(အခန်း ၁/၁)
…ကျွီ…
“ဟာ… ”
“အမလေး… သဲ ဘာကြည့်နေတာလဲ… တံခါးမြန်မြန်ပိတ်လေ… ”
“ကန်တော့… ကန်တော့… တီဒေဝီ…”
ကျုပ်လဲ တံခါးကို အမြန်ပြန်ပိတ်လိုက်ရတယ်။ ဒီအဖြစ်အပျက်က ကျုပ် ကိုးတန်းကျောင်းသားနှစ်မှာ ကျုပ်ရဲ့ အဒေါ် တီဒေဝီနဲ့ ကျုပ်ကြားက မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကလေးပေါ့။ တီဒေဝီရေချိုးရင်း ဆပ်ပြာတိုက်နေလို့ ရေသံမကြားတာကို လူမရှိဘူးထင်ပြီး တံခါးတွန်းဖွင့်လိုက်ချိန် တီဒေဝီကလဲ တံခါးချက်ချဖို့မေ့နေချိန်နဲ့ တိုက်ဆိုင်ကာ တီဒေဝီရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်ကို မြင်ခဲ့ရတယ်။ ဝင်းဝါဖွေးဥနေပြီး အချိုးအစားကျနလှတဲ့ တီဒေဝီရဲ့အလှကောက်ကြောင်းတွေဟာ ကျုပ်မျက်လုံးနဲ့ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်ပြီး ဦးနှောက်ထဲမှာ ကူးဆေးကာ နှလုံးသားထဲမှာ သိမ်းဆည်းမိပြီးသားဖြစ်သွားခဲ့ပြီ။ ကျုပ်အခု တက္ကသိုလ်တက်နေတာတောင်မှ ဒီပုံရိပ်ကိုမြင်ယောင်မိနေတုန်း။ ပြောရမယ်ဆို ကျုပ်ရဲ့ တီဒေဝီ့အပေါ် ခံစားချက်တွေဟာလဲ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အလိုလိုပြောင်းလဲ ကုန်တော့တယ်။
ကျုပ်နာမည် တေဇာကျော်။ ကျုပ်က တစ်ဦးတည်းသောသားပါ။ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အဖေ ဦးမြင့်မောင် ရယ်၊ အမေ ဒေါ်ကေသီကျော် ရယ်၊ ကျုပ်ရယ်အပြင် တီလေး ဒေဝီကျော် လဲရှိတယ်။ မေမေအိမ်ထောင်ကျချိန် မိဘတွေကို စောင့်ရှောက်ရမှာမို့ အဖေကပဲ အိမ်မှာလိုက်နေရတယ်။ မေမေအိမ်ထောင်ကျတော့ တီလေးက ၁၀နှစ်သမီးပဲရှိသေးတယ်။ တီလေးကို ဖိုးဖိုးနဲ့ဖွားဖွားက အသက်ကြီးမှ မွေးတာလို့ပြောတယ်။ ဖိုးဖိုးနဲ့ဖွားဖွားက ကျုပ်အသက် ၁၀နှစ်လောက်မှာ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆိုသလို ဆုံးသွားကြပါပြီ။ မေမေနဲ့ တီလေးက အသက် ၁၀နှစ်လောက်ကွာတယ်ဗျ။ ကျုပ်က ငယ်ငယ်လေးကတည်းက တီလေးလက်ပေါ်မှာ ကြီးပြင်းခဲ့ရတာပါ။ ကျုပ်ငယ်ငယ်က တီလေးပဲ ကိုယ်တိုင် ရေမိုးချိုးပေး၊ သနပ်ခါးလူးပေး၊ အဝတ်အစားလဲပေးနဲ့ အစစ အရာရာ အောက်ခြေသိမ်းအကုန်လုပ်ပေးခဲ့တာ။ မေမေလဲ လုပ်ပေးပေမယ့် တီလေးကပဲ ပိုလုပ်ပေးဖြစ်တာများတော့ မေမေသက်သာတာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့အတူတူကစားပေးတာလဲ တီလေးပဲ။ ငယ်ငယ်က ကလေးချင်းဆော့လို့ အနိုင်ကျင့်ခံရရင်လဲ တီလေးကပဲကျုပ်ကို အနိုင်ကျင့်တဲ့ကောင်တွေကို ပြန်သမတာ။ ကျုပ်နို့ပြတ်တဲ့နောက်ပိုင်း တီလဲနဲ့ပဲ အတူအိပ်တာ။ ကျုပ်ဖေဖေနဲ့ မေမေ့ကိုလဲချစ်ပါတယ်။ တီလေးနဲ့က ကစားဖော်ကစားဖက်၊ ကျုပ်ကိုလဲအရမ်းအလိုလိုက်တော့ တီလေးကို အဒေါ်လို အစ်မလိုကို တွယ်တာနေတော့တာ။ တီလေးက ကျုပ်ကို အရမ်းချစ်သလို ကျုပ်လဲတီလေးကို အရမ်းချစ်တယ်။ တီလေးက ကျောင်းသွားရင် အိမ်မှာ ကျုပ်က ငိုယိုပြီးကျန်ခဲ့တာ။ မေမေက ကျုပ်ကိုချော့မော့ပြီး မုန့်လေးဘာလေးလိုက်ဝယ်ကျွေးမှ ကျုပ်အငိုတိတ်တော့တယ်။ တခါတလေဆို ကျုပ်ကတီလေးနဲ့ ကျောင်းကို လိုက်ရှုပ်တတ်သေးတာ။ တီလေးက သူ့မုန့်ဖိုးထဲကနေ မုန့်တွေဝယ်ကျွေးတော့ ကျုပ်လဲ ပျော်တာပေါ့။ နောက်တော့ ကျုပ် ကျောင်းတက်တဲ့အရွယ်မှာ တီလေးက တက္ကသိုလ်ကျောင်းစတက်ပြီမို့ မေမေကပဲ ကျောင်းပို့ကျောင်းကြိုလုပ်ပေးတယ်။ တီလေးက �တခါတလေတော့ လုပ်ပေးပါတယ်။ သူစာလုပ်ရင်း ကျုပ်ကိုပါ သူ့ဘေးမှာ မုန့်လေးတွေပြပြီး ချော့မော့ စာလုပ်ခိုင်းတတ်တယ်။ ကျုပ်က အိပ်ချင်ပြီဆို သူ့စာကိုဘေးခဏချထားကာ ကျုပ်ကို ဖက်ပြီးချော့သိပ်တယ်။ ကျုပ်အိပ်ပျော်မှ သူက ပြန်ပြီးစာထကျက်တယ်။ ကျုပ် ၇တန်းလောက်အထိ တီဒေဝီကို ဖက်ခွအိပ်တုန်း။ ကျုပ် ၈တန်းနှစ်ရောက်တော့ ဖေဖေက ကျုပ်ကို အခန်းသပ်သပ်လုပ်ပေးကာ ကျုပ်ကို တီဒေဝီနဲ့ ခွဲအိပ်စေတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့ပဲ အိပ်ချင်တယ်လို့ပြောပေမယ့် မရဘူး ကျုပ်ကို ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးဆိုပြီး အတင်းခွဲအိပ်ခိုင်းတယ်။ ခွဲအိပ်ကာစ ကျုပ်အိပ်လို့မပျော်ဘူး။ တစ်သက်လုံး တီဒေဝီနဲ့ ဖက်အိပ်လာခဲ့ပြီးမှ အခုလို တစ်ယောက်တည်းအိပ်ရမှာ မအိပ်တတ်တော့ပါ။ မေမေတို့ အိပ်ချိန်လောက်ကျ ကျုပ်ဘေးနားကို လူတစ်ယောက်လာလှဲတယ်။
“တီဒေဝီလား… ”
“အင်း… သဲလေးအိပ်မပျော်မှန်းသိလို့… တီလေး လာသိပ်ပေးတာ… ”
ကျုပ် တီဒေဝီရင်ခွင်ထဲကို လုပ်နေကျအတိုင်း တိုးဝင်ဖက်တွယ်ပြီး သူ့ပေါင်ကို ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ ခွလိုက်တယ်။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ပေးရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် ခိုးချတယ်။
“ဟင့်… တီဒေဝီရယ်… သားက တီဒေဝီနဲ့ပဲအိပ်ချင်တာ… ဖေဖေက ဘာလို့အတင်းခွဲအိပ်ခိုင်းမှန်းမသိဘူး…”
“သဲက လူပျိုပေါက်စ ဖြစ်နေပြီလေကွာ… အရွယ်ရောက်လာတဲ့သဘောပေါ့… ယောက်ျားလေးနဲ့ မိန်းကလေးက အရွယ်ရောက်ပြီးသွားရင်း အမေနဲ့သား၊ အဖေနဲ့သမီး၊ မောင်နှမတွေတောင် အတူမအိပ်သင့်ဘူးလေ… တီလေးနဲ့သဲက တူအရီးတွေဆိုတော့ ပိုပြီး အတူမအိပ်သင့်တဲ့အထဲမှာပါတာပေါ့… သားအဖေက လုပ်သင့်တာကိုလုပ်တာပါ… ကိုယ့်အဖေကို စိတ်ဆိုးမနေနဲ့…”
“ဒါပေမယ့်… သားက တီဒေဝီနဲ့ပဲ အိပ်ချင်တာ…”
“ဟင်းဟင်း… သားကြိုက်တဲ့ကောင်မလေး မတွေ့သေးလို့ပါကွာ… နောက်ဆို တီလေးက ရှုပ်တယ်တောင်ပြောအုံးမှာ…”
“မပြောပါဘူး တီဒေဝီရာ… သားက တီဒေဝီ့ကို အချစ်ဆုံးပဲ… အဲ့ဒါ ဘယ်တော့မှ မပြောင်းလဲဘူး…”
“ဟုတ်ပါပြီ… စောင့်ကြည့်ရသေးတာပေါ့… ခစ်ခစ်… အိပ်တော့… ”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… တီဒေဝီ့ကိုချစ်တယ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… သားကိုလဲ တီလေးက ချစ်တယ်…”
ကျုပ်တို့ တူရီးနှစ်ယောက် ဖက်အိပ်လိုက်ကြတယ်။ မနက်လင်းတော့ တီဒေဝီကမရှိတော့ဘူး။ ဘယ်အချိန်ကတည်းက ထသွားတယ်မသိ။ တီဒေဝီကျုပ်နဲ့ ဒီလိုလာလာခိုးအိပ်ပေးတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိတော့ တီဒေဝီ မျက်တွင်းလေးနည်းနည်းကျလာပြီး မျက်နှာလေး ချောင်ကျလာတာ သတိထားမိတယ်။ ကျုပ်လဲ ရှစ်တန်းကျောင်းသား စဉ်းစားတတ်တဲ့အရွယ်ရောက်နေပါပြီ။ ဒီည ဒီဒေဝီ ဖေဖေနဲ့မေမေတို့အိပ်ချိန် ဆယ်နာရီကျော်လောက်မှာ တီဒေဝီရောက်လာတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ညတိုင်းတီဒေဝီ့ကို မျှော်နေတတ်တာ။ ရောက်လာတာနဲ့ ကျုပ်ဘေးမှာလှဲတဲ့ တီဒေဝီ့ကို တင်းတင်းဖက်ပြီး ခွလိုက်တယ်။ တီဒေဝီပါးတွေ နဖူးတွေကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့နမ်းတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုဖက်ထားပေးကာ အနမ်းတွေကိုခံယူရင်း
“ခစ်ခစ်… သဲရယ်… ဘာလို့အဲ့လောက်နမ်းနေတာလဲ…”
“တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်လို့ပေါ့… ရွှတ်… ရွှတ်… တီဒေဝီ သားကိုချစ်လို့ မအိပ်တတ်မှာစိုးလို့… လာအိပ်ပေးနေတာ သိပါတယ်… တီဒေဝီ ပင်ပမ်းနေပြီမလား… ဒီဒေဝီ့ မျက်နှာလေးတောင် ချောင်ကျသွားတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ရပါတယ်… သဲရယ်… တီလေး ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…”
“မဖြစ်ပါဘူး… တီဒေဝီရယ်… တီဒေဝီ ကျန်းမာရေးထိခိုက်လိမ့်မယ်… သားအိပ်တတ်အောင်ကြိုးစားအိပ်တော့မယ်… နောက်ညတွေ တီဒေဝီ အိပ်ရေးဝအောင်အိပ်နော်… ”
“သဲလေးရယ်… တီလေးနဲ့အတူမအိပ်ချင်တော့ဘူးလား… ”
“တီဒေဝီရယ်… သားတီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်မှန်းသိသားနဲ့… သားတီဒေဝီ့ကို မခွဲနိုင်ပါဘူး… ဒါပေမယ့် တီဒေဝီအခုလိုဖြစ်လာတာမြင်တော့ သားစိတ်မကောင်းဘူး… ရွတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သဲရယ်… တီလေး အရမ်းဂရုစိုက်တာပဲ… သဲလေးကို တီလေးချစ်လိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သားလဲ… တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်တာပဲ… ဒီည သားတီဒေဝီ့ကိုတစ်ဝကြီးနမ်းမယ်နော်… မနက်ဖြန်ကျ တီဒေဝီ့ ဓာတ်ပုံလေးတစ်ပုံ သားကိုပေးပါ… သားတီဒေဝီ့ကိုယ်စား တီဒေဝီ့ပုံလေးကိုပဲ ဖက်အိပ်တော့မယ်… ”
“သဲရယ်… စိတ်ချနော်… မနက်ဖြန် တီလေးရဲ့ဓာတ်ပုံ တစ်ပုံကူးပေးမယ် သားဖက်အိပ်ဖို့… နမ်းသဲ… တီလေးကို သဲစိတ်ကြိုက်နမ်း… ”
ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီ အရင်လိုမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်တဲ့အထိ တင်းတင်းဖက်ပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် နမ်းမဝနိုင်။ အဒေါ်နဲ့တူ ဒီလိုအနမ်းမိုးစွေတာမျိုးက မဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီက ငယ်စဉ်ကတည်းက ဖက်ပြီး နမ်းပြီးအိပ်နေကျမို့ မဖက်ရ မနမ်းရရင် အိပ်မပျော်ချင်။ ကြာတော့ အကျင့်လိုဖြစ်ပြီး တီဒေဝီနဲ့ကျုပ်က အိပ်ကာနီးတိုင်း မနမ်းရမနေနိုင်ကြတော့ဘူး။ ဒါကြောင့် နောက်ညတွေ ခွဲရမှာမို့ သမီးရည်းစားမဟုတ် ဘာမဟုတ် တူရီးချင်း ဖက်ပြီး နမ်းပြီး အလွမ်းသယ်ကြတာ။ အရင်ကဖက်ကြ နမ်းကြပေမယ့် ကိုယ်ချင်းပူးကပ်မနေ၊ အခုတော့ တီဒေဝီ့ရင်သားတွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာဖိကပ်နေပြီး သူ့ကိုခွထားတဲ့ကျုပ်ကို တီဒေဝီက ပြန်ခွလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ကျုပ်ခြေတစ်ချောင်းက သူ့ပေါင်ကြားကိုရောက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျုပ်ရင်ထဲကို အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ဝေဒနာ တစ်ခုကဝင်ရောက်လာပြီး ကျုပ်ရဲ့ဂွေးက တင်းမာလာပြီး တီဒေဝီ့ပေါင်ရင်းမှာ ထောက်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရှက်သွားပြီး တီဒေဝီ့ကို နမ်းနေတာလဲရပ်သွားတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့မျက်နှာကို မကြည့်ရဲတော့ဘဲ ခေါင်းငုံ့ထားမိတယ်။
“ဘာလို့မနမ်းတော့တာလဲ… သဲရဲ့… တီလေးကို နမ်းလို့ဝပြီလား… ”
“မဟုတ်ပါဘူး… ဟို… ဟို… ”
“အဲ့ဒါကြောင့်… သဲ အဖေက တီလေးနဲ့သဲကို အတူမအိပ်ခိုင်းတော့တာ… ဖိုနဲ့မဆိုတာအဲ့ဒါပဲသဲ… ထိတွေ့ပါများရင် မှားယွင်းတတ်ကြတယ်… ဒီလိုထိတွေ့ပါများရင် နောက်ဆို သဲ တီလေးအပေါ် မရိုးမသားစိတ်ဝင်လာလိမ့်မယ်… ဖိုနဲ့မမှာ သွေးသားရင်းတွေ ဆွေမျိုးတွေဆိုတာမရှိဘူး… ”
“သား… တီဒေဝီ့အပေါ်… မရိုးမသားစိတ် မရှိပါဘူး…”
“တီလေးသိပါတယ်… ရုတ်တရတ် အထိအတွေကြောင့် ဖြစ်လာတာ… သဲလူပျိုရည်ထွက်ပြီလား….”
“ဘာလူပျိုရည်လဲ… တီဒေဝီရဲ့…”
“သြော်… သဲက တစ်ခါမှမထွက်သေးဘူးကိုး… လာ… တီလေးကူညီမယ်… ဒါသဲရဲ့ပထမဆုံးအကြိမ်မို့ ကူညီမှာနော်… နောက်ကို တီလေးကို မတောင်းဆိုရဘူး… ”
“ဘာကိုမတောင်းဆိုရမှာလဲ… တီဒေဝီရ…”
“လာ… တီလေးပြမယ်… တီလေးကိုပြန်နမ်း…”
ကျုပ် တီဒေဝီ့ကိုပြန်နမ်းတော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့ တီဒေဝီလက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ဘောင်းဘီထဲ ဝင်လာပြီး မာနေတဲ့ ကျုပ်ဂွေးကိုလာကိုင်တယ်။
“သဲက အရပ်တင်လူစဉ်မီတာမဟုတ်ဘူးပဲ… ဂွေးလဲ လူစဉ်မီသားပဲ… ဒီအရွယ်လေးနဲ့ လက်တစ်ဆုပ်စာဖြစ်နေပြီ… ”
“တီဒေဝီရာ… ရှက်စရာကြီး… ”
တီဒေဝီ ကျုပ်ဂွေးကို ဘောင်းဘီအပြင်ဘက်ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကိုခွထားတဲ့ တီဒေဝီ့ခြေထောက်က ကျုပ်ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို သူ့ဆီပိုကပ်သွားအောင် ချိတ်ပြီး ဆွဲယူနေတယ်။ ကျုပ်ဂွေးကိုလဲ သူ့လက်နဲ့ကိုင်ထားကာ သူ့ကိုယ်ဆီ ကပ်သွားပြီး တီဒေဝီ့ထမိန်ပေါ်ကနေ ပူပူနွေးနွေး ပျော့ပျော့အိအိနေရာတစ်ခုကို ကျုပ်ဂွေးထိပ်ဖျားက သွားထိနေတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးပဲဗျာ။
“သဲ… စိတ်ကိုလျော့ထား… တီလေးက ဒီတစ်ကြိမ်ပဲ လုပ်ပေးမှာ… နောက်ဆိုကိုယ့်ဟာကိုလုပ်တတ်အောင်… တီလေးသင်ပေးမယ်… ”
“ဟုတ်… ”
တီဒေဝီက ကျုပ်ဂွေးကို ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပေးတော့ ကျုပ်ဂွေးမှာ တခါမှမရဖူးတဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ အရသာကို ခံစားမိတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ခါးကို ပိုကပ်သွားအောင် ဆွဲယူရင်း ကျုပ်ဂွေးထိပ်နဲ့ထိနေတဲ့ တီဒေဝီရဲ့ ပူနွေးနွေး ပျော့ပျော့အိအိနေရာကို ပိုထိဖို့ ကြိုးစားတော့ တီဒေဝီ အလိုက်သင့်လေးပါလာတယ်။
“သဲ… တီလေးလုပ်ပေးတာ… ဘယ်လိုနေလဲ… ကောင်းလား… ”
“ဟုတ်… အရမ်းကောင်းတယ်… ပြီးတော့… တီဒေဝီရဲ့… ပူပူနွေးနွးဟာကြီးနဲ့… ထိထားရတာလဲကောင်းတယ်… သားဒီထက်ပိုထိချင်သေး… ”
“သဲရယ်… တီလေးနဲ့သဲက တူအရီးတွေ… အဲ့နေရာကို မထိကောင်းဘူး… ဟင်း… ”
“လုပ်ပါ တီဒေဝီရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟင်း… ဒါဆို သဲ တီလေးကို ကတိပေးရမယ်… ဒီတစ်ကြိမ်ပဲ… ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်သူမှပြန်မပြောရဘူး… ဘယ်တော့မှလဲ ထပ်မတောင်းဆိုရဘူး… ”
“ဟုတ်… သားကတိပေးပါတယ်… ”
“ကတိကို အလွယ်မပေးနဲ့နော် သဲ… တီလေးက ကတိမတည်တဲ့သူဆို သိပ်မုန်းတာ… သဲ ကတိမတည်ရင် တီလေး သဲကို တစ်သက်လုံး မချစ်တော့ဘဲနေမှာ…”
“စိတ်ချပါ… သားကတိတည်ပါ့မယ်…”
“ပြီးရော… ”
တီဒေဝီက ကျုပ် သေချာကတိပေးပြီးတော့မှ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကိုလွှတ်ကာ သူထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ပက်လက်လှန်ရင်း ကျုပ်ကိုပါ သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်ကြားကို ရောက်နေတာပေါ့။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက ဒူးထောင်ပြီး ကျုပ်ဂွေးကိုကိုင်ကာ သူ့ရဲ့ပူနွေးဖောင်းအိပြီး စိုစွတ်နေတဲ့ အပေါက်ဝလေးမှာတေ့ပေးတယ်။ အဲ့ဒါ စောက်ပက်လို့ခေါ်မှန်း ကျုပ်သိပါတယ်။ အပြင်မှာတော့မမြင်ဘူးပေမယ့် ဆဲဆိုသံတွေ ငယ်စဉ်က သူငယ်ချင်းမတွေ စောက်ပက်ပဲလို့ ဆဲတဲ့အခါ အဲ့နေရာကို ပုတ်ပြတတ်ကြတယ်လေ။ အခု တီဒေဝီနဲ့ကျုပ် လိုးဖို့ပြင်နေကြတာလဲ ကျုပ်သိပါတယ်။ ရပ်ကွက်ထဲက အကိုကြီးတွေ သူတို့လိုးဖူးတဲ့ ကောင်မလေးတွေအကြောင်း တနှာဆန်ဆန်ပြောနေကြရင်း စောက်ပက်ထဲလီးထည့်ပြီးလိုးတဲ့အကြောင်းတွေ နားစွန်နားဖျား ကြားဖူးပါတယ်။ အခုလဲ ကျုပ်လီးက တီဒေဝီရဲ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့နေပြီလေ။
“သဲ… ခါးလေးကော့ပြီး ဖိထည့်လိုက်… ဖြည်းဖြည်းနော်… သဲဟာက အရွယ်ရောက်နေပြီ… ဟင်း… ”
“ဟုတ်… ”
ကျုပ် တီဒေဝီ့စကားအတိုင်း ကျုပ်လီးကို တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ ဖိထည့်တယ်။ တီဒေဝီ့စောက်ပက်က ကျပ်ထုပ်နေပြီး တီဒေဝီ သေချာကိုင်ပြီး ချိန်ထားပေးလို့သာ ဝင်သွားတာ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာဆို ဝင်အောင်ထည့်တတ်ပါးမလားတောင်မသိဘူး။ ကျုပ်လီးက တီဒေဝီပြောသလို အရွယ်ရောက်ဆို တောင်လာရင် ၅လက်မလောက်ရှည်ပြီး လုံးပတ်ကလဲ ကျပ်လုံးနီးပါးဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လီး တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ တစ်ဝက်လောက်ဝင်တော့ ဆက်ပြီးထည့်လို့မရဘဲ လီးထိပ်မှာ တစ်စုံတစ်ခုက ခံနေတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ နာလာတယ်။
“တီဒေဝီ… သား ဆက်ထည့်လို့မရတော့ဘူး… သားဂွေးလဲ နာလာတယ်…”
“ဟင်း… ကျပ်လိုက်တာသဲရယ်… တီလေးလဲနာတာပဲ… သဲပဲ.. တီလေးဟာနဲ့ပိုထိချင်တာဆို… ခဏအောင့်ခံကွာ… သားဟာကို နည်းနည်းပြန်ထုတ်ပြီး အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်ထည့်လိုက်… ”
“ဟုတ်… ”
ကျုပ် တီဒေဝီပြောသလို လီးကိုစောက်ပက်ဝအထိ ပြန်နုတ်ပြီး အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးထိပ်မှာ ကျင်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ဖောက်ခနဲအသံနဲ့အတူ ကျုပ်လီးက တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံး ဝင်သွားခဲ့ပြီ။ တီဒေဝီ ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ်တုန်နေကာ ကျုပ်ကို တင်းကြပ်နေအောင်ဖက်ထားပြီး သူ့ပေါင်တွေနဲ့ ခါးကိုညှပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လီးထိပ်လဲ နာကျင်နေပြီး တီဒေဝီ့စောက်ပက်က ကျုပ်လီးကို ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ ညှစ်နေတယ်။
“ဟင်း… နာလိုက်တာသဲရယ်… ”
“သားလဲ နာနေတာပဲ… ”
“အင်း… တီလေးသိပါတယ်… သဲ ခါးလေးလှုပ်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်လုပ်ပေး… သဲဟာကို အပြင်အထိ မထွက်စေနဲ့နော်… ”
“ဟုတ်… ”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ ပြောတဲ့အတိုင်း ခါးလေးလှုပ်ကာ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးတယ်။ ကျပ်နေပေမယ့် ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ အရည်တွေကြောင့် ချောလာပြီး နာတာထက် တီဒေဝီစောက်ပက်ကို လိုးရတာ ပိုကောင်းလာတယ်။ တီဒေဝီလဲ ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။
“သားဟာက အရမ်းကောင်းနေပြီ… တီဒေဝီရော နာသေးလားဟင်…”
“ဟင်း… မနာတော့ပါဘူး… တီလေးလဲ ကောင်းတယ်… အင်း… ဟင်း… ဟင်း..”
“တီဒေဝီ… သား သေးပေါက်ချင်သလိုဖြစ်လာပြီ…”
“ဟင်း… အဲ့ဒါ သေးပေါက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူးသဲရာ… သဲ လူပျိုရည် ထွက်တော့မှာ… စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်… သဲရဲ့ ပထမဆုံးလူပျိုရည်… တီလေးထဲမှာ ထုတ်လိုက်… ဟင်း…”
“အီး… ဟင်း… ထွက်… ကုန်… ပြီ… တီဒေဝီရယ်…”
ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်ဆိမ့်တက်လာပြီး ကျုပ်လီးထဲကနေ အရည်တွေထွက်ကုန်တယ်။ သေးမဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲမှာ လီးကို စိမ်ထားပြီး တီဒေဝီ့ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းနေမိတယ်။ တီဒေဝီ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး သူ့ခါးလေးကို မသိမသာ လှုပ်နေတာ သတိထားမိတယ်။
“တီဒေဝီ… သား ဆက်လုပ်ချင်သေးတယ်… ”
“ဟင်… သဲအရည်ထွက်သွားပြီမလား… တီလေးက သဲဟာပျော့သွားမလားလို့… စောင့်ပေးနေတာ…”
“ပျော့မှာမဟုတ်ဘူး တီဒေဝီရ… သား လုပ်ချင်နေသေးတာ…”
“ဟင်း… မပျော့သေးရင်လဲ… ဆက်လုပ်သဲရယ်… ”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တီဒေဝီစောက်ပက်ကို ဆက်လိုးတယ်။ တစ်ချက်ချင်း ပုံမှန်လိုးတယ်။
“သဲရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ဟင်း… ဟင်း..”
“တီဒေဝီရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ပထမတစ်ကြိမ်လိုမဟုတ်ဘဲ ပိုပြီး ကြာကြာလိုးနိုင်လာတယ်။ တီဒေဝီလဲ ညည်းညူနေပြီး ကျုပ်လီး သူ့စောက်ပက်ထဲ တိုးဝင်သွားတိုင်း တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲကနေ ညှစ်ညှစ်ပေးနေလို့ အရမ်းကောင်းနေတယ်။
“တီဒေဝီရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… ”
“ကောင်းရင်လုပ်သဲရယ်… တီလေးလဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ… တီလေးကို မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးပါ… တီလေးရင်ထဲ တစ်မျိုးကြီးပဲ… ဟင်း… ”
တီဒေဝီက မြန်မြန်လုပ်ပေးဖို့ပြောရင်း သူ့ပေါင်ကိုကားပေးကာ စောက်ပက်ကို ကော့ပေးလာတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ စောက်ပက်ကို ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးပေးတယ်။
“ဟင်း… အင့်… အင့်… ဟင်း… ဟုတ်တယ်… ဆောင့်… ဟင်း… သဲရယ်… ဟ… သဲရယ်… အီး… သဲလေးရယ်….”
“တီဒေဝီရယ်… အင့်… ဟင်း… တီဒေဝီရယ်… ”
တီဒေဝီစောက်ပက်ကို ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးရင်း ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်လာပြန်ပြီ။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ကာ ကိုယ်လေးတုန်သွားပြီး ကျုပ်ခါးကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ လာချိတ်လိုက်ချိန် ကျုပ်လီးက အရည်တွေ နောက်တစ်ကြိမ် တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ ထွက်ကုန်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ တော်တော်မောသွားပြီး တီဒေဝီ့ကိုယ်ပေါ်မှာ အမောဖြေနေရတယ်။ ခဏနေတော့မှ တီဒေဝီ က ကျုပ်ပါးလေးကို လာနမ်းပြီး
“မောသွားပြီလား သဲလေး… ”
“မမောပါဘူး တီဒေဝီရယ်… ခဏပဲမောတာ… ”
“သဲဟာလဲပျော့သွားပြီမလား… ကျေနပ်တော့နော်…”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… တီဒေဝီ့ကို ချစ်လိုက်တာ…”
“တီလေးကလဲ သဲကို အရမ်းချစ်တယ်… တီလေးလေးနေပြီ… ဆင်းအုံး… သဲဟာကြီး ထုတ်လိုက်တော့”
“ဟုတ်…”
ကျုပ် တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး တီဒေဝီ့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းကာ ဘေးမှာလှဲလိုက်တော့ တီဒေဝီက သူ့ထမိန်ကိုပြန်အုပ်ရင်း ကျုပ်လီးကို သူ့ထမိန်စနဲ့ သုတ်သင်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီထဲပြန်ထည့်ပေးတော့ ကျုပ် တီဒေဝီဘက်လှည့်ကာ ပြန်ခွရင်း ဖက်တော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ထားပေးတယ်။
“သဲလေး… သဲပေးထားတဲ့ ကတိကို တည်ရမယ်နော်… ”
“ဟုတ်… တီဒေဝီ… သား ဒီလိုလုပ်ရတာကြိုက်ပေမယ့်… သားကတိတည်မှာပါ…”
“သဲက လိမ္မာလိုက်တာကွာ… ဒါကြောင့် သဲကို တီလေးက ပိုပိုချစ်နေရတာ…”
“သားလဲ တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်ပါတယ်…”
“အင်း… သဲလေး… ဒီညဖြစ်ပျက်သမျှကို မေ့လိုက်တော့နော်… သဲလေးက အရမ်းငယ်သေးတယ်… တခြားမိန်းမတွေကိုလဲ ဒီလိုလုပ်ဖို့ မပက်သက်ရဘူး… သဲ ဆယ်တန်းမပြီးမချင်း ရည်းစားဘာညာ အသံမကြားချင်ဘူး… ကြားလား… ”
“ဟုတ်… သားတီဒေဝီ့စကားကို နားထောင်ပါ့မယ်… ”
“အကောင်းဆုံးကတော့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်မနေတာ အကောင်းဆုံးပဲ… သဲဟာလေးမာလာရင် ခုနက တီလေးလုပ်ပေးသလို သဲလက်နဲ့ လုပ်ပေးလိုက်… အရည်ထွက်သွားရင် အဲ့စိတ်တွေပျောက်သွားလိမ့်မယ်… နော် သဲလေး… ခဏခဏလဲမလုပ်နဲ့… ကျန်းမာရေးထိခိုက်တယ်…”
“ဟုတ်… ”
“လိမ္မာလိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်… အိပ်စို့နော် ”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ဖက်ရင်း အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ကြတယ်။
(အခန်း ၁/၂)
ကျုပ်အိပ်မပျော်သေးခင် အိပ်ဖို့ကြိုးစားနေဆဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို တစ်စုံတစ်ခု လာထိနေတာ သိလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ညင်ညင်သာသာလေး စုပ်ယူနေတယ်။ တီဒေဝီ့ နှုတ်ခမ်းပဲ။ တီဒေဝီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းပေါ် သူ့နှုတ်လေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ဆော့ကစားရင်း စုပ်ယူနေတယ်။ ခဏကြာမှ ပြန်ကွာသွားပြီး
“ဆောရီးပါ သဲရယ်… သဲရဲ့ ပထမဆုံးအနမ်းကို ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ မပေးချင်လို့ တီလေးယူလိုက်တာပါ…”
တိတ်ဆိတ်တဲ့ညမှာ တီးတိုးရွတ်ဆိုသံက ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်ပေမယ့် မျက်နှာချင်းနီးကပ်နေတဲ့ ကျုပ်ကတော့ ကောင်းစွာကြားရတယ်။ တီဒေဝီ့စကားကိုကြားရတာ ကျုပ်ရင်ထဲ ကြည်နူးမိတယ်။ တီဒေဝီနှုတ်ခမ်း နောက်တစ်ကြိမ် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းဆီတိုးကပ်လာတော့ ကျုပ် အလိုက်သင့်လေး တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ ရုတ်တရတ် သူ့နှုတ်ခမ်းကိုခွာထုတ်လိုက်တယ်။
“ဟာ… သဲက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာကိုး”
“တီဒေဝီရယ်… တီဒေဝီသားဆီက ဘာပဲလိုချင်ချင် သားက ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ပေးမှာပါ… လာ… သားရဲ့ပထမဆုံးအနမ်း… တီဒေဝီ့ကိုပေးမယ်…”
“ဒါပေမယ့်… သဲနဲ့တီလေးက ဒီလိုမနမ်းသင့်ဘူးလေ…”
“ဒီတစ်ညမှာ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… မနက်ကျရင်မေ့ပစ်ရမှာပဲဟာ… လာပါ… ဒီညလေးပါပဲ တီဒေဝီရယ်… သားလဲ တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းကို ကြိုက်တယ်… ”
ကျုပ် တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်တော့ တီဒေဝီ အလိုက်သင့်ပြန်နမ်းလာတယ်။ နမ်းရင်း တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက် မက်မက်မောမောစုပ်ယူနေကြပြီး ရင်ထဲမှာ လှိုက်မောလာကာ ကိုယ်ချင်းလဲ ပူးကပ်ပြီး အတင်းဖက်မိကြပြန်ပြီ။ လှိုက်မောမှုနဲ့အတူ ကျုပ်လီးကလဲ ပြန်မာလာပြန်ပြီ။
“ပြွတ် ပြွတ်… ဟင်း… သားရင်ထဲမှာ မောလိုက်တာ တီဒေဝီရယ်… ”
“အဲ့ဒါကြောင့် တီလေးတို့ မနမ်းသင့်မှန်းသိလို့ ခိုးနမ်းတာပေါ့ သဲရယ်… အခုသဲဟာက ပြန်မာလာပြန်ပြီ… ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီတစ်ညပဲဟာ… တီဒေဝီရယ် ဒီညလေးမှာ ဘာကိုမှ ထိန်းချုပ်မနေပါနဲ့တော့…”
“ဟင့်… သဲရယ်… သဲကတိတည်ရမယ်နော်… ဒီညသဲဆီကို တီလေး တစ်ကိုယ်လုံး ပေးချင်တာ… သဲကတိတည်မှဖြစ်မယ်နော်…”
“စိတ်ချပါ… တီဒေဝီ စိတ်ဆင်းရဲအောင် သားမလုပ်ပါဘူး… သား ကတိတည်စေရမယ်နော်…”
“သဲရယ်… သဲကို တီဒေဝီသိပ်ချစ်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဟင်း… ပြွတ်… ”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ပြန်ပြီးတော့ အနမ်းကြမ်းကြမ်းလေးတွေ ပေးကြရင်း တီဒေဝီ သူ့အင်္ကျီကို လှန်တင်ပြီး ဘရာကိုပါ တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်လှိမ့်တက်ပြီး ခွကာ ဆက်နမ်းရင်း ကျုပ်လက်တွေကို သူ့နို့တွေပေါ် တင်ပေးတယ်။
“ဆုပ်နယ်ပေး… သဲ… တီလေးနို့တွေကိုနယ်ပေး… အင်း… ဟင်း… ကောင်းလားသဲ… ကိုင်လို့ကောင်းလား… ”
“အင်း… ကောင်းတယ်… အိနေတာပဲ…”
“ဒီည… တီလေးနို့တွေ တစ်ဝကိုင်… တက္ကသိုလ်မရောက်မချင်း… ဘယ်ကောင်မလေးနို့မှ… မကိုင်ရဘူးနော်… သဲ…”
“ဟုတ်… တီဒေဝီ…”
“ထ… သဲ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့… ”
တီဒေဝီ ကျုပ်ကို ထူပေးပြီး သူကိုယ်တိုင်လဲ အဝတ်တွေချွတ်ပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အင်္ကျီကိုချွတ်ပစ်ပြီးတော့ ဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီ ခြင်ထောင်ထဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပေါင်ချင်းယှက်ထိုင်နေကြတယ်။ လူတွေက ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်နေကြပေမယ့် ပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေတဲ့ ညယံမှာ တီဒေဝီရဲ့ ကိုယ်လုံးကို ဘာတစ်ခုမှ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပေ။ ဒါပေမယ် အသားချင်းထိနေရတာကိုက အရမ်းနူးညံ့နေတယ်။ တီဒေဝီကျုပ်ခေါင်းကိုဆွဲယူပြီး သူ့ရင်သားဆီကိုကပ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့နို့တွေကို စို့ပေးလိုက်တယ်။
“ဟင်း… သဲရယ်…. အင်း… ဟင်း…. နောက်ဆို ဘယ်မိန်းကလေးကိုမှ မထိရဘူးနော်….”
