လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (အပိုင်း ၃)

“အပေါက်က ဘယ်နေရာနား ရှိလည်း ပြောပါဦး”
ပပဝင်းက မေးလိုက်သည်။ မင်းခန့်က သူမလက်ကို ဖယ်ကာ ပင်တီပေါ် လက်ဖျားဖြင့် ထောက်သည်။ စပပေါက်ရှိသည့်နေရာကို နှိပ်ကြည့်သည်။
“အ မောင်နော်”
အပေါက်တည့်သွားသဖြင့် ပပဝင်းက မျက်စောင်းထိုးသည်။ မင်းခန့်က ဆက်၍ ဖိနယ်နေသဖြင့် ပပဝင်းက သူမလက်ချောင်းဖြင့် ပြန်ဖိကစားသည်။ မင်းခန့်က အနီးကပ်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူမပေါင်ကို လျှာအချွန်လိုက် ထားပြီးလျက်သည်။ ပပဝင်းသည် စပကိုသာ လက်ချောင်းဖျားဖြင့် ပွတ်ကစားနေမိသည်။ အားမရတော့သဖြင့် ပင်တီထဲ လက်ထည့်ကာ ဆက်၍ စပကို ပွတ်သည်။ မင်းခန့်က သူမပင်တီကို လျှာနဲ့ လျက်သည်။ သူမကလည်း စပကိုသာ ပွတ်ကစားနေသည်။ မင်းခန့်က ကြည့်နေတော့ ပင်တီထဲကနေ စပထဲ နှိုက်ထားသည့် လက်ညိုးကို ထိုးပေးသည်။ မင်းခန့်က စုပ်သည်။ ပပဝင်းက လက်တဖက်ဖြင့် ပင်တီကို မချွတ်သေးဘဲ ဖယ်လိုက်သည်။ တဖက်ဖြင့် စပကို ဆက်နှိုက်ကစားသည်။ မင်းခန့်က စပကို လျက်လာသည်။ ပပဝင်း ငြိမ်နေလိုက်သည်။ မင်းခန့်သည် စပထဲ လျှာထိုးထည့်၍ အဆက်မပြတ် လျက်သည်။ အစက ပပဝင်းကားထားသော်လည်း မကားပေးနိုင်တော့။ မင်းခန့်ပခုံးပေါ် ခြေတင်မိသည်။ မင်းခန့်လျက်တာ အရမ်းကောင်းတော့ ပပဝင်းတစ်ယောက် လူးလှိမ့်ကာ ညည်းရင်း ဇိမ်ခံသည်။ ကောင်းလိုက်တာဟုတွေးသည်။ ပါးစပ်ကလည်း ညည်းသည်။ မင်းခန့်က အောက်ကနေ အထက်ကို လျက်တက်ရင်း စောက်စေ့အထက်ပိုင်း ဘုလေးကို လျှာဖျားနဲ့ ကစားသည်။ ပပဝင်းမှာ မင်းခန့်ခေါင်းကိုသာ ပွတ်ကစားနေမိသည်။ လက်တစ်ဖက်ကို ငုံထားသည်။ နောက် စပဖြင့် မင်းခန့်လျှာကို ပွတ်သည်။ မင်းခန့်လည်း ငြိမ်ကာ လျှာကို ထုတ်ထားပေးသည်။ ပပဝင်းသည် စပဖြင့် မင်းခန့်လျှာကို ပွတ်သည်။
“လီးပြ လီးပြ လီးကြည့်ချင်တယ်”
ပပဝင်းပြောသည်။ မင်းခန့်က ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပုဆိုးကို ချွတ်ချသည်။ ပပဝင်း ရင်တွေ ခုန်နေသည်။  သူမ ဘဝတွင် တစ်ခါမှ လီးမမြင်ဖူးပါ။ ကျောင်းမှာတုန်းက နီလာအောင်ကို ဝိုင်းလိုးကြတာ ကြည့်ရင်းမှ အဝေးကနေ လီးကို ပထမဆုံးမြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ ခု အနီးကပ် ကြည့်ရတော့မည်။ မင်းခန့်က သူ့ကျောင်းစိမ်း ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီတိုက အစင်းကြားလေး။ လီးကို မထိအောင် ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။ လီးက တန်းမတ်စွာ သူမမျက်နှာဆီ ထိုးနေသည်။

“အိုး လှလိုက်တာကွာ”
ပပဝင်းက လီးကို လက်မနဲ့ လက်ညိုးနှစ်ချောင်းဖြင့် အကွင်းလိုက် ကိုင်ပြီး အနီးကပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လီးထိပ်က ချွန်နေသည်။ ဒစ်ကနေ နောက်ကို တော်တော်လေးလှန်နေသည်။ ကြီးလား ရှည်လား သူမ မသိ။ သူမ ထင်တာကတော့ အနေတော်ဖြစ်မည် ထင်သည်။ ပပဝင်း လီးကို ဘေးဝဲယာအကုန်ပတ်ကြည့်သည်။ ထို့နောက် မင်းခန့်ကို မော့ကြည့်ကာ ပြုံးပြသည်။
“ဒါကြီးနဲ့ မမအိုးကို ညတိုင်း မှန်းထုခဲ့တာပေါ့ ဟုတ်လား မောင်”
“ဟုတ် မမ”
မင်းခန့်က ဘာပြောရမှန်း မသိ။ ရှက်သွားသည်။ ပပဝင်းက လက်မနဲ့ လက်ညိုးကွင်း၍ ကွင်းတိုက်ပေးသည်။
“ဒီလိုလား”
ဟုလည်းမေးသည်။
“အင်း” ဟု မင်းခန့်တစ်လုံးတည်း ဖြေသည်။ ပပဝင်းက လျှာကို နည်းနည်းထုတ်ကာ လီးထိပ်ဖျားကို လှမ်းလျက်သည်။ လီးနဲ့ မထိပါ။ သူမ လျှာကို အမြန်ပြန်သိမ်းမိသည်။ နည်းနည်းတော့လည်း ရှက်သလိုလို ဖြစ်သည်။ နောက်တချက် ပြန်လျက်သည်။ လျှာထုတ်တော့ ခေါင်းက နောက်ဆုတ်မိသား ဖြစ်နေသဖြင့် လီးထိပ်ကို လျှာဖျားနဲ့ လှမ်းထိသည့်အခါ မထိဘဲ ဖြစ်ရသည်။
“ဘယ်လို အရသာရှိလဲ”
ပပဝင်းက သူမကို သူမ ပြန်မေးသလိုလို မင်းခန့်ကို မေးသလိုလို မေးသည်။ လီးကို လက်မနဲ့ လက်ညိုးကွင်း၍ ကိုင်ရင်း မင်းခန့်ကို ကြည့်ပြန်သည်။ နောက် တချက် ထပ်၍ လျှာထုတ်ကာ လျက်သည်။ အဖျားလေး ထိသွားသည်။ ပပဝင်းက မိန်းကလေးများ ရှက်သည့်အခါ လျှာတစ်လစ်လေး ထုတ်သလို သူမလျှာကို ထုတ်သည်။ ရှက်နေပြန်သည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်လက်ကို ဆွဲယူ၍ လီးပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ မင်းခန့်က လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့ ကိုင်နေသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်လက်ဖြင့် လီးပေါ် အုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်သည်။
“မမကို ကွင်းထုပြ”
မင်းခန့်က လီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ ကွင်းနည်းနည်းထုပြသည်။ ပပဝင်းက လပြွတ်တွေကို ကိုင်ကြည့်သည်။ လက်ချောင်းဖျားဖြင့် မ,ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က ကွင်းနည်းနည်းတိုက်ပြပြီး ရပ်လိုက်သည်။ ပပဝင်းက လီးကိုင်ကာ ကြည့်ပြန်သည်။ ထို့နောက် သူမ ဆံပင်လေးကို ကိုင်ကာ လီးကို မင်းခန့်ကွင်းတိုက် သလို ကွင်းတိုက်ကြည့်ပြန်သည်။
“နမ်းကြည့်မယ်”
ပပဝင်းက လီးထိပ်ကို နှာခေါင်းဖြင့် ရှူနမ်းကြည့်သည်။
“အိုး မွှေးနေတာပဲကွာ”
ပပဝင်းသည် လီးထိပ်ကို အကြာကြီး နမ်းသည်။ ထို့နောက် ဒစ်ကို နမ်းသည်။ မင်းခန့်က နည်းနည်းကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ပပဝင်းက ဆံပင်ကို သပ်ကစားလိုက်ရင်း လီးကို နမ်းသည်။ ထို့နောက် နို့နှစ်လုံးကို ပူးကိုင်ကာ လီးကို နမ်းသည်။ မင်းခန့်လည်း ကွင်းကို ဆက်တိုက် တိုက်ပေးသည်။ ပပဝင်းက လီးထိပ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်သည်။
“အရည်ဘယ်ကနေ ထွက်တာလဲ”
လီးထိပ်ကို ဖြဲကာ ကြည့်သည်။
“အပေါက်သေးသေးလေးပဲနော်”
ဟုပြောသည်။ ပပဝင်းက လျှာတစ်လစ်လေး ထုတ်ကာ လီးကို ကိုင်ထားသည်။

“ငုံလည်း ငုံကြည့်ချင်တယ် လျက်လည်း လျက်ကြည့်ချင်တယ် မလုပ်ရဲဘူး ဖြစ်နေတယ်ကွာ”
ပပဝင်းပြောသည်။ တကယ်လည်း သူမက ပြောသည့်အတိုင်း ဖြစ်နေသည်။
“နည်းနည်းလေး ထိပေးကြည့်”
ဆိုကာ ပပဝင်းက လျှာကို မဆိုစလောက်လေး ထုတ်ထားသည်။ မင်းခန့်က သူ့လီးကို ကိုင်ထားရင်း ဆရာမ၏ လျှာဖျားပေါ် အသာတင်လိုက်သည်။ ဆရာမက ပြန်ဆုတ်သွားသည်။ မင်းခန့်က ကိုင်ထားပေးသည်။ ဆရာမက တစ်ခါ လျှာလေးထုတ်၍ ရှေ့ပြန်တိုးလာသည်။ လျှာနဲ့ လီးနဲ့ထိတော့ ပြန်ဆုတ်သည်။ ဆရာမက လျှာကို နည်းနည်းရှည်ရှည်ထုတ်လာသည်။ ထို့နောက် လီးထိပ်ကို တစ်ချက်ဖမ်းလျက်သည်။
“ခစ်ခစ်ခစ်”
တော်တော်များများ လျက်ဖြစ်သွားသဖြင့် ပပဝင်း ရယ်သည်။ ထို့နောက် လီးထိပ်ကို လျှာနဲ့ထိထားသည်။ မင်းခန့်လည်း နည်းနည်းကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ဆရာမသည် လျှာဖြင့် လီးထိပ်ကို ကစားလာသည်။ မင်းခန့်လည်း ဆရာမလျှာပေါ် လီးထိပ်ကို တင်ထားလိုက်သည်။ ဆရာမက သူ့လက်ကို ဆွဲဖယ်သည်။ လီးထိပ်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ထိသည်။ လီးထိပ်ကို စငုံသည်။ နောက် လီးတစ်ခုလုံးကို ဆရာမ သိမ်းပိုက်သည်။ သူမ စိတ်တိုင်းကျ စုပ်သည်။ စိတ်တိုင်းက လီးတံကြီးက နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်လိုက် နမ်းလိုက် လုပ်သည်။ လပြွတ်ပါ စုပ်ပေးသည်။ လပြွတ်စုပ်ရင်း လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ လီးတံကြီးကို ထောင့်မျိုးစုံကနေ လျက်သည်။ လျှာနဲ့လျက်လိုက် နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်လိုက် လုပ်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ပါးစပ်ထဲ ငုံပြီးရင်းလည်း ကွင်းတိုက်သည်။ လျှာပေါ်တင်၍လည်း ကုန်းတိုက်သည်။ ဆရာမက သီးသန့်ကွင်းတိုက်သည်။

“ဒီလိုလား မ,အိုးကို မှန်းပြီး ကွင်းတိုက်တာ”
“ဟုတ်”
“မ,စပကိုလည်း မောင်စုပ်၊ မောင့်လီးကိုလည်း မ,စုပ်ပေးမယ်လေ”
မင်းခန့် နားလည်သည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ် အိပ်ချလိုက်သည်။ ဆရာမက သူ့ကို ခွသည်။ မင်းခန့်က သူ၏ ဆရာမပပဝင်းအိုးကို သေချာဖြဲလိုက်သည်။ စူနေသော ဖင်ပေါက်ကို မြင်ရသည်။ ဖင်ပေါက်အောက်က စောက်ဖုတ်၏ အစင်းပျောက်လုနီးပါးဖြစ်အောင် ဖောင်းနေသည်။ မင်းခန့်က သူ့လျှာကို အကုန်ထုတ်လိုက်သည်။ လျှာကို အပြားလိုက်ထားသည်။ ထို့နောက် သူ၏ ဆရာမဖြစ်သူ ပပဝင်း၏ စောက်ဖုတ်ကို လျှာအပြားကြီးဖြင့် လျက်ပေးလိုက်သည်။
“အိုး အား”
ပပဝင်းသည် သူမ၏ စောက်ဖုတ် အလွန်အမင်း ယားနေချိန် မင်းခန့်၏ လျှာဖြင့် အပြားလိုက် အောက်ကနေ အထက်၊ အထက်ကနေအောက် အလျက်ခံလိုက်ရသဖြင့် အကျယ်ကြီး ညည်းကာ မင်းခန့်လီးကို မစုပ်ပေးနိုင်သေးဘဲ ကိုင်ရုံကိုင်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မင်းခန့်လျှာပေါ် သူမ အဖုတ်ကို ပွတ်လိုက်သည်။ မင်းခန့်နှာခေါင်းက သူမဖင်ပေါက်ကို လာထိုးနေသည်။ ပပဝင်း နားမလည်တော့။ စောက်ဖုတ်ဖြင့် မင်းသန့်လျှာကို ပွတ်သည်။ စကောဝှိုက် ဝှိုက်သည်။ ဖင်ကို ရမ်းသည်။ ဇိမ်ပြေနပြေ မင်းခန့်လျှာပေါ် စပကို ပွတ်ပြီးမှ မင်းခန့်လီးကို ကိုင်သည်။ မင်းခန့်လီးက ဘယ်လိုမှန်းမသိ။ သူမ ပိုရင်ခုန်သည်။ သူမ ကုန်းလိုက်‌တော့ မင်းခန့်က သူမစောက်ဖုတ်ကို လျှာဖြင့် ထိုးလျက်နေသည်။ သူမက မင်းခန့်လီးကို ရင်ခုန်စွာ ကြည့်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ကွင်းထုပေးသည်။ မင်းခန့်လီးကိုလည်း ဒဲ့ကြည့်လိုက် တစောင်းကြည့်လိုက် လုပ်ဖြစ်သည်။ လီးထိပ်ကို လျှာဖျားဖြင့် လျက်ကာ စုပ်လိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ အပြည့်ငုံထားပြီး လီးအရသာကို ခံစးသည်။ ပပဝင်းမှာ လီးကို ချစ်လွန်းသဖြင့် သူမပါးနားအပ်ထားသည်။ ပါးစပ်ထဲဝင်ပြီးပြီ။ စောက်ပတ်ထဲ သွင်းဖို့ပဲ ကျန်သည်။

“မောင် မ,လေ ခုထိ အပျိုပဲနော်”
“မောင်လည်း ခုထိလူပျိုပဲ မ”
“မောင့်ရဲ့ လူပျိုဘဝကို မ,သိမ်းပိုက်ပါရစေနော်”
“မောင့်ဘဝတစ်ခုလုံးကိုပါ သိမ်းပါ မ”
ပပဝင်းသည် မင်းခန့်ကို ခွထားရာမှ ထကာ ခါးတွင်ကျန်နေသော ရင်ခံအင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ သူမကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်။ ပပဝင်းသည် ပက်လက်အိပ်နေသော မင်းခန့်ကို ခွလိုက်သည်။ မင်းခန့်လီးက ထောင်နေသည်။ ပပဝင်းက လီးအပေါ်နားခွကာ လီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူမစောက်ပတ်တည့်တည့် ချိန်လိုက်သည်။ လီးထိပ်က စောက်ပတ်နား နွေးခနဲလာထိသည်။
“မ,ရဲ့ စပတိုင်းပြည်ကို သိမ်းပိုက်သွားတဲ့ ဧကရာဇ်ဘုရင်လေး”
ပပဝင်းက နဖူးပေါ် လက်ဝါးဖြင့်တင်ကာ အလေးပြုလိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် အသာထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမ စပထဲ မင်းခန့်လီး မြုပ်သွားသည်။ ပထမဦးဆုံး စပထဲ လီးမြုပ်သွားသည့် အရသာကို ပပဝင်းက မျက်လုံးလေး မှေးကာ ခေါင်းမော့ပြီး ခံစားသည်။
“အိုး အရသာရှိလိုက်တာကွာ”
မင်းခန့်ကို ကြည့်သည်။ အပြုံးချင်း ဖလှယ်ကြသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်သည်။ စပထဲမြုပ်နေသော လီးအရသာပိုသိအောင် ပပဝင်းက သူမအိုးကို ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ကစားသည်။
“ကောင်းလား မောင်”
“အ အရမ်း ကောင်း”
မင်းခန့်လည်း သူ့ဆရာမကိုယ်တိုင် လိုးချတာ ခံရသဖြင့် လောကကြီးက မှောင်လိုက် လင်းလိုက် ချောက်ထဲထိုးကျလိုက် အမြင့်ပျံတက်လိုက် အမျိုးစုံ ခံစားနေရသည်။ ပပဝင်းနည်းနည်းချင်းစီ ဆောင့်ချသည်။ မင်းခန့်မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ပပဝင်းမျာ ကြည်နူးနေသည်။ ပပဝင်းက နည်းနည်းဆောင့်ကြောင့်လေးကားကာ လီးကို ဒစ်အထိထုတ်၍ ပြန်သွင်းချသည်။ ရှေ့ကိုကုန်းနေရာမှ နောက်လက်ပြန်ထောက်၍ လိုးချသည်။ လီးတချောင်း စပထဲမြုပ်နေသည် ဆိုသည့်အသိက ပပဝင်းအား အားပိုရှိစေကာ ဆောင့်ချနေမိသည်။ နောက် မြင်းစီးသလို တရွတ်ဆွဲလိုးပြန်သည်။ ပြီးလျင် မင်းခန့်ဘေးလက်ထောက်ကာ ကုန်းပြီး လိုးချသည်။ မင်းခန့်နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။ ထို့နောက် ပပဝင်းကိုယ်တိုင် မင်းသန့်ကို မပြီးမချင်းလိုးသည်။

လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (၉)
သက်ဆိုင်သူအားလုံး # credit

မနက်အိပ်ယာနိုးလာတော့ ပပဝင်းက သူ့ဘေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ မင်းခန့်လေးခမျာ အိပ်ပျော်နေသည်။ ကောင်လေးခမျာ မနေ့ညနေခင်းကနေ ည ၁၂ နာရီထိုးခါနီးအထိ သူမကို တစ်ချီပြီးတစ်ချီ လိုးထားတော့ ပင်ပန်းနေရှာမည်။ ပပဝင်းက ထ၍ ဈေးသွားကာ ကြက်သားများ ကြက်ဥများ ဝယ်သည်။ ထို့နောက် ကောင်းကောင်းလေး ချက်ပေးသည်။ ထမင်းဟင်းကျက်တော့ မင်းခန့်ကိုကျွေးရန် သွားနှိုးတော့ မင်းခန့်ခမျာ ခုထိ အိပ်နေသေးသည်။
“အိပ်ပုပ်လေးပါလား”
ပပဝင်းက မင်းခန့်ဘေးနားဝင်အိပ်သည်။ မင်းခန့်မျက်နှာကို သေချာကြည့်သည်။ ပြီးလျင် မင်းခန့်ကိုယ်လုံးကို သေချာကြည့်သည်။ မနေ့ညနေကနေ မနေ့ညအထိ မင်းခန့်နဲ့ သူမ ဘယ်နှစ်ခါလောက် လိုးဖြစ်လဲ သူမစဉ်းစားကြည့်သည် မမှတ်မိ။ မင်းခန့်ပေါင်ကြားကို ကြည့်သည်။ ပပဝင်း ရင်ခုန်သွားသည်။ မင်းခန့်ဘေးနား ဝင်အိပ်လိုက်သည်။ မင်းခန့်ဆံပင်များကို သပ်ကစားသည်။ မင်းခန့်ပခုံးကိုပွတ်သည်။ ထို့နောက် ပပဝင်းသည် မင်းခန့်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်သည်။ မင်းခန့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း အဆက်မပြတ် နမ်းစုပ်နေမိရာမှ ပပဝင်းက ကုန်းကုန်းကွကွနေရင်း မင်းခန့်နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲဆွဲငင်ငင် နမ်းသည်။ မင်းခန့်နှုတ်ခမ်းထဲ လျှာထည့်သည်။ လက်က မင်းခန့်အင်္ကျီကို ပင့်သည်။ မင်းခန့်ရင်ဘတ်ပေါ်လာတော့ မင်းခန့်နို့ကို လျက်ပေးသည်။ မင်းခန့်နို့ကို စို့သည်။ မင်းခန့်ကိုယ်လေးက လှုပ်လှုပ်စိစိ ဖြစ်လာသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့သည်။ နောက်နို့တစ်လုံးကို စို့ရင်း မင်းခန့်ပေါင်ကြားကို ပွတ်သည်။ မင်းခန့်လီးက ထလာသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်လိုက်သည်။ လီးကိုကြည့်သည်။ အရင်းကနေကိုင်ကာ ပင့်ရင်း လီးကို စုပ်သည်။ လီးတံကို လျှာနဲ့ လျက်သည်။ ပပဝင်းသည် မျက်လုံးလေးမှိတ်ရင်း လီးကို စုပ်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ လိုးပေးသည်။ မင်းခန့်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ မင်းခန့်က အိပ်နေတုန်း။ ပပဝင်းက လီးအရင်းကိုကိုင်ရင်း ပါးစပ်ဖြင့် မနားတမ်း လိုးပေးသည်။ လျှာနဲ့လျက်ပေးသည်။ ထိပ်ကို လျက်သည်။
“အရသာရှိလိုက်တာကွာ”
ပပဝင်းပြောသည်။ မင်းခန့်နိုးလာသည်။

“မင်္ဂလာပါ ဆရာမ”
“ပိုမင်္ဂလာရှိသွားအောင် လိုးကြစို့”
“မ,နို့လေးတွေ စို့ပေးမယ်”
မင်းခန့်ပြောတော့ ပပဝင်းက အိပ်ချသည်။ အင်္ကျီကိုချွတ်သည်။ ဘရာကို ပင့်ပေးသည်။ မင်းခန့်က နို့သီးခေါင်းကို လျက်သည်။ နို့သီးခေါင်းတဝိုက်ကို လျှာနဲ့ဝှိုက်ပေးသည်။ နို့အုံကို ဆွဲစုပ်သည်။ နို့လုံးကြီးကို ပင့်ကာ သပ်၍ ကိုင်သည်။ အုံလိုက် ညစ်သည်။ နို့နှစ်လုံးကြားကိုလည်း လျှာနဲ့ လျက်သည်။ ရင်ညွှန့်တွေကို လျက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမကို စီးမိုးကာ ကြည့်ရင်း ဆရာမပါးကို နမ်းသည်။ တင်းရင်းသော ဆရာမနှုတ်ခမ်းကို ဖွဖွလေး တချက် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဆရာမက လျှာလေးထုတ်ပေးသည်။ ဆရာမလျှာကို စုပ်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမနဖူးကနေ လည်တိုင်အထိ နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းဆင်းသည်။
“ချစ်တယ်ကွာ”
ပပဝင်းက ပြောသည်။ မင်းခန့်အောက်ကို ဆက်လျက်သည်။ နို့ကို လျက်ပြီး ဆရာမဗိုက်သားကို စုပ်နမ်းသည်။ ပြီးလျင် ဆရာမထမိန်ကို အသာချွတ်လိုက်သည်။ ဆရာမက ပြုံးကာ သူမအိုးကို ခြွပေးသည်။ မင်းခန့်က ပင်တီပါ ချွတ်သည်။
“မင်းသိမ်းပိုက်ထားတဲ့ ငါ့ပေါင်ကြားဧရိယာလေးက လှလား”
“အရမ်းလှတာပဲ၊ လီးနဲ့ကို အမြဲထိုးသိပ်ထားချင်တယ်”
“စိတ်တိုင်းကျ လုပ်လိုက်စမ်းပါ”
ပပဝင်းက သူမစောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကာ ဖြဲပြလိုက်သည်။ မင်းခန့်က သေချာကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူ့လျှာကို အရှည်ကြီးထုတ်ကာ အောက်ကနေ ဆွဲလျက်သည်။
“မင်းလျှာကြောင့်တော့ ငါ အပျိုကြီး စစ်မြေပြင်မှာ ကျဆုံးရပြီကွာ”
မင်းခန့်က လျှာကို အလုံးလိုက်ထားကာ ပပဝင်းစပထဲ ထိုးသွင်းသည်။ စောက်စိကို ခလောက်ပေးသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်သည်။ ခါးလေးနွဲ့ကာ နွဲ့ကာ လူးလှိမ့်ရင်း ပပဝင်း ညည်းသည်။
“လက်ညိုးနဲ့ထိုးကြည့်မယ်နော်”
“မောင့်သဘောတော်အတိုင်းပါပဲရှင်”
ပပဝင်းက ပြုံးကာ ကျေနပ်စွာ ပြောသည်။ သူမထထိုင်၍ နောက်ကို လက်ထောက်ကာ ကားကားကြီး နေပေးသည်။ မင်းခန့်က လက်ညိုးတဆုံးထည့်ကာ ထိုးကစားသည်။ ပပဝင်းကလည်း ကြည့်ရင်း မင်းခန့်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ကစားသည်။

“အား အ အား အင့်း အင့် အင်း”
ပပဝင်း ဖြည်းညင်းစွာ ညည်းသည်။ ဖြည်းညင်းစွာ လူးလှိမ့်သည်။ ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့်သည်။ အိပ်ယာပေါ် အသာပြန်လဲချသည်။ မင်းခန့်က လက်ညိုးဖြင့် စောက်ပတ်ကို လိုးသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ကလိသည်။
“အူး အိုး အား အိုး အား”
ပပဝင်းက သူမစောက်ခုံကို လက်ညိုးနဲ့ဖိကာ မင်းခန့်ကို ခေါင်းထောင်ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ပပဝင်း ထထိုင်သည်။ မင်းခန့်လီးကို ပြန်ကိုင်သည်။
“ဒါနဲ့ ထည့်ပေးတော့ကွာ”
မင်းခန့်ကလည်း လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ တဝက်လောက်ထည့်ပြီး ပြန်ပြန်ထုတ်ကာ လိုးပေးသည်။ ပပဝင်းက ပေါင်ကားကာ ကော့ကော့တက်သည်။ မင်းခန့်က လက်ကို လွတ်ကာ လီးကို တဆုံးထည့်သည်။ ပပဝင်းမှာ လက်ကို အပေါ်ထားလိုက် အောက်ထားလိုက် ဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့်က ပေါင်ကို တွန်းကာ ကားပြီး တဆုံးသိပ်ထည့်လိုးသည်။ ပပဝင်းမှာ သူမနို့ကို ပြန်ပွတ်ကစားရင်း မင်းခန့်ကို ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က ပေါင်ကို တွန်းကာ ပပဝင်းကို ဆွဲကားသည်။ ပပဝင်းက သူ့ပေါင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက် ခေါင်းအုံးအောက် လက်ထည့်လိုက် နို့ကိုင်လိုက် သူ့လက်ကို ကိုင်လိုက် အော်ညည်းရင်း ခံသည်။
“ပုံစံပြောင်းမလား”
“မ, သဘောပဲလေ”
ပပဝင်းက မင်းခန့်ကို အသာတွန်းလိုက်သည်။ မင်းခန့်အိပ်ချသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်ကို ခွလိုက်သည်။ လီးနဲ့ စောက်ပတ်က မဖြုတ်သဖြင့် ပပဝင်းက အလိုက်သင့်ပင် နေရာ အသေအချာယူကာ ခါးကော့၍ လိုးသည်။ ပပဝင်းက ခါးကို တချက်ကော့လိုက် ညည်းလိုက် လုပ်သည်။ အစက တချက်ချင်းစီ ဆောင့်သည်။ နောက် ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ချသည်။ ကုတင်အောက်မှ သံပင်များပင် တအစ်အစ် အော်ကာ ကျိုးကျမတတ်ဖြစ်သည်။ ကုတင်အော်သံ ပပဝင်းညည်းသံများနဲ့ စဖုတ်ထဲ လီးမြုပ်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်အော်သံများ ဆူညံနေသည်။ ပပဝင်းက ရှေ့ကိုကုန်း၍ မင်းခန့်နားရွက်ကို နမ်းသည်။ နောက်ပြန်လှန်ကာ နောက်ကို လက်ထောက်င အိုးဖြင့် ဆောင့်ချသည်။ ပပဝင်းတယောက်တည်းသာ အော်နေသည်။ ဖင်နဲ့ဆောင့်ချပြီး ပန်းလာတော့ ဖင်နဲ့တွန်းကာ လိုးသည်။
“ကုန်းပေးမယ် လိုးချင်လား”
“အရမ်းကြိုက်”
ပပဝင်းက လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ပြီးနောက် လေးဖက်ထောက်ကုန်းလိုက်သည်။ ပပဝင်းက ကားကားကြီးနေ၍ ကုန်းသည်။ မင်းခန့်က ပပဝင်းအိုးကို ကြည့်သည်။ သူ့လီးက ပိုတောင်လာသည်။
“လိုးကွာ အရမ်းဆာနေပြီ”
ပပဝင်းက ပြောသည်။ မင်းခန့်က စောက်ပတ်ထဲ သူ့လီးကို အသာထည့်ကာ ဆောင့်လိုးသည်။ ပပဝင်းက အော်ရင်း ကောင်းတယ်ကွာဟု အော်သည်။
“ကောင်းတယ်ကွာ ပြင်းပြင်းလေးဆောင့် ဆောင့်အား အား ဆောင့် အောင့် ဆောင့် အား”
မင်းခန့်ကလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုးသည်။ မင်းခန့်က ပပဝင်းခါးကို ချုပ်ကိုင်ကာ လိုးသည်။ ပပဝင်းအိုးက ထုတ်ခနဲ ထုတ်ခနဲ မြည်ကာ တုန်ခါနေသည်။ မင်းခန့်က ပပဝင်းအိုး မြန်မြန်ခုန်အောင် မြန်မြန်ဆောင့်သည်။

“နို့ယားတယ်”
ပပဝင်းက ပြောတော့ မင်းခန့်က လီးချွတ်ပေးသည်။ ပပဝင်း ပက်လက်အိပ်သည်။ မင်းခန့်က သွင်းထည့်ပြီး ပပဝင်းနို့ကို စို့သည်။ လိုးလည်းလိုးသည်။ ထို့နောက် မင်းခန့်က ပပဝင်းဒူးကိုသာ ကိုင်၍ ဆွဲကားပြီး လိုးသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းလေးဆောင့်သည်။ ပပဝင်းခေါင်းကို ပပဝင်းကိုယ်တိုင် ပြန်ကိုင်သည်။ အော်သံလည်း ပိုကျယ်လာသည်။ ပပဝင်းမှာ မျက်လုံးအစုံမှိတ်၍ နှုတ်ခမ်းကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်လိုက် နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့လိုက် လုပ်သည်။
“မ, ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်”
ပပဝင်းက ခေါင်းထောင်ကြည့်ရင်း မင်းခန့်ကို ပြောသည်။
“ကျနော်လည်း ပြီးတော့မယ်”
မင်းခန့်ကပြောသည်။ မင်းခန့်လိုးချက်တွေ မြန်လာသည်။ သိပ်မကြာလိုက် မင်းခန့်ပြီးထည့်သည်။ မင်းခန့်က လီးထုတ်ကာ ဆရာမ ဘေးနားအိပ်သည်။ ပပဝင်းက သူမစောက်ပတ်ကို ပွတ်ကာ လက်ကို ပြန်ကြည့်သည်။ လရည်အများကြီးထွက်လားဟု မေးသည်။ မင်းခန့်က ခေါင်းညိတ်သည်။
“လာ မနက်စာ စားရအောင်”
ဆိုကာ အဝတ်ကိုယ်စီဝတ်၍ မနက်စာ စားကြသည်။

“အိမ်ပြန်လိုက်ဦးနော်၊ ပြီးမှ အခြေအနေကောင်းရင် ပြန်လာခဲ့”
“ပြန်တောင် မပြန်ချင်ဘူး”
“ဘယ်ဟုတ်မလဲကွာ ရေရှည်ကြည့်ရမှာပေါ့၊ မကို ဘေးကလည်း အထင်မလွဲအောင် မောင် ခဏတော့ ပြန်နော်”
“မပြန်ခင် တစ်ခါလိုးဦးမယ်”
“ဟွန့်နော်”
ပပဝင်းက မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးသည်။
“မောင်”
ပပဝင်းက ညုတုတုလေးခေါ်သည်။
“ဟင်”
“မ,ကို ကွင်းထုပြပါလား မ,ကြည့်ချင်လို့”
“ဒီတိုင်းချည်းတော့ အဆင်ပြေလောက်ဘူး”
“မ, ပြပေးရမလား”
“အွန်း”
ထမင်းစားပြီး ပန်းကန်ပင် မသိမ်းကြဘဲ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်ဖြစ်ကြသည်။ မင်းခန့်က ခုံတစ်ခုတွင်ထိုင်သည်။ ပပဝင်းက ကုတင်ပေါ် ထိုင်သည်။ မင်းခန့်က လီးထုတ်လိုက်သည်။ သူ့လီးကလည်း လူငယ်လီးပီပီ တောင်နေသည်။
“မ, တောင် မပြရသေးဘူး တောင်နေပြီလား”
“မ,ကို ကြည့်ရင်း လီးက အလိုလိုတောင်လာတာ”
“ကြည့်မလား”
ပပဝင်းက ပေါင်ကားလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမထမိန်ကို ပင့်လိုက်သည်။ ပင်တီကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပြသည်။
“လှလား”
“အရမ်းလှတယ်”
“လိုးချင်လား”
“လိုးချင်တယ်”
“နောက်တော့ ပေးမယ်၊ အခုတော့ ကွင်းထုပြနော်”
ပပဝင်းက ပင်တီအပေါ်ကနေ စပကို ပွတ်ပြသည်။ သူမစပလည်း ဖောင်းထနေသည်။ မင်းခန့်လီးကို ကြည့်ရင်း ပပဝင်း တံတွေးမြိုချသည်။ သူမ စပကို ပွတ်ရင်း ဖီးလ်တက်လာသည်။
“အိုးကြည့်မလား”
“ကြည့်မယ်”
ပပဝင်းက လှည့်ကာ အိုးကို ပြသည်။ အိုးကိုပြရင်း ပင်တီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပင်တီကို မင်းခန့်ရှေ့မှာ ပြသည်။ မင်းခန့်က ပင်တီကိုယူ၍ နမ်းလိုက်သည်။ ပပဝင်းက ပြန်ထိုင်ကာ စပကို ပွတ်ပြသည်။ မင်းခန့်ကလည်း လီးကို ထုတ်ကာ ကွင်းထုသည်။ ပပဝင်းက အနီးကပ်ငုံ့ကြည့်သည်။
“ကောင်းလား”
မင်းခန့်ကို မေးတော့ မင်းခန့်က ခေါင်းညိတ်သည်။
“မောင်လိုးထားတဲ့ စောက်ပတ်ကြီးကို ကြည့်စမ်းကွာ”
ပပဝင်းက စောက်ပတ်ကို ပွတ်ရင်း မင်းခန့်လီးကို ကြည့်သည်။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ဖီးလ်တက်လာသည်။ မျက်လုံး မှိတ်မှိတ်လာသည်။ မင်းခန့်ကွင်းထုနေတာကိုလည်း ကြည့်သည်။
“တကယ်လိုးတာနဲ့ မှန်းပြီးကွင်းထုတာ ဘာပိုကောင်းလဲ”
“လိုးတာ ပိုကောင်းတယ်”
“ခုတော့ မလိုးရဘူးနော်”
“အင်း
မင်းခန့်က ကွင်းကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထုသည်။ နည်းနည်းပိုနီးနီး ခုံကိုရွှေ့၍ နေသည်။ ပပဝင်းက စပကို လက်ဝါးဖျားဖြင့် အုပ်ကာ ပွတ်သည်။ ပွတ်ရင်း ဖင်ကြီးကြွကြွလာသည်။

“မောင် မ,ကို မလိုးရခင် ဘယ်လိုအောင်ပြီး ကွင်းထုလဲ”
“အော်ပြရမလား”
“အင်း အော်ကြည့် မ,ကိုလည်း သင်ပေး”
“ဆရာမအိုးကြီး ပပဝင်းအိုးကြီး အား အိုး ပပဝင်း အိုးကြီး ဆရာမ အိုးကြီး အား အိုး ပပဝင်းအဖုတ်ကြီး ငါလိုး ပပဝင်းအိုးကြီး ငါလိုး ဆရာမနို့ကြီး ငါလိုး ပပဝင်းအိုးကြီး ငါလိုး ပပဝင်းနို့ကြီး ငါလိုး ပပဝင်း စောက်ဖုတ်ကြီး ငါလိုး ပပဝင်း စဖုတ်ကြီး ငါလိုး”
“အဲလိုတောင် အော်တာလား”
ပပဝင်းလည်း အစက မအော်ဘဲ လုပ်သေးသည်။ နောက်တော့ အော်ကြည့်သည်။
“မင်းခန့်လီးကြီး ငါ့စောက်ပတ်ကိုလိုး မင်းခန့်လီးကြီး အား မင်းခန့်လီး အားး မင်းခန့်လီးကြီး ငါ့စောက်ပတ်ကိုလိုး”
ပပဝင်း အော်ကြည့်တော့ ပိုအရသာရှိလာသည်။ ထို့ကြောင့် ဆက်အော်သည်။ မင်းခန့်လည်း အော်သည်။
“အိုး ကောင်းတယ်ကွာ မင်းခန့်လီးကြီး အား အား မင်းခန့်လီးကြီး”
“ဆရာမ အဖုတ်ကြီး အား အိုး လိုးလို့ကောင်းတယ် ဆရာမ အဖုတ် ပပဝင်းအဖုတ် ဆရာမအဖုတ်”
မင်းခန့်လည်း အော်သည်။
“ထွက် ထွက်တော့မယ်”
“ဒီထဲ လွတ်ထည့် ဒီထဲလွတ်ထည့်”
ပပဝင်းက ရှေ့နည်းနည်းတိုးကာ ကားပေးသည်။ မင်းခန့်က ထကာ ပပဝင်းစောက်ပတ်နား ကွင်းတိုက်သည်။ ပပဝင်းကလည်း ကော့ပေးသည်။ ပပဝင်းမျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ကွင်းထုသည်။ ပပဝင်းက အလှဆုံးပြုံးနေသည်။ သူမ ကြည့်ရသည်မှာ အတော်ကျေနပ်နေသည်။ သူ့လီးရည်ကို ပေါင်ကြားထဲထည့်သည်။ ပပဝင်းက စပကို လက်နဲ့အုပ်ထားသဖြင့် သူမလက်ပေါ် လီးရည်များ စိုကုန်သည်။ ပပဝင်း လက်ထဆေး၍ ထမင်းခူးခတ်ကာ မင်းခန့်ကို ခွံ့ကျွေးသည်။ ကျွေးလိုက် နမ်းလိုက် လုပ်သည်။ မင်းခန့်ကတော့ သူမနို့ကို ကိုင်ကိုင်တတ်သည်။

