မွှေးလို့ကြူ… မချူပါနှင့်လား (အပိုင်း ၃)

(အခန်း ၃/၁၀)

ကျုပ်နဲ့အန်တီချို အကြွေးတောင်းရမယ့်အိမ်ကိုဆက်သွားရင်း တစ်ဘက်က ရပ်ကွက်ဆီမရောက်ခင်အထိ အန်တီချိုက ကျုပ်ခါးကိုဖက်လျှက် ကျုပ်ကျောမှာပါးကပ်ပြီး ချစ်စကားလေးတွေ ရယ်ရယ်မောမောပြောရင်း သွားကြတယ်။ အတူလျှောက်လည်နေကြတဲ့ သမီးရည်းစားတွေလို့တောင် စိတ်ထဲမှာခံစားမိတယ်။ အန်တီချိုရယ် တခစ်ခစ်ရယ်သံလေးတွေ၊ ကျုပ်ကို မထိတထိ လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကလာပွတ်ပြီ စတာလေးတွေ၊ စက်ဘီးကို လက်တစ်ဖက်လွှတ်စီးကာ အန်တီချို့လက်ကိုယူပြီး အနမ်းပေးမိတာတွေ၊ လက်နောက်ပြန်နဲ့ အန်တီချို့ပါးလေးကိုပွတ်ပေးတာတွေနဲ့ ပျော်ရွှင်စရာအတိ။ တစ်ဘက်ရပ်ကွက်ထဲစဝင်တော့မှ စထွက်လာခါစက ပုံစံမျိုးနဲ့ ပြန်ပြီး ကိုယ်ရှိန်သတ်ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီချိုညွှန်ပြတဲ့လမ်းအတိုင်း အကြွေးတောင်းရမယ်အိမ်ကိုရောက်လာတယ်။ လူကကိုယ်ရှိန်သတ်သွားပေမယ့် မျက်နှာမှာပေါ်နေတဲ့ ကြည်နူးတဲ့အရိပ်အယောင်တွေက ဖျောက်ပစ်လို့မရဘူး။ စက်ဘီးပေါ်ကဆင်းတော့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးမိနေတာ။ အန်တီချို့ကို ဖက်နမ်းပစ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ အန်တီချို့လက်ကလေးကို မထိတထိ ခိုးကိုင်ရတာလဲ ရင်ခုန်စရာပဲ။
“မဝင်းအေးရေ… မဝင်းအေး…”
“ခဏလေး မချိုရေ လာပြီ… ရေချိုးနေလို့”
ခဏနေတော့ မဝင်းအေးဆိုတဲ့ အန်တီချိုနဲ့အသက်အတူတူလောက်ရှိမယ့် အန်တီက ခြံတံခါးကိုလာဖွင့်ပေးတယ်။ မဝင်းအေးဆိုတဲ့ အန်တီက ထဘီရေစိုရင်လျားနဲ့ ထွက်လာပြီး လာဖွင့်ပေးတာ။ ကြည့်ရတာ ရေချိုးရင်းတန်းလန်းက ထွက်လာနဲ့တူတယ်။ ရုပ်ရည်က အန်တီချိုလောက်မလှပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ မေမေ့လို အကိတ်ကြီး။ တံခါးဖွင့်ပေးပြီး နောက်ပြန်လျှောက်သွားတဲ့ မဝင်းအေးဆိုတဲ့ အန်တီရဲ့ ရေစိုထဘီနဲ့ကပ်နေတဲ့ တင်သားနဲ့ ပေါင်လုံးတွေက လမ်းလျှောက်တိုင်း တုန်ခါနေတယ်။
“မချိုရယ် ကျမလာပေးမယ်ဆိုတာကို… အခုတော့ အားနာစရာကြီး…”
“ရပါတယ် ကျမလဲ ဒီဘက်ကိုလမ်းကြုံတာနဲ့ မလာခိုင်းတော့တာ… ရှင်ရေချိုးတာ ပြီးအောင်ချိုးလေ ကျမတို့ စောင့်နေမယ်…”
“ဒါဆိုလဲ ခဏစောင့်ပေးအုံးနော်… ကျမလဲ ရေချိုးတာပြီးတော့မှာပါ…”
ဒီတော့မှပဲ အန်တီချိုက ကျုပ်နဲ့တွေ့ချင်လို့ အကြွေးကို ဒီအထိ တမင်လာယူမှန်းသိရတော့တယ်။ မဝင်းအေးဆိုတဲ့အန်တီကြီးက ကျုပ်တို့ကို ဧည့်ခန်းမှာဖျာခင်းကာ ထိုင်စေပြီးမှ အိမ်နောက်ဖေးကိုဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မဝင်းအေးဆိုတဲ့အန်တီကို မျက်နှာချင်းဆိုင်မကြည့်ရဲပေမယ့် နောက်ကျောပေးလိုက်ရင်တော့ ရေစိုထဘီနဲ့ကပ်နေတဲ့ သူ့ကောက်ကြောင်းတွေကို ကြည့်မိတယ်။ မျက်စိအရှေ့မှာ ဒီလိုတေ့တေ့ဆိုင်ဆိုင် မြင်ရတော့လဲ မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်လို့ ကြည့်လိုက်ရုံပါပဲ။ အန်တီချိုသာ ဒီလိုထဘီရေစိုနဲ့ဆို ဘယ်လောက်လှလိုက်မလဲလို့ တွေးမိသေးတယ်။
“အ…”
“ဘေးမှ မောင့်မယားရှိနေတာ… ဘာလို့သူများကို ငမ်းနေတာလဲ…”
အန်တီချိုက ကျုပ် မဝင်းအေးအနောက်ပိုင်းကိုကြည့်နေလို့ ဗိုက်ခေါက်ကိုလိမ်ဆွဲလိုက်တာ။ အန်တီချို နှုတ်ခမ်းစူပြီး မျက်စောင်းထိုးတာလဲ ခံလိုက်ရတယ်။
“ချိုရယ် မောင်က မြင်နေရလို့ကြည့်လိုက်တာပါ… ဒါပေမယ့် မောင့်စိတ်ကူးထဲမှာ ချိုက ဒီလိုထမိန်ရေစိုလေးနဲ့ဆို အရမ်းလှမှာပဲလို့ တွေးနေတာ…”
“သွားအပိုတွေ… နှာဘူးကြီး…”
“တကယ်… ရွှတ်… ချို့ဖင်ကြီးတွေက ဒီအတိုင်းတောင် တအားလှတာ… ရေစိုထမိန်နဲ့ဆို ဒီဖင်ကြီးတွေက… ပြောရင်းနဲ့တောင် သွားရည်ကျလာပြီ… ရွှတ်…”
ကျုပ်လက်က အလိုလို ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ အန်တီချို့ဖင်ကြီးတွေကို ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်နေရင်း သူ့ပါးကိုလဲ ရွှတ်ခနဲ ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်တယ်။
“သူများအိမ်ထဲမှာ မကဲနဲ့ကွာ… ”
“ကဲတာမဟုတ်ဘူး… ချစ်တာ… ရွှတ်…”
“ချိုလဲ ချစ်တယ်… ရွှတ်… မောင်ကြိုက်ရင် နောက်ကျရင် ချိုအဲ့လို ရေစိုထမိန်နဲ့ ပြမယ်… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်… အခုတော့ မကဲနဲ့အုံးနော်…”
“ပြီးရော… ချစ်လို့နော် သိလား… ရွှတ်…”
ရတောင့်ရခဲ အခွင့်အရေးရလာတဲ့ ကျုပ်နဲ့အန်တီချိုတို့ အတူရှိနေချိန်လေးမှာ အချစ်နာလန်ထလို့ကို မဆုံးတော့ဘူး။ သူများအိမ်ထဲမှာမို့ အန်တီချို့စကားနားထောင်ပြီး လူချင်းအနည်းငယ်ခွာပြီးထိုင်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီတော့မှ အန်တီချို့မျက်နှာမှာ အပြုံးလေးကိုပြန်မြင်ရတယ်။ ကျုပ်တို့လူချင်းခွာပြီး မကြာခင်ပဲ မဝင်းအေးဆိုတဲ့အန်တီက ထဘီရင်လျားနဲ့ ပြန်လာပြီး အင်္ကျီလေးတော့ ဝတ်လိုက်အုံးမယ်နော်ဆိုပြီး အခန်းထဲကိုဝင်သွားတယ်။ ခဏကြာတော့မှ အန်တီမဝင်းအေးက အဝတ်အစားဝတ်ပြီးထွက်လာရင်း သူ့လက်ထဲမှာလဲ ပိုက်ဆံပါလာတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချို့အရှေ့မှာဝင်ထိုင်တယ်။
“မချို… ဒီမှာ ဒါကအရင်း ဒါကအတိုး…”
“အတိုးတွေဘာတွေမလိုပါဘူး မဝင်းအေးရယ်… ငကျော်နဲ့ ကျမတို့က ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းတွေမို့ကူညီတာ… ကျမက ငွေတိုးချေးစားတဲ့သူလဲမဟုတ်ပါဘူး…”
“သိပါတယ် မချိုရဲ့… ကိုကျော်က အတိုးပါပေးလိုက်ဆိုပြီး မှာသွားလို့ပါ…”
“မဟုတ်တာပဲ… သူငယ်ချင်း အချင်းချင်း ကိစ္စရှိလိုကူညီတာ အတိုးယူစရာလား… ဒါကို မဝင်းအေးတို့ကလေးတွေကို မုန့်ဖိုးပဲ ပေးလိုက်ပါ… အဲ့ငကျော်ကိုပြောလိုက် အတိုးပေးရင် နောက်ထပ်ကိစ္စရှိရင် မကူညီဘူးလို့…”
“ဟင်း ဟင်း… ဟုတ်ပါပြီ …  အဲ့တုန်းက ကလေးဆေးရုံတင်ဖို့ အရေးတကြီး ငွေလိုနေတာ… အခုလိုကူညီတာ ကျေးဇူးပါပဲမချိုရယ်..”
“ရတယ် မဝင်းအေး… ကျမတို့လဲ ပြန်မယ်လေ…”
“နေပါအုံး… ကျမ ဘာမှတောင် ဧည့်မခံရသေးဘူး…”
“နေပါစေတော့ မဝင်းအေးရယ်… အပြန်နေပူမှာစိုးလို့ပါ… ဒါနဲ့ သတင်းစာ ဂျာနယ်အဟောင်းလေးများမရှိဘူးလား… နေပူရင် ခေါင်းအုပ်သွားချင်လို့…”
“ထီးယူသွားပါလား… ကျမထီးပေးလိုက်မယ်လေ…”
“ထီးတော့မယူတော့ပါဘူး… ခေါင်းအုပ်ရုံလေးပဲဟာ… သတင်းစာလေး ဂျာနယ်လေးရရင် အဆင်ပြေပါပြီ…”
“ဒါဆိုလဲ ကျမယူပေးမယ်…”
အန်တီမဝင်းအေးက ခုံတစ်ခုပေါ်က ဘောလုံးပွဲဂျာနယ်အဟောင်းတွေယူပေးတော့ အန်တီချိုက နှစ်စောင်ယူလာတယ်။
“ကျမတို့ပြန်ပြီနော် မဝင်းအေး… သား ပြန်ကြစို့…”
“ဟုတ်ကဲ့… မချို… နောင်လဲ ကြုံရင်ဝင်လည်နော်…”
အန်တီချိုက ထပြန်တော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့အနောက်က လိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီမဝင်းအေးကို နှုတ်ဆက်ပြီး စက်ဘီးနဲ့ပြန်လာကြတယ်။ လယ်ကွင်းဖြတ်လမ်းကိုရောက်တော့ ကျုပ်တို့လိုးခဲ့တဲ့နေရာမှာ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးရပ်ပြီး အတွဲတစ်တွဲ ချိန်းတွေ့နေလို့ ကျော်ပြီးနင်းလာရတယ်။ ကျုပ်တို့ရပ်ကွက်ဘက်ခြမ်းကိုစဝင်တော့ ခပ်ကျဲကျဲခြံတွေကြားထဲက လမ်းကျဉ်းလေးထဲကို ကွေ့ဝင်လိုက်တယ်။ လူကတော့ အတော်လေးပြတ်ပြီး ခြံလွတ်ကြီးတွေလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ စက်ဘီးကိုဖြည်းဖြည်းနင်းနေရင်းနဲ့ အန်တီချိုနဲ့ လိုးဖို့နေရာကို မျက်လုံးဝေ့ကာ ရှာနေမိတယ်။
“မောင်… ဟိုနေရာလေးဆို အဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်…”
အန်တီချိုပြတဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ လမ်းဘေးက ခြုံတွေရဲ့နောက်မှာ သစ်ပင်တစ်ပင်ရှိပြီး အဲ့ဒီသစစ်ပင်ရဲ့အနောက်မှာ ကွပ်လပ်တစ်ခု ရှိနေတယ်ထင်တယ်။ ခြံတွေနဲ့ကာနေတော့ မမြင်ရဘူး။ ကျုပ်လဲ အဲ့နေရာမှာ စက်ဘီးရပ်ပြီး လူသွားထားသလို မြက်ပင်တွေယိုင်နေတဲ့ ခြုံထဲကိုဖြတ်လိုက်တော့ ရေအနည်းငယ်ရှိတဲ့မြောင်းလေး။ မြောင်းကို ကန့်လန့်ဖြတ်ကာ တံတားသဖွယ်လုပ်ထားတဲ့ ဝါးလုံးတိုတစ်လုံး။ ဝါးလုံးကိုခြေတစ်ဖက်နင်းကာ လှမ်းလိုက်ရုံနဲ့ မြောင်းကိုကျော်လို့ရသွားပြီး သစ်ပင်ဘေးကိုရောက်ပြီ။ သစ်ပင်အနောက်မှာတော့ တကယ်ပဲ မြေကွက်လပ်ရှိနေပြီး တစ်ဘက်မှာ ခြုံတွေအပင်တွေနဲ့ကာထားတော့ တော်တော်လေး လုံခြုံတယ်။ ကြည့်ရတာ အတွဲတွေလာချိန်းတွေတတ်တဲ့ နေရာပဲထင်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်မို့အားလုံးက အဆင်သင့်နေတာ။
“ချို… ဒီနေရာအဆင်ပြေတယ် လာခဲ့တော့…”
ကျုပ် အန်တီချိုကိုခေါ်လိုက်တော့ အန်တီချိုလဲ မြက်ပင်ကြားထဲတိုးဝင်လာတယ်။ ကျုပ်က သစ်ပင်အနားကနေ လက်ကမ်းပြီး ခေါ်လိုက်တော့ အန်တီချိုက ကျုပ်လက်ကိုကိုင်ပြီး ဝါးလုံးလေးကိုနင်းကာ မြောင်းကူးလိုက်တယ်။ ကျုပ်အနားရောက်လာတဲ့ အန်တီချို့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားပြီး နမ်းရင်း သူ့ဖင်တွေကို ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။
“ပြွတ်… ချို ဒီကခဏစောင့်နော်… မောင် စက်ဘီးကို ဒီဘက်ထဲ ရွှေ့ထားလိုက်အုံးမယ်…”
“အင်း… မောင်… ချို အဆင်သင့်စောင့်နေမယ်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချိုကို သစ်ပင်အနားမှာ ထားခဲ့ပြီး မြောင်းပြန်ကူးက စက်ဘီးကို ဒီဘက်က မြက်ပင်ကြားမှာ ဝှက်ရတယ်။ ကျုပ် စက်ဘီးဝှက်ပြီးလို့ မြေကွက်လပ်ဆီပြန်သွားတော့ အန်တီချိုက မြေကွက်လပ်မှာ ဂျာနယ်စက္ကူတွေကို ခင်းထားပြီး ဖိနပ်ချွတ်ကာထိုင်လျှက် ကျုပ်ကိုပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖိနပ်ချွတ်ပြီး အခင်းပေါ်တက်ကာ အန်တီချို့ဘေးမှာထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အနမ်တီချို့ကို ဖက်နမ်းကာ ပက်လက်လှန်စေလိုက်တော့တယ်။ အန်တီချို ကျုပ်နဲ့နမ်းရင်း ပက်လက်လေးဖြစ်သွားတော့ ကျုပ်က သူ့ဘေးမှာ တစောင်းလေးလှဲလျှက် အပေါ်စီးကနမ်းရင်း အန်တီချိုရင်ဖုံးအင်္ကျီက ကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်တယ်။ အန်တီချို အင်္ကျီရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားတာနဲ့ အန်တီချို့နို့တွေကို သူ့ဘရာစီရာထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ကိုင်တော့တယ်။ အန်တီချိုကလဲ ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုဇစ်ဖွင့်ကာ အတွင်းခံထဲကလီးကိုနှိုက်ထုတ်ပြီး ဆုပ်ကိုင်ဆွနေတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့ကိုနမ်းနေတာရပ်ပြီး သူ့နားရွက်၊ နားသယ် နဲ့ လည်တိုင်လေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့နမ်းရင်း ဆွဲစုပ်ကာ လျာနဲလိုက်ယက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ရင်ညွန့် လေးတွေကိုပါလိုက်ပြီး စုပ်၊ ယက်၊ နမ်းကာ နို့အုံကိုပါ စုပ်ယက်ပစ်တယ်။ အန်တီချို ရင်ဘတ်လေးကော့တက်ကာညည်းရင်း လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကိုဖက်ထားကာ နောက်လက်တစ်ဖက်က လီးကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ နို့တွေကိုဆွဲစို့ပစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကိုလျာနဲ့ယက်လိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ညှပ်ဆွဲလိုက်လုပ်ပြီး တစ်ခါ  နို့အုံကိုပါ ပါစပ်နဲ့ ဆံ့နိုင်သလောက် ဆွဲငုံပစ်တယ်။ ဘရာစီယာက ပင့်တင်ပေးထားသလိုဖြစ်နေတော့ အန်တီချို့နို့တွေက ပက်လက်လှန်နေတာတောင် လုံးဝိုင်းကာကော့တက်နေတာ အရမ်းလှတယ်လေ။ ကျုပ်လက်ကလဲ အန်တီချို့ဖင်သားတွေကို သူ့ထဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်ညှစ်နေတယ်။
“အင်း… ဟင်း… မောင်ရယ်… ဟင်း…”
“ပြွတ်… ပြက်… ပလပ်… ပြွတ်… လှလိုက်တဲ့ ငါ့မိန်းမနို့တွေကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်လက်က အန်တီချို့တင်ပါးတွေကို ကိုင်နေရာက သူ့ပေါင်တန်တွေကို ထဘီပေါ်ကနေ ဆက်ပွတ်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ထဘီအပေါ်က အုပ်ကိုင်ပြီးပွတ်တော့ အန်တီချိုက ပေါင်ဟပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့နို့ကိုစို့ရင်း သူ့ထဘီပေါ်ကနေ ဖင်ကိုကိုင်ညှစ်လိုက်၊ ပေါင်တံတွေကိုပွတ်လိုက်၊ စောက်ဖုတ်ကိုပွတ်လိုက်နဲ့ စိတ်တွေက အရမ်းထန်နေတာ။
“ပြွတ်… ချို… မောင့်ကိုဖင်ကုန်းပေးနော်… ချို့ဖင်ကြီးတွေအရမ်းလှတာ… မောင်နမ်းချင်တယ်…”
“အင်း… နမ်းလေ မောင်… ဟင်း…”
အန်တီချို ညည်းနေရင်းက ကုန်းထပြီး  လေးဘက်ထောက်ပေးတယ်။ ကျုပ်က သူ့ဖင်အနောက်ကိုသွားပြီး ကုန်းထားလို့ ထဘီအောက်မှာတင်းပြောင်နေတဲ့ အန်တီချို့ဖင်ကြီးကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ရင်း တံတွေးမြိုချနေမိတယ်။ ကျုပ်မနေနိုင်တော့ဘဲ အန်တီချို့ဖင်ကြီးဆီ မျက်နှာအပ်ပြီး သူ့ဖင်နဲ့ ကျုပ်မျက်နှာကိုပွတ်ရင်း နမ်းတော့တယ်။
“လှလိုက်တဲ့ ချို့ဖင်ကြီးတွေကွား… ရှူး… ငါ့မိန်းမဖင်… ဟင်း… ဒီဖင်ကြီးကို တစ်နေကုန်နမ်းပစ်ချင်တာ…”
“ဟင်း… မောင်ရယ်… မောင့်မျက်နှာနဲ့ ချို့ဖင်ကို လိုက်ပွတ်နေတာလား… အင်းဟင်း… မောင်ကြိုက်တယ်ဆို ချိုပျော်တယ်… ဒီလိုကုန်းပေးမယ်…  ဘယ်လိုနေလဲ မောင်… ကြိုက်လား…”
အန်တီချိုက လေးဘက်ထောက်နေရာကနေ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်တော့ အန်တီချို့ဖင်ကြီးက ပိုကော့တက်လာတယ်။
“ကြိုက်တယ်… ရှူး… ဖင်ကြီးတွေက လုံးတစ်နေတာပဲကွာ… ရှး… ဟင်း…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ဖင်ကြီးတွေကို မျက်နှာနဲ့လိုက်ပွတ်၊ ဖင်နှစ်ကြားထဲကိုမျက်နှာကြီးထိုးထည့်ပြီးနမ်းရုံမျှမက နှုတ်ခမ်းနဲ့ပါ ဆွဲစုပ်ပစ်တယ်။ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်လုပ်နေတာကိုမမြင်ရပေမယ့် ခံစားမိမှာပါ။ အန်တီချို သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် အနည်းလှုပ်ရင်း ညည်းနေတယ်။ အန်တီချို့ပင်တီကခံနေတော့ ကျုပ်နမ်းရတာ အားမရဘူး။ ကျုပ် အန်တီချို့ထဘီကို လှန်တင်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့ပင်တီကို ချွတ်ချပစ်ရင်း ကျုပ်ရဲ့ ဘောင်းဘီနဲ့အတွင်းခံကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီချို့ရဲ့ အရည်တရွှဲရွှဲနဲ့ အဖတ်နည်းနည်းလန်နေပြီဖြစ်တဲ့ စောက်ဖုတတ်ဟပြဲပြဲလေးက ကျုပ်မျက်စိအရှေ့မှာ။ ကျုပ် အန်တီချိုရဲ့ သူ့ပေါင်ကြားက ပြူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို တစ်ချက် နှစ်ချက် လျာနဲ့ ယက်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ အန်တီချို့ထဘီကို ပြန်ဖုံးလိုက်တယ်။
“ဟင်း… မောင်ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အင်းဟင်း…”
အန်တီချို့အမေးကို ကျုပ် မဖြေတော့ဘဲ သူ့ရဲ့ဖင်သားစိုင်တွေဆီကို မျက်နှာပြန်အပ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့ဖင်ကြီးတွေကို ခုနကအတိုင်း မရမ်းရောင်ထဘီပေါ်ကနေ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကို မျက်နှာနဲ့ပွတ်ပြီး နမ်းတော့တာ။ ဒါတင်မကသေးဘဲ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးထားလို့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ ခုနကမြင်ခဲ့ရတဲ့ အန်တီချို့စောက်ဖုတ် ခပ်ပြဲပြဲကို ထဘီကိုကနေဖိနမ်းပြီး လျာနဲ့ယက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ် လုပ်ပစ်တယ်။
“အီး… ချို့ထဘီတော့ ပေကုန်ပြီထင်တယ် မောင်ရယ်.. ဟင်း…”
“ပြွတ်… ပေပေကွာ… ချို့ကိုမောင် ဒီလိုလုပ်ချင်နေတာမသိဘူးလား… မောင်နဲ့ညားနေတာ လူသိမှာကြောက်နေတာလား… ဟမ်… ပြွတ်… အိမ်ကို လိုးရင်း လမ်းလျှောက်ပြန်သွားလိုက်လို့ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို ကြေငြာပြီးသား ဖြစ်သွားမယ်… ပြွတ်… ပြက်…”
“ဟင့်… ဖြစ်နိုင်ရင် ချိုလဲ မောင့်ကိုလက်ဆွဲပြီး… ဒါငါ့ချစ်သူ ငါ့လင်လို့ ကြေငြာလိုက်ချင်တာ မောင်ရ… ပြောမရလဲလုပ်ကွာ ချိုက မောင့်မိန်းမပဲ… အင်းဟင်း…”
“လုပ်မယ်… မောင့်မိန်းမ မောင်ချစ်သူလေး ချို့စောက်ပက်… ပြွတ် ပလပ်… ချို့ဖင်ကြီး… ရှူး ရွှတ် ရွှတ်…”
အန်တီချိုကလဲ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စိတ်ထနေတယ်မသိဘူး။ ကျုပ်လျာနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို ခဏလေးယက်ရသေးတယ် သူထဘီမှာစိုသွားတဲ့ ကျုပ်တံတွေးနဲ့အတူ၊ သူ့စောက်ရည်အရသာလေးပါ ရနေပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အန်တီချို့ထဘီရဲ့ စောက်ဖုတ်နားတစ်ဝိုက်က ကျုပ်ယက်ထားလို့ စိုပြီး သူ့စောက်ဖုတ်မှာကပ်နေပြီ။ အန်တီချို့ဖင်သားကြီးတွေကလဲ ကုန်းထားတော့ စွင့်ကားနေပြီး ပွတ်သပ်ရတာ အိစက်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီချိုစောက်ဖုတ်ထဲ ထဘီပေါ်ကနေ လက်နဲ့ထိုးထည့်တယ်။ သူ့ထဘီအသားပျော့ပျော့လေးက ကျုပ်ထိုးထည့်လေ စောက်ဖုတ်ထဲပိုဝင်သွားလေနဲ့ လက်တစ်ဆုံးဝင်သွားပြီးစောက်ဖုတ်ထဲမှာမြုပ်ဝင်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့အနောက်မှာ ဒူးကွေးလျှက် ခွရပ်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲကို ထဘီပေါ်ကနေ သွင်းလိုက်တာ ထဘီဝင်နေသလောက် လီးတစ်ဝက်နီးပါးက ဝင်သွားတယ်။ အန်တီချိုကလဲ ဖင်ပူးတောင်းထောင်လျှက်က ခေါင်းလေးစောင်းပြီး ကျုပ်ကို လှည့်ကြည့်နေတယ်။
“ဟင်း… ဘယ်လိုကြီးလဲမောင်ရယ်… လိုးမယ်ဆိုလဲ ထမိန်လှန်လိုက်ပါလား…”
“မလိုးသေးဘူး… ထမိန်ပေါ်က ညှောင့်မလို့… ချို့ထမိန်က စောက်ပက်မှာစိုပြီးကပ်နေတာ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… အင့်… ငါ့မိန်းမစောက်ပက်… ငါ့မိန်းမဖင်ကြီး… ဒီထမိန်လေးနဲ့အရမ်းလှ…”
… ဖြန်း…
“ဟာ့… ရှီး…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက်ကို ထဘီပေါ်ကနေ လီးနဲ့ညှောင့်ရင်း သူ့ဖင်ကို မနာအောင် လက်ဝါးနဲ့ ဖြန်းခနဲရိုက်ပစ်တယ်။ လီးကလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲကို တစ်ဝက်နီးပါးဝင်နေတာဆိုတော့ လိုးရသလိုပါပဲ။ ထမိန်သားက လီးနဲ့စောက်ပက်ကြားမှာညပ်နေပေမယ့် စိုရွှဲနေတဲ့စောက်ရည်တွေကြောင့် ကျုပ်လီးအဝင်အထွက်ကတော့ ကြမ်းရှမနေဘဲ ချောမွေ့နေတယ်။ အန်တီချိုကတော့ ဘယ်လိုခံစားနေရလဲမသိဘူး။ ကျုပ် အန်တီချို့စောက်ပက်ကို ထဘီအပေါ်ကနေ လီးနဲ့ညှောင့်လိုးရင်း သူ့ဖင်ကိုလဲ တစ်ဖြန်းဖြန်းနဲ့ရိုက်တယ်။ လုံခြုံတဲ့ အခန်းထဲမှာလဲမဟုတ် ဘာမဟုတ်နဲ့ ဥယျာဉ်ခြံလိုနေရာထဲက သစ်ပင်ခြုံနွယ်အကွယ်တွေကြားမှာ စိတ်လွတ်လက်လွတ်ထင်ရာစိုင်းနေမိတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ ကျေးငှက်သံတွေကလွဲလို့ ဘာလူသံမှ မကြားရတော့ သာယာကြည်နူးဖို့တောင်ကောင်းနေသေးတယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ လုံခြုံတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။
…ဖြန်း…
“မောင်လုပ်ချင်တာကို ငြင်းအုံးမလား… ဟမ်…”
“အာ့… မငြင်းပါဘူးမောင်ရဲ့… ဟင့်… အရာရာ မောင့်သဘောပါပဲ…”
…ဖြန်း….
“ချိုက ဘယ်သူ့အပိုင်လဲ…”
“ဟာ့… မောင့်အပိုင်ပါ… မောင်အတွက် ချိုပါ…”
…ဖြန်း…
“ချို့ဖင်ကြီးတွေက ရိုက်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတာ ချစ်စရာကြီး… မောင် ချို့ဖင်ကိုရိုက်တာ ကြိုက်လား…”
“ဟာ့… ကြိုက်တယ်မောင်… နာနာရိုက်ပါ… မလိမ္မာတဲ့ မောင့်မိန်းမကို ဖင်ကိုရိုက်ပြီးဆုံးမပါ…”
…ဖြန်း…
“ဒီလိုလား… ဒီလိုနာနာရိုက်ရမှာလား…”
“အာ့ဟာ့… ဟုတ်တယ်… ရိုက်… နာနာရိုက်ပါမောင်…”
… ဖြန်း… ဖြန်း…. ဖြန်း….. ဖြန်း…… ဖြန်း……. ဖြန်း……..
“ကောင်းလား… မောင်ချို့စောက်ပက်ကို ထမိန်ပေါ်ကလိုးတာ ကောင်းလား…”
“အာ့… ကောင်းတယ်မောင်… လိုးပါ… ချို့စောက်ပက်ကို ထမိန်ပေါ်ကလိုးပါ…”
…ဖြန်း……..
“ချို့ထမိန်ကို ပြီးရင် လရည်နဲ့ပန်းမယ်… မောင့်လရည်တွေပေနေတဲ့ထမိန်ကို ဝတ်မှာလား…
“အာ့ဟာ့… ဝတ်မယ်မောင်… ချိုထမိန်ကို မောင့်လရည်နဲ့ပန်းပေးပါ… မောင်… ချိုပြီးတော့မယ်… အစိလေးကို ပွတ်ပေးပါလား….”
“ပွတ်ပေးမယ်… မောင်လဲပြီးတော့မယ်… အတူပြီးရအောင်နော်အချစ်…”
“အင်း… ဟင်း… အချစ်တဲ့လားမောင်ရယ်… အူး… ရှီး…”
အန်တီချိုတောင်းဆိုတဲ့အတိုင်း သူ့စောက်ပက်ကိုထဘီပေါ်ကလိုးရင်း စောက်စိလေးကိုပါ လှမ်းပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မကြာခင်မှာပဲ အန်တီချိုလဲပြီး၊ ကျုပ်လဲပြီးကာ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ တစ်ဝက်လောက်ဝင်နေတဲ့လီးကိုချွတ်ပြီး အန်တီချို့ တင်စိုင်နှစ်ခုအလယ်က ထမိန်ပေါ်ကိုပဲ ပန်းချပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီချိုလဲ ဖင်လေးလှုပ်တုပ်လှုပ်တုပ်နဲ့ ပြီးနေကာ သူလဲ စိတ်တော်တော်ထပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြီးသွားပုံရတယ်။ အန်တီချို့စောက်ဖုတ်တစ်ဝိုက်အပြင် ပြီးလို့ထပ်ထွက်လာတဲ့စောက်ရည်တွေက ထဘီမှာစိုလျှက် စီးကြောင်းလို အောက်ဘက်ကို ထပ်စီးကျနေတယ်။ ကျုပ်လဲ သုက်ရည်တွေ ကုန်စင်အောင်ပန်းပြီးမှ သူ့အနေက်မှာထိုင်ချကာ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲညပ်ဝင်နေတဲ့ ထဘီသားကို ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ အန်တီချို့ထဘီအနောက်ပိုင်း ကတော့ လက်တစ်အုပ်စာမကတဲ့ အစိုကွက်ကြီးနဲ့ စောက်ရည်စီးကြောင်းရော တင်ပါးပေါ်က ကျုပ်ပန်းထားတဲ့ ဖြူပျစ်ပျစ်သုက်ရည်တွေ စီးကျနေတာရောနဲ့ ပေပွပြီး ရစရာမရှိတော့ဘူး။ လုပ်ချင်ရာလုပ်မိပြီးမှ အန်တီချိုစိတ်ဆိုးမှာလားလို့ တွေးပူမိသေးတယ်။ အန်တီချိုက ကုန်းနေရာကထပြီး ဒူးထောက်လျှက် သူ့ထဘီအနောက်ပိုင်းကို လှည့်ကြည့်တယ်။
“ဟိ… အစိုကွက်က အကြီးကြီးပါလား… မောင့်လရည်တွေပန်းထားတာလဲ အများကြီးပဲ…”
အန်တီချိုက သူ့တင်ပါးပေါ်ကလီးရည်တွေကို ထဘီပေါ်မှာ လိုက်ပွတ်ရင်း သူ့လက်မှာကပ်ပါလာတဲ့လရည်တွေကို ပါးစပ်ထဲလက်ထိုးထည့်ပြီး စုပ်နေသေးတယ်။ အန်တီချို အခုလိုပြုံးနေတာမြင်ရမှာ စိတ်ထဲမှာပူမိတာတွေလျော့သွားတော့တယ်။ ဒူးထောက်လျှက်နဲ့ ကျုပ်လီးရည်တွေကို ထဘီပေါ်မှာပွတ်လိုက် လက်ကိုစုပ်လိုက်လုပ်နေတဲ့ အန်တီချိုကို ထပြီး ဒူးထောက်လျှက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“ချို မောင့်ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား… ချို့ထမိန်မှာ ဒီလောက်ပေကျံနေတာ…”
“ခစ် ခစ်… စိတ်မဆိုးလို့ အခုလိုလုပ်နေတာပေါ့မောင်ရဲ့… ထဘီက လှည့်ဝတ်လို့ရပါတယ်မောင်ရယ်… မောင်အခုလိုလုပ်တာ ချိုဖြင့် ရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး အရမ်းကောင်းသွားတာ… စိတ်ထဲမှာပျော်တောင်ပျော်သေးတယ်…”
“မောင်လဲ ချိုနဲ့အခုလိုလုပ်ရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ… မောင့်ကိုအလိုလိုက်တဲ့ ချို့ကိုလဲ ပိုချစ်သွားပြီကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်လဲ ချိုထဘီလှည့်ဝတ်လို့ရအောင် အနောက်ကိုပဲ ပန်းလိုက်တာ… ဖြစ်နိုင်ရင် ချို့အင်္ကျီပေါ်တွေပါ ပန်းလိုက်ချင်တာ…”
“အဆင်ပြေတဲ့အခါ ချို့တစ်ကိုယ်လုံးကို မောင့်လရည်နဲ့အပန်းခံမယ်သိလား… မောင်က ချို့ကို အရှက်ရအောင်မလုပ်ဘူးဆိုတာယုံလို့ မောင့်စိတ်ကြိုက်လွှတ်ပေးထားတာ… ရွှတ် ရွှတ်… အရမ်းချစ်တယ်မောင်ရယ်… ခုနကလို ထပ်ခေါ်ပါအုံး… နားထောင်ရတာ အရမ်းကြည်နူးလို့…”
“မောင့်အချစ်လေး…”
“ရှင့်… ခစ် ခစ်… ရွှတ် ရွှတ်… ပျော်လိုက်တာမောင်ရာ…”
“ချိုကြိုက်ရင် မောင်က ခဏခဏခေါ်မှာပေါ့ မောင့်အချစ်လေးရဲ့… ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း… ဒီတစ်ခါ ချို့အလှည့်နော်… ချို မောင့်လီးကြီးနဲ့ ကစားမယ်…”
“အင်း… မောင်ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ…”
“ဒီလိုလေးပဲနေလေ… အင်္ကျီတွေ ချွတ်လိုက်မယ်နော်… ရှုပ်လို့…”
“အင်း… ချွတ်လေ… ထမိန်လေးတော့ ချန်ထားအုံးနော် အချစ်… ဟီး…”
“သိပါတယ်ရှင့်… ခစ် ခစ်…”
အန်တီချိုက ကျုပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချိုရဲ့ ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီးသား ရင်ဖုံးအင်္ကျီရော၊ ဘရာစီယာရောကို ပြန်ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်က ကိုယ်လုံးတီးနဲ့၊ အန်တီချိုက ထဘီတစ်ထည်ဝတ်ကာ အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ပေါ့။ ကျုပ် အန်တီချို့ကိုဖက်ထားတာ လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ ကျုပ်လီးနဲ့ဘယ်လိုကစားမှာလဲလို့ စောင့်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲတစ်ချက်နမ်းပြီး ခေါင်းငုံ့သွားကာ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကနေစပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ နမ်းလိုက် လျာနဲယက်လိုက်လုပ်ရင်း အောက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နို့သီးတွေကို လျာနဲ့ယက်လိုက်၊ ဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်ရင်း လစ်လပ်နေတဲ့ ကျန်တဲ့နို့သီးတစ်ဖက်ကိုလဲ သူ့လက်လေးနဲ့ချေပြီး ဆွဲနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ထင်မထားတဲ့ အန်တီချိုရဲ့ယုယမှုမှာ ဘယ်လိုမှန်းမသိတဲ့ ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းခံစားချက်မျိုးကြီးရနေတယ်။ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဘယ်တုန်းကမှ နို့စို့ခံရဖို့ မတွေးမိခဲ့ပေမယ့်၊ အခုတော့ အန်တီချိုနဲ့မှ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြုံရကာ ကြက်သီးမွှေးညင်းများပင် ထမိတယ်။
“အချစ်ရယ်… ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲကွာ…”
အန်တီချိုက ကျုပ်ကို ပြန်မဖြေဘဲ ကျုပ်နို့သီးတွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေလျှက် ကျုပ်မျက်နှာရဲ့ခံစားမှုတွေကို မျက်လုံးလှန်ကာ ကြည့်နေတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်ရဲ့နို့သီးခေါင်းတွေကို သူ့စိတ်ကြိုက်ကစားပြီးမှ အောက်ကိုဆက်ပြီးဆင်းသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို လုပ်ချင်တာလုပ်ခဲ့ပြီးပြီမို့ အခုသူလုပ်ချင်တာလုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာလဲ အန်တီချိုပေးတဲ့ ထူးဆန်းသစ်လွင်တဲ့အတွေ့အကြုံကြောင့် တလှပ်လှပ်နဲ့ ရင်ခုန်နေရတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်ဗိုက်သားတွေကို ဆက်ပြီးယက်နမ်းသွားပြီး ဆီးခုံကိုရော လီးမွှေးတွေကိုပါ နမ်းစုပ်ပြီးနောက် ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့မယ်လို့ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီချိုက ကျုပ်ပေါင်ခြံတွေကိုလိုက်ယက်ပြီး ကျုပ်ပေါင်အတွင်းသားတွေကိုပါ လိုက်ယက်တယ်။ ဝှပ်သယ်ဖက်(what the fuck-wtf)- ဒါ ဘယ်လိုယုယမှုကြီးလဲ။ ယောက်ျားတစ်ယောက်အနေနဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေအယက်ခံရတာ ကြက်သီးမွှေးညင်းထလာပြီး ပေါင်တွေတောင်မှ တဆတ်ဆတ်တုန်နေမိသလားမသိဘူး။ အန်တီချို ကျုပ်လီးကို လက်နဲ့လဲမကိုင် ဘာနဲ့မှမထိဘဲ တစ်ချီပြီးထားတာ ဘာမှမကြာသေးတဲ့ ကျုပ်လီးက သူ့အလိုလို မာလာပြီး တရိပ်ရိပ်နဲ့ အပေါ်ကိုတက်လာတာ အောက်ကိုတွဲကျနေရာက ၄၅ဒီဂရီလောက်အထိ မတ်လာတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်လီးက သူတစ်ချက်မှ မဆွရဘဲ အလိုလိုတောင်လာတာမြင်တော့ ကြည့်ပြီးပြုံးတယ်။ အန်တီချို ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့မယ်လို့ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီချိုက ကိုယ်လေးပြန်မတ်လာပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကစကာ ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကိုပွတ်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကစပြီးပွတ်ရင်း လီးကိုယ်ကိုင်ပြီးလဲ လီးထိပ်နဲ့လဲ သူ့ကိုယ်လုံးကိုထိုးသေးတယ်။ နို့တွေနဲ့လဲ ဒီလိုပဲ။ ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့နို့အုံတွေကိုပွတ်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေကိုပွတ်လိုက်၊ နို့အုံကို လီးနဲ့ထိုးလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းတွေကို လီးနဲ့ထိုးလိုက် သူစိတ်တိုင်းကျလုပ်ပြီးမှ ချိုင်းကြားနဲ့ လက်မောင်းတွေကို လီးနဲ့ထိုးလိုက် ပွတ်လိုက်လုပ်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ သူ့လက်ထဲမှာ လုံးလုံးလျားလျား တောင်နေပြီ။ ပြီးတော့ ဗိုက်ကို ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး ဆက်ပွတ်ထိုးနေတယ်။
“ဟင်း… မောင့်လီးနဲ့ ဒီလို အထိုးခံချင်နေတာသိလား… မောင့်လီးနဲ့ ချို့တစ်ကိုယ်လုံးကို အထိုးခံချင်တာ… အပွတ်ခံချင်တာ… ဟင်း…”
“ချိုရယ်…”
“ဟင်း… မောင့်လီးကြီးနဲ့ ချို့ခန္ဓာကိုယ် ဘယ်အစိတ်အပိုင်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ထိနေရင် စိတ်ထတယ်သိလား… ”

(အခန်း ၃/၁၁)

