မွှေးလို့ကြူ… မချူပါနှင့်လား (အပိုင်း ၄)

(အခန်း ၄/၈)

“ကြည်ပြာ… ငါပြန်လာတော့ နင်တို့တွေ ဘာလုပ်နေကြတာလဲ…”
“စကားပြောနေကြတာလေ… မမကို ကိုယ့်အစ်မလို သံယောဇဉ်ဖြစ်မိတာနဲ့ မောင်နှမနှစ်ယောက် တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက် စပ်စုနေကြတာ… နော်… မမ…”
ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာ အမှန်အတိုင်းပြောလိုက်မှာစိုးလို့ ဖြတ်ပြောလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ မကြည်ပြာ မောင်နှမလိုချစ်ပြီး လိုးကြတာ မမာလာကို မသိစေချင်ဘူး။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ မကြည်ပြာနဲ့မောင်နှမလိုဖြစ်ပြီးမှ အစ်မလိုချစ်သလို လိုးရတာလဲကြိုက်လို့ အခြေအနေပေးရင် ထပ်လိုးအုံးမှာဖြစ်ပေမယ့် မမာလာနဲ့တော့ ဇတ်လမ်းကိုဖြတ်လိုက်ချင်တယ်။ ကျုပ်မချစ်တဲ့လူတွေနဲ့ ရေရှည်မပက်သက်ချင်ဘူး။
“ဟုတ်လို့လား…”
“ဟုတ်တယ်… မောင်လေးနဲ့ငါ သူ့အကြောင်း ကိုယ့်အကြောင်း ပြောပြနေကြတာ တမေ့တမောပဲ…”
မမာလာက မျက်နှာ့မဲ့ပြီး မယုံသလို လုပ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာကို ကျုပ်ရဲ့မိသားစုဓာတ်ပုံပြပြီး မိတ်ဆက်ပေးနေလိုက်တယ်။ မမာလာက သူရေသွားချိုးလိုက်အုံးမယ်ဆိုပြီး ထသွားတယ်။ မမာလာ ရုံးအပြင် တော်တော်လှမ်းလှမ်းကို ရောက်သွားပြီ။
“မမ…  မောင်လေးတို့အကြောင်း မမာလာကို မပြောပြနဲ့နော်..”
“မပြောပါဘူး… မောင်နှမချင်း အခုလိုနေနေတာ သူများကိုပြောပြစရာလား… ဟင်း… ဟင်း…”
ကျုပ်နဲ့ မမကြည်ပြာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေရင်းက တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ကိုင်လိုက်ကြတယ်။ မကြည်ပြာနဲ့ မောင်နှမလိုပြောပြီး လိုးရတာကို ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ကြိုက်နေတယ်။ ကိုယ်အစ်မကို တကယ်ပြန်လိုးနေရသလိုပဲ ခံစားမိတယ်။ အခုလဲ မကြည်ပြာနဲ့ ရုံးထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်းပဲရှိနေတယ်ဆိုတဲ့အသိက စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွဖြစ်စေတယ်။ မကြည်ပြာလဲ ကျုပ်လိုပဲခံစားမိနေပုံပဲ။
“မမ… မမနဲ့မောင်လေး နှစ်ယောက်တည်းပဲရှိနေလို့လားမသိဘူး… မမအနား ကပ်ချင်နေတယ်…”
“မမရောပဲ… စိတ်ထဲမှာတစ်မျိုးကြီးနဲ့ မောင်လေးနဲ့ အသားချင်းထိနေချင်တယ်… ခဏလေး… မာလာ့အခြေအနေကို မမသွားကြည့်လိုက်အုံးမယ်… သူက မမတို့ကို သိပ်ပြီးယုံပုံမရဘူး… ပြန်လာချောင်းနေမှာစိုးလို့…”
“ဟုတ်… မောင်လေး စောင့်နေမယ်နော်…”
မကြည်ပြာ ရုံးအပြင်ကို ထွက်သွားတယ်။ သူတို့မိန်းကလေးအဆောင်က ရုံးနဲ့ သိပ်မဝေးဘူးလေ။ ကျုပ်လဲ ထိုင်နေရာကထပြီး ရုံးရဲ့အပေါက်ဝအကွယ်ကနေ မကြည်ပြာကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ သိပ်မကြာခင်ပဲ မကြည်ပြာ ရုံးထဲပြန်ဝင်လာတော့ အကွယ်မှာစောင့်နေတဲ့ ကျုပ်က မကြည်ပြာလက်ကိုဖမ်းဆွဲပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“အမေ့… လန့်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်… ခစ် ခစ်…”
“မမာလာရော…”
“သူရေချိုးနေပြီ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…”
မကြည်ပြာ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားရင်း တံခါးအကွာ်လေးမှာပဲ မတ်တတ်ရပ်ကာ နမ်းလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကိုယ်လုံးကို လိုက်လံပွတ်သပ်ရင်း သူ့တင်ပါတွေကို ထဘီအပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်ညှစ်နေလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာကလဲ ကျုပ်ကျောကုန်းကို လက်နံပွတ်သပ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ်သပ်နေတယ်။ မကြည်ပြာနဲ့ မောင်နှမချင်း အခုလိုနေရတာ စိတ်ထနေတော့ ကျုပ်လီးကလဲ ဘောင်းဘီထဲမှာ ဖုဖောင်းထကြွနေပြီ။ အရရငင်လို နှူးနှပ်မနေနိုင်တော့ဘူး။ အချိန်ကလဲ မရဘူးဆိုတော့ မကြည်ပြာနဲ့ အနမ်းရပ်ကာ သူ့ကိုယ်လုံကို ဖွင့်ထားတဲ့တံခါးဘက် လှည့်လိုက်တယ်။ မကြည်ပြာက အလိုက်သင့် တံခါးကိုလက်ထောက်ပြီး ခေါင်းပြူကာ အပြင်ဘက်ကိုလှမ်းကြည့်နေတယ်။ လက်ထောက်ကာဖင်ကို အဆင်သင့်ကုန်းပေးထားတော့ ထဘီနက်ပြာရောင် တင်းတင်းအောက်က မကြည်ပြာရဲ့ တင်ပါးကားကားလေးကို ကုန်းမနမ်းဘဲ မနေနိုင်ဘူး။ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့တင်ပါးကို ထဘီပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင်း ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။
“မမဖင်က လှလိုက်တာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ဟင့်… အချိန်မရဘူးမောင်လေးရယ်… မမကို မြန်မြန်လိုးပေးတော့… တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေလိမ့်မယ်…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ တင်ပါးကိုနမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး သူ့ထဘီကို ခါးအပေါ်လှန်တင်လိုက်ပြီး သူ့အတွင်းခံကို ပေါင်လည်အထိဆွဲချလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာရဲ့ ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီးကို ကုန်းနမ်းလိုက်ချင်ပေမယ့် သူပြောသလို တကယ်လဲ အချိန်မရတာသိနေတော့ ကျုပ်ဘောင်းဘီထဲက တောင်နေတဲ့လီးကိုပဲ အပြင်ကို ခပ်မြန်မြန်ထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီတာနဲ့ မကြည်ပြာရဲ့ ဖင်နှစ်လုံးကြားက ခပ်ဟဟတွင်းဝလေးဆီ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ လီးတစ်ဆုံးဝင်တာနဲ့ မကြည်ပြာခါးကိုကိုင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပစ်တယ်။ ရုံးအဆောင်ထဲမှာဆိုတော့ ဖြတ်သွားဖြတ်လာတွေကြားမှာစိုးလို့ စကားလဲမပြောဘဲ ကြိတ်ပြီးညည်းရင်း လိုးတယ်။ စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်ထွက်သံ တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ မကြည်ပြာတင်ပါးနဲ့ ကျုပ်ပေါင်ရိုက်သံ တစ်ဖတ်ဖတ်ကတော့ မြည်နေတယ်။ မကြည်ပြာကို စိတ်ထဲမှာ ကိုယ့်အစ်မအရင်းလို ခံစားမိနေတော့ လိုးရတဲ့ခံစားချက်ကအရမ်းကောင်းနေတယ်။ မကြည်ပြာလဲ ကြိတ်ညည်းရင်း ခဏခဏပြီးနေပုံပဲ။ ကျုပ်လဲ ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းနေတော့ အချိန်လဲမရလို့ ထိန်းမထားတော့ဘဲ သူ့ကိုခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးလိုက်တယ်။ ပြီးချင်လာတော့ မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး တံခါးကိုပန်းလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာ တံခါးကိုမှီပြီး ခဏမှိန်းနေရင်း ကျုပ် တံခါးဆီလီးရည်တွေ ပန်းထုတ်တာကို ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် ပန်းလို့ပြီးလို့ ဘောင်းဘီထဲလီးကိုပြန်ထည့်ပြီး ဘောင်းဘီကို ပြင်ဝတ်ချိန် မကြည်ပြာလဲ သူ့အတွင်းခံကိုဆွဲတင်ပြီး ထဘီကိုပြင်ဝတ်နေတယ်။ ပြီးလို့ မကြည်ပြာက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲထိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်တွယ်လာတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ခါးလေးကိုဖက်ပြီး ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားအောင် ဆွဲကပ်လိုက်တယ်။
“မမလဲ မောင်လေးနဲ့မှပဲ ဘယ်လိုတွေထန်နေမှန်းမသိဘူး… ကိုယ့်မောင်လေးမှန်းတွေးမိလေ ထန်လေဖြစ်နေတယ်… ယောက်ျားနဲ့ အိမ်မှာတုန်းကတောင် သူက အတန်တန်ဆွမှ စိတ်ပါတာ…”
“မောင်လေးလဲ မမအနားမှာဆို တစ်ချိန်လုံးထောင်နေမလားမသိဘူး… ကိုယ်အစ်မလို့တွေးမိလေ လိုးချင်လာလေပဲ…”
“ခစ် ခစ်… မမနဲ့မောင်လေး စိတ်ချင်းဆက်နေတာဖြစ်မယ်…”
“အရင်ဘဝက မောင်နှမတွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့…”
“အင်းနော်… ဒါကြောင့် ဒီအချိန်မှ သူစိမ်းအနေနဲ့ပြန်တွေ့တာတောင် မောင်နှမလို ခံစားမိနေတာ… ဒါနဲ့ မာလာနဲ့ရော မလုပ်ချင်ဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… မောင်လေးက အစက မမနဲ့သူ့ကို စိတ်ဝမ်းကွဲစေချင်လို့ ဂရုစိုက်ပြခဲ့တာအပြင် ဘာခံစားချက်မှမရှိဘူး… မမရှိနေမှတော့ မောင်လေး တခြားသူတွေကို လုံးဝပဲ…”
“မမကလဲ ကိုယ့်မောင်လေးကို ကြုံရာလူတွေနဲ့ မဖြစ်စေချင်ပါဘူး… ရွှတ် ရွှတ်… မောင်လေးကို ချစ်တယ်…”
“မောင်လေးလဲ မမကိုအရမ်းချစ်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်နဲ့ မကြည်ပြာ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ဖက်ထားရင်း မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ကာ စကားပြောနေကြရာမှ နှုတ်ခမ်းချင်းက ဖိကပ်သွားပြန်တယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ စုပ်ယူနမ်းကြ၊ ပါးစပ်ဟပြီး လျာချင်းပွတ်သပ်ကစားရင်း စိတ်တွေကထန်လာပြန်တော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ပွတ်သပ်ရင်း ကျုပ်လက်တွေက မကြည်ပြာဖင်ကို ကိုက်တွယ်မိပြန်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်း… ဒီအတိုင်းဆိုမလွယ်ဘူး… မောင်လေးနဲ့ ဒီလိုသာနှစ်ယောက်တည်းရှိနေရင်… မမ စိတ်တွေအမြဲထနေတော့မှာပဲ…”
“မောင်လေးရောပဲ…  မမနဲ့ဆို စိတ်က အလိုလို ထနေတာ…”
“မောင်လေး ဆိုင်မှာပဲ သွားထိုင်နေလိုက်တော့နော်… မဟုတ်ရင် မမ မောင်လေးလီးကြီးကိုစုပ်ပြီး အလိုးခံပစ်မိတော့မယ်…”
“အင်းပါ… မောင်လေးလဲ မမစောက်ဖုတ်ကို ယက်ပြီး လိုးပစ်မိတော့မှာ… ပြွတ်…”
“ပြွတ်…. ဟင်း….”
ကျုပ် မကြည်ပြာကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်နမ်းရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပွတ်သပ်နေကြပြန်တယ်။ နမ်းရင်း၊ ပွတ်သပ်ကြရင်းက မကြည်ပြာက ကျုပ်နဲ့ လူချင်ခွာလိုက်တယ်။
“မောင်လေး သွားတော့နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့မမ…”
ကျုပ် မကြည်ပြာအနားကနေ သက်ပြင်းချပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ မကြည်ပြာလဲ သက်ပြင်းချရင်းကျန်ခဲ့တယ်။ မကြည်ပြာနဲ့က မောင်နှမလိုစိတ်နဲ့ဆိုတော့ မေမေနဲ့လိုမျိုးပဲ ဒီအတိုင်းနေရင်းကို စိတ်အရမ်းထစေတာ။ မေမေကတော့ ပိုပြီးစိတ်ထစေတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ ထမင်းဆိုင်မှာ ကော်ဖီတစ်ခွက်မှာပြီး သောက်နေရင်း တီဒေဝီ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီလားလို့ တွေးမိတယ်။

ကျုပ် ကော်ဖီတစ်ခွက်ကုန်တော့မှ ခရာသံတရွှီရွှီမြည်သံကို ကြားလိုက်ရတယ်။ အေအီးရဲ့လမ်းကြောင်းက အခုမှပြန်ဆင်းလာတာကိုး။ အချိန်ကလဲ ခြောက်နာရီတောင်ခွဲတော့မယ်။ အေအီးရဲ့ကားက ခြံထဲကိုမောင်းဝင်လာတာ မြင်ရတယ်။ ကားပေါ်က အက်စ်အေးအီးနဲ့တီဒေဝီနဲ့အပြင် ဂျေအီးအမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါ ဆင်းလာကြတယ်။ သူတို့ကားဝင်လာပြီးမှပဲ အလုပ်သမားတွေ၊ အလုပ်ကားတွေ အလျှိုအလျှိုနဲ့  ခြံဝင်ကြီးထဲ ဝင်လာကြပြီး ခြံဝင်းထဲမှာ ဆူညံသွားတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ရှိနေတဲ့ ထမင်းဆိုင်ထဲကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးပြကာ အက်စ်အေအီး အနောက်ကို လိုက်ပြီး ရုံးထဲဝင်သွားတယ်။ တီဒေဝီရဲ့ အပြုံးလေးကိုမြင်လိုက်ရမှ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ အရာရာ ငြိမ်းချမ်းသွားသလိုပါပဲ။ ကျုပ်အတွေးထဲမှာ မမကြည်ပြာဆိုတာလဲမေ့၊ မေဦးကိုလဲမေ့၊ မေမေ့ကိုလဲမေ့၊ အန်တီချိုကိုလဲ မေ့သွားတယ်။ ကျုပ် စိတ်ထဲက သံသယဖြစ်နေတဲ့ အက်အေအီးနဲ့ကိစ္စကိုပါ မေ့သွားပြီး တီဒေဝီက ဒီလိုလူမဟုတ်ဘူးလို့ တစ်ထစ်ချ တွေးလိုက်မိတယ်။ ဒါကြောင့် တီဒေဝီကို ဒီကိစ္စနဲ့ပက်သက်ပြီး လုံးဝမမေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ တီဒေဝီ ရုံးထဲကထွက်လာတော့ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ထဲက ထွက်ပြီး သူ့ဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။
“သဲ… အရမ်းပျင်းနေပြီလား…”
“ရပါတယ်… တီဒေဝီ အလုပ်အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“သဲရဲ့တီလေးလေကွာ… အားလုံး အေးဆေး…”
“အင်းပါ… တီဒေဝီပင်ပန်းလာရင် နားလိုက်အုံးလေ…”
“တီလေး မပင်ပန်းပါဘူးသဲရယ်… တီလေး ရေချိုးပြီးတာနဲ့ သဲအနားမှာပဲ နေပေးမယ်… တီလေးရေချိုးတာ ခဏစောင့်နော်…”
“ဟုတ်… သား တီလေးအခန်းမှာ လိုက်ပြီးစောင့်နေမယ်…”
“လာ… သွားရအောင်…”
ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့အတူ သူ့အခန်းဆီလိုက်ခဲ့တယ်။ တီဒေဝီ ရေချိုးဖိုပြင်တော့လဲ ကျုပ် မျက်နှာကို လွှဲထားမိတယ်။ ရေချိုးတဲ့နေရာကိုတော့ လိုက်လို့မရဘူး။ အဲ့မှာက ဒီလိုင်းခန်းက မိန်းကလေးတွေချည်း ရေချိုးနေကြတာလေ။ ကျုပ် တီဒေဝီကိုထိုင်စောင့်ရင်း သနပ်ခါးသွေးပေးထားပြီး ခဏကြာတော့ တီဒေဝီပြန်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အရင်လိုပဲ တီဒေဝီ့ဆံပင်တွေကို ဖြီးပေး၊ ခေါင်းစည်းကြိုး စည်းပေးနဲ့ပေါ့။ ပြီးတော့ ထမင်းအတူသွားစားကြရင်း မကြည်ပြာလဲ ထမင်းဆိုင်ကကို ရောက်လာတော့ ကျုပ်လဲ မကြည်ပြာကို ကျုပ်တို့နဲ့ ထမင်းအတူစားဖို့ ခေါ်မယ်လို့ပြင်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရုတ်တရတ် အက်အေအီးက ရောက်လာပြီး ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီထမင်းစားနေတဲ့ စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ မကြည်ပြာကို လှမ်းခေါ်ဖို့အတွေးက ရပ်သွားတယ်။ အက်စ်အေအီးဆိုတာက လက်ရှိ ဒီစခန်းရဲ့ အကြီးဆုံးဆိုတော့ ထမင်းဆိုင်က ပြာပြာသလဲ ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ဟင်းတွေ အမယ်မျိုးစုံလာချပေးတယိ။ အက်စ်အေအီးဆိုတဲ့ ကျွဲမဲကြီးက ကျုပ်တို့နဲ့  ထမင်းတစ်ဝိုင်းတည်း ဝင်စားတာ။ ကျုပ်ကိုလဲ ဟင်းတွေ ထည့်စားခိုင်းနေသေးတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကျွဲမဲကြီးက သူနေတဲ့အိမ်ဆီကို ထမင်းပို့ခိုင်းပြီး သူ့အိမ်မှာပဲ စားလေ့ရှိတာ။
“ငါ့ညီ…. ဟင်းတွေထည့်စားးနော်…. စားချင်တာရှိရင်လဲ လုပ်ခိုင်းသိလား…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ဒေဝီ… အေအီးခိုင်းခဲ့တဲ့ကိစ္စက… ငါတို့ ဒီညပဲ ပြီးအောင်လုပ်ရမယ် ထင်တယ်…”
ကျုပ်ရင်ထဲ ဒိတ်ခနဲတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုတစ်ချက်ကြည့်တော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကို လှမ်းအကြည့်၊ အကြည့်ချင်းဆုံသွားတဲ့ တီဒေဝီမျက်ဝန်းမှာ ကျုပ်ကို အားနာသလို၊ စိတ်မကောင်းဖြစ်သလို မျက်ဝန်းကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ…”
“အင်း… ဒီရက်ပိုင်း အလုပ်များနေတော့ ဒေဝီလဲ မအားဘူးဖြစ်နေတာ ငါ့ညီလဲ ပျင်းနေမှာပေါ့… နောက်ရက်မှ တူအရီးတွေ လျှောက်လည်ကြပေါ့ကွာ…”
“ရပါတယ်ဗျ… ကျနော်နားလည်ပါတယ်…”
ပါးစပ်ကသာ ပြောလိုက်ရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ တီဒေဝီနဲ့ အတူရှိမယ့်အချိန်လေးတွေ ဖဲ့ပေးလိုက်ရတာ နှမြောနေမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်မေ့ပစ်လိုက်ခဲ့သော တီဒေဝီနဲ့ အက်စ်အေအီးရဲ့ပက်သက်မှုက မဟုတ်နိုင်ဘူးလို့စိတ်ကတင်းထားတာတောင် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။
“စားပြီးလို့… သမီးတူလေးကို အခန်းပြန်ပို့ပြီးတာနဲ့… အေအီးခိုင်းခဲ့တာတွေလုပ်ဖို့ လာခဲ့ပါမယ် ဆရာ…”
အက်စ်အေအီးက ခေါင်းငြှိမ့်ကာ သဘောတူတယ်ဆိုတဲ့အမူအယာပြပြီး ထမင်းဆက်စားနေတယ်။  တီဒေဝီကတော့ ကျုပ်ပန်းကန်ထဲကို ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးရင်း  ကျုပ်ကို စကားနဲ့မပြောဘဲ အမူအယာနဲ့ နှစ်သိမ့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့ တီဒေဝီကို ဟင်းတွေ ပြန်ထည့်ပေးရင်း ပြုံးပြမိတယ်။ ထမင်းစားပြီးကြတော့ တီဒေဝီနဲ့ကျုပ် ထမင်းဆိုင်က အတူထွက်ခဲ့တယ်။
“သဲ… ဒီညတော့ တီလေး မအားတော့ဘူး… မနက်ဖြန်မှပဲ သဲနဲ့တီလေး အတူသွားကြမယ်နော်…”
“ဟုတ်… ရပါတယ်… တီဒေဝီ့အလုပ်ကအရေးကြီးနေတာ သား နားလည်ပါတယ်…”
“အင်းပါ… မနက်ဖြန်မနက်ပိုင်းတော့ အပြင်သွားလို့ရမှာ မဟုတ်သေးဘူး… ညနေပိုင်းရောက်မှ ဆိုင်ကယ်နဲ့လျှောက်သွားကြမယ်…”
“ရပါတယ် တီဒေဝီရဲ့…”
တူအရီးနှစ်ယောက် စကားလေးတစ်ပြောပြောနဲ့ ကျုပ်အခန်းဆီကို လျှောက်လာရင်း ကျုပ်အခန်းဆီကိုရောက်တော့ ကျုပ်အခန်းထဲကို တီဒေဝီပါ လိုက်ဝင်လာတယ်။ ဒီနေ့က အလုပ်နောက်ကျမှသိမ်းတော့ လိုင်းခန်းကလူတွေ အပြင်မှာ အေးအေးဆေးဆေး နေနေကြပုံပဲ။ ကျုပ်ဘေးကအခန်းအပါအဝင် အခန်းတော်တော်များများမှာ လူရှိပုံမရဘူး။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ တီဒေဝီက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲကာ အကွယ်ဘက်ဆီသို့ ခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတာနဲ့ တီဒေဝီ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို အနမ်းတွေ ပေးတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်နေ့လုံးလွမ်းနေခဲ့ရသမျှ တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းဖက်ပြီး သူနဲ့အပြိုင် အနမ်းတွေ ပေးမိတယ်။
“သဲရယ်… တီလေး သဲကို အရမ်းသတိရနေတာ…”
“ဟုတ်လို့လား… တီဒေဝီ အလုပ်ရှုပ်နေတာမဟုတ်ဘူးလား…”
“အလုပ်က ခဏပဲရှုပ်တာလေ… အားတာနဲ့ သဲဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာပဲ တွေးနေတာ…”
“သားလဲ တီလေး အလုပ်တွေ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီလားလို့ တွေးနေတာ…”
“တီလေး မပင်ပန်းပါဘူး… ပြန်လာလို့ သဲမျက်နှာလေးမြင်လိုက်ရရင် အမောကိုပြေသွားတာ… အခုလို သဲကဖက်ထားပေးတော့ တီလေး အားတွေပိုရှိလာသလိုပဲ… ခစ် ခစ်…”
“တီဒေဝီ့ကို ချစ်လိုက်တာ…”
“အင်း… သဲကိုလဲ တီလေး အရမ်းချစ်တယ်…”
ကျုပ် တီဒေဝီကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း ကျုပ်ပခုံးပေါ်မေးစေ့တင်ထားတဲ့ တီဒေဝီရဲ့ဆံကေသာလေးကို ငုံ့နမ်းမိတယ်။
“တီဒေဝီရဲ့ဆရာက တီဒေဝီ့ကို စောင့်နေရလို့ ပြောနေအုံးမယ်…”
“အင်း…  ဒါဆိုတီလေးသွားမယ်နော်…”
“ဟုတ်…”
ပါးစပ်ကသာ ‘သွားမယ်နော်’ ဆိုပြီး တီဒဝီက ကျုပ်ကိုဖက်ထားတာ မလွှတ်သလို ကျုပ်ကလဲ တီဒေဝီ့ကို ဖက်ထားတာ မလွှတ်ဘဲ ဒီအတိုင်း ရပ်နေကြဆဲ။
“တီလေးသွားတော့မယ်လို့….”
“အင်း… သွားလေ…”
“သဲ… တီလေးကိုဖက်ထားတာလွှတ်မှ သွားလို့ရမှာပေါ့…”
“တီဒေဝီ သားကိုဖက်ထားတာမလွှတ်တော့ သားလဲ မလွှတ်ချင်ဘူး…”
“ဒါဆို တစ် နှစ် သုံးရေပြီး ပြိုင်တူလွှတ်မယ်…”
“ဟုတ်…”
“တီလေး စရေပြီနော်…. တစ်…. နှစ်… … … …”
သုံးဆိုတဲ့အသံက ထွက်မလာဘဲ နှစ်မှာတင် ရပ်သွားတယ်။ ကျုပ်သူ့ကို လွမ်းသလို တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကိုလွမ်းနေတာပဲ။ အခုလိုဖက်ထားပြီး တစ်ယောက်ရဲ့ရင်ခုန်သံကို တစ်ယောက်ကြားနေရတာ ကြိုက်လွန်းလို့ တကယ်ကြီး မလွှတ်ချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့် တီဒေဝီ ကျုပ်အတွက်နဲ့ အပြောအဆို မခံရစေချင်ဘူး။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို ရင်ခွင်ထဲကခွာလိုက်တော့ တီဒေဝီ ကျုပ်မျက်နှာကို ငေးငေးလေးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မချောပေမယ့် ကျုပ်အမြတ်နိုးရဆုံး တီဒေဝီမျက်နှာလေးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ့နဖူးလေးကို အားပါးတရ နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တော့ တီဒေဝီ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အနမ်းခံတယ်။ ကျုပ်သိပါတယ်။ ဒီနေ့တစ်နေလုံး ဒီအချိန်လေးပဲ တီဒေဝီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ နေခွင့်ရတာမို့ တီဒေဝီ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲက မသွားချင်ဘူးဆိုတာ။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီကို ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားရတာ မလွှတ်ချင်ပေမယ့် နောက်ရက်တွေမှာ အတိုးနဲ့ ဖက်ထားပစ်မယ်လို့တွေးရင်း သူ့နဖူးလေးကို အနမ်းလေးပေးကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှစ်သိမ့်လိုက်။ ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့လက်ဖဝါးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်တယ်။
“မနက်မှတွေ့မယ်နော် တီဒေဝီ…”
“အင်း… တီလေး မနက်ကျ လာခေါ်မယ်… ဂွတ်နိုက်သဲ…”
“ဂွတ်နိုက်တီဒေဝီ…”
တီဒေဝီ အခန်းထဲကထွက်တော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီရဲ့လက်ကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်ရတော့တယ်။ တီဒေဝီကတော့ အက်စ်အေအီးဆီကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့် တီဒေဝီရဲ့ ကျုပ်အပေါ်တွယ်တာမှုတွေကိုမြင်ရတော့ တီဒေဝီ့အပေါ် သံသယဖြစ်စေတဲ့ အတွေးတွေလဲ ကွယ်ပျောက်သွားတော့တယ်။ ဘယ်ကိုမှလဲ သွားချင်စိတ်မရှိတော့ဘဲ အိပ်ရာထဲလှဲကာ တီဒေဝီရဲ့ မျက်ဝန်းထဲက အချစ်ရိပ်လေးတွေကို မြင်ယောင်ခံစားနေမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ် လိုနေချိန်တိုင်း အနားမှာရှိနေပေးတဲ့ မေဦးကို သတိရမိပြန်တယ်။ ဒီအတိုင်း ခံစားနေမယ့်အတူတူ မေဦးဆီကိုဖုန်းဆက်ပြီး ရယ်စရာလေးတွေပြောရင်း ဒီတစ်ညကို ကုန်လွန်စေလိုက်တယ်။ မနက်ဖြန်တွေမှာ တီဒေဝီနဲ့ ပိုပြီး နီးနီးကပ်ကပ် နေရပါစေ။

(အခန်း ၄/၉)

နောက်နေ့မနက်မှာ ဝန်ထမ်းတွေ အသီးသီးလုပ်ငန်းခွင်ဝင်ချိန် လိုင်းခန်းထဲမှာ ကျုပ်တစ်ယောက်တည်းကျန်ခဲ့မှ တီဒေဝီက မနက်စာစားဖို့လာခေါ်တယ်။ ကျုပ်တို့တွေ အခန်းထဲမှာ ညကမပြီးသေးတဲ့ အနမ်းတွေ၊ ထွေးဖက်မှုတွေနဲ့ မနက်ခင်းကို စတင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မနက်စာအတူစားပြီး တီဒေဝီနဲ့ ရုံးထဲမှာ အတူလိုက်နေတယ်။ စဝင်ကတည်းက ကျုပ် မကြည်ပြာကို ‘မမကြည်ပြာ’ လို့ခေါ်ပြီးနှုတ်ဆက်တော့ မကြည်ပြာကလဲ ‘မောင်လေး’ ဆိုပြီး ပြန်နှုတ်ဆက်တယ်။ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကို တီဒေဝီက စူးစမ်းသလို ကြည့်နေသေးပေမယ့် ဘာမှတော့မမေးဘူး။ ဒီနေ့တော့ တီဒေဝီ့စာရင်းကို ကျုပ်ကူလုပ်စရာမလိုပါဘူး၊ တီဒေဝီက အလုပ်လုပ်ရင်း၊ ကျုပ်ကိုလှည့်စကားပြောရင်း အက်စ်အေအီးကို သူ့စာရင်းတွေထပြီး သွားပြလိုက်နဲ့ ပြီးတော့မှ အက်စ်အေအီးရဲ့အိမ်ကို တီဒေဝီ တစ်ခေါက်လိုက်သွားတော့ ကျုပ်ကိုပါခေါ်လို့ လိုက်သွားလိုက်တယ်။ အက်စ်အေအီးနေတဲ့အိမ်က ရုံးရဲ့အနောက်ဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ သီးသန့် ခြံခတ်ထားတဲ့ ပျဉ်ထောင် လုံးချင်းအိမ်လေး။ အိမ်ထဲမှာ အိပ်ခန်းတစ်ခန်း၊ ဧည့်ခန်းလဲပါတယ်။ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ခုံတွေနဲ့ စားပွဲရှိပြီး တစ်ဘက်မှာ သူ့အလုပ်စားပွဲနဲ့ စာရင်းစာအုပ်တွေထည့်ထားတဲ့ ဘီရိုတစ်လုံးလဲ ရှိတယ်။ ကြည့်ရတာ နောက်ဖေးမှာလဲ သူ့အတွက် သီးသန့် ရေချိုးခန်းတွေ၊ အိမ်သာတွေ ပါမယ်ထင်တာပဲ။ ဧည့်ခန်းမှာတီဒေဝီနဲ့ကျုပ်ကို ခဏစောင့်ခိုင်းပြီး ကျွဲမဲကြီးက သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ ကျွဲမဲကြီးပြန်ထွက်လာတော့ ကျွပ်ကျွပ်အိတ်တစ်လုံးပါလာတယ်။ အက်စ်အေးအီးက ကျန်တာ တီဒေဝီ့ကို ဆက်စီစဉ်လိုက်တော့ဆိုပြီး သူက ဆိုက်ထဲသွားဖို့ပြင်နေတော့ ကျုပ်တို့လဲ အထုပ်ကိုယူပြီး သူ့ကိုနှုတ်ဆက်ကာ ရုံးကိုပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အထုပ်ကို ကျုပ်ကဆွဲလာပေးတာဆိုတော့ အထဲကိုကြည့်လိုက်မှ ပိုက်ဆံတွေဖြစ်နေတယ်။
“တီဒေဝီ… ဒီပိုက်ဆံတွေက လစာပေးဖို့လား…”
“လမှမကုန်သေးတာ သဲရဲ့… ဘယ်လိုလုပ် လစာဖြစ်မှာလဲ… ဒါက ဘောနပ်စ်(Bonus) ပေးဖို့… ဆိုက်ထဲမှာက ဒီလိုပဲလေ လူကြီးတွေက အဆင်ပြေရင်ပြေသလို သူ့အောက်ကဝန်ထမ်းတွေကို ဘောနပ်စ် ပေးကြတယ်… မနေ့က အေအီးလာရင်းနဲ့ စီစဉ်ပေးသွားတာလေ… ညက ဆရာနဲ့ ဒီစာရင်းကို ထိုင်လုပ်နေရတာ…”
“ဪ…”
ကျုပ်လဲ သိပ်နားမလည်ပေမယ့် ထပ်မမေးမိတော့ဘူး။ ရုံးကိုပြန်ရောက်တော့ တီဒေဝီက မကြည်ပြာနဲ့မမာလာကိုပါ သူ့စားပွဲအရှေ့ကိုခေါ်ပြီး စာရင်းစာရွက်အတိုင်း ပိုက်ဆံတွေကို စာအိတ်လေးတွေနဲ့ ခွဲထည့်နေကြတော့ ကျုပ်လဲ ဝိုင်းကူလိုက်တယ်။ ပိုက်ဆံတွေထည့်နေရင်း မကြည်ပြာတို့မျက်နှာတွေ ဝင်းပသွားပြီး ပျော်နေတာ သတိထားမိတယ်။ မကြည်ပြာနဲ့မမာလာကလဲ အလုပ်လုပ်နေရင်း ကျုပ်ကိုစကားပြောတော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်စကားပြောနေပေမယ့် မကြည်ပြာကိုတော့ ကိုယ့်အစ်မဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ စတာနောက်တာတွေ တီဒေဝီ့အရှေ့မှာပဲ ပြောမိတယ်။ မကြည်ပြာကလဲ ရယ်ရင်းမောရင်းပဲ ကျုပ်ကိုပြန်စနောက်နေတယ်။ တီဒေဝီက အလိုက်သင့်ပြောရင်း ကျုပ်နဲ့မကြည်ပြာဆက်ဆံရေးကို အကဲခတ်နေတယ်။ စာရွက်ထဲက စာရင်းမှာတော့ တီဒေဝီနာမည်ကို မတွေ့ရပေမယ့် ကျုပ်လဲ သူများအရှေ့မှာ မမေးချင်လို့ မမေးတော့ဘူး။  ထမင်းစားချိန်မတိုင်မီမှာ အားလုံးပြီးသွားတော့မှ ခွဲထည့်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံထုပ်တွေကို မကြည်ပြာနဲ့ မမာလာတို့လက်ထဲ အပ်လိုက်တယ်။
“ညနေ အလုပ်သိမ်းရင် ခါတိုင်းလို နင်တို့ပဲ ခေါ်ပြီး ပေးလိုက်တော့… ညနေကျ ငါ့တူလေးနဲ့ အပြင်သွားမလို့… သူရာထူးနဲ့သူ သပ်သပ်စီ ခေါ်ပေးနော်…”
“အေးပါဒေဝီရယ်… ငါတို့လုပ်နေကျပဲ လုပ်တတ်ပါတယ်… စိတ်ချလက်ချသွား…”
“သဲ… ရေသွားချိုးတော့… ပြီးရင်း ထမင်းစားမယ်… စားပြီးရင် လိမ့်မယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ဪ… ကျောပိုးအိတ်ယူခဲ့အုံးနော် သဲ…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့စကား နားထောင်ပြီး ရေပြန်ချိုးတယ်။ ကျုပ်က တီဒေဝီ့ကို ခေါင်းဖြီးဘာညာ လုပ်ပေးချင်သေးလို့ ခပ်သွက်သွက်ပဲ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး ကျောပိုးအိတ်ကိုယူကာ တီဒေဝီ့အခန်းဆီကို သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ် သူ့အခန်းကိုရောက်တော့ တီဒေဝီက ရေချိုးနေတုန်းထင်တယ်၊ အခန်းတံခါးကို သော့ပိတ်ထားတယ်။ ကျုပ် အခန်းအရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေတုန်း မကြာခင်မှာပဲ တီဒေဝီပြန်ရောက်လာတယ်။ ရေချိုးပြီးစ ထဘီရင်လျားလေးနဲ့ တီဒေဝီက သူ့အခန်းအရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ ပြုံးလျှက် ကျုပ်အနားကိုရောက်လာပြီး ဆပ်ပြာခြင်းကို ပေးတယ်။ တီဒေဝီက ရေစိုထဘီကို လှန်းနေတုန်း ကျုပ်က ဆပ်ပြာခြင်းထဲက သော့နဲ့ သူ့အခန်းကို ဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း တီဒေဝီက အလှပြင်တာကို ကျုပ်က ဝိုင်းကူပေးတာပေါ့။ ဒီအချိန်က ဝန်ထမ်းအားလုံး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်နေကြချိန်ဆိုတော့ မိန်းကလေးအဆောင်၊ ယောက်ျားလေးအဆောင်တွေမှာ ကျုပ်တို့တွေပဲရှိတော့ လွတ်လွပ်လပ်လပ် တီဒေဝီ့အနားကို ကပ်လို့ရတယ်လေ။
“တီဒေဝီ… သားကို ကျောပိုးအိတ်ယူလာခိုင်းတာ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ…”
“မနေ့က အေအီးလမ်းကြောင်းကိုလိုက်ရင်း တောင်ပေါ်စခန်းက အသိအစ်မတစ်ယောက်နဲ့ စကားစပ်မိလို့ ပြောမိရာက သူတို့စခန်းအနားမှာ တောထဲဝင်လို့ရတဲ့လမ်းလေးရှိတယ်တဲ့… အဲ့လမ်းအတိုင်းဝင်သွားရင် စမ်းချောင်းလေးနဲ့ သာယာတဲ့ နေရာလေးရှိတယ်ပြောတယ်… တခါတလေ တောင်ပေါ်စခန်းက အက်စ်အေအီးက အဲ့စမ်းချောင်းဘေးမှာ သူတို့ရုံးက စာရေးမတွေခေါ်သွားပြီး ပျော်ပွဲစားထွက်ကြတယ်တဲ့… အဲ့ကို သွားကြမလားလို့လေ…”
“ကောင်းသားပဲ… သားလဲ တောထဲဝင်ချင်နေတာနဲ့ အတော်ပဲ… ”
ကျုပ်လဲ တောထဲဝင်ရမယ်ဆိုတော့ ပျော်သွားတယ်။ တီဒေဝီ အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ ကျုပ်ရဲ့ကျောပိုးအိတ်ထဲကို ပိုက်ဖျာခေါက်လေးကိုထည့်ယူပြီးမှ ကျုပ်တို့တွေ ထမင်းဆိုင်ကိုသွားပြီး ထမင်းစားလိုက်ကြတယ်။ တီဒေဝီက တောထဲကိုဝင်ရမယ်ဆိုတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီအရှည်နဲ့ တီရှပ်ဝတ်ထားပြီး၊ အပေါ်ကနေဂျင်းဂျာကင်အင်္ကျီကို အပေါ်ကနေထပ်ဝတ်ကာ လျှာထိုးဦးထုပ်ကို ဆောင်းထားတယ်။ ပြောရမယ်ဆို ကျုပ်လဲ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ တီရှပ်နဲ့ ဂျင်းဂျာကင်ဝတ်ထားတော့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်က ဆင်တူဝတ်ထားကြတဲ့ စုံတွဲလိုပါပဲ။ ထမင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့မုန့်တွေထဲက စားချင်တာတွေယူ၊ အချိုရည်ဘူးတွေယူ၊ ရေသန့်ဘူးတွေယူ၊ တစ်ရှူးထုပ်တွေဝယ်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ထဲကိုထည့်ကာ ကျုပ်ကကျောပိုးအိတ်ကို ကျောပိုးဖို့ပြင်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ဆီကတောင်းပြီး သူကိုယ်တိုင်ကျောပိုးတယ်။ ပြီးတော့ ဆိုင်ကယ်ဆီသို့သွားကာ ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွတော့ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်အနောက်ကနေ ခွစီးကာ ကျုပ်ပခုံးကို ကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်တို့ စခန်းဝင်းထဲက ထွက်လာတော့ အလုပ်သမားတွေလဲ အလုပ်သိမ်းပြီး ထမင်းစားဖို့ ဝင်လာကြပြီ။ ကျုပ်တို့တွေ တောင်ပေါ်အသွားလမ်းအတိုင်းမောင်းလာရင်း ရပ်ထားတဲ့ အက်စ်အေအီးရဲ့ကားကိုမြင်တော့ တီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်ရပ်ခိုင်းလို့ ကျုပ်လဲ ကားအနားမှာ ရပ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျွဲမဲကြီးနဲ့ ကားဆရာ ဦးထွေး၊ ပြီးတော့ ဂျေအီးနှစ်ယောက် အားလုံး ကားနံဘေးမှာရပ်ပြီး ဖိုင်တစ်ခုကိုကြည့်ကာ စကားပြောနေကြတယ်။ ကားဆရာ ဦးထွေးကတော့ ကျွဲမဲကြီးကို ထီးမိုးပေးထားတာပါ။ ကျုပ်တို့ဆိုင်ကယ် သူတို့အနားရောက်တော့ ကျွဲမဲကြီးက လှည့်ကြည့်တယ်။ တီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းကာ သူ့ဆရာကို နှုတ်ဆက်တယ်။
“ဆရာ… သမီးတူလေးနဲ့ နေ့က မစန်းအေးပြောတဲ့နေရာသွားမလို့…”
“အေး… ဟိုကိစ္စ အကုန်စီစဉ်ခဲ့ပြီမလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… အကုန်စီစဉ်ခဲ့ပါပြီဆရာ…”
“အေး… သွားလေ ဒေဝီ… တောနက်ထဲအထိလဲ လျှောက်မသွားနဲ့နော်… တောက ဘယ်လောက်နက်မှန်းမသိဘူး… ပြီးတော့ တောထဲကနေ မမှောင်ခင် ပြန်ထွက်ခဲ့ကြ…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
“အေးအေး… သွားကြတော့…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကနေပဲ ရပ်ကြည့်နေတာ။ တီဒေဝီ သူ့ဆရာ ကျွဲမဲကြီးကို ရိုရိုသေသေနှုတ်ဆက်ပြီး ကျုပ်ဆိုင်ကယ်ပေါ် ပြန်တက်တယ်။ ကျုပ်တို့တူအရီးရဲ့ တောတွင်းခရီးလေးကို စတင်လိုက်တယ်။