ငါးနှစ်ဆိုသော ကာလ၏ အခြားမဲ့၌
ပပဝင်းသည် ကျောင်းစတိုခန်းတစ်ခုထဲ ပစ္စည်းတစ်ခု ဝင်ယူလိုက်သည်။ သူမက ပစ္စည်းတစ်ခုရှာရင်း အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခုံတန်းတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ပေါင်ကားလိုက်သည်။ ထဘီကို ပင့်လိုက်သည်။ ကွယ်ရာတစ်ခုမှ ကျောင်းဆရာတစ်ယောက် ထွက်လာသည်။ ဆရာမပပဝင်း၏ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဆရာမပပဝင်း၏ စောက်ပတ်ကို စုပ်သည်။ လျက်သည်။ ပပဝင်းက နှုတ်ခမ်းကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လျက် အော်သည်။ ထိုကျောင်းဆရာကလည်း ပပဝင်းအိုးကို ပင့်ကာ ညစ်ကိုင်ရင်း စောက်ပတ်ကို မနားတမ်းလျက်ကာ စုပ်လည်း စုပ်ပါသည်။ ပပဝင်းမှာ မောနေသည်။ ပပဝင်းက နောက်ကို လက်ထောက်ထားရာမှ ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ကျောင်းဆရာနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းသည်။ ပပဝင်းသည် ကျောင်းဆရာ၏ ပုဆိုးထဲမှ ဖောင်းနေသော နေရာကို လက်ညိုးနဲ့ထောက်သည်။
“အ”
ကျောင်းဆရာက အော်သည်။ ပပဝင်းက ဆရာ့ပုဆိုးကို ချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီတိုမည်းမည်းက ဖောင်းထနေသည်။ ပပဝင်းကချွတ်ချလိုက်သည်။

“ဆာနေပြီလား”
“မေးကြည့်လေ”
ပပဝင်းက လီးထိပ်ကို လက်ညိုးနဲ့ထောက်လိုက်သည်။ ကျောင်းဆရာက နောက်ဆုတ်သည်။
“နာလို့လား”
“ကျဉ်ခနဲဖြစ်ဖြစ်သွားလို့”
“လျှာနဲ့ကျတော့ မဖြစ်ဘူးလား”
“လျှာနဲ့ကျတော့ ကောင်းတယ်လေ”
ပပဝင်း အပြုံးက လှနေသေးသည်။ လီးကို ဘယ်လက်နဲ့ ကိုင်ကာ လျှာဖျားနဲ့ လျက်လိုက်သည်။ လေးငါးချက် လျက်သည်။ ကျောင်းဆရာက အ အ အိ အိတွေ ဖြစ်နေသည်။ ပပဝင်းက ငုံချလိုက်သည်။
“အို အ အ”
ဆရာက အော်သည်။
“ကျဉ်သွားလား”
“ကောင်း ကောင်းလို့”
ပပဝင်းက လီးကို မကိုင်တော့ဘဲ ပေါင်ကြားလက်ထောက်ကာ ငုံလိုက် စုပ်လိုက် လီးကို ကြည့်လိုက် လုပ်သည်။ ငုံပြီးနောက် မော့ကြည့်ကာ မေးပြန်သည်။
“စပကြီးကို တအားလိုးမှာလား”
ကျောင်းဆရာက မဖြေတတ်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ပပဝင်းက လျက်ပေးပြန်သည်။ လီးဖျားကို လျှာဖျားနဲ့ ကစားသည်။
“ဒီလိုဆိုရင် ကောင်းလား ကျဉ်လား”
“ကောင်းလည်းကောင်း ကျဉ်လည်းကျဉ်တယ်”
ပပဝင်းက ဆက်၍ လျှာဖျားဖြင့် လီးဖျားကို လျက်သည်။ တော်တော်ကြာလျက်ပြီးမှ ငုံ၍ စုပ်သည်။ ပပဝင်းမှာ ဆရာ့လီးကို စုပ်ရင်း ဆရာကို မော့မော့ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ပပဝင်းက ခုံကို ခွ၍ ကုန်းပေးသည်။ ကျောင်းဆရာကနောက်ကနေ လိုးသည်။ ပပဝင်းက အရပ်လိုက် ထပ်ကုန်းသည်။ ဆရာက လီးမထုတ်ဘဲ ဆက်လိုးသည်။ ပပဝင်းက ခုံပေါ်လေးဖက်ထောက်ပြန်သည်။ ကျောင်းဆရာက ဆက်လိုးသည်။ ထို့နောက် လီးရည်ကို စပထဲ သွင်းလိုက်သည်။ ဆရာက အပြင်ဘက်ကို အခြေအနေကြည့်ကာ ထွက်သွားသည်။ ပပဝင်းကလည်း ထဘီတွေ သေချာပြန်ပြင်ဝတ်လျက် ဖုန်းထုတ်ကာ ဖုန်းထဲကနေ မှန်ကြည့်ရင်း ဆံပင်များကို သေချာပြင်လိုက်သည်။

မင်းခန့်က ခုဆို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဖြစ်သွားပြီ။ မင်းခန့်မိတ်ဆက်ပေးသည့် သူ့သူငယ်ချင်းကပင် ထိုနှစ် ဆယ်တန်းအောင်သွားပြန်သည်။ တက္ကသိုလ်တက်ရင်း မင်းခန့်က သူမဆီ ခဏခဏလာသည်။ သို့သော်လည်း နောက်ပိုင်း အလာကျဲရာက စုပ်စမြုပ်စ ပျောက်သွားသည်။ ပပဝင်းလည်း ဆရာမ မာနဖြင့် သိပ်မဆက်သွယ်ဖြစ်၊ ကောင်လေးဆိုတော့လည်း ကောင်မလေးတွေ တွေ့နေပြီထင်သည်။ ပပဝင်းကတော့ သူမစပကို သိပ်အလပ်ကြီး မထားချင်တော့။ ထို့ကြောင့် ခုမှ ပြောင်းလာစ ကျောင်းဆရာကို မျက်စပစ်ကာ မြူဆွယ်သည်။ ထိုကျောင်းဆရာကလည်း အလွယ်တကူပင် ပါလာသည်။ ထိုကျောင်းဆရာနဲ့ အဆင်ပြေနေမည် ထင်သော်လည်း ဘဝအချိုးအကွေ့က ပြင်းထန်ပါသည်။ သူမ တင်ပြမထားပါဘဲလျက် ကျောင်းပြောင်းကျလာသည်။

ကိုယ့်ရပ် ကိုယ့်ဌာန မဟုတ်တော့လည်း ပပဝင်းတစ်ယောက် ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်တွင်လည်း သင်တန်းတွေ တက်နေရသဖြင့် ဘယ်မှလည်း သိပ်မသွားဖြစ်လိုက်။ မင်းခန့်နှင့် ကျောင်းဆရာတစ်ယောက်ကို သတိရမိငြားလည်း ပြန်မဆက်သွယ်ဖြစ်ပါ။ ဤသို့ဖြင့် နှစ်တွေ အလီလီ ပြောင်းသွားးရာ ရုပ်ရှင်ထဲကလို စာတန်းထိုးပြရလျင်
၁၅ နှစ်ခန့်ကြာသော် …
ပပဝင်းသည် ဆရာမကြီးတစ်ဦးဖြစ်လာသည်။ ခု သူမ ဟိုရှေးတုန်းက တာဝန်ကျခဲ့သည့်ကျောင်းတွင် တာဝန်ပြန်ကျလာသည်။ အသက်တွေ ရလာပြီ။ အခုဆို သူမအသက် ၅၂ နှစ်ပင် ရှိပြီ။ တည်ငြိမ်ပြီဟူ၍ကား မဆိုနိုင်သေး။ တစ်ခါခါ အိမ်သာထဲဝင်ကာ တစ်ခါက မင်းခန့်လီးရာကို လွမ်းဆွတ်သတိရရင်း ကိုယ့်ပစ္စည်းကို ပွတ်သပ်ကစားမိနေတတ်သေးသည်။ တစ်ခါခါ မင်းခန့်ထိုင်ခဲ့သည့် နေရာကို ခိုးခိုးကြည့်နေမိသေးသည်။
“မောင် ဘာတွေများ လုပ်နေမှာပါလိမ့်”
ဟု ရူးရူးမိုက်မိုက် တွေးမိနေဆဲဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်များ ငယ်ကအချစ် အနှစ်တစ်ရာ မမေ့သာဟု လူတွေ ပြောခဲ့ကြသည်များလား ဟုလည်း တွေးမိသည်။ သို့သော်လည်း ကံကြမ္မာဆိုတာမျိုးက ပြောလို့လည်း မရသည် မဟုတ်ပါလား။

“ဆရာမ”
ကျောင်းက အပြန် မိမိနောက်က ခေါ်လိုက်သည့် အသံကြောင့် ပပဝင်း ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဒါ မင်းခန့် အသံပဲဟုတွေးမိသည်။ စိတ်က ထင်နေသည်များလားဟုတွေးက မသိသလိုပင် ရှေ့ဆက်လျှောက်လာသည်။
“ဆရာမ ပပဝင်း”
မိမိနာမည်ပါ အတိအကျ ခေါ်လာသဖြင့် ပပဝင်းတစ်ယောက် တုန့်ခနဲရပ်ကာ နောက်ကို မသိမသာလေး လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည်။ အသက် ၃၅ ဝန်းကျင်ရှိ မျက်မှန်မည်းကြီး တပ်ထားသော လူတစ်ယောက်။
“ငါ့ကို သိတာလား”
ပပဝင်းက မှတ်မိသော်လည်း မိန်းမဉာဏ်ရောကာ မေးလိုက်သည်။
“မေ့နေပြီလား”
“မောင်မင်းခန့်လား”
“ဟုတ်တာပေါ့ဗျာ”
“မတွေ့တာတောင် ကြာပြီနော်”
“ဆရာမ အခုဘယ်မှာနေတာလဲ”
“အရင်အိမ်မှာပဲလေ”
“ကျနော်လာသေးတယ်၊ အိမ်ငှါးထားတာဆို”
“ဟုတ်တယ်၊ အခုတော့ ပြန်နေပါပြီ၊ နယ်မှာ တာဝန်ကျလို့လေ”
“ကျနော် လိုက်ပို့ပေးမယ်”
“အို ရပါပြီ ရောက်တော့မှာပဲဟာ”
“ခဏ”
ဆိုကာ မင်းခန့်က နောက်ဆုတ်သွားသည်။ ထို့နောက် ကားဖြင့် သူမဘေးလာရပ်သည်။
“ကောင်းပါ့မလား”
“လာပါ တက်ပါ”
ပပဝင်းလည်း အသာတက်လိုက်သည်။
“အိမ်ရောက်ရင် ဆရာမ အမျိုးသား အထင်လွဲမှာစိုးလို့လား”
“အို အိမ်ထောင် မကျသေးပါဘူးနော်”
“ဟုတ်လား၊ ကျနော် အိမ်ထောင်ကျသေးတယ်၊ အခုတော့ အဆင်မပြေလို့ ခွဲနေနေတာ”
“သားသမီး မရဘူးလား”
“ဟင့်အင်း”
“ရောက်ပြီ၊ ကျေးဇူးပဲနော်”
မင်းခန့်က ပပဝင်းလက်ကို ဖျတ်ခနဲ လှမ်းဆွဲထားသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်ကို ကြည့်ကာ “မကောင်းဘူးနော် လွတ်” ဟုအသာပြောကာ ရုန်းလိုက်သည်။
“ကျနော် လိုက်ပို့ပေးမှာပေါ့”
ဆိုကာ သူမ၏ ဆွဲခြင်းကို ယူသည်။ ပပဝင်းလည်း ဘာမှ မပြောဖြစ်ပါ။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ဟိုလွန်းခဲ့သည့် ၂၀ နှစ်လောက်ကအတိုင်း ရင်ခုန်ချင်လာသည်။ အိမ်တံခါးဝနားရောက်တော့ ပပဝင်းက ဆွဲခြင်းကို ယူလိုက်သည်။ မင်းခန့်က မပေးပါ။ အိမ်ထဲ ‌ရောက်လာသည်။

“ဆရာမ ဘာဟင်းချက်”
ဟုဆိုကာ မင်းခန့်က အိမ်ထဲက အနေအထားကို တစ်ချက်လှမ်း၍ ကြည့်သည်။ အိမ်ထဲတွင် အခြားလူ ရှိ မရှိ လေ့လာနေသည်။ အဝတ်အစားများ ဖိနပ်များ အခြားအသုံးအဆောင်များကို စစ်ဆေးသည်။ တကယ်ပဲ ဆရာမက တစ်ယောက်တည်းနေတာ သေချာနေသည်။ ဆရာမက ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ဖျော်ရည်တစ်ခွက် ယူလာသည်။ သူမ ဆရာမ လက်ကို ဆွဲလိုက်သည်။
“မလုပ်ပါနဲ့ကွယ်”
“သတိမရဘူးလား”
မင်းခန့်က ဆရာမလက်ကို သူ့ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ထားသည်။ ပပဝင်းက ခေါင်းကို တစ်ဖက်လှည့်ထားသည်။ မင်းခန့်က ဆရာမလက်ကို သူ့ပေါင်ကြားအား ပွတ်သပ်ခိုင်းသည်။ ပပဝင်းက မသိသလိုသာ နေနေသည်။ မင်းခန့်က သူမကို ကြည့်ရင်း သူမကို ဖက်လာသည်။ ပပဝင်းက ဖက်လာသော လက်ကို ဖယ်လိုက်သည်။ မင်းခန့် ထပ်ဖက်သည်။ သူမ ဖယ်သည်။ မင်းခန့်က ပါးကို နမ်းသည်။ ပပဝင်းမှာ ယောက်ျားနဲ့ ကင်းကွာနေတာ ကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်အာသာဖြေနေရာ ယောက်ျားအထိအတွေ့က သူမကို မူးမေ့စေသလို ဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့်က သူမကို ဆွဲထူသည်။ ပပဝင်း ကြောင်အန်းအန်း ဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့်က သူမကို အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်သည်။ သူမကို အိပ်ယာပေါ် ပစ်တင်သည်။

“လွမ်းတယ် မရယ်”
“မဟုတ်ဘူးကွာ မလုပ်နဲ့တော့ မင်းနဲ့ ငါနဲ့က တော်တော်ကွာခြားနေပြီလေ၊ ငါ အဲလို မလုပ်ချင်တော့ဘူး”
“မ,ကိုပဲ ချစ်တယ်ဗျာ”
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ မလုပ်နဲ့တော့”
မင်းခန့်က အပေါ်ကနေ ဖက်၍ သူမပေါ် ထပ်အိပ်သည်။ သူမ ရင်ဘတ်ကို နမ်းသည်။ ပပဝင်းက ပါးစပ်ဖြင့်တော့ ငြင်းသည်။
“မလုပ်နဲ့တော့ မသင့်တော်ဘူးကွယ်”
မင်းခန့်ကတော့ နမ်းပြီးရင်း နမ်းသည်။ ကိုယ်လုံးကိုလည်း ခွ၍ ဖက်ထားသည်။ ထို့နောက် ဆရာမ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ အသက် ၅၂ နှစ်အရွယ် မမကြီးက အသက် ၃၅ အရွယ် ကောင်လေးကို ဘယ်လို ငြင်းနိုင်ပါ့မည်လဲ။ မင်းခန့်က အင်္ကျီကို ချွတ်၍ ဘရာကျန်သည်ကို ဘရာပေါ် လက်နှစ်ဖက်အုပ်ထားရင်း ပပဝင်း နှုတ်ခမ်းကို စုပ်လိုက်သည်။ ပပဝင်းက ပြန်မနမ်းပါ။ နဖူးကြောတွေတော့ ထောင်လာသည်။ နို့ပေါ် အုပ်ထားသော မင်းခန့်လက်က နို့ကို ညစ်ကစားလာသည်။ ပပဝင်းမှာ ရင်ခုန်နေတုန်း ဖြစ်သည်။ သူမ နည်းနည်းလေး ပြန်နမ်းမိသည်။ မင်းခန့်လည်း ဆက်နမ်းသည်။ နို့ကိုလည်း ညစ်ကိုင်သည်။ မင်းခန့်က လည်ပင်းတွေ နမ်းဆင်းသည်။ ဘရာပေါ်ကနေ နို့ကို စို့သည်။ နို့ကြားကို စို့သည်။ ထို့နောက် သူမနောက်ကျောကို လက်နှိုက်ကာ ဘရာကို ချွတ်သည်။
“မောင့်လက်ရာအတိုင်းပဲ ရှိသေးတယ်နော်”
ဟုဆိုကာ ပပဝင်းနို့ကို လက်နှစ်ဖက်ပူး၍ ကိုင်သည်။ ထို့နောက် နို့သီးခေါင်းကို စို့သည်။ နို့နှစ်လုံးကိုင်ထားပြီး တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးစို့သည်။ တစ်လုံးစို့လျင် တစ်လုံးနို့သီးခေါင်းကို ကစားသည်။ သူမပေါ်ခွလည်း ခွထားပြီး အောက်ကနေလည်း ညောင့်ကစားနေသည်။

ပပဝင်းမှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေး မျက်လုံးလေးမှေးရင်း မင်းခန့်ပြုသမျှ ခံနေသည်။ မင်းခန့်က ဗိုက်သားတွေ နမ်းဆင်းသည်။ ထို့နောက် ထမိန်ကို အသာချွတ်သည်။ ပင်တီကျန်တော့ မင်းခန့်က သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို ထမ်းကာ ပင်တီပေါ်ကနေ စပကို ပွတ်သည်။ သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို ပွတ်သပ်ရင်း ထမ်းကာ စပကို တစ်ဖက်နှိုက်သည်။ နို့ကို တစ်ဖက်ကိုင်သည်။ ကိုင်ရင်း စပကို ပင်တီပေါ်ကနေ လျက်သည်။ မင်းခန့်က လျက်ရင်း စိတ်ပါလာတော့ သူမပင်တီကို ချွတ်လိုက်သည်။
ပပဝင်းသည် သူမစပကို မကြည့်ဘူးဆိုသော်မှ တစ်ပတ်လျင် တစ်ခါလောက်တော့ ကြည့်ဖြစ်သည်။ သူမအာသာဖြေရင်း မင်းခန့်လီးကို အလွမ်းပြေ တမ်းတသည့်အခါ သေချာကြည့်တတ်သည်။ ယခုအခါ သူမ စပသည် အရင်တုန်းက မင်းခန့်လိုးစဉ်တုန်းကလို မဟုတ်တော့။ မင်းခန့်လိုးတုန်းက သူမစောက်ပတ်က အပျိုစစ်စစ် စပဖြစ်သလို အရွယ်တက်ကောင်းတုန်းအချိန်က စပဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမ အသက်ရပြီ။ အရပ်စကားနဲ့ ပြောရလျင် သွေးဆုံးနေချေပြီ။  အသက်အရွယ်ရလာသည့် စပတစ်ခုအနေဖြင့် အချို့အနားသတ်များက နည်းနည်း ရိနေပြီ။ စပ၏ အစိသည်လည်း ကွဲအက်ကာ တွဲလွဲကျနေပြီ။ မင်းခန့် ကြိုက်ပါ့မလား မသိ။  ထို့နောက် ပပဝင်းက ရှက်သည်လည်း ပါသည်။ ခုထိ လင်မရ။ လီးငတ်နေသည့် ဘဝကို မင်းခန့် ရယ်နေမည်လား မသိ။ ပြီးတော့ အခုဆိုလျင် သူမကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း အရင်ကနဲ့ သိပ်မတူချင်တော့။ အနည်းငယ်ပြည့်လာသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဝလာသည်ဆိုလျင်လည်း မဟုတ်ပြန်။ သူမ ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဝနေခြင်းမျိုး တစ်ကိုယ်လုံးတွင် တစ်နေရာမှ မရှိ။  အသက် ၅၂ ဆိုသည့် မိန်းမကြီး တစ်ယောက် အဖြစ်နဲ့သာ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကြွားပြောရမည်ဆိုလျင် ခုထိ သူမ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် လှနေသေးသည်။ အိုးကလည်း မကျသလို နို့ကလည်း တွဲကျမနေသေး။ အိုးက ပိုကြီးပြီး ပိုတောင့်လာသလို နို့ကလည်း ပိုကြီးပြီး ပိုဆွဲဆောင်မှု ရှိလာသည်။ သို့သော်လည်း စပတစ်ခုတော့ ရှိသည်။ နည်းနည်းရွဲနေပြီ။ ဒါကလည်း သူမ ခဏခဏ ကစားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အမွေးတွေလည်း မရှင်းဖြစ်။ အမွေးက ဆီးခုံထိ ပေါက်နေသည်။ ဆီးခုံဆို၍ သူမမှာ အသက်ကြီးလာသော်လည်း အခြားသော မိန်းမတွေလိုမျိုး ဆီးခုံမို့အစ်နေတာမျိုး မရှိ။ ရှင်းသည်။ အမွေးတွေ ဆီးခုံထိပေါက်နေတာပဲ ရှိသည်။ မင်းခန့်က သူမစပကို စိမ်ပြေနပြေ ကြည့်နေပြန်သည်။ အရင်တုန်းက အကျင့်မပျောက်သေး။ ပပဝင်းကလည်း မသိဟန်ဆောင်ကာ မျက်လုံးလေး စင်းကာ မှေးနေသည်။

မင်းခန့်က စပကို ဖြဲသည်။ ထို့နောက် လျှာနဲ့ ထိုးသည်။ ပပဝင်း ငုံ့ကြည့်သည်။ ပပဝင်း နည်းနည်းတော့ လှုပ်လာသည်။ တွန့်တွန့်လာသည်။ မင်းခန့်က စပကို ငုံ၍ လျက်သည်။ စပကို ငုံထားပြီး လျှာနဲ့ ထိုးသည်။ နို့ကိုလည်း လှမ်းကိုင်ထားသည်။ မင်းခန့်က ဆီးခုံကနေ ပင့်၍ စပကို ဆွဲတင်ကာ အစင်းအတိုင်း လျက်သည်။ လက်ခလယ်ဖြင့် စပထဲ ထိုးကစားသည်။ ပပဝင်းက ငြိမ်နေသော်လည်း စိတ်တွေ ပြင်းထန်စွာ လှုပ်ရှားနေသည်။ မင်းခန့်က စပကို လျက်ရင်း နို့ကုန်းစို့သည်။ စပထဲကို လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးမွေသည်။ ပပဝင်းတစ်ယောက် ခါးကော့တက်လာသည်။ ညည်းသံတွေ ထွက်လာသည်။
“မောင် မရှိချိန် ဒီလိုလေး လုပ်တာ မဟုတ်လား”
ဆိုကာ သူမစပကို ပွတ်သည်။ ပပဝင်းက တိတ်နေသည်။ မင်းခန့်က စပကို ဘယ်လက်နဲ့ဖြဲ၍ ညာလက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးဆွသည်။ ဆီးခုံကနေ စပအစပ်ကို လျက်သည်။ ထို့နောက် မင်းခန့်က သူမကို ဘေးတစောင်း လဲချသည်။ သူမလည်း အလိုက်သင့် စောင်းပေးသည်။ မင်းခန့်က သူမအိုးကို နမ်းသည်။ နို့ကို ကိုင်သည်။ ပပတင်းမှာ တွန့်လိမ်လာသည်။ ညည်းလည်း ညည်းမိလာသည်။ မင်းခန့်က အိုးနှစ်လုံးကြားထဲကနေ စပကို လှမ်း၍ လျက်သည်။ မင်းခန့်က နောက်ကနေ လျက်ရင်း ပေါင်ကို မ,ချီလိုက်ပြီး နို့တစ်လုံးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ညစ်ကိုင်ကာ စပကို မနားတမ်း လျက်ပြန်သည်။ နို့သီးခေါင်းကိုလည်း လက်ညိုးဖြင့် ကစားသည်။ စပကိုတော့ မလွတ်တမ်းလျက်သည်။ ပပဝင်းက အသံနည်းနည်းကျယ်ကျယ် ညည်းမိသဖြင့် ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် အသာပိတ်ထားသည်။

“ပြွတ် ရှလွတ် ရှလွတ် ရွှတ် ပြွတ် ရှလွတ် ရှ လွတ်”
မင်းခန့်က ပပဝင်း စပကို အငမ်းမရ လျက်သည်။ ပြီးမှ ပပဝင်းကို ဆွဲထူသည်။ သူ့လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ ပပဝင်းက ကိုင်သည်။ သူဘောင်းဘီတွေ ချွတ်ချလိုက်သည်။ အတွင်းခံပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ခိုင်းသည်။ ထို့နောက် အတွင်းခံကို ချွတ်လိုက်သည်။
“အရင်က နည်းတွေ မမေ့သေးဘူး မဟုတ်လား”
ဟုမေးသည်။ ထို့နောက် သူမခေါင်းကို ဆွဲကာ လီးနားကပ်သည်။ ပပဝင်းကလည်း စုပ်လိုက်သည်။ လီးက သူမပါးစပ်ထဲ ပိုမာထန်လာသည်။ မင်းခန့် သေချာလေးကားပြီး နေလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမပါးပြင်ကို လီးနဲ့ ပုတ်သည်။ ပြီးလျင် သူမခေါင်းကို ကိုင်သည်။ ပပဝင်းက လီးကိုင်ကာ စုပ်လိုက်သည်။ သူမပါးစောင်တွေကို ထိုးသည်။ အာခေါင်ထိ ငုံသည်။ ပပဝင်း ညည်းသံနည်းနည်းကျယ်လာသည်။ လီးကို လက်နဲ့ရော ပါးစပ်နဲ့ပါ ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ မင်းခန့်က သူမခေါင်းကို ကိုင်နေရာမှ လွတ်လိုက်သည်။ သူမက လီးကို သေချာပြန်ကြည့်သည်။
“နောက်တချီမှ ကြည့် အခုက အရမ်းတမ်းတနေပြီ”
ဟုဆိုသည်။ ပပဝင်း ပြန်စုပ်သည်။ ပပဝင်းလည်း လီးကို အဆုံးထိ စုပ်သည်။ ငုံထားပြီး ပါးစပ်ထဲ လျှာနဲ့ ကစားသည်။ မင်းခန့်က အားမရသည့်အခါ သူမခေါင်းကိုင်၍ ထပ်ကာ အဆုံးထိထည့်သည်။ လီးမငုံဖူးတာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် ပပဝင်းအတွက်တော့ နည်းနည်းခက်နေသည်။ ပပဝင်းက လီးကို ထုတ်သည်။

“မကြည့်သေးနဲ့”
မင်းခန့်က ပြောသည်။ သူမ ထပ်စုပ်သည်။ မင်းခန့်ပေါင်ကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ဖြင့် ကွင်းတိုက်ချပေးသည်။ မင်းခန့်က ဟားဆိုသည့် အသံထွက်လာသည်။
“မောတယ်”
ပပဝင်းက ပါးစပ်ထဲထုတ်ကာ လီးကိုင်ရင်း ပြောသည်။ မင်းခန့်က ဒီလိုလုပ်ဆိုကာ သူမကို ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ သူမလည်း လီးကြည့်ရင်း ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ သူမ အတုဝယ်ဖူးသော်လည်း မသုံးရဲသဖြင့် လွင့်ပစ်ခဲ့ရာ မင်းခန့်မရှိချိန်၌ လက်ဖြင့်သာ အာသာဖြေခဲ့ရသည်။
“ဖြည်းဖြည်းလိုးနော် မ,က မောင်နဲ့ မတွေ့ကတည်းက ဘယ်သူနဲ့မှ လိုးတာ မဟုတ်ဘူး”
“အင်းပါ မ,ရဲ့”
မင်းခန့်က သူမကို အသာလဲချခိုင်းသည်။ သူမ လဲချသည်။ မင်းခန့်က သူမပေါင်တဖက်ကို မ,ချီသည်။ ပြီးလျင် လီးနဲ့ တေ့လိုက်သည်။ စပအဝတွင်တေ့ကာ အဆုံးထိ ဆောင့်ထည့်သည်။ ပပဝင်း မညည်းဖြစ်။ မင်းခန့်က လေးငါးချက်ဆောင့်ထည့်သည်။ အဆုံးထိထုတ်ကာ ဆောင့်ထည့်သည်။ ဆောင့်ထည့်ပြီးမှ ပုံမှန်လိုးသည်။ သူမနို့တွေ ပြန်လည်တုန်ခါလာသည်။ သူမ ဒီလို နို့တွေတုန်နေအောင် အလိုးမခံဖူးတာ ၁၅ နှစ်ပင် ကျော်နေပြီ။ မင်းခန့်က ပေါင်တဖက်မြောက်ကာ ပေါင်တဖက်ကို ဖိပြီး လက်တစ်ဖက်က နို့ကို ကိုင်ကာ ဆောင့်လိုးသည်။ မင်းခန့်က တော်တော်ကြမ်းကြမ်းလိုးသည်။ ပပဝင်းက လက်နှစ်ဖက်ကို ကားကာ အိပ်ယာခင်းအစွန်ကို ကိုင်ထားသည်။ မင်းခန့်က လိုးနေရင်း သူမလက်ကို ဆွဲပြန်သည်။ ဆွဲ၍ ခပ်ကြမ်းကြမ်းထပ်လိုးသည်။

“ကုန်းပေးဦးမလား”
ပပဝင်းခေါင်းညိတ်သည်။ မင်းခန့်က သူမကိုယ်ပေါ် လဲချကာ သူမကို ကုန်းအောင် ဆွဲကုန်သည်။ သူမ လေးဖက်ထောက်လိုက်သည်။ မင်းခန့်က သူမခါးကို ကိုင်ကာ တချက်ထဲ သွင်းသည်။ မင်းခန့်က ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်လိုးသည်။ ပပဝင်းက အသံတိတ်ညည်းသည်။ ညည်းရင်း မင်းခန့်က ပိုကြမ်းလာသည်။ အစက လက်နှစ်ဖက် ချဲထားရာ နောက်တော့ စုလိုက်မိပြီး တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ အံလည်း ကြိတ်ထားမိသည်။ နဖူးကြောတွေလည်း ထောင်လာသည်။ လည်ပင်းကြောတွေလည်း ထောင်လာသည်။ ပပဝင်း အသံတိတ်ညည်းသည်။ မင်းခန့်က အားခနဲ အားခနဲ တစ်ချက်ချက် အော်သည်။ ပပဝင်း ကုန်းရင်း ခါးညွတ်လာသည်။ မင်းခန့်က လုံးဝမနားဘဲ လိုးသည်။ မင်းခန့် နည်းနည်းမောလာတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း တစ်ချက်စီ ဆောင့်သည်။ သူမကို ပက်လက်ပြန်ထားသည်။ ပက်လက်လိုးရင်း သူမနို့ကို ကိုင်သည်။ နို့ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်ချေရင်း ဆောင့်လိုးသည်။

“မ,က ဘာလို့ မဖီးလ်သေးတာလဲ”
ပပဝင်း ခေါင်းထောင်၍ ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က ခပ်ပြင်းပြင်းလိုးသည်။ ထို့နောက် ပေါင်အောက်ကနေ သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲကာ ဆောင့်လိုးသည်။

စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်သံက ဆူညံနေသည်။ သူမ နို့ကလည်း တစ်နာရီမိုင် ၁၀၀ နှုန်းဖြင့် ခုန်နေသည်။ မင်းခန့်က လက်ကို လွတ်ကာ ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ နို့ကို ပင့်ထားသည်။
“မကောင်းဘူးလား”
“ကောင်းတယ် အား ကောင်းတယ်”
ပပဝင်း မညာတော့။ ပပဝင်း ငုံ့ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က သူမပေါင်ရင်းကနေ ကိုင်ကာ လိုးပြန်သည်။ ဆောင့်လိုးနေသဖြင့် သူမဗိုက်သည်လည်း ခုန်ပျံနေသည်။ သူမ ခွေခေါက်နေသော်လည်း သူမဗိုက်ခေါက်က တစ်ထပ်သာ ရှိသည်။ မင်းခန့်က နို့ကို ကုန်းစို့လိုက်သေးသည်။ ထို့နောက် ခပ်ပြင်းပြင်း ပြန်လိုးသည်။

“လရည်ထည့်ပေးရမလား”
“မ မထည့်နဲ့ ကြည့် ကြည့်ချင်တယ်”
ပပဝင်းက ပြောသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမ လရည်ကို မမြင်ဖူးတာ ၁၅ နှစ်ရှိပြီ မဟုတ်လား။ မင်းခန့်အသံထွက်လာသည်။ လီးကို ထုတ်ကာ နို့ပေါ် ကွင်းတိုက်လိုက်သည်။ နို့ပေါ် ဖွေးခနဲ လရည်များ ကျသွားသည်။ ပပဝင်းက သူမနို့ပေါ်က လရည်များကို ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။

“စိတ်ဆိုးသွားလား မ”
“ဆိုးတယ်”
“ဘာလို့လဲ”
“ဘာလို့ သူများကို မဆက်သွယ်တာလဲလို့”
ဟု ပပဝင်းပြောလိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင် ဘာထင်ထင်ဟု သူမတွေးလိုက်သည်။ မင်းခန့်ကို ထိုည မပြန်ခိုင်း။ ပြန်ခိုင်းလျင်လည်း မင်းခန့်က ပြန်မည်မထင်။ တစ်ညလုံး အိပ်ယာပေါ်ကနေ မဆင်းစတမ်း နေဖြစ်ကြသည်။ ညစာပင် မစားဖြစ်ကြ။
“မ, ထတော့”
“ဟင်”
မင်းခန့်လာလှုပ်နှိုးတော့ ပပဝင်း နိုးလာသည်။
“အိပ်ပုပ်ကြီး ထ”
“အယ် တကယ်အိပ်ပျော်သွားတယ်”
ပပဝင်းက ရှက်ရှက်နဲ့ နာရီကို လှမ်းကြည့်သည်။ ရှစ်နာရီပင် ထိုးလုနေပြီ။ မင်းခန့်က သူမမျက်လုံးကို စုပ်နမ်းသည်။ ပပဝင်း မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားသည်။ နောက်မျက်လုံးကို ထပ်နမ်းသည်။ မင်းခန့်က နှာခေါင်းကိုလည်း စုပ်နမ်းသည်။ မျက်လုံးကို ပြန်စုပ်နမ်းသည်။ ပြီးမှ သူမကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က ကုတင်ပေါ် တက်လာကာ သူမဘေးနား ပြန်အိပ်သည်။
“မ, ကျောင်းသွားရဦးမယ်”
“အင်းပါ မ,ရဲ့”
ပပဝင်းက မင်းခန့်ပါးကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကပိုကရိုထကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သည်။ မင်းခန့် ရောက်လာသည်။ သူမ ခေါင်းခါသည်။ မင်းခန့်လည်း အဝတ်အကုန်ချွတ်ကာ ဝင်လာသည်။ သူမ၏ ထမီရင်ရှားကိုလည်း အသာဆွဲချွတ်သည်။
“လူဆိုး”
ပပဝင်းက ချစ်စနိုးလေး ခေါ်သည်။ လက်ထဲဆပ်ပြာထည့်ကာ ထိုင်ချပြီး မင်းခန့်လီးကို တိုက်ပေးသည်။ လပြွတ်ရော လီးတံရော တိုက်ပေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုံတွေက ပလုံစီနေသည်။ မင်းခန့်ပေါင်ကြားကို အကုန်သန့်စင်ပေးသည်။ မင်းခန့်လီးက တောင်နေသဖြင့် ကွင်းလည်းထုပေးသည်။ ရေချိုးရင်း ပပဝင်း အာခေါင်ခြောက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် မင်းခန့်လီးကို ရေဆေးပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် နမ်းကြည့်သည်။

