မွှေးလို့ကြူ… မချူပါနှင့်လား (အပိုင်း ၂)

(အခန်း ၂/၉)

မေမေက တစ်ဦးတည်းသောသမီးလို မွေးလာပြီးမှ သူ့အသက် ဆယ်နှစ်အရွယ်မှာ ညီမလေးတစ်ယောက်ထပ်ရခဲ့တယ်။ ဆဟ်ကျော်သက်အရွယ်ကတည်းက ရည်းစားတွေလဲထားခဲ့သလို၊ တစ်ယောက်တွဲလိုက် တစ်ယောက်ပြတ်လိုက်နဲ့ တခါတရံ နှစ်ယောက် တစ်ပြိုင်တည်းတောင်ထားသေးတယ်။ မေမေ တက္ကသိုလ်တက်တဲ့ အသက် ၁၇၊ ၁၈ အရွယ်မှာ တိတ်တခိုးက ဆရာလမင်းကြီးတို့၊ ဆရာဖီလင်တို့ ၊ ဆရာထူးခြားတို့၊ ဆရာဘုံခုနစ်ဆင့်တို့၊ ဆရာဘူးခါးသီးတို့၊ ဆရာမ နှင်းစက်ညိုတို့ရဲ့စာတွေဖတ်မိပြီး အင်းစက်ကို အထူးစိတ်ဝင်စားခဲ့တယ်။ သူက ရည်းစားတွေထားခဲ့ပေမယ့်လဲ သယ်သူ့ကိုမှ လက်ထပ်နိုင်လောက်တဲ့အထိ မချစ်ခဲ့ဖူးဘူး။ အင်းစက်အကြောင်းတွေ သိလာတော့ သူ့စိတ်ထဲက ပစ်မှတ်က ကျုပ်ရဲ့အဖိုး သူ့အဖေပဲ။ မေမေက အရွယ်ရောက်ပြီးသား တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဆိုပေမယ့်  အဖိုးနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေကြည့်တယ်။ မေမေ့စိတ်ထဲမှာ သူစိမ်းယောက်ျားကို ရည်းစားတော်ပြီး ပလူးပလဲနေရတာထက် အဖိုးနဲ့ကပ်ပြီး ဖက်ကာယက်ကာ ချွဲနွဲ့ရတာ ပိုပြီးပျော်နေမိတယ်။ အဖိုးကလဲ မေမေကပ်ချွဲပြီး ပလူးပလဲနေတာကို သာယာနေတာပါပဲ။ အဖိုးမှာလဲ ပြစ်မှားစရာ ဒီသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတာ၊ အဲ့ဒီအချိန်မှာ တီဒေဝီက ဘာမှ မသိနားမလည်သေးတဲ့ ကလေးပဲရှိသေးတာ။ နောက်တော့ မေမေနဲ့ အဖိုးတို့ လိုးဖြစ်သွားကြတယ်။ လိုးမိသွားတော့လဲ မေမေရော အဖိုးရော ဒီအရသာကို စွဲလမ်းသွားကြတယ်။ မေမေက ရည်းစားတောင်မထားတော့တဲ့အထိ အဖိုးနဲ့ အလိုးခံရတာ စွဲလန်းတော့တာ။ အဖိုးနဲ့ မေမေ လိုးရင်းက မေမေ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရတယ်။  အဲ့အချိန်မှာ တီဒေဝီက ၉နှစ်သမီးပဲ ရှိသေးတာ။ မေမေက သူကိုယ်ဝန်ကို တာဝန်ယူခိုင်းစရာ ရည်းစားလဲ ရှိမနေခဲ့ဘူး။ ဒါပေမယ့် မေမေ့ကို အရင်ကတည်းက ကြိုက်နေတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ရှိတယ်။  အဲ့ဒီလူက လက်ရှိကျုပ်အဖေပဲ။ မေမေက သူငယ်ချင်းတွေပြန်ဆုံသလိုနဲ့ အဖေ့ကိုရင်ဖွင့်ပြီး ငိုပြလိုက်တော့ နဂိုလ်ကတည်းက မေမေ့ကို အရမ်းချစ်နေတဲ့ အဖေက မေမေ ငိုပြတာကို တောင့်မခံနိုင်ဘဲ မေမေ့ကို တာဝန်ယူ လက်ထပ်ခဲ့တယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ကျုပ်က မေမေ့ကိုတာဝန်မယူချင်တော့ ရည်းစားတစ်ယောက်ရဲ့သားပေါ့။ တကယ်တော့ ကျုပ်က မေမေနဲ့ အဖိုးတို့ သားအဖချင်း လိုးပြီးမွေးတဲ့ သားပဲ။ ဒါပေမယ့် အဖေကတော့ ကျုပ်အပေါ်မှာ ပထွေးလိုမနေခဲ့ပါဘူး။ အဖေအရင်းတစ်ယောက်လိုပဲ မေမေ့ကိုလဲဂရုစိုက်ခဲ့သလို၊ ကျုပ်ကိုလဲ သားအရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့တာပါပဲ။ မေမေကလဲ ဖေဖေနဲ့ယူပြီးမှ ခြေငြိမ်သွားသလိုနဲ့ နောက်ကွယ်မှာ အဖိုးနဲ့ ဆက်လိုးနေခဲ့တယ်။ အဖိုးကျန်းမာရေးမကောင်းတော့ မေမေ့မှာ အလိုးခံစရာ သွေးသားရင်းက မရှိတော့ ကျုပ်ကြီးလာရင် ကျုပ်နဲ့အလိုးခံဖို့ ရည်ရွယ်ထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဖိုးက မေမေ့ကို ကျုပ်ကိုသူ့ဘက်ကစပြီး မမြှူဆွယ်ဖို့ ကတိတောင်းခဲ့တယ်။ ကျုပ် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ဒီကိစ္စကြီးအပေါ် စွဲလန်းသွားပြီး ဘဝတက်လမ်းတွေ ပိတ်ကုန်မှာစိုးလို့ မေမေ့ကို သေချာရှင်းပြပြီး ကတိတောင်းခဲ့တာ။ မေမေကလဲ ကတိပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်အသက် ၂၀အထိပဲ၊ နောက်ဆိုရင်တော့ မေမေက ကျုပ်ကို မြှူဆွယ်တော့မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ကလဲ တီဒေဝီနဲ့ စခဲ့တဲ့ဇတ်က ချက်ချင်းလိုရပ်သွားပြီး စိတ်ဖြေစရာ မေမေနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေရင်းက အခုလို မြန်မြန်ဆန်ဆန် ဖြစ်သွားခဲ့တာ။ ပြောရရင် ကျုပ်ကိုယ်ထဲမှာကိုက သွေးသားရင်းတွေကို ချစ်တဲ့ဗီဇက ပါလာပြီးသားနေမှာ။ ဒါကြောင့်လဲ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ တီဒေဝီ့ကို စွဲစွဲလန်းလန်း ချစ်နေမိတာ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ပြီးတော့ မေမေနဲ့ အဖိုး ညားနေမှန်းကို အဖွားကလဲ သိခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အိမ်တွင်းကမီး အပြင်ကိုမထွက်စေနဲ့ ဆိုသလို အဖွားကိုယ်တိုင် မသိချင်ယောင် ဆောင်ပေးသွားခဲ့တာ သေတဲ့အထိပဲ။ အဖွားဆုံးကာနီးမှ မေမေ့ကိုပြောပြလို့ သိရတာ။ ဒါပေမယ့် အဲ့အချိန်မှာ တီဒေဝီက ငယ်သေးတော့ ဘာမှကို မသိခဲ့ဘူးတဲ့။ မေမေပြောပြတာနားထောင်ပြီးတော့ ကျုပ်စိတ်ထဲ ပိုဇတ်ရည်လည်သွားသလို မေမေနဲ့အခုလို လိုးမိတာကို အပြစ်လို့ မမြင်တော့တဲ့အပြင်၊ မေမေ့ကို လိုးပေးဖို့က ကျုပ်ရဲ့တာဝန်လိုတောင် ခံယူလိုက်မိတယ်။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လဲ သွေးသားရင်းချင်း ပြန်လိုးရတာကို ကြိုက်နေမိပြီလေ။
“ဒါဆို သားက အဖိုးရဲ့သားပေါ့…”
“အင်းပေါ့… ဒီကိစ္စကို သားလျီု့ဝှက်ထားရမယ်နော်… ဘယ်သူ့မှ ပေးသိလို့မရဘူး… အထူးသဖြင့် သားရဲ့အဖေကိုပဲ… သူ့ကိုလဲ အဖေအရင်းမဟုတ်ဘူးဆိုပြီး မပြစ်မှားနဲ့နော်… သူက မေမေနဲ့သားရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကြီး… သိလား… အဲ့အချိန်တုန်းက သူသာ တာဝန်မယူခဲ့ရင် မေမေက သားကိုတောင်မွေးခွင့်မရဘဲ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချဖို့ပဲ ရှိတော့တာ…”
“အင်းနော်… သား အဖေ့ကို အဖေရင်းလိုပဲ ချစ်ပြီးသားပါ… နောက်လဲ ရိုရိုသေသေဆက်ဆံပါ့မယ်…”
“ဒါဆိုလဲ လိုးတဲ့အလုပ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်တော့ကွာ စကားချည်းပြောနေတာ အရမ်းကြာနေပြီ…”
“စိတ်ချ… သားကလဲ အခုမှ မေမေ့ကိုပိုပြီး လိုးချင်သွားတာ…”
ကျုပ်တို့သားအမိ မေမေပြောပြတာနားထောင်ရင်း လိုးနေကြတာဆိုတော့ လိုးတဲ့အထဲ အာရုံမနှစ်နိုင်တော့ အရမ်းကြာနေပြီ။ ကြာဆို အပေါ်ကတက်ဆောင့်တဲ့မေမေတောင် ညောင်းလို့ ကျုပ်နဲ့ နေရာလဲပြီး အောက်ကနေပြန်နေကာ ကျုပ်က အပေါ်ကတက်လိုးနေပြီလေ။ မေမေ့ခြေနှစ်ဖက်ကို ပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိဆောင့်လိုးပစ်ရင်း မေမေစောက်ပက်ထဲကို ဒုတိယအကြိမ်မြှောက် ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့သားအမိ အခုမှစပြီးရတဲ့ သားအမိချင်းလိုးတဲ့အရသာကို ဒီလောက်နဲ့ မတင်းတိမ်နိုင်ကြသေးပါဘူး။ ထမင်းစားပြီးရင် ထပ်မလိုးနိုင်မှာစိုးလို့ နောက်တစ်ချီ ဆက်ဆွဲတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ မေမေ့ကိုကုန်းခိုင်းပြီး အရင်က မေမေ့ထဘီအောက်ကတုန်နေလို့ သွားရည်ကျနေတဲ့ မေမေ့ဖင်သားကြီးတွေကို အစိမ်းလိုက်ကြည့်ပြီး လိုးတယ်။ မေမေဆို လေးဘက်တောင် မထောက်နိုင်တော့ဘဲ အိပ်ရာပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးရတဲ့အထိပဲ။ ကျုပ်လဲ ဒီနေ့မှာပဲ လိုးတဲ့ပညာကို တော်တော်လေး တတ်သွားတယ်။ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ တတိယအကြိမ်မြောက် လီးရည်တွေပန်းထည့်အပြီးမှာတော့ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဘေးမှာ ပက်လက်ကလေး အမောဖြေနေရသလို၊ မေမေလဲ မှောက်လျှက်လေး အမောဖြေနေရတယ်။ မေမေက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်လေးနဲ့ လာပြီးပွတ်သပ်နေတယ်။
“သားရယ်… လိုးနိုင်လိုက်တာကွာ… မေမေ အလိုးခံဖူးသမျှမှာ အားအရဆုံးပဲ…”
“ဟုတ်လို့လား…”
“တကယ်… သားအဖိုးက လီးက သားလောက်ပဲဆိုပေမယ့် သားလောက် မလိုးနိုင်ဘူး… သားအဖေကလဲ လိုးနိုင်ပေမယ့် လီးက နည်းနည်းသေးတယ်… အခုတော့ သူလဲ ရိုးသွားလို့ သိပ်မလိုးတော့ပါဘူး… တစ်ပတ်မှ တစ်ခါ နှစ်ခါပဲ… သားက လီးကလဲ သားအဖိုးထက်တောင် နည်းနည်းထွားပြီး အလိုးကလဲ တအားသန်တာ… မေမေတော့ အလိုးခံရတာ အိဆိမ့်သွားတာပဲ… မေမေတော့ စွဲသွားပြီကွာ…”
“သားလဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို လိုးရတာ စွဲနေပါပြီ မေမေရယ်… နေ့တိုင်းလိုးမယ်နော်…”
“အင်းပါ သားအဖေရဲ့ အလစ်ကိုချောင်းပြီး အနည်းဆုံး တစ်နေ့ကိုတစ်ခါတော့ မရ ရအောင် လိုးကြတာပေါ့…”
“ဟုတ်… ချစ်လိုက်တာ… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ မေမေ အနမ်းတွေပေးပြီးမှ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြတယ်။ နှစ်ယောက်သားလဲ ဗိုက်ဆာနေကြပြီလေ။ ကျုပ်တို့ အတူအောက်ဆင်းပြီး ထမင်းစားကြတယ်။ ထမင်းစားပွဲ အုပ်ဆောင်းကိုဖွင့်လိုက်တော့ ကြက်သားဟင်းတစ်ခွက်ကို တွေ့ရတယ်။
“မေမေ ဒီနေ့ကြက်သားချက်တာလား… စားချင်စရာလေး…”
မေမေ မျက်နှာပျက်သွားတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူး… မနက်က သူများလာပေးသွားလို့ နွှေးပြီး  ထည့်ထားတာ…”
တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲဆိုတာ သိပေမယ့် မေမေ့ကို ဘယ်လိုမေးရမလဲ စဉ်းစားလို့မရဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့အိမ်ကချက်တဲ့ ဝက်သားဟင်းနဲ့ သူများလာပေးတယ်ဆိုတဲ့ ကြက်သားဟင်းကို သားအမိနှစ်ယောက် စားလိုက်တော့တယ်။ ဒီကြက်သားဟင်းအကြောင်းလဲ သိပ်ပြီး ထွေထွေထူးထူးမစဉ်းစားနေပါဘူး။ မေမေနဲ့ ကျုပ် ညားကာစလင်မယားတွေလို့ သူ့ထည့်ပေး ငါ့ထည့်ပေးနဲ့ မခွံ့ကျွေးရုံတစ်မယ် ကြည်ကြည်နူးနူး ထမင်းစားလိုက်ကြတယ်။ စားပြီးတော့ မေမေနဲ့ကျုပ် ခဏတစ်ဖြုတ် ထမင်းလုံးစီရင်း ဧည့်ခန်းမှာ အတူတွဲပြီးထိုင်ကြသေးတယ်။ အရင်လိုထိုင်တာမျိုးတော့ မဟုတ်တော့ဘူး။ မေမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားပြီးထိုင်တာ။ ပြီးတော့ တရေးအိပ်မယ်ဆိုပြီး အပေါ်တက်ဖို့လုပ်တော့ မေမေက ခြံတံခါးကို သော့သွားခတ်တယ်။ အိပ်နေကြတုန်း အိမ်ထဲ သူများဝင်ခိုးသွားအုံးမယ်တဲ့လေ။ မေမေက ကျုပ်အခန်းထဲလိုက်လာပြီး ကျုပ်နဲ့အတူဖက်အိပ်ကြတယ်။ မေမေ့အနမ်းတွေကြောင့် ကျုပ်အိပ်ရာနိုးလာမှ အားပြန်ပြည့်လာတဲ့ မေမေနဲ့ကျုပ် နောက်ထပ်လိုးကြဖို့ပြင်တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်နဲ့ ကျုပ်က မေမေ့စောက်ပက်ကိုယက်၊ မေမေက ကျုပ်လီးကိုစုပ်ပြီးမှ သားအမိနှစ်ယောက် ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ လိုးကြတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်ပဲ ဒီလိုအခွင့်အရေးကရမှာလေ။ နောက်ဆိုတာက မသေချာဘူး။ ဒါကြောင့် ကျုပ်တို့သားအမိ ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ကိုလိုးကြတာ အခန်းနံရံကိုမှီပြီးတောင် ရပ်လိုးလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ အတူရေချိုးရင်းနဲ့ ရေစိုထဘီရင်လျားလေးနဲ့ မေမေ့ကို ရေကပြင်မှာပဲ ကျောက်စည်ပိုင်းကို လက်ထောက်ကုန်းခိုင်းကာ အနောက်ကနေ လိုးတယ်။ မေမေလဲ အီဆိမ့်သွားမှာပဲ။ ကျုပ်လဲ လဥထဲက ရှိသမျှသုက်ရည်တွေ ကုန်ပြီထင်တာပဲ။ မေဦးက ကျောင်းသွား၊ ဦးသော်ဇင်ကရုံးသွားဆိုတော့ အိမ်မှာ အန်တီချိုတစ်ယောက်တည်းလေ။ အန်တီချိုကလဲ တစ်ယောက်တည်းဆို အောက်မှာပဲနေတတ်တာမို့ မေမေက ကျုပ်ကို ရေကပြင်မှာ ပေးလိုးခဲ့တာ။ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ ကျုပ်လဲ မလိုးနိုင်တော့ပါဘူး။ သားအမိနှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့မှာပဲ ထိုင်စကားပြောကြတယ်။
“သားနဲ့ မေဦးက ဘယ်အခြေအနေရောက်နေပြီလဲ…”
“ဘာကိုလဲ မေမေရ…”
“မေမေသိပါတယ် သားနဲ့မေဦး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ငြိနေကြပြီဆိုတာ… မေမေက သဘောတူပါတယ်သားရယ်…”
“အာ… မေမေကလဲ သားနဲ့မေဦးက သူငယ်ချင်းတွေပါပဲ…”
“အင်းပါ… မေမေကဘေးလူဆိုတော့ သားနဲ့မေဦးရဲ့ သံယောဇဉ်တွေကို မြင်နေရတယ်… ကိုယ်မချစ်တဲ့သူကို ဘယ်သူက အနစ်နာခံပြီး ကာကွယ်ပေးပါ့မလဲ…”
“မေမေကလဲ သူငယ်ချင်းမို့လို့… ကာကွယ်ပေးတာပဲဟာ…”
“တကယ်လို့ တခြားမိန်းကလေးသူငယ်ချင်းဆိုရင်ရော သားကအဲ့လို အနာခံပြီး ကာကွယ်ပါ့မလား…”
“ဒါတော့မသိဘူးလေ မေမေရဲ့… သားမှာ မေဦးလောက်အထိရင်းနှီးတဲ့ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်းမှ မရှိတာ…”
“ထားပါတော့… မေမေမှာချင်တာက… မေဦးကို တန်ဖိုးထားပါ… သူစိတ်ပျက်သွားစေမယ့် ကိစ္စမျိုးတွေ မလုပ်မိပါစေနဲ့… မဟုတ်ရင် တစ်ချိန်မှာ သား နောင်တရလိမ့်မယ်…”
“မေမေပြောနေပုံက… သားကပဲ မေဦးကို ကြိုက်နေသလိုလို…”
“ဟင်း ဟင်း… အချိန်ကအဖြေပေးသွားပါလိမ့်မယ်သားရယ်…”

အဲ့ဒီညနေက  မေဦးကျောင်းကပြန်ရောက်လာတာနဲ့ ကျုပ်ဆီကို တန်းရောက်လာတယ်။ ကျုပ်စက်ဘီးပြင်ပြီးသားကိုလဲ ပြန်ယူလာပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို စာတွေပြန်ရှင်းပြတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရှင်းပြတာတွေကို လိုက်မှတ်ရင်းနဲ့ မိုးတောင် တော်တော်ချုပ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ်လဲ စာလုပ်ပြီးတော့ မေဦးကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ဖြစ်ချင်တော့ လမ်းမှာ လမ်းဖြတ်ကူးနေတဲ့မြွေတစ်ကောင်ကိုမြင်ပြီး မေ့ဦးလန့်သွားကာ ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ပြန်ဖက်ပေးထားမိတယ်။ ပြီးတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ မေဦး ကျုပ်ကို စကားမပြောတော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ မေဦးတို့အိမ်ကိုရောက်သွားတယ်။
“အန်တီချို ဘာချက်လဲ…”
“ကြက်သားချက်တယ်လေ သားရဲ့…”
“ဟုတ်လား…”
“မစားရသေးရင် ဝင်စားသွားလေကွာ ဖိုးတေ…”
“ဟဲ့… တစ်ခါတည်းဝင်စားလိုက်တော့ ငါတစ်ယောက်တည်းစားရမှာပျင်းတယ်… မေမေတို့က စားပြီးပြီးမလား…”
“အင်း… ပြီးပြီ… မေမေတို့ဗိုက်ဆာလို့ စားနှင့်လိုက်ပြီ… သွားဖိုးတေ… သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အတူစားလိုက်…”
ကျုပ်လဲ ငြင်းချိန်တောင်မရပါဘူး… မေဦးလက်ဆွဲခေါ်တဲ့နောက် လိုက်သွားပြီး ထမင်းလိုက်စားလိုက်တယ်။ အားနာရမယ့်အိမ်မဟုတ်တော့လဲ အားနာမနေပါဘူး။ စားဆိုလဲ စားတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီကြက်သားဟင်းက မနက်ကစားခဲ့ရတဲ့ ကြက်သားလိုပါပဲ။ ကြည့်ရတာ မေမေ အောက်ကိုဆင်းပြီးဟင်းချက်နေတဲ့အချိန် အန်တီချို လာပေးသွားတာ ဖြစ်မယ်။ ကျုပ်ကလဲ အပေါ်မှာဆိုတော့ မသိလိုက်ဘူးလေ။

နောက်နေ့မှာ ထုံးစံအတိုင်းပဲ ကျုပ်ကကျောင်းကိုသွားပြီး ညနေမှ ပြန်လာတယ်။ ဒီနေ့က အတန်းချိန်အပြည့်တက်ရတော့ စောပြန်လို့လဲမရဘူး။ ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်ကလဲ ဖယ်ရီနဲ့ဆိုတော့ အရင်လို မေဦးနဲ့အတူတွဲထိုင်ပြီး သွားတာပါပဲ။ ဘာမှမထူးဆန်းပါဘူး။ မေမေကလဲ သူ့ကိုလိုးချင်တာနဲ့ အတန်းမပျက်ဖို့မှာထားတော့ အတန်းအပြည့်တက်ရတယ်။ မေဦးနဲ့အတူမပြန်ရင်လဲ မေဦးက မေမေ့ကိုပြန်တိုင်မှာဆိုတော့ ကျောင်းကတော့ ပျက်လို့မရဘူးပေါ့။ ကျုပ်အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ငါးနာရီကျော်ပြီ။ ကျုပ်အိမ်ထဲကိုဝင်လာတာနဲ့ မေမေက မီးဖိုထဲက ထွက်လာတယ်။ မေမေက ချည်သားဘောင်းဘီအပျော့သား ပွပွကြီးကို ဝတ်ထားတယ်။ ဘောင်းဘီကပွပေမယ့် စွင့်ကားနေတဲ့ မေမေ့ဖင်ကြီးကိုတော့ လုံအောင်မကာနိုင်ဘဲ ဖင်သားတစ်တစ်ရစ်ရစ်ကြီးကို မြင်ရဆဲ။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ကိုမြင်တာနဲ့ သူ့ဆီ အမြန်သွား၊ မေမေကလဲ ကျုပ်ကိုမြင်တာနဲ့ ကျုပ်ဆီကို အမြန်လာပြီး အနားရောက်တာနဲ့ သားအမိနှစ်ဟောက် တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းကြတော့တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ ကျုပ်က မေမေဖင်လုံးကြီးတွေကိုကိုင်၊ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးကိုလာပြီး ပွတ်နေတယ်။ မေမေ့ကိုမြင်ကတည်းက တောင်နေတဲ့လီးကလဲ ပုဆိုးအောက်က အတွင်းခံထဲမှာ ရုန်းကန်နေပြီ။
“ပြွတ်… လွမ်းလိုက်တာသားရယ်… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ပြွတ်… သားလဲ မေမေ့ကိုလွမ်းနေတာ… အတန်းမပြီးသေးလို့ စောင့်နေရတာ အချိန်တောင်သိပ်မရတော့ဘူးထင်တယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မေမေ့စကားနားထောင်လို့ သားကို ပိုချစ်တယ်ကွာ… သွား… မြန်မြန်အဝတ်အစားလဲပြီး ပြန်ဆင်းခဲ့… မေမေ့စောက်ပက်က အရမ်းယားနေပြီ…”
“ဟုတ်… သားမြန်မြန်လာခဲ့မယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အတွင်းခံ ဝတ်ခဲ့နော်…”
မေမေ့ကိုနမ်းပြီး လူချင်းခွာကာ အဝတ်အစားလဲဖို့ အပေါ်ကိုအပြေးတစ်ပိုင်းတက်နေတဲ့ကျုပ်ကို မေမေက လှမ်းမှာလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခေါင်းပဲငြှိမ့်ပြခဲ့ပြီး အခန်းထဲဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဘောင်းဘီတိုနဲ့ တီရှပ်ပဲဝတ်တာပါ။ ဒီတစ်ခါတော့ အတွက်းခံကို ဝတ်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားလဲပြီးတာနဲ့ အောက်ကို အမောတကောနဲ့ ဆင်းလာ၊ အဖေကလဲ အိမ်ထဲဝင်လာ ကွက်တိဆိုမှ ကွက်တိပါပဲ။ ကျုပ်လဲ အဖေကိုမြင်ပြီး စိတ်ဓာတ်ကျသွားတယ်။
“သား… ပြန်ရောက်တာကြာပြီလား…”
“ခုနကလေးတင် ပြန်ရောက်တာ အဖေ… အခုပဲ အဝတ်အစားလဲပြီးတာ…”
“အေး… အေး…”
“သားလေးရေ… မေမေ့ကိုလာဝိုင်းကူပါအုံး…”
“ကေသီရယ်… သားကအခုမှပြန်ရောက်တာ နားပါစေအုံး…”
“ရပါတယ် အဖေရဲ့… လာပြီမေမေ…”
အဖေကတော့ ကျုပ်ကိုသားလိမ္မာလေးဆိုပြီး ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ အပေါ်ကိုတက်သွားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ လိမ္မာပါတယ်လေ။ မေမေ့ကို သူမွေးထားတဲ့လီးနဲ့ လိုးပြီး ကျေးဇူးဆပ်နေတာပဲမလား။  ကျုပ် မီးဖိုထဲကိုဝင်လိုက်တာနဲ့ မေမေက မီးဖိုအပေါက်ဝကနေ သူ့ဘောင်းဘီကို ပေါက်လယ်လောက်အထိ အောက်ကိုလျှောချွတ်ကာ အပြင်ကိုလှမ်းကြည့်နေရင်း တံခါးဘောင်ကို ကိုင်လျှက် ဖင်ကုန်းပေးတယ်။
“မေမေ့စောက်ပက်ထဲ သားလီးကို မြန်မြန် ထည့်ပေးစမ်းပါ သားရယ်…”
ကျုပ်ကလဲ မအေတူသားပါပဲ။ မေမေကုန်းပေးတာကိုမြင်တာနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီရော အတွင်းခံပါ အနည်းငယ်အောက်လျှောကာ လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်ပြီးပါပြီ။ ကျုပ် မေမေ့အနောက်မှာ နေရာယူပြီး စောက်ရည်တွေအရမ်းရွှဲနေတဲ့ မေမေစောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ အရင်လို စုပ်ကြ၊ ယက်ကြ၊ နမ်းကြဖို့ အချိန်မရတော့လဲ ချက်ချင်းကို တန်းလိုးရတော့တာ။ မေမေ့စောက်ပက်ကလဲ စီးပိုင်နေတာပဲ။ စီးပိုင်မနေရင်တောင် ကျုပ်က လိုးမှာပါပဲ။အပေါ်ထပ်မှာ အဖေရှိနေတော့လဲ အရင်လို စကားတောင် မပြောကြပဲ စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်သွားတာနဲ့ ကျုပ် မေမေ့ခါးကိုကိုင်ပြီး လိုးတော့တာ။ အဖေရှိနေလျှက်နဲ့ မေမေနဲ့ခိုးလိုးရတာ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းတယ်။ အသံထွက်မှာစိုးလို့ အသံမထွက်အောင် ထိန်းလိုးနေရတာဆိုတော့ တအားလဲ ပစ်ဆောင့်မလိုးရဲဘူး။ မေမေလဲ ကြိတ်ညည်းရင်း သူ့ဖင်ကြီးကို ပစ်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ လိုးရတာ အရမ်းအရသာရှိတာပဲ။ သိပ်မကြာခင်ပဲ အဖေ အပေါ်ထပ်ကနေ ဆင်းလာတဲ့ခြေသံကိုကြားရတော့ ကျုပ်လဲ လိုးနေရင်းက မေမေစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ကာ ဘောင်းဘီကိုပြန်ဆွဲတင်ပြီး အတွင်းခံထဲသို့ လီးကိုပြန်ထိုးသိပ်ထည့်ရတယ်။ မေမေလဲ ကပျာကယာပဲ သူ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲတင်လိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် ခုံပုလေးတွေမှာထိုင်ပြီး မေမေက စားပွဲပေါ်တင်ကာ ကန်စွန်းရွက်သင်နေသလို ကျုပ်ကလဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကြက်သွန်နီကို အခွံခွာနေလိုက်တယ်။ အဖေက ရေလဲပုဆိုးလေးပခုံးပေါ်တင်ကာ ရေကပြင်ဆီ ဆင်သွားတယ်။ အဖေ မျက်ကွယ်ကို ရောက်တာနဲ့ မေမေက လုပ်လက်စကန်စွန်းရွက်ကိုချကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးထောက်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီပွပွကြီးကိုလျှောချလျှက် ဖင်ကုန်းပေးပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာရမလဲ ချက်ချင်းကို ဘောင်းဘီကိုလျှောချပြီး မေမေအနောက်မှာနေရာယူကာ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ဆက်လိုးပြီလေ။ ခိုးစားရတဲ့အသီးက ပိုချိုတယ်ဆိုသလိုပဲ အဖေ့အလစ်မှာ မေမေနဲ့ခိုးလိုးရတာ အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ မေမေလဲ အသံမထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ပြီး သူ့သားအရင်းကလိုးတာကို ကြိတ်ခံနေသလို၊ ကျုပ်ကလဲ မညည်းမိအောင် ပါးစပ်ပိတ်ပြီး ကြိတ်လိုးနေရတာပါပဲ။ အဖေ့ရဲ့ ရေလောင်းချိုးသံကိုလဲ ကြားနေရတယ်။
“ကေသီ… ဒီညနေဘာဟင်းချက်လဲ…”
“နေ့လည်က ငါးရံ့လာရောင်းလို့ အဲ့ဒါချက်ထားတယ်… စားကာနီးတော့ ကန်စွန်းရွက်ကြော်မလို့လေ… ဟင်း…”
“ကောင်းသားပဲ…”
“ရှင်က ဗိုက်ဆာပြီလား… ဟင်း…”
“မဆာသေးပါဘူးကွာ… မေးကြည့်တာပါ… ကေသီ နင်တစ်ခုခုဖြစ်နေတာလား… နင့်အသံက တမျိုးပဲ…”
“ကျမ ဇက်ကြောတက်လို့…. သားကိုနှိပ်ခိုင်းနေတာ… အင်း ဟင်း… ဟုတ်တယ် အဲ့နား သားလေး… အဲ့နားကို နှိပ်… အင်း ဟင်း…”
“သြော်… သားရေ မဟုတ်တဲ့အကြောတွေကို နှိပ်မိအုံးမယ်နော်…”
“သားနှိပ်တတ်ပါတယ်  အဖေရ… ထိလား မေမေ…”
“ထိတယ် သားလေး… သားက လက်ပေါက်သားပဲ… အင်း ဟင်း…”
“ဒါဆိုကောင်းတာပေါ့ကွ… အိပ်ခါနီးရင် အဖေ့ကိုလဲ ခဏလောက် နင်းပေးစမ်းပါ…”
“ရပါတယ် အဖေရဲ့ သားနင်းပေးမှာပေါ့…”
“အေး အေး…”
အဖေက ရေချိုးရင်းနဲ့ စကားတွေလှမ်းပြောနေတာ။ ကျုပ်တို့သားအမိကလဲ လိုးရင်းနဲ့ ပြန်ပြောနေတာ။ နံရံလေးတစ်ချပ်ခြားပြီး အဖေ့ကွယ်ရာမှာ အမေ့ကိုလိုးနေရတော့ စိတ်ကအရမ်းထပြီး ပြီးချင်လာပြီ။ မေမေလဲ ရှေ့ကခုံကိုကိုင်ပြီး ဖင်ကိုပစ်ပေးထားကာ ခေါင်းတွေခါရမ်းပြီး ညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက်လိုးရင်း မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်… ဟင်း… အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာရှိတော့တယ်…”
“မေမေ့အကြာတွေ ပြေသွားပြီလား…”
“အင်း…တော်တော်လေး ပြေသွားပါပြီသားရယ်… ခစ် ခစ်… မေမေသားလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျုပ်လဲ မေမေတင်ပါးကို လက်လေးထောက်ပြီး ခဏနေမှ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးကိုချွတ်တော့ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက သူ့စောက်ရည်နဲ့ရောနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တချို့ ပြန်ထွက်ကျလာတယ်။ မေမေက ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲက အခုမှထုတ်လိုက်တဲ့ ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် စုပ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ သားအမိနှစ်ယောက် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ဘောင်ဘီတွေပြန်ဆွဲတင်ကြတော့ အဖေက ရေလဲပုဆိုးကို ဆောင့်ဖွပ်နေတဲ့အသံ ကြားရတယ်။ ခဏနေရင် နောက်ဖေးကိုသွားပြီး အဖေပုဆိုးလှန်းအုံးမှာပေါ့။ ကျုပ် မေမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ပြီး အနမ်းလေးတွေ ပေးလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သားအိမ်ရှေ့မှာ သွားနေတော့နော်…”
“မေမေ့ကို ဝိုင်းကူမယ်လေ…”
“ဒါတွေက မေမေလုပ်လိုက်ရင် ခဏနဲ့ပြီးပါတယ်… သားအနားမှာရှိနေရင် မေမေ့စောက်ဖုတ်က ပြန်ယွလာအုံးမယ်… ခစ် ခစ်”
“ဒီစောက်ဖုတ်က ယွမှာလား…”
အဖေမကြားအောင်း သားအမိနှစ်ယောက် တစ်ယောက်နားရွက်အနား တစ်ယောက်ပါးစပ်တေ့ပြီး လေသံလေးနဲ့ ပြောနေရင်းက ကျုပ်လဲ မေမေ့ဘောင်းဘီအပျော့သားလေးအပေါ်ကနေ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။
“ဟင့်… အဲ့လိုလာမစနဲ့ကွာ… မေမေက သားနဲ့ဆို စိတ်က မခိုင်ဘူး…”
“အင်းပါ… ဒီနေ့ ဒီတစ်ခါဆို ပြီးပြီပေါ့…”
“မေမေ အခြေအနေကြည့်ပါအုံးမယ်… အခုတော့ သွားတော့…”
“အင်းပါ… မေမေ့ကိုချစ်တယ် ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ဖင်ကြီးတွေကို မချင့်မရဲဲ ဖျစ်နှစ်ပြီး မေမေ့အဖုတ်ကို ကျုပ်လီးဆီကို ဆွဲကပ်လိုက်ပြီး မေမေလဲ ပေါင်လေးဟကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်လီးဆီကို ကော့ပေးထားတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ကျုပ်လီး ခွာလိုက်တာနဲ့ မေမေလဲသက်ပြင်းချတယ်။ သားအမိနှစ်ယောက် ဒီအရသာမှာစွဲလန်းပြီး မခွဲနိုင် မခွာရက် ဖြစ်နေကြတာ။ မေမေ့အနားကနေ ထွက်လာပြီး ဧည့်ခန်းမှာထိုင်လို့ မကြာမီမှာပဲ အဖေလဲ ရေချိုးပြီး အိမ်ပေါ်သို့ တက်သွားခဲ့တယ်။

အခန်း ၃(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၃/၁)

ကျုပ်နဲ့မေဦး ကျောင်းက တစ်ချိန်စောပြီးပြန်လာကြတယ်။ လိုင်းကာတိုးစီးကြတာပါပဲ။ ကျောင်းလွှတ်ချိန်မဟုတ်သေးတော့ ဖယ်ရီစီးလို့လဲ မရသေးဘူးလေ။ ကျောင်းကနေ ဂိတ်စမို့ အဆင်ပြေပြေပဲ ထိုင်ခုံကနေ ထိုင်ပြီး စီးသွားကြတယ်။ နောက်တစ်ဆင့်ပြောင်းစီးတော့ မေဦးကထိုင်ခုံရပြီး ကျုပ်က သူ့ထိုင်တဲ့အနားမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီးစီးရတယ်။ ကားကလဲ တဖြည်းဖြည်းကျပ်လာလိုက်တာ လှုပ်မရချင်တော့ဘူး။ မေဦးက ကျုပ်ရဲ့လွယ်အိတ်ကိုပါ ယူထားပေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ဆရာလေးတစ်ပါးက လူကြားထဲက တိုးဝှေ့ပြီး ကျုပ်တို့အနားရောက်လာတော့ မေဦးက ‘ဆရာလေး လာထိုင်’ ဆိုပြီး နေရာပေးရင်းထရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်တို့အနားမှာက ယောက်ျားတွေချည်းစုနေသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ ထရပ်လာတဲ့မေဦးကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲပဲ ဆွဲထည့်ထားလိုက်ပြီး ဆရာလေးကလဲ မေဦးလက်ထဲက ကျုပ်လွယ်အိတ်အပါအဝင် ထမင်းချိုင့်တွေကိုပါ ကိုင်ထားပေးတယ်။ အဲ့ဒီမှာတင် ပြဿနာက စတာပါပဲ။ ကျုပ်ရဲ့လွယ်အိတ်က ဆရာလေးဆီမှာဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့အရှေ့ပိုင်းကို ဘာမှကွယ်ကာစရာမရှိတော့ဘဲ မေဦးရဲ့ တင်ပါးတွေနဲ့ ထိနေတော့တယ်။ ကျုပ် မေဦးအပေါ် အရင်ကဘာစိတ်မှမရှိခဲ့ပေမယ့် အခုလို လုံးလုံးကျစ်ကျစ် တင်ပါးနဲ့ထိတွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်က လုပ်ရှားလာတယ်။ ဒီတော့ အတွင်းခံထဲက လီးကလဲ ရုန်းကြလာပြီး မေဦးရဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုကြားမှာ ဖိကပ်နေတယ်။ မေဦး ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကျုပ်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘဲ မေဦးကို အကြည့်နဲ့ တောင်းပန်မိတယ်။ မေဦးက ဘာမှမပြောဘဲ ပြန်လှည့်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ဒီအတိုင်းမလှုပ်ပဲ ရပ်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် လိုင်းကားဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင်းပဲ၊ ရပ်လိုက် မောင်းလိုက်၊ နှေးလိုက် မြန်လိုက်နဲ့ ကာပေါ်ကလူတွေက အလိုလို လှုပ်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်လီးနဲ့ မေဦးရဲ့ဖင်ကို အလိုလို ပွတ်နေမိတော့တာ။ ကျုပ်လဲ ခံစားမှုကကောင်းလာတော့ မေဦးကို အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းဆိုတာတောင် မေ့ချင်ချင်ဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ် မေဦးဖင်ကို လီးနဲ့ပွတ်ပြီး အသားယူနေမိပြီ။ မေဦးလဲ သက်ပြင်းတွေ ခိုးချနေတယ်။ ကားက တဖြည်းဖြည်း လူအနည်းငယ် ပြန်ချောင်လာတာတောင် မေဦးရဲ့ဖင်ဆီကနေ ကျုပ်လီးကို မခွာနိုင်သေးဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့မှတ်တိုင်ကိုတောင် ကျော်သွားမှ မေဦးရော ကျုပ်ပါ သတိဝင်လာကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆရာလေးဆီက ကျုပ်တို့အထုပ်တွေ ပြန်တောင်း၊ မေဦးလက်ကိုဆွဲပြီး လူကြားထဲ တိုးကာ ရပ်တဲ့မှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ လက်ဖျားလေးတွေ အေးစက်နေတယ်။ အောက်ကိုရောက်တော့ မေဦးမျက်နှာကို ကျုပ် ရဲရဲတင်းတင်းမကြည့်ရဲသလို မေဦးကလဲ ခေါင်းကြီးငုံ့ထားတယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကသာ ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ ငူငူကြီးရပ်နေတာ ကျန်တဲ့ကားပေါ်ကဆင်းလာတဲ့လူတွေက သူတို့လိုရာဆီကို လှမ်းသွားတော့ မှတ်တိုင်မှာ လူ တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စပဲ ရှိတော့တယ်။
“မေ .. မေဦး… ငါတောင်းပန်ပါတယ်ဟာ… မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်သွားတာပါ… နင်ငါ့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်…”
မေဦးကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်က တကယ်ပဲ စိတ်ရင်းနဲ့တောင်းပန်တာပါ။ မေဦး ကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီးမှ သူ့မျက်နှာက ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတယ်။ မေဦးမျက်နှာက ပြုံးသွားပေမယ့် ခုနကရှက်နေတဲ့အရှိန်ကြောင့်တော့ နီမြန်းနေတုန်းပဲ။ မေဦးက တကယ်ကို ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။
“ဘာရယ်တာလဲ… နင်ငါ့ကို နှာဘူးဆိုပြီး လှောင်တာလား…”
“နင်က နှာဘူးမဟုတ်ရင် ဂန်ဒူးလား… ခစ် ခစ်…”
“မေဦးနော်…  ငါဒူးလား မဒူးလား ခုနက နင်မသိဘူးလား…”
“ကောင်စုတ်…”
မေဦးက ရယ်ပြီး ကျုပ်လက်မောင်းကို လှမ်းရိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့အပြုံးလေးတွေ ပြန်မြင်လိုက်ရတော့မှ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ပေါ့သွားတယ်။ မေဦးမျက်နှာညှိုးငယ်နေရင် ကျုပ် တကယ်မနေတတ်ဘူး။
“ငါတကယ်တောင်းပန်ပါတယ် မေဦးရာ….”
“အေးပါ… အခြေအနေအရ ဖြစ်သွားတာပဲဟာ ငါနားလည်ပါတယ်…”
“ကျေးဇူးပါဟာ… ငါတို့ တစ်မှတ်တိုင်ပဲ ကျော်လာတာဆိုတော့ လမ်းပဲလျှောက်သွားရအောင်လေ…”
“အင်း… ကောင်းသားပဲ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးနဲ့အတူ နောက်တစ်ကြိမ် ကားပြန်စီးရမှာကို လန့်နေမိတယ်။ မေဦးက ပြောပြီးတာနဲ့ လျှောက်သွားတော့ ကျုပ် အခုနက ဖိပွတ်ခဲ့ရတဲ့ မေဦးရဲ့ဖင်လေးကို လှမ်းကြည့်မိတယ်။ မေဦးရဲ့ဖင်လုံးကျစ်ကျစ်လေးက အဖြူရောင် ခြည်သားထဘီတင်းတင်းလေးရဲ့အောက်မှာ တစ်တစ်ရစ်ရစ် လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးနဲ့ တစ်မျိုးဆွဲဆောင်နေပြန်တယ်။ ဘောင်းဘီထဲက မာနေဆဲလီးတောင်မှ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မေဦးက လေးငါးလှမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ သူ့ဖင်ကို ကြည့်နေတဲ့ကျုပ်ကို ကွိခနဲ မိသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာထပ်ပူရပြန်ပြီ။ မေဦးက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“ဟဲ့ကောင်… ဘာကြည့်နေတာလဲ လာလေ…”
“အေးပါ လာပြီ လာပြီ… ဟီး… ဟီး…”
ကျုပ်လဲ သူခိုးလူမိဖြစ်သွားလို့ မေဦးကို သွားဖြဲပြလိုက်ရင်း မေဦးအနားကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်နေကြရင်း မေဦးကို ကျုပ်စိတ်ထဲ ပြစ်မှားနေမိတယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာလို ကိုယ့်သူငယ်ချင်းကို ပြန်ပြီးပြစ်မှားရကောင်းလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်မိပြန်တယ်။ လီးက တောင်နေတာ တစ်ချက်မှ မလျော့တော့ဘူး။ အတွင်းခံဘောင်းဘီက အတင်းထိန်းကွပ်ထားလို့သာ ပုဆိုးထဲကနေ ငေါထွက်မနေတာ။ ကျုပ်လဲ မေဦးဘေးကနေ ဟန်မပျက် ဆက်လျှောက်လာတယ်။
“ခစ် ခစ်… အခုမှပဲ ငါ့ရဲ့သူငယ်ချင်းက နှာဘူးအကြီးစားကြီးမှန်းသိတော့တယ်…”
“အဲ့လိုတော့မပြောပါနဲ့ မေဦးရာ… ငါက ဘယ်မိန်းကလေးတွေနဲ့များ နင့်လို အရောတဝင်နေဖူးလို့လား… မတော်တဆပါဆိုမှဟာ…”
“အစကတော့ မတော်တဆပေါ့… နောက်တော့ နင်တမင်အသားယူနေတာမလား… ငါသိတယ်နော်… နှာဘူး…”
“ဟီး… ဆောရီးပါဟာ… မတော်တဆ ထိမိသွားတော့ မခွာချင်တော့ဘူးဖြစ်သွားတာ…”
“နှာဘူး… နင်ထန်နေရင်လည်း ရည်းစားထားလေ…”
“အာ… မထားချင်ပါဘူးဟာ… ကိုယ်တကယ်မချစ်တဲ့သူကို ရည်းစားထားပြီး… မထိန်းနိုင်ဘဲ လွန်ကုန်လို့ တာဝန်ယူဆို ငါတစ်သက်လုံး မချစ်တဲ့သူကိုယူပြီး နောင်တရနေမှာပေါ့…”
“သြော်… ငါ့ကိုလာအသားယူတာကျတော့ ကောင်းတယ်ပေါ့လေ… ငါ့ကိုကျတော့ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ ဟုတ်လား…”
“မေဦးရာ… နင်အပေါ်ငါ ဘယ်လောက်သံယောဇဉ်ရှိလဲ နင်သိသားနဲ့… နင်က ငါ့အတွက် မေမေတို့ တီဒေဝီတို့နဲ့ တစ်တန်းတည်း အရေးပါတဲ့လူပါ… နင့်ကို ထိခိုက်နာကျင်အောင် လုပ်ပါ့မလား…”
မေဦးက ကျုပ်အဖြေကို ကျေနပ်သွားတဲ့ပုံပဲ။ ကျုပ်ကို ပြုံးပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။ မေဦးက ကျုပ်ဘဝအတွက် တကယ်ပဲ အရေးပါတဲ့သူပါလေ။

