ရွှေမောင်တို့ဇကမသေးဘူး တူမောင်-၁
ဘူးခါးသီးရေးသည်။
“ရပ် ရပ် ကောင်လေး ရပ် ”
“မရောက်သေးဘူးလေ အဘ ဘာလို့လဲ”
“ရပ်ဆိုရပ်ကွာ တော်တော်လျှာရှည်တဲ့ကောင် လခွီးထဲမှပဲ”
ဦးရွှေမောင် ၁၇နှစ်အရွယ်သူ့မြေးမ သန္တာ ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့
လက်တွဲပြီးတည်းခိုးခန်းထဲဝင်သွားတာတွေ့လိုက်ရလို့
ဆိုက်ကားသမားကိုရပ်ခိုင်းပြီးအတင်းဆင်းသည်။
“ကောင်လေး မင်းဒီမှာစောင့် ငါပြန်လာမှာ ရော့ ယူထားစမ်း”
ဆိုက်ကားသမားကိုအိတ်ထုပ်ပါပေးပြီး စောင့်ခိုင်းကာ ၆၉နှစ်ဆိုတဲ့
အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်သန်မာလျင်မြန်တဲ့ခြေလှမ်းကျဲကြီးများဖြင့်
သူ့မြေးမ ဝင်သွားတဲ့တည်းခိုခန်းထဲဝင်သွားတော့သည်။
ဆိုက်ကားသမားက သူဒီကိုလာတိုင်းစီးနေကြမို့စိတ်ချပြီးအထုပ်တွေ
ပစ္စည်းတွေ ထားပြီးလိုက်သွားသည်။တည်းခိုခန်းရောက်တော့
ဧည့်ကြိုကောင်တာမှာ အခန်းယူနေတဲ့ မြေးမတို့အတွဲကိုတွေ့ပြီး
မြေးမသန္တာကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲလှည့်ပြီး ပါးကိုဖြန်းကနဲရိုက်ချ
လိုက်သည်။ ပိန်သေးသေးကိုယ်လုံးလေးနဲ့သန္တာ သူ့အဖိုးရိုက်ချက်
ကြောင့် တစ်ပတ်လည်ပြီးပစ်လဲကြသွားသည်။
“ဖြန်းးးး”
“အတတ်ကောင်းတွေတက်နေတယ်ဟုတ်လား ခွေးမ ထစမ်းအခု”
ဧည့်ကြိုကောင်တာမှာရှိတဲ့လူ ငါးယောက်လောက်က သူတို့ကို
ကြောင်ကြည့်နေကြသည်။
“ဟာ ဟေ့လူကြီးဘာလုပ်တာလဲ”
“အောင်မာ မင်းကဘာလဲ ငါ သူ့အဖိုးကွ တပ်ကြပ်ရွှေမောင်ဆိုတာ
မင်းမကြားဖူးဘူးလား”
“ဟင့် အီးးးဟီးဟီး ဖိုးဖိုး သမီး သမီး”
“မပြောနဲ့တော့ မိသန္တာ ငါကညီးကို ကလေးလေးပဲထင်နေတာ
ညီးလူကြီးဖြစ်ကြောင်းသက်သာပြတာပေါ့လေ ဟုတ်လား”
“အဖိုး ကျနော် သန္တာကိုတကယ်ချစ်တာပါဗျာ လက်ထပ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာပါ”
“လက်ထပ်ဖို့ ရည်ရွယ်ထားရင် ဒီလို မိန်းကလေးကိုတန်ဖိုးမထားတဲ့
အလုပ်လုပ်မလားကွ မိသားဖသားပီပီတောင်းရမ်းယူရမှာပေါ့ကွ”
“အာ အဖိုးရယ် ခေတ်တွေကပြောင်းနေပါပြီဗျာ ရှေးဟောင်း အ အ”
“ဖောင်းးးး”
ဦးရွှေမောင် သူ့ဒေါသကိုလာဆွတဲ့ သူရကိုလက်ပြန်ရိုက်ချ
လိုက်သည်။
“အမယ်လေးး ဖိုးဖိုးး”
“ခွေးမသား ရာရာစစ မင်းက ငါ့ကိုအာခံနေသေးတယ်အမှန်အတိုင်း
ဖြေစမ်း မင်းငါ့မြေးကိုတကယ်ချစ်တာလား အပျော်ကြံတာလား”
“အ ကျွတ်ကျွတ် အတည် အတည်ယူမှာပါဗျာ ကျနော်လည်း သန္တာကိုချစ်တယ် သန္တာကလည်းကျနော့်ကိုချစ်တယ်”
“ဟုတ်ပါတယ်ဖိုးဖိုးရယ် သမီးတို့ကတကယ်ချစ်တာပါ”
“တည်းခိုခန်းလာလာအိပ်နေကြတာ ဘယ်နှစ်ခါရှိနေပြီလဲ”
“….”
“….”
“ဖြေကြလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ နှစ်ယောက်စလုံး အသွားပြီလား”
“သုံး သုံးခါ ပါ အဖိုးး”
“မင်း ငါ့မြေးကို တကယ်ယူမှာသေချာတယ်နော်”
“သေ သေချာပါတယ် အဖိုး”
“အေး မနက်ဖြန် မင်းမိဘတွေခေါ်လာခဲ့”
“ဗျာ အဖိုးး ချက်ချင်းကြီး နည်းနည်းလေးအချိန်ပေးးး”
“မလိုချင်ဘူးဟျောင့် မနက်ဖြန် မလာလို့ကတော့ မင်းဘယ်နား
ပုန်းနေနေ ငါလိုက်ရှာပြီးသတ်မှာ မယုံမရှိနဲ့နော် တပ်ကြပ်ရွှေမောင်က
ဘာကောင်လဲဆိုတာ မသိရင်စုံစမ်းကြည့်လိုက် ဒါပဲ လာစမ်း
မိသန္တာ ညီးနဲ့ငါ အိမ်ရောက်မှ စာရင်းရှင်းမယ်”
“အဖိုး သန္တာကို မရိုက်ပါနဲ့ဗျာ ကျနော် မနက်ဖြန်လာခဲ့ပါမယ်ဗျာ
ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်အဖိုးရယ်”
သူရ သူ့ချစ်သူသန္တာ အိမ်မှာအရိုက်ခံရမှာစိုးလို့ဦးရွှေမောင်ရှေ့
ဒူးထောက်ပြီးခြေသလုံးဖက် တောင်းပန်သည်။
“ဖယ်စမ်းဟျောင့် မင်းသာ မနက်ဖြန် ငါ့သား အိမ်ကို မင်းမိဘတွေနဲ့လာဖို့ပြင်ဆင်ထား ဖယ် သွားမယ် အချိန်မရဘူး”
“သန္တာ ကို မနက်ဖြန်လာခဲ့မယ်နော် ”
“အဟင့် ဟုတ် ကို”
ဦးရွှေမောင် သန္တာလက်ကိုဆွဲပြီး တည်းခိုးခန်းအပြင်ထွက်လာသည်။
တည်းခိုးခန်းရှေ့က လူတွေက သူတို့ကိုဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။
“ဘာလဲ မင်းတို့က ဘာကြည့်တာလဲ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်မလုပ်ဘူး
လာစပ်စုနေသေးတယ် သွားကြ”
ဆိုက်ကားနားရောက်တော့ သန္တာကိုဆိုက်ကားပေါ်တက်ခိုင်းကာ
ဆိုက်ကားသမားကိုအိမ်သို့မောင်းခိုင်းတော့သည်။
” ဟျောင့် နင်းတော့အိမ်ကို”
အစက ဦးရွှေမောင် အတင်းရပ်ခိုင်းပြီးတည်းခိုခန်းထဲဝင်သွားလို့
အူတီးအူကြောင်ဖြစ်နေတဲ့ဆိုက်ကားသမားလည်းအခုမှဇာတ်ရည်
လည်ပြီး ဘာမှမမေးတော့ဘဲ အိမ်ကိုပဲတန်းတန်းမတ်မတ်နင်းတော့
လေသည်။သူ့သား လွင်မောင်အိမ်ရောက်တော့ ခြံတံခါးဂျက်တံ
ဖွင့်ပြီးခြံထဲဝင်လိုက်ကြသည်။ခြံထဲမှာ ကားတစ်စီးရပ်ထားလို့
ဧည့်သည်ရောက်နေလားတွေးမိကာ မြေးအဖိုးနှစ်ယောက်အထုပ်တွေ
ဆွဲကာဖိနပ်ချွတ်မှာ ဖိနပ်ချွတ်လိုက်သည်။သန္တာလွင်ကတော့ အဆူခံအဆဲခံပိုဆိုးရင်အရိုက်ခံရတော့မှာမို့ တစ်ရှုံ့ရှုံငိုလာသည်။အိမ်ရှေ့မှာယောကျာ်းဖိနပ်နဲ့ မိန်းမစီး ဖိနပ် နှစ်ရံသာတွေ့ရပြီး
အိမ်ထဲမှာတိတ်ဆိတ်နေလို့ ဦးရွှေမောင် ထူးဆန်းတဲ့အတွေး
တွေးမိသည်။သူ့သားလွင်မောင်နဲ့ မနေ့က ဖုန်းပြောတော့
လွင်မောင်က မြဝတီမှာလို့ပြောပြီးနက်ဖြန်မှပြန်လာမယ်လို့
ပြောထားလို့ ခု ဒီဖိနပ်ကဘယ်သူ့ဖိနပ်လဲတွေးရင်း သူ့ချွေးမ
မျောက်မများထားနေသလားလို့တွေးမိကာ သန္တာကို အိမ်ရှေ့က
ဆက်တီမှာ ထိုင်ခိုင်းကာ နောက်ဖက် အိပ်ခန်းကို သူလျှောက်လာခဲ့
သည်။လွင်မောင်တို့အခန်းဝနားရောက်တော့ အထဲက ညီးသံ