“စိတ်ချ တီဒေဝီ… သားကတိကို မဖျက်ပါဘူး… တီဒေဝီ့နို့တွေက စို့လို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“သဲရယ်… တီလေး တကိုယ်လုံး သဲကိုပေးမှာ… အင်း… ဟင်း… ဒီဘက်ချည်းပဲမစို့နဲ့လေကွာ… ဟိုဘက်လဲစို့ပေးအုံး… ”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီပြောသလို သူ့နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ဘက်စို့ ညာဘက်စို့နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း တီဒေဝီက ကျုပ်လက်ကို သူ့ပေါင်ခွကြားထဲ ထည့်ပေးပြီး သူ့အဖုတ်ကိုလက်နဲ့ကိုင်ခိုင်တယ်။
“အဟမ်း… ”
တစ်ဘက်အခန်းက ချောင်းဆိုးသံကြားတော့ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ လှုပ်ရှားမှုတွေ ရပ်သွားကြတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်လက်ပေါ်ကကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်ကိုဖိပွတ်ရင်း နောက်လက်တစ်ဘက်က ကျုပ်လီးကိုကိုင်ဆွပေးတယ်။ ကျုပ်တို့နမ်းရင်း ဆွရင်း အသံထွက်မှာစိုးလို့ စကားမပြောကြတော့ဘူး။ ခဏနေတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်နဲ့နမ်းတာရပ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်လျှက်က ကျုပ်ကိုယ်ကို နောက်ကိုတွန်းပြီး လက်ထောက်စေကာ ကျုပ်လီးကို ကုန်းပြီးစုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ထင်မထားလောက်အောင် ကောင်းလွန်းပြီး လျာလေးနဲ့ပါ ဝေ့ဝိုက်ကစားပေးတဲ့ တီဒေဝီ့လီးစုပ်ချက်တွေအောက်မှာ ကြိတ်ညည်းရင်း လရည်တွေ တီဒေဝီ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နားအနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
“တီလေးဟာကိုလဲ ယက်ပေးအုံးနော် သဲ…”
“ဟုတ်… ”
တီဒေဝီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုလာနမ်းတော့ တီဒေဝီပါးစပ်က ညှီစို့စို့အနံရတယ်။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်လရည်နံ့ဖြစ်မယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက နောက်ဆုတ်ကာ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့စောက်ဖုတ်ဆီဆွဲယူတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီခေါ်ရာ အသာလိုက်သွားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီရဲ့ အဖုတ်နားရောက်တော့ ကျုပ်လဲ လျာထုတ်ပြီး လျက်နေလိုက်တယ်။ ဘယ်နေရာကို ယက်မိနေမှန်းတော့ မသိဘူး။
“သဲလေး… အင်း… အပေါ်နည်းနည်းတိုးအုံး… အင်း… ဟုတ်တယ်… အဲ့နားလေး ကိုဖိယက်… ဟင်း… ဟင်း… သဲရယ်… ”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီပြောတဲ့အတိုင်း သူယက်စေချင်တဲ့ သူ့အဖုတ်ရဲ့ အဖုနေရာလေးကို ဖိယက်ပေးလိုက်တယ် ခဏကြာတော့ တီဒေဝီကိုယ်လေး တုန်ယင်သွားပြီး ကျုပ်ကိုယ်ဆွဲထူကာ ဖက်ပြီးနမ်းပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ လျာညောင်းသွားတယ်။ တီဒေဝီနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ် ဖက်ရတာ အရမ်းမိုက်တာပဲ။ အသားချင်းထိပြီး တီဒေဝီနို့တွေကလဲ ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေတာကိုက အရမ်းနူးညံ့ပြီး ထိလို့ကောင်းတယ်။ တီဒေဝီ ကျုပ်ကို အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချပြီး ကျုပ်အပေါ်က ခွပြီးနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရင်ဘတ်တွေ ဗိုက်တွေလိုက်နမ်းတော့ ကျုပ်ယားလို့ တခွိခွိနဲ့ ကျိတ်ရယ်ကာ ကိုယ်ကိုတွန့်မိတော့ တီဒေဝီလဲ လိုက်ရယ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ထပ်စုပ်တယ်။ ကျုပ်လီးတောင်လာတော့ တီဒေဝီ သူ့အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးကို တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက စီးစီးလေးပဲ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲ ဝင်သွားပြန်တယ်။ တီဒေဝီ အပေါ်ကနေ ဖင်လေးမြှောက်ချည်ကြွချည်နဲ့ လိုးပေးရင်း ကျုပ်ကို ကုန်းပြီးနမ်းတယ်။ နမ်းနေရင်း ကျုပ်လက်တွေကို သူ့တင်ပါးတွေအပေါ် တင်ပေးပြီး ကိုင်စေတော့ ကျုပ်လဲ သူ့တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်ဖျစ်ညှစ်နေမိတယ်။ တီဒေဝီ့တင်ပါးတွေက အိနေပြီး ကိုင်လို့ကောင်းတယ်ဗျာ။
“ဖင်ပေးကိုင်တာ ကြိုက်ပြီး ဖင်ချည်းပဲကိုင်မနေနဲ့ သဲရာ… တီလေးတစ်ကိုယ်လုံးကို သဲလက်လေးနဲ့လိုက်ပွတ်ပေး… ပြွတ်…”
“ဟီး… တီဒေဝီ့ဖင်က အိနေတာကိုး… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီပေါင်လေးတွေ၊ ခြေသလုံးလေတွေပါမကျန် ကျောပြင်တွေ၊ ဗိုက်သားလေးတွေ၊ နို့လေးတွေ၊ လည်တိုင်လေးတွေ၊ လက်မောင်းလေးတွေပါ လက်နှစ်ဖက်နဲ့လိုက်ပွတ်ပေးပြီးတော့ တီဒေဝီ ကျုပ်လက်ကိုယူကာ လက်ဖဝါးချင်းထပ် လက်ချောင်းလေးတွေကြားထည့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ဆုပ်ကိုင်ကာ နမ်းရင်း အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးပေးတာ တီဒေဝီကိုယ်လေး တုန်သွားပြန်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီအောက်ကိုဆင်းပြီး ကျုပ်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဒီတစ်ခါ တော်တော်နဲ့အရည်မထွက်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ ရှေ့မှာ သုံးခါထွက်ပြီးထားလို့ထင်တယ်။ တီဒေဝီ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ လုပ်ဖူးပြီးသားဆိုတော့ အလိုက်သင့် ဖိထိုးထည့်လိုက်တယ်။ အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ တီဒေဝီစောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားတော့လဲ အရသာက ကောင်းလွန်းလို့ လိုးနေမိတယ်။ တီဒေဝီလဲ ပြန်ညည်းလာပြီး ကျုပ်လဲ ကောင်းလွန်းလို့ မထိန်းနိုင်ပဲ ကိုယ့်အဒေါ်အရင်းရဲ့ စောက်ပက်ကို အသားကုန်ဆောင့်လိုးပစ်ပြီး တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲ အရည်တွေထပ်ထည့်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီလဲ ထပ်ပြီး တုန်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီနှုတ်ခမ်းလေးတွေ နမ်းပြီးမှ တီဒေဝီကိုယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ တီဒေဝီလဲ ထထိုင်ပြီး အဝတ်တွေ အမှောင်ထဲမှာ လိုက်စမ်းပြီး ဝတ်ရင်း ကျုပ်အဝတ်တွေကို ကျုပ်ကိုပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တူအရီးနှစ်ယောက် မျက်နှာချင်ဆိုင်ပြန်လှဲကာ ဖက်ထားကြပြန်သည်။
“အိပ်စို့နော်သဲ… ”
“ဟုတ် တီဒေဝီ… သားလဲ မောပြီး အိပ်ချင်လာပြီး… ထပ်ပြီးခိုးမနမ်းနဲ့တော့နော်… ”
“ခစ်ခစ်… ခိုးမနမ်းပါဘူး… ဟောဒီလို ပေါ်တင်နမ်းမှာ… ပြွတ်… ခစ်ခစ်… အိပ်တော့… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ”
အမှောင်ထဲ မှာ မမြင်မစမ်းနဲ့ အနမ်းပေးကာ ဖက်အိပ်လိုက်ကြတယ်။ မနက်အိပ်ရာနိုးချိန် တီဒေဝီက မရှိတော့ဘူး။ ညကအဖြစ်အပျက်ဟာ အိပ်မက်များလားလို့ တွေးမိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ဂွေးက နာကျင်နေပြီး ကြည့်လိုက်ချိန်မှာ ဒစ်ပြုတ်သွားတာတွေ့ရလို့ တကယ်ဆိုတာ လက်ခံလိုက်ရတယ်။ ညနေမှာတော့ ကျုပ်အခန်းထဲမှာ တီဒေဝီ့ဓာတ်ပုံလေးတစ်ပုံ စားပွဲပေါ်မှာထောင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့ အရင်လိုပုံမှန်ပဲ ဆက်နေသွားခဲ့ကြပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတောင် မနမ်းကြတော့ဘူး။ တခါတလေ ကျုပ်မုန့်ဖိုးလိုချင်ရင် တီဒေဝီ့ကို ဘေးကနေ ဖက်ပြီးချွဲကာ ပါးလေးနမ်းပြီး မုန့်ဖိုးတောင်းတဲ့အခါ တီဒေဝီက ပြုံးစိစိနဲ့ ထုတ်ပေးလေ့ရှိသည်။ ကျုပ်တို့ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ထားကြပေမယ့် တီဒေဝီကတော့မသိ ကျုပ်ကတော့ အမြဲအမှတ်ရနေခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ချစ်ရတဲ့ ကိုယ့်အဒေါ်အပေါ် လေးစားရင်းစွဲကလဲ ရှိပြီးသားမို့ တူနဲ့အဒေါ်ဆက်ဆံရေးမှာပဲ ရပ်တန့်နေခဲ့သည်။ ကျုပ် ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်မိပြီး တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးကို အရှိအတိုင်း မြင်ပြီးနောက်မှာတော့ ကျုပ်စိတ်တွေ တီဒေဝီ့အပေါ် အရင်လို မရိုးသားတော့ပေ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ ကိုယ့်အဒေါ်မို့ ခံစားချက်ကို မြိုသိပ်ရင်း ထိန်းသိမ်းနေခဲ့ရသည်။ တီဒေဝီ့ကို ရင်ခုန်မိလာတော့ ပိုပြီးနီးနီးကပ်ကပ်နေချင်လာမိသည်။ ကျုပ်က တီဒေဝီကို ချွဲနွဲ့ဖက်နမ်းတဲ့ အခါ အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ပြီး သူ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ဖိဖိပြီး တရှုံ့ရှုံနမ်းတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျုပ်ရင်ခုန်သံတွေ မြန်နေတယ်။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်စိတ်တွေပြောင်းလဲ လာတာ ရိပ်မိပုံရတယ် နောက်ဆို ကျုပ် ဖက်ပြီးချွဲပြီဆို အတင်းခွာပြီး မကြီးမငယ်နဲ့ လာချွဲနေတယ်လို့ပြောတယ်။ အိမ်မှာ ပုံမှန်လို စကားပြောကာ ဆက်ဆံနေကြပေမယ့် တီဒေဝီ့ကို အရင်လို ဖက်နမ်းလို့ မရတော့ဘူး။ တီဒေဝီ လက်မခံတော့ ကျုပ်လဲ ထပ်မကြိုးစားတော့ဘူး။ ကျုပ်ကို ကိုယ်အဒေါ်ကိုပြန်ကြံနေတဲ့ကောင်ဆိုပြီး ရွံသွားမှာလဲ စိုးရိမ်တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်နှလုံးသားထဲမှာ တီဒေဝီက စိုးမိုးနေခဲ့ပြီ။
“ဟဲ့… သားလေး… ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ… ရည်းစားအကြောင်းစဉ်းစားနေတာလား….”
“မဟုတ်ပါဘူးမေမေရာ… သားမှာရည်းစားမရှိပါဘူး… ”
“လူက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီ… ရည်းစားလေးဘာလေး ထားကြည့်ပေါ့… ”
“မထားချင်ပါဘူးမေမေရာ… သားတယ်ကြိုက်တဲ့သူတွေ့မှ ထားတော့မယ်… ”
“ဟိုဘက်လမ်းက မေဦးလေးကို သဘောမကျဘူးလား… ချစ်စရာလေးနော်… သားကိုလဲ အနွံတာခံတယ်… အတွင်းသိအစင်းသိတွေ… မေမေတောင် ချွေးမတော်ချင်တယ်…”
“မလုပ်ပါနဲ့မေမေရယ်… သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေ… ပြီးတော့ သူက သိပ်ဆရာလုပ်တာ… သားနဲ့မဖြစ်ပါဘူး… ဒီအတိုင်းသူငယ်ချင်းပဲကောင်းပါတယ်… သားက မေမေတို့ကိုတောင် ချစ်လို့မဝသေးဘူး… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟွန်း… ကောင်စုတ်လေး… အမေကိုလာချွဲနေပြန်ပြီ… ဟင်း… ဟင်း… ”
ကျုပ် တီဒေဝီ့အကြောင်းတွေးနေတုန်း မေမေက ကျုပ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီး စကားပြောရင်း မေမေ့ကိုဖက်နမ်းပစ်လိုက်တာ။ ဘေးတိုက်ဖက်ထားတာ ဆိုတော့ မေမေ့နို့တွေက ကျုပ်လက်မောင်းနဲ့ ဖိမိနေတယ်။ ဒါတွေကို ကျုပ်တီဒေဝီနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်မနေရတော့တဲ့ ကိုးတန်းနှစ်ကစပြီး မေမေနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေဖြစ်လာတယ်။ မေမေ့ကိုကျတော့ ကိုယ့်အမေဆိုတော့ စိတ်ပြေရုံ ပွတ်သပ်တာမျိုးလုပ်တာ။ တီဒေဝီနဲ့ ထိတွေ့ဖူးတာတွေကို တီဒေဝီ့ဆီက မရနိုင်တော့မှန်းသိလို့ သူစိမ်းမိန်းမတွေနဲ့လဲ မပက်သက်ချင်လို့ ကိုယ့်အမေကိုပဲ ပြန်ပြီး ပွတ်သပ်စိတ်ဖြေရတာ။ မေမေကလဲ ကျုပ်အဲ့လိုလုပ်တာကို တဟီးဟီးနဲ့ သဘောတွေကျနေတာ။ ကျုပ်မေမေ့ကိုဖက်ပြီး လက်မောင်းတွေနဲ့ နို့တွေကိုပွတ်တာမျိုး၊ တခါတလေ မေမေ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာအပ် မေမေ့ခါးလေးကိုဖက်ပြီး မေမေ့နို့တွေကို မျက်နှာနဲ့လှိမ့်တယ်။ မေမေက တီဒေဝီ့လိုမျိုး ရှောင်ဖယ်သွားခြင်းမရှိ ကျုပ်ကိုတောင် ရယ်မောပြီး ပြန်ဖက်ထားပေးသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပခုံးလေးပေါ်မေးတင်ပြီး လက်မောင်းတွေကလဲ မေမေ့နို့ကို ပွတ်နေတယ်။
“အမယ်… ညာတာပါတေးနဲ့… မေမေ့နို့တွေလာပွတ်နေပြန်ပြီ…”
“မေမေက… ကိုယ်သားကို တွန့်တိုနေတာလား… ”
“အမလေး… မတွန့်တိုပါဘူးတော်… မတွန့်တိုလို့ပဲ… တမင်အသားယူနေမှန်းသိသိနဲ့ လွှတ်ပေထားတာပေါ့…”
“အာ့ဆို ကိုင်မယ် မေမေရာ… ”
“ကိုင်ချင်ကိုင်ပေါ့… ကိုယ့်အမေနို့ပဲဟာ… ဟင်း ဟင်း… ငယ်ငယ်ကတည်းက ကိုင်စို့လာတဲ့ဟာ… ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ မေမေနို့တွေကို ကိုင်ဆုပ်နယ်မိတယ်။ မေမေ့နို့တွေက ဖွံ့ထွားပြီး အိစက်နေတယ်။ မနိုင်မနင်းထမ်းထားရတဲ့ ဘရာစီယာကိုတောင် သနားမိသေးတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ပါးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တော့ မေမေ ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် မျက်နှာချင်းနီးကပ်နေပြီး မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ ဘာရယ်မဟုတ် ပြုံးမိကြတယ်။ ကျုပ်လက်တွေကတော့ မေမေ့နို့တွေကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ပြောင်းပြီး ဆုပ်နယ်နေတယ်။
“လူကြားထဲတော့ လာမကိုင်နဲ့နော်… ဟွန့်…”
“အင်းပါ… သားသိပါတယ်… မေမေရ… ပြွတ်…”
“ဒါဆိုလဲ လာ… လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်…”
မေမေက ကျုပ်ဘက်လှည့်ထိုင်ပြီး ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကိုယူကာ သူ့နို့တွေပေါ် တင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေဘက်လှည့်ကာ ကွေးထားတဲ့ မေမေ့ခြေထောက်ပေါ် ကျုပ်ဒူးကွေးပြီးတင်လိုက်တော့ ကျုပ်နဲ့မေမေ ပေါင်ချင်းထပ်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေကြတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့တွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်နေမိတယ်။
“ဟီး… ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ မေမေရာ… မေမေ့နို့တွေက အိနေတာပဲ… ”
“ကောင်းရင်ကိုင်ပေါ့သားရယ်… ကိုယ့်အမေနို့ပဲ.. ဘာအားနာစရာရှိလဲ… ခစ်ခစ်…”
“ကိုင်မယ်… လူလစ်တာနဲ့ကိုင်မယ်… ”
ကျုပ်မေမေ့နဖူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းလိုက်တယ်။ ပုံမှန်ဆို ကျုပ်က မေမေ့ကို နှာခေါင်းနဲ့ပဲ နမ်းနေကျ။ ဒီနေ့ မေမေက နို့ပေးကိုင်လို့ ကျုပ် နှုတ်ခမ်းနဲ့ နမ်းမိသွားတာ။ မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းကြည့်ချင်ပေမယ့် မနမ်းရဲဘူး။
“မဝသေးဘူးလားသားရယ်… ဟင်း… ဒီလောက်နယ်နေရတာ…”
“မေမေနာလို့လား… ”
“နာတော့မနာပါဘူး… ဒါပေမယ့် ”
“အင်းပါ… ဝတော့ မဝသေးဘူး… နောက်မှထပ်ကိုင်တော့မယ်… မေမေ့ကိုချစ်လိူက်တာ…”
ပြောပြီး လက်က မေမေ့နို့တွေကို လွှတ်ကာ မေမေ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲဖက်လိုက်တော့ မေမေကလဲ ပြန်ဖက်ပေးထားတယ်။ ပြီးတော့ မေမေ့ပခုံးလေးပေါ်မေးတင်ထားလိုက်တယ်။
“မေမေကလဲ သားလေးကိုအချစ်ဆုံးပါရှင့်… ”
“မေမေ… တီဒေဝီက ဘယ်တော့မှ ပြန်လာမှာလဲဟင်… ”
“သတင်းကျွတ်ပိတ်ရက်ကျ ပြန်လာလည်မှာပေါ့သားလေးရယ်… ခါတိုင်းလဲဒီလိုပဲ ဟာကို…”
“သားလဲသိပါတယ်… သားတိုနဲ့ ဘယ်တော့မှ အတူပြန်လာနေမှာလဲလို့ မေးတာ…”
“ဒါတော့ မသိဘူးလေသားရယ်… သားတီလေးက ရန်ကုန်ကို ပြောင်းဖို့လျှောက်ထားတယ်ပြောတယ်… အပြောင်းကျလာရင်တော့… ပြန်လာနေမှာပေါ့… သားက သားတီလေးကိုလွမ်းနေပြီလား… ”
“လွမ်းတာပေါ့မေမေရဲ့…”
“အင်းပါ… သားသိချင်ရင် ကိုယ့်ဘာသာမေးပေါ့… မေမေရေချိုးတော့မယ်… လွှတ်တော့… တစ်ခါတည်း ကိုယ့်အမေကို ရည်းစားကျနေတာပဲ ဖက်လို့ဖက် နမ်းလို့နမ်း နို့ကိုင်လို့ကိုင်နဲ့… နောက်ဆို ဘာတွေပါကိုင်မလဲမသိဘူး…”
“ဟီး… အာ့ဆို သားလဲ လဘက်ရည်ဆိုင်သွားထိုင်လိုက်အုံးမယ်… ညနေ ဟိုကောင်တွေနဲ့ဘောကန်ဖို့ ချိန်းထားသေးတယ်…”
“ဒဏ်ရာမရအောင်လဲ ဂရုစိုက်အုံး…”
“ဟုတ်ကဲ့… မေမေ.. အာဘွား… ”
ကျုပ်မေမေ့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး လဘက်ရည်ဆိုင်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ တီဒေဝီက အစိုးရဝန်ထမ်းပါ။ အစကတော့ ရန်ကုန်မှာပဲ ရုံးတက်နေရာက ရာထူးတိုးနဲ့ နယ်ပြောင်းသွားတာ ကျုပ်ဆယ်တန်းနှစ်ကပေါ့။ ရုံးပိတ်ရက်ရှည်လိုမျိုးကျမှပဲ ကျုပ်တို့ဆီပြန်လာလည်တယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို လွမ်းတာပေါ့ဗျာ။ အခုအချိန်အထိ တီဒေဝီအကြောင်း စဉ်းစားမိတာနဲ့ ရင်ကခုန်နေတုန်းပဲ။
အခန်း ၂(ဆက်ရန်)
(အခန်း ၂/၁)
ကျုပ် စက်ဘီးလေးနဲ့ထွက်လာရင်း လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကိုမသွားခင် အနောက်လမ်းက မေဦးတို့အိမ်ကို လှည့်ဝင်လိုက်တယ်။ စေ့ထားတဲ့ ခြံတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး မေဦးတို့အိမ်ထဲစက်ဘီးတွန်းကာ ဝင်လာလိုက်တယ်။ ဝင်ထွက်နေကျအိမ်ဆိုတော့လဲ ပြောစရာကိုမလိုတော့ဘူး။ ကျုပ်စက်ဘီးထားခဲ့ပြီး အိမ်ထဲလှမ်းဝင်တော့ ငတိမမေဦးက တီဗွီရှေ့မှာထိုင်ရင်း ဇလုံတစ်လုံးနဲ့ ထမင်းစားနေပုံပဲ။ သူ့အမေ အန်တီချိုကတော့ ဆိုဖာခုံပေါ်ထိုင်ပြီး တီဗွီကြည့်နေတယ်။
“မေပြူး… ဘာတွေစားနေတာလဲ…”
“ဖိုးတေ… ကောင်စုတ် ငါ့နာမည်ကိုပြန်ခေါ်ကြည့်စမ်း…”
ကျုပ်က စလိုက်တော့ မေဦးက ကျုပ်ကိုဆတ်ခနဲလှည့်ကြည့်ရင်း သူ့ရဲ့ ဝိုင်းစက်နေတဲ့မျက်လုံးလေးက ပိုဝိုင်းသွားပြီး ကျုပ်ကို စားတော့ဝါးတော့မယ့် မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ မေဦးမျက်လုံးက မပြူးပါဘူး။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ ချစ်ဖို့တောင်ကောင်းသေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့တွဲပြီးလျှောက်သွားနေတော့ ကျောင်းတက်တဲ့အချိန်ပဲ ထဘီဝတ်လေ့ရှိပြီး ကျန်တဲ့အချိန်ဆို ဘောင်းဘီတိုတွေ ဘောင်းဘီရှည်တွေပဲ ဝတ်တာ။ ပြီးတော့ ဆတ်ဆတ်ထိမခံ တဲ့ ကောင်မလေးမျိုး။ အခုလဲ သူ့ကိုစလိုက်တဲ့ကျုပ်ကို စားနေတဲ့ဇလုံနဲ့ ကောက်ထုမယ့်ပုံစံဆိုတော့ ကျုပ်ကပဲ မျက်နှာချိုပြန်သွေးလိုက်ရတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်တို့ကိုကြည့်ပြီး ရယ်နေတယ်။
“မေဦး ဘာတွေစားနေတာလဲလို့… ဟီး…”
“နာမယ် ကြည့်လုပ်… ဗိုက်ဆာလို့ ဆီနဲ့ ဆားနဲ့ ငါးပိရည်နဲ့ ငရုတ်သီးမှုန့်နဲ့ နှယ်ပြီး သရက်သီးဆားရည်စိမ်ကိုက်စားနေတာ…”
“နင်စားနေတာကြည့်ပြီး ငါတောင် သွားရည်ကျလာပြီဟာ… နည်းနည်းခွံ့စမ်းပါ…”
“ဖိုးငတ်ကြီး… ရော့…”
ကျုပ်ကို မျက်စောင်းလှလှတစ်ချက်ထိုးပြီး ကျုပ်ကို ထမင်းခွံ့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးခွံ့ကျွေးတဲ့ ထမင်းလုပ်ကို မြိန်ရည်ရှက်ရည် စားလိုက်တယ်။ တခါတလေတော့လဲ ဒါမျိုးက စားလို့ကောင်းသား။
“ဖိုးတေ… သားဆာရင် အန်တီချို ထပ်နှယ်ပေးမယ်လေ…”
“နေပါစေ အန်တီချို… ခဏနေကျဘောကန်အုံးမှာဆိုတော့ မေဦးဆီကပဲ တစ်လုတ် နှစ်လုတ် ကပ်စားလိုက်တော့မယ်… ဒီလိုက ပိုဇိမ်ကျတယ်… ဟီး… ဟီး…”
“အေး စား… စား… သိလား… ငါမဝလို့ကတော့ နင်မုန့်ထပ်ဝယ်ကျွေးရမယ်မှတ်…”
“မေဦးရယ် နင်မဝရင်ငါကျွေးမှာပေါ့… ပိုက်ဆံတော့ နင်ရှင်း… ဟား ဟား…”
“ကောင်စုတ်… ရော့… မြို…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ မကြေမနပ်ခွံ့ကျွေးတဲ့ ထမင်းကို စားပြီးနောက် မေဦးကိုစောင့်ခေါ်ကာ စက်ဘီးပေါ်တင်လျှက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ မေဦးနဲ့ကျုပ်က ငယ်သူငယ်ချင်းတွေပီပီ ပြောမနာ ဆိုမနာတွေ။ ကျုပ်တို့နဲ့ ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းတွေအများကြီးထဲကမှ ကျုပ်နဲ့ မေဦးက အတွဲဆုံး သူငယ်ချင်းတွေ။ မေဦးရဲ့နာမည် အပြည့်အစုံက မေသဇင်ဦးတဲ့။ သူလဲ တစ်ဦးတည်းသောသမီးပဲ။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အတူကစား၊ စာအတူကျက် ငယ်တုန်းကဆို အတူတူတောင် အိပ်ဖူးတယ်။ အိမ်နှစ်အိမ်က ဖင်ချင်းပေါက်နေတော့ မိလ္လာမြောင်းနဲ့ ခြံစည်းရိုးသာခံမနေရင် နောက်ဖေးကနေ သွားလို့ရတယ်။ မေဦးကို စက်ဘီးပေါ်တင်နင်းကာ ဘော်ဒါတွေ စုနေကျ ရပ်ကွက်ထိပ်က ကုက္ကိုပင်အောက်ကိုဦးတည်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ ကုက္ကိုပင်အောက်ကိုရောက်တော့ တချို့က လဘက်ရည်ဆိုင်ထဲကထိုင်စောင့်နေကြတယ်။ တချို့ကတော့ ကုက္ကိုပင်ကြီးအရိပ်မှာပဲ စက်ဘီးကိုယ်စီရပ်ပြီး စောင့်နေကြတယ်။ ကျုပ်တို့သူငယ်ချင်းတွေ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထဲက ထွက်လာကြတော့ ကျုပ်တို့အဖွဲ့က လူစုံနေပြီ။ တချို့ကလဲ သူငယ်ချင်းမိန်းကလေးတွေကို ခေါ်လာကြတယ်။ တချို့ကလဲ သူတို့ကောင်မလေးတွေကို ခေါ်လာကြတယ်။ တချို့ကောင်မလေးတွေလဲ ကျောင်းက၊ တချို့ကလဲ ရပ်ကွက်ထဲကဆိုတော့ ရင်းနှီးတဲ့သူနဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိသူတွေပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ မကြာမီပဲ ကစားမယ့်လူတွေအလျိုအလျိုရောက်လာကြပြီး ဘောလုံးကွင်းထဲသွားကာ ကစားပွဲစကြတယ်။ ပွဲကြည့်ဖို့လိုက်လာတဲ့သူတွေကတော့ ခြံအကာရဲ့သံစကာရဲ့အပြင်ကနေကြည့်ရတယ်။ မေဦးကတော့ ကျုပ်စက်ဘီးရဲ့ကယ်ရီယာခုံကို ခွထိုင်ပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်တို့က ဘောလုံးပွဲမှာ အာရုံစိုက်ကစားနေကြချိန် မေဦးက အပြင်ကနေ အသံလေးစာစာနဲ့ အော်ဟစ်အားပေးနေတယ်။ ကျန်တဲ့ကောင်မလေးတွေလဲ အားပေးကြတာပါပဲ ဒါပေမယ့် မေဦးရဲ့အသံက အကျယ်ဆုံးလို့ ကျုပ်ထင်မိတယ်။
“ဟဲ့မဲလုံး… ဟိုမှာဖိုးတေလွတ်နေတယ် ပေးလိုက်တော့… အေး… ဟဲ့ ဖိုးတေ သွင်း… ဟာ ကောင်စုတ်… နင့်ခြေထောက် ငါဖြတ်ပစ်လိုက်ရ…”
“ဟဲ့ ဖိုးတေ.. နင့်အနားကကောင်ကို ကပ်ထား…”
“ဂိုးးးးးးးးး… ရေးးးးး….. ဖိုးတေကွ… ဟိတ်ကောင် ရိုက်လိုက်ပါအုံး…”
ကျုပ်လဲ ဂိုးသွင်းလို့ဝင်သွားရင် သူ့ဆီလှမ်းခေါ်ပြီး အကာအပြင်ကသူနဲ့ အတွင်းကကျုပ် လက်ဝါးချင်းသွားရိုက်ပေးရသေးတယ်။ တစ်ပွဲလုံးလဲ သူ့ကိုယ်သူ နည်းပြများထင်နေလားမသိပါဘူး ရှိသမျှလူအကုန်ကို အမိန့်ပေးပြီး ညွှန်ကြားနေတော့တာပဲ။ ပွဲများရှုံးလို့ကတော့ သူပြောတဲ့အတိုင်း မကစားရကောင်းလားဆိုပြီး စက်ဘီးအနောက်ကနေ တဗျစ်တောက်တောက်နဲ့ ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေရော။ ကျုပ်ကလဲ သူ့ကို ဘုနဲ့ဘောက်တွေပြန်ပြောတာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူက အအေးတွေဘာတွေ ကျုပ်ကိုဝယ်တိုက်ပြီးမှ နောက်တစ်ခါကျ အဲ့ကောင်တွေကို နိုင်အောင်ပြန်ကန် သိလားဆိုပြီး ပြန်ချော့ပြန်ရော။ နိုင်လာရင်တော့ ‘ငါ့ကောင်က တော်တယ် ငါ့ကိုအချိုရည်ဝယ်တိုက်’ တဲ့။ နိုင်လာတဲ့သူကို ဂုဏ်ပြုဖို့နေနေသာသာ သူမြှောက်တာနဲ့တင် ကျုပ်က အမောလဲပြေ စိတ်ကလဲပျော်နေတော့ သူသောက်ချင်တဲ့ အအေးဘူးကို ဝယ်တိုက်ရတယ်။ ဒီနေ့လဲ ကျုပ်တို့က ဘောလုံးပွဲအပြန်မှာ ကျုပ်တို့ဘက်က နိုင်လာတော့ မေဦးက ကျုပ်ကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် ချီးမွမ်းနေပြန်ပြီလေ။ ကျုပ်ကလဲ အထာသိနေတဲ့သူဆိုတော့ မုန့်ဆိုင်မှာ စက်ဘီးရပ်ပြီး သူ့ကိုအအေးဝယ်တိုက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ခေါင်းကဆံပင်ကို မေဦးက ပွတ်သပ်လိုက်ပြီး ပြုံးစစမျက်နှာပေးနဲ့ ‘ငါ့ကောင်က အဲ့လိုအလိုက်သိတာ’ ဆိုပြီး စသွားသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူနဲ့ပြိုင်ပြောမနေတော့ဘူး။ ပြောလဲ မနိုင်ဘူးလေ။ ဒီတော့ စက်ဘီးပေါ်တက်ခွပြီးပဲ မေဦးကို တင်နင်းကာ အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ မေဦးကို သူ့အိမ်ရှေ့မှာရပ်ပေးတော့ အန်တီချိုက အိမ်ထဲက လှမ်းကြည့်နေတယ်။
“မနက်ဖြန်ကျမှ… တွေ့မယ်သားကြီး…”
အံမယ်… ကျုပ်ကိုများ ပခုံးပုတ်ပြီး သားကြီးတွေဘာတွေနဲ့၊ သူ့ကိုယ်သူ ယောက်ျားလေးများထင်နေလား မသိပါဘူး။
“တွေ့တာပေါ့ သမီးလေးရယ်… အန်တီချိုသားပြန်ပြီ…”
“အေး… အေး…”
ကျုပ်ကလဲ သူခြံထဲဝင်တော့မှ သူကြားအောင်ပြောပြီး အန်တီချိုကို လှမ်းနှုတ်ဆက်ကာ စက်ဘီးကိုလှည့်ရင်း တစ်ချိုးတည်း နင်းပြေးတော့တာ။
“ကောင်စုတ် ဖိုးတေ… နင်ပြန်လာခဲ့… အေး အေး… နင်ပြေးထား… ကျောင်းရောက်မှ တွေ့မယ်…”
ခြံအရှေ့ကလမ်းပေါ် ပြန်ထွက်လာပြီး ကျုပ်ကို ကြိမ်းနေတဲ့မေဦးကို လျာထုတ်ပြောင်ပြခဲ့လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို သဲ…”
“ဟုတ်… တီဒေဝီ ဘာလုပ်နေလဲ…”
“စာရင်းလေးတွေ ထိုင်စစ်နေတာ…”
“သားနဲ့ ဖုန်းပြောလို့ရလား…”
“ရရမှာပေါ့… တီလေးအချစ်ဆုံး တူလေးပဲဟာ…”
“ဟီး… ပြီးရော… တီဒေဝီ ဒီသီတင်းကျွတ်ကျ ပြန်လာမှာလား…”
“မသေချာသေးဘူး သဲရဲ့…”
“ဟင်… ဘာလို့လဲ တီဒေဝီရဲ့… သားက တီဒေဝီ့ကို လွမ်းလှပြီ…”
“ဟင်း… ဟင်း… ကိုပိုလေး… ကျောင်းမှာကောင်မလေးတွေနဲ့ တွေ့နေရတော့ တီလေးကိုမေ့နေတာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဘယ်ကလာ… သားတကယ် တီဒေဝီ့ကို သတိရနေတာ…”
“ကဲပြော… မုန့်ဖိုးကုန်နေပြီလား… တီလေး ဘယ်လောက်လွှဲပေးရမှာလဲ…”
“တော်ပြီ တီဒေဝီ့ကို မခေါ်တော့ဘူး… သားက တကယ်လွမ်းလို့ လွမ်းတယ်ပြောတာကို…”
“စတာ… တီလေးက သဲကို ချစ်လို့စတာ… ဒီသီတင်းကျွတ်က မပြောတတ်သေးဘူးသဲရဲ့… အပြင်မှာက ရုံးပိတ်ရက်ဆိုပေမယ့် ဆိုက်(site) ထဲမှာကျ ရုံးပိတ်ရက်တွေဘာတွေရှိတာမဟုတ်ဘူး… အလုပ်ကို အချိန်မီပြီးအောင်လုပ်ကြရတာ… ဒါကြောင့် ကြိုပြောလို့မရတာ…”
“ဟင်း… တီဒေဝီကလဲ…”
“အင်းပါ သဲရယ်… တီလေးလဲ ပြန်လာနိုင်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ ကြိုးစားမယ်နော်… လောလောဆယ် သဲ လိုချင်တာဝယ်ဖို့ မုန့်ဖိုးလွှဲပေးလိုက်မယ်…”
“သားက တီဒေဝီပြန်လာတာကိုပဲ လိုချင်တာ…”
“ဟုတ်ပါပြီ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ သဲရယ်… တီလေးကြိုးစားကြည့်မယ် ကျေနပ်တော့နော်…”
“ဟုတ်… တီဒေဝီလဲ စောစောအိပ်နော် ကျန်းမာရေးထိခိုက်နေအုံးမယ်… ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်…”
“အင်းပါ… သဲလဲ စာကိုဂရုစိုက်နော် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဆိုပြီး အရမ်းလဲ ကဲမနေနဲ့…”
“ဟုတ် တီဒေဝီ… တီဒေဝီ့ကိုချစ်တယ်…”
“သဲကိုလဲ တီလေးက အချစ်ဆုံးပဲ… ဒါပဲနော် သဲ…”
တီဒေဝီ ဖုန်းချသွားတော့ ကျုပ် သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ ဟင်း… ကိုယ့်အဒေါ်ကိုမှ ပြန်ချစ်မိနေတာ တယ်ခက်ပါလား။ ဒီဒေဝီက ဒီသီတင်းကျွတ် ပြန်မလာဖြစ်ရင် ကျုပ် ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့။ ကျုပ် တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးကို မြင်ချင်လှပါပြီ။ ကျုပ် စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ ဖုန်းကမြည်လာပြန်တော့ ကျုပ်လဲ ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။
“ဖိုးတေ ကောင်စုတ်… ဘယ်ရည်းစားနဲ့ပြောနေလို့ ဖုန်းက ဒီအချိန်ကြီး မအားရတာလဲ…”
“အာ… ငါ တီဒေဝီနဲ့ပြောနေတာပါဟ…”
“ဪ… ဘွာတေး… ဘွာတေး… မနက်ဖြန်ကျ အမေ့သူငယ်ချင်းအိမ်က အလှူတစ်ခုလာဖိတ်ထားတာ အမေက ငါ့ကိုသွားခိုင်းနေတယ် နင်အဖော်လိုက်ခဲ့ပေးအုံးနော်…”
“အာ… ကျောင်းဖွင့်ရက်ကြီးကို…”
“အေးဟာ… ဘာရည်ရွယ်ချက်နဲ့လုပ်လဲ မသိပါဘူး… လိုက်ခဲ့ပါဟာ… အတန်း တစ်ချိန်နှစ်ချိန်တော့ လွတ်မှာပေါ့… ပရယ်တီကယ်ကလဲ ညနေမှရှိမယ့်ဟာ… စာတွေ ငါပြန်ကူးပေးပါ့မယ်…”
“ဘယ်အချိန် သွားရမှာလဲ အစောကြီးလား…”
“အေးလေ… လိုင်းကားစီးသွားရမှာ… မဟုတ်ရင် တစ်နေကုန်သွားလိမ့်မယ်…”
“နင်နိုးရင် ဖုန်းဆက်နှိုးနော်… ငါက နိုးချင်မှနိုးမှာ….”
“နင့်အကြောင်း သိပါတယ် ကာလနဂါးရယ်…”
“ပြီရောဟာ….”
“အိုခေ… ဘိုင့်…”
မေဦးတော့ ဖုန်းချသွားပြန်ပြီ။ မနက်ကျ အစောကြီးထရအုံးမှာပဲဆိုပြီး အိပ်ဖို့ပဲ ကြိုးစားလိုက်တော့တယ်။
ဖုန်းသံမြည်လာလို့ အိပ်မှုံစုံဝါးနဲ့ ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။
“ကာလနဂါးကြီး… ထတော့..”
“အင်းးးးမ်းးးးး….”
မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ အင်းလို့ဖြေပြီး ဖုန်းကို ပါးပေါ်တင်ကာ ဆက်အိပ်နေလိုက်တယ်။ နားအနားမှာကပ်ထားတဲ့ဖုန်းက ရုတ်တရတ် ထမြည်လာတော့ လန့်နိုးသွားပြန်တယ်။ ဖုန်းကိုင်ရပြန်ပြီ။
“ဟယ်လို…”
“ဖိုးတေ… နင်အခုထမလား မထဘူးလား… မထရင် ငါ နင့်ပြူတင်းပေါက်ကို ခဲနဲ့ထုမှာနော်… ဦးလေးအိပ်နေတာ အားနာလို့ သိလား… အခုထ…”
“အေးဟာ… ထပြီ… ထပြီ…”
“ထပြီဆို အခု အခန်းမီးကို ထဖွင့်… နင့်အကြောကို ငါအသိဆုံးသိလား…”
“အေးဟာ…”
ကျုပ်လဲ မထလို့မရတော့ ကုန်းရုန်းထလိုက်ရတယ်။ မေဦးက ခဲနဲ့ထုမယ်ဆို တကယ်ထုမှာ သိနေတယ်။ နှစ်အိမ့်တစ်အိမ်လို နေကြတာဆိုတော့ အတွင်းသိအစင်းသိဖြစ်နေကာ ဒီအချိန် အဖေက အိပ်နေတုန်းဆိုတာကိုလဲ သိနေတာပေါ့။ ကျုပ် အခန်းမီးကို ထဖွင်ပြီး ပြူတင်းတံခါးကိုဖွင်ကာ မေဦးအခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ မေဦးက သူ့အခန်းပြူတင်းပေါက်ကနေ သူ့လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားတဲ့ ဂဲလုံးကိုပြတယ်။ ကျုပ်လဲ ပခုံးကိုရေလောင်းတဲ့ ပုံစံပြလိုက်ပြီး ရေချိုးတော့မယ်လို့ပြောလိုက်မှ မေဦးက ပြူတင်းပေါက်ဘောင်မှာ ခဲလုံးကို တင်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရေချိုးဖို့ပြင်ဆင်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့တော့တယ်။ အောက်ထပ်ကိုရောက်တော့ မေမေက မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေပြီ။ မေမေ့ကို မြင်တော့ မနေ့က မေမေ့နို့တွေ ကိုင်ခဲ့တာ သတိရသွားတယ်။ အဖေကလဲ အိပ်နေတုန်းဆိုတော့ ရေချိုးပြီးရင် အဖေက နိုးချင် နိုးလာမှာ။ ဒါဆို ကိုင်ဖို့မလွယ်လောက်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ မီဖိုထဲမှာ ခုံပုလေးနဲ့ထိုင်နေတဲ့ မေမေ့ဆီသွားပြီး နောက်ကျောကနေ ကပ်ထိုင်ကာ မေမေ့လက်အောက်ထဲ ကျုပ်လက်ကို လျှိုပြီး မေမေ့နို့တွေကို အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟဲ့ ပလုတ်တုတ်… အမလေး သားလေးရယ်… အသံမပေးဘာမပေးနဲ့ မေမေဖြင့် လန့်သွားတာပဲ… ဘယ်လိုလုပ် စောစောစီးစီး နိုးနေတာလဲ…”
ကျုပ်လက်ကတော့ မေမေ့နို့ကြီးတွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နှယ်နေလိုက်တယ်။
“မေဦးပေါ့ မေမေရယ်… ညကမှ ဖုန်းဆက်ပြီး အန်တီချိုက သူ့သူငယ်ချင်းအလှူကို သွားခိုင်းလို့တဲ့ဆိုပြီး သားကိုအဖော်ခေါ်တာ… အဲ့ဒါ မနက်အစောကြီး ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ်ဆက်ပြီး နှိုးတာနဲ့ မထချင်ထချင်နဲ့ ထလာရတာ…”
အခုမှ ခွကျပြီ။ မေမေ့နို့ကို ကိုင်နေရင်နဲ့ လီးကတောင်လာကာ ရေချိုးကာနီးမို့ အတွင်းခံလဲ မဝတ်ခဲ့တော့ ကျုပ်လီးက မေမေ့ဖင်နဲ့ ထိနေပြီ။ ကျုပ်လဲ လက်ကသာ မေမေ့နို့တွေကို နှယ်နေပေမယ့် လူကလှုပ်တောင်မလှုပ်ရဲဘူး။ မေမေက သူဖင်နဲ့ ကျုပ်လီးနဲ့ သူဖင်ကို ထိနေတာသိသွားပြီး ဆူလိုက်မှာစိုးတာ။ သိသိသာသာထိုးနေတာမဟုတ်ဘဲ ထိရုံတင်ဆိုတော့ မသိလောက်ဘူးထင်တာပါပဲ။ မေမေကလဲ စကားပြောမပျက် ဟန်မပျက်ဆိုတော့ မသိတာပဲနေမယ်။
“ဒါဆိုလဲ ရေသွားချိုးတော့လေ သားလေးရဲ့… မေဦးလေး စောင့်နေရအုံးမယ်…”
“ဟီး… အဖေမနိုးခင်… မေမေ့နို့တွေကို ကိုင်ချင်လာလို့…”
“အင်းပါ… ညနေ ကျောင်းကပြန်လာတော့ တစ်ဝကိုင် ဟုတ်ပြီလား… သွား ရေချိုးတော့…”
“ဟုတ်ကဲ့… ရွှတ် ရွှတ်… မေမေ့ကိုချစ်တယ်…”
“မျက်နှာလဲ မသစ်ရသေးဘဲနဲ့ သွား…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုအနမ်းလေးပေးပြီး မေမေ့နို့တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကို ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်ပဲ နှင်လွှတ်တော့ ကျုပ်လဲ ရေချိုးတဲ့ နောက်ဖေးက ရေကပြင်ဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ် ရေကိုခပ်သွက်သွက်ချိုးပြီး အပေါ်ပြန်တက်ကာ အလှူကိုသွားရမှာမို့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်လည်ကတုံး အဖြူရောင်နဲ့၊ ပုဆိုးခရမ်းရောင် ကွက်စိပ်လေးကိုပဲ ဝတ်လိုက်တယ်။ ခေါင်းတွေဘာတွေ သေချာဖြီးပြီး အောက်ထပ်ကိုဆင်းတော့ အဖေတောင် အိပ်ရာနိုးနေပြီ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဆီက မုန့်ဖိုးယူကာ အိမ်က ထွက်တော့ မိုးတော့ လင်းနေပါပြီ။ ၆နာရီလောက် ရှိနေပြီလေ။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ထွက်လာခဲ့ဖို့ ဖုန်းဆက်တော့ သူလဲ အခုထွက်လာပြီဆိုပြီး ပြန်ပြောတော့ ကျုပ်က မေဦးတို့လမ်းထိပ်ကပဲ စောင့်နေလိုက်တယ်။
“ဟဲ့… သွားရအောင်…”
“အေး…”
မေဦးက ကျုပ်ပခုံးကိုပုတ်ပြီး သွားရအောင်ဆိုမှ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်တော့ မေဦးကလဲ အလှူကိုသွားရမှာမို့ သေချာပြင်ဆင်လာတာပဲ။ တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခုက သူလဲ ပိုးသားထဘီနဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်ရှည် ခရမ်းရောင်ဝမ်းဆက်လေးကို ဝတ်လာတယ်။ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြီးထားပြီး နှုတ်ခမ်းမှာလဲ ပန်းဆီရောင်နှုတ်ခမ်းနီလေးဆိုးလို့။ ဒီလိုသေသေချာချာ ပြင်ဆင်ထားတော့လဲ မေဦးက တော်တော်လေးကိုလှတာ။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို မျက်လုံးတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ပြီးမှ အတူလမ်းလျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မေဦးကတော့ သူဒီလိုဝတ်လာရတာကို ရှက်လို့ထင်ပါတယ်၊ ခေါင်းငုံ့ကာ ခပ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ လျှောက်လာတယ်။ သူက တိတ်ဆိတ်နေတော့ ကျုပ်ကပဲ သွားရမယ့်နေရာတွေ၊ စီးရမယ့်ကားတွေမေးပြီး စကားလေးပြောပေးမှ မေဦးတစ်ယောက် အာသွက်လျာသွက်ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ နံနက်စောစောဆိုတော့ လိုင်းကားကလဲ မကျပ်ပါဘူး။ ထိုင်ခုံတောင် နေရာရသေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အလှူအိမ်ကို နံနက် ရှစ်နာရီလောက်မှာ ရောက်သွားတယ်။ အလှူအိမ်ကအန်တီက မေဦးကိုတော့ သိပုံပဲ။ မေဦးကိုမြင်တာနဲ့ သမီးဆိုပြီးခေါ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်က အသာကပ်လိုက်သွားတယ်။ အန်တီကြီးက မေဦးကိုနေရာပေးတော့ မေဦးက ဖိုးတေလာထိုင်ဆိုပြီး သူ့ဘေးမှာပဲ နေရာပေးတယ်။
“ဒီသားလေးက…”
“သမီးတို့အိမ်နားက ငယ်သူငယ်ချင်းလေ… ပြီးရင်လဲ ကျောင်းကိုအတူသွားရမှာမို့ အဖော်ရအောင်ခေါ်လာတာ… ရုံးဖွင့်ရက်ကြီးဆိုတော့ အိမ်မှာလူစောင့်မရှိလို့ မေမေက သမီးကိုလွှဆ်လိုက်တာ…”
“အေးကွယ်… ဆရာတော်က ဒီရက်က အလှူလုပ်ဖို့ ရက်ကောင်းတယ်… စီးပွားတက်မယ်ဆိုတာနဲ့ ဒီရက်ကိုပဲ လုပ်ဖြစ်သွားတာ… သမီးလေးက မတွေ့ရတာကြာမှ ချောလာလိုက်တာကွယ်… ဟဲ့ သားကြီး ဒီကိုလာအုံး…”
အိမ်ရှင်အန်တီကြီးက သူ့သားကိုလှမ်းခေါ်တော့ ကျုပ်တို့ထက် အသက်အနည်းငယ်ကြီးပုံရတဲ့ အကိုတစ်ယောက် အနားကိုရောက်လာတယ်။
“ဒါမေမေ့သူငယ်ချင်း ချိုမာရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသမီး မေသဇင်ဦးတဲ့… သမီးလေး ဒါက အန်တီ့သားလေ… ရေကြောင်းသိပ္ပံမှာ ကျောင်းတက်နေတာ တတိယနှစ်ရောက်နေပြီ… နာမည်က ကောင်းထက်ဦးတဲ့… ဟိုမှာ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ဧည့်ခံနေတာက အန်တီ့သမီးကြီးလေ ရွှေရည်ဝင်းတဲ့.. သူက နည်းပညာတက္ကသိုလ် ပထမနှစ်တက်နေတာ… ဟိုမှာထိုင်နေတာက သမီးအငယ် နေခြည်ဝင်းတဲ့… မှတ်ထားနော် နောက်လဲ လမ်းမှာတွေ့ရင် နှုတ်ဆက်ကြနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီဝင်း…”
“သားကြီး… သမီးလေးကို ဧည့်ခံပေးထားအုံး… မေမေ ဟိုဘက်က ဧည့်သည်တွေ ဧည့်ခံလိုက်အုံးမယ်… ဒီဘက်က သားလေးလဲ စားနော် အားမနာနဲ့… သားကြီး နင့်ညီမကို ဟင်းတွေထည့်ပေးလိုက်…”
အန်တီဝင်းဆိုတဲ့ အန်တီကြီးက မေဦးကို ရွှန်းရွှန်းဝေအောင် စကားတွေပြောကာ သူ့သားသမီးတွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပြီး သူ့သားနဲ့ ထားပစ်ခဲ့တယ်။ သူ့သားကလဲ မေဦးကို စေတနာတွေပိုပြီး ဟင်းတွေ ခပ်ထည့်ပေးနေတာများ အကဲပိုနေမှန်း သိသာလှသည်။ မေဦးက တားတာတောင် အတင်းထည့်ပေးနေတော့ မေဦးကလဲ မငြင်းသာတော့ပဲ တို့ခနဲဆိတ်ခနဲသာ စားနေရင်း သူကပဲ ကျုပ်ကို ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်က ကျဉ်းကျပ်နေတာမို့ တို့ခနဲဆိတ်ခနဲသာ စားနေတယ်။ ကောင်းထက်ဦးဆိုတဲ့ အကိုကလဲ မေဦးကို ညီမလေး ညီမလေးနဲ့ဟိုမေးသည်မေး စကားတွေပြော၊ မေဦးကလဲ အလိုက်အထိုက်ပြန်ဖြေပေးနေရတာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့မေဦးက အလှူအိမ်သောဘာသော သိပ်ရှက်တတ်တဲ့သူတွေမဟုတ်ပါဘူး။ ရပ်ကွက်ထဲက အလှူအိမ်တွေ၊ မင်္ဂလာဆောင်တွေမှာလဲ အတူသွားစားဖူးတာပဲ။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်က အတွဲညီညီ ခေါင်းမဖော်တမ်းကြိတ်တဲ့လူတွေ။ ကြက်ရိုးတွေဘာတွေတောင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တစ်လှည့်စီကွယ်ပြီး ကိုက်ကြတာမျိုး။ မေဦးလဲ စားလက်စကိုလက်စသတ်ပြီး တစ်ရှူးနဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေဘာတွေသုတ်တော့၊ ကျုပ်လဲ တစ်ရှူးတစ်ခုမေဦးကိုတောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းကို သုတ်လိုက်တယ်။
“ညီမလေး… ဝပြီလား… ဘာမှလဲ သိပ်မစားပါလား… စားအုံးလေ…”
“ညီမတို့ အိမ်ကလဲ စားလာခဲ့လို့ပါ… ကျောင်းကိုလဲ သွားရအုံးမယ်… ဒါကြောင့်ပါ…”
“ဒါဆိုလဲ အချိုပွဲလေး စားသွားအုံး…”
“မစားတော့ဘူး အကို… ညီမတို့ အချိန်မရတော့လို့ပါ…”
အန်တီဝင်းက ကျုပ်တို့တွေ ပြန်ဖို့ပြင်နေတာမြင်မှပဲ ကျုပ်တို့ဝိုင်းဆီကို ပြန်ရောက်လာတယ်။
“ပြန်တော့မလို့လား သမီးလေးရဲ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီဝင်း… သမီးတို့ ကျောင်းတက်ရအုံးမှာမို့ပါ…”
“အေးကွယ်… ကြားရက်ကြီးဆိုတော့လဲ သားကြီး အိမ်ကကားနဲ့ သမီးလေးကို လိုက်ပို့လိုက်ပါလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ…”
အန်တီဝင်းက ကျုပ်ကို စကားထဲပင် အားနာပါးနာ ထည့်မပြောပေမယ့် မေဦးကိုတော့ သမီးလေးဆိုတာကို ပါးစပ်ဖျားက မချပေ။ မေဦးကိုလိုက်ပို့မယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ကပဲ နေခဲ့ရတော့မလိုလို။
“ရတယ်အန်တီဝင်း နေနေ… သမီးတို့ လမ်းထိပ်မှာ တက္ကစီစောင့်ခိုင်းထားလို့… အန်တီဝင်းတို့အိမ်ကို သိပ်မမှတ်မိတာနဲ့ လမ်းလျှောက်ဝင်လာတာ…”
“သြော်… အေး အေး… ဒီလိုဆိုလဲ ပြီးတာပါပဲ…”
“သမီးတို့ကို ခွင့်ပြုပါအုံးအန်တီ…”
“အေး အေး…”
မေဦးက တမင်လိုက်မပို့စေချင်လို့ တက္ကစီစောင့်ခိုင်းထားတယ်ဆိုပြီး ပြောလိုက်တော့ ကျုပ် မေဦးကို ကြိတ်ပြီး စိတ်ထဲက ချီးကျူးမိသေးတယ်။ မေဦးရဲ ဖြတ်ထိုးဉာဏ်က ပေါ့သေးသေးတော့မဟုတ်။ ဒါကြောင့်လဲ ကျုပ်သူ့ကို နိုင်အောင်မပြောနိုင်တာ။ အန်တီဝင်းတို့သားအမိက ခြံအပေါက်ဝအထိလိုက်ပို့ပေးတော့ ကျုပ်တို့လဲ လမ်းထိပ်အထိ လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တယ်။ အခုမှပဲ အသက်ဝဝ ရှူနိုင်တော့တယ်။
“ဟူး… အခုမှပဲ အသက်ရှူဝတော့တယ်ဟာ… အဲ့အန်တီဝင်းက တအားအကြွားသန်တာ… သူ့သမီးအငယ်လေးကျ ဘယ်နှတန်းလဲ မပြောဘူးတွေ့လား…”
“ဘယ်နှတန်းမို့လဲ…”
“ဆယ်တန်းကျထားတာလေ… ဒီကြားထဲ သူ့သားနဲ့ကျ အနားခေါ်မိတ်ဆက်ပေးပြီး သူ့သမီးတွေကိုကျတော့ အနားမခေါ်ဘူး… ဒါ ဘာသဘောလဲ…”
“နင့်ကို ချွေးမတော်ချင်လို့ နေမှာပေါ့…”
“နားစမ်းပါဟာ… အမေတောင် ဒီလောက်အကြွားသန်တာ… တစ်မျိုးလုံး ဒီအတိုင်းချည်းနေမှာပဲ…”
“ထားပါမေဦးရယ်… လမ်းထိပ်ရောက်ရင် တစ်ခုခုစားရအောင်ဟာ… ဗိုက်ဆာလိုက်တာ…”
“အေးဟာ… စားပြီးမှ ကျောင်းကိုသွားတာပေါ့…”
“ကျောင်းကိုသွားလို့ ဖြစ်ပါ့မလား… တော်ကြာ တစ်ဌာနလုံးက ငါတို့ကိုအတွဲတွေထင်ပြီး ဝိုင်းစလို့ နေစရာမရှိဖြစ်နေပါ့မယ်… နင်ကဘာလို့ ငါနဲ့အရောင်တူတာ ရွေးဝတ်လာတာလဲ…”
“ကောင်စုတ်… ငါ့ဒေါသတွေ နင့်အပေါ်ရောက်သွားမယ်နော် ဖိုးတေ… နင်သာ ငါနဲ့ဆင်တူလိုက်ဝတ်တာ…”
“စတာပါဟာ… အတော်ပဲ တီဒေဝီက ငါ့ကို ဒီနေ့မုန့်ဖိုးပို့ပေးမယ်ပြောတယ်… ငါတို့ ကျောင်းပြေးပြီး လျှောက်သွားရအောင်…”
“ဟား… ဒါတော့ ငါ့သယ်ရင်းက တော်သွားပြီ… နင်ကမုန့်ဖိုးရထားတာဆိုတော့ နင် ဒကာခံရမှာနော်…”
“အေးပါဟာ… နင့်အလှည့်ကျရင်လဲ မမေ့နဲ့…”
“အိုခေ…”
ကျုပ်တို့တွေ လမ်းထိပ်မှာ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်တွေ့တော့ ဝင်စားကြတယ်။ မုန့်ဟင်းခါးစားနေရင်းပဲ ဖုန်းထဲကို ပိုက်ဆံကဝင်လာတယ်။ စားပြီးတာနဲ့ ကစားကွင်းကိုအရင်သွားပြီး မိုးပျံရထားစီးတော့ မေဦးနဲ့ကျုပ် ကြောက်ကြောက်နဲ့ တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ကိုင်ထားကြတာ ကျစ်လို့။ သရဲအိမ်ကိုဝင်တော့လဲ မေဦး ကျုပ်လက်မောင်းကို တစ်ချက်မှမလွှတ်ဘဲ ကိုင်ထားရင်း တစ်ခါတစ်ခါ ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ထားသေးတာ။ ပြီးတော့ တိုက်ကားစီးသေးတယ်။ ဘုရားနဲ့နီးနေတော့ ဘုရားကိုလဲ အတူသွားဖူးလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ဗိုက်ဆာလာတာနဲ့ တွေကရာပေါက်ကရတွေ ဝင်စားကြ။ လက်သုပ်စာတို့၊ တုတ်ထိုးတို့ပေါ့။ ပြီးတော့ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ဟာသကားဝင်ကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်သား အူနှိပ်ပြီးရယ်ကြတယ်။ မေဦးနဲ့ကျုပ်က အတွဲညီတယ်။ ကျုပ်လုပ်သမျှကို နောက်ကလိုက်တာသာကြည့်။ မလုပ်ရဲဘူးတို့၊ မသွားရဲဘူးတို့ မိန်းကလေးမို့ ငြင်းမယ်ဆိုတာမရှိဘူး။ ကျုပ်လဲ သူခေါ်ရင် ဘယ်တော့မှမငြင်းဘဲ လိုက်တာပါပဲ။ ဒါကြောင့်လဲ အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ပြီး အမြဲတွဲဖြစ်နေတာဖြစ်မယ်။
(အခန်း ၂/၂)
အိမ်ကို ကျောင်းလွှတ်ချိန်ထက် စောပြီးပြန်ရောက်တယ်။ ဒါကလဲ တခါတလေ နောက်ဆုံးတစ်ချိန်လောက်မတက်ဘဲ ပြန်လာတတ်တာဆိုတော့ ကျုပ်တို့အဖို့ မထူးဆန်းတော့ပါဘူး။ အိမ်ထဲကို ဝင်တယ်ဆို မေမေက ခုံမှာထိုင်ပြီး စာအုပ်ဖတ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ လွယ်အိတ်ကိုချိတ်ပြီး မေမေ့ဘေးနားဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ဝင်လာတာကိုမြင်ကတည်းက သူဖတ်လက်စစာအုပ်ကို ချထားပြီး ကျုပ်ကိုပြုံးကြည့်နေတယ်။
“သားလေးပြန်လာတာ စောသားပဲ… မေဦးနဲ့အလှူသွားတာ ကျောင်းကိုရော ရောက်ခဲ့ရဲ့လား…”
ကျုပ်က မေမေ့နို့တွေကိုကိုင်ရင်း ရယ်ပြလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ် သူ့နို့တွေကို ကိုင်ချင်နေမှန်းသိတော့ သူ့ကိုယ်လေးက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာတယ်။
“ဟီး… မရောက်ပါဘူးမေမေရယ်… ကဖစ်ချင်တော့ မေဦးကလဲ သားလိုခရမ်းရောင်ဝတ်လာတယ်လေ… အဲ့ဒါကျောင်းကိုသွားရင် ဘော်ဒါတွေက အတွဲတွေလို့ဝိုင်းစမှာစိုးတာနဲ့ ကျောင်းသွားရမှာ ရှက်လို့… ကစားကွင်းပဲသွားလိုက်တော့တယ်…”
“ဟွန်း… ကျောင်းကိုသွားတာ ကျောင်းမရောက်ဘူးနော်… နောက်တစ်ခါဆို နင့်အဖေနဲ့တိုင်မှာ သိလား…”
“မေမေရာ… သားတို့က ဆင်တူဝတ်စုံတွေဖြစ်နေလို့ မသွားတာပါ… သားဘယ်တုန်းက အဲ့လိုမသွားဘဲ နေလို့လဲ…”
“အစရှိ နောက်နောင်ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ပြောနေတာ…”
“စိတ်ချပါ မေမေရယ်… သားရော မေဦးရောက ကျောင်းကိုသွားချင်ပါတယ်… တကယ်ရှက်လို့ပါ… အခုတောင် ကျောင်းတက်ရင် စာတွေပြန်ကူးရမှာ အများကြီးနေမှာ…”
“ဒါဆိုလဲပြီးရော… သွား အဝတ်အစားသွားလဲချည်အုံး…”
“မေမေကလဲ… ဒီမှာ သား မေမေ့နို့ကို ကိုင်လို့ကောင်းနေတဲ့ဟာ…”
“အမလေးတော်… မေမေက ဘယ်ကိုထွက်ပြေးမှာကျနေတာပဲ… သားက စောပြန်လာတော့ အချိန်တွေ အများကြီးရနေတဲ့ဟာ… မေမေ့ စကားနားမထောင်ရင် နောက်ကို ပေးမကိုင်ဘူး…”
“လဲမယ် မေမေရဲ့… အခုသွားလဲမယ်… မေမေ ဒီမှာခဏစောင့်… ဟီး…”
ကျုပ်က မျက်နှာချိုသွေးလိုက်တော့ မေမေက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ပေါ်ထပ်ကို မြန်မြန်တက်ပြီး အဝတ်အစားလဲတယ်။ အပြင်ကပြန်လာကာစဆိုတော့ အတွင်းခံပါချွတ်ပစ်လိုက်မှ လူက ပေါ့ပါးသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒါကြောင့် အတွင်းခံလဲ မဝတ်ချင်တော့တာနဲ့ ဘောကန်ဘောင်းဘီတိုနဲ့ တီရှပ်စွပ်ပြီး အပေါ်ထပ်က ပြန်ဆင်းလာလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးက ခုဏကမေမေ့နို့ကို ကိုင်ခဲ့တော့ မာချင်ချင်တော့ဖြစ်နေပါပြီ။
“သားလေး… ဒီမှာ မေဦး ဖုန်းလာနေတယ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေကမ်းပေးတဲ့ ကျုပ်ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး မေမေ့ဘေးမှာထိုင်လိုက်ရင်း ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။
“အေး… မေဦး…”
“နင်… တီကေ(အန်တီကေသီဆိုတဲ့ မေမေ့အမည်ကို မေဦးအလွယ်ခေါ်နေကျအမည်)ကို ဘယ်လိုပြောထားလဲ…”
“ဘယ်လိုပြောရမှာလဲ မေဦးရဲ့… အမှန်အတိုင်းပဲပေါ့… နင်ရော…”
ကျုပ်က မေမေ့ကိုယ်လုံးကို အားနေတဲ့လက်နဲ့ဖက်လိုက်ပြီး သူ့ချိုင်းအောက်ကနေ နို့ကိုကိုင်နေလိုက်တယ်။ ဖုန်းက မေမေနဲ့ပူးကပ်ထိုင်ပြီး ပြောနေတာဆိုတော့ စပီကာ(speaker) ဖွင့်မပြောတောင် မေမေလဲ ကြားနေရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စမရှိပါဘူး။ မေဦးနဲ့ ကျုပ်နဲ့ကြားမှ မေမေ့ကို လျှို့ဝှက်လောက်စရာ ကိစ္စတွေမှ မရှိဘဲ။
“ငါလဲ အမှန်အတိုင်းပဲပြောလိုက်တာ… ပြီးတော့ သူ့သူငယ်ချင်းအန်တီကြွားအကြောင်းကိုလဲ ငါပြောလိုက်တယ်… တီကေက နင့်ကိုဆူသေးလား…”
“အင်း… နည်းနည်းတော့ဆူတယ်… ကျောင်းမသွားလို့… နင်ရော..”
“ဆူတာပေါ့ဟ… သူ့သူငယ်ချင်းကို အန်တီကြွားလို့ခေါ်ရမလားကနေစပြီး… ကျောင်းပြေးတာအထိ တတွတ်တွတ်နဲ့ကို ပြောမဆုံးတော့ဘူး… ငါလဲ နောက်ဆို မေမေ့သူငယ်ချင်း အန်တီကြွားဆီကို မလွှတ်နဲ့လို့ပြောပြီး အခန်းထဲ ဝင်လှဲနေလိုက်တော့တာ…”
“သြော်… ဒါဆို ငါ့တို့အတူတူ အဆူခံရတဲ့အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ ရိုက်လိုက်ပါအုံး…”
“ကောင်စုတ်… အဆူခံရတာတောင် လက်ဝါးချင်းလာရိုက်နေသေးတယ်… ခစ် ခစ်…”
“နင်က အဲ့ဒါလှမ်းမေးတာလား…”
“အေးလေ… နင်တီကေ့ကိုလိမ်ထားရင် ငါ တီကေ့ကို လှမ်းတိုင်မလို့လေ… ဒါမှ နင်လဲအဆူခံရအောင်… အတူတူကျောင်းပြေးပြီး ငါတစ်ယောက်တည်းအဆူခံရရင် ဘယ်တရားမလဲ… ခစ် ခစ်…”
“သြော်… ဒါနင့်အကြံပေါ့လေ… နင်တော်တော် စိတ်ပုတ်တာပဲ မေဦး…”
“ဟဲ့… အဲ့ဒါသူငယ်ချင်းကောင်းပီသတာလို့ခေါ်တယ်… ဘာပဲလုပ်လုပ် အတူတူလုပ်တယ်… ကောင်းကောင်းဆိုးဆိုး အတူတူခံတယ်… နားလည်လား…”
“အေးပါဟာ… သူငယ်ချင်းကောင်းမကြီးရယ်… ငါနင့်ကိုပြောလို့လဲ မနိုင်ပါဘူး…”
“နင်သိထားရင်ပြီးတာပဲ… ဒါပေမယ့် ဒီနေ့အရမ်းပျော်တယ်ဟ… အဆူခံရတာ တန်ပါတယ်… ဟဲ ဟဲ… ဒါပဲဟာ ငါပင်ပန်းလို့ တရေးအိပ်လိုက်အုံးမယ်… ဝှါး…”
“အေးပါ…”
မေဦးက ဖုန်းချသွားတော့ မေမေက ကျုပ်ကို ပြုံးစေ့နဲ့ကြည့်နေပြန်သည်။ မေမေ့နို့ကိုကိုင်ရတာ ရှေ့ကကိုင်ရတာထက် မနက်ကလို အနောက်ကနေကိုင်ရတာ ပိုကြိုက်မိတယ်။ မေမေ့ကို တစ်ခါတည်း ဖက်ပြီးသားလဲဖြစ်သွားပြီး မေမေ့ကိုယ်လုံးနွေးနွေးလေးက ရင်ခွင်ထဲမှာ ဆိုတော့ ပိုပြီးတော့ နွေးထွေးသလို ခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လီးတောင်လာရင် မေမေ့ဖင်နဲ့ထိနေတာကိုတော့ လန့်မိသား။ မေမေကတော့ သူ့ကိုယ်ကို ကျုပ်ဘက်လှည့်ပေးနေတယ်။
“မေဦးလေးက အရမ်းပွင့်လင်းပြီးရိုးသားတာ… မေမေတော့ မေဦးလေးကို အရမ်းချစ်တာပဲ…”
မေမေက ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကိုယူပြီးသူ့နို့တွေအပေါ်ကို ပြန်တင်ပေးတယ်။
“မေမေဘာပြောမှာလဲ သားသိပါတယ်… သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေပါဆိုမှ မေမေရာ… ဒီမှာ မေမေ့နို့တွေကို ကိုင်လို့ကောင်းနေတာ… မပြောနဲ့တော့နော်…”
“အင်းပါ… ဒါပေမယ့် သားရည်းစားထားတာ မေမေမပြောလိုဘူး… သာမိန်းမယူမယ်ဆိုရင်တော့ ရိုးသားပွင့်လင်းတဲ့လူကိုပဲ ယူရမယ်… မြုံစိစိနဲ့ မခုတ်တတ်တဲ့ကြောင်လို ကုပ်ကမြင်းတွေ မေမေမကြိုက်ဘူး…”
“အင်းပါ မေမေရယ်… သားလဲ ရည်းစားထားဖို့တောင် အစီအစဉ်မရှိပါဘူး… ဒါနဲ့မေမေ မနက်ကလိုလေ… မေမေ့နို့တွေကို အနောက်ကနေ ကိုင်ချင်တယ်…”
“ဟမ်… ဘာလို့လဲ ဒီလိုက နို့တွေကိုမြင်ရပြီး ပိုကိုင်လို့ကောင်းတာမဟုတ်ဘူးလား…”
“ဒီလိုလဲ ကောင်းတော့ကောင်းပါတယ်… အနောက်ကနေကျတော့ မေမေ့ကိုယ်လုံးကို သားရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားသလိုဖြစ်ပြီး ပိုနွေးထွေးတယ်လို့ ခံစားရတယ်…”
ကျုပ်အဖြေကြောင့် မေမေပြုံးသွားတယ်။
“ဒါဆိုလဲ သား… ပေါင်ကားထိုင်လိုက်… မေမေသားပေါင်ကြားထဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်မယ်… အနောက်ကိုနည်းနည်းဆုတ်အုံး… အင်း… ရပြီ…”
ကျုပ်လဲ မေမေပြောတဲ့အတိုင်း ပေါင်ကိုကားလျှက် ခုံနောက်မှီကိုကပ်ကာ ထိုင်လိုက်တော့ မေမေက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကျောမှီလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို သူ့ချိုင်းကြားထဲလက်ထိုးထည့်ပြီးမှ မေမေ့ကိုဖက်ထားရင်း သူ့နို့တွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်တော့တယ်။ မေမေပါးနဲ့ကျုပ်လဲ ပါးချင်းကပ်ထားပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။
“ဟင်း ဟင်း… သားလေးပြောတာလဲဟုတ်သား… အခုလို သားလေးရင်ခွင်ထဲဝင်လိုက်ရတော့ ပိုနွေးထွေးသလိုပဲ…”
“သားလဲ မေမေ့ကိုဖက်ထားရတာကြိုက်တယ်… ရွှတ်… မေမေ့ကို ချစ်တယ်… ဒါပေမယ့် မေမေ့နို့က မာတောင်တောင်ကြီးဖြစ်နေသလိုပဲ…”
မေမေက ဘရာဝတ်ထားလို့ ကျုပ်ကိုင်လို့အားမရဘူးဆိုတာကို သွယ်ဝိုက်ပြောလိုက်တော့ မေမေ့က ကျုပ်ကိုလှည့်မျက်စောင်းထိုးရင်း ကျုပ်ပါးကို သူ့နှာခေါင်းနဲ့ ပွတ်မိသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သဘောကျသွားပြီး မေမေ့နှာခေါင်းလေးကို ပြွတ်ခနဲ့နမ်းလိုက်တော့ မေမေကရယ်နေတယ်။ မေမေလက်တွေက သူ့ရဲ့ တီရှပ်ခပ်ပွပွကြီးအောက်ထဲတိုးဝင်သွားပြီး တစ်ခုခုလုပ်နေတော့ ကျုပ်ကလဲ မေမေနို့ကိုကိုင်နေတာ ခဏရပ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေက သူတစ်ခုခုလုပ်ပြီးမှ ကျုပ်လက်တွေကို သူ့နို့တွေအပေါ် ပြန်တင်ပေးတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ… မာသေးလား ကိုယ်တော်ချော…”
ဝိုး… မေမေက သူ့နို့တွေကို ဘရာထဲကနေ အပြင်ကိုထုတ်လိုက်တာပဲ။
“မာတော့ဘူး… အိနေတာပဲ ဟီး… မေမေ့ကိုချစ်လိုက်တာ ရွှတ် ရွှတ်…”
အခုမှ မေမေ့နို့တွေကို ဘာအခုအခံမှမပါဘဲ အင်္ကျီပေါ်ကနေကိုင်လိုက်ရတော့ အိစက်နေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့တွေကို ကိုင်ရင်း၊ ပွတ်သပ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုပါ စမ်းမိတော့ လက်နဲ့ အသာချေပေမယ်။ ကျုပ်ပါးနဲ့မေမေ့ပါးကိုလဲ ပွတ်သပ်ရင်း မေမေ့ပါးကို နှာခေါင်းနဲ့ပါ ပွတ်သပ်မိတယ်။ နူးညံ့အိထွေးနေတဲ့ မေမေ့နို့တွေကို မေမေ့ကိုဖက်ထားရင်းက ကိုင်နေရတာရော၊ မေမေ့ပါးကိုပွတ်သပ်နေရတာရောကြောင့် ကျုပ်လီးကလဲ အတင်းရုန်းကန်ထကြွလာကာ မေမေရဲ့တင်သားစိုင်ကို ထိုးမိနေပြီ။ ဒီတစ်ခါတော့ မသိမသာမဟုတ်တော့ဘဲ သိသိသာသာကို ထိုးမိနေတာ။ မေမေ သတိထားမိရဲ့လားတော့ မသိဘူး။ ကျုပ်လဲ မေမေဖင်ကို လီးနဲ့ထိုးမိတာ အားနာလာတယ်။ အဲဒါနဲ့ မေမေကိုယ်ကို တစောင်းလေးလှည့်လိုက်ပြီး သူ့ခြေထောက်ကိုကျုပ်လက်နဲ့ ဆွဲယူကာ ခုံပေါ်ကိုတင်လိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ ထိုင်လျှက်ကပဲ တစောင်းလေးဖြစ်သွားပြီး မေမေ့ပေါင်နှစ်ဖက်က ကျုပ်ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ်တင်ထားတဲ့ပုံစံဖြစ်သွားတယ်။ မေမေ့ကိုကျုပ်က ပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့လီးကတော့ မေမေ့ပေါင်ရင်းအနားကို ထိုးမိနေတုန်းပါပဲ။
“ဟော ဒါက ဘယ်လိုဖြစ်ရပြန်တာလဲ…”
“မေမေ့မျက်နှာ မမြင်ရတော့လဲ မြင်ချင်လာရော… ဒီလိုလေးဆိုတော့ မေမေ့ကိုလဲ သားရင်ခွင်ထဲမှ ဖက်ထားပြီးသားလဲဖြစ်၊ မေမေ့မျက်နှာလဲ မြင်ရ၊ မေမေ့နို့လဲ မြင်ရ၊ မေမေနို့လဲကိုင်လို့ရ၊ မေမေနို့တွေကိုလဲ နမ်းလို့ရတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား…”
“လူလည်လေး… မေမေ့နို့တွေကို လုပ်ချင်တာတွေ မြန်မြန်လုပ်တော့ သားအဖေပြန်လာကာနီးပြီ…”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့ကိုပြန်ကိုင်ရင်း ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဝိုး… မေမေကျုပ်ဆွထားလို့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေထောင်နေပြီး ခပ်ပွပွတီရှပ်မှာတောင် နို့သီးခေါင်းအရာလေးတွေပေါ်နေတယ်။ ကျုပ်က မေမေ့နို့ကို အင်္ကျီပေါ်ကကိုင်လိုက်တော့ နို့သီးခေါင်းချွန်ချွန်လေးက ပိုထင်ရှားလာတယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေကလဲ ပိုထန်လာတယ်။ ကျုပ် မေမေ့နို့တွေကို စိတ်ကြိုက်နယ်ရင်း၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုပါ ကစားပေးရင်း မေမေ့ပါးပြင်ကို နှာခေါင်းနဲ့ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းရုံတင်အားမရတော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ပါ နမ်းနေမိတယ်။ မေမ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ရဲ့ ညာဘက်ပေါင်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာသလို၊ နောက်တစ်ဖက်ကလဲ ကျုပ်လယ်ဘက်ပေါင်ကို လက်ထောက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေနို့တွေကို နမ်းချင်လာတော့ မေမေ့မျက်နှာကိုနမ်းနေတာရပ်ပြီး မေမေ့နို့တွေကို ကုန်းနမ်းတော့ မေမေက သူ့ရင်ဘတ်လေးကို ကော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့နှစ်လုံးကြားထဲတွေကိုရော နို့အုံနှစ်ဖက်စလုံးကိုရောလိုက်နမ်းရင်း မေမေ့နို့သီးခေါင်းချွန်နေတာလေးတွေကိုမြင်တော့ မေမေ့ကို ခွင့်မတောင်းဘဲ နို့သီးခေါင်းလေးကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တော့ မေမေ့ရင်ဘတ်က ကော့သည်ထက် ကော့လာတယ်။ မေမေ ဘယ်ဘက်ဒူးကိုထောက်ထားတဲ့လက်နဲ့ ကျုပ်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ရင်း သူ့ညာလက်က အောက်ဘက်ကိုနိမ့်သွားတော့ မေမေ့လက်က ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးကို ထိမိသွားတယ်။
“မေမေသားလေး… ငယ်မူပြန်ပြီး မေမေ့နို့တွေကိုစို့နေတာလား… စို့ကွာ… အားရပါးရစို့…”
“ပြွတ်… စို့မယ်… နောက်လဲစို့မယ်နော် မေမေ…”
“စို့ကွာ… လူလစ်ရင် လာစို့… နောက်ဆိုမေမေ ဘရာမဝတ်ဘဲ စောင့်နေမယ်…”
မေမေက သူ့အသံကို ညည်းသံမပါအောင် ထိန်းပြောနေပေမယ့် မေမေ့စကားသံတဲမှာ ညည်းသံလိုလိုပါနေပြီး အသက်ရှူသံကလဲ အရမ်းပြင်းနေတယ်။ မေမေ ကျုပ်ပေါင်ကို မချင့်မရဲ ဖျစ်ညှစ်နေရင်း သူ့လက်ကလှုပ်နေတော့ ကျုပ်လီးကို သူ့လက်ဖျံနဲဲ့ ပွတ်ပေးနေသလိုပဲ။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့နို့တွေကို စို့လဲစို့၊ လက်တစ်ဖက်ကလဲ ညှစ်လိုက်နဲ့ အရမ်းထန်နေပြီ။ တော်တော်လေးကြာမှ မေမေက သူ့နို့ကိုစို့နေတဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို ဆွဲခွာထုတ်တယ်။ မေမေ့အင်္ကျီရဲ့ နို့သီးခေါင်းတစ်ဝိုက်မှာ ကျုပ်တံတွေးတွေနဲ့ စိုကွက်နေပြီး ကပ်နေတော့ မေမေ့နို့သီခေါင်းချွန်ချွန်လေးက အရှိအတိုင်းမြင်နေရတယ်။
“စို့ဆိုတာနဲ့ ရပ်ကိုမရပ်တော့ဘူး… ဘယ်ကတည်းက မေမေနို့တွေကိုစို့ချင်နေလဲ မသိဘူး… ဟွန်း…”
“စို့လို့ကောင်းတာကိုးမေနေရ… ဟီး ဟီး… မေမေ့ကိုချစ်လိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“နို့စို့ချင်လို့ လာချွဲမနေနဲ့… ရွှတ် ရွှတ်… နောက်မှ စို့တော့နော် သားလေး… သားအဖေလဲ ပြန်လာတော့မယ်… မေမေလဲ ညစာအတွက် ပြင်ဆင်ရအုံးမယ်… တော်တော့နော်…”
“ဟုတ်… ရွှတ်…”
“လိမ္မာလိုက်တဲ့ မေမေ့သားလေး… ရွှတ် ရွှတ်…”
မေမေက ကျုပ်ကိုနမ်းပြီး သူ့ခြေထောက်ကို ခုံအောက်ပြန်ချကာ မတ်တပ်ထရပ်တော့ ကျုပ်လဲ တောင်နေတဲ့လီးကို မြင်မှာစိုးလို့ လက်လေးနဲ့ အုပ်ထားလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးကို ငုံ့မကြည့်ပါဘူး။ မေမေက ကျုပ်ကိုကျောပေးပြီး အင်္ကျီကိုလှန်တင်ကာ သူ့နို့တွေကို နေရာချနေတယ်။
“ဟင်း… အင်္ကျီမှာလဲ တံတွေးတွေ စိုကုန်ပြီ…”
ကျုပ်က ကျုပ်ကိုကျောခိုင်းထားတဲ့ မေမေဖင်နောက်တည့်တည့်က ထဘီမှာ အစိုကွက်လေးကို မြင်လိုက်ရလို့ အံ့သြနေပြီး မေမေ က သူ့သားကျုပ်နို့စို့တာ၊ ကိုင်တာကို ဖီးလ်လာနေတာလားလို့ တွေးနေတာ။ မေမေပြောတာကို ပြန်ပြောဖို့က ‘နောက်တစ်ခါကျရင် မေမေ့အင်္ကျီ မစိုအောင် အင်္ကျီကိုလှန်ပြီး စို့မယ်လေ’ လို့ ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် မေမေက သူ့နို့တွေကို ကျုပ်မြင်မှာစိုးလို့ ကျော်ခိုင်းပြီးမှ အင်္ကျီလှန်တာဆိုတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို မော့ကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို လှည့်ကြည့်လာတဲ့မေမေ့ကို ပြုံးပဲပြလိုက်တော့တယ်။ မေမေက သူ့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသားလေးကျုပ် သူ့ကိုလုပ်ချင်တာတွေကို ချစ်လို့အလိုလိုက်နေပေမယ့် စည်းတစ်ခုတော့ ထားပုံပဲ။ အင်းလေ… လူပျိုအရွယ်သားနဲ့ အမေဆိုတာ ဒီအခြေအနေဆိုတာတောင် လွန်လှပြီမဟုတ်လား။ မေမေ မီးဖိုထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အပေါ်ထပ်က ကျုပ်အခန်းဆီကို တန်းပြေးကာ ဂွင်းထုပစ်လိုက်ရတော့တယ်။ ကျုပ် မြင်ယောင်မှန်းထုမိတာက မြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ တီဒေဝီရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် ခန္ဓာကိုယ်လေးပဲပေါ့။
ဒီနေ့ ကျုပ်က အိပ်ရာထနောက်ကျတယ်။ ကျုပ် ကမန်းကတန်းထပြီး ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်ဆင်ရတယ်။ အမေလဲ လာနှိုးသေးတယ်တဲ့။ ကျုပ်လဲ ညက ဂိမ်းဆော့ရင်းညဉ့်နက်သွားတာ မထနိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်။ အဖေနဲ့အမေကိုနှုတ်ဆက်ပြီး လွယ်အိတ်နဲ့ လမ်းထိပ်ကိုပြေးတယ်။ လမ်းထိပ်မှာ ကျုပ်ကို မေဦးက ဒေါသထွက်နေတဲ့မျက်နှာနဲ့ စောင့်ကြိုနေတယ်။ ကျုပ်သိပါတယ်။ ကျောင်းကဖယ်ရီလွတ်သွားပြီဆိုတာ။
“ကောင်စုတ်… ဖယ်ရီလွတ်သွားပြီ… ညက ကျောင်းသွားရမှာမို့နားမယ်ပြောတာ နင်မနားဘဲ ဆက်ဆော့နေတာမလား…”
“အေးပါဟာ… လာ လိုင်းကားခ ငါခံပါမယ်…”
“မခံလို့ရောရမလား…”
ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျောင်းကိုသွားရမယ့် ဘတ်စ်ကားကလာတော့ မေဦးကိုလက်ဆွဲပြီး ရပ်လာတဲ့ကားပေါ်တက်ခိုင်းတယ်။ ကားက ကျပ်လိုက်တာဗျာ။ ဒါတောင် နောက်တစ်ဆင့် စီးရဦးမှာ။ ကားက အဲကွန်းလဲမပါ၊ လူကကျပ်ဆိုတော့ မှန်တံခါးတွေဖွင့်ထားလို့ လေဝင်နေတာတောင်မှ အိုက်စပ်စပ်နဲ့။ ကျုပ်ဘေးက မေဦးကိုလှည့်ကြည့်တော့ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့နေတယ်။ လက်စသတ်တော့ မေဦးရဲ့အနောက်မှာ ဘဲတစ်ဗွေက ကပ်ပြီးရပ်ကာ အသားယူနေတာကိုး။ မေဦးမျက်နှာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့လက်ကိုဆွဲပြီး ကျုပ်အရှေ့ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်။ မေဦး ဟိုလူ့လက်က လွတ်သွားပေမယ့် ကျုပ်က အသားယူသလို ပြန်ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က တမင်အသားယူတာမဟုတ်ပါဘူး မေဦးကိုနေထာပေးဖို့တောင်မှ အနောက်ကလူကို အတင်းတွန်းပြီး မေဦးကို ကျုပ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ထားရတာ။ ကျုပ်လဲ လှုပ်လို့ကိုမရတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့လွယ်အိတ်ကိုတော့ မေဦးဖင်နဲ့ ကျုပ်ကြားမှာခံထားပါတယ်။ ဆင်းရမယ့် ကားမှတ်တိုင်ကလဲ ရောက်ခဲလိုက်တာ။ မနက်စောစောစီးစီး ကားတွေပိတ်၊ လမ်းတွေကျပ်နဲ့ စိတ်ပျက်စရာအတိ။ ဆင်းမယ့်မှတ်တိုင်ရောက်ကာနီးတော့ ကျုပ်က အရှေ့ကလူတွေကြားကို တစောင်းလေးတိုးသွားရင်း မေဦးရဲ့လက်ကိုပါ တပါတည်းဆွဲကာ ခေါ်ထုတ်ရတယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ မေဦးမျက်နှာက စူပုပ်နေတာပဲ။ နောက်တစ်ဆင့်ထပ်စီးတော့လဲ ကျပ်တာပါပဲ။ ဒီကားက ကျောင်းဝင်းထဲအထိရောက်တဲ့ကားဆိုတော့ ကျောင်းသားတွေ တော်တော်များများပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်ပဲ မေဦးရဲ့အနောက်မှာ နေရာယူထားလိုက်တော့တယ်။ ကျောင်းအနားရောက်ဖို့နီးလာလေ ကားကချောင်လာလေနဲ့ တဖြည်းဖြည်းချောင်လာတယ်။ နောက်ဆုံး ကျောင်းသားတွေချည်းလိုပဲ ကျန်ခဲ့ကာ ကားကချောင်သွားတယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ မေဦးက အရှေ့ကနေ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်နေတော့ ကျုပ်ကလဲ သူအနောက်က ခပ်သုတ်သုတ်လိုက်ရတာပေါ့။
“မေဦးရယ်… ဆောရီးပါဟာ… ငါတကယ် မနိုးလို့ပါဟ…”
“လာမပြောနဲ့… နင့်ကြောင့်ငါ သူများအသားယူတာခံရတာ…”
“အေးပါဟာ… နင်မကျေနပ်ရင်ငါ့ကိုရိုက်… နင်အခုလိုနှုတ်ခမ်းစူနေတော့ သံပုရာသီးကိုက်မိတဲ့ မျောက်မကြီးကျနေတာပဲ…”
“ဖိုးတေ…………….”