ကျုပ်တို့ အိမ်ကိုစောပြန်လာပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပုံမှန်ကျောင်းလွှတ်ချိန်ထက် နည်းနည်းပဲစောတယ်။ အဲဒီ နည်းနည်းဆိုတဲ့ အချိန်က ကျုပ်အတွက်တော့ အများကြီး တန်ဖိုးရှိတယ်လေ။ ကျုပ် အိမ်ထဲဝင်တော့ မေမေက ဧည့်ခန်းကခုံမှာ ရေးမိုးချိုးထားကာ သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ ထိုင်ပြီး စာအုပ်ဖတ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဒီလိုကျောင်းဖွင့်ရက်ဆိုရင် မေမေနဲ့က ဖုတ်ပူမီးတိုက်လို လိုးရတာဆိုတော့ မေမေစောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်လာတယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်ဝင်လာတာမြင်တော့ လှမ်းကြည့်ပြီး စာအုပ်ကို ချထားလိုက်တယ်။
“သားလေးတောင် ပြန်လာပြီပဲ… ဟင်း ဟင်း…”
ကျုပ်က ထိုင်နေတဲ့ မေမေ့အရှေ့မှာရပ်ပြီး မေမေ့ပါးလေးတွေကို ကြူကြူမွှေးချလိုက်တော့ သနက်ခါးရနံ့ သင်းသင်းလေးကိုရတယ်။ မေမေကလဲ ထိုင်လျှက်က ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာပွတ်သပ်နေတယ်။
“သားရဲ့လီးကလဲ တစ်ချိန်လုံးတောင်နေတာပဲကွာ… ချစ်စရာကြီး…”
“မေမေ့ကို မြင်တာနဲ့ တောင်ပါတယ်ဆို…”
ကျုပ်လဲ ပြောပြီးတာနဲ့ မေမေ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီတော့ မေမေ့ပေါင်ခွဆုံက စောက်ဖုတ်တည့်တည့်ကို သူ့ထဘီပေါ်ကနေ မျက်နှာအပ်ချလိုက်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်းနမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
“သားရယ်… ”
မေမေက သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေ ကုန်းနမ်းနေတဲ့ ကျုပ်ခါင်းကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေတယ်။ သူ့ပေါင်ကိုလဲ ကားပေးထားပြီး သူ့ကိုယ်ကိုတောင် ခပ်လျောလျောလေး ပြင်ပေးထားတယ်။
“မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို မနမ်းရတာ ကြာလို့ အရမ်းနမ်းချင်နေတာ… ရှူး… ရှူး…”
“ဟင်း… သားလေးရယ် မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို အရမ်းကြိုက်တာပဲလား…”
“ကြိုက်တာပေါ့မေမေရဲ့… ကြိုက်လွန်းလို့ မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို အမြဲနမ်းချင် ယက်ချင်နေတာ… ရှူး… ရှူး…”
“မေမေ့စောက်ပက်က ပြဲနေပါပြီသားရယ်…”
“အဲ့ပြဲနေတဲ့စောက်ပက်က ပိုချစ်ဖို့ကောင်းတာ… မေမေ့စောက်ပက် ဟပြဲလေးမှာ စောက်ရည်လေးတွေရွှဲနေရင်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာ… အဲ့စောက်ရည်လေးတွေက သားကြောင့်ထွက်နေတာမှန်းသိလို မေမေ့စောက်ပက်ကို ပိုချစ် လေပဲ သိလား… အခုရော စောက်ရည်ထွက်နေပြီလား…”
“သားကိုမြင်တာနဲ့ စောက်ရည်ထွက်ပါတယ်ဆို… သားက မေမေ့စောက်ပက်ကို ဒီလောက်ဖိနမ်းနေမှတော့ ရွှဲရွှဲစိုနေပြီပေါ့လို့…”
“ဒါဆို ထမိန်လှန်ပြ မေမေရာ… ဟီး…”
မေမေကအဖုတ်ကို ထဘီပေါ်မှ နမ်းနေရာကနေ ခွာလိုက်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ မျက်နှာချိုသွေးလိုက်တော့ မေမေက ပြုံနေတယ်။ မေမေက ခုံပေါ်မှာခြေချထိုင်လျှက်မှ သူ့ထဘီကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲတင်ရင်း သူ့ခြေထောက်ကိုပါ ခုံပေါ်တင်လျှက် ဒူးထောင်ပြီးထိုင်လိုက်တယ်။ အဖတ်လေးတွေလန်နေတဲ့ မေမေစောက်ဖုတ်ဖာင်းဖောင်းကြီးက ဟပြဲပြဲအကွဲကြောင်းကြီးရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတစ်ဝိုက်မှာ စိုစွတ်နေတဲ့ ပုံစံအတိုင်း တစ်စတစ်စနဲ့ လန်တက်လာတဲ့ ထဘီအောက်မှာ ပေါ်လာတယ်။ မေမေက ပေါင်ကားလျှက် ဒူးထောင်ပြီးထိုင်နေတော့ မေမေ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးက ပြဲအာအာလေးဖြစ်နေပြီး မေမေ့ဆီးခုံပေါ်က အမွှေးခပ်ပါးပါးရဲ့အောက်မှာ အစိချွန်ချွန်လေးက နှာတံလေးကို စင်းနေတယ်။ မေမေထဘီက ပေါင်အရင်းထိရောက်သွားပြီး ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အမေစောက်ပက်ကို သေသေချာချာအရသာခံ ကြည့်နေရင်း တံတွေးကို ဂလုခနဲ မျိုချလိုက်တော့ မေမေက ရယ်တယ်။ မေမေက သူ့စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲပြနေတယ်။
“မေမေ့စောက်ပက်က အရင်က ဒီလောက်မပြဲဘူး သိလား… သားလီးကြီးနဲ့အလိုးခံလိုက်ရမှ ပိုပြဲသွားတာ…”
“ပိုပြဲလေ ပိုချစ်ဖို့ကောင်းလေပေါ့မေမေရဲ့…” ချစ်စရာကြီးကွာ… ပြွတ်…
ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုမှ ရပ်ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘဲ မေမေ့ပေါင်ကြားထဲက စောက်ဖုတ်ဆီကို ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းဟပ်လိုက်တော့တယ်။ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ မေမေစောက်ဖုတ်ပြင်ကြီးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တစ်ပြွတ်ပြွတ် လိုက်နမ်း၊ စောက်စိလေးကိုဆွဲစုပ်၊ စောက်အကွဲကြောင်းကို အောက်ခြေကနေပြီး စောက်စိလေးအထိ လျာနဲယက်၊ မေမေ့စောက်ခေါင်းထဲအထိ လျာချွန်ကာထိုးထည့်ပြီးကလိရုံမျှမက မေမေစောက်ပက်က လန်နေတဲ့ နားရွက်အဖတ်လေးတွေကိုပါ ဆွဲစုပ်ပစ်တာ မေမေ ထိုင်လျှက်နဲ့တောင် သူ့ဖင်ကြီးက လေထဲမြောက်တက်လာတယ်။
“အူး… သားရယ်… ကောင်းလိုက်တာ… မေမေ့စောက်ပက်ကို အရမ်းကြိုက်တာပဲလား သားရယ်… စစ်… ဟင်း… အင်း… စုပ်… ရှီး… စောက်စိကိုဆွဲစုပ်…. အူး… ဟူး… သားလျာကြီးက မေမေ့စောက်ခေါင်ကို မွှေနေတယ်… ရှစ်… ရှစ်… ယက်… သားဃွက်လာတဲ့စောက်ပက်ကို ယက်… မလေး… မေမေထွက်တော့မယ်… သားရယ်… အူး… သားလေးရယ်… မေမေ့သားလင်လေး… ကေသီ့ယောက်ျားရယ်…”
မေမေ့ သူ့ဖင်လေးကို ကော့ကာ ကော့ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်မျက်နှာဆီ တွန်းပို့ပေးရင်း၊ ကျုပ်ခေါင်းကိုလဲ သူ့စောက်ဖုတ်ဆီသို့ သူ့လက်တွေနဲ့ ဖိကပ်ထားရင်း မေမေ့ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက စောက်ရည်လေးတွေ ပွက်ခနဲ အန်ထွက်ကျလာတယ်။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့စောက်ရည်တွေကိုမြိန်ရေရှက်ရေ အရသာခံသုံးဆောင်ပြီး တုန်နေတဲ့ မေမေရဲ့ တုန်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေး ရပ်သွားမှ ကျုပ်လဲ မေမေစောက်ဖုတ်ကနေခွာလိုက်တယ်။ မေမေ့အရှေ့မှာမတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ မေမေက သူ့ကိုယ်လေးကိုမတ်လာပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကို လှန်တင်ပြီး ကျုပ်ရဲ့အတွင်းခံထဲက တောင်နေတဲ့လီး ကိုအပြင်ကို သူ့လက်နဲ့ နှိုက်ထုတ်လိုက်တယ်။
“ကြည့်စမ်းပါအုံးကွာ တောင်နေလိုက်တာများ ချစ်စရာကြီး… ရွှတ် ရွှတ်… ပြွတ်… အွင်း…”
“ရှီး… စစ်…”
မေမေက ကျုပ်လီးကို သူ့လက်နဲ့သေသေချာချာဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ကုန်းနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လီးအရင်းကိုလက်လေးနဲ့ ထုပေးရင်း စုပ်ပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ရဲ့ ဆံထုံးကိုကိုက်ပြီး မေမေ့ပါးစပ်ကို လိုးသလို ခါးကိုလှုပ်တော့ မေမေကလဲ သူ့ပါးစက်ထဲ ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်လုပ်နေတဲ့ လီးကို ပါးလေးတွေခွက်အောင်ကို စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လီးက မတရားတောင်နေပြီး မေမေစောက်ဖုတ်ကို လိုးချင်နေလို့ မေမေ့ပါးစပ်ကိုလိုးနေတဲ့လီးကို မေမေ့ပါးစပ်ထဲကချွတ်တော့ မေမေက ကျုပ်လီးကို အရင်းကကိုင်လျှက် အတင်းလိုက်စုပ်နေသေးတယ်။
“ပြွတ်… မေမေစုပ်လို့မဝသေးဘူးလေးကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေခေါင်းလေးကို ပါးနှစ်ဖက်ကကိုင်ကာမော့လိုက်ရင်း မေမေ့နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သားက မေမေ့စောက်ပက်ကို လိုးချင်လှပြီ မေမေရဲ့… နောက်ကျမှ ထပ်စုပ်… ပြွတ်… ချစ်တယ်နော်…”
“ဟွန့် … ပြီးရော… ပြီးမှ ထပ်စုပ်မယ်…”
မေမေက ဒီတော့မှ ကျုပ်လီးကို လက်လွှတ်ကာ ထိုင်နေတဲ့ခုံကို ကျောပြန်မှီလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ မေမေ့ခြေနှစ်ဖက်ကို ဒူးခေါက်ကွေးမှကိုင်ကာ မ လိုက်ပြီး ဒဘလျူ(W)ပုံစံဖြစ်အောင် ပြန်ဖိချလိုက်တော့ ခုနက ခြေဆင်းထင်လိုက်လို့ မေမေ့စောက်ပက်ကို ပြန်ဖုံးသွားတဲ့ ထဘီကလဲ အလိုအလျောက် လှန်ပြီးသားဖြစ်သွားကာ မေမေ့က သူ့ဖစာက်ပက်ကို အစွမ်းကုန်ကော့ပြီး ပေါင်ကြီးဖြဲကားပေးထားတဲ့ ပုံစံဖြစ်သွားတယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဆီဆွဲယူတော့ ကျုပ်လဲ ဒူးလေးအသာကွေးကာ အလိုက်သင့်လေး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာ သေသေချာချာနေရာချပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခါးလေးကော့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းတယ်။ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကြီးက မေမေ့စောက်ပက်ထဲကို ဖြဲခွဲပြီးတိုးဝင်သွားတော့ မေမေ့စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားတွေက မူလထက်ပိုဟသွားကာ မေမေ့စောက်ဖုတ်အုံကြီးကလဲ သိသိသာသာ ဘေးကို ကားထွက်သွားတယ်။ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေတောင်မှ အနည်းငယ် လိပ်ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အမေစောက်ဖုတ်ထဲ ကိုယ့်လီး အပြည့်အသိပ်တိုးဝင်နေတာကို မျက်တောင်မခတ် စိုက်ကြည့်နေမိသလို မေမေကလဲ သူ့သားလီးက သူ့စောက်ပက်ထဲ မဆံ့မပြဲတိုးဝင်နေတာကို မျက်ခြေမပြတ် ကြည့်နေတယ်။ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးထိုးခွဲတိုးဝင်နေတာကို ကြည့်ရတာ စိတ်ထစရာ ကောင်းလွန်းလှတယ်။ ကျုပ်ကလည်း ကြည့်လို့ကောင်းတာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းကို သွင်းနေတာ။
“ဟင်း… သားလေးရယ်… သားလီးကြီးလောက် မေမေစောက်ပက်ထဲကို ဒီလိုအပြည့်အသိပ်ကြီး ဘယ်လီးမှ မဝင်ဖူးသေးဘူး… အားရစရာကြီးသားရယ်…”
“မေမေမွေးထားတဲ့ မေမေ့သားရဲ့လီးပဲဟာ… မေမေ့စောက်ပက်ကလဲ အကြီးကြီးဆိုတော့ မေမေ့စောက်ပက်နဲ့ ကွက်တိဖြစ်အောင်း သူ့အလိုလို ကြီးနေတာပေါ့…”
“အင်း ဟုတ်တယ်… မေမေ့သားလေးကို မေမေက မေမေ့စောက်ပက်အကြီးကြီးကိုလိုးဖို့ လီးအကြီးကြီးနဲ့ မွေးထားတာ…  မေမေ့ကို အမြဲလိုးပေးရမယ်နော်…”
“လိုးမှပေါ့ မေမေရ… မေမေ မလိုးခိုင်းလဲ သားက အဖေလစ်တာနဲ့ လိုးမှာပဲ…”
မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်တာကို ကြည့်ရင်း လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတာနဲ့ မေမေ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ ဒစ်ဖူးပဲကျန်တဲ့အထိ ပြန်တွဲထုတ်တော့ မေမေ့စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လိပ်ထွက်လာပြန်တယ်။ ဖြည်းဖြည်း ကျုပ်လီးကို စောက်ပက်ထဲက အကုန်နီးပါး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဆီးခုံချင်းပူးကပ်သွားတဲ့အထိ တစ်ဆုံးပြန်ထိုးထည့်လိုက်နဲ့  တစ်ချက်ချင်းလိုးနေရင်းမှာပဲ မေမေ့စောက်ရည်တွေကလဲ သူ့စောက်ခေါင်းထဲမှာ ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရ ဒလဟောထွက်နေပုံရတယ်။ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံးနဲ့ ကျုပ်လီးမွှေး(လမွှေး)တွေမှာ မေမေ့စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲစိုနေပြီ။ ကျုပ်တို့သားအမိ ဖက်ဖို့၊ နမ်းဖို့တောင်မေ့နေကာ စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်ဝင်ထွက်လိုးနေတာကိုပဲ စူးစိုက်ကြည့်နေမိကြတယ်။
“အင်း… ဟင်း… သားရယ်… သားလီးက တနင့်တပိုးကြီးနဲ့ မေမေ့စောက်ပက်ကိုလိုးနေတာ… ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ကိုယ့်သားလီးနဲ့မို့ အလိုးရတာ အရမ်းရင်ခုန်ရသလို… သားလီးကြီးက မေမေ့စောက်ပက်ကို အပြည့်အသိပ်နဲ့လိုးပေးတော့ မေမေအရမ်းအားရပြီး အရမ်းကျေနပ်တယ် သားရယ်…”
“သားလဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို လီးမျွတ်တမ်းကို လိုးချင်တာ… ကောင်းလိုက်တာမေမေရယ်…”
“မေမေလဲ အတူတူပါပဲ… ကောင်းတယ် သားရယ်… အင်း… ဟင်း… ”
ကျုပ်လဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးနေရတာ အားမရတော့ မေမေ့စောက်ပက်ထဲမှာ ဒစ်ဖူးပဲကျန်ခဲ့တဲ့အထိ ဆွဲထုတ်လိုက် မေမေမေနဲ့ ဆီးခုံချင်း ဖန်းခနဲမြည်အောင် ပစ်ရိုက်သွားတဲ့ထိ ပစ်ဆောင့်ချပစ်တယ်။ ပြီးရင် ဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ဖန်းခဲအားနဲ့ ပစ်ဆောင့်လိုက်နဲ့လိုးတယ်။ ကျုပ်တစ်ချက်ပစ်ဆောင့်တိုင်း မေမေ့မှာ အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ညည်းနေရတယ်။ ကျုပ်လီးမှာလဲ မေမေ့စောက်ရည် ဖြူပျစ်ပျစ်တွေက ပေလူးနေပြီ။
“အင့်….. ဟင်း… အူးစ်… အင့်….. ဟင်း… စစ်… အင့်….. ဟင်း…. ရှီးစ်… အင့်…..  ဟင်း… သားလေးရယ်…”
“မေမေ နာလို့လား… ”
“ဟင့်အင်း… အင့်… ဟင်း… အရမ်းထိလွန်းလို့…အင့်….. ဟင်း… မကြုံဖူးအောင်ကောင်းလွန်းလို့… အင့်….. ဟင်း… စောက်ပက်ထဲမှာ နင့်ခနဲပဲ သားရယ်… အင့်….. ဟင်း…”
“သားလဲ ကောင်းလိုက်တာ မေမေရယ်…”
ကျုပ်မှာ မေမေ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်လီးနဲ့တစ်ချက်ချင်း ပွတ်တိုက်မှုရဲ့အတွေ့ကို ဆိမ့်နေအောင် အရသာခံလိုးနေရင်းက ကျုပ်မေမေ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းဖို့၊ မေမေ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာပွေ့ဖက်ပြီး အရှိန်တင်လိုးဖို့ မေမေ့ဆီသို့ ကိုယ်ကို ကိုင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်ပြီးချင်နေပြီလေ။ ဒါပေမယ့် ရုတ်တရတ်ဆိုသလို အိမ်ရှေ့က ခြံတံခါး ချက်ဖြုတ်သံကြားရတယ်။ ကျုပ်ကိုယ်လုံးဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီး မေမေ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး ချက်ချင်း လူချင်းခွာလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ချင်ချင်းပဲ ထရပ်ပြီး ကျုပ်လက်ကိုဆွဲက အိမ်ပေါ်ကို သားအမိနှစ်ယောက် တက်ပြေးကြတယ်။ မေမေက ကျုပ်လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားပေလို့သာပဲ။ ကျုပ်မှာ ကြောက်ကြောက်နဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းပင်မသိဘဲ ယောင်တောင်ပေါင်တောင်ဖြစ်နေတာ။ မေမေက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး ကျုပ်အခန်းထဲကို ဝင်သွားတယ်။
“သား… အိပ်ရာထဲမှာလှဲနေလိုက်… �ဪ… ဒီလွယ်အိတ်ကို ချွတ်ထားလေ…”
ကျုပ်ကလဲ ကျုပ်ပါပဲ။ ရုတ်တရတ်ကြီး အဖေမိတော့မလိုဖြစ်သွားတာကိုလန့်ပြီး မေမေက အိပ်ရာထဲကိုလှဲဆိုလို့သာ ဝင်လှဲဖို့ အိပ်ယာပေါ်တက်ထိုင်လိုက်တယ် လွယ်အိတ်က လွယ်လျှက်ကြီး။ မေမေက ကျုပ်လွယ်အိတ်ကို ဖြုတ်ယူကာ ကျုပ်ရဲ့စာရေးစားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်က အိပ်ယာထဲမှာဝင်လှဲတော့ မေမေက ကျုပ်ကို သူ့ကိုကျောပေးပြီး တစောင်းလှဲနေတဲ့ပုံစံမျိုးဖြစ်အောင် ပြင်ပေးတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ကျုပ်လီးကအခုအထိကို အတွင်းခံထဲပြန်မထည့်ရသေးဘူး။ ပုဆိုးပြန်ဖုံးထားတာပဲရှိသေးတယ်။ တစောင်းလှဲနေလို့ နောက်ကကြည့်ရင် မမြင်နိုင်ပေမယ့် ပုဆိုးထဲမှာ ငေါထွက်နေတုန်းပဲ။
“ကေသီရေ…”
“ကျမ သားအခန်းထဲမှာ ကိုမြင့်… သားကျောင်းကပြန်ရောက်ပြီး ညောင်းလို့ လှဲနေတာနဲ့… ကျမ သားကို နှိပ်ပေးနေတာ…”
အမေက ကျုပ်လက်ပေါင်တွေကို  နှိပ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ရင်တွေတုန်နေတယ်။ အဖေ အပေါ်ထပ်ကိုတန်းတက်လာတဲ့ခြေသံကို ကြားနေရတယ်။  ကျုပ်ကတော့ နောက်ကိုလှည့်မကြည့်ရဲဘူး။
“သားက နေမကောင်းဘူးလား…”
“ကိုယ်တော့မပူပါဘူး… သွားရလာရလို့ ညောင်းနေတာထင်တယ်…”
အဖေက အခန်းထဲကိုဝင်လာပြီ။ အမေက နှိပ်ပေးနေတုန်းပဲ။ အဖေက အမေ့ဘေးမှာထိုင်ပြီး ကျုပ်နဖူးကိုလာစမ်းတယ်။
“အင်း ကိုယ်တော့မပူပါဘူး… ပင်ပန်းလို့နေမယ်… ချွေးတွေတောင်စို့လို့… အကိုနှိပ်ပေးလိုက်မယ်လေ ကေသီ…”
အင်း… ချွေးက အမေ့ကိုလိုးရင်းနဲ့ ထွက်တာလား၊ အဖေမိသွားမှာလန့်ပြီးထွက်တာလားတော့ ကျုပ်လဲ မသိတော့ဘူး။
“ရှင်က အခုမှ ပြန်ရောက်တာ နားပါအုံး…”
“ရပါတယ်ကွာ…”
“အိုး… ဒီမှာကျမက သားကိုပြုစုပေးနေတာ ရှင်ကျမနေရာကို မလုနဲ့နော်…”
“ဟား… ဟား… ဟုတ်ပါပြီကွာ…”
“ရှင်လဲ တအောင့်တဖြုတ်နားပြီး ရေချိုးတော့…”
“အေးပါ…”
အဖေက  အမေ့စကားကို သဘောကျပြီး ရယ်ရင်းက ထသွားတယ်။ အဖေ သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး အဝတ်အစားလဲပြီပေါ့။ ဒီတော့မှ အမေက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ ကျုပ်လီးကို လာကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။
“ခဏစောင့်အုံးနော်…”
ကျုပ်လဲ ခေါင်းညှိတ်ပြလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ အဖေ အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားတဲ့ခြေသံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ဒီတော့မှာ အမေလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်ပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွတော့တယ်။ သူ့ထဘီကိုလှန်ကာ ကျုပ်လီးကိုသူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိထိုင်ချတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ကဆုန်စိုင်းကာ မြင်းစီတော့တယ်။ မေမေ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးရင်း ငြိမ်ကျသွားတော့ ကျုပ်လဲကုန်းထကာ မေမေ့ကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး အပေါ်ကနေ တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ မေမေ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်နှယ်ရင်း အသားကုန်လိုးပစ်တာ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့မှပဲ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်မိတော့တယ်။ မေမေ့နဲ့ကျုပ် ဖက်ထားကြရင်း အနမ်းတွေပေးကြတယ်။ မေမေစောက်ပက်ထဲမှာ ကျုပ်လီးက စွပ်လျှက်ကြီးနဲ့ လီးရည်တွေ စိမ့်ထွက်နေတုန်းပဲ။ မေမေစောက်ပက်လဲ ကျုပ်လီးကို နွေးနွေးထွေးထွေး ဆုပ်ညှစ်နေတယ်။
“ပြွတ်… ကောင်းလိုက်တာ မေမေရယ်… ခုနက လန့်နေတာတောင် ပျောက်သွားတယ်…”
“စိတ်ချပါ သားရယ်… မေမေရှိနေသမျှ သားဘာမှမဖြစ်စေရဘူး… မေမေ့ကို လိုးဖို့သာ ခေါင်းထဲထည့်ထား…”
“မေမေ့ကိုလိုးဖို့ ခေါင်းထဲကို တကူးတကထည့်စရာမလိုပါဘူး မေမေရယ်… သားက မေမေ့ကို အမြဲလိုးချင်နေတာ… ဖြစ်နိုင်ရင် မေမေ့ကို အဖေနဲ့အတူမအိပ်ခိုင်းဘဲ သားနဲ့လာအိပ်ခိုင်းပြီး တစ်ညလုံး လိုးပစ်ချင်တာ…”
“နောက်ကျ ဖြစ်လာမှာပေါ့သားရယ်… အခုတော့ ကျောင်းကတစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ စာကိုလဲ အာရုံစိုက်ပါအုံး…”
“သား စာလဲလုပ်ပါတယ် မေမေရဲ့…”
“အင်းပါ… ဟင့်… သားလီးကလဲ မပျော့ချင်သေးဘူးကွာ…”
“မေမေ့စောက်ပက်ထဲမှာဆိုတော့ ဘယ်ပျော့ချင်ပါ့မလဲ… ခဏနေပြန်တောင်လာတော့မှာ…”
“မဖြစ်ဘူးနော် ယောက်ျား… ယောက်ျားရဲ့အဖေက ရေချိုးတာပြီးတော့မှာ… ကွိခနဲ မိသွားလိမ့်မယ်…”
“မေမေ သားကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ…”
“ယောက်ျားလို့ခေါ်တာပေါ့ သားလင်လေးရဲ့… မေမေ့စောက်ပက်ကို ပြဲလန်နေအောင် သူ့လီးနဲ့လိုးပြီးမှ ယောက်ျားမဖြစ်သေးဘူးလား…”
“ဟုတ်သားပဲ… မေမေက သားမိန်းမပေါ့… မိန်းမ… မောင့်မိန်းမ ကေသီ… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်တယ်…”
“မောင်တဲ့… ခစ် ခစ်… ကေသီ မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့မေမေ ခဏကြာအောင်နမ်းပြီးတော့ လူချင်းခွာလိုက်ကြတယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် မောင်နဲ့ ကေသီလို့ခေါ်ကြပေမယ့် ဒါက လိုးပြီးကာစ ကြည်ကြည်နူးနူး ပလူးနေတုန်း ခေါ်ကြတာပါ။ ချစ်တာကလဲ သားအမိထက်ပိုပေမယ့် ချစ်သူလိုချစ်တာတော့လဲ မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ဒါတွေကို မေမေလဲ သိမယ်ထင်ပါတယ်။ မေမေ အခန်းအပြင်ထွက်သွားတော့မှ ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားထလဲရတော့တယ်။

(အခန်း ၃/၂)

မေဦးနဲ့ကျုပ် ကျောင်းမှာ နေ့လည်စာစားပြီးတော့ မေဦးကလက်ကုတ်လို့ သူငယ်ချင်းတွေဝိုင်းက အသာလစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့မှ မေဦးလျှောက်တဲ့အတိုင်း သူ့ဘေးက လိုက်လျှောက်လိုက်တယ်။
“မေဦး… ဘာလုပ်မလို့လဲ… အတန်းမတက်တော့ဘူးလား…”
“နိုး… ငါတို့ကျောင်းပြေးပြီး တစ်နေရာသွားရအောင်… ဒီတစ်ခါ ငါဒကာခံပါ့မယ်… ဘယ်လိုလဲ…”
“လုပ်လိုက်လေ… ကြာသလားလို့…”
ကျုပ်တို့ခြေလှမ်းတွေက ကျောင်းထဲက ဘတ်စ်ကားဝန်းဆီကို ဦးတည်လိုက်ကြတယ်။ မေဦးနဲ့ကျုပ် ဘတ်စ်ကားစီးပြီး ပြည်သူ့ရင်ပြင်ကိုသွားကြတယ်။ ဒီတစ်ခါလဲ ကစားလဲကစား စားလဲစားနဲ့ အရင်တစ်ခါလိုပဲ ပျော်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ်။ အချိန်မရလို့ ရုပ်ရှင်တော့ သွားမကြည့်တော့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ လျှောက်ရင်းသွားရင်းနဲ့ အတွဲတွေရှိတတ်တဲ့ နေရာကို ရောက်သွားကြပြီး အတွဲကိုယ်စီ ထီလေးတွေနဲ့ ကြည်နူးနေကြတာကို မြင်တော့ မေဦးနဲ့ ကျုပ် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး မျက်စပစ်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦးက အလယ်တန်းကတည်းက ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ ကျောင်းအနီးက အိမ်ရာပျက်ကြီးမှာ သွားဆော့ရင်း ကျောင်းထဲမှာ လာချိန်းတွေ့နေတဲ့ အတွဲတွေနဲ့ကြုံဖူးတယ်။ အဲ့လိုကြုံလာရင်လဲ ကျုပ််တို့နှစ်ယောက်က အတွဲနှောက်တာကို လုပ်နေကြ။ ကျုပ်တို့က သူတို့အတွဲတွေ ချိန်းတွေ့ပြီး ထန်နေကြတာကိုချောင်းတာမဟုတ်ဘူး အဲ့အတွဲကို ပုန်းပြီး ခဲနဲ့ပေါက်ပြီး အာရုံနောက်အောင် နှောက်ကြတာ။ အတွဲတွေဆိုတာ တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်နဲ့ နောက်မှ ထပြန်ကုန်ကြရင် ကျုပ်နဲ့ မေဦးက လက်ဝါးချင်းရိုက်ကာ ရယ်ရင်း အောင်ပွဲခံကြတာ။ ကျုပ်တို့ တက္ကသိုလ်တက်မှ ဒီလိုမလုပ်ဖြစ်တာကြာပြီ။ အခုတော့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် အတွဲတွေနဲ့ကြုံလာတော့ ငယ်စဉ်က အမှတ်တရတွေကို ပြန်အောက်မေ့ကာ ကျုပ်နဲ့မေဦး ပြိုင်တူလို တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက် ကြည့်ပြီး မျက်စပစ်လိုက်မိတာ။ ကျုပ်နဲ့မေဦးက စိတ်ချင်း အဲ့လောက်နီးတာ။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် သစ်ပင်ကွယ်တွေဆီကို ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးနဲ့ ကွေ့ပတ်ပြီး အသာအယာ သွားကြတယ်။ ကိုယ်တွေ ပုန်းပြီး စ နောက်မယ့်နေရာကလဲ လုံခြုံဖို့က အရေးကြီးတာကိုး။ ဒါမှ အသီးပဲကြွေသလို၊ သရဲပဲခြောက်သလို ထင်ကြမှာလေ။ ကျုပ်နဲ့မေဦး ချုံအကွယ်နဲ့ အပင်တစ်ပင်နောက်မှာ နေရာယူလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့ပုန်းမယ့်နေရာကို သေသေချာချာကြည့်တော့ မြက်တွေက ပိပြားနေတယ်။ ဒီနေရာကလဲ အတွဲတွေလာတတ်တဲ့နေရာပဲ ထင်တယ်။ ကျုပ်တို့ရောက်နေတဲ့နေရာက တကယ့်နေရာကာင်းဗျ။ လူမမြင်အောင် အနည်းငယ် ပန်ချုံကိုတိုးဝင်ခဲ့ရပေမယ့် တော်တော်လေးကို လုံခြုံနေတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦး ဗလာစာအုပ်ထဲက စာရွက်အချို့ကိုဖြုတ်ပြီး ခင်းကာ ယှဉ်လျှက် ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အရမ်းအကျယ်ကြီးမဟုတ်တော့ ကျုပ်နဲ့မေဦးက ပေါင်ချင်းထိနေတယ်။ ဒါလောက်ကတော့ ကျုပ်နဲ့မေဦးအတွက် စာမဖွဲ့လောက်ပါဘူး။ ကျုပ်တို့လဲ ကျုပ်တို့ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ထီးကာထားတဲ့အတွဲကို စပြီး ပစ်မှတ်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦး အနီးက ကျောက်ခဲလေးတွေကောက်လိုက်တယ်။ မေဦးက အရင်ဆုံးစပေါက်တော့ ဘောက်ခနဲဆို အရှေ့ကအတွဲရဲ့ထီးကို သွားမှန်တယ်။ ဟိုအတွဲရဲ့ထီးကလှုပ်လာပြီး ယောက်ျားလေးက ပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦးက အကွယ်ကနေဇက်ပုကာ တစ်ခိခိနဲ့ ကြိတ်ရယ်နေကြတယ်။ ဟိုအတွဲ ထီးကိုပြန်ကာပြီး ငြိမ်သွားတယ်။ ကျုပ်က နောက်တစ်ကြိမ် လှမ်းပေါက်တယ်။ ထီးကိုပဲ ထပ်ထိတယ်။ ဟိုအတွဲရဲ့ထီးကလှုပ်လာပြီး ဒီတစ်ခါတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦးက အကွယ်ကနေ ပခုံးချင်း ပေါင်ချင်းထိလျှက် ကြိတ်ရယ်နေကြတယ်။ ဟိုအတွဲ နောက်တစ်ကြိမ် ထီးပြန်ကာတော့ မေဦးနဲ့ကျုပ် ပြိုင်တူပေါက်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ခဲက ထီးကိုမှန်ပြီး၊ မေဦးရဲ့ခဲက သူတို့အနောက်က အပင်ကိုသွားမှန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ထီးကိုမြှောက်ပြီး နှစ်ယောက်သားထရပ်ကာ ကျုပ်တို့ဘက်ကိုကြည့်လိုက်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်လုပ်နေရင်း ကောင်မလေးက ထဘီပြင်ဝတ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ ဇက်ပုပြီး ရယ်နေမိကြပြန်တယ်။ အဲ့ဒီအတွဲတော့ စိတ်ရှုပ်လို့ ပြန်လစ်သွားကြပြီ။ ကျုပ်လဲ နောက်တစ်တွဲကို  စနောက်ဖို့ လိုက်ရှာတယ်။ ကျုပ်တို့အနောက်ဘက်က ထီးလေးတစ်ချောင်းကိုမြင်တော့ ကျုပ်နဲ့မေဦး မျက်ရိပ်ပြပြီး အပင်အကွယ်က ခေါင်းထွက်ကြည့်လိုက်တယ်။
“အမ…အု(အမလေး)…”
မေဦးက အလန့်တကြားထအော်မိတော့မလို့ ကျုပ်က သူ့ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်ရတယ်။ မေဦးလန့်လဲ လန့်လောက်စရာပဲ။ အဲဒီအတွဲကို ကျုပ်တို့ဘက်ကကြည့်ရင် တစောင်းအနေအထားမြင်ရတာဆိုတော့ သူတို့ထီးကာထားတာက ကျုပ်တို့ဘက်ကိုကာထားတာမဟုတ်ဘဲ ကျုပ်တို့က သူတို့ဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်တို့မြင်လိုက်ရတာက ဟိုအကိုရဲ့ဘောင်းဘီထဲကလီးက အပြင်ကိုရောက်နေပြီး ဟိုအမရဲ့လက်က ဆုပ်ကိုင်ပြီးထုပေးရင်း အချင်းချင်းနမ်းနေကြတယ်။ ဟိုအကိုရဲ့လက်ကလဲ သူ့ရည်းစားကိုဖက်ပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။ မေဦးရဲ့ပါးစပ်ကိုပိတ်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်ကို ဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ ချောင်းပြီးစနောက်ခဲ့သမျှမှာ ဒီလိုမြင်ကွင်းမျိုးမြင်ရတာ ပထမဆုံးပါပဲ။
“မအော်နဲ့လေဟာ… ငါတို့ချောင်းနေတာ သိသွားတော့မှာပဲ…”
“ငါလဲ လန့်သွားတာကိုးဟ… ဒုက္ခပါပဲ…”
ကျုပ်တို့ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ဟိုအကိုက နမ်းတာရပ်ပြီး သူ့ရည်းစားရဲ့ခေါင်းကို အောက်ကိုတွန်းပို့နေတော့ ဟိုအမရဲ့ခေါင်းက နိမ့်ဆင်းလာပြီး သူ့ရည်းစားလီးကို ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။ ဟိုအမ သူ့ရည်းစားရဲ့လီးကို ခေါင်းလေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ ပုလွေပေးနေပြီ။ ကျုပ်လဲ  မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် လီးက အတွင်းခံထဲမှာ ရုန်းကြွလာပြီ။
“သွားရအောင်ဟာ… ငါ မကြည့်ရဲဘူး…”
“အေးပါ…”
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လဲ ချုံအကွယ် အပင်အနောက်ကနေ တိတ်တဆိတ် တိုးထွက်ခဲ့တယ်။ ဒီတော့မှ ကုန်းကုန်း ကုန်းကုန်းနဲ့ မေဦးက ကျုပ်အရှေ့ကထွက်တော့ အနောက်ကလိုက်ရတဲ့ကျုပ်က မေဦးဖင်ကို မကြည့်ဘဲမနေနိုင်အောင် ဖြစ်ရတယ်။ အခုလို ကုန်းလိုက်တော့မှ မေဦးရဲ့တင်ပါးလေးတွေက ထဘီအောက်မှာ ပိုစွင့်ကားလာသလိုပဲ။ ကျုပ်ရဲ့ တောင်နေတဲ့လီးက ဆတ်ခနဲ ဆိုပြီးတောင် တုန်သွားတယ်။ မေဦးက အနည်းငယ်ပဲ ရွေ့ရသေးတယ် ရုတ်တရတ်ရပ်လိုက်တော့ သူ့ဖင်ကိုငမ်းပြီးလိုက်လာတဲ့ကျုပ်မျက်နှာက သူ့ဖင်မှာကွက်တိ အပ်မိသွားတယ်။
“ဟယ်… ဆောရီး ဆောရီး…”
မေဦးက ရုတ်တရတ်လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ဖင်ကို အရှေ့ကိုနည်းနည်းရွှေ့လိုက်သလို ကျုပ်ကလဲ အနောက်ကိုနည်းနည်း ဆုတ်လိုက်ရတယ်။
“ဘာလို့ ရုတ်တရတ်ကြီးရပ်လိုက်တာလဲ…”
“ဟီး… နင် ငါ့ဖင်ကိုကြည့်ပြီး ပြစ်မှားနေမှာစိုးလို့… နင့်ကို အရှေ့ကသွားခိုင်းမလို့…”
“အေး အခုတော့ နင့်ဖင်ကိုငါ နမ်းမိသွားပြီလေ… ဒါလဲမဆိုးပါဘူး နင့်ဖင်ကို ငါနမ်းဖူးသွားတာပေါ့…”
“ကောင်စုတ်… ဒီလိုမှန်းသိရင် အီးပေါက်ထည့်လိုက်တယ်… နှာဘူး…”
“ကြည့်စမ်းမေဦး… နင်တော်တော် ညစ်ပတ်တာပဲ… ဟုတ်တယ်ဟာ ငါကနှာဘူး… သူများကိုတော့ မဘူး ဘူး.. နင့်ကိုပဲဘူးမှာ ပေါက်လေ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ဖင်ကြားကို ဒီတစ်ခါတော့ တမင်တကာ မျက်နှာအပ်ပစ်လိုက်တယ်။
“ဟဲ့ ကောင်စုတ်… အာ… ဖယ် ဖယ်… ငါ့ဟာငါပဲ အရှေ့က သွားတော့မယ်…”
မေဦးက ဒီတော့မှ ကျုပ်ခေါင်းကို သူဖင်ကနေ အတင်းတွန်းထုတ်ပြီး အရှေ့ကို ကုန်းလျှက်အတိုင်းလေးဆက်လျှောက်သွားတယ်။ မေဦးက စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံစံတော့ မပြပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ ချုံအကွယ်ကနေ လူအရိပ်အခြေကြည့်ပြီး ထွက်ခဲ့ကြတယ်။
“ဟူး… အခုမှပဲ အသက်ရှူဝတော့တယ်…”
“ကိုယ့် ဟာကိုယ် အီးရှူနေပြီးတော့… ခစ် ခစ်…”
“အေး… လိုင်းကားပေါ်ရောက်ရင် အဲ့အီးပေါက်တဲ့ဖင်ကို နင် သတိသာထားပေတော့…”
“ဟယ်… ကောင်စုတ်…”
ကျုပ်က မေဦးရဲ့တင်ပါးကို ဖတ်ခနဲ့ ရိုက်ပြီးပြေးတော့ မေဦးက ကျုပ်ကို လိုက်ပြီး ထုရိုက်ဖို့ အနောက်ကနေလိုက်တယ်။ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ စနောက်နေကြတာပဲဆိုတော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ ကားပြန်စီးကြတယ်။ ကားက သိပ်မကျပ်သေးတော့ ဘေးချင်ယှဉ်လျှက်ပဲ စီးကြတာ။ မေဦးကမျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ လူချောင်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုအသားယူလို့ မရဘူးလေ။ ဒီလိုနဲ့ ကားက ကြာလေ ကျပ်လေဖြစ်လာတယ်။ ဒီတော့မှ မေဦးက သူ့ဟာသူ ကျုပ်အရှေ့ကို တိုးဝင်လာတယ်။ ကျုပ်က မေဦးကို  ဘာလုပ်မယ် ညာလုပ်မယ်သာ ပြောခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ မလုပ်ရက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ မေဦးကျုပ်အရှေ့ကိုရောက်နေပြီပေါ့။ မေဦးက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်လွယ်အိတ်ကို သူ့ကိုပေးထားဆိုပြီးတောင်းတော့ ကျုပ်လဲ ပေးလိုက်ရတယ်။ မေဦးအရှေ့မှာရှိတဲ့ထိုင်ခုံက ကောင်မလေးနှစ်ယောက်က ကျုပ်အိတ်ကိုရော မေဦးရဲ့အိတ်ကိုပါ ယူပေးထားတယ်။ အခုတော့ မေဦးရဲ့ဖင်နဲ့ ကျုပ်ကြားမှာ ဘာအကာအကွယ်မမရှိတော့ဘူးပေါ့။ ကားကကျပ်နေတော့လဲ မေဦးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ တစ်ကိုယ်လုံးရောက်နေတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ မေဦးတင်ပါးနဲ့ထိနေရလို့ ထောင်လာပြီ။ မေဦးရဲ့တင်ပါးကို ကားရဲ့လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ ကျုပ်လီးနဲ့ပွတ်ရင်း အရသာခံနေမိတယ်။ မေဦးကလဲ သူ့ဖင်လေးကို ပိုကောက်ပေးထားသလားတောင် ထင်မိတယ်။ ကျုပ် ရင်ခွင်ထဲက မေဦးရဲ့ ငယ်ထိပ်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်မိတယ်။ မေဦးက ကျုပ်နမ်းလိုက်မှန်းသိတော့ လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်တို့အရှေ့က ကောင်မလေးတွေကတော့ ကျုပ်တို့ကို အတွဲတွေလို့ထင်နေမှာပဲ။ ကျုပ်က မေဦးရဲ့ ပခုံလေးကို အားနေတဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ထားရင်း သူ့ဖင်ကိုလဲ မာတင်းနေတဲ့ လီးနဲ့ပွတ်တယ်။ အတွင်းခံတွေ၊ ပုဆိုးတွေ၊ ထဘီတွေ ခံနေတာတောင်မှ ပွတ်ရတာ အရသာရှိလိုက်တာ။ ကျုပ်တို့ အိမ်ပြန်ချိန်က ပုံမှန်ချိန်ထက် အများကြီးစောနေသေးတယ်။ ဒီတော့ မှတ်တိုင်မရောက်ခင်မှာ ရှိတဲ့ အိမ်ရာဝင်းအဟောင်းကြီးမှာ ဆင်းဖို့ ဆုံးလိုက်တယ်။ အဲ့အိမ်ရာဝင်းကြီးက ရှိနေတာ ကျုပ်တို့ မမွေးခင်ကတည်းကပဲ။ အဆောက်အဦးတွေက ပြီးလုပြီးခင်မှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ လက်စမသတ်ဘဲ တို့လို့တန်းလန်းကြီးနဲ့ ရပ်သွားတာ။ အဆောက်အဦးတွေက မှန်တံခါးတွေဆို ကျောင်းသားတွေ ခဲတွေနဲ့ လက်ဆော့လို့ အကောင်းတောင် သိပ်မကျန်တော့ဘူး။ အီမ်ရာ မုဒ်ဦးထိပ်မှာပဲ အစောင့်အိမ်နဲ့  အိမ်အနည်းငယ်ရှိပြီး တစ်ဖက်မှာက မြက်ရိုင်းတွေ ထူထပ်စွာပေါက်နေတဲ့ ကွင်းပြင်ကြီး။ မြက်ရိုင်းတောရဲ့ ဟိုဘက်မှာက ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်က  တက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းရှိတယ်။ ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်က ကျောင်းပြေးပြီး မြက်ရိုင်းတောာနဲ့ အိမ်ရာပျက်ကြီးထဲမှာ လာကစားနေကြပေါ့။ ကြုံလို့ဆုံလို့ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင်ရတဲ့ အတွဲကတော့ ကျုပ်တို့ခဲနဲ့ပေါက်လို့ ပြေးရသည်ပေါ့ဗျာ။အခုလဲ ကျုပ်တို့ အိမ်ရာဟောင်းကြီးရှိတဲ့မှတ်တိုင်မှာပဲဆင်းဖို့ဆုံးဖြတ်ပြီး ထိုင်ခုံကကောင်မလေးတွေ ကိုင်ပေးထားတဲ့ အထုပ်တွေကိုပြန်ယူပြီး မေဦးလက်ကိုဆွဲကာ အိမ်ရာအဟောင်းရှိတဲ့ မှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းခဲ့ကြတယ်။
“ငါတို့ ဒီကိုမရောက်တာတောင် ကြာပြီနော်…”
“အေး… အိမ်ပြန်ရမှာစောနေသေးတာနဲ့ ဒီမှာခဏအချိန်ဖြုန်းမလို့…”
“ကောင်းသားပဲ… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်နဲ့ မေဦး အိမ်ရာလမ်းအတိုင်း ငယ်ငယ်ကလို ပြေးတမ်းလိုက်တမ်းကစာရင်း ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ ခုနက ကားပေါ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖီးလ်တက်ရင်း ပွတ်သပ်ခဲ့ကြတာကိုတောင် သတိမရတော့ဘူး။ ဒီလမ်းက ဟိုးအနောက်က ရပ်ကွက်တွေအထိပေါက်တော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ လူတွေကတော့ အနည်းအကျဉ်းရှိနေတာပါပဲ။ ကျုပ်နဲ့ မေဦး လမ်းမပေါ်မှာ ကစားရင်းက ခြံကွက်တွေကြားက မြေသားလမ်းသွယ်လေးထဲကို ချိုးဝင်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ တစ်ခြံ နှစ်ခြံလောက် ကျော်ကာ ပျက်စီးနေတဲ့ ခြံတံခါးကနေ ခြံတစ်ခုထဲကို ဝင်ခဲ့ကြတယ်။  ဒီအဆောက်အဦးထဲမှာ အတွဲများရှိနေမလားဆိုပြီး ကျုပ်နဲ့မေဦး ခြေသံမကြားအောင် အနောက်ဘက်ကို တိတ်တဆိတ် ပတ်သွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြူတင်းပေါက်ကနေ အသာလေး ခေါင်းပြူကြည့်ကြတယ်။ ပထမတစ်ခန်းမှာ ဘာမှမတွေ့ဘူး။ ဒုတိယတစ်ခန်းကို ထပ်သွားကြတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှာ ကျုပ်တို့ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် အခန်းထောင့်မှာ အတွဲတစ်တွဲကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ဒီအတွဲက သေသေချာချာ ပြင်ဆင်လာပုံပဲ။ လူမနေလို့ ဖုန်တက်နေတဲ့ အခန်းကြမ်းပြင်မှာ သတင်းစာစက္ကူတွေခင်းကာ အပီအပြင်နှပ်နေကြတာ။ နှစ်ယောက်သား လှဲလျှက် ကောင်မလေးက ပက်လက်ကလေးကို ကောင်လေးက ကောင်မလေးနို့တွေကို အင်္ကျီလှန်တင်လျှက်နို့စို့နေပြီး၊ ကောင်လေးရဲ့လက်ကလဲ ပြေလျော့နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ထဘီထဲကို တိုးဝင်ကာ အဖုတ်ကို နှိုက်နေတယ်။ ကောင်မလေးက ပေါင်လေးကားလျှက် ရင်ဘတ်လေးပါ ကော့တက်နေပြီ။ ကောင်မလေးရဲ့လက်ကလဲ သူ့ဘေးမှာ တစောင်းလေးလှဲပြီး နို့စို့နေတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ ဘောင်းဘီအပြင်ကိုထုတ်ထားတဲ့ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးနေတယ်။ မေဦးက ခဏကြည့်ပြီးတော့ ခေါင်းပြန်ငုံ့သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးလိုပဲ အတူလိုက်ငုံ့လိုက်တယ်။
“အတွဲတွေကလဲဟာ ဒါပဲလုပ်နေကြတာပဲ.. ဟင်း…”
“သူတို့ဟာ သူတို့ စိတ်ပါနေလို့ နေမှာပေါ့ဟ… သူတို့ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲ ဆက်ကြည့်ရအောင်ဟာ…”
“ဘာဆက်လုပ်မလဲဆိုတော့ ဟိုဟာပဲ နေမှာပေါ့… ငါမကြည့်ချင်ပါဘူး…”
“နင်မကြည့်ရဲရင် ဒီအတိုင်းနေလေ… ငါတော့ ကြည့်လိုက်အုံးမယ်..”
“အံမာ… ငါက ဘာလို့မကြည့်ရဲရမှာလဲ… ”
ဒီလိုကျတောာ့ မေဦးက အလျှော့မပေးဘဲ ကျုပ်နဲ့အတူ ပြန်ချောင်းကြည့်တယ်။ ဟိုအတွဲက ထဘီနဲ့ ဘောင်းဘီတွေတောင် ကျွတ်ကုန်ကြပြီး။ ပေါင်ကားပေးထားတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကို ကောင်လေးက လက်ခလယ်ထိုးထည့်ပြီး ကလိနေသလို ကောင်လေးရဲ့လီးကိုလဲ ကောင်မလေးက စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ ဂွင်းထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးကလဲ မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် တောင်လာပြန်ပြီ။ အခန်းထဲက ကောင်လေးကလဲ ကောင်မလေးရဲ့ ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကို ကောင်မလေးစောက်ပက်ထဲ ထိုးသွင်းနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ် မေဦးရဲ့လက်ကိုယူပြီး ကျုပ်လီးပေါ်ကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ တင်ပေးလိုက်တယ်။ မေဦး ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောဘဲ လက်ပြန်ရုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ မျက်စောင်းထိုးလိုက်သေးတယ်။ အခန်းထဲမှာ ကောင်လေးက သူ့ရည်းစားကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချပြီး ဖင်လေးမြှောက်ကာ မြှောက်ကာနဲ့ လိုးနေတာ စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်ထွက်လိုးနေတာကို ကျုပ်တို့ အတိုင်းသားမြင်နေရတယ်။ လိုးနေကျ အတွဲပဲ ထင်ပါတယ်။ မေဦးကလဲ စိတ်ဆိုးဟန်မပြတော့ ကျုပ် နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် မေဦးရဲ့လက်ကိုယူပြီး ကျုပ်လီးပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုုပ်မေဦးလက်ပေါ်ကနေအုပ်ပြီး သူ့လက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မေဦးလဲ  သက်ပြင်းလေးချပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ဆုပ်ညှစ်ပေးနေသေးတယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ မေဦးရဲ့ တင်ပါးပေါ်ကို ရောက်သွားပြီး သူ့ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ် ဆုပ်ကိုင်နေမိပြီ။ အခန်းထဲကအတွဲကလဲ လိုးနေလိုက်ကြတာ ကောင်မလေးရဲ့သောက်ပက်ထဲကတောင် အရည်ဖြူဖြူလေးတွေ စီးကျနေတယ်။ ကျုုပ် မေဦးရဲ့ အနောက်တည့်တည့်ဆီကို သွားကာနေရာယူပြီး မေဦးရဲ့ဖင်ကြားထဲမှာ ကျုပ်ရဲ့မာတင်းနေတဲ့လီးကို ဖိကပ်ထားလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို အနောက်ကနေ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ကျုပ်လက်တစ်ဖက်က မေဦးရဲ့ဆီးခုံအထက်က ဗိုက်သားလေးကို ထဘီပေါ်ကနေပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ဖင်လေး ကျုပ်လီးဆီကို ပိုကောက်ပေးလာပြီး ကျုပ်ကလဲ သူ့ဖင်ကို မာတောင်နေတဲ့လီးချောင်းကြီးနဲ့ ပွတ်ထိုးနေမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ဖင်ကိုလီးနဲ့ပွတ်၊ သူ့ဗိုက်သားလေးတွေကို လက်နဲ့ပွတ်ရင်း မေဦးရဲ့ပခုံးလေးပေါ် မေ့စေ့ကိုတင်ထားလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ဆံပင်ဂုတ်ဝဲဆံနွယ်လေးဆီက သင်းရနံ့လေးတွေနဲ့အတူ မေဦးရဲ့ ပါးနုနုလေးက သိပ်နမ်းချင်စရာကောင်းလွန်းတယ်။ မေဦးက ကျုပ်ဘက်မျက်နှာလှည့်ကြည့်တော့ သူ့ပါးနဲ့ ကျုပ်နှာခေါင်း ထိသွားတယ်။ မေဦးရဲ့ မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးတာ ခံလိုက်ရပြန်တယ်။ အခန်းထဲကို နှစ်ယောက်သားဆက်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေးက ပြီးကာနီးလို့ အတင်းကြုံးပြီးဆောင့်လိုးနေတယ်။ မကြာပါဘူး ကောင်လေးက ခါးလေးကော့ကာ သူ့လီးကို သူ့ရည်းစားစောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မနေနိုင်တော့ဘဲ မေဦးကိုလက်ဆွဲကာ ပြူတင်းပေါက်နဲ့ဝေးရာကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရပ်လိုက်ပြီး ကျုပ်မေဦးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ကျုပ် မေဦးရဲ့ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိတော့ မေဦးလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ကြည့်နေတယ်။ မေဦးမျက်နှာလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ ကျုပ် စိတ်လှုပ်ရှားနေပေမယ့် ရင်တော့မခုန်သေးဘူး။ မေဦးက ကျုပ်မြင်ဖူးသမျှ(တီဒေဝီအပါအဝင်)မိန်းကလေးတွေထဲမှာ အချောဆုံးနဲ့ ချစ်ဖို့အကောင်းဆုံးလို့ ထင်မိတယ်။ ကျုပ်မေဦးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုမော့ကြည့်နေဆဲ သူ့ရဲ့နဖူးပြင်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ရဲ့ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထားတယ်။
“နင် အရမ်းလှတာပဲ မေဦးရယ်…”
“တကယ်လား…”
“တကယ်… နင်က ငါမြင်ဖူးသမျှမိန်းကလေးတွေထဲမှာ ဘယ်သူမှ မယှဉ်သာအောင်ကိုလှတာ…”
မေဦးက နှုတ်ခမ်းကွေးရုံလေး ပြုံးလိုက်တယ်။
“နင်… ငါ့ကိုချစ်လား ဖိုးတေ…”
“ငါအခုနေချစ်တယ်လို့ပြောရင် တဏှာစိတ်ချည်းသပ်သပ် ဖြစ်နေမှာ မေဦးရ… ဒါပေမယ့် နင်က ငါ့အတွက် မရှိမဖြစ်ပါ… နင်မရှိဘဲ ငါမနေတတ်ဘူး… နင့်ကို ငါ့အနားမှာတစ်သက်လုံး အတူရှိစေချင်တယ်… ဒါပေမယ့်လေ နင်နဲ့ငါက အရမ်းနီးသွားလို့ထင်တယ်… ချစ်တယ်လို့ပြောရလောက်တဲ့ ခံစားချက်မျိုးက ဖြစ်မလာဘူး… အဲ့လိုခံစားချက်ဖြစ်လာတာနဲ့ ငါနင့်ကို ချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောမှာပါ…”
“ဒါပေမယ့် နင်က တခြားတစ်ယောက်ကို ချစ်သွားရင်ကော…”
“မဖြစ်နိုင်တာ… နင်ထက် ဘယ်သူကိုမှ ငါ ပိုပြီးသံယောဇဉ်ရှိလာမှာမဟုတ်ဘူး…”
“ဒါဆို အခုက နင်ဘာဖြစ်ချင်နေတာလဲ…”
“ငါအခုဘာဖြစ်နေလဲ နင်သိသားပဲ… လောလောဆယ်တော့ ငါ့ကိုသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ နင်တတ်နိုင်သလောက် ကူညီပေးပါလား…”
“နင့်ရဲ့ ဒီကိစ္စကိုလား… ခစ် ခစ်…”
မေဦးက ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်မှလာဆုပ်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း မေးလိုက်တာ။ ကျုပ်လဲ ရင်တောင်တုန်သွားတယ်။
“အင်း… နင်ကူညီမှာလား…”
“နင့်ဟာကိုတောင် ငါ့လက်နဲ့ကိုင်ပေးနေပြီပဲ ဖိုးတေရာ… ဒါပေမယ့် ငါတို့မထိန်းနိုင်ကြရင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ… ငါတို့က အမြဲတွေ့နေကြတာ…”
“မေဦးရာ… ငါလက်ထပ်လိုက်ရလို့ နောင်တရမယ့်မိန်းကလေးစာရင်းမှာ နင်မပါဘူး… နင့်ကိုငါ ချစ်လာမှာသေချာတယ်… ဘာလို့လဲဆိုတော့… ငါ့စိတ် ငါ့အတွေး ငါ့ရင်ထဲမှာ နင်ကအမြဲရှိတယ်… နင်နဲ့အတူအမြဲရှိနိုင်လေ ငါပိုပျော်လေပဲ… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ် ပြောပြီးတာနဲ့ မေဦးရဲ့ပါးကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ မေဦး မျက်နှာလေးမော့လျှက် မျက်လုံးလေးမှိတ်သွားပြီး ကျုပ်ရဲ့ခါးကို အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ် လဲ မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုပါ ဖိကပ်စုပ်ယူနမ်းလိုက်တော့ မေဦးလဲ ကျုပ်ကို တုန့်ပြန်နမ်းလာတယ်။ မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုနမ်းရတာ ချိုအီနေတယ်လို့တောင် ခံစားမိတယ်။ မေဦး ရင်တွေ တစ်ဒိတ်ဒိတ်နဲ့ ခုန်နေတယ်။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကလဲ ပထမဆုံးအနမ်းမို့ထင်တယ်၊ တဆတ်ဆတ်တုန်လို့။ ကျုပ်လက်တွေက မေဦးရဲ့ဖင်ကို ထဘီပေါ်ကနေ စိတ်တိုင်းကျ ဆုပ်နယ်နေမိပြီ။
“ပြွတ်… မေဦးရယ်… ငါ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေးရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဖိုးတေရယ်… ဟင်း… ပြွတ်…”
ကျုပ်တို့ နမ်းနေရင်းပဲ ကျုပ်က မေဦးရဲ့ ကျုပ်လီးကိုပွတ်နေတဲ့လက်ကိုဖယ်ကာ ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မေဦးရဲ့လက်ကို ကျုပ်လီးအပေါ်ပြန်တင်ပေးလိုက်တော့ မေဦးက ကျုပ်လီးကို အသားအတိုင်းကိုင်မိတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့နမ်းတာရပ်ပြီး လီးကို ငုံ့ကြည့်တယ်။
“ဟယ်… အကြီးကြီးပဲ…”
ခုနက ပုဆိုးပေါ်က ပွတ်ရ ကိုင်ရတော့ မေဦး ကျုပ်လီးရဲ့ အလုံးအထည်ကို သတိမထားမိဘဲ အခုလို တိုက်ရိုက်ကြီး အစိမ်းလိုက် ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသွားတော့မှ အံသြသွားတာ။
“မလန့်ပါနဲ့ မေဦးရဲ့… အဲ့ဒါ နင့်ကို တစ်သက်လုံး ကြည်နူးစရာအချစ်တွေပေးမယ့် ငါ့ရဲ့ညီလေးပါ…”
“ကောင်စုတ်… တော်တော်စကားတတ်နေ… ဟွန့်… ပြီးမှ တခြားကောင်မတွေကို သွားချစ်ရဲ ချစ်ကြည့်…”
“စိတ်ချပါ မေဦးရ… နင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ ငါ့ချစ်သူဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး…”
မေဦးက ပြုံးလျှက်ကျုပ်ကို ကြည့်ရင်း ကျုပ်လီးကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ဖင်ကို သူ့ထဘီ အနောက်ပိုင်းကိုဆွဲတင်ကာ သူ့ပင်တီတစ်ထပ်တည်းပေါ်ကနေ ကိုင်နေလိုက်တယ်။
“မေဦး…”
“ဟင်…”
“ငါတို့ ချစ်သူဖြစ်တာနဲ့ တန်းပြီး လက်ထပ်ရအောင်နော်…”
“ဘာလဲ.. နင့်အချစ်တွေက ငါတို့ကျောင်းပြီးမှပဲ ပေါ်လာမှာဆိုတဲ့သဘောလား…”
“ငါ့အချစ်တွေ ဘယ်တော့ပေါ်လာမလဲ ငါမသိပေမယ့် အဲ့လောက်ကြီးတော့ ကြာမယ်မထင်ပါဘူး… ဘာလို့လဲဆို ငါ့စိတ်ထဲမှာ နင်နဲ့ငါက ပိုပြီးနီးလာတယ်လို့ ခံစားမိနေတယ်… ပြီးတော့ ငါနင့်ကို အမြန်လက်ထပ်ချင်တာက ငါနင်နဲ့ အမြဲအတူရှိချင်လို့ပါဟ… အဲ့စိတ်ကတော့ အခုကတည်းကကိုရှိနေတာ…”
“ငါတို့က ကျောင်းတန်းလန်းကြီးကို…”
“ဘာဖြစ်လဲဟ… ငါတို့ယူပြီးမှ ကျောင်းဆက်တက်မှာပေါ့… အဓိက က နင်နဲ့ငါ နေ့နေ့ညည အတူရှိနေရင် ရပြီ… ကလေးကတော့ ကျောင်းပြီးမှ ယူကြတာပေါ့နော်…”
“ဟယ် ကောင်စုတ်… ခစ် ခစ်…”
မေဦးက ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်လေးနဲ့ ကျုပ်ကျောကို ဖတ်ခနဲရိုက်ရင်း ရယ်နေတယ်။ ရယ်နေတဲ့ မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦး အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ နမ်းနေမိကြပြီ။ ကျုပ်လက်တွေကလဲ မေဦးရဲ့ဖင်ကို ပင်တီအပေါ်ကနေတောင်မဟုတ်တော့ဘဲ ပင်တီမျှော့ကြိုးထဲအထိလက်နှိုက်ကာ သူ့ဖင်သားကို တိုက်ရိုက်ကိုင်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်လုပ်သမျှ ဘာတစ်ခုမှ ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိတော့ဘဲ ကျုပ်ကိုသာပြန်နမ်းရင်း ကျုပ်လီးကိုသာ တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ထုနေတော့တယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပင်တီကို အောက်သို့အနည်းငယ် လျောချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရဲ့ ထဘီအရှေ့ပိုင်းကိုလှန်တင်ကာ မေဦးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်လိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ဆီးစပ်က မွှေးညင်းနုနုလေးတွေကို စမ်းမိပြီးမှ အောက်ဖက်ကိုတိုးဆင်းသွားတော့ ဖောင်းဖောင်းအိအိ မေဦးရဲ့ အဖုတ်လေးကိုစမ်းမိတယ်။ မေမေနဲ့ အတွေ့အကြုံကောင်းတွေ ရှိထားပြီးဖြစ်တဲ့ ကျုပ် မေဦးအဖုတ်ကို အမြှောင်းလိုက်ပဲ အစိလေးကိုပါ ထိမိအောင် ဖိပွတ်တယ်။ မေဦးရဲ့အဖုတ်က စိုရွှဲနေပြီး မေမေ့အဖုတ်လို ဟပြဲကြီးဖြစ်မနေဘူးထင်တာပဲ။ ပြီးတော့ ပိုပြီးတော့လဲ နူးညံ့တယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ မေဦး ခြေဖျားလေးထောက်ကာ ခါးလေးကော့တက်လာတယ်။ မေဦးကိုယ်လေး ဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ သစ်ဆန်းတဲ့ဖီလင်နဲ့ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမလေးရဲ့ အပြုအစုကြောင့် သူ့ရဲ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ထုပေးတာတောင် ကျုပ်မှာပြီးချင်နေပြီ။ မကြာပါဘူး မေဦး ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်းကပဲ ကိုယ်လေးက ပုံမှန်ထက် သိသိသာသာ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ အားပြုလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မေဦး ကျုပ်လီးကို ဆက်ထုနေတုန်းပဲ။ ကျုပ်လဲ လီးရည်တွေ ပန်းထွက်တော့မယ်ဆိုတာနဲ့ မေဦးလက်ထဲကကျုပ်လီးကို ရုန်းလိုက်ပြီး သူ့ထဘီကိုပန်းမိမှာစိုးလို့ ကိုယ်ကို ဘေးဘက်သို့ စောင်းပြီး သုက်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ မေဦးလဲ ကျုပ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကနေ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက် သုက်ရည်ဘယ်လိုပန်းထုတ်လဲဆိုတာကို မမြင်ဖူးသလို သေသေချာချာ ကြည့်နေတယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ မေဦးရယ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းလေး… နင်ရော အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“အွန်း…”
မေဦးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကခွာကာ သူ့ပင်တီကို နေရာပြန်ချပြီး ထဘီနဲ့အင်္ကျီကို သပ်ရပ်အောင်ပြင်ဝတ်ရင်း ကျုပ်ကို မချိုမချဉ်မျက်နှာနဲ့ ပြုံးတုံ့တုံ့လေးလုပ်ရင်း ဖြေတယ်။ တကယ် အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းပြီး အူယားစရာလေး။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ပုဆိုးကို ပြန်ပြင်ဝတ်ရတယ်။
“ညောင်းလိုက်တာဟာ…”
မေဦးက ညည်းတွားသလိုပြောရင်း ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေပြန်တယ်။
“ဒါဆိုလဲ လာလေ… ငါ ကုန်းပိုးမယ်…”
“အိုခေ… ခစ် ခစ်…”
မေဦးက နှစ်ခါပြန်ပြောစရာမလိုဘဲ ပြန်ဖြေတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ကုန်းပိုးဖို့ အသင့်ပြင်ပေးလိုက်တော့ မေဦးလဲ ကျုပ်ကို ကုန်းပိုးစီးတော့တယ်။ ကျုပ် လူမြင်ကွင်မရောက်ခင်အထိ မေဦးကို ကုန်းပိုးခဲ့လိုက်တယ်။