တဖွတ်ဖွတ် တဘတ်တဘတ်နဲ့အသံတွေကြားလို့ အခန်းတံခါးကို
အသာဟလိုက်သည်။
“အိုးးး အူးးမောင်ရယ် လိုးပါ အားး ကောင်းလိုက်တာ ဂေါ်လီလီးကြီး
အားးဟားးးရှီးးထိတယ် ထိတယ်”
အခန်းထဲမှာ သူ့ချွေးမ သီတာမြင့် လွင်မောင်မဟုတ်ဘဲ အခြား
ယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် အော်ငြီးကာ ဖင်ထောင်
အလိုးခံနေတာတွေ့ရတော့ မြေးမကြောင့် ဖြစ်လာရတဲ့မပြေသေးတဲ့
ဒေါသက ထပ်ထွက်လာပြီးး ပုဆိုးအပြာ ကွက်တုံးကြီးကိုတိုတိုဝတ်
တောက်သံပြင်းပြင်းတစ်ချက်ခေါက်ကာ သီတာမြင့်ကိုနောက်ကနေ
ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကြာကောင်ကို ကုတင်ပေါ်ပြေးတက်ကာအားနဲ့
နားသယ်ကိုလွှဲကန်ချလိုက်သည်။
“ခွေးမသား ကြာကူလီကောင်”
“ဖြောင်းးး”
“အားးး”
“သေခြင်းဆိုးမ တော်တော်ယွချင်အုန်း ကဲ့ဟ”
“ဖြောင်း ဒုန်းး”
“ဟင် အဖေ အားးးအီးးးး သေပါပြီ”
ကြာကောင် ကုတင်ဘေးသို့ ငိုက်ဆိုက်ဆိုက်ပဲထိုးကျသွားတော့
ဖင်ထောင်လျက်ကြီးဖြစ်နေတဲ့သီတာမြင့်စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်း
ကြီးကိုပစ်ကန်ချပလိုက်သည်။ကန်ချက်ပြင်းတော့ ဒေါ်သီတာမြင့်
စောက်ဖုတ်ကြီးအောင့်ကနဲနေပြီး ကုတင်ဘောင်နဲ့ ကိုယ်လုံးပစ်ဆောင့်
သည်။
“သေခြင်းဆိုးမ ဖေလိုးမ ငါ့သားကတော့စီးပွားတွေကုန်းရုန်းရှာလို့
မိသားစုကိုထိန်းသိမ်းမလားမှတ်တယ် နင်ကအိမ်လင်ငယ်နဲ့
အလိုးခံနေတယ် ကိုယ့်သမီးလေး ဘာဖြစ်နေမှန်းမသိနဲ့
ငါလိုးမဟာတွေ တောက်”
“အားကျွတ်ကျွတ်”
“ဘာအခုမှနာနေတာလည်း ခွေးမသားကြာကူလီကောင် မအေလိုး”
ကုတင်ဘေးကျသွားပြီး ပြန်ကုန်းထလာတဲ့ ကြာသမားကိုနောက်
တစ်ချက် နားသယ်ကိုထပ်ကန်ထည့်လိုက်သည်။
“ဖြောင်း”
“ဘုန်းးး အင့်”
ဒီတစ်ခါတော့ ကြာသမား တစ်ချက်တည်းမေ့သွားတော့သည်။
ဦးရွှေမောင်က စစ်ပြန်တပ်ကြပ်ကြီးဖြစ်သလို လက်ဝှေ့လည်း
နယ်မှာတပည့်တွေနဲ့လေ့ကျင့်နေဆဲမို့ တော်ရုံလူ သူတစ်ချက်ထိုး ကန်တာနဲ့မေ့သွားနိုင်သည်။ခုနကကုတင်ပေါ်ပြေးတက်ပြီးကန်တော့ ဟန်ချက်ပျက်ပြီးအားသိပ်မပါ။သူ့ချွေးမသီတာမြင့်ကတော့
စောက်ဖုတ်ကြီးကိုမိမိရရကန်ထည့်လိုက်လို့ အောင့်ပြီး တော်တော်နဲ့ ထမလာတော့။တအိအိငိုကြွေးနေသည်။
“ဟိုကောင်မ သန္တာ လာစမ်း အခန်းဝကနေကြည့်မနေနဲ့”
သန္တာ ခုနကဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေပေမယ့် သူ့အမေအခန်းထဲကဆဲဆိုသံ
ရိုက်နှက်သံကြားရလို့ အပြေးလေးလာကြည့်တော့ သူ့အဖိုးကပုဆိုး
တိုတိုကြီးနဲ့ကုတင်ပေါ်မှာမတ်တပ်ကြီး။ဘေးမှာကသူ့အမေသီတာမြင့်
ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ကွေးကွေးလေး။ ကုတင်ဘေး ဟိုဘက်အောက်မှာက
သူ့အမေကိုကြာခိုတဲ့လူကြီး လဲကျနေသည်။
“ညီး အဖေ ခါးပတ်တွေ ယူပေးစမ်း ငါ့ကို ကြိုးပါယူလာခဲ့”
“ဟုတ် ဟုတ် ဖိုးဖိုး”
ကြိုးနဲ့ခါးပတ်တွေရတော့ ဦးရွှေမောင်က ကြာကူလီကောင်ကို
လက်နောက်ပစ်ပြီးကြိုးတုပ်သည်။
“သန္တာ ခြံတံခါးတွေ သော့ခတ် အိမ်တံခါးရောခတ် ပြီးရင်သော့တွေ
ငါ့လာပေး တစ်ချောင်းမှမကျန်စေနဲ့”
“ဟုတ် ဖိုးဖိုး”
အဆူခံရမယ်ထင်နေပေမယ့် အိမ်ရောက်တော့ သူ့အမေဖောက်ပြန်မှု
ကြီးမြင်တွေ့ရပြီး သူ့အဖိုးခိုင်းသမျှလုပ်နေရသည်။
“ဖိုးဖိုး သော့တွေရပါပြီ”
“ဟိုအံဆွဲထဲထည့်လိုက် ”
“ဟုတ်”
“အားးကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်”
“မင်းသတိရပြီလား မြန်သားပဲ ဒီလောက်နဲ့သတိပြန်ရတယ်ဆို
ငါ့ခြေတော်တော်ကျသွားတာပဲ”
“အားးးကျွတ်ကျွတ်”
“ဘယ်လိုလဲ ငါ့သားကို နွားလုပ်ရတဲ့အရသာ ဘယ်လိုလဲ”
“မှတ်ပါပြီဗျာ နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူးး”
“အပြစ်ရောရှိလားဟျောင့် ”
“ရှိ ရှိပါတယ် ”
“ဟဲ့ကောင်မ ခံတုန်းကခံပြီး ခုမှငိုမနေနဲ့ ထစမ်း ”
“နင်တို့တွေ ငါ့သားနောက်ကွယ်မှာဖောက်ပြန်နေတာဘယ်လောက်
ကြာနေပြီလဲပြောစမ်း”
“အဟင့် အဟင့် အီးးးဟီးးးး”
“မသာမ ပြောခိုင်းတာ ငိုခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး ဖြောင်း”
ဒေါ်သီတာမြင့် ဆံပင်ကိုငယ်ထိပ်ကဆွဲကာ လှန်မော့ပြီးပါးကိုဖြန်းကနဲ
ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ဖိုးဖိုး မေမေ့ကိုမရိုက်ပါနဲ့ အဟင့်”
“အောင်မာ နင်လည်း နင့်အပြစ်နင်သိ ပါးစပ်ပိတ်ထား ”
“လေး လေးလလောက်ရှိပါပြီ ဦးရယ် ”
“လေးလ လေးလ အင်းးးးဟုတ်ပြီ မင်းဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲ ပြော”
“ကျနော် မင်းနိုင်ဆွေပါ ရန်ကုန်ကပါပဲ ”
“အိမ်ထောင်ရှိလား”
“ရှိပါတယ် ကလေးနှစ်ယောက်လည်းရှိရှိ အားး”
“ဖြောင်း”
“အိမ်ထောင်ရှိ ကလေးတွေရှိတာတောင် မင်းက သူများမယား
ကြာခိုတယ်ပေါ့”
“ဖြောင်းဖြောင်း”
“ကျနော်နဲ့သီတာမြင့်က ငယ်ချစ်ဦးတွေပါ ဦး လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လကမှ
ပြန်တွေ့ကြပြီး ခုလို”
“ခွပ် ခွပ်”
“ဟိုကောင်မ ဒီကောင်ပြောတာ ဟုတ်လား”
“အီးးဟီးးး ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ်အဖေ အီးး”
“ဒီလေးလအတွင်းမှာ မင်းတို့ကအကြိမ်များစွာ လိုးနေကြတာပေါ့
ဟုတ်လား ”
“ဟုတ်ပါတယ် ဦးး တစ်လကို အနည်းဆုံးသုံးခါလောက်”
“အဲ့တော့ မင်းတို့မှာ အပြစ်ရှိတယ်နော်”
“ရှိပါတယ် ဦး ဦးပေးတဲ့အပြစ်ကို ကျနော်ကြေကြေနပ်နပ်ကြီး
ခံယူပါ့မယ် သီတာ့ကိုတော့ ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ဗျာသူ့ကိုကျနော်ဆွဲဆောင်