အန်တီချို ပြောရင်းနဲ့ ပြန်ထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့မျက်နှာအနှံကို လိုက်ပွတ်တယ်။ ကိုယ်အပေါ်မှာ တဏှာကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ချစ်စိတ်ကြောင့်ပဲဖြစ်ဖြစ် အန်တီချို အခုလို အရူးအမူးဖြစ်နေတာ ကျုပ်အတွက်တော့ ကြည်နူးစရာလဲဖြစ်သလို၊ ထန်ချင်စရာလဲဖြစ်တယ်။ အန်တီချို ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့မျက်နှာအနှံ့ကိုထိုးတယ်။ အန်တီချို့ နဖူးတွေ၊ မျက်ခုံး၊ နားထင်၊ ပါးတွေ၊ နှာခေါင်း၊ နှုတ်ခမ်း၊ မေးစေ့ စသည်ဖြင့်နေရာစုံပါပဲ။ မျက်စိမှီတ်ပြီး မျက်လုံးကိုပါ လီးနဲ့ထိုးသေးတာ။
“ဟင်း… မောင့်လီးကြီး… ချို့အချစ်ဆုံးရဲ့လီးကြီး… မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မောင့်လီးကိုနမ်းချင်တယ်… မောင်လီးအနံရှူပြီး မောင့်လီးမှာ ပါးလေးကပ်ပြီး အိပ်ချင်တယ်…. မနက်တိုင်း မောင့်လီးနဲ့ မျက်နှာကိုထိုးပြီး အနှိုးခံချင်တယ်… ချို့ကို လူလစ်တာနဲ့ မောင့်လီးနဲ့လာထိုးပါ ထိုးလို့မရလဲ မောင့်လီးနဲ့ ချို့တစ်ကိုယ်လုံးက  တစ်နေရာရာကို ပွတ်ပေးပါ မောင်ရယ်…”
“ဟင်း… ချိုရယ် စိတ်ချနော် လူမလစ်ရင်တောင် မောင့်လီးနဲ့ ချို့ကို ခိုးပွတ်မှာ… ဟူး…”
“မောင် ဒူးထောက်ရရတာညောင်းရောပေါ့…. လှဲလိုက်တော့နော်…”
“ချို့အတွက်ဆို မညောင်းဘူး….”
“ခစ်ခစ်… ချစ်တာကွာ…. လှဲလိုက်တော့နော်…”
ကျုပ်လဲ ခုနကအန်တီချိုလိုပဲ အခင်းပေါ်မှာ ပက်လက်လေးလှဲလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ထဘီဝတ်လျှက်အတိုင်းပဲ ကျုပ်ကိုကျောပေးကာ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ခွပြီးရပ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တကယ်လိုးတော့မယ်လို့ထင်လိုက်ပေမယ့် မှန်းလိုက်တိုင်းလွဲနေတော့ ဘာလုပ်မှာလဲလို့လဲ စိတ်ဝင်စားနေမိတယ်။ အန်တီချိုက သူ့ထဘီကို ဖင်လေးတင်းပြောင်သွားအောင် အရှေ့ဘက်ကို ဆွဲတင်းလိုက်တယ်။ အန်တီချို့ထဘီအနောက်က အစိုကွက်တွေကတော့ ထင်ထင်ရှားရှားကို ရှိနေဆဲပဲ။ အန်တီချို ထဘီဝတ်လျှက်အတိုင်းကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချတယ်။ ကျုပ်လီးကိုလက်လှမ်းမီတော့ လီးကိုဗိုက်အပေါ်လှန်ကာ သူ့တင်နှစ်လုံးကြားနဲ့ ဖိထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခါးလေးကို လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ပွတ်နေတော့တာ။
“မောင့်လီးအပေါ်မှာ ဒီလိုထိုင်ချင်တာ… ဟင်း မောင်းလီးက ချို့ဖင်ကြားထဲမှာ အမြှောင်းလိုက်ကြီးနဲ့ ချို့စောက်ဖုတ်နဲ့ထိနေတာ ရင်ခုန်လိုက်တာကွာ…”
“ချိုရယ်… မောင်လဲ ချို့ဖင်ကို ဒီလိုမျိုး လီးနဲ့ပွတ်ချင်နေတာ… ပွတ် အချစ်လေး… မောင့်လီးနဲ့ အချစ်ဖင်နဲ့ပွတ်… ဟူး…”
“ပွတ်မယ်… ဟင်း မောင်လီးနဲ့ ချစ်ဖင်နဲ့ပွတ်မယ်…”
အန်တီချိုက ဖင်လေးမြှောက်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့တင်ပါးနဲ့ပွတ်လိုက် ဖင်ကြားနဲ့ပွတ်လိုက်နဲ့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ဖင်ကြီးတွေကို လက်နဲ့လှမ်းကိုင်ညှစ်လိုက်သေးတယ်။ အန်တီချို ထရပ်ပြီး ကျုပ်ဘက်ကိုမျက်နှာလှည့်ကာ ပြန်ခွတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ထဘီကိုလှန်တင်ကာ ပြန်ထိုင်ချတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တကယ်လိုးတော့မှာပေါ့။ အန်တီချိုက ကျုပ်လီးကိုလှန်ကာ သူ့​စောက်ပက်နဲ့ ဖိထိုင်လိုက်ပြန်တယ်။ မျိုးစုံကို လုပ်နေတော့တာပဲလား အန်တီချိုရယ်…။ ပြီးတော့ အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ပက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို လျှောတိုက်ကာ ဖိပွတ်တော့တယ်။ အန်တီချို ကျုပ်ဗိုက်ပေါ်လက်ထောက်လျှက် ခါးလေးလှုပ်လှုပ်ပြီး ပွတ်ပေးတာ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ။
“ကောင်းလားမောင်… ဟင်း… ချစ်စောက်ပက်နဲ့ မောင့်လီးကိုတက်ပွတ်တာ ကောင်းလား… ချစ် မောင့်လီးပေါ် ဒီလို တက်ပွတ်ချင်နေတာ…. အင်းဟင်း….”
“ကောင်းတယ် အချစ်… ဟူး….  ပွတ်… မောင်ကြိုက်တယ်…”
“ချစ်လဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ… ချစ် ပြီးချင်လာပြန်ပြီ… ဟင်း…”
“ခဏလေး အချစ်… မောင့်မျက်နှာပေါ် ချစ်ဖင်ကြီးနဲ့ တက်ထိုင်ပေးပါအုံး… မောင့်မျက်နှာကို ချစ်စောက်ပက်နဲ့တက်ပွတ်ပြီး… မောင့်မျက်နှာပေါ် စောက်ရည်နဲ့ပန်းပြီး… ပြီးလိုက်နော်…”
“ဟင့်… တကယ်ပွတ်ရမှာလား… ဟင်း… ချစ်လဲပွတ်ချင်နေတာ မောင့်ကိုအားနာလို့…. အင်းဟင်း…”
“တကယ်ပွတ်… ချစ်စောက်ပက်နဲ့ရော ဖင်နဲ့ပါတက်ပွတ်ပြီး စောက်ရည်တွေနဲ့ပန်းပေးပါ…”
“ဒါဆိုလဲ ပွတ်မယ်မောင်ရယ်… ဟင်း… ချစ် ထမိန်ကြီးချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်… မောင် ဘုန်းနိမ့်မှာစိုးလို့…”
“မနိမ့်ပါဘူး.. ဒီအတိုင်း ထမိန်ဝတ်ထားတဲ့ ချို့ဖင်ကြီးတွေနဲ့ မောင့်မျက်နှာပေါ်တက်ထိုင်… ပြီးမှ ထမိန်လှန်ပြီး စောက်ပက်နဲ့ပွတ်… ဟင်း…”
“ပြီးရောကွာ…”
အန်တီချို ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ကိုခွဖို့ ကျုပ်လီးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို လျောတိုက်ပွတ်နေတာကိုရပ်ပြီး မတ်တတ်ထရပ်လိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်မျက်နှာပေါ် �လာပြီး ပြောင်းပြန်ခွရပ်တော့ ကျုပ်မျက်နှာက ခွရပ်ထားတဲ့ သူ့ထဘီအောက်ထဲ ရောက်သွားတယ်။ လင်းလင်းချင်းချင်း နေ့ဘက်ကြီးဆိုတော့ အပြင်ကအလင်းရောင်က အန်တီချို့ထဘီသားကိုဖောက်ဝင်နေပြီး ထဘီထဲက အန်တီချိုဖင်နဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်း ဟပြဲပြဲကို မြင်နေရတယ်။
“ချို့စောက်ပက်နဲ့ ဖင်က ဒီလိုထမိန်ထဲဝင်ပြီး မော့ကြည့်တော့လဲ ချစ်စရာလေးပဲ… မွ မွ…”
“ခစ် ခစ်…ချစ်လိုက်တာကွာ… မောင်ကြိုက်ရင် မောင်အိပ်နေတုန်း ဒီလိုမျိုး မျက်နှာပေါ် ခွရပ်ပြမယ်… မောင်ကြည့်လို့ဝပြီလား ဝရင် မောင့်မျက်နှာပေါ်ထိုင်တော့မယ်…”
“အင်း ထိုင်လိုက်တော့… မောင် အချစ်ရဲ့ဖင်ကို နမ်းချင်နေပြီ… နောက်မှကြည့်တော့မယ်…”
အန်တီချိုက ခုနကလိုပဲ ထဘီအနောက်ပိုင်းကို တင်းသွားအောင် လက်နဲ့ ထဘီကိုဆွဲတင်းရင်း ထဘီကို ခြေသလုံးလေးတွေပေါ်အောင် မ တင် လိုလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ကျုပ်ရဲ့မျက်နှာဆီ ထိုင်ချလာတယ်။ စောက်ရည်ကွက်နဲ့ ကျုပ်ပန်းထားတဲ့လီးရည် စွန်းပေနေတဲ့ အကွက်အကွက်တွေနဲ့ တင်းပြောင်နေတဲ့ထဘီအောက်က အန်တီချို့တင်ပါး စွင့်ကားကားကြီးက စွဲမက်ဖွယ်ရာ တပ်မက်ဖို့ကောင်းအောင် ဆွဲဆောင်ရင်း ကျုပ်မျက်နှာနဲ့ တရွေ့ရွေ့နီးကပ်လာကာ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ အန်တီချို့ ဖင်သားကြီးကို အလိုလို ဆီးကြိုပွတ်သပ်မိလျှက်သားဖြစ်သွားတယ်။ အန်တီချို့ဖင်အောက်မှာရောက်နေတဲ့ ကျုပ်မျက်နှာကို မော့ပြီး သူ့ဖင်ကို နမ်းနေမိတယ်။
“ဟင်း… မောင် ကြိုက်လား… ချို့ဖင်ကြီးနဲ့ မောင့်မျက်နှာပေါ် တက်ထိုင်နေတာ…”
“ရှူး… ကြိုက်တယ်… ရှူး… ချိုရော မောင့်မျက်နှာပေါ်ထိုင်လို့ကောင်းလား… ရှူး…”
“အင်း…. ကောင်းတယ်… နောက်ဆို မောင့်ကိုမြင်တာနဲ့ ဖင်ကုန်းပြမိတော့မယ်… ဟင်း… မောင် ချို့ဖင်ကို အောက်ကနေနမ်းနေတာ… ရင်ခုန်လိုက်တာ…  မောင်မျက်နှာကို ချို့စောက်ပက်နဲ့ ပွတ်ပစ်ချင်လာပြီ… ဟင်း…”
“ပွတ်လေ… မောင်လဲ အပွတ်ခံချင်နေတာ…”
အန်တီချိုက သူ့ဖင်ကို နည်းနည်းပြန်ကြွပြီး ထဘီကို အရျေ့ရော အနောက်ရောလှန်တင်လိုက်တယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက် ဟပြဲကြီးက ကျုပ်မျက်နှာပေါ်မှာ ဝဲနေတယ်။ အန်တီချိုက အရှေ့ကို နည်းနည်းကုန်းကာ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ ဖိကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အန်တီချို ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာတစ်ခုလုံးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ ပွတ်တော့တယ်။ အန်တီချိုက ဖင်လေးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်၊ ဘယ်ညာရမ်းပြီး ပွတ်လိုက်နဲ့ စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ အန်တီချို့စောက်ပက်က နဖူးတွေ၊ မေးစေ့တွေ၊ နှာခေါင်းတွေ၊ ပါးစပ်တွေ၊ ပါးတွေပါ မကျန်အောင် ကျုပ်မျက်နှာကိုလိုက်ပွတ်နေတော့ ကျုပ်လဲ မထိတဲ့နေရာတွေကျန်မှာစိုးလို့ ကျုပ်မျက်နှာကိုပါ ဘယ်ညာရမ်းပေးရင်း ပါးစပ်နားကို အန်တီချို့စောက်ပက်ရောက်လာတဲ့အခါ လျာထုတ်ပြီးပါ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီချိုလဲ စိတ်တွေအရမ်းထန်နေပုံရတယ်။ သူ့စောက်ပက်က စောက်ရည်တွေစိမ့်ထွက်နေတာ မကုန်နိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ်မျက်နှာတစ်ခုလုံးလဲ စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲရွှဲစိုနေပြီ။ အန်တီချို ကျုပ်မျက်နှာကို စောက်ပက်နဲ့ တက်ပွတ်နေရင်း ကျုပ်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ထုပေးနေတယ်။
“ဟင်း… မောင့်မျက်နှာကို စောက်ပက်နဲ့ပွတ်ရတာ ကောင်းလိုက်တာ… မောင့်မျက်နှာမှာ ချို့စောက်ရည်တွေ ပေနေပြီ… အူး… လျာထုတ်ပြီးပါ ယက်ပေးနေတာလား… ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်… အင်း ဟင်း… မောင်ကြိုက်လား…”
“ပြွတ်… ကြိုက်တယ်… ချို့စောက်ပက်ပြဲပြဲကြီးနဲ့ အပွတ်ခံရတာကြိုက်တယ်… ပွတ်… မောင့်မျက်နှာကို စောက်ရည်တွေအများကြီးနဲ့ ပန်းပေး…”
“ပန်းမယ်… ရှီး… ချိုတစ်ခါမှ ဒီလောက်မထန်ဖူးဘူး… အင်းဟင်း… ချိုပြီးတော့မယ်… မောင့်မျက်နှာကို စောက်ရည်နဲ့ပန်းမယ်… ရှီး မရတော့ဘူး…”
အန်တီချို ပြီးချင်လာတော့ ကျုပ်နှာခေါင်းကိုပဲ သူ့စောက်ပက်နဲ့ လျှောတိုက်ကာ ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဖိပွတ်တော့တာ။ ကျုပ်ကခေါင်းက အန်တီချိုစောက်ပက်အမြှောင်းထဲမှာတောင် နစ်ဝင်နေတယ်။ အန်တီချို အရမ်းထန်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ပွတ်ရင်း စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတယ်။ အစက သေးတွေလို့ထင်လိုက်မိပေမယ့် သေးအနံ့မရတော့မှစောက်ရည်မှန်းသိတာ။ သေးဆိုရင်လဲ ကျုပ်က မရွံတော့ပါဘူး။ ကျုပ်လဲ လျာထုတ်ပြီးပါ ခံထားလိုက်သေးတယ်။ အန်တီချို ဖင်လေးလှုပ်လှုပ်ပြီး စောက်ရည်ကို ယောက်ျားလေးတွေ သုက်ရည်ပန်းသလို ပြွတ်ခနဲ ပြွပ်ခနဲ ရပ်လိုက် ပန်းလိုက်နဲ့ လေးငါးကြိမ်လောက် ပန်းထုတ်ပြီးမှ ငြိမ်ကျသွားပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ကျုပ်မျက်နှာနဲ့ အနည်းငယ်ကွာသွားတဲ့ အန်တီချို့စောက်ပက်ကို ခေါင်ထောင်ပြီး ဆက်ကာယက်တယ်။ အန်တီချိုကလဲ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ မောနေရင်းပဲ ကျုပ်လီးကို ဆွဲစုပ်တော့တယ်။ အန်တီချို ဒီတစ်ခါတော့ ကျုပ်လီးကို တကယ်စုပ်ပြီပေါ့။ အန်တီချို ကျုပ်လီးကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့စောက်ပက်ကိုယက်ရင်းကပဲ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ။ ဒါကြောင့် အန်တီချို့ဖင်ကို တွန်း မ လိုက်တာ အန်တီချိုက ကုန်းလျှက် ဒူးထောက်ကြီး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့အောက်ကနေ အနောက်ကိုလျှောထွက်တော့ အန်တီချို ကျုပ်လီးကို မီသလောက် အငမ်းမရ လိုက်စုပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့ ထဘီထဲက တိုးထွက်လိုက်ပြီးမှ ကုန်ပေးထားပြီးသား အန်တီချို့အနောက်မှာ ခွရပ်ပြီး သူ့ထဘီကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုဆောင့်သွင်းကာ မရပ်မနားဆောင့်လိုးပစ်တော့တယ်။ လိုးရင်းနဲ့ ခေါင်းစည်းကြိုးနဲ့ စုစည်းထားတဲ့အန်တီချို့ဆံပင်ရှည်ကြီးကို လက်တစ်ဖက်မှာ ရစ်ပတ်ပြီး ဆံပင်ဆွဲကာလိုးတယ်။ ဆံပင်ကိုဆွဲထားတော့ အန်တီချို့ခေါင်းလေးက မော့နေပြီး ဖင်ကိုလဲ ပစ်ပေးထားသလိုပဲ။ ကျုပ်လဲ အန်တီချို့ကို မညှာမတာ အသေဆောင့်လိုးတယ်။ အန်တီချိုရဲ့စိတ်က အရမ်းထန်နေချိန်မို့ ခဏခဏစောက်ရည်ပန်းထွက်ပြီး ပြီးနေပေမယ့် ကျုပ်အနားမပေးဘဲ လိုးပစ်တယ်။
“အူး… ကြမ်းလိုက်တာ မောင်ရယ်… ချိုကြိုက်တယ်… အသေလိုး… ချို့စောက်ပက်ကို မောင့်လီးကြီးနဲ့ အသေဆောင့်လိုး… အင်းဟင်း… ထွက်ပြန်ပြီ… ဟူး… လိုး… ဆက်လိုး… မောင့်မိန်းမအထန်မကို လိုးသတ်… အာ့ရှီး… စစ်… မောင်ဆောင့်လိုးတိုင်း မောင့်လီးကြီးကစောက်ပက်ထဲမှာနင့်ခနဲပဲ… အင်းမ်းးးးး ကောင်းလိုက်တာ… တစ်ခါမှဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး… ရှီးးးးးး အီးးးးးး… ချို ထွက်ပြန်ပြီ… အမ်းးးးးး….. အားးးးးးး…. ကောင်းလိုက်တာ…  ချို့မျက်နှာကို မောင့်လရည်နဲ့ပန်းပေးနော်…. အူးးးးး…. ရှစ်းးးးး……”
“ပန်းပေးမယ်… ငါ့မိန်းမစောက်ပက်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…. ရှီးးးးးး…. မောင်ပြီးတော့မယ် အချစ်လေး….”
ကျုပ်လဲ ထန်နေတဲ့စိတ်ကြောင့် ထိန်းမထားနိုင်တော့ပဲ အန်တီချိုစောက်ပက်ကို တရစပ်ဆောင့်လိုးနေရင်း ပြီးချင်လာတော့ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အန်တီချိုချက်ချင်းပဲ ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ ဒူးထောက်လျှက် သူ့မျက်နှာကို ကျုပ်လီးအရှေ့မှာ မော့လျှက် လျာထုတ်ပြီး ကျုပ်လီးရည်ပန်းထွက်လာမှာကိုစောင့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကိုဂွင်းထုရင်း ခဏချင်းမှာပဲ သုက်ရည်တွေထွက်လာတော့ အန်တီချို့မျက်နှာ​ပေါ် ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။ အန်တီချိုရဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ထားတဲ့ မျက်နှာပြင်က နဖူးတွေ၊ မျက်ခုံးတွေ၊ မျက်ခမ်းတွေ၊ နှာခါင်းတွေ၊ ပါးတွေ၊ နှုတ်ခမ်းတွေရော လျာပေါ်ပါ ကျုပ်လီးရည်တွေပေကုန်တယ်။ အန်တီချိုက သူ့မျက်နှာပေါ်မှာပေးကျံနေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်ကို လက်နဲ့သပ်ယူပြီး ပါးစပ်ထဲထည့်နေတယ်။
“ပြွတ်… ဟင်းဟင်း… မောင့်လရည်က ချိုတယ်နော်… ပြွတ်… အရသာရှိနေရောပဲ.. ပြွတ်… ဟင်းဟင်း… ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက တစ်ရှူးထုပ်လေးယူပြီး သူလက်နဲ့သပ်ချလိုက်ပေမယ့် ပေနေသေးတဲ့ သုက်ရည်ကွက်တွေကို တစ်ရှူးနဲ့သုတ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်တို့ လိုးတဲ့အချိန်မကြာပေမယ့် ကျုပ်အတွက် စိတ်ကျေနပ်မှုအပြည့်အဝရလိုက်သလို အန်တီချိုလဲ ကျေနပ်မယ်ထင်ပါတယ်။ ကျုပ်တို့ကိုယ်စီ စိတ်ထဲက ညစ်ညမ်းတဲ့ဘက်ခြမ်းကို စိတ်လွတ်လက်လွတ်ဖွင့်ထုတ်လိုက်ရလို့ တောက်လောင်နေတဲ့ရမ္မက်မီးက တော်တော်လေးငြိမ်းသွားပါပြီ။ ဒူးထောက်နေတဲ့အန်တီချို့ကိုထူလိုက်တော့ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်မျက်နှာမှာပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကို တစ်ရှူးနဲ့ ပြန်သုတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီချိုခဏနမ်းပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြတယ်။  အန်တီချို့ထဘီက ကြေသွားပေမယ့် စိုနေနဲ့အကွက်တွေကို ထဘီခေါက်ထဲ ထည့်ဝတ်လိုက်တော့ ပျောက်သွားပြီး။ ကျုပ်နဲ့အန်တီချိုအဝတ် ဝတ်ပြီးတော့ အတူယှဉ်ကာ ပြန်ထိုင်တယ်။ အခုတော့ ရမ္မက်စိတ်တွေအနယ်ထိုင်သွားလို့ ချစ်မြတ်နိုးစိတ်သာ ရှိတော့တယ်။ အန်တီချို့အပေါ် သနားချစ်လေးချစ်မိရာက အခုလို အဆုံးစွန်အထိ ညစ်ညမ်းတာတွေအတူလုပ်ပြီးမှ ကိုယ်နဲ့လိုက်ဖက်ညီတဲ့သူလိုမျိုး ပိုတွယ်တာမိလာသလိုပဲ။ နောက်ဆိုရင် အန်တီချိုနဲ့ ပိုပြီး နီးနီးကပ်ကပ်နေဖို့ ကြိုးစားရမယ်လို့ စိတ်ထဲမှာတွေးမိတယ်။ အတူယှည်တွဲထိုင်ရင်း အန်တီချို့ကိုဖက်ထားတော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုမှီထားရင်း တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ထားကြတယ်။
“မောင်…”
“ပြောလေ အချစ်…”
“ချစ်ကိုလေ… ကိုယ်သားအရွယ်လေးနဲ့ လင်ငယ်နေပြီး အရမ်ထန်တဲ့အန်တီလို့ ထင်သွားပြီလားဟင်…”
“ပေါက်ကရတွေကွာ… မောင်ကဘာလို့အဲ့လိုထင်ရမှာလဲ… ချို့ကို ပိုပြီးတောင်ချစ်ပြီး ပိုပြီးတောင်တွယ်တာမိလာသေးတယ်… ပြီးတော့ဘာ… အန်တီဟုတ်လား… ဒီလောက်နုပျိုနေတာ မ လို့တောင် ခေါ်ချင်သေးတယ်…”
“တကယ်လား…”
“အင်းပေါ့ချိုရဲ့… အရင်က ချို့အနားသိပ်မကပ်ဖြစ်ဘဲ ချို့ကိုပစ်ထားမိသလိုဖြစ်တာတွေကိုတောင် နောင်တရမိသေးတယ်… နောက်ဆို လူလစ်တာနဲ့ ချို့အနားကပ်တော့မှာ… အဲ့ဒါ ချို့ကို ပိုပိုချစ်လာလို့ သိလား… ရွှတ်…”
“ခစ်ခစ်… ရွှတ်…. ချို ပျော်လိုက်တာမောင်ရယ်… မောင့်ဆီကဒီလိုကြားရတာ ချို ဝမ်းသာလိုက်တာ… ချိုလဲ ဒီလောက်အထိတစ်ခါမှ မထန်ဖူးဘူး… မောင်နဲ့ကျမှ စိတ်တွေလွတ်ထွက်ကုန်ပြီး အရမ်းထန်သွားတာ…”
“မောင်က အဲ့လိုထန်နေတာလေးကို ပိုချစ်တာ… အရင်ကတော့ စိတ်ထဲမတင်မကျနဲ့ ချို့လင်ငယ်ဖြစ်ရတာ နောင်တရသလိုလိုအတွေးဝင်တတ်သေးတယ်… အခုတော့ ချို့လင်ငယ်လေးပဲ တစ်သက်လုံးဖြစ်ချင်တော့တယ်…”
“မောင် ချို့ကိုထားမသွားသ၍ ချိုက မောင့်အတွက် အမြဲရှိနေမှာပါ…”
“အင်းပါ… ပြန်ကြစို့နော် ချို… အချိန်တော်တော်ကြာနေပြီ…”
“အင်း… ပြန်တောင်မပြန်ချင်ဘူး… ခစ် ခစ်…”
“မောင်လဲ အတူတူပါပဲချိုရယ်…”
ကျုပ်တို့ ခဏဖက်ထားပြီးမှ ထိုနေရာလေးက စက်ဘီးယူပြီး ပြန်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ စက်ဘီးစီးလာတော့လဲ အန်တီချိုက အိမ်ခြေကျဲတဲ့ရပ်ကွက်တွေထဲမှာ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး ကျောပြင်ကို ပါးနဲ့ကပ်ထားတုန်းပဲ။ တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ လူနေအိမ်စိပ်စိပ်တွေဆီရောက်လာတော့ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။ ကျုပ်တို့ တစ်နာရီမကြာအောင် အသွားအပြန်လုပ်လို့ရတဲ့ခရီးမှာ သုံးနာရီလောက် ကြာသွားခဲ့တယ်။

ကျုပ်တို့ အပြန်လမ်းမှာ ကုန်စုံဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်က ရေသန့်ဘူးလေးဝယ်ပြီး လူရှင်းတဲ့နေရာမှာ မျက်နှာသစ်လိုက်ကြသေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ တစ်ယောက်ယောက်က အနံရသွားတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါဘူး။ အန်တီချိုလဲ မိတ်ကပ်နည်းနည်းပါးပါးပြန်ဖို့လိုက်သေးပေမယ့် အလာတုန်းက ပြန့်ပြန့်ပြူးပြူး ထဘီက ပုံမှန်ထက် ကြေနေတာတော့ သိသာပါတယ်။ ကျုပ် အန်တီချို့အိမ်ကို အရင်လိုက်ပို့ပေးတော့ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး ခြံထဲဝင်သွားတဲ့ အန်တီချို့အနောက်က လိုက်ဝင်သွားတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အန်တီချိုရဲ့ ပုံမှန်အချိုးအစားနဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်းအနောက်ပိုင်းအလှကတော့ ကျုပ်ကိုဆွဲဆောင်နေဆဲပဲ။
“မေမေတို့ကလဲ ကြာလိုက်တာ…”
“အကြွေးပေးမယ်လူကို စောင့်နေရတာကိုးသမီးလေးရဲ့… ထမင်းစားပြီးပြီလား…”
“မစားရသေးဘူးလေ… မေမေ့ကိုစောင့်နေတာ… ဟဲ့ဖိုးတေ… နင်လဲဝင်စားသွားပါလား…”
“ဟုတ်သားပဲသားရဲ့… တစ်ခါတည်း စားသွားလိုက်…”
“မစားတော့ပါဘူးအန်တီချိုရယ်… အိမ်မှာသားအမိနှစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့တာ… သားဒီမှာစားသွားရင် မေမေတစ်ယောက်တည်းစားနေရအုံးမယ်… ညနေကျမှ လာစားမယ်…”
“ပြီးရော… ညနေကျရင် ငါ့သားအတွက်… ရှယ်ချက်ကျွေးမယ်…”
ကျုပ်နဲ့အန်တီချို မေဦးနဲ့စကားပြောရင်း အိမ်ထဲကို ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။ အန်တီချို့ထဘီ ကြေနေတာကိုလဲ မေဦးကသတိထားမိပုံမရဘူး။ ကျုပ်နဲ့အန်တီချို ညားနေမယ်လို့လဲ မေဦးစိတ်ထဲမှာ လုံးဝမထင်ထားလို့ ဒီအတိုင်း စက်ဘီးအနောက်မှာထိုင်လိုက်လာလို့ တွန့်ကြေနေတာဖြစ်မယ်လို့ ထင်နေပုံပဲ။
“ဒါဆိုလဲ ဂိမ်းတစ်ပွဲနှစ်ပွဲလောက် ဆော့ပြီးမှ ပြန်ဟာ…”
“အေးလေ ဆော့တာပေါ့…”
“မေမေ အဝတ်အစားသွားလဲအုံးမယ်… သားတို့ ဆော့နေရစ်ကြ…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်က မေဦးဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီး အန်တီချိုက အိမ်အနောက်ကိုဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေဦး အတူယှဉ်ထိုင်ပြီး ဖုန်းဖွင့်ကာ ဂိမ်းထဲကိုဝင်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်တော့ မေဦးက ပြုံးလျှက် ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲပြန်နမ်းတယ်။
“နင် ညက နင့်အဖုတ်လေး ကိုက်တာခဲတာဖြစ်သေးလား…”
“နည်းနည်းတော့ နာသလိုပဲ… အခုတော့ ဘယ်လိုမှမနေတော့ပါဘူး… ခစ် ခစ်…”
“တော်သေးတာပေါ့… ငါက နင်များကိုက်ခဲပြီး အိပ်မရဖြစ်နေမလားလို့ စိတ်ပူနေတာ…”
�”ဒီလောက်ကတော့ မေဦးတို့က အေးဆေးပါ… ဟဲ ဟဲ…”
ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ပါးလေးကိုပဲ ရွှတ်ခနဲနမ်းပြီး ဂိမ်းဆော့လိုက်တယ်။ အန်တီချိုနဲ့ မီးကုန်ယမ်းကုန် ပွဲကြမ်းခဲ့တော့ မေဦးကိုသွားမစရဲဘူး။ မေဦးကလဲ သူ့အမေရှိနေလို့ထင်တယ် တစ်ချက်တစ်ချက် နမ်းကြတာကလွဲရင် ဘာမှမလုပ်ပဲ ဂိမ်းပဲဆော့ကြတယ်။ အန်တီချိုက မီးဖိုထဲဝင်နေတော့ တစ်ခါတစ်ခါ ရေထသောက်သလိုနဲ့ မီးဖိုထဲဝင်ပြီး အန်တီချို့ကို သွားဖက်နမ်း၊ ဟိုပွတ်သည်ပွတ်၊ ဟိုကိုင်သည်ကိုင် အပေါ်ယံလေးတွေ ခဏလုပ်ဖြစ်တယ်။ အန်တီချိုကလဲ သူ့သမီးနဲ့ဂိမ်းဆော့နေရာက ထလာပြီးသူ့ကို လာပြီး ဖက်နမ်းကာ ဟိုကိုင်သည်ကိုင်လုပ်တာကို ကျေနပ်နေတယ်။ အန်တီချိုကပေါ် သံယောဇဉ်တွယ်မိပေမယ့် အန်တီချို့ကိုချစ်တဲ့အချစ်က အမြဲတမ်းထန်နေချင်တဲ့စိတ်နဲ့ ပူလောင်တဲ့အချစ်မျိုး။ မေဦးကို အခုအထိ ချစ်တဲ့စိတ်မပေါ်သေးလို့ သေချာမသိပေမယ့် သူနဲ့အတူရှိနေရတာကို ကျေနပ်ပြီး ပျော်နေမိတာမျိုး။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်ယောက်ကစိတ်ပါလို့ လာစရင်တော့ မိုးထိအောင်ပွဲကြမ်းလိုက်မိကြမယ် ထင်ပါတယ်။ မေမေနဲ့ကျတော့ အကိုယ့်အမေမို့ကို လိုးချင်စိတ်ဖြစ်နေတာ။ ကျုပ် မေဦးနဲ့ ဂိမ်းနှစ်ပွဲဆော့ပြီး အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်။

ကျုပ် တီဒေဝီရှိရာဆီကို မသွားခင် တစ်ပတ်လောက်အတွင်းမှာ မေဦးနဲ့ လေးခါလောက် ထပ်လိုးဖြစ်တယ်။ မေဦးကိုတော့ ကိုယ်ဝန်ရမှာစိုးရိမ်လို့ အစွပ်နဲ့ပဲလိုးတယ်။ မေဦးကလဲ အစွပ်ပါမှ အလိုးခံပေးတယ်။ မဟုတ်ရင် ကျုပ်လီးကိုစုပ် သူ့အဖုတ်ကိုယက်နဲ့ ကျေနပ်လိုက်ကြတာ။ နှစ်ယောက် တစ်ပူးတွဲတွဲနေကြပေမယ့် လူပုံအလယ်မှာ သူငယ်ချင်းတွေလို သွားလာနေကြတော့ သေချာလုံခြုံတဲ့အခြေအနေရောက်မှ လိုးကြတာမို့ လေးခါလောက်ပဲ လိုးဖြစ်ခဲ့တာ။ အန်တီချိုနဲ့တော့ အန်တီချို မေဦးကို အိမ်က ပထုတ်လို့ရမှပဲ လိုးရတာဆိုတော့ တက်သုတ်ရိုက်လိုမျိုး နှစ်ကြိမ်လိုးဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့် မေဦးနဲ့ ဦးသော်အလစ်မှာ ဖက်နမ်းပွတ်သပ်ကြတာတော့ အကြိမ်ပေါင်းများစွာပါပဲ။ မေမေနဲ့ကတော့ နေ့စဉ်လိုးတယ်။ မေမေ့ထက်ပိုကျပ်တဲ့ စောက်ပက်တွေကိုလိုးရတာတောင် မေမေနဲ့လိုးချင်စိတ်က လျော့မသွားဘဲ တစ်နေ့ကို နှစ်ကြိမ်တော့ အနည်းဆုံးလိုးဖြစ်တယ်။  နောက်ဆုံးတော့ တီဒေဝီဆီကိုသွားရမယ့်နေ့ကိုရောက်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့အချစ်ဦးလေး တီဒေဝီ့ဆီကိုသွားဖို့ တက်ကြွစွာနဲ့ မနက်ကတည်းက ပြင်ဆင်နေမိတယ်။ ကားက ညနေမှးစီးရမှာပါ။ တက်ကြွတယ်ဆိုပေမယ့်လဲ မေဦးနဲ့ခွဲရမှာတွေးပြီး  တစ်ခုခုတော့ လိုနေသလို ခံစားမိပြန်တယ်။

(အခန်း ၃/၁၂)

“တီကေ… ဖိုးတေရော…”
“အမလေး သမီးရယ်…. သမီးသူငယ်ချင်းက  သူ့အဒေါ်ဆီကိုသွားရမှာမို့ တက်ကြွပြီး အခုကတည်းက ပြင်ဆင်နေပြီလေ… အန်တီ ချက်ပြုတ်ပြီးရင် ပြင်ပေးမယ်ဆိုတာကို မစောင့်နိုင်ဘူး…”
“ဟုတ်… တီကေ…”
မေဦး အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာတဲ့ခြေသံကို ကြားရတယ်။ မေဦးက ကျုပ်အခန်းထဲဝင်လာပြီး ဘီရိုထဲက ယူသွားမယ့်အဝတ်အစားတွေရွေးနေတဲ့ ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် မေဦးကိုလှမ်းကြည့်တော့ မျက်နှာမကောင်းဘူး။
“ကောင်စုတ်… နင်တော်တော် ပျော်နေတယ် ဟုတ်လား…”
“ပျော်တယ်လဲမဟုတ်ပါဘူး… တီဒေဝီနဲ့ မတွေ့ရတာကြာလို့ တွေ့ချင်နေတာပါ…”
“ဟင်း… နင် ယူသွားမယ့်အဝတ်တွေ ရွေးပြီးပြီလား…”
“အင်း… အောက်မှာချထားတာ ယူသွားဖို့လေ… ဘာထပ်ယူရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတာ…”
“အေး…”
မေဦးက ကျုပ် ခေါက်လျှက်အထပ်လေးအတိုင်းချထားတဲ့ အဝတ်ပုံအနားမှာထိုင်ကာ ကျောပိုးအိတ်ထဲကို ထည့်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေကို သေသေချာချာလေးအိတ်ထဲထည့်ပေးနေတဲ့ မေဦးကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချမိတယ်။
“နင်… သွားတိုက်ဆေးနဲ့ သွားပွတ်တံရော ထည့်ပြီးပြီလား…”
“မထည့်ရသေးဘူး… စားပွဲပေါ်တင်ထားတယ်…”
မေဦးက ထသွားပြီး စားပွဲပေါ်က သွားတိုက်ဆေးနဲ့သွားပွတ်တံအထုပ်ကိုယူကာ ကျောပိုးအိတ်ရဲ့ အိတ်အပိုထဲကို ထည့်နေတယ်။
“မှတ်ပုံတင်တွေဘာတွေရော ပါပြီလား…”
“ငါ့လွယ်အိတ်ထဲမှာ…”
မေဦးက ထသွားပြီး ကျုပ်လွယ်အိတ်ထဲက  မှတ်ပုံတင်ကို ယူလာပြီးထည့်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ သူယူလာတဲ့ ပူရှိန်းသကြားလုံးတောင့်နဲ့ ပီကေတောင့်တွေ ထုတ်ပြီး ထည့်နေပြန်တယ်။
“ဒါက နင်လမ်းမှာ အပျင်းပြေဝါးဖို့…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့အနောက်မှာဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပခုံးလေးကိုမေးတင်လိုက်ရင်း သူပါးနဲ့ကျုပ်ပါး ကပ်ထားလိုက်တယ်။
“မေဦး… နင် အရမ်းစိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ဟာ… ငါ ဟိုကနေ နင့်ဆီကို နေ့တိုင်းဖုန်းဆက်ပါ့မယ်… ငါပြန်လာရင်လဲ နင်န့အတူ လျှောက်လည်ကြမယ်… နင်စားချင်တာတွေ ငါလိုက်ကျွေးမယ်… ငါနင့်ကို အရင်ထက်ပိုဂရုစိုက်ပါ့မယ်… နင့်ဖို့လဲ လက်ဆောင်တွေဝယ်လာမယ် သိလား… နင်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတော့ ငါလဲ သွားရမှာ စိတ်မဖြောင့်ဘူးဟ…”
“ဟီး… ငါဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟ… အိပ်ရေးမဝလို့ ခေါင်းထဲ ငြီးစီစီဖြစ်နေတာ… နင် ခရီးကိုဖြောင့်ဖြောင့်သွားပါ… ငါ့ဆီကိုသာ ဖုန်းမှန်မှန်ဆက်… မဆက်ရင်တော့… နင်အတုပ်(ဆဲ)ခံရမယ်မှတ်…”
“စိတ်ချ နေ့တိုင်းဆက်မယ်နော်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ခစ် ခစ်… ငါ့ဖို့လက်ဆောင်လဲမမေ့နဲ့နော်… ရွှတ်… ရွှတ်….”
“အင်းပါ… အဲ့မှာ ဘာတွေပေါမှန်းမသိသေးလို့ ဘာပါမလဲတော့ မသိဘူး… နင့်ဖို့တော့ ငါ လုံးဝမမေ့ပါဘူး…”
“ပြီးရော…”
ကျုပ် မေဦးကို အနောက်ကဖက်ထားရာကနေ ကျုပ်ဘက်ကိုလှည့်စေပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ ဝင်းဝင်းပပမျက်နှာလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိသလို၊ မေဦးကလဲ ကျုပ်မျက်နှာကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်နေတယ်။ ဒီမျက်နှာလေးကို တစ်လနီးပါး မမြင်ရတော့မှာမို့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးပဲ။ မေဦးသာလိုက်လာနိုင်ခဲ့ရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။ ကျုပ်နဲ့မေဦး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ ငေးနေမိရင်း မျက်နှာချင်းက ပိုနီးကပ်လာကာ တစ်ယောက်နှာခေါင်းက ရှူထုတ်လိုက်တဲ့လေက တစ်ယောက်မျက်နှာမှာ လာပြီးရိုက်ခတ်တာကို ခံစားမိနေပြီ။ ကျုပ်နဲ့မေဦး တိုင်ပင်မထားဘဲ အလိုလို နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်ယူလိုက်မိကြတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်လိုက်ကြတော့တယ်။ နမ်းနေကြရင်း မေဦးက အရင်စကာ ကျုပ်ဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ လီးကို လာပွတ်သပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ရဲ့ စကဒ်အတိုလေးကိုလှန်တင်ပြီး သူ့တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ခြေတော့တယ်။ မိုးမလင်းခင်ကတည်းက မေမေနဲ့တစ်ချီလိုးထားပြီး အတွင်းခံတစ်ခါမှ မဝတ်ရသေးတဲ့ကျုပ်လီးကို မေဦးက အားကစားဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ အချောင်းလိုက်ကြီးကိုင်မိသွားတယ်။ မေဦးက ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ အားမလိုအားမရ ဆုပ်ကိုင်ညှစ်ဆွဲပြီးမှ ကျုပ်ဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးထဲ သူ့လက်ကတိုးဝင်လာပြီး လက်တစ်ဖက်နဲ့လီးကို တိုက်ရိုက်ဆုပ်ကိုင်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီကို အောက်သို့တွန်းပို့ကာ ကျုပ်လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး ဆွတော့တယ်။ ကျုပ်က မေဦးကို ဖက်လျှက် နမ်းနေရင်းက ဒူးထောက်လိုက်တော့ မေဦးပါ ဒူးထောက်လျှက်လေး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့စကတ်အောက်က ပင်တီထဲကို လက်ထိုးထည့်ပြီး သူ့ဖင်သားတွေကို တိုက်ရိုက်ဆုပ်နှယ်တော့တယ်။
“ပြွတ်… ဖိုးတေ… တီကေက အောက်မှာရှိနေတာ အဆင်ပြေပါ့မလား…”
“ပြေပါတယ်ဟ… နင်နဲ့ငါ အရမ်းခင်မှန်းသိတော့ ငါခရီးသွားကာနီး နင်နဲ့အတူရှိနေတာ လာနှောက်ယှက်မှာမဟုတ်ပါဘူး…”
“သေချာလို့လား…”
“အင်း… စိတ်ချပါ… နင် စိတ်ပူရင် ငါတို့ အိပ်ရာထဲမှာပဲ လုပ်ရအောင်လေ… ဒါဆို မေမေတက်လာတဲ့ခြေသံကြားရင် စာရေးစားပွဲနားမှထိုင်ပြီး စကားပြောချင်ယောင် ဆောင်လို့ရတယ်…”
“ပြီးရောဟာ…”
ကျုပ် မေဦးကို ကျုပ်အိပ်ရာဆီကို ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ အိပ်ရာထက်မှာထိုင်မိတာနဲ့ မေဦးက ကျုပ်ကို ပက်လက်တွန်းလှဲပစ်လိုက်တယ်။ လီးငေါက်တောက်နဲ့ ထလာတာဆိုတော့ ကျုပ်က ပက်လက်ကြီးလန်ကျသွားချိန် လီးကလဲ မိုးမျှော်ပြီးထောင်နေတော့တယ်။ မေဦးက ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်လီးအရင်းကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒစ်ဖူးကို ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။ မေဦး ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို လျာတွေနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားပြီး လီးချောင်းကို သွားတွေနဲ့ မနာအောင် ကိုက်နေပြန်တယ်။ မေဦးရဲ့ ပုလွေစကေးက တစ်နေ့တစ်ခြား တိုးတက်လာနေတာ သတိထားမိတယ်။ ဒီနေ့လို လီးကို သွားနဲ့မနာအောင်ကိုက်ပေးတာမျိုး အိမ်ထောင်သက် နှစ်၂၀နီးပါးရှိနေပြီဖြစ်တဲ့ မေမေနဲ့ အန်တီချိုတောင် မလုပ်ပေးဖူးဘူး။ ကျုပ် မေဦးရဲ့အပြုအစုမှာ ကော့ပျံနေရပြီ။ ကျုပ် မတတ်သာတဲ့အဆုံး ပြီးသွားမှာစိုးလို့ မေဦးကို ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ဆွဲတင်ရတော့တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးကို အနမ်းလေးပေးကာ ကိုယ်ကိုလှိမ့်ပြီး မေဦးကိုအောက်ကိုပို့၊ ကျုပ်က သူ့ကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မေဦးရယ် နင်အရမ်းပြုစုတတ်တာပဲ ရွှတ်… ရွှတ်…”
“နင်သိရင်ပြီးတာပဲ ဖိုးတေ…”
ကျုပ် မေဦးရဲ့ပေါင်ကြားမှာဝင်ထိုင်ပြီး သူ့ရဲ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ မေဦးရဲ့ပေါက်ကြားက သူ့စောက်ဖုတ်လေးက အရင်လိုစိကပ်မနေတော့ပေမယ့် အနည်းငယ် ဟရုံလေးဟနေတယ်။ ဒါပေမယ် ချစ်ဖို့ကောင်းနေတုန်းပဲ။ မေဦးရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်တော့လဲ ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေး ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလှန်တင်ပြီး ကော့တက်လာတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျာနဲ့ကုန်းယက်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့စောက်ဖုတ်ကို မခွဲခွာခင်မှာ အစွမ်းကိုယက်ပေးလိုက်တာ မေဦးတစ်ဟောက် မလိုးရသေးဘဲ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းနေချိန်မှာ မေဦးကလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ် မေဦးကိုလိုးဖို့အတွက် လွယ်အိတ်ထဲက ကွန်ဒုံးထုပ်ကိုယူဖို့ထတော့ မေဦးကျုပ်ကို မလွှတ်ပေးဘူး။
“မေဦး… ငါ ကွန်ဒုံးစွပ်မလို့လေ…”
“မစွပ်နဲ့တော့ဟာ… နင်မသွားခင် နင်လီးအရသာကို ဒီအတိုင်းလိုချင်တယ်… ”
“ဖြစ်ပါ့မလား… နင် ဆေးဝယ်ရဲလို့လား…”
“ငါ ဝယ်ပြီးသွားပြီ… တခြားရပ်ကွက်ကဆေးဆိုင်မှာ ဝယ်လိုက်တာ….”
“ဟင်… ငါတောင်မသိလိုက်ဘူး…”
“နင်ကိုမပြောချင်လို့ ငါ့ဟာငါပဲ ဝယ်လိုက်တာ… လိုးတော့ဟာ… ငါအရမ်းလိုချင်နေပြီ….”
ကျုပ်ကလဲ မေဦးကိုမတတ်သာလို့သာ အစွပ်သုံးဖို့ ပြောခဲ့ရတာ။ တကယ်တမ်းက အစွပ်မစွပ်ဘဲ အစိမ်းလိုးပြီး စောက်ပက်ထဲပဲ လီးရည်ပန်းထည့်ချင်တဲ့ကောင်ဆိုတော့ ချက်ချင်းပဲ မေဦးစောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးက မေဦးရဲ့စောက်ပက်ထဲကို ကျပ်ကျပ်စီးစီးပဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့စောက်ပက်ကို နှေးချည်မြန်ချည်နဲ့ လိုးတယ်။ လိုးရင်းနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းရင်း မေဦးက ကျုပ်ကို အတင်းအောက်ကိုလှိမ့်ချပြီး သူက အပေါ်ကတက်ဆောင့်တယ်။ ခဏတာအနမ်းရပ်သွားလိုက်၊ ပြန်နမ်းလိုက်၊ ကျုပ်ကအပေါ်ကရောက်သွားလိုက်၊ မေဦးက အပေါ်ကရောက်သွားလိုက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အိပ်ယာထဲမှာ  နပန်းလုံးနေကြသလို အပြိုင်အဆိုင် တက်လိုးနေကြတယ်။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံတွေမြန်နေကာ မျက်လုံးချင်ဆုံကြည့်ပြီး လိုးနေရင်းတောင် စိတ်ကပိုပြီး တက်ကြွနေတယ်။ ကျုပ်က အပေါ်ကလိုးနေရင်းပဲ မေဦးကိုဆွဲထူကာ ထိုင်ရင်း သူ့စောက်ပက်ကိုလိုးနေတဲ့  ကျုပ်လီးကို နှစ်ယောက်အတူ ကြည့်ကြတယ်။ မေဦး ပေါင်လေးကား ကျုပ်ဒူးအပေါ်လက်လေးနောက်ပြန်ထောက်ပြီး ဖင်လေမြှောက်လိုက်ချလိုက်နဲ့လိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အနားကဖုန်းကိုယူပြီး မေဦးစောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်နေတာကို ဖုန်းနဲ့ သေသေချာချာရိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရဲ့ လိုးရင်း ဖီးလ်တက်နေတဲ့မျက်နှာလေးကို သေသေချာချာရိုက်တယ်။ မေဦးကလျာလေးပါထုတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို သပ်ပြနေသေးတယ်။ ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်ဖုန်းကိုလှမ်းယူပြီး ကျုပ်မျက်နှာကိုရိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီးနမ်းနေတာကိုချိန်ပြီး ရိုက်ပြန်တယ်။
“ပြွတ်… သေသေချာချာရိုက်ပြီးယူသွားနော် ဖိုးတေ… ဟိုမှာ နင်ငါ့ကိုလိုးချင်တဲ့အခါ ဒီဗွီဒီယိုလေးကြည့်ပြီး ထုလိုက် သိလား… ငါလဲ ကူးထားပြီး ပွတ်ပြီးအာသာဖြေမှာ…”
“အင်း… ပြီးရင် နင့်စောက်ပက်ကိုဖြဲပြအုံးနော်…”
“အင်း… ဖြဲပြမယ်… နင့်လီးကြီးကိုလဲစုပ်ပြမယ်… နင် သေသေချာချာရိုက်ထား…”
“အင်း… ရိုက်ထားမယ်… ငါလဲ နင်စောက်ပက်ကိုယက်ပြမယ် နင်လဲရိုက်ထားနော်… ပြွတ်…”
“အင်း… ရိုက်ပေးမယ်…”
မေဦး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကထကာ ဖုန်းကိုကြမ်းပြင်မှာချပြီး သူ့နဲ့ကျုပ်လိုးတဲ့မြင်ကွင်းကိုမိအောင် သေသေချာချာထောင်တယ်။ ပြီးတော့မှကျုပ်ကိုပက်လက်လှန်စေပြီး အပေါ်ကတက်ဆောင့်လိုးပေးတယယ်။ သူ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်နေတာကိုလဲ မြင်ရအောင် ပေါင်ကို သေသေချာချာကားပြီး လိုးပြတယ်။ ကျုပ်က သူ့မိန်းမဝတ်တီရှပ်လေးကို လှန်တင်တော့ မေဦးက သူ့နို့တွေကို ဘရာစီယာထဲက ထုတ်ပေးတတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့နို့တွေကို လှမ်းကိုင်လိုက် စို့လိုက်လုပ်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးကကျုပ်အပေါ်တက်လိုးနေရာကနေဆင်းပြီး ပေါင်ခွကြားဝင်ကာ အလံတိုင်လိုထောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ တစ်ပြွတ်နမ်းလိုက်၊ လျာနဲ့ယက်လိုက် လုပ်ပြတယ်။ သူ့မျက်နှာပါအောင်လဲ ဖုန်းဘက်ကိုမျက်နှာမူပြီး လီးကိုသူ့မျက်နှာအရှေ့ဘက်မှာထားကာ သေသေချာချာ စုပ်ပြ၊ နမ်းပြ၊ ယက်ပြတာ။ ပြီးတော့ မေဦးက ဖုန်းကိုထယူပြီး ကျုပ်လက်ထဲထည့်ပေးရင်း ကျုပ်ကိုမတ်တတ်ရပ်စေတယ်။ �မေဦးက ဒူးထောက်ပြီး မျက်နှာလေးမော့ကာ လီးစုပ်ပြတယ်။ ဖုန်းထဲမှာ အင်္ကျီရင်ဘတ်ကိုလှန်တင်ကာ နို့ဖော်ထားတဲ့မေဦး ကျုပ်လီးကို တယုတယနဲ့ မက်မက်မောမောစုပ်နေတာ ချစ်ဖို့လဲကောင်းသလို ထန်ချင်စရာလဲကောင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုဆွဲထူပြီး မတ်တတ်ရပ်စေကာ နမ်းတော့ လက်တစ်ဖက်က ဗွီဒီယိုရိုက်လျှက်ပဲ။ မေဦး ပြီးတော့ မေဦးရဲ့ နို့ဖော်ပြီး စကတ်လှန်ထားတဲ့ ပုံကိုဗွီဒီယိုရိုက်တယ်။ မေဦးကလဲ သူ့နို့ကို သူ့ဟာသူခြေပြ၊ ညှစ်ပြ၊ လုပ်ပြတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ကို အနီးကပ်ရိုက်တော့လဲ စောက်ပက်ဖြဲပြ၊ ပွတ်ပြနဲ့ အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ခပ် ဟဟလေးကို ကလိပြတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ဘက်လှည့်ပြီး ကျုပ်အရမ်းကြိုက်တဲ့ သူ့ဖင်လုံးလုံးလေးကို ကုန်းပြ၊ ဖြဲပြတော့ အနောက်ကိုပြူထွက်နေတဲ့ သူစောက်ပက်ဟဟလေးက ပိုဟသွားတယ်။ ကျုပ် မေဦးလက်ထဲ ဖုန်းပြန်ပေးပြီး သူ့ကိုပက်လက်လှန်စေကာ သူ့နို့တွေကို အရင်စို့ပြတယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ပက်ကို ယက်ပြတယ်။ ကျုပ်က လျာကိုထုတ်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ယက်တင်လိုက်၊ ထိုးမွှေလိုက်၊ နှတ်ခမ်းနဲ့ဆွဲစုပ်လိုက်လုပ်နေတာကို မေဦးကလဲ အမိအရ ဗွီဒီယိုရိုက်ယူနေတယ်။ တကယ်တော့ ကျုပ်တို့ ဗွီဒီယိုရိုက်ချင်လို့သာ ပြန်လုပ်ပြနေကြတာ လိုးချင်စိတ်က မတရားဖြင်နေပြီ။
“ရပြီ ဖိုးတေ… ငါအရမ်းယားနေပြီး… ငါကုန်းပေးမယ်… နင်အရမ်းကြိုက်တဲ့ ငါ့ဖင်ကိုကြည့်ပြီး အသေလိုးတော့ဟာ…”
“အင်း ငါလဲ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
မေဦးက ဖုန်းကိုပြန်ထောင်ထားပြီး ဖုန်အရှေ့မှာပဲ ဖုန်းဘက်ကိုဖင်ပေးပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီးကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးစောက်ပက်ထဲ လီးဝင်တာကိုကွယ်မှာစိုးလို့ ဒူးမထောက်ဘဲ သူ့အနောက်ကနေခွရပ်ပြီး သူ့ခါးလေးကိုကိုင်ကာ အသေကြုံးလိုးပစ်လိုက်တယ်။ မေဦးကလဲ ကျုပ်ဘက်ကို ခေါင်းလေးစောင်းကာငဲ့ကြည့်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်ညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လီးရည်တွေ မေဦးစောက်ပက်ထဲပန်းထည့်ပြီးမှ လီးချွတ်ကာ မေဦးဘေးမှာ ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မေဦးစောက်ပက်ထဲ ပြန်ထွက်ကျလာတဲ့ ကျုပ်လီးရည်တွေက မနည်းမနောပဲ။ မေဦက ဖင်ပူးတောင်းထောင်နေရာကနေ ပြန်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ကို ဖုန်းကင်မရာတည့်တည့်မှာပြန်ထိုင်စေပြီး ပေကျံနေတဲ့ ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့လိုက်၊ စုပ်လိုက်၊ လုပ်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လီးမှာပေကျံနေတာတွေပြောင်သွားတော့ မေဦးက ကျုပ်ကိုဖယ်ခိုင်းပြီး သူက ဖုန်းကင်မရာတည့်တည့်မှာ ပေါင်ကားလျှက်ထိုင်ကာ ဘေးမှာချွတ်ချထားတဲ့ သူ့ပင်တီနဲ့ သူ့စောက်ပက်မှာပေကျံနေတာတွေကို သုတ်တယ်။ စောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး အတွင်းအထိတောင် နှိုက်ပြီး သုတ်လိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ ဗွီဒီယိုရိုက်ထားသော ဖုန်းကို ဗွီယိုရိုက်တာရပ်ပြီး ကျုပ်ဆီကို သူ့ရဲ့ ပင်တီလေးပေးတယ်။
“ရော့… နင် ဒီဗွီဒီယိုကြည့်ပြီးထုဖို့ ယူသွားလိုက်… ခစ် ခစ်…”
“နင်က ငါ့အတွက် အကောင်းဆုံးလူပါပဲ မေဦးရယ်… ပြွတ်…”
မေဦးရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ယူလိုက်ရင်း မေဦးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မေဦးလဲ ဖော်ထားတဲ့ သူ့ပစ္စည်းတွေကိုပြန်ဖုံးပြိးနေရာချ၊ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကိုပြန်ဝတ်ပြီး သူပေးထားတဲ့ ပေကကျံနေသောပင်တီလေးကို တစ်ရှိုက်မက်မက် နမ်းပြလိုက်တော့ မေဦးက ပြုံးလျှက် ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးရဲ့ပင်တီလေးကို ကျောပိုးအိတ်အတွင်းထဲက အတွင်းအိတ်ထဲအထိထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်တယ်။ မေဦးကျုပ်ကိုပေးတဲ့လက်ဆောင်တွေက အဖိုးမတန်ပေမယ့် ကျုပ်သွားမယ့်ခရီးမှာ တော်တော်လေးအသုံးဝင်မယ်ဆိုတာ ကြိုသိနေတယ်။