“မွှေးနေတာပဲ ခစ် ခစ်”
လီးကို နမ်းပြီး ပပဝင်းက မင်းခန့်ကို မော့ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ ပပဝင်းက လီးကို ကြည့်ရင်း ထပ်ထပ် နမ်းသည်။
“အရမ်းချစ် အရမ်းလွမ်း”
ပပဝင်းက နမ်းလို့ အားရတော့ လီးထိပ်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်သည်။ စုပ်ရင်း စုပ်ရင်း လီးကို စုပ်သည်။ ပပဝင်းသည် တမေ့တမျော လီးကို စုပ်သည်။ ဟိုလွန်ခဲ့သည့် ၁၅ နှစ်ကျော်ကျော်ကတည်းက လီးပြတ်လတ်ပြီး လီးငတ်လာခဲ့သည့် အရှိန်ကြောင့် ခု သူမတစ်ကိုယ်လုံး လီးကိုသာ တမ်းတနေရာ မင်းခန့်က လီးထိုးပေးလိုက်သည်နှင့် ဘာကိုမှ သတိမရတော့။
“အိုး အား မ, အိုး အိုး မ မ မ”
မင်းခန့်က လီးကို ဖမ်းကိုင်သည်။ ပပဝင်းက အလိုက်သိစွာ ပါးစပ်ဟပေးသည်။ မင်းခန့်က ပါးစပ်ထဲ ကွင်းတိုက်ထည့်သည်။ လီးရည်နွေးနွေးတွေ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသည်။ ပပဝင်း တစ်စက်မှ အပြင်မကျအောင် သတိထားရင်း အကုန်မြိုချသည်။ လီးက လရည်ထွက်ပြီးတာတောင် တော်တော်ကြာနေသေးသည်။ ပပဝင်းက ဆက်၍ စုပ်သည်။
“က မောင်အပြင်မှာ စောင့်နေ မ,လာခဲ့မယ်”
“မောင်ကြိုက်တဲ့နေရာလေးတွေကို သေချာတိုက်ပေးဦးမယ်လေ”
မင်းခန့်က သူ့လက်ထဲ ဆပ်ပြာရည်ညစ်ထည့်လိုက်သည်။ ပပဝင်းကို နောက်ကနေ ဖက်သည်။ ပပဝင်းက ငြိမ်နေသည်။ မင်းခန့်က နို့နှစ်လုံးကို ဆပ်ပြာသေချာတိုက်သည်။ အထက်အောက်ပွတ်သပ်သည်။ ဘယ်ညာ ဖိသည်။
“သေချာဆေးနော်”
ပပဝင်းက နောက်သေးသည်။ ထို့နောက် ပပဝင်းလည်ဂုတ်ကို နမ်းစုပ်ရင်း နို့ကို ပွတ်တိုက်ပေးသည်။ ထို့နောက် ကျောပြင်တစ်ခုလုံးကို ပွတ်တိုက်သည်။ ပပဝင်းက အသာမတ်တပ်ရပ်သည်။ ဆပ်ပြာရည်ဗူးကို ယူကာ ပပဝင်း အိုးပေါ် ညစ်ချသည်။ ထို့နောက် ပပဝင်းအိုးကို ဆပ်ပြာနဲ့ သေချာတိုက်သည်။ ပပဝင်း၏ အိုးကို နည်းနည်းကားကာ ဖင်ကို တိုက်သည်။ မနေ့ညက မင်းခန့် နှစ်ချီဆွဲထည့်လိုက်သေးသည့်ဖင်။ မင်းခန့်က ဖင်ကို ဆေးပေးရင်း ဆွဲလှည့်ကာ စပကိုလည်း ဆေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုံတွေ ပလုံစီနေသည်။ သူက အိုးကို တစ်ဖက်ဆေးရင်း စပကိုလည်း တစ်ဖက်ဆေးသည်။ ပပဝင်းက အင်းအင်းအဲအဲ ညည်းလာသည်။ မင်းခန့်က နို့ပါ ဆေးသည်။ နို့တစ်ဖက် စပနဲ့ ဖင်ကိုပူး၍ တစ်ဖက်ပွတ်သည်။ ပပဝင်း ညည်းသံတွေ ကျယ်လာသည်။ မင်းခန့်က နို့ကို ညစ်သည်။ စပကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။
“အ အ အ် အင်း အင့် အ အု အု အ”
ပပဝင်းက ရေချိုးခန်းထဲမို့ အကျယ်ကြီးအော်သည်။ မင်းခန့်လည်း ပွတ်ဆေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုပ်တွေပင် ကုန်လာသည်။ ပပဝင်း တုန်ခါလာသည်။ စပထဲမှ အရည်နွေးနွေးတွေ ကျလာမှ မင်းခန့် နားပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ပပဝင်းကို ရေလောင်းပေးသည်။ ရေပန်းနဲ့ ပက်ပေးသည်။

“မနက်စာ စားရအောင်”
“ဘာမှ မရှိဘူးလေ”
“မောင် ဝယ်လာပြီမရဲ့”
“အို မောင်က ချစ်ဖို့ အရမ်းကောင်းတာပဲ”
“ရော့ မ, ဖုန်း”
“အွန် ဘာတုန်း”
“အကြောင်းပြချက် တစ်ခုခုနဲ့ ကျောင်းကို ခွင့်နှစ်ရက်ဖြစ်ဖြစ် သုံးရက်ဖြစ်ဖြစ် ယူပေးပါလား”
“မောင်နော် သိပ်တတ်”
ပပဝင်းမှာ ထမိန်ပင် ပြန်မဝတ်ရသေးပေ။ မင်းခန့်က ဖုန်းလာပေးသည်။ ပပဝင်းလည်း မောင့်စေခိုင်းမှုကို ဘယ်လွန်ဆန်ရဲပါ့မလဲ။ ဖုန်းဆက်ပြီးတော့ မနက်စာ စားကြသည်။ မနက်စာပင် ပြီးအောင် မစားနိုင်ကြပါ။ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း မင်းခန့်က ထလာသည်။ သူဝါးထားသော ထမင်းကို ပပဝင်း ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ ပပဝင်းကလည်း စုပ်ယူကာ မြိုချသည်။ မင်းခန့်က လျှာပါ ထိုးထည့်လာသည်။ ပပဝင်းကလည်း လျှာပါ စုပ်သည်။ မင်းခန့် နောက်ဆုတ်တော့ ပပဝင်းက ထမင်းနဲ့ ဟင်းကို ဝါးသည်။ ထို့နောက် မင်းခန့်အား ပါးစပ်ချင်း ပြန်ခွံ့သည်။ မင်းခန့်လည်း နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ ပပဝင်း ပါးစပ်ထဲမှ ထမင်းကို ဆွဲစုပ်သည်။ စုပ်ရင်း ပပဝင်း နှုတ်ခမ်းကိုပါ စုပ်သည်။ ပပဝင်းက လျှာထိုးထည့်သည်။ မင်းခန့်က လျှာကို စုပ်သည်။ မင်းခန့်က ဘရာဝတ်မထားသော ပပဝင်းနို့ကို ကိုင်လိုက်သည်။ ပပဝင်းက ကြည့်နေသည်။ ထမင်းပန်းကန်တွေ ချလိုက်သည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဖက်ကြသည်။ တိုင်ပင်မထားဘဲ ထမင်းစားခန်းထဲတွင် နာရီနဲ့ချီကြာအောင် လိုးဖြစ်ကြပြန်သည်။ လိုးပြီးမှ ထမင်းပြန်စားကြသည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခွံ့ကြသည်။ တစ်ခစ်ခစ် တဟားဟားနဲ့ ရယ်ကြသည်။
“လိုးကြဦးမလား”
“လိုးမှာပေါ့”
မင်းခန့်က မေးသည်။ ပပဝင်းက ဖြေသည်။

လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (၁၀)
သက်ဆိုင်သူအားလုံး # Credit

တကယ်တမ်း ပပဝင်း တစ်ပတ်လောက် ခွင့်ယူဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်နဲ့ ပြန်တွေ့ရပြီးနောက် တဝကြီး လိုးဖြစ်ကြသည်။ ယခုအခါတော့ နည်းနည်းတည်ငြိမ်နေပြီ။ မင်းခန့်က နှစ်ညခြား သုံးညခြား လာတတ်သည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုလျင်တော့ မင်းခန့်က တက္ကစီငှါးကာ ညနေကတည်းက ရောက်နေတတ်သည်။ ပပဝင်းမှာ ၅၀ ကျော်မှ စန်းတွေထနေသည်။

“မ, မောင့်အရက်ဘား လိုက်လည်မလား”
“ဟင့်အင်း မလိုက်ရဲပါဘူးကွာ”
“လိုက်ခဲ့ပါ မရဲ့”
“သူများ မြင်ရင် မကောင်းဘူးလေ”
“သူများ မမြင်တဲ့ နည်းတွေ များမ”
“အင်းပါကွာ”
ပပဝင်းက နောက်ဆုံး မင်းခန့်၏ အရက်ဘားသို့ လိုက်လည်ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အိမ်သို့ ပထမဆုံး ရောက်ဖူးသည်။ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းကို ငှါးထားသည်ဆိုသော်လည်း နှစ်ထပ်စလုံးငှါးထားသည်။ အရက်ဘားက အောက်ထပ်တွင်ဖြစ်သည်။ အပေါ်ထပ်တွင် မင်းခန့်နေသည်။ တစ်ခါခါ အလုပ်သမားတွေလည်း အိပ်တတ်သည် ဟုဆိုသည်။

“မ,ကို မောင်စလိုးဖြစ်တုန်းက မောင့်အသက်က ၁၅ နှစ်ပဲ ရှိသေးတာ သိလား”
“မ, သိပါတယ် မောင်ရဲ့”
ဆိုကာ တိုက်ခန်းတွင်လည်း မင်းခန့်က သူမကို လိုးပြန်သည်။ နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် ခေါ်ခေါ်သွားပြီး အရက်ဘား အပေါ်ထပ်တွင် ပပဝင်းကို လိုးသည်။ ပပဝင်းလည်း ဘယ်နေရာ လိုးရ လိုးရ လိုးဖို့သာ အဓိကကျသဖြင့် လိုးဖြစ်သည်။ တစ်ရက်တော့ မင်းခန့်က…
“မောင့် ဝန်ထမ်းလေးတစ်ယောက်က မ,ကို သဘောကျနေလို့”
“ဘယ်လို”
“မောင်တို့ လိုးလိုးနေတာကို သူက မြင်တယ်ထင်တယ်”
“မောင်ကလည်း”
“သူက နှုတ်လုံပါတယ်၊ မ, စမ်းကြည့်ပါလား”
“မောင်က မကို ဘယ်လိုသဘောထားတာလဲကွာ”
“အို မ, တခြားတွေ လျှောက်တွေးနေပြန်ပြီ၊ မောင်က မ,ကို ပျော်စေချင်လို့ပါ”
“တော်ပြီကွာ၊ မ,ပြန်တော့မယ်”
ပပဝင်း တကယ်စိတ်ဆိုးသွားသည်။ မင်းခန့်က အောက်အထိ လိုက်ပို့သည်။ တစ်ရက်နှစ်ရက်တွင် မင်းခန့်မလာတော့ဘူးဆိုတာ မသေချာပေမယ့် နှစ်ပတ်ဆိုတော့ မင်းခန့် မလာတော့တာ သေချာနေသည်။ သူမ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကို မျက်စိမှိတ်ကာ ဆက်လိုက်သည်။
“ဟလို”
တစ်ဖက်က ခပ်စိမ်းစိမ်းပင် ဖြေသည်။
“မ,ကို ဘာလို့ အဲလောက် စိမ်းကားသွားတာလဲ မောင်ရယ်”
“ကျနော် အလုပ်ရှုပ်နေလို့ဗျ”
ဖုန်းချသွားသည်။ ပပဝင်း ထပ်ပြန်ဆက်သည်။ တော်တော်နဲ့ မင်းခန့် ဖုန်းမကိုင်ပါ။ ဖုန်းကိုင်တော့ ပပဝင်း စကားကို လုပြောသည်။
“မောင် မောင်နေ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မ,နေပါ့မယ်၊ မ,ကို မောင်ကြိုက်သလိုလုပ်ပါနော် မောင်နော် မောင်”
“တကယ်လား”
ခပ်စိမ်းစိမ်းမေးသည်။
“မောင်ရယ်၊ မ,ဘဝက မောင်မရှိရင် ဘာမှ မဟုတ်တော့ပါဘူးကွယ်၊ ဒါကြောင့် မောင်ဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း မ,နေပါ့မယ်”
“အင်း”
ဖုန်းချသွားပြန်သည်။ ပပဝင်းတစ်ယောက် မျက်ရည်ကျရပြန်သည်။ မောင် လာမည်ထင်သည်။ သို့သော် မောင် ရောက်မလာပါ။ ပပဝင်း စားလို့ပင် မရ။ အိပ်လို့လည်း မပျော်နိုင် ဖြစ်ရသည်။ ကျောင်းပိတ်သည့်ရက်ရောက်သည်နှင့် သူမကို သူမ အလှဆုံးပြင်ပြီး ပပဝင်း တက္ကစီငှါးကာ မောင်ရှိရာ လိုက်ခဲ့သည်။ ခု သူမအသက် ၅၃ ထဲရောက်နေပြီ။ ၅၃ နှစ်အရွယ် မိန်းမတစ်ယောက်လည်းဖြစ် ဆရာမလည်းဖြစ်သည့် သူမ ရှက်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ အရှက်ကို သူမစပက မလွန်ဆန်နိုင်။ သူမ မင်းခန့်ရှိရာ အထပ်သို့ တန်းသွားသည်။ တံခါးက ပိတ်နေသည်။  သူမ ဖုန်းထပ်ဆက်လိုက်သည်။

“ဘာလဲ”
မင်းခန့်က ခပ်စိမ်းစိမ်းပင်။ ပပဝင်း မျက်ရည် ပေါက်ခနဲ ပေါက်ခနဲ ကျလာသည်။ သူမ ပြောမထွက်။ သူမ ပြန်ဆင်းမည်လုပ်သည်။ လှေကာရင်းတွင် မင်းခန့်နဲ့ သူ့ဝန်ထမ်း ကောင်လေးနှစ်ယောက် ရပ်နေသည်။ ပပဝင်း မျက်ရည်ကို သုတ်လိုက်သည်။ ခေါင်းငုံ့ကာ ဆင်းသည်။ မင်းခန့်တို့က သူမလမ်းကို ပိတ်ထားသည်။
“ဖယ်”
ပပဝင်း တစ်ခွန်းတည်း ပြောသည်။ မင်းခန့်တို့ ဖယ်မပေးပါ။
“ဖယ်”
သူမ ထပ်ပြောသည်။ မင်းခန့်က သူမပခုံးကို ဖက်သည်။ ပပဝင်း ရုန်းသည်။ မင်းခန့်က ချုပ်၍ သူမကို အပေါ် ထပ်ခေါ်တက်သည်။ ပပဝင်းတစ်ယောက် ရုန်းရင်း ကန်ရင်း ပါတက်လာသည်။ အခန်းသော့ဖွင့်ကာ ပပဝင်းကို အထဲသို့ တွန်းထည့်သည်။ ထို့နောက် သူ့တပည့်နှစ်ယောက်ကို တွန်းထည့်သည်။ မင်းခန့် ဝင်မလာ။ အပြင်ဘက်ကနေ တံခါးကို သော့ခတ်လိုက်သည်။
“ဆရာမ”
“ဆရာမလို့ မခေါ်နဲ့၊ နင်တို့လား ငါ့ကို လိုးချင်တာ”
“ဟီး ဆရာမကလည်း”
“ဆရာမလို့ မခေါ်နဲ့”
“ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲဗျ”
“ခေါ်ချင်သလိုခေါ်”
“ဟိ အန်တီကြီးဆိုရင်ကော”
တစ်ယောက်က ပြီတီတီပြောသည်။
“ခေါ်ပေါ့”
ပပဝင်းက ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်သည်။ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကလည်း ဘေးကနေ ဝင်ထိုင်သည်။ ကောင်လေးတွေက နည်းနည်းတော့ ခပ်ရွံ့ရွံ့လေး ဖြစ်နေသည်။
“မင်းတို့နာမည် ပြောပါဦး”
“ကျနော်က သာလှ၊ ဟိုကောင်က မောင်းကြီး”
“နာမည်တွေက ဘယ်လိုကြီးလဲ”
“ဆရာမ အဲလေ အန်တီကြီး နမ်းမယ်နော်”
သာလှက ပြောသည်။ ပပဝင်း ဘာမှ ပြန်မပြော။ သာလှက ကြောက်ကြောက်နဲ့ သူမကို နမ်းသည်။ ပပဝင်းက ခပ်တည်တည်နေသည်။ မောင်းကြီးကလည်း သူမပါးကို နမ်းပြန်သည်။ မောင်းကြီးနမ်းတာလည်း သူမ ဘာမှ မပြောတော့ ကောင်လေးတွေ နည်းနည်းရဲလာကြသည်။ ပါးကို နမ်းကြသည်။ သာလှက နမ်းရင်း သူမခါးကို မရဲတရဲဖက်သည်။ ပပဝင်း မရုန်းတော့ ခါးကို ဖက်ရင်း အိုးကို ပွတ်သပ်သည်။ သာလှက ပါးကို နမ်းရင်း လည်တိုင်တွေကို နမ်းလာသည်။
“ကိုင် ကိုင် ကိုင်မယ် မယ်နော် နော”
မောင်းကြီးက အသံတုန်နေသည်။ သူမနို့ပေါ် လက်ဝါးကြီး ဖြန့်ကာ ရွယ်ရင်း ပြောသည်။ သူမက မောင်းကြီးကို ကြည့်လိုက်သည်။ မောင်းကြီးက ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ သာလှက အိုးကို ပွတ်သပ်ရင်း သူမနို့တလုံးကို ဖျတ်ခနဲ ကိုင်သည်။ သူမလည်း အ ဟုအသံထွက်သွားသည်။ မောင်းကြီးက မရဲတရဲ လက်လှမ်းလာသည်။ သူမနို့ကို မထိတထိကိုင်သည်။ သာလှက နို့ကို ညစ်ကစားသည်။ လည်တိုင်ကို နမ်းသည်။ သာလှက အိုးမကိုင်တော့ဘဲ သူမနားသယ်မှ ဆံစကို ဖယ်ကာ သူမနားရွက်ကို နမ်းသည်။ အင်္ကျီကြယ်သီးကိုလည်းဖြုတ်သည်။ ပပဝင်းက သာလှကို ကြည့်လိုက်သည်။ သာလှက ပြုံးပြသည်။ ထို့နောက် သာလှက သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သူမလည်း ပြန်စုပ်သည်။ မောင်းကြီးက နို့ကိုင်ရင်း ပေါင်ကို ပွတ်သည်။ ပခုံးသားကို နမ်းသည်။ သာလှက အင်္ကျီကြယ်သီးပြုတ်တော့ အင်္ကျီစကို ဘေးနှစ်ဖက်ကို ဖယ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ ဘရာကို အပေါ် ပင့်တင်လိုက်သည်။ မောင်းကြီးကတော့ အလိုက်သင့်ပင် နို့ကို ပင့်ကိုင်သည်။ သာလှက နို့ကို ညစ်ကစားရင်း နှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သာလှက အောက်ကို ငုံ့ကာ နို့ကို စို့သည်။

“ဘယ်သူ သင်ထားပေးတာလဲ”
သာလှနဲ့ မောင်းကြီးတို့ အသက်မှာ ဘယ်သို့ပင် ဆိုစေကာမူ ခုမှ ၁၅ နှစ်ဝန်းကျင်သာ ရှိဦးမယ်။ ကောင်လေးတွေသည် သူတို့ထက် အသက် ၄၀ နီးပါးကြီးသည့် မိန်းမတယောက်ကို ဘယ်လို ညုရမည်ကို သိနေသည်မှာ သွေးရိုးသားရိုးမဟုတ်။
“ဆရာနဲ့ ဆရာမ အဲ အန်တီကြီးတို့ လိုးကြတာကို ကျွန်တော်တို့က အမြဲတမ်း ချောင်းကြည့်တယ်လေ”
“ဟင်”
ပပဝင်းမှာ စိတ်ထင့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ကြည့်စမ်း။ ဒါ မင်းခန့် မသိဘဲ မနေ။
“အန်တီကြီးလို့ မခေါ်နဲ့ကွာ၊ မမလို့ပဲခေါ်”
“ဟုတ် မမ၊ ချွတ်မယ်နော် မမ”
သာလှက ပြောလည်းပြော သူမအင်္ကျီကိုလည်း ချွတ်သည်။ ထို့နောက် ကျွမ်းကျင်စွာ ဘရာကို ချွတ်လိုက်ပြန်သည်။ မောင်းကြီးက သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သူမလည်း ပြန်စုပ်သည်။ သာလှက နို့ကို စို့ရင်း ပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ မောင်းကြီးက နို့ကိုင်သည်။ သာလှက နို့စို့ရင်း ထမိန်ကို လှန်သည်။ ပပဝင်း မညည်းဘဲ မနေနိုင်တော့။ ညည်းရသည်။ မောင်ကြီးလည်း ပေါင်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ထို့နောက် မောင်းကြီးက ပင်တီထဲကနေ စပကို နှိုက်သည်။ သာလှက ပေါင်ကို စုပ်နမ်းသည်။ သာလှသည် ပေါင်ကို ပွတ်သပ်ကစားရင်း ခြေသလုံးကို နမ်းသည်။ မောင်းကြီးက စပကို နှိုက်နေသည်။ ပပဝင်း နည်းနည်းတော့ ကျေနပ်လာသည်။ မောင်းကြီးက အပေါ်က နှိုက်တော့ သာလှက အောက်က နှိုက်သည်။

“ဆရာမက အရမ်းလှတာပဲ”
ပပဝင်းက သူမကို မမ မခေါ်ဘဲ ဆရာမဟုခေါ်သည်ကို ခွန်းတုံ့မပြန်နိုင်တော့။ သာလှက သူမ ပါးကို နမ်းကာ နို့ကစားရင်း ပြောသည်။
“ဆရာမ ကုန်းပေးပါလား”
သာလှက ပြောသည်။ ပပဝင်းက မထသော်လည်း သူတို့က ဆွဲထူသည်။ ပပဝင်းက အလိုက်သင့်နေပေးလိုက်သည်။ မောင်းကြီးက ရှေ့ကနေကာ သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းထဲ သူ့လျှာကို ထိုးထည့်သည်။ ပပဝင်းလည်း မောင်းကြီးလျှာကို စုပ်သည်။ မောင်းကြီးက သူမလျှာကို ဆွဲစုပ်သည်။ ပပဝင်းလည်း လျှာထုတ်ပေးသည်။ လျှာအချင်းချင်း အပြန်အလှန်စုပ်ကြသည်။ သာလှက နောက်ကနေ၍ သူမ ထမိန်ကို ချွတ်ချပြီး ကျန်နေသည့် ပင်တီပေါ်ကနေ အိုးလုံးကြီးကို ပွတ်သပ်သည်။ ခါးကနေ ပေါင်ရင်းထိ ပွတ်သပ်သည်။ ဖင်ညောင့်ရိုးပေါ်လာတော့ သာလှက ဖင်ညှောင့်ရိုးကို လက်ညိုးဖြင့် ကစားသည်။ သာလှက ပင်တီကို နည်းနည်း ထပ်ချွတ်ချသည်။ အိုးလုံးကြီး ခံနေရုံချွတ်ချသည်။ ပပဝင်းက နည်းနည်းတော့ ရှက်သည်။ သည်ကောင်လေးတွေက သူမ ကျောင်းသား အရွယ်လေးသာ ရှိသည် မဟုတ်လား။ ပပဝင်း မောင်းကြီးရင်ခွင်ထဲ အလိုလိုရောက်သွားသည်။ မောင်းကြီးက ဆွဲထူကာ ထပ်နမ်းသည်။ သာလှက သူမအိုးကို ဖြဲသည်။
“ဆရာမ စအိုလေးက အရမ်းလှတာပဲ”
ဟု သူမ ဖင်ပေါက်ကို ကြည့်ရင်း သာလှက ပြောသည်။ သာလှက နှာခေါင်းဖြင့် သူမ အိုးကို ဖြဲကာ သူမဖင်ပေါက်ကို နမ်းသည်။
“မွှေးနေတာပဲ”
ဟုပြောသည်။ ပပဝင်းက ရှက်ရပြန်သည်။ မောင်းကြီးက သူမနှုတ်ခမ်းထဲ လျှာထိုးထည့်သည်။ သာလှက ဖင်ကို နမ်းရှုံ့နေသည်။ ခဏတော့ သာလှက ဖင်ပေါက်ထဲ လျှာထိုးထည့်သည်။ ပပဝင်းသည် ပါးစပ်ထဲလည်း လျှာ၊ ဖင်ထဲလည်းလျှာဖြစ်နေသည်။ သာလှက ဖင်ကို ကောင်းကောင်း လျက်နေသည်။ အောက်ကနေ လျက်လိုက်။ အပေါ်ကနေ လျက်လိုက်လုပ်သည်။ မောင်းကြီးက သူ့ရင်ဘတ်ကြီးကို ထိုးပေးသည်။ ထိုအခါ သူမက မောင်းကြီးနို့ကို စို့ပေးသည်။ သာလှက ဖင်ပေါက်ထဲ သူ့လျှာကို ရအောင်ထိုးကစားနေသည်။

“ဆရာမ စပကို အရမ်းကြည့်ချင်တယ်ဗျာ”
“ဟုတ်တယ် ခုထိ စပတွေကို ကောင်းကောင်းမမြင်ဖူးသေးဘူး”
“ဖုန်းထဲမှာပဲ မြင်နေရတာ အားမရဘူး”
ကောင်လေးတွေက ဖုန်းထဲတွင် ဖူးကားတွေ ရှိလောက်သည်။ မောင်းကြီးက သူမကို နောက်ကနေ ဖက်လိုက်သည်။ သူမက မောင်းကြီးကို မှီချကာ ရှေ့ကို လှည့်လိုက်သည်။ သာလှက ရှေ့ကနေ သူမဆပ်စမိန်နာကို ချွတ်သည်။ ပပဝင်းက လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စပကို အုပ်ထားသည်။ မောင်းကြီးက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲဖယ်သည်။ ပပဝင်းက မောင်းကြီးကို ရင်ခွင်ထဲကနေ နောက်ပြန်မော့ကြည့်သည်။
“ဆရာမကလည်း အချင်းချင်းတွေကို ရှက်နေသေးတယ်”
ဟုပြောသည်။ ထို့နောက် မောင်းကြီးက စပကို အပေါ်ကနေ ဖြဲသည်။ သာလှက အောက်ကနေ ဖြဲသည်။ ကောင်လေးတွေ မျက်နှာက ရွှေအိုးရသည့် မျက်နှာတွေ ဖြစ်နေသည်။ မှိုရသည့်မျက်နှာဆိုလျင် နည်းနေသေးသည်။ တကယ်ပဲ တသက်လုံး စားလို့မကုန် သောက်လို့မကုန်အောင် ပြည့်စုံနိုင်သည့် ရွှေအိုး ရသည့်အလား သူမစပကို ကြည့်ကြသည်။ မောင်းကြီး၏ အကြည့်ကို မမြင်ရသော်လည်း သာလှ၏ အကြည့်ကို မြင်ရသည်။ သာလှက စပကိုလည်း ကြည်သလို ဖင်ကိုလည်း ကြည့်သည်။ စပကို ဖြဲရင်း လက်မဖြင့် ဖင်ကိုပါ ဖြဲသည်။

ပပဝင်းသည် မင်းခန့်မလာတော့သဖြင့် သူမ စပကို မင်းခန့်အတွက် ရည်ရွယ်ကာ စပမွေးကို သေသပ်နေအောင် ရိပ်လာသည်။ ပြီးတော့ စပကိုလည်း ဆေးဖြင့် ကျဉ်းအောင် လုပ်လာသည်။ ခုတော့ မင်းခန့်အတွက် မဟုတ်ဘဲ သူ့တပည့်တွေက ဖုတ်တော့မည်။ သမတော့မည်။ ကင်တော့မည်။ ပပဝင်း နှမြောတော့ နှမြောသည်။ စပကို ရှယ် သ,လာသည့် အချိန်မှာမှ ရည်ရွယ်သူက မစားရဘဲ တခြားကောင်တွေ စားတော့မည်။ ဘယ်တတ်နိုင်မည်လဲဟု သူမတွေးရသည်။ သာလှက စောက်ပတ်ကို ကြည့်ရင်း ဖင်ကိုဖြဲဖြဲကြည့်သည်။ ပပဝင်း မျက်လွှာလေး ချထားသည်။ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားမိသည်။ မောင်းကြီးက သူမ အစင်းလိုက် ထားထားသော သူမ စောက်မွေးကို ကစားရင်း နို့ကို ကိုင်သည်။ သာလှက စပကို လျက်သည်။ သာလှစောက်ပတ်ကို လျက်တော့ ပပဝင်း ပေါင်မကားတော့ဘဲ ခြေဆင်းလိုက်သည်။ မောင်းကြီးက သူမ ပေါင်တဖက်ကို ထမ်းသည်။ သာလှက စပကို မနားတမ်းငုံကာ လျက်သည်။ စုပ်သည်။ လျှာနဲ့ ကစားသည်။ မောင်းကြီးက နို့ကို ကိုင်သည်။ ကစားသည်။ မောင်းကြီးက အဝတ်တွေ ချွတ်သည်။ သူ့လီးကို ထုတ်သည်။ မောင်းကြီးမှာ မဝံ့မရဲ မဟုတ်တော့။ သူ့လီးကို သူမလက်ထဲ ထည့်သည်။ ပပဝင်း ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ မောင်းကြီးက သူမခေါင်းကို ပေါင်ပေါ်တင်ကာ လီးကို ငုံခိုင်းသည်။ ကောင်လေးသာ ဆိုသည်။ လီးကတော့ အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ ပပဝင်း လီးကိုအာရုံစိုက်၍ ကိုင်ကာ ငုံလိုက်သည်။ မောင်းကြီးက သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်သည်။ မောင်းကြီးက ဖင်ကို လျက်သည်။ ထို့နောက် စပထဲ လက်နှစ်ချောင်းထိုးသွင်းသည်။
“အင်း အား အား အင်း အား အား”
ပပဝင်း ညည်းသံတွေ ကျယ်လာသည်။  မောင်းကြီးလည်း သူ့လက်ညိုးတစ်ချောင်းကို သူမ စောက်ပတ်ထဲ ထည့်သည်။ သာလှလက်ညိုးနှစ်ချောင်း မောင်းကြီးလက်ညိုးတစ်ချောင်း သုံးချောင်းမြုပ်နေသည်။ ပြိုင်တူ ထိုးထည့်ကြသည်။ စပထဲ မွှေကြသည်။ သာလှက လက်ထုတ်လိုက်သည်။ မောင်းကြီးက ထိုးမွှေသည်။ မောင်းကြီး လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းထည့်သည်။ တဆုံးထိုးကာ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းဖြင့် စပကို လိုးသည်။ သာလှက နောက်ကနေ လာဖက်သည်။ သို့သော်လည်း နို့ကိုတစ်ဖက်ကိုင်၍ စောက်ပတ်ကို ထိပ်ဖျားလှမ်းပွတ်နေသည်။

“ကောင်းလား ဆရာမ”
“အ ကောင်းတယ် ဟင်း ဟင်း အင်း အ ဟာ အ”
ပပဝင်း တကယ်လည်း ကောင်းသည်။ ‌ကောင်လေးနှစ်ယောက်က ဆရာကြီးအထာတွေ လုပ်တတ်နေသည်။
“နောက်ကနေ လုပ်ပေးမယ်လေ”
ဟုပြောလာသည်။ ပပဝင်း ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သာလှက ရှေ့ကနေ လာနေသည်။ မောင်းကြီးက ကျန်ခဲ့သည်။ မောင်းကြီးက လက်ညိုးဖြင့် နောက်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စပကို ထိုးသည်။ မွှေသည်။ သာလှက ရှေ့ကနေ နို့ကို ကစားသည်။ သာလှက အိုးကို ဖြဲသည်။ ဖင်ပေါက်ကို ကလိသည်။ နို့ကို တဖက် ဖင်ကိုတဖက် ကိုင်သည်။ မောင်းကြီးက ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် စပကို လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းဖြင့် မွှေသည်။ ပပဝင်းမှာ မင်းခန့်နှင့် မတွေ့သည့် နှစ်ပတ်လုံးလုံး အပြင်းအထန် ဆာနေသည်။ မင်းခန့်နဲ့ မတွေ့ခင်က လက်နဲ့ အဆင်ပြေသော်လည်း မင်းခန့်နဲ့တွေ့ပြီး လက်နဲ့ ဘယ်လိုမှ ဖီးလ်မလာတော့။ မင်းခန့်ကိုသာ တစ်နေ့လာနိုး လာနိုး မျှော်ခဲ့ရသည်။ ခုတော့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရှေ့မှာ သူမ စောက်ရည်တွေ တဗြန်းဗြန်းထွက်တော့သည်။ စောက်ရည်က တော်တော်ပင် ပန်းထွက်ရာ တဖက် စားပွဲခုံထိပင် ရောက်သည်။ မောင်းကြီးက ပေကျံနေသော သူ့လက်ကို သူမအား ပြသည်။
ပပဝင်း ရှက်ရယ် ရယ်မိသည်။ မောင်းကြီးက သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်ကာ လီးကို ထိုးပေးသည်။ ပပဝင်း မောင်းကြီးလီးကို စုပ်သည်။ သာလှက နောက်ကနေ သူမအိုးကို ကစားသည်။ သာလှလည်း မနေနိုင်တော့။ သူ့လီးကို ထုတ်ကာ သူမအား ဆွဲသည်။ ပပဝင်းက မောင်းကြီးလီးစုပ်ရာကနေ ထကာ သာလှလီးကို စုပ်သည်။ မောင်းကြီးက သူမ စောက်ပတ်ကို နှိုက်သည်။ သူမက မောင်းကြီးလီးကို လက်တဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ မောင်းကြီး ထလာသည်။ ပပဝင်းက လီးနှစ်ချောင်းလုံး တပြိုင်တည်း ကွင်းထုသည်။ သူတို့က ရှေ့တိုးလာကြသည်။ ပပဝင်းက လျှာထုတ်၍ လီးနှစ်ချောင်းကို ကွင်းပြိုင်ထုကာ ပြိုင်လျက်ပေးသည်။ လီးနှစ်ချောင်းလုံးက ရွယ်တူတွေ ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးတွေက ငယ်သာ ငယ်သည်။ လီးတွေက မသေး။ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိလှသည်။ ပပဝင်းသည် လီးနှစ်ချောင်းစလုံး၏ ထိပ်ကို ပြိုင်တူလျက်သည်။ ပြိုင်တူ စုပ်သည်။ သာလှက နို့ကို လှမ်းလှမ်းကိုင်သည်။ သူမ သာလှလီးကို စုပ်လိုက်သည်။ နောက် မောင်းကြီးလီးကို စုပ်ပြန်သည်။ လီးက ဘယ်တချောင်းစုပ်စုပ် ပါးစပ်အပြည့်ချည်း ဖြစ်နေသည်။ ပပဝင်းလည်း လီးတချောင်းပြီး တချောင်း စုပ်သည်။ သာလှက နည်းနည်းတော့ လိုးထည့်သည်။ သူမလည်း ပါးစပ်ဖြင့် ပြန်လိုးထည့်ပေးသည်။ နောက် သာလှက သူမခေါင်းကို ဆွဲကာ သူမအား ပေါင်ရင်းနားဆွဲကပ်၍ ပါးစောင်ထဲ လီးသိပ်ထည့်ထားသည်။ အကြာကြီး စိမ်ထားသည်။ ထို့နောက် လွတ်တော့ မောင်းကြီးက ရှေ့ကနေ ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ မောင်းကြီးလိုးပြီးတော့ သာလှက ပါးစောင်ထဲ လီးသိပ်ထည့်ထားပြန်သည်။ သာလှက တလှည့် ပါးစောင် လိုးပြန်သည်။ မောင်းကြီးလည်း အားကျမခံ သူမပါးစပ်ကို လိုးသည်။ သာလှက လိုးလျင် ပါးစောင်ကို လိုးတတ်သည်။ မောင်းကြီးက ရှေ့တည့်တည့် လိုးတတ်သည်။
သာလှက ကုတင်အောက် ဆင်းသည်။ သူမကိုလည်း ဆွဲဆင်းသည်။ ထို့နောက် သူမကို မောင်းကြီးလီး စုပ်ခိုင်းသည်။ သာလှက နောက်ကနေ သူမကို ကုန်းခိုင်းသည်။ ထို့နောက် သူမအိုးကို ဖြဲသည်။

“ကျနော်က ဆရာမ ဖင်ကြီးကို ချချင်တာ၊ ဒါမဲ့ စပတော့ လိုးဖူးအောင် လိုးလိုက်ဦးမယ်”
သာလှက ပြောလည်းပြော သူမ စောက်ပတ်ထဲ သူ့လီးကြီးကို ထိုးထည့်သည်။ နောက် ဆောင့်လိုးသည်။ ပပဝင်းမှာ နောက်ကနေ သာလှက ဆောင့်လိုးသော်လည်း ရှေ့က မောင်းကြီးလီးကို အငုံလိုက် ဖြစ်နေသည်။ သူမနဲ့ မင်းခန့် မလိုးဖြစ်ခင်တုန်းက သူမကျောင်းတွင် ချောင်းကြည့်ခဲ့သည့် နီလာအောင် အဖြစ်အပျက်ကို သတိသွားရသည်။ ကောင်မက အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ လီးသုံးချောင်း ပြိုင်ခံတတ်နေပြီ။ သူမက အခု အသက် ၅၀ ကျော်မှ လီးနှစ်ချောင်း ဘယ်လိုခံရမလဲ တွေးနေတုန်း။ ခုတော့ လီးက စပထဲ တချောင်း။ ပါးစပ်ထဲ တချောင်း။ သာလှကလည်း နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးသည်။ မောင်းကြီးက သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲ လီးကျွတ်ထွက်မသွားအောင် လုပ်ရင်း ပါးစပ်ကို လိုးနေသည်။
“ဖင်ချမယ်နော် ဆရာမ”
သာလှက ခွင့်တောင်းသည်။ ပပဝင်းက ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်။ မောင်းကြီးလီးက ပါးစပ်ထဲ ပြည့်နေသည်။ မောင်းကြီးကလည်း လီးကို ပါးစပ်ထဲ အပြည့်သိပ်ထည့်ထားသည်။ နောက်ကနေ သာလှဆောင့်လိုးတော့ မောင်းကြီးလီးက အာခေါင်စိုက်ကာ ထောက်ထောက်သွားသည်။ သို့သော် မောင်းကြီးလီးက ခါးကနေ ကျိုးကာ ကွေးကွေးသွားသည်။ သာလှက ဖင်ချက်ချင်း မလိုးသေးဘဲ ကျူနေသေးသည်။ ဖင်တဝိုက် လီးနဲ့ထိုးကစားသည်။ နည်းနည်းကြာမှ ဖင်ထဲလီးစသိပ်ထညည့်သည်။ ဖင်ထဲ သိပ်ထည့်ပြီး သာလှက ခါးစောင်းကိုင်ကာ ဖင်ကို ဆောင့်လိုးသည်။ ပပဝင်းမှာ မင်းခန့်က သူမဖင်ကို လိုးသော်လည်း ဖြေးဖြေးလေးနဲ့ ညိမ့်ညိမ့်လေး လိုးသည်။ ခု သာလှက မတူ။ ဆောင့်လိုးရာ ပပဝင်းမှာ မောင်းကြီးလီးကို မစုပ်နိုင်တော့ဘဲ မောင်းကြီးကို တွန်းထုတ်ရသည်။ မောင်းကြီးကလည်း သူမကို ကြည့်နေသည်။ ပပဝင်း အော်သည်။ တစ်ခါမှ မအော်ဖူးသည့် သံသေးသံကြောင်ဖြင့် အော်ရသည်။ သာလှသည် ဖင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးသည်။ ကောင်လေးဆိုတော့ ညာတာရမည်မှန်း မသိ။ ပပဝင်းမှာ အသက်ကြီးမှ စန်းထသော်လည်း အရိုင်းလေးနဲ့တွေ့တော့ ဖင်ကနေ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောတွေ တောင့်တင်းကုန်သည်။ မောင်းကြီးက သူ့လီးမစုပ်တော့ အသာအိပ်ချကာ သူ့လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။

