ဖြစ်ရပ်မှန်ဆိုလို့ ကျနော် ၈တန်းနှစ်က ကျုရှင်ဆရာမကို သတိရမိသွားတာ။ဒီလိုဗျ။ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်နဲ့ တစ်ရပ်ကွက်ကျော်မှာ ၈တန်းနှစ်က ကျူရှင်တက်ရတာပါ။ဆရာမက အသားဖြူဖြူ ရုပ်က အသင့်တင့်ပါ ဆံပင်ကောက်ကောက်နဲ့ဗျ။ကိုယ်လုံးအပေါ်ပိုင်းကသေးတယ် နို့လေးကလည်း သေးတယ်။ခါလည်းသေးပြီးတော့မှ ဖင်ကြီးက အယ်ထွက်နာဗျ။ကျနော်တို့ရောက်လို့ ဆရာမ ရေချိုးချိန်နဲ့ဆုံရင် သူ့အခန်းထဲက ရေလဲထမိန်ယူခိုင်းတတ်တာ။စဉ့်အိုးအကြီးကြီးထဲ ရေဝယ်ထည့်ပြီးချိုးတာဗျ။သူ့အိမ်နောက်ဖေးမှာ စာသင်တာက အိမ်ရှေ့ ကုတင်ဘေးက စားပွံခုံမှာသင်တာ။ညနေပိုင်း စာပြန်ရင် ဝေးတဲ့သူတွေ အရင်ပြန်ခိုင်းတာ။ကျနော်တို့က နောက်ဆုံးမှ စာပြန်ရတာ ရပ်ကွက်နီးလို့တဲ့။တရက်ကျ ကျနော်နောက်ဆုံး စာပြန်ရတာ။ဆရာမရဲ့ အဒေါ်ကလည်း တံမြက်စည်းတောင်လှည်းနေပါပြီ ကျူရှင်က ဆင်းပြီလေဗျာ။ဆရာမက ခုံဘေးက ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လန်ပြီး စာအုပ်ကို ရင်ဘတ်ပေါ်တင်လက်နှစ်ဖပ်နဲ့ကိုင်ရင်း ကျနော်အလွတ်ဆိုတာကို စာအုပ်ပြန်ကြည့်တာပေါ့ဗျာ။ကျနော်က ကုတင်ဘေးကနေ လက်ကလေးပိုက်ရင်း စာဆိုရတော့ ဆရာမကို ကန့်လန့်ဖျက်အနေထား မြင်ရတာပါ။ဆရာမ လက်တဖက် သူ့ထမိန်ထဲ လက်သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့လက်မကိုပွတ်ပြီးနမ်းလိုက်နဲ့ ကျနော်လည်း စာပြန်ရင်း မြင်နေရတာ။စာတောင် မှားမလိုဖြစ်နေတာဗျို့။စာနောက်ဆုံးအပုဒ် ပြန်တော့ ဆရာမက ထမိန်စကို ဖြည်ပြီး အဖုတ်ကို လက်နဲပွတ်လိုက် သူ့လက်သူပြန်နမ်းလိုက်ပေါ့။စောက်မွှေးအုံ အထက်နားက မှဲ့နက်ကြီးဆို ခုထိ ကျနော်မျက်လုံးထဲ ပြန်ပြန်မြင်နေရတာ။အောကားကြည့်လို့ ဆီးခုံးနား မှဲ့တွေမြင်ရင် အဲဒီဆရာမ ကိုပဲ မြင်ယောင်လာတာ ခုထိပါ။
{{{ မတွေ့တော့ပေမယ့်လည်း သတိရတာပေါ့ ဆရာမရယ် }}}
