းနေလိုက်တော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်စားများလဲမရှိကြတော့ပေ။ နှစ်ယောက်သား ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးတီးများဖြင့် အားကြိုးမာန်တက် လိုးဆော်နေကြပြီး ၅ မိနစ်ခန့်အကြာမှာပဲ နွဲ့ရီတယောက်အထွဋ်အထိပ်ရောက်လုရောက်ခင်ဖြစ်လာတော့ အပေါ်မှဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ ဒရကြမ်းဆောင့်လိုးရင်း ၁၀ ချက် ၁၅ ချက်လောက်မှာပဲ နှစ်ယောက်သားအတူတူ ကာမလမ်းဆုံးကိုတက်လှမ်းသွားကြတော့သည်။
နွဲ့ရီမှာ ပြီးမြောက်သွားပြီမို့ မိုးညိုရဲ့ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်လှဲချလိုက်ရင်း အမောဖြေနေလိုက်ကြတယ်။ ခဏအကြာတွင် မိုးညိုက နွဲ့ရီရဲ့နို့တွေကိုလှမ်းစို့ပေးကာ ဖင်အိုးကြီးတွေကိုညှစ်ချေနေတော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုခေါင်းကိုတွန်း၍ ခေါင်းယမ်းပြလိုက်ပြီး
“မလုပ်နဲ့မောင် မ စိတ်တွေထပ်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်….အဖေတို့ ထမင်းစားနောက်ကျနေလိမ့်မယ် မ တို့သွားကြစို့နော်….အိမ်ကျမှ မောင့်သဘောကျ စိတ်ကြိုက်လိုးတော့” ဆိုပြီးပြောလိုက်ကာ သူတို့လဲအဝတ်အစားကိုယ်စီပြန်လည်ဝတ်ဆင်လိုက်ကြတော့သည်။ ထမင်းတောင်းကိုမိုးညိုကထမ်းလို့ သူတို့နှစ်ဦးလဲ ကြံခင်းထဲမှလမ်းပေါ်ပြန်တက်လာပြီး သူတို့ပိုင်ဆိုင်သည့်လယ်ကွက်များဆီသို့ ခြေလှမ်းလိုက်ကြတော့သည်။
ထမင်းတောင်းပို့ပြီး အိမ်သို့ပြန်အလာမှာ နွဲ့ရီက
“မောင် အိမ်ရောက်ရင် နွားနို့တခွက်သောက်ထား ပြီးရင် ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုဖောက်သောက်လိုက် အစိမ်းသောက်နော်…” ဆိုတော့ မိုးညိုမှာလဲ ကြားဖူးနားဝရှိသည်မို့ နွဲ့ရီစကားကိုအထွန့်မတက်တော့ပဲ ခေါင်းငြိမ့်လက်ခံလိုက်တော့သည်။ ရွာလမ်းလေးမှာလူပြတ်သည်မို့ သူတို့နှစ်ဦးသားလမ်းလျောက်လာရင်း တယောက်ကိုတယောက် ပုခုံးချင်းတိုက်လိုက် ဖင်ကိုင်လိုက်ဖြင့် စနောက်ကာပြန်လာတော့သည်။ ရွာထိပ်ရောက်ချိန်မှာတော့ သူတို့လဲခပ်ခွာခွာပြန်ဖြစ်သွားပြီး ခပ်စိပ်စိပ်သာပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။
အိမ်ကိုရောက်တဲ့အခါ မိုးညိုက နွဲ့ရီမှာထားသည့်အတိုင်း ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုဖောက်သောက်ထားနှင့်ပြီး နွားနို့ကိုတော့ မြနှစ်ကိုကြိုချက်ထားခိုင်းလိုက်တော့သည်။ နွဲ့ရီတို့ မြနှစ်တို့လဲ နေ့လည်စာစားသောက်ပြီးသွားချိန်မှာတော့ နွဲ့ရီကထုံးစံအတိုင်း တရေးတမောအိပ်နေကြမို့ အပေါ်ကိုတက်လာခဲ့တော့သည်
အပေါ်ထပ်ရောက်ချိန်မှာတော့ သူ့အခန်းပေါက်တွင်ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည့် မိုးညိုကိုတွေ့တော့ နွဲ့ရီတယောက် ပြုံးပျော်သွားပြီး အပေါ်ထပ်တံခါးကိုပိတ်၍ ကလန့်ထိုးလိုက်ပြီး မိုးညိုဆီအပြေးလေးလှမ်းသွားတော့သည်။ သူတို့မလဲ အခန်းထဲပင်မရောက်ကြသေး နှစ်ဦးသားနှုတ်ခမ်းချင်းထိကပ်ကာ စုပ်နမ်းရင်း အဝတ်အစားကိုယ်စီချွတ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့တက်သွားကြတော့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ထန်နေနှင့်ပြီးသားဖြစ်တာကြောင့် ဘာမှနှူးနှပ်မနေတော့ပဲ အဝတ်တွေကျွတ်လို့ အိပ်ယာပေါ်ရောက်ပြီဆိုသည်နှင့် အဖုတ်ထဲလီးထည့်ကာ တန်းလိုးတော့သည်။
နွဲ့ရီရဲ့သင်ကြားပြသမှုကောင်းတာကြောင့်လား မိုးညိုကပဲ ကာမပါရမီပါနေသည်လားမသိ တချီ တချီ လိုးပြီဆို မိနစ် ၂၀ နာရီဝက် အနည်းဆုံးလိုးပေးနိုင်လာသည်။ နွဲ့ရီမှာလဲ အစပိုင်းမှာတော့ ကျင့်သားမရသေးတာကြောင့် အဖုတ်ကျိန်းသည်စပ်သည်ဖြစ်နေပေမယ့် နောက်တော့လဲ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီထန်လို့ ကာမမီးပင်လယ်ကိုလက်ပစ်ကူးခတ်နေကြတော့သည်။
“မမ အမွှေးတွေက ရှုပ်လိုက်တာဗျာ သွားကြားမှာညပ်လို့ညပ်နဲ့ ဒီအမွှေးတွေဆွဲနှုတ်ပလိုက်တာ နားအေးမယ်”
“အမလေး မလုပ်ပါနဲ့ နှုတ်ရင် ငါသေရချည်ရဲ့ဟယ်….”
“ဒါဆို ဘုန်းကြီးကျောင်းကနေ သင်တုန်းဓါးတလက်ခိုးခဲ့မယ်ဗျာ….ဒီအမွှေးတွေ မျက်စိရှုပ်တယ် တကယ်ကြိုက်ကိုမကြိုက်ဘူး” နွဲ့ရီကဘာမှမပြောတော့ မိုးညိုသဘောအတိုင်းသာလွှတ်ပေးထားလိုက်တော့သည်။ မိုးညိုက အဖုတ်လျက်နေရာကနေထကာ အိပ်ယာပေါ်ကဆင်းပြီး ပုဆိုးကိုဝတ်လို့အခန်းထဲကထွက်သွားတော့
“ဟဲ့ ဘယ်တုန်း နင်က ငါ့ကိုတန်းလန်းကြီးထားခဲ့မလို့လား” မိုးညိုက နွဲ့ရီစကားကိုအရေးမလုပ်တော့ပဲ အပြင်ကိုထွက်သွားတော့သည်။
နွဲ့ရီမှာတော့ ဆယ်ကျော်သက် မနူးမနပ်ကိုလင်ငယ်တော်ထားရတာကြောင့် မိုးညိုလုပ်ရပ်ကိုနားမလည်နိုင်ဖြစ်ပြီး ခြေရင်းရှိထမိန်ကိုလှမ်းယူကာရင်လျားလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကိုသွားစေ့လိုက်တော့သည်။ နွဲ့ရီအိပ်ယာပေါ်ပြန်ထိုင်ယုံရှိသေး တံခါးပုတ်သံကြောင့် တံခါးပြန်ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ တံခါးဝတွင် မိုးညိုကိုတွေ့လိုက်ရတော့
“ပြန်လာပြန်ပြီ…..ကိုယ်တော်ချော ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့ မပြောမဆိုထွက်သွားရတာလဲ” မိုးညိုက ဘာမှမပြောပဲ နွဲ့ရီကိုယ်လုံးကိုတွန်းတိုက်ကာ အခန်းထဲတိုးဝင်လာပြီး မိုးညိုက
“မမ ထမိန်ချွတ်ဗျာ…..အမွှေးတွေညှပ်ရအောင်” ဆိုပြီးခါးကြားတွင်ထိုးလာသည့် သံကပ်ကြေးကိုကိုင်ပြတော့ နွဲ့ရီကလန့်သွားပြီး
“အမလေး……မောင်ရယ်…..ဘယ်က ကပ်ကြေးကြီးယူလာပြန်တာလဲ နင့်ဟာက အကြီးကြီးပဲဟယ်….မတော်လို့ ငါ့အဖုတ်လေးလဲ ညှပ်မိပါအုံးမယ်”
“မကြောက်ပါနဲ့ မမရာ ကျုပ်သေချာညှပ်ပေးမှာပ မမသာပေါင်ကိုသေချာဖြဲထား” မိုးညိုစကားကို နွဲ့ရီလဲ မယုံတဝက်ယုံတဝက်ဖြစ်လို့နေပြီး ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြစ်နေတော့ မိုးညိုက နွဲ့ရီကိုအိပ်ယာပေါ်တွန်းလှဲကာ ပေါင်တွေကိုဆွဲဖြဲနေတော့သည်။
အဲ့နောက်မှာ ခေါင်းရင်းကပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်နေတော့ နွဲ့ရီကတားပေမယ့်လဲ မိုးညိုကနားမထောင်တော့ သူထင်ရာစွတ်လုပ်နေတော့သည်။ နွဲ့ရီရဲ့ပေါင်ကြားမှာ ပြန်ဝပ်စင်းလို့ အမွှေးတွေကိုစုကိုင်ပြီး ကပ်ကြေးဖြင့်ညှပ်ပေးနေတော့သည်။ နာရီဝက်ခန့်ကြာအောင်ညှပ်ပြီးချိန်မှာတော့ နွဲ့ရီဆီးခုံတွင် အမွှေးအမှင်များပြောင်ရှင်းသွားပြီး ကတုံးဆံတောက်လို ငုတ်စိလေးများသာကျန်နေတော့သည်။ မိုးညိုက မှန်ကိုယူ၍ နွဲ့ရီကိုပြလိုက်တော့ နွဲ့ရီလဲ အမွှေးပြောင် ကတုံးဖြစ်နေသည့် အဖုတ်ကိုသေချာကြည့်ရင်း မမြင်ဖူးသည်မို့ အထူးအဆန်းပင်ဖြစ်လို့နေသေးသည်။
မိုးညိုက အဖုတ်ကိုရေဝတ်ဖြင့်သုတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် နွဲ့ရီပေါင်တွေကို သူ့ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်လိုက်ပြီး ခေါင်းကိုအောက်စိုက်လို့ တပြတ်ပြတ်ဖြင့် လျက်နေတော့သည်။ နွဲ့ရီမှာ အဖုတ်လျက်ခံရသည့်ဖီးလ်ကို မှိန်းခံရင်း မိုးညိုရဲ့ဆံပင်များကြားလက်ထိုးထည့်ကာ အဖုတ်နဲ့ မိုးညိုကွာကျမသွားစေရေး ဖိကပ်ထားလိုက်တော့သည်။
ထိုသို့ဖြင့် နွဲ့ရီလဲ နေ့ဆို မိုးညို ညဆို စိုးဝင်း လင်နှစ်ယောက်ပေါင်းနေတာ စိုးဝင်းမသိသေးပေ။ သူကိုယ်၌ကလဲ နွဲ့ရီနှင့် မိုးညိုတို့ကိုဖြစ်စေချင်ပေမယ့် ဘယ်လိုအကောင်အထည်ဖော်ရမည်မသိဖြစ်လို့နေသည်။ နွဲ့ရီကလဲ မိုးညိုနဲ့ တရားဝင်ဖောက်ပြန်ခွင့်ပေးထားသောလဲ ခိုးစားသည့်အသီးက ပိုချိုသည်ဆိုသလို စိုးဝင်း ကိုဒီကိစ္စများအား ဖွင့်ဟမပြောထားသေးပေ။ မိုးညိုက ဘုန်းကြီးကျောင်းသား ၈ တန်းထိတက်ထားဖူးသူဖြစ်ပြီး ရွားရိုးကိုးပေါက်လျောက်သွားနေသောကြောင့် လက်တွေ့အတွေ့အကြုံထပ် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ အတွေ့အကြုံကများသည်
မရီးဖြစ်သူနဲ့ အမှတ်မထင်ငြိစွန်းသွားပြီးနောက်မှာတော့ အရင်လိုရွာရိုးကိုးပေါက်လျောက်သွား လျောက်စားမလုပ်တော့ပဲ အိမ်တွင်းပုန်းနေသဖြင့် မိဘများကပင် အံဩနေတော့သည်။ မနက်ဆိုအစောကြီးထကာ နွဲ့ရီကိုလူပျိုလှည့်ရ နေ့လည်ထမင်းသွားပို့ပြီဆို လိုက်ပို့ရ နေ့လည်ခင်းတရေးတမောအိပ်ချိန်ဆိုရင် နွဲ့ရီနဲ့အတူပျော်ပါးရတာကို အပြင်ထွက်ရသည်ထပ်ပိုကြိုက်နှစ်သက်နေတော့သည်။
တရက်သောနေ့လည်ခင်းအချိန်ခါတွင် နွဲ့ရီကို အိပ်ယာပေါ်လေးဖက်ကုန်းခိုင်းကာ မိုးညိုက နွဲ့ရီပေါင်ကြားအောက်ခေါင်းထည့်၍ အဖုတ်လျက်ပေးနေသည်။ နွဲ့ရီက ဘုန်းနိမ့်မည် ဘာညာပြောပေမယ့် မိုးညိုကလက်သင့်မခံပဲ သူတွေ့ဖူး မြင်ဖူးထားသမျှကိုလက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော်ကာနေတော့သည်။ နွဲ့ရီကလဲ အသစ်အဆန်းမို့ငြိမ်နေပေးရင်း ဘာဂျာမှုတ်ပြီးချိန်တွင်တော့ မိုးညိုက နွဲ့ရီနောက်မှာဝင်နေရာယူကာ
“မမ ကျုပ်ဖင်လိုးချင်တယ်ဗျာ” မိုးညိုစကားကြောင့် နွဲ့ရီအံအားသင့်သွားပြီး
“ဟဲ့…..ဖင်က လုပ်လို့ရလို့လား နင့်ကိုဘယ်သူပြောလဲ”
“ဘယ်သူမှမပြောဘူး….တခါက ကျုပ်ဟိုဖက်ရွာသွားတုန်းက အကောင်နှကောင် ဖင်လိုးနေတာ ကျုပ်မြင်ခဲ့ဖူးတယ်ဗျ” နွဲ့ရီမှာအံဩသွားပြီး
“ဟင် ယောက်ျားအချင်းချင်းလိုးတာလား”
“ဟုတ်တယ်ဗျ အလိုးခံနေတဲ့ကောင်ကကျုပ်တို့ရွာကပဲ ရွာအနောက်ခြမ်းက ဖိုးထောင်ဆိုတဲ့ကောင် မမသိမလားတော့မသိဘူး….လိုးနေတဲ့ကောင်က ငွေဇွန်းကဗျ”
“သူတို့မို့ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာဟယ်….အခြောက်တွေလင်ယူတယ်ဆိုတာ အဲ့လိုမျိုးလားမသိဘူးနော်”
“အင်းပေါ့ မမရဲ့ အခြောက်တွေက ပြောရရင် ယောက်ျားတွေပဲကို သူတို့မှာစောက်ဖုတ်မှမပါတာ ဖင်ပဲပါတော့ ဖင်ကိုလိုးကြတာနေမှာပေါ့….ကဲပါ မမတို့မိန်းမတွေမှာလဲ ဖင်ပါနေတာပဲဟာ ကျုပ်လဲလိုးကြည့်ချင်တယ်ဗျာ” နွဲ့ရီမှာ မိုးညိုစကားကြောင့် သူသည်လဲပဲ စမ်းသပ်ကြည့်ချင်စိတ်များဖြစ်ပေါ်လာပြီး
“အင်း လုပ်ကြည့်လေ….အဲ့ ချီးတွေတော့ ထွက်မကျလာလောက်ပါဘူးနော်”
“မသိဘူးဗျာ….စမ်းကြည့်ရမှာပဲ ကဲဗျာ လိုးတော့မယ်….” ဆိုပြီး နွဲ့ရီဖင်ပေါက်ကိုလီးနဲ့ထိကပ်လိုက်တော့ နွဲ့ရီကလဲ ဖင်ကိုအစွမ်းကုန် ကော့ပေးထားလိုက်တော့သည်။
မိုးညိုက လီးကိုထိန်းကိုင်ရင်း ကျန်လက်တဖက်က နွဲ့ရီခါးကိုကိုင်ပြီး ခါးကိုအားစိုက်ထည့်လိုက်တော့ ဒစ်ခေါင်းတဝက်ခန့်မြုပ်ဝင်သွားပြီး နွဲ့ရီမှာဘေးကိုလှိမ့်ချလို့ ဖင်ကိုလက်နဲ့ပိတ်ကာ အော်ဟစ်ရင်းလူးလိမ့်နေတော့သည်။ မိုးညိုက ထန်နေပြီး ဘာမှမစဉ်းစားတော့ပဲ နွဲ့ရီဘာဖြစ်ဖြစ် ရအောင်လိုးမည်ဟုစိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်မို့ ဖင်ပေါက်ပေါ်ပိတ်ထားသည့်လက်တွေကိုဖယ်ရှားလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးဖြင့်ပြန်ထိကပ်ကာ အတင်းဖိထည့်နေတော့ နွဲ့ရီမှာနာကျင်သည့်ဝေဒနာကိုသာခံစားနေရပြီး အိပ်ယာပေါ်အလူးလူးအလဲလဲဖြစ်နေတော့သည်။ မိုးညိုက နွဲ့ရီရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုချုပ်ကိုင်ပြီး အတင်းကာရောဖိထည့်နေတော့ ဒစ်ဖူးခေါင်းက နွဲ့ရီဖင်ပေါက်ထဲသို့မြုပ်ဝင်သွားတော့သည်။ နွဲ့ရီမှာလဲ အိမ်အောက်ကလူတွေကြားသွားမည်ဆိုးတာကြောင့်ပါးစပ်ကိုပိတ်လို့ မိုးညိုကိုအတင်းထုရိုက်နေတော့သည်။ အတင်းဖိဆောင့်ထည့်လိုက်တာကြောင့် မိုးညိုရဲ့လီးတဝက်ခန့်ပင် ဖင်ခေါင်းထဲကိုဝင်ရောက်နေတော့သည်။ ကျန်တာကိုလဲအားစိုက်ကာဖိထည့်လိုက်ရင်း လီးကြီးမှာ ဖင်ပေါက်ထဲသို့ တထစ်ထစ်ဖြင့်တိုးဝင်သွားကာ လီးတန်ကြီးတခုလုံးဆုံးဆုံးမြုပ်လို့ဝင်သွားတော့သည်။
မိုးညိုက ဆောင့်မလိုးသေးပဲ စီးကျပ်၍ပူနွေးလှသည့် ဖင်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းအရသာကိုခံစားရင်းငြိမ်နေလိုက်တော့သည်။ နွဲ့ရီမှာလဲ ဖင်ပေါက်ဝရှိ စူးအောင့်သည့်ဝေဒနာကလျော့သွားပေမယ့်လဲ ဖင်ခေါင်းထဲတွင်လီးကြီးဝင်ရောက်ငြိမ်သက်နေသောကြောင့် ခိုးလိုးခုလုဖြင့် အနေရထိုင်ရခက်လို့နေတော့သည်။ မိုးညိုက တော်တော်လေးကြာအောင်ငြိမ်နေကာ နွဲ့ရီအပေါ်သို့အုပ်မိုးကာ ပါးပြင်ကိုနမ်းရှုပ်နေတော့သည်။ နွဲ့ရီလဲအနာသက်သာလာပြီဖြစ်တာကြောင့် စိတ်ထဲတွင်မရိုးမရွဖြစ်လို့လာကာ
“မောင် လိုးတော့လေ ဘာလုပ်နေတာလဲ” ဆိုသည့်အခါမှသာ မိုးညိုက လီးကိုဆွဲထုတ်သွားတော့သည်။ လီးတန်ကြီးက ဖင်ခေါင်းနံရံများကိုပွတ်ဆွဲ၍ ထွက်သွားတော့ နွဲ့ရီမှာပြောပြမတက်တဲ့ဖီလင်လေးကိုခံစားလိုက်ရပြီး မျက်လုံးများလဲမှေးစင်းလို့သွားတော့သည်။
လီးကြီးကအပြင်သို့အကုန်ပြန်ထွက်သွားပြီး နောက်တကြိမ်ပြန်တိုးဝင်လာတော့လဲ နွဲ့ရီခမျာခေါင်းကိုမော့လို့ ဖီလ်တက်ရင်း ငြီးသံရှည်ဖြင့် ငြီးငြူလို့နေတော့သည်။ မိုးညိုမှာလဲအဖုတ်ထဲပိုမိုကြပ်သိပ်သည့်ဖင်ခေါင်းကို အတင်းဖြဲရဲကာလိုးဆော်နေရသောကြောင့် လီးကြီးတခုလုံးညှစ်ဆုတ်ထားသည့်ဖီးလ်ကိုခံရင်း မျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့ထားမိတော့သည်။ အစပထမတွင်တော့ လီးကြီးကိုဖင်ထဲသို့ ဖြေးဖြေးပုံမှန်ဖြင့်သာ ထိုးထည့်လိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်ဖြင့်လိုးနေရင်း တအောင့်နေတော့ နွဲ့ရီမှာအားမလိုအားမရဖြစ်လို့လာပြီး