“ငါလိုးဦးမယ်”
မောင်းကြီးက ပြောသည်။ သာလှက ဖင်ထဲကနေ လီးကို ဇွတ်ခနဲ ချွတ်သည်။ ပပဝင်း ဘေးကို လဲကျသည်။ ပက်လက်ကလေး လဲကျသွားသည်။ မောင်းကြီးက ချက်ချင်းပင် သူမစပကို တက်လိုးသည်။ ပပဝင်းမှာ ဖင်ကျိန်းနေတာ ဘယ်လိုမှန်းပင် မသိသေးဘဲ စပ အလိုးခံရပြန်သည်။ မောင်းကြီးလည်း လိုးတာ ကြမ်းသည်။
“ကျနော်က ဆရာမ စပပဲ စိတ်ဝင်စားတာ”
မောင်းကြီးက လိုးရင်း ပြောသည်။ သာလှက သူ့လီးကို ပါးစပ်ထဲ လာထည့်သည်။ မောင်းကြီးက တအားကြုံးဆောင့်ကာ လိုးသည်။ ပပဝင်းမှာ သာလှလီးကို ကောင်းကောင်းမစုပ်နိုင်။ ခဏခဏ လွတ်လွတ်ထွက်သွားသည်။ သာလှလည်း ရအောင်ထည့်သည်။ ပပဝင်းက လျှာထုတ်ထားကာ လီးကို စုပ်ရသည်။ မောင်းကြီးက ကြမ်းလာသည်။
“ငါ ငါ ပြီးပြီးတော့မယ်”
ဆိုသည်။ ပိုပို ပြင်းလာသည်။ နောက်လေးငါးချက် ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်သည်။ စပထဲ နွေးသွားသည်။ သာလှလာပြန်လိုးသည်။ သာလှက စပကို စလိုးသော်လည်း လေးငါးချက်သာ ဆောင့်သည်။ ဖင်ကို နည်းနည်းဆွဲမ,၍ ဖင်ထဲ ထည့်ကာ ဆောင့်ပြန်သည်။ ပပဝင်းမှာ ငြင်းချင်သော်လည်း မငြင်းဖြစ်ပဲ ဖင်ထပ်ခံသည်။ မောင်းကြီးက သူမနို့ကို လာစို့နေသည်။ သာလျက ဖင်ချသည်။ ပပဝင်းမှာ အော်ပြီးရင်း အော်နေရသည်။ ခဏနေ သာလှ ဖင်ထဲပြီးထည့်သည်။ သာလှက ဖင်ထဲ လီးစိမ်ထားသေးသည်။ ထို့နောက် သာလှနဲ့ မောင်းကြီး သူမကို နမ်းကာ အဝတ်အစားကောက်ယူ၍ တံခါးကို သွားခေါက်သည်။ အပြင်ဘက်မှ တံခါးဖွင့်သံကြားရသည်။

“မင်းတို့က ကြာလိုက်တာကွာ”
ဆိုကာ ကောင်လေးနှစ်ယောက် ထပ်ဝင်လာသည်။ ပပဝင်း လန့်သွားသည်။ မင်းခန့် ဘာလုပ်နေတာလဲဟု တွေးသည်။
“မင်း မင်းတို့”
ပပဝင်းက သူမအင်္ကျီကို ကောက်ယူ၍ ရင်ဘတ်ကို အုပ်ထားသည်။ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဘေးနားဝင်ထိုင်၍ သူမကိုဖက်သည်။ ကောင်လေးက ပါးကို နမ်းသည်။ ပပဝင်း ရှောင်သည်။ ကောင်လေးက မရမက နမ်းသည်။ ထိုကောင်လေးက သူမနောက်ကနေ နေ၍ ဖက်ပြန်သည်။ နောက်ကနေ ဖက်ရင်း နို့အစုံကို ကိုင်ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ နောက်ကောင်လေးတယောက်က ကုတင်အောက်ကနေ ထိုင်သည်။ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားသည်။ ထိုကောင်လေးက သူမစပကို ချက်ချင်းပင် လက်ညိုးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဘယ်ညာ ဘယ်ညာ ထိုးကစားသည်။
“ဆရာမ သားတို့ နာမည် မသိချင်ဘူးလား”
ပပဝင်း ဘာမှ မဖြေပါ။
“သားနာမည်က မင်းညို”
နောက်ကနေ သူမနို့ကို တစ်လုံးစီကိုင်ကာ သူမနားရွက်ဖျားတွေ နမ်းနေသူက ပြောသည်။
“သားနာမည်က တိုးနောင်”
သူမ စပကို လက်ညိုးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဘယ်ညာ ဘယ်ညာ ထိုးကစားရင်း စပကို လျက်သော ကောင်လေးက ပြောသည်။ ပပဝင်းက မကြားချင်ယောင်ဆောင်သည်။ တိုးနောင်က သူမစပကို လက်ညိုးနဲ့ ထိုးကစားရင်း လက်ညိုးနှစ်ချောင်းနဲ့ ဘယ်ညာဖြဲထားသည်။ ပြီးလျင် စောက်ပေါက်တည့်တည့်ကို လျှာထိုးထည့်သည်။ ပပဝင်းက ခပ်တည်တည်နေနေသော်လည်း ကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ အပြုအစုကြောင့် အသံထွက်လာသည်။ တိုးနောင်က လျက်ပေးသည်။ မင်းညိုက နောက်နေ ဖက်ကာ နို့နှစ်လုံးကို ပင့်၍ ဆုပ်နယ်ကစားရင်း နို့သီးဖျားကို ကလိသည်။ ပပဝင်းက မင်းညိုရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းမီထားသည်။ မင်းညိုက နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံ့၍ စုပ်နမ်းသည်။ ပပဝင်းက ရှောင်ဖြစ်အောင် ရှောင်သည်။ မင်းညိုက မရမက လိုက်နမ်းသည်။

မင်းညိုက သူမခါးကနေ နောက်ပြန်ဆွဲသည်။ သူမ လေးဖက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ မင်းညိုက နောက်ကနေ သူမအိုးကို ဖြဲကာ စပကို ကစားသည်။ တိုးနောင်က သူ့ရင်ဘတ်ကို ထိုးအပ်တော့ ပပဝင်းက တိုးနောင် ရင်ဘတ်ကို စုပ်ပေးသည်။ လျက်ပေးသည်။ မင်းညိုက နောက်ကနေ စပလျက်သည်။ တိုးနောင်က နောက်တဖြည်းဖြည်းဆုပ်သည်။ သူမမျက်နှာနဲ့ လီးနဲ့ ကွက်တိဖြစ်လာသည်။ ပပဝင်းလည်း လီးကို မြင်၍မရ။ လီးမြင်လျက် စုပ်ပစ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရ။ တိုးနောင်လီးကို အောက်အရင်းကနေ အဖျားထိ လေးငါးချက်လောက် လျက်တက်ပစ်သည်။ ထိပ်ကို လျှာနဲ့ ပတ်ဝိုင်းကာ ယူပြီး စုပ်လိုက်သည်။ နောက်ကနေ မင်းညိုက သူမစောက်ပတ်ကို လိုးသည်။
ပပဝင်းသည် တကယ်တမ်း အသက် ၁၈ လောက်က အိမ်ထောင်ကျပြီး သူနဲ့ရသည့် သမီးကလည်း ထပ်၍ ၁၈ နှစ်နဲ့ အိမ်ထောင်ကျပါက ခု သူမကို နောက်ကနေ စောက်ပတ်ကို လိုးနေသော မင်းညိုနဲ့ ရှေ့ကနေ ပါးစပ်ကို လိုးနေသော တိုးနောင်တို့သည် သူမ မြေးအရွယ်သာ ရှိမည်။ သူမ အိုးကို သူမ ပြန်ကြည့်ဖူးသည်။ ဇရာက ထောင်းသောကြောင့် တချို့နေရာတွင် အမည်းကွက်များ ထင်နေပြီ။ မင်းညိုကတော့ သူမအိုးကို ဖြဲကာ စပကို ကြုံးလိုးနေသည်။ တိုးနောင်ကလည်း ရှေ့ကနေ သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဘုသည်။ ခဏခဏ လီးက ကျွတ်ထွက်သဖြင့် တိုးနောင်က ဘေးတွင်ထကာ သူမနို့ကို လီးနဲ့ ထိုးသည်။ မင်းညိုက လီးထုတ်ကာ သူမအောက် ပက်လက်ထိုးအိပ်သည်။ ပပဝင်းမှာ မင်းခန့်နဲ့ အတွေ့အကြုံများခဲ့ပြီဖြစ်သဖြင့် မင်းညိုကို ခွကာ စပထဲ လီးသိပ်ထည့်လိုက်ပြီး အပေါ်ကနေ ဆောင့်သည်။ တိုးနောင်က သူမနို့ကို လီးနဲ့ လာထိုးသည်။ တိုးနောင်သည် နို့ကို လီးနဲ့ထိုးရင်း စပကို ငုံ့နှိုက်သည်။ ပပဝင်းမှာ တုန်ရီစွာ ဆောင့်ချရသည်။ တိုးနောင်က နို့ကိုပင့်၍ လီးနဲ့ထိုးကစားသည်။ မင်းညိုက သူမခါးကို တွန်းသည်။ ပပဝင်း လီးချွတ်ကာ ဘေးနားအိပ်ပေးသည်။ မင်းညိုက သူမကို ပက်လက်ထား၍ ထပ်လိုးသည်။ တိုးနောင်က သူမနို့နှစ်လုံးကို ပူး၍ လိုးသည်။ မင်းညိုက အောက်ကနေ စပကို ဗျင်းတော့ တိုးနောင်က နို့ကို ပူးကာ သူ့လီးကို နို့ကြားထဲ ထည့်ထားရုံဖြစ်နေသည်။ သူမနို့ကို တဖတ်ဖတ်နဲ့ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ဖြစ်နေသည်။ တိုးနောင်က သူမလက်ကို ယူ၍ နို့ကို ပူးခိုင်းသည်။ သူမလည်း လက်ဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ နို့ကို ဖိထားပေးသည်။ တိုးနောင်က နို့ကြားကို လိုးသည်။ အောက်က မင်းညိုက စပကို လိုးရင်း စပထဲ ပြီးထည့်သည်။

“စပ မလိုးတော့ဘူးလား”
ပပဝင်းက တိုးနောင်ကို မေးသည်။
“နို့ကြားကို ပိုစိတ်ဝင်စားတယ်”
“အာ့ဆိုလည်း လိုးလိုး”
ပပဝင်းက ပြောသည်။ တိုးနောင်က နို့ကြားကို အကြာကြီးလိုးပြီး “ဖင်ချချင်သေးတယ်” ပြောသဖြင့် ပပဝင်း ကုန်းပေးလိုက်သည်။ တိုးနောင် ဖင်ချသည်။ တိုးနောင်က နည်းနည်းတော့ ကြာသည်။ သူမလေးဖက်ထောက် ကုန်းနေတာကို သူမလက်ကို နောက်ပြန်ဆွဲသည်။ ရိုးရိုးဒူးထောက်ရာမှ ဒူးတဖက်ထောင်၍ ဆက်လိုးသည်။ အတော်ကြာမှ ဖင်ထဲ သုက်ရည်လွှတ်ထည့်သည်။ ပပဝင်း ဘေးသို့ခွေကျသွားသည်။
သာလှ၊ မောင်ကြီး၊ မင်းညိုနဲ့ တိုးနောင်ပြီးတော့ ပြီးသွားပြီထင်သော်လည်း နောက်ထပ်နှစ်ယောက် ရောက်လာပြန်သည်။ ထိုနှစ်ယောက်လည်း အသက်အားဖြင့် ၁၅ နှစ်ဝန်းကျင်သာ ရှိကြမည်။ သူတို့နာမည်က ဖိုးဝါနဲ့ သန်းတင်ဖြစ်သည်။ တောသားတွေဟု သူမတွေးသည်။ သို့သော်လည်း ထိုတောသားတွေက အဖွားအရွယ်သူမကို လီးအကြာကြီး စုပ်ခိုင်းသည်။ ပြောပုံက ကြည့်ဦး။
“ဟိုကောင်တွေ လိုးထားတဲ့ စပက သိပ်ပြီး ဖီးလ်လာတော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ဆရာမကို ကွင်းတိုက်ခိုင်းရမယ်”
“လက်နဲ့ရော ပါးစပ်နဲ့ရော”
ဖိုးဝါနဲ့ သန်းတင် သူမဘေးနားရပ်သည်။ ပပဝင်းမှာ ပေါက်သည့်နဖူး မထူးတော့ပြီ ဆိုသည့်စိတ်ဖြင့် ငနဲနှစ်ကောင်လီးကို စုပ်ပေးသည်။ ဖိုးဝါလီးကို စုပ်လျင် သန်းတွင်လီးကို ကွင်းထုသည်။ လပြွတ်တွေကို ကိုင်ပေးသည်။ လီးကို အတန်းလိုက် ထားကာ နှစ်ချောင်းပူးလျက်သည်။ လီးကို စုပ်ရင်း ကွင်းထုပေးသည်။ ငနဲတွေက လီးစုပ်ပေးစဉ် သူမဆံပင်ကို သပ်ကာ နားရွက်ကြားချပ်သည်။ သူမမျက်နှာကို ကောင်းကောင်း မြင်ချကြသေးသည်။ ပြီးတော့ လက်ကို နောက်ပစ်ထားသည်။ ပပဝင်းက ဒူးသေချာထောက်ကာ ဖိုးဝါလီးကို စုပ်သည်။ စုပ်ရင်း လပြွတ်ကိုပါ လျက်သည်။ လပြွတ်လျက်ရင်း တလုံးချင်းစီ စုပ်သည်။ ထို့နောက် တံတွေးများနဲ့ ရောကာ လီးကို စုပ်သည်။ သန်းတင်က သူမလက်ထဲ လီးလာထည့်သည်။ ပပဝင်းက ဖိုးဝါလီးစုပ်ရင်း သန်းတင်လီးကိုလည်း ကွင်းထုပေးသည်။ ဖိုးဝါလီးကို သေချာဆက်စုပ်သည်။ ထိပ်ကို ငုံကာ ကွင်းထုသည်။ လျှာထုတ်ကာ လီးထိပ်ကို လျှာပေါ်တင်ပြီး ကွင်းထုသည်။ သန်းတင်လီးကိုလည်း တဖက်က ကိုင်ထားရသေးသည်။ ဖိုးဝါလီးကို ငုံကာ ဆက်စုပ်သည်။ ဖိုးဝါအသံတွေ ထွက်လာသည်။ ထိုအခါ ပပဝင်းက ပါးစပ်ဟ၍ လီးကို ကွင်းတိုက်သည်။ လရည်များ သူမလျှာပေါ် ပန်းထွက်လာသည်။ ပပဝင်းက လီးကို ငုံထားသည်။ ဖိုးဝါက တုန်ခါနေသည်။ လက်ကျန်လီးရည်များကို ပြောင်အောင် စုပ်ပြီး ပပဝင်းက လီးရည်ကို လက်ပေါ် ထွေးချသည်။ လရည်ကို စောက်မွေးနားသုတ်လိုက်သည်။ ခဏတစ်ခါ သန်းတန်လာ လီးလာထိုးပေးသည်။

“စပ လိုးဦးမလား”
ဆရာမလည်း အခေါ်ခံရသည်။ ကွင်းလည်း တိုက်ပေးရသည်။ စပလိုးချင်မလား ထင်၍လည်း မေးရသည်။ ကျောင်းမှာဆိုလျင်တော့ ထိပ်ခေါက် ဗိုက်ခေါက်ဆွဲလိမ် တင်းပါးကို ကြိမ်လုံးစာ ကျွေးလိုက်မည်။ ခုတော့ ပပဝင်းက သူမ ကျောင်းသားအရွယ် ကလေးတယောက် ခိုင်းသည့်အတိုင်း လီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ သန်းတင်က သူမပါးကို လက်ခုံနဲ့ပွတ်သည်။ ကွင်းတိုက်ပေးနေစဉ်ပင် သန်းတင်က သူမပါးကို လီးနဲ့ထိုးသည်။ ပပဝင်းကလည်း ပါးပေါ် လီးထိပ်တင်ပြီး ကွင်းထုရသည်။ သန်းတင်က သူမဆံပင်ကို ကိုင်သည်။ ထို့နောက် လီးပေါ်တင်သည်။ သူမဆံပင်နဲ့ လီးကို ပတ်သည်။ ပပဝင်းက လက်လွတ်ပေးလိုက်သည်။ သန်းတင်က သူမဆံပင်ဖြင့် သူ့လီးကို ကစားသည်။ သန်းတင်သည် ကစားလို့ အားရတော့ သူမနဖူးကို လီးနဲ့ထိုးသည်။ မျက်နှာကို လီးနဲ့ပွတ်သည်။ လီးကို အငြိမ်ထားပြီး သူမမျက်နှာကို လီးပေါ် ဆွဲလှည့်ကစားသည်။ အားရသောအခါ သူမမျက်နှာပေါ် လီးနဲ့ ပွတ်ပြန်သည်။ ထို့နောက် သူမမျက်နှာမှ ဆံပင်များကို ဘေးဖယ်၍ ကွင်းတိုက်ခိုင်းပြန်သည်။ သူမ ကွင်းတိုက်သည်။ သန်းတင်က သူမမေးစေ့ကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ဟခိုင်းသည်။ ပပဝင်းလည်း လျှာထုတ်ကာ ပါးစပ်ဟ၍ လီးထိပ်ကို လျှာပေါ်တင်ပြီး ကွင်းထုပေးသည်။ မကြာပါပဲ သန်းတင်လရည်တွေ ထွက်ကျလာသည်။ ပပဝင်း လရည် ပြောင်အောင် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်ဝါးပေါ် ထွေးချပြီး စပကို သုတ်လိုက်ပြန်သည်။
သာလှက ဖင်ချတာ ကြိုက်သည်။ မောင်ကြီးကတော့ စပကို ကြိုက်သည်။ မင်းညိုက ဖင်ရော စပရော ချသည်။ တိုးနောင်က နို့ကြားလိုးသည်။ ဖိုးဝါးက ပါးစပ်ကို လိုးချင်သည်။ သန်းတင်က မျက်နှာကို လိုးသည်။ ဖိုးဝါတို့ ထွက်သွားပြီး အတော်ကြာသည်အထိ ဘယ်သူမှ ထပ်ဝင်မလာ။

တကယ်တမ်း ဝင်လာသူက မင်းခန့်။
ပပဝင်းသည် ဆရာမပီပီ အပြစ်လုပ်ထားသော ကျောင်းသားကို ကြည့်သလို မင်းခန့်ကို စိုက်ကြည့်သည်။ မင်းခန့်ကလည်း လေးစားစရာ မလိုသော ဆရာမကို မခန့်လေးစား ကြည့်သည်။ ပြီးလျင် ပပဝင်းဘေးနား ဝင်ထိုင်သည်။ ပပဝင်းနဖူးပေါ်က ဝဲကျနေသော ဆံပင်များကို သပ်တင်သည်။ ဆံပင်ကို တစောင်းချသည်။ ပါးကို ဖိ၍နမ်းသည်။ ပပဝင်းလည်း မရှောင်ပါ။ ဘာမှလည်း မတုန့်ပြန်ပါ။ ဘာမလည်း မလုပ်ပါ။ မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်လို နေနေသည်။ မင်းခန့်က ပါးကို တောက်လျှောက်နမ်းသည်။ နမ်းရင်း ခါးကိုဖက်ကာ အိုးကို တဖက် ပွတ်သပ်သည်။ နို့ကိုတဖက် ပွတ်သပ်သည်။ နို့ကိုလည်း နှစ်လုံးလုံးကို ပူးကိုင်ပြီး ဆုပ်ကစားသည်။ မင်းခန့်က ကစားလို့အားရတော့ သူမကို အိပ်ယာပေါ် တွန်းလဲသည်။ သူမလည်း လဲကျသည်။ မင်းခန့်က သူမကိုယ်ပေါ်ကနေ နို့ကို နမ်းသည်။ စို့သည်။ ထို့နောက် ဗိုက်တွေ နမ်းဆင်းသည်။ ပြီးလျင် သူမစဖုတ်ကို လျက်သည်။ ပပဝင်း မအောင့်နိုင်တော့။ မင်းခန့်ကို မုန်းသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ကုန်းဖြစ်ပြန်သည်။

“သွား မုန်းတယ်”
“မုန်းရင် တစ်ချီထပ်ကုန်းပေးဦး”
“တကယ် မုန်းနေတာနော်”
“ထပ်ကြုံးမှာပေါ့ဗျ”
“မောင်”
ပပဝင်းက အတည်ခေါ်သည်။ မင်းခန့်က တိုးတိုးလေ
“မ”
“ဘာလို့ မ,ကို အဲလိုအပေါစားဆန်ဆန် ဆက်ဆံရတာလဲ ပြော”
“မ,ကလည်း ကျောင်းဆရာမပီပီ အရမ်းအ,တာပဲ”
“ဟင် မော ဘိုရိုကို”
“ခုနက ကောင်လေးလိုမျိုး ကောင်လေးတွေကို မ.အရွယ် မမကြီးတွေဆို အသေရရ အရှင်ရရ လိုချင်တာနော်”
“လျှောက်ပြော”
“မယုံရင် မ စုံစမ်းကြည့်ပေါ့”
နောက်နေ့တော့ ပပဝင်းက မစုံစမ်းဖြစ်သော်လည်း မောင့်အကြိုက်လိုက်ကာ မောင်အိပ်ခိုင်းသည့် ကောင်လေး ခြောက်ယောက်နဲ့ အိပ်ပေးသည်။ ကျောင်းသားအရွယ်တွေမို့ ကောင်လေးတွေက သူမအိမ်သို့ စားစရာတွေ လာပို့တတ်သည်။ အလကား လာပို့တာတော့ မဟုတ်။

လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (၁၁)
သက်ဆိုင်သူအားလုံး # Credit

“သမီး သဲစု၊ ကျူရှင် မယူဘူးလား”
“ဟင့်အင်း ဆရာမ”
ပပဝင်းက ကျူရှင်မယူသော သဲစုကို ချောင်းနေသည်။ မောင်က ကျောင်းသူလေး တစ်ယောက်လောက် ရှာပေးပါလားဟု ခဏခဏ ပူဆာသည်။
“မ, ကို ရိုးသွားပြီလား မောင်”
“မရိုးပါဘူး မ,ရယ်၊ ကျောင်းသူလေး တစ်ယောက်လောက် လိုးကြည့်ချင်တာပဲ ရှိပါတယ်”
ပပဝင်းက မောင့်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားရင်း မေးသည်။ ပပဝင်း နားလည်ပေးပါသည်။ သူမလို အိုကြီးအိုမကို အမြဲတမ်းတော့ လိုးချင်နေမည်မဟုတ်။
“မ,က ကျောင်းသူလေး ခေါ်လာရင် မ,ကို မောင့်တပည့်တွေနဲ့ လွတ်ထားမပေါ့ ဟုတ်လား”
“မ,သာ ရှာပေးစမ်းပါ၊ မောင့်အကြောင်း မ,သိပါတယ်၊ မောင် မ,တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်တယ်ဆိုတာ”
“အပြောကောင်း”
“အကောင်းပြောတာပါဗျ”
ထို့ကြောင့် ပပဝင်းက ကျောင်းသူများကို စနည်းနာနေသည်။ သဲစုကတော့ စာနည်းနည်းညံ့သည်။ အကြောင်းရင်းက ကျူရှင်တွေ မယူနိုင်။ သဲစုကို အလုပ်ပေးမည်ဆိုပြီး ခေါ်လျင် ကောင်းမလား။ သို့မဟုတ် မင်းခန့်နဲ့ပဲ တစ်ခါတည်း တွေ့ပေးရမလား မစဉ်းစားတတ်။ နောက်ဆုံးတော့လည်း မင်းခန့်ကို အကူအညီတောင်းရသည်။ မင်းခန့် အကြံပေးသည့်အတိုင်း သဲစုကို အိမ်ခေါ်အိပ်သည်။
“သဲစု ကျူရှင် မတက်ချင်ဘူးလား”
“ပိုက်ဆံ မရှိဘူးဆရာမ”
“စနေ တနင်္ဂနွေတွေမှာ အလုပ်လုပ်ပြီး ပိုက်ဆံ မရှာချင်ဘူးလား”
“အို ဆရာမကလည်း အဲဒီနှစ်ရက်နဲ့ ပိုက်ဆံရှာလည်း ကျူရှင်ခလောက်မှာမှ မဟုတ်တာ”
“လောက်အောင် ပေးချင်တဲ့သူ ရှိတယ် ဆိုရင်ကော”
“ဘာ အလုပ်မျိုးလဲ ဆရာမ”
“မင်းဆီမှာ မင်းအမေ ပေးထားတဲ့ လယ်ကွက်ကြီးရှိတယ် မဟုတ်လား”
“သမီး နားမလည်ဘူး ဆရာမ”
စာညံ့တာလည်း မပြောနဲ့လေဟု ပပဝင်း တွေးသည်။ ပပဝင်းက သဲစုကို ဖက်လိုက်သည်။ သဲစုပါးကို နမ်းသည်။ သဲစုက ကြောင်နေသည်။ ပပဝင်းက သဲစုနှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ သဲစု ပြန်မနမ်း။ ပပဝင်းက မင်းခန့် ပေးလာသော လီးတုကို ထုတ်လိုက်သည်။

“ဒါ ဘာလဲ”
“ဟင်”
သဲစု ဆွံ့အသွားသည်။ သူမ မြင်လိုက်ရသည်က ဆရာမ လက်ထဲတွင် ပန်းရောင် လီးတုကြီး၊ အပြင်မှာ တကယ်တမ်း လီးကို မတွေ့ဖူးသည့်အပြင် လီးတုကိုလည်း မတွေ့ဖူးပါ။ သို့သော်လည်း ထိုအရာကို လီးတုမှန်းတော့ သဲစုသိသည်။
“ဘာ ဘာလဲ ဆရာမ”
အတော်ကြာ အံ့ဩပြီးမှ သဲစု မေးဖြစ်သည်။
“ဘာလို့ထင်လဲ”
“ဟို ဟိုဟာ ဟိုဟာကြီး”
“ပြောကြည့် ဘာလဲ”
“ဟိုဟာ အတု”
“ဟိုဟာ ဆိုတာ ဘာလဲ”
“ဟင့်အင်း ပြောရဲဘူး ဆရာမ”
သဲစု ကြောက်သည်။ ဆရာမကြီးက ဒါကို ဘာလို့ ပြတာလဲဟု တွေးသည်။ နားလည်း မလည်ပါ။
“လီးတု မဟုတ်လား”
“ဟုတ် ဆရာမ”
“ပြောကြည့်ပါဦး လီးတု လို့”
“ဟို လ ဟို လ အင် ရှက်တယ်”
“ပြောကြည့်စမ်းပါ လီးတုလို့”
“လ လီ လီးတု”
“ထပ်ပြော”
“လီးတု”
ပပဝင်းက လီးတုဟု ပီပီပြင်ပြင်ပြောလာသော ချစ်တပည့်မလေး သဲစုကို သေချာကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူမကိုယ်တိုင် လီးတုကို စုပ်ပြသည်။
“စုပ်မလား”
သဲစု မျက်နှာ ဖြန်းခနဲ နီသွားသည်။ ဆရာမက လီးတုကို ကိုင်ကာ လီးတုထိပ်ကို လျှာဖျားနဲ့ ဝှိုက်လျက်ပြသည်။ မျက်ဝန်းကိုလည်း ခပ်ညုညုထားသည်။ သဲစု အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ ဆရာမက ထိပ်ကို ငုံပြသည်။
“ဟာ”
အသံဖြင့် ငုံပြသည်။ ဆရာမက လီးတုကို အဆုံးထိ ငုံသည်။ ထိပ်ဖျားလေးကို လျှာနဲ့ ထိုးကစားသည်။ လျက်သည်။ လီးတုထိပ်ဖျားကို လျှာနဲ့ ကစားသည်။ ထို့နောက် သူမထံ ထိုးပေးလာသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းနား ကပ်နေသည်။ သူမ လျှာအသာထုတ်လိုက်သည်။ စိုနေသော လီးတုကို လျက်လိုက်သည်။ ဆရာမက သူမကို ဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲထည့်သည်။

“သမီးလေး ကိုယ်တိုင် ကိုင်လိုက်”
သူမကို လီးတု ထိုးပေးသည်။ သဲစု မရဲတရဲ ကိုင်သည်။ ဆရာမက သဲစုလက်ပေါ် ထပ်ကိုင်၍ လီးတုကို သူမပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ သဲစု ပါးစပ်ဟထးသည်။ ဆရာမက ဒစ်ကိုထည့်၍ သူမဆံပင်ကို သပ်ကစားသည်။ ဆရာမက တစ်လှည့် သူမလက်ကနေ ကိုင်ခိုင်းပြီး လီးတုကို စုပ်သည်။ ထို့နောက် သူမကို ထပ်စုပ်ခိုင်းပြန်သည်။ ဆရာမက သူမနှုတ်ခမ်းနားကို လီးတုနဲ့ ကစားလိုက် ငုံခိုင်းလိုက် လျက်ခိုင်းလိုက် လုပ်ကာ အမျိုးမျိုး ကစားသည်။ တစ်ခါတစ်ရံလည်း ဆရာမကိုယ်တိုင် စုပ်သည်။ ဆရာမက လီးတုကို ဖယ်ကာ သူမလျှာကို စုပ်တတ်သည်။ ပြီးလျင် လီးတုကို ထိုးထည့်ကာ ကစားပြန်သည်။ ဆရာမက သဲစုကို တစ်ညလုံးနီးပါး လီးတုနဲ့ ကစားသည်။ အိပ်တော့လည်း သဲစုကို ဖက်အိပ်သည်။ ဖက်ရင်း လီးတုဖြင့် သဲစုတစ်ကိုယ်လုံးကို ကစားသည်။
“သဲစုကို ဘာလုပ်ခိုင်းမလို့လဲဟင်”
“သမီးလေးကို ပိုက်ဆံလည်းရ အချိန်လည်း သိပ်မကြာတဲ့ အလုပ်အပ်ပေးမလို့ပါကွယ်”
သဲစု ပင်ပန်းစွာ အိပ်ပျော်သွားသည်။  နောက်နေ့ နိုးလာတော့ ဆရာမကို မတွေ့ရ။ သူမ အပြင်ထွက်လာတော့ ဆရာမနဲ့ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့ရသည်။
“ရော့ သမီးလေး ပိုက်ဆံ ဆယ်သိန်း”
“ရှန် ဟင့်အင်း သမီးမယူချင်ဘူး”
“မနေ့ညက ဆရာမ သင်ထားတာလေးကို သူနဲ့အတူ ဆရာမ အခန်းထဲမှာ လုပ်ကြည့်လိုက်နော်”
သဲစု ခပ်တုန်တုန် ဖြစ်လာသည်။
“ကိုကြီးနာမည်က မင်းခန့်တဲ့”
“ဟုတ်”
“အဆင်သင့်ပဲလား သဲစု”
မင်းခန့်ဆိုသည့် လူကြီးက သူမနာမည်သိနေသည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ဆရာမ မိတ်ဆက်ထားပေးဟန် ရှိသည်။ ထိုလူကြီး ထလာသည်။ သူမကို လက်ကမ်းပေးသည်။ သဲစု ခေါင်းငုံ့နေသည်။  ဆရာမက သူမလက်ကို ဆွဲကိုင်၍ မင်းခန့်လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ မင်းခန့်က သူမလက်ကို ဆုပ်ကိုင်၍ ဆွဲသည်။ သူမ အလိုက်သင့် ထပါသွးသည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ မင်းခန့်က ခုံပေါ်ထိုင်ကာ သူမကို ဘေးနားထိုင်စေသည်။

“အစမ်း လုပ်ကြည့်ရအောင် ကလေး”
မင်းခန့်က ပြောလည်းပြော သူ့အင်္ကျီကိုလည်း ပင့်လိုက်သည်။ သဲစုက မျက်လွှာလေးချကာ မင်းခန့်၏ နို့ကို စို့လိုက်သည်။ ယောကျားတွေကလည်း နို့အစို့ခံချင်မည်ဟု သူမ ထင်မထား။ သူမက မင်းခန့်နို့တစ်လုံးကို စို့၍ တစ်လုံးကို ပွတ်သပ်သည်။ ထို့နောက် နောက်တစ်လုံးကိုလည်း စို့သည်။ ဗိုက်သားကို လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးသည်။
“အို လိမ္မာတယ်ကွာ”
သဲစုက လျှာဖြင့် နို့သီး‌ခေါင်းလေးကို ခလောက်ပေးသည်။ လျှာဖျားနဲ့ နို့သီးခေါင်းကို ကလိသည်။ သဲစုက ဘေးတစောင်းဖြစ်နေ၍ အောက်ကို ဆင်းလိုက်သည်။ မင်းခန့်က သူမအိုးကို လှမ်းကိုင်သည်။ သဲစု တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်ကို မော့ကြည့်သည်။ မင်းခန့်ကလည်း သူမကို ငုံ့ကြည့်နေသည်။

“လီးစုပ် သင်ထားတယ်မလား”
မင်းခန့်က မေးသည်။ သူမ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မင်းခန့်က အေးဆေးပင် အတွင်းခံအပါ ဘောင်းဘီကို အကုန်ချွတ်ချသည်။ သဲစုက မင်းခန့်ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လိုက်သည်။ မင်းခန့်လီးက တဖြည်းဖြည်း တောင်လာသည်။ သဲစု ရှက်မနေတော့။ အသာငုံ့ကာ လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ မတ်နေအောင် ကိုင်လိုက်ပြီး ထိပ်ကို ငုံလိုက်သည်။ ထိပ်ကို ငုံပြီး စုပ်ပေးသည်။ လျက်သည်။ မင်းခန့်ကို မျက်လုံးပင့်ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က နောက်ကို မီကာ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထားသည်။ သဲစုက ဆရာမသင်ထားသည့်အတိုင်း လီးကို ပါးများချိုင့်ဝင်အောင် စုပ်သည်။

“အိုး ပါးစပ်နဲ့တောင် လိုးပေးတတ်ပြီပဲ”
ဟုပြောသည်။ သဲစုကတော့ မသိ။ ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ရင်း အဝင်အထွက် စုပ်ပေးသည်။ အာခေါင်စိုက်လုနီးပါး ငုံက နှုတ်ခမ်းဖျားထိ ဆွဲသည်။ ပြန်သွင်းသည်။ မင်းခန့်က တုန်တုန်တက်သည်။ တံခါးပေါက်တွင် ဆရာမ လာချောင်းကြည့်နေသည်။ သဲစု လီးကို စိပ်ပါလက်ပါ ပါးစပ်နဲ့ လိုးပေးတော့ ဆရာမက ဘေးကနေ လာကြည့်သည်။ သဲစုက ဆရာမကို တစ်ချက် လှည့်ကြည့်သည်။ ဆရာမက အပြေးအလွားပြုံးသည်။ သဲစုက လီးကိုသာ အာရုံစိုက်ပြီး ဆက်စုပ်ပေးသည်။ နောက် လီးကို မကိုင်တော့ဘဲ အားရပါးရ ဆက်စုပ်သည်။ သဲစု၏ လျှာရည်ကြောင့် လီးနဲ့ အတွေ့တွင် တပြွတ်ပြွတ်မြည်သည်။ ရှလွတ်လွတ်ဆိုသည့် အသံလည်း ဆက်တိုက် မြည်သည်။ သဲစုက တစ်ချက်ချက် အင်း အဲ ဟု ညည်းသည့်အသံလည်း ထွက်သည်။ သဲစု လီးကိုကိုင်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကွင်းတိုက်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ထိပ်ကို ငုံသည်။ မငုံသည့်အခါ မင်းခန့်ကို ကြည့်သည်။ ဆရာမကို ကြည့်သည်။ မင်းခန့်ထံမှလည်း အသံတွေ ထွက်လာသည်။

