လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (အပိုင်း ၄)

လယ်ကွင်းပိုင်ရှင်များ (၁၃)
သက်ဆိုင်သူအားလုံး # Credit

ခင်မောင်သည် နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း ကျောင်းသူ တစ်ဒါဇင်လောက်ကို ပတ်လိုးနေကျ ဖြစ်သည်။ ယခုနှစ်တွင်တော့ နုနုလှိုင်နဲ့ စိုးစိုးဝေ နှစ်ယောက်နဲ့ တစ်ပတ်ပြည့်လာသည့်အခါ သူမျက်စိကျသည့် အလှလေးကို ရှာသည်။ ကျောင်းသူလေး နာမည်က ရီရီလင်းဖြစ်သည်။ သူမ အပြစ်ရှိနေတာလည်းပါသည်။ လစာမပေးနိုင်သည့် ကျောင်းသူမျိုး နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း နှစ်ယောက် သို့မဟုတ် သုံးယောက်လောက်ကတော့ပါသည်။
“ရီရီလင်း”
“ရှန့်”
“ဆရာ့အိပ်ခန်းသိလား”
“ဟုတ်”
“အဲကို သွား”
သူ သီးသန့်ဖွင့်ထားသော အိပ်ခန်းက ၁၂ ပေတော့ ကျယ်သည်။ အခန်းထဲတွင် အလွန်ကြီးသည့် ကုတင်တစ်လုံးသာ ရှိသည်။ သူဝင်သွားတော့ ရီရီလင်းက ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသည်။ သူ ဆွဲဖက်ကာ နမ်းလိုက်သည်။ ရီရီလင်း အလိုက်သင့်ပါလာသော်လည်း ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေသည်။ သူမ ခေါင်းကို နှစ်ဖက်ညှပ်ကိုင်ကာ နမ်းသည်။ ထို့နောက် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ရီရီလင်း ပါလာသည်။ သူမ ကိုယ်လုံးကို ဖက်သည်။ ရီရီလင်း ခြေထောက်တွေ ရုန်းသည်။ သူ ရီရီလင်းကို တစ်ချက်ကြည့်သည်။ မဲ့နေသည်။ သူ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ကာ နမ်းသည်။

“သမီးအိမ်က ပေးတဲ့ လစာကို သမီးဘာသာ သုံး၊ ဆရာကလည်း သမီးလိုချင်ရင် မုန့်ဖိုးပေးမယ်”
ရီရီလင်း နားထောင်သည်။ ချက်ချင်း သဘောတူသည်။ ခင်မောင် ရီရီလင်းကို ကုတင်ပေါ် တွန်းတင်လိုက်သည်။ ရီရီလင်း အလိုက်သင့် လဲကျသည်။ သူက ရီရီလင်းပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ရီရီလင်း အလိုက်သင့် ကားပေးသည်။ ကျောင်းစိမ်းကို ပင့်လိုက်သည်။ ပင်တီဖြူဖြူတွေ့ရသည်။ သူ နမ်းသည်။ ထို့နောက် ချွတ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကို ကြည့်သည်။ ၁၄ နှစ်အရွယ်ပေမယ့် စဖုတ်က မည်းနေပြီ။ အင်း ဒီကောင်မလည်း မခေသည့်အထဲက ဖြစ်လိမ့်မည်။ စပကို အစပျိုးဖို့ လျက်ပေးလိုက်သည်။ ရီရီလင်းက ခေါင်းတော့ခါသည်။ မလျက်စေချင်။ ခင်မောင်က စပကို လျက်ရင်း နို့ကို ကိုင်သည်။ ရီရီလင်း အော်သည်။ နို့ကို ဖွကိုင်သည်။ ဆုပ်ကိုင်သည်။ နို့သီးခေါင်းကို ကိုင်သည်။
“အာ အ ဆ ဆရာ ငရဲကြီးမယ် အ ငရဲကြီးမယ်”
ခင်မောင်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်ထောင်ကာ စဖုတ်ကို ရှယ်လျက်ပေးသည်။ ရီရီလင်း ဖီးလ်တက်လာကာ ငြိမ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူအရမ်းတောင်နေပြီ ဖြစ်သဖြင့် ရီရီလင်းပေါင်ကို ထောင်ကာ လီးကို သွင်းလိုက်သည်။ ရီရီလင်း လူးလှိမ့်ကာ အော်သည်။ ရီရီလင်းပေါင်ကို ဆွဲကားပြီး လိုးသည်။ နို့နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်သည်။ ထို့နောက် ငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းသည်။ အားကုန် လိုးချသည်။ ရီရီလင်းက သူ့အား ပြန်ဖက်သည်။ သူလိုးပြီးနောက် ထကာ ရီရီလင်း အင်္ကျီကို ပင့်သည်။ ဘရာကို ဆွဲချသည်။ နို့သီးဖျားကို လက်ဖြင့် ခတ်ကစားသည်။ ထို့နောက် နို့သီးဖျားကို ချေကာ လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ အော်ညည်းရင်း ကော့တက်နေသည်။ သူ နို့ကို စို့သည်။ ရီရီလင်းက သူ့ကို ဖက်ထားသည်။ သူ တစ်လုံးချင်းစီ စို့သည်။ စပကိုလည်း တောက်လျှောက် လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ အော်နေသည်။ သူလိုးရင်း ရီရီလင်းကို ဆွဲထူသည်။ သူထိုင်သည်။ ရီရီလင်းကို အပေါ်ပို့သည်။ အောက်ကနေ အထိုင်လိုက် ဆောင့်လိုးတက်သည်။ ရီရီလင်းက သူ့လည်ပင်းကို ဖက်ထားသည်။ ရီရီလင်းက ရယ်လိုက် နာ၍ ညည်းလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ထို့နောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်သည်။ အကြည့်ချင်းဆုံသည်။ အကြာကြီးကြည့်သည်။ ထို့နောက် သူ ထပ်လိုးတက်သည်။ ရီရီလင်းမှာ ခေါင်းကို ရှေ့နောက် ရမ်းသည်။ သူလိုးရင်း ရီရီလင်း ဘရာကို ကိုက်သည်။ ရီရီလင်း ခေါင်းတွေ ခါနေသည်။ သူဘရာကို ရအောင်ချွတ်လိုက်သည်။

“နို့ကြီးမှာကြောက်တယ်”
ခင်မောင်က မိန်းကလေးစကား နားထောင်တတ်သူ မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ရအောင် စို့သည်။ ရီရီလင်းမှာ ခါရမ်းနေသည်။ နို့တွေစို့ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ ထို့နောက် လျှာချင်း စုပ်သည်။ သူလိုးတိုင်း ရီရီလင်း မျက်နှာမှာ မဲ့ကျသွားလိုက် ပြုံးလိုက် ဖြစ်နေသည်။ သူ့လီးကတော့ ရီရီလင်း စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ မြုပ်နေသည်။ ရီရီလင်းမှာလည်း အပေါ်ကသာ နေနေသည်။ သူမကိုယ်တိုင် ဆတ်ခနဲ တုန်ကာ ဆောင့်ဆောင့်ချသည်။ လိုးတာ မကြာသေးသော်လည်း ရီရီလင်းမှာ ချွေးစေးတွေ ပြန်နေသည်။ ခါးထိရှည်သော သူမဆံနွယ်လေးများက လေတွင် ယိမ်းနေသည်။ ရီရီလင်းမှာ ပြုံးလိုက် မဲ့လိုက်ဖြစ်နေသည်။ သူက အောက်ကို အိပ်ချလိုက်သည်။ ရီရီလင်း အလိုလို အပေါ်ရောက်သွားသည်။
“အား အို့”
ရီရီလင်းက လန့်နေသည်။ သူမ၏ ပျိုမြစ်နုနယ်သော မျက်နှာပေါ်က အလှတရားတွေက ပိုမို ထင်ရှား လှပလာသည်။ ရီရီလင်းက သူ့ကို အားနာနေပုံရသည်။ ဒါမျိုးက သူလိုးနေကျ ကျောင်းသူလေး တော်တော်များများ ဖြစ်နေကျပုံစံ ဖြစ်သည်။ သူ့အသက်က ၅၀ ကပ်နေပြီ။ ပြီးတော့ ဆရာဖြစ်သည်။ သူလိုးသည့် ကျောင်းသူလေးများက အလွန်ဆုံး ၁၅ နှစ်ဖြစ်သည်။ အများစုက ၁၄ နှစ်ဖြစ်သည်။ နည်းနည်းငယ်လျင် ၁၃ နှစ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လိုးနေသည့်အချိန်တိုင်း ကျောင်းသူလေးများက အပေါ်ကနေ နေရလျင် ရှက်သလိုလို အားနာသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ခုနားတုန်းက အားရနေသည့် မျက်နှာမှာ အားနာသည့် မျက်နှာသို့ ချက်ချင်း ပြောင်းသွားသည်။ ဝမ်းသာနေသည့် မျက်နှာမှာ ညိုးသွားသည်။ သူက ခြေနှစ်ဖက်ကို ထောင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ရီရီလင်း ဆောင့်ချသည်။ သို့သော်လည်း သူမမျက်နှာက အားနာသည့် အရိပ်အရောင် များစွာ တွေ့နေသည်။ သူက ရီရီလင်း ဗိုက်ကို ချုပ်ကိုင်ကာ အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။ ရီရီလင်းက အားနာသကဲ့သို့ စောက်ပတ်လည်း နာသဖြင့် အော်သည်။ သူ နို့ကို ပြောင်းကိုင်သည်။ အောက်ကနေ မနားတမ်း ဆောင့်တက်သည်။ သူ လွတ်လိုက်သည်။ ရီရီလင်းကို ဆွဲဖက်သည်။
“ငရဲကြီးမှာ ကြောက်တယ်ဆရာ”
“မကြောက်နဲ့ သမီး စိတ်ကို လွတ်ထား၊ လိုးတာကိုပဲ တွေး”