(အခန်း ၃/၃)

ကျုပ်နဲ့မေဦး ဆက်ဆံရေး တစ်ဆစ်ချိုးပြောင်းလဲသွားနိုင်တဲ့ကိစ္စကြီး ကျုပ်တို့ကြားမှာ ဖြစ်သွားခဲ့တာတောင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အရင်လို ဆက်ဆံနေကြတုန်းပဲ။ ကျုပ် မေဦးကိုပြောခဲ့တာ ရင်ထဲက စကားတွေပါ။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို တိတ်တခိုးချစ်နေပေမယ့်လဲ ကိုယ့်အဒေါ်ကို ပြန်လက်ထပ်ဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိပါတယ်။ ကျုပ်ဘေးမှာ မေဦးရှိနေရင်ကိုပဲ ကျေနပ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခွင့်ရှိရင်တော့ တီဒေဝီနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ခွင့်ရချင်သေးတယ်။

ကျုပ်နဲ့ မေဦး ဒီကိစ္စဖြစ်ပြီးနောက်မှာ ပိုပြီးတွယ်တာလာကြသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တွေ့တိုင်း စိတ်ထနေကြတာမျိုးမဟုတ်တော့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲနေကြတယ်။ အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ကျုပ်စိတ်ထလို့ မေဦးကိုသွားစရင်တော့ မေဦးက ခွင်ပြုမှာသေချာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်မှာ မေမေနဲ့လဲ နေ့တိုင်းနီးပါး လိုးနေရတော့ စိတ်ဖြေပြီးးသားလိုဖြစ်ကာ မေဦးကိုမြင်တိုင်းတော့ လီးတောင်မနေပါဘူး။

ဒီနေ့က မေဦးရဲ့မွေးနေ့။ အရင်ကတော့ သူ့မွေးနေ့မှာ ကျုပ်က ပထမဦးဆုံး မက်ဆေ့ဂျ်(message)ပို့ကာ မွေးနေ့ဆုတောင်းပေးလေ့ရှိတယ်။ ပြီးရင် မိန်းကလေးသဘာဝ မွေးနေ့မှာ ဘုရားသွားဖူးရင် ကျုပ်က အဖော်လိုက်ပေးရတယ်။ ပြီးရင် သူကျွေးတဲ့မုန့်ကိုစားပြီးမှ ဘုရားကပြန်လာကြတယ်။ မေဦးမိဘတွေက မေဦးအတွက်မွေးနေ့ပွဲလုပ်ပေးရင်တော့ အခြားသူငယ်ချင်းတွေပါခေါ်ပြီး မေဦးတို့အိမ်မှာပဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ကိတ်မုန့်ခွဲကာ  စားကြတယ်။ မေဦးကီု အခြားသူငယ်ချင်းတွေ လက်ဆောင်ပေးတဲ့အခါ ကျုပ်က မသိချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး အာ့လုံးပြန်ကုန်လို့ ပစ္စည်းတွေအကုန် ဝိုင်းကူသီမ်းပြိးမှ မေဦးကို ကျုပ်ရဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင် ပေးတယ်။ ကျုပ်ပေးတဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်က တန်ဖိုးမကြီးတဲ့ ဘောပင်တို့၊ ခေါင်းစည်းကြိုးတို့၊ လက်ပတ်ကြိုးတို့လို ပစ္စည်းလေးတွေပါ။ ဒါပေမယ့် မေဦးက ဘယ်တော့မှ စောဒကတက်လေ့မရှိဘဲ လိုလိုချင်ချင် လက်ခံလေ့ရှိတယ်။ အန်တီချိုတို့က ပွဲမလုပ်ပေးရင်တောင် မေဦးအတွက်လက်ဆောင်တစ်ခုခုကိုတော့ ကျုပ်က ပေးနေကျပါပဲ။ ဒီတစ်ခေါက် မေဦးရဲ့မွေးနေ့မှာတော့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ပိုနီးကပ်လာတဲ့ဆက်ဆံရေးကြောင့် ကျုပ် မေဦးကို အမှတ်တရလေးတစ်ခု လုပ်ပေးချင်လာတယ်။ ဒီကြောင့် ည၁၂နာရီကျော်မှာ မေဦးကိုပို့နေကျ မက်ဆေ့ဂျ်ကိုလဲ မပို့ဘဲ မေ့ချငင်ယောင်ဆောာင်နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီအစား အဲ့ညနေကတည်းက  ကကျုပ် သူ့အအတွက်  လုပ်ပေးမယ့်အရာတွေကို ပြင်ဆင်နေခဲ့တယ်။ အခုတော့ မေဦးရဲ့မွေးနေ့ကို ရောက်လာပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့က ကျောင်းဖွင့်ရက်ကြီး။ ကျုပ် မနက်စောစောပဲ ကျောင်းသွားဖို့ပြင်ဆင်ပြီး မေဦးဆီကိုဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။
“ပြော…”
မေဦးရဲ့အသံက ဘုဆတ်ဆတ်နဲ့။ ကျုပ် မမေ့စဖူး သူ့ရဲ့မွေးနေ့ကိုမေ့နေတဲ့အပေါ် တင်းနေပုံရတယ်။ အခုကျုပ်ဖုန်းဆက်တာလဲ သူ့မွေးနေ့ကို မေ့ပြီး မက်ဆေ့ဂျ်မပို့မိတာကို တောင်းပန်ဖို့ ဆက်တာလို့ ထင်နေမှာပဲ။
“နင့်အသံကလဲဟာ… အီးညှစ်နေတဲ့အသံနဲ့…”
“အေး… ငါစိတ်ကြည်နေတာမဟုတ်ဘူးနော်… ပြောစရာရှိတာပြော…”
“သြော်… ငါကျောင်းမသွားခင် မေမေခိုင်းထားတာလေး လုပ်ပေးစရာရှိလို့ ငါ့ကိုဝိုင်းကူပါအုံး…”
“တီကေက နင့်ကို ဘာခိုင်းလို့လဲ…”
“ပစ္စည်းတွေသွားပို့ပေးရမှာ… အဲ့ဒါ ငါတစ်ယောက်တည်းမနိုင်ဘူး…”
“ပြီးရော… ဒါပဲလား…”
“အေး…”
မေဦးက မေမေခိုင်းတဲ့ကိစ္စဆိုလို့သာ မငြင်းတာ။ ကျုပ်ကိုတော့ တော်တော်ကြီးကို တင်းနေပုံပဲ။ တော်တော်လေးကြာတော့ မေဦးရောက်လာတယ်။ မေဦးက ကျုပ်ကိုမခေါ်ပဲ မေမေ့ကိုပဲလှမ်းမေးတယ်။
“တီကေ ဘာတွေ ပို့ပေးရမှာလဲ…”
“အဲ့အထုပ်တွေလေ သမီး… ယူသွားတော့…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်က မေမေ့ကို ကြိုတင်ပြောပြထားတဲ့အတိုင်း ပြုံးပြုံးလေးပဲ မေဦးကို မေမေက ကြွပ်ကြွပ်အိတ်အမဲကြီးနဲ့ထုပ်ထားတဲ့ အထုပ်လေးထုပ်ကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ မေဦးကလဲ မေမေပြတဲ့ အထုပ်တွေထဲက နှစ်ထုပ်ကိုဆွဲပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျန်တဲ့နှစ်ထုပ်ကိုဆွဲပြီး သူ့အနောက်ကို အပြေးတပိုင်း လိုက်ရတယ်။
“မေဦး… ”
“ဘာလဲ…”
“နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ… မျက်နှာကြီးက ပုပ်သိုးနေတာပဲ…”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး…”
“ဒါနဲ့ ဒါတွေ ဘယ်ကိုသွားပို့ရမှာလဲ နင်သိလို့လား…”
“မသိဘူး…”
“မသိပဲနဲ့များ အရှေ့ကနေ လျှောက်နေသေးတယ်… ငါ့အနောက်က လိုက်ခဲ့…”
ကျုပ်က မေဦးရဲ့အရှေ့ကနေ ကျော်လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ဒေါသတွေ ငယ်ထိပ်ကနေ ဖောက်ထွက်မတတ်ဖြစ်နေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်လေ။ ဒါကြောင့် သူ့ကို ထပ်မစတော့ဘဲ အထုပ်နှစ်ထုပ်ကိုဆွဲလျှက် ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ သူ့အရှေ့ကနေလျှောက်တယ်။ မေဦးလဲ စကားမပြောဘဲ ကျုပ်အနောက်ကနေ လျှောက်လိုက်လာတယ်။ ကျုပ်ဦးတည်နေတာက ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်ကတက်ခဲ့တဲ့ အလယ်တန်းကျောင်းလေးဆီကိုပါ။ ကျုပ် ကျောင်းအဝင်လမ်းထိပ်မှာ ရပ်ပြီး လက်ထဲကအထုပ်တွေကို ဘေးမှာ ချထားလိုက်တယ်။ မေဦးလဲ ကျုပ်ဘေးမှာရပ်ပြီး အထုပ်တွေကို ချထားလိုက်တယ်။
“ဖိုးတေ… ဒီအထုပ်တွေက ဘယ်ကို သွားပို့ရမှာလဲ… ဘာလို့ ကျောင်အရှေ့မှာရပ်လိုက်တာလဲ…”
“ပစ္စည်းယူမယ့်လူက ဒီကို မကြာခင်လာမှာလေ… ဒီကစောင့်ပြီး ပေးလိုက်ရုံပဲ…”
မေဦးက ဘာမှဆက်မမေးတော့ဘဲ ရပ်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်နှာက ပြိုတော့မယ့်မိုးလို ဒေါသထွက်နေတဲ့ကြားက ညို့မှိုင်းနေတယ်။ မေဦးက အခုအချိန်အထိ ကျုပ်က သူ့မွေးနေ့အကြောင်း တစ်စွန်းတစ်စမှမဟလို့ ဝမ်းနည်းနေပြီထင်တယ်။ မဖြစ်တော့ဘူး။ ကျုပ်ရဲ့အစီအစဉ်ကို မေကို ပြောပြမှ ဖြစ်တော့မယ်။
“ဒါဆိုလဲ ငါကျောင်းသွားတော့မယ်ဟာ… ပစ္စည်းတွေလာယူရင် နင်ပဲထည့်ပေးလိုက်တော့…”
မေဦးရဲ့ မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စတွေ ရစ်ဝိုင်းလာတယ်။ စကားပြောနေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကလဲ တဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ မေဦး ငိုတော့မယ်ထင်တယ်။
“ဒီပစ္စည်းတွေက နင်ကိုယ်တိုင် ပေးမှရမှာဟ…”
“ဘာလို့လဲ…”
“ဘာလို့လဲဆိုတော့… ဒီအထုပ်တွေထဲမှာက နင့်မွေးနေ့အမှတ်တရအနေနဲ့ ကလေးတွေကိုဝေပေးမယ့် မုန့်တွေလေ… မွေးနေ့ရှင်ဖြစ်တဲ့ နင်ကိုယ်တိုင်ဝေမှဖြစ်မှာပေါ့…”
“အာ…”
မေဦးက ဒီတော့မှ မျက်ရည်ပေါက်ခနဲ လိမ့်ကျလာပြီး ငိုရင်းနဲ့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်တွေနဲ့ ထုတော့တယ်။
“ကောင်စုတ်… ငါ့မှာ နင်ငါ့မွေးနေ့ကို မေ့နေတယ်ထင်ပြီး ဘယ်လောက်တောင် ဝမ်းနည်းနေရလဲ နင်သိလား…”
ပြောရင်းငိုရင်းနဲ့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို ထုရိုက်နေတဲ့မေဦးကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ မေဦး ကျုပ်ကိုဆက်မရိုက်တော့ပေမယ့်  သူ့ကိုယ်လေးက တသိမ့်သိမ့်တုန်လျှက် ငိုနေတုန်းပဲ။
“နင်က ငါ့အတွက် အရေးအကြီးဆုံးမိန်းကကလေးပါဆိုမှ နင့်မွေးနေ့ကို  ငါက မေ့ပါ့မလား… တိတ်တော့ မငိုနဲ့…. မွေးနေ့ရှင်ဆိုတာ မွေးနေ့မှာ မငိုရဘူး…”
ကျုပ်က မေဦးရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကီု ရင်ခွင်ထဲက ပြန်ခွာလိုက်ပြီး သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို ယုယုယယသုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အဲ့ဒါနင့်ကြောင့် ငိုရတာလေ…”
“အေးပါ… ငါမကောင်းတာ… ငါက နင့်ကို အံ့သြသွားစေချင်လို့ တမင် မေ့ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တာ… မျက်ရည်တွေ သေချာသုတ်ပြီး နည်းနည်း အလှပြင်လိုက်အုံး… တော်ကြာ ကလေးတွေက နင့်ပါးကမျက်ရည်စီးကြောင်းကြီးမြင်ပြီး ရယ်နေကြအုံးမယ်…”
“သွား… ကောင်စုတ်… ဘာမှန်းလဲမသိဘူး… ခစ် ခစ်…”
မေဦးက အခုမှ မျက်ရည်စက်လက်ကနေ ရယ်လိုက်ရင်း ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ မေဦးရဲ့ ရယ်သံလေးတွေ ကြားလိုက်ရမှ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ နေသာထိုင်သာ ရှိတော့တယ်။ မေဦးက သူ့အိတ်ထဲက တစ်ရှူးရယ်၊ မှန်သေးသေးလေးရယ် ထုတ်ပြီး မျက်ရည်ကိုပြောင်စင်အောင် သုတ်တယ်။ ပြီးတော့ မိန်းကလေးသဘာဝ သူ့တို့အိတ်ထဲက ပါလေရာမိတ်ကပ်နဲ့ သူ့မျက်နှာကို မှန်ကြည့်ပြီး ပြင်လိုက်တယ်။
“ဟဲ့… ငါတော်တော် ကြည့်ရဆိုးနေသေးလား…”
“ရပြီ… နင်က နဂိုလှပြီးသားပဲဟာ မျက်ရည်စီးကြောင်းလဲပျောက်သွားပြီ… အိုကေတယ်…”
ဒီတော့မှ မေဦးက သူ့ရဲ့အလှပြင်ပစ္စည်းတွေကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်အိတ်ကပ်ထဲက မေဦးအတွက် ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတဲ့ လက်လုပ်(hand made) လက်ပတ်ကြိုးလေးကို ထုတ်လိုက်တယ်။ ဒီလက်ပတ်ကြိုးက ရောင်စုံကော်ကြည်ကြိုးလေးတွေကို လက်ပတ်ကြိုးပုံစံဖြစ်အောင် စိတ်ရှည်လက်ရှည်နဲ့ အချိန်တွေအများကြီးပေးပြီး ကျစ်ထားရတာ။
“”မေဦး… ဒိမှာ နင့်မွေးနေ့အတွက် ငါ့ရဲ့အမှတ်တရပစ္စည်း…”
“လက်ပတ်ကြိုးလေးပါလား…”
“အင်း… ငါကိုယ်တိုင်လုပ်ထားတာနော်… ဒါလုပ်တာ ငါညက  တော်တော်ညည့်နက်မှ အိပ်ရတယ်… နင်သဘောကျရဲ့လား…”
“အင်း ချစ်ရာလေးဟ… ငါအရမ်းကြိုက်တယ်…”
“ဒါဆို အခုပဲ နင့်လက်မှာပတ်ပေးမယ်လေ…”
“အင်း… ပတ်ပေး…”
မေဦးက သူ့လက်ကလေးကို ကျုပ်အရှေ့ကိုထိုးပေးတော့ ကျုပ်လဲ လက်ပတ်ကြိုးလေးကို မေဦးရဲ့လက်မှာ သေသေချာချာလေး ပတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ပတ်ပေးပြီးသွားတော့ မေဦးက သူ့လက်မှာပတ်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်ပတ်လေးကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ အခုလက်ရှိ မေဦးရဲ့မျက်နှာက အိမ်ကထွက်လာကာစ မျက်နှာနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သွားပြီ။ အခုကျတော့ မေဦးရဲ့မျက်နှာက အပြုံးလေးတွေနဲ့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်နေတာ။
“ဟဲ့ ဟိုမှာ ဆရာမကြီးလာနေပြီ…”
ဆရာမကြီးက ကျုပ်တို့အနားကိုရောက်လာတော့ ကျုပ်နဲ့မေဦးက နှုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ဆရာမကြီးက ကျောင်းမှာ နာမည်ဆိုးရောနာမည်ကောင်းပါ တွင်ခဲ့တဲ့ ကျုပ်နဲ့မေဦးကို မှတ်မိတယ်။ ကျုပ်တို့လာရင်းကိစ္စကိုပြောပြတော့ ဆရာမကြီးကလဲ သဘောကျနေတယ်။ ကျုပ်ဝယ်လာတာက ကလေးစားတဲ့ပေါင်မုန့်ထုပ် သေးသေးလေးတွေဆိုတော့ ဆရာမကြီးကိုပေးရမှာ အာနာပေမယ့် ကျုပ်က အထုပ်ထဲက မုန့်တစ်ထုပ်ကိုယူပြီး မေဦးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။ မေဦးက ဆရာမကြီးလက်ထဲကို ရိုရိုသေသေ မုန့်ထုပ်ကိုပေးတော့ ဆရာမကြီးလဲ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ယူသွားတယ်။ ဆရာမကြီး ကျောင်းထဲဝင်သွားပြီးနောက်ပိုင်း သိပ်မကြာခင် ဆရာမတွေနဲ့ ကျောင်းသားတွေ တဖွဲဖွဲနဲ့ ရောက်လာကြတယ်။ လာသမျှ ကျောင်းသားတွေကို မေဦးက မုန့်ထုပ်လေးတွေဝေပေးတယ်။ နောက်တော့ မေဦးက ကျုပ်ကိုပါ မုန့်ထုပ်တွေ ဝေဖို့အတင်းပြောတာနဲ့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ကလေးတွေကို မုန့်ဝေလိုက်ကြတယ်။ မုန့်က အထုပ် ၂၀၀လောက်ပဲပါတာဆိုတော့ ကျောင်းမတက်ခင်မှာပဲ ကုန်သွားတယ်။ မုန့်ရသွားတဲ့ကလေးတွေက ပြုံးပျော်သွားတာကြည့်ရင်း ကြည်နူးနေတဲ့မေဦးက ကျုပ်ကိုလဲ သူ့မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းကြည့်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်လုပ်ပေးတဲ့အပေါ် ကြည်နူးပျော်ရွှင်နေတဲ့ မေဦးမျက်နှာကို လှမ်းကြည့်မိတာပါပဲ။  ကျုပ်တို့တွေ မုန့်တွေဝေပြီးသွားတော့ ကျောင်းအရှေ့ကနေ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။
“မေဦး… နင်ဘုရားသွားအုံးမှာလား…”
“အစကတော့ နင့်ကိုစိတ်ဆိုးပြီး ဒီနေ့ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူးလို့ တွေးထားတာ… အခုတော့ စိတ်ကပျော်သွားပြီ… ဘုရားသွားရအောင်ဟာ…”
“သွားလေ…”
ကျုပ်နဲ့ မေဦး ဘတ်စ်ကားနဲ့ပဲ အနီးဆုံးမှာရှိတဲ့ ဘုရားကိုသွားလိုက်ကြတယ်။ ဘုရားမှာ မေဦးနဲ့အတူ ပန်း၊ ရေချမ်း၊ ဆီမီး စတာတွေပူဇော်ပြီး ကျုပ်တို့အတူ ဘုရားဝတ်ပြုကြတယ်။ မေဦးကတော့ မိန်းကလေးတို့ထုံးစံအတိုင်း ဘုရားမှာရှိတဲ့ ပုတီးတစ်ကုံးကိုယူကာ ပုတီးစိပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့ တစ်မျိုးလေးလှနေပြန်တဲ့ မေဦးကို ကြည့်နေမိပြန်တယ်။ မေဦးရဲ့ ဘုရားဝေယျာဝစ္စ ကိစ္စတွေပြီးမှ ကျုပ်တို့အတူ ကျောင်းကိုသွားကြတယ်။ အရှေ့က အတန်း နှစ်ချိန်လောက်ကတော့ လွတ်သွားပြီပေါ့။ မေဦးက နေ့လည်ကျရင် ကျုပ်နဲ့နှစ်ယောက်တည်း ဆိုင်ထိုင်မယ်တဲ့။ ကျုပ်ကို သူပြန်ကျွေးမယ်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ကျောင်းကိုပြန်ရောက်ခဲ့တယ်။ ကျောင်းမှာ စာသင်နေရင်း ကျုပ် မျက်လုံးက အိပ်ချင်နေတယ်။ ဒီတော့ စာသင်ရင်းကို ငိုက်နေတာ။ ဘေးက မေဦးက ဆရာမဆူခံထိမှာစိုးလို့ ကုတ်ဆွဲလိုက် လိမ်ဆွဲလိုက်လုပ်နေလို့သာ အကြာကြီး မငိုက်မိဘဲ ငိုက်လိုက် နိုးလိုက် ဖြစ်နေတာ။ နေလည် ထမင်းစားချိန်ရောက်တော့ မေဦးက ကျုပ်ကို ဆိုင်မှာ လိုက်ကျွေးတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ပိုပြီး အိပ်ချင်လာတယ်။
“ဖိုးတေ… နင်အိပ်ချင်နေတုန်းလား…”
“အခုမှ ဗိုက်လေးပြီး ပိုဆိုးသွားသလိုပဲ… ဟီး…”
“ဒါဆိုလဲ သွားရအောင်လေ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးခေါ်ဆောင်ရာအနောက်ကို လိုက်လာခဲ့တယ်။ မေဦး ဦးတည်သွားတာက  ဘွဲနှင်းသဘင်ခန်းမဆီကိုပါ။ ဘွဲနှင်းသဘင်က ဘွဲယူတဲ့အချိန်ကလွဲရင် တစ်ချိန်လုံးပိတ်ထားတာ။ စာသင်ဆောင်တွေနဲ့လဲ အလှမ်းဝေးပြီး ဘွဲ့နှင်းသဘင်အဆောက်အဦရဲ့ ဘေးပတ်လည်မှာ အပင်တွေ၊ ပန်းရုံတွေနဲ့ အတွဲတွေအတွက် ချိန်းတွေ့စရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်တို့ရောက်တော့ ဟိုတစ်စ ဒီတစ်စ အတွဲတွေမြင်ရပေမယ့် စိတ်မဝင်စားအားပါဘူး။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အိပ်ချင်တာပဲရှိနေတယ်။ မေဦးက သူ့စိတ်ကြိုက် လုံခြုံမယ်ထင်တဲ့နေရာကိုရှာပြီးမှ စာရွက်တွေကို ခင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စာရွက်အစွန်မှာ သူက သစ်ပင်ကိုမှီကာ ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ကို လက်နဲ့ပုတ်ပြတယ်။ ကျုပ်သိပါတယ်။ မေဦးက သူ့ပေါင်ကို ခေါင်းအုံးပြီး အိပ်ခိုင်းနေတာ။ ကျုပ်လဲ အိပ်ချင်လှပြီမို့  မေဦးပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံးပြီး လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။ သဘာဝလေလေး တဖြူးဖြူးနဲ့ မေဦးက ကျုပ်ဆံပင်တွေကို လာပြီး ပွတ်သပ်ပေးတာ သိလိုက်ပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ် လုံးလုံး အိပ်မောကျသွားတော့တယ်။