သိမ်းသွင်းလို့သာ ဒီလိုဖြစ်ရတာပါ သူ့မှာအပြစ်မရှိပါဘူးဗျာ”
“လက်ခုပ်ကတစ်ဖက်ထဲတီးလို့မမြည်ဘူးကွ အပြစ်ရှိတဲ့သူတွေကို
အပြစ်ပေးရမှာပေါ့ ရဲတိုင်ရင် အရင်ဆုံးလူသိပြီးအရှက်ကွဲမယ်
ပြီးရင်မင်းကမုဒိန်းမှုနဲ့ထောင်ကျမယ် အိမ်ထောင်လည်းကွဲမယ်
မင်းကလေးတွေဒုက္ခရောက်မယ် ငါ့သားလည်း အိမ်ထောင်ပျက်မယ် ဒီဖာသည်မလည်း ဖာတန်းရောက်မယ် ကြားထဲကဟိုမအေတူသမီး
ရွစိန်မမိသန္တာပါဖာဖြစ်အုန်းမယ်အဲ့တော့ရဲမတိုင်ဘူး”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါဦးရယ် ဦးကျေးဇူးကိုမမေ့ပါဘူး”
“ဟိုးဟိုး ဟိုးထားးး ငါပေးမယ့်အပြစ်ကပိုကြမ်းမယ် တသက်လုံး
သတိရနေစေရမယ် ကဲ သန္တာ ညီးမှာ ဝမ်းချူတဲ့ဘောလုံးရှိလား”
“ရှိ ရှိပါတယ် ဖိုးဖိုး”
“ယူလာခဲ့ အိမ်သာကိုလာခဲ့ ဟိုကောင် ကြာကူလီကောင်ထ ရှေ့ကသွား ဟိုဖာသည်မ ထ ညီးပါလိုက်ခဲ့”
ဦးလွင်မောင်နဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်တို့အိပ်ခန်းထဲမှာပဲရှိတဲ့ရေချိုးခန်း
အိမ်သာတွဲလျက်အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ဦးမင်းနိုင်ဆွေကို ဒူးထောက်ပြီးဖင်ကုန်းခိုင်းသည်။
“သီတာမြင့် နင့်လင်ငယ် ငယ်ချစ်ဦးကိုအရမ်းချစ်တာမှတ်လား ”
“…”
“ဒီကောင်မ ဖြေလေ ငါ တယ်”
“ချစ် ချစ်ပါတယ်ရှင်”
“ဖိုးဖိုး ဒီမှာ ဝမ်းချူဘောလုံးရပါပြီ”
“ဖောက်လိုက်”
“နင့်လင်ငယ် ဖင်ကိုဖြဲလိုက်စမ်း”
“ရှင် ဟိုဟို”
“ငါလုပ်ရင်ပိုနာမယ်နော် ဖြဲ”
“ရပြီ လျှာနဲ့ယက်စမ်း နင့်လင်ငယ်ဖင်ကို ”
“ရှင် ဖင် ဖင်ပေါက်ကို”
“ယက်ဆို ကြာတယ်ဟာ မြန်မြန် မထိတထိမယက်နဲ့ နင်ပဲခုနကတော့
ချစ်လှပါချည်ရဲ့ ကြိုက်လှပါချည့်ရဲ့ဆို ယက် သေချာယက် တံတွေး
ဖင်ခေါင်းပေါ်ထွေးချ ပြန်ယက်”
“ပလပ်ပလပ်ပလပ်ပြွတ် ပလပ်ပလပ် ”
ဒေါ်သီတာမြင့် ဦးရွှေမောင်ရဲ့ခိုင်းစေမှုကြောင့် ငယ်ချစ်ဖင်ပေါက်ကို
ယက်နေရသည်။အညစ်အကြေးစွန့်တဲ့အပေါက်မို့မယက်ချင်ပေမယ့်
မိမိရဲ့အမှားကြောင့် ဘာမှအထွန့်မတက်နိုင်ဘဲတံတွေးတွေရွှဲနေအောင်
ယက်ပေးရတော့သည်။ယက်ရင်းစိတ်ပါပြီး ဦးမင်းနိုင်ဆွေဖင်ထဲပါ
လျှာသွင်းနေမိသည်။
” ဂွေးစိတွေပါစုပ်လိုက်အုန်း စုပ် စုပ်စမ်း ပါးစပ်ထဲငုံထား ပြန်လွတ်”
“ဘလွတ်ဘလွတ် ဘွတ်ဘောက်”
ဦးမင်းနိုင်ဆွေမှာတော့ ဖင်ဖြဲအယက်ခံရပြီးလဥတွေကိုအစုပ်ခံရလို့
ပေါင်ကြားမှဂေါ်လီလီးကမတရားတောင်လာသည်။ဒေါ်သီတာမြင့်
ဦးရွှေမောင်ရဲ့စေခိုင်းချက်အရအပြင် အရင်ကခိုးစားနေရတဲ့အသီးကို
ခု သမီးနဲ့ယောက္ခမရှေ့မှာစားနေရတော့ ပိုစိတ်ကြွကာ လီးကိုမတရား
စုပ်နေသည်။
“အားးအားးးသီတာရေ အီးးးရှီးးးအားးးး”
“အဟားးးလီးတောင် လာပဟေ့ သန္တာ ညီးကောင်လေးလီးနဲ့
ဘာကွာလဲ”
“အာဖိုးဖိုးကလည်း”
“ဖြေစမ်းပါ ညီးရော ဖင်ယက်ချင်လို့လား”
သန္တာ ဝမ်းချူဘောလုံးယူလာတော့ အိမ်သာအဝမှာ သူ့အမေလင်ငယ်က ဖင်ကုန်းနေပြီးအမေကဖြဲကာဖင်ကိုလျှာဖြင့်
ယက်ပေးနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ဆက်ရန်
ရွှေမောင်တို့ဇကမသေးဘူး တူမောင်-၂
ဘူးခါးသီးရေးသည်။
နေ့လည်ကသူ့ရည်းစားသူရအဖုတ်နှိုက်ကာဆွထားလို့ပေါင်ကြားထဲ
အရည်တွေစို့နေပြီး တည်းခိုးခန်းထဲအဝင်မှာ ဦးရွှေမောင်
ရောက်လာပြီးရိုက်နှက်ခံရလို့ယွနေတဲ့စိတ်လေးပျောက်သွားပေမယ့် ခုတစ်ခါ သူ့အမေကလင်ငယ်ကိုဖင်ယက်ပေးနေတာတွေ့ရတော့
ငုတ်လျိုးသွားတဲ့စိတ်ကဟုန်းဆို ပြန်ထလာရသည်။သူ့အမေ
စုပ်နေတဲ့လီးကြီးကိုကြည့်ပြီးစိတ်ထဲဖျင်းကနဲဖြစ်လာရသည်။သူ့ရည်းစားသူရထက်နှစ်ဆမကကြီးတဲ့အပြင် လီးပတ်လည်မှာလည်း အဖုတွေနဲ့မို့အသဲယားမိသည်။
“ဟဲ့ဖြေလေ ဘာငိုင်နေတာလဲ”
“ဟင့်အင်းမယက်ချင်ပါဘူးဖိုးဖိုး ဒီဦးလီးကပိုကြီးပါတယ် အဖုအဖုတွေနဲ့”
“အာ့ ဂေါ်လီပေါ့ ဂေါ်လီလီးနဲ့လိုးရင် ဘယ်မိန်းမမှမပြီးတာမရှိဘူး
ကဲ သီတာမြင့် တော်ပြီ ကြာကောင်ဖင်ကိုဖြဲထားတော့”
ဒေါ်သီတာမြင့် ဖင်ယက်ရင်းစိတ်ပါပြီးယက်တာမရပ်ချင်အောင်
ဖြစ်သွားရသည်။ယောက္ခမအမိန့်ပေးမှုကြောင့်သာရပ်လိုက်ရပြီး
ဦးမင်းနိုင်ဆွေ ဖင်ကြီးကိုပြဲနေအောင်ဖြဲလိုက်သည်။
“သန္တာ ဝမ်းချူဘောလုံးကို နင့်ပထွေးဖင်ထဲညှစ်ထည့်စမ်း”
“ရှင် ”
“လုပ်ဆို မြန်မြန်”
“ပလွတ် ဗြစ်ဗြစ် ပလွတ်”
“အအ အ”
သန္တာ သူ့အမေ ဒေါ်သီတာမြင့် ဖြဲထားတဲ့ဦးမင်းနိုင်ဆွေဖင်ဝမှာ
ဝမ်းချူဘောလုံးအတံကိုတေ့ပြီး ဖင်ထဲဆေးရည်တွေညှစ်ထည့်လိုက်
သည်။မကြာပါဘူး ဦးမင်းနိုင်ဆွေဗိုက်က တဂွီဂွီအော်လာတော့သည်။
“အ ကျွတ်ကျွတ် အ အ ဗွီးးးဘွတ်ဘွတ်ဘွတ်”
ဦးမင်းနိုင်ဆွေ ဝမ်းချူဘောလုံးကြောင့် မနေနိုင်တော့ဘဲ ချီးတွေပေါက်ကာရပ်ကြည့်နေကြတဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်နဲ့သန္တာရော
ဦးရွှေမောင်ပါ ချီးနံ့တွေမွှန်ထူသွားတော့သည်။
” ဟျောင့် ချီးပါချင်နေပြီလား ထစမ်း အိမ်သာပေါ်တက် ချီးပါစမ်း
အကုန်သာလွှတ်ချလိုက် သွား”
ဦးမင်းနိုင်ဆွေလည်းမနေနိုင်တော့ဘဲကုန်းရုန်းထကာအိမ်သာထဲဝင်ပြီး
ဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်ကာလွှတ်ချရတော့သည်။ခုချိန်မှာရှက်တယ်ဆိုတာ
မရှိတော့ အရှက်လည်းကုန်နေပါပြီ။အိမ်သာတံခါးမစေ့ထားလို့
သူချီးပါတာလူစုံမြင်နေရသည်။အားရအောင်သွားပြီးတော့အပြင်ကို
လှမ်းပြောရသည်။
“ဦးလေး ကျနော်ပြီးပြီဗျ ကြိုးတုပ်ထားတော့ဘယ်လိုဆေးရမလဲဗျာ”
“မပူနဲ့ထိုင်နေ သီတာမြင့် နင့်လင်ကိုဝင်ဆေးပေးလိုက်”
“ဟိုလေ အဖေ”