“ဆောင့်တော့လေ မောင်ကလဲ ဘာလို့နှေးနှေးလေးလုပ်နေရတာလဲ…..” ဆိုပြီးပြောလာချိန်မှ မိုးညိုလဲ ဖင်ကိုလိုးသည့်အရှိန်ကိုမြှင့်ကာ ရှေ့တွင်ပုဇွန်တုပ်ကွေးလှဲနေသည့် နွဲ့ရီကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး လေးဖက်ကုန်း ဖင်ကော့ပုံစံပြင်ယူကာ ခါးနှစ်ဖက်ကိုစုံဆွဲလို့ တရကြမ်းဆောင့်လိုးလိုက်တော့သည်။
ဖင်ထဲက လီးကဝင်ချည်ထွက်ချည် အကြိမ်ရေများလာသည်နှင့်အမျှ နွဲ့ရီမှာ ဖင်ကိုရေချူသလိုဖြစ်လာနေတော့ ကာမဆန္ဒများနှင့်အတူ အခင်းကြီးသွားချင်စိတ်များယဉ်တွဲလျက်ဖြစ်ပေါ်နေတော့သည်။ မိုးညိုမှာလဲ ဖင်ကိုလိုးတာ ဘယ်လောက်မှပင်မကြာသေးပေမယ့် ထိန်းလို့မရနိုင်ဖြစ်လို့နေပြီး ၅ မိနစ်ခန့်အကြာမှာပဲ စိတ်ကိုလျော့ချပေးလိုက်တော့ သုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးတွေက ဖင်ခေါင်းထဲသို့ပန်းထွက်သွားလေတော့သည်။ မိုးညိုကပြီးသွားပြီး သုတ်ရည်များကုန်စင်သည်အထိ ဆက်ညှောင့်နေတော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုတွန်းထုတ်၍ ကုန်းရုန်းထလိုက်ပြီး
“မောင်….ဖယ်….ဖယ်….တို့ အရမ်း သွားချင်နေပြီ…ဖယ်တော့” ဆိုပြီး တွန်းထိုးနေပေမယ့် မိုးညိုကနွဲ့ရီကိုလွှတ်မပေးချေ။ သူ့လီးကြီးမှာလဲအတောင်မကျသွားသေးသလို လိုးလို့လဲမဝသေးသည်မို့ နွဲ့ရီကိုအတင်းချုပ်ကာ လိုးညှောင့်နေတော့သည်။ ထိုသို့ညှောင့်နေရင်း နွဲ့ရီမှာလဲ စိတ်ပြန်ပါလာတာကြောင့် ဖင်ကိုအစွမ်းကုန်ကော့လို့ကုန်းခံနေတော့ မိုးညိုမှာလဲ နွဲ့ရီရဲ့တင်အိုးကြီးနှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ကာအတင်းဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ ဒီတချီတွင်တော့ မိုးညိုလဲအထာနပ်လာပြီး အရင်ကလိုးနည်းများအတိုင်း ဆောင့်လိုက်နားလိုက်ဖြင့် ထိန်းလိုးရင်း ၁၀ မိနစ်ခန့်ပင်ကြာသွားတော့သည်
နွဲ့ရီက ဖင်ခံနေရင်း အဖုတ်ကယားယံနေပြီမို့ မိုးညိုဖက်လှည့်ကာ အဖုတ်ကိုပြောင်းလိုးပေးဖို့ပြောတော့ မိုးညိုကလဲ ဖင်ထဲကလီးကြီးကိုချွတ်လိုက်တော့ အညစ်အကြေးများပေကြံနေသည့် လီးကြီးကိုကြည့်ရင်း
“အမ ကျုပ်လီးက ချီးတွေပေနေပြီဗျ….ဖင်ပဲဆက်လိုးလိုက်တော့မယ်ဗျာ….ပြီးမှပဲ ရေသွားဆေးပြီး အဖုတ်ကိုလိုးမယ်နော်” ဆိုပြီး ဖင်ကိုသာဆက်လိုးနေတော့သည်။ အိပ်ယာပေါ်ချည်လေးဖက်ကုန်းနေရ၍ သူတို့နှစ်ဦးလဲရိုးအီလာပြီမို့ ဖင်ထဲကလီးကိုပြန်မချွတ်သေးပဲ နှစ်ယောက်တူတူအိပ်ယာပေါ်မှဆင်းကာ နွဲ့ရီကိုနံရံတွင်မျက်နှာမူခိုင်းလိုက်ပြီး ဖင်ကိုအနောက်ကော့ခိုင်းကာ မိုးညိုကအနောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်လိုးနေတော့သည်။ နွဲ့ရီအဖို့ မတ်တပ်လိုးသည်ဆိုတာ ကြားပင်မကြားဖူး စမ်းလဲစမ်းမကြည့်ဖူးသည်မို့ အသစ်အဆန်းဖြစ်လို့နေတော့သည်။ သူတို့လင်မယားအဖို့ လိုးသည်ဆိုတာကို အိပ်ယာကိုပဲအသုံးပြုနေကြပြီး တခြားနေရာများတွင် လိုးရကောင်းမှန်းမသိကြ။ နွဲ့ရီမှာတော့ မိုးညိုနဲ့မှ လယ်ကွင်းထဲလဲလိုးဖူးသွားသည် မတ်တပ်လဲလိုးဖူးသွားသည် ချောင်းစပ်ရေချိုးရင်းလဲ လိုးဖူးသွားလေတော့သည်။
မိုးညိုက ဖင်စမ်းလိုးချင်သည်ဟုပြောသောကြောင့် နွဲ့ရီကလဲစမ်းသပ်ကြည့်ချင်၍ လက်ခံလိုက်ပေမယ့် ဖင်လိုးရင်ဗိုက်ကြီး မကြီး သူလဲမသိ မိုးညိုလဲမသိပေ။ မိုးညိုကတော့ ဖင်လိုးရတာကိုစွဲလမ်းသွားပြီး တချိန်လုံး နွဲ့ရီဖင်ကိုသာလိုးချင်နေတော့သည်။ နွဲ့ရီကတော့ ဖင်ကိုတခါလိုးရင် အဖုတ်ကိုနှစ်ခါလိုးပေးရမည်ဟု စည်းကမ်းထုတ်ထားသောကြောင့် မိုးညိုမှာ ဖင်ကိုလိုးချင်သောကြောင့် နွဲ့ရီစိတ်ကျေနပ်စေရန် အဖုတ်ကိုပြောင်းပြောင်းလိုးပေးရသည်။
ထိုသို့ဖြင့် နွဲ့ရီနှင့်မိုးညိုတို့မှာ လစ်ရင်လစ်သလို ခိုးခိုးစားနေလိုက်ကြတာ ၂ လကျော်လို့ ၃ လအတွင်းဝင်လာပြီး နွဲ့ရီရဲ့ဗိုက်လေးဟာ ပူသလိုလိုဖြစ်လာတဲ့အချိန်မှသာ စိုးဝင်းကသတိထားမိသွားပြီး နွဲ့ရီကိုအစ်အောက်မေးလိုက်တော့ နွဲ့ရီကလဲ မိုးညိုနဲ့ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကိုပြောပြလိုက်တော့သည်။ စိုးဝင်းမှာ ဝမ်းသာအားရဖြစ်သွားပြီး နောက်တရက်တွင် တဖက်ရွာရှိဆေးဆရာကိုပင့်၍ နွဲ့ရီကိုစမ်းသပ်လိုက်ချိန်မှာတော့ စိုးဝင်းတို့မိသားစု အမျှော်လင့်ဆုံးအဖြေကိုရသွားတော့သည်။
စိုးဝင်းတင်ပျော်ရွှင်နေသည်မဟုတ် နှစ်ဖက်မိဘများကလဲပျော်ရွှင်က နွဲ့ရီကိုအိမ်မှုကိစ္စများ ယက္ကန်းယက်ခြင်းကိစ္စများကိုပေးမလုပ်တော့ပေ။ စိုးဝင်းက နွဲ့ရီကိုဂရုတစိုက်ဖြင့်အမြဲကြည့်ကာနေပြီး နွဲ့ရီလိုချင်တာ ဖြစ်ချင်တာများကို ဖြည့်ဆည်းပေးတော့သည်။ စိုးဝင်းတို့ နွဲ့ရီတို့ကသာ ပျော်နေပြီး မပျော်နိုင်သူတယောက်ကတော့ မိုးညိုပင်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ မိုးညိုက နွဲ့ရီကိုယ်ဝန်နဲ့မို့ မလိုးရတော့မှာ စိုးတာနဲ့ မပျော်ပဲဖြစ်နေတော့ နွဲ့ရီမှာ ရွာထဲတွင်ကြားထားသည့် ကိုယ်ဝန် ၇ လ ၈ လထိအလိုးခံလို့ရကြောင်းကိုပြန်ပြောလိုက်မှာသာ မိုးညိုလဲပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပြန်ဖြစ်လို့လာတော့သည်။
နွဲ့ရီကိုယ်၌ကလဲ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ထားပေမယ့်လဲ သူမရဲ့ကာမစိတ်တို့ကား မပျောက်သွားသည့်အပြင် ပိုလို့ပင်ပြင်းထန်လာတော့သည်။ တခါသား မိုးညိုနှင့် နွဲ့ရီတို့မှာ နေ့လည်ခင်းအချိန်အခါကစလို့ လိုးဆော်လာလိုက်ကြတာ ညနေစောင်းအချိန်ကိုပင်ရောက်ရှိလို့သွားပြီး သူတို့ရဲ့အချစ်ခရီးလေးက အတောမသတ်နိုင်သေးဖြစ်လို့နေသည်။
နွဲ့ရီက နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ် ဆိုသလို မိုးညိုကိုအောက်မှာနေပြီး သူကအပေါ်မှတက်ကာဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ ထိုလို့မျောက်မထား မြင်းစီးနေချိန် လင်ကြီးစိုးဝင်းပြန်ရောက်လာကာ နွဲ့ရီအဖြစ်ကိုမြင်သွားပြီး မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြာများပင်ဖြစ်လို့သွားတော့သည်။ မိုးညိုကတော့ အိပ်ခန်းပေါက်ဝတွင် စိုးဝင်းပြန်ရောက်နေသည်ကိုသတိမထားမိသေး နွဲ့ရီတယောက်သာ ဆောင့်လိုးနေရင်း လူရိပ်မြင်သလိုဖြစ်တာကြောင့် လှည့်အကြည့် စိုးဝင်းနဲ့တွေ့သွားခြင်းဖြစ်တော့သည်
နွဲ့ရီက သူ့လင်ကြီးကိုဘေးမှာထား၍ လင်ငယ်နဲ့အလိုးခံနေခြင်းကို ဖီးလ်များဖြစ်လို့လာပြီး မိုးညိုရဲ့အပေါ်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင်ဆောင့်လို့ လိုးနေတော့သည်။ ထို့နောက် နွဲ့ရီက ဒူးထောက်၍ အဖုတ်ထဲကလီးကိုချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ဖင်မှာပြောင်းကာတေ့သွင်းရင်းထိုင်ချလိုက်တော့ စိုးဝင်းတယောက်ပိုလို့ပင် အံဩသွားမိတော့သည်။
ဖင်ဆိုသည့်နောက်ပေါက်ကိုလိင်ဆက်ဆံလို့ရမှန်း သူမသိခဲ့ချေ။ အခုတော့ သူ့ညီမိုးညိုနှင့် သူ့မယားတို့ကား ရှေ့ပေါက်ကော နောက်ပေါက်ပါလိုးဆော်နေကြတော့သည်။ နွဲ့ရီက စိုးဝင်းဖက်လှည့်ကြည့် လှည့်ကြည့်ဖြင့် စိတ်ကြိုက်ဆောင့်လိုးရင်း ခဏအကြာမှာမိုးညိုရဲ့သုတ်ရည်များက ဖင်ပေါက်ထဲပန်းထွက်သွားတော့သည်။ မိုးညိုကသုံးလေးချီမျှ ဆက်တိုက်လိုးထားရသောကြောင့် အတော်ကြီးမောဟိုက်လို့သွားပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာပဲ ပိုးလိုးပက်လက်အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
နွဲ့ရီက အခန်းပေါက်ဝတွင်လင်ကြီးဖြစ်သူကိုတွေ့လိုက်ရတော့ စိုးဝင်း ကိုလှမ်းပြုံးပြလိုက်ပြီး နွဲ့ရီလဲ မိုးညိုရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကနေထထွက်လာလိုက်တော့သည်။ စိုးဝင်းလက်ကိုဆွဲကာ သူတို့အခန်းဆီပြန်သွားရင် စိုးဝင်းရဲ့အဝတ်တွေကိုချွတ်ပေးလိုက်တော့ စိုးဝင်းမှာ ဆေးမိထားသူတယောက်ပမာ ကြောင်စီစီဖြစ်လို့နေပြီး နွဲ့ရီလုပ်ပေးသမျှငြိမ်လို့သာနေတော့သည်
အဝတ်များကျွတ်သွားချိန်မှာတော့ နွဲ့ရီက စိုးဝင်းရှေ့ဒူးတုပ်ထိုင်ချကာ လီးကြီးကိုပါးစပ်တွင်းထည့်၍ တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့်စုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ခဏမျှစုပ်ပေးလိုက်ပြီး နွဲ့ရီလဲမတ်တပ်ပြန်ရပ်ကာ စိုးဝင်း ကိုအိပ်ယာပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး နွဲ့ရီကစိုးဝင်းကိုယ်ပေါ်တက်ခွရပ်လိုက်ပြီး
“အကို….နွဲ့ ဖင်ကိုလိုးမလား….နွဲ့ ဖင်ခံရတာ တအားကြိုက်တယ်” ဆိုပြီးမေးလိုက်တော့ စိုးဝင်းက ခေါင်းလဲမငြိမ့်ပြသလို ခါယမ်း၍လဲမပြပေ။ နွဲ့ရီကနှုတ်ခမ်းကိုတွန့်ကွေးယုံမျှပြုံးလိုက်ပြီး ဘာမှဆက်မမေးတော့ပဲ စိုးဝင်းရဲ့လီးကြီးကိုထိန်းကိုင်ကာထားရင် သူမဖင်ပေါက်မှာတေ့လို့ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။
သူ့ထပ်နှစ်ဆကြီးသည့် လီးကြီးဖြင့်ကြိမ်ဖန်များစွာအလိုးခံထားသည့် ဖင်ပေါက်မှာ စိုးဝင်းလီးကိုမှုမနေတော့ပဲ တန်းတန်းမတ်မတ် ဖင်ခေါင်းထဲသို့စိုက်ဝင်သွားတော့သည်။ နွဲ့ရီက ဖင်ကြွက်သားကိုညှစ်ကာ ကစားပေးလိုက်ရင်း ကြမ်းပြင်ကိုအားယူလို့ ထိုင်ချည်ထချည်ဖြင့် ဖင်အလိုးခံနေတော့သည်
စိုးဝင်းမှာ ပြောင်းလဲသွားသည့် သူ့ဇနီးလေးကိုမယုံနိုင်သည့်အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းကိုချကာ သူမွှေးသည့်မီးမို့ သူတာဝန်ယူရပေမည်။ မိုးညိုနှင့် နွဲ့ရီတို့ လိုးဆော်နေကြတာ စိုးဝင်းနဲ့ပက်ပင်းတိုးပြီးနောက်တွင်တော့ နွဲ့ရီကား မိုးညိုကိုနေ့ဖက်တွင်ပေါင်းသင်းရတာ အားမရတော့ပဲ ညဖက်တွေမှာပါ အတူတူအိပ်တာ လိုးတာတွေပြုလုပ်လာတော့သည်။ စိုးဝင်းကတော့ သူ့မိန်းမသူတောင် ရံဖန်ရံခါမျှသာလိုးခွင့်ရတော့သည် စိုးဝင်း ဆာလာပြီး နွဲ့ရီကိုနူးနပ်ပြီးဆို နွဲ့ရီကငြင်းဆန်ကာ မိုးညိုနဲ့ချစ်ထားရသောကြောင့် ကျိန်းနေပြီတို့ အိပ်ချင်ပြီတို့ဖြင့်သာ အကြောင်းပြချက်တွေပေးနေတော့သည်။
အိပ်ချိန်ရောက်လို့ မိသားစုဝင်အကုန်လုံး အိပ်ခန်းအသီးသီးသို့ဝင်ကြပြီဆို အရင်ကနွဲ့ရီသည် ပင်ပန်းလာသည့် လင်ယောက်ျားစိုးဝင်း ကိုနှိပ်နှယ်ပေးကာ ဆန္ဒရှိလျှင်လိင်ဆက်ဆံသည် မရှိလျှင်အတူအိပ်ယာဝင်လိုက်ကြပြီး အခုတွင်တော့ အပေါ်ထပ်ကိုရောက်ရောက်ခြင်းမှာတင် စိုးဝင်းနှင့်အိပ်ယာပေါ်ခဏမျှအတူလှဲအိပ်လိုက်ပြီး တအောင့်လောက်အကြာတွင် မိုးညိုအခန်းရှိရာသွားတော့သည်။
ကြာတော့ စိုးဝင်းလဲ နွဲ့ရီရဲ့အဖြစ်ကို အားမလိုအားမရဖြစ်လာပြီး
“နွဲ့……အဲ့လိုကြီးတော့ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ….အကို့ကိုလဲ သနားပါအုံး…..နွဲ့က အကိုယူထားတဲ့ ကာမပိုင်လင်ယောက်ျားပါကွာ”
“အို….အကိုကလဲ နွဲ့က အကို့ကိုထားခဲ့ပြီး လင်ငယ်နောက်လိုက်သွားတာမှမဟုတ်တာ…..ပြီးတော့ ဒါမျိုးကိုလဲ အကိုပဲဖြစ်စေချင်တာမလား……ခု အကိုဖြစ်ချင်တဲ့အတိုင်း ဖြစ်လာပြီပဲလေ”
“အဲ့ဒါတော့ အဲ့ဒါပေါ့ကွာ…..နွဲ့ဗိုက်ထဲမှာ ရင်သွေးလေးရှိတယ်လေ….သတိထားအုံးမှပေါ့ နွဲ့ရယ်”
“အို….ရွာထဲက ကောင်မတွေပြောတာတော့ ကိုယ်ဝန် ၇ လထိအတူနေလို့ရတယ်တဲ့……နွဲ့က ခုမှ ၅ လကျော်ပဲရှိသေးတာကို အကိုကလဲ…….ခုမှတော့ နွဲ့ကို လာတားမနေပါနဲ့တော့…..ဒီဇာတ်ကို အကိုကိုယ်တိုင်ရေးခဲ့တာပဲလေ……ပြီးတော့ နွဲ့လေ…..အကို့ကိုချစ်တယ်…..သိလား……မောင်မိုးကိုလဲ ချစ်တယ်” နွဲ့ရီစကားကြောင့် စိုးဝင်းမှာ ပြာခနဲ့ဖြစ်လို့သွားပြီး ခေါင်းထဲချာချာလည်လို့သွားတော့သည်။ နွဲ့ရီကား ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်တော့သည့် အခြေအနေကိုပင်ရောက်နေပြီမို့ စိုးဝင်းလဲ လက်လွှတ်ကာပေးထားလိုက်ရတော့သည်
ဒီလိုနဲ့ ၉ လလွယ်လို့ ၁၀ လဖွားချိန် သမီးလေးဆွေဆွေဝင်းကိုမွေးလာချိန်တွင်တော့ တမိသားစုလုံးရဲ့ မြေးဦးလေးဖြစ်တာနဲ့အညီ တအိမ်လုံးကဖူးဖူးမှုတ်ထားကြတော့သည်။ နွဲ့ရီက သမီးလေးကိုမွေးပြီးပြီးချင်း သူ့ဖာသူ နာမယ်ပေးကင်းပွန်းတပ်လိုက်သည်က ညိုညိုဝင်းဖြစ်ပြီး ကလေးမှာ ဖြူဖြူဝဝကစ်ကစ်လေးဖြစ်သည့်အပြင် နေ့နံလဲမကိုက်တာမို့ လူကြီးများက ဆွေဆွေဝင်းဟုနာမယ်ပေးလိုက်တော့သည်။
နွဲ့ရီ ဘာလို့ဒီနာမယ်ပေးသည်ဆိုတာကို စိုးဝင်းတယောက်ကောင်းကောင်းသိပေမယ့် ဘာမှတော့ဝင်မပြောသာပေ။ ဆွေဆွေဝင်းလေးခမျာ မိဘများလက်ထဲကိုရောက်သည်မရှိ တချိန်လုံးအဖိုးအဖွားတို့လက်ထဲတွင်ရှိနေပြီ မြနှစ်က နွဲ့ရီကို ကူ၍ ကလေးဝိုင်းထိန်းပေးရသည်။ မိုးညိုမှာလဲ ဆွေဆွေဝင်းလေးကို တအားချစ်ရှာသောကြောင့် လက်ထဲကပင်မချတော့ ကလေးချီးပါသေးပေါက် ရေချိုးပေးသည့်ကိစ္စများကိုပင် သူကိုယ်တိုင်မရွံမရှာလုပ်လို့ပေးတော့သည်။