“ဖိုးတေ… ထတော့…”
“အင်…”
“ထတော့ဆို…”
“အိပ်ကောင်းနေတုန်း မေဦးရာ…”
“မထသေးဘူးလား… ခစ် ခစ်…”
မေဦးရဲ့လက်က ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာပြီး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ထပ်နှိုးလိုက်တော့မှ ကျုပ်လဲ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင်း မေဦးကိုကျောပေးလျှက် သူ့ပေါင်ပေါ်ခေါင်းအုံးကာ တစောင်းလေး အိပ်နေရာကနေ ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ မေဦးက ပြုံးလျှက် ကျုပ်ကိုကြည့်နေရင်း ပက်လက်ဖြစ်သွားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အတွင်းခံထဲအထိလက်နှိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးဘက်ကို စောင်းကာ သူ့ရဲ့ခါးကိုဖက်လိုက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာအနားက သူ့ဗိုက်သားလေးကို ထဘီပေါ်ကနေ နမ်းလိုက်တယ်။
“ဟဲ့… ယားတယ်ဟဲ့… ခစ် ခစ်…”
“ယားအုံးဟာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ယားပါတယ်ဆို… ခစ် ခစ်…”
မေဦးက ကျုပ် သူ့ဗိုက်ကိုနမ်းတော့ ကိုယ်လေးအနည်းငယ်တွန့်သွားပေမယ့် အရယ်မပျက် ကျုပ်လီးကို ဆက်ပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ဗိုက်ကို နမ်းနေရင်းနဲ့ သူ့ထဘီကို ဖြည်လိုက်တော့ ခါးကထဘီက ပေါင်ရင်းကို လျောကျသွားတယ်။ ဒီတော့မှ မေဦးရဲ့ဗိုက်သားဖွေးဖွေးလေးကို ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ တစ်ပြွတ်ပြွတ် လိုက်နမ်းတယ်။ မေဦးရဲ့ ပင်တီ အဖြူရောင်လေးပေါ်ကနေတောင် သူ့ဆီးခုံလေးကို ရသလောက် လိုက်နမ်းနေမိတယ်။
“ဟဲ့… ဘယ်တွေကိုလိုက်နမ်းနေတာလဲ… ဘုန်းတွေဘာတွေ နိမ့်ကုန်မှဖြင့်… ခစ် ခစ်…”
“ပြွတ် ပြွတ်…နိမ့်ပါဝူး…. ပြွတ် ပြွတ်… ငါ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းရဲ့ဟာပဲ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဟင့်… တော်ပြီ ဖိုးတေ…  တော်ပြီ… ငါနင့်ကို ဆုချမလို့ တော်တော့… ခစ် ခစ်….”
မေဦးက သူ့ဗိုက်သားနဲ့ ဆီးခုံထိပ်ကို အတင်းလိုက်နမ်းနေတဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို အတင်းဖယ်ထုတ်ရင်း ထူတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ ထထိုင်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်က ပုဆိုးပြင်ဝတ်ကာ မေဦးဘက်ကိုလှည့်ပြီး ထိုင်လိုက်တော့ မေဦးလဲ သူ့ထဘီကို ပြန်ပြင်ဝတ်ပြီးသွားပြီ။
“နင်က ငါ့ကို ဆုချမယ်… ဟုတ်လား…”
“အင်းလေ… ဒီနေ့ နင်ကငါ့ကို ပျော်အောင် အများကြီးလုပ်ပေးထားတာဆိုတော့ နင့်ကိုဆုချရမှာပေါ့…”
“ဘယ်လို ဆုချမှာလဲ…”
“နင့်ညီလေးကို ပြုစုပေးမယ်လေ… ခစ် ခစ်… နင်ဒူးထောက်လိုက်…”
မေဦးက ကျုပ်လီးကို ထပ်ပြီးပုဆိုးပေါ်ကပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ပြောတော့ ကျုပ်လဲ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း အားတက်သရော ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဒူးထောက်လိုက်ရင်း ကျုပ်ပုဆိုးကို ဒုတိယအကြိမ်ထပ်ဖြည်ချလိုက်တော့ ကျုပ်ပုဆိုးက ဒူးအထိ လျှောကျသွားတယ်။တစ်ဆက်တည်းလိုပဲ ကျုပ်ရဲ့အတွင်းခံကိုပါ ပေါင်ရင်းအထိ လျောချလိုက်တော့ ခုနက မေဦးပွတ်သပ်ချော့မြူထားလို့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးက ကိုးဆယ်ဒီဂရီ ဖြောင့်တန်းလျှက် မေဦးကို ချိန်ထားသလိုပဲ။ မေဦးက ကျုပ်လီးကို သူ့လက်လေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထုပေးတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့မျက်နှာဆီ ငုံလိုက်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်။ မေဦးကလဲ ကျုပ်ကို တုန့်ပြန်နမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို ထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ မေဦးရဲ့ တင်ပါးတွေအပေါ်ကို ရောက်နေပြီး သူ့ထဘီပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်ဆုပ်ညှစ်နေလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ထဘီကို ဖြည်ချလိုက်တော့ မေဦးရဲ့ထဘီကလဲ သူ့ရဲ့ဒူးအထိ ပုံကျသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်တွေက မေဦးရဲ့ ပင်တီထဲအထိထိုးထည့်ကာ ဖင်သားတွေကို တိုက်ရိုက်ကိုင်တွယ်ရင်း ဒူးထောက်လျှက်နဲ့ မေဦးအနားကို ပိုတိုးကပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ခါးကော့ပြီး လီးကို မေဦးရဲ့ပေါင်ကြားထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ရင်း သူ့ဖင်ကိုကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကလဲ ကျုပ်လီးဆီကို ဆွဲကပ်လိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးက သူ့ရဲ့ပင်တီလေးတစ်ထပ်ခံပြီး ပွတ်မိနေပြီ။ မေဦးကလဲ ကျုပ်လီးကို လွှတ်ပေးထားပြီး ကျုပ်လည်ပင်းကိုပဲစိိတ်လိုလက်ရ ပြန်နမ်းနေတယ်။ ကျုပ် သူ့ဖင်ကို အတွင်းခံထဲနှိုက်ပြီး ကိုင်နေရင်းနဲ့ သူ့ပင်တီကို လျှောချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို အနောက်ပြန်ဆုတ်ကာ လျှောကျသွားတဲ့ မေဦးရဲ့ပင်တီနဲ့ အဖုတ်ကြားထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးနဲ့ မေဦးရဲ့ အဖုတ် တိုက်ရိုက်ကြီး ပွတ်မိသွားပြီ။ မေဦးရဲ့အဖုတ်က အရည်တွေရွှဲနေတော့ ကျုပ်လီးမှာပါ သူ့စောက်ရည်တွေ ပေကုန်တယ်။
“ပြွတ်… မေဦးရယ်… နင့်ကိုငါ အဆုံးထိ ချစ်လိုက်ချင်ပြီ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အဲ့လောက်အထိတော့ မလုပ်ပါနဲ့အုံးဟာ… နော်… ဟင်း… ပြွတ်…”
“နင်က မလိုချင်လို့လား… ”
“ငါလိုချင်နေမှန်း နင်မသိဘူးလား… နင့်ဟာနဲ့ ဒီလောက်ပွတ်နေတော့… ငါ့စိတ်ထဲမှာလဲ အရမ်းလိုချင်နေတာ… ဒါပေမယ့် ဒီနေရာမှာတော့ မလုပ်ပါနဲ့ဟာ… နောက်ဆို အခွင့်အရေးရရင် ငါ ခွင့်ပြုမှာပါ…”
“မေဦးရာ… နင်ဘာမှ စိတ်မပူပါနဲ့… ငါက နင်အဆင်မပြေတာကို အတင်းမလုပ်ပါဘူး… နင်အဆင်ပြေတဲ့အချိန်မှ ငါတို့ လင်မယားလုပ်တမ်း စကားကြတာပေါ့… ဟီး…”
မေဦးက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“နင်ကစားမှာကြီးလဲ ကြောက်ပါတယ်နော်… ဟွန့်… တော်ပြီဟာ… ငါနင့်ကို ဆုချတော့မယ်…”
မေဦးက ကျုပ်နဲ့ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကို ပြန်ဆွဲတင်ကာ ထဘီကို ပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ခေါင်းက ကျုပ်လီးဆီကို ငုံ့သွားပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့ရဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ ငုံလိုက်တော့ ကျုပ်လီးမှာ နွေးခနဲခံစားလိုက်ရတယ်။ မေဦး ကျုပ်လီးကို ပုလွေပေးနေပြီ။ မေဦးက လီးစုပ်တာတွေကို မြင်ဖူးထားပုံပဲ။ ကျုပ်လီးကို လျာလေးတွေနဲ့ပါဝိုက်ကစားရင်း လီးချောင်းကြီးကိုလဲ ပါးလေးခွက်အောင် စုပ်ပေးနေတယ်။ မေဦးရဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ ကျုပ် ညည်းနေရပြီ။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ မေဦးရယ်… အူး… စစ်…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့ ခေါင်းလေးကိုကိုင်ထားပြီး ခါးကိုကော့ပေးထားရင်း ကိုယ့်သူငယ်ချင်းမလေးရဲ့ အပြုအစုမှာ ကြာကြာတင်းမထားနိုင်ပါဘူး။ ကျုပ်လီးရည်တွေ ပန်းထွက်ကာနီးတော့ မေဦးရဲ့ခေါင်းကို ဖယ်ထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘေးကိုလှည့်ကာ သုက်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်လီးကနေ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ရေပြွတ်ထဲက ရေပန်းသလို ပန်းထွက်နေတာကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လီးရည်တွေ အကုန်ပန်းပြီးသွားတာနဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဆွဲတင်ကာ မေဦးအရှေ့မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို မက်မက်မောမော စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကို စုပ်ထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းဆိုပေမယ့် မရွံနိုင်တော့ပါဘူး။
“ပြွတ်… မေဦးရယ်… ပြုစုတတ်လိုက်တာဟာ… ငါ့ကို ဘယ်တော့မှ ခွဲမသွားပါနဲ့နော်…”
“နင်သာ ကတိတည်ပါ… ငါက နင့်အတွက်ပါပဲ ဖိုးတေရယ်…”
“ချစ်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… အခု ငါ့အလှည့်နော်…”
“အာ… ဘာကို နင့်အလှည့်လဲ…”
“ငါ့ကိုပြုစုသလို နင့်ကိုပြန်ပြုစုပေးမယ်လေ…”
“အာ… နင်ဘုန်းနိမ့်မှာပေါ့…”
“အလကားပါဟာ… ဘာကိုဘုန်းနိမ့်ရမှာလဲ… ငါ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေးကို ငါ့ဟာငါ ပြုစုတာပဲ… လာစမ်းပါ…”
ကျုပ် မေဦးကို အပင်မှီလျှက် ပြန်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။
“ဖိုးတေ… ဟိုတစ်ခါလိုပဲ လက်နဲ့လုပ်ရင်လုပ်ဟာ… ငါရှက်တယ်…”
“ရှက်မနေပါနဲ့ မေဦးရာ… ငါတို့က အခုသူငယ်ချင်းဆိုပေမယ့် နောက်ဆို ချစ်သူတွေ ဖြစ်ပြီး လက်ထပ်ကြမှာ… အဲ့ဒီအခါ နင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ငါ အလှကိုထိုင်ကြည့်နေအုံးမှာ…”
“မသိ ဘူးဟာ… ရှက်တယ်ဆို…”
မေဦးက ငြင်းပေမယ့် အကြောက်အကန် ရုန်းနေတာလဲမဟုတ်တော့ ကျုပ်က မေဦးကို အပင်မှီလျှက် ခပ်လျောလျောပုံစံပြင်ကာ သူ့ထဘီကိုပါ ခါးကထိ လှန်တင်ပြီးသွားပြီ။
“ရှက်တယ် ရှက်တယ်နဲ့ နောက်ကျမှကြိုက်သွားပြီး လူလစ်တိုင်း ငါ့ခေါင်းကို နင့်ပေါင်ကြားထဲဆွဲထည့်နေအုံးမယ်…”
“ဆွဲထည့်စရာလားဟဲ့… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်က မေဦးရဲ့ ပင်တီကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်တာ မေဦးရဲ့ပင်တီလေး ကျုပ်လက်ထဲမှာပါလာတော့ မေဦးက သူ့အဖုတ်ကို လက်လေးနဲ့ အုပ်ထားတယ်။
“ဟဲ့… အကုန်ပေါ်ကုန်ပါပြီဟာ… ကောင်စုတ်…”
“ငါက ကောင်စုတ်ဆိုတော့ နင့်အဖုတ်လေးကို စုပ်တော့မယ်… လာပြီ…”
“ဟဲ့… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မေဦးရဲ့အဖုတ်ဆီကိုမျက်နှာ အပ်ပစ်လိုက်တယ်။ သူ့အဖုတ်ကိုအုပ်ထားတဲ့ မေဦးလက်ကို အတင်းဆွဲဖယ်တော့ ငတိမက တောင့်ခံထားသေးတာ။ နောက်ဆုံးတော့လဲ မေဦးရဲ့လက်လေး သူ့အဖုတ်ကို မကာနိုင်ရှာတော့ဘဲ ကျုပ်ပါးစပ်ဆီ ဝကွက်အပ်လိုက်ရတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးအဖုတ်နဲ့ကျုပ်ပါးစပ် အပ်မိတယ်ဆိုရင်ပဲ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတိုင်း ယက်တင်လိုက်ပြီး သူ့အစိလေးကိုပါဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မေဦး ငြိမ်ကျသွားကာ သူ့ရဲ့ကိုယ်လုံးက သစ်ပင်ကိုမှီချလိုက်ရင်း ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။
“စစ်… ရှီး…”
မေဦးရဲ့ ညည်းသံလေးကိုကြားတော့ ကျုပ် အားတက်လာပြီး မေဦးရဲ့အဖုတ်လေးမှာ သေသေချာချာ လျာအစွမ်းပြလိုက်တော့တယ်။ မေဦးရဲ့အဖုတ်ကတော့ မေမေ့အဖုတ်လို အဖတ်တွေလန်မနေဘဲ စေ့ကပ်နေကာ မွှေးညင်းပါးပါးလေးတွေနဲ့ ပိုပြီးတောင် ချစ်ဖို့ကောင်းသေးတယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရဲ့အဖုတ်လေးက မေမေ့လို ညိုတိုတိုလေးမဟုတ်ဘဲ သူ့အသားအရောင်အတိုင်း ဝါဝါလေး။ ကျုပ်လဲ စေတနာဗရပွနဲ့ မေဦးရဲ့အဖုတ်ကို စုန်ချည်ဆန်ချည် မွှေချည်နှောက်ချည်နဲ့ အဖုတ်ကို လက်နဲ့ပါဖြဲပြီး အတွင်းအထိ လျာနဲ့ကစားပေးလိုက်တာ မေဦးရဲ့ဖင် လေပေါ်မြောက်တက်လာပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့လက်တွေနဲ့ ထိုးဖွလာသည်အထိပင်။
“အင့်… ဟင်း… ဖိုးတေ… စစ်… ဟင်း… အင်းး… ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ… ရှီး… စစ်…”
မေဦး ပြီးကာနီးလာပြီဆိုတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ဖိကစားပေးလိုက်တာ မေဦးရဲ့ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲတုန်သွားတယ်။ ကျုပ်ခေါင်းကိုအတင်းတွန်းဖယ်ပေမယ့် ကျုပ်က မေဦးရဲ့ အပျိုစောက်ရည်အရသာကို မြည်းကြည့်ချင်လို့ သူ့အဖုတ်ဝကို ပါးစပ်နဲ့ငုံခဲထားပြီး ထွက်လာသမျှစောက်ရည်တွေကို လျာနဲ့ယက်ယူ မျိုချနေလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ဖင်လေး အောက်ကို ပြန်ကျသွားတော့မှ ကျုပ်လဲ သူ့အဖုတ်လေးကို ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းကာ အဖုတ်ဆီကနေ ပါးစပ်ခွာပေးလိုက်တယ်။ မေဦးက ချက်ချင်းပဲ သူ့အိတ်ထဲ တစ်ရှူးထုပ်လေးထုတ်ပြီး ထထိုင်လာတဲ့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်ကို သုတ်ပေးရှာတယ်။
“ငါဖယ်ခိုင်းတာ ဘာလို့မဖယ်တာလဲလို့… ငါ့အရည်တွေ နင်ပါးစပ်ထဲဝင်ကုန်ပြီမို့လား…”
“ဝင်ကုန်တာမဟုတ်ပါဘူး မေဦးရ ငါတမင် လျာနဲ့ယက်ပြီး သောက်ပစ်လိုက်တာ… ဟီး… အရသာမဆိုးဘူးဟ ငါကြိုက်တယ်… နင်ရောငါလုပ်ပေးတာ ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်လို့ နောက်ဆို နင်ပြောသလို နင့်ခေါင်းကို ငါ့ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းမိလိမ့်မယ်ထင်တယ်.. ခစ် ခစ်…”
“ဒါဆိုလဲ အခုဆွဲသွင်းလိုက်လေ…”
ကျုပ်လဲ ပြောရင်း မေဦးပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းပြန်ငုံ့လိုက်တော့ မေဦးက ကျုပ်ကို အတင်းထူတယ်။
“ဟဲ့… တော်တော့… ပရယ်တီကယ်(pratical) တော့ တက်မှဖြစ်မယ်… တော်တော်ကြိုက်နေ ဟုတ်လား… ခစ် ခစ်…”
“သားသားကြိုက်ကြိုက်… ဟီး ဟီး… ငါ့ကို တစ်ရှူးပေးအုံး… နင့်ပိပိလေးကို ငါသုတ်ပေးမယ်…”
“အာ… ရပါတယ်… ငါ့ဟာငါ သုတ်မယ်…”
“ပေစမ်းပါ… နင်ကို ချစ်လွန်းလို့ လုပ်ပေးမှာ…”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မေဦးက ဘာမှမပြောတော့ဘဲ တစ်ရှူးတစ်ရွက် ကျုပ်လက်ထဲထည့်ပေးတယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့။ ကျုပ်လဲ မေဦးအဖုတ်လေးမှာ ပေကျံနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့သွားရည်တွေရော သူ့ရဲ့စောက်ရည်တွေကိုပါ သေသေချာချာ ယုယုယယလေး သုတ်ပေးတယ်။ မေဦးက ကျုပ်လုပ်ပေးသမျှကို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ လိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို စချင်တာနဲ့ သူ့အဖုတ်ကိုအားလုံးသန့်ရှင်းပြီးတော့ အစိလေးကို တစ်ရှူးနဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။
“ရှစ်… အဲ့ဒါကို ခလုတ်မတိုက်နဲ့လေဟဲ့…”
“ဟား… ဟား…”
“ကြည့်… ငါ့ကို သပ်သပ်စနေတာ… ပေတော့ ငါ့အတွင်းခံ…”
“ဟီး ဟီး… နင်ဖီးလ်တက်နေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ပါဟ… ရော့…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ ပင်တီလေးကို ပိုင်ရှင်ဆီပြန်ပေးလိုက်တော့ မေဦးက ပင်တီကိုစွပ်လိုက်ပြီး ထဝတ်တယ်။ သူလဲ ထဘီပြင်ဝတ်ရင်း အဝတ်တွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်နေသလို ကျုပ်လဲ ထပြီး ကျုပ်အဝတ်တွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးနဲ့ကျုပ် ခဏဖက်ထားပြီး အနမ်းတွေဖလှယ်ကာ ထိုနေရာမှ လစ်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

(အခန်း ၃/၄)

“အန်တီချို… မေဦးရော…”
“သားသူငယ်ချင်းက… ရေချိုးနေတယ်… အပြင်သွားဖို့ ချိန်းထားလို့လား…”
“ချိန်းမထားပါဘူး ပျင်းလို့လာတာ…”
ကျုပ်လဲ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အဖေက ဦးသော်ဇင်နဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သွားထိုင်တာတောင် မေမေက ရာသီလာလို့ လိုးလို့မရဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ မေမေလီးစုပ်ပေးတာနဲ့ နှစ်သိမ့်ပြီး မေဦးဆီကိုထွက်လာခဲ့တာ။ ဧည့်ခန်းမှာ အန်တီချိုနဲ့  ထိုင်ပြီးစကားပြောနေမိတယ်။ အန်တီချိုက စကားပြောရင်း သူ့လည်ဂုတ်ကို လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။
“အန်တီချို ဇက်ကြောတက်နေတာလား… သားနှိပ်ပေးရမလား…”
“အင်း… ကောင်းသားပဲ… အန်တီချိုလဲ ညောင်းနေတာ…”
ကျုပ်လဲ လက်ရှိထိုင်နေတဲ့ခုံက ထကာ အန်တီချို့ဘေးမှာဝင်ထိုင်တော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ကိုကျောခိုင်းပြီး တစ်ဘက်လှည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ကျောဘက်မျက်နှာမူပြီး ထိုင်ကာ အန်တီချို့ လည်ဂုတ်နဲ့ ပခုံးလေးတွေကို နှိပ်နယ်ပေးတယ်။
“အင်း… ဖိုးတေ နှိပ်ပေးမှပဲ ထိတော့တယ်…  အင်းဟုတ်တယ်သား… အဲ့နားကိုနှိပ်…”
“အန်တီချို အနှိပ်ခံချင်ရင် လှမ်းခေါ်လိုက်ပေါ့… နီးနီးလေးပဲဟာ… သားလာနှိပ်ပေးမှာပေါ့…”
“ဟင်း ဟင်း… ဟုတ်ပါပြီ… နောက်မှ  အန်တီချိုက ခိုင်းပဲ ခိုင်းနေတာပဲတော့ မပြောနဲ့…”
“မပြောပါဘူး အန်တီချိုရယ်… အန်တီချိုက မေဦးရဲ့ အမေဆိုတော့ သားရဲ့ အမေလိုပါပဲ…”
“စကားတွေ တအားတတ်တာနော်.. အပြောကတော့ ရွှေမန်းပဲ… ခစ် ခစ်…”
“နင်ရောက်နေတာလား… ငါတောင်အခုပဲ နင့်ဆီလာတော့မလို့…”
မေဦးက အခုမှပဲ ရေချိုးပြီး၊ အဝတ်အစားလဲပြီးလို့ အနောက်ကနေထွက်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုစကားပြောသွားရင်းနဲ့ တစ်ဘက်က ခုံမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။
“အေး… ငါလဲ ပျင်းတာနဲ့ နင့်ဆီထွက်လာတာ…”
“အခု မေမေက နှိပ်ခိုင်းလိုက်တော့ နင်အပျင်းပြေသွားပြီမလား… ခစ် ခစ်…”
“နင်မနှိပ်ပေးရတော့ဘူးဆိုပြီး ပျော်သွားတယ်မလား မေဦး…”
“ငါက နေ့တိုင်းနီးပါး နှိပ်ပေးနေကြ… နင်က တစ်ခါတစ်လေမှ နှိပ်ပေးရတာ… နှိပ် နှိပ်….ခစ် ခစ်… မေမေ ဖိုးတေနှိပ်ပေးတာ… သမီးထက် ပိုလက်ပေါက်တယ်မလား… ခစ် ခစ်…”
“ဖိုးတေကလဲ နှိပ်ပေးနေကျပါသမီးရယ်… သားနှိပ်တာက သမီးလေးထက်လက်ပေါက်တာတော့ အမှန်တကယ်ပဲ… အန်တီချို မှောက်အိပ်ပေးမယ်… ခြေသလုံးကို နှိပ်ပေးအုံးနော် သား…”
“ဟုတ်ကဲ အန်တီချို…”
အန်တီချိုက မှောက်အိပ်ပေးမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ထိုင်နေရာက ထပေးလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ထိုင်နေတဲ့ဆိုဖာသုံးယောက်ထိုင်ခုံပေါ် ကျောခုလေးကို မျက်နှာအပ်ပြီး မှောက်ပေးလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ခုံတိုလေးတစ်လုံး နဲ့ အန်တီချိုရဲ့ ခြေသလုံးနားမှာထိုင်ပြီး သူ့ခြေသလုံးကို စနှိပ်ပေးတယ်။
“အင်း… ထိလိုက်တာ… ငါ့သားနှိပ်ပေးမှပဲ အညောင်းပြေတော့တယ်… သမီးလေး… လက်ဖက်သွားသုပ်ချည်… ပြီးရင် ဖိုးတေကို ကျွေးရအောင်…”
“ဟုတ်…”
“နေဦး… အိမ်မှာ ပုဇွန်ခြောက် ကုန်နေတာ စျေးဆိုင်မှာ ပုဇွန်ခြောက် အကောင်ကြီးတာလေး နှစ်ထုပ်သုံးထုပ် သွားဝယ်ပြီး ထည့်သုပ်လိုက်…”
“ဒါတော့ မေမေနည်းနည်းများသွားပြီ… ပုဇွန်ခြောက်ကို တစ်ယောက်တည်း သွားဝယ်ရအုံးမှာလား… ဒီအတိုင်းသုပ်လဲ ဖိုးတေက စားပါတယ်… နော် ဖိုးတေ…”
“ငါ့သားကို မေမေက ကျွေးချင်လို့ပါဆို အတွန့်မတက်စမ်းနဲ့ မိမေဦး… မေမေ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ပိုက်ဆံယူသွား…”
“ဟင့်…”
မေဦးက တစ်ယောက်တည်း စျေးဆိုင်သွားရမှာ ပျင်းလို့ ငြင်းပေမယ့် အန်တီချိုရဲ့ အမိန့်ကိုတော့ မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ မျက်နှာကစူပုတ်လျှက် မတ်တတ်ထရပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုလှည့်ပြီး ပြုံးစိစိလုပ်ပြလိုက်တော့ မေဦးက ကျုပ်ကို လက်သီးဆုပ်ထောင်ပြပြီး မျက်စောင်းထိုးကာ ထွက်သွားတယ်။
“ရပြီ သား  အန်တီချို ပက်လက်လှန်ပေးမယ်… ပေါင်ကိုနှိပ်ပေးအုံး….”
“ဟုတ်…”
အန်တီချိုက ထထိုင်ပြီးမှ ပက်လက်လေးပြန်လှဲလိုက်တယ်။
“သား… ဒီနားလာလေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီချို….”
အန်တီချိုက ခေါ်တော့ ကျုပ်လဲ ဆိုဖာလက်တင်မှာ ကျောခုလေးကိုခေါင်းမှီလျှက် ခပ်လျောလျာလေးလှဲနေတဲ့ အန်တီချိုပေါင်အနားမှာ ပေါင်ကိုမျက်နှာမူလျှက် ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြိးတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချိုရဲ့ ပေါင်တံတွေကို စပြီးနှိပ်ပေးတယ်။
“အရင်းနားကို တိုးအုံးသား… အန်တီချိုက ပေါင်ရင်းနားမှာ ညောင်းနေတာ…”
ကျုပ်လဲ လူရော ခုံရော ပေါင်အရင်းနားကို ရွှေ့လိုက်ရတယ်။ ကျုပ် အန်တီချိုရဲ့ ပေါင်အရင်းနားကို လက်ပြန်တင်လိုက်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားနေရပြီ။ ကျုပ်လက်မှာ အန်တီချိုပေါင်ခွဆုံရဲ့ ပူနွေးမှုကို ခံစားမိနေတယ်။ ကျုပ် အန်တီချိုရဲ့ ပေါင်ကိုညင်ညင်သာသာနှိပ်ရင်း သူ့ဆီးခုံကို မထိမိအောင် ကြိုးစားပြီး ထိန်းနေရတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့အပေါ် ဘယ်တုန်းကမှ ဘာစိတ်မှလဲ မရှိခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ထိတွေ့နေရတဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် အခုတော့ ကျုပ်ဘောင်းဘီအောက်ကကောင်က သွေးတိုးချင်နေပြီ။ ကျုပ်လက်တွေကလဲ အနည်းငယ်တုန်ယင်နေသလိုပဲ။ အန်တီချိုရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ပေါင်ကိုလာပြီး ပွတ်သပ်နေတော့ ကျုပ် ရင်တွေခုန်နေပြီ။ ကျုပ်သူငယ်ချင်း မေဦးရဲ့ အမေ၊ ကျုပ်ရဲ့ အနာဂါတ်မှာ တော်ရမယ့် ယောက္ခမ၊ ကျုပ်ရဲ့ အသိစိတ်က ငြင်းဆန်ပြီး မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာသိနေတယ်။
“အတွင်းဘက်ကို နည်းနည်းတိုးအုံးသား… အင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ ကတုန်ကယင်နဲ့ အန်တီချို့ ပေါင်အတွင်းဘက်ကို လက်ပိုသွင်းလိုက်တော့ ပေါင်ခွဆုံက ပူပူနွေးနွေးအရာကို လက်စောင်းနဲ့ ပွတ်မိသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ကို အားနာသွားပြီး သူ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်တော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ကို ပြုံ့တုံ့တုံ့နဲ့ ရီဝေဝေလေး ကြည့်နေတယ်။ အန်တီချိုရဲ့ ညာဘက်လက်က ကျုပ်ပေါင်ကို ပွတ်သပ်ပေးနေရာကနေ ပေါင်အရင်းဘက်ကိုတိုးလာပြီး သူ့ရဲ့ ဘယ်ဘက်လက်ကလဲ သူ့ပေါင်ကိုနှိပ်ပေးနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ညာလက်ကို လက်ကောက်ဝတ်ကကိုင်ကာ သူ့ပေါင်ခွဆုံက အဖုတ်တည့်တည့်မှာ နေရာချပေးတယ်။ ကျုပ်လက်က အန်တီချို့အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်မိသွားတဲ့အချိန် အန်တီချိုရဲ့ ကျုပ်ပေါင်ရင်းကိုရွေ့သွားတဲ့လက်က ပေါင်ကြားကိုဝင်သွားပြီး ကျုပ်လီးကို အုပ်ကိုင်မိသွားတယ်။
“အန်… အန်တီချို…”
ကျုပ် လန့်သွားပြီး အန်တီချို့ပေါင်ခွဆုံက လက်ကိုခွာလိုက်သလို ထရပ်ဖို့လဲကြိုးစားလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီချိုက ကျုပ်ညာလက်ကို သူ့ဘယ်လက်နဲ့ တင်းတင်းဆုပ်ပြီးဆွဲထားတာကြောင့် ကုန်းကွကြီးဖြစ်နေတယ်။ အန်တီချိုလဲ လှဲနေရာက ထိုင်လိုက်ပြီး ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းလာဆိုင်တယ်။
“ပြန်ထိုင်လိုက်လေ သား…  ဘာလို့ထတာလဲ…”
“ဟို… ဟို… အန်တီချိုဒါက…”
“ဒါကကို နောက်ထား… သမီးလေးပြန်လာပြီ… ဟန်မပျက် ပြန်ထိုင်နေ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးပြန်လာပြီဆိုတော့ ပြန်ထိုင်မိလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီချိုက ကျုပ်ကို သူ့အရှေ့မှာ တစောင်းအနေအထားထိုင်စေကာ သူ့ ညာဘက်ခြေသလုံးကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တင်လိုက်တယ်။
“ဆက်ပြီးတော့ နှိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အန်တီချိုတို့ ဆွေးနွေးရအောင်ကွာ…”
ကျုပ်လဲ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘဲ စိတ်တွေ ထွေပြားနေတယ်။ အန်တီချိုက အမြဲတမ်း ဣိန္ဒြေနဲ့နေတဲ့ ကျုပ်လေးစားရတဲဲ့ အမျိုးသမီးပါ။ ဒါပေမယ့် အခုဘာလို့ ဒီလိုမျိုး ကျုပ်နဲ့ ပရောပရီလာလုပ်နေလဲဆိုတာ အံ့ဩလွန်းလို့ မယုံနိုင်အောင်ပါပဲ။ ကျုပ်က သူ့သမီးရဲ့ သူငယ်ချင်း သူ့သားအရွယ်လေးလေ။ ကျုပ် အန်တီချိုရဲ့ ခြေသလုံးတွေကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ နှိပ်ပေးရင်း အတွေးဝင်္ကပါထဲမှာ ချာချာလည်နေတယ်။
“ဟူး… မောလိုက်တာကွာ… ဆိုင်ကလဲ ဝေးလိုက်တာ…”
မေဦးက ခြံထဲဝင်လာရင်း ညည်းနေတယ်။
“အယ်… မေမေက အခုထိဇိမ်ခံနေတုန်းလား…  ပြီးရင် ဖိုးတေကို ပြန်နှိပ်ပေးရတော့မယ်ထင်တယ်… ခစ် ခစ်…”
“စကားတွေရှည်မနေနဲ့… လက်ဖက်သွားသုပ်ချည်… သေချာသုပ်နော်… လက်ဘက်အသားကို ဆုံထဲထည့်ပြီး သေချာထောင်းအုံး… အရိုးရင့်တာတွေလဲဖယ်…”
“မေမေကလဲ အဖိုးကြီး အဖွားကြီးတွေစားမှာကြနေတာပဲ…”
“မအေကို ပြန်ပြောနေပြန်ပြီ… ဂေါ်ဖီတွေ ခရမ်းချဉ်သီးတွေ  သေသေချာချာ ရေဆေးပြီးမှ လှီးထည့်နော်… သွားတော့…  ဒီမှာ ဖိုးတေက စားချင်နေပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်… ဟဲ့ ဖို့တေ ခဏစောင့်နော်…”
“အေးပါ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကြိုးစားပြုံးပြလိုက်ရတယ်။ မေဦးက အိမ်နောက်ဖေးကိုဝင်သွားပြီ။ ခဏနေတော့ နောက်ဖေးမှာ သီချင်းတကြော်ကြော်နဲ့ ငရုတ်ဆုံထောင်းသံ ထွက်လာတယ်။
“သားရယ်… အဲ့လောက်ထိရုပ်မပျက်ပါနဲ့… သားလဲ အတွေ့အကြုံမရှိတဲ့သူမှ မဟုတ်တာ…”
“ဗျာ…”
“သား အန်တီချို့ကို အထင်သေးသွားပြီလား…”
“သား အန်တီချို့ကို အထင်မသေးပါဘူး… အရမ်းအံ့ဩမိသွားတာပါ… သား တကယ်ပဲ အန်တီချို့ကို ကိုယ့်အမေလိုပဲသဘောထားတာပါ…”
“ဒါဖြင့် အန်တီချို့ သားအမေလိုရော မချစ်နိုင်ဘူးလား…”
“ချစ်နိုင်တာပေါ့ အန်တီချိုရဲ့…”
“ဒါဖြင့် ဘာလို့ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်သွားရတာလဲ… သားရဲ့…”
အန်တီချိုက ကျုပ်လီးကို ပြန်လာပြီးပွတ်သပ်နေနေပြန်တယ်။ မေဦးကတော့ သီချင်းတကြောကြော်နဲ့ လုပ်နေတုန်း။
“သားရဲ့ ဒါကြီးနဲ့ သားအမေကို အားရပါးရကြီး ချစ်ပေးနေတာ အန်တီချို ကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့တာနော်…”
“ဗျာ…”
“မလန့်ပါနဲ့ သားရဲ့… အန်တီချို ဘယ်သူ့ကိုမှ လျှောက်မပြောပါဘူး… အဲ့နေ့ကတည်းက သားရဲ့ လီးကြီးကို အမြဲမြင်ယောင်နေပြီး သားက အန်တီချိုရဲ့ အိပ်မက်မင်းသားလေး ဖြစ်လာခဲ့တာ… အခုအန်တီချို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘူး…”
“ဒါပေမယ့် ဦးသော်သိရင် သားတို့ကိုသတ်မှာ…”
“မသိစေရပါဘူး… သားရယ်…”
“မေဦးသိရင် သားကိုရွံမုန်းသွားမှာ…”
“အန်တီချိုက ဖောက်ပြန်ရမယ့်လူပါကွာ လူသိခံပါ့မလား… သားလီးကြီးမြင်ပြီးကတည်းက အန်တီချို့မှာ နေ့နေ့ညည စိတ္တဇဖြစ်နေတာ… မကေသီကို အန်တီချို အရမ်းအားကျတာပဲ… အိမ်ထောင်သက်ကြာလာလို့ လင်ကစိတ်မဝင်စားပေမယ့် ကိုယ့်ကိုအမြဲလိုးပေးမယ့် သားတစ်ယောက်ရှိတယ်… အန်တီချိုက သားအမေလောက် ဆွဲဆောင်မှုမရှိလို့လားဟင်…”
အန်တီချိုက ဒီလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြလာတော့ လဲကျုပ်ရင်ထဲမှာ သနားမိတယ်။ အန်တီချိုကလဲ မေမေနဲ့ အသက်ကအတူတူလောက်ပဲဆိုတော့ သူ့မှာလဲ လိုအင်ဆန္ဒတွေရှိနေအုံးမှာပေါ့။ ကျုပ်လီးကလဲ ဘောင်းဘီပေါ်ကဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေတဲ့ အန်တီချို့လက်ထဲမှာ တော်တော်လေး တောင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ စိတ်လှုပ်ရှားစွာနဲ့ အန်တီချို့အပွတ်အသပ်ကို အရသာခံနေမိတယ်။  မေဦးက သီချင်းဆိုနေလို့ သူ မပြီးသေးတာကို ခန့်မှန်းလို့ရနေတာကြောင့်လဲ လုပ်ရဲနေကြတာ။
“ဒီလိုလဲ မဟုတ်ပါဘူးအန်တီချိုရယ်… သား အရင်ကတည်းက အန်တီချို့အပေါ်ဘာစိတ်မှမရှိပေမယ့် အန်တီချိုက အရမ်းလှပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိမှန်းသိပါတယ်…”
“တကယ်လား…”
“တကယ်ပြောတာ အန်တီချိုရဲ့…”
အန်တီချိုက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ သူ့ခြေထောက်ကိုချလိုက်တယ်။
“ဒါဖြစ် သား အန်တီချို့ကို ချစ်ပေးမှာလား…”
“သား ကြောက်တယ် အန်တီချို…”
“မကြောက်ပါနဲ့ သားရယ်… အန်တီချို အားလုံးကိုစီစဉ်ပါ့မယ်… သမီးလေးထွက်မလာခင် အန်တီချို့ကို နမ်းပါအုံး…”
အန်တီချိုက သူ့မျက်နှာလေးကို ကျုပ်မျက်နှာအနား ကိုယ်လေးကိုင်းပြီး ကပ်လာတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ပါးတစ်ဖက်ကို အရင်ဆုံး ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နောက်ပါးတစ်ဖက်၊ ပြီးတော့ နဖူး၊ ပြီးတော့ အန်တီချို့နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ရင်း အန်တီချို့ကိုယ်လုံးကိုပါ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို အငမ်းမရ တုန့်ပြန်နမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို အားမလိုအားမရ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ နမ်းနေရင်းနဲ့ အန်တီချိုကိုင်စေချင်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ဆီကိုလက်လှမ်းလိုက်တော့ အန်တီချိုက ပေါင်လေးကို ဟပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်ကလဲ စိုနေပြီ။ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်ကလဲ အိမ်ထောင်သည်ပီပီ အဖတ်တွေလန်ပြီး ပြဲအာနေမှာပဲလို့ တွေးမိတယ်။
“ချို့ကို ချစ်မှာလားဟင်… ပြွတ်… ဒီလီးကြီးနဲ့ ချို့ကို လိုးပေးမှာလား… ပြွတ်… ဟင်း… အင်း…”
“ပြွတ်… သား အန်တီချို့ကို သံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… အခြေအနေပေးရင်ပေါ့…. အန်တီချိုရယ်… ပြွတ်…”
အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မေဦးက နောက်ဖေးက သီချင်းတအေးအေးနဲ့  ထွက်လာတဲ့အသံကို ကြားနေရတယ်။ ကျုပ်တို့ ချက်ချင်းပဲ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး အန်တီချိုက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ နေရာရွှေ့ထိုင်လိုက်သလို ကျုပ်ကလဲ  စားပွဲပေါ်ကဖုန်းကို လှမ်းယူပြီး တစ်ဖက်ဆိုဖာမှာ ပြောင်းထိုင်ကာ ဖုန်းကြည့်သလိုလုပ်နေလိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်နံဘေးကခုံမှာဝင်ထိုင်ပြီး လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။
“မေဦးရာ… လက်ဖက်လေးသုပ်တာ ဒီလောက်တောင်ကြာရလား…”
“ဟဲ့ ကောင်စုတ်… သေသေချာချာလဲ သုပ်လာရသေးတယ်… စားလဲ ကြည့်အုံး လျှာလည်သွားမယ်…”
“အန်တီချို အရင်မြည်းကြည့်ပါအုံး…”
ကျုပ်က အန်တီချိုကို လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်လေးကမ်းပေးတော့ အန်တီချိုက ယူပြီး တစ်ဇွန်းခပ်စားတယ်။ ပြီးတော့ စားပွဲပေါ် လက်ဖက်သုပ်ပန်းကန်ကို ပြန်ချထားတယ်။
“အင်း… ကောင်းတယ်… သမီ ရေနွေးအိုးထဲကို ဓာတ်ဘူးထဲကရေနွေးတွေ ထည့်လိုက်တော့…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို ပန်းကန်ချတာနဲ့ စားကြည့်တော့ စားလို့အရမ်းကောင်းတယ်။
“အင်း… မေဦး… နင် မဆိုးဘူး… ငါ့လောက်နီးနီးတော်လာပြီ… ရော့ နင်လဲမြည်းကြည့်… ငါခွံ့ကျွေးမယ်…”
ကျုပ်လဲ လက်ဖက်တစ်စွန်းခပ်ပြီး မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းအရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တော့ မေဦးက နှုတ်ခမ်းလေးဟပြီးစားဖို့ပြင်တယ်။ ကျုပ်လဲ လက်ဖက်ဇွန်းကို ကျုပ်ပဲ စားပစ်လိုက်တယ်။
“ဟယ်… ဖိုးတေ စိတ်ပုတ်ကောင်… ကြည့်စမ်း ငါလဲ အပင်ပန်းခံ သုပ်ကျွေးရသေးတယ်…”
မေဦးက ကျုပ်လက်မောင်းကို တစ်ဖတ်ဖတ်နဲ့ ရိုက်တယ်။
“စတာ… စတာ… ခွံ့ကျွေးမယ် တကယ်ခွံ့ကျွေးမယ်…”
“ထပ်လုပ်ရင် လက်ဖက်ပန်းကန် ပြန်သိမ်းလိုက်မယ်… ဟွန်း…”
“အေးပါ… တကယ်ကျွေးမယ်…”
ကျုပ် မေဦးကို ခွံ့ကျွေးလိုက်တော့ မေဦးက ကြည်နူးနေတဲ့ အပြုံးလေးနဲ့ စားနေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့သုံးယောက် လက်ဖက်သုပ်စားနေတုန်း ဦးသော်ဇင်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ပြန်ရောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လဲ လက်ဖက်တစ်ဇွန်းဝင်ခပ်စားပြီး အိမ်သာတက်အုံးမယ်ဆိုကာ အိမ်နောက်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ လက်ဖက်စားရင်းနဲ့ ကျုပ်နဲ့မေဦး ဂိမ်းထိုင်ဆော့နေလိုက်တယ်။ အန်တီချိုကတော့ ကျုပ်ကို ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် မေဦးတို့အိမ်က ပြန်လာတော့ စိတ်ထဲမှာ မယုံနိုင်အောင် အောင်ပါပဲ။ ကျုပ် တကယ်ကြီး အန်တီချိုနဲ့ ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းခဲ့ရုံတင်မက၊ အန်တီချိုရဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုတောင် ထဘီပေါ်က နှိုက်ခဲ့ရသေးတယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ပေးခဲ့တာ။ အန်တီချိုနဲ့ မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာသိပေမယ့် အန်တီချိုပြောပြတာနားထောင်ပြီး အန်တီချို့ကို သနားမိသွားတယ်။ တကယ်လို့သာ အခြေအနေပေးရင် ကျုပ်နဲ့အန်တီချို အဲ့နေရာမှာတင် လိုးဖြစ်သွားနိုင်တယ်။ အန်တီချိုက ပိန်ပိန်သွယ်သွယ်နဲ့ ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ်နဲ့ သူ့ဟာသူကြည့်ကောင်းပြီးလှနေတာ။ အန်တီချို အပျိုတုန်းက တော်တော်ချောမယ်ထင်တယ်။ မေဦးကလဲ အန်တီချိုနဲ့တူလို့ လှနေတာဖြစ်မယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ပြန်ရင်း တောင်တွေး မြောက်တွေးလျှောက်တွေးနေမိတယ်။ အန်တီချိုနဲ့ ဖြစ်ကြလို့ မေဦး သို့မဟုတ် ဦးသော်ဇင်သာသိသွားရင် ကျုပ်ဘဝက လုံးဝသွားပြီပဲ။ အထူးသဖြင့် မေဦးပေါ့။ မေဦး ကျုပ်ကို ရွံရှာမုန်းတီးသွားမှာကို မလိုချင်ဘူး။ မေဦးက ကျုပ်ဘဝအတွက် အရေးပါတာ ကျုပ်သိတယ်။ ဟူး… အန်တီချိုနဲ့ မဖြစ်အောင် ထိန်းရမယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်နဲ့မေမေ ဖြစ်နေတာကိုသိလျှက်နဲ့ အဲ့ဒါနဲ့အကျပ်မကိုင်ဘဲ သူ့ခံစားချက်ကို ရင်ဖွင့်ပြီး တောင်းဆိုခဲ့တာပဲ တော်သေးတော့သည်။

နောက်နေ့ကစပြီး ကျုပ် အန်တီချိုတို့အိမ်ကိုသွားရင် အန်တီချိုနဲ့ နှစ်ယောက်တည်းဖြစ်မနေအောင် ကြိုးစားပြီး သတိနဲ့နေတယ်။ မေဦးသွားလေရာကို မရမက လိုက်နေရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်မလွယ်ဘူးဗျ။ ဒီကြားထဲကကို တစ်ခါတစ်ရံ ဘယ်လိုမှ ရှောင်လို့မရဘဲ အန်တီချိုနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ခဏလောက်ရှိနေခဲ့ ရတယ်။  အဲ့လို အချိန်မျိုးမှာ အန်တီချိုက ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းလေ့ရှိတယ်။ အဲ့လိုနမ်းလာရင်တော့ ကျုပ်လဲ စိတ်ထိန်းလို့မရတော့ဘဲ အန်တီချိုနဲ့အပြိုင် ဖက်နမ်းမိတယ်။ အန်တီချိုရဲ့ ဖင်တွေ၊ နို့တွေကို စိတ်လွတ်လက်လွတ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပြီး အရသာခံမိတယ်။ ဒီလိုအချိနိမှာ အန်တီချိုမေးတဲ့ တစ်ခုတည်းသော မေးခွန်းက ‘ချို့ကို ရှောင်နေတာလား’တဲ့။ ကျုပ်ကလဲ မဟုတ်ပါဘူးဆိုပြီး ငြင်းရတာပေါ့။ မရတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာပဲ အန်တီချိုက ပေါင်လေးဟ၊ ခြေဖျားလေးထောက်၊ ခါးကော့ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်လီးဆီ ကပ်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ အန်တီချို့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ထဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်ရဲ့မာတင်းနေနတဲ့ လီးနဲ့  ညှောင့်ထိုးပေးမိတယ်။ ပြီးရင်တော့ လူလာလို့ လူချင်းခွာလိုက်ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီချိုနဲ့ကျုပ် လိုးရလောက်စရာ အခွင့်မသာဘဲ ဖက်ရုံ၊ နမ်းရုံ၊ ပွတ်ရုံ၊ သပ်ရုံ၊ ထိုးရုံ၊ ညှောင့်ရုံနဲ့ လူလစ်သလို လုပ်လာတာ ကြာတောင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ကို ဖီးလ်တော်တော် လာနေပါပြီ။ မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ့ မေဦးကိုမစွန့်လွှတ်လိုတဲ့စိတ်ကြောင့်သာ ဝေ့ပတ်ရှောင်နေရပေမယ့် အန်တီချိုနဲ့ ဆုံတဲ့အခါတိုင်း လိုးပစ်ချင်စိတ်က မတရားဖြစ်နေပြီ။

(အခန်း ၃/၅)

“ဟဲ့ ဖိုးတေ… ဖိုးတေ… ထအုံး…”
မနက်စောစောစီးစီး မေဦးက လာနှိုးလို့ပါလား။ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုဆွဲဖက်ပြီး နမ်းချပစ်လိုက်တယ်။
“ဟဲ့… ပလုတ်တုပ်… မလုပ်နဲ့ အောက်မှ ဖေဖေပါစောင့်နေတာ…”
မေဦးက သူ့အဖေပါ အိမ်အထိလိုက်လာပြီးစောင့်နေတယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။
“ဦးသော်ရောလား… ဘယ်သွားကြမလို့လဲ…”
“စျေးကိုသွားရမှာ… မေမေနေမကောင်းလို့ ငါနဲ့ ဖေဖေပဲ သွားရမှာ… အိမ်မှာ မေမေတစ်ယောက်တည်းမို့ နင် အဖော်သွားစောင့်ပေးလိုက်နော်…”
ဒုက္ခော… ဒီတစ်ခါတော့ ရှောင်လို့မလွတ်တော့ဘူး ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ဘယ်လိုမှ ငြင်းမရဘူးဆိုတာလဲ သိနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ခေါင်းငြှိမ့်ပြပြီး သူနဲ့အတူ အောက်ထပ်ကို လိုက်ဆင်းလာလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဦးသော်ဇင်ကပါ သူ့ဇနီးကို သွားစောင့်ပေးပြီး လိုအပ်တာတွေ လုပ်ကိုင်ပေးဖို့မှာတော့ ကျုပ်လ စိတ်ချဖို့ပဲ မှာလိုက်တော့တယ်။ မေဦးတို့ထွက်သွားတော့ မျက်နှာသစ် သွားတိုက်နေတုန်း မေမေက ကျုပ်အနားရောက်လာတယ်။
“မချိုနေမကောင်းဘူးတဲ့… ဘာတွေလိုအပ်လဲမသိဘူး… လိုချင်တာ စားချင်တာရှိရင် နောက်ဖေးကပဲ လှမ်းအော်လိုက်လေ…”
မေမေက မှာကြားနေတော့ ကျုပ်လဲ ပလုတ်ကျင်းရင်း နားထောင်နေလိုက်တယ်။  ပလုတ်ကျင်း မျက်နှာသစ်ပြီးတာနဲ့ မေမေ့ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်။
“လောလောဆယ်တော့ မေမေ့စောက်ပက်ကို အရင်လိုအပ်နေပြီ မေမေ… ပြွတ်…”
“မေမေ့စောက်ပက်က သားအတွက် အမြဲအဆင်သင့်ပါပဲ သားရယ်…”
ကျုပ်က မေမေ့ကိုဖက်ပြီးတာနဲ့ မေမေ့ထဘီကို လှန်တင်နေတာဆိုတော့ မေမေကလဲ ကျုပ်ပုဆိုးကိုလှန်တင်ပြီးသားပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ မေမေ့ကို ရေတိုင်စည်ကိုမှီစေကာ စည်ပိုင်းပြတ်ပေါ် ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ ပေါင်ကားတဲ့ပုံစံပြင်လိုက်တယ်။ မေမေကလဲ အလိုက်သင့်ခါးကော့ပေးထားရင်း ကျုပ်လီးကို ဆွဲယူကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခါးကော့ပြီး လီးကို မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ခပ်မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်။ အဖေမနိုးလာခင်အပြီးလိုးရမှာဆိုတော့ မေမေနဲ့ အမြဲလိုဖုတ်ပူမီးတိုက်လိုးနေကြ ကျုပ်က ကျင့်သားတောင်ရနေပြီ။ သားအမိနှစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းရင်း လီးနဲ့စောက်ပက် ပွတ်တိုက် လိုးတဲ့အရသာကို နှေးလိုက်မြန်လိုက်နဲ့ ခံစားနေကြတယ်။ ကျုပ်တို့သားအမိ ဘယ်တော့မှ ဘာနဲ့မှမလဲနိုင်တဲ့ အရသာထူးကြီးကို မက်မက်မောမောခံစားရင်း မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်ရတဲ့အခါ ပြီးပြည့်စုံမှုကို ခံစားမိတယ်။ လီးရည်တွေကို မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ညှစ်ထုတ်ရင်း မေမေ့စောက်ပက်ထဲကလီးကို မချွတ်ချင်လောက်အောင်ပါပဲ။ မေမေလဲ ထို့အတူပဲဖြစ်မည်။ ကျုပ်ခါးကိုတင်းတင်းဖက်ပြီး သူ့ဆီးခုံနဲ့ အတင်းဆွဲကပ်ထားတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ သားလေးရယ်… ဟူး…”
“သားလဲ အရမ်းကောင်းလို့ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုတောင် မချွတ်ချင်ဘူး…”
“မေမေလဲ အတူတူပါပဲကွာ… အခုတော့နားလိုက်အုံး…. သားအဖေလဲ နိုးလာတော့မယ်… မချိုဆီကိုလဲသွားလိုက်အုံး… နောက်မှ အခြေအနေအရပေါ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ မေမေ ခဏတာအနမ်းပေးကာ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်တယ်။ မေမေစောက့်ပက်ထဲကို ကျုပ်ရဲ့ မောနင်းခရင်မ် (morning cream)တွေ အမြောက်အများ ပန်းထုတ်ခဲ့တာကြောင့် တစက်စက်နဲ့တောင် ပြန်စီးကျနေတယ်။ မေမေလဲ မီးဖိုထဲပြန်ဝင်၊ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ဆီကို တီရှပ်နဲ့ ပုဆိုးဝတ်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

