အခန်း ၁။
ဦးစောတင်မောင် အိမ်သို့ ဧည့်သည် လာသဖြင့် ညနေစာ ဖြင့် တည်ခင်း ဧည့်ခံနေကြ သည်။
မနေ့က ဦးစောတင်မောင် အသက် ၅၀ ပြည့် မွေးနေ့ လည်း ဖြစ်သည်။
ဦးစောတင်မောင် မှာ စစ်တပ် မှ နေ၍ ပြည်ထဲရေး သို့ ပြောင်းလာခဲ့သူ ဖြစ်လေရာ ရဲဘက် တွင် ရာထူးကြီးကြီး တနေရာ ရလေသည်။ သို့သော်လည်း သူတာဝန်ကျရာ မန္တလေးမှာ အိမ်ကြီး တလုံးလုံး သူတယောက်ထဲ နှစ်နှစ် တိတိ နေခဲ့ ရသည်။ လွန်ခဲ့သော ခြောက်လ ခန့်က မှ သမီးကြီး ဖြစ်သူ မေသက်ထားမောင် အလုပ်က မန္တလေး တွင် ကုမ္မဏီ ရုံးခွဲ ဖွင့် သဖြင့် ရီဂျင်နယ် ဒါရိုက်တာ ရာထူးဖြင့် မန္တလေး ကို ပြောင်းလာခဲ့ရာ၊ ဦးစောတင်မောင် အိမ်တွင် နေနေ လေသည်။ သူ့ မိန်းမ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီမှာ အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး ဖြစ်ပြီး ရန်ကုန် ပရိုက်ဗိတ် ဆေးရုံ တခု တွင် ထိုင်ပြီး တခြား စပါယ်ရှယ်လစ် ဆေးခန်းများတွင်လည်း ထိုင်သဖြင့် ဦးစောတင်မောင် နောက် လိုက်မလာနိုင်။ ဦးစောတင်မောင် ကသာ တလ တခါလောက် ရန်ကုန်က သူတို့ အိမ်သို့ ပြန်ရလေသည်။ သားလတ် နေလင်းမောင်က လည်း ကုမ္မဏီတခု တွင် ဝင်လုပ်နေပြီး သမီးငယ် မေသဇင်မောင် နှင့် သားငယ် စိုးမိုးမောင် တို့က တက္ကသိုလ် တက်နေကြတုန်း ဖြစ်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် အသက် ၅၀ ပြည့် မွေးနေ့ မို့ မိသားစု စုံလင် မန္တလေး သို့ ရောက်နေကြပြီး ညနေစာ စားကြကာ နောက်နေ့ ပြန်ကြဖို့ ပြင်လေသည်။ မတွေ့တာကြာပြီမို့ စနေည ညနေစာ စားပြီး တနင်္ဂနွေ ညနေ ကျမှ သာ ရန်ကုန် သို့ လေယာဥ်ဖြင့် ပြန်ကြဖို့ စီစဥ်ထားလေသည်။
ထိုတနင်္ဂနွေ မနက်ကျမှ တပ်တုန်းကသူ့ တပည့် တဦး ဖြစ်ခဲ့ဘူးသူ တဦးက သူ့ဆီ ဖုံးခေါ်ကာ ဟက်ပီးဘတ်ဒေး ပြောသဖြင့် သူက ထမင်းစားလာဖို့ ဖိတ်လိုက်သည်။ ထိုသူမှာ တပ်တွင်း တုန်းက သူ့တပည့် တဦး ဖြစ်ခဲ့ဘူးသော်လည်း သူ ဝန်ကြီးဌာန ပြောင်းသွားပြီး နောက်ပိုင်း တွင် ရာထူးတွေ တရှိန်ထိုး တက်ကာ ယခု လက်ရှိတွင် ရာထူးကြီးကြီး အကောင် တကောင် ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ သို့သော်လည်း သူ ဗိုလ်မူး ဘဝက တပည့် မို့ ခုထိ သူ့ကို ဗိုလ်မူး ဟု ခေါ်တာ က နူတ်ကျိုးနေခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့်လည်း သူ့မိန်းမ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ညစာ ကို ထိုသူနှင့် အတူ မိသားစု စားကြပြီးမှ သူတို့ မိသားစု ရန်ကုန် ပြန်ဆင်းရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။ မူလ မှန်းထားသည့် အချိန်ထက် နည်းနည်း တော့ နောက်ကျမည် ဖြစ်လေသည်။
ညစာ မှာ ဦးစောတင်မောင် တပည့် တပန်းများ ဝိုင်းဝန်းချက်ပြုတ်ပေးကြပြီး ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက စီစဥ်ထားတာမို့ အတော်ဖွယ်ရာလေသည်။ တန်ဖိုးကြီး ဝီစကီ တလုံး နှင့် ဘီယာတို့ ကို ချပေးထားပြီး ထမင်းစားပွဲတွင် စားကြ သောက်ကြ စည်ကားနေလေသည်။
ဦးစောတင်မောင် မိတ်ဆွေမှာ မိန်းမ နှင့် ကလေး တယောက် ပါလာသည် မို့ စကားဝိုင်းက ပိုမိုစည်ကားလေသည်။
စားသောက်ပွဲပြီးလို့ ဧည့်သည်တွေ ပြန်သွားကြသည်နှင့် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ မိသားစု လည်း ကားပေါ် တက် ကမန်းကတမ်း လေဆိပ်သို့ ထွက်ခွာကြရလေသည်။
…………………………
မေသက်ထားမောင် တယောက် စိတ်တအားတိုနေလေသည်။ သူမ မှာ ဒီနေ့ မှ အနည်းငယ်ပူအိုက် သဖြင့် ဂါဝန်အသား ပါးပျော့ ပျော့ လေးကို ဝတ်ထားမိသည်။ ဒက်ဒီ့ မိတ်ဆွေ ညနေစာ လာစားမယ် ဆိုတော့ သူမ မိခင်နှင့် မောင်နှမ များက လည်းအတူရှိနေကြသည်။ ထိုလူကြီးမှာ ဒက်ဒီထက် အသက် အနည်းငယ်မျှ ငယ်မည်။ ယခင်က တပ်တွင်းမှာ ဒက်ဒီအောက် တာဝန်ထမ်းဆောင် ခဲ့သော်လည်း ယခု တော့ ရာထူး အတော်ကြီး ပြီး ပုခုံးပေါ် မှာလည်း အပွင့်တွေ အများကြီး မို့ ကြောက်ရွံ့ ရလောက်အောင် အရှိန်အဝါ ကြီးလေသည်။
ထမင်းစားဝိုင်း က စားပွဲ အရှည်ကြီးတွင် ထိုင်ကြရာ ဒက်ဒီက စားပွဲထိပ်ဆုုံးတွင် ထိုင်ပြီး မာမီက ဒက်ဒီ့ ညာဘက်တွင် ထိုင်လေသည်။ ထိုလူကြီးက ဒက်ဒီ ဘယ်ဘက်တွင် ထိုင်ပြီး ထိုလူကြီးမိန်းမ က မာမီ့ ညာဘက်တွင် ထိုင်လေသည်။ ဒက်ဒီက သမီးကြီး ဒီမှာထိုင်လို့ လက်ဟန်ခြေဟန်ပြလိုက်သဖြင့် မေသက်ထားမောင် ထိုလူကြီး၏ ဘယ်ဘက်မှာ ထိုင်လိုက်ရသည်။
သူတို့ ထမင်းစားပွဲမှာ အရှည်ကြီး ဖြစ်သော်လည်း မိမိတို့ မိသားစု က ခြောက်ယောက်၊ ထိုလူကြီးမိသားစု က သုံးယောက် ဆိုတော့ ကုလားထိုင်များ မှာ တခုနှင့် တခု ထိကပ်နေရလေသည်။ ထမင်းစား ဝိုင်း မှာ စားကြ သောက်ကြ အရှိန်ရလာတော့ မေသက်ထားမောင် ညာဘက် ပေါင်ပေါ် သို့ လက်ဖဝါး နွေးနွေး ကြီး လာတင်တာ ခံလိုက်ရလေသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဧည့်သည်လူကြီး၊ မျက်နှာက တော့ ဒက်ဒီ နှင့် ရီမော ပြီး စကားတွေ ပြောနေသည်။ စားပွဲအောက် က လက်က မေသက်ထားမောင် ပေါင်ကို လာပွတ်နေသည်။ ပထမ မေသက်ထားမောင်က ထိုလက်ကို သူ့မလက်ကလေး ဖြင့် ဆွဲဖယ်ကာ တွန်းလွှတ်သော်လည်း သူ့လက်တွေက သန်မာလွန်းသည်။
မျက်နှာ ကလည်း နီမြန်းနေသည်ဆိုတော့ ထိုလူကြီး မူးနေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း မူးနေတာ ချေးကျွေး ရင် စားမလား၊ အလကား သက်သက် မူးနေတာကို ခုတုန်း လုပ်ပြီး သူမ ကို လာကိုင်သည် ဆိုတာ မေသက်ထားမောင် သိလိုက်သည်။ သူမ အသက်လည်း ၂၆ နှစ် ရှိပြီ၊ မြီးကောင်ပေါက်စ မလေး မဟုတ်တော့၊
အဲလို မြီးကောင်ပေါက်စ မလေး မဟုတ်တော့ လည်း သူမ အနေနဲ့ စိတ်အလိုကို လိုက်လို့ မဖြစ်၊ ဒေါသဖြစ် တာနဲ့ ထပြီး ပေါက်ကွဲလို့ မရ၊ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးအကြောင်းတွေကို စဥ်းစား တတ်နေပြီ။ ယခု သူမ လုပ်နေသည့် ကုမ္မဏီမှာ ထိုလူကြီးတို့ အသိုင်းအဝိုင်း နှင့် ပတ်သက်နေသည်။ အဲဒါကို ဂရု မစိုက် ပဲ တခြားအလုပ်ပြောင်းလုပ်လို့ရသေးသည်။ သူမ စိုးရိမ်တာက သူမ ဒက်ဒီ နှင့် မာမီ၊ သူမ က ထပြီး ရမ်း လိုက်လျှင် သူမ ဒက်ဒီ ဒေါသကို သူမ သိသည်။ ရုန်းရင်း ဆန်ခပ် ဖြင့် သူမ ဒက်ဒီ က လက်ပါ သွားခဲ့လျှင်၊ နောက်ပြီး သူမ မောင်တွေ ရယ် ညီမ ရယ်၊ ထိုလူကြီးရဲ့ မိန်းမ နဲ့ သား ရယ်။ အားလုံး ရှေ့မှာ မျက်နှာတွေ ဘယ်နားသွားထားကြမလဲ၊ နောက်ဆက်တွဲ ဖြစ်လာမဲ့ ပြဿနာတွေက သူမ အနေနဲ့ ရင်ဆိုင်ဖို့ ကို မစဥ်းစားတတ်။ သူမ အနေနဲ့ အဆိုးဆုံး ဘာဖြစ်နိုင်မလဲ ထိုလူကြီး သူမပေါင်ကို ပွတ်သတ်ကာ အသားယူ ကိုင် ပြီး ကျေနပ်သွား ၊ ဘယ်သူမှ လည်း မသိလိုက် သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာမှ သိပ်ထူးခြားသွားမှာ မဟုတ်။ အသာ ငြိမ်နေလိုက်တာက အကောင်းဆုံး ဖြေရှင်းနည်း ပဲ ဖြစ်မည် ဆိုတာ ငြိမ်ခံနေလိုက် တော့မည် ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်တော့သည်။
မေသက်ထားမောင် က အတွေ့ အကြုံ မရှိသော အပျိုစင်လေး တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ ဘဝက ပထမဦးဆုံး ရီးစား နှင့် အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့ဖူးသည်။ ထို ရီးစား ဦးမှာပဲ သူမ အပျိုရည် ပျက်ခဲ့ရသည်။ သို့ သော် ကျောင်းပြီးတော့ သူမ က ရည်မှန်းချက် ကြီးမားသည် အလုပ်ကို လုပ်ဖို့ အရမ်း စိတ်အား ထက်သန်ခဲ့ သည်။ သူမရီးစား က ထိုသို့ မဟုတ်။ ဘာကို မှ တက်တက်ကြွကြွ မရှိ။ သူမ တက်ကြွသည်မှာ သူမ မိဘ များကြောင့် ၊ သူမ ၏ မွေးရာပါ အခြေအနေပေးမှု များကြောင့် ဟု စွတ်စွဲသည်။ သူမ ဆွဲခေါ် လို့လည်း မပါ တော့ ထို ရီးစား နှင့် လမ်းခွဲခဲ့ကြရသည်။ ကျောင်းပြီးချိန်မှ စပြီး အလုပ်ထဲ ဝင်ကာ ဒီအဆင့် ထိ ရောက်အောင် သုံးလေး နှစ်အတွင်း ကြိုးစား ခဲ့ရသဖြင့် သူမ မှာ ရီးစား ထား ဖို့ ၊ ရိုဖို့ အချိန်မရခဲ့ခြေ၊ သို့သော်လည်း စားလည်း စားဖူး၊ အရွယ်က လည်း သွေးသား ဆန္ဒ တက်ကြွတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ အလုပ်အားသည့် အချိန်တို့ ၊ ညဘက် အိပ်ယာဝင်သည့် အချိန်တို့ တွင် အင်တာနက် မှ အောကား ၊ အောစာပေတို့ ကို ဖတ်ရှု ပြီး မိမိ ဘာသာ အာသာ ဖြေ ခဲ့သည်မှာ အမြဲလို ဖြစ်ခဲ့ရသည်။
တကယ်က သူမသာ ရီးစား ထားချင်ပါက အချိန်မရွေးပင်၊ သူမ ဘေးမှာ သူမ ကို သွားရည် တောက်တောက် ကျ အောင် ငမ်းနေကြသူ အများအပြား ရှိလေသည်။ သူမ မျက်နှာမှာ သူမ အမေ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကဲ့သို့ ပင် ကျက်သရည် ရှိရှိ ချောမော လှသူ ဖြစ်သည်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း မျက်ဝန်းတွေက လည်း ကျယ်ကျယ်၊ နူတ်ခမ်း ထူထူ ဖူးဖူး ပါးစပ်ကျယ်ကျယ် နဲ့ အသားအရည်က လည်း ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်လို့ ၊ ယောက်ျား တိုင်း ရဲ့ အိမ်မက်ထဲက မိန်းကလေး ပုံစံပင်၊ သူမ ဘော်ဒီက လည်း အမေကဲ့ သို့ပင် ဖွင့်ဖွင့် ဖြိုးဖြိုး နှင့် အကိတ်ကြီး ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် သူမ ဖင်ကြီး များမှာ အမေနှင့် ဆိုက်တူ အိုးကြီး က ကောင်းလှသည်။ သူမ က အမေထက် ခါးသေးသဖြင့် ပိုပြီး စွံ့ထွက်သလို ဖြစ်နေရသည်။
တော်ရုံ ယောက်ျား လေးကို ယောက်ျား လို့ပင် မထင် ခဲ့သည့် မေသက်ထားမောင် တယောက် အခုတော့ သူမ ဒက်ဒီ့ အိမ် ထမင်းစား စားပွဲမှာ သူမ အဖေ ၏ တပည့် ဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ၊ သူမ အဖေ နှင့် အသက်မတိမ်းမယိမ်း ဘဲကြီး ကိုင်တာ ခံနေရလေပြီ။
သူမ လက်ကို လျော့ပေးလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်မှ စားစရာများကို ဘာမှ မဖြစ်သလို ဟန်ဆောင် ပြီး ကောက်စား နေတော့၊ ဘဲကြီး လက်က ပိုနယ်ချဲ့လာသည်။ သူမ ဂါဝန်အသား ပျော့ပျော့ ကို သူ့လက်ချောင်းတွေနှင့် ကုတ်ဆွဲ လာလိုက်လေရာ ဂါဝန်အနားမှာ သူမ ပေါင်လည် သို့ ရောက်လာလေသည်။ ထိုလူကြီးလက် သူမ ပေါင် အသား ပေါ် သို့ တိုက်ရိုက် လာထိတော့ မေသက်ထားမောင် ကြက်သည်း တွေ ထသွားသည် ၊ ဒေါသ ထွက်တာက အသားတွေတောင် တုန်ချင်လာသည်။ ထိုလူကြီးလက်ဖဝါး က သူမ ပေါင်အတွင်းသား တွေကို ပွတ်ပေး တော့ ထူးဆန်းလှစွာ သူမ ပိပိလေး မှာ အရည်စွတ်စို လာခဲ့ရသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ ဒေါသ ပြန်ထွက်လာရသည်။ ဘာဖြစ်လို့ စောက်ရည်က စိုလာရတာလဲ။ ထိုလူကြီး လက်က ဂါဝန် အောက်မှ ဝင်ကာ သူမ ပေါင်ရင်းသို့ ရောက်လာပြီး လက်ချောင်း ထိပ်ကလေး ဖြင့် သူမ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်း နေရာကို ပင်တီ ပေါ်မှ ဖိပွတ် ပေးနေတော့ သူမ မျက်လုံးများပင် ပိတ်သွားမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်တွင်းမှ အရည်ကြည်တို့ က ထိန်းမနိုင် စိမ့်ထွက်လာရသည်။ သူမ ပင်တီကို ပင် ဖေါက်ထွင်းလို့ ထိုလူကြီး လက်ဖျားထိပ်မှာ စိုခြေပြီ ဆိုတာကို သူမ သိလိုက်သည်။ ထိုလက်ချောင်း ထိပ်ဖြင့် သူမ စောက်စေ့ နေရာလေးကို ဖိကုတ်လိုက်တော့ သူမ မျက်နှာ ပူရှိန်းတက် သွားရသည်။ ပါးစပ်က လည်း ရှီးကနဲ့ အသံတိုးတိုးလေး ထွက်သွား သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ထိုင်နေသည့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က မေသက်ထားမောင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး၊
“ဟဲ့ သမီးကြီး ငရုတ်သီး မိသွားပြီနဲ့ တူတယ်။ မျက်နှာလည်း နီလို့၊ တရှီးရှီး နဲ့ စပ်နေတာလား ”
“အင်းးးး ဟုတ်… ဟုတ် မာမီ..”
ဘေးနားက ဟင်းခွက် ဖြည့်ပေးနေသော ကောင်မလေးက ရေခဲရေခွက် အမြန်ယူလာပေးလေသည်။
လက်ကြီးက မေသက်ထားမောင် ဂါဝန်အောက်မှ လက် ပြန်ရုတ်သွားသည်။
“တော်တော် စပ်သွားတာလား”
ဘေးက လူကြီး ၏ မေးခွန်းကြောင့် မေသက်ထားမောင် က ဘေးကို စောင်းကြည့်လိုက်တော့ ဘဲကြီးက သူမကို ပြုံစေ့စေ့ ကြည့်ရင်း သူ့ ဘယ်ဘက် လက်ခလည် အဖျားကို စုပ်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။
…………………
ဒေါက်တာ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ မိသားစု လေယာဥ်ပေါ် တက်သွားကြပြီး နောက် ဦးစောတင်မောင် နှင့် မေသက်ထားမောင် တို့ သားအဖ နှစ်ယောက် သူတို့ ကားဖြင့် အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
အိမ်ရောက်တော့ ကားပေါ် မှ ဆင်းကာ အိမ်ပေါ် ထပ်သို့ တက်လာကြသည်။ သူတို့ အိမ်မှာ နှစ်ထပ် ဖြစ်ပြီး အပေါ် ထပ်မှာ အိပ်ခန်း သုံးခန်း နှင့် ဘုရားခန်း ရှိလေသည်။ ဧည့်ခန်း ထမင်းစားခန်း မီးဖို တို့မှာ အောက်ထပ်မှာ ရှိသည်။ ခြံဝန်းထဲက အလုပ်သမားတန်းလျား မှာ အိမ်မှ ခိုင်းသည့် သူများ ၊ ကားဒရိုင်ဘာ၊ ဂိတ်စောင့် စသဖြင့် အလုပ်သမားများ နေကြသည်။ စည်းကမ်း တင်းကျပ် သည့် ဦးစောတင်မောင်ကြောင့် အိမ်အပေါ် ထပ်သို့ အလုပ်သမား များ သူတို့ကို မခေါ် ပဲနှင့် မတက်လာရဲကြခြေ။
အိမ်ပေါ် ထပ်ရောက်လို့ မေသက်ထားမောင် က သူမ အခန်းထဲ သို့ သွားကာ ကုတင်ပေါ် သို့ လှဲချလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် အခန်းတံခါးခေါက် သံကြားရသဖြင့် သူမ ဒက်ဒီမှန်းသိသဖြင့်၊
“တံခါး မပိတ်ထားဘူး ဒက်ဒီ”
ဟု လှမ်း ပြောလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားပြီး ဦးစောတင်မောင် အခန်းထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက် ရသည်။ ဦးစောတင်မောင် ကုတင်နား ရောက်လာတော့ မေသက်ထားမောင် အိပ်ယာပေါ် မှ ထထိုင်လိုက်ရင်း။
“ဘာပြောမလို့လဲ ဒက်ဒီ”
“ဆင်းလာစမ်း ဒီမှာ ရပ်လိုက်”
ဦးစောတင်မောင်က ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင် မျက်နှာမှာ နီပြီး ချွေး လည်းစို့နေသည်။ သူမ ဒက်ဒီ မူးနေတာလား၊ ဒေါသ ထွက်နေတာလား ဆိုတာကို မေသက်ထား သေခြာ မသိ၊ သူမ သိတာက သူမ ဒက်ဒီ ဒေါသထွက်လျှင် အလွန်ကြောက်စရာ ကောင်း သည်ဆိုတာပင်။ သူမတို့ မောင်နှမ တွေ မပြောနှင့် သူမ မာမီ ပင် နေစရာ မရှိအောင် ကြောက်ကြရသည်။
သူမ တို့ မောင်နှမ များမှာ ကျောင်းမပြီးခင် အထိ ဒက်ဒီ ၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းကို ခံကြရသည်။ အပြစ်ဒဏ် မှာလည်း အမျိုး မျိုး ဖြစ်သည်။ ကြမ်းပေါ် မှာ ဒူးထောက်ပြီး တနာရီလောက် နေရတာတို့၊ ကြိမ်လုံး ဖြင့် ဖင်ကို ရှိုးရာ ထင်အောင် ရိုက်ခံရတာတို့၊ တခါတရံ ကြိမ်လုံး ရှာမရလျှင် သူ့လက်ဖဝါးကြီး ဖြင့် တင်ပါး တို့ကို ဖြန်းကနဲ ဖြန်းကနဲ ရိုက်တတ် တာတို့ကို ခံကြရသည်။ မေသက်ထားမောင် ကျောင်းပြီး ကတည်းက အဲလို အပြစ်ပေးမ ခံရတာ ကြာပြီ၊ သူမ ကိုယ်တိုင်လည်း အရွယ်ရောက်ပြီး တာက တကြောင်း၊ သူမ ဒက်ဒီ ဖြစ်သူ တပ်မှ ရွေ့လျား ခံလိုက်ရလို့ စိတ်ဓါတ်လည်း အနည်းင�
“နင် က စောက်ရှက် မရှိ ငါတို့ မိသားစု ထမင်းဝိုင်းမှာ ကိုယ့်အဖေ အရွယ်လောက် လူနဲ့ ကမြင်းကြောထ ရသလား”
မေသက်ထားမောင် ခေါင်းထဲ ပြာကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ဒက်ဒီ ဘယ်လို များသိသွားတာလဲ။ ဦးစောတင်မောင် ရှေ့ ခြေစုံ ရပ်ရင်းက မေသက်ထားမောင် တုံတုံရီရီ ဖြစ်သွားရသည်။
“ဟို ဟို မဟုတ်ဘူး ဒက်ဒီ၊ အဲဒီလူကြီးက ..”