တီဒေဝီဝီ့ကို ဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်မောင်းရင်း ရင်ထဲမှာကြည်နူးနေမိတယ်။ တီဒေဝီကလဲ လုပ်ငန်းခွင်နဲ့ ဝေးသွားတာနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ခါးကိုဖက်ထားပြီး ကျုပ်ပခုံးပေါ် မေးစေ့တင်ထားတယ်။ တီဒေဝီ့ရဲ့ရင်သားတွေက ကျုပ်ကျောကုန်းနဲ့ ဖိကပ်နေပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ပျော်နေတာကိုပဲခံစားမိတယ်။ ကျုပ်တို့ဆိုင်ကယ်က မြေသားလမ်းအတိုင်း တောင်ပေါ်ကို တက်လာခဲ့တာ ပထမအကြိမ်က ကျုပ်တို့ရောက်ခဲ့တဲ့နေရာကိုတောင် တော်တော်လေး ကျော်လာခဲ့ပြီ။ မကြာခင် လမ်းခင်းနေတဲ့ အလုပ်သမားတွေကို ပြန်စပြီး မြင်နေရပြီ။ အလုပ်သမားတွေကို ဖြတ်ကျော်ကာ တစ်ခြမ်းပဲရှိတဲ မြေသားလမ်းအတိုင်း ဆက်မောင်းသွားရင်း မကြာခင်မှာ ခြံခတ်ထားတဲ့ တောင်ပေါ်က စခန်းကိုတွေ့တယ်။ ဆက်မောင်းသွားးရင်း ကျောက်ချောလမ်းပေါ်ပြန်ရောက်၊ ကျောက်ချောလမ်းဆုံးတော့ မြေသားလမ်းပေါ်ပြန်ရောက်ပြီး ဆက်မောင်းသွားရတယ်။ ကျုပ်တို့ မောင်းလာတဲ့ခရီးက တော်တော်လေး ရှည်နေပြီပေါ့။ တီဒေဝီက လမ်းဘေးတစ်နေရာမှာ ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်ရပ်တဲ့နေရာမှာ တောထဲဝင်တဲ့ လူသွားလမ်းလေးရှိနေတယ်။ တီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းတော့ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကယ်စက်သတ်ကာ ဆင်းလိုက်တယ်။
“ဆိုင်ကယ်က ဒီအတိုင်းထားခဲ့ရမှာလား…”
“ထားခဲ့လို့ရတယ်… ဒီလမ်းက ဌာနက ကားတွေပဲသွားတာ… သစ်ခုတ်တဲ့သူတွေက ဒီလမ်းကနေ သွားလေ့မရှိဘူး… ဒီနားမှာ ဌာနဆိုင်ရာတွေ ခြေရှုပ်နေတော့ သူတို့က တောနက်ထဲဝင်ပြီးခုတ်… ပြီးရင် ညမှ ပြန်ဆင်းကြတာ…”
“ဒါဆိုလဲပြီးရော… သားကို ကျောပ်ိုးအိတ်ပေး…”
ကျုပ် ဆိုင်ကယ်ကို ဇက်သော့ခတ်ပြီး တီဒေဝီ့ကျောက ကျောပိုးအိတ်ကိုဖြုတ်ယူပြီး ကျုပ်ကျောကုန်းမှာ လွယ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်က တီဒေဝီ့ကို လက်ကမ်းလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ပြုံးတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့လက်ကိုဆွဲရင်း တောလမ်းလေးအတိုင်း တောထဲကို ဝင်ခဲ့တယ်။ အစကတော့ မြေပြန့်လိုလိုနဲ့ ကုန်းတက်လေး ဖြစ်သွားလိုက်၊ ကုန်းဆင်းလေးဖြစ်သွားလိုက်နဲ့ ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက် လမ်းလေးအတိုင်း တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက် မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ရင်း ဆက်သွားလိုက်တယ်။ တောကနက်လာလေ နေရောင်ကိုမမြင်ရဘဲ ပိုပြီး အရိပ်ကျလာလေပေါ့။ လူသွားထားတဲ့လမ်းမို့လို့သာပဲ၊ မဟုတ်ရင် ဒီချုံနွယ်တွေကြား  ဘယ်လိုတိုးဝှေ့သွားရမှန်းမသိပေး။ ကျေးငှက်သံတွေနဲ့ မျောက်အော်သံလေးတော့ ကြားနေရတယ်။
“ဒီလို တောထဲမှာ သွားနေရတာ တီဒေဝီ မကြောက်ဘူးလား…”
“သဲပါတာပဲ ဘာကိုကြောက်ရမှာလဲ… တီလေးတစ်ယောက်တည်းဆိုရင်တော့… ဒီလိုတောထဲ မလာရဲပါဘူး… ခစ် ခစ်…”
“တီဒေဝီလဲ အရင်က မလာဖူးဘူးပေါ့…”
“အင်းလေ… တီလေးတို့က တောင်ခြေစခန်းဆိုတော့ တောင်ပေါ်မှာ စာရင်းတိုက်ဖို့ကိစ္စရှိမှပဲ လာတာ… ကိစ္စပြီးရင် ပြန်ဆင်းရတာပဲ… ဒီတောထဲမှာ ဒီလိုနေရာရှိတာတောင် သူများပြောပြလို့ အခုမှသိတာ…”
“သူတို့က ဒီနေရာကို ဘယ်လိုသိလဲ မသိဘူးနော်…”
“သူတို့ဆီကို တောကောင်သားတွေ လာလာရောင်းနေကျ မုဆိုးတွေရှိတယ်လေ… ဟိုမေးဒီမေးနဲ့ စာရေးမတွေကမေးရင်း လမ်းနဲ့သိပ်မဝေးတဲ့ ဒီနေရာက သာယာတယ်… အပန်းဖြေလို့ရတယ်… ဘာအန္တရာယ်မှမရှိဘူးလို့ ပြောပြလို့ သိတာ…”
“သြော်… ဒီလိုလား…”
စကားပြောရင်း လမ်းလျှောက်နေတုန်း နားထဲမှာ ရေစီးသံလိုလို ကြားရတယ်။ ကျုပ်တို့ကလဲ တောင်ကုန်းတစ်ခုအပေါ်ရောက်နေပြီ။ လမ်းက တောင်ကုန်းလေးအပေါ်ကနေ အောက်ကို ပြန်နိမ့်ဆင်းသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်တို့ တူအရီးနှစ်ယောက် တောင်ကုန်းပေါ်ကနေလှမ်းကြည့်တော့ ဒီတောင်ကုန်းလေးရဲ့ အောက်ခြေမှာ စမ်းချောင်းလေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။
“တီဒေဝီ… ဟိုမှာစမ်းချောင်းလေးကို မြင်နေရပြီ…”
“အင်း… တီလေးလဲမြင်တယ်… စမ်းချောင်းလေးဆီကို သွားကြစို့သဲ…”
ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီ စမ်းချောင်းကိုမြင်တာနဲ့ အားရဝမ်းသာစွာ ကုန်းဆင်းလေးအတိုင်း သတိထားပြီး ဆင်းလာလိုက်တယ်။ သစ်ပင်တွေကို အားပြုကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ပြေပြေကုန်းဆင်းလေးအတိုင်း တီဒေဝီလက်ကိုဆွဲကာ သတိနဲ့ တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာလိုက်တာ ကျုပ်တို့တွေ  စမ်းချောင်းအနားကို ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။ စမ်းချောင်းက ကျောက်တုံးတွေပေါ်ကဖြတ်စီးပြီး ရေကကြည်လင်နေကာ အကျယ်က ခြောက်ပေလောက်ပဲရှိမယ်။ စမ်းချောင်းနံဘေးမှာက မိုးရွာချိန် ရေတိုက်စားမှုကြောင့် မြေသားမဟုတ်ဘဲ စီစီရီရီခင်းထားသော ကျောက်စရစ်ခဲတွေလိုဖြစ်နေပြီး အပင်တွေ မြက်တွေမရှိဘဲ သစ်ရွက်ကြွေတွေသာရှိတဲ့ အတန်အသင့်ကျယ်သော ကွင်းပြင်လိုဖြစ်နေတယ်။ သစ်ရွက်ကြွေတွေကလဲ ရေစီးနဲ့အတူမြောပါကုန်ပြီး နောက်မှကြွေတဲ့ သစ်ရွက်တွေသာကျန်ခဲ့ပုံရလို့ ကျောက်စရစ်တွေအပေါ်မှာ အများကြီး ဖုံးအုပ်မနေဘူး။ ဟိုဘက်ကမ်းမှာတော့ ကျောက်တုံးကြီးတွေကြောင့် ကမ်းပါးလိုဖြစ်နေပြီး ဒီဘက်ကမ်းလို ပြင်ကျယ်မရှိဘူး။ စမ်းချောင်းက မကျယ်တော့ ဟိုဘက်ကမ်းဒီဘက်ကမ်းမှ ပေါက်နေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေရဲ့ အကိုင်းအခက်တွေက ယှက်တင်အုပ်မိုးထားလို့ စမ်းချာင်းက အရိပ်ထဲမှာပဲ ရှိနေတယ်။ ပလပ်စတစ်အိတ်ခွံတွေ၊ ရေသန့်ဘူးခွံတွေက ဒီနေရာကို ဒီအနီးအနားစခန်းကလူတွေ လာခဲ့တဲ့ သက်သေပေါ့။ စိမ်းလန်းနေတဲ့ တောအုပ်ထဲမှာ စမ်းချောင်းလေးစီးဆင်းနေပြီး ကျေးငှက်သာရကာအသံလေးတွေကြားနေရတာက တကယ်ကို သာယာကြည်နူးဖို့ကောင်းလှတယ်။ မေဦးဆို ဒီနေရာလေးကို တော်သဘောကျမှာပဲ။
“ဝါး… သာယာလိုက်တာကွာ… ခစ် ခစ်…”
“တကယ်သာယာတယ်နော်… ရှုခင်းနဲ့တင် စိတ်က ကြည်လင်သွားသလိုပဲ…”
“ဟုတ်ပါ့သဲရာ… စိတ်ထဲမှာ အေးချမ်းသွားတာပဲ…”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက်မလွှတ်သေးဘဲ လက်နှစ်ဘက်ကို မြှောက်ကာဆန့်တန်းပြီး လတ်ဆတ်တဲ့လေကို ရှူသွင်းလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ရဲ့ကျောပိုးအိတ်ထဲက  ပိုက်ဖျာလေးကို စမ်းချောင်းနဲ့ မနီးလွန်းမဝေးလွန်းတဲ့နေရာမှာ ခင်းလိုက်တယ်။ ပိုက်ဖျာက လူနှစ်ယောက် ချောင်ချောင်ချိချိ လှဲအိပ်လို့ရအောင် ကျယ်တယ်။ ကျုပ် ဖျာခင်းပြီး မုန့်တွေ၊ ရေသန့်တွေ၊ အချိုရည်ဘူးတွေကို ထုတ်ကာချထားပြီး ဦးထုပ်ကိုပါ ကျောပိုးအိတ်အပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက သူ့ဦးထုပ်ကိုချွတ်ကာ ကျုပ်ကိုပေးတော့ ကျုပ်ဦးထုပ်နဲ့ ထပ်ထားလိုက်တယ်။
“သဲ… တီလေးတို့ ဒီရှုခင်းလေးနဲ့ ဆယ်လ်ဖီ(selfi) ဆွဲရအောင်…”
“ဆွဲမယ်လေ…”
ဒါမျိုးဆိုရင် နှစ်ခါဆွယ်စရာမလိုတဲ့ ကျုပ်က တီဒေဝီရဲ့လက်ကိုဆွဲပြီး စမ်းချောင်းကလေးရဲ့ဘေးနားအထိ သွားလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ တူအရီးနှစ်ယောက် ဖက်ထားပြီး ပါးချင်းကပ်ကာ ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ တောကြီးနဲ့စမ်းချောင်းလေးကို နောက်ခံထားကာ ဆယ်လ်ဖီဆွဲကြတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တစ်လဲ ဓါတ်ပုံရိုက်ပေးကြတယ်။ ပြီးတော့မှ ဖိနပ်ချွတ်ပြီး ဖျာပေါ်တက်ကာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်ကြတော့တယ်။ ဆိုင်ကယ်တစ်တန် ခြေလျင်တစ်တန်လာခဲ့ရတာ စိတ်စောနေလို့ မပင်ပန်းဘူးထင်ရပေမယ့် ထိုင်လိုက်တော့မှ ညောင်းသလိုပဲ။ ကျုပ်လိုယောက်ျားလေးတောင်ညောင်းတာ တီဒေဝီလဲ ညောင်းမှာပဲလို့ တွေးမိတယ်။ တီဒေဝီက ထိုင်နေရာမှ ပက်လက်လေးလှဲချလိုက်တော့ ကျုပ်လဲ သူ့ဘေးမှာ သူ့ကိုမျက်နှာမူပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ခြေဖဝါးလေးတွေ ခြေသလုံးတွေကစပြီး နှိပ်ပေးတော့ တီဒေဝီက ပြုံးနေတယ်။
“အရမ်း အလိုက်သိတာပဲ သဲရာ…”
“တီဒေဝီ တော်တော်ညောင်းသွားလား…”
“ဒီလောက်လဲမဟုတ်ပါဘူး… ကုန်းတက် ကုန်းဆင်းတွေနဲ့မို့ပါ… မြေပြန့်ဆို ဒီခရီးလောက်က အပျော့ပဲ… ခစ် ခစ်… သဲရော မညောင်းဘူးလား…”
“သားက သိပ်မညောင်းပါဘူး…”
“ပြီးရင် သဲကို တီလေး ပြန်နှိပ်ပေးမယ်…”
“ရပါတယ်… သား ထိုင်နေရင်းနဲ့ အညောင်းပြေသွားပြီ…”
တီဒေဝီ့အပြုံးလေးတွေမြင်နေရတာနဲ့တင် အမောကပြေသွားပါပြီ။ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူကို ပြုစုပေးနေရတော့ ညောင်းနေတာလဲ မေ့သွားပြီ။ တီဒေဝီရဲ့ ပေါင်တွေအထိ နှိပ်ပေးနေရပေမယ့် တီဒေဝီကို အညောင်းပြေစေချင်တဲ့ဆန္ဒကြောင်း သူ့ကိုနှိပ်ပေးရတာ ကြည်နူးနေတာပဲ စိတ်ထဲမှာရှိနေတယ်။
“ရပြီ… တီလေး အညောင်းပြေသွားပြီ… သဲလဲခါးဆန့်လိုက်အုံး…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီနဲ့အပြိုင် ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်တော့ ပိုပြီးအညောင်းပြေသွားသလိုပဲ။ ခဏနေတော့ ကျုပ် တီဒေဝီဘက်ကိုတစောင်းလေးလှည့်အိပ်လိုက်ပြီး ဖြန့်ခင်းထားတဲ့ ကျုပ်လက်မောင်းကို ပုတ်ပြလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ဘက်ကိုတိုးလာကာ ကျုပ်လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးလိုက်တော့ မျက်နှာချင်းက သုံးလက်မလောက်ပဲ ကွာတော့တယ်။ ကိုယ်ချင်လဲပူးကပ်မနေပေမယ့် အနည်းငယ်ကွေးထားတဲ့ ဒူးချင်းကတော့ ထိနေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်က အလိုလိုသူ့ကိုယ်ပေါ်လက်တင်ကာ ဖက်ပြီးသားဖြစ်နေသလို တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ခါးအပေါ်လက်တင်ကာ ဖက်ထားပေးတယ်။ နဂိုကတည်းက တီဒေဝီအနားမှာရှိနေရင် ရင်ခုန်တတ်တဲ့ကျုပ်၊ အခုလို တစ်အိပ်ရာတည်းလှဲလျှက် တီဒေဝီ့ကို ဖက်ထားရတာ ရင်တွေက ထိန်းမရအောင် တစ်ဒိန်းဒိန်းခုန်နေတော့တယ်။
“သားတို့ ဒီလိုအတူဖက်ပြီးမအိပ်ရတာ အရမ်းကြာသွားပြီနော်…”
“သဲက လူပျိုကြီးတောင်ဖြစ်နေပြီ တီလေးကို ဖက်အိပ်ချင်နေတုန်းလား…”
“သားက တီဒေဝီ့ကို သားအနားမှာ အမြဲရှိစေချင်တာ….”
“တီလေးနဲ့တွေ့မှ လာချွဲပြနေတယ်… မေဦးအနားမှာနေတုန်းက တီလေးကို သတိမရဘူးမလား…”
“အဲ့လိုလဲ မဟုတ်ပါဘူး… မေဦးနဲ့ရှိနေပေမယ့် တီဒေဝီ့ကိုလဲ သတိရနေတာပဲ…”
“ပိုပြီ… သဲ… မေဦးကို မကြိုက်ဘူးလား… မေဦးက ချစ်စရာလေး… တစ်ချိန်လုံး သဲအနားမှာရှိနေတာ… သဲသူ့ကို ရင်မခုန်ဘူးလား…”
“သားမသိဘူး… သားသူနဲ့အတူရှိနေရရင် ပျော်တယ်… အဲ့လောက်ပဲ သိတယ်…”
“ထားပါတော့… အမလေး မေ့တော့မလို့… မေးပါအုံးမယ်… သဲနဲ့ ကြည်ပြာက အရမ်းရင်းနှီးလွန်းနေတယ်… တီလေး သဲအနားမှာမနေနိုင်တာ တစ်ရက် နှစ်ရက်ပဲရှိသေးတယ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
“ဟီး… အမှန်တော့ မမကြည်ပြာကို အစ်မအဖြစ် မွေးစားလိုက်တာ…”
“ဘယ်လို…”
“ဒီလိုလေ… သားလဲ တီဒေဝီမရှိတော့ ပျင်းလာလို့ သူတို့နဲ့ စကားပြောရင်း မမကြည်ပြာအကြောင်းသိလာတယ်…  မမကြည်ပြာရဲ့မောင်းလေးအရင်းက မရှိတော့ဘူး.. မွေးပြီးမကြာခင်ပဲ ဆုံးသွားတာတဲ့… ပြီးတော့ သားက သူ့မောင်လေးအရွယ်ဆိုတော့ သားကိုလဲ သူ့မောင်လေးလို စိတ်ထဲက ခင်နေတာတဲ့… သားလဲ သားမှာအစ်မ မရှိတော့ မမကြည်ပြာကို အစ်မလို ခင်မိတယ်… အဲ့ဒါနဲ့ သွေးသောက်မောင်နှမဖွဲ့လိုက်တာ… ဟီး….”
“အမလေး… ကြံကြံဖန်ဖန်…  တရုတ်သိုင်းကားတွေထဲမှာတောင် သွေးသောက်ညီအစ်ကိုဖွဲ့တာပဲ ကြားဖူးပါတယ်… ”
“တကယ် တီဒေဝီရဲ့… သားနဲ့မမကြည်ပြာ တီဒေဝီ့အရှေ့မှာ စ နောက် နေကြတာပဲဟာ… တီဒေဝီ့အမြင်မှာ မောင်နှမလို စနောက်တာထက် ပိုနေလို့လား…”
“မပိုပါဘူးရှင်… တကတည်း…”
မျက်နှာချင်း နီးနီးကပ်ကပ်စကားတွေပြောရင်း တီဒေဝီက နှုတ်ခမ်းလေး စူတူတူနဲ့ ကျုပ်ကို ငြူစူဟန်ပြနေတာကလဲ အလွန်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးဆီ ကျုပ်ကိုယ်လုံးနဲ့ပူးကပ်သွားအောင် သူ့အနားကိုတိုးကာဖက်လိုက်ရင်း တီဒေဝီ့မျက်နှာကို နမ်းချပစ်တော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ပြီး ပြန်နမ်းတယ်။ တူအရီးနှစ်ယောက် တုံးလုံးလေးလှဲရင်း ဖက်နမ်းနေကြတာ လူသူမရှိတဲ့ တောကြီးထဲမှာဆိုတော့ တမေ့တမောပဲ အားရပါးရ နမ်းဖြစ်ကြတယ်။
“ရုတ်တရတ်ကြီး… အတင်းနမ်းတော့တာပဲ… ဟွန့်…. တောကြီးထဲမှာနော်…”
“ဟိုတစ်ခါက တောင်းပန်ထားတယ်လေ… တီဒေဝီက ကြောက်လို့လား…”
“မကြောက်လို့ သဲကိုပြန်နမ်းတာပေါ့… ခစ် ခစ်… ထိုင်ပြီး မုန့်လေးစားရင်း စမ်းချောင်းလေးနဲ့ ရှုခင်းကို ကြည့်ရအောင်နော် သဲ…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ ထထိုင်ကာ မုန့်လေးစားရင်း၊ အချိုရည် တစ်ယောက်တစ်ဘူးသောက်ကာ ရှုခင်းကြည့်ကြလျှက် စကားတွေပြောကြတယ်။ တစ်ခါ မုန့်နဲ့ အချိုရည်ဘူးတွေ ဘေးမှာပြန်ချထားပြီး တီဒေဝီက ကျုပ်ပခုံးကို သူ့ခေါင်းလေးနဲ့မှီလာတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ချစ်သူနှစ်ယောက် တောထဲမှာလာပြီး ချိန်းတွေ့နေတယ်လို့ ခံစားမိနေတယ်။ တကယ်လဲ တီဒေဝီက ကျုပ် ရင်နဲ့အမျှ တိတ်တခိုးချစ်ရသူဖြစ်နေခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီလေ။ ရှုခင်းကလဲသာယာ၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ ကောင်း၊ နှစ်ဦးသား စိတ်တွေကလဲ ကြည်နူးနေကြချိန်ဆိုတော့ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ဖွင့်ပြောချင်နေမိတယ်။ တစ်ဘက်မှာလဲ ကိုယ့်အဒေါ်က ဒီလောက်လိုက်လျောပေးထားပါလျှက် သူ့ကို ရည်းစားစကားပြောရကောင်းလားဆိုပြီး စိတ်ဆိုးသွားမှာလဲ စိုးရိမ်မိတယ်။ တီဒေဝီရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ၊ အကြည့်တွေမှာ နူးညံ့တဲ့အချစ်ရိပ်လေးတွေ မြင်နေရတာတောင် ကျုပ်မှာ စိတ်လှုပ်ရှားပြီး စိုးရိမ်မိနေတုန်းပဲ။

(အခန်း ၄/၁၀)

“ဒီနေရာကို ဒီနားစခန်းကလူတွေ ရောက်လာမလားမသိဘူးနော်…”
“အလုပ်သမားတွေက လာလို့မရဘူး… သူတို့လဲ အလုပ်မအားကြဘူးလေ… လာရင် အက်စ်အေအီးနဲ့ စာရေးမတွေပဲ အလုပ်အားတဲ့အခါ ရုံးမှာ အစောင့်ထားခဲ့ပြီး လာကြတာ… ဒါပေမယ့်ဒီနေ့တော့ လာကြမှာမဟုတ်ဘူး…”
“ဘာလို့လဲ…”
“သူတို့လဲ ဘောနပ်စ်ကိစ္စနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေကြမှာလေ…”
“ဪ… ဒီလိုလား… ဘောနပ်စ်ဆိုလို့ ဘောနပ်စ်ပေးတဲ့စာရင်းထဲမှာ တီဒေဝီ့နာမည်လဲမပါဘူး… တီဒေဝီ ကိုယ်နာမည်ကိုယ်ထည့်ဖို့ မေ့နေတာလား…”
“ခစ် ခစ်… ကြံကြံဖန်ဖန်သဲရာ… ကိုယ်ပိုက်ဆံရမယ့်ကိစ္စကို မေ့စရာလား… တီလေးက ဆရာ့ရဲ့ လူရင်းတပည့် ဆရာ့လူယုံဆိုတော့ ဆရာက တီလေးကို သပ်သပ်ပေးတာ… တီလေးက ညကတည်းက ရပြီးသွားပြီ…”
“ဟုတ်လား… တီဒေဝီက အက်စ်အေအီးရဲ့ လူရင်းဆိုတော့ တခြားလူတွေထက် ပိုရမှာပေါ့…”
“ဒါပေါ့သဲရဲ့… သဲပြန်ရင် တီလေးက မုန့်ဖိုးတွေ အများကြီးပေးအုံးမှာ…”
“သားက မုန့်ဖိုးထက် တီဒေဝီ့အနားမှာပဲ နေချင်တာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ပခုံးကိုမှီထားရာကနေ ကျုပ်ပါးကို တစ်ရွှတ်ရွှတ် နမ်းတော့ ကျုပ်လဲပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီဘက်ကိုလှည့်ကာ တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးကို တစိမ့်ကြည့်နေမိတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို ပြုံတုံ့တုံ့နဲ့ ပြန်ကြည့်နေတယ်။ တီဒေဝီ့နဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့ ဆံစလေးတွေကို လက်နဲ့အသာအယာ သပ်တင်လိုက်ရင်း တီဒေဝီ့ပါးလေးကို လက်မလေးနဲ့ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“တီဒေဝီက အရမ်းလှတာပဲ…”
“ခစ် ခစ်… ကိုယ့်တီလေးကို ပြန်မြှောက်မနေပါနဲ့ကွာ… တီလေးက သဲရဲ့ မေဦးလောက် မလှပါဘူး…”
“မေဦးအရမ်းချောတာ လှတာ သားသိပါတယ်… ဒါပေမယ့် သားအတွက်တော့ တီဒေဝီကအလှဆုံးပဲ… ပြီးတော့…”
“ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ…”
တီဒေဝီနဲ့ကျုပ် မျက်နှာချင်းက တစ်ပေတောင်မကွာဘူး။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ တီဒေဝီ့ပါးလေးကိုကိုင်ထားရင်း လက်တစ်ဖက်က သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတယ်။ ရင်ခုန်သံတွေ တဒိန်းဒိန်းနဲ့ တီဒေဝီကို ချစ်တဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောဖို့ စိုးရိမ်နေသလို ဆက်ပြီးမြိုသိပ်မထားနိုင်အောင်လဲ ချစ်မိနေပြီ။
“ပြီးတော့… သား… တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်တယ်..”
“သဲကိုလဲ တီလေးက အရမ်းချစ်တာပါ သဲရာ… ကိုယ့်တီလေးကို ချစ်တာပဲ ချစ်ပေါ့…”
“မဟုတ်ဘူး တီဒေဝီ… သား တီဒေဝီ့ကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ချစ်နေမိခဲ့တာ ကြာပြီ…”
“အာ…”
တီဒေဝီ ရုတ်တရတ် မျက်နှာလေးရဲသွားပြီး ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကလေးတွေတောင်မှ အေးစက်သွားတယ်။
“တီဒေဝီသိတယ်မလားဟင်း… သား တီဒေဝီ့ကိုဟိုးအရင်ကတည်းက ချစ်နေခဲ့တာ…”
တီဒေဝီ မျက်နှာလေးပြန်မော့လာပြီး  ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းလှလှလေးထိုးရင်း ပြုံးနေတယ်။
“လာပြီးညာတာပါတေးနဲ့ ကိုယ့်တီလေးကို ရည်းစားစကားလာပြောနေတယ်…”
“သား တီဒေဝီ့ကို တကယ်ချစ်တာပါ…”
“ဘာလဲ… သဲငယ်ငယ်တုန်းက သဲလူပျိုရည်ကို တီလေးယူခဲ့သလိုမျိုး ပြန်လုပ်ချင်လို့လား…”
“တီဒေဝီ သားအချစ်ကို အထင်သေးတာပဲ…”
ကျုပ်လဲ ရုတ်တရတ် ဒေါသဖြစ်သွားမိတယ်။ ကျုပ်တီဒေဝီနဲ့ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ခဲ့တာ အကြိမ်ကြိမ်ပဲ။ ဒီလောက်ထိတွေ့နေတာတောင် ကျုပ်ဆိုတဲ့ ငထန်ကောင်က သူ့အပေါ် ခြေတို့လက်တို့နဲ့ မကျူးကျော်ခဲ့ဘူး။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို အဖြူစင်ဆုံးနှလုံးသားနဲ့ ချစ်ခဲ့တာ။ ဒါကို ကျုပ်က သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုလိုချင်ရုံသပ်သပ် ချစ်တာလို့ ပြောထွက်တယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကိုကျောခိုင်းပြီး တစ်ဘက်လှည့်နေလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ တော်တော်လေး ဝမ်းနည်းသွားလို့ မျက်ရည်က ဝဲတက်လာပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက်ချနေမိတယ်။ ရင်ခုန်သံချင်း နီးခဲ့ကြတာတောင် တီဒေဝီ ကျုပ်ကို ဒီလိုထင်ရက်တယ်။

တီဒေဝီ ကျုပ်ကိုနောက်ကျောကနေ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ထားတယ်။
“သဲရယ်… သဲအချစ်ကို တီလေးအထင်မသေးပါဘူး… တီလေးက သဲရဲ့မျက်လုံးတွေကို အမြဲတမ်းဘာသာပြန်နေခဲ့တဲ့သူပါ… အစက အထိအတွေ့ကြောင့် သဲ တီလေးအပေါ် ဒီလိုစိတ်တွေဖြစ်နေတာလို့ထင်ပြီး သဲနဲ့ ခပ်ခွာခွာနေပေးခဲ့တာ… ဒါပေမယ့် သဲက နှစ်တွေကြာသွားတာတောင် တီလေးကိုကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းတွေက အရောင်မပြောင်းခဲ့ဘူး… ဒါပေမယ့် တီလေးတို့က မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာ သဲသိရဲ့လား…”
တီဒေဝီကျုပ်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်ပြီး ရှင်းပြတာကိုနားထောင်မိတော့ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ ခံစားမိတယ်။ ကျုပ်တီဒေဝီ့ကို ချစ်နေမှန်း တီဒေဝီ အရင်ကတည်းက သိနေခဲ့တာပေါ့။ ကျုပ် ချက်ချင်းပဲ တီဒေဝီ့ဘက်ကို ပြန်လှည့်လိုက်တော့ တီဒေဝီ့မျက်ဝန်းမှာလဲ မျက်ရည်စတွေနဲ့။ ကျုပ် တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ လက်မနဲ့ သူ့မျက်ရည်စတွေကိုသုတ်ပေးတော့ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်မျက်ရည်စတွေကို ပြန်သုတ်ပေးတယ်။
“သားသိပါတယ် တီဒေဝီရယ်… ဒါပေမယ့် တီဒေဝီ့ကိုမှ အရမ်းချစ်မိနေတာ သားဘာတတ်နိုင်မှာလဲ…”
“သဲရယ်… တီလေးကိုမှ အရမ်းချစ်ရလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်တာပေါ့… အသွေးအသားတွေ ပေါက်ထွက်မတတ်ကိုချစ်တာ…. တီဒေဝီရော သားကို မချစ်ဘူးလား… ”
“အဲ့မေးခွန်းကို တီလေး မဖြေနိုင်ဘူးသဲရာ… ဒါပေမယ့် သဲ တီလေးကို ဘယ်လောက်တောင်ချစ်လဲဆိုတာ တီလေးသိတယ်… သဲအချစ်တွေကို တီလေးခံစားလို့ရတယ်… သဲရဲ့အချစ်တွေကို တီလေး အသိအမှတ်ပြုတယ်… လက်ခံတယ်… တီလေးရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ သဲရဲ့အချစ်တွေကို သိမ်းထားမယ်နော်… ဒါပေမယ့် တီလေးဆီက အဖြေကိုတော့ မလိုချင်ပါနဲ့ကွာ နော်…”
“ဘာလို့လဲ တီဒေဝီရာ… သား တီဒေဝီ့ရင်ခုန်သံတွေကို ကြားရတယ်… တီဒေဝီ့မျက်ဝန်းထဲက အချစ်ရိပ်တွေကို မြင်နေရတယ်… တီဒေဝီလဲ သားကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို ရင်ခုန်ပြီး ချစ်နေတာမလား…”
“သဲ သိတယ်ဆို တီလေးကျေနပ်ပြီ… သဲသိတဲ့အတိုင်းပဲ သဲရင်ထဲမှာ သိမ်းထားနော်… တီလေး ဘယ်တော့မှ ပါးစပ်ကနေ ထုတ်ပြီး အဖြေပေးမှာမဟုတ်ဘူး…”
“တီဒေဝီရယ်… ဘာလို့လဲ… သားနားမလည်နိုင်ဘူး…”
“သဲ ကို တီလေးက အဖြေပေးလိုက်လို့ ချစ်သူတွေဖြစ်ကြပါပြီတဲ့… ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ… ဘာမှဆက်ဖြစ်မလာဘူး… သဲနဲ့တီလေးက လက်ထပ်လို့မှမရတာ… အချိန်တန်လို့ သဲအိမ်ထောင်ပြုတဲ့အခါ ကိုယ့်ချစ်သူကို ထားခဲ့ရတယ်ဆိုပြီး သဲရော တီလေးပါ ပိုခံစားရမယ်… ဒီတော့ အချစ်တွေကို ရင်ထဲမှာသိမ်းထားပြီး ဒီအတိုင်းလေးနေသွားတာက ပိုမကောင်းဘူးလား…”
ကျုပ် တီဒေဝီပြောတာကိုနားထောင်ပြီး တွေဝေသွားမိတယ်။ တီဒေဝီပြောတာလဲ ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်။ ကျုပ်နဲ့ဝီဒေဝီက ဘယ်လောက်ပဲ ရူးရူးမိုက်မိုက်ချစ်စေအုံးတော့ လက်ထပ်ဖို့ကဖြစ်မီမဖြစ်နိုင်ဘဲ။ အသက်အရွယ်  ကွာခြားမှုကြောင့်မဟုတ်ဘူး၊ သွေးသားတော်စပ်မှုအရ အဒေါ်နဲ့ တူလေးဖြစ်နေတာလေ။ ကျုပ်တောင်မှ ကိုယ်ပိုင်အသိနဲ့ ကျုုပ်လက်ထပ်ရမယ့်သူက မေဦးးလို့ သတ်မှတ်ထားခဲ့တာမလား။ ကျုပ်မှာ တီဒေဝီကို ပြန်တုန့်ပြန်စရာ စကားမရှိခဲ့ဘူး။
“ဒါတော့ဒါပေါ့ တီဒေဝီရယ်… ဒါပေမယ့်..”
“သဲရာ… သဲကိုတီလေးက အဖြေမပေးနိုင်ပေမယ့် အဒေါ်တစ်ယောက်လိုတင်မဟုတ်ဘူး ချစ်သူတစ်ယောက်လိုပါ ချစ်ပြသွားမှာ.. ပြွတ်…”
တီဒေဝီက စကားပြောနေရင်းက ကျုပ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် ရှစ်တန်းနှစ်က အမှောင်ထဲမှာနမ်းခဲ့ဖူးပေမယ့် နမ်းဖူးတဲ့အရသာက မေ့ပျောက်သလောက်ဖြစ်နေတဲ့ တီဒေဝီနှုတ်ခမ်းလေးကို အလိုလို တုန့်ပြန်နမ်းပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။ တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲထွေးပွေ့ထားရင်း ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ ကျုပ်လက်တွေက တီဒေဝီရဲ့ ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်နေမိပြီ။ ကျုပ်တို့တူအရီးရဲ့အချစ်ဟာ သာမန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အသီးသီးဖွင့်ထုတ်ခဲ့ကြပြီးမှ၊ အခုလိုနှုတ်ခမ်းချင်းတောင် ထိတွေနမ်းနေမိမှတော့ စိတ်တွေကလဲ နယ်ကျွံတဲ့အမှာင်ကမ္ဘာထဲကို တိုးဝင်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်နေခဲ့ပြီ။ တစ်ခုပဲ၊ တီဒေဝီက ကျုပ်နှလုံးသားထဲက အမြတ်နိုးဆုံးပန်းကလေးမို့ အချစ်စိတ်တွေနဲ့ အခုအချိန်အထိ အရမ်းထန်မနေဘဲ ယုယပေးချင်စိတ်က ပိုများနေခဲ့တယ်။ တီဒေဝီနှုတ်ခမ်းလေးကို မြတ်မြတ်နိုးးနိုးနဲ့ စုပ်ယူနမ်းနေရင်း ပြန်လည်ခံစားနေမိတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ပထမဆုံးအနမ်းပိုင်ရှင်၊ ပထမဆုံး လူပျိုရည်ကိုပေးအပ်ခဲ့ရသူ၊ ပထမဆုံး အထိအတွေ့ကိုပေးခဲ့သော မိန်းမ၊ ကျုပ်နှလုံးသားကို ပထမဆုံးလှုပ်ရှားစေခဲ့သော ပထမတွေထဲက ပထမအချစ်ရဆုံးတီဒေဝီ၊ ကျုပ်နဲ့အနမ်းယာဉ်ကြောမှာ စီးမြောနေတာ အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီ။ တီဒေဝီ ကျုပ်နဲ့နမ်းနေတာကိုရပ်ပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ကာ ကျုပ်ပခုံးပေါ် မေးစေ့တင်လို့ မှီထားတယ်။
“ဟင်း… နမ်းလိုက်တာ သဲရာ… တီလေးတောင်မှ မောသွားတယ်…”
“သား တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းကို မနမ်းရတာကြာလို့ နမ်းမဝဖြစ်နေတာ…”
“ဟင်း ဟင်း… သဲက တီလေးကို ဒီလိုနမ်းချင်နေတာလား…”
“သား ပြောသလိုပဲလေ… တီဒေဝီ့ကိုချစ်တာ ဒါတွေကိုစွဲလန်းတာကြောင့်မဟုတ်ပါဘူးလို့… ဒါပေမယ့် ဒီကိုလာရတော့မှ တီဒေဝီ့ကို အရမ်းလွမ်းနေခဲ့ရတာကြောင့်ရော၊ တီဒေဝီနဲ့ ပြန်ပြီး ဖက်နမ်းခွင့်ရလာတော့ တီဒေဝီနှုတ်ခမ်းကို  သား တကယ် နမ်းချင်နေခဲ့တာ…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ပခုံးပေါ် သူ့မေးစေ့လေးကိုတင်ထားရာမှ ကျုုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းပြန်ဆိုင်ကာ ကျုပ်မျက်နှာကို အချစ်ကြောင့် အရောင်တွေတောက်နေသလို ထင်နေရတဲ့မျက်ဝန်းလေးနဲ့ ကျုပ်ကို ကြည့်နေတယ်။ ပြုံးစစ နှုတ်ခမ်းလေးက  ကျုပ်ရင်ကိုအေးချမ်းစေလိုက်တာ။ ကျုပ်ကို တူတစ်ယောက်လီုထက် ပိုချစ်တာကိုဝန်မခံပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာ ကျုပ်ကဘယ်နေရမှာရှိတယ်ဆိုတာကို သူ့မျက်ဝန်းတွေက ပြောပြနေတယ်။
“နောက်ဆို သဲကြိုက်သလိုနမ်းတော့နော်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အမြဲနမ်းမှာ…  မပြန်ခင် တီဒေဝီကို တစ်ဝကြီးနမ်းသွားမယ်… ရန်ကုန်မှာရော သားကို ဒီလိုနမ်းခွင့်ပေးအုံးမှာလား…”
“လူလစ်ရင်တော့ နမ်းပေါ့… နမ်းရုံပဲနမ်းမှာလား…”
“ဖက်ထားမှာလေ… ဒီလိုဖက်ထားမှာ…”
“ခစ် ခစ်… ဖက်ရုံပဲ  တော်ပြီပေါ့…”
“ဟီး… တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းကို အခုလိုနမ်းလိုက်ရတော့… စိတ်ထဲမှာတော့တစ်မျိုးပဲ ငယ်ငယ်ကလို ပြန်လုပ်ချင်နေတယ်… ဟီး ဟီး…”
တီဒေဝီက မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်ရင်းဖက်ထားရာမှ လူချင်းခွာပြီး စမ်းချောင်းလေးကကိုမျက်နှာမူကာ ထိုင်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်ကို လက်မခံဘူးလို့လဲမပြော၊ လက်ခံတယ်လဲမပြောဘဲ ပြုံးတုံ့တုံ့နဲ့ စမ်းချောင်းလေးကို ငေးနေတာလေးက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လေ။ ကျုပ်လဲ စမ်းချောင်းလေးကို မျက်နှာမူကာပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း ဘေးမှာချထားတဲ့ အချိုရည်ဘူးလေး သူ့ကိုလဲပေး ကျုပ်လဲသောက်တာပေါ့။ ပြီးတော့ မုန့်လေးကို ကျုပ်လဲစား သူ့ကိုလဲခွံ့ကျွေးတော့ နှုတ်ခမ်းလေးအသာဟကာ စားတယ်။ မုန့်စားရင်းတောင်မှ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးက ပြုံးနေသလိုပဲ။ တီဒေဝီ ကျုပ်စကားကြောင့် စိတ်ဆိုးသွားတာမဟုတ်ဘဲ ရှက်သွားတာလား၊ ပျော်သွားတာလား၊ ကြည်နူးနေတာလား ဘာမှန်းဝေခွဲလို့မရပေမယ့် ကောင်းတဲ့အရာ တစ်ခုခုဆိုတာတော့ သိတယ်။ မုန့်စားရင်း၊ အချိုရည်သောက်ရင်း ပြုံးလျှက်က မျက်လုံးလေးဝေ့ကာ ကျုပ်ကို မကြာမကြာ ခိုးကြည့်နေတာလေးက ကျုပ်ကို အူတွေယားလာစေပြီး ဖက်နမ်းပစ်ချင်စိတ်ကို ကျလိကျလိနဲ့ ဖြစ်လာစေတယ်။ ကျုပ်တို့သောက်နေတဲ့ အချိုရည်ဘူးတွေလဲ ကုန်ပြီ၊ မုန့်ထုပ်တစ်ထုပ်လဲ ကုန်သွားပြီ။ ကျုပ်က တီဒေဝီ့နံဘေးကို ခပ်တည်တည်နဲ့ တိုးကပ်လိုက်တော့ ကိုယ်လုံးချင်းထိသွားပေးမယ့် တီဒေဝီ ဘာမှမပြောဘဲ မျက်လွှာလေးချလို့ ခေါင်းလေးငုံ့သွားတယ်။ ဒီကိုရောက်ကတည်းက နေ့ညမလပ် လစ်တိုင်းဖက်နမ်းနေကြ တီဒေဝီနဲ့ အသားချင်းထိတာ ဘာမှအဆန်းတကြယ်မဟုတ်သော်လည်း အခုက ရည်ရွယ်ချက်တစ်မျိုးနဲ့ သူ့အနားကိုကပ်တာဆိုတော့ တီဒေဝီ ရှက်နေပုံပဲ။ ငယ်ငယ်ကလို ပြန်လုပ်ချင်တယ်လို့ စကားလုံးလှလှနဲ့ နားခံသာအောင် သွယ်ဝိုက်၍ပြောလိုက်သော်လည်း တကယ်တမ်းတော့ ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းပြီးတဲ့နောက် ဒီထက်မက ပိုပြီးထိတွေ့ချင်လာတာ၊ တနည်းအားဖြင့် တီဒေဝီနဲ့ အရင်ကလို လိုးချင်တယ်လို့ ပြောလိုက်တာပါ။ တီဒေဝီရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာမှီထားရင်း ခေါင်းလေးကတော့ ငုံ့နေတုန်းပဲ။ ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့ မျက်နှာလေးကို မော့လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာမှာရှက်ရိပ်လေးသမ်းနေပေမယ့် ကျုပ်ကိုနူးနူးညံ့ညံ့လေးပြန်ကြည့်နေတာက အရာရာ ကြည်ဖြူတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့။ ကျုပ် တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းလေးဆီ တဖြည်းဖြည့်တိုးသွားပြီး ဖိကပ်နမ်းလိုက်တယ်။ တီဒေဝီနဲ့ ကျုပ် မျက်လုံးလေးမှိတ်သွားရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မက်မက်မောမောနမ်းကြတယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ နှစ်ဦးသားရမ္မက်စိတ်တွေ နိုးကြွနေကြလို့ တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို လျာနဲ့ပါပွတ်သပ်ပြီးယက်ပေးတော့ တဒေဝီရဲ့လျာလေးက သူ့နှုတ်ခမ်းဝဆီထွက်လာပြီး လျာချင်း ခလုတ်တိုက်မိကြတယ်။ လျာချင်းထိတွေ့သွားချိန် ရမ္မက်စိတ်တွေ ပိုထကြွလာကြပြီး တီဒေဝီ့ပါးစပ်ထဲ့သို့ လျာထိုးထည့်ကာ လျာချင်းပွတ်သပ်ကစားတော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်လျာကို သူ့လျာနဲ့ပြန်ပွတ်သပ်ရင်း ကျုပ်လျာကိုလည်း ဆွဲစုပ်လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လျာကိုပြန်သိမ်းလိုက်တော့ တီဒေဝီလျာလေး ကျုပ်ပါးစပ်ထဲကိုလိုက်ဝင်လာကာ ကျုပ်ကတစ်လှည့် သူ့လျာကို ဆွဲစုပ်ရင်း ပြန်ကစားပေးတယ်။ ဦးခေါင်းပိုင်းမှာ နှုတ်ခမ်းချင်းထိတွေ့လျှက် လျာချင်းစစ်ခင်းနေကြသလို ကျုပ်ရဲ့ တီဒေဝီ့ကိုဖက်ထားတဲ့လက်က သူ့နို့တွေအပေါ်ကိုရောက်သွားပြီး ဆုပ်ညှစ်နေမိတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုတုန့်ပြန်နမ်းရင်း လက်တစ်ဖက်က လဲကျသွားမှာစိုးလို့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်လက်ထောက်ထားသလို နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ရဲ့ဂျင်းအင်္ကျီကို ကိုင်ထားတယ်။ ရင်ခုန်သံတွေတဒိန်းဒိန်းနဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပိုပြင်းလာကြတယ်။ ကျုပ်ရော တီဒေဝီပါ တောထဲဝင်ရမှာမို့ တီရှပ်ပေါ်ကနေ ဂျင်းအင်္ကျီတွေ ထပ်ဝတ်လာကြတော့ သူ့နို့တွေကို ကိုင်ရတာလဲ အားမရပါဘူး။ ကျုပ် နမ်းနေတာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး သူနဲ့ကိုယ်ချင်းခွာကာ တီဒေဝီနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ကိုဟ်လုံးကိုလဲ ကျုပ်ဘက်သို့ဆွဲလှည့်ပြီး ထူလိုက်တော့ သူလဲ ဒူးထောက်လျှက်လေးဖြစ်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ တီဒေဝီကို ပြန်နမ်းပြီး သူ့ရဲ့ ဂျင်းအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်တော့တယ်။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ရဲ့ ဂျင်းအင်္ကျီကို ပြန်ပြီးကြယ်သီးဖြုတ်ပေးရင်း နှစ်ဦးသား အပေါ်တစ်ထပ်ဝတ်ထားတဲ့  ဂျင်းအင်္ကျီတွေကို ချွတ်ပေးလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ တီဒေဝီကိုယ်လုံးကို ကိုယ်ချင်းပူးကပ်သွားအောင် ဖက်ပစ်လိုက်ပြီး ပိုက်ဖျာလေးအပေါ် တစောင်းလေး လှဲချလိုက်တော့တယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းနေတာကိုရပ်ကာ တီဒေဝီရဲ့ မျက်နှာပြင်အနှံ့ အနမ်းတွေကျဲချပြီး သူ့နားရွက်လေးတွေကို နှုတ်ခမ်းနဲ့လိုက်နမ်းရင်း လည်တိုင်လေးဆီကိုဆင်းတယ်။ တီဒေဝီက မျက်လုံးမှိတ်ကာ ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း အင်းလိုလို၊ ဟင်းလိုလို တိုးတိုးလေးညည်းနေရှာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်ကလည်း သူ့ကိုယ်လုံးအနှံ့ စုန်ချည်ဆန်ချည်ပွတ်သပ်ရင်း သူ့နို့တွေကိုလည်းပဲ ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်နေပြီ။ ဒီအချိန်မှာတော့ တီရှပ်နဲ့ ဘရာလေးပဲရှိတော့တာမို့ ကိုင်ရတာ ပိုနူးညံ့လာတယ်။ တီဒေဝီရဲ့ဘရာက အပျော့သားလေးဆိုတော့ နှစ်ထပ်ခံနေတဲ့ အဝတ်ပေါ်က ကိုင်နေရတာတောင် အိစက်နေတယ်။ တီဒေဝီရဲ့ ရင်ညွှန့်လေးကိုနမ်းနေရင်း သူ့ရဲ့တီရှပ်အောက်ကနေ လက်လျှိုဝင်ကာ သူ့နို့တွေကို ဘရာအပေါ်ကနေဆုပ်နယ်တယ်။ တီဒေဝီက မျက်စေ့ကို တင်းတင်းမှိတ်ထားရင်း ကျုပ်ကိုဖက်ကာ ကျုပ်ကျောပြင်ကို ရွရွပွတ်သပ်လျှက် ကျုပ်ပြုသမျှကို ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိဘဲ လက်ခံပေးနေတယ်။  ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့တီရှပ်ကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရင်ညွန့်နဲ့ လည်တိုင်ကို စုန်ချည်ဆန်ချည်နမ်းနေရင်း သူ့ဘရာကို အောက်ဆွဲချကာ သူ့နို့တွေကို အသားအတိုင်း တိုက်ရိုက်ဆုပ်နယ်တယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေချေပေးလိုက်ရင်း ဘယ်ဘက်နို့နဲ့ ညာဘက်နို့ကို တစ်လှည့်စီကစားပေးတော့ တီဒေဝီ ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း ညည်းသံလေးက ပိုကျယ်လာတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းက သူ့နို့တွေဆီကိုငုံ့သွားပြီး နို့တွေကိုပါးစပ်နဲ့စို့တော့ တိဒေဝီ့ရငင်ဘတ်လေးကော့တက်ကာ ကျုပ်ဆံပင်တွေကို သူ့လက်တွေနဲ့ ထိုးဆွပွတ်သပ်နေပြန်တယ်။ တီဒေဝီရဲ့နို့တွေက အရမ်းမထွားဘဲ မေဦးထက် အနည်းငယ်ပဲ ကြီးတယ်။ မေမေတို့ အန်တီချိုတို့နဲ့တော့ မယှဉ်သာပေမယ့် ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ တီဒေဝီရဲ့နို့လေးတွေကို မက်မက်မောမော စို့နေမိတယ်။ ကျုုပ်ရဲ့ အားသွားတဲ့လက်ကလည်း တီဒေဝီရဲ့ တင်ပါးတွေဆီကိုရောက်သွားပြီး ဂျင်းဆွဲသားဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ ကိုင်တွယ်နေပြီ။ တီဒေဝီကလည်း ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ကို ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ ခွထားလိုက်တယ်။
“သဲရာ… ဟင့်… တီလေးကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အင်းးးးး ဟင်းးးးး… သဲရာ……”
…ပြွတ်… ပြွတ်… ပြက်…. ပြက်….
တီဒေဝီက ညည်းရင်းနဲ့ သိနေပြီးသားအဖြေတွေကိုမေးနေပေမယ့် ကျုပ်မှာ ပါးစပ်ကလဲမအားတော့ လက်နဲ့ပဲ အဖြေပေးနေမိတယ်။ ကျုပ်လက်တွေက သူ့တင်ပါးအပေါ်ကနေ ပေါင်တံတွေဆီရောက်သွားပြီး စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်သပ်နေပြန်တယ်။ တီဒေဝီ့ပါးစပ်ကနေ ထုတ်မပြောပေမယ့် သူ့ကြည်ဖြူမှန်းသိနေတော့ အေးအေးဆေးဆေး တစ်ဆင့်ချင်းသွားနေမိတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီတစ်ထပ်ခံနေပေမယ့် ဆွဲသားအကျပ် အပျော့သားလေးပေါ်က ပွတ်ရတာဆိုတော့ တီဒေဝီရဲ့အသားအရေနူးညံ့မှုကို ခံစားလို့ ရပါတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ခေါင်းကို ထိုးဆွပွတ်သပ်ရင်း တောင်စဉ်ရေမရတဲ့ အဖြေသိပြီးသားမေးခွန်းတွေကိုသာမေးရင်း မျက်စိကိုတင်းတင်းမှိတ်ကာ တွင်တွင်မေးနေတော့တယ်။
ကျုပ်ရဲ့လက်က တီဒေဝီ့တင်ပါးပေါ်ရောက်သွားလိုက်၊ ပေါင်တံနဲ့ ပေါင်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း သူ့ပေါင်ခွဆုံကိုပါ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်တော့ တီဒေဝီ့ခါးလေးးက လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ်ရှစ်တန်းနှစ်တုန်းကတော့ တီဒေဝီကဦးဆောင်ပြီး သူခိုင်းသမျှ လိုက်လုပ်ပေးခဲ့ရပေမယ့် လက်ရှိအချိန်မှာတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ပြုသမျှ နုနေရတဲ့ အပျိုဖြန်းလေးလို ဖြစ်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်လက်က ခါးပတ်မပါတဲ့ တီဒေဝီ့ဘောင်းဘီအောက်ထဲတိုးဝင်သွားတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီက ဆွဲသားဆိုတော့ ကျုပ်လက်တိုးဝင်သွားပေမယ့် ကျပ်ထုပ်ပြီး ထည့်ရတာမခက်ဘူး။ ကျပ်လက်က အတွင်းခံပေါ်ကနေ တီဒေဝီရဲ့အဖုတ်အပေါ်ကို ရောက်သွားတော့ အတွင်းခံအောက်ထဲက အမွှေးလေးတွေကို တိုးဝင်သွားတဲ့လက်က ခံစားမိတယ်။ တီဒေဝီရဲ့ဖောင်းဖောင်းအိအိအဖုတ်လေးကို အသားပျော့ပျော့ပင်တီလေးအပေါ်ကအုပ်ကိုင်ပြီး အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ဆွဲကာ ကစားပေးလိုက်တော့ တီဒေဝီရဲ့အဖုတ်က  စိုစွတ်နေမှုကို သိလိုက်ရတယ်။ တီဒေဝီ စိတ်တွေ မတရား ထကြွနေပါလား။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းတည့်တည့်မှ ပင်တီပေါ်က စိုထိုင်းထိုင်းနေရာလေးကို အမြှောင်းအတိုင်း ပွတ်ဆွဲကစားပေးရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းဆီကို ပြန်သွားကာ နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။ တီဒေဝီက မျက်စိကို တစ်ချက်မှ မဖွင့်ပေမယ့် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုတော့ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းနဲ့ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပြန်ပေးတယ်။ တီဒေဝီ ဖွင့်မပြောပေမယ့် သူ့အရမ်းထန်နေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်။ ဒါကြောင်း သူပင်တီကိုပဲ ဘေးတစ်ဖက်ကိုဆွဲကပ်ကာ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ တီဒေဝီအရဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းမှာ အရည်တွေနဲ့ စိုရွဲနေပြီး ကျုပ်လက်မှာပါ ချက်ချင်းစိုသွားရတယ်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူက ကိုယ့်အပေါ်ဒီလိုစိတ်ပါနေတော့ ကြည်နူးမိတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့အဖုတ်ကို လက်ခလယ်လေးနဲ့ပွတ်ဆွဲနေရင်းက သူ့အဖုတ်ပေါက်လေးထဲကို လက်ခလယ်ထိုးထည့်ပြီး အစိလေးကိုပါထိမိအောင်ပွတ်သပ်ရင်း အဖုတ်အတွင်းထဲအထိ ကလိပေးလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ခါးလေးကော့ကာ ကျုပ်လက်ပိုပြီးနှိုက်လို့အဆင်ပြေအောင်နေပေးရင်း ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတုန့်ပြန်နမ်းရင်း သူ့ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲတုန်ကာ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ သူ့အဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်ခလယ်လေးကိုလဲ သူ့အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေက ဆုပ်ညှစ်နေသေးတယ်။ ကျုပ်ကိုတောင် တီဒေဝီဆက်မနမ်းနိုင်ဘဲ သူ့အဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လက်ကို တီဒေဝီက ဆွဲထုတ်ဖို့ကြိုးစားနေတော့ ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်ပဲ သူ့ဘောင်းဘီထဲကနေ လက်ကိုအပြင်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ မျက်လုံးကိုတင်းတင်းမှိတ်လို့ အသက်သက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ကျုပ်ရဲ့လက်နဲ့ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ပြီ။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ တီဒေဝီ ကောင်းနေတာလေးကိုကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေမိတယ်။