“လီးရည်ထွက်တော့မယ် မလန့်နဲ့နော် သမီးလေး”
ဆရာမက သူမဆံပင်ကို လာပွတ်သပ်ရင်း အားပေးသည်။ ပပဝင်းက မင်းခန့်ကို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် သဲစုခေါင်းကို မသိမသာလေး ဖိထားသည်။ လီးရည်တွေ သဲစုပါးစပ်ထဲ ပန်းထည့်သည်။ အ အ ဟု မင်းခန့်ထံမှ အသံကြားရသည်။ ဆရာမက သူမခေါင်းကို အသာထူသည်။
“မြိုချလိုက် သမီးလေး မြိုချ မြိုချ နော် မြိုချနော်”
ဆရာမက သူမ မေးစေ့ကို လာကိုင်သည်။ ထို့နောက် သူမမျက်နှာကို သေချာကြည့်သည်။ သူမ ပါးစပ်ဟမလို့လုပ်တော့ ဆရာမက သဲစုပါးစပ်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းသည်။ သဲစုက ပါးစပ်ထဲ လီးရည်ကို ထွေးထုတ်ရ ခက်သွားသည်။
“ဂလု”
သဲစုမှာ ပြန်အန်ထုတ်ချင်စိတ်တောင် တော်တော်ပေါ်သွားသည်။ သို့သော် ဆရာမက သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသဖြင့် သူမ ဘာမှ မလုပ်နိုင်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းမိသည်။ ဆရာမက သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ခဏတော့ ဆရာမက မင်းခန့်ဘက် လှည့်သွားသည်။ မင်းခန့်လီးက ထပ်တောင်နေသည်။ ဆရာမက မင်းခန့်လီးကို စုပ်သည်။ ဆရာမကြည့်ရသည်မှာ အားရပါးရ ရှိလှသည်။ လီးစုပ်ရင်း လီးက ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ ဆရာမက သူမမျက်နှာကို လီးနဲ့ လိုက်ပွတ်သည်။ မင်းခန့်ကလည်း ဆရာမခေါင်းကို ကိုင်ကာ လီးနဲ့ မျက်နှာကို ပွတ်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမက ပြန်စုပ်ပြန်သည်။ လီးကို ဘယ်ညာလှည့်၍ စုပ်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့လည်း ကွင်းတိုက်သည်။
သဲစုက ဘေးနားတွင် ဒူးလေးတုပ်ကာ ထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ မင်းခန့်က သူမဆံပင်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် လာသပ်ကစားသည်။ ထို့နောက် ဆရာမပါးစပ်ကို လိုးသည်။ မင်းခန့်က ဆရာမပါးစပ်ကို စောက်ပတ် လိုးသလို လိုးသည်။ ဆရာမပါးစပ်မှ တံတွေးများ ပလုံစီနေသည်။ မင်းခန့်က ဆရာမကိုယ်လုံးကို ပေါင်နဲ့ညှပ်ကာ ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲဖော်၍ ပါးစပ်ကို ဆက်တိုက်လိုးသည်။ ဆရာမကလည်း လီးအရင်းကို ခဏခဏကိုင်သည်။ ထို့နောက် လီးကို နမ်းသည်။ လီးကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ မင်းခန့်ပေါင်ကို ဖက်၍ ရင်ဘတ်နဲ့ ပွတ်သည်။ ပြီးမှ လီးကို ပြန်စုပ်သည်။ ဆရာမက လီးငုံကာ သူမကိုယ်တိုင် ပြန်လိုးသည်။ မင်းခန့်က ဆရာမခေါင်းကို အပေါ်တစ်ဖက် နောက်စေ့ကတစ်ဖက်ချုပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို အားရပါးရ ဆောင့်လိုးသည်။ ဆရာမ နှုတ်ခမ်းတွင် တံတွေးများ လျာရည်များ စီးကျနေသည်။ မင်းခန့်က ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုးပြီးနောက် အသာဆုပ်သည်။ ဆရာမက ပါးစပ် ဟထားပေးသည်။ မင်းခန့်က ကွင်းထုသည်။ ဆရာမက လျှာထုတ်သည်။ မင်းခန့် လီးရည်များက ဆရာမ လျှာပေါ် ဖွေးဥနေသည်။  ဆရာမက အတော်ကြာကြာ ဟထားသည်။ လီးရည်ကုန်တော့ လီးထိပ်ကို တစ်ချက်စုပ်သည်။ ထို့နောက် သဲစုထံလာကာ သဲစုမေးစေ့ကို ကိုင်သည်။ သဲစုပါးစပ်ကို အသာဆွဲဟသည်။ သဲစု ပါးစပ် ဟပေးသည်။ သဲစု ပါးစပ်ထဲ ဆရာမက မင်းခန့် လီးရည်များကို ထွေးချသည်။ သဲစု ပါးစပ်ဖြင့် ခံထားပေးသည်။ သဲစုနှုတ်ခမ်းတွင် ပေကျန်နေသည်များကို ဆရာမက လက်ညိုးဖြင့် သပ်ကာ ပါးစပ်ထဲ ထည့်၍ သဲစုပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ သဲစု ရှုံ့မဲ့ကာ မြိုချလိုက်သည်။ ဆရာမက ဆက်၍နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ ပပဝင်း ထသည်။ မင်းခန့်ကို ကြည့်သည်။

“ကဲ စိတ်ကြိုက် လိုးတော်မူ”
ရွဲ့တဲ့တဲ့ ပြောခဲ့သည်။
မင်းခန့်က မမှုပါ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အသက် ၅၀ ကျော် အဘွားကြီးထက် ၁၅ နှစ်အရွယ် ကောင်မလေးက သူ့အတွက် အသက် မဟုတ်ပါလား။ သဲစုကို အသေကျုံးပြီးမှ ဘွားတော်ကို ချိသွားအောင် ဒချိလိုက်ဦးမည်ဟု တွေးလိုက်သည်။ သဲစုကတော့ ကြောက်နေပါလိမ့်မည်။ မတတ်နိုင်ပါ။ ဒီလို သူ၏ သန်မာထွားကြိုင်းကာ အကောင်းဆုံး အတွေ့အကြုံကို ပေးနိုင်စွမ်းသူ သူ့လီးအား ဒီလို သဲစုလို နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ခံစားခိုင်းသင့်သည် မဟုတ်လား။ သဲစုကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာပေးလေးကမှ အစလှသည်။ အပြုံးတွေလည်း ချိုမြိန်နေသည်။ အပြုံးကတော့ ကြောက်ရွံ့နေသည့် အပြုံးဖြစ်သည်။
သဲစုသည် သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို သည်လူကြီးနဲ့ အဆုံးသတ်ရတော့ပါမည်လားဟု တွေးရင်း ရင်ထဲ မကောင်းဖြစ်ရသည်။ ဖြစ်ချင်တာကတော့ ချစ်ရသည့်သူကို သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို မက်မက်မောမော ပေးပစ်လိုက်ချင်သည်။ သူမ၏ အလှ၊ သူမ၏ဘဝက ခုလို ‌ချောင်ထဲ ကြိုထဲ လူမသိ သူမသိဘဝနဲ့ အဆုံးသတ်ရချေတော့မည်။ စိတ် မချမ်းသာလှပေစွ။
သဲစုမှာ စပက အပျိုစင် ဖြစ်နေသေးသော်လည်း ပါးစပ်ကတော့ အပျိုစင် မဖြစ်တော့။ စပ အဘုမခံရခင် ပါးစပ်ကို တခါအပြီးခံရသည်။ ပါးစပ်က တစ်ခါတည်း အပြီးခံပေးလိုက်ရသော်လည်း လရည်တော့ နှစ်ခါ မြိုချပေးရသည်။ အခု မင်းခန့်က သူမကို ထူကာ ကုတင်ပေါ် ခေါ်လေပြီ။ မင်းခန့်က ပါးကို နမ်းသည်။ အနမ်းများက နွေးထွေးသော်လည်း ရက်စက်သည့် အငွေ့အသက်များကို ခံစားရသည်။ သူမ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည့်အချိန် သဲစု မျက်လုံးမှိတ်၍ ငြိမ်လိုက်သည်။ သူမ အပျိုစင်ဘဝကို ခြွေမည့် အနမ်းတွေ မဟုတ်ပါလား။

“ကိုကြီးကို ပြန်မနမ်းချင်ဘူးလား ကလေးရယ်”
မင်းခန့်က သူမနဖူးပေါ်မှ ဆံနွယ်စလေးများကို တမျှင်ချင်း သပ်တင်ရင်း သူမကို ကြည့်နေသည်။ သဲစု ခေါင်းအသာညိတ်သည်။ မင်းခန့်က သူမ မေးစေ့ကို ကိုင်၍ သူမနဲ့ နှုတ်ခမ်းထိလုထိခင် အနေအထားတွင် နေသည်။ သဲစုက နှုတ်ခမ်းကို မပွင့်တပွင့်ဟ၍ အသာရှေ့တိုးသည်။ မင်းခန့်က မသိမသာနောက်ဆုတ်သည်။ သဲစုက ရှေ့ဆက်တိုးသည်။ မင်းခန့်က နောက်နည်းနည်းထပ်ဆုပ်သည်။ သဲစုက မင်းခန့်ကို ကြည့်မိသည်။ ခန့်ချောကြီးပဲ။ ယောက်ျားပီပီသသပါပဲ။ မင်းခန့်၏ အကြည့်တွေက သူမနှလုံးသားကို ထိုးဖောက်နေသကဲ့သို့ ပြင်းထန်စူးရှလှသည်။ သဲစု မျက်လွှာလေး ချမိသည်။ မျက်လွှာချတော့ မင်းခန့်၏ ရင်အုံကြီးကို ကြည့်မိသည်။ သူမ စုပ်နမ်းပေးနေတုန်းက ရှက်ရှက်နဲ့မို့ သတိမထားမိသော်လည်း တကယ်အုပ်ကားလှသော ယောက်ျားပီသသည့် ရင်အုပ်ကြီးကို တွေ့ရသည်။ မင်းခန့်ကို ပြန်မော့ကြည့်မိသည်။ မျက်နှာကလည်း တကယ့်ယောက်ျားပီသသည်။ တကယ့်ယောက်ျားပီသလို့ သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို ဖျက်ဆီးလိုတာလား မတွေးတတ်။ သူမတို့၏ အသက်အားဖြင့် ၅၄ နှစ်ပြည့်၍ ၅၅ နှစ်ထဲပင် ဝင်နေပြီဖြစ်သော ဆရာမကြီး၏ ပါးစပ်ကိုပင် လိုးသော သူ၏ ယောက်ျားပီသမှုကလည်း သုံးစားမရသည့် ပီသမှုဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ စဉ်းစားလို့ မရတာကတော့ ဆရာမကလည်း ဒီမင်းခန့်၏ လီးကိုမှ မက်မက်မောမော စုပ်ချင်သည်။ စုပ်ရုံမက ပါးစပ်နဲ့ပါ လိုးပေးသည်။ လိုးပေးရုံမက လီးရည်ကို ပြောင်အောင် လျက်ပေးသည်။ လီးကိုပင် ဆရာမကြီးက မြတ်မြတ်နိုးနိုး ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ နို့ကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးသည်။

မင်းခန့်က သဲစုကို ရင်ခွင်ထဲ ဖက်လိုက်သည်။ ငုံ့၍ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။ ပန်းပွင့်ကို တန်ဖိုးထားသော်လည်း ပန်းချစ်သူတစ်ယောက်သည် ပန်းကို နွမ်းကြွေသွားအောင် နမ်းသကဲ့သို့ မင်းခန့်က သဲစုကို နမ်းသည်။ နမ်း၍ ဝသော် ပန်းပွင့်ကို ပွင့်ဖတ်တစ်ဖတ်စီ ခြွေသကဲ့သို့ မင်းခန့်က သဲစုအဝတ်အစားကို တစ်လွှာချင်းစီ ချွတ်သည်။ အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးနောက် မင်းခန့်သည် သူမ၏ ဗိုက်သားချပ်ချပ်ကို နမ်းရှုံ့သည်။ သဲစုမှာ ကြက်သီးတွေ ဖြန်းခနဲ ထရသည်။ သူမ၏ အပျိုစင် ရင်နှစ်မြွာကိုလည်း မင်းခန့်က ဘရာမချွတ်သေးဘဲ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်သည်။ အပေါ်ယံကနေ နမ်းရှုံ့သည်။
“မွှေးမြနေတာပဲကွာ”
မွှေးသည်ဆိုသည်မှာ ကြိုင်သည်။ မြသည်ဆိုသည်မှာ အေးမြသည်။ သူမ၏ ယင်ဖိုမှပင် မသန်းဖူးသေးသော အပျိုစင်ရင်နှစ်မြွှာသည် ဘရာအောက်မှ ဘီလူးတစ်ကောင်၏ ရက်စက်မှုကို ရင်တမမ စောင့်စားနေရသည်။ ဘီလူးကြီးသည် သူမ၏ ဘရာကို ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ ဖြုတ်ချလိုက်သည်။ သူမ၏ လက်နှစ်ဖက်က အလိုလို ရင်နှစ်မြွှာအစုံကို အုပ်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်က သူမ၏ လက်ကောက်ဝတ်ကနေ သူမလက်ကို အသာလေး ဖယ်သည်။ သဲစု၏ မျက်ဝန်းသည် စိုးရိမ်ရေမှတ်ကျော်နေသည်။ မင်းခန့်က သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ဖယ်လိုက်ခြင်းနဲ့အတူ မျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်များ ခိုလာသည်။ သဲစု မျက်ရည်ကို ထိန်းလိုက်သည်။ မင်းခန့်က သူမလက် နောက်တစ်ဖက်ကို ထပ်မံဆွဲခွာသည်။ သူမ၏ စူစူဝန်းဝန်းလေး ရှိသော နို့နှစ်လုံးသည် ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်ကာ လောကကြီးကို မြင်ဖူးသည့် ကလေးငယ်အလား ဝိုးတိုးဝါးတားလေး ပြူးနေရှာသည်။ သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးက လက်နှိုပ်ဘောလ်ပင် ဘုလေးအရွယ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ သူမနို့က ပန်းသီးကို ထက်ခြမ်းခြမ်းကာ ရင်ဘတ်ပေါ် တင်ထားသလောက်သာ ရှိသေးသည်။ နို့အုံက ဖွေးဆွတ်နေပြီး နို့သီးခေါင်းက အနီနုနုလေးဖြစ်သည်။

မင်းခန့်၏ လျှာဖျားအောက်တွင် သူမ၏ အပျိုစင် ရင်နှစ်မြွှာက ဘဝကို အရှုံးပေးသွားသည်။ မင်းခန့်၏ လျှာဖျားမှ တစ်ဆင့် သူမ၏ နို့သီးခေါင်းဖျားကို ထိလိုက်သည့်အခါ သူမဗိုက်သားမှနေ၍ တစ်ကိုယ်လုံး အကြောများကို ဆွဲစုလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ပေါင်ကနေ ခြေသလုံး ခြေသလုံးကနေ ခြေဖဝါး ခြေဖဝါးကနေ ခြေချောင်းဖျားများအထိ အကြောတွေ ဗိုက်မှာ လာစုသည်။ ဗိုက်ကနေ အပေါ်ကိုဆိုလျင် ဗိုက်တစ်ပြင်လုံး အကြောများ စုပြီး ခါးမှအကြောများ ကျောမှ အကြောများ ဗိုက်ကို လာစုသလို ခံစားရသည်။ ခါးအကြောနဲ့ ပေါင်အကြောတို့ စုခနဲဖြစ်ကာ ဗိုက်ထဲ လာစုသလို ဖြစ်သည့်အခါ သူမဗိုက်သည် အပေါ်သို့ မို့တက်သွားသည်။ သူမဗိုက်နဲ့အတူ ခါးသည်လည်း လိုက်ပါတက်လာသည်။ ခါးတွေအပေါ်ပါတက်လာသလို ခြေဖျားတွေလည်း ကုတ်သွားသည်။ သူမရင်ညွှန်မှ အပေါ်ပိုင်းလည်း လည်မြိုကို တစ်ခုခုဖြင့် ဖိလိုက်သလို ခံစားရသည်။ ပခုံးကနေ အကြောများသည် လက်မောင်းတစ်ခုလုံးကို ဆွဲလိုက်သလို ဖြစ်သည်။ သူမလက်ချောင်းများ ကုတ်သွားသည်။ လက်ခုံမှ အကြောတွေ ထင်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဦးနှောက်က မှောင်ခဲဖြစ်သွားသည်။ စာသင်ကျောင်းတွင် သင်ဖူးသည့် ဘလက်ဟိုးဆိုသည့် တွင်းနက်ကြီးထဲ ကျသွားသလို လွှင့်မျောနေသည်။ ပါးတွင် ရှိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းက ယားယံလာကာ တစ်ခုခုကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆာလောင်သွားသည်။ အာခေါင်မှ အသံတစ်သံဆက်တိုက်ထွက်လာသည်။

“အင်း အဲ အင်း အင်း ဟင်း အင်း”
မင်းခန့်က သူ့လျှာဖြင့် သဲစု၏ ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းကို ဝေ့ဝှိုက်လျက်ပြီးနောက် ညာဘက်နို့ကို ပြောင်း၍ လျှာဖျားဖြင့် ထပ်ကလိသည်။ သဲစုမှာ ခါးက ကော့ကော့တက်သွားသည်။ တော်တော်နဲ့ ပြန်မကျ။ ခြေဖျား လက်ဖျားတွေလည်း ကုတ်နေသည်။ မင်းခန့်က နို့သီးခေါင်းကို လျှာဖျားဖြင့် ထိပေးရင်း ဗိုက်သားကို အသာလေး ပွတ်ပေးသည်။ သဲစုတစ်ယောက် ပြင်းပြင်းထန်ထန်ညည်းသည်။ မင်းခန့် သူမနို့အုံကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ထိလိုက်သည်။ သဲစုတစ်ယောက် ဘယ်လိုဖြစ်သည်မသိ။ ပေါင်ကြားထဲအကြောတွေ တင်းကုန်သည်။ တချို့အကြောတွေ ပြတ်ထွက်သွားသလား ထင်ရသည်။ သဲစုခြေဖျားကုတ်ရင်း ပေါင်ချင်း ပွတ်လိုက်သည်။ သူမ မညည်းချင်သော်လည်း အာခေါင်မှ အသံတွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထွက်နေသည်။ သဲစု တံတွေးမြိုချသည်။ တံတွေးမရှိ။ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်နေသည်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို အသာကိုက်ထားမိသည်။ မင်းခန့်က သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် နို့သီးခေါင်းကနေ နို့အုံကို စို့သည်။ ထိရုံထိပြီး စို့သည်။ သဲစု မင်းခန့်ခေါင်းကို လှမ်းဖက်မိသည်။

မင်းခန့်က သူမ၏ နို့ကို စို့ပြီး သူမကို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူမ နှုတ်ခမ်းဖျားကို လက်ညိုးနဲ့ ထိသည်။ သူမ အသာလေး စုပ်မိသည်။
“ကလေး လျှာလေး ထုတ်ပြပါဦး”
မင်းခန့်က ပြောသည်။ သဲစု လျှာကို တစ်လစ်လေး ထုတ်ပေးသည်။ မင်းခန့်က သူ့လျှာဖြင့် သူမလျှာကို ထိသည်။ မီးပွင့်သွားသလိုမျိုး ခံစားရသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး တဖြစ်ဖြစ်မြည်နေသည်။ မင်းခန့်က သူမလျှာကို ထိရုံထိပြီး နားရွက်ကို ထိပြန်သည်။ သဲစု ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထရသည်။
“ချွတ်မယ်နော် ကလေး”
သဲစုသည် မနေ့ကတည်းက ဆရာမနောက် တစ်ပါတည်း လိုက်လာသဖြင့် ကျောင်းစိမ်း မလဲရသေး။ မနေ့ညကလည်း လဲဖို့ သတိမရ။ လဲစရာလည်း မရှိ။ သူမ၏ ခါးစောင်းမှ ချိတ်ထိုးထည့်ထားသော ထမိန်လိပ်လေးကို မင်းခန့်က အသာဖြုတ်သည်။ သဲစု၏ အပျိုစင်ဘဝ အဆုံးသတ်ရန် တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည်။ ပါးစပ်က ပထမဆုံး အပျိုစင်ဘဝကို လွယ်လင့်တကူ စွန့်လွတ်ခဲ့သည်။ သူမနို့ ရွှေသားမြတ်လည်း အလွယ်တကူ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွတ်ခဲ့သည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အကြီးမားဆုံးလည်းဖြစ် ဘဝတစ်ခုလုံးလည်းဖြစ်သော သူမ၏ ပိပိလေးကလည်း ကျားခံတွင်းထဲ လည်စင်းခံနေသော ယုန်သူငယ်လေးသဖွယ် သနားဖွယ်လေးဘဝဖြင့် အဖွင့်ခံရသည်။ သူမခါးစောင်းမှ ထမိန်စသည် လျှောခနဲ တင်ပါးကို ကျော်၍ ကျွတ်သွားသည်။ သဲစုက သူမ၏ ထမိန်အထက်ဆင့်ကို ဆတ်ခနဲ လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ သူမပေါင်ရင်းကိုတော့ ခုထိ ထမိန်စလေးက အုပ်နေသေးသည်။ မင်းခန့်က သူမကို နူးညံ့စွာကြည့်သည်။ သဲစုလည်း အသနားခံသည့် မျက်ဝန်းအစုံဖြင့် တောင်းပန်ကြည့်ကြည့်သည်။ မင်းခန့်က ထမိန်အထက်ဆင်လေးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သူမလက်သီးကို တစ်ချောင်းချင်း ဖြည်သည်။ သဲစု ထမိန်စကို လွတ်လိုက်သည်။ မင်းခန့်က သူမ ထမိန်ကို အကုန်ချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမကို အိပ်ယာပေါ် ခေါင်းအုံးနဲ့ သေချာချကာ သူမ ပေါင်ကြားထဲ မင်းခန့် အခန့်သား ဝင်လိုက်လေသည်။

အရမ်းရှက်သည်။ မင်းခန့်က သူမ၏ ပေါင်ကြားကို သေချာကြည့်နေသည်။ သူမ ပင်တီဖြူဖြူလေး ဝတ်ထားသည်။ မင်းခန့်က သူမ ပင်တီကိုကြည့်ရင်း သူမ၏ ပေါင်တံများကို ပွတ်သပ်သည်။ သဲစု နှုတ်ခမ်းကို ခပ်နာနာကိုက်ထားသည်။ မင်းခန့်က သူမပေါင်ကို လက်ဝါးဖြင့်ပွတ်လိုက် လက်ခုံဖြင့် ပွတ်လိုက် လုပ်သည်။ ကြောင်အိုသည် ကြွက်ကလေးကို မစားသေးဘဲ ကျီစယ်နေသလို မင်းခန့်သည် သဲစု၏ အပျိုစင်ဘဝကို စနစ်တကျ သိမ်းပိုက်သည်။ မင်းခန့်က သူမ၏ ဒူးကနေ သူမခြေထောက်ကို မချီလိုက်သည်။ သဲစု ပျော့ပြောင်းစွာ လိုက်ပါသွားသည်။ မင်းခန့်က သူမခြေဖဝါးကို နမ်းသည်။

“အို”
သဲစု အံ့အားသင့်စွာ ညည်းမိသည်။ မင်းခန့်က ခြေဖဝါးကို နမ်းပြီး ခြေချောင်းတွေကို ကြည့်သည်။ ခြေချောင်းထိပ်ဖျားကို နမ်းပြန်သည်။ ခြေချောင်းဖျားများကို နမ်းပြီး မင်းခန့်သည် သဲစုခြေဖဝါးဖြင့် မျက်နှာကို ပွတ်သပ်သည်။ မင်းခန့်က နမ်းလည်း နမ်းပါသည်။ ဆက်၍ မင်းခန့်က သဲစု ဖနောင့်ကို စုပ်သည်။ သဲစုမှာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသဖြင့် ကိုယ့်ပိပိလေးကိုသာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်မိသည်။ မင်းခန့်က ဆက်၍ နမ်းသည်။ ခြေသလုံးတွေကို စုပ်သည်။ နမ်းသည်။ ဒူးကိုလည်း နမ်းသည်။ ပေါင်တံကို နမ်းသည်။ ပေါင်တံတဝက်လောက် နမ်းပြီး မင်းခန့်က သူမပေါင်ကို ချသည်။ နောက်ပေါင်တဖက်ကို ကြည့်သည်။ သဲစု ခြေဖျားတွေ ကုတ်ထားမိသည်။ မင်းခန့်က သဲစုခြေဖျားကို လျှာနဲ့ ထိသည်။ သဲစု ပို၍ ခြေမကို ကုတ်မိသည်။ မင်းခန့်က သူမခြေဖဝါးကို ကိုင်လျက် ခြေမကို စုပ်သည်။

“အ အဟင့်”
သဲစု ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ။ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်လာသည်။ သဲစု နှုတ်ခမ်းတွေလည်း ပိုခြောက်လာသည်။ မျက်ဝန်းတွေလည်း ပိုစင်းလာသည်။ အသိစိတ်ကတော့ မရှိတော့။ အသူရာတမျှနက်သော ချောက်ထဲသို့ အရှိန်နဲ့ ထိုးကျနေသလို ခံစားရသည်။ တကိုယ်လုံး အဝတ်အစားဆို၍ ဆပ်စမိန်နာ တစ်ထည်သာ ကိုယ်ပေါ် ရှိသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်၍ ခေါင်းအုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ မင်းခန့်က ခြေသလုံးကနေ ဒူး၊ ဒူးကနေ  ပေါင်ရင်းထိ နမ်းလာသည်။ သဲစု အသက်ရှုရတာ ကြပ်လာသည်။ အသက်ရှူလည်း မဝ။ မောလည်း မောလာသည်။ မင်းခန့်က ဆပ်စမိန်နာ အနီးတဝိုက် အစုံလိုက်၍ လျှာဖြင့် လျက်သည်။

“အား ဟား အင်း အား အင်း ဟား အင်း ဟား”
မင်းခန့်က သူမ စမိန်နာကို လက်ချောင်းဖျားဖြင့် စမ်းသည်။ သဲစု မျက်စိကို စုံမှိတ်သည်။ လူသတ္တဝါတို့မည်သည် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နဲ့ မြင်ရုံမျှနှင့်ပင် ကာမမီးများ တဟုန်းဟုန်းတောက်၍ တကယ့် ပင်မဌာနကြီးဖြစ်သော ပေါင်ကြားထဲက ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်း ပစ္စည်းယများက မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် ဖြစ်လာပြီးနောက် ကြိုဆိုသည့်အနေဖြင့် စေးစေးကပ်ကပ် အရည်လေး ဖျန်းပေးတတ်ရာ သဲစုမှာလည်း မိမိ၏ ဘဝကို အနိုင်ပိုင်းမည့် မိမိလို အပျိုဖော်ဝင်ကာစ နုနုထွတ်ထွတ်လေးကိုမှ မသနား မငဲ့ညှာဘဲ တစ်စချင်းစီ ဝါးမြိုရန်ကြံနေသော ကာမဘီလူးရိုင်းလက်ထဲတွင် သူမဘဝ၏ အပျိုစင်ဟူသည့် ဂုဏ်သိက္ခာကို ထိန်းသိမ်းထားပေးရာ ဌာနဖြစ်သော ပိပိလေးသည် သဘာဝအလျောက် အရည်စေးကပ်ကပ်ကို ထုတ်ပေးထားလျက် ရှိသည်။ သူမ၏ ပိပိတွင်းတွင် ရှိသော စေးစေးကပ်ကပ် အရည်အိုင်ကြီးသည် ပြည့်နေသော ရေခွက်ထဲသို့ ရေထပ်ဖြည့်သည့်အလား အနားသို့ လျံ၍ ကျလာသည်။ ထို့ကြောင့် ပိပိ၏ အလည်တည့်တည့် နေရာတွင် ရှိသော စမိန်နာလေးသည် စိုကွက်ကွက်လေး ဖြစ်နေသည်။ သဲစု ရှက်သည်။ အရမ်းရှက်သည်။

“အင်း ဟင့် ဟင့် အာ ဟား ဟား ဟင့် အင့်”
စစ်ဆင်ရေးတွင် ကျွမ်းကျင်သော စစ်သူရဲများသည် ရန်သူ၏ တပ်ကို မဖြိုခွင်းမီ ဘေးနားတွင် ရှိသော အကာအရံများကို အရင်ရှင်းသကဲ့သို့ မင်းခန့်က သဲစု၏ ပိပိပတ်ပတ်လည်ကို သူ၏ လျှာဖြင့် သိမ်းယူသည်။ အလိုမတူသော်လည်း သဲစု တစ်ယောက် ရန်သူ၏ ဓားချက်တွင် လည်စင်းပေးရန် အသင့်ရှိနေသော သမင်ပျိုမလေးကဲ့သို့ လူးလှိမ့်လာသည်။ မင်းခန့်၏ လျှာသည် သဲစု၏ ပိပိပတ်ပတ်လည်တွင် တဟုန်ထိုး ထိုးစစ်ဆင်နေသည်။ မင်းခန့်လျှာ၏ ကြမ်းရှမှု စိုစွတ်မှုများနဲ့အတူ မင်းခန့်၏ အသက်ရှူသွင်း ရှူထုတ်သော လေများသည် သဲစု၏ ပိပိတဝိုက်အပြင် သဲစုအိုးနားသို့ ဆက်တိုက် ထိုးစစ်ဆင်သည်။  ကျောင်းသူလေး၏ အိုးသည် မင်းခန့်၏ လျှာရည်များနဲ့အတူ စိုစွတ်ဝင်းလက်နေသည်။ အပျိုစင်ဘဝသိမ်းပိုက်ရေး ထိုးစစ်သည် တစတစနီးကပ်လာသည်။ သဲစု၏ ရင်ထဲတွင်လည်း ထိတ်နေသည်။ သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို အပ်နှင်းလိုစိတ် သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို ကာကွယ်လိုစိတ်၊ မင်းခန့်၏ လျှာအောက်တင် ကျရှုံးပစ်လိုစိတ် မင်းခန့်၏ လျှာအောက်တွင် သူမ၏ ကျောင်းသူအိုးလေးကို ပြန်လည် သိမ်းယူလိုစိတ် စသဖြင့် ထိတ်တလန့်လန့် ဖြစ်ရင်း ရှုပ်ထွေးနေသည်။ ဝေဝါးနေသည်။ သူမလည်ချောင်းများတွင်တော့ အမည်ဖော်မရသော ဆာလှောင်မှုတွေ စီးချင်းထိုးကာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ မ,သံကို ပေးလျက်ရှိသည်။ သဲစုတစ်ယောက် မျက်လုံးအသာဖွင့်၍ မင်းခန့်ကို ကြည့်မိသည်။ ကြည်နူးလိုသောစိတ် ဖြစ်နေသော်လည်း ကြောက်ရွံစိတ်က လွှမ်းမိုးနေသည်။ ထိုအခါ သူမမျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်လေး အဝဲသားဖြစ်လာသည်။ သဲစု မျက်တောင် အသာပုတ်၍ အံကြိတ်ကာ မျက်ရည်ကို ထိန်းသည်။ သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို သူမ၏ စမိန်နာက ကာကွယ်ပေးနေသေးသည်။

“အို”
မင်းခန့်က သူမဘဝ၏ အကာအကွယ်ဖြစ်သော မဟာတံတိုင်းကြီးကို သူ၏ လျှာဖြင့် စတင်ဖြိုခွင်းသည်။ စမိန်နာအပေါ်က ဖြစ်သော်လည်း ရန်သူ၏ ကျည်ဆံက မိမိနဖူးတည့်တည့် လာနေသည်ကို ကြည့်နေရသူ တစ်ယောက်ပမာ သဲစု တုန်လှုပ်နေသည်။ မင်းခန့်က သူမ၏ စမိန်နာကို အလည်တွင် စုလိုက်သည်။ အပျိုစင်တံတိုင်းက ပြိုကျလုလု ဖြစ်နေသည့်တိုင် သေချာစေရန် အလုံးအရင်းနှင့် စီးနင်းနေသော စစ်သူကြီးသဖွယ် မင်းခန့်သည် ပေါ်လာသော သဲစု၏ ပိပိနှုတ်ခမ်းသား ဖြူဖွေးဖွေးကို သူ့လျှာဖြင့် ထပ်မံထိုးစစ်ဆင်လိုက်သည်။ သဲစု၏ ကိုယ်တွင်းက အကြောများသည် ခါးကို အပေါ်ကို ပွေ့ချီလိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်က စမိန်နာတံတိုင်းကြီး ကာရန်ထားသော သဲစုပိပိ၏ တံတိုင်း တစ်ခြမ်းကို ဖြိုခွင်းပြီးနောက် ကျန်ရှိနေသော ပိပိနောက်တစ်ခြမ်းကို အသာကြည့်ကာ လျှာဖြင့် အောက်ကနေ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျက်၍ သိမ်းပိုက်ပြန်သည်။ သဲစုနှုတ်ခမ်းသည် သဲကန္တာရ မျဉ်းကွေးများကဲ့သို့ တွန်လိမ်ခေါက်ခွေး ဖြစ်ကာ သဲမုန်တိုင်းကျရောက်လျက် ရှိသည်။

“အဟင့်”
အပျိုစင် မဟာတံတိုင်းကြီးဖြစ်သော စမိန်နာကို မင်းခန့်က ချွတ်ယူလိုက်သည်။ ဘဝတစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသလို ခံစားရသည်။ သဲစုတစ်ယောက် မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း တစ်ခါမှ မချွတ်ခဲ့စဖူး။ အခုတော့ သူမစမိန်နာကို ချွတ်ပြီး သူမ၏ အပျိုစင်တံခါးပေါက်ကို ချိုးဖောက်ရန် အကြည့်ခံနေရပြီ။ မင်းခန့်သည် သဲစု၏ ပိပိကို တော်တော်ကြာအောင် ကြည့်သည်။ သဲစု လက်ညိုးလေးကိုက်ရင်း အရှက်ကို ကာကွယ်သည်။ အရှက်ကို ဖုံးသည်။ မင်းခန့်က သဲစုပေါင်ကို ကားကားလေးထားကာ သူမ၏ နောက်ဆုံးဘဝလေးကို အဆုံးသတ်ရန် အာဏာပါကွက်သားကြီး သူ့ဓားကို မြောက်တက်လိုက်သလို လျှာကို ထုတ်လိုက်သည်။ သဲစု၏ ပိပိသည် လှသည်။ နုသည်။ အမွေးအမျင်ဟူ၍ တစ်ပင်မှ မရှိ။ ပြောင်စင်းနေသည်။ ညိုမည်းနေမှုမရှိ။ ရှင်းလင်းကြည်လင်နေသည်။ ပက်ကြားအက်များက ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားထားသည့်တိုင် စိနေသည်။ အနည်းငယ်ဟနေသော ပိပိအက်ကြောင်းကြားက နီရဲတွတ်နေသော ပိပိအတွင်းသားကို အထင်းသား မြင်နေရသည်။ မင်းခန့်က သူ့လျှာတစ်ချက်ဖြင့် သဲစု၏ အပျိုစင်တံခါးကို စတင်ခေါက်သည်။ လူသတ်တာများသဖြင့် ဓားကို ကျွမ်းကျင်စွာ ကိုင်နိုင်သော ဓားကို မည်ကဲ့သို့အသုံးပြုရမည်ကို သိသော မင်းခန့်သည် စအို၏ အစပ်မှနေ၍ လျှာကို အပြားလိုက်ထားကာ အထက်ဆီးခုံအစပ်ထိ တရွေ့ချင်းစီ ကပ်ထားပြီး လျက်သည်။ မင်းခန့်သည် သူ့လျှာကို သဲစုပိပိအောက်အစပ်ကနေ အထက်အစပ်ထိ မိနစ်ပေါင်းများစွာကြာအောင် ကပ်ထားပြီး လျက်သည်။ သဲစုမှာ မုန်တိုင်းကြားထဲ အကာအကွယ်မဲ့နေသော စာသူငယ်လို ဖျတ်ဖျတ်လူးလျက် ရှိသည်။ မင်းခန့်က ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ လေးငါးချက်လောက် လျက်သည်။ ပြီးလျင် သူ့ခေါင်းကို စောင်း၍ သဲစု၏ စပိနဲ့ တန်းတူထားလျက် စုပ်သည်။ “စပစား” ဟု တချို့ချို့လူတွေ ပြောတာ ကြားဖူးသည်။ အခုတော့ သူမစပလည်း အစားခံရလေပြီ။ သဲစု မျက်စိကို တင်းတင်းမှိတ်၍ အံ့ကြိတ်မိသည်။

“လာ ကလေး ကိုကြီးပေါ် တက်ခွ”
“ဟင့်အင်း”
မင်းခန့်က စပ စားရင်း သူမပေါင်းရင်းနား ပက်လက်အိပ်ချသည်။ ထို့နောက် သူ့မျက်နှာကို လက်ညိုးထိုးလျက် တက်ခွခိုင်းသည်။ သူမ ငြင်းသည်။ ရှက်သည်။ ထို့အတူ ကြောက်သည်။ လန့်လည်း လန့်သည်။ စပကို နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သလို စုပ်တာ မဝသေးဘူးလား။
“လာပါ ကလေးရဲ့ အရသာရှိလို့ပါ”
သဲစုတွေးသည်။ သူမ စပက အရသာ ရှိတာလား။ ဘာအရသာများပါလိမ့်။ သူမ လီးစုပ်တုန်းကတော့ သေးစ သေးနကြောင့် ငန်ကျိကျိကြီး ဖြစ်နေသည်။ “လာပါ” ထပ်ခေါ်သည်။ စိန်ခေါ်ရင် တိမ်ပေါ်ထိတက်မည့် ကျောင်းသူလေး ဖြစ်သည်

သဲစုတွေးသည်။ သူမ စပက အရသာ ရှိတာလား။ ဘာအရသာများပါလိမ့်။ သူမ လီးစုပ်တုန်းကတော့ သေးစ သေးနကြောင့် ငန်ကျိကျိကြီး ဖြစ်နေသည်။ “လာပါ” ထပ်ခေါ်သည်။ စိန်ခေါ်ရင် တိမ်ပေါ်ထိတက်မည့် ကျောင်းသူလေး ဖြစ်သည်။ ထို့အတူ ကိုယ့်ဘဝ အပျိုစင်ကို သိမ်းပိုက်မည့် ကာမစစ်သူရဲ နှုတ်ခမ်းဖျားတွင် သူမ၏ အပျိုစင် စပကို ကောင်းကောင်းကြီး လျက်ခိုင်းပစ်ပါဦးမည်။ သဲစု တက်ခွလိုက်သည်။ နောက်ပြန်လက်ထောက်သည်။ ဖင်နဲ့ မေးစေ့က ထောက်နေသည်။ မင်းခန့်၏ နှုတ်ခမ်းတည့်တည့် စပကို အပ်လိုက်သည်။ အပျိုစင် ကျဆုံးခန်းသည် ရှည်လျားထွေပြားသည်။ ဘောလုံးသမားများ ဂိုးသွင်းဖို့အရေး ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာ ဆွဲရင်း တစ်ဖက်ကို လှည့်ရင်းပတ်ရင်း သွင်းတော့မလိုလိုနဲ့ မသွင်းသေးသည့် ရှေ့တန်းသမားလို မင်းခန့်လုပ်နေသည်။ အာဆင်နယ်အသင်းလို ဂိုးရှေ့တွင် ရစ်နေသေးသည်။ မင်းခန့်က သူမပေါင်တံကြီးကို ဖက်ကာ အပေါ်ကနေ စပကို ဖြဲလျက် လျှာဖျားနဲ့ သူမ၏ ဘဝကို ထိုးခွဲသည်။ လျှာဖျားသည် ပိပိ၏ အက်ကြောင်းတွင်း ထယ်ထိုးသကဲ့သို့ ထိုးဖွနေသည်။ အပျိုစင်၏ အမှေးပါးခမျာ လျှာနဲ့ထိကာ ဘဝကို အရှုံးပေးလုနီးနီး ဖြစ်နေရှာသည်။ မင်းခန့်က သဲစုပိပိ၏ ထိပ်ပိုင်း အက်ကြောင်းအစနားတွင် လက်ခလယ်နဲ့ ထောက်ကာ ဆွဲခါသည်။ ပိပိကို အထက်ကနေ ဆွဲခါတော့ အောက်ပိုင်းက ရမ်းသည်။ ပိပိခမျာ ရမ်းနေစဉ် လျှာနဲ့ ထပ်၍ အမွေ့ခံရသည်။ သဲစု ထူးဆန်းစွာ ငုံ့ကြည့်နေမိသည်။ နောက်တော့ မထူးဆန်းနိုင်တော့။ လျှာ၏ အစွမ်းက အံ့မခန်းအောင် သူမအကြောများအား ဆွဲဆန့်သည်။ သဲစုတစ်ယောက် မင်းခန့်မျက်နှာကို ပေါင်နဲ့ ညှပ်မိသည်။ မင်းခန့်က ပြန်၍ဆွဲကားသည်။ လျှာက အလုံးလိုက် တိုးဝင်နေသည်။ တံခါးပေါက် ဖွင့်ထားပါလျက် ခွေးတိုးပေါက်ကနေ ခိုးဝင်သလို ခံစားရသည်။ ဘာပြောပြော မင်းခန့်ကတော့ ချိုချဉ်ငတ်နေသော ကလေးတစ်ယောက် ချိုချဉ်ကောက်ရသည့်အခါ ဆွဲဆွဲငင်ငင် တပ်တပ်မက်မက် လျက်သလို သဲစု၏ ပိပိကို လျက်သည်။ ပိပိသာ ပါးလျသွားတတ်လျင် လောလီပေါ့ ချိုချဉ်သုံးလေးခုစာ ပါးလျသွားလေပြီ။