“အဲဒီလူကြီးက ဘာလဲ ဆက်ပြောလေ နင်တို့ ဘယ်အချိန်ကတည်း က ဖြစ်နေကြတာလဲ”
အခန်း ၂။
“သမီး ..တို. ဘာမှ မမမ ဖြစ်ဘူး ဒက်ဒီ..သူက အခွင့်အရေးယူတာပါ”
“အော် ဒါဆို နင်က ဘာလို့ လက်ကို ရိုက်မထုတ်လဲ ၊ ဘာလို့ အော်ဟစ်ပြီး ရန်မတွေ့တာလဲ”
“သမီးး က ဒက်ဒီတို့ စကားများပြီး ရုန်း ရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်မှာ စိုးလို့ပါ၊ ပြီးပြီးရော ဆိုပြီး အသာငြိမ်နေလိုက်တာပါ”
ဦးစောတင်မောင်က မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်ပြီး၊
“အော် နင်က အလိုမတူပဲ ဟိုကောင်က အခွင့်အရေးယူတာပေါ့လေ ဟုတ်လား”
“ဟုတ် ဒက်ဒီ”
“အဲဒါဆို နင့် ပင်တီ ချွတ်လိုက်စမ်း”
“ရှင် ဒက်ဒီ”
“နင့်ပင်တီကို ချွတ်လိုက်စမ်း ဆို နားမလည်ဘူးလား”
“ဟုတ်ဟုတ်”
မေသက်ထားမောင် သူမ ပင်တီကို ကမန်းကတမ်းလေး ချွတ်ချလိုက်သည်။ အဖြူရောင် ပင်တီလေးက လုံးထွေးပြီး သူမ ခြေကျင်းဝတ်မှ ကျဆင်းလာသည်။
“ငါ့ကို ပေးစမ်း”
“ရှင်”
“အဲဒီ ပင်တီ ငါ့ကို ပေးစမ်း”
မေသက်ထားမောင် သူမ ပင်တီလေးကို ကောက်ပြီး ဦးစောတင်မောင် ကို ကမ်းပေးလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင်က ပင်တီကို ယူပြီး သေခြာဖြန့်ကာ ခွဆုံ နေရာကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ပင်တီမှာ မေသက်ထားမောင် ၏ စောက်ရည်တို့ ဖြင့် စိုနေသေးတုန်း ဖြစ်သည်။ မေသက်ထားမောင်မှာ ကြောက်လည်း ကြောက် ရှက်လည်း ရှက်သဖြင့် လက်နှစ်ဖက်ကို ပိုက်ကာ ခေါင်းလေးကို ငုံ့ထားလေသည်။ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင်ကို အကဲခပ်လိုက်တော့ ခေါင်းငုံ့ကာ ကြမ်းပြင်ကို စိုက်ကြည့်နေတာတွေ့ရသဖြင့် ပင်တီခွဆုံလေးကို သူ့နာခေါင်းနားကပ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နံ့ သင်းပျံ့ ပျံ့ လေးက သူ့လီးကြီး ကို မာကျော ထောင်ထလာစေလေသည်။ ခပ်စိုစို ထိုင်းထိုင်းလေးကို သူ့ လျှာဖြားလေး ဖြင့် ပင် တို့ လျှက်လိုက် မိ သည်။ ပြီးမှ ပင်တီကို ကြမ်းပေါ် ပြစ်ချလိုက်ပြီး။
“ဟွန့် ဒါလား အလို မတူတာ စောက်ရည်တွေကို ရွဲနစ်လို့ ”
“အဟင့်ဟင့် အီးးးး ရွှတ်…အဲလို မမ ဟုတ်ဟုတ်ပါဘူး အီးး ဒက်ဒီ”
မေသက်ထားမောင် တယောက် တရွှတ်ရွှတ် နဲ့ ငိုနေလေပြီ။ သူမ ဒက်ဒီ စိတ်ဆိုးလျှင် သူမတို့ တအိမ်လုံး နေစရာ မရှိ ကြောက်ကြ ရသည်မဟုတ်ပါလား၊ အခု သူမ အသက် ၂၆ နှစ် ရှိနေသည်အထိ၊ ကြောက်ရွံ့ နေရတုန်းပင်။
“ဘာမှ အထွန့်တက်မနေနဲ့တော့ နင် အရိုက်မခံရတာ ကြာတော့၊ အပိုးမကျိုးဘူး ဖြစ်နေတာ၊ အခု ငါ့မှာ ကြိမ်လုံး မရှိတော့ဘူး နင် ဘယ်လို အပြစ်ဒဏ်ခံယူရမယ် ဆိုတာ သိတယ်မလား”
“ဟုတ်..ဟုတ်..”
“ဟုတ်ဆိုရင် မြန်မြန်လာ ဘာအချိန်ဆွဲနေတာလဲ”
ဦးစောတင်မောင် ငေါက်လိုက်တော့ မေသက်ထားမောင် သူမ မျက်ရည်တို့ကို လက်ဖမိုးနှင့် သုပ်လိုက်ပြီး ဦးစောတင်မောင် ထိုင်နေရာသို့ လျှောက်လာခဲ့လေသည်။ သူမ တို့ ငယ်စဥ် ကတည်းက ဦးစောတင်မောင် ရိုက်ဖို့ ကြိမ်လုံး ရှာမရလျှင် သူ့ပေါင်ပေါ် မှာ မှောက်ပေးရပြီး သူတို့ တင်ပါးကို လက်ဖဝါး ဖြင့် ဆပ်စပ်စပ် ရိုက်ပြီး ဒဏ်ပေး လေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေသည့် ဦးစောတင်မောင် အနားလျှောက်လာပြီး ဦးစောတင်မောင် ပေါင်ပေါ် သို့ ကန့်လန့်ဖြတ် ဘိုက်မှောက်ကာ နေပေးလိုက်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ဂါဝန် အနားစကို ဆွဲကာ ကျော ပေါ် အထိ လှန်တင်လိုက်လေသည်။ ဝင်းမွတ်နေသော ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးမှာ သူမ ခါးကျင်ကျင်လေး အောက်မှ ဖွေးကနဲ ပေါ်လာခဲ့သည်။ တုတ်ခိုင်လုံး ဝန်းသည့် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးက လည်း ဖြူဖွေး မွတ်နေကာ အကြောစိမ်း လေးများပင် မြင်နေရသည်။ ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးမှာ ပုဆိုးအောက် မှ အတင်း ထိုးထောင်ထ ဖို့ ကြိုးစား သော်လည်း မေသက်ထားမောင် ဘိုက်သား ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် အနည်းငယ်ပင် နာကျင်ရလေသည်။
ဦးစောတင်မောင် လက်ဖဝါးကို မြောက်ကာ မေသက်ထားမောင် တင်ပါးလုံးကြီးပေါ် ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်ချလိုက်သည်။
“ဖြန်း”
“အားးးး နာတယ် ဒက်ဒီ ရှီးးးးးး”
မေသက်ထားမောင် ဖင်လုံးဖြူဖွေးဖွေး မှာ လက်ဖဝါးရာ နီရဲ သွားသည်။ မေသက်ထားမောင် နာသဖြင့် ဖင်ကြီးကို ကုန်းပြီး ဘယ်ညာရမ်းလိုက်ရာ ဦးစောတင်မောင် ၏ မာတောင် နေသော လီးကြီးကို ဖိပွတ်သလို ဖြစ်နေသဖြင့် လီးကြီးက လည်း မတရားကို မာတောင် တောင့်တင်းနေရလေသည်။ မေသက်ထားမောင် ဖင်လုံး များမှာ တင်းပြီး အိတုံ နေသဖြင့် ဦးစောတင်မောင် လက်ဖဝါးတွင် အိစက်ကာ အရသာ ရှိနေလေသည်။
“ဖြန်း”
“အားးးး ရှီးးးးးး”
နောက်တချက် နောက်တင်ပါး တဖက်။
“ဖြန်း”
“ဖြန်း”
“အားးးး ရှီးးးးးး နာတယ် ဒက်ဒီ..နောက် မလုပ်တော့ပါဘူး အီးးးးးးးးးးးး ဟင့်”
မေသက်ထားမောင်မှာ သူမ ဖင်လုံးကြီးများ စပ်သဖြင့် ကုန်းကော့ လူးလွန့် နေရာ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်ခု မှာလည်း ကား သလို ဖြစ်သွားရာ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ဆုံရာ နေရာမှ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်း ကြီးကို ဦးစောတင်မောင် တွေ့နေရလေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ မေသက်ထားမောင်က ဖယောင်း ဖြင့် အမွှေး အမြှင် မရှိအောင် ထရိမန့် လုပ်ထားသဖြင့် ပြောင်ချော ဖောင်းထ နေသည်။ အကွဲကြောင်းမှာ လည်း အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှမ်းလက်နေသည်။ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး ကြား မှ ခရေပွင့် ညိုညို လေးက လည်း ဦးစောတင်မောင် မျက်စေ့ အောက်မှာ ချစ်စရာ လှပလွန်းနေသည်။
“ဒီစောက်ဖုတ်က ခုထိ အရည်ထွက်နေတုန်းပါလား”
ဦးစောတင်မောင်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့် အုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မေသက်ထားမောင် တကိုယ်လုံး ကြက်သည်း တွေ ထသွားလေသည်။
“အီးးးး ဟင့်”
ဦးစောတင်မောင် လက်ခလည် က မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ထဲတိုးဝင်သွားလေပြီ။
“ဖွတ် ဖလွတ် စွတ်”
စောက်ရည်တွေ ရွဲနေသော စောက်ခေါင်းက နွေးထွေး နူးညံ့ နေပြီး ဦးစောတင်မောင်က သူ့ လက်ခလည်ဖြင့် ပုံမှန် ဝင်ချည်ထွက် ချည် လိုးပေးနေတော့ မေသက်ထားမောင် စောက်ရည်တွေ ပိုကျလာခဲ့သည်။
မေသက်ထားမောင် မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့ကာ ကော့ ကာ ဖြင့် ငြီးငြူနေမိလေပြီ။ ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးက လည်း မာတောင် တောင့်တင်းနေပြီး အဖိနှိပ်ခံနေရသဖြင့် နာကျင်နေပြီ။ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင်ကို ခါးမှ ကိုင်ကာ မလိုက်ပြီး သူ့ဘေး ကုတင်စောင်းမှာ ကိုယ် အပေါ် ပိုင်းကို မှောက်ကာ အိပ်စေလိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် က မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ကာ ငိုရှိုက်နေရင်းမှ ကုတင်ပေါ် ကိုယ်တပိုင်းတင် ဘိုက်မှောက်ကာ ဦးစောတင်မောင် တင်ထားသည့်အတိုင်း နေနေလိုက် သည်။ ဦးစောတင်မောင်က ကုတင်ပေါ် မှ ဆင်း မတ်တတ်ရပ်ကာ သူဝတ်ထားသော လုံချည်ကို ကွင်းလုံးပုံ ချွတ်ချလိုက် သည်။ သူလီးတန် တုတ်တုတ် ကြီးက ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထွက်လာသည်။ ဦးစောတင်မောင် မေသက်ထားမောင် အနောက် ဖက်မှာ ရပ်လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် ရဲ့ ညာဘက်ပေါင် တဖက်ကို မပြီး ကုတင်ပေါ် မှာ တွန်းတင် လိုက်တော့ ပေါင်ခွဆုံက စောက်ဖုတ်ကြီးက ဟတတ လေး ဖြစ်သွားသည်။
ဦးစောတင်မောင် က ရှေ့တိုးပြီး သူ့လီးထိပ်ကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ် ဝကို တေ့ကာ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်း တလျှောက် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။
“အင်းးးး ဒက်ဒီ ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
မေသက်ထားမောင် က ငြီးသံလေး နှင့် ပြောလိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်က တော့ အရမ်းကို ယားနေပြီ၊ လီးကြီးနဲ့ ဆောင့်လိုးလိုက်ပါတော့ ဟု မပြောရုံ တမယ်ပင်။
ဦးစောတင်မောင် ကသူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကလေးက အရည်များ စိုရွဲနေသော်လည်း သူ့လီးကြီး အတွက် စေးကျပ် နေသေးသည်။ သမီး ဖြစ်သူ လောလော ဆယ် ဘဲ မရှိတော့မှန်း သိထားသဖြင့် သိပ်တော့ လည်း မအံ့သြမိ၊ လိုးချင်နေတာ ကြာလှပြီမို့ လီးကြီး စောက်ခေါင်းထဲ တဝက်လောက် သာဝင်ရသေးသည်။ လရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီး ပြီးချင်နေလေပြီ။
“အား နာတယ် ဒက်ဒီ..အိုးးးးးဖြည်းဖြည်းးးးး”
ဦးစောတင်မောင် က သူ့လီးကြီး မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ထဲ တဝက်လောက် အဝင်မှာ ခန ရပ်ထားလိုက်ပြီး၊ မေသက်ထားမောင် ၏ ဖင်ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကြီး နှစ်လုံးကို လက်တဖက် တချက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ကာ စက်ဝိုင်း များ ပုံစံ နှယ်ဖတ် ပွတ်သတ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မေသက်ထားမောင် ၏ ဖင်ပေါက် ညိုညို ကလေးက ရွစေ့ရွစေ့ ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။ ဦးစောတင်မောင် လက်မ ထိပ်ဖြင့် ထိုဖင်ပေါက်ကလေး ကို အသာဖိ ကလိ လိုက်တော့ မေသက်ထားမောင် ဖင်ကြီး ကုံးတက်လာသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။
“အိးးးးးးးးး”
မေသက်ထားမောင် စောက်ခေါင်းတွင်း အောင့်သွားသဖြင့် အီးကနဲ အော်ငြီး ရှာသည်။ ဦးစောတင်မောင်က သူ့ ပေါင်ခြံ ကို မေသက်ထားမောင် ဖင်လုံးကြီးမှာ ကပ်ဖိထားလိုက်ရင်း သူ့ရင်ဘတ်ကို မေသက်ထားမောင် ကျော မှာ ကပ်ရင်း သူမ နား ကလေးကို လျှာဖြင့် ရက်လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် အသံလေး မှာ ဖီးတက်ပြီး ငြီးငြူသည့် အသံသို့ ပြောင်းသွားလေပြီ။ သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား များ မှာလည်း စောက်ရည်များ စိမ့်ထွက် မှုကြောင့် နာကျင် မှု သက်သာလာပြီး လီးကြီးကို အသား ကျလာတော့သည်။
ဦးစောတင်မောင် က ကျောလည်လောက်ထိ ရှည်သည့် မေသက်ထားမောင် ဆံပင်များကို ဘေးသို့ အသာဖယ်ရင်း လည်တိုင်လေးကို သူ့ သွားများဖြင့် မနာတနာ ကိုက်ခဲ လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် က သူမ လက်ကို နောက်ပြန်လှမ်းရင်း ဦးစောတင်မောင် ခေါင်းကို လှမ်းကိုင် လိုက်သည်။ သူမဖင်ကြီးကို လည်း အသာ ကော့ တင်ပေးရင်း ဖြင့် အလိုးခံချင်နေပြီ ဆိုတာကို အချက်ပေးလိုက်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် က သူ့ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ထဲ အဝင်အထွက် လုပ်ကာ စလိုးလေတော့သည်။
“ဖွတ်..ဖတ်…ဖွတ်,,ဖလွတ်”
“အိ….ရှီးးးးး”
“ဖွတ်..ဖတ်…ဖွတ်..ဖတ်”
“အီးးးးးးးးးးးးးးးး”
အခန်း ၃။
ဦးစောတင်မောင် တယောက် အရမ်းလိုချင်နေသော သူ့သမီးကြီး စောက်ဖုတ်ကို တကယ်လိုးနေရပြီမို့ အရသာက လည်းကောင်း ဖီးကလည်း တအားပြင်းပျ နေတာမို့ အကြာကြီး ရေရှည် ဆွဲ မလိုးနိုင်ပါ။ ငါးမိနစ်လောက် ခပ်မြန်မြန်လေး ဆောင့် လိုးလိုက်တော့ မေသက်ထားမောင် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားတာ သိလိုက်ရသည်။ မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ် အတွင်းသားတွေကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်နှယ်သလိုမျိုး ဖြစ်တာ ခံလိုက်ရတော့ သူလည်း စိတ်ကို လျှော့လိုက် ကာ လရည်များကို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် ပန်းထုတ်ကာ ပြီးလိုက်ရလေတော့သည်။
သူက လီးကြီးကို မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ထဲ ခန စိမ်ပြီး သူမ ကျော်ပေါ် မှောက်ရက် ထပ်ကာ ခနနားနေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ မေသက်ထားမောင် မှာ သူမ လက်ကလေး ဖြင့် နောက်ပြန်တွန်းထုတ် တော့မှ သူ့ကိုယ်ကြီး အလေးချိန်ကို ရေရည်မခံနိုင် ဆိုတာ တွေးမိပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ လီးကြီးက မေထက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်တွင်းမှ လျှောကနဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ မေသက်ထားမောင်က သူ့ကို မကြည့်ပဲ ကုတင်ပေါ် သို့ တွားတက်ကာ အိပ်ယာပေါ် မှောက်လျှက် ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာ အိပ် လှဲနေလေသည်။ သူမ ကိုယ်လုံးလေး တချက်တချက် သိမ့်ကာ သိမ့်ကာ သွားသဖြင့် ရှိုက်နေသေး ကြောင်း သိနိုင်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် လည်း ကုတင်ပေါ် တက်ကာ မေသက်ထားမောင် ဘေးတွင် ပက်လက် ဝင်လှဲပြီး နားရင်းက နဖူးပေါ် လက်တင်ကာ ခုလို ဖြစ်ပျက် သွားရပုံကို ပြန်လည် သုံးသပ် မိနေလေတော့သည်။
………….