(အခန်း ၄/၁၁)

တီဒေဝီ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်းနဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ ပေါ်နေတဲ့တစ်ခုတည်းသောအစိတ်အပိုင်းဖြစ်သော သူ့ရင်သားတွေကို အင်္ကျီပြန်ဆွဲချကာ ဖုံးလိုက်ပြီးမှ ခဏအမောဖြေကာ မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။ သူ့ခြေတစ်ဖက်ကတော့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်တင်ထားတုန်းပဲ။ ကျုပ်က သူနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက် သူ့ကိုဖက်ထားတာဆိုတော့ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုမြင်သွားတယ်။
“အာကွာ… ဘာလို့တီလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်နေတာလဲ… ဟင့်…”
တီဒေဝီက သူခံစားနေရတာကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေတဲ့ကျုပ်ကိုမြင်ပြီး  ရှက်သွားကာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကို ခေါင်းတိုးဝင်လျှက် သူ့မျက်နှာလေးကို ဝှက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပိုတိုးလို့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ကို တစ်ချီပြီးအောင် လက်နဲ့ကစားစဉ်ကတည်းက ကျုပ်လီးက အဆမတန်တင်းနေပြီဖြစ်ပေမယ့် ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူကို အတင်းကာရောကြီး လုပ်မပစ်ချင်လို့ စိတ်ထနေလျှက်ကပဲ ကြင်နာစွာဖက်ထားရင်း သူ့ကျောပြင်လေးကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။
“တီဒေဝီကောင်းနေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး… အာ့ကြောင့်ကြည့်နေတာ…”
“ဟင့်… တီလေးရှက်တယ်…”
“မရှက်ပါနဲ့ တီဒေဝီရယ်… တီဒေဝီကို ချစ်လို့ ကောင်းစေချင်လို့ သားကလုပ်ပေးတာ… ရှက်စရာမလိုပါဘူး… သားကို မချစ်ဘူးလား…”
“ချစ်တာပေါ့… ချစ်လို့ ဒီအခြေအနေအထိ ရောက်လာတာပေါ့…”
“ဘယ်လိုချစ်တာလဲ…”
“ညာတာပါတေးနဲ့ အဖြေတောင်းမနေနဲ့နော်သဲ… ဟွန့်… ချစ်တယ်ဆို ချစ်တယ်ပဲမှတ်… ဘယ်လိုလဲ ဘာလဲ မမေးနဲ့ မသိဘူး…”
ကျုပ်လဲ ရမလားလို့ ထပ်အစ်ကြည့်မိသေးပေမယ့် တီဒေဝီက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်လေးနဲ့ထုပြီးဆူတော့ ပြုံးမိတယ်။ တီဒေဝီက သူ့ကိုယ်သူ ကျုပ်ထက်အငယ်များထင်နေသလားမသိဘူး၊ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီးချွဲနေတာကိုမြင်တော့ အဖြေသိပြီးသားဒီမေးခွန်းကို ကျုပ်ထပ်မမေးရက်တော့ပါဘူး။ အချစ်က လူကိုပြန်လည် နုပျိုသွားစေတယ်ဆိုတာ တကယ်ပါပဲလား။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ ကျုပ်အောက်ကညီတော်မောင်က တင်းနေတာမှ ဘောင်းဘီနှစ်ထပ်သာခံမနေရင် တီဒေဝီပေါင်ခွဆုံကို ထောက်နေလောက်ပြီ။ စိတ်တွေက ထနေတာတစ်ဖက်၊ တီဒေဝီကိုချစ်လို့ အခုလိုနွေးနွေးထွေးထွေးဖက်ထားရတာကို မလွှတ်ချင်တာတစ်ဖက်နဲ့ စိတ်ကလွန်ဆွဲနေတယ်။ ကလေးတစ်ယောက်လို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင် နားခိုနေတဲ့ တီဒေဝီက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်သပ်နေတယ်။
“သဲ… တီလေးကို ဟိုဟာလုပ်ချင်နေပြီလား…”
“ဟုတ်… သားတော်တော်တင်းနေပြီ… တီဒေဝီစမ်းကြည့်ပါလား…”
တီဒေဝီ့လက်က ကျုပ်ရင်ဘတ်ကနေ တရွေ့ရွေ့လျောဆင်းသွားကာ ဖုဖောင်းနေတဲ့ကျုပ်ဘောင်းဘီခွဆုံနေရာကို စမ်းကြည့်နေတယ်။ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံတစ်ထပ်ခံနေပေမယ့် တီဒေဝီ စမ်းလို့ရမယ်ဆိုတာ သေချာပါတယ်။ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာဝှက်ထေားတဲ့ တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးက ပြန်မော့လာကာ ကျုပ်မျက်နှာကို နူးနူးညံ့ညံ့လေး ကြည့်နေတယ်။
“ဒီလောက်ဖြစ်နေတာတောင်… သဲက တီလေးကို အတင်းမလုပ်ဘူးနော်…”
“ချစ်တာကိုးတီဒေဝီရဲ့….”
“သဲရယ်… ပြွတ်…”
တီဒေဝီ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်ဆွဲစုပ်ပြီးနမ်းရင်း ကျုပ်လီးကိုလည်း ဘောင်းဘီပေါ်က ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လည်း တီဒေဝီကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပြန်နမ်းရင်း တီဒေဝီ့တင်ပါးကို ဆွဲသား ဂျင်းဘောင်းဘီအပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်နေတယ်။ ခဏနေတော့ တီဒေဝီရဲ့နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်ကပါ ကျုပ်ဘောင်းဘီဆီသို့ရောက်လာပြီး ကျုပ်ခါးပတ်ကို ဖြုတ်တယ်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲချပြီး ကျုပ်အတွင်းခံထဲအထိ သူ့လက်က တိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်လီးကို တိုက်ရိုက်ဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ လီးအချောင်းကြီးကို သူ့လက်လေးနဲ့ အရေပြားပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ကစားပေးတော့ ကျုပ်မှာရင်တွေခုန်ပြီး စိတ်တွေလည်းပိုထလာသလို တီဒေဝီ့ကိုလည်း ပိုတိုးလို့ချစ်မိကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကိုလည်း အငမ်းမရနမ်းတော့တယ်။ လျာချင်းလည်း နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ပြန်ပြီး ပွတ်သပ်ကစားကာ ကူးလူးကြတယ်။ တီဒေဝီရဲ့နို့တွေဆီကို ကျုပ်လက်တွေကလည်း ပြန်ရောက်သွားကာ ဆုပ်ညှစ်ပြန်တယ်။
“ပြွတ်… ဟင်းးးး…. သဲဟာက ပိုပြီးထွားလာတယ်နော်…”
“တီဒေဝီက အရင်တုန်းကအရွယ်ကို မှတ်မိလို့လား…”
“တီလေးကိုယ်တိုင်လက်နဲ့ကိုင်ပြီး တီလေးကိုယ်ထဲထည့်ခဲ့တာပဲ… မှတ်မိတာပေါ့… အခုဟာက သိသိသာသာကို ပိုထွားနေတာ… ဟင်းးးး…”
“သားကတော့ တီဒေဝီ့ဟာကို အရင်အတိုင်းပဲလို့ထင်တာပဲ…”
“အမလေး… တီလေးက အဲ့ကတည်းကလူကြီးဖြစ်နေပြီလေ… ဒီအတိုင်းပဲနေမှာပေါ့… ဟွန့်…”
ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်တာပဲ။ အဲ့အရွယ် ကျုပ်က ၈တန်းကျောင်းသား ၁၄ ၁၅နှစ် ဝန်းကျင်မှာ တီဒေဝီက ၂၅ ၂၆နှစ် ဖြစ်နေပြီလေ။ ဒီတော့ ဒါက ထပ်ထွားပါဦးမလား။ မသကာ ရည်းစားထားပြီး အလိုးခံခဲ့ရင်တောင် အပေါက်ကျယ်ပြီး အဖတ်လန်ရုံပဲပေါ့။
“ဟီး… ဟုတ်သားပဲ… သား တီဒေဝီ့ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်မယ်နော်…”
“အင်း… ငုံ့မကြည့်နဲ့… တီလေးကိုနမ်း… ပြွတ်…”
တီဒေဝီက လိုးကြမှာမို့သာ ဘောင်းဘီကိုပေးချွတ်တာ၊ သူ့ကိုကြည့်ရတာ ရှက်နေတုန်းပဲ။  ကကျုပ်လဲ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းရင်း သူ့ဘောင်းဘီရဲ့ ကြယ်သီးလေးတွေဖြုတ်ပြီး အောက်ကိုတွန်းချတော့ တီဒေဝီ ကျုပ်မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်မှာစိုးလို့ သူ့လက်နဲ့ထိန်းထားရင်း ခါးလေးမြှောက်ကာ အလိုက်သင့်နေပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အရှက်သည်းနေတဲ့ တီဒေဝီကိုကြည့်ပြီး ပြုံးမိတယ်။ သူ့ဂျင်းဘောင်းဘီကတော့ ပေါင်လယ်အထိ လျောကျသွားခဲ့ပြီး ပင်တီလေးကတော့ ရှိနေတုန်းပဲ။
“ဘာပြုံးတာလဲ…”
“တီဒေဝီကအရမ်းရှက်နေတာ ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုး… မသိရင် သားနဲ့တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတာကျလို့… ဟီး ဟီး…”
“အံမာ.. အဲ့တုန်းက မှောင်မှောင်မဲမဲ ဘာမှမြင်ရတာမဟုတ်ဘူးလေ… ဟွန့်… နေတော့ နေတော့ တီလေးပါသာပဲ ကျန်တာချွတ်ပေးတော့မယ်… ပြွတ်…”
ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောရင်းဆိုရင်းပဲ တီဒေဝီက ကျုပ်ငုံ့ကြည့်မှာစိုးလို့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်ပြန်ရင်း သူ့ပင်တီကို သူ့ဟာသူ ပေါင်လည်အထိ လျောချပေးပြန်တယ်။ ကျုပ်လည်း အရင်ကထန်ခဲ့ ပက်စက်ခဲ့သမျှ တီဒေဝီနဲ့မှ အခုလို နုရွနေရတာကို ကြိုက်နေမိပြန်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီရဲ့ ကျုပ်ပေါင်အပေါ်တင်ထားတတဲ့ ခြေတစ်ဖက်ကတော့ သူ့ဘောင်းဘီက ပေါင်လယ်မှာတုပ်နေလို့ ဘောင်းဘီချွတ်ကတည်းက အောက်ကိုပြန်ရောက်နေပြီ။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကို ပြန်လာကိုင်ပြီး အတွင်းခံထဲကထုတ်ကာ သူ့ခါးကိုလည်း ကျုပ်ဆီတိုးကပ်လာတယ်။ ကျုပ်လီးက သူ့ပေါင်ခွဆုံ အဖုတ်အောက်နားလေးဆီ သွားထိုးမိတော့ တီဒေဝီက သူ့ပေါင်လေးကို ရသလောက်ဟပေးတယ်။ ဘောင်းဘီက ပေါင်လယ်မှာတုပ်နေတော့ ပေါင်ရင်းမှာဟသွားတဲ့ အဟကနှစ်လက်မပင်ပြည့်မယ်မထင်ဘူး။ အဲ့အဟလေးထဲကိုပဲ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူအဖုတ်နဲ့တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လည်းအလိုက်သင့်လိုက်သွားပြီး ကော့ထိုးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးက စိုစိစိအဖုတ်မြောင်းလေးကိုပွတ်ထိုးသွားတော့လည်း နမ်းနေရင်းနဲ့ နှစ်ဦးသားညည်းမိပြန်တယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကို ချော်ထွက်မသွားအောင်ထိန်းကိုင်ပေးရင်း၊ ကျုပ်ကလဲ ထိုးသွင်းရင်းနဲ့ ပုံစံမကျတဲ့အနေအထားဆိုပေမယ့်လည်း တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲကို ကျုပ်လီးထိပ်ဖူးက တိုးဝင်သွားတယ်။
“အ… ဖြည်းဖြည်း… ဟင်း… သဲဟာက တော်တော်ထွားလာတာ…”
“တီဒေဝီအရမ်းနာသွားလား… သားပြန်ထုတ်လိုက်မယ်…”
“ရတယ်… သဲဟာကထွားတော့ အောင့်သွားတာ…  ဆက်သွင်းနော်…”
ကျုပ်က တီဒေဝီရဲ့ ရုတ်တရတ်အော်သံကြောင့် သူနာသွားတယ်ထင်ပြီး ပြာပြာသလဲမေးမိတော့ တီဒေဝီက သူ မနာကြောင်းပြန်ဖြေရင်းပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်သူ့ကို ဂရုစိုက်လို့ ကျေနပ်ကာ  ပြုံးသွားမှန်သိတော့ ကျုပ်လဲပြုံးမိတယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပြုံးကြည့်နေရင်းပဲ လီးကို တီဒေဝီအဖုတ်ထဲ ဆက်သွင်းတယ်။ ထိပ်ဖူးဝင်ပြီး လမ်းကြောင်းတည့်သွားပြီဆိုတော့လည်း အရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲ ကျပ်ကျပ်စီးစီးနဲ့ပဲ တအိအိတိုးဝင်သွားတယ်။ ပေါင်ချင်းထိကာ အောက်ပိုင်းချင်းပူးသွားတော့ အကုန်မဝင်ပေမယ့်လည်း ဆက်သွင်းလို့မရတော့ဘူး။ အဲ့ဒီဝင်သလောက်လေးကိုပဲ တစ်ယောက်ခါးကို တစ်ယောက်ကိုင်ပြီး လှုပ်ရင်း ကိုယ်ကိုနှဲ့ကာ လိုးနေမိကြတယ်။ သူ့အဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးရဲ့ ဝင်ထွက်လှုပ်ရှားမှုက တစ်လက်မသာသာလောက်သာရှိလို့ အားမရပေမယ့် ချစ်ရတဲ့တီဒေဝီရဲ့ ခွင့်ပြုမှုနဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲကို ကျုပ်လီးပြန်ထည့်ခွင့်ရတာမို့ ကြည်နူးနေမိတယ်။ တူအရီးဆိုပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အဆုံးစွန်အထိ လွန်ကျူးကြပြီဆိုတော့ ချစ်စိတ်အပြင် တပ်မက်စိတ်ပါဝင်လာပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စူးစိုက်ကြည့်နေမိကြတယ်။
“ချစ်တယ်… တီဒေဝီရယ်…”
“ဟင်း… သဲကိုလဲ တီလေး အရမ်းချစ်တာပဲ…”
“သားတို့ တစ်သက်လုံးမခွဲဘူးနော်…”
“အင်း… မခွဲဘူး… ဟင်း… သဲရာ… အင်း… ဟင်း…”
“တီဒေဝီ… ဟင်း…”
တစ်စတစ်စနဲ့ နှစ်ဦးသား အားမလိုအားမရနဲ့ အဖုတ်နဲ့လီး ပိုတိုးလှုပ်ကစားကာ လိုးနေကြပေမယ့် လီးက ဒီထက်ပိုမဝင်တော့ စိတ်အလိုမကျနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေကြတယ်။
“တီဒေဝီ… သားအားမရတော့ဘူး… ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်…”
“ဟင့်အင်း သဲရာ… တီလေးရှက်တယ်…”
“ခြေထောက်တစ်ဖက်ပဲ ချွတ်မယ်လေ…”
“ဟင့်အင်းကွာ… သဲဟာကိုခဏချွတ်လိုက်… တီလေးပြမယ်… တီလေးလဲ အားမရတော့ဘူး…”
“တီလေးဟာကို ပြတော့မှာလား…”
“ဟွန်းနော်… တီလေးက ပုံစံပြင်ပေးမယ်ပြောတာ… နှာဘူးလေးရဲ့… ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ…”
တီဒေဝီက ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောတော့ ကျုပ်လဲ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်လျှက် တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲကိုဝင်နေတဲ့ လီးကိုထုတ်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ပေါင်လယ်လောက်အထိ ဘောင်းဘီချွတ်ထားတဲ့အတိုင်း သူ့ခြေနှစ်ဖက်စလုံးကို ဒူးကွေးကာ ကျုပ်ခါးပေါ်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ပေါင်ကျော်ကာလှမ်းကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ်ဝမှာတေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ကိုယ်ကို အောက်ဘက်နည်းနည်းလျောလိုက်ပြီး တီဒေဝီချိန်ပေးထားတဲ့အတိုင်း သူ့အဖုတ်ထဲ သွင်းလိုက်တော့တယ်။ လီးက တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲ စီးစီးလေးနဲ့ တိုးဝင်သွားပြန်တယ်။ ဒီပုံစံကတော့ လီးလဲတစ်ဆုံးနီးပါး သူ့အဖုတ်ထဲဝင်တာမို့ တီဒေဝီ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ဖီးလ်တက်နေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ လက်တစ်ဖက်က သူ့လည်ပင်းနားကနေ ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်းထားရင်း လက်တစ်ဖက်က တီဒေဝီ့ရဲ့ကွေးထားတဲ့ဒူးကိုပါ သူ့ကိုယ်နဲ့ပိုကပ်သွားအောင် ဒူးခေါက်ကွေးကြားထဲ ထိုးတည့်ပြီး သူ့ဖင်ကို ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ လက်နဲ့ သူ့ဖင်ကိုထိန်းကိုင်ထားတော့ လိုးရတာလဲ ပိုအားရ၊ လီးကလဲပိုဝင်တော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကို ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးတာ့တယ်။ အရသာရှိလိုက်တာဗျာ။ ဒါတင်မကဘူး ချစ်ရတဲ့ တီဒေဝီနဲ့မို့ အလိုလို  ကြည်နူးနေတာ။ အခုမှပဲ တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲ ကျုပ်လီး တစွပ်စွပ် တပြွတ်ပြွတ် လိုးတဲ့အသံကို သေချာကြားရတော့တယ်။
“သဲရာ… ဟ… ဟာ့… ဟင်း… သဲရယ်… အင်းးး…”
“တီလေး… နာလို့လား…”
“နာပါဝူး… အင်း… ဟင်းးးးး…..”
“ကောင်းလား…”
“အင့်… ဟင်း… သိဘူး…”
ကျုပ်ကို စိုက်ကြည့်ရင်းက မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနဲ့ ပြန်ဖြေတဲ့ပုံစံအရ အမှန်ကိုဝန်မခံမှန်းသိပေမယ့် အဲဒါလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ။ သူက အဲ့လိုဖြေလေ ကျုပ်က အားစိုက်ပြီးပိုလုပ်လေ၊ သူရဲ့ညည်းသံက ပိုကျယ်လာလေနဲ့ ကျုပ် ပြီးချင်လာပြီ။ တီဒေဝီလဲ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ကိုယ်လေးတွန့်သွားလိုက်နဲ့ အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်နေပြီ။
“တီဒေဝီ… သား ပြီးတော့မယ်…”
“ပြီးလိုက် သဲ… ရတယ်… လုပ် နာနာလုပ်…. အာ့ ဟင်းးးး…. အင်းးးးးး…..”
ကျုပ်လည်း ပြီးချင်လာတာနဲ့အမျှ အားသွန်ခွန်စိုက် ပိုကြိုးစားပြီး အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးကာနီးတော့ တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲက လီးကိုချွတ်ကာ အပြင်ကိုပဲ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးသား ကာမဆိပ်တက်ကာ နှတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်စုပ်ယူနမ်းရင်း ခဏတာ အမောဖြေနေကြတယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက သူ့ပင်တီနဲ့ ဘောင်းဘီကို ချက်ချင်းပြန်ဆွဲပြီး ဝတ်တယ်။ ကျုပ်ကိုလည်း တဘက်သို့လှည့်စေတော့ ကျုပ်လည်း ဘောင်းဘီကိုပြန်ဝတ်တာပေါ့။ ကျုပ်ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ တီဒေဝီက သူ့ဘရာစီယာနဲ့ တီရှပ်ကို သပ်ရပ်အောင်ပြင်ဝတ်ပြီး အပေါ်က ဂျင်းဂျာကင်ပါ ပြန်ဝတ်နေပြီ။  သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ကျုပ်ကို ရှက်နေတဲ့မျက်နှာရဲရဲလေးနဲ့ပဲ ကြည့်နေရင်း သူ့အပေါ်အင်္ကျီဝတ်ပြီးသွားတော့ ကျုပ်ရဲ့ ဂျင်းအင်္ကျီကိုယူကာ ကျုပ်ကိုဝတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့  တီဒေဝီ့အနောက်ကနေ သူ့ကိုယ်ကို ပေါင်ကြားထဲမှာထည့်ပြီးခွထိုင်လိုက်ကာ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုမှီစေလျှက် ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ မြတ်နိုးတွယ်တာမှုတွေ မဆုံးနိုင်အောင်ပါပဲ။ တီဒေဝီ့ကို ရင်ခွင်ထဲမှာဖက်ထားရင်း ပါးချင်းကပ်ကာ အရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ စမ်းချောင်းကလေးနဲ့ တောတွင်းရှုခင်းလေးကို အတူ ငေးကြည့်နေမိကြတယ်။
“တီဒေဝီ…”
“ဟင်….”
“တီဒေဝီ သားနဲ့ အရင်တုန်းက အခုလိုနေခဲ့တာ ဒီလိုစိတ်နဲ့ပဲလား…”
“ဟင်းဟင်း… ဘယ်ဟုတ်မှာလဲ သဲရ… အဲ့တုန်းက ကိုယ်တူလေးရဲ့ ပထမဆုံးလူပျိုရည်ကို ကိုယ်ပဲအရင်ရချင်တဲ့အတ္တနဲ့ လုပ်ခဲ့တာ…”
“အခုကျတော့ရော…”
“သဲရာ… ကွေ့ပတ်ပြီး ဒီဘူတာပဲ ပြန်ဆိုက်တာပဲ… ဟွန့်…”
“ဒါဖြင့် မတူဘူးပေါ့…”
“ဘယ်လိုလုပ်တူမှာလဲ… အဲ့ဒီတုန်းက အတ္တတစ်ခုနဲ့ လုပ်ခဲ့ပေမယ့် သဲကို ကလေးလို့ပဲ မြင်တာလေ… ပြီးတော့ သဲက တီလေးအပေါ်အဲ့ဒါကြောင့် စိတ်ပြောင်းလဲပြီး ပိုပြီး နီးနီးကပ်ကပ်နေချင်လာတာလို့ မြင်လို့ သဲနဲ့ ခပ်ခွာခွာ နေပေးခဲ့တယ်… ဒါပေမယ့်… သဲက အရွယ်ရောက်လာတာတောင် တီလေးအပေါ်ကြည့်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေက  အရောင်မပြောင်းခဲ့ဘူး…”
“သားလဲ အရင်က အဲ့လိုလုပ်ချင်တာပဲ ထင်နေတာ… ဒါပေမယ့် တီဒေဝီနဲ့ ဝေးသွားတော့ အဲ့ဒီတစ်ခုတည်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိလာတာ…”
“အင်း… တီလေးလဲ ကိုယ့်တူလေးဆိုတဲ့အသိနဲ့ အမြဲ ထိန်းချုပ်ခဲ့တာပဲ… ဒီတစ်ခေါက်ပြန်တွေ့တော့ တီလေးကိုယ်တိုင် သဲကိုလွမ်းနေတာရော… သဲ အရမ်းလွမ်းနေမှန်း သိနေတာရောကြောင့် … သဲနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်နေရတိုင်း စိတ်တွေက ထိန်းမထားနိုင်လောက်အောင် လှုပ်ရှားမိတယ်…”
“ဒါပေမယ့် သားတို့က ချစ်သူဖြစ်ခွင့်မရှိဘူးပေါ့နော်…”
“တီလေးပြောပြီးပြီလေ သဲရာ… ဒီအတိုင်းလေးလဲ အဆင်ပြေတာပဲ… တီလေးတို့တွေက ချစ်သူတွေမဟုတ်ကြပေမယ့်…. တီလေးတို့ ချစ်သူတွေထက် ပိုချစ်လို့ရတယ်ဆိုတာ တီလေး သက်သေပြပြီးပြီလေ… ဒီအတိုင်းလေးပဲ နေရအောင်နော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… တီဒေဝီ့ကိုအရမ်းချစ်လို့ သားး တီဒေဝီ့စကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်ပါ့မယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာနော်… ရွှတ်…  ရွှတ်… ”
“ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်တယ်…”
တီဒေဝီက မျက်နှာလေးမော့ကာ ကျုပ်ကိုနမ်းတော့  ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာတပြင်လုံးဆီကို အနမ်းတွေ ခြွေချလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်တို့တွေ ညနေ သုံးနာရီခွဲလောက်မှာ ပစ္စည်းတွေသိမ်းဆည်းကာ ထိုနေရာလေးမှ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ တစ်ယောက်လက်တစ်ယောက်ဆွဲပြီး တောထဲမှအပြန်ခရီးက ပိုကြည်နူးဖို့ကောင်းနေတယ်။

ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီရဲ့ဆက်ဆံရေးက တစ်ဆင့်တက်ကာ ချစ်သူမကျ လင်မယားမကလို့ ဆိုရမလိုပဲ။ ချစ်နေကြပါလျှက် ချစ်သူတွေအဖြစ်နှစ်ဦးသဘောတူ လက်မခံကြဘဲ လင်မယားလိုပဲ တန်းနေကာ ချစ်သက်သေပြခဲ့ကြတယ်။ ဒီလိုပဲ ကောင်းပါတယ်လေ။ မဖြစ်နိုင်တဲ့အခြေအနေတစ်ခုကို စွန့်လွှတ်ပြီး ရနိုင်သလောက်၊ ပေနိုင်သလောက် အချစ်တွေ၊ ကြင်နာမှုတွေကို အပြန်အလှန်ပေးကြရင်း ဖြတ်သန်းကြတော့ မေဦးနဲ့ အဆင့်တွေကျော်ခဲ့ကြတာကိုလဲ နောင်တမရမိတော့ဘူး။ တီဒေဝီနဲ့ ချစ်သူတွေသာဖြစ်ခဲ့ ကြရင် နောင်တစ်ချိန် မေဦးနဲ့လက်ထပ်ရမှာကို တွေဝေမိမလား မသိဘူး။ အခုတော့လဲ ကျုပ်စိတ်တွေ ပိုပြီးပေါ့ပါးသွားသလိုပါပဲ။ ရင်ထဲမှာ တစ်ချိန်လုံး ကြိတ်မျိုထားခဲ့ရတဲ့အချစ်တွေကို တီဒေဝီထံ ဖွင့်ပြောနိုင်ခဲ့သလို တီဒေဝီကလဲ ပြန်လည်အသိအမှတ်ပြု လက်ခံခဲ့တယ်။ သူ့ရင်ထဲက ကျုပ်အပေါ်မှာထားရှိတဲ့ခံစားချက်ကိုလဲ ကျုပ်ကိုမြင်သာအောင်ပြခဲ့ပြီး အရင်ထက်မကတဲ့ အချစ်မျိုးတွေ၊ ယုယကြင်နာမှုတွေပေးကာ တီဒေဝီနဲ့ တစ်သက်လုံး နေသွားလို့ရပြီ။ ထိုညက ဆိုင်ကယ်စီးထားရတာ ပင်ပန်းလို့ တီဒေဝီနဲ့ ကျုပ် လမ်းလျှောက်မထွက်ဖြစ်ခဲ့ကြပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်နေရရင်ကို ပျော်နေတတ်တဲ့ ကြည်နူးမှုအရိပ်လေးတွေနဲ့ အကြည့်တွေက ပိုလေးနက်ပြီး ပိုအဓိပ္ပါယ်ရှိလာတယ်။ ကိုယ်စီအခန်းပြန်ချိန်မှာတောင်မှ ကြည်နူးမှုတွေက မဆုံးနိုင်ဘူး။ တီဒေဝီရဲ့ ကျုပ်အပေါ်ကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းတွေ၊ ရှက်စနိုးအမူအရာလေးတွေနဲ့၊ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝှေ့ကာ ချွဲနွဲ့နေတာလေတွေ ပြန်ကာ စားမြုံ့ပြန်မြင်ယောင်မိတာ မေဦးဆီကိုဖုန်းဆက်ဖို့တောင် မေ့တော့မလို့။ မဟုတ်ရင် မေဦးက ကျုပ်ကို စိတ်ဆိုးတော့မှာ။ ကျုပ်လည်း မေဦးကို တောတွင်းခရီးတိုလေးအကြောင်းကို တီဒေဝီနဲ့ လွန်ကျုးခဲ့တာထိမ်ချန်ပြီး ဖောက်သည်ချ ပြောပြမိတယ်။ မေဦးရဲ့ သူ မပါလို့ အားမလိုအားမရဖြစ်နေတာလေးကို ကြားရပြန်တော့ စိတ်ထဲမကောင်းပြန်ဘူး။ မေဦးနဲ့ကျုပ်က သာမန်သံယောဇဉ်မဟုတ်လေတော့ သူ့ရဲ့ ဖျော့တော့တဲ့စကားသံလေးက ကျုပ်ရင်ထဲကို စူးခနဲ နာကျင်စေတယ်။ အနားမှာရှိရင် ပွေ့ဖက်ပြီး အားပေးလိုက်ချင်တယ်။ ကျုပ် မေဦးကို စိတ်မကောင်းမဖြစ်ဖို့နဲ့ ကျုပ်ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ လှော်ကားဥယျာဉ်ထဲကတောထဲမှာ နှစ်ယောက်တည်း လျှောက်လည်ကြဖို့ နှစ်သိမ့်ပေးမိတယ်။ ဖုန်းချလိုက်ပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ကျုပ်အနားမှာ တီဒေဝီရှိနေတာတောင် ဟာနေသလိုခံစားမိတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့အနားမှာနေရင်း မေဦးကို မေ့နေခဲ့ပေမယ့် ကျုပ်ရဲ့မသိစိတ်က မေဦးကို လွမ်းနေတာလား။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ ဖုန်းထဲက မေဦးရဲ့ပုံလေးတွေပြန်ကြည့်ပြီး ပြောင်ချော်ချော်လုပ်နေတဲ့ သူ့ပုံလေးတွေကြည့်ကာ ပြုံးမိတယ်။ သက်ပြင်းချပြီး ဖုန်းကိုဘေးမှာချကာ မျက်လုံးမှိတ် အိပ်ဖို့ကြိုးစားတော့ မျက်လုံးထောင့်က စိုစွတ်မှုအနည်းငယ်ကို ခံစားမိလို့ ခေါင်းအုံးနဲ့ ပွတ်လိုက်တယ်။ အနားမှာ မေဦးရှိနေချိန်တုန်းက ကျုပ် ဒီလိုတစ်ခါမှမဖြစ်ပါဘူး။ အနေဝေးသွားလို့လား၊ တီဒေဝီဆီက ရှင်းလင်းတဲ့အဖြေတစ်ခုကို သိခဲ့ရလို့လား ဆိုတာတော့ ကျုပ်ခွဲခြားမသိပေမယ့်၊ သေချာတာက တီဒေဝီနဲ့အတူရှိနေချိန် ကျုပ်စိတ်တွေက တီဒေဝီ့ဆီမှာ လုံးလုံးလျားလျားရောက်နေပေမယ့် ကျုပ်မသိစိတ်ထဲမှာ မေဦးက အမြဲတမ်းရှိနေခဲ့တယ်။

အခန်း(၅) ဆက်ရန်

အခန်း(၅/၁)