ကျုပ်က သူ့ကိုတောင်းပန်သလိုနဲ့ စ လိုက်တော့ မေဦးကျုပ်ကျောကုန်းကို သူ့လက်သီးဆုပ်နဲ့ တဘုန်းဘုန်းထုတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သုံးလေးချက်အထုခံပြီးမှ သူ့လက်ကိုဖမ်းဆုပ်လိုက်တယ်။
“နေ့လည်ကျ ကန်တင်း(canteen)မှာ ငါကျွေးပါ့မယ်ဟာ…”
“ဟင်း… ကြည့်လုပ် ကောင်စုတ်… ကန်တင်းမှာကျွေးမယ်ဆိုလို့ ကျေလိုက်မယ် သိလား…”
“အေးပါ… လာ အတန်းနောက်ကျနေပြီ အမြန်လစ်စို့…”
ဒီတော့်မှ မေဦးရဲ့မျက်နှာက ပြုံးရွှင်လာတယ်။
(အခန်း ၂/၃)
ဒီနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့ အိပ်ယာကစောစောနိုးနေတာ ဘာဓာတ်သဘောမှန်းကို မသိဘူး။ ကျောင်းဖွင့်ရက်ဆိုရင်တော့ အိပ်ယာက မနည်းကို သတိထားပြီး ထနေရတယ်။ ပြီးရင်လဲ မထချင်ထချင်နဲ့ ကျောင်းသွားရမှာ ပျင်းတိပျင်းရွဲနဲ့ ပြင်ဆင်နေတာ။ အခုတော့ စောစောစီးစီး အိပ်ယာထပြီး မျက်နှာတွေဘာတွေထသစ်လိုက်တယ်။ အရင်ကတော့ စောစောနိုးရင် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတာနဲ့ ဂိမ်းထိုင်နှိပ်နေတတ်တာ။ အခုတော့ အဖေအိပ်ရာက မထသေးဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ့ မေမေ့အနားကပ်လို့ရတယ်လေဆိုပြီး မျက်နှာကို ဆင်းသစ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာသစ်ပြီးတာနဲ့ မေမေ့ဆီကိုသွားတော့ မေမေက ထမင်းအိုးမွှေပြီး ပြန်လှည့်လာတာနဲ့ ကြုံတယ်။
“မေမေ့သားတောင် စောစောထလို့ပါလား…”
“ဟီး… ဖေဖေမနိုးခင်လေး မေမေ့အနားကပ်ချင်လို့…”
မေမေက မျက်စောင်းထိုးတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဆီကိုလျှောက်သွားကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကို ဖက်သာဖက်လိုက်ရတယ် မနေက်စောစော ကျုပ်ရဲ့ညီတော်မောင်က နိုးနေတာဆိုတော့ လန့်မိသား။ ဒါကြောင့် ကိုယ်ကို အရှေ့နည်းနည်းကိုင်းကာ ခါးကိုအနောက်ပစ်ရင်းဖက်လိုက်တာ မေမေ့နို့တွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ အိခနဲပဲ။ မေမေက ဂါဝန်ပွပွကြီးဝတ်ထားတော့ ဘရာပါမှန်းမသိ၊ မပါမှန်းမသိနဲ့။ အခုမှ မေမေ့မှာ ဘရာစီယာ မပါမှန်းသိလိုက်ရတယ်။ မေမေ့နို့တွေကို ခံစားမိနေတုန်းရှိသေးတယ် မေမေက ကျုပ်ခါးကိုဆွဲဖက်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက မေမေ့ပေါင်ကြားထဲ တည့်တည့်ကြီး တိုးဝင်သွားတော့တယ်။
“ဟယ်… မေမေ့သား ဂျိုးလေးက ထောင်နေပါလား…”
ကျုပ်လဲ ရှက်တာနဲ့ မေမေ့ပခုံးပေး မေးတင်ကာ မျက်နှာကို ဝှက်ထားမိတယ်။ မေမေ့ကလဲ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ကျုပ်လီးနဲ့ ထိုးမိတာတောင် လူချင်းခွာမထုတ်ဘဲ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားဆဲပဲ။
“ပြောပါအုံး ဘာလို သားရဲ့ဂျိုးလေးက ထောင်နေရတာလဲ…”
“ရှက်လိုက်တာ မေမေရာ… သူ့ဟာသူ မနက်အစောကြီးမို့ ထောင်နေတာ… မေမေ့ကို အားနာလိုက်တာ… ”
“ခစ် ခစ်… အားနာစရာမလိုပါဘူး သားလေးရယ်… ကိုယ့်အမေကိုထိုးမိတာပဲဟာ… သူစိမ်းကိုသွားမထိုးမိရင်ပြီးတာပဲ… မဟုတ်ဘူးလား…”
မေမေက ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပြောလာတော့လဲ ကျုပ်စိတ်ထဲ ပေါ့သွားတယ်။ မေမေက ပြောနေရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ခါးကိုကိုင်ကာ အောက်ပိုင်းချင်း ပူးကပ်သွားအောင် ဆွဲကပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက မေမေ့ပေါင်ကြားထဲကို ပိုတိုးဝင်သွားကာ မေမေ့ပေါင်ကြားထဲက ပူပူနွေးနွေးအရာကို သွားထိနေတာ ခံစားမိတယ်။
“ဟုတ်… မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်… အရင်က မေမေ့ကိုဖက်ချင်တာ သားဂျိုးကထောင်နေတဲ့အချိန်ဆို မဖက်ရဲဘူး… မေမေဆူမှာစိုးနေတာ…”
“ဆူစရာလား သားလေးရယ်… ဒီသားလေးတစ်ယောက်တည်းရှိတာ… နောက်ဆို ဖက်ချင်တဲ့အချိန်သာလာဖက် ဟုတ်ပြီလား… သားဂျိုးထောင်နေလဲ လာဖက်ထားဟုတ်လား… မေမေက ဟောဒီလိုတောင် ပေါင်နဲ့ ညှပ်ထားပေးလိုက်အုံးမယ်… ခစ် ခစ်…”
မေမေက ပေါင်အနည်းငယ် ဟပြီးရပ်နေရာက ပေါင်ကိုစိလိုက်တော့ မေမေပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မေမေ့အဖုတ်နဲ့ထိလျှက် ကျုပ်လီးက ညပ်သွားတယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် တောင်နေပြီ။
“ရွှတ် ရွှတ်… မေမေ့ကိုချစ်လိုက်တာ… မေမေ့ပေါင်ကြားလေးက နွေးနွေးလေးနော်… နေလို့ကောင်းတယ်…”
“ဟုတ်လား… သားရဲ့ဂျိုးလေးကလဲ နွေးနွေးလေးပဲ… မေမေလဲ နေလို့ကောင်းတယ်… သားလေး မေမေကိုလာပြီး အခုလိုနီးနီးကပ်ကပ်နေတာ မေမေအရမ်းကြည်နူးတာပဲ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မေမေကြိုက်ရင် သားက မေမေ့နား အမြဲကပ်မှာပေါ့… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ကပ်ကွာ… အခုလဲ မခွာနဲ့ ဟောသလိုဖက်ထား…”
မေမေက ကျုပ်ကို ပိုပြီးတင်းကျပ်သွားအောင် ဖက်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ပိုတိုးလို့ တင်းကျပ်အောင် ဖက်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အပေါ်ထပ်က အဖေ့ရဲ့ လမ်းလျှောက်သံက်ု ကြားရတယ်။
“ဟော… သားအဖေနိုးလာပြီ… သား မေမေ့ကို ကြက်ဥလေးလုံးကို ပန်းကန်ထဲထည့်ပြီး မွှေပေးထားနော်… မေမေ ကြက်သွန်နဲ့ ခရမ်းချဉ်သီး လှီးထားမယ်… ဒီမနက် ကြက်ဥကြော်စားရအောင်…”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ…”
ဖီးလ်တက်နေတုန်းမှာပဲ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ မခွာချင်ဘဲ ခွာလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်ပုဆိုးထဲက လီးကလဲ ငေါထွက်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ဒီပုံစံကြီးနဲ့ အိမ်ရှေ့မထွက်ချင်တာနဲ့ အတော်ပါပဲ။ ခုံတစ်လုံးမှာထိုင်ပြီး မေမေပြတဲ့ခြင်းထဲက ကြက်ဥတွေကို ကြွေပန်းကန်လုံးထဲ ဖောက်ထည့်ကာ မွှေနေလိုက်တယ်။
“အမယ်… ဘယ်ဆိုးလို့လဲ ငါ့သားက မနက်စောစောစီးစီး အမေ့ကိုဝိုင်းကူလို့ပါလား…”
“ကျမသားက လိမ္မာပြီးသားပါရှင်…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ”
အဖေလဲ မျက်နှာသစ်ဖို့ နောက်ဖေး ရေကပြင်ကို ဆင်းသွားတယ်။ အဖေနိုးနေပြီဆိုတော့ ကျုပ်လဲ အမေ့အနား မကပ်ရဲတော့ဘူးပေါ့။ ကိုယ့်အမေအနား သားဖြစ်သူက ကပ်တာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးဆိုပေမယ့် ကျုပ်တို့က ရိုးရိုးကပ်တာမဟုတ်တော့ ကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ်မလုံဘဲ အလိုလို လန့်နေတော့တာ။ လန့်နေတော့လဲ တောင်နေတဲ့လီးက သူ့အလိုလို ပြန်ပျော့သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ လုပ်လက်စနဲ့ မေမေခိုင်းတာတွေ ကူလုပ်ပေးပြီးမှ မနက်စာကို မိသားစုအတူစားပြီး အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ခဲ့တော့တယ်။
“ဖိုးတေရေ… တီကေ ဖိုးတေရှိတယ်မလား…”
“ရှိတယ်လေ သမီးရဲ့… အခန်းထဲမှာ ဂိမ်းဆော့နေတယ်ထင်တယ်…”
“ဦးလေး… ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ နားနေတာပေါ့…”
“ဟုတ်တယ် မေဦးရေ… သမီးအဖေကို နေ့လည်ကျ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ဆုံမယ်လို့ ပြန်ရင် ပြောပေးပါအုံး…”
“ဟုတ်ကဲ့… သမီးက ထမင်းစားချိန်လောက်မှ ပြန်မှာ… ဖိုးတေနဲ့ ဂိမ်းလာဆော့တာ… ဖိုးတေဆီသွားလိုက်အုံးမယ်…”
“အေးအေး… ရပါတယ်… ဦးတို့ကလဲ ထမင်းစားပြီးမှ သွားကြမှာ…”
ကျုပ်က အပေါ်ထပ်မှာ ဂိမ်းဆော့နေရင်းနဲ့ မေဦးရဲ့အသံစာစာကို ကြားနေရတယ်။ ဂိမ်းပွဲကာလဲ ရှုံးကာနီးမို့ အသဲအသန် ဒီဖန့်(defend)နေရတဲ့အချိန်ဆိုတော့ သူ့ကိုလ ဂရုမစိုက်နိုင်အားဘူး။ မေဦးက ကျုပ်အခန်းထဲကိုဝင်လာတယ်။ သူလဲ အခန်းထဲဝင် ကျုပ်ဂိမ်းထဲက ခရစ်စတယ်သရုန်း(crystal throme)လဲ ကျိုးတာပါပဲ။ အဲ့မှာတင် ဒီဖိ(Defeat) ဆိုတဲ့အသံကြီးက ထွက်လာတော့တာပါပဲ။
“ဟား… နားဝင်ချိုလိုက်တာကွာ…”
မေဦးက အိပ်ရာဘေးမှာထိုင်လျှက် ဂိမ်းဆော့နေတဲ့ ကျုပ်အနားမှာ ဝင်ထျုင်ရင် ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ဘုကြည့် ကြည့်လိုက်တယ်။
“အေး… လူက စိတ်ကြည်နေတာ မဟုတ်ဘူးနော် မေဦး…”
“ဟဟ… ကိုယ့်ဟာကိုယ် မနိုင်တာ ငါ့ကိုလာမမဲနဲ့… ကျောင်းပိတ်ရင်ဆို ဆေးတွေပေါလို့ ငါတောင်မဆော့ဘူး… ငါ့စကားမှ နားမထောင်တာ… လာဟာ ငါလဲ ပျင်းလို့ထွက်လာတာ… ကိုယ့်အိမ်ကဂိမ်းပဲ အေးဆေး ဆော့ရအောင်…”
“ဒါလဲကောင်းတာပဲ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးနဲ့အတူထလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် အခန်းထဲကထွက်ပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့မိသားစုက သာမန်ဝန်ထမ်း မိသားစုလေးပါပဲ။ အဖေ့ဝင်ငွေကလဲ ကျုပ်တို့မိသားစုအတွက် ဖူလုံရုံမျှပဲရှိတာ။ ဒါတောင် တီဒေဝီက အဝေးကနေ ထောက်ပံ့နေလို့ ကျုပ်တို့ မပူမပင်နေနိုင်ခဲ့တာ။ ကျုပ်တို့က မချမ်းသာတော့ ဂိမ်းစက်အကောင်းစားတွေ ဘယ်ရှိမှာလဲ။ ကျုပ်ဆယ်တန်းအောင်တုန်းက တီဒေဝီဝယ်ပေးထားတဲ့ ပီအက်စ်တူး (PS2) ဂိမ်းစက်လေးပဲရှိတယ်။ ဒါလေးကပဲ အားနေရင် ကျုပ်နဲ့မေဦးတို့ အပျင်းပြေကစားစရာဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်သား တီဗွီအရှေ့မှာထိုင်ပြီး ကားမောင်းပြိုင်လိုက်၊ ဘောလုံးကန်လိုက်ပေါ့။ မေဦးနဲ့ကျုပ်က အတူတူကစားနေကြဆိုတော့ လက်ရည်ကလဲ မတိမ်းမယိမ်းပါပဲ။ ကျုပ်ကနိုင်လို့ မေဦးကမကျေမနပ်ဖြစ်ပြီး ကျုပ်ကိုစိန်ခေါ်လိုက်၊ မေဦးနိုင်သွားရင်လဲ ကျုပ်က မကျေမနပ်နဲ့ စိန်ခေါ်လိုက်နဲ့ ဆော့နေကြတော့ မေမေက လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်လေး လာချပေးတယ်။ မေဦးကလဲ အားနာမနေပါဘူး မေမေလာချပေးတယ်ဆိုရင်ပဲ ‘ကျေးဇူးပဲ တီကေ’ ဆိုပြီး တန်းပြီးစားတော့တာပါပဲ။ ကျုပ်တို့ ဂိမ်းကစားနေတာ ဂိမ်းထဲနစ်နေတော့ ထမင်းစားဖို့တောင် မေမေလာခေါ်ရတယ်။ မေဦးကိုပါ ခေါ်ပြီး ကျွေးတော့ မေဦးကလဲ ‘ဘာဟင်းချက်လဲ တီကေ’ လို့တစ်ခွန်းပဲမေးပြီး သူကြိုက်တဲ့ဟင်းဖြစ်နေတော့ ဝင်စားတာပါပဲ။ ကျုပ်လဲ ဒီလိုပါပဲ မေဦးတို့အိမ်ကိုသွားရင် ကြုံရင်ကြုံသလို သူတို့အိမ်မှာ စားဖြစ်တာပါပဲ။ ဒီတော့ သူ့အိမ်ကိုယ့်အိမ် ခွဲခြားမနေတော့ဘဲစားဖြစ်ကြတာပေါ့။ ထမင်းစားပြီးမှပဲ အိမ်မကပ်လို့ အန်တီချို သူ့ကိုဆူနေဦးမယ်ဆိုပြီး မေဦးက ပြန်သွားတယ်။ အဖေကလဲ နေ့လည် နှစ်နာရီလောက်မှာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ကို ထွက်သွားတယ်။ အမေကလဲ ကျုပ်ကအိမ်မှာရှိနေတုန်း နေ့လည်ခင်း တရေးတမော အိပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ အိမ်အောက်ထပ် ဧည့်ခန်းမှာပဲ ပျင်းပျင်းနဲ့ ဂိမ်းထိုင်ဆော့နေရတာပေါ့။ အမေ့နားကိုကပ်ချင်ပေမယ့်လဲ အမေက တစ်ရေးအိပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ မနှောက်ယှက်ချင်လို့ ဂိမ်းကိုပဲထိုင်ဆော့နေတာပေါ့။ တစ်ယောက်တည်းဆော့တာတော့မဟုတ်ဘူး။ မေဦးလဲ လိုင်းပေါ်မှာရှိနေတော့ နှစ်ယောက်အတူဆော့တာပါ။
ညနေ သုံးနာရီခွဲလောက်နေတော့ အမေကဘအပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတယ်။အမေက ထဘီရင်လျားနဲ့ဆင်းလာတာမို့ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်တယ်။
“သားအဖေ ပြန်မလာသေးဘူးလား…”
“မလာသေးဘူးမေမေ… စကားကောင်းနေတုန်းထင်တယ်…”
“ဒါဆို မေမေလဲ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်…”
“နေပါအုံး မေမေရဲ့… သားမေမေ့နို့တွေ စို့ပါရစေအုံး… မနက်ကလဲ ဂျိုးထောင်နေတာနဲ့ မစို့လိုက်ရဘူး… အဖေပြန်မလာခင်လေးနော် မေမေ…”
“ဟင်း ဟင်း… ဒါဆိုလဲလာ…”
အဲဒါမှ ဒုက္ခ။ အရင်နေ့ကစို့တာက မေမေ့ အင်္ကျီပေါ်ကနေ စို့ခဲ့တာ။ အခု အမေက ထဘီရင်လျားကြီးနဲ့ ဆိုတော့ ဘယ်လိုစို့ရမှာလဲ။ သုံးထပ်ခံနေတဲ့ ထဘီသားပေါ်က စို့ရမှာလား။ ကျုပ်လဲ ဇဝေဇဝါနဲ့ မေမေ့ဆီလျှောက်သွားလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ် သူ့အနားရောက်တော့ ကျုပ်ကို ဂုတ်ကကိုင်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့နို့မှာဆွဲကပ်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရတ်ကြီး မေမေက ထဘီရင်လျားကိုပါ ဖြည်ချပြီး သူဗိုက်မှာ ထိန်းကိုင်လိုက်တော့ မေမေ့နို့နှစ်လုံးကြားမှာ ကျုပ်မျက်နှာက အပ်မိသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အံ့သြချိန်တောင် မရလိုက်ဘဲ မေမေ့နို့ကြားကမျက်နှာခွာကာ မျက်စိအရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ မေမေ့နို့တွေကို လက်တွေနဲ့ပါကိုင်ပြီး စို့ပစ်လိုက်တော့တယ်။ မေမေ့နို့တွေကို ဒီအရွယ်ရောက်မှ အခုလို ပြန်စို့ရလိမ့်မယ်လို့ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှတောင် မတွေးခဲ့ဖူးဘူး။ အခုတော့ တကယ်ကြီးစို့နေရပြီ။ ပြီးတော့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ကျုပ်က ကလေးလိုစို့တာလဲမဟုတ် မြင်ဖူးတွေ့ဖူးထားတဲ့ ဂျပန်ကားတွေထဲကလို မေမေ့နို့တွေကိုလျာနဲ့ပါ ကစားပေးရင်း နို့အုံကြီးတွေကိုလဲ ဆုပ်နယ်ပြီး တစ်ခါတစ်ခါ နို့အုံကြီးတွေကိုပါ လျာနဲ့ယက်သေးတာ။ မေမေကလဲ ရင်ဘတ်ကြီးကိုကော့လျှက် ကျုပ်ခေါင်းကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ရင်း သူ့ထဘီ ကွင်းလုံးပုံမကျသွားစေရန် လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားတယ်။
“နို့ဆာနေတဲ့ မေမေ့သားလေးကို မေမေက နို့တိုက်ရမှာပေါ့… စို့ စို့….”