ကျုပ်နဲ့မေဦး ခရီးသွားရင်ယူသွားမယ့်ကျောပိုးအိတ်ထဲကို လိုတာတွေထပ်ထည့်ပြီး မေဦးရဲ့ဖုန်းထဲကို ရိုက်ထားတဲ့ဗွီဒီယိုကူးထည့်ပေးပြီတာနဲ့ အောက်ကိုပြန်ဆင်းလာကြတယ်။ ပြီးတော့ မေဦးရောကျုပ်ပါ မနက်စာ မစားရသေးလို့ မနက်စာကို အပြင်မှာပဲထွက်စားကြတယ်။ မုန့်စားပြီး အအေးတစ်ယောက်တစ်ဘူးစုပ်ကာ အိမ်ပြန်လာကြတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီချိုကိုလဲ တွေ့ချင်သေးလို့ မေဦးတို့အိမ်ကိုပဲသွားလိုက်တယ်။ မေဦးတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ အန်တီချိုက မနက်ပိုင်း မီးဖိုထဲမှာအလုပ်တွေရှုပ်နေတုန်း။
“အန်တီချို… အိမ်မှာသားတို့နဲ့အတူလာစားပါဆိုမှ ဘာတွေချက်နေတာလဲ… မေမေက ထမင်းတွေဟင်းတွေ အများကြီးချက်ထားတာနော်…”
“အင်းပါ သားရဲ့… အန်တီချိုထမင်းမချက်ပါဘူး… အန်တီချို့လက်ရာ သားကိုကျွေးချင်လို့ ဟင်းချက်နေတာ… သူ့တီလေးဆီသွားရမှာမို့ တော်တော်ပျော်နေတယ်ဟုတ်လား…”
“ပျော်တာတော့ပြောမနေနဲ့မေမေ… မေမေတူက အခုကတည်းက အထုပ်အပိုးပြင်ပြီးသွားပြီ…”
“�ဟုတ်လား… အင်းပေါ့… အဒေါ်ကိုမတွေ့ရတာကြာလို့ တွေ့ချင်နေတာနေမှာပေါ့… သမီးရေ… ခရမ်းသီနှပ်မလို့ ပုစွန်ခြောက်ကုန်နေလို့ မေမေ့ကိုသွားဝယ်ပေးအုံး…”
“ဟုတ်… ဖိုးတေ နင်ခဏနေအုံး…”
“ဒီကိုလာလေသားရဲ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ အန်တီချို…”
ကျုပ်မေဦးကို အနမ်းလေးပေးလိုက်တော့ မေဦး ပြုံးပြီး ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီချိုရှိရာ မီးဖိုချောင်ဆီကို သွားလိုက်တယ်။ အန်တီချိုက မီးဖိုချောင်အဝမှာ ကျုပ်ကို ဆီးကြိုစောင့်နေတယ်။ ကျုပ် မီးဖိုချောင်ထဲရောက်တာနဲ့ အန်တီချိုကဖက်ပြီးနမ်းတော့တယ်။
“မောင် လမ်းခရီးမှာ ဂရုစိုက်နော်… ချိုလွမ်းရင်း မျှော်နေမယ် သိလား…”
“အင်းပါ ချိုရဲ့… မောင်ပြန်လာမှ အတိုးချပြီးချစ်မယ်နော်… ပြွတ်…”
ကျုပ်ကိုနမ်းရင်းနဲ့ အန်တီချိုက ကျုပ်လီးကို ဘောင်ဘီထဲနှိုက်ပြီး ဆွနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးနဲ့လိုးပြီးထွက်လာကတည်းက အတွင်းခံဝတ်ဖို့သတိမရခဲ့တော့ အန်တီချို ဘောင်းဘီထဲမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ကိုင်မိတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုပြန်နမ်းရင်းနဲ့ သူ့ထဘီပေါ်ကနေ သူ့ဖင်ကိုကိုင်ဆုပ်ညှစ်နေမိတယ်။ အန်တီချိုက ကျုပ်အရှေ့မှာ ချက်ချင်းထိုင်ချပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုပေါင်လည်အထိဆွဲချကာ ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့တယ်။ ပုစွန်ခြောက်သွားဝယ်တဲ့မေဦးက သိပ်ကြာမှာမဟုတ်တော့ အချိန်လုပြီးလုပ်နေရသလိုပါပဲ။ ကျုပ်လီးကလဲ အန်တီချိုလက်နဲ့ဆွကတည်းက တောင်နေတာ သူ့စုပ်စရာတောင်မလိုပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်နဲ့အကြာကြီးခွဲရမှာမို့ လွမ်းနေမယ့်အန်တီချိုကို သူလုပ်ချင်တာလုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ပေးထားလိုက်တာ။ အန်တီချိုကလဲ အာသာပြေရုံလေး ကျုပ်လီးကို ခဏစုပ်ပြီးမှ ထကာ ထဘီအနောက်ပိုင်းကိုလှန်တင်ပြီး နံရံကိုလက်ထောက်ကုန်းပေးရင်း အိမ်ရှေ့ဘက်ကိုခေါင်းပြူလျှက်ကြည့်နေတယ်။
“အချိန်မရဘူး မောင်… ချို့ကို ရသလောက်လေး လိုးပေးခဲ့ပါ…”
“အင်းပါ ချိုရဲ့…”
ကျုပ်လဲ အန်တီချို လက်ထောက်ကုန်းပေးထားတဲ့အနောက်မှာ မတ်တတ်ရပ်နေရာယူပြီး ပြူထွက်နေတဲ့ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲကို လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ တရစပ်ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ လိုးရင်းနဲ့ အန်တီချို့နို့တွေကိုလဲ အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်တယ်။ မေဦးပြန်ရောက်လာတာနဲ့ လိုးတာမပြီးလဲရပ်ရမှာဆိုတော့ အန်တီချို့စောက်ပက်ကိုပဲ အာရုံနှစ်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းနဲ့ မြန်မြန်ပြီးလိုက်ဖို့ ကြိုးစားနေမိတယ်။ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လိုးနေရခြင်းနဲ့ ရင်တမမနဲ့ စိုးရိမ်ရခြင်း၊ အန်တီချို့ရဲ့ စောက်ပက်ကပေးတဲ့အထိအတွေ့အောက်မှာ ကျုပ်စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တာ သိပ်မကြာခင်ပဲပြီးသွားတော့တယ်။ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်လိုပဲခံစားမိပြီး အကြမ်းပတမ်းမနားတမ်း တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးမှုမှာ ဘယ်နှစ်ချီပြီးသွားလဲတော့မသိတော့ဘူး။ အန်တီချို့တင်ပါးနဲ့ကျုပ်ဆီးခံကိုဖိကပ်ကာ အန်တီချို့စောက်ပက်ထဲ သုက်ရည်တွေ တစစ်စစ်ပန်းထုတ်ရင်း  ပြီးဆုံးခြင်းရဲ့ အထွတ်အထိပ်အရသာမှာ မိန်းမောနေမိတယ်။ အန်တီချိုရဲ့နို့တွေကိုဆုပ်ကိုင်လျှက် သူ့ကိုယ်ကိုအနောက်ကဖက်ထားပေးရင်း သူ့ကျောပြင်လေးကို အင်္ကျီပေါ်က နမ်းနေမိတယ်။ အန်တီချို့စောက်ပက်ကလဲ ကျုပ်လီးကို တစိစိနဲ့ ရှုံ့ချည်ပွချည်ညှစ်နေတာကို ခံစားမိတယ်။ အန်တီချိုလဲ ကျုပ်လိုပဲ ပြီးဆုံးခြင်းရဲ့ ကာမအရသာမှာ နစ်မျောနေပုံပါပဲ။ ရုတ်တရတ် အန်တီချို ကျုပ်ကိုအနောက်ကးသို့တွန်ဖယ်ကာ သူ့ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်တယ်။
“သမီးပြန်လာပြီ မောင်… ပြွတ်… လရည်တွေထည့်ပေးသွားလို့ ကျေးဇူးပဲ… အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ချစ်တယ်နော်…”
အန်တီချို ကျုပ်ကို အနမ်းပေးကာ ချက်ချင်းပဲ ထဘီပြန်ဖုံးကာ ဟင်းချက်တဲ့နေရာကိုပြန်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အိမ်သာရှိရာကို ထွက်ခဲ့လိုက်ရင်း မီးဖိုချောင်ဆီကို လျှောက်လာတဲ့မေဦးကိုမြင်လို့ ပြုံးပြခဲ့သေးတယ်။ ပြီးမှ လီးမှာပေကျံနေတဲ့အရည်တွေကို အိမ်သာထဲကရေပန်းနဲ့ ဆေးရတယ်။ မဆေးလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ မေဦးက စိတ်ကူးပေါက်လို့ ကျုပ်လီးကိုလာစုပ်တဲ့အခါ ဒီအရည်တွေရဲ့အရသာကိုရသွားရင် ရှင်းရခက်မယ်။ ပြီးတော့လဲ ကျုပ်နဲ့မေဦးပဲ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ဂိမ်းဆော့နေကြတယ်။ ဂိမ်းဆော့ရင်းနဲ့ မေဦးက ဒူးတစ်ချောင်းထောင်ပြီး အောက်စလွှတ်ပြကာ ပြုံးစိစိလုပ်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်လီးကိုလာပြီး ဘောင်းဘီပေါ်ကကိုင်တော့ ကျုပ်လဲတားလိုက်ရတယ်။
“ငါ့မှာအတွင်းခံမပါဘူးလေ… တောင်လာရင် ဖုံးမရဖိမရနဲ့ အန်တီချိုတွေ့သွားအုံးမယ်…”
“မေမေ လာရင် ပေါင်ကြားညှပ်ထားပေါ့ဟ… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ တားလို့မရတော့ မတားတော့ဘူး။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကြမ်းပြင်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ပြီး မေဦးက ဂိမ်းနှိပ်လိုက် ကျုပ်လီးကိုလာဆုပ်ကိုင်လိုက်၊ ကျုပ်ကလဲ မေဦးရဲ့ အောက်စလွှတ်ထားပေးတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ဂိမ်းနှိပ်ရင်း သွားသွားပြီး ပွတ်တယ်။ အန်တီချိုထွက်လာရင်တော့ မေဦးလဲအောက်စလွှတ်တာကိုပြန်ဖုံးပြီး ထောင်ထားတဲ့ဒူးကိုချထိုင်တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးလာလာဆွနေလို့ တောင်နေတဲ့လီးကို ပေါင်ကြားညှပ်ပြီး ပြင်ထိုင်ရတယ်။ အန်တီချိုက မကြာမကြာ ထွက်လာတယ်။ သူထွက်လာတာကလဲ အကောင်းထွက်လာတာမဟုတ်ဘူး။ သူ့သမီးရဲ့နောက်ကျောဘက်မှာရပ်ပြီး စကားပြောသလိုနဲ့ ကျုပ်ကို ဖင်ကြီးကုန်ပြီးထဘီအပေါ်ကပွတ်ပြလိုက်၊ ထဘီလှန်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကကျုပ်လီးရည်တွေကို လက်နဲ့နှိုက်ကာ ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပြလိုက် လုပ်နေတာ။ ကျုပ်မှာသာ သမီးတစ်လှည့် အမေတစ်လှည့်နဲ့ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကိုသာ ထလိုးပစ်ချင်မိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အန်တီချိုက ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်ဆိုမှ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုသာ အတင်းဖက်လှဲပြီး တက်လိုးပစ်ရတော့တယ်။ မေဦးကလဲ ကျုပ် တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ရင်း သဘောတွေကျနေတော့တယ်။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဒီကောင်မလေးကို ကျုပ်အနားမှာ တစ်သက်လုံးရှိစေချင်မိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ပဲ မေဦးတို့သားအမိနဲ့ ကျုပ်တို့သားအမိ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ ထမင်းလက်ဆုံစားကြတယ်။ ထမင်းစားပြီးခဏနေတော့ အန်တီချိုပြန်သွားပေမယ့် မေဦးကမပြန်သေးဘဲ ဖုန်းဂိမ်းပြီးတော့ တီဗွီဂိမ်းဆက်ဆော့ကြတယ်။ ကျုပ်သွားကာနီးရေချိုးတော့မယ်ဆိုမှ မေဦးလဲ အိမ်ပြန်ပြီးရေချိုးတော့တယ်။ ဒီတော့မှပဲ မေမေနဲ့ ခပ်သွက်သွက်တစ်ချီလိုးရတော့တယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်နဲ့ မေမေ ရေအတူချိုးတယ်။ ကျုပ်တို့ ရေချိုးတဲ့နေရာက မေဦးတို့အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေ မြင်နိုင်တာမို့ ဘာမှတော့မလုပ်ကြတော့ဘူး။ ရေချိုးပြီးတော့ မေမေလဲ ကျုပ်ကိုလိုက်ပို့ဖို့ပြင်ဆင် ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားတွေလဲပြီး ခရီးသွားဖို့ပြင်ရပြီပေါ့။ ပြီးတော့ မေဦးရော၊ အန်တီချိုရော၊ မေမေရော အဝတ်စားအသစ်တွေနဲ့ အလှကိုယ်စီပြိုင်နေကြတယ်။ အန်တီချိုက ပိုးသားဝမ်းဆက် ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ ထဘီကိုဝတ်ထားတယ်။ မေမေတော့ ပါတိတ်ဝမ်းဆက် ရင်ဖုံးအင်္ကျီနဲ့ထဘီပဲ ဝတ်ထားတယ်။ မေဦးကတော့ ခါးစည်းထားတဲ့ ဂါဝန်အရှည်လက်တိုလေးနဲ့ တစ်မျိုးလှနေပြန်ရော။ ခန္ဓာကိုယ်ဖွံထွားမှုကိုကြည့်မယ့်ဆို မေမေက ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်း၊ ခပ်အယ်အယ်နို့ကြီးတွေနဲ့ တင်းကားပြီးတုန်ခါနေတဲ့တင်ပါးကြီးတွေနဲ့ နံပါတ်တစ်၊ အန်တီချိုက သူ့အရပ်နဲ့သင့်တော်တဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးမှာမှ ကားစွင့်နေတဲ့တင်သားတွေ၊ ချပ်ကပ်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဖောင်းဖောင်းတင်းတင်းနဲ့ လှပပြီးလိုက်ဖက်တဲ့နို့တွေနဲ့ ဒုတိယပေါ့၊ ကျုပ်ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေး မေဦးက ဘာမှခန္ဓာကိုယ်အလှအပကို ထင်ရှားစေမယ့်အဝတ်အစားမျိုး ဝတ်မထားပေမယ့် ကျုပ်မျက်လုံးထဲမှာ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ။ ပြီးတော့ အန်တီချိုက ကျုပ်ကိုမုန့်ဖိုးပေးတယ်။ ကျုပ်တို့ အောင်မင်္ဂလာအဝေးပြေးကို တက္ကစီ(taxi)နဲ့ သွားကြတယ်။ တက္ကစီ နောက်ခန်းမှာပါလာတဲ့ အမျိုးသမီးသုံးယောက်စလုံးက ကျုပ်ရဲ့မယားတွေဆိုတာ ကျုပ်ကလွဲလို့ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ။ အဝေးပြေးဝင်းထဲကိုရောက်တော့ ကားထွက်ချိန်လိုနေသေးလို့ အအေးဆိုင်ထိုင်ကြတော့ ကျုပ်နဲ့မေဦးက စားပွဲတစ်ဖက်မှာထိုင်ပြီး မေမေနဲ့ အန်တီချိုက စားပွဲတစ်ဖက်မှာထိုင်တယ်။ ကျုပ် မေဦးရဲ့လက်ကလေးကို စားပွဲအောက်ကနေ ခိုးပြီးဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေရင်း မေမေနဲ့အန်တီချိုတို့ မှာကြားတာတွေကို ဟုတ်ကဲ့တစ်ခွန်းနဲ့ ဖြေနေမိတယ်။ ကားပေါ်တက်ရတော့မယ့်အချိန်နီးလာလေ၊ ကျုပ်မေဦးလက်ကို မလွှတ်ချင်လေ ဖြစ်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးတော့လဲ မေဦးရဲ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး အအေးဆိုင်က ထွက်လာရတာပါပဲ။ ကျုပ်ကားပေါ်တက်တော့ မေဦးကလိုက်လာသေးတယ်။ ကျုပ်ထိုင်မယ့်နှစ်ယောက်တွဲခုံမှာ မေမေတို့ထက် အနည်းငယ်ငယ်ပုံရတဲ့ အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင် အန်တီခေါ်ရမလား မမခေါ်ရမလားမသဲကွဲတဲ့သူတစ်ယောက်ထိုင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို သေချာမကြည့်အားပါဘူး။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မေဦးပဲရှိနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ကျောပိုးအိတ်ကို ထိုင်ခုံတွေအပေါ်က ပစ္စည်းထားတဲ့နေရာမှာတင်လိုက်ပြီး မေဦးဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်။
“မေဦး… ငါမရှိတုန်း နင် ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်မသွားနဲ့နော်… အစားကိုအချိန်မှန်မှန်စား… အိပ်ချိန်မှန်မှန်အိပ် ကျန်းမာရေးဂရုစိုက် သိလား…”
“အင်းပါ… နင်သာ နယ်မြေအကူးအပြောင်းမှာ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်…”
“အင်း… ငါ့နင့်ဆီ နေ့တိုင်းဖုန်းဆက်မယ်သိလား… ငါပြန်လာမှ အတိုးနဲ့လျှောက်လည်ကြမယ်နော်…”
“အင်းပါ… ငါ အိမ်မှာပဲနေမှာ ဘယ်မှလျှောက်မသွားပါဘူး…”
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပါးစပ်ကနေ မှာနေကြပေမယ့် မျက်ဝန်းမှာတော့ မျက်ရည်တွေက လိမ့်ကျမလာရုံတမယ် ရစ်ဝိုင်းနေပြီ။
“နင် ထိုင်တော့လေ… ငါလဲ သွားတော့မယ်…”
“အင်း မကြာခင်ပြန်ဆုံမယ်နော် မေဦး…”
“အင်း… ဘိုင့်ဘိုင်ဖိုးတေ…”
“ဘိုင့်ဘိုင် မေဦး…”
မေဦး ကျုပ်ကိုလက်ပြရင်း ကြိုးစားပြီး ပြုံးပြသွားရှာသေးတယ်။ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ အပြုံးလေးက စိတ်ထဲမှာ စွဲကျန်ရစ်နေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးကိုပြန်လည်ပြုံးပြပြီး လက်ပြနှုတ်ဆက်ရင်း လှည့်ထွက်သွားတဲ့ မေဦးရဲ့ကျောပြင်ကိုကြည့်နေမိတယ်။ နှလုံးသားထဲက နာကျင်သလိုခံစားမိတယ်။ ဒါအချစ်လား။
“ကောင်လေး… ထိုင်တော့လေ… ကားထွက်တော့မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…”
ကျုပ် နေရာမှာထိုင်ပြီး သိပ်မကြာခင်ပဲ ကားထွက်တော့ အပြင်မှာ မေဦးကိုများတွေ့လေမလားလို့ကြည့်ပေမယ့် သုံးယောက်စလုံးကို မတွေ့ရတော့ဘူး။ ကျုပ် သက်ပြင်းချရင်း တီဒေဝီနဲ့တွေ့ရမယ့်အကြောင်းကိုပဲ စဉ်းစားလိုက်တော့တယ်။

အခန်း ၄(ဆက်ရန်)

(အခန်း ၄/၁)

ကားက တစ်စတစ်စနဲ့ ရန်ကုန်မြေက ထွက်ခွာလာခဲ့ပြီ။ ကျုပ်ရဲ့ဘေးမှာတော့ ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ အန်တီလား အစ်မလာ ဘယ်လိုခေါ်ရမှန်းမသိတဲ့သူ တစ်ယောက်ပဲရှိတယ်။ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲ ကြိုတင်ထည့်လာခဲ့တဲ့ မေဦးပေးလိုက်တဲ့ ပူရှိန်းသကြားလုံးတောင့်လေးကိုဖောက်ပြီး တစ်လုံးဖောက်စားလိုက်ရင်း ဘေးက လူကိုပါ ကျွေးဖိုးမေးလိုက်တယ်။ တစ်ခရီးတည်းသွားတွေ ဖြစ်နေပြီမဟုတ်လား။
“အစ်မ… စားပါအုံးလား…”
“အင်း… တစ်လုံးလောက်စားမယ်နော်…”
ကျုပ်လဲ အန်တီခေါ်ရမှာအားနာလို့ အစ်မပဲခေါ်လိုက်တယ်။ ထိုအစ်မက ခေတ်မီတဲ့ ဖက်ရှင်နဲ့ အင်္ကျီက ကိုယ်ကျပ်လက်စကနဲ့ ဒူးဖုံးစကတ်အရှည် အသားအပျော့လေးကို ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ကိုလဲ ဖြောင့်ပြီး ဖြန့်ချထားသေးတယ်။ မျက်နှာပေါ်မှာလဲ မိတ်ကပ်ပါးပါးလိမ်းကျံထားပုံရပြီး နှုတ်ခမ်းကိုလဲ နီစွေးတဲ့ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးထားတော့ မြင်ရတာထက်တောင် ပိုနုပျိုနေသေးတယ်။ ရုပ်ရည်ကလဲ အရမ်းချောတယ်လို့ပြောလို့မရရင်တောင် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်နဲ့ လှတဲ့အထဲတော့ပါတယ်။ ထိုင်နေရတာလဲ နှစ်ယောက်ကြားမှာ လက်တင်တဲ့တန်းတောင်မခြားဘဲ ပခုံးချင်းတောင် ကားလှုပ်တိုင်းထိမိနေတယ်။ ကျုပ်က အားနာပြီး စုစုစည်းစည်းထိုင်လို့သာ ပေါင်ချင်းက ထိမနေတာ။ ဒါတောင်ကားလှုပ်ရင် တစ်ချက်တစ်ချက်ထိမိသေးတယ်။ သူက ကျုပ်ကသူ့ကို အစ်မလို့ခေါ်လိုက်လို့ထင်တယ် နီစွေးစွေးနှုတ်ခမ်းပါးလေးကို တွန့်ကွေးသွားအောင်ပြုံးတယ်။ ကျုပ်က သူ့လက်ထဲကို သကြားလုံးအတောင့်လိုက်ပေးလိုက်တော့ သူက တစ်ခုယူစားပြီးပြန်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေဦးပေးတဲ့သကြားလုံးငုံထားရတာ ခံတွင်းထဲမှာ အေးမြသွားတယ်။
“ကောင်လေး… လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထိုင်နော် ကားကအကြာကြီးစီးရမှာမလား… အစ်မကိုအားမနာနဲ့….”
“ဟုတ်ကဲ့အစ်မ…”
“ဒါနဲ့ ကောင်လေးက ဘယ်အထိစီးရမှာလဲ…”
“ဂိတ်ဆုံးပဲဗျ…”
“အစ်မကတော့ ဂိတ်ဆုံးမရောက်ခင်ကြိုဆင်းရမှာ…”
“သြော် ဟုတ်လား…”
“အင်း… အစ်မမိဘတွေဆီ ခဏပြန်မလို့လေ… ပြီးရင်လဲ ခရီးဆက်ရအုံးမှာ…”
“သြော်… ကျနော်က အဒေါ်ဆီကို ကျောင်းပိတ်တုန်း သွားလည်မလို့လေ…”
“ကျောင်းသားလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ပထမနှစ်တက်နေတာ…”
“ဒါနဲ့လေ… စပ်စုတာမဟုတ်ဘူးနော်… ဟင်း ဟင်း… ကားမထွက်ခင်က ကားပေါ်မှာလာနှုတ်ဆက်တဲ့ကောင်မလေးက ကောင်လေးရဲ့ရည်းစားလား…”
“အာ… မဟုတ်ပါဘူး သူငယ်ချင်းပါ…”
“ဟုတ်လို့လားကွာ… လာပြီး အာမရွှီးနဲ့….”
ထိုအစ်မက ကျုပ်ကိုပခုံးလေးတိုက်ပြီး ပြုံးရယ်လျှက် မေးတယ်။
“တကယ်ပါဆို အစ်မရယ်…”
“မဖြစ်နိုင်တာကွာ… ဘယ်သူငယ်ချင်းမှ ကိုယ်သူငယ်ချင်း ခရီးသွားရလို့ မျက်ရည်မဝဲပါဘူး…”
“တကယ်ပြောတာ အစ်မရဲ့… သူနဲ့ကျနော်က ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက အတူကစားဖော်သူငယ်ချင်းတွေလေ… ဘယ်သွားသွား ဘာလုပ်လုပ် အတူတူပဲ… ကျောင်းတက်တော့လဲ အခုအထိ မေဂျာတူ တစ်ခန်းတည်း… အခုက ဒီခရီးမှာ ကျနော်ကကြာမှာ… သူ့ကိုလဲခေါ်လို့မရဘူး… အဲ့ဒါကြောင့် ကျနော်မရှိဘဲ သူတစ်ယောက်တည်း ပျင်းကျန်ရစ်မှာမို့ ဝမ်းနည်းနေတာ…”
“သြော်… ဒီလိုလား… ခစ် ခစ်… မသိပါဘူးကွာ… အစ်မက သမီးရည်းစားတွေ ခွဲရမှာမို့ ဝမ်းနည်းနေတယ်ထင်တာ… ဒါပေမယ့် အစ်မဗေဒင်ဟောလိုက်မယ်… ကောင်လေးတို့နှစ်ယောက် တစ်ချိန်မှာ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ကိုဖြစ်မှာ… လောင်းမလား…”
“ဟာ… မလောင်းပါဘူး…”
“ခစ် ခစ်… အစ်မသိပါတယ်… ကောင်လေးရင်ထဲမှာ သူရှိနေတယ်မလား…”
“ကျနော့်အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းပဲ… စိတ်ထဲမှာတော့ သူရှိတာပေါ့…”
“ဒါဖြင့်… အခုသူနဲ့ ခွဲရတော့ သူ့ကိုမလွမ်းဘူးလား…”
“မသိဘူးလေ အစ်မရယ်… အခုမှထွက်လာတာကို… သူမျက်နှာမကောင်းလို့ စိတ်မကောင်းတော့ ဖြစ်တာပေါ့…”
“ဟင်း ဟင်း… ထားပါတော့… အစ်မကစပ်စုလို့ အစ်မနဲ့ထိုင်ရတာ စိတ်ပျက်သွားပြီလား…”
“အဲ့လိုတော့မဖြစ်ပါဘူးဗျာ… ဒီကိုရောက်မှ ဘေးမှာမိန်းကလေးနဲ့အတူစီးရမယ်မှန်းသိတော့ စိတ်ညစ်မိသေးတယ်… ကားစီးရမှာ စိတ်ကျဉ်းကျပ်မယ်ထင်ထားတာ… အစ်မက အခုလို ဖော်ဖော်ရွေရွေစကားပြောတော့ စိတ်ထဲမှာပေါ့သွားပြီး… အပျင်းပြေ စကားပြောဖော်ရလို့ ဝမ်းတောင်သာသေးတယ်…”
“ကောင်လေးက စကားပြောကောင်းသားပဲ… တစ်ဖက်သား စိတ်ချမ်းသာအောင် ပြောတတ်တယ်…”
“တမင်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး… တကယ်စိတ်ထဲရှိတာကိုပြောတာပါ…”
“အင်းပါ… အစ်မသိပါတယ်… အစ်မလဲ ရုတ်တရတ်ကြီး လက်မှတ်ဖြတ်ရတော့ ဘေးမှာယောက်ကျားလေးနဲ့အတူထိုင်ရမယ်မှန်းသိပေမယ့် ရတဲ့ခုံပဲ ယူလိုက်ရတာ… ပြီးမှ ကိုယ်နဲ့အတူထိုင်ရမယ့်လူက ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့လူများလားဆိုပြီး စိတ်ပူသွားတာ… ပြီးမှ ကိုယ့်မောင်အရွယ်လေးဖြစ်နေတော့ စိတ်ထဲပေါ့သွားတယ်…”
“ကိုယ့်ထက်အသက်ကြီးတော့ ဘာဖြစ်လို့လဲ အစ်မရဲ့…”
“အမလေး… အဲ့အရွယ်တွေက အတွေ့အကြုံများတဲ့ လက်ရဲဇက်ရဲတွေများတယ်လေ… အစ်မကို အသားယူမှာစိုးတာပေါ့…”
“ကျနော်ကတော့ အသားမယူပါဘူး…”
“သိပါ့ ကိုယ်တော်… ပေါင်စိပြီး ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်နေရတာ ကြာရင်ညောင်းမှာပေါ့…. လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထိုင်ပါဆို… အသားချင်းထိတာ ဘာမှပဲ့ပါသွားတာမှမဟုတ်ဘဲ… ကောင်လေးကို အစ်မယုံတယ်…”
“ဟီး… အခုတောင် နည်းနည်းညောင်းနေပြီ… ကန်တော့နော် အစ်မ…”
စကားပြောရင်းနဲ့ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ရင်းနှီးမှုရသွားပြီး သူကိုယ်တိုင်က ခွင့်ပြုမှ ကျုပ်လဲ စုထားတဲ့ပေါင်ကို အနည်းငယ်ကားလိုက်တယ်။ အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာရှိသွားသလိုဖြစ်သွားပေမယ့် ဘေးက အစ်မနဲ့တော့ ပေါင်ချင်းထိသွားတယ်။
“ဒီလိုမှပေါ့… အဆင်ပြေသွားပြီလား….”
“ဟုတ်… ကျေးဇူးပဲ အစ်မ…”
“ရပါတယ်ကွာ… ဒါနဲ့ နာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ… ကောင်လေး ကောင်လေးနဲ့ ခေါ်ရတာ ထောက်နေလို့…”
“ကျနော့်နာမည် တေဇာကျော်ပါ… ရင်းနှီးတဲ့သူတွေကတော့ ဖိုးတေလို့ ခေါ်ကြတယ်…”
“ဖိုးတေ ဟုတ်လား… ခစ်… ခစ်… နာမည်က လူမိုက်လိုလိုဘာလိုလိုနဲ့ …”
“အင်းလေ… သူငယ်ချင်းတွေက ဇတ်ကားထဲက လူမိုက်နာမည် လျှောက်ပြီးစနောက်ခေါ်ရင်း တွင်သွားတာလေ…  ဟီး ဟီး…”
“ဖြစ်ရလေဟယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဘယ်လိုလဲ အစ်မကြောက်သွားပြီမလား… အစ်မလန့်နေတဲ့ လူကြီးတွေထက်ပိုဆိုးတဲ့ ဂန္တဝင်လူမိုက်ကြီးနဲ့ အတူကပ်ပြီးထိုင်နေရပြီလေ… ငှဲ ငှဲ ငှဲ…”
“ခစ် ခစ်… အဲ့ဂန္တဝင်လူမိုက်ကို အရိုးချိုးပြီး သွားကြားထိုးပစ်လိုက်မှာပေါ့…”
“သွားကြားတော့မထိုးပါနဲ့ အစ်မရယ်… ကျနော့်အရိုးက နုနုလေးပါ… ဟီး ဟီး….”
“ခစ် ခစ် ခစ်…”
စကားပြောရင်းက ပိုရင်းနှီးသွားကြပြီး စနောက်တဲ့အခြေအနေတောင် ရောက်နေကြပြီ။ ထိုအစ်မကလဲ ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖတ်ခနဲရိုက်ပြီးတောင် မျက်လုံးပိတ်တဲ့အထိ တစ်ခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာလဲ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်၊ အစ်မတစ်ယောက်လို ခင်မင်မိသွားတယ်။ သူလဲ ကျုပ်လိုပဲနေမှာပါ။
“ဟင်း… အစက ဒီခရီးကပျင်းစရာကောင်းမယ်ထင်ထားတာ… အခုတော့ ခရီးသွားရတာ ပျော်လာသလိုပဲ…”
“အစ်မလဲ အတူတူပဲ… စိတ်ထဲက စိုးရိမ်မှုတွေ ပျောက်သွားပြီး ပျော်နေပြီ… အစ်မနာမည်က မို့မို့လွင်တဲ့… လူတိုင်းကတော့ မမို့ပဲခေါ်ကြတယ်…”
“ဒါဆို… ကျနော်လဲ မမို့လို့ပဲခေါ်မယ်လေ…”
“အင်း… ခေါ်လေ… အစ်မကတော့ လူမိုက်နာမည်ကြီး မခေါ်ပါဘူး ကြောက်လို့… ခစ် ခစ်… တေဇာလို့ပဲခေါ်မယ်…”
“ဟုတ်… မမို့အဆင်ပြေသလိုခေါ်ပါ…”
“အင်း… တေဇာနဲ့အစ်မက မိတ်ဆွေဖြစ်သွားပြီနော်…. ”
“မဖြစ်သေးရင် ကျနော့်နာမည်ကို ဗိုလ်တစ်ထောင်ငမိုးလို့ ပြောင်းလိုက်မယ်လေ…”
“ခစ် ခစ်… ပြောင်းလိုက်လေ… အဲ့ဒီဗိုလ်တစ်ထောင်ငမိုးကို ငမိုးရိပ်ချောင်းထဲ မျှောပစ်လိုက်မယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဒါတော့မဖြစ်ဘူးမမို့ရဲ့ ကျနော်ရေမကူးတတ်ဘူး… ဟီး ဟီး…”
“ခစ် ခစ်… ခစ် ခစ်… ခစ် ခစ်… တေဇာ စ နေတာနဲ့ ရယ်ရတာ ပါးစပ်ကိုမစေ့ရတော့ဘူး… ခစ် ခစ်… အစ်မပြောချင်တာက… ရှေ့မှာကားခဏနားရင် မိတ်ဆွေဖြစ်တဲ့အနေနဲ့ တေဇာစားချင်တာ အစ်မကျွေးမယ်လို့…”
“ရပါတယ် မမို့ရယ်…. ကျနော်ပဲကျွေးပါ့မယ်…”
“မရဘူးနော် တေဇာ… အစ်မ ကျွေးမှာ… တေဇာကျွေးချင်ရင် နောက်တစ်ခါကားရပ်ရင်ကျွေး…”
“သဘောဗျာ… ပြီးမှ အစားကြီးတယ်မပြောနဲ့…”
“မပြောပါဘူးရှင် ကြိုက်သလောက်စားပါ… ကျသလောက်ရှင်းပါ့မယ်… ခစ် ခစ်…”
ရယ်ရယ်မောမော ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ ယာဉ်ရပ်နားကွင်းကို ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။ အချိန်က ည၈နာရီခွဲလောက်ဖြစ်နေပြီ။ လူတွေအကုန်ဆင်းကြတော့ မမို့နဲ့ ကျုပ်လဲ လိုက်ဆင်းကြတယ်။ မမို့က လျှောက်လမ်းဘက်ကထိုင်တော့ သူကအရင်ထပြီး အရှေ့ကသွား ကျုပ်က သူ့အနောက်ကလိုက်ဆင်းတယ်။ ဒီလိုအနောက်ကလိုက်ရမှပဲ အနက်ရောင် ကိုယ်ကျပ်စကတ်အသားပျော့ပျော့လေးအောက်မှာ သူ့တင်ပါးတွေက စွင့်ကားနေတာပဲ။ ကျုပ်လဲ အမှတ်တမဲ့ တစ်ချက်ကြည့်မိပြီးမှ မကြည့်မိအောင်ထိန်းလိုက်ရတယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား သန့်စင်ခန်း ကိုယ်စီဝင်ကြတယ်။ ကျုပ် အပေါ့အပါးသွားပြီးပြန်ထွက်ကာ မမို့ကိုစောင့်နေရင်း တီဒေဝီဆီကိုဖုန်းခေါ်ပြီး ကားနားတဲ့နေရာကိုရောက်နေပြီဆိုတဲ့အကြောင်း ပြောပြတယ်။ တီဒေဝီက အဆင်ပြေလားလို့မေးလို့ ပြေတယ်လို့ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေဦးဆီကိုထပ်ဆက်တယ်။ မေဦးကိုလဲ ထိုနည်းတူပြောပြလိုက်တယ်။ မေဦးကလဲ သတိနဲ့ခရီးသွားဖို့သတိပေးတယ်။ မေဦးနဲ့ဖုန်းပြောနေရင်း မမို့က ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ညစာစားတော့မှာမို့ မေဦးနဲ့ ဖုန်းချလိုက်ပြီး ဖုန်းကို ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ ပြန်ထည့်ရင်း မမို့နဲ့အတူလျှောက်လိုက်တယ်။
“ဟင်း ဟင်း… ရည်းစားလောင်းဆီဆက်တာလား…”
“ဇနီးလောင်းပဲကြားဖူးပါတယ်ဗျာ…”
“မဟုတ်လို့လား… ခစ် ခစ်…”
“ကျနော်ကျတော့ထားပါတော့… မမို့ကျတောာ့ရော ရည်းစားမရှိဘူးလား…”
“အရင်ကတော့ ထားခဲ့ပါတယ်… အခုလက်ရှိတော့ ရည်းစားမရှိတော့ဘူးလေ… ဘာလဲ ရှာပေးမလို့လား…”
“မယုံတာ…”
“တကယ် လက်ရှိရည်းစားမရှိပါဘူးဆို မယုံဘူးလား…”
“မဖြစ်နိုင်တာ… အခုကျနော်နဲ့အတူလမ်းလျှောက်တာတောင် မမို့ကို ဟိုလူလှည့်ကြည့် ဒီလူလှည့်ကြည့်နဲ့… ပုံမှန်ဆို မမို့အနားမှာ ဝိုင်းဝိုင်းကိုလည်နေမှာ…  ရှိကိုရမယ်…”
“ခစ် ခစ်… ဘာလဲ အစ်မက လှလို့လား…”
“…..”
“ဖြေလေ…”
“လှလို့ကြည့်ကြတာပေါ့…”
“တေဇာ့အမြင်ကိုမေးနေတာလေ…”
ကျုပ်တို့ စားပွဲလွတ်ခုမှာ ဘေးချင်းးယှဉ်လျှက် ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ မမို့က ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးထပ်မေးတယ်။
“ဘယ်လိုမြင်လဲလို့… တေဇာ့အမြင်မှာ အစ်မကလှလား…”
“လှပါ့ဗျာ… အရမ်းကိုလှပါ့… အရမ်းကိုဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး… အရမ်းလဲချစ်ဖို့ကောင်းတယ်… ဒါနဲ့ အခုကျနော်စားတာ မမို့ရှင်းမှာနော်… ဟီး…”
“ကောင်စုတ်လေး… ခစ် ခစ်…”
မမို့က ကျုပ်လက်မောင်းကို လက်နဲ့လှမ်းရိုက်ရင်း ရယ်နေပြန်တယ်။ စားပွဲထိုးလေးတွေလာမေးတော့ ကျုပ်တို့လဲ အမြန်ရမယ့်ဟာလေးတွေပဲ မှာစားလိုက်ကြတယ်။ စားပြီးတော့ မမို့ပဲရှင်းလိုက်တယ်။ ရှင်းပြီးတော့ မမို့က အအေးဘူးနဲ့ မုန့်ထုပ်လေးတွေ ဝယ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့အနားမှာလျှောက်လိုက်ရင်း သူဝယ်ပြီးတော့ ကျုပ်တို့စီးလာတဲ့ကား ရပ်ထားတဲ့နေရာကိုသွားပြီး အနားမှာရှိတဲ့ ပန်းခုံဘောင်လေးမှာ အတူထိုင်လိုက်ကြတယ်။ မမို့က အအေးတစ်ဘူးကို ဖောက်ပြီး ပိုက်လေးနဲ့စုပ်နေတယ်။
“ပြောတော့ အစားကြီးတယ်လေးဘာလေးနဲ့ စားတော့ ကြောင်စာလောက်လေး… ခစ် ခစ်…”
“ခရီးသွားရင်းစားတာမို့ရော… တခြားဟာတွေမှာရင် ကြာနေမှာစိုးလို့ပါ… နောက်တစ်ခါကြုံရင် ဘယ်လောက်စားနိုင်လဲဆိုတာ ပြမယ်…”
“ကြုံချင်သေးတယ်… တေဇာဘယ်လောက်အစားကြီးတာ သိချင်လို့… ခစ် ခစ်… အင့်… သောက်အုံး…”
မမို့က သူစုပ်သောက်နေတဲ့ ပိုက်တပ်ထားတဲ့ အအေးဘူးကို ကျုပ်အရှေ့ထိုးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ်ထားတဲ့ပိုက်မှာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ်ပြီး သောက်ရမှာ အားနာမိတယ်။
“ရပါတယ်… မမို့ပဲသောက်ပါ…”
“ရွံလို့လား…”
“မရွံပါဘူး… မမို့ကိုအားနာလို့ပါ…”
“မရွံရင်သောက်လေ… ဘာအားနာစရာရှိလဲ…”
“သောက်မယ်ဗျာ…”
ကျုပ်လဲ သူ့လက်ထဲက အအေးဘူးကို ပိုက်လေးနဲ့ တစ်စုပ်စုပ်လိုက်တယ်။ မမို့က ပြုံးလျှက် အအေးဘူးကိုပြန်ယူပြီး တစ်စုပ် ပြန်စုပ်ပြန်တယ်။
“တကယ်မရွံဘူးပဲ… ခစ် ခစ်…”
“မရွံပါဘူးဆို… မယုံရင် မမို့ပါးစပ်နဲ့ငုံပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီးတိုက်လေ… သောက်ပြမယ်…”
“ဟယ်… ကောင်ဆိုးလေး… ခစ် ခစ်… အင့်…”
မမို့က ကျုပ် နောက်ပြောင်လိုက်တာကို စိတ်မဆိုးဘဲ ရယ်နေရင်း ကျုပ်ကို အအေးဘူးလေး လာတိုက်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ အအေးဘူးကိုတစ်စုပ်လိုက်တယ်။
“ဟိုဘက်ခဏသွားရအောင်…”
“ကားထွက်တော့မယ်ထင်တယ်…”
“လာပါ… ကားထွက်ကာနီးရင် ဆိုင်က မိုက်နဲ့ကြေငြာမှာ… အခုမှ ကားတောင် စက်မနှိုးရသေးဘူး… တခြားလူတွေတောင် ဒီမှာထိုင်စောင့်နေကြတုန်း…”
မမို့က ထထွက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်က လိုက်သွားလိုက်တယ်။ အစုအစုနဲ့ ကားအရှေ့မှာ ရပ်လျှက် ထိုင်လျှက်းစာင့်နေကြတဲ့ လူစုတွေကိုကျော်သွားပြီး မမို့က ရပ်ထားတဲ့ကားကြားထဲကနေ အနောက်ဘက်ဆီကိုလျှောက်နေပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ရပ်ထားတဲ့ကားအနောက်ဘက်မှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ရှိတဲ့ဘက်ခြမ်းမှာ ဒီအချိန် လူရှုပ်သလောက် ဒီအနောက်မှာကျ လူမရှိပါလား။
“မမို့ ဘာလုပ်မလို့လဲ…”
“တေဇာ ခုနကပြောသလို အအေးတိုက်မလို့လေ… ခစ် ခစ်…”
“ဗျာ… ကျနော်က နောက်တာပါ…”
“ဘာလဲ… တေဇာက အစ်မကိုရွံလျှက်နဲ့ ဟန်ဆောင်ပြီးသောက်တာပေါ့…”
“မဟုတ်ပါဘူးမမို့ရယ်… မမို့တစ်ကိုယ်လုံး မွှေးကြိုင်နေတာ ကျနော်က ရွံစရာလား…”
“မရွံရင် အစ်မတိုက်တာကိုသောက်ရမယ်…”
ပြောပြီး မမို့က အအေးတစ်ငုံစုပ်ကာ လက်ထဲကအထုပ်နဲ့ အအေးဘူးကို ကွန်ကရိကြမ်းပြင်မှာ ချထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မမို့လုပ်သမျှ အံ့ဩပြီး ကြောင်ကြည့်နေမိတယ်။ မမို့က ကျုပ်အရှေ့မှာရပ်ပြီး ကျုပ်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်နဲ့ကိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာဆီ သူ့မျက်နှာက တိုးကပ်လာတယ်။ ကျုပ် စိတ်လှုပ်ရှားပြီးရင်ခုန်နေတုန်းမှာပဲ မမို့နှုတ်ခမ်းက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းဆီဖိကပ်လာတော့ ကျုပ်လဲ မမို့နှုတ်ခမ်းကို မျှင်းပြီးစုပ်ယူရင်း အအေးတွေအောက်ကိုဖိတ်ကုန်မှာစိုးလို့ ဒူးကွေးပြီး ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်နှိမ့်ကာ မျက်နှာမော့ပေးထားလိုက်တယ်။ မမို့ပါးစပ်ထဲက အအေးတွေ ကျုပ်ပါးစပ်ထဲဝင်လာတော့ အအေးကိုမျိုချရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းကိုပါ စုပ်ယူနေမိတယ်။ လက်ကလဲ အလိုလို မမို့ရဲ့ခါးဆီရောက်သွားကာ ကိုင်ထားမိတယ်။ မမို့ပါးစပ်ထဲက အအေးတွေကို နည်းနည်းချင်း ကျုပ်ပါးစပ်ထဲထည့်ပေးနေတာ ကုန်သွားမှ နှုတ်ခမ်းချင်း ခွာလိုက်ရတယ်။ မမို့မျက်နှာက ပြုံးလျှက် ကျုပ်ကိုကြည့်တော့ ကျုပ်က သူ့ခါးကိုကိုင်ထားတာ လွှတ်ဖို့မေ့နေပြီး သူ့ကိုကြည့်နေမိတယ်။ မမို့က ကျုပ်ပခုံးကိုကိုင်ထားတာလွှတ်ပြီး အနောက်ဆုတ်လိုက်မှ ကျုပ်လဲ သူ့ခါးကိုကိုင်ထားတာ လွှတ်မိတော့တယ်။ မမို့က ကြမ်းပြင်မှာချထားတဲ့အအေးဘူးကိုယူလိုက်ပြီး ကျုပ်လက်ထဲထည့်ပေးပြန်တယ်။
“အစ်မကို ပြန်တိုက်…”
ကျုပ်လဲ အခုနကအထိအတွေ့လေးကို ကြိုက်မိတော့ မငြင်းတော့ဘဲ သူပေးတဲ့ အအေးဘူးကိုယူပြီး အအေးတစ်ငုံ စုပ်ပြီးငုံလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမို့ရဲ့အနားတိုးကာ သူ့ခါးလေးကိုကိုင်လိုက်တော့ မမို့လဲ ကျုပ်ပခုံးကို ပြန်ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာလေးမော့လျှက် အသင့်စောင့်နေတဲ့ မမို့ရဲ့နှုတ်ခမ်းဆီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိကပ်ကာ  ကျုပ်ပါးစပ်ထဲက အအေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလွှဲပြောင်းပေးတော့ မမို့လဲ အေးတွေကိုစုပ်ယူပြီး မျိုချရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုပါ စုပ်ယူနေတယ်။ စိတ်တွေလဲလှုပ်ရှားပြီး ရင်တွေလဲ ခုန်နေကြကာ အသက်ရှူတွေလဲ မြန်နေကြတယ်။ ကျုပ်ပါးစပ်ထဲက အအေးကုန်သွားတာတောင် မမို့နှုတ်ခမ်းကို မလွှတ်ပေးတော့ဘဲ ဖိကပ်စုပ်ယူနမ်းရင်း သူ့ခါးကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကလဲ သူ့ကိုယ်လုံးကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားတဲ့အထိ တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ မမို့ကလဲ ကျုပ်ပခုံးကိုကိုင်ထားတဲ့လက်က ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်လိုက်ရင်း နှစ်ယောက်သားအနမ်းရှည်ကြီးကို မက်မက်မောမော နမ်းနေမိကြတော့တယ်။
…. ဝရော… ဝူး….
ရုတ်တရတ် ကျုပ်တို့ရပ်နေတဲ့တည့်တည့်မှ ကားက စက်နှိုးသံထွက်ပေါ်လာတော့ ကျုပ်နဲ့မမို့ အနမ်းရပ်ပြီး လူချင်းခွာလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ တိုင်ပင်မထားဘဲ ရယ်မိကြတယ်။
“သွားကြစို့… ကားနောက်ဆုတ်တာ အစ်မတို့ကိုမမြင်ဘဲ တက်ကြိတ်သွားအုံးမယ်… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်နဲ့မမို့ ကားကြားထဲကပြန်လျှောက်ကာ အရှေ့ဘက်ကနေပတ်ပြီး ကိုယ်စီးရမယ့်ကားဆီပြန်လျှောက်လာကြတယ်။ ကျုပ်တို့ကားဆီကိုရောက်တော့ ကားပေါ်မှာလူစုံလို့ လူတောင်စစ်နေပြီ။ ကျုပ်တို့တက်လာတာမြင်တော့ လူစစ်နေတဲ့ယာဥ်အကူက လူစုံပြီဟုဆိုကာ ကားကိုထွက်ခိုင်းတော့ ကျုပ်တို့လဲ နောက်ဆုတ်နေတဲ့ကားပေါ်မှာပဲ လမ်းလျှောက်ပြီး ကိုယ့်နေရာမှာ ဝင်ထိုင်ရတော့တယ်။ ခုနက ဘယ်လိုဘယ်လို စိတ်လွတ်ပြီး မမို့ကို တင်းတင်းဖက်ပြီးနမ်းလိုက်မိတယ်ဆိုတာမသိဘူး၊ အခုကျတော့ မျက်နှာပူပြီး အားနာမိပြန်ရော။
“မမို့ ဆောရီးနော်… ကျနော်စိတ်လွတ်သွားတာ….”
“ရပါတယ်… အစ်မလဲ စိတ်လွတ်သွားတာပါပဲ… တေဇာ ရည်းစားတော့ထားဖူးတယ်မလား…”
“မမို့က အထင်ကြီးနေပြန်ပါပြီ… ကျနော် တစ်ခါမှ ရည်းစားမထားဘူးပါဘူး…”
“ဟုတ်လို့လားကွာ… ခုနကနမ်းလိုက်တာ အစ်မဖြင့် အားမရှိသလိုတောင်ဖြစ်သွားတယ်…”
“ဟီး… ဒါက မမို့နှုတ်ခမ်းက ချိုအီနေတာကိုး… ရပ်ကို မရပ်ချင်တော့တာ…”
မမို့က ကျုပ်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ပြုံးနေတယ်။
“ဒါဆိုတကယ် ရည်းစားမထားဖူးဘူးပေါ့…”
“တကယ် မမို့ရဲ့…”
“ဒါဖြင့် အစ်မ ဒီတစ်ည တေဇာရဲ့ရည်းစားလုပ်ပေးရမလား…”
“မနောက်ပါနဲ့ မမို့ရယ်…”
“အတည်ပြောနေတာ… ဘယ်လိုလဲ…”
“ဒီတစ်ညအတွက်ရည်းစားဆိုတာ ဘယ်လိုကြီးလဲ… ကျနော်နားမလည်ဘူး…”
“အခု အစ်မတို့က ခရီးသွားရင်းအမှတ်မထင်ဆုံရတာလေ… အစ်မက လမ်းမှာဆင်းသွားပြီးနောက် တေဇာနဲ့အစ်မရဲ့ ရည်းစားသက်တမ်းကကုန်သွားပြီ… ပြန်ဆုံဖို့လဲ မလွယ်ဘူး… ဒီတော့ ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ဆက်လျှောက်ကြရုံပေါ့… ဘယ်လိုလဲ…”
“တကယ်လို့ပြန်ဆုံကြရင်ရော…”
“အဲ့လောက်အဝေးကြီး မစဉ်းစားနဲ့လေကွာ… တေဇာအစ်မကို သဘောကျလား… သဘောကျရင် ဒီတစ်ည တွဲကြမယ်လေ… အစ်မကတော့ တေဇာ့ကို သဘောကျတယ်… သဘောကျလို့လဲ ဒီလောက်အထိဖြစ်သွားတာ…”
“ကျနော်သဘောမကျရင် မမို့ကို ဒီလောက်အကြာကြီးနမ်းမိမှာမဟုတ်ဘူး…”
“ခစ် ခစ်… ဒါဆို ဒီည အစ်မရဲ့ချစ်သူလုပ်မယ်ပေါ့…”
“အင်း… လုပ်မယ်…”
ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ကလေးကို ကိုင်လိုက်တယ်။ မမို့က သူ့လက်ကိုရုန်းလိုက်တယ်။
“နေအုံးလေ… ရည်းစားလိုချင်ရင် ရည်းစားစကားလေးတော့ပြောအုံးပေါ့…”
“ရည်းစားစကားက ပြောရအုံးမှာလား… ဒါပေမယ့်…”
“ဒီတစ်ညပဲကိုကွာ… အစ်မကို ချစ်တယ်လို့ မပြောနိုင်ဘူးလား… ပြီးရင် အားလုံးပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားမှာပဲဟာ…”
ကျုပ်လဲ ရုတ်တရတ် ဘာပြောရမှန်းမသိဘူးဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့မမို့က တွေ့တာဘာမှမကြာသေးပေမယ့် ဒီလိုပက်သက်မှုမျိုးဖြစ်မလာရင်တောင်မှ အတော်ရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေသံယောဇဉ်တော့ ဖြစ်မိနေပါပြီ။ ကျုပ် အန်တီချို့ကိုလဲ သံယောဇဉ်တစ်ခုကြောင့် ချစ်တယ်လို့ပြောဖူးတာပဲ။ မမို့ကို ချစ်တယ်လို့ပြောလိုက်တော့ရော ဘာဖြစ်မှာလဲ။ နောက်နေ့မှာ မမို့က ကျုပ်ဘဝထဲမှာ မရှိတော့မယ့်လူပဲ။ ကျုပ် မမို့ဘက်ကိုလှည့်ကာ သူ့လက်လေးနှစ်ဖက်စလုံးကို ယူပြီး လက်ဖဝါးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ မမို့လဲ ကိုယ်လေးစောင်းပြီး ကျုပ်ဘက်ကို ကြည့်နေတယ်။
“မမို့… ကျနော်မမို့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
မမို့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးက ပြုံးသွားပြီး သူ့လက်ကိုကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်ကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
“အစ်မလဲ တေဇာ့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ပြွတ်…”
မမို့က ကျုပ်ကို အဖြေပြန်ပေးရင်း ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ တစ်ဘက်ခြမ်းကခုံတွေဆီက ခရီးသည်တွေကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တယ်။ ညအိပ်ချိန်ရောက်နေပြီမို့ ကားထဲမှာ ညအိပ်မီး မှိန်မှိန်လေးသာ ထွန်းထားတော့ တစ်ဘက်နဲ့တစ်ဘက် မြင်နေရပေမယ့် ထင်ထင်ရှားရှားတော့ သိပ်မရှိလှဘူး။ ပြီးတော့ ဘေးခုံကလူတွေကလဲ အိပ်ဖို့ကြိုးစားရင်း ထိုင်ခုံကိုအနောက်လှန်ကာ မှိန်းနေကြတယ်။ အခြေအနေက တည်ငြိမ်နေတော့မှ မမို့က ကျုပ်ဘက်ကိုပြန်လှည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ မမို့ရဲ့ကိုယ်လုံးကို ဖက်လိုက်တော့ မမို့ကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ပေးထားတယ်။
“မောင်…”
“မမို့ ကျနော့်ကို ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ…”
“ကိုယ့်ချစ်သူမို့ မောင်လို့ခေါ်တာလေ… မောင်ရော ဘယ်လိုပြန်ခေါ်မှာလဲ… မမို့ဆိုတာကြီးက သူစိမ်းဆန်တယ်…”
“မမ…”
“ခစ် ခစ်… ကြိုက်တယ် အဲ့လိုခေါ်… ”
“မမ…”
“ရှင့်… မောင်… မမကတော့ မောင့်ကို တစ်ကယ်ချစ်မိလို လက်ခံတာနော်… သိလား… မောင်တကယ်မချစ်ဘူးဆိုတာသိပေမယ့်… မမက မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“မောင်လဲ မမကို တကယ်သံယောဇဉ်ရှိတာပါ… ဒီလိုမျိုးဖြစ်မလာရင်တောင် မမနဲ့အတူရှိဖူးတဲ့ ဒီခရီးကို အမြဲအမှတ်ရနေမှာပါ…”
“အင်းပါ… မောင် မမအပေါ် တကယ်သံယောဇဉ်ရှိတယ်ဆိုတာ မောင့်မျက်လုံးတွေထဲက မမ မြင်ပြီးသားပါ… ဒါကြောင့်လဲ မမ မောင့်ကိုချစ်မိသွားတာထင်တယ်…”
“မောင်လဲ မမကို ချစ်ပါတယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်းပါ… အခုတော့ ဒီလိုလေးပဲဖက်ထားပြီးနမ်းအုံးနော်… ပြီးမှ မောင့်သဘော…”
မမို့က ကျုပ်ရဲ့နား အနားကိုကပ်ပြီး တိုးတိုးပြောတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ရဲ့နားမှာကပ်ပြီး တိုးတိုးပဲပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“မောင့်သဘောဆိုတော့… ဘာပဲလုပ်လုပ်လား…”
“အင်း… မောင်ကြိုက်တာလုပ်…”
“မောင်က မမကိုအဆုံးထိချစ်ချင်တာ… ဒါပေမယ့် အိမ်စပတ်(express)ကားပေါ်ကြီးမှာလေ…”
“ကားပေါ်မှာရောဘာဖြစ်လဲ… ခဏနေ အကုန်အိပ်ကြတော့မှာပဲဟာ… အသံမထွက်ဘဲ သိပ်မလှုပ်ရှားရင် ရပါတယ်မောင်ရဲ့…”
“အခုတောင်မှ မောင်နဲ့မမ ဖက်ပြီးနမ်းတာကို ဘေးခုံကအန်တီကြီးက အိပ်နေသလိုနဲ့ တစ်ချက်တစ်ချက် မောင်တို့ကိုလှမ်းကြည့်နေတာ…”
“အို… သူ့ဟာသူ ကြည့်ကြည့်ပေါ့… ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့နမ်းတာပဲဟာ… နေ့ဘက်လဲ နမ်းမှာပဲသိလား…”
“တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… နောက်ထပ်ဆိုင်တွေမှာထပ်ပြီးကားရပ်ရင်လဲ မမကိုမောင်ဖက်ထား… လူကြားထဲမှာ နမ်းချင်လဲနမ်း… ဒီည မမက မောင့်အတွက်အရာရာလိုက်လျောမှာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…”
ကျုပ်လဲ မမို့ကို ဖက်ပြီး နမ်းလိုက်တယ်။ မမို့ကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းရင်း ဖက်ထားတယ်။ ပြီးတော့ မမို့ရဲ့ပခုံးကိုဖက်ထားပြီး ထိုင်ခုံမှာမှီပြီး ပြန်ထိုင်လိုက်တော့ မမို့ကိုယ်လုံးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ အပြန်အလှန်မှီလျှက် ပါးချင်းကပ်ထားကြတယ်။ ကျုပ်က အားနေတဲ့လက်နဲ့ မမို့ရဲ့ လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ စကားပြောရင်း တစ်ယောက်ပါးကိုတစ်ယောက် ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းလိုက်နဲ့ ကြည်နူးနေကြတာ။ ခဏကြာတော့ မမို့က ခြေနင်းမှာချထားတဲ့သူ့အိတ်ထဲက ခြုံတဲ့သဘက်ကို ထုတ်ယူပြီး ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ပေါင်ပေါ်မှာ ကန့်လန့်ဖြတ်လွှားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ မမို့ရဲ့လက်က ခြုံထည်သဘက်အောက်ကနေ ကျုပ်ပေါင်ကိုပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာရမလဲ၊ သူ့ရဲါပေါင်တံတွေကို ခြုံထည်သဘက်အောက်ကိုလက်ထည့်ပြီး စကတ်အသားပျော့ပျော့လေးအပေါ်က ပွတ်ပြန်တာပေါ့။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွတ်သပ်ရင်း နမ်းလိုက်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်နဲ့ အကဲခတ်နေကြတာ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျုပ်တို့ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတဲ့ အန်တီကြီးတောင် တစ်ဘက်လှည့်ပြီး အိပ်သွားပြီ။ ကားတစ်စီးလုံး ညအိပ်မီးမှိန်မှိန်လေးနဲ့ ကားဆရာဖွင့်ထားတဲ့ စိုင်းထီးဆိုင်သီးချင်းသံကလွဲလို့ တိတ်ဆိတ်သွားကြပြီ။ မမို့ရဲ့လက်ကလဲ ကျုပ်ပေါင်ကိုပွတ်နေရာကနေ ပေါင်ခွဆုံက ကျုပ်လီးကို လာပွတ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ မမို့ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံက ဆီးခုံပေါ်ကိုလက်ရောက်ပြီး ပွတ်နေတယ်။ ကျုပ် ဂျင်းဘောင်းဘီရဲ့ ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ပြီး၊ ဇစ်ဆွဲကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက လီးကို ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဘေးကလှမ်းကြည့်မယ်ဆိုရင်တောင်မှ ခြုံထည့်သဘက်ကဖုံးနေလို့ အစိမ်းလိုက် တိုက်ရိုက်ကြီးတော့ မမြင်နိုင်ပေမယ့် ဖုဖောင်းထိုးထောင်နေတာကိုတော့ မြင်ရနိုင်တယ်။ မမို့ရဲ့လက်ကလဲ ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်ရဲ့လီးကို တိုက်ရိုက်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွပေးလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ တစောင်းလေးနေလိုက်တော့ သဘက်အောက်က ဖုဖောင်းထောင်ထွက်နေတဲ့ကျုပ်လီးက သူ့ကိုယ်နဲ့ကွယ်သွားကာ တော်ရုံနဲ့ မမြင်နိုင်တော့ဘူး။ မမို့က ကျုပ်နားအနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
“မောင့်ဟာက ထွားလှချည်လား…”
“မမ ကြောက်လို့လား…”
“မကြောက်ပါဘူး… ကိုင်ရတာလက်တစ်ပြည့်ပဲ… ချစ်စရာကြီး… ရွှတ်…”
“မောင်လဲ မမဟာလေးကို ကိုင်ချင်တယ်.. ရွတ်…”
“အင်း… ကိုင်လေ…”