သူက စာသင်နေကျ ဖြစ်၍ စာသင်မိပြန်သည်။ သူ ဆောင့်တက်နေစဉ်ပင် ရီရီလင်း ပြီးသွားသည်။ ရီရီလင်း တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေသည်။ တုန်ခါနေသော ရီရီလင်းခါးကို ကိုင်၍ သူ ဆက်လိုးသည်။ သူ တွန်းချလိုက်တော့ ရီရီလင်းခမျာ ဘေးတွင် ပုံကျသွားသည်။ သူဆွဲထူသည်။ အောက်ကို ခေါ်သည်။ ထို့နောက် ရီရီလင်း ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ အစတော့ သူလိုးသည်။ နည်းနည်းအဆင်ပြေတော့ ရီရီလင်းကို ပါးစပ်နဲ့ လိုးခိုင်းသည်။ ရီရီလင်း ငြိမ်သွားလျင် သူက ခေါင်းကို ဆွဲကိုင်ကာ ဆောင့်သည်။ ထို့နောက် နံရံကပ်မှန်ရှိသည့် အလှပြင်ခုံသို့ခေါ်သွားသည်။ ရီရီလင်း စပကို နှိုက်သည်။ ရီရီလင်း စောက်ရည်တွေ ပြန်ရွှဲလာသည်။ ထို့နောက် မှန်ထဲကို ကြည့်ခိုင်းကာ နောက်ကနေ အရပ်လိုက် ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးသည်။ ရီရီလင်းက မှန်ကို ကြည့်သည်။ သူက ဆောင့်သည်။ ရီရီလင်းမှာ အစကလို မပြုံးနိုင်တော့။ အော်သာ နေရသည်။ သူလည်း ခပ်ပြင်းပြင်းလေး လိုးသည်။ လိုးရင်း ရီရီလင်း ပေါင်တစ်ဖက်ကို အပေါ်မ,တင်သည်။ ဆက်လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင်ခါနေသည်။ ထို့နောက် သူက ရီရီလင်းပေါင်နှစ်ဖက်လုံးမ,ကာ လိုးသည်။ ရီရီလင်းက မှန်တင်ခုံတွင် မှောက်သည်။ မှန်ကြည့်ရင်း အလိုးခံရသည်။

“ဖင်ချမယ် ခလေး”
သူ ရီရီလင်းကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရီရီလင်းက ဖင်လေး ကော့ပေးထားသည်။ သူက ဖင်ကို လျက်သည်။ အိုးကို နမ်းသည်။ ရီရီလင်းမှာ တုန်ခနဲ မြှောက်မြှောက်တက်သွားသည်။ ထို့နောက် သူက ဖင်ထောင်ပေးထားသော ရီရီလင်းကို ဖင်လိုးသည်။ ဖင်အချခံရသော ရီရီလင်းက ရှေ့ပိုင်း လူးလှိမ့်နေသည်။ ခေါင်းကို ဘယ်ညာ ရမ်းသည်။ အိပ်ယာခင်းကို ကျုံးကိုင်သည်။ သူကတော့ ဖင်ကို လီးအဆုံးထည့် ကျုံးသည်။ ရီရီလင်းမှာ အကြာကြီး လူးလှိမ့်နေသည်။ ထို့နောက် ကုတင်အောက်ဆင်းကာ အရပ်လိုက်နေခိုင်းပြီး ပေါင်တဖက်မ,ကာ တစောင်းလိုးသည်။ နို့ကို ကစားသည်။ ရီရီလင်းမှာ အော်ညည်းနေတော့သည်။
“နာတယ်ဆရာ နာတယ် အ အု အ”
သူကတော့ နာတာ မနာတာ နားမလည်။ ရီရီလင်းပေါင်ကို မ,ချီ၍ ပခုံးနဲ့ထမ်းကာ လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ တုန်နေသည်။ သူလီးကို ချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်သွားနေသည်။ ရီရီလင်း ကွတကွတရောက်လာသည်။ အပေါ်ကနေ ခွသည်။ စဖုတ်ထဲ လီးထည့်ကာ ဆောင့်ချသည်။ သူထ၍ ရီရီလင်းခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ ရီရီလင်းက သူ့လည်ပင်းကို ဖက်သည်။ သူ အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။
“ရီရီလင်း”
“နောက်ပြန်လှည့်”
သူခိုင်းသည့်အတိုင်း ရီရီလင်း လုပ်သည်။ လီးကို ချွတ်သည်။ သူအိပ်ချတော့ ရီရီလင်းက သူ့ကို ဖင်ပေးကာ လီးပေါ် ထိုင်ချသည်။ သူအောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။ သူဒူးထောင်ပြီး ဆောင့်တက်တော့ ရီရီလင်းက သူ့ဒူးကို ကိုင်ထားသည်။ သူဆောင့်တက်ရင်း ရီရီလင်းကို ဘေးတွန်းချသည်။ ရီရီလင်း လဲကျသည်။ ထို့နောက် သူ ရီရီလင်းကို ပက်လက်လိုးသည်။ ရီရီလင်းက ကားပေးသည်။ နောက် သူ ရီရီလင်း အိုးအောက် သူ့ပေါင်ကို ထည့်သည်။ ရီရီလင်းကို ကော့တက်နေအောင် ထားကာ လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ အကော့လိုက်ဖြစ်ကာ အော်သည်။ နောက် ရီရီလင်း မခံနိုင်ဘဲ နောက်ကို အတင်းဆုတ်သွားသည်။ သူကတော့ ရီရီလင်းကို ဆက်အိပ်ခိုင်းကာ ပေါင်ကို ဆွဲကားပြီး ဆက်လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ သူ့ကို မနိုင်၍ အောင့်ခံသည်။ သူ့အား အားကုန်တွန်းသည်။ သူကလည်း အားကုန်ဖိကာ လိုးသည်။ သူ ရီရီလင်း လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ လိုးသည်။ ရီရီလင်းမှာ သူ့ကို ကြည့်လိုက်တခါ မကြည့်လိုက်တခါ ဖြစ်သွားသည်။ ပါးစပ်လည်း မပိတ်နိုင်တော့။ သူလည်း အဆုံးသတ်ချင်လာသဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးသည်။ ထို့နောက် ရီရီလင်း နှုတ်ခမ်းသို့ လီးထိပ်ကပ်ကာ ကွင်းတိုက်သည်။ ချက်ချင်းပင် လီးရည်များ ရီရီလင်းနှုတ်ခမ်းပေါ် ပေကျံကုန်သည်။ သူ လီးဖြင့် သုတ်၍ ရီရီလင်း ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ ရီရီလင်းက စုပ်သည်။ သူ့လီးရည်များ ရီရီလင်းနှုတ်ခမ်းပေါ် ပြောင်သွားသည်။

“ကလေးက ကျွမ်းကျင်သလိုပဲ”
သူရီရီလင်းကို ဖက်ပြီး မေးသည်။
“သမီးလား”
ရီရီလင်းက ပြန်မေးသည်။
“သမီးက မနှစ်က ဒီကျောင်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အဲဒီမှာလည်း သမီးက လစာ မပေးနိုင်ဘူး၊ ဒါနဲ့ သမီးက”
ဆရာက နောက်တစ်နေ့တွင် ကျူရှင်ခ ယူလာပါရန် ပြောသဖြင့် ရီရီလင်းတစ်ယောက် ထိုနေ့ ကျောင်းမသွားရဲပါ။ ကျောင်းမသွားရဲသော်လည်း အိမ်တွင် မနေရဲပါ။ ထို့ကြောင့် အိမ်ကနေ ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်လာခဲ့သည်။ တစ်နေရာရောက်တော့ ဝမ်းနည်းသဖြင့် ထိုင်ချလိုက်သည်။ မျက်ရည်ကလည်း ပါးကနေ အလိုလို စီးကျလာသည်။
“ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ”
နှုတ်ခမ်းမွေးပင် ဖြူနေပြီဖြစ်သော လူကြီးတစ်ယောက်က လာမေးသည်။ သူမ ဘာမှ မပြောနိုင်။
“လာ မငိုနဲ့ ထ ထ၊ လာ”
သူမကလည်း ဝမ်းနည်းလွန်းသည့်စိတ်ကြောင့် ဘုမသိ ဘမသိ ပါသွားသည်။ အခန်းတစ်ခုတည်း ရောက်သွားသည်။
“ဘာလို့ ငိုနေတာလဲ သမီးလေး”
သူမ အငိုတိတ်သွားသော်လည်း ဘာဖြေရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
“ပြောပါဦး သမီးရဲ့”
“ကျူ ကျူရှင် ကျူရှင် ဖိုးမရှိလို့”
“ပိုက်ဆံမရှိလို့ပေါ့”
“ဟုတ်”
“ပိုက်ဆံရချင်လား”
“ရှင့်”
ရီရီလင်း နည်းနည်းတော့ အံ့အားသင့်သွားသည်။ ပိုက်ဆံပေးမည်လား မသိ။
“သမီးရဲ့ လယ်ကွက်ကို ရောင်းလိုက်ပေါ့ သမီးရဲ့”
“သမီးမှာ လယ်ကွက် မရှိပါဘူး၊ အိမ်တောင် သူများအိမ် ငှါးနေရတာ”
“ဟား ဟား ဟား ဟား”
ထိုလူကြီး ရယ်သည်။ ထို့နောက် သူမကို စေ့စေ့ကြည့်သည်။ တကယ်တမ်း သူမအား လှ မလှကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမက အလှကြီးမဟုတ်သော်လည်း အဖြစ်တော့ ရှိသည်။ ရွက်ကြမ်းရေကြိုအလှမျိုးလည်း မဟုတ်။ သူများနဲ့ မတူသည့် အလှတော့ ရှိသည်။
“သမီး မတ်တပ်ရပ်ပြပါဦး”
ရီရီလင်း ကြောင်တိကြောင်ကန်း မတ်တပ်ရပ်သည်။
“ဟိုဘက်လှည့်”