ကျုပ် မေမေ့နို့ကို စို့လိုက်ရချိန်က ငါးမိနစ်မျှသာပါပဲ။ အိမ်ရှေ့ခြံတံခါးဖွင့်သံကြားတော့ မေမေက ကျုပ်ခေါင်းကိုဖယ်ထုတ်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးကိုလှည့်ထွက်ရင်း သူ့ထဘီကို ပြင်ပြီးရင်လျားသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခုံဆီကိုပြန်လာထိုင်ရင်း ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ အဖေကလဲ အိမ်ထဲ ဝင်လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့မနီးမဝေးက ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ အဖေကဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
“သား အမေရော…”
“ခုနကပဲ အိပ်ရာက နိုးလာပြီး… ရေချိုးမယ်ဆိုပြီး နောက်ဖေးထွက်သွားတယ်… အဖေ့ကိုတောင် မေးနေသေးတယ်…”
“အေး… အဖေလဲ စကားကောင်းနေတာနဲ့ အခုမှပြန်လာတာ…”
အဖေလဲ စင်ပေါ်က စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ယူဖတ်နေသလို၊ ကျုပ်လဲ ဖုန်းကြည့်နေသလိုနဲ့ မေမေ့နို့တွေကို အစိမ်းလိုက် စို့ခွင့်ရခဲ့တာကို ပြန်တွေးနေမိတယ်။ အရင်က မေမေကသူ့နို့တွေကို ကျုပ်မြင်သွားမှာ စိုးရိမ်နေတယ်လို့ ထင်ခဲ့ဖူးတယ်။ အခုကျတော့လဲ မေမေက သာမန်လို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ သူ့နို့တွေ့ကို ဖွင့်ဟပြပြီး စို့ခွင့်ပေးခဲ့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို နားမလည်တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မေမေနို့တွေကိုစို့ရ၊ ကိုင်ရတာ အရမ်းကောင်းတာတော့ ကျုပ်သိပါတယ်။ မေမေနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်မနေလို့ မေမေ့ကို ကျုပ်ရဲ့လီးနဲ့ မထိုးမိခဲ့ပေမယ့်၊ မေမေ့နို့တွေကို ကိုင်ရင်း စို့ရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးက တောင်နေခဲ့တာ ဝန်ခံရပေမည်။ ကျုပ်လဲ ရလေလိုလေ အိုတစ္ဆေ ဆိုသလို မေမေနဲ့ ပက်သက်ထိတွေ့မှုတွေကို တစ်စတစ်စနဲ့ ပိုလိုချင်လာမိတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်နေမိခဲ့ပေမယ့် မေမေက ကြည်ဖြူစွာ တစ်ခုတိုး ခွင့်ပြုလိုက်တိုင်း ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်နေမိကာ အောင်နိုင်သူတစ်ယောက်လိုလဲ မိမိကိုယ်ကို ဂုဏ်ယူနေမိပြန်တယ်။
ဒီနေ့ မနက်ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ အမေ့ကို စျေးကိုအဖော်လိုက်ပေးရတယ်။ အမေက ဒီလိုပဲ သက်သက်သာသာဝယ်လို့ရတဲ့စျေးကြီးတစ်ခုကိုသွားကာ တစ်ပတ်စာ၊ နှစ်ပတ်စာ ဟင်းချက်စရာတွေ စုဝယ်လေ့ရှိတော့ ကျုပ်က အမေ့နောက်ကို အဖော်လိုက်ပြီး ဈေးခြင်းတောင်းဆွဲရတယ်။ အမေ့မှာ ကျုပ်ဆိုတဲ့ သားတစ်ယောက်တည်းရှိတော့ ကျုပ်ပဲ အမေဘယ်သွားသွား လိုက်ရတာပါပဲ။ အမေက အိမ်ထဲကလဲ အပြင်သိပ်ထွက်လေ့မရှိတော့ အပြင်ထွက်တာနဲ့ ကျုပ်ကို အပါခေါ်တော့တာပဲ။ ကျုပ်က အမေ့ရဲ့ အရိပ်ကလေးလို ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဈေးသွားဖို့ ကျုပ်နဲ့မေမေ နံနက်အစောကြီးမှာပဲ ကျုပ်က ခြင်းတောင်းအလွတ်ကြီးကိုဆွဲ၊ အမေက ပိုက်ဆံအိတ်ကိုကိုင်ပြီး သားအမိနှစ်ယောက် လိုင်ကားစီးဖို့ ထွက်ခဲ့တယ်။ အစောကြီးဆိုပေမယ့် မနက် ခြောက်နာရီလောက်ပေါ့။ ကျုပ်နဲ့မေမေ မှတ်တိုင်မှာ ကားအတူစောင့်ရင်း စီးရမယ့်ကားလာတော့ တက်လိုက်ကြတယ်။ မနက်အစောဆိုပေမယ့် သူများတွေလဲ ဒီလိုပဲ သက်သာတဲ့ ဒီဈေးမှာ သွားဝယ်ကြဟန်တူပါရဲ့ ကားက အစကတော့ ချောင်သလိုနဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်းကျပ်လာတယ်။ ဒီတော့ မေဦးကိုကာကွယ်ပေးနေကျကျုပ်က မေမေ့ကို သူများတွေအသားယူမှာစိုးတာနဲ့ ကျုပ်ပဲ မေမေ့အနောက်မှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်လက်ထဲက ခြင်းအလွတ်ကြီးကို သူ့ကိုပေးထားဆိုပြီး ယူထားတော့ ကျုပ်လဲ မေမေအနောက်မှာ အကျအနကို နေရာယူထားတော့တာ။ မေဦးနဲ့တုန်းကလို ခုစရာ၊ ကာစရာ လွယ်အိတ်လဲမပါတော့ မေမေ့ဖင်နဲ့ ကျုပ်ပေါင်တွေကထိကပ်နေပြီး ကျုပ်လီးက မေမေ့ဖင်ကြားတဲ တည့်တည့်ရောက်နေတာ။ ကျုပ်က အတွင်းခံဝတ်လာလို့သာ တော်တော့တယ်။ မေမေ့ဖင်သားတွေနဲ့ ထိနေရတော့လဲ လီးကတောင်လာတယ်။ မဟုတ်ရင် လူကြားထဲမှာ လီးတစ်ထောင်ထောင်နဲ့ တော်တော်အရှက်ကွဲမယ့်ကိန်း။ ကျုပ်လီးနဲ့ ဒါမျိုး ထိတာထောက်တာကို မေမေက ကြည်ဖြူနေတာသိနေတော့လဲ ရဲရဲတင်းတင်းပဲ မာတင်းနေတဲ့လီးကို မေမေ့ဖင်ကြားထဲ ထိုးကပ်ထားလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ မင်သေသေနဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်။
“ကားကလဲ ကျပ်လိုက်တာ မေမေရယ်…”
“အရင်လဲ ဒီလိုပဲဟာ… ဒီစျေးက သက်သာတော့ များများဝယ်မယ်ဆို လူတွေက ဒီမှာပဲ လာဝယ်ကြတာ…”
“အရင်ထက် ပိုကျပ်သလားလို့ပါ မေမေရာ…”
ကျုပ်လဲ လှုပ်ရမ်းနေတဲ့ ကားနဲ့အတူ မေမေ့ဖင်ကို တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ထိုးမိတယ်။
“အင်း… သားလေး ထင်လို့ပါ…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ဖင်သားအိအိကြီးတွေဆီက လီးကို မခွာနိုင်အောင်ကို ကြိုက်မိတယ်။ ကျပ်ညပ်နေတဲ့ ဘတ်စ်ကားကြီးထဲက လူတွေကြားမှာ မေမေနဲ့ အခုလိုပူးကပ်ထိုးထောက်နေရတာ စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ ကောင်းလိုက်တာ။ မေမေကြည်ဖြူမှန်းသိလို့လဲ လုပ်ရဲတာပါ။ မဟုတ်ရင် ကျုပ်တို့တွေ ပထမဆုံးဖတ်ဖူးတဲ့ စာအုပ်ထဲက မောင်ဇော်လိုမျိုး မျက်နှာကို ရေနွေးပူနဲ့ ဖြန်းခနဲ အပက်ခံရသလိုဖြစ်မှာ သေချာပါတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မေမေနဲ့အသားချင်း ပွတ်သပ်နှာထရတာကို သဘောကျနေမိပြီ။ အိမ်မှာလဲ အိမ်မှာမို့၊ အခုလဲ ဘတ်စ်ကားပေါ်တောင် အခွင့်အရေးရတုန်း မေမေ့ဖင်ကြားကို လီးနဲ့ကပ်ထားပြီး နှာထနေမိပြန်ပြီ။ မေမေ့ဖင်ကြားကို ကျုပ်ဘောင်းဘီထဲကလီးနဲ့ ကပ်နိုင်သလောက်ဖိကပ်သွားအောင် ညှောင့်ပေးလိုက်၊ မေမေ့ဖင်သားကြီးတွေကို လီးနဲ့ပွတ်လိုက်နဲ့ ကျုပ်လဲ ဇိမ်ကျနေတာ။ အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ထားလို့ မေမေ့ဖင်ကြားထဲ အတောင့်လိုက်ကြီး ထိုးထည့်မထားနိုင်ပေးမယ့် ဒါကလဲ တစ်မျိုးကောင်းတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ မေမေ့ကို သူများအသားယူမှာစိုးလို့ ကျုပ်ပဲ အသားယူရင်းနဲ့ စျေးရှိတဲ့မှတ်တိုင်ကို ရောက်လာတယ်။ ဒီတော့မှ တစ်ကားလုံးများ ဆင်းကြသလားတော့မသိပါဘူး ကျုပ်တို့လဲ အများနည်းတူ လိုက်ဆင်းရတယ်။ ဆင်းကာနီးမှပဲ မေမေ့လက်ထဲက ဈေးခြင်းကို ကျုပ်ကပြန်ယူကာ အရှေ့ကနေသွား မေမေက ကျုပ်အနောက်ကနေ ကျုပ်လက်မောင်းကိုကိုင်ပြီး လိုက်ဆင်းတာပေါ့။ အောက်ကိုရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ ဈေးဝယ်မယ့်လူတွေဆိုတော့ အလျှိုအလျှိုနဲ့ စျေးဆီကို ပြေးကြပေမယ့် ကျုပ်တို့သားအမိကတော့ ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ နောက်ဆုံးမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။ မှတ်တိုင်မှာလူမရှိတော့မှ နောက်ဆုံးကနေ ဈေးဆီသို့ သားအမိနှစ်ယောက် ခပ်မှန်မှန် လျှောက်သွားကြတယ်။
“သားလေးနော်… လူကြားထဲမှာ တောင် မေမေ့ဖင်ကို ဂျိုးနဲ့လာထိုးနေသေးတယ်…”
မေမေက ပြုံးစစနဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ကျုပ်ကိုပြောလာတော့ ကျုပ်လဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“သားက မေမေ့ကို သူများတွေ အသားယူမှာစိုးလို့ပါ မေမေရယ်… မေမေဖင်နဲ့ ထိမိတော့မှ ဂျိုးက သူ့ဟာသူမာလာတာ… အဲဒါနဲ့ သားလဲ မေမေ့ဖင်ကြားထဲပဲ ထည့်ထားလိုက်တာ… ဟီး… ဆောတီး ဆောတီး…”
“အေးပါ… သားနဲ့မေမေ အိမ်ကျမှ တွေ့မယ်…”
မေမေက ဆူတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ကျုပ်ကို ပြန်ပြီးကလဲ့စားချေမယ့် ပုံစံမျိုး ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောနေတာဆိုတော့ အဲ့ ‘အိမ်ကျမှတွေ့မယ်’ ဆိုတာကြီးကို ချက်ချင်းလက်ငင်းကို တွေ့ပစ်ချင်နေမိတော့တယ်။
(အခန်း ၂/၄)
ကျုပ်တို့သားအမိနှစ်ယောက် ကျုပ်က ဈေးဆွဲခြင်းကိုဆွဲ၊ မေမေက တစ်ဆိုင်ဝင် တစ်ဆိုင်ထွက် ဈေးဝယ်နဲ့ မေမေ့အနောက်က တကောက်ကောက်လိုက်ရင်း ဈေးထဲမှာ ပတ်ဝယ်နေကြတယ်။ သွားရင်းနဲ့လဲ ခုနကလေးတင် လီးနဲ့ပွတ်ခဲ့တဲ့ မေမေ့ဖင်ကို ငမ်းမိသေးတာပေါ့။ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်လက်ထဲမှာ အသား ငါးနဲ့ ဗာဟီရတွေထည့်ထားတဲ့ ဈေးဆွဲခြင်းတစ်ခုရယ်၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေ စုထည့်ထားတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကြီးတစ်လုံးရယ်နဲ့ မေမေ့လက်ထဲမှာ ကြက်ဥထုပ်နဲ့ အခြားဗာဟီရတစ်ချို့ထည့်ထားတဲ့ အထုပ်လေးတစ်ထုပ်နဲ့အတူ ဈေးထဲက ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ဈေးအပြင်ကဆိုင်မှာပဲ သားအမိနှစ်ယောက်အတူ မနက်စာ စားကြတယ်။ ပြီးမှ ဘတ်စ်ကားဂိတ်ကနေ ကားပြန်စီးရတာပေါ့။ အပြန်မှာတော့ ဈေးထဲကပြန်ထွက်လာတဲ့သူတွေက လူကွဲသွားလို့ထင်တယ်၊ အလာတုန်းကလို မကျပ်တော့ဘူး။ ဒီတော့ ပုံမှန်ပဲ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ကိုရောက်တော့ အဖေက ကျုပ်နဲ့အတူ ဆိုက်ကားပေါ်ကအထုပ်တွေ၊ ခြင်းတွေကို အိမ်ထဲသို့ ကူသယ်ပေးတယ်။
“ကိုမြင့် ဘာစားပြီးပြီလဲ…”
“အကို မနက်စာကို ဒီနားက မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာပဲ စားလိုက်ပြီ…”
“အင်း… ဒါဆိုလဲ ပြီးတာပါပဲ…”
“မိန်းမတို့သားအမိ မောလာတာ နားလိုက်အုံးလေ… အကို ဘာကူလုပ်ပေးရမလဲ…”
“ရတယ် ကိုမြင့်… ဒါတွေ ရှင်မလုပ်တတ်ပါဘူး… ကျမပါသာ လုပ်လိုက်မယ်… သားလေး ခဏနားပြီးရင် မေမေ့ကို ဝိုင်းကူအုံးနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ကျုပ်နဲ့ မေမေလဲ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ရေနွေးကြမ်းလေး သောက်ရင်း ခဏအမောဖြေကြတယ်။ ပြီးတော့ မေမေက အသား၊ ငါး၊ အသီးအရွက်တွေကို အထားခံအောင် သန့်စင်ဆေးကြောပြီး ဘူးလေးတွေ၊ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်လေးတွေနဲ့ ခွဲထည့်ကာ ရေခဲသေတ္တာထဲ သိမ်းတာကို ဝိုင်းကူပေးရတယ်။ မေမေလဲ ဟင်းချက်ဖို့ပါ ဆက်လုပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးတို့အိမ်က မှာလိုက်တဲ့ ပစ္စည်းတွေကို သွားပို့ပေးဖို့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မေဦးနဲ့အတူ သူတို့အိမ်မှာ ဖုန်းနဲ့ ဂိမ်းဆော့လိုက်သေးတယ်။ သုံးပွဲဆော့ပြီးမှ မေဦးတို့အိမ်ကနေ ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမင်းစားကြတယ်။ စားပြီးတော့မှ ဗိုက်ကလေးပြီး မနက်ကပင်ပန်းထားတော့ ကျုပ်ရော မေမေပါ မျက်လုံးက စဉ်းလာကြတယ်။ ခဏထိုင်ကာ စကားပြောပြီးတော့ ကျုပ်ရော မေမေပါ အခန်းကိုယ်စီဝင်ပြီးတစ်ရေးအိပ်ကြတယ်။ အဖေက အောက်ထပ်မှာ အိမ်စောင့်ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို ဘီလူးစီးသလိုဖြစ်ပြီး ကျုပ်ပါးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့ အနမ်းခံရမှပဲ လန့်ပြီးနိုးသွားတယ်။ ဟာ… ကျုပ်ကို ဘီလူးစီးနေတာမှ မဟုတ်ဘဲ။ ကျုပ်ကို မေမေစီးနေတာ။ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ခွပြီး ကျုပ်လီးနေရာကို သူ့ဖင်တွေနဲ့ပွတ်နေတာ။ မေမေက ထဘီအပါးလေးနဲ့ တီရှပ်ပွပွတစ်ထည် ဝတ်ထားပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွကာ ကျုပ်ကို ကုန်းနမ်းလိုက် သူ့ဖင်ကိုလှုပ်ကာ ကျုပ်လီးနဲ့ ပွတ်လိုက်နဲ့ လုပ်နေတယ်။ သူ့လက်နဲ့လဲ ကျုပ်လီးကို လှမ်းပွတ်ပေးနေသေးတယ်။
“မနက်က လူကြားထဲမှာ မေမေ့ဖင်ကို သူ့ဂျိုးနဲ့ပွတ်ရတာ တော်တော် သဘောကျနေတယ် ဟုတ်လား… ထောင်လေ… အခုထောင်အုံးလေ… မေမေ့ဖင်နဲ့ သားရဲ့ဂျိုးကို ပွတ်ပေးနေတယ်…”
မေမေ ကျုပ်ကို ကလဲစားပြန်ချေနေတာပဲ။ သူကလဲ့စားချေပုံကြီးက ကျုပ်တော့ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်ဘဲ လီးကချက်ချင်းတောင်လာရတဲ့ အထိပင်။
“ခစ်ခစ်… လိမ္မာလိုက်တဲ့သားလေး… လူကတင်မေမေ့စကား နားထောင်တာမဟုတ်ဘူး… ဂျိုးလေးကလဲ မေမေ့စကားနားထောင်သားပဲ… အင့်ဟာ အခု မေမေပြန်ပွတ်ရမယ့်အလှည့်ပဲ… ခစ် ခစ်… အင့်… အင့်…”
ပြောရင်း ကျုပ်လီးပေါ်မှာ သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ထဘီတစ်ထပ် ဘောင်ဘီတစ်ထပ် ခံနေတဲ့အတိုင်း လျှောတိုက်ပွတ်နေတော့တာ။ ကျုပ်ကလဲ အိပ်ကာနီးလေးတင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်အောင် အတွင်းခံကို ချွတ်ခဲ့တော့ ကျုပ်လီးက မေမေ့ဖင်နဲ့ပွတ်ပေးနေတာကို ကောင်းကောင်းခံစားမိနေတာပေါ့။ မေမေ့လက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီအပေါ်ကနေဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုသလိုလုပ်ပေးနေတော့ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ တီရှပ်ပွပွကြီးထဲကို လက်နှိုက်ပြီး မေမေ့နို့တွေကိုလှမ်းကိုင်တော့ မေမေက ဘရာမဝတ်ထားဘူး။ ဒီတော့ မေမေ့နို့တွေကို အသားအတိုင်းကိုင်ပြီး ညှစ်နေတော့တာ။
“ရှီး… မေမေရယ် နေလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဟွန့်… မေမေက ကလဲ့စားချေနေတာနော်…”
“ဒီလို ကလဲ့စားချေမယ်ဆို အမြဲသာချေဗျာ… သားကတော့ မေမေနဲ့ အခုလိုနေရတာ ကြိုက်တယ်… ပျော်လဲပျော်တယ်…”
ကျုပ်လဲ ကုန်းထလိုက်ရင်း မေမေ့တီရှပ်အပွကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ဖွေးဥနေတဲ့ မေမေ့နို့ကြီးတွေကို ကျုပ်မျက်စိအရှေ့မှာ အတိုင်းသားမြင်လိုက်ရတော့ ကျုပ်လဲ ဆွဲစို့ပစ်လိုက်တယ်။ မေမေလဲ ရင်ဘတ်ကြီးကော့တက်ကာ ကျုပ်လီးကိုလဲ လက်မလွှတ်ဘဲ ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို ကိုင်ထားပြီး သူ့ဖင်ကိုလဲ အဆက်မပြတ် လှုပ်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ တောင်နေတဲ့လီးက မေမေ့ဖင်ကြားနဲ့သာမက မေမေ့စောက်ဖုတ်နဲ့ပါ ပွတ်မိနေတယ်လို့ ခံစားမိနေတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့လီးက မေမေ့ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံအရှေ့ပိုင်းက ပျော့ပျော့အိအိ ပူပူနွေးနွေးအရာကိုပါ ပွတ်ထိုးနေမိတာ သိတယ်။ ပြီးတော့ အဲ့နေရာက စိုစွတ်ပြီး မေမေ့ထဘီအပြင်ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုပါ စိုစွတ်လာပြီး မေမေ့အဖုတ်နဲ့ပွတ်တိုက်နေတာကို သိသိသာသာ ခံစားမိနေတယ်။
“သားလေးပျော်ရင် မေမေလဲပျော်တယ်… အင့်ဟာ… ခစ် ခစ်… နို့ဆာနေတဲ့မေမေ့သားလေး… စို့… မေမေ့နို့တွေကို စို့…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့တွေကို အားပါးတရ ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း လီးတစ်ချောင်းလုံးက ကျင်စိမ့်တက်လာတယ်။ ကျုပ်ပြီးတော့မယ်။ ရုတ်တရက် မေမေက ပွတ်နေတာထပ်ပြီးငြိမ်ကျသွားချိန် ကျုပ်လီးလဲ မေမေ့လက်ထဲမှာပဲ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ကာ ဘောင်းဘီထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ ကျုပ် ပက်လက်ပြန်လဲကျသွားပြီး မေမေလက်က အခုမှကျုပ်လီးကိုလွှတ်ကာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက်ကြီးနဲ့ ငြိမ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့သားအမိ တာဝေးပြေးပွဲတစ်ခုကို ဆင်နွှဲခဲ့ရသလို ရင်တွေလှိုက်ဖို မောပန်းနေကြတယ်။ ခဏနေတော့ ဘာရယ်မဟုတ် သားအမိနှစ်ယောက်ထရယ်မိကြပြန်တယ်။ ဖြစ်သွားခဲ့တဲ့အခြေအနေအပေါ်မှာ ကျေနပ်ခြင်းတွေနဲ့ ကြည်နူးနေမိကြတာ။
“ဟင်း ဟင်း…”
“ဟီး ဟီး… မေမေ့နဲ့အခုလိုနေရတာ ပျော်လိုက်တာ… ဟာ… အဖေရော…”
“ကောင်စုတ်လေး… အခုမှ ကိုယ့်အဖေကိုသတိရသလား… ခစ် ခစ်… သားအဖေက မေမေနိုးကတည်းက လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ထွက်သွားပြီပေါ့… သားအဖေရှိနေရင် မေမေက သားနဲ့ အခုလို လာနေပါ့မလား…”
“ဟူး… တော်သေးတာပေါ့… ဟီး…”
မေမေက ကျုပ်ကို ပြုံးလျှက် မျက်စောင်းထိုးလိုက်တယ်။
“ရေချိုးတော့မယ်ကွာ…”
“နေပါအုံးမေမေရဲ့… မေမေ့ကိုဖက်ထားတာ မလွှတ်ချင်သေးဘူး…”
“မဆိုးနဲ့ကွာ… သားဂျိုးက တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ပြန်မာလာတော့မှာ မေမေသိတယ်… ရေချိုးတော့မယ်…”
“ဒါဆို သားနဲ့အတူတူချိုးမယ်လေ… သားလဲရေချိုးမှ ဖြစ်တော့မယ်…”
“ဟင့် အင်း… မရဘူးကွာ… ပြီးမှ သားလေးသပ်သပ်ချိုး… ရေချိုးရင်းနဲ့ သားဂျိုးနဲ့ မေမေ့ကိုလာထိုးမှာမလား… မရဘူးနော်… ရေချိုးတဲ့နေရာက မေဦးတို့အိပ်ခန်းကနေ လှမ်းမြင်နေရတာ… လုံးဝမရဘူး… သူများတွေမြင်ကုန်မယ်…”
“ပြီးရော မေမေရာ… ရေချိုးပြီးမှပဲ ဖေဖေပြန်မလာခင် မေမေ့အနားကပ်တော့မယ်…”
“သဘောပါရှင်…”
“ရွှတ် ရွှတ်… မေမေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“သားလေးကိုလဲ မေမေက အရမ်းအရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
မေမေက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကထရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကို သူ့ဖင်နဲ့ပွတ်ဆွဲသွားရင်း ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်သွားသေးတယ်။ လမ်းလျှောက်သွားတဲ့ မေမေ့ထဘီအောက်က ပေါင်တံတွေရယ်၊ တစ်ရစ်စွင့်ကားနေတဲ့ တင်ပါးစိုင်ကြီးတွေရယ်ကို ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တပ်မက်စိတ်နဲ့ ကြည့်ဖြစ်သွားတယ်။ မေမေ့ဖင်အနောက်တည့်တည့် ထဘီအပေါ်မှာ စိုကွက်နေတဲ့ အကွက်ကြီးကိုလဲ သေသေချာချာ လိုက်ကြည့်မိရင်း ကျုပ်လီးက ထပ်မံနိုးထလာပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချရင်း အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီထဲက လရည်တွေကို သုတ်ပစ်ရတယ်။
မေမေ့အပေါ်မှာ တပ်မက်စိတ်ကရှိလာပြီဆိုတော့ မေမေ့ရဲ့ပုံပန်းသဏ္ဌာန်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားကို ပြောပြရအုံးမယ်။ မေမေက အသက် လေးဆဟ်အနားကပ်နေပြီပေါ့။ အိမ်မှုကိစ္စတွေလုပ်ရင်း အိမ်မှာပဲ အနေများတော့ အသားဖြူဖြူနဲ့ အနည်းငယ်ဝပြီး ဗိုက်ခေါက်လေးလဲရှိတယ်။ ခါးပျောက်အောင်အထိမဝတော့ တင်လေးကားတက်နေတာလေးက ပေါ်လွင်တယ်။ မေမေနို့တွေကတော့ ကလေးအမေပီပီ အုန်းသီးလောက်နီးပါးကိုထွားပြီး အနည်းငယ်တွဲကျနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကိုင်ကြည့်မိသလောက်တော့ မေမေ့နို့တွေကလဲ ပျော့စိမနေသေးဘဲ ခပ်တင်းတင်းလေး ရှိနေသေးတယ်လို့ထင်တယ်။ မေမေ့တင်ပါးတွေဆိုတာလဲ ထဘီတင်းတင်းဝတ်ထားရင် နောက်ကို ကော့ထွက်နေပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်ရင် တုန်နေတယ်။ မေမေ့ဖင်ကိုတော့ မကိုင်ကြည့်ရသေးလို့ အတပ်မပြောနိုင်ပေမယ့် လီးနဲ့ပွတ်ကြည့်မိသလောက်တော့ မာမာတင်းတင်းပဲ ရှိနေသေးတယ်လို့ ထင်မိတယ်။
“သားရေ… ရေသွားချိုးတော့ မေမေပြီးပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ…”
မေမေက ကျုပ်ကို လှမ်းအော်ပြောတော့ ကျုပ်လဲ အိပ်ရာကထပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်တယ်။ ပြီးတော့ ရေချိုးတယ်ပေါ့ဗျာ။ ရေချိုးလိုက်မှ ကျုပ်လီးကလဲ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေ့ကိုမြင်ရင် ပြန်ထောင်လာမလားပဲ။ ကျုပ် အဝတ်အစားလဲပြီးလို့ အောက်ကိုပြန်ဆင်းလာတော့ မေမေက ဧည့်ခန်းမှာ သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့၊ ရင်စေ့အင်္ကျီလေးနဲ့ ထိုင်နေပြီ။ ကျုပ်က မေမေ့ကိုယ်လုံးကို အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ပြီး မေမေ့ပါးကို နမ်းလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… မွှေးနေတာပဲကွာ…”
“ဟင်း ဟင်း… အခုမှရေချိုးပြီး သနပ်ခါးလိမ်းထားတာ မွှေးမှာပေါ့ ကိုယ်တော်ချောရဲ့…”
ကျုပ် မေမေထိုင်နေတဲ့ ခုံကိုပတ်ကာ မေမေ့အရှေ့မှာသွားရပ်ပြီး မေမေ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ကာ ထရပ်စေလိုက်တော့ မေမေက ထိုင်ရာက ထရပ်တယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မေမေက ဘရာဝတ်ထားတယ်။ ကြည့်ရတာ အဖေပြန်လာကာနီးလို့ဖြစ်မယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားပေးရင်း ကျုပ်လက်တွေက မေမေ့ကျောပြင်ကို ရွရွလေး ပွတ်နေတယ်။ မေမေ့ကိုဖက်လိုက်တာနဲ့ ကျုပ်လီးက ပြန်တောင်လာပြီ။
“ဟောတော့… သားဂျိုးက ပြန်ထောင်လာပြန်ပြီ… အတွင်းခံမဝတ်လာဘူးလား…”
မေမေက ကျုပ်လီးကို သူ့လက်နဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လာဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြောတယ်။
“အတွင်းခံဝတ်ထားရင် သားဂျိုးက မေမေ့ပေါင်ကြားထဲ မဝင်မှာစိုးလို့… တမင်မဝတ်လာတာ…”
“အမလေး သားလေးရယ်… သားအဖေအရှေ့မှာ ဂျိုးက ဒီလိုကြီးထောင်နေလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ…”
“သားသိပါတယ် မေမေရဲ့… အဖေပြန်လာတာနဲ့ သား အပေါ်တက်ပြီး အတွင်းခံဝတ်မှာပါ… မေမေစိတ်မပူနဲ့နော်… အခုတော့ မေမေ့ပေါင်ကြားထဲ သားရဲ့ဂျိုးလေး ဝင်ပါရစေအုံး…”
“လူလည်လေး… အင့် မေမေ့ပေါင်ကြားထဲဝင်ချင်နေတဲ့ ဂျိုးလေး ဒီမှာ ဝင်… ခစ် ခစ်…”
မေမေက သူ့ပေါင်လေးကိုအသာဟကာ ထဘီခေါက်လေးကိုလှန်ပြီး ကျုပ်လီးကိုကိုင်လျှက် သူ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာချပေးတယ်။ တကယ်တော့ ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်နဲ့ သေချာထိမိအောင် ချိန်ပေးတာပါပဲ။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လက်ကိုအောက်လျောကာ မေမေ့တင်ပါးကို ထဘီပေါ်ကနေပဲ ကိုင်ပြီး ကျုပ်နဲ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းချင်းပူကပ်သွားအောင်ဆွဲယူတော့ မေမေက ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ခါးကော့ပေးလာတယ်။ မေမေလဲ ကျုပ်ခါးကိုတင်းတင်းပြန်ဖက်ပေးထားတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ… ဝင်ချင်နေတဲ့ ပေါင်ကြားထဲဝင်လိုက်ရတော့ ကျေနပ်သွားပြီလား ဂျိုးလေး…”
“ကျေနပ်တာပေါ့… နွေးနေတာပဲ ခွာတောင်မခွာချင်ဘူး…”
“ခစ် ခစ်… မေမေက ဂျိုးလေးကိုမေးတာလေ…”
“ဂျိုးလေးက ခေါင်းငြှိမ့်ပြနေတယ်လေ… မေမေမသိဘူးလား… သားက မေမေမသိမှာစိုးလို့ သူ့အစားဖြေပေးတာ…”
ကျုပ်က ပြောရင်းနဲ့ လီးကို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ လှုပ်ပြလိုက်တော့ မေမေက တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်တော့တယ်။
“ခစ် ခစ်… သိပါ့ရှင်… ပုတ်သင်ညိုလို ခေါင်းငြှိမ့်နေတာ… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ညှစ်ရင်း ကျုပ်ခါးကိုလဲ ကော့ကော့ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို ထဘီတစ်ထပ် ဘောင်းဘီတစ်ထပ်ခံလျှက်က ညှောင့်နေတယ်။ မေမေကလဲ ခါးလေးလှုပ်ပြီးပြန်ညှောင့်ရင်း ကျုပ်ကသူဖင်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိကိုင်နေတာကိုလဲ လိုလိုလားလား လက်ခံပေးထားတယ်။ ညှောင့်နေကြရင်း မေမေနဲ့ကျုပ် ပြုံးလျှက် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေကြတယ်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ ကျုပ်မျက်နှာက မေမေ့မျက်နှာဆီတိုးကပ်သွားတော့ မေမေက မျက်နှာလေးကမော့လျှက်နဲ့ ကျုပ်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းက သူ့နှုတ်ခမ်းဆီကိုတိုးကပ်လာနေတာ မေမေသိပေမယ့် မတားဘဲ အောက်ပိုင်းချင်း ပွတ်ထိုးညှောင့်နေတာကိုသာ အဆက်မပြတ်လုပ်နေဆဲ။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းက မေမေရဲ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်သွားတော့ ကျုပ် ပြန်ခွာပြီး မေမေ့မျက်နှာကိုပြန်ကြည့်လိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကိုပြန်ကြည့်ရင်း မျက်နှာလေးကိုပိုမော့ကာ မျက်လုံးကိုမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ မေမေ ကျုပ်ရဲ့ ဒီလိုအနမ်းကို ခွင့်ပြုတာ သေချာသွားပြီပေါ့။ ကျုပ် မေမေ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်ထိကပ်လိုက်ပြီး မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူတော့ မေမေကလဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်လည်စုပ်ယူနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေဖင်ကိုကိုင်ရင်း၊ မေမေနှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း၊ မေမေ့အဖုတ်ကို ကျုပ်လီးနဲ့ညှောင့်နေရတာ အရမ်းကိုကောင်းနေတယ်။ မေမေနဲ့နမ်းတာကိုလဲ မရပ်ချင်တော့ဘူး။ မေမေကလဲ ကျုပ်ကို မရပ်မနား ပြန်နမ်းရင်း ခါးလေးလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ပြန်ညှောင့်နေတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ခြံတံခါး ဖွင့်သံကြားရတော့ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ လူချင်းခွာပြီး နောက်ဖေးကို ဝင်ပြေးရတော့တယ်။ မေမေကတော့ သူ့ကိုယ်သူ သပ်ရပ်အောင်ပြန်ပြင်ပြီး ဧည့်ခန်းမှာ ဣိန္ဒြေမပျက် ပြန်ထိုင်နေတယ်။ ကျုပ်က အစကတော့ အပေါ်ထပ်ကိုတက်ပြီး အတွင်းခံဝတ်ဖို့ပဲ။ ကျုပ်ရဲ့လီးက လရည်တွေ ထုတ်ပစ်ဖို့လိုအပ်နေလို့ အိမ်သာဆီကို ပြေးရတာ။ အိမ်သာထဲမှာ ဂွင်းထုတော့ ကျုပ် မေမေ့ဖင်ကြီးတွေနဲ့ နို့ကြီးတွေကို မှန်းထုပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ပထမဆုံးအနေနဲ့ မေမေ့ကို မှန်းထုမိခြင်းပါပဲ။ ခဏလေးနဲ့ ကျုပ်လရည်တွေ အိမ်သာထဲမှာ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။
ကျုပ်နဲ့မေဦးတို့ ကျောင်းမှာ နေ့လည်ခင်း ထမင်းစားပြီး ကန်တင်းမှာ အခြားအတန်းဖော်သူငယ်ချင်းများနဲ့အတူ ထိုင်နေတုန်း မေဦးဆီကို ဖုန်းဝင်လာတယ်။ မေဦးက သူ့ဖုန်းကို ထုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဖုန်းနံပါတ်က အစိမ်းသက်သက်မို့ မေဦးက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်တယ်။
“ဟယ်လို…”
“…..”
“ဟုတ်ပါတယ်… အခုပြောနေတာ ဘယ်သူလဲရှင့်…”
“…..”
“သြော်… ဟုတ်ကဲ့အကို…. ညီမတို့က ကန်တင်းရောက်နေတာရှင့်… ”
ကျုပ်ကလဲ မေဦးကိုကြည့်နေ၊ မေဦးကလဲ ဖုန်းပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ကျမအခု ထွက်စောင့်နေမယ်နော်….”
မေဦးက ကျုပ်ကို မျက်ရိပ်ပြတော့ ကျုပ်လဲ သူနဲ့အတူ ကျမ်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေကို နှုတ်ဆက်ပြီး ထထွက်ခဲ့တယ်။
“မေဦး… ဘယ်သူဆက်တာမို့လဲ…”
“ဘယ်သူရှိရမှာလဲ… အန်တီကြွားရဲ့သားလေ…သူ့အဖေ သင်္ဘောကပြန်တက်လာလို့တဲ့… အဲ့ဒါ ငါတို့အိမ်အတွက် လက်ဆောင်တွေပါလာလို့တဲ့လေ… အဲ့ဒါ အိမ်ကိုသွားမပို့ဘဲ မေမေက ငါ့ဆီကို ပို့ခိုင်းတယ်တဲ့…”
“ဒါဆို နင့်ဖုန်းနံပါတ်ကို ဘယ်ကရတာလဲ…”
“မေမေပေးလိုက်တာ နေမှာပေါ့…”
ကျုပ်နဲ့မေဦးက ကျောင်းအဝင်လမ်းရဲ့ဘေးမှာ ရပ်စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ကျုပ်တို့အနားမှာ ကားတစ်စီး ရပ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကိုကောင်းထက်ဦးက အထုပ်တွေနဲ့ ကားပေါ်ကဆင်းလာတယ်။
“ညီမလေးသဇင်… ဒီမှာ… အဖေပြန်ရောက်လို့ပါလာတဲ့ လက်ဆောင်တွေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါ အကို…”
“ဘယ်လိုလဲ ကျောင်းတက်ရတာရော အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ဟုတ်ကဲ့ ပြေပါတယ်…”
“သဇင်… တစ်ခုခုစားအုံးမလား… အကိုကျွေးပါ့မယ်…”
“မစားတော့ဘူးအကို… ညီမ စားပြီးသွားပြီ… အတန်းချိန်လဲ နီးနေပြီမို့ပါ…”
“သြော်… ဒါဆိုလဲ အကိုပြန်မယ်လေ… ဂရုစိုက်နော် ညီမလေးသဇင်…”
“ဟုတ်ကဲ့အကို…”
ကိုကောင်းထက်ဦးက ကျုပ်ကို နှုတ်ဆက်ဖော်ပင်မရဘဲ မေဦးကိုသာ ညီမလေးသဇင်ဆိုပြီး စကားတွေပြောသွားကာ ပြန်ကာနီးမှ မေဦးအနားမှာရပ်နေတဲ့ ကျုပ်ကို မကြည်သလို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်သွားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရတယ်။ မေဦးကိုလဲ ပိုးလိုက်တာ လွန်ရော၊ မေဦးအနားမှာ အမြဲလိုလို ရှိနေတဲ့ ကျုပ်ကိုလဲ အတော်အမြင်ကပ်နေပုံပဲဗျ။ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်တောင် နှုတ်မဆက်နိုင်ရှာဘူး။ ကိုကောင်းထက်ဦးက သူ့ကားကို ပြန်ကွေ့ကာ မောင်းထွက်သွားတော့မှ ကျုပ်လဲ ဗိုက်နှိပ်ကာ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မိတော့တယ်။
“ဟား… ဟား… မေဦး နင့်လူကြီးက ဘာကြီးလဲဟ…”
“ဟဲ့ မသာ… ဘာကိုနင့်လူလဲ သေလိုက်ပါလား… ကောင်စုတ်…”
မေဦးက ကျုပ်ကျောကို သူ့လက်ဝါးနဲ့လှမ်းရိုက်ပေမယ့် ကျုပ်က ရယ်နေဆဲ။ နှစ်ယောက်သား အတန်းဆီကို ပြန်လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။
“ဟား ဟား… နင့်ကိုကြောင်တာပဲ ငါ့ကို ဘုကြည့် ကြည့်သွားသေးတယ်… ဟား ဟား…”
“အေး အဲ့မှာ နင်ပဲရယ်နေလိုက်… ငါတော့ စိတ်တောင်ညစ်လာပြီ…”
“ဟီး… မေဦးကလဲဟာ… ဘာစိတ်ညစ်စရာရှိလဲ သူ့ဟာသူကြောင်တာပဲ နင်က အကြောင်မခံဖူးတာကျလို့…”
“ငါ့ကိုကြောင်တဲ့ ဘယ်အကောင်ကများ ငါ့ဖုန်းနံပါတ် ရဖူးလို့လဲ… သူက ငါ့ဖုန်းနံပါတ်ရသွားပြီ…”
“ဒါများ မေဦးရယ်… အခြေအနေစောင့်ကြည့်ပေါ့… ကိုယ့်ကိုစိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်လာအောင် တစ်ဂွမ်ဂွမ်ဆက်လာရင် ဘလက်လစ် (blacklist)ထဲ ထည့်လိုက်ပေါ့ ရှင်းနေတဲ့ဟာ…”
“အေအေး… နင်ပဲအပြောကောင်း ဖုန်းကဒ်တွေက တအားရှားတာဆိုတော့… ဟင်း…”
“ကဲပါဟာ စိတ်ညစ်မနေပါနဲ့… ဘာပဲဖြစ်လာဖြစ်လာ နင့်သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက် ငါတစ်ယောက်လုံး ရှိပါသေးတယ်…”
“အေးနော်… နင့်စကားအတိုင်းပဲ… ငါလိုတဲ့အချိန် ပုန်းနေလို့ကတော့ နင်သေပြီသာမှတ်…”
“ဒါနဲ့ ဘာတွေလဲမသိဘူးနော်… နိုင်ငံဂျားက လက်ဆောင် ဆိုတော့…”
“မသိဘူးဟာ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငါမသုံးဘူး မေမေ့ကိုပဲ ပေးလိုက်မှာ…”
(အခန်း ၂/၅)
ကျုပ်တို့ ကျောင်းကနေ တစ်ချိန်လွှတ်ပြီး ကျောင်းက စောပြန်ခဲ့တယ်။ မေဦးက သူ့လမ်းထဲကိုဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အိမ်ကို လျှောက်ပြန်လာခဲ့တယ်။ မေမေက မီးဖိုထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေတော့ မေမေ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အပေါ်တက်ကာ အဝတ်အစား အမြန်လဲတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အတွင်းခံမဝတ်ဘဲ ဘောလုံးကန်တဲ့ ဘောင်းဘီတိုနဲ့ တီရှပ်တစ်ထည်ပဲ ဝတ်ထားတာ။ ဒီနေ့ကျောင်းက စောပြန်လာတာဆိုတော့ ကျုပ်တို့သားအမိအတွက် အချိန်အများကြီးရတယ်လေ။ ကျုပ် အောက်ထပ်ကိုဆင်းပြီး မေမေရှိရာ မီးဖိုခန်းကို ဝင်လိုက်တယ်။ မေမေက ခြေသံကြားတော့ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ လှီးလက်စ အရွက်ကို ခုံပုလေးမှာထိုင်ကာ ဆက်လှီးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့အနောက်ကနေ ကုန်းပြီး မေမေ့မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်တော့ မေမေကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်မော့ကြည့်လာတယ်။ ကျုပ် မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်ရင်း ကျုပ်လက်ကလဲ မေမေ့အင်္ကျီလည်ပေါက်ကနေ သူ့နို့တွေကို ထိုးနှိုက်ရင်း ဆုပ်နှယ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သားလေး… မေမေ့အနားကပ်ချင်လို့ ကျောင်းပြေးလာတာလား…”
“မေမေ့အနားကပ်ချင်ပေမယ့် ကျောင်းက တမင်ပြေးလာတာမဟုတ်ပါဘူး… အရေးမကြီးတဲ့အတန်းမို့ ပြန်လာတာပါ မေမေရ… မယုံရင် မေဦးကို မေးကြည့်…”
“မေမေ့သားလေးကို ယုံပါတယ်… အဲ့လို အမှန်အတိုင်းပဲ ပြောရမယ်နော်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်….”
မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရစုပ်နမ်းပြီးမှ မေမေနဲ့ အနမ်းရပ်ပြီး မေမေ့အင်္ကျီလည်ပေါက်ထဲကနေ နို့နှိုက်နေတဲ့လက်ကို ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေမေ့လက်မောင်းလေးကနေကိုင်ပြီး ထူလိုက်တော့ မေမေ သူ့ရဲ့ လုပ်လက်စကို ချထားပြီး ထရပ်တယ်။ ကျုပ်က မေမေ့ကို အနောက်ကနေပဲ တင်းတင်းလေးဖက်ရင်း မေမေ့နို့တွေကို ပြန်ဆုပ်နှယ်လိုက်တော့ ခုနက မေမေ့ကိုနမ်းရင်း နို့တွေကို ကိုင်ကတည်းက တောင်နေတဲ့လီးက မေမေ့ဖင်ကြားထဲကို တိုးဝင်သွားတယ်။ မေမေက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း သူ့ဖင်ကိုထိုးနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို လက်နောက်ပြန်ဆုပ်ကိုင်နေတယ်။
“သားဂျိုးကလဲ တစ်ချိန်လုံး ထောင်နေတော့တာပဲ… ဟွန့်…”
မေမေ့လက်နဲ့ လီးကိုဆုပ်ကိုင်ခံရတော့လဲ နေလို့ကောင်းလိုက်တာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကိုင်တာနဲ့ကိုမတူဘူး။ မေမေ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လက်နောက်ပြန်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ထုပေးတာခံရင်း မေမေ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။
“ဟီး… သားရဲ့ဂျိုးက မေမေ့ကြောင်လေးနဲ့ ကစားချင်လို့တဲ့… အဲ့ဒါကြောင့် ခေါင်းထောင်နေတာ…”
“ကြောင်… ဘယ်ကကြောင်လဲ မေမေမှ ကြောင်မမွေးထားတာ…”
“ဟောဒီ့ မေမေ့ကြောင်လေးလေ…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့တွေကိုနှယ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို အောက်ကိုပို့လိုက်ပြီး မေမေ့ ထဘီခေါက်ထဲကနေ မေမေ့အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပြလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ မေမေက သူ့အဖုတ်ကို ပူစီ(pussy)ဆိုတဲ့အခေါ်နဲ့ ကြောင်လိုသုံးနှုန်းကာ ချစ်စနိုးနဲ့ခေါ်တာကို သဘောပေါက်သွားပြီး တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကိုလဲ ဖယ်မထုတ်ဘူး။
“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်… ကြံကြံဖန်ဖန်ကွာ… ခစ် ခစ်… ဒီတော့ ကြောင်နဲ့ဂျိုး(ချိုးငှက်) နှစ်ကောင်တွေ့ကြပြီပေါ့… ခစ် ခစ်…”
“မေမေ့ကြောင်လေးက ငိုနေပါလား… တိတ်တိတ်…”
ကျုပ်ကို မေမေက သူ့အဖုတ်ကိုကိုင်တာ မတားဘဲ ခွင့်ပြုပေးမှန်းသိသွားတော့ မေမေ့ထဘီပေါ်ကနေပဲ သူ့အဖုတ်ကို ထိထိမိမိပွတ်တော့တာ။ မေမေအဖုတ်ကလဲ ကျုပ်လက်တစ်ဝါးစာလောက်ကိုရှိတယ်ဗျ။ ဖောင်းအိခုံးကြွနေပြီး ကိုင်ရတာလဲ နူးညံ့နေတာပဲ။ အဖုတ်မြောင်းကြီးအတိုင်း လက်ခလည်နဲ့ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ မေမေ့အဖုတ်က အစိလေးလိုဟာကိုလဲ ပွတ်မိသွားတယ်။ မေမေကတော့ ပေါင်လေးကိုပိုဟပေးရင်း ကျုပ်လီးကို သူ့လက်နဲ့ ပိုဆုပ်ညှစ်ရင်း ထုပေးလာတယ်။ မေမေ့အဖုတ်က ဘယ်အချိန်ကတည်းက အရည်ထွက်နေလဲမသိပါဘူး ကျုပ်လက်နဲ့ခဏပွတ်လိုက်တာနဲ့ အရည်က မေမေ့ထဘီကိုဖောက်ကာ ကျုပ်လက်မှာပါ ချွဲကျိကျိနဲ့ စိုလာတယ်။ ဒါကိုပဲ ကျုပ်က မေမေ့ကြောင်လေးငိုနေတယ်ဆိုပြီးပြောကာ မေမေ့အဖုတ်ကို အမြှောင်းလိုက်ပွတ်ရင်းချော့လိုက်တော့ မေမေ ထပ်ပြီးရယ်ပြန်တယ်။
“ဟင့်… ခစ် ခစ်… မေမေ့ကြောင့်လေးက အဲ့လိုချော့လေ ပိုငိုလေပဲသိလား… ဟင့်…”
“အဲ့လိုလား… ဟင်း… မေမေကလဲ သားရဲ့ဂျိုးကို လည်ပင်းညှစ်နေတော့ သူကလဲ ငိုနေပြီ… ဟီး…”
“မေမေက သားရဲ့ဂျိုးလေးကို လည်ပင်းမညှစ်ပါဘူး… လည်ပင်းလေးကို ပွတ်ပြီးချော့နေတာ… ငိုနဲ့ ဂျိုး(ချိုး)လေး… တိတ်… တိတ်… ခစ် ခစ်…”
မေမေနဲ့ကျုပ် ရိုင်းစိုင်းတဲ့အသုံးအနှုန်းတွေမပါဘဲ တစ်ယောက်အတွင်းပစ္စည်းကို တစ်ယောက်က ကိုင်ကာ ပွတ်ရင်း၊ ထုရင်း စိတ်တွေလဲ အရမ်းထနေသလို ပျော်လဲ ပျော်နေကြတယ်။
“ဟီး… သားရဲ့ဂျိုးကတော့ မေမေ့ကိုမြင်တာနဲ့ အချော့ခံချင်လို့ ငိုနေတော့မှာပဲ…”
“ငိုရင် မေမေက ချော့မှာပေါ့… မေမေကြောင်လေးကလဲ သားကိုမြင်တာနဲ့ ငိုငိုနေတာ… နောက်ဆို ခဏခဏ လာချော့ပေးနော်…”
ကျုပ်တို့သားအမိ စကားလုံးလှလှနဲ့ သွယ်ဝိုက်ပြီး ပြောနေကြပေမယ့် တကယ်တော့ ကျုပ်က မေမေ့ကိုမြင်တာနဲ့ လီးတောင်တယ်လို့ပြောတာကို မေမေကလဲ ကျုပ်ကိုမြင်တာနဲ့ စောက်ရည်ထွက်နေတာလို့ ပြောနေတာပါပဲ။
“ချော့မှာပေါ့ မေမေရဲ့… မေမေ့ကြောင်လေးက နူးညံ့လိုက်တာ အမြဲပွတ်ပြီး ချော့ပေးချင်နေတော့တာ…”
“မေမေလဲ သားရဲ့ဂျိုးလေးကို လက်မလွှတ်တမ်းကို ပွတ်ပြီးချော့ချင်နေတာပါပဲကွာ…”
ကျုပ် မေမေ့အဖုတ်ကို ပွတ်တာရပ်ပြီး မေမေ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် လှည့်စေလိုက်တယ်တယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကို ခဏပဲလွှတ်ပြီး ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီးတာနဲ့ ပြန်ကိုင်ကာ ဆက်ထုပေးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ထဘီပေါ်ကနေ သူ့အဖုတ်ကိုတစ်ချက်နှစ်ချက် ပြန်ပွတ်ပြီးတော့ ကျုပ်လက်မှာစိုနေတဲ့ မေမေ့စောက်ရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲထည့်စုပ်ပြီး အရသာခံကြည့်တယ်။ မေမေ ကျုပ်ကို အရည်တွေလဲ့နေတဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ဟွန့်… လူဆိုးလေး အဲ့ဒါကဘာလုပ်တာလဲလို့…”
“ပြွတ်… ဟီး မေမေ့ကြောင်လေးရဲ့မျက်ရည်အရသာလေး မြည်းကြည့်တာ… မဆိုးဘူး သားကြိုက်တယ်…”
မေမေက ကျုပ်အဖြေကို သဘောကျပြီး နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့အဖုတ်ကိုပြန်နှိုက်လိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကို ပုံမှန်လေး ထုပေးနေပြီး ကျုပ်က သူ့အဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေပွတ်ပေးတာကို နှုတ်ခမ်းလေး ဟစိဟစိနဲ့ဖီးလ်တက်နေရင်း ကျုပ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ပြီးတော့ မေမေ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရစုပ်ယူနမ်းတော့တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် ဘယ်လိုပဲ စကားကို ကြားကောင်းအောင်၊ ယဉ်ကျေးအောင် သုံးနှုန်းပြီး ပြောနေကြပေမယ့် သားအမိချင်း မထိအပ်၊ မကိုင်အပ်၊ မနမ်းအပ်၊ မလုပ်အပ်တာတွေကို လုပ်နေရတော့ စိတ်တွေက အရမ်းထန်နေတာ။ မေမေ့လျာကြီးက ကျုပ်ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့လျာနဲ့ ကျုပ်လျာကိုပွတ်ပေးရင်း မေမေ့လျာကို စုပ်ယူပစ်တယ်။ မေမေက သူ့လျာကို ကျုပ်ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထုတ်တော့ ကျုပ်လျာက မေမေ့လျာနဲ့မခွာချင်သလိုမျိုး မေမေ့လျာအနာက်ကို လိုက်သွားကာ မေမေ့ပါးစပ်ထဲကို လိုက်ဝင်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်လျာကို သူ့လျာလေးနဲ့ ပွတ်သပ်စကားပေးရင်း စုပ်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းက မေမေ့နှုတ်ခမ်းဆီကနေ မခွာနိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန် အဖုတ်နှိုက် လီးကိုင် လုပ်နေတာလဲ ပိုအားပါလာတယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကို တောင်းဆိုချင်တာရှိလို့ မေမေနဲ့ လင်မယားလိုနမ်းနေတာကို ရပ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သားရဲ့ဂျိုးက မေမေ့ကြောင်လေးကို နမ်းချင်နေပြီ…”
ကျုပ်ပြောတဲ့စကားအရ အရင်လို ကျုပ်လီးကို မေမေ့ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ထားချင်တာမျိုး မဟုတ်တော့ဘူး။ ကျုပ်လီးနဲ့ မေမေအဖုတ်ကို ထိုးချင်တာလို့ တည့်တည့်တောင်းဆိုလိုက်တာ။
“မေမေ့ကြောင်လေးကလဲ သားရဲ့ဂျိုးလေးနမ်းတာ အရမ်းခံချင်နေပြီ… လာ…”
မေမေက အနားက ခုံလေးတစ်ခုပေါ်ကို သူ့ခြေထောက်လှမ်းတင်လိုက်တော့ ပေါင်တစ်ဖက်မြှောက်ကာ ကားပေးထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ မေမေ့အဖုတ်ပေါ်ကလက်ကို ဖယ်ပေးလိုက်ပါပြီ။မေမေက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး စိုကွက်နေတဲ့ သူ့ထဘီနေရာတည့်တည့်က သူ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းတည့်တည့်ကို ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးနဲ့ ချိန်ပြီး နေရာချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဖင်သားကြီးတွေကို သူ့ထဘီပေါ်ကနေ အတုံးလိုက်အတစ်လိုက် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို ကိုင်တော့တာ။
“ကြောင်လေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းက ဒီနားမှာ သားလေး… ဟင်း…”
“မေမေ့ကြောင်လေးကနွေးပြီး မျက်ရည်တွေအများကြီးထွက်နေတာ ဂျိုးလေးကို မခွာချင်တော့ဘူး… အကြာကြီး နမ်းမယ်နော်…”
“နမ်းကွာ… အကြာကြီးနမ်း… ဂျိုးလေးရဲ့ မျက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တဲ့အထိနမ်း…”
“နမ်းမယ်… ဂျိုးလေးမျက်ရည် ပန်းထွက်ပြီးလဲ ဆက်နမ်းမှာပဲ… အဖေပြန်မလာမချင်း နမ်းမယ်…”
“နမ်း သားရယ်… မေမေ့ကြောင်လေးက တအားငိုနေပြီ… ပြွတ်…”
ကျုပ်က မေမေနေရာချပေးတဲ့အတိုင်း အဖုတ်တည့်တည့်ကို လီးနဲ့ကော့ကော့ပြီး ထိုးတယ်။ မေမေကလဲ သူ့ဖင်ကြီးလှုပ်လှုပ်ပြီး ပြန်ကော့ထိုးနေတယ်။ စိုရွှဲနေတဲ့ မေမေ့အဖုတ်ရည်နဲ့ ကျုပ်လီးက ရှေ့ပြေးရည်ကြောင့် မေမေ့ထဘီနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီမှာ စိုနေတော့ မေ့မေ့အဖုတ်ကို ကျုပ်လီးနဲ့ တိုက်ရိုက်ထိုးနေရသလိုပဲ။ စိုနေတဲ့ မေမေ့ထဘီက ကျုပ်လီးနဲ့ဆောင့်ဆောင့်ထိုးနေလို့ မေမေ့အဖုတ်ကြားထဲ ညပ်ဝင်သွားတာ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကြီးတောင်မှ မေမေ့အဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်သွားတဲ့အထိပင်။ မေမေ့ထဘီနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီသာခံမနေရင် ကျုပ်လီးက မေမေ့အဖုတ်ထဲ တစ်ဆုံးဝင်သွားလောက်တယ်။ မေမေနဲ့ ကျုပ် မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကြီး နမ်းလျှက် မေမေ့အဖုတ်ကို ကျုပ်လီးနဲ့ ညှောင့်နေတာ၊ တကယ်တော့ လိုးနေကြသလိုပါပဲ။ မေမေ့ကို ထဘီလှန်ပေးဖို့ ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် အဲ့လောက်အထိတော့ တစ်ဆုံးတစ်စကြီး မလုပ်ရဲ၊ မပြောရဲသေးဘူး။ဒီလောက်နဲ့တင်ကို ကျုပ်အတွက် တော်တော်လေး လုံလောက်လို့ ကောင်းတာရဲ့ဟိုဘက်ကို ကျော်လွန်နေပါပြီ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့အဖုတ်ကို လီးနဲ့ညှောင့်ရင်း၊ မေမေ့ဖင်တွေကိုလဲ ဖျစ်ညှစ်ကိုင်ဆုပ်ရင်း၊ မေမေ့နဲ့ လျာချင်းကစားကာ အဆက်မပြတ်နမ်းရင်း လီးကကျင်စိမ့်တက်လာပြီး ပြီးချင်လာတော့ ခက်သွက်သွက်ညှောင့်တယ်။ မေမေကလဲ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ ကျုပ် ကိုပြန်နမ်းရင်း ခါးလေးလှုပ်လှုပ်ပြီး ကျုပ်လီးကို ပြန်ညှောင့်နေတယ်။
“ပြွတ်… အူး… မေမေ… ချစ်တယ်… ဟင်း…”
“အင်း… ဟင်း… သားလေးရယ်… ချစ်တယ်…”
ကျုပ်ရဲ့ လရည်တွေ ပန်းထွက်လာတော့ မေမေ့အဖုတ်နဲ့ ထိထားလိုက်တယ်။ မေမေလဲ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး အသားတွေတုန်လို့။ ကျုပ်လရည်တွေ ဘောင်းဘီထဲမှာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ သူ့အဖုတ်ကိုတေ့ပြီး ပန်းထုတ်နေတာ မေမေခံစားမိမှာပါ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်နေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မေမေ ညောင်းနေပြီမလား… ထိုင်လိုက်အုံးလေ…”
“အွန်း… ခဏထိုင်အုံးမယ်…”
မေမေက သူ့ခြေထောက်တင်ထားတဲ့ ခုံပုလေးအပေါ် ထိုင်လိုက်တော့ ကျုပ်က မေမေ့အရှေ့ကနေ သူ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်နဲ့မေမေက မျက်နှာ တစ်တန်းတည်းပြန်ဖြစ်သွားပြီး မေမေ့ခါးလေးကို ပြန်ဖက်ထားပေးတော့ မေမေကလဲ ကျုပ်လည်ပင်းကို ပြန်ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်တို့သားအမိ မလုပ်သင့်တဲ့ကိစ္စတစ်ခုကို အခုလေးတင် လုပ်ခဲ့ကြပေမယ့် အပြစ်တင်တဲ့ခံစားချက်မျိုး မဖြစ်လာဘဲ တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက် ကြည်နူးစွာ ပြုံးကြည့်နေကြတယ်။
“မေမေ့ကြောင်လေးရော မျက်ရည်အများကြီး ထွက်သွားသေးလား… သားရဲ့ဂျိုးကတော့ မျက်ရည်တွေအများကြီးထွက်ပြီး မေမေ့ကြောင်လေးကို ပန်းမိသွားတယ်ထင်တယ်…”
“မေမေသိပါတယ်… သားရဲ့ဂျိုးက မျက်ရည်နွေးနွေးလေးတွေ မေမေ့ကြောင်လေးကို အများကြီးပဲပန်းသွားတာ… မေမေ့ကြောင်လေးကတော့ သားလိုပန်းမထွက်ပေမယ့် မျက်ရည်တွေအများကြီးထွက်သွားတာ နှစ်ခါတောင် သိလား…”
“ဟုတ်လား… အခုရောထွက်နေသေးလား…”
“သိဘူးကွာ… ကိုယ့်ဟာကိုယ်စမ်းကြည့်…”
ကျုပ်က မေမေ့အဖုတ်ဆီကို လက်လှမ်းကာ ထဘီပေါ်ကနေပဲ ပွတ်လိုက်ပြန်တယ်။ အရင်ကထွက်ထားတဲ့ အရည်တွေလား အသစ်ထွက်တာလားမသိပေမယ့် မေမေ့အဖုတ်ရော ထဘီမှာရောက အရည်တွေ ရွှဲနေတုန်းပဲ။ မေမေကလဲ အားကျမခံ တစ်ချီပြီးထားလို့ မပျော့မမာလေးဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ပြန်လာကိုင်တယ်။ ကျုပ်က မေမေ့အဖုတ်အုံကြီးကို အုပ်ကိုင်ပြီးဖွဖွညှစ်လိုက်၊ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်၊ ခုနက ကျုပ်ထိုးခဲ့တဲ့ မေမေ့အဖုတ်တွင်းဝလေးကို လက်နဲ့ဖိထည့်လိုက်လုပ်နေတယ်။ မေမေ့ကလဲ ကျုပ်လီးကို ပြန်ဆွနေပြန်ပြီ။ ကျုပ်ရဲ့လက်ခလယ်ကို မေမေ့အဖုတ်တွင်းလေးထဲ ထဘီပေါ်ကနေ ဖိထည့်လိုက်တာ လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားတယ်။
“ခုနက သားရဲ့ဂျိုးကနမ်းနေတာ… မေမေ့ကြောင်လေးရဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးထင်တယ်နော်… သားရဲ့ဂျိုးတောင် ခေါင်းလေးဝင်သွားတယ်ထင်တယ်…”
“အဝတ်တွေခံနေလို့ပေါ့… မဟုတ်ရင် သားရဲ့ဂျိုးက တစ်ကိုယ်လုံးဝင်လောက်တယ်… သူ့ခမြာ ဝင်ချင်လွန်းလို့ အတင်းတိုးနေရှာတာ… ခစ် ခစ်…”
“ဝင်လဲ ဝင်ချင်စရာကြီးကိုး မေမေရ… မေမေ့ကြောင်လေးက အရမ်းနူးညံ့ပြီး မျက်ရည်တွေရွှဲနေတာ… သားရဲ့ဂျိုး ခေါင်းလေးဝင်ရတာတောင် အရမ်းကောင်းတာ… တစ်ကိုယ်လုံးတောင် ဝင်လိုက်ရရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်မလဲ…”
“လူဆိုးလေးနော်… ဟင်း ဟင်း…”
ပြောရရင် ကျုပ်က မေမေ့အဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးထည့်ပြီး လိုးချင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် မေမေက စိတ်ဆိုးဟန်မပြဘဲ ပြုံးလျှက် ကျုပ်ကိုသာ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ မေမေ့လက်ထဲမှာ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ပြန်တောင်လာပြီ။ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးကို အားရပါးရကြီး ပြန်ထုပေးနေပြီ။
“သားလေးရာ ဂျိုးလေးက ပြန်ထောင်လာပြန်ပြီ ဟင်း… အဲ့နှုတ်ခမ်းကိုချည်း ကလိမနေနဲ့လေကွာ… ကြောင်လေးက နှာခေါင်းအပွတ်ခံရတာလဲ ကြိုက်တယ်…”
“ဟမ်… မေမေ့ကြောင်လေးမှာ နှာခေါင်းရှိသေးလို့လား…”
ကျုပ်က မေမေ သူ့အစိကို နှာခေါင်းလို့သုံးမှန်းသိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးမေးတော့ မေမေက မျက်စောင်းထပ်ထိုးပြန်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ယောက်၊ လိင်ကိစ္စနဲ့ ပက်သက်ပြီး အပြင်မှာ ရည်းစားမထားဖူးလို့ လက်တွေ့ ကွင်းမဆင်းရသေးပေမယ့် စာတွေ့နဲ့ အွန်လိုင်း(online) ပေါ်က တစ်ဆယ့်ရှစ်ပလပ် (18+) သင်ခန်းစာတွေကတော့ တော်တော်နှံ့စပ်နေပါပြီ။ ဒီတော့ မေမေ့စောက်စိဘယ်နားမှာရှိတာ သိတာပေါ့။
“ဪ… ဪ… မေမေသား ငတုံးလူရိုးလေးပါလား… ကြောင်လေးရဲ့နှာခေါင်းကိုတောင် မသိဘူးဆိုတော့ မေမေကိုယ်တိုင်ပဲ ကြောင်လေးရဲ့ နှာခေါင်းကို ပြရသေးတာပေါ့… ဟွန်း…”
မေမေက ကျုပ်ကို သူ့မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြီးပြောတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို သွားဖြဲပြလိုက်ရတယ်။ မေမေက သူ့အဖုတ်ကို ကိုင်နေတဲ့ ကျုပ်လက်အပေါ်က အုပ်ကိုင်ကာ ကျုပိး်လက်ကို သူ့အစိပေါ် နေရာချပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နှာခေါင်းလေးလို ချွန်ထွက်နေတဲ့ မေမေ့စောက်စိလေးကို ဖိပွတ်လိုက်တယ်ဆို မေမေ ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။
“တွေ့လား… မေမေ့ကြောင်လေးရဲ့ နှာခေါင်းကို စမ်းမိလား… ရှီး… သားလေးရယ်…”
“တကယ့်နှာခေါင်းလေးလိုပဲနော်… ကောင်းလား ကြောင်လေး…”
“ကောင်းတယ်… ဟင်း…”
“သားက မေမေ့ကြောင်လေးကို မေးနေတာ..”
“မေမေလဲ ကြောင်လေးကိုယ်စားပြောပေးနေတာပဲ ဟွန့်… ကြောင်လေးက ကောင်းလို့ နှုတ်ခမ်းလေးတောင် ဟစိဟစိဖြစ်နေပြီ…”
“ဟုတ်လား…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်စိကို လက်မလေးနဲ့ပွတ်ပေးရင်း မေမေ့အဖုတ်ပေါက်လေးထဲ လက်ခလယ်နဲ့ ထိုးထည့်လိုက်ပြန်တယ်။ တကယ်ကြီး မေမေ့အဖုတ်က ပွစိပွိစိနဲ့ ကျုပ်လက်ကို ညှစ်နေသလို ခံစားရတယ်။
“ဟုတ်သားပဲ… ကြောင်လေးသနားပါတယ်… နှာခေါင်းလေးရော နှုတ်ခမ်းလေးပါ ပွတ်ပေးမယ်နော်…”
“ပွတ်ပေး… မေမေလဲ သားရဲ့ဂျိုးလေး နောက်တစ်ခါ မျက်ရည် ပန်းထွက်အောက် ပွတ်ပေးမယ်… ဟင်း…”
“ပွတ်ပေး မေမေ… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့နို့တွေကို သူ့အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကုန်းစို့လိုက်၊ မေမေ့ နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းလိုက်၊ အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကလဲ မေမေ့ဖင်ကိုကိုင်လိုက်၊ နို့ကို ကိုင်လိုက်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်ရင်း မေမေ့အဖုတ်ကို အဆက်မပြတ် ကလိပေးနေသလို၊ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ဘောကို ဖွဖွလေးကစားပေးလိုက်၊ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လာပွတ်သပ်ရင်း ကျုပ်နို့သီးတွေကို ကစားပေးလိုက်၊ ကျုပ်ကိုနမ်းလိုက်နဲ့ အပြန်အလှန် ပြုစုပေးနေကြရင်း မေမေနဲ့ကျုပ် နောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးကြရတယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ အဖေပြန်လာကာနီးပြီမို့ ကျုပ်တို့သားအမိ အနမ်းနဲ့ပဲ နှုတ်ဆက်ရင်း ကျုပ်လဲ ရေချိုးဖို့ ပြင်လိုက်တော့တယ်။
ကျုပ် ညဘက် စာလေးကြည့်ရင်း မေဦးကို စာတစ်ပုဒ်မေးဖို့ ဖုန်းဆက်လိုက်တော့ ဖုန်းကမအားဘူး။ ကျုပ်လဲ စာပဲဆက်လုပ်နေလိုက်ရင်း ခဏနေတော့ မေဦးဆီက ဖုန်းပြန်ဝင်လာတယ်။
“မေဦးရယ် ညဘက်ကြီး ဖုန်းတွေဘာတွေမအားလို့ပါလား… ငါမသိအောင် ဘဲတွေဘာတွေများ ရသွားတာလား…”
“နင့်ဂျီးတော်ကြီး ဘဲရပါလား… စိတ်ညစ်ရတဲ့အထဲ… ပြဿနာက စပြီထင်တယ်…”
“ဘာ ပြဿနာလဲဟ…”
“ဘာရမလဲ အန်တီကြွားရဲ့သားလေ… ခုနက သူဆက်နေတာဟ…”
“သြော်… ဟုတ်လား…”
“ကောင်စုတ်… နင်မျက်နှာမပြောင်နဲ့နော်… ငါ အတည် စိတ်ညစ်နေတာ…”
“အေးပါဟာ ငါမစတော့ပါဘူး… ဒါနဲ့ သူကဘာတွေပြောသွားလဲ…”
“ဘာပြောရမှာလဲ… ဟိုနေ့က ပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေ ကြိုက်ရဲ့လားတဲ့… ငါလဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်… မေမေ့ကိုပဲပေးလိုက်တာ ဖွင့်တောင်မကြည့်လိုက်မိဘူးလို့…”
“အဲ့တော့ သူက ဘာပြန်ပြောလဲ…”
“အဲ့ထဲက ရေမွှေးတွေ၊ မိတ်ကပ်တွေ၊ နှုတ်ခမ်းနီတွေက ငါ့အတွက်တဲ့လေ… အဲ့ပစ္စည်းတွေက အရမ်းကောင်းကြောင်း… ဘယ်လိုစျေးကြီးကြောင်း… ငါသုံးလိုက်ရင် ပိုလှသွားမှာတွေရော… ပြောတော့တာဟာ…”
“နင့်ကို ကြွားသွားသေးတာပေါ့…”
“အေးဟာ… သူတို့ချမ်းသာတာ ငါက အရေးလုပ်တာကျလို့… မေမေ့မျက်နှာကြောင့်သာ စကားလက်ခံပြောနေရတာ… တကယ် စိတ်လေပါတယ်… ငါလဲ စာလုပ်နေလို့ဆိုပြီး ဖုန်းမြန်မြန် ချပစ်လိုက်ရတယ်…”
“ဟင်း… တအားမလွန်လာခင်တော့ သည်းခံအုံးပေါ့ဟာ… အန်တီချို့မျက်နှာက ရှိသေးတာကိုး…”
“အေးဟာ… ဟူး… ဒါနဲ့နင် ဘာလို့ဖုန်းဆက်တာလဲ…”
“ငါ စာမေးမလို့… ငါမမှတ်လိုက်မိတာထင်တယ်… အဲ့နားလေး သိပ်နားမလည်လို့…”
“ဘယ်ဟာလဲ…”
ကျုပ်လဲ နားမလည်တဲ့စာပိုဒ်ကို မေဦးကိုပြောပြပြီး မေဦးပြန်ရှင်းပြတာကို လိုက်မှတ်လိုက်တော့တယ်။
(အခန်း ၂/၆)
“ဟယ်လို တီဒေဝီ… ဘယ်လိုလဲ ပြန်လာဖြစ်လား…”
ကျုပ်က တီဒေဝီဖုန်းခေါ်တာနဲ့ ကိုင်လိုက်ရင်း တန်းပြီးမေးလိုက်တယ်။
“အမလေး သဲရယ်… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အသက်လေးဘာလေး ရှူပါအုံး… ခစ် ခစ်…”
“ဟီး.. သားက တီဒေဝီပြန်လာမလား အရမ်းသိချင်နေတာ… အာ့ကြောင့် တန်းမေးမိသွားတာ…”
“တီလေးလဲ အဲ့ဒါလှမ်းပြောတာသဲရဲ့… အလုပ်ကို ချိန်ကြည့်ပြီးသွားပြီ… သီတင်းကျွတ်နားလိုက်ရင်… ဘယ်လိုမှ အချိန်မီမပြီးနိုင်ဘူး… အဲ့ဒီတော့ တန်ဆောင်တိုင်မှပဲ တီလေးပြန်လာဖြစ်တော့မယ်…”
“ဟာ တီဒေဝီကလဲ…”
“အသံကြီးကလဲကွာ.. တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားပဲဖြစ်နေပြီ ကလေးလို ချွဲပျစ်နေတာပဲ… ခစ် ခစ်… အခု ကျောင်းမှာ ဘာလုပ်နေလဲ…”
“ထမင်းစားပြီးလို့ အအေးဆိုင်ထိုင်နေကြတာ… မေဦးနဲ့ တခြား သူငယ်ချင်းတွေလဲပါတယ်…”
“မေဦးအနားမှာရှိလား… တီလေး မေဦးနဲ့ မပြောရတာကြာပေါ့… ဖုန်းပေးလိုက်အုံး…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်ဘေးကခုံမှာထိုင်နေတဲ့ မေဦးကို ဖုန်းပေးလိုက်တယ်။
“ရော… တီဒေဝီက နင်နဲ့ ပြောချင်လို့တဲ့…”
“ဟယ်လို… တီဒေ… နေကောင်းလား…”
“ကောင်းပါ့ရှင်… မေဦးရော စာလိုက်နိုင်ရဲ့လား…”
“မေဦးပါ တီဒေရဲ့… အေးဆေး… တီဒေ့တူကိုသာ စာသေချာလုပ်ခိုင်း…”
“ယုံပါတယ်… ယုံပါတယ်… ဒါကြောင့်လဲ တီလေးရဲ့တူကို မေဦးလက်ထဲ အပ်ထားတာ အမြင်မတော်ရင်လဲ ဆုံးမပေါ့… ”
“ဟဲ့ ဖိုးတေကြားတယ်နော်… ခစ် ခစ်..”
ကျုပ်ကို ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာနဲ့ လှမ်းပြောတဲ့ မေဦးကိုသာ ဘုကြည့် ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။
“ဒါနဲ့ မေဦးရဲ့သူငယ်ချင်းကို… ကျောင်းမှာ ရည်းစားဘာညာ ထားသံကြားသေးလား…”
“အဟား… ဟား… ဟား…. တီဒေရယ်… မေးမှ မေးတတ်တယ်… ဟား ဟား…”
မေဦးက တီဒေဝီ့မေးခွန်းကိုလဲကြားရော ဟက်ဟက်ပက်ပက်ကို ရယ်ချလိုက်တော့တာ။ (စာဖြင့် မြင်သာအောင်သာ ရေးပြရသော်လဲ မေဦး၏ရယ်သံမှာ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်တော့မဟုတ်ပေ) ကျုပ်လဲ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် ထရယ်လိုက်တဲ့ မေဦးကို ထပ်ပြီး ဂြိုဟ်ကြည့် ကြည့်ပြန်တယ်။
“ဘယ်လို ဖြစ်လို့လဲ မေဦးရဲ့…”
“တီဒေ့တူက… ဂျီပုန်းများလားမသိပါဘူး တီဒေရယ်… သမီးနဲ့သာ အတူသွားလာပြီး နေတာ… ဘယ်ကောင်မလေးကိုမှလဲ သူစိတ်မဝင်စားဘူး… ဘယ်ကောင်မလေးကမှလဲ သူ့ကိုစိတ်မဝင်စားဘူး… ခစ် ခစ်… ကြည့်ရတာ သမီးနဲ့တွဲလို့ နွဲ့များသွားသလားပဲ… ခစ် ခစ် ခစ်…”
“ခစ် ခစ် ခစ်… မေဦးရယ် သမီးပြောမှပဲ တီလေးတူလဲ ရစရာ မရှိတော့ပါဘူး… ခစ် ခစ် ခစ်…”
“တော်ပြီမေဦး… တီဒေဝီ ဒါပဲနော် ညကျမှ သားပြန်ဆက်လိုက်မယ်…”
“အေး… သဲ… ခစ် ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ မေဦးလက်ထဲက ကျုပ်ဖုန်းကို ပြန်လုယူပြီး ဖုန်းအမြန်ချပစ်လိုက်တော့တယ်။ ဆက်သာလွှတ်ပေးထားရင် ကျုပ်လဲ တစ်ခုမှ ရစရာရှိတော့မယ်မထင်။ ကျုပ် ရှစ်တန်းနှစ်ထဲက တီဒေဝီနဲ့ လိုးခဲ့ဖူးပြီး အခုလက်ရှိ မေမေနဲ့ ဘယ်လိုတွေ ပလူးနေသလဲ ဆိုတာကိုသာ မေဦးကိုပြောပြလိုက်ရရင်တော့လား၊ ကျုပ်ကို ဂျီပုန်းအစား နှာဘူးလို့ပြောင်းခေါ်ခံရလောက်တယ်။
ဒီလိုနဲ့ အဲ့နေ့မှ ညဘက် စာလုပ်ပြီး တီဒေဝီနဲ့ ဖုန်းပြောတယ်။ မေမေနဲ့ကတော့ အဖေပြန်မလာခင်လေး အရင်လိုပဲ ကြောင်နဲ့ဂျိုး(ချိုး) နမ်းတမ်း၊ ပွတ်တမ်းကစားကြတာမို့ ပြန်မရေးပြတော့ပါဘူး။
“တီဒေဝီရာ… သားက တီဒေဝီ့ကို လွမ်းလှပါပြီဆို…”
“တီလေးလဲ သဲကို လွမ်းတာပဲဟာ… တကယ် ပြန်လာလို့မရလို့…”
“ဒါဆို ဖက်ဆမ်မ်(first semester-ပထမစာသင်နှစ်ဝက်)ပြီးရင် တီဒေဝီ့ဆီ လာလည်မယ်လေ…”
“သဲရာ… သဲက တစ်ယောက်တည်း ခရီးလဲထွက်ဖူးတာ မဟုတ်ဘဲ… တီလေး စိတ်မချပါဘူး…”
“တီဒေဝီကလဲ… သားက ကလေးမှမဟုတ်တော့တာ… တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီ… တီဒေဝီ လာမကြိုနိုင်လဲ သားဟာသား ရောက်အောင်လာခဲ့မယ်… တီဒေဝီသာ လမ်းညွှန်ပေးလိုက်…”
“သဲရာ… ဒီမှာက နေအရမ်းပူတာ… သဲအသားတွေမဲကုန်လိမ့်မယ်… ပြီးတော့ အဲ့မှာလို အစားအသောက်ကလဲ မပေါဘူး…”
“ဟာ… တီဒေဝီကလဲ… တီဒေဝီတောင် နေနိုင်သေးတာ… သားလဲ နေနိုင်တယ်… စားနိုင်တယ်… နော်… သားတီဒေဝီ့ဆီ လာခဲ့မယ်…”
“ဟင်း… ပြောမရလဲ လာခဲ့တော်ရေ…”
“အဲ့ဒါတွေ တီဒေဝီ့ကို ချစ်နေရတာ… မွမွ…”
“အပိုတွေ… ပြီးမှ ပူတယ်မနေနိုင်ဘူး ပြန်ချင်တယ်မလုပ်နဲ့ ကြားလား…”
“မပြန်ဘူးစိတ်ချ… တီဒေဝီနဲ့ဆို ဘယ်မှာပဲနေရနေရ ပျော်ပြီးသား… ဒါပေမယ့် မေမေနဲ့ အဖေ့ကို ကူပြောပေးအုံးနော်… ဟီး…”
“စကားတွေတတ်လိုက်တာနော်… အဲ့ဒါနဲ့ပဲ တီလေးက အချစ်တွေပိုနေရတာ… စိတ်ချ ခဲအိုနဲ့မမကို တီလေး ပြောပေးမယ်…”
“ဟုတ်… ပျော်လိုက်တာ… ကျောင်းပိတ်ရင် တီဒေဝီနဲ့ တွေ့ရတော့မယ်… အိပ်လို့တောင် ပျော်ပါ့မလား မသိဘူး… ဟီး…”
“ဟိတ်… ပျော်အောင်အိပ်နော် သဲ… မနက် ကျောင်းတက်ရမှာမလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ တီဒေဝီရဲ့… အရမ်းချစ်တယ် ဂွတ်နိုက်…”
“အင်း… ဂွတ်နိုက်…”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းချပြီးတာနဲ့ စာကြည့်စားပွဲမှာထောင်ထားတဲ့ ရှစ်တန်းနှစ်ကတည်းက တီဒေဝီပေးခဲ့သော ဓာတ်ပုံလေးကို ယူကာ ဓာတ်ပုံထဲက တီဒေဝီ့ကို အနမ်းတွေ ပေးလိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ့ ဓာတ်ပုံလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ထွေးပွေ့ထားလိုက်မိတယ်။ တကယ့်တီဒေဝီ့ကိုလဲ ဘယ်အချိန်များမှ ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားခွင့်ရပါ့မလဲနော်…။
ကျုပ်ကို မေဦးက မက်ဆေ့ဂျ်(Message)ပို့ပြီး သူ့အိမ်ကို ချက်ချင်းလာခေါ်တဲ့။ ကျုပ်လဲ ဘာလဲပေါ့လိုစဉ်းစားပေမယ့် စဉ်းစားလို့မထွက်ပါဘူး။ စဉ်းစားလဲ မနေအားဘဲ မေဦးတို့အိမ်ကို စက်ဘီးလေးစီးပြီး ချက်ချင်းပဲ ထွက်လာလိုက်တယ်။ မေဦးတို့အိမ်ရှေ့ကိုမရောက်ခင် သူ့အိမ်ရှေ့မှာရပ်ထားတဲ့ အန်တီကြွားတို့အိမ်ကကားကို မြင်လိုက်ရတော့ သဘောပေါက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးတို့အိမ်ရှေ့မှာပဲ စက်ဘီးရပ်ပြီး မေဦးကို အော်ခေါ်လိုက်တယ်။
“မေဦးရေ… ဟိုမှာ ပွဲကောင်းနေပြီ နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ…”
ကျုပ်အသံကြောင့် မေဦးတို့အိမ်ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ သူ့အဖေ ဦးသော်ဇင်က လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကိုတော့ ကျုပ်လဲ မမြင်ရပါဘူး။ မေဦးကလဲ ချက်ချင်းပဲ ထပြီး ကျုပ်ဆီကိုလာတယ်။ အမယ်… မေဦးက လက်ရှည်ရင်စေ့အင်္ကျီပွပွနဲ့ ထဘီအဝါရောင်လေး ဝတ်ထားတယ်။ မေဦးက အိမ်နေရင်း ထဘီဝတ်တာ ရှားတယ်။ သူက ဘောင်းဘီတိုတွေ၊ ဘောင်းဘီရှည်တွေဝတ်ပြီးပဲ နေတတ်တာ။
“ဟဲ သမီး… ဒါကဘယ်လဲ… ဒီမှာဧည့်သည်တွေရှိတယ်လေ…”
“မေမေ့ဧည့်သည်တွေကို မေမေပဲ ဧည့်ခံထားလိုက်တော့… သမီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတာ မေ့နေတာ… သမီးသွားပြီ…”
မေဦးက ထထွက်လာတော့ အိမ်ပြူတင်းပေါက်ကနေ အန်တီကြွားနဲ့ သူ့သားက လှမ်းကြည့်နေတယ်။ မေဦးက ကျုပ်စက်ဘီးပေါ်တစောင်းလေးထိုင်ကာ ကျုပ်ခါးကို ဖက်လိုက်တော့ ကျုပ်တောင် အံ့သြသွားတယ်။
“ဟဲ့ နင်းလေ…”
“အေးပါ…”
ကျုပ်လဲ စက်ဘီးကိုနင်းကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မေဦးက သူတို့အိမ်နဲ့ တော်တော်လှမ်းလှမ်းကိုရောက်မှ ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားတာ ဖြုတ်လိုက်တယ်။
“ဟား… ဟား… မေဦးရာ… နင်က အလှပြင်ပြီးတောင် ကြိုနေတာပါလားဟ…”
“ဟဲ့ကောင်စုတ်… ငါကဒီလို ဝတ်ချင်တယ်မထင်နဲ့… မေမေက ဧည့်သည်လာမှာကို ဘောင်းဘီတိုနဲ့ နေရကောင်းလားဆိုပြီး ငါ့ကို အတင်းကြိမ်းမောင်းပြီးလဲခိုင်းလို့ လဲထားရတာ…”
“ငါလဲ ထင်ပါတယ်….”
“အခုဘယ်ကိုသွားကြမလဲ…”
“မသိဘူးဟာ… ရောက်ချင်ရာရောက် နင်းတော့… ဧည့်သည်တွေက ဘယ်အချိန်မှပြန်မှာလဲ မသိဘူး… သြော်… နင့်မှာ ပိုက်ဆံရောပါရဲ့လား ငါ ပိုက်ဆံအိတ် မေ့လာခဲ့တယ်… ဟီး…”
“ဖြစ်ရမယ် နင်ကတော့… ဖုန်းထဲမှာတော့ ရှိပါတယ် ရှေ့ကဆိုင်မှာ ပိုက်ဆံဝင်ထုတ်တာပေါ့…”
“ငါ့သယ်ရင်းက အဲ့ဒါတွေ ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… လက်စ်ဂိုး(Let’s go)…….”