(အခန်း ၄/၂)

မမို့က သု့ရဲ့စကတ်ရဲ့ ခါးဘေးမှာရှိတဲ့ ဇစ်ကို ဆွဲချပေးတော့ သူ့စကတ်ထဲကို ကျုပ်ရဲ့လက်က တိုးဝင်လို့ရသွားတယ်။ ကျုပ် မမို့ရဲ့ပေါင်ခွဆုံထဲလက်ထိုးထည့်တော့ တစောင်းလေးနဲ့ ပေါင်စေ့ထားသလိုဖြစ်နေလို့ ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးကိုပဲ အတွင်းခံပေါ်က စမ်းမိတယ်။ မမို့က ပေါင်လေးအသာဟပေးမှ ကျုပ်လဲ သူ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို အတွင်းခံပေါ်ကစမ်းမိသွားပြီး ဖိပွတ်နေလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်ပစ္စည်းကို တစ်ယောက်ကပွတ်သပ်ဆွနေရင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေမိပြန်တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့လဲ လျှောက်လမ်းဘက်ကိုမျက်နှာမူထားတဲ့ကျုပ်က ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ကြည့်ပေမယ့် မမို့ကတော့ ဘာကိုမှဂရုမစိုက်သလို ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း လီးကိုဆွနေတယ်။ ခရီးသည်တင် အိတ်စပတ်ကားကြီးအပေါ်မှာ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်ရတာမို့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့အတူ ရင်တွေခုန်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ မမို့ရဲ့လက်ထဲမှာ အလုံးစုံ ထောင်မတ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ သူ့အတွင်းခံပေါ်က အဖုတ်ကိုပွတ်ရတာအားမရတော့ အတွင်းခံထဲကိုလက်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်က မမို့ရဲ့ ကြမ်းရှရှအဖုတ်မွှေးလေးတွေကို ဆီးခုံပေါ်ကစမ်းမိသွားပြီးမှ ရှေ့ဆက်တိုးသွားရင်း သူ့အစိလေးနဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိတယ်။ မမို့ရဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးက တော်တော်လေးကို ပူနွေးပြီး စိုစွတ်နေပြီ။ နူးညံပြီးစိုစွတ်နေတဲ့ မမို့ရဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ကျုပ် စိတ်ရှိလက်ရှိပွတ်ဆွနေမိတယ်။
“ပြွတ်… မမဟာလေးက စိုရွှဲနေပြီပဲ…”
“အာ့… မောင့်ကြောင့်လေ…”
“မမ…”
“ဟင်…”
“မောင့်မှာ ဟို အစွပ်မပါဘူးနော်…”
“ဟင်းဟင်း… မောင့်နဲ့အခုလို ဆုံတုန်းလေး ချစ်ခွင့်ရတာကို… မမက အစွပ်နဲ့လုပ်ခိုင်းမယ် ထင်နေတာလား… ဘာအစွပ်မှမလိုဘူး သိလား… ပြီးရင်လဲ မမအထဲမှာပဲ ပြီးလိုက်နော်…”
“ဖြစ်ပါ့မလား မမရယ်… မောင်က မမကို တစ်သက်လုံးတာဝန်ယူနိုင်တာမဟုတ်ဘူး… မောင်နဲ့ခွဲသွားပြီးတဲ့အခါ မမ ဒုက္ခရောက်မှာ စိတ်ပူတယ်…”
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… မောင့်ကို ပိုပိုပြီးချစ်လာတယ်သိလား… ဘာမှစိတ်မပူနဲ့နော်…”
“မမရယ်…. ချစ်တယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ မမို့ တစ်ယောက်ဟာတစ်ယောက် ပွတ်သပ်ကိုင်ဆွရင်း နမ်းနေရာမှ မမို့က ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက် ဝေ့ဝိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးဆီကို ခေါင်းလေးငုံလာပြီး ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ ခြုံထည်သဘက်ကို ဖယ်ကာ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တယ်။ မမို့က ဒစ်ဖူးလေးကို လျာနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားရင်း ခေါင်းလေးနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ ကျုပ်လီးကို စပါယ်ရှယ်(special) ပုလွေပေးတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လဲ ကျုပ်လီးကို လည်ချောင်းတဲအထိထိုးထည့်ကာ တစ်ဆုံးနီးပါး ငုံပစ်လိုက်ပြန်တော့ ကျုပ်လဲ နှုတ်ခမ်းကိုသာတင်းတင်းစေ့ပြီး ကြိတ်ညည်းနေရပြီ။ ကျုပ်လဲ ထိုင်လျှက်က လီးကုန်းစုပ်နေတဲ့ မမို့ရဲ့ နို့တွေကို သူ့အင်္ကျီလည်ပေါက်ကနေ ထိုးထည့်ပြီး ဘရာအောက်ထဲအထိနှိုက်ကာ ဘယ်လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ရင်း ညာလက်ကလဲ ဇစ်ဖြုတ်ထားလို့ အနောက်မှာဟနေတဲ့ မမို့ရဲ့စကတ်ထဲကနေ သူ့ဖင်ကို ကိုင်နေမိတယ်။ ခြုံထည်သဘက်ကလဲ မမို့အနောက်ပိုင်းကိုပါ အုပ်မိနေတော့ တစ်ဘက်ခြမ်းက ခရီးသည်တွေလှမ်းကြည့်ရင်တောင် ကျုပ်ရဲ့လက်က မမမို့ရဲ့စကတ်အပေါ်မှာလား၊ စကတ်ထဲမှာလားဆိုတာ မသိနိုင်ပါဘူး။ မမို့ရဲ့ ပုလွေအစွမ်းကြောင့် သူအရင်က ရည်းစားတွေတော်တော်များများထားခဲ့ဖူးပြီး အတွေ့အကြုံတွေလဲ တော်တော်များခဲ့ပြီဆိုတာ စိတ်ထဲက တွေးလိုက်မိတယ်။ အရင်က ဘာပဲဖြစ်ခဲ့ပါစေ၊ အခုလောလောဆယ်မှာတော့ ကျုပ်ကို ပညာအကုန်ထုတ်ကာ  ရှယ်ပြုစုပေးနေတဲ့ မမို့ကို ပိုလို့တောင် သံယောဇဉ်တွယ်မိသေးတယ်။ ကျုပ်ဘက်က ပြန်ပြီး ပြုစုပေးချင်ပေမယ့် ဒီလို ခရီးသည်တင်ကားကြီးအပေါ်က ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်ပြီးပေါင်ကားခိုင်းဖို့ကလဲ အဆင်မပြေဘူးလေ။ ဒါကြောင့်လဲ ကျုပ်လက်လှမ်းမီနေတဲ့ မမို့ရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း မမို့ရဲ့ ဖင်ကိုကိုင်ညှစ်နေတဲ့လက်ကလဲ ဖင်ကြားထဲကနေ စောက်ဖုတ်အပေါက်လေးကိုလိုက်စမ်းပြီး လက်ခလယ်ထိုးထည့်ကာ ကလိပေးနေမိတယ်။ မမို့ကလဲ ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်နဲ့ ပြုစုပေးနေရင်းပဲ သူ့နို့တွေကို ကျုပ် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကိုင်နိုင်စေရန် သူ့ရဲ့ဆွဲသားကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီရဲ့ လည်ပေါက်ကနေပဲ နို့နှစ်လုံးစလုံးကို အပြင်ထုတ်ပေးတယ်။ မမို့က လျှောက်လမ်းကိုကျောပေးကာ လီးကုန်းစုပ်နေတာဆိုတော့ တစ်ဘက်ကရှိနေတဲ့ခရီးသည်တွေ လှမ်းကြည့်ရင်တောင် သူ့နို့တွေကို မြင်နိုင်မှာမဟုတ်ပါဘူး။ ကျူပ်လဲ လွတ်လပ်သွားတဲ့ လုံးလုံးတင်းတင်းနဲ့ နူးညံ့အိစက်နေတဲ့သူ့နို့တွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိဆုပ်နယ်ရင်း၊  စိုစွတ်ချွဲကျိနေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ကိုလဲ လက်ခလယ်နဲ့ လိုးပေးရင်း၊ သူလီးစုပ်ပြုစုပေးတာကိုလဲ အံကြိတ်ပြီးခံနေရတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လိးကိုရှယ်စုပ်ပေးနေတဲ့ မမို့ကို ထူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းရင်း သူ့နို့လေးကို ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ မမို့က သူ့ကိုထူတာနဲ့ ကျုပ်လီးကို သဘက်နဲ့ ပြန်ဖုံးပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မမို့ရဲ့ အင်္ကျီလည်ပေါက်ကနေ အပြင်ကိုထုတ်ပေးထားတဲ့နို့နှစ်လုံးကို သေသေချာချာ ကြည့်ပြီးမှ ကုန်းစို့တယ်။ မမို့က တစောင်းလေးလိုင်လျှက်ကနေ လျှောက်လမ်းကို တစ်ချိန်လုံးကျောပေးထားတာဆိုတော့ သူ့နို့တွေကိုမြင်နိုင်တာလဲ ကျုပ်ပဲရှိတယ်။ မမို့လဲ အရမ်းလိုချင်နေပြီ ထင်ပါတယ်၊ သူ့နို့တွေကိုကုန်းစို့နေတဲ့ကျုပ်ကို ထူကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင်း သူ့အင်္ကျီလည်ပေါက်ကနေ အပြင်ကိုထုတ်ပေးထားတဲ့ သူ့နို့တွေကို အင်္ကျီအောက်ထဲ ပြန်ထည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲအနမ်းရပ်ပြီး သူလုပ်နေတာကို ကြည့်နေတော့ မမို့ကပြုံးလျှက် မျက်စောင်းထိုးတယ်။ မမို့က သူ့နို့တွေကို အင်္ကျီအောက်ထဲထည့်နေပေမယ့် ဘရာစီယာရဲ့အပြင်မှာပဲ ရှိနေသေးတော့ ထောင်တက်နေတဲ့ သူ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အပျော့သားကိုယ်ကျပ်အင်္ကျီအပေါ်မှာ ဖုဖောင်းကာ အရာလေးတွေကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်နေရတယ်။ မမို့က ခုံပေါ်မှာ  အတည့်ပြန်ထိုင်ပြီး ပေါင်ပေါ်မှာလွှမ်းထားတဲ့ ခြုံထည်သဘက်အောက်ထဲသို့လက်နှိုက်ကာ သူ့စကတ်နဲ့ ပင်တီကို ပေါင်လယ်လောက်အထိ တစ်ပါတည်း လျှောချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထိုင်လျှက်ကနေပဲ ကျုပ်ဘက်ကို ဖင်လေးစောင်းပေးကာ သူ့ဘက်အခြမ်းက လက်တင်တဲ့တန်းကို တံတောင်လေးထောက်လျှက် ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်စောင်းပေးတယ်။ ခြံထညိသဘက်ကလေးကိုလဲ သူ့ဖင်ကိုဖုံးအောင်ပြင်လိုက်ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို သဘက်ေအောက်ကလာကကိုင်ပြီး  ဆွဲယူတော့ ကျုပ်လဲသူ့ဘက်ကိုလှည့်လျှက် ထိုင်ခုံကျောမှီကို ပခုံးတစ်ဖက်ဖြင့်မှီကာ စောင်စောင်းလေး ခါးကော့ရင်း သူ့ဆွဲယူရာအနောက်ကိုလိုက်သွားလိုက်တယ်။ မမို့က ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်အဝလေးမှာတေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ခါးလေးကာ့ပြီးသွင်းလိုက်တယ်။ မမို့ရဲ့စောက်ပက်က အန်တီချိုကို စပြီးလိုးတုန်းကထက်တောင်မှ ပိုကျပ်နေတယ်။ ကျုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ မမို့စောက်ပက်ထဲသို့ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တာ စိုရွှဲနေတဲ့မအိစောက်ခေါင်းထဲကို ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်ပဲ တိုးဝင်သွားကာ သူ့တင်ပါးကို ကျုပ်ရဲ့ဆီးခုံက သွားကပ်မိတော့တယ်။ ကျုပ်တို့ကိုယ်ပေါ်မှာ သဘက်ကလေးက လွှားထားတော့ မမနု့စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်နေတာကိုရော မမို့တင်ပါးကိုပါ မမြင်ရဘူးပေါ့။ ကျုပ်လဲ မမို့ရဲ့ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း စပြီးလိုးတယ်။ တေးသီချင်းသံ ခပ်တိုးတိုးလေးပျံလွင့်နေရုံမှအပ ကားတစ်စီးလုံး တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညလယ်မှာ ကျုပ်နဲ့မမို့ တိုးတိတ်စွာ အသံမထွက်ဘဲ ခိုးပြီးလိုးနေရတာ ပုံစံအနေအထားကလဲ ကပ်သီးကပ်သပ်နိုင်လွန်းပြီး အားရပါးရ လှုပ်ရှားလို့လဲမရပေ။ ပတ်ဝန်းကျင်အနီးအနားမှာလူရှိနေလို့ အသံထွက်ပြီး ညည်းလို့လဲမရပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကတော့ အမြင့်ဆုံးမှာရှိနေတယ်။ ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ် မမို့ရဲ့စောက်ပက်လေးကို ကပ်တိုးလေး ကြိတ်လိုးနေရပေမယ့် လိုးရတဲ့အရသာက အရမ်းကောင်းနေတယ်။ မမို့က ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်စောင်းပေးထားရင်းက လျှောက်လမ်းနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခေါင်းပြူကြည့်လိုက်၊ ဖီးတက်နေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း ကျုပ်တင်ပါးကိုလှမ်းကိုင်းပြီး ကျုပ်လိုးတိုင်း သူ့လက်နဲ့ပါ ဆွဲယူနေတယ်။ မမို့လဲ အားမလိုအားမရတော့ဖြစ်မှာပေါ့၊ ကပ်သီးကပ်သပ်နဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားလို့မှမရတာကို။ အရှိန်အတင်အချဆိုတာလဲမရှိဘူး၊ နှေးလိုက်မြန်လိုက်ဆိုတာလဲမရှိဘဲ တစ်ချက်ချင်းစီ ကပ်ညှောင့်လိုးနေရတာ။ ပေးလာတဲ့ အခြေအနေအပေါ်မှာ ဖြစ်သလို လိုးရတာဆိုတော့ တစ်ချက်ချင်းစီ ကပ်ညှောင့်လိုးရတာကို အရသာရှိလို့ ဇိမ်ဆွဲပြီးလိုးရင်း အင်္ကျီတစ်ထပ်တည်းသာပြန်ဖုံးထားတဲ့ မမို့ရဲ့နို့တွေကိုလဲ အင်္ကျီအပျော့သားလေးအပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်လိုက်သေးတယ်။ မမို့ကတော့ ဘာမှငြင်းဆန်တာမရှိပေမယ့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက် တစ်ချက်တစ်ချက် ကျုပ်တင်ပါးကို အတင်းဆွဲကပ်ပြီး ငြိမ်ခိုင်းထားရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်နေသေးတယ်။ မမို့လဲ အားမရပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားပြီး ခဏခဏပြီးနေတာဖြစ်မယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့မမို့ လိုးတဲ့အချိန်က တော်တော်လေးကြာသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုမှဆက်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ မမို့ရဲ့စောက်ပက်ထဲမှာ ပြီးလိုက်ရတော့တယ်။ မမို့ရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေကုန်အောင် တစစ်စစ်ပန်းထုတ်ရင်း မမို့ရဲ့နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေဆုပ်နယ်နေမိတုန်းပဲ။ ကျုပ် မမို့ရဲ့စောက်ပက်ထဲကလီးချွတ်လိုက်တော့ မမို့က သူ့စကတ်နဲ့ပင်တီကို ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ပြီးမှ သူ့နေရာမှာအတည့်ပြန်ထိုင်ကာ ကျုပ်လီးကို ကုန်းပြီး စုပ်ပေးနေသေးတယ်။ လီးစုပ်နေရင်းနဲ့မှ သူ့စကတ်ကဇစ်ကိုပြန်ဆွဲတင်ပြီး ချိပ်ပြန်တပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကိုင်လို့မဝတဲ့ မမို့ရဲ့နို့တွေကိုပဲ အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေမိပြန်တယ်။ မမို့ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်လေးနဲ့ငုံစုပ်ကာ လျာလေးနဲ့ပါယက်ပြီးမှ ကျုပ်လီးကိုသူ့ပါးစင်ကချွတ်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ လီးကို အတွင်းခံထဲပြန်ထည့်ပြီး ဘောင်းဘီကို ဇစ်ပြန်ပိတ်ပြီး ခါးပတ်ပြန်ပတ်ရတယ်။ မမို့လဲ သူ့နို့တွေကို ဘရာစီယာအောက် ပြန်ထည့်ကာ နေရာချတယ်။ ပြီးတော့ မမို့နဲ့ ဖက်ပြီးနှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းကြပြန်တယ်။
“ပြွတ်… မမ အားမရဘူးမလား…”
“အင်း… ဒါပေမယ့်အရမ်းကောင်းတယ်… စိတ်တွေအရမ်းထပြီး ခဏခဏပြီးရတယ်… မောင်က ထိန်းနိုင်လိုက်တာကွာ… မောင်ရော အားမရဘူးမလား…”
“အားမရပေမယ့် အရမ်းကောင်းတယ်… မမအဖုတ်လေးက ကျပ်ထုပ်နေတာပဲ… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“မောင့်လီးကိုက ကြီးတာပါ… ဒီလိုဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးတာတောင်မှ မမအဖုတ်ထဲမှာ အပြည့်အသိပ်နဲ့ အီဆိမ့်နေတာ…”
“မောင်လဲ မမကိုလိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ… ဝတောင်မဝဘူး…”
“မမလဲ မဝပါဘူး… မောင့်လီးကြီးနဲ့ ကြုံခွင့်ရတုန်းလေး… အားရပါးရ အလိုးခံပစ်ချင်တာ…”
“မောင်လဲအတူတူပဲ… မမရဲ့အဖုတ်လေးကို အသေဆောင့်လိုးပစ်ချင်တာ…”
“ရှေ့မှာ တစ်နေရာရပ်အုံးမှာလေ… အဲ့ကျ မမတို့ တစ်ခုခုကြံကြတာပေါ့…”
“အင်း… အဲ့ကျမှ မမကို အသေလိုးပစ်မယ်… ဝှား…”
“ခစ် ခစ်… မောင်အိပ်ချင်နေပြီကိုး… အိပ်ရအောင်လေ… မမကိုအသေလိုးဖို့ မောင် အားမွေးလိုက်အုံးပေါ့…”
“အင်း… မမကိုဖက်အိပ်မယ်… မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်နော်…”
“ဟုတ်… မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“မောင်လဲ မမကိုအရမ်းချစ်တယ်…”
အိပ်ဖို့အတွက် ကျုပ်တို့ရဲ့ထိုင်ခုံတွေကို အနောက်သို့လှန်လိုက်ကြတယ်။ မမို့က ကျုပ်ဘက်ကိုတစောင်းလေးလှည့်လာတော့ ကျုပ်လက်က သူ့ပခုံးကိုဖက်ထားရင်း ရင်ဘတ်ကိုခေါင်းအုံးစေလိုက်တယ်။  မမို့က ကျုပ်ကိုယ်လုံးကိုဖက်ထားပေးတော့ ကျုပ်က သူ့ပေါင်လေးကိုမပြီး ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ထားလိုက်ရင်း ခြံထည်သဘက်လေးကို ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာလွှားလိုက်ပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ မမို့ရဲ့ကိုယ်လုံးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက မမို့ရဲ့ နဖူးလေးကိုငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… အိပ်တော့နော် မမ… ဂွတ်နိုက်…”
“အင်း… ဂွတ်နိုက်ပါ မောင်…”
မမို့ကိုရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားပြီး ကျုပ်လဲ အိပ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ကားပေါ်ရောက်မှ စတွေ့ကြတဲ့ သူစိမ်းနှစ်ယောက်က ခရီးတစ်ဝက်မရောက်ခင်မှာတင် ချစ်သူတွေဖြစ်ကာ လိုးဖြစ်သွားကြပြီ။ အတူစထိုင်တုန်းက သူနဲ့အသားချင်းထိမှာစိုးလို့ ခပ်ယို့ယို့လေး ထိုင်ခဲ့ရပေမယ့် အခုတော့ သူက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ မှေးစက်နေခဲ့ပြီ။ အရှိန်မပျက်မောင်နေတဲ့ကားပေါ်မှာ အိက်မပျော်တစ်ဝက် ပျော်တစ်ဝက်နဲ့ နိုးမိလာတိုင်း ကျုပ်က ခြုံထည်သဘက်လေးကို လွတ်သွားမှာစိုးလို့ ပြန်ခြံပေးလိုက် သူ့ကိုပိုတိုးဖက်လိုက်၊ မမို့ကလဲ ကျုပ်လိုပဲ ကျုပ်ကို ပိုတိုးပြီးဖက်လာနေတယ်။ ခဏတာသံယောက်ဇဉ်ဆိုပေမယ့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တန်ဖိုးထားပြီး တွယ်တာမိနေကြပြီ။

“ခရီးသည်များခင်ဗျာ… ဒီနေရာမှာ အပေါ့အပါးသွားဖို့နဲ့ အဆာပြေစားဖို့ နာရီဝက်ခန့်ရပ်နားမှာပဲ ဖြစ်ပါတယ်… တန်ဖိုးကြီးပစ္စည်းတွေကို မိမိနဲ့ တစ်ပါတည်းယူဆောင်သွားကြပါ… ခရီးသည်များစားသောက်နေချိန်မှာ… ကားကို တံခါးပိတ်ထားခဲ့မှာဖြစ်လို့… အားလုံးပဲ အောက်ကိုဆင်းပေးကြပါခင်ဗျာ…”
ကားပေါ်က ယဉ်အကူရဲ့ကြေငြာသံနဲ့အတူ ကားတစ်စီးလုံးကခရီးသည်တွေ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားကြတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ ဆင်းဖို့ပြင်ရမှာဆိုပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဖက်ထားတာကို မလွှတ်ကြသေးဘဲ ဇိမ်ဆွဲနေလိုက်သေးတယ်။ ကားပေါ်ကလူတွေထရပ်ကာ ဆင်းကြတော့မှ မမို့နဲ့လူချင်းခွာပြီး မမို့က ဘီးဖြီးတုန်းရှိသေးတယ်။ ကျုပ်နဲ့မမို့ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ ကားပေါ်မှာ လူကုန်နေပြီ။ ကျုပ်ကမတ်တတ်ထရပ်နေလို့သာ ကျုပ်ကိုမြင်ပြီး ကားတံခါးကို မပိတ်သေးတာ။ ကျုပ်တို့ဆင်းပြီးတာနဲ့ ကားတံခါးကိုပိတ်ပြီး ယာဉ်အကူက ဆိုင်ထဲသို့ခပ်သုတ်သုတ် ဝင်သွားတယ်။ နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ ပထမရပ်ခဲ့တဲ့နေရာက ယာဉ်ရပ်နားစခန်းလိုမဟုတ်တော့ဘူး။ ဆိုင်ကြီးကြီးတစ်ဆိုင်တည်းနဲ့ ဘေးမှာက ဘာမှမရှိဘဲ အပင်တွေအုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့ ကာရံထားသလိုဖြစ်ပြီး ထွန်းထားတဲ့မီးအလင်းရောင်ကလဲ သိပ်မကျယ်တဲ့ ကားရပ်နားဝန်းကိုသာကျရောက်နေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ မှောင်နေတယ်။ အချိန်ကိုကြည့်တော့လဲ မနက်သုံးနာရီခန့်ရှိပြီ။ ကြည့်ရတာ ဒီလမ်းကြောပေါ်မှာပြေးဆွဲနေတဲ့ ယာဉ်တွေသာရပ်နားပြီး အရမ်းမစည်ကားတဲ့နေရာမို့ထင်တယ်။ အင်းလေ ကျုပ်တို့လဲ တောင်တွေကျော်ပြီး တစ်ကွေ့တစ်ပတ်မောင်းလာခဲ့ရတာ ဘယ်ဆီကိုရောက်နေမှန်းတောင်မသိဘူး။ ဒါကလဲ ရွာတစ်ရွာရဲ့ထိပ်မှာ ဖွင့်ထားတဲ့ဆိုင်ကြီးထင်တာပဲ။ အုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်း သစ်ပင်တွေအောက်မှာ စျေးခုံလိုမျိုးလေးတွေရှိပေမယ့် စျေးရောင်မယ့်ပစ္စည်းတွေရော လူရောရှိမနေဘူး။ နေ့ဘက်တွေပဲ လာရောင်းကြတာထင်တယ်။ ကျုပ်နဲ့မမို့က အများနည်းတူ ဆိုင်ထဲလိုက်ဝင်ဖို့မစဉ်းစားဘဲ ဘယ်နေရာမှာလိုးရင်ကောင်းမလဲလို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး ရှာဖွေနေကြတာ။
“မမ… ဟိုအပင်တွေနောက်ကိုပဲသွားကြမလား…”
“အင်း… မောင့်သဘော…”
ကျုပ်နဲ့မမို့ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်ကိုင်ပြီး သစ်ပင်တွေဆီ ရပ်ထားတဲ့ကားကိုပတ်ပြီးလျှောက်တယ်။ ကားကလဲ ဆိုင်ထဲကလူတွေ ကျုပ်တို့ဆီကိုလှမ်းမမြင်ရအောင် ကာထားသလိုဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့က ပိုသေချာအောင် သစ်ပင်တစ်ပင်ရဲ့အနောက်အထိဝင်သွားလိုက်ပြီး ရောက်တာနဲ့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းကြတော့တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ မမို့ကလဲ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီခါးပတ်ချွတ်ပြီး ဇစ်ဖြုတ်ကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်ပြီး ဆွဲဆွနေသလို၊ ကျုပ်ကလဲ မမို့ရဲ့စကတ်အပျော့လေးကိုဆွဲတင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပင်တီထဲအထိ လက်နှိုက်ကာ ပွတ်ဆွနေမိတယ်။ အစကတည်းက လိုးချင်လို့နေရာရှာနေတာမို့ လီးတွေ၊ စောက်ပက်တွေက တောင်ပြီးသား၊ ရွှဲပြီးသားဖြစ်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် မမို့ရဲ့စောက်ပက်ကို မယက်ရသေးလို့ ယက်ပေးချင်သေးတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ တစ်ညတာချစ်သူလေးကို အစွမ်းကုန်ပြုစုလိုက်ချင်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ နမ်းနေတာရပ်ပြီး မမို့ရဲ့ပင်တီကိုဆွဲချကာ ခြေဖက်မှာချွတ်ပြီး ခြေကျင်းဝတ်တစ်ဖက်မှာ စွပ်လျှက်လေး ထားလိုက်ပြီးမှ သူ့အရှေ့မှာထိုင်ချကာ မမို့ရဲ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ယက်တော့တယ်။ ကြယ်ရောင်အောက်မှာ မမို့ရဲ့စောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာမမြင်ရပေမယ့် အမွှေးပါးပါးလေးနဲ့ ဖောင်းအိနေတဲ့ မမို့စောက်ဖုတ်က အဖတ်လေးတွေလန်နေပြီး ကောင်းကောင်းအလိုးခံဖူးပြီးသား စောက်ဖုတ်ဆိုပေမယ့် လှတဲ့စောက်ဖုတ်လေးလို့ထင်မိတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ညတာချစ်သူလေး မမို့ကို စေတနာရေစီးကမ်းပြိုလိုက်ပြီး စောက်ပက်ကိုလျာအစွမ်းနဲ့ ရှယ်ပြုစုရုံမျှမက သူ့စောက်ခေါင်းထဲသို့ လက်နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ပါ ထိုးမွှေကလိပေးလိုက်တာ မမို့ ကျုပ်လီးနဲ့ အလိုးမခံရသေးခင်မှာပဲ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုအတင်းထူပြီး နမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… မမကို တစ်သက်မမေ့အောင် ပြုစုနေတာလားလို့…”
“မေ့မရအောင်ဆိုတာထက် မမ မောင်နဲ့ချစ်သူဖြစ်နေတဲ့အချိန်လေးမှာ ပျော်စေချင်လို့ပါ… ပြွတ်…”
ကျုပ် မမို့ကိုပြန်နမ်းရင်း သူ့ကိုလီးပြန်စုပ်ခွင့်မပေးတော့ဘဲ မမို့ရဲ့ပေါင်တစ်ချာင်းကိုမပြီး ကော့ပေးထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့တယ်။ အချိန်နဲ့လုနေရတာမို့ ထပ်ပြီး ဇိမ်ဆွဲမနေချင်တော့တာ။ မမို့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတာနဲ့ ကားပေါ်မှာတုန်းက ကြိတ်ပြီးမလူးသာမလွန့်သာ လိုးခဲ့ရသမျှ အတိုးချပြီးကြမ်းတော့တယ်။ မမို့လဲ သစ်ပင်ကိုမှီလျှက် ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ခိုထားရင်း အမှောင်ထဲမှာပဲ ကျုပ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်လိုက် နှုတ်ခမ်းကိုလာနမ်းလိုက်နဲ့လုပ်ကာ တအင်းအင်းနဲ့ ခပ်တိုးတိုးညည်းနေတော့တယ်။ ပြီးတော့ ပုံစံပြောင်းကာ မမို့ကို သစ်ပင်ကိုလက်ထောက်ပြီးကုန်းစေကာ သူ့နို့တွေကို လှမ်းဆွဲပြီးလိုးတော့ မမို့ကာ ကားပေါ်မှာလိုပဲ သူ့နို့တွေကို အင်္ကျီလည်ပေါက်ကနေ ထုတ်ပေးတယ်။ ဒီပုံစံက ခုနကထက် လိုးရတာပိုအားရတော့ လိုးချက်တွေကလဲ ပိုပြင်းလာတယ်။ မမို့ ခပ်တိုးတိုးညည်းရင်း သက်ပြင်းရှည်ကြီးချသလိုလို၊ ဒူးတွေပဲပျော့ခွေသွားတော့မလို မကြာမကြာဖြစ်သွားပေမယ့် ကျုပ်က အနားမပေးဘဲ တရစပ်လိုးပစ်တယ်။ နောက်ဆုံး ကျုပ်လီးရည်တွေ မမို့စောက်ပက်ထဲပန်းထုတ်တော့ သူ့တင်ပါးနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ဆီးခုံကို ဖိကပ်ထားပြီး မမို့ရဲ့ခါးလေးကိုပွေ့ပိုက်ကာ တင်းတင်းဖက်ထားပြီး ကျုပ်ကိုယ်နဲ့သူ့ကျောကိုဖိရပ်ကာ မမို့ရဲ့လည်ဂုတ်လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်နေမိတယ်။ မမို့ကလဲ ငြင်းဆန်တာမျိုးမရှိပါဘူး၊ တကယ်ကို မောင့်သဘောဆိုတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ကျုပ် မမို့စောက်ပက်ထဲကလီးကိုချွတ်လိုက်မှ မမို့က ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ ထိုင်ချပြီး ပေကျံနေတဲ့ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တယ်။ ခဏလီးစုပ်ပြီး မမို့ပြန်ထလာတော့ သူ့ပင်တီကိုပါ နောက်ခြေတစ်ဖက်မှာ ပြန်စွပ်ရင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်နမ်းကြပြန်တယ်။ နမ်းရင်းနဲ့ ကျုပ်လဲ လီးကို ဘောင်းဘီထဲပြန်ထည့် မမို့လဲ သူ့အဝတ်အစားတွေပြင်ဝတ်ရင်း နို့တွေကို အင်္ကျီအောက်ထဲပြန်ထည့်နေတယ်။
“ပြွတ်… မာ့ကင်(marking)ပေးတာပဲမောင်ရယ် လည်ဂုတ်မှာပေးရတယ်လို့ ခစ် ခစ်… မမဆံပင်နဲ့အုပ်သွားတော့ ဘယ်သူမြင်တော့မှာလဲ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမကို သူများတွေ အထင်သေးမှာ စိုးလို့ပေါ့… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမ ဒါတွေဂရုမစိုက်ဘူးမောင်… မမ မောင့်ကိုချစ်တာပဲသိတယ်… မမ လည်ပင်းမှာ မာ့ကင်လုပ်ပေးပါ… ပြီးတော့ ရင်ဘတ်မှာရောပဲ… ထင်ထင်ရှားရှားလေး ဖြစ်အောင် နာနာလေးစုပ်မောင်…”
မမို့က နမ်းနေရင်းနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့လည်ပင်းနဲ့ ရင်ဘတ်ဆီတွန်းပို့တော့ ကျုပ်လဲ သူ့အလိုကျ လိုက်လုပ်မိတယ်။ မို့ရဲ့ လည်တိုင်နဲ့ ရင်ဘတ်အပြင် သူ့အင်္ကျီကိုလှန်ကာ နို့အံပေါ်လေးမှာပါ နှုတ်ခမ်းနဲ့ဆွဲစုပ်ပြီး မာ့ကင်လုပ်လိုက်တော့ စုစုပေါင်း မာ့ကင်ဆယ်ခုလောက်ရှိမယ်။ နို့အုံပေါ်ကဟာနှစ်ခုနဲ့ လည်ဂုတ်ပေါ်ကဟာကလွဲရင် ကျန်တဲ့ဟာတွေက လူမြင်ကွင်းမှာချည်းပဲ။ ပြီးတော့ မမို့က ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်ပြီး နှစ်ယောက်သား အတူတွဲလျှောက်ကာ ဆိုင်ဆီကိုပြန်လာကြတယ်။ မီးအလင်းရောင်ထဲရောက်မှ အသားဖြူတဲ့မမို့ရဲ့ ရင်ဘတ်နဲ့လည်တိုင်တွေမှာထင်နေတဲ့ ကျုပ်စုပ်ထားတဲ့မာ့ကင်တွေက အရမ်းထင်ရှားလို့နေတယ်။
“မမ… မာ့ကင်တွေက အရမ်းထင်နေတယ်နော်… ဖြစ်ရဲ့လား… ဒီမှာပဲ နေပြီးစောင့်ကြမလား…”
“ကိစ္မရှိပါဘူးမောင်ရယ်… မမ ဂရုမစိုက်ဘူး… မမကိုဖက်ထားပေးနော်… မောင်…”
“အင်း… ဖက်ထားမယ်… ဟောဒီလိုလဲနမ်းမယ်… ရွှတ်… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ…”
“ခစ်ခစ်… မမကလဲ မောင့်ကို ဟောဒီလိုပြန်နမ်းမှာပေါ့… ရွှတ်… မောင့်ကိုအရမ်းချစ်တယ်…”
ကျုပ်နဲ့ မမို့တို့ အမှောင်ထဲကနေ အလင်းထဲသို့ပြန်လာရင်း ဆိုင်သို့လျှောက်လာတဲ့လမ်းမှာကတည်းက အချစ်နာလန်ထပြီး ပလူးပလဲနဲ့ ဖက်ပြီးနမ်းရှုံ့နေကြတာ ဆိုင်ထဲမှာရှိနေတဲ့လူတွေရဲ့မျက်လုံးအကြည့်တွေက ကျုပ်တို့ဆီကိုရောက်နေမှန်းသိပေမယ့် ဂရုမစိုက်ကြတော့ဘူး။ လူတွေကလဲ စားသောက်ပြီးလို့ ကားပေါ်တက်ဖို့ ထိုင်စောင့်နေကြတဲ့ သဘောပါပဲ။ ကျုပ်တို့ကလဲ စားဖို့အတွက် ရှိတဲ့မုန့်တွေဝယ်ဖို့နဲ့ အပေါ့အပါးသွားဖို့ပဲ ဆိုင်ထဲကိုပြန်ဝင်လာကြတာ။ ကျုပ်က မမို့ရဲ့ခါးလေးကိုဖက်ထားပြီး သူကလဲ ကျုပ်ခါးကိုပြန်ဖက်ထားရင်း ကျုပ်ကသူ့ပါးကိုနမ်းလိုက်၊ သူက ကျုပ်ပါးကိုနမ်းလိုက်နဲ့ မျက်နှာတွေကပြုံးရွှင်နေကြတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ သန့်စင်ခန်းဝင်ကြပြီး အပေါ့အပါးသွားကာ ပြန်ထွက်လာတော့ ခရီးသည်တွေ ကားပေါ်ပြန်တက်နေကြပြီ။ ကျုပ်တို့တွေ ကိတ်မုန့်နဲ့ အအေးလေးပဲဝယ်ပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ကြတယ်။ ဒီတစ်ခါလဲ ကျုပ်တို့ကနောက်ဆုံးပါပဲ။ ထိုင်ခုံမှာပြန်ထိုင်ပြီးခဏနေတော့ ကားထွက်ပြီ။ ကားပေါ်ကလူတွေကတော့ ခုနကလို တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မနေတော့ဘူးဆိုပေမယ့် တချို့လဲ ပြန်အိပ်ဖို့ကြိုးစားနေကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့မမို့ကတော့ ထိုင်ခုံမှာပြန်ထိုင်ကတည်းက မမို့ကိုကျုပ်ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ အပြန်းအလှမ်းဖက်ထားပြီး ပါးကိုနမ်းရင်းနဲ့ နားအနားကပ်ပြီး စကားတိုးတိုးပြောနေကြတယ်။
“မမ… ခုနက မောင်လိုးတာ အားရရဲ့လား…”
“မောင်နော်… လူပျိုလေးသာဆိုတယ်… တကယ့်အလိုးဆရာကြီးပဲ… မမတောင် မောင်လိုးတာ မနည်းနုံးသွားတယ်…”
“ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့… မောင့်ကိုတောင် တစ်ခါတည်းအပိုင်ယူလိုက်ချင်တယ်… သိလား…”
“ဒီလိုတော့လဲ မဖြစ်သေးပါဘူးမမရယ်… ဘဝခရီးကိုအတူလက်တွဲတယ်ဆိုတာ လိုးတာနဲ့ပြီးသွားမှာမဟုတ်ဘူးလေ…”
“အင်းပါ… မမသိပါတယ်… ဒါပေမယ့် မမမောင့်ကို ချစ်တာအပြင်… လိုးတာကိုပါ စွဲလန်းသွားပြီ သိလား…”
“အဲ့လောက်တောင်ပဲလား…”
“တကယ် မောင်လောက်ကောင်းအောင် ဘယ်သူမှ မမကိုမလိုးပေးဖူးဘူး… မောင်နဲ့မှ မမ စွဲလန်းသွားတာ…”
“ပြောစမ်းပါအုံး… မမရဲ့စောက်ပက်ထဲ လီးဘယ်နှချောင်းတောင်ဝင်ပြီးပြီလဲ…”
“မမှတ်မိတော့ဘူး… အဟိ… ဒါပေမယ့် မမက မောင့်ကိုပဲအရမ်းချစ်တာ… မောင့်လီးကြီးနဲ့အလိုးခံရတာကိုပဲစွဲလန်းတာ…”
“နောက်တစ်ယောက်တွေ့လဲ ဒီလိုပဲပြောမှာမဟုတ်လား…”
“တကယ်… နောက်တစ်ယောက်ဆိုတာလဲ မရှိပါဘူးကွာ… မောင့်ကိုပဲ အချစ်ဆုံး…”
“မယုံပါဘူး…”
“ယုံပါကွာ… မောင့်ကိုပဲ တစ်သက်လုံးလင်တော်လိုက်ချင်တာ… မောင့်လီးအကြီးကြီးနဲ့ တစ်သက်လုံးအလိုးခံပစ်လိုက်ချင်တာ…”
“မပြောနဲ့တော့မမရာ…. မောင့်လီးတောင်လာလိမ့်မယ်…”
“ပြောမယ်ကွာ… မောင့်လီးကြီး မမစောက်ပက်ကို အပြည့်အသိပ်နဲ့ဆောင့်လိုးတာ အရမ်းခံလို့ကောင်းတာပဲ…”
“မပြောပါနဲ့ဆို… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ခစ် ခစ်… မောင့်လီးကြီးကို မမစောက်ပက်ထဲအမြဲထည့်ထားချင်တာ သိလား…”
“မပြောနဲ့လို့… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အခုလဲ မမစောက်ပက်က မောင့်လီးနဲ့အလိုးခံချင်လို့ တအားယားနေပြီ…”
မမို့ရဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစကားတွေကြောင့် ကျုပ်စိတ်တွေထကြွလာပြီး လီးကလဲ သူ့အလိုလိုပြန်မာလာတယ်။
“မပြောပါနဲ့ဆိုမှ… အခုမောင့်လီးက ပြန်တောင်လာပြီ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“တောင်လာရင် မမစောက်ပက်ကိုလိုးပေါ့…”
“ကားပေါ်မှာ ဘယ်သူမှ အိပ်ပျော်နေတာ မဟုတ်ဘူးနော် မမ… မှေးရုံတင် မှေးနေကြတာ…”
“ဘာဖြစ်ဖြစ်ကွာ… ဘယ်သူမှ ပြူးပြဲပြီးထမကြည့်ပါဘူး… မောင်နဲ့ ဒီတစ်ခါလေးကြုံရမှာ မမကို တစ်ဝလိုးပေးနော် မောင်…”
မမို့လဲ ရည်းစားမရှိတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာနေပြီလဲမသိဘူး ကျုပ်လီးနဲ့အလိုးခံဖို့ တအားကို စိတ်အားထက်သန်နေတော့တာ။ မမို့က ရုတ်တရတ် သူ့နေရာမှာထိုင်နေရာမှ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တစောင်းလေးတက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ကိုယ်လေးကိုကပ်ထားတယ်။ တကယ်တော့လဲ ပေါင်ပေါ်ထိုင်တာလဲမဟုတ်ပါဘူး လီးပေါ်တက်ထိုင်တာပါပဲ။ ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးက သူ့ဖင်နဲ့ဖိထိုင်ခံထားရတာ။ ခြေထောက်ကိုလဲ ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ထိုင်ခုံပေါ်တင်ထားတယ်။ ကျုပ်ကမမို့ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ထားပေးတော့ သူ့က ကျုပ်ပါးကိုနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ခြုံထည်သဘက်လေးကို ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ခါးကနေပေါင်အထိ လွှားထားလိုက်တော့ ကျုပ်တို့ ခါးနဲ့ပေါင်ကြားတစ်ဝိုက်ကို ဘယ်သူလှမ်းကြည့်ကြည့် ဘာမှမမြင်နိုင်တော့ဘူး။ တစ်ကားလုံးလဲ ကျုပ်တို့ကို တော်တော်ကဲတဲ့ အတွဲလို့ထင်ကြမှာပါပဲ။
“ကဲ… ဒီလိုဆို အဆင်မပြေသွားဘူးလား… ကိုယ်ချစ်သူပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီးကားစီးတာ ဘယ်သူဘာပြောချင်လဲ… ခစ် ခစ်…”
“ပြီးရောကွာ… မမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်ထားပြီး ကားစီးမယ်…”
“စီးလေ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်က မမို့ကိုဖက်ထားတဲ့လက်ကိုဖြုတ်ပြီး သဘက်အောက်ထဲလက်ဝင်ကာ ခါးပတ်ကိုချွတ်ပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ဆွဲကာ လီးကိုအပြင်ထုတ်တော့ မမို့က သူ့ဖင်ကို အသာအယာကြွပေးတယ်။ ကျုပ် မမို့ရဲ့ စကတ်က ချိပ်ကိုပါဖြုတ်ပြီး ဇစ်ဆွဲချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စကတ်နဲ့ ပင်တီကို နောက်ကျောဘက်ကနေ အောက်ကို တွန်းချပြီး ပေါင်အရင်းအနားလောက်အထိ ချွတ်လိုက်တယ်။ ခြုံထည်သဘက်အောက်ကနေ လှုပ်ရှားနေတာဆိုတော့ ဘာလုပ်နေမှန်းသိရင်တောင် ဘာမှတော့ မမြင်နိုင်ပါဘူး။