ထိုလူကြီးက သူမှကို လှည့်ခိုင်းပြီး သူမအိုးကို ကြည့်သည်။ သူမကတော့ ဘာမှ မသိ။ ပြန်ထိုင်ဆိုသဖြင့် သူမပြန်ထိုင်သည်။ သူမအားခေါ်လာသည့် အဘိုးကြီးမှာ အသက်အားဖြင့် ၆၅ နှစ်ရှိပြီ။ မနက်လမ်းလျှောက်ထွက်ရင်း လမ်းတွင် ငိုနေသည့် မိန်းကလေးကို သူက ချက်ဆို နားခွက်မီးတောက်သည့် လူစားပီပီ သိလိုက်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူက ဖူးပွင့်ဆိုသည့် တည်ခိုးခန်းပိုင်ရှင် ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူ့တည်းခိုခန်းက သူက လိုက်ဖက်အောင် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ အဖူးမှန်သမျှ ပွင့်ရမည်။ ထို့ကြောင့် ဖူးပွင့်ဟု ပေးထားသည်။ သူက ဖူးသစ်စ မိန်းကလေးများကို မရရအောင် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ခေါ်ယူကာ သူကိုယ်တိုင်ဖြစ်စေ သူ့အသိဖောက်သည်ကို ဖြစ်စေ ဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ မိန်းကလေးများ ပွင့်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့တည်းခိုခန်းကို ဖူးပွင့်ဟု ပေးထားသည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အမူအရာ ကြည့်သည်နှင့် အပျိုစစ်မစစ် သိသည်။ သို့သော်လည်း သူက အိုးရှိသည့် မိန်းကလေးမှ ဖွင့်ချင်သူဖြစ်ရာ ရီရီလင်းကို အိုးရှိမရှိ သေချာချင်သဖြင့် ထရပ်ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“သမီးပေါင်ကြားထဲက ပစ္စည်းဟာ သမီးလယ်ကွက်ပေါ့”
“ဟုတ်”
ရီရီလင်းက ကြောင်နေသေးသည်။ ဖူးပွင့်တည်းခိုခန်းပိုင်ရှင် ဦးဌေးဝင်းကတော့ သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ ရီရီလင်းရင်သားကို စမ်းကြည့်သည်။ ရီရီလင်းက ကြည့်နေသည်။ ရီရီလင်းပါးကို ကိုင်သည်။ ရီရီလင်း နားရွက်ကို ကိုင်သည်။ ရီရီလင်း ပါးကို ကိုင်သည်။ ရီရီလင်း မငြင်း။ လည်ဂုတ်တွေ စမ်းသည်။ ရီရီလင်း မျက်နှာကတော့ ကြောက်နေသဖြင့် အရိပ်အရောင် တစ်ခုမှ မတွေ့။ ရီရီလင်း၏ ပါးကို လက်ဝါးဖြင့်ပွတ်လိုက် လက်ခုံဖြင့် ပွတ်လိုက် လုပ်သည်။ ထို့နောက် ရီရီလင်း၏ နို့ပေါ် လက်တင်ကာ ပွတ်သပ်သည်။ ရီရီလင်းက ငြိမ်နေသည်။ နားရွက်တွေ ပြန်ကိုင်ပေးသည်။ ရီရီလင်း ပါလာသည်။ ပခုံးကို ဖက်လိုက်သည်။ ပါးကို နမ်းသည်။ ရီရီလင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းသည်။ အေးစက်နေသည့် ရီရီလင်း နှုတ်ခမ်းက သူ့နှုတ်ခမ်းထဲ ပျော့ခွေလျက် ပါလာသည်။ သူ ထိုင်ချကာ ရီရီလင်း ပေါင်ကို ပွတ်သည်။ ထို့နောက် ထမိန်ကိုလှန်သည်။ ပင်တီပေါ် ပွတ်သည်။ အက်ကြောင်းကြားထဲ လက်ညိုးထည့်သည်။ ရီရီလင်းပေါင်က စုနေသဖြင့် နည်းနည်းဆွဲကားလိုက်သည်။ ရီရီလင်း အလိုက်သင့်ပါလာသည်။ သူပေါင်တွေ ပွတ်သည်။ စောက်ဖုတ် အက်ကြောင်းကို ပွတ်သည်။ ပြီးလျင် ဗိုက်ကို ပွတ်သည်။ ချက်ကို ကစားသည်။ အပေါ်ကို ပွတ်တက်ကာ နို့ကိုကိုင်သည်။ အင်္ကျီထဲကနေ နို့ကိုင်ရင်း အင်္ကျီကို ပင့်တင်လိုက်သည်။
ရီရီလင်းမှာ ကြောက်လည်းကြောက်သည်။ လန့်လည်းလန့်သည်။  သို့သော်လည်း ထိုလူကြီး၏ အထိအတွေ့က နူးညံ့သိမ်မွေ့လှသည်။ သူမနို့သီးခေါင်းကို ပွတ်သပ်တော့ ယားလိုက်သည် ဖြစ်ခြင်း။ ထိုလူကြီးက နောက်နို့သီးခေါင်းထပ်စမ်းသည်။ နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ ကစားသည်။ ရီရီလင်းတစ်ကိုယ်လုံးအကြောတွေ လှုပ်ခတ်နေသည်။ လက်ကို ရင်ဘတ်ပေါ်သာ တင်ထားသည်။ ထိုလူကြီး ထားသည့်အတိုင်း ရှိနေသည်။ နို့တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး စမ်းသည်။ နောက် လျှာဖျားနဲ့ လျက်သည်။ နို့သီးခေါင်းကိုပဲ ကိုင်သည်။ ထိုလူကြီးက သူမပင်တီကို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် ပင်တီထဲ လက်လျိုထည့်သည်။ ပြီးလျင် သူမပိပိကို စမ်းသည်။ ရီရီလင်းမှာ မေးလေးထောက်ပြီး ငြိမ်နေမိသည်။ သူမ၏ ပိပိကို သူ့လက်ကြီးဖြင့် ပွတ်သပ်သည်။ နှယ်သည်။ မွှေ့သည်။ ရီရီလင်းမှာ မျက်လွှာလေးချကာ ပေါင်ကြားကို မကြည့်ရဲ ကြည့်ရဲ ခိုးခိုးကြည့်မိသည်။ ဦးဌေးဝင်းက လက်ခလယ်ဖြင့် စောက်ပတ်အက်ကြောင်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပွတ်သည်။ ဦးဌေးဝင်းက သူမကို ထူသည်။ သူမလည်း ထသည်။ ထရပ်လိုက် ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ဦးဌေးဝင်းက နားရွက်များ လည်တိုင်များကို နမ်းသည်။ နို့ကို ကိုင်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ် သူမကို တင်လိုက်သည်။ ထမိန်ကိုပင့်သည်။ ပင်တီကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်သည်။ ထို့နောက် သူမစပကို ပွတ်သည်။ လက်ချောင်းဖျားအကုန်ထည့်ကာ ပွတ်သည်။ စောက်ပေါက်ထဲ တစ်ချက်ချက် လက်ခလယ်ကို သွင်းသည်။ နို့ကိုတစ်ဖက်ကိုင်သည်။ ပွတ်သပ်သည်။ ဗိုက်ကို ပွတ်သပ်သည်။ စပကို ဖြဲသည်။ ပွတ်သပ်သည်။ ရီရီလင်းမှာ ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်လျက် မလှုပ်မယှက် နေနေမိသည်။ ဦးဌေးဝင်းက လက်နှစ်ချောင်းဖြင့် စပကို ပွတ်သည်။ ဦးဌေးဝင်းက လက်ဖြင့် တစ်ချီပြီးအောင် လုပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သူမကို ထူသည်။ လီးကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ သူမလည်း ဦးဌေးဝင်ပေါင်ကြားကို ပွတ်သည်။ ဦးဌေးဝင်းက ဘောင်းဘီချွတ်ပေးသည်။ လီးပေါ်လာတော့ သူမကို ငုံခိုင်းသည်။ ဦးဌေးဝင်းက ပါးစပ်ကို လိုးသည်။ ပါးစပ်ထဲ တစ်ချီပြီးသည်။ လီးရည်ထွက်တော့ သူမကို ဖိထားသည်။ သူမ မြိုမချရဲ။ အင်္ကျီပေါ် ထွေးချသည်။ ထို့နောက် ဦးဌေးဝင်း သူမကို လိုးသည်။ သူမပက်လက်နေကာ ခံပေးသည်။ ဦးဌေးဝင်းက အားရပါးရ လိုးသည်။ အကြာကြီး လိုးသည်။ ဦးဌေးဝင်းက လိုးရင်း နို့တွေ ဘာတွေ စို့သည်။ ရီရီလင်း ခေါင်းလေးမော့ လက်ကို ဘေးတွင်ထားကာ မျက်လုံးလေးမှိတ်လျက် ငြိမ်ခံသည်။ ဦးဌေးဝင်းက အသေကြုံးသည်။ ထို့နောက် သူမကို အပေါ်က နေခိုင်းသည်။ သူမ မှောက်လျက်နေပြီး နောက်ပြန်နေပေးသည်။ ဦးဌေးဝင်းက သူမအိုးကိုကိုင်လျက် ပြန်ဆောင့်ချသည်။ နောက်ပြန်လက်ထောက်က အောက်ကနေ ဆောင့်တက်သည်။ ရီရီလင်းမှာ အော်နေမိသည်။ ဦးဌေးဝင်းက စိမ်ထားပြီး သူမနို့ကိုင်ကာ နောက်ကျောကို နမ်းသည်။ ပြီးလျင် ထပ်ကုန်းခိုင်းသည်။ နောက်ကနေ လိုးသည်။ ရီရီလင်း ငြိမ်၍ ကုန်းပေးသည်။ ကြိတ်မှိတ်ခံသည်။ အံကြိတ်သည်။ လက်သီးဆုပ်ထားပြီး အိပ်ယာခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဦးဌေးဝင်းက သူမလက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပြန်ဆွဲ၍ လိုးသည်။ ငြိမ်သိမ်နေသော ကျွန်းကုတင်ကြီးပင် လှုပ်ခတ်နေသည်။ နောက် သူမကို တစောင်းထားကာ နောက်ကနေ ဆက်လိုးသည်။ သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို အပေါ်မ,တင်ထားသည်။ သူမနို့ကို ကိုင်သည်။ ရီရီလင်းမှာ မျော့နေသည်။ ဦးဌေးဝင်းက အသားကုန် ကြုံးလိုးသည်။

“စနေ တနင်္ဂနွေ ‌‌ ‌နေ့တိုင်း လာနော်”