ကျုပ်နဲ့မေဦး ဆိုင်မှာ ပိုက်ဆံဝင်ထုတ်ပြီးတော့ စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ လျှောက်လိမ့်ကြတယ်။ မေမေ့ကိုတော့ အကျိုးအကြောင်း ဖုန်းဆက်ပြီးပြောပြပြီးပါပြီ။ ကျုပ်တို့ စားချင်တဲ့ဆိုင်မှာ ရပ်ပြီး စားကြတယ်။ မေဦးအိမ်က ဖုန်းဆက်ပြီး ထမင်းစားဖို့ ပြန်ခေါ်ပေမယ့် ကျုပ်အိမ်မှာစားခဲ့ပြီဆိုပြီး ဆက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့ ရပ်ကွက်အပြင်ထိရောက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အအေးဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ပြီး အအေးသောက်ကြတယ်။
“မေဦး… နင့်ကိုပြောရအုံးမယ်…”
“ဘာလဲ…”
“ငါ ဖက်စ်ဆမ်ပြီးရင် တီဒေဝီ့ဆီကို သွားလည်မလို့…”
“အာ… ကြာမှာလား…”
“အေး… နှစ်ပတ် သုံးပတ်တော့ ကြာမယ်ထင်တယ်…”
“အဲ့ဒါမှဒုက္ခပဲ… ငါတော့ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ ပျင်းလို့သေတော့မှာပဲ ဖိုးတေရာ…”
မေဦးက မျက်နှာလေး ညှိုးသွားပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ညည်းငြူတယ်။ ဒီလိုကျတော့လဲ ကျုပ်လဲ ရင်ထဲမှာတော့မကောင်းဘူး။
“နင်ကလဲ တစ်ပတ်ဆယ်ရက်ဆို တော်ရောပေါ့… အခုဟာက တစ်လနီးပါးကြီး…”
“ငါလဲ တီဒေဝီနဲ့ မတွေ့ရတာကြလို့ပါဟ…”
“ငါရော လိုက်လို့ရလား…”
“နင့်အိမ်က ထည့်ပါ့မလား… အခုတောင် နင့်ကိုခေါ်ထုတ်သွားလို့ ငါ့ကို မကြည်လောက်တော့ဘူး…”
“အမလေး… မေမေတို့က ချက်ဆိုနားခွက်ကမီးတောက်ပြီးသားပါ ဖိုးတေရာ… နင်က ငါလာခေါ်ခိုင်းလို့ လာခေါ်တာမှန်း သိပါတယ်… ငါသာ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ဘယ်လောက်နားပူမလဲ မသိဘူး…”
“နင့်အိမ်က ထည့်ရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့… ငါလဲ အဖော်ရတာပေါ့…”
“အေးဟာ… ငါလဲ တီဒေ့ကိုလှမ်းပြီး မေမေ့ကိုပြောပေးဖို့ အပူကပ်အုံးမယ်…”
“အင်း… ပြောလိုက်… ငါလဲ နင်နဲ့ ဒီလောက်အကြာကြီးခွဲရမှာ ပျင်းတော့ပျင်းသားဟ…”
“ဒါနဲ့များ သွားနေသေးတယ်…”
“တီဒေဝီ့ကို မတွေ့ရတာ ကြာလို့ပါဆို…”
“အေးပါ…”
မေဦးက သူ့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတော့ ကျုပ်လဲ ရယ်ပဲရယ်နေလိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ဘဝအတွက် အရေးပါတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆိုတာသိပေမယ့် အခုအချိန်အထိ သူ့အပေါ် ချစ်တယ်လို့ ယူဆလို့ရလောက်တဲ့ ခံစားချက်မျိုး မဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးဘူး။ အတူတွဲပါများလို့ အမြင်ရိုးနေတာလားတော့ မသိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မေဦးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆိုတာတော့ ကျုပ်စိတ်က အကြွင်းမဲ့ လက်ခံထားတယ်။ အခု အန်တီကြွားရဲ့သားက မေဦးကို ဖုန်းနဲ့ရော အိမ်တိုင်ရာရောက်ပါ လာကြောင်နေမှန်းသိပေမယ့် ကျုပ်မှာ သဝန်တို အူတိုစိတ်လဲ မဖြစ်မိဘူး။ မေဦးက ဒီလူကို လုံးဝပြန်ကြိုက်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သေချာနေတာကြောင့်ရော၊ ကျုပ်ရင်ထဲက တီဒေဝီ့ကို စွဲလန်းပြီး ချစ်မိနေတာကြောင့်ပါ ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်တယ်။
“ဟဲ့… လူကို ဘာစိုက်ကြည့်နေတာလဲ…”
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး… သွားကြမလား…”
“အေး သွားမယ်လေ… အချိန်စောသေးတယ်… ဆက်ချီတက်ရအောင်…”
ကျုပ်တို့စက်ဘီးဆီကို လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
“ကဲ… ငါနင်းမယ်… နင် အနောက်ကတက်…”
“ဟဲ့… ငါ့ဘီးက ဘားတန်းနဲ့… နင်ကထမိန်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ် အဆင်ပြေမှာလဲ…”
“ငါက မေဦးပါ… ငါရတယ်ဆို ရတယ်ပဲ… နင့်ဘီးက ဘားတန်းက အနိမ့်လေးပါ အေးဆေး… နင်လဲ ငါ့ကို တင်နင်းရတာ မောရောပေါ့… တက်မှာသာ တက်စမ်းပါ…”
မေဦးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျုပ်စက်ဘီးကို တက်ခွတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ စက်ဘီးက အလယ်မှာ ဘားတန်းပါတယ်။ အရင်က ယောက်ျားစီးစက်ဘီးတွေလို ဘားတန်းအမြင့်ကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ထဘီနဲ့စီးမယ့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက်တော့ မသင့်တော်တာ အမှန်။ မေဦးက စက်ဘီးကို အရှိန်ယူပြီး ဖြည်းဖြည်းနင်းသွားတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးနင်းသွားတဲ့စက်ဘီးအပေါ်ကို နောက်က လိုက်တက်လိုက်ရတော့တယ်။ မေဦးက စက်ဘီးစီးကျွမ်းပါတယ်။ လက်ကိုင် အနည်းငယ် ယမ်းသွားရုံကလွဲပြီး အေးဆေးပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်ချင်တော့ တော်တော်လေးသွားပြီး အရှေ့မှာ ကုန်းဆင်း အရှည်ကြီး။ မေဦးက ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ဆင်းချသွားတယ်။
“ဟဲ့ဖိုးတေ… နင့်ဘီးက ဘရိတ်မမိဘူးလား…”
“မိတယ်လေ… နောက်ဘရိတ်ကောင်းတယ်…”
“မရဘူးဟ…”
“ဒုက္ခပဲ… ဘရိတ်ကြိုးပြတ်ပြီလားမသိဘူး…”
ကုန်းဆင်းမှာ နှစ်ယောက်ဝိတ်နဲ့ ဆင်းတာဆိုတော့ အရှိန်က သိသိသာသာ များနေပြီ။
“ဟဲ့… အရမ်းမြန်နေပြီနော်. ငါကြောက်လာပြီ..”
“ဒါဆို နင်နဲ့ငါ တစ်နှစ်သုံးဆို… ပြိုင်တူဆင်းပြီး စက်ဘီးကိုဆွဲထားရအောင်…”
“မရဘူးဟ… ငါ့ထမိန်က တုပ်နေတယ်…”
“အာ…”
ကျုပ်တို့စက်ဘီးရဲ့အရှိန်က အရှေ့က ဂီယာနဲ့ထိန်းဆင်းနေတဲ့ကားကို ဝီခနဲ ဖြတ်ကျော်သွားတယ်။ ကျုပ် မေဦးကို အနောက်နေ တင်းတင်းဖက်လိုက်တယ်။
“မေဦး… တစ် နှစ် သုံးဆို နင့်လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့…”
“မဖြစ်ဘူးထင်တယ်…”
“မဖြစ်ဘူးမလုပ်နဲ့ လူရော စက်ဘီးရော မြောင်းထဲကို ဒလိမ့်ခေါက်ကွေးကျသွားလိမ့်မယ်…”
အရှေ့ကမြောင်းက အုတ်ဘောင်တွေဘာတွေနဲ့ ကျလို့ကတော့ မသက်သာဘူး။ အခုနေရာက မြေသားမြောင်းပဲရှိသေးတာ ဒါကမှ အကျသက်သာအုံးမယ်။
“တစ်… နှစ်… သုံး..”
ကျုပ် မေဦးကိုနောက်ကဖက်လျှက် လမ်းဘေးကမြောင်းနှုတ်ခမ်းဆီကို စက်ဘီးခြေနင်းကိုကန်ပြီး ခုန်ချတယ်။ ကျုပ်က မေဦးနာသွားမှာစိုးလို့ ပက်လက်အနေအထားနဲ့ကျအောင် နောက်ပြန်ခုန်ချတာဆိုတော့ ကျုပ်က မြေကြီးပေါ်ကို ကျောနဲ့ကျပြီး မေဦးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ ကျုပ်ကတော့ ကျောရောခါးရော အီဆိမ့်သွားတာပဲ။ ပြီးတော့ အရှိန်နဲ့ ကုန်းဆင်းအတိုင်းလိမ့်တော့ မေဦးအပေါ်ကို ကျုပ်ကတစ်ပတ်လိမ့်သွားပြီး ကျုပ်အပေါကို မေဦးက တစ်ခါပြန်ရောက်ပြီးမှ ရပ်သွားတယ်။ ရပ်သွားတော့ မေဦးကို ကျုပ် ဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အား… ကျွတ် ကျွတ်… မေဦး နင်ဘယ်နားနာသွားသေးလဲ…”
“ငါ သိပ်မနာပါဘူးဟ… နင်အရမ်းနာနေလား… ဘယ်နားကနာတာလဲ…”
မေဦးလဲ ပြာပြာသလဲ ထကာ ကျုပ်ကိုထူပေးရင်း မေးရှာတယ် ကျုပ်လဲ မေဦးထူပေးတဲ့အတိုင်း ထထိုင်လိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ကျောမှာ ပေနေတဲ့ ဖုန်တွေကို သုတ်ပေးတယ်။
“ကျောတော့ နည်းနည်းနာသွားတယ်ထင်တယ်…”
“ထကြည့်အုံး… တခြားဘယ်နားတွေ နာသွားသေးလဲ… လာ ငါ့ကိုတွဲ…”
မေဦးက ကျုပ်လက်ကိုယူကာ သူ့ပခုံးကိုဖက်စေပြီး ကျုပ်ကိုထူတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို အားပြုပြီးထရပ်လိုက်ပေးမယ့် ကျုပ်ပြန်လဲကျသွားပြီး မေဦးလဲ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက်လေး။
“မရဘူးဟ… ခြေခေါက်သွားတယ်ထင်တယ်…”
“ပြစမ်း… ငါကြည့်အုံးမယ်…”
မေဦးက ကျုပ်ခြေထောက်ကိုကြည့်ပြီး လက်နဲ့လက်ညှိုးလေးနဲ့ ဖိကြည့်တယ်။
“လေဝင်သွားတာနေမယ်ဟ… လမ်းကျမှ ဆေးဝယ်ထည့်ရအောင်… စက်ဘီးရော…”
မေဦးပြောမှ ကျုပ်လဲ သတိရသွားပြီး စက်ဘီးကိုလိုက်ရှာကြည့်တော့ စက်ဘီးက ကျုပ်ကန်ထုတ်လိုက်လို့ လမ်းမအလယ် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ တုံးလုံးလဲနေတယ်။ တော်သေးတယ် နေ့လည်ခင်းကြီး ကားရှားတဲ့အချိန်မို့သာ တက်အကြိတ်မခံရတာ။ တစ်စီးစ နှစ်စီးစ ဖြတ်မောင်းသွားတဲ့ကားတွေကတော့ ကျုပ်နဲ့မေဦးကိုကြည့်သွားကြရင်း စက်ဘီးကိုတော့ ရှောင်မောင်းသွားကြတယ်။ မေဦးကလဲ ကျုပ်စက်ဘီးကိုမြင်တာနဲ့ ချက်ချင်းကုန်းထတော့ ကျုပ်လဲ ကုန်ကားကြီးတစ်စီး ကုန်အပြည့်နဲ့ မောင်းလာတာကို မြင်လိုက်တာနဲ့ မေဦးရဲ့လက်ကို ပြန်ဆွဲလိုက်တာ ကုန်းထနေတဲ့မေဦးလဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို ထပ်မံပြိုလဲကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ထပ်မံ ဆီးပွေ့ထားလိုက်တယ်။
“မေဦးရာ… နင့်ကိုစိတ်ပူနေရတာနဲ့ ငါနာနေတာတောင်မေ့တယ်… နင်ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်နေစမ်းပါ… ငါ့ဟာငါ စက်ဘီးကို ပြန်ယူခဲ့မယ်… ပြာယာကိုခတ်နေတာပဲ…”
ကျုပ်လဲ မနာတဲ့ ခြေတစ်ဖက်ကိုအားပြုကာ နာနေတဲ့ ခြေတစ်ဖက်ကို ထောက်ကြည့်တော့ နာပေမယ့်လဲ သည်းခံပြီးထောက်ကြည့်တော့ ထောက်လို့ရသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရပ်နိုင်သွားတော့ ဖြတ်သွားတဲ့ ကုန်ကား ဖြတ်သွားတာကိုစောင့်ကာ စက်ဘီးကိုထူပြီး ထော့နဲ့ထော့နဲ့ နဲ့လမ်းဖြတ်ကူးခဲ့တယ်။ မေဦးကိုကြည့်မိတော့လဲ ကျုပ်က သူ့ကိုစိတ်ပူလို့ မြည်တွန်တောက်တီးတာကိုပင် သူ့မှာ ပြုံးစစနဲ့ ကျေနပ်နေသလိုပဲ။ သူလဲ မြေကြီးပေါ်ပြုတ်ကျနေတဲ့ ကျုပ်တို့ရဲ့ဖုန်းတွေကို ပြန်လိုက်ကောက်နေတယ်။ ကျုပ်ဒီဘက်ကိုပြန်ရောက်လာတော့မှ မေဦးက ကျုပ်ဆီကိုရောက်လာတယ်။
“ပေးဖိုးတေ ငါတွန်းမယ်… နင် စက်ဘီးကိုကိုင်ပြီး လိုက်ခဲ့…”
ကျုပ်လက်ထဲက စက်ဘီးကိုယူကာ သူကအရှေ့ကနေ ခပ်ဖြည်းဖြည်းပဲတွန်းတော့ ကျုပ်လဲ စက်ဘီးရဲ့ နောက်ကထိုင်ခုံလေးကိုကိုင်ကာ သူနဲ့အတူ လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။ကျုပ်က မေဦးရဲ့ ကျောကုန်းမှာ နေတဲ့ ဖုန်တွေကို လမ်းလျှောက်ရင်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပုတ်ကာ ဖုန်ခါပေးနေမိတယ်။
“ဖိုးတေ… နင်ရရဲ့လား…”
“ရပါတယ်… နင်ရော တကယ်မနာတာ သေချာရဲ့လား…”
“တကယ်မနာပါဘူးဟ… ဟိုရှေ့နားမှာ ဆေးခန်းတွေ့ခဲ့တယ်… အဲ့မှာဝင်ပြီး ဆေးထည့်ရအောင်…”
“အေး ဝင်လေ…”
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ဆေးခန်းဝင်ပြီး ဆေးပြတယ်။ ဆရာဝန်က ခြေထောက်ရော၊ ကျောတွေ၊ ခါးတွေပါ ဆေးလိမ်းပြီး ခြေထောက်ကို ပတ်တီးတွေဘာတွေ သေချာစည်းပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ခြေထောက်ကို သိပ်မလှုပ်ရှားဖို့မှာလိုက်ပြီး သောက်ဆေးလဲ ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လဲ စက်ဘီးမနင်းနိုင်တော့ ဆိုင်ကယ် ကယ်ရီငှားပြီး ပြန်ရတယ်။ စက်ဘီးကိုတော့ ကယ်ရီသမားတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းကာ ကျုပ်တို့နဲ့အတူ စက်ဘီးကို နင်းလာ ခိုင်းခဲ့တယ်။ ဆိုင်ကယ်ကယ်ရီကို ဖြည်းဖြည်းမောင်းခိုင်းပြီး စက်ဘီးကို စောင့်ခေါ်ရတာပေါ့။ ကျုပ် ကျောင်း ဘယ်နှရက်လောက်ပျက်မလဲတော့ မသိသေးဘူး။ ဆရာဝန်ကတော့ နှစ်ရက် သုံးရက်နေရင် ကျောင်းတက်လို့ရပြီတဲ့။
(အခန်း ၂/၇)
ကျုပ်ကိုမေဦးကတွဲပြီး အိမ်ထဲဝင်တော့ မေမေက အံ့သြသွားတယ်။
“ဟယ် သား… ဘာဖြစ်တာလဲ…”
“စက်ဘီးလဲတာပါ မေမေရာ မတော်လို့ခြေခေါက်သွားတာ…”
“သားရယ်… စီးနေကြစက်ဘီးကိုပဲ လဲရတယ်… သမီးရော ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ…”
“သမီးဘာမှမဖြစ်ဘူး တီကေ… ဖိုးတေက အနာခံလိုက်လို့ပေါ့… မဟုတ်ရင် သမီးနာမှာ… ဖိုးတေကို မဆူနဲ့နော် တီကေ…”
မေဦးက ကျုပ်ပေးထားတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ကယ်ရီခတွေ ရှင်းပေးလိုက်ပြီး ကျုပ်ကို ဧည့်ခန်းက ခုံမှာထိုင်စေတယ်။
“သူ့သူငယ်ချင်းကို ဆူမှာစိုးတယ်ပေါ့လေ… သမီးလဲ အိမ်ရောက်ရင် မချိုက ဆူတော့မှာပဲ… မချိုက အိမ်ကိုတောင်ရောက်လာသေးတယ်… သမီး ဒီမှာများသားနဲ့ကစားနေလားလို့ လာကြည့်တာ… ပြန်လာရင်တွေ့မယ်လို့ ကြိမ်းသွားတယ်… ဟင်း ဟင်း…”
“ဟီး… ဆူပစေပေါ့တီကေရယ်… သမီးလဲ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးပြီပဲ… အဆူခံနိုင်ရမှာပေါ့… ဖိုးတေ နင့်ကိုငါ အခန်းထဲ တွဲပို့ပေးခဲ့မယ်… တီကေ မနိုင်မနင်းနဲ့ နင့်ကိုတွဲနေရအုံးမယ်…”
“ငါ့ဟာငါ တက်နိုင်ပါတယ်ဟ…”
“ဟဲ့… နင်ဆရာဝန်မှာတာ မကြားဘူးလား… အဲ့ခြေထောက်ကို သိပ် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမလုပ်နဲ့တဲ့ ဒါဆို နှစ်ရက် သုံးရက်နဲ့ ပျောက်မှာ… အပ်နဲ့ထွင်းရမှာကို ပုဆိန်နဲ့ထွင်းရအောင် မလုပ်နဲ့… ထ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးကိုနိုင်အောင်မပြောနိုင်တော့ မေဦးက ကျုပ်ကိုထူပေးတာကို ကျုပ်လဲသူ့ပခုံးကိုဖက်ပြီး ထလိုက်တယ်။ မေမေကတော့ ကျုပ်တို့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျုပ်ကို မေဦးက အိပ်ခန်းထဲတွဲပို့ပေးတော့ အခန်းထဲမှာ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။
“မေဦးရာ… ဗိုက်တောင် ပြန်ဆာလာပြီ… နင်ရော မဆာဘူးလား…”
“ငါလဲ ဆာနေပြီဟ… နင်ခဏစောင့် ငါထမင်းနဲ့ဟင်းကို ဇလုံထဲပုံခဲ့မယ် ငါတို့အတူစားတာပေါ့…”
မေဦးက ကျုပ်ပြန်ဖြေတာတောင်မစောင့်ဘဲ အခန်းထဲကထွက်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ ဇလုံတစ်လုံးထဲမှာ ထမင်းတွေကို ချဉ်ပေါင်ဟင်းရည် ရွှဲနေအောင်ဆမ်းပြီး ငပိရည်ကထပ်ဆမ်းကာ ငါးခူစင်းကောကြော်ထားတာကို ဘေးမှာပုံထားတယ်။ မြင်ရတာနဲ့တင် သွားရည်ယိုချင်စရာပဲ။ ကျုပ်နဲ့မေဦးလဲ ဇွန်းတစ်ယောက်တစ်ချာင်းကိုကိုင်ပြီး ဇလုံကိုအလယ်မှာချကာ မျက်နှာဆိုင် ထိုင်စားကြတာ ခေါင်းကိုမဖော်တော့ဘူး။ ခဏနေတော့ မေမေက ရေနွေးဗန်းလေးယူပြီး ကျုပ်တို့အနားမှာ ချပေးတယ်။ မေဦးကလဲ ကျေးဇူးတီကေဆိုပြီး ရေနွေးကြမ်းကိုငှဲ့ကာ ရေနွေးသောက်ရင်း ဆက်စားကြတယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်တို့ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး စားနေတာကို ပြုံးပြုံးကြီးထိုင်ကြည့်နေသေးတယ်။ ကျုပ်တို့ကလဲ တစ်ဇလုံနဲ့မလောက်လို့ နောက်တစ်ဇလုံပါ မေဦးက ထပ်သွားထည့်ရသေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ စားပြီးတော့လဲ ကျုပ်က အခန်းပြင်မထွက်နိုင်တော့ မေဦးရယ် ကျုပ်ရယ် မေမေရယ် သုံးယောက်သား ကျုပ်အခန်းထဲမှာပဲ ဒိုးဇက် ထိုင်ဆော့ကြတယ်။ မေဦးကတော့ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အန်တီချိုဆူမှာကိုတောင် မေ့နေသလားမသိပါဘူး။ ညနေ သုံးနာရီလောက်မှ မေဦးပြန်သွားတယ်။ မေဦးကလဲ လည်တယ်။ ကျုပ်တို့ပြန်ရောက်တုန်းက အဖေ့ကိုမတွေ့တော့ ကျုပ်အဖေနဲ့ သူ့အဖေ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ရောက်နေပြီဆိုတာသိတယ်။ အဲ့အချိန်ပြန်ရင် သူအဖေမရှိတော့ ပိုအဆူခံရမှာစိုးလို့ အဖေပြန်ရောက်မှ ပြန်သွားတာ။ သူ့အမေဆူရင်လဲ သူ့အဖေကို ကပ်ချွဲပြီး အကာအကွယ်ရတာပေါ့။ အဖေပြန်ရောက်လာလို့ မေဦးကအိမ်ပြန်သွားတော့ အဖေလဲ ကျုပ်ကိုလာကြည့်တယ်။ အဖေကမေးလို့ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြတော့ အဖေကလဲ ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်ကို မဆူတဲ့အပြင် ‘ကိုယ့်သူချင်းကို ဒီလိုပဲ စောင့်ရှောက် ရမယ်’ လို့ ပြောသွားတယ်။
အဖေကလဲ အိမ်မှာရှိနေ၊ ကျုပ်ကလဲ ငြိမ်ငြိမ်နေဖို့မှာထားလို့ ငြိမ်နေရတော့ မေမေ့အနားတောင် အရင်လိုမကပ်နိုင်တော့ဘူး။ ကြီးမားတဲ့ ဒဏ်ရာမဟုတ်တော့လဲ ရေတွေ ဘာတွေတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆင်းချိုးတာပဲ။ ရေချိုးတာကလွဲပြီး အဖေနဲ့ မေမေက ကျုပ်ကို အောက်မဆင်းခိုင်းတော့ဘူး။ ကျုပ်အခန်းထဲမှာ ရေနွေးတွေ ဘာတွေနဲ့ လက်ဖက်သုပ်တွေပါ မေမေက ကျကျနနပြင်ဆင်ပေးထားတော့ အပြင်မထွက်ရတာကလွဲရင် ကျုပ်က ဇိမ်တောင် ကျနေသေးတယ်။ အန်တီချိုနဲ့ ဦးသော်ဇင်လဲ ကျုပ်ဒဏ်ရာကို လာကြည့်ကြသေးတယ်။ မေဦးက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ပြောပြထားလို့ထင်တယ်။ ကျုပ်ကိုတော့ မဆူပါဘူး။ ကျုပ်မိဘတွေနဲ့တောင် စနောက်နေကြသေးတယ်။ ဦးသော်ဇင်က ကျုပ်စက်ဘီးကိုပြန်ပြင်ပေးမယ်ပြောတော့ ကျုပ်က တားပေမယ့် စက်ဘီးကို အိမ်ကိုယူသွားကြတယ်။ ညကျမှ မေဦးကို ကျုပ် ဖုန်းဆက်မေးကြည့်တော့ သူလဲ တော်တော်လေးအီဆိမ့်နေအောင် အန်တီချိုဆူတာ ခံလိုက်ရတယ်။ တစ်ညနေလုံးလဲ အိမ်အလုပ်တွေချည်း ဖိခိုင်းခံရတာတဲ့။ ဒါပေမယ့် နောက်နေ့မနက်ကတည်းက မေဦးက ကျုပ်ဒဏ်ရာကိုလာကြည့်ရင်း ကျုပ်အဖော်ရအောင် ကျုပ်နဲ့လာကစားပေးတယ်။ ဖုန်းနဲ့ဂိမ်းဆော့လိုက်၊ ဒိုးဇက် ဆက်လိုက်ပေါ့။ မေဦးကလဲ အိမ်ကို ခဏခဏလာ၊ အဖေကလဲ ရှိနေတော့ မေမေနဲ့ကျုပ်တောင် ကိုယ်ရှိန်သတ်ပြီး အလစ်မှာ မေမေ့အဖုတ်ကိုခဏကိုင်လိုက်၊ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးကို ခဏလာကိုင်လိုက်နဲ့ ဖြေသိမ့်ရုံလေးပဲရတယ်။
ဒီနေ့တော့ ကျောင်းဖွင့်ရက်။ လမ်းတော့ လျှောက်လို့ရနေပြီဆ်ုပေမယ့် နည်းနည်းနာနေသေးလို့ အဖေကပါ ဒီနေ့ကျောင်းမသွားခိုင်းဘူး။ မေဦးကလဲ ကျောင်းမသွားခင် ကျုပ်ဆီကိုလှည့်ဝင်ပြီး ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ နားလိုက်အုံးလို့ ပြောသွားတယ်။ အဖေလဲ ရုံးကိုသွားရော မေမေလဲ ကျုပ်အခန်းထဲကို ရောက်လာတော့တာပါပဲ။ ကျုပ်ကလဲ ဒီအချိန်ကို မျှော်နေတာပါဗျာ။ ဒါကြောင့် မေဦးပြန်သွားကတည်းက အတွင်းခံကိုချွတ်ပစ်ပြီး အခန်းထဲကစောင့်နေတာ။ ကျုပ်လဲ မေမေဝင်လာတာနဲ့ အိပ်ရာထဲမှာလှဲလိုက်ပြီး ကျုပ်ဘေးနားကို လက်ပုတ်ပြတော့ မေမေက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ဘေးမှာ ဝင်လှဲတယ်။ မေမေ့ကိုကျုပ်လက်မောင်းအပေါ်ခေါင်းအုံးစေပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ကြည့်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာနှစ်ခုနီးကပ်သွားကြပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းဆွဲစုပ်ကာ လျာချင်းကစားလျှက် နမ်းကြတော့တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကိုခြေတစ်ဖက် လှမ်းတင်ကာ ခွလိုက်သလို ကျုပ်ကလဲ မေမေပေါင်ကြားထဲကို ခြေတစ်ဖက်ထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကကိုင်ဆွနေသလို ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ဖင်တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ချေနေတယ်။ သားအမိနှစ်ယောက်လုံး အသက်ရှူသံတွေမြန်နေကြတယ်။ ကျုပ်လက်က မေမေ့နို့တွေဆီကိုရောက်သွားပြန်ရင်း ညှစ်နေမိပြန်တယ်။ ဒီကနေ့ကတော့ ကျုပ်တို့သားအမိပဲအိမ်မှာရှိတာဆိုတော့ စိမ်ပြေနပြေပလူးကြမှာ။ ဘယ်အခြေအနေအထိရောက်မလဲဆိုတာတော့ ကျုပ်လဲ မခန့်မှန်းနိုင်ဘူး။ ဘာပဲပြောပြော ကျုပ်ကတော့ မေမေ့အပေါ်မှာ တဏှာစိတ်နဲ့ တပ်မက်နေမိပြီ။ ကျုပ်နဲ့မေမေ အနမ်မရပ်ဘဲ ဆက်နမ်းနေကြဆဲ မေမေ့လက်က ကျုပ်ဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးထဲကို တိုးဝင်လာကာ ကျုပ်လီးကို တိုက်ရိုက်ကြီး ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ဒိတ်ခနဲတောင် ခုန်သွားရတယ်။ မေမေကတော့ ကျုပ်လီးကို တိုက်ရိုက်ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ရင်း ထုပေးနေပြီ။ ကျုပ်လက်ကလဲ မေမေ့နို့တွေ၊ ဖင်တွေနဲ့တင် မတင်းတိမ်တော့ဘဲ မေမေဗိုက်သားလေးတွေကို ပွတ်သပ် ဆင်းသွားရင်း မေမေ့အဖုတ်ဆီကို ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်တယ်။ အရင်လိုပဲ မေမေ့အဖုတ်က အရည်တွေစိုရွှဲနေတော့ ခဏပွတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သူ့ထဘီကိုဖောက်ကာ ကျုပ်လက်မှာပါ စိုလာပြီ။ ကျုပ် မေမေ့အဖုတ်ကိုပွတ်တာရပ်ပြီး မေမေ့ထဘီအရှေ့ပိုင်းကို ဆွဲတင်နေမိပြန်ပြီ။ မေမေများ ကျုပ်နဲ့နမ်းတာရပ်ပြီး သူ့ထဘီကိုလှန်တင်နေတာကို တားလိုက်လေမလားလို့ ရင်ခုန်မိပေမယ့် မေမေက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုသာ ဖိနမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို အဆက်မပြတ် ထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ထဘီက သူ့ပေါင်ရင်းလောက်အထိ လန်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ထဘီအောက်ထဲလက်ထိုးနှိုက်ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို တိုက်ရိုက် အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မထူမပါး အမွှေးကြမ်းကြမ်းလေးတွေနဲ့ မို့ဖောင်းနေတဲ့ မေမေ့အဖုတ်အုံကြီးရဲ့ နွေးထွေးမှုကို စတင်ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်က ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်နေကျအတိုင်း မေမေ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ယခင် ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်ခဲ့တာနဲ့ နှိုင်းယှဉ်လို့မရအောင် နူးညံ့တဲ့ မေမေ့အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ စိုအိနေတဲ့ မြောင်းကြားကြီးက ကျုပ်လက်တွေ မခွာနိုင်တော့ဘူး။ စိုစွတ်နေတဲ့ မေမေ့အဖုတ်မြောင်းကြီးက ကျုပ်လက်နဲ့ပွတ်ဆွဲလိုက်တိုင်း တပျစ်ပျစ်နဲ့ မြည်နေတာကြီးက ကျုပ်စိတ်တွေကို မထိန်းနိုင်အောင် ဖြစ်စေပြီ။ ကျုပ်လက်တွေက ချော်ကျိကျိ မေမေ့အဖုတ်ပေါ်မှာ အစိလေးကို ဖိပွတ်လိုက်၊ တပြင်လုံးကြီး အုပ်ပွတ်လိုက်၊ အဖုတ်မြောင်းကြီးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်လုပ်ရင်းက အခေါင်းပေါက်လေးထဲကို လက်ခလယ်လေး တစ်ဆုံးထိုးထည့်ပြီး ကလိကြည့်တော့လဲ မေမေ့အဖုတ်အတွင်းသားတွေရဲ့ ပိုမိုနူးညံ့မှုနဲ့အတူ ပွစိပွစိနဲ့ ညှစ်ပေးတာကို ခံစားမိတယ်။
“ပြွတ်… မေမေ့ကြောင်လေးက တအားငိုနေတာပဲ…”
“အင်းပေါ့…. သူ့ကို ဂျိုးလေးကမှ လာမနမ်းတာ ကြာနေတာကိုး…”
“ဒီနေ့တော့ တစ်နေကုန်နမ်းပစ်မယ်…”
“ကြည့်ရသေးတာပေါ့… သားဂျိုးက တစ်နေကုန်ခေါင်းထောင်နိုင်မလားဆိုတာ…”
“ဟီး… အခုတော့ မေမေ့ကြောင်လေးကို နမ်းချင်တယ်…”
“နမ်းပေါ့ နမ်းနေကျပဲဟာ… ဒီမှာမေမေ့ကြောင်လေး….”
မေမေက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်လီးဆီကို လန်တက်နေတဲ့ သူ့ထဘီအောက်ထဲကအဖုတ်နဲ့ တိုးကပ်လာတယ်။
“ဂျိုးကနမ်းချင်တာမဟုတ်ဘူး… သားက နမ်းချင်တာ…”
“အာ… ရွံစရာကြီးကို… သွား…”
“မရွံပါဘူး မေမေရ… ချစ်စရာကြီးပါ… သားကို မေမေ့ကြောင်လေးကို ပေးနမ်းနော်…”
ပြောရင်းနဲ့ မေမေ့ကိုယ်ပေါ်ကို ကျုပ်က လှိမ့်တက်လိုက်တယ်။ နဂိုကတည်းက မေမေ့အဖုတ်နဲ့ တစ်တန်းတည်းဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးက လန်တက်နေတဲ့ထဘီအောက်ထဲရှိ မေမေ့အဖုတ်ကို ဘောင်းဘီတစ်ထပ်တည်းခံပြီး ထိုးမိတော့တာပဲ။ မေမေကတော့ ထဘီလန်တက်နေတဲ့အတိုင်းပဲ ဒူးနှစ်လုံးကိုထောင်လျှက် သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကျုပ်ကို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“နမ်းချင်ရင်လဲ နမ်းကွာ… ပြီးမှ မေမေ့ကြောင်က ရုပ်ဆိုးတယ်လို့ မပြောနဲ့…”
“ပြွတ်… မေမေ့ကို ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
ကျုပ် မေမေ့ကို အနမ်းတွေပေးပြီးမှ မေမေ့ပေါင်ကြားမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ မေမေကတော့ ကျုပ်ကို ရီဝေဝေမျက်လုံးလေးနဲ့ အကဲခတ်သလို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ရဲ့ ပေါင်ရင်းနားက ထဘီကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်သွားအောင် ခါးအထိ လှန်တင်ပစ်လိုက်တယ်။ မေမေက အဖုတ်မွှေးတော့ မထူဘူး။ မပါးလွန်း မထူလွန်းတဲ့ အနေအထားနဲ့ အဖုတ်ပြင်ကြီးကလဲ ကျုပ်ခန့်မှန်းကြည့်ခဲ့သလို အကျယ်ကြီးပဲဗျ။ ဒူးထောင် ပေါင်ကားထားလို့ အဆီတစ်ဝင်းဝင်းနဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းက ဟပြဲပြဲလေးက တစ်ထွာလောက်များရှိမလားမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ် ရှင်းရှင်းဘွင်းဘွင်း မြင်ရတဲ့ ပထမဆုံးအဖုတ်ဆိုတော့ လှတယ်လို့တောင်ထင်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ။ ကျုပ်ရှစ်တန်းနှစ်က တီဒေဝီနဲ့ လိုးဖူးပေမယ့် အမှောင်ထဲမှာ ဘာကိုမှ မြင်ခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီလိုပဲ တီဒေဝီ ရေချိုးနေတုန်းမြင်ခဲ့ရတာလဲ လျပ်တပြက်လို ဖျပ်ခနဲ မြင်လိုက်ရတာမျိုးဆိုတော့ အခုလို သေသေချာချာ ကြည့်ခွင့်ရတာ မေမေ့အဖုတ်က ပထမဆုံးပါပဲ။ မေမေက သူ့လက်နဲ့ သူ့အဖုတ်ကို အုပ်လိုက်တယ်။
“မေမေ့ကြောင်ကိုကြည့်ပြီး ဘာတွေတွေးနေတာလဲ…. ဟင့်… ရုပ်ဆိုးလို့ မနမ်းချင်တော့ဘူးမလား…”
“မဟုတ်တာ မေမေကလဲ… မေမေ့ကြောင်လေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းလို့ ကြည့်နေတာ… ဒါပေမယ့် မေမေ့ကြောင်က ကြောင်လေးမဟုတ်ဘူး ကြောင်ကြီးခေါ်ရမှာ မေမေ့ရ… အကြီးကြီပဲ သားမျက်နှာလောက်တောင် ရှိလောက်တယ်… ဟီး… ဒါပေမယ် ချစ်တယ်… မေမေ့လက်ကြီးဖယ်ကွာ… ကြောင်လေးကိုမမြင်ရတော့ဘူး… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ ပြောရင်းနဲ့ သူ့အဖုတ်ကို အုပ်ထားတဲ့ မေမေ့လက်ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တော့ မေမေက သူ့လက်ကိုဖယ်ပေးတယ်။ ကျုပ် မေမေ့အဖုတ်ပြင်တစ်ခုလုံးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ နေရာအနှံ့ကို လိုက်နမ်းပစ်တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ဆက်တည်းလိုပဲ မေမေ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း အောက်ကနေစပြီး အစိလေးအထိ ယက်တင်လိုက်တယ်။
“ရှီး… သားလေးရယ်…”
ဆက်ပြီးတော့ မေမေ့အစိချွန်ချွန်လေးကို ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တော့ မေမေ့ဖင်ကြီးက လေပေါ်ကိုမြောက်တက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ မြင်ဖူးတွေ့ဖူးတဲ့ ရုပ်ရှင်တွေထဲကအတိုင်း မေမေအဖုတ်ကို ယက်ပေးတော့တယ်။ မေမေ့အစိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ယက်လိုက်၊ မေမေ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ သူ့အဖုတ်ကို လက်နဲ့ဖြဲကာ အတွင်းသားလေးကို လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ လန်နေတဲ့ အဖတ်လေးတွေကိုဆွဲစုပ်လိုက်၊ အခေါင်းပေါက်လေးထဲသို့ လျာကိုချွန်ပြီးထိုးထည်လိုက် လုပ်ပေးတာ မေမေလဲ ပိုပြီး ညည်းသံက ကျယ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေညည်းသံပိုထွက်လာလေ သူ့အဖုတ်ကိုယက်ရတာ ပိုအားရှိလာလေပဲ။ မေမေ့ကို ပိုပြီး ကောင်းစေချင်လာတော့ သူ့အစိလေးကို လျာဖျားနဲ့ ကစားပေးရင်း ကျုပ်ရဲ့ လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကိုပါစစ်ကူခေါ်ပြီး မေမေအခေါင်းပေါက်လေးထဲကို ကလိပေးလိုက်တယ်။ မေမေ့ဖင်ကြီး လေထဲမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကလဲ ညည်းရင်း ကျုပ်ခေါင်းက ဆံပင်တွေကိုလဲ အဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာ ထိုးဖွနေတော့တယ်။
“အူး… ရှီး… ဟင်း… သားလေးရယ်… ဟူး… စစ်… လုပ်တတ်လိုက်တာကွာ… အင်း… ဟင်း… မေမေ မ ရ တော့ ဘူးးးးး… ရှီး… အာ့… ဟားးးးး….”