နွဲ့ရီလဲ မိုးညိုကိုကြည့်ရင်း စိတ်မကောင်းလဲဖြစ်နေရသည်။ သူ့ကလေးဆိုတာသာသိရင် ဘယ်လောက်များပျော်နေလိမ့်မလဲ ဆိုပြီးတွေးရင်း တနေ့နေ့တချိန်ချိန်တွင်တော့ မိုးညိုကိုအဖြစ်မှန်များအားလုံးဖွင့်ပြောပြမည်ဟု နွဲ့ရီတွေးထားလိုက်တော့သည်။ ဆွေဆွေဝင်းကိုမွေးပြီး ၃ ၄ လအကြာတွင် သူမနှင့်မိုးညိုတို့၏ အချစ်ခရီးကားတကျော့ပြန် ပြန်လည်ရောက်ရှိလို့လာပြီး နေ့ဖက်တွင် ကလေးကိုအဖိုးအဖွားများလက်ထဲထည့်ကာ အိမ်ပေါ်တက်၍ အနားယူသလိုလိုဖြင့် အလိုးခံနေတော့သည်
ဤနေရာတွင် ဦးမိုးညိုနှင့် ဒေါ်နွဲ့ရီတို့အဖြစ်က ပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်ပေမယ့် နောက်ဆက်တွဲကိစ္စရပ်များပါ တဆက်ထဲဖော်ပြလိုက်တော့မည်။
အခါကြီးရက်ကြီး တရက်တွင် ဦးဘိုးဝင်းနှင့် ဒေါ်မြညိုတို့လဲ ရွာဦးကျောင်းသို့ သွားကာ ဥပုတ်စောင့် သီလယူနေတော့သည်။ စိုးဝင်းကတော့ လယ်ကိစ္စဖြင့် တဖက်ရွာသို့သွားနေပြီး အိမ်တွင် နွဲ့ရီရယ် မြနှစ်ရယ် မိုးညိုရယ်သာကျန်ခဲ့တော့ နွဲ့ရီက ကလေးကိုမြနှစ်လက်ထဲသေချာအပ်ထားပြီး ခေါင်းမူးသည်အကြောင်းပြ၍ အပေါ်ထပ်တွင် လင်ငယ်လေးနဲ့သွားပျော်ပါးနေချိန်ဖြစ်သည်။
နွဲ့ရီနှင့် မိုးညိုတို့မှာ တွေ့မရှောင်အနေအထားတခုကိုရောက်နေပြီး သူ့အခန်းကိုယ့်အခန်းရွေးမနေတော့ပဲ လူလစ်ရင် လစ်သလို တွေ့သည့်နေရာမှာတင် ထမိန်ကိုလှန်၍တမျိုး အကုန်လုံးနိကပ်ချွတ်၍တဖုံ အမျိုးမျိုးလိုးကြဆော်ကြတော့သည်။ အခုမှာလဲ လှေကားထိပ်ရှိ တံခါးဝမှာတင်ပဲ နွဲ့ရီက ထမိန်ကိုလှန်၍ ဖြဲကားပေးနေပြီး သူ့ပေါင်ကြားတွင်တော့ မိုးညိုက ဖင်ပေါက်ကိုလက်ဖြင့်ထိုးနှိုက်ရင်း အဖုတ်ကိုလျက်ပေးနေချိန်တွင် သူတို့ဘေးရှိ အခန်းတံခါးက ရုတ်တရက်ပွင့်သွားပြီး တံခါးဝတွင် ကလေးချီ၍ ရပ်နေသည့်မြနှစ်ကို သူတို့လဲတွေ့လိုက်ရတော့သည်။
မြနှစ်မှာ သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ကြောင်ပြီးရပ်ကြည့်နေသလို နွဲ့ရီနှင့် မိုးညိုတို့မှာလဲ မြနှစ်ကိုပြန်၍ ကြည့်နေကြသည်။ ပထမဆုံးအသိဝင်လာသူကား နွဲ့ရီဖြစ်ပြီး
“အယ်……ညီမလေး…မြ…..မြ….ဟို…ဟို” ဖြစ်နေတော့ မြနှစ်မှာအသိပြန်ဝင်လာပြီး ကိုယ်လုံးကဆတ်ခနဲ့ဖြစ်သွားကာ
“ဟို….မမ…..သမီးလေးက…..အိပ်…..” စကားများအထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြစ်လို့နေတော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုစွဲကာ
“မောင်………မြ ကိုသွားဖမ်း….သွား…ဖမ်း…” ဆိုပြီးပြောလိုက်တော့ မိုးညိုမှာလဲ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် မတ်တပ်ရပ်ကာ အခန်းဝကမြနှစ်ကိုသွားဆွဲခေါ်လိုက်တော့သည်။
ထိုအချိန်မှ မြနှစ်ကအသိပြန်ကပ်လာပြီး မိုးညိုလက်ထဲကအတင်းရုန်းထွက်ကာ ပြေးမည်လုပ်တော့ နွဲ့ရီက လက်ထဲက ကလေးကိုပွေ့ချီလို့ သူမအိပ်ယာပေါ်တွင်သွားရောက် သိပ်လိုက်တော့သည်။ ပြီးနောက်အိမ်ရှေ့ခန်းကိုပြန်ထွက်လာတော့ မြနှစ်မှာအသံများပင် တုန်လို့နေပြီး
“ဟို….မမ……ကျမ…..ဟို…..ဘယ်သူ့မှပြန်မပြောပါဘူး….မမ….ဟို” နွဲ့ရီက မိုးညိုကိုမျက်စပြစ်ပြလိုက်တော့ မိုးညိုကမြနှစ်ရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုပူး၍ချုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။ နွဲ့ရီကတော့ ဘေးဘီကိုမျက်စေ့ကစားကာ ကြိုးတချောင်းကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး မြနှစ်ရဲ့လက်တွေကိုပူး၍ တုပ်နှောင်လိုက်တော့သည်။
မြနှစ်က အမျိုးမျိုးတောင်းပန်ရုန်းထိုးနေတော့ မိုးညိုကလဲမြနှစ်ကိုကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကိုလှမ်းယူကာ အသံမထွက်စေရန် ပါးစပ်အတွင်းသို့ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ ပြီးနောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် လူးလိမ့်နေသည့် မြနှစ်ကိုကြည့်ရင်း နွဲ့ရီနဲ့ မိုးညိုတို့လဲ ဒီကိစ္စကိုဘယ်လိုလုပ်ရမည်မသိ ခေါင်းချင်းဆိုင်လို့ တိုင်ပင်နေလိုက်တော့သည်။
“သူ့ကိုသတ်ပြီး ချောင်းထဲ သွားမျောလိုက်ရမလား မမ” ဆိုတော့ နွဲ့ရီက ခေါင်းကိုခါယမ်းကာ
“မဖြစ်ဘူး သူပျောက်သွားလို့ဆိုပြီး ဝိုင်းရှာမှဖြင့် အကုန်လုံးဒုက္ခရောက်ကုန်မယ်….အင်း….အဓိက သူ့ကိုနှုတ်ပိတ်ချင်တာမလား….သူ့ကိုသတ်လိုက်လို့မဖြစ်ဘူး….တနည်းနည်းတော့ရှိမှာပါ…” မြနှစ်မှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ရုန်းဆန်နေရင်း နွဲ့ရီတို့စကားကိုကြားပြီး အကြောက်အလန့်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ ထိုသို့ရုန်းနေရင်း မြနှစ်ဝတ်ထားသည့် ထမိန်မှာပြေလျော့သွားပြီး ဗိုက်သာဖြူဖြူလေးအနည်းငယ်လှစ်ဟသွားတော့ နွဲ့ရီကမြင်သွားပြီး အကြံတခုရသွားကာ
“မောင်….သူ့ကိုနှုတ်ပိတ်ဖို့ လွယ်ပါတယ်…..မောင်လုပ်ရင် ရတယ်”
“ဟင် ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ ပြောလေ….မောင်လုပ်မယ်”
“မောင် သူ့ကိုလိုးလိုက်”
“ဗျာ…..” မိုးညိုမှာပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် အံအားသင့်သွားသလို နွဲ့ရီစကားကြောင့် မြနှစ်မှာလဲ လန့်ဖြန့်သွားတော့သည်။
နွဲ့ရီက မြနှစ်ခြေရင်းဖက်ကိုပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး ခါးတွင်ပြေလျော့စဖြစ်နေသည့် ထမိန်စကိုကိုင်၍ ဆွဲချလိုက်တော့ ဆီးခုံလေးပေါ်လွင်လို့သွားပြီး ပေါင်တဝက်ခန့်ပင်ရောက်နေတော့သည်။
“မောင်ပဲ သူ့ကိုလိုးချင်တယ် လိုးချင်တယ် ခဏခဏပြောနေပြီးတော့ ခုအခွင့်အရေး ရတုန်း လိုးပလိုက် ဒါဆို သူလဲ နှုတ်ပိတ်သွားလိမ့်မယ်”
မြနှစ်က နွဲ့ရီစကားကြောင့် ဖင်နဲ့အတင်းဖိထားပေမယ့် နွဲ့ရီကအားပါပါဆွဲယူလိုက်တာကြောင့် ထမိန်မှာကွင်းလုံးကျွတ်သွားတော့သည်။ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းအရှက်ကင်းမဲ့သွားတော့ မြနှစ်မှာ ပေါင်ကိုပူးလိမ်လို့ ဒူးကိုကွေးထားရင်း တအူးအူး တအားအားဖြင့်သာအော်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်လူးလိမ့်နေတော့သည်။
မြနှစ်မှာ ၁၅ နှစ်ပြည့်ပြီးခါစပင်ရှိသေးသည့် အပျိုပေါက်စလေးဖြစ်သည်မို့ အမွှေးအမှင်ခပ်ကြဲကြဲ ခပ်ပါးပါးသာပေါက်ရောက်နေသေးသည်။ နွဲ့ရီက မြနှစ်ခြေကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲကိုင်လို့ အတင်းဆွဲဖြဲလိုက်တော့ မြနှစ်မှာလူးလိမ့်ရင်းပင် ပေါင်နှစ်ချောင်းမှာပြဲသွားတော့သည်။ ပေါင်လေးပြဲသွား၍ လှစ်ဟသွားသည့် ပေါင်ကြားမှ ရတနာလေးကို နွဲ့ရီကော မိုးညိုတို့နှစ်ဦးသားစိုက်ကြည့်ကာနေပြီး တဦးကိုတဦးပြန်ကြည့်လို့နေလိုက်တော့သည်
နွဲ့ရီက မြနှစ်ခေါင်းရင်းဖက်ပြန်ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး မြနှစ်ခေါင်းကိုသူ့ပေါင်ပေါ်တင်၍ မြနှစ်ပေါင်ကြားတွင်တော့ မိုးညိုကဒူးထောက်၍ထိုင်နေတော့သည်။ နွဲ့ရီကား အပျိုပါကင်ဖောက်နည်းစနစ်များကို နှုတ်အားဖြင့် ပြောပြကာ သင်ပြပေးနေတော့ မိုးညိုမှာလဲ မြနှစ်ပေါင်ကြားထဲသို့ခေါင်းစိုက်ဝင်သွားပြီး မြနှစ်ကို ကာမအရသာများပေးစွမ်းနေလိုက်တော့သည်။ အဖုတ်လျက်ပေးနေရင်းမှာတောင် နွဲ့ရီက မြနှစ်၏အင်္ကျီကျယ်သီးများကိုဆွဲဖြုတ်၍ စူဖြို့စရင်သားနှစ်မွှာကို ကိုယ်တွယ်ပေးလိုက်တော့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေသည့် မြနှစ်မှာ ကော့ပျံသွားတော့သည်။
မြနှစ်ရဲ့ရင်သားများထိပ်ရှိ နီညိုရောင်ရှိသည့် နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုကို လက်ညိုးလက်မဖြင့်ညှပ်ကာ ပူးပြီးချေပေးလိုက်တော့ မြနှစ်တယောက်ထွန့်ထွန့်လူးလို့သွားတော့သည်။ နွဲ့ရီက ခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်းကိုတိုက်စစ် ဆင်နေသလို့ မိုးညိုကလဲ ခါးအောက်တွင်ခေါင်းထိုးစိုက်လို့ ချွေးနံ့ နံနေသည့်အဖုတ်လေးကို တပြတ်ပြတ်ဖြင့် ပင့်ပင့်လျက်နေလိုက်တော့သည်။ မိုးညိုကား ဖင်လိုးကြိုက်သူဖြစ်သောကြောင့် နွဲ့ရီမခိုင်းစေပါပဲ မြနှစ်အဖုတ်ကိုလျက်ပေးနေရင်းနဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲသို့လက်ထိုးသွင်းကာ လက်ဖြင့်လိုးပေးနေလိုက်တော့သည်။
ကော့ပျံ ရုန်းထိုးနေတာ အတော်လေးပင်ကြာတော့ မြနှစ်မှာဆတ်ခနဲ့ ဆတ်ခနဲ့ ကိုယ်လုံးလေးတွန့်လိမ်စွာ ငြိမ်ကျသွားတော့ နွဲ့ရီက မိုးညိုရဲ့ခေါင်းကိုအချက်ပြ၍ လိုးခိုင်းလိုက်တော့သည်။ မိုးညိုကလဲ မြနှစ်အဖုတ်တွင်းမှ စီးကျင်လာသည့်ခပ်ချွဲချွဲအရည်တွေကို ပါးစပ်ဖြင့်အရသာခံနေရင်း ငုတ်တုပ်ထထိုင်ကာ သူ့လီးဖြင့် မြနှစ်အဖုတ်မှာတေ့သွင်းလိုက်တော့သည်။ ခေါင်းရင်းရှိနွဲ့ရီက မြနှစ်ရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုထိပ်ဖက်မှဆွဲပေးထားတာကြောင့် မြနှစ်ရဲ့အဖုတ်လေးမှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရတော့သည်။
မိုးညိုက ခါးကိုခွက်၍ လီးကိုဖိထည့်သည့်အချိန် မြနှစ်လဲခေါင်းထောင်လို့လာပြီး မိုးညိုကိုကြည့်လို့နေသည်။ မိုးညိုကား အံကိုတင်းတင်းကြိတ်လို့ ဖိထည့်လိုက်တော့ “ဗြိ” ဆိုသည့်အသံလေးထွက်ကာ လီးဒစ်ဖူးခေါင်းကြီးက မြနှစ်အဖုတ်ထဲစိုက်ဝင်လို့သွားတော့သည်။ မြနှစ်မှာနောက်တကြိမ်ပြန်လည်၍ ရုန်းဆန်နေတာကြောင့် နွဲ့ရီက မြနှစ်ဆံပင်တွေကိုသပ်ချပေးကာ နဖူးကိုငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး
“ညီမလေး ခဏအောင့်ထားနော်….နည်းနည်းတော့ နာလိမ့်မယ်….ခဏလေးနော် ညီမလေး” ဆိုပြီး မြနှစ်ကိုစိတ်လျော့ထားရန် အားပေးအားမြှောက်လုပ်နေပြီး နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို ကုန်းစုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။
မြနှစ်မှာ နို့စို့ခံလိုက်ရတာကြောင့် ဖီးလ်များတက်နေပေမယ့် သူ့ပေါင်ကြားထဲကိုလဲ မီးစဖြင့်ထိုးလိုက်သည့်အတိုင်း ပူခနဲ့ဖြစ်နေတာ တော်တော်နဲ့မပျောက်တော့ပေ။ ကြာလာတော့ နို့စို့ခံရသည့်ဖီးလ်ပင်ပြန်မရတော့ပဲ အဖုတ်ကနာသည့်ဝေဒနာတခုကိုသာသိရှိခံစားနေမိတော့သည်။ မိုးညိုကား မုဒိန်းကျင့်သည့်နှယ် မြနှစ်ကိုချုပ်၍ လိုးနေတာဖြစ်သောကြောင့် ထိန်းပြီးမလိုးပဲ နွဲ့ရီကိုလိုးသည့်အတိုင်း အတင်းတရကြမ်းလိုးဆော်နေလိုက်မိသည်။ နွဲ့ရီကလဲ နို့ကုန်းစို့နေတော့ မိုးညိုကိုသတိမပေးဖြစ်တော့။ မြနှစ်ကိုယ်အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် သွေးကွက်လေးပင်အိုင်လို့နေတော့သည်။
မြနှစ်အဖို့ ၅ မိနစ်ကျော် ၁၀ မိနစ်ခန့် ငရဲတမျှခံစားလိုက်ရပြီး ၁၀ မိနစ်ကျော်လာချိန်တွင်တော့ နာကျင် စူးအောင့်သည့် ဝေဒနာတို့ပပျောက်သွားကာ အဖုတ်ခေါင်းတွင်း ဝင်ထွက်သွားလာနေသည့် လီးကြီးအရသာကို ခံစားသိရှိနေကာ ရင်တွေလဲခုန်လို့နေတော့သည်။ နို့သီခေါင်းက နွဲ့ရီပါးစပ်ထဲရောက်နေပြီ တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် ကလေးနို့စို့သည့်အတိုင်း အစို့ခံနေရတော့ မြနှစ်မှာလဲ ရင်တွေအူတွေအသည်းတွေယားယံလို့လာကာ ခဏအကြာတွင်ပဲ သူ့ကိုယ်လုံးကဆတ်ခနဲ့ ဆတ်ခနဲ့ဖြစ်လို့သွားပြန်တော့သည်။
နွဲ့ရီလဲ မြနှစ်ပြီးသွားကြောင်းကိုခံစားသိရှိလိုက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကပုဆိုးစကိုပြန်ဆွဲထုတ်ကာ လက်မှာတုပ်နှောင်ထားသည့်ကြိုးတို့ကိုလဲ ဖြည်ပေးလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သတိလစ်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေသည့် မြနှစ်ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်အစားများကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး မိုးညိုကို ကစ်ဆင်ဆွဲကာလိုးခိုင်းတော့ မိုးညိုကလဲ မြနှစ်အပေါ်သို့မှောက်လျက်ထပ်လှဲကာ မြနှစ်၏နှုတ်ခမ်းပါးလေးများအား နမ်းစုပ်ရင်းညှောင့်ကာလိုးနေတော့သည်။
နောက်ထပ် ၅ မိနစ်ကျော်မျှအကြာတွင် မိုးညိုရဲ့လီးတန်ကြီးက ယားယံလာပြီး အူတွေအသဲတွေလဲဗြောင်းဆန်သလိုဖြစ်လာသည်မို့ ခပ်သွက်သွက်ညှောင့်လိုးလိုက်ရင်း သုတ်ရည်ဖြူပြစ်ပြစ်များကို အပျိုပါကင်အဖုတ်ခေါင်းလေးအတွင်း ပန်းထုတ်၍ ပြီးချလိုက်တော့သည်။
မြနှစ်နှင့် မိုးညိုတို့နှစ်ယောက်ထပ်လျက်မှိန်းနေချိန် နွဲ့ရီကတော့ ကလေးငိုသံကြောင့် ပြေး၍ နို့တိုက်နေလိုက်တော့သည်။ ကလေးကိုနို့တိုက်ပြီး အခန်းပြင်သို့ပြန်အထွက်အလာမှာတော့ မြနှစ်ကလေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးနေပြီး အနောက်ကနေမိုးညိုကလိုးနေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ နွဲ့ရီက မြနှစ်ကိုကြည့်ပြီး
“ဘယ်ဆိုးလို့လဲ သူလဲကောင်းမှန်းတော့သိသား” လို့တွေးပြီး မိုးညိုဖက်ကပတ်၍ လမ်းလျောက်သွားလိုက်တော့ နွဲ့ရီတယောက်မျက်လုံးပြူးလို့သွားတော့သည်။