အန်တီချို့ဆီကို ထွက်လာတော့ စိတ်ထဲမှာ ဒွိဟနဲ့ပေါ့။ အန်တီချို တကယ်များ နေမကောင်းဖြစ်နေသလားလို့ စိတ်ပူမိသလို၊ အန်တီချို နေမကောင်းချင်ယောင် ဟန်ဆောင်နေတာလားလို့လဲ စိုးရိမ်မိတယ်။ ကျုပ်အတွက် မဖြစ်စေချင်တဲ့အရာနှစ်ခုစလုံးဆိုပေမယ့် တကယ်တမ်း အန်တီချိုရဲ့ လှပကျော့ရှင်းတဲ့ ဟန်ပန်ကို ကျုပ်ရင်ထဲမှာလဲ သိမ်းပိုက်ချင်နေပါပြီ။ ကျုပ်လဲ ရင်ခုန်လျှက်ပဲ အန်တီချိုတို့အိမ်ကိုသွားလိုက်တယ်။ အိမ်သော့ ဘယ်မှာထားတယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ကျုပ် သော့ခတ်ထားတဲ့ခြံတံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီးဝင်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ထဲဝင်ပြီး အပေါ်ထပ်က အန်တီချိုတို့လင်မယား အိပ်ခန်းဆီကို သွားလိုက်တယ်။ စေ့ရုံတင်စေ့ထားတဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကိုတွန်းဖွင့်ပြီး ဝင်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက သူတို့လင်မယားရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ကြီးပေါ်မှာ ကျုပ်ကို ကျောပေးလျှက် တစောင်းလေးလှဲအိပ်နေတယ်။ စောင်ကလဲ ခြေသလုံးဆီမှာသာ ရှိတော့တာမို့ ညဘက်ဝတ်အိပ်တဲ့ ထဘီနက်ပြာရောင်ပျော့ပျော့ပါးပါးလေးအောက်က ကျောပေးထားတဲ့တင်သားကြီးတွေက စွင့်ကားမို့မောက်တက်နေတာ သွားရည်ယိုချင်စရာကြီး။ ကျုပ်လဲ မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာသိပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မလွန်ဆန်နိုင်တော့ဘူးထင်ပါတယ်။ ပုဆိုးထဲကလီးက ချက်ချင်းထောင်တက်လာတယ်။ အန်တီချိုအိပ်နေတဲ့ ခုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်တယ်။ ခုတင်က သိမ့်ခနဲဖြစ်သွားတာနဲ့ အိန်တီချို့ကိုလုံးလေးက ကျုပ်ဘက်ကို လှည့်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချိုဘေးမှာထိုင်လိုက်ပြီး အန်တီချို့တင်ပါးကြီးကိုပွတ်သပ် အရသာခံနေမိတယ်။ အန်တီချိုက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ သူ့ဘေးမှာ တင်ပျဉ်ခွေထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲ သူ့ညာဘက်လက်က ဝင်လာပြီး ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာကိုင်တယ်။ ဒီတစ်ခါ ကျုပ်မှာ အတွင်းခံမပါဘူးဆိုတော့ တောင်မတ်နေတဲ့လီးကို အန်တီချို အချောင်းလိုက်ကြီးကိုင်မိပြီး ပြုံးသွားတယ်။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်ကတော့ အန်တီချို့နဖူးက ဆံစလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း ကိုယ်ပူနေလာဆိုတာ စမ်းကြည့်နေတယ်။ အန်တီချိုက အပျိုလေးလို ခေါင်အုံးထက်မှာလှဲနေရင်းက ကျုပ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်း ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ပြီးဆွနေတယ်။
“ရောက်လာပြီပေါ့…”
“အန်တီချို နေမကောင်းဘူးဆို…”
“နည်းနည်းပါ… မောင့်လီးကြီးနဲ့ ဆေးထိုးပေးရင် ကောင်းသွားမှာ…”
“အန်တီချို သားကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ…”
“မောင်လို့ခေါ်လိုက်တာလေ မောင်ရဲ့… ချိုက မောင်တို့သားအမိလိုးနေကြတာ မြင်ပြီး မောင့်လီးကို စွဲလန်းခဲ့ပေမယ့် ချိုစိတ်ထိန်းနိုင်သေးတယ်… ဒါပေမယ့် တစ်နေ့တစ်နေ့ မောင့်ကိုမြင်ပါများပြီး ရင်ထဲမှာလဲ ချစ်မိလာတယ်… မောင့်ကိုချစ်မိသွားတာ သိလိုက်ရတော့ မောင့်အယုအယတွေကို ခံချင်စိတ်က ထိန်းမရဘူးမောင်ရယ်…”
အန်တီချိုက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး တိုက်ရိုက်ကြီးဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ထဘီကို ဖြေကာ ထဘီအောက်ကို လက်တိုးဝင်ပြီး သူ့တင်ပါးတွေကို အရသာခံရင်း ပေါင်လုံးတွေကိုပါ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“အဲ့လောက်တောင် ပဲလားအန်တီချိုရယ်…”
“ချိုတို့နှစ်ယောက်ထဲပဲရှိတာ… ချိုလို့ပဲ ခေါ်ပါလား မောင်ရယ်… နော်…”
“ချို…”
“မောင်… ခစ် ခစ်… မောင် ဒီတစ်ခါတော့ ချို့ကို ရှောင်မပြေးတော့ဘူးမလားဟင်…”
“ချို့ရဲ့အလှတွေဆီက မောင် ဘယ်လိုမှ မရုန်းနိုင်တော့ပါဘူးကွာ… မောင့်ကို နမ်းပါအုံး ချိုရယ်…”
အန်တီချို အိပ်ရာထက်ကထပြီး လက်တစ်ဖက်ထောက်လျှက် ကျုပ်မျက်နှာဆီ တိုးကပ်လာတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့မျက်နှာကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချို့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်ယူပြီး အနမ်းတွေ ပေးတော့တယ်။ ကျုပ်တို့လက်တွေကလဲ လီးကိုဆွနေတာနဲ့ သူ့ပေါင်နဲ့ဖင်တွေကို ပွတ်သပ်နေတာက ရပ်မသွားဘူး။
“ပြွတ်… မောင့်ကို ချို အရမ်းချစ်တယ်… ချို့ကိုရော ချစ်လားဟင်…”
“မောင်လဲ ချို့ကို သနားပြီး ချစ်နေမိပြီထင်တယ်…”
“ချို အရမ်းပျော်သွားပြီကွာ… ပြွတ်… မောင့်ကို ချို ပြုစုမယ်…”
အန်တီချိုက ကျုပ်လီးဆီကိုခေါင်းငုံ့သွားရင်း  ကျုပ်ပုဆိုးကိုလဲ ဒူးအောက်ကို ဆွဲချလိုက်တယ်။ အန်တီချို ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး နှာခေါင်းနဲ့ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပါးနဲ့ ကျုပ်လီးကိုလိုက်ပွတ်သပ်ပြီး လျာနဲ့ပါ လျက်လိုက်သေးတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ဟင်း… အခုလို အနီးကပ် မြင်လိုက်ရမှပဲ မောင့်လီးကြီးက ပိုကြီးနေသလိုပဲ… ရွှတ် ရွှတ်… ဒါကြီးက ချို့ကို ဘယ်လိုအရသာတွေပေးမှာလဲ အရမ်းသိချင်နေပြီ… ရွှတ် ရွှတ်… ပြွတ်…”
“ချို မကြာခင်သိရတော့မှာပါ…”
အန်တီချိုက ကျုပ်လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက နွေးထွေးစိုစွတ်တဲ့ အရသာလေး ရလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… စောက်ရည်အရသာရတယ်… မောင့်အမေနဲ့ လိုးခဲ့သေးတာလား… ပြွတ်…”
“အင်း… အဖေမနိုးခင်လေး မေမေနဲ့ လိုးခဲ့တာ….”
“ပြွတ်… ဒါတောင် ဒီရောက်တော့ မောင့်လီးက ပြန်တောင်နေပြီနော်… ဟင်း ဟင်း… ပြွတ်…”
“ချို့အလှတွေက ဆွဲဆောင်နေတာကိုး…”
အန်တီချိုက ကျုပ်လီးကို သေသေချာချာ စုပ်ပေးတာမှ ကျုပ်လီးက သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပျောက်လုနီးပါးဖြစ်အောင်ကို  စုပ်တာ။ ကျုပ်မှာ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းနေရင်းနဲ့ အန်တီချို့ ပါးစပ်ထဲ ကော့ထိုးပေးမိတယ်။ အန်တီချိုရဲ့ လျာအဝေ့အဝိုက်နဲ့ အစုပ်အယက် အသွင်းအထုတ် အပြုအစုက ပုလွေဆရာမကြီးမှန်း တန်းသိလိုက်ပါတယ်။ ကျုပ် မနေနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အန်တီချို့ခေါင်းကို ဆွဲထူပြီးမော့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချို့နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မောင့်ကို တစ်ခါတည်းနဲ့ စွဲသွားအောင် ပြုစုနေတာလား ချိုရယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မောင် ချို့ကို မေ့သွားမှာစိုးလို့…  ပြွတ်..”
“မမေ့ပါဘူးကွာ… အခု မောင် ချို့ကို အရမ်းချစ်ချင်နေပြီ…”
ကျုပ် အန်တီချိုကို အိပ်ရာပေါ် ပက်လက်ကလေး ပြန်ချပေးလိုက်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်ကာ အန်တီချိုရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွလိုက်တယ်။ အန်တီချိုရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး အန်တီချို့ကိုမလိုးမိဖို့ ထိမ်းသိမ်းခဲ့ရတဲ့ ကျုပ်စိတ်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီဆိုတော့ ကျုပ် လိုးချင်နေတဲ့ အန်တီချို့ကို လိုးဖို့ကို အရင်စပြီး အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ကျုပ် ထဘီပြေကျနေတဲ့ အန်တီချိုပေါင်ကြားကို လီးနဲ့ညှောင့်တော့ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးက ပွတ်မိနေတယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားကာ တုန့်ပြန်နမ်းရင်း ခးသူ့ဖင်လေလးကို မြှောက်မြှောက်ပြီး ကျုပ်လီးဆီကော့ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ညှောင့်နေရင်းနဲ့ အန်တီချို့ထဘီကို လက်နောက်ပြန်ချွတ်ပစ်တော့ အန်တီချိုက ဒူးထောင်ပြီး ခြေမြှောက်ပေးလို့ အလွယ်တကူပဲ ချွတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဒီတော့မှ အန်တီချိုနဲ့ နမ်းတာရပ်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူလိုက်တယ်။ အန်တီချိုရဲ့ ပေါင်ကိုလဲ အစွမ်းကုန်ကားထားပြီး ကျုပ် အခုမှသေသေချာချာမြင်ဖူးတဲ့ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်ကို ဖြဲကြည့်နေမိတယ်။ အန်တီချိုကလဲ မေဦးလိုမျိုးပဲ အဖုတ်နေရာက အသားအရောင်အတိုင်းပဲ ဝါဝါဝင်းဝင်းလေးပဲ။ ထူးပြီး ညိုမဲမနေဘူး။ ဒါပေမယ့် အန်တီချို့အဖုတ်ကတော့ စောက်မွှေးတော်တော်ထူတယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီချို့စောက်ပက်က မေမေ့စောက်ပက်ထက်တော့ လတ်သေးတယ်လို့ ထင်မိတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက်အကွဲကြောင်း ကို လီးဒစ်ဖူးနဲ့ တစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ အန်တီချို့ သဲ့သဲ့ညည်းရင်း မျက်လုံးစဉ်းကျသွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တော့ လီးက ဒစ်ဖူးသာသာလောက်အထိ တိုးဝင်သွားတယ်။ အိမ်ထောင်သည်မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ စောက်ဖုတ်အနေနဲ့ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်က မေမေ့စောက်ဖုတ်ထက်တောင် ပိုကျပ်နေတယ်လို့ ထင်မိတယ်။
“အာ့…. ဖြည်းဖြည်း… မောင်….”
“နာလို့လား ချို…”
“နာတာတော့ မနာပါဘူး… ဒါပေမယ့် ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်ကြီးနဲ့ အောင့် သလိုကြီး…”
“မောင် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ဆက်သွင်းမယ်နော်….”
“အင်း… မောင်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထပ်ဖိသွင်းလိုက်တော့ လီးတစ်ဝက်သာသာလောက် ဝင်သွားပြီ။ အန်တီချိုက နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ သူ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်နေတာကို ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်၊ ခေါင်းပြန်ချကာ ကျုပ်ကိုကြည့်လိုက် ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဝင်သလောက်လေးနဲ့ နှဲ့နှဲ့လိုးရင်း အန်တီချို့စောက်ဖုတ်ထဲက ချောဆီတွေကို ချူထုတ်နေမိတယ်။အန်တီချို့ချောဆီတွေကလဲ သိပ်ချူစရာတောင်မလိုဘဲ အလုအယက်ထွက်လာကြတော့ ကျုပ်လီးက အန်တီချို့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အဝင်အထွက်က ချောမွေ့နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အရှိန်နည်းနည်းရလာတာနဲ့ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးထိ အရှိန်နဲ့ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။
“အူး… မောင်ရယ်…”
“နာသွားလား ချို…”
“ဟင့်အင်း… နင့်ခနဲ ဖြစ်သွားတာ…  မောင့်လီးက ကြီးလိုက်ရှည်လိုက်တာ…. ချို့ သားအိမ်ကိုတောင် ထိုးမိနေပြီ….”
“အကုန်ဝင်သွားပါပြီ… ချိုထပ်ပြီး  မနာတော့ပါဘူး… အင့်…. ချို့စောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ကျပ်စီးနေတာာပဲ… ဒီလိုမှန်းသိရင် အရင်ကတည်းက လိုးခဲ့တယ်…”
“မောင်ပဲ ရှောင်နေပြီးတော့… ဟင့်… အင်း…”
“အရသာမှ မသိသေးတာကိုး… နောက်ဆို လူလစ်တိုင်း ချို့ကို လာလိုးတော့မှာ… အင့်… အင့်… ကောင်းလိုက်တာ….”
“ဟင်း… မောင်ရယ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ကို ပုံမှန်လေး စလိုးတယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်က စီးစီးလေးနဲ့ လိုးလို့အရမ်းကောင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ အရှိန်ရလာတာနဲ့ အန်တီချို့ကို အရှိန်တင်ပြီး လိုးတယ်။ အန်တီချိုက သူ့ပေါင်ကို အစွမ်းကုန် ကားပေးထားရင်း သူ့ခါးနားမှာ လက်ခွထောက်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကိုဖိထောင်းနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်မောင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ အန်တီချို ခေါင်းကိုခါရမ်းပြီး အသားတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့မှ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုလိုးနေတာ ငြိမ်ထားပေးပြီး အန်တီချို့ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်သူ့ကိုနမ်းတာနဲ့ ပြန်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုလဲ ဖက်ထားပေးတယ်။
“ပြွတ်… ချို ရရဲ့လား… မောင်လိုးပေးတာ ကောင်းရဲ့လား…”
“မောင်လိုးပေးတာ ထိလိုက်တာ မောင်ရယ်… ခဏလေးနဲ့ ချို တစ်ချီပြီးသွားပြီ… ချိုတော့ မောင်လိုးပေးတာကို စွဲပြီကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဒါဆို ဆက်လိုးမယ်နော်…”
“အွန်း… ပြွတ်…”
ကျုပ် အန်တီချို့ကို နမ်းနေရာကပြန်ထလိုက်ပြီး အန်တီချို့ အင်္ကျီနဲ့ ဘရာကိုချွတ်တော့ အန်တီချိုက ကူချွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကျုပ်နဲ့အန်တီချို ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်သွားကြပြီ။ အန်တီချို့ရဲ့နို့တွေက မေမေ့ထက်တော့သေးပြီး လုံးလုံးဝန်းဝန်းနဲ့ ပျော့တွဲမနေဘဲ ကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ သူက ပက်လက်လှန်နေတာဆိုတော့ နို့တွေကတော့ ပြားပြားလေးဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီချိုရဲ့ ကားထားတဲ့ပေါင်တစ်ဖက်ကို မကာ တစောင်းပုံစံ ပြင်လိုက်တယ်။ အန်တီချို့ပေါင်တစ်ချောင်းကို အပေါ်ကိုတွန်းတင်လိုက်တာ့ အန်တီချိုရဲ့ စောက်ပက်က ပြူထွက်လာတယ်။ အခုမှ အန်တီချိုရဲ့ဖင်ကြီးတွေကိုပါမြင်ရပြီး ပိုစိတ်ထလာတယ်။ ပုဇွန်တုပ်ကွေးပုံစံလိုဖြစ်နေတဲ့ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုပြန်ဖိသွင်းလိုက်ရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေးကို ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်အရသာခံကြည့်တယ်။ စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ အန်တီချို့ စောက်ပက်ကျပ်စီးစီးထဲ လီးတိုးဝင်သွားတော့လဲ အရသာကရှိ၊ အန်တီချို့ဖင်ကြီးတွေကလဲ ကိုင်ရတာ အိစက်နေတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲကာ တစ်ဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးရင်း သူ့ဖင်ကြီးတွေကိုပါ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ်။
“ရှီး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပက်ကွာ… လှလိုက်တဲ့ ဖင်ကြီးတွေ… ငါ့မိန်းမ ချို့စောက်ပက်… ငါ့မယားရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ… ငါ့လီးနဲ့လိုး…”
“အု… အူး…. စစ်… အား… ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်… ချို့ယောက်ျားရယ်…. မိန်းမစောက်ပက်ကို ယောက်ျားလီးနဲ့ ပြဲအောင်သာ လိုးပစ်စမ်းပါ…  ဟူး… ရှီး… အင့် အင့်…. ဟင်း… ဆောင့် ယောက်ျား… အသေလိုး… ”
“အိုး ရှစ်… လီး… မောင်မရတော့ဘူး… ချို့စောက်ပက်ထဲ မောင့်လရည်တွေ ထည့်လိုက်တော့မယ်… အင့်… အင့်….”
“အင့်… ဟင်း… ထည့်လိုက် မောင်… ချို့ စောက်ပက်ထဲ မောင့် လရည်တွေ ပန်းပေး… အင့်… ဟင်း… ရှီး… အာ့… ဝင်လာပြီ…. အူး…”
“ရှီး…. ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက်ကို အသားကုန်ဆောင့်လိုးပစ်ရင်း လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ကာ အန်တီချို့  စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိတယ်။ ကျုပ် မျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ကာ ခေါင်းကြီးမော့လျှက် ပြီးဆုံးခြင်းရဲ့ အထွတ်အထိပ်ကပေးတဲ့အရသာကိုခံစားရင်း အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေကို  တစစ်စစ်နဲ့ စစ်ထုတ်နေတော့ အန်တီချို့စောက်ပက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ ညှစ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်  လီးရည်တွေ ကုန်တော့မှပဲ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲက လီးချွတ်ကာ သူ့ဘေးမှာ ပက်လက်လေး လှဲနေလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်အနားကို တိုးကပ်လာပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် ပါးအပ်ကာ ခေါင်းအုံးလျှက် ကျုပ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်ထားပေးပြီး ခြေတစ်ဖက်နဲ့လဲ ခွထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ့ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်နေလိုက်တယ်။
“မောသွားလားမောင်….”
“ခဏပါ… ပြီးရင် ချို့ကိုထပ်ချစ်အုံးမှာ… မဝသေးဘူး သိလား… ချိုရော အားရရဲ့လား… ချို မျှော်လင့်ထားသလိုမဟုတ်လို့ စိတ်ပျက်သွားပြီလား…”
“ခစ် ခစ်… ကြံကြံဖန်ဖန် မေးတတ်တယ် မောင်ရယ်… မောင်က လောက်ကောင်းအောင် ချို့ကို ဘယ်သူမှ မလိုးပေးဖူးသေးဘူး… ချိုက မောင် လာလိုးမပေးတော့မှာပဲ စိတ်ပူနေတာ…”
“ဟီး… ချိုက လာမလိုးနဲ့ဆိုရင်တောင် မောင်က လူလစ်တိုင်း လာလိုးတော့မှာ…”
“လိုးပေါ့… ချိုက မောင်လိုးမယ်ဆို အမြဲ အဆင်သင့်ပဲ သိလား… ခစ် ခစ်…”
“ဒါဆိုလဲ မောင့်ကို အမောပြေ ချို့စောက်ပက်နံ့လေး ပေးရှူအုံး.. ထ မောင့်မျက်နှာပေါ်တက်ခွ…”
“အာ… မောင် ဘုန်းနိမ့်နေပါ့မယ်…”
“ချိုက အကြီးပဲဟာ မကြီးပါဘူး… လာကွာ… စောက်ပက်နံ့ပေးမရှူရင် ချို့ကို မချစ်တော့ဘူး…”
“မချစ်ဘဲတော့ မနေပါနဲ့မောင်ရယ်… ချိုအသည်းတွေကွဲကုန်ပါ့မယ်… ရှူနော် ချို့စောက်ပက်ကို တစ်ဝရှူ… ခစ် ခစ်…”
အန်တီချိုက ထထိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်ကို ချွတ်ထားတဲ့သူ့ထဘီနဲ့ သုတ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်မျက်နှာဆီ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလာတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက် ကျုပ်မျက်နှာနားနီးလာတာနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို သူ့တင်ပါးကကိုင်ပြီး နှာခေါင်းမြုပ်အောင် ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“အမေ့… ခစ် ခစ်.. ခစ် ခစ်… အမောပြေလား…”
“ရွှတ်… နည်းနည်း ပြေသွားပြီ… ရွှတ် ရွှတ်… ပြွတ် ပြွတ်… ဒါ ဘယ်သူ့မယား စောက်ပက်လဲ…”
“မောင့် မယားရဲ့စောက်ပက်ပေါ့ မောင်ရဲ့… ခစ် ခစ်… စစ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချိုစောက်ပက်ကို နှာခေါင်းနဲ့ နမ်းရာကနေ နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်း၊ ပြီးတော့ လျာနဲ့ပါ ယက်ပစ်လိုက်တော့ အန်တီချို ရယ်သံလေးတွေကနေ ညည်းသံလေးတွေအဖြစ်ပြောင်းသွားတယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်ကလဲ ယက်နေရင်းနဲ့ စောက်ရည်တွေက ပြန်ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက်ကို သေသေချာချာဖြဲပြီး စောက်စိလေးကိုပါ ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။
“ရှီး… မောင်ရယ်… လုပ်တတ်လိုက်တာ… အူး… စစ်… ကြိုက်လားမောင်… ချို့စောက်ပက်ကို ကြိုက်လား…”
“ပြွတ်… ပလပ်… ကြိုက်တယ်… ချို့စောက်ပက်ကို အမြဲယက်မယ်… အမြဲလိုးမယ်… ပြွတ်… ပြက်… ပလပ်…”
“အူး… ချစ်လိုက်တာာ မောင်ရယ်… ချို့ စိတ်တွေ အရမ်းထလာပြီ… မောင့်လီးကြီး ချို စုပ်တော့မယ်…”
အန်တီချို ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ပြောင်းပြန်တက်ခွပြီး ကျုပ်လီးကိုကုန်းစုပ်တော့ ကျုပ်နဲ့ အန်တီချို ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန် လီးစုပ် အဖုတ်ယက်တဲ့ ပုံစံ ဖြစ်သွားတယ်။ အန်တီချိုလဲ ကျုုပ်လီးကိုအားရပါးရစုပ်ပေးရင်း သေသေချာချာ ပြုစုပေးတယ်။ ကျုပ်လီး တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ပြန်တောင်လာတော့မှ အန်တီချိုက ကျုပ်ကို အပေါ်ကနေ တက်လိုးပေးတယ်။ အန်တီချို့နို့တွေကို လှမ်းဆုပ်နယ်ရင်း အန်တီချိုလိုးပေးတာကို အရသာ ခံနေလိုက်တယ်။ အန်တီချို တစ်ချီပြီးလို့ မောသွားတော့မှ အန်တီချို့ကို လေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေကြုံးလိုးတယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်စိတ်တိုင်းကျ အလိုးခံပေးတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ ဘာမှလဲ ထိန်းမနေဘူး အသကုန်ဗျင်းတာပဲ။ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ ဒုတိယအအကြိမ် သုက်ရည်တွေပန်းထည့်ပြီးတော့ ကျုပ်လဲ နှစ်ချီဆက်မို့ နည်းးနည်းပြိုင်းသွားသလို မနက်အစောကတည်းက ဘာမှစားမလာဘဲ ထွက်လာခဲ့တာကြောင့် ဗိုက်လဲ ဆာလာတယ်။ ကျုပ် အန်တီချိုဘေးမှာ လှဲပြီးအနားယူနေတော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ကို လာဖက်ပြီး  အနမ်းလေးတွေ လာပေးတယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… မောင်က တအားလိုးနိုင်တာပဲကွာ… ချိုတော့ အီဆိမ့်သွားတာပဲ… ချို့ကို အကြာကြီး ပစ်မထားနဲ့နော် မောင်…”
“မောင်လဲ ချို့ကိုလိုးချင်နေတာပါ… ချိုကသာ ဂွင်ဖန်ပေး… မောင်က လူလစ်တိုင်းလိုးမှာ…”
…ဂွီ….
“အဟိ… ခစ် ခစ်… ဟုတ်သားပဲ… မောင့်လီးကြီးပဲစားပြီး မောင့်ကိုအားပြန်ဖြည့်ပေးဖို့ မေ့ဝါးဒယ်… ဆောတီး… ဆောတီး… ချို အခု မောင်စားဖို့ပြင်ပေးမယ်နော်… ရွှတ် ရွှတ်…”
အန်တီချိုက ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်ကို ဖက်နမ်းနေရာကထပြီး ထဘီရင်လျားကာ ခုတင်ပေါ်က ဆင်းသွားကာ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ အခန်းအပြင်ကို ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခဏမှိန်းနေပြီးမှ အောက်ထပ်ကို ဆင်းပြီး မီးဖိုခန်းနဲ့တွဲလျှက် ထမင်းစားခန်းဆီကိုလိုက်သွားတော့ ထဘီရင်လျားနဲ့အန်တီချိုပြင်ဆင်ထားတဲ့ စားပွဲပေါ်က ထမင်းကိုကြက်ဥနဲ့ကြော်ထားတာရော၊ ကြက်အူချောင်းကြော်ရော၊ ကော်ဖီရော အဆင်သင့် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ ဗိုက်ဆာနေတာနဲ့ အန်တီချိုပြင်ဆင်ထားတဲ့ မနက်စာကို စားနေလိုက်တယ်။ ရယ်စရာတော့ ကောင်းသားဗျ။ လူနာလာစောင့်ပေးတဲ့လူက လူနာပြင်ပေးတဲ့မနက်စာကို အခန့်သားထိုင်စားနေတာ။ အန်တီချိုက ကျုပ်ဘေးက ခုံမှာထိုင်ပြီး ကျုပ်စားတာကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချိုကို ကျုပ်စားတဲ့ထဲကပဲ ခွံ့ကျွေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ အန်တီချိုက ကျေနပ်သွားပုံပဲ။ လက်စသတ်တောာ့ သူ့ကိုယ်သူ အပျိုဖျန်းလေးမှတ်ပြီး ကျုပ်ခွံ့ကျွေးတာ စားချင်နေတာကိုး။
“ချို… ထမိန်ရင်လျားကြီးနဲ့ နေမကောင်း ပြန်ဖြစ်နေအုံးမယ်…”
“ချိုက အစကတည်းက ဘာမှ မဖြစ်တာ… မောင် ချို့ကို လာချစ်စေချင်လို့ တမင် နေမကောင်းချင်ယောင်ဆောင်နေတာ… ခစ် ခစိ…”
ကျုပ်လဲ ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ဘဲ မနက်စာကိုသာ ဆက်စားနေမိတော့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ထဘီရင်လျားနဲ့ အန်တီချိုကို မနက်စာ စားပြီးတာနဲ့ ထလိုးပစ်ဖို့  တေးထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကတစ်လုတ်စား သူ့ကိုတစ်လုတ်ခွံ့နဲ့ မနက်စာလဲ ကုန်ရောဆိုပါတော့။ ကျုပ် ကော်ဖီထိုင်သောက်နေတုန်း အန်တီချိုက ကျုပ်ကို သူ့ဘက်လှည့်စေကာ ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ပြီး ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ ကော်ဖီသောက်ရင်း ဇိမ်ခံနေတာပေါ့။ အန်တီချို့ ထဘီရင်လျားတွေကို ဖြည်ချပြီး သူ့နို့တွေကို လက်က အရသာခံဆုပ်နယ်ရင်း ပါးစပ်က ကော်ဖီကို အရသာခံပြီး သောက်နေတယ်။ ကော်ဖီကုန်တော့ ကျုပ်လီးကလဲ အစွမ်းကုန်တောင်နေပြီ။ ကျုပ်ကထကာ ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတဲ့ အန်တီချို့ကို ထူလိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်စေလိုက်တော့ အန်တီချို့ ထဘီရော ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးပါ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပုံကျသွားတယ်။ အန်တီချို့ခြေတစ်ဖက်ကို ထိုင်ခုံပေါ်နင်းစေကာ ပေါင်ကားခိုင်းပြီးမှ အန်တီချို့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်ရင်း အန်တီချို့စောက်ပက်ကို လက်နဲ့ပွတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီချို ဒီလို အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ရဖို့အခွင့်အရေးက သိပ်မလွယ်တော့ဘူးဆိုတော့ အန်တီချို့ကို လုပ်ချင်တာတွေ အကုန်လျှောက်လုပ်တော့တာ။ ကျုပ်အန်တီချို့ စောက်ပက်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်ပူးထိုးထညည့်ပြီး လက်မလေးနဲ့ အစိကိုပွတ်ရင်း လက်နဲ့လိုးပေးတော့ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ကိုင် ထုပေးရင်း ညည်းနေတယ်။ ကျုက်လက်က အရှိန်မြန်မြန်နဲ့ ကလိပေးတာ အန်တီချို ကျုပ်ကိုတောင် ဆက်မနမ်းနိုင်တော့ဘဲ တစ်ချီပြီးတော့ စောက်ရည်တွ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဖြောခနဲ ပန်းထွက်ကုန်တဲ့အထိပဲ။  ကျုပ်လဲ ကျုပ်ကိုဖက်လျှက် မောနေရှာတဲ့ အန်တီချို့ကို အနားမပေးဘဲ လက်ရှိပုံစံအတိုင်း အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲကို လီးကိုပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချို့တင်ပါးကိုကိုင်ကာ  တစ်ဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတယ်။ မတ်တတ်ရပ် လိုးနေရင်းက အန်တီချိုကို ဒူးခေါက်ကွေးကချီပြီးလိုးတော့ အန်တီချို ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ခိုထားရတယ်။  ပြီးတော့မှ အန်တီချို့ကို စာပွဲပေါ်ထိုင်စေကာ အောက်ကနေရပ်လိုးတော့ အန်တီချို နောက်ပိုင်း မထိုင်နိုင်တော့ဘဲ စားပွဲပေါ် ပက်လက်လန်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်လီးရည်တွေ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့ အန်တီချို လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဒီတစ်ချီက အဆုံးသတ်ပါပဲ။ ကျုပ်လဲ မရပ်နိုင်တော့ဘဲ ထိုင်ခုံမှာထိုင်နေလိုက်ရတယ်။ နှစ်ယောက်သား တော်တော်ကြာအမောဖြေပြီးမှ အန်တီချို့အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြတယ်။ မကြာခင် မေဦးတို့သားအဖ ပြန်လာကြတော့မယ်လေ။

(အခန်း ၃/၆)

“မောင်က ကြံကြံဖန်ဖန် သီပ်လုပ်တာပဲ… ခစ် ခစ်… ချို အိမ်ထောင်ကျတာ ဒီလောက်ကြာပြီ  မောင်လိုးသလိုပုံစံမျိုးတွေ အလိုးမခံဖူးပါဘူး…”
“ချိုက မကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… နောက်ဆို မောင်ချို့ကို ဘယ်လိုပုံစံတွေများ လိုးမလဲလို့ တွေးပြီးတောင် ရင်ခုန်နေမိတယ်…”
အဝတ်အစားတွေ အပြည့်အစုံ ပြန်ဝတ်ကြပြီးတော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“မောင်… သမီးလေးတို့ပြန်လာရင် အခေါ်အဝေါ်တွေလဲ သတိထားအုံးနော်…”
“စိတ်ချပါ… မောင်က မေဦးသိသွားမှာကို အကြောက်ဆုံးပါ… ချိုသာ မောင်လို့ ယောင်မခေါ်နဲ့…”
“စိတ်ချပါ… မောင်ရယ်… ဘာမှမဖြစ်စေရပါဘူး…”
“ဒါဆို အောက်မှာသွားနေရအောက်နော် အန်တီချို….”
“မောင်နော်… နှစ်ယောက်တည်းရှိတာကို ဘာအန်တီချိုလဲ… ဟင့်…”
ကျုပ်က အန်တီချိုလို့ခေါ်လိုက်တော့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်သီးဆုပ်လေးတွေနဲ့ ထုတယ်။
“ပါးစပ်ကို အကျင့်ပြန်လုပ်ပေးတာပါကွာ… ဟီး ဟီး…”
ကျုပ်က ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြောလိုက်တော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ အန်တီချို့ကို တဏှာစိတ်နဲ့ သနားချစ်လေး ချစ်မိပေမယ့် မေဦးလိုမျိုး မြတ်နိုးတွယ်တာတဲ့ စိတ်မျိုး၊ တီဒေဝီ့ကိုချစ်သလို ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုမျိုးတော့ မဟုတ်ပြန်ဘူး။ ရှေ့လျှောက်တော့ အန်တီချိုနဲ့ဆက်ဆံရေးကို သတိထားပြီး ရှေ့ဆက်ရမှာပါပဲ။ ကျုပ်တို့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်လျှက် ပါးချင်းအပ်၊ ကိုယ်ချင်းကပ် ဖက်ထားရင်း အန်တီချို့တင်ပါးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်အရသာခံမိတယ်။ လောလောလတ်လတ် ကျုပ်မယားဖြစ်သွားတဲ့ အန်တီချိုရဲ့ သွယ်သွယ်လျလျခန္ဓာကိုယ် အချိုးအဆစ်က သူ့ဟာနဲ့သူ ရှိသင်သလောက် ပြည့်ပြည့်ဝဝရှိတဲ့ အမို့အမောက် အဝေ့အဝိုက်တွေနဲ့မို့ ကျုပ်စိတ်ကိုတော့ အတော်ကိုဖမ်းစားနိုင်တယ်။ အခုလို လီးတောင်ဖို့ မတတ်နိုင်သေးတဲ့အချိန်မှာတောင် လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီး အရသာခံချင်သေးတာ။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်ကိုသာနမ်းလျှက် သူ့အပေါ် ကျုပ်ရဲ့တပ်မက်စိတ်တွေ မကုန်ခမ်းနိုင်တာကို ကျေနပ်နေပုံပဲ။ မေဦးတို့ပြန်ရောက်လာကြတော့မှ လူချင်းခွာကြတယ်။ ကျုပ်က မေဦးတို့အထုပ်တွေကို ကူသယ်ပြီး မီးဖိုခန်းအထိ သယ်သွားပေးလိုက်တယ်။
“ချိုမာ… အိပ်ရာထဲမှာမနေဘဲ ဘာလို့အောက်ဆင်းနေတာလဲ… သက်သာလို့လား…”
“သက်သာသွားပြီ… ဖိုးတေ နှိပ်ပေးတာနဲ့ လူကိုပေါ့ပါးသွားတာပဲ…”
“သြော်… လက်စသတ်တော့ အနှိပ်ဆရာ လက်စွမ်းပြသွားတာကိုး …ဟား… ဟား…”
ကျုပ်နဲ့ မေဦးက နောက်ဖေးမှာအထုပ်တွေထားနေတုန်း ကြားလိုက်ရတာမို့ ကျုပ်လဲ စိတ်ထဲက ကြိတ်ပြီးပြုံးနေမိတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ‘ဦးသော်ရေ ကျနော် အန်တီချို့ကိုနှိပ်ပေးရတာ ဂွေးစိကို ညောင်းသွားတာပဲဗျာ’ လို့ ပြောလိုက်မိတယ်။ မေဦးကတော့ ကျုပ်က သူ့အမေကို ပြုစုပေးလို့များ ကျေးဇူးတင်နေသလား မသိပါဘူး မျက်နှာက ပြုံးလို့။ ကျုပ်လဲ အထုပ်တွေ ချပြီးတာနဲ့ မေဦးကို အကွယ်ဆီလက်ဆွဲခေါ်ကာ ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားပြီး သူ့ပါးလေးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းချလိုက်တယ်။ မေဦးကလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး အနမ်းခံတယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… ပင်ပန်းသွားပြီလား မေဦး… နင့်ကိုရော နှိပ်ပေးရအုံးမလား…”
“အင်း… နေ့လည်ကျ နှိပ်ပေး…”
“နှိပ်ပေမယ်… အကြောတွေအကုန်ပြေသွားအောင် ဟောဒီ နင့်ညီမလေးကိုရော နှိပ်ပေးရမလား…”
ကျုပ်က မေဦးကိုဖက်ထားရင်းက ဂျင်းဘောင်းဘီရှည်ကိုဝတ်ထားတဲ့ မေဦးရဲ့ပေါင်ခွဆုံကို ဘောင်းဘီပေါ်က အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ စကားကိုတော့ နှစ်ယောက်တည်းကြားရုံ လေသံလေးနဲ့ ပြောတာပေါ့။ မေဦးက သူ့အဖုတ်ကို ကျုပ်လက်နဲ့အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ပြုံးလျှက်ကနေ ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။
“အင်း…”
“လက်နဲ့လား လျာနဲ့လား…”
“လျာနဲ့… ခစ် ခစ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
မေဦးနဲ့ ကျုပ် နှုတ်ခမ်းချင်းဖိကပ်စုပ်ယူပြီး ခဏနမ်းလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ လူချင်းခွာလိုက်တယ်။ ဦးသော်နဲ့ အန်တီချိုတို့ အချိန်မရွေး နောက်ဖေးကို ရောက်လာနိုင်တယ်လေ။
“နေ့လည်ကျမှ နင့်အိမ်ကိုလာခဲ့မယ်… ငါအခု အဝတ်အစားလဲတော့မယ်… ဒီမှာ နင့်ဖို့…”
မေဦးက ကျုပ်ဖို့ဆိုပြီး သူ့ဘောင်းဘီ ပေါင်းအရင်းအိတ်ကပ်ထဲက ချောကလက်တောင့်လေးကို ထုတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ချောကလက်တောင့်လေးကို နမ်းပြလိုက်တယ်။ မေဦးက မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။
“ဟိုအနံ့ရသလိုပဲ ဟီး…”
“ဟယ်… ကောင်စုတ်…”
မေဦးက ကျုပ်ကိုရယ်ပြီး လှမ်းရိုက်တယ်။ ဦးသော်က ကျုပ်တို့အနောက်က လှေကားရင်းမှာရောက်နေပြီ။ ကျုပ်နဲ့မေဦး ပုံမှန်လိုပဲ စနောက်နေတယ်ထင်ပြီး ပြုံးလျှက်တစ်ချက်ကြည့်ကာ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားတယ်။ ဦးသော် အပေါ်ရောက်သွားတော့မှ ကျုပ်နဲ့မေဦးက စကားဆက်တယ်။
“နင်က အဲ့အနံ့ကိုပဲ ကြိုက်နေတာမလား…”
“အင်းလေ… နေ့လည်ကျမှ ချော့ကလက်နဲ့ တို့စားကြည့်ရမယ်…”
“ပေါက်ကရတွေ… သွားတော့… ငါလဲ အဝတ်လဲတော့မယ်… မေမေ သမီးအဝတ်လဲပြီးမှ ဒါတွေ သိမ်းတော့မယ်နော်…”
“အေးပါ… မေမေ့သမီးလေး ခဏနားအုံး… ပြီးမှ မေမေနဲ့လာဝိုင်းကူ…”
အန်တီချိုက အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းကနေလှမ်းပြောတော့ ကျုပ်က မေဦးကို ကျုပ်ပါးဆီ လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်းပြီးမှ ကျုပ်ကို အိမ်ရှေ့ဆီကိုတွန်းလွှတ်ကာ သူက အပေါ်တက်ပြေးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ရှေ့ခန်းကို ပြန်ထွက်လာတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်ကို ရပ်စောင့်နေတာမို့ သူ့အနားရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ကို ဖက်နမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ကိုပြန်ဖက်ထားရင်း သူ့ဖင်ကို ကိုင်မိပြန်တယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… မောင် ပြန်တော့မှာလား…”
“အင်း…”
“ချိုတော့ လွမ်းနေတော့မှာပဲ…”
“ခဏခဏ တွေ့နေရတာကို…”
“တွေ့လဲ လွမ်းတယ်ကွာ… အဲ့ဒါ ချစ်လို့သိတား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အင်းပါ… မောင်လဲ လွမ်းနေမယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ခစ် ခစ်… ချစ်တယ်ကွာ… ချို့ဖင်ကို တအားကိုင်တာပဲ.. ကြိုက်လား…”
“ကိုင်ချင်စရာကြီးကိုချိုရဲ့… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မောင်ကြိုက်ရင် ပြီးရော… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…”
နမ်းနေကြရင်းနဲ့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ဖင်ကိုကိုင်၊ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်လီးကိုကိုင်နဲ့ ဆာလောင်နေတာပဲ မပြေတော့သလို။ အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတဲ့ခြေသံကြားမှ ကျုပ်လဲ အန်တီချိုနဲ့ လူချင်းခွာပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ဒီမနက်တော့ နားအုံးမှ ဖြစ်မှာပါ။