ဦးစောတင်မောင် မှာ ဒေါသကြီးသူ တယောက် ဖြစ်ပြီး စစ်သား ပီပီ အထက်မှ အမိန့်ကို နာခံသလို သူ့ အမိန့်ကို လည်း တသွေမတိမ်း လိုက်နာ မှ သဘောကျ လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သားသမီးများကို လည်း သူချမှတ် ထားသည့် စည်းကမ်း မှ ဖေါက်ဖျက်လျင် အပြစ်ဒဏ် ပေးလေ့ရှိသည်။
သားသမီး များ ငယ်ရွယ်စဥ် တုန်းက တော့ တခြား စိတ်များ မရှိပဲ ဆုံးမခြင်း သက်သက်၊ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း သက်သက် သာ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ သမီးကြီး အရွယ်ရောက် ၊ အပျို ဖြစ်ကာ ရင်သား လေးတွေ မို့မောက် လာ။ ဖင်လုံးကြီးက ထွားလာပြီး ၊ ပေါင်တန်လေးတွေ တုတ်လာတော့၊ တခါတရံ အပြစ်ဒဏ် ပေးရင်း စိတ်တွေက တမျိုး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ နောက်ပိုင်း မိန်းမ ဖြစ်သူ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီက သမီးများ ကို တုတ်ဖြင့် ရိုက်ခြင်းက ဒဏ်ရာဒဏ်ချက် ထင်ခဲ့လျှင် မိန်းကလေး များ အတွက် မကောင်းဟု၊ ကန့်ကွက်ခဲ့သဖြင့် ၊ လက်ဖဝါးဖြင့် သာ ရိုက်နှက် ဆုံးမ ရတော့ ဖောင်းအိတင်း နေသော အထိအတွေ့ များကြောင့် စိတ်တွေက ပိုဖေါက်ပြန်လာခဲ့ ရလေသည်။ သမီးငယ် အရွယ်ရောက်လာတော့လည်း ထို့ အတူပင်၊ သမီးငယ်က တော့ သမီးကြီးလို မဟုတ် ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အရပ် ရှည်ရှည် ကလန်ကလား လေး ဖြစ်သည်။ သို့ ပေမဲ့ ဖင်လုံးလေး ကတော့ လုံးကျစ် တင်းရင်း နေသဖြင့် သူ့လက်ဖဝါး မှာ အရသာ ရှိနေပေသည်။
သမီးများ ကို သူ အပြစ်ဒဏ်ပေး ရိုက်ပြီးတိုင်း တအား ထကြွလာသော စိတ်တွေ ကို ညဘက်တွင် သူ့မိန်းမ အပေါ် ဖြေလျော့ ထုတ်ပြစ်ရလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကလည်း သိပါသည်။ ထိုညမျိုး က သူမ အတွက် ကောင်းဖို့ ဆိုတာ သိနေသဖြင့် သူ့လင် က သမီး တွေကို အပြစ်ဒဏ် ပေးလျင် ဝင်မပြော လွှတ်ပေးထားလိုက်သည်။
ထိုသို့ သမီး များ အပေါ် စိတ်တွေ ကြွနေသော်လည်း ဦးစောတင်မောင် က လက်တွေ့ အကောင်အထည်ဖေါ် ဖို့ တော့ စိတ်မကူးခဲ့၊ စိတ်ထဲမှာသာ မှန်းပြီး မိန်းမ ဖြစ်သူကို သာ အသားကုန် ဆော်ခဲ့သည်။ နောက်တချက်က သူက တာဝန်ကျသည့် နေရာ သို့ လျှောက်သွားနေရပြီး မိသားစု က ရန်ကုန်မှာသာ ကျန်နေခဲ့သည်မို့ အမြဲ နေ့တဒူဝ အတူတူ နေကြရတာ မဟုတ်တော့ ၊ ထို အခွင့် အရေးမျိုး ကလည်း အမြဲ ဖြစ်မနေ၊ သူ့စိတ်က လည်း တခါတလေ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိသည်ဟု ခံစားလိုက်ရ၊ တခါတလေကျလည်း ဦးဏှောက်ထဲ သုတ်ပိုးရောက် ပြီး ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ် လုပ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက် လာတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးမှာ သူ့ အနီးအနားမှာ သမီးတွေ မရှိ၊ မိန်းမ မရှိ သည့်အခါ ဂွင်းထု ကာသာ စိတ် ဖြေဖျောက် ပြစ်လိုက်ရသည်။
အခုတော့ သူလည်း တပ်ထဲ မှာ မဟုတ်တော့ အချိန်တွေက အရင်က လို တင်းတင်းကျပ် ကျပ် မဟုတ်တော့ သူ့ အတွက် အချိန်ပို ရလာသလို၊ ကွန်ပြူတာခေတ်၊ အင်တာနက် ခေတ် ဆိုတော့ အွန်လိုင်း ပွန်တွေ က သူ့အတွက် နတ်တို့ ဖန်တီး ပေးထားသည်ဟု ပင် ထင်ခဲ့မိလေသည်။ သူ၏ သမီး များအပေါ် ဖေါက်ပြန်နေသည့် စိတ် အခံကြောင့်လည်း အင်းစက် လိုင်းကို ပိုပြီး မွေနှောက် လေ့လာမိကာ အွန်လိုင်းပေါ်မှ ဗီဒီယို၊ ဇာတ်လမ်း တို့ကို တချိန်လုံး ကြည့်နေမိပြီး တဏှာရမက် တွေက ပိုကြွလာခဲ့လေတော့သည်။
ထို့ကြောင့်လည်း လွန်ခဲ့သည့် ခြောက်လလောက်က မှ သမီး ကြီး ဖြစ်သူက သူ့မ အလုပ် ကြောင့် သူ့အိမ်မှာ လာနေ တော့မည် ဆိုတော့ အလွန်ပင် ဝမ်းသာ သွားခဲ့ရသည်။ သမီးကြီး ရောက်လာတော့ အသက် ၂၆ နှစ်အရွယ် အစွမ်းကုန်ဖူးပွင့်ကား စွင့် နေသည့် နှင်းဆီ ပန်းကြီးလို လှပ သော အကိတ်ကြီး ဖြစ်နေသည့် မေသက်ထားအောင် ကို ကြည့်လိုက်မိတိုင်း လီးတောင် တက်လာရလေသည်။ ညတိုင်း အိပ်ယာထဲတွင် သမီးကြီး ကို မှန်းကာ ဂွင်းထု မိ နေလေသည်။
သမီးကြီးက လည်း အိမ်နေရင်း ဆိုလျှင် အောက်က အတွင်းခံ မဝတ် ဘာမဝတ်၊ ထမီ အသား ပျော့ ပျော့ နှင့် ဆို။ အိမ်ပေါ်ထပ် တက်သည့် လှေခါးမှ တက်သွားလျှင် ဖင်လုံးကြီးတွေက ဘယ်ရမ်း ညာရမ်း၊ တုံခါလို့၊ တခါတခါ ပေါင်လည်လောက် ရောက်သည့် ဂါဝန် ဝတ်ထားလျှင် ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသည့် ပေါင်လုံးကြီး တွေက ဦးစောတင်မောင် မျက်လုံးခွာမရ။ လီးကလည်း တအားတောင်။ စိတ်ဖြေလျော့ စရာ မိန်းမကလည်း အနားမှာ မရှိနေတော့၊ လက်ကို သာ အားကိုး ဖြေဖျောက် ပြစ်ရသည်။
အဲလို မျိုး လေးငါး ခြောက်လ ဖြစ်လာတော့ ဦးစောတင်မောင် ရောဂါ သည်းလာတယ်လို့ ပဲ ဆိုရတော့မယ်။ စိတ်ကူးယဥ် အဆင့်က နေ လက်တွေ့ လုပ်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာခဲ့ရတယ်။ အဲတော့ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် သူ့ မွေးနေ့ မှာ ဖုံးဆက်လာတဲ့ တပည့် ဖြစ်သူကို သူ့အတွက် တခု လုပ်ပေးဖို့ ညွှန်ကြား ပေးလိုက်တယ်။ အဲဒီကောင်တွေက တပ်တုန်းက တပည့်ရင်းမို့ သေဆိုသေ၊ ရှင်ဆိုရှင်ကောင်တွေ။ ဒါလုပ်လို့ ညွှန်ကြားလိုက်ရင် ဘာကြောင့်လဲ ဆရာလို့ ပြန်မေးရိုးထုံးစံ မရှိ။ ဟုတ်ကဲ့ ပါ ဆိုပြီး ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လုပ်တာပဲ။
အခြေအနေ နဲ့ အချိန်အခါကို လည်း သူတွက်ထားပြီးသား မို့ သူဆင်ထားတဲ့ အကွက်ထဲကို ဆိုက်ဆိုက်မြိုက် မြိုက်ကြီးကို ရောက်ပြီး အခုတော့ သူ့သမီးကြီး ကုတင်ပေါ် သူရောက်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။ သို့သော်လည်း သူ့အနေနှင့် အနိုင်ကျင့် ပြီး လုပ်လိုက်မိသလို ဖြစ်သွားတာကိုတော့ နောင်တ ရမိသည်။ ပြန်ပြီး ချော့ ဖို့ စဥ်းစား ရင်း နှင့် မေသက်ထားမောင် ဘက်ကို ကိုယ်ကို စောင်းလှည့်လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင်က သူ့ကို ကျောပေး ကာ တစောင်း လှဲနေသည်။ ကိုယ်လုံးလေးက တော့ ခုနလို သိမ့်ကနဲ မလှုပ်နေတော့ ရှိုက်နေတာ ရပ်သွားပုံ ရသည်။ အနောက်က ကြည့်လိုက်တော့ ခါးသိမ်သိမ်လေး ကနေ ကားစွင့် တက်သွားတဲ့ တင်ကြီး၊ အိုးကြီးက ကောင်းလိုက်တာ။ ဦးစောတင်မောင် လီးက ပြန်မာလာသည်။
ဦးစောတင်မောင် သူ့လက်ဖြင့် မေသက်ထားမောင် ပုခုံးလေးကို ဆွဲကာ သူ့ ဖက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်အောင် လှည့်လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင်က မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသည်။ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်ရင်းက လေသံ တိုးတိုးဖြင့်။
“ဆောရီး မီးကြီးရယ်၊ ဒက်ဒီ မှားသွားတယ်၊ အရမ်းနာသွားလားဟင်”
လို့ မေးလိုက်တယ်။ ထိုအခါမှ မေသက်ထားမောင် က ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာထိုးအပ်ရင်း တရှုံ့ရှုံ့ ငို နေလေသည်။ ဦးစောတင်မောင် ရင်ဘတ်မှာ မေသက်ထားမောင် မျက်ရည်တွေ စိုလာရသလို၊ နွေးထွေးသော ကိုယ်ငွေ့လေးရယ်၊ မေသက်ထားမောင် ရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ရယ်က ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးကို မာတောင် တောင့်တင်းလာစေခဲ့တယ်။ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ကျောပြင်လေးကို သူ့ လက်ဖဝါးကြီး ဖြင့် အသာ ပွတ်သတ်ကာ ချော့သလို လုပ်ပေးနေသည်။ မေသက်ထားမောင် ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ ငို ဖို့ ခွင့်ပေးထား လိုက် သည်။ မေသက်ထားမောင်က ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ ငိုရှိုက်နေသောကြောင့် ဦးစောတင်မောင် ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီး သူမ ဘိုက်သားလေးကို ထိုးထောက်မိနေတာကို သတိပြု မိသွားသည်။ မေသက်ထားမောင် ရှိုက်သံလေး တဖြည်းဖြည်း တိုးသွားပြီး ရပ်သွားတော့မှ၊
“ပြောပါဦး မီးကြီးရယ်၊ ဒက်ဒီကို စိတ်ဆိုးနေပြီလား၊ အရမ်းလည်း နာသွားလားလို့”
“အင်း နာတာပေါ့ သူ့ဟာကြီး နဲ့ မညှာမတာ ထိုးတာကိုး”
မေသက်ထားမောင် ရဲ့ အသံတိုးတိုး နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့် ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုံခါ သွားရသည်။ မေသက်ထားမောင် အသံက စိတ်ဆိုးနေတဲ့ အသံမျိုး မဟုတ်၊ ညှသံလိုလို နှာသံလိုလို မျိုးလေးပင် ပါသလို ပဲ ဟု သူ့စိတ်ထဲ ထင်လိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့် ပဲ မေသက်ထားမောင် ကိုယ်လေးကို ဂျိုင်းမှ ဆွဲကာ ခေါင်းရင်း ဘက်သို့ ဆွဲတင်လိုက်တော့ သူမ မျက်နှာက သူနှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင် ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ သူ့လီးက လည်း မေသက်ထားမောင် ပေါင်ရင်းသို့ သွားထောက်မိပြီး ပေါင်ကြားထဲ ချော်ဝင် သွားသည်။
ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် မျက်နာလေးကို သူ့လက်တဖက်နှင့် ကိုင်ထိန်းလိုက်ရင်း မျက်လုံးချင်း ဆိုင် ကြည့်လိုက်မိသည်။ သူ့ မျက်လုံးတွေကို စူးစူးရဲရဲ ပြန်ကြည့်နေသည့် မေသက်ထားမောင် မျက်ဝန်းတွေက ကြောက်ရွံံ မှု မရှိ ရဲတင်းနေ ပြီး အပြုံးစစလေး သန်းနေသည်ဟု သူထင်မိသည်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း ပေါ်မှ ပြဲအာသော ပါးစပ်နှင့် ထူအန်းအန်း နူတ်ခမ်း အစုံက ဦးစောတင်မောင် စိတ်တွေကို မထိန်းနိုင်တော့၊ သူ့ နူတ်ခမ်းအစုံ နှင့် ဖိကပ်ကာ နမ်းစုပ်လိုက်မိသည်။ မေသက်ထားမောင် လက်တွေက ဦးစောတင်မောင် လည်ကုတ်ကို သိုင်းဖက်လာခဲ့သည်။ သူမ ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာသော ဦးစောတင်မောင် လျှာကြီးကို လည်း သူမ လျှာကလေး ဖြင့် ပွတ်တိုက်ကာ စုပ်နေမိသည်။
“ပြွတ်စ်..ပလွတ်”
“ဖလူးးး ပြွတ်စ်”
ဦးစောတင်မောင် လက်တွေက မေသက်ထားမောင် ပုခုံးလေးမှ နောက်ဘက် ကျောပြင်သို့ ရွှေ့သွားပြီး အောင်ဖက် ဆင်းကာ ဖင်လုံးကြီးများကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်မိလေသည်။ ဖင်လုံးကြီးများ ပေါ် မှ ဂါဝန်စကို လက်ချောင်းထိပ် ဖြင့် ကုတ်ကာ ဆွဲတင်လိုက်သဖြင့် နောက်ဆုံး ဂါဝန် အနားစကို ခါးပေါ် အထိ တင်လိုက် နိုင်လေသည်။ ထိုအခါမှ တင်သားဆုံကြီးများကို အားရ ပါးရ ဆုပ်နှယ်လိုက်သည်။
“အားးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ် ရှီးးးးး”
မေသက်ထားမောင် ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး ထွက်လာသဖြင့် ဦးစောတင်မောင် သူရိုက်ခဲ့ထားတာ သွားသတိရ တော့သည်။
“အရမ်းစပ်သွားလား ဆောရီးနော် မီးကြီး”
“ရပါတယ်”
လို့ မေသက်ထားမောင်က တိုးတိုးလေး ပြန်ဖြေတယ်။ ဦးစောတင်မောင်က မဆုပ်ညှစ်တော့ပဲ ချောမွတ်နေတဲ့ ဖင်သားလုံးကြီးတွေကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်သတ်ပေးနေရင်းက သူ့ ပေါင်ခြံကို ဆွဲကပ်လိုက်တယ်။ သူ့လီးက မေသက်ထားမောင် ရဲ့ ပေါင်ခွဆုံက ခုန အရည်တွေကြောင့် ချော်ပြီး စောက်စေ့ လေးကို သွားထိုး မိတယ်။
“အ..”
မေသက်ထားမောင် ဆီက လေသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာတယ်။ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ရဲ့ ပေါင်လုံးကြီး တဖက်ကို မကြီး သူ့ ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ သူ့ ကိုယ်ကို ရှေ့တိုးလိုက်တော့ လီးကြိးက အပေါ် ကို မြှောက်ပြီး မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ် အကွဲမြှောင်း ပေါ်မှာ ဖိကပ်မိသွားတယ်။ အဲတော့မှ ဖင်ကို အနောက် အသာကော့ပြီး ရှေ့ကို ဖြောင့်ထွက်လာတဲ့ လီးထိပ်နဲ့ စောက်ဖုတ်ဝကို ချိန်ပြီး အသာဖိသွင်း လိုက်တယ်။
“အီးးးး ရှီးးးးး”
မေသက်ထားမောင်က သူမ ပါးစပ်ကလေးနဲ့ ဦးစောတင်မောင့် ပုခုံးကို ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်တယ်။ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ရဲ့ ဖင်လုံးကြီးကို လက်နဲ့ ထိန်းကိုင်ရင်းက ဖြည်းဖြည်း မှန်မှန်လေး စလိုးတယ်။ ခုန သူပန်ထည့်ထားတဲ့ လရည်တွေနဲ့ မေသက်ထားမောင် စောက်ခေါင်းထဲက စိမ့်ထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်တွေနဲ့ မို့ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ လျောလျောရူရူ ဝင်ထွက် သွားနေတယ်။ အရည်သံတော့ တချက်တချက် ဗလွတ်ဗလွက် နဲ့ ကြားနေရတယ်။
အရှိန်ရလာတော့ ဘေးတိုက် ဆွဲလိုးနေရတာ အားမရတော့ဘူး ၊ အဲဒါကြောင် ဦးတင်မောင်က မေသက်ထားမောင်ကို ပက်လက်ဖြစ်အောင် တွန်းလှိမ့်လိုက်ပြီး သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းလို့ အားပြင်းပြင်း နဲ့ ဆောင့်လိုးတော့တယ်။
“ဖွတ် ပလွတ် ဖြွတ်”
“ဖတ်..ဖတ်..”
လီးကြီးက စောက်ဖုတ်လေးထဲ အရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်ထွက်နေသလို ဥကြီးတွေက လည်း မေသက်ထားမောင် ဖင်ကြားကို တဖတ်ဖတ် သွားရိုက်နေတယ်။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အတွက် ဒုတိယ အချီမို့ နှစ်ယောက်စလုံး တော်တော် နဲ့ မပြီး နိုင်ပဲ လိုးပွဲက တော်တော် ကို အရှိန်ပြင်းပြင်း နဲ့ ခပ်ကြာကြာလေး ဖြစ်သွားတယ်။ မေသက်ထားမောင် က အော်ဟစ်ပြီး ဦးစောတင်မောင်ကို ကုတ်ခြစ်လာတော့ ဦးစောတင်မောင်လည်း မထိန်းနိုင်တော့ လရည်တွေ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ မေသက်ထားမောင် စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးလိုက်ရပါတော့တယ်။
“အားးးးး အီးးးးးး”
“အုးးးးး”
“ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ်…စိမ့်သွားတာပဲ”
“အင်းးးးး”
အခန်း ၄။
“မီးကြီးရော ကောင်းလားလို့”
“အင်းးး”
“ဘာအင်းလည်းကွာ သေခြာလေး ဖြေစမ်းပါကွာ”
“အာ ဘာတွေ မေးနေတာလည်း လို့ ရှက်စရာကြီးကို”
“မီးကြီး ကလည်းကွာ ခုလို အခြေအနေ ရောက်နေမှတော့ ရှက်စရာ လိုသေးလို့လားလို့”
“သူ ကရော.. ခုလို အခြေ အနေ ရောက်နေတာကို မီးကြီး လို့ ခေါ်နေတုန်းလား”
မေသက်ထားမောင် ရဲ့ ညှတုတု လေသံ က ဦးစောတင်မောင် ရင်ကို ခါကနဲ ဖြစ်သွားသလို လီးမှာလည်း နည်းနည်း ပူတူတူ ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း အခုလေးတင်က မှ ပြီးထားတာမို့ တောင်တော့ မတောင် နိုင်သေးပါ။
“ဒက်ဒီ က ပါးစပ်အကျင့် ပါနေလို့ပါ၊ မီးကြီး က ဘယ်လို ခေါ်စေချင်လို့လဲ”
“သိဘူး..တော်ပြီ အိပ်ချင်ပြီ”
မေသက်ထားမောင်က မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်၍ ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ကာ သူမ လက်ကလေး များဖြင့် ဦးစောတင်မောင် ခါးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင်က လည်း မေသက်ထားမောင် ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းလေး ဖက်လိုက်ရင်း၊ အိပ်မလို့ ပြင်လေသည်။ နောက်မှ မီးချောင်းကြီး ပွင့်နေသေးတာ သတိရပြီး သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ကုတင်ခေါင်းရင်း မှာ တန်းလန်းကျနေသော ခလုပ်ကို ဆွဲကာ မီးပိတ်လိုက်လေသည်။
မေသက်ထားမောင်မှာ သူမ စောက်ဖုတ်လေး လည်း ကျိန်း နေပြီး လူလည်း အနည်းငယ်နွမ်း နေသဖြင့် ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင် မျက်စေ့မှိတ်ကာ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း တကယ်တမ်းက အိပ်မပျော် သေးပေ။ ဦးစောတင်မောင် မီးပိတ်လိုက်သဖြင့် မှောင်သွားသော အခန်းထဲ ၊ ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းထိုးထားရင်း အတွေးတွေ လျှောက်ပြန့်နေလေသည်။
………………..