မိုးညိုကား မြနှစ်၏ဖင်ပေါက်ကိုလိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ နွဲ့ရီမှာ မိုးညိုကိုလက်ဖျားပင်ခါလို့သွားတော့သည်။ အပျိုစင်ကောင်မလေးတယောက်ကို တချိန်တည်းမှာတင် အရှေ့ကောအနောက်ကောပါကင်ဖောက်၍ ကာမကိုအရယူထားလိုက်တော့သည်။ အရင်ရက်တွေတုန်းကတော့ မိုးညိုက နွဲ့ရီကို စသလိုလို နောက်သလိုလိုဖြင့်
“အမ…..ကျုပ် မြနှစ်ကိုလိုးချင်တယ်ဗျာ” ဆိုတော့ နွဲ့ရီမှာလဲ အခွင့်အရေးရအောင် သူဖန်တီးပေးမည်ဟုသာ ပြီးစလွယ် နှုတ်ကတိပေးထားလိုက်ပြီး အခုမှာတော့ မိုးညိုရဲ့ ဆန္ဒတွေပြည့်လို့သွားတော့သည်။
မြနှစ်ပြီးတော့လဲ မိုးညိုက ရပ်မသွားသေးပဲ
“ကျုပ်က ရွာထဲက မိန်းမတွေအကုန်လုံးကိုလိုးချင်တာဗျ….ပြီးရင် ဘယ်သူကတော့ လိုးလို့ကောင်းသည် ဘယ်သူက လိုးလို့မကောင်းဆိုတာ မမကိုပြန်ပြောပြမယ်” နွဲ့ရီကတော့
“ပျိုတိုင်ကြိုက်တဲ့နှင်းဆီခိုင်ဖြစ်ချင်ရင် မောင် ဒီလိုပုံနဲ့မဖြစ်နိုင်ဘူး….သောက်တာ စားတာ ပျော်ပါးတာလျော့ မလုပ်နဲ့လို့မပြောဘူး လုပ်လို့ရတယ်…လျော့ပြီးလုပ် အလုပ်ကိုလဲကြိုးစား ဘယ်မိန်းမမှ အလုပ်မရှိတဲ့သူကို ပြန်မကြိုက်ဘူး….သိလား…..” အဲ့လိုပြောပြီးနောက်တွင် ထူးထူးခြားခြား မိုးညိုမှာ အိမ်အလုပ် လယ်အလုပ်များဝိုင်းလုပ်လာတော့သည်။
မိဘများကတော့ မိုးညိုပြောင်းလဲသွားသည့်အပေါ် ဝမ်းသာနေတော့သည်။ နွဲ့ရီမှာတော့ သူခိုင်းတာတွေအကုန်လုပ်ရင် ပြန်ဆုချမယ်ဆိုပြီး နေ့နေ့ညည သူလိုးတာခံပေးရရှာသည်။ ဒါလဲပဲနွဲ့ရီကမမှု နွဲ့ရီကိုယ်တိုင်က အလိုးခံခြင်းကို ကြိုက်နှစ်သတ်နေပြီမဟုတ်လား။ ပြီးရင်လဲ မိုးညိုရဲ့လီးကြီးကို အခုထပ်ပိုမိုကြီးမားအောင် လိမ်းဆေးများကို နွဲ့ရီကိုယ်တိုင်လိမ်းလို့ပေးတော့သည်။ တရုတ်ဆေး ကုလားဆေး ဗမာဆေး ဆေးနည်းမျိုးစုံကိုတကူးတကဝယ်ယူကာ မိုးညိုရဲ့လီးကြီးကိုလိမ်းကြံ နှိပ်နှယ်ပေးတော့သည်။
မိုးညိုသည် မြနှစ်မှအစပြု၍ ရွာထဲရှိတခြားမိန်းကလေးများဖက်ပါ ခြေဦးလှည့်လာပြီး နွဲ့ရီကိုလဲ ပြန်လည်ပြောပြ၍ အကြံဉာဏ်ယူတတ်သည်။ အပြင်လူများကိုအပြင်စာသဘောထားပြီး အိမ်စာဖြစ်တဲ့ မြနှစ်နဲ့နွဲ့ရီကိုတော့ အိမ်မှာတင်နေပြီး သူ့စိတ်ကြိုက်ရွေးချယ်စားသုံးတော့သည်။ ထိုနေ့က နွဲ့ရီပင်အလိုးမခံလိုက်ရ အဖုတ်လေးပဲအလျက်ခံနေတုန်းရှိသေး မြနှစ်နဲ့တိုးကာ လူမိသွားတော့ မြနှစ်ကိုနှုတ်ပိတ်သည့်အနေဖြင့် လိုးခိုင်းလိုက်ရတော့သည်။
တရက်မှာတော့ ယောက္ခမဖြစ်သူသည် တခြားရွာသို့ ခရီးထွက်နေတုန်း မိုးညိုနှင့် နွဲ့ရီတို့သည်လဲ အိမ်ခန်းတွင်းဝင်ကာ ချစ်ကြည်နူးလို့လိုးပွဲဆင်နွှဲနေကြသည်။ မိုးညိုကိုအောက်မှာထား၍ နွဲ့ရီကအပေါ်မှတက်ခွကာ မြင်းစီးနေရင်း ရုတ်တရက်သူတို့အခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး အိပ်ခန်းပေါက်ဝတွင်မြင်တွေ့လိုက်ရသူကား မြနှစ်ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ မြနှစ်မှာ မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် မျက်ရည်များအရွှဲသားဖြင့် နွဲ့ရီတို့ဆီပြေးလာကာ
“မမ….မမ…အကိုကြီး….အကိုကြီး…..ပိုးထိလို့တဲ့….ဆုံး….ဆုံး….” မြနှစ်မှာ စကားကိုပင်ဆုံးအောင်မပြောနိုင်လိုက်ပဲ သတိလစ်သွားတော့သည်။
နွဲ့ရီနဲ့ မိုးညိုတို့လဲ မြနှစ်ပြောဆိုသွားသည့် စကားများကိုကြားလိုက်ပေမယ့် သူတို့နှစ်ဦ၏ကာမဆန္ဒများမှာ အထွဋ်အထိပ်ရောက်လုရောက်ခင်ဖြစ်နေတော့ နွဲ့ရီက ဆောင့်လက်စကိုရပ်မသွားပဲ ခုန်ဆွခုန်ဆွလုပ်၍ လိုးပေးနေတော့သည်၊ ၃ ၄ မိနစ်အကြာမှာသာ နွဲ့ရီကပြီးသွားကာ မိုးညိုပေါ်ကုန်းကျလာတော့ မိုးညိုကလဲ နွဲ့ရီကိုအောက်မှာပြန်ထားလိုက်ရင်း အပေါ်ကနေအသကုန်ဆောင့်လို့ လိုးရင်း သုတ်ရည်များအား နွဲ့ရီ စောက်ခေါင်းတွင်းသို့ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ မိုးညိုမှာ သုတ်ရည်များကုန်စင်အောင်ဆက်ပြီးညှောင့်သွင်းနေချိန်မှာပဲ မြနှစ်က ပြန်လည်သတိရလာပြီး သူတို့နှစ်ဦးကို ပါးစပ်အဟောင်းသားငေးစိုက်လို့ကြည့်နေတော့သည်။
ထိုသို့ဖြင့် နွဲ့ရီမှာ အသက် ၂၃ သာရှိသေးပြီး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ဖြင့် မုဆိုးမဘဝကိုရောက်ရှိလို့သွားတော့သည်။ မုဆိုးမဖြစ်သွားတော့ သူမသည်လဲ သူ့မဇာတိရွာ မိဘများ၏နေအိမ်သို့ပြန်သွားနေမည်ပြောသော်လဲ ယောက္ခမတို့က ပြန်မလွှတ်ပေ။ သမီးချွေးမအနေဖြင့်အိမ်တွင်ဆက်လက်နေစေပြီး အိမ်အောက်ထပ်တွင်အိပ်သည့် မြနှစ်ကို နွဲ့ရီအဖော်ရစေရန် အပေါ်သို့လွှတ်ပေးလိုက်တော့ မိုးညိုလဲ ခွေး ဘုရားပွဲတွေ့သည့်နှယ် ဖြစ်လို့သွားတော့သည်။ မြနှစ်မှာ နွဲ့ရီရှေ့တွင် ပါကင်အဖောက်ခံလိုက်ရသောကြောင့် မြနှစ်နှင့်နွဲ့ရီတို့မှာ ဆိုးတိုင်ပင် ကောင်းတိုင်ပင် ညီမရင်းသဖွယ်ဖြစ်လို့သွားပြီး စိုးဝင်းနှင့် အတူအိပ်ခဲ့သည့်အိပ်ယာကျယ်ကြီးတွင်လဲ နွဲ့ရီနှင့် မြနှစ်ကြားတွင် မိုးညိုကိုအိပ်စေပြီး သုံးယောက်သား အတူတူညီတူမျှတူခွဲဝေ၍ လိင်ဆက်ဆံစေသည်။
မိုးညိုမှာ မယားနှစ်ယောက်ရထားသည့်အတိုင်း ညစဉ်ညတိုင်း မယားနှစ်ယောက်နှင့်အလှည့်ကျ အသုံးတော်ခံ လှည့်လည်ဖျော်ဖြေရင်း ရွာထဲရှိ သူနဲ့ငြိစွန်းဖူးသည့် ပျိုပျိုအိုအို ကြီးကြီးငယ်ငယ် မိန်းမများအကြောင်း ပြန်လည်ဖောက်သယ်ချတတ်သည်။ ဘယ်မိန်းမကိုတော့ ဘယ်လိုကြီးလိုးခဲ့တာ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးမျော့သွားတာ စသဖြင့်ပါးစပ်အရသာခံပြီး မြိန်ရေယှက်ရေ အားပါးတရပြောဆိုတတ်သည်။ ဒီလိုနဲ့ မြနှစ်မှာလဲ နွဲ့ရီနည်းတူ ကာမသုတ်သွေးတို့ငတ်ထိပ်တက်ဆောင့်ကာနေပြီး တချိန်လုံးလီးကိုသာမျှော်လင့်ရင်း အလိုးခံချင်စိတ်များသာဖြစ်လို့နေတော့သည်။
သူတို့၏မလိမ္မာ မပါးနှပ်မှုကြောင့် ဒုက္ခလှလှကြီးတွေ့သွားတော့သည်။ တရက်မှာတော့ နွဲ့ရီက တဖက်ရွာရှိသူ့မိဘများဆီအလည်ပြန်နေချိန်တွင် မြနှစ်နှင့် မိုးညိုတို့နှစ်ဦးသားအိမ်အပေါ်ထပ်တွင် ထင်တိုင်းကြဲနေချိန်ဖြစ်ပြီး ဒေါ်မြညိုနှင့် ပက်ပင်းတိုး၍ မိသွားလေတော့သည်။ သို့နှင့် မိုးညိုနဲ့ မြနှစ်တို့လဲ အကျဉ်းချုပ်သဘောဖြင့် မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေးလုပ်ကာ အကြင်လင်မယားဘဝသို့ခုန်ကူးသွားလေတော့သည်။
ဒီမှာပဲ ဒေါ်နွဲ့ရီတို့၏ အတိတ်ဇာတ်လမ်းတခန်းရပ်လို့ ပစ္စပဋ်ဇာတ်လမ်းဆီပြန်ဆက်ကြအုံးစို့။
မိဆွေက သူအမေရဲ့စကားကိုနားထောင်ပြီးမှာတော့ မျက်ရည်များထွက်ကျလာပြီး ဦးမိုးညိုကိုကြည့်လိုက်ပြီး
“ဒါ…ဒါ….ဆို လေးလေးက သမီး ဖေဖေပေါ့နော်” ဆိုတော့ ဒေါ်နွဲ့က ခေါင်းကိုငြိမ့်ပြလိုက်တော့သည်။ မိဆွေက ထိုင်ရာမှထကာ ဦးမိုးညိုကိုပြေးဖက်တော့ ဦးမိုးညိုကလဲ မိဆွေကိုပြန်ဖက်ထားလိုက်တော့ မိဆွေက တရှုံ့ရှုံ့ဖြင့် ငိုနေလေပြီ။ ဦးမိုးညိုက မိဆွေရဲ့ခေါင်းကိုသပ်ချပေးရင်း
“သမီး မငိုနဲ့လေ မိတ်ကပ်တွေပျက်ကုန်မှဖြင့် ထပ်လိမ်းနေရလိမ့်မယ်” ဆိုပြီး မိဆွေပါးပြင်ပေါ်က စီးကျလာသည့်မျက်ရည်များအားသုတ်ပေးလိုက်ပြီး မေးစိကိုဆွဲမော့လိုက်တော့ မိဆွေနှင့် ဦးမိုးညိုတို့လဲ တဦးကိုတဦးအပြန်အလှန်စိုက်ကြည့်လို့နေတော့သည်။
သူတို့အကြည့်တွေမှာ ဝေးကွာနေသည် အဖေနဲ့သမီးပြန်တွေ့ရ၍ ဝမ်းပန်းတသာ ကြည့်သည့် အကြည့်မျိုးထပ် ချစ်စိတ်မွှန်နေသည့် အကြည့်ဓာတ်တို့ပြည့်လျံနေတော့သည်။ အဲ့နောက်မှာတော့ မင်းမောင်ရဲ့ဘကြီးပါရောက်လာသည်မို့ နှစ်ဖက်မိဘစုံစုံညီညီဖြင့် ရှိခိုးဦးချလိုက်တော့သည်။ မိဆွေက လူကြီးများရှေ့ ဒူးပဆစ်တုတ်ထိုင်၍ ဦးကုန်းချနေတုန်း ဦးမိုးညိုကိုကြည့်ကာ မနေ့ကလဲ တနေကုန်တနေခမ်းလိုးဆော်ထားပြီး ဒီနေ့မနက်တွင်လဲ နှစ်ချီတောင်မှ မြိန်ရေယှက်ရေလိုးဆော်ထားသူ ဦးမိုးညိုက သူ့ရဲ့အဖေရင်းဖြစ်လို့နေတော့ ဦးချနေတုန်းမှာတင် ဖင်ပေါက်လေးက ပွစိပွစိဖြစ်လို့လာကာ စောစောကမှလိုး၍ပြီးထားသည့် သုတ်ရည်များလဲပြန်လည်စီးကျလာသည်ကိုခံစားမိလိုက်တော့သည်။
သူတို့ မင်္ဂလာပွဲလေးကတော့ ရွာနည်းစပ်ချုပ်မှ လူများအကုန်လာကြပြီး တရွာလုံး တနယ်လုံးအံအားသင့်စရာအဖြစ်အပျက်များကြောင့် မင်းမောင်တို့ မင်္ဂလာပွဲမှာပြောစမတ်တွင်သွားကြသည်။ ဒီနယ်တကျောရှိ ဘွဲ့ရပညာတတ်လေး ကျက်သရေဆောင် ကျောင်းဆရာမလေးနဲ့ သာမာန်ရုပ်ရည်သာရှိပြီး လူပေလူတေဖဲသမားကြက်သမား မင်းမောင်တို့လက်ထပ်လိုက်တဲ့အကြောင်းလဲပါသလို တရွာလုံး တနယ်လုံးရဲ့ အော်ကြောလန် လူ့ချဉ်ဖက် ဖြစ်သော ငမိုးဆိုတဲ့ကောင်ကို မိန်းကလေးအဝတ်အစားများဖြင့်မြင်တွေ့လိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်တော့သည်။ လှလှမိုးကို တော်ရုံတန်ရုံလူက တန်းမမှတ်မိကြပဲ ဘယ်ရွာကလဲ ဘယ်သူ့သမီးလဲ စသဖြင့် မေးမြန်းနေကြပြီး မြင်သူတကာငေးနေကြကာ သေသေချာချာမေးမြန်းစပ်စုကြည့်တဲ့အခါမှာတော့ ငမိုးခေါ် လှလှမိုးမှန်းသိသွားကြတာကြောင့် လူတိုင်းပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်လို့သွားကြသည်
လှလှမိုး ရဲ့ပင်ကိုအလှကလဲ ထင်းနေအောင်ဖြစ်ပြီး သတို့သမီးပြီးလျှင် သူအလှဆုံးဖြစ်နေတော့သည်။ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ထိပ်၌ သတို့သားနဲ့ သတို့သမီးတို့ရပ်စောင့်နေကြပြီး လာသမျှဧည့်သည်များကိုဧည့်ခံနေချိန် သူတို့၏ဘေးတဖက်တချက်တွင်လဲ နှစ်ဖက်မိဘများကနေရာယူထားကြပြန်သည်။ မင်းမောင်ရဲ့ ဘကြီးတော်စပ်သူက အဖေနေရာယူကာ မိခင်ဖြစ်သူဒေါ်မြင့်နှင့် သတို့သမီးဖက်က ဦးမိုးညိုနဲ့ ဒေါ်နွဲ့တို့ဖြစ်ပြီး သတို့သမီးလေး မိဆွေမှာ သတိုးသားဖက်သို့အကြည့်မရောက်ပဲ သူ့ဘေးရှိ ဖခင်နေရာတွင်ရပ်နေသည့် ဦးမိုးညိုဖက်ကိုသာလှည့်ကြည့် လှည့်ကြည့်ဖြစ်နေတော့သည်။
ဦးမိုးညိုကြီးရဲ့ပြီတီတီအကြည့်ကို ချစ်စဖွယ်အမူအရာလေးဖြင့်ပြန်တုန့်ပြန်ရင်း သူ့မပေါင်ကြားထဲက ယိုစိမ့်လာသည့်စောက်ရည်များစီးကျမသွားအောင် ပေါင်ခြင်းလိမ်၍ထိန်းသိမ်းနေရသည်။ ဧည့်သည်များလဲ တဖွဲဖွဲဖြင့်ဝင်ရောက်နေပြီး လူအနည်းငယ်ပါးသွားချိန်တွင် မိဆွေက မင်းမောင်ဖက်လှည့်ပြီး
“မောင် မမဗိုက်နာလာလို့ နောက်ဖက်ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်နော် ဧည့်သည်တွေကိုမောင်ဧည့်ခံနှင့် သိလား”
“မောင်လိုက်ခဲ့ပေးမယ်လေ”
“အို မလိုပါဘူး နှစ်ယောက်လုံးပျောက်သွားလို့ ဧည့်မကြိုရပဲနေလိမ့်မယ်…..အမေတို့လဲ ဝိုင်းဧည့်ခံပေးကြနော် သမီးနောက် ခဏသွားအုံးမယ်”
“လေးလေး….အဲ….အဖေလိုက်ပို့မယ်လေ…သမီးရဲ့ ခုလိုမင်္ဂလာယူနေချိန်မှာ နောက်ဖက်ကခြုံထဲ မြွေပါးကင်းပါးနဲ့ ငါ့သမီးလေးတခုခုဖြစ်သွားမှဖြင့် အဖေတို့ရင်ကျိုးရချည်ရဲ့” ဆိုပြီး ဦးမိုးညိုကထပြောတော့ ဒေါ်နွဲ့ရီနှင့် ဒေါ်မြင့်ရီတို့က ရယ်ပဲရယ်နေကြတော့သည်။
မင်းမောင်ကတော့ စိတ်ထဲတွင် ဦးမိုးညိုတို့ကို သင်္ကာမကင်းတဲ့အကြည့်နဲ့ကြည့်လို့နေတော့သည်။ ဒေါ်နွဲ့ရီက ဦးမိုးညိုကိုရည်ညွှန်း၍ မင်းမောင်ဖက်လှည့်ပြီး
“အမလေး အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ…အဖြစ်သည်းနေလိုက်ကြတာ….အခုမှ သားအဖတွေပြန်တွေ့နေရတဲ့အတိုင်းပဲ…..မင်းဦးလေးက အဲ့လိုပဲ ငါ့တူကြီးရေ….မင်းအမငယ်ငယ်ကတည်းက သူ့လက်ပေါ်ကကိုမချဘူး….မိဆွေကို ရေချိုးပေးလဲ သူပါတာပဲ ချီးတည်သေးတည်လဲ သူပဲအစအဆုံးလုပ်ပေးတာ သူ့တူမကိုသူတော်တော်ချစ်တာ….ခုတော့ သူ့သမီးမှန်း သိသွားတော့ ပိုလို့တောင်ချစ်တော့မှာမြင်ယောင်သေးတယ် ငါ့တူရေ”
ဒေါ်နွဲ့ရီစကားပြောနေချိန်မှာပဲ မိဆွေနဲ့ ဦးမိုးညိုတို့လဲ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ် ဘေးမှပတ်ကာ ဘုန်းကြီးကျောင်းနောက်ဖက်ကိုသွားလိုက်တော့သည်။ ထိုခေတ်အခါက ရေလောင်းအိမ်သာများမတွင်ကျယ်သေးပေ။ မြို့နဲ့အလှမ်းဝေးသည့် ရွာလဲဖြစ်တာကြောင့် အခင်းကြီးအခင်းငယ်သွားချင်လျှင် တောတိုးရသည့်ဓလေ့သာရှိသည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းနောက်ဖက်တွင် သစ်ပင်ခြုံနွယ်များပေါများပြီး ဘုန်းကြီးများကိစ္စရှင်းသည့်နေရာတခုလဲဖြစ်လေသည်။
မိဆွေကလဲ ခြုံများ၏ဘေးကနေပတ်၍ အတွင်းကို တိုးဝင်သွားလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက မိဆွေဘေးရောက်လာကာ
“သမီး…..ဗိုက်နာနေတာလား” ဆိုတော့ မိဆွေက နောက်ကိုလှည့်၍ သူတို့နောက်တွင် လူသူရှိ မရှိစစ်လိုက်ပြီး ဦးမိုးညိုဖက်ပြန်လှည့်ကာ ပုခုံးကိုလက်နဲ့ဖိလိုက်ပြီး ဦးမိုးညိုရဲ့ပါးကိုနမ်းရှုံ့လိုက်တော့သည်။ ဦးမိုးညိုက ပြုံးပြုံးကြီးပြန်ကြည့်တော့ မိဆွေက
“ဖေဖေ….သမီးက ဖေဖေ့တူမ မဟုတ်ပဲ သမီးအရင်းဖြစ်နေတော့ ဖေဖေ့သဘောထားကကော ပြောင်းသွားမှာလားဟင်”
“အို….ဘာလို့ ပြောင်းရမှာလဲကွယ် ဖေဖေ့သမီးဖြစ်ဖြစ် တူမလေးပဲဖြစ်ဖြစ် ဖေဖေက သမီးရဲ့ယောက်ျားပဲ သမီးကလဲ ဖေဖေ့ပဲ ထာဝရဇနီးမယားပါပဲကွယ်”
“အိုဖေဖေရယ်…..ဒါဆို သမီးတို့ အရင်လိုပဲ တအားချစ်ကြမယ်နော်…..တအားလဲလိုးပေးရမယ်နော်….”