“အင့်”
မင်းခန့်က သဲစုကို ပြန်၍ တွန်းလဲသည်။ သဲစု တစောင်းလိုက် လဲကျသွားသည်။ သို့သော်လည်း မင်းခန့်ပါးစပ်က ပိပိနဲ့ကပ်လျက် ပါလာသည်။ ပိပိနဲ့ မခွာသော ပါးစပ်မှ လျှာက သဲစု၏ ပိပိကိုသာမက စအိုဝကိုပါ သမသည်။ စအိုဝ သမခံရတော့ သဲစုမှာ မျက်နှာတွေ မဲ့လာသည်။ မင်းခန့်ကတော့ နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကို အပိုင်သိမ်းပိုက်ပြီးသကာလ မိဖုရားကို မယားငယ်အဖြစ် သိမ်းပိုက်သလို သဲစုဖင်ကို လျှာဖြင့် သိမ်းပိုက်သည်။ ပိပိနဲ့တွဲလျက် ကပ်နေသော စအိုလေးမှာ ငရုတ်သီးနဲ့ပေါင်း၍ အထောင်းခံရသော ကြက်သွန်ဖြူနယ် ဖွတ်ဖွတ်ကြေရှာသည်။ သဲစုက တစောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့်က သဲစုပေါင်တစ်ဖက်ကို အပေါ်မ,တင်ထားသည်။ ပိပိနဲ့ စအိုမှာ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် လယ်ပြင်မှာ ဆင်သွားသလို ပေါ်နေသည်။ တစ်ခုလပ်မကို အပိုင်သိမ်းတော့ သမီးငယ်လေး အဆစ်ပါလာသကဲ့သို့ သဲစုပိပိကို အပိုင်သိမ်းတော့ စအိုလေးပါ အဆစ်ပါလာသည်။ ပိပိနဲ့ တကြောတည်း အတူတည်ရှိရသော သဲစု စအိုလေးမှာ မင်းခန့်၏ လျှာအရေးတော်ပုံတွင် ကျဆုံးသွားသည်။ ပိပိကိုသာမက စအိုဝကိုပါ လျှာနဲ့ အထိုးခံရသည်။ စခန်းအသိမ်းခံရပြီး စခန်းပိုင်ပစ္စည်းတွေ အသိမ်းခံရသည့် စစ်ရှုံးသည့် စစ်သူမလေး သဲစုကတော့ ပေါက်သည့်နဖူး မထူးတော့ပြီဆိုသည့် ဇာတ်ထဲကအတိုင်း အလိုက်သင့် ကပေးရပါတော့သည်။   မင်းခန့်က သဲစု စအိုကို လျက်ရုံမက စိုက်ကြည့်ကာ ပီတိဖြာသည့် အပြုံးဖြင့် ပြုံးတတ်သေးသည်။

မင်းခန့်က သဲစုပေါင်ကြားထဲမှ တပ်ဆုတ်သည်။ သဲစုကို ပက်လက်လေး ထားခဲ့သည်။ အရှုံးပေးနေသော ရန်သူ၏ လည်မြိုကို ဓားဖျားဖြင့် ထောက်လိုက်သလို သဲစု၏ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားထားလိုက်ပြီး သူ့ပစ္စည်းကို ထုတ်ကာ တံတွေးဆွတ်လိုက်သည်။ ပါးကွက်သားကြီး လူသတ်ခါနီး သူ့ဓားကို သ,လိုက်သည့်အလား မင်းခန့်က သူ့ပစ္စည်းကို သ,သည်။ စခန်းသိမ်း တိုက်ပွဲအတွက် မင်းခန့်မျက်နှာတွင် ဂုဏ်ယူသည့် အပြုံးမျိုးကိုလည်း တွေ့ရသည်။
“အဟင့် အဟင့် အဟင့်”
သဲစု ငိုသည်လား။ ညည်းသည်လား မကွဲပြား။ မင်းခန့်လီးကတော့ သူမပိပိပေါ် လေးငါးချက် ပြေးလွားနေသည်။ ပါးကွက်သားကြီး တရားခံလည်ပင်းပေါ် ဓားသွားကိုချကာ ကလိသလို သဲစု၏ အပျိုစင်ဘဝဆိုသည့် အမည်ကို ထိန်းသိမ်းထားပေးသော ပိပိပေါ် သူ့လီးကြီးကို ကစားသည်။ သဲစု မျက်လုံးကို စုံမှိတ် နှုတ်ခမ်းကို ပိတ်ကာ အသံအားလုံးကိုလည်း မကြားသည့်အနေအထားကို ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ မြင်လည်း မမြင်ချင်။ ကြားလည်း မကြားချင်။ စကားလည်း မပြောချင်ပါ။ အပျိုစင်ဘဝ၏ နောက်ဆုံးအချိန် မဟုတ်ပါလား။
အခြားမိန်းကလေးတွေကော သူမတို့၏ အပျိုစင်ဘဝကို စွန့်လွတ်ရချိန်တွင် ကျေနပ်မှု ရှိပါရဲ့လား။
“ထည့်ပါတော့ မောင်ရယ်”
“ထိုးပါတော့ ကိုကိုရယ်”
“လိုးပါတော့ ဦးရယ်”
ဆိုပြီး ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အပျိုစင်ကို အပ်နှင်းသည့် မိန်းကလေးတွေ ဒီကမ္ဘာမှာ ရှိပါရဲ့လား။ သူမလိုပဲ ကြောက်ကြောက်နဲ့ လန့်လန့်နဲ့ စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ အပ်နှင်းခဲ့ကြရသည်ချည်းလား။ မုန်းသည် မိန်းကလေးဘဝကို မုန်းသည်။

“အ”
သွားပြီ။ အပျိုစင်ဘဝ ပြီးဆုံးသွားပါပြီ။ သူက လီးကို ချိန်ပြီး သူမ ဒူးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ကိုယ်အလေးချိန်နဲ့ ဖိထည့်သည်။ သဲစု အံကြိတ်ကာ အသက်ကို အောင့်လျက် ခေါင်းအုံးကို ဖိဆွဲသည်။ မင်းခန့်က သူမအပျိုစင်ဘဝကို သိမ်းပိုက်လိုက်သည်။ လီးလေးတစ်ချက် သူမ၏ အပျိုမှေးပါးကို ထောက်ကာ ထိုးဖောက်သွားသည်။ နာကျင်သည်။ ပိပိက နာကျင်သလို ရင်ကလည်း နာကျင်သည်။ ဘဝတစ်ခုလုံးနာကျင်သည်။ မင်းခန့်က ဖိကာ လိုးရင်း ကုန်း၍ သူမနှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ သူမလည်း ပြန်နမ်းမိသည်။ လီးကြီးသည် သူမ၏ ပိပိကို စဖုတ်ဆိုသည့် ဘဝကို ပြောင်းပေးလိုက်သည်။
ကျရှုံးသူသည် နာကျင်မှုကြောင့် မမှတ်မိနိုင်သော်လည်း မင်းခန့် သူမ၏ အပျိုစင်ဘဝကို သိမ်းပိုက်ချိန်သည် နာရီတော်တော်ကြာသည်ကို သူမသိသည်။ ပထမတစ်ချီပြီးပြီး မကြာမီ နောက်တစ်ချီ ထပ်ဆွဲသည်။ အပျိုစင်ဘဝကို ပိုင်နိုင်စွာ သိမ်းပိုက်သည်။

မနက်အိပ်ယာထကတည်းက မျက်နှာပင် မသစ်ရသေးသော ကျောင်းသူကလေး သဲစုမှာ နေ့လည်အထိ နေ့လည်စာပင် မစားရဘဲ မင်းခန့်၏ သိမ်းပိုက်မှုတွင် နည်းလမ်းပေါင်း မျိုးစုံဖြင့် ကျဆုံးရသည်။ မှောက်လျက်၊ ပက်လက်၊ တစောင်း၊ လေးဖက်ထောက် စသည့်နည်းလမ်းပေါင်း ၇၂ နည်းလောက် ရှိသည်။ ပိပိမှ စဖုတ်ဖြစ်သွားသော သူမ၏ စဖုတ်က ဘယ်လိုနေမှန်း မသိသော်လည်း လူကတော့ နွမ်းချိသွားသည်။
နောက်ပိုင်း ဆရာမကြီးအခန်းတွင် ကုတင်နှစ်လုံး ဖြစ်လာသည်။ ဆရာမကြီးကုတင်ပေါ်တွင် ကောင်လေးခြောက်ယောက်ထဲက တစ်ယောက်ယောက် ရှိနေတတ်သည်။ သူမ ကုတင်ပေါ်တွင်တော့ မင်းခန့်တစ်ဦးသာ တက်ခွင့်ရသည်။ ဆရာမလည်း ညတိုင်း ညတိုင်း သံစုံတီးဝိုင်း ကျင်းပသလို သဲစုလည်း ညတိုင်းညတိုင်း နှဲမှုတ်သလို ညည်းရသည်။

လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (၁၂)
သက်ဆိုင်သူအားလုံး # Credit

ဟန်သာသည် နောက်ဆုံးတော့လည်း သနားသဖြင့် သဲစုကို လေးယောက်မြောက် မယားငယ်အဖြစ် ထားလေသည်။ သဲစု ကျောင်းမတက်တော့။ တကယ်တမ်း မင်းခန့်နဲ့တွေ့ပြီး ဘားတွင် အလုပ်လုပ်သည် ဆိုသော်လည်း နာမည်သာ ရှိသည်။ ဘားသို့ရောက်တိုင်း မင်းခန့် ကုတင်ပေါ်က မဆင်းရ။ နောက်တစ်ခုက ကျောင်းတက်လျင် ဆရာမကြီး ပပဝင်းနဲ့တွေ့မည် စိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးဟန်သာရုံးတွင်သာ ရရန်အလုပ် လုပ်မည်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အလုပ်ကလည်း မယ်မယ်ရရ မရှိသဖြင့် သူဇာထွေး၏ လက်ထောက်အဖြစ် ခန့်လိုက်သည်။

“ဒီညတော့ ကိုကြီး၊ သူဇာ့အိမ်လိုက်အိပ်မှာမလား”
“ဟွင်း ဟွင်း ဟွင်း”
ဟန်သာ ရယ်လိုက်သည်။ သူတို့ သုံးယောက်စလုံး မျှော်လင့်သည့် အချိန်က ရောက်လာသည်။ သူဇာထွေး ကုတင်ပေါ် ဟန်သာက အကုန်ချွတ်၍ တက်လိုက်သည်။ သူဇာထွေးရော သဲစုပါ အကုန်ချွတ်၍ တက်သည်။ ဟန်သာ၏ ပေါင်ကြားထဲ အတူဝင်ကာ လီးကို ပြိုင်တူ စုပ်လိုက်သည်။ သူဇာထွေးက ထိပ်ပိုင်းကို လျက်သည်။ သဲစုက အောက်ပိုင်းကို လျက်သည်။ တစ်ယောက်တစ်လှည့် လျက်ကြသည်။ သူဇာထွေးနဲ့ သဲစု တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကာ လီးကို အလှည့်ကျ လျက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်သည်။

“မမ အဖုတ်ကို သမီး လျက်ပေးမယ်”
“ကောင်းတယ် ညီမလေး”
သူဇာထွေးက ပက်လက်နေလိုက်သည်။ သဲစုက ဘေးတစောင်းကနေ နေပြီး သူဇာထွေး စဖုတ်ကို အပေါ်သပ်တင်သည်။ စောက်မွေးတွေကို သပ်တင်ပြီးနောက် စောက်ပတ်စီးကြောင်းအတိုင်း လက်ချောင်းဖြင့် ပွတ်သပ်ကစားသည်။ ထို့နောက် လျှာဖြင့် စဖုတ် အစကို လျက်သည်။ သူဇာထွေးက ညည်းသည်။ သဲစုက သူဇာထွေး စဖုတ်ကို လျက်ပြီး ဟန်သာလီးကို လျှာဖြင့် လှမ်းလျက်သည်။ ဟန်သာကလည်း လီးကို သူဇာထွေး စဖုတ်နားထားသည်။ သဲစုက လီးကို စုပ်ပြီး သူဇာထွေးစဖုတ်သို့ တံတွေးထွေးချသည်။ ထိုတံတွေးကို ပြန်လျက်သည်။ သဲစုက သူဇာထွေး စဖုတ်ကို လျက်ပြီး ဟန်သာ လီးကို လှမ်းလှမ်းစုပ်သည်။ ထို့နောက် ဟန်သာလီးကို ကိုင်ကာ သူဇာထွေးစဖုတ်ထဲ ထည့်သည်။ ဟန်သာက ထိုးထည့်သည်။ သဲစုက သူဇာထွေး၏ ဆီးခုံကို လျက်ပေးသည်။ ဟန်သာက ဆက်လိုးနေသည်။ သဲစုက သူဇာထွေး၏ နို့ကို စုပ်ပေးသည်။ သူဇာထွေးက ခေါင်းလေးမော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ညည်းသည်။

“မမ ကုန်းလိုက်”
သူဇာထွေး ကုန်းလိုက်သည်။ သဲစုက သူဇာထွေးနောက်ကနေ စဖုတ်ကို လျက်သည်။ ဖင်ကိုလည်း လျက်သည်။ ဟန်သာ လီးကိုလည်း လှမ်းစုပ်သည်။ ထို့နောက် ဟန်သာလီးကို သူဇာထွေး စဖုတ်ထဲ ထည့်သည်။ ဟန်သာက ဆောင့်လိုးသည်။ သဲစုက ဘေးကနေ စဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ကာ ကြည့်သည်။ ဟန်သာက သူဇာထွေး လက်ကို လှမ်းဆွဲ၍ သဲစုစဖုတ်ထဲထည့်သည်။ သူဇာထွေးက သဲစု စဖုတ်ကို နှိုက်ရင်း အညောင့်ခံသည်။ ဟန်သာကလည်း ဆောင့်သည်။ ဟန်သာက သူဇာထွေး ဆံပင်ကို စု၍ ဆွဲရင်း ဆောင့်သည်။ သူဇာထွေး ငြိမ်သွားသည်။ ဟန်သာက ဘေးနားအိပ်ချလိုက်သည်။

“ညီမလေး ညီမလေး”
သူဇာထွေးအော်သည်။ သဲစုက လီးပေါ်ထိုင်ချသည်။ သူဇာထွေးက နောက်ကနေ သဲစုနို့ကို ကစားပေးသည်။ သဲစုက လီးပေါ် ဆောင့်ချသည်။ ခဏကြာတော့ သဲစုကို ပက်လက်ထားသည်။ သူဇာထွေးလည်း ဘေးကနေ အိပ်သည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ပြိုင်တူ အိပ်သည်။ ဟန်သာက သဲစုကို အရင်လိုးသည်။ လိုးရင်း သူဇာထွေး စဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ ထို့နောက် သူဇာထွေးကို ဆက်လိုးသည်။ သူဇာထွေးကို လိုးရင်း သဲစုနို့ကို ကိုင်သည်။ နောက် သဲစုကို ဆက်လိုးသည်။ ထပ်ပြီး သူဇာထွေးကို လိုးပြန်သည်။ သူဇာထွေးကို လိုးရင်း ဟန်သာက သဲစုကို ကုန်းခိုင်းသည်။ သဲစုက သူဇာထွေးအပေါ်ကနေ လက်ထောက်၍ ကုန်းသည်။ ဟန်သာက သူဇာထွေး စဖုတ်ကို လိုးရင်း သဲစုဖင်ကို လျက်သည်။ ဖင်ကို လျက်လို့အားရတော့ သဲစုကို သူဇာထွေးပေါ် လေးဖက်ထောက် ကုန်းခိုင်းသည်။ ဟန်သာက သဲစု ဖင်ကို ချသည်။ သဲစုနဲ့ သူဇာထွေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်နေသည်။ သူဇာထွေးက သဲစုကို ဖက်ကာ နမ်းသည်။ ထို့နောက် ဟန်သာက သူဇာထွေးကို အပေါ်ကနေ နေခိုင်းပြန်သည်။ သူဇာထွေးဖင်ကို ဆက်ကြုပ်သည်။ သဲစုက သူဇာထွေးနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းသည်။ ထို့နောက် သူဇာထွေးနဲ့ သဲစုကို ပက်လက်ပြန်နေခိုင်းပြီး သူဇာထွေးကို အရင်လိုးသည်။ သူဇာထွေးကို လိုးချိန် သဲစု အဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ နောက် သဲစုကို လိုးသည်။ သဲစုကို လိုးချိန် သူဇာထွေး အဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ ထပ်၍ ကုန်းခိုင်းသည်။ ဖင်ချင်းနီးနီးထားပြီး စဖုတ်ကို ကျုံးသည်။ နောက် အချင်းချင်း နမ်းခိုင်းပြီး ဖင်ကို ဆက်လိုးသည်။ ဟန်သာသည် တစ်ညလုံး နှစ်ယောက်သားကို ပူးတွဲ၍ လိုးသည်။

“ဟာကွာ နှစ်ယောက်ပူးလိုးတာ လိုးလို့ကောင်းတယ်ကွာ”
ဟန်သာသည် မနက်ခင်းနိုးလာတော့ ဘေးတွင် ဘယ်သူ့မှ မတွေ့ဘဲ ရှိသည်။ ကုန်းရုံးထတော့ သဲစုက ရောက်လာသည်။
“ကိုကြီး နိုးပြီလားး”
“သမီး မမနဲ့ ကိုကြီးအတွက် မနက်စာ ထချက်ပေးနေတာ၊ ကိုကြီးရေချိုးဖို့ သမီးကူပေးမယ်လေ”
ဟန်သာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်တော့ သဲစုလည်း လိုက်ဝင်လာသည်။ သူမလည်း အဝတ်အစားမဝတ်ဘဲ ဝင်လာသည်။
“သဲက အဲလိုနေတော့ ကိုကြီး ပြန်လိုးချင်လာပြီ”
“လိုးပေါ့လို့ ကိုကြီးကလည်း သမီး သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးရင်း စုပ်ပေးမယ်”
“ကိုကြီး အားကုန်တော့မှာ သဲရ”
“ဒါများ သမီးက အဲဒါမျိုးတွေ ကျွမ်းတယ်နော်”
“ဘယ်လိုကျွမ်းတာလဲ”
“ဟို သမီးကို ကိုမင်းခန့် တစ်ညကုန်လိုးပေမယ့် နောက်နေ့လည်း ဆရာမကြီးကို တစ်နေကုန် ထပ်လိုးနိုင်တာပဲ သိလား၊ အဲဒါဘာလဲဆိုတော့ ဆရာမကြီးက ဆေးသေချာရှာထားတာ၊ ဆရာမကြီးက အဲဒီဆေးကို သမီးကို တစ်ခါသွားဝယ်ခိုင်းဖူးလို့ သမီးမှတ်မိနေတယ်၊ သမီး သွားဝယ်လိုက်မယ်နော်”
သဲစုက သူ့အားရေချိုးပေးပြီးနောက် အပြင်ထွက်သွားသည်။ သူလည်း မနက်စာကို သူဇာထွေးနဲ့ စားလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရုံးမှ လုပ်စရာရှိတာများ လုပ်လိုက်သည်။ ညဦးပိုင်း၌ စပါယ်ဖြူကို သွားလိုးသည်။ နောက် ညပိုင်းတွင် သီရိကို သွားလိုးသည်။ နောက်နေ့ ရုံးတက်ပြီး ထိုညတွင် သူဇာထွေးနဲ့ သဲစုကို ထပ်၍ တွဲလိုးသည်။ ဟန်သာက မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တွဲလိုးသည့် အရသာကို စသဘောကျလာသည်။ သီရိနှင့် စံပါယ်ဖြူကို ခေါ်လိုးဖို့ စဉ်းစားသေးသည်။ သို့သော်လည်း သဲစုကို လိုးပြီးနောက် ကျောင်းသူလေးကိုလည်း လိုးချင်လာသည်။ သဲစုကို အားရအောင် လိုးပြီးနောက် ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားသည်။

“သဲ”
“ကိုကြီး”
“သဲစု သူငယ်ချင်းတွေ ဘာတွေ မရှိဘူးလား”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကြီး”
“ကျောင်းသူလေးကို လိုးတာ အရသာတွေ့နေလို့”
“ရှာရင်တော့ ရှိမှာပါ၊ ဒါပေမယ့် သဲစုက ဒီမှာဆိုတော့ ဘယ်လိုရှာရမလဲ”
“ကိုကြီးမှာ အစီအစဉ်ရှိတယ်”
ဟန်သာက ငွေအားဖြင့် သဲစုကို ကျောင်းပြောင်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျူရှင် နှစ်ခု သုံးခု ထားသည်။ သူဇာထွေးကိုကျတော့ အွန်လိုင်းပေါ် နောက်ထပ် မိန်းကလေး ရှာခိုင်းသည်။ သူဇာထွေးကလည်း ကားအကောင်းစားကြီးလည်းရ နောက်ဆုံးပေါ် အိုင်ဖုန်းတွေလည်း ကိုင်ရသည့်အပြင် ငွေလည်း ကြိုက်သလို သုံးခွင့် ရှိသဖြင့် ဟန်သာ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးသည်။ အွန်လိုင်းပေါ်မှ ခပ်နန့်နန့် ကောင်မလေးတွေကို ချက်ခိုင်းသည်။ သူဇာထွေးကတော့ ပုံလေးတွေ သိမ်းပြီး လာပြတတ်သည်။ သူက သဘောကျသည့် မိန်းကလေးများကို ရွေးသည်။ တစ်ပတ်ပင်မကြာလိုက်။ သဲစုက ကောင်မလေးတစ်ယောက် ခေါ်လာသည်။

“သမီး နာမည်က”
“ရွှန်းလဲ့”
“သဲစုက ဘာပြောလဲ”
“ကိုကြီးနဲ့ အိပ်ပေးရင် ကိုကြီးက လိုချင်တာ ဝယ်ပေးတယ်တဲ့”
“အတွေ့အကြုံရှိလား”
“အင်း”
“သမီးအသက်က ဘယ်လောက်မို့ အတွေ့အကြုံရှိတာလဲ”
“ဦးတို့လို ရှေးလူကြီးတွေက တော်တော်ခက်တာပဲနော်”
“ဟမ် ငါက ဒီကိစ္စမသိတာနဲ့ ရှေးလူကြီး ဖြစ်ရော့လား”
“အင်းပေါ့ ခစ် ခစ် ခစ်”
ရွှန်းလဲက ညုတုတုရယ်သည်။
“ပြောပါဦး သမီးအတွေ့အကြုံလေး”
ရွှန်းလဲ့တို့ စာကျက်ဝိုင်းတွင် မိန်းကလေးချည်း တစ်တန်းစာလောက် ရှိသည်။ ယောက်ျားလေးကတော့ လေးငါးယောက်သာ ပါသည်။ ဆရာခင်မောင်ကလည်း ကျောင်းသူတွေဆို အလေးပေးသည်။ ရသည့် ငွေနဲ့ ကိုက်မကိုက်မသိ။ ညတိုင်း လက်ဖက်သုတ် သို့မဟုတ် ဂျင်းသုတ်ပေးသည်။ တစ်ခါခါလည်း တခြားစားစရာတွေ လုပ်ပေးသည်။ ဆရာက စားစရာ တစ်ခုခုလုပ်ပြီးလျင် ကျောင်းသူတွေကိုသာ ယူခိုင်းတတ်သည်။ ခါတိုင်း သူများ ယူနေကျ ဖြစ်သော်လည်း ထိုနေ့က ရွှန်းလဲ့ မီးဖိုချောင်ထဲ သွားယူသည်။ ခါတိုင်း သွားယူသည့် သူများ ဘာကြောင့် ကြာနေသည်ကို ရွှန်းလဲ့ စားစရာ သွားယူသည့်နေ့မှ သိရသည်။ ဆရာက ဇလုံထဲမှ စားစရာများကို ပန်းကန်ထဲ ထည့်ခိုင်းသည်။ သူမ ခူးထည့်နေချိန် ဆရာခင်မောင်က သူမ နောက်ကနေ နေသည်။ ပန်ကန်းထဲ အနည်းအများချိန်ဖို့ သူမလက်ထဲက ဇွန်းကို ဘေးမှ ယူ၍ ရသော်လည်း ဆရာက သူမနောက်ကနေ ယူသည်။ ထိုအခါ သူမအား ဖက်လိုက်ဖြစ်နေသည်။ ဖက်ထားရုံဆိုလျင် မဆိုးသေး။ နောက်ကနေ သူမအိုးကို ထောက်ထားသည်။ အစပိုင်းတော့ သူမလန့်သွားသည်။ ဆရာက သူမလက်က ဇွန်းကို ကိုင်သလိုလိုနဲ့ သူမလက်ကို ပွတ်သပ်သည်။ ရွှန်းလဲ့မှာ နောက်ကနေ ရင်ခွင်ထဲ အဖက်ခံရသလိုဖြစ်သည့်အပြင် အထောက်ခံထားရသဖြင့် သိပ်မလှုပ်ရဲပဲ ဖြစ်နေသည်။ ဆရာက သူမလက်ကို ပွတ်သပ်ရင်း သူမလည်ဂုတ်ကို နမ်းသည်။
ဆရာက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမအိုးကို ပွတ်သပ်လာသည်။ ရွှန်းလဲ့ ကြက်သေသေနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ဆရာက အသက်အားဖြင့် ၅၀ ကျော်ပြီဖြစ်သည့်အပြင် မိန်းမလည်းရှိသည်။ သားသမီးလည်း သုံးယောက်ရှိသည်။ သူ၏ သားသမီးများမှာ တက္ကသိုလ်ပင် တက်နေပြီ။
“မင်းရုပ်က လှလာတယ်၊ ငါလီးက ထလာတယ်”
“ရှင် ဆရာ”
“သမီးက လှတော့ ဆရာလီးက ထလာတယ်”
“ဆရာကလည်း”
“ကြည့်”
ဆရာက သူမကို အသာဆွဲလှည့်သည်။ သူမလည်း ကြောင်တောင်တောင် လှည့်ပါသွားသည်။ ဆရာက သူ့ပုဆိုး ပင့်ပြသည်။ ရွှန်းလဲ့ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်သည်။ ဆရာက သူမလက်ကို ကိုင်ကာ လီးကို ထိသည်။ ရွှန်းလဲ့ လက်သီးဆုပ်ထားသည်။ ဆရာက ဖြေကာ လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမလက်ထဲ ဆရာ့လီးနွေးနွေးကြီး ရောက်နေသည်။ မာထန်နေသည်။ ဆရာက တစ်ဖက်ဖြင့် ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ သူမ ဆရာလုပ်ခိုင်းသလို လုပ်ပေးသည်။ ဆရာက သူမနှုတ်ခမ်းအား ကိုင်သည်။ လက်မဖြင့် ဖိကစားသည်။ ရွှန်းလဲ့ လက်ကို ရုတ်တရက် သိမ်းလိုက်သည်။ ဆရာက သူမပါးကို နမ်းသည်။ အကြာကြီး နမ်းသည်။ ပါးကို ဘယ်ညာ နမ်းရင်း သူမဆီးခုံကို သူ့လီးကြီးနဲ့ ထိုးထားသည်။ ဆရာက လီးနဲ့ထိုးထားပြီး မွှေသည်။ သူမကို ဖက်သည်။ သူမအိုးကို ဖတ်ခနဲ ဖမ်းဆုပ်သည်။ ဆရာလည်းဖြစ် ယောက်ျားလည်းဖြစ် အပြင်မှ သူငယ်ချင်းတွေ သိမှာလည်းကြောက်တော့ ရွှန်းလဲ့ ငြိမ်နေသည်။ ဆရာက ဆီးခုံကို လီးနဲ့ထောက်ထားကာ သူမအိုးကို ဆုပ်နယ်ကစားသည်။

ခင်မောင်သည် ကျောင်းသူလေးများ များများမွေးပြီး ဖြစ်နိုင်ချေ ရှိသည့် မိန်းကလေးများကို နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် စမ်းသပ်တတ်လေ့ ရှိသည်။ ရွှန်းလဲ့က အရမ်းကြီး မခက်သည့် မိန်းကလေးထဲ ပါသည်။ ရွှန်းလဲ့ပါးကို အားရအောင် နမ်းပြီးနောက် ရွှန်းလဲ့ မေးစေ့လေးကို ကိုင်လိုက်သည်။ ရွှန်းလဲ့က သူမ၏ ဝိုင်းစက်နေသော မျက်ဝန်းဖြင့် သူ့အားကြည့်သည်။ မိတ်ကပ်ဖြင့် ပြောင်တင်းနေသော ပါးပြင်က လက်လက်ထနေသည်။ နှာခေါင်းက ပုလုံးလုံးလေးဖြစ်သည်။ ပိရိ‌သော နှုတ်ခမ်းရှိသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် ချိုင့်ကလေးပါသည်။ ခင်မောင်က သူ့လီးကို ကိုင်ကာ လက်ညိုးကို လီးထိပ်တွင် ပွတ်သပ်သည်။ ထို့နောက် ရွှန်းလဲ့ နှုတ်ခမ်းတွင် သူ့လက်ညိုးကို ဖိထားလိုက်သည်။ ရွှန်းလဲခမျာ အလိုလိုမောနေသည်။

“လျှာထုတ်ပြပါဦး သမီး”
ရွှန်းလဲ့ တုန်ရီစွာ လျှာထုတ်သည်။ ခင်မောင်က ရွှန်းလဲ့လျှာပေါ် တံတွေးထွေးချသည်။ ထို့နောက် ရွှန်းလဲ့လျှာကို ပြန်ထိုးထည့်သည်။ ရွှန်းလဲ့ သူ့တံတွေးကို မြိုချလိုက်သည်။
“ဆရာ့ကိုလည်း လုပ်ပေးပါဦး”
ခင်မောင်က လျှာထုတ်ပေးထားသည်။
“မလုပ်ရဲဘူး”
ရွှန်းလဲ့ ခေါင်းခါညင်းသည်။ ခင်မောင်က လျှာကို ထုတ်ထားသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ ရွှန်းလဲ့ တံတွေးထွေးချပေးမည် ဟန်ပြင်သည်။ ဆရာက သူ့ကိုယ်ကို နိမ့်ပေးသည်။ ရွှန်းလဲ့ တံတွေးက အများကြီးတော့ မထွက်။ လျှာပေါ် အေးခနဲဖြစ်သွားသော ရွှန်းလဲ့တံတွေးကို သူမြိုချလိုက်သည်။
“ကဲ ကဲ ယူသွားတော့၊ အော်ဒါနဲ့ ခဏနေကျရင် ပန်းကန်တွေ  ဆေးလိုက်နော်”
ရွှန်းလဲ့ ပန်းကန်တွေ ယူတော့ ဆရာက သူမအိုးကို ပွတ်ကစားသည်။ ရွှန်းလဲ့ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်နေသည်ကို ငြိမ်အောင် တော်တော်လေး ကြိုးစားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ဣန္ဒြေမပျက် လက်ဖက်သုတ်ပန်းကန်တွေယူကာ စာသင်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သည်။ ရွှန်းလဲ့တစ်ယောက် စာကျက်ဖြောင့်တော့မှာ မဟုတ်မှန်းတော့ ခင်မောင် ကောင်းကောင်းသိသည်။ စာသင်ချိန် ပြီးသွားသည်။ အားလုံး အသီးသီး ပြန်သွားကြတော့ ရွှန်းလဲ့က ပန်းကန်သိမ်းကာ ဆေးသည်။ ပန်ကန်သိမ်းဆေးပြီး စာသင်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ရွှန်းလဲ့ခမျာ ကြက်သေလေး သေသွားသည်။

“ဒီနေ့ နင်တို့ ဟိုတစ်ယောက်ကို စောင့်”
ခင်မောင်က ပြောသည်။ အေးမွန်နဲ့ ဝတ်မှုန်က နှုတ်ခမ်းပြိုင်တူ စူကြသည်။ မိန်းကလေးဆိုတာက အလိုးမခံရခင်သာ ဣန္ဒြေသိက္ခာရှိတယ် ထင်ရသည်။ သူမတို့ စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်ဖူးပြီးသည်နဲ့ ထိုလီးကို တန်းတန်းစွဲကာ မိန်းမဣန္ဒြေ ရွှေပေးလို့မရ မဟုတ်။ ရွံ့ပိတ်လို့မရ ဖြစ်သွားသည်။ မိန်းမတွေက မနာလိုစိတ်လည်း ကြီးသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ကို လိုးဖူးသည်နှင့် ထိုလီးကို သူတို့ပိုင်ပြီ ထင်ကြသည်။ ယောက်ျားဆိုတာကလည်း ဒီစောက်ပတ်ကို လိုး၍ အကြိမ်ရေ များသွားလျင် နောက်စောက်ပတ်ကို တမ်းတတတ်ကြသည်။

“ဘယ်သူလဲ”
“ရွှန်းလဲ့လေ”
“တော်သေးတာပေါ့”
“ဘာလို့တုန်း”
“နုနုလှိုင်တို့ ဇာဇာနှင်းတို့များလားလို့”
“သူတို့က ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“ဟွန်း နုနုလှိုင်က အိုးကိတ်တယ်၊ ဇာဇာနှင်းက နို့ကိတ်တယ် မသိတာကြလို့၊ နုနုလှိုင်တို့အဖွဲ့ကို လိုးကောင်းလို့ဆိုပြီး ဆရာချောင်းသာထိ ခေါ်သွားပြီး လိုးတာ မသိဘူးမထင်နဲ့”
“ဒီည မင်းတို့ကို အားရအောင် လိုးပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား”
“ရွှန်းလဲ့ ပါလာလို့ မဟုတ်လား”
မိန်းကလေးတွေကို လိုးခွင့်ရလို့များ ကံကောင်းတယ်မမှတ်နဲ့။ ဘာမှမဟုတ်လည်း သင်းတို့က စိတ်ကောက်တတ်သည်။ သီတင်းကျွတ် ကျောင်းပိတ်တုန်းက သမီးလေးတို့က စာတော်တယ်ဆိုကာ နုနုလှိုင်တို့ လေးယောက်ကို ချောင်းသာခေါ်ဒိုးခဲ့သည်။ ချောင်းသာတွင် ငါးရက်ကြာသည်။ နုနုလှိုင်တို့ကသာ ရေဆော့ခဲ့သည်။ သူ့မှာ ပင်လယ်ဘယ်ဘက်လှည့်မှန်းပင် မသိခဲ့။ သူတို့ဝယ်လာတာလေး စားလိုက်။ ကာမအားတိုးဆေးများ ကြီးဆေး ကြာဆေးများ သောက်လိုက်။ သူတို့ကို တစ်ယောက်ချင်းလိုးလိုက်။ နှစ်ယောက်တွဲလိုးလိုက်။ သုံးယောက်တွဲလိုးလိုက်။ လေးယောက်တပြိုင်တည်းလိုးလိုက်နှင့် နှပ်နေခဲ့သည်။ ပြန်လာတော့ သိသူအချင်းချင်း နုနုလှိုင်တို့က ကြွားလိုက်ရာ ခင်မောင်မှာ ဇာဇာနှင်းတို့ကိုရော အေးမွန်တို့နှစ်ယောက်ကိုပါ နှစ်သိမ့်ပေးသည့် သဘောနှင့် ခေါ်လိုးပေးလိုက်ရသေးသည်။ နုနုလှိုင်တို့အဖွဲ့လည်း လေးယောက်ရှိသလို ဇာဇာနှင်းတို့လည်း လေးယောက်ရှိသည်။ အေးမွန်တို့ကသာ နှစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေသေးသည်။ ထို့ကြောင့် လေးယောက်ပြည့်ဖို့ သူကြိုးစားရမည်။
အေးမွန်နဲ့ ဝတ်မှုန်က သူ့အဝတ်ကို ချွတ်ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန် ရန်တွေ့ကာ ပြောသည်။ ခင်မောင်ကတော့ အဝတ်မရှိတော့သည်နှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် အိပ်ချလိုက်သည်။

“ဆရာ ဒီည ဘယ်လိုပုံစံကြိုက်လဲ”
“မင်းတို့နှစ်ယောက် ပြိုင်စုပ်ပေးကြကွာ”
“ဟိုတစ်ယောက်ကော”
“သူရောက်လာရင် မင်းတို့သင်ပေးပေါ့”
အေးမွန်နဲ့ ဝတ်မှုန်က သူ့ပေါင်ကို တစ်ယောက်တစ်ဖက်ခွရင်း လီးအရင်းကနေ ကိုင်ကာ ဝတ်မှုန်က စလျက်သည်။ အေးမွန်နဲ့ ဝတ်မှုန်တွင် ဝတ်မှုန်က ငယ်သည်။ မျက်နှာလေး ဝိုင်းသည်။ ကလေးမျက်နှာ မပျောက်သေး။ ဆံပင်ကတော့ အရှည်ထားသည်။ ရည်းစားရှိလားဟု မေးဖူးသည်။ ရှိသည်ဖြေသည်။ ရည်းစားက ဘာမှ မလုပ်ဘူးလား မေးတော့ နို့ပဲကိုင်သည်ဟု ဖြေသည်။ အေးမွန်ကလည်း အချောလေးထဲ ပါသည်။ မျက်ဝန်းလေးက လှသည်။ ပြုံးလိုက်ရင် ပိုလှသည်။ သူမလည်း ဆံပင်ရှည်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်က ဝတ်မှုန်ထက် ပိုတောင့်သည်။
“အလိုးခံဖူးလား”
အေးမွန်က ခေါင်းညိတ်သည်။ သူက သူမလက်ထပ်မည့် ယောက်ျားလည်း မဟုတ်။ သူမကို လိုးမည့်နောက်တစ်ယောက်ဖြစ်သဖြင့် ဝန်ခံရဲသည်။