“ဘာမှမပြောနဲ့သွား မြန်မြန်လုပ်”
“ဟုတ် ဟုတ် အဖေ”
တချိန်က ရုပ်ကလေးရှိ ပညာတက် ပိုက်ဆံရှိတဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်
ခုတော့ ဦးရွှေမောင်ရဲ့အာဏာစက်အောက်မှာပြားပြားဝပ်နေရပါပြီ။
အိမ်သာတံခါးလေးဟကာဝင်သွားပြီးဦးမင်းနိုင်ဆွေရဲ့ ဖင်ကို
ပြောင်စင်အောင်ဆေးကြောပေးရပါတော့သည်။
“ပြီးပါပြီအဖေ ”
“ကောင်းတယ် ဟိုကောင်ကိုကြိုးဖြေပေးလိုက် ပြီးရင်နင့်အလှည့်
ဒီမှာဖင်ထောင်ကုန်းပြီးဖြဲထား”
“ရှင်”
“ကုန်းဆို မြန်မြန် ဟိုကြာကောင် လာစမ်း ဒီကောင်မဖင်ကိုယက်စမ်း”
“ဗျာ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”
“ဟားဟားဟားဟား ယက်စမ်း သူများမယားကြာခိုချင်တဲ့ကောင်
ကဲကွာ သေစမ်း”
“ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း ရွှမ်း”
“အား အား သေပါပြီဗျာ အား နောက်မလုပ်တော့ပါဘူးဗျာ အီးးဟီးး”
“အမယ်လေး အား သေပါပြီအဖေရဲ့ ကျမနောက်ကို ဒီလိုမျိုး
မလုပ်ရဲတော့ပါဘူးအဖေရဲ့ အားးး အားး”
ဦးရွှေမောင် သန္တာပေးတဲ့ခါးပတ်ကိုကိုင်ကာ ဦးမင်းနိုင်ဆွေကြောပေါ် တရွှမ်းရွှမ်းရိုက်တော့သည်။ဖင်ထောင်ပေးထားတဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်
ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုလည်းထိသည်။ဦးရွှေမောင် စိတ်ကြိုက်ရိုက်ပြီး
မောလို့ နားမှသူတို့သက်သာကြသည်။သန္တာကတော့ အရိုက်ခံနေရတဲ့
မအေကိုသနားသလို အဖိုးကိုလည်းဝင်မဆွဲရဲ။သူလည်းသူ့အပြစ်နဲ့မို့
ငြိမ်နေရသည်။
“ဟဲ့ကောင်မ သီတာ ဖင်ပြန်ထောင်စမ်း မိသန္တာ ညီးအမေဖင်ဖြဲပြီး
ဘောလုံးညှစ်ထည့်လိုက်စမ်း”
“ဖိုးဖိုး မေမေသနားပါတယ် မရိုက် အားးးးကြောက်ပါပြီဖိုးဖိုးရဲ့”
“ရွှမ်းးးး”
“သောက်စကားအပိုပြောအုန်း ငါခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ် အသံထွက်ရင်
ထပ်နာမယ် ”
“အဟင့်အဟင့် အီးးဟီးးး”
ကြောပြင်ကိုကော့နေအောင် တစ်ချက်ရိုက်ခံလိုက်ရလို့ ထပ်တွန့်မတက်ရဲတော့ဘဲ သူ့အမေဖင်ကိုဆွဲထောင်ပေးကာ ဖင်ဖြဲပြီး
ဝမ်းချူဘောလုံးညှစ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။အရိုက်ခံရလို့နာကျင်ပြီး
ငိုနေရပေမယ့် ဗိုက်ကရစ်လာလို့မနေနိုင်တော့ဘဲ ဒေါ်သီတာမြင့်
အိမ်သာထဲဝင်ကာချီးပါရတော့သည်။
“သန္တာ နင်ငယ်ငယ်ကဆော့တဲ့ရေပြွတ်ရှိလားဆေးထိုးအပ်လိုမျိုးလေ”
“ဘာလုပ်မို့လဲဟင်ဖိုးဖိုး ရှိ ရှိပါတယ်”
“သွားယူလာခဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ဖိုးဖိုး”
ဒေါ်သီတာမြင့် အိမ်သာတက်ပြီးတော့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်သည်။
“ဟဲ့ကောင်မတော်ပြီ လာ ဒီနားမှာခုနကလိုဖင်ပြန်ကုန်းထား
ဟိုကြာကောင် မင်းလည်းသူနားသွားကုန်းနေ လက်နဲ့ဖင်ကိုဖြဲထား”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ”
ဦးမင်းနိုင်ဆွေနဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်နှစ်ယောက်စလုံးကိုရေချိုးကြွေဇလုံနား
ဖင်ထောင်ကုန်းထားခိုင်းလိုက်သည်။
“ဖိုးဖိုးရပါပြီ”
“အေး ဒီကြွေဇလုံထဲဆပ်ပြာဆီထည့်ဖျော်စမ်း အမြုပ်ထအောင်လုပ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
သန္တာ သူ့အဖိုးခိုင်းသလိုဆပ်ပြာဆီဖျော်ကာအမြုပ်ထအောင်
လုပ်သည်။
“ဖိုးဖိုးရပါပြီ”
“အဲ့အရည်ကိုဒီရေပြွတ်နဲ့စုပ် ပြီးရင် သူတို့ဖင်ထဲထိုးထည့်”
“ရှင်”
“ဗျာ”
“ရွှမ်းရွှမ်း”
“အားး အားးး”
“အီးး အမယ်လေးအဖေရဲ့”
“နင်တို့စောက်ပေါက်တွေကိုပိတ်စမ်း ဟဲ့မိသန္တာလုပ်လေမြန်မြန်
ဟိုနှစ်ကောင် ဖင်တွေဖြဲထားကြ ငါလုပ်ရင်ပိုနာမယ်နော်”
သန္တာ ဆပ်ပြာရည်တွေစုပ်ပြီးသူ့အမေဖင်နဲ့ဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ထဲ
ထိုးထိုးထည့်တော့သည်။မကြာခင်မှာပဲဗိုက်ထဲအရည်တွေပြည့်လာ
ကာမနေနိုင်တော့ဘဲအပြင်ကိုပြန်ပန်းထွက်ကြတော့သည်။
“သမီး အားး မရ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး အီးးး”
“အမေလည်းမရတော့ဘူးးးအားးကျွတ်ကျွတ်”
“အမေ့ ပြန် ပြန်ထွက်လာတယ် ဖိုးဖိုး”
“ထွက်ပါစေ ဟဲ့ကောင်နဲ့ကောင်မ ညှစ်ကြစမ်း အသားကုန်ညှစ်ကြ
သန္တာဒီဘက်လာ”
“ဗြီးးးးးးးး”
“ဗြီးးးးးးးးး”
“ဖုန်းသွားယူစမ်း ရိုက်ထားလိုက်”
“ဟုတ် ဖိုးဖိုး”
သန္တာ ရေချိုးခန်းမှထွက်သွားကာ ဖုန်းသွားယူသည်။ပြန်လာတော့
ကင်မရာဖွင့်ကာဗီဒီယိုရိုက်ကူးတော့သည်။ဦးရွှေမောင်က ရေပြွတ်ကိုင်ကာဆပ်ပြာရည်တွေစုပ်ပြီး ဖင်တွေထဲလိုက်ထိုးထည့်နေ
သည်။ဦးရွှေမောင်ကြည့်ရတာ နှိပ်စက်ရတာဝါသနာပါသလိုပင်။
တဟားဟား ရီရင်း ဆပ်ပြာရည်တွေစုပ်လိုက် ဖင်ထဲထည့်လိုက်
လုပ်နေသည်။သုံးခါလောက်ဖင်ထဲအရည်တွေပြည့်ညှစ်ထုပ်ပြီးနောက်
ဒေါ်သီတာမြင့်ရော ဦးမင်းနိုင်ဆွေပါ ပင်ပမ်းသွားကြသည်။မတရား
ညှစ်ထုတ်ရသည်မို့ ဝမ်းဆယ်ခါသွားပြီးသလိုနုန်းသွားကြသည်။
“ထကြစမ်း ရေချိုးကြစမ်း ငါ့ရဲ့ လက်ဆင်ကမပြီးသေဘူး ရေချိုးကြ
နင်တို့ကိုခဏအနားပေးမယ် မိသန္တာ ညီးလည်းရေသွားချိုး ခုချိန်မှာ
ညီးက ပရိသတ်ပဲရှိသေးတယ်”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါဖိုးဖိုး”
“သွားတော့”
သန္တာမောင် ဦးရွှေမောင်စေခိုင်းမှုအရ ရေချိုးဖို့ သူ့အခန်းကိုတက်လာ
ခဲ့ပေမယ့် စိတ်ထဲတော့ သူ့ကိုပေးမယ့်အပြစ်ကိုကြောက်နေမိသည်။
သူလည်းပေရေနေတာမို့ အဝတ်တွေချွတ်ကာရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး
ရေချိုးတော့သည်။သူ့အဖိုးဦးရွှေမောင်က ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်တယ်
သွေးအေးအေးနဲ့ကိုလက်စားချေတတ်တယ်ဆိုတာသူ့အဖေပြောလို့ကြားဖူးပေမယ့်ခုမှလက်တွေ့မြင်ရတော့သည်။သူတို့နေလာတဲ့
ကာလတစ်လျှောက်မှာလည်းခုလိုရက်စက်တာမျိုးမလုပ်ခဲ့ဖူး။သူ့အပေါ်လည်း တစ်ဦးတည်းသောမြေးမလေးမို့ချစ်ရှာသည်။
စစ်တပ်ကထွက်ပြီး နယ်မှာ သစ်ပင်တွေစိုက်ရင်းလက်ဝှေ့လည်း
ဝါသနာပါတာမို့တပည့်တွေနဲ့လေ့ကျင့်ကာအေးအေးလူလူနေသည်။
တစ်ခါတစ်လေမှ သူတို့မိသားစုရှိတဲ့ရန်ကုန်ကိုတက်လာတတ်သည်။
အသက်ကြီးပေမယ့် စိတ်မြန်လက်မြန်လူဖြောင့်စိတ်တိုကြီးမို့ တစ်ခုခုဆို ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းထလုပ်တတ်သည်။အခု သူ့ကိုလည်း
တည်းခိုးခန်းမှာတွေ့ရတဲ့အပြင် သူ့အမေရဲ့ဖောက်ပြန်မှုကြီးကို
တွေ့တော့ ဒေါသထွက်ကာ ခုလိုတွေလုပ်တာပဲလို့တွေးမိသည်။
“ဒုန်းဒုန်းဒုန်း မိသန္တာ မပြီးသေးဘူးလား ထွက်ခဲ့စမ်းမြန်မြန်”
“ရှင် ပြီး ပြီးပါပြီဖိုးဖိုး”
ရေချိုးရင်းတွေးနေတုန်း ဦးရွှေမောင် တံခါးလာထုလို့မြန်မြန်
လက်စသတ်ကာရေလဲထဘီလေးဝတ်ပြီးထွက်လာသည်။
“အဝတ်တွေမြန်မြန်ဝတ် ပြီးရင် နင့်အမေနဲ့ဟိုကောင်ကို
သွားစောင့်ကြည့် ငါရေချိုးမယ် ပေါက်ကရလုပ်ဖို့တွေးလို့ကတော့
ညီးငါ့အကြောင်းသိတယ်နော် ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဖိုးဖိုး”
သန္တာအဝတ်တွေအမြန်ဝတ် ဆံပင်ကိုခေါင်းစည်းကြိုးနဲ့စည်းကာ
အောက်ထပ်ဆင်းလာပြီးသူ့အမေနဲ့ကြာကောင်ကိုစောင့်ကြည့်ရသည်။
ဒေါ်သီတာမြင့်နဲ့ဦးနိုင်မင်းဆွေတို့ကတော့ ကုတင်ပေါ်မှာကိုယ်လုံးတီး
ထိုင်နေကြကာမှိုင်တွေနေကြသည်။သူတို့ဆက်ရမယ့်ငရဲခန်းကို
ကြိုတွေးရင် သေချင်စိတ်ပေါက်နေကြသည်။ သန္တာလည်းသူ့အမေကို
သနားပေမယ့် သူ့အဖိုးဦးရွှေမောင်အမိန့်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ပါ။သူလည်း
သူ့အပြစ်နဲ့သူမို့ ဦးရွှေမောင်ခိုင်းသလိုသူ့အမေနဲ့ဦးမင်းနိုင်ဆွေတို့ကို
စောင့်ကြည့်နေရသည်။၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ဦးရွှေမောင်
ရောက်လာသည်။ရေချိုးပြီး ပုဆိုးတစ်ထည်ထဲဝတ်လာသည်။
“ကဲ စကြစို့ မိသန္တာ ဒီမှာသံလွင်ဆီရှိလား”
“ရှိပါတယ်ဖိုးဖိုး”
“သွားယူလာခဲ့”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ဖိုးဖိုး”
“နင်တို့က ဘာအခုမှ မျောက်မှိုင် မှိုင်နေကြတာလဲ ဟျောင့်ကြာကောင်
မင်းမှောက်အိပ်နေစမ်း”
“ဗျာ ဟိုဟို”
“ဘာလဲ ခါးပတ်တောင်းနေတာလား”
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ မှောက်ပါ့မယ်”
“သီတာမြင့် ”
“ရှင် ”
“ရော ဒီကားကြည့် အဲ့ထဲကအတိုင်း ဒီကြာကောင်ကိုပြုစုလိုက်”
“ရှင်”
“လာပြန်ပြီတစ်ယောက် ငါစိတ်မရှည်ဘူးနော် ရော့ကြည့်”
ဦးရွှေမောင်ပေးတဲ့ဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်တော့ ဂျပန်မ ဘဲကို
ဆီလူးပြီး ပွတ်သပ်စုပ်ယက်တဲ့ကား ဦးမင်းနိုင်ဆွေကိုတစ်ခါလုပ်ပေး
ဖူးသည်။ဦးရွှေမောင် ဘာကြောင့် ဒီလိုခိုင်းလဲနားမလည်။သူတို့ကို
ထပ်ပြီးရိုက်နှက်နှိပ်စက်မယ် ထင်ထားတာ ခုတော့ သူတို့ကို
ချစ်ရည်လူးခိုင်းနေသလိုပင်။အရိုက်ခံရမှာထက်စာရင် သက်သာတာ
မို့ လုပ်ဖို့စိတ်ကူးလိုက်သည်။ယောက္ခထီးနဲ့သမီးရှေ့မှာ ဒီလိုလုပ်ရမှာ
မို့ စိတ်ထဲဖျင်းကနဲဖြစ်ကာစပ်ပတ်မှအရည်စိမ့်လာရသည်။သန္တာ
ရောက်လာတော့ သံလွင်ဆီဘူးလေးယူကာ လက်ဖဝါးထဲညှစ်ထည့်ပြီး
ဦးမင်းနိုင်ဆွေ တစ်ကိုယ်လုံးကိုလိမ်းနှယ်ပေးတော့သည်။
“မိသန္တာ ဖုန်းယူလိုက်”
“ဗီဒီယိုရိုက်ရမှာလားဖိုးဖိုး”
“အေး တော်တယ် အဲ့လိုအလိုက်သိစမ်းငါ့မြေးး သေချာရိုက်နော်”
“ဟုတ်”
“နင်ကတော်တော်ကျွမ်းကျင်တာပဲ လုပ်နေကြလား ငါ့သားကိုရော
ဒီလိုလုပ်ပေးဖူးလား ”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ နှစ်ခါသုံးခါလုပ်ပေးဖူးပါတယ်”
“လုပ်စမ်း နင့်လင်ငယ်ကိုဆွစမ်း ယောကျ်ားတန်မဲ့ဖင်ကြီးတဲ့ကောင်
ဖင်ရွှဲနေအောင်လူး ဟိုကောင်ဖင်ကော့ထားပြီးဖင်ဖြဲစမ်း မြန်မြန်လုပ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ပါ”
အကြပ်ဟောင်းပီပီ ဦးရွှေမောင်တစ်ယောက်ကွပ်ကဲနေတော့သည်။
အရိုက်ခံရလို့နာကျင်နေတဲ့ ဦးမင်းနိုင်ဆွေလည်း ဒေါ်သီတာမြင့်ရဲ့
အပွတ်အသပ်မှာမျောပါပြီး အောက်မှလီးကထကြွတောင့်တင်းလာရ
တော့သည်။
“သီတာမြင့် ခုနက ကားထဲကလိုလုပ်လေ အဲ့ကောင်လီးကိုစုပ်စမ်း
လဥတွေလည်းစုပ် ဖင်ပါယက်”
” ”
ဒီတစ်ခါတော့ဒေါ်သီတာမြင့် ထပ်မပြောရတော့ဘဲ ဦးနိုင်မင်းဆွေ
ဖင်ကြီးကိုအသာဆွဲတင်ကာလီးကို နောက်ဆွဲပြီးစုပ်တော့သည်။
“ဂျပန်မတွေစုပ်သလိုစုပ်လေ အသံတွေထွက်အောင်စုပ်”
“ပြွတ်ပြွတ် ရှလွတ် ဗောက်ဘလောက်ပြွတ် အမ်းးပြွတ်ပလွတ်ပြွတ်
ပလွတ်ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ် ပလွတ်”
“မိုက်တယ်ဟေ့ ဟေဟေ နင်ကဆရာမကြီးပဲသီတာမြင့် သေချာကျင့်
ထားတာပဲ ကြာကောင်ဖီးတက်နေတဲ့ရုပ်ကိုအမိအရရိုက်ထားစမ်း
မသန္တာ နင့်အမေစုပ်နေတာကိုလည်းရိုက် ရိုက်တာကောင်းရင် ငါ့မြေးကို ဘောက်ဆူးကောင်းကောင်းပေးမယ် ဇိမ်ခံတဲ့သူကဇိမ်ခံ
ယက်တဲ့သူကဆက်ယက် ဗီဒီယိုရိုက်တဲ့သူကလည်းအပီအပြင်သာ
ဆက်ရိုက်ထားကြ မရပ်နဲ့နော် ငါပြန်လာလို့ ရပ်နေလို့ကတော့
သုံးကောင်စလုံး ခါးပတ်ပဲ”
ဦးရွှေမောင် အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်။ကျန်ခဲ့တဲ့သူတွေလည်း