နေ့လည်ခင်းမှာ သူ့အဖေလ္ဘက်ရည်ဆိုင်သွားတာနဲ့ အိမ်ကိုရောက်ချလာတယ်။ ကျုပ်မှာ အဖေမရှိတုန်း မေမေ့အနားကပ်မယ်လို့ အားယူပြီး မေမေနဲ့ နမ်းရင်း မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုနှိုက်နေတုန်းရှိသေးတယ် မေဦးရဲ့ ခြံတံခါးဖွင့်သံကြောင့် လူချင်းခွာလိုက်ရတယ်။ မေမေနဲ့ကတော့ ဒီနေ့ခင်းအတွက် ကိစ္စက ပြီးပြီပေါ့။ မေဦးက အနည်းဆုံး ညနေမှ ပြန်တော့မှာလေ။ မေမေလဲ ခဏတော့ ဧည့်ခန်းမှာဆက်ထိုင်ပြီးနေသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦးကလဲ ပီအက်စ်တူး(Ps2) ဂိမ်းစက်နဲ့ ကားပြိုင်မောင်းနေကြတာ။ ခဏနေတော့ မေမေ  စိတ်လျှော့ပြီး အပေါ်ထပ်တက်သွားပြီ။ ကျုပ်နဲ့မေဦးလဲ ကစားလက်စ ပွဲကိုပြီးအောင် ကစားလိုက်ကြတယ်။ မေဦးက ဒီနေ့မှ ဒူးအထက်လောက်အထိရှည်တဲ့ စကပ်အကားလေးနဲ့ တီရှပ်လေးဝတ်ထားတယ်။ ပွဲပြီးသွားတာနဲ့ မေဦးက ဂိမ်းခလုတ်ကိုချကာ အနောက်ကို ပက်လက်လှဲချလိုက်တယ်။
“ဟူး… ညောင်းလိုက်တာဟာ…”
ကျုပ်လဲ ပက်လက်လေးလှဲနေတဲ့ မေဦးကိုကြည့်တော့ ပြုံးစစနဲ့။ ကျုပ်လဲ မေဦးနည်းတူ ပက်လက်လှန်လှဲချပြီး သူ့ဘက်ကိုတစောင်းလှည့်ကာ တံတောင်ထာက်လျှက် ခေါင်းကိုလက်နဲ့ထောက်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်က မေဦးရဲ့မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်နေသလိုဆိုတော့ မေဦးကလဲ ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်တစ်ဖက်က မေဦးရဲ့ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးကို သူ့အင်္ကျီပေါ်က ပွတ်နေတယ်။
“နင်ညောင်းနေရင် ငါနှိပ်ပေးမယ်လေ…”
“အင်း…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းပြီးမှ သူ့ဘေးမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ လက်လေးကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ကာ လက်ဆစ်လေးတွေပါမကျန်အောင် နှိပ်ပေးတယ်။ မေဦးနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ် ဟိုကိုင်ဒီကိုင်၊ ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက်နဲ့ နှာဘူးထချင်စိတ်က သပ်သပ်၊ မနက်က မေဦးပင်ပန်းထားလို့ သူ့ကိုအညောင်းပြေစေချင်တဲ့စေတနာက သပ်သပ်မို့ နှာထတာကို အနောက်မှာထားကာ အရင်ဆုံး စေတနာပါပါ နှိပ်ပေးမိတယ်။ ဘယ်လက်ပြီးတော့ ညာလက်၊ ပြီးတော့ ပေါင်နဲ့ ခြေသလုံးတွေကို ဆက်ပြီးနှိပ်ပေးတယ်။  ပြီးတော့ မေဦးကိုထိုင်ခိုင်းကာ သူ့အနောက်ကနေ သူ့ ပခုံး၊ လည်ဂုတ်နဲ့ ကျောကုန်းကိုနှိပ်ပေးတယ်။
“အင်း… ငါ့သူငယ်ချင်းက အနှိပ် တော်လိုက်တာ…”
“ဘယ်လိုလဲ အကြောပြေလား…”
“အင်း… တစ်နေရာပဲကျန်တော့တယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဒီနေရာလား…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ကျောကုန်းကိုနှိပ်တာရပ်ပြီး အနောက်ကနေ သူ့ကိုယ်လုံးကို ပေါင်ကြားထဲထည့်ဖက်လိုက်ကာ မေဦးရဲ့ ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်လိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ မျက်နှာလေး ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်လာတော့ ကျုပ် သူ့နှုတ်ခမ်းကိုဆီးပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်မေဦးရဲ့အဖုတ်ကို သူ့စကတ်ပေါ်ကနေပွတ်ပေးရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့နို့လုံးလုံးလေးကို တီရှပ်ပေါ်ကနေ ဆုပ်နှယ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မေဦးက ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်ထိုင်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရဲ့တင်ပါးကနေ မ ပြီး ကျုပ်ကို ခွထိုင်စေလိုက်တော့ မာနေတဲ့ကျုပ်လီးနဲ့ မေဦးရဲ့အဖုတ်က ထိနေပြီ။ မေဦးနဲ့ကျုပ် နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေရင်းနဲ့ သူ့ဖင်ကိုကျုပ်က အရသာခံပြီးကိုင်တွယ်နေသလို မေဦးကလဲ ခါးလေးလှုပ်ပြီး သူ့အဖုတ်နဲ့ ကျုပ်လီးကိုပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ် မေဦးကို ဖက်လျှက်အတိုင်းလေးပဲ ပက်လက်လှဲချလိုက်တော့ မေဦးအပေါ်မှာ ကျုပ်က ထပ်လျှက်ကြီးပေါ့။ အဝတ်တွေသာမရှိရင် မေဦးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီးကို တန်းထည့်လို့ရနေတဲ့ ပုံစံမျိုးပဲ။ အခုတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့အဖုတ်ကို လိုးသလိုပဲ အဝတ်တွေခံလျှက် လီးနဲ့ပွတ်ထိုးနေမိတယ်။ ကျုပ်လက်တွေကလဲ မေဦးရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်နေတယ်။
“ပြွတ်… မေဦးရယ် နင့်ကိုတနေ့တခြား ပိုလိုချင်လာတယ်… ပြွတ်… သိလား…”
“ငါလဲ နင့်ကိုပဲ ငါ့အနားမှာ ရှိစေချင်တာပါ ပြွတ်… နင်ဘာလုပ်လုပ် ငါကျေနပ်တယ်…”
“နင့်ကို ငါ့မယားလုပ်ရင်ရော…”
“အခုလဲ နင့်မယားလို လုပ်နေတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ပြွတ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းပြီး အောက်ကိုနည်းနည်းလျှောဆင်းကာ သူ့နို့တွေကို နှာခေါင်းနဲ့နမ်းတော့ မေဦး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့တီရှပ်ကိုလှန်တင်ကာ သူ့ဘရာအထက်က ရင်ညွှန့်နဲ့ ပေါ်နေတဲ့ နို့အုံအရင်းလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်နမ်းတယ်။ မေဦး ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လာတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ ရင်သားတွေ ဘယ်လောက်လှလိမ့်မလဲဆိုတာ သိချင်နေပါပြီ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ ဘရာစီယာကို အပေါ်သို့ မ ပြီး တွန်းတင်လိုက်တော့ ရေနွေးကြမ်းပန်းကန်လုံးသာသာပဲရှိတဲ့ မေဦးရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရတယ်။  နို့သီးခေါင်းလေးကလဲ နီညိုလေးပဲရှိသေးတော့ မေဦးရဲ့ ဖွေးဥနေတဲ့အပျိုစင်နို့လေးတွေက အရမ်းကို လှပလွန်းတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ယက်တင်လိုက်တော့ မေဦး ညည်းသံလေးထွက်လာပြီး ရင်ဘတ်လေးပိုကော့တက်လာပြန်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းကဆံပင်တွေကို ပွတ်သပ်နေရင်း ကျုပ် သူ့ရဲ့နို့တွေကို စို့လိုက် ယက်လိုက်လုပ်နေတာကို တစ်ချက်တစ်ချက် ခေါင်းထောင်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့နို့လေးတွေကို ပထမဆုံးစို့ဖူးတာဆိုတော့ အဲ့အနားက တော်တော်နဲ့ မခွာနိုင်ဘဲ နို့ကိုပဲ တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း လွတ်နေတဲ့နို့ကို လက်နဲ့ဆုပ်နှယ်ကာ အရသာခံမိတယ်။ မေဦးက ကျုပ်ခေါင်းကို ပွတ်သပ်ရရင်း နို့စို့ခံနေရာက ကျုပ်ခေါင်းကို အောက်ကို တွန်းပို့နေတယ်။ သူက ကျုပ်ကို ဘာလုပ်စေချင်မှန်းသိပြီပေါ့။ ကျုပ်လဲ အလိုက်တသိနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို လျောဆင်းသွားပြီး မေဦးရဲ့အဖုတ်လေးကို စကတ်ပေါ်ကနေပဲ ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ရွှတ်… မေဦး နင်တကယ်ကြီး ငါ့ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ပို့နေတာပဲ…”
“သိဘူးဟာ နင်ဘဲ အစလာလုပ်ပြီးတော့… အဟိ…”
ကျုပ်လဲ သူနဲ့ ပြိုင်ပြောမနေတော့ဘဲ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်က မေဦးရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုယက်ချင်နေတာဆိုတော့ တစ်ခါတည်းပဲ မေဦးရဲ့ စကတ်ကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။ မေဦးက ပက်လက်ကလေးနဲ့ ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေးဖြစ်နေတယ်။ သူ့ပင်တီအနက်ရောင်လေးရဲ့ အဖုတ်တည့်တည့်နေရာမှာလဲ အစိုကွက်လေးတောင် ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ အဖုတ်ကို ပင်တီပေါ်ကနေတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူ့ပင်တီကိုချွတ်တော့ မေဦးက အလိုက်သင့်လေးဖင်မြှောက်ပေးတယ်။
“ဖိုးတေ… ငါတို့ ဒီနေရာကြီးမှာ ဖြစ်ပါ့မလား… တီကေအောက်ကိုဆင်းလာမှ ပက်ပင်းတိုးနေအုံးမယ်…”
“မေမေက နင့်ကိုချွေးမတော်ချင်နေတာ… ကိုတို့ဖြစ်နေတာမြင်သွားလို့ကတော့ လိုက်တောင်းပေးမှာ သေချာတယ်…”
“အာ… မသိဘူးဟာ… တီကေမြင်သွားရင် ရှက်စရာကြီး…”
“ဒါဆိုလဲ ထ…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့လက်ကိုဆွဲပြီး လှေကားအောက်က နံရံဆီခေါ်သွားတော့ မေဦးက သူ့နို့တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဘရာထဲပြန်ထည့်ရင်း လိုက်လာတယ်။ ကျုပ် မေဦးကို နံရံမှာ ကျောမှီစေလိုက်ပြီး သူ့စကတ်အရှေ့ပိုင်းကို သူ့ခါးမှာ ညှပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ် သူ့အရှေ့မှာဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တော့ အရှေ့ပိုင်း စကတ်လန်နေတဲ့ မေဦးအဖုတ်က မွှေးညင်းလေးတွေနဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ချစ်စရာလေး။ ကျုပ် မေဦးရဲ့အဖုတ်ကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တော့ မေဦးက ပြုံးပြီး ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက မတ်တပ်ဆိုတော့ အဖုတ်ကအောက်ရောက်နေတာ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ဘယ်ဖက်ပေါင်ကို ပခုံးပေါ်ထမ်းထားလိုက်မှ သူ့ဖင်လေးက အရှေ့ကိုကော့ပေးကာ ပေါင်ကားသလိုဖြစ်သွားပြီး ပေါင်ကားထားတာတောင်မှ ပိပိရိရိ စေ့ကပ်နေတဲ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို သေချာမြင်ရတော့တယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ အဖုတ်လေးကို လျာနဲ့သပ်တင်လိုက်တော့ မေဦးဆီက ခပ်တိုးတိုးညည်းသံကြားရတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ကောင်းစေချင်တဲ့ စေတနာနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို သေသေချာချာ ပြုစုပေးလိုက်တယ်။ မေဦး ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်လျှက် နံရံကျောမှီကာ ညည်းနေရင်း ကျုပ်ကို ငုံကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ကလဲ အဖုတ်ယက်ရင်း မေဦးမျက်နှာလေး ဖီးလ်တက်နေတာကို ကြည့်ရင်း အားတက်သရော ယက်ပေးနေမိတယ်။ သိပ်မကြာခင် မေဦးကိုယ်လေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ ထွက်လာသမျှ သူ့စောက်ရည်တွေကို စုပ်ယူမျိုချပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှာ မေဦးပေါင်လေးကို ပခုံးပေါ်ကပြန်ချပေးရင်း ထရပ်လိုက်တော့ မေဦးကျုပ်ကိုဖက်ပြီး အနမ်းမိုးတွေ ကျဲတော့တယ်။
“ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ကောင်းလား…”
“အင်း… အရမ်းကောင်းတယ် ဖိုးတေရာ… ပြွတ်…”
မေဦးက ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်က တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီထဲအထိလက်လျှိုကာ နှိုက်ပြီး ကိုင်ဆွနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့လက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ပွတ်သပ်ကိုင်ဆွပေးနေတာနဲ့တင် အရမ်းကောင်းနေပြီ။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီအရှေ့ပိုင်းကို အောက်သို့ အတွင်းခံပါတစ်ခါတည်း ဆွဲချပစ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက မေဦးလက်ထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ဖြစ်သွားပြီ။ မေဦးက ကျုပ်လီကို အားပါးတရဆုပ်ကိုင်ပြီး ထုပေးနေတယ်။
“ပြွတ်… မေဦးရယ် ငါ နင့်ကို လိုးချင်လိုက်တာဟာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဖိုးတေရာ ဘယ်လိုးကြီးပြောချလိုက်တာလဲ… ဟင်း….”
“ဟုတ်တယ်… နင့်လက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့ ငါ့လီးကြီးက နင်အဖုတ်ထဲကို အရမ်းဝင်ချင်နေပြီ… နင်ရော ငါ့လီးကြီးနဲ့ အလိုးမခံချင်ဘူးလား…  ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း… ခံချင်တယ်… ဒါပေမယ့် ငါ့ကြောက်တယ်… နင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ…”
“ဘယ်ဟာက ကြီးတာလဲ… မေဦးရ…”
ကျုပ်နဲ့မေဦးက မျက်နှာချင်းကပ်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းထိ မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားရုံလေး စကားပြောနေကြတာ။ ဒီလိုအခြေအနေက  ဘယ်လောက်စိတ်လှုပ်ရှားကောင်းလဲသိတယ်မလား။ ကျုပ်နဲ့မေဦးကကိုယ်စီ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လို့ပေါါ့။
“ဟောဒီ နင့်လီးကြီးလေ… ငါ့စောက်ပက်ထဲထည့်ရင် ငါ့စောက်ပက်ကွဲသွားမလားမသိဘူး…”
“ဒီလိုပဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဝင်သွားမှာပေါ့ဟ…  အစတော့ နည်းနည်းနာချင်နာမှာပေါ့… နင်အရမ်းနာရင် ဆက်မလုပ်တော့ဘူးလေ… ငါလဲ နင့်ကို မနာစေချင်ပါဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ ထည့်ကြည့်ဟာ… ငါ နင့်လီးကြီးကိုထိန်းထားပေးမယ်..”
မေဦးက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျုပ်လီးကို အရင်းကကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို မထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခါးလေးကော့ပြီး မေဦးရဲ့စောက်ပက်ဆီကို လီးကို ထိုးသွင်းကြည့်တယ်။  ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးက မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲ ကို အတင်းတိုးဝင်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ပုံစံအနေအထားကြောင့်လား၊ သူ့အအဖုတ်ကပဲ ပါကင်မို့လားမသိဘူး မဝင်ဘူးဖြစ်နေတယ်။ သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက် ချော်ထွက်သွားလိုက်နဲ့ နှစ်ယောက်သား ချွေးတောင်ပျံနေပြီ။
“ဟင်း… ဖိုးတေ… ဒီလိုပုံစံက အဆင်မပြေဘူးနဲ့ထင်တယ်… ငါတို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အေးအေးဆေးဆေးမှ ထပ်ကြိုးစားကြည့်ရအောင်…  နင့်အိမ်ကလူတွေရောက်လာရင် နင်မပြီးဘဲ တန်းလန်းကြီး ကျန်ခဲ့လိမ့်မယ်… အခုငါ နင့်လီးကို စုပ်ပေးလိုက်မယ်ဟာ…”
“အေးဟာ… နောက်မှပေါ့… ဟူး…”
“ခစ် ခစ်… သက်ပြင်းကြီးမချစမ်းပါနဲ့ဟ… ငါက နင့်အပိုင်ပါပဲ… အခြေအနေပေးတာနဲ့ ငါ့အဖုတ်ထဲ နင့်လီးဝင်ရမှာပါ… ခစ် ခစ်…”
“ဟီး… ရွှတ် ရွှတ်… ငါ့သယ်ရင်းက အဲ့ဒါတွေ ချစ်ဖို့ကောင်းတာ…”
မေဦးက ကျုပ်ကို အပြုံးလေးနဲ့ချော့နေတော့ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ပါးလေးကို ဖိဖိနမ်းမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကို ချစ်တဲ့ခံစားချက်လေးတွေ ရင်ထဲမှာ ဖြစ်လာစေချင်ပါပြီ။ မေဦးကို ရင်ထဲကနေ နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ဘာတဏှာစိတ်မှမပါဘဲ ပြောလိုက်ချင်မိတယ်။ မေဦးက သူ့စကတ်ကိုပြန်ဖုံးကာ ကျုပ်လီးအရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မေဦး ကျုပ်လီးကိုကကိုင်ပြီး သူ့နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိနမ်းလိုက်တော့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးမိတယ်။
“ရွှတ်… ချစ်ဖို့လဲကောင်းသလို ကြောက်ဖို့လဲကောင်းတယ်… ခစ် ခစ်…”
“နောက်ဆို နင် ချစ်ပဲချစ်တော့မှာ…”
မေဦးက ကျုပ်ကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့  ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့အာငွေ့လေးကြောင့် ဖီးတက်သွားပြီး နံရံကို လက်ထောက်လျှက်  ညည်းမိတယ်။ မေဦးက ဒီတစ်ခေါက်ကျုပ်လီးကိုစုပ်တာ အရင်အခေါက်တွေတုန်းကထက် ပိုကျွမ်းကျင်လာတာ သတိထားမိတယ်။ လျာကိုအသုံးပြုတာ ပိုကျွမ်းကျင်လာပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးဒစ်ဖူးကို မထိန်းနိုင်လောက်အောင် အရသာထူးတွေ ပေးနေတယ်။ ကျုပ်ဂွေးဥကို လက်လေးနဲ့ဖွဖွဆုပ်နယ်ပေးရင်း လီးအရင်းကိုလဲ သူ့လက်ဖဝါးလေးနဲ့ အဆက်မပြတ်ထုပေးနေတာ ကျုပ် ဘယ်လိုမှဆက်မတင်းထားနိုင်တော့ဘဲ မေဦးရဲ့ပါးစပ်ကို ခါးလှုပ်ပြီး လိုးမိတောာ့တယ်။ လူကလဲ ပြီးချင်နေပြီလေ။ မေဦးက လီးအရင်းကို သူ့လက်နဲ့ကိုင်ပြီးထိန်းထားတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးလဲ သူ့ပါးးစပ်ထဲမဝင်ပါဘူး။
“ရှီး… မေဦး… ငါ့သူငယ်ချင်းလေး… နင့်စောက်ပက်ကိုမလိုးရရင် နင့်ပါးစပ်ကိုလိုးမယ်… ရှီး စစ်…”
“ပြွတ်… အု… အွတ်… အွတ်… ပြွတ်…”
“အား… မေဦး ငါထွက်ပြီ…. ဖယ်…. ဖယ်…”
ကျုပ် မေဦးပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်မိတော့မှာမို့  ခါးကိုအနောက်ယို့ပြီး နံရံကိုပန်းဖို့ သူ့ပါးစပ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်ပေမယ့် မေဦးက ကျုပ်လီးအရင်းကိုကိုင်ထားတာ မလွှတ်တဲ့အပြင် ကျုပ်ဖင်ကိုပါ လှမ်းဆွဲထားတော့ ကျုပ်လီးရည်တွေ သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပန်းထွက်ကုန်တယ်။ မေဦး မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ကျုပ်ကို မော့ကြည့်နေရင်း ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်တွေကို မျိုချနေတယ်။ ကျုပ်က ဒီနေ့ မေမေနဲ့ရော အန်တီချိုနဲ့ပါ မီးကုန်ယမ်းကုန်ကျဲထားလို့ သုက်ရည်က အရမ်းများမှာတော့မဟုတ်ပါဘူး။
“ပြွတ်… ဘယ်လိုအရသာကြီးမှန်းမသိဘူး….  ဟူး…. ”
“နင့်ကိုငါ ဖယ်လို့ပြောသားပဲ…. အခုဘယ်လိုနေလဲ… ပျို့နေတာလား… ပလုတ်ကျင်းမလား…”
“အဲ့လောက်လဲ မဆိုးပါဘူးဟ… ဟီး… ကြည့်အုံး အခုကျတော့  သူမဟုတ်သလိိုပဲ.. ခစ် ခစ်… နင့်လီးကြီး ပြန်ပျော့သွားပြီ… ခစ် ခစ် ခစ်… ဟိတ် ပြန်ထလေ ပြွတ်… ပြန်ထဆို… ပြွတ် ပြွတ်…”
ကျုပ်လီးကို သူ့ရဲ့ကစားစရာများထင်နေသလားမသိဘူး၊ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ပြွတ်ခနဲစုပ်လိုက်၊ ထခိုင်းလိုက်လုပ်နေတဲ့ မေဦးကို ကျုပ်ဆွဲထူပြီးနမ်းမိတော့တယ်။
“ပြွတ်… မေဦးရယ် နင်က အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ပြွတ်….”
“ပြွတ်… နင်အခုမှ သိတာလား…”
“အရင်ကတည်းကသိလို့… နင့်ကိုငါ မခွဲနိုင်ဖြစ်နေတာပေါ့…”
“ငါလဲ နင်နဲ့ မခွဲနိုင်ပါဘူးဟာ… ပြွတ်… ငါ့အတွင်းခံပြန်ပေးတော့လေ…”
“မပေးတော့ဘူး… ညအိပ်ကာနီးကျရင် နင့်ဘောင်းဘီနဲ့ ငါ့လီးမှာ ပတ်ပြီး နင့်စောက်ပက်ကို  လိုးနေရတယ်လို့ မှန်းထုပြီးမှ  အိပ်မှာ… ပြီးရင် နင့်ဘောင်းဘီထဲကကို ငါ့လရည်တွေ ပန်းထည့်မယ်… ပြီးရင် ငါ့လီးမှာ နင့်ဘောင်းဘိပတ်ထားပြီး နင်စောက်ပက်ထဲ ငါ့လီးစွပ်ပြီးအတူအိပ်ရတယ်လို့ စိတ်ကူးပြီးအိပ်မှာ..”
“အာ… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… တကယ်…”
“အိုခေလေ… ညကျ နင်လုပ်ခါနီးရင် ငါ့ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်…. ငါလဲ ခရမ်းသီးခပ်သေးသေးတစ်လုံးနဲ့ ကျင့်ပြီး မာစတာဘိတ်မယ်… ပြီးရင် အဲ့ခရမ်းသီးကို နင့်လီးလို့သဘောထားပြီး ငါ့စောက်ပက်ထဲ ထည့်အိပ်မယ်…”
“အိုခေလေ… ငါဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်… နင်နဲ့ငါ လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောကြတာပေါ့…”
” ဟဲ့… ပြောရင်းနဲ့ နင့်လီးက မာလာပြန်ပြီ… ခစ်…”
“သားလေးရေ… မေဦး ပြန်သွားပြီလား…”
ရုတ်တရတ်ကြီး မေမေ့အသံ အပေါ်ထပ်ကပေါ်လာတော့မှ ကျုပ်နဲ့ မေဦး လူချင်းခွာပြီး ကျုပ်လဲ ပြန်တောင်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့  လီးကို အတွင်းခံထဲ ထိုးသိပ်ထည့် မေဦးလဲ သူ့အင်္ကျီနဲ့ စကတ်ကို ဆွဲဆန့်နေတယ်။
“မပြန်သေးဘူး မေမေ… သားတို့ ဂိမ်းကစားနေကြတာ…”
ကျုပ်နဲ့မေဦး ဟန်မပျက်  ဗွီဒီယိုဂိမ်းစက်အရှေ့မှာ ပြန်သွားထိုင်ပြီး ဂိမ်းခလုတ်တွေ ကိုင်လိုက်ကြတယ်။ မေမေကလဲ အပေါ်ထပ်ကဆင်းလာပြီ။
“မေမေလဲ အိပ်ချင်လို့ တက်အိပ်လိုက်တာ ငါ့သမီးလေးကိုတောင် ဘာမှမကျွေးရသေးဘူး…”
“ရပါတယ်တီကေရယ်… စားချင်ရင် သမီးပါသာ ယူစားမှာပေါ့… ဟီး ဟီး…”
“ဒါပေမယ့်  နှစ်ယောက်သား ဂီမ်းဇောကပ်ပြီး  စားဖို့တောင် သတိမရဘူးမလား… ဟင်း ဟင်း… သစ်တော်သီးစားမလား သစ်တော်သီးရှိတယ်…”
“ကောင်းတာပေါ့ တီကေရယ်… တီကေ ထိုင်နေ သမီးဘာသာ သွားယူပြီး ခွဲလိုက်မယ်…”
မေဦးက ဂိမ်းခလုတ်ကိုချပြီး ထကာ မီးဖိုထဲလျှောက်ဝင်သွားတော့တယ်။ သူ့လက်သူ့ခြေ အိမ်မှာ စားသောက်နေကြဆိုတော့လဲ မေမေက ပြုံးလျှက်ပဲ ခုံမှာထိုင်နေတယ်။ အဲ့နေ့က မေဦးက သစ်တော်သီးကို အခွံနွာပြီး အစိတ်လေးတွေစိတ်ပြီးယူလာတာကို  သုံးယောက်သား စကားတပြောပြောနဲ့ ထိုင်စားကြပြီးမှ မေဦးပြန်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးခွဲကျွေးတဲ့ သစ်တော်သီးလေးစားပြီး တောင်နေတဲ့လီးပါ ပြန်ငြိမ်သွားခဲ့တယ်။

(အခန်း ၃/၇)

“သားလေး… သားနဲ့ မေဦးလေးနဲ့က  သမီးရည်းစားတွေ ဖြစ်နေကြပြီလား…”
“ဟာ… မေမေကလဲ… သူငယ်ချင်းတွေပါပဲ…”
“ဒါဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး… လီးစုပ် အဖုတ်ယက်တဲ့အဆင့်ကို ရောက်နေရတာလဲ…”
“ဗျာ…”
“မေမေ့ကို ညာမယ်မကြံနဲ့… မေမေအကုန်မြင်ပြီးပြီ… သားတို့က မလိုးရုံတမယ်ပဲရှိတော့တာ… တော်တော်ပွင့်လင်းနေကြပြီပဲ… ဒါတောင် သူငယ်ချင်းပဲလား…”
“မေမေထင်သလိုမဟုတ်ပါဘူး မေမေရယ်… သားတို့ မမျှော်လင့်ဘဲ အတွဲချောင်းသလိုဖြစ်ပြီး စိတ်ပါပြီး စ ခဲ့ကြတာ… တစ်ယောက်ဆန္ဒကို တစ်ယောက်က ဖြည့်ပေးတဲ့ သဘောပါပဲ… ကျန်တာမပါပါဘူး…”
“သား မေဦးကို လုံးဝ မချစ်ဘူးလား…”
“သား မသိဘူးမေမေ… သားး သူနဲ့အတူရှိရင် ပျော်တယ်… သူ့အတွက် ဘာမဆိုလုပ်နိုင်တယ်… သူနဲ့ တစ်သက်လုံး အတူရှိချင်တယ်…”
“အဲ့ဒါ… သား မေဦးကိုချစ်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“သား မေဦးကိုချစ်တယ်လို့ပြောဖို့ ခံစားချက်တစ်ခု လိုနေတယ်လို့ထင်တယ်…”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ… နှစ်ဦးနှစ်ဖက် ကြည်ဖြူလို့ဖြစ်တာဆိုပေမယ့် သားမှာ တာဝန်အပြည့်အဝရှိတယ်နော်… နောင်မှာ သားဆီက ဘာဘာညာညာ ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်အသံကြားရလို့ကတော့ မေမေ့ကိုအဆိုးမဆိုနဲ့… မေမေက မေဦးလေးကို ကိုယ့်သမီးလေးလိုချစ်တာနော်…”
“သားနားလည်ပါတယ်မေမေရယ်…”
ကျုပ်ကို မေမေက ဩဝါဒခြွေနေတုန်း အဖေကပြန်ရောက်လာတော့ ကျုပ်တို့ စကားလက်စသတ်လိုက်ကြတယ်။ အဖေပြန်လာချိန် နီးနေပြီမို့လဲ ကျုပ်တို့သားအမိ ထဘီတွေ ဘောင်းဘီတွေပေါ်ကနေပဲ အဖုတ်နှိုက် လီးကိုင်ပြီး စကားပြောရုံပြောနေကြတာ။ အဲ့ညက အဖေ့အလစ်မှာ မေမေ့အနားကို ခဏတဖြုတ်ကပ်ပြီး ပွတ်နှိုက်တာကလွဲလို့ ဘာမှလုပ်လို့မရတောာ့ဘူး။

ညဘက် စာလုပ်ပြီး အိပ်ရာဝင်တော့ မေဦးကိုဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က အိပ်ရာထဲမှာ ခေါင်းအုံးလေးကျောမှီပြီး ခပ်လျှောလျှောလေး နေရင်း ဘောင်းဘီကို ပေါင်လယ်လောက်အထိ လျှောချွတ်ထားတယ်။ ကျုပ်ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက သူ့ပင်တီလေးကိုလဲ အသင့်ထုတ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးမှာ ပတ်ပြီး ဆွနေရင်းပေါ့။
“ဟယ်လို…”
မေဦးရဲ့ လေသံလေးနဲ့ ခပ်တိုးတိုးဖုန်းဖြေသံကိုကြားရတယ်။ ကျုပ်လဲ လေသံလေးနဲ့ပဲ ပြန်ပြောရတယ်။
“ဘယ်လိုလဲ အဆင်သင့်ပဲလား မေဦး…”
“အင်း… နင်ရော အခုဘာလုပ်နေတာလဲ…”
“နင့်ပင်တီလေးကို ငါ့လီးမှာပတ်ပြီး ထုနေတာလေ… နင့်ခရမ်းသီးက အဆင်သင့်ပဲလား…”
“အင်း… ညနေက မီးဖိုထဲကနေ ခပ်သေးသေးတစ်လုံး ဖွက်ယူထားတယ်…”
“နင့်စောက်ပက်ထဲ ခရမ်းသီး ထည့်နေပြီလား…”
“မထည့်ရသေးဘူး… အစိလေးကို ခရမ်းသီးနဲ့ အရင်ပွတ်နေတာ… နင့်လီးက အရမ်းတောင်နေပြီလား…”
“အင်းပေါ့… နင့်စောက်ပက်နံ့လေးစွဲနေတဲ့ နင့်ဘောင်းဘီနဲ့ထုနေတော့ တအားတောင်နေပြီ… ငါ နင့်စောက်ပက်ထဲ ခရမ်းသီးထည့်တာ ကြည့်ချင်လိုက်တာ…”
“ငါလဲ နင့်လီးမှာ ငါ့ဘောင်းဘီနဲ့ပတ်ပြီးထုနေတာ ကြည့်ချင်တယ်… ငါ ဗွီဒီယိုကော(video call) ခေါ်လိုက်မယ်… လိုင်းပေါ်တက်ခဲ့…”
“အေး…”
ကျုပ် ဖုန်းချပြီး အင်တာနက်ဖွင့်ကာ နားကြပ်တပ်လျှက် ဖုန်းစပီကာပေါက်ကို လက်နဲ့ပိတ်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မေဦးဆီက ဗွီဒီယိုကောဝင်လာတယ်။ စပီကာပေါက်ကို လက်နဲ့ပိတ်ထားတော့ အသံက ခပ်တိုးတိုးပဲ မြည်တော့တယ်။ ကျုပ် ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့ မေဦးရဲ့မျက်နှာကို ဖုန်းမှန်မျက်နှာပြင်မှာ မြင်လိုက်ရတယ်။ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မေဦးရဲ့မျက်နှာလေးကို ဖုန်းမှန်မျက်နှာပြင်ကနေပဲ ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်တော့ မေဦးက ပြုံးနေတယ်။ မေဦးက ပခုံးမှာ ကြိုးတစ်ချောင်းစီပဲပါတဲ့ အဖြူရောင် ညဝတ်ဂါဝန်လေး ဝတ်ထားတယ်။ ဒီတော့ ဖွေးဥနေတဲ့ သူ့ရင်ညွန့်လေးနဲ့ နို့အုံအထက်ပိုင်းလေးကိုပါ မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ပင်တီနဲ့ပတ်ပြီး ထုနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို အနီးကပ်ပြလိုက်တယ်။ မေဦးက သူ့ပင်တီအနက်ရောင်လေးနဲ့ ပတ်ပြီးထုနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို စိတ်ဝင်တစားကြည့်နေရင်း သူ့လျာကိုထုတ်ပြီး လျာနဲ့ယက်သလို လုပ်ပြတယ်။
“တွေ့လား… ငါ နင့်စောက်ပက်လို့သဘောထားပြီး နင်ဘောင်းဘီကို လိုးနေတာ…”
“အင်း… ဖုန်းထဲမှာ နင့်လီးက ပိုကြီးနေသလိုပဲ…”
“နင့်ခရမ်းသီးက ဘယ်မှာလဲ….”
“ဒီမှာလေ…”
မေဦးက ဖုန်းအရှေ့မှာ ခရမ်းသီးကို ပြတော့ လက်မသာသာလောက်ပဲရှိပြီး ၄လက်မလောက်ရှည်တဲ့ ခရမ်းသီးလေးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ ရယ်ချင်သွားတယ်။
“နင့်ခရမ်းသီးကလဲ ပိစိလေး…”
“နင်ကလဲ… ဒါတောင်ဝင်ပါ့မလားလို့ လန့်နေတာ…”
“ဝင်ပါတယ်ဟ… နင်စောက်ပက်က အရည်တွေရွှဲနေပြီမလား… ငါ့ကိုပြအုံး…”
မေဦးက ကျုပ်လိုပဲ အိပ်ရာထဲမှာ ခေါင်းအုံးကိုကျောမှီပြီး လှဲနေရင်းက သူ့စောက်ပက်ကို ဖုန်းနဲ့ချိန်ပြီးပြတယ်။ မေဦးရဲ့ဂါဝန်က ပေါင်လယ်လောက်အထိပဲရှည်မယ်ထင်တယ်။ အခုတော့ ဂါဝန်က ခါးအထိလန်တက်နေပြီး မေဦးရဲ့စောက်ပက်က အရည်စိုနေတော့ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက်မှာ စိုပြီးပြောင်နေတာကို မီးရောင်နဲ့ မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လဲ လျာထုတ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ယက်တဲ့ပုံစံ လုပ်ပြလိုက်တယ်။ မေဦးက သဘောကျပြီး ပြုံးနေတယ်။
“နင့်စောက်ပက်လေးက ချစ်စရာလေးဟာ… ငါယက်ချင်လိုက်တာ…”
“ယက်ပဲ ယက်မှာလား…”
“ငါ့လီးနဲ့ နင့်စောက်ပက်ကို လိုးခွဲပစ်ချင်တာ…”
“ဟင့်… အာ့ဆို ငါ့စောက်ပက်ပြဲပြီး သွေးတွေထွက်လာမှာပေါ့… အရမ်းလဲနာမှာပဲ…”
“တစ်ခါတော့ နာမှာပေါ့ဟာ… နောက်ဆိုရင် မနာတော့ပါဘူး… ပြီးတော့ နင်က အပျိုဆိုတော့ သွေးထွက်ရင်ထွက်မှာပေါ့…”
“နာနာဟာ… လိုး… ငါ့ စောက်ပက်ကို နင့်လီးကြီးနဲ့လိုး…”
မေဦးက ကျုပ်ကိုပြောနေရင်းနဲ့ သူ့လက်ထဲက ခရမ်းသီးလေးကို သူ့စောက်ပက်အပေါက်ထဲ တစ်ဝက်လောက် ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ မေဦးက အရွယ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ သူ့စောက်ပက်က ခရမ်းသီးလေးလောက်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးဝင်ပါတယ်။
“လိုးမယ်… နင့်စောက်ပက်ကို ပြဲအောင် ငါ့လီးနဲ့ လိုးပစ်မယ်…”
“လိုးဟာ… ဟင်း… ဒီခရမ်းသီးတောင် ငါ့စောက်ပက်က ကျပ်နေတယ်… နင်လီးနဲ့လိုးရင် ပြဲမှာပဲ… ဟင်း…”
“ပြဲအောင်လိုးမှာပဲ… နောက်တစ်ခါဆို နင့်စောက်ပက်ထဲ ငါ့လီးမဝင် ဝင်အောင် လိုးပစ်မယ်.. ရှီး… ကောင်းလိုက်တာမေဦးရယ်… ဘယ်လိုလဲ ခရမ်းသီးက ကျပ်သေးလား…”
“သိပ်မကျပ်တော့ဘူး… ဟင်း… နင့်လီးကြီးက တောင်နေတာပဲဟာ…”
“နင့်စောက်ပက်ကို တအားလိုးချင်လို့ တောင်နေတာလေ… ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့ စောက်ပက်ကို လိုးချင်လို့ တောင်နေတာ…”
“ငါလဲ ငါ့သူငယ်ချင်းလီးနဲ့ အလိုးခံချင်လို့ စောက်ပက်ယားနေတာ… လိုးဖိုးတေ… နင့်လီးနဲ့ငါ့စောက်ပက်ကိုလိုး…”
“ကောင်းလား… ကိုယ်သူငယ်ချင်းလီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ကောင်းလား…”
“ကောင်းတယ်… ငါ့သူငယ်ချင်းလီးနဲ့ ငါ့စောက်ပက်ကို လိုးပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ…”
မေဦး သူ့စောက်ပက်ထဲကို ခရမ်းသီးနဲ့ တစွပ်စွပ်လိုးပြနေတာ စောက်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေတောင် စီးကျနေပြီ။ သူ့အစိကိုလဲ ခရမ်းသီးနဲ့ တစ်ချက် တစ်ချက် ဖိပွတ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ သူ့ပင်တီနဲ့ပတ်ပြီး ဂွင်းထုပြနေတယ်။ နှစ်ယောက်သား လီး၊ စောက်ပက်၊ လိုး စသဖြင့် ဖရုဿဝါစာ စကားလုံးကြမ်းတွေကိုပြောရင်း ဖုန်းထဲကနေ  ကလိပြနေကြတာ ကြည့်ရင်းစိတ်တွေက အရမ်းထန်နေကြပြီ။
“အီး… ဖိုးတေ…”
“ရှီး… မေဦး… ငါပြီးတော့မယ်… နင့်စောက်ပက်ထဲ ငါ့လရည်တွေထည့်မယ်… ငါထွက်ပြီ…”
“ဟင်း… ထည့်…. နင့်လရည်တွေ ငါ့စောက်ပက်ထဲ ထည့်ပေး…”
ကျုပ်လဲ ပြီးကာနီးတော့ မေဦးရဲ့ပင်တီလေးထဲကို လီးရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ မေဦးလဲ လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်သွားပြီ။ နှစ်ယောက်သား ဖုန်းထဲကနေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး အမောဖြေရင်း ပြုံးမိကြတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ပင်တီမှာကပ်နေတဲ့ ကျုပ်လရည်ကိုပြလိုက်တော့ မေဦးက ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ပင်တီကို လီးမှာပတ်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဆွဲတင်လိုက်တော့ မေဦးက ခရမ်းသီးလေးကို သူ့အဖုတ်ထဲထည့်ထားလျှက် သူ့ဂါဝန်ကို ပြန်ဖုံးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးနဲ့ကျုပ် မျက်နှာကိုပဲ ဖုန်းပြန်ချိန်ထားပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်နေကြတယ်။
“နင့်ကိုငါ ဖက်ထားမယ်နော် မေဦး… ငါတို့ အတူအိပ်ရအောင်…”
“အင်း… ဖက်ထားပေး ဖိုးတေ…”
“ဂွတ်နိုက် မေဦး… မနက်ဖြန်တွေ့မယ်…”
“အင်း… မနက်ဖြန်တွေ့ကြမယ်… အိပ်တော့…”
ကျုပ်နဲ့မေဦး ဖုန်းထဲကနေ အနမ်းတစ်ပွင့်စီ အပြန်အလှန်ပေးကာ ဖုန်းချလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ဖို့ပဲ ကြိုးစားလိုက်တော့တယ်။

မေမေက မနက်အစောကြီးပဲ ကျုပ်လီးကိုလာစုပ်နေလို့ ကျုပ်လဲနိုးသွားတယ်။ မေမေက ကျုပ်ဘေးမှာ ကုန်းကုန်းကြီးနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို လျှောချပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတာ။
“ရှီး… မေမေ… အစောကြီးပါလား…”
ကျုပ်လဲ ကုန်းထားလို့ ထဘီအောက်မှာ တင်းပြောင်နေတဲ့ မေမေ့ဖင်လုံးအကိတ်ကြီးတွေကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်နေမိတယ်။
“ပြွတ်… မေမေအရမ်းဆာနေပြီ… ကျောင်းမသွားခင် မေမေ့ကို အီဆိမ့်သွားအောင် တစ်ချီလောက်လိုးပေးခဲ့နော်… ပြွတ်…”
“လိုးပေးမှာပေါ့ မေမေရယ်… ဖင်ကြီးတွေက ကိတ်လိုက်တာကွာ…”
ကျုပ် မေမေဖင့်ကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေရာမှ မေမေ့ကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တက်ခွစေလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ လီးစုပ်မပျက် ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွတယ်။ ထဘီကို လှန်တင်ထားတာမဟုတ်တော့ မေမေ့ထဘီအောက်မှာ ကိတ်ထနေတဲ့ဖင်လုံးကြီးဆီ မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ မေမေ့တင်ပါးတွေကို ထဘီပေါ်ကနေ မျက်နှာနဲ့လိုက်ပွတ်ရင်း တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတတယ်။
“လှလိုက်တဲ့ ငါ့အမေဖင်ကြီးကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… သားကြိုက်လိုက်တာ မေမေရာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ပြွတ်… မေမေ့သားလေးက မေမေ့ကိုဒီလို တပ်မက်နေတာ မေမေအရမ်းပျော်တယ် သားရယ်… မေမေ့ကို ဘယ်သူမလိုးချင်ချင် သားလိုးချင်နေဖို့ပဲအရေးကြီးတာ… ပြွတ်…”
“လိုးချင်တာပေါ့ မေမေရ… သားဟာသား ဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး… မေမေ့ကိုတော့ အမြဲလိုးနေမှာ… ကိုယ်အမေမို့ကို လိုးချင်နေတာ… ငါ့အမေစောက်ပက်ကို ထမိန်ပေါ်ကလျက်မယ်… ပြွတ်…”
“အူး… သားရယ် ယက်… မေမေ့စောက်ပက်ကိုယက်… ပြွတ်… ငါ့သားလီးကြီး စုပ်လို့ကိုမဝဘူး…. ပြွတ်… အု… အွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ဖင်လုံးကြီးတွေကို ထဘီပေါ်က ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း မေမေ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေ ဖမ်းငုံပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လျာနဲ့ယက်တော့ ထဘီအသားကို ယက်ရသလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ခဏချင်းပဲ ကျုပ်တံတွေးရော မေမေ့စောက်ရည်ပါ မေမေ့ထဘီမှာစိုသွားပြီး မေမေ့စောက်ရည်အရသာလေးပါ ရလာတယ်။ မေမေ့ထဘီကလဲ သူ့စောက်ပက်မှာ စိုကပ်နေတော့ သူ့ဖင်ကြားက မျက်နှာခွာပြီးကြည့်လိုက်ရင် ဖင်ကြားညပ်နေတဲ့ မေမေ့ထဘီမှာ စောက်ဖုတ်အရာလေးကပေါ်နေတာ ကျုပ်ကို ပိုစိတ်ထစေတယ်။ လူကထန်လာလေ မေမေ့ဖင်ကြီးကိုဖြဲပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးကို လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်၊ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ငုံစုပ်ပစ်လိုက် လုပ်ပစ်တယ်။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့ဘဲ မေမေ့ထဘီကို သူ့ခါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ပြီး မေမေ့စောက်ဖုတ်ကိုလက်နဲ့ဖြဲကာ လျာကြီးထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။  မေမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးက ကျုပ်အတွက်တော့ အရမ်းမက်မောဖို့ကောင်းတယ်။ ကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့ ကိုယ့်အမေအရင်းရဲ့စောက်ဖုတ်မှန်းတွေးမိလေ ပိုတပ်မက်လာလေပဲ။ ကျုပ် မေမေ့စောက်ဖုတ်က လန်နေတဲ့အဖတ်လေးတွေကိုရော၊ စောက်စိရော၊ စောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုပါ မက်မက်မောမော ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ နောက်ဆုံး မေမေ့ဖင်ပေါက်လေးကိုပါ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်လျာနဲ့သွားကလိပြီး စောက်စိလေးကို လက်နဲ့ချေပေးတော့ မေမေ ကျုပ်လီးကိုတောင်ဆက်မစုပ်နိုင်တော့ဘဲ လက်နဲ့တင်းတင်းဆုပ်ကာ ညည်းနေတယ်။ မေမေ ကျုပ်ကလိပေးတာကို ဆက်ပြီးတောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ ဖင်ကြီးခါရမ်းကာ သူ့စောက်ပက်ထဲကစောက်ရည်တွေ ပွက်ခနဲ ပွက်ခနဲ ထွက်ကျလာကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ မေမေလဲ အရမ်းဆာနေပြီထင်ပါတယ်။ အမောတောင်မဖြေတော့ဘဲ အောက်ဘက်ကိုဆင်းသွားပြီး ကျုပ်လီးအပေါ် သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့တေ့ကာ နောက်ပြန်ကြီးထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဖင်ကိုပြန်ဖုံးသွားတဲ့ သူ့ထဘီကို မ တင်တော့ မေမေက သူ့ထဘီကို ခါးမှာပတ်ပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ဆောင့်လိုးချက်တွေမှာ ဖီးလ်တက်နေမိတယ်။ မေမေ ဆောင့်ရတာမောသွားတော့ မေမေ့ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဘောင်းဘီကိုချွတ်ချကာ အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးတယ်။ ပြီးတော့ မေမေကိုပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး သူ့နို့တွေကိုလှန်တင်ကာ ကုန်းစို့လျှက် လှေကြီးထိုးပုံစံနဲ့လိုးရင်း မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မောမောနဲ့ မေမေ့ကိုယ်လုံးအပေါ်မှာ မှောက်လျှက်ကြီးနားနေတော့ မေမေက ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး ကျုပ်ကျောကုန်းနဲ့ဆံပင်တွေကိုပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာသားရယ်… အခုမှပဲ နေလို့ကောင်းသွားတော့တယ်… ပြွတ်…”
“သားလဲ မေမေ့ကို ဒီလိုလိုးချင်နေတာပါ…”
ကျုပ် မေမေ့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းပြီး ထိုင်နေတော့ မေမေလဲ လန်တက်နေတဲ့ သူ့အင်္ကျီနဲ့ ထဘီကို ပြန်ပြင်ဝတ်နေတယ်။
“သား… စာမေးပွဲကနီးနေပြီနော်… မေဦးနဲ့နှစ်ယောက်သား ဒါချည်းပဲ စိတ်ထဲထည့်မနေနဲ့…”
“အင်းပါမေမေရဲ့… သားတို့က တစ်ခါတစ်လေ အကြောင်းတိုက်ဆိုင်မှ ဒီလိုနေတာပါ…”
“အင်းပါ… နှစ်ယောက်သားက တပူးတွဲတွဲဆိုတော့ အဲ့တစ်ခါတစ်လေက အမြဲလိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ သတိပေးတာ…”
“အင်းပါ… သားတို့ စာလဲလုပ်ပါမယ်…”
“ပြီးရော… ရွှတ် ရွှတ်…”
မေမေက ကျုပ်ကို ဖက်နမ်းပြီးမှ အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခဏနားနေပြီးမှ ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်ဆင်ရတော့တယ်။