(အခန်း ၄/၃)

ပြီးတော့မှ စိုစွတ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့တွင်းဝလေးမှာချိန်ပြီး လီးကိုတေ့လိုက်တော့ မမို့က ဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက မမို့စောက်ပက်ထဲကို တတိယမ္ပိ ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်နဲ့ တိုးဝင်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ်က ညာလက်နဲ့မမို့ကိုဖက်ထားပေးပြီး သဘက်အောက်ကလက်တစ်ဖက်ကို မထုတ်တော့ဘဲ မမို့ရဲ့ တင်ပါးကို ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ မမို့က ကျုပ်လီးစွပ်လျှက်ကြီးနဲ့ ခါးလေးကို အသာအယာလှုပ်နေတော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ မွှေသလိုဖြစ်ပြီး တစ်မျိုးလေး ကောင်းနေပြန်တယ်။
“ရွှတ်… ဟင်း… အခုမှပဲ နေသာထိုင်သာရှိတော့တယ်… မောင့်လီးကြီးက အရမ်းအရသာရှိတာပဲ…”
“မောင်လဲ မမစောက်ပက်လေးက ကျပ်ထုပ်နေလို့ လိုးရတာ အရမ်းကြိုက်နေပြီ… မမကလဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လေ… ရွှတ်…”
“ချစ်တယ်မောင်ရယ်… မောင်မေးတဲ့မေးခွန်းကို မမအခုဖြေတော့မယ်…”
“ဘာမေးလို့လဲ..”
“တကယ်လို့ ပြန်ဆုံကြရင်ဆိုတာလေ… မမကတော့ ပြန်ဆုံခဲ့ရင်လဲ ခဏတာပဲဖြစ်ဖြစ် မောင့်ချစ်သူအဖြစ်ရှိနေမယ်… အခွင့်အရေးရင် မောင်လိုးတာကို ထပ်ခံအုံးမှာပဲ…”
“မောင်တို့တွေ အိမ်ထောင်ကိုယ်စီကျကုန်ရင်ရော…”
“ဟင်း… အိမ်ထောင်ကျသွားရင်တောင် မမက မောင့်ကိုချစ်နေမှာပါ… မောင်ဆန္ဒရှိရင် မမက လက်ခံအုံးမှာပဲ…”
“မမရယ်… ပြွတ်… မောင်တော့ ဘာမှမပြောတတ်သေးဘူး…”
စကားကို တိုးတိုးပြောရင်း မမို့နှဲလိုးပေးတာကိုဇိမ်ခံနေမိတယ်။ ပေါင်ပေါ်တက်ထိုင်ပြီး နှဲ့လိုးပေးနေတဲ့ မမို့က တစ်တစ်ခါ ဖင်လေးကိုတစ်လက်မသာသာလောက်မြှောက်ပြီးဆောင့်လိုးပေးသေးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ တစ်ချက်တစ်ချက် အငြိမ်မနေနိုင်ဘဲ ခါးလေးကော့ပြီး လိုးသေးတယ်။ လှုပ်ရှားမှုက အရမ်းမများပေမယ့် စိတ်လှုပ်ရှားမှုက ထိန်းမရအောင်ပဲ။ ကျုပ်လဲ လိုးရတာအားမရတဲ့ကြားက ပြီးချင်လာတော့ ကျုပ်ကိုမှီထားတဲ့မမို့ကို ကျုပ်ကိုယ်ကခွာစေကာ အရှေ့ကထိုင်ခုံနောက်မှီကို ကိုင်ထားခိုင်းလိုက်တယ်။ မမို့ကလဲ ထိုင်ခုံကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ထားရင်း ကျုပ်ရင်ဘတ်ကိုလက်တစ်နဲ့ထောက်ပြီး ဖင်လေးကို မြှောက်ပေးထားတော့မှ ကျုပ်လဲ ခြုံထည်လေးကို သေချာလုံအောင်ပြန်ဖုံးပြီး မမို့ကိုအောက်ကနေကော့လိုးတော့တယ်။ လိုးတဲ့အရှိန်က မြန်သွားပြီး ဆယ့်လေးငါးချက် ကော့လိုးလိုက်တာ ကျုပ်လီးရည်တွေ မမို့စောက်ပက်ထဲ တတိယအကြိမ်မြောက် ပန်းထွက်ကုန်တော့တယ်။ မမို့လဲ ကျုပ်လီးစွပ်လျှက်ကြီးနဲ့ ပေါင်ပေါ်ပြန်ထိုင်ချပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲပြန်မှီလာတော့တယ်။ မမို့စောက်ပက်က တစိစိနဲ့ ကျုပ်လီးကို ညှစ်နေရင်း ကျုပ်ဆီးခုံပေါ်မှာ စိုနေတာ ခံစားမိတယ်။ ကျုပ်လဲ မမို့ကို ဖက်ထားပေးရင်း သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုစိမ်ထားလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ကာမဇိမ်မှာယစ်မူးပြီး ဒီအတိုင်းကြီးနဲ့ တော်တော်ကြာကြာမှိန်းနေမိတယ်။ ပြီးတော့မှ မမို့ဖင်လေးကို မ ကာ သူစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး မမို့ရဲ့ စကတ်နဲ့ ပင်တီကို ပြန်ဆွဲတင်ကာ ဇစ်ဆွဲ၊ ချိပ်တပ်ပေးရတယ်။ ကျုပ်လဲ မမို့ဆီကတစ်ရှူးကိုယူပြီး ဆီခုံမှာပေကျံနေတဲ့ အရည်တွေကို သုတ်ပစ်ပြီး လီးကိုပြန်သိမ်းကာ ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ရတယ်။ မမို့က ကျုပ်ညောင်းမှာစိုးလို့ ပေါင်ပေါ်ကဆင်းသွားပေမယ့် တစ်လမ်းလုံး ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာဖက်ထားပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှပဲနေတယ်။ တစ်လမ်းလုံးဲ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်တစ်ဖွဖွနမ်းပြီး ဖက်ထားကြတာမလွှတ်တော့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ မနက် ခုနစ်နာရီလောက်မှာ မမို့ ဆင်းရမယ့်နေရာကို ရောက်တော့မယ်လို့ ယဉ်အကူကပြောရင်း ပြင်ဆင်ထားဖို့ပြောတော့ မမို့လဲ ဆင်းဖို့ပြင်ဆင်ရပြီပေါ့။ ကျုပ်လဲ မမို့ရဲ့လည်ပင်းနဲ့ ရင်ဘတ်ကမာ့ကင်တွေ သူများမြင်မှာစိုးလို့ သူ့ရဲ့ခြုံထည်သဘက်လေးနဲ့ပဲ သူ့ရင်ဘတ်ကိုလုံအောင် လည်ပင်းမှာ ပတ်ပေးလိုက်တယ်။
“မောင်… မမ သွားမယ်နော်… မောင်နဲ့ပြန်ဆုံရဖို့ မမဆုတောင်းတယ် သိလား…”
“အင်းပါ… မောင်လဲ မမနဲ့ပြန်ဆုံချင်ပါသေးတယ်… ဘယ်လို အခြေအနေမှာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့…”
“ချစ်တယ်မောင်ရယ်… ပြွတ်…”
မမို့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ နမ်းရင်းဖက်ထားတော့ ကျုပ်လဲ မမို့ကိုဖက်ထားရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းကို တပ်မက်စွာ တုန့်ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ကားကြီးက လမ်းဘေးကိုချရပ်လိုက်တော့မှ နမ်းတာရပ်ပြီး လူချင်းခွာရတော့တယ်။
“မမ… ဆေးသောက်အုံးနော်…”
“အင်းပါ မောင်ရဲ့… မမကိုချစ်တယ်လို့ပြောအုံး…”
“အရမ်းချစ်တယ်နော် မမ…”
“အရမ်းချစ်တယ် မောင်…”
မမို့ သူ့အထုပ်တွေယူပြီး ကားပေါ်ကဆင်းတော့ သူ့မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်ဥတွေ တွဲခိုလို့။ ကျုပ်လဲ ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုတော့ ခံစားမိသား။ ဘယ်တော့မှ ပြန်ဆုံနိုင်မယ်ဆိုတာမသိတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ တဒင်္ဂချစ်သူလေး မို့မို့လွင် သို့မဟုတ် မမို့ သို့မဟုတ် မမရဲ့ကျောပြင်ကိုသာ ထိုင်ခုံအစွန်မှ ငေးကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိတော့တယ်။

ကျုပ်ဆင်းရမယ့်နေရာကဂိတ်ဆုံးဆိုတော့ ကားမရပ်ခင်ကတည်းက ယာဉ်အကူက ခရီးစဉ်ပြီးဆုံးတော့မှာမို့ ပစ္စည်းတွေမေ့မကျန်ခဲ့စေဖို့ သတိပေးရင်း ပြင်ဆင်ထားကြဖို့ပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ အပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ကျောပိုးအိတ်ကိုထယူပြီး လွတ်နေတဲ့ခုံမှာချထားလိုက်တယ်။ အခုအချိန်မှာတော့ မို့မို့လွင်ဆိုတဲ့မမလဲ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မရှိတော့ပါဘူး။ ကျုပ်အရမ်းလွမ်းနေရတဲ့ တိတ်တခိုးချစ်နေရသူလေး တီဒေဝီနဲ့တွေ့ချင်စိတ်သာ ထက်သန်နေတယ်။  တီဒေဝီ အသားတွေများမဲသွားလား၊ ပိန်သွားသလား၊ ဝလာသလား တွေးရင် ရင်တွေပါခုန်နေတာ။ ဒီလိုခံစားချက်မျိုးက တီဒေဝီတစ်ယောက်တည်းအပေါ်မှာသာ ဖြစ်ဖူးသေးတယ်။ မကြာခင်ဘဲ ကားက ဂိတ်မှာရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ကျောပိုးအိတ်ကို ကျောပိုးပြီး အများနည်းတူ လိုက်ဆင်းတယ်။ အောက်ကိုရောက်တာနဲ့ ခေါင်းကိုဝှေ့ယမ်းပြီး တီဒေဝီကို လိုက်ရှာတယ်။
“သဲ… တီလေး ဒီမှာ…”
အသံကြားတဲ့ဘက်လှည့်ကြည့်တော့ ကားဂိတ်ရဲ့ဘေးဘက်ကနေ လက်ကိုဝှေ့ရမ်းပြပြီး ကျုပ်ဆီကိုလျှောက်လာနေတဲ့ တီဒေဝီကို မြင်ရတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ဆီကိုပြေးပြီးသွားတယ်။ အနားရောက်တာနဲ့ တီဒေဝီကို ဖက်ပြီး သူ့ပခုံးပေါ် မေးတင်ထားလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုဖက်ထားကာ ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းကို သူ့ရဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ်။ တီဒေဝီ့ကို အခုလိုလေး ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားလိုက်ရမှပဲ စိတ်ထဲမှာလိုအပ်နေတဲ့တစ်ခုခုက ပြည့်စုံသွားသလို ခံစားမိတယ်။
“အရပ်ကြီးအရှည်ကြီးနဲ့ လူကြီးဖြစ်နေပြီ… အခုအထိ ကိုယ့်အဒေါ်ကို ချွဲနေတုန်းလား… ဟင်း ဟင်း….”
“သားက တီဒေဝီ့ကို အရမ်းလွမ်းနေတာ…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ခစ် ခစ်… မနက်စာအတူစားရအောင်… ပြီးမှ ဆိုက်ထဲကိုသွားကြတာပေါ့….”
တီဒေဝီနဲ့ ကျုပ် လူချင်းခွာပြီး ကားဂိတ်ကနေ လမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
“ဘာနဲ့လဲ… ဆိုင်ကယ်ပါလား… ပါရင်သားမောင်းမယ်လေ…”
“ဆိုင်ကယ်မပါဘူး… မောင်းချင်ရင် ဆိုက်ထဲရောက်မှမောင်း… အခုက အက်စ်အေအီး(S.A.E.-senior assistant engineer)က သူ့ကားပေးလိုက်လို့ ကားနဲ့လာကြိုတာ…”
“တီဒေဝီက ကားမောင်းတတ်နေပြီပေါ့…”
“ဘယ်ကသာ… ဒရိုင်ဘာကို မောင်းပို့ခိုင်းတာလေ…”
“ဪ… ဒီလိုလား ဟီး….”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီက ကားဂိတ်နဲ့မလှမ်းမကမ်းက ဆိုင်မှာ ဝင်ပြီးထိုင်လိုက်ကြတယ်။ တီဒေဝီက  ဖုန်းထုတ်ပြီး ဆက်နေတယ်။
“ဦးတွေး… ကျမတို့ ဒီဘက်ကဆိုင်မှာ မနက်စာမစားရသေးရင် ကျမတို့နဲ့လာစားလေ…”
“……..”
“ဪ… ဒါဆိုလဲပြီးရော… ကားမှာပဲ စောင့်နေပေးနော်…”
“…….”
” ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးပဲပါတာ… ဘာမှမပါဘူး… သယ်စရာ ဘာမှမရှိဘူး… ရတယ်နော် ဦးထွေး….”
တီဒေဝီက ဖုန်းချလိုက်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ တီဒေဝီဖုန်းပြောနေတာကို မမြင်ဖူးသလို လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ စားပွဲထိုးက ဘာမှာမလဲလို့လာမေးတာကိုတောင် ကျုပ်က ခဏနေမှမှာမယ်ဆိုပြီး ပြန်ပြောပြီး တီဒေဝီ့ကိုပဲ ဆက်ကြည့်နေသေးတာ။ တီဒေဝီက အသားလေးနည်းနည်းညိုသွားဆယ်လို့ထင်ရပေမယ့် အခုလိုသနပ်ခါးထူထူလေးလိမ်းထားပြီး ဆံပင်ကိုခေါင်းစည်းကြိုးနဲ့ စုစည်းကာ အနောက်မှာချထားတော့ သပ်မသိသာဘူး။ ခန္ဓာကိုယ်ကလဲ အရင်လို ပိန်သွယ်သွယ်လေးပဲ၊ ထူးခြားပြီး ဝမလာဘူး။ ရင်စေ့အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီအရှည် ပွပွကိုဝတ်ထားတယ်။ တီဒေဝီက ဖုန်းချပြီး ကျုပ်ကသူ့ကို မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေတာကို မြင်သွားတယ်။
“တီလေးကို မမြင်ဖူးလို့ အဲ့လောက်ကြည့်နေတာလား…”
ကျုပ်လဲ နည်းနည်းရှက်သွားပေမယ့် ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ရယ်ပြလိုက်ရတယ်။
“ဟီး တီဒေဝီကလဲ မမြင်တာကြာလို့ သေချာကြည့်နေတာကို….”
တီဒေဝီက ကျုပ်ပြောတာကိုနားထောင်ပြီး ပြုံးသွားကာ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီးမှ စားပွဲထိုးကိုလှမ်းခေါ်ကာ စားစရာတွေမှာတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့ အခုလို မနက်စာအတူမစားရတာအတော်ကြာပြီ။ တီဒေဝီက နှုတ်ခမ်းထူထူနဲ့ နှုတ်ခမ်းနီတော့ဆိုးထားတယ်ဆိုပေမယ့် သိပ်မသိသာဘူး။ မျက်ခုံးကလဲ သိပ်အလှကြီးထဲမှာမပါဘူး။ မျက်ဝန်းတွေကတော့ ကြည်လင်ပြီး အရောင်တောက်နေကာ မျက်ဝန်းနက်နက်ကြီးက ကျုပ်ကိုအဖမ်းစားနိုင်ဆုံးပဲ။ သူ့ပြုံးရယ်လိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးတွေက သူများတွေလို ပါးအလယ်မှာမရှိဘဲ မျက်ခမ်းအောက်က ပါးမို့လေးတွေအပေါ်မှာ ပေါ်လာတာ ချစ်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ်။ သူများတွေလောက်မလှပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့ အသည်းစွဲချစ်မဝကြီးဖြစ်နေတာ နှစ်တွေတောင်ကြာခဲ့ပြီ။ တီဒေဝီ့ကို ချစ်တဲ့အကြောင်း ဘယ်လိုပြောရပါ့။ ဒါပေမယ့် တီဒေဝီက ကျုပ်အပေါ် အရင်လိုရှောင်ဖယ်မနေတော့တာကို မြင်ရလို့ စိတ်အားတက်မိတယ်။
“စားလေ သဲ… ဘာတွေတေတွေးနေတာလဲ…  မေဦးအကြောင်းလား… ခစ် ခစ်..”
“မဟုတ်ပါဘူး… တီဒေဝီနဲ့ အခုလိုနေရတာပျော်လို့ အရင်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိနေတာ…”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ တီဒေဝီက မျက်နှာလေးရဲသွားပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ မနက်စာ ဆက်စားနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြောပြီးမှ စကားမှားသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။ ကျုပ်ဆိုလိုတာက အရင်က ကျုပ်တို့ အတူပျော်ခဲ့ရတဲ့အချိန်ကိုပေါ့။ ဒါပေမယ့် တီဒေဝီက ကျုပ် ရှစ်တန်းနှစ်က ညလေးတစ်ညကို ပြန်သတိရသွားပုံပဲ။ ဘာမှ ဆက်မပြောဘဲ ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး မနက်စာကိုပဲ တစ်ဇွန်းချင်းစားနေတယ်။
“အရင်က တီဒေဝီနဲ့သား အတူတူမုန့်လျှောက်စားကြတာလေ… ကစားကွင်းတွေလဲအတူသွားကြတယ်… မေဦးတောင်ပါသေးတယ်… တကယ်ပျော်ဖို့ကောင်းတာ…”
“ဟင်းဟင်း… အဲ့တုန်းက ဘာအပူအပင်မှ မရှိသေးတဲ့အချိန်ကိုးသဲရဲ့… အခုလိုလုပ်ငန်းခွင်ထဲ ဝင်နေပြီဆိုတော့ အရင်လိုနေလို့ဘယ်ရတော့မလဲ…”
“အင်းပါ…. သား အလုပ်တွေလုပ်တဲ့အချိန်ရောက်ရင် တီဒေဝီ ဘာမှလုပ်စရာမလိုဘူး သိလား… အိမ်မှာပဲ အေးအေးဆေးနားနော်…”
“အပြောကတော့ ချောနေတာပဲ… ခစ် ခစ်… စားလေ သဲ… ပြီးရင်သွားရအောင်… ကားသမားကစောင့်နေတာ အားနာစရာကြီး…”
“ဟုတ် တီဒေဝီ…”
ကျုပ်က ကျုပ်သတိရတဲ့အကြောင်းတွေကို ပြောပြလိုက်မှ တီဒေဝီလဲ ပြန်ပြီးပြုံးလာကာ စကားပြောတော့တယ်။ ကျုပ်တို့လဲ မနက်စာကိုပဲဆက်စားးလိုက်ပြီး ကားရှိရာကိုထွက်လာလိုက်တယ်။ ဟိုင်းလတ်ကားလေးရဲ့ခေါင်းခန်းမှာ ကျုပ်ကိုအရင်တက်စေပြီးးမှ တီဒေဝီက အစွန်ကတက်တယ်။ တီဒေဝီနဲ့ ပေါင်ချင်းထိပြီးထိုင်နေပေမယ့် မမို့နဲ့တုန်းကလို စိတ်မျိုးမဖြစ်မိဘဲ ပျော်နေတာပဲရှိတော့တယ်။ ကားပေပါ်မှာ တူဝရီးနှစ်ယောက် စကားပြောရင်း တီဒေဝီက ဦးထွေးဆိုတဲ့ အသက်၅၀လောက်ရှိမယ့် ကားသမားကြီးကိုလဲ ကျုပ်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကားက တစ်ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြို့ပြင်ကိုထွက်၊ တောလမ်းတွေပတ်ပြီးမှ ကျောက်ချောလမ်းတစ်ခုဘေးက ဝင်းကြီးတစ်ခုထဲ ဝင်သွားပြီး ရုံးပုံစံအဆောက်အဦးအရှေ့မှာရပ်လိုက်တယ်။ အဆောက်အဦးဆိုပေမယ့် သွပ်မိုးနဲ့ ပျဉ်ထောင်အိမ်လိုပါပဲ။ မြေသားမို့မို့မှာ ကြမ်းခင်းအစား အုတ်ခဲတွေကိုစီပြီးခင်းထားပြီး အထဲမှာ အလုပ်စားပွဲတွေ၊ စာရင်းစာအုပ်တွေထည့်ထားတဲ့ ဘီရိုတွေ ချထားလို့သာ ရုံးလို့ခေါ်ရတာ။ တီဒေဝီနဲ့ကျုပ် ကားတံခါးဖွင့်ဆင်းပြီး တီဒေဝီခေါ်လို့ ကျုပ်လဲ ရုံးထဲကို လိုက်ဝင်တယ်။ အသားမဲမဲ ဗိုက်ရွဲရွှဲနဲ့ အသက်၄ဝခန့်ရှိမယ့်လူကြီးထိုင်နေတဲ့ စားပွဲအရှေ့မှာ တီဒေဝီကရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲတီဒေဝီနဲ့ယှဉ်ပြီး ရပ်လိုက်ရတယ်။
“ဆရာ သမီးပြန်ရောက်ပါပြီ…”
“အေး… ဒါ ဒေဝီတူလေးလား… မနည်းကြီးပြီပဲ… ဆရာက တူလေးဆိုတော့ ခပ်ငယ်ငယ်ထင်နေတာ…”
“ဟုတ်တယ်ဆရာ… မမနဲ့သမီးက အသက်တော်တော်ကွာတယ်… ဒါကြောင့်တူလေးဆိုပေမယ့် ကစားဖော်လိုကြီးလာတာ…”
“ဪ… သူနေရမယ့်နေရာ လိုက်ပို့ပေးလိုက်လေ… ဒေဝီလဲ ခဏနားပြီးမှ အလုပ်ဝင်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ကို လက်ဆွဲပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ အခြားစားပွဲတွေမှာထိုင်နေတဲ့ စာရေးမတွေက လှမ်းပြောတယ်။
“ဟဲ့… ဒေဝီ… ငါတို့နဲ့လဲ မိတ်ဆက်ပေးအုံးလေဟဲ… နင့်တူလေးကို ငါ့တို့က ကိုက်စားမှာကျနေတာပဲ…”
“မဟုတ်ပါဘူးဟယ်… ငါ့တူကိုလိုက်ပို့ပြီး အလုပ်ဝင်မလို့ပါ… သဲ… ဒီတစ်ယောက်က မကြည်ပြာတဲ့… သူက မာလာ… မှတ်ထားနော်… ဒါ ငါ့တူလေး… တေဇာတဲ့… ညည်းတို့လဲမှတ်ထား…”
“ဟုတ်…”
“အေးပါဟယ်… မှတ်ထားပါမယ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲပြီး ရုံးခန်းအပြင်ကိုထွက်လာတော့ တီဒေဝီက ခုနကရယ်မောပြီး သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့တဲ့သူမဟုတ်သလို ပြန်ပြီးတည်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီခေါ်ဆောင်ရာအနောက်ကိုလိုက်ခဲ့တယ်။ တီဒေဝီက လိုင်းခန်းတွဲလိုဖြစ်နေတဲ့ ပျဉ်ခင်း၊ ထရံကာပြီး သက်ကယ်မိုးထားတဲ့ အခန်းတွဲအရှည်ကြီးဆီကိုသွားတယ်။ အခန်းအရှေ့ကိုရောက်တော့ တီဒေဝီက အခန်းတံခါးကို သော့ဖွင့်နေတယ်။ အခန်းက အိပ်ယာနဲ့ သေတ္တာထားလို့ရရုံပဲ ကျယ်တဲ့ အခန်းလေးဖြစ်နေပြီး တန်းလျားရဲ့ခေါင်အလယ် ကနေပါပြန်ကန့်ထားတော့ နှစ်ခြမ်းပိုင်းပြီး ပြန်ကန့်ထားသလိုဖြစ်နေတာ။ ကျုပ်က အစွန်ဆုံးအခန်းမှာနေရမှာ။ ကျုပ်အခန်းထဲမှာတော့ အိပ်ရာ၊ ခေါင်းအုံး၊ စောင်၊ ခြင်ထောင်၊ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ စသည်ဖြင့် အားလုံးအသစ်တွေနဲ့ ပြည့်ပြည့်စုံစုံပြင်ဆင်ထားတာတွေ့ရတယ်။ အခြားအခန်းတွေက တံခါးတွေပိတ်ထားကြပြီးတိတ်ဆိတ်နေကာ လူတွေက လုပ်ငန်းခွင်ဝင်နေကြပြီထင်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်ပြီး ကျုပ်လဲ ကျောပိုးအိတ်ကို ချထားလိုက်တယ်။
“သဲ… ဒီက မိန်းမတွေနဲ့ အရောတဝင်မနေရဘူးနော်… တီလေးမကြိုက်ဘူး…”
“စိတ်ချပါတီဒေဝီရဲ့… သားက တီဒေဝီကိုလွမ်းလို့လာတာ… တီဒေဝီအနားမှာနေရရင် ကျေနပ်ပါပြီ…”
တီဒေဝီက ကျုပ်အဖြေကို သဘောကျကာ ပြုံးသွားပြန်သည်။
“ဒါဆိုလဲ သဲဒီမှာ နားနေလိုက်အုံးလေ… တီလေး အလုပ်လုပ်လိုက်အုံးမယ်… ထမင်းစားချိန်ကျ တီလေးလာခေါ်မယ်…”
“ဟုတ်… ခဏတီဒေဝီ…”
“ဘာလဲ သဲ…”
ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်ရင်ခုန်နေသလို တီဒေဝီလဲ ရင်ခုန်နေတာ သတိထားမိတယ်။
“တီဒေဝီ့ကို မနမ်းရတာ အရမ်းကြာနေပြီ… နမ်းချင်တယ်…”
“အင်း… နမ်းလေ…”
ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့ ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တီဒေဝီ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို တစ်ဖွဖွနမ်းတော့တယ်။
“လွမ်းလိုက်ရတာ တီဒေဝီရယ်… ရွှတ်… ရွတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သဲရယ်…”
တီဒေဝိ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားပြီး ကျုပ်နမ်းသမျှကို မျက်နှာလေးမော့ကာ အနမ်းခံတယ်။
“တော်တော့ကွာ… ဒီလောက်နမ်းရရင် ကျေနပ်တော့… တူက အဒေါ်ကိုနမ်းတာနဲ့တောင် မတူတော့ဘူး…”
“ဒါဆိုဘာနဲ့တူလဲ…”
“သိဘူး…”
“သားကိုလဲ ပြန်နမ်းအုံးလေ…”
“အင့်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ရဲ့နဖူးနဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး အနမ်းလေးပြန်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကိုဖက်ထားရင်း တီဒေဝီနမ်းတာကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး လက်ခံလိုက်တယ်။ ရင်တွေခုန်နေတာ မရပ်တော့ဘူး။
“ရပြီလား…”
“ဟုတ်… ”
“ဒါဆိုတီလေးအလုပ်သွားတော့မယ်… သဲလဲနားအုံး…”
“နေ့လည်မှ တီဒေဝီ့ကို ဝိုင်းကူမယ်နော်….”
“အင်းပါ….”
တီဒေဝီ သွားတော့မယ်ဆိုပြီး ကျုပ်နဲ့လူချင်းခွာတော့ ကျုပ်လဲဖက်ထားတာလွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ ပြုံးလျှက် ကျုပ်ကို တစ်ချက်စူးစိုက်ကြည့်ကာကျုပ်ရဲ့အခန်းကနေ ထွက်သွားတော့ တီဒေဝီကို အခန်းဝကနေ လိုက်ကြည့်နေလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး အိပ်ရာအထက်မှာလှဲရင်း တီဒေဝီ့ကို အားပါးတရ နမ်းခွင့်ရလိုက်တာကို ပီတိဖြစ်ရင်း တီဒေဝီ့အနမ်းကို ပြန်ရခဲ့တာ တွေးပြီး ကြည်နူးနေမိတယ်။ အခုလို တီဒေဝီကို အားရပါးရ ပွေ့ဖက်နမ်းခွင့်ရလိုက်ပြီး တီဒေဝီရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ၊ တုန့်ပြန်အနမ်းတွေကြောင့် တီဒေဝီနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ခွင့်ရနိုင်ခြေရှိတယ်လို့ ခံစားမိလာတယ်။ ပြီးတော့မှ မေဦးနဲ့မေမေ့ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး ရောက်ရှိကြောင်းသတင်းပို့ရတယ်။ ဖုန်းခဏပဲပြောပြီး ဖုန်းချကာ အိပ်ရာထဲလှဲနေရင်း မျက်လုံးကစဉ်းလာလျှက် အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

ကျုပ် အိပ်ရာကနိုးတော့ မွန်းတော်တော်လွဲနေပြီ။ တီဒေဝီကျုပ်ကို ထမင်းစားဖို့လာခေါ်သေးလား မခေါ်ဘူးလားမသိနိုင်အောင် ကားပေါ်မှာ ကောင်းကောင်းမအိပ်ဘဲ သောင်းကျန်းခဲ့သမျှ အခုမှပဲ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ရတာလေ။ သက်ကယ်မိုးထားလို့ အိပ်ဆောင်လေးက မပူဘဲ အစွန်ခန်းမို့ ထရံကြားကဝင်တဲ့လေကလဲ ပန်ကာမလိုအောင် အိပ်လို့ကောင်းတယ်။ ကျုပ် အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီးတီဒေဝီ့ဆီကိုသွားဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။ နေရာသစ်ဆိုတော့ ရေချိုးရမယ့်နေရာတွေဘာတွေကလဲ မသိသေးဘူး။ ဗိုက်ကလဲဆာနေတော့ ရေချိုးချိုးရမယ့်နေရာမေးပြီး ထမင်းစားဖို့လဲ မေးရအုံးမယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့အလုပ်လုပ်တဲ့နေရာကိုသွားဖို့အသွား လမ်းမှာတင်ပဲ ကျုပ်ဆီကိုလာနေတဲ့ တီဒေဝီကို မြင်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ ရပ်စောင့်နေလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ဆီကိုလျှေက်လာတယ်။ တီဒေဝီရောက်လာတော့ အဆောင်ဘက်ကို ပြန်လျှောက်လာကြတယ်။
“သဲက နိုးနေပြီကိုး… တီလေးလဲ အိပ်ရာနှိုးမယ်ဆိုပြီးထွက်လာတာ…”
“နေ့လည်က လာနှိုးသေးလား…”
“အင်း လာသေးတယ်လေ… အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်ပြီး အိပ်ပျော်နေလို့ အိပ်ပါစေဆိုပြီး မနှိုးဘဲထားလိုက်တာ…”
“ဟီး… သားလဲ ကားပေါ်မှာကောင်းကောင်းအိပ်မရလို့ အခုမှအိပ်လိုက်ရတာ… အခုရေချိုးချင်လာလို့ တီဒေဝီကို လာမေးတာ…”
“သိပါ့ရှင်… ဒါကြောင့် တီလေးထွက်လာတာပေါ့…”
ကျုပ် နဲ့တီဒေဝီ ကျုပ်အခန်းဆီရောက်တော့ ကျုပ်လဲ ရေချိုးဖို့ပြင်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီအဆင်သင့်ဝယ်ထားပေးတဲ့ ဆပ်ပြာခြင်းလေးနဲ့ အဆောင်ရဲ့အဆုံးမှာရှိတဲ့ ရေချိုးတဲ့နေရာကို တီဒေဝီက လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ကျုပ်ရေချိုးနေတာကို တီဒေဝီက စောင့်ကြည့်နေတယ်။
“ဒီအချိန်က အလုပ်လုပ်တဲ့လူတွေ ပြန်မလာကြသေးတော့ လူရှင်းတယ်လေ သဲရဲ့… နောက်လဲ အေးအေးဆေးဆေးချိုးချင်ရင် သူတို့အလုပ်မသိမ်းခင် ကြိုပြီးလာချိုးထား… သိလား..”
“ဟုတ်… တီလေးရော ဒီမှာပဲ ရေချိုးရတာလား…”
“ဘယ်ဟုတ်မလဲ… တီလေးတို့ မိန်းကလေးလိုင်းခန်းဘက်မှာ မိန်းကလေးတွေသီးသန့်ရေချိုးဖို့ လုပ်ပေးထားတယ်လေ…”
“သြော်… တီဒေဝီနေတဲ့နေရာကရော…”
“တီလေးက ဒီကိုလာရင် ဖြတ်လာရတဲ့လိုင်းခန်းကို မြင်လား… အဲ့ဒါ တီလေးတို့ မိန်းကလေးတွေအတွက် သီးသန့်လိုင်းခန်းလေ … တီလေးက အဲ့မှာနေရတာ… နောက်မှ တီလေးပြထားမယ်…”
“တီဒေဝီ့ဆီကို လာလို့ရလား…”
“မိန်းကလေးအဆောင်ထဲ ယောက်ျားလေးမဝင်ရဘူးလေ… တစ်ခုခုလိုချင်ရင် တီလေးကိုဖုန်းဆက်လိုက် တီလေးထွက်လာမှာပေါ့… တီလေး နောက်ကျောကိုဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ကျောကုန်းကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးပြီး ချေးတွန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျန်တဲ့နေရာတွေကို ဆပ်ပြာတိုက်တာပေါ့။
“တီဒေဝီကျ ဒီယောက်ျားလေးအဆောင်ကိုလာလို့ရတယ်ပေါ့…”
“မရဘူးလေ… သဲရှိလို့လာလို့ရတာ… အက်စ်အေအီးကလဲ ခွင့်ပြုထားလို့… ဒါကြောင့် တီလေးသဲဆီကို လာလို့ရအောင် သဲအခန်းကို အစွန်ဆုံးမှာပေးထားတာ…”
“ဒီလိုလား…”
ကျုပ်လဲ  ဆပ်ပြာတိုက်ပြီးတော့ ရေချိုးရင်း တီဒေဝီ့ကို လက်ခုပ်လေးနဲ့ ရေပက်ပြီးစတယ်။ အများကြီးမဟုတ်ပါဘူး ရေပေါက်လေး နည်းနည်းစင်ရုံပါပဲ။
“အို့…. မပက်နဲ့လေ… ခစ် ခစ်… တီလေးက အလုပ်ပြန်ဝင်ရအုံးမှ… စိုရွှဲကုန်လို့ အဝတ်အစားပြန်လဲနေရအုံးမယ်… ”
“ဟီး… ငယ်ငယ်ကသားကိုရေချိုးပေးရင် သားက တီဒေဝီ့ကိုရေနဲ့ပက်တာ သတိရသွားလို့လေ…”
“သဲရေနဲ့ပက်လို့ တီလေးပါသဲနဲ့အတူ ရေချိုးလိုက်ရတာလဲ ထည့်ပြောအုံးလေ…”
“အခုလဲ ဝင်ချိုးလိုက်ပေါ့…”
“ဟွန်း… ကိုယ့်အိမ်မှာမဟုတ်ဘူး ဆိုက်ထဲမှာရောက်နေတာနော်… သူ့ကိုယ်သူ ကလေးပဲထင်နေတုန်းလားမသိဘူး… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲရယ်လျှက် ရေလဲပုဆိုးနဲ့ လဲလိုက်ပြီး ပုဆိုးရေစိုကို ဆပ်ပြာခရင်မ်လေးပွတ်ပြီး ဆောင့်လျှော်နေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက ရေညှစ်ထားတဲ့ ပုဆိုးရေစိုကို ယူပြီးအရှေ့ကသွားတော့ ကျုပ်လဲ သူ့အနောက်ကနေ ဆပ်ပြာခြင်းလေးဆွဲပြီး လိုက်သွားတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တီဒေဝီက သဘက်လေးနဲ့ ကျုပ်ကိုယ်လုံးကရေစက်လေးတွေကို သုပ်ပေးတယ်။ အုန်းဆီရနံ့သင်းသင်းလေးကို ရှူရှိုက်ရင်း တီဒေဝီလုပ်သမျှကို ပြုံးလျှက် ကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်အခန်းရှေ့က အဝတ်တန်းမှာ ပုဆိုးရေစိုကို ရေခါပြီးလှန်းနေတဲ့ တီဒေဝီကို ကျုပ် အဝတ်အစားလဲလျှက်က ကြည့်နေမိရင်း စိတ်ထဲမှာ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီရဲ့ နှစ်ယောက်တည်းကမ္ဘာလေးထဲမှာ ရောက်နေသလိုခံစားမိတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့ဇနီးလို စိတ်ထဲမှာ တွေးနေမိပေမယ့် ကိုယ်အဒေါ်ဆိုတာကြီးက ခေါင်းထဲဆရာက်လာပြန်တော့ သက်ပြင်းကိုချမိပြန်တယ်။ လေထဲမှာဆောက်ထားတဲ့အိမ်လို လေထဲမှာပျောက်ကွယ်သွားရမယ် စိတ်ကူးယဉ်သပ်သပ်ပါပဲလေ။ ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်နဲ့ ဘောင်းဘီရှည်ကို ထုတ်ဝတ်ပြီးချိန် တီဒေဝီလဲ ကျုပ်အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီ။
“သဲ ပြီးပြီလား… ပြီးရင် ထမင်းစားရမယ့်နေရာကို လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ…”
“ခဏလေး တီဒေဝီ…”
“ဘာလဲ…”
ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ ဖက်လိုက်ပြန်တယ်။
“သား ဒီမှာနေတုန်းလေး… တီဒေဝီကို ဝအောင်ဖက်ပြီးနမ်းသွားမယ်နော်…”
“အင်းပါ… ဒီလိုနှစ်ယောက်တည်းရှိချိန်ဆိုရင်တော့ နမ်းပေါ့… လူကြားထဲမှာတော့ တူအရီးဆိုပေမယ့်… မသင့်တော်ဘူးနော်…”
“အင်းပါ… သားနားလည်ပါတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“သဲရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်….”
တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ဖက်ထားပေးပြီး ကျုပ်နဲ့အပြိုင်ပြန်နမ်းနေတော့ ကျုပ် စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးလို့မဆုံးဘူး။ နှစ်ယောက်သား ရင်တွေခုန်နေကြတာလဲ တဒိုင်းဒိုင်းပဲ။
“တော်ပြီနော်သဲ… နေ့တိုင်းနမ်းနေရမှာပဲဟာ…”
“အင်းပါ… တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်…”
“တီလေးကလဲ သဲကိုအချစ်ဆုံးပါ… လာ… သွားကြစို့… အခန်းတံခါးကို သော့ခတ်ခဲ့နော်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ဖက်ထားတာခွာပြီး အခန်းအပြင်ကိုထွက်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ် အခန်းတံခါးကိုသော့ခတ်ပြီးတော့ တီဒေဝီခေါ်တဲ့ ထမင်းစားတဲ့နေရာကို လိုက်သွားတယ်။ တီဒေဝီက ဆိုက်ထဲမှာရှိတဲ့ ထမင်းဆိုင်လိုနေရာကို ခေါ်သွားတယ်။ ဝန်ထမ်းတွေ အကုန် ဒီဆိုင်မှာပဲစားရတာ။ ထမင်းနဲ့ဟင်းအပြင် အအေးတို့၊ ကော်ဖီတို့ မုန့်ပဲသွားရည်စာလဲရတယ်။ ထမင်းနဲ့ဟင်းက ဌာနကကျွေးတာဆိုတော့ ကိုယ်စားချင်တဲ့ ဟင်းတစ်မျိုးနဲ့ အရံဟင်းတစ်မျိုး၊ ငါးပိ တို့စရာ စသည်ဖြင့် ဖရီးစားရတယ်။ ကျုပ်က ရုံးကစာရေးမ တီဒေဝီရဲ့တူဖြစ်တဲ့အပြင် လူကြီးကိုယ်တိုင်ကလဲ ကျုပ်ကိုဧည့်သည်မို့ သေချာကျွေးဖို့ ထမင်းဆိုင်ကိုမှာထားတော့ ဟင်းတွေ အလျံအပယ် ထည့်ပေးတယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကို ဒီဆိုင်က စားချင်တာယူစားဖို့ပြောထားပြီး သူ့စာရင်းထဲထည့်ထားဖို့ ကျုပ်အရှေ့မှာပဲ ဆိုင်ကိုပြောထားတယ်။ ကျုပ်အတွက် တီဒေဝီနဲ့တွေ့နေရတာနဲ့တင် အရာအားလုံးပြည့်စုံနေတဲ့အပြင် အခုလို တီဒေဝီက လိုလေးသေးမရှိဂရုစိုက်နေတော့ ပိုပျော်ရတယ်လေ။

(အခန်း ၄/၄)

ကျုပ် ထမင်းစားတာကို ပြီးတဲ့အထိ တီဒေဝီက စောင့်နေပြီးမှ တီဒေဝီအလုပ်ပြန်လုပ်တာကို ကျုပ်ကလိုက်သွားပြီး တီဒေဝီ့ဘေးမှာ ခုံတစ်လုံးနဲ့ယှဉ်ထိုင်ကာ သူ့အလုပ်တွေကို ဝိုင်းကူတယ်။ ဝိုင်းကူတယ်ဆိုတာလဲ တီဒေဝီက ဟိုစာရင်းကိုပေါင်းပေးဆို ပေါင်းပေး၊ ဒီစာရင်းကို တိုက်ပေးဆို တိုက်ပေး၊ ဟိုဖိုင်ရှာပေးဆို ရှာပေးနဲ့ တီဒေဝီ့လက်ထောက်လို ဖြစ်သွားတာပါပဲ။ အက်စ်အေအီးဆိုတဲ့ ကျွဲငမဲကြီး(နာမည်မသိသေးလို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ပေးထားတဲ့နာမည်)ကတောင်မှ ကျုပ်ကို လစာမပေးရတဲ့ ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ရပြီဆိုပြီး နောက်နေသေးတယ်။ ကျုပ်ကလဲ တခါတလေ ကိုယ့်အဒေါ်ဆီလာတုန်း ဝိုင်းကူရတာမို့ လစာမရလဲ ပျော်တယ်ဆိုပြီး ပြန်ပြောလိုက်တော့ တီဒေဝီက ပြုံးနေသေးတယ်။ အဲ့နေ့က ရုံးဆင်းတော့ တီဒေဝီက သူ့အဆောင်မှာပြန်ပြီးရေချိုးအုံးမယ်ဆိုပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အခန်းကိုပြန်လာလိုက်တယ်။ တစ်နေ့ခင်းလုံး လူမရှိလို့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ကျုပ်နေတဲ့တန်းလျားမှာရော၊ ဝင်းတစ်ဝင်းလုံးမှာ အလုပ်သိမ်းလာတဲ့ လူသံတွေ၊ စက်သံ၊ ကားသံတွေနဲ့ ဆူဆူညံညံလေးဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်နေတဲ့တန်းလျားမှာ နေကြတဲ့သူတစ်ချို့ကလဲ ကျုပ်ကို အကဲခတ်သလိုကြည့်သွားကြသေးတယ်။ ညဘက်ရောက်တော့ တီဒေဝီက ထမင်းစားဖို့ထပ်လာခေါ်တယ်။ တီဒေဝီက ဂါဝန်အရှည်ကြီးကိုဝတ်ထားပြီး အပေါ်မှာ ဆွယ်တာအနွေးထည်ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ထပ်ဝတ်ထားတယ်။ လကွေးကွေးလေးနဲ့ ညက မှောင်သလိုဖြစ်နေပေမယ့် တစ်ဝန်းလုံးမှာတော့ မီးစက်မောင်းထားလို့ လင်းထိန်နေတယ်။ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ  ညဘက် ထမင်းသွားစားကြတော့ ထမင်းဆိုင်မှာ ကျွတ်စီကျွတ်စီနဲ့ ညနေကလို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်မရှိတော့ဘူး။ ကျုပ်တို့တူအရီးကိုတော့ ထမင်းဆိုင်က ကျကျနနပြင်ဆင်ပေးပါတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ တီဒေဝီက လမ်းလျှောက်ရအောင်ဆိုလို့ အတူလမ်းလျှောက်ကြတယ်။ တစ်ချို့ကလဲ တီဒေဝီ့ကို ရိုရိုသေသေ နှုတ်ဆက်ရင်း ကျုပ်ကိုဘယ်သူလဲ မေးကြသေးတယ်။ ကျုပ်တို့တွေ ခြံဝင်းအပြင်ဘက်ကိုထွက်တော့ ကျောက်ချောလမ်းပေါ့။ ခြံဝင်းကြီးရဲ့ မျက်နှာစာကလွဲလို့ ကျန်တဲ့နေရာမှာ မီးမရှိဘဲ ကြယ်ရောင် လရောင်ပဲရှိတယ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ မြင်နေရတဲ့ ကျုပ်လာခဲ့တဲ့ ကတ္တရာလမ်းမကြီးက ကာအသွားအလာမရှိဘဲ လရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာ လဲလျောင်းနေတယ်။ ဆိုင်ကယ် တစ်စီးစ နှစ်စီးစကတော့ ကျုပ်တို့ ကျောက်ချောလမ်းကနေ ကျုပ်တို့ဘက်ကို မောင်းလာနေတယ်။ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ထိုကတ္တရာလမ်းရှိရာဘက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလမ်းလျှောက်နေလိုက်တယ်။  ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ တောင်ခြေက မြေပြန့်လေးမှာရောက်နေတာမို့ ကြည့်လိုက်ရင် ညအမှောင်မှာ တောနဲ့တောင်အရိပ်ပဲ မြင်နေရတယ်။
“ဒီအနီးအနားမှာ ရွာတွေဘာတွေ မရှိဘူးလား တီဒေဝီ…”
“ရှိတော့ရှိတယ်… တစ်မိုင်ခွဲ နှစ်မိုင်လောက်ဝေးတယ် သဲရဲ့… ဟိုဆိုင်ကယ်တွေက အဲ့ရွာတွေမှာ သွားလည်ပြီး ပြန်လာကြတာလေ… အဲ့ရွာမှာတော့ လဖက်ရည်ဆိုင်တွေဘာတွေ ရှိကြတယ်… မုန့်ဟင်းခါး ခေါက်ဆွဲလဲရတယ်…”
“ဪ… ဒီလိုလား…”
“အင်း… မနက်ကျမှ အဲ့မှာ မနက်စာသွားစားကြမယ်လေ… အဲ့က မုန့်ဟင်းခါးက စားလို့ကောင်းတယ်…”
“ဟုတ်… ဟိုဘက်ကိုပြန်သွားရင်ရော…”
“ဒီလမ်းက တောထဲကဖြတ်ဖောက်တာလေ… တောထဲရောက်သွားမှာပေါ့… တောထဲမှာလဲ သူ့အပိုင်းနဲ့သူ စခန်းတွေရှိကြတယ်… အဲ့မှာက ပိုတောင်ပျင်းစရာကောင်းသေးတယ်…”
“သားကတော့ မပျင်းပါဘူး…”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ဘာရယ်မဟုတ် လမ်းလျှောက်လာကြရင်း ခြံဝင်းကြီးနဲ့ဝေးလာပြီး တစ်စတစ်စ ကြယ်ရောင်နဲ့ လရောင်အနည်းငယ်ပဲ လင်းတော့တယ်။ ကျုပ်က လမ်းလျှောက်ရင်းနဲ့ တီဒေဝီရဲ့လက်ကလေးကို ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်လက်ကို ပြန်ပြီးဆုပ်ကိုင်ထားပေးတယ်။
“အခုလိုတောတောင်ထဲ… ဘာမှလဲ လည်စရာပတ်စရာမရှိတဲ့နေရာကိုလာရတာ မပျင်းဘူးလို့ရှိပါ့မလား…”
“တီဒေဝီရှိတဲ့နေရာဆို သားကပျော်ပြီးသား… ဟိုတောကြီးထဲမှာနေရလဲ ရတယ်…”
“ဟင်း ဟင်း… အပြောကတော့ တအားကြွယ်တာ… တီလေးကလဲ အဲ့အေပြာကြွယ်တာလေးကိုပဲ ချစ်နေရတာ…”
“တကယ်ပါဆို… သားမရှိတုန်းကရော ဒီလိုပဲလမ်းလျှောက်လား…”
“အင်း… တခါတလေ အဆောင်ကလူတွေနဲ့ သုံးလေးငါးယောက်စုပြီး လေညှင်းခံကြတယ်လေ…”
“ယောက်ျားလေးတွေရော မပါဘူးလား…”
“မပါပါဘူး… တီလေးက ဒီကလူတွေနဲ့ အလုပ်ကိစ္စကလွဲပြီး သိပ်အရောမဝင်ဘူး…”
“ညလေးက လှတယ်နော်… ဒိလိုသဘာဝလေလေးနဲ့ လေညှင်းခံလမ်းလျှောက်ရတာကြိုက်တယ်… တီဒေဝီအနားမှာရှိနေလို့ ပိုပျော်တယ်…”
“တီလေးလဲပျော်တယ်…”
ကျုပ်တို့ လက်ချင်းတွဲကာလျှောက်လာကြတာ ကတ္တရာလမ်းမအနားတောင် ရောက်လာကြတယ်။ လမ်းမကလဲ ကားအသွားအလာ မရှိပါဘူး။
“ပြန်လှည့်ကြစို့လေ… လမ်းတောင်ဆုံးနေပြီ…”
“နေပါအုံး တီဒေဝီရဲ့…”
ကျုပ် တီဒေဝီကိုယ်လုံးလေးကို ပခုံးကကိုင်ပြီး ကျုပ်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ လရောင်ကြယ်ရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်မှာ မြင်နေရတဲ့ တီဒေဝီမျက်နှာလေးကို သေသေချာချာကြည့်နေမိတယ်။ ပြောပလောက်အောင် မချောပေမယ့် ကျုပ်ကြည့်လို့မဝဖြစ်နေတဲ့ တီဒေဝီရဲ့မျက်နှာလေးက လရောင်အောက်မှာ ပိုပြီးချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်နေတယ်။ တီဒေဝီ့အနားမှာဆို အလိုလိုကို ရင်ခုန်နေတော့တာ။
“ဘာလို့ အဲ့လောက်ကြည့်နေတာလဲ သဲရာ…”
“ကြည့်လို့မဝလို့လေ… တီဒေဝီ့ကို အရမ်းလွမ်းလို့ ကြည့်မဝဖြစ်နေတာ…”
“လူကို သူ့ရည်းစားများမှတ်နေလားမသိဘူး… ဖက်လို့ဖက် နမ်းလို့နမ်းနဲ့… ဟွန့်…”
“ရည်းစားရှိရင်တောင် တီဒေဝီထက်ပိုချစ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး… သိလား…”
“ပိုပြီ…”
“တကယ်ပါဆို… ဒီလောကမှာ တီဒေဝီ့ကို အချစ်ဆုံးပဲ…”
“ခစ်ခစ်… သဲကိုလဲ တီလေးက အရမ်းချစ်တာ…”
ကျုပ် တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်လိုက်တော့ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ခါးလေးကိုပြန်ဖက်ထားပေးရင်း ကျုပ်ပခုံးအပေါ် သူ့ခေါင်းလေးစောင်းကာ မှီထားတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီခေါင်းလေးကို ကျုပ်ပါးနဲ့ကပ်ထားလိုက်ရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖက်ထားကြတယ်။ ခဏကြာတော့ တီဒေဝီမျက်နှာလေးက ပြန်မော့လာတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရင်းက သူ့မျက်နှာပြင်ကို အနမ်းတွေ ကျဲချပစ်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကိုတုန့်ပြန်နမ်းရင်း တင်းတင်းဖက်ထားကြတယ်။ ရင်ခုန်သံတွေကူးလူးရင်း၊ အနမ်းတွေဖလှယ်ရင်း၊ တီဒေဝီကို ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားရတာ နွေးထွေးလိုက်တာ။ ခဏနေတော့ ဆိုင်ကယ်သံကြားလို့ လူချင်းခွာလိုက်ကြတယ်။
“ပြန်ကြစို့နော်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ လမ်းလျှောက်ပြီး ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ တီဒေဝီရဲ့ အခန်းအထိ ကျုပ်ကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ခေါ်လို့ ကျုပ်လိုက်သွားတယ်။ ယောက်ျားလေးတွေသွားလို့မရဘူးဆိုပေမယ့် တီဒေဝီရဲ့ တူအရင်းဖြစ်တာကြောင့်ရော၊ တီဒေဝီကိုယ်တိုင် သူ့အခန်းကိုခေါ်လာတာမို့ လိုက်လို့ရတာ။ အဆောင်မှာနေတဲ့ အခြားမိန်းကလေးတွေက ‘တူလေးကို အလည်ခေါ်လာတယ်ပေါ့’ စသဖြင့်မေးတာကလွဲပြီး ဘာပြဿနာမှ မရှိဘူး။ တီဒေဝီက သူ့အခန်းကိုသော့ဖွင့်ပြီးဝင်တော့ ကျုပ်လဲ ဝင်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့အခန်းက သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းပါပဲ။
“မှတ်ထားနော် သဲ… ဒါ တီလေးအခန်း… ကိုယ့်ဟာကိုယ်တော့မလာနဲ့… မိန်းကလေးအဆောင်ဆိုတော့ ခဏခဏဝင်ထွက်လို့ မကောင်းဘူး…”
“ဟုတ်… သားသိပါတယ်…”
“ဒါဆို… တီလေး သဲကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်…”
“ရပါတယ် တီဒေဝီရယ်… သား ကလေးမဟုတ်တော့ပါဘူး ပြန်တတ်ပါတယ်… တီဒေဝီနားတော့လေ… မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ်…”
“ပြီးရော… ဂွတ်နိုက် သဲ…”
“ဂွတ်နိုက်…”
ကျုပ် တီဒေဝီကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ကျုပ်အခန်းကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ ညဘက် အိပ်ရာထဲမှာ မေမေ့ဆီဖုန်းဆက်ပြီးမှ မေဦးနဲ့ ဖုန်းတော်တော်ကြာကြာ ပြောဖြစ်တယ်။ သူဘယ်လိုနေလဲ ကျုပ်ဒီမှာ ဘယ်လိုနေရတယ်ဆိုတာ အပြန်အလှန်မေးပြီး ပြောပြနေကြတာပေါ့။ မေဦးလဲ ကျုပ်မရှိတော ဘယ်မှမသွားဘဲ အန်တီချိုနဲ့ဝိုင်းကူလိုက်၊ မေမေ့ဆီသွားပြီးဝိုင်းကူလိုက်၊ အိမ်က တီဗွီဂိမ်းကို တစ်ယောက်တည်းဖွင့်ဆော့လိုက်၊ ဖုန်းကြည့်လိုက်နဲ့ ဒါနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်နေတာပေါ့။ ကျုပ်အကြောင်းတွေပြောပြတော့ မေဦးက သူလဲလိုက်ချင်လိုက်တာတဲ့လေ။ တီဒေဝီဘေးမှာရှိချိန် အရာရာမေ့ပြီး ပျော်ရွှင်နေရပေမယ့်၊ တီဒေဝီအနားမှာမရှိတော့လဲ မေဦးကို သတိရမိသား။