တီဒေဝီနဲ့ ချစ်သူမဖြစ်ဘဲ တန်းညားကြပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ တီဒေဝီနဲ့ လူအလစ်မှာလိုးဖို့ပဲ ချောင်းနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် တီဒေဝီက ရှက်နေသေးတာရော၊ လူမိမှာကြောက်တာရော၊ တစ်ခါတလေ သူကအလုပ်မအားတာနဲ့ ညဘက် လမ်းလျှောက်ထွက်ချိန်မျိုးမှာပဲ အမှောင်ထဲမှာ လမ်းဘေးဆင်းပြီး ပုန်းလျိုးကွယ်လျိုး တက်သုတ်ရိုက်လိုးရတယ်။ တီဒေဝီအဖုတ်ကိုလည်း အခုအထိ မမြင်ဖူး၊မယက်ဖူးသေးဘူး။ အမှောင်ထဲမှာ ကျုပ်လီးကိုသူကိုင်၊ သူ့အဖုတ်ကိုကိုယ်နှိုက်နဲ့ ကြုံသလို လိုးရတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ညတိုင်းတော့ လိုးဖြစ်ကြတယ်။ နေ့လည်ဘက်တော့ ရှက်နေတဲ့သူ့ကို သွားစလို့မရဘူးလေ။ တီဒေဝီအနား ကပ်ဖြစ်နေတော့လည်း မကြည်ပြာနဲ့ပါ လိုးဖို့အခွင့်အရေးသိပ်မရပါဘူး။ တခါတရံ နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့အချိန်မျိုးမှပဲ မကြည်ပြာနဲ့ အာသာပြေရုံ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွတ်သပ် ဟိုကိုင်သည်ကိုင်နဲ့ ပလူးရုံလေးပဲ လုပ်ရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ဒီနေ့တော့ တီဒေဝီတို့ရုံးအတွက် လိုအပ်တာလေးတွေဝယ်ဖို့ တီဒေဝီနဲ့ကျုပ် မြို့ကိုသွားရမယ်။ ပုံမှန်ဆို ဒီလိုဈေးဝယ်တဲ့ကိစ္စက မကြည်ပြာတို့ပဲလုပ်တာ။ အခုက ကျုပ်နဲ့ မြို့ထဲမှာလည်လို့ရအောင်ဆိုပြီး တီဒေဝီက သူ့ဆရာဆီမှာ ခွင့်တောင်းထားတာ။ အက်စ်အေအီးက ကားပေးပေမယ့် တီဒေဝီက လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားလို့ရအောင် ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲသွားမယ်လို့ ပြောထားတယ်။ အက်စ်အေအီးကလဲ ကျုပ်တို့တူအရီး ဘယ်မှမလည်ရသေးတာသိတော့ အေးအေးဆေးဆေးလည်ကြဖို့တောင်မှာလိုက်သေးတော့ တူအရီးလင်မယားနှစ်ယောက် သာသာယာယာ လည်ပတ်ကြရုံပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ မနက်စောစော အဆာပြေစားပြီးတာနဲ့ ဆိုက်ထဲကနေ ဆိုင်ကယ်နဲ့ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဆိုက်ရဲ့ပြင်ပကိုရာက်တာနဲ့ တီဒေဝီက ကျုပ်အနောက်ကခွစီးလျှက်ကနေ ကျုပ်ခါးကိုတင်းတင်းဖက်ထားတော့တယ်။ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ တီဒေဝီကို ဆိုင်ကယ်အနောက်မှာတင်စီးရင်း အခုလိုလျှောက်သွားရတာ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းကိုကြည်နူးနေတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်တို့တူအရီး တောလမ်း တောင်လမ်းတွေကိုဖြတ်ပြီး မြို့ပေါ်ရောက်တော့ လက်ချင်းချိတ်ကာ လျှောက်သွားရင်း ဘုရားအတူဖူးကြတယ်၊ စျေးတန်းတွေထဲကိုဝင်ပြီး လိုချင်တာလေးတွေ အပြန်အလှန်ဝယ်ပေးကြတယ်။ ကိုယ်စီအပြုံးတွေနဲ့ တစ်နေရာပြီးတစ်နေရာ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ချစ်သူတွေလိုလျှောက်လည်ပတ်ရတာ ဒီအချိန်လေးတွေကုန်ဆုံးမှာတောင် စိုးရိမ်မိတယ်။ အချိန်တွေကုန်မှန်းမသိကုန်သွားရင်း နေ့လည်စာစားချိန်ရောက်လာတော့လဲ ဆိုင်ကောင်းကောင်းတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်စားကြတယ်။ ပျော်နေကြတော့လဲ နှစ်ယောက်သား သိပ်ပြီးစားလို့မဝင်ကြပြန်ဘူး။
“စားမကောင်းဘူးလား သဲ….”
“စားလိုကောင်းပါတယ် တီဒေဝီရဲ့… အပျော်လွန်ပြီး ဗိုက်ပြည့်နေတာ…”
“ပိုပြီ… ဟွန့်…”
“တီဒေဝီရော မပျော်ဘူးလား…”
“ပျော်တာပေါ့… ဟီး…”
မချိုမချဉ် စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာထားလေးက အူယားစရာကောင်းလို့ ဆိုင်ထဲမှာပဲ ဆွဲပြီး ဖက်နမ်းပစ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရတယ်။
“အင်းလေ… ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူနဲ့ အတူရှိနေရမှတော့ မပျော်တဲ့သူ ဘယ်ရှိပါ့မလဲ… တီဒေဝီလဲ ဗိုက်သိပ်မဆာဘူးမလား…”
“အွန်း…”
“ဒါဆို… ပြီးရင် ဘယ်သွားကြမလဲ…”
“နေပူလာပြီ… တစ်နေရာမှာ အေးအေးဆေးဆေး နားကြရင်ကောင်းမလားလို့… ညနေမှ ပြန်ပြီး လည်ကြတာပေါ့…”
တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးက ပြုံးတုံ့တုံ့ အမူအရာလေးနဲ့ ရှက်စနိုးလေး ဖြစ်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ်သိပါတယ်။ တီဒေဝီ ကျုပ်နဲ့ချစ်ရည်လူးချင်နေတာကို သိသလို ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လဲ တီဒေဝီနဲ့ ဒီလိုမျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ်တွေ့ခွင့်ရတုန်း အရင်က တက်သုတ်ရိုက် ကြိတ်လိုးခဲ့ရသမျှ အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်သေးတယ်လေ။
“ကောင်းသားပဲ…  ဒါဆိုလဲ ပြီးရင် အေးအေးဆေးဆေး နားလို့ရမယ့်နေရာ ရှာကြတာပေါ့…”
“အွန်း…”
ထမင်းစားပြီးလို့ ပိုက်ဆံရှင်းပြီးတော့ နှစ်ယောက်သားဆိုင်ကယ်နဲ့ ပတ်ကြပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အေးအေးဆေးဆေးဖြစ်မယ်နေရာကို ရှာကြတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ်ပဲ ဟိုတယ်တစ်ခုထဲကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ ချိုးဝင်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီ ကျုပ်ကို ကနောက်ကနေဖက်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုဖြုတ်ပြီး ကျုပ်ကျောကုန်းကို လက်နဲ့မနာအောင်ရိုက်တယ်။
“ဘာလို့ ဟိုတယ်ထဲကို မောင်းတာလဲ သဲရာ…”
ကျုပ် ဆိုင်ကယ်ကို ဆိုင်ကယ်တွေရပ်ဖို့ပေးထားတဲ့နေရာမှာ ရပ်ပြီး စက်သတ်လိုက်တယ်။
“တီဒေဝီကလဲ… ဒီနေရာက အေးအေးဆေးဆေး နားလို့အကောင်းဆုံးပဲ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟင့်… တီလေးရှက်တယ်ကွာ… ဘာလို့ ကိုယ်အဒေါ်ကို ဟိုတယ်ခေါ်လာရတာလဲ… သူများသိရင် ရှက်စရာကြီး…”
“တီဒေဝီနဲ့ သား နှစ်ယောက်တည်းလျှောက်လည်နေကြတာပဲဟာ… အဒေါ်နဲ့တူလို့ ဘယ်သူကထင်မှာလဲ… မသကာထင်မှ အရမ်းချစ်တဲ့ လင်မယားတွေပဲ ထင်မှာပေါ့… လာပါ တီဒေဝီရာ…”
“အာကွာ…”
အရမ်းရှက်နေတဲ့ တီဒေဝီကို လက်ဆွဲပြီး ဟိုတယ်ထဲကို ခေါ်သွားတော့လဲ မျက်နှာလေးရဲပြီး ခေါင်းငုံ့လျှက်ပါလာတာပါပဲ။ ဟိုတယ်ကောင်တာမှာ ကျုပ်ကပဲ ဦးဆောင်ကာ အခန်းယူပြီး အခန်းဆီသွားတော့လဲ တီဒေဝီ ရှက်ပြီး ခေါင်းကြီးငုံ့ထားလျှက်၊ ကျုပ်ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေတောင်မှ အေးစက်လို့။ ဧည့်ကြိုကောင်လေးက အခန်းသော့ပေးပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အခန်းတံခါးကို လော့ခ်(Lock)ချလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက အခုအချိန်ထိ ရှက်ပြီး ခေါင်းငုံ့လျှက် ငူငူကြီးရပ်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရှက်နေတဲ့ တီဒေဝီဆီသို့သွားကာ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်တော့လဲ တီဒေဝီ ကျုပ်ကို အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်ထားပေးပြီး  ကျုပ်ရင်ခွင်မှာ ပါးအပ်ကာ သူ့မျက်နှာလေးကို ဝှက်ထားဆဲပဲ။ ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့ ငယ်ထိပ်လေးကို ငုံ့နမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ဒီကိုခေါ်လာလို့ သားကိုစိတ်ဆိုးနေတာလားဟင်…”
“ဟင့်အင်း…”
“ဒါဖြင့်… သားယုယပေးတာကို မလိုချင်လို့လား…”
“ဟင့်အင်း…”
“ဒါဖြင့်ဘာလို့ရှက်နေတာလဲ တီဒေဝီရယ်… သားက တီဒေဝီနဲ့အခုလို နှစ်ယောက်တည်းရှိတုန်း စိတ်ရှိလက်ရှိ ကြင်နာချင်လို့ပါ…”
“တီလေးလဲ သဲယုယပေးတာ ခံချင်ပါတယ်… ဒါပေမယ့် ဒီလိုကြီး ကိုယ့်တူနဲ့ ဟိုတယ်အထိလိုက်လာရတော့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးပဲ… ရှက်တယ်…”
“လာပါ… သား တီဒေဝီ့ကို အရှက်ပြေသွားအောင် လုပ်ပေးမယ်…”
ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့ ရှက်လို့ငုံ့ထားတဲ့ မျက်နှာလေးကို အသာအယာ ဆွဲမော့လိုက်ပြီး မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေ ခြွေချပစ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုကျပြန်တော့လဲ တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့ အနမ်းတွေကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ မျက်နှာလေးမော့ကာ မျက်လုံးလေးမှိတ်လို့ အနမ်းခံတယ်။ ပြီးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တော့လဲ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့  တုန့်ပြန်နမ်းလာတယ်။ နှစ်ယောက်သွား လျာချင်းခလုတ်တိုက်ပွတ်သပ်ပြီး နမ်းနေကြရင်း အသက်ရှူသံတွေမြန်လာကာ ရမ္မက်တွေထန်လာကြပြီ။ ကျုပ် တီဒေဝီနဲ့နမ်းနေရင်း သူအပေါ်ကထပ်ဝတ်လာတဲ့ ဆွယ်တာအနွေးထည်လေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်စေ့အင်္ကျီရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြန်တယ်။ တီဒေဝီကလဲ အားကျမခံ ကျုပ်ရဲ့အနွေးထည်ကိုဇစ်ဆွဲကာ ချွတ်ပစ်ပြီး၊ ကျုပ်ရဲ့ရှပ်အင်္ကျီကိုလည်း ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကျုပ်တို့အဝတ်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပြန့်ကျဲလို့။ တီဒေဝီ ကျုပ်ခါးပတ်ကို ဖြုတ်ကာ ဂျင်းဘောင်းဘီကိုချွတ်တော့ ကျုပ်လည်း သူနဲ့အပြိုင် သူရဲ့ ချည်သားဘောင်းဘီအပွကြီးရဲ့ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြည်ကာ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ဘောင်းဘီရှည်ကြီးကလည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံကျသွားသလို၊ လျောကျသွားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကိုလဲ ကျုပ်ကပဲ ခြေထောက်နဲ့နင်းကာ ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်က တီဒေဝီရဲဲ့ နောက်ကျောက ဘရာစီယာချိပ်ကို ဖြုတ်ဖို့ လိုက်လှမ်းလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်နဲ့ နမ်းတာရပ်ပြီး လူချင်းခွာလိုက်တယ်။
“နေဦးသဲရာ…”
“ဘာကိုလဲ…”
တီဒေဝီ ကျုပ်မေးတာကို ပြန်မဖြေဘဲ ရုတ်တရက် အခန်းထဲက ခုတင်ဆီကို လှည့်ပြေးတယ်။ ကျုပ်လည်း အောက်ခံဘောင်းဘီနဲ့ ဘရာစီယာသာကျန်တဲ့ တီဒေဝီက သူ့ဖင်လုံးလုံးလေးတွေ တုန်ခါပြီး ခုတင်အပေါ်တက်ကာ စောင်အောက်ထဲ အတင်းတိုးဝင်နေတာကြည့်ပြီး သူရှက်နေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ ပြုံးမိပြန်တယ်။ တီဒေဝီက သူမျက်နှာလေးပဲဖော်ထားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို စောင်နဲ့ဖုံးကာ ကျုပ်ကိုပြုံးစေ့စေ့နဲ့ကြည့်လျှက် သူလက်လေးက လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ တစ်ခုခုလုပ်နေတယ်။ ခဏနေတော့ တီဒေဝီလက်ထဲမှာ သူ့ဘရာစီယာလေး ပါလာပြီး ကျုပ်ရှိရာဆီကို လှမ်းပစ်လိုက်တယ်။ သူ့ရဲ့ဘရာစီယာလေးက ကျုပ်နဲ့မလှမ်းမကမ်းက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသွားတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို ကြည့်နေရင်ပဲ သူ့လက်က စောင်အောက်ထဲပြန်ဝင်သွားကာ ခဏနေတော့ သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီက သူ့လက်ထဲမှာပါလာပြီး ကျုပ်ဆီကိုလှမ်းငစ်လိုက်ပြန်တယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကကြမ်းပြင်ပေါ်ကျသွားကာ သူ့လုပ်သမျှကို ငေးကြည့်နေတဲ့ကျုပ်ကို လက်ညှိုးလေး ကွေးချည်ဆန့်ချည်နဲ့ ခေါ်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်လည်းပဲ အားရဝမ်းသာစွာ တီဒေဝီရှိရာ ခုတင်ပေါ်ကိုတက်လိုက်ပြီး  သူ့ဘေးကလွတ်နေတဲ့ စောင်အောက်ထဲကို တိုးဝင်ကာ တီဒေဝီကိုဖက်ပြီး အနမ်းတွေ ပေးမိတော့တယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“တီလေးလဲ ချစ်တယ်… ပြွတ် ပြွတ်… အွင်း….”
ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီက ဗလာကိုယ်ချင်းဆိုတော့ ဖက်ထားရတဲ့ အထိအတွေ့က အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘဲ နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ တီဒေဝီရဲ့ရင်သားတွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာဖိကပ်နေပြီး နွေးထွေးတဲ့ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု ပူးကပ်ဖက်တွယ်ထားရတာ ခံစားမှုဖီလင်ကို ဒီရေလို တရိပ်ရိပ်တက်လာစေတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စောင်အောက်ထဲကနေ ဖက်တွယ်နမ်းရှုံ့ရင်း တစ်ယောက်ကိုယ်ကို တစ်ယောက် ပွတ်သပ်ချော့မြူရင် ကျုပ်အရင်က မမြင်မစမ်းဆင်ကန်းတောတိုးသလို သုံးသပ်ခဲ့ရတဲ့ တီဒေဝီကိုယ်လုံးအလှကိုလဲ မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ချင်စိတ်လဲ ဖြစ်လာပြန်ရော။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကို နမ်းရင်းရှုံ့ရင်းပဲ သူရင်သားတွေဆီကိုလျောဆင်းသွားကာ စုပ်၊ လျက် လျှက် လက်ဖြင့်လည်းသုံးသပ်ကစားနေမိတယ်။ တီဒေဝီကတော့ မျက်လုံးလေးစဉ်းကာ ကျုပ်အယုအယတွေအပေါ် ညည်းသံလေးသဲ့သဲ့ထွက်ရင်း ခံယူနေတယ်။ သူ့ညည်းသံလေးကြားရလေ ကျုပ်က ပိုပြီးယုယပြချင်လေဖြစ်လာတော့ တစ်စတစ်စနဲ့ လျောဆင်းလာလိုက်တာ ပေါင်ခွဆုံကို ကျုပ်မျက်နှာ အပ်မိပါလေရော။ တီဒေဝီ့ ကိုယ်လုံးကလှကို မြင်ချင်တယ်ဆိုပေမယ့်လဲ သူ့ဟာသူ ရှက်လို့ စောင်အောက်ထဲဝင်ပြေးရှာတဲ့ တီဒေဝီကို စောင်ဖယ်ပြီး ပေါ်တင်ကြည့်ဖို့လဲ စိတ်ထဲက အားနာသလိုလိုခံစားမိတာကြောင့် အခုလိုပဲ စောင်အောက်ထဲကနေ မြင်ရတာကိုပဲ နှစ်သိမ့်ခံစားနေလိုက်တယ်။ နေ့အလင်းရောင်ရဲ့ စွမ်းပကားကြောင့် စောင်အောက်ထဲကပင် မြင်ရသော်ငြား ကွဲကွဲပြားပြားတော့ရှိပေ၏။ တီဒေဝီရဲ့ရင်သားတွေဆိုလဲ အရွယ်အားဖြင့် မကြီးလှသော်လဲ သူ့အလုံးအထည်နဲ့သူ လှတာပါ။ အခု ကျုပ်ပါးစပ်အပ်ထားတဲ့ တီဒေဝီအဖုတ်ဆိုလဲ သူ့အသားအရည်ထက် ပိုပြီညိုတာကိုတော့ သိတယ်။ ပြီးတော့ မို့ဖောင်းခုံးတက်နေတဲ့ တီဒေဝီ့အဖုတ်က မေမေ့လိုပဲ အမွှေးရှိပေမယ့် အန်တီချိုလိုတော့ ထူထဲပြီး တောထမနေဘူး။ ကျုပ်လဲ ချစ်ရတဲ့တီဒေဝီ့ကို စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လျာအစွမ်းပြပေးလိုက်တာ တီဒေဝီ ထွန့်ထွန့်လူးကာ တုန်တက်သွားတော့မှပဲ ရပ်လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီကိုယ်ပေါ်ကို ပြန်ပြီး တွားတက်သွားရင်း ကျုပ်ကိုယ်မှာကျန်နေသေးတဲ့ တစ်ခုတည်းသောအဝတ်ဖြစ်တဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလည်း တစ်ပါတည်းချွတ်ပစ်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဘာဂျာအစွမ်းကြာင့် နှုတ်ခမ်းလေးလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ အထွတ်အထိပ်ကိုရောက်သွားတဲ့ တီဒေဝီက သူ့ကိုယ်ပေါ်ပြန်ပြီးတွားတက်လာတဲ့ကျုပ်ကို ဆီးကြိုဖက်ထားပေးတော့ ကျုပ်လည်း သူ့ပေါင်ကြားမှာ အကျအန နေရာယူလိုက်တော့တယ်။ တီဒေဝီရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ရဲ့လီးဆီကို ရောက်လာပြီး သူ့အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ စိုရွှဲနေတဲ့သူ့အဖုတ်လေးထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။ တီဒေဝီ့အဖုတ်နံရံတွေကို ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးက ပွတ်တိုက်တိုးဝင်သွားတာနဲ့ နှစ်ဦးသား သက်ပြင်းရှည်လိုလို ညည်းမိလိုက်ကြပြီး တီဒေဝီက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ အတင်းဆွဲစုပ်တယ်။ ကျုပ်ကလည်း နမ်းချင်နေပေမယ့် သူ့အရည်တွေနဲ့မို့ အားနာနေတာ၊ အခုလိုတီဒေဝီက စပြီးနမ်းလိုက်တော့ အားပါးတရတုန့်ပြန်နမ်းရင်း သူ့အဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကိုလဲ အသွင်းအထုတ်ခပ်မှန်မှန်လေးနဲ့ ကျုပ်တို့တူအရီးရဲ့ ရမ္မက်ခရီးကို စတင်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ လုံခြုံတဲ့နေရာမှာ အေးအေးဆေးဆေးချစ်ပွဲဝင်ရမှာဆိုတော့ ငြိမ့်ငြိမ့်ညောင်းညောင်းနဲ့ ညင်ညင်သာသာ ဖြည်းဖြည်းချင်းလေးပဲ ကျုပ်လီးကို တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲမှာ အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း၊ သူ့ကိုလဲ အဆင်မပြတ်အနမ်းတွေပေးရင်း၊ နှစ်ဦးသား ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ချော့မြူရင်း ကာမအရသာမှာ စီးဆင်းမျောပါကြတယ်။ နှေးချည်တစ်ခါ မြန်ချည်တစ်လှည့်နဲ့ တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်လိုးလိုက် ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ ချစ်ရတဲ့ ကိုယ်အဒေါ်ကိုလိုးရတဲ့အရသာကို ခံစားနေမိတယ်။
“ချစ်တယ်တီဒေဝီရယ်… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… အင်းးး… ဟင်းးးး…. ချစ်တယ် သဲရယ်… ဟင်း… တီလေးကို နာနာလုပ်ပေး… ဟင်းးး… အင်း…. ဟုတ်တယ်… အဲ့လိုလေး… ဟင့်… အင့်… အင်းးးး….”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့အလိုကျ အားစိုက်လိုးပေးလိုက်ရင်း ဘယ်လိုပဲစိမ်ပြေနပြေလိုးချင်ပေမယ့် အထိအတွေ့ ပွတ်တိုက်ခံစားမှုကြောင့်ရော၊ ကိုယ့်အဒေါ်အရင်းကို ပြန်လိုးနေရတယ်ဆိုတဲ့အသိတစ်ဝက်နဲ့ သိပ်အကြာကြီးထိမ်းမထားနိုင်ပါဘူး။ တီဒေဝီပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူ့ဒူးခေါက်ကွေးကနေ သူ့ကိုယ်နဲ့ကပ်သွားသည်အထိ ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖိကပ်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကိုပါ ဆွဲဖက်ကာ တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းကိုအငမ်းမရဆွဲစုပ်နမ်းလျှက် ကော့တက်နေတဲ့တီဒေဝီအဖုတ်ကို ကျုပ်လီးနဲ့ အားသကုန်ဖိထောင်းတော့တယ့်။ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ရင်း အသက်ရှူသံတွေ ကိုယ်စီပြင်းပြလျှက် အားသွန်ခွန်စိုက် လိုးနေကြရင်း ကျုပ်လီးကို ဆွဲဆွဲညှစ်နေတဲ့ တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ကာ သုက်ရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ စိတ်တွေအရမ်းထကြွပြီး အရမ်းကောင်းမွန်လှတဲ့ ရမ္မက်ကာမအရသာထူးမှာ စိတ်တွေက နစ်မွန်းနေတော့လဲ တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲကနေ လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး အပြင်မှာပြီးလိုက်ဖို့တောင် သတိမရဘူး။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကိုသတိပေးဖို့ မေ့သွားတယ် ထင်ပါတယ်။ အခုတော့ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တွေကို တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲမှာ ထွက်နိုင်သမျှ အကုန်ညှစ်ထည့်ပစ်နေမိပြီ။ ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တွေကို တစ်စက်ချင်းစီ တီဒေဝီအဖုတ်ထဲ ထည့်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ကျုပ်လဲတီဒေဝီ့ဘေးသို့ ပက်လက်လေးလှဲချပစ်လိုက်တော့တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်ပြီးလိုက်ရတာ တီဒေဝီနဲ့လိုးခဲ့ရသမျှထဲ အကောင်းဆုံးပါပဲ။ မျက်လုံးမှိတ်ကာ တီဒေဝီပေးခဲ့သော ချစ်ရည်လူးခြင်းအရသာကို စားမြုံ့ပြန်ခံစားနေရင်း တီဒေဝီက ကျုပ်အနားတိုးကပ်လာတော့ တီဒေဝီ့ကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားပေးရင်း ကျုပ်အပေါ်ကို သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်နဲ့ခွလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ပါးကိုအနမ်းလေးပေးတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကို ပိုတိုးလို့ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ဖက်လိုက်မိတယ်။
“ဆောရီးနော် တီဒေဝီ…”
“ဘာကိုလဲ သဲရ…”
“သား အထဲမှာပြီးလိုက်မိသွားတယ်… အပြန်မှ တီဒေဝီ့ကို ဆေးဝယ်တိုက်မယ်နော်…”
“အင်းပါ… တီလေး စိတ်မဆိုးပါဘူး.. ခစ်ခစ်… ဘယ်လိုလဲဆရာကြီး… တော်တော်မောသွားလား…”
“ခဏပါ… ပြီးရင်ထပ်ချစ်အုံးမှာသိလား…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ရယ်သံလွင်လွင်လေးကြောင့် အားရှိသလိုခံစားလိုက်ရပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကာ သူဘက်ကိုလှည့်လျှက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ခြေတစ်ဖက်က ကျုပ်ကို ခွက်ထားလျှက်ဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ခြေတစ်ဖက်ကိုလည်း တီဒေဝီပေါင်ကြားထဲ ထိုးထည့်ထားလိုက်တယ်။ စောင်အောက်မှာပဲဆိုပေမယ့်လဲ အစကလိုမျို့ တစ်ကိုယ်လုံးအုပ်မနေတော့ဘဲ ရေကုန်ရေခမ်း အချစ်ပွဲတစ်ပွဲအပြီးမှာတော့ ခါးလောက်အထိသာ ရှိတော့တယ်။ တီဒေဝီကလဲ ဆွဲမဖုံးပစ်တော့ဘူး။
“ခစ် ခစ်… အားရောရှိသေးလို့လား…”
“ရှိပါ့… အချစ်ဆုံးကြီးအတွက်ဆို အမြဲအားရှိတယ် သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
တီဒေဝီ့ပါလေး၊ နဖူးလေးကို အနမ်းဖွဖွတွေပေးလိုက်ပြီး တီဒေဝီ့မျက်နှာကို တစ်စိမ့်စိမ့်ငေးကြည့်မိတော့ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကိုရွှန်းရွှန်းစားစားပြန်ကြည့်နေပြန်တယ်။ အချောအလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ကျုပ်နှလုံးသားကို တီဒေဝီက နေရာအများဆုံးသိမ်းပိုက်ထားနိုင်တာ ဘာကြောင့်လဲ စဉ်းစားမရပေမယ့် တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်လေ တစ်စိမ့်စိမ့်ချစ်လေပါပဲ။ ကိုယ်အဒေါ်မှန်းသိလျှက်နဲ့တောင် ချစ်စိတ်တွေက ထိမ်းမရနိုင်ဘူး။ တီဒေဝီက ကျုပ်သူ့ကို မမှိတ်မသုန် ငေးကြည့်နေတော့ ကျုပ်ကိုပြန်ကြည့်နေရင်းက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို အသာကိုက်လိုက်ပြီးမှ
“ဘာလို့ တီလေးကို အဲ့လောက်ကြည့်နေတာလဲကွာ… မမြင်ဖူးတာကျနေတာပဲ… ဟွန့်…”
“တီဒေဝီကို တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်လေး တစ်စိမ့်စိမ့်ချစ်လေပဲ သိလား… ကြာလာလေ ပိုချစ်လာလေးဖြစ်နေတာ တီဒေဝီရ… အရမ်းလှတယ်တီဒေဝီရယ်.. တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်လို့မဝဘူး…”
“သွားပါ… သူ့မေဦးလောက်လဲ မချောပဲနဲ့…”
“မေဦးဘယ်လောက်ချောချော တီဒေဝီလောက် သားနှလုံးသားကို မစိုးမိုးနိုင်ပါဘူး တီဒေဝီရာ…”
“သဲရာ… ရွှတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ပါးကိုနမ်းလိုက်ပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးက တိုးဝှေ့လာတော့ ကျုပ်လဲ သူ့ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း သူ့ငယ်ထိပ်လေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။ အပျိုပေါက်ကလေးလို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ဖက်တွယ်လာပုံက ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ပိုမြတ်နိုးမိစေတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီရဲ့ မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ကာ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်ဝန်းမှာ မျက်ရည်စလေးတွေ ရစ်ဝဲလို့။
“ဟင်… တီဒေဝီငိုနေတယ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ကို အပြုံးချိုချိုလေးတစ်ခု ပြုံးလျှက် ခေါင်းခါပြတယ်။
“ဟင့်အင်း… တီလေးအရမ်းပျော်နေတာ… သဲရဲ့နှလုံးသားအနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာမှာ တီလေးရှိနေတာသိရလို့ အရမ်းပျော်နေတာ… ခစ် ခစ်… ကျေးဇူးပဲသဲရာ… တီလေးအရမ်းပျော်သွားပြီ…”
တီဒေဝီ အပြုံးလေးတွေနဲ့ မျက်ရည်စတွေနဲ့ အရမ်းပျော်တယ်လို့ ပြောနေပေမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာ တစ်ခုခုကို လှို့ဝှက်ထားသလို ခံစားမိနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် ထုတ်မမေးရက်ဘူး။ တီဒေဝီရဲ့ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့လက်က အောက်ဘက်ဆီရွေ့သွားပြီး ကျုပ်ရဲ့ မာန်ကျလို့ပျော့နေတဲ့ လီးကို လာကိုင်တော့ ကျုပ်ရဲ့လက်ကလည်း တီဒေဝီနို့တွေကို အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ရင် ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်နှယ်နေမိတယ်။
“ခုနက အမောက်ထောင်ခဲ့သမျှ အခုတော့ပျော့ခွေနေပြီ… ခစ် ခစ်…”
“သွားမဆွနဲ့နော် တီဒေဝီ… ချက်ချင်းခေါင်ထောင်လာမှာ…”
“ဆွမယ်ကွာ… ခစ်ခစ်… ဟိတ်နဂါးလေး… ခေါင်းထောင်တော့…”
“ရွှတ် ရွှတ်…. ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်… စောင်ကြီးဖယ်လိုက်မယ်နော်… တီဒေဝီ့တစ်ကိုလုံးကို မြင်ဖူးချင်လို့…”
“ဟင့်… ရှက်စရာကြီး…”
“မရှက်ပါနဲ့ တီဒေဝီရယ်… မချစ်ဘူးလား…”
“ချစ်တာပေါ့… ဟင့်… သဲသဘောကွာ… တကတည်း အရမ်းကဲတာပဲ… ဟွန်း…”
“ကဲတာမဟုတ်ပါဘူးကွာ… ချစ်တာ… သားရင်ထဲမှာ တီဒေဝီ့ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေက ပြည့်လျံနေလို့ တီဒေဝီ့ဆီကို �လွှဲပေးနေတာ… ဟီး ဟီး…”
ပြောရင်းနဲ့ ခါးလောက်အထိဖုံးထားတဲ့ စောင်ကြီးကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။
“စကားအရမ်းတတ်တာပဲ…  ဟွန့်… မျက်စိမှိတ်ထား…”
“ဟင်… ဘာလို့…”
“မှိတ်ဆိုမှိတ်ကွာ… မမှိတ်ဘူးလား…”
“မှိတ်ပါပြီခင်ဗျ…”
စောင်ဖယ်လိုက်တော့ ရှက်နေတာလား မသိပါဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပြုံးစစ ရှက်စနိုးမျက်နှာလေးနဲ့ ချစ်ရတဲ့သူရဲ့ တောင်းဆိုချက်အတိုင်း မျက်စိကို မှိတ်လိုက်တော့တယ်။ မျက်စိမှိတ်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့နား အနားကိုကပ်ကာ တီဒေဝီက အနမ်းပေးရင်း တိုးတိုးလေးပြောတယ်။
“လိမ္မာလိုက်တာကွာ… အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ… ရွှတ်… ရွှတ်… တီလေးကိုပျော်အောင်လုပ်ပေးလို့ သဲကို တီလေးဆုချမယ်… ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ….”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လည်း မျက်စိမှိတ်ပြီး တီဒေဝီဘယ်လိုများ ဆုချမလဲလို့ ရင်တစ်ဖိုဖိုနဲ့ စောင့်နေမိတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်သပ်ကစားရင်း နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ လိုက်နမ်းနေတာကို ခံစားမိတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နို့သီးခေါင်းတွေကိုဆွဲစုပ်ကာ လျာနဲ့ကစားပေးတော့ ကျုပ်လဲ မရိုးမယွ ယားကျိလိုလို ခံစားရတာကြောင့် ရယ်မိတယ်။
“ခိ ခိ…”
“ပြွတ်… ဘာရယ်တာလဲ…”
“ဟီး… ယားလို့…”
“ပြွတ်… မကြိုက်ဘူးလား..”
“ကြိုက်တော့ကြိုက်တယ်… ယားကျိကျိနဲ့.. ဟီး..
”
“ပြွတ်… ငြိမ်ငြိမ်လေးနေ… ပြွတ်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လဲ မျက်လုံးမှိတ်လျှက်ပဲ တီဒေဝီရဲ့ ယုယပေးတာကို ငြိမ်ခံနေမိတယ်။ တီဒေဝီက တစ်ရွေ့ရွေ့နဲ့  ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်အပေါ်ကနေစ တဖြည်းဖြည်းချင်းနမ်းလျှက် အောက်ပိုင်းဆီဆင်းသွားတယ်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွပေးရင်း ကျုပ်ရဲ့ ဗိုက်သားတွေကိုပါ တဖွဖွနမ်းနေတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ ကျုပ်ရဲ့လီးကိုများ ပုလွေပေးတော့မှာလားလို့ ရင်ခုန်နေမိတယ်။ ကျုပ်ငယ်ငယ်က အမှောင်ထဲမှာ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ တီဒေဝီ ကျုပ်ရဲ့လီးကိုစုပ်ပေးတာ ခံခဲ့ရဖူးပေမယ့် အခုလို လင်မယားလိုဖြစ်လာပြီးတော့ တီဒေဝီ ကျုပ်လီးကို သူ့လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ဆွပေးတာကလွဲရင် တစ်ခါမှ လီးမစုပ်ပေးခဲ့ပေ။ အခုတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထုပေးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကိုယ်ကိုပွတ်သပ်လျှက် တဖွဖွလိုက်နမ်းနေတာ ကျုပ်ရဲ့ဆီးခုံနားအထိရောက်လာပြီ။ ကျုပ်လည်း ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ မျှော်လင့်နေဆဲမှာ တီဒေဝီရဲ့နှုတ်ခမ်းမှအနမ်းတွေက  ကျုပ်လီးကိုခွကျော်ကာ ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ရင်းဆီသို့ ရောက်သွားပြန်တယ်။ ကျုပ်မှာ တီဒေဝီလီးစုပ်ပေးမယ်ထင်ပြီး ဖင်လေးမြှောက်ပြီး ခါးတောင်မှကော့ပေးထားမိတာ။ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့နမ်းနေတဲ့ တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းက ပေါင်ရင်းဆီကျော်သွားမှ ကြွထားတဲ့ဖင်ကို အသာပြန်ချရင်း သက်ပြင်းပါချမိတယ်။ ဒီတော့ တီဒေဝီ့ဆီမှ ခစ်ခနဲ ရယ်သံလေးကြားမိပြန်တယ်။ သြော်… လက်စသတ်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို စ နေတာကိုး။

အခန်း(၅/၂)