ရီရီလင်း ခေါင်းညိတ်သည်။ ဦးဌေးဝင်းက ကျူရှင်ဖိုးသာမက မုန့်ဖိုးတွေပါ ပေးသဖြင့် ရီရီလင်းတစ်ယောက် စနေတနင်္ဂနွေလည်း ကျောင်းဆိုကာ တည်းခိုခန်းကို နေ့တိုင်းသွားသည်။ ထိုတည်းခိုခန်းကို မသွားရသေးသဖြင့် ရီရီလင်း ဘိုင်ပြတ်နေချိန် ဆရာက ခေါ်သဖြင့် ရီရီလင်းလည်း အမေပေးသည့် လယ်တစ်ကွက်ကို ကျောင်းစရိတ် လုပ်ရသည်။
ခင်မောင်သည် နှစ်သစ်တွင် ကျောင်းသူလေးများဖြစ်သည့် နုနုလှိုင်၊ စိုးစိုးဝေနဲ့ ရီရီလင်းသုံးယောက်ကို လိုးပြီးသည့်နောက် အသစ်ထပ်ရှာသည်။ ကျောင်းသူအသစ်လေးနာမည်က မြတ်နိုးဖြစ်သည်။ မြတ်နိုးကတော့ သူစာသင်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ထားသည်။ ထို့နောက် လမ်းလျှောက်ရင်း သူမအနီးတွင်ရပ်ကာ မသိမသာလေး ထိထားကြည့်သည်။ ပခုံးထိသည်။ ကျောထိသည်။ ဘာမှ ဆိုးဆိုးရွားရွား မတုန့်ပြန်။ ကောင်မလေးက ဝဝဖြိုးဖြိုး အိုးကောင်းကောင်းလေး ဖြစ်သည်။
မြတ်နိုးက သိသည်။ ရိပ်လည်း ရိပ်မိသည်။ ဆရာက နုနုလှိုင်၊ စိုးစိုးဝေနဲ့ ရီရီလင်းတို့ကို ခေါ်ထားတတ်သည်။ ထို့နောက် နှစ်နာရီနီးပါးကြာမှ ထိုကောင်မလေး သုံးယောက်က ပြန်ရောက်လာတတ်သည်။ ဆံပင်များ ပြန်ဖြီး၍ အဝတ်အစားများ သေချာပြန်ပြင် ဝတ်လာကြသော်လည်း တမင်လုပ်လာကြမှန်း သိသည်။ ထို့နောက် ဆရာက မိမိအား ခေါ်ဖို့ ချောင်းနေသည်ကိုလည်း သိသည်။ မိန်းကလေး၏ ဉာဉ်ကိုက မိမိအား မည်သူ ဘာလုပ်ချင်နေသည်ကို သိတတ်သည့်အမျိုးဖြစ်သည်။

ယခင်နှစ်။ သူမ ခုနှစ်တန်းသာ ရှိသေးသော နှစ်ကဖြစ်သည်။ သူမက တခြားသူထက် ထွားသည်။ လှလည်း လှသည်။ ရည်းစားလည်းများသည်။ ရည်းစားများတော့ မိမိကို ရိုးရိုးသာမန်ချစ်ချင်သူရော မိမိဘဝကို အပိုင်ကြံချင်သူတွေရော ပါသည်။ တစ်နေ့တွင် ကိုကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ချစ်သူဖြစ်သည်။ ထိုကိုကြီးက သူမ၏ အဖြေရရချင်း သူမကို ဖက်သည်။ ဖက်ပြီး ပါးတွေ နမ်းသည်။ သူမက ထိုကဲ့သို့ အလုပ်မခံရဖူးသဖြင့် နည်းနည်းတော့ ကြောက်သွားသည်။ သို့သော်လည်း ထိုကိုကြီးကို သူမ မရှောင်ဖြစ်။ ကိုကြီးက သူမကို နမ်းတာ ကြမ်းလာသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအနမ်းမျိုး တစ်ခါမှ မခံဖူးသဖြင့် သူ ယဇ်မူးသည်။ ကိုကြီးက ပါးကို နမ်းပြီးလျင် နဖူးကို နမ်းတတ်သည်။ ပြီးလျင် မျက်ခုံးကမှအစ ကိုကြီးက နမ်းတတ်သည်။ ထိုအခါ သူမက ကိုကြီးရင်ခွင်ထဲ ပျော့ခွေကာ ပါသွားတတ်သည်။ ကိုကြီးက သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ အစပိုင်းက သူမ ပြန်မစုပ်သော်လည်း နောက်တော့ သူမ ပြန်စုပ်နမ်းဖြစ်လာသည်။
“ကလေး”
“ကိုကြီး”
“လျှာလေးထုတ်”
“အမ်ဟမ်”
သူမက လျှာတစ်လစ်လေး ထုတ်သည်။ ကိုကြီးက ခေါင်းခါသည်။ ကိုကြီးက လျှာအရှည်ကြီး ထုတ်ပြသည်။ သူမလည်း လျှာထုတ်ပြလိုက်သည်။ ကိုကြီးက လျှာချင်း လာထိသည်။ သူမ တွန့်သွားသည်။ ကိုကြီးက သူမကို ကြည့်ရင်း လျှာဆက်ထုတ်ထားသည်။ သူမလည်း လျှာအသာပြန်ထုတ်ပေးသည်။ ကိုကြီးနဲ့ လျှာချင်း ပွတ်ကြသည်။ ကိုကြီးက သူမလျှာကို စုပ်သည်။ မြတ်နိုးတယောက် မိန်းမောကျသွားသည်။ ကိုကြီးက သူမခါးကနေ အောက်ကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမအိုးကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမ မကြောက်တော့သလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုကြီးက သူမအိုးကို ညစ်ကစားသည်။ သူမ အသာလေး ငြိမ်နေမိသည်။ မြတ်နိုးစိတ်တွေ ကမောက်ကမဖြစ်နေသည်။ ကိုကြီးက သူမကိုလွတ်ပေးသည်။
“ခလေး ပြန်တော့နော် မိုးချုပ်နေပြီ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက် စိတ်မရိုးမရွဖြစ်ကာ ပြန်သွားသည်။ ပေါင်ကြားတွင် အရည်တမျိုး စိုနေသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေမှန်းလည်း မသိ။ စိတ်ကလည်း မငြိမ်။ ထိုည စာပင် ကျက်မရ။ နောက်တစ်နေ့။ ကိုကြီးက သူမကို ထူးထူးဆန်းဆန်း သူ့ပစ္စည်းကြီး ပြသည်။
“ကလေး ကျောင်းလစ်ရအောင်လေ”
မနေ့ညက ကိုကြီး လုပ်တာကြောင့် စိတ်မပါသည့်အတူတူ ကိုကြီး ပြောသလို ကျောင်းလှစ်သည်။ ကိုကြီးက တိုက်ခန်းတစ်ခုထဲ ခေါ်သွားသည်။ သူမကို ထိုင်ခုံပေါ် ထိုင်ခိုင်းသည်။ ထို့နောက် ကိုကြီးက သူ့ဘောင်းဘီထဲကနေ လီးကြီးကို ထုတ်ပြသည်။
“ဘာရီးလဲ”
“ကြည့်လေ”
“ကလေး ကြောက်တယ်”
“ကလေး မြင်ဖူးအောင် ပြတာပါ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက် ဒူးတွေ တုန်လာသည်။ အကြောအချင်တွေ တင်းလာသည်။ လီးကြီးကို မကြည့်ရဲ ကြည့်ရဲ ကြည့်သည်။ မျက်နှာလွဲသည်။ ကိုကြီးက ဘာမှ မလုပ်ပဲ ပြပဲ ပြထားသည်။ သူမ ခေါင်းငုံ့သည်။ မော့ကြည့်သည်။ လီးကြီးက တန်းနေသည်။ မည်းတူးနေသော်လည်း ထိပ်က ရဲနေသည်။ မြတ်နိုး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထမိန်ကို ဖိသလိုလိုနဲ့ အဖုတ်ကို ဖိထားမိသည်။ အဖုတ်က ဖိထားသော်လည်း ယားလာသဖြင့် မနေနိုင်။ ပေါင်ချင်းထိလိုက် ကားလိုက် လုပ်သည်။ မြတ်နိုး အသက်ရှူမဝသလို ဖြစ်လာသည်။ မောလာသည်။ လက်ဖြင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားမိသည်။ ကိုကြီးက နည်းနည်းတိုးလာသည်။ လီးကြီးက နီးလာသည်။ မြတ်နိုးတစ်ယောက် လက်တွေ တုန်နေသည်။ မနေ့ညက ကိုကြီး လျှာချင်း နမ်းပေးတာရော အိုးကိုင်ပေးတာရောကြောင့် မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေသည်။ ကိုကြီး လီးကြီးကို ကိုင်ကြည့်ချင်သည်။ မြတ်နိုး လက်ကို စလိုးမိုးရှင်းမြောက်သည်။ ကိုကြီးကလည်း ကပ်လာပေးသည်။ လက်က တဖြည်းဖြည်း မြောက်သည်။ လီးနား နီးလာသည်။ လက်ညိုးကို ကိုက်၍ အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ လီးကို ထိလုထိခင် ကိုင်သည်။ လီးကို ထိလိုက်တော့ ကိုကြီးက နောက်ဆုတ်သွားသည်။ သူမ အကြည့်က လီးအပေါ် မခွာနိုင်တော့။ နှုတ်ခမ်းတွေ ခြောက်လာသည်။ ရေငတ်သလို ဖြစ်လာသည်။ မြတ်နိုး ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ထိသည်။ ကိုကြီးက မလှုပ်မယှက် ရပ်နေသည်။ လီးကြီးက နှုတ်ခမ်းပေါ် နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သူမ ပြန်ဆုတ်သည်။
“အင့်”
သူမ ညည်းမိသည်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိကာ အောက်နှုတ်ခမ်းဖြင့် အသာထိသည်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိရင်း သူမ တုန်နေသည်။ လီးက ထောင်လာသည်။ သူမမော့တော့ နှုတ်ခမ်းနဲ့ လီးထိသည်။ ထိရုံလေး အသာထိကာ စုပ်နမ်းသည်။ လီးအောက်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်ထိပေးသည်။ မြတ်နိုး တုန်နေဆဲဖြစ်သည်။ မောလည်း မောသည်။ အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်သည်။ လီးကြီးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိပြီး ပြန်ကြည့်သည်။ လျှာထုတ်ချင်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ထိရင်း လျှာထုတ်သည်။ နောက် ထိပ်ကို ငုံလိုက်သည်။ ကိုကြီးက ပြန်ဆုတ်သည်။