မေသက်ထားမောင် တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ ဘဝ က အောင်ကိုလင်း ဆိုသူ နှင့် သမီးရီးစား ဖြစ်ခဲ့ ဘူးသည်။ သူမ တို့ သူငယ်ချင်းတစု တို့ ကိုယ့် သမီးရီးစား ကိုယ်စီ နှင့် နွေရာသီ ခရီးထွက်တော့ လမ်းမှာ အတူတူ အိပ်ရင်း နှင့် အပျိုရည် ပျက်ခဲ့ရသည်။ အေင်ကိုလင်း မှာလည်း အတွေ့အကြုံ မရှိ၊ သူမ ကလည်း အပျိုစစ် ဆိုတော့ အပျိုရည်သာ ပျက် သွားရသည်၊ လိင်ဆက်ဆန်သည် ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိလိုက် ရ။ သို့ပေမဲ့ ကျောင်းပြန်ဖွင့် တော့ ကျောင်းပြေးပြီး၊ အောင်ကိုလင်း သူငယ်ချင်း အိမ်မှာ သွား လိုးကြတော့ ပထမဆုံး အကြိမ် ကထက် စာလျှင် အရသာ တွေ့လာခဲ့သည်။ မေသက်ထားမောင် က ဖခင် အရှိန်ကြောင့် တည်းခိုခန်းလည်း မသွားရဲ၊ အောင်ကိုလင်း နှင့် ပင် ပေါ်တင် မတွဲရဲခြေ။ အောက်ကိုလင်း အခြေအနေနှင့် သူမ မိဘတွေ သဘောတူ ဖို့ မလွယ်ဘူး ဆိုတာ မေသက်ထားမောင် သိသည်။ သို့သော် ကျောင်းပြီးပါက အောင်ကိုလင်း အလုပ်တွေ ရ အောင်မြင်သွားလျှင် ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသည်ဟု တွက်ထားသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အောင်ကိုလင်းကို တွန်းသည်။ ကြိုးစား ဖို့ အမြဲ ပြောသည်။ ထို ဒဏ်ကို မခံနိုင် သော ပေါ့ပေါ့ နေ ပေါ့ပေါ့ စား အောင်ကိုလင်း နှင့် နောက်ဆုံး ဖိုင်နယ် ယီးယား မှာပင် လမ်းခွဲ ခဲ့လိုက်ကြသည်။
ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်စလုပ်တော့ သူမ ရီးစား ထားဖို့ အချိန်မရတော့ခြေ၊ ပတ်ဝန်းကျင် ကလည်း အခြေအနေ မပေး၊ သူမ အလုပ် ပတ်ဝန်းကျင် လောကထဲမှာ စိတ်ဝင်စား စရာ ယောက်ျား သနာ တို့ကလည်း မိန်းမ သို့ မဟုတ် ရီးစား ရှိနေကြတာတွေ ချည်း ဖြစ်နေကြသည်။ အလုပ်မှာလည်း သူမ က ရည်မှန်းချက် ကြီးမားသူ မို့ တော်ရုံ လူလည်း ခေါင်းထည်း မထည့်တော့။
အရွယ်ရောက်ပြီး၊ အလိုးလည်း ခံဘူး သူ မို့ လိင်ကိစ္စ ကတော့ ကိုယ်ရော စိတ်ပါ တောင်းတ မိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ညဘက် အလုပ်အား ချိန်တို့ တွင် အွန်လိုင်းတက်ကာ လျှောက်ကြည့်တတ်လေသည်။ မြန်မာ ဖိုရမ် ဆိုက်များ သို့ ဝင်ရောက် ကာ ဇာတ်လမ်းများ ဖတ်ခြင်း၊ သူတို့ ကောင်းသည်ဟု ညွှန်းထားသည့် အောကား၊ ဟတ်ကား တို့ကို ဒေါင်းကြည့် ကာ ကိုယ့်ဘာသာ အာသာ ဖြေ မိလေသည်။ ထိုသို့ ဖြင့် မြန်မာ အောစာအုပ် ရေး နေသည့် ဘလော့ တခု သို့ ရောက်သွားပြီး ပုံမှန် ဖတ်ဖြစ်နေလေသည်။ ထိုစာရေးသူမှာ ကပ်ကိုး၊ ဆွင်း၊ အင်းစက် စသဖြင့် လိုင်းစုံ ရေးသဖြင့် မေသက်ထားမောင် အတွက် အသစ်အဆန်း ဖြစ်ကာ ဖတ်လို့ အားရနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ နောက်သူမ သိချင်သည့် အရာများကို ချက်ဘောက်စ်မှ မေးမြန်းမိလေသည်။ သူမ အကောင့်မှာ ပေါက်ကရ နာမည် ပေးထားသော ဖိတ်ခ် အကောင့်မို့ သူမ ကို သိသွားမှာလည်း စိတ်ပူစရာ မရှိခြေ။
သူမ မေးမြန်း သမျှကို လည်း ပြန်ဖြေပေးသော စာရေးသူ တဦးကြောင့် ထိုစာရေးသူ နှင့် သူမ မှာ အွန်လိုင်း မိတ်ဆွေ ဖြစ်လာရသည်။ ကြာတော့လည်း အွန်လိုင်း ရီးစား ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အကြောင်း အမျိုးမျိုးကြောင့် ထိုသူမှာ သူမကို အပြင်မှာ တွေ့ဖို့ကိုလည်း မပြော၊ သူမ ဘယ်သူဆိုတာကိုလည်း မစပ်စု၊ သူမ နှင့် ဆက်ခ် ကိစ္စ များကို သာ ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း ပြောဆိုလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ မှာ ပိုမို ရဲတင်း ပြီး ထိုသူနှင့် ဆက်ခ် ကိစ္စ များကို အတားအဆီး အကြောက် အရှက် မရှိ ပြောဆိုနိုင်ခဲ့ကြသည်။ ထိုသူ့ စာရေးသည့် ကလောင် နာမည်က ဖိုးသား ဖြစ်သည်။
နောက်တော့ ဆက်ချက် ကြရင်း သူမ ကိုယ်သူမ အာသာဖြေ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဖိုးသား က သူမကို ဘာလုပ်ချင်တယ် ညာလုပ်ချင်တယ်ပြော၊ သူမကလည်း သူ့ကို ဘာလုပ်ချင်တယ် ညာလုပ်ချင်တယ်နှင့် အွန်လိုင်း ဆက်ခ် လုပ် ဖြစ်ကြသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ လည်း ရိုးလာတော့ အွန်လိုင်း ဆက်ခ် မှာပါ ရိုးပလေး တွေ လုပ်ဖြစ်လာ ကြသည်။ အဲဒီမှာ ဖိုးသား က မေသက်ထားမောင် ကို အင်းဆက် နှင့် မိတ်ဆက်ပေးလာခဲ့သည်။ ဖိုးသားက မေသက်ထားမောင် ၏ မောင် အဖြစ်သော်လည်းကောင်း၊ အဖေ အဖြစ်သော်လည်းကောင်း ရိုးပလေး လုပ်ပြီး အွန်လိုင်းပေါ် မှာ သူမ ကို လိုးသည်။ ပထမပိုင်း မေသက်ထားမောင် အနေဖြင့် အနည်းငယ်စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်မိ သော်လည်း နောက်ပိုင်း ကျတော့ ထို ရိုးပလေး က ပိုပြီး စိတ်တက်ကြွ စရာ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
သူမ အလုပ်က မန္တလေး သို့ ရွေ့ရမည် ဆိုတော့ သူမ ဖခင်ဖြစ်သူ နှင့် အတူတအိမ်ထဲ နှစ်ယောက်ထဲ နေရမည် ဆိုသည့် အတွေးက သူမ ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေခဲ့သည်။ ယခင်က သူမ ဖခင်နှင့် အတူ တအိမ်ထဲ ပင် မနေဖြစ် သည်မှာ နှစ်ပင် ချီနေလေပြီမို့၊ အွန်လိုင်း ရိုးပလေး စဥ်က စိတ်ထဲ မှာ သိပ် လှုပ်ရှားမှု မရှိ၊ သူမ မောင်များ အဖြစ် ရိုးပလေးလျှင်သာ ရင်ခုန်ခဲ့မိသည်။ ယခု သူမ ဖခင်ဖြစ်သူ နှင့် တအိမ်ထည်း တကယ်နေရတော့ အွန်လိုင်းမှာ ရိုးပလေး လုပ်တိုင်း သူမ စိတ်တွေ တအား လှုပ်ရှားရတော့သည်။ ဒီကြားထဲ သူမ ဖခင်ဖြစ်သူ ၏ မရိုးသားသော မျက်လုံး အကြည့်များက သူမ အတွေးတွေကို ပိုမို ရိုင်းလာစေလေသည်။
သူက ထို အဖြစ်အပျက် တို့ကို ဖိုးသား အား ပြောပြရာ ဖိုးသားက သူမ ကို နောက်ပိုင်းတွင် သူမ အဖေ အဖြစ်သာ ရိုးပလေး ပြီး ဆက်ခ် ချက်တော့သည်။ သူမ ကို လည်း ဖိုးသား က ဘယ်လို နေကြည့် ပါလား၊ ဘယ်လို ထိုင်ကြည့်ပါလား၊ ဘယ်လို အဝတ်အစားလေး ဝတ်ကြည့်ပါလား စသဖြင့် အကြံညဏ်ပေးလေရာ၊ သူမ ကိုယ်တိုင် ကပင် စိတ်လှုပ်ရှားမှု ဖြင့် လိုက်လုပ်ကြည့်မိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးစောတင်မောင် ၏ အကြည့် များက သူမအပေါ် ပိုပြီး စူးစိုက်လာသလို၊ သူမ ၏ လှုပ်ရှားမှု အနေအထိုင်နှင့် ဝတ်ပုံစားပုံ အပြင်အဆင် တို့ကလည်း ဦးစောတင်မောင် မျက်လုံးထဲ ပို ဆက်ဆီ ဖြစ်လာခဲ့ရတော့သည်။
ယခုညတော့ သူမ ဒက်ဒီ လီးကြီးနဲ့ တကယ်လိုးတာ ခံလိုက်ရလေပြီ။ သူမရီးစား ဟောင်းလို အတွေ့အကြုံမရှိသည့် လူမဟုတ်သလို၊ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် လီးကြီးမို့ သူမ စောက်ဖုတ်လေးလည်း ကျိန်းပြီး အရသာ ကလည်း အလွန်ရှိ။ ကာမဆန္ဒအထွတ်အထိပ် ဆိုတာ အခုမှ တကယ်ရောက်ဖူး သွားတော့သည်။ မိမိ ဘာသာ အစေ့ကို လက်ဖြင့် ဖိပွတ်ကာ ပြီးခဲ့တာတွေထက်လည်း ကောင်းသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူမ နှင့် ဒက်ဒီကြား တင်းမာနေသော လိင်ဆွဲဆောင်မှု က နောက်ဆုံးတော့ ဒီအခြေအနေကို ရောက်အောင် ပေးပို့လိုက်လေပြီ။
မေသက်ထားမောင် တယောက် မကြာမှီပင် ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက် အိပ်မောကျ သွားလေတော့သည်။
………………………………….
ဦးစောတင်မောင် အိပ်ယာက နိုးတော့ သူ့ကိုယ်သူ ဘယ်ရောက်နေသလဲ ဆိုတာ ပြန်စဥ်းစားနေရသည်။ ဟိုက် ငါ မီးကြီး အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာပါလား။ မီးကြီးရော ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ၊ နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်ကိုးနာရီဖြစ်နေပြီ။ မီးကြီး အလုပ်သွားပြီဖြစ်မယ်၊ မီးကြီး အလုပ်က စောစော သွားရတယ်။
ဦးစောတင်မောင် က အလုပ်ကို သူသွားချင်တဲ့ အချိန်မှ သွားစရာလိုတာမို့လို့ အေးအေးဆေးဆေး ပင် ကုတင်ပေါ် မှ ထကာ သူ့အခန်းဆီ ပြန်သွားပြီး ရေချိုးခန်းဝင် ရေမိုးချိုးလိုက်သည်။ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစား လဲပြီး အောက်ထပ် ဆင်းလာသည်။ အိမ်မှာ ကောင်မလေး တွေ သူ့ အတွက် ပြင်ပေးထားသည့် မနက်စာ ကို စားလိုက်ပြီး ရုံးသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။
ဒရိုင်ဘာ မောင်လေး ကား မောင်းနေပြီး သူက နောက်ခုံမှ လိုက်လာခဲ့ချိန် သူ့ဆဲလ် ဖုံးမှ အသံမြည်လာသည်။ မနေ့က ညနေစာ လာစား သွားသော သူ့တပည့် ဖြစ်လေသည်။
“အေး”
“ဗိုလ်မူး အဆင်ပြေရဲ့လား ကန်တော့နော် ကျနော် ဗိုလ်မူး ခိုင်းလို့သာ လုပ်ပေးရတာ ”
“အို အာ့တွေ ဘာမှ တွေးမနေနဲ့တော့ မနေ့က ကိစ္စ ကို မေ့ပလိုက်တော့ ဟုတ်ပလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါ ဗိုလ်မူး”
“အေး ကျေးဇူးကွာ”
ဦးစောတင်မောင် ရုံးရောက်တော့လည်း အလုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် မလုပ်နိုင်၊ ညတုန်းက အတွေ့အကြုံ ကိုသာ ပြန်တွေး နေမိပြီး လီးက တချိန်လုံး တောင်နေတော့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နေလည်စာ စားပြီးချိန်တွင် မေသက်ထားမောင် ဆီသို့ ဖုံးလှမ်းဆက်လိုက်မိလေသည်။
“ဟေး မီးကြီး လား”
“ဟုတ်ဒက်ဒီ”
“အလုပ်တွေ ရှုတ်နေတာလား၊ စကားပြောလို့ရလား”
“ရတယ် ဒက်ဒီ ခနနေမှ ဘုတ် မိတင်း တခု ဝင်ရမယ်။ အွန်လိုင်းပါ။ မီးတို့ ကို အထက်မြန်မာပြည်မှာ ရုံးခွဲတွေ ထပ်ဖွင့်ဖို့ ကိစ္စ ဆေးနွေးစရာရှိလို့ တနာရီလောက် တော့ကြာမယ်၊”
ဦးစောတင်မောင် နာရီကြည့်လိုက်တော့ တနာရီ ထိုးတော့မည်။
“အဲဒါပြီးရင်ရော အိမ်ပြန်လို့ ရပြီလား”
မေသက်ထားမောင် ဘက်မှ ခနတာ ငြိမ်သွားပြီးမှ၊
“အင်း ဒီနေ့ တော့ လုပ်စာ သိပ်မရှိတော့ ပြန်လို့ ရပြီ၊ ဒက်ဒီ ကိစ္စ ရှိလို့လား”
ဦးစောတင်မောင်က သူ့ရုံးခန်းကျယ်ကြီးထဲ သူတယောက်ထဲ ရှိသော်လည်း လေသံ တိုးတိုးလေး ဖြင့်၊
“မီးကြီးကို လွမ်းနေလို့”
မေသက်ထားမောင် ဘက်မှ အသံတိတ်သွားသည်။ ဦးစောတင်မောင်က ခနစောင့်နေသော်လည်း တဖက် မှ ဘာသံမှ မကြားသဖြင့်၊
“မီးကြီး..မီးကြီး …ဒက်ဒီ ပြောတာ ကြားလား”
ဟု ထပ်ပြောလိုက်သည်။ တဖက်မှ အသက်ရူသံ ပြင်းပြင်း လေသံ တိုးတိုး ဖြင့်၊
“သုံးနာရီလောက် အိမ်ပြန်ရောက်မယ်၊ အခု မိတင် ဝင်ရတော့မယ်၊ ဘိုင်ဘိုင် ဒက်”
ဟု ပြောပြီး ဖုံးချသွားတော့သည်။ ဦးစောတင်မောင် ပျော်သွားသည်။ ရင်တွေလည်း တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာသည်။ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်ကလေး ရီးစား နှင့် ပထမ ဆုံးအကြိမ် ချိန်း တာကဲ့ သို့ ခံစား နေရသည်။ ဦးစောတင်မောင် ခနတာ တွေးသလိုလုပ်လိုက်ပြီး သူ့လက်အောက်မှ အရာရှိတယောက်ကို ဖုံးဆက်ကာ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ဟေ့ ရောင် ငါ့သူငယ်ချင်း အရင်းတယောက်က ဘီပီအိုင်က ထုတ်တဲ့ ဟို စပါး ဆေးကဒ် ဆိုတာ လိုချင်တာ ဘယ်မှာ ဝယ်ရမှန်းမသိလို့တဲ့ မင်းသိလား”
“သိတယ် ဇိုလ်မူး ၊ လမ်း ၃၀ ဆေးရုံကြီး ရှေ့ဘက်က ဆိုင်တွေ ဘက်မှာ ရှိတယ်၊ ကျနော့် ကောင်လေး တယောက် ဝယ်ခိုင်းလိုက်မယ်”
“အေးအေး ရော့ရော့ ပိုက်ဆံ ယူသွားလိုက်”
“ဟာ ဘယ်လောက်မှ မကျပါဘူး ဗိုလ်မူး ရယ် ထားလိုက်ပါ”
………………….
အခန်း ၅။
မေသက်ထားမောင် မနက်က သူမ ထနေကြ ထုံးစံ အတိုင်း အစောကြီး နိုးလာခဲ့သည်။ နိုးနိးချင်း သူမ ဘေးနားမှာ အိပ်ပျော် နေသော ဦးစောတင်မောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ညတုန်းက အဖြစ်အပျက် ကို ပြန်စဥ်းစား မိပြီး ကြက်သည်း မွှေးညှင်း များ ထသွား ရသည်။ သူမ အဖုတ်ကလေး ထဲ မှာ နည်းနည်း လေး နာသလို တော့ ဖြစ် နေသည်။ သူမ အခန်းနံရံ မှ နာရီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အလုပ်သွားရန် ထဖို့ အချိန်ကျ နေပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ဒက်ဒီ့ ခြေထောက်အောက်တွင် ပိနေသော ခြေထောက်ကလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ် ရင်း ဒက်ဒီ မနိုးစေရန် ကုတင်ပေါ် မှ အသာလျောဆင်းကာ ထလိုက်သည်။ စောင်တွေနဲ့ လုံခြည်နဲ့ လုံးထွေးနေသဖြင့် ညက သူမကို လိုးထားသော လီးကြီးကိုတော့ မမြင်ရ။ မနက်ခင်းနေရောင်ခြည်ကလည်း အခန်းထဲ သို့ ဝင်နေပြီ မို့ မျက်နှာလည်း ပူသလို ဖြစ်လာမိသည်။
ဦးစောတင်မောင် မနိုးစေရန် တတ်နိုင်သမျှ အသံကို လုံလုံ ပြု၍ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစား လဲပြီး သူမ ရုံးသို့ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ သူမ က ရုံးတွင် တချိန်လုံး အချိန်ပြည့် နေစရာ မလိုသော်လည်း ဒါရိုက်တာ တယောက်မို့ စောစောစီးစီး အီးမေး တွေဖတ်၊ တနေ့လုံးလုပ်စာရှိတာတွေကို ဝန်ထမ်းတွေကို ချပေး၊ မနေ့က လုပ်ခဲ့ကြတာ တွေရဲ့ ရီပို့တွေ သူမ စားပွဲပေါ် တင်ထားတာကို စစ် အဲဒါတွေပဲ လုပ်စရာ လိုသည်။ တကယ်က သူမ လက်ထောက်ကို လှမ်းမေးပြီး လုပ်စာရှိတာ အရေးမကြီးတာတွေကို လုပ်ခိုင်းထားလို့ ရသေးသည်။ ဒီနေ့ ကတော့ သူမ ဒက်ဒီ နိုးလာလျှင် မည်သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမည် မှန်းမသိသဖြင့် ရုံးသို့ အမြန်ထွက်လာခဲ့ခြင်းသာ။
ရုံးရောက်တော့ အလုပ်သာ လုပ်နေတာ စိတ်က မနေ့ညက အဖြစ်အပျက် တို့ကသာ သူမ စိတ်ထဲ လွှမ်းမိုး နေလေသည်။ သူမ ၏ အွန်လိုင်း ရီးစား ဖြစ်သူ ဖိုးသား ကိုတောင် တကယ့် အဖြစ်မှန်ကို ပြောပြ ရမလား မပြောရင် ကောင်းမလား သူမ စိတ်ဆုံးဖြတ်လို့ မရသေး။ ညက သူမကို အနောက်ဖက် မှ ပထမ လိုးတာ၊ နောက်တခါ သူမ ပေါင် နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ် ထမ်း ပြီး အားရပါးရ လိုးတာ၊ တွေ ပြန်စဥ်းစားလိုက်မိပြီး သူမ ပိပိ လေးမှာ စိစိလေး စိုလာရသည်။
ယခုလည်း ဒက်ဒီ ဖုံးခေါ် တော့ သူမ တကယ်ကို မိတင် ဝင်ခါနီး အချိန် ဖြစ်နေသည်။ မိတင်ပြီးလျှင် ဒီနေ့ အဖို့ သူမ မှာ လုပ်စရာ မရှိတော့ ၊ ဒက်ဒီ နှင့် မျက်နှာချင်း ဆိုင်ရမှာ စိုးသဖြင့် ဒီနေ့ ညနေ တနေရာ သို့ သူငယ်ချင်း တယောက် နှင့် သွားရန် စဥ်းစားထားသည်။ ဒက်ဒီက ဖုံးဖြင့် သူမကို လွမ်းသည်၊ အိမ်ဘယ် အချိန် ပြန်ရောက်မလဲ မေးလာတော့ သူမ ပင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းနိုင် အစောဆုံး ရောက်နိုင်မည့် အချိန်ကို ပြောလိုက် မိသည်။
သူမ မိတင် ပြီးတာနှင့် သူမ လက်ထောက် ကို မှာစရာရှိတာ မှာကြားခဲ့ပြီး အိမ်သို့ အမြန်ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အိမ်သို့ ကားမောင်းလာရင်း သူမ ခေါင်းထဲ စဥ်းစား မိနေတာက သူမ နှင့် ဒက်ဒီတို့ ဆက်ဆံရေး၊ မှာ လုံးဝ ပြောင်း လဲ သွားခဲ့ပြီ ဆိုတာပင်၊ သူမ တို့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြောက်ရွံ့လာခဲ့ ရသည့် ဒက်ဒီ ကို သူမ စိတ်ထဲမှာ လုံးဝ မကြောက်ရွံ့ တော့ဘူး ဆိုတာ အံ့သြစရာ ကောင်းလောက်အောင် ခံစားမိနေသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ ကြောက် သည့် စိတ်ထက် ရှက်သည့် စိတ်က ပိုနေတာကို သတိထားမိနေသည်။
သူမ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကားကို ဂိုထောင်ရှေ့မှာ ပဲ ရပ်ထားပြီး အိမ်ကို လမ်းလျှောက်လာခဲ့သည်။ ဒက်ဒီ့ ကားကို မတွေ့သောကြောင့် ပြန်မရောက်သေးဆိုတာ သိလိုက်သည်။ အတော်ပါပဲ သူလည်း ငြီးစီစီ၊ အိုက်စပ်စပ် နဲ့ မို့ ရေမိုးချိုးလိုက်ချင်သေးတာနှင့်။
သူမ အခန်းထဲ ရောက်တော့ အခန်းထဲ မှာ အိပ်ယာခင်း တွေ စောင်တွေက လုံးထွေး ရှုတ်ပွနေစဲ၊ သူမတို့ အိမ် မှာ စည်းကမ်းက ခွင့်မပြုပဲ မည်သူမှ အပေါ် မတက်ရ သည့်အတွက် ကောင်မလေး တွေ ဘယ်သူမှ တက်လာပြီး မရှငိးလင်းပေးရဲတာ ဖြစ်သည်။ ထိုစည်းကမ်းကို ယခုမှ ပင် မေသက်ထားမောင် သဘောကျ သွားမိခဲ့သည်။ နို့မို့ဆို အိပ်ယာခင်းမှာ တွန့်ကြေပြီး အနံ့အသက် အစွန်းအကွက် များနှင့်။ အိမ်ပေါ် ထပ်မှာကလည်း သူမ တို့ သားအဖ နှစ်ယောက်ထဲ နေတာ ဆိုတော့ ဟိုတွေးဒီတွေး တွေ ဖြစ်ကုန်ကြလိမ့်မည်။