နောက်နေ့မနက်မှာ တီဒေဝီက မနက်၇နာရီလောက် ကျုပ်ကို လာခေါ်တယ်။ ကျုပ်က အိပ်ရာနိုးလို့ မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်လာတော့ အခန်းဝမှာစောင့်နေတဲ့ တီဒေဝီ့ကို တွေ့ရတယ်။
“သဲကနိုးနေပြီကိုး…”
“အင်း… အခုပဲ မျက်နှာသစ်ပြီး ပြန်လာတာ…”
ပြောရင်းနဲ့ တီဒေဝီကျုပ် အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီက သူ့အိတ်ထဲက ဘီးကိုထုတ်ပြီး ကျုပ်ကို ခေါင်းတွေဘာတွေ ဖြီးပေးနေသေးတယ်။ ကျုပ်မှာ ဘီးမပါမှန်းသိလို့ ယူလာတာဖြစ်မယ်။
“မနက်စာသွားစားရအောင်… ဆိုက်ထဲမှာက ထမင်းကြော်တို့ ခေါက်ဆွဲပြုတ်တို့ ထမင်းသုပ်တို့ပဲရတာ… ရွာထဲသွားပြီး မုန့်ဟင်းခါးလေးဘာလေး စားရအောင်…”
“ဟုတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်မနေ့က ချွတ်ထားတဲ့ မလျှော်ရသေးတဲ့အဝတ်တွေကိုပါယူနေတယ်။
“တီဒေဝီလျှော်မလို့လား… ထားလိုက်လေ ညနေကျမှ သားပါသာ လျှော်လိုက်မယ်…”
“တီလေးမလျှော်ရပါဘူး… အဝတ်လျှော်တဲ့သူဆီမှာ အပ်ပေးမလို့လေ… လာ… သွားစို့…”
ကျုပ်လဲ ဘေးအခန်းမှာ လူရှိနေလို့ တီဒေဝီကို ဖက်နမ်းမနေတော့ဘဲ အခန်းတံခါးသော့ခတ်ပြီး သူ့အနောက်က လိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ တီဒေဝီက သူ့အခန်းမှာ ကျုပ်အဝတ်အစားတွေဝင်ထားပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်အနားမှာရပ်ပြီး သူကဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းကာ ကျုပ်ကိုမောင်းစေတော့ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်ပေါ် အားရဝမ်းသာတက်ခွတယ်။ တီဒေဝီက အနောက်ကနေ တက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ခါးကို အသာအယာ ဖက်လိုက်တယ်။ ကျုယ်လဲ ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းကာ ခြံဝန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျောက်ချောလမ်းပေါ်မှာ ဖြည်းဖြည်းမောင်းခဲ့ပြီး ကတ္တရာလမ်းပေါ်ရောက်မှ အရှိန်နည်းနည်းတင်လိုက်တယ်။ အမြန်ကြီးတော့ မမောင်းပါဘူး။ တီဒေဝီ့ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်မောင်းရတာ စိတ်ကပျော်နေတော့ အကြာကြီးမောင်းချင်တာ။ တီဒေဝီကလဲ ကတ္တရာလမ်းပေါ်ရောက်လာတော့ ကျုပ်ခါးကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားပေးတယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ခရီးကသိပ်မဝေးတော့ ခဏပဲမောင်းရတာပါ။ ကတ္တရာလမ်းပေါ် ဆယ်မိနစ်လောက်မောင်းပြီးတော့ ရွာအဝင် မြေသားလမ်းလေးကိုတွေ့တယ်။ တီဒေဝီက ထိုလမ်းကိုဝင်ခိုင်းလို့ ကျုပ်လဲ ချိုးဝင်လိုက်တယ်။ မြေသားလမ်းလေးကနေ တောင်ကုန်းလေးကို အနည်းငယ်တက်သွားပြီးမှ ရွာကိုမြင်ရတယ်။ ပြီးတော့ တောင်ကုန်းလေးကနေ တဖြည်းဖြည်းးဆင်းသွားပြီး ရွာထဲကို ဝင်လိုက်တယ်။ ရွာက မြေပြန့်မှာဆိုပေမယ့် ဘေးပတ်လည်မှာ တောင်တွေ ဝိုင်းထားတော့ လမ်းမကနေဆို လမ်းကိုပဲမြင်ရပြီး ရွာကိုမမြင်ရဘူး။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျုပ်တို့ ရွာထဲကိုဝင်လာတော့ ကုန်စုံဆိုငိလေး တစ်ဆိုင်စ နှစ်ဆိုင်စကို စပြီးမြင်ရတယ်။ ဆက်မောင်းသွားတော့ ခြံထဲမှာ ပလပ်စတစ်စားပွဲခုံ လေးငါးခုနဲ့ အိမ်ရှေ့မှာ ကော်ဖီမစ်တွေဘာတွေ ချိတ်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လိုလိုကိုလဲ မြင်ရတယ်။ အိမ်တွေကတော့ ခြေတံရှည်အိမ်တွေချည်းပဲ။ ကျုပ် တီဒေဝီက ရပ်ခိုင်းတဲ့ အိမ်တစ်အိမ်အရှေ့မှာ ရပ်လိုက်တယ်။
“အစ်မရေ မုန့်ဟင်းခါးခေါက်ဆွဲ ကျန်သေးလား…”
“ရှိတယ်လေ… ဝင်ခဲ့…”
တီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းရင်း မေးတာကို အိမ်ထဲလှမ်းဖြေတော့ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းကာ စက်သတ်ပြီး သော့ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီ လမ်းလျှောက်ပြီး ခြံထဲကို ဝင်လိုက်ကြတယ်။
“သားက မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်ထင်နေတာ…”
“ဒါလဲ ဆိုင်ပဲလေ… ဒီရွာမှာက မုန့်ဟင်းခါးခေါက်ဆွဲဆို ကိုယ့်ပန်းကန်နဲ့၊ ကိုယ့်ချိုင့်နဲ့ လာဝယ်စားကြတာ… တစ်ရွာလုံးက ဒီအိမ်မှာ ဒါရောင်းမှန်းသိနေတော့ ဒီအတိုင်း လာဝယ်ကြတာပဲ…”
“ဪ… ဒီလိုလား…”
ကျုပ်လဲ မမြင်ဖူး မကြားဖူးတာတွေ မြင်ရကြားရတာပါပဲ။ ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီလဲ စကားပြောရင်း လှေကားအတိုင်းတက်သွားပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်လိုက်ကြတယ်။ ထိုင်စရာခုံလဲမရှိတော့ တီဒေဝင်ထိုက်သလို သစ်သားကြမ်းပြင်မှာပဲ ထိုင်လိုက်ကြတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့မှ ဧည့်ခန်းရဲ့ ဘေးနားမှာ ဗန်းတစ်ဗန်းနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးဖတ်ကိုတွေ့ရတယ်။ ဆီချက်တွေ ပဲမှုန့်တွေ၊ ငရုတ်သီးမှုန့်၊ ငံပြာရည် စတာတွေကို စတီးလ်ဇလုံလေးတွေမှာ ဇွန်းတပ်ပြီး တန်းစီချထားတယ်။ မုန့်ဖတ်ဗန်းထဲမှာ ချိန်ခွင်တစ်ခုလဲ တွေ့ရတယ်။ မုန့်ဖတ်ကလဲ ကျုပ်တို့ရန်ကုန်က မုန့်ဖတ်လို အမျှင်က ခပ်သေးသေးမဟုတ်ဘဲ ပိုကြီးကာ အရောင်ကလဲ ဖြူဖွေးမနေဘဲ ဆန်ကြမ်းအရောင်ပေါက်နေတယ်။ မုန်ဟင်းခါးရောင်းတဲ့ အသက်သုံးဆယ်ကျော်အန်တီက မီးဖိုထဲက ကပိုကရိုနဲ့ ထွက်လာပြီး စတီးဇလုံနှစ်လုံးကိုပါ ယူလာတယ်။
“ဘယ်လောက်သားချိန်လိုက်ရမလဲ ညီမလေး…”
“တစ်ဆယ်သားနှစ်ပွဲ လုပ်ပေးပါ အစ်မ…”
“အေး အေး…”
ဟ… ဘယ့်နှာကြီးတုန်း။ မုန့်ဟင်းခါးကို ချိန်ခွင်နဲ့ချိန်ပြီးရောင်းတာလား။ ကျုပ်လဲ မမြင်ဖူးအထူးအဆန်းလို ထိုအန်တီလုပ်သမျှကို လိုက်ကြည့်ရင်း တီဒေဝီကိုလှည့်ကြည့်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်အထူးအဆန်းဖြစ်နေတာမြင်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ထိုအန်တီက ဗန်းအနားမှာထိုင်လိုက်ပြီး ချိန်ခွင်နဲ့ မုန့်ဖတ်ကတစ်ဘက်၊ ပါဝါဓါတ်ခဲ့အကြီးနှစ်လုံးက တစ်ဘက်ထည့်ပြီးချိန်နေတော့ အံ့သြရပြန်တယ်။
“အန်တီ… အဲ့ဓါတ်ခဲက ဘယ်လောက်သားလဲ…”
“ငါးကျပ်သားလေ ငါ့တူရဲ့…”
“�ဪ…”
“ဒါ ကျမတူလေးလေ… အခုမှလာလည်ရင်း ဒါမျိုးကို အခုမှမြင်ရတော့ အံ့သြနေတာ အစ်မရေ….”
“ဟုတ်လား… ဒီမှာတော့ ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပါပြီ… ခစ် ခစ်…”
ထိုအန်တီက မုန့်ဖတ်ကိုချိန်ပြီး ဇလုံထဲထည့်ပြီးတာနဲ့  ဆီချက်တွေ၊ ပဲမှုန့်တွေ ထည့်ပြီး ကျုပ်တို့အရှေ့မှာ မုန့်ဇလုံကိုချပေးပြီးတော့ မီးဖိုဲထဲကို ထထွက်သွားပြန်တယ်။ သူပြန်ထွက်လာတော့ ဟင်းရည်သောက်ပန်းကန်လုံးနဲ့ အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ မုန့်ဟင်းရည်ကိုထည့်ပြီး ဇွန်းနှစ်ချောင်းတပ်လာတယ်။ ပြီးတော့ မုန့်ဟင်းရည်ပန်းကန်ကို ကျုပ်တို့ တူအရီးအရှေ့မှာ ချပေးလိုက်ပြီး မုန့်ဗန်းအနားက ငံပြာရည်ပန်းကန်နဲ့ ငရုတ်သီးမှုန့်ပန်းကန်ကို ကျုပ်တို့အရှေ့ တိုးပေးတယ်။
“စားကြနော်… ထမင်းအိုးလေး ကြည့်လိုက်အုံးမယ်…”
“ရတယ် အစ်မ… လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပါ…”
ထိုအန်တီကြီးက ထထွက်သွားတော့ ကျုပ် ဒီမုန့်ဟင်းခါးကို ဘယ်လိုပြင်ပြီးစားရမလဲ၊ ဟင်းရည်ပဲ တန်းပြီးလောင်းထည့်လိုက်ရမလား။ ဒါပေမယ့် ဟင်းရည်က ရန်ကုန်မှာလို စားမယ်ဆို နှစ်ပွဲစာလဲ မလောက်ဘူး။ ကျုပ်စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ တီဒေဝီက ကျုပ်အရှေ့က မုန့်ပန်းကန်ကိုယူပြီး ဟင်းရည်ကို ဇွန်းနဲ့ခပ်ထည့်နေတယ်။
“သဲကို တီလေးပြင်ပေးမယ်…”
“ဟင်းရည်က မနည်းဘူးလား တီဒေဝီ…”
“ဒီမုန့်ဟင်းခါးက ဒီလိုစားရတာ သဲရဲ့…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့မုန့်ပန်းကန်ထဲကို ဟင်းရည်ခပ်ပျစ်ပျစ်လေးထည့်ပြီး ဇွန်းနဲ့သမအောင်မွှေတယ်။ ပြီးတော့ အနည်းငယ်မြည်းပြီး ငံပြားရည်ကို ဇွန်းနဲ့အနည်းငယ်ခပ်ထည့်တယ်။ ကျုပ်စားဖို့ပြင်ပေးနေတဲ့ တီဒေဝီကို သူလုပ်တာကြည့်လိုက်၊ သူ့မျက်နှာလေးကြည့်လိုက်နဲ့ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးမိတယ်။
“အင်း… ရပြီ သဲ… စားကြည့်… ငရုတ်သီးကတော့ ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်ထည့်စားတော့… အရမ်းလဲမထည့်နဲ့နော်… ဒီကငရုတ်သီးမှုန့်က အရမ်းစပ်တာ…”
“ဟုတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ဘက်ကို နယ်ပြီးသား မုန့်ပန်းကန်ကိုချပေးတော့ ကျုပ်လဲ တစ်ဇွန်းခပ်စားကြည့်လိုက်တယ်။ မုန့်ဟင်းခါးဖတ်က ရန်ကုန်ကလို ပျော့အိမနေပဲ ခပ်မာမာတွဲတွဲလေး၊ ဆီချက်နံ့မွှေးမွှေးလေးနဲ့ ပဲမှုန့်လဲပါတော့ ခပ်ပျစ်ပျစ်လေးသုပ်ထားသလိုဖြစ်နေတာ။ ဟင်းရည်ကလဲ ငရုတ်ကောင်းပါလို့ ပူတယ်ထင်ရပေမယ့် ငါးအခပ်က နိုင်ပုံရလို့ ချိုနေတာပဲဆိုတော့ တော်တော်ခံတွင်းတွေ့သွားတယ်။ တီဒေဝီကို ကြည့်တော့လဲ သူ့စိတ်ကြိုက်ပြင်ပြီး စားနေပြီ။ ကျုပ် မလောက်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ မုန့်ဟင်းရည်က အခုတော့ ပန်းကန်လုံးထဲမှာ တစ်ဝက်လောက်ကျန်နေသေးတယ်။
“စားလို့ကောင်းလားသဲ…”
“ကောင်းတယ်… တီဒေဝီ့လက်ရာကရှယ်ပဲ…”
“ခစ် ခစ်… ကြည့်ပြီးလဲမြှောက်ပါ ကိုယ်တော်ရယ်… သူများလုပ်ထားတာကြီးကိုများ… ခစ် ခစ်… မုန့်ရောင်းတဲ့အစ်မက နှင်လွှတ်နေပါအုံးမယ်…”
“ဟီး… ဟီး…. တီဒေဝီပြင်ပေးတာကိုပြောတာပါ…”
ကျုပ်လဲ စားလို့ကောင်းတာနဲ့ မဝလို့ တူအရီးနှစ်ယောက် နောက်ထပ် ငါးကျပ်သားစီ ထပ်စားကြသေးတယ်။ စားရင်းနဲ့တောင် မေဦးကို သတိရမိသေးတယ်။ မေဦးနဲ့သာဆို တစ်ယောက်ကို ငါးဆယ်သားလောက်စီများ ကုန်မလားမသိဘူး။ မုန့်စားပြီးတော့ ပိုက်ဆံရှင်းကာ ဆိုင်ရှင်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်တော့ နောက်ထပ် ပန်းကန်ကိုင်ပြီးရောက်လာတဲ့ ရွာသားအချို့နဲ့ ဆိုင်ကယ်နဲ့ရောက်လာတဲ့ ဆိုက်ထဲက စာရေးမတွေကို တွေ့တယ်။ ကျုပ်တို့တူအရီး စာရေးမတွေကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ လမ်းမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဝင်တော့လဲ ခြံရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး ခြံထဲကိုဝင်ရတယ်။ ဆိုင်းဘုတ်မရှိ ဘာမရှိနဲ့ ခြံထဲမှာ စားပွဲတွေချထားပြီး ကော်ဖီမစ်ထုပ်တွေ ချိတ်ထားလို့သာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှန်းသိတာ။ သုံးဝိုင်းလောက်က လူရှိနေတော့ ကျုပ်တို့တူအရီးက လွတ်တဲ့စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ အမိုးမရှိ၊ အကာမရှိနဲ့ အပင်ရိပ်အောက်က လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လေးက လေလေးတဖြူးဖြူးနဲ့ ထိုင်လို့ကောင်းသား။
“ဦးလေးရေ… ဆိုင်ဖျော် နှစ်ခွက်…”
“အေး…”
“တီဒေဝီ… ချိုဆိမ့်တွေ ကျဆိမ့်တွေ မရဘူးလား…”
“မရဘူးလေ… ဟိုမှာကြည့်လိုက်… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ဆိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ရေနွေးကရားအိုး ခပ်ကြီးကြီးထဲက ဖျော်ပြီးသားလဘက်ရည်တွေကို ခွက်ထဲကို ငှဲ့ထည့်နေတယ်။ ဒါဘယ်လိုလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လဲ။
“အမ်… မှာမှဖျော်ပေးတာမဟုတ်ဘူးလား…”
“ဘယ်ကသာ… အဲ့ကရားအိုးတစ်အိုးစာကို လက်ဖက်ရည်အထုပ်တွေနဲ့ လက်ဖက်ခြောက်အကျရည်နဲ့ နို့ဆီထပ်ရောပြီး တစ်ခါတည်းဖျော်ထားတာ… ခစ် ခစ်…”
“ဒီလိုလား… ဟီး ဟီး…”
ကျုပ်လဲ သဘောကျပြီး ခပ်တိုးတိုးရယ်မိတော့ တီဒေဝီကလဲ အတူရယ်လိုက်တာ ပါးမို့ပေါ်က ပါးချိုင့်လေးတောင် ပေါ်လာတယ်။ တကယ် ချစ်စရာလေး။ ဆိုင်ရှင်ဦးလေးလာချပေးတဲ့ လက်ဖက်ရည်ကို အတူသောက်ရင်း စကားပြောကြတယ်။ လက်ဖက်ရည်က အရသာကမဆိုးပါဘူး။ ဘာပဲပြောပြော ကိုယ့်ဟာကိုယ် လက်ဖက်ရည်အထုပ်ဝယ်ပြီး ဖျော်သောက်တာထက်တော့ သာသေးတာပဲလို့ တွေးလိုက်ရတော့တယ်။
“တီဒေဝီ… ဒီရွာမှာက လယ်တွေဘာတွေလဲ မတွေ့ဘူးနော်… ဘာလုပ်စားကြတာလဲ…”
“ဒီရွာကလူတွေက တောထဲဝင်ပြီး သစ်ခုတ်ကြတာလေ… တချို့လဲ မုဆိုးလုပ်ကြတယ်… အစက ဒီနေရာက ရွာမရှိဘူးတဲ့… မြို့မှာအဆင်မပြေတဲ့လူတွေက တောင်ပေါ်သစ်တက်ခုတ်ရင်း တောင်ခြေမှာစခန်းချကြရာက တဖြည်းဖြည်းများလာပြီး နောက်တော့ မိသားစုလိုက် လိုက်နေကြရင်း ရွာဖြစ်သွားတာ… ဒီနေရာက ရေနဲ့လဲ နီးတာကိုး…”
“ရေ… ဘယ်မှာလဲရေ… သားလဲ မမြင်ပါဘူး…”
“မမြင်ရဘူးလေ… ရွာအနောက်ကိုထွက်လိုက်မှ မြင်ရတာ… တောင်ကိုကွေ့ပတ်ပြီးစီးနေတဲ့ ချောင်းရှိတယ်… ချောင်းက တော်တော်လေးတော့ကျယ်တယ်… ဒီရွာမှာ တံငါလုပ်တဲ့သူတွေလဲရှိတယ်လေ…”
“သြော်… ဒါကြောင့် ခုနက မုန့်ဟင်းခါးဟင်းရည်က အရမ်းချိုနေတာ…”
“အင်း… တီလေးတို့ဆိုက်ထဲက ထမင်းဆိုင်လဲ ဒီကနေပဲ အသားငါးတွေယူတာ…”
“သစ်ပေါတယ်ထင်တယ်နော်… အိမ်တွေက ဆောက်ထားတာ အခိုင်အမာပဲ… ပြီးတော့ အိမ်တွေက ခြေတံရှည်တွေ…”
“ဟုတ်တယ်… သစ်လုပ်တဲ့သူများတော့ သစ်ပေါတာပေါ့… ပြီးတော့ မိုးတွင်းဆို ချောင်းရေကလျံတတ်တော့ ခြေတံရှည်ပဲ ဆောက်ကြတာ…”
ကျုပ်လဲ မမြင်ဖူးမကြားဖူးတာတွေ တီဒေဝီပြောတာနားထောင်ရင်း တီဒေဝီ့မျက်နှာကို အရသာခံကြည့်နေမိတယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကြည့်နေမှန်းသိပေမယ့် ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ပဲ ပြောပြနေတယ်။ ကျုပ်တို့ လက်ဖက်ရည်ကုန်လို့ ခဏကြာမှ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အလာတုန်းကလိုပဲ တီဒေဝီက ရွာအပြင်ထွက်တာနဲ့ ကျုပ်ခါးလေးကို တင်းတင်းဖက်ထားပေးပြီး ဆိုက်အနားရောက်ကာနီးမှ ဖြည်းဖြည်းဖက်တယ်။ တီဒေဝီ့အခန်းအရှေ့အထိ ဆိုင်ကယ်မောင်းသွားလိုက်ပြီး တီဒေဝီ့အခန်းထဲအထိ လိုက်ဝင်သွားလိုက်တယ်။ အကုန်လုံးအလုပ်ဝင်နေကြပြီး ကျုပ်တို့တွေပဲကျန်တော့တာ သတိထားမိတယ်။
“သူများတွေ အလုပ်ဝင်နေကြပြီနော်… တီဒေဝီ့ကို ဆူနေအုံးမယ်…”
“မဆူပါဘူးသဲရယ်… ဒီရက်ပိုင်း ဆရာက တီလေးကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားပါတယ်… ဒီဆိုင်ကယ်ကလဲ ဆရာ့ဆိုင်ကယ်လေ… သူပဲ ပေးထားတာ… သဲကို ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ပို့လို့ရအောင်တဲ့…”
“တီဒေဝီ့ဆရာက အဲ့လောက်တောင် သဘောကောင်းတာလား…”
“အင်း… သူက သဘောကောင်းပါတယ်… သဲကိုတောင်မှ စနေသေးတယ်မလား…”
“အင်းနော်… သားက တီဒေဝီ သားအတွက်နဲ့ အပြောခံရမှာ စိုးတာပါ…”
“ခစ် ခစ်…. ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… စိတ်မပူနဲ့နော် သဲ… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟုတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုဖက်ကာ သူကစပြီးနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ အားရဝမ်းသာ တီဒေဝီ့ကို ဖက်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အခုအချိန်အထိတော့ ကျုပ်တို့တွေ နှာခေါင်းနဲ့ပဲ ဖိဖိပြီးနမ်းကြတာပါ။ တီဒေဝီနှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်နမ်းပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့် တစ်ချိန်ကလို တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုပြန်ပြီး ရှောင်ဖယ်နေမှာကိုစိုးရိမ်လို့ မလုပ်ရဲဘူး။ ကျုပ်လက်တွေကိုလဲ တီဒေဝီ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနဲ့ ဖက်ထားရုံကလွဲပြီး ပွတ်သပ်တာမျိုးလဲ မလုပ်ရဲပြန်ဘူး။ အခုလောက်လေး တီဒေဝီက ကျုပ်ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ဖက်ပြီးအနမ်းခံတာကိုပဲ ကျုပ်အတွက် ကံကောင်းမှုလို့ ထင်မိတယ်။ ရင်ခုန်သံတွေကိုတော့ ထိန်းလို့မရဘူးပေါ့။ တီဒေဝီကိုယ်တိုင်လဲ ရင်ခုန်နေတာကိုသိနေတော့ ဒါကိုတော့ သိပ်စိတ်မပူတော့ဘူစ။ ကျုပ်တို့တွေ တင်းတင်းဖက်ပြီး ခဏတာ အားရပါးရ မက်မက်မောမောနမ်းပြီးမှ တီဒေဝီက လူချင်းခွာပြီး ရုံးတက်ဖို့အတွက် လိုအပ်တာတွေယူကာ တီဒေဝီရုံးကိုသွားတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီနဲ့ လိုက်သွားလိုက်တော့တယ်။

(အခန်း ၄/၅)

ရုံးထဲမှာတီဒေဝီနဲ့ ဝိုင်းကူနေရင်း စိတ်က ပျော်နေမိတယ်။ တီဒေဝီပြောတာလဲ ဟုတ်တယ်ဗျ။ အက်စ်အေအေီးဆိုတဲ့ ကျွဲမဲကြီးက တီဒေဝီအလုပ်ကို သူများထက် နောက်ကျပြီးမှဝင်ပေမယ့် ဘာမှမပြောတဲ့အပြင် ဆိုင်ကယ်ဆီကိုလဲ အလုံအလောက်ထုတ်ယူဖို့ ပြောနေသေးတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ ရွာထဲသွားလည်တဲ့အတွေ့အကြုံတွေ မေးတော့ ကျုပ်ကလဲ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပဲ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်က အဖြစ်အပျက်၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အထင်နဲ့အမြင်လွဲချော်ပုံတွေကိုပြောပြတော့ ကျွဲမဲကြီးက သဘောကျပြီး ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ နောက်ကို ကျောင်းပိတ်ရက်တွေမှာ တီဒေဝီနဲ့ကူရင်း အတွေ့အကြုံယူဖို့နဲ့ ကျုပ်ကိုလဲ မုန့်ဖိုးပေးမယ့်အကြောင်းပြောတယ်။ ကျောင်းပြီးလို့ ဝန်ထမ်း လုပ်ချင်ရင်လဲ သူ ကူညီပေးမယ်ဆိုပြီးပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ သူနဲ့လေပေးဖြောင့်နေတော့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ဒီလူကြီးက တော်တော်လေးသဘောကောင်းတာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ ကျန်တဲ့ စာရေးမတွေကလဲ ရောကောသောကောနဲ့ လိုက်ရယ်ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီနဲ့ ဝိုင်းကူရင်း အတူထင်မင်းစား၊ အတူသွားပြီး ညအိပ်ချိန်လေးပဲ ခွဲရတဲ့ ဒီအချိန်လေးကို ပျော်ရွှင်နေမိတယ်။ မနက်တစ်ခါ၊ ညနေ ရေချိုးချိန်တစ်ခါ၊ ညဘက် လမ်းလျှောက်ချိန်တစ်ခါ အနည်းဆုံး တစ်နေ့မှာသုံးကြိမ် တီဒေဝီကို ဖက်ပြီးနမ်းရတဲ့ ကာလလေးကို ရပ်တန့်သွားမှာတောင်စိုးရိမ်မိတယ်။

ညဘက်တွေမှာ မေဦးဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဒီကအတွေ့အကြုံ၊ အဖြစ်အပျက်တွေကိုပြောပြရင်း ပျော်စရာဆိုရင် သူပါလိုက်ရယ်တတ်တံ့မေဦးက နောက်ဆုံးမှာတော့ အားအင်ဖျော့တော့တဲ့အသံလေးနဲ့ ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ဖို့မှာရင်း ဖုန်းချရတာပါပဲ။ ကျုပ်လဲ စိတ်ထဲမှာ မေဦးဆီကိုပြန်ချင်သလိုလို ဖြစ်မိပေမယ့် တီဒေဝီနဲ့လဲ ကြာနိုင်သမျှ ကြာကြာလေး အတူရှိနေချင်သေးတယ်။

ဒီနေ့မနက်တော့ အင်ဂျင်နီယာတွေ၊ အထွေထွေလုပ်သားတွေ၊ စက်မောင်းတွေ၊ ယဉ်မောင်းတွေက အလုပ်ဝင်ကုန်ကြချိန်မှ တီဒေဝီက လာခေါ်တယ်။ ကျုပ်အခန်းထဲမှာ နှစ်ယောက်သား တမေ့တမော ဖက်နမ်းကြပြီးမှ မနက်စာကို ဆိုက်ထဲကဆိုင်မှာပဲ စားလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီနဲ့ရုံးထဲမှာ အတူဝိုင်းကူနေရင်း တီဒေဝီက ကျုပ်ကို အလုပ်ထဲလိုက်ပြဖို့ ကျွဲမဲကြီးကို ခွင့်တောင်းတော့ ‘သွားလေ’ ဆိုတာနဲ့ ကျုပ်တို့တူအရီးနှစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ဆောင်းစေပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်လဲ ဦးထုပ်အပြန့်လေး ဆောင်းခဲ့တယ်။ ဒီနေ့တော့ တီဒေဝီက ဘောင်းဘီရှည်နဲ့ ရင်စေ့လက်တိုအင်္ကျီဝတ်ထားရာက အပြင်ထွက်မယ်ဆိုမှ လက်ရှည်အပါးလေးတစ်ထည် ထပ်ဝတ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျောက်ချောလမ်းအတိုင်း တောင်တွေရှိရာဘက်ဆီကို မောင်းရင်းနဲ့ ကြည့်ရတာပေါ့။ ကျောက်ချောလမ်းပေါ်မှာ လမ်းကြိတ်စက်နဲ့ ကြိတ်နေတာတွေကို မြင်ရတယ်။ ကျောက်ချောလမ်းက ဆုံးသွားတော့ ဆိုင်ကယ်ကို မြေသားလမ်းပေါ်ဆက်မောင်းရတယ်။ ကျောက်ကားတွေ ကျောက်ချနေတာတွေ။ ကျောက်တွေကို အကြီး၊ အလတ်၊ အသေးစသဖြင့် တစ်ဆင့်စီ စီခင်းနေတာတွေ စသည်ဖြင့် မြင်ရတယ်။ အလုပ်သမားတွေထဲမှာ မိန်းကလေးတွေလဲ ပါတာမြင်ရတယ်။ တီဒေဝီပြောပြတာတော့ အလုပ်ကြမ်းသမား အများစုက အနီးအနားရွာတွေကနေ ခေါ်ခိုင်းတာလို့ဆိုတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ ရပ်လိုက်၊ ကြည့်လိုက်၊ ဆက်မောင်းလိုက်နဲ့ တောင်ခြေအနားအထိ ရောက်လာတယ်။ အလုပ်လုပ်တဲ့လူတွေ၊ စက်တွေ၊ ကားတွေက အနောက်မှာကျန်ခဲ့ကြပြီ။ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်ကို တောင်ခြေမှာရပ်ပြီး တောင်ပေါ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
“သဲ… တောင်ပေါ်တက်မလို့လား…”
“အင်း… တက်ချင်တယ်… တက်လို့ရလား…”
“ရတယ်လေ တက်… ဂီယာအကြီးနဲ့ပဲတက်နော်… အတက်လမ်းက ရှည်တယ်… ပြီးတော့  အဝေးကြီး မသွားရဘူး….”
“ဟုတ်… ”
ပြောရင်းတီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်ပေါ် တင်ပါးလွှဲလေးထိုင်နေရာက ဆင်းကာ အနောက်ကနေခွစီးပြီး ကျုပ်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ရင်သားတွေ ကျုပ်ကျောကုန်းမှာ အိခနဲ ကပ်မိသွားတာ ခံစားမိလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး တီဒေဝီက ခွင့်ပြုပြီဆိုတော့ ဂီယာနံပါတ်ဝမ်းနဲ့ပဲ ဆိုင်ကယ်ကို စထွက်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်က အရုန်းအဆွဲကောင်းတဲ့ ယိုးဒယားဘီးဆိုတော့ တောင်တက်လမ်းကို သာသာယာယာပဲ တက်သွားတယ်။ အပေါ်ရောက်တော့ မြေပြန့်လမ်းလို ပြန်ဖြစ်သွားပြီ။ လမ်းက ကွေ့လိုက် ကောက်လိုက်နဲ့၊ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှာလဲ တောပဲရှိတယ်။ တီဒေဝီက  ကျုပ်ခါးကို တင်းတင်းဖက်ထားဆဲပဲ။ ကျုပ်ပခုံးကိုတောင် သူ့မေးစေ့လေး တင်ထားသေးတယ်။
“ရပ်တော့ သဲ… ဒါ တီလေးတို့ နယ်နိမိတ်အဆုံးပဲ….”
ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်ကို လမ်းဘေးမှာရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ရပ်တဲ့နေရာက လမ်းတစ်ဖက်မှာ လျှိုနဲ့ တစ်ဖက်မှာက တောကြီး။ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလိုက်ကြည့်တယ်။ လမ်းရဲ့တစ်ဖက်မှာ ရှိနေတဲ့ တော့စပ်က အပင်တွေက  လမ်းပေါ်ကိုအရိပ်ကျနေတယ်။ လျိုထဲမှာတော့ ဝါးပင်တွေကို အများဆုံးမြင်ရပြီး လျိုဘယ်လောက်နက်လဲဆိုတာ မသိနိုင်ဘူး။ တောထဲကိုဝင်တဲ့ ကားဘီအရာတွေနဲ့ လမ်းကြီးတစ်ခုရှိနေတာမြင်ရတယ်။
“ဒီတောထဲ ကားတွေဝင်လို့ရတာလား….”
“ဒါက အရင်မြေသားလမ်းလုပ်တဲ့ ကုမ္ပဏီတွေ မြေတူးပြီး ကားနဲ့သယ်ရင် သုံးတဲ့လမ်းလေ… လမ်းတလျှောက် လျိုတွေ၊ ချိုင့်တွေကို နီးစပ်ရာ ကမူတွေ၊ ကုန်းတွေကနေ မြေတွေကိုယူပြီး ဖို့ကြတယ်… မလောက်ရင် တောထဲက မြေသားကောင်းတဲ့တောင်တစ်တောင်က ဖဲ့ယူကြရတာ…”
“သြော်… ဒါဆို ဒီအထဲကို ဝင်လို့ရတာပေါ့…”
“အင်း… ဝင်သွားလဲ ဘက်ဟိုးကုတ်ထားတာပဲရှိတယ်… ဘာမှ မရှိဘူး…”
“ဒါဆို တီဒေဝီက… ဒီလမ်းကြီးပြီးမှ ပြန်လာရမှာပေါ့….”
“အင်းပေါ့ သဲရဲ့…”
“သားတော့… တီဒေဝီကို ထပ်လွမ်းရအုံးမှာပေါ့…”
ပြောရင်းနဲ့ တီဒေဝီကို ရင်ခွင်ထဲဖက်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကို ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။
“ဒီလမ်းက သိပ်မကြာခင် ပြီးတော့မှာပါ သဲရယ်… တီလေးတို့ခင်းနေတာ ဒီကနေဆို တစ်ဝက်ကျိုးတော့မယ်လေ… ဟိုဘက်လမ်းပိုင်းကလဲ ဟိုဘက်ကနေ ဒီဘက်ကို ခင်းလာနေတာ… သဲ စာမေးပွဲမဖြေခင် တီလေးက အိမ်ပြန်ရောက်နေမှာ…”
“အင်းပါ… သားက တီဒေဝီနဲ့ ခွဲတောင်မခွဲချင်ဘူး…”
“တီလေးလဲ အတူတူပါပဲကွာ… သဲနဲ့ ဘယ်ခွဲချင်ပါ့မလဲ… အလုပ်ရှိတော့လဲ နေရတာပေါ့…”
“အင်းပါ… ဒါနဲ့… ဒီလမ်းက ကားအသွားအလာ မရှိဘူးလား…”
“အရင်က တောင်ပေါ်စခန်းတွေကို ကျောက်ပို့တုန်းက ဒီလမ်းမှာ ကားတွေ မပြတ်ဘူးရယ်… အခုတော့ လမ်းခင်းတာတွေ စနေပြီဆိုတော့… စျေးဝယ် မနက်စောစောတစ်ချက်… တစ်ခါတလေ လူကြီးလမ်းကြောင်းနဲ့… ရံဖန်ရံခါသွားလာတာပဲ ရှိတော့တာ…”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… တီဒေဝီ့ကိုချစ်တယ်…”
“ခစ် ခစ်… ဘာမှလဲ မဆိုင်ဘူး…”
“မဆိုင်လဲ ချစ်တယ်ကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ဟိတ်…. တောကြီးထဲမှာနော်… ခစ် ခစ်…”
“တောစောင့်နတ် တောင်စောင့်နတ်တို့ရယ်… ဟောဒီက ကျနော့်တီလေးကို အရမ်းနမ်းချင်လို့ ခွင့်လွှတ်ကြပါဗျာ… ကဲ တောင်းပန်ပြီးပြီ… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ခစ် ခစ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
တီဒေဝီ သဘောကျစွာရယ်ရင်း ကျုပ်ကို ပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ်ကလဲ သူ့မျက်နှာလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးကြည့်လိုက် နမ်းလိုက်နဲ့ နမ်းလို့ကိုမဝပါဘူး။ တောထဲက မြေသားလမ်းဘေးမှာ နှစ်ယောက်သားတင်းတင်းဖက်ပြီး နမ်းနေကြတာ။
“တော်ပြီကွာ ပြန်ရအောင်… ထမင်းစားချိန်တောင်ကျော်နေပြီ…”
“ဟီး… ဟုတ်သားပဲ… ပြန်မယ်လေ…”
ကျုပ် ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွတော့ တီဒေဝီက အနောက်ကနေ တက်ခွပြီး ကျုပ်ခါးကိုဖက်ကာ ကျုပ်ပခုံးပေါ် မေးစေ့လေး တင်ထားတယ်။ ဦးထုပ်အပြန့်က အပျော့လေးမို့သာပေါ့ မဟုတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မေးတင်လို့ရမှာလဲ။ ကျုပ်လဲ မေးတင်ထားတဲ့ တီဒေ့ဝီ့ပါးလေးကို လှည့်ပြီးနမ်းလိုက်တော့ တီဒေဝီက လဲ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ ပြန်နမ်းပြီး တခစ်ခစ်နဲ့ ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆိုက်ကယ်ကိုပဲ မောင်းထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