“ဘယ်သူ လိုးတာလဲ”
“အစ်ကို့သူငယ်ချင်းနဲ့ သူညီ”
“ရှစ်တန်းနှစ်မှာလား ကိုးတန်းနှစ်မှာလား”
“ကိုးတန်းမှ”
“ဘယ်လိုလုပ် အစ်ကို့သူငယ်ချင်းနဲ့ သူ့ညီက လိုးရတာလဲ။ အစ်ကို မသိဘူးလား”
“မသိလို့ပေါ့။ နောက်ပိုင်း သိလည်း သိရော၊ အဆောင် လာထားတာပဲ၊ အဆောင်လာထားတော့လည်း”
အေးမွန်က ရပ်နေသည်။
“ဘာဖြစ်”
“ဆရာက လိုးတာပဲ”
“မင်းအကို့သူငယ်ချင်းနဲ့ သူ့ညီက ဘယ်နှစ်ခါ လိုးဖူးလဲ”
“အများကြီးပဲ”
“ဘယ်လိုလုပ် အများကြီး လိုးတာလဲ”
အေးမွန်က သူမအဖြစ်အပျက်ကို ပြောပြသည်။ အေးမွန် အစ်ကို သူငယ်ချင်းနာမည်မှာ ကိုမင်းဖြစ်သည်။ နာမည်အပြည့်အစုံကို သူမ မမှတ်မိ။ မှတ်မိသည်က ကိုမင်းဟုသာ ဖြစ်သည်။ ကိုမင်းတွင် သူမထက် တစ်တန်းကြီးသော ကိုဝင်းရှိသည်။ ထို့ကြောင့် မသိသည့် စာများရှိလျင် မေးဖို့ဟုဆိုကာ ကိုကြီးက သူမအား ဘေးအိမ်က သူ့သူငယ်ချင်း၏ ညီကို ခေါ်ပေးသည်။ ကိုကြီးက အိမ်အောက်တွင် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ ညည ၁၀ နာရီအထိ ဖွင့်သည်။ တစ်ခါခါ ဘောလုံးပွဲများလာလျင် ညလုံးပေါက်တတ်သည်။ အစကတော့ ကိုဝင်းကို လူအေးပဲ ထင်သည်။ သူမ စာကျက်၍ ငိုက်လျင် သူမကို ရိုးရိုးမနိုးပါ။ ဆံပင်လေးကို ပွတ်သပ်ကစားသည်။ သူမ ဆံပင်က ခါးအစွန်းထိရှည်သည်။ သူမက ချထားလျင် ကိုဝင်းက လည်ဂုတ်ကနေ ခါးထိ ဆံပင်ကို သပ်ဆင်းသည်။ သူမ နိုးလာလျင်
“အိပ်ပုပ်လေး”
ဟု အနီးကပ်ကြည့်ကာ ပြောတတ်သည်။ နောက် ကိုဝင်းက သူမ ငိုက်ငိုက် မငိုက်ငိုက် သူမဆံပင်ကို သပ်ကစားတတ်သည်။ အစက သူမငြင်းသေးသည်။ နောက်ပိုင်း မထူးသဖြင့် မငြင်းတော့။ နောက်တော့ ကိုဝင်းက နားရွက်ကို ကိုင်လာသည်။ နားရွက်ဆွဲသည် ထင်သော်လည်း မဟုတ်ပါ။ နားရွက်ကို ကစားသည်။

“ကိုကြီးမြင်မယ်”
“ရွှတ်”
သူမက မော့ပြီးပြောတော့ ကိုဝင်းက ရွှတ်ဆို သူမပါးကို နမ်းလိုက်သည်။
“သွား”
သူမက ကိုဝင်းကို လက်သီးလေးနဲ့ ထုသည်။ ကိုဝင်းက သူမပခုံးကိုဖက်ကာ ရင်ခွင်ထဲ ထည့်သည်။ အေးမွန်က ကိုဝင်းရင်ဘတ်ကို တွန်းကာ ငြင်းသည်။ ကိုဝင်းက ရအောင်ဖက်သည်။ သူမ ငြင်းသည်။ နောက်တော့ သူမ ကိုဝင်းရင်ခွင်ထဲ ညွှတ်ကနဲ ပါသွားသည်။ ကိုဝင်းက သူမကို ဖက်ထားရင်း နဖူးပေါ်က ဆံစကို သပ်ကစားသည်။ နဖူးကို နမ်းသည်။ သူမ အသာမော့ပေးသည်။ ကိုဝင်းက မေးစေ့လေးကိုင်ကာ သူမကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။
“ဘာကြည့်တာလဲလို့”
အေးမွန်က ညုတုတုလေး ပြောသည်။ ထိုညမှာ ကိုဝင်းပြန်သွားသည့်တိုင် အေးမွန်မှာ ရင်ဖိုကျန်ခဲ့သည်။ ကိုဝင်းက သူမပါးပြင်ကို နေရာလှပ်မကျန်အောင် နမ်းသွားသည် မဟုတ်လား။  နောက်နေ့ရောက်တော့ ကိုဝင်းက သူမအခန်းထဲရောက်ရောက်ချင်း သူမနောက်ကနေ ဖက်သည်။
“စာကျက်ဦးမယ်”
သူမက ရုန်းသည်။ ကိုဝင်းက စာပြနေသော်လည်း ဂဏာမငြိမ်ပါ။ သူမကိုသာ ကြည့်နေသည်။ သူမပါးကိုလည်း ခဏခဏ ပွတ်ကစားသည်။
“စာကျက်လို့မရတော့ဘူးကွာ စာမေးပွဲကျရင် သူ့ကြောင့်ပဲ ဟွန့်”
အေးမွန်ကိုယ်တိုင် ကိုဝင်းရင်ခွင်ထဲ မှီချလိုက်သည်။ ကိုဝင်းက သူမကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုဝင်းက နမ်းသည်။

“နည်းနည်းလျှော့ပေးဦး၊ သူများ အသက်ရှူမဝဘူး”
ကိုဝင်းက လျှော့ပေးသည်။
“ကိုကြီး သိမှာ မကြောက်ဘူးလား”
“အေးမွန်နဲ့သာ ဒီလိုနေရရင် ကိုဝင်းတော့ မီးပင်လယ်ပဲ ဖြတ်ရ ဖြတ်ရ၊ ဓားတောင်ပဲ ကျော်ရ ကျော်ရ”
“အပိုတွေ”
ကိုဝင်း သူမ နှုတ်ခမ်းကို စနမ်းသည်။ အေးမွန်ကြောက်မိသည်။ ကိုဝင်းက သူမကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ ထပ်နမ်းသည်။ အေးမွန်ကြောက်နေသည်။ ကိုဝင်းက ထပ်နမ်းသည်။ ဒီတစ်ခါ ပိုကြာသည်။ ကြာလာတော့ သူမလည်း ပြန်နမ်းမိသည်။

“ဆရာ ထောင့်ငါးရာ အမ်းမယ်”
အောက်ထပ်မှ စားပွဲထိုးလေးများက သူမ၏ ကိုကြီးကို ငွေပြန်အမ်းဖို့ ပြောသံကြားရသည်။ အောက်ထပ်တွင် သူမကိုကြီးက ငွေသား တထောင့်ငါးရာ အမ်းနေသည်။ အပေါ်ထပ်တွင် သူမက မေတ္တာတထောင့်ငါးရာ လက်ခံနေသည်။ ထိုညတော့ အေးမွန်တစ်ယောက် ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ ကိုဝင်းက သူမနို့ကို စကိုင်သည်။ ပြန်ခါနီးတော့ သူမအိုးကို ပုတ်သွားသည်။
“အေးမွန်”
“အို”
သုံးညမြောက်သာ ရှိသေးသည်။ ကိုဝင်းက သူ့လီးကြီးကို ပြသည်။ အေးမွန် မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားသည်။
“ကြည့်ပါကွာ”
အေးမွန်က လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မျက်နှာကို အုပ်လိုက်သည်။ ကိုဝင်းက အတင့်ရဲသည်။ သူမ မျက်နှာနား လီးကြီး လာပြထားသည်။ အေးမွန်လက်ချောင်းကြားထဲကနေ ချောင်းကြည့်သည်။ လီးက မျက်နှာတည့်တည့် ရှိနေသေးသည်။ အေးမွန် ခေါင်းရမ်းသည်။ ကိုဝင်းက သူမခေါင်းကို တစ်ဖက်ကိုင်သည်။ သူမလက်ပေါ် သူ့လီးကြီး လာထိသည်။ ကိုဝင်းက သူမလက်ကို အသာဖယ်သည်။ သူမ ငြင်းမနေ။ လီးကြီးက သူမနှုတ်ခမ်းပေါ် လာထောက်သည်။ အေးမွန်မျက်စိစုံမှိတ်ရင်း နှုတ်ခမ်းကို အသာလေး ဟပေးလိုက်သည်။
“အွတ်”
ညီစို့စို့အနံ့၊ ငံကျိကျိ အရသာကို ရသည်။ အေးမွန်တစ်ယောက် ဘာမှန်းမသိ အရှင်လတ်လတ် လီးစုပ်ဖူးသွားသည်။ အေးမွန်လည်း နားလည်သလို စုပ်ပေးလိုက်သည်။ နောက် ကိုဝင်းက အသာဆွဲထုတ်သည်။ လီးပေါ်တွင် သူမလျာရည်များ ပေကျံနေသည်ကို တွေ့သဖြင့် အေးမွန် ရှက်သွားသည်။ နောက် ကိုဝင်းက ထိုင်ချသည်။ သူမ ထမိန်ကိုလှန်သည်။ အေးမွန်ရှက်သဖြင့် လက်နဲ့အသာလိုက်ဖိသည်။ ကိုဝင်းက သူမပေါင်ကိုဖက်၍ အဖုတ်တည့်တည့် နမ်းသည်။ နောက် ထမိန်ကို အသာချွတ်ချသည်။ ပင်တီအဖြူရောင်လေး ကျန်သည်။ ကိုဝင်းက ပင်တီလေးကို ပွတ်သည်။ နောက် ချွတ်ချသည်။ သူမဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း ကိုဝင်းက နို့ကို နမ်းသည်။ နို့ကို နမ်းရင်း အင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ ထို့နောက် သူမကို ပြန်ထိုင်ခိုင်းသည်။ သူမထိုင်ချတော့ ကိုဝင်းက သူမခြေတစ်ဖက်ကို ကုတင်ပေါ်တင်သည်။ ခြေတစ်ဖက်ကို စားပွဲပေါ်တင်သည်။ ထို့နောက် သူမ၏ အမွေးနုနုလေး ပေါက်နေသော အဖုတ်ကို လျှာအစွမ်းဖြင့် မွှေ့ယမ်းပါတော့သည်။

အောက်ထပ်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကြောင့်သာ မဟုတ်လျင် သူမ အော်သံတွေ လွင့်ပျံနေမည် ဖြစ်သည်။ ကိုဝင်းက သူမကို ကုတင်ပေါ် အသာတွန်းတင်သည်။ သူမညွတ်ခနဲ ပါသွားသည်။ ထိုည သူမပေါင်ကြား စပ်ပြီး နာနေသဖြင့် အိပ်မပျော်ချင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ကိုဝင်းက နှစ်ချီလိုးသွားသည်။
“အေးမွန် ကုန်းပေးမလား”
“နောက်ကနေ လိုးမလို့လား”
“သိတယ်ပေါ့”
“ဒါလေးများ”
နောက်ညတွင် ကိုဝင်းက အေးမွန်ကို နည်းအသစ်ဖြင့် စလိုးသည်။ သူမအား ဘယ်လို ကုန်းပါ စသဖြင့် သင်ပေးသည်။ သူမလည်း သင်ပေးသည့်အတိုင်း ကုန်းသည်။
“နောက်ကနေ လိုးတာ ကောင်းလား”
ကိုဝင်းက မေးသည်။
“မမေးနဲ့”
သူမ ရှက်သည်။
“ကိုဝင်း အား ကောင်းတယ် ဆောင့် ဆောင့်၊ အား မိုက်တယ် ကိုဝင်းလီးကြီးကို ကြိုက်တယ်ကွာ ဆောင့် ဆောင့်”
တစ်လလောက်ကြာတော့ သူမအချိုးက ပြောင်းသွားသည်။

“ကိုဝင်း”
“ဟင်”
“လိုးနည်းအသစ်တွေ ရှာဦးကွာ”
“ဖင်လိုးပေးမယ်လေ”
ကိုဝင်း သူမဖင်ချသည်။ သူမလည်း ကြိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကြာတော့ အားမရသလို ဖြစ်လာသည်။
“နည်းအသစ်လေး”
သူမ ထပ်တောင်းဆိုသည်။
“နှိပ်စက်ပြီး လိုးတဲ့နည်းနဲ့ လိုးပေးရမလား”
“ကြာပွတ်နဲ့ ရိုက်ပြီး လိုးမှာလား”
“ကြိုက်လား”
“ဟင့်အင်း ကြောက်တယ်၊ ဒဏ်ရာ တကယ်ရသွားရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ”
“အေးမွန်”
“ပြောလေ”
“ကိုမင်းကို ပေးလိုးလိုက်ပါလား”
“ဟင် ပေးလိုးပါဘူး”
“အေးမွန်ပဲ ထူးထူးဆန်းဆန်း အလိုးခံချင်တယ်ဆို”
“အဲဒါ ကိုမင်းနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဆိုင်တာပေါ့”
“လင်းပါဦး”
“ကိုမင်းလည်း အေးမွန်ကို လိုးခွင့်ရပြီဆိုရင် ကိုမင်းနဲ့ ကိုဝင်း အေးမွန်ကို ညှပ်ပြီး တွဲလိုးမယ်လေ”
“ကြောက်စရာကြီး”
တကယ်တမ်းတော့ အေးမွန်မကြောက်ပါ။ ဟန်လုပ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကိုကြီးကတော့ အောက်ထပ်တွင် လက်ဘက်ရည်ရောင်းနေသည်။ ဘာမှ မသိရှာ။ အပေါ်ထပ်တွင်တော့ သူ့ညီမက လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေသည်။
ဒါက အေးမွန်၏ အရင်က အကြောင်းတွေဖြစ်သည်။ အေးမောင်သည် အေးမွန်အကြောင်း စဉ်းစားမိရင်း တံခါးဝတွင် ရွှန်းလဲ့ရောက်လာမှ အတွေးစပြတ်သွားသည်။ သူ့လီးကို ဝတ်မှုန်နဲ့အေးမွန်က တစ်ယောက်တစ်လှည့် စုပ်နေကြသည်။ အေးမွန်က ဖတ်ဆိုဆွဲလိုက် ဝတ်မှုန်က ဖတ်ဆို ဆွဲလိုက်နဲ့ ပြိုင်စုပ်နေကြသည်။ အေးမွန်လျှာက လှသည်။ အေးမွန်က လီးကို လျက်ပေးသည်။ ရွှန်းလဲ့ ပြေးဝင်လာသည်။ အေးမွန်နဲ့ ဝတ်မှုန်ကြား ဝုန်းဆို ဝင်သည်။ လီးကို ချက်ချင်း ငုံသည်။

“နှစ်ယောက်တည်း စုပ်လို့ မဝပါဘူးဆိုမှ”
အေးမွန်က ပြောသည်။ အေးမောင်က နှစ်သိမ့်ပေးသည်။
“စုပ်ခိုင်းလိုက်ပါ၊ သူလည်း စုပ်ချင်မှာပေါ့”
မိန်းကလေး သုံးယောက်က သူ့လီးစုပ်ခွင့်ရဖို့ ငြင်းနေကြသည်။
“မလုကြနဲ့နော် ညီတူညီမျှ စုပ်ကြ၊ ကောင်းကောင်း စုပ်တဲ့သူ စောက်ပတ်အလျက်ခံရမယ်”
“ဟေး”
အေးမွန်နဲ့ ဝတ်မှုန်က အော်သည်။ ရွှန်းလဲ့ကတော့ ကြောင်စီစီလေး ဖြစ်နေသည်။ အေးမွန် အရင်စုပ်သည်။ ထို့နောက် ရွှန်းလဲ့ကို ပေးသည်။ ပြီးလျင် ဝတ်မှုန်က ဆက်စုပ်သည်။ အေးမွန်က ဝတ်မှုန်ပါးစပ်ထဲကနေ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ စုပ်သည်။ အေးမွန်က ထိပ်ပိုင်းစုပ်တော့ ရွှန်းလဲ့က အလယ်ကြား လျက်သည်။ ဝတ်မှုန်က လပြွတ်ကို စုပ်သည်။ ထို့နောက် လီးကို ထောင်ထားကာ သုံးယောက်သား လျှာဖြင့် လျက်ကြသည်။ အေးမွန်က နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်နမ်းသည်။ ရွှန်းလဲ့ကိုပေးသည်။ ရွှန်းလဲ့လည်း စုပ်နမ်းသည်။

“ဘယ်သူ စုပ်တာ ပိုကောင်းလဲ ဆရာ”
“ရွှန်းလဲ့ စုပ်တာ ပိုကောင်းတယ်”
အေးမွန်က မျက်စောင်း တိတ်တိတ်လေး ခိုးထိုးသည်။ သူက ပြုံးပြသည်။ အေးမွန်က သိတယ်နော်ဟူသော စကားကို နှုတ်ခမ်းလှုပ်ရုံပြောသည်။ အေးမွန်က သူ့ပေါင်ကို ဆွဲကားကာ ပေါင်ကြားထဲ ဝင်သည်။ ဝတ်မှုန်လည်း ပေါင်ကြားထဲဝင်သည်။ ထို့နောက် သူ့ခါးကို မြောက်သည်။ အေးမောင်က ကော့တက်ပေးသည်။ အေးမွန်က လီးကို လျက်ရင်း သူ့ဖင်ကို လျက်သည်။ အေးမွန်က သူမ၏ လျှာလှလှ ရှည်မျောမျောလေးကို ထုတ်ကာ သူ့ဖင်ကို ဝှိုက်ယက်သည်။ ထို့နောက် ရွှန်းလဲ့ကို ပေးသည်။ ရွှန်းလဲ့လည်း အေးမွန်က ဖင်ယက်သဖြင့် သူမလည်း ယက်သည်။ ဝတ်မှုန်လည်း တစ်လှည့် ဖင်ကို လျက်သည်။ ဝတ်မှုန်က ဖင်လျက်ရင်း လီးထိပ်ကို စုပ်သည်။ အေးမွန်က လပြွတ်ကို ငုံသည်။ ရွှန်းလဲ့က ဖင်ကို လျက်ကျန်ခဲ့သည်။

“သုံးယောက်လုံး အားရအောင် လိုးရမှာနော်”
“စိတ်သာချ”
အေးမွန်က ညုတုတုလေးဖြင့် နှုတ်ခမ်းစူကာ ပြောသည်။ အေးမောင်က သူ့ဖင်ကို လျက်ပေးနေသော ရွှန်းလဲ့လျှာမှ တံတွေးတစိစိမြည်သံကို နားထောင်ရင်း ရှယ်ကြုံးလိုက်ဦးမည်ဟု တွေးသည်။ အေးမောင် ကံကောင်းပါသည်။ ရွှန်းလဲ့က ပါကင်ဖြစ်နေသည်။ သည်အုပ်စုထဲတွင် သူ ပါကင်နှစ်ယောက်ပင် ဖောက်ခွင့် ရခဲ့သည်။ ဒီနှစ် လေးယောက်မြောက် ပါကင်ဖြစ်သည်။ နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ပါကင် သုံးလေးယောက်တော့ ပါနေကျဖြစ်သည်။ သူ့လီးက ကမ္ဘာပေါ်တွင် ကံအကောင်းဆုံးလီး ဖြစ်နိုင်သည်။  ကျောင်းသူ သုံးယောက်ကို အပီအပြင်ကြုံးပြီး အေးမောင် အေးဆေးအနားယူလိုက်သည်။ နက်ဖန်တော့ တခြားအဖွဲ့ကို လိုးလို့ရဦးမှာ မဟုတ်။ ရွှန်းလဲ့က အားမရနိုင်သေး။ ရွှန်းလဲ့ကို နည်းနည်းလေး ပညာပေးရဦးမည်။

အေးမောင်သည် နဖူးပေါ်လက်တင်ရင်း သူ့အဖြစ်သနစ်လေးကို စဉ်းစားကာ ပြုံးမိသည်။ ဖင်ကိတ်သည့် နုနုလှိုင်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို လိုးဖို့ဆိုတာ လွယ်ကူသည့် ကိစ္စတော့မဟုတ်။ ကျောင်းဖွင့်ဖွင့်ချင်း သူ့ဝသီအတိုင်း ဒီနှစ်တော့ ဘယ်သူ့ဘယ်သူ့ကို လိုးမည်ဟု ကျောင်းသူလေးများအား ကြည့်ရင်း တိတ်တဆိတ် မှတ်ချက်ချသည်။ စာသင်ရင်း အခြေအနေ ရှိုးသည်။ တစ်ပတ်လောက်ဆိုလျင် လုပ်ငန်းစသည်။ သူစစချင်း မျက်စိကျသည့် ကျောင်းသူက နုနုလှိုင်။ ကံကောင်းချင်တော့ နုနုလှိုင်က ကျောင်းဖွင့်၍ တစ်ပတ်ပင် မပြည့်သေးသော အချိန်၌ ဖျားသည်ဆိုကာ ကျောင်းမလာ။ အဆောင်ကို သူဖုန်းလှမ်းဆက်ကြည့်တော့ ငနဲမက ကျောင်းသွားသည်တဲ့။
“မနေ့က ဘယ်သွားလဲ”
စာသင်ပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခိုင်းကာ နုနုလှိုင်ကို မေးသည်။ နုနုလှိုင်က မသိသလို ကြည့်နေသည်။
“နင် သွားအလိုးခံတာ ငါသိတယ်”
“ဘာ”
အေးမောင်က နုနုလှိုင်ကို ဖက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘေးနားသို့ ဆွဲလဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် နို့ကို နိုက်ကာ စို့သည်။ ပေါင်ကြားကို နှိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ထမိန်ကို လှန်ကာ ပင်တီထဲ လက်ကို ရအောင်ထည့်သည်။ ပျော့စိစိ ဖုတ်ဖုတ်ကို နှိုက်မိသည်။ သူက အဖုတ်ကို နှိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ နုနုလှိုင်က ခေါင်းခါကာ ငြင်းသည်။ သူက ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ကာ အဖုတ်ကို ယက်သည်။ နုနုလှိုင် ထပြေးသည်။ အေးမောင်က ရအောင်လိုက်ဖမ်းသည်။ တံခါးထောင့်နားရောက်သွားသည်။ သူက အဖုတ်ထဲကို လက်သုံးချောင်းထည့်ကာ နှိုက်သည်။ နုနုလှိုင် ခေါင်းခါငြင်းသည်။ သူ ပါးစပ်ကို စုပ်သည်။ သူ့ပုဆိုးကို အမြန်ချွတ်သည်။ ဘောင်းဘီတိုကိုလည်း ချွတ်သည်။ နောက် နုနုလှိုင်ကို ဆွဲလှည့်ကာ နောက်ကနေ အဖုတ်ထဲ လီးကို သွင်းလိုက်သည်။ နုနုလှိုင် အသံတိတ်အော်သည်။ သူက ခါးကနေ ကိုင်ကာ နုနုလှိုင်ကို လိုးသည်။ အစက ကြပ်သလိုလိုရှိသော်လည်း ချက်ချင်းပင် ချောင်လာသည်။ သူလိုးရင်း နောက်ကို နည်းနည်းဆွဲဆုတ်သည်။ ထို့နောက် သူမခြေတစ်ဖက်ကို ထိုင်ခုံပေါ်တင်ခိုင်းသည်။ လက်ကို စားပွဲကို ထောက်ခိုင်းသည်။ နောက်ကနေ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုးသည်။ နုနုလှိုင် အိုးကြီးက ကြီးသည်။ အယ်လုနီးနီးဖြစ်သည်။ သူခပ်မြန်မြန်လိုးသဖြင့် လရည်ထွက်သွားသည်။ နုနုလှိုင် ခေါင်းခါသည်။ ထို့နောက် သူနုနုလှိုင်ကို ဆွဲလှည့်ကာ နမ်းသည်။

“ပြောစမ်း မနေ့က သွားအလိုးခံလာတာ မလား”
“မပြောဘူး”
“ဒဏ်ပေးပုံကြိုက်လား”
“မသိဘူး”
“ငါ နည်းနည်းထန်နေလို့ မြန်သွားတယ်၊ လာနောက်တစ်ချီ အိပ်ယာထဲ သွားရအောင်”
“လူကြီးက အထန်ကောင်ပဲ”
“ဘယ်လောက်ထန်လဲ စမ်းကြည့်ရအောင်”
အေးမောင်က နုနုလှိုင်ကို ကုတင်ပေါ် ထပ်၍ အချိန်ခပ်ကြာကြာ

“လူကြီးက အထန်ကောင်ပဲ”
“ဘယ်လောက်ထန်လဲ စမ်းကြည့်ရအောင်”
အေးမောင်က နုနုလှိုင်ကို ကုတင်ပေါ် ထပ်၍ အချိန်ခပ်ကြာကြာလေး ဆွဲလိုးလိုက်သည်။ နုနုလှိုင် ထပြန်သွားပုံက အငြိမ်ဇယားဖြစ်နေသည်။ ကွတတ မဖြစ်။ အငြိမ်။ နောက်နေ့ သူထပ်လိုးရင်း မေးကြည့်သည်။ သူမတို့ တိုက်ခန်း၏ ဘေးကပ်ရက်တိုက်ခန်းက ကိုကြီးနှစ်ယောက်နဲ့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်နေသည်။ သူမ မိဘတွေက မနက်ဆို သူမကျောင်းမသွားမီ အလုပ်သွားကြသည်။ ဘေးကပ်ရက်တိုက်ခန်းက ကိုလင်းနဲ့ ကိုကင်းတို့က သိကြသည်။ အစပိုင်းတော့ စားစရာ လာလာပို့ပေးကြသည်။
“နုနုက အရမ်းလှတယ်နော်”
သူမကို ချီးကျူးကာ ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်ကြသည်။ သူမလည်း ငြိမ်နေတတ်သည်။ နောက်တော့ သူမပါးကို ဆွဲလိမ်သည်။ သူမ ခွန်းတုံ့မပြန်။ ကြာလာတော့ သူမကိုဖက်သည်။ သူမ ဘာမှ မပြော။ နောက်ပိုင်း ပိုအတင့်ရဲလာသည်။ သူမနို့ကို ကိုင်တာကနေ စလာသည်။

“သူတို့နော် လူကို ဘာမှတ်နေလဲ မသိဘူး”
“ကိုကြီးတို့ ငယ်ငယ်က နို့မဝခဲ့လို့ နို့ပေးစို့ပါလား”
“ကျောင်းသွားတော့မယ်”
သူမက လွယ်အိတ်ဆွဲယူသည်။ ကိုလင်းက သူမကို ဖက်ထားသည်။ သူမလည်း မရုန်းပဲနေသည်။ ကိုလင်းက သူမကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်သည်။ သူမလည်း အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်သည်။ ကိုလင်းက သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်သည်။
“နုအိနေတာပဲကွာ”
ကိုလင်းက နှုတ်ခမ်းစုပ်သည်။ သူမလည်း ပြန်စုပ်သည်။ နောက်က သူမ လည်ဂုတ်ကို ကိုကင်းက လာနမ်းသည်။ သူမ လှည့်ကြည့်တော့ ကိုကင်းက အပေါ်အင်္ကျီပင် ဝတ်မထား။
“ဘာကြီးလဲ”
“နမ်းမယ်နော်”
သူမ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်ဖြစ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းကို လက်ကလေး ကွယ်ကာရသည်။ သူတို့က သူမနို့ကို တစ်ယောက်တစ်လုံး ပွတ်သပ်ကြသည်။ သူမနားရွက်ကို တစ်ယောက်တစ်ဖက် နမ်းကြသည်။
“ညီမလေး ကြိုက်တယ်မလား”
နုနုလှိုင် ခေါင်းညိတ်သည်။

ကိုလင်းက သူမနို့ကနေ သူမကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ရင်း ပေါင်နားကို ပွတ်သပ်သည်။ ကိုကင်းလည်း ပွတ်သပ်သည်။ ကိုလင်းက သူမပေါင်ကြားထဲ ပွတ်သပ်လာသည်။ ထမီကို အပေါ်ထိပင့်သည်။ ကိုကင်းက သူမဆံပင်များကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမကို နှုတ်ခမ်းချမ်း စုပ်နမ်းသည်။ သူမလည်း ပြန်စုပ်နမ်းသည်။ ကိုလင်းက သူမပေါင်ကြားကို ပွတ်သပ်နေသည်။ ကိုလင်း ထလာသည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းသည်။ သူမလည်း ပြန်နမ်းသည်။ ကိုကင်းက သူမအင်္ကျီကြယ်သီးကို ဖြုတ်သည်။ သူမလည်း မသိသလို လုပ်နေသည်။ နောက် သူမအင်္ကျီကို ဖယ်ကာ သူမဘရာကို ကိုင်ကြသည်။ သူမ ငုံ့ကြည့်မိသည်။ သူမလက်ပူမိသဖြင့် သူမနို့က ကြီးနေပြီ။ ကိုကင်းနဲ့ ကိုလင်းတို့က ဘရာမချွတ်သေးဘဲ အောက်ကို ဆွဲချကာ နို့ကို ဖော်သည်။ ကိုကင်းနဲ့ ကိုလင်းတို့ နို့သီးခေါင်းပေါ်အောင် ဖော်ပြီး စို့ကြသည်။ နုနုလှိုင်မှာ မျက်လုံးလေး စင်းကာ နေသည်။ ကိုကင်းက ထမိန်စကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထမိန်က ကျွတ်သွားသည်။ သူမ၏ အနက်ရောင် ပင်တီလေး ပေါ်သွားသည်။ ကိုကင်းက နို့ကိုင်ရင်း သူမနားရွက်ကို စုပ်သည်။ ကိုလင်းက သူမပင်တီကနေ အဖုတ်ကို ပွတ်ရင်း နားရွက်ကို နမ်းသည်။ ကိုလင်းလက်က သူမစောက်ပတ် အစင်းကြောင်းအတိုင်း လျောတိုက်ပြေးလွှားနေသည်။ နုနုလှိုင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီလာသည်။ ကိုကင်းက နောက်ကနေ သူမကို ဖက်ကာ ဆံပင်တွေ နားရွက်တွေ လည်ဂုတ်တွေ နမ်းရင်း နို့ကိုကိုင်သည်။ ကိုလင်းက သူမရှေ့ထိုင်ချကာ ပင်တီထဲကို ချောင်းကြည့်သည်။ နုနုလှိုင် ဘာမှ ပြောမနေပါ။ ခဏနေတော့ နှစ်ယောက်သား ရှေ့ထိုင်ချကာ သူမပင်တီကို တစ်ယောက်တစ်ဖက် ချွတ်ကြသည်။ ချွတ်ရင်း သူမကို ကြည့်သည်။ သူမလည်း သူတို့ကို ကြည့်သည်။ သူတို့မျက်ဝန်းတွင် ဝမ်းသာသည့် အရိပ်အရောင်များ အထင်းသား တွေ့နေရသည်။

သူမကို စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်သည်။ သူမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားသည်။ အမွေးနုနုလေးတွေ နည်းနည်းမည်းစပြုနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုကင်းနဲ့ ကိုလင်းတို့က သူမစောက်ပတ်ကို ဝအောင် ကြည့်ကြသည်။ ကိုလင်းက ထလာကာ သူမနို့ကို ကိုင်သည်။ ကိုကင်းက သူမစောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်သည်။ ကိုလင်းက နို့စို့သည်။ သူမစောက်ပတ်ကို လက်ခလယ်နဲ့ ထိကစားသည်။ နို့ကိုလည်း စို့သည်။ ကိုကင်းထပ်ကိုင်သည်။ ကိုကင်းက လက်ညိုးနဲ့ ကစားသည်။ နို့ကိုစို့သည်။ စောက်ပတ်တပေါက်ကို ကိုကင်းရော ကိုလင်းရော ကိုင်လာသည်။ နို့ကို ပြိုင်တူ စို့ကြသည်။ ကိုလင်းကနောက်ကနေ ဖက်ကာ နားရွက်ကို နမ်းသည်။ ပေါင်ကို ကိုင်ထားပေးသည်။ ကိုကင်းက စောက်ပတ်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် ကစားသည်။ နုနုလှိုင် တော်တော်လေး ညည်းမိသည်။ ကိုလင်းက သူမစောက်ဖုတ်ကို စလျက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသလို စောက်ဖုတ်ကို နမ်းသည်။ ကိုကင်းက နို့စို့သည်။ ကိုလင်းက စောက်ပတ်ကို ဆက်တိုက်လျက်သည်။ လျက်ရင်း အင်္ကျီတွေ ချွတ်သည်။
သူမကို အောက် ဆင်းခိုင်းသည်။ ကိုကင်းက သူ့နို့ကို စို့ခိုင်းသည်။ ကိုကင်းက သူမခေါင်းကို ဖက်ထားသည်။ ကိုလင်းက နောက်ကနေ သူမစောက်ပတ်ကို ဆက်လျက်ပေးသည်။

“ကွင်းတိုက်တတ်လား”
နုနုလှိုင် ခေါင်းညိတ်သည်။ နုနုလှိုင်က ကိုကင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်သည်။ လီးက တောင်နေသည်။ သူမ လီးကို တစ်ဖက်ကွင်းတိုက်ရင်း ကိုကင်းနို့ကို ပြန်စို့သည်။ ကိုလင်းက သူမနောက်ကနေ လျက်ရင်း အားမရသဖြင့် ထလာသည်။ သူမကို ဖက်သည်။ သူမက ကိုကင်းလီးကိုင်ရင်း ကိုလင်းနို့ကို စို့ပေးသည်။ ကိုကင်းက သူမနို့ကို ကစားသည်။ ကိုကင်းက ပြန်၍ သူနို့ကို စို့ခိုင်းသည်။ ကိုလင်းက ဘောင်းဘီတွေ ချွတ်ချသည်။ ကိုကင်းက အောက်ထိုင်ချကာ စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ သူမက ကိုလင်းနို့ကို စို့သည်။ ကိုလင်းက သူမနို့နှစ်လုံးကို ကိုင်သည်။
“ဂွင်းတိုက်ပေးနော်”
ကိုလင်းက ပြောသည်။ သူမ ခါးတွင်ကျန်နေသော အဝတ်ကို ချွတ်ရင်း ဒူးထောက်ထိုင်ချသည်။ ကိုကင်းကလည်း ထလာသည်။ နုနုလှိုင်က ကိုကင်းလီးတစ်ဖက် ကိုလင်းလီးတစ်ဖက် ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိုကင်းက သူမနို့ကို လီးနဲ့ လာထိုးသည်။ သူမက ကိုလင်းလီးကိုလည်း နို့နဲ့ ဆွဲကပ်သည်။ ကိုလင်းက လီးကို အပေါ်ထောင်ပေးသည်။ သူမ ခေါင်းကိုလည်း နိုမ့်ချသည်။ နုနုလှိုင် ကိုလင်းလီးကို စစုပ်ပေးသည်။ ကိုကင်းကလည်း သူ့လီးကို သူမနို့နား ကပ်သည်။ နုနုလှိုင်က ကိုလင်းလီးကို စုပ်ရင်း ကိုကင်းလီးကို နို့နဲ့ပွတ်ပေးသည်။ နုနုလှိုင် မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ စုပ်တော့ ကိုလင်းက နည်းနည်းလေး လိုးထည့်သည်။ ကိုကင်းကို မော့ကြည့်သည်။ ကိုကင်းလီးကို ဆက်စုပ်ပေးသည်။ ကိုလင်းလီးကိုလည်း ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လီးကို တလှည့်စီ ဆက်တိုက် စုပ်ပေးသည်။ လီးတစ်ချောင်းကို စုပ်လျင် တစ်ချောင်းကွင်းတိုက် လုပ်ပေးသည်။  ကိုကင်းရော ကိုလင်းရော ရှေ့တိုးလာကြသည်။ သူ့မနှုတ်ခမ်းအထိ လီးကို ထိုးပေးကြသည်။ နုနုလှိုင်လည်း လီးနှစ်ချောင်းကို ထိပ်ချင်းကပ်လုနီးပါးထားက နှစ်ချောင်းလုံးပူး လျက်ပေးသည်။ နှစ်ချောင်းလုံး စုပ်သည်။

“ဟူး အား ဝူး အား ယား မိုက်တယ်”
နှစ်ယောက်လုံး အော်ကြသည်။ လီးနှစ်ချောင်းပြိုင်ကွင်းတိုက်သည်။ နှစ်ချောင်းပြိုင်စုပ်သည်။ ထို့နောက် ကိုကင်းက သူမကို ဆွဲထူသည်။ သူမအရပ်လိုက် ကုန်းကာ ကိုကင်းလီးကို စုပ်သည်။ ကိုလင်းက နောက်ကနေ သူမစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း သူ့လီးကြီးကို ထည့်သည်။ သူမ နာသော်လည်း ကိုကင်းလီးကို ငုံထားသဖြင့် ဝူးဝါးဝါးသာ အော်နိုင်သည်။ ကိုလင်းက ခါးကိုင်၍ သူမစောက်ပတ်ကို လိုးသည်။ ကိုလင်းက တချက်ချင်း ဆောင့်သည်။ သူမက ကိုကင်းပေါင်ကို ဖက်ကာ လီးကို အဆက်မပြတ်စုပ်ထားသည်။
“အ အား အား”
နာသဖြင့် သူမ လီးမစုပ်နိုင်တော့။ အော်ရသည်။ သူမ လီးကို စုပ်သော်လည်း အဆင်မပြေတော့။ ကိုလင်းက သူမပေါင်တဖက်ကို မတင်ကာ ဆက်လိုးသည်။ ကိုကင်းက သူမနို့ကို စို့သည်။
“နာတယ် အား အား နာတယ်”
သူမ အော်တော့ ကိုလင်းက ပေါင်တဖက်ကို ပြန်ချပေးသည်။ သူမလက်တဖက်ကို ဆွဲကာ လိုးသည်။ လိုးရင်း သူမကို လက်မထောက်ခိုင်းတော့ဘဲ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ ဆက်လိုးသည်။ သူမမှာ အရပ်လိုက် ကုန်းနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုလင်းက အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြီး လွတ်သည်။ ကိုကင်းက သူမကို ရှေ့ကနေ ဖက်သည်။ သူမကို စားပွဲအား မှီခိုင်းသည်။ သူမပေါင်တဖက်ကို မတင်ကာ သူမစောက်ပတ်ကို ဆက်လိုးသည်။
“နာ နာ နာတယ် အား အင်း အား”
နုနုလှိုင် ခေါင်းရမ်းကာ အလိုးခံသည်။ ကိုကင်းကလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းပင် ဆောင့်သည်။ ကိုကင်းက သူမပေါင်နှစ်ဖက်စလုံးကို မသည်။ ထို့နောက် စားပွဲပေါ်က ခွာသည်။ သူမဒူးကနေ ကိုင်ကာ သူကို မြောက်ချီ၍ လိုးသည်။ သူမကိုယ်ကို ဆွဲမြောက်၍ လွတ်ချသည်။ အကြာကြီးလိုးပြီး သူမခါးကို ဖက်သည်။ သူမပေါင်ကိုလည်း သူ့ပေါင်အား ခတ်ခိုင်းသည်။ နုနုလှိုင်မှာ လေထဲ အလွင့်လိုက် အလိုးခံရသည်။ ကိုကင်းက လိုးရင်း ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားသည်။ သူ ကုတင်ပေါ် အိပ်သည်။ လီးကို ချွတ်မထား။
“အပေါ်ကနေ ဆောင့်ချနော် နုနု”
နုနုမှာ မဆောင့်တတ် ဆောင့်တတ် ဆောင့်ချသည်။ ကုန်းပြီး ဆောင့်ချသည်။ ကိုလင်း ရောက်လာသည်။ သူမကိုယ်ကို ဆွဲမတ်ကာ လီးကို လာထိုးပေးသည်။ သူမ လီးစုပ်ရင်း ဆောင့်ချသည်။ ကိုကင်းက အောင်ကနေ ပြန်ဆောင့်တက်သည်။ သူမ စုပ်မရတော့။ ကိုလင်းလီးကို ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိုလင်းက သူမပါးစပ်ထဲ ရအောင်ထည့်သည်။ နုနုလှိုင်ကလည်း လီးထိပ်ကို ငုံထားပြီး ကွင်းတိုက်သည်။ ကိုလင်း မနေနိုင်တော့။ ဘေးနားလာထိုင်သည်။ ကိုကင်းက သူမကို တွန်းထုတ်သည်။ ကိုလင်းက သူမကို တစောင်းလိုက် ဆက်လိုးသည်။ လီးကြီးက အတောင့်တင်းလိုက် သူမစောက်ဖုတ်ကို ထိုးဖွသည်။ နုနုလှိုင်မှာ တစောင်းလိုက်ခံရင်း အော်ညည်းသည်။ ကိုလင်းက နောက်ကနေ အိပ်ကာ လိုးသည်။ သူမပခုံးကို ကိုင်ဆောင့်လိုးသည်။ လိုးချက်က ထန်သဖြင့် သူမ မနေနိုင်။ ရုန်းရသည်။ သို့သော်လည်း ကိုလင်းက ဖက်ထားသည်။ ကိုလင်းက ပခုံးကိုင်လိုက် ဒူးကိုင်လိုက် လိုးသည်။ မနားတမ်း ဆောင့်သည်။ နုနုလှိုင်မှာ နာတယ်ပင် မအော်နိုင်တော့။ တအားအား အော်ရင်း ခေါင်းသာ ခါနေမိသည်။ ကိုလင်းသူမလည်ပင်းကို ဖက်ကာ လိုးသည်။ နုနုလှိုင်မှာ လက်ဖျားတွေ ခါနေရသည်။ ကိုလင်း ပြီးသွားသည်။ လရည်ကို သူမအိုးပေါ် လွတ်ချသည်။ နုနုလှိုင်မှာ ပန်းသွားသည်။ ထို့ကြောင့် အိပ်ယာပေါ် လှိမ့်နေသည်။ ကိုလင်းက မရသေး။ သူ့လီးကို ထပ်စုပ်ခိုင်းသည်။ လရည်ထွက်ပြီးတာတောင် လီးက တောင်နေသေးသည်။ သူမ လေးဖက်ထောက် စုပ်တော့ ကိုကင်းက နောက်ကနေ လာလိုးသည်။
“မင်းခဏရှောင်ပေး”
ကိုကင်းက ပြောသည်။ ကိုကင်းက သူမကို စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ကုန်းခိုင်းသည်။ သူမ အရပ်လိုက် ထပ်ကုန်းသည်။ ကိုကင်းထပ်လိုးသည်။ ကိုကင်းက သူမနို့နှစ်လုံးကို ကိုင်ကာ လိုးသည်။ လိုးရင်း သူမနကို ဆွဲလှည့်ကာ နမ်းသည်။ နောက် အားရပါးရ လိုးသည်။ သူမခါးကို ကိုင်ကာ ကြမ်းသည်။ နုနုလှိုင်မှာ ခေါင်းရမ်းလျက် လက်သီးဆုပ်ကာ အော်ရသည်။ နုနုလှိုင် အရမ်းမောနေသည်။ ကိုကင်းက သူမကို ထိုင်ချခိုင်းကာ သူမပါးနား လီးရည်လွတ်ချသည်။ ကိုကင်းက လီးရည်ကုန်နေသော သူ့လီးကို စုပ်ခိုင်းသည်။

“ကလေး ကျောင်းသွားဦးမလား”
နုနုလှိုင် နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆယ်နာရီထိုးနေပြီ။ သူမ ခေါင်းခါပြသည်။
“ကိုကြီးတို့လည်း အလုပ်မသွားတော့ဘူးနော်”
ဆရာမဆီ ကျမဖျားနေလို့ ဆိုကာ စာပို့လိုက်သည်။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟုမေးလာသည်။ ဗိုက်အရမ်းအောင့်တယ် ဆရာမ၊ ဟုပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ဆရာမဘက်က ဘာမှ ပြန်ပြောမလာ။ ကိုကင်းနဲ့ ကိုလင်း ညနေမိုးချုပ်မှ ပြန်သွားသည်။ ထိုနေ့ကတည်းက နုနုလှိုင်မှာ ပါကင်ဆိုတာ မရှိတော့။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က ရှယ်ဖောက်ပစ်သည်။ ထို့နောက် နုနုလှိုင်မှာ ထိုနှစ်ယောက်နဲ့ နှစ်ပါးသွားသည်။ အားလျင် အားသလို လစ်ရင် လစ်သလို နှစ်ပါးသွားသည်။ မနေ့က သူမအရမ်းဆာသဖြင့် ကိုကြီးတို့နဲ့ သွားတွေ့လိုက်သည်။ ဆရာက သိသွားသည်။ သို့သော်လည်း ဆရာအပြစ်ပေးပုံကို သူမသဘောကျပါသည်။
“ကြာလိုက်တာကော၊ ဆရာ ဘာပြောသေးလဲ”
သူမအား စောင့်နေသော သူငယ်ချင်း စိုးစိုးဝေက မေးသည်။
“ဘာမှ မပြောဘူး၊ လုပ်လွတ်တာ”
“ဘာလုပ်လွတ်တာလဲဟ နင်ကလည်း”
“ငါ့ကို လိုးလွတ်လိုက်တာဟေ့ နှစ်ချီတောင်”
နုနုလှိုင်က စိုးစိုးဝေနားနား ကပ်ပြောလိုက်သည်။ စိုးစိုးဝေမှာ မျက်လုံးအပြူးသား ဖြစ်သွားသည်။
“သူ့ပစ္စည်းကြီးလား”
“နင်က ခံချင်လို့လား”
“ခစ် ခစ်”
စိုးစိုးဝေရယ်သည်။

“အဖုတ်အောင့်ရတဲ့ကြားထဲ နင်ကတမျိုး”
“နက်ဖန် ငါကျောင်းပြေးပြီဟာ”
တကယ်လည်း စိုးစိုးဝေနောက်နေ့ ကျောင်းမတက်။
“မင်း သူငယ်ချင်း ဘယ်သွား”
တကယ်ပဲ နုနုလှိုင် အမေးခံရသည်။ အမေးခံဖို့ ကျောင်းဆင်းချိန်တွင် ချန်နေခဲ့ခိုင်းသည်။ ဆရာက သူ့ပစ္စည်းကိုင်ခိုင်းရင်း မေးသည်။ နုနုလှိုင်လည်း ကွင်းတိုက်ပေးရင်း ဖြေသည်။
“ဒီလို အပြစ်ပေးခံချင်လို့တဲ့”
“နင့်သူငယ်ချင်းကလည်း မခေပါလား”
“သူ့အစ်မဘဲက သူ့ကို ဖြုတ်နေကျလေ”
“ဟုတ်လား”
အေးမောင်က နုနုလှိုင်ကို ချွတ်ရင်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူလိုးပြီးတော့ စိုးစိုးဝေအကြောင်း မေးကြည့်သည်။ စိုးစိုးဝေတွင် မိုးမိုးဝေဆိုသည့် အစ်မတစ်ယောက် ရှိသည်။ သူမတွင် ဘဲမရှိသော်လည်း သူမအစ်မတွင် ဘဲရှိသည်။

“ဒီည သူလာမယ်”
“ဘာလာလုပ်မှာလဲ”
“လာလည်တာပေါ့ဟ နင်ကလည်း”
မိုးမိုးဝေက ပြောသည်။ မကြာမတင် မိုးမိုးဝေဘဲ ရောက်လာသည်။ မိုးမိုးဝေကော်ဖီထဖျော်တော့ ကိုရဲမြင့်က သူမအား သေချာစိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမလည်း မျက်စောင်းထိုးက တစ်ဖက်လှည့်နေလိုက်သည်။ အစ်မနဲ့ ကိုရဲမြင့် စကားပြောနေတော့ သူမ စောစီးစွာ အိပ်ယာဝင်လိုက်သည်။ အိမ်က ကျဉ်းသဖြင့် သူမတို့က ကုတင်ကို နှစ်ထပ်ကုတင်သုံးသည်။ သူမက အပေါ်တွင်အိပ်သည်။ အစ်မက အောက်တွင် အိပ်သည်။ ကျောင်းစာမရသည့် တစ်ဖက်နဲ့မို့ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အိပ်နေရာ အိပ်ပျော်တဝက် မပျော်တဝက်ဖြစ်နေသည်။
“တော်ပြီ၊ ပြန်တော့ကွာ၊ ခုနက တစ်ချီပြီးပြီဟာကို”
စိုးစိုးဝေ အံ့အားသင့်သွားသည်။ အစ်မတို့ လိုးကြတာပေါ့။ အမလေးလေး။
“ဒီတစ်ချီပြီးရင် ပြန်မယ်ကွာနော်”
စိုးစိုးဝေအောက်ကို အသာလေး ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ အစ်မအောက်ပိုင်း အကုန်ချွတ်ထားသည်။ ကိုရဲမြင့်က မမနို့ကို စို့နေသည်။ တစ်လုံးကို ကိုင်ထားသည်။ တစ်လုံးကို စို့သည်။ ကိုရဲမြင့်က မမပေါင်ကြားကို နှိုက်သည်။ မမက ခေါင်းခါငြင်းသည်။ မရ။ ကိုရဲမြင့်က ထ၍ မမအဖုတ်ကို သေချာနှိုက်သည်။
“ညီမလေးနိုးမယ်”
“ရှူး”
ကိုရဲမြင့်က လက်ညိုးကို နှုတ်ခမ်းပေါ်တင်၍ လုပ်သည်။ မမက မှောက်အိပ်လိုက်သည်။ ကိုရဲမြင့်က မမဖင်ကို လျက်သည်။ မမက စောင်းအိပ်ပြန်သည်။ ကိုရဲမြင့်က တစောင်းလိုက်အိပ်သည်။ ထို့နောက် ကိုရဲမြင့်က လီးထုတ်၍ မမမျက်နှာဆီအပ်သည်။ မမက ငုံသည်။ ကိုရဲမြင့်က မမခေါင်းကို ဆွဲကပ်သည်။ မမခေါင်းကိုကိုင်ကာ ဆွဲလိုးခိုင်းသည်။ မမက ပါးစပ်နဲ့ လိုးပေးသည်။ ထို့နောက် ကိုရဲမြင့်က မမပေါင်ကြားထဲ ဝင်သည်။ ထို့နောက် မမကို လိုးသည်။

“ဖြည်းဖြည်းလုပ်”
“ကောင်းတယ်ကွာ”
မမက တမျိုးပြော ကိုရဲမြင့်က တမျိုးပြောသည်။ ကိုရဲမြင့်က မမပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားပြီး လိုးသည်။ မိုးမိုးဝေက ကိုရဲမြင့် လီးမည်းကြီးကို မြင်ရင်း စောက်စိတွေ ယားလာသည်။ ထို့ကြောင့် အသာလေး ချွတ်ကာ ပေါင်ကြားကို အသာပွတ်သည်။ ကိုရဲမြင့်က မမကို ပေါင်တစ်ဖက်ထောင်ကာ ဆက်လိုးတော့ ကုတင်ကြီးက လှုပ်လာသည်။ ကိုရဲမြင့်က လိုးရင်း မမနို့ကို ကစားသည်။ စို့သည်။ မမက ခံလို့ကောင်း၍လား မသိ။ ဘာမှ မပြောတော့။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ငြိမ်နေသည်။ မိုးမိုးဝေကတော့ အပေါ်ထပ်က သူ့ညီမ ချောင်းကြည့်နေတာကို မသိ။ စိုးစိုးဝေမှာ အာခေါင်တွေ ခြောက်နေသည်။ နို့ကို ကိုင်မိသည်။ တံတွေးတွေကလည်း မြိုချဖို့ မရှိ ဖြစ်နေသည်။ ပေါင်ကြားကို ပွတ်တာ အားမရတော့ ချွတ်ချလိုက်သည်။ စောင်ကိုပါ ခွာချလိုက်သည်။ ကိုရဲမြင့်က မမခါးကို ဖက်ကာ မြှောက်ပင့်ချီထားပြီး လိုးသည်။ စိုးစိုးဝေကတော့ ခြေထောက်တွေကုတ်ခြစ်နေမိသည်။ နို့ကို လှန်ကာ ကစားမိသည်။ စောက်စိကို လက်ခလယ်ဖြင့် ကစားသည်။ အောက်ထပ်ကို ချောင်းကြည့်တော့ ကိုရဲမြင့်က ပုံစံပြောင်းနေသည်။ မမကို နောက်ကနေ လိုးသည်။

“ဖင် မချပါနဲ့ဆို”
မမက လေသံနဲ့ပြောသည်။
“ဖင်မချရရင် အားမရလို့ပါကွာ”
“အဲလိုချည်းပဲ”
စိုးစိုးဝေတစ်ယောက် အသံသာ ကြားတော့သည်။ နောက် ဘာမှ မကြားတော့။ စောက်ဖုတ်ကိုသာ တွင်တွင်နှိုက်နေမိသည်။ မိုးမိုးဝေက အတော်ပင်ပန်းနေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမဘဲလိုးပြီး ဘာမှ မလှုပ်နိုင်ဘဲ ဖြစ်နေသည်။ သူ့ဘဲ အပေါ်ကို တက်သွားသည်။ သူမ လက်လှမ်းဆွဲသည်။ မရ။ ညီမလေး သဘောအတိုင်းသာ ရှိတော့မည်။
စိုးစိုးဝေက အောက်ထပ်တွင် မပြီးသေးဘူးထင်၍ အဖုတ်ကို အားရပါးရ နှိုက်နေသည်။ ကိုရဲမြင့် မျက်နှာကြီး ဖွားခနဲပေါ်လာတော့ သူမမှာ ငုတ်တုတ် ဖြစ်နေသည်။ သူမစောင်ထခြုံ၍ တစောင်းလှည့်လိုက်သည်။
“နှိုးနေတာလား”
“ဟေး”
ကိုရဲမြင့်က သူမစောင်ကို လှန်ကြည့်သည်။
“ဘာလုပျနတောလဲ”
“ပြောပါ ဘာလုပ်နေတာလဲလို့”
“ခုနက မြင်တယ်မလား”
ရဲမြင့်က တောက်လျှောက်မေးသည်။
“ခုနက ဘာမြင်လဲ”
“မမြင်ဘူး”
“မလိမ်ရဘူးလေ”
ကိုရဲမြင့်ကြီးက သူမအိုးကို စမ်းသည်။ ထို့နောက် သူမကို ဆွဲလှည့်သည်။ သူမမျက်နှာပေါ်မှ ဆံပင်ကို ဖယ်သည်။ သူမအား အနီးကပ် ငုံကြည့်သည်။
“အာသာဖြေနေတာလား”
“ကူညီပေးမယ်လေ”
“ကိုကြီးကို ကြည့်ပါဦးကွာ”
ရဲမြင့်က စီးစီးမိုးမိုးနေသည်။ စိုးစိုးဝေကို ခွလိုက်သည်။ စိုးစိုးဝေမှာ နို့လည်းအပေါ်လိုက် ပင်တီလည်း အချွတ်လိုက် ဖြစ်နေသည်။
“အစ်မကို အားကျနေတာလား”
“မနာလိုဖြစ်နေလား”
စိုးစိုးဝေ ခေါင်းခါသည်။
“ကိုကြီးက ညီတူညီမျှ ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့”
ရဲမြင့်က ပခုံးကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ ဆာနေသော စိုးစိုးဝေတစ်ယောက် မငြင်းသာ။ ရဲမြင့်က နို့ကို ကိုင်သည်။
“မာတောင်နေပြီပဲ”
ရဲမြင့်က နို့ကို စို့သည်။
“ဘယ်သူမှ မစို့ဖူးသေးဘူး ထင်တယ်”
ရဲမြင့်က နို့တွေကို စို့ရင်း ပြောသည်။ နို့ကို တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး စို့သည်။
“နမျးပါဦး”
ဆိုကာ သူမနဲ့နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့သည်။ သူမ ပြန်နမ်းမိသည်။
“လျှာထုတ်ပါဦး”
စိုးစိုးဝေလည်း အန်းတိအန်းတမ်းဖြင့် လျှာတစ်လစ်လေး ထုတ်မိသည်။ ကိုရဲမြင့်က သူမ၏ လျှာတစ်လစ်လေးကို လျက်သည်။ ကိုရဲမြင့်က သူမပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးထည့်လာသည်။ သူမ စုပ်ပေးသည်။ အရသာရှိသည်။ ဘယ်လိုရှိမှန်းပင် မသိ။ အရသာတော်တော်ရှိသည်။
“တော်တယ် ကလေး”
သူမအစ်မနဲ့ သူမ အသက်တော်တော်ကွာသည်။ သူမအစ်မက ၂၄ နှစ်ရှိပြီ။ ခုမှ သူမက ၁၄ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ ကိုရဲမြင့်က အစ်မထက် ကြီးသည်။ အစ်မကပင် ကိုကြီးခေါ်သော ကိုရဲမြင့်က တကယ်တမ်း ဦးလေး အရွယ်ပင် ဖြစ်နေပြီ။ သို့သော်လည်း မတတ်နိုင်ပါ။ စိတ်က ထန်နေပြီ။
“အရမ်းလှတယ်”
ကိုရဲမြင့်က သူမခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ ကိုရဲမြင့်က သူမကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်သည်။ သူမ ကုန်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ကိုရဲမြင့်က သူမစောက်စေ့ကို လက်ချောင်းဖျားဖြင့် ပွတ်သည်။
“ခုနားတုန်းက ဒီလိုလုပ်တာလား”
စိုးစိုးဝေ ခေါင်းခါသည်။ စိုနေပြီဟု ကိုရဲမြင့်က ပြောသည်။ ကိုရဲမြင့်က ဖြဲကြည့်သည်။ စောက်ပတ် အဖြဲခံရသဖြင့် စိုးစိုးဝေ တော်တော်ရှက်သွားသည်။
“တော်တောင်ဖောင်းနေပြီ”
ကိုရဲမြင့်က ပြောသည်။
“ကိုကြီး အားလုံးသင်ပေးမယ်”
ကိုရဲမြင့်က စောက်ပတ်ကို အကြာကြီး ဖြဲကြည့်သည်။ ဖြဲလိုက် စုန့်လိုက် လုပ်သည်။ ထို့နောက် စောက်စေ့ကို ကိုင်သည်။
“ဒီနားလေး ကိုင်နော်”
ဟုပြောသည်။ စိုးစိုးဝေ ကျက်သီးဖြန်းဖြန်းထသည်။
“ကိုကြီး လျက်ပေးမယ်”
ကိုရဲမြင့်က သူမကို ပက်လက်ပြန်ထားကာ သူမပေါင်ကို ဆွဲကားပြီး သူမစောက်ပတ်ကို လျက်သည်။
“တော်တော်စိုနေပြီ”
ကိုရဲမြင့်က ပြောသည်။ လျှာနဲ့လည်း ထိုးကစားသည်။
“အမွေးတိုတိုလေးတောင် ပေါက်နေပြီ”
ကိုရဲမြင့်က အမွေးကို ဆွဲသည်။ ထို့နောက် လက်ဖြင့် စောက်စေ့ကို မွေသည်။ စောက်ရည်တွေ တော်တော်ထွက်သွားသည်။

“ကြိုက်လား”
သူမကို မေးသည်။ သူမခေါင်းခါသည်။ ထို့နောက် သူမနှုတ်ခမ်းကို လာစုပ်သည်။
“ခုနားတုန်းကလို လျှာလေးထုတ်ပေးလေ”
ရဲမြင့်က လျှာကို စုပ်သည်။ သူမပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးထည့်သည်။ သူမလည်း ပြန်စုပ်သည်။ ထို့နောက် ရဲမြင့်က သူမကို ခွသည်။ သူမခေါင်းကို ဆွဲထောင်သည်။ သူမ သိသည်။ သူမ ပါးစပ်အသာဟပေးလိုက်သည်။
“လှုပ် လှုပ်”
ခေါင်းကို ဆွဲလှုပ်သည်။
“သူ့ကို မင်းအကိုလို့ သဘောထား”
လီးစုပ်ခိုင်းပြီး အကိုလို့ သဘောထားခိုင်းသည်။ သူမခေါင်းကို လှုပ်ကာ စုပ်ခိုင်းသည်။
“ပါးစပ်ထဲမှာပဲ လီးခေါင်းကို လျှာနဲ့လျက်”
သူမ ခိုင်းသလို လုပ်ပေးသည်။
“အရမ်းတော်တယ်”
“ကြာကြာဆွဲ စုပ်ထား စုပ်ထား”
“မင်းအစ်မနဲ့ လက်ထပ်ပြီး မင်းကိုလည်း ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်”
ရဲမြင့်က စကားတွေပြောသည်။ စိုးစိုးဝေကတော့ လီးကြီး စုပ်နေရတာမို့ ဘာမှ ပြန်မပြောအား။
“ငါ သွင်းပေးမယ် အဲဒါမှ မင်းပိုပြီး အရသာကို နားလည်သွားမယ်”
ရဲမြင့်က အောက်ဆင်းကာ သူမပေါင်ကို ဆွဲကားသည်။ သူမ အဖုတ်ပေါ် လီးကြီးတင်သည်။ အပေါ်အောက် ဆွဲသည်။ စိုးစိုးဝေမှာ ကြောက်၍ မျက်နှာကို တစ်ဖက်လှည့်ထားသည်။
“ထုတ်”
စောက်ပတ် အပေါက်တည့်တည့် လီးကြီး ထောက်လိုက်သည်။
“ဝင်တော့မယ်”
ပြောကာ သွင်းသည်။
စိုးစိုးဝေတစ်ယောက် ခေါင်းအုံးကိုပြန်ဖက်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံသည်။ အရမ်းကောင်းတယ်ကွာဟု ပြောကာ ရဲမြင့်က သူ့လီးကို အဆုံးထိသွင်းသည်။ ပြန်ထုတ်ကာ လီးကို နောက်တစ်ခါ ထပ်သွင်းသည်။ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လိုးသည်။ သူမမှာ စောက်ပတ်ထဲ လီးကြီး အတောင့်လိုက် ဝင်နေသလို ဖြစ်နေသည်။ နို့ကိုင်သည်။ ရဲမြင့်က လဲချ၍ နောက်ကနေ ဆက်လိုးသည်။ လိုးရင်း နို့တွေကို ကိုင်သည်။ စိုးစိုးဝေမှာ ကုတင်ဘားတန်းကို ဖက်ထားရသည်။ ရဲမြင့်က စောက်စိကိုဖိ၍ ဆက်လိုးသည်။ စိုးစိုးဝေက ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် ပိတ်ထားသည်။ နောက် ရဲမြင့်က ပက်လက်အိပ်သည်။ သူမကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်ခိုင်းသည်။ သူမ ခေါင်းခါသော်လည်း ရဲမြင့်က တောက်လျှောက် မေးငေါ့ပြနေသည်။ စိုးစိုးဝေ ရှက်သော်လည်း စောက်ဖုတ်က ယားနေသဖြင့် မတက်ဘဲ မနေနိုင်ဖြစ်သွားသည်။ သူမ တက်ခွတော့ ရဲမြင့်က သိပ်တက်သည်။ ပြွတ်ဆို ဝင်သွားသည်။ ရဲမြင့်က သူမအိုးကို တစ်ဖက် သူမနို့ကိုတစ်ဖက်ကိုင်ကာ ဆောင့်တက်သည်။ အားရလာသည့်အခါ သူမကို ဖက်သည်။ ဖက်ပြီးဆက်ဆောင့်တက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။

“ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ လာ အစ်မနဲ့အတူ သွားလိုးကြရအောင်”
စိုးစိုးဝေ ခေါင်းခါသည်။
“အောက်ဆင်းမယ်”
စိုးစိုးဝေ ဆက်ခေါင်းခါသည်။ မရ။ လီးကြီး တောင်လျက်တန်းလန်း အောက်ဆင်းသွားသည်။
“မင်းအစ်မလည်း နားလည်ပေးမှာပါ”
သူမ ကြောက်ကြောက်နဲ့ လိုက်ဆင်းသည်။ ဆင်ဖြူမျက်နှာ ဆင်မည်းမကြည့်ဝံ့ဖြစ်နေသည်။ အစ်မကို ကျောခိုင်းထားသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို ဖက်ကာ အစ်မကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်သည်။
“လာ ငါတို့သုံးယောက် တွဲလိုးကြရအောင်”
ရဲမြင့်က အစ်မကို ခေါ်သည်။ အစ်မက ထလာသည်။
“အကုန်ချွတ်လိုက်”
အစ်မ ဆင်းလာသည်။ အဝတ်ချွတ်သည်။
“နမ်းရအောင်”
ရဲမြင့်က သူမကို နောက်ကနေ ဖက်ကာ မျက်နှာဆွဲလှည့်ပြီး နမ်းသည်။ အစ်မနို့ကို လှမ်းကိုင်သည်။ ထို့နောက် အစ်မကို နမ်းသည်။
“လျှာထုတ်”
ရဲမြင့်က ပြောသည်။ အစ်မ လျှာထုတ်ပေးတော့ လျှာကို စုပ်သံကြားရသည်။ စိုးစိုးဝေမှာ ခေါင်းလေး ငုံ့နေမိသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို လီးကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမ လီးကိုင်ပေးသည်။ ရဲမြင့်က သူ့နို့စို့ခိုင်းသည်။ စိုးစိုးဝေလီးကိုင်ပြီး နို့စို့သည်။ အစ်မလည်း ရဲမြင့်နို့နောက်တစ်လုံးကို စို့သည်။
“လာ ပြိုင်တူလေး စုပ်ကြ”
ရဲမြင့်ထကာ လီးထိုးပေးသည်။ အစ်မက စုပ်ဖို့ ဟန်ပြင်သည်။ စိုးစိုးဝေက ခေါင်းငုံ့နေမိသည်။ ရဲမြင့်က ဆွဲသည်။
“အနီးကပ်လေး”
ညီအစ်မနှစ်ယောက် လီးကို တစ်ယောက်တစ်ဖက် လျှာထုတ်ပြီး လျက်ပေးကြသည်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိစုပ်လိုက် လျက်လိုက်လုပ်သည်။ ရဲမြင့်က သူမပါးစပ်ထဲ လီးထိုးထည့်သည်။ သူမ စုပ်ပေးသည်။ မမက လပြွတ်ကိုင်သည်။ ရဲမြင့်က မမကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမကို လပြွတ်ကိုင်ခိုင်းသည်။
“ညီမလေးကို အဖုတ်ထဲ လီးဝင်ပုံလေး ပြလိုက်”
ရဲမြင့်က ပြောကာ ပက်လက်အိပ်ချသည်။ မမက တက်ခွသည်။
“အနီးကပ်ကြည့်”
အစ်မက တက်ခွလိုက်သည်နဲ့ လီးက မြုပ်သွားသည်။
“အကုန်ဝင်သွားပြီနော်”
“ကြည့်ကြည့်လိုက်”
သူမကို ပြောနေသည်။
“လာ ကိုကြီးနို့စို့”
သူမဆံပင်များကို ဖွရင်း ရဲမြင့်က ပြောသည်။ ထို့နောက် သူ့လျှာကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ ရဲမြင့်လျှာကို စုပ်ပေးသည်။
“လာ ခွလိုက်”
ရဲမြင့်က သူမအား တက်ခွခိုင်းသဖြင့် သူမလည်း တက်ခွလိုက်သည်။ ရဲမြင့်က သူမစောက်ပတ်ကို လျက်သည်။ မမက နောက်ကနေ ဆောင့်ချနေသည်။

“လီး စုပ်ပေးလိုက်ဦး”
ရဲမြင့်က သူမစောက်ပတ်လျက်ရင်း အစ်မကို တွန်းထုတ်သည်။ သူမ စုပ်ပေးသည်။ ရပြီ ခုနက မမလိုလုပ် ဟုပြောကာ သူမကို တက်ခွခိုင်းသည်။ သူမလည်း တက်ခွကာ လိုးချသည်။ မမက နို့စို့ပေးနေသည်။
“ကိုကြီးလီး ဘယ်ထဲရောက်နေလဲ ညီမလေး”
ရဲမြင့်က မေးသည်။ စိုးစိုးဝေ မဖြေပါ။
“ညီမလေးကို ကြည့်ပါဦး”
မမက ကြည့်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို လှမ်းကြည့်သည်။
“ကိုကို့လီး ဘယ်နားရောက်နေလဲ”
“ညီမလေး အဖုတ်ထဲ”
“သေချာကြည့်ပါဦး”
မမက ကြည့်သည်။
“စုပ်ပေးပါဦး”
မမက သူမအဖုတ်ကို ခဏဖယ်ကာ လီးကို ထုတ်သည်။ ထို့နောက် လီးထိပ်ကို စုပ်သည်။
“ညီမလေး အဖုတ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်”
မမက သူမအဖုတ်ထဲ လီးကို ထည့်ပေးသည်။ စိုးစိုးတွေ စောင့်ချပေးရပြန်သည်။
“ပြိုင်တူ နမ်းရအောင်”
ရဲမြင့်က ပြောသည်။ မမက ရှေ့တိုးသည်။ သူမလည်း ကုန်းချသည်။ ရဲမြင့်လျှာကို ပြိုင်တူ စုပ်နမ်းသည်။ ရဲမြင့် က သူမခါးကို ကိုင်ကာ ဆောင့်ချခိုင်းသည်။ သူမ ဆောင့်ချရင်း နမ်းသည်။
“မတ်တပ်ရပ်”
မမက ရပ်သည်။ အပေါ်ကုတင်စောင်းကို ကိုင်ကာ ကုန်းသည်။ ရဲမြင့်က နောက်ကနေ လိုးသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို ဖက်သည်။ နို့ကို စို့ခိုင်းသည်။ ရဲမြင့်က မမကို လိုးရင်း သူမအိုးကို ကိုင်ကာ လိုးသည်။
“မမနို့ကို ကိုင်ပေးလိုက်”
စိုးစိုးဝေက မမကို နောက်ကနေ ဖက်ကာ နို့ကို ကိုင်ပေးသည်။ ရဲမြင့်က မမပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီကာ တစ်ချက်ချင်း လိုးထည့်သည်။ နောက် ဆက်တိုက် လိုးသည်။ သူမကတော့ မမနို့ကို ကိုင်ထားသည်။ ရဲမြင့်က သူမကျောကို ဖိကာ မမကို ဖက်ထားခိုင်းသည်။ ထို့နောက် မမကို ဆက်တိုက်လိုးသည်။ မမ ပျော့ကျသွားသည်။ မမက လေးဖက်ထောက်ကုန်းသည်။ ရဲမြင့်က မမဘေးနား သူမကို ကုန်းခိုင်းသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို လိုးသည်။ ထို့နောက် မမအိုးကို နှိုက်သည်။ ရဲမြင့် မမကို ပြောင်းလိုးသည်။ သူမစအိုကို နှိုက်သည်။ ရဲမြင့်က မမဖင်ကို ဆက်လိုးသည်။ သူမဖင်ကိုလည်း ကစားသည်။ ဖင်ကို တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်လိုးပြီး သူမဆီ လာသည်။ ထို့နောက် သူမဖင်ကို လိုးသည်။ သူမဖင်ကို လိုးရင်း မမကို သူမပေါ် တက်ခွ၍ ကုတင်စောင်းကို ကိုင်ကာ ကုန်းခိုင်းသည်။ သူမက အောက်က ကုန်းသည်။ မမက အပေါ်က ကုန်းသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို လိုးရင်း မမဖင်ကို လျက်သည်။ ထို့နောက် မမကို တက်လိုးသည်။ မမဖင်ကို လိုးပြီး သူမကို ထပ်လိုးသည်။ မမကို သူ့နို့စို့ခိုင်းသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို မကိုင်တော့ဘဲ ဖင်ကို တောက်လျောက်လိုးသည်။ မမကို ဖက်ထားပြီး နို့ကို စို့ခိုင်းသည်။ ထို့နောက် သူမဖင်ထဲက လီးထုတ်ကာ မမကို စုပ်ခိုင်းသည်။ မမက စုပ်သည်။ ထို့နောက် သူမဖင်ကို ထပ်လိုးသည်။ မမက ကြည့်နေသည်။ သူမက လေးဖက်ထောက်ကာ အော်ညည်းနေရသည်။

“ပုံစံပြောင်းရအောင်”
ဆိုကာ မမနဲ့ ဘေးချင်းကပ်၍ ပက်လက်နေခိုင်းသည်။ မမကို ဖက်ထားခိုင်းသည်။ ရဲမြင့်က မမကို လိုးသည်။ သူမကို ကြည့်ခိုင်းသည်။ လီးထုတ်၍ ပြန်သွင်းတာ ခဏခဏ လုပ်သည်။ သူမစောက်ပတ် ပိုလျက်သည်။ မမကို လိုးသည်။ ရဲမြင့်သည် သူမစောက်ပတ်ကို ကစားသည်။ ပြီးလျင် သူမကို လာလိုးသည်။ သူမကိုလည်း ပက်လက်ထားလိုးသည်။ မမက ဘေးနားအိပ်နေသည်။
“ညီမလေး တော်တော်ကောင်းနေပုံပဲ”
ဟုတ်သည်။ သူမ လူးလှိမ့်နေရသည်။ အလိုးခံရင်း ရဲမြင့်ကို မျက်စောင်းထိုးမိသည်။ မမနဲ့ လက်ချင်းချိတ်ထားသည်။ မမနဲ့ အကြည့်ဆုံတိုင်း သူမ ဦးဆုံး မျက်နှာလွှဲသည်။ ထို့နောက် ရဲမြင့်က သူမကို ဇိမ်ပြေနပြေ လိုးသည်။ သူမစပထဲ လီးအဆုံးထိထည့်သည်။ အဆုံးထိထုတ်သည်။ ပြန်သွင်းသည်။ နောက် ဖင်ချသည်။ ထပ်၍ စောက်ပတ် ထပ်လိုးသည်။
“ပြီးတော့မယ် ပြီးတော့မယ်”
သူမ ပြီးခါနီးအချိန်ကို ရဲမြင့်သိသည်။ တကယ်လည်း ပြီးသွားသည်။ မမကို ဆက်လိုးသည်။ သူမ မမနို့ကို ကိုင်ပေးသည်။ မမကို ကြည့်သည်။ မမက မျက်စိမှိတ်ကာ ညည်းနေသည်။ မမလည်း ပြီးသွားသည်။ ရဲမြင့်က သူမကို လာလိုးသည်။ သူမမှာ သုံးခါလောက် ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ခုလည်း ပြီးခါစ နာနေသည်။ သို့သော် ရဲမြင့်က ထပ်ထည့်သည်။

“မင်းပြီးတာ ငါသိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ခုလို အရမ်းနာနေချိန် ခံရတဲ့အရသာကို သိအောင်လို့ ထပ်လိုးပေးတာ”
ရဲမြင့်က ပြောလည်းပြော လိုးလည်းလိုးသည်။ တော်တော်ကြာသည်။
“အဖုတ်ထဲ ပြီးထည့်ပြီနော်”
သူမက အစ်မကို ကြည့်သည်။ အစ်မက ခေါင်းညိတ်သည်။
“ညိုးသွားတဲ့အထိ ပြိုင်တူလေး လျက်ပေးကြပါဦး”
“မမ”
စိုးစိုးဝေက စိုးရွံ့စွာ ခေါ်လိုက်သည်။
“အဆင်ပြေပါတယ် ညီမလေး”
မိုးမိုးဝေက သူမခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရင်း ပြောသည်။ ထိုနေ့မှစ စိုးစိုးဝေတစ်ယောက် ညတိုင်း ရဲမြင့်နဲ့ အိပ်ပါတော့သည်။
“မင်းက သိလှချည့်လား”
နောက်တစ်နေ့၌ ခင်မောင်က စိုးစိုးဝေကို ကောင်းကောင်းကြီး အပြစ်ပေးလိုက်သည်။