ကျုပ်နဲ့မေဦး ကျောင်းမှာအတန်းမပျက်အောင် ကြိုးစားပြီးနေတယ်။ စာမေးပွဲကလဲ နီးပြီမလား။ ကျောင်းမှာက လူရှုပ်တော့ အတန်းလစ်မှပဲ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့အဆင်ပြေတာဆိုတော့ တစ်ခါတစ်ရံ ကျောင်းထောင့်အကွယ်လေးမှာ လူမမြင်အောင် ခိုးနမ်းတာ ဖက်တာနဲ့ တစ်ယောက်ပစ္စည်းကိုတစ်ယောက် အဝတ်တွေပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးတာလောက်နဲ့ စိတ်ဖြေနှစ်သိမ့်ကြရတယ်။ မေဦးကိုယ်တိုင်ကလဲ ဒီလောက်ပဲ ခွင့်ပြုတယ်လေ။ ညအိပ်ကာနီး ဗွီဒီယိုကောနဲ့ ချက်တာကတော့ တစ်ပတ်မှာ နှစ်ရက်လောက် လုပ်ဖြစ်တယ်။ မေဦးလဲ ခရမ်းသီးတစ်လှည့်၊ သခွားသီးတစ်လှည့်နဲ့ ကျင့်နေတာ အလုံးဆိုဒ်တောင် တဖြည်းဖြည်းကြီးလာတယ်။ ကျုပ်လိုးမယ်ဆိုရင်တောင် ရလောက်ပြီထင်တယ်။ အန်တီချိုနဲ့လဲ ထပ်မလိုးဖြစ်ဘူး။ ကျုပ်တို့စာအရေးကြီးနေတာကြောင့်ရော၊ ကျုပ်နဲ့မေဦးက အမြဲအတူစာလုပ်နေရတာရောကြောင့် အခွင့်ကလဲ မသာဘူး။ တစ်ခါတစ်ရံလူလစ်ရင်တော့ နှစ်ယောက်သား ပွေ့ဖက်နမ်းတာတွေပဲရှိတယ်။ မေမေနဲ့ပဲ တစ်နေ့တစ်ခါလောက် ပုံမှန်လိုးဖြစ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့မေဦး စာမေးပွဲဖြေတဲ့အထိ ပွတ်ရုံသပ်ရုံနဲ့ ကျေနပ်ခဲ့ကြတယ်။ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့မှာတော့ စာမေးပွဲပြီးရင် ပင်ပန်းထားလို့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် လျှောက်သွားပြီး စားကြသောက်ကြဖို့ မိဘတွေဆီက တစ်ခါတည်းခွင့်တောင်းခဲ့တယ်။ ကျုပ်တို့ စာမေးပွဲဖြေပြီးတော့ ဖယ်ရီမစီးတော့ဘဲ လိုင်းကားနဲ့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ထိုင်ခုံရတော့ အတူထိုင်ပြီး အဖြေတိုက်ကြတယ်။ ကျောင်းကထွက်တဲ့ကားပေါ်မှာ ကျောင်းသာတွေပါတာဆိုတော့ ကျုပ်တို့လဲ ရိုးရိုးသာမန်ပဲ စီးသွားကြတယ်။ မြို့ထဲရောက်တော့ ဗိုက်ဆာလို့ မုန့်စားလိုက်ကြသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ဦးတည်ရာမဲ့ လမ်းလျှောက်ကြရင်း ဘယ်ကိုသွားကြမလဲလို့ တိုင်ပင်ကြတယ်။
“မေဦး ငါတို့တွေ ဘယ်ကိုသွားကြမလဲ…”
“မသိဘူးလေဟာ… နင်ပြောကြည့်…”
“တည်းခိုခန်းကို သွားကြမလား…”
“ဟေ့အေး… တည်းခိုခန်းထဲ ငါ မဝင်ရဲဘူး…”
“ဒါဆိုလဲ… သူများအတွဲတွေလိုပဲ ပန်းခြံထဲမှာ ထီးလေးကာပြီးခိုးလုပ်ကြမလား…”
“သွားလေ…”
ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့မေဦး ပန်းခြံဆီကို ချီတက်ကြတယ်။ ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကျုပ်နဲ့မေဦး ပန်းခြံဆီကို ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုနဲ့ သွားကြတာပါပဲ။ အရင်ကလို အတွဲတွေကိုနောက်ဖို့၊ ကစားဖို့သွားတာမဟုတ်ဘဲ ဒီရက်တွေမှာ မြိုသိပ်ခဲ့ရတဲ့ဆန္ဒတွေကို ဖွင့်ထုတ်ဖို့၊ အဆင်သင့်ရင် လိုးကြဖို့အထိရည်ရွယ်ထားမှန်း မပြောဘဲ သိကြပါတယ်။ ကျုပ်တို့ ပန်းခြံကိုရောက်တော့ လုံခြံမယ့်  နေရာကောင်းကောင်းကို ရှာတယ်။ အပင်တစ်ခုရဲ့အနောက်က ပန်းပင်တွေပါကွယ်နေတဲ့နေရာတစ်ခုမှာ စက္ကူလေးတွေခင်းပြီး ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ မေဦးက သူ့ထီးကိုဖွင့်ပြီး လူတွေသွားတတ်တဲ့ဘက်ခြမ်းကိုကာလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ် မေဦးကိုဖက်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။ ကျောင်းကနေလာတာဆိုတော့ မေဦးက  ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထဘီလေးဝတ်ထားတာ။ ကျုပ်က မေဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း သူ့တင်ပါးကို ထဘီပေါ်ကနေ ကိုင်နေသလို၊ မေဦးကလဲ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ သူ့လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ညှစ်နေတယ်။
“ပြွတ်… မေဦး ဒီတစ်ခါ ငါတို့ထပ်ကြိုးစားကြည့်ရအောင်နော်… ပြွတ်…”
“အင်း… ပြွတ်… နင်လီးကြီးတောင် အရမ်းတောင်နေပြီ…”
“နင်နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ရတော့မယ်လို့ တွေးမိကတည်းက တောင်နေတာ…”
“ပြွတ်… ငါအရင် စုပ်မယ်နော်… ငါ နင့်လီးကို အရမ်းစုပ်ချင်နေပြီ…”
“အင်းပါ… ငါလဲ နင့်စောက်ပက်ကိုယက်ချင်ပေမယ့် ငါ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေးမို့ ဦးစားပေးလိုက်မယ်… ဟီး…”
မေဦးက ကျုပ်အဖြေကိုကြားတော့ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်ပဲ ကျုပ်ရဲ့ပုဆိုးကိုဖြည်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကို နှိုက်ပြီး အပြင်ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ လီးဆီကို ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး ကျုပ်လီးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့နမ်းတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… နင့်ကိုလွမ်းနေတာ ငါ့ကောင်ကြီးရ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“လူကိုကျမလွမ်းဘူးလား…”
“ဟဲ့… လူကနေ့တိုင်းမြင်နေရတာလေ… နင့်လီးကို ဒီလို အစိမ်းလိုက်မမြင်ရတာ ကြာပေါ့… စကားမကပ်စမ်းနဲ့ အာရုံပျက်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်… နော် ငါ့ကောင်ကြီး… ပြွတ်… အွင်း…”
“ရှီး… မေဦးရယ်…”
မေဦးက လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းးနဲ့ငုံပြီး လျာလေးတွေနဲ့ စကစားပေးတော့ ကျုပ်လဲ ညည်းရပြီ။ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်နေတဲ့ မေဦးရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေကို သူ့ထဘီအပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်အရသာခံရင်း ဆုပ်နှယ်နေမိတယ်။ မေဦးကလဲ ကျုပ်လီးကို တော်တော်လေး စုပ်ချင်နေပုံပဲ။ လီးကို သူ့အာခေါင်ထောက်တဲ့အထိ ထိုးသွင်းကာ ပါးလေးခွက်အောင်စုပ်လိုက်၊ ဒစ်ဖူးကို လျာလေးနဲ့ဝိုက်ပြီးကစားလိုက်နဲ့ ရှယ်ကိုပြုစုပေးနေတာ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ခါးမှာညှပ်ထားတဲ့ ထဘီစကိုဖြုတ်လိုက်တော့ မေဦးရဲ့ နံ့သာရောင်ထဘီလေးက ကုန်းထားတဲ့ သူ့ဖင်အောက်အထိ လျောကျသွားတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ အဖြူရောင်ပင်တီလေးအောက်ထဲအထိ လက်ထိုးသွင်းပြီး မေဦးရဲ့ဖင်ကို အစိမ်းလိုက်ကိုင်တယ်။ မေဦးရဲ့လီးစုပ်ချက်တွေကြောင့် ကျုပ် နတ်စည်းစိမ်ကိုရသလိုခံစားမိပေမယ့် ကျုပ် မပြီးချင်သေးဘူး။ ကျုပ်မေဦးကို လိုးချင်သေးတယ်။ နေရာအနေအထားအရ သိပ်ပြီးဇိမ်ဆွဲနေလို့ မရဘူးလေ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး သူ့နှတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့လက်ကတော့ ကျုပ်လီးကို မလွှတ်ဘဲ ဆက်ပြီး ထုပေးနေဆဲ။
“ပြွတ်… မေဦးရယ်… ငါ့ကိုလဲ အလှည့်ပေးပါအုံး… ငါလဲ နင်စောက်ပက်ကို ယက်အုံးမယ်လေ…”
“အင်းပါ… ငါလဲ နင့်လီးကြီးက စုပ်လို့ကောင်းလို့ပါ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်… နောက်မှ တစ်ဝစုပ်နော်… နင့်ထမိန်က ပြေပြီးသားဆိုတော့ နင်ကုန်းလိုက် ငါနင့်စောက်ပက်ကို အနောက်ကနေ ယက်ပေးမယ်…”
“အင်း… ငါကုန်းပေးမယ်… ပြွတ်…”
မေဦးက ကျုပ်ကို တစ်ချက်နမ်းကာ တစ်ဖက်လှည့်ပြီး ကုန်းပေးတော့ ထဘီက ပြေနေပြီးသားမို့ သူ့ပင်တီလေးပဲကျန်တယ်။ ကျုပ်က ပုဆိုးကို အဖြစ်သဘောပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကို ပေါင်လယ်အထိ လျှောချလိုက်တယ်။ ဖွေးဥနေတဲ့ မေဦးရဲ့ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းလေးက ကျုပ်မြင်ဖူးသမျှဖင်တွေထဲမှာ အလှဆုံးလို့ထင်မိတယ်။ ထဘီဝတ်ထားရင်လဲလှ ဖင်တုံးလုံးလဲလှတဲ့ဖင်မျိုးပေါ့။ ကျုပ် မေဦးရဲ့တင်ပါးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်လိုက်နမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… လှလိုက်တဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးရဲ့ဖင်ကွာ… ပြွတ် ပြွတ်…”
“ဟင်း… ဖိုးတေရယ်… ငါ့ဖင်ကို ကြိုက်လား…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ကြိုက်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဖင်ကိုလဲကြိုက်တယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… စောက်ပက်ကိုလဲကြိုက်တယ်…  ပြွတ်… ပြွတ်…တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြိုက်တယ်… ပြွတ် ပြွတ်…”
“အင်း… ဖိုးတေ အဲ့ဒါဖင်ပေါက်ကြီးလေ… ဟင်း… မရွံဘူးလား…”
“ပြွတ်… နင်မို့လို့ ဘာမှမရွံဘူးဟာ… လျာနဲပါယက်မယ်… ဖင်ပေါက်လေးကအစ ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်… ပြက်… ပလပ်… ပြွတ်…”
“အူး…. ဖိုးတေရာ… ဟင်း…”
မေဦး ကျုပ် သူ့ဖင်ပေါက်လေးကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး လျာနဲ့ယက်နေတာကို လှည့်ကြည့်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ဖင်စအိုပေါက်လေးကို လျာနဲ့ တော်တော်ကြာယက်လိုက် နမ်းလိုက် လုပ်ပြီးမှ အောက်က သူ့စောက်ပက်ကို လျာလေးနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ မေဦးက စောက်ရည်တော်တော် ထွက်နေတော့ လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တာနဲ့ စောက်ရည်အရသာလေးကိုရတယ်။ နောက်တစ်ခေါက်၊ နောက်တစ်ခေါက်၊ နောက်တစ်ခေါက်နဲ့ ထပ်ကာထပ်ကာ မေဦးရဲ့စောက်ပက်လေးကို ဖြဲပြီး လျာနဲ့ယက်နေမိတယ်။
…ဘုတ်…
ရုတ်တရတ် ကျုပ်တို့ကာထားတဲ့ထီးကို တစ်စုံတစ်ခုက ဘုတ်ခနဲလာထိမှန်တော့ ကျုပ်လဲ မေဦးစောက်ပက်ကို ကုန်းယက်နေတာရပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းထောင်သွားတယ်။ မေဦးလဲ ကုန်နေရာက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လာတယ်။ မေဦးက သူ့ပင်တီကိုပြန်ဆွဲတင်ပြီး ထဘီပြင်ဝတ်နေသလို ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုပြန်ဖြည်ကာ အတွင်းခံထဲမထည့်ရသေးတဲ့ တောင်နေတဲ့လီးကို အတွင်းခံထဲ ပြန်ထည့်ပြီး ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရတယ်။
… ဘုတ်…
“ငါတို့တော့ ဝဋ်လည်ပြီထင်တယ် မေဦး…”
“ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ဒီကနေ လစ်စို့ဟာ…”
“အင်းပါ… ငါတို့နေရာဟောင်းလေးကိုပဲ သွားကြစို့…”
“အေး… အဲ့မှာကမှ လုံခြုံအုံးမယ်…”
ကျုပ်တို့လဲ မတ်တတ်ထရပ်ပြီး နောက်တစ်ကြိမ် ထဘီတွေပုဆိုးတွေပြင်ဝတ်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကြည့်တယ်။ ကျုပ်တို့လုပ်ခဲ့သလို ခဲနဲ့ ပုန်းပြီးထုနေတဲ့သူကိုတော့ မမြင်ရပါဘူးလေ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ထီးလေးကို ပြန်ခေါက်ပေးရင်း ထိုနေရာမှ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက ကျုပ်တို့ငယ်ငယ်က ကစားနေကျ အိမ်ရာဟောင်းကြီးဆီကိုသွားဖို့ ဦးတည်နေတယ်။

(အခန်း ၃/၈)

ကျုပ်နဲ့မေဦး လိုင်းကားနဲ့အိမ်းးပြန်လမ်းအတိုင်းပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ကားပေါ်မှာ လူချောင်နေတော့ ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် ကျုပ်နဲ့မေဦး လက်ချင်းတော့ တွဲထားကြတယ်။ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်မရောက်မီ တစ်မှတ်တိုင်ကြိုဆင်းကာ အိမ်ရာလမ်းမအတိုင်း ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ နှစ်ယောက်သား ထန်နေတာကို စိတ်ထဲမှာ မြိုသိပ်ပြီး သွားနေကြတာဆိုတော့ အရင်လို စနောက်ဖို့သတိမရဘဲ လိုရာကိုရောက်ဖို့သာ စိတ်စောနေကြတယ်။ ဒီလမ်းထဲမှာတော့ ကျုပ်တို့နဲ့ မျက်မှန်းတန်းမိတဲ့သူတွေ ရှိနေနိုင်တာမို့ လက်မကိုင်တော့ဘဲ အတူယှဉ်လျှောက်ကြတယ်။ အိမ်ရာဟောင်းလမ်းချိုးထဲကို လူအရိပ်အခြေကြည့်ပြီးမှ ဝင်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီလမ်းချိုးထဲကိုရောက်ပြီဆိုရင်တော့ တကူးတက ဒီဘက်ကိုလာတဲ့သူကလွဲရင် ဘယ်သူမှ ကျုပ်တို့ကိုမမြင်နိုင်တော့ဘူး။ လမ်းချိုးထဲချိုးဝင်ပြီး ခဏနေတာနဲ့ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပခုံးလေးကို ဖက်လိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ကို ပြုံးလျှက်လှည့်ကြည့်ရင်း ဘာမှမပြောဘဲ ဆက်လျှောက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့ ပြိုပျက်နေတဲ့ ခြံစည်းရိုးတစ်ခုကနေ ခြံတစ်ခုထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်တို အိမ်မကြီးထဲကိုပဲ တန်းဝင်လိုက်ကြတယ်။ တံခါးမရှိတဲ့ အိမ်မကြီးက ပါကေးကြမ်းပြင်မှာ ဖုံအလိမ်းလိမ်းနဲ့၊ မျက်နှာကျက်မှာလဲ ပင့်ကူအိမ်တွေနဲ့ပေါ့။ ကျုပ်တို့ အကြိမ်ကြိမ်ရောက်ဖူးပြီးသား ဒီအိမ်အိုကြီးရဲ့မြင်ကွင်းတွေကို လိုက်ကြည့်မနေပါဘူး။ ကျုပ်တို့ အိမ်ကြီးထဲရောက်တာနဲ့ ကျုပ်က မေဦးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တင်းတင်းဖက်ပြီး ကျုပ်ကိုမော့ကြည့်နေတဲ့မေဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်ယူနမ်းပစ်တော့ မေဦးလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ ပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ဖင်သားတွေကို သူ့ထဘီပေါ်ကနေ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ချေညှစ်ရင်း အောက်ပိုင်းချင်း ပူးကပ်ထားတယ်။ ကျုပ်ရဲ့အတွင်းခံထဲကမာတင်းနေတဲ့လီးက မေဦးရဲ့ဆီးခုံကို ထဘီပေါ်ကနေ ဖိကပ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့က ရပ်ပြီးနမ်းနေကြတာမဟုတ်ဘူး။ နမ်းရင်းနဲ့  မြင်နေရတဲ့ တံခါးမရှိတဲ့အခန်းတစ်ခုဆီကို လျှောက်သွားတာ။ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ဖက်နမ်းပြီးလျှောက်တာဆိုတော့ တရွေ့ရွေ့ပေါ့။ မေဦးက ကျုပ်ရဲ့လီးဆီကို ခါးကော့ပေးလျှက် ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ရင်း နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်နဲ့ပေါ့။
“ပြွတ်… မေဦး… ငါနင့်ကိုလိုးချင်လို့ လီးအရမ်းတောင်နေပြီ… နင် ခံစားမိလား…”
“အင်း… နင့်လီးကြီးက မာတောင်နေတာပဲ… နင့်သူငယ်ချင်းစောက်ပက်ကို အရမ်းလိုးချင်နေတာလား…”
“အင်း… နင်ထိုးထည့်နေကျ ခရမ်းသီးနဲ့ ဘာကွာလဲ…”
“နင့် လီးကြီးက ငါ့စောက်ပက်နားမှာ ပူပူနွေးနွေးကြီးနဲ့ လာထိနေတာတင်… ငါ့စောက်ပက်က အရမ်းယားနေပြီ…”
“ယားနေတဲ့ နင့်စောက်ပက်ကို ငါ့လီးနဲ့ လိုးခွဲပစ်မယ်…”
“လိုး… ငါ့စောက်ပက်ကို နင့်လီးကြီးနဲ့ ပြဲအောင်လိုး…. ပြွတ်…”
ကျုပ်တို့ အခန်းထဲရောက်တော့ မှန်းကွဲတွေ၊ မိုးပက်ပြီးရေစိုလို့ ကြွနေတဲ့ ပါကေးကြမ်းခင်းတွေနဲ့ လွတ်တဲ့နေရာမှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ ပန်းခြံကအထွက်မှာ အကြံနဲ့ဝယ်လာခဲ့တဲ့ ဂျာနယ်တစ်စောင်ကို ကြမ်းပြင်မှာ ခင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့အိတ်တွေကိုချပြီး အခင်းပေါ်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ မေဦးကိုဖက်နမ်းကာ အခင်းပေါ် လှဲချပစ်လိုက်တော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား လိုးချင်၊ ခံချင်လျှက်နဲ့ အကြောင်းကြောင်းတွေကြောင့် မလိုးခဲ့ရတာမို့ ဒီတစ်ခါတော့ လိုးတဲ့ဆီကိုပဲ တန်းသွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ပက်လက်လေးဖြစ်နေတဲ့ မေဦးကို အပေါ်စီးကခွနမ်းကာ သူ့ ထဘီကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ထဘီ ခါးအထိလန်တက်သွားတော့မှ မေဦးနဲ့နမ်းတာရပ်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားမှာထိုင်လိုက်တယ်။ မေဦးရဲ့ အဖြူရောင်ပင်တီလေးက အစိုကွက်လေးတောင်ပေနေပြီ။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်တော့ မေဦးက အလိုက်သင့် ဖင်လေးကြွပေးတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပေါင်ကို ဒူးထောင်လျှက် ဆွဲကားလိုက်တော့ မေဦးရဲ့အဖုတ်လေးက ခရမ်းသီးတွေ၊ သခွားသီးတွေနဲ့ ကလိထားလို ခပ်ဟဟလေးတော့ ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကဖြည်ကာ ခေါင်းကကျော်ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရဲ့ပေါင်ခွကြားမှာ အကျအန နေရာပြန်ယူပြီး မေဦးရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကို လီးထိပ်ဖူးနဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ မေဦးက ပက်လက်လေးကနေ ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေးကြည့်နေတယ်။
“မေဦး… ငါ နင့်ကိုလိုးတော့မယ်နော်…”
“အင်း…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့စောက်ပက်ဝမှာ လီးကို လက်နဲ့ကိုင်တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးက စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နဲ့ပဲ တိုးဝင်သွားတော့ မေဦးရဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း စောက်ဖုတ်အုံလေးက ဘေးကိုကားသွားတယ်။
“အ…”
“မေဦး နင် အရမ်းနာလို့လား…”
“အင်း… ငါ့စောက်ပက် ကွဲသွားပြီလားဟင်…”
“မကွဲပါဘူးဟာ… နင့်စောက်ပက်က ငါ့လီးနဲ့ အရမ်းကျပ်နေတော့ ငါလဲ နာတယ်… ဝင်လက်စနဲ့ ဆက်သွင်းလိုက်တော့မယ်ဟာ… ငါတို့ ခဏအောင့်ခံကြတာပေါ့…”
“ဟင်း… နင်လုပ်ချင်သလိုသာလုပ်တော့ ဖိုးတေရာ… ကျွတ်… ကျွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ စောက်ပက်ထဲကို လီးကိုထပ်ဖိထည့်လိုက်တော့ လီးက တစ်ဝက်လောက်ဝင်သွားပြီ။ မေဦးမျက်နှာကိုကြည့်တော့လဲ ပန်းရောင်သမ်းလို့ နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ကာ မျက်စိကို အတင်းမှိတ်ထားတယ်။ သူ့ကိုကြည့်ရတာ အရမ်းနာနေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ မေဦးစောက်ပက်ကို လိုးခွဲပစ်မယ် ဘာညာသာပြောတာ တကယ်တမ်း မေဦးနာကျင်နေတာမြင်ရတော့လဲ သနားမိတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ကိုယ်ပေါ်ကို သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဝက်ဝင်နေတဲ့အတိုင်း တံတောင်နဲ့ခွထောက်လျှက် မှောက်ချပြီး သူ့မျက်နှာကို အနမ်းတွေ တဖွဖွပေးမိတယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… မေဦး နင်အရမ်းနာနေလားဟင်… နင်အရမ်းနာနေရင် ငါတို့ နောက်မှ ထပ်ကြိုးစားကြည့်မလား…”
“ဟင်း… ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နာတော့နာရမှာပဲမလား… နာလက်စနဲ့ တစ်ခါတည်းပဲ အနာခံလိုက်တော့မယ်… အခုနင့်လီးက ဘယ်လောက်အထိ ဝင်နေပြီလဲ…”
“တစ်ဝက်လောက် ဝင်နေပြီဟ… ငါဆက်မသွင်းသေးဘဲ ဒီလောက်လေးနဲ့ အရင် လိုးကြည့်မယ်လေ… နင်ခံနိုင်လာမှ ထပ်သွင်းမယ်နော်…”
“အင်း… နင့်သဘောပါ… နင်လီးကိုတစ်ဆုံးထိထည့်လိုက်လို့ ငါ့စောက်ပက်ပြဲမယ်ဆိုလဲ ငါကခံပေးမှာပါ…”
“ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးရယ်… နင်က ခံနိုင်ပေမယ့် ငါက မလုပ်ရက်ဘူး သိလား… ပြွတ်…”
မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ပြီး မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့ လီးကိုပဲ နည်းနည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးလိုးတယ်။ မေဦးရဲ့စောက်ပက်က ကျပ်ထုပ်နေတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးမဟုတ်တောင်မှ ဝင်သလောက်တော့ ကျုပ်လီးကို အရသာထူးတွေပေးနေတယ်။ မေဦးက ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း၊ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို တုန့်ပြန်နမ်းရင်း ကျုပ် လီးဝင်သလောက်နဲ့ သူ့ကိုလိုးပေတာ အသက်ရှူသံတွေမြန်ပြီး အနည်းငယ် ညည်းလာပြီ။ ကျုပ်လီးကလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ တအားကြီးကျပ်မနေတော့ဘဲ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရတာ ပိုအဆင်ပြေလာတယ်။ ဝင်သလောက် လိုးနေတယ်ဆိုပေမယ့်လဲ အဝင်အတွက်က ချောမွေ့လာလေ လိုးတဲ့အရှိန်နဲ့ တစ်စတစ်စ တိုးဝင်လာလိုက်တာ ကျုပ်လီးက မေဦးစောက်ပက်ထဲကို သုံးပုံနှစ်ပုံလောက် ဝင်နေပြီ။
“ပြွတ်… မေဦး နင်နာနေသေးလား… ငါ့လီးက လိုးရင်းနဲ့ ပိုပိုဝင်လာတာ ဆုံးကာနီးနေပြီ…”
“အင်း… ငါသိတယ်… ဒါပေမယ့် သိပ်မနာဘူး… ငါခံနိုင်တယ်…”
“ခံလို့ရော ကောင်းရဲ့လား…”
“နင်လီးပူပူကြီးက ငါ့စောက်ပက်ထဲမှာ တစ်ဆို့ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လိုးနေတာ… နာသလိုလိုနဲ့ ခံလို့လဲကောင်းတယ်… နင့်လီးကို တစ်ဆုံးသွင်းလိုက်တော့လေ…”
“အင်း… နင်မနာအောင်… ငါ ဒီလိုလေးပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးရင်းသွင်းသွားလိုက်မယ်..”
“ဟင့်အင်း… တစ်ချက်တည်း အားနဲ့ဆောင့်သွင်းပေး…”
“နင်အရမ်းနာမှာပေါ့ မေဦးရဲ့…”
“နာပစေဟာ… နင့်ငါ့အပျိုပန်းလေးကိုခူးတဲ့အချိန်မှာ… အဲ့နာကျင်မှုကို အမှတ်တရအနေနဲ့ ငါသိမ်းထားချင်တယ်… ”
“မေဦးရယ်… ပြွတ်….”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်ပြီး လိုးလက်စအတိုင်း ခပ်မှန်မှန်လေးဆက်လိုးရင်း တစ်ချက်မှာ အရှိန်ယူပြီး အားနဲ့ မေဦးစောက်ပက်ထဲကို လီးတစ်ဆုံး ပစ်သွင်းပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဆီးခုံနဲ့ မေဦးရဲ့ဆီးခုံထိကပ်သွားတယ်။ ကျုပ်လီးထိပ်က မေဦးစောက်ပက်ထဲက တစ်စုံတစ်ခုကို ထိုးမိသွားတာတော့ သိလိုက်တယ်။ မေဦး ကိုယ်လေးတောင် ဆတ်ခနဲတုန်သွားပြီး ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ထားကာ ကျုပ်ခါးကိုလှုပ်မရအောင် သူ့ပေါင်နဲ့ ညှပ်ထားတယ်။ နာရှာလွန်းလို့ အသားတဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ မေဦးရဲ့ ပါးလေးကို လက်လေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးမိတယ်။
“အရမ်းနားသွားလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အင်း… ငါ့စောက်ပက်ထဲကို မီးစနဲ့ထိုးလိုက်သလိုပဲ… ပြီးတော့ နင့်လီးဒစ်က ငါ့စောက်ပက်ထဲမှာထိုးလိုက်တာ အောင့်သွားတယ်… နင့်လီးက အရမ်းကြီးပြီးရှည်တာကိုး… ဟင့်…”
မေဦးက ပြောရင်းနဲ့ မျက်လုံးထောင့်က မျက်ရည်လေးလိမ့်ကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်ရည်လေးတွေကို ယုယုယယသုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“အဲ့ဒါကြောင့် ငါက ဖြည်းဖြည်းချော့သွင်းမယ်ပြောတာပေါ့… မငိုနဲ့နော်… နင်ငိုရင် ငါလဲ ငိုချင်တယ်…”
“အင်းပါ… အခုတော့ တဖြည်းဖြည်း သက်သာလာပါပြီ… နင်လိုးချင်ရင် လိုးတော့လေ… ဖြည်းဖြည်းပဲလိုးအုံး…”
“အင်း… ငါ နင်ခံနိုင်ရုံလေး လိုးပေးမယ်နော်… ရွှတ်… ရွှတ်….”
ကျုပ် မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲ ဝင်နေတဲ့လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်ပြီး တစ်ချက်ချင်းလိုးတယ်။ ကျပ်ထုပ်နေတဲ့ မေဦးစောက်ပက်က တစ်ချက်ချင်းလိုးရတာ စီးပိုင်နေတာပဲ။ လိုးနေရင်းနဲ့ မေဦးရဲ့စောက်ပက်က စောက်ရည် ပိုထွက်လာပုံရတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီးအဝင်အထွက်က ပိုပြီး ချောမွေ့လာတယ်။ မေဦးတောင်မှ ညည်းသံလေးထွက်လာပြီ။
“ဟင်း… ဖိုးတေ မြန်မြန်လေး… အင်း ဟင်း…”
ကျုပ်က မေဦးရဲ့မျက်နှာ ခံစားမှုကိုကြည့်ရင်း လိုးနေတာ။ မေဦးက ကျုပ်မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်ကာ ကျုပ်ကိုယ်လုံးကိုဖက်ထားရင်း အစကတော့ နာကျင်နေတဲ့မျက်နှာပေါ့။ အခုတော့ ဖီးတက်နေတဲ့မျက်နှာလေးအဖြစ် ပြောင်းသွားပြီး ကျုပ်ကို အမြန်လိုးခိုင်းနေပြီ။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့တောင်းဆိုမှုအတိုင်း ခပ်သွက်သွက်လေးလိုးပေးလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မေဦး ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ ကျုပ်ကိုအတင်းဖက်ပြီး ကျုပ်ခါးကို သူ့ခြေထောက်နဲ့ ချိက်ကာ ညှပ်ထားတယ်။ ပထမတစ်ခါတုန်းက နာလို့ဆိုပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ မေဦး ကောင်းလို့ပြီးသွားတာဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ မေဦး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း အမောဖြေနေတယ်။ ကျုပ်လီးကိုလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲက ရှုံ့ချည်ပွချည် တစိစိနဲ့ ညှစ်နေတာ ခံစားမိတယ်။
“မေဦး… နင်နာလို့လို့လား…”
“ဟင့်အင်း… ကောင်းလို့… ခစ် ခစ်… ငါတော့ နင့်လီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ကြိုက်သွားပြီ ဖိုးတေရာ…”
“ငါလဲ နင်စောက်ပက်ကိုလိုးရတာ ကြိုက်သွားပြီ… အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲ…”
“ဒါပဲနော်… နောက်ဆို ငါခံချင်တဲ့အချိန် မလိုးပေးလို့ကတော့… နင့်မျက်နှာကို စောက်ပက်နဲ့တက်ပွတ်ပစ်မယ်… ခစ် ခစ်…”
“ပွတ်လေ… ငါက ငါ့မျက်နှာကိုလာပွတ်တဲ့ နင့်စောက်ပက်ကို ယက်ပြီး တက်လိုးပစ်လိုက်မှာ… ဟီး ဟီး…”
“ခစ် ခစ်…ငါ အမောပြေပြီ ဖိုးတေ… ဆက်လိုးတော့…”
“အင်း… လိုးမယ်…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့စောက်ပက်ကို ဆက်လိုးတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ နှေးလိုက်မြန်လိုက်နဲ့ လိုးလို့ကောင်းတဲ့ မေဦးရဲ့စောက်ပက်ကို ထိန်းလိုးနေမိတယ်။ မေဦးရဲ့ စောက်ပက်ကျပ်ကျပ်လေးက လိုးရတာအရမ်းကောင်းလို့ ပြီးလိုက်ချင်ပေမယ့် မေဦးကို နောက်တစ်ခါ ပေးပြီးလိုက်ချင်သေးတယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာကွာ… ငါ့သူငယ်ချင်းစောက်ပက်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ငါ့မယား မေဦးရဲ့စောက်ပက်… ရှီး…”
“အူး… ဟင်း… ကောင်းတယ် လိုး.. နင့်သူငယ်ချင်းက နင့်မယားဖြစ်သွားပြီ… လိုး… ငါ့စောက်ပက်ကို နင့်လီးကြီးနဲ့ တအားလိုး… အင့် ဟင်း… ဖိုးတေ နင့်လီးကြီး ငါ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတာကို ကြည့်ချင်တယ်…”
“အင်း ငါလဲ ကြည့်ချင်တယ်…”
ကျုပ်လဲ မေဦးအပေါ် မှောက်နေရာက ထပြီး မေဦးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပခုံးအပေါ်ထမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် ဆောင့်ကျောင့်ပုံစံပြင်ပြီး ကိုကိုယ်အရှေ့နည်းနည်းကိုင်းလိုက်တော့ မေဦးရဲ့ကိုယ်က  ခေါက်ကွေးလျှက် ဖင်က လေပေါ်မြောက်တက်လာကာ စောက်ပက်ကို အစွမ်းကုန်ကော့တင်ပေးထားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်တော့ မေဦးစောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီးကြီး တစ်နင့်တစ်ပိုးဝင်နေတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို အကုန်နီးပါးပြန်ထုတ်ပြီးမှ တစ်ဆုံးပြန်သွင်းပြီး တစ်ချက်ချင်း လိုးပြတယ်။ မေဦးကလဲ သူ့မျက်စိအရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ ကျုပ်လီး သူ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတာကို သေသေချာချာကြည့်နေတယ်။
“အင်း… ဟင်း…. ဖိုးတေ နင့်လီးကြီးက ငါ့စောက်ပက်နဲ့ ဆံ့သားပဲ… အူး… ရှီး… အစက ငါ့စောက်ပက်ပြဲမယ်ထင်တာ… ဟင်း… နင့်လီးကြီးက ငါ့စောက်ပက်ထဲ မဆံ့မပြဲကြီးလိုးနေတာ… ဟင်း…”
“ဆံ့လို့ပဲ လိုးနေပြီလေ… နင့်စောက်ပက်က စောရည်တွေ မတရားထွက်ပြီး ငါ့လီးမှာ အရည်တွေရွှဲပြောင်နေပြီ… ကြည့်လိုးကောင်းလိုက်တာ… နင့်စောက်ပက်ထဲ ငါ့လီးအမြဲထည့်ထားချင်တယ် မေဦးရယ်… ဟူး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“ငါလဲ နင့်လီးကြီးနဲ့ ကြာကြာဝေးမနေနိုင်ပါဘူး… ဟင်း… ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးတော့ ဖိုးတေရာ… ငါ နင့်လီးကြီး ငါ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတာကြည့်ပြီး ငါအရမ်းထန်နေပြီ…”
“အင့်… အင့်… ဒီလိုလား မေဦး…  ဒီလိုအသေလိုးရမှာလား… အင့်…  အင့်…”
“အု… အူး… အင်း… ဟုတ်တယ်… အ… အ… လိုး.. ငါစောက်ပက်ကို အသေလိုး… အ… အာ့.. ရှီး… ငါ… ထပ်ထွက်တော့မယ်… ဆောင့်… ဆောင့်… နာနာဆောင့်လိုး…”
“ရှီး… ငါ့မိန်းမ မေဦး… ငါလဲပြီးတော့မယ်… အင့်.. နင့်စောက်ပက်ထဲ ငါ့လရည်တွေပန်းမယ်… အင့်…”
“အင့်… ဟင်း…  ထည့် ထည့်… နင့်လရည်တွေ ငါ့စောက်ပက်ထဲထည့် ယောက်ျား… အီး… ငါထွက်ပြိ…. အာ့… ဟား…”
“ရှီး… ငါလဲပြီးပြီ မိန်းမရေ…”
ကျုပ်လဲ ကော့တင်ပေးထားတဲ့ မေဦးစောက်ပက်ကို အပေါ်စီးကနေ ဖိထောင်းရတာဆိုတော့ အဆက်မပြတ်ဆိုသလို ဖိလိုးပစ်တာ။ လီးအဝင်နက်ပြီး အားရပါးရပုံစံဆိုတော့ မေဦးရဲ့ စောက်ပက်ကျပ်ကျပ်လေးကိုလိုးရတာ ကောင်းလွန်းလို့ ဘယ်လိုမှ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ် မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး သုက်ရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးစောက်ပက်ထဲ သုက်ရည်တွေ ပန်းထည့်ပြီးတာနဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲကလီးကိုချွတ်ကာ သူ့ပေါင်ကြားမှာပဲထိုင်ချလိုက်ရတယ်။ မေဦးလဲ မြှောက်ထားတဲ့ဖင်လေး အောက်ကိုပြန်ကျလာပြီး ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် သူ့ခြေထောက်တွေတင်ထားတယ်။ မေဦးလဲ ထဘီလန်နေတဲ့အတိုင်းလေးပဲ ပက်လက်ကလေး ငြိမ်ပြီး မှိန်းနေတယ်။ မေဦးရဲ့ စောက်ပက်ကတော့ လိုးပြီးကာစ ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲက စီးကျနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေရော ကျုပ်ရည်သုက်ရည်တွေရောက ဖင်ကြားအထိ စီးကြောင်းကြီးကိုဖြစ်လို့။ ကျုပ်လဲ ခဏအမောဖြေပြီးတာနဲ့ မေဦးရဲ့အိတ်ထဲက တစ်ရှူးထုပ်လေးကိုထုတ်ယူကာ တစ်ရှူးနဲ့ မေဦးရဲ့စေစာက်ပက်လေးကို သုတ်ပေးတယ်။ မေဦးက ကျုပ် သူ့ဖုတ်ကို တစ်ရှူးနဲ့သုတ်ပေးတာကို ကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ် သုတ်ပြီးသွားလို့ တစ်ရှူးကိုလွှင့်ပစ်လိုက်တော့ မေဦးက သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုဆန့်တန်းကာ ကျုပ်ဆီကမ်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကိုကိုင်ပြီး ဆွဲထူပေးလိုက်တယ်။ မေဦးက ထဘီလန်လျှက်အတိုင်းလေး ထိုင်လျှက်လေးနဲ့ ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် ပေါင်ချင်းယှက် ထိုင်နေတယ်။  ကျုပ် မေဦးကို သူတင်ပါးကနေကိုင်ပြီး တစ်ခါတည်း ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မေဦးက ကျုပ်ပခုံးကိုကိုင်ထားလျှက် သူ့ရဲ့ ရွှန်းလဲ့တဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ပြုံးပြုံးလေး ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။
“ပျော်လိုက်တာ… မေဦးရာ… နောက်ဆုံးတော့ ငါတို့လင်မယားဖြစ်ပြီနော်…”
“လင်မယားမဖြစ်သေးပါဘူးနော်… ကိုယ့်အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းမို့ အလိုးခံတာ… ခစ် ခစ်…”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… ငါနဲ့လိုးပြီးပြီဆိုတော့ သူငယ်ချင်းဆိုပေမယ့် နင်က ငါ့မိန်းမပဲ…”
“ခစ် ခစ်… မိန်းမလိုခေါ်ရင် ယောက်ျားရဲ့တာဝန်လဲကျေရမှာနော်…”
“ဘာတာဝန်လဲ… နင်ကို လုပ်ကျွေးဖို့လား…”
“လုပ်ကျွေးတာက ယူပြီးမှလုပ်ကျွေး… အခုလောလောဆယ်တော့ ကိုယ့်မိန်းမသူငယ်ချင်းကို လိုးပေးရမှာ… ခစ် ခစ်…”
“ဒါတော့မပူနဲ့ ငါလိုးလွန်းလို့ နင်သာ ထွက်မပြေးနဲ့… ဟီး ဟီး….”
“ပြေးစရာလား… နင်လိုးမယ်ဆို ငါက ပေါင်ကားပေးပြီးသားပဲ… ခစ် ခစ်…”
“ချစ်ဖို့ဘောင်းလိုက်တာကွာ… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်ပြီး ဒီကိုရောက်ကတည်းက လိုးဖို့ပဲအားသန်နေပြီး ကိုင်ဖို့စို့ဖို့မေ့နေတဲ့ မေဦးရဲ့နို့တွေကို အခုမှသတိရပြီး သူ့အင်္ကျီအပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ဆုပ်နှယ်နေလိုက်တယ်။ နမ်းနေရင်းပဲ တစ်ဆင့်ထပ်တက်ပြီး မေဦးရဲ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် သူ့ဘရာစီယာချိပ်ကိုဖြုတ်တော့ မေဦးက သူကိုယ်တိုင် လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်ပေးတယ်။ ကျပ်လဲ မေဦးရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ဘရာစီယာကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မေဦးကလဲ  အားကျမခံ ကျုပ်အင်္ကျီကို ပြန်ချွတ်ပစ်တယ်။ အခုတော့ ကျုပ်က ကိုယ်လုံးတီးနဲ့၊ မေဦးကလဲ ခါးအထိလန်တက်နေတဲ့ ထဘီတစ်ထည်ပဲရှိတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့နို့တွေကို ကုန်းစို့တော့ မေဦးရဲ့ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်လာတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ တစ်စတစ်စနဲ့ ပြန်မာလာတာ မေဦးရဲ့အဖုတ်နဲ့ တောင် ထိနေပြီ။
“ဟင်း… နို့ဆာနေတဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းကို နို့တိုက်ရမှာပေါ့… အင်း…. ဖိုးတေ နင့်လီးကြီးက ပြန်မာလာပြီ… အင်း ဟင်း… ”
“ပြွတ်… ပြွတ်… နင်နဲ့ ဒီလိုသာ ပူးကပ်ပြီးဖက်နေရရင်… တစ်ချိန်လုံး လီးကတောင်နေမှာ…”
“ဟင်း… ဖိုးတေရာ…”
မေဦးက မနေနိုင်တော့ဘဲ ကျုပ်လီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ လာဆုပ်ကိုင်ပြီးထုပေးတော့ ကျုပ်လဲ သူ့နို့တွေကိုစို့ရင်းပဲ မေဦးရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီကိုလက်လှမ်းကာ ပွတ်တော့တယ်။ မေဦးလဲ နို့စို့ခံနေရာက သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပါပွတ်ပေးလာတော့ ကျုပ်လီးကို တင်းတင်းတဆုပ်ကာ ထုပေးရင်း ညည်းနေတော့တယ်။ မေဦးရဲ့ သိပ်မကြီးသေးတဲ့ နို့လုံးလုံးလေးတွေက ဖွေးဥနေပြီး စို့လို့မဝနိုင်အောင်ပါပဲ။
“ဟင်း… ဖိုးတေရာ.. ငါ စိတ်တွေ တအားထနေပြီ… နင့်လီးကြီး ငါ့စောက်ပက်ထဲ ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်…”
“အင်း… ထည့်လေ မေဦး…”
ကျုပ် ပြောတာတောင် စကားမဆုံးပါဘူး မေဦးက သူ့ဖင်ကိုအနည်းငယ်မြှောက်ကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောာက်ပက်နဲ့တေ့ပြီး ဖိထိုင်ချနေတော့ တစ်ကြိမ်လိုးပြီးသားတောင် မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီးက ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်နဲ့ တအိအိ ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်နေရတုန်း။ မေဦးလဲ ကျပ်နေလို့ထင်တယ် ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ ဖိသွင်းနေရတယ်။
“ဟင်း… နင့်လီးကြီးက ငါ့စောက်ပက်ထဲမှာ ကျပ်နေတုန်းပဲတုန်းပဲဟာ…”
“နောက်တော့ အသားကျသွားမှာပေါ့ဟာ… ဟူး… ငါကတော့ အရမ်းကောင်းနေပြီ မေဦးရယ်…”
“ဟင်း… ကျပ်ပေမယ့် ငါကြိုက်တယ် ဖိုးတေ… နင့်လီးကြီးကို ငါကြိုက်တယ်… ဟင်း… အကုန်ဝင်သွားပြီ… အင့် ဟင်း… အင့်…. ဟင်းးးးး….”
မေဦး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုအကုန်သွင်းပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ပခုံးကိုကိုင်လျှက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖင်လေးမြှောက်ချည်ချချည်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့နို့လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးရင်း မေးဦးရဲ့ ဖီလင်တက်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ကာ သူတက်လိုးပေးနေတာကို အရသာခံနေမိတယ်။
“မေဦးရယ်…  နင် ငါ့ကိုတက်လိုးပေးတာ ကောင်းလိုက်တာဟာ… ရှီး…”
“ဟင်း… ငါလဲ နင့်လီးကြီးပေါ် တက်လိုးရတာ အရမ်းကောင်းတယ်…. ငါနို့တွေကို ချေပေးတာ ပိုပြီးကောင်းတယ်… ဟင်း… ငါ ဆောင့်ရထာ အားမရတော့ဘူး… အင်း… ဟင်း…”
“ငါဒီလိုနေပေးမယ်… နင် ငါ့လိုးနဲ့ အားရအောင် တက်လိုးစမ်း မေဦး… ပြွတ် ပြွတ်…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့နို့တွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကုန်းစို့ပြီးတော့မှ ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ မေဦးက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်က တစ်ဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ မေဦးဆောင်းလိုးတိုင်း သူ့တင်ပါးနဲ့ ကျုပ်ပေါင်းရိုက်သံက တဖန်းဖန်း၊ စောက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့သူ့စောက်ပက်နဲ့ ကျုပ်လီးပွတ်တိုက်သံတွေက တပြွတ်ပြွတ်၊ တစွပ်စွပ်နဲ့ ဆူညံနေသလို မေဦးကလဲ  သူ့စောက်ပက်ထဲကျုပ်လီးဝင်နေတာကို ငုံကြည့်ရင်း ဖြည်းဖြည်းလိုးလိုက်၊ ခေါင်းလေးမော့ကာ သူ့ရဲ့ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးတွေ ခါရမ်းသွားအောင် ခေါင်းခါပြီး အရှိန်တင်ကာဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့၊ ကျုပ်ကလဲ သူ့နို့အုံနဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ခပ်ကြမ်းဆုပ်ချေညှစ်ပေးတော့ မေဦး အီးခနဲအော်ပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချကာ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ သူစောက်ပက်လေးကလဲ ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ ကျုပ်လီးကို တစိစိ ညှစ်နေတော့တယ်။  မေဦးက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို မောပန်းနေရင်းကပဲ အတင်းစုပ်နမ်းနေပြန်တော့ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း သူနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ပြန်နမ်းမိတယ်။
“ပြွတ်… ဖိုးတေ နင်က ငါယောက်ျားနော်… နင်က ငါ့အပိုင်ပဲဖြစ်ရမှာနော်… နင်ငါ့ကိုထားခဲ့ရင် ငါသေမှာ… ပြွတ်… ပြွတ်… သိလား… ငါ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းက ငါ့အတွက်ပဲနော်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… စိတ်ချပါမေဦးရယ်… ငါ တနေ့တခြား နင့်ကိုပိုပြီးတွယ်တာလာတာ နင်မသိဘူးလား… ပြွတ်… နင့်ကိုလဲ ငါပိုင်သလို… ငါ့ကိုလဲ နင်ပိုင်ပါတယ်… အခုလောလောဆယ် ချစ်တယ်လို့မပြောနိုင်သေးလို့ သူငယ်ချင်းတွေဆိုပေမယ့်… ငါတို့နှစ်ယောက်တည်းရှိရင် လင်မယားပဲနော်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အွန်း… ငါတို့နှစ်ယောက်တည်းဆို လင်မယား… ဘယ်တော့မှ မခွဲဘူးနော်… ပြွတ်…”
“အင်း… မခွဲဘူး… နင် အမောပြေပြီလား…”
“အင်း… နင်ဘယ်လိုလိုးချင်လို့လဲ…”
“ငါလီးနဲ့ ပွတ်ပြီးအရသာခံခဲ့တဲ့ နင့်ဖင်ကိုကြည့်ပြီးလိုးချင်တာ… ဖင်ကုန်းပေးဟာ…”
“ကုန်းပေးမှာပေါ့ သူငယ်ချင်းရာ… ခစ် ခစ်… ပြွတ်…”
မေဦးက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကနေ ထကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲက ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တယ်။
“ပြွတ်… အု… ပြွတ်… ပလွတ် ပလပ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းရဲ့လီးကြီး… အရသာကိုရှိနေရောပဲ… ပြွတ် ပြွတ်… ပလပ်…”
မေဦးက ကျုပ်လီးကို ခဏစုပ်ပြီးမှ တစ်ဘက်လှည့်ကာ လေးဖက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ထထိုင်ပြီး ကုန်းထားတဲ့မေဦးရဲ့ဖင်ကို တစ်နေ့တည်းမှာ နှစ်ကြိမ်ပြန်ကြည့်ရတာတောင် ကြည့်လို့မဝဘူး။ ဒီတစ်ခါတော့ ထဘီတစ်ထည်ပဲ ခါးမှာလှန်တင်ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပေါင်းကားပြီးကုန်းပေးထားတော့ ပြူထွက်နေတဲ့သူ့စောက်ပက်လေးက လိုးပြီးကာစ ဟပြဲလေးနဲ့ ကျုပ်ကို ပိုဆွဲဆောင်နေတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ဖင်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်းပြီး လျာနဲ့လိုက်ယက်တယ်။ သူ့စောက်ပက် ဟပြဲလေးကိုလဲ လျာနဲ့ထိုးယက်ပြီး ဖင်စအိုဝပါမကျန် ယက်ပစ်တယ်။
“ပြွတ်… အရမ်းလှတဲ့ငါ့သူငယ်ချင်းလေးရဲ့ဖင်ကွာ… ပလပ်… ထမိန်ဝတ်လဲလှ… ဖင်ပြောင်လေးလဲလှ… ရှလွတ်… ပြွတ်… နင်ကျောင်းသွားချိန် ထမိန်တင်းတင်းလေးဝတ်ထားရင် နင့်ဒီဖင်လေးကို ငါ့ တအားဖျစ်ညှစ်ပစ်ချင်တာ… ပြွတ်… သိလား မေဦး… ပြွတ်…”
“အူး… ဖိုးတေရာ… နင်ငါ့ဖင်ကို အဲ့လောက်တောင်ကြိုက်တာလား… ဟင်း… နောက်ဆို လူလစ်ရင် ငါ့တစ်ကိုယ်လုံး နင်ကြိုက်တာသာလုပ်ဟာ… အင်း…”
“လုပ်မယ်… ပြွတ်… စောက်ပက်လေးက ငါ့လီးနဲ့လိုးထားလို့ ဟပြဲလေးဖြစ်နေတာ ပိုတောင်ချစ်ဖို့ကောင်းသေးတယ်… ပြက်… ပလပ်… ပြွတ်… ဒီဖင်ပေါက်လေးကလဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်း… ပြွတ်… ပလပ်… ဖလူး…”
“ရှီး…. ဖိုးတေရာ… ငါ့စောက်ပက်ထဲ နင့်လီးကြီး ထည့်လိုးပေးပါတော့ဟာ… နင်အဲ့လိုလုပ်နေတာ ငါ့စောက်ပက်ထဲက အရမ်းယွစိတက်ပြီး ယားနေပြီ… ဟင်း…”
“လိုးပေးမယ်နော် မေဦး… ပြွတ်…. ”
ကျုုပ်လဲ မေဦးရဲ့ကုန်းထားတဲ့ဖင်အနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ပြူထွက်နေတဲ့မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ မေဦးရဲ့ခါးကျင်ကျင်လေးကိုကိုင်ပြီး အသားကုန်ကြုံးတော့တယ်။ မေဦးရဲ့စောက်ပက်က ကျပ်နေတော့လဲ လိုးရတာ နတ်စည်းစိမ်ရနေသလိုပါပဲ။ မေမေကလဲ ကိတ်ထပြီးအယ်ထွက်နေတဲ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ကိုယ့်အမေမို့ လိုးရတာစိတ်ထရသလို၊ အန်တီချိုလို ပြည့်ပြည့်ဖြိုး အနေတော်လေးနဲ့ကလဲ ထန်ချင်စရာ၊ မေဦးကလဲ  ဆူဖြိုးစ အလှတရားတွေနဲ့ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ စွဲလမ်းစရာ ကောင်းလွန်းနေပြန်သည်။ မေဦးလဲ ကျုပ်က အသေလိုးနေတော့ တအင်းအင်းအားအား ညည်းနေရင်း ဖင်ကို ပစ်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးကိုင်ထားရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် သူ့နို့တွေကိုလှမ်းဆွဲရင်း လိုးတယ်။ ကျုပ် ပြီးချင်လာတော့ မေဦးရဲ့ကျောကုန်းကိုဖိချလိုက်တာ မေဦး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီး ခွလိုးရင်း မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေပန်းထည့်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၃/၉)