သူမ အိပ်ယာပေါ် မှ အိပ်ယာခင်းတို့ကို ဆွဲချွတ်ပြီး လျှော်မည့် အဝတ်ခြင်းထဲ ထည့်၊ ဘီဒိုထဲမှ အိပ်ယာခင်း အသစ်တခု ကိုလဲ၊ အပေါ်မှ စောင်ကို ခေါက် ခေါင်းအုံးပေါ် တင်ပြီးတော့မှ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင် ရေမိုးချိုး လိုက် သည်။ ပြီးတော့ မှ သူမ ဂျီစထရင်း ပိုးသားပျော့ ပျော့ လေးကို ဝတ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီ အတိုပိတ်သား ပါးပါး လေးကို ဝတ်လိုက်သည်။ နောက် ဘရာဇီယာ အသားရောင် လေးဝတ်ကာ အပေါ် မှ တီရှပ် မီးခိုးရောင် ကို ကောက်စွတ်လိုက်သည်။ တကယ်က သူမ ဘောင်းဘီတို မှာ တော်တော် တို သော အတို ဖြစ်သည် ပေါင် ရင်း နားလောက်ထိ တောင် ရောက်မည်။ တီရှပ် အနားက ပေါင်လည် လောက် ရောက်သဖြင့် သူမ ဘောင်းဘီကို ပင် မမြင်ရတော့ခြေ။ ရာသီဥတု ပူပြင်း ပြီး အိမ်မှာ ပဲ နေလျှင် ထိုသို့သော အဆင်အပြင်မှာ သူမ အနေနှင့် ဝတ်နေ ကြဖြစ်လေသည်။
ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ ပြီးသည်အထိ ဦးစောတင်မောင် အိမ်ပြန်မရောက်သေးသဖြင့် မေသက်ထားမောင် နာရီ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သုံးနာရီ တောင် မထိုးသေး၊ ဒါဆိုရင်နောက် ဆယ်၊ ဆယ့်ငါး မိနစ်လောက် ဆို ပြန်ရောက်လာလောက်မှာ၊ ခုလို ချိန်ဆိုလည်း ဖိုးသား လိုင်းပေါ် မှာ မရှိတတ်၊ ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲရင်း ဖုံးကို ပွတ်ကာ ဖေ့ဘုတ်ထဲ ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ကြည့်နေလိုက်သည်။ မနေ့က စိတ်ရော လူရော ပင်ပန်းထားပြီး ခုလည်း အလုပ်က ပြန်လာတာ ဆိုတော့ ပင်ပန်းနေတာ။ သူမကိုယ်တိုင်ပင် မသိလိုက်၊ လက်ထဲက ဖုံးအိပ်ယာ ပေါ် လျောကျပြီး မေသက်ထားမောင် တယောက် အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။
ဦးစောတင်မောင် တယောက် အိမ်ကို သုံးနာရီ မထိုးမှီ ပြန်ဖို့ စိတ်စောနေလေသည်။ သူပြန်မည်ဟု ပြင်ကာမှ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သူ မိတ်ဆွေ တယောက်က ဖုံးခေါ် ပြီး သူတို့ အမှု အကြောင်းကို မေးနေလေရာ မယုတ်မလွန် ပြန်ဖြေနေရလေသည်။ ဖုံးလည်း ချလို့ မကောင်းတတ် သဖြင့် ပြောနေရင်းမှ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ သုံးနာရီ။ ကမန်းကတမ်း ကိစ္စ ရှိသည်ဟု ဆိုတာ ဖုံးချလိုက်ပြီး သူ့ဒရိုင်ဘာကို လမ်းခေါ် လိုက်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မေသက်ထားမောင် ကားကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အောက်ထပ်မှာ ရေတွေ ဘာတွေ သောက်ပီး မှ သူ့ အခန်းရှိရာ အပေါ် ထပ်သို့ တက်လာခဲ့လိုက်သည်။ သူ့အခန်းထဲမှာ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစား တွေ လှဲလှယ်ပြီး မေသက်ထားမောင် အခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့်လိုက်တော့ စေ့ရုံစေ့ထားသည့် တံခါး က ပွင့်သွားသည်။
မေသက်ထားမောင် ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်မောကျနေလေသည်။ သူမ ၏ မို့မောက် သော ရွှေရင် အစုံမှာ တီရှပ် အသားပျော့ ပျော့ ကြောင့် အလုံးအထည်မှာ ထင်းထင်းကြီး ပေါ် နေပြီး အသက်ရူသွင်းလိုက် တိုင် မို့မောက် တက်လာလိုက် နိမ့်ကျ သွားလိုက် လှုပ်ရှားနေလေသည်။ အိပ်ပျော် သွားသဖြင့် တီရှပ် အနားက အပေါ် သို့ အနည်းငယ် လှန်တက် နေကာ အောက် က ဘောင်းဘီအတို လေး ဝတ်ထားသည်ကို မြင်နေရသည်။ ဘောင်းဘီ တိုလေးမှာ ပေါင်ရင်းနားလောက်ထိသာ အရှည်ရှိသည်မို့၊ လုံးဝန်း တုတ်ခိုင် ချောမွတ် နေသော ပေါင်လုံးကြီးများက ဖွေးနု နေသည်။ ဦးစောတင်မောင် ကုတင်နားသို့ ခြေဖျားထောက် လျှောက်လာရင်းက ပေါင်လုံး ကြီးများကို ကြည့်ရင်း လီးက မာတောင် တက်လာသည်။ နေ့လည် နှစ်နာရီလောက် ကတည်းက ကြိုစား ထားသည့် စပါးကက်ပစူး က အစွမ်း ပြနေလေပြီ။
မေသက်ထားမောင် မှာ အိပ်မောကျ နေသဖြင့် ပါးစပ်လေး မှာ ဟတတလေး ဖြစ်နေသည်။ မေသက်ထားမောင် မျက်နှာလေးမှာ သူမ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆောင်းနှင်းဆီ နှင့် တပုံစံထဲ ဖြစ်လေသည်။ သူမ နူတခမ်းထူထူ ပြဲပြဲ လေးမှာ အလွန် ဆက်ဆီ ဖြစ်လှလေသည်။ ဦးစောတင်မောင် အနေနှင့် သူနှင့် ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ မင်္ဂလာဆောင် ခဲ့စဥ်က အချိန်ကို ပင် ပြန်ပြောင်း သတိရမိလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ မိဘများ စီစဥ် ပေးသဖြင့် လက်ထပ်ခဲ့ကြရခြင်း ဖြစ်လေရာ၊ ထို မင်္ဂလာဦး ညကျမှ ပင် နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့ ကြရပြီး လိုးခွင့် ရခဲ့တာ ဖြစ်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင်မှာ ကုတင်နားရောက် တော့ အိပ်မောကျနေသည့် မေသက်ထားမောင် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ဖီးအရမ်းတက်လာသဖြင့် အသာငုံ့ကာ ပါးပြင်လေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်မိလေသည်။ မေသက်ထားမောင် လည်း သူမ ပါးပြင်ကို အနမ်းခံလိုက်ရတော့ နိုးလာခဲ့သည်။ သူမ မျက်စေ့ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက် တော့ သူမ မျက်နှာပေါ် မှာ မိုးနေသည့် ဒက်ဒီ ဦးစောတင်မောင် မျက်နှာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မေသက်ထားမောင် ဘာပြောရမှန်းမသိ၊ မျက်နှာကလေးက ရှက်သွေးဖြန်းသွားခဲ့သည်။ ဦးစောတင်မောင်က သူမ နူတ်ခမ်းထူပြဲပြဲလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းအစုံ နှင့် ဖိကပ် စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် မျက်လုံးလေး တွေ မှေးစင်း သွားပြီး သူမ လက်တွေက ဦးစောတင်မောင် လည်ကုတ်ကို သိုင်းဖက် တွဲခို လာတော့သည်။
ဦးစောတင်မောင် လျှာကြီးက မေသက်ထားမောင် နူတ်ခမ်း လွှာ နှစ်ခု ကြားမှ တိုးဝင်သွားပြီး သူမ လျှာကလေးကို ပွတ်သပ်လာသည်ကို မေသက်ထားမောင် ကလည်း ပြန်စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင် လက်တွေက မေသက်ထားမောင် နို့ကြီးတွေကို တီရှပ်ပေါ် မှ ပင် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်နှယ်ပေးနေသည်။ မေသက်ထားမောင် ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး များ ပေးပြီး ဦးစောတင်မောင် ခေါင်းမှ ဆံပင်များကြားသို့ သူမ လက်ချောင်းကလေး များ ဖြင့် တိုးဖွ ဆော့ပေးနေမိသည်။
ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် နူတ်ခမ်း အစုံကို နမ်းစုပ်လို့ မဝနိုင်ပဲ သကြားလုံး လေးစုပ်သလို နူတ်ခမ်း ထူထူ လေးများကို အပေါ် နူတ်ခမ်း အောက်နူတ်ခမ်း တခုစီ လိုက်စုပ်နေရင်း လက်တွေက မေသက်ထားမောင် ဘောင်းဘီတိုကို ဆွဲချွတ်ချနေလေသည်။ မေသက်ထားမောင် ကလည်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွပေးကာ သူမလက်ကလေးဖြင့် ဘောင်းဘီတိုသာ မက သူမ အတွင်းခံ ကလေးကို ပါ ဆွဲတွန်းချကာ ကူပေးလေသည်။ ဦစောတင်မောင် လက်ဖဝါးကြီးက ဘောင်းဘီ မရှိတော့သည့် မေသက်ထားမောင် ပေါင်ခွဆုံ သို့ ရောက်ရှိကာ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ပွတ်သပ် ကိုင်တွယ်လိုက်ရာ စောက်ရည်များဖြင့် စိုရွဲနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ ပုဆိုးကို ကွင်းလိုက် ပုံချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်ကာ မေသက်ထားမောင် ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ နေရာယူလိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင်က လည်း သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ကားပေးထားလိုက်သည်။
“ဒက်ဒီ လိုးတော့မယ်နော် မီးကြီး”
လို့ သူမ နားနား ကပ်ပြောလိုက်တော့ မျက်လုံးကို မဖွင့်ပဲ ခေါင်းလေးကို ငြိမ့်ပြလိုက်လေသည်။ ဦးစောတင်မောင်က သူ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ကာ မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ဝ တွင် တေ့လျှက် ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်း လိုက်လေသည်။ မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်မျာ စောက်ရည် များ ရွဲအိုင်နေပြီမို့ အရင်းကြီး ကျပ် မနေတော့ပဲ စေးစေးလေး ဖြင့် အိအိလေး ဝင်သွားတော့သည်။
ဒီတခါတော့ ဦးစောတင်မောင် တဘောက် လီးကြီး တချောင်းလုံးက ထိတွေ့နေရသည့် စောက်ခေါင်းသား အိအိ ကလေးများ၏ အရသာကို ဇိမ်ခံကာ ဖြည်းဖြည်း ချင်း အဝင် အထွက် လုပ်ကာ လိုးနေလေသည်။ လီးကို တချောင်းလုံး နီးပါး ဆွဲထုတ်ကာ တချောင်းလုံး ဆီးခုံချင်း ကပ်သည်အထိ ဖိကပ် ဆောင့်ကာ လိုးလေသည်။ ထိုသို့ အချက်ပေါင်း နှစ်ဆယ် သုံးဆယ် ဆောင့်ပြီးတော့ မေသက်ထားမောင် မှာ အံကလေး ကြိတ်ကာ ဦးစောတင်မောင် လက်မောင်းတွေကို သူမ လက်သည်းကလေး ဖြင့် ကုတ်ခြစ်လာခဲ့သည်။ သူမ ဖင်ကြီးကိုလည်း မွေ့ယာမှ ကြွကာ ကြွကာ ဦးစောတင်မောင် လီး အဝင်ကို ကြိုမပင့်ပေးလာခဲ့သည်။
ဦးစောတင်မောင် လည်း ထိုအခါကျမှ မေသက်ထားမောင် ပြနေသော စစ်ဂနယ်ကို အထာပေါက် ပြီး ခပ်မြန်မြန် သွက်သွက် နှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လေး ဆောင့်လိုးတော့သည်။
“ဖွတ်…ဖတ်…ဖွတ်..ဖတ်”
“အင်းးးးး အီးးးးး”
ဦးစောတင်မောင် က လက်နှစ်ဖက်ကို မေသက်ထားမောင် ဖင်အောက်သို့ ထိုးထည့် ပြီး သူ့လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆွဲမ ကာ အားပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးလေသည်။ မေသက်ထားမောင်က လည်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ကာ သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ဦးစောတင်မောင် ခါးမှာ ညှပ် ကာ ပြန်တုံ့ပြန်လေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး က တနေ့ လုံး စိတ် ထဲ တနုံ့နုံ့ ဖြင့် မနေ့ညက အကြောင်းပဲ တွေးရင်း ဖီးတွေ တက်နေခဲ့ကြတာမို့ အရှိန်တွေက ပြင်း ပြီး အချိန်က သိပ်အကြာကြီးတော့ မထိန်းနိုင် ကြ သဖြင့် ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားကြလေ တော့သည်။ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် စောက်ခေါင်းထဲ လရည်များ ကို ညှစ်ထုတ်ရင်း ဖြင့် ငြိမ်ကျသွား တော့သည်။
ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ဘေးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ မေသက်ထားမောင် က သူမ တီရှပ်ကို ဆွဲချပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လိုးပြီးကာစ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖုံးကာလိုက်လေသည်။
အတန်ကြာ နှစ်ယောက်သား ငြိမ်နေကြပြီးမှ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် ဘက်သို့ မျက်နှာပြုကာ ကိုယ်ကို စောင်းလှည့်လိုက်သည်။ ပက်လက်လေး မှေးနေသော မေသက်ထားမောင် ပုခုံးလေးကို ကိုင်ကာ သူ့ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်တော့ မေသက်ထားမောင် ကလည်း ဦးစောတင်မောင် ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။
ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် ကျောလေးကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းမှ၊
“ဒီနေ့ တနေ့လုံး ဒက်ဒီ အလုပ်ထဲ ဘယ်လို မှ စိတ်မပါဘူး၊ မီးကြီး ကို ပဲ သတိရနေတာ”
“ဟွန်း သူသတိရနေတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ သိပါတယ်နော်”
“အဲဒါ သက်သက် လည်း မဟုတ်ပါဘူး ကွာ၊ မီးကြီး ကရော ဒက်ဒီ့ကို သတိမရဘူးလား”
“မရပါဘူး ဘာလို့ ရရမှာလည်း သူများ ကို အနိုင်ကျင့်တဲ့ လူကို ”
“ဟာ အဲလို မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဒက်ဒီ တောင်းပန်ပါတယ်၊ မီးကြီး က အရမ်း လှလွန်းတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားရတာပါ”
“တော်ပါ ခုမှ တောင်းပန် မနေပါနဲ့၊ နောက်ပြီး ခုထိ မီးကြီး လို့ ခေါ် နေတုန်းလား”
“ဒက်ဒီ့ ပါးစပ်က အကျင့် ပါနေလို့ပါကွာ ဘယ်လို ခေါ် ရမလဲ ပြော”
“သိဘူး သွား ..သူများကို သူ့ မယား လို ဆက်ဆံ ပြီးနေမှ မီးကြိး မခေါ် နဲ့တော့”
“အဟီး အဟုတ်ပဲ ဒက်ဒီ က မယားလို အပိုင်တောင် ယူထားလိုက်ချင်ပြီ”
“အာ့တော့ မရပါဘူးနော် သူ့မှာ က မယားကြီး ရှိပြီးသား ဟာကို”
“မယားလေး ပေါ့ကွာ ဒါဆိုလည်း”
“အွန်း ဒီက လည်း လင်ကြီး လို့ခေါ် မယ် ဒါဆို”
“ခေါ် ပါဗျား မယားလေး စိတ်တိုင်းကျသာ ခေါ်ပါ”
အခန်း ၆။
“အလကား ပြောတာပါ အဲလို ကြီးက ခေါ်လို့ လဲ မကောင်းပါဘူး၊ ယောက်ျား လို့ပဲ ခေါ်မယ် ဟွန့်”
“အင်းပါ ယောက်ျားကလည်း မိန်းမ လို့ ခေါ်မယ်လေ ဟုတ်ပလား”
“အွန်း၊ ယောက်ျား ဟာကြီးက မာလာပြန်ပြီ၊ အဲလို ပဲ အမြဲ ဖြစ်နေတာလား”
“ဟင့် အင်း မဖြစ်ဘူး၊ အခု မီး အဲ မိန်းမ နဲ့ ကျမှ ဖြစ်တာ ၊ မိန်းမ အနားရောက်နေရင် လီးက သူ့ အလိုလိုကို တောင်လာတာ”
မေသက်ထားမောင် က မာတောင် လာသော ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဖွဖွ ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်သတ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင် မှာ မေသက်ထားမောင် လက်ချောင်း လေးများ အထိအတွေ့ကို ပင် ဖီးဖြစ်ပြီး အီးးး ကနဲ ပင် ငြီးလိုက်မိသည်။ မေသက်ထားမောင် က လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဂွင်းထု သလို ဆော့ကစား ပေးနေရင်းက၊
“ယောက်ျား က မိန်းမ ကို ခုလို မျိုး လုပ်ချင်နေတာ ဘယ်တုန်းကတည်းကလည်း အမှန်အတိုင်း ပြောနော်”
“အင်း ကြာပြီ နှစ်အတိအကျ တော့ မမှတ်မိဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ စိတ်ထဲ စွဲသွားတာက မိန်းမ ကိုးတန်း လောက်မှာ ထင်တယ် သင်္ကြန်တွင်းကြီး။ ယောက်ျား ရန်ကုန် အိမ် ပြန်လာနားတဲ့ အချိန်လေ။ တခုခု ဖြစ်လို့ စိတ်တိုပြီး ခေါ် ရိုက်တာ၊ အဲတုန်းက ကြိမ်လုံး ရှာ မရလို့ လက်ဖဝါးနဲ့ ပဲ ရိုက်တာ။ သင်္ကြန် ရေတွေ စိုနေတဲ့ ထမိန် အောက်က ဖင်လုံးလုံးလေး၊ အောက် က အတွင်းခံ ဘောင်းဘီရာကလေး ကလည်း ထင်းလို့၊ ဖင်သားလုံးလေးက တင်းနေတာပဲ ၊ ရိုက်လိုက်တာ ဘောလုံးလိုပဲ ပြန်ပြန် ကန်တက်လာတယ်၊ လက်ဖဝါးမှာ လည်း ဖီး၊ လီးလည်း အရမ်းတောင် နေတာ။ ညကျတော့ မိန်းမ အမေ ကို ကောင်းကောင်း လိုးပြစ်လိုက်တာ၊ သူတောင် ပြိုင်းသွားတာပဲ၊ ခိခိ”
“ဟွန့် အာ့ ကြောင့် သူ သူများ တွေကို အပြစ်ရှာရှာ ပြီး ရိုက်နေတာ မဟုတ်လား”
“အမြဲတမ်းတော့ မဟုတ်ရပါဘူးကွာ အဟီး”
“ယောက်ျား အခု ကစပြီး မိန်းမ ကို မရိုက်ရတော့ဘူးနော် ပြောထားတယ်။ ရိုက်ရင် မီးကြီး ပြန်ဖြစ်သွားမယ်၊ ဘယ်တော့ မှ မိန်းမ ပြန်မဖြစ်တော့ဘူး ဒါပဲ သဘောပေါက်လား”
“ပေါက် ပါတယ် မိန်းမရယ်၊ ခုတောင် ယောက်ျား ဟာကြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ် လာပါ လုပ်ရအောင်”
မေသက်ထားမောင် က သူမ ကိုယ်ကို ခြေရင်းဘက်သို့ လျောဆင်းသွားပြီး ဦးစောတင်မောင့် လီးထိပ်ကို သူမ နူတ်ခမ်းလေး ဖြင့် နမ်းလိုက်သည်၊ ပြီးမှ လျှာကလေး တစ်လစ် ထုတ်ကာ ဒစ်ဖူး တခုလုံးကို လျှက်ပေးလေ သည်။ မေသက်ထားမောင် မှာ လီးစုပ် ဖူးသည့် အတွေ့အကြုံ သိပ်မရှိခြေ။ သူမ ကြည့်ဖူးသည့် အောကား များမှ လုပ်သည့် ပုံစံ များကို အတုယူကာ လုပ်ခြင်း ဖြင့် သဖြင့် သိပ်ကြီးတော့ မထိရောက်လှသော်လည်း။ ဦးစောတင်မောင် အတွက်က မူ မိမိ မီးကြီး က လီးစုပ်ပေးနေသည်ဟူသည့် အသိတခု တည်းကပင် တော်တော့် ကို ဖီးကောင်းနေပြီ ဖြစ်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် ဆံပင်များထဲ လက်ထိုးထည့် ပြီး သူမ ခေါင်းကလေးကို ထိန်းကိုင် ပေးထားလိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင်က သူမ နူတ်ခမ်းအစုံကို လီးတန်ပေါ် မှာ ဖိကပ်ထားပြီး ခေါင်းကို အနိမ့် အမြင့် လုပ်ကာ ဂွင်းထု သလို လုပ်ပေးရင်းက စုပ်ပေး နေသေးသည်။ မေသက်ထားမောင် ၏ နွေးထွေးသော အာခံတွင်း နှင့် အားရ ပါးရ စုပ်ပေးမှု ကြောင့် ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးမှာ မာတင်း ဖောင်းကား လာသည်။ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်လေးကို လိုးရသည်မှာ မဝသေးတာကြောင့် သူမ ပါးစပ်ထဲ မပြီးချင်သေးပေ။ မေသက်ထားမောင် ခေါင်းလေးကို အသာတွန်းလိုက်ရင်း။
“မိန်းမ ရယ် ယောက်ျား က မိန်းမ စောက်ဖုတ်လေးကို လိုးရတာ မဝသေးဘူးကွာ”