မေမေ့ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ လေထဲမြောက်နေတဲ့ သူ့ဖင်ကြီးလဲ အိပ်ရာပေါ်ကို ပြန်ပြုတ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်ခေါင်းကိုလဲ သူ့ပေါင်တွေနဲ့ညှပ်ထားပြီး အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ အပြာကားတွေထဲကလို ပြီးသွားတာ သိလိုက်ရတော့ သူ့အဖုတ်ထဲကလိနေတဲ့ ကလိနေတဲ့ လက်ကိုဖယ် လိုက်ပြီး မေမေ့ပေါင်ကို ဆွဲကားလိုက်ကာ မေမေ့ အဖုတ်ဝကနေ ဖင်ကြားအထိ စီးကျနေတဲ့ ဖြူဖြူပျစ်ပျစ် စီးကြောင်းလေးကို လျာနဲ့လိုက်ယက်ပြီး အရသာခံနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မေမေက ကုန်းထလာပြီး ကျုပ်ကိုပါ ထူလိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်လျှက် တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက် ပြုံးပြီး ကြည့်နေကြတယ်။ မေမေက ကျုပ်ပါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ရွရွပွတ်ရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းတယ်။
“ပြွတ်… လုပ်တတ်လိုက်တာ သားရယ်… မေမေအရမ်းကို ကောင်းသွားတာပဲ… သားကဒါတွေ ဘယ်လိုလုပ်တတ်နေရတာလဲ… ဟင် လူပျိုလေး…”
“ဟီး… သားလဲ အင်တာနက်က မြင်ဖူးသလို လုပ်ကြည့်တာပါ… မေမေကြိုက်ရင် နောက်လဲ အမြဲ လုပ်ပေးမှာပေါ့… ဒါနဲ့ မေမေက တစ်ခါမှ ကြောင်လေးကို အနမ်းမခံဖူးဘူးလား…”
“မခံဘူးပါဘူးရှင့်… မေမေ့သားလေးနမ်းပေးတာ ပထမဆုံးပါပဲ ခစ် ခစ်… မေမေတော့ သားကို အရမ်းကို ပိုချစ်သွားပြီကွာ… ပြွတ် ပြွတ်….”
“ပြွတ်…. သားလဲ မေမေ့ကို အရင်ကထက် အများကြီး ပိုချစ်တယ်…. ပြွတ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့မေမေ အနမ်းယဉ်ကြောမှာ ခဏတာ ထပ်မံမြောသွားကြပြန်တယ်။
“ဒီတစ်ခါ မေမေ့အလှည့်နော်…. မေမေ့သားရဲ့ ဂျိုးလေးကို မေမေနမ်းပေးမယ်… သား အိပ်ရာပေါ် လှဲလိုက်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့အလိုကျ အိပ်ရာပေါ်ကို ပက်လက်လှဲချလိုက်တော့ မေမေက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက ဘောင်းဘီသား အပျော့လေးထဲက မိုးပေါ်ကို ထောင်တက်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေကျုပ်ကို အပြာကားတွေထဲကလိုများ လီးစုပ်ပေးတော့မှာလားလို့ ရင်ခုန်နေမိတယ်။ မေမေက ဘောင်းဘီထဲက ထောင်တက်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်နေပဲ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကုန်းနမ်းလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ပေါင်လယ်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါ ကျုပ်ရှက်ရမယ့် အလှည့်ပေါ့။ ကျုပ်ရဲ့ မိုးမျှော်ကာ အလံတိုင်လို မတ်မတ်ကြီးထောင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို မေမေက သေချာစိုက်ကြည့်နေရင်း ကျုပ်လီးအရင်းပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“မေမေ့ကိုကျတော့ ပြောတယ်… သားကျတော့ရော ဒါလားဂျိုးလေး… ဂျိုးကြီးဖြစ်နေပြီ ဟွန့်… နည်းတာကြီးမဟုတ်ပါလား ကိုင်ရတာလက်တစ်ပြည့်ပဲ… ပူနွေးပြီးမာတောင်နေတာပဲကွာ… ခေါင်းကြီးကလဲ ကားနေတာပဲ… ခစ် ခစ်…”
“မေမေကလဲ…”
မေမေက ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာကိုင်ကြည့်ပြီး ပြောနေတော့ စိတ်ထဲရှက်သလိုဖြစ်သွားတယ်။
“ဒါပေမယ့် ရုပ်မဆိုးဘူး ချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ် သားရဲ့… မေမေတော့ မေမေ့သားရဲ့ဂျိုးကြီးကိုလဲ ချစ်သွားပြီကွာ… ပြွတ်…”
“ရှီး… မေမေရယ်..”
မေမေက အရင်ဆုံး ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို ပြွတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ကြည်နူးမှုနဲ့အတူ ညည်းမိတယ်။ ပြီးတော့ မေမေက ကျုပ်လီးကိုလှန်ပြီး အရင်းကနေ အဖျားအထိ သူ့လျာနဲ့ယက်တင်ပြီးတော့ လီးဒစ်ဖူးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်ပြီး လျာလေးနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခါးကော့တက်သွားတယ်။ တီဒေဝီ စုပ်ပေးခဲ့တဲ့အချိန်က ငယ်သေးတော့ ကျုပ်လဲ အရသာသေချာ မခံတတ်ခဲ့ဘူး။ အခုတော့ ကိုယ့်အမေအရင်းက ကိုယ့်လီးကို လင်းလင်းချင်းချင်း မနက်ခင်းကြီးမှာ စုပ်ပေးနေတာကိုကြည့်ပြီး အရမ်းကို စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးအရင်းကို လက်လေးနဲ့ထုပေးရင်း ကျုပ်ဘောကို လက်နဲ့ဖွဖွဆုပ်ပေးကာ လီးချောင်းကြီးကိုလဲ သူ့ပါးစပ် ထိုးထည့်လိုက်တာ မေမေ့လက်ထဲမှာတစ်ဝက် မေ့မေ့ပါးစပ်ထဲမှာတစ်ဝက်နဲ့ ကျုပ်လီးက ပျောက်သွားတယ်။ မေမေက ပါးလေးခွက်အောင် စုပ်ပေးရင်း ခေါင်းလေးနှိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ ကစားပေးတော့ ကျုပ်လဲ ကောင်းလွန်းလို့ မေမေ့ပါးစပ်ကို လီးနဲ့ ကော့ထိုးနေမိတယ်။ ကျုပ်ဖင်လဲ မေမေ့တုန်းကလိုပဲ လေထဲမြောက်နေပြီပေါ့။ မေမေကလဲ လက်ကအထုမပျက်ဘဲ ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ ဒစ်ဖူးလေးကိုလျာနဲ့ကစားပေးလိုက်၊ လီးကိုဆွဲစုပ်လိုက်၊ လဥကို ဆွဲစုပ်လိုက်ုပ်ပေးတာ ကျုပ်မှာ အဆက်မပြတ် ညည်းရင်း ခါးကော့ပေးရုံသာ တတ်နိုင်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံးလဲ မေမေ့သွားရည်တွေနဲ့ ရွဲလို့။
“အား ရှီး… မေမေရယ်… အရမ်းကောင်းတယ်… ကောင်းလိုက်တာ… အူး….”
“ပြွတ်… ပလွတ်… အွင်း… ပလပ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ရှီး… မေမေ… မရတော့ဘူး သားထွက်တော့မယ်… အား… ရှီး…”
ကျုပ်ရဲ့ ဒုတိယမြောက် ပထမအကြိမ်လိုဖြစ်နေတာဆိုတော့ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လီးထဲက သုက်ရည်တွေက အပြင်ကိုပန်းထွက်ချင်လို့ လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်ဆိမ့်တက်လာတယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်ရမှာအားနာလို့ လှမ်းပြီးသတိပေးလိုက်သေးပေမယ့် မေမေကတော့ ကျုပ်လီးကို အရင်းကကိုင်ကာ သူ့ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ထားပြီး အားရပါးရ စုပ်နေဆဲ။ ကျုပ်လဲ မရတော့ပြီမို့ မေမေ့ပါးစပ်ကို ကော့ထိုးရင်း သုက်ရည်တွေကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထုတ်မိတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ထွက်လာသမျှသုက်ရည်တွေကို မေမေက မျိုချပစ်နေတာ မြင်ရတော့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးမိသလို မေမေ့ကိုလဲ ပိုချစ်သွားတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးထဲက သုက်ရည်တွေကို မေမေက တစ်စက်မကျန်အောင် စုပ်ယူသောက်သုံးပြီးမှ သု့ပါးစပ်ထဲက ကျုပ်လီးကို ပြန်ထုတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့လက်ကိုဆွဲကာ ခေါ်လိုက်တော့ မေမေက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တွားတက်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကိုရောက်တာနဲ့ မေမေ့ကိုယ်လုံးကိုကျစ်နေအောင်ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်ထားတဲ့ မေမေ့နှုတ်ခမ်းကိုလဲ မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းလိုက်မိတော့တယ်။
“ပြွတ်… အွင်း… မေမေရယ်… မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… မေမေ့ရဲ့သားဖြစ်ရတာ အရမ်းကံကောင်းတယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မေမေလဲ သားလို လိမ္မာပြီး အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ သားမျိုးရတာ ကံကောင်းတာပါပဲ… သားကိုလဲ မေမေအရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ပြွတ်…”
ကျုပ် နဲ့မေမေ ထပ်လျှက်ကြီးနဲ့ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ကာဖက်ထားပြီး နမ်းနေကြတော့ တစ်ချီပြီးထားတဲ့ ကျုပ်လီးတောင်မှ ပြန်ပြီးမာလာပြီ။
“ပြွတ်… သားရဲ့ချိုးက ခေါင်းထောင်လာပြန်ပြီကွာ… ခစ် ခစ်…”
“မေမေ့ကြောင်လေးကို သားပဲနမ်းလိုက်ရပြီး သူကမှ မနမ်းလိုက်ရတာကိုးမေမေရ…”
“ဟွန်း… ပြီးမှ နမ်းတော့ကွာ… မေမေဟင်းချက်ရအုံးမယ်… နော်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မေမေကလဲ… ဂျိုးလေးနဲ့မနမ်းရလဲ မေမေ့ကို ဒီလိုဖက်ထားရတာ မလွှတ်ချင်ပါဘူး… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အဲ့လို မဆိုးနဲ့ကွာ… မေမေဟင်းချက်တာ ဘာမှမကြာဘူးရယ်… နာရီဝက် လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ပဲ ကြာမှာ… ပြီးရင် ပြန်လာခဲ့မယ်… အဲ့ကြမှာ ကြိုက်သလိုဖက်… ကြိုက်သလိုနမ်း… ကြိုက်တာနဲ့နမ်းကွာ…”
“အင်းပါ… မေမေ့ကို ချစ်လို့ မေမေ့စကားနားထောင်တာ သိလား… သားက မေမေ့ကို ဖက်ထားတာ မလွှတ်ပေးချင်တော့ဘူး…”
“အမလေး… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… စိတ်ချ မေမေပြန်လာခဲ့မယ်… မေမေလဲ သားရင်ခွင်ထဲမှာပဲ နေချင်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… ခဏစောင့်အုံးနော်…”
“ဟုတ်…”
မေမေက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ရဲ့ ဘောင်းဘီထဲ ပြန်မထည့်ရသေးတဲ့ တောင်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျုပ်လီးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သေးတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်စရာကြီးကွာ… ချက်ချင်းကို ပြန်ထောင်လာတာပဲ… ခဏစောင့်နော် ဂျိုးလေး.. ပြီးမှ ကြောင်လေးကို တစ်ဝနမ်းတော့… ခစ် ခစ်… သားလေး လိုက်မလာနဲ့နော်… မသက်သာလို့ ခြေထောက်ကပြန်နာလာပြီး နောက်နေ့ကျောင်းမတက်နိုင်ရင် မေဦးက မေမေ့ကို ဆူနေအုံးမယ်… ခစ် ခစ်…”
“အင်းပါ မေမေရဲ့…”
မေမေက မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ထဘီကိုပြင်ဝတ်တော့ ကျုပ်လဲ မေမေထဘီဝတ်တာကို သေသေချာချာ ကြည့်နေလိုက်သေးတယ်။ မေမေကတော့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ မျက်စောင်းထိုးပြီး သူ့ဖင်ကြီးတွေလှုပ်ခါလျှက် လမ်းလျှောက်ထွက်သွားတယ်။ မေမေ ကျုပ်နဲ့ လိုးမိသွားမှာစိုးလို့ ရှောင်ထွက်သွားတာလားလို့ တွေး မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေက ပြန်လာမယ်ဆို လာကို လာမှာပါ။ ကျုပ်လဲ ထထိုင်ကာ ဖုန်းကြည့်ရင်း အချိန်ဖြုန်းနေလိုက်တော့တယ်။
(အခန်း ၂/၈)
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုစောင့်နေရင်းနဲ့ ဖုန်းကြည့်ရင်း ခြေထောက်ကိုလဲ အခန်းထဲမှာ ကျင့်ပြီးလျှောက်ပေးရတယ်။ နာတော့မနာတော့ပါဘူး။ မေမေတို့ကသာ စိတ်ပူပြီး နားခိုင်းနေတာ။ အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ တီဒေဝီ့ဆီက ဖုန်းဝင်လာတော့ ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို… တီဒေဝီ…”
“အင်း… သဲခြေထောက်က သက်သာရဲ့လား…”
“သက်သာပါတယ် တီဒေဝီရဲ့… အခုတောင် လမ်းလျှောက်ကြည့်နေတာ မနာပါဘူး…”
“ဒီနေ့ ကျောင်းမသွားဘူးပေါ့… ဟုတ်လား…”
“အင်းလေ… မေမေက သေချာအောင် တစ်ရက်နားလိုက်အုံးတဲ့…”
“အင်းပေါ့…. သက်သာတယ်ဆိုပြီး အရမ်းတွေလျှောက်သွားမနေနဲ့အုံး… တော်ကြာ ပြန်နာအုံးမယ်… ကျောင်းသွားရင်လဲ မေဦးနဲ့အပျော်လွန်ပြီး ပြေးလွှားမနေနဲ့အုံး…”
“မေဦးလား… အားကြီးပြေးလို့ရမှာပေါ့…. ကျောင်းမသွားဖို့လဲ သူပဲ မေမေတို့ကို ပြောတာလေ…”
“ခစ် ခစ်… ဘာပဲပြောပြော မေဦးလေးက သဲကိုတော့ ဂရုစိုက်သားပဲ…”
“ဆရာလုပ်တာလဲ ထည့်ပြောအုံးလေ တီဒေဝီရဲ့…”
“ခစ် ခစ်… ဟုတ်ပါပြီး… မတွေ့ဘဲ နေနိုင်တာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့… ဒါပဲနော်… တီလေး လုပ်စရာရှိသေးတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ တီဒေဝီ…”
တီဒေဝီလဲ ဖုန်းချသွားတယ်။ အင်း… တီဒေဝီပြောတာလဲ ဟုတ်သလိုလိုပဲ။ အခုလို တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေတော့ မေဦးကို သတိရမိသား။ သူသာရှိရင် ကျုပ်မှာ ပျင်းချိန်တောင်မရဘူး။ ကျုပ် တွေးနေရင်း လမ်းလျှောက်နေရင်းပဲ မေမေက အခန်းထဲဝင်လာတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ… ခြေထောက်ကနာသေးလား…”
“မနာတော့ပါဘူးမေမေရဲ့… မနက်ဖြန်တော့ ကျောင်းသွားလို့ရပါပြီ…”
“အင်း… ဒီနေ့တော့ နားလိုက်ပါ…”
မေမေက ကျုပ်ဆီကိုလျှောက်လာတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်ထဲမို့ ပြန်ပျော့သွားတဲ့လီးက မေမေ့ကိုဖက်လိုက်တာနဲ့ ပြန်တောင်လာတယ်။ မေမေ့ကိုနမ်းရင်း မေမေ့ဖင်တွေကိုဆုပ်နယ်တော့ မေမေလဲ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းပြန်ဖက်ရင်း သူ့အဖုတ်ကို ကျုပ်လီးဆီကို ကော့ပေးနေတယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ ကျုပ် မေမေ့ကို အိပ်ရာဆီကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ ပြောပြီးသားဆိုတော့ စကားတစ်ခွန်းမှမပြောတော့ဘဲ လုပ်စရာရှိတာကို တန်းပြီးလုပ်ဖို့ပဲ စိတ်စောနေကြတော့တာ။ မေမေ့ကိုနမ်းရင်းနဲ့ အိပ်ရာပေါ်ထိုင်စေပြီးမှာ မေမေကိုယ်ပေါ် ထပ်လျှက် လှဲချလိုက်တယ်။ ကျုပ်က မေမေ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက် ဖက်ထားရင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကားဆိုတော့ ကျုပ်က မေမေ့ပေါင်ကြားထဲမှာ ရောက်နေတာ။ မေမေ့အဖုတ်ကိုလဲ ကျုပ်လီးက ကွက်တိထောက်နေတော့ နမ်းရင်းနဲ့ မေမေ့အဖုတ်ကို လီးနဲ့ညှောင့်နေလိုက်တယ်။ မေမေ့က ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီထဲကလီးကို တစ်ဖက်နဲ့ လာကိုင်ပြီး ဘောင်းဘီကိုလျောချကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ကိုဖက်ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ မေမေထဘီကို ဖြည်ကာ အောက်သို့တွန်းပို့ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို စမ်းလိုက်တော့ မေမေ့အဖုတ်က အရည်တွေရွှဲနေတုန်းပဲ။
“မေမေ့ကြောင်လေးက ငိုနေပြန်ပြီ…”
“မေမေ့ကြောင်လေက သားနဲ့ဆို အမြဲငိုနေတာပါဆိုမှ… သားဂျိုးကလဲ ခေါင်းထောင်နေတာပဲကို…”
“သားဂျိုးနဲ့ နမ်းမယ်နော်…”
“အင်း…. နမ်း… ဒီမှာ မေမေ့ကြောင်လေး… သားဂျိုးနဲ့ စိတ်ရှိလက်ရှိနမ်းစမ်း…”
မေမေက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်ကဖြည်ထားလို့ ထဘီကျွတ်နေတဲ့အတိုင်း သူ့အဖုတ်တည့်တည့်ပေါ်မှာ ချိန်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးကိုလှုပ်ပြီးညှောင့်တော့ မေမေ့အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီး အသားအတိုင်း ပွတ်မိနေကြပြီ။ မတူတာတော့ လုံးဝကို မတူတာဗျ။ မေမေ ကျုပ်လီးကို ထုပေးတာ၊ မေမေ ကျုပ်လီးကိုစုပ်ပေးတာ၊ မေမေ့အဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကထိုးရတာထက် အခုလို မေမေ့အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီး အသားချင်းပွတ်ထိုးနေရတာက အဆပေါင်းများစွာ ကောင်းလွန်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုနမ်းရင်း ခါးကိုမြှောက်မြှောက်ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို ပွတ်ထိုးညှောင့်နေလိုက်တယ်။ မေမေ့ပေါင်တွေက ပိုကားလာပြီး မေမေ့အဖုတ်ကြီးက ကော့တက်လာတာ သတိထားမိတယ်။ ဒီပုံစံဆိုရင်တော့ ကျုပ်လီးက မေမေ့ဖုတ်ထဲ တစ်ချက်ချက်မှာ ဝင်သွားတော့မှာပဲ။ မေမေကလဲ ခါးလေးပါကော့ပြီး ဖင်လှုပ်ကာ ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်နဲ့ မတည့်တည့်အောင် လိုက်ချိန်ပေးနေသလိုပါပဲ။ ကျုပ်က အပေါ်ကနေလီးနဲ့ညှောင့်တာကို မေမေ့အဖုတ်က ကျုပ်လီးကို ချိန်သီးဖမ်းသလို အောက်ကနေလိုက်ဖမ်းနေတာ့ တစ်ချက်မှာ ကျုပ်လီးအ မေမေ့အဖုတ်ပါက်ထဲ ဒစ်ဖူးသာသာလောက်အထိ ဗျစ်ခနဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ တကယ်တော့ ကျုပ်ကလဲ မေမေအဖုတ်နဲ့ ပွတ်ရရုံတင်အားမရလို့ မေမေ့အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုဝင်ငြား မှန်းပြီး ထိုးနေခဲ့တာပါ။ နှစ်ဦးစလုံးက ဆန္ဒရှိလို့ မတည့်တည့်အောင် လိုက်ချိန် လိုက်ထိုးနေတော့လဲ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးက စွပ်ခနဲ တိုးဝင်သွားတော့တာပေါ့။ မေမေ့အဖုတ်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ဆီးပြီးညှစ်ထားသလိုပါပဲ။ ကျပ်ကျပ်စီးစီးလေး ဖြစ်နေတယ်။ မေမေ့ အဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးကတိုးဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ဝင်သလောက်နဲ့ရပ်ထားပြီး မေမေနဲ့နမ်းတာရပ်ပြီး မေမေ့မျက်နှာကို အထိတ်တလန့်နဲ့ ကြည့်မိတယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်းက ရီဝေဝေလေး ပြန်ကြည့်နေတယ်။
“ဝင်… ဝင်… ဝင်သွားပြီမေမေ…”
“အင်း… သားက မဝင်စေချင်ဘူးလား…”
“ဝင်စေချင်ပါတယ်… ဝင်ချင်လို့လဲ မတည့်တည့်အောင် လျှောက်ထိုးနေမိတာ…”
“အင်းလေ… မေမေကလဲ ဝင်စေချင်လို့ အောက်ကနေ တည့်အောင် လိုက်ချိန်ပေးနေတာပေါ့…”
“ဒါပေမယ့် သားတို့က…”
“ဘာလဲ… မေမေနဲ့သားက သားအမိမို့ သားလီးက မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို လိုးလို့မရဘူးလား…”
ဟာ… ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် မေမေ့ပါးစပ်ကနေ လီးတွေ၊ စောက်ဖုတ်တွေအပြင် လိုးဆိုတဲ့စကားလုံးကိုပါ သုံးပြီးပြောလာတယ်။
“အဲ့လိုပဲ မဟုတ်ဘူးလား မေမေ…”
“သူများတွေအတွက်တော့ ဟုတ်ချင်ဟုတ်မှာပေါ့… မေမေ့အတွက်တော့ မဟုတ်ဘူး… သူစိမ်းယောက်ျားကတောင် မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးလို့ရသေးတာ… မေမေ့သားက မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ဘာလို့ လိုးလို့မရရမှာလဲ… သားက မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ပိုတောင်လိုးသင့်သေးတယ်… မဟုတ်ဘူးလား…”
ပြောရင်နဲ့ မေမေက ကျုပ်ကို ဖင်ကနေကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်ဆီဆွဲချနေတော့ ကျုပ်လီးကလဲ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို တစ်ဝက်လောက်အထိ ဝင်နေတဲ့အပြင် ကျုပ်ကလဲ အငြိမ်မနေဘဲ ဝင်သလောက်ကို နှဲ့လိုးနေသလို မေမေကလဲ ခါးလေးကော့ကာ အောက်ကနေ နှဲ့လိုးနေတယ်။ ဒီလောက်နဲ့ကို အရမ်းကောင်းနေပြီ။ ဒါပေမယ့် မေမေပြောတဲ့ သူစိမ်းယောက်ျားဆိုတာကို ကြားမိသွားတော့ မေမေ့ကို နှမြောသလို အူတိုသလိုနဲ့ ကျုပ်မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားတယ်။
“ဟမ်… ဘယ်သူစိမ်းယောက်ျားက မေမေ့ကို လိုးလို့လဲ…”
“သား အဖေလေ… ခစ် ခစ်…”
“အာ… ဒါက မေမေလက်ထပ်ထားတဲ့ယောက်ျားပဲဟာ လိုးမှာပေါ့…”
“ခစ် ခစ်… မျက်နှာကြီးကလဲ ဖြစ်ပျက်သွားလိုက်တာကွာ… ဘာလဲ အူတိုသွားတာလား… ခစ် ခစ်…”
“အင်း… အရင်ကတော့ ဘယ်လိုနေမယ် မသိပေမယ့်… အခုကျတော့ မေမေ့အဖုတ်ကို တခြားတစ်ယောက်ကလိုးမှာတွေးကြည့်ရင် ရင်ပူတယ် မေမေရ…”
“ခစ် ခစ်… စိတ်ချပါကွာ… မေမေက သားအဖေလီးအပြင် ဘယ်လီးနဲ့မှ အလိုးမခံပါဘူး… ဟောဒီသားလေးရဲ့ လီးနဲ့ပဲ အလိုးခံမှာ… ခစ် ခစ်…”
“ဘာလို့လဲ…”
“မေမေမွေးထားတဲ့ မေမေ့သားလီးမို့ကို အလိုးခံချင်တာ… သားကရော မေမေ့ကို ဘာလို့ လိုးချင်နေတာလဲ…”
“အစကတော့ မေမေနဲ့ အနီးကပ်နေရတာကြောင့် ဒီစိတ်ဖြစ်လာတယ်ထင်တာ… သေသေချာချာ စဉ်းစားကြည့်ရင် မေမေ့ကိုမြင်တိုင်း လီးကထောင်နေတာ… သားလဲ ကိုယ့်အမေမို့ လိုးချင်နေတာထင်တယ်…”
“ခစ် ခစ်… ဒါဆို အခုဘာလုပ်မှာလဲ… မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို သားလီးကလဲ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေပြီ… မေမေ့ကို လိုးမှာလား… ဒါမှမဟုတ် သားလီးကို မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး မေမေတို့ ဒီလောက်နဲ့ ရပ်ကြမလား… မေမေ့ကိုလိုးမိလို့ သားနောင်တရမယ်ဆိုရင်တော့ မလိုးပါနဲ့…”
မေမေ့မေးခွန်းကို ကျုပ်နှစ်ခါပြန် စဉ်းစားစရာမလိုပါဘူး။ ကျုပ် မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးချင်နေတာ သေချာတာပေါ့။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကဘာကို နောင်တရ ရမှာလဲ။ မေမေကိုယ်တိုင် လိုလိုလားလားနဲ့ စိတ်တူကိုယ်တူ သားအမိတွေ လိုးကြတာပဲ၊ မေမေ့ပုံစံက ကျုပ်နဲ့အလိုးခံမိလို့ နောင်တရမယ့်ပုံစံမှ မဟုတ်တာ။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ကို မုဒိန်းကျင့်မိတာမှမဟုတ်တာ။ ကျုပ် မေမေ့အမေးကို ပါးစပ်နဲ့မဖြေတော့ပဲ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ကျုပ်လီးကို တစ်ဆုံးဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တယ်။
“အမေ့… ရှီး…”
“မေမေနာသွားလား…”
“အင်း… မပြောမဆိုဆောင့်ထည့်လိုက်လို့ နည်းနည်းအောင့်သွားတာ… သားလီးကလဲ ကြီးတာကိုး….”
“အုံဖွနော် ကြောင်လေး… ဟီး… သားက မေမေ့ကို လိုးတော့မယ်လို့ အဖြေပေးလိုက်တာပါ မေမေရ… မေမေ့ကို အခုလဲလိုးမယ်… နောင်လဲ လိုးမယ်… လူလစ်တိုင်းလိုးမယ်… သိလား…”
“ဒီလိုမှပေါ့ မေမေ့သားလေးရယ်… လိုးတော့သားရယ် မေမေ့သားလီးနဲ့ မေမေ အလိုးခံချင်လှပြီ… မေမေ့ကို သားစိတ်ရှိသလို လိုးပေးစမ်းပါ…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို တကယ်လိုးတော့မယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ပါင်ရင်းက ဘောင်းဘီက မလွတ်မလပ်နဲ့မို့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးစွပ်လျှက်အတိုင်း ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ပြေလျော့နေပြီးသား သူ့ထဘီကို ချွတ်နေတော့ ကျုပ်လဲ ကူချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေရော ကျုပ်ရော အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းလို့ ဖင်ပြောင်တွေဖြစ်ကုန်ပြီ။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးကွေးကာ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့လီးကို တစ်ဝက်သာသာလောက်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထိုးထည့်လိုက်နဲ့ ပုံမှန်လေး တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ မေမေ့စောက်ဖုတ်က စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ညှစ်နေတာ အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ မေမေ့စောက်ဖုတ်က အရည်တွေ မတရားရွှဲနေတော့ လီးအဝင်အထွက်ကလဲ တစ်စတစ်စ ပိုချောမွေ့လာတယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ မေမေရယ်…”
“မေမေလဲ အရမ်းကောင်းတယ် သားရယ်… သားလီးကြီးက အရသာရှိလိုက်တာကွာ… အင်း….ဟင်း… သား စိတ်ရှိလက်ရှိသာလိုးနော်… မေမေခံနိုင်တယ်…. အင်း ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ လိုးရတာ အရှိန်ရလာလေ လိုးတဲ့အရှိန်က ပိုမြန်လာလေဆိုသလို မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ခပ်သွက်သွက်ကြီးကို လိုးနေတော့တာ။ မေမေကလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။
“အင်းဟင်း… သားရယ်… လိုး… မေမေ့စောက်ပက်ကို သားလီးနဲ့ တအားလိုး… ဆောင့်… ဆောင့်… ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မေမေရယ်… မေမေ့စောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း… မေမေ သား ပြီးတော့မယ်ထင်တယ်…”
“ပြီးလိုက်သား… မေမေ့စောက်ပက်ထဲ သားလရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်… ဆောင့် ဆောင့်…”
ကျုပ်အတွက် ဒုတိယမ္ပိ ပထမဆုံးအကြိမ် စောက်ဖုတ်ပြန်လိုးရခြင်းလဲဖြစ်၊ လိုးနေရတာကလဲ ကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့စောက်ဖုတ်ဆိုတော့ စိတ်က ဘယ်လိုမှ တင်းမထားနိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာလေ မေမေ့ကို ပစ်ဆောင့်လိုးလေနဲ့ နောက်ဆုံး မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးပစ်ဆောင့်ပြီး လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ သူ့စောက်ပက်ထဲဝင်လာတာနဲ့ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားမှာစိုးတဲ့အလား ကျုပ်ခါးကို သူ့ခြေထောက်တွေနဲ့ ချိပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားရင်း ထပ်လျှက်အတိုငမေမေ့ကို ဖက်ထားကာ နမ်းလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ကာ ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း တုန့်ပြန်နမ်းနေတယ်။
“ပြွတ်… ချစ်တယ် မေမေရယ်… မေမေအဆင်ပြေရဲ့လားဟင်… သားပြီးတာ အရမ်းမြန်သွားလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမြန်ပါဘူးသားရဲ့… သားလိုးပေးတာ မေမေတောင် စွဲသွားတယ်… သား ပထမဆုံးလိုးဖူးတာမှ ဟုတ်ရဲ့လား…”
“အာ… မေမေကလဲ သားက မေမေ့စောက်ပက်ကိုပဲ ပထမဆုံးလိုးဖူးတာပါ…”
ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့ ပထမဆုံးလူပျိုရည်ပျက်ခဲ့တာကိုတော့ ဘယ် ပြောပြလို့ဖြစ်မလဲဗျာ။ ဒါပေမယ့်လဲ တီဒေဝီနဲ့ လိုးခဲ့တာ လေးနှစ်နီးပါး ရှိနေပြီဆိုတော့ ဒါလဲ ပထမဆုံးလိုပြန်ဖြစ်နေပါပြီ။
“ပထမဆုံးတောင် ဒီလောက်လိုးနိုင်တာ… နောက်ဆိုထိန်းနိုင်လာပြီး တကယ် အကြာကြီးလိုးနိုင်တော့မှာ… မေမေ့ကို တစ်နေ့ တစ်ခါတော့ အမြဲလိုးပေးရမယ်နော်… မေမေ့သားလေး…”
“လိုးမှာပေါ့ မေမေရဲ့… အဖေလစ်တာနဲ့ လိုးပြီးသားပဲ… အခုလဲ သားမဝသေးဘူး ထပ်လိုးအုံးမှာနော်…”
“ခစ် ခစ်… မေမေလဲ မဝသေးပါဘူးကွာ… ဒီနေ့လိုအခွင့်အရေးမျိုးက ထပ်ရဖို့မလွယ်ဘူး… ဒီနေ့ သားလိုးနိုင်သလောက်သာလိုး…”
“စိတ်ချ… မေမေ့စောက်ပက်ကို တနေကုန် နား နားပြီးလိုးမယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… လိုး… ခစ် ခစ်…”
“ဟီး… ဟီး…”
ကျုပ်နဲ့ မေမေ အပြန်အလှန် နားလည်မှုရနေသလိုမျိုး သားအမိချင်းမလုပ်သင့်တဲ့ အမှားအယွင်းကို လုပ်မိတယ်လို့မခံစားမိဘဲ ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့အပေါ် ကျေနပ်ပျော်ရွှင်နေကြတော့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ရယ်မိကြတယ်။ ကျုပ် မေမေလေးနေမှာစိုးလို့ မေမေ့ကိုယ်ပေါ်ကနေဆင်းရင်း ကျုပ်ရဲ့ အင်္ကျီကိုချွတ်တော့ မေမေကလဲ ထထိုင်ပြီး သူ့အင်္ကျီကို ချွတ်နေတယ်။ ခဏချင်းမှာပဲ ကျုပ်နဲ့မေမေ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ တစောင်းလေး မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြန်လှဲလိုက်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ခြေထာက်တွေတင်ကာ ခွထားကြတယ်။ ကျုပ်လက်က မေမေ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေသလို မေမေ့လက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို လာဆွနေတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ သိချင်မိတာက မေမေက ကျုပ်နဲ့အလိုးခံဖို့ ဘာလို့ ဒီလောက်စိတ်အားထက်သန်ပြီး သားအမိချင်းလိုးတာကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး လက်ခံနိုင်နေရတာလဲပေါ့။
“သားရဲ့ လီးကြီးက ပြန်တောင်လာပြီကွာ… ခစ် ခစ်…”
“မေမေ့ကို လိုးလို့မဝသေးပါဘူးဆို… မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို လိုးချင်လို့တောင်တာပေါ့မေမေရဲ့…”
ကျုပ်တို့သားအမိကြားမှာလဲ ကြောင်တို့ ဂျိုး(ချိုး)တို့ဆိုတာ ပျောက်သွားပြီး လီးတို့ စောက်ဖုတ်တို့ လိုးတို့ ဆိုတဲ့ တဏှာစကားတွေပဲ သုံးဖြစ်တော့တယ်။ ဒီလိုပြောမှလဲ စိတ်ကပိုတက်ကြွပြီး နားထဲမှာလဲ အီဆိမ့်နေအောင် အရသာက ရှိသလိုလို ခံစားမိပြီး ပြောရတာလဲ ခံတွင်းတွေ့နေပြီ။ ကျုပ်လက်ကလဲ မေမေ့စောက်ပက်ဆီ လှမ်းကာ ကလိနေပြန်ပြီ။
“ဒါဆိုလဲ ဒီတစ်ခါ သားကို မေမေတက်လိုးပေးမယ်…”
“ဒီတစ်ခါ ဇိမ်နဲ့ အကြာကြီးလိုးရအောင်နော် မေမေ…”
“အင်း… မေမေတို့မှာ အချိန်အများကြီးရတာပဲ အေးအေးဆေးဆေး လိုးကြတာပေါ့…”
ပြောပြီးတာနဲ့ မေမေက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွတော့တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ကြည့်ကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ မေမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ဒုတိယပကြိမ်မြောက် ကျုပ်လီးကတိုးဝင်းသွားတော့လဲ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံး လီးနဲ့အဖုတ် ပွတ်တိုက်မှုမှာ မိန်းမောသွားကြတယ်။ မေမေ့အဖုတ်က ကျုပ်အတွက် မက်မောစရာကြီးပါပဲ။ ကိုယ့်အမေကိုယ်တိုင်က ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ ကျုပ်လီးအပေါ်မှာ တက်လိုးပေးနေတဲ့ အသိနဲ့တင် အရမ်းကောင်းနေပြီ။ မေမေကလဲ ကျုပ်ရင်ဘတ်အပေါ် လက်လေးထာက်ပြီး တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်လိုးပေးနေတယ်။ ကျုပ်တို့အတွက်က ဖုတ်ပူမီးတိုက်လဲမဟုတ်တော့ အေးအေးဆေးဆေး စကားလေးတပြောပြောနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ လိုးကြရုံပေါ့။
“ရှီး မေမေရယ်… မေမေ့စောက်ဖုတ်က အရမ်းအရသာရှိတာပဲ… သားတော့စွဲပြီး…”
“ဟွန့်… သားရည်းစားရပြီး ရည်းစားကိုမလိုးရသေးလို့ပါ… အင့်… ဟင်း…”
“သားရည်းစားမထားဖူးသေးပေမယ့် သားကတော့ မိန်းမရသွားပြီးရင်တောင် မေမေ့အဖုတ်ကို လိုးနေအုံးမှာပဲ…”
“သားစကားကို မှတ်ထားနော်… မိန်းမရပြီးလို့မှ မေမေ့ကိုလာမလိုးရင် အဲ့လီးကို လိမ်ချိုးပစ်မယ်… ခစ် ခစ်…”
“စိတ်ချ သားက မေမေ့ကို အမြဲလိုးနေမှာ… ဒါနဲ့ မေမေ… သား မေမေ့ကို မေးချင်တာ ရှိတယ်…”
“ဘာလဲ သားရဲ့…”
“တကယ်ဆို အခုက မေမေနဲ့သား သားအမိချင်း လိုးနေကြတာလေ… ပုံမှန်အမေတွေဆို ဒါကို အမှားကြီးလို့ယူဆပြီး လက်မခံနိုင်ကြဘူး… ဒါပေမယ့် မေမေက အရာအားလုံးကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ… သား အခုမေးတာက သိချင်ရုံပါ… သားလဲ မေမေ့ကို ရရင် လိုးချင်နေခဲ့တာပါ… ဒါပေမယ့် မေမေဘာလို့ အဲ့လောက် သားနဲ့အလိုးခံဖို့ စိတ်က ပေါ့ပါးနေရတာလဲဟင်…”
“ဒါလား… ခစ် ခစ်… ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြချင်ပေမယ့် သားကို မေမေပြောပြပါ့မယ်… ဒါပေမယ့် ဒီကိစ္စက သားနဲ့မေမေရဲ့ အထူးလျို့ဝှက်ချက်ပဲနော်… လုံးဝပေါက်ကြားလို့မရဘူး…”
“စိတ်ချပါ… သားသိပြီးတာနဲ့ အားလုံးကို စိတ်ထဲမှာ သိမ်းထားပါ့မယ်…”
“လိမ်မာလိုက်တာကွာ… ဒီလိုသားရဲ့…”
မေမေက ကျုပ်လီးပေါ်မှာ တစ်ချက်ချင်း သူ့စိတ်တိုင်းကျ နှေးလိုက်မြန်လိုက်နဲ့ ဆောင့်လိုးရင်းက သူဘာလို့ ကျုပ်နဲ့ သားအမိချင်း လိုးတာကို လက်ခံနိုင်ပြီး လိုချင်တောင့်တနေခဲ့လဲဆိုတာကို ပြောပြခဲ့တယ်။