သူတို့အလုပ်သူတို့ကိုယ်စီဆက်လုပ်နေကြသည်။ခုချိန် ရပ်ခိုင်းလည်း
မရပ်နိုင်တော့ အရှိန်ပါနေကြပြီလေ။ဒေါ်သီတာမြင့်လည်းလဥကြီး
နှစ်လုံးစလုံးပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးစုပ်နေရင်း ဗီဒီယိုရိုက်နေတဲ့သမီးဖြစ်သူ
သန္တာမောင်ကိုမော့ကြည့်ကာ ပြုံးပြသည်။သမီးရှေ့မှာလင်ငယ်လဥ
စုပ်နေရတာကိုမရှက်တော့ဘဲပိုလို့ပင်စုပ်နေတော့သည်။ဂျာပန်အပြာ
မင်းသမီး ကင်မရာကိုကြည့်ပြီး ပြုံးပြသလိုပင်ဖြစ်နေသည်။လီးစုပ်ရင်းဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ပေါက်ထဲလက်ညှိုးထိုးထည့်နေသည်။
“အ အားး အီးးး သီ သီတာ ကောင်းလိုက်တာ ဟားးး အီးးးးးရှီးးး”
“ပြွတ် ပလွတ်ဘွတ် ဘောက် စုပ်လို့ကောင်းလိုက်တာလဥကြီးးအမ်းးး
ဟမ်းးရှလွတ် ကို့ဖင်ပေါက်ကြီးယက်ပေးမယ်နော် ပြွတ်ပလပ်ပလပ် ”
လီးတဇတ်ဇတ်တုန်နေတဲ့အထဲဖင်ပါထပ်အယက်ခံရတော့လီးကပိုလို့
မာတောင်လာတော့သည်။သန္တာလည်းဗီဒီယိုရိုက်ရင်း သူ့အမေလုပ်
နေပုံကိုကြည့်ပြီးအဖုတ်ကအရည်စို့လာကာဂါဝန်ပေါ်ကနေဖိပွတ်
မိသည်။ဖုန်းစခရင်မှာပေါ်နေတဲ့မွှန်နေတဲ့သူ့အမေမျက်နှာကိုကြည့်ရင်း
သူပါသူ့အမေလိုလုပ်ချင်မိလာသည်။သူ့ရည်းစားသူရကိုစုပ်ပေးဖူးပေ
မယ့်ခုလိုမျိုးမဟုတ်။ငုံစုပ်တယ်ဆိုရုံလေး။ဒီတစ်ခါတွေ့မှသေချာ
စုပ်ပေးရမယ်လို့တွေးနေမိသည်။
ဆက်ရန်
ရွှေမောင်တို့ဇကမသေးဘူး တူမောင်-၃
ဘူးခါးသီးရေးသည်။
ဒေါ်သီတာမြင့်စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ပေါက်ထဲ
လျှာဝင်အောင်ထိုးယက်ရင်းပေါင်ကြားမှဂေါ်လီလီးကြီးကိုနောက်ပြန်
ဂွင်းထုနေသည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေမနေနိုင်တော့ ပြီးချင်လာသည်။ဖင်ကိုအယက်ခံရပြီးလီးအဆွခံနေရတော့လရည်ထွက်တော့မလိုလို
ဖြစ်လာသည်။
“အဟေးအဟေး မိုက်တယ်ဟေ့ ပွဲကောင်းနေပြီ”
အားလုံးကိုယ်စီဖီးတက်နေကြလို့ဦးရွှေမောင်အသံကြီးကြောင့်လန့်သွားကြကာ အရှိန်လျော့သွားကြသည်။သူတို့ဦးရွှေမောင်ကို
ခေတ္တမေ့ထားကြတာမှတ်လား။ဦးရွှေမောင်လက်ထဲပါလာသည်က သူနယ်ကခြံထွက် သခွားသီးရယ်ရခိုင်ငှက်ပျောသီးတွေရယ်။မှန်တင်ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီးကြိုးခွေကိုင်ကာရပ်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“သီတာမြင့် ရပ်တော့ ကြာကောင် ပက်လက်လှန်စမ်း”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါအဖေ”
ဦးနိုင်မင်းဆွေပက်လက်အိပ်လိုက်တော့ ဂေါ်လီလီးကြီးကအရှိန်မသေ
သေးဘဲထောင်နေဆဲရှိသေးသည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေလက်တွေကိုတစ်ဖက်
ဆီကြိုးချည်ကာ ကုတင်တိုင်တစ်ဖက်ဆီမှာတုတ်လိုက်သည်။
ခြေထောက်ကိုပါဆွဲတင်ပြီးတိုင်မှာထပ်တုတ်သည်။အဲ့တော့ပုံစံက
ပက်လက်ဖင်ထောင်ကြီး လီးကြီးကလည်း အောက်ဆိုက်နေသည်။
“သီတာမြင့်”
“ရှင်”
“ဒီကောင့်မျက်နှာပေါ်တက်ခွပြီးစပ်ပတ်နဲ့ပွတ်စမ်း”
“ရှင်”
“ခွလေ ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါအဖေ”
“မိသန္တာ ဆက်ရိုက်ထားနော် သေချာ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဖိုးဖိုး ”
“အုအု ပလွတ်ပြွတ် ”
“ဟိုကောင် စပ်ပတ်ရောဖင်ပါယက်စမ်း သီတာမြင့် ခိုင်းစမ်း ကြာကောင်ကို စပ်ပတ်စားခိုင်းစမ်း”
“အ အ ရှီးးးး အစိကိုစုပ်ပေးပါ လျှာထောင်ထား စပ်ပတ်နဲ့ပွတ်မယ်”
သန္တာမောင်လည်းသူ့အမေရဲ့ ဟော့နေမှုကြီးကိုကြည့်ရင်း သူပါအဖုတ်
ယက်ခံချင်လာကာအရည်တစိမ့်စိမ့်ကျလာတော့သည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေ
ကတော့မသက်သာလှပါ။ကို့ယို့ကားယားနေနေရပြီးကြိုးအတုပ်ခံထား
ရတဲ့အပြင် မျက်နှာကိုပါစပ်ပတ်နဲ့ဖိပွတ်ခံနေရသည်။
“မိုက်တယ် ငါကဒါမျိုးလိုချင်တာ သီတာမြင့် ကြာကောင်လီးကို
စုပ်စမ်း ဖင်ကိုဖြဲချထား မျက်နှာပေါ်လည်းဖိပွတ်ထားစမ်း”
ဦးရွှေမောင် သူယူလာတဲ့ ရခိုင်ငှက်ပျောသီးအစိမ်းတစ်လုံးကို ယူကာ
ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်သည်။ဒေါ်သီတာမြင့်တို့အနားတိုးသွားပြီး
လီးကုန်းစုပ်နေတဲ့ဒေါ်သီတာမြင့် ငယ်ထိပ်မှဆံပင်ကိုဆွဲကာပါးစပ်ထဲ
ငှက်ပျောသီးထိုးထည့်လိုက်သည်။လီးစုပ်နေရင်း ရုတ်တရက် ဆံပင်
အဆွဲခံလိုက်ရလို့ နာကျင်ကာခေါင်းမော့ရင်း ပါးစပ်ဟကာအော်တုန်း
ပါးစပ်ထဲငှက်ပျောသီးကြီးတစ်ဆုံးနီးပါးဝင်သွားတော့သည်။
“အားး အုအွတ်အွတ် အု ဝု ဝု”
သန္တာမောင်လည်း မြန်ဆန်တဲ့ဦးရွှေမောင်ရဲ့လုပ်ချက်တွေကိုမျက်လုံး
အဝိုင်းသားနဲ့သာကြည့်နေနိုင်သည်။သူ့အမေပါးစပ်ထဲ
ရခိုင်ငှက်ပျောသီးကြီးကတစ်ဆုံးနီးပါးဝင်နေလေပြီ။ဒေါ်သီတာမြင့်
ငှက်ပျောသီးကိုဆွဲထုတ်ဖို့လုပ်တော့ဦးရွှေမောင်ကလက်ကိုပုတ်ချရင်း
ပါးကိုဘယ်ပြန်ညာပြန်ရိုက်တော့သည်။
“ဖြန်းဖြန်းးးး”
“လင်ငယ်ကစပ်ပတ်ယက်ပေးတော့အရမ်းကောင်းနေတယ်ပေါ့
ဟုတ်လား ကောင်မ ငါ့သားကိုနွားလုပ်ရတာ ပျော်လား ဟမ်”
“ဖြန်းဖြန်းးး”
“အု အီးးဟီးးးအုဝု အဟွတ် အဟွတ် အီးးးဟီးးးမပျော်ပါဘူးအဖေ”
ဦးရွှေမောင် ပါးရိုက်ပြီးပါးစပ်ထဲမှငှက်ပျောသီးကိုဆွဲထုတ်သည်။
နှိပ်စက်ခံရပြီး နားကာ ပွတ်သပ်စုပ်ယက်ခိုင်းလို့ သာယာကာမှ
ထပ်နှိပ်စက်ခံရသည်။
“ထပ်စုပ်စမ်း နင့်လင်ငယ်လီးကိုတဆုံးဝင်အောင်စုပ်စမ်း ဖင်ကိုဖြဲ”
ငိုရင်း ဦးနိုင်မင်းဆွေ လီးကိုပြန်စုပ်ရသည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေကတော့