ကိုကြီးပေါင်ကို အသာကိုင်လိုက်သည်။ ပါးစပ်ဟကာ ထပ်စုပ်သည်။ ကိုကြီးက နောက်ကို ဆတ်ဆို ဆုတ်သည်။
“အင့်”
မြတ်နိုး ရှက်လည်း ရှက်သည်။ ကြောက်လည်း ကြောက်သည်။ ထို့အတူ ဘာဖြစ်နေမှန်းလည်း မသိသော စိတ်တွေက သူမကို အနိုင်ယူသည်။ သူမ လီးကို ဖမ်းစုပ်လိုက်သည်။ အဆုံးထိ ငုံသည်။ လျှာတွေနဲ့ လျက်သည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို စုပ်ပစ်သည်။ မြတ်နိုး ချွေးစေးတွေပင် ပြန်လာသည်။ လီးကို တောက်လျှောက် စုပ်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ပင် လိုးပေးမိသည်။ ဘေးကနေလည်း ပတ်စုပ်သည်။ လျက်သည်။ ရှေ့တည့်တည့်ကနေ စုပ်သည်။ တံတွေးများပင် စီးကျနေသည်။ နောက် လီးကို အဆုံးထိ ငုံထားလိုက်သည်။ မောတော့ ပါးစပ်နဲ့ အသက်ခဏ ရှူသည်။ ပြီးလျင် ပြန်စုပ်သည်။ တံတွေးတွေလည်း စီးကျနေသည်။ အဆုံးထိ ကြိုးစားစုပ်သည်။ မြတ်နိုးတစ်ယောက် မိမိကိုယ်ကို မိမိ ဘာလုပ်နေမှန်း မသိသော်လည်း လီးကိုတော့ အားပါးတရ စုပ်နေမိသည်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ အဝအလင် စုပ်နေမိသည်။

“ကလေး”
ဆိုကာ ကိုကြီးက သူမပခုံးကို ဆွဲထူသည်။ သူမ ထကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်သည်။ လျှာချင်း စုပ်သည်။ ကိုကြီးက သူမနို့တွေကို ကိုင်သည်။ သူမ သတိတရ နို့ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်သည်။ မြတ်နိုး နို့ကြီးမှာတော့ ကြောက်သည်။ သို့သော်လည်း အကိုင်ခံချင်သည်။ ကိုကြီးက သူမညာဘက်နို့ကနေ ဘယ်နို့ကို ပွတ်သပ်သည်။ သူမ အင်္ကျီက နှစ်ထပ်ဖြစ်သည်။ ဘရာလည်း ပါသည်။ ကိုကြီးက အပေါ်ကနေ ဖိကာကိုင်သည်။ ကိုကြီး အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ သူမ အလိုက်သင့် နေပေးမိသည်။ အတွင်းရင်ခံကို ထပ်ချွတ်သည်။ သူမ လိုက်လျောပေးသည်။ ကိုကြီးက ဘရာပေါ်ကနေ နို့ကိုကိုင်သည်။ ညာနို့ကို ကိုင်ပြီး ဘယ်နို့ကို စုပ်နမ်းသည်။ ထို့နောက် ကိုကြီးက သူမ ကျောင်းစိမ်းထမိန်လေးကို ချွတ်သည်။ ကိုကြီးက သူမကို ဖက်ကာ ချိုင်းကြားကနေ နို့ကို လှမ်းကိုင်သည်။ တစ်ဖက်က ပေါင်ကြားကို နှိုက်သည်။ ပင်တီခံထားသော်လည်း အဖုတ်ကိုတော့ ထိသည်။ ကိုကြီးက ချိုင်းကြားကနေ နို့ကိုင် တစ်ဖက်က ပေါင်ကြားထဲ နှိုက်ပြီး ပါးကို နမ်းသည်။ မြတ်နိုးမှာ ဒူးလေး ညွတ်တွတ်တွတ် ဖြစ်ရသည်။ ကိုကြီးက နောက်ကနေ နို့ချည်း သက်သက်ကိုင်သည်။ ထို့နောက် ဘရာကို ချွတ်သည်။ နို့နှစ်လုံးကို နောက်ကနေ ဖက်ကာ ကိုင်သည်။ အိုးကိုလည်း လီးနဲ့ ထောက်ထားသည်။ လီးနွေးနွေးကြီးက မြတ်နိုးကို ပိုရင်ခုန်စေသည်။ ထို့ကြောင့် ကိုကြီး ဘာလုပ်လုပ် ငြိမ်နေမိသည်။ ကိုကြီးက နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးဖြင့် ဖိသည်။ နို့အုံကို ညစ်ကိုင်သည်။ လီးဖြင့် အိုးကို ပွတ်သည်။ မြတ်နိုး ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်။ ကိုကြီးက လီးနဲ့ အိုးကို ထောက်ထားပြီး နို့ကုန်းစို့သည်။ မြတ်နိုးမှာ တအင်းအင်းသာ ညည်းနေမိသည်။ ထို့နောက် သူမပေါင်တစ်ဖက်ကို စားပွဲပေါင်တင်သည်။ သူမ လည်း တင်ပေးသည်။ ကိုကြီးက ဒူးထောက် ထိုင်ချကာ သူမပေါင်ကို လျှာဖြင့် လျက်သည်။ ဘယ်ပေါင် ညာပေါင် လျက်ပြီးနောက် အဖုတ်တည့်တည့်ကို လျက်သည်။ မြတ်နိုးမှာ တုန်နေသည်။ ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် ပိတ်မိသည်။
“ချွတ်မယ်နော် ကလေး”
သူမ ပေါင်ကို ချပေးသည်။ ထို့နောက် နောက်ဆုံးကျန်သည့် အတွင်းခံလေးကို ကိုကြီးက ချွတ်သည်။ ပြီးလျင် သူမကို ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်ချခိုင်းသည်။ သူမပေါင် တစ်ဖက်ကို စားပွဲပေါ်တင် ‌နောက်တစ်ဖက်ကို ကုလားထိုင်ပေါ် တင်သည်။ သူမ အစွမ်းကုန် ကားပေးသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုကြီးက လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲသည်။ ထို့နောက် လျှာကြမ်းဖြင့် စဖုတ်ကို အထက်အောက် လျက်သည်။ အစက ကြောက်သော်လည်း သူမကိုကြီးခေါင်းကို ကိုင်မိသည်။ ကိုကြီးက အထက်အောက် လျက်ပြီး ဘယ်ညာရမ်းကာ လျက်သည်။ ကိုကြီးက လျက်လျက်ပြီး စဖုကို ကြည့်သည်။ ထို့နောက် လက်ညိုးလေးဖြင့် အထက်အောက် ကစားသည်။ ကိုကြီးက လက်ချောင်းဖျားဖြင့် အထက်အောက် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပွတ်သည်။ သူမ ကားမထားနိုင်တော့။ ခြေကို အောက်ချသည်။ သူမ ပါးစပ်လည်း မပိတ်နိုင်။ ညိုးနွမ်းကာနေသည်။

“ကလေး ကိုယ်တိုင် ထည့်ရဲလား”
မြတ်နိုး ခေါင်းညိတ်မိသည်။ ကိုကြီးက အောက်ပိုင်းချွတ်၍ စားပွဲပေါ် အိပ်သည်။ မြတ်နိုး သတ္တိတွေ ဘယ်က ရမှန်းမသိ။ ကိုကြီး ရှိသည့် ခုံပေါ်တက်ကာ လီးကိုင်ပြီး ခွလိုက်သည်။ ထို့နောက် စဖုတည့်တည့် ချိန်သည်။ သူမ အသာလေး ဖိလိုက်ရသည်။ လီးက ပြွတ်ဆို ဝင်သွားသည်။ သူမက ကြပ်မည် ထင်သော်လည်း ဘာမှတော့ မဖြစ်လိုက်။ နာတော့ နာသည်။ လေးငါးချက် ဆောင့်တော့ အောင့်ခနဲ စဖြစ်လာသည်။ သူမ ထိုင်ချကာ ဆောင့်သည်။
“နောက်ပြန်လှည့်ကလေး”
သူမ ခဏချွတ်ကာ နောက်ပြန်လှည့်၍ လီးကို စဖုတ်ထဲ သွင်းသည်။ ကိုကြီးက သူမကို နောက်ကို ဆွဲချသည်။ သူမ လက်နောက်ပြန်ထောက်သည်။ ကိုကြီးအောက်ကနေ လိုးတက်သည်။ ကိုကြီးဆောင့်တာ မြန်သည်။ စဖုပင် တဗွက်ဗွက် မြည်လာသည်။ သူမ စဖုထဲ အရည်ပူတွေ ထွက်သွားသည်။
“ကလေး ပြီးပြီပဲ”
မြတ်နိုး မသိပါ။ သို့သော် နည်းနည်းနာလာသလို ကိုကြီးလိုးနေတာ ပိုပိုကောင်းလာသည်။ ကိုကြီးက သူမကို ကုတင်ပေါ် တင်သည်။
“ကုန်းတတ်လား ခလေး”
“ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ”
မြတ်နိုးက ကိုကြီးကို မေးသည်။ ကိုကြီးက သူမကို မှောက်အိပ်ခိုင်းပြီးနောက် ခါးကနေ ဖင်ကို ဆွဲထောက်သည်။ သူမ ဒူးထောင်ကာ ဖင်ထောင်ပေးသည်။ မျက်နှာကိုတော့ အောက်စိုက်ချထားသည်။ ကိုကြီးက စဖုကို ဖင်ဖြဲပြီး နောက်ကနေ လျက်သည်။ စဖု အက်ကြောင်းအတိုင်း အထက်အောက် လျှာဖြင့် ထိုးဆင်း ထိုးတက်သည်။ လက်ခလယ်ဖြင့် အစိကို ဖိကာ ရမ်းသည်။ နောက် ကိုကြီးက သူမခါးကို ကိုင်ကာ လီးကို တေ့လိုက်သည်။
“အို့”
ကိုကြီးလီးကြီးက သူမစဖုတ်ထဲ မြုပ်သွားသည်။ ကိုကြီးက သူမခါးကို ကိုင်ကာ နောက်ပြန်ဆောင့်ခိုင်းသည်။ မြတ်နိုးလည်း နောက်ပြန်ဆောင့်သည်။ နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းမို့ မြတ်နိုးအော်ညည်းရင်း နောက်ပြန်ဆောင့်သည်။ ခဏကြာတော့ ကိုကြီးက သူမခါးစောင်းကို ကိုင်ကာ ဆောင့်ထည့်သည်။ သူမ လေးဖက်ထောက်သေးသည်။ မထောက်နိုင်တော့။ စဖုထဲ လီးဝင်သည့်အသံက တဗွက်ဗွက်နဲ့ ဆူညံနေသည်။
“အားယားမှောက်လိုက် ကလေး”
သူမ အားယားမှောက်တော့ ကိုကြီးက နောက်ကနေ စဖုထဲကို ခပ်ပြင်းပြင်း ဆော?