ကျုပ်လဲ အတော်လေးမောသွားတာကြောင့် သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးးရည်တွေ ကုန်အောင် စစ်ထုတ်ပြီးတာနဲ့ အခင်းပေါ်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်အမောဖြေနေတုန်းပဲ မေဦးက ကုန်းထလာပြီး သူ့စောက်ရည်တွေပေကျံနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ဖိုးတေ… နင်က လူပျိုသာဆိုတယ် ဆရာကြီးပဲဟ… ပြွတ်… ငါ့သူငယ်ချင်းက အောကားတွေထဲကလို အလိုးဆရာကြီးကျနေတာပဲ… ပြွတ်… ငါကြားဖူးတာ လူပျိုတွေက စလိုးချိန်မှာ တေ့လိုက်တာနဲ့ ထွက်သွားရောတဲ့… ပြွတ်…”
“ငါက အတွေ့အကြုံအများကြီးရှိတယ်လေ… နင်မသိဘူးလား…”
“ပြွတ်… အဟက်… အာရွှီးနေသေးတယ်… နင် အောကားတွေကြည့်ပြီး ငါကိုဘယ်လောက်တောင် စိတ်ကူးယဉ်နေလဲမှ မသိတာ… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ မေဦးကို ထူပြီးဖက်နမ်းမိတော့တယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ၊ မေမေ၊ အန်တီချိုတို့နဲ့ လိုးခဲ့တာ သူ့ကိုဘယ်လိုပြောပြရပါ့မလဲ။ ကျုပ်က သူ့နဲ့ ဘယ်သွားသွား အတူရှိနေတာ။ ဘယ်မိန်းကလေးနဲ့မှလဲ အရောတဝင်နေတာမဟုတ်တော့ ကျုပ်အတွေ့အကြုံရှိတယ်လို့ပြောတာကို သူ မယုံတာ မဆန်းပါဘူး။ မေဦးအပေါ် လျှို့ဝှက်ထားရတာကို အားနာလို့ စိတ်ထဲကတောင်းပန်မိတယ်။ မေဦးရယ်… တစ်ချိန်မှာ နင့်ကိုအမှန်အတိုင်းဝန်ခံပြီး နင်ပေးသမျှ အပြစ်တွေခံယူမှာပါ… အခုတော့ မသိချင်ပါနဲ့အုံးဟာ…။
“ရွှတ်… ဟုတ်တယ်လေ… ရွှတ် ရွှတ်… ပထမဆုံး နင့်ဖင်ကို လီးနဲ့ စပွတ်မိကတည်းက လိုးချင်လို့ ကျင့်ထားတာ… နင် မကြိုက်ဘူးလား… ရွှတ် ရွှတ်… ”
“ကြိုက်တယ်လေ… ကြိုက်လို့ပဲ နင့်လီးကြီးမြင်ရင် မစုပ်ရမနေနိုင်ဖြစ်နေပြီ…”
“ငါလဲ နင့်ဖင်ကိုမြင်ရင် ဒီလို အရမ်းညှစ်ပစ်ချင်တာ… နင်စောက်ပက်ရော နင်ဖင်ကိုရော နမ်းချင် ယက်ချင်တာ သိလား… အခုလဲ နင့်စောက်ပက်လေး သန့်သွားအောင် ငါယက်ပေးအုံးမယ်…”
“တော်ပြီဖိုးတေ… နင်ထပ်ယက်ရင် ငါ့စိတ်တွေပြန်ထလာအုံးမယ်… တစ်ရှူးနဲ့ပဲ သုတ်ပေးနော်… နောက်ကျ နင့်စိတ်ကြိုက်ယက်… ရော့…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးပေးတဲ့ တစ်ရှူးကိုယူပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာ သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ကြတယ်။ သူ့ထဘီလေးကို တင်းတင်းလေးပြန်းစည်းနေတဲ့ မေဦးရဲ့တင်ပါးကို အသည်းယားလို့ ဖတ်ခနဲ လက်ဝါးနဲ့ရိုက်ပစ်လိုက်တော့ မေဦးကပြုံးပြီးမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်တို့အားလုံးပြီးတော့ မေဦးနဲ့ ကျုပ်ထိုတိုက်အိုဟောင်းက ထွက်ခဲ့တယ်။ အိမ်ရာလမ်းမသို့ မရောက်ခင်အထိ ကျုပ်က မေဦးရဲ့ဖင်ကို ထဘီပေါ်ကကိုင် မေဦးကလဲ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကပွတ်သပ်ရင်း စကားတပြောပြောနဲ့ လျှောက်ကြတယ်။ သွေးသားဆူလွယ်တဲ့ လူငယ်နှစ်ယောက် ဒီအရသာကိုကြိုက်မိသွားတော့ မတင်းတိမ်ချင်ကြဘူး။ အိမ်ပြန်ချိန်နီးနေလို့သာပြန်ရမှာ၊ ရမ္မက်စိတ်တွေကတော့ မကုန်ကြသေးဘူး။
“ငါတို့ အိမ်ပြန်ကြတော့မလား…”
“အချိန်နည်းနည်းတော့ရသေးတယ်… လမ်းထိပ်မှာ တစ်ခုခုစားပြီးမှ ပြန်ရအောင်လေ….”
“အင်း… ကောင်းသားပဲ ငါလဲ ဗိုက်ထဲဆာသလိုလို… ဒါနဲ့ နင် တီဒေ့ဆီ ဘယ်တော့သွားမှာလဲ…”
“အခုမှ စာမေးပွဲပြီးတာဆိုတော့ တစ်ပတ်လောက်နားပြီးမှ သွားမယ်လေ…”
“ဟင်း… အိမ်က တစ်ရက်နှစ်ရက်ဆိုထည့်ချင်ထည့်အုံးမှာ… အခုက တစ်လလောက်တောင်ဆိုတော့ မထည့်ဘူးတဲ့… ငါတော့ နင်သွားရင် ဘယ်လိုနေခဲ့ရမှန်းမသိပါဘူးဟာ…”
“ငါလဲ တီဒေဝီနဲ့ မတွေ့ရတာကြာလို့သာ သွားမှာ… နင်နဲ့ အဲ့လောက်အကြာကြီးမခွဲဖူးတော့ ဘယ်လိုဖြစ်မယ်မသိသေးဘူး… ဒါပေမယ့် ငါနင့်ဆီ နေ့တိုင်းဖုန်းဆက်မယ်… ညတိုင်း ဗွီဒီယိုကောခေါ်မယ် သိလား…”
“အင်းပါဟာ…”
“ခဏလေးပါပဲဟာ… ပြန်လာရင် ငါနင့်အတွက် လက်ဆောင်တွေအများကြီးဝယ်ခဲ့မယ်… ပြီးရင် အရင်လို ငါတို့လျှောက်သွား လျှောက်စားကြမယ်လေ…”
“အင်းပါ… ဟဲ့… နင်ငါ့ကို ဆေးဝယ်ပေးအုံး… နင့်လရည်တွေ ငါ့အထဲကို အများကြီးထည့်ထားတာ… တော်ကြာ ငါ့ဗိုက်ကြီးနဲ့ ကျောင်းတက်နေရအုံးမယ်…”
“အင်း… ငါဝယ်ပေးမယ်… နောက်ဆို အဖော်လေးဆောင်ထားမှပဲ… ဒီဆေးတွေက မကောင်းဘူးဟ ဘေးထွက်ဆိုးကျိုးများတယ်… တော်ကြာ ငါ့ရည်မှန်းချက်မပြည့်ဘဲနေအုံးမယ်…”
“ဘာလဲ နင့်ရည်မှန်းချက်က…”
“နင့်ကို ငါ့အတွက် ဘောလုံးတစ်သင်းစာ ကလေးမွေးခိုင်းမလို့… ဟား… ဟား…”
“ဟယ်… ကောင်စုတ်… ခစ် ခစ် ခစ်….”
မေဦးက ကျုပ်ကို သူ့လက်ဝါးနဲ့လိုက်ရိုက်တော့ ကျုပ်လဲ  ပြေးရတာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ မေဦးအတွက် ဆေးဆိုင်မှာ အရေးပေါ်ကိုယ်ဝန်တားဆေးကို ရှက်ရှက်နဲ့ဝယ်ရတယ်။ ဝယ်လက်စနဲ့ ကွန်ဒုံးကိုပါ တစ်ခါတည်း ဝယ်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ မေဦးက တပူးတွဲတွဲနေနေတာဆိုတော့ ဘယ်အချိန်မှာ ထလိုးဖြစ်မယ်ဆိုတာ မသိနိုင်လို့ များများပဲ တစ်ခါတည်း ဝယ်ထားလိုက်တော့တယ်။

ဒီနေ့ပထမဆုံးကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့ အိပ်လိုက်တာ နေမြင့်မှနိုးတယ်။ မေမေကလဲ လာမနှိုးဘူး။ ကျုပ်လဲ အိပ်ယာကနိုးတော့ မျက်နှာသစ်၊ ရေချိုးဖို့ ဆင်းလာလိုက်တယ်။ ဒီအချိန် အဖေက ရုံးသွားပြီဆိုတော့ မေမေတစ်ယောက်တည်းရှိနေမှာသိတယ်လေ။ ဒီနေ့တော့ မေမေနဲ့ စိမ်ပြေနပြေ ပလူးပြီး လိုးလို့ရပြီလေ။ ကျုပ် ရေချိုးပြီးတော့ ရေလဲပုဆိုးနဲ့ပဲ မေမေရှိရာ မီးဖိုခန်းဆီဝင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ရေချိုးဖို့သွားကတည်းက မေမေကမြင်ပေမယ့် ဒီနေ့ကအေးအေးဆေးဆေးပဲဆိုတော့ ပြီးရင် ကျုပ်ကသူ့ဆီလာမှာသိလို့စောင့်နေတာ။ ကျုပ်လဲ ထိုင်နေတဲ့မေမေ့အနောက်မှာရပ်ပြီး လည်ဟိုက်နေတဲ့ မေမေ့ရင်စေ့အင်္ကျီလည်ပေါက်ထဲကို လက်ထိုးနှိုက်ပြီး မေမေ့နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လိုက်တယ်။ မေမေက မျက်နှာလေးမော့လာတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ဒီနေ့တော့ မေမေ့ကို အကြာကြီးလိုးမယ်နော်…”
“အင်း… သားခရီးမသွားခင် မေမေ့ကို တစ်ဝလိုးသွားပေး… ပြွတ်…”
မေမေ့နို့တွေကို အင်္ကျီလည်ပေါက်ထဲကနေ အားရပါးရဆုပ်နှယ်ပြီးတော့မှ မေမေက နမ်းတာရပ်ပြီး ထရပ်တယ်။
“အခန်းထဲမှာ စိမ်ပြေနပြေလိုးရအောင် သားရယ်… လာ မေမေ့အခန်းထဲသွားရအောင်….”
မေမေက လုပ်လက်စအလုပ်တွေကိုချထားပြီး ဒယ်နီးအိုးက ခလုတ်ကိုပိတ်ကာ ကျုပ်ကို အပေါ်ထပ်ဆီ လက်ဆွဲခေါ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေလက်ဆွဲခေါ်တဲ့အတိုင်း ပါသွားတယ်။ မေမေက သူတို့လင်မယားအိပ်ခန်းထဲကိုခေါ်သွားပြီး တံခါးကိုပိတ်ပြီး ချက်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျုပ်ကို နမ်းတော့တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ မေမေက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး တောင်နေပြီးသားကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ကာ ချွတ်ပစ်ပြီး ထဘီကိုလဲ ချွတ်ချပစ်လိုက်တော့ ဘရာစီယာရော ပင်တီပါမဝတ်ထားတဲ့ မေမေလဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားပြီ။ ကျုပ် မေမေ့နို့တွေကိုဆုပ်နယ်နေတုန်းမှာပဲ မေမေက ကျုပ်အရှေ့မှာဒူးထောက် ထိုင်ချပြီး ကျုပ်လီးကို  စုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးရင်း ညည်းနေရတယ်။  မေမေက စိမ်ပြေနပြေကျုပ်လီးကိုစုပ်နေတုန်း လီးစုပ်နေတဲ့မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲဆွဲမော့ပြီးနမ်းမိသေးတယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်နဲ့ခဏနမ်းပြီးတာနဲ့ လီးကိုပြန်စုပ်တာပါပဲ။ ကျုပ်တို့အချိန်ရတာမို့ ဒီတစ်ခါတော့ မေမေ့ပါးစပ်ထဲ ကျုပ်လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပေးမှ မေမေကျေနပ်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို ကုန်းနမ်းလိုက်၊ ကျုပ်လီးကိုပေးစုပ်လိုက်နဲ့ ကျုပ်လဲ ပြီးချင်လာရော မေမေ့ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ကို လိုးတော့တာ။ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးဝင်လို့ရအောင် အလိုက်သင့်လေးနေပေးရင်း ကျုပ်သူ့ပါးစပ်ကိုလိုးတာကို ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိ လက်ခံတယ်။ ကျုပ်ကသာ မေမေ့ကိုသနားလို့ သူ့ပါးစပ်ထဲ လီးဝင်ဆံ့နိုင်ရုံလေး လိုးပေးတာ။ ခဏနေတော့ ကျုပ်လဲပြီးသွားကာ မေမေ့ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထုတ်တော့ မေမေကလဲ ဝင်လာသမျှကျုပ်လီးရည်တွေကို အငမ်းမရ မျိုချပစ်တယ်။ ကျုပ်လီးရည်ကုန်တော့ မေမေက ကျုပ်လီးကို ဆက်စုပ်နေသေးလို့ ဆွဲထူပြီး မေမေ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… သားလီးကို အရမ်းကြိုက်တာပဲလားဟင်… မေမေ… သားကိုလဲ မေမေ့စောက်ပက် ပေးယက်အုံးလေ…”
“ပြွတ်… ဟီးဟီး… မေမေက သားလီးကို စုပ်လို့ကို မဝတာ… သားလရည်တွေသောက်ချင်နေတာ… အခုမှပဲ သောက်ရတော့တယ်… ပြွတ် ပြွတ်… ကဲ မေမေစောက်ပက်ယက်မယ်ဆို မေမေဘယ်လိုနေပေးရမလဲ…”
“လာ ဒီခုံမှာထိုင်ပြီး ပေါင်ကားပေး…”
ကျုပ်လဲ အနီးက အဖေညဘက်တွေ စာရင်းလုပ်ရင် ထိုင်လေ့ရှိတဲ့ စားပွဲအနားကခုံကို ယူပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မေမေကလဲခုံပေါ်မှာ ခပ်လျောချောလေး နောက်မှီလျှက်ထိုင်ကာ သူ့ပေါင်ကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆွဲမြှောက်ကာ ကားပေးထားရင်း သူ့စောက်ပက်ကိုပါ ဖြဲပြနေတယ်။ ကျုပ်လဲမေမေအရှေ့မှာ ဒူးထောက်လျှက်ထိုင်ချပြီး မေမေကိုယ်တိုင်ဖြဲပြနေတဲ့ အရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ သူ့စောက်ပက်ပြဲပြဲအာအာကြီးကို မက်မောစရာကြီးတစ်ခုလို ကြည့်နေမိတယ်။
“လာလေ… မေမေ့စောက်ပက်က ပြဲပြီး အဖတ်လေးတွေလဲလန်လို့… တွေ့လား… သားကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့ မေမေရဲ့… အဲ့လိုပြဲလန်နေတာကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… ငါ့အမေစောက်ပက်ကြီးကွာ… ပြွတ်…”
“စစ်းးးးးးးးးး…. သားလေးရယ်….”
ကျုပ်လဲ မေမေ အစွမ်းကုန်ဖြဲကားပေးထားတဲ့ ပေါင်အတွင်းသားနဲ့ ပေါင်ကြား၊ စောက်ဖုတ်အုံ၊ ဆီးခုံ စသဖြင့် ပတ်ပတ်လည်ကို အရင်လိုက်နမ်း၊ လိုက်ယက်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ မေမေစောက်ပက်ကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး အကွဲကြောင်းကြီးကို လျာနဲ့ယက်တင်လိုက်တယ်။ စောက်ရည်တွေ စိုအိနေတဲ့ မေမေ့စောက်ပက်က စောက်ရည်အရသာလေးကို တန်းပြီးရတယ်။ ကျုပ် မေမေ့စောက်ပက်က လန်နေတဲ့အဖတ်လေးတွေရော၊ စောက်စိကိုပါ ဆွဲ့စုပ်ပစ်တယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ သားအမိနှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ မေမေလဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးကို ညည်းညူနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ခေါင်းထဲကို လျာကိုချွန်ပြီထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားလိုက်၊ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို ယက်လိုက်၊ ဖင်ပေါက်လေးကို ယက်လိုက်၊ လန်နေတဲ့အဖတ်လေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်နဲ့ မေမေပြီးကာနီးလာတော့ စောက်စိလေးကို ဖိယက်ပြီး စောက်ပက်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ ကလိပေးတာ မေမေ့စောက်ရည်တွေ ပွက်ခနဲ ထွက်ကျလာပြီး မေမေ့ကိုယ်လေးတုန်ကာ ပြီးသွားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက ထွက်လာသမျှစောက်ရည်တွေကို အကုန်ယက်ပြီး သောက်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့လဲ မေမေ့စောက်ပက်ကို ဆက်ပြီးယက်နေတုန်းပဲ။
“ဟင်း… မေမေ့သားလေးရယ်… ဘယ်ကတည်းက မေမေ့စောက်ပက်ကို စိမ်ပြေနပြေယက်ချင်နေလဲမသိဘူး… ယက်လို့မဝသေးဘူးလား…”
“ဟီး… အရင်က ဖုတ်ပူမီးတိုက်နဲ့ အမြန်လိုး အမြန်ယက်ရတာဆိုတော့… အခုမှ ယက်လို့မဝဖြစ်နေတာ… ပြွတ် ပလပ်…”
“ဒါဆိုလဲ တခြားပုံစံပြောင်းရအောင်ကွာ… မေမေ ဒီလိုကြီးနေရတာ ညောင်းနေပြီ…”
“ပြွတ်… ဟီး… ဆောရီးမေမေ… ထ… အိပ်ရာထဲပဲသွားရအောင်…”
ကျုပ် မေမေကို ခေါ်ပြီး အိပ်ရာထဲကိုသွားလိုက်တယ်။ မေမေ့ကို အိပ်ယာထဲမှာလှဲစေပြီး မေမေ့စောက်ပက်ကို ဆက်ပြီးယက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကို အတင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်မှပဲ သူ့စောက်ပက်ကိုယက်တာ ရပ်ရတော့တယ်။
“ပြွတ်… မေမေ့သား စောက်ပက်စားလေ… ကိုယ့်အမေစောက်ပက်ကို အရမ်းကြိုက်နေတာလား… ဟမ်… မေမေ စောက်ပက်ထဲက အရမ်းယားနေပြီ… သားလီးကြီးနဲ့လိုးပေးတော့ မအေလိုးလေးရဲ့… ပြွတ်…”
“လိုးပေးမှာပေါ့ မေမေရဲ့… သားလဲ ကိုယ့်အမေစောက်ပက်မို့ ယက်ကောင်းကောင်းနဲ့ ယက်နေတာ… မေမေစောက်ပက်ကိုလဲ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
မေမေက ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်မှာတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖိသွင်းလိုက်ပြီး လိုးတော့တယ်။ ဒီတစ်ခါက အချိန်ရတာဆိုတော့ နှေးတစ်လှည့် မြန်တစ်ခါ ဇိမ်ဆွဲပြီးကို လိုးတော့တာ။ ပုံစံတွေလဲ တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး ပြောင်းပြီးလိုးတယ်။ မေမေ့အပေါ်က လှေကြီးထိုးနဲ့ စလိုးရာကနေ၊ တစောင်းလေးနဲ့ မေမေ့အနောက်ကနေ နို့တွေကိုဆွဲပြီးလိုးတယ်။ မေမေ့ကို ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ခိုင်းပြီး အောက်ကနေလိုးတယ်။ မေမေ့ကို အဖေ့အလုပ်စားပွဲမှာလက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး အနောက်ကနေရပ်ပြီးလိုးတယ်။ ပြီးတော့ မေမေ့ကိုနံရံမှာမှီစေကာ မေမေ့ပေါင်တစ်ချောင်းကိုဆွဲမြှောက်ပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုးတယ်။ ပြီးတော့မှ အိပ်ရာထဲမှာ မေမေ့ကို ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး အသကုန်ကျုံးလိုးပစ်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တော့တယ်။ မေမေလဲ တစ်ချီတည်းနဲ့ အီဆိမ့်သွားမှာပဲ။ ကျုပ်လဲ အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းလွန်းလို့ အိပ်ရာထဲမှာ မေမေ့နဲ့အတူဝင်လှဲရင်း မေမေ့ကိုဖက်ထားပြီး အမောဖြေကြတယ်။ ထပ်လိုးရင်ရသေးပေမယ့်။ နားနားပြီး တစ်တွတ်ပြီးတစ်တွတ် မေမေနဲ့ တစ်နေကုန်လိုးချင်စိတ်က ပိုများနေလို့ မေမေ့ကို ဖက်ရုံလေးဖက်ထားမိတယ်။ မေမေ့တို့လင်မယားအိပ်တဲ့ အိပ်ရာပေါ်မှာ မေမေနဲ့ လိုးပြီးအခုလို ကိုယ်လုံးတီးဖက်ထားရတော့ မေမေက ကျုပ် တကယ်ပိုင်သွားတယ်လို့တောင် ခံစားမိပြီး ပြုံးမိတယ်။
“ဘာလို့ပြုံးတာလဲ…”
“သြော်… မေမေတို့လင်မယားအခန်းထဲမှာ မေမေနဲ့လိုးပြီးအခုလိုဖက်ထားရတာ… မေမေ့ကို တကယ်အပိုင်ရလိုက်တယ်လို့ ခံစားမိလို့ပါ… ဟီး ဟီး…”
“မေမေက အမြဲတမ်း သားရဲ့အပိုင်ပါပဲကွာ… တော်ပြီလား… ထပ်မလိုးတော့ဘူးလား… ခစ် ခစ်…”
“လိုးအုံးမှာပေါ့ မေမေရဲ့… ကိုယ့်အမေ ကိုယ်လိုးတာ လောဖို့မလိုပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား…ဒါကြောင့် နားနားပြီး တစ်နေကုန်လိုးမလို့… ဒီနေ့ မေမေ့စောက်ပက် ပြဲဖို့သာပြင်ထား…”
“ခစ် ခစ်… ကေသီ့ယောက်ျားရယ်… မောင်လိုးချင်တဲ့အချိန်သာ ကြိုက်တဲ့နေရာမှာ တက်လိုး… ကေသီက ရယ်ဒီ(ready)ပဲ… သိလား… ခစ် ခစ်…”
“ဖိုးတေရေ… သားဖိုးတေ… မကေသီ…”
“ဟော… မချိုအသံပါလား…”
အန်တီချိုရဲ့ အိမ်အောက်က လှမ်းခေါ်တဲ့အသံကြောင့် ကျုပ်တို့သားအမိ အိပ်ရာထဲက လူးလဲထလိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်က ပုဆိုးပြန်စွပ်၊ မေမေကလဲ သူ့အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး ကျုပ်က ကျုပ်အခန်းထဲကို ပြန်ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲရတယ်။ မေမေက တော့ အဝတ်တွေဝတ်ပြီးအောက်ဆင်းသွားပြီပေါ့။
“မချိုရေ… ကျမတို့အပေါ်ထပ်မှာ… အခုဆင်းလာပြီ…”
မေမေက အသံပေးပြီး ဆင်းသွားတာ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ အတွင်းခံနဲ့ ရှော့ပင်တစ်တည်ရယ်၊ တီရှပ်တစ်ထည်ရယ်ကောက်စွပ်ပြီး အောက်ထပ်ကိုဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်စကလေးနဲ့ ထဘီပြောင်ဝမ်းဆက် မရမ်းရောင်လေးနဲ့ အလှတွေပြင်ထားလို့ပါလား။ ဘယ်ကိုများသွားမလို့ပါလိမ့်။ အန်တီချိုနဲ့ ထပ်မလိုးရတာကြာပြီဆိုတော့ အခုလို လှလှပပလေးဝတ်စားထားပြီး တစ်တစ်ရစ်ရစ် ရှိုက်ဖိုတွေက တင်းတင်းရင်းရင်း ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ အင်္ကျီနဲ့ထဘီအောင်မှာ ပေါ်လွင်နေတာ အသက်ရှူတောင်မှားချင်စရာ။ အန်တီချိုက မေဦးရဲ့အမေလို့ ပြောစရာမလိုဘူး။ အပျိုလေးလိုပဲ သွယ်သွယ်လျလျ၊ တစ်တစ်ရစ်ရစ်နဲ့ လှနေတာ ချက်ချင်းကို ဖက်နမ်းပစ်ချင်စရာကောင်းတယ်။ အန်တီချိုရဲ့အလှက အမျိုးသမီတစ်ယောက်ရဲ့ အလှဆုံးအရွယ်မို့ထင်တယ် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ ညှို့ချက်က ပြင်းလွန်းတယ်။ အရင်က ဘာစိတ်မှမရှိလို့ မသိခဲ့ပေမယ့်၊ အခုလိုကိုယ်မယားလုံးလုံးဖြစ်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ အန်တီချို့အလှက ကျုပ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။ ကျုပ်က အန်တီချို့ကို ရုတ်တရတ် ငေးမိသလိုဖြစ်သွားပေမယ့် အန်တီချိုက မသိသလိုပဲနေတယ်။
“သား… အန်တီချို အနောက်ကရပ်ကွက်မှာ အကြွေးတောင်းစရာရှိလို့ စက်ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့ပါလား… အန်တီချို မုန့်ဖိုးပေးမယ်လေ…”
“အမလေး မချိုရယ်… ဒီလူနဲ့ဒီလူ ဒါတွေမလိုပါဘူး… သားလေး… မချိုကိုလိုက်ပို့ပေးလိုက်…”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ…”
ကျုပ်လဲ မေမေစကားကို ထောက်ခံရင်း အန်တီချိုနဲ့ အိမ်ထဲက ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

အနောက်ကရပ်ကွက်လို့ အန်တိချိုပြောတဲ့ရပ်ကွက်က ကျုပ်တို့ရပ်ကွက်ကနေသွားမယ်ဆို တဖြည်းဖြည်း အိမ်ခြေကျဲသွားပြီး ကြားထဲမှာ လယ်ကွင်းတချို့ခြားကာ လူနေအိမ်မရှိတော့ဘူး။ ပြောရရင် တခါတရံ ဆိုင်ကယ်လေးတွေ၊ စက်ဘီးလေးတွေပဲသွားတတ်တာမို့ လူပြတ်တဲ့လမ်းပေါ့။ စက်ဘီးနဲ့ဆို မိနစ်နှစ်ဆယ်တော့ အသာလေးနင်းရမှာ။ ကျုပ် အန်တီချို့ကို စက်ဘီးပေါ်တင်ပြီး နင်းသွားလိုက်တယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ အသာဖက်ပြီးလိုက်လာတယ်။ အိမ်ခြေကျဲတဲ့နေရာရောက်အောင် နည်းနည်းအားစိုက်နင်းသွားပြီးမှ အိမ်ခြေကျဲတဲ့နေရာတွေကိုရောက်တော့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းပဲနင်းတော့တယ်။ အန်တီချိုကလဲ အိမ်ခြေကျဲတဲ့နေရာကိုရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ခါးကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး ကျုပ်ကျောကုန်းမှာ သူ့ပါးလေးနဲ့ကပ်ထားတယ်။ သူ့လက်တွေကလဲ ကျုပ်ကိုယ် ရွရွလေးပွတ်နေတယ်။
“မကေသီက အရမ်းကံကောင်းတာပဲနော် မောင်…”
“ဘာလို့လဲချိုရဲ့…”
“မောင်နဲ့တစ်အိမ်ထဲနေရတာဆိုတော့… မောင့်အဖေရှိရင်တောင် လိုးဖို့အခွင့်အရေးရတယ်လေ… ခုနကလဲ မောင်တို့သားအမိလိုးနေတဲ့အသံကြားရတာ အားရစရာကြီး…”
“ချိုက အဲ့ကတည်းကရောက်နေတာလား…”
“အင်း… မောင်တို့သားအမိ လိုးနေကြမှန်းသိလို့ ပြီးအောင်စောင့်ပြီးမှ အောက်ပြန်ဆင်းပြီး လှမ်းခေါ်လိုက်တာ…”
“ချိုရယ်… မောင်လဲ ချို့ကို ယုယပေးချင်ပါတယ်… အခွင့်အရေးမရသေးလို့ပါ… ဒီနေ့တော့ အခွင့်အရေးရပြီးပေါ့… ချိုဒီနေ့ပြင်လာတာ အရမ်းလှတာပဲ…”
ကျုပ် စက်ဘီးဟန်ဒဲယ်(handle)ကို လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ထိန်းကာ ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ အန်တီချိုလက်ဖဝါးလေးကို ကျုပ်လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့က လယ်ကွင်းကိုဖြတ်တဲ့လမ်းပေါ် ရောက်နေပြီလေ။
“သိပါတယ်… မောင် ချို့ကိုငေးနေတာ… ချိုအရမ်းပျော်တာပဲ…”
“ချိုကအရမ်းလှတာကိုး… မောင်ငေးမိတာပေါ့… အဲ့နားမှာကတည်းက ဖက်နမ်းပစ်ချင်တာ…”
“ဟင်း ဟင်း… မောင့်အမေအရှေ့မှာ မောင်နမ်းရဲရင်နမ်းပေါ့… ခစ် ခစ်…”
“အဲ့မှာတုန်းက မနမ်းရဲလို့ အခုနမ်းတော့မယ်…”
ကျုပ်လဲ လမ်းဘေးမှာပေါက်နေတဲ့ သစ်ပင်သုံးပင်တန်းနေတဲ့နေရာမှာ စက်ဘီးကိုရပ်လိုက်တယ်။ အန်တီချိုနဲ့ကျုပ် စက်ဘီးပေါ်ကဆင်းကာ စက်ဘီးကိုဒေါက်ထောက်လိုက်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခတ်တော့လဲ ဘယ်သူမှမရှိ။ ကျုပ်နဲ့အန်တီချို အပင်အနားမှာပဲ ဖက်နမ်းဖြစ်ကြတယ်။ အန်တီချို့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ တင်းကျပ်နေအောင်ဖက်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကိုအနမ်းတွေခြွေတော့ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ဖွဖွပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ကာ နမ်းမိကြပြန်တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီချို့ကျောပြင်နဲ့ သူ့တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်နေသလို အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်ကျောပြင်ကို ပြန်ပြီးပွတ်သပ်နေတယ်။
“ပြွတ်… မောင်ရယ်… ချိုလေ မောင့်ကိုနေ့တိုင်းမြင်နေရလို့ ဖြေသာပေမယ့်… မောင့်အယုအယတွေကို အရမ်းလိုချင်နေတာ သိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မောင်လဲ ချို့ကို နေ့တိုင်း ယုယပေးချင်နေတာ… သိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်းပါ… နောက်ဆို ဘာမှမလုပ်ရရင်တောင် ချို့ကို တစ်နေ့တစ်ခါတော့ နမ်းပါနော်… ချို မောင့်ကိုအရမ်းချစ်လို့ပါ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ချိုရယ်… စိတ်ချနော်… ပြွတ်… နောက်ဆို ချို့ကို တစ်နေ့တစ်ခါ မရရအောင်နမ်းမယ်သိလား…. ပြွတ်… ချို ဆိုတဲ့အတိုင်း  နှုတ်ခမ်းလေးက ချိုအီနေတာပဲ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်းးးးး….”
အန်တီချိုက ကျုပ်ရဲ့ ရှော့ပင်ဘောင်းဘီက ကြယ်သီးကီုဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကလီးကို အပြင်ထုတ်ပြီး ထုပေးနေတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ ထဘီအရှေ့ပိုင်းကို ဆွဲတင်ကာ သူ့ပင်တီထဲလက်ထိုးထည့်ပြီး အန်တီချို့စောက်ပက်ကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်က အရည်တွေတောင် စိုနေပြီ။
“ပြွတ်… ချို့စောက်ပက်က အရည်တွေတောင်စိုနေပါလား…”
“အင်း… မောင်တို့သားအမိ လိုးနေတဲ့အသံကြားကတည်းက ခံချင်နေတာ… ဟင်း… မောင်ရယ်…”
ကျုပ်လဲ နေရာက သိပ်မလုံခြံတော့ အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ အန်တီချို့ပင်တီကို အောက်ဆွဲချပြီး ချွတ်ပစ်လီုက်တယ်။ အန်တီချိုက ခြေထောက်တစ်ဖက်စီမြှောက်ပေးတော့ လွယ်လွယ်ကူကူပဲ ကျွတ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့ပင်တီကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်ပြီး အန်တီချိုကို နမ်းရင်းသစ်ပင်ကို ကျောမှီအောင် ရုတ်တရတ် မမြင်ကွယ်ရာ သစ်ပင်ကြားကို တွန်းခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်ကလီးကိုပြန်ကိုင်ကာ နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်နဲ့ သစ်ပင်ကိုမှီလိုက်တယ်။အန်တီချို အစ်ပင်ကိုကျောမှီလိုက်တာနဲ့  ကျုပ်က အန်တီချို့ထဘီအရှေ့ပိုင်းကို ဘယ်လက်နဲ့လှန်တင်ရင်း ညာလက်က အန်တီချို့ပေါင်တစ်ချောင်းကို မ လိုက်တယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်လီးကိုဆွဲယူပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာတန်းတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခါးကော့ပြီး သွင်းလိုက်တော့တယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်က မေဦးလောက်မကျပ်ပေမယ့် စီးနေတုန်းပဲ။ ကျုပ်လဲ လီးဝင်သွားတာနဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ အန်တီချိုကိုနမ်းရင်း သူ့ရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကိုဖက်ကာ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုမပြီး မတ်တတ်ရပ်လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ။ စောက်ပက်ကလဲ စီးပိုင်၊ အန်တီချိုကလဲလှ၊ ထဘီလှန်ပြီးလိုးရတဲ့အရသာက ကိုယ်လုံးတီးလိုးရတာထက် ပိုဖီးလ်တက်တော့ စိတ်ထထနဲ့ တဇတ်ဇတ်ကို မနားတမ်းလိုးပစ်တာ။
“ပြွတ်… အ…  ဟ… ဟ…  မောင်… အူး… ဆောင့်လိုက်တာမောင်ရယ်… ဟင်း… ဆောင့် ဆောင့်… ဟင်း… ပြွတ်… မောင့်ကိုချစ်တယ်… အင်း.. ဟင်း…”
“ချိုကအရမ်းလှနေတော့ တအားလိုးပစ်ချင်နေတာ… အင့်…. ငါ့မိန်းမ ချို… ချစ်တယ်ကွာ…”
“လိုးချင်သလိုသာလိုး မောင်ရာ… အာ့.. ဟား… ရှီး…”
… စွပ်… စွပ်… စွပ်… ဗြွတ်…  ဗြွတ်… ဗြွတ်… ဖပ်… ဖပ်.. ဖပ်…
“အီး… ချိုထွက်ပြီမောင်… အင်း… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်… ပြွတ်… ဟင်း…”
အန်တီချိုပြီးသွားတော့ သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ လီးကိုငြိမ်ထားပေးရင်း သူ့ရဲ့နောက်ထပ်ပေါင်တစ်ဖက်ကိုပါ မ လိုက်ပြီး တစ်ချက်ချင်းစီ ဆက်လိုးတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်ပြီးခိုထားရင် ကျုပ်မျက်နှာကို ရီဝေဝေလေးကြည့်နေတယ်။
“မောင်ရယ်… မောင့်လီးကြီးနဲ့အလိုးခံရတာ ချိုစွဲနေပြီသိလား… ချို့ကို အကြာကြီးပစ်မထားပါနဲ့နော်… အင်း… ဟင်း… မောင့်လီးကြီးတိုးဝင်လာတိုင်း ချို့စောက်ပက်ထဲမှာအီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းတာ…ဟင်း…”
“မောင်လဲ ချိုနဲ့လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်နေပါပြီချိုရယ်… အခြေအနေပေးတာနဲ့ မောင်ကလိုးမှာ…”
“ဟင်း… အခြေအနေမပေးလဲ ချို့စောက်ပက်ထဲ မောင့်လီးကြီးထည့်ပြီး တစ်ချက်နှစ်ချက်ဆောင့်ပေးသွားပါနော်… ဟင်း… ချို့စောက်ပက်က မောင့်လီးကို အရမ်းတမ်းတနေတာ… အာ့… ဟာ့… ကြမ်းပြန်ပြီ… အူး… ချိုကြိုက်တယ်မောင်… လိုး… အင့်ဟင်း… ကြမ်းကြမ်လိုး…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချိုကို ချီလျှက်ပဲ သစ်ပင်မှာကပ်ပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးပစ်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပြီး သုက်ရည်တွေပန်းထည့်ပစ်တယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်က လိုးရတာကောင်းလွန်းလို့ ပြီးနေရင်းနဲ့တောင် နှစ်ချက် သုံးချက် ဆောင့်လိုက်သေးတယ်။ အန်တီချိုစောက်ပက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို ရှုံ့ချည်ပွချည်နဲ့ ညှစ်နေတယ်။
“ဟင်း… မောင်ရယ်… ချစ်လိုက်တာ… မောင်ချစ်ပေးတာကို အမြဲခံချင်တယ် မောင်ရယ်…”
“မောင်လဲ… ချို့စောက်ပက်ထဲက လီးမချွတ်ဘဲ ဒီအတိုင်းလေးပဲ အမြဲထည့်ထားချင်တော့တာ…”
“ခစ် ခစ်… ဒါဆို ဒီအတိုင်း ချို့စောက်ပက်ထံ မောင့်လီးထည့်ထားပြီး စက်ဘီးနင်းမလို့လား… ခစ်  ခစ်…”
“အဲ့လိုကို ခေါ်သွားချင်တာ… ဒါမှ မောင့်လီးတောင်လာလိုက်… ချိုကဆောင့်လိုးပေးလိုက်နဲ့… ချို့စောက်ပက်ထဲ မောင့်လရည်တွေ ခဏခဏပန်းထည့်လို့ ရတာပေါ့…”
“ခစ် ခစ်… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… မောင်ပြောသလိုဆို အရမ်းရင်ခုန်ဖို့ကောင်းမှာပဲ… နောက်မှ အခွင့်အရေးရရင် စမ်းကြည့်မယ်လေ… အခုတော့ ချွတ်လိုက်အုံးနော်…  ချို့ကို အောက်ချပေးတော့…”
“ချွတ်သေးဘူးကွာ… စက်ဘီးနားရောက်မှ ချွတ်မယ်… ချို့စောက်ပက်ထဲ လီးထည့်ထားတဲ့အတိုင်း ချီခေါ်သွားမယ်… လာ…”
“ခစ် ခစ်… ခေါ်ကွာ… ခစ် ခစ်… ချို့အသည်းလေးရယ်… ချစ်လိုက်တာ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ် လမ်းက လူအရိပ်အခြေကြည့်ပြီးတော့ အန်တီချို့ကိုချီလျှက်အတိုင်း စက်ဘီးနားအထိ လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးကလဲ မပျော့မမာအနေအထားနဲ့မို့ လမ်းလျှောက်ရင်း ညှောင့်လိုးသွားလီုက်သေးတယ်။
“ဟင့်… မောင့်လီးနဲ့ အဲ့လိုညှောင့်လိုးနေရင် ချို့စိတ်တွေပြန်ထလာမှာနော်… ဟင့်… မောင့်လီးကလဲ မပျော့သေးဘူး… ချိုလဲ မောင့်လီးကို စောက်ပက်ထဲက မထုတ်ပေးချင်ဘူး…”
“စိတ်ထအောင်ညှောင့်လိုးနေတာလေ ချိုရဲ့… ချို့စောက်ပက်ကို လိုးလို့မဝသေးဘူး… အပြန်ကျရင် ထပ်လိုးမယ်နော်…”
“လိုးရမှာပေါ့မောင်ရယ်… မောင်လိုးတာခံချင်လို့ခေါ်လာတာပဲဟာ…”
ကျုပ်လဲ စက်ဘီးအနားရောက်တော့  အန်တီချို့ကိုအောက်ချပေးပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲကလီးကိုချွတ်လိုက်ရတယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲက ဖြူဖြူအရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပြန်ထွက်ကျလာတာ မနည်းဘူးပဲ။ အန်တီချိုက သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကအသင့်ယူလာတဲ့ တစ်ရှူးလေးနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုရော၊ ကျုပ်လီးကိုပါ သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးမှ သူ့ပင်တီလေးကိုပြန်ပေးလိုက်တော့ သူ့လဲပင်တီပြန်ဝတ်၊ ကျုပ်လဲ လီးကို အတွင်းခံထဲပြန်ထည့်ရတာပေါ့။ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်ကိုလင်ငယ်ထားမိကာမှ အရမ်းလဲချစ်သလို၊ အရမ်းလဲအလိုလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြင်ဝတ်ပြီးမှ အန်တီချို့ကို စက်ဘီးအပေါ်ပြန်တင်ကာ ထိုနေရာမှ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်နဲ့အခုလိုသွားနေရရတာပျော်နေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲပျော်ပါတယ်။ အန်တီချိုကို အဒေါ်လို၊ အမေလို သံယောဇဉ်ရှိပြီးသားကနေ မမျှော်လင့်ပဲ အန်တီချိုရဲ့ ကျုပ်အပေါ်  တွယ်တာမှုတွေကိုမြင်ရတော့ ကျုပ်လဲ လူသားပီပီ သနားချစ်လေးချစ်မိတယ်။ အခုလို ကျုပ်မယားလုံးလုံးဖြစ်ချိန်မှာတော့ အန်တီချို့အတွက် ပျော်ရွှင်မှုတွေဖန်တီးပေးရတာ ပျော်မိတာပါပဲ။ အန်တီချိုနဲ့ကိစ္စကို မေဦးသိပြီး မုန်းသွားမှာကိုကြောက်တာကလွဲရင်၊ အန်တီချို့လင်ငယ်ဘဝရောက်သွားခဲ့တဲ့အပေါ် ကျုပ် လုံးဝ နောင်တမရတော့ဘူး။