“ချစ်မှာပေါ့…..တအားလဲလိုးပေးမှာ မပူနဲ့နော်…သမီး”
“သမီးလေ….စောက်ဖုတ်တအားယားနေတယ်”
“ယားနေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖေဖေက သမီးလေးကျေနပ်တဲ့အထိ လိုးပေးမှာ သမီးလေးဆန္ဒပြည့်ဝစေရမယ်နော်….သမီး မပူနဲ့”
မိဆွေက ဝတ်ထားသည့်ထမိန်ကိုချွတ်ကာ မြေကြီးပေါ်ခင်းလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုကလဲ သူ့ပုဆိုးကိုပါချွတ်လိုက်ပြီး လုံချည်နှစ်စတူတူဆက်ခင်းလိုက်ကြတယ်။ ပြီးနောက် မိဆွေကလှဲချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကားထားတော့ ဦးမိုးညိုက မိဆွေကိုယ်ပေါ်ထပ်လျက်လှဲချကာ ကစ်ဆင်ဆွဲနေလိုက်တော့သည်။ အပြန်အလှန် နမ်းလို့ စုပ်လို့ပြီးချိန်တွင်တော့ ဦးမိုးညိုက မိဆွေကိုငုံ့ကြည့်ရင်း
“သမီးလေးရယ်….ချစ်လိုက်တာ ဖေဖေ့သမီးလေးရယ်…” ဆိုပြီး ရေရွတ်ကာ မိဆွေရဲ့ပါးကိုနမ်းကာ မိဆွေရဲ့အင်္ကျီကိုဆွဲလှန်တော့ အင်္ကျီကကြပ်နေတော့
“အိုး ယောက်ျားရယ် နို့တွေက နောက်မှစို့ပါလားကွယ်…..ခုတော့ မိန်းမစောက်ဖုတ်ကိုပဲ လျက်ပေးပါနော်” ဆိုတော့မှ ဦးမိုးညိုလဲအောက်သို့ဆင်းသွားကာ ပေါင်ကြားမှာဝပ်ဆင်းလို့ အဖုတ်ကို တပြတ်ပြတ်ဖြင့်လျက်လေတော့သည်
“အီး…..ယောက်ျားရေ…..အဖုတ်လျက်ရင်း မိန်းမဖင်ကိုလဲ လက်နဲ့လိုးပေးလေ ဖေဖေယောက်ျားရဲ့” မိဆွေပြောသမျှ ခိုင်းသမျှ ဦးမိုးညိုလဲတသွေမတိမ်းလုပ်ပေးတော့သည်။
အစိလေးကိုပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်လို့ လက်ညိုးလက်ခလယ်နှစ်ချောင်းပူးက ဖင်ပေါက်ထဲနှိုက်သွင်းနေတော့သည်။ မိဆွေမှာလဲ ဖီးလ်များတက်နေပြီဖြစ်တာကြောင့် ကော့ပျံနေပြီး ခဏအကြာတွင်တော့ မိဆွေတယောက် အားမလိုအားမရဖြစ်လာကာ ဦးမိုးညိုရဲ့ခေါင်းကိုတွန်းလိုက်ပြီး
“လိုးတော့ ယောက်ျားရယ်…..မနေနိုင်တော့ဘူး” ဆိုတော့မှ ဦးမိုးညိုလဲ ဘာဂျာမှုတ်ခြင်းကိစ္စကိုအဆုံးသတ်တော့သည်။
ပြီးနောက် မိဆွေရဲ့ကိုယ်ပေါ်ပြန်တက်လိုက်ပြီး နှစ်ဦးသားကစ်ဆင်တွေအငမ်းမရဆွဲကြတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းထိ၍ နမ်းစုပ်ကာ လျှာခြင်ပါအပြန်အလှန်လျက်ပေးလိုက်ရင်း မိဆွေက ဦးမိုးညိုရဲ့ လီးတန်ကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်မှာတေ့သွားလိုက်ရင်း ဦးမိုးညိုရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုလဲ ခွဖက်ကာဆွဲချလိုက်တော့ လီးကြီးဟာလဲ သူ့အဖုတ်ထဲကိုတိုးဝင်လာတော့သည်။
ဦးမိုးညိုကဆောင့်စရာမလို မိဆွေကခြေထောက်ဖြင့်ချိတ်ကာ ဆွဲဆောင့်လိုက် တွန်းကန်လိုက်နဲ့ အောက်ကနေလုပ်နေတော့ ဦးမိုးညိုလဲအလိုက်သင့်လေးနေပေးရင်း တအောင့်နေတော့ သူလဲအားမရတော့ပဲ တအားထန်လာတဲ့အခါမှာ မြေကြီးကိုခြေထောက်ဖြင့်ကန်ကျောက်၍ ဖိဖိဆောင့်တော့သည်။ မိဆွေခမျာလဲ ဦးမိုးညိုလီးကြီးဖြင့် အလိုးခံရတာ အရသာရှိလွန်းနေသဖြင့် ပါးစပ်ကိုဟလို့ မျက်နှာကိုမော့ ခေါင်းကိုကော့ကာ အလွန့်အလွန် ဖီးလ်များတက်နေတော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးလိုးလာကြသည်မှာ ၅ မိနစ်ကျော် ၁၀ မိနစ်နီးပါးရှိပြီဖြစ်တာကြောင့် ဦးမိုးညိုက လူကြီးဆိုတော့ အခြေအနေအချိန်အခါကိုကြည့်ကာ နှစ်ယောက်တူတူတွဲထွက်သွားရင်း ကြာနေတာကြောင့် တယောက်ယောက်လိုက်လာ၍ တွေ့သွားမည်ဆိုးတာကြောင့်
“သမီးလေး…..ဖေဖေ ပြီးလိုက်တော့မယ်နော်”
“အာ ဖေဖေကလဲ သမီးမဝသေးဘူး ဆက်လိုးပေးအုံး” မိဆွေက လူငယ်ပီပီ ရှေ့နောက် စဉ်းစားမဆင်ခြေနိုင် သူ့အလိုဆန္ဒသာသိသည်မို့ ဦးမိုးညိုစကားကိုလက်သင့်မခံ အတင်းလိုးခိုင်းနေတော့ ဦးမိုးညိုကလဲ
“ဖေဖေတို့မှာ အချိန်တွေအများကြီး ကျန်ပါသေးတယ်ကွာ…..အချိန်အခါဆိုတာ ကြည့်ရတယ် သမီးလေးရဲ့…..ဖေဖေပြီးလိုက်တော့မယ်…..တို့လဲဟိုပြန်အခြေအနေကြည့်ကြမယ်လေ အခွင့်အရေးပေးလာရင်တော့ ဒီကိုနောက်တခေါက်ပြန်လာပြီး ထပ်လိုးကြစို့ကွာ….နော်…သမီးလေး” ပြောပြီးပြီးချင်းမှာတင် ဦးမိုးညိုက မိဆွေရဲ့ခြေထောက်တွေကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းတင်ကာ တရစပ်လှိမ့်ဆောင့်ရင်း သုတ်ရည်များကိုလဲ အဖုတ်တွင်းသို့ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။
သုတ်ရည်များအဖုတ်ထဲ အရှိန်နဲ့ပြေးဝင်လာတော့ မိဆွေက ရုန်းကာ နောက်ကိုဆုတ်လိုက်ပြီး
“အို….ဖေဖေကလဲ သမီးပါးစပ်ထဲ ပန်းပေးပါဆိုမှ….ဟွန့်” ဆိုပြီး အဖုတ်ထဲကလီးကိုချွတ်၍ သူ့မျက်နှာဆီဆွဲယူနေတော့ သုတ်ရည်များကပန်းထွက်လက်စနဲ့မို့ မိဆွေရဲ့ သတို့သမီးဝတ်စုံပေါ် ခေါင်းပေါ်နှင့် မျက်နှာပေါ်သို့ သုတ်ရည်များပေကြံကုန်တော့သည်။ နောက်ဆုံးလီးကြီးကို မိဆွေကပါးစပ်တွင်းငုံစုပ်၍ နို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် လီးကြီးအနည်းငယ်ပျော့သွားသည်အထိစုပ်ပေးလိုက်တော့သည်။ သုတ်ရည်များကုန်စင်သွားတဲ့အခါမှသာ ဦးမိုးညိုက ကိုယ်ကိုထရပ်လိုက်တော့ မိဆွေက
“ဟာ ယောက်ျားက တော်ပြီလား….မိန်းမ မဝသေးပါဘူးဆို”
“မဟုတ်ဘူးလေ မိန်းမရဲ့ ယောက်ျားတို့ ကြာနေပြီ အရိပ်အခြေကြည့်ရမယ်လေ….ယောက်ျားပြောထားပြီးကောပဲကွာ” မိဆွေက ဦးမိုးညိုလက်မောင်းကိုချိတ်ဆွဲလို့ ခြေကိုဆောင့်ကာ အတင်းဂျီကျနေတော့သည်။
ဦးမိုးညိုက မိဆွေကိုဖက်၍ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုပ်လိုက်ပြီး နဖူးကိုနမ်းကာ ပုဆိုးကိုပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ရင်း မိဆွေမျက်နှာပေါ်နှင့် ခေါင်းပေါ်တင်ကျန်နေသည့် သုတ်ရည်များကို လက်ကိုင်ပုဝါလေးဖြင့်သုတ်ပေးနေလိုက်တော့သည်။ ပြီးနောက်ပေါင်ကြားတွင်းထိုးနှိုက်၍ သုတ်မည်လုပ်တော့ မိဆွေက အသုတ်မခံ ပေါင်ကိုပူးလိမ်ထားလိုက်ပြီး
“ဟင့်အင်း မသုတ်နဲ့ ယောက်ျားရဲ့အချစ်ရည်တွေ သိမ်းထားချင်လို့” ဆိုပြီးပြောလိုက်ရင်း ချခင်းထားသည့် ထမိန်ကို ဖုတ်ဖတ်ခါ၍ ပြန်လည်ဝတ်ဆင်လိုက်တော့သည်။
ထို့နောက် မိဆွေနဲ့ ဦးမိုးညိုတို့လဲ လက်ချင်းချိတ်ဆွဲကာ မဏ္ဍပ်ထဲပြန်ဝင်လိုက်တော့သည်။ မဏ္ဍပ်ထဲပြန်ရောက်ချိန်မှာတော့ ဦးမိုးညိုနဲ့ မိဆွေတို့မှာလဲ လူချင်းခွဲကာ ဧည့်သည်အသီးသီးကို လိုက်လံဧည့်ခံနေရင်း မင်းမောင်က မိဆွေနားကိုရောက်လာပြီး နားနားတိုးကပ်ကာ
“မမတို့ ဘာသွားလုပ်နေတာလဲ” ဆိုပြီးမေးလာတော့ မိဆွေက မျက်နှာလေးခပ်ရဲရဲဖြစ်လို့သွားပြီး
“မမ နောက်ဖေးသွားတာလေ…မောင်ရဲ့….ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဟုတ်လို့လား မမရယ်……..ဘကြီးကော မမနောက်ပါသွားတော့…….”
“ဘာလဲ မောင်က မမကို ကိုယ့်အဖေနဲ့ကိုပြန်လိုးမှာကို မလိုးလာဘူးလား” မိဆွေမှာ မျက်နှာတင်းတင်းဖြင့် ခပ်ရင့်ရင့်စကားပြောလိုက်တော့ မင်းမောင်မှာ ဘေးဘီကိုလှည့်ကြည့်ကာ မိဆွေရဲ့လက်ကိုဆွဲ၍ လူရှင်းတဲ့နေရာထိဆွဲခေါ်သွားပြီး
“မဟုတ်ပါဘူး မမရယ်….မောင်က မမကိုစွပ်စွဲတာမဟုတ်ရပါဘူး….မောင်က သဘောရိုး…..”
“ဘာ သဘောရိုးမှမဟုတ်ဘူး မင်းက ငါ့ကိုလိုက် စွပ်စွဲနေတာ…..ငါ့အဖေနဲ့ ငါ့ကိုလိုက်သဝန်ကြောင်နေတာ” မိဆွေမှာပြောရင် ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းများတုန်လာပြီး မျက်ရည်များလဲဝဲလာကာ ဒေါသသံများပါလာသည်မို့ မင်းမောင်က မိဆွေရဲ့လက်တွေကိုစွဲကိုင်လိုက်ပြီး
“မမ မဏ္ဍပ်ထဲမှာလူတွေနဲ့ စိတ်ကိုလျော့ပါ မောင် ဘာမှမပြောခဲ့ဘူးလို့ပဲ သဘောထားလိုက်နော်….မောင် တောင်းပန်ပါတယ် မမရယ်…..နော်” ဆိုပြီး တောင်းပန်လိုက်ရသည်။
မိဆွေမှာတော့ မင်းမောင်ကို အစကတည်းက ချစ်ခဲ့သည်မဟုတ်ပဲ အလိုးခံချင်ယုံသပ်သပ်ဖြင့်တွဲနေပြီး မိဘများမိသွား၍ မဖြစ်မနေယူလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးမိုးညိုနဲ့ မဆက်ဆံခင်အချိန်တုန်းကတော့ မင်းမောင်ကိုချစ်ခဲ့သည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့ပြီး ဦးမိုးညိုကိုတွေ့ပြီးနောက်မှာတော့ မင်းမောင်နဲ့ လက်ထပ်ရမှာမလိုလားတော့ပေ။ သူ့စိတ်ထဲမှာ ထိုကိစ္စကိုအခဲမကြေ အုံပုန်းဖြစ်လို့နေပြီး ဒေါသထွက်နေသည့်အလျောက် မဏ္ဍပ်ထဲလှည့်ဝင်နေသည့် မင်းမောင်ကိုလှမ်းဆွဲကာ
“ဒါနဲ့ မင်းကို ငါမေးရအုံးမယ်….မင်း ကြည်ကြည်ကိုသွားလိုးတယ်ဆို ဟုတ်လား” မင်းမောင်မှာ မျက်နှာကွက်ခနဲ့ပျက်လို့သွားတော့ မိဆွေကချက်ချင်းပင်ရိပ်မိသွားပြီး မျက်ရည်များလဲစီးကျလို့လာတော့သည်။ မင်းမောင်မှာ ပြာပြာသလဲဖြင့် မိဆွေကိုရှင်းပြရတော့သည်
“မဟုတ်ဘူး မမ အဲ့ဒါ မမနဲ့မဖြစ်ခင် ဟိုးတုန်းက ကိစ္စပါ သူနဲ့ မောင်နဲ့ဘာမှထပ်မပတ်သတ်တော့တာ တော်တော်ကြာပါပြီ”
“ဘာ ဟိုးတုန်းကကိစ္စလဲ ရက်ပိုင်းပဲရှိသေးတာလို့ ငါသတင်းအတိအကျရထားတယ်…..မင်း ငါ့ကိုလိမ်တယ်…..ငါ့ကိုမင်းဖောက်ပြန်တယ်…..မင်းတခြားမိန်းမတွေကို သွားလုပ်ချင် ငါ့ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပါလား ငါခွင့်မပြုမှာကျနေတာပဲ မိုးမိုးကိုတောင် မင်းလိုးပြီးမှ ငါ့ကိုပြန်ပြောပြီးတော့” မင်းမောင်မှာ မိဆွေစကားကြောင့် ဘာပြန်ပြောလို့ ပြောရမည်မသိဖြစ်လို့နေပြီး အင်းအင်း အဲအဲဖြစ်နေတော့ မိဆွေက
“မင်း…..ငါ့ကာမကိုလိမ်ယူတယ်…..မင်းကို ငါမကျေနပ်ဘူး” မိဆွေက မင်းမောင်ကိုပြောရင်းနဲ့ ဒေါသများပိုလို့ထွက်လာတော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ သူတို့နားကို ဦးမိုးညိုရောက်လို့လာတော့ မင်းမောင်နှင့် မိဆွေတို့ ရန်ဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရပြီး မိဆွေငိုနေသည်ကိုတွေ့သွားတော့ ဦးမိုးညိုလဲ စိတ်ပူလို့သွားတော့သည်။ သို့နှင့် ဦးမိုးညို မင်းမောင်နှင့် မိဆွေတို့မှာ ဘုန်းကြီးကျောင်း၏ လူရှင်းရာတနေရာသို့ သွားရောက်ကြပြီး မျက်နှာချင်းဆုံညီစွာ ရှင်းလင်းကြတော့သည်။
မိဆွေကတော့ မင်္ဂလာပွဲကိုအတင်းဖျက်သိမ်းမယ် တကဲကဲ လုပ်နေတာကြောင့် မင်းမောင်က ဒူးထောက်ကာ အတင်းဖက်၍ တောင်းပန်နေတော့သည်။ ဦးမိုးညိုကလဲ ဝင်ရောက်ပြောဆိုပေမယ့်လဲ မိဆွေက ဗူးဆို ဖရုံမသီးသည့်လူစားမျိုးမို့ ဘာမှမတက်နိုင်တော့ပဲ ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ ဦးမိုးညိုက အမျိုးမျိုးစဉ်းစားကာ အကောင်းဆုံးအဖြေတခုကိုထုတ်၍ အတင်းဝင်ရောက်စေ့စပ်ပေးကာမှသာ မိဆွေလဲ သူလိုချင်သည့်ပုံစံအတိုင်းဖြစ်လျှင် သဘောတူမည်ဟုဆိုလာသောကြောင့် နှစ်ဦးနားလည်မှုယူလိုက်ကြပြီး မင်္ဂလာပွဲကိုဆက်လက်ဆင်နွှဲလိုက်တော့သည်။
ဦးမိုးညိုပေးတဲ့ အကြံဉာဏ်က သူ့ဖက်သူယက်သည့်အကြံဖြစ်နေပြီး မိဆွေကလဲ ဦးမိုးညိုနဲ့တထပ်တည်းထပ်တူကျနေတာကြောင့် လွယ်လွယ်နဲ့လက်ခံလိုက်တာဖြစ်တော့သည်။ မင်းမောင်နှင့် မိဆွေတို့ကိုအများအမြင်တွင် အကြင်လင်မယားဖြစ်နေမည်ဖြစ်ပြီး မိဆွေက မင်းမောင်နဲ့တော့အတူမနေ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေမည်ဖြစ်သည်။ မင်းမောင်သည်လဲပဲ မိဆွေအပြင် ကြိုက်တဲ့လူနဲ့ ကြိုက်သလိုတွဲနိုင်သည် ဟူသောသဘောတူညီချက်ကို ယူလိုက်ကြတော့သည်။
သဘောတူညီချက်ရသွားပြီးနောက် မိဆွေကမဏ္ဍပ်ထဲပြန်ဝင်သွားတော့ ဦးမိုးညိနဲ့ မင်းမောင်တို့နှစ်ယောက်သာ ကျန်နေခဲ့တော့ ဦးမိုးညိုက
“ငါ့သမီးအကြောင်းကို မင်းလဲငယ်ကတည်းက အတူနေလာတာပဲ မင်းကောင်းကောင်းသိမှာပေါ့” မင်းမောင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြကာ
“ဟုတ် ကျနောသိပါတယ်……အစမို့လို့ပါ….နောက်တော့….သူလဲ ကျနော့ကို ပြန်လက်ခံချင် လက်ခံလာမှာပါ…..”