“အားယားမှောက်လိုက် ကလေး”
သူမ အားယားမှောက်တော့ ကိုကြီးက နောက်ကနေ စဖုထဲကို ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးသည်။ သူမ ကုတင်စောင်းကို ကိုင်ကာ ညည်းသည်။ အော်သည်။ ထို့နောက် ကိုကြီးက သူမကို ပက်လက်ထားသည်။ ဒူးကွေးပြီး ပေါင်ကားသည်။ သူမ စဖုထဲ လီးသွင်းပြီး သူမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာ လိုးသည်။ သူမ အော်နေရသည်။ ကိုကြီးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးသည်။ ကိုကြီးက တော်တော်ကြာတော့ လီးထုတ်ကာ သူမဗိုက်ပေါ် ကွင်းတိုက်ချသည်။
“အဆင်ပြေလား ကလေး”
ကိုကြီးက သူမပေါ် အုပ်မိုး၍ မေးသည်။ သူမ မောနေသည်။ မဖြေနိုင်။
“မေ့လို့ မရနိုင်တဲ့ နေ့တစ်နေ့ပါပဲ”
သူမ မှတ်ချက်ချမိသည်။ နောက်နေ့တွင်လည်း မြတ်နိုးတစ်ယောက် ကိုကြီးကုတင်ပေါ် ရောက်သည်။ ကိုကြီးကလည်း အချိန်ရတိုင်း သူမကို ခေါ်လိုးသည်။ ဘဝက အဆင်ပြေနေသည်။ သို့သော်လည်း
“မင်းဆော်က အလန်းလေးပဲ”
ကိုကြီး သူငယ်ချင်း ရောက်နေသည်။ အလိုးခံဖို့ လာတာဖြစ်သဖြင့် စဖုကတော့ ယားနေသည်။ သို့သော်လည်း ကိုကြီးက သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့ ရှိနေသည်။
“ကလေး ပြန်တော့မယ်”
“လာပါဦး ခလေးရဲ့”
“ဟအင်း”
“ကိုကြီး သူငယ်ချင်းက သဘောကောင်းပါတယ်၊ ခလေးကို မုန့်ဖိုးလည်း ပေးဦးမှာ”
“ဟင့်အင်း”
“ကိုကြီး သူငယ်ချင်းက နှုတ်လုံပါတယ်၊ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး၊ နော် ကလေးနော်”
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း”
မြတ်နိုး ခေါင်းကို တွင်တွင်ရမ်းသည်။
“ကိုကြီး ရှောင်ပေးမယ်နော်”
“မလုပ်ပါနဲ့”
ကိုကြီးက အပြင်ထွက်ကာ အပြင်ကနေ တံခါးပိတ်သွားသည်။ မြတ်နိုး တစ်ယောက်တည်း ရပ်ကျန်ခဲ့သည်။
“သူ့ကို ကိုကြီးလို့ခေါ်တာပေါ့”
“ဟုတ်”
မြတ်နိုးမှာ စောက်ပတ်ကလည်း တောင်သည်။ သူစိမ်းကိုလည်း ပေးမလိုးချင်။ ချစ်သူကလည်း ထားခဲ့သည်။ အလိုးခံရမလား မခံရဘူးလား စဉ်းစားရ ခက်သည်။ မြတ်နိုး လွယ်အိတ်ကို အသာချလိုက်သည်။
“ကိုယ့်ကိုလည်း ကိုကြီးလို့ခေါ်လေ၊ တရုတ်ဇာတ်ကားတွေထဲကလို ကိုကြီး ၂ ပေါ့”
“ဟုတ်”
“ခေါ်ကြည့်ပါဦး”
“က က ကို ကိုကြီး ၂”
“ချစ်စရာလေးကွာ၊ ကိုကြီး ၂ ကို ကလေးအဖုတ်လေး ပြပါဦး”
မြတ်နိုးက တင်းကျပ်စွာ ဝတ်ထားသော သူမ၏ ထမိန်စကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း နို့ကို အုပ်ထားမိသည်။
“ကိုကြီးကိုယ်တိုင် ထကြည့်ရမလား”
ကိုကြီး ၂ က သူ့ကိုယ်သူ ကိုကြီးသာ ခေါ်သည်။ ကိုကြီး ၂က ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ ဟင့်အင်းဆိုကာ သူမအနီးသို့ပြေး၍ ကိုကြီးကို တားမိသည်။ ကိုကြီးက ထလာသည်။ သူမ စောက်ပတ်က တောင်နေသည်။ အလိုးခံဖို့ လာခဲ့တာမို့လို့ အလိုးခံချင်ပါသည်။ သို့သော်လည်း ချစ်သူ ကိုကြီးကိုသာ လိုးခိုင်းစေချင်သည်။ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို ကိုယ်ချစ်သူအား ပေးလိုးရတာ ပျော်သည်။ ကျေနပ်သည်။ ခု ကိုယ့်ချစ်သူ မဟုတ်တော့ စိတ်က တမျိုးဖြစ်နေသည်။
“ချိုချို အရင်ပြလေ ဒါဆို”
ကိုကြီး ၂ က ထလာသည်။ သူမက ခပ်မြန်မြန်လေး အင်္ကျီကို ဘရာပါအောင် ပင့်တင်လိုက်သည်။ ကိုကြီး ၁ လက်ချက်ကြောင့် သူမနို့က ထွားသင့်သလောက် ထွားနေပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုကြီး ၁ က သူမနို့ကို ချော့ချော့ စို့တတ်သည်။
“ကလေး ချိုချိုလေး ပေးစို့ပါလားကွာ”
ဆိုပြီး ကိုကြီးက နို့ကို ခဏခဏ စို့သဖြင့် သူမနို့က နည်းနည်းလေး ထွက်လာသည်။ အခုတော့ စောက်ပတ်က တောင်ပြီး စောက်စိက ယားနေသဖြင့် မလုပ်ရဲသော်လည်း လုပ်ချင်စိတ်က ရှိနေရာ နို့တွေကို ပင့်ပြထားမိသည်။ ကိုကြီး ၂ က နို့တွေကို ပုတ်ကစားသည်။ နောက် နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးဖြင့် တို့ကစားသည်။ နို့အုံကိုင်သည်။ ကိုကြီး ၂ က စိတ်ပါလာ၍လား မသိ။ နို့အစုံကို ရှေ့ကနေ ပူးကိုင်သည်။ ညစ်ကစားသည်။ ပင့်ကစားသည်။ ညာဘက်နို့ကို ပင့်ကာ အနီးကပ်ကြည့်သည်။ ပြီးနောက် လျှာအပြားလိုက်ထားကာ လျက်သည်။ စောက်စိတောင်ကာ ခံချင်နေသော မြတ်နိုးတစ်ယောက် စောက်ပတ်အတွင်းကြောမှတဆင့် တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်သွားသည်။ ကိုကြီး ၁ နဲ့ဆို သည်လိုအရသာမျိုး ခံစားဖူးချင်မှ ခံစားဖူးမည်။ ခုတော့ ကြောက်လည်းကြောက် ခံလည်းခံချင်စိတ်ကြောင့် အရသာက တမျိုးဖြစ်နေသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူမနို့ကို ကိုင်၍ တစ်လုံးချင်းစီ လျက်သည်။ လျက်ရင်း သူမကိုလည်း ကြည့်သည်။ မြတ်နိုးမှာ တုန်တုန်သွားသည်။ ကိုကြီး ၂ က နို့ကို လျက်လိုက် ကိုင်လိုက် သူမကိုကြည့်လိုက် လုပ်သည်။ သူမကတော့ လက်နှစ်ဖက်ကို ပါးစပ်တွင်ထားကာ လက်ညိုးကို ကိုက်နေမိသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူမထမိန်ကို ပင့်သည်။ သူမ၏ ပင်တီဖြူဖြူလေးပေါ်မှ အဖုတ်ကို ကိုင်သည်။ လက်ခလယ်ဖြင့် အက်ကြောင်းအတိုင်း ပွတ်သည်။ ပင်တီထဲ လက်ထည့်ကာ အဖုတ်ကို နှိုက်သည်။ ကိုကြီး ၂က အိုးလည်းကိုင် အဖုတ်ကိုလည်း နှိုက်သည်။ နို့ပြန်ကိုင်သည်။
“ချွတ်ပေးတော့လေ ခလိန်း”
အင်္ကျီက စချွတ်သည်။ ဘရာချွတ်သည်။ သရီးစတက် ထမိန်ကို ချွတ်သည်။ ပင်တီ မချွတ်သေး။ ကိုကြီး ၂ က သူမကိုယ်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ နောက်ကနေ ဆွဲချသည်။ သူမ ပင်တီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ကိုကြီး ၂ က အဖုတ်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ မြတ်နိုးက နို့ကိုတစ်ဖက် အဖုတ်ကိုတစ်ဖက် မသိမသာလေး အုပ်ထားသည်။ ကိုကြီး ၂ က ပခုံးကနေဖက်ကာ နို့ကို ကိုင်သည်။ လက်မောင်းတွေ ကိုယ်လုံးတွေကိုပါ ပွတ်သပ်သည်။