ဟု ပြောကာ ကုန်းထလိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် လည်း ဦးစောတင်မောင်ကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့် ပြကာ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် လှဲလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင်က၊
“ယောက်ျား က ဒေါ့ ကီ ဆွဲချင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တော့ ရှက်ပြုံးလေး နှင့် လေးဘက်ထောက် ပေးလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင်က၊
“မိန်းမ အင်္ကျီ နဲ့ ဘရာပါ ချွတ်လိုက်တော့ကွာ မိန်းမ ဘော်ဒီ အလှလေး ကြည့်လိုးချင်တယ်”
“ရှက်တယ် ဒက်ဒီ၊ ဟီး ယောက်ျားရယ်”
“လုပ်ပါကွာ ဒီလောက်လှတဲ့ ဘော်ဒီက ဘာရှက်စရာရှိလို့လဲ၊ နောက်ပြီးတော့ ဒက်ဒီ လို့ ခေါ်တာက လည်း ဆက်ဆီ ဖြစ်ပါတယ်ကွာ၊ တကယ်က အဲဒါက တောင် ပိုစိတ်လှုပ်ရှားရသလိုပဲ”
မေသက်ထားမောင်က ဦးစောတင်မောင်ကို မျက်စောင်းလေး တချက် ထိုးရင်းက သူမ တီရှပ်ကို ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲကာ ချွတ်လိုက်သည်။ ဘရာဇီယာကို လည်း လက်နောက်ပြန်ဖြင့် ဂျိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပြီး ကြမ်းပေါ် ပြစ်ချလိုက် လေသည်။ မေသက်ထားမောင် အပျို နို့လေး များ မှာ လုံးဝန်းပြီး ထွားမို့ နေလေသည်။ အမေတူ မို့ နို့ကြီးများ မှာ ထွားသော်လည်း အပျို လေးမို့ တင်းရင်းကာ ထိပ်ကလေး များမှာ နို့သီးခေါင်း သေးသေး လေး များက ချွန်ထွက်နေသည်။ ဦးစောတင်မောင် မှာ ထိုနို့ကလေး များကို ကုံး စုပ်ချင်သော်လည်း လီးက မရားတင်းမာ နေပြီ မို့၊ နောက်မှ လို့ စိတ်ထဲ တေးထားလိုက်သည်။
လေးဘက်ထောက် ပေးထားသော မေသက်ထားမောင် ဖင်လုံးကြီးမှာ ကားပြီး စွင့် တက်နေသည်။ ဖင်အကွဲကြောင်းနက်နက် အောက်ခြေ၊ ပေါင်နှစ်လုံး ဆုံရာ မှ အနောက်သို့ ပြူးထွက်နေသည့် စောက်ဖုတ် ကြီးက ဖေါင်းတင်းနေသည်။ အမွှေး က ပါးပါး လေးမို့ ညှပ်ထားသည်ထင်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တွေ ဖြင့် စိုရွဲနေသည်။
ဦးစောတင်မောင်က လက်တဖက် ဖြင့် မေသက်ထားမောင် ကျောပြင်လေးကို ဖိပေးလိုက်တော့ ဖင်ကြီး ပိုကော့ လာပြီး စောက်ဖုတ်က လည်း ပြူးထွက်လာသည်။ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက် ဖြင့် ထိန်းကိုင်ကာ စောက်ဖုတ် အဝမှ တေ့လို့ ဖိသွင်းလိုက် သည်။ မေသက်ထားမောင် ငြီးသံလေး ထွက်လာသည်။ လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ ပြည့်တင်းကာ စောက်ခေါင်း နံရံ တွေ ဖိပွတ်တိုးဝင်လာတာ အရမ်းကို ကောင်းလွန်းလှသည်။ စောက်ရည်တွေ လည်း ရွဲ၊ ခုနကလေး ကမှ တချီ ပြီးထားတာမို့ လီးကြီးက ရှောရှောရူရူ အဆုံးထိကို တိုးဝင် သွားသည်။
ဦးစောတင်မောင် ပေါင်ခြံက မေသက်ထားမောင် ဖင်လုံးကြီးကို အိကနဲ ဖိမိသွားသည်။ အသက်ကို မြှင်းရူ လို့ လီးကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်ကာ ဒစ်ပေါ်ကာနီး ကျမှ ပြန်ဆောင့် သွင်းလိုက်သည်။ ထိုကဲ့ သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း သုံးလေး ငါးချက် အရှိန်ယူပြီး မှ မေသက်ထားမောင် ခါးသေးသေးလေးကို သူ့လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အရှိန် ပြင်းပြင်း ဖြင့် ဆောင့်လိုးလေတော့သည်။
မေသက်ထားမောင် က သူမ လက်ကလေး များဖြင့် မွေ့ယာခင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ အံကလေး ကြိတ်လို့ ခံလေသည်။ ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးက အပျိုလေး စောက်ဖုတ်ကို မညှာ မတာ တဖုန်းဖုန်း နဲ့ နေအောင် ဆောင့် လိုးနေတာမို့ သူမ စောက်ခေါင်း ထဲ တွင် အနည်းငယ် နာသလို လို အောင့် သလိုလို ပင် ဖြစ်ရသည်။ သို့သော်လည်း စောက်ခေါင်း နံရံ များ မှာ ဖိပွတ် ပေးနေသည့် လီးကြီးက အကြောပေါင်း တထောင် စိမ့်အောင် ပင် ခံကောင်းလှ သဖြင့် ကြိတ်မှိတ်ခံရှာလေသည်။
ဦးစောတင်မောင် အရှိန် အမြင့်ဆုံးတက်လာသည့် အချိန် မှာ ပင် သူမ တကိုယ်လုံး အကြောဆွဲသလို တုံခါပြီး ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် သို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်။ သူမ စောက်ခေါင်း နံရံ များက ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ပေးသလို ဖြစ်သွားရသဖြင့် ဦးစောတင်မောင်လည်း အရမ်း ကောင်းသွားပြီး လီးကြီးမှ လရည်များ ပန်းထုတ်ကာ ဒုတိယအကြိမ် ပြီးသွားရလေတော့သည်။
……………………………
ဦးစောတင်မောင် တို့ နှစ်ယောက် ဒုတိယ အချီ ဒေါ့ကီ ဆွဲပြီးတော့၊ ခန နားလိုက်ကြသည်။ ရေမိုးချိုး ပြီး ၊ အိမ်အောက်ထပ်သို့ ဆင်းကာ ထမင်းစား ကြသည်။ စားပြီး အိမ်ပေါ် ပြန်တက်လာတော့ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင်ကို သူ့အခန်း လာအိပ်ဖို့ ခေါ်သည်။ သူ့အခန်းက သူတို့ လင်မယား အိပ်ဖို့ ကုတင်အကြီး မို့ မေသက်ထားမောင် အခန်းက တယောက်အိပ် ကုတင်ထက် စာလျှင် ကျယ်ကျယ် ပြန့်ပြန့် ရှိလေသည်။
မေသက်ထားမောင် က သူမ အခန်းသို့ ပြန်ပြီး တီရှပ် အဖြူတထည် နှင့် အောက်က ဘောင်းဘီ အတို အနက်ရောင်လေးကို ဝတ်လာသည်။ ဦးစောတင်မောင် က စွတ်ကျယ် အင်္ကျီ နှင့် ပုဆိုး ကို ဝတ်ထားသည်။ အခန်းထဲ ရောက် သည်နှင့် ဦးစောတင်မောင် ကလိုလို မယ်မယ် တံခါးကို ဆွဲပိတ်လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် ဘက်ကို လှည့်ကာ သူ့ရင်ခွင် ထဲ ဆွဲဖက်ပြီး နဖူးလေးကို နမ်း ရှုံလိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် ကလည်း သူမ ခြေဖြားလေးကို ထောက်ပြီး ဦးစောတင်မောင် နူတ်ခမ်းကို လှမ်း စုပ်နမ်း လိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင်ကို ပွေ့ချီကာ ကုတင်နား လျှောက်သွားပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လေး တင်ပေးလိုက်လေသည်။
“မီးကြီးက အရမ်းလှတာပဲကွာ”
မေသက်ထားမောင်က ပြုံးပြီးသာ ဦးစောတင်မောာင်ကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် ပေါင်လုံး တုတ်တုတ် ဖွေးဖွေး လေးများကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် ပွတ်သပ် ပေး နေရင်းက မေသက်ထားမောင် ၏ ဘောင်းဘီ ခါးစည်းသရေကြိုးကို ဆွဲရင်းက ခြေသလုံးထိ ဆွဲချလိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင်က သူမ ခြေထောက်တဖက် မှ ခြေမ ဖြင့် ညှပ်ကာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကန်ထုတ် လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် ပေါင်ခွဆုံမှ စောက်မွှေး ပါးပါး လေးများ ဖြင့် စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး က ဦးစောတင်မောင် မျက်စေ့ အောက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်။ ဦးစောတင်မောင်က သူ့လက်ဖဝါးကြီး ဖြင့် အုပ်ကိုင် ကာ အားမလို အားမရဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။ မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်တွင်းမှ စောက်ရည်ကြည် တို့ကလည်း စိမ့်ထွက်နေပြီ ဖြစ်ရာ သူ့လက်ဖဝါး သို့ စောက်ရည်များ စိုကုန်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ သူ့မျက်နှာကို ပေါင်ခွဆုံသို့ အပ်လိုက်လေသည်။ မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းများကို သူ့ လျှာကြီးဖြင့် ထိုးရက် ပြီးမှ စောက်စေ့ နေရာလေးကို စုပ် ပေးလိုက်သည်။
“အား းးးရှီးးးးးးးး ဒက်………”
မေသက်ထားမောင် ဖင်လုံးကြီးများ ကြွတက်လာသည်။ ဦးစောတင်မောင် က သူ့လက်ခလည်ဖြင့် မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့် မွှေနှောက် နေရင်းက စောက်စေ့လေးကို အဆက်မပြတ် စုပ်ပေးနေရာ မေသက်ထားမောင် တယောက် ကော့ ပြန်နေပြီး ဦးစောတင်မောင် ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဆွဲဆုပ်ကိုင်လေသည်။
မေသက်ထားမောင် ပြီးလု နီးနီး အရှိန်တက်နေတာကို သိရသဖြင့် နောက်ဆုံး ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ် ရောက်သည်အထိ ဘာဂျာစွမ်း ပြပေးလိုက်လေသည်။ မေသက်ထားမောင် တချီ ပြီးသွားလို့ ကိုယ်လုံးလေး ပျော့ ကျ သွားမှ ဦးစောတင်မောင်က သူမ တီရှပ်ကို ဆွဲမကာ ချွတ်လိုက်သည်။
“လှလိုက်တဲ့ နို့လေးတွေကွာ”
မေသက်ထားမောင် အပျိုနို့ လေးများမှာ လုံးကြွ မောက်တက်ပြီး တင်းနေလေသည်။ နို့သီးခေါင်း ပန်းရောင် ရင့်ရင့် လေး နှစ်ခုက ချွန်ချွန်လေး ထောင်မတ နေလေသည်။ ဦးစောတင်မောင်က နို့လုံးများကို သူ့ လက်ဖြင့် တဖက်တချက်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း မှ နို့သီးခေါင်းလေး များကို ငုံ့ကာ စုပ်လေသည်။
“ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်”
“အင်းးးးးး အ……”
ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် နို့သီးခေါင်း ကို ဘယ်တလှည့် ညှာတလှည့် ပြောင်းကာ စို့ ပေးနေလေသည်။ မေသက်ထားမောင်က သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဦးစောတင်မောင် ပုဆိုးကို လှမ်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဦးစောတင်မောင် ၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေးဖြင့် လှမ်းဆုပ် ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဂွင်းတိုက် ပေးနေလေသည်။
နို့တွေကို စို့ လို့ ဝသွားတော့ ဦးစောတင်မောင်က မေသက်ထားမောင် လည်တိုင် မေးစေ့ နူတ်ခမ်း တို့ကို စုပ်နမ်း ပြန်သည်။ လက်တွေက တော့ နို့ကြီးတွေကို အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ပေးနေတုန်းပင်။ ခုနလေးတင်က မှ တချီပြီး ထားသော်လည်း မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်က ရွလာပြီး စောက်ရည်တွေ စိမ့်လာပြန်သည်။
ဦးစောတင်မောင် တို့ နှစ်ယောက် နူတ်ခမ်းချင်းခွာပြီး ခနနားကာ အသက်ရူကြတော့ မေသက်ထားမောင်က၊
“ဒက်ဒီ လိုးတော့ကွာ မီးကြီး လိုချင်နေပြီ”
လို့ နှာသံလေး ဖြင့် ပြောသည်။ ဦးစောတင်မောင် လီးကြီးက ဆတ်ကနဲ တုံ သွားသည်။ ဦးစောတင်မောင် ကုတင်ဘေး ရပ်နေရာမှ ကုတင်ပေါ် တက်ကာ မေသက်ထားမောင် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်ဒူးထောက်လိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ကိုင်ကာ မေသက်ထားမောင် စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ ဖိသွင်း လိုက်လေသည်။
ဦးစောတင်မောင် မှာ မေသက်ထားမောင် အား မျက်နှာလေး ကြည့်ပြီး လိုးလို့ မဝသေး သဖြင့် လှေကြီး ထိုး ပုံစံ ဖြင့် သာ လိုးလေသည်။ မေသက်ထားမောင် ကလည်း ထိုနည်း လည်းကောင်းပင်။ သူမ ဒက်ဒီ ဖြစ်သူက သူမ ကို လိုးနေတာက ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေမိလေသည်။ ထိုတချီ ပြီးသွားမှ ခနနားပြီး ဒေါ့ကီ ဆွဲလေသည်၊ နောက်တော့ အိပ်ပျော် သွားကြပြီး တရေးနိုးတော့ ဦးစောတင်မောင် က မေသက်ထားမောင် ကို အနောက်မှ ဖက်ကာ တပေါင်ကျော် လိုးပြန်လေသည်။ ထို အချီ လိုးပြီး နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်း သွားကာ အိပ်မောကျသွားတော့သည်။
အခန်း ၇။
“ဒေါက်ဒေါက်”
“ဘယ်သူလဲ”
“မာမီပါ”
“ဘာလုပ်မလို့လဲ သား အိပ်တော့မယ်”
“ခနလေး ဖွင့် ပါဦး ပြောစရာတခု ရှိလို့”
စိုးမိုးမောင် က သူ့ ကုတင်ပေါ် မှာ လှဲနေရာက အခန်းတံခါးကို သွားဖွင့် ပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က အခန်းထဲ ဝင်လာပြီး တံခါးကိုပြန်ပိတ်ကာ အတွင်းမှ ဂလန့်ချလိုက်သည်။ သူမ ကို တံခါးဖွင့်ပေးပြီးတာနှင့် သူ့ကုတင်ဆီ သူပြန်သွားကာ ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်သော စိုးမိုးမောင် နောက်သို့ လိုက်သွားကာ ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မျက်နှာက အလိုမကျ သလို စူပုတ်ပုတ် လုပ်နေသော စိုးမိုးမောင် ကို မျက်မှောင်ကြုံ့ ကြည့်ရင်းက၊
“ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်ရတာတုန်း၊ လမ်းတလျောက်လုံးလည်း မျက်နှာကြီးက စူပုတ်လို့၊ ခုထိ မပြီးနိုင်သေး ဘူးလား”
“ဟွန့် ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်သိပေါ့”
“ဘာကို သိရမလဲကွယ် ခက်တော့တာပဲ၊ သား ဒက်ဒီ က မာမီ့ ယောက်ျား ပဲလေ ကွာ ၊ သူ့မွေးနေ့ ပွဲ သွားတာ သူ့ အိပ်ခန်း မှာ သွားမအိပ်လို့ ရမလား”
“အို အိပ်တာတော့ မပြောလိုပါဘူး ဒါပေမဲ့ မာမီ တို့က လွန်လွန်းတယ်၊ သား အဲဒီညက အခန်းအပြင် တံခါးဝ က နေ တောင် အသံတွေ ကြားနေရတယ်”
ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်နှာပျက် သွားသည်၊ သို့သော်လည်း ချက်ခြင်း မျက်နှာကို ပြုံးစေ့စေ့ လုပ်ရင်းက၊
“အော် သားရယ်၊ ကိုယ့်ယောက်ျား က အဝေးကြီး မှာ နေပြီး မတွေ့ရတာ လနဲ့ ချီ ပြီ ဆိုတော့ မာမီက ဘယ်လို ငြင်းလို့ ရမလဲ လို့၊ အဲဒါကို စိတ်ကောက်နေတာလား။ ဟွန်း မပိုနဲ့တော့ လာလာ မာမီ အတိုးချပြီး ပြုစု ပေးမယ်”
“မာမီ သားကို တကယ်မချစ်လို့ပါ ဟွန့် အသိသာကြီးကို”
စိုးမိုးမောင် မျက်နှာက ခုနတုန်းက လိုတော့ မဟုတ် တော်တော် ပျော့ ကျလာပြီ။ မပျော့ ခံနိုင်ပါ့ မလား။ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်နှာ ဝိုင်းစက်စက် က အိပ်ကာနီ ရေမိုးချိုးပြီး လိုးရှင်း ပါးပါးလေး လိမ်းထားတာမို့ ရှင်းသန့် နေသည်။ ကျက်သရည် ရှိရှိလှသော မျက်နှာ ဝိုင်းစက်စက် မှာ ကြီးများသော မျက်လုံး ကျယ်ကျယ် မျက်ဆံ နက်နက် မျက်ခုံးမွှေးထင်းထင်း တို့ နှင့် နှာခေါင်းလုံးလုံး၊ နူတ်ခမ်းထူထူ တို့ မှာ အရမ်းကို ချောမောလှပ လွန်းသည်။ ညအိပ်ကာနီးမို့ ဇာနီးပါး မျှ ပါးလွှာသော ညဝတ် ဘာဘီဒေါလို အင်္ကျီ အသားရောင် နုနု ကို ခေတ်ဆံဆံဝတ်ထားသည်။ ညဝတ် အင်္ကျီ အသားက ပါးလွန်းသဖြင့် အောက်မှာ ဝတ်ထားသည့် ဘရာဇီယာ အနက်ရောင် ကို ထိုးဖေါက် မြင်နေရသည်။ ဘရာဇီယာ လေးမှာလည်း သူမ ၏ ကြီးထွားလှသည့် ကျွဲကောသီး ဆိုက် နို့ကြီးများကို မနိုင်မနင်း ထိန်းမ နေရသဖြင့် သူမ ကိုယ်လေး လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း နို့ကြီးတွေက လှုပ်ခါ နေသည်ကို မြင်နေရသည်။ ဒီလို ပုံမျိုး ကို မြင်လိုက်ရသည့် ယောက်ျား တွေ လီးမတောင်သည့် ယောက်ျား ဆိုပါက၊ ဂန်ဒူး သို့မဟုတ် မိန်းမ ကို စိတ်မဝင်စားသည့် ပုရိဿ မျိုးသာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
မန္တလေး သူ့ ဒက်ဒီ မွေးနေ့ ပွဲသွားကတည်းက မနာလို ဖြစ်ပြီး စိတ်တိုနေသော စိုးမိုးမောင် တယောက် ၊ အခုလို သူ့မာမီ လာပြီး ချော့မြူ နေတော့ စိတ်တွေက ကြာရှည် မမာနိုင်တော့၊ သူ့ လီးကြီးကသာ မာလာရတော့သည်။ သို့သော် ခပ်တည်တည် ပင် စိတ်တိုနေသေးသယောင် ဟန်ဆောင်ပြီး အခွင့်အရေးပိုယူရန် တွေးလိုက်သည်။
“ဘာကို အတိုးချပြီး ပြုစု မှာလဲ ဆိုတာသာ ပြော”
“ဘာ လုပ်ပေးရမလဲ ပြောလေ၊ မောင် က ဘာလိုချင်တာလဲ”
ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ အသံလေးက နှာသံလေး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သား ဟု ခေါ် နေရာမှ မောင် ဟု ဖြစ်လာလေပြီ။
“မာမီ့ ကို ဖင်လိုးချင်တယ်”
“ဟွန့် သိပါတယ်နော် သူ့ အကြောင်းကို ၊ ဒါကြောင့် ဒါလေးတွေ တခါတည်း ယူလာတာ တွေ့လား”
စိုးမိုးမောင် အိပ်ယာပေါ် ကမန်းကတန်း ထထိုင်ပြီး ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လက်ဖဝါး ပေါ်မှ ပစ္စည်းများကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လက်ဖဝါးပေါ်မှာတော့ ကွန်ဒန်အထုပ်ကလေး သုံးခု၊ နှင့် ချောဆီ ဗူး ကလေး တခု၊ ချောဆီ ဗူးကလေးက သွားတိုက်ဆေးလို ညှစ်ရမည့် အတောင့်ကလေး သို့သော်လည်း အကြည် ရောင် ပလတ်စတစ် အပျော့ စားလေးမို့ အတွင်းမှ အစိမ်းရောင် ချောဆီ တို့ကို မြင်နေရသည်။
“အဲလို ဆိုတော့ လည်း မာမီ က ချစ်စရာ အရမ်းကောင်း”
စိုးမိုမောင်က ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခေါင်းကို ဆွဲကိုင်၍ နူတ်ခမ်းချင်း တေ့ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီက လည်း သူမ လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကို အိပ်ယာပေါ် ပြစ်ချလိုက်ပြီး လက်အစုံက စိုးမိုးမောင် လည်ကုတ်ကလေး ကို ပြန်ဖက်တွယ်ရင်း ရမက် ပြင်းပြင်း အနမ်းများ ဖြင့် တုံ့ပြန်လာလေတော့သည်။