ဒေါ်သီတာမြင့် တက်ထိုင်ထားလို့ဘာမှမသိ ရိုက်သံငိုသံသာ
ကြားရပြီး လီးထပ်စုပ်ခံရပြန်သည်။လီး လည်ချောင်းထဲဝင်သွားလို့
ဖီးတက်နေတုန်း သူ့ဖင်ဝကိုမာကျောကျောအရာရဲ့ထိပ်ကြီးလာထိတာ
သိလိုက်ရသည်။သိတယ်ဆိုရင်ပဲ ထိုအရာကြီးကဖင်ထဲတိုးဝင်လာ
သည်။တစ်ကိုယ်လုံးခါရမ်းကာ မဝင်အောင်လုပ်ပေမယ့် မရတော့။
ဖင်ထဲထိုအရာက ၆လက်မလောက်ဝင်နေတော့သည်။
“အူးးးအူးးးအားးးး နာတယ် နာတယ် ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် အားးး”
“ဟားဟား သူများမယားကြာခိုတဲ့အကောင် ဖင်ကွဲပြီလား ဟားဟား”
ဒေါ်သီတာမြင့်လည်း သူ့မျက်စိရှေ့တင် ဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ထဲ
ငှက်ပျောသီးကြီးဝင်သွားတာကိုအံသြစွာကြည့်နေရသည်။သန္တာလည်းအလားတူပင်။ဖင်လေးပင်တွန့်သွားသည်။ဦးရွှေမောင်က
ငှက်ပျောသီးကိုအသွင်းအထုတ်ဆက်လုပ်ကာဖင်ကိုငှက်ပျောသီးနဲ့
လိုးနေတော့သည်။
“အားးးသေပါပြီဗျာ ဖင်ပြဲပါပြီ အားးလားလား အားးတော် တော်
တော်ပါတော့ဗျာ နောက် ကြာမခိုတော့ပါဘူးဗျာ အားးး”
“ဟားးးးနောက်ကျသွားပြီကွ ဟားဟားဟားဟား သီတာမြင့်
နင်ဆင်းတော့ ဖင်တောင်ကုန်းပြီးဖြဲထား မိသန္တာ သခွားသီးယူပေးစမ်း”
“ရှင် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”
ဒေါ်သီတာမြင့်လည်း ဦးရွှေမောင်ပြောသလိုပဲဆင်းကာ ဦးနိုင်မင်းဆွေ
ဘေးမှာဖင်ထောင်ကုန်းကာဖင်ဖြဲပေးထားရတော့သည်။
ဦးနိုင်မင်းဆွေကတော့ ပက်လက်ကားယားကြီးနဲ့ဖင်ထဲငှက်ပျောသီး
အထည့်ခံရကာအော်ငြီးနေကာ သူ့ဘေးမှာဖင်ထောင်ကုန်းရင်းငိုမဲ့မဲ့
ဖြစ်နေတဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်ကို မျက်လုံးခြင်းစကားသာပြောနေရသည်။
ခုချိန်မှာ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်စီငရဲခံစားနေရလေပြီ။ဦးရွှေမောင်
ကတော့သန္တာပေးတဲ့သခွားသီးကိုယူကာ ဒေါ်သီတာမြင့်ရဲ့
အရည်ရွဲအိုင်နေတဲ့စပ်ပတ်ကြီးထဲထိုးထည့်ပြန်သည်။
“ဗြစ်ဗြစ် ဗလစ် ဘုဘူဘု ဗြီးးးးး အားးးစပ်ပတ်ပြဲ ပြဲပါပြီ အားးရှီးး”
တစ်တောင်နီးပါးရှည်ကာ လက်တစ်ကိုင်မကတဲ့သခွားသီးကြီး
စပ်ပတ်ထဲတစ်ချက်ထဲတစ်ဆုံးဝင်လာတာမို့ ဒေါ်သီတာမြင့်
တော်တော်လေး ခံစားလိုက်ရသည်။ဦးရွှေမောင် ငှက်ပျောသီးနဲ့
သခွားသီးကိုတစ်ဖက်စီကိုင်ကာ ငရုပ်သီးထောင်းသလိုထောင်း
တော့သည်။
“ကဲဟ ယားနေကြတဲ့ဟာတွေ ကွဲကြစမ်း ပြကြစမ်း သေစမ်း
ငါ့သားကို သစ္စာဖောက်တဲ့နှစ်ကောင် ကဲဟ ကဲဟ”
“အားးး အဖေ သေပါပြီ အားးးး သားအိမ်ပါကွဲ အားးကျဥ်တယ်”
“အားး နာတယ် အားးး ကြောက်ပါပြီဗျာ အားးး”
“ပလွတ်ဗြွတ် ဗြီးးးဘုဘု ဘွတ်ဘွတ် ”
“ဗြစ်ဘလွတ်ဘွတ် ဘွတ် ဘွတ် ဗြိဗြိဗြိ”
သန္တာကြည့်ရင်း ရင်တွေတုန် လက်တုန်လာသည်။အဖိုးရဲ့သွေးအေး
ခက်ထန်ပြီးစိမ်ပြေနပြေ လုပ်နေမှုကြီးကိုကြောက်သလို အသီးတွေ
ကိုယ်စီမဆန့်မပြဲဝင်လို့ အော်ငြီးနေရတဲ့သူ့အမေနဲ့ပထွေးကိုကြည့်ရင်း
အဖုတ်ကအရည်ရွှဲလာသလို ထိတ်လန့်သနားလာသည်။
နာရီဝက်နီးပါးကြာအောင်ဆောင့်ထည့်လိုက် နားလိုက်လုပ်ခံနေရတဲ့
ဦးနိုင်မင်းဆွေနဲ့ ဒေါ်သီတာမြင့်လည်း သေးထွက်တဲ့သူထွက် လရည်ထွက်တဲ့သူထွက်နဲ့ဖြစ်လာကြသည်။ဦးရွှေမောင်လည်း
လက်ညောင်းလာသည်။ဒေါ်သီတာမြင့်စပ်ပတ်ထဲမှသခွားသီးကြီးကို
ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ထဲမှငှက်ပျောသီးကိုလည်း
ဆွဲထုတ်ကာ ပါးစပ်ဟခိုင်းပြီးထိုးထည့်ပြန်သည်။
“မင်းဖင်ထဲကထွက်လာတဲ့ငှက်ပျောသီးကိုစုပ်စမ်း ကြာကောင်”
ပြီးတော့ ကားထားတဲ့ပေါင်ကြားကိုပြန်လာကာပုဆိုးချွတ်ချလိုက်
သည်။လီးမဲရှည်ကြီးတရမ်းရမ်းထွက်လာသည်။
“သီတာမြင့် ထစမ်း နင့်လင်ငယ်ကိုတက်ခွပြီးလီးပြန်စုပ်စမ်း
အဲ့ကောင့်ပါးစပ်ထဲကငှက်ပျောသီးကိုနင့်စပ်ပတ်ထဲဝင်အောင်ထိုင်
နော်”
ဒေါ်သီတာမြင့် တက်ခွကာ လီးစုပ်တာနဲ့ ဦးနိုင်မင်းဆွေရဲဟပြဲပြဲဖင်
ပေါက်ကိုသံလွင်ဆီလောင်းချလိုက်သည်။ပြီးတော့ သူ့လီးမဲကြီးကို
သုတ်လိမ်းလိုက်သည်။ငေါက်ကနဲထလာတဲ့လီးကိုဆီလူးကာဆွဆွ
ပေးတော့ တောင်မတ်ပြောင်လက်နေသည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ဝကို
လီးတေ့ပြီးတစ်ဆုံးလိုးချလိုက်သည်။အဆုံးဝင်တာနဲ့ဆွဲထုတ်ကာ
ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ရခိုင်ငှက်ပျောသီးထက်ကြီးတဲ့
ဦးရွှေမောင်လီးမဲရှည်ကြီးနဲ့ဖင်ချခံနေရတော့သည်။
“ဖောင်းဖောင်းဖောင်းဖောင်းဖောင်း ”
“အား အူးးးဝူးးးအူးးးးအားးးးးး”
“ဟားဟား သူများမယားလိုက်လိုးနေတဲ့ကောင် ခု ဖင်ခံရပြီ
ဘယ်လိုနေတုန်းကွ ကောင်းလား နောက်ဆို ကြိုက်လို့ ဖင်ပဲခံချင်
သွားမယ် ရွှေမောင်ကွ ဘာမှတ်လဲ ရှေ့တန်းမှာတောင် ဖမ်းမိတဲ့
သူပုန်နဲ့သူ့မိန်းမကိုတစ်ပြိုင်နက် ဖင်ချလာတဲ့ကောင်ကွ ဟားဟားဟားဟား ငါ့ကိုလာစမ်းချင်ကြတာကိုး ကဲကွာ ကဲကွာ”
ဒေါ်သီတာမြင့်ခေါင်းကိုကိုင်ကာတလက်ဆက် ဖင်ကိုဆောင့်ဆောင့်
လိုးတော့သည်။ကြိုးအတုတ်ခံရကာအလိုးခံနေရတဲ့ဦးနိုင်မင်းဆွေ
လည်းမသက်သာသလို လီးငုံစုပ်နေတုန်း ခေါင်းကိုဖိကိုင်ကာ
အဆောင့်ခံနေရတဲ့ဒေါ်သီတာမြင့်လည်းမသက်သာပါ။သူငုံထားတဲ့
ဦးနိုင်မင်းဆွေ လီးပျော့ကတစ်ဖန်ပြန်မာလာကာလည်ချောင်းထဲ
တစ်ဆုံးဝင်နေတော့ အန်ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။၆၉နှစ်ဆိုတဲ့
ဦးရွှေမောင်ကတော့ အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်ပင် အလိုးအဆောင့်သန်