“ခုံပေါ် ကားပြီး ထိုင်ပြ ခလိန်း”
မြတ်နိုးက ကိုကြီး ၁ နဲ့ နေ့တိုင်းလိုးဖြစ်ရာ ကုတင်ပေါ်ချည်းမဟုတ်။ ကိုကြီး ၁ လည်း သူမကို စစချင်း ခုံပေါ် လိုးသည်။ ခု ကိုကြီး ၂ လည်း ခုန်ပေါ် လိုးချင်ပုံရသည်။ မြတ်နိုးတစ်ယောက် ခုံပေါ်ထိုင်ကာ ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်သည်။

“အင့် အ အင့် အ အ”
သူမ စောက်ဖုတ်က လီးကို ကြိုသည့် စောက်ရည်တွေ တစိစိထွက်လာသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူမကို ကြည့်ရင်း ရယ်သည်။
“ဖြဲပြ ခလိန်း”
မြတ်နိုး သူမ စောက်ဖုတ်ကို လက်ညိုးနဲ့ လက်ခလယ်သုံး၍ ဖြဲပြသည်။ ကိုကြီး ၂ က စောက်ရည်တွေကို တဖြတ်ဖြတ်လာကစားသည်။ စောက်ရည်ရွှဲနေသည်ကို ကိုကြီး ၂ က တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်ကစားရင်း စောက်ရည်မျှင်တန်းကို ကြည့်သည်။ ကိုကြီး ၂ က ပထမ လက်ညိုးထိုးသွင်းသည်။ နောက် လက်ခလယ် ထိုးသွင်းသည်။ ပြီးရင် လက်သူကြွယ် ထိုးသွင်းသည်။ ထို့နောက် လက်သူကြွယ်နဲ့ လက်ခလယ် ထိုးသွင်းသည်။ ကိုကြီး ၂က သူမ စောက်ပတ်ကို ကစားသည်။ အစက ကြောက်မိသလိုလို ရှိသော်လည်း မြတ်နိုးတစ်ယောက် ကြောက်စိတ်တွေ ပျောက်သွားသည်။ ခံချင်စိတ်သာ ကျန်သည်။ ကိုကြီးက လက်ချောင်းဖြင့် လိုးသည်။ တအားကုတ်ကာ အမြန်ဆုံး သွင်းထုတ်သည်။ ကိုကြီး ၂ က နို့တစ်ဖက် စပတစ်ဖက် ကစားသည်။ မြတ်နိုး တုန်၍ နေသည်။ ကိုကြီး ၂ ကို နားမလည်သည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်မိသည်။ သူမ ပြီးသွားသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူမကို ကုတင်ပေါ် ခေါ်သည်။
“ခလိန်းစဖုလေးကို ကိုကြီး ကစားပြီးပြီဆိုတော့ ကိုကြီး လီးကိုလည်း ခလိန်းကြိုက်သလို ကစား”
ဆိုကာ ကုတင်ပေါ် ကားကားလေး နေသည်။ သူမက ဂျင်းဘောင်းဘီအပြင်ကနေ ပွတ်သပ်သည်။ ပြီးမှ ချွတ်သည်။ အတွင်းခံပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်သည်။ ပြီးမှ အတွင်းခံထဲ လက်နှိုက်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူလက်မကို ငုံခိုင်းသည်။ သူမ လက်မငုံပြီး ကွင်းထုပေးသည်။ ကိုကြီး ထလာကာ သူမနို့ကို ကစားသည်။ သူမက လေးဖက်ထောက်နေနေသည်။
“ခံချင်ပြီလား ခလိန်း”
သူမ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ခေါင်းညိတ်မိသည်။ ခံချင်လွန်းသဖြင့် တံတွေးပင် မရှိတော့။ အာခေါင်တွေ ခြောက်ကပ်နေသည်။ စောက်ပတ်ယားလွန်းသဖြင့် မျက်နှာပင် ညိုးကျနေသည်။ ဖီးလ်အပြည့်ဝင်ကာ မျက်လုံးတွေက စင်းနေသည်။ စိတ်ကြိုက် လိုးချင်စေသည့် ဆန္ဒကလည်း အပြည့်ဖြစ်နေသည်။ အစကတည်းက အလိုးခံချင်လို့ လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ရာ မလာခင်ကတည်းက စောက်စိက တောင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒီနားရောက်မှ အခြေအနေ ပြောင်းနေသောကြောင့်သာ အင်တင်တင်လေး ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အင်တင်တင် အခြေအနေကို ကိုကြီး ၂ က ကောင်းကောင်းကြီး ပညာပြပေးထားရာ အရမ်းပင် ခံချင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမ ပက်လက်လေး အိပ်လိုက်သည်။ ကိုကြီးက သူမကို ခွသည်။ လီးကို တစ်ဖက်ကိုင်ထားသည်။ သူမစဖုပေါ်ကနေ အပေါ်တက်လာကာ ဗိုက်ကို ခွထားသည်။ နို့ကို လာကိုင်သည်။ နောက် နို့ကို လီးနဲ့ ပုတ်ကစားသည်။ မြတ်နိုးမှာ ခံချင်လွန်းသဖြင့် နေတောင် မနေတတ်တော့။ တုန်ခါနေသည်။ ခါးတွေ ကော့ကော့သွားသည်။ ကိုကြီး ၂ က နို့တွေကို လီးနဲ့ ထိုးသည်။ နို့သီးခေါင်းတည့်တည့် ထိုးသည်။ ပုတ်သည်။ နို့နှစ်လုံးစလုံး လီးနဲ့ လိုက်ထိုးသည်။ ထပ်၍ လီးနဲ့ ထိပြီး ဖိကာ နို့သီးခေါင်းကို လီးနဲ့ ဘယ်ညာ ပွတ်ရမ်းသည်။

” အ အိ အ အ အ ဟင့် အင့် အ”
ကိုကြီး ၁ သူမ အပျိုစင်ဘဝကို အပိုင်သိမ်းလိုက်ချိန်က ဒီလောက် နေရမခက်။ ကိုကြီး ၂ ကိုတော့ သူမ စွဲမိလာပြီ ဖြစ်သည်။ ကိုကြီး ၂ ကို ချစ်မိသည့်စိတ်များ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။ ထို့အတူ သူမ ရင်တွေ ခုန်လာသည်။ အချစ်သည် လီးဖြင့် နို့ကို အထိုးခံရသည်က စသည်။ သူမ၏ ဘယ်နို့ကို လီးနဲ့ ထိုးချလိုက်တိုင်း သူမ နှလုံးသားတွင် အချစ်တွေ တဖွားဖွားပွင့်သည်။ ကိုကြီးက ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးကို လီးနဲ့ ထိုးကစားသည်။ ပြီးလျင် ရင်ညွှန့်တည့်တည့်ထားကာ သူမ လက်ကို ယူသည်။
“ခလိန်း နို့တွေ ပူးလိုက်”
သူမ ဘယ်ဘက်နို့ကို အရင်တွန်းသည်။ နောက် ညာနို့ကို တွန်းသည်။ နို့က စုသွားသည်။ ကိုကြီး ၂ ကလည်း သူမလက်ပေါ် ထပ်ကာ ကိုင်သည်။ ထို့နောက် နို့ကြားကို လိုးသည်။ မြတ်နိုး ရင် ပိုခုန်သွားသည်။ လီးက သူမနှလုံးသားနဲ့ နီးလေလေ သူမ ရင်တွေ ခုန်လေလေ ဖြစ်ရသည်။ နို့ကို ပို၍ဖိကာ လီးကို ညှပ်ပေးမိသည်။ ကိုကြီး ၂ က နို့ကြားလီးကို ဘယ်ညာထိုးကစားသည်။ နို့နှစ်လုံးကို ပူးကာ လိုးသည်။ ကိုကြီး အပေါ်တင်လာသည်။ သူမလက်ကို မြောက်ကာ အပေါ်တင်သည်။ သူနှုတ်ခမ်းကို လီးနဲ့ လာပုတ်ကစားသည်။ အထက်နှုတ်ခမ်းကို ထိုးလှန်သည်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိဆွဲချသည်။ လီးတံကြီးဖြင့် သူမနှုတ်ခမ်းကို ပွတ်သည်။ လီးတံဖြင့် ပုတ်သည်။ သူမနှုတ်ခမ်းကို ဟကာ လီးကို စုပ်ဖို့လုပ်သော်လည်း ကိုကြီး ၂ က တော်တော်နဲ့ ပါးစပ်ထဲ မထည့်ဘဲ ပါးစပ်ပေါ် ကစားသည်။ မေးစေ့ကို ထိုးသည်။
“စုပ်ချင်ပြီလား ကလေး”
“စုပ်မယ်”
မြတ်နိုး ပါးစပ်ဟသည်။ ကိုကြီး ၂ က လီးကို နည်းနည်းနောက်ဆုတ်ထားသည်။ သူမ ခေါင်းထောင်ကာ စုပ်သည်။ စောက်ပတ် ဆာဆာဖြင့် ပါးစပ်ဖြင့် လိုးပေးသည်။ လီးကို အကုန်ပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ လီးကို ကိုင်ကာ လျှာထုတ် လျက်သည်။ စုပ်သည်။