စိုးမိုးမောင် က ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ညဝတ်အင်္ကျီကို သူမ ခေါင်းပေါ် မှ ဆွဲမကာ ချွတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေသော အသားရောင်နှင့် ဘရာဇီယာ အနက်၊ ပင်တီ အနက် တို့က ကွန်ထရက် ဖြစ်ကာ ထင်းနေလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ဘရာဇီယာကို ဂျိတ်ဖြုတ်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ပုခုံးသိုင်းကြိုး ကို လက်မောင်းသို့ လျောချပြီး ဘရာကို ကြမ်းပြင်သို့ ပြစ်ချလိုက်သည်။ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ နို့ကြီးများမှာ အလုံးအထည် ကြီးထွား ပြီး ကလေး လေးယောက် မိခင်မို့ အနည်းငယ် တွဲကျ နေသောလည်း ဆက်ဆီ ဖြစ်တုန်းပင်။ ဘူးသီးအဖျားပိုင်းကို ထိပ်ဖြတ်ထားသလို လေး ဖြစ်နေပြီး နို့သီးခေါင်း ညိုညို ကြီးများ မှာ စိုးမိုးမောင် လက်သန်း ထိပ်လောက် တုတ်လေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ထိုနို့သီးခေါင်း ကို သူ့ နူတ်ခမ်း နှင့် ညှပ်ယူလိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း စုပ်ကာ နို့အုံ ထိပ်ပိုင်း ဝင်နိုင်သလောက် ပါးစပ်ထဲ ဆွဲစုပ်လေသည်။ လက်က လည်း တဘက်တလုံး စီ ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရ ပါးရ ဖျစ်ညှစ် ချေမွလေရာ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီက အသံ အကျယ်ကြီး ထွက် မငြီးမိအောင် အံကလေး ကြိတ်ထားလေသည်။
ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် ခေါင်းလေးကို ထိန်းကိုင်ထားသည်။ စိုးမိုးမောင် က နို့တွေကို ဆုပ်နှယ်နေသည့် လက်တွေကို အောက်သို့ လျောဆင်း သွားစေပြီး ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်လေသည်။ ပါးစပ်က တော့ နို့ကြီးတွေကို အစို့ မပျက်ခြေ။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် သူမ ပင်တီကို ချွတ်ရလွယ်စေရန် သူမ ဖင်ကြီး ကို ကြွပေးလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က ပင်တီကို သူမ ပေါင်လုံးကြီးများ မှ လိမ့်ကာ အောက်သို့ ဆွဲချသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက သူမ ခြေချောင်း များဖြင့် ညှပ်ချကာ ချွတ်ရင်း ပင်တီကို ကန်ထုတ်လိုက်သည်။
စိုးမိုးမောင် က သူ့ကိုယ်ကို လျောဆင်းချလိုက်တော့ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက စိုးမိုးမောင် အဆင်ပြေစေရန် သူမ ပေါင်လုံးကြီးများကို ကားပေးလိုက်သည်။. ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေး အမြှင် မရှိ ပဲ ပြောင်ချော နေပြီး နူတ်ခမ်းတွန့်လေးနှင့် အကွဲကြောင်း မှာတော့ အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် စိုရွဲနေပြီ ဖြစ်လေသည်။
စိုးမိုးမောင်က သူ့ပါးစပ် ဖြင့် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ရသမျှ လှမ်းစုပ် နမ်းလိုက်ပြီးမှ သူ့ လျှာဖြင့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကို အပြားလိုက် လျှက်လိုက်သည်။ စောက်စေ့ နေရာလေးကို သူ့ လက်ချောင်းထိပ် ကလေး ဖြင့် ဖိကာ ပွတ်ခြေရင်း စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းထဲကို လျှာကို ရသလောက် ထိုးထည့် လုပ်ပေးနေ တော့ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ၊ မှာ စိုးမိုးမောင် အိပ်ယာပေါ် မှ စောင်အစ ကို ဆွဲယူကာ ပါးစပ်တွင်း ထိုးထည့် ကိုက် ထားရလေသည်။ အိမ်တွင်းမှ ရှိနေသည့် သားကြီး နှင့် သမီး ငယ်တို့ မတော်တဆ ကြားသွား မှာလည်း စိုးသော ကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက စိုးမိုးမောင် ဆီမလာခင် ရေမိုးချိုး ကာ သေခြာ သန့်ရှင်း ရေးလုပ်ထားသဖြင့် ပေါင်ခွဆုံ စောက်ဖုတ် ဖင်ကြားတို့မှာ ဆပ်ပြာခေါင်းလျှော်ရည် နဲ့တို့ ဖြင့် သင်းပျံ့ နေပြီး စောက်ဖုတ်တွင်းမှ သာ စောက်ဖုတ်နံ့ သင်းသင်း ကလေး ရလေသည်။ ဆရာဝန်မကြီး ပီပီ ဟိုင်ဂျင်း ကိုလည်း ဂရုစိုက်သဖြင့် အလွန်ပင် အသန့် အပျံ့ ကြိုက်တတ် သူမို့ စိုးမိုးမောင် အတွက် ကတော့ အလွန်ပင် လျှက် လို့ စုပ်လို့ ကောင်းလှပေသည်။
စိုးမိုးမောင်က ပေါင်ခွဆုံ မှာ မျက်နှာအပ်လို့ စောက်ဖုတ်ကို အပီအပြင် လျှက်ပြီး သကာလ၊ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီကို တွန်းလှိမ့်ကာ မှောက်စေပြီး ဖင်ကြီးကို ဆွဲထောင်လိုက်သည်။ အလိုက်သိသော ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးပေါ် အပ်ပြီး ဖင်ဘူးတောင်းထောင် ကော့ပေးလိုက်သည်။
စိုးမိုးမောင် က ဖရဲသီးလုံး နှစ်လုံး စေ့ထားသလို လုံးဝန်း ထွားစွင့် လှသည့် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တင်ပါးလုံးကြီး နှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါး နှစ်ဖက် ဖြင့် အားရ ပါးရ စုပ်နှယ်ကာ စက်ဝိုင်းပုံစံ ပွတ်ခြေလေသည်၊ တင်နှစ်လုံးကြား မှ ခရေပွင့် ကလေးက ရှံံချည် ပွချည် ကို မြင်နေရရာ၊ စိုးမိုးမောင် က သူ့ လျှာဖြင့် ဖင်ကြား ခရေပွင့် တို့ကို ကုံး လျှက်လိုက်၏၊ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ တကိုယ်လုံး ကြက်သည်း မွှေးညှင်း များ ထလာရသည်။
စိုးမိုးမောင် လီးကြီးမှာလည်း မာတင်း ထောင်မတ် နေပြီး ပေါက်ကွဲလု မတတ်ကို ဖောင်းကား နေလေပြီမို့ လုပ်ငန်းစရန် ပြင်လိုက်တော့သည်။ စိုးမိုးမောင်က သူ့ ပုဆိုးကို ဖြည်ချလျှက် ကွန်ဒန် တခုကို ဖေါက်ကာ စွတ်လိုက်သည်။ နောက် ချောဆီ တောင့် ကလေးကို အဖုံးဖွင့်ကာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်ကြားသို့ ညှစ်ချလိုက်သည်။ စီးကျလာသော ချောဆီ တို့ကို ခရေပွင့်လေးထဲ သေခြာဝင် အောင် သူ့လက်ထိပ်ကလေး ဖြင့် ထိုးထည့် လေသည်။ သူ့လက်ညိုးဖြင့် ထိုးထိုးထည့်ရာ လက်ညိုးလက်နှစ်ဆစ်ခန့် ဝင်လေသည်။ နောက်ထပ် ချောဆီ ထပ်ညှစ်ပြီး လက်ခလည်ဖြင့်ပါ ထိုးထည့်လေရာ ချောဆီ များကြောင့် လက်နှစ်ချောင်း ကို လက်နှစ်ဆစ် မက ခရေပွင့်ထဲ လျောလျောရူရူ ဝင်ထွက်နိုင်လေရာ ချောဆီ နည်းနည်းကို သူ့ ကွန်ဒန် စွပ်ထားသည့် လီးကြီးမှာ ပါ သုပ်ပေးလိုက်သည်။ နောက်တော့ ဖင်ဘူးတောင်းထောင် ထားသည့် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အနောက်မှာ ဒူးထောက် လျှက် လီးကြီးကို ဖင်ပေါက်ဝ တွင် တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်း လေသည်။
“အ…ဖြည်းဖြည်း နော် မောင်၊ မာမီ အဲ မှာ တခါမှ မခံဖူးဘူး”
“ဟုတ် မာမီ…မနာစေရပါဘူး”
စိုးမိုးမောင် က ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်လုံးကြီးကို လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် တွန်းဖြဲကာ သူ့လီးကြီးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလေသည်။ ချောဆီ များနှင့် လက်နှစ်ချောင်း ဖြင့် ကြို ကရိုင်းထားတာကြောင့် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စအို ပေါက်ထဲ သို့ စိုးမိုးမောင် လီးကြီးကစေးကျပ် သော်လည်း အခက်အခဲ သိပ်မရှိပဲ ဖြည်းဖြည်း ချင်း တိုးဝင် သွားတော့သည်။
ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်လုံးကြီးများ မှာ မီးချောင်း အလင်းရောင်အောက် မှာ ဖွေး နေသည်။ ညအိပ်ခါနီး မို့ ကပိုကရို ထုံးထားသော ဆံပင် အုပ်ကြီးက ပြေလုစဲစဲ ခေါင်းအုံးပေါ် ဖွာကျနေသည်။ စိုးမိုးအောင် က သူ့လီးကြီး ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်ပေါက်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်ပြီး သူ့ပေါင်ခြံ နှင့် ဖင်တုံးကြီး ဖိကပ်ထားကာ ခန ဇိမ်ခံလိုက်သည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ပြန်သွင်း သည်။ ထိုသို့ သုံးလေး ငါးခါ လုပ်ပြီး သည်နှင့် အရှိန် မြှင့်ကာ ခပ်သွက်သွက် လေး ဆောင့်လိုးတော့သည်။
“ဖွတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”
“ကျွိ..ကျိ…ကျွိ..ကျီ..”
“အု..အူးးးး ..ဖလူးးး ဝု..”
တိတ်ဆိတ်သော ည၏ အခန်းလေး အတွင်း မှာ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံ၊ ကုတင် လှုပ်ရမ်းသံ၊ ပါးစပ်ကို စောင် ဖြင့် အုပ်ထားသဖြင့် မပီမသ ငြီးတွား သံတို့ နှင့် အပြိုင် အသက်ရူသံ ပြင်းပြင်း တို့သာ ထွက်နေလေသည်။
ဒေါ်ဆောင်းနှင်း ဆီ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး မှ သေးကျင်သော ခါး၊ မွေးမွတ်နေသော ကျောပြင် တို့ မှတဆင့် နက်မှောင် နေသော ဆံပင်အုပ်ကြီး ပြေလျော့ ကာ လှုပ်ယမ်းနေသည်ကို အနောက်မှ အားရ ပါးရ ဆောင့်လိုး နေသော စိုးမိုးမောင် က ကြည့်ရင်း က ကို စိတ်တွေ တအားကြွကာ အားကုန် ပြစ်ဆောင့် လိုးနေမိတော့သည်။
စိတ်တအား တက်ကြွ နေသည့် အတွက်ကြောင့် အချက် လေးငါး ခြောက်ဆယ် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပြစ်ပြီး လရည်များ ကွန်ဒန်ထဲ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးသွား ရတော့သည်။ စိုးမိုးမောင်က သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်ထဲက မထုတ်ပဲ ခန စိမ်ထားရင်း ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နို့ကြီးများကို လှမ်းဆွဲကာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီလည်း ဒူးညှောင်းလာသဖြင့် မွေ့ယာပေါ် ဘေးတိုက် လှဲချလိုက်ရာ စိုးမိုးမောင်က သူမ နောက်ဖက် မှ ဖက်လျှက် လှဲကျ သွားတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဖက်လျှက်သား ခနနားနေကြပြီး မှ စိုးမိုးမောင်က သူ့ မပျော့ မမာ လီးကြီးကို ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်ပေါက်ထဲမှ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဆွဲထုတ် လိုက်သည်။ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီက အီးးးးး ဟု ငြီးကာ သူ့ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။
စိုးမိုးမောင်က ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လည်တိုင် မေးရိုးလေးကို အနောက် မှ အသာငုံ့နမ်း ရင်း အိပ်ယာမှ ထကာ သူ့ လီး ချောင်းမှ ကွန်ဒန်ကို ချွတ်လိုက် ပြီး အခန်းထောင့်ရှိ ခွက်တခု တွင် ပြစ်ထည့် လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှိန်းနေသော အိပ်ယာပေါ် သို့ ပြန်လာကာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက သူကို ပြုံးပြီး မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ကျက်သရည်ရှိ ကာ ချောမောလှသည့် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ နူတ်ခမ်းထူအမ်းအမ်း အစုံကို သူ့ နူတ်ခမ်းအစုံ ဖြင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“အား ချစ်လိုက်တာ ဆောင်းရယ်”
“ဆောင်းက လည်း မောင့် ကို ချစ်ပါတယ် ကွာ ၊ ဒါကြောင့် သူ မျက်နှာညို ရင် မနေတတ်တာပေါ့”
“အွန်း ပါ ၊ မောင် က ဆောင်းကို ကိုယ်ပိုင် ပဲ ချစ်ချင်တယ် ကွာ ၊ သူများ တွေ ထိတာပြုတာ မကြိုက်ဘူး။ ဒက်ဒီ တောင် မောင် က မနာလိုဘူး၊”
“အဲလို လည်း ဘယ် ဖြစ်မလည်းကွာ ၊ သူက ဆောင်းရဲ့ ယောက်ျားလေ။ ဆောင်း နဲ့ မောင့် ကို အပြင်လောက မှာ ဘယ်သူက လက်ခံမှာလဲ၊ ကိုယ့် စိတ်အလိုကိုတော့ နည်းနည်း ထိန်းချူပ်ရမှာပေါ့”
အခန်း ၈။
တချီပြီးသွားလို့ စိတ်အနည်းငယ် ပြေသွားသည့် စိုးမိုးမောင်က ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း ပွေ့ဖက်ထားရင်းက စောင်ပါးလေးကို နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်ပေါ် ခြုံထားလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် ရင်ခွင်ထဲမှ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် ထိုကဲ့ သို့ ဖြစ်လာခဲ့ရသည့် ဖြစ်စဥ် တို့ကို ခေါင်းထဲ မှာ ရုပ်ရှင် သဖွယ် ပြန်လည် တွေးတောနေမိလေသည်။
………………
ဆောင်းနှင်းဆီ ဆေးကျောင်းသူ ဘဝ ကတည်းက ဂျနက်တစ် နှင့် ပတ်သက်လို့ အတော်လေး စိတ်ဝင်စား မိခဲ့သည်။ သူမ လေ့လာမိသည့် သွေးချင်း နီးစပ်သူများ အချင်းချင်း ဆက်ဆံမှု ကြောင့် မွေးလာသူတို့ ၏ အားနည်းချက်များ၊ တိရစ္ဆာန် တို့ပင်လျှင် ဖြစ်နိုင်လျှင် သွေးနီး ချင်းတို့ ကာမ ဆက်ဆံ မှု မလုပ်ကြခြင်း၊ ရှေးဟောင်း ကျောက်ခေတ်လူသားတို့ ပင်လျှင် တတ်နိုင်လျှင် သူတို့ နှင့် အုပ်စု မတူသော တခြား အုပ်စု မှ လူသားတို့ နှင့် ဆက်ဆံ ကြကြောင်း။ နောက်ပိုင်း ဘုရင် မျိုးနွယ်တို့ က သူတို့ မင်းမျိုး မင်းနွယ်တို့ သွေး မရော စေရန် ဆိုပြီး သွေးသားရင်း သူတို့ အချင်းချင်း ယူကြသည့် အကြောင်းများ စသည် တို့ကို စိတ်ဝင်တစား ဖတ်ရူ မိလေသည်။ ရောမ နတ်ဘုရား ဇာတ်လမ်းတို့ကို လည်း သူမ ဖတ်မိပြီး အလွန်ပင် စိတ်ဝင်စား မိခဲ့လေသည်။ သူမ အနေဖြင့် သွေးသား အရင်းချင်း ကာမ ဆက်ဆံပြီး မွေးလာသည့် မျိုးဆက်တို့ မှာ မကောင်းသည့် အချက်များသာ များသည်ကို လေ့လာမိသလို၊ သွေးသား နီးစပ်သူတို့ အချင်းချင်း တပ်မက်မှုတို့ ကလည်း ဖြစ်တတ် သည်ကို လေ့လာမိခဲ့သည်။ ထိုသို့ ဆိုလျှင် မျိုးမပွား စေပဲ ကာမ ဆက်ဆံ တာက ပြဿနာ မရှိနိုင် ဘူး မဟုတ်လား။ စသဖြင့် အတွေးမျိုးစုံ သူမ စိတ်ထဲ ကိန်းအောင်း နေခဲ့လေသည်။ နောက်တော့ ဆရာဝန် ဖြစ် အိမ်ထောင်ကျ ၊ သားသမီးတွေ မွေး ၊ အလုပ်က လည်း များတော့ အဲဒါတွေ စိတ်ထဲ သိပ်မရှိတော့ခြေ။
သူမ သားဖွား မီးယပ် အထူးကု ဆရာဝန်ကြီး ဖြစ်လာခဲ့ပြီး သားသမီး လေးယောက် အမေ လည်း ဖြစ်လာ ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း အထူးကု ဆရာဝန်မကြီး ဖြစ်လာခဲ့တော့ အချို့ သော လူနာတို့ ၏ လျို့ဝှက်အတွင်းရေး တို့ ကို သိလာခဲ့ရသည်။ အချို့ သော လူနာတို့ ၏ ဖွင့်ဟ ဝန်ခံချက် များ က သူမ ကျောင်းသူ ဘဝက စိတ်ဝင်စား ခဲ့ရသည့် အကြောင်းအရာတို့ ကို တဖန် ပြန်လည် နိုးကြွလာခဲ့ရလေသည်။ ထိုအရာက တော့ အင်းဆက် ပင် ဖြစ်တော့သည်။ သူမ ကို သူတို့ လျို့ဝှက် ချက်များ ပြောပြရသည့် အကြောင်းရင်းက လည်း သူမ တို့ တခြားလူ၊ သူမတို့ ၏ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူကို ပင် ပြောပြလို့ မဖြစ်သည့် အကြောင်း ရင်းများ ကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ထိုအကြောင်း အရာများ ထဲမှ တချို့ မှာ သူတို့ မှာ သူတို့ ၏ သွေးသားရင်း ဖြစ်သူတို့ နှင့် ကျူးလွန်မိ ပြီး ကိုယ်ဝန် ရရှိလာကြသော ကြောင့် ထို ရင်သွေးလေး များ တခုခု များ ဖြစ်မလား။ ခြေလက်အင်္ဂါ များ စုံမှ စုံပါ့ မလား။ ဦးနှောက် တွေ ဘာတွေ ကောင်းပါ့ မလား ဆိုသည့် အချက်အလက် တို့ကို စိုးရိမ် ပူပန် မိကြသော ကြောင့် သာ၊ မိမိ တို့ ဆရာဝန်ကြီး ဖြစ်သူ သူမကို တိုးတိုးတိတ်တိတ် တိုင်ပင် ပြောပြ ကြခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။