“ဒေဝီရေ… မနက်ဖြန် အေအီး(A.E.-Assistant Engineer)လာမယ်… စာရင်းတွေလဲ စစ်လိမ့်မယ်… ဒေဝီ့ဘက်က စာရင်းတွေ သေသေချာချာပြင်ဆင်ထားနော်… ဒီနေ့ ဆရာက ဂျေအီး(J.E.-Junior Engineer)တွေနဲ့ အစည်းအဝေးလုပ်ပြီး လုပ်ငန်းခွင်ထဲ လိုက်စစ်ရအုံးမယ်… ညနေလောက်မှ ဒေဝီ့စာရင်းတွေကို စစ်နိုင်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… သမီး ဒီနေ့ သေချာလုပ်ထားပါ့မယ်…”
“အေးအေး… စာရင်းတွေကို ကိုယ်တိုင်စစ်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ…”
အက်စ်အေအီးက ဦးထုပ်ဆောင်းကာ ရုံးထဲကနေ ထွက်သွားတော့ ရုံးထဲမှာ ကျုပ်နဲ့ စာရေးမတွေပဲ ကျန်တယ်။ ဒီနေ့တော့ တီဒေဝီလဲ အလုပ်ကို ဂရုတစ်စိုက်နဲ့အာရုံစိုက်လုပ်နေတော့ ကျုပ်လဲ အသာထိုင်နေရတယ်။ တခါတရံ သူရှာခိုင်းတဲ့ဖိုင်လေး ထရှာပေးရတာကလွဲရင် ဘာမှ ကူမလုပ်ရတော့ဘူး။
“သဲ… ဒီမှာထိုင်နေရတာပျင်းရင် ဆိုင်မှာသွားထိုင်နေပါလား… တီလေး တကယ်အလုပ်များနေလို့ သဲကို စကားမပြောနိုင်ဘူးဖြစ်နေတာ…”
“ရပါတယ် တီဒေဝီရယ်… သားနားလည်ပါတယ်…”
“သဲ ပျင်းနေမှာပေါ့… တီလေးကိုအားမနာနဲ့ ဆိုင်မှာထိုင်ပြီး စားချင်တာသာ မှာစားနေ… တီလေး ထမင်းစားချိန်မှ လာခဲ့မယ်…”
“ဟုတ်… ဒါဆိုလဲ သား ဆိုင်မှာပဲသွားထိုင်နေလိုက်မယ်…”
“အင်း… စားချင်တာသာ မှာစားနော်…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ အလုပ်အေးအေးဆေးဆေးလုပ်ပါစေဆိုပြီး ဆိုက်ထဲကဆိုင်မှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ လက်ဖက်သုပ်တစ်ပွဲမှာပြီး ထိုင်သောက်နေလိုက်တယ်။ အင်း… တီဒေဝီဆီကိုရောက်နေတုန်း အချိန်တိုင်း အနားမှာနေချင်ပေမယ့် ဘဝက ကိုယ်ထင်သလို မဖြစ်ပါလားလို့ တွေးမိတယ်။ အင်တာနက်လိုင်းမကောင်းတဲ့နေရာမှာရောက်နေတာဆိုတော့ ဂိမ်းလဲဆော့လို့မရဘူး။ မေဦးဆီကို စိတ်ကရောက်သွားပြီး ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို… ဖိုးတေ… ထူးထူးခြားခြားနေ့ခင်းဘက်တွေဘာတွေ ဆက်လို့ပါလား…”
“အေးဟ… ဒီမှာ တီဒေဝီက အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ငါလဲဝိုင်းကူလို့မရတော့ ပျင်းတာနဲ့ နင့်ဆီဖုန်းဆက်လိုက်တာ… နင်ဘာတွေ လုပ်နေလဲ…”
“အမလေး… သူ့တီလေးအနားကပ်မရမှပဲ ငါ့ကို သတိရတယ်ပေါ့လေကောင်စုတ်…”
“ရန်ကုန်မှာတုန်းကလဲ နင့်အနားပဲနေတာ… အခုဒီမှာလဲ ဒီလိုပေါ့ဟ… အထူးအဆန်းလုပ်လို့…”
“ထားပါတော့… အခုတော့ အိမ်မှာ ဧည့်သည်တွေရောက်နေတယ်…”
“ဘယ်သူတွေလဲ…”
“အန်တီကြွားတို့သားအမိတွေလေ… ဒီတစ်ခါတော့ သမီးတွေပါ ပါလာတယ်… ခစ် ခစ်…”
“ဒီကောင်မလေးတော့ အဲ့လိုမခေါ်ပါနဲ့ဆို… မေမေ့သူငယ်ချင်းကြားသွားလို့ စိတ်ခုသွားဦးမယ်… ဖိုးတေမလား… မေမေ့ကို ပေးစမ်း ဖုန်း… မေမေပြောအုံးမယ်…”
“ဟီး… မေမေကလဲ…”
အန်တီချိုက မေဦးရဲ့စကားသံကြားပြီး ဆူရင်းနဲ့ဖုန်းတောင်းလိုက်တော့ မေဦးလဲ ပေးလိုက်ရတယ် ထင်တယ်။ အခုအထိတော့ ကျုပ်နဲ့ စကားမပြောဘဲ သူတို့သားအမိချင်းပဲ ပြောနေကြတယ်။
“မေမေပန်းသီးစိတ်နေတာ ပြီးပြီ… အဲ့ဒါ ဧည့်သည်တွေဆီ သွားပို့လိုက်…”
“ဟုတ်… ဖိုးတေ ပြီးမှ ငါနဲ့ဆက်ပြောမယ်…”
အန်တီချိုလက်ထဲကို မေဦးရဲ့ဖုန်း ရောက်သွားတာ သေချာပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့် အန်တီချို စကားမပြောသေးဘဲ ခဏငြိမ်နေတယ်။
“မောင်ရယ်… နေနိုင်လိုက်တာ… ချို့ဆီ တစ်ခါလေးတောင်ဖုန်းမဆက်ဘူး… ဟင့်… ချို့ကိုမေ့သွားပြီလား…”
“သားလဲ ဒီမှာ မအားသလိုဖြစ်နေလို့ပါ… ညကျတော့လဲ ဆက်ဖို့အဆင်မပြေဘူးလေ…”
“နေ့လည်ဘက်ဆက်ပေါ့ကွာ… ချို့မှာ မောင့်အသံလေးများ ခဏဖြစ်ဖြစ်ကြားရမလားလို့ မျှော်နေတာ…”
“အင်းပါ နောက်ကျရင် ဆက်မယ်နော်…”
“ဟဲ့ မိချို… ဖုန်းပြောနေတာလား…”
“အေး… အဝင်းရဲ့… သားရေ သမီးနဲ့ပဲ ဆက်ပြောလိုက်တော့…”
“သားရေဆိုတော့ ဘယ်သူများလဲ…”
“သြော်… ဟိုတစ်ခါ နင်တို့အိမ်မှာအလှူလုပ်တော့ သမီးနဲ့ပါလာတဲ့ ကောင်လေးလေ…”
“သြော်…”
“ဖိုးတေ… ခဏနော်…”
ကျုပ်လဲ ဘယ်သူနဲ့ပြောလို့ပြောရမှန်းမသိဘဲ သူတို့ချင်း စကားပြောနေတာကို နားထောင်နေရင်း နောက်ဆုံးမှာ မေဦးလက်ထဲ ဖုန်းပြန်ရောက်သွားတာပဲ သိတော့တယ်။  မေဦးက ခဏဆိုတော့လဲ ခဏပေါ့၊ ကျုပ်က ဖုန်းကိုင်ထားပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။
“အကိုတို့ ခဏထိုင်ဦးနော်… ညီမ သူငယ်ချင်းနဲ့ ဖုန်းပြောလိုက်အုံးမယ်…”
“ရတယ် ညီမလေးသဇင်… အေးအေးဆေးဆေးပြောပါ…”
အသံက ခဏတိတ်သွားပြန်သည်။
“ဖိုးတေရယ်… နင်ဖုန်းဆက်တဲ့အချိန်ကျမှပဲ ဧည့်သည်က ရောက်နေရတယ်လို့…”
“အေးဟာ… အခုရော ပြောလို့ရပြီလား…”
“ရပြီလေ… ငါ လမ်းပေါ်ရောက်နေပြီ… ပြီးရင်တော့ ပြန်သွားပြီး ဧည့်ခံစကားပြောရအုံးမယ်… နင်ရှိတုန်းကလို လစ်ပြေးလို့မရတော့ဘူး… ဟီး ဟီး…”
“ဟား ဟား… အခုတော့ ငါ့တန်ဖိုး သိပြီပေါ့…”
“သိတယ်လေ… မဟုတ်တရုတ်လုပ်ရမယ်ဆို ဆရာကြီးပဲဟာ… ခစ် ခစ်…”
“နင့်လောက်တော့ ဉာဏ်နီဉာဏ်နက် မများသေးပါဘူး မေဦးရယ်… ဟဲ ဟဲ…”
ကျုပ်နဲ့မေဦး  စနောက်ရင်းနဲ့ စကား တော်တော်ကြာပြောဖြစ်လိုက်တယ်။ ဖုန်းချပြီးတော့လဲ ပျင်းလာပြန်ရော။ ကော်ဖီကုန်၊ လက်ဖက်သုပ်ကုန်ပြီး ရေနွေးကြမ်းထိုင်သောက်နေရင်း အလုပ်သမားတွေပြန်လာကြတော့ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အခန်းဆီကို ပြန်လာခဲ့လိုက်ရတော့တယ်။ ထမင်းစားချိန် တစ်ချက် တီဒေဝီနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် စားလိုက်ရပြီးတော့ တစ်နေ့လုံး တီဒေဝီ့အနားမှာ မနေရဘူး။ တီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်သော့ပေးထားတော့ ဆိုင်ကယ်ယူပြီး ရွာထဲက အသင့်ဖျော်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ညနေဘက် သွားထိုင်နေလိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်ပြန်လာတော့ တီဒေဝီက ကျွဲမဲကြီးဆီမှာ သွားပြီး စာရင်းတွေရှင်းပြနေတယ်လို့ ရုံးမှာကျန်နေတဲ့ စာရေးမတွေကပြောတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့အခန်းအရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ကိုထားခဲ့ပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုပဲ ပြန်လာခဲ့ရပြန်တယ်။ အေအီး လာမယ်ဆိုတာနဲ့ သူတို့မှာလဲ အလုပ်တွေရှုပ် ပြာယာခပ်နေကြတော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်ပဲ နေသာသလိုနေလိုက်တော့တယ်။ ညနေ အလုပ်တွေသိမ်းတော့လဲ တီဒေဝီပြန်ရောက်မလာဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ည၈နာရီ ထိုးတော့မယ်။
“သဲရေ…”
“သား ရှိတယ်… တီဒေဝီ…”
တီဒေဝီက အခုအချိန်အထိ အဝတ်အစားတောင်မလဲရသေးဘူး။ ကျုပ် အခန်းထဲကို ဝင်လာပြီး ထိုင်တယ်။
“သဲ… ထမင်းစားပြီးပြီလား…”
“မစားရသေးပါဘူး… တီဒေဝီနဲ့မှ အတူစားမလို့ စောင့်နေတာ…”
“ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီလား… တီလေး ရေမချိုးရသေးလို့ ရေအမြန်ချိုးလိုက်အုံးမယ်ရလား…”
“ရပါတယ် တီဒေဝီရယ်…”
ကျုပ်လဲ ဒီအချိန်အထိ အလုပ်မနားရသေးတဲ့ တီဒေဝီကို သနားမိတယ်။ တီဒေဝီကို ဒီလိုပင်ပင်ပန်းပန်းမလုပ်စေချင်ဘူးလေ။ ကျုပ်တီဒေဝီ့နဖူးကဆံစလေးကို သပ်တင်လိုက်ပြီး သူ့ပါးလေးတစ်ဖက်ကို လက်မလေးနဲ့ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“တီဒေဝီ… အရမ်းပင်ပန်းနေပြီလား ဟင်… ရွှတ်…”
ကျုပ် တီဒေဝီမျက်နှာလေးကို စူးစိုက်ကြည့်မိနေရင်းက သူ့နဖူးပြင်လေးကို နမ်းလိုက်မိတယ်။
“တီလေး မပင်ပန်းပါဘူးသဲရယ်… ဒါမျိုးက လူကြီးလမ်းကြောင်းရှိတဲ့အခါမျိုးပဲ လုပ်ရတာပါ… အရင်နေ့တွေက အေးအေးဆေးဆေးပဲ မဟုတ်လား…”
“သား တီဒေဝီ့ကို ကူညီနိုင်ရင်ကောင်းမှာပဲ… ဒါဆိုတီဒေဝီလဲ ဒီလို မပင်ပန်းတော့ဘူးပေါ့…”
“သဲအခုလိုပြောပေးတာနဲ့တင် တီလေ ပင်ပန်းသမျှ ပျောက်ကုန်ပြီကွာ… ခစ် ခစ်… ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက်တော့ သည်းခံအုံးနော်… နောက်မှ တီလေး သဲကို မရောက်ဖူးတဲ့နေရာတွေ လိုက်ပို့မယ်…”
“အင်းပါ… သားနေတတ်ပါတယ်… တီဒေဝီ အလုပ်ကိုပဲ အာရုံစိုက်ပါ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရွှတ်…. ရွှတ်… ဒါဆို တီလေးရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်…”
“သားပါတီဒေဝီအခန်းကို တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့မယ်လေ… တီဒေဝီ တစ်ခေါက်ထပ်ပြီး လာခေါ်နေရာအုံးမယ်…”
“အင်း… လိုက်ခဲ့… လာ…”
ကျုပ်လဲ  တီဒေဝီနဲ့အတူ သူ့အခန်းကို လိုက်ခဲ့တယ်။ တီဒေဝီရဲ့ အခန်းကိုရောက်တော့ တီဒေဝီက ရေချိုးဖို့ပြင်တယ်။ သူ့ဟာသူ ထဘီလေးကောက်စွပ်ပြီး ရေချိုးဖို့ပြင်တော့ ကျုပ် တစ်ဘက်လှည့်နေပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ ထဘီရင်လျားလေးနဲ့ပဲ ဆပ်ပြာခြင်းလေးဆွဲပြီး သူ့အခန်းကနေ ဆင်းသွားတော့ ကျုပ် ထဘီရင်လျားလေးနဲ့ တီဒေဝီကို နောက်ကျောကနေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိသေးပေမယ့် အကြည့်ကိုပြန်လွှဲလိုက်တယ်။ ရန်ကုန်မှာ သောင်းကျန်းချင်တိုင်း သောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ကျုပ်လဲ တီဒေဝီနဲ့ကျမှ အစစအရာရာ ဆင်ခြင်ထိမ်းသိမ်းပြီး နေနေရတယ်။ တီဒေဝီရေချိုးတာ သိပ်မကြာပါဘူး ပြန်ရောက်လာတော့ ဆပ်ပြာခြင်းလေးကို အခန်းဝမှာချထားပြီး ရေစိုထဘီလေးကို တန်းမှာလှန်းနေတော့ ကျုပ်က သူ့ဆပ်ပြာခြင်းလေးကို သိမ်းထားပေးလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ အခန်းထဲကိုပြန်ဝင်လာပြီး သဘက်လေးနဲ့ရေသုတ်၊ ပြီးတော့ သနပ်ခါးအရည်ကျဲလေးသွေးပြီးလိမ်းနေတာကို ထိုင်ကြည့်နေမိတယ်။ စိတ်ရဲ့အတွေးကလဲ အတိတ်က အိမ်ကရေးချိုးခန်းထဲမှာ အမှတ်မထင်မြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့ တီဒေဝီရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်အလှတရားတွေဆီကို ပြန်ရောက်သွားမိတယ်။
“သဲ… ဗိုက်တော်တော်ဆာနေပြီလား…”
“တီဒေဝီ ဘာပြောလိုက်တာ…”
“ကြည့်… တီလေးအနားမှာရှိနေတာ ဘယ်ကောင်မလေးကိုလွမ်းနေတာလဲ…”
“အာ… ဘယ်ကောင်မလေးကိုမှမလွမ်းပါဘူး တီဒေဝီရယ်… ဒီအတိုင်း အတွေးလွန်တာပါ…”
“ဟွန်းနော်… ဗိုက်အရမ်းဆာနေပြီလားလို့….”
မျက်စောင်းကြီးထိုးပြီး ကျုပ်ကို အူတိုသလိုနဲ့ ပြောနေတဲ့ပုံစံလေးက ကျုပ်ကို အတိတ်ဆီကနေ ပစ္စုပ္ပန်ဆီကို ပြန်ခေါ်လာတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ တီဒေဝီ ကျုပ်အပေါ် ကျွဲမြီးတိုနေတာကို မြင်ရတော့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်ကာ ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“ရပါတယ်… ဒီမှာက သိပ်လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမရှိတော့ ဗိုက်လဲ သိပ်မဆာပါဘူး…”
“တီလေး ပြီးပါပြီ… ခဏပဲစောင့်…”
တီဒေဝီ အဝတ်အစားထလဲတော့ ကျုပ်အကြည့်တွေကိုလွှဲက တစ်ဘက်လှည့်ပေးလိုက်မိပြန်တယ်။ တီဒေဝီ သူ့ရေလဲထဘီကို တန်းမှာလွှားတော့မှ ကျုပ်လဲ ပြန်ကြည့်တော့တယ်။ တီဒေဝီက အလွယ်တကူ ဂါဝန်ရှည်ကြီးကိုပဲကောက်စွပ်ကာ အပေါ်ကနေ ဆွယ်တာအနွေးထည်လေး ထပ်ဝတ်ထားတာ။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက မှန်အရှေ့မှာထိုင်လျှက် သူ့ရဲ့စည်းထားတဲ့ဆံပင်ကို ဖြည်ချပြီး ခေါင်းဖြီးနေတော့ ကျုပ် သူ့နောက်မှာဒူးထောက်ထိုင်ပြီး သူ့လက်ထဲကဘီးကို ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ့ဆံပင်ကို ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ဖြီးပေးလိုက်တယ်။ တီဒေဝီရဲ့မျက်နှာပြုံးနေတာကို သူ့အရှေ့ကမှန်ထဲကနေ ကျုပ်မြင်နေရတယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းစည်းကြိုးကိုယူပြီး သူ့ဆံပင်ကို စည်းပေးလိုက်တယ်။ ဘေးအခန်းတွေမှာလူတွေရှိနေတော့လဲ ကျုပ်တို့ ဖက်မနမ်းကြပါဘူး။ ပြီးတော့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် ထမင်းဆိုင်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဒီအချိန်ဆို ထမင်းဆိုင်မှာက ကော်ဖီသောက်နေတဲ့ လူအနည်းငယ်ကလွဲပြီး လူရှင်းနေတယ်။ ကျုပ်တို့ ထမင်းစားပြီးဆိုင်ကနေ ပြန်ထွက်လာကြတယ်။
“လမ်းလျှောက်ရအောင်လေ…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်က တီဒေဝီ ဒီနေ့အလုပ်ပင်ပန်းနေမှန်းသိလို့ မတောင်းဆိုရက်ပေမယ့် တီဒေဝီနဲ့အတူရှိခွင့်ရတဲ့ ဒီအချိန်လေးကို ရနိုင်သလောက် ဆွဲဆန့်ထားချင်သေးတယ်။ အခုလို တီဒေဝီကိုယ်တိုင်ပြောလာတော့ အားရဝမ်းသာ လက်ခံလလိုက်မိတယ်။ အရင်လိုပဲ ခြံဝင်းကြီးနဲ့ဝေးရာဆီကို တရွေ့ရွေ့ စကားပြောရင်းလျှောက်သွားကြရင်း အမှောင်ရိပ်ထဲရောက်လာတော့ တီဒေဝီ့လက်ကလေးကို ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ ပိုပြီးဝေးလာတော့ တီဒေဝီရဲ့ပခုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တစ်နေရာရောက်တော့ တီဒေဝီက လမ်းလျှောက်နေတာရပ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“တီလေး တောင်းပန်ပါတယ် သဲရယ်…”
“ဘာကိုလဲ တီဒေဝီရဲ့…”
“သဲက တီလေးကိုလွမ်းလို့ ဒီကိုတောင် တကူးတကလိုက်လာတာ… ဒီရောက်တော့ သဲကို တီလေးက ပစ်ထားသလိုဖြစ်နေတယ်…”
“တီဒေဝီရယ်… အလုပ်အခြေအနေအရပဲဟာ… သားနားလည်ပါတယ်… ဘာမှစိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့… တီဒေဝီ အလုပ်ကိုသာ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်လုပ်ပါ…”
“သဲရယ်… ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်….”
“ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်…”
“သဲ အရမ်းပျင်းနေလားဟင်… ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်…”
“ရပါတယ် တီဒေဝီရယ်… ရွှတ်… သားနေတတ်ပါတယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“မနက်ဖြန်က လမ်းကြောင်းရှိတော့… တီလေး တစ်နေကုန်အားမှာမဟုတ်ဘူး… အခန့်မသင့်ရင်း အေအီးလမ်းကြောင်းအနောက်ကို ဆရာနဲ့အတူလိုက်ရလောက်တယ်… သဲ တီလေးကို ထမင်းစား မစောင့်နဲ့နော်… ကိုယ်ဗိုက်ဆာတဲ့အချိန်သာ စားထားလိုက်တော့…”
“လမ်းကြောင်းက ဒီမှာတင်မပြီးဘူးလား…”
“မပြီးဘူးလေ… အေအီးက ဒီလမ်းတစ်လမ်းလုံးကို ကိုင်ထားတာ… တောင်ပေါ်ကိုဆက်တက်ပြီး တခြားစခန်းတွေကိုလဲ စစ်မှာ… ဆရာက လိုက်ပို့ရင် တခြားအင်ဂျင်နီယာတချို့နဲ့ တီလေးပါ လိုက်ရမှာ…”
“ဟင်း… ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ တီဒဝီရယ်… အလုပ်အခြေအနေအရပဲဟာ…”
“သက်ပြင်းကြီးမချပါနဲ့သဲရာ… မျက်နှာလေးကိုပြုံးထား… မနက်ဖြန်အတွက်ပါ တီလေးကို တစ်ဝကြီးနမ်းထားလိုက်နော်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ရွှတ်….”
ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီ အမှောင်ရိပ်ကို အမှီပြုပြီး ဝိုးတဝါးမြင်နေရတဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကာ တင်းတင်းဖက်ရင်း နမ်းကြတယ်။ ရင်ခုန်သံတွေ တဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ အတူရင်ခုန်နေကြရင်း ကျုပ်ရဲ့အနမ်းတွေအောက်မှာ တီဒေဝီရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေး နုံးခွေ့သွားတယ်လို့တောင်ထင်မိတယ်။ တီဒေဝီ အနမ်းခံရရတာနဲ့တင် မောသွားတယ်ထင်ပါရဲ့ အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူရင်း၊ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ထားရင်း၊ သူ့ရင်ဘတ်ကလဲ ရှိုက်ရှိုက်ပြီးအသက်ရှူနေရသလို လှိုက်ဖိုနေတယ်။
“နမ်းလိုက်တာ သဲရာ.. တီလေးတောင် နုံးသွားတယ်…”
“သားစိတ်ကြိုက်နမ်းရရင်… တီဒေဝီ ဒီညအိပ်ရမှာမဟုတ်တော့ဘူး… ဟီး…”
“ဟွန့်… ဒါတော့မဖြစ်ဘူးလေ… တီလေးက မနက်အလုပ်လုပ်ရအုံးမှာ… တော်ပြီနော် သဲ… သဲ ဒီလိုသာဆက်နမ်းနေရင် တီလေး ဒီနားမှာတင် အသက်ရှူရပ်သွားလိမ့်မယ်…”
“အင်းပါ… ဒါပေမယ့် ဖက်ထားအုံးမယ်နော်…”
“အင်း  ဖက်ထား…”
“ဒါနဲ့… ဒီနေ့ ဆိုင်ကယ်တွေ အသွားအလာ မရှိသလိုပဲ…”
“ဘယ်ရှိမလဲ… မနက်ဖြန်လမ်းကြောင်းရှိလို့ ဆရာက ဘယ်သူမှအပြင်မသွားရဘူးလို့ အမိန့်ထုတ်ထားတာ…”
“သြော် ဒါကြောင့်ကိုး…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားရင်းပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီအပေါ်မှာ အဒေါ်တစ်ယောက်လိုချစ်တာထက်ပိုပြီး ချစ်သူလိုချစ်နေမိတာ ကြာပြီဆိုပေမယ့် အရင်ကတီဒေဝီက ကျုပ်ကို ရှောင်ဖယ်ပြီးနေခဲ့တော့ တူတစ်ယောက်လိုပဲ သဘောထားခဲ့တယ်လို့ ထင်ခဲ့တာ။ အခုတော့ ကျုပ်သိလိုက်ပါပြီ။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်အပေါ်မှာ တူတစ်ယောက်ထက်ပိုတဲ့ ခံစားချက်ရှိနေတယ်။
“ပြန်ကြစို့နော်သဲ…”
“ဟုတ်… တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်…”
“တီလေးလဲ… သဲကို အရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက တီဒေဝီနဲ့ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့ပခုံးလေးကို ဖက်ထားပြီး ပြန်လျှောက်လာလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ခြံဝင်းနဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းအထိ ကျုပ်ပခုံးကို သူ့ခေါင်းလေးနဲ့ မှီထားတော့ စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်ချစ်သူနဲ့ အတူလမ်းလျှောက်နေရတယ်လို့ ခံစားမိတယ်။ တီဒေဝီရော အဲ့လိုများ ခံစားမိနေမလား…။

(အခန်း ၄/၆)

အဲ့ညက ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကိုထဘီရင်လျားနဲ့ မြင်လိုက်ရတာကြောင့်ရော၊ အကြာကြီး ပွေ့ဖက်နမ်းခဲ့ရတာကြောင့်ရော ကျုပ်စိတ်တွေ နည်းနည်းထကြွနေတာနဲဲ့ မေဦးနဲ့ကျုပ်လိုးတာကိုရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုကို နားကြပ်လေးတပ်ကာကြည့်ရင်း မေဦးရဲ့ပင်တီလေးနဲ့ ဂွင်းထုပစ်လိုက်ရတော့တယ်။

နောက်တစ်နေ့က သူတို့လူကြီးလမ်းကြောင်းရှိတဲ့နေ့ဆိုတော့ အောက်ခြေဝန်ထမ်းနဲ့ ယာဉ်မောင်း၊ စက်မောင်းတွေကလွဲရင် ကျန်တဲ့သူတွေက ယူနီဖောင်းတွေ ဝတ်ထားကြတယ်။ တီဒေဝီလဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျီအဖြူနဲ့ အောက်ခြေမှာ ပန်းထိုးထားတဲ့ ထဘီနက်ပြာလေးဝတ်ထားပြီး  အပေါ်မှာ ကာကီရောင် ကုတ်အင်္ကျီထပ်ဝတ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့နဲ့ မနက်စာကို စောစောစီးစီး အတူစားပြီးးကတည်းက မတွေ့ရတော့ဘူး။ တီဒေဝီပြောသွားတာတော့ သူတို့တွေက ရှင်းလင်းဆောင်မှာ အေအီးဆိုတဲ့လူကို သွားပြီးစောင့်ရမှာတဲ့လေ။ ကျုပ်အတွက် ဒီနေ့လဲ အထီးကျန်တဲ့နေ့ပါပဲ။ ပျင်းခြောက်ခြောက်နဲ့ ကော်ဖီဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ထုံးစံအတိုင်း မေဦးဆီဖုန်းဆက်၊၊ မေမေ့ဆီဖုန်းဆက်၊ ဒီတစ်ခါတော့ အန်တီချိုဆီကိုပါ ဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။ ထမင်းစားချိန်ကျော်တဲ့အထိ တီဒေဝီပြန်ရောက်မလာသေးတော့ ကျုပ်လဲ ထမင်းစားလိုက်တယ်။ နေ့လည် ၂ချက်ထိုးလောက်မှာ ရုံးကစာရေးမတွေနဲ့ အင်ဂျင်နီယာတွေ ပြန်ရောက်လာကြတော့လဲ တီဒေဝီ ပါမလာဘူး။ သေချာပြီ၊ တီဒေဝီ သူ့ဆရာနဲ့အတူ အေအီးရဲ့လမ်းကြောင်းမှာ ပါသွားပြီပေါ့။ ကျုပ်လဲ ပျင်းတိပျင်းခြောက်နဲ့ နေရင်း ဗိုက်နာလို့ အိမ်သာ သွားတက်တယ်။ ဆိုက်ထဲမှာ အိမ်သာက နှစ်မျိုးရှိတယ်။ ဝန်ထမ်းတွေတက်ဖို့အတွက် အိမ်သာက သပ်သပ်၊၊ အင်ဂျင်နီယာတွေနဲ့ စာရေးမတွေတက်ဖို့ အိမ်သာက သပ်သပ်ခွဲထားတယ်။ ကျုပ်ကို တီဒေဝီက သော့တောင်းပေးထားတော့ အင်ဂျင်နီယာတွေတက်ရတဲ့အိမ်သာမှာ တက်လို့ရတယ်။ ဝန်ထမ်းတွေရဲ့အိမ်သာက အနံ့အသက်က တော်တော်ဆိုးတယ်ဆိုတာ အနားကိုရောက်တာနဲ့ သိတယ်လေ။ လမ်းနည်းနည်းလျှောက်ရပေမယ့် မိန်းကလေးလိုင်းခန်းနဲ့ ကျွဲမဲကြီးနေတဲ့ အိမ်ကြားက အနောက်ဘက်မှာရှိနေတဲ့ ထိုအိမ်သာကိုပဲ သွားလိုက်တယ်။ အိမ်သာက မိန်းကလေးနဲ့ ယောက်ျားးလေးခွဲထားပြီး အလယ်မှာ အကာလုပ်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ တက်နေကျ ယောက်ျားလေးအိမ်သာမှာပဲ အိမ်သာတက်နေလိုက်တယ်။
“ဟဲ့… ဒေဝီဆိုတဲ့ဟာမကို ငါအမြင်ကပ်လိုက်တာဟယ်… အက်စ်အေအီးကိုလဲ ဆရာဆရာနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကမချဘူး… အေအီးကိုလဲ အဘ အဘနဲ့  ဖားနေလိုက်တာ…”
“ဟဲ့… လျှောက်ပြောမနေနဲ့ သူများကြားလို့ပြန်တိုင်မှ ခက်နေမယ်…”
“အမလေး…. ဘယ်သူမှပြန်မတိုင်ပါဘူးအေ… အက်စ်အေအီးက မျက်နှာသာပေးထားလို့သာ အလိုက်အထိုက်ပေါင်းနေရတာ… အကုန်လုံးက သိပ်ပြီးကြည့်လို့ရတာမဟုတ်ဘူး…”
မိန်းကလေး အိမ်သာဘက်ကနေ တီဒေဝီ့အကြောင်း အတင်းပြောနေသံကိုကြားရတယ်။ ပုံမှန်ဆို ရုံးထဲက စာရေးမတွေရော၊ အင်ဂျင်နီယာတွေပါ တီဒေဝီ့ကို ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံကြပါတယ်။ အခုလို တီဒေဝီရော ကျွဲမဲကြီးပါ မရှိချိန်မှ သူတို့ရဲ့အတွင်းစိတ်တွေက ထွက်ပေါ်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဘာများပြောကြမလဲလို့ နားစွင့်နေလိုက်တယ်။
“အေးနော်… ဂျေအီးတွေတောင် သူ့ကို အလိုက်အထိုက်ပေါင်းနေရတာ…”
“ဒါပေါ့ဟဲ့… ဟိုတစ်က ဒေဝီနဲ့စကားအခြေအတင်များတဲ့တစ်ယောက်… ပြန်အရွှေ့ခံလိုက်ရတယ်လေ… ”
“အင်း… အခုလဲ သူ့တူလေးလာနေတယ်ဆိုတာနဲ့… အက်စ်အေအီးက သူ့ဆိုင်ကယ်ပါ ပေးထားတာ…”
“အေးလေ… ညည်းစဉ်းစားကြည့် ဒေဝီဆီုတဲ့ဟာမက အက်အေအီးကို ဘာတွေပေးကျွေးပြီး ပေါင်းထားလဲမှမသိတာ… ကြည့်ရတာ ညားများနေသလားမသိဘူး…”
“ငါတို့အရှေ့မှာတော့ ပုံမှန်ပါပဲဟဲ့…”
“သြော် ငါတို့အရှေ့မှာတော့  ဘယ်လိုလုပ် ပလူးပလဲနေမှာလဲ… မနေ့က အက်စ်အေအီးအိမ်မှာ စာရင်းစစ်တော့လဲ ငါတို့ကပြန်သွားတာတောင် အက်စ်အေအီးက ဒေဝီ့ကိုခေါ်ထားပြီး စာရင်းတိုက်ဖို့ နှစ်ယောက်တည်း ကျန်နေခဲ့တာ…”
“အင်း… ငါလဲ တစ်မျိုးပဲလို့တော့ထင်သား… အရင်ကလဲ အက်စ်အေအီးနဲ့ ဒေဝီက ကိစ္စရှိလို့ မြို့ကိုသွားရင် နှစ်ယောက်တည်းလေ… ဒရိုင်ဘာ ဦးထွေးကိုတောင် ခေါ်မသွားဘူး… တွေးကြည့်ရင် နင်ပြောတာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်… ဒါပေမယ့် အက်စ်အေအီးမှာ မိန်းမရှိတယ်မလား…”
“ရှိတော့ရော… အခု အက်စ်အေအီးမိန်းမက ရန်ကုန်မှာလေ… ဒီတော့ ကြောင်ခံတွင်းပျက်နဲ့ ဆက်ရက်တောင်ပံကျိုးလို ဖြစ်နေမှာပေါ့… နင်မသိလို့… ငါက ရန်ကုန်မှာကတည်းက ဒေဝီနဲ့အတူတွဲလုပ်လာတာ… အဲ့မှာကတည်းက တတွဲတွဲနဲ့ နယ်မှာဒီလိုတာဝန်ကျရင် အသေထောတော့… အက်စ်အေအီးက ဒေဝီ့ကို  အပါခေါ်လာတာသာကြည့်… ငါတို့က သူတို့ကကျန်တဲ့ အရိုးအရင်းပဲရတာ…”
“နင်လဲ လင်နဲ့ဝေးနေတာပဲ… အက်စ်အေအီးကို ထိုးကျွေးလိုက်ပေါ့…”
“တော်ပါဟာ… အက်စ်အေအီးက လွယ်လွယ်နဲ့ကပ်လို့ရတယ်ထင်လို့လား… အခန့်မသင့်ရင် အလုပ်ပြုတ်မှာ ငါစမ်းပြီးပြီ… ဒေဝီက ဘာကိုအညှာကိုင်မိသွားလဲမသိဘူး…”
“ဆရာမဲရဲ့ မဲမဲသဲသဲ အညှာကြီးပဲ နေမှာပေါ့… ခစ် ခစ်…”
ကျုပ်လဲ နားထောင်ရင်းနဲ့ ရင်တွေပူလာတယ်။ သွားပုပ်လေလွင့်ပြောတာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မတင်မကျကြီး ဖြစ်သွားတယ်။ သူတို့ပြောသလို ဟုတ်နေသလား၊ မဟုတ်ဘူးလား၊ ကျွဲမဲကြီးက တီဒေဝီ့အပေါ် တော်တော်လေး မျက်နှာသာပေးတာတော့ ကျုပ်မျက်မြင်ပဲ။ သူတို့ဒီလိုပြောတာကို ကျုပ်တီဒေဝီ့ကို ပြန်ပြောပြသင့်လား၊ ဒါမှမဟုတ် ကျုပ်ဟာကျုပ်ပဲ တီဒေဝီ့ကို တိုက်ရိုက်မေးကြည့်ရမလား။ ကျုပ်အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရတဲ့ တီဒေဝီကို ‘တီဒေဝီ အက်စ်အေအီးနဲ့ ဖြစ်နေတာလား’ လို့ ဘယ်လို မေးလို့ထွက်မှာလဲဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်အဒေါ်အကြောင်းကို ကွယ်ရာမှာ အတင်းလာတုပ်နေတဲ့ ဒီစာရေးမနှစ်ယောက်ကို လိပ်ပြာမလုံအောင်တော့ လုပ်မှဖြစ်မယ်။ ကျုပ် အိမ်သာတက်ပြီးသွားတာတောင် မထွက်သေးဘဲ တစ်ဘက်က စကားပြောသံတွေကို နားစွင့်နေတယ်။ သူတို့ အိမ်သာကထွက်ပြီးမှ ကျုပ်လဲ အိမ်သာက ထွက်လိုက်တယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ အရှေ့ကသွားနေတဲ့စာရေးမနှစ်ယောက်ရဲ့အနောက်ကနေ လိုက်လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ သူတို့လဲ ခြေသံကြားလို့အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကျုပ်ကိုမြင်သွားပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့။ ကျုပ်လဲ သူတို့နှစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်ပေးလိုက်တယ်။
“မောင်… မောင်လေးတေဇာ… အိမ်သာတက်နေတာ ကြာပြီလား…”
“ကြာပြီ… အစ်မတို့ မလာခင်ကတည်းကပဲ…”
ကျုပ်လဲပြောပြီးတာနဲ့ သူတို့ကိုကျော်ပြီး ခပ်သွက်သွက် လျှောက်လာလိုက်တယ်။ ဒီစာရေးမနှစ်ယောက်တော့ မရိုးမရွနဲ့ ကျန်ခဲ့မှာပဲ။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အခန်းကိုပြန်လာပြီး နားနေလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ကိစ္စကိုလဲ ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမှန်းမသိဘဲ ရင်ထဲမှာ ပူလောင်နေတာပဲ အဖတ်တင်တယ်။ ခဏနေတော့ လူမရှုပ်ခင် ရေချိုးထားမှဆိုပြီး ရေထချိုးတယ်။ ရေချိုပြီးတော့ ပုဆိုးရေစိုကိုလှန်းပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ ရေသုတ်နေလိုက်တယ်။ အခန်းဝကိုကျောပေးကာ သဘက်နဲ့ရေသုတ်နေတုန်း အခန်းထဲဝင်လာတဲ့ခြေသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။
“ဟင်… မကြည်ပြာ… မမာလာ…”
ကျုပ်ရဲ့ အာမေဋိတ်သံကမဆုံးသေးဘူး မကြည်ပြာက ကျုပ်အနားမှာရောက်နေပြီ။ မမာလာက အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီး ချက်ထိုးနေတယ်။
“အစ်မတို့ ကျနော့်အခန်းထဲဘာဝင်လုပ်တာလဲ…”
“မောင်လေးတေဇာ အစ်မတို့ပြောတာတွေ အကုန်ကြားသွားတယ်မလား…”
“ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ…”
“မောင်လေး ဒေဝီ့ကိုပြောလိုက်ရင် အစ်မတို့ အလုပ်ပြုတ်မှာ… မပြောပါနဲ့ မောင်လေးရယ်… နော်…”
“ဟုတ်တယ်… အစ်မတို့အလုပ်ပြုတ်မှာ… မောင်လေး ဘာလိုချင်လဲဟင်… အစ်မတို့ ဖန်တီးပေးပါ့မယ်…”
“ကျနော် ဘာမှ မလိုချင်ဘူး… အစ်မတို့ ကျနော့်အခန်းထဲကနေ ထွက်သွားပါ…”
သူတို့က ပြောရင်း အရှေ့ကိုတိုးလာ၊ ကျုပ်က နောက်ဆုတ်နောက်ဆုတ်နဲ့ ခေါင်းရင်းထရံနား ကပ်တော့မယ်။
“အစ်မတို့ နောက်ဆို ဒေဝီ့အကြောင်းတွေ ဒီလို လျှောက်မပြောတော့ပါဘူး… ဒေဝီသာသိရင် အက်စ်အေအီးကို ပြန်တိုင်ပြောမှာ…”
“ကျနော်မသိဘူး… အစ်မတို့ သွားပါတော့… ဒါယောက်ျားလေးလိုင်းခန်းနော်…”
“အစ်မတို့တောင်းပန်နေတာပါ… အစ်မတို့ကို သနားပါနော်…”
“ကျနော့်တီလေးအကြောင်း အစ်မတို့ သွားပုပ်လေလွင့်လျှောက်ပြောတုန်းက ပျော်နေတယ်မလား… အဲ့လိုပြောရအောင် အစ်မတို့ ကိုယ်တိုင်မြင်လား… မြင်တဲ့သူရှိလား… ပြော…”
ကျုပ်က သူတို့ကို လိပ်ပြာမလုံစေချင်တာလေ။ အခုတော့ ကျုပ် ရည်မှန်းချက်က အောင်မြင်တယ်ဆိုရမယ်။ စာရေးမနှစ်ယောက် လိုင်းခန်းထဲ ဘယ်သူမှမရှိချိန်မှာ ကျုပ်ကို လာတောင်းပန်နေကြပြီ။ ကျုပ်ကလဲ သူတို့ကို အဲ့လောက်အထိ နစ်နာအောင် မလုပ်ချင်ပါဘူး။ ပြီးတော့ တီဒေဝီရဲ့ သိက္ခာကလဲ ရှိသေးတယ်။ တီဒေဝီနဲ့ငြိလို့ သူတို့နှစ်ယောက်သာ အလုပ်ပြုတ်ရင် တီဒေဝီ ဒီ့ထက်နာမည်ပိုပျက်ဖို့ပဲရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ပြန်မတိုင်ဘူးဆိုတာ သူတို့မသိဘဲ တနုံ့နုံ့ ခံစားနေစေချင်တယ်။
“မမြင်ပါဘူး… မြင်တဲ့သူလဲ မရှိပါဘူး… မောင်လေး လိုချင်တာပြောပါ…”
“ကျနော်ဘာမှမလိုချင်ဘူး… ဒီကိစ္စကို ကျနော်စဉ်းစားနေတုန်းပဲ…”
“စဉ်းစားမနေပါနဲ့ မောင်လေးရယ်… ဒါဆို အစ်မတို့ပေးနိုင်တာ အရင်ယူထားလေ…”
ပြောရင်းနဲ့ မကြည်ပြာက ကျုပ်ပုဆိုးခါးပုံစကို ဆွဲဖြည်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်မှာက ရေချိုးပြီးကာစ အပေါ်ပိုင်းဗလာလဲ ရေသုတ်နေတာဆိုတော့ ပုဆိုးလဲ �ဖြည်ချခံလိုက်ရရော ကိုယ်လုံးတီး တန်းဖြစ်သွားတယ်။ မကြည်ပြာက လက်မြန်တယ်။ ကျုပ်ကိုချက်ချင်းဖက်လိုက်ပြီး လီးကိုတန်းကိုင်ကာ ဆွတော့တာပဲ။ မမာလာက ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“မကြည်ပြာ ဘာလုပ်တာလဲ… လွှတ်…”
“မောင်လေးဒီမှာနေတုန်း အစ်မတို့နှစ်ယောက်ကို မောင်လေးပိုင်ပါတယ်… မောင်လေးကို အစ်မတို့ ညတိုင်းပြုစုမယ်… မောင်လေးသာ ဒီကိစ္စ ဒေဝီ့ကိုပြန်မတိုင်ပါနဲ့… နော်… ပြွတ်…ဟဲ့မာလာ နင်လဲ ဝိုင်းကူအုံးလေ….”
မကြည်ပြာက ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း ရင်ဘတ်က ကျုပ်ရဲ့နို့သီးတွေကိုဆွဲစို့တယ်။ မကြည်ပြာက သတိပေးလိုက်မှ မမာလာက ကျုပ်ရဲ့အနောက်ကဝင်ပြီးဖက်ကာ ကျုပ်လည်ပင်းနဲ့ ပခုံးကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်နမ်းတယ်။
“မလုပ်နဲ့ဆို… ကျနော့်တီလေးကို အတင်းပြောတဲ့ အစ်မတိုကို မုန်းတယ်… ကျနော် အစ်မတို့နဲ့ မပက်သက်ချင်ဘူး… ဖယ်ကြဗျာ…”
“ပြွတ်… အစ်မတို့ နောက်မပြောတော့ပါဘူးဆိုကွာ… နော်… မောင်လေးကျေနပ်အောင် အစ်မတို့ပြုစုပါ့မယ်…”
ပြောရင်းနဲ့ ရင်ဘတ်ကိုနမ်းနေတဲ့ မကြည်ပြာက  ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ စုပ်တော့တယ်။ အရင်က မကြည်ပြာတို့နဲ့ အရောတဝင် မနေပေမယ့် လမ်းမှာတွေ့ရင် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး နေသေးတယ်။ မကြည်ပြာက ပိုပြီးဖော်ရွေလို့ စိတ်ထဲကတောင် ပိုခင်မိတယ်။ အခု ကျုပ်ရဲ့တီဒေဝီနဲ့ကိစ္စဖြစ်တော့ ကျုပ် သူတို့နဲ့ မပက်သက်ချင်တော့ဘူး။ ကျုပ်လီးက မတောင်သေးပါဘူး။ သူတို့နဲ့မပက်သက်ချင်တာကြောင့်ရော၊ တောတောင်တွေရဲ့အနီးမှာမို့ သူ့အလိုလို အေးနေတဲ့ရေနဲ့ ရေချိုးထားလို့ရော လီးကမတောင်သေးပေးမယ့် မကြည်ပြာရဲ့ အာငွေ့လေးနဲ့ အနွေးဓာတ်ပေးရင်း ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို လျာတွေနဲ့ ဝေ့ဝိုက်ကစားပေးနေတော့ အလိုက်မသိတဲ့ကျုပ်လီးက တောင်လာပြီ။ ကျုပ်လဲ ဒီလိုအထိအတွေ့နဲ့ကင်းကွာနေတာကြာနေပြီဆိုတော့ တောင့်မခံနိုင်ဘဲ စိတ်က လွတ်ချင်ချင်ဖြစ်နေပြီ။ အနောက်ကနေဖက်ထားတဲ့ မမာလာကလဲ ကျုပ်ကျောကုန်းမှာ သူ့နို့တွေပိပြားသွားအောင်ဖိကပ်ထားရင်း ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးကိုပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်တစ်ခါမှမရဖူးတဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ တစ်ပြိုင်တည်းပြုစုပေးမှုကြောင့် ကျုပ်စိတ်တွေကို ထိန်းထားလို့မရတော့ဘဲ လွှတ်ပေးလိုက်မိတော့တယ်။ ကျုပ်လီးက မကြည်ပြာရဲ့ပါးစပ်ထဲမှာ တပြည့်ကြီးနဲ့ထောင်မတ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အရသာကကောင်းလွန်းတော့ မကြည်ပြာပါးစပ်ထဲ လီးကိုကော့ထိုးပေရင်း မမာလာရဲ့ဖင်ကို သူ့ထဘီနက်ပြာလေးအပေါ်ကနေ လက်နောက်ပြန်ဆုပ်နယ်နေမိတယ်။
“ပြွတ်… ဟူး… နည်းတဲ့လီးကြီးမဟုတ်ပါလား မောင်လေးတေဇာရယ်… စုပ်ရတာ အားရလိုက်တာ… ပြွတ် အု…”
“ရှီး…”
မကြည်ပြာရဲ့ စကားကိုကြားတော့ မမာလာက အနောက်ကဖက်ထားရာကနေ ဘေးကိုလာပြီးကြည့်တယ်။
“ဟယ်… အကဟ် အကြီးကြီးတော့်… ဘာလို့အဲ့လောက် ကြီးနေတာလဲဟင်…”
မမာလာက ပြောရင်းကျုပ်ကို ဘေးကနေဖက်ကာ ရင်ဘတ်ကို ပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ သူ့ကိုပြန်ဖက်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ဖင်တွေကို ပွတ်သပ်နေသလို လက်တစ်ဖက်ကလဲ သူ့နို့တွေကို ရင်ဖုံးအင်္ကျီအပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေမိတယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေက မတရားထနေပြီမို့သာ သူတို့ရဲ့အပြုအစု အယုအယတွေအပေါ် တုန့်ပြန်နေမိပေမယ့် မကျေနပ်တဲ့ စိတ်ကလဲ ရှိနေတယ်။ ဒီတော့ မမာလာရဲ့ အမေးကို မကျေမနပ် ဘုဆတ်ဆတ်အသံနဲ့ ဖြေမိတယ်။
“မသိဘူး…”
“ခစ် ခစ်… အစ်မတို့ကို စိတ်ဆိုးနေတုန်းလား… စိတ်ချကွာ နောက်ဆို ဒေဝီ့မကောင်းကြောင်းမပြောတဲ့အပြင်… နောက်ဆိုရင် မောင်လေးကိုယ်စား ပိုဂရုစိုက်ပေးမယ်နော်…”
“မသိဘူး…”
“ခစ် ခစ်… စိတ်ဆိုးနေတဲ့မျက်နှာက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
“မနမ်းနဲ့…”
“နမ်းမယ်ကွာ… ပြွတ်…”
မမာလာက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်၊ ကျုပ်က မျက်နှာလွှဲလိုက်၊ သူက ကျုပ်မျက်နှာကို ပြန်ဆွဲယူနမ်းလိုက်နဲ့ ဂျာအေးသူ့အမေရိုက်သလိုဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ပါးစပ်ကသာငြင်းနေတာ သူဖင်ကိုအကိုင်မပျက်၊ သူ့နို့တွေကိိုကိုင်နေတဲ့လက်ကပါ အောက်ကိုဆင်းပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်က ကိုင်နေပြီ။ နောက်ဆုံးတော့လဲ မမာလာရဲ့ အနမ်းကိုမရှောင်မိတော့ဘဲ တုန့်ပြန်နမ်းမိတာပါပဲ။
“မောင်လေးတေဇာ… လှဲလိုက်ပါလား… မတ်တတ်ကြီးနဲ့ ညောင်းမှာပေါ့…”
ကျုပ်လဲ သူတို့ရဲ့အပြုအစုအောက်မှာ သာယာနေမိတော့ အညှို့ခံထားရသလို မကြည်ပြာရဲ့စကားအတိုင်း အိပ်ယာထဲမှာပက်လက် လှဲပေးလိုက်တယ်။
“ကြည်ပြာ… နင်ဖယ်အုံး ငါတစ်လှည့်စုပ်ကြည့်အုံးမယ်…”
“အေးပါဟယ်…”
မမာလာက ကျုပ်ပေါင်ကြားကိုဝင်ပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့ မကြည်ပြာက ကျုပ်ဘေးမှာဝင်လှဲပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်တွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တစ်ပြွတ် နမ်းတယ်။ ကျုပ် အကြံတစ်ခုထပ်ရပြန်တယ်။ မမာလာနဲ့ မကြည်ပြာမှာ မမာလာက အနေအေးတယ်။ အခု တီဒေဝီအကြောင်းကိုလဲ မကြည်ပြာကစပြောတာကို မမာလာက အစက ဟန့်လိုက်သေးတာ ကျုပ်သိတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ကျုပ်မကျေနပ်ဆုံးက မကြည်ပြာပေါ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ သိပ်မကွာဘူး။ အထိုင်များတဲ့ စာရေးမတွေပီပီ ဗိုက်ခေါက်လေးတွေနဲ့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား အိအိစက်စက်နဲ့၊ ဖင်တွေကလဲ လုံးတင်နေကြတာ။ ဒီနှစ်ယောက်ကို လေပေးဖြောင့်ပြီးအတင်းပြောတာကို မတည့်အောင် လုပ်ဖို့ စဉ်းစားမိတယ်။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ မမာလာရယ်… အစ်မပြုစုပေးတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ…”
“အစ်မခုနက စုပ်ပေးတာ မကောင်းဘူးလား…”
“မမာလာနဲ့နမ်းနေတော့ မသိလိုက်ဘူး…”
မကြည်ပြာ နှုတ်ခမ်းနည်းနည်းစူသွားတယ်။ တကယ်တော့ မကြည်ပြာရဲ့ပုလွေအစွမ်းက မမာလာထက် အပုံကြီးသာပါတယ်။ မမာလာက ကျုပ်ရဲ့စကားကြောင့် ကျုပ်လီးကို အားတက်သရော ပိုစုပ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်ထဲကနေ ကြိတ်ပြုံးနေလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာ မပြောမဆိုနဲ့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာကိုဖယ်ထုတ်လိုက်တယ်။ မကြည်ပြာ နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်လာနမ်းတယ်။ ကျုပ်ကလဲ ထပ်ဖယ်ထုတ်တယ်။
“မောင်လေးကလဲကွာ… ခုနက မာလာတောင် နမ်းသေးတာပဲ ဘာဖြစ်နေတာလဲ…”
“မမာလာက အစ်မလောက် အတင်းမပြောဘူးလေ…”
“ဟာကွာ… အစ်မ ဒေဝီအကြောင်း တစ်ခွန်းမှမဟတော့ဘူး… တကယ် တကယ်… နော်… ပြွတ်…”
ကျုပ် ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ကို ခဏပေးနမ်းပြီး ခွာလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပက်လက်ကနေ ထထိုင်လိုက်တယ်။
“တော်ပြီ မမာလာ… ကျနော် အစ်မကို လိုးချင်နေပြီ…”
ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်နေတဲ့ မမာလာကို ထူလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်တယ်။ မမာလာရဲ့ကိုယ်လုံးကိုပွေ့ဖက်လိုက်တော့ မမာလာလဲ ကျုပ်လည်ပင်းကိုပြန်ဖက်ပြီးအငမ်းမရ  နမ်းတော့တယ်။ မမာလာကို နမ်းရင်းနဲ့ ကျုပ်ရဲ့အိပ်ရာပေါ် လှဲချပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာမှောက်နေလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးက မမာလာရဲ့ပေါင်ခွဆုံကို ထဘီပေါ်ကနေထောက်နေတယ်။ ကျုပ်က သူ့ကျောအောက်ကလက်တွေကိုထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီရဲ့ နှိပ်စေ့ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပစ်ကာ သု့နို့တွေကို ဘရာထဲကနေ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးတယ်။ ခါးကိုလဲ မြှောက်မြှောက်ပြီး သူ့အဖုတ်ကို လီးနဲ့ ထဘီပေါ်ကနေ ထိုးနေသေးတယ်။
“ပြွတ်… မမာလာ… ကျနော့်လီးကအရည်တွေ မမာလာထမိန်မှာ ပေကုန်ပြီထင်တယ်…”
“ပေပစေကွာ… ပြီးမှ လှည့်ဝတ်လိုက်မယ်… တေဇာရယ်… ပြွတ်…”
မမာလာတော့ ကာမဆိပ်တက်နေပြီ။ ဘေးက မကြည်ပြာကလဲ ကျုပ်တို့လုပ်နေတာကြည့်ပြီး သူ့ဟာသူ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကြယ်သီးတွေဖြုတ်ကာ ဘရာထဲကနို့တွေကို အပြင်ကိုထုတ်ထားပြီး သူ့ပင်တီကိုပါ ထဘီထဲလက်နှိုက်ကာချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ လင်နဲ့ဝေးနေတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ မိန်းမသားတွေမို့ ထန်နေကြပြီ။ ကျုပ်ကိုလာတောင်းပန်ရင်း ပေးဆပ်တာက တစ်ကဏ္ဍ၊ ကျုပ်လီးကိုမြင်ပြီး စုပ်ပြီးမှ ထန်လာတာက တစ်ကဏ္ဍလို့ထင်တာပဲ။ မကြည်ပြာက မမာလာအပေါ် မှောက်ပြီးနမ်းနေတဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တက်ခွပြီး ကျုပ်ကျောကုန်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ တစ်ပြွတ်ပြွတ်လိုက်နမ်းရင်း သူ့နို့တွေနဲ့လဲ ကျုပ်ကျောကုန်းကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဖီလင်ကတော့ ရှယ်ပဲဗျာ။ မကြည်ပြာ သူ့ယောက်ျားကိုတောင် ဒီလိုပြုစုပေးဖူးရဲ့လား မသိဘူး။ ကျုပ်လဲ မမာလာကို နမ်းနေရာက နို့တွေကို စို့နေပြီ။ မကြည်ပြာကလဲ ကျောကုန်းတင်မက အောက်ကိုထပ်ဆင်းသွားကာ ကျုပ်တင်ပါးကိုလိုက်နမ်းပြီး ဖင်ပေါက်ကိုပါ လျာနဲ့ယက်ပေးနေတယ်။ သူ တော်တော် ထန်နေပြီဆိုတာသိသာတယ်။ ကျုပ်လိုးမယ်ဆိုရင် နှစ်ယောက်စလုံးကို လိုးလို့ရနေပြီ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့လက်ကျန် အသိစိတ်လေးနဲ့ စိတ်တင်းပြီး သူတို့နဲ့ မလိုးမိစေဖို့ အကြံထုတ်မိတယ်။
“မမာလာ… အလုပ်သမားတွေပြန်လာကြတော့မယ် ထင်တယ်… အစ်မတို့ ပြန်သင့်ပြီ…”
“ရတယ် တေဇာ… အချိန်အများကြီးရသေးတယ်… အေအီးက ဒီလမ်းကြောင်းကပဲ ပြန်ဆင်းမှာ အေအီးကား ဒီအရှေ့က ဖြတ်မသွားမချင်း ဘယ်သူမှ အလုပ်သိမ်းလို့မရဘူး… လုပ်မယ်ဆို လုပ်တော့ တေဇာရယ်… အစ်မ အရမ်းလိုချင်နေပြီ…”
ကျုပ်ရဲ့ လက်ကျန်မျှော်လင့်ချက်လဲ ကုန်ဆုံးသွားပြီပေါ့။ ကျုပ်လဲ သူတို့နှစ်ယောက်ကြောင့် အရမ်းထန်နေတာမို့ လိုးချင်နေပါပြီ။
“မကြည်ပြာ ဖယ်အုံး… ကျနော် မမာလာကို လိုးတော့မယ်…”
ဒီလိုကျတော့ မကြည်ပြာက ကြည်ကြည်သာသာ ဖယ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မမာလာရဲ့ နက်ပြာရောင်ထဘီကို ခါးအထိ လှန်တင်ပြီး သူ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အဖတ်လေးတွေလန်နေတဲ့ မမာလာရဲ့ စောက်ဖုတ်မဲမဲလေးက အမွှေးတွေ လိမ်ကောက်ကောက်နဲ့ ထူတယ်လို့ပြောရမယ်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေမှာတော့ စိုစိစိဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ မမာလာရဲ့စောက်ပက်ဝမှာ လီးကိုတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“အင့်… ဖြည်းဖြည်း တေဇာ… အစ်မ မလုပ်ရတာ ကြာပြီ…”
“ကျပ်လိုက်တာ မမာလာရယ်… စီးပိုင်နေတာပဲ… အစ်မ ဒီမှာ စိတ်ဖြေစရာမရှာဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… တေဇာနဲ့ကျမှ လာတောင်းပန်ရင်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး… ဟင်း…”
“အစ်မလဲ ကျပ်ပါတယ် မောင်လေးရဲ့… မာလာပြီးရင် အစ်မအလှည့်နော်…”
“ကျနော် မမာလာကို ဝအောင်လိုးအုံးမှာ…”
မကြည်ပြာရဲ့မျက်နှာ အုံ့မှိုင်းသွားပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မမာလာ့စောက်ဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်ရေးကိုပဲ အာရုံစိုက်မိတယ်။ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသား မမာလာရဲ့စောက်ဖုတ်က မည်သို့ပင်ကျပ်စီးနေစေကာမူ ကျုပ်လီးတအိအိတိုးဝင်သွားတော့လဲ အသားကျသွားသလို ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ညှစ်ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်တာနဲ့ တစ်ချက်ချင်းစလိုးတယ်။ မမာလာကတော့ တအင်းအင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းနေတယ်။ ကျုပ် မမာလာရဲ့ ပေါင်ကို ဒဘလျူ(w) ပုံစံဖြစ်အောင်ဖိချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီး မမာလာစောက်ပက်ထဲ ဝင်ထွက်လိုးနေတာကို ဘေးမှာထိုင်ကြည့်နေတဲ့ မကြည်ပြာကိုမြင်အောင်ပြတယ်။ ကျုပ်လီးဖိသွင်းလိုက်တိုင်း မမာလာလဲ စောက်ပက်နှုတ်ခမ််းသားတွေက လိပ်ဝင်သွားပြီး ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် လိပ်ထွက်လာတယ်။ တစ်ချက်ချင်း စောက်ရည်ချူရင်း လိုးနေရာက အဝင်ချောလာပြီး အရှိန်ကိုတင်ကာ ခပ်သွက်သွက်လိုးတယ်။ မမာလာလဲ ညည်းညူရင်း ဖီလင်တွေတက်ကာ မျက်လုံးလေးမှေးလို့  ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မမာလာရယ်… အစ်မစောက်ဖုတ်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… အစ်မရော ခံလို့ကောင်းရဲ့လားး…”
“အင်း… ကောင်းတယ် တေဇာ… အစ်မ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး… အင့် ဟင်းးးးး…. အစ်မခံနိုင်ပါပြီ… ဟင်းးးး…. တေဇာ စိတ်ကြိုက်သာ အား ရအောင်လိုးပါ အင်းးးးး ဟင်းးးးး….”
“ဒါဆို ကျနော် ကြမ်းမယ်နော်…”
“ကြမ်း… တေဇာ ကြမ်းချင်သလောက်ကြမ်း… အစ်မခံပေးမယ်…. ရှီး…. တေဇာ… အ ဟင်းးးး… အင့် အင့် အင့်… ဟင်းးးးးးး…  အာ့ ဟာ့ ဟာ့ အူးးးးးး…. စစ်… တေဇာရယ်… ဟင်းးးးးး…”
ကျုပ်လဲ မမာလာကို အကြမ်းပတမ်းလိုးပစ်တယ်။ မမာလာ နှုတ်ခမ်းလေး ဟစိဟစိနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဆောင့်လိုးချက်တွေကြောင့် ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရနေသလို ခံစားနေတယ်။ ဘေးမှာထိုင်ကြည့်နေတဲ့ မကြည်ပြာလဲ သူ့ထဘီထဲလက်နှိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို သူပြန်ကလိနေတယ်။ ကျုပ်လိုးနေတဲ့ မမာလာစောက်ဖုတ်မှာလဲ စောက်ရည်တွေထွက်လွန်းလို့ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေတောင် ထွက်နေပြီး ကျုပ်လီးမှာ ကပ်ပါနေပြီလေ။ ကျုပ် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်လိုးနေရင်း မမာလာ ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားတော့ ကျုပ် မမာလာကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တယ်။ မမာလာ က ကျုပ်ကိုဆီးဖက်ထားရင်း၊ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို မက်မောစွာပြန်နမ်းရင်း၊ ကျုပ်ကိုသူ့ပေါင်တွေနဲ့ညှပ်ထားလျှက် သူ့ကိုယ်က သိမ့်သိမ့်တုန်နေတယ်။ မကြည်ပြာလဲ မမာလာ အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းပြီး အားရပါးရတစ်ချီပြီးသွားတာမြင်တော့ သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ မမာလာဘေးမှာ ဝင်လှဲကာ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး ပါးလာနမ်းတယ်။
“မောင်လေး အစ်မကို လိုးပေးတော့ကွာ… အစ်မမနေနိုင်တော့ဘူး…”
“ကျနော် မမာလာကို လိုးလို့မဝသေးဘူး… ပြွတ်… မမာလာ… ကျနော်ဆက်လိုးမယ်နော်…”
“အစ်မလဲ မဝသေးပါဘူး… ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာသနားပါတယ် တေဇာရယ်… လိုးပေးလိုက်ပါ… သူလဲ ပြတ်လပ်နေတာ တေဇာကုသိုလ်ရပါတယ်…”
“မမာလာ ပြောလို့နော်… အစ်မကို ကျနော့်စိတ်ထဲ မကြည်သေးဘူးသိလား… ဖင်ကုန်းထား မကြည်ပြာ…”
“အင်း… မောင်လေးစိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်စေရမယ်… နောက်လဲ မောင်လေးစကား နားထောင်မယ်နော်… ရွှတ်…”
မကြည်ပြာ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းပြီး ဘေးမှာ လေးဘက်ထောက်လျှက် ဖင်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မမာလာရဲ့ စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က ထလိုက်တယ်။ မမာလာရဲ့စောက်ဖုတ်မှာတော့ စောက်ရည်တွေက ဖင်ကြားအထိ စီးကျနေပြီ။ မမာလာကလဲ လိုက်ထလာတယ်။ မကြည်ပြာက အသားဖြူတော့ ကုန်းထားတဲ့ သူ့ဖင်ကြီးတွေက ဝင်းအိနေတာပဲ။ မမာလာကတော့ အသားညိုတယ်။ ပြောရရင်တော့ ရုပ်ရည်ပိုင်းမှာလဲ မကြည်ပြာက ပိုလှတယ်။ ကျုပ်ရဲ့တီဒေဝီကို မဟုတ်မဟတ် လျှောက်ပြောလို့သာ ကျုပ်ကသူ့ကို တင်းနေတာ။ တကယ်တမ်းတော့ မကြည်ပြာက ပိုပြီး လိုးချင်စရာကောင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ဇတ်လမ်းကစမိပြီဆိုတော့ မကြည်ပြာလို ဝင်းဝင်းအိအိ အဆီတစ်ထပ်အသားတစ်ထပ်ကြီးကိုလဲ ကြိတ်ဖူးချင်သေးတယ်။ ကျုပ် စိတ်မပါတဲ့ပုံစံနဲ့ လေးဘက်ထောက်ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ မကြည်ပြာအနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံနဲ့ နေရာယူပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ကလဲ ကျပ်စီးစီးလေးပဲ။ တအိအိနဲ့ ကျုပ်လီးက အနောက်ကိုပြူထွက်နေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီး မကြည်ပြာရဲ့ဖင်နဲ့ ကျုပ်ပေါင်အရင်း ဖိကပ်သွားတာနဲ့ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့စောက်ပက်ကို သူ့ခါးကိုကိုင်လျှက်က စပြီး လိုးတယ်။ မမာလာက မကြည်ပြာဘေးမှာ ဒူးထောက်လျှက် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းတော့ ကျုပ်လဲပြန်နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… မမာလာ… အစ်မ လိုချင်နေတုန်းလား…”
“အင်း… တေဇာနဲ့မှ အစ်မစိတ်တွေ ထပြီးရင်းထနေတယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဒါဆို ကျနော် အစ်မစောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးမယ်နော်…”
“အင်းပွတ်ပေး… ပြွတ်…”
မမာလာက သူ့ဟာသူ ထဘီလေးကို လှန်တင်ပြီး ပေါင်လေးဟပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာ ခါးကိုစုံကိုင်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုဖြုတ်ပြီး မမာလာလဲ့စောက်ပက်ကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာကိုလဲ ပုံမှန်လေးလိုးရင်း မမာလာရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးတယ်။ အာရုံကနှစ်ခုဆိုတော့ မကြည်ပြာကိုလဲ မကြမ်းနိုင်ဘဲ မမာလာကို လက်လှုပ်ရှားမှု မပြတ်အောင် ပွတ်ပေးရင်း သူ့စောက်ခေါင်းထဲကို လက်နှစ်ချောင်းထိုးထည့်ပြီး ကလိပေးတယ်။
“ကောင်းလား… မမာလာ…”
“အင်း… ကောင်းတယ်… တေဇာလုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတယ်…”
“မာလာ… နင်လွန်လာပြီဟာ… နင့်အလှည့်တုန်းက ငါမရှုပ်ဘူးနော်… မောင်လေး အစ်မကိုပဲ အာရုံစိုက်ပြီးလိုးစမ်းပါ… အစ်မ အားမရတော့ဘူး…”
“ခဏလေးပါ ကြည်ပြာရယ်… ငါအရမ်ကောင်းနေပြီ… ပြီးတော့မယ်… ရှီးးးးး… တေဇာ… နာနာလေးကလိ… အူးးးးးးးး….”
ကျုပ် တမင်တကာကို မကြည်ပြာကိုလိုးတာရပ်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲမှာ လီးစိမ်လျှက် မမာလာကို နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ပါလှမ်းဖက်ပြီး သူ့နို့တွေကို ကုန်းစို့တယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ မရပ်မနားကို သူ့စောက်ပက်ကိုကလိပေးတာ သူ့စောက်တွေက မတရာရွှဲနေတော့ တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ လက်လှုပ်ရှားတဲ့အသံတွေက မြည်နေတယ်။ မကြည်ပြာက သူ့ဟာသူမနေနိုင်ဘဲ ကျုပ်လီးကို နောက်ပြန်ဆောင့်ပြီးလိုးနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ကလိပေးမှုမှာ မမာလာ နောက်တစ်ချီ ထပ်ပြီးတော့ ဒူးထောက်နေရာက ပက်လက်လေးလဲကျပြီး မှိန်းနေတယ်။