သေးသည်။အချက်၇၀ ကျော်ဆောင့်လိုးပြီးတော့ အရှိန်လျော့ကာ
တစ်ချက်ခြင်းလိုးပြန်သည်။သန္တာကတော့ သုံးယောက်ပူးလိုးပွဲကြီးကို
ဆက်လက်ရိုက်ကူးနေဆဲရှိသေးသည်။အရည်တွေပေါင်မှတဆင့်
စီးကျနေလေသည်။
“သီတာမြင့် နားတော့ ဒီကောင်နဲ့ ငါ နှစ်ယောက်ထဲပြောစရာရှိတယ်
နင့်သမီးကိုခေါ်ပြီးသူ့အခန်းထဲကစောင့် သွားတော့ ”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့”
“မိသန္တာ ဆက်မရိုက်နဲ့တော့ ဖုန်းထားခဲ့ နင့်အမေကိုခေါ်သွား”
“ဟုတ်ကဲ့ဖိုးဖိုး”
သန္တာလည်းဗီဒီယိုရိုက်တာရပ်လိုက်ပြီး သူ့အမေကိုခေါ်ကာအခန်းထဲမှ
ထွက်သွားသည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေပါးစပ်ထဲမှ ငှက်ပျောသီးကိုထုတ်ပေး
လိုက်သည်။ဖင်ကတော့ဆက်လိုးနေတုန်းပင်။
“ပလွတ် ပလွတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် ”
” ဟျောင့် ကြာကောင် ဖင်ခံရတာ ဘယ်လိုနေလဲ သူများဖင်တွေကိုပဲ
မင်းလိုးလာတာ ခုမင်းခံနေရပြီလေ ကောင်းလား”
“အီးးးဟီးးးးဟီးးး ”
” ဟျောင့် ဘာလို့ငိုတာလဲ တိတ်စမ်း ငါမေးတာဖြေ”
“အီးးး နာ နာတယ် အီးး”
“ကောင်းရောကောင်းလား”
“ကောင်း ကောင်းပါတယ်ဗျာ အီးးးး အားးးကြမ်းကြမ်းလေး”
“အဟားးဖင်ခံရတာကြိုက်သွားပြီပေါ့”
“ကြိုက်သွားပါပြီ နောက် ကြာမခိုရဲတော့ပါဘူးဗျာ ကြောက်လည်း
ကြောက်ပါပြီ”
“ဟုတ်ရဲ့လား သေချာလား”
“တကယ်ပါဗျာ နောက်မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး အားးးလိုးပါဗျာ ဆောင့်”
“ငါ့ချွေးမနဲ့ကင်းကင်းနေမလား”
“နေပါ့မယ်ဗျာ မပတ်သတ်ရဲတော့ပါဘူး”
“ကောင်းပြီလေ မင်းစကားနဲ့ မင်းနော် ခု ငါမပြီးသေးဘူး ငါပြီးရင်
မင်းကိုပြန်လွှတ်မယ် မင်းကိုငါစောင့်ကြည့်နေမယ် ရှေ့ဆက်တိုးရင်
မင်းဖင်ခံတဲ့ဗီဒီယို ဘာဖြစ်မယ်ထင်လဲ သဘောပေါက်တယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပေါက်ပါတယ် ”
“အေး တစ်ပတ်တိတိ ငါ မင်းဖင်ကိုလိုးမယ် ဒီကပြန်တာနဲ့ ငါ့ချွေးမကိုလုံးဝအဆက်အသွယ်ဖျက်မယ်နော် ရာသက်ပန်ပဲ”
“ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ပါဗျာ”
“မင်းဖင်ကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ ဆောင့်မယ်ကွာ”
“ဆောင့်ပါဦးရယ် ကြမ်းကြမ်းလိုးပေးပါ အားးးရှီးးးးး”
“ဖန်းဖန်းဖန်းဖန်းဖန်းဖန်း ဖန်းဖန်းဖန်းဖန်းဖန်းဖန်း ”
ဦးရွှေမောင်နဲ့ဦးနိုင်မင်းဆွေ ညှိနှိုင်းကြပြီး ဖင်ဆက်လိုးကြသည်။
၁၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ ဦးရွှေမောင်လီးအထဲကယားတက်လာကာ
ဦးနိုင်မင်းဆွေဖင်ထဲလရည်တဗြန်းဗြန်းပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။
ဖင်ထဲမှလီးဆွဲထုတ်ပြီး ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်သည်။ဦးနိုင်မင်းဆွေလည်း ဦးရွှေမောင်လီးကိုမက်မောစွာစုပ်ယူရင်း လီးမဲကြီးနဲ့ဖင်ခံရတာကို
နှစ်ခြိုက်သွားသည်။
“တော်ပြီ ဟျောင့် လွှတ်တော့ မင်းပြန်ဖို့လုပ်တော့ မင်းဖုန်းနံပါတ်ပေး
နက်ဖြန်ငါဖုန်းဆက်တာနဲ့ ကိုင် မကိုင်လို့ကတော့ ရွှေမောင်ဘာကောင်လဲမင်းသိတယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဦး”
ဦးနိုင်မင်းဆွေ အဝတ်တွေကောက်ဝတ်ကာယိုင်တိုင်တိုင်ကွတတနဲ့
ပြန်သွားရသည်။ခြံတံခါးသော့ခတ်ကာ ဦးရွှေမောင် အိမ်ထဲပြန်ဝင်
လာသည်။သန္တာအခန်းကိုဝင်တော့ ဒေါ်သီတာတစ်ရှုံ့ရှုံ့ငိုနေတာကို
သန္တာကဖက်ပြီးနှစ်သိမ့်နေတာတွေ့ရသည်။
“ငိုလို့မပြီးသေးဘူးလား သီတာမြင့်”
“အဖေ ဟို ကိုနိုင် ကို”
“ပြန်လွှတ်လိုက်ပြီ နောက်ဆို နင့်နဲ့ လုံးဝအဆက်အသွယ်လုပ်မှာကို
မဟုတ်တော့ဘူး”
“ကျမ မှားပါတယ်အဖေရယ် ခွင့်လွတ်ပေးပါ”
“ဒီကိစ္စကို ဒီမှာတင်ရပ်တော့ မေ့လိုက်တော့ ငါ့သားလွင်မောင်
မသိစေနဲ့ ငါလည်းမပြောဘူး နင်လည်းမပြောနဲ့ ”
“ဟုတ် ဟုတ် ကျေးဇူးတင်လိုက်တာအဖေရယ်”
“အစက သန္တာကိုဗီဒီယိုရိုက်ခိုင်းထားတာတွေ လွင်မောင့်ကိုပြမလို့ပဲ
ခုစိတ်ပြောင်းသွားပြီ”
“ရှင် ဟုတ် အဖေ ကျမ ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟင်”
“ငါ့သားရဲ့ပျော်ရွှင်နေတဲ့ဘဝလေးမပျက်စီးစေချင်ဘူး ဒါပေမယ့်
နင်တို့သားအမိကို အပြစ်ပေးရမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အဖေ အဖေပေးတဲ့ပြစ်ဒဏ်ကို ကျမ ကြေကြေနပ်နပ်
ခံယူပါ့မယ်ရှင် ကိုလွင်မောင်ကိုတော့မပြောပါနဲ့”
“သမီးလည်းဖိုးဖိုးစိတ်တိုင်းကျပါပဲဖိုးဖိုးရယ်”
“ခုတော့မပြောသေးဘူး နားကြအုန်း ညကျမှပြောမယ် ငါအခုဗိုက်ဆာပြီ”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျမ ပြင်ဆင်လိုက်ပါ့မယ်အဖေ ထမင်းဟင်းတွေက
ချက်ထားပြီးပါပြီ”
ဦးရွှေမောင် ဒေါ်သီတာမြင့်တို့သားအမိ အနားပေးလိုက်ကာ
သုံးယောက်သား ညနေစာစားကြသည်။စားပြီးတော့ TVကြည့်ရင်း
သူဘာလုပ်ရမလဲအကြံထုတ်နေသည်။ဟိုသားအမိကတော့
သူ့ဘေးကဆိုဖာမှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေကြသည်။
“နက်ဖြန် ဟိုကောင်လေးကိုအိမ်လာဖို့ပြောထားတယ်နော် မိသန္တာ ”
“ရှင် ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ်ဖိုးဖိုး”
“နင့်သမီးရဲ့ကောင်လေးမိသားစု နက်ဖြန်လာတောင်းကြလိမ့်မယ်
နေ့လည်က ငါမှာထားခဲ့တယ် မလာရင် အဲ့ကောင်ကိုသွားသတ်မှာ”
“သူလာမှာပါဖိုးဖိုး သူ သမီးကိုချစ်ပါတယ်”
“ကိုလွင်မောင်ကနက်ဖြန်မှရောက်မှာလေအဖေ ခရီးရောက်မဆိုက်”
ဆက်ရန်