“မထင်နဲ့……အရင်က ငါ့တူမလေးဆိုတဲ့အသိနဲ့မို့ ဘာမှဝင်မပြောခဲ့တာ ခုငါ့သမီးဖြစ်နေတော့ ငါ့ဖက်ကလဲပြောပိုင်ခွင့်ရှိနေပြီ…..ငါတော့ မင်းနဲ့ သမီးကိုသဘောမတူနိုင်ဘူးကွာ” မင်းမောင်မှာ
“ဗျာ….” ခနဲ့ဖြစ်သွားပြီး ဦးမိုးညိုကို အံဩအကြည့်နဲ့ ကြည့်ကာ စိတ်ဓာတ်အကြီးအကျယ် ကျလို့သွားတော့သည်။
ထို့နောက် ဦးမိုးညိုက
“ပြီးတော့ တခါတည်းပြောရအုံးမယ် ငါ့သမီးကို ငါ့အိမ်မှာခေါ်ထားတော့မှာ မင်းလဲ လာအိပ်ချင်အိပ်ပေါ့ မဟုတ်ရင် မင်းအမေတို့က တမျိုးမြင်နေလိမ့်မယ်…..ဒါပေမယ့် မင်းနဲ့ ငါ့သမီးကိုအတူပေးအိပ်မယ်လို့တော့ မဆိုလိုဘူးနော်……လှလှမိုးနဲ့တော့ အိပ်ချင်အိပ်ပေါ့ကွာ…..သူကျေနပ် လက်ခံလို့ တက်လိုးလိုက်ရင်လဲ ငါဂရုစိုက်နေမှာမဟုတ်ဘူး……ကဲပါ ဒါမင်းသိအောင်ပြောထားတာ” ဦးမိုးညိုက မင်းမောင်ကိုပြောပြီးပြီးချင်း လှည့်ထွက်လာတော့ မင်းမောင်မှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျလို့သာကျန်နေရစ် သူဘာများတက်နိုင်အုံးမည်နည်း။
မိဆွေလဲ မဏ္ဍပ်ထဲရောက်ချိန် ဧည့်သည်များလဲစုံညီစွာရောက်ရှိနေပြီမို့ ခင်ရာဆွေမျိုးများကြား လိုက်လံဧည့်ခံနေလိုက်တော့သည်။ မိဆွေက အပေါင်းအသင်းများနှင့် ဝိုင်းဖွဲ့ကာ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်များပြောဆိုနေကြတော့ မင်းမောင်ကလဲ သူ့အပေါင်းအသင်းများ ကာလသားရှိရာ ဖက်တွင်ဝင်ဧည့်ခံနေတော့သည်။ တရွာထဲသား ငယ်သူငယ်ချင်းများက မိဆွေကိုလင်ကောင်းသားကောင်းရကြောင်းပြောဆိုပြီး မသိမသာဖြင့် မင်းမောင်ရဲ့ လီးအကြောင်းသိသူများကတော့ ဟာသသဘောဖြင့်စနောက်နေကြတော့ မိဆွေပြုံး၍သာနေလိုက်တော့သည်။ သူ့မှာ မင်းမောင်ထပ်ပိုကောင်းတဲ့သူ တွေ့နေရပြီဆိုတာကိုတော့ ဘယ်သူမှမပြောဖြစ်လိုက်ပေ။
ထိုသို့ အပျိုမတသိုက်ဖြင့် အိမ်ထောင်သယ်အမျိုးသမီးတို့ စကားဝိုင်းစုဖွဲ့ကာ ယောက်ျားများအကြောင်း ကာမကိစ္စများအကြောင့် တီးတိုးတီးတိုးပြောဆိုနေတော့ မိဆွေမှာလဲ ထိုင်နားထောင်နေရင်း ပေါင်ကြားမှ ဆစ်ခနဲ့ ဆစ်ခနဲ့ဖြစ်လာတော့သည်။ ဖင်ပေါက်လေးမှာလဲယားကျိယားကျိဖြစ်လာတော့ မိဆွေမှာ သူမရဲ့ကာမစိတ်များ အချိန်မတော်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရ၍ မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြစ်လာပြီး သူမရဲ့ပြင်းထန်တဲ့ ကာမစိတ်ကိုစိတ်ဖြင့်ဖြေလျော့ရင်း ဦးမိုးညိုဆီ အကြည့်ရောက်သွားတော့ ဦးမိုးညိုကလဲ သူ့ဖက်လှည့်ကြည့်ကာ နှစ်ဦးသားအကြည့်ချင်းစုံ၍ ပြုံးပြလိုက်တာကြောင့် မိဆွေက မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြကာ အနောက်ဖက်သို့ မျက်စပြစ်ပြလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက ခဏ ဆိုသည့်သဘောပြန်လုပ်ပြလာသည်။
ခဏအကြာတွင် မိဆွေက ရွာထဲရှိလူကြီးများနှင့် ဝိုင်းဖွဲ့ကာထိုင်နေသည့် ဦးမိုးညိုနားတိုးသွားပြီး နားနားကပ်ကာ
“ဖေဖေ မဏ္ဍပ်ဘေး ခဏလိုက်ခဲ့အုံး” ဆိုတော့ ဝိုင်းထဲရှိလူကြီးများကိုနှုတ်ဆတ်ကာ စကားဝိုင်းကိုဖြတ်၍ ထထွက်လာလိုက်တော့သည်။
မင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ဘေးရောက်တော့ မိဆွေက ဦးမိုးညိုနားတိုးသွားပြီး
“ဖေဖေ သမီးလေ ဘယ်လိုဖြစ်နေမှန်းမသိဘူး….ဟိုနေရာက တအားယားနေတယ်….အရည်တွေလဲ စိုစိလို့ နေရထိုင်ရ တအားခက်တာပဲ ယောက်ျားရယ်” မိဆွေအပြောကြောင့် ဦးမိုးညိုက ဘေးဘီကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း ထပ်မစဉ်းစားနိုင်တော့
“ဒါဆိုလဲ သွားရအောင် မြန်မြန်လေး…ဖေဖေလဲ သမီးလေးကိုကြည့်ပြီး လီးကတအားတောင်နေတာ…..အဲ့….သမီးအမေကို တခုခုဝင်ပြောခဲ့မလား”
“အာ တော်ပြီ ပြောတော့ဘူး သွားမယ်လာ မြန်မြန်လေး” ဆိုပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းဘေးမှပတ်ကာ စောစောကချစ်ပွဲဝင်ခဲ့သည်နေရာကိုဦးတည်၍ ခြေလှမ်းခပ်သွက်သွက်ဖြင့် လျောက်လှမ်းသွားလိုက်တော့သည်
ခြုံပုတ်များအလယ်သို့ရောက်သွားတဲ့အခါမှာတော့ ဦးမိုးညိုတို့နှစ်ဦးသားလဲ ဖက်၍နမ်း၍ အချိန်ဖြုန်းမနေတော့ မြေကွက်လပ်ရောက်လျှင်ရောက်ခြင်း ဦးမိုးညိုက မိဆွေရဲ့ ထမိန်ကိုခါးအထိလှန်တင်ပြီး လေးဖက်ထောက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တော့သည်။
မြေကြီးပေါ်လေးဖက်ထောက် ဖင်ပူးတောင်းထောင်နေသည့် မိဆွေရဲ့နောက်ဖက်မှာ ဦးမိုးညိုက ပုဆိုးကိုလှန်ကာ လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး မုဆိုးကျားထိုင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့အဖုတ်ထဲတေ့ကာ တချက်ထဲဆောင့်သွင်းလိုက်တော့သည်။
မိဆွေမှာလဲ အဖုတ်ထဲ လီးကြီးအရှိန်နဲ့ပြေးဝင်လာတာကြောင့် ခေါင်းလေးကော့သွားပြီး ငြီးငြူသွားတော့သည်။ ဦးမိုးညိုကလဲ အံကိုကြိတ်လို့ မာန်ဖီလိုက်ပြီး ပါးစပ်ကနေလဲ
“လှလိုက်တဲ့ စပ်ပက်ကွာ…..ငါလိုးမ စပ်ပက်လေး လိုးခွဲပစ်အုံးမယ်” ဦးမိုးညိုရဲ့ ကျိန်းဝါးသံကြောင့် မိဆွေလဲသမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ
“လိုးပါ ဖေဖေရဲ့ ဘာလုပ်နေမှန်းကိုမသိဘူး ဒီမှာတအားယားနေပြီ”
“ဒီလောက်အလိုးခံချင်နေတဲ့ စပ်ပက် ဟုတ်လား…..တအားအလိုးခံချင်နေတဲ့ စပ်ပက်ဆိုတာ ဒါလား….ဟမ်…. ဒီလောက်ယားနေမှတော့ သေအောင်လိုးသတ်ပစ်အုံးမယ်” ဦးမိုးညိုမှာ စကားလုံးကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းများဖြင့် မိဆွေကို အတင်းအကြမ်းလိုးဆောင့်နေတော့သည်။
မိဆွေမှာလဲ အကြမ်းဖက်ခံရတာကို အရသာတွေ့သွားပြီး
“ကောင်းလိုက်တာ…..လိုးပါ အဲ့စပ်ပက်ကြီးကို လိုးလိုက်စမ်းပါ…. သေအောင်လိုးလိုက်စမ်းပါ….အား….ကောင်းတယ် ဖေဖေရေ…..အီး” ဦးမိုးညိုက ညှာတာထောက်ထားပြီး ထိန်းကျောင်းမလိုးတော့ပဲ စိတ်တိုတိုနဲ့အသကုန်ဖိဆောင့်လေတော့ သူ့လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံး မိဆွေအဖုတ်ထဲကိုမြုပ်ဝင်ကာ သားအိမ်ကိုသွားထိမိတော့သည်။
မိဆွေမှာ နာကလဲ နာ ကောင်းကလဲကောင်းနေသည်မို့ အော်ဟစ်ငြီးငြူပြီးတော့ကို ခံနေလိုက်တော့သည်။ ဦးမိုးညိုမှာလဲ မိဆွေရဲ့အော်ဟစ်ငြီးငြူသံတွေက သူ့ရဲ့ကာမစိတ်ကိုနှိုးဆွနေသည်မို့ အသံတွေထွက်လို့ ဘေးလူကြားမှာစိတ်ပူမနေတော့ သူသည်လဲပဲ လိုးရဆောင့်ရတာအရသာတွေ့လာပြီး မနားတမ်းတောက်လျောက်ဆောင့်လိုးနေရင်း ၅ မိနစ်ကျော်လောက်မှာပဲ မိဆွေမှာ ဆတ်ခနဲ့ တုန်တက်သွားပြီး
“အား……သမီးကောင်းနေပြီ အီး….ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်….အားဟား…” ဆိုပြီး ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြစ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။
အစကတည်းက သူ့လီးကမဟားဒယားကြီးလွန်းပြီး မိဆွေအဖုတ်ကကြပ်သိပ်ရသည့်အထဲ မိဆွေမှာ ပြီးသွားတာကြောင့် ဦးမိုးညိုရဲ့လီးကြီးကိုညှစ်ဆုတ်ပေးနေတော့ ဦးမိုးညိုမှာလဲ ကျက်သီးများဖြင်းဖြင်း ထလို့သွားပြီး ဆက်တိုက်ဖိလိုးနေရင်း အချက်ရည် ၅၀ ၁၀၀ လောက်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ သူ့ရဲ့လီးတန်ကြီးဟာ ပူထူယားယံလာတော့သည်။ ပြီးခါနီးပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတာကြောင့် သုတ်ရည်များကို အဖုတ်ခေါင်းတွင်းသို့ ပန်းထုတ် ညှစ်ချလိုက်ပြီး ကာမပန်းတိုင်ကိုရောက်ရှိလို့သွားတော့သည်။
ဦးမိုးညိုက ပြီးသွားတော့ အဖုတ်ထဲကိုလီးကြီးစိမ်ထည်ထားရင်း ထိုးကော့ကာဆက်ညှောင့်ပေးနေလိုက်ပြီး သုတ်ရည်များဆက်မထွက်တော့သည့်အခါမှာသာ ငြိမ်၍ မိဆွေရဲ့ဖင်အိုးဝိုင်းဝိုင်းကြီးများကို ဗုံတီးသည့်နှယ့် တဖတ်ဖတ်ဖြင့် ရိုက်၍ နယ်ပေးနေလိုက်တော့သည်။
ထိုအချိန်မှာပဲ မိဆွေလဲ အသိပြန်ဝင်လာပြီး အနောက်ကိုလှည့်ကာ ဦးမိုးညိုကိုနွမ်းနယ်နေ့သည့် အပြုံးဖြင့် ပြုံးပြလိုက်ရင်း ကိုယ်ကိုကော့လိုက်ပြီး ဦးမိုးညိုရဲ့ပုခုံးကိုသိုင်းဖက်ကာ
“ခုမှပဲအယားပြေသွားတာ….ဖေဖေက တော်လိုက်တာ…..မိန်းမကိုအယားပြေအောင် လိုးပေးနိုင်တယ်……..အို ဖေဖေ လို့ခေါ်ရတာထပ် ယောက်ျားလို့ ခေါ်ရတာ ပိုအာတွေ့တယ် ယောက်ျားရယ်”
“တို့သားအဖ ခုမှပြန်ဆုံတုန်းရှိသေးတယ် ဖေဖေပဲခေါ်ပါကွယ်….ဖေဖေက သမီးလေး ဖေဖေလို့ခေါ်တာလေးကြားချင်သေးလို့ပါကွယ်….နောက်မှပဲ ယောက်ျားလို့ပြန်ခေါ်လေ နော်” ဆိုတော့ မိဆွေက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး ဦးမိုးညိုရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းစုပ်နေလိုက်သည်။ ဦးမိုးညိုကလဲ မိဆွေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုပင့်ထိန်းကိုင်ထားရင်း အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ နို့အုံကိုညှစ်၍ ဆုတ်ကိုင်နေတော့ မိဆွေက
“ဖေဖေ နို့ကိုင်ချင်လို့လား သမီးအင်္ကျီချွတ်ပေးရမလား”
“တော်ပါပြီ သမီးရယ်….နေ့လည်ကျ ခြံထဲရောက်မှ တဝကြီးကိုင်တော့မယ်ကွာ” ဆိုပြီး စိမ်ထားသည့်လီးကြီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မိဆွေမှာ မျက်လုံးများစင်းလို့ကျသွားပြီး
“အီး…..ဖေဖေရယ်…..ဖေဖေ့ဟာကြီးကို သမီးစပ်ပက်ထဲ အမြဲစိမ်ထည့်ထားချင်လိုက်တာ” လို့ငြီးတွားပြောဆိုလိုက်ရင်း အားမလိုအားမရဖြစ်လို့သွားတော့သည်။
ပြီးနောက် ဦးမိုးညိုက ဖုတ်ဖတ်ခါ၍ ပုဆိုးပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး မိဆွေကိုဆွဲထူပေးလိုက်တော့ မိဆွေက သူ့ဆန္ဒတွေပြည့်ဝသွားပြီမို့ ကျေနပ်နေသည့်မျက်နှာလေးဖြင့် ဦးမိုးညိုရဲ့ရင်ခွင်ကြီးထဲတိုးဝင်ပြီး
“အရမ်းကောင်းတာပဲ ဖေဖေရယ်…..သမီးတော့ ဖေဖေနဲ့ မခွဲချင်တော့ဘူးကွာ” ဆိုပြီး ခပ်ချွဲချွဲ ငြီးငြူပြောလိုက်တော့
“မခွဲရပါဘူး သမီးလေးရယ်….ဒီနေ့ကစပြီး သမီးနဲ့ဖေဖေ တအိမ်ထဲအတူနေရတော့မှာပါကွယ်”
“ဟင်…..ဖေဖေ တကယ်ပြောတာ…နော်…..တကယ်နော်”
“တကယ်ပေါ့ သမီးလေးရယ် ဖေဖေတကယ်ပြောတာပါ ဖေဖေ မင်းမောင်ကိုပြောပြီးပါပြီး သူ့အမေတို့ကလဲ ဖေဖေ့ကိုနားလည်မှာပါ” ဦးမိုးညိုရဲ့ ကတိစကားကို မိဆွေယုံပါသည်။ သူမစိတ်ကူးယဉ်ထားသလို ဦးမိုးညိုနဲ့ အတူတူ ညအိပ်ယာဝင် မနက်ကိုအတူတူထ သူ့ချစ်လင်ကြီးစားဖို့ချက်ပြုတ် အလုပ်သွားဖို့ပြင်ဆင်ပေးနေပုံတွေ မြင်ယောင်မိကာ ပြုံးပျော်နေမိတော့သည်။
သို့နှင့် သူတို့လဲဘုန်းကြီးကျောင်းတွင်းသို့ပြန်လျောက်လာကြရင်း မိဆွေမှာ မူးနောက်နောက်ဖြစ်နေတော့ ဦးမိုးညိုကဘေးမှတွဲခေါ်လာရသည်။ မဏ္ဍပ်နား လူတွေနားရောက်လာမှ ဦးမိုးညိုကသပ်သပ် မိဆွေကသပ်သပ်ခွဲသွားလိုက်ကြတော့သည်။
မဏ္ဍပ်ထဲတွင် လိုက်လံဧည့်ခံနေသည့် ဒေါ်မြနှစ်က ဦးမိုးညိုနှင့် မိဆွေတို့ ပြုံးပျော်ပျော်ဖြင့် တွဲလာသည်ကိုတွေ့လိုက်တော့ ဦးမိုးညိုကို အပြင်ဖက်တနေရာသို့ခေါ်သွားကာ
“ကိုညိုကြီး ရှင်တော်တော်ပျော်နေတယ်ပေါ့ဟုတ်လား…..ကျုပ်ကမွေးတဲ့ သမီးကလဲ ရှင့်သမီးပါပဲနော်”
“မင်း ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ မြနှစ်ရာ…..မိဆွေကော မိုးမိုးကော နှစ်ယောက်လုံး ငါ့သမီးတွေပါပဲကွ….မင်းမလဲကွာ မိဆွေကို ငယ်ငယ်ကတည်းက ချီပိုးလာခဲ့ပြီး အခုမှ ခွဲခြား ခွဲခြားမလုပ်စမ်းပါနဲ့”
“အို ကျမက ဘာမှခွဲခြားနေတာမဟုတ်ဘူး ရှင် ဆွေဆွေကိုချစ်သလို ကျမလဲချစ်တာပါပဲရှင့်…..ရှင့်ထပ်မပိုရင်တောင် တပြားသားမှမလျော့ဘူး ဆိုတာ ရှင်သိထားလိုက်ပါ…..”