ကျုပ်လဲ တီဒေဝီစနေမှန်းသိသွားတော့ ပြုံးမိသွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ဖီးခံနေတုန်းမှာပဲ ကျုပ်ရဲ့လီးထိပ်ဒစ်ဖူးကို အာငွေ့နွေးနွေးလေးနဲ့အတူ စိုစွတ်နူးညံ့သောအရာက လာရောက်ထိတွေ့ပွတ်သပ်နေခြင်းကို ခံစားမိလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို  သားရေကွင်းထူထူခပ်ပျော့ပျော့နဲ့ ဆွဲပတ်လိုက်သလိုမျိုး ခံစားလိုက်ရပြီး လေအားနဲ့ဆွဲစုပ်သလိုခံလိုက်ရတယ်။
“အူး…. ရှီး…”
ကျုပ်လည်း ညည်းသံထွက်မိသွားတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ တီဒေဝီလီးစုပ်ပေးနေတဲ့ ပုံစံကို မြင်ချင်လာတယ်။ ကိုယ်ချစ်ရတဲ့ တီဒေဝီက ကိုယ့်ကိုဘယ်လိုပုံစံ ဖြုစုနေလဲဆိုတာ မြင်ချင်မိတော့ မျက်စိကိုအသာမှေးလျှက် ခိုးကြည့်တယ်။ ကျုပ်မြင်ရပြီ။ တီဒေဝီက ကျုပ်ဘေးကနေ တစောင်းအနေအထားလေးနဲ့ စုပ်ပေးနေတာ။ တစောင်းဆိုပေမယ့် သူ့ဖင်ကတော့ ကျုပ်ဘက်ကိုနည်းနည်းလေး စောင်းနေတယ်။ အခုမှပဲ အဝတ်မပါတဲ့ တီဒေဝီ ကိုယ်လုံးကို သေချောချာကြည့်မိတော့တယ်။ တီဒေဝီက ပိန်တယ်ဆိုပေမယ့်လည်း သူတင်ပါတေ့က သူ့အလုံးအထည်နဲ့သူ လိုက်ဖက်မှုရှိအောင်တော့ ဖွံ့ဖြိုးတယ်။ အောက်ကိုစိုက်နေတဲ့ သူ့နို့တွေကလဲ လုံးဝန်းပြီးကြည့်လို့ကောင်းတယ်။ အသားက မဖြူမညိုနဲ့ ကျုပ်ကချစ်မိနေတော့လဲ အရမ်လှတယ်လို ထင်တာပါပဲ။
…ဖတ်…
“ပြွတ်… ဘာလို့ ခိုးကြည့်နေတာလဲကွာ… ဟင့်…”
ကျုပ်လည်း တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးကို ခိုးကြည့်နေရင်း ကျုပ်ကိုတီဒေဝီလှမ်းချက်(check)တာကို သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ တီဒေဝီက ကျုပ်ပေါင်ကို ဖတ်ခနဲ ပုတ်ပြီးပြောလိုက်မှ သွားဖြီးပြရင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကိုဆက်မစုပ်သေးဘဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း မျက်နှာကရှက်နေဟန်နဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကလဲ စူတူတူဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း တီဒေဝီ့လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ဖက်ထားရင်း တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းလေးကို မက်မက်မောမောနမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။
…ပြွတ်….
“တီဒေဝီရာ… ရှက်မနေပါနဲ့တော့… သားတို့အရမ်းချစ်လို့ ဒီအခြေအနေတောင် ရောက်လာကြပြီပဲ ကိုယ့်ချစ်သူကို ရှက်နေတုန်းလား…”
“ဘာကိုယ်ချစ်သူလဲ… လာပြီးတော့ လိုရာဆွဲပြောနေတယ်… ဟွန့်…”
“အင်းပါ… ချစ်သူမဟုတ်ဘူးဆိုပေမယ့် ချစ်သူတွေထက်ပိုချစ်ကြတာပဲ… မရှက်နဲ့တော့နော်… သားလဲ တီဒေဝီ့အလှတွေကို ကြည့်ခွင့်ရတုန်းကြည့်ချင်တာပေါ့… ပြွတ်… တီဒေဝီပြုစုပေးတာလေးကို အသည်းထဲမှာစွဲအောင် မှတ်ထားချင်တာ… သိလား…”
“ဟင့်… ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ အရမ်းဆိုးတာပဲ… ပြီးရော… ကြည့်… သေချာကြည့် ဟုတ်ပြီလား…”
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်အနမ်းတွေကိုခံယူပြီး မျက်စောင်းလှလှလေးထိုးကာ ကျုပ်ကိုယ်အောက်ပိုင်းဆီကို တရွေ့ရွေ့နဲ့ဆင်းသွားကာ ပြုံးစေ့စေ့လေး ရှိနေတော့တယ်။ သူ့မျက်နှာကတော့ အနည်းငယ်ရှက်နေဟန်ဖြင့် ခပ်ရဲရဲလေး ရှိနေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ခွကြားမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး ရှက်ရဲရဲမျက်နှာလေးနဲ့ပဲ ကျုပ်လီးအရင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ အသာဆွရင်း ခေါင်းက ကျုပ်လီးဆီကို ငုံ့သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကို အသာဟပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးဒစ်ဖူးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုလဲ မျက်လုံးလှန်ကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီကျုပ်ကိုလုပ်ပေးတာကို ချစ်တဲ့စိတ်လေး တနွေးနွေးနဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ လီးကတောင်နေပြီမို့ တီဒေဝီ့ကို လိုးပစ်လိုက်ချင်နေသလို တစ်ဖက်မှာလဲ တီဒေဝီယုယပြနေတာလေးကိုလဲ လိုချင်မိလို့ စိတ်နှစ်ခွနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ တီဒေဝီကတော့ ကျုပ်ကို တချက်တချက် လှမ်းကြည့်လျှက် သူ့လုပ်လက်စအလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကို အရင်းနားကကိုင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့  ဖွဖွစုပ်လိုက်၊ လျာလေးနဲ့ဝေ့ဝိုက်ကစားလိုက်၊ လီးချောင်းကြီးကို ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ကာ ဝင်နိုင်သမျှထိုးထည့်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်လိုက်၊ လီးကြီးကိုလှန်တင်ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့တခါ လျာနဲ့တစ်မျိုး လီးအရင်းမှ ထိပ်ဖျားအထိ ပွတ်ဆွဲလျက်တင်လိုက်၊ ကျုပ်ရဲ့ဂွေးဥတွေကို လက်လေးနဲ့ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ကစားလိုက်၊ တခါတခါ ဂွေးဥတွေကို ပါးစပ်နဲ့ငုံလိုက်လုပ်ရင်း အလုပ်တွေရှုပ်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးပီတိတွေနဲ့ တီဒေဝီလုပ်ပေးသမျှကိုငေးကြည့်နေမိရင်း ညည်းညူနေရတော့တယ်။ တီဒေဝီရဲ့ ပြုစုချက်တွေက တ�ဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပိုမိုအားပါလာတော့ ကျုပ်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ ထထိုင်ကာ တီဒေဝီကိုလက်မောင်းနှစ်ဘက်ကကိုင်လျှက် ကျုပ်ကိုပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ရင်း ပြန်လှဲချလိုက်တော့တယ်။ ကျုပ်လီးကိုစုပ်ထားတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုလဲ မရွံရှာနိုင်တော့ဘဲ အားပါးတရဆွဲစုပ်နမ်းမိတယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ တီဒေဝီရယ်… ပြွတ်… ပြွတ်… ဆက်စုပ်နေရင် သားပြီးသွားလိမ့်မယ် သိလား… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ပြွတ်… ပြီးလိုက်ပေါ့ကွာ… ဘာဖြစ်လဲ…”
“ပြီးချင်ပါဘူး… တီဒေဝီ့ကို အားရပါးရချစ်ပြီးမှပြီးချင်တာ… အလဟသဖြစ်ကုန်မှာစိုးလို့… ဟီးဟီး.. ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟွန်း… ဉာဏ်ချည်းပဲ…”
“ချစ်တာကိုး တီဒေဝီရ… အခုသားအလှည့်နော်… ”
“ဘာကို သားအလှည့်လဲ သဲရ…”
“ဒီလိုအလှည့်လေ…”
ကျုပ် လည်း ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက်လေး ဖက်လျှက်ရှိနေတဲ့ တီဒေဝီကို ဗြုန်းခနဲဆို ကိုယ်တစ်ပတ်လှိမ့်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်တက်ဖိ ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ယခုတော့ ကျုပ်ကအပေါ်မှာ သူကအောက်မှာပေါ့။ ကျုပ် သူ့ရဲ့ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကိုအနမ်းတွေပေး၊ နှုတ်ခမ်းတွေကိုဆွဲစုပ်၊ လျာချင်းပွတ်သပ်ကစားရင်း သူ့နို့တွေကိုလဲ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ကာ အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ပစ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လည်တိုင်တွေ တစ်ဖွဖွနမ်းရင်း ရင်ညွန့်တွေကိုပါ တစ်ပြွတ်လိုက်နမ်းတော့ တီဒေဝီ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း တွန့်လိမ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ နို့တွေကိုဆွဲစို့ပစ်ပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်လိုက်တဲ့အချိန်ကျမှ တီဒေဝီရဲ့ညည်းသံလေး ထွက်ပေါ်လာတော့တယ်။ တီဒေဝီရဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးနဲ့ အစိလေးကိုဖိကပ်ပွတ်ဆွဲနေတဲ့ကျုပ်လက်မှာလည်း ချဲကျိကျိအရည်တွေစိုနေပြီ။ တီဒေဝီရဲ့ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးကလည်း ဆည်းလည်းသံလေးတွေလို ချိုမြိန်နေတယ်။ ကျုပ် တီဒေဝီ့နို့တွေကိုစို့တာရပ်လိုက်ခါ တီဒေဝီ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ပြီး တီဒေဝီ့ဗိုက်သားကလေးတွေ ချက်ကလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ကုန်းနမ်းတော့ တီဒေဝီ တခစ်ခစ်နဲ့ရယ်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုယ်ကိုမတ်လျှက် သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ကိုင်ဖြဲထားပြီး သူ့အဖုတ်လေးကို သေသေချာချာကြည့်နေတော့ တီဒေဝီ့မျက်နှာ ရဲခနဲဖြစ်သွားပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ထားတယ်။
“အို… အဲ့လိုကြီးမကြည့်နဲ့လေ သဲရာ… လုပ်မှာဖြင့်လုပ်တာမဟုတ်ဘူး… ဟင့်…”
“တီဒေဝီကလဲ သားက သေသေချာချာမြင်ဖူးချင်လို့ဟာ… ပြနော်…”
“ပြဝူးကွာ… ရှက်စရာကြီး… အာ့ကရုပ်ဆိုးတယ် မကြည့်နဲ့နော်… လိမ္မာတယ်…”
“ရုပ်မဆိုးပါဘူး… ချစ်ဖို့တောင်ကောင်းသေးတယ်… ကြည့်ချင်လို့ပါဆို… လက်ဖယ်လိုက်နော် အချစ်ဆုံးကြီး…”
“ဖယ်ဝူးကွာ… ရှက်တယ်…”
“မဖယ်ရင် ဒီလိုလုပ်မယ်…”
“အမေ့… ခစ်ခစ်… ယားတယ်လို့… ခစ်ခစ်… တီလေးယားတယ်လို့… ခစ် ခစ်… ဖယ်ပေးမယ် ဖယ်ပေးမယ်… ခစ် ခစ်…”
တီဒေဝီက လက်ဖယ်မပေးတော့ ကျုပ်လည်း သူ့ခါးကို ကာလိထိုးပစ်တယ်။ တီဒေဝီကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်ပြီး တခစ်ခစ်ရယ်ရင်းက နောက်ဆုံးမှာတော့ သူ့လက်ကို သူ့အဖုတ်အပေါ်ကနေဖယ်ပေးလိုက်ပြီး ကာလိထိုးခံရလို့ မောသွားပုံနဲ့ အမောဖြေနေတယ်။ ကျုပ်လည်း တီဒေဝီ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ပြန်ပြီးဆွဲကားလိုက်တော့ တီဒေဝီကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေးကြည့်နေတယ်။ တီဒေဝီအဖုတ်ကို သေသေချာချာပြန်ကြည့်လိုက်တော့ မထူမပါးအမွှေးလေးတွေက ဆီးခုံစပ်ကနေ အဖုတ်ဘေးနားအထိ ပတ်လည်ယှက်သိုင်းလျှက်၊ အဖုတ်အုံလေးက မို့ဖောင်းနေပြီး၊ အစေ့လေးက အဖုတ်ကွဲကြောင်းထိပ်နားလေးမှာ ချွန်ချွန်လေးနဲ့စင်းစင်းလေးဖြစ်နေတယ်။ အဖုတ်အနားဖတ်လေးတွေကတော့ မေမေနဲ့ အန်တီချိုလောက်လန်မနေပေမယ့် လန်တော့လန်နေပြီ။ ပေါင်ကိုကားထားလို့ အဖုတ်ကဟပြဲလေးဖြစ်နေပြီး အတွင်းသားရဲရဲလေးကို မြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လည်း တီဒေဝီ့အဖုတ်ဆီမျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး ဆီးခုံကနေစကာ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး ယုယုယယနမ်းလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ အဖုတ်ပတ်ချာလည်နဲ့ ပေါင်ရင်းအတွင်းသားလေးတွေကိုပါ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ လိုက်နမ်းပြီးနောက် တီဒေဝီ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လျာနဲ့ လျက်တင်လိုက်တော့တယ်။ တီဒေဝီရဲ့ ညည်းသံသဲ့သဲ့နဲ့အတူ ဖင်လေးအနည်းငယ် ကြွတက်လာတယ်။ ကျုပ်လည်း တီဒေဝီ့အဖုတ်အုံတစ်ခုလုံးကို တပြွတ်ပြွတ် တပြက်ပြက်မြည်အောင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပြုစုနေမိတယ်။ တီဒေဝီရဲ့လက်တွေက ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းပေါ်ရောက်လာပြီး ကျုပ်ရဲ့ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွလာတော့ ကျုပ်လဲ အားသွန်ခွန်စိုက် အဖုတ်လျက်တဲ့ကိစ္စကို ဖိလုပ်နေလိုက်တယ်။ တစ်စတစ်စနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ပြုစုမှုအောက်မှာ တီဒေဝီရဲ့တင်ပါးတွေ ပိုမိုမြောက်တက်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် မွေ့ရာအပါ်ပြန်ပြုတ်ကျသွားချိန် သူ့အဖုတ်ပေါက်လေးထဲ့က သွန်ကျလာတဲ့ အရည်လေးတွေကို မြိန်ရည်ယှက်ရည် စုပ်ယူမြိုချပစ်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီအဖုတ်ကခွာပြီး သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ တီဒေဝီ့ရင်ဘတ်က နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတယ်။ ကျုပ် ပြန်ထိုင်ကာ တီဒေဝီ့ပေါင်ကြားမှာနေရာယူပြီး တောင်မတ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကို တီဒေဝီ့အဖုတ်မှာတေ့ပြီး ဒစ်ဖူးနဲ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်ဆွဲတော့ တီဒေဝီ ကျုပ်ကို ငေးကြည့်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးတံကြီးကို တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲ တအိအိဖိသွင်းလိုက်တော့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ လီးချောင်းကြီး အသားချင်းပွတ်တိုက်သွားတာက မိန်းမောဖွယ် အရသာထူးကို ပေးစွမ်းကာ ရင်ကို တလှပ်လှပ်ခုန်စေတယ်။ လူနှစ်ယောက် အသွေးအသားချင်းနှီးနှောလိုက်ကြရာမှ ချစ်ရင်းစွဲခံစားမှုကို တပ်မက်မှုနဲ့ ပိုမိုတုပ်နှောင်ကာ မြတ်နိုးတွယ်တာမှုကို ဆပွားဖြစ်ပေါ်စေသလိုခံစားရင်း ကိုယ့်အဒေါ်အရင်းဆိုတဲ့အသိတစ်ဝက်က သွေးသားတွေကို ဆူပွက်စေတယ်။ ကျုပ်လီးက တီဒေဝီအဖုတ်ထဲ အဆုံးထိဝင်သွားချိန် ဆီးခုံချင်း ဖိကပ်သွားတော့ လက်တစ်ဖက်ကို တီဒေဝီ့ကိုယ်ဘေးမှာထောက်ထားလိုက်ပြီး အသွင်းအထုတ် ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်ရင်း လိုးတော့တယ်။ အောက်ပိုင်းက အသွင်းအထုတ်မှန်မှန်နဲ့ လိုးတဲ့အလုပ်ကိုလုပ်ရင်း မျက်လုံးတွေကလည်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကြည့်နေမိတယ်။
“အင့်.. အင့်… ချစ်တယ်တီဒေဝီရယ်… တီဒေဝီနဲ့ အမြဲတမ်း ချစ်ခွင့်ရချင်တယ်… အင့်.. အင့်… ချစ်လားဟင်… သားကိုချစ်လား…. အင့်… အင့်…”
“ချစ်တယ်… သဲကို တီလေးအရမ်းချစ်တယ်…”
တီဒေဝီ့ဆီက စကားသံကြားလိုက်ရချိန်မှာ ကျုပ်ရဲ့ အားအင်တွေ ဆတိုးသွားသလိုမျိုး အင်တိုက်အားတိုက်နဲ့ တီဒေဝီကိုသာ ဖိထောင်းတော့တယ်။ ထောင်းနေရင်းက တီဒေဝီရဲ့အဖုတ်ထဲကို အဝင်အထွက်လုပ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လီးကို တခါတခါ ငုံ့ကြည့်မိတော့ တီဒေဝီ့အဖုတ်ကအရည်တွေနဲ့ ကျုပ်အရည်တွေကြောင့် ကျုပ်လီးတစ်ဝိုက်မှာ အရည်ဖြူတွေကပ်ငြိနေတာမြင်ပြီး ပိုဖီးလ်တက်လာကာ ပြီးချင်လာပြန်တယ်။ တီဒေဝီ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်ပြန်တော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်ငုံ့ကြည့်တာမြင်ပြီး သူလဲ လိုက်ကြည့်ကာ မျက်နှာလေးက ရဲနေတယ်။ ကျုပ်လည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ တီဒေဝီ့ကို အရှိန်တင်ကာဆောင့်လိုးရင်း တီဒေဝီ့အဖုတ်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်လျှက် လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားတော့တယ်။ ပြီးတာနဲ့  တီဒေဝီ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချကာ နှစ်ယောက်သားအမောဖြေနေရတော့တယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုဖက်ထားပေးရင်း ကျုပ်လီးကလီးရည်တွေ သူ့အဖုတ်ထဲ ရသလောက်ညှစ်ထည့်နေသလို သူ့အထုတ်ကလည်း ကျုပ်ရဲ့လီးကို ဆုပ်ညှစ်နေရင်း လီးရည်တွေကို စုပ်ယူနေသလိုပါပဲ။ အရသာက ပြောမပြတတ်အောင်ပေါ့ဗျာ။ ကိုယ်အဒေါ်လည်းဖြစ်သလို ချစ်ရသူလည်းဖြစ်နေတော့ ရင်လည်းခုန်၊ ရင်လည်းတုန်၊ ပျော်လည်းပျော်၊ ကောင်းလည်းကောင်းနဲ့ သူ့အဖုတ်ထဲကကို လီးမချွတ်ချင်ဘူး။ အမောပြေတော့ တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကပ်နမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်…. ကောင်းလိုက်တာ တီဒေဝီရယ်… တီဒေဝီရော ပြီးရဲ့လား…”
“ဘယ်နှခါမှန်းကို မသိဘူး… လူပျိုလေးနော် တော်တော်ကို တတ်နေပါလား… ဟွန့်…”
“လက်ဦးဆရာက သေချာသင်ပေးထားတာကိုး… ဟီးဟီး…”
ဒီလိုပြောလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ လက်ဦးဆရာက သူပဲမဟုတ်လား။
“ဆင်းသေးဘူးလား…”
“ဆင်းချင်သေးဘူး… တီဒေဝီ့ထဲက သားဟာကိုမထုတ်ချင်သေးဘူး… လေးနေပြီလား…”
“အွန်း…”
ကျုပ်လည်းတီဒေဝီ လေးနေပြီဆိုလို့ အနမ်းလေးတစ်ချက်ပေးကာ သူ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းပေးလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ သူ့နံဘေးမှာ သူ့ကိုမျက်နှာမူလျှက်လှဲရင်း သူ့ကိုပါ ကျုပ်ဘက်လှည့်စေပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ချစ်စိတ်တွေက တရိပ်ရိပ်တက်လာတယ်။ ဒီနေ့ဒီအချိန်လေးကို ဒီအနားမှာပဲ ရပ်တန့်ထားပြီး တီဒေဝီ့အနားမှာပဲ နေချင်မိတော့တယ်။ ကြည်နူးလို့မဆုံးခင်မှာပဲ ကျုပ်ရဲ့ဖုန်းက အသံမြည်လာတယ်။ ကျုပ်လည်းထပြီး စားပွဲပေါ်ကဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်တော့ မေဦးဖုန်းဆက်တာဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်ကဖုန်းထယူတော့ တီဒေဝီလဲထလာကာ ဘယ်သူ့ဖုန်းလဲတစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ စားပွဲပေါ်က တစ်ရှူးကိုယူပြီး သူ့ပေါင်ကြားကိုသန့်ရှင်းနေတယ်။ ကျုပ်လည်း  ဖုန်းကိုင်လိုက်ပြီး စပီကာပါဖွင့်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို မေပြူး…”
“ဟမ်… ကောင်စုတ် နင်ငါ့လက်နဲ့ဝေးနေလို့နော် နာချင်နေတာလား…”
တီဒေဝီက ဖုန်းထဲကမေဦး ကျုပ်ကို ငေါက်ငမ်းတဲ့အသံကြားပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျုပ်ကလည်း သူ့ရဲ့အဲ့လိုအသံလေးကြားချင်လို့ တမင်စတာဆိုတော့ ကျုပ်လည်း အသံမထွက်ဘဲရယ်မိတာပါပဲ။ တီဒေဝီက သူ့ပေါင်ကြားကို သန့်ရှင်းပြီးတော့ တစ်ရှူးထပ်ယူကာ ကျုပ်လီးကိုပါ သုတ်ပေးနေတယ်။
“မနာချင်ပါဘူး ဆရာမရယ်… နင့်ကိုကြောက်ပါတယ်…”
“ဟဲဟဲ… နင်သိရင်ပြီးတာပဲ… ခစ်ခစ်… နင်အခုဘယ်ရောက်နေလဲ…”
“ငါနဲ့တီဒေဝီ ရုံးသုံးပစ္စည်းလေးဝယ်ဖို့ မြို့ထဲလာရင်း လျှောက်လည်နေတာ… အခုနေပူတော့ ဆိုင်တစ်ဆိုင် ထိုင်ပြီးနားနေကြတာ…”
“ငါမနာလိုတော့ဘူးနော် ဖိုးတေ… သူချည်းလည်နေရတယ်… ငါ့မှာတော့ အိမ်ထဲမှာ ကုပ်နေရတယ်… ဟွန်း…”
“ပြန်လာမှ လည်ကြမယ်လေဟာ…”
“လည်ရမှာပေါ့ အားကြီးကြီး… နင်ပြန်လာရင် ကွန်ပျူတာသင်တန်း သွားတက်ဖို့ မေမေနဲ့ တီကေ တိုင်ပင်နေကြတယ်…”
“ကောင်းတာပေါ့ မေဦးရဲ့…”
“ဟာ တီဒေ… နေကောင်းလား ဟီးဟီး…”
“ကောင်းပါ့တော်… သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့လေပစ်နေတာ တီလေးကို ခုမှမေးဖော်ရတော့တယ်…”
“ဟုတ်ပါဝူး တီဒေရ… သမီးက မေးမလို့ပါ… ဖိုးတေကစနေတာနဲ့ မေ့ဝါးတာ… ဟီးဟီး…”
“ဟုတ်ပါပြီ… မေဦးသူငယ်ချင်းပြန်ရင် မုန့်ဖိုးထည့်ပေးလိုက်မယ်ဟုတ်ပြီလား…”
“ရတယ်တီဒေ… များများထည့်ပေးလိုက်.. ခစ်ခစ်… ဖိုးတေ ကြားတယ်နော်… ငါ့မုန့်ဖိုးတွေ နင်ဖြတ်ခုတ်ဖို့မစဉ်းစားနဲ့…”
“အေးအေး… အများကြီးမခုတ်ပါဘူး… ဟဲဟဲ…”
“တွေ့လားတီဒေ… တီဒေ့တူက အကျင့်ကိုမကောင်းတာ…”
“အကျင့်တူလို့ အတွဲညီနေတာမလား…”
“ဟီး… တီဒေကလဲ…”
“သဲနဲ့ဆက်ပြောလိုက်ဦး… တီလေးအပေါ့သွားလိုက်အုံးမယ်…”
ပြောပြောဆိုဆို တီဒေဝီက ကျုပ်ဖုန်းရဲ့စပီကာကိုပိတ်လိုက်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြတယ်။ ကျုပ်လည်း ကြောင်အမ်းအမ်းနဲ့ ဖုန်းကို နားအနားကပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကိုသုတ်ပေးပြီးတဲ့ တစ်ရှူးကို ပစ်လိုက်ပြီး ခေါင်းက ကျုပ်လီးဆီကို ငုံ့သွားကာ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တော့တယ်။
“ဟုတ် တီဒေ… ဟဲ့ဖိုးတေ… အဲ့ဒါ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ…”
“မေးဦးရယ်… ကွန်ပျူတာသင်တန်းဆိုတာ တနေကုန်တက်နေရတာမှမဟုတ်တာ… သူအချိန်ုပြီးရင် လစ်လို့ရတာပဲဟာ… စစ်”
တီဒေဝီက ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးကို လျာလေးနဲ့ဝိုက်ပြီး ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ကျုပ် ငြီးသံထွက်မိသွားတယ်။
“ဟုတ်သားပဲ… ဒါနဲ့ နင်ဘာဖြစ်တာလဲ…”
“ခြင်ကိုက်လိုက်လို့ပါဟာ… ဒီဆိုင်ထဲမှာ ခြင်ရှိတယ်ထင်တယ်… ဟင်း…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့လီးကို သူ့ပါးစပ်ကချွတ်ကာ လက်နဲ့ကစားပေးရင်း အသံမထွက်ဘဲ ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ခေါင်းရမ်းပြရင်း မလုပ်ဖို့တားမိတယ်။ တီဒေဝီက လက်ခံပုံမရ ကျုပ်လီးကို ပြန်ငုံလိုက်ပြီး ခေါင်းလေးနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ ပါးလေးတွေပါခွက်ဝင်သွားအောင် အားပါးတရ စုပ်နေပြန်တယ်။
“ဟုတ်လား… နင်ရေမချိုးလို့နေမှာပေါ့… ခစ်ခစ်…”
“မှတ်တောင်ထားရအုံးမယ်… အ ရှစ်… တကယ်ဆော်တယ်ဟ…”
ကျုပ်လည်း တီဒဝီ့ပုလွေအောက်မှာ သည်းမခံနိုင်ဘဲ ထပ်ငြီးရင်း ခြင်ကို အပြစ်ဖို့ပြလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်နဲ့လဲ ကိုယ့်လက်မောင်း ကိုယ်ရိုက်ပြီး ခြင်ရိုက်သံလုပ်ပြလိုက်ရတယ်။ တီဒေဝီ့ အပြုအစုကြောင့် ကျုပ်လီးကလဲ မာတင်းထောင်မတ်နေခဲ့ပြီ။
“ခိခိ… မှတ်ပလား… အဲ့ဒါငါ့ကို ရိုရိုသေသေမဆက်ဆံလို့… ခစ်ခစ်…”
“ဟုတ်ပါမယ် မယ်မင်းကြီးမရယ်… အ… တော်ပြီတော်ပြီ… ခြင်ရိုက်ရတာ လက်မအားတော့ဘူး… ညမှဖုန်းပြန်ဆက်တော့မယ် မေဦးရာ… နင့်ဟယ်လီကော်ပတာတွေက ပိုဆိုးလာပြီ…”
“ခိခိ… အေးပါ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်က ခြင်ရိုက်သံတစ်ဖတ်ဖတ်လုပ်ပြရင်း စကားစဖြတ်မှ မေဦးက ဖုန်းချသွားတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့ ဟန်ပန်ကိုသဘောကျစွာရယ်ရင်း ကျုပ်လီးအပေါ်ကို တက်ခွတော့တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်တော့ သူ့အဖုတ်အတွင်းသားတွေနဲ့ ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးတို့ ပွတ်တိုက်တိုးဝင်သွားချိန်မှာ သူလဲမျက်လုံးစဉ်းကာ ဖီးလ်တက်သွားသလို ကျုပ်လဲဖုန်းကိုစားပွဲပေါ်လှမ်းထားရင်းက ငြီးမိသွားတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကို သူ့အဖုတ်ထဲသို့ တအိအိနဲ့ တဆုံးအထိဖိသွင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ထားလိုက်တယ်။
“တော်တော်ပျော်နေတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား တီဒေဝီ… သားမှာတော့ မေဦးမသိအောင် မနည်းကြိတ်ငြီးနေရတာ…”
“ခစ်ခစ်… သဲဘယ်လိုဆင်ခြေပေးမလဲ သိချင်လို့ စလိုက်တာ… ခစ်ခစ်… ”
သူစောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို ဖင်လေးလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ နှဲ့လိုးနေရင်း ရယ်နေတဲ့တီဒေဝီကို အပြစ်မမြင်ဘဲ ပိုတိုးလို့ချစ်မိရင်း ခေါင်းအုံးကိုကျောမှီထားတဲ့ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်ကိုမတ်ကာ တီဒေဝီ့မျက်နှာကိုဆွဲယူရင်း အနမ်းတွေခြွေချမိတော့တယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရွှတ်… ရွှတ်… စိတ်ထဲမှာကလိကလိနဲ့ ဘယ်လိုချစ်မှန်းကိုမသိဘူး… ချစ်လို့ကိုမဝဘူး… ပြွတ်…”
“အကဲပိုလိုက်တာ… ခစ်ခစ်… ကိုယ့်အဒေါ်ကိုများ… သူ့ရည်းစားကြနေတာပဲ… ခစ်ခစ်”
“ကိုယ်အဒေါ်လဲချစ်တယ်ကွာ… တီဒေဝီကရော ကိုယ့်တူလေးကိုမချစ်ဘူးလား…”
“ကိုယ်တူလေးပဲ ချစ်တာပေါ့… ကိုယ်တူလေးမို့လို့ အခုလိုနေပေးတာပေါ့… သဲအမောဖြေအုံး တီလေး လုပ်ပေးမယ်…”
“ဘာလုပ်ပေးမှာလဲ…”
“လိုးပေးမှာ… သဲရဲ့လီးကြီးပေါ်ကနေ လိုးပေးမှာ.. သဲရဲ့တီလေးက ကိုယ့်တူလေးရဲ့လီးကြီးကို အပေါ်ကနေ တက်ဆောင့်လိုးပေးမှာ… ဒါကြားချင်တာမလား… အင့်… အင့်… အင့်…”
တီဒေဝီက ပြောလည်းပြော ဆောင့်လဲဆောင့်ဆိုသလို ဖင်လေးကြွကြွပြီး အပေါ်ကနေ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အူး… တီဒေဝီရယ် ကြားရတာ ကြက်သီးတောင်ထတယ်… ရင်တွေလဲ အရမ်းခုန်တာပဲ… ဟူး…”
“ကောင်းလား… သဲရဲ့တီလေးက သဲလီးကြီးပေါ်က တက်လိုးပေးတာကောင်းလား… အင့်… ဟင်း…”
“ဟူး… ကောင်းတယ်… ကိုယ့်အဒေါ်မှန်းသိလေ ပိုလိုးချင်လေပဲ… တီဒေဝီ့စောက်ပက်ကို အမြဲလိုးချင်တယ်…”
“လိုးကွာ… အင့်… ဟင့်… အင့်… အင်း… တီးလေးလဲ သဲလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ကြိုက်တယ်… တီလေးစောက်ပက်ထဲ သဲလီးကြီးဝင်လာတာနဲ့ ရင်တွေခုန်ပြီး အရမ်းကောင်းတာ… ကိုယ့်တူလီးမှန်းသိလေ… တီလေစောက်ပက်က သဲလီးကြီးနဲ့ ပိုအလိုးခံချင်နေတာ…”
မထင်မှတ်ဘဲ တီဒေဝီရဲ့ဦးဆောင်မှုနဲ့ ကျုပ်တို့တူရီးနှစ်ယောက် အဒေါ်နဲ့တူ လိုးတဲ့အကြောင်းတွေ တစ်တစ်ခွခွ ပြောထွက်ကုန်ကြပြီး စိတ်တွေက အရမ်းထန်လာကြတယ်။ ရမ္မက်မီးတောက်ကြီးက ငြှိမ်းသတ်ဖို့မဖြစ်နိုင်အောင် ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီကို အလျံငြီးငြီးနဲ့ တောက်လောင်နေသလိုမျိုး စိတ်တွေက တပ်မက်မှုတွေနဲ့ ဆာလောင်နေကြတယ်။ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် စူးစိုက်ကြည့်နေကြရင်း တဏှာစကားတွေ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် ပြောဆိုကာ တီဒေဝီက ကျုပ်အပေါ်မှာ လီးကျိုးမတတ် အားနဲ့ ပစ်ဆောင့်ချလိုးနေတယ်။ သိပ်မကြာခင်ပဲ တီဒေဝီ ဆောင့်လိုးချက်တွေရပ်ကာ သူ့ပေါင်တွေက တဆတ်ဆတ်တုန်သွားပြီး ကျုပ်ကိုဖက်လျှက်ငြိမ်ကျသွားတယ်။ တီဒေဝီ ပြီးသွားပြီ။ နှစ်ဦးသား အဲကွန်းခန်းထဲမှာ ချွေးတွေစို့လို့။
“အရမ်းမောသွားပြီလား တီဒေဝီ…”
“အင်း… မောလဲမောတယ်… ကောင်းလဲကောင်းတယ် သဲရယ်… ဟင်း…”
“မောရင် တီဒေဝီ တစ်လှည့်နားအုံး… သားလုပ်ပေးမယ်…”
“ဘာလုပ်ပေးမှာလဲ…”
“လိုးပေးမှာလေ… တီဒေဝီရဲ့စောက်ပက်ကို သားလီးနဲ့ လိုးပေးမှာ… သားကိုဖင်ကုန်းပေးနော်… နောက်ကနေ ကိုယ့်အဒေါ်စောက်ပက်ကို တအားဆောင့်လိုးချင်လို့…”
“နားထောင်ရတာ အီဆိမ့်နေတာပဲ… ခစ်ခစ်… ကုန်းပေးမယ် စိတ်ချ… တီလေးစောက်ပက်ကို သဲလီးနဲ့ ပြဲလန်အောင်သာ ဆောင့်လိုးပစ်… ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ…”
ပြောပြီး တီဒေဝီက သူ့ဖင်လေးကြွပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကိုချွတ်ကာ မွေ့ရာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲကကျွတ်ထွက်လာတဲ့ ကျုပ်လီးမှာ နှစ်ဦးသားရဲ့ အရည်တွေ ပေပွလို့။ ဒါကိုတီဒေဝီမြင်တော့ သဘောကျစွာပြုံးလျှက် ကျုပ်လီးကို လျာနဲ့ ကုန်းလျက်တယ်။ လီးမှာပေပွနေတာတွေကို လျာနဲ့လျက်လိုက်၊ လီးကိုငုံလိုက်နဲ့ ခဏလုပ်ပြီးမှ ကျုပ်ကိုကျောပေးကာ လေးဘက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ အကျအနကုန်းပေးထားတဲ့ တီဒေဝီအနောက်မှာ ပွင့်အာပြီး အရည်တရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက ပြူထွက်နေတာ ကျုပ်ကို ဆွဲဆောင်နေပြန်တယ်။
“ကဲလိုးတော့… သဲစိတ်ကြိုက် တီလေးစောက်ပက်ကို အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပစ်… ခစ်ခစ်..”
“လိုးမှာ…”
ကျုပ်ထိုင်နေရာမှ ဖြေလိုက်ရင်း ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ တီဒေဝီအနောက်ကို တိုးသွားပြီး ပြူထွက်နေတဲ့ တီဒေဝီစောက်ပက်ကို လျက်လိုက်မိတော့တယ်။ စိုရွှဲနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကိုလျာလေးနဲ့လိုက်သိမ်းပြီး စောက်စိလေးကို ဆွဲစုပ်၊ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းတိုင်း လျာနဲ့သပ်တင်၊ စောက်ခေါင်းထဲကိုပါ လျာထိုးထည့်ပြီး ကစားလိုက်မိတယ်။
“အူး… သဲရာ… ကိုယ်တီလေးစောက်ပက်ကို အရမ်းကြိုက်နေတာလား… စစ်… လိုးတော့ကွာ… တီလေးစောက်ပက်ထဲကို သဲလီးကြီးထည့်ပေးတော့… အင်း…”
ကျုပ်လည်း တီဒေဝီကတောင်းဆိုနေတော့ သူ့စောက်ပက်ကို ဆက်မလျက်တော့ဘဲ သူ့အနောက်မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်ကာနေရာယူလိုက်တယ်။
“ဟီး… သားလဲ တီဒေဝီစောက်ပက်မှာ စောက်ရည်တွေမတရားစိုနေတော့ မယက်ဘဲ မနေနိုင်လို့… လိုးတော့မယ်နော်…”
“အွန်း… လိုးတော့… နောက်မှ စောက်ပက်လှန်ပြပြီး ယက်ခိုင်းမယ် သိလား စောက်ပက်ကြိုက်တဲ့ တူလေး… အင်း…”
တီဒေဝီ စကားမဆုံးသေးမီ ကျုပ်လီးက တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ တိုးဝင်သွားတော့ တီဒေဝီ ငြီးသံထွက်လာတယ်။ ဒီလောက်လိုးထားတာတောင်မှ တီဒေဝီစောက်ပက်က စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိနေတုန်းပဲ။ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတော့ သူ့တင်ပါးလုံးလုံးလေးကို ပွတ်သပ်အရသာခံမိတယ်။ ပြီတော့မှ ခါးကကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း နင့်ခနဲနေအောင်ဆောင့်လိုးတော့ ကျုပ်တစ်ချက်ဆောင်လိုးတိုင်း တီဒေဝီမှာ အင့်ခနဲပဲ။ တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်ဆောင့်လိုးတာဆိုတော့ သူ့စောက်ပက်အတွင်းသားတွေနဲ့ ကျုပ်လီးရဲ့ ပွတ်တိုက်မှုကို ထိထိမိမိခံစားမိနေတယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ တီဒေဝီကလဲ ခေသူမဟုတ်၊ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲတိုးဝင်လာတိုင်း နောကါပြန်ပစ်ဆောင့်ပေးနေတယ်။
“အင့်ဟင်း…. ဘယ်လိုကြီးလိုးနေတာလဲသဲရာ…
အင့်ဟင်း… သဲဆောင့်လိုးတိုင်း တီလေးစောက်ပက်ထဲမှာ… အင့်…. နင့်ခနဲ့ပဲ… ဟင်း…”
“မကောင်းဘူးလား… သားက တီဒေဝီ့စောက်ပက်ကို သေသေချာချာ အရသာခံပြီးလိုးနေတာ…”
“အူး… ကောင်းတယ်… သဲလီးကြီးက… အင့်… တီလေးစောက်ပက်ထဲကို … အင့်… အပြည့်အသိပ်ကြီးနဲ့ လိုးနေတာကို… အင့်… တီလေးစောက်ပက်ထဲက ခံစားမိနေတယ်…အင့်… ဟူး… မြန်မြန်လိုးပေးအုံး… အင့်… ဟင်း… တီလေးပြီးချင်နေပြီး… အာ့ဟား…”
“ဒီလိုလား…”
“အု… ဟုတ်တယ်… အင့် အင့် ဟင်း…အဲ့လို့ဆောင့်လိုး… အင့်.. အင့်… အင်း… အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ… အ.. အ… အား… တီလေးထွက်ပြီ… အီး…. ရှီး….”
ကျုပ်လည်း တီဒေဝီကပြီးချင်နေပြီဆိုတော့ အရှိန်တင်ပြီးတရစပ်ဆောင့်လိုးတာ တီဒေဝီရဲ့ ထောက်ထားတဲ့လက်က ခွေကျသွားပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်လျှက်သားလေးနဲ့ သူ့ကိုယ်က တဆတ်ဆတ်တုန်နေတော့တယ်။ ကျုပ်က တီဒေဝီ့နို့တွေကို လက်နဲ့ လှမ်းကာဆုပ်နှယ်ရင်း ကျန်လသူ့ကျောပြင်ကို ကုန်းနမ်းနေမိတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲဝင်နဲ့တဲ့ကျုပ်လီးကိုလည်း အငြိမ်မထားဘဲ ဖင်လှုပ်ကာ ခပ်ဖြည်းဖြည်းလိုးရင်း တီဒေဝီ ပြီးသွားလို့ သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးကို တဗျစ်ဗျစ်ညှစ်ပေးတာကို အရသာခံနေလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… တီဒေဝီပြီးနေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ဟင့်… သဲက တီလေးကို အရမ်းကောင်းအောင်လိုးပေးနေတာကိုး… ကြည့်… သူများပြီးနေတာတောင် သူ့လီးကြီးက ညှောင့်လိုးနေတုန်း… ဟင်း… စိတ်ကထလာပြန်ပြီကွာ… ဟူး…”

အခန်း(၅/၃)

“တီဒေဝီက ကိုယ်တူအရင်းနဲ့ အလိုးခံရတာကို ကြိုက်တာလား…”
“အင်း… အစကတော့ သဲကိုချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ လိုက်လျောခဲ့တာ… သဲလီးနဲ့ အလိုးခံနေရင်းက ကိုယ်တူလေးမှန်းသိလို့ အမှားကြီးလို့ စိတ်ထဲမှာခံစားနေမိတာ… ဟင်း… အဲ့စိတ်ကြောင့်ပဲ သဲနဲ့လိုးတဲ့အချိန်တိုင်း စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားရတယ်… အခုတော့ သဲရဲ့လီးနဲ့အလိုးခံရတာကို စွဲနေပြီ သိလား… ဟွန့်…”
“သားလဲ အတူတူပဲ… တီဒေဝီ့အပေါ် ချစ်မိနေတာကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို နားမလည်ခဲ့ဘူး… နှစ်တွေသာပြောင်းသွားတယ် ချစ်တဲ့စိတ်ကပျောက်မသွားတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ပျက်မိခဲ့သေးတယ်… အခု တီဒေဝီရဲ့နားလည်ပေးမှုကြောင့် ချစ်ခွင့်ရတာ အရမ်းဝမ်းသာတာပဲ… အစက ချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ လိုးနေရင်းက ကိုယ့်တီလေးမှန်းသိတော့ စိတ်တွေအရမ်းလှုပ်ရှားရတယ်… အခုဆို ကိုယ့်အဒေါ်မှန်းသိလေ ပိုလိုးချင်လေဖြစ်လာတာ… အရင်က တီဒေဝီကိုမြင်တိုင်း အဲ့စိတ်မဖြစ်ဘူး… နောက်ဆို တီဒေဝီကိုမြင်တာနဲ့ လီးတောင်လာမယ်ထင်တယ်သိလား…”
“ခစ်ခစ်… တောင်ပစေပေါ့ကွာ… တီလေးက အခြေအနေပေးတာနဲ့ သဲလိုးတာခံပေးမှာပေါ့… ဒီမှာနေတုန်းလေး သဲလီးနဲ့ တီလေးစောက်ပက်ကို တစ်ဝကြီးလိုးပေးသွား… တီလေးရန်ကုန်ပြန်လာရင်လဲ အခြေအနေကြည့်ပြီးလိုးကြတာပေါ့…”
“လိုးမယ်… တီဒေဝီ့စောက်ပက်ကို သားလီးနဲ့ တစ်သက်လုံးလိုးပေးမယ် သိလား…”
“ခိခိ… ကိုယ့်စကားကို ကိုယ်မှတ်ထားနော်… နောက်မှ မေဦးနဲ့ညားပြီး အပျိုမစောက်ပက်လေးလိုးလိုက်ရလို့ တီလေးစောက်ပက်ကို မေ့မသွားနဲ့…”
“စိတ်ချ… တီဒေဝီက သားရဲ့အချစ်ရဆုံးပဲဟာ… အခုလိုမဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် ရင်ထဲမှာအမြဲရှိနေမှာ… အခု တီဒေဝီတင်မဟုတ်ဘူး… တီဒေဝီစောက်ပက်ပါ သားရင်ထဲရောက်နေပြီ…”
“ခစ်ခစ်… စကားတအားတတ်တာပဲ… လိုးတော့ကွာ… တီလေးစောက်ပက်က သဲလီးနဲ့ညှောင့်လိုးနေတော့ တအားယားနေပြီ… ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လိုးပေးအုံး… ဘယ်လိုနေပေးရမလဲ…”
“ဒီအတိုင်းလေးပဲနေ… သား ကိုယ့်အဒေါ်စောက်ပက်ကို ဖင်ထောင်ပြီး လိုးခွဲပစ်မလို့…”
“လိုးစမ်းကွာ… တီလေးကလဲ ကိုယ်တူလေးလီးနဲ့ စောက်ပက်ပြဲအောင် အလိုးခံပစ်ချင်တာ…”
ကျုပ် တီဒေဝီ့နို့တွေကိုဆုပ်နယ်ရင်း ကျောပြင်ကို နမ်းနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲကလီးချွတ်ကာ ဖင်ပူးတောင်ထောင်ထားတဲ့ တီဒေဝီ့အနောက်ကနေ ခွရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဒူးလေးကွေးပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ထားလို့ အနောက်ကိုပြူထွက်နေတဲ့ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲကို လီးကိုပြန်ထိုးထည့်ပြီး သူ့ခါးကိုကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်းပစ်ဆောင့်တော့တယ်။ ခုနကလိုမဟုတ်ဘဲ စလိုးကတည်းက မနားတမ်း တရစပ်ဆောင့်လိုးတော့ စကားတွေလဲမပြောဖြစ်ဘဲ နှစ်ယောက်သားရဲ့ အံကြိတ်ငြီးငြူသံတွေနဲ့ သူ့တင်ပါးနဲ့ ကျုပ်ပေါင်ရင်းရိုက်သံတွေသာထွက်လာပြီ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ တီဒေဝီ့ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး မှောက်ကျသွားရင်း ကျုပ်လီးသူ့စောက်ပက်က ကျွတ်တာနဲ့ သူ့စောက်ပက်က ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ ရေပြွတ်ထဲကထွက်သလို စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတယ်။ အိပ်ယာခင်းမှာစိုကုန်ပြီး တီဒေဝီကလဲ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ပေါင်တွေက တဆတ်ဆတ်တုန်နေတုန်းပဲ။
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ခေါင်းတစောင်းလေးစောင်းလို့ ချွေးစို့နေတဲ့ သူ့မျက်နှာရဲ့ နဖူးကဆံစလေးတွေကို သပ်တင်ပေးရင်း သူ့လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ တီဒေဝီလဲ ကျုပ်လက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ မောကြီးပမ်းကြီး အသက်ရှူနေပြီး မျက်လုံးမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးက ဟစိဟစိဖြစ်နေတဲ့ တီဒေဝီကို စိုးရိမ်သလိုမျိုး ခံစားမိလာတယ်။
“တီဒေဝီ… ရရဲ့လား… တီဒေဝီ… တီဒေဝီ…”
ကျုပ် ဂျပန်ကားတွေထဲမှာ တချို့အပြာမင်းသမီးတွေ စောက်ရည်ပန်းပြီး ကော့ပျံလန်ကာ တကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပြီးပြတာတွေမြင်ဖူးပေမယ့် တီဒေဝီ့ကိုတော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ အလိုလို စိုးရိမ်လာတယ်။ ခဏနေတော့ တီဒေဝီ အသက်ရှူသံမှန်လာပြီး မျက်လုံးပွင့်လာတယ်။ မျက်လုံးပွင့်တယ်ဆိုရင်ပဲ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို သူ့နံဘေးသို့ ဆွဲလှဲချပြီး ဖက်ထားတယ်။
“ချစ်လိုက်တာကွာ… တီလေးကို စိုးရိမ်နေတာလား…”
“အင်းပေါ့… တီဒေဝီ တစ်ခုခုများဖြစ်သွားမှာလားလို့…”
“ခစ်ခစ်… ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးကွာ တီလေးအရမ်းကောင်းသွားတာ… သေလောက်အောင်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပဲနေမှာ… သဲလိုးပေးတာ အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ တီလေး အပြီးကြမ်းသွားတာ…”
“တော်သေးတာပေါ့…”
“သဲမပြီးသေးဘူးမလား… ဆက်လိုးလေး…”
“ဖြစ်ပါ့မလား…”
“ခစ်ခစ်… ဖြစ်ပါတယ်… ရွှတ်ရွှတ်… တီလေးခံနိုင်တယ်… လာကွာ… တီလေးစောက်ပက်ထဲမှာ သဲလီးမရှိတော့ ဟာတာတာကြီး… သဲလီးကြီးကို တီလေးစောက်ပက်ထဲ ထည့်ပေး…”
တီဒေဝီက ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျုပ်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ်ဆွဲတင်ရင်း သူလည်း ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လည်း အလိုက်သင့် တီဒေဝီကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်ပြီး အဆင်သင့်ပေါင်ကားပေးထားတဲ့တီဒေဝီရဲ့ ပေါင်ခွကြားထဲရောက်လျှက် သားဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကလည်း မပြီးသေးလို့ ဆက်လိုးချင်နေတာမို့ ဒူးကွေးပြီး ဖင်ကိုမြှောက်ထားလိုက်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိသွင်းချလိုက်တော့တယ်။
“ဟူးးးးးး…. အခုမှပဲ တီလေးစောက်ပက်ထဲမှာ နေသာထိုင်သာရှိတော့တယ် သဲရယ်… လိုး… သဲတီလေးရဲ့စောက်ပက်ကို… သဲလီးကြီးနဲ့ စိတ်ကြိုက်လိုးပြီး… တီလေးစောက်ပက်ထဲကို သဲလရည်တွေ ပန်းထည့်ပေး… အင်းးးး…. ဟင်း….”
“ထည့်ပေးမယ်… သားလရည်တွေအကုန် တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲကို ထည့်ပေးမယ်…”
ကျုပ်လည်း တီဒေဝီ့ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ လိုးပစ်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီကလည်း ကျုပ်စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးနိုင်အောင် သူ့ပေါင်တွေကိုအစွမ်းကုန်ဖြဲကားပေးပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ပေါင်တွေကိုပြန်ဆွဲထားလျှက် ခြေနှစ်ချောင်းက မိုးပေါ်ထောင်နေပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ကော့တင်ပေးထားတယ်။ တီဒေဝီနဲ့ကျုပ် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး နမ်းလိုက်၊ သူ့စောက်ပက်ထဲမှာကျုပ်ရဲ့လီးက ဝင်ချည်ထွက်ချည်လိုးနေတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်နဲ့ စိတ်တွေက ထမဆုံးနိုင်အောင်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်လည်းပြီးချင်လာတော့ လိုးတဲ့အရှိန်ကိုထပ်မြှင့်လိုက်ပြီး တီဒေဝီ့နှုတ်ခမ်းကို ဖိကပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။တီဒေဝီက သူ့ပေါင်ကိုဆွဲထားတဲ့လက်တွေကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ထားတယ်။ စောက်ပက်ထဲလီးဝင်ထွက်သံတွေ တစွပ်စွပ်တပြွတ်ပြွတ်နဲ့အတူ ဆီးခုံချင်းရိုက်သံတဖတ်ဖတ်နဲ့ အသံတွေဆူညံနေရင်း ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်စိမ့်တက်လာပြီး လီးရည်တွေထွက်ကုန်တော့ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ လီးအဆုံးထိဖိကပ်ထားလိုက်မိတော့တယ်။ ကျုပ်လီးရည်တွေ သူ့စောက်ပက်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တာနဲ့ သူ့ကိုယ်လေးက ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ ကျုပ်လီးကိုသူ့စောက်ပက်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသလိုမျိုး ကျုပ်ရဲ့ခါးကိုသူ့ခြေနဲ့ချိတ်လျှက် အတင်းညှပ်ထားတော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား မောဟိုက်လျှက် အသက်ကိုလုရှူနေရတယ်။ ခဏကြာလို့ အမောပြေကြမှ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးမိကြတယ်။
“တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲက သားလီးကိုမထုတ်ချင်တော့ဘူး… သိလား… လိုးလို့ကိုမဝဘူးဖြစ်နေတယ်..”
“တီလေးလည်း သဲရဲ့လီးကြီးကို စောက်ပက်ထဲကမထုတ်ချင်ဘူး သိလား… သဲလီးက အခုလိုပျော့နေတာတောင် ငါ့တူလေးလီးက ငါ့စောက်ပက်ထဲမှာလို့တွေးပြီး ကြည်နူးနေတာ…”
“သားရောပဲ … တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲမှာ သားလီးကိုထည့်ထားရင် ခဏနေပြန်တောင်လာမယ်ထင်တယ်…”
“ခစ်ခစ်… သဲကလိုးနိုင်သေးလို့လား… သုံးချီတောင်ပြီးထားတာကို…”
“မယုံရင်စောင့်ကြည့်… ခဏနေ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲမှာ သားလီးက တောင်လာမှာ…”
“အမလေး… ယုံပါတယ်ရှင့်… အခုတော့ နားရအောင်ကွာ… ရုံးအတွက်ပစ္စည်းတွေလဲဝယ်ရအုံးမှာ… အပြန်လမ်းက ကားသွားကားလာနည်းတော့ စောစောပြန်မှ ကောင်းမှာ…”
ကျုပ်လည်း စိတ်ရှိသေးပေမယ့် တီဒေဝီက အကျိုးအကြောင်းနဲ့ပြောလာတော့ လက်ခံလိုက်ရတယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…”
“ကြည့်ပါအုံးကွာ မျက်နှာကြီးက… ကိုယ့်အဒေါ်ကိုထပ်မလိုးရလို့ ဖြစ်ပျက်နေတာ… ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာသဲရာ… တီလေးလည်းလေ စောက်ပက်ကဒီလောက်အလိုးခံရတာတောင် သဲလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံချင်နေတုန်းပဲ… သိလား… တကယ်အချိန်မရလို့ပါ…”
တီဒေဝီက ကျုပ်ပါးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ပွတ်သပ်ပြီးချော့နေတာ စိတ်တောင် ဘယ်လိုဆက်ကောက်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားရတယ်။ ဒါကြောင့် တီဒေဝီ့ကို နမ်းလိုက်ပြီး-
“ရွှတ် ရွှတ်… အဲ့ဒါ တီဒေဝီ့ကို အရမ်းချစ်လို့သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
“တီလေးကလဲ သဲကို အရမ်းအရမ်းချစ်မှချစ်ပဲ သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းကာ နှစ်ယောက်သား ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ကြတယ်။ ပြီးမှ ပြန့်ကျဲနေတဲ့အဝတ်တွေ ပြန်ကောက်ဝတ်ကြပြီး အားလုံးပြီးစီးသွားတော့ အခန်းထဲကမထွက်သေးဘဲ တီဒေဝီ့ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး တင်းတင်းဖက်ကာ တမေ့တမော နမ်းလိုက်လိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ မြုပ်နေသလိုပဲ။ ခဏကြာမှ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး တီဒေဝီက ကျုပ်လက်မောင်းလေးဖက်လို့ အခန်းထဲကထွက်လာကြပြီး အခန်းအပ်ကာ ဟိုတယ်မှ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
ဟိုတယ်မှထွက်လာပြီး ကျုပ်တို့တူရီးနှစ်ယောက် ရုံးအတွက်လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို တီဒေဝီယူလာတဲ့စာရင်းအတိုင်း ကုန်တိုက်တစ်ခုမှာ ဝင်ဝယ်ကြတယ်။ ဝယ်ပြီးလို့ ကုန်တိုက်ကပြန်ထွက်လာပြီး ဆေးဆိုင်တစ်ဆိုင်ဝင်ကာ တီဒေဝီ့အတွက် ကိုယ်ဝန်တားဆေးဝယ်ဖို့ရပ်တော့ တီဒေဝီက အတင်းပဲကျုပ်ကိုစောင့်နေစေလို့ ဆိုင်ကယ်ဆီကနေပဲ စောင့်ရတယ်။ ကျုပ်က တီဒေဝီကို နောင်အတွက် ကွန်ဒုံးပါဝယ်ခဲ့ဖို့မှာလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးဝယ်ပြီး ဆိုင်ထဲဝင်သွားလို့ အံ့သြမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါးမိနစ်ခန့်လောက်ကြာတော့ တီဒေဝီ ဆိုင်ထဲကပြန်ထွက်လာပြီး ဆေးရောင်းတဲ့ဆိုင်ရှင်အန်တီကြီးကို လက်ပြနှုတ်ဆက်တာမြင်ရတယ်။ ခဏနေတော့ ကျုပ်ဆီသို့တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းလျှောက်လာတဲ့တီဒေဝီမျက်နှာမှာ ပြုံးစစနဲ့။ တီဒေဝီ ကျုပ်အနောက်ကနေ ဆိုင်ကယ်ပေါ်သို့တက်ခွပြီး ကျုပ်ခါးကိုဖက်လိုက်တယ်။
“တီဒေဝီ… ဆိုင်ထဲကိုဘာသွားလုပ်တာလဲ…”
“အပေါ့သွားချင်လို့ ခွင့်တောင်းပြီးဝင်သွားတာပါ…”
“သြော်…”
“သဲကို ထူးဆန်းတာတစ်ခုပြစရာရှိတယ်…”
“ဘာပြမှာလဲ..”
“သိချင်ရင်မောင်းတော့… လမ်းမှာ လူရှင်းတဲ့နေရာတွေ့ရင် ဆိုင်ကယ်ရပ်လိုက်နော်… အဲ့ကျပြမယ်….ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်လည်း တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ဘူး ရယ်သံလွင်လွင်လေးနဲ့ တီဒေဝီရဲ့ ငြုတုတုအသံက ကျုပ်ရဲ့သိချင်စိတ်ကို နှိုးဆွနေသလိုပဲ။ ကျုပ်တို့ရဲ့ဆိုင်ကယ်က မြို့ပြင်သို့တရိပ်ရိပ်ခရီးနှင်နေတယ်။ တီဒေဝီက တလမ်းလုံး ကျုပ်ရဲ့ခါးကိုတင်းတင်းဖက်လို့လိုက်ပါလာရင်းက မြို့ပြင်ကိုထွက်လာတော့ ဖက်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ဗိုက်သားကို လက်နဲ့ပွတ်လိုက်၊ အောက်ကိုဆင်းသွားပြီး ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီနဲ့ပွတ်လိုက်လုပ်ရင်း တခစ်ခစ်ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်မှာသာ လီးကမာလာပေမယ့် ဆိုင်ကယ်မှောက်ရင် နှစ်ယောက်လုံး မာလကီးယားမှာမို့ လမ်းကိုသာအာရုံစိုက်စိုက်ဖို့ကြိုးစားရင်း သတိထားမောင်းနေရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရွာတွေနဲ့လှမ်းတဲ့ တစ်နေရာမှာတော့ လမ်းဘေးမှာ အရိပ်ကောင်းတဲ့ သစ်ပင်တစ်ပင်ရှိပြီး လမ်းဘေးမြေသားကလည်း အတန်သင့်ကျယ်တာကြောင့် သစ်ပင်ဘေးမှာ ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှဆင်းကာ ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ကိုယ်စီချွတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်လက်ကိုင်မှာ ချိတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျုပ်တီဒေဝီဘက်လှည့်ကာ ခါးလေးကိုဆွဲယူပြီး အောက်ပိုင်းချင်းကပ်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့မာတင်းနေတဲ့လီးက တီဒေဝီရဲ့ဆီးစပ်နားမှာ ဖိကပ်နေတော့တယ်။
“တီဒေဝီကအရမ်းဆိုးတာပဲကွာ… တီဒေဝီကဆိုင်ကယ်စီးရင်း သားလီးကိုပွတ်နေတော့ အခုသားလီးကတောင်လာပြီ… ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“တောင်လာရင်လိုးပေါ့… သဲလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံချင်လို့ ဆွပေးနေတာပဲဟာ… ခစ်ခစ်…”
“အခုက လမ်းဘေးကြီးမှာနော်… ကားတွေဆိုင်ကယ်တွေက တစ်စီးစ နှစ်စီးစ မကြာခဏဖြတ်သွားနေကြတာ… ဘယ်လိုလိုးရမှာလဲ… အနောက်မှာလည်း တောပဲရှိတာ…”
“တီလေးမှာ အကြံရှိပါတယ်သဲရယ်… ခစ်ခစ်…”
ပြောနေရင်းပဲ ကားတစ်စီးက ကျုပ်တို့ဘေးက လမ်းမပေါ် ဖြတ်မောင်းသွားတယ်။ ကျုပ်တို့ကို ကားသမားက ပြုံးစစနဲ့ ကြည့်သွားတယ်။ ကြည့်ရတာ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီကို မြို့ထဲ၊ ရွာထဲမှာ ချိန်းတွေ့လို့မရလို့ မြို့ပြင်မှာ လာချိန်းတွေ့တဲ့ အတွဲလို့ထင်သွားကြပုံပဲ။
“ဘယ်လိုအကြံလဲ… ဒါနဲ့… တီဒေဝီပြောတဲ့ ထူးဆန်းတာကိုပြမယ်ဆိုတာဘာလဲ…”
“အခုပြတော့မယ်လေ… သေချာကြည့်နော်…”
တီဒေဝီက ပြောပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့လူချင်းခွာကာ ဒေါက်ထောက်ထားတဲ့ဆိုင်ကယ်အပေါ်မှာ တစောင်းလေး တက်ထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို အရည်လဲ့နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်ရင်းက ပြုံးစစနဲ့ ရုတ်တရတ် သူ့စေ့ထားတဲ့ပေါင်ကို ကားလိုက်တယ်။
“ဟာ…”
ကျုပ်အာမေဋိတ်သံသာထွက်နိုင်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားတယ်။ ဘာလို့လဲဆို တီဒေဝီဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီပေါင်ခွဆုံမှာ ၂လက်မခန့်ရှိမယ့် သေသေသပ်သပ်ဓားနဲ့ခွဲထားသော အကွဲကြောင်းတစ်ခုက တီဒေဝီအဖုတ်အကွဲကြောင်းနဲ့ဆို ကန့်လန့်ဖြတ်ပုံစံမျိုး၊ ဘယ်ညာပေါင်နှစ်ဘက်ဆီ ဦးတည်ထားသလိုမျိုး ရှိနေလို့ပဲ။ သူ့ဘောင်းဘီက ခပ်ပွပွနဲ့ အပျော့သားဆိုတော့ ကျုပ် လုံးဝသတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ထိုအကွဲကြောင်းကို တီဒေဝီက လက်နဲ့သေသေချာချာကိုင်ပြီးဟပြတော့ အထဲက အနက်ရောင်ပင်တီလေးကို လှမ်းမြင်နေရတယ်။ ကျုပ်လည်း အားရဝမ်းသာ တီဒေဝီးအနားဆီ တိုးကပ်သွားပြီး သူကားပေးထားတဲ့ ပေါင်ကြားထဲမှာ ဝင်ရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ့ကိုဖက်ပြီး မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းလိုက်မိတယ်။
“ရွှတ်… ရွှတ်… ဘယ်တုန်းကပြဲသွားတာလဲ… မနက်တုန်းက အကောင်းကြီးမလား…”
“ခစ်ခစ်… ပြဲသွားတာမဟုတ်ဘူး… တမင်ဖြဲထားတာ… သဲက တီလေးကိုလိုးချင်နေမှန်းသိလို့… တီလေးကလဲ သဲလိုးတာခံလို့မဝသေးလို့… ဒါနဲ့ပဲ ခုနက ဆေးဆိုင်ထဲမှာ အပေါ့သွားမယ်ဆိုပြီး ဓားနဲ့ခွဲလိုက်တာ… ခစ်ခစ်…”
ငယ်ငယ်ကကျုပ်နဲ့လိုးပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ်ကိုစည်းကမ်းတင်းကြပ်ပြီး ခပ်ခွာခွာနေခဲ့တဲ့ တီဒေဝီက အခုလောက်အလိုလိုက်လိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး။ စိတ်ထဲမှာ အရမ်းပျော်ရသလို အရမ်းလည်းကြည်နူးမိတယ်။
“ချစ်လိုက်တာကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… ဒါနဲ့ လူမြင်ကွင်းကြီးနော် ဖြစ်ပါ့မလား…”
“သဲရယ်… ကားသံ ဆိုင်ကယ်သံကြားရင် ငြိမ်ပြီးဖက်ထားပေါ့… ဘယ်သူက ဘာင်းဘီအပေါက်ထဲကို လီးထည့်ပြီးလိုးနေတယ်ထင်မှာလဲ… ဒီအတိုင်း သမီးရည်းစား ချိန်းတွေ့နေတယ်ပဲထင်မှာပေါ့….”
ဟုတ်သား…. ကျုပ်လဲ အပြန်ခရီးကဆက်ရဦးမှာမို့ ချက်ချင်းပဲ ဘောင်းဘီးဇစ်ကိုဆွဲချပြီး အတွင်းခံထဲမှာ မာတောင်နေတဲ့လီးကို ဇစ်ပေါက်ကနေ မရမကဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ ဒီအချိန်ကားသံသဲ့သဲ့ကြားတော့ လီးကို တီဒေဝီဘောင်းဘီအကွဲထဲထိုးထည့်ပြီး တီဒေဝီ့ကိုဖက်ကာ ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ ကားနဲ့ဝေးသွားတော့ တီဒေဝီက လက်တစ်ဖက်နဲ့ကျုပ်ပခုံးကို ထိမ်းကိုင်ထားပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့ဘောင်းဘီမျှော့ကြိုးထဲကို လက်နှိုက်ကာ ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်စောင်းလျှက် အဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုအုပ်နေတဲ့ပင်တီကိုဆွဲဖယ်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဘောင်းဘီထဲဝင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန် ကားသံကြားတော့ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တော့ တီဒေဝီကလည်း သူ့လက်ကို ဘောင်းဘီထဲကအမြန်ထုတ်ပြီး ကျုပ်ကိုဖက်တော့ ကျုပ်လဲ တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီက ဘယ်အချိန်ကတည်းက စောက်ရည်ထွက်နေတယ်မသိ သူ့စောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီးက စီးစီးပိုင်ပိုင်တိုးဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ စောက်ခေါင်းထဲက ချွဲကျိကျိစောက်ရည်တွေကိုခံစားမိနေတယ်။ ကားသံက ဝေးသွားပြန်ပြီ။ ရင်တွေလဲခုန်ရပါတယ်၊ စိတ်တွေလဲလှုပ်ရှားရပါတယ်။ တီဒေဝီနဲ့ အခုလိုလူမြင်ကွင်းကြီး လိုးရမယ်ဆိုတော့ ရင်ခုန်မှုက အတိုင်းထက်အလွန်။ ကိုယ်အဒေါ်အရင်းနဲလိုးရတာဆိုတော့ ထပ်တိုးရင်ခုန်ရင်း ကားသံဝေးသွားတာနဲ့ လူချင်းခွာကာ တီဒေဝီ့ခါးကိုကိုင်ပြီး မနှေးမမြန်စပြီး လိုးတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်လည်ပင်ကိုခိုကာ သူ့ကိုယ်လုံးကို အနောက်သို့ရနိုင်သမျှလှန်ထားပေးပြီး ခြေထောက်တွေကိုလည်း ကျုပ်ခြေထောက်နဲ့ချိတ်ကာ တတ်နိုင်သမျှ ပေါင်ကားပေးထားပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးအဝင်ချောအောင်နေပေးတယ်။
“ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာသဲရယ်… သဲလီးကြီးက အလိုးခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… ဟင်း…”
“သားလည်းအရမ်းကောင်းတယ် တီဒေဝီရယ်… ကိုယ်အဒေါ်စောက်ပက်ကိုပြန်လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ…”
“ဟင်း… ကောင်းရင် သဲအဒေါ်စောက်ပက်ကို သဲလီးကြီးနဲ့ ကြမ်းကြမ်းလိုးပြီး မြန်မြန်သာပြီးလိုက်နော်…အင်းဟင်း… အရမ်းကြာလို့မကောင်းဘူး… ဟင်း…”
“အင်းပါ… သားနားလည်ပါတယ်…”
တီဒေဝီပြောတဲ့ အခြေအနေကို ကျုပ်နားလည်နေတာမို့ တတ်နိုင်သမျှ မြန်မြန်လက်စသတ်နိုင်ဖို့ တီဒေဝီ့ခါးကိုကိုင်ပြီး တရစပ် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပစ်တော့တယ်။ ဒါပေမယ့်လဲ ၂မိနစ်ခြား၊ ၃-၄မိနစ်ခြားကို တစ်ခါလောက် ကားတွေ ဆိုင်ကယ်တွေက ဖြတ်သွားနေတော့ မပြီးသေးဘူးဖြစ်နေတယ်။ တီဒေဝီကတော့ တုန်တက်သွားတာ နှစ်ခါလောက်ရှိပြီ။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျုပ် တီဒေဝီ့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးနေရင်း တီဒေဝီတုန်တက်သွားချိန် ကျုပ်လဲ ပြီးချင်နေပြီမို့ တအားဆောင့်လိုးတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ခပ်ဝေးဝေးက ကားသံခပ်အုပ်အုပ် ကြားရတယ်။
“တီဒေဝီ… သားပြီးတော့မယ်…”
“ဟင်းးးး…. မြင်ချင်လဲ မြင်ပါစေတော့ကွာ… ပြီးအောင်လိုး… ဟင်းးးးး… သားအဒေါ်စောက်ပက်ထဲကို သားလရည်တွေပန်းပေး… ဟင်းးးး….”
ကျုပ်လည်း ပြီးချင်နေပြီမို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်တိုက်လိုးပစ်ရင်း ကျုပ်လီးရည်တွေ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သားပူးပူးကပ်ကပ် တင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်ချိန် လာနေတဲ့ကားက ကျုပ်တို့ကိုလှမ်းမြင်နိုင်တဲ့အကွေ့က ခေါင်းထွက်လာလို့ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်မိတော့တယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာသဲရာ… သဲလရည်တွေက တီလေးစောက်ပက်ထဲမှာ နွေးသွားတာပဲ…”
“သားလဲ အရမ်းကောင်းတယ်…စိတ်လည်း အရမ်းလှုပ်ရှားရတာပဲ… ဖြစ်နိုင်ရင် တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ လီးထည့်ထားပြီး ဒီအတိုင်တီဒေဝီကို သားအပေါ်ခွထိုင်ပြီး ဆိုင်ကယ်မောင်းသွားလိုက်ချင်တာ…”
“ခစ်ခစ်… မဖြစ်နိုင်တာကွာ… လမ်းအဖြောင့်တောင်မလွယ်တာ… ဒီလောက် အကွေ့အကောက်များတဲ့လမ်းမှာ… တူလေးနဲ့အဒေါ် လိုးရင်းနဲ့ဆိုင်ကယ်မှောက်တာဆိုပြီး နာမည်ကြီးကုန်ပါ့မယ်… ခစ်ခစ်….”
“အင်းပါ… သားသိပါတယ်… ဒီအတိုင်း ဖြစ်ချင်တာကို ပြောလိုက်တာ… ဟီးဟီး…”
စကားပြောနေကြတုန်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီးဖြတ်မောင်းသွားတော့ ခဏငြိမ်နေလိုက်ကြပြီး ဝေးသွားတော့မှ တီဒေဝီ့ကို ဒီအတိုင်းလေးပဲ လီးစွပ်လျှက် ပေါင်နှစ်ချောင်းကကိုင်ပြီး မ ချီ သွားလိုက်တယ်။ သစ်ပင်ဘေးနားမှာ တီဒေဝီ့ကို အောက်ပြန်ချပေးလိုက်တော့ ကျုပ်လီးလဲ သူ့စောက်ပက်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားပြီ။ ကျုပ်ကလမ်းဘက်ကိုကျောပေးကာ လီးကို တစ်ရှူးနဲ့သုတ်ပြီး အတွင်းခံထဲပြန်ထည့်နေသလို တီဒေဝီကလည်း တစ်ရှူးနဲ့ သူ့အဖုတ်ကိုသုတ်ပြီး ပင်တီကို နေရာပြန်ချနေတယ်။ ပြီးတော့ အချိန်မလင့်သွားရမှာမို့ တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက် အနမ်းတစ်ပွင့်စီ အပြန်အလှန်ပေးပြီး ဆိုင်ကယ်ဦးထုပ်ဆောင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွကာ တီဒေဝီရဲ့လုပ်ငန်းခွင်ဆီကို ပြန်မောင်းခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ဆိုက်ထဲရောက်ချိန်မှာလဲ တီဒေဝီရဲ့ မှာကြားချက်အတိုင်း သူ့အဆောင်ခန်းအရှေ့အထိ ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းဝင်သွားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီအတွက် ချက်ချင်း အဝတ်အစားလဲဖို့လိုအပ်နေပြီလဲ။ ကျုပ်က ရုံးအတွက်ပစ္စည်းတွေကို မကြည်ပြာတို့ဆီပေးဖို့သွားရင်း ပါတဲ့မုန့်တွေထဲက မကြာပြာနဲ့ မမာလာဖို့နဲ့ ကျွဲမဲကြီးဖို့ပါ(မကောင်းတတ်လို့) ယူလာလိုက်တယ်။

အခန်း(၅/၄)

ဒီနေ့မနက် အိပ်ရာနိုးတော့ မျက်နှာသစ်ပြီးချိန် တီဒေဝီလာခေါ်တယ်။ မနက်စောစောအချိန် ထရံသာကာထားတဲ့အခန်းထဲမှာ တခြားဝန်ထမ်းတွေရှိနေနိုင်တာမို့ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ဘာမှအရဲမစွန့်ရဲလို့ ဒီအတိုင်းပဲ အသာအယာ ထွက်လာပြီး မနက်စာစားဖို့ ထမင်းဆိုင်ဆီသို့ထွက်လာခဲ့တယ်။ အမှန်တော့ ကျုပ်တို့က အခြားဝန်ထမ်းတွေ မနက်စာထစားကြပြီးမှ နောက်ဆုံးမှ အခြေအနေကြည့်ပြီး တစ်ချီတစ်မောင်း ကစ်ချင်သေးတာ။ ဒါပေမယ့် ညကတည်းက ကျွဲမဲကြီးရဲ့မိန်းမ ဒီဆိုက်ထဲကိုလိုက်လာမှာမို့ ကျွဲမဲကြီးက မနက်စောစော သူ့မိန်းမကို ကားနဲ့သွားကြိုမှာမို့ တီဒေဝီက အစောပိုင်းကတည်းက ဆိုက်ထဲမှာ ပတ်ကြည့်ပေးရမှာ။ ဘာမှတော့မဟုတ်ပေမယ့် တီဒေဝီက ကျွဲမဲကြီးရဲ့လူယုံဆိုတော့ ဆိုက်ထဲမှာ ကျွဲမဲကြီးမရှိတုန်း အလုပ်ကိုရေသာမခိုစေဖို့၊ ခိုးတာဝှက်တာတွေမလုပ်စေဖို့ ကြီးကြပ်ပေးရတာပဲ။ ပုံမှန်ဆို ဒီလောက်အထိ မတင်းကြပ်ပေမယ့် အခုက ဒီလမ်းကိုအချိန်မီမအပ်နိုင်ရင် တာဝန်ယူထားတဲ့လူကြီးတွေ ပြဿနာတက်နိုင်တာကြောင့် အဆင့်ဆင့် ဖိအားပေးနေလို့ လိုက်ကြည့်ပေးရမှာ။ ဟိုတစ်ခါပေးတဲ့ဖန်ငွေတွေက အပေါ်ပိုင်းမှာဖြတ်ခုတ်ထားတဲ့အထဲက အဆင့်ဆင့်ခွဲဝေမှုရဲ့ အပိုင်းအစမျှသာပါပဲ။ ဒီလို အထက်ပိုင်းမှာတစ်ခါတည်းဖြောင်ထားပြီး လိုအပ်တဲ့ ပစ္စည်းတွေက အတိအကျနီးပါးလောက် တွက်ထားတာမို့ ကျွဲမဲကြီးတို့က မလေလွင့်အောင်ပြန်စီစစ်ကြီးကြပ်ပေးရင်း သတ်မှတ်ထားတဲ့ဝေစုကိုရတာမို့ ကျွဲမဲကြီးမရှိတုန်း တီဒေဝီက ကျွဲမဲကြီးကိုယ်စား လိုက်ကြည့်ပေးရမှာ။ တီဒေဝီက ကျွဲမဲကြီးရဲ့လူယုံမှန်း အကုန်သိနေတော့ တီဒေဝီရှိနေရင် မဟုတ်တာမလုပ်ရဲကြဘူး။ တီဒေဝီရဲ့ စကားတစ်ခွန်း ကျွဲမဲကြီးနားထဲရောက်သွားရင် အပြစ်ပေးခံရနိုင်သလို၊ ကံမကောင်းရင် ဝင်ငွေရပေါက်နည်းတဲ့ အထိုင်ရုံးတွေဆီ ပြန်လွင့်သွားရနိုင်တယ်လေ။ အခုတော့ ကျုပ်က တီဒေဝီရဲ့အဖော်အဖြစ် ဆိုင်ကယ်နဲ့ လုပ်ငန်းခွင်အနှံ့လိုက်မောင်းပို့ရမှာမို့ တီဒေဝီနဲ့ လိုးခွင့်မရလိုက်ပေမယ့်လဲ အတူတူရှိနေရမှာမို့ ပျော်မိပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီမနက်စာအတူစားပြီး ထမင်းဆိုင်နားမှာရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်အနီးမှာရပ်စကားပြောရင်း ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်ရှိနေကြသော်လဲ တီဒေဝီရဲ့မျက်လုံးတွေက မနက်စာလာစားကြတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေကို အကဲခပ်သလိုကြည့်လိုက် ကျုပ်ကိုစကားပြောလိုက် လုပ်နေတာ။ ပြီးတော့ နာရီကိုလဲ တစ်ချက်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ မနက်စာလာစားကြတဲ့သူတွေက တီဒေဝီကို မြင်တော့ တချို့လည်း နှုတ်ဆက်ကြတယ်၊ တချို့ကလည်း တစ်ချက်မျှကြည့်သွားကြတယ်။ စောစောလာစားကြတဲ့သူတွေက အေးအေးလူလူစားပြီးမှ ထွက်သွားကြသလို အနည်းငယ်နောက်ကျသူတွေက ခပ်သုတ်သုတ်စားပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ မကြာခင်တော့ ကားသံတွေ စက်သံတွေဆူညံလာပြီး လုပ်ငန်းခွင်ဝင်ဖို့ စခန်းကနေထွက်ကြတော့ တီဒေဝီက နာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်တယ်။ တာဝန်ကျ အင်ဂျင်နီယာတွေလဲ ဆိုင်ကယ်တွေနဲ့ လိုက်ပါသွားကြတယ်။ တီဒေဝီက ကျုပ်ကိုဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်စေပြီး မောင်းစေတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တီဒေဝီက ရပ်ဆိုရင်ရပ်၊ ဟိုနေရာမောင်းဆိုလဲ မောင်းပေးလိုက်၊ ဒီနေရာမောင်းဆိုလဲ မောင်းပေးလိုက်နဲ့ တီဒေဝီသွားချင်တဲ့နေရာ လိုက်ပို့ပေးရင်း စကားပြောရင်း၊ ရယ်မောရင်းနဲ့ လုပ်ငန်းခွင်တစ်ခုလုံးကို ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လို ပတ်မောင်းနေရပေမယ့် ကျုပ်မှာ မောရပမ်းရမှန်းမသိရအောင်ကို ပျော်နေမိတော့တယ်။ တီဒေဝီကလည်း ဆိုက်ထဲမှာပတ်ကြည့်တယ်ဆိုသလိုပဲ တကယ်ကိုပတ်ကြည့်နေတာ။ ပြောရမယ်ဆို အကြည့်သပ်သပ်ပဲ၊ ဘာမှ ဝင်ပြောတာ ခိုင်းတာမရှိဘူး။ ကျုပ်အထင် ဒီလိုကြည့်ဖို့ကိုက သူ့တာဝန်ထင်တာပဲ။ နေ့လည်ထမင်းစားချိန်မတိုင်မီမှာပဲ အက်စ်အေအီးရဲ့ဟိုင်းလတ်ကားလေးက တရွေ့ရွေ့နဲ့ ကျုပ်တို့ရှိရာဆီကို မောင်းလာရင်း ကျုပ်တို့အနီးမှာ ရပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်အနားမှာပဲ ရပ်နေခဲ့ပြီး တီဒေဝီက သူ့ဆရာကို ကားတံခါးသွားဖွင့်ပေးတယ်။ ကားပေါ်ကနေ အက်စ်အေအီးက ဆင်းလာတယ်။ ကားရဲ့ဟိုဘက်တံခါးဆီကနေ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်လည်း တံခါးဖွင့်ပြီးဆင်းလာတယ်။
“ဆရာက အစ်မကိုပါခေါ်လာတာကိုး…”
“အေး ဒေဝီရေ… နင့်အစ်မက အလုပ်ခွင်ထဲရောက်ဖူးချင်တယ်ဆိုလို့ တခါတည်းပဲ ခေါ်လာခဲ့လိုက်တာ…”
“ဒေဝီရေ… အလုပ်လုပ်ရတာ ပင်ပန်းနေပြီလား…”
ဟိုအမျိုးသမီးကို ကျုပ်က အမှတ်တမဲ့ သေချာမကြည့်မိဘဲ တီဒေဝီနဲ့ ကျွဲမဲကြီးကိုသာ ကြည့်နေမိတာ။ အခု တီဒေဝီကိုနှုတ်ဆက်လိုက်တော့မှ ကျုပ်လှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဟာ…. မမို့။ ကျုပ်ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ အာမေဋိတ်သံ ထွက်မိတော့မလိုပဲ။ ဒီကိုအလာတုန်းက အဝေးပြေးကားပေါ်မှာ ကျုပ်နဲ့ယာယီချစ်သူဖြစ်ခဲ့ပြီး ခရီးအဆုံးထိကျူးလွန်ပက်သက်ခဲ့ကြတဲ့ မမို့ ခေါ် မို့မို့လွင်ဆိုတဲ့ မမက ကျွဲမဲကြီးရဲ့ဇနီး ဖြစ်နေပါလား။
“မပင်ပန်းပါဘူး အစ်မရယ်… ဆရာမရှိတုန်း ဆရာ့ကိုယ်စား နေပေးရတာ ကျေနပ်ပါတယ်… အစ်မက အရင်လိုလှတုန်းပဲနော်… ကျမထက်တောင် ပိုနုနယ်သေးတယ်…”
“မြှောက်ပြောနေပြန်ပါပြီ ဒေဝီရယ်…”
ကျုပ်က မမို့ကို အရင်တုန်းက မသိဖူး မမြင်ဖူးပေမယ့် တီဒေဝီနဲ့တော့ ရင်းရင်းနှီးသိနေတယ်။ ကျွဲမဲကြီးရဲ့ လူယုံတပည့်ဆိုမှတော့ တီဒေဝီနဲ့ မမို့တို့ ရင်းနှီးနေကြတာ မဆန်းပါဘူးလေ….။ ကျုပ်က ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဆိုင်ကယ်အနားမှာရပ်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်ကို မြင်ပုံမရသေးဘူး။ ကျုပ်လဲ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိပဲ တွေတွေကြီး ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။
“ကိုကြီးလဲ ဒေဝီ့ကို အားနာနေတာ… ဒေဝီ့တူလေးက ဒီကိုခဏလာလည်တာလေ… အဲ့အချိန်ကြမှ အေအီးလမ်းကြောင်းကလာလိုက်… အခု မို့မို့လမ်းကြောင်းကထပ်လာတော့ ဒေဝီလည်း သူ့တူနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးကို မလည်ပတ်ရသေးပါဘူး… ညီလေးတေဇာ လာလေကွာ…”
ကျွဲမဲကြီးက ကျုပ်ကိုလှမ်းခေါ်တယ်။ တီဒေဝီကလဲ ကျုပ်ကိုလက်ယက်ပြီးခေါ်တော့မှ မမို့က ကျုပ်ကိုမြင်သွားပြီး အံ့သြဟန်ဖြစ်သွားပေမယ့် ချက်ချင်းလို ပြန်ပြုံးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ယောင်နနနဲ့ သူတို့ဆီကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်။
“ဟယ်… မောင်လေးတေဇာက ဒေဝီ့တူလား…”
“ဟမ်… မို့မို့နဲ့ ညီလေးတေဇာကသိနေတာလာ…”
“အင်းလေ… ရန်ကုန်ကလာတုန်းက အိတ်စပတ်အပေါ်မှာ အတူတွဲထိုင်ရတာ…”
“သြော်…ဟုတ်လား…”
တီဒေဝီ နဲ့ ကျွဲမဲကြီးက အံ့သြသွားကြတယ်။
“ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့…”
ကျုပ်လည်း ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ ဟုတ်ကဲ့လိုက်မိတယ်။
“တေဇာ… ခစ်ခစ်… အစ်မနဲ့ပြန်ဆုံမယ်မထင်ထားလို့ အံ့သြနေတာလား… တေဇာ လမ်းမှာပြောတာဘာလဲ… အမြန်ရမယ့်ဟာတွေမှာရလို့ နည်းနည်းပဲစားတာ နောက်ကျအစားကြီးမှန်းသိရမယ်ဆို… ဟင်း ဟင်း ဟင်း… အခုတော့ သိရတော့မယ်ထင်တယ်…”
ကျုပ်လဲ အခုမှ စိတ်နဲ့ကိုယ် သတိပြန်ကပ်ဖို့ ကြိုးစားရတော့တယ်။ မမို့က ကျုပ်တို့ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကို ဖုံးဖိပြီး အလိုက်သင့် ပြောပေးနေတာ။ ကျုပ်က မသိသလိုဟန်ဆောင်လိုက်စေချင်ပေမယ့် အခုတော့ ရေလိုက်ငါးလိုက် လိုက်ရုံသာ ရှိတော့တယ်။
“ဟီး… ကျနော်လဲ မမို့နဲ့ ပြန်မဆုံတော့ဘူးထင်နေလို့ အံ့သြနေတာ… အခုတော့ မမို့ပြောသလို ကျနော်အစားကြီးမှန်း မမို့သိတော့မှာပေါ့… ခွိခွိခွိ…”
“လက်စသတ်တော့ သဲက… ဒီကိုလာကတည်းက အစ်မနဲ့ ရင်းနှီးနေတာကိုး… ”
“ဒါဆိုလဲ အထူးတလည် မိတ်ဆက်ပေးစရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့… ကောင်းတာပဲ…”
“အင်းပေါ့… နောက်ဆို ကိုကြီး နဲ့ ဒေဝီ မအားတဲ့အချိန်… တေဇာနဲ့ စကားလေးဘာလေးပြောလို့ရတာပေါ့… ဟိုနားဒီနားသွားချင်ရင်လဲ တေဇာကို လိုက်ပို့ခိုင်းလို့ရတယ်လေ… လိုက်ပို့ပေးမယ်မလား တေဇာ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဒါပေမယ့် ကျနော်က ကားမမောင်းတတ်ဘူး… ဆိုင်ကယ်ပဲမောင်းတတ်တာ…”
“ရပါတယ်တေဇာရဲ့… နော်ကိုကြီး…”
“အင်း… တေဇာပါတော့ ကိုကြီးလဲ စိတ်ချပါတယ်… မို့မို့လဲ ကိုကြီးတို့မအားတဲ့အချိန် ပျင်းမနေရတော့ဘူးပေါ့…”
ကျုပ်လဲ သွားဖြီးနေရုံသာ တတ်နိုင်တော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ခဏတာစကားပြောပြီးနောက် ကျွဲမဲကြီးက တီဒေဝီ့ကို အလုပ်နဲ့ပက်သက်တာတွေမေးမြန်းနေတာကြောင့် ကျုပ်နဲ့ မမို့တို့က အလိုက်သင့်ပဲ သူတို့ဘေးမှာရပ်နေကြတော့တယ်။ မမို့က ကျုပ်ကို မသိမသာခိုးကြည့်နေတာ သိပေမယ့်လည်း မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်မိတယ်။ ကျွဲမဲကြီးက သူ့ဇနီးချောလေးကို သူ့ရဲ့အိမ်ဆီပြန်ခေါ်သွားချိန်မှသာ ကျုပ်မှာ အသက်ဝဝ ရှူရတယ်။ တီဒေဝီသိသွားခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးကြီးက ကျုပ်ကို ချွေးစေးပျံစေတော့တယ်။ အခုအချိန်မှာ မမို့က အားလုံးအဆင်ပြေအောင် ထိန်းထားနိုင်ပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ စိတ်ထဲမှာ အောင့်သက်သက်ကြီးလို ခံစားနေရတယ်။
“သဲက အစ်မနဲ့ ကားတစ်စီးတည်းအတူစီးလာခဲ့တာကိုး…”
“ဟုတ်တယ် တီဒေဝီ… သားလဲ ဒီအတိုင်းပဲ ခရီးသွားရင်း အတူထိုင်ရတော့ ရင်းနှီးသွားတာ… အခုလိုပြန်ဆုံမယ်တောင်မထင်ထားဘူး… မမို့က ဒီကိုတခါတည်းမလာပဲ… ဘာလို့လမ်းမှာဆင်းတာလဲ…”
“အဲ့မှာက မမို့ရဲ့ဇာတိလေ… သူ့မိဘတွေရှိတယ်… အဲ့ကိုဝင်ပြီးမှ ဒီကိုလာတာ…”
“သြော်… ဒီလိုကိုး…”
ကျုပ်လည်း ဆက်မမေးတော့ဘဲ တီဒေဝီကိုသာ အလုပ်ထဲမှာ လိုက်ပြရင်း ထမင်းစားချိန်နီးတော့ ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ထမင်းစားပြီး တီဒေဝီလဲ သူ့အခန်းမှာသူပြန်နား၊ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အခန်းမှာ ပြန်နားရင်း မမို့အကြောင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိတယ်။ မမို့မှာသာ အိမ်ထောင်ရှိမှန်းသိခဲ့ရင် ကျုပ်တို့ဇတ်လမ်းက ဖြစ်ခဲ့မှာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်ကလည်း အပျိုထင်ပြီး ရည်းစားရှိလားပဲမေးမိသလို၊ မမို့ကလဲ အိမ်ထောင်ရှိကြောင်း ဖွင့်မပြောဘူး။ ကျုပ် အန်တီချိုနဲ့ဖြစ်တာက အန်တီချိုကလိုလားလို့ဆိုပေမယ့် ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လဲ ရှိပြီးသားသံယောဇဉ်နဲ့ အန်တီချိုရဲ့အလှတွေရယ်၊ သနားမိတာရယ်ကြောင့် မရှောင်နိုင်ဘဲ နှစ်ဦးသဘောတူ သိသိကြီးနဲ့ မှားမိတာ။ အခုတော့ ကျုပ်ကမသိဘဲမှားပေမယ့် မမို့ကသိလျှက်နဲ့ ကျုပ်ကိုပက်သက်ခဲ့တာ။ စိတ်ထဲမှာ ခံပြင်းမိနေတယ်။ မမို့နဲ့ ဆက်ပြီးမပက်သက်ချင်တော့ပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ လိုက်လျောညီထွေ နေရတော့မှာပဲ။ ဒီကိစ္စကို တီဒေဝီနဲ့ ကျွဲမဲကြီးမရိပ်မိဖို့က အရေးကြီးတယ်မဟုတ်လား။ မတော်တဆ ကျွဲမဲကြီးသိသွားရင် တီဒေဝီရဲ့ အလုပ်ကိုပါ ထိခိုက်မှာ စိုးရတယ်လေ။ ကျုပ် သက်ပြင်းမောကြီးကို လေနဲ့အတူ ပါးစပ်ကနေ မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ပျောက်ကွယ်မသွားခဲ့ပါဘူး။
“သက်ပြင်းတွေဘာတွေ ချလို့ပါလား သဲရ… ဘာတွေစိတ်ညစ်နေတာလဲ…”
တီဒေဝီက ရုတ်တရတ်ရောက်လာပြီး ပြောလိုက်တော့မှ ကျုပ်ရဲ့စိတ်နဲ့ကိုယ်ပြန်ကပ်တယ်။ တီဒေဝီက အခန်းထဲကိုဝင်လာကာ ကျုပ်နံဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ဘောင်းဘီက ခါးပတ်ကိုဖြုတ်နေတယ်။
“တီဒေဝီ… တခြားလူတွေ…”
“ခစ်ခစ်… အကုန်အလုပ်ထဲပြန်သွားကြပြီလေ… ဘာတွေများတွေးနေလို့ မသိလိုက်တာလဲ…”
“ဟီး… မနက်ကတည်းက တီဒေဝီနဲ့မနမ်းရသေးလို့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်နေတာ…”
ကျုပ်လည်း ရုတ်တရတ်ပေါ်လာတဲ့အတွေးကိုပဲ ပြောလိုက်တယ်။ တကယ်လည်း မနက်ကတည်းက တီဒေဝီ့ကို ပွေ့ဖက်နမ်းချင်နေခဲ့တာမလား။ တီဒေဝီက လုပ်စရာရှိတာလုပ်ရင်း မေးနေခဲ့တာဆိုတော့ ကျုပ်လီးက အတွင်းခံထဲကနေ သူ့လက်နဲ့ ဆွဲထုတ်တာခံလိုက်ရပြီး အခုတော့ သူ့လက်ဖဝါးနုနုလေးနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီးဆွပေးတာ ခံနေရပြီ။ တီဒေဝီက ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျုပ်နံဘေးမှာ ဝင်လှဲတယ်။
“ဒါလား… ခစ်ခစ်… အခုနမ်းတော့… နမ်းရုံတင်မဟုတ်ဘူး… တီလေးစောက်ပက်ကိုလဲ သဲလီးကြီးနဲ့လိုးပေးအုံး… ပြွတ်…”
တီဒေဝီက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်ပြီးနမ်းတော့ ကျုပ်လည်း သူ့ဘက်ကိုကိုယ်ပါလှည့်ပြီး တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျုပ်ကိုယ်နဲ့ပူးကပ်သွားအောင်းဆွဲဖက်လိုက်ရင်း သူ့ပေါင်ပေါ် ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ သူ့နဲ့အပြိုင် အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးမိတော့တယ်။ ကျုပ်လက်က တီဒေဝီဖင်သားတွေဆီကိုရောက်သွားပြီး ဘောင်းဘီအောက်ထဲအထိ ထိုးနှိုက်ကာ ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ တီဒေဝီ့လက်ထဲမှာ မာတောင်နေပြီ၊ ကျုပ် တီဒေဝီ့ဖင်ကိုဆုပ်နယ်နေတဲ့လက်က အရှေ့ပိုင်းက တီဒေဝီစောက်ဖုတ်ရှိရာ သူ့အရှေ့ပိုင်းပေါင်ခွဆုံဆီသို့ရောက်သွားပြီး တီဒေဝီ့စောက်ပက်ကို ပင်တီထဲအထိလက်ထိုးထည့်ပြီး စောက်ပက်ကိုအုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်တော့ တီဒေဝီ့စောက်ပက်မှာ စောက်ရည်တွေရွှဲရွှဲစိုလို့။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ခလယ်နဲ့ပွတ်ဆွဲပြီး အခေါင်းပေါက်လေးထဲ လက်ခလယ်ထိုးထည့်ပြီး ကလိတော့ တပျစ်ပျစ်နဲ့ အသံထွက်လာတယ်။
“ပြွတ်… တီလေး အလုပ်ဝင်ရအုံးမယ်သဲရယ်… လိုးတော့နော်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လဲ တီဒေဝီနဲ့နမ်းနေတာကိုရပ်၊ သူ့စောက်ပက်ကိုနှိုက်နေတဲ့လက်ကိုလည်း ထုတ်ပြီး ထထိုင်တော့ တီဒေဝီကလည်း ထပြီး ဒူးထောက်လျှက် သူ့ဘောင်းဘီပွပွနဲ့ ပင်တီကို ပေါင်လည်ထိဆွဲချွတ်ချကာ လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လည်း ဘောင်းဘီနဲ့အတွင်းခံကိုလျောချပြီး တီဒေဝီ့အနောက်မှာ ဒူးထောက်လျက်နေရာယူကာ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီ့ခါးလေးကိုကိုင်ပြီး ရနိုင်သမျှ အမြန်လိုးတယ်။ ဘောင်းဘီးချွတ်လိုက်ချင်ပေမယ့် အရေးအကြောင်းဆိုရင် အလျင်စလိုပြန်ဝတ်နိုင်အောင် တမင်မချွတ်ဘဲထားတာကြောင့် ဟိုတယ်မှာလို စိတ်လွတ်လက်လွတ်တော့ လိုးလို့မရဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့်လဲ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့တီဒေဝီကိုလိုးနေရတာလဲဖြစ်၊ ကိုယ့်အဒေါ်ကိုလိုးနေရတာလဲဖြစ်တော့ လိုးရတာတော့ ကောင်းနေဆဲပါပဲ။ တီဒေဝီကလည်းအသံမထွက်အောင်ကြိတ်ညည်း၊ ကျုပ်ကလည်း အသံမထွက်အောင်ကြိတ်လိုးရရင်း လူသံသူသံကိုလည်း နားစွင့်ရသေးတာကြောင့် စိတ်တွေကလှုပ်ရှားနေကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တူအရီးနှစ်ယောက် ကြိတ်လိုးကြိတ်ခံလုပ်နေကြရင်း ကျုပ်ပြီးချင်လာတော့ ပိုအားစိုက်လိုးရင်း လီးရည်ထွက်ခါနီးတာနဲ့ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲက ကျုပ်လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးရည်တွေကို ထရံသို့ပန်းလိုက်တယ်။
ကျုပ်ပြီးတာနဲ့ တီဒေဝီက တစ်ရှူးယူပြီး သူ့အဖုတ်ကိုသုတ်တယ်။ ပြီးတော့ ပင်တီနဲ့ဘောင်းဘီကိုဆွဲတင်ပြီး နေရာချနေတယ်။ ကျုပ်လည်းတစ်ရှူးယူပြီး လီးကိုသုတ်ကာ ပြန်ထည့်ပြီး ဘောင်ဘီပြန်ဝတ်နေရတယ်။ ထရံဘက်မျက်နှာမူကာ ဒူးထောက်လျှက် ဘောင်းဘီခါးပတ်ပြန်ပတ်နေတဲ့ကျုပ်ကို တီဒေဝီက နောက်ကျောကနေ လာဖက်ပြီး ကျုပ်ကျောကိုပါးအပ်ထားတယ်။
“တီဒေဝီပြီးရဲ့လား…”
“အင်း… ပြီးလည်းပြီးတယ်… အရမ်းလည်းကောင်းတယ်… ဘာလို့တီလေးအထဲမှာ မပြီးလိုက်တာလဲ သဲရယ်…”
“ကွန်ဒုံးမပါတော့… တီဒေဝီ ဗိုက်ကြီးမှာစိုးလို့…”
“တီလေးက သဲလရည်နဲ့အပန်းခံရတာကြိုက်လို့… မနေ့ကတည်းက တမင်မဝယ်လာတာ… ဆေးပဲ ပိုဝယ်ခဲ့တာ… နောက်ဆို တီလေးကိုအထဲမှာပြီးပေးနော်…”
ကျုပ်လဲ ခါးပတ်လည်းပတ်ပြီးပြီ၊ ထရံကသုက်ရည်တွေကိုလည်း သုတ်ပြီးပြီမို့ တီဒေဝီဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ ကြင်နာစွားဖက်ပြီး မော့ပေးထားတဲ့ တီဒေဝီ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သူ့နဖူးပြင်လေးကို အားရပါးရ တရှိုက်ဖိနမ်းတော့ တီဒေဝီမျက်လုံးလေးမှိတ်သွားတယ်။ ကျုပ်အနမ်းရပ်ပြီးခွာလိုက်မှ မျက်လုံးကပြန်ပွင့်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို ရွှန်းရွှန်းစားစားစိုက်ကြည့်ကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲဖိနမ်းပြီးခွာလိုက်တယ်။
“သားကလဲ တီဒေဝီအထဲမှာပဲပြီးချင်တာ… နောက်ဆို တီဒေဝီဖုတ်ဖုတ်လေးထဲကို… သားလရည်တွေ အမြဲပန်းထည့်ပေးမယ်…”
“အင်း… ချစ်တယ်သဲရယ်…”
တီဒေဝီကျုပ်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲကို ပါးလေးကပ်ထားရင်း ပြောလိုက်တဲ့စကားမှာ တွယ်တာမှု၊ မြတ်နိုးမှု၊ ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုတွေနဲ့ နင့်နင့်သီးသီးရှိလှတယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီ့ကိုယ်လုံးလေးကို တိုး၍ ခပ်တင်းတင်းဖက်လိုက်မိတယ်။
“တီဒေဝီ့ကိုလည်း သားအရမ်းချစ်တာပဲ…”
ခဏတာ ငြိမ်သက်ရင်း နီးကပ်နေတဲ့ နှလုံးသားတစ်စုံက ရင်ခုန်သံတွေကူးလူးဆက်သွယ်ရင်း အပြန်အလှန် ရစ်ငင်ချည်နှောင်နေကြတယ်။ တီဒေဝီ သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ချပြီး ကိုယ်ချင်းခွာလိုက်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကို ငေးငေးလေးကြည့်လျှက်-
“သဲရင်ခွင်ထဲမှာ အကြာကြီးနေချင်ပေမယ့်… သွားရအောင်နော်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်တို့တူအရီး ဖက်ထားတာတွေလွှတ်ကာ ထရပ်ပြီးနောက် ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ အခန်းကနေထွက်ခဲ့တော့တယ်။

တီဒေဝီက ရာထူးက စာရေးမပါပဲ။ အရင်က ကျွဲမဲကြီးရှိနေချိန်မှာ သူက သာသာယာယာနေနိုင်ပေမယ့် ကျွဲမဲကြီးရဲ့မိန်းမက ရောက်လာတော့ အကြာကြီးနေမှ သူဆရာရဲ့မိန်းမ ရောက်လာတာမို့ သူ့ဆရာကို သူ့ဇနီးအနားမှာနေနိုင်အောင်လို့ တီဒေဝီက မကြာခဏ ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ပတ်ကြည့်ပေးရတာပါ။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလည်း သူ့ကိုဆိုင်ကယ်နဲ့အပြင်လိုက်ပို့လိုက်၊ ပြီးရင် ရုံးခန်းထဲ နှစ်ယောက်ပြန်လာပြီး တီဒေဝီဘေးမှာထိုင်ပြီး စကားပြောလိုက်နဲ့ ရှိနေတော့တာပါပဲ။ တီဒေဝီ့စကားအရ မမို့က ဒီဆိုက်ထဲမှာ ၂ညအိပ် ၃ရက်ပဲနေမှာလို့ သိရတယ်။ ဒီသုံးရက်ကို ချောချော မွေ့မွေ့နဲ့ ပြီးသွားဖို့ပဲ ကြိတ်ဆုတောင်မိပြန်တယ်။ ဒီတစ်နေ့လုံးမှာ ကျွဲမဲကြီးက ခဏတဖြုတ် ရုံးခန်းဆီလာတာကလွဲပြီး သိပ်မမြင်ရဘဲ ကျွဲမဲကြီးရဲ့အိမ်ထဲမှာပဲ လင်မယားနှစ်ယောက် ငတ်သမျှ အတိုးချလိုးနေကြသလား မသိပါဘူး။ မမို့လိုဖြူဖြူဝင်းဝင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှလှ ဆူဆူဖြိုးဖြိုးကြီးနဲ့ ကျွဲမဲကြီးလို မဲမဲသဲသဲ ဗိုက်ရွှဲရွှဲကြီးကိုမြင်ယောင်ပြီး နှမြောသလိုလို ခံစားမိလာလို့ ထိုစိတ်ကို ဖျောက်ပစ်ရသေးတယ်။ ထိုညက ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ လမ်းလျှောက်ထွက်ရင်း မနေနိုင်ဘဲ လမ်းဘေးဆင်းပြီး အပင်ကွယ်ကာ လိုးဖို့ပြင်ကြတယ်။ ဒီနေရာလေးက ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ လမ်းလျှောက်ထွက်ရင် လိုးနေကြနေရာလိုဖြစ်နေပြီ။ နေရာအကွက်အကွင်းကို တီဒေဝီနဲ့ စ လိုးပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှ နေလည်ပိုင်းမှာကြည့်ပြီး ရွေးထားခဲ့တာ။ မြေသားဖို့ထားတဲ့ လမ်းမဘေးကို ဆင်းသွားပြီး နည်းငယ်လျှောက်သွားပြီး သစ်ပင်အနောက်ကိုဝင်လိုက်ရင် မြေကွက်လပ်ကလေးရှိနေတယ်။ အပင်က တောင်ခြေနဲ့အလှမ်းဝေးတဲ့ ကွင်းထီးထီးမှာပေါက်နေတာမို့ နေ့လည်ဘက်ဆိုရင်တော့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေ လှမ်းကြည့်ရင် အကာအကွယ်မရှိ ထီးထီးကြီးမို့ မြင်နိုင်ပေမယ့် ညဘက်ဆိုရင်တော့ အပင်ကပြန်ကျနေတဲ့အရိပ်က လမ်းကနေလှမ်းကြည့်လို့မမြင်နိုင်အောင် ကာကွယ်ပေးထားတယ်။ လမ်းဘေးဆင်းတဲ့အချိန်ပဲ လူရှင်းအောင်စောင့်ရတာပေါ့။ လမ်းဘေးဆင်းပြီးရင် သိပ်မလျှောက်ရတော့ လမ်းခဏလျှောက်ပြီး သစ်ပင်အောက်ရောက်တာနဲ့ မမြင်နိုင်တော့ဘူးလေ။ ကျုပ်နဲ့ တီဒေဝီ လူရှင်းတဲ့အချိန်မှာ လမ်းဘေးဆင်းပြီး သစ်ပင်အမှောင်ရိပ်အောက်ကိုရောက်တာနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မက်မက်မောမော နမ်းကြလျှက် တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့ ရှော့ပင်ကို ချိပ်ဖြုတ်ပြီးဇစ်ဆွဲကာ ဘောင်းဘီနဲ့အတူ ကျုပ်အတွင်းခံကိုပါ တွန်းချပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ကစားနေတယ်။ ကျုပ်က တီဒေဝီရဲ့နို့တွေကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်ကိုင်နယ်နေတယ်။ တစ်နေ့လုံး ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ပတ်နေရလို့ ပင်ပန်းသလိုရှိပေမယ့် ဒီအချိန်လေးကသာ ကျုပ်တို့ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ချစ်ရတဲ့အချိန်လေးဆိုတော့ အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ကြဘဲ လာနေကြထုံးစံအတိုင်း ရောက်လာကြတာ။ ကျုပ် တီဒေဝီနို့တွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိနယ်နေရင်း လက်တစ်ဖက်က တီဒေဝီ့ရဲ့ ညဘက်အိပ်ရင်ဝတ်နေကြ ခြေသလုံးအလယ်လောက်အထိရှည်တဲ့ ဂါဝန်ရှည်ကိုလှန်တင်ပြီး သူ့ရဲ့ပင်တီပင်တီထဲအထိလက်ထိုးပြီး သူ့စောက်ပက်ကိုနှိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ကလဲ အရည်တစိုစိုဖြစ်နေပြီးသား၊ ကျုပ်လီးကလဲ သူ့ကိုလိုးချင်လွန်းလို့ မာတောင်နေပြီးသား။ တီဒေဝီ ကျုပ်နဲ့နမ်းနေရာကရပ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုလက်ကမလွှတ်ဘဲ ထိုင်ချကာ ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့တယ်။ ကျုပ်လဲ တီဒေဝီရဲ့ လီးအရင်းကိုလက်နဲ့ထုပေးပြီး ဒစ်ဖူးကိုလျာနဲ့ကစားပြီး ဝင်သလောက်စုပ်ပေးနေတော့ အလိုလိုသူ့ပါးစပ်ထဲ ကော့ထိုးမိလိုက်တယ်။ ဒါကို တီဒေဝီက လီးအရင်းကနေကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့ပေါင်ရင်းအနားကို ပြောင်းကိုင်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက အထိန်းအကွပ်မရှိတော့ဘဲ တီဒေဝီ့ပါးစပ်ထဲကို တဝက်ကျော်လောက် ဝင်သွားတယ်။ တီဒေဝီက တိုးဝင်လာတဲ့ကျုပ်လီးကို ဆွဲစုပ်ပြီးထားတော့ သူကိုယ်တိုင် ကျုပ်ကို သူ့ပါးစပ်ကိုလိုးဖို့ ခိုင်းနေသလိုပါပဲ။ ကျုပ်လည်း ကျုပ်လည်း အနည်းငယ်ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်နဲ့ တခါတခါ လီးအရင်းအထိဝင်သွားတော့ တီဒေဝီက အလိုက်သင့်နေပေးလို့ထင်တယ် ချောချောမွေ့မွေ့နဲ့ အသွင်းအထုတ်လုပ်လို့ရတယ်။ ကျုပ် သူ့ပါးစပ်ကိုလိုးနေရင်း တီဒေဝီရဲ့အာငွေ့လေးနဲ့ ဆွဲစုပ်ပေးမှုကြောင့် ကျုပ်ပြီးသွားနိုင်လို့ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်ပြီး တီဒေဝီ့ကို ထူလိုက်ရတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကိုစုပ်ထားတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မရွံရှာနိုင်ဘဲ မက်မက်မောမောဆွဲစုပ်လိုက်ပြီး လျာချင်းလိမ်လျှက် နမ်းမိတယ်။ နမ်းနေရင်းပဲ တီဒေဝီရဲ့ ပင်တီကိုချွတ်တော့ တီဒေဝီက ခြေတစ်ဖက်မြှောက်ပေးလို့ သူ့ပင်တီက ပေါင်တစ်မှာ စွပ်လျှက်လေးနဲ့ ကျွတ်သွားတယ်။ ဒီတစ်ခါ ကျုပ်အလှည့်ပေါ့။ ကျုပ်လည်း တီဒေဝီနဲ့ နမ်းနေတာရပ်ပြီး သူ့အရှေ့မှာထိုင်ချကာ သူ့စောက်ပက်ကို စိမ်ပြေနပြေ လျက်တော့တယ်။ စောက်ပက်ယက်နေရင်း သူ့ပေါင်တစ်ချောင်းကို ကျုပ်ပခုံးအပေါ်ထမ်းထားလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့ စောက်စိလေးကိုဆွဲစုပ်လိုက်၊ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းလေးကိုလျက်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲကို လျာထိုးထည့်လိုက် လုပ်နေတုန်း ကျုပ်ခေါင်းကိုကိုင်လျှက် ကြိတ်ညည်းနေတဲ့ တီဒေဝီက ကျုပ်ကို တစ်ဖန် ပြန်ဆွဲထူပြန်တယ်။ ကျုပ်ထရပ်လိုက်တာနဲ့ တီဒေဝီက ကျုပ်လီးကိုဆွဲကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ဝနဲ့ တေ့ပေးတော့တယ်။
“တီလေး ဒီအတိုင်းမပြီးချင်ဘူး… သဲလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံပြီးမှ ပြီးချင်တာ…”
“ဟုတ်… ဒါဆို သား တီဒေဝီ့ကို လိုးတော့မယ်…”
ကျုပ် သစ်ပင်ကိုကျောမှီလျှက် ပေါင်ဟပြီး ခါးကော့ပေးထားတဲ့ တီဒေဝီစောက်ပက်ထဲ သူ့တင်ပါးကိုကိုင်ပြီး လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်သွားတာနဲ့ နေ့လည်က ကြိတ်ပြီး အမြန်လိုးခဲ့ရသမျှ နုချည်ကြမ်းချည် နှေးချည်မြန်ချည်နဲ့ စိမ်ပြီးဇိမ်ဆွဲလိုးတယ်။ လိုးနေရင်းလဲ လမ်းက ဓါတ်မီးရောင် ဆိုင်ကယ်မီးရောင်တွေ့ရင်ဖြစ်ဖြစ် စကားပြောသံကြားရင်ဖြစ်ဖြစ် နှစ်ဦးသား သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးစွပ်လျှက်အတိုင်း အပင်မှာကပ်ပြီး ကပ်တိုးလေးညှာင့်လိုးရပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တီဒေဝီ သစ်ပင်ကိုမှီလျှက် သူ့ပေါင်တစ်ဖက်ကို မပြီးလိုးလိုက်၊ ပေါင်နှစ်ချောင်းလုံးကို မ ပြီး ချီလိုးလိုက်၊ သစ်ပင်ကိုလက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်ကနေလိုးလိုက် ပြီးချင်လာရင် ပြီးသွားမှာစိုးလို့ သူ့စောက်ပက်ကို ကုန်းလျက်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးမှာတော့ တီဒေဝီ့စောက်ပက်ထဲမှာ ကျုပ်လီးရည်တွေပန်းထုတ်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ နှစ်ဦးသား အခုမှပြီးပြည့်စုံသွားသလိုမျိုး ဖက်ထားလျှက် ခေတ္တ အမောဖြေကြတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ တီဒေဝီရယ်… အခုမှပဲ အားရတော့တယ်…”
“အင်း… တီလေးလဲ အီဆိမ့်သွားတာပဲ… တစ်နေ့တစ်ခါတော့ ဒီနေရာမှာ သဲလီးနဲ့ အလိုးခံရမှ ဖြစ်မယ်… ခစ်ခစ်…”
“စိတ်ချ… သားက တီဒေဝီ့ကို နေ့တိုင်းလိုးမှာ…”
“သိပါ့တော်… ကိုယ့်တီလေးစောက်ပက်ကိုမှ ပြန်လိုးချင်တဲ့ တူလေးမှန်း သိပါ့… ခစ်ခစ်…”
“ဒါတော့ တီဒေဝီနဲ့သားက စိတ်ချင်းဆက်နေတာကိုး…. ဟီးဟီး…”
ကျုပ်တို့ အဝတ်တွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ပြင်ဝတ်ပြီးတော့ လူအရိပ်အခြေကြည့်ကာ လမ်းပေါ်ပြန်တက်ခဲ့ကြတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အပြန်လမ်းမှာ ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်တွယ်ထားတဲ့ တီဒေဝီက ကျုပ်ပခုံးအပေါ် ခေါင်းမှီလျှက် လျှောက်ခဲ့ကြတော့တယ်။

အခန်း(၅/၅)

ဒီနေ့မနက် မနက်စာ စားကြတော့ ကျွဲမဲကြီးနဲ့ မမို့တို့ပါ ကျုပ်တို့နဲ့ အတူစားကြတယ်။ မမို့က အဝါရောင်ပြောင်ထဘီလေးနဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီလက်ရှည် နံ့သာရောင်ကိုဝတ်ထားတော့ တစ်မျိုးလှပြီး တင်းတင်းစည်းနှောင်ထားတဲ့ ပြောင်ထဘီအောက်မှာ ပင်တီအရာလေးက ထင်းနေကာ သူ့တင်ပါးကားကားကြီးတွေက သွားရည်ယိုချင်စရာဖြစ်နေတယ်။ ဆိုင်ထဲက အမျိုးသားဝန်ထမ်းတွေသာမက မိန်းကလေးချင်းပါ ခိုးကြည့်နေကြတယ်။
“ဒီမနက် အကိုက ဆိုက်ထဲလိုက်ကြည့်ပြီး ဖြတ်ပေးစရာရှိတယ်… အဲ့ဒါ မင်းအစ်မက ဒီနားက ရွာတွေဆီလည်ရင်း ရှူခင်းတွေလိုက်ကြည့်ချင်လို့တဲ့… အဲ့ဒါ ငါ့ညီလိုက်ပို့ပေးလို့ရမလား…”
“ရတာပေါ့ ဆရာရဲ့…. သဲ အစ်မကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်နော်…”
ကျုပ်တောင်မှ ပြန်ဖြေစရာမလိုဘဲ တီဒေဝီက ဝင်ဖြေလိုက်တော့ ကျုပ်လည်း ဟုတ်ကဲ့ပဲ လုပ်ရတော့တယ်။ ကျုပ်က မမို့နဲ့နှစ်ယောက်တည်းအနေအထားမျိုး မရောက်ချင်ပေမယ့် ရှောင်လွှဲ၍မရတော့ပြီ။ ကျုပ်စိတ်က မပက်သက်ချင်ပေမယ့် မမို့ဝတ်စားထားတာက ကျုပ်အကြိုက်ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေတော့ ဆိတ်ကွယ်ရာရောက်ရင် ကျုပ်ရုန်းမထွက်နိုင်မှာ စိတ်ပူမိတယ်။ ကျွဲမဲကြီးကလည်း ကျုပ်က ကလေးလို့ပဲမြင်ပြီး ရိုးသားတဲ့ဖိုးသခွားလေး ထင်နေပုံရကာ သူ့ဇနီးနဲ့ စိတ်ချလက်ချလွှတ်နေသလို၊ တီဒေဝီကလည်း သူ့ဆရာလင်မယားက ကျုပ်အပေါ် အရေးတယူဆက်ဆံတာကို ကျေနပ်နေပုံရတယ်။ တစ်ခုလည်းကောင်းတယ်။ မမို့ ကျုပ်အပေါ်ဖုံးကွယ်ထားတာအတွက်ကျုပ်နဲ့မမို့နှစ်ယောက်ချင်းတွေ့တုန်း စာရင်းရှင်းရမယ်လေ။ မနက်စာစားပြီးတော့ ကျွဲမဲကြီးကထွက်သွားတော့ ကျုပ်ကို တီဒေဝီက မမို့ကို သေသေချာချာလိုက်ပြလိုက်ဖို့မှာတယ်။ ကျုပ်က တီဒေဝီကို လိုက်ခဲ့ဖို့ ရလိုရငြား ခေါ်ကြည့်သေးပေမယ့် သုံးယောက်စီးတာ အန္တရာယ်များတယ်ဟုဆိုကာ ရုံးခန်းဆီသို့ ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်က ဆိုင်ကိုစီးလာပြီး ထမင်းဆိုင်အရှေ့မှာရပ်ပေးတော့ မမို့က ပုဝါပါးလေးတစ်ထည်နဲ့ သူ့ခေါင်းကိုအုပ်ကာ မေးစေ့အောက်မှာပြန်ချည်လျှက် သူ့ဆံပင်တွေ မလွင့်စေဖို့နဲ့ ဖုန်မကပ်အောင် လုပ်ပြီးမှ ထလာကာ ကျုပ်ခွထားတဲ့ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ထိုင်တယ်။ ဆိုင်ကယ်နောက်မြှီးက လက်ကိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ပခုံးကို အသာကိုင်ထားတယ်။ ကျုပ်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို အသာအယာမောင်းထွက်လိုက်ပြီး ကျောက်ချောလမ်းကနေတစ်ဆင့် လမ်းဟောင်းပေါ်ကိုရောက်တော့ မမို့က ပခုံးကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကို နေရာပြောင်းကာ ကျုပ်ခါးကိုဖက်လာတယ်။ ကျုပ်လည်းမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးဆက်မောင်းနေရင်းမှာပဲ မမို့က ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို သူ့လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ဆော့ကစားလာပြန်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ကျောပြင်ကို ဖိကပ်လာတဲ့ အိအိထွေးထွေးအရာကြောင့် မမို့က ကျုပ်ကျောကုန်းကို သူ့ရဲ့နို့နဲ့ ဖိကပ်ထားတာ သိလိုက်ရပြီး ရင်ဖုံးအင်္ကျီတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ထဲက ရုန်းကန်ထွက်မတတ် ဆူဖြိုးနေတဲ့ မမို့ရဲ့နို့တွေကို မြင်ယောင်လာပေမယ့် ကြိုးစားပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်။ ကျုပ်က မောင်းလာရင်းနဲ့ ရွာအဝင်မြေသားလမ်းဆီ ချိုးကွေ့ဝင်ပြီး ဆက်မောင်းသွားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တောင်ကုန်းမို့မို့လေးဆီမောင်းတက်ကာ ကုန်းဆင်းလေးအတိုင်း ဆက်မောင်းပြီး ရွာဆီကိုရောက်တယ်။ အရွာအဝင်ကိုရောက်တော့ မမို့က ကျုပ်ရဲ့ပခုံးကိုပြောင်းကိုင်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရွာထဲကိုရောက်တော့ ကျုပ်လည်း ရွာက အသင့်ဖျော်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးဆီဝင်ကာ စားပွဲတစ်လုံးမှာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ဆိုင်ရှင်ကို လက်ဖက်ရည်နှစ်ခွက်လှမ်းမှာပြီး ကျုပ်နဲ့ မမို့ အတူထိုင်လျှက်က စကားမပြောဖြစ်ကြဘူး။ ဆိုင်ထဲမှာရှိတဲ့ ကာလသားအချို့က မမို့ရဲ့အလှအပကို မသိမသာ ခိုးငမ်းနေကြတယ်။ မမို့က ကျုပ်ကိုအကဲခတ်သလို ကြည့်နေပေမယ့် ကျုပ်က မမို့ကိုမကြည့်မိအောင်ထိန်းရင်း ရွာဆီသို့သာ အကြောင်းမဲ့ ငေးနေမိတယ်။ဆိုင်ရှင်က လက်ဖက်ရည်နှစ်ခွက် လာချပြီး ပြန်သွားတဲ့အချိန်အထိ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် တိတ်ဆိတ်နေကြဆဲပဲ။
“ရွာလေးက အေးချမ်းတယ်နော်…”
တိတ်ဆိတ်မှုကို မမို့က စပြီးဖြိုခွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ် မမို့ကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုပြုံးပြနေတဲ့ မမို့ဆီက အကြည့်ကိုပြန်လွှဲကာ ပြန်ဖြေမိတယ်။
“အင်း…”
“အစ်မနဲ့လမ်းခွဲပြီးကတည်းက ဒီကိုရောက်လာတာပေါ့…”
“အင်း…”
“ဒေဝီနဲ့ တေဇာက တူးအရီးသာဆိုတယ်… အသက်က အရမ်းကြီးမကွာဘူးနော်…”
“အင်း…”
“ခစ်ခစ်… တေဇာက အစ်မကို စိတ်ဆိုးနေတာလား…”
“မသိဘူး…”
မမို့က ကျုပ်ရဲ့ ဘုဆတ်ဆတ်အဖြေကိုကြားတော့ ခပ်သဲ့သဲ့လေး ရယ်တယ်။ ဒီအချိန် ရွာလမ်းမဆီမှ ငါးသည်တစ်ယောက်ရဲ့ အော်ဟစ်ရောင်းသံကိုကြားရတယ်။ ဒါကိုကြားတော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ဦးလေးကြီးရဲ့ဇနီးက အိမ်နောက်ဖေးမှ ထွက်လာပြီး ငါးသည်ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တော့ ငါးသည်က ခြံထဲဝင်လာပြီး စျေးဗန်းကိုချကာ ထိုင်လိုက်တယ်။ ထိုအမျိုးသမီးနှစ်ယောက် စျေးရောင်းစျေးဝယ်ပြုနေတာကို မမို့ကကြည့်နေတယ်။
“အစ်မတို့… ဒီရွာမှာက ငါးဖမ်းလို့လဲရတာလား…”
“ရတာပေါ့ အစ်မရဲ့… ရွာအနောက်မှာ တောင်တွေကိုပတ်စီးနေတဲ့ ချောင်းရှိတယ်လေ…”
“ဟုတ်လား… ကျမတို့သွားကြည့်လို့ရလား… မရောက်ဖူးလို့ သွားကြည့်ချင်လို့..”
“ရတာပေါ့… ရွာလမ်းအတိုင်း တန်းတန်းမတ်မတ်သာသွား… ရွာအလယ်လောက်မှာ ညာဘက်ကွေ့ရင် ချောင်းဆီကို လမ်းပေါက်တယ်…. လှေဆိပ်လည်း ရှိတယ်… အဲ… ရှုခင်း ကြည့်ချင်တာဆိုရင်တော့ ရွာအဆုံးထိမောင်းသွား ရွာအပြင်ကနေဆို တောင်နံဘေးက ကွေ့ကွေ့ကောက်ကောက်စီးနေတာကို မြင်ရတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကျေးဇူးပဲ အစ်မ…”
မမို့က သူသိချင်တာ သိသွားပြီဆိုတော့ ကျုပ်ကိုပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး ကျေနပ်စွာပြုံးနေတယ်။
“လက်ဖက်ရည်သောက်ပြီးရင်… အဲ့ကိုသွားရအောင်နော်…”
“အင်း…”
ကျုပ်လည်း အလိုက်သင့်ပဲဖြေပေးရင်း လက်ဖက်ရည်ကို သောက်လိုက်တယ်။ လက်ဖက်ရည်သောက်နေရင်း မမို့နဲ့ အစကတည်းက မဆုံမိခဲ့ရင် အကောင်းသားလို့ တွေးနေမိတယ်။ အခုတော့ စားရမှာလဲ သဲတရှပ်ရှပ် ပစ်ရမှာလဲ ဆီတဝင်းဝင်း ဆိုသလိုမျိုး တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် အကိတ်ကြီးကို ကြိတ်ချင်စိတ်ကလဲဖြစ်မိပြန်၊ တီဒေဝီနဲ့ပက်သက်နေတော့ ပြဿနာ တစုံတခုတက်သွားမှာလဲ စိုးရပြန်နဲ့ စိတ်ထဲမှာ လေးလံနေတယ်။ လက်ဖက်ရည်သောက်လို့ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့မမို့ ထိုဆိုင်မှ ရွာလမ်းအတိုင်း ဆိုင်ကယ်နဲ့ ထွက်ခဲ့ပြန်တယ်။ ရွာက မုဆိုးလိုက်၊ သစ်ခုတ်၊ တံငါလုပ်တဲ့ရွာဆိုတော့ အိမ်ခြေကနည်းပြီး ရွာလမ်းကလဲ သိပ်မရှည်ဘူး။ ဒီတော့ ခဏမောင်းလိုက်ရုံနဲ့ ရွာပြင်ကိုရောက်တယ်။ ရွာအပြင်ကိုထွက်လာတော့ ဒူးလေး တစ်လက်ကိုင်ပြီး ပခုံးမှာပလိုင်းလွယ်ထားကာ ရွာဆီလျှောက်လာသော မုဆိုးလို့ယူဆရတဲ့ ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်ကိုတွေ့တယ်။ မမို့က ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်ခိုင်းတာကြောင့် ကျုပ် ဆိုင်ကယ်ကိုရပ်လိုက်တယ်။ ရွာအနောက်လမ်းက သစ်ခုတ်သမားတွေ၊ မုဆိုးတွေ တောတက်တဲ့အခါ သုံးတဲ့လမ်းဖြစ်ပုံရပြီး လူနှစ်ယောက် ရှောင်သာရုံရှိတာကြောင့် ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ကို ဘေးမှာချရပ်လိုက်တယ်။ မမို့က ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်တယ်။
“ဦးလေးက မုဆိုးလား…”
“အေး… ဟုတ်တယ် တူမ…”
“ဘာအမဲများရခဲ့လဲ… ကျမဝယ်ချင်လို့…”
“သြော်… ဆတ်တစ်ကောင်ရခဲ့တယ်… ဘယ်လောက်သားလောက်လိုချင်လို့လဲ… အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့လေ…”
“ဟိုလေ ကျမတို့က ရွာရဲ့ချောင်းကိုကြည့်ချင်လို့လာတာ… အပြန်မှ ဝင်ခဲ့မယ်လေ…”
“ရတယ် ချန်ထားပေးမယ်… ဘယ်လောက် ချန်ထားပေးရမလဲ…”
“ငါးပိဿာလောက်ယူမှာ… ဒါပေမယ့် အခြောက်လှမ်းပြီးမှယူမှာ… ဦးလေးတို့ လုပ်ပေးတယ်မလား…”
“ရတယ်လေ… ခြောက်အောင်တော့ ငါးရက်လောက် စောင့်ရမယ်… တစ်ပတ်လောက်စောင့်ရင်ပိုကောင်းတယ်…”
“ရတယ်… ဒီမောင်လေး လာယူလိမ့်မယ်… ကျမတို့ ဘယ်လိုမေးပြီးလာရမလဲ…”
“�မုဆိုးငတောက် ဆိုလူတိုင်းသိ… ဟုတ်ပြီလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ဒါနဲ့လေ… ကျမတို့က ချောင်းရှုခင်းကြည့်ချင်တာ အဲ့ဒါ ဘယ်နားလေးက ကြည့်ရင် ရှုခင်းလှလဲ…”
“ရှုခင်းကြည့်ချင်တာဆို… ဒီနားကမကြည့်နဲ့ တောင်ခြေမရောက်ခင်လေးမှာ ကုန်းမို့မို့လေးတစ်ခုရှိတယ်… ဆိုင်ကယ်နဲ့တော့ သွားလို့မရဘူး… လမ်းမှာပဲရပ်ခဲ့လိုက်ပါ ခိုးမယ့်လူမရှိပါဘူး… အဲ့ဒီကုန်းမို့မို့လေးပေါ်ကနေဆို ကွေ့ကောက်ပြီးစီးနေတဲ့ ချောင်းလေးက အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းတာ… ဦးတို့ဆို ညဘက်လသာသာနဲ့ အရက်သွားသောက်နေကြ… ချောင်းဘေးကိုဆင်းသွားရင်လဲ ကျောက်တုံးလေးတွေနဲ့ ထိုင်နားလို့ရတယ်… အရိပ်လဲရှိတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကျေးဇူးပါဦးလေးရယ်… အပြန်မှ ဝင်ခဲ့မယ်နော်…”
“အေးအေး… အဲ့မှာ အေးအေးဆေးဆေးသာနေ… ဘာအန္တရာယ်မှ မရှိဘူး… အနှောက်အယှက်ပေးမယ့်လူလည်းမရှိဘူး…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ဦးငတောက်ဆိုတဲ့ မုဆိုးကြီးက ကျုပ်တို့ကို ဘယ်လိုထင်သွားသလဲတော့မသိဘူး ပြောပြီးတော့မှ ကျုပ်တို့ကိုရှောင်ပြီး ရွာဆီဆက်သွားတော့ မမို့မျက်နှာက ပြုံးရွှင်စွာနဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ပြန်တက်လာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ခါးကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။
“မောင်းတော့ မောင်ရေ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ဆိုင်ကယ်ကို မောင်းထွက်လိုက်တယ်။ လမ်းက မြေသားလမ်း၊ လူသွားလမ်းဆိုတော့ ညီညီညာညာမရှိတော့ဘဲ ချိုင့်တွေ ကမူတွေနဲ့ ခုန်ပေါက်နေတဲ့ဆိုင်ကယ်ကိုသာ ထိန်းပြီး ခပ်ဖြည်းဖြည်းမောင်းနေရတယ်။ ဒါကိုပဲ မမို့က အခွင့်ကောင်းယူကာ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ထားပြီး ကျုပ်ကျောကုန်းကို သူ့နို့အိအိကြီးတွေနဲ့ ဖိကပ်ပွတ်သပ်နေတော့တယ်။ သူ့ကြောင့် ကျုပ်လီးက ရုန်းကြွချင်လာလို့ စိတ်တင်းပြီး ဖြေဖျောက်မိတယ်။ ကုန်းမိုမို့လေးအနီးက လူသွားလမ်းကျဉ်းလေးကိုမြင်တော့ ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ကို ရပ်လိုက်တယ်။ မမို့ကလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကဆင်းတယ်။
“ဆိုင်ကယ်စီးရတာလဲ… မြင်းစီးရသလိုပဲ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်က သူ့ကိုဘာမှပြန်မပြောဘဲ လမ်းလေးအတိုင်း အရှေ့ကလျှောက်တော့ မမို့က အနောက်ကလိုက်လျှောက်လာတယ်။ လမ်းကကျဉ်းပြီး မညီမညာဆိုတော့ ကျုပ်တောင်မှ ခပ်ဖြည်းဖြည်းထိန်းလျှောက်နေရတာ မမို့က ကျုပ်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်ထားတယ်။
“မောင်ကလဲ နေနိုင်လိုက်တာ… ဒီမှာ မမချော်လဲတော့မယ်လို့… ဟင့်…”
ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချပြီး သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မမို့က နှုတ်ခမ်းစူနေရာက ပြုံးပြပြန်တယ်။ ကျုပ်လည်း ဒီလောက်ရှိလှတာဆိုပြီး စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ဒူးကိုအနည်းငယ်ကွေးပြီး ကိုယ်ကိုညွတ်ကာ သူကုန်းပိုးစီးလို့ရအောင် ပြင်လိုက်တယ်။
“လာ… တက်…”
“တကယ်ရီးလား… ခစ်ခစ်…”
“အင်းလေ… အဲ့ဒါမှာ ချော်လဲရင် နှစ်ယောက်စလုံးလဲကြတာပေါ့…”
“ရတယ်လေ.. ခစ်ခစ်…”
မမို့က ကျုပ်ကျောကုန်ပေါ် ကုန်းပိုးစီးတော့ ကျုပ်က မမို့ရဲ့ပေါင်နှစ်ဖက်ကို မပြီး ဆက်လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ မမို့က လုံးကြီးပေါက်လှကြီးဆိုတော့ သူ့ကိုယ်လုံးက အတော် လေးပေမယ့် ကျုပ်နိုင်ပါတယ်။
“မောင်က မမကိုနိုင်သားပဲ… ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်က ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆက်သွားတယ်။ ကုန်းမို့မို့လေးရဲ့အခြေကိုရောက်တော့ မမို့ကိုအောက်ချပေးပြီး ကုန်းပေါ်တက်တော့လဲ မမို့လက်ကို ဆွဲပြီးတက်ရတယ်။ ပြေပြေပြစ်ပြစ်နဲ့ သိပ်မမြင့်တဲ့ ကုန်းထိပ်လေးကိုရောက်တော့ ရပ်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်မိတယ်။ တောင်ကို ကွေ့ပတ်ပြီးစီးဆင်းနေတဲ့ ချောင်းလေးရဲ့ သဘာဝရှုခင်းက တကယ်ပဲ လှပလွန်းလှတယ်။ မနက်ခင်းမို့ နေကမပူသေးသလို တောင်ခြေမို့လဲ အအေးဓာတ်က မပြယ်ချင်သေး။ လေပြေညင်းကလည်း တဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်နေတော့ ခုနက ပင်ပန်းသမျှတွေကို ယူပစ်လိုက်သလို လွင့်စင်သွားတယ်။ မမို့နဲ့ နှစ်ယောက်တည်းရှိနေရလို့ ကျဉ်းကြပ်နေတဲ့ ကျုပ်ရဲ့စိတ်တောင် အနည်းငယ် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသလို ခံစားမိသွားတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ တီဒေဝီကို ခေါ်လာပြီးပြရအုံးမယ်လို့တွေးမိသလို၊ မေဦးသာဒါမျိုးမြင်ရရင် အရမ်းပျော်မှာပဲလို့ တွေးမိပြန်တယ်။ မေဦး အတော်ပျင်းနေမှာပဲ…။
“ရှုခင်းလေးက သာယာလိုက်တာကွာ…”
ကျုပ်က ရှုခင်းတွေကိုကြည့်ပြီး စီးမြောနေတုန်း ရပ်နေတဲ့ကျုပ်အရှေ့မှာ ကျုပ်ကိုကျောပေးလျှက် ဝင်ရပ်ကာ ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ခါးဆီဆွဲယူပြီးဖက်လိုက်တဲ့ မမို့ကြောင့် သတိဝင်လာတယ်။ ကျုပ်က သူ့ကိုဖက်စေတဲ့ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ကို ရုန်းထွက်လိုက်တယ်။ မမို့က ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ကာဖက်လိုက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်သူ့ကို အတင်း တွန်းမဖယ်ရက်ဘူး။
“မောင်ရယ်… မမက မောင့်ကိုလိမ်ဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး… မောင့်ကိုချစ်မိတော့ မောင့်အယုအယလေးတွေလိုချင်လို့ မပြောခဲ့တာပါ… မောင်ကမေးရင်တော့ မမ အမှန်အတိုင်းပြောမှာပါ မောင်ရယ်…”
“ဒါပေမယ့် အခုသိပြီလေ… ကျနော်တို့ တပ်မမှားသင့်တော့ဘူး…”
“ဟင့်အင်း… မောင်… မမအရင်ကတည်းကပြောခဲ့သားပဲ… မမတို့ပြန်ဆုံကြရင် မောင်နဲ့ချစ်ခွင့်ရဖို့ကြိုးစားမယ်လို့… မမအိမ်ထောင်ကျသွားရင်တောင် မောင်နဲ့ဆက်ချစ်နေမှာလို့ မမပြောခဲ့တယ်လေ… အဲ့ဒါ မမမှာ အိမ်ထောင်ရှိပြီးသားမို့ မောင်နဲ့ဆက်ချစ်ချင်သေးလို့ပြောခဲ့တာ…”
“ဒါပေမယ့် မမို့ယောက်ျားသိရင် ပြဿနာတက်မှာ… ပြီးတော့ တီဒေဝီ့ကိုပါ ထိခိုက်လိမ့်မယ်…”
“မပူပါနဲ့မောင်ရယ်… မမ အမြဲအနေအထိုင်ဆင်ခြင်တာ မောင်လဲမြင်သားပဲ… မောင်တို့ဒုက္ခမရောက်စေရပါဘူး… မမက ဒီလိုအခွင့်အရေးရှိတုန်းလေး မောင့်အယုအယကိုလိုချင်တာ… နော် မောင်…”
“ဟင်း… မဖြစ်ဘူးထင်တယ်… တီဒေဝီ ဒုက္ခရောက်မှာ…”
“မရောက်ပါဘူး… မမအာမခံတယ်… မမယောက်ျားအကြောင်း… မမသိပါတယ်… စိတ်ချပါကွာ… မမက မနက်ဖြန်ဆိုရင်ပဲပြန်ရတော့မှာ… နော်လို့…”
“ဟင်း…”
ကျုပ်လည်း မျက်ဝန်းမှာမျက်ရည်လေးတွေဝဲလို့ ကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး တောင်းပန်တိုးလျိုးနေတဲ့ မမို့ရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်စိတ်ကအရည်ပျော်လာတယ်။ အရင်တစ်ခါမှ အိမ်ထောင်သည်တွေနဲ့ မပက်သက်ဖူးရင်လည်း ဒုသနသောဆိုပြီး ကြောက်စိတ်နဲ့ ရှောင်နိုင်အုံးမယ်။ အခုတော့ အန်တီချိုနဲ့လည်း သူများမယားမှန်းသိသိကြီးနဲ့ အကြိမ်ကြိမ်လိုးပြီးပြီ၊ မေမေကလည် ကျုပ်အဖေရဲ့မိန်းမပဲလေ။ အခု မမို့နဲ့မှတော့ သိပ်ပြီးထွေထူးခံစားနေတာမရှိတော့ဘူး။ ကျွဲမဲကြီး သိသွားခဲ့ရင်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ တီဒေဝီ့ကို စိတ်ပူတာပဲရှိတာ။ မမို့က အာမခံနေတာကြောင့်ရော၊ နေရာအနေအထားအရ လူသူကင်းဝေးရာနေရာဖြစ်နေတာကြောင့်ရော ကျုပ်သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး မမို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားမိတော့တယ်။ ဒီတော့မှ မမို့မျက်နှာလေး ပြုံးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်မျက်နှာကိုဆွဲယူပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတော့ ကျုပ်လည်း မမို့နဲ့အပြိုင် နမ်းမိတော့တယ်။ ကျုပ်လက်တွေက သူ့ကျောပြင်ကို ပွတ်သပ်မိရင်း ကျုပ်သွားရည်ယိုနေတဲ့ မမို့ရဲ့ ဖင်သားစိုင်တွေကိုပါ ထဘီအဝါပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်မိတော့တယ်။ ခွဲနေရတဲ့ချစ်သူတွေလိုမျိုး မမို့ ကျုပ်ကို အကြာကြီး စိမ်ပြေနပြေနမ်းတယ်။
“ပြွတ်… ချစ်လိုက်တာ မောင်ရယ်… မောင့်ကို မမက အရမ်းလွမ်းနေတာ… သိလား… မောင်နဲ့ အခုလောက်မြန်မြန်ကြီး ပြန်ဆုံရမယ်လို့ ထင်မထားခဲ့ဘူး… မောင့်ကို ရုတ်တရတ်ကြီး ဒီဆိုက်ထဲမှာ ပြန်တွေ့တုန်းက အရမ်းအံ့သြပြီး ပျော်လိုက်တာ မပြောပါနဲ့… မောင်ရော မမကို မလွမ်းဘူးလား…”
“မလွမ်းပါဘူး…”
ကျုပ်ရဲ့ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ အဖြေကိုကြားတော့ မမို့က မျက်စောင်းထိုးကာ ပြုံးတယ်။ ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်စလုံးက မမို့ဖင်ဆီမှာပဲရှိတော့ပြီး တင်စိုင်ကြီးတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆုပ်ချစ်နေတော့တယ်။
“ဟုတ်ပါပြီ… မောင်မလွမ်းလဲ မမကလွမ်းတယ်… မောင်မချစ်လဲ မမကချစ်တယ်… မောင်က မမကို အခွင့်အရေးရလို့ ယုယုယယ ချစ်ပေးရင်ပဲ ကျေနပ်ပြီ… ဟင့် မမဖင်ကိုနယ်လိုက်တာကွာ… မနက်ကတည်းက မောင်… မမဖင်တွေကို မမယောက်ျားမသိအောင် ခိုးငမ်းနေတာ သိတယ်…”
“မောင်တစ်ယောက်တည်းမှ မဟုတ်တာ… မမရဲ့ ဒီဖင်ကြီးကို အကုန်လုံးငမ်းနေတာပဲဟာ…”
“ဘယ်သူငမ်းငမ်း မမ မသိဘူး… မောင်ငမ်းတယ်ဆိုတာနဲ့တင် မမက ပျော်နေပြီ…”
“ပြောစမ်းပါအုံး… ဒီဖင်ကြီးကိုပြပြီး ကောင်လေးဘယ်နှယောက်လောက်ကိုများ ဆွဲစားပြီးပြီလဲ… ဟင်…”
ကျုပ်က မမို့ရဲ့ဖင်ကြီးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း သူ့ရဲ့အောက်ပိုင်းကိုကျုပ် ကျုပ်လီးဆီဆွဲကပ်တော့ မမို့က ခြေဖျားလေးထောက် ခါးလေးကော့ပြီး သူ့ပေါင်ခွဆုံကို ကျုပ်လီးဆီ ကပ်ထားပေးတယ်။
“အာကွာ… မောင့်တစ်ယောက်တည်းပါ မောင်ရဲ့… မမယောက်ျားအပြင် မမဖင်ကိုကိုင်ဖူးတာ… မမစောက်ဖုတ်ကိုလိုးဖူးတာ မောင်တစ်ယောက်တည်းရှိတာ…”
“မယုံပါဘူး…”
“တကယ်… တကယ်… မမက မောင်နဲ့မှ ဘယ်လိုချစ်မိသွားမှန်းမသိဘဲ… မောင်လိုးတာခံတာ… တခြား ဘယ်သူစိမ်းယောက်ျားနဲ့မှ အလိုး မခံဖူးဘူး…”
“ပြောစမ်းပါအုံး… မနေ့က တနေ့လုံးအိမ်ထဲအောင်းပြီး မမယောက်ျားကဘယ်လောက်တောင် လိုးလွှတ်လိုက်သလဲ… ဟင်…”
“မောင်လဲကွာ… ဟင့်… သူက မမယောက်ျားပဲဟာ… သူလိုးချင်တော့ ခံပေးရတာပေါ့… ဘယ်လောက်လိုးလဲဆိုတော့… တနေကုန် နားနားပြီးလိုးတာ… ဒီမနက်တောင် လိုးလိုက်သေးတယ်…”
“မမက စောက်ပက်ယားနေတော့ ဟိုက လိုးမှာပါ့… အခု မမစောက်ပက်ပြဲနေပြီမလား… ဟင်…”
“မပြဲပါဘူးမောင်ရဲ့… သူ့လီးက မောင့်လောက်မကြီးပါဘူး… မောင့်လီးနဲ့လိုးမှ မမစောက်ပက်က ပြဲမှာ… မယုံရင် ခဏနေ မမစောက်ပက်ကိုပြမယ်… မောင်နဲ့လိုးတုန်းက အတိုင်းပဲ… အဲ့ကြ သေသေချာချာကြည့်…”
“အဲ့စောက်ပက်က ယားနေတော့… ဟိုက စွတ်လိုးမှာပေါ့… အင့်ကွာ… အင့်… အဲ့စောက်ပက်က ယားအုံး…”
ကျုပ်လည်း ဘောင်းဘီထဲက မာတင်းပြီးဖုဖောင်းနေတဲ့လီးနဲ့ မမို့ရဲ့ စောက်ပက်ရှိရာ ပေါင်ခွဆုံနေရာကို သူ့တင်ပါးကိုကိုင်လျှက် လိုးသလို ကိုင်ဆောင့်ပစ်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ကျွဲမဲကြီးနဲ့ မမို့တို့ကို ယှဉ်တွဲပြီး နှမြောမိစိတ်က အခုမှပွင့်ထွက်လာပြီး ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့ကိစ္စတွေကိုပါမေးကာ သဝန်တိုနေသလိုမျိုး ပြုမူမိတယ်။ ဒါကိုပဲ မမို့က သဘော အကျကြီးကျလျှက် တုန့်ပြန်ပြောဆိုနေတာကြောင့် လင်ငယ်က လင်ကြီးနဲ့ ကျွဲမြီးတိုသလို ဖြစ်နေပြီ။
“ဟင့်… မယားပါဘူးမောင်ရဲ့… သူနဲ့ဆို သူကလာဆွမှ ယားတာ… မောင်နဲ့ကျ အခုလိုတွေ့ရမယ်ဆိုကတည်းက မမစောက်ပက်ကယားနေပြီ…ခဏနေအုံးမောင်ရယ်…. မမက မောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေပြီး ဒီရှုခင်းလေးကိုကြည့်ချင်တာ… မမကိုဖက်ထားပေးနော်…”
“ဖက်ထားပေးမယ်… ပြွတ်… ဟိုဘက်လှည့်လိုက်…”
မမို့က ကျုပ်ကိုကျောပေးကာလှည့်လိုက်ပြီး ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ မှီလိုက်တော့ ကျုပ်က သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့ပြီး သူ့ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တော့ ခစ်ခနဲ သဘောကျစွာရယ်တယ်။
“အခုမှပဲ ရှုခင်းလေးက ပိုပြည့်စုံသွားတော့တယ် မောင်ရယ်… မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ အမြဲနေတယ်…”
“မောင်လဲ မမကို အခုလိုလေး ဂရုစိုက်ပေးချင်ပါတယ်…မမယောက်ျားသိလို့တော့ မဖြစ်ဘူးနော်… တီဒေဝီ ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ်…”
“ဟင်းဟင်း… မောင့်က မောင့်အဒေါ်ကို တော်တော်ချစ်တာပဲ… စိတ်ချပါမောင်ရယ်… မောင့်အဒေါ်ရော မောင်ပါ စိတ်မဆင်းရဲစေရပါဘူး…”
“တောထဲမှာလဲ ဒီလိုပဲ စမ်းချောင်းနဲ့  လှတဲ့ရှုခင်းလေးရှိသေးတယ်… မောင်နဲ့ တီဒေဝီတောင် သွားလည်ပြီးသွားပြီ…”
“ဟုတ်လား… မောင်နဲ့သွားလည်ချင်လိုက်တာ… ဒါပေမယ့် ကိုကြီးက မောင့်ကို အလှည့်မပေးလောက်ဘူး… မမပူဆာရင် သူပဲ လိုက်ပို့မယ် ထင်တယ်…”
“ရောက်ဖူးအောင်သွားလိုက်ပေါ့မမရယ်…”
“တော်ပြီကွာ ဒီအကြောင်းတွေ ခဏမေ့ထားပြီး… မောင်နဲ့ချစ်ခွင့်ရတုန်း ပျော်ပျော်ပါးပါး ချစ်ရအောင်နော်… မောင်အရမ်းလိုးချင်နေပြီလား….”
“မောင့်လီးက မမဖင်နားမှာပဲ… မမဖင်နဲ့စမ်းကြည့်ပေါ…”
“ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မမို့က သူ့ဖင်လေးကိုကောက်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့ဖင်နဲ့ ပွတ်သပ်တော့တယ်။ နှစ်ယောက်သား ကြည်နူးမှုကနေ လိုးကြဖို့တာစူပြီဆိုတော့ ကျုပ်လက်တွေကလည်း သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီပေါ်ကနေပြီး သူ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်တယ်။
“မောင့်လီးကြီးက မမကိုလိုးချင်လို့ မာတောင်နေတာ ဖုဖောင်းနေတာပဲကွာ…”
“မမစောက်ပက်ကရော ယားနေပြီလား…”
“မောင် စမ်းကြည့်ပေါ့…”
ကျုပ်လည်း လက်တစ်ဖက်ကို မမို့ရဲ့ ထဘီခေါက်ထဲတိုးဝင်ပြီး သူ့ရဲ့မပူတပူဗိုက်သားလေးကိုပွတ်၊ ပြီးတော့ ဆီခုံလေးကိုပွတ်ပြီးသပ်ပြီး အောက်ကိုဆက်ဆင်းကာ မမို့ရဲ့စောက်ဖုတ်အုံကို ထဘီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်တော့ မမို့က အလိုက်သင့် ပေါင်ဟပေးထားတယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်နဲ့ မမို့ရဲ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းနေရာလေးကို စမ်းသပ်ပြီး ထဘီပေါ်ကနေ လက်ညှိုးနဲ့  ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ မမို့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက စောက်ရည်ထွက်နေပြီး သူ့ပင်တီကိုစိုနေလဲမသိ ကျုပ် နှစ်ချက် သုံးချက်လောက် ထဘီပေါ်ကနေ စောက်ပက်အကွဲချောင်းတည့်တည့်ကို ပွတ်လိုက်တာနဲ့ စောက်ရည်က ထဘီမှာစိုလာတာ ကျုပ်လက်နဲ့စမ်းမိသွားတော့တယ်။
“မမ စောက်ပက်က စောက်ရည်တွေတအားထွက်ပြီး… စိုရွှဲနေပြီ…”
“အင်း… မနက်က မောင်နဲ့အတူ ဆိုက်ထဲမှာ မနက်စာစားကတည်းက မမစောက်ပက်က ယားနေတာ… မမကို လိုးပေးတော့ မောင်ရယ်…”
“လိုးပေးမယ်… အောက်ကိုဆင်းပြီး လိုးရအောင်…”
ကျုပ် ကုန်းမို့လေးရဲ့အောက် ချောင်းအနီးသို့ မဆင်းမီ ပတ်ဝန်းကျင်ကို တချက်ပြန်ကြည့်တော့ အရာအားလုံးက လူသံသူသံမကြားရဘဲ လူရိပ်လူခြေလည်း မမြင်ရဘဲ တိတ်ဆိတ်လျှက်ရှိတယ်။ ကျုပ်က မမို့ရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ ထို တောင်ပို့လေးကဆင်းပြီး ချောင်းကမ်းစပ်ဆီသွားတော့ ကမ်းစပ်မှာ ချုံပင်တွေရှိနေပြီး ကမ်းနဖူးတလျောက် အပင်တွေက ခပ်ကျဲကျဲ ပေါက်နေတယ်။ ထိုကမ်းစပ်ဆီမရောက်ခင်မှာလည်း အပင်လေးတွေရှိလို့ တောအုပ်ငယ်လေးထဲရောက်နေသလို ခံစားရတယ်။ ထိုပင်တွေရဲ့ကြားမှာ ဟိုတစ သည်တစ်စ ကျောက်တုံးလေးတွေက လူတထိုင်စာ အမြင့်လောက်ရှိတယ်။

အခန်း(၅/၆)

ကျုပ် မမို့ကို ထိုသစ်ပင်အနီးဆွဲခေါ်သွားပြီး သစ်ပင်အနီးမှာ ကျုပ်ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်တော့ မမို့ကလည်း သူ့ထဘီကို မ ကာ  အထဲသို့လက်နှိုက်လျှက် ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို ပေါင်လည်လောက်ထိဆွဲချပြီး တောင်နေတဲ့လီးတရမ်းရမ်းနဲ့ မမို့အနီးကိုသွားတော့ မမို့က သူ့အိတ်ကို အနားကကျောက်တုံးပေါ်ချကာ ထိုအိတ်ပေါ်ကို ပင်တီလေးတင်ထားပြီး သစ်ပင်ကိုမှီလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျောက်တုံးစွန်းဆီ ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ ထဘီကို ပေါင်အရင်းထိလှန်တင်တော့ မို့ဖောင်းခုံးကြွနေတဲ့ အမွေးမဲတွေ ယှက်သိုင်းနေသော မမို့ရဲ့စောက်ပက်က အစိလေးကနှာတံလေးလိုချွန်ထွက်လျှက် ပေါင်ကားထားလို့ ဟပြဲလေးဖြစ်လို့ ကုန်းလျက်ချင်စိတ်တောင်ပေါက်မိတယ်။ အရင်က သေချာမမြင်ဖူးခဲ့သော မမို့စောက်ဖုတ်ကြီးက လူတင်အဆီတစ်ထပ်အသားတစ်ထပ်မဟုတ်ဘဲ စောက်ပက်ကပါ အုံကြီးကြီးနဲ့ ဖောင်ကြွပြီး နှာတံစင်းစင်းစောက်စိချွန်ချွန်လေးနဲ့အတူ ခပ်မဲမဲယှက်သိုင်းနေသော စောက်မွေးတွေကြောင့် မြင်ရုံနဲ့ စွဲမက်စရာပါပဲ။ ကျုပ်က မမို့စောက်ဖုတ်ကို သေချာငေးကြည့်မိနေတော့ မမို့က ကျုပ်လီးကိုလှမ်းဆွဲကာ သူ့အနားကိုကပ်စေလို့ ကျုပ်လည်း အလိုက်သင့်တိုးသွားလိုက်တယ်။ ခြေတစ်ဖက်ကျောက်တုံးပေါ်တင်ကာ အဆင်သင့်ပေါင်ကားလျှက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ ကျုပ်လီးကို တေ့လိုက်တော့တယ်။
“ဟင့်… မမစောက်ပက်ကို ဘာလို့အဲ့လောက်ကြည့်နေတာလဲလို့… ရုပ်ဆိုးတာကြီးကို…. ဟူး… မောင်ရယ်…”
သူ့စကားမဆုံးခင်မှာပဲ ကျုပ်က စောက်ပက်ဝတေ့နေတဲ့လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တော့ မမို့ ငြီးသံထွက်သွားတယ်။
“ဆိုးပါဘူးမမရဲ့… မမစောက်ပက်က အရင်ကသေချာမကြည်ခဲ့ရလို့… အခုသေချာကြည့်မှ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့နဲ့ အကွဲကြောင်းလေးရော အစိလေးရော အမွေးလေးတွေရောနဲ့ ချစ်စရာကြီးမို့ မမစောက်ပက်ကို ကုန်းယက်ချင်နေတာ…”
ကျုပ် မမို့နဲ့ပြောနေရင်း မို့ရဲ့ခါးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်လိုးနေပြီ။ မမို့ကလည်း ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ထားကာ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် အနီးကပ်ကြည့်ပြီး လိုးရင်းစကားပြောနေတာ။
“ခစ်ခစ်… တကယ်ရီးလား… မမလည်း စောက်ပက်ထဲက အရမ်းယားနေလို့ပါ… မဟုတ်ရင် မောင့်ကိုအရင် ပေးယက်ပါတယ်… အခု မမပြောတာ ယုံပြီလား… မမစောက်ပက်က အရင်တစ်ခါ မောင်လိုးတုန်းက လိုပဲမလား…”
“အင်း… လိုးလို့ကောင်းတုန်းပဲ… မမစောက်ပက်ကို မြင်လိုက်ရတော့ ပိုပြီးလိုးလို့ကောင်းတယ်… မမရော မောင့်လီးနဲ့အလိုးခံရတာ အရင်လိုကောင်းရဲ့လား…”
“အင်း… အရင်ထက်တောင် ကောင်းသေးတယ်… မောင့်ကိုချစ်လို့ မောင်အလိုကျ အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုကတည်းက ပျော်နေတာ… မောင့်လီးကြီး မမစောက်ပက်ထဲ ဝင်လာတော့လည်း မမစောက်ခေါင်းထဲကို အပြည့်အသိပ်ပွတ်တိုက်သွားလို့ ရင်ဖိုရတယ်… အခုလိုတစ်ချက်ချင်း ငြိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးပေတော့လဲ ဇိမ်ရှိလိုက်တာမောင်ရယ်… မောင့်ကိုလဲချစ်တယ်… မောင့်လီးနဲ့ အလိုးခံရတာကိုလဲ အရမ်းကြိုက်တယ်…”
“ဒီလိုဆိုရင်ရောကြိုက်လား… အင့်… အင့်… အင့်…”
ကျုပ် မမို့ရဲ့စောက်ပက်ကို ငြိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးနေရာက တစ်ချက်ချင်း ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။
“အ… ဟ… ကြိုက်တယ်… ဟင့်… နင့်ခနဲပဲ… အင့်.. ဟင့်… ဆောင့်… မောင်… အင့်… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ အသည်းတုံးလေးရယ်… အင့်… ဟင်း…”
“အင့်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ မမစောက်ပက်ကွာ… အင့်… အင့်…”
“အိုး… ထိလိုက်တာ… အင်း… အသည်းခိုက်မတတ်ပဲ… ဟင့်… အင့်… ဆောင့်ပါမောင်… အင့်… မြန်မြန်ဆောင့်ပေး… ဟင့်… မမပြီးတော့မယ်… အင့်…. ဟင်း….”
ကျုပ်လည်း မမို့ပြီးခါနီးပြီဆိုတဲ့အတွက် ခပ်မြန်မြန်လေးဆောင့်လိုးတယ်။ မကြာခင်မှာ မမို့ ကျုပ်လည်ပင်းကို တင်းတင်းဖက်လိုက်ရင်း ကိုယ်လေးက ဆတ်ခနဲတုန်သွားကာ သူ့စောက်ပက်က ကျုပ်လီးကို တဇိဇိနဲ့ ညှစ်ပေးတော့ ကျုပ်က မမို့စောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးထည့်ထားကာ ငြိမ်ပေးထားလိုက်တယ်။ မမို့အမောဖြေနေတုန်း သူ့တင်ပါးတွေကိုပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပြန်တယ်။ ပြီးတော့ မမို့ရဲ့ ဆူဆူဖြိုးဖြိုးနို့ကြီးတွေဆီရောက်သွားပြီး အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်နေတုန်း မမို့အမောပြေသွားလို့ လူချင်းပြန်ခွာပြီး သစ်ပင်ကို ပြန်မှီကာ သူကိုယ်တိုင်ပဲ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကိုဖြုတ်ပေးပြီးနောက် သူ့ဘရာကိုအောက်ဆွဲချကာ နို့တွေကို အပြင်ထုတ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လည်း သူ့နို့လုံးလုံးလေးကို ဆုပ်နယ်ရင်း နို့ခေါင်းလေးတွေပါ ကစားပေးလျှက် သူ့နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ သူ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတဲ့လီးကိုလည်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး ပြန်လိုးမိနေပြီ။
“ပြွတ်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာမမရယ်… မမစောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… နို့ကြီးတွေကိုင်ရတာလည်း အားရတယ်… ဖင်ကြီးကိုကိုင်ရတာလည်း အရမ်းမိုက်တယ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း… မမတကိုယ်လုံးကို မောင့်ကိုအပိုင်ပေးထားတာပဲမောင်ရယ်… မောင့်စိတ်ကြိုက်ကိုင်… မောင့်စိတ်ကြိုက်လိုးပါ… မောင့်လီးကြီး မမစောက်ပက်ထဲဝင်နေတာနဲ့တင် မမက ပျော်နေပြီ…”
ကျုပ် မမို့ရဲ့ စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်လိုက်ပြီး မမို့အရှေ့မှာ ထိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ကို သေသေချာချာ အနီးကပ်ကြည့်တော့ မမို့က ကျုပ်ကို ရီဝေတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း မျက်စိအရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းစောက်ပက်ကြီးက စောက်ရည်စိုရွှဲလျှက် အစိလေးက နှာတံလေးလိုချွန်ထွက်နေပြီး လီးချွတ်ကာစ ပေါင်ကပေးထားတော့ အကွဲကြောင်းရှည်မြောမြောက ဟပြဲလေးဖြစ်နေတော့ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ အလွန်လှတဲ့အဖုတ်ကြီးလို့ ခံစားမိပြီး ကျုပ်ပါးစပ်ကိုဟပြီး မမို့စောက်ဖုတ်တအုံလုံးကို ပါးစပ်နဲ့ဆံ့သလောက် ဖမ်းငုံလိုက်တယ်။
“အိုး…. မောင်ရယ်… ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ…”
ကျုပ် ပြန်မဖြေအားပဲ ငုံထားတဲ့စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ဘွတ်ခနဲမြည်အောင် တစ်ချက်မှုတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်အုံကို နှုတ်ခမ်းနဲ့လိုက်နမ်းရင်း ဆီးခုံပေါ်တွေပါလိုက်နမ်းတော့ မမို့က သူ့ထဘီကို လက်နဲ့ မ ပေးထားတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ ဆီးခုံအနှံ နှုတ်ခမ်းနဲ့လိုက်နမ်းပြီးမှ စောက်စိချွန်ချွန်လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စုပ်လိုက်တယ်။
“ရှီးစ်… မောင်ရယ်… ဟင့်…”
ကျုပ်က သူ့စောက်စိကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စုပ်နေတော့ မမို့ရဲ့ခါးလေးက ကော့ပေးထားလျှက်က ပိုကော့တက်လာတယ်။ စောက်စိကိုစုပ်နေရင်း မမို့ဖင်ကြီးတွေကို အစိမ်းလိုက် အောက်ကနေထဘီထဲ လက်ဝင်ပြီး ကိုင်ဆုပ်နယ်နေမိတယ်။ ပြီးတော့မှ မမို့ရဲ့ ဟပြဲနေတဲ့ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို လျာနဲ့ အောက်မှအထက်သို့ လျက်တင်လိုက်တယ်။ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းအတိုင်း လေးငါးကြိမ်မျှ အောက်မှအပေါ်သို့ လျာနဲ့ပင့်လျက်ပြီးနောက် စောက်ခေါက်ပေါက်ထဲကို လျာထိုးထည့်ပြိး စောက်ဖုတ်အုံကြီးကိုငုံထားလိုက်တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲဝင်နေတဲ့လျာကိုလှုပ်စိလှုပ်စိ ကစားပေးတော့ မမို့က ဖင်လေးလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ကာ ငြီးငြူနေတော့တယ်။
“အူး… လုပ်တတ်လိုက်တာ မောင်ရယ်… ရှီးစ်… ဟူး… မောင်ရာ…”
ကျုပ် မမို့စောက်ခေါင်းထဲအထိလျာထိုးထည့်ကာ သူ့စောက်ရည်တွေကို အရသာခံပြီးမှာ စောက်ခေါင်းထဲကလျာကိုပြန်ထုတ်ကာ မမို့ရဲ့စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးတော့ မမို့ထွန့်ထွန့်လူနေပြီ။ ကျုပ် လက်ညိုးနဲ့လက်ခလယ်ကို မမို့စောက်ပက်ထဲထိုးထည့်ပြီး စောက်ပက်ထဲက အပေါ်ပိုင်းမှာရှိနေတဲ့ အဖုလေးတွေနဲ့ ကြမ်းရှရှနေရာလေးကို လက်နဲ့ဖိကစားပေးရင်း စောက်စိကိုလည်း လျာဖျားနဲ့ဖိကစားပေးလိုက်တာ မမို့ညည်းသံတွေပိုကျယ်လောင်လာတယ်။
“ရှီးစ်… အမလေး… မောင်ရယ်… အူး… ဘယ်လိုကြီးလဲ…. အား…. စစ်…. အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…. အင်းးးးး….. မမ… မမရတော့ဘူး… ရှီးစ်…. ထွက်တော့မယ်…. အမလေး… မောင်… ဖယ်… ဖယ်…. အားးးးးးး…. ထွက်ကုန်ပြီ…. အင်းမ်….. ဟင်းးးးးးးးးးးး…..”
မမို့ အရမ်းကောင်းလို့ ပြီးချင်လာတော့ ကျုပ်ကိုဖယ်ခိုင်းပေမယ့် ကျုပ်ကမဖယ်ဘဲ အတင်းဆက်ကစားပေးတော့ မမို့ပေါင်လေးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ စောက်ရည်တွေပန်းထွက်တော့ ကျုပ် မမို့စောက်ပက်ထဲကလက်ကိုထုတ်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ငုံထားလိုက်တယ်။ မမို့က သတိလက်လွတ် ထဘီမထားတဲ့လက်ကိုပါဖယ်ပြီး ကျုပ်ခေါင်းကိုလာကိုင်တော့ ထဘီက ကျုပ်ခေါင်းကိုအုပ်မိသွားပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မမို့စောက်ဖုတ်ကိုငုံပြီး သူ့စောက်ရည်တွေကို သောက်နေတုန်းပဲ။ မမို့ငြိမ်သွားပြီ။ ဒီတော့မှ ကျုပ်ခေါင်းက သူ့ထဘီအောက်ရောက်နေတာမြင်ပြီး ကမန်းကတမ်း သူ့ထဘီကို ပြန် မ တင်တယ်။
“ဟယ်… ကန်တော့နော် မောင်… မမ မောင်လုပ်ပေးတာ ကောင်းလွန်းလို့… သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားတာ…”
ကျုပ်လည်း မမို့စောက်ဖုတ်ကို နှာခေါင်းနဲ့ဖိနမ်းပြီးမှ ထရပ်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့တီရှပ်ကိုချွတ်ကာ မမို့ရဲ့ အိတ်ပေါ်တင်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှ မမို့ကိုဖက်လိုက်တော့ မမို့က ကျုပ်ကိုတင်းနေအောင်ပြန်ဖက်ပြီး နမ်းတော့တယ်။ မမို့ရဲ့နို့တွေက အင်္ကျီမရှိတော့တဲ့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ဆီဖိကပ်သွားပြီး နွေးထွေးတဲ့ကိုယ်ငွေ့ကိုရလို့ ခံစားချက်က ပိုမိုက်သွားတယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ သူ့ဆီးခုံကို ထဘီးပေါ်က ထောက်နေတာပေါ့။
“ရပါတယ်မမရယ်… မောင့်စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှမနေပါဘူး… အခွင့်အရေးရတုန်း မမကို အစွမ်းကုန်ယုယပေးချင်တာပဲရှိတာ… မောင် မမစောက်ပက်ကိုယက်ပေးတာ… မမကြိုက်ရဲ့လား…”
“ကြိုက်တာပေါ့မောင်ရယ်… မောင်က မမစောက်ပက်ကို မရွံတဲ့အပြင် မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းနေကတည်းက မမက အရမ်းကြည်နူးနေတာ…”
“မမစောက်ပက်ကလှတာကိုး… လိုးချင်စရာလဲကောင်းတယ်… ချစ်စရာလဲကောင်းတယ်… အဲ့ဒါကြောင့် နမ်းပြီးမှ ရှယ်ယက်ပေးတာ…”
“မောင်က ရှယ်ယက်ပေးတော့… မမကစောက်ရည်တောင်ပန်းထွက်ကုန်တာ… မမတစ်ခါမှ အဲ့လို ပန်းမထွက်ဖူးဘူး… လူလည်း နုံးချိသွားအောင် ကောင်းတာ… မမစောက်ရည်တွေ မောင်အကုန်သောက်လိုက်တာလား…”
“အင်းလေ… မမကို ဘယ်လောက်စေတနာရှိလဲ သိစေချင်လို့… မမစောက်ရည်က သောက်လို့ကောင်းသားပဲ… ဟီးဟီး…”
“ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… အဲ့လို စေတနာရှိတာနဲ့တင်ပဲ မမက ကျေနပ်ပါပြီ… မမကတော့ မောင့်ကို အရမ်းအရမ်းကိုချစ်တာ သိလား… ပြွတ် … ပြွတ်… ဒါနဲ့ ဘာလို့ အင်္ကျီချွတ်လိုက်တာလဲ…”
“မမနဲ့ အသားချင်းထိချင်လို့လေ… အခုလိုအသားချင်းထိပြီးဖက်ထားရတော့ နေလို့ပိုကောင်းတယ်မလား…”
“အင်းနော်… အခုလိုအသားချင်းထိပြီးဖပ်ထားရတော့ ပိုနွေးထွေးသွားသလိုပဲ… ချစ်လိုက်တာကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမ ရပ်ရတာညောင်းနေပြီမလား…”
“အင်း… ခုနက မောင်ကြောင့် လူကနုံးနေတော့… နည်းနည်းတော့ညောင်းတယ်… ဒါပေမယ့် ရပါတယ်…”
“ဟိုကျောက်တုံးကြီးမှာ သွားလိုးရအောင်…”
ကျုပ်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိနေတဲ့ ကျောက်တုံးကြီးတစ်ခုကိုပြလိုက်တယ်။ အဲ့ကျောက်တုံးက ထိုင်ဖို့တော့ အဆင်မပြေပေမယ့် ပြင်ညီခပ်စောင်းစောင်းလေးက ကျောမှီလို့ အဆင်ပြေတယ်။
“အင်း… သွားလေ….”
“ဒီလိုသွားမယ်… မမ မောင်လည်ပင်းကို သေချာဖက်ထားနော်…”
မမို့က ကျုပ်စကားအတိုင်း ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ထားတော့ ကျုပ်က မမို့ရဲ့ ဒူးခေါက်ကွေးနှစ်ဖက်ကို ကျုပ်ရဲ့ တံခေါက်ကွေးနှစ်ဖက်နဲ့ မ ချီလိုက်ပြီး သူ့ခါးအထက်ကနေ ကျောဘက်အထိ ကျုပ်လက်နဲ့ဖက်ပြီး ထိန်းထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ မမို့ရဲ့ဖင်အောက်ကိုရောက်နေတာပေါ့။
“အိုး… ခစ်ခစ်… မောင်ရာ… ကြံကြံဖန်ဖန်သိပ်လုပ်တတ်တာပဲ…”
“အင်း… မောင်လီးကို မမစောက်ပက်နဲ့တေ့ပေးအုံး လမ်းလျှေက်ရင်း လိုးသွားမလို့…”
“ထည့်ပေးမှာပေါ့ မောင်ရဲ့… မမစောက်ပက်က မောင့်လီးကြီးနဲ့ ထည့်ထားမှ နေလို့ကောင်းတာ… ခစ် ခစ်…”
မမို့က ပြောပြောဆိုဆိုပဲ သူ့ဖင်လေးကို အနည်းငယ်ကြွကာ လည်ပင်းကိုဖက်ထားတဲ့ သူ့လက်တစ်ဖက်ကိုဖြုတ်ပြီး ကျုပ်လီးကိုလှမ်းကိုင်လျှက် သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိချလိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျောက်တုံးဆီ ခပ်ဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်သွားရင်း မမို့က ခါးလေး လှုပ်လှုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။ ကျောက်တုံးဆီကိုရောက်တော့ မမို့ကို ခပ်လျောလျောကျောက်တုံးမျက်နှာပြင်မှာ ကျောခင်းပြီးချပေးလိုက်တယ်။ မတ်မတ်ကြီးမဟုတ်ဘဲ ခုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးခုပြီး ကျောမှီနေသလိုအနေအထားမို့ အဆင်ပြေလှတယ်။ မမို့ခြေထောက်တွေက လက်မှာချိတ်ထားလျှက်မို့ ဒဗလျူ(W)ပုံစုံအနေအထားနဲ့ဖြစ်နေတဲ့ မမို့ ဘေးက ကျောက်တုံးမှာလက်ထောက်ပြီး မမို့လိုးထားလို့အရှိန်ရနေပြီဖြစ်တဲ့ကျုပ် တဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ပုံစံအနေအထားကြောင့် မမို့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးဝင်ထွက်နေတာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး မြင်နေရတယ်။
“အာ့… ကောင်းလိုက်တာ… အင့် အင့်… ထိလိုက်တာမောင်ရယ်… အူးးးး….. စစ်….”
“မမရယ်…. မမစောက်ပက်ထဲ မောင့်လီးဝင်တာ ကြည့်ပါအုံး… မိုက်လိုက်တာ… အင့်… ငါ့မမစောက်ပက်… ငါ့လီးနဲ့လိုး…. အင့်…”
မမို့က ကျုပ်ပြောလိုက်မှ ခေါင်းထောင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်ရဲ့လီးက တစွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်လိုးနေတာကို ငုံ့ကြည့်တယ်။
“အာ့… ဟား… မောင့်လီးကြီးက… အင်းးး…  မမစောက်ပက်ထဲကို… အူးးးး… အဲ့လိုကြီး…. ဟူးးး…. လိုးနေတာလား… အင့်…. အပြည့်အသိပ်ပဲ…. မောင်ရယ်…. ရှီး… တကယ်… ကြည့်လို့ကောင်းတယ်… အိုး…. ဆောင့်လိုက်တာကွာ… အင့်… မမကြိုက်လိုက်တာ… မမစောက်ပက်ကို… အူးးးး… မောင့်လီးကြီးနဲ့… အပြည့်အသိပ်ကြီး….. ဟင်းးး…. ဆောင့်လိုးနေတာ…. အင်းးးးး….. မမစောက်ပက်ကို….. ရှီးးးး…. ပြဲသွားအောင်…. စစ်….. မောင့်လီးကြီးနဲ့…. အင့်… ဟင့်…. လိုးပစ်လိုက်စမ်းပါ…. အူးးး….. မမ… ပြီးတော့မယ်… ဆောင့်…. ဆောင့်…. အားးး…. မောင်ရယ်….”
မမို့ ခေါင်းကနောက်ပြန်လန်ပြီး လှဲချလိုက်ကာ သူ့ကိုယ်လေးက တုန်ယင်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း မမို့ပြီးသွားပြန်ပြီမို့ အရှိန်လျှော့ကာ တစ်ချက်ချင်း ဖြည်းဖြည်းလိုးလျှက် သူ့နို့တွေကုန်းစို့လိုက်ရင်း သူ့နို့အုံ့နဲ့ ရင်ညွန့်လေးတွေကိုပါ လျာနဲ့လျက်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖွဖွနမ်းလိုက်လုပ်နေလိုက်တယ်။ အမှန်ဆို ကျုပ်က ဒီအချိန်ဆိုပြီးသင့်ပြီဆိုပေမယ့် မမို့ကို အကြာကြီးစိမ်လိုးချင်လို့ ကြားထဲမှာ သူ့စောက်ပက်ကိုယက်ပေးပြီး အချိန်ဆွဲလိုက်၊ စကားပြောရင်းအချိန်ဆွဲလိုက်နဲ့ ကျုပ်လီးကိုအနားပေးပြီး ထိန်းထားခဲ့တာကြောင့် ထိန်းနိုင်နေတာ။ မမို့က သူ့ရင်ဘတ်ကိုကုန်းပြီးနမ်းနေတဲ့ကျုပ်ကို သူ့မျက်နှာဆီဆွဲယူပြီးနမ်းတယ်။
“ပြွတ်… မောင်ရယ်… ထိန်းနိုင်လိုက်တာ… မမကို မျော့နေအောင်လိုးတော့မှာလားလို့…”
“မမကို အကြာကြီးလိုးချင်လို့ တမင်ထိန်းထားတာ… ဒီတစ်ခါတော့ မရလောက်တော့ဘူး…”
“မရလဲ ပြီးလိုက်ပေါ့မောင်ရယ်… မမက ဘယ်မှထွက်မပြေးပါဘူး… မမစောက်ပက်ထဲကို မောင့်လရည်တွေ ထည့်လိုက်… မမလိုချင်နေပြီ…”
“ဖြစ်ပါ့မလား… ဒီမှာက ဆေးတွေဘာတွေမရှိဘူးနော်…”
“ဖြစ်ပါတယ်… မမ မောင့်လရည်တွေလိုချင်လို့… မမစောက်ပက်ထဲပဲပန်းထုတ်လိုက်နော်… ကျန်တာ မမကြည့်ရှင်းလိုက်မယ်…”
ကျုပ်လည်း ထပ်မပြောတော့ဘဲ မမို့ရဲ့ခြေထောက်ကို လက်နဲ့ချိတ်ထားတာ ဖြုတ်ပေးလိုက်ပြီး မမို့ကိုယ်လုံးကိုပွေ့ဖက်လိုက်တော့ မမို့လည်းပြန်ဖက်ထားပေးရင်း ကျုပ်ရဲ့ခါးကို သူ့ခြေထောက်နဲ့ ချိတ်ထားတယ်။ ပြီးတာနဲ့ မမို့နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးတော့တယ်။ ကျန်တဲ့ပုံစံတွေက လိုးရတာအားရတယ်ဆိုပေမယ့် ကျုပ်က တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ရင်း နွေးနွေးထွေးထွေးလိုးရတဲ့ လှေကြီးထိုးပုံစံကိုကြိုက်သူမို့ ပြီးကာနီးမှာတော့ မမို့ကို ပွေ့ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းရင်း ဒီပုံစံအတိုင်းပဲ ကပ်ညှောင့်လိုက် ဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ ပြီးချင်လာတော့ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးရင်း မမို့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ မမို့ကလည်း ကျုပ်နဲ့အမီ လိုက်ပြီးလိုက်သေးတာကြောင့် နှစ်ဦးသားမောပမ်းလျှက် အနမ်းရပ်ကာ လည်ယှက်ပြီး ပွေ့ဖက်ရင်း အမောဖြေနေမိတော့တယ်။ မမို့က ကျုပ်ကျောကိုလက်နဲ့ဖွဖွပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
“တော်တော် မောသွားလား…. မောင်…”
“မောပါစေကွာ… အမောပြေရင် ထပ်လိုးအုံးမှာ…”
“လိုးတော်မူပါရှင့်… ဒီကမမက မောင့်အတွက်ဆို အမြဲတမ်း အဆင်သင့်ပါပဲရှင့်…”
ချစ်စဖွယ်အပြုံးလေးနဲ့ပြောလာတဲ့မမို့ရဲ့ နဖူးလေးကို ဖိနမ်းလိုက်ပြီးမှ လူချင်းခွာပြီး မမို့စောက်ပက်ထဲကလီးချွတ်တော့ မမို့စောက်ရည်နဲ့ရောနေတဲ့ ကျုပ်လီးရည်တချို့ ပြန်ထွက်ကျလာကာ စီကျသွားပြီး မမို့ရဲ့ထဘီပေါ်ပေသွားတယ်။ ပေတာကတော့ အခုမှမဟုတ်ဘူး၊ လိုးနေစဉ်ကတည်းက ထွက်နေတဲ့အရည်တွေက မမို့ထဘီပေါ်မှာ ပေနေကာ သုံးလက်မအရှည်ခန့် စီးကြောင်းတစ်ခုလိုမျိုး ထဘီပေါ်မှာ စွန်းနေတယ်။
“မမထမိန်မှာ အရည်တွေပေကုန်ပြီ…”
“ရတယ်… ပေပါစေ… ပြီးမှ မမလှည့်ဝတ်လိုက်မယ်… မမကိုတစ်ရှူးလေးယူပေးအုံး မောင်…”
“မမတစ်ရှူးက ဒီမှာလေ…”
ကျုပ်က ပြောပြီးတော့ မမို့ရဲ့စောက်ပက်မှာ ပေပွနေတဲ့ လိုးရည်တွေကို လျာနဲ့ကုန်းလျက်လိုက်တယ်။ သန့်ရှင်းပေးရုံပဲမို့ အသာအယာပဲ ပေပွနေတာတွေကို စောက်ပက်အုံနဲ့ အကွဲကြောင်းထဲရော၊ ဟိုးစောက်ခေါင်းထဲပါမကျန် ဖင်ကြားထဲစီးကျနေတဲ့ စီကြောင်းတွေကိုပါ လိုက်လျက်ပြီးမှ သူ့စောက်စိကို ပြွတ်ခနဲတစ်ချက်နမ်းပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို သူ့စောက်ပက်ဆီကခွာလိုက်တယ်။
“ကဲ… ပြောင်သွားပြီ…”
မမို့က ကျောက်တုံးပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ကာ ကျုပ်မျက်နှာကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းတော့တယ်။
“ခစ်ခစ်… ရွှတ် ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာမောင်ရာ… ရွှတ် ရွှတ်… အူထဲအသည်းထဲကနေကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချစ်နေမိပြီမောင်ရယ်…”
“မောင်လည်း… မမကိုသံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… ဒီတစ်ခါတော့ ချစ်တယ်လို့မပြောတော့ဘူးနော်…”
“ရပါတယ်မောင်ရဲ့… မမနားလည်ပါတယ်… မောင့်မျက်လုံးတွေထဲက မမအပေါ်ထားတဲ့ သံယောဇဉ်နဲ့စေတနာကို မြင်နေရပါတယ်… ဒီလောက်ဆိုရင်ပဲ မမက ကျေနပ်ပါတယ်… မောင် ဟိုနောက်က ကျောက်တုံးမှာထိုင်လိုက်… မောင့်လီးကို မမတစ်ရှူးနဲ့ သန့်ရှင်းပေးမယ်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လဲ အနောက်နားဆီက လူတထိုင်စာကျောက်တုံးလေးဆီသွားပြီး ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို ခြေတစ်ဖက်ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ထိုင်လိုက်တော့ မမို့က ထဘီကို ပြင်ဝင်ပြီး ကျုပ်ဆီလာကာ ကျုပ်ရဲ့အရှေ့ပေါင်ကြားကိုဝင်ကာ မြက်ပင်တွေအပေါ် ဖင်ပြားပြားချပြီး တင်ပျဉ်ခွေဝင်ထိုင်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အခုမှလိုးပြီးလို့ ပျော့နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို  သူ့လက်လေးနဲ့ကိုင်ကာ လီးအရင်းကစပြီး လျာနဲ့လျက်နေတယ်။
“မမယောက်ျားနဲ့အိမ်ထောင်ကျတာ ကြာပြီလား…”
“ပလပ်… အင်း… ခြောက်နှစ်ကျော်ပြီ… ပလပ်…”
မမို့က ကျုပ်ကိုမော့မကြည့်ဘဲ ကျုပ်လီးမှာ ပေကျံနေတာတွေကို ရေခဲချောင်းလျက်သလို လျာနဲ့လျက်ပြီးနောက် သူ့နှာခေါင်းလေးနဲ့ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြန်တယ်။
“သမီးရည်းစား ဖြစ်တာကရော…”
“ရွှတ်… သမီးရည်းစားတောင်မဖြစ်ပါဘူး… ကိုကြီး အစ်မတို့ရွာနားက လမ်းဆိုက်မှာ တာဝန်ကျတုန်းက မမကိုမြင်လို့သဘောကျပြီး အိမ်ကိုဝင်ထွက်ရင်းက ရင်းနှီးလာပြီး မမကို မိဘတွေဆီကတောင်းယူတယ်… အဲ့ဒါနဲ့ လက်ထပ်ဖြစ်သွားတာ…”
မမို့က ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးလေးနဲ့ပွတ်သပ်နေပြန်တယ်။
“မမက… ကိုယ်နဲ့လည်းမချစ်ဘဲနဲ့ ဘာလို့ယူတာလဲ…”
“မမ အဲ့ဒီတုန်းက ကျောင်းပြီးလို့ အိမ်မှာနားနေတာလေ… အရင်ကရည်းစားတွေထားဖူးပေမယ့်… အများစုက အချောင်လိုးချင်လို့တွဲကြတာများတယ်… တချို့ကျတော့လည်း အားကိုလောက်တဲ့အရည်အချင်းမရှိပြန်ဘူး… တချို့ကြတော့ စိတ်သဘောထားချင်း မတိုက်ဆိုင်ကြပြန်ဘူး… ဒီတော့ ကိုကြီးနဲ့ရင်းနှီးပြီးနောက် သူက စိတ်ထားပြည့်တယ်… ဖော်ရွေတယ်… အလုပ်လုပ်တာလဲ တော်တယ်… သူ့ရာထူး သူ့ဂုဏ်နဲ့ လူလေးစားတာလဲ ခံရတယ်လေ… ပြီးတော့ မမကိုလည်း သူက တော်တော်ချစ်မှန်းသိတော့ ကိုယ်ချစ်ကိုမရှာတော့ဘဲ သူ့ကိုပဲ လက်ခံလိုက်တော့တာ… မမရွေးတာမှန်တယ်လို့ပြောရမယ်… ကိုကြီးနဲ့မမက အခုအထိ စကားများတာမျိုးတောင်မရှိဘူး… မမကိုစိတ်ချမ်းသာအောင်ထားတယ်… ”
မမို့က ကျုပ်လီးကိုကစားပေးရင်းက ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးငုံလိုက် စကားပြောလိုက်လုပ်နေပြန်တယ်။
“ဒါဆို… မမ အခုမောင်နဲ့ဖောက်ပြန်နေတာ… အပြစ်ရှိသလို မခံစားဘူးလား… မောင်တို့က သူ့အပေါ် မတရားဘူး မလား…”
“အဲ့လိုလဲမဟုတ်ပါဘူး… သူက နယ်ထွက်ရတာများတယ်လေ… မမက ရန်ကုန်မှာ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ သူ့အနားမှာ တချိန်လုံးမနေပေးနိုင်ဘူးလေ… ဒီတော့ သူလဲ လိုအပ်ရင် အပြင်မှာ အဆင်ပြေတဲ့လူနဲ့ နေတာပဲ… မမကိုလဲ အမှန်အတိုင်းပြောပြတယ်… မမလည်း ရောဂါမရစေနဲ့… ရေရှည်မပက်သက်နဲ့… အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်မလာနဲ့… ဒီလိုပဲမှာထားတာ…”
“သြော်… မမကလည်းသဘောထားကြီးတာပဲ…”
“သူကလဲပြောပါတယ်… မမကို လိုအပ်ရင် အွန်လိုင်းက ရည်းစားထားပြီး… တစ်နေရာရာမှာဒိတ်ပြီးနေလိုက်ပါလားတဲ့… နောက်ကို မဆက်သွယ်ရင် ပြီးတာပဲတဲ့… ဒါပေမယ့် မမ အဲ့လိုကြုံရာလူနဲ့နေရာမှာမျိုးကို မသတီလို့… မလုပ်ဖြစ်ဘူး… မောင်နဲ့ကျမှ ဘယ်လိုကြွေသွားမှန်းမသိဘဲ… မောင်နဲ့အလိုးခံလိုက်တာ…”
“သြော်… ဒီလိုလား… ဒါနဲ့ရန်ကုန်မှာ မမက ဘယ်သူတွေနဲ့နေတာလဲ…”
“ကိုကြီးရဲ့မိဘတွေနဲ့လေ… ဒါပေမယ့် မောင်နဲ့ကတော့ ဆက်သွယ်မှာပဲနော်… ရန်ကုန်ရောက်ရင် တစ်လကို တစ်ခါ နှစ်ခါလောက် မမတို့ တွေ့ရအောင်…”
“ဖြစ်ပါ့မလား… မမယောက္ခမတွေနဲ့ နေတာဆိုတော့…”
“ဖြစ်ပါတယ်မောင်ရဲ့.. မမက အခုယာယီပဲ သူတို့နဲ့နေတာ… ကိုကြီးနဲ့မမတို့နေတဲ့တိုက်ခန်းက သပ်သပ်ရှိတယ်… အဲ့ကို မမက သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ တစ်လမှာ နှစ်ခေါက်လောက်ရောက်တယ်လေ… အဲ့ရက်ကို မောင့်ကျောင်းပိတ်ရက်နဲ့တိုက်ပြီး လုပ်လိုက်ရင် ရပြီကို…”
“မမကရပေမယ့် မောင်ကရပါ့မလားမသိဘူး…”
“ဘာလို့လဲ…”
“မောင်ဘယ်သွားသွား… မေဦးက အမြဲပါတယ်…”
“မေဦးဟုတ်လား… သြော်… အလာတုန်းက ကားပေါ်မှာ မောင်နဲ့ နှုတ်ဆက်တဲ့ကောင်မလေးမလား… သူက မျက်ရည်တောင်ဝဲနေသေးတယ်လေ…”
“မမက မှတ်မိသားပဲ… ဟုတ်တယ် သူက ဘယ်သွားသွား အတူပါတဲ့သူငယ်ချင်းလေ… မမဆီလာရင်လည်း သူမပါရင် အိမ်ကထွက်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး…”
“ကျွတ်စ်… နေပါအုံးကွာ မမစဉ်းစားပါအုံးမယ်… တော်ပြီကွာ… လောလောဆယ် မောင့်လီးကြီးကိုပဲ စားအုံးမယ်…”
ကျုပ်လည်း မေးစရာက ကုန်သလောက်ရှိပြီမို့ထပ်မမေးတော့ဘဲ မမို့ရဲ့ အပြုအစုကိုသာ ဇိမ်ခံနေမိတယ်။ မမို့က အစောကတည်းက ကျုပ်လီးကို လက်နဲ့ထုပေးရင်း စုပ်လိုက်စကားပြောလိုက်လုပ်နေတာဆိုတော့ ကျုပ်လီးက တောင်နေပါပြီ။ တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးကို မမို့က ဒစ်ဖူးကိုလျာနဲ့ကစားပေးလိုက် ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ပြီးစုပ်လိုက်လုပ်နေရာက အခုမှ သူ့လည်ချောင်းထဲအထိ ထိုးထည့်ပြီး ထည့်လိုက်ပြီး ပြန်ထုတ်လိုက်တော့ ချောင်းတွေတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးကာ သီးတော့တယ်။ ကျုပ်လည်း ငြီးလိုက်ရတယ်။
“မမရယ် ရသလောက်ပဲစုပ်ပါ…”
“ဟင့်အင်းကွာ… မောင့်လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ရအောင်မျိုပြမယ်… ရတယ်ရတယ်… မမရအောင်မျိုမှာ… အောကားတွေထဲမှာ ဒီထက်ကြီးတဲ့လီးကြီးတွေတောင် မျိုနေကြသေးတဲ့ဟာ…”
ပြောရင်း ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ထပ်ထိုးထည့်ပြီး လည်ချောင်းထဲအထိ ထိုးထည့်ပြန်တယ်။  သီးပြန်တာပဲ။ မမို့က မကျေမနပ်ရေရွတ်ရင်း ထပ်ထိုးထည့်ပြန်တယ်။ ဒီလို အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန် ထိုးသွင်းနေရာက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အသားကျလာပြီး မသီးတော့ဘဲ မမို့ရဲ့ပါးစပ်နဲ့လည်ချောင်းထဲအထိ ထိုးသွင်းကာ လိုးပေးမှုက ကျုပ်မှာ ငြီးရုံတင်မက ပြီးပါပြီးချင်လာတဲ့အထိပဲ။
“ရှီး…. မမ… ဒီလိုဆက်လုပ်နေရင် မောင်ပြီးသွားလိမ့်မယ်…”
“ပလွတ်… အွတ်… ပြီးပစေမောင်… မမ မောင့်လရည် သောက်ချင်တယ်… မမပါးစပ်ထဲမှာပြီးပေးနော်…”
ပြောပြီး ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းပြီး သူ့ခေါင်းလေးက နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ လည်ချောင်းထဲအထိထည့်ကာ လိုးပေနေတော့ ကျုပ်လည်းမထိန်းနိုင်တော့ဘူး။
“ရှီးမမ… ဟူး… ဟားးးးး…. ထွက်ပြီဗျာ…. ဟူးးး…. ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျုပ် မမို့ရဲ့ပါးစပ်ထဲကို လီးရည်တွေပန်းထွက်ကုန်တော့ မမို့က ကျုပ်လီးရည်တွေကို တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ မျက်လုံးအဝိုင်းသားဖြင့် မျိုချနေတယ်။ ခဏနေတော့မှ ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ထုတ်ပေးပြီး နှုတ်ခမ်းကနေ လျှံကျလာတဲ့ ကျုပ်လီးရည်ကို လက်လေးနဲ့သပ်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်ကာ လျာလေးနဲ့အရသာခံပြီး မျိုချနေပြန်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ဘယ်လိုလေးပါလိမ့်… ညှီဆိမ့်ဆိမ့်နဲ့…”
ကျုပ်က မမို့ကို လက်မောင်းနှစ်ဖက်က ဆွဲထူကာ ကျုပ်ရဲ့ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ်ထိုင်စေပြီး သူ့ကိုဖက်ကာ သူ့နှုတ်ခမ်းကို မရွံမရှာစုပ်နမ်းမိတော့တယ်။