“လျှာထုတ်ထား”
ကိုကြီး ၂ ကပြောသည့်အတိုင်း သူမ လျှာထုတ်ထားသည်။ ကိုကြီး ၂ က လီးဖြင့် လျှာကို ကစားပေးသည်။ လျှာကို ပွတ်သည်။ ထို့နောက် ကိုကြီး ၂ ထသွားသည်။ သူမကို လိုးတော့မည်လားလို့ ကြည့်တော့ ကိုကြီး ၂ က ဘောင်းဘီ ထယူသည်။ မြတ်နိုး အပြေးအလွား ထကာ ကိုကြီး ၂ ခြေသလုံးကို ဖက်သည်။
“မရသေးဘူးလား”
“ကိုကြီး ညီမလေးကို လိုးပေးပါ ကိုကြီး”
“တော်ပြီ”
“လိုးပါ ကိုကြီးနော်၊ ညီမလေး ကိုကြီးကို ချစ်တယ်”
“မလိုးချင်ပါဘူးကွာ”
“လိုးပေးပါ ကိုကြီးရာနော် နော် လိုး လိုးပေးပါ”
“သူများ လိုးပြီးသားကြီး ဟာကို”
“ကိုကြီးကိုပဲ ညီမလေး ချစ်တယ် ကိုကြီး မရက်စက်ပါနဲ့၊ လိုးပေးပါနော်”
“စိတ်ကြိုက်လိုးပါနော် ကိုကြီး”
မြတ်နိုး မျက်ရည်ပင် ကျလုလု ဖြစ်လာသည်။
“ငါက ပါကင်တွေပဲ စိတ်ဝင်စားတာ”
မြတ်နိုး တိတ်သွားသည်။ မြတ်နိုး မျက်ရည်တွေ ကျလာသည်။ ယောက်ျားတွေက ရက်စက်လိုက်တာ။ အလကားလိုးချင်တာတောင် ပါကင်မှတဲ့။ သူမ ပါကင်မဟုတ်တော့။ သူမ လင်းခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။
“ဖင်”
“ဘာလဲ”
“ညီမလေး ဖင်က ပါကင်ပဲ ရှိသေးတယ်”
“သေချာလို့လား”
“ဟုတ်ပါတယ် ညီမလေးကို ဖင်လိုးပေးပါနော်၊ ပါကင်ပါနော် ကိုကြီးနော် ဖင်လိုးပေးပါနော်”
ဟင့် ဟင့် ဆိုကာ မြတ်နိုးတစ်ယောက် မျက်ရည်တွေ တွင်တွင်စီးကျရင်း ကုတင်ပေါ် အမြန်ပြေးတက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးသည်။
“လိုးကြည့်ပါနော် လိုးပေးပါ ညီမလေးဖင်က ပါကင်ပါ”
ကိုကြီး ၂ ကုတင်ပေါ် တက်လာသည်။ ထို့နောက် သူမ ဖင်ကို လီးနဲ့တေ့သည်။ ခုမ မြတ်နိုးရင်ထဲ အပူမီးငြိမ်းသွားသည်။ ကိုကြီး ၂ က ဖင်ပေါက်တည့်တည့် လီးကို အပေါ်အောက် ကစားသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူ့လီးကို တံတွေးဆွတ်ကာ ဖင်ကို စလိုးသည်။ မြတ်နိုး ဖင်ထောင်ကုန်းကာ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အော်သည်။
“ကိုကြီးကို ချစ်တယ် ကိုကြီးကို ချစ်တယ် လိုးပေး လိုးပေး ဆောင့် ဆောင့် ဖင်ကွဲအောင်ဆောင့်”
ကိုကြီးက ဖင်ကို အသားကုန် ဆောင့်လိုးသည်။ လိုးရင်း သူမလက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲသည်။ သူမလှည့်ကြည့်ရင်း အော်ညည်းသည်။ ဖင်တစ်ခုလုံး ပူစပ်ပူလောင်ဖြစ်နေသော်လည်း နာတယ် မအော်ဘဲ ညည်းသည်။ ကိုကြီးက ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ကာ ဖင်ဆက်လိုးသည်။ ပြီးနောက် သူမကို ခြင်္သေ့ဒူးထောက် ထောက်ခိုင်းကာ လိုးသည်။ နောက် ဖားကုန်းသလို ကုန်းကာ ဆက်လိုးသည်။ ကိုကြီးလီးကြောင့် ရသော ဖင်က ဒဏ်ရာ ကိုကြီး လီးကြောင့် သက်သာသွားသည်။ ဖားကုန်းကုန်းပြီး နဂါးကုန်းကုန်းသည်။ နဂါးကုန်းဆိုသည်မှာ လက်နှစ်ဖက်ကို ရှေ့ကို ထုတ်ထားသည်။ ဖင်ကို နောက်ပစ်ထားသည်။ ကိုကြီးဆောင့်လိုးနေတာကြောင့် သူမအိုးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ သူမ မှောက်အိပ်သည်။ ဆက်၍ သူမ တစောင်းအိပ်သည်။ ကိုကြီးက သူ့လီးကို မချွတ်စတမ်း လိုးသည်။ ကြာလည်း ကြာသည်။ တဆုံးလည်းသွင်းသည်။ မြတ်နိုးမှာ နောက်ထပ်ပြီးသွားသော်လည်း ဆက်ခံသည်။ တစောင်းအိပ်ရာမှ တဝက်မှောက်၍ ဖင်တခြမ်းစောင်းကာ ခံသည်။ ကိုကြီး ၂ က တစောင်းလိုက် ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်သည်။
“ပေါက်”
ကိုကြီး ၂ သူ့လီးကို ရုတ်တရက် ချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ထထွက်သွားပြန်သည်။
“ဖင်လိုးရတာ မကောင်းလို့လားဟင်”
“မင်း စိတ်မပါသလိုပဲ”
မြတ်နိုး မျက်ရည်ကျလာရပြန်သည်။
“ညီ ညီမလေး စိတ် စိတ်ပါတယ်၊ ပြန်လိုးပါ ကိုကြီးနော် ကိုကြီး ပြီးအောင် လိုး”
“မရက်စက်ပါနဲ့ ကိုကြီး ရယ် လိုးပေးပါ”
“ညီမလေးကို လိုးပေးပါ”
“ကိုကြီးပေါ် ညီမလေး တက်ဆောင့်မယ်လေ”
မြတ်နိုးတစ်ယောက် ဆက်၍ မလိုးမှာ ကြောက်သဖြင့် တတွတ်တွတ် ဘာတွေ ပြောမိမှန်း မသိပြောမိသည်။ ပြီးရော ဆိုကာ ကိုကြီး ၂ ကုတင်ပေါ် ထပ်တက်လာသည်။ သူမ ကိုကြီးကို အိပ်ခိုင်းကာ သူမကိုယ်တိုင် အပေါ်က တက်ခွသည်။ ကိုကြီး ၂ လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။
“စောက်ပတ်ထဲ ထည့်မယ်နော် ကိုကြီး”
ကိုကြီး ၂ က ဘာမှမပြော။ သူမ စောက်ပတ်ထဲ လီးထည့်ကာ ဆောင့်ချသည်။ ကိုကြီး ၂ ၏ ဗိုက်ကို လက်ထောက်ထားသည်။ ခေါင်းမော့ကာ အော်ညည်းသည်။ ငုံ့ကာ အော်ညည်းသည်။ ကိုကြီး ၂ က သူမနို့ကို လာကိုင်သည်။ သူမ အသာကိုင်ခိုင်းကာ ကိုကြီး ၂ လက်ကို သူမပြန်ကိုင်ပြီး ဆောင့်ချသည်။ သူမ မနားတမ်းဆောင့်ချသည်။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ စောက်ပတ်ထဲ နွေးသွားသည်။ သူမ လီးကို မထုတ်သေးဘဲ စိမ်ထားသည်။ လီးညိုးသွားမှ သူမအသာထုတ်လိုက်သည်။ သူမ ကိုကြီး ရင်ခွင်ထဲ ဝင်အိပ်သည်။
“ကိုကြီး ၂ ညီမလေးကို မမုန်းပါနဲ့နော်”
“အင်းပါ”
“ကိုကြီး ကြိုက်တဲ့အချိန် ညီမလေးကို ခေါ်လိုက်နော်၊ ညီမလေး ကုန်းပေးဖို့ အသင့်ပဲ သိလား”
“အင်း”
“ကိုကြီး ၂ ကို ညီမလေး အရမ်းချစ်တယ်”
“အေး အေး”
“မနက်ဖန်ကော ညီမလေးကို လိုးပေးမှာလားဟင်”
မိန်းမတို့ဣန္ဒြေ ရွှေပေးလို့မရသော်လည်း နို့ကို လီးနဲ့ ထိုးပေးရုံနဲ့ ရကြောင်း ယောက်ျားထုများ သိလျင် ကောင်းလိမ့်မည်။ နောက်တော့ မြတ်နိုးတစ်ယောက် ကိုကြီး နှစ်ယောက်ကို တစ်လှည့်စီ ကုန်းသည်။ ကိုကြီး နှစ်ယောက်ကလည်း သူမကိုဆိုရင် အမျိုးမျိုး ကျုံးသည်။ ခုတော့ သူမက ရိုးအီသွားလို့လား၊ သူမကို ရိုးအီသွားကြလို့လား မသိ၊ သိပ်မတွေ့ဖြစ်၊ ထို့ပြင် သူမ ကျောင်းပြောင်းလိုက်ရသည်။ ဟော ခုတော့ သူမ စဖုတ်ကို ချောင်းနေသည့် လီးတစ်ချောင်းကို တွေ့ပြီ။
“သမီးလည်း ဆရာ့ကို စာတွေ ဘာတွေ တစ်ယောက်တည်း မေးချင်တယ်”
ခင်မောင်ပြုံးလိုက်သည်။