“ဒါဆိုလဲ မင်းစကားက မထိခလုပ် ထိခလုပ် လာပြောတာလဲ”
“ရှင် ဆွေဆွေလေးကိုကြည့်တဲ့အကြည့်တွေ မရိုးသားတာ ကျမတပ်အပ်သိတယ်…..ကျမရှင်းရှင်းပဲ ပြောမယ်ရှင် ကျုပ်တို့သမီးမိုးမိုးကို ရှင်ဘာတွေလုပ်ထားလဲဆိုတာ ရှင့်ကိုရှင်အသိဆုံးပါ…..ဆွေဆွေလေးကိုရော အဲ့လိုလုပ်လာမယ်ဆိုရင်တော့ ကျမအဆိုး မဆိုနဲ့တော့ ဒီတခါ ကျမသီးခံမှာမဟုတ်တော့ဘူး” ဦးမိုးညိုက မြနှစ်ကိုမျက်လုံးပင့်ကာကြည့်လိုက်ပြီး
“အမယ် ငါ့မိန်းမ ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလားကွ…..တခါမှ ငါ့ကိုပြန်ခံမပြောစဖူး ပြန်ပြောနေပါလား…..အေး မင်းသိအောင်ပြောလိုက်မယ် ငါကလဲ ဘာမှစောက်ဂရုစိုက်တတ်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး ငါ့အကြောင်း မင်းအသိဆုံးပါကွာ..မင်းအသက်နဲ့ ကိုယ် အိုးစားမကွဲချင်ရင် စောက်သံတိတ်ပြီး အေးဆေးနေလိုက်….အို ငါလဲ ရှင်းရှင်းပဲပြောထားရမှာပေါ့ မင်းထင်သလိုဟုတ်တယ် ခု မိဆွေကို ငါလိုးပြီးပြန်လာတာ မိဆွေနဲ့ ငါ့နဲ့က ဖြစ်နေတာကြာလှပြီး မိဆွေက ငါ့မှငါ တန်းတန်းကိုစွဲလို့ပဲ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေ မင်းတို့ မိမိုးတို့မှမဟုတ်ဘူး ဒီရွာက ငါလိုးဖူးတဲ့ကောင်မတွေ တယောက်နဲ့မှကို တူတာမဟုတ်ဘူး ငါ့လီးကြီးတချောင်းလုံးစိမ်ထားလို့ရတယ်ကွ ငါ့လီးနဲ့သူနဲ့ ဓာတ်တည့်တယ် ငါကြိုက်သလောက်ကြမ်း သူခံနိုင်တယ်…..နေနဲ့လ ရွှေနဲ့မြ ဆိုတာ ငါတို့သားအဖကိုကြည့်ပြီး ပြောထားသလားအောင့်မေ့ရမယ် သူနဲ့ငါဟာ လိုက်ဖက်အညီဆုံးစုံတွဲပဲ ရှင်းလား” ဆိုပြီးပြောလာတော့ ဒေါ်မြနှင့်လဲ ရင်ဘတ်ကိုလက်ဖြင့်ဖိကာ ဘုရားတနေမိတော့သည်။
ဒေါ်မြနှစ်မှာလဲ ရမလားဆိုပြီး ခြိမ်းခြောက်ကြည့်ပေမယ့် သူ့ယောက်ျားစိတ်ကို သူအသိဆုံးဖြစ်သည်မဟုတ်လား မိဆွေသည်လဲပဲ အရင်က လင်ရဲ့တူမလေး ခုတော့ သူ့လင်ပါသမီးအဖြစ်ကနေ သူနဲ့ မယားပြိုင်အဖြစ်ကိုမြန်မြန်ဆန်ဆန်ပင်ရောက်လို့လာတော့သည်။ မင်္ဂလာပွဲကိုလာသူတိုင်းက သတို့သမီးလေးချောမှု လှမှုနှင့် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ အနေအထိုင်များကို ထောက်ခံအားပေးပြောဆိုနေသည့်အပြင် လှလှမိုးတို့ရဲ့ အလှကိုချီးမွှန်းသွားကြပြီး နောက်ကိုလဲ မိန်းကလေးလိုပဲပြောင်းလဲနေထိုင်ဖို့ အရင်လို ဆိုးသွမ်းမနေဖို့ဆုံးမသွားကြသည်။
မင်းမောင်ကိုလဲ မိန်းမရကံကောင်းသည်ဟု ထင်ကြေးပေးသွားကြတော့သည်။ မဏ္ဍပ်အတွင်းမှာကား ဧည့်သည်များလဲမပြတ်ရအောင် ကြက်ပျံမကျ စည်ကားလှပြီး ခင်ရာဆွေမျိုး မိတ်သဟာအပေါင်းအသင်းများကို လိုက်လံနှုတ်ဆတ်ရင်း မိဆွေမှာ မူးနောက်နေတာ မသက်သာပဲ ပို၍ဆိုးလာတော့သည်။ မနေ့ညနေကတည်းက ဦးမိုးညိုနဲ့ မီးကုန်ယမ်းကုန်သောင်းကျန်းထားတာကြောင့်ကော မနက်အစောထ၍ အလှပြင်ဆင်ထားရတာကြောင့် မိဆွေမှာအားအင်များကုန်ခမ်းလို့ မူးဝေနေတော့သည်။
ထို့နောက် ဒေါ်နွဲ့ရီကိုခေါင်းမူးကြောင်းပြောလိုက်တော့ ဒေါ်နွဲ့ရီတို့က လူရှင်းသည့်နေရာတွင်သွားအနားယူရန်ပြောလာသဖြင့် မိဆွေမှာ ကျောင်းဝင်းထဲရှိ မန်ကျည်းပင်အောက်တွင်သွားထိုင်နေတော့သည်။ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ်ကား ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းအတွင်း ကျောင်းဆောင်နှင့်ဘေးတိုက်အနေအထားဆောက်လုပ်ထားပြီး မဏ္ဍပ်နှင့်မျက်နှာချင်းတွင်တော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းဟောင်းတခုရှိလေသည်။ ပေ ၂၀ ပေ ၃၀ အကွာသာဝေးပြီး ထိုကျောင်းအိုကျောင်းပျက်ကြီးမှာ ဗမာဘုရင်တွေခေတ်ကတည်းကဆောက်ထားခဲ့ပြီး ကျောင်းကြီးမှာအိုဟောင်းဆွေးမြေ့ကာ ယိုယွမ်းနေတော့သည်။ မိဆွေအနားယူနေသည့် မန်ကျည်းပင်ကြီးမှာ ကျောင်းပျက်ကြီးနှင့် မဏ္ဍပ်ကြားတွင်တည်ရှိနေသည်
မိဆွေကမန်ကျည်းပင်ကို မှီထိုင်ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း ကျောင်းပျက်ကြီးဆီအကြည့်ရောက်သွားတော့ စိတ်ပြေလက်ပျောက် လမ်းလျောက်ရင်ကောင်းမည်ဟုတွေးလိုက်မိပြီး ကျောင်းပျက်ဆီထွက်သွားလိုက်တော့သည်။ ကျောင်းပျက်ကြီး၏ တိုင်လုံးတချို့မှာကျိုးပဲ့၍ ယိုင်ယွဲ့နေကာ အတွင်းခန်းမှာလဲ ဘာမှမရှိတော့ ပြောင်သလင်းခါနေတော့သည်။ မိဆွေကကျောင်းပတ်ပတ်လည်လှည့်လမ်းလျောက်မည်ဟုတွေးထားပေမယ့်လဲ ကျောင်းအိုကြီးရဲ့ လှေကားရင်းကိုရောက်သွားတော့ စိတ်ကူးပြောင်းသွားကာ မရောက်တာကြာပြီဖြစ်တာကြောင့် ကျောင်းပေါ်တက်လိုက်မိတော့သည်
ကျောင်းဆောင်ထဲရောက်သောအခါ မိဆွေမှာ ဖုံများပေပွ၍ နံရံတွင်လဲ သင်္ကန်းဟောင်းများ တို့လို့ တွဲလောင်းကျနေပြီး ပြတင်းပေါက်များဆီက တံခါးရွက်များပြိုကျ ပျက်စီးနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျောင်းကြီးကိုကြည့်ရင်း ငယ်ဘဝ ဆော့ကစားခဲ့ပုံများကိုပြန်လည်မြင်ယောင်လာပြီး ပြတင်းပေါက်နားသွားရပ်နေမိတော့သည်။
ထိုသို့ငေးငေးငိုင်ငိုင်ဖြစ်နေချိန်တွင် ကျောင်းဆောင်ကြီးမှာ သိမ့်ခနဲ့လှုပ်ခါသွားတာကြောင့် မိဆွေလဲလှေကားဖက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဦးမိုးညိုကို ရေခွက်လေးကိုင်ပြီး တက်လာတာမြင်လိုက်ရတော့
“ဖေဖေ ဘာတွေယူလာတာလဲ”
“သမီးလေးခေါင်းမူးနေတယ်ဆို မနွဲ့ကပြောလို့ ဘုန်းကြီးထဲက သွေးဆေးတခွက်တောင်းလာခဲ့တာ ရော့သောက်လိုက်အုံး သမီး” မိဆွေက ဂရုစိုက်ခံရ၍ ပျော်သွားပြီး ပြုံးလိုက်နေလိုက်တော့သည်။ ဦးမိုးညိုကအနားရောက်လာတော့ မိဆွေက ဦးမိုးညိုအနောက်ကိုလှမ်းကြည့်ကာ
“ဘယ်သူပါသေးလဲ”
“ဘယ်သူမှမပါပါဘူး ဖေဖေတယောက်ထဲပါ”
“ချစ်လိုက်တာ ယောက်ျားရယ်….” ဆိုပြီး ဦးမိုးညိုလက်မောင်းကိုချိတ်၍ ပုခုံးကိုခေါင်းမှီကာ ချွဲလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက မိဆွေနဖူးကိုငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး
“ဒီမှာ လူတွေအများကြီးလေ သမီးရဲ့ ကိုယ်ကသာမမြင်ချင်မမြင်မှာ တယောက်ယောက်ကတွေ့သွားမှဖြင့်”
“အို သမီးလေးကတော့ ဖေဖေလို တွေးပြီး ပူမနေနိုင်ပါဘူး ဖေဖေအနားမှာရှိရင်လေ သမီးလေးဖြင့် စိတ်ကိုရွှင်လန်းပြီး အမောကိုပြေလို့…..ဟိ….ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်ကလဲ ပွစိပွစိကိုဖြစ်လို့ပဲ ဖေဖေရဲ့” မိဆွေစကားကြောင့် ဦးမိုးညိုက ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတော့သည်။
မိဆွေက ပြတင်းပေါက်ကနေ မဏ္ဍပ်ဖက်ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း ဦးမိုးညိုဖက်သို့ပြန်လှည့်ကာ သူ့လက်ထဲက သွေးဆေးခွက်ကိုယူလိုက်ပြီး
“သမီးအတွက် ဒီသွေးဆေးမလိုပါဘူး ဖေဖေရဲ့…..သမီးအတွက် တကယ်လိုအပ်တာကလေ….ရှူဆေးဗူးလေးပါပဲ”
“ရှူဆေးဗူး….” ဦးမိုးညိုက ကြောင်သွားတော့ မိဆွေက ဦးမိုးညိုရဲ့ပေါင်ကြားကိုမျက်စ ပြစ်ပြလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုမှာ ဖင်ကျုံသွားမိတော့သည်။ မိဆွေက သူ့အဖေရဲ့အဖြစ်ကိုမြင်ပြီး တခစ်ခစ်ဖြင့်ရယ်ပြလိုက်ရင်း
“ဖေဖေတော့ သမီးကိုကြောက်နေပြီလား….သမီးက ဒီလိုစိတ် တအားများတော့လေ”
“အို မကြောက်ပါဘူးနော်….ဖေဖေက သမီး ဖေဖေ့ကိုကြောက်ပြီး ထားခဲ့မလားစိတ်ပူနေတာ ဟင်းဟင်း”
“မထားခဲ့ဘူး မထားခဲ့ဘူး စိတ်ချ တသက်လုံးဖေဖေ့နားမှာပဲနေမှာ ဖေဖေ့အတွက် သမီးလေးတွေအများကြီး ထပ်မွေးပေးအုံးမှာ”
“ဖေဖေ့အတွက်…..ဟုတ်လား”
“အင်းလေ….မနေ့ကပဲ ဖေဖေပြောတာကို သမီးတွေမွေးပေး ထပ်စားမယ်ဆိုတာလေ…ခစ်ခစ်….ဖေဖေစားဖို့ သမီးက သမီးတွေထပ်မွေးပေးမှာ”
“သမီးကမွေးပေးမှာတော့ ဖေဖေကလဲ စားပေးရသေးတာပေါ့ ဟင်းဟင်း…ဟင်း”
“အော်….ဒါနဲ့ ဖေဖေ့ကိုပြောရအုံးမယ်…..ပြောရမယ်ဆိုတာထပ် ဖေဖေ့ဆီက ကတိတောင်းမှာ” ဦးမိုးညိုက မိဆွေစကားကြောင့် မျက်လုံးပင့်သွားပြီး မိဆွေကိုပြန်စိုက်ကြည့်ကာ
“ဘာများလဲကွယ့် ပြောပါ ဖေဖေ့လုပ်ရပ်ထဲ သမီးမကြိုက်တာပါနေလို့လား”
“ပါတယ်…ပါတယ်….ပါတာမှ အများကြီးပဲ” မိဆွေက စကားကိုဆက်မပြောသေးပဲ သူ့အဖေကိုစိုက်ကြည့်နေတော့ ဦးမိုးညိုကလဲ မျက်နှာပိုးကိုသပ်ကာ သေချာလေးအာရုံစူးစိုက်၍ နားထောင်နေတာတွေ့တော့မှ
“ဖေဖေ ရွာထဲကတခြားမိန်းမတွေနဲ့ ထပ်ပြီးမပတ်သတ်နဲ့တော့….ဖေဖေ့သတင်းတွေက ရွာထဲမှာ မွှေးနေတာပဲ…ဟင်း” မိဆွေက အံလေးကြိတ်၍ မျက်စောင်းကိုခဲပြီးပြောလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုလဲ သွားလေးဖြီးကာသွားပြီး
“အော်…ဒါလား….အင်းပါကွယ်….ဖေ့သမီးကမကြိုက်ဘူးဆိုရင် ထပ်ပြီးမပတ်သတ်တော့ပါဘူး….ကွယ်”
“ဖေဖေ…သမီးနဲ့ မင်းမောင်မရှိတဲ့အချိန်တွေဆို အိမ်ကိုလာလာနေတာ သမီးသိတယ်နော်..အဟင်း”
“အို ဒါကတော့ သမီးအမေက ဖေဖေ့အကိုရဲ့မိန်းမ ဖေဖေ့မရီးလေ….”
“မေမေနဲ့ကတော့ ထားပါတော့ ဖေဖေနဲ့မေမေကြောင့်ပဲ သမီးလူဖြစ်လာရတာဆိုတော့”
“အင်းလေး ဖေဖေကလဲ သမီးမေမေနဲ့ လာတွေ့တာပါ တခြားမဟုတ်ပါဘူးကွယ့်”
“မဟုတ်ပါဘူးနော်…ဖေဖေက အန်တီမြင့်ရီနဲ့ မေမေ့ကို အိပ်ယာတခုထဲထားပြီး အတူလိုးနေတာ သမီးမျက်စိနဲ့ တပ်အပ်မြင်ထားတာပါနော်” နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီးပြောလာတော့ ဦးမိုးညိုမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်လို့သွားပြီး
“ဟေ….” ခနဲ့သာ ပြန်ပြောနိုင်တော့သည်။
ဦးမိုးညိုမှာဘယ်လိုပြန်ပြောလို့ ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတုန်း မိဆွေက
“အဲ့ဒါက ကြာပါပြီး မနှစ်တွေတုန်းကပါ သမီးကျောင်းကပြန်လာရင်းတွေ့မိတာပါ….အဲ့တုန်းက သမီးနားစွန့် နားဖျားကြားမိတာရှိတယ်….ဘာတဲ့….ဖေဖေ့ကို မိန်းမအတွေ့အကြုံကောင်းကောင်းပေးတာ သမီးမေမေ ဒေါ်နွဲ့ရီဆို အဲ့ဒါဟုတ်လား” ဦးမိုးညိုက မဆိုင်းမတွ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး သူနှင့် ဒေါ်နွဲ့ရီတို့၏ အထက်ပါဇာတ်လမ်းကို အတိုချုံးရှင်းပြလိုက်တော့သည်။
မနက်အစောတုန်းက ဒေါ်နွဲ့ရီရှင်းပြတုန်းက လိုးခန်း ကြိတ်ခန်းများမပါပဲ ကလေးလိုချင်လို့ ညာပြီးအတူနေလိုက်တယ်ဆိုတာလောက်သာပါသည်။ ယခု ဦးမိုးညိုရှင်းပြတာတွေကတော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် လိုးခန်းဖြုတ်ခန်းများပါမကျန်ပြောပြလိုက်တော့ မိဆွေမှာ သူ့အဖေနဲ့ အမေတို့၏အတွေ့အကြုံများကိုပြန်နားထောင်ရင်း အဖုတ်လေးယွလို့ ဖင်ပေါက်လေးယားလာတော့သည်။
မိဆွေက သူ့အဖေဖြစ်ကြောင်းကိုနားထောင်ရင်း ဖီးလ်တက်နေသလို ဦးမိုးညိုမှာလဲ အတိတ်ကဖြစ်ရပ်များကို ပြန်မြင်ယောင်လို့လာပြီး ပုဆိုးအောက်က မြွေဟောက်ကြီးမှာလဲ ခေါင်းထောင်လို့လာတာ မိဆွေတွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ဦးမိုးညိုက အဖြစ်မှန်ကိုပြောပြလိုက်ပြီးနောက်
“သမီးအမေက စလိုက်တဲ့ဇာတ်ကို သမီးနဲ့ပဲအဆုံးသတ်ပေးပါမယ့်….စိတ်ချပါ ဒီကရှေ့ ဖေဖေဘယ်မိန်းမနဲ့မှ ထပ်မပတ်သတ်တော့ပါဘူးနော်….ဖေ့သမီးလေးတယောက်ထဲကိုပဲ ရိုးမြေကျ ပေါင်းသင်းတော့မှာပါ”
ဦးမိုးညိုရဲ့ စကားကို မိဆွေလဲနားထောင်ရင်း ကျေနပ်သွားပြီး
“တကယ်နော်….သမီးကိုပဲချစ်ရမယ်နော်….အဲ….အန်တီမြနှစ်နဲ့ မိုးမိုးတို့လဲ ခံချင်မှာပဲ သူတို့ကိုလဲ လိုးပေးလိုက်ပါ…..အဲပြီးတော့ မေမေနဲ့ အန်တီမြင့်ရီတို့လဲ ၄၀ ကျော် ၅၀ လောက်ပဲရှိသေးတာ သူတို့လဲ ယောက်ျားတွေမရှိတော့ စိတ်ပါအုံးမှာပဲဆိုတော့…..အင်း…..သူတို့လေးယောက်နဲ့ဆိုရင်တော့ သမီးခွင့်ပြုပါတယ်…..တခြားမိန်းမတွေသာ…..”
“အော်…သမီးရယ်….ဖေဖေ သမီးကို တကယ်ကတိပေးတယ်….နော်…..တကယ် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ လုံးဝမပတ်သတ်တော့ဘူး စိတ်ချ မြနှစ်တို့ မိမိုးတို့ အလိုးခံချင်ရင် မင်းမောင်နဲ့လွှတ်ပေးလိုက်မယ်….ဖေဖေမလုပ်တော့ဘူး….သမီးအမေကတော့….ဟီး..ဟီး” မိဆွေက သူ့အဖေကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက သွားဖြီးဖြင့်
“ခုမနက်လဲ သမီးမိတ်ကပ်လိမ်းနေတုန်း ဖေဖေတို့ တဖက်အခန်းထဲမှာ လိုးနေကြတာ…ခွိ…” မိဆွေမှာ ဒေါ်နွဲ့ရီနှင့် ဦးမိုးညိုတို့ လိုးနေသည့်ပုံကိုမျက်စိထဲမြင်လာပြီး ဦးမိုးညိုရဲ့ ဗိုက်ခေါက်ကိုလိမ်ဆွဲလိုက်တော့သည်။
ဦးမိုးညိုက မိဆွေလက်ထဲကနေရုန်းထွက်ကာ
“တခါတည်းပါ သမီးရယ်….ဟီး..ဟီး….နောက်ကို မလုပ်တော့ဘူးနော်…နော်လို့” မိဆွေက သက်ပြင်းကိုချလိုက်ပြီး မျက်စောင်းဆက်ထိုးထားရင်း
“သမီးပြောပြီးသား သူတို့လေးယောက်ဆိုရင် သမီးခွင့်ပြုတယ်…..တခြားသူတွေနဲ့ဆိုရင်တော့ ဖေဖေ….သမီးအကြောင်း ကောင်းကောင်းသိစေရမယ် ဟွင်း” ဦးမိုးညိုက ဘာမှအထွန့်မတက်ရဲတော့ အသာလေးငြိမ်ကုက်နေလိုက်ပြီး မိဆွေကိုသိုင်းဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ မိဆွေကလဲ ဦးမိုးညိုရဲ့ရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးစောင်းလို့ တိုးဝင်နေတော့သည်။
ခဏအကြာတွင် ဦးမိုးညိုက
“ဆေးသောက်ထားလိုက်လေ သမီး ခေါင်းမူးတာလေးပျောက်သွားအောင် ဆေးလေးသောက်ထားလိုက်နော်”
“ခေါင်းမူးတာတော့ သက်သာနေပါပြီ……..ဖေဖေတို့အကြောင်းနားထောင်လိုက်ရတော့ ဟိုထဲက တမျိုးဖြစ်နေပြန်ပြီ ဟိ….” မိဆွေက ဇက်လေးပုကာ လျှာထုတ်ပြ ပြောင်ရင်းပြောလိုက်တော့
“ခံချင်တယ်ပေါ့ သမီးလေးက” ဆိုတော့ မိဆွေကခေါင်းကိုငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း နှစ်ကိုယ်ကြားလေသံဖြင့်
“လီးစုပ်ချင်တယ်” ဦးမိုးညိုလဲ
“အမေတူ သမီးလေး….ဟင်း…ဟင်း…” ဆိုပြီး သူ့လီးကြီးကိုပုဆိုးပေါ်မှညှစ်ကိုင်ပြလိုက်တော့သည်။
မိဆွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်ငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်တာမို့ ဦးမိုးညိုက မိဆွေခေါင်းကိုတွန်းထားလိုက်ပြီး
“သမီးလေး ခဏ ခဏလေး….တံခါးသွားပိတ်လိုက်အုံးမယ်” နောက်ကိုလှည့်ပြီး ကျောင်းတံခါးကိုသွားပိတ်လိုက်ရသည်။ ပြတင်းပေါက်တွေကတော့ ပိတ်မရတာကြောင့် ပြတင်းပေါက်ဘေး မမြင်ကွယ်ရာမှာကပ်ပြီးရပ်ကာ အပြင်ကအရိပ်အခြေကိုလဲကြည့်ရင်း ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်တော့ လီးတန်ကြီးက ဖြောင်း ကနဲ့ ကန်ထွက်လာတော့သည်။
မိဆွေက လီးကြီးကိုဆုတ်ကိုင်ပြီး ဂွေးဥကိုနှာခေါင်းဖြင့်တိုးကပ်ပြီး
“ရှူး” ခနဲ့ နမ်းလိုက်ပြီး
“ဖေဖေ့ ဂွေးဥကြီးကမွှေးလိုက်တာ သမီးအရမ်းကြိုက်တယ်…သိလား” ဆိုပြီး လီးကြီးကိုပင့်၍ ဂွေးဥမှစပြီး ထိပ်ဖျားထိ လျှာဖြင့်လျက်လိုက်တော့သည်။
လီးတန်ကြီးပတ်ပတ်လည် ဒစ်ဖူးခေါင်းအောက်ခြေ အမြှောင်းကြားသို့ လျှာလေးနဲ့ထိုးကာ လျက်ရင်းမွှေပေးလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုမှာလဲခေါင်းကိုမော့လို့ ဖီးလ်ယူနေရတော့သည်။ မိဆွေရဲ့လျှာအစွမ်းကား ဦးမိုးညိုလို ကာမဘီလူးကြီး ကျက်သီးများတဖြင်းဖြင်းထလို့ အကျောများပင်ပြေလျော့သွားတော့သည်။
မိဆွေကလီးကြီးကိုဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် လျှာနဲ့လျက်ပေးလိုက်ပြီးမှာတော့ ပါးစပ်ကိုကျယ်ကျယ်ဟာကာ လီးကြီးကိုပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဦးမိုးညို မျက်လုံးပြူး မျက်ဖြူလန်သွားတော့မတက်ဖြစ်သွားတော့သည်။ ရှည်လွန်းလှတဲ့ သူ့လီးကြီးကို တခြားသူတွေတောင် တဝက်ခန့်ဝင်အောင်ပင်မနည်းစုပ်လာခဲ့ရတာ မိဆွေတသတ်ရှိပြီးဖြစ်ပြီး မိဆွေမှာတော့ တရက်နဲ့နေ့ဝက်ခန့်လောက်သာ သူနဲ့တွေ့ရသေးသည် လီးတန်ကြီးတချောင်းလုံးနီးပါး မိဆွေရဲ့အာခံတွင်းသို့တိုးဝင်၍ အာခေါင်သားနုနုတို့ကိုကျော်ဖြတ်ပြီး လည်မြိုထဲအထိရောက်လို့ပင်သွားတော့သည်။ ဦးမိုးညိုလဲ နိုင်ငံခြားကားများထဲသာမြင်ဖူးသည့်ပုံစံမို့ တခါမှမခံစားဖူးပဲဖြစ်လို့သွားကာ မိဆွေကိုငုံ့ကြည့်တော့ မိဆွေရဲ့ပါးစပ်မှာလဲပြဲလန်နေပြီး ပါးနှစ်ဖက်မှာလဲဖောင်းကားလို့နေတော့သည်။
မိဆွေက ဦးမိုးညိုကိုမျက်လုံးပင့်ကြည့်ကာ
“ဘယ်လိုလဲ ကောင်းတယ်မလား” ဟုမေးနေသယောင်ယောင်မို့ ဦးမိုးညိုလဲ မျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့ရင်း ပြုံးပြလိုက်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ကာ
“ကောင်းလိုက်တာ သမီးလေးရယ်….ဒါမျိုးတွေ ဘယ်လိုများတတ်လာခဲ့တာလဲကွယ်” ဆိုပြီးငြီးငြူနေမိတော့သည်။ အမှန်စင်စစ် မိဆွေမှာ နိုင်ငံခြားသားကား ဆင်းရဲသားကားများ ကြည့်ခဲ့ဖူးသည်။ ကောလိပ်တက်တုန်းက သူ့အပေါင်းအသင်းများထဲတွင် သူဌေးသမီးတယောက်ပါလာပြီး ထိုသူဌေးသမီးကကျောင်းကို ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့်လာသည်။ မိဆွေတို့ အပေါင်းအသင်းတစုကိုလဲ သူ့ကားဖြင့်တင်ခေါ်ပြီး အလည်အပတ်ခရီးများမကြာခဏထွက်ခဲ့ဖူးပြီး သူ့အိမ်တွင်လဲ တယ်လီဗီရှင်းခေါ် အပေါ်စက်နဲ့ အောက်စက်တို့ရှိသောကြောင့် လူကြီးမိဘများအလစ်တွင် လိင်ဆက်ဆံသည့်ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားများ ခိုးကြည့်ခဲ့ကြတာအကြိမ်ကြိမ်မို့ အတုမြင်အတတ်သင်ဖြစ်လို့နေကာ အခုမှလက်တွေ့ထုတ်သုံးဖြစ်တော့သည်။
ဦးမိုးညိုရဲ့လီးကြီးကို လည်မြိုထိစိမ်ထည့်ထားရင်း သထွေးမြိုချသလိုဖြင့် လည်ချောင်းကိုညှစ်ကာ ညှစ်ကာပေးလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုမှာဒူးများပင်ခွေကျတော့မတက်ဖြစ်လို့သွားပြီး ဖီးလ်များတက်လို့နေတော့သည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ မိဆွေလဲအသက်ရှုရခက်လာသလို ဦးမိုးညိုလဲ မခံမရပ်နိုင်အောင်ဖြစ်လာတော့
“တော်ပြီ သမီးလေး တော်ပြီ ဖေဖေ မရတော့ဘူး တအားလိုးချင်နေပြီ” ဆိုပြီး ပါးစပ်ထဲကပြန်ဆွဲထုတ်ကာ မိဆွေကိုဖက်နမ်းလိုက်တော့ မိဆွေကလဲ ဦးမိုးညိုရဲ့ခေါင်းတုံးပြောင်းကြီးကိုပွတ်သပ်ပေးရင်း အပြန်အလှန် နမ်းစုပ်နေလိုက်ကြသည်။
နမ်းလို့ပြီးသွားတော့မှသာ မိဆွေက
“ဖေဖေ….သမီးလေးကို ဖင်လိုးပေးနော်…..ဖင်ခံချင်တယ်” ဆိုပြီးပြောလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက မိဆွေကိုလေးဖက်ကုန်းပုံစံပြင်နေတာနဲ့ မိဆွေက
“မဟုတ်ဘူး ဖေဖေ သမီးလေး ပြတင်းပေါက်ဘောင်မှာကပ်ပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်မယ် ဖေဖေကအနောက်က လိုး” မိဆွေစကားကြောင့် ဦးမိုးညိုမှာ ခေါင်းမွှေးမရှိပေမယ့် ရှိတဲ့အမွှေးတွေထောင်ကုန်ပြီး
“ဘယ်လို ဘယ်လို….လူမြင်ကွင်းကြီးမှာ သမီးလေးက အလိုးခံမလို့လား မဏ္ဍပ်မှာလူတွေဒီလောက်များနေတာကို သမီးလေးကလဲ”
“အို…..သမီးလေးပဲ ပြတင်းပေါက်မှာပေါ်နေမှာပါ ဖေဖေက သမီးလေးနောက်မှာကွယ်နေမှာလေ….” ဆိုပြီး ထမိန်ကိုချွတ်လိုက်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်လောက်ရှိတဲ့ ပြတင်းပေါက်တွင်သွားရပ်ကာ ဘောင်ပေါ်လက်ထောက်လိုက်တော့သည်။
ဦးမိုးညိုက မိဆွေအနောက်ဖက်ကို ဒူးထောက်လျက် လှမ်းသွားလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့တင်ပါးအိုးနှစ်ခြမ်းကိုဘေးကိုဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ညိုညိုလေးကိုငုံ့ကြည့်ရင်း
“သမီးလေးရဲ့ ဖင်ပေါက်လေးက ခရေပွင့်လေးနဲ့တူလိုက်တာကွယ်” ဆိုပြီးလျှာဖျားနဲ့ထိုးလိုက်တော့ မိဆွေမှာ ခြေဖျားများထောက်လို့ ကော့တက်သွားပြီး ငြုတုတုဖြင့်
“ဒါဆိုလဲ အဲ့ခရေပွင့်ကို ခူးစားလိုက်တော့လေ ဖေဖေရယ်….အီး…”
“သမီးလေး အဲ့လိုမျက်နှာကိုရှုံ့မဲ့မနေနဲ့ တော်ကြာ မဏ္ဍပ်ကလူတွေတွေ့သွားမှဖြင့်” ဆိုပြီးလှမ်းသတိပေးထားရသည်။
ဦးမိုးညိုက ဖင်ပေါက်ကိုလျှာနဲ့ထိုးဆွ မွှေနှောက်လျက်ပေးနေတာ အတော်လေးကြာတော့ ဖင်ပေါက်လေးမှာ သထွေးများစိုရွှဲလာပြီး အနည်းငယ်ပွရောင်းရောင်းဖြစ်လာတော့သည်။
“ဖေဖေ လိုးပါတော့ ထပ်မလျက်ပါနဲ့တော့ သမီးလေး မခံစားနိုင်တော့ဘူး” ဆိုပြီးပြောလာချိန်မှာတော့ ဦးမိုးညိုလဲ ပြတင်းပေါက်ဘေးနံရံကိုဆွဲ၍ ထရပ်လိုက်ပြီး လီးတန်ကြီးကိုဖင်ပေါက်မှာတေ့သွင်းကာ
“သမီးလေး…..ဖေဖေ လိုးတော့မယ်နော်” ဆိုတော့ မိဆွေကနောက်ကိုလှည့်မကြည့်ပဲ ဖင်ကိုကော့ထားရင်းနဲ့ နောက်ကိုဆုတ်ကိုတော့ လီးကြီးထိပ်ဖူးက ဖင်ပေါက်မှာမြုပ်ဝင်သွားတော့သည်။
ဦးမိုးညိုကလဲ မိဆွေမနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေပြီဆိုတာ သိနေတာကြောင့် အချိန်မဆွဲတော့ပဲ ခါးကိုအားထည့်ကာရှေ့ကိုကော့ထိုးထည့်လိုက်တော့ “ဗြစ်” ဆိုပြီးလီးကြီးဟာလဲ ဖင်ပေါက်လေးကိုထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတော့သည်။ မိဆွေမှာမျက်နှာပျက်လို့မရတာကြောင့် ဖီးလ်များတက်သွားလျှင် ခေါင်းကိုငုံ့၍ ငြီးငြူလိုက်ပြီး ပြီးမှခေါင်းကိုပြန်မော့ကာထားလိုက်ရသည်။ ဦးမိုးညိုရဲ့လီးကြီးကလဲ တရစ်ချင်းတရစ်ချင်း ဖင်ပေါက်ထဲတိုးဝင်လာပြီး များမကြာမီအချိန်တွင်မှာ ဦးမိုးညိုရဲ့ဗိုက်နဲ့ မိဆွေရဲ့ဖင်အိုးတို့ထိကပ်သွားတော့သည်။
မိဆွေက နောက်ကိုလှည့်ကြည့်ကာ
“ဖေဖေ အချိန်မဆွဲနဲ့ကွာ….လိုးပါ လိုးပေး ဆောင့်ဆောင့်လိုး” ဆိုပြီးခိုင်းစေလိုက်တော့ ဦးမိုးညိုက ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး မိဆွေရဲ့ခါးကိုဆွဲကာ ဆောင့်လိုးတော့သည်။ လီးကြီးကဖင်ပေါက်ထဲကထွက်သွားတော့ မိဆွေမှာမျက်လုံးများစင်းကျလာသလို့ ဖင်ပေါက်ထဲကိုအရှိန်နဲ့ ပြန်ပြေးဝင်လာပြန်တော့လဲ ခေါင်းကငိုက်စိုက်ကျလို့သွားပြန်သည်
ထိုသို့ အလိုးခံနေတဲ့အချိန် မိဆွေနာမယ်ခေါ်သံကြားလိုက်ရတော့ မိဆွေလဲအလန့်တကြားခေါင်းမော့အကြည့် မဏ္ဍပ်ရှေ့ရှိ ခင်ရာဆွေမျိုးများကပြန်တော့မည်ဖြစ်သဖြင့် မိဆွေကိုလှမ်းနှုတ်ဆတ်တော့ မိဆွေလဲအနားသွားပြီးနှုတ်မဆတ်နိုင်တာမို့ လက်ပြ ပြုံးပြ၍သာ နှုတ်ဆတ်လိုက်ရတော့သည်။ ဦးမိုးညိုကတော့ နံရံအကွယ်ကနေသာအံကိုတင်းတင်းကြိတ်လို့ မာန်ဖီရင်း မိဆွေရဲ့ဖင်ကိုလိုးဆောင့်လို့နေတော့ သူ့တကိုယ်လုံးလဲချွေးသီးချွေးပေါက်များ စိုရွှဲနေတော့သည်။ ပြန်သွားသည့်ဧည့်သည်များက မိဆွေကိုလှမ်းနှုတ်ဆတ်သလို အသစ်ထပ်မံရောက်လာသူများကလဲ သတို့သားကို မဏ္ဍပ်အတွင်းတွေ့မြင်ရပြီး သတို့သမီးကိုမမြင်တာကြောင့် မဏ္ဍပ်အပြင်ထွက်၍ လှမ်းအော်ပြော လက်ပြနှုတ်ဆတ်ရတော့သည်။
၁၅ မိနစ် မိနစ် ၂၀ လောက်အကြာတွင် ဒေါ်နွဲ့ရီက ကျောင်းအိုကြီးအောက်သို့တိုးကပ်လာပြီး
“သမီးရေ….အမူးပြေပြီဆိုလဲ ဆင်းခဲ့ပါအုံး မြို့က သမီးသူငယ်ချင်းတွေရောက်နေတယ်ကွယ့် လာဧည့်ခံပါအုံး” ဆိုတော့မှ
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ သမီးခဏနေလာခဲ့မယ်နော်…မေမေသွားနှင့်” ဆိုပြီး သူ့အမေကိုနှင်လွှတ်လိုက်ရင်း နောက်ကိုလှည့်ကာ
“ဖေဖေရေ မြန်မြန်သွက်သွက်လေးလိုးပြီး ဖင်ထဲကို အချစ်ရည်တွေထည့်ပေးလိုက်တော့ မြို့ကသမီး သူငယ်ချင်းတွေလာလို့တဲ့ ဧည့်ခံဖို့မဖြစ်မနေ သွားရတော့မှာမို့” ဆိုတော့ ဦးမိုးညိုလဲ တရစပ်ခပ်သွက်သွက်လိုးဆောင့်လိုက်ရင်း အချက်ရေ ၁၀၀ လောက်ဆောင့်အပြီးမှာတင် မိဆွေရဲ့ကျောပေါ်မှောက်ကျလာတော့သည်။
မိဆွေက အပြင်လူများမြင်မှာဆိုးသဖြင့် ကိုယ်ကိုမတ်ကာရပ်လိုက်တော့ ဦးမိုးညိုမှာကြမ်းပြင်ပေါ်ခွေလဲကျသွားတော့သည်။ မိဆွေက ဦးမိုးညိုဘေးမှာငုတ်တုပ်ထိုင်ရင်း လရည်များဆက်လက်ပန်းထွက်နေသည့် လီးကြီးကို စုပ်ပေးလိုက်မည်ဟုတွေးပေးမယ့် လီးကြီးရဲ့ဘေးပတ်ပတ်လည်တွင် အညစ်အကြေးမှာပေကြံနေသည်ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတာကြောင့် မစုပ်ပေးဖြစ်တော့။ သူ့ပုဆိုးဖြင့်သာသုတ်ပေးလိုက်ပြီး
“ဖေဖေ သမီး အရင်ဆင်းနှင့်လိုက်မယ်နော်….ဖေဖေ ခဏအနားယူလိုက်အုံး” မိဆွေလဲ ဦးမိုးညိုနဖူးပြောင်ကြီးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး ထထွက်သွားတော့ ဦးမိုးညိုတယောက်ဟောဟဲစိုက်လို့သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။
မိဆွေလဲ မဏ္ဍပ်တွင်းသို့ခပ်သွက်သွက်လျောက်လာလိုက်ပြီး မဏ္ဍပ်ထိပ်တွင် ညီမဖြစ်သူ လှလှမိုးကိုတွေ့တော့
“မိုးမိုး မြို့ကဧည့်သည်တွေရောက်နေတယ်ဆို ဟုတ်လား ဘယ်မှာလဲ” ဆိုပြီးမေးတော့ မိုးမိုးကမေးငေါ့ပြတာနဲ့ မိဆွေလဲမဏ္ဍပ်အတွင်းဝင်မည်အလုပ် လှလှမိုးကလက်ကိုလှမ်းဆွဲကာ
“အမ….လာအုံး မေးရအုံးမယ်….စောနက ကျောင်းပေါ်မှာရှိတုန်းက အမနောက်မှာ အဖေ့ကိုတွေ့လိုက်တယ် အမတို့ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ” မိဆွေမှာ သူငယ်ချင်းတွေဆီသွားချင်နေသည်ကို လာရစ်နေသည့် ညီမကိုခပ်ရွတ်ရွတ်ဖြင့် လှလှမိုးနားကပ်လိုက်ပြီ
“အဖေနဲ့ ငါ လိုးနေကြတာလေ” ဆိုပြီးပြောကာ မျက်စိတဖက်မှိတ်ပြရင်း မဏ္ဍပ်တွင်းဝင်သွားတော့ လှလှမိုးမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ရပ်ကျန်နေရစ်တော့သည်။
ဒီလိုနဲ့ မင်းမောင်တို့ မိဆွေတို့ မင်္ဂလာပွဲလေးကား အောင်အောင်မြင်မြင်နဲ့ပဲအဆုံးသတ်သွားပြီး နေ့လည်တွင် ဧည့်သည်များလဲအရှိုရှိုပြန်သွားကြတော့သည်။ မင်းမောင်နှင့် လှလှမိုးတို့လဲ လှည်းကိုပြင်ဆင်လိုက်ပြီး လက်ဖွဲ့များ ကန်တော့ပွဲများ ဒန်အိုးဒန်ခွက်ပစ္စည်း ပစ္စရများလှည်းပေါ်တင်ကာ အိမ်ပြန်ပို့လိုက် ဘုန်းကြီးကျောင်းပြန်လာလိုက်ဖြင့် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်သွားလာနေကြရင်း အလုပ်တွေရှုပ်နေကြတော့သည်။
ဦးမိုးညိုနှင့် မိဆွေတို့ကတော့ ကျောင်းအိုကြီး၏ လှေကားထစ်တွင်သွားထိုင်ပြီး အဝေးတနေရာကို ငေးမောနေရင်း
“နေ့လည်ကျ ငှက်ပျောခြံထဲသွားရင် ဟိုကောင် မခေါ်လို့ရမလားဟင် ဖေဖေ….သမီးက ဖေဖေနဲ့နှစ်ယောက်ထဲပဲ အားရပါးရချစ်ချင်တာ ဟိုကောင်နဲ့ အလိုးခံဖို့နေနေ စကားကိုမပြောချင်တော့ဘူး ဖေဖေရယ်”
“အင်း…..ဒါဆိုလဲ ဖေဖေတို့စီစဉ်ထားတာကို ဖျက်လိုက်မယ်လေ….သမီးနဲ့ ဖေဖေတို့ နှစ်ယောက်ပဲ သွားကြတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား” မိဆွေလဲ ဦးမိုးညိုစကားကြောင့် ရင်ထဲနွေးခနဲ့ဖြစ်သွားကာ ပြုံးပျော်မိသွားတော့သည်။
မိဆွေက ဦးမိုးညိုရဲ့ ပုခုံးကိုခေါင်းလေးစောင်းကာ မှီလိုက်ရင်း
“ဖေဖေ….သမီး ကိုချစ်လားဟင်”
“ချစ်တာပေါ့ သမီးရယ်”
“ဖေဖေ မမေးလဲ သမီးကတော့ဖြေမယ်နော်…….သမီးလဲ ဖေဖေ့ကို….အရမ်း….ချစ်တယ်….ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဖေဖေ့ကိုအချစ်ဆုံးပဲ” အမှန်တကယ်မှာလဲ မိဆွေက ဦးမိုးညိုကိုအချစ်ကြီးချစ်မိသွားတော့သည်မို့ မိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်လို့နေကာ ဦးမိုးညိုရဲ ပါးကိုနမ်းလိုက်မိသည်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ သူတို့ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဒေါ်နွဲ့ရီရောက်ရှိနေသည်ကိုတော့ သူတို့နှစ်ဦး မတွေ့မြင်လိုက်ရပေ။
ဒေါ်နွဲ့ရီကတော့ ဒီသားအဖတွေဘာတွေများ ပြောနေပါလိမ့်ဆိုပြီး အသံမပေး ဘာမပေးဖြင့်လာလိုက်ပြီး ပါးနမ်းသည်ကိုမြင်တော့ သူ့စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်လို့သွားပြီး အသာငြိမ်ကာဆက်ကြည့်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ ဦးမိုးညိုက မိဆွေဖက်လှည့်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတော့ ဒေါ်နွဲ့ရီ ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲ့ဖြစ်လို့သွားပြီး
“ဟဲ့….မောင်မိုး…သမီး….နင်…..နင်….နင်တို့….” စကားများစွန့်အနေပြီး အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြစ်လို့နေတော့သည်။
မိဆွေတို့မှာလဲ သူ့အမေအသံကိုကြားလိုက်တော့ လန့်ပြီးလှည့်အကြည့် သူတို့အဖြစ်ကိုလူမိသွားပြီမို့ ဘာမှမတက်နိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကိုသာငုံ့လို့နေတော့သည်။ ဦးမိုးညိုက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး
“မမ….ဟို….ဟို…ကျုပ်တို့က…..” ဒေါ်နွဲ့ရီက ဘာမှမပြောတော့ပဲ ဦးမိုးညိုကိုပါးရိုက်လိုက်တော့ မိဆွေက ဦးမိုးညိုရှေ့မှာ ဝင်ကာလိုက်ပြီး
“မေမေ…..ဖေဖေ့ကို မရိုက်ပါနဲ့” ဒေါ်နွဲ့ရီမှာ မိဆွေကိုကြည့်ရင်း အံအားသင့်နေပြီး
“အော်…နင်က နင့်လင်ကြီးကိုထိတော့ နာတယ်ပေါ့…ဟုတ်လား” မိဆွေမှာလဲ ချစ်စိတ်မွှန်နေတာကြောင့် မိခင်ဆိုတာလဲခေါင်းထဲမရှိတော့၊ ဒေါ်နွဲ့ရီရဲ့ နင့်လင်ဆိုသည့် အသုံးအနှုန်းနဲ့ပြောသံကြားလိုက်ရတော့ သူတသက်လုံး ရိုသေလာသည့်မိခင်ဆိုတာ မေ့လျော့သွားကာ ဒေါသများထွက်လာပြီး
“ဟုတ်တယ်…ကျမလင်…..ကျမလင်…..ဘာဖြစ်လဲ ဒါကျမလင်…..ကျမလင်ကိုမထိပါနဲ့….ကျမ မကြိုက်ဘူး” ဆိုပြီး ပြန်အော်လေတော့ ဒေါ်နွဲ့ရီက ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့်ဖိကာ ဘုရားတလိုက်ပြီး မြေကြီးပေါ်ထိုင်လျက်လဲကျသွားတော့သည်။
မင်းမောင်နဲ့ ဒေါ်မြနှစ်တို့လဲ အနားရောက်လာပြီး ဒေါ်နွဲ့ရီကိုပြေးထူကာ နှာနပ်ပေးနေချိန် မိဆွေက ဦးမိုးညိုလက်ကိုဆွဲကာ ဘုန်းကြီးကျောင်းအပြင်သို့ထွက်သွားလိုက်ပြီး
“ဖေဖေ……သမီးကိုတကယ်ချစ်တယ်ဆို ခိုးပြေးရအောင်လား ဖေဖေရယ်….အခုအကုန်လုံးလဲသိနေကြပြီပဲ….သမီး…ဖေဖေနဲ့ မခွဲနိုင်ဘူး” မိဆွေက ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာဖြင့် ပြောလာတော့ ဦးမိုးညိုက ဘုန်းကြီးကျောင်းဖက်လှည့်လို့ကြည့်နေတော့သည်။
မကြာခင် အချိန်ပိုင်းလေးတွင်းမှာ ထိုရွာလေးကိုကျောခိုင်း၍ထွက်ခွာသွားသည့် စက်ဘီးတစီးကိုဘယ်သူမှ သတိမထားလိုက်မိကြပေ။ စက်ဘီးပေါ်မှာတော့ ဦးမိုးညိုနှင့် မိဆွေတို့ပါသွားပြီး ထိုစက်ဘီးလေးကတော့ ဒီရွာလေးနှင့် ဝေးရာသို့ဦးတည်ကာ နင်းထွက်သွားကြရင်း ဒီဇာတ်လမ်းလေးလဲ ပြီးဆုံးသွားပါပြီ။
ပြီးပါပြီ