(အခန်း ၄/၇)

ကျုပ် မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲက လီးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် လီးကျွတ်သွားတော့ မကြည်ပြာ ပြာပြာသလဲ နောက်ပြန်ကြည့်တယ်။
“မောင်လေး… ဘာဖြစ်လို့လဲ… ဆက်လိုးလေ…”
“စိတ်မပါတော့ဘူး…”
“မောင်လေးလီးက တောင်နေတုန်းပဲဟာ… ဘာလို့ စိတ်မပါတာလဲ…”
“ကိုယ့် တီလေးကို မကောင်းပြောတဲ့လူတွေနဲ့မှ ပက်သက်နေတယ်လို့ ခံစားမိလို့ စိတ်ထဲမကောင်းတော့ဘူး…”
“ကျွတ်… မောင်လေးရာ…”
မကြည်ပြာ ထလာတယ်။ သူနဲ့ကျုပ်က လုံးဝကိုယ်လုံးတီးနဲ့ပေါ့။ ကျုပ်က ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး စိတ်မကောင်းတဲ့ မျက်နှာနဲ့လုပ်နေတော့ မကြည်ပြာ ကျုပ်ကိုဖက်ထားပြီး ခေါင်းလေးကိုပွတ်ပေးတယ်။
“ကျနော်က တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်တာ… အစ်မတို့ပြောလိုက်တာက လွယ်လွယ်လေး ကျနော့်တီလေးက အဲ့လိုလူမျိုးလားလို့ တွေးပြီးလဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်… ကျနော့်ကိုပေးနေတဲ့ မုန့်ဖိုးတွေက အဲ့လိုနည်းလမ်းနဲ့ရလာတာလားဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရင်နာရတယ်…”
“မဟုတ်ဘူး… ဒေဝီကအဲ့လိုလူမျိုးမဟုတ်ပါဘူးမောင်လေးရယ်… အစ်မတို ပါးစပ်သရမ်းပြီးလျှောက်ပြောတာ… နော်… မောင်လေး စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့…”
ကျုပ်က အစတုန်းကတော့ ဟန်ဆောင်လိုက်တာပဲ။ စိတ်က တကယ်ကြီး တီဒေဝီ့ဆီကိုရောက်သွားတော့ လူကပြောနေရင်းနဲ့ ဝမ်းနည်းပြီးမျက်ရည်ဝဲလာတယ်။ မကြည်ပြာ ကျုပ်ခေါင်းကိုပွတ်သပ်ရင်း ခုနကထန်နေတာ သူမဟုတ်တော့သလို ကျုပ်ကိုနွေးထွေးမှုတွေပေးနေတယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့လက်နဲ့ကိုင်ကာမော့စေပြီးသေချာကြည့်ကာ ကျုပ်ရဲ့မျက်ရည်စတွေကို သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ ရုတ်တရတ်ကြီးကို ပြန်ပျော့ကျသွားတယ်။
“ငါ့မောင်ရယ်… အစ်မ မကောင်းတာပါ… ကိုယ်လဲ သေချာမသိဘဲနဲ့ အထင်နဲ့ရမ်းပြောမိတာ… အစ်မတစ်ကယ်တောင်းပန်တယ်နော်… နောက်ကို ဒေဝီ့အပေါ် အဲ့လိုပြောတဲ့သူရှိရင် အစ်မပါးစပ်နဲ့ အရင်တွေ့သွားမယ်သိလား… ရွှတ် ရွှတ်… ရွှတ်…”
“အစ်မ တကယ်ပြောနေတာလား…”
“တကယ်ပြောတာ… ငါ့မောင်က ဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်တာကိုး… အစ်မစိတ်ထဲက မောင်လေးကို ကိုယ်မောင်လေးလို ခင်နေတာကြာပါပြီ… ဒေဝီ့ကို မနာလိုတဲ့စိတ်နဲ့ ပြောမိပေမယ့် အခုလို မောင်လေးဝမ်းနည်းနေတာမြင်ရတော့ အစ်မလဲ ဝမ်းနည်းရတယ်… စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့တော့နော်… မောင်လေးကို အစ်မတို့ မနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး… မာလာ ငါတို့ပြန်ကြစို့…”
“အေး…”
မကြည်ပြာ ကျုပ်နဖူးကိုအနမ်းလေးပေးကာ သူ့ချွတ်ထားခဲ့တဲ့ အဝတ်တွေကိုပြန်ဝတ်တော့ မမာလာလဲ သူ့ထဘီကိုလှည့်ကာ ပြန်ပြင်ဝတ်ပြီး သူ့နို့တွေကို ဘရာထဲပြန်ထည့်ကာ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ကြယ်သီးပြန်တပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူတို့လုပ်သမျှကို ဒီအတိုင်းပဲရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ မကြည်ပြာတစ်ယောက် တို့လို့တန်းလန်းကြီးနဲ့ကျန်ခဲ့ရပေမယ့် ကျုပ်အပေါ် မောင်နှမလိုသံယောဇဉ်နဲ့ ကြိတ်မှိတ်ပြီးပြန်တော့မယ်ဆိုတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကို သနားမိတယ်။ မကြည်ပြာရဲ့ ကျုပ်အပေါ် မောင်လေးတစ်ယောက်လို စိတ်ရင်းနဲ့ ဆက်ဆံတာကို ခံစားမိနေတယ်။ ဒီကိစ္စကိုသာ ကျုပ်မသိခဲ့ရင် ဒီလိုတွေလဲ ဖြစ်လာဖို့မရှိဘူး။ မမာလာက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး အရှေ့ကသွားကာ တံခါးကိုချက်ဖြုတ်ပြီးဖွင့်လိုက်တယ်။ မကြည်ပြာလဲ အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီးသွားတော့ ကျုပ်အရှေ့ကိုပြန်လာပြီး ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကို နွေးနွေးထွေးထွေးလေးဆုပ်ကိုင်တယ်။
“မောင်လေး… မောင်လေး ဒေဝီ့ကိုပြန်တိုင်တာ မတိုင်တာတော့ မောင်လေးသဘောပါပဲ… ဒေဝီသိသွားရင်တော့ သေချာပေါက် အက်စ်အေအီးနားထဲပြန်ရောက်မှာပဲ… ဒါဆိုရင် အစ်မတို့ရဲ့ဘဝတော့သွားပြီပဲ… အစ်မတို့ မောင်လေးကိုလာတောင်းပန်ရင်း နောက်ဆုံးကြံမိကြံရာ ကြံလိုက်မိတာ တောင်းပန်ပါတယ်…”
ကျုပ်မျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်ပြီး ကျုပ်လက်ကိုကိုင်ကာ သေသေချာချာပြောပြီးတော့ မကြည်ပြာ မမာလာအနောက်ကိုလိုက်သွားတယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့လက်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်မိတယ်။ မကြည်ပြာက ဘာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကျုပ်ကိုပြန်ကြည့်တယ်။
“မမာလာ အရင်ပြန်နှင့်လေ… ကျနော် မကြည်ပြာနဲ့ စကားပြောအုံးမယ်…”
“အင်းပါ… ရုံးထဲမှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး… အစ်မရုံးမှာ ပြန်စောင့်နေလိုက်မယ်… ခရာသံလဲ နားစွင့်ကြအုံးနော်…”
မမာလာက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးထွက်သွားတယ်။ ကျုပ် တံခါးကို ချက်သွားထိုးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ပြန်လှည့်လာပြီး မကြည်ပြာကို ဖက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ မကြည်ပြာလဲ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီးပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ကျောပြင်ကို လိုက်လံပွတ်သပ်ရင် သူ့ကို မထိချင်သလို မကိုင်ချင်သလိုဟန်ဆောင်ပြီး မကိုင်ခဲ့တဲ့ သူ့ဖင်တွေကိုလဲ ထဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပစ်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ချက်ချင်းကြီးဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မောင်လေးရယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အစ်မက ကျနော့်ကို မောင်လေးတစ်ယောက်လိုဆက်ဆံပေးတော့ ကျနော်လဲ အစ်မတစ်ယောက်လို ခံစားမိလို့လေ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… တကယ်…”
“ဟုတ်… အစ်မမှာ မောင်လေးရှိလား…”
“ရှိဖူးတယ်…”
“ဘယ်လိုကြီးလဲ…”
“မောင်လေးက အငယ်ဆုံးလေ… မွေးပြီးသိပ်မကြာဘူး ဆုံးသွားတာ… အသက်ရှင်မယ်ဆို အခုအချိန် မောင်လေးအရွယ်လောက်ရှိပြီပေါ့…”
“ဟုတ်လား… အခု ကျနော်က အစ်မရဲ့မောင်လေးဖြစ်သွားပြီနော် မမ… ပြွတ်… ကျနော့်မှာလဲ အစ်မ မရှိဘူးဆိုတော့.. မမက ကျနော့်မမပဲ..”
“ပြွတ်… တကယ်လား မောင်လေး…”
“တကယ်ပေါ့ မမရဲ့… မမ မောင်လေးတစ်ယောက် အစားရပြီလို့သာ မှတ်လိုက်တော့… ပြွတ်… ငါ့မမက ချစ်စရာလေး… ပြွတ်…”
“မမ မောင်လေးကလဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်… မောင်နှမတွေဆို ဒီလိုမနမ်းသင့်ဘူး မဟုတ်လား…”
“နမ်းမှာပဲ… မမရဲ့ကွက်လပ်ကို မောင်လေးပဲဖြည့်ပေးမယ်… ခုနက စိတ်ဆိုးနေလို့ မမကို မောင်လေးပစ်ထားမိသွားတယ်… အခု အတိုးနဲ့ပြန်ပြုစုမယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မောင်လေးက အဲ့လိုပြောတော့ မမ ရင်တွေတောင်တုန်တယ် မောင်လေးရယ်…”
“မမကရင်ပဲတုန်တာ မောင်လေးက ကိုယ့်အစ်မကို ပြန်လိုးပေးရမယ်ဆိုလို့… လီးကတောင်နေပြီ… ဒီမှာကိုင်ကြည့်…”
ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့လက်ကို ယူပြီး ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးအပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ မကြည်ပြာ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွနေတယ်။
“ဟင်း… တကယ်ကြီးတောင်နေပြီ မောင်လေးရာ…”
ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ တင်ပါးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်လီးဆီကို ဆွဲကပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက မကြည်ပြာရဲ့ပေါင်ခွဆုံကို ထဘီအပေါ်ကနေ ထောက်သွားတယ်။ မကြည်ပြာရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို ကိုင်ပြီးဆွနေတုန်းပဲ။
“ဟင့်… မောင်လေးရာ…”
“မောင်လေးလိုးတာ ခံမှာလား မမ…”
“ဟင့်… ပြောတော့မောင်နှမဆိုပြီး… ကိုယ်အစ်မကို ပြန်လိုးမလို့လား…”
“ကိုယ့်အစ်မမို့ ပိုလိုးချင်သွားတာ… ပြော… ကိုယ့်မောင်လေးလီးနဲ့ အလိုးခံမှာလား…”
“မမလဲ မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ… ခံမယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…”
ကျုပ် မကြည်ပြာကို နမ်းရင်းနဲ့ သူ့နို့တွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်တယ်။ ပြီးတော့ နမ်းရင်း၊ နယ်ရင်းနဲ့ မကြည်ပြာကို အိပ်ယာဆီကို ခေါ်သွားပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာကတော့ ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်မှမလွှတ်ဘဲ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွနေတုန်း။ ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တစောင်းလေး လှဲချလိုက်တယ်။ နမ်းနေတာလဲ မရပ်တော့ဘူး။ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မကြည်ပြာက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ကို ခြေတစ်ဖက်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ မကြည်ပြာ ကျုပ်နဲ့ မောင်နှမလိုသံယောဇဉ်ဖြစ်ပြီးမှ အလိုးခံရမယ်ဆိုတော့မှ သူ့စိတ်တွေက ခုနကထက်ပိုထကြွနေတယ်လို့ ထင်မိတယ်။ မကြည်ပြာရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးတောင် သူ့အလိုလို တုန်ယင်နေပြီး အသက်ရှူသံတွေ ပိုပြင်းလာကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုသာ အငမ်းမရ ဖိနမ်းနေတယ်။ လျာချင်းပွတ်သပ်ကစားရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းက မခွာနိုင်အောင်ပဲ။ ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာကို အစ်မလိုသံယောဇဉ်ဖြစ်ပြီးမှ အခုလိုနေရတာ ပိုပြီး စိတ်တွေ ထနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ အသစ်ကျပ်ချွတ် အခုမှရထားတဲ့ အစ်မ မကြည်ပြာကို ကျုပ်အရမ်းလိုးချင်နေပြီမို့ နမ်းရင်းနဲ့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်တော့ မကြည်ပြာ ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်က သူ့အပေါ်တက်ခွပြီးသားဖြစ်နေပြီ။ သူ့ထဘီကလဲ ပြေလျော့နေပြီး ကျုပ်လက်က သူ့အဖုတ်ကို ပြောလျော့နေတဲ့ထဘီအောက်က အတွင်းခံထဲအထိ ထိုးထည်ပြီးနှိုက်နေပြီ။ မကြည်ပြာက သူ့ထဘီရော အတွင်းခံရောကို ပေါင်လည်လောက်အထိ တွန်းချပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ဖုတ်ဆီကို ဆွဲယူတော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်လိုက်သွားရင် ပထမ သူ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်ထိုးမိသွားတယ်။ နှစ်ယောက်သား နမ်းနေရင်းနဲ့ ပြိုင်တူညည်းမိသွားတယ်။ အရမ်းလဲ စိတ်တွေထကြွနေကြပြီ။ ပေါင်လယ်မှာ အတွင်းခံရှိနေတာမို့ မကြည်ပြာက သူ့ပေါင်ကို ရသလောက်ဖြဲပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စိုရွှဲနေတဲ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ကာ ချော်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ သူ့လက်နဲ့ထိန်းကိုင်ပေးထားတော့ ကျုပ်လဲ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ သူထိန်းကိုင်ထားပေးလို့သာ ဝင်သွားတာ ပုံမှန်ဆို ဒီလိုပုံစံက ဝင်ဖို့မလွယ်ဘူး။ ဝင်သွားတော့လဲ စီးစီးလေးနဲ့ ကောင်းလိုက်တာ။ မကြည်ပြာ သူ့စောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီး လမ်းကြောင်းတည့်ပြီး ဝင်သွားမှ သူ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ ဆက်ပြီးဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ဒီပုံစံက လီးတစ်ဆုံးသွင်းလို့မရပေမယ့် တစ်ဝက်သာသာလောက်ဝင်နေတာတောင် လိုးရတာ အရမ်းကောင်းနေတယ်။ ကျုပ်လည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်နဲ့ မကြည်ပြာစောက်ပက်ကို တစ်ချက်ချင်း အရသာခံလိုးနေမိတယ်။
“ပြွတ်… မမရယ်…. မောင်လေး မမကိုလိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ…”
“မမလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… မြန်မြန်လေး လိုးပေးပါ ဟူး… မမပြီးချင်နေပြီ…”
“လိုးပေးမယ်… မမစိတ်ကြိုက် မောင်လေး လိုးပေးမယ်…”
“အင့် အင့်… ဟင်းးးးး…. မောင်လေးရာ… စစ်…. ရှီး… ဟင်းးးးး…. အင့်… အင့်… အူး… မမ ပြီးပြီ…. ဟင်းးးးး….”
မကြည်ပြာတောင်းဆိုတဲ့အတိုင်း သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကျုပ်က ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တော့သိပ်မကြာခင်ပဲ သူပြီးသွားတော့တယ်။ မကြည်ပြာ ကိုယ်လုံးလေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်လို့ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ထားရှာတယ်။
“မမပြီးတာ မြန်လိုက်တာ…”
“အင်း… ကိုယ့်မောင်လေးနဲ့ ပြန်ပြီး အလိုးခံနေရတယ်လို့ခံစားမိတော့ မမ စိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားနေတာ…”
“ကောင်းလား… မောင်လေးလိုးပေးတာ…”
“မမ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး… မောင်လေးလိုးပေးတာ အရမ်းကောင်းတယ်…”
“မမထမိန်ကြီး ချွတ်လိုက်တော့မယ်… မမအဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးမဝင်တော့ လိုးရတာ အားမရဘူး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း… ချွတ်လိုက်လေ…”
ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ထဘီနဲ့ အတွင်းခံကိုချွတ်တော့ မကြည်ပြာက သူ့ဟာသူ သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပစ်ကာ ဘရာကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ မကြည်ပြာ အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့၊ ရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ပေါင်ကြားမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကိုဖြဲလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်လုံးရှိရာဘက်ကို ဖိချလိုက်တော့ မကြည်ပြာရဲ့ဖင်ကြီးပါ ကော့တက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အခုမှ မကြည်ပြာစောက်ဖုတ်ကို သေသေချာချာကြည့်မိတယ်။ မကြည်ပြာကလဲ အိမ်ထောင်သည်ဆိုတော့ သူ့အဖုတ်လဲ အဖတ်လေးတွေလန်နေတာပါပဲ။ ကျုပ်လိုးထားလို့ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးက ဟပြဲလေးဖြစ်နေပြီး အဖုတ်မြောင်းကလဲ တော်တော်လေးရှည်တယ်။ အဖုတ်မွှေးက မထူမပါးလေးပေါက်နေပြီး အဖုတ်ရဲ့အောက်ခြေက စောက်ခေါင်းပေါက်လေးကနေ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေ စီးကျနေတယ်။ စောက်စိလေးကလဲ အဖုတ်အလယ် ထိပ်တည့်တည့်မှာ ထောင်တက်နေပြီး ညိုတိုတို အဖုတ်အုံလေးက မို့ဖောင်းနေတာပဲ။
“မောင်လေးရာ… ဘာလို့အဲ့လောက်စိုက်ကြည့်နေတာလဲလို့…. မမရှက်လာပြီ…”
“ကိုယ့်အစ်မစောက်ဖုတ်ကို ကိုယ့်မောင်လေးကကြည့်တာပဲကွာ… မရှက်ပါနဲ့ မမရယ်… ငါ့မမစောက်ဖုတ်က ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်…”
“ဟင့်… မောင်လေး မမ တစ်နေကုန်အလုပ်လုပ်ထားတာ ရေမချိုးရသေးဘူး… အဲ့ဟာကို မနမ်းပါနဲ့… ဟင့်…”
“ပြွတ်… နမ်းမယ်ကွာ… ကိုယ့်အစ်မလို တကယ်ချစ်လို့နမ်းတာ… နမ်းရုံတင်မဟုတ်ဘူး… ယက်ပါယက်အုံးမှာ… ပြွတ်… ပြက်…ပြက်… ရှလွတ်…”
“ရှီး… မောင်လေးရယ်…”
မကြည်ပြာရဲ့ စောက်ဖုတ်အုံကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်နမ်းနေရာမှ စောက်စိလေးကိုဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်အမြှောင်းကြီးကို လက်နဲ့ဖြဲပြီး လျာနဲ့ယက်တင်ပစ်လိုက်တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲကို လျာကိုချွန်ပြီးထိုးထည့်ပြီး ဖင်ကြားအထိစီးကျနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကိုပါ လျာနဲ့လိုက်ယက်ရင်း သူ့ဖင်စအိုဝလေးကိုပါ ယက်ပေးလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာက ကျုပ် သူ့စောက်ဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ယက်ပေးနေတာကို ခေါင်းထောင်ကာ ကြည့်နေတော့ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်ကိုယက်ရင်း ကိုယ့်အစ်မ မကြည်ပြာကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“အူး… မောင်လေးရာ… ဟင့်… မယက်ပါနဲ့ဆို ပြောလို့လဲမရဘူး… အူးးးးးးး… စစ်…. တော်ပြီ တော်ပြီ… လာတော့… မမအပေါ်ကိုလာတော့…”
မကြည်ပြာ ကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ်အတင်းဆွဲတင်ပြီး နမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… မနံဘူးလား ဟင်… မမဒီလောက်တားနေတာကို အတင်းယက်နေတာ မရွံဘူးလား…”
“မရွံ့ပါဘူး… ကိုယ့်အစ်မစောက်ဖုတ်ပဲဟာ… မွှေးတယ်လို့တောင်ထင်သေးတယ်… ပြွတ်… မမက မောင်လေးလီးကို အရမ်းကောင်းအောင်စုပ်ပေးထားတာ… မောင်လေးလဲ မမစောက်ဖုတ်ကို အရမ်းကောင်းအောင် ပြန်ယက်ပေးချင်နေတာ…”
“ပြောတော့ မာလာနဲ့နမ်းနေလို့ မသိလိုက်ဘူးဆို…”
“အဲ့တုန်းက စိတ်ဆိုးလို့ ညာပြောတာ… မမလီးစုပ်ပေးတာ မမာလာထက်အများကြီးပိုကောင်းတယ် သိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာကွာ…”
“ဘယ်လိုချစ်တာလဲ…”
“ကိုယ့်မောင်အရင်းလေးလို ချစ်တာ….”
“မောင်လေးလဲ မမကို အစ်မအရင်းလို အရမ်းချစ်တယ်… မမစောက်ဖုတ်ကို မောင်လေးလိုးတော့မယ်နော်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း… လိုး… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမစောက်ဖုတ်ထဲ မောင်လေးလီးဝင်နေတာ ကြည့်မလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်း… ကြည့်မယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဘာကိုကြည့်မှာလဲ.. ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမရဲ့မောင်လေးလီးကြီးက မမစောက်ပက်ထဲကို ဘယ်လိုသွင်းပြီး ဘယ်လိုလိုးမလဲ ကြည့်ချင်တာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…. ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့  ငါ့မမ… ပြွတ်…”
ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်နေရာမှထလိုက်ပြီး မကြည်ပြာရဲ့ပေါင်ကြားမှာ အကျအန ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်တယ်။
“မမ… ခုနက မမစောက်ပက်အယက်ခံတုန်းကလို စောက်ပက်ကြီးလေထဲမြှောက်ပြီး မမ မြင်ရအောင် ပေါင်ကိုဆွဲထားလိုက်…”
“ဟွန့်…. နှာဘူးမောင်လေး… ပြောလိုက်ရင် တစ်တစ်ခွခွချည်းပဲ… ဒီလိုမလား… အဲ့မှာ မောင်လေးလိုးချင်နေတဲ့ မမစောက်ပက်ကြီး လေထဲမြောက်နေပြီ… ခစ် ခစ်…”
မကြည်ပြာက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်း သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်တွေနဲ့ သူ့ကိုယ်ဆီကို ဆွဲကပ်ကာ မြှောက်ထားပေးတယ်။ မကြည်ပြာရဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့စောက်ပက်အကွဲကြီးက ပိုပြီးဟသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့စောက်ပက်အပေါ်အထိ ခွလိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်အမြှောင်းနဲ့ စောက်စိလေးကို လီးဒစ်ဖူးနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေတော့ မကြည်ပြာ ခေါင်းလေးထောင်ကာ သေချာကြည့်နေရင်း နှုတ်ခမ်းလေးဟကာ ညည်းနေတယ်။
“ဟင်းးးး…. မောင်လေးရယ်…”
“မမရယ်… မမစောက်ဖုတ်နဲ့ ထိထားတာနဲ့တင် မောင်လေး အရမ်းကောင်းနေပြီ… မမသေချာကြည့်နေနော်… မောင်လေးလီးကို မမစောက်ပက်ထဲ သွင်းတော့မယ်…”
“အင်း… ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်း… မောင်လေးလီး မမစောက်ပက်ထဲဝင်နေတာကို သေသေချာချာကြည့်ချင်လို့…”
ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာရဲ့ စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းတယ်။ လိုးပြီးသားစောက်ပက်ဆိုပေမယ့်လဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲတိုးဝင်သွားပြီး မကြည်ပြာစောက်ပက်အုံကြီးက လီးရဲ့အပြည့်အသိပ်တိုးဝင်မှုကြောင့် ဘေးကိုကားသွားပြီး စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက အတွင်းကို လိပ်ဝင်သွားတယ်။
“မြင်လား မမ… မမစောက်ပက်ထဲ မောင်လေးလီးဝင်နေပြီ…”
“အင်း… မြင်ရတယ်… ဟင်း…. မမစောက်ပက်တောင် ဘေးကိုကားသွားတယ်… ငါ့မောင်လေးလီးက ကြီးလိုက်တာ… အပြည့်အသိပ်ကြီးနဲ့ ငါ့မောင်လေးလီးက ငါ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေပြီ… မောင်လေးရယ်… မမစိတ်ထလိုက်တာ…”
“မောင်လေးလဲ စိတ်တွေအရမ်းထနေပြီ… မမစောက်ပက်က ကျပ်နေတာပဲ…”
“ဟင်း… မောင်လေးလီးကိုက ကြီးတာပါကွာ… မမလေ တစ်ခါမှာ ကိုယ့်စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်နေတာကို ငုံ့မကြည့်ဖူးဘူး… အင်းးးးး…”
“အခု ကြည့်လို့ကောင်းလား မမ…”
“အင်း… ကြည့်လို့ကောင်းတယ်… မောင်လေးလီးကြီး မမစောက်ပက်ထဲ တအိအိတိုးဝင်နေတာကိုက ကြည့်လို့ကောင်းနေတာ… အကုန်ဝင်တော့မယ်… ဟင်းးး… မောင်လေးလီးကြီး မမစောက်ပက်ထဲ အကုန်ဝင်သွားပြီ… ဟူးးးးး…. ရင်မောလိုက်တာ မောင်လေးရယ်….”
“မမစောက်ပက်လေးက မောင်လေးလီးကို ပွစိပွစိနဲ့ ညှစ်နေတယ်နော်…”
“မောင်လေးပဲ မမကို စိတ်တွေတအားထအောင် လုပ်နေတာကို ညှစ်မိတာပေါ့… မကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်တယ်… လိုးတော့မယ်နော်… မမသေချာကြည့်ထား… မမစောက်ပက်ထဲကို မောင်လေးလီးနဲ့ တစ်စွပ်စွပ်လိုးတော့မှာ…”
“အင်း… လိုးပြ… မမစောက်ပက်ကို မောင်လေးလီးနဲ့လိုးပြ… မမအရမ်းကြည့်ချင်နေပြီ…”
ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာရဲ့စောက်ပက်ထဲ တစ်ဆုံးဝင်နေတဲ့လီးကို အကုန်နီးပါး ပြန်ထုတ်ပြီးမှ ပြန်ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာရဲ့ စောက်ပက်နှုတ်ခမ်းသားတွေက လိပ်ထွက်လာလိုက်၊ လိပ်ဝင်သွားလိုက်နဲ့ တစ်ချက်ချင်းစီ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ သူ့ကိုလိုးပြရင်း ကျုပ်ပါ ငုံ့ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“ဟင်း… မောင်လေးရယ်… မောင်လေးလီးကြီးက မမစောက်ပက်ထဲမှာ အပြည့်အသိပ်ကြီးနဲ့ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လိုးနေတာ ကြည့်လို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“မောင်လေးလဲ ကြည့်ရင်းနဲ့ တအားထန်နေပြီ… မောင်လေးလီးနဲ့ မမစောက်ပက်ကို တအားလိုးပစ်ချင်နေပြီ…”
“လိုးလေ မောင်လေး… မမလဲ လိုးနေရင်းနဲ့ကို စောက်ပက်ထဲက မတရားယားလာတယ်… မမစောက်ပက်ကို မောင်လေးလီးနဲ့ အသကုန်လိုးပေးစမ်းပါ…”
မကြည်ပြာကလဲ ခံချင်၊ ကျုပ်ကလဲ လိုးချင်နေပြီမို့ မကြည်ပြာစောက်ပက်ကို ကျုပ် အရှိန်တင်ပြီးလိုးတယ်။ မကြည်ပြာလဲ မောင်နှမစိတ်နဲ့ မောင်နှမလို အလိုးခံနေရတော့ စိတ်တွေတအားကြွနေပြီး အပြီးကစိပ်နေတယ်။ ကျုပ်လက်ကလဲ မကြည်ပြာရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်နေတော့ မကြည်ပြာ ခဏခဏ သူ့ကိုယ်လုံးလေးက တဆတ်ဆတ်တုန်သွားသလို၊ တစ်ခါပြီးတိုင်း သူ့စောက်ပက်ထဲကနေ ကျုပ်လီးကို တစိစိနဲ့ ညှစ်နေတယ်။ လီးနဲ့စောက်ပက် ဝင်ထွက်လိုးနေတာကိုလဲ အကြည့်မခွာနိုင်ကြဘဲ  စူးစိုက်ကြည့်နေမိကြတယ်။
“မမ… ကောင်းလား… မောင်လေးလိုးပေးတာ ကောင်းလား…”
“အ… ဟင်းးးးးးး…. ကောင်းတယ်… ဟူး… မမ မောင်လေးလိုးပေးသလောက် တစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး…. အင့်…. အင်း… ဟင်း…”
“မမစောက်ဖုတ်က… စောက်ရည်တွေထွက်တာ အများကြီးပဲ… မောင်လေးလီးမှာတောင် ပေကျံနေပြီ…”
“ကိုယ့်မောင်လေးလီးကြီးနဲ့ မမစောက်ဖုတ်ကိုလိုးနေတော့… မမ စိတ်တွေအရမ်းထပြီး စောက်ရည်တွေ မတရားထွက်နေတာ… ဆောင့် ဆောင့်… မမစောက်ပက်ကို မောင်လေးလီးကြီးနဲ့ တအားလိုးပစ်… အင်းးး… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်….”
“မမ… မောင်လေးကို ဖင်ကုန်းပေးပါလား… ခုနက မမ ဖင်ကုန်းထားတာ ဖင်ကြီးက တအားလှတာပဲ… စိတ်ဆိုးနေလို့ သေချာမလိုးလိုက်ရဘူး…”
“အင့်…. အင့်…. အင်…. ဟင်း…. မမရဲ့မောင်လေးကို… မမက ဖင်ကုန်ပေးမှာပေါ့… အင်းးးး….. ဟင်းးးးးး… ဒါဆို မောင်လေးလီးကို ခဏထုတ်လိုက်အုံး….”
ကျုပ် မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး အနောက်ကို နည်းနည်းဆုတ်ပေးလိုက်တော့ မကြည်ပြာ သူ့အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်ပြီးမှ လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးရုံတင်မက ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကို နှိမ့်ချပြီး ဖင်ပူးတောင်းပါထောင်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြူဖွေးနေတဲ့ မကြည်ပြာရဲ့ဖင်ကြီးက ဖင်ပူးတောင်းထောင်ထားလို့ ပိုပြီးစွင့်ကားတက်နေတာကို သဘောကျပြီး ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။ စောက်ဖုတ်ဟပြဲလေးကလဲ ပြူထွက်လို့။
“လှလိုက်တဲ့ ငါ့မမဖင်ကြီးကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ထမိန်ဝတ်ထားရင် တင်းပြောင်နေမှာပဲ… ပြွတ်… စောက်ဖုတ်ကလဲ ချစ်စရာလေး… ပြွတ်…”
“မောင်လေး မမဖင်ကို ခိုးငမ်းနေတာလား… မမက နေ့တိုင်း ထမိန်ပဲဝတ်တာလေ…”
“အရင်က ဘာစိတ်မှမရှိလို့ မငမ်းမိဘူး… အခု မောင်နှမဖြစ်ပြီဆိုတော့ ကိုယ့်အစ်မဖင်ကို ငမ်းတော့မှာ… လူလစ်တာနဲ့ ကိုင်မယ်…”
“ကိုင်လေ…”
ပါးစပ်ကသာ စကားပြောနေတာ ကျုပ်က သူ့ဖင်ပေါ်ကိုတက်ခွပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ထည့်နေပြီ။ ပြီးတာနဲ့ တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အာ့ ဟား… ရှီး… ကြမ်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်… အင့် အင့် ဟင်းးးး… မောင်လေးလီးက မမစောက်ပက်ထဲကို တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ ထိုးနေတယ်..”
“မမနာလီု့လား…. လျှော့ပေးရမလား…”
“မလျှော့နဲ့… အဲ့လိုကမှ အသည်းခိုက်အောင် ကောင်းတာ… အင်းးးး ဟင်းးးး… မမကို မညှာနဲ့ မောင်လေးလီးကြီးနဲ့ မမစောက်ပက်ကို အသေလိုး… အူးးးး ဟူးးးးး….”
“မမ မောင်လေး ပြီးတော့မယ်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့မမစောက်ပက်… အင်းးးးး…”
“ပြီးလိုက်… မမ ပြီးနေတာ မရေနိုင်တော့ဘူး… အင်းးးး… ဟင်း….”
“မမ… မောင်လေးပြီးပြီ…”
ကျုပ်လီးကို မကြည်ပြာရဲ့စောက်ပက်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့တင်ပါးပေါ်ကို သုက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ လူလဲ မောသွားပြီးမို့ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ထားတဲ့ သူ့ဘေးမှာ ပက်လက်လေး လှဲနေလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာက ကုန်းထားရာမှ ပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်လျှက်လေးနဲ့ ကျုပ်မျက်နှာကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုယ်လုံးကိုဖက်ထားပြီး သူ့မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်တော့ သူ့က ပြုံးနေတာ။ကျုပ်လက်က သူ့ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နေတယ်။
“မောသွားပြီလား မောင်လေး…”
“အင်း… ဒါပေမယ့် အရမ်းကောင်းတယ် မမ…”
“မမလဲ အရမ်းကောင်းတယ်… မောင်လေးတစ်ယောက်ရပါတယ်… ကိုယ့်အစ်မကိုပြန်လိုးတဲ့ နှာဘူးလေး ဖြစ်နေတယ်… ခစ် ခစ်…”
“အဲ့လို မောင်လေမျိုးဖြစ်နေလို့ မလိုချင်တော့ဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… အဲ့လို ကိုယ့်အစ်မကိုပြန်လိုးလို့ နှစ်ဆတိုးပြီး ပိုချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်…”
“အေအီးလမ်းကြောင်းက ပြန်ဆင်းတော့မှာလား မသိဘူးနော် မမ…”
“အင်း… နီးပြီထင်တာပဲ… မမလဲ ရုံးကိုပြန်မှပဲ မောင်လေးလဲ မျက်နှာလေးဘာလေး ပြန်သစ်လိုက်အုံး ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ် မမ… ရွှတ် ရွှတ်…”
မကြည်ပြာက ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကထပြီး အဝတ်အစားပြန်ဝတ်တော့ ကျုပ်လဲ ခုနက ကျွတ်ကျနေရေလဲပုဆိုးကို ပြန်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မကြည်ပြာ အဝတ်လဲတာကို မျက်စိအရသာခံပြီး ထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
“မမ…”
“ပြောလေ မောင်လေး…”
“မမမှာ ကလေးရှိလား…”
“အင်း… နှစ်ယောက်တောင် အကြီးမက ၅တန်း၊ အငယ်ကောင်က ၂တန်းရောက်နေပြီ…”
“ဟုတ်လား… ကျနော့်တူနဲ့ တူမလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းမှာပဲ…”
“ရုံးမှာ ဖုန်းကျန်ခဲ့လို့ ပြီးရင်ဓာတ်ပုံပြမယ်…”
“ဟုတ်… မောင်လေးပြီးရင် ရုံးကို လာခဲ့မယ်…”
မကြည်ပြာ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပြီးတော့ သူ့ကိုထိုင်ကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ပခုံးပေါ်လက်တင်ကာ ကျုပ်နဖူးကိုလာနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ခါးလေးကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“ရွှတ်… ဒါဆိုမမသွားပြီ…”
“ဟုတ်… ရွှတ်…”
မကြည်ပြာနဲ့ ကျုပ် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းအလိုလို နမ်းမိသွားကြတယ်။ ခဏတာ နမ်းပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ ပြုံးလိုက်မိတယ်။
“မမကို ချစ်တယ်…”
“မောင်လေးကိုလဲ အရမ်းချစ်တယ်…”
မကြည်ပြာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ထရပ်ပြီး တစ်ဖက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ နက်ပြာရောင်ထဘီလေး တင်းတင်းဝတ်ထားလို့ တင်းပြောင်နေတဲ့ သူ့တင်ပါးကို လက်နဲ့ လှမ်းကိုင်လိုက်တော့ မကြည်ပြာ ကလှည့်ကြည့်ပြီး ရယ်နေတယ်။
“ခစ်ခစ်… ကိုယ်အစ်မဖင်ကို သဘောကျနေတာလား…”
“အခုမှ သတိထားမိတာ… မမဖင်က ထမိန်ဝတ်ထားတာတောင် တင်းကားနေတာ… သွားရည်ကျချင်စရာကြီး… ခစ်… ခစ်…”
“မောင်နှမတွေဖြစ်နေပြီပဲ… နောက်ဆို လူလစ်ရင် လာကိုင်ပေါ့ ခစ်… ခစ်… မမ သွားပြီ…”
မကြည်ပြာ ကျုပ်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ထပြီး ကိုယ်လက်တွေကို ပြန်သန့်စင်ဖို့ ရေကန်ဆီကို တစ်ခေါက်ပြန်သွားပြီး၊ သွားတိုက်၊ ပလုတ်ကျင်း၊  မျက်နှာသစ်ပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ရတယ်။ ရမ္မက်စိတ်တွေလဲ လျော့ပါးသွားတော့မှ တီဒေဝီနဲ့ အက်စ်အေအီး ကျွဲမဲကြီးအကြောင်းက ခေါင်းထဲပြန်ရောက်လာတယ်။ တကယ်မဟုတ်ပါစေနဲ့။ ကျုပ် အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ ထမင်းဆိုင်က နေကြာစေ့နဲ့ အချဉ်ပေါင်းထုပ်လေးတွေဝယ်ကာ ရုံးကိုသွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မကြည်ပြာရဲ့စားပွဲအရှေ့မှာ ခုံတစ်လုံးနဲ့ဝင်ထိုင်ပြီး မုန့်ထုပ်တွေကို မကြည်ပြာအရှေ့မှာချကာ မမာလာကိုပါခေါ်ပြီး စားရင်း စကားပြောကြတယ်။ မကြည်ပြာက သူ့ဖုန်းထဲက သူ့သားနဲ့သမီးရဲ့ဓါတ်ပုံကိုလဲပြတယ်။ သူ့မိသားစုဓာတ်ပုံကိုလဲပြတယ်။ ချစ်စရာ ကျုပ်တူနဲ့တူမလေးရဲ့ပုံကိုရော၊ မကြည်ပြာတို့ မိသားစုပုံကိုပါ ကူးထားလိုက်တယ်။ မမာလာအရှေ့မှာလဲ မမနဲ့မောင်လေးပဲခေါ်ပြီး စကားပြောနေတော့ မမာလာက ကျုပ်နဲ့ မကြည်ပြာကို အကဲခတ်သလို ကြည့်နေတယ်။ မကြည်ပြာနဲ့က အရမ်းကို ရင်းရင်းနှီးနီး ရယ်မောရင်း စကားပြောနေတော့ သူ တစ်ခုခုကို စဉ်းစားနေပုံပဲ။ ကျုပ်အခန်းထဲမှာ သူတို့နှစ်ယောက်အတူရှိစဉ်က ကျုပ်က သူ့ကို ပိုအလေးပေးဆက်ဆံခဲ့တာမလား။ အခုတော့ အခြေအနေက ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားတာကိုး။