အခန်း(၅/၇)
“ပြွတ်… မမရယ်… မောင့်ကို တစ်သက်မမေ့အောင် ပြုစုနေတာလားလို့… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ဟင့်အင်း… မောင့်ကို အရမ်းချစ်လို့… မောင့်လရည်ကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ သောက်လိုက်တာ…”
“မမယောက်ျားလရည်ကို မသောက်ဖူးဘူးလား…”
“ဟင့်အင်း… သူကလဲ အဲ့လိုမသောက်ခိုင်းပါဘူး… လီးစုပ်ပေးရတာလာက်ပဲ… သူက တစ်ခါပြီးသွားရင် တော်တော်နဲ့ပြန်မတောင်ဘူးလေ… ဒီတော့ သူလီးတောင်အောင်စုပ်ပေးပြီး… တောင်တာနဲ့ ကိုကြီးကလိုးတာပဲ…”
“သူ့ယောက်ျားလီးကို တမ်းတနေတာမလား….”
“အရင်ကတော့ တမ်းတတာပေါ့မောင်ရယ်… တစ်ယောက်တစ်နေရာဆိုတော့ ဖုန်းနဲ့အောကားကြည့်ပြီး ကိုယ်စောက်ပက် ကိုယ်ကလိရင်း ကိုကြီးလီးကြီးနဲ့ မို့စောက်ပက်ကို လိုးပေးပါလို့ တိုးတိုးရွတ်မိတဲ့အထိပဲ… တခါတလေဆို ညဘက် ကိုကြီးဆီဖုန်းဆက်ပြီး သူ့လီးကိုလွမ်းတဲ့အကြောင်း… မမစောက်ပက်ယားနေတဲ့အကြောင်းတွေပြော… သူကလဲ မမစောက်ပက်ကိုလွမ်းတယ်… သူ့လီးလဲတောင်နေပြီ အဲ့လိုလိုးတဲ့အကြောင်းတွေပြောပြီး ကိုယ်စောက်ပက် ကိုယ်ကလိရတာပဲ…”
“ကြည့်… ပြောရင်းနဲ့ကို သူ့ယောက်ျားလီးကို ပါးစပ်ကမချတော့ဘူး… ကဲကွာ…”
….ဖြန်း… ဖြန်း…
ကျုပ် မမို့ရဲ့ကိုယ်လုံးကို အရှေ့ကိုဖိချလိုက်တော့ ကျုပ်ရဲ့ဘယ်ဘက်ပေါငပေါ်မှာ တစောင်းလေးထိုင်နေတဲ့ မမို့က ညာဘက်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းရောက်သွာကာ ကုန်းပြီးသားဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်က အိစက်ပြီးတင်းကားနေတဲ့ မမို့ဖင်သားကြီးတွေကို ဘယ်ဘက်လက်နဲ့ တဖြန်းဖြန်းမြည်အောင်ရိုက်တယ်။ နာအောင်ရိုက်တာတော့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ အသံမြည်ရုံမျှ ခပ်ဖွဖွရိုက်နေတာ။ စိတ်ထဲမှာတော့ သွန်တိုသလိုလို ဘာလိုလိုပေါ့။ ကျုပ်က အတင်းဖိထားတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် မမို့က ကျုပ်ဘာလုပ်ချင်နေတာကို သိသလို ပြန်ထမလာဘဲ သူ့ဘယ်က ကျုပ်ဒူးကိုကိုင်ထားကာ ကျုပ်ကိုယ်ဘက်မှာရှိတဲ့ မမို့ရဲ့ညာလက်က ကျုပ်လီးကိုဆွပေးနေတယ်။
“အာ့…. မောင်ရာ… မမယောက်ျားလီးကိုသတိရတာဘာဖြစ်လဲလို့…”
…ဖြန်း…. ဖြန်း… ဖြန်း….
“လီးကိုသတိရ… မောင့်လီးတစ်ချောင်းလုံးဒီမှာရှိနေတာ… ဘယ်လီးကိုသတိရတာလဲ… ဟမ်…”
“အာ့… မမယောက်ျားလီးလေ… အာ့… မောင့်လီးလောက်မကြီးပေမယ့် သူလိုးတာလဲ ခံလို့ကောင်းတယ်… အာ့… ဒီကပြန်ရင်လဲ သူလိုးတာခံအုံးမှာပဲ…”
… ဖြန်း… ဖြန်း…ဖြန်း…
“တော်တော်ယားနေလား… ဟမ်… ဖင်လှသလောက် ဒီစောက်ပက်က တော်တော်ယားတယ်… ယားအုံး…”
ကျုပ်သူ့ဖင်ကို ရိုက်တာရပ်ပြီး ဖင်ကြားအောက်ကို လက်ကဆင်းသွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ တဖတ်ဖတ်ရိုက်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုအုပ်ပြီးပွတ်လိုက် ရိုက်လိုက်လုပ်တယ်။ ကျုပ်လီးကလဲ သူဆွပေးလို့ သူ့လက်ထဲမှာ ပြန်တောင်လာတယ်။
“ခစ်ခစ်… စတာ မောင်ရဲ့… မမကမောင်ရှိနေရင် ဘယ်သူ့ကိုမှမလွမ်းပါဘူး… ဟင့်… မောင့်လီးနဲ့အလိုးခံပြီးကတည်းက… ကိုယ့်စောက်ပက်ကိုယ်ကလိရင်တောင် မောင်နဲ့မောင့်လီးကိုပဲ တမ်းတပြီးပွတ်တော့တာ… ဟင့်…”
“ဟုတ်လို့လား… ဟမ်… ဒီဖင်ကကြီးသလောက်… ဒီစောက်ပက်ကလဲ အရည်တော်တော်ရွှမ်းနေ… စောက်ပက်ကိုရိုက်နေတာတောင် စောက်ရည်ကထွက်နေပြီ…”
ဟုတ်တယ်။ ကျုပ်က သူ့စောက်ပက်ကို လက်ဝါးနဲ့ရိုက်လိုက် ပွတ်ဆွဲလိုက်လုပ်နေရင်းက စောက်ရည်က သူ့ထဘီမှာပါစိုနေပြီ။ မမို့က အခုမှ ကုန်းနေရာကပြန်ထလာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ကာ နမ်းတယ်။ ကျုပ်လက်ကတော့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ်မှာ သူ့ဖင်အောက်ထဲရောက်နေပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်က ကုတ်နေတုန်းပဲ။
“မောင်နဲ့အတူရှိနေမှတော့ စောက်ရည်က ထွက်မှာပေါ့… မမကလေ မောင့်ကိုပဲချစ်တာ… မောင့်လီးကိုပဲစွဲတာ… မောင်လိုးတာပဲခံချင်တာ… မောင်မကြိုက်ရင်… ဒီနေ့ ကိုကြီးကို လုံးဝပေးမလိုးဘူးကွာ… သိလား မမအသက်ဗူးလေး… ရွှတ် ရွှတ်…”
“မောင်က ဒီအတိုင်းအူတိုတာပါ… မောင့်ကြောင့် မမတို့အိမ်ထောင်ရေး အဖုအထစ်ဖြစ်မှာ မလိုချင်ပါဘူး… မမယောက်ျားနဲ့ အဆင်ပြေအောင်နေပါ… မောင်က မမကို အမြဲပျော်နေစေချင်တာ…”
“ချစ်တယ်ကွာ… မမက ကိုကြီးကို မချစ်ပေမယ့်… သံယောဇဉ်ရှိပါတယ်… မောင်ကိုချစ်တယ်ဆိုပေမယ့် သူ့အပေါ်လဲ မေတ္တာမပျက်ပါဘူး… စိတ်ချနော်… မမ ကိုကြီးနဲ့လည်း အဆင်ပြေအောင်နေမယ်… မောင်နဲ့လဲ ဆက်ပြီးချစ်နေမယ်သိလား….”
“အင်းပါ… ထားတော့ကွာ… အခု မောင် အရမ်းလှတဲ့ မမဖင်ကြီးကို နမ်းချင်နေပြီ… မမက ဒီလိုထမိန်ပြောင်လေးနဲ့ ဖင်ကြီးကစွင့်ကားပြီး အရမ်းလှတာ… မောင်က မမဖင်ကို ထမိန်ပေါ်ကနမ်းပြီး လီးနဲ့ထိုးချင်နေတာ… ဒါပေမယ့် မမထမိန် ပေကုန်ပြီး… အရမ်းကြေကုန်မယ်ထင်တယ်…”
“ရပါတယ်မောင်ရဲ့… ပြီးမှ မမလှည့်ဝတ်လိုက်မယ်… မမကို မောင်စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းလုပ်နော်… မောင်စိတ်ပါလို ဖာသယ်မတို့… အဲ့လိုဆဲချင်ရင်လဲရတယ်… မမကမောင့်အပိုင်ပဲ သိလား… မောင်က ထမိန်ပြောင်လေးနဲ့ကြိုက်တယ်ဆို… နောက်ဆို မောင်နဲ့တွေ့တိုင်း ထမိန်ပြောင်လေးဝတ်လာပေးမယ်…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်… ပြွတ်..”
“ပြွတ်… မမဘယ်လိနေပေးရမလဲ…”
“ထ… မမ မောင်ထိုင်တဲ့ကျောက်တုံးပေါ်မှာ လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပြပေးနော်….”
“အင်း… ကုန်းပြမယ်…. မောင့်အတွက်သီးသန့် ကုန်းပြမှာသိလား…”
ကျုပ်ပြောလိုက်လို့ မမမို့က မတ်တပ်ထရပ်တော့ ကျုပ်လည်းထရပ်ပြီး နေရာဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ မမို့က ပြုံးစစနဲ့ ကျုပ်ကိုကျောပေးက သူ့ထဘီကို စွင့်ကားနေတဲ့တင်ပါးတွေ ထင်ရှားပေါ်လွင်အောင် တင်းတင်းလေးပြင်ဝတ်တယ်။ ဖင်အနောက်မှာတော့ စောက်ရည်စိုနေတဲ့ အစိုကွက်က ရှိနေတုန်းပဲ။ လှလိုက်တဲ့ဖင်ကြီးဗျာ…။ မမို့တောင်မှ ဖင်မကုန်းရသေးဘူး ကျုပ်က မမို့ဖင်ကြီးကို သူ့ဖင်အနောက်မှာ ဒူးထောက်လျှက် ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမျက်နှာအပ်ပြီး လှိမ့်လိုက်တယ်။ မမို့က ကျုပ်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးလျှက် ရှေ့ကကျောက်တုံးလေးဆီ လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးတယ်။ ကုန်းလိုက်တော့ ဖင်ကြီးက ပိုပြီးလှသွားတယ်။ ပိုလှသွားတဲ့ မမို့ရဲ့ အိစက်နေတဲ့ဖင်သားစိုင်ကြီးတွေကို အဝါရောင် ပြောင်ထဘီအပေါ်ကနေ လက်ဖဝါးနဲ့ အရသာခံပွတ်သပ်ရင်း နှာခေါင်းနဲ့ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းလိုက်၊ ပါးလေးနဲ့ပွတ်လိုက်၊ နဖူးလေးနဲ့ပွတ်လိုက်၊ မေးစေ့လေးနဲ့ပွတ်လိုက်ဖြင့် သူ့ဖင်ကို ကျုပ်ရဲ့လက်တွေ မျက်နှာတွေနဲ့ အရသာခံနေမိတယ်။
“မောင်ရာ… မမဖင်ကို… မောင် အဲ့လောက်တောင်ကြိုက်တာလား… ဟင့်…”
“ကြိုက်တယ်… မနက်က မမ ဒီထမိန်လေးနဲ့ထိုင်နေကတည်းက… သွားရည်ကျနေတာ…”
ကျုပ် သူရဲ့တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကြားက ပြူထွက်နေမယ့် စောက်ဖုတ်ရှိတဲ့နေရာကိုရော စအိုပေါက်ရှိမယ့်နေရာကိုပါ နှုတ်ခမ်းတွေ၊ နှာခေါင်းတွေနဲ့ အားရပါးရ ဖိဖိပြီး နမ်းနေမိပြန်တယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ကလည်း စောက်ရည်တွေ တစိမ့်စိမ့်နဲ့ ကျောက်ကြားရေလို စိမ့်ထွက်နေသလားတောင်မသိ အချိန်ပြည့် စိုစွတ်ပြီး ကျုပ်နမ်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်နေရာလေးကထဘီမှာ တဖြည်းဖြည်း စောက်ရည်နဲ့စိုအိပြီး သူ့စောက်ဖုတ်မှာကပ်နေတာ စောက်ဖုတ်အရာလေတောင် ထဘီမှာထင်နေပြီ။ အဲလိုထဘီနဲ့ကပ်ပြီး အရာထင်နေတဲ့ မမို့ရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်ကနေပဲ လျာနဲ့လျက်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနဲ့စုပ်လိုက်၊ သွားနဲ့ မထိတထိကိုက်လိုက်၊ ပါးစပ်နဲ့ဖမ်းငုံလိုက် လုပ်တော့ မမို့ ဖင်လေးလှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ယွနေပြီ။
“ဟင့်… နောက်ဆို မောင့်အရှေ့မှာ ထဘီဝတ်ပြီး ဖင်ကုန်းပြမိတော့မယ်… မောင်လုပ်နေတာ မမရင်တောင်တုန်တယ်…”
“မမကုန်းပြလို့ မောင်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မမဖင်ကို လူကြားထဲမှာနမ်းလိုက်မိမှ မမစိတ်မဆိုးနဲ့…”
“မောင်နမ်းတာပဲဟာ… မမကစိတ်ဆိုးစရာလား… အလွန်ဆုံး ရှက်လို့မောင့်ရင်ခွင်ထဲ ပုန်းနေမိတာပဲရှိမှာ…”
“မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာပုန်းရင် မောင်က မမကိုဖက်ထားပြီး ဖင်ကိုကိုင်ပစ်မှာ… ပြီးရင်စောက်ဖုတ်ကိုလီးနဲ့ထိုးမှာ…”
ကျုပ်လည်း ပြောနေရင်းက ထရပ်ပြီး ကျုပ်ရဲ့လီးနဲ့ သူ့တင်ပါး ငွားငွားစွင့်စွင့်ကြီးကို ထဘီပေါ်ကနေ လီးတံနဲ့ လိုက်ပွတ်တယ်။ ထဘီသားအိအိအပေါ်က သူ့ဖင်ကိုလီးနဲ့ပွတ်ရတဲ့ဖီလင်ကလဲ တမျိုးပဲ။ ကျုပ် သူ့တင်ပါးကို ထဘီပေါ်ကနေ လီးနဲ့လိုက်ပွတ်ပြီး ဖင်နှစ်လုံးကြားထဲကို လီးနဲ့ အမြှောင်းလိုက် ပွတ်ထိုးရင်း တင်ပါးကိုပွတ်နေတဲ့လက်ကလည်း ရပ်မသွားဘူး။
“ဟင့်… မောင်ရာ… မမကိုဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲလို့… မမစိတ်ထဲတမျိုးကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲက တစစ်စစ်နဲ့ ယားလာပြီ…”
“ဒီစောက်ဖုတ်က ယားတာလား…”
ကျုပ် မို့ရဲ့ စောက်ရည်စိုပြီးကပ်နေတဲ့ စောက်ပက်အရာလေးကို လီးထိပ်နဲ့ ပွတ်ဆွဲတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့စောက်ပက်အပေါက်ဝနေရာလေးကို လီနဲ့ဖိထိုးလိုက်တော့ စောက်ရည်တွေစိုပြီးကပ်နေတဲ့ ထဘီသားပါ စောက်ပက်ထဲသို့နစ်ဝင်သွားပြီး ကျုပ်လီးဒစ်ဖူးလဲ မြုပ်သွားတယ်။
“ဟုတ်တယ်… အဲ့စောက်ဖုတ်… ဟင်း… မောင့်ကိုချစ်တဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ်က ယားနေတာ… အင်း… ဟင်း… မောင့်လီးကြီးမမစောက်ပက်ထဲဝင်နေတယ်နော်… ထမိန်ပေါက်သွားတာလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး… မမစောက်ရည်တွေက ထမိန်မှာစိုနေတော့ ထမိန်ပါမမစောက်ပက်ထဲဝင်သွားတာ…”
“ဟင့်… မောင်ရာ… မမ အသည်းတွေယားလိုက်တာ…”
ကျုပ်လည်း မမို့စောက်ပက်ကို လီးဝင်သလောက်လေးနဲ့ ထဘီပေါ်ကနေ ညှောင့်လိုးတယ်။ လီးက ညှောင့်ညှောင့်လိုးရင်း သူ့စောက်ပက်ထဲကို ဒစ်ဖူးသာသာအထိ ဝင်လာတယ်။ ဒီလို မမို့စောက်ပက်ထဲကို ထဘီပေါ်က ညှောင့်လိုးနေရင်း ကျုပ်ရဲ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ မမို့ရဲ့အရှေ့ပိုင်း ထဘီခေါက်ထဲသို့ထိုးထည့်ပြီး မမို့ရဲ့စောက်စိနေရာကို လက်နဲ့စမ်းကာ ပွတ်ပေးတယ်။ လီးကထိပ်ဖျားလေးပဲဝင်ပေမယ့် တင်းရင်နေတဲ့ထဘီပေါ်က မြင်ရတဲ့ မမို့အဲ့ အိစက်နေတဲ့ဖင်သား ဝိုင်းကြီးရဲ့မြင်ကွင်း၊ သူ့စောက်ပက်ကြားထဲမြုပ်နေတဲ့ထဘီပေါ်ကနေ စောက်ပက်ထဲကို လီးနဲ့ညှောင့်လိုးနေရတဲ့ ထာခံစားချက်က ကျုပ်ကို အဆမတန်စိတ်ကြွစေပြီး ကျုပ်လီးကိုလည်း ပိုပြီးမာတောင်စေတယ်။
“အူး… မောင်ရာ ဘယ်လိုကြီးလဲကွာ… မောင့်လီးလည်း အကုန်မဝင်ဘဲနဲ့… မမစောက်ပက်ထဲက တမျိုးကြီးပဲ…”
“ကောင်းလား… မမစောက်ပက်ကို မောင် ထမိန်ပေါ်ကနေလိုးပေးတာ… ကောင်းလား…”
“ရှီး… ကောင်းတယ်မောင်… လိုးပါ… မမစောက်ပက်ကို ထမိန်ပေါ်ကလိုး… အင်းဟင်းးးး… စောက်စိလေးကိုပွတ်ပေးပြီး ထမိန်ပေါ်ကလိုးပေတာ… ကောင်းလိုက်တာ… အူးးးး… ဟူးးး… မမပြီးချင်နေပြီ…”
ကျုပ်လီးကလည်း ညောင့်လိုးရင်း လိုးရင်း ထဘီက စောက်ပက်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းနစ်ဝင်လာက သူ့စောက်ပက်ထဲကို လက်သုံးလုံးမက ဝင်နေပြီ။
“ကြိုက်လား… ထမိန်ပေါ်ကလိုးပေးတာ ကြိုက်လား…”
“ကြိုက်တယ်… အားးး… နာနာလိုး…. စောက်စိလေးကိုပွတ်ပေးပါ… မမပြီးတော့မယ်… ရှီးးးး… ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး… အူးးးးး စစ်….. မရတော့ဘူးးး… မမပြီးပြီ… ဟားးးးးးးး….”
မမို့ရဲ့ ပေါင်တံတွေတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ဒူးထောက်ကျသွားပြီး ကျောက်တုံးပေါ်လက်တင်ကာ ထိုလက်ပေါ်ခေါင်းတင်ပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေတယ်။ ကျုပ်က စိတ်မတရားထနေပြီမို့ သူ့ထဘီကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ဒူးထောက်လျှက် ကုန်းပေးထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ မမို့ရဲ့အနောက်ကနေ ခွပြီး စောက်ပက်ထဲ လီးကို တစ်ဆုံးဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တယ်။
“အာ့…ရှီး…. မောင်ရယ်…”
ကျုပ်က အရမ်းထန်နေပြီမို့ မမို့ရဲ့စည်းနှောင်ထားတဲ့ဆံပင်ကို လှမ်းဆွဲကာ လက်မှာတစ်ပတ်ရစ်လိုက်တော့ မမို့ခေါင်းမော့လာတယ်။ အဲ့ဒီပုံစံအတိုင်း လက်တစ်ဖက်က ဆံပင်ကိုဆွဲကာ လက်တစ်ဖက်က သူ့ခါးကိုကိုင်လျှက် မညှာတမ်း တရစပ်ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“လီးကိုမောင်ပါလား… ဖာသယ်မ… လီးဆာနေတဲ့ ဖာသယ်မ… ယောက်ျားရှိလျှက်နဲ့ လင်ငယ်နေတဲ့ ဖာသယ်မ… နင်လုပ်လို့ငါလဲလင်ငယ်ဖြစ်ရပြီ… ဖာသယ်မ နင့်စောက်ပက်ကို ငါ့လီးနဲ့လိုးခွဲပစ်မယ်…”
“အ… ဟာ့… ဟုတ်တယ်… ကျမက ဖာသယ်မပါ… လီးဆာနေတဲ့ဖာသယ်မပါ… ဒီကဖာသယ်မကို မောင့်လီးနဲ့ လိုးသတ်လိုက်စမ်းပါ… အာ့… အာ့… ဟင်း….”
“လိုးသတ်မယ်… ဖေလိုးမဖာသယ်မ… စောက်ပက်ကိုယားတယ်… နင့်စောက်ပက်ပြဲသွားအောင် လိုးသတ်ပစ်မယ်…”
“အားးး… ရှီး… ကြမ်းလိုက်တာ… အိုးးးး…. သေပါပြီမောင်ရယ်… အင့်… အင့်… မောင့်ရဲ့ဖာသယ်မတော့ သေတော့မယ်… အားးးး ရှီး… မောင်… မောင်… သေပြီ…. အီးးးးးးးး…..”
ကျုပ်ရဲ့အကြမ်းပတမ်းဆောင့်လိုးချက်တွေကြားမှာ မမို့ရဲ့ကိုယ်လုံးက တဆတ်ဆတ်တုန်သွားပြီး ငြိမ်ကျသွားလို့ ကျုပ်လည်း ဆွဲထားတဲ့သူ့ဆံပင်ကိုလွှတ်ကာ သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး သူ့အနောက်မှာထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှူနေတဲ့ မမို့ရဲ့ကိုယ်လုံလေးကိုဆွဲယူကာ ကျုပ်အပေါ်ထိုင်စေလိုက်ပြီး တစောင်းလေးပြင်ယူကာ သူ့ခေါင်းကို ကျုပ်ရင်ဘတ်ဆီမှီစေလျှက် နွေးနွေးထွေးထွေးဖက်ထားပေးမိတယ်။ မမို့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်က မျက်လုံးမဖွင်နိုင်အောင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေရတဲ့ကြားက ကျုပ်ကိုယ်လုံးကို ဖက်တွယ်ထားသေးတယ်။ ကျုပ်က စိတ်ထန်နေတုန်း စွတ်ရွတ်ကြမ်းလိုက်ပေမယ့် အခုကျသနားမိပြန်တယ်။ ရင်ထဲကလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ချစ်တာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် အခုလိုပက်သက်မိပြီးမှတော့ သံယောဇဉ်တွေက တော်တော်လေး ချည်နှောင်မိနေပြီ။
“မမ… မမ… ရရဲ့လား…”
“အင်း…”
လေသံခပ်တိုးတိုးလေးနဲ့ ကြိုးစားပြီးအားယူကာထူးလိုက်ပေမယ့် မမို့ရဲ့မျက်လုံးတွေမှိတ်လျှက်နဲ့ သက်မောကြီးကိုရှူရင်း မှိန်းနေတုန်းပဲ။ ခဏကြာမှ မမို့ရဲ့မျက်လုံးပွင့်လာပြီး သူ့လက်က ကျုပ်ရဲ့ပါးကိုလာကိုင်လျှက် ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း ကျုပ်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လာတယ်။
“မမ… အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“ပြေပါတယ်မောင်ရဲ့… ဒါပေမယ့် ဒီလိုသာဆက်တိုက်ကြီးလိုးမယ်ဆို… မမ တကယ်သေမလား မသိဘူး…”
“မောင်လဲ မမကို ထမိန်ပေါ်ကလိုးနေရင်း စိတ်ကထန်လာလို့ တအားလိုးမိသွားတာ… ဆောရီးနော်မမ…”
“ရပါတယ်မောင်ရဲ့… မမလဲကြိုက်ပါတယ်… တခါတခါ အဲ့လိုကြမ်းကြမ်းလိုးပေး…”
ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မမို့ရဲ့ မျက်နှာပေးက မချိုမချဉ်မို့ အူယားပြီး သူ့ပါးကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။
“ရွှတ် ရွှတ်… ဒါတောင်မမှတ်သေးဘူးဟုတ်လား…”
“ခစ်ခစ်… အရမ်းကောင်းတာကိုးမောင်ရဲ့… ဟီးဟီး…”
“ရွှတ်ရွှတ်… ချစ်ဖို့ကောင်းတာကွာ… ကန်တော့နော် မမ… ခုနက မမကိုဆဲမိသွားတယ်…”
“ရပါတယ် မောင်ရဲ့… လိုးနေတဲ့အချိန် အဲလိုအဆဲခံရတာ အရမ်းကောင်းမှန်း အခုမှသိတယ်… မောင်ဆဲလိုက်တိုင်း မမစိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးနဲ့ စိတ်ကပိုထတယ်… မမကိုယ် မမ အဲ့လိုညစ်ညစ်ပတ်ပတ် ဆဲပြီးလိုးရတာကြိုက်မှန်း အခုမှသိတာ… နောက်လည်း ဆဲ… လိုးတဲ့အချိန်ဆဲတာ မမကြိုက်နေပြီ…”
“တကယ်လား…”
“အင်း… တကယ်… မောင်မပြီးသေးဘူးမလား… ဆက်လိုးလေ…”
“မမက ရသေးလို့လား…”
“ရတာပေါ့ မောင်ကလဲ… အခု တောင်နေတဲ့ မောင့်လီးကြီးကို ဖင်ခုထိုင်နေရတာနဲ့တင် မမအဖုတ်က ကလိကလိဖြစ်နေတာ… အဟိ…”
“ကြည့်စမ်း… မောင်ကတော့ သူ့ကိုသနားနတာ… ဒီစောက်ပက်က တော်တော်ကိုယားတယ်… ဒီလိုမှန်းသိရင် အနားမပေးဘဲ ဆက်လိုးပစ်လိုက်တယ်…”
“ခိခိ… မောင် အဲ့လိုကြင်နာတတ်လို့ကို မမက ပိုပိုချစ်လာတာသိလား… ရွှတ် ရွှတ်… မောင့်ရဲ့ တောင်နေတဲ့လီးကြီး ပျော့သွားအောင် မမကိုလိုးပြီး စောက်ပက်ထဲ လရည်တွေထည့်ပေးတော့ကွာ..”
“ထည့်ပေးမယ်… ခုနကကျောက်တုံးလေးမှာပဲ သွားလိုးရအောင်…”
“ဟုတ်…”
ကျုပ်လည်း မမို့ကို ချီပြီး ထလိုက်တယ်။ မမို့ကတော့ ကျုပ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေဟန်ရှိတယ်။ ပြီးတော့ ခုနက ပြေပြေလေးစောင်းနေတဲ့ ကျောက်တုံးရဲ့ မျက်နှာပြင်ပေါ် မမို့ကို ညင်သာစွာချပေးလိုက်တော့ မမို့က သူ့ထဘီကို ဆွဲတင်ပြီး အဆင်သင့်ပေါင်ကားပေးထားတယ်။ ကျုပ်လည်း သူ့ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူပြီး ဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျုပ် မမို့ရဲ့စောက်ပက်ထဲသို့ အညင်သာဆုံး ဖြည်းဖြည်းချင်းဖိသွင်းလိုက်တယ်။ လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတော့ မမို့က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းကာ ကျုပ်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲလာဖို့ခေါ်တော့ ကျုပ်က သူ့ရင်ခွင်ထဲမှောက်ချလိုက်တယ်။ မမို့က ကျုပ်ကို ဆီးကြိုပွေ့ဖက်ထားပေးပြီး ကျုပ် ကျုပ်ကလည်း သူ့ကျောအောက်ထဲလက်ထည့်ကာ ဖက်ထားလိုက်တော့ မမို့နို့တွေက ကျုပ်ရင်ဘက်မှာ ပြားကပ်နေအောင် ဖိကပ်သွားတော့တယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ကြည်နူးမှုနဲ့ ကြင်ကြင်နာနာလေး လိုးချင်စိတ်ဖြစ်နေတာမို့ မမို့စောက်ပက်ထဲ ဝင်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လီးကို ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးရင်း မမို့နဲ့ကျုပ် တစ်ထွာပင်မကွာသောအကွာအဝေးကနေ မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှက် မျက်လုံးချင်ဆုံကြည့်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ယောက် ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနမ်း စုပ်ယူနမ်းလိုက် ပြန်ကြည့်လိုက်နဲ့ မျက်နှာတွေက ပြုံးပျော်နေကြတာ အထင်အရှား။
“ချစ်တယ်ကွာ… မောင့်ကို မမအရမ်းချစ်တာပဲ… ပြွတ်… သိလား…”
“ပြွတ်… သိပါတယ်မမရဲ့… မောင်လဲ မမကို အရင်ထက်အဆပေါင်းများစွာ သံယောဇဉ်တွယ်နေပါပြီ… မမယုံတယ်မလား…”
“အင်း… ယုံတယ်… ပြွတ်… မောင် ရန်ကုန်ကိုပြန်ရောက်ရင် မမကို အကြာကြီးပစ်မထားနဲ့နော်… မမ လွမ်းလို့သေလိမ့်မယ်… မောင့်သူငယ်ချင်းပါလို့ လိုးလို့မရရင်လဲ မျက်နှာလေးတော့ လာပြပါအုံးနော်…”
“အင်းပါ… ပြွတ်… မမကိုမြင်ရင်သာ မောင့်စိတ်ထဲ မလိုးရမနေနိုင်ဖြစ်နေမှာစိုးတာ…”
“ပြွတ်… မမလည်း အတူတူပဲနေမှာ… မောင့်ကိုမြင်တာနဲ့ မမစောက်ပက်က ယားလာမှာ သေချာတယ်…”
“ပြွတ်… မောင်တို့ နောက်မှ နည်းလမ်းစဉ်းစားကြတာပေါ့ကွာ… အခု မောင်လိုးပေးတာရော အားရရဲ့လား… ကြမ်းပေးရအုံးမလား…”
“ပြွတ်… မောင့်သဘော… ဒီအတိုင်းလေးလည်း ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ ဇိမ်ရှိနေရော… မောင့်လီး မမစောက်ပက်ထဲ ဝင်လာကတည်းက… မမ ရင်ခုန်ပြီး ပျော်နေတာ… မောင့်စိတ်ကြိုက်သာလိုး…”
“ပြွတ်… ဒါဆိုလဲ ဒီအတိုင်းလေးပဲ စကားတပြောပြောလိုးကြတာပေါ့… ပြီးချင်လာမှ ဆောင့်လိုးမယ်နော်… မမကို ဒီလိုဖက်ထားပြီး စကားပြောရင်းလိုးရတာ ကြိုက်တယ်… မမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး နမ်းလိုက် စကားပြောလိုက် မမစောက်ပက်ထဲကိုလဲ မောင့်လီးက လိုးနေတော့ စိတ်ထဲမှာကြည်နူးရတယ် သိလား…”
“မောင်ရယ်… မမပျော်လိုက်တာ… မမကို လိုးရရုံမဟုတ်ဘဲ အခုလိုကြင်နာယုယပေးလို့… အရမ်းကျေးဇူးတင်တယ်သိလား… ဒီနေ့လေးကို မမ အမြဲသတိရနေတော့မှာ…”
“မောင်လဲ သတိရနေမှာပါ… မောင့်ဆန္ဒတွေကို အလိုလိုက်ပြီး ချစ်ပြတဲ့ မမကိုလဲသတိရနေမယ်… ဒီလိုးလို့ကောင်းတဲ့ မမစောက်ပက်ကြီးကိုရော… အရမ်းလှတဲ့ မမဖင်ကြီးတွေကိုရော… အရမ်းကိုင်လို့ စို့လို့ကောင်းတဲ့ မမနို့တွေကိုရော… မောင့်လီးကို အရမ်းကောင်းအောင် ပြုစုပေးတဲ့ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးကိုရော… ပြွတ်… သတိရနေမယ် သိလား…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်တယ်ကွာ… ပြွတ်… မမကလည်း အခွင့်အရေးပေးတာနဲ့ မောင့်ရဲ့ဖာသယ်မပဲဖြစ်ဖြစ်… ဖေလိုးမပဲဖြစ်ဖြစ်… ကြိုက်ကုန်းမပဲဖြစ်ဖြစ်… လီးဆာနေတဲ့စောက်ပက်ပြဲမပဲဖြစ်ဖြစ်… မောင့်အလိုကျ ဖြည့်ဆည်းပေးမှာ..”
“ပြွတ်… မောင့်ရဲ့ဖာသယ်မလေး…”
“ရှင်ရှင့်… ဒီကမောင့်ရဲ့ဖာသယ်မကလေ လူတိုင်းပိုက်ဆံပေးပြီးလိုးလို့ရတဲ့ ဖာသယ်မတော့မဟုတ်ဘူး… မောင့်တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ အစွမ်းကုန်ကြင်နာမယ့်… မောင့်ကိုအရမ်းချစ်တဲ့ စောက်ပက်ယားနေတဲ့ ဖေလိုးမကြိုက်ကုန်းဖာသယ်မလေးပါရှင့်… ပြွတ်…”
“မမရယ်… ပြွတ်… တကယ်ကိုချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… မမက အဲ့လိုပြောနေတော့ မောင်ပြီးချင်လာပြီ… မမရော…”
“မမလည်း ပြီးချင်နေတာ ငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ ခံလို့ကောင်းလို့ ပြီးမလိုနဲ့ မပြီးရဘူးဖြစ်နေတာ… အတူတူပြီးရအောင်နော်မောင်…”
“မမရယ်… မောင့်ကိုပြောပါလား… မောင်က မမပြီးအောင် မြန်မြန်လိုးပေးမှာပေါ့…”
“ရတယ်မောင်… မမကလည်း မောင်လိုးတာကိုစွဲတာထက် မောင့်ကို တကယ်ချစ်တာ… ဒါကြောင့် ဇိမ်နဲ့အလိုးခံရင်း စကားပြောရတာ ပျော်နေတာ…”
“ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ပြွတ်.. ဒါဆို မောင်ကြမ်းပြီနော်..”
“အွန်း… တူတူပြီးမယ်…”
ကျုပ်လည်း မမို့ကို ဒီနေ့အတွက် နောက်ဆုံးအနေနဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်လီးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးပြီး ကာမပန်းတိုင်အထွတ်အထိပ်သို့ ပြိုင်တူတက်လှမ်းလိုက်ကြတော့တယ်။ မမို့သားအိမ်ထဲကို ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်တွေ ထပ်မံပန်းထည့်ပြီးနောက် နှစ်ဦးသား ခေတ္တအမောဖြေပြီး တစ်ယာက်တလှည့် စောက်ဖုတ်နဲ့လီးကို လျာနဲ့လျက်ကာ အပြန်အလှန် သန့်ရှင်းပေးကြတယ်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ကိုယ်စီပြန်ဝတ်ကြပြီးနောက် နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ ဖက်ထားလိုက်ကြတယ်။
“မောင်… မမကို မေ့မသွားရဘူးနော်…”
“အင်းပါ… မမက ဒီလောက်ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာကို မေ့စရာလား…”
“ခစ်ခစ်… သြော် မေ့တော့မလို့… မမတို့ ဖုန်းနံပါတ်ချင်းလဲရအုံးမယ်လေ…”
“ဟုတ်သားပဲ…”
ဒီတော့မှ ကျုပ်တို့တွေ ဖုန်းနံပါတ်တွေ အပြန်အလှန်ပေးကြပြီး မှတ်ထားလိုက်ကြတယ်။ နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးပြီးမှ ချောင်းနံဘေး ထိုနေရာလေးက ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အပြန်မှာတော့ မမို့ကို ကုန်းမပိုးရဘဲ ဆိုင်ကယ်ထံသို့ ရောက်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ မညီမညာလမ်းကို ဆိုင်ကယ်ထိန်းမောင်းရင်း ရွာထဲပြန်ဝင်လာတယ်။ ပြီးတော့ မုဆိုးကြီးဦးငတောက်အိမ်ကိုမေးလိုက်တာ ရွာကသေးတော့ သိပ်မရှာရဘဲ ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်ကလည်း အိမ်အတွက် ဆတ်သားခြောက် သုံးပိဿာလောက်ထပ်မှာတော့ မမို့က ကျုပ်ကိုပိုက်ဆံအရှင်းမခံဘဲ သူပဲ အကုန်ရှင်းပေးတယ်။ ကျုပ်တို့ပုံစံက ပိုသီပတ်သီမဟုတ်ပေမယ့် အလာတုန်းကလို မဟုတ်လေတော့ မုဆိုးကြီးမျက်နှာက တခုခုကိုသိသလိုလို ပြုံးစစဖြစ်နေတာသတိထားမိတယ်။ ကျုပ်တို့ ပြန်ထွက်လာကြတော့ မမို့က အလာတုန်းကလိုပဲ လူမြင်ကွင်မှာဆိုတမျိုး၊ လူကွယ်ရာရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ကာ ကျုပ်ကျောပေါ်ပါးအပ်လျှက်ရှိနေတယ်။ ကျုပ်က မမို့မှာထားတဲ့အတိုင်း ဆိုင်ကယ်ကို ကျွဲမဲကြီးရဲ့ သီးသန့်အိမ်အရှေ့အထိ တန်းမောင်းသွားပြီး မမို့ကို ချပေးလိုက်တယ်။ ဘယ်လိုပဲသပ်ရပ်အောင် ထဘီကိုလှည့်ဝတ်ထားစေအုံး ကျုပ်တို့မီးကုန်ယမ်းကုန်ကဲခဲ့သမျှကိုတော့ မဖုံးနိုင်တာကြောင့် မမို့ကို အိမ်ရှေ့အထိပို့ပေးကာ အိမ်ထဲအမြန်ဝင်စေရတော့တယ်။ ကံကောင်းတာတစ်ခုက ကျုပ်တို့ရုံးနားကဖြတ်အလာ ကျွဲမဲကြီးနဲ့ တီဒေဝီတို့ လှမ်းမတားကြလို့သာတော်သေးတယ်။ မဟုတ်ရင် ကျုပ်တို့ဆိုင်ကယ်ရပ်ပြီး စကားပြောရမှာ သိပ်အဆင်မပြေလှဘူး။ ကြည့်ရတာ သူတို့ဆရာတပည့် ရုံးထဲမှာမရှိဘဲ ဆိုက်ထဲရောက်နေကြဟန်ရှိတယ်။ ကျုပ်လည်း ကျုပ်အခန်းအရှေ့အထိ ဆိုင်ကယ်တန်းမောင်းကာ ရေချိုးဖို့ ပြင်ရတော့တယ်။
အခန်း(၅/၈)
ကျုပ်ရေချိုးပြီးနောက် မမို့နဲ့ မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးခဲ့တာကြောင့်ရော မညီမညာမြေသားလမ်းမှာ ခုန်ပေါက်နေတဲ့ဆိုင်ကယ်ကို ထိန်းမောင်းခဲ့ရတာရောကြောင့် ပင်ပန်းသလိုလို၊ ကိုယ်လက်တွေနာကျင်သလိုလို ဖြစ်နေလို့ အိပ်ယာထဲမှာ ဝင်လှဲရင်း မှိန်းနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်ကို တစ်စုံတစ်ယောက်က ဖက်ကာ ကျုပ်ပါးကိုအနမ်းခံလိုက်ရမှ နိုးလာတယ်။ ကျုပ်အိပ်ပျော်သွားခဲ့တာပဲ။ ကျုပ်ဘေးမှာ တီဒေဝီကလွဲလို ဘယ်သူမှမဖြစ်နိုင်တာကြောင့် တီဒေဝီဘက်ကို လှည့်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကိုပြန်ဖက်ထားပေးရင်း သူ့နဖူးလေးကိုပါ တရှိုက်မက်မက် ဖိနမ်းလိုက်တယ်။ မမို့နဲ့အတူရှိစဉ်ကနဲ့ မတူတဲ့ နွေးထွေးမှု ကြည်နူးမှု ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုတွေကို ခံစားမိတယ်။
“သဲ… နေလို့မကောင်းဘူးလား…”
“ကောင်းပါတယ် တီဒေဝီရဲ့… ဒီနေ့သွားတဲ့နေရာက လမ်းမကောင်းလို့… နည်းနည်းပင်ပန်းသွားတာပါ…”
“ဟုတ်လား… တီလေးထင်ပါတယ်… သဲပြန်ရောက်တာကို တီလေဆီလာမရှာဘဲ အဆောင်ကိုပြန်သွားတယ်လို့ကြားကတည်းက သဲပင်ပန်းလို့နားနေတာဖြစ်မယ်လို့… ထမင်းစားပြီးရင် အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး သောက်ရမယ်နော်…”
“ရပါတယ်တီဒေဝီရဲ့…”
“မရဘူးကွာ… တီလေးတိုက်မယ်… သောက်ရမယ်…”
“ဟုတ်ပါပြီ… တီဒေဝီတိုက်မယ်ဆိုသောက်မယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… ချစ်လိုက်တာ တီဒေဝီရာ…”
“တီလေးလည်း သဲကိုချစ်တယ်… ရွှတ်… ရွှတ်..”
ကျုပ်လည်း တရေးတမောအိပ်လိုက်ရလို့ လူကလန်းသွားတာကြောင့် အခွင့်အရေးရတုန်း တီဒေဝီကို လိုးအုံးမယ်လို့တွေးမိပြီး ကျုပ်လက်က သူ့တင်ပါးဆီကိုရောက်သွားပြီး ပွတ်သပ်တော့ တီဒေဝီက ကျုပ်လက်ကိုပြန်ဆွဲယူပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ထားတယ်။
“ဟိုးထားဆရာ.. ခဏနေ ထမင်းစားနားကြတော့မှာ… ညကျမှနော်…”
“ဟုတ်လား… သား တော်တော်အိပ်ပျော်သွားတာပဲ…”
“အင်း… ထတော့ လူတွေရောက်လာပြီး မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး… ရွှတ်… လူမရှုပ်ခင် ထမင်းအရင်သွားစားထားရအောင်…”
“ဟုတ်… ရွှတ်…”
ကျုပ်နဲ့တီဒေဝီ လူချင်းခွာကာ အိပ်ရာက ထလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ ထမင်းဆိုင်သွားကာ ထမင်းစားလိုက်ကြတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ တီဒေဝီ့အခန်းကိုလိုက်ပြီး သူတိုက်တဲ့ဆေးကို သောက်ရသေးတယ်။ တီဒေဝီက ဆေးတိုက်ပြီးတော့ တီဒေဝီအခန်းမှာပဲ တီဒေဝီက ကျုပ်တို့ဘယ်တွေသွားခဲ့လဲမေးတာနဲ့ ရွာအနောက်ကချောင်းကိုသွားကြည့်တဲ့အကြောင်း၊ အရမ်းလှလို့ သူနဲ့အတူသွားချင်တဲ့အကြောင်းပါပြောတော့ မမို့ပြန်သွားပြီးမှ အဲ့ဒီကိုသွားမယ်လို့ပြောတယ်။ ပြီးတော့ ရွာထဲကမုဆိုးအိမ်မှာ ဆတ်သားခြောက်ကို မမို့နဲ့အတူမှာတဲ့အကြောင်းနဲ့ မမို့ကပိုက်ဆံရှင်းပေးကြောင်း စသည်ဖြင့် မမို့နဲ့လိုးတဲ့အကြောင်းကလွဲပြီး ကျန်တာ မချွင်းမချန်ပြောပြဖြစ်တယ်။ ပြီးတော့ တီဒေဝီနဲ့အတူ ရုံးခန်းထဲမှာထိုင်ပြီး ကူလည်းကူ စကားလည်းပြောနဲ့ ဒီနေ့အတွက် သိပ်ထူးခြားတာ ဘာမှမရှိတော့ဘဲ ညပိုင်းရောက်တော့လည်း ကျုပ်တို့တူရီးလမ်းလျှောက်ထွက် လေညင်းခံရာကို မမို့ပါလိုက်ပါလာလို့ သွားနေကျ အပင်အောက်လေးတောင်မှ မရောက်ခဲ့ဘူး။ မမို့ပါလို့ ကျုပ်တို့တွေ အရင်လို ဖက်နမ်းလို့တောင်မရခဲ့ဘဲ လမ်းလျှောက်စကားပြောရင်း ပြန်လာခဲ့ကြတော့တယ်။
နောက်နေ့မှာတော့ မနက်ခင်းစောစောစီးစီး တီဒေဝီက ကျုပ်ဆီသို့ရောက်လာပြီး ကျွဲမဲကြီးတို့လင်မယား ကျုပ်တို့အရင်ကသွားခဲ့တဲ့ တောထဲက စမ်းချောင်းလေးဆီကိုသွားမှာမို့ ထုံးစံအတိုင်း တီဒေဝီက ဆိုက်ထဲလျှောက်ပတ်သွားရတော့မှာပေါ့။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ တီဒေဝီပင်ပန်းအုံးမှာတွေးပြီး စိတ်မကောင်းလို့ မမို့ကိုမြန်မြန်ပြန်စေချင်စိတ်တောင်ဖြစ်မိပေမယ့် ကျုပ်ကိုချစ်ပြီးအလိုလိုက်တဲ့မမို့ကိုလည်း ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် နေစေချင်မိပြန်တယ်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေတော့ ဒီညနေတော့ မမို့ပြန်မှာ သေချာနေပြီလေ။ ကျုပ်လည်း အရင်ကလိုပဲ တီဒေဝီကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်မောင်းပို့ရင်း ကျန်တာတွေမေ့ကာ အတူရှိနေချိန်လေးမှာ ပျော်နေမိတယ်။ ကျွဲမဲကြီးတို့က တောင်ပေါ်မှာ သိပ်မကြာပါဘူး နေသိပ်မပူခင်မှာပဲ ကားနဲ့ ပြန်လာတာ မြင်ရတယ်။ ကျုပ်တို့ကို ဝင်နှုတ်ဆက်တော့ မမို့က သူ့ခြေထောက်က တစ်ခုခုကို သုတ်သလိုလိုနဲ့ တစ်ဖက်သို့လှည့်ကာ ဖင်ကုန်းပြတယ်။ စွင့်ကားနေတဲ့ မမို့ဖင်ကြီးက မရမ်းစေ့ရောင် ပျော့အိနေတဲ့ ပြောင်ထဘီသားကိုတင်းတင်းဝတ်ထားတာမို့ ပင်တီအရာကလည်းထင်းနေပြီး တံတွေးတောင်မျိုချမိမတတ်ပဲ။ သူ့လက်က ခြေထောက်မှာပေနေတဲ့ ဖုန်ကိုခါသလိုလုပ်လိုက်တော့ ဖင်သားကြီးတွေက တုန်ခါသွားလို့ အဲ့ကုန်းထားတဲ့ဖင်ကြီးကို လက်ဝါးနဲ့ ဖြန်းခနဲမြည်အောင် ရိုက်ပစ်လိုက်ချင်မိတယ်။ ဘေးမှာတီဒေဝီရော ကျွဲမဲကြီးရော ရှိနေတော့လည်း အကြည့်ကို မြန်မြန်လွှဲဖယ်လိုက်ရတယ်။ ကျုပ်တို့နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေတဲ့ ကျွဲမဲကြီးက သူ့မိန်းမက အနောက်ကနေ ဖင်ကုန်းပြတာကို မမြင်လောက်ပေမယ့် ကျုပ်နဲ့အတူယှဉ်ရပ်နေတဲ့ တီဒေဝီကတော့ မြင်မှာသေချာတယ်။ ခဏနေတော့ ကျွဲမဲကြီးတို့လင်မယား ကားပေါတက်ပြီးထွက်သွားမှ သက်ပြင်းခိုးချမိတယ်။ ဒီတော့မှ တီဒေဝီက ကျုပ်ရဲ့ဗိုက်ခေါက်ကို မနာအောင်လိမ်ဆွဲပြီး ကျုပ်နားအနားကပ်ပြီးပြောတယ်။
“နှာဘူးလေး… သူများမိန်းမဖင်ကို ငမ်းနေတာမလား… ခစ် ခစ်…”
“တီဒေဝီကလဲ… သူ့ဟာသူ သားအရှေ့မှာ ကုန်းပြတဲ့ဟာကို… သားလဲ ရုတ်တရတ်မို့ကြည့်မိသွားတာပါ…”
“ကြည့်ပါရှင်… ကြည့်ပါ… သူ့ယောက်ျားအရှေ့ကြီးမှာတော့ မကြည့်နဲ့ပေါ့… နှာဘူးလေးရဲ့…”
“တီဒေဝီနော်… မသိရင် သားက တွေ့သမျှမိန်းမတိုင်းကို လိုက်ငမ်းနေတာကျနေတာပဲ…”
“ခစ် ခစ်… လူမိသွားလို့ ကောင်လေးရှက်သွားပြီ…”
ကျုပ်က မျက်နှာပူပြီး ဘယ်လိုနေရမှန်းမသိလို့ ဆိုင်ကယ်ရှိရာကို ပြန်လျှောက်လာတာကိုပဲ တီဒေဝီက အနောက်ကလိုက်ပြီးပြောနေသေးတယ်။ ကျုပ်က ရပ်ထားတဲ့ဆိုင်ကယ်ကို တက်ခွရင်းတီဒေဝီ့ကို စောင့်နေပြီး တီဒေဝီ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွပြီးတာနဲ့ နောက်ထပ်တနေရာကို လိုက်ပို့ပေးရပြန်တယ်။ ကျုပ်ကိုတီဒေဝီက စကားနဲ့မစတော့ပေမယ့် ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးစေ့စေ့လုပ်နေတော့ ကျုပ်မှာ သူ့ကိုလဲ စိတ်မဆိုးနိုင်ဘဲ နောက်ဆုံး ရယ်ကျဲကျဲလုပ်နေရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်ကတခြားအကြောင်းအရာတွေ ဦးဆောင်ပြောလိုက်မှ ပုံမှန်လို စကားအပြန်အလှန်ပြောရင်း အဆင်ပြေသွားတော့တယ်။ ကျုပ်တို့ တူအရီး စကားပြောနေတုန်းမှာ တီဒေဝီ့ဖုန်းကမြည်လာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဆရာကျွဲမဲကြီးက ဆက်တာ။ တီဒေဝီက ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လိုဆရာ…”
“……..”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… ဆရာ့လက်က တော်တော်နာနေလား…”
“…….”
“သြော်… ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… သမီးတို့ အခုပဲလာခဲ့မယ်ဆရာ…”
တီဒေဝီက ဖုန်းချလိုက်တယ်။
“ဘာတဲ့လဲ တီဒေဝီ…”
“သြော် အစ်မက ကိုယ်တွေလက်တွေနာနေလို့တဲ့ အဲ့ဒါ သဲကိုလာနှိပ်ပေးခိုင်းတာ…”
“ဟမ်… သူမိန်းမကို သူကိုယ်တိုင်မနှိပ်ပေးဘဲနဲ့…”
“သူက လက်နာလို့ ဆေးလိမ်းထားရလို့တဲ့…. နှိပ်ပေးလိုက်ပါသဲရယ်… သဲနဲ့လည်း ခင်ပြီးသားပဲဟာ…”
“နှိပ်ဆိုလဲ နှိပ်ပေးရတာပေါ့… သားက တီဒေဝီ့အနားမှာပဲ နေချင်လို့ပါ….”
“ခစ်ခစ်… အဲ့ဒါတွေချစ်နေရတာ… ဒါနဲ့ သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာတော့ သူ့မိန်းမကို မငမ်းနဲ့နော်… ခစ် ခစ် ခစ်…”
“ဟာဗျာ…”
ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွတော့ တီဒေဝီလဲ အနောက်ကလိုက်ခွရင်း ကျုပ် တီဒေဝီအသင့်ဖြစ်တာနဲ့ ကျွဲမဲကြီးရဲ့အိမ်ဆီသို့ မောင်းသွားလိုက်တယ်။ သူတို့အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်တာနဲ့ အက်စ်အေအီးက လက်လှမ်းပြပြီး ဝင်လာခဲ့ဖို့ပြောလို့ ကျုပ်ကဝင်သွားဖို့လုပ်တော့ တီဒေဝီက ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွနေတယ်။
“တီဒေဝီက မလိုက်ဘူးလား…”
“အင်းလေ… တီလေး ဆိုက်ထဲမှာ နေပေးလိုက်အုံးမယ်… သဲ နှိပ်ပေးပြီးရင် ဖုန်းဆက်လိုက်… တီလေးလာခေါ်မယ်…”
“အင်းပါ…”
ကျုပ်လည်း ဘာမှမမေးတော့ဘဲ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အရင်တခါ ရောက်ဖူးပြီးသားမို့ အစိမ်းသက်သက်တော့ ဖြစ်မနေပါဘူး။ ကျွဲမဲကြီးက အိမ်ပေါ်တက်လာတဲ့ ကျုပ်ကိုထိုင်စောင့်ပြီး ကျုပ်အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ထရပ်ကာ အရှေ့က လျှောက်သွားတော့ ကျုပ်က သူ့အနောက်က လျှောက်လိုက်သွားတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ မမို့ကို မတွေ့ရလို့ အိပ်ခန်းထဲမှာထင်တယ်။ ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ကျွဲမဲကြီးက ခန်းဆီးကာထားတဲ့ သူတို့ရဲ့အိပ်ခန်းထဲကို ခန်းဆီးစကိုဆွဲဖယ်ပြီး ဝင်သွားတော့ ကျုပ်လည်း သူ့အနောက်က လိုက်ရပြန်တယ်။ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဘီရိုတစ်လုံး၊ စားပွဲတစ်ခုနဲ့ ထိုင်ခုတစ်ခုနဲ့ အနောက်ဘက်နံရံနဲ့ ကပ်လျှက်မှာ နှစ်ယောက်အိပ်ခုတင်ရှိတယ်။ ခေါင်းရင်းဘက်က ပြူတင်းပေါက်ကိုဖွင့်ထားတော့ အလင်းရောင်က ကောင်းကောင်းရနေတယ်။ ခုတင်ပေါ်မှာ မွေ့ရာခင်းထားပြီး အိပ်ရာခင်းလည်း ခင်းထားလျှက် ထိုခုတင်ပေါ်မှာတော့ မမို့က ကျုပ်တို့ကိုကျောပေးလျှက် လှဲနေတယ်။ ခုတင်ရဲ့ကျုပ်တို့နဲ့နီးတဲ့ဘက်အခြမ်းမှာပဲ မမို့ကလှဲနေတာမို့ မြင်ကွင်းက နီးကပ်နေတယ်။ မမို့က ခုနကကုန်းပြခဲ့တဲ့ မရမ်းစေ့ရောင် ပြောင်ထဘီအပျော့သားလေးကို မလဲထားဘဲ တစ်ဖက်လှည့်ကာ အပေါ်ခြေထောက်ကိုကွေးထားတော့ စွင့်ကားနေတဲ့ သူ့ဖင်စိုင်ကြီးတွေက ပြေးကြုံးချင်စရာ။ ကျုပ်လည်း သူ့လင်နဲ့အတူ အခန်းထဲဝင်လာတာမို့လို့ တစ်ချက်မျှပဲကြည့်ပြီး အကြည့်လွှဲရတယ်။ ကျွဲမဲကြီးက တစ်ခုတည်းရှိသော ထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်နေတော့ ကျုပ်က မတ်တပ်ရပ်လျှက် ခုတင်ပေါ်ပဲထိုင်ရမလို ဒီအတိုင်းပဲရပ်နေရမလို ဖြစ်နေတယ်။ သူများလင်မယားအိပ်တဲ့ခုတင်ပေါ်ကိုတော့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်း တက်မထိုင်ရဲဘဲ ရပ်လျှက်က မမို့ကို မကြည့်မိအောင်ထိန်းထားရတယ်။
“မောင်လေးတေဇာ ရောက်နေပြီကိုး…”
မမို့က အခုမှသိသလိုနဲ့ တစောင်းလေးလှဲနေရာမှ ထထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုပြုံးပြတယ်။
“ငါ့မောင်ကို တကူးတကခေါ်ရတာ အားတော့နာပါတယ် တောလမ်းက အတက်အဆင်းနဲ့ဆိုတော့ ညောင်းပြီး ကြွက်သားတွေက နာသလိုဖြစ်နေတာ”
ဖြစ်တော့လဲ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်လေ။ ဒီလမ်းကို ကျုပ်တို့သွားဖူးပြီးသားမို့ တောင်တက်တောင်ဆင်းနဲ့ အလေ့အကျင့်မရှိတဲ့သူဆို ညောင်ညာနေမှာ အမှန်ပါပဲ။ မမို့က သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ သာမန်လိုပြောဆိုနေလို့ ကျုပ်လည်း စိတ်သက်သာရာတော့ရတယ်။
“ရပါတယ်… ကိုယ်အစ်မလိုပဲဖြစ်နေပြီဟာ… ကျနော် ဘယ်နားက စနှိပ်ပေးရမလဲ…”
“အရင်ဆုံး ခြေသလုံးနဲ့ ပေါင်ကိုနှိပ်ပေးလေ… အစ်မ မှောက်အိပ်ပေးမယ်… မောင်လေး ခုတင်ပေါ်တက်လိုက်…”
မမို့ ခေါင်းအုံးကိုဆွဲကာ ခုတင်အလယ်ကိုရွှေ့သွား ပြီး မှောက်အိပ်တယ်။ မှောက်အိပ်ပုံကလည်း ဒီအတိုင်း လှဲပြီးမှ ပြင်ပြီးမှောက်အိပ်တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ဖင်ကုန်းလိုက်ပြီးမှ ခေါင်းအုံးပေါ် ပါးအပ်ကာ ခြေတစ်ဖက်ချင်းစီကို ပြန်ဆန့်ပြီး မှောက်တာ။ ကျုပ်က ခုတင်ဘေးမှာ၊ ကျွဲမဲကြီးက ကျုပ်အနောက်နားက ထိုင်ခုံမှာထိုင်နေပြီး ကျုပ်က မမို့ကိုမျက်နှာမူလျှက်မို့ သူ့ဖင်ကုန်းပြီးမှ မှောက်အိပ်ပြတာကို ဒီတခါတော့ မျက်နှာလွှဲဖို့မေ့ကာ ကြောင်အမ်းငေးကြည့်ရင်း ကျွဲမဲကြီးလည်း သူ့မိန်းမလုပ်ပြတာကို မြင်မှာပဲလို့တွေးမိကာ ခေါင်းနပန်းပါကြီးသွားတယ်။ ကျုပ် ခုတင်ပေါ်မတက်သေးဘဲ ကျွဲမဲကြီးဆီ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
“ခုတင်ပေါ်တက်လေ ညီလေး… အားမနာနဲ့… အကို့မိန်းမမို့ နှိပ်ရမှာအားနာနေတာလာ… ဟဲဟဲ… ရပါတယ်ကွာ ကိုယ့်အစ်မလို့သဘောထားပြီး… ရဲရဲတင်းတင်းသာ ညီလေးရဲ့အစ်မ ပြောသလို နှိပ်ပေးလိုက်… ဘာမှာအားနာစရာမရှိဘူး… ငါ့ညီ အရင်က နှိပ်ပေးဖူးတယ်မလား…”
ကျွဲမဲကြီးက ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်နဲ့ စကားတွေပြောနေတော့ ကျုပ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာ ပြန်လည်ပေါ့ပါးသွားပြန်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့… အိမ်မှာတော့ အဖေနဲ့အမေကို နှိပ်ပေးနေကျပါ…”
“ဒါဆို ပိုကောင်းတာပေါ့… ငါ့ညီရဲ့အစ်မကို ညောင်းပြေအောင် သေချာလေးနှိပ်ပေးစမ်းပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
ကျုပ်လည်း မမို့မှောက်အိပ်နေတဲ့ သူတို့လင်မယားရဲ့ ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး မမို့ရဲ့ ခြေသလုံးဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမို့ရဲ့ ခြေသလုံးသားတွေကို ထဘီပေါ်ကနေ စပြီးနှိပ်ပေးတယ်။
“အင်း… ထိတယ်… တေဇာက နှိပ်တတ်တာပဲ… ကိုကြီး တေဇာရန်ကုန်ပြန်တဲ့အခါ မုန့်ဖိုးများများပေးလိုက်အုံးနော်… ရွာထဲကမှာထားတဲ့ ဆတ်သားခြောက်တွေကိုလည်း တေဇာက သွားယူပြီး ရန်ကုန်အထိ သယ်လာရအုံးမှာ… ပြီးရင်လဲ မို့တို့အိမ်ကိုလာပို့ပေးရအုံးမှာ…”
“ပေးရမှာပေါ့ မို့မို့ရယ်… တေဇာက အလုပ်တွေတောင် ဒေဝီနဲ့အတူ ဝိုင်းကူပေးထားတာ… ကိုကြီးက နဂိုကတည်းက ပေးဖို့စီစဉ်ထားပြီးသားပါ…”
“ရပါတယ်ဗျာ… ကျနော်က ဒီအတိုင်း ခင်လို့ကူညီတာပါ…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ထမိန်ပေါ်ကနှိပ်နေတော့ လက်ကချော်နေမှာပေါ့… ထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်လေ…”
“ရပါတယ်… မမို့…”
“ဟုတ်သားပဲ… ဘာမှအားမနာနဲ့ ထမိန်ခံနေတော့ ဘယ်နှိပ်လို့အဆင်ပြေပါ့မလဲ… ကိုယ့်အစ်မလိုသဘောထားပြီး ထမိန်ကို လှန်လိုက် ငါ့ညီ…”
ခက်ပြီ။ ကျုပ်နဲ့မမို့အကြောင်းကိုမသိဘဲ ကျွဲမဲကြီးက ကျုပ်ကို စွတ်ယုံကြည်နေတော့ ကျုပ်လည်း သက်ပြင်းခိုးချပြီး ခြေသလုံးအလယ်အထိ အုပ်နေတဲ့ မမို့ရဲ့ ပျော့ပျော့အိအိ ထဘီသားကို သူ့ဒူးနားအထိ ဆွဲတင်လိုက်ပြီးမှ ဆက်နှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်မြင်ဖူးပြီးသား မမို့ရဲ့ ခြေသလုံးသားတွေက အနီးကပ်ကြည့်တော့မှ ဖြူဖြူဝင်းဝင်းနဲ့ မိန်းကလေးမို့ ပိုနူးညံ့နေတယ်။
“အင်း… အခုမှ ပိုထိတော့တယ်…”
“မို့မို့ အနှိပ်ခံလို့ကောင်းတယ်မလား…”
“အင်း… ကောင်းတယ်ကိုကြီးရဲ့… မောင်လေးတေဇာနှိပ်ပေးတာ မနာဘဲနဲ့ ထိထိမိမိနဲ့ ဇိမ်ရှိတယ်… အနှိပ်ခံရင်းတောင် အိပ်ပျော်မလား မသိဘူး… ခစ် ခစ်…”
“ဟားဟား… ငါ့မိန်းမက ဇိမ်ကျနေတာကိုး…”
ကျုပ်လည်း သူတို့က �ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ စကားတပြောပြော နေတော့ နှိပ်နေရင်းနဲ့ စိတ်သက်သာရာ ရသလို ခံစားနေရတယ်။
“ခြေသလုံးကရပြီ တေဇာ… ပေါင်ကိုနှိပ်ပေးပါအုံး…”
“ဟုတ်ကဲ့ မမို့…”
ကျုပ်လည်း လူကို သူ့ပေါင်အနားရွှေ့ကာ နှိပ်ပေးလိုက်တယ်။ အခုမှ သတိထားမိတယ်။ မမို့ဖင်ရဲ့ ထဘီအောက်မှာ မနက်က မြင်ခဲ့ရတဲ့ ပင်တီရာတောင်မမြင်ရဘူး။ မမမို့ ပင်တီကို ချွတ်ထားတာလား။ မမို့ရဲ့တင်ပါးတွေက ကျုပ်နှိပ်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်နေတာက ရင်ခုန်စရာ။ သူ့လင်ကိုကျောပေးလျှက် နှိပ်ပေးနေတဲ့ကျုပ်က မမို့ဖင်ကို ခေါင်းစောင်းကြည့်စရာမလိုဘဲ မျက်လုံးဝေ့ကြည့်ရုံနဲ့ မြင်နေရတော့လည်း ကြည့်မိရင်း ကျုပ်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေပြီး ဘောင်းဘီအောက်ကကျုပ်ရဲ့လီးက သွေးတဒိတ်ဒိတ်နဲ့တိုးက တောင်ဖို့ လမ်းစပြင်နေပြီ။
“ခစ်ခစ်… မို့လဲ ပင်ပန်းလို့မှိန်းနေတာနဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးလဲထားဖို့ သတိမရဘူး… အခုကျတော့ ထမိန်ပဲ ပေါင်ရင်းအထိ လှန်ပေးရတော့မယ်ထင်တယ် ကိုကြီးရေ… ဒီအတိုင်းကျတော့ သိပ်မထိဘူး… ခစ်ခစ်…”
ဗုဒ္ဓေါ…။ ကျုပ်ရဲ့ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန်သွားရတယ်။ ကျုပ် လက်က ချွေးစေးထွက်လာပြီး စိတ်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေတယ်။
“လှန်ပေးလိုက်ပေါ့ မို့မို့ရဲ့… ကိုယ်မောင်လေးပဲဟာ ပေါင်မြင်တာလောက်က ရှက်စရာမလိုပါဘူး… ဟဲဟဲ…”
ဒီတခါ ကျွဲမဲကြီးရဲ့ ထောက်ခံပြောဆိုမှုက ကျုပ်စိတ်တွေကို ဂနာမငြိမ်ဖြစ်စေတော့တယ်။ ကျုပ်က စိတ်လှုပ်ရှားနေတုန်းရှိသေးတယ်၊ မမို့က မှောက်လျှက်ကနေ သူ့ထဘီကို သူ့ဟာသူ ပေါင်ရင်းအထိဆွဲတင်နေတော့ ထဘီက တဖြည်းဖြည်း အပေါ်ပိုင်းကိုတက်သွားကာ ကျုပ်လက်ကလည်း အလိုလိုဖယ်ပေးမိလျှက်သားဖြစ်သွားပြီ မမို့ရဲ့ပေါင်တံဖွေးဖွေးတွေ မျက်စိအရှေ့မှာ ဘွားခနဲ ပေါ်လာတော့တယ်။ အရင်က မြင်ဖူးထားပေမယ့် အခုလို သူ့ယောက်ျားက အနောက်ကထိုင်ကြည့်နေချိန်ကြီးဆိုတော့ ကျုပ်စိတ်တွေ လှုပ်ရှားပြီးရင်း လှုပ်ရှားနေတော့တယ်။
“ရပြီ… နှိပ်တော့တေဇာ…”
မမို့က သတိပေးသလိုလို ခိုင်းသလိုလိုနဲ့ ပြောလိုက်တော့မှ ကျုပ်သတိဝင်ပြီး မမို့ရဲ့ပေါင်ကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ပြန်လည်နှိပ်ပေးလိုက်တယ်။
“အင်း… အခုမှ ထိတော့တယ်… ဟင်း… ကောင်းတယ်ကိုကြီးရယ်…”
“ကောင်းရင် ဇိမ်ခံပေါ့ မို့မို့ရဲ့… ညီလေး… ရသေးတယ်မလား… လက်ညောင်းနေပြီလား…”
“ဟ… ဟုတ်… ရတယ်အကို… ကျနော် မညောင်းပါဘူး…”
စိတ်က လှုပ်ရှားနေလို့ စကားမထစ်အောင် ထိန်းပြောနေရတယ်။ အခုမှ ကြည့်မိတယ် မမို့ရဲ့ထဘီအောက်မှာ အတွင်းခံမပါဘဲ သူ့ပေါင်ကလည်း အနည်းငယ်ဟထားတော့ ပေါင်ရင်းအထိ တင်ပါးအုပ်ရုံ လှန်တင်ထားတဲ့ ထဘီအောက် ပေါင်ခွဆုံမှာ မမို့ရဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကိုမြင်လိုက်ရတော့တယ်။ ဖြဲပြထားသလို ဟပြဲကြီးမဟုတ်ပေမယ့် သူ့စောက်ပက်အကွဲကြောင်းက စေ့ကပ်မနေပဲ ခပ်ဟဟလေးနဲ့ ထိုစောက်ပက်အကွဲကြောင်းကနေ အရည်ကြည်လေးတွေက အမျှင်တန်းလျှက် အောက်ကိုစီးကျနေတယ်။ မမို့က သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာ ကျုပ်နှိပ်ပေးတာကိုခံရင်း စောက်ရည်စိမ့်ထွက်နေတာပဲ။ ကျုပ်လည်း နှိပ်ပေးနေရင်းက မြင်နေရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ပြီး အာခေါင်ခြောက်သလိုလိုဖြစ်လာကာ သူ့စောက်ပက်ကိုပဲ ကုန်းလျက်ချင်သလိုလို၊ တုန်တုန်သွားတဲ့ သူ့ဖင်ကြီးကိုပဲ လှမ်းပြီးအုပ်ကိုင်ညှစ်ပစ်လိုက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ်လီးကလည်း ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ ဘောင်းဘီထဲမှာ မာတင်းလျှက် ရုန်းကန်နေတော့တယ်။ မမို့က နှိပ်တာကောင်းလို့ငြီးသလိုလို၊ ဖီးလ်တက်လို့ ငြီးသလိုလိုနဲ့ ခပ်တိုးတိုး ငြီးနေတော့တယ်။
“ဟင်းးးးးး….. အင်းးးးး…. ဟင်းးးးးးး… ရပြီတေဇာ… ပေါင်အရှေ့ပိုင်းကို နှိပ်ပေးတော့….”
မမို့ပြောလိုက်တော့ ကျုပ်လက်ကို သူ့ပေါင်တွေဆီက ရုတ်လိုက်တယ်။ မမို့က သူ့ကိုယ်ကို ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး အရှေ့ပိုင်းမှာ ပေါင်အထိအုပ်နေတဲ့ သူ့ထဘီကို ပေါင်ရင်းအနားအထိ ဆွဲတင်လိုက်ပြန်တယ်။ တကယ်ပါ သူ့ထဘီကို မမို့ဆွဲတင်လိုက်တာက ဆီခုံအထက်ပိုင်းဆီ မရာက်ရုံသာရှိတော့တာမို့ ထောင်ထနေတဲ့ သူ့စောက်စိချွန်ချွန်လေးကစလို့ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းတခုလုံးကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရတော့ ကျုပ်မှာ ပါးစပ်အဟောင်သားနဲ့။ အနောက်ကကျွဲမဲကြီးကိုလည်း ကျုပ်လှည့်မကြည့်ရဲဘဲ သူ့ပေါင်တွေကိုသာ နှိပ်ပေးရင်း သူ့စောက်ဖုတ်က မျက်စိမခွာနိုင် ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲ ကလိကလိနဲ့ သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာတောင်မှ ကျုပ်ကို စောက်ပက်လှန်ပြပြီး မြှူဆွယ်နေတဲ့ မမို့ကို အရွဲ့တိုက်ပြီး သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာပဲ တက်လိုးပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့် တီဒေဝီ့မျက်နှာကို မြင်ယောင်လာပြီး စိတ်ကိုထိန်းနေရတယ်။ ကျုပ် သူ့ပေါင်ကိုနှိပ်ပေးနေရင်း ပေါင်းအတွင်းပိုင်းအထိနှိပ်ပေးသလိုနဲ့ သူ့စောက်စိကို လက်သန်းလေးနဲ့ ကုတ်ဆွဲလိုက်ပြီး နေရာရွှေ့ကာ နှိပ်လိုက်တယ်။ မမို့ရဲ့ ငြီးတွားသံရုတ်တရတ် ခတ်အုပ်အုပ်ထွက်လာကာ ပေါင်ကြောတွေ တင်းခနဲဖြစ်သွားတာသတိထားမိတယ်။ ကျုပ်ကို သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာ ခေါ်ပြီးနှိပ်စက်တဲ့မမို့ကို ကျုပ်လည်း ပြန်လည်ညှဉ်းဆဲဖို့ သူ့စောက်စိလေးကို လက်သန်းလေးနဲ့ မထိတထိ ကုတ်ပေးတော့ မမို့က မျက်လုံးမှိတ်လျှက်သာ ငြီးရင်း ပေါင်သားတွေ တောင့်ခနဲ့တင်းခနဲနဲ့ ရှိနေတော့တယ်။
အခန်း(၅/၉)
“မို့မို့… ကိုကြီး ဗိုက်နာလာလို့ အိမ်သာပြေးလိုက်အုံးမယ်…”
ရုတ်တရတ် ကျွဲမဲကြီးရဲ့စကားပြောသံကာ စိတ်တွေထန်ပြီး မို့စောက်စိကို သွားသွားကလိနေတဲ့ကျုပ်ရဲ့ နားထဲကို မိုးကြိုးပစ်သံလို ဒိုင်းခနဲထင်မှတ်မိကာ ကျုပ်ခန္ဓာကိုယ်တောင်ဆတ်ခနဲ့တုန်းသွားတယ်ထင်မိတယ်။ ကျုပ်လက်တွေရဲ့လှုပ်ရှားမှုက ရုတ်တရက် ရပ်သွားပြီး ကျုပ်လည်း အလန့်တကြားနဲ့ စောက်ပက်ပေါ်အောင်လန်တက်နေတဲ့ မမို့ထဘီကို သူ့စောက်ပက်အုပ်သွားအောင် ဆွဲချလိုက်မိတယ်။ မျက်စိမှိတ်ကာ ဖီးလ်တက်နေတဲ့မမို့လည်း အသံကြားမှ မျက်လုံးဖွင့်ကာ သူ့ယောက်ျားကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“အင်း… သွားလေကိုကြိး…”
“ညီလေး… မင်းအစ်မကို ဆက်နှိပ်ပေးထားအုံးနော်…”
“ဟ… ဟုတ်ကဲ့ အကို…”
ကျုပ်လှည့်မကြည့်ဘဲ ဖြေလိုက်တော့ ကျွဲမဲကြီးရဲ့ခြေသံက အခန်းပြင်ကို မြန်မြန်ထွက်သွားကာ အိမ်နောက်ဖေးဘက်ကို သွားသံကြားလိုက်ရပြီး နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်သံ ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်က ခြေသံကို ရင်တဒိတ်ဒိတ်နဲ့ နားစွင့်နေဆဲမှာပဲ မမို့ရဲ့ဆွဲဖက်ချင်းကိုခံလိုက်ရပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျသွားတော့တယ်။ မမို့က ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။
“ပြွတ်… လွမ်းလိုက်ရတာမောင်ရယ်… ဟွန့် တော်တော်ဆိုးတဲ့မောင်… မမယောက်ျားအရှေ့မှာတောင် မမစောက်စိကိုကလိနေသေးတယ်… မမ မောင့်ကို သူ့အရှေ့မှာပဲ မလိုးခိုင်းမိအောင် မနည်းထိန်းထားရတယ်သိလား… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… မမလည်း အရမ်းဆိုးတာပဲလေ… သူ့ဖင်ကြီးတွေကြိုက်မှန်းသိလို့ လူကို သူ့ယောက်ျားအရှေ့မှာဖင်ကုန်းပြလိုက်… စောက်ပက်လှန်ပြလိုက်နဲ့… လူကိုကလိနေပြီးတော့… မမယောက်ျားအရှေ့မှာတင် တက်လိုးမိတော့မလို့ သိလား…”
“ဟီး… သူထိုင်နေတဲ့နေရာက မမစောက်ပက်ပေါ်အောင် ထမိန်လှန်ထားမှန်း မမြင်ရလို့ မောင့်ကို လှန်ပြလိုပ်တာ… အခုသူမရှိတုန်း လိုးပေးတော့မောင်ရာ… ဟင့် မောင်လီးကြီးမာတောင်နေတာပဲကွာ…”
မမို့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကလာပြီး ပွတ်သပ်စမ်းကြည့်တော့ ကျုပ်လည်းသူ့ကိုလိုးချင်လို့ လီးတောင်နေတာ သိသွားတယ်။
“ဖြစ်ပါ့မလား… မမယောက်ျားပြန်လာရင် ကွိခနဲ မိသွားလိမ့်မယ်…”
“မမိပါဘူးမောင်ရဲ့… သူအိမ်သာတစ်ခါတက်ရင် နာရီဝက် လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် အနည်းလေးကြာတယ်… လာပါ… မမစောက်ပက်က အရမ်းယားနေပြီ… လိုးပေးတော့…”
“မဖြစ်ဘူးထင်တယ်… မောင်ကြောက်တယ် မမ…”
“ဖြစ်ပါတယ်… သူပြန်ဝင်လာရင် တံခါးပိတ်သံကြားရမှာပဲဟာ…”
“ဒါပေမယ့် ဒီအသံတွေ ကြားသွားနိုင်တယ်လေ…”
“မကြားပါဘူးမောင်ရယ်… မောင့်အကြိုက်အားရပါးရ ဆောင့်လိုးလို့ရတယ်… ပါးစပ်ကသား အကျယ်ကြီး မအော်နဲ့… အိမ်သာက ဒီနဲ့ အဝေးကြီးမှာ… မောင်ပက်လက်လှန်လိုက် မမ တက်လိုးပေးမယ်…”
ကျုပ်လည်း ရှောင်လွှဲစရာ စကားမရှိပြီမို့ မမို့က သူလည်းထထိုင်ရင်း ကျုပ်ကို ပက်လက်ဖြစ်အောင်လှဲစေတော့ ကျုပ် ငြင်းဆန်ရန်အားမရှိဘဲ သူ့အလိုကျ ပက်လက်လှန်ပေးမိလျှက်သားဖြစ်သွားတယ်။ မမို့က ဒူးထောက်လျှက် ကျုပ်ရဲ့ ခါးပတ်မပါတဲ့ ဒူးဖုံးကွာတာဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ဇစ်ဆွဲချပြီး အတွင်းခံရော ဘောင်းဘီကိုပါ တပါတည်း ချွတ်ပစ်တော့ ကုန်းထားသလိုဖြစ်နေတဲ့ မမို့ရဲ့တင်ပါးဆုံကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း ငြင်းဆန်ရန်မစွမ်းသာဘံ ဘောင်းဘီချွတ်ရလွယ်စေဖို့ နေပေးရင်း သက်ပြင်းမောကြီးသာ ချမိတယ်။
“ဟင်း… ဒါဆိုလဲ စောက်ရည်တွေစိမ့်ထွက်နေတဲ့ မမစောက်ပက်ကို မောင့်ကိုပေးယက်ပါအုံး မမရယ်…”
“အင်းပါ… ခဏပဲယက်နော်မောင်… မမစောက်ပက်ထဲ မောင့်လီးကို အရမ်းထည့်ချင်နေပြီ…”
“အင်းပါ… ခုနက စောက်ရည်စီးကျနေတာမြင်ကတည်းက ကုန်းယက်ပစ်ချင်တာ…”
“သနားပါတယ် မမရဲ့မောင်လေး… အခုယက်နော်…”
မမို့က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူ့ထဘီအရှေ့ပိုင်းကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွရပ်လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။
“တွေ့လား… မမစောက်ပက်… မောင်လိုးတာခံချင်လို့ စောက်ရည်တွေ မတရားထွက်နေတာ…”
“အင်း… လှလိုက်တဲ့စောက်ပက်… စောက်ရည်စိုနေတာလေးကိုက ချစ်ဖို့ကောင်းတာ… ပြွတ်… ရှလွတ်…”
“ဟင့်… မောင်ရယ်…”
ကျုပ်ကလည်း မျက်နှာအနားကို သူ့စောက်ပက်ကပ်လာတာနဲ့ ခေါင်းထောင်ကာ စောက်ပက်ကို ပြွတ်ခနည်း တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး စောက်ရည်တွေစိုရွဲနေတဲ့ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးအတိုင်း လျာနဲ့သပ်တင်ကာ စောက်ရည်အရသာကိုခံလိုက်တော့ မမို့ ညည်းသံထွက်လာတယ်။ ဆောင့်ကျောင့်ထိုင်တဲ့ပုံစံနဲ့ မမို့ရဲ့စောက်ပက်က ဟပြဲလေးဖြစ်နေတာမို့ ထိုစောက်ပက်ဟပြဲကြီးကို သူ့တင်ပါးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လျှက် တပြက်ပြက်လျက်မိတော့တယ်။ မမို့က သူ့ထဘီအရှေ့ပိုင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ မ ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က ခုတင်ခေါင်းရင်းကို ကိုင်ထိန်းထားရင်း သူ့စောက်ပက်ကို မက်မက်မောမောလျက်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း ညည်းနေတယ်။
“ဟင့် မောင်ရယ်…”
“ရှလွတ်… မမ ထမိန်ကို လက်လွှတ်လိုက်လေ…”
“ဟင့်… မောင့်ခေါင်းကို ထမိန်အုပ်သွားမှာပေါ့… မနေ့က အုပ်မိတာတောင် မောင့်ကိုအားနာနေတာ…”
“ရတယ်… မောင်က ထမိန်ထဲကနေ စောက်ပက်ယက်ရတာ ကြိုက်တယ်…”
“ဟင့်… တကယ်ကြီးလား…”
“အင်း… မမထမိန်နဲ့ မောင့်ခေါင်းကို အုပ်ပေးနော်…”
“ဟင့်…”
မမို့က သူ့ရဲ့ ထဘီကို မ ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်တော့ ကျုပ်ခေါင်းပေါ် သူ့ထဘီက အုပ်သွားတယ်။ ကျုပ်က သူ့စောက်ပက်ကို အားစိုက်ပြီး ပိုလျက်ပြလိုက်တယ်။ မမို့ သူ့ထဘီထဲမှာ သူ့စောက်ပက်ကို ခေါင်းတလှုပ်လှုပ်နဲ့လျက်နေတဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့လက်နဲ့ ထဘီပေါ်က လာကိုင်ပြီး ပွတ်သပ်ပေးတယ်။
“ဟင့်… မောင်ရယ် မမရင်ခုန်လိုက်တာ… မမထမိန်ထဲမှာ ခေါင်းတလှုပ်နဲ့ မမစောက်ပက်ကို မောင်ယက်ပေးနေတာ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… ရှီး… အရမ်းချစ်တယ် မောင်ရယ်… အူး… မရတော့ဘူး… မမ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
မမို့က ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်တာကြောင့် ကျုပ်မျက်နှာနဲ့ သူ့စောက်ပက် ကွာသွားတာကြောင့် ထောင်ထားတဲ့ခေါင်းကို ပြန်ချကာ ထဘီထဲကနေ မမို့စောက်ပက်ကို မော့ကြည့်နေမိတယ်။ မမို့က ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွရပ်နေရာက ဘေးကိုဆင်းလိုက်ပြီး ဒူးထောက်ကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ကုန်းနမ်းတယ်။
“ပြွတ်… မောင်ဆက်ယက်နေရင် မမပြီးသွားလိမ့်မယ်… မမက မောင့်လီးကြီးနဲ့လိုးပြီး ပြီးချင်တာ… မမကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်… ရန်ကုန်ရောက်ရင် မောင့်ကို တစ်ဝကြီး ပေးယက်မယ်… ပြွတ်…”
“အင်းပါ… အဲ့ကျမှ မမစောက်ပက်ကို မောင်တစ်ဝမယက်ရရင် မမဆီမလာတော့ဘူး…”
“အွန်းပါ… စိတ်ချ တစ်ဝပေးယက်မယ်… ချစ်တာကွာ… ရွှတ်ရွှတ်…”
မမို့က ကျုပ်ကိုတစ်ချက်နမ်းပြီး ကျုပ်လီးရှိရာဆီသွားကာ ကျုပ်ကိုတက်မခွသေးဘဲ ဘေးမှာဒူးထောက်လျှက် ကျုပ်ရဲ့လီးကို သူ့လက်လေးနဲ့ အသာအယာထုပေးရင်း လီးနဲ့ သူ့ပါးလေးနဲ့ ပွတ်လိုက်၊ လီးကိုနှာခေါင်းလေးနဲ့ဖိဖိနမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့နမ်းလိုက်၊ လီးဒစ်ဖူးကို ငုံလိုက်၊လီးအချောင်းလိုက်ကြီး လျာနဲ့ယက်လိုက်နဲ့ ခဏလုပ်နေသေးတယ်။
“အူးမ်…. ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မောင့်လီးကြီးကွာ… လူရောလီးရော အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်း… နောက်မှ မောင့်လီးကို တစ်ဝကြီး ပြုစုပေးတော့မယ်… သိလား… ရွှတ် ရွှတ်…”
မမို့က သူ့ဟာသူရေရွတ်သလိုလို ကျုပ်ကိုပြောသလိုလိုနဲ့ ပြောပြီး ကျုပလီးပေါ် တက်ခွတော့တယ်။ ထဘီကို ခါးမှာပတ်ပြီးတော့မှ ကျုပ်ကိုပြုံးစစနဲ့ကြည့်ပြီး အပီအပြင်လုပ်တော့မယ့်ပုံနဲ့ ကျုပ်လီးပေါ်ထိုင်ကာ လက်တစ်ဖက်နဲ့လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့လျှက် ဖိထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးကတိုးဝင်သွားတာနဲ့ ကျုပ်နဲ့သူ ပြိုင်တူငြီးလိုက်မိတယ်။
“ဟင်းးးး… ဒီလောက်လိုးနေတာတောင် ဒီလီးကြီးက မမစောက်ပက်နဲ့ ကြပ်နေတုန်းပဲ … ဟူး… အရသာရှိလိုက်တာကွာ… မမစောက်ပက်ထဲမှာ မောင်လီးက အပြည့်အသိပ်ပဲ… အင်းးးးး….”
မမို့က သူ့ဟာသူပြောပြီး လီးကိုသွင်းနေရင်း အဆုံးအထိ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီးတဆုံးဝင်သွားတော့မှ ဒူးထောက်လျှက်ခွထိုင်ထားသလိုနဲ့ ခါးလေးလှုပ်ကာ နှဲ့လိုးနေတယ်။ သူ့စောက်ပက်နံရံတွေနဲ့ ကျုပ်လီးကို ထိထိမိမိပွတ်သလိုဖြစ်နေတော့ ကျုပ်လည်း ငြီးနေရတယ်။ ပြီးတော့မှ ဆောင်ကျောင့်ပုံစံပြင်ထိုင်ပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ကာ ဖင်လေးမြှောက်လိုက် ဆောင့်ချလိုက်နဲ့ စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးနေတော့တယ်။ ကျုပ်လည်း မမို့ရဲ့နို့တွေကို သူ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီအပေါ်ကပဲ လှမ်းကာဆုပ်နယ်တော့ မမို့က လိုးတာခဏရပ်ပြီး သူ့အင်္ကျီကြယ်သီတွေဖြုတ်ပေးပြီး ဘရာထဲကနို့တွေကို ဆွဲထုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှာ ကျုပ်လီးကို အပေါက်ကနေ ဆက်ပြီးဆောင့်လိုးနေတဲ့ သူ့ရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်အရသာခံရင်း နို့သီးခေါင်းလေတွေကိုပါ ချေပေးတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်… မောင်ကြိုက်လားဟင်… မမတက်လိုးပေးတာ မောင်ကြိုက်လား…”
“အင်း… ကြိုက်တယ်… မမတက်လိုးပေးတာ ကောင်းလိုက်တာ… ဆောင့်မမ… ဟူးး… မမစောက်ပက်က အရသာရှိလိုက်တာ…”
“မောင်ကြိုက်တယ်ဆို မမစောက်ပက်ကို အချိန်မရွေးလာလိုးပါ… မမမျှော်နေမှာ… အင်း ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်…. မောင့်လီးကြီးပေါ်တင်ဆောင့်ရတာ အားရလိုက်တာ… အူး… ဟူး…. အီးးးး….”
မမို့ ဆောင့်လိုးတာရပ်သွားပြီး ကျုပ် ကိုယ်ပေါ်မှောက်ချပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူလျှက် ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ပါးလေးအပ်ကာ အမောဖြေနေတော့ ကျုပ်လည်း သူ့ကိုဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“မောသွားပြီလား မမ…”
“အင်း… ဒါပေမယ့် အရမ်းကောင်းတာပဲ… မောင့်လီးပေါ် ဒီလိုတက်ဆောင့်ချင်နေတာ…”
“အခုရောကျေနပ်ပြီလား…”
“အင်း… ကျေနပ်ပြီ… မောင်ဆောင့်လိုးတာပဲခံတော့မယ်… အဲ့ဒါပိုအားရတယ်… ခစ်ခစ်…”
“ဒါဆိုထ… မောင်လိုးပေးမယ်…”
“ဟုတ်… ပြွတ်…”
မမို့က ကျုပ်ကိုတစ်ချက်နမ်းပြီး ကျုပ်ရင်ဘတ်ပေါ်ကထတယ်။ သူထရပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ပက်ထဲကကျွတ်သွားပြီး ကျုပ်လီးမှာ ကျုပ်တို့လိုးထားတဲ့ အရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေ ကပ်နေတယ်။ မမို့က ဒါကိုမြင်တော့ ကျုပ်လီးဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျုပ်လီးမှာကပ်နေတဲ့ အရည်တွေကို လျာနဲ့လျက်ပေးတယ်။
“ပလပ်… လိုးရတာကောင်းလွန်းပြီး အရည်တွေအများကြီးထွက်သွားတယ်… ပလပ်… မောင့်လီးမှာ ပေကုန်ပြီ… ခစ်ခစ်…”
“မမစောက်ပက်မှာလဲပေနေတာ… မောင်ယက်ပေးမယ်… လာ… မောင့်မျက်နှာပေါ်ခွလိုက်…”
မမို့က ကျုပ်လီးကို ကုန်းလျက်နေရင်းက ကျုပ်ကိုယ်ကို ခွပြီး သူ့ဖင်ကို ကျုပ်မျက်နှာဆီ တိုးကပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်က မမို့ခါးမှာပတ်ထားတဲ့ သူ့ထဘီကိုဖြည်ချပြီး ထဘီထဲခေါင်းဝင်ကာ သူ့စောက်ပက်မှာပေကျံနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို လျက်ပေးလိုက်တယ်။
“ရှီး… ခစ်ခစ်… ကြံကြံဖန်ဖန်မောင်ရာ… ထမိန်ထဲဝင်ပြီးစောက်ပက်ယက်ရတာကြိုက်တယ်လို့… အိမ်ကိုလာမှာ ထမိန်လှန်ပြပြီး စောက်ပက်ယက်ခိုင်းမယ်သိလား… ခစ်ခစ်…”
“ပြက်… အဲ့လိုထမိန်လှန်ပြရင် မောင်က ထမိန်ထဲဝင်ပြီး မမစောက်ပက်ကို တအားယက်ပစ်လိုက်မှာပေါ့…”
“တော်ပြီ… တော်ပြီ… လိုးဖို့အချိန်မရဘဲ နေအုံးမယ်… နော်မောင်…”
“အင်း…”
မမို့က ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းသွားတယ်။ ကျုပ်လည်း ထထိုင်လိုက်တယ်။ မမို့က မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။
“မောင် ခဏမျက်စိမှိတ်လိုက်… မမမောင့်ကို ထူးဆန်းတာပြမလို့…”
“ဘာကြီးလဲ…”
“မျက်လုံးသာမှိတ်လိုက်ပါ… ခိုးမကြည့်နဲ့နော်…”
“ပြီးရော…”
ကျုပ် မျက်စိမှိတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်အရှေ့မှာတင် မမို့ရဲ့ လှုပ်ရှားသံကြားမိပေမယ့် ဘာလုပ်နေမှန်း မသိဘူး။
“ရပြီ… ကြည့်တော့…”
ကျုပ်ကြည့်လိုက်တော့ မမို့က ကျုပ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရပ်လျှက် ထဘီကို ခပ်တင်းတင်း ပြင်ဝတ်ထားပြီး ခုနကအတိုင်း ရင်ဘတ်ဟောင်းလောင်းနဲ့ နို့ဖော်ထားလျှက်ပဲ။
“ခုနက အတိုင်းပဲ မဟုတ်ဘူးလား….”
“ခစ်ခစ်… မောင့်ရဲ့ဖာသယ်မက ခွေးမလေးလိုသွားပြမယ်…. မောင်သေချာကြည့်နေနော်…”
မမို့က ကျုပ်ကိုပြုံးစေ့စေ့နဲ့ကြည့်ပြီး ရပ်နေရာမှ ကျုပ်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုက်လျှက်အတိုင်း လေးဖက်ထောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ကျုပ်ဆီကို လေးဘက်ထောက်လျှက်လာကာ ကျုပ်အနီးကိုရောက်တော့ ကွေ့ပြီး အနောက်ဖက်ပြန်သွားကို့ လှည့်တယ်။ ဒီလိုလှည့်နေရင်း သူ့ဖင်ကြီးက ကျုပ်မျက်နှာတည့်တည့်ရောက်တော့ ကျုပ်မျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်သွားတယ်။ မမို့က အရှေ့ကိုအနည်းငယ်ဆက်သာသွားပြီး ရပ်လိုက်ကာ သူ့ဖင်ကိုရမ်းပြရင်း ကျုပ်ကိုလည်ပြန်ကြည့်လျှက် တခစ်ခစ်ရယ်နေတယ်။ ကျုပ်မြင်လိုက်ရတာက မမို့ရဲ့ထဘီအနောက် စောက်ဖုတ်တည့်တည်မှာ လက်တဝင်စာမကရှိမယ့် အပေါက်ကို သေသေချာချာဖောက်ထားတာ။ ထဘီကိုတင်းတင်းစည်းနှောင်ထားလို့ အပျော့သားထဘီအောက်မှာ ပင်ကိုယ်စွင့်ကားနေတဲ့ သူ့ဖင်ကြီးတွေက အရမ်းလှပပြီး အပေါက်ကနေ လေးဖက်ကုန်းထားလို့ ပြူထွက်နေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ကြီးမြင်ရတာ ကျုပ်ကိုဆွဲဆောင်သွားလို့ လီးက တင်းခနဲဖြစ်သွားတယ်။ လေးဖက်ထောက်လျှက် ဖင်လေးကိုရမ်းပြနေတာက ကျုပ်ကို စိန်ခေါ်နေသလိုမျိုးပဲ။ ကျုပ်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မမို့ရဲ့အနောက်ကိုသွားကာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ ရမ်းပြနေတဲ့သူ့တင်ပါးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လိုက်လံအရသာခံ ပွတ်သပ်ရင်း သူ့တင်ပါးအိအိကြီးပေါ်ကို ထဘီပေါ်ကနေ တရှုံ့ရှုံ့နမ်းလို့ မျက်နှာနဲ့ အရူးအမူးလိုက်လှိမ့်နေမိတယ်။
“မောင်… ကြိုက်လားဟင်…”
“အင်း…. ရွှတ် ရွှတ်… အရမ်းကြိုက်တယ်… ရွှတ် ရွှတ်… အရမ်းရင်ခုန်ဖို့ကောင်းတယ် မမရယ်…”
ကျုပ် အားရပါးရသူ့ဖင်ကို အရသာခံနမ်းရှုံ့ပွတ်သပ်ပြီးတော့ ဖောက်ထားတဲ့အပေါက်ထဲကနေ မြင်နေရတဲ့ သူ့စောက်ပက်ကို လျာနဲ့လျက်နေမိတယ်။
“အင်း… မောင်ရယ်… ခွေးမကိုလိုးချင်လို့ ခွေးထီးက ခွေးမစောက်ပက်ကို ယက်နေသလိုပဲ့… ဟင့်….”
“ပလပ်… ဟုတ်တယ်… မောင်ကခွေး… ဒီခွေးမစောက်ပက်လိုးချင်လို့ ယက်နေတာ… ရှလွတ်…”
“ဟင့်… ဒီခွေးမစောက်ပက်က မောင့်ရဲ့ခွေးလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံချင်လို့ ယားနေတာ… မောင့်ရဲ့လီးကြီးနဲ့ ဒီခွေးမကို ခွေးလိုလိုးပေးပါ…”
“လိုးပေးမယ်… ခွေးဖာသယ်မရဲ့… ဒီခွေးက ခွေးမစောက်ပက်ကို အသေလိုးခွဲပစ်မယ်…”
ကျုပ်လဲ ထန်နေပြီမို့ လေးဘက်ကုန်းထားတဲ့ မမို့ရဲ့အနောက်မှာ ခွရပ်ပြီး ထဘီအပေါက်ထဲကနေ သူ့စောက်ပက်ထဲသို့ လီးကိုဖိသွင်းလိုက်တယ်။ စောက်ရည်တွေစိုရွှဲနေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးက စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ တိုးဝင်သွားတယ်။ ပြီးတာနဲ့ မမို့ကျောပေါ်လက်တင်ပြီး တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“အာ့…. ဟားးး… ကောင်းလိုက်တာ… မောင်ရဲ့ဖာသယ်မစောက်ပက်က အရမ်းကောင်းနေပြီ… ဆောင့်… နာနာဆောင့်ပေးပါ… မောင့်ရဲ့ခွေးလီးကြီးနဲ့… ဒီခွေးမစောက်ပက်ကို နာနာဆောင့်လိုးပေးပါ… အာ့ အာ့… ဟာ့… ရှီး…”
“လိုးမယ်… ခွေးမ… ဖာသယ်မ… မောင့်ကို အရမ်းထန်အောင်လုပ်တဲ့ ခွေးမကို… မောင့်ခွေးလီးနဲ့ လိုးသတ်ပစ်မယ်…”
“အာ့… အာ့… သတ်လိုက်ပါ… ဒီခွေးမကို မောင့်ရဲ့ ခွေးလီးနဲ့ လိုးသတ်လိုက်ပါ… အာ့အာ့… ရှီး… မရတော့ဘူး…”
မမို့ နဲ့ ကျုပ် တနှာသံနဲ့ အကျယ်ကြီးမဟုတ်ဘဲ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ပြောရင်း ကျုပ်ရဲ့ အကြမ်းပတမ်းဆောင့်လိုးချက်တွေကြောင့် မမို့ အိပ်ရာပေါ်မှောက်ကျသွားပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ တုန်ယင်နေတယ်။ ကျုပ်လီးက ကျွတ်သွားတာမို့ မှောက်လျှက် အကောင်းကြီးကောင်းနေတဲ့ မမီု့နံဘေးမှာဒူးထောက်လျှက်ထိုင်ကာ သူ့ကိုပက်လက်ဖြစ်သွားအောင်ပြင်လိုက်တယ်။ မမို့ပက်လက်ဖြစ်သွားမှ မမို့ရဲ့ကျောအောက်နဲ့ ပေါင်အောက်ကို လက်ထိုးထည့်ပြီး ချီလျှက်ခုတင်အစပ်နားဆီ သယ်သွားလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့လက်ပေါ်ကနေ ကျုပ်မျက်နှာကို မော့ကြည့်လျှက် ကျုပ်ရဲ့လက်မောင်းကိုကိုင်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်တာတဲ့မမို့ကိုချီလာရင်း ခုတင်အစပ်ကိုရောက်တော့ မမို့ရဲ့ကိုယ်ကနေ တင်ပါးအထိကို ခုတင်ပေါ်တင်ထားကာ သူ့ခြေနှစ်ချောင်းကို တွဲလောင်းချထားပြီး ကျုပ်က ခုတင်ပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ မမို့က ကျုပ်ပြုသမျှနုမယ့်ပုံစံမျိုးနဲ့ ကျပ်လုပ်သမျှလိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်က မမို့ရဲ့ ခြေထောက်ကိုမကာခြေသလုံးကနေ ထဘီလန်မသွားစေဖို့ သူ့ထဘီကိုပါဖိကိုင်ရင်း လှန်တင်လိုက်တယ်။ မမို့က ပေါင်ကားလျှက် တစ်တီတူးလို ခြေသလုံးနှစ်ခုက မိုးပေါ်ထောင်နေတယ်။ သူ့ပေါင်တွေကို ဆွဲလှန်ထာတာမို့ ဟပြဲဖြစ်နေတဲ့ သူစောက်ပက်ကို ထဘီအပေါက်ကနေ အရည်တစိုစိုနဲ့ မြင်နေရတယ်။ သူ့ထဘီကို ခြေသလုံးကနေ ထိန်းကိုင်ထားတာကြောင့် ထဘီက လုံးဝလန်ကျမသွားဘဲ ခြေသလုံးအထိဖုံးနေတယ်။ ကျုပ်လိုချင်တာ ဒီပုံစံပဲလေ။ ကျုပ်မမို့ရဲ့ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်ကို သူ့ထဘီပါရောပြီး လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ ခြေသလုံးကနေ ဆုပ်ကိုင်ထိန်းထားကာ အားသွားတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ မမို့တင်ပါးကို ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း အမွေးမဲမဲတွေ ယှက်သိုင်းနေတဲ့ သူ့စောက်ပက်ဟပြဲကြီးကို ကုန်းလျက်တော့တယ်။ စောက်ပက်ကို စောက်ပက်အုံရော၊ စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကိုရော လိုက်လျက်ပေးပြီး နှာတံလိုချွန်ထွက်နေတဲ့ စောက်စိလေးကိုဆွဲစုပ်ကာ လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လက်နှစ်ချောင်းပူးနဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲကိုထိုးနှိုက်ပြီး ကလိုင်းတော့ စောက်စိကိုလည်း လျာဖျားနဲ့ကစားခံနေရတာမို့ တအားအား တအီးအီးနဲ့ မမို့ရဲ့ညည်းသံတွေထွက်လာတယ်။
“ရှီး… မောင်ရာ… လုပ်ပြန်ပြီကွာ… ဟိုနေ့ကလည်း အဲ့လိုလုပ်တာ.. မမစောက်ရည်တောင်ပန်းထွက်တယ်… အူး… ယက်ကွာ… ရှီး… မမကြိုက်တယ်…. ဟင်းးးး…. ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်… အားးး…. စစ်….”
မမို့တစ်ယောက် ကျုပ် သူ့စောက်စိလျက်ပေးရင်း စောက်ပက်ထဲကိုကလိနေတော့ သူ့ဖင်ကြီးက ကြွသည်ထက် ပိုမိုကြွတက်လာပြီး နောက်ဆုံးမှာ စောက်ရည်တွေကိုကော့ပန်းလိုက်တော့တယ်။ ပန်းထွက်လာတဲ့စောက်ရည်တွေက တချို့တဝက်ကျုပ်ပါးစပ်ထဲ ဝင်ကုန်ပြီး စောက်စိကိုလျက်နေရာက ဖယ်လိုက်တော့ ကျန်တာတွေက သူ့ထဘီအောက်ပိုင်းမှာ စိုကုန်တယ်။ အောက်ပိုင်းဆိုပေမယ့် အခုလိုပက်လက်လှန်လျှက် ဖင်ကြိးကိုကော့တင်ထားတော့ စောက်ရည်တွေက သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို ပြန်ပန်းထွက်ကုန်တာ။ ထဘီက လှန်မထားဘဲ ခြေသလုံးအထိ ကာပေးထားတော့ ကိုယ်ပေါ်မကျဘဲ ပေါင်လှန်လျှက် ခြေသလုံးမိုးပေါ်ထောင်ထားတဲ့အတိုင်း ထဘီအနောက်ပိုင်းမှာစိုကုန်တာ။ ကျုပ်က သူ့စောက်ရည်ပန်းထွက်ပြီးတာနဲ့ စောက်စိကိုထပ်ပြီး လျက်လိုက်ရင်း လက်က စောက်ပက်အတွင်းပိုင်း အပေါ်နားလေးဆီက ကြမ်းရှရှနေရာလေးကို မရပ်မနား ကလိပေးနေတော့ မမို့ ဖင်ကြီးကော့ကော့ပြီး စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်နေတယ်။ ပန်းထုတ်တိုင်းလည်း စောက်စိလျက်နေတဲ့ ကျုပ်မျက်နှာကို ဖယ်ပေးလိုက်တာကြောင့် ပန်းထွက်သမျှ သူ့စောက်ရည်တွေက သူ့ထဘီပေါ်ပြန်ပန်းမိပြီး သုံးခါလောက် စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပြီးတော့ သူ့ထဘီမှာ စောက်ရည်က တော်တော်လေးကို စိုနေပြီ။ ဒီတော့မှ ကျုပ်ရဲ့လီးကို မမို့စောက်ပက်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး မမို့ရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာပူးပြီးလက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မမို့ခြေသလုံးကို ကျုပ်ပခုံးပေါ်တင်ထားပြီး အားနေတဲ့လက်တက်ဖက်က သူ့နို့တွေကို လှမ်းဆုပ်နယ်ရင်း တရစပ် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလိုးတော့တယ်။ မမို့လည်း ညည်းသံသာထွက်လာနိုင်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် အိပ်ရာခင်းကို လက်နဲ့ဆုပ်ထားရင်း ပါးစပ်လေးက ဟတတလေးဖြစ်ကာ ခဏခဏပြီးနေတော့တယ်။ မမို့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ခဏခဏပြီးနေရလို့ အသံက ယဲ့ယဲ့သာထွက်နိုင်ပြီး ကျုပ်လည်း မနားတမ်းလိုးလျှက်က ပြီးချင်လာတော့ ကျုပ်ဖက်ပြီးထမ်းထားတဲ့ မမို့ရဲ့ခြေထောက်ကို ခုတင်ပေါ်ကွေးကွေးလေးချပေးလိုက်တာ သူ့ကိုယ်လုံးကပါ လိုက်ပြီး တစောင်းလေးဖြစ်သွားတယ်။ ဒီတော့မှ တစောင်းလေးဖြစ်လျှက် ဒူးကွေးထားတဲ့မမို့ကို ခုတင်ပေါ်လက်တစ်ဖက်ထောက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့ကိုယ်အရှေ့ပိုင်းကနေ ခါးအောက်ကိုလျိုဝင်လျှက်ကိုင်ထားကာ အစွမ်းကုန်ဆောင့်လိုးတယ်။ မမို့ရဲ့ကိုယ်လေးက ကျုပ်ဆောင့်လိုက်တိုင်းမှာ လှုပ်လှုပ်သွားရင်း တုန်တုန်သွားတဲ့ သူ့တင်သားကြီးတွေကိုမြင်ရတာကလည်း အရသာ။ ကျုပ်လည်း ပြီးချင်လာလေ ပိုပြင်းထန်လာလေနဲ့ မမို့ကို ဖိလိုးရင်း မမို့ရဲ့ စောက်ပက်ထဲကိုပဲ သူကြိုက်မှန်းသိလို့ လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘယ်လိုပြောရမလဲဆိုရင် စိတ်ထဲကကျေနပ်မှုတွေ အပြည့်အဝရလိုက်သလိုမျိုး မမို့ကို စိတ်ရှိလက်ရှိလိုးပစ်လိုက်ရတာ အားရသလို သူ့ရဲ့ကျုပ်အကြိုက်ကို အလိုက်သိမှုတွေကြောင့် ကျုပ်မှာ ပြီးသွားတာတောင်မှ နောက်ထပ်လိုးဖို့ ဆန္ဒတွေပြင်းပြနေတုန်းပဲ။ ကျုပ် အားသွန်ခွန်စိုက်လိုးပြီး သုက်လွှတ်ပြီးချိန်မှာတော့ တစောင်းလေးလှဲနေတဲ့ မမို့အနောက်မှာ ဝင်လှဲပစ်လိုက်ပြီး မမို့တင်ပါးပေါ်ကနေ ခြေတစ်ဖက်နဲ့ ခွကာ အနောက်ကနေ သူ့ကိုဖက်ထားရင်း အမောဖြေရတယ်။ အနည်းငယ် အမောပြေတော့ ထထိုင်ပြီး မမို့ကို ခုတင်မှာကန့်လန့်ဖြတ်အနေအထားကနေ ပြန်တည့်ပေးပြီး ပက်လက်အနေအထားနဲ့ထားပေးကာ သူ့ထဘီကို ဖြည်ချပြီး စောက်ပက်ပေါ်ရုံလေး လျောချလိုက်တယ်။ ပေါင်ကားလျှက်ဖြစ်နေတဲ့ မို့ပေါင်ကြားကိုဝင်ပြီး အခုမှပြီးထားလို ပျော့နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ထိထားပြီး မမို့ကိုယ်ပေါ မဖိမိအောင် တံထောင်ခွထောက်လျှက်မှောက်ချလိုက်ပြီး မှိန်းနေတဲ့ မမို့ မျက်နှာကိုအနမ်းမိုးတွေ ရွာချပစ်လိုက်တယ်။ မမို့လည်း အမောပြေလောက်ပြီ ထင်တာပဲ။
“မမ… မောနေတုန်းလား…”
မမို့ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ပေးလာတယ်။
“မောင်အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ… မမပြီးရလွန်းလို့ လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်တော့ဘူး… ဟင့်…”
“မမက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတော့ မောင်လည်း ထန်သွားတာ… မောင်တော့ မမစောက်ပက်ကိုလိုးရတာ အရမ်းကြိုက်နေပြီ… မမရော မကြိုက်ဘူးလား…”
“ကြိုက်တာပေါ့မောင်ရယ်… မမတစ်သက် ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး… မောနေတုန်းခဏ ပင်ပန်းနေပေမယ့်… အမောပြေသွားတော့ မောင့်လီးကြီးကို တောင့်တမိလာပြန်ရော… ဟင့်… မောင့်လီးကြီးကို မမစောက်ပက်နဲ့ ထိထားတာလား…”
“အင်းလေ… မမကို လိုးလို့မဝလို့ မောင့်လီးကို မမစောက်ပက်နဲ့ ထိထားတာ… ခဏနေပြန်တောင်လာမှာ… ထပ်လိုးရအောင်နော်မမ… မမကို မောင်လိုးလို့မဝသေးဘူး…”
“မောင်ရဟ်… မောင်ကအဲ့လိုတောင်ဆိုတော့ မမဘယ်လိုငြင်းရမှာလဲလို့… ဒါပေမယ့် ထမင်းစားနားရင် မောင့်အဒေါ်က မောင့်ကိုလာခေါ်တော့မှာ… အဲ့အချိန်ကျ ပက်ပင်းမိသွားလိမ့်မယ်…”
ဟာ။ ကျုပ် မမို့ရဲ့ အထိအတွေ့ဆွဲဆောင်မှုတွေကြောင့် အရာအားလုံးကို မေ့သွားခဲ့ရာမှ မမို့စကားကြောင့် တီဒေဝီ့ကိုသတိရသွားပြီး ရင်ထဲမှာ ဒိတ်ခနဲဖြစ်သွားလျှက် စိုးရိမ်စိတ်တွေ ပြန်လည်ကြီးစိုးလာတော့တယ်။
“ပြီးတော့ မမယောက်ျား အိမ်သာသွားတာ ပြန်လာတော့မယ်ထင်တယ်…”
“ဟင်း… ဟုတ်သားပဲ… မောင် မေ့သွားတာ…”
ကျုပ် သက်ပြင်းချကာ မမို့ကိုယ်ပေါ်ကဆင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့လိုးတာလည်း တကယ်တမ်း နာရီဝက်မကတော့ဘူးလေ။ ကျုပ်စိတ်တွေက တီဒေဝီ့ဆီကို ပြန်လည်ရောက်ရှိနေပြီမို့ မမို့ကိုယ်ပေါ်က ထပြီးတော့ မမို့ချွတ်ခဲ့တဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီကိုပြန်ယူပြီး စွပ်လိုက်တယ်။
အခန်း(၅/၁၀)
ကျုပ် မမို့ကို ကျောပေးလျှက် ဒူးထောက်ခါ ဘောင်းဘီဝတ်နေတုန်း မမို့ထလာပြီး ကျုပ်ကိုနောက်ကျောကဖက်လာတယ်။
“မောင်… မမကို စိတ်မကွက်ပါနဲ့နော်… မမက မောင်အတွက်ဆို အရာရာလိုက်လျောချင်တာပါ… အခုက လုံးဝမတတ်သာလို့ပါမောင်ရယ်…”
ကျုပ်လည်းဘောင်းဘီဝတ်ပြီးတော့ မမို့ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်။ သူလည်း နို့တွေဘရာထဲပြန်ထည့်ပြီးလို့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီရဲ့ကြယ်သီးတွေကို ပြန်တပ်ပြီးနေပြီ။ ကျုပ်မမို့ရဲ့ ပါးလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မမို့ကို ထိုးကပစ်လိုးကပစ်တော့ မထားခဲ့ရက်တော့ ကြင်နာမှုလေးတွေ ပြန်ပေးမိတယ်။
“အင်းပါမမရဲ့… မောင်စိတ်မကွက်ပါဘူး… မမအလှတွေကြောင့် မောင်သတိလက်လွတ်ဖြစ်နေတာကို သတိပေးလို့ ကျေးဇူးတောင်တင်သေးတယ်… ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့နော်… မောင်တို့ ရန်ကုန်မှာပြန်ဆုံကြမယ်… မမထမိန်ကိုပြင်ဝတ်လိုက်အုံး… အနောက်မှာ တော်တော်ကြီးကို စိုနေတာ… ပြီးတော့ အပေါက်ကြီးနဲ့… ဟီး ဟီး…”
မမို့က ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်ခုတင်ပေါ်ကဆင်းတော့ မမို့လည်းလိုက်ဆင်းလာပြီး သူ့ထဘီရဲ့ စိုနေတဲ့နေရာကို ထဘီခေါက်ထဲထည့်ကာ ပြင်ဝတ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း ဒီတစ်ကြိမ်က ဒီနေရာမှာ နောက်ဆုံးတွေ့ရတာ ဖြစ်နိုင်တာမို့ မမို့လုပ်နေတာကို ရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ ပြီးတော့ မမို့က ကျုပ်ဆီလျှောက်လာပြီး တင်းတင်းဖက်ထားကာ ခြေဖျားလေးထောက်လို့ ကျုပ်မျက်နှာကို အနမ်းတွေပေးတယ်။
“မောင်ရယ်… မောင့်ကိုမမ အရမ်းချစ်တာပဲ… မောင်နဲ့ခွဲရမယ်ဆိုတဲ့အသိက မမ အရမ်းနာကျင်ရတယ်သိလား… မမမှာ ငဲ့ညှာစရာတွေသာမရှိခဲ့ရင် မောင်နဲ့အတူပဲ တစ်ဘဝလုံး ဖြတ်သန်းလိုက်ချင်တာ… မမကို မေ့မသွားပါနဲ့ မောင်ရယ်…”
မမို့ ကျုပ်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လျှက် ပြောရင်းက သူ့ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ လိမ့်ကျလာတယ်။ ကျုပ်လည်းမမို့ကို အရမ်းသနားမိတယ်။ ကျုပ် သူ့မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးလိုက်တယ်။
“မမရယ်… နောက်မတွေ့ရမှာ ကျနေတာပဲ… မောင်က မမကိုမေ့နိုင်ပါ့မလား… မမရဲ့အပြုအစုတွေကို မောင်ကစွဲနေတာ သိသားနဲ့… အခုတောင်မပြန်ချင်ဘဲ ပြန်ရမှာ… ဝမ်းမနည်းနဲ့နော်… ရွှတ် ရွှတ် ရွှတ်…”
ကျုပ် မမို့ရဲ့ နဖူးပြင်နဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်ပြီး ပြန်နှစ်သိမ့်ပေးနေရတယ်။
“ဘယ်လိုပဲပြောပြော.. မမက မောင့်ကိုချစ်တော့ လွမ်းတယ်မောင်ရဲ့…”
“အင်းပါ… မောင်လဲ သတိရနေမှာပါ… ဟောဒီ့ချစ်ဖို့ကောင်းပြီး မောင့်ကိုဂရုစိုက်ပေးတဲ့ မျက်နှာလေးရယ်… ရွှတ်… ရွှတ်… မမဖင်ကြီး… ဒီစောက်ပက်နဲ့ ဒီနို့ကြီးတွေကို အမြဲသတိရနေမှာ… စိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော်…”
ကျုပ်လဲ သူ့မျက်နှာကို အနမ်းပေးရင်း သူ့ရဲ့ ဖင်တွေ နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်ပစ်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကိုပါ ထဘီပေါ်ကနှိုက်ပြပြီးပြောလိုက်တော့ မမို့က ပြုံးလျှက် မျက်စောင်းထိုးတယ်။
“လူကိုစိတ်ချမ်းသာအောင် အရမ်းပြောတတ်တာပဲ… အဲ့ဒါကြောင့် ချစ်နေရတာ… ရွှတ် ရွှတ်… အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ မောင်သွားတော့လေ… မမယောက်ျားပြန်လာရင်… မောင်နှိပ်ပေးပြီးလို့ ပြန်သွားပြီလို့ ပြောလိုက်မယ်…”
“ဟုတ်… မောင်သွားပြီမမ…”
ကျုပ် နှုတ်ဆက်အနမ်းလေးပေးကာ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး မမို့ကိုကျောခိုင်းလို့ သူတို့လင်မယားအခန်းထဲက ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
အခြားတစ်ဖက်(မို့မို့လွင်)
ကျမကို နှုတ်ဆက်အနမ်းလေးပေးပြီးထွက်သွားတဲ့ မောင့်ရဲ့ကျောပြင်ကို ခဏငေးကြည့်ပြီးနောက် တွန့်ကြေနေတဲ့ အိပ်ရာခင်းတွေကို ပြန်လည်ပြုပြင်နေရင်း ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာကြီးလို ခံစားနေရတယ်။ အရင်ကလည်း ကိုကြီးက သူ့တာဝန်နဲ့ နယ်တွေကို ထွက်ရတဲ့အခါ သူ့မိဘတွေအိမ်မှာနေပြီး ဆိုင်လုပ်လေးလုပ်ရင်း အထီးကျန်သလို ခံစားရပေမယ့် အခုလိုကြီး ဟာတာတာတော့ဖြစ်မနေခဲ့ပါဘူး။ ကားပေါ်မှာ မောင်နဲ့ချစ်ကြပြီး လမ်းခွဲကတည်းကစလို့ မောင့်ကိုချစ်မိမှန်းသိလာခဲ့တာ။ အခုလိုပြန်တွေ့ရတော့လည်း ကိုယ့်စိတ်တိုင်းကျ မောင့်အလိုကိုမလိုက်နိုင်ဘဲ ပြန်လွှတ်လိုက်ရပြန်ပြီ။ ဒီတစ်သက်တော့ ဒီလိုလေးပဲ ချစ်နေရတော့မှာ မောင်ရယ်။ ကျမ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် သက်ပြင်းချပြီး စိတ်မပါတပါနဲ့ အိပ်ခင်းကိုခင်းနေတုန်း အနောက်ကနေ ခါးကိုဖက်တာခံလိုက်ရတယ်။
“မို့မို့… ကိုကြီးကိုပေးလိုးအုံး…”
“ကိုကြီးကလဲ… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ချက်ချင်းကြီး…”
“မို့မို့နဲ့ တေဇာလိုးတာကိုချောင်းကြည့်ပြီး တော်တော်ဖြစ်နေပြီ… လာပါကွာ…”
ကိုကြီးက ကျမကို သူ့ဘက်ဆွဲလှည့်ကာ ခုတင်မှာထိုင်ခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ကျမကို ခုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ကျမခုတင်ပေါ်ပက်လက်လန်ကျသွားပြီး ခြေနှစ်ချောင်းကတော့ တွဲလောင်းကျလျှက်ရှိနေတယ်။ ဒီအချိန် ကိုကြီးက ကျမခါးကထဘီကို ဖြည်ကာဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကိုကြီးက အဲ့လိုလူမျိုး။ သူက ကိုယ်လုံးတီးလိုးရတာကြိုက်တဲ့သူ။ အဝတ်အစားတွေကို လိုးတဲ့အချိန်မှာ ရှုပ်တယ်လို့ထင်တဲ့သူ။ မောင်နဲ့တော့ ဆန့်ကျင်ဘက်ပေါ့။ ကျမကိုလဲ ညားစကတည်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြီး အလိုးခံတတ်အောင် သင်ပြစည်းရုံးခဲ့တာ အခုဆို သူလိုးမယ်ဆိုတိုင်း ကျမ ကိုယ်လုံးတီး ချွတ်ပေးတတ်နေပြီ။ ကိုကြီးက သူ့အဝတ်တွေကို ချွတ်နေတော့ ကျမလည်း ကျမရဲ့ အင်္ကျီနဲ့ ဘရာကို ချွတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ကျမစောက်ပက်မှာ မောင်နဲ့လိုးထားတဲ့အရည်တွေရော၊ မောင့်သုက်ရည်တွေကို မသန့်ရှင်းရသေးတာမို့ ပေပွနေမှာမြင်ယောင်ပြီး အနည်းငယ်တော့ ရှက်မိသား။
“ကိုကြီး… အစွပ်စွပ်အုံးနော်…”
“အေးပါ မို့မို့ရဲ့…”
ဒါက ကျမဒီကိုရောက်ပြီးနောက်ပိုင်း ကိုကြီးကို အစွပ်နဲ့ပဲ လုပ်ခိုင်းတော့တာ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုကြီးက ကလေးအရမ်းလိုချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမတို့ အိမ်ထောင်သက် ခြောက်နှစ်သာရှိပေမယ့် ဆေးခန်းဆေးရုံတွေသာစုံသွားတယ် ကလေးကမရဘူး။ ကိုကြီးက ကလေးလိုချင်တာမှ တပိုင်းကိုသေနေတာ။ ဒါကြောင့် ကျမကို ရန်ကုန်မှာ အထီးကျန်နေမှာစိုးတယ်လို့ အကြောင်းပြပြီး ကျမကို လိုင်းပေါ်ကနေ လူရည်သန့်သန့် ကျန်းမာတဲ့သူကိုရှာပြီး အတူနေဖို့ပြောခဲ့တယ်။ ကျမက ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိ ရောဂါရှိမှန်းမသိ နေတဲ့အခါလည်း ပလိန်းနေရမှာဆိုတော့ ငြင်းခဲ့တယ်။ မောင်နဲ့ကျမှ ကျမစိတ်ယိုင်ပြီး အတူနေဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒီအကြောင်းတွေကို အမေတို့ရွာမှာကတည်းက ကိုကြီးကိုလှမ်းပြောပြထားပြီးသား။ ကောင်လေးကငယ်တော့ ကိုယ်ဝန်ရမယ်ထင်တယ် ဆိုပြီး ကိုကြီးသုက်ရည်တွေနဲ့ရောကုန်ရင် ကလေးမရဘဲနေမယ်လို့ပြောပြီး ဒီကိုအလာ မြို့ကဟိုတယ်မှာကတည်းက အစွပ်နဲ့ပဲလိုးခိုင်းတော့တာ။ ကိုကြီးကလည်း ကလေးအရမ်းလိုချင်နေတော့ လက်ခံတယ်။ တကယ်တော့ ကျမက မောင့်ကိုချစ်မိနေတော့ မောင့်ကလေးကိုမွေးပေးချင်လို့ မောင့်ကလေးမှန်း သေချာအောင် ကိုကြီးကို အစွပ်စွပ်ခိုင်းတာပါ။ ဒီကိုရောက်မှ မောင်က ဒေဝီရဲ့တူလေးမှန်းသိသွားပြီး ကိုကြီးနဲ့ပြန်တိုင်ပင်ရတယ်။ ကိုကြီးကတော့ ကလေးကို မောင့်ကလေးမှန်းမသိရင်ရပြီတဲ့ ကျန်တာ ကျမသဘောဆိုကာ ခွင့်ပြုတယ်။ ဒီတော့ ကျမလဲ ဒီမှာနေရတဲ့ ရက်တွေမှာပါ ကိုယ်ဝန်ရတာသေချာစေဖို့ ထပ်ပြီးနေချင်တယ်လို့ပြောတော့ ကျမ မောင်နဲ့ ထပ်လိုးနိုင်အောင် သူကိုယ်တိုင် စီစဉ်ပေးတယ်။ အခုလည်း ကျမနဲ့မောင် လိုးနိုင်စေဖို့ သူကိုယ်တိုင်ရှောင်ပေးပြီး အိမ်နောက်ဖေးက ချောင်းကြည့်နေတာ။ ဒါကြောင့်လဲ မောင်နဲ့လိုးနေတုန်းက ကိုယ့်ယောက်ျားကချောင်းကြည့်နေမှန်းသိနေတာကြောင့်ရော၊ မောင့်ရဲ့ လူငယ်ပီပီ အားမာန်အပြည့်နဲ့ လိုးချက်တွေကြောင့်ပါ ကျမစိတ်တွေ ပုံမှန်ထက်ပိုထကြွကာ ခဏခဏ ပြီးနေရတာ။ ကိုကြီးက ကျမစောက်ပက်ထဲကို ကွန်ဒုံးစွပ်ထားတဲ့ သူ့လီးထည့်လိုက်တယ်။ ကိုကြီးရဲ့လီးက မောင့်လောက်တော့မရှိပေမယ့် ကိုယ့်ကို ဂရုစိုက်ပြီး ချစ်ပေးတယ် ယောက်ျားဆိုတော့လဲ အလိုလိုက်ရတာပါပဲ။ ကိုကြီးက ကျမကို ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွနေသလိုမျိုး ကျမနို့တွေကိုဆွဲဆုပ်ကာ အရှိန်နဲ့လိုးနေတယ်။ ကိုကြီးလိုးပေးတာက တမျိုးကောင်းတယ်ဆိုပေမယ့် မောင်နဲ့လိုးပြီးနောက်ပိုင်းတော့ မောင့်လောက် ကျေနပ်မှုမပေးနိုင်တော့ဘူး။
“မို့မို့ရယ်… ကိုကြီးလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… မို့မို့ရော ကောင်းရဲ့လား…”
“အင်း… ကောင်းတယ်ကိုကြီး… ”
“ကြည့်ပါအုံးကွာ… ငါ့မိန်းမစောက်ပက်မှာ ဟိုကောင့်လရည်တွေ အများကြီးပဲ… ဟင်း…”
“ဟင့်… ကိုကြီးကလဲကွာ…”
ကိုကြီးက ဘယ်လိုပဲ စိတ်ထန်နေတယ်ဆိုဦး အသက်အရွယ်ကြောင့် စိတ်အလိုကို ကိုယ်ကမလိုက်နိုင်တော့ဘူး။ သူစိတ်ရှိလက်ရှိဆောင့်လိုးနေရင်းပဲ ခဏနေတော့ မောသွားဟန်နဲ့ ကျမနို့တွေကို ကုန်းစို့ပြီး နားလိုက်ပြန်တယ်။
“ကိုကြီးရယ်… ခါတိုင်းလိုပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း နှေးလိုက်မြန်လိုက်ပဲ လိုးပါလား… ကိုကြီးပင်ပန်းမှာပေါ့…”
“ဟင့်အင်း… ကိုကြီးက မို့မို့နဲ့ တေဇာလိုးတာကြည့်ပြီး တအားစိတ်တွေထနေတာ…”
ပြောပြီးတော့ ထရပ်ပြီး ကျမကို တရစပ် ဆောင့်လိုးပြန်တယ်။ ကျမလဲ စိတ်တွေပြန်ထလာပြီး သူ့ဆောင့်လိုးတဲ့အချိန် ကျမပြီးခါနီးမှာ ကိုကြီးက မောပြီးရပ်လိုက်တာကြောင့် မပြီးလိုက်ရပေမယ့် ကျေးဇူးရှင် လင်ယောက်ျားကို အပြစ်မတင်ရက်ပါဘူး။ အရင်က သူကကျမကို စိတ်ပါလာအောင် သေချာလေးနှူးနှပ်ပြီးမှ ခပ်မှန်မှန်လေးလိုးလိုက်၊ မြန်မြန်လိုးလိုက် လိုးပေးရင်း ကျမနီးလာပြီဆိုမှ အားသွန်ခွန်စိုက်လိုးပေးတော့ ကျမရော သူရော ပြီးရတယ်။ အခုတော့ မောင်နဲ့ ကျမကြောင့် ဖြစ်လာတဲ့ သူ့ဆန္ဒတွေကို မောင်နဲ့ လိုးလို့ အကြိမ်ကြိမ်ပြီးထားခဲ့တဲ့ကျမ နားလည်ပေးထားရင်း ကိုကြီးဆန္ဒအတိုင်း လွှတ်ပေးထားလိုက်တော့တယ်။ ကိုကြီးလည်း နားနားပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရင်း သူပြီးသွားတော့ ကျမဘေးမှာ ကျမနည်းတူ ပက်လက်လှန်ကာ အမောဖြေနေတယ်။ ကျမက မပင်ပန်းတာကြောင်း ထပြီး ထဘီကိုရင်လျားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြီးသွားလို့ ပျော့ခွေနေတဲ့ ကိုကြီးရဲ့လီးမှာ စွပ်လျှက်ရှိနေတဲ့ ကွန်ဒုံးကိုချွတ်ကာ ပေါက်လား မပေါက်လား တစ်ချက်စစ်ပြီး အမှိုက်ခြင်းထဲ ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စားပွဲပေါ်က တစ်ရှူးကိုယူပြီး ကိုကြီးရဲ့လီးကို သုတ်၍သန့်ရှင်းပေးလိုက်တယ်။ ကျမ သုံးပြီးသားတစ်ရှူးကိုအမှိုက်တောင်းထဲသွားထည့်လိုက်တယ်။ ကိုကြီးကိုလှည့်ကြည့်တော့ သူက ခုတင်ပေါ်တက်သွားပြီး အိပ်ရာမှာလှဲလိုက်ကာ ကျမကိုကြည့်လျှက် သူ့ဘေးက အိပ်ယာကို လက်နဲ့ပုတ်ပြတယ်။ ကျမလည်း ခုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူဖြန့်ခင်းထားတဲ့ လက်ပေါ်ခေါင်းအုံးကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲလှဲအိပ်လိုက်တော့ ကိုကြီးက ကျမကို နွေးနွေးထွေးထွေးဖက်ထားပေးတယ်။ ဘာပဲပြောပြော ကိုကြီးရဲ့ ရင်ခွင်က ကျမကို နွေးထွေးလုံခြုံမှုကိုတော့ ပေးပါတယ်လေ။ ကျမလည်း ကိုကြီးရင်ခွင်ထဲ ပါးအပ်ပြီး သူ့ကို ပြန်ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“မို့မို့…”
“ရှင် ကိုကြီး…”
“ကိုကြီးကို ခွဲမသွားဘူးမလားဟင်…”
“အာ… ကိုကြီးကလည်း… အခုက ပြန်ဖို့ကားလက်မှတ်တောင် ဖြတ်ပြီးပြီကို… ကိုကြီးမပြန်စေချင်သေးရင် ကားလက်မှတ် အဆုံးခံလိုက်မယ်လေ…”
“အဲ့ဒါပြောတာမဟုတ်ဘူး မို့မို့ရဲ့… ကိုကြီးကိုထားခဲ့ပြီး တေဇာ့နောက်လိုက်သွားမှာလားလို့…”
“ဘာတွေပြောနေတာလဲ ကိုကြီးရယ်… မို့က ကိုကြီးကိုဘာလို့ ထားခဲ့ရမှာလဲ… ပေါင်းလာတာပဲ ခြောက်နှစ်ရှိပြီလေ… မို့က မောင်… အဲ တေဇာ့ကိုစွဲလန်းမိပေမယ့် မို့မှာ ကိုကြီးလို မို့အပေါ်နားလည်ပြီး ချစ်ပေး ဂရုစိုက်ပေးတဲ့ ယောက်ျားကို ထားခဲ့ရလောက်အောင်… မို့ မမိုက်မဲပါဘူးကိုကြီးရယ်… ဒီတစ်ခုတော့ ယုံပါနော်… မို့ တေဇာ့အပေါ် သံယောဇဉ်ရှိပေမယ့်… ကိုကြီးအပေါ်လည်း မေတ္တာမပျက်ပါဘူး…”
“ဘာစွဲလန်းတာတွေ သံယောဇဉ်တွေပြောနေတာလည်း… ချစ်ရင်ချစ်တယ်ပေါ့… ဘေးကကြည့်နေတဲ့ ကိုကြီးတောင် မြင်နေရတယ်…”
“ဟင့်… ကိုကြီးကလည်းကွာ… မို့က ကိုကြီးကိုအားနာလို့ အဲ့လိုမပြောတာပေါ့လို့… မို့က ကိုကြီးကို အားကိုးပြီး ရိုရိုသေသေ လေးလေးစားစားနဲ့ တစ်မျိုးချစ်လို့ ကိုကြီးကို အားနာလို့ မပြောတာကို…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ရန်ကုန်ရောက်ရင် တေဇာနဲ့ ထပ်တွေ့ကြမှာပေါ့နော်…”
“ကိုကြီးက မတွေ့စေချင်ဘူးလား…”
“အဲ့လိုလဲမဟုတ်ပါဘူး… အစက ကိုကြီး မို့ကို သူစိမ်းတွေနဲ့ နေခိုင်းတာက ကလေးလိုချင်လွန်းလို့… အခုမှ ကိုကြီးသိလိုက်ရတာက မို့က အရွယ်ကောင်းတုန်း ဆန္ဒတွေလည်း ပြင်းပြနေတုန်းပဲ… ကိုကြီးက အကျပိုင်းကိုရောက်နေပြီ… မို့ ဒီအချိန်အထိ ကိုကြီးအပေါ် သစ္စာရှိနေပေးတာကိုပဲ ကိုကြီးက ကျေးဇူးတင်မိတယ်…”
“ကိုကြီးရယ်… မို့ကလေ အခုမောင်နဲ့… အဲ..”
“မောင်ပဲ ပြောပါတော့… ကိုကြီးနားလည်ပါတယ်…”
“ဟီးဟီး… မောင်နဲ့တွေ့မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒီလောက်ထန်မှန်းသိတာပါ… မောင်နဲ့သာမတွေ့ခဲ့ရင် မို့က ကိုကြီးပေးသလောက်က အကောင်းဆုံးလို့ပဲ အမြဲယုံကြည်ထားတာပါ… မောင်နဲ့ကလဲ ကိုကြီးက စကားခံရှိထားလို့ မို့ စိတ်အလိုလိုက်မိသွားတာ…”
“အင်းပါ… မို့ ရွာကနေကိုကြီးကို ဖုန်းဆက်ပြောကတည်းက ကိုကြီးက ယုံပြီးသားပါ… တိုက်ဆိုင်ပြီး ဒေဝီ့တူလာဖြစ်နေတာတော့ တကယ်အံ့သြစရာပဲ…”
“တကယ်အံ့သြရတာ… မောင့်ကို ဒီနေရာမှာ ဒီလောက်အချိန်တိုအတွင်းမှာ ပြန်ဆုံရလိမ့်မယ်လို့ မို့လုံးဝထင်မှတ်မထားခဲ့ဘူး…”
“အင်း… ဖြစ်လာပြီဆိုတော့လည်း… အကောင်းဆုံးဖြေရှင်းရမှာပေါ့… ကိုကြီးပြောထားတဲ့အတိုင်းပဲ ကလေးအဖေက တေဇာဆိုတာ ဘယ်သူ့ကိုမှ ပေးသိလို့မရဘူးနော်… ဒီကတိကိုတော့ တည်ပေးပါ…”
“အင်းပါ… မို့ ကတိတည်ပါ့မယ်…”
“သေချာစဉ်းစားကြည့်တော့… မို့ရွေးလိုက်တဲ့လူက ဒေဝီ့တူဖြစ်နေတာလည်း ကောင်းတာပဲ…”
“ဘာလို့လဲ ကိုကြီးရဲ့…”
“ဒီလိုလေ… တကယ်လို့ မို့သာ အကြောင်းမသိတဲ့လူနဲ့ဖြစ်ပါပြီတဲ့… လူဆိုးမှန်းမသိ လူကောင်းမှန်းမသိ… မတော်လို့ လူယုတ်မာဆိုရင် မို့ကိုခြေရာခံလိုက်ပြီး… အကြမ်းဖက်တာတို့ ငွေညှစ်တာတို့ လုပ်လာရင် မခက်ဘူးလား… အခုတေဇာဆိုတော့ မို့ကို နှောက်ယှက်မှာလည်းမပူရဘူး… ငွေညှစ်မှာလည်းမပူးရဘူး… အဲ ကိုကြီးဆီက မို့ကိုခေါ်ထုတ်သွားမလားတော့…”
“ဟာ ကိုကြီးကလည်း… အဲ့မဟုတ်တာကြီးကို မတွေးပါနဲ့… မောင်ကလေ ကားပေါ်မှာယာယီရည်းစားလုပ်တုန်းကလည်း ဒီအချိန်လေးပါပဲဆိုပြီး ချစ်တယ်လို့ပြောခိုင်းရတာ… အခုပြန်တွေ့တော့ နှစ်ယောက်ဒီလောက်ပက်သက်နေတာတောင်မှ သူက ချစ်တယ်လို့ တစ်ခွန်းမှမပြောဘူး… မို့ကိုသံယောဇဉ်ရှိတယ်… မို့ခန္ဓာကိုယ်ကိုစွဲလန်းတယ်… ဒါပဲပြောတာ… သူ့ရင်ထဲမှာ ရည်ရွယ်ထားတဲ့ကောင်မလေးရှိပါတယ်… သူက မို့ကို… ကိုကြီးဆီက ခေါ်မသွားပါဘူး… သူခေါ်ရင်တောင် မို့က ကိုကြီးကိုထားခဲ့ပြီး မသွားပါဘူး… ကိုကြီးက ဆက်တွေ့ခွင့်ပေးရင်ပဲ မို့က ကျေနပ်ပါပြီ…”
“ဟုတ်ပါပြီ… တွေ့ပါ… အပြင်မှာတော့ ချိန်းမတွေ့နဲ့နော်… ကိုကြီးတို့တိုက်ခန်းမှာပဲတွေ့… မို့မို့နာမည်ပျက်မှာစိုးလို့… ပြီးတော့ ခဏခဏလည်းမတွေ့နဲ့… ကောင်လေးက ကျောင်းသားဆိုတော့ ဒီစိတ်ချည်းပဲဝင်နေရင် ပျက်စီးလိမ့်မယ်…”
“အင်းပါ ကိုကြီးရဲ့… မို့လည်း မောင့်ကိုပြောထားပါတယ်… တစ်လမှ ၂ခါလောက်ပဲလို့…”
“ကိုကြီးတော့မြင်ယောင်နေပါတယ်… မို့မို့ကလည်း ထန်ထန်… တေဇာကလည်း သန်သန်နဲ့… တနေကုန် ထမင်းမှစားပါ့မလားမသိဘူး… ဟား ဟား…”
“ကိုကြီးနော်… ကိုကြီးလဲ သူ့အဒေါ်ကိုစားနေတာပဲဟာ… ဘဲစားဘဲကြေပဲပေါ့…”
“ထားပါတော့… ဒီအကြောင်းတွေ ဒေဝီ့ကို ပြောပြထားရင် ကောင်းမလားလို့…”
“ကောင်းပါ့မလား… သူ့တူနဲ့ဖြစ်နေတာကို အဒေါ်ကိုပြောပြလို့ ဖြစ်ပါ့မလား…”
“ကိုကြီးတို့လဲ သိလို့ တမင်လုပ်ခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ… သူ့တူက ထီပေါက်သလို ပေါက်ပြီး မို့မို့နဲ့ ငြိခဲ့တာပဲဟာ… ပြီးတော့ ကိုကြီးတို့က သူ့တူကိုဖျက်ဆီးနေတာလည်း မဟုတ်ဘူးလေ… ကိုယ့်ရဲ့ လူရင်းလူယုံ အတွင်းသိအဆင်းသိတွေ ဖြစ်နေတော့… သိလျှက်နဲ့ ဖုံးမထားချင်ဘူး… နားလည်အောင်တော့ ရှင်းပြရမှာပေါ့… ပြီးတော့ သူ့တူက မို့မို့နဲ့အပြင် တခြားဘယ်သူတွေနဲ့ ဖြစ်နေသေးလဲမသိနိုင်ဘူး… အယုံလွယ်တာပဲဖြစ်ဖြစ်… မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အပေါ် အညှာလွယ်တာပဲဖြစ်ဖြစ်… သူ့အတွက်မကောင်းဘူးလေ… တကယ်လို့ တခြားအိမ်ထောင်သည် မိန်းမတစ်ယောက်က မို့မို့လိုပဲ ဝင်ရောပြီးပက်သက်မိလို့… သူများလင်မယားပြဿနာကြားမှာ ညပ်သွားရင်… လူငယ်လေး အညွန့်တုံးသွားလိမ့်မယ်… ဒါကိုကြိုသိထားမှ ဒေဝီလဲ သူ့တူလေးကိုသတိပေး ဆုံးမလို့ရမှာပေါ့…”
“ဒီလိုတွေးကြည့်တော့လည်း… မောင့်အတွက် စိတ်ပူစရာပဲနော်… ဟင်း… ဒါဆိုလဲ ကိုကြီးရဲ့မယားငယ်လေးကို ပြောပြလိုက်တာပေါ့…”
“ဘာမယားငယ်လဲ… ကိုကြီးမှာ မယားဆိုလို့ဒီတစ်ယောက်ပဲရှိတာ… ဒေဝီက ကိုကြီးလိုအပ်နေတာတွေဖြည့်ပေးသလို ကိုကြီးကလည်း ဒေဝီ့ကိုအတတ်နိုင်ဆုံးပြန်ထောက်ပံ့ပေးတယ်… လူယုံပါတနာပေါ့… ဒါကိုသိလို့ မို့မို့ကိုယ်တိုင်ပဲ ခွင့်ပြုခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“ဟုတ်ပါတယ် ကိုကြီးရဲ့… ကိုကြီးကို အပြင်က ပေါက်ကရတွေ လျှောက်စားရင် နာမည်ပျက်မှာစိုးလို့… ဒေဝီ့လို သန့်သန့်လေးကို ကိုကြီးအနားမှာထားပေးထားတာ… ဒေဝီက အပြုအစုလည်းတော်တယ်မလား… ခစ် ခစ်…”
“အင်း… ဒါတော့ဟုတ်တယ်… ဒေဝီက ကိုကြီးကို ဆရာလိုသဘောထားပြီး သေသေချာချာပြုစုပေးတယ်… အလုပ်မှာလည်းတော်တယ်… စာရင်းဇယားလည်း နိုင်တယ်… လုပ်တတ်ကိုင်တတ်ရှိတော့ မျက်နှာလွှဲရတယ်… ကိုကြီးရဲ့ပါဝါ သူ့ကိုပေးထားတာကို အကျိုးရှိရှိသုံးပြီး အားလုံးကိုငြိမ်နေအောင် ထိန်းထားနိုင်တယ်… အခုပဲကြည့် ဆိုက်ထဲမှာ သူပတ်ကြည့်နေတာနဲ့… တွေ့လား… အချိန်တောင်မစေ့သေးဘူး အလုပ်ခွင်ပြန်သွားကြပြီ…”
ကိုကြီးက အခန်းထဲက တိုင်ကပ်နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ဆိုက်ထဲကထွက်သွားကြတဲ့ ကားသံတွေကို နားထောင်ပြီးပြောပြတယ်။ ထမင်းစားချိန်တောင်ကျော်လာပြီပဲ။ ကျမတို့ဆွေးနွေးတာ အချိန်အတော်ကြာသွားတယ်။ ကျမ ကိုကြီးရင်ခွင်ထဲက ထလိုက်ပြီး လျော့နေတဲ့ ထဘီရင်လျားကို ပြန်စည်းတယ်။
“မို့မို့ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်… ပြီးမှ ထမင်းသွားစားကြမယ်လေ…”
“အင်း… သွားလေ…”
ကျမရေချိုးဖို့ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ရေအေးလေးနဲ့ချိုးလိုက်ရလို့ စိတ်တွေပြန်လည်လန်းဆန်းသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုကြီးပြောသလို မောင်က သူ့ကိုလာကပ်တဲ့မိန်းမတိုင်းနဲ့ လိုးနေမှာလားလို့တွေးမိပြီး ရင်လေးရသလို စိတ်လည်းပူမိပြန်တယ်။ ဟူးးးး….။ မပြန်ခင် မောင်နဲ့အားရပါးရပွေ့ဖက်ပြီး အနမ်းလေးပေးကာ နှုတ်ဆက်ချင်သေးပေမယ့် ကျမသိထားသလောက် မောင်က အချိန်တိုင်းလို သူ့အဒေါ်နောက်ကိုပဲ အရိပ်လိုလိုက်နေတော့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူးလေ။ ရန်ကုန်မှာ ပြန်တွေ့မှပဲ မောင့်အနမ်းတွေကို ခံယူတော့မယ်။
တေဇာ။
ကျုပ်သူတို့အိမ်အပြင်ရောက်မှ လမ်းလျှောက်ရင်း တီဒေဝီ့ဆီဖုန်းဆက်တော့ သူ့လည်းပြန်လာတော့မှာမို့ ရုံးကနေပဲစောင့်ဖို့ပြောတယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာတို့နဲ့စကားပြောရင်းစောင့်နေလိုက်တာ မကြာခင်ပဲ တီဒေဝီရောက်လာပြီး လူတွေရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ထမင်းမစားချင်လို့ ထမင်းဆိုင်က ထမင်းဟင်းတွေကို ဗန်းနဲ့သယ်ပြီး တီဒေဝီအခန်းမှာ အတူသွားစားကြတယ်။ တီဒေဝီနဲ့အတူရှိနေချိန်မှာတော့ ကျုပ်ရဲ့စိတ်တွေ အေးချမ်းပြီး ကြည်နူးပျော်ရွှင်နေမိတယ်။ အခုလို အခန်းတစ်ခုတည်းမှာ နှစ်ယောက်ထဲ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ထမင်းလက်ဆုံစားရတာကိုက ကျုပ်တို့အတွက် သီးသန့်ကမ္ဘာလေးလိုခံစားမိတယ်။
“သဲ… ညနေကျရင် အစ်မကို ဆရာနဲ့အတူ ကားဂိတ်လိုက်ပို့ရမှာ… သဲလိုက်အုံးမလား…”
ကျုပ်ကို မမို့က လိုက်မပို့စေချင်လို့ တားခဲ့ဖူးတော့ လိုက်သင့်မလိုက်သင့် စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဒါကိုပဲ တီဒေဝီက မလိုက်ချင်ဘူးလို့ ယူဆသွားပုံရတယ်။
“သဲ… မနေ့ကလဲ ကိုယ်တွေလက်တွေနာထားတော့… ဒီနေ့ နားချင်နားလိုက်လေ…”
“အင်းပါ… သားမလိုက်တော့ဘူး… ဒါနဲ့ ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ…”
“သုံးနာရီလောက် သွားမယ်ပြောတယ်…”
“ဟင်း… တီဒေဝီသွားရင် ပျင်းပြီး ကျန်ခဲ့တော့မှာပဲ…”
“ခဏပါပဲသဲရာ… တီလေးတို့က အစ်မကို ကားပေါ်တင်ပေးပြီးတာနဲ့ပြန်လာမှာ… ဒီကြားထဲ သဲရဲ့ မွေးစားအစ်မနဲ့ စကားပြောနေပေါ့… ကြည်ပြာကလည်း သဲကို တကယ်သူ့မောင်လေးကျနေတာပဲ… တော်တော်ဂရုစိုက်သား…”
“ဟုတ်ပါပြီ… ပြန်ရောက်ရင်သာ သားကိုဖုန်းခေါ်လိုက်…”
“ခေါ်မှာပေါ့သဲရဲ့… တီလေးက သဲဆီကို အပြေးပြန်လာမှာ…”
ပြောရင်းနဲ့တီဒေဝီက အပြုံးချိုချိုလေးပြုံးလိုက်တော့ ရင်ထဲမှာချိုအီပြီး အေးမြသွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်တို့ထမင်းစားပြီးတော့ ပန်းကန်တွေကို ကျုပ်ဆေးမှာကို လက်မခံဘဲ သူ့ဟာသူဆေးပြီး ဆေးပြီးသားပန်းကန်တွေကို ကျုပ်က ဆိုင်ကိုပြန်ပို့ပြီးမှ ကိုယ့်အခန်းမှာ ပြန်နားနေလိုက်တော့တယ်။
အခန်း(၅/၁၁)
ဒေဝီကျော်။
ဒီညနေပိုင်းမှာ ဆရာက သူကိုယ်တိုင် အောက်ကအင်ဂျင်နီယာတွေကို မှာပြီးထားခဲ့မယ်ဟုဆိုကာ ကျမတို့တူအရီးရှိရာကို ကားနဲ့ ရောက်လာတယ်။ ကျမတို့ကိုလည်းပြန်နားပြီး ရေချိုးဖို့ပြောလို့ ကျမတူလေးက ဆိုင်ကယ်မောင်း ကျမက သူ့နောက်ကလိုက်စီးရင်း ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျမအခန်းကိုရောက်တော့ အခန်းထဲဝင်ပြီး အရင်ဆုံးလုပ်မိတာက မအားလပ်လို့ လူမိမှာစိုးရိမ်ပြီး သဲနဲ့ မနမ်းခဲ့ရတာတွေကို အတိုးချပြီး တူရီးနှစ်ယောက် ဣိန္ဒြေတောင်မဆည်နိုင်ဘဲ တန်းပြီးတော့ တင်းတင်းဖက်ကာ နမ်းမိတော့တယ်။ သဲနဲ့ဖက်နမ်းနေရင်းပဲ ကျမစောက်ဖုတ်က တစစ်စစ်နဲ့ ယားယံလာတယ်။ ဒီရက်ပိုင်း ဆရာ့မိန်းမရောက်နေလို့ မအားမလပ် ဖြစ်နေတာနဲ့ သဲနဲ့လဲ မလိုးဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ကျမ နမ်းနေရင်း သဲရဲ့ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဇစ်ဆွဲချကာ သူ့ဘောင်းဘီနဲ့အတွင်းခံကိုအောက်ကိုလျောချလို့ သဲရဲ့လီးကြီးကို လက်နဲ့နှိုက်ကာ အပြင်ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ သဲကလဲ ကျမရဲ့မျှော့ကြိုးတပ်ဘောင်းဘီနဲ့ ပင်တီကို လျောချပြီး ကျမစောက်ပက်ကို သူ့လက်ဝါးနဲ့ ကလိပေးနေတော့ သူလိုးတာခံချင်လို့ စောက်ရည်ကြိုထွက်နေတဲ့ ကျမစောက်ပက်မှ တပျစ်ပျစ်နဲ့ အသံထွက်နေတယ်။ ကျမလက်ထဲမှာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျမတူလေးရဲ့ လီးကြီးကလည်း သူ့အဒေါ်ဖြစ်တဲ့ ကျမကိုလိုးချင်လို့ မာတောင်နေလို့ ကျမကျေနပ်သွားတယ်။
“အချိန်မရဘူးသဲရယ်… လိုးတော့… သဲလည်း မြန်မြန်ပြီးလိုက်နော်… တီလေး ရေချိုးရအုံးမယ်…”
“ဟုတ်…”
ကျအပေါ် အရမ်းချစ်ပြီး ကျမစကားဆို အမြဲနားထောင်တတ်တဲ့ ချစ်ရတဲ့သဲက ကျမက တံခါးပေါက်ဘေးက အကွယ်မှာ သစ်သားတန်းကို လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးတော့ အနောက်ကနေ သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းပေးတယ်။ သူ့လီးကြီးက ကျပ်ကျပ်သိပ်သိပ်ကြီး ကျမစောက်ပက်ထဲကို တိုးဝင်လာတာနဲ့ ကျမစိတ်တွေ အရမ်းကို လှုပ်ရှားနေရပြီ။ အရမ်းကောင်းတဲ့ ခံစားမှုနဲ့ ကျမရဲ့တူအရင်းရဲ့ လီးနွေးနွေးကြီးက ကျမစောက်ပက်ထဲ တရစ်ချင်းတိုးဝင်နေတာ ရင်ခုန်လိုက်တာရှင်။ စိုစွတ်နေတဲ့ ကျမစောက်ပက်ထဲကို သူ့လီးကြီးတစ်ဆုံးဝင်သွားတာနဲ့ အလိုးသန်တဲ့ ကျမရဲ့ တူတော်မောင်လေးက သူ့အဒေါ်အရင်းဖြစ်တဲ့ ကျမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စပြီးလိုးတယ်။ ကျမတူလေးရဲ့ လီးကြီးက ကျမစောက်ခေါင်းထဲမှာ အပြည့်အသိပ်ကြီးနဲ့ အတွင်းသားတွေကို ပွတ်ဆွဲနေတာက အရသာရှိလွန်းလို ကျမတော့ တူလေးနဲ့ အလိုးခံရတာကို စွဲနေမိပြီ။ အလျင်လိုနေတာကြောင့် သဲကလည်း အားစိုက်ပြီးလိုးနေတော့ ကျမမှာလည်း အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာကို တစ်ချီပြီးခဲ့ပြီ။ ဒါပေမယ့် တူတော်မောင်က မပြီးသေးဘဲ ဆက်လိုးနေတော့ အမောဖြေချိန်မရဘဲ ဖီလင်ကပြန်တက်လာပြန်တယ်။ ကျမရဲ့တူကို ကိုယ့်တူအရင်းမှန်းသိပါလျှက် သူ့ရဲ့အချစ်ရည်လွှမ်းတဲ့ အကြည့်တွေကို နှလုံးသားက မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ လူပျိုပေါက်အရွယ်ဖြစ်လာတဲ့ သဲကို ရင်ခုန်မိခဲ့ပြီး ချစ်လာမိခဲ့သလို အခုလိုလိုးပြီးတော့လည်း သူနဲ့လိုးရတဲ့အရသာကို တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်နေရပြီ။ ထရံက သစ်သားတန်းကို လက်ထောက်ကုန်းပေးထားရင်း မတော်တဆ လူလာရင်သိရအောင် ထရံကြားကနေ အပြင်ကိုလည်းချောင်းကြည့်နေရသေးတယ်။ တူလေးရဲ့ဆောင့်လိုးချက်တွေက ပိုပြီးမြန်လာတယ်။ သူပြီးတော့မယ်ထင်တယ်။ ကျမ လည်းနီးနေပြီ။ သူ့ရဲ့ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်လိုးချက်တွေ နဲ့အတူ သူ့လီးရည်တွေ ကျမစောက်ပက်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တော့ အထဲမှာနွေးခနဲခံစားလိုက်ရပြီး ကျမလဲ စောက်ရည်တွေပွက်ခနဲအန်ကျကာ အမီပြီးလိုက်နိုင်တယ်။ တူလေးက သူ့လီးရည်တွေ ပန်းနေရင်းတောင် အားပြင်းပြင်းနဲ့ သူ့လီးပျော့မသွားခင်လေးမှာ တစ်ချက်ချင်း အရသာခံဆောင့်လိုးနေတာ ပြီးနေရင်းနဲ့ အီဆိမ့်နေအောင် အရသာရှိလိုက်တာ။ ကျမစောက်ပက်ထဲက သူ့လီးကြီး ထုတ်လိုက်မှာတောင် စိုးရိမ်နေမိတယ်။ တူလေးကလည်း ပင်ပန်းသွားပုံရပြီး ကျမကို သူ့လီးစွပ်လျှက်က ဖက်ထားပြီး ကျမနို့တွေကိုပါ အရသာခံညှစ်နေတော့ ကျမစိတ်ထဲမျာ ကျေနပ်မှုတွေနဲ့ ပြည့်လျံနေပြီ။ ကျမ အကောင်းကြီးကောင်းပြီး ပြီးလိုက်ရလို့ မျက်စိခဏမှိတ်မိသွားကာ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်လိုက်ချိန် ကျမတို့ဆီကိုလာနေတဲ့ ကြည်ပြာနဲ့ ဆရာ့ဇနီးကို ပြင်လိုက်ရတယ်။ ကျမ ချက်ချင်းပဲ တူလေးကို လက်နောက်ပြန်ပုတ်လို့ သတိပေးရင်း ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်တော့ သူ့လီးလည်း ကျမအဖုတ်ထဲကကျွတ်သွားပါလေရော။
“သဲ… ဘောင်းဘီအမြန်ပြန်ဝတ်… ကြည်ပြာနဲ့ ဆရာ့မိန်းမ လာနေတယ်…”
ဒီတော့မှ သဲက မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားပြီး သူ့ဘောင်းဘီကိုပြန်ဝတ်နေတယ်။ ကျမက ပေါင်လည်အထိကျွတ်နေတဲ့ ဘောင်းဘီကို ပြန်မဝတ်တော့ဘဲ ချွတ်ချပစ်ပြီး ထရံက ရေလဲထဘီကို ကောက်စွပ်ပြီး ရင်လျားကာ အင်္ကျီနဲ့ ဘရာကို အမြန်ချွတ်လိုက်တယ်။ အားလုံးပြီးလို့ ထဘီကိုပြန်ရင်လျားရင်း သဲကိုလှည့်ကြည့်တော့ ကျမကိုကျောပေးကာ ဖုန်းပွတ်သလိုလုပ်နေတာမို့ အလိုက်သိပြီး အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ အချစ်ရဆုံးတူလေးကိုကြည့်ပြီး ပြုံးမိတယ်။ ကျမ ဆပ်ပြာခြင်းယူဖို့ တံခါးပေါက်ဆီပြန်အထွက် ကြည်ပြာတို့လဲအရောက် အချိန်မီလေးပဲ။
“ဟော… ဒေဝီက အခုမှ ရေချိုးမလို့လား…”
“ဟုတ်တယ်အစ်မ… နေပူထဲကပြန်လာတာဆိုတော့ နားနေရင်း သဲနဲ့စကားပြောနေတာ… အခုမှရေချိုးမလို့… ကျမဆီ လာလည်တာလား…”
“ဟုတ်တယ်… အဲ့ဒါ ကြည်ပြာကိုလိုက်ပို့ခိုင်းတာ… တေဇာလည်းရှိနေတာပဲ… ဒေဝီ ရေသွားချိုးလေ… အစ်မ တေဇာနဲ့ စကားပြောရင်း စောင့်နေလိုက်မယ်…”
“ဟုတ်… အစ်မခဏစောင့်နော်… ကျမရေချိုးတာ သိပ်မကြာပါဘူး…”
“ဒေဝီ… ငါရုံးကိုပြန်တော့မယ်… အစ်မ ကျမပြန်ပြီနော်… မောင်လေး မမပြန်ပြီ…”
“အေး…”
“ဟုတ်… မမ… ပြီမှ မမတို့ဆီ မောင်လေးလာခဲ့မယ်…”
“အေး… လာခဲ့လေ…”
ကြည်ပြာထွက်သွားတော့ အစ်မမို့မို့လွင်ကို အခန်းထဲဝင်ပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ သဲက အခန်းဝနားမှာ နေရာရွှေ့ထိုင်ပေးတယ်။ ကျမလဲ ရေချိုးမယ့်နေရာဆီ ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ သဲနဲ့ ဆရာ့ဇနီးက ရင်းနှီးပြီးသားမို့လည်း အားမနာဘဲ အခန်းထဲမှာ ထားပေးခဲ့လိုက်တာ။ ကျမရေချိုးပြီးပြန်လာတော့ သဲနဲ့ ဆရာ့ဇနီးက စကားပြောနေကြတယ်။ ကျမလဲ အလှပြင်ရင်း သူတို့နဲ့စကားပြောနေလိုက်တယ်။ ကျမအလှပြင်ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲကာ ကျမတို့သုံးယောက် ဆရာ့အိမ်ကိုထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဆရာအိမ်ကိုရောက်တော့ ဆရာလည်း အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီမို့ ပစ္စည်းတွေကားပေါ်တင်တော့ သဲက ဝိုင်းကူတင်ပေးတယ်။ သဲကိုမထားခဲ့ချင်ပေမယ့် သဲက မလိုက်တော့ဘူးဆိုလို့ မခေါ်တော့တာ။ သဲကို နှုတ်ဆက်ပြီးထွက်ခဲ့တော့ ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ ကျမကအစွန်ဆုံးက အလယ်ကအစ်မမို့မို့လွင် ကားကိုတော့ ဆရာမောင်းတာပေါ့။ ဆရာမောင်းတဲ့ကားပေါ်လိုက်လာရင်း ကျမရဲ့စိတ်တွေက ကျန်ခဲ့တဲ့အတိတ်က အကြောင်းအရာတွေဆီ ပြန်လည်လွင့်ပါးသွားတယ်။
လွန်ခဲ့သောကာလက ကျမဟာ သာမန်ဘွဲ့ရမိန်းကလေးတစ်ယောက်ပေါ့။ ခဲအိုရဲ့အဆက်အသွယ်နဲ့ ဆောက်လုပ်ရေးဝန်ကြီးဌာနမှာ အငယ်တန်းစာရေးမ အလုပ်ကို စပြီးရခဲ့တယ်။ အလုပ်ကိုရတော့ ကျမ အလုပ်ကိုဖိဖိစီးစီး လုပ်ခဲ့တယ်။ လုပ်နေရင်းပဲ ကျမနဲ့အတူဝင်တဲ့သူတွေသာ ရာထူးတိုးကုန်ပြီး ကျမက ဒုံရင်းပဲ။ ဒီအချိန်မှာ အသားမဲမဲနဲ့ အညာသားအရာရှိတစ်ယောက် ကျမတို့ရုံးကို တာဝန်ကျလာတယ်။ ပုံမှန် ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အရာရှိတွေရောက်လာရင်း မချောတွေက ဝင်ပူးကြပေမယ့် ဒီအညာသားကိုတော့ စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ သူ့နာမည်က ဦးရဲရင့်။ အများစုက ဆရာရဲလို့ ခေါ်ကြတယ်။ ကျမက စိတ်ထဲမှာ ကျမရဲ့တူလေးဘဝ မြင့်မားဖို့ အထောက်အပံ့ပဲ ဖြစ်ချင်တာ။ ကျမဘဝမှာ အခင်တွယ်ရဆုံး အချစ်ရဆုံးလို့ ကျမတူလေးကို စိတ်ထဲမှာ အလိုလို သတ်မှတ်ထားခဲဲ့ ပြီးပြီ။ ကျမတူလေးနဲ့ ပက်သက်ပြီး ကျမဘယ်လောက် အတ္တကြီးသလဲဆိုရင် ကျမရည်းစားထားပြီး ကျမကို ချိန်းတွေ့တိုင်း စိတ်မပါ ပါအောင် နှိုးဆွလို့၊ နောက်တစ်ခါတွေ့ရင် ကိုယ်တိုင် မလွန်ဆန်နိုငိမှာ သိလို့၊ ကျမရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို တူလေးဆီမှာပေးပြီး သူ့ရဲ့လူပျိုရည်ကိုလည်း ပထမဆုံးအနေနဲ့ ကျမ မရ အရ ယူခဲ့တာ။ ကျမရဲ့ တူလေးတစ်မျက်နှာ ကြည့်တဲ့စိတ်ကြောင့်ပဲ သူများထက်အရင် ဆရာရဲအပေါ် ကျမ နီးကပ်ဖို့ကြိုးစားခဲ့တယ်။ ပထမအစမှာ လေးလေးစားစား နှုတ်ဆက်၊ ရိုသေသမှုပြပြီး ကျမကျွမ်းကျင်တဲ့ စာရင်းကိုင်ပညာနဲ့ သူ့ရဲ့ ယုံကြည်မှုစယူတယ်။ မကြာခင်ပဲ ကျမ ရာထူးတိုးတယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ကျမကို ကျန်တဲ့သူတွေ မနာလိုအလှည့်ပေါ့။ ကျမ ဂရုမစိုက်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ကျမက တရိပ်ရိပ် ရာထူးတိုးလာပြီးမှ မကျေနပ်သေးဘဲ သူ့ရဲ့ လက်ရင်းတပည့် ဖြစ်ဖို့အားထုတ်တယ်။ ကျမရဲ့ ပညာတွေ တတ်စွမ်းသမျှ အကုန်ပြပြီးပြီမို့ ကျမ သိပ်မကျွမ်းကျင်တဲ့ မာယာနဲ့ ကပ်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ကျမရဲ့ သူ့အပေါ် ပွတ်သီးပွတ်သပ် အညုကရုလေးတွေကြောင့် ဆရာ့ရဲ့ ကျမပါးပြင်ပေါ် ရိုက်ချတဲ့ ပါးရိုက်ချက်နဲ့ပဲ ကျမ ဆရာ့ကို ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက် ဦးနှိမ်ပြီး တောင်းပန်ရတယ်။
“ဒေဝီ… နင်ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ… ငါ့ကို ဘယ်လိုလူထင်နေတာလဲ…”
“ကျမတောင်းပန်ပါတယ် ဆရာ… ကျမ ဆရာ့ကို အထင်သေးတာ မဟုတ်ပါဘူး… ကျမက ဆရာဘယ်ကိုသွားသွား ဆရာ့ဆန္ဒတွေ အကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တဲ့… ဆရာ့ရဲ့လူယုံ လက်ရင်းတပည့်ဖြစ်ချင်တာပါ… ဆရာ…”
“ဘာ… လက်ရင်းတပည့်ဖြစ်ချင်တာနဲ့ နင်အခုလုပ်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ… နင်ငါ့ကို စော်ကားနေသလိုပဲ…”
“ဒီလိုမဟုတ်ရပါဘူးဆရာ… ကျမက ဆရာ့အတွက် ဘာမဆို ပေးဆပ်နိုင်တယ်ဆိုတာကို သိစေချင်တာပါ… ဆရာ မဖြစ်ချင်တဲ့ ဘယ်အရာကိုမဆို ကျမ စောင့်ထိန်းပြီး… ဆရာဖြစ်ချင်တဲ့ဘယ်အရာကိုမဆို ကျမဘက်က ဘဝနဲ့ရင်းပြီး စွမ်းဆောင်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားမှာပါ…”
“တော်ပြီ… ဒေဝီ… နင်ထွက်သွားလိုက်… နင့်ကိုငါ ရာထူးမချ အလုပ်မဖြုတ်တာ နင်ကံကောင်းတယ်မှတ်…”
ကျမ အရှုံးနဲ့ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမ ရာထူးလည်းမကျသလို့ ဌာနလည်းမပြောင်းရဘူး၊ အလုပ်လည်းမပြုတ်ခဲ့ဘူး။ လူကြီးတွေက သူ့ရဲ့ အနီးအပါး လက်ရင်းတပည့်တွေကို ယောက်ျားလေးတွေပဲ ထားတတ်တဲ့ခေတ်မှာ ကျမ ကပ်ခွင့်မရတာ သိပ်တော့ မထူးဆန်းပါဘူး။ ဆရာရဲနဲ့လည်း အရင်လိုပဲ ပြောဆိုဆက်ဆံလို့ ရနေသေးတယ်။ မကြာဘူး ဆရာရဲ့ နယ်က တံတာတည်ဆောက်ရေးတစ်ခုဆီ တာဝန်လွှဲပြောင်းခံရတော့ ကျမ ကံကောင်းကံဆိုးမသိပေမယ့် ဆရာရဲနဲ့အတူ ပါသွားခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီတာဝန်ကျရာဆိုက်မှာပဲ ကျမကို ဆရာရဲက အသေမောင်းတော့တာ။ သူများအလုပ်နားလည်း ကျမ မနားရဘူး၊ စာရင်းကိုင်နဲ့ မဆိုင်တာတွေလဲခိုင်းတယ်။ ကျမလည်း မငြီးမငြူ လုပ်ပေးပါတယ်။ တစ်ရက်တော့ ကျမတို့စာရင်းကိုင်တွေအားလုံး ရုံးမှာအလုပ်လုပ်ပြီးလို့ အနားယူဖို့ပြင်ကြချိန် ဆရာရဲက သူနဲ့ခဏလိုက်ခဲ့ဖို့ခေါ်တော့ ကျမလည်း စာရင်းအုပ်တွေနဲ့လိုက်သွားခဲ့တယ်။ ဆရာရဲက ကျမကို သူ့ရဲ့သီးသန့်အိမ်ဆီသို့ ခေါ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းမှာ သူကနှစ်ယောက်တွဲထိုင်ရတဲ့ ဆက်တီခုံမှာထိုင်တော့ ကျမက တစ်ယောက်တည်းထိုင်ရတဲ့ ခုံမှာပဲထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ဆီက အခွင့်အရေးရဖို့ ဘာမဆိုလုပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် ပထမတစ်ကြိမ်မှာ ပါးရိုက်ခံထားရလို့ သူ့အနားမကပ်ရဲ့ဘဲ ရှိနေတယ်။
“ဒေဝီ…”
“ရှင် ဆရာ…”
“အကို ဇက်ကြောတက်နေလို့ နှိပ်ပေးပါလား…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”
ကျမ ချက်ချင်းပဲထပြီး ဆရာရဲအနားကိုသွားတော့ ဆရာရဲက ခုံရဲ့တစ်ဖက်ကိုကပ်ပြီး ကျမကို ကျောပေးလျှက် နေပေးတယ်။ ကျမလည်း သူ့အနောက်က လွတ်နေတဲ့ခုံပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက် ဆရာရဲကို ဇက်ကြော စပြီးဆွဲပေးတယ်။
“အင်း… ဒေဝီက လက်ပေါက်သားပဲ… ဒါနဲ့ အကိုနဲ့အလုပ်လုပ်ရတာ ဘယ်လိုနေလဲ… ပင်ပန်းလား…”
“ပင်ပန်းတာက ကိစ္စမရှိပါဘူးဆရာ ကျလုပ်နိုင်ပါတယ်… ကျမ ဆရာခိုင်းသမျှ တာဝန်ကျေအောင် လုပ်ပေးမှာပါ…”
“ဟင်းဟင်း… ဒေဝီနဲ့မဆိုင်တဲ့အလုပ်တွေ ခိုင်းတာ… အကို့ကို စိတ်မဆိုးဘူးလား… မငြိုငြင်ဘူးလား…”
“ကျမက ဆရာ့အတွက် ဘာမဆိုလုပ်ပေးမှာပါ… ကျမစိတ်ထဲမှာ ကျမရဲ့ မှီခိုရာ ဆရာလိုသဘောထားတာမို့ ဆရာဘာခိုင်းခိုင်း လုပ်ပေးဖို့ အဆင်သင့်ပါပဲ… ငြိုငြင်တယ်လို့ မရှိပါဘူးဆရာ…”
“အကိုတို့တွေ လက်ရင်းတပည့်မွေးရင် ဘာလို့ယောက်ျားလေးပဲ မွေးလဲသိလား…”
“ယောက်ျားလေးဆိုတော့… ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ်နဲ့ ပိုပြီးအားကိုးရလို့ ထင်တာပဲဆရာ..”
“မှန်တော့မှန်တယ်… ဒါပေမယ့် ပိုအရေးကြီးတာက မိန်းကလေးတပည့်မွေးရင် သူတို့ရဲ့ ရည်းစားသနာပြဿနာတွေ… သူတို့လောဘနဲ့ မတင်းတိမ်ဘဲ အိမ်တဆောင်မီးတပြောင်နဲ့ အငယ်အနှောင်းဖြစ်ချင်ကြတယ်… အိမ်ကမယားသိသွားပြန်ရင်လည်း တော်ရုံနားလည်နိုင်ပေမယ့်… အငယ်အနှောင်ထားရင်တော့ ပြဿနာအကြီးကြီး တက်ရော… ဒါကြောင့် မိန်းကလေးတပည့်မွေးပြီး ရေရှည် မပက်သက်ကြတာ…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
“ဒီတော့ မိန်းကလေးတပည့်မွေးမယ့်အစား… ယောက်ျားလေးတပည့်မွေးပြီး ကေတီဗွီတို့ မာဆက်တို့မှာ ခဏပျော်လိုက်တာက… နာမည်နည်းနည်းပျက်ပေမယ့် ပြဿနာသိပ်မရှိဘူးလေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ..”
“ဒါပေမယ့် ယောက်ျားလေးတပည့်မွေးရတာကလည်း… ကျားကိုမွေးထားရသလိုပါပဲ… အများစုက ဝင်ငွေလေးကောင်းရင် အပျော်အပါးမက်တယ်… ပွေတယ်… ရှုပ်တယ်… သူ့ပြဿနာတွေက အကိုတို့ဆီပါ လာရိုက်ခတ်ပြန်ရော… အရင်က အကိုတပည့်တစ်ယောက်လည်း… သူ့ပြဿနာတွေ ရှင်းရလွန်းပြီး… အလုပ်မှာလည်း ပေါ့လျော့လာလို့… လက်တွဲဖြုတ်လိုက်ရတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ…”
“ဒေဝီက ဘာလို့ အကို့လက်ရင်းတပည့်ဖြစ်ချင်ရတာလဲ… ဘာတွေမျှော်လင့်ထားလဲ… အကို့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… ကျမမှာ မိဘမရှိတော့ပါဘူး… အစ်မလင်မယားနဲ့ ကျမတူလေးတစ်ယောက်ပဲရှိပါတယ်…”
“အင်း…”
“ကျမ ဒီအလုပ်ကိုလည်း ကျမခဲအိုရဲ့ အဆက်အသွယ်နဲ့ ရခဲ့တာပါဆရာ… ကျမခဲအိုကလည်း သာမန်ဝန်ထမ်းပဲဆိုတော့ သူ့ဝင်ငွေက မိသားစု ဖူလုံရုံပဲရှိပါတယ် ဆရာ…”
“အင်း…”
“ကျမမိသားစုကို ပြည့်ပြည့်စုံစုံထားချင်တယ်ဆရာ… အထူးသဖြင့် ကျမတူလေးရဲ့ဘဝကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ချောချောမွေ့မွေ့ဖြတ်သန်းစေချင်တယ်ဆရာ… အချိန်တန်လာရင် သူဖြစ်ချင်တာတွေလုပ်နိုင်အောင် အနောက်ကနေ ပံ့ပိုးပေးနိုင်တဲ့သူ ဖြစ်ချင်တယ်ဆရာ…”
“အင်း….”
“ကျမလို သာမန်ဘွဲ့ရစာရေးမတစ်ယောက်က အမှီကောင်းမရှိရင် ဝင်ငွေကောင်းတဲ့နေရာတွေဆီရောက်ဖို့… အခွင့်အရေးမရှိပါဘူးဆရာ… ကျမမှာ တခြားအာဏာရှိတဲ့ အဆက်အသွယ်လည်း မရှိတော့ ဆရာမရောက်ခင်အထိ ကျမနောက်မှရောက်တဲ့သူတွေသာ ရာထူးတိုးတယ်… ကျမ နောက်မှာကျန်နေခဲ့ရတယ် ဆရာ… ဒါကြောင့် ကျမ ဆရာ့ကို မှီတွယ်ရာလို့သဘောထားပြီး… ဆရာ့တပည့်ဖြစ်အောင်ကြိုးစားဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာပါ…”
“ဘာလို့ အကိုမှလဲ… အရင်က အရာရှိတွေတုန်းကရော မကြိုးစားကြည့်ဘူးလား…”
“ဆရာကမတူဘူးဆရာ… အရင်ကအထက်အရာရှိတွေက မိန်းကလေးတွေနဲ့ ရောလွန်းတယ်… ပြီးတော့ ရုပ်ချောပြီးကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှတဲ့သူတွေကိုပဲ ပိုအရေးပေးတယ်… ဆရာကကျ အနေတည်တယ်… အလုပ်လုပ်တာလည်း ထောင့်စေ့တယ်… အားလုံးကို တပြေးညီဆက်ဆံတယ်… ဆရာလက်ထက်မှ ကျမ ရာထူးတိုးခွင့်ရတယ်… ကျမကြိုးစားမှုတွေကို အသိအမှတ်ပြုပေးတဲ့ ဆရာ့ကို ကျမက ကြည်ညိုလေးစားနေတာဆရာ… ဒါကြောင့်ပဲ ဆရာ့တပည့်ဖြစ်ချင်တာပါ…”
“ဟင်းဟင်း… ဒေဝီက မြှောက်ပြောတတ်သားပဲ…”
“တကယ်ပြောတာပါဆရာ… ဆရာ့အတွက်ဆို ကျမ အားလုံးလုပ်နိုင်ပါတယ်…”
“အကို့တပည့်လုပ်မယ်ဆို… တခြားကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အကို့တာဝန်တွေပါကူညီပေးရမှာနော်… ဥပမာ အခုလိုဇက်ကြောဆွဲပေးတာမျိုးပေါ့… ဒီထက်ပိုက်နဲတဲ့ အကိုရဲ့တင်းနေတဲ့ အကြောတွေကို လျော့သွားအောင်လည်း ကူညီပေးရလိမ့်မယ်…”
“ဟုတ်… ကျမနားလည်ပါတယ်ဆရာ… ဆရာလည်း ဇနီးနဲ့ဝေးနေတော့ တခါတလေ အထီးကျန်မှာပဲလေ… ဆရာအထီးကျန်တိုင်း အရင်ကလို ကေတီဗွီတွေ မာဆတ်တွေ နာမည်ပျက်ခံပြီး သွားစရာမလိုအောင် ဆရာအထီးကျန်နေတာတွေကိုပျောက်သွားအောင်… ကျမ ကူညီနိုင်ပါတယ်…”
“တချိန်မှာ ဒေဝီ့ရည်းစားသိပြီး ပြဿနာတက်မှာ မစိုးရိမ်ဘူးလား…”
“ကျမ အလုပ်ဝင်ပြီးကတည်းက ရည်းစားမထားတော့ဘူးဆရာ… ကျမစိတ်ထဲမှာ သူတို့က ကျမမိသားစုလောက် အရေးမကြီးပါဘူးဆရာ… ဆရာစိတ်မပူပါနဲ့… ကျမ ဆရာအငယ်အနှောင်းလည်း မဖြစ်ချင်ပါဘူး… ဆရာပေးသလောက်အခွင့်အရေးကိုပဲယူပြီး… ဆရာတစ်ယောက်လိုမျိုးစိတ်ထဲထားပြီး… ဆရာ့ကွက်လပ်တွေကို စိတ်ရင်းစေတနာနဲ့ ဖြည့်ပေးမှာပါဆရာ…”
“သေချာလား ဒေဝီ…”
“သေချာပါတယ်ဆရာ… အလုပ်ချိန်မှာ အလုပ်ကိုအလေးထားလုပ်ပြီး… ဆရာအထီးကျန်ချိန်တိုင်းမှာ အဆင်သင့်ရှိနေမှာပါ…”
ဆရာရဲက ကျမဘက်ကို လှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြင်ထိုင်တယ်။
“ကောင်းပြီ… အခုအချိန်ကစပြီ ဒေဝီက အကို့ရဲ့ လူယုံလက်ရင်းတပည့် ဖြစ်သွားပြီ…”
“တကယ်လားဆရာ…”
“အင်း… အကို ဒေဝီ့ရဲ့ အရည်အချင်းကိုအရင်စမ်းသပ်နေတာ… ဒေဝီ့ရဲ့လုပ်ရည်ကိုင်ရည်ကို အကိုသဘောကျတယ်… ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ဒေဝီရဲ့စိတ်သဘောထားကို စစ်ဆေးကြည့်တာ… နှစ်ခုစလုံးအောင်တယ်…”
“ဝမ်းသာလိုက်တာဆရာရယ်… စိတ်ချပါဆရာ အလုပ်တွေကို စိတ်နှစ်ပြီး ပိုကြိုးစားလုပ်ပါ့မယ်ဆရာ… အလုပ်ခွင်မှာလည်း ပတ်ဝန်းကျင်အမြင်မသင့်တာမျိုး မဖြစ်စေရပါဘူးဆရာ…”
“ဆရာယုံပါတယ်… ယုံလို့လည်း ဒေဝီ့ကို အကို့တပည့်အဖြစ် လက်ခံလိုက်တာ…”
“ဟုတ်ကဲ့… ကျေးဇူးပါဆရာ…”
“အင်း… ဒီညတော့ အထီးကျန်သလို ခံစားနေရတယ်…”
“ဆရာရယ်… ကျမ ကူညီမှာပေါ့…”
ကျမ ဝမ်းသာစွာပဲ ဆရာရဲရဲ့အရှေ့နားပိုတိုးကပ်လိုက်ပြီး ဆရာရဲရဲ့ ပုဆိုးကိုဖြည်ချလိုက်တယ်။ ပုဆိုးပြေသွားတော့ ဆရာရဲ့ရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်လာပြီး သူ့ဘောင်းဘီထဲမှာတော့ ဖုဖောင်းနေတဲ့လီးက ရုန်းကန်ထကြွနေတယ်။ ကျမ ဆရာရဲရဲ့လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်က အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။
“ဒီနေရာလေးက အထီးကျန်နေတာလား ဆရာ…”
“အင်း… ဟုတ်တယ်…”
ကျမ ဆရာရဲရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်တော့ ဆရာက သူ့ဖင်လေးကြွပြီးနေပေးရင်း ဘောင်းဘီနဲ့အတူ ပုဆိုးပါ ကျွတ်ပါလာတယ်။ အတွင်းခံထဲက ကန်ထွက်လာတဲ့ သူ့ရဲ့လီးမဲမဲကြီးက ကျမမျက်စိအရှေ့မှာထောင်မတ်လျှက်ပေါ့။ ကျမဘဝမှာ ကျမရဲ့အပျိုစင်ဘဝအပြင် ကျမရဲ့တကိုယ်လုံးကို ကျမတူလေးကိုပေးခဲ့ပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ကျမမှာ ထပ်ပြီးဆုံးရှုံးစရာမရှိတော့ဘူးလို့ ခံယူထားတာကြောင့် ကျမ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ကိုယ့်ဆရာကို ပြုစုပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ ကျွတ်သွားတဲ့ ဆရာပုဆိုးနဲ့အတွင်းခံကို ထိုင်ခုံလက်တန်းမှာ ခေါက်လျှက်တင်ပေးထားလိုက်ပြီး ကျမ ခုံပေါ်ကဆင်းကာ ကြမ်းပြင်မှာဒူးထောက်လိုက်တော့ ဆရာရဲကလည်း ကျမဘက်ကိုလှည့်ပြီး အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ ထိုင်ပေးတယ်။ ကျမ ဆရာ့လီးကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အသာအယာကစားပေးရင်း ဆရာ့လီးဒစ်ဖူးကို လျာနဲ့လျက်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကိုငုံလိုက်ပြီး သူ့လီးကိုကစားပေးနေတဲ့ကျမလက်ကို အရင်းနားမှာကပ်ထားကာ ပေါ်နေတဲ့အပိုင်းကို အကုန်လုံးပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းကာ ပါးလေးခွက်အောင်စုပ်ပေးရင်း လျာနဲဲ့ပါ သူ့လီးကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။
“ရှီး… ဒေဝီရယ်… ကောင်းလိုက်တာ…”
ကျမလည်း ဆရာ့ရဲ့ ငြီးသံကြားတော့ ပိုအားတက်သွားပြီး ခေါင်းလေး နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ ပါးလေးခွက်ထားကာ လိုးပေးသလိုမျိုး ဆရာ့လီးကို ပါးစပ်နဲ့လုပ်ပေးရင်း ပြုစုတော့ ဆရာရဲက ကျမရဲ့ ခါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ထိုင်ခုံကိုကျောမှီလျှက်က ခါးကော့တက်လာတယ်။
“အူးးးစ်… ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဟူး…”
ကျမ သူ့လီးကို အချောင်းလိုက်ကြီးငုံထားရာက ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး လီးမဲကြီးထိပ်က ဒစ်ဖူးကားကားကြီးကို လျာလေးနဲ့ ဝေ့လိုက်ကစားရင်း နှုတ်လေးနဲ့ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်၊ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ထုပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က သူ့ဂွေးဥကို ဖွဖွ ဆုပ်ကစားပေးလျှက် သူ့မျက်နှာကို ကြည့်တော့ မျက်လုံးမှေးကာ ဖီးတက်နေတဲ့ ကျမရဲ့ဆရာက ကျမပြုစုပေးတာကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ ကျမလည်း အလိုးမခံရတာ ကြာနေပြီမို့ ဆရာ့လီးကို စုပ်ပေးနေရင်း စိတ်တွေက ထနေပြီး ကျမစောက်ဖုတ်ကလည်း ကျလိကျလိနဲ့ ယားကျိကျိဖြစ်ကာ အရည်တွေစိမ့်ထွက်နေပြီမှန်း ကျမသိနေတယ်။ ဆရာ့လီးက တချိန်က ကျမကိုပါကင်ဖောက်ခဲ့တဲ့ ကျမတူလီးထက် အနည်းငယ်ကြီးတယ်လို့တော့ ထင်မိတယ်။ အခုအချိန်ဆို ကျမတူရဲ့လီးကြီးက ဘယ်အရွယ်လောက်များ ရှိနေမလဲ။
“ဟင်းးးး… ရပြီဒေဝီ… တော်ပြီ… ဒေဝီဆက်လုပ်နေရင်… အကို ထွက်ကုန်တော့မယ်…”
“ထွက်ပစေပေါ့ ဆရာရဲ့.. ပြီးမှ ဆရာ့ကောင်ကြီး နိုးလာအောင် ကျမ ပြန်နှိုးပေးမှာပေါ့…”
“ဟင့်အင်း… အကိုအရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ… အခန်းထဲသွားရအောင်ကွာ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ…”
ကျမလည်း ဆရာသဘောအတိုင်း သူ့လီးစုပ်နေတာရပ်ပြီး ထရပ်တော့ ဆရာလည်း ထရပ်လိုက်တယ်။ သူကတော့ အောက်ပိုင်းဗလာ ကျမက အဝတ်အစားအပြည့်အစုံပဲရှိသေးတယ်။ ဆရာက သူ့အိပ်ခန်းဆီ အရှေ့ကလျှောက်သွားတော့ ကျမ အနောက်ကလိုက်ခဲ့တယ်။ အခန်းထဲကိုရောက်တော့ ဆရာက ခုတင်စောင်းမှာထိုင်တယ်။ ကျမလည်း ဆရာ့အရှေ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရပ်နေမိတယ်။
“ဒေဝီ့အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တော့လေ… အကို ဒေဝီ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သေသေချာချာကြည့်ချင်တယ်…”
ကျမလည်း ဆရာကဒီလိုတောင်းဆိုမယ်ထင်မထားလို့ အနည်းငယ်တော့ ပူထူသွားတယ်။ အလိုးခံတာကရပေမယ့် ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပြဖို့ကျ ရှက်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာ့အလိုကျ လိုက်လျောဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားမို့ ရှက်တာကိုဘေးချိတ်ကာ ကျမအဝတ်တွေကို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ရတော့တယ်။ မျက်နှာပူလို့ ခေါင်းငုံ့ထားရင်း တစ်ခုချင်းစီချွတ်ကာ ဘရာချွတ်တော့ နို့တွေကို လက်တစ်ဖက်နဲ့အုပ်ထားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပင်တီကို ချွတ်ပြီး အဖုတ်ကိုလည်း အုပ်ထားမိပြန်တယ်။ ခေါင်းငုံ့လျှက် ဆရာ့ကိုလည်း မကြည့်ရဲဘဲ ကိုယ်လုံးတီးနဲ့ရပ်နေမိတယ်။
“လက်တွေဖယ်လိုက်လေ ဒေဝီရဲ့… ရှက်နေတာလား…”
“ဟုတ်ဆရာ… ဒီလိုကျတော့ နည်းနည်းရှက်တယ်…”
“ဟင်းဟင်း… နောက်တော့ အသားကျသွားမှာပါ ဒေဝီရဲ့… တမျိုးတော့မထင်နဲ့နော်… အကိုက ဒေဝီ့ကိုယ်လုံးမျက်စိအရာသာခံချင်လို့ တမင်အရှက်ကုန်အောင်လုပ်နေတာ မဟုတ်ပါဘူး… အကိုက အတူနေတဲ့အချိန်ဆိုရင် အဝတ်စားမရှိမှ သဘောကျတာ… အကို့ဇနီးကိုလည်း ဒီလိုအကျင့်ဖြစ်အောင် သင်ပေးထားလို့ သူ့လည်း အကိုနဲ့နေတော့မယ်ဆို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ပေးတတ်နေပြီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ… နောက်တော့ ကျင့်သားရသွားမှာပါ…”
ကျမလည်း လက်တွေဖယ်လို့ ဆရာကပြောတော့ နို့နဲ့အဖုတ်ကို အုပ်ထားတဲ့လက်တွေကို ဖယ်ပြီး လက်ဖျားတွေအေးလာလို့ ကိုယ်လက်ဖျားတွေကို ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဖျစ်ညှစ်နေမိတယ်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ထူပူနေပြီး ခေါင်းကို တစ်ချက်မှ မမော့ရဲဘူး။ ကိုယ့်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ခန္ဒာကိုယ်ကို ယောက်ျားသားတစ်ယောက် တစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်တာခံရမယ်လို့ ယောင်လို့တောင်မှ မတွေကြည့်ဖူးဘူး။ တကယ်အကြည့်ခံရတော့လည်း ရှက်နေရတဲ့အထဲ စောက်ဖုတ်က ယွစိတက်ပြီး အကြောတွေ တင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ့ဖြစ်ကာ စောက်ရည်တွေက စိမ့်ထွက်နေသလို ခံစားမိတယ်။
“အင်း… ဒေဝီက ကိုယ့်လှကို ပေါ်လွင်အောင် မဝတ်စားလို့သာ… အခုလိုကျတော့ ကိုယ်လုံးက ပိန်သလိုနဲ့ နို့တွေက ရှိသင့်သလောက်တော့ ရှိတာပဲ… အဖုတ်ကလည်း အမွေးလေးတွေနဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းသား… အကို့ကို ဟိုဘက်လှည့်ပြပါအုံး…”
ကျမလည်း ဆရာ့စကားအတိုင်း တသွေမတိမ်းဘဲ တစ်ဘက်လှည့်ကာ ကျမတင်ပါးတွေကို ဆရာကြည့်စေဖို့ ပြပေးလိုက်တယ်။
“တချိန်လုံး ဘောင်းဘီအပွကြီးဝတ်ထားတတ်တဲ့ ငါ့တပည့်က… အခုကျတော့ မထင်မှတ်ရလောက်အောင် တင်သားလေးတွေကလဲ လုံးကျစ်လို့ပါလား… အကိုတော့ အရမ်းသဘောကျသွားပြီ… အနောက်ကအံဆွဲထဲမှာ ကွန်ဒုံးရှိတယ်… ယူပြီး အကို့ဆီ လာခဲ့လိုက်တော့…”
ကျမလည်း ဆရာကခေါ်တော့ အံဆွဲထဲက ကွန်ဒုံးတစ်ထုပ်ကိုယူပြီး သူ့ဆီလျှောက်သွားတော့ ဆရာက သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေဖြုတ် ချွတ်ဖို့လုပ်နေလို့ ကျမလည်း ကူပြီးကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စွပ်ကျယ်ကိုပါ ဆက်ပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ကျမတို့ဆရာတပည့် နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ။ ကျမ တောင်နေတဲ့ဆရာ့လီးမှာ ကွန်ဒုံးကို စွပ်ပေးလိုက်တယ်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီးတာနဲ့ ခုတင်စောင်းမှာထိုင်နေတဲ့ဆရာက ကျမကို ခါးကကိုင်ပြီး သူ့ပေါင်ကြားထဲဆွဲသွင်းကာ ဖက်လိုက်တော့ သူ့လီးက ကျမပေါင်နှစ်လုံးကြား အလယ်လောက်မှာ ကျမပေါင်တွေနဲ့ထိနေတယ်။ ဆရာက ကျမမျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်လျှက် ကျမမျက်နှာဆီသို့ သူ့မျက်နှာတိုးကပ်လာပြီး ကျမနှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်လိုက်တော့ ကျမလည်း အလိုက်သင့် နမ်းလိုက်ရင်း ဆရာ့ရဲ့ ကိုယ်လုံးကို ပြန်လည် ဖက်ထားလိုက်တော့တယ်။ ကျမအတွက် လျာဖျားကပြောမယ့် ချစ်တာတွေ၊ မေတ္တာတွေ၊ စေတနာတွေ ကရုဏာတွေထက် ယခု ကျမဘဝကို မြှင့်တင်ပေးတော့မယ်ဆရာကို ကျမတကိုယ်လုံးပုံလိုက်ဖို့ နောက်ဆံတင်းစရာ ဘာမှလည်း ရှိမနေတော့ဘူး။ ကျမ ဆရာ့ကိုယ်လုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ထားပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျမပေါင်ကြားမှာ ဟိုထိုးဒီထိုးဖြစ်နေတဲ့ ဆရာ့ရဲ့လီးကြီးကို ဖမ်းဆုပ်ကိုင်ကာ ကစားပေးလိုက်တယ်။ ဘာမှမလုပ်တတ်သလို ငြိမ်နေခြင်းထက် ဆရာ့အလိုကျ ပြုစုပေးတာက ဆရာ့ကိုပိုပြီးစိတ်ကျေနပ်စေမယ်လေ။ ဘာပဲပြောပြော ဆရာ့ရဲ့လီးကြီးက ကျမတို့မိသားစုဘဝကို မြှင့်တင်ပေးမယ့်လီး၊ ကျမရဲ့အလုပ်တွေပိုအဆင်ပြေစေမယ့်လီး၊ လာမယ့်နှစ်မှာ တက္ကသိုလ်တက်ရတော့မယ့် ကျမတူလေး အပူအပင်မရှိ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ကျောင်းတက်နိုင်အောင် ထောက်ပံ့ပေးမယ့်လီး၊ ကျမရဲ့ လောလောလတ်လတ် ယားနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကို အယားဖြေပေးမယ့်လီးကြီးမို့ ကျမ တယုတယ နှိုးဆွနေမိတယ်။ ဆရာကလည်း နမ်းတာကိုရပ်ပြီး ကျမနို့တွေကို စို့ပြီး သူ့လျာနဲ့ နို့သီးခေါင်းကိုကစားပေးတယ်ရင်း သူ့လက်က ကျမစောက်ပက်ကို ပွတ်သပ်ပေးလာတယ်။
အခန်း(၅/၁၂)
“ဒေဝီလည်း… စိုနေပြီပဲ…”
“ကျမလည်း ဒါတွေနဲ့ဝေးခဲ့တာ ကြာပြီဆိုတော့… ဆရာဟာကိုစုပ်ပေးကတည်းက စိတ်ပါနေတာ ဆရာ…”
“ဘာတွေနဲ့ဝေးလို့ ဘာတွကိုစုပ်တာလဲ… ဒေဝီရ…”
“ဆရာကလည်း… လီးနဲ့ဝေးလို့ ဆရာ့လီးစုပ်ပေးရင်းက စိတ်ထနေတာ…”
“ဟင်းဟင်း.. လာ… ခုတင်ပေါတက်တော့… အကိုလည်း ဒေဝီ့ကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
ကျမလည်း ဒီလောက်အထိ အရှက်ကုန် ပွင့်လင်းကြပြီးမှတော့ ထပ်ပြီး ဟန်ဆောင်မနေတော့ပါဘူး။ ကျမ ဆရာ့ခုတင်ပေါ်တက်ကာ ပက်လက်လှန်ပြီး အဆင်သင့်ပေါင်ကားပေးလိုက်တယ်။ ဆရာက သဘောကျစွာ ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် ကျမပေါင်ကြားမှာနေရာယူပြီး ကျမစောက်ပက်ဝမှာ သူ့လီးကိုတေ့ပြီး ဖိသွင်းတယ်။ အလိုးမခံရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကျမစောက်ပက်ထဲကို ဆရာလီးကြီး တိုးဝင်လာတော့ ကျမစောက်ပက်ထဲမှာ မဆံ့မပြဲကြီးလို ခံစားနေရတယ်။
“ဆရာ… ဖြည်းဖြည်း… ဟင်း…”
“ဒေဝီရယ်… ကြပ်ထုပ်နေတာပဲ…”
ဆရာကလည်း အထာနပ်တယ်။ ကျမစောက်ပက်ထဲကို ညက်ညင်သာသာ ဝင်သလောက်နဲ့ လိုးရင်း၊ စောက်ရည်ချူရင်း တအိအိဝင်အောင်သွင်းတာ ကျမလည်း နာကျင်မှုကိုမခံစားလိုက်ရဘဲ ဆီးခုံချင်းဖိကပ်သွားချိန်မှာ ဆရာလီးက ကျမစောက်ပက်ထဲ တဆုံးဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဆရာက အိပ်ရာအပေါ် တံတောင်ခွထောက်လျှက် ကျမကိုယ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်တော့ ကျမလည်း ဆရာ့ကိုယ်လုံးကြီးကို ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ အလုပ်အချိန်မှာ ဆရာနဲ့တပည့်ပဲဆိုပေမယ့် အခုလိုအချိန်မှာတော့ ကျမကိုယ်ကျမ ဆရာ့ဇနီးကိုယ်စား ဆရာ့ကိုပြုစုယုယပေးရမယ့်သူလို့ ခံယူလျှက် ရုပ်ချောတာ၊ ရုပ်ဆိုးတာ၊ ပိန်တာ၊ ဝတာ၊ ဖြူတာ၊ မဲတာ ကျမအတွေးထဲမှာမရှိဘဲ ကျမအတွက်လည်း လိုအပ်နေတဲ့ကွက်လပ်ကို ဆရာကလည်းဖြည့်ပေးနေတာပဲလို့ ခံယူပြီး ဆရာလုပ်ချင်တာမှန်သမျှ ငြင်းပယ်ခြင်းမရှိဘဲ အလိုက်တသိ နေပေးနိုင်ဖို့ပဲ အားထုတ်နေမိတယ်။ ဆရာက ကျမကို ငြိိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးရင်း နမ်းလိုက်၊ နို့တွေ ဆုပ်နယ်လိုက် အိမ်ထောင်သည်ပီပီ အထာနပ်စွာ ကျမကို လိုးပေးနေတာ ကျမလည်း ဆရာ့လိုးချက်တွေကို အရသာတွေ့မိပြီး ခပ်တိုးတိုးညည်းနေရတယ်။ နှေးချည်တခါ မြန်ချည်တလှည့်နဲ့ သူ့သက်လုံကို ထိန်းလိုးနေရင်း ဆရာရဲ့ လိုးတဲ့အရှိိန်တွေမြန်လာတယ်။ ကျမလည်းနီးနေပြီမို့ ဆရာနဲ့အမီလိုက်ပြီးဖို့ ဆရာ့ကျောပြင်ကို အားရပါးရဖက်ပေးထားပြီး တတ်နိုင်သမျှာပေါင်ကိုကားပေးထားလိုက်တယ်။ ကျမပြီးလို့ စောက်ရည်တွေပွက်ခနဲ အံကျပြီး မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ဆရာလည်း ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ဆရာက ကျမဘေးကိုလှိမ့်ဆင်းကာ ပက်လက်ကြီးနဲ့ အမောဖြေနေတယ်။ ကျမအတွက် အချစ်တွေ မြတ်နိုးမှုတွေမပါတဲ့ ဒီပက်သက်မှုမှာ စွဲလန်းတယ်ရယ်လို့လည်းမရှိဘဲ ကျမ တာဝန်တခု ကျေပွန်အောင် လုပ်နိုင်ခဲ့ပြီလို့ပဲ တွေးမိရင်း ခဏတာ မှိန်းနေပြီးမှ ထထိုင်ကာ ဆရာရဲ့ ပျော့ခွေနေတဲ့လီးက ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ပေးလိုက်ပြီး အမှိုက်ခြင်းထဲသို့ ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆရာ့ကို စောင်ပါးလေးတထည်လွှားပေးလိုက်တယ်။
“ကျေးဇူးပဲ ဒေဝီ… ဒေဝီ့ကြောင့် အကိုကျေနပ်မှု အများကြီးရခဲ့တယ်… ဒေဝီရော အဆင်ပြေတယ်မလား…”
“ဟုတ်ကဲ့… ပြေပါတယ် ဆရာ…”
“အေး… ဒါဆို ဒေဝီပြန်တော့လေ… သြော်… ဘယ်ဘက်အံဆွဲထဲမှာ အကိုဒေဝီ့ကို ဘောက်ဆူးပေးဖို့ စီစဉ်ထားတဲ့ပိုက်ဆံရှိတယ်… ယူသွားလိုက်အုံး… မနက်ဖြန်ကျမှ အကို အလုပ်သဘောတရားတွေ သင်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ…”
ကျမလည်း ခုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ရတယ်။ ပြီးလို့ ဆရာပြောတဲ့အံဆွဲကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ကျမအတွက်ဆိုပြီး ဖယ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံတထပ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရလို့ ပျော်သွားတယ်။ ဒီလိုဆိုရင် ကျမတူလေးအတွက် သူဖြစ်ချင်တာတွေ လုပ်ပေးနိုင်တော့မယ်လေ။ ကျမ ပိုက်ဆံတွေယူပြီး ကိုယ်အခန်းကိုယ်ပြန်ကာ ပိုက်ဆံတွေကို လုံခြုံစွာသိမ်းပြီးနောက် အဝတ်အစားလဲကာ ရေကန်ကိုသွားပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်တယ်။ ပြီးနောက် ပြန်လာပြီး အိပ်ရာပေါ်လှဲရင်း ဆယ်တန်းကျောင်းသား လူပျိုပေါက်ကျမတူလေးရဲ့ ကျမအပေါ် ရင်ဖိုစေတဲ့ ရွှန်းရွှန်းစားစား အကြည့်တွေကို မြင်ယောင်ရင်း ရင်ခုန်နေမိပြန်တယ်။ မဖြစ်သင့်တာ ထပ်မဖြစ်စေဖို့ ကျမက ခပ်ခွာခွာနေပေးခဲ့တာတောင်မှ သူ့မျက်လုံးတွေကပြောနေတဲ့စကားတွေကို ကျမ ကြားနေရသလိုပဲ။ ဘာရယ်မဟုတ် အလိုလိုပဲ မျက်ရည်က မျက်စိထောင့်ကနေ စီးကျသွားတယ်။ ကျမကလည်း မဖြစ်သင့်တာကို ဇွတ်မှိတ်ကာ ကျမရဲ့အပျိုဘဝကို ကျမတူလေးဆီ ပေးခဲ့မိသလို၊ သူကလည်း အချိန်တွေသာပြောင်းလဲသွားတယ် ကျမအပေါ်သူ့မျက်လုံးထဲက အရောင်တွေက မပြောင်းမလဲ ရှိနေတုန်းပဲမို့ မဖြစ်နိုင်တာကြီးကို ရှေ့ဆက်တိုးမှာလားလို့ စိတ်ထဲတွေးနေမိတယ်။ ကိုယ့်အဒေါ်မှန်း သိသိလျှက်နဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးခဲ့ရင် ကျမကရော ကိုယ်တူမှန်းသိသိကြီးနဲ့ ဘာလုပ်ရမှာလည်း။ တွေးမိတိုင်း ရင်မောရပါလား သဲရယ်။
ထိုနေ့ကစလို့ ဆရာရဲရဲ့ အလုပ်နဲ့ပက်သက်တာတွေကို အနီးကပ်သင်ပြပေးတာ ခံရလို့ အလုပ်အကြောင်း ပိုသိလာရပြီး ကွက်ကျော်တွေလည်း မြင်တတ်လာတယ်။ ဆရာရဲလိုအပ်ချိန်တိုင်းမှာလည်း သူ့ရဲ့အငှားဖျော်ဖြေရာအဖြစ် ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ရင်းပြီး အသုံးတော်ခံရတယ်။ တခါတလေ သူ့အိမ်လေးမှာ၊ တခါတလေတော့ မြို့ကိုအလုပ်ကိစ္စနဲ့သွားရင်း ဟိုတယ်မှာ နေဖြစ်ကြတယ်။ ကျမကို ကိုယ်ဝန်မရစေဖို့ ဆရာက မြို့ပေါ်မှာ ဆရာဝန်နဲ့တိုင်ပင်စေပြီး အတားအဆီးလုပ်စေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမက အလုပ်ထဲမှာ အားလုံးရဲ့အထက်ကို ဆရာ့ပါဝါနဲ့ ရောက်သွားသလို ကျမရဲ့ ကြားပေါက်ဝင်ငွေကလည်း ထင်မထားလောက်အောင်ရခဲ့လို့ အခုဆို ဘဏ်ထဲမှာစုမိဆောင်းမိ ရှိနေပြီဖြစ်သလို့ တူလေးကိုမုန့်ဖိုးပေးဖို့ ဖုန်းထဲမှာလည်းထည့်ထားပြီး အနည်းအကျဉ်းကိုသာ လက်ထဲမှာဆောင်ထားတယ်။ ဒီလုပ်ငန်းပြီးလို့ ရန်ကုန်မှာပြန်နားရတော့ ဆရာ့ဇနီးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးလို့ လိုက်တွေ့ရတယ်။ ကျမကို သူ့ရဲ့တပည့်ပါတနာအဖြစ်ထားဖို့က ဆရာက သူ့ဇနီးဆီကခွင့်တောင်းပြီးမှထားတာဆိုတော့ အကြောင်းသိနေတဲ့ ဆရာ့ဇနီးကိုတွေ့ရတော့ မျက်နှာပူရသေးတယ်။ ဆရာ့ဇနီးကလည်း သဘောကောင်းပါတယ်။ အသက်က ကျမထက် ကြီးပေမယ့် ဆရာနဲ့ကျလည်း တော်တော်ငယ်ပြီး အသားအရေကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကအစ ရေဆေးငါးကြီးလို တော်တော်လှတယ်။ အခုလိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းသိထားကြတော့လည်း နောက်မှာ ပြဿနာတက်လာစရာ မရှိတော့ဘူးပေါ့။ ရန်ကုန်မှာ သူ့ဇနီးနဲ့အတူရှိနေတော့ သာမန်ဆရာတပည့်ပဲ ပြန်ဖြစ်သွားကြတယ်။
“ဘာတွေများတွေးနေလဲ ဒေဝီ… စကားမပြော ဘာမပြောနဲ့… အပြင်ကိုငေးနေလို့ပါလား… ရည်းစားကိုလွမ်းနေတာလား… ခစ် ခစ်…”
ကျမလည်း အစ်မမို့မို့လွင်က စကားပြောလိုက်မှ သတိဝင်လာတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူး အစ်မရယ်… ကျမမှာ ရည်းစားလည်းမရှိပါဘူး.. ဟင်းဟင်း… ဒီလိုပဲ အပြင်ကိုကြည့်ရင်း ငေးမိသွားတာ…”
ကျမပြန်ပြောလိုက်တော့ အစ်မမို့မို့လွင်က ရယ်တယ်။
“ဒေဝီ…”
“ရှင်… ဆရာ..”
“အကိုတို့ ဒေဝီ့ကို အသိပေးစရာရှိတယ်…”
“ဘာများလဲ ဆရာ…”
“ဒေဝီ့တူလေး… တေဇာအကြောင်းပါ…”
“ရှင်… ကျမတူလေးက တခုခုမဟုတ်တာများလုပ်နေလို့လားဆရာ…”
ကျမလဲ ဆရာက သဲအကြောင်းပြောမယ်ဆိုတော့ ကျမစိတ်ထဲမှာလန့်သွားပြီး ပြာပြာသလဲမေးလိုက်မိတယ်။
“မဟုတ်ပါဘူး… လန့်မသွားပါနဲ့ဒေဝီရယ်… ဒေဝီမသိသေးတဲ့ကိစ္စတခုပါပဲ… ပြဿနာ မရှိပါဘူး… ဒေဝီသိထားတာကောင်းမယ်ထင်လို့ အကိုတို့က ပြောပြမှာ…”
ဆရာက စိတ်မပူနဲ့လို့ပြောပေမယ့် ကျမကတော့ စိတ်ပူနေတုန်းပဲ။ ကျမရဲ့ ဘဝ၊ ကျမအသက်ထက် ပိုပြီး ချစ်ရတဲ့ သဲက ဆရာတို့နဲ့ပက်သက်ပြီး ဘာတွေများ အမှားအယွင်း ရှိခဲ့လဲ။
“အစ်မလည်း သိနေတာလား… ဘာကိစ္စများလဲ…”
ကျမက ဘေးကကပ်လျှက်ထိုင်နေတဲ့ အစ်မမို့မို့လွင်ကိုမေးတော့ မျက်နှာကရဲခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ ဘာလဲ။
“ဒီလို ဒေဝီရေ… နင့်အစ်မနဲ့ နင့်တူက ဒီကိုအလာ လမ်းမှာကတည်းက ညားခဲ့တာဟေ့… ခွိခွိ…”
“ရှင်…”
ကျမ ကိုယ့်နားကိုတောင် မယုံနိုင်အောင် အံ့သြမိတယ်။ ပါးစပ်က ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိလောက်အောင် ဆွံ့အသွားတယ်။
“ဟုတ်တယ်… လမ်းမှာ ရည်းစားမရှိတဲ့ တေဇာကို နင့်အစ်မက ယာယီချစ်သူလုပ်ရအောင်ဆိုပြီး ညားကုန်ကြတာပဲ… ဒီဆိုက်ထဲ နင့်အစ်မရောက်မှ တေဇာက ဒေဝီ့တူမှန်း သိရတာ… နင့်အစ်မက တေဇာနဲ့ပြန်တွေ့လို့ အရမ်းကို ဝမ်းသာနေတာ…”
“ဆ… ဆရာက…”
“သြော်… အကိုလား… အကိုက နည်းနည်းတော့ သဝန်တိုတာပေါ့ကွာ… ဒါပေမယ့် အကို့အပေါ်မှာ နားလည်မှုပေးထားတဲ့ မို့မို့ကို အကိုမရှိချိန် အထီးကျန်နေရလို့ သနားနေတာ… သူ့ကိုတောင် ကိုယ်နဲ့မသိတဲ့သူနဲ့ အပျော်ချိန်းပြီး နေခိုင်းသေးတယ်… အဲ့တုန်းက နင့်အစ်မက တုပ်တုပ်မှ မလှုပ်ဘူး… နင့်တူနဲ့မှပဲ… အရည်ပျော်ပြီး… တမောင်မောင်နဲ့ကို ဖြစ်နေတော့တာ…”
“အိုး… ကိုကြီးကလည်း… သူ့အဒေါ်အရှေ့မှာ ရှက်လိုက်တာ…”
မောင်တဲ့လား။ ကျမရင်ထဲမှာ လှိုက်ဖိုနေပြီး ကြေကွဲနေရသလိုပဲ။ သာမန် အဒေါ်နဲ့တူဆိုရင် ဒီလိုခံစားရမှာ မဟုတ်ပေမယ့် အခုက သဲကကျမကို တုန်နေအောင်ချစ်တာသိပြီး ကျမကလည်း ဝန်မခံခဲ့ပေမယ့် သဲကို တူလိုရော ချစ်သူလိုပါ ရူးမတတ်အောင်ချစ်တာ။ ဒါကြောင့်လဲ မဖြစ်သင့်မှန်းသိလျက်နဲ့ ဇွတ်မိုက်ပြီး သဲနဲ့ပြန်ဆုံတဲ့အချိန်မှာ လိုးခဲ့ကြတာလည်း အကြိမ်ကြိမ်။ သဲကို ကျမ သိပ်ချစ်သလို သဲရဲ့လီးကြီးကပေးတဲ့ ကာမအရသာတွေကိုလည်း ကျမက တန်းတန်းစွဲကို ဖြစ်နေမိတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက်လေ။ ကိုယ်မပိုင်ဆိုင်နိုင်မှန်း သိထားပေမယ့် ဒီလိုရုတ်တရတ် သိရချိန်မှာတော့ သဲကို ကျမ နှမြောနေမိတယ်။ အစ်မမို့မို့လွင်က ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ရှက်ပြီးခေါင်းငုံ့နေပမယ့် သူ့ရင်ထဲမှာ ကျေနပ်ပျော်ရွှင်နေတာ သေချာတယ်။ ကျမရင်ထဲမှာသာ ဗလောင်ဆူနေရတာ။
“ဘာ အခုမှရှက်နေတာလဲ… အခန်းထဲမှာတုန်းကတော့ မောင်နဲ့ မမနဲ့ကို မိုးမွှန်နေတာ… သိလားဒေဝီ… နင့်အစ်မကလေ တေဇာကို ဒီအတိုင်းစွဲရုံတင်မကဘူး… ချစ်နေတာ… သိလား… အခန်းထဲမှာနှုတ်ဆက်တုန်းက… မို့မို့ ငိုတောင်ငိုတယ်…”
“ကိုကြီးကလည်းကွာ… ရှက်ပါတယ်ဆိုမှ… အရမ်းပဲ… မို့ကသာမောင့်ကို ချစ်ရတာပါ… မောင်က မို့ကို ချစ်တယ်လို့တောင် ပြောဖော်မရဘူး…”
ဆုတောင်းလေ။ သဲက ကျမထက် ဘယ်သူ့ကိုမှ ပိုမချစ်ဘူးဆိုတာ ကျမရင်ထဲက သေချာသိနေတယ်။ ကျမမှာ လေးစားရတဲ့ ဆရာတို့လင်မယားကို ပြန်ပြောစရာ စကားရှာမရဘဲ တိတ်ဆိတ်နေဆဲပဲ။ သဲက အစ်မမို့မို့လွင်ကို ချစ်တယ်လို့ မပြောဘူးဆိုလို့ ရင်ထဲမှာ အနည်းငယ် သက်သာရာ ရသလို ခံစားမိတယ်။ ပြီးတော့ မေးစရာမေးခွန်း ပေါ်လာတယ်။
“အခန်းထဲမှာ… ဒီနေ့လားဆရာ… ဆရာအရှေ့ကြီးမှာလား…”
“အကို့အရှေ့မှာတော့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ… တေဇာက မို့မို့ကိုနှိပ်ပေးနေတုန်း… အကိုကရှောင်ပေးသွားပြီးမှ ပြန်ချောင်းတာပေါ့… တေဇာကလည်းသန်… နင့်အစ်မကလည်းထန်နဲ့ အကိုတောင် ကြည့်ရင်းထုတာ… တစ်ချီပြီးတယ်… တေဇာက ထမိန်ဝတ်ထားတဲ့ မို့မို့ဖင်တွေကို တော်တော် သဘောကျပုံပဲ… ထမိန်ပေါ်ကနေ မို့မို့ဖင်တွေကို ကိုင်တာ နမ်းတာတင်အားမရဘူး သူ့မျက်နှာနဲ့ပါ လိုက်ပွတ်တာ… ဘေးကကြည့်တဲ့လူတောင် ထန်တယ်… ခွိခွိ…”
“ကိုကြီးကလည်းကွာ… အဲ့လို အသေးစိတ်ကြီးပြောပြတော့ ဒေဝီ့ကိုအားနာစရာကြီး…”
ထဘီ။ ကျမက ထဘီဝတ်တာနည်းတော့ သဲ ထဘီနဲ့ လိုးရတာကြိုက်မှန်း ကျမ မသိခဲ့ဘူး။ ကျမက ဟိုသွားဒီသွားနဲ့ ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ခွနေရတာများတော့ အလွယ်တကူ ဘောင်းဘီတွေပဲ ဝတ်မိတာ။ ထဘီကို လမ်းကြောင်းရှိတဲ့ အချိန်နဲ့ ရေချိုးတဲ့အချိန်လောက်ပဲဝတ်တော့ သဲက ကိမကို ထဘီနဲ့ မလိုးဖူးသေးဘူး။ ကျမစိတ်ထဲမှာ ကျမနဲ့သဲ မလုပ်ရသေးတဲ့ကိစ္စကို အစ်မမို့မို့လွင် လုပ်ခွင့်ရသွားတာ မကျေမနပ်ဖြစ်မိပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း ကျမအပျိုစင်ဘဝကို သဲဆီပေးတုန်းကတော့ ထဘီနဲ့ပါ။
“အားနာစရာ မရှိပါဘူး… အတွင်းသိ အဆင်းသိတွေ ဖြစ်နေပြီပဲ… ဟုတ်တယ်မလား ဒေဝီ…”
“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…”
ကျမလည်း ယောင်တောင်တောင်နဲ့ ဟုတ်ကဲ့လိုက်မိတယ်။ စိတ်တွေကလည်း ဆိုက်ထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့ သဲဆီကိုရောက်နေပြီး ထုရိုက်ပစ်ချင်စိတ်ပေါ်နေတယ်။
“မနေ့ကလည်း တေဇာနဲ့မို့မို့ကို ဆိုင်ကယ်နဲ့ ရှုခင်းကြည့်ဖို့လွှတ်ပေးလိုက်တာ… ပြန်လာတော့ နင့်အစ်မ လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်ဘဲ အိပ်ရာထဲမှာ မှိန်းနေရတယ်… ခွိခွိခွိ…”
“အဲ့ကိုကြီးကလည်း… ရှက်လို့ပါဆို အကုန်ကိုပြောနေတော့တာပဲ… ဟုတ်တယ်ဒေဝီရေ… သိလား… မောင်က အစ်မကို တအားလုပ်ပစ်လိုက်လို့ အစ်မ လှုပ်တောင်မလှုပ်နိုင်ဘူး…. ခစ်ခစ်… ”
အင်း…။ သူတို့လင်မယားက ရယ်ရယ်မောမော ထမင်းစားရေသောက်လို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေပေမယ့် ကျမမှာတော့ သဲအပေါ် ဘာဖြစ်ချင်လို့ဖြစ်ချင် ဘာလုပ်ချင်လို့လုပ်ချင်မှန်းမသိတော့ဘဲ အီလည်လည်ကြီး ဖြစ်လို့။
“ဒါက ဒေဝီ့ကို အသိပေးတာပါ… ဖြစ်လဲဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီ… အကိုတို့ဘက်မှာလည်း ဘာပြဿနာမှ မရှိဘူးဆိုတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ… ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ကြရင်လည်း တေဇာနဲ့နင့်အစ်မက ဆက်သွယ်နေကြအုံးမှာပဲ… တေဇာကို စိတ်တော့မပူပါနဲ့… တော်တော်ကြာမှ တစ်ခါတွေ့ကြမှာဆိုတော့ သူ့ပညာရေးလဲ မထိခိုက်လောက်ပါဘူး…”
“စိတ်ချနော်ဒေဝီ… အစ်မ မောင့်ကို မဖျက်ဆီးပါဘူး… တစ်လမှ တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်ပဲတွေ့မှာပါ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…”
ကျမလည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိနိုင်အောင်ကို စိတ်တွေက ရှုပ်ထွေးနေလို့ ဟုတ်ကဲ့ပါပဲ ပြောမိတယ်။
“အကိုက ဒေဝီ့ကို အသိပေးတာလည်းပါတယ်… သတိပေးချင်တာလည်းရှိသေးတယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့…”
“ဒီလိုကွာ… တေဇာက မို့မို့နဲ့ စဖြစ်တုန်းက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အခုမှသိတာနဲ့ကို တန်းဖြစ်သွားတာ… ပြောရရင် တေဇာက မိန်းကလေးတွေကို အားနာတယ်… အယုံလွယ်လွန်းတယ်… တကယ်လို့ အကိုတို့လင်မယားမဟုတ်ဘဲ တခြားလင်မယားဆိုရင်… မယားခိုးဆိုပြီး ဒုက္ခရောက်နိုင်တယ်…”
ဟုတ်တယ်။ ကျမ ပူထူပြီး ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာ ဆရာပြောမှတွေးမိတယ်။ သဲအတွက် စိုးရိမ်စိတ် ဝင်လာပြန်တယ်။
“ပြီးတော့… တေဇာကိုကြည့်ရတာ ဝါရင့်တစ်ယောက်လိုပဲ… တော်တော်ထိန်းနိုင်တယ်… အရင်က အတွေ့အကြုံ တော်တော်ရှိပုံပဲ… အဲ့အထဲမှာရော အိမ်ထောင်သည်တွေ ပါနေလားမသိနိုင်ဘူး… အဲ့ဒါ ဒေဝီတူကို ဒေဝီ သတိပေးနိုင်အောင် အကိုတို့က ပြောပြပေးတာ… မို့မို့နဲ့ကိစ္စကိုလည်း ဒေဝီ့ကို ဖုံးမထားချင်လို့လေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ… ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…”
“သိပ်လည်းစိတ်မပူပါနဲ့ ဒေဝီရယ်… အစ်မအမြင်အရဆို.. မောင်က မိန်းမတွေနဲ့ အလွယ်တကူပက်သက်မယ့်လူ မဟုတ်လောက်ပါဘူး… မောင့်ရင်ထဲမှာ တစုံတယောက်က ရှိနေပြီးသားဆိုတာ သေချာတယ်…”
အဲ့လူက ကျမပဲလေ… လို့ အော်ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ တီလေးမရှိတုန်း ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ သဲရာ…။ အစ်မမို့မို့လွင်သာ ဆရာဇနီးမဟုတ်ခဲ့ရင် `နင် ငါ့တူနဲ့ နောက်ဘယ်တော့မှ လာမပက်သက်နဲ့´ လို့ မာမာတင်းတင်း ပြောပစ်လိုက်မိမှာ။ အခုတော့ ကျမဆရာရဲ့ ဇနီးလည်းဖြစ်၊ ဆရာကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြည်ဖြူ၊ သူကလည်း သဲကိုချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ ကောင်းစေချင်တဲ့စေတနာကို မြင်နေရတော့ ကျမမှာ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်း မသိအောင် သဲအကြောင်းတွေတွေးရင်း တိတ်တဆိတ် လိုက်ပါလာမိတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့ မြို့ပေါ်ကိုရောက်တော့ ဟိုတယ်ကို ဆရာကမောင်းသွားပြီး ဆရာက ကျမကို လိုက်အုံးမလား ခေါ်ပေမယ့် ကျမလည်း ဆရာတို့ဇနီးမောင်နှံ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ပျော်ကြပါစေဆိုပြီး ဟိုတယ်ထဲက စားသောက်ဆိုင်လိုနေရာလေးမှာပဲ အချိုရည်တစ်ဘူးမှာကာ သဲအကြောင်းတွေးရင်း ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ စဉ်းစားနေလိုက်တယ်။ သဲကို တည့်တည့်ပဲ ဖွင့်မေးလိုက်ရမလား။ သဲက ဝါရင့်တစ်ယောက်လိုပဲလို့ ဆရာပြောတာလည်း ကျမစိတ်ထဲမှာ ထင့်နေမိတယ်။ သဲ ရန်ကုန်မှာ ဘယ်မိန်းမတွေနဲ့ ပက်သက်နေလဲ။ မမများဖြစ်နေမလား။ ကျမအစ်မနဲ့ သဲကို သားအမိချင်းဆိုပေမယ့် ကျမသံသယဝင်မိတာ အကြောင်းရှိတယ်။ သဲငယ်ငယ်တုန်းက မမက သူ့သားကိုရေချိုးပေးနေတုန်း သဲရဲ့ရွှေပန်းလေးကို နမ်းပြီး “သားလေးကြီးလာရင်… ဒီရွှေပန်းလေးနဲ့ မေမေ့ကို ချစ်ပေးရမယ်နော်..” လို့ ပြောတာ ကျမနားနဲ့ဆတ်ဆတ် ကြားဖူးတယ်။ အဲ့တုန်းက သဲက ငယ်သေးတော့ မှတ်မိမှာတောင် မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့ ကျမက သဲ ကျမ အပေါ် စိတ်တွေပြောင်းလဲနေတာသိလို့ ခပ်ခွာခွာနေပေးချိန် သဲက သူ့အမေအနားကို ကပ်ပြီး ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့နဲ့ ပူးပူးကပ်ကပ်နေတာ ကျမသိတယ်။ ကျမ သိချင်လာတယ်။ ကျမ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မနေချင်ဘူး။ သဲကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းမေးပြီး တားသင့်တာကိုတားပြီး သတိပေးရမယ်။ ဘယ်လိုမေးရမလဲ။ ကျမကိုသဲ တကယ်ချစ်မှန်းသိတယ်။ ကျမ သဲကို ဘာမှမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မေးလိုက်ရင်ရော သဲက အမှန်အတိုင်း ဖြေပါ့မလား။ ဒါ ကျမစမ်းသပ်သင့်တဲ့ အချက်ပဲလို့ ထင်မိတယ်။ သူ့အဖြေပေါ်မူတည်ပြီး ကျမအပေါ်မှာ ဘယ်လောက်အထိ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရိုးရိုးသားသားနဲ့ ကျမနောက်ကွယ်မှာ စိတ်ချလို့ရ မရ ကျမ စမ်းကြည့်ရမှာပဲလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သဲကျမဆီမှာနေဖို့က ရက်ကသိပ်မကျန်တော့ဘူးဆိုတော့ သူ့ကို ကျမဆီမှာ စိတ်အနှောက်အယှက် ကင်းကင်းနဲ့ ပျော်နေစေချင်သေးလို့ ပြန်ခါနီးမှပဲ မေးလိုက်တော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ကျမလည်း သူ့အရှေ့မှာ ဘာမှမသိသလို ဟန်ဆောင်နေရဦးမှာပေါ့။l
အခန်း (၆) ဆက်ရန်
အခန်း(၆/၁)
တေဇာ။
တီဒေဝီရေချိုးနေတုန်း အခန်းထဲမှာ မမို့နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာကြောင့် ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ အနမ်းတွေပေးလာတဲ့ မမို့ကို ခဏတာ ဖက်ထားပေးပြီး နှုတ်ဆက်အနမ်းတွေ ပြန်ပေးမိတယ်။ ကိုယ့်အပေါ် တွယ်တာနေသူ၊ ကိုယ့်ဘဝကို အနှောက်အယှက်ပေးမယ့်သူမဟုတ်တဲ့အပြင် ရှိရင်းစွဲသံယောဇဉ်တွေကြောင့်လည်း ကျုပ် စိတ်လိုလက်ရပဲ မမို့ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းဖက်ထားပေးပြီး နမ်းတွေ ပေးနေမိတာ။ တီဒေဝီရေချိုးတာ သိပ်မကြာလောက်တာမို့ ခဏပဲနမ်းပြီး လူချင်းခွဲလိုက်ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တီဒေဝီတို့ ကားလေးက ကျုပ်မြင်ကွင်းက ထွက်ခွာသွားခဲ့ပြီ။ တီဒေဝီနဲ့အတူ လိုက်သွားချင်ပေမယ့် ကိုယ့်စကားနဲ့ကိုယ် နေခဲ့ရလို့ စိတ်ထဲမှာ မသက်မသာတော့ ဖြစ်မိတယ်။ မမို့ပြန်သွားတဲ့အပေါ်မှာတော့ ကျုပ် အနည်းငယ် နှမြောသလို ဖြစ်မိပေမယ့် စိတ်ထဲမှာလည်း ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ခုကို လွှတ်ချလိုက်ရသလို ပေါ့ပါးမှုကို ခံစားမိနေတယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာတို့ရှိရာ ရုံးခန်းလေးဆီသို့ သွားလိုက်တယ်။
“မမ… ဘာတွေလုပ်နေလဲ…”
“မောင်လေး… လာလေ… မမ စာရင်းပေါင်းနေတာ…”
“ဟုတ်လား… မောင်လေး ကူပေါင်းပေးမယ်…”
ကျုပ်က ရုံးခန်းထဲ ဝင်လိုက်ရင်း မကြည်ပြာကို နှုတ်ဆက်ရင်း တစ်ဖက်မှာ ထိုင်နေတဲ့ မမာလာကိုလည်း ပြုံးပြတော့ သူလည်း ပြန်ပြုံးပြတယ်။ ကျုပ် ခုံတစ်လုံးကိုဆွဲကာ မကြည်ပြာဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူစာရင်းပေါင်းတာကို ကျုပ်က စာအုပ်ထဲက ပမာဏတွေခေါ်ပေး၊ သူက ဂဏန်းပေါင်းစက်နဲ့ လိုက်တွက်ပေါ့။ တစ်မျက်နှာ ပေါင်းပြီးသွားတိုင်း စာရွက်အောက်ခြေလေးမှာ ခဲသားဘောပင်လေနဲ့ ရတဲ့ပမာဏကို မှတ်ထားပေးရတယ်။ စာမျက်နှာ တစ်မျက်နှာပြီး တစ်မျက်နှာပေါင်းသွားရင်း အားလုံးပေါင်းပြီးမှ ခဲနဲ့ရေးထားတဲ့ ပမာဏကို ပြန်လိုက်ပေါင်းလိုက်တယ်။
“အင်း… ကိုက်တယ်… ငါ့မောင်လေးလာကူတာ မမ အလုပ် မြန်မြန်ပြီးသွားတာပဲ…”
“ကိုယ့်အစ်မပဲဟာ… ဝိုင်းကူရမှာပေါ့… ဒီအစ်မ တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ဟာ… ဟီးဟီး…”
ကျုပ်က မကြည်ပြာနဲ့ ခုံတစ်လုံးစီမှာထိုင်နေကြတယ်ဆိုပေမယ့် လူချင်းက ပူးကပ်ထိုင်မနေရုံတမယ်ဆိုတော့ ကျုပ်က ပေါင်ကိုအနည်းငယ်ဟကာ မကြည်ပြာနဲ့ ပေါင်ချင်းသွားသွားထိအောင် တမင်လုပ်နေမိတယ်။ မကြည်ပြာနဲ့လည်း အခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နီးနီးကပ်ကပ် မနေရတာ ကြာပြီလေ။ အခုနေခွင့်ရတော့ ထိုင်နေတဲ့ မကြည်ပြာရဲ့ ဖင် နဲ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ရုံးခန်းထဲ စဝင်လာကတည်းက မျက်စိကျနေတာ။ သူလုပ်စရာရှိတာတွေ ဝိုင်းကူပြီးပြီဆိုတော့ စိတ်က သရိုးသရီနဲ့ ကိုယ့်အစ်မလိုသဘောထားတဲ့ မကြည်ပြာကို အနီးကပ်ထိုင်ပြီး နှာထနေမိပြီ။ ကျုပ်ကလည်း လွန်ပါတယ်။ စားရလေ ငတ်လေ ဆိုတဲ့စကားနဲ့တောင် သွားတူနေပြီ။ ကျုပ်က သူ့ပေါင်ကို ကျုပ်ပေါင်နဲ့ အသားယူပြီး လှမ်းလှမ်းထိနေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်လျှက် တခါတခါ သူ့ပေါင်နဲ့ပါ ကျုပ်ပေါင်ဆီ လာပြီး ထိပေးတယ်။ ပြောရရင် အတူထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်တို့ရဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်စီက စားပွဲကို အကာအကွယ်ယူပြီး ကျုပ်ရဲ့ ညာဘက်ပေါင်က မကြည်ပြာရဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို သွားထိပြီးပြန်ခွာလိုက်ရင် သူ့ရဲ့ပေါင်က ကျုပ်ဘက်ကိုလိုက်လာပြီး ထိလို့ ပေါင်းချင်းထိက ကလူကျီစယ်နေကြတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး စာရင်းလုပ်နေဆဲ မမာလာရဲ့ အရိပ်အခြေကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ညာဘက်လက်ကို အောက်ချပြီး မကြည်ပြာရဲ့ ဘယ်ဘက်ပေါင်ကို ထဘီပေါ်ကနေ လက်ဝါးနဲ့ပွတ်သပ်ပေးတော့ မကြည်ပြာက စကားပြောရင်းက ပြုံးသွားတယ်။ ကျုပ်လည်း မကြည်ပြာရဲ့ ပေါင်ကို မမာလာအရိပ်အခြေကြည့်ကာ ပွတ်နေမိတယ်။ ပွတ်နေရင်းနဲ့ မကြည်ပြာရဲ့ ဗိုက်သားခပ်ပူပူလေးဆီကို လက်က ရောက်သွားပြီး သူ့ဗိုက်သားလေးကို ပွတ်ရင်း အောက်ကို တရွေ့ရွေ့ဆင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ မကြည်ပြာရဲ့ ထဘီခေါက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး ပေါင်ခွဆုံထဲလက်ထည့်တော့ မကြည်ပြာက သူ့ပေါင်ကို ဟပေးလာတယ်။ သူ့ဆီခုံထက်က စောက်မွှေးတွေကို ထဘီတစ်ထပ် ပင်တီတစ်ထပ်ခံနေတဲ့ကြားက စမ်းမိတယ်။ ဆက်ပြီးအောက်ကိုဆင်းတော့ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ မကြည်ပြာရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ အလယ်က အကွဲကြောင်းကြီးကို စမ်းမိပြန်တယ်။ ထဘီတစ်ထပ် ပင်တီတစ်ထပ်ခံနေတော့ ကိုင်ရတွယ်ရတာ အားတော့မရပေမယ့် မမာလာ မသိအောင် ခိုးလုပ်နေရတာကိုက ဖီးလ်ဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လီးကလည်း မာတင်းနေကာ ဘောင်းဘီထဲက ရုန်းကန်နေတယ်။ မမာလာရဲ့ အရိပ်အခြေကိုကြည့်ပြီး မကြည်ပြာကလည်း သူ့ရဲ့ ဘယ်လက်နဲ့ ကျုပ်လီးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လာပွတ်ပေးတယ်။ မကြည်ပြာလည်း ရေရေလည်လည် စိတ်ထနေမှာ အသေအချာပေါ့။
“သြော်… အခုမှ သတိရတယ်… ဆီခြံမှာ စာရင်းသွားစစ်ဖို့ ရှိသေးတာပဲ…”
“ဟဲ့… ဆီခြံက မဝင်းမော်က မနက်က ဆီထုတ်ပေးပြီး အပြင်သွားစရာရှိတယ်လို့ ပြောသွားတယ်မလား… စာရင်းကိုင်မရှိဘဲ စာရင်းဘယ်လိုစစ်မှာလည်း… ပြီးတော့ ဆီတိုင်းပေးတဲ့ကောင်လေးကလည်း မနက်က ဆီထုတ်ပေးပြီး နေမကောင်းလို့ နားနေတယ်လေ… အဲ့မှာ အစောင့်ဦးလေးပဲ ရှိမှာ…”
“သြော်… ဒါများဟယ်… ငါ့မောင်လေး ရှိတာပဲ… မောင်လေး… မမကို ဆီလိုက်တိုင်းပေးမယ်မလား…”
“တိုင်းပေးမှာပေါ့ မမရဲ့…”
“ဆီတိုင်းတာနဲ့ လက်ကျန်တိုင်ကီတွေရေတာက လင်းတုန်းလုပ်ရမှာ… စာရင်းက ညမှတိုက်လည်း ရတယ်… နင် ရုံးမှာစောင့်နေအုံး… ငါတို့သွားလိုက်မယ်… မောင်လေး… သွားရအောင်…”
မကြည်ပြာက စာရင်းစာအုပ်နဲ့ ဘောပင်ယူကာ ထသွားတော့ ကျုပ်လည်းထလိုက်ခဲ့တယ်။ မဟေမာက ကျုပ်တို့ကို အကြည့်တစ်မျိုးနဲ့ ကြည့်ရင်း ကျန်နေခဲ့တယ်။
ကျုပ်တို့တွေ ဆီခြံဆီကို ရောက်တော့ သံပြားတွေနဲ့ လုံခြုံစွာ ကာရံထားတဲ့ ဆီခြံရဲ့ တံခါးပေါက်ကနေ ဝင်ခဲ့တယ်။ ဝင်ပေါက်အနီးမှာပဲ ရုံးလိုလို တဲတစ်လုံးရှိပြီး ရုံးခန်းတံခါးက သော့ခတ်ထားကာ အရှေ့ကွပ်ပစ်လိုနေရာမှာတော့ အသက်ခြောက်ဆယ်ခန့်ရှိမယ့် ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်က ရေနွေးကြမ်း ထိုင်သောက်နေတယ်။
“ဦးလေး… ကျမတို့ ဆီလက်ကျန်လာစစ်တာ…”
“ဟုတ်လား… ဒါပေမယ့် မောင်ကြီးက ဖျားလို့ အိပ်နေတယ်… သွားနှိုးပေးရမလား…”
“နေပါစေ… ကျမတို့ဘာသာပဲ တိုင်းလိုက်မယ်… ကျမတို့ကို ဆီတိုင်းတုတ်နဲ့ ဆီသုတ်ဝတ်သာယူပေးပါ… ပြီးတော့ ကျမမောင်လေး လက်မပေအောင် လက်အိတ်လေးပါယူခဲ့ပေးပါအုံး…”
“အေးအေး… ဦးလေးယူပေးမယ်…”
ထိုဦးလေးကြီးက သူ့ခါးက ရုံးခန်းသော့နဲ့ ရုံးခန်းကိုဖွင့်ကာ တစ်လက်မခွဲခန့် အပြားရှိပြီး ငါးမူးမရှိတတ်ရှိတတ်လောက်ထူကာ အရှည်ဆယ်ပေခန့်ရှိမယ့် သစ်သားတုတ် တစ်ချောင်းနဲ့ အဝတ်စုတ်တစ်ခုအပြင် ရော်ဘာလက်အိတ်တစ်ခုကိုပါယူလျှက် ရုံးခန်းကို သော့ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။ ထိုဦးလေးမှ ကျုပ်ကို လက်အိတ်ပေးတော့ ကျုပ်လည်း လက်အိတ်စွပ်လိုက်ပြီး သူထပ်ပေးတဲ့ တုတ်တံကတစ်ဖက် အဝတ်စုတ်ကတစ်ဖက် ကိုင်လျှက် မကြည်ပြာခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်လာခဲ့တယ်။ တိုင်ကီလွတ်တွေကို လှဲကာ စီထပ်ထားတာတွေကို ကျော်သွားတော့ ဘယ်ဘက်မှာ ဆီတိုင်ကီတွေကို စီတန်းထားတာတွေ့ရတယ်။ ဒီနေရာရောက်တော့ မကြည်ပြာက ဆီပေပါတွေကို စတင်ပြီးရေတွက်ရင်း ဖြည်းဖြည်းပဲသွားတော့ ကျုပ်လည်း စိတ်ထဲကနေ လိုက်ရေလျှက် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုက်တယ်။ ထိုဆီပေပါတွေကိုရေတွက်ပြီးနောက် မကြည်ပြာက စာရင်း ရေးမှတ်ပြီးနောက် ညာဘက်မှာတော့ လုံးလုံးရှည်ရှည် ဆီတင့်(fuel tank)ကြီး နှစ်လုံးကို လူတစ်ရပ်နီးပါးရှိမယ့် မြေပုံမို့မို့ပေါ်မှာ အလယ်မှာ ကား တဝင်စာခြားထားလျှက် တင်ထားတာကိုမြင်ရတယ်။ ထိုဆီတင့်ကြီးရဲ့ ဘေးမှာ သစ်သားလှေကာ တစ်ခုထောင်ထားတယ်။
“မောင်လေး… အဲ့လှေကားပေါ် တက်ရဲတယ်မလား…”
“အေးဆေးပါ မမရဲ့…”
ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့အမေးကို ခပ်ပြုံးပြုံးပဲဖြေကာ လက်ထဲက ဆီတိုင်းတုတ်ကို လှေကာနဲ့ယှဉ်ကာ ဆီတင့်ကိုမှီလျှက် ထောင်ထားလိုက်ပြီး လှေကားကို စ တက်လိုက်တယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက မေဦးနဲ့ ဒီလောက် ထွေလီကာလီ လျှောက်ဆော့လာတာ ဒီအမြင့်လောက်တက်ရတာက ကျုပ်အတွက် အပျော့ပေါ့။ ကျုပ် ဆီတင့်ကြီးအပေါ်ကို ရောက်တော့ ဆီတိုင်းတုတ်ကို လှမ်းယူလိုက်တယ်။
“မောင်လေး အဲ့အဖုံးကိုဖွင့်လိုက်… ပြီးရင် တုတ်ကို သဲတွေကပ်မနေအောင် အဝတ်နဲ့သုတ်ပြီးမှ… အလယ်ကနေ ဆီကန်ထဲကို တုတ်နဲ့ထောက်လိုက်… ပြီးမှ တုတ်ကိုပြန်ထုတ်ပြီး ဆီစိုနေတဲ့နေရာကို အမှတ်ဘယ်နှမှတ်ရှိလဲ ရေပြီး အစ်မကို လှမ်းပြော…”
ကျုပ်လည်း အလယ်မှာရှိနေတဲ့ အဖုံးကိုဖွင့်လိုက်ပြီးမှ မကြည်ပြာပြောသလို တုတ်ကို အဝတ်စုတ်နဲ့ သုတ်ကာ တိုင်းတုတ်ကို အပေါက်ထဲကို အောက်ခြေထိတဲ့အထိထောက်လိုက်ပြီး ခဏနေတော့ ပြန်ထုတ်လိုက်ရင်း တုတ်ရဲ့ဆီစိုနေတဲ့နေရာကိုကြည့်ပြီး တုတ်မှာခြစ်ထားတဲ့ အရာလေးတွေကို ရေတွက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ် အောက်ကိုပြန်ဆင်းကာ သစ်သားလှေကားကို ကျန်နေတဲ့ တင့်ဆီရွှေ့ကာ ထောင်လိုက်ပြီး ပထမနည်းအတိုင်း တိုင်းပေးလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာက ကျုပ်ပြောတဲ့အတိုင်း မှတ်တယ်။ ကျုပ်ပြန်ဆင်းလာတော့ မကြည်ပြာက ဆီတင့်တွေရဲ့ အနောက်ကိုလျှောက်သွားလို့ ကျုပ်လည်း သူ့အနောက်ကလိုက်သွားရင်း လမ်းလျှောက်လို့ တုန်ခါရမ်းနေတဲ့ ထဘီအောက်က သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ငမ်းရင်းလိုက်လာတယ်။ ကျုပ်တို့ရောက်နေတဲ့နေရာက ရုံးခန်းက စဝင်လာတဲ့လမ်းကနေ ဆီတင့်ထားရာ ညာဘက်ကို ကွေ့ခဲ့ရတာမို့ ရုံးခန်းလိုတဲနဲ့ အလှမ်းဝေးပြီး သံပြားတွေနဲ့ လုံခြုံစွာကာရံထားတဲ့နေရာ၊ ဆီတင့် ဆီတိုင်ကီတွေကြားမှာ ရောက်နေတယ်။ လုံခြုံစိတ်ချရတဲ့နေရာရောက်မှတော့ ရုံးခန်းထဲမှာကတည်းက တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပွတ်ဆွနေကြတဲ့ ကျုပ်တို့ ဖအေမတူ မအေကွဲမောင်နှမတွေ အလုပ်လုပ်နေတုန်းခဏ စိတ်ထိန်းထားကြပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ စိတ်ပြန်ထနေပြီ။ မကြည်ပြာက ဆီတင့်အနောက်ကို ဝင်သွားတော့ အနောက်ဘက်ခြံစည်းရိုးဘေးမှာ စီရီကာထောင်ထားတဲ့ တိုင်ကီတွေကိုတွေ့တယ်။ မကြည်ပြာက ဆီတင့်အနောက် အကွယ်ကိုရောက်တာနဲ့ ရပ်လိုက်ကာ ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“မောင်လေး… အဲ့ဒါတွေကို တိုင်ကီတွေပေါ်တင်ထားလိုက်လေ… လက်အိတ်လဲ ချွတ်လိုက်တော့…”
“ဟုတ်ကဲ မမ…”
ကျုပ်လည်း လက်ထဲကတုတ်နဲ့ အဝတ်စုတ်ကို တိုင်ကီပေါ်တင်လိုက်ပြီး လက်အိတ်ကိုပါချွတ်ကာ တင်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာရှိရာဆီသို့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မကြည်ပြာက သု့ထဘီထဲကိုလက်နှိုက်ပြီး ပင်တီကိုချွတ်နေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ပင်တီကို ခါးကထဘီကြားမှာညှပ်ထားလိုက်ပြီး လက်နှစ်ကိုဆန့်တန်းလို့ သူ့ရင်ခွင်ထဲကို လာဖို့ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ခေါ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း ဟန်မဆောင်နိုင်ဘဲ မကြည်ပြာရှိရာဆီ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်သွားပြီး ဆန့်တန်းထားတဲ့သူ့လက်နှစ်ဖက်ကြား တိုးဝင်ကာ မကြည်ပြာကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲမှာ ဖက်ထားလိုက်တော့ မကြည်ပြာလည်း ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားတယ်။ မကြည်ပြာနဲ့ကျုပ် ကိုယ်ချင်း ပူးကပ်ဖက်ထားကြရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်က ပါးလေးတွေကို အပြန်အလှန် အနမ်းတွေပေးကြလျှက် ဘောင်းဘီထဲက မာနေတဲ့ကျုပ်လီးက သူ့ဆီးခုံကို ဖိကပ်နေတာကို သူ့ခါးလေးကော့ပြီး ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားတဲ့လက်နဲ့ ပိုထိကပ်အောင် ဆွဲယူနေတယ်။
“မမ အလုပ်တွေကူလုပ်ပေးရလို့ ပင်ပန်းသွားပြီလား…”
“မပင်ပန်းပါဘူး မမရဲ့… ဒီလောက်က အပျော့ပါ…”
“မမမောင်လေးကို ချစ်လိုက်တာကွာ… မောင်အရင်းလေးဆို အိမ်ကိုပြန်ခေါ်သွားမိမှာ…”
“ဘာလဲ… မမအိမ်ကိုလိုက်လာပြီး… လိုးပေးရမှာလား…”
“လိုးပေးတာလည်း ခံချင်တာပေါ့… ပြီးတော့ မမကလည်း မောင်လေးကို မျက်စိအောက်မှာထားပြီး ချက်ပြုတ်ကျွေးချင်တာ…”
“မမရယ်… မောင်လေးလည်း ကိုယ့်မမနဲ့အတူ နေချင်ပါတယ်… မမကိုလည်း မောင်လေးက အရမ်းအရမ်းချစ်တယ်… ဒီဆိုက်ကြီးပြီးသွားရင် အိမ်ကိုလိုက်လည်ပါလား… မမကို အိမ်ခေါ်ထားချင်တာ… မောင်လေး မမဆီလာဖို့က ကျောင်းတစ်ဖက်နဲ့မို့ပါ…”
“အင်းပါ… မမကြိုးစားကြည့်မယ်နော်… ဟင်း… မောင်လေးလီးကြီးက မာတောင်နေတာပဲကွာ… အသည်းတွေယားလာပြီ… မမကို မောင်လေးလီး ပေးစုပ်အုံး…”
“အင်း… စုပ်လေ… ခဏပဲစုပ်နော်… မောင်လေးလည်း မမစောက်ပက်ကို ယက်ချင်သေးတယ်… ပြီးမှ မမစောက်ပက်ကို အကြာကြီးလိုးပစ်မယ်…”
“လိုးကွာ… ဒီနေ့ ဒီနေရာမှာ လာနှောက်ယှက်မယ့်သူ မရှိဘူး… လာလဲ မာလာပဲလာမှာ… လာရင်လဲ သူ့ကိုပါလိုးပစ်လိုက်… ခစ်ခစ်…”
မကြည်ပြာက ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ်ဘောင်းဘီ ကြယ်သီးကိုဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို တွန်းချပြီး လီးကို အပြင်ထုတ်ပြီး ဖြစ်နေပြီမို့ ကျုပ်လီးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းနဲ့ စပြီး စုပ်နေပြီ။
“အင်းးးး… မမရာ… မောင်လေးက မချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ မပက်သက်ချင်ပါဘူးဆိုမှ…”
“ပြွတ်… ပလွတ်… မောင်လေးရယ်… သူလည်း သနားပါ… မမက မိန်းမချင်း ကိုယ်ချင်းစာလို့ပါ… ပြီးတော့ မောင်လေးလဲ မလိုးဖူးတာမဟုတ်ဘဲနဲ့… ပြွတ်… ပလပ်…”
“အဲ့ဒါက မလွှဲမရှောင်သာလို့လေ… မမတို့ပဲ အတင်းလာလုပ်ပြီးတော့…”
“ပြွတ်… ပြက်… အင်းပါ… မောင်လေးလည်း ဒီမှာအမြဲနေမှာမှ မဟုတ်တာ… မပြန်ခင် အခွင့်အရေးရှိတုန်း လိုးပေးလိုက်ပါကွာ… နောက်ထပ် ပြန်တွေ့မှာမှ မဟုတ်တာ… ပြွတ်…”
“မမနော်… ကိုယ့်မောင်လေးကို လူတကာနဲ့ လျှောက်လိုးခိုင်းနေတယ်…”
“ပြွတ်… ဟင်း ဟင်း… မောင်လေးရယ်… ကိုယ်မောင်လေးကို မမက မိန်းမတိုင်းနဲ့တော့ မလိုးခိုင်းပါဘူးကွာ… သူလိုကိုယ်လို အိုးပစ်အိမ်ပစ် လာပြီးအလုပ်လုပ်နေကြသူချင်း… အနေကြာတော့ ညီအစ်မတွေလိုဖြစ်နေပြီ… ပြီးတော့ မာလာက ရိုးရိုးအအနဲ့… သနားဖို့ကောင်းပါတယ်… မောင်လေး ဟိုတစ်ခါလိုးပေးလိုက်တာ… ကြိုက်ရဲ့သားနဲ့… ရှက်ပြီး မောင်လေးအနားကပ်ရဲတာမဟုတ်ဘူး… အခုတောင် မောင်လေးဘက်က စမှ ရမှာ… ပြွတ်…”
“ဒီအစ်မနဲ့တော့ ခက်ပါတယ်… တော်ပြီ တော်ပြီ… မမစောက်ပက်ယက်ချင်နေပြီ… ထမိန်လှန်ပေးတော့…”
ကျုပ်က ပြောရင်း လီးစုပ်နေတဲ့ မကြည်ပြာကို လက်မောင်းကကိုင်ကာ ထူလိုက်တော့ မကြည်ပြာက ပြုံးစေ့စေ့နဲ့ မျက်စောင်ထိုးတယ်။ ပြီးတော့မှ သူ့ထဘီရဲ့ အရှေ့ပိုင်းကို စောက်ပက်ပေါ်တဲ့အထိ ဆွဲတင်ကာ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးရင်း ကျုပ်ကို ပြီတီတီနဲ့ ကြည့်နေတယ်။
“လာလေ… ဒီမှာမောင်လေးအစ်မရဲ့စောက်ပက်… ထမိန်လှန်ပေးထားတယ်… ယက်ပေးတော့…”
ကျုပ်လည်း သူ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ထမိန်လှန်ပြထားလို့ပေါ်နေတဲ့ မကြည်ပြာရဲ့ မို့ဖောင်းဖောင်း စောက်ဖုတ်အုံကြီးမှာ စောက်မွှေးလေးတွေယှက်သိုင်းလျှက် ချွန်ထွက်နေတဲ့စောက်စေ့လေးကပြူးနေကာ အကွဲကြောင်းလေးက ပေါင်ကားထားလို့ခပ်ဟဟဖြစ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း ကိုယ့်အစ်မ မကြည်ပြာရဲ့စောက်ပက်ကြီးကို ရပ်ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး သူ့တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ပါးစပ်နဲ့ ငုံခဲထားလိုက်ပြီးနောက် လျာနဲ့လျက်တင်လိုက်တယ်။ သူ့စောက်စိလေးကိုပါ နှုတ်ခမ်းနဲ့ဆွဲစုပ်ပြီး လျာလေးနဲ့ကစားပေးလိုက် စောက်ပက်အကွဲကြောင်းကြီးကို လျက်လိုက်လုပ်နေတော့ မကြည်ပြာရဲ့ ထဘီ မ ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ ကျုပ်ခေါင်းကို လာပြီးပွတ်သပ်ကိုင်ထားရင်း ခါးကော့လျှက် သူ့စောက်ပက်ကို ကျုပ်ပါးစပ်ဆီသို့ တိုးကပ်ထားတော့တယ်။
“အီးးး…. စစ်…. မမစောက်ပက်ကို ကြိုက်တဲ့ မမမောင်လေး…. ရှီးးး… ယက်…. မမစောက်ပက်ကိုယက်…. အူးးး…. ကောင်းလိုက်တာ မောင်လေးရယ်… ဟူးးးး…. ”
ကျုပ်လည်း မကြည်ပြာစောက်ပက်ကို အားရပါးရ လျက်ပေးနေရင်း မကြည်ပြာရဲ့ ငြီးသံကြောင့် ပိုအားတက်လာတယ်။ ကျုပ် စောက်ပက်လျက်ရင်းက မကြည်ပြာရဲ့ ထဘီ မ ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်ကာ ဖြည်လိုက်တော့ မကြည်ပြာရဲ့ ထဘီက ကျုပ်ရဲ့ခေါင်းပေါ်ကျလာပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကြောင့်သာ မကြည်ပြာရဲ့ထဘီထဲကို ကျုပ်မရောက်သွားတာ။
“ရှီးးးးး…. မောင်လေး ဘာလုပ်တာလဲ… ဘုန်းနိမ့်ကုန်တော့မှာပဲ… အူးးးး…”
မကြည်ပြာ သူ့ထဘီကို ပြန်ပြီး မ လိုက်ပြန်တယ်။ ကျုပ်က ထပ်ပြီး ထဘီမထားတဲ့လက်ကိုဖြည်ကာ သူ့ထဘီ ကျုပ်ခေါင်းပေါ် အုပ်သွားအောင်ပြန်လုပ်လိုက်ပြီး ကျုပ်ခါင်ကိုကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုပါ ဖယ်လိုက်ရင်း ခေါင်းပေါ်တင်နေတဲ့ ထဘီကို ခေါင်းအနာက်ဘက်သို့ တွန်းချလိုက်တော့ မကြည်ပြာ ထဘီထဲကို ကျုပ်ရောက် သွားပြီ။ ကျုပ်သူ့ထဘီထဲကနေပြီတော့ သူ့ဖင်တွေကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်ကို ဆက်လျက်နေလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာလည်း ကျုပ်က သူ့ထဘီထဲဝင်ပြီး စောက်ပက်လျက်ချင်နေမှန်းသိတော့ သူ့ထဘီကို ပြန်ပြီး ဆွဲမတင်တော့ဘူး။
“အင်းးးးး…. မောင်လေးရာ… ဘုန်းနိမ့်ပါမယ်ဆိုမှ…. အီးးးးး…. ဇွတ်ကွာ… ဟင့်…”
မကြည်ပြာ ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့ထဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘယ်လိုမှန်းမသိဘဲ ကိုယ်ရင်းနှီးပြီး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နေတတ်တဲ့ မိန်းကလေးတွေရဲ့ ထဘီထဲဝင်ပြီး စောက်ပက်ယက်ရတာကို အန်တီချိုက စလို့ သဘောကျလာတာ နောက်တော့ မမို့၊ အခု မကြည်ပြာ နဲ့ နောက်ဆို မေမေတို့ မေဦးတို့ထဘီထဲတွေပါ ဝင်မိတော့မယ် ထင်တယ်။ တီဒေဝီက ထဘီသိပ်မဝတ်တော့ ရန်ကုန်ကိုပြန်လာမှပဲ သူ့ထဘီထဲ ဝင်ပြီး စောက်ပက်ယက်ခွင့်ရမယ် ထင်တယ်။
“အူးးးး… ဟင့်… မောင်လေး မမထမိန်ထဲကနေ စောက်ပက်ယက်နေတာ… စစ်…. မမ ရင်တွေအရမ်းခုန်တာပဲ… ဟင်းးး….”
ကျုပ်က မကြည်ပြာရဲ့ စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးရင်း စောက်ပက်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းပူးထိုးထည့်ကာ ကလိုင်းပေးလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာ ထဘီပေါ်ကနေ ကျုပ်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားရင်း ခါးကပိုကော့တက်လာကာ ညည်းသံပိုထွက်လာတယ်။
“မောင်လေး…. အူးးးရှီးးးးး… ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ… ဟူးးးး… မမ မရတော့ဘူးးးးး… ဖယ်… ဖယ်…”
မကြည်ပြာ ပေါင်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်လားရင်း ထဘီထဲကနေ သူ့စောက်ပက်ကို လက်နဲ့ကလိကာ စောက်စိကိုဖိလျက်နေတဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို ထဘီပေါ်ကနေ ခွာထုတ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့တင်ပါးကိုဖက်ပြီးချုပ်ထားတာမို့ ကွာမသွားဘဲ ခါးကော့ကာ စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်တော့ ကျုပ် သူ့စောက်ပက်ကိုငုံထားကာ ထွက်လာသမျှ စောက်ရည်တွေကို မျိုချပစ်တယ်။ မကြည်ပြာ စောက်ရည်တွေ အားရပါးရ ပန်းထုတ်ပြီးတော့မှ ကျုပ်ဖက်ထားတဲ့လက်ကို လွှတ်ပေးတော့ မကြည်ပြာစောပက်က ကျုပ်မျက်နှာဆီမှ ခွာသွားပြီး ကျုပ်ပခုံးကို ထဘီပေါ်ကလက်ထောက်လို့ အမောဖြေနေတော့ ကျုပ်လည်း ထဘီထဲကမထွက်သေးဘဲ ဒူးထောက်လျှက်တိုင်း သူ့ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ခဏနေမှ မကြည်ပြာက သူထဘီကို မ ကာ ကျုပ်ကိုထဘီအောက်ကထုတ်လိုက်တော့ ထဘီအပြင်ကိုရောက်သွားတဲ့ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ပေါင်ကနေ ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ် ရှိရာ ပေါင်ခွဆုံကို မျက်နှာအပ်ကာ ထဘီပေါ်ကနေ ဖိနမ်းလိုက်တယ်။
“ငါ့အစ်မစာက်ဖုတ်ကြီးကွာ… ရွှတ် ရွှတ်… ယက်လို့ကောင်းလိုက်တာ… စောက်ရည်တွေက ချိုနေတာပဲ…”
သူ့စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်က ဖိနမ်းပစ်လိုက်ပြီးမှ ထ ရပ်ကာ တောနေတဲ့ကျုပ်လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ သူ့ထဘီခေါက်ကိုလှန်ပြီး သူ့ပေါင်ခွဆုံကို ထဘီပေါ်ကထိုးစိုက်ပြီး မကြည်ပြာကို ခါးက၂ေ၁ဗနေဖက်လိုက်တော့ မကြည်ပြာက ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ကာ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်ကာ အတင်းနမ်းတော့တယ်။
“ပြွတ်… ပြွတ်… အပိုတွေ… မမစောက်ရည်က ချိုပါ့မလားလို့… ခစ်ခစ်… ချစ်တာကွာ… ပြွတ်… ပြွတ်…”
“ပြွတ်… ကြိုက်လား… မောင်လေးယက်ပေးတာ…”
“ကြိုက်တာမှ လွန်ရော… ကြံကြံဖန်ဖန် ထမိန်ဝင်ပြီး စောက်ပက်ယက်ရတယ်လို့ မောင်လေးရယ်… မမဖြင့် ရင်တောင်တုန်တယ်… လိုးပေးတော့ကွာ… မောင်လေးလီးကြီး မမစောက်ပက်ထဲ ထည့်ပေး… အဲ့လို လီးကြီးနဲ့ စောက်ပက်ကို မထိတထိထိုးနေတာ.. အသည်းယားလာပြီ…”
“လိုးမယ်လေ… မမကုန်းပေး…”
မကြည်ပြာက နှစ်ခါပြောစရာမလိုဘဲ ကျုပ်ကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး တစ်ဖက်လှည့်ကာ မြေကြီးပုံကို လက်ထောက်ပြီး ပေါင်လေးကားကာကုန်းပေးတော့ ကျုပ်က မကြည်ပြာရဲ့ ထဘီကို တင်ပါးပေါ်လှန်တင်လိုက်ပြီး ကုန်းထားလို့ ပြူထွက်နေတဲ့ အရည်တစိုစိုနဲ့ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုအဝမှာတေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်လိုက်တယ်။ လီးက ဝင်ဖူးခဲ့သောလမ်းကြောင်းကို စီးစီးပိုင်ပိုင် တိုးဝင်သွားကာ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့တင်ပါးမှာ ကျုပ်ဆီးခုံဖိကပ်သွားတော့ မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲ လီးတဆုံး ဝင်သွားခဲ့ပြီ။ လီးတဆုံးဝင်သွားတာနဲ့ ကျုပ်လည်း မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်။ ကိုယ့်အစ်မလို စိတ်ကသဘောထားမိတော့လည်း လိုးရတာ ဖိိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းနဲ့ ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းနေတယ်။
“မမစောက်ပက်က စီးပိုင်နေတာပဲ မမရယ်…”
“မောင်လေးလီးကိုက ကြီးတာပါကွာ… မမစောက်ပက်ထဲမှာ အပြည့်အသိပ်နဲ့ တစ်ဆို့နေတာ… ဟင်း… ဟုတ်တယ်… အဲ့လိုလိုး… မောင်လေးလီးကြီးက မမစောက်ပက်ထဲကို ပွတ်ဆွဲပြီး လိုးနေတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ… ငါ့မောင်လေးလီးကြီးနဲ့ အလိုးခံရတာ မမကြိုက်လိုက်တာ…”
“မောင်လေးလဲ မမစောက်ပက်ကိုလိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ ငါ့ အစ်မ စောက်ပက်ကြီး…”
“ကြိုက်ရင်လိုး… အသေလိုး… နင့်အစ်မစောက်ပက်ကို မောင်လေးလီးနဲ့ ပြဲအောင်လိုးစမ်း… နှမလိုးလေး…”
“လိုးမယ်… ငါလိုးမ အစ်မ….”
“ဟုတ်တယ် ဆောင့်… ဆောင့်… နှမလိုးလေး… မမစောက်ပက်ကို လိုး… အားးးးး… ရှီးးးး….”
ကျုပ်လည်း ပြောရင်းဆောင့်ရင်းနဲ့ စိတ်ကပိုထလာပြီး အရှိန်ကပိုပါလာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပစ်တာ မကြည်ပြာ ပေါင်တံတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်သွားလျက် စကားတောင်ဆက်မပြောနိုင်ဘဲ ငြိမ်သွားလို့ လိုးတာကို ရပ်ထားပေးလိုက်တယ်။ သူ့စောက်ပက်ထဲ လီးစွပ်လျှက် ငြိမ်နေရင်းက သူ့ခါးကိုကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကို သူ့နို့တွေဆီကိုပို့ပြီး အင်္ကျီအပေါ်ကနေပဲ ဆုပ်နယ်နေရင်း သူ့ကျောပြင်ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။ ခဏနေလို့ မကြည်ပြာအမောပြေမှ သူ့ကိုထူလိုက်ပြီး ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ကာ ဖက်ထားလိုက်တော့ ကျုပ်လီးက သူ့စောက်ဖုတ်အုံကို ထဘီပေါ်ကနေ ထောက်နေပြန်ပြီ။ မကြည်ပြာက ကျုပ်လီးကို သူ့လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွပေးနေတယ်။
“ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာမောင်လေးရယ်… မောင်လေးလီးနဲ့ အလိုးခံရတာ… မမ အားရလိုက်တာ…”
“မောင်လေးလည်း မမကိုလိုးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်… ကန်တော့နော်မမ… မောင်လေးဆဲမိသွားတယ်…”
“ဟင်း ဟင်း… ရပါတယ်ကွာ… မမက အရင်ဆဲမိတာပဲ… မမလည်း ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေပြောရင်း စိတ်ကမတရာထလာပြီး ဆဲမိသွားတာ… မဟုတ်တာ ဆဲတာမှမဟုတ်ပါ… မမက မောင်လေးလိုးတာ ခံနေတော့ ငါလိုးမ အစ်မဆိုတာလဲ မှန်တယ်… မောင်လေးက မမကိုလိုးနေတော့ နှမလိုးဆိုတာလည်း မှန်တာပဲ… မဟုတ်ဘူးလား… ခစ် ခစ်…”
“ဟီး… ဟုတ်သားပဲ… ဒီအတိုင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ပဲ လိုးရအောင်နော် မမ… မမမျက်နှာ မမြင်ရတော့ တခုခုလိုနေသလိုပဲ…”
“မောင်လေးသဘော… ယောက်ျားလေးတွေက ကုန်းပေးတာကိုကြိုက်တယ်ထင်တာ… အဲ့လိုမှ ပိုအားရတာ မဟုတ်ဘူးလား…”
“အားရတာတော့ဟုတ်ပါတယ်… အဲ့လိုက အရမ်းထန်နေတဲ့အချိန်လေးပဲ… ပြီးရင်တော့ ကိုယ့်အစ်မမျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး တစိမ့်စိမ့်လိုးချင်တာ…”
“ခစ်ခစ်… ချစ်တာကွာ… ကြိုက်သလိုသာလိုး… မမက ဘယ်လိုလိုးလိုး… မောင်လေးလီးနဲ့ဆို ကြိုက်ပြီးသား…”
ကျုပ်က စကားပြောရင်း မကြည်ပြာရဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို လှန်တင်ကာ သူ့ဘရာထဲက နို့တွေကို ဘရာကိုအောက်ကိုဆွဲချပြီး အစိမ်းလိုက် ဆုပ်နယ်နေရာမှ သူ့ပေါင်တစ်ချာင်းကိုကိုင် မ လိုက်တော့ မကြည်ပြာက ထဘီကိုလှန်ပေးပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လက် လက်တစ်ဖက်က သူ့ပေါင်ကိုမထားလျှက် ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့ခါးကို ဖက်ထိမ်းထားကာ လီးကို မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ မကြည်ပြာက ကျုပ်လီးသူ့စောက်ပက်ထဲကို လမ်းကြောင်းမှန်မှန်နဲ့ တိုးဝင်သွားတော့ ကျုပ်လီးကိုလက်လွှတ်ကာ ကျုပ်လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖက်ကာ သူ့ကိုယ်ကို လန်မကျသွားအောင် ထိန်းထားတယ်။ ကျုပ်လည်း လီးအကုန်ဝင်တာနဲ့ မကြည်ပြာစောက်ပက်ကို စ လိုးတယ်။
“ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်… မမစောက်ပက်က လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…”
“မမလည်း အရမ်းကောင်းတယ် မောင်လေးရယ်…”
“မောင်လေးလည်း အရမ်းကောင်းတယ် မမရယ်… ”
ကျုပ်တို့ လိုးနေကြတာ မနှေးမမြန် ခပ်မှန်မှန်လေးဆိုပေမယ့် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မောင်နှမလိုသံယောဇဉ်နဲ့ ခံစားချက်ကြောင့် မကြည်ပြာစောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီးနဲ့ ပွတ်တိုက်ပြီး အသွင်းအထုတ်လုပ်နေရတာနဲ့တင် အရသာက အရမ်းကောင်းနေပြီ။ လိုးရင်းနဲ့ ကျုပ်လည်းနီးလာတော့ အားနဲ့ဆောင့်ချင်လာတယ်။ ကျုပ် မကြည်ပြာရဲ့ ပေါင်ကိုမထားရာမှ ချလိုက်ကာ သူ့တင်ပါးကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး မ ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆီတင့်တင်ထားတဲ့ မြေကြီးပုံအနီးကို တိုးကပ်လိုက်တယ်။
“မမ… မြေပုံကို လက်နောက်ပြန်ထောက်လိုက်…”
“အင်း… ဒီလိုလား…”
မကြည်ပြာက ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိ သူ့အနောက်မှာရှိနေတဲ့ မြေကြီးပုံကို လက်တစ်ဖက်နဲ့အရင်ထောက်ပြီးမှ နောက်တစ်ဖက်နဲ့ ထောက်လိုက်တော့ မကြည်ပြာကိုယ်လုံးက ပက်လက်နီးပါးဖြစ်သွားကာ သူ့တင်ပါးကနေ ကျုပ်က မ ထားတာကြောင့် သူ့ခြေထောက်တွေက မြေကြီးနဲ့မထိဘဲ ကိုယ်လုံးက လေပေါ်မြောက်နေတယ်။ ကျုပ်လိုချင်တာ ဒီအနေအထားမို့ ကျုပ်လည်း သူ့တင်ပါးကို စုံကိုင်ပြီး လက်ကလည်း သူ့ဖင်ကနေကိုင်ပြီးဆွဲဆောင့်သလို ခါးကလည်းကလည်း ပစ်ဆောင့်တော့ ဆောင့်ချက်က ပြင်းထန်းပြီး အားပါလှတယ်။ မကြည်ပြာ ကိုယ်လုံးက လေပေါ်မှာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ရမ်းခါနေပြီး ဖော်ထားတဲ့ သူ့နို့တွေကလည်း အတူလိုက်ပါ လှုပ်ရမ်းနေတာ ကြည့်လို့ကောင်းလှတယ်။ ကျုပ်လည်း ပြီးကာနီးလေ ပိုမြန်လေနဲ့ လိုးရင်း မကြည်ပြာရဲ့ ပေါင်လေးတွေတုန်ယင်ကာ ကျုပ်ခါးကို ညှပ်ထားချိန် ကျုပ်က ပြီးလုပြီးခင်မို့ ခပ်သွက်သွက်ဆက်လိုးရင်း လီးရည်ထွက်ခါနီးတော့ သူ့စောက်ပက်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ လက်က မကြည်ပြာကို မ ထားရလို့ မအားလေတော့ ပန်းစရာနေရာမရှိတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပဲ လီးတေ့ပြီးပန်းထုတ်လိုက်တာ သူ့စောက်စိမှာရော၊ စောက်ဖုတ်အုံမှာရော၊ သူ့စောက်ပက်အမြှောင်းပေါ်အပြင် ထဘီမှာပါ စင်ကုန်တယ်။