ထိုအမျိုးသမီး များထဲတွင် သူမ တို့ ၏ အကို နှင့် ဖြစ်သူ၊ အဖေ နှင့် ဖြစ်သူ ၊ ဦးလေး နှင့် ဖြစ်သူ၊ စသည်တို့ နှင့် ဖြစ်ခဲ့ကြသူတို့ ကို ကြုံခဲ့ရသည်။ ထို့ အပြင် ရှားရှားပါးပါး သား ဖြစ်သူ နှင့် ဖြစ်သူ ကိုပင် တွေ့ကြုံခဲ့ရလေသည်။ ထို အမျိုးသမီး က သူမ အဖြစ် အပျက် ကို ပြောပြ ပြီး တိုင်ပင် သည့် အချိန်က ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် ရင် တွေ တအားခုန်ကာ စိတ်လှုပ် ရှားခဲ့ရသည်။ သို့သော်လည်း မျက်နှာက တော့ ထိုကဲ့ သို့ အရာမျိုးကို ကြားဖူး နေကြ ပုံစံ မျိုးနှင့် ခပ်တည်တည် ထားကာ အသေးစိတ် မေးမြန်း မိလေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးမှာ အသက် ၃၈ နှစ်ခန့် ရှိလေပြီ။ သူမ အသက် ၂၀ လောက်တွင် အိမ်ထောင်ကျ ပြီး သား တယောက် မွေးခဲ့သည်။ သူမ ယောက်ျား ဖြစ်သူ မှာ သင်္ဘာလိုက်နေသည့် အင်ဂျင်နီယာ တဦး ဖြစ်ကာ ခြောက်လ တနှစ်မှ တခါ အိမ် သို့ ပြန်ပြန်လာ ရသဖြင့် ကလေး တယောက် ရပြီး နောက်ထပ် မယူဖြစ်တော့ခြေ၊ သူမ ၏သားဖြစ်သူ ကိုးတန်း ရောက် မှ ယောက်ျား ဖြစ်သူက သင်္ဘောပေါ် လိုက်ခြင်းမှ ကမ်းပေါ် ရုံးချူပ် တွင် လုပ်တော့မည် ဟု ဆုံးဖြတ် လိုက်သည်။ ထိုအခါ ယောက်ျား ဖြစ်သူက ကလေး နောက်တယောက်လောက် လိုချင်သည်ဟု ဆိုသဖြင့် သူမလည်း အရွယ်ရှိ တုန်း ကလေးထပ် ယူဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် အသက် ၃၆ နှစ်တွင် ကိုယ်ဝန် ရှိကာ သမီးလေး တယောက် ရခဲ့လေသည်။ ထိုအချိန် သူမ အမျိုးသား မှာ တလတွင် တပတ်ခန့် စင်္ကာပူ နိုင်ငံ မှ သူတို့ ရုံးချူပ် သို့ သွားကာ အလုပ်လုပ်ရလေသည်။ သား ဖြစ်သူက ဆယ်တန်း ဖြေပြီး ကာစ တက္ကသိုလ် မတက်ခင် အားနေကာ ကွန်ပြူတာ သင်တန်း စပိကင် သင်တန်း တို့သာ တက်နေသဖြင့် အိမ်မှာ အမြဲ ရှိနေလေသည်။ သူမ မှာ ကလေး မွေးကာစလေး နှင့်မို့ အိမ်မှာ ယောက်ျား မရှိသည့် အချိန်များတွင် သားဖြစ်သူက သူတို့ အိပ်ယာ တွင် လာလာ အိပ်ပေးလေသည်။ သူမ မှာ ကလေး အငယ်နှင့် တနေ့လုံး ပင်ပန်း၊ ညကျလျှင်လည်း ကလေးငို လျှင် တချက်တချက် ထ နို့တိုက် ရ၊ ဒိုက်ပါ လဲ ရသဖြင့် သားဖြစ်သူ အကူအညီ လိုလေသည်။ တခုပဲ သူမ မသိ သည်မှာ သူမ ပင်ပန်းပြီး ခြေပြစ်လက်ပြစ် အိပ်မောကျ နေချိန်၊ အဝတ်အစား ဖရိုဖရဲ နှင့် တိုက်လက်စ နို့တန်းလန်း တို့ကို သူမ သား ဖြစ်သူက မြင်နေရပြီး စိတ်တွေ ဖေါက်ပြားနေသည် ဆိုတာကိုပင်။ သူမ အဝတ်အစားဖရိုဖရဲ နို့တန်းလန်း ပေါင်ပေါ် ဖင်ပေါ် တို့ကို ကြည့်ကြည့်ပြီး သားဖြစ်သူက ဂွင်းထုထုနေ ရသည်ဆိုသည်ကို သားဖြစ်သူ နောက်ပိုင်း ပြောပြ မှ သိရသည်ဟု ဆိုသည်။ တနေ့ သူမ ရင်သား များ နို့တွေ ပြည့်တင်းလာသဖြင့် နိုးလာတော့ သမီးလေး မှာ အိပ်ပျော် နေသည်။ သူမ ရင်သား များ ကို လက်နှင့် ဖျစ်ညှစ် သော်လည်း နို့ မှာ မထွက်နိုင်ပဲ နာကျင်ကာ မျက်ရည်ပင် ကျရသည်။ သားဖြစ်သူက ဘာလုပ်ပေး ရမလဲ မေးရှာသည်။ သူမ ရင်သားမှ နို့ များထွက်သွားမှ သက်သာမည် ဆိုတာ ရှင်းပြတော့ သူက စုပ်ထုတ်ပေး မည်ဟုပြောလာသဖြင့် သက်သာအောင် စုပ်ပေးစေလိုက်သည်။ သားဖြစ်သူ စုပ်ပေးလိုက်တော့ မှ အတော် သက်သာသွားရသည်။ သားဖြစ်သူက နို့ များကို ထွေးမထုတ်ပဲ မျိုချလိုက်တော့ သူမ စိတ်ထဲ တမျိုး ဖြစ်ရသည်။ ထိုမှ စလို့ သူမ နို့တင်းလာလို့ သမီးလေး အိပ်နေချိန်ဆိုလျှင် သားက စို့ပေးသည့် အကျင့် ရလာသည်။ စို့သည့် အချိန် နို့ အုံများကို သူ့လက်ဖြင့် အသာအယာ ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်ပေးတာကိုလည်း သူမ ခွင့်ပြုပေးလိုက်မိသည်။ တခါတလေ သူမ အိပ်ပျော် နေစဥ် နို့ များ တင်းနေမလားဟု စိုးရိမ်သည်ဟု ဆိုကာ သားက စို့ပေးနေသည်ကို သူမ ဘာမှ မပြောမိတော့။ သူမ ကိုယ်ခန္ဓာကလည်း သာယာသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ အမျိုးသား စလုံး သွားနေချိန် မျိုးမှာ သူတို့ သားအမိ နှစ်ယောက် အိပ်ယာ တခုထဲတွင် ဖက်အိပ်လျက် သူမ နို့များကို လက်ဖြင့် ဆုပ်နှယ်ရင်း စို့ပေးတာကို သူမ သာယာနေတတ်ပြီ။ ထိုအချိန် မှာ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော သား လီးကြီးက သူမ ပေါင်ရင်း ဘိုက်သား တို့ကို လာထောက် ပွတ်တိုက် မိနေတာကို သူမ သတိထားမိသည့် အပြင် သူမ စောက်ဖုတ်မှာ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကျလာခဲ့ရသည်။ သူမ အမျိုးသား ကလည်း ကလေး မွေးပြီးစ ဆိုပြီး သူမ နှင့် မဆက်ဆံတာ ခြောက်လ ခုနစ်လ ခန့် ရှိနေလေပြီ။ သို့ နှင့် သူမ အမျိုးသား နှစ်ပတ် ခန့် စလုံးမှာ သွားနေသည့် အချိန် တညတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် နယ်ကျွံ သွားကြရတော့သည်။
ဖြစ်ပုံက ထုံးစံ အတိုင်း သူမ သမီးလေး အိပ်ပျော် တော့ သူမ တို့ အိပ်ယာပေါ် လာအိပ်သည့် သားက သူမ အင်္ကျီကို ကြယ်သီး ဖွင့်ကာ တင်းရင်းနေသော သူမ နို့ တွေကို စို့ရင်း ဆုပ်နှယ်ပေးနေသည်။ သူမ ကလည်း သား ခေါင်းကို ပွတ်သတ်ပေးနေမိသည်။ သား လီးကြီးက သူမ ဘိုက် ဆီးခုံကို ဟိုထိုးဒီထောက် ဖြစ်နေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ် မှာ စောက်ရည်တွေ ရွဲနေလေပြီ။ သူမ ပါးစပ်မှ အသံတိုးတိုးလေး ထွက်ကာ ပင် ငြီးမိတော့သည်။ သူမ အရမ်းဆာနေလေပြီ။ သူမ ပေါင်ကြီးကို မြောက်ကာ သားကို ခွလိုက်တော့ သားက ရှေ့ကို တိုးကပ်လာ သည်။ ဘယ်အချိန်က ကြယ်သီး ပြုတ်နေမှန်းမသိသော ညဝတ် အင်္ကျီကြောင့် သား ဒစ်ဖူးကြီး သူမ ဆီးခုံကို လာထောက်ရာမှ ချော်ပြီး စောက်စေ့ နေရာကို ထိုးမိသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ ပင် မသိလိုက် သူမ လက်က အလိုလို သားလီးကို ကိုင်ပြီး သူမ ၏ အရည်ရွမ်းနေသော စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပေးလိုက်မိသည်။ သားလီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာတော့ အပျိုလေးလိုပင် ကြက်သည်း တဖျင်းဖျင်းထသွားရသည်။ ကလေး မွေးပြီး ဆရာဝန်က သေခြာ ချူပ်ထားသဖြင့် အပျိုလေးလို ဖြစ်နေသော စောက်ဖုတ် အသစ်လေး က လူပျို ကလေး၏ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လီးကြီး ၏ အကြောတွေ ဒစ်တွေ ရဲ့ ပွတ်တိုက် ဖိသွင်းမှု ကို အရသာ အပြည့် အဝ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူမ သားကို တင်းတင်း ကြီး ဖက်တွယ်ထားမိသလို သား၏ ဆောင့် ချက်တွေက လည်း ကြမ်းလာသည်။ သူမ တချီ ပြီးသွားတာတောင် သားက မပြီးသေး၊ ဆက်လိုးနေသည်။ သူမ နောက်တချီ ပြီးမှ သားက ပြီးသွားခဲ့သည်။ သူမ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ အိပ်ပျော်ချင် ယောင် ဆောင်လိုက် တော့သည်။ စိတ်ထဲ မှလည်း ထိုအဖြစ်အပျက် ကို သား ဖြစ်သူ က အိပ်မက် အဖြစ် ထင်သွား ပါစေ ဟု ဆုတောင်း မိလိုက်သည်။
သို့သော် သူမ ဆုတောင်းက မပြည့်ဘူး ဆိုတာ မနက် မိုးမလင်းခင်မှာ ပင် သိလိုက်ရသည်။ သူမ နို့ တွေ စို့ခံနေရလို့ နိုးလာတော့ ပက်လက် အိပ်ပျော် နေသည့် သူမ ကိုယ်ပေါ် မှာ သားဖြစ်သူက မှောက်ရက် ရောက် နေလေပြီ။ လီးကြီးက လည်း သူမ ပင် မသိလိုက်ခင် သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာခဲ့သည်။ ညဦးတုန်းက လိုပင် နှစ်ချီ တိတိ လိုးပြီးမှ ဘေးမှာ လှဲရင်း သား အိပ်ပျော် သွားသည်။ နောက်နေ့ ညကြတော့ အိပ်ယာ ထဲ ရောက်သည်နှင့် နို့ကို စကိုင်သည်။ သူမ က တားသည် မလုပ်ဖို့ ၊ သားက မရတော့ အတင်းတောင်းသည်။ နဂို ကတည်းက ပျော့ ချင်နေသော သူမ သား အလိုကို လိုက်မိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမ သား က လင်ငယ်လေး လို ဖြစ် နေတော့သည်။ သူမ ယောက်ျား ပြန်လာတော့ ဒီတခေါက် ယောက်ျား ဖြစ်သူက လည်း စိတ်တွေ ထလာပြီး သူမ ကို လိုးဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ နှင့် အတူနေသွားသည့် တပတ်မှာ သုံး ချီသာ လိုးဖြစ်သည်။ နောက် တော့ သူမ ယောက်ျား စလုံး ပြန်သွားသည့် နှစ်ပတ် မှာ သား ဖြစ်သူ နှင့် ညတိုင်း တညကို သုံးချီလောက် လိုးဖြစ်ကြသည်။ နောက် သူမ ယောက်ျား ပြန်လာသည် တပတ် မှာ သုံးခါလောက် လိုးဖြစ်သည်။ သို့နှင့် မကြာခင် ကိုယ်ဝန် တည်တော့သည်။ သူမ ယောက်ျားက တော့ ဘာမှ သံသယ မရှိ၊ သူမ ကသာ မည်သူ နှင့် ရသည်ဆိုတာကို သံသယ ရှိနေသည်။ အကယ်၍ သူမ သား နှင့် ရတာ ဆိုလျှင် ကလေး မှာ ဘာပြဿနာတွေ ဖြစ်နိုင်မလဲ။ သူများ တွေ ပြောနေကြသလို ကိုယ်လက်အင်္ဂါ မစုံ ဖြစ်မှာလား၊ လက်ချောင်းတွေ ပိုနေမလား စသဖြင့် စိုးရိမ် စိတ်တွေ ဖြင့် ပူပန်နေလေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူမ ကိုယ်ဝန်ကို အာထရာ ဆောင်း ၊ တို့ နမူနာ အသား စ ယူခြင်း တို့ဖြင့် စမ်းသပ်လေ့လာ ကြည့်ရာ ကလေးမှာ ဘာမှ မဖြစ် ကျန်မာရေး ကောင်းနေကြောင်း တွေ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ထို လူနာကို ဘာမှ မဖြစ်ကြောင်း လူနာ့ ယောက်ျား သုတ်ပိုး နှင့် ကိုယ်ဝန် ရသည်လည်း ဖြစ်နိုင်ကြောင်း၊ သားဖြင့် ရလျှင်တောင် အခု စမ်းသပ်ထားသည့် အခြေအနေအထိ က ရင်သွေးမှာ ဘာမှ ပြဿနာ မရှိကြောင်း ပြောပြရသည်။ သို့သော်လည်း နောက်တခါ ဆိုလျှင် သားဖြင့် ဆက်ဆံ လျှင်ပင် ကိုယ်ဝန် မရအောင် ရှောင်သင့် ကြောင်း စသဖြင့် ပြောကြား ပေးလေရာ ထိုလူနာ မှာ ဒေါက်တာဆောင်းနှင်းဆီကို ပိုမို ရင်းနှီးကာ အားကိုးတကြီး ဖြင့် မေးသမျှကို မဝှက် မကွယ်ပဲ ပြောကြား လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက သူမ သိချင်တာများကို အသေးစိတ် မေးမြန်းလေသည်။ ထိုလူနာ ကို အခု ကလေး မွေးပြီးပါက သား နှင့် ဆက်ဆံရေးကို ရပ်တော့ မည်လားဟု မေးရာ ရပ်နိုင်မည် မထင်ကြောင်း ပြောပြ ပြီး၊ သား နှင့် ဆက်ဆံရေးမှာ သူမ အတွက် ဘာနဲ့မျှ မတူကြောင်း စသဖြင့် ပြောပြ လေသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ထိုလူနာ အား သူမ သိချင်သည့် မေးခွန်းတို့ကို မေးပြီးတိုင်း ညဖက် ဆိုလျှင် သူမ စောက်စေ့ကို သူမ လက်ဖြင့် ဖိပွတ်ကာ အာသာ ဖြေမိလေသည်။ ထိုလူနာ အမည်မှာ ခင်သူဇာ ဖြစ်လေသည်။
ခင်သူဇာမှာ သူမထက် ရှစ်နစ်ခန့် ငယ် သော် လည်း နောက်ပိုင်း သူမ နှင့် သူငယ်ချင်း အရင်းလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဒေါက်တာ ဆောင်းနှင်းဆီ မေးသည့် မေးခွန်း များမှာ တဖြည်းဖြည်း နှင့် ဆေးပညာ ဆိုင်ရာထက် ပိုလာသော ခံစားမှု အပိုင်းများ ဖြစ်လေရာ ဒေါက်တာမ ကြီးလည်း ဖီးလာနေသည်ကို ရိပ်မိလာသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ခင်သူဇာက သူမ သားနှင့် ဆက်ဆံသည့် အပိုင်းများကို အသေးစိတ် တစ်တစ် ခွခွ ပြောပြလေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ သား နှစ်ယောက် ရှိသည်ကို သိရှိပြီး နောက် ပိုပြီး အတွင်းကျကျ ပြောပြရင်း နှင့် မသိမသာ တိုက်တွန်းလေသည်။ ခင်သူဇာ နှင့် တခါတရံ ပါလာတတ်သော သား ဖြစ်သူ မှာ မိမိ သားငယ် စိုးမိုးမောင် ထက်ပင် ငယ်သည်ကို တွေ့ရတော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် အံ့သြ မိလေသည်။ မိမိ သား တွေက မိမိ အပေါ် အဲလို စိတ်မျိုး တော့ ရှိမှာ မဟုတ်ဟု ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက တွေးထင်မိ လေသည်။ သို့သော်လည်း သူမ အထင် မှားယွင်း ခဲ့သည် ဆိုတာကိုတော့ နောက်ပိုင်း သိလာခဲ့ရလေသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လင်ဖြစ်သူ ဦးစောတင်မောင် ကလည်း သူတာဝန်ကျရာ မြို့မှာသာ နေပြီး တခါတရံ သုံးလေးလ မှ တခါသာ အိမ်သို့ ပြန်လာလေ့ရှိရာ၊ စိတ်တွေ ထသည့် အချိန်တွင် ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်သာ အာသာ ဖြေရသည်။ နောက်ပိုင်း ခင်သူဇာ ၏ ဖွင့်ဟ ဝန်ခံတာ ကြားပြီး သည့် နောက်ပိုင်း သူမ မှာ နေ့တိုင်း လိုလို စိတ်တွေ ထ နေခဲ့ရသည်။ စိတ်ထ လို့ စိတ်ဖြေတိုင်း သူမ စိတ်အတွေးထဲမှာ ခင်သူဇာ နှင့် ခင်သူဇာ သား ဖြစ်သူတို့ ကာမ ဆက်ဆံသည်ကို သာ တွေးရင်း စိတ်ဖြေဖျောက် မိလေသည်။ နောက်တော့ သူမ စိတ်ကူး ပုံရိပ်ထဲ တွင် သူမ နှင့် သူမ သား ဖြစ်သူ၊ သားကြီး ဖြစ်လိုက် သားငယ် ဖြစ်လိုက် နှင့် ဆက်ဆံသည်ကို တွေးမိ လာတော့သည်။ သားကြီး ဖြစ်သူက အလုပ်နှင့် အကိုင်နှင့် ဖြစ်နေရာ အိမ်တွင် သားငယ် ဖြစ်သူ စိုးမိုးမောင် သာ သူမ နှင့် အနေများသည်မို့ စိုးမိုးမောင် ၏ ပုံရိပ်က အတော်များများ နေရာယူလာတော့သည်။ ထိုသို့ စိတ်ကူးထဲ ဖြစ်လာသည် နှင့် အမျှ အပြင်လက်တွေ့ ဘဝ တွင်လည်း သူမ မျက်လုံးများက စိုးမိုးမောင် ကို အကဲ ခပ် နေမိ လေသည်။ ထိုအခါကျမှ သူမ အပေါ် တွင်လည်း စိုးမိုးမောင် က မရိုးမသားစိတ် ရှိသည်ကို သတိထားမိ လာတော့သည်။
သူမ လည်း အလုပ်နား သည့် အချိန် မျိုးတွင် သမီးကြီး မေသက်ထားမောင် ကလည်း သူမ ကုမ္မဏီ အလုပ်အမြဲ ရှုတ်နေ။ သားကြီး နေလင်းမောင် မှာ အပေါင်းအသင်းများ ဆီ သို့ ထွက်သွားတတ်ပြီး သမီးငယ် မေသဇင်မောင် ကလည်း သူမ သူငယ်ချင်းများ အိမ်ကိုလာချင်လာ၊ သူမ က သူငယ်ချင်းများ အိမ်သို့ သွားချင်သွား လုပ်တတ် သည်။ သားငယ် စိုးမိုးမောင်က တော့ သူ့ အခန်းထဲမှာ ဂိမ်းဆော့ နေတတ်တာ များသည်။ တခါတရံ အိမ်ကြီး တခုလုံးတွင် သူမ နှင့် စိုးမိုးမောင်သာ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့ သည့် နေ့များတွင် စိုးမိုးမောင် က သူ့အခန်းထဲ တွင် အောင်းမနေပဲ ဧည့်ခန်းတွင် သူမ နှင့် အတူတူ တီဗီကြည့် လျှင် ကြည့်၊ သို့ မဟုတ် သူမ အိမ်တွင်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်တာမျိုး ကို လိုက်ကူညီ ပေးလေ့ ရှိလေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ အိမ်မှာ အိမ်ဖေါ် ထမင်းချက်၊ ကားဒရိုင်ဘာ စသဖြင့် ရှိကြသော်လည်း သူတို့က ခြံဝန်းထဲ ရှိ အဆောင်လေး မှာသာ နေကြသည်။ သူမ အလုပ်နားရက် များတွင် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက အိမ်မှ အကူများကို မနက်ပိုင်း ထမင်းဟင်း ချက်ပြီးသည်နှင့် သူတို့ ကို အားလပ်ခွင့် ပေးထားပြီး သူတို့ သွားချင်ရာ လုပ်ချင်ရာကို ခွင့် အနေဖြင့် ပေးထားလေ့ရှိသည်။ ထို့ ကြောင့် အိမ်တွင်း သူမ စိတ်ကြိုက် တချို့ ဒက်ကရေးရှင်း များကို သူမ ဘာသာ သန့်ရှင်းလေး လုပ် နေရာပြောင်း လုပ်လေ့ ရှိသည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် စိုးမိုးမောင် က လိုက်လံ ကူညီ လုပ်ပေးလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က အိမ်တွင်းမှာ ပဲ ဖြစ်သဖြင့် ထိုနေ့ မျိုးတွင် လွတ်လွတ်လတ်လတ် ပုခုံးမှ ခြေသလုံးထိ တဆက်တည်း ဂါဝန်လိုမျိုး ဝတ်စုံကို ဝတ်လေ့ရှိသည်။ ထို ဒရက်စ် များမှာ ချည်အသား ပါးပါး လေးများ သာ ဖြစ်သဖြင့် နေရောင် တို့ အလင်းရောင်တို့ ကို ဖြတ်သွားလျှင် အတွင်း ကို ဒိုးယိုပေါက် မြင်နိုင်လေသည်။ အတွင်းမှာ က တော့ ဘရာ နှင့် ပင်တီ ကိုတော့ ဝတ်ထားပါသည်။ သို့သော်လည်း သူမ ၏ ဖွံ့ထွားလှသော နို့ကြီးများ နှင့် စွံကား လှသော တင်သား ကြီးများ ၏ လှုပ်ရှားမှု ကတော့ ချည်သား ပါးပါး အောက်မှာ ထင်ရှားစွာ မြင်နေရလေသည်။
စိုးမိုးမောင် ကို သူမ စိတ်ကစား နေတော့ မှ စိုးမိုးမောင် မျက်လုံးများက သူမ ကိုယ်လုံးကို လစ်ရင် လစ်သလို ခိုးခိုး ကြည့်တတ်သည်ကို သူမ သတိထားမိလာတော့သည်။ အထူးသဖြင့် ခုန ပြောခဲ့သလို သူမ ကို ကူညီ ပြီး သန့်ရှင်းရေး လိုက်လုပ်ပေးသည့် အချိန်အခါမျိုး ဖြစ်လေသည်။
တခါက သူမ ၏ ခရစ်စတယ် ကော်လက်ရှင်း များ ထားရာ မှန်ဘီရိုကို ဖုန်ခါနေစဥ် သူမ နောက်ပိုင်း ကို စူးစိုက် ကြည့်နေသည့် စိုးမိုးမောင် ကို မှန်ထဲမှ တဆင့် သူမ မြင်နေရလေသည်။ စိုးမိုးမောင် မျက်လုံးကြီးများ ကျွတ်ကျလု မတတ်၊ သူမ ဖင်ကြီးကို ကြည့်နေသည်အား မှန်ထဲ မှ တဆင့် မြင်ရတော့ သူမ ဒူးများ ပင် ချောင် ချင်လာသလို နူံးခွေ လာသည်။ သူမ က ဘီရို အောင်ထပ် စဥ်လေးကို ကုန်းပြီး ဖုံခါလိုက်တော့ သူမ ဖင်ကြီးကို တမင် ကော့ ပေးလိုက်ရာ စိုးမိုးမောင် မှာ ဇလုပ်ကြီး တက်လိုက် ဆင်းလိုက် ဖြင့် တံတွေး မျိုချ နေတာ တွေ့ ရပြီး သူ့လက်တဖက် ဖြင့်လည်း ဘောင်းဘီပေါ် မှ သူ့လီးကြီးကို ဖိနှိပ်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ကိုယ်ကို ပြန်မတ်လိုက်ပြီး ဘီဒို အပေါ် စင့်ကို မမှီ မကမ်း နှင့် ခြေဖျားထောက်ကာ လှမ်း လိုက်တော့ လည်း စိုးမိုးမောင် မှာ သူမ ဖင်ကြီးမှ မျက်လုံးမကွာ ကြည့်ရင်း လက်က ဘောင်းဘီအောက်မှ ထိုးထောင် ထလာသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ပွတ်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက၊
“သားငယ်ရေ လာပါဦး ဒီ အပေါ် စင် ကို မာမီ မမှီလို့ ကူပါဦး”
ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က နောက်ဖက်က စိုးမိုးမောင် ဘက် လှည့်ကာ ပြောလိုက်တော့ စိုးမိုးမောင် မှာ သူခိုးလူမိ သလို မျက်နှာကြီး ရဲတက်သွားကာ ကမန်းကတမ်း ထရပ်လိုက်သည်။ သူ ဘောင်းဘီ အတို ပွပွ ကြီး ရှေ့မှာ ထိုးထောင် ထနေသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က မမြင်ချင်ယောင် ဆောင်ပြီး တဖက်ပြန်လှည့်ကာ အပေါ် က ပစ္စည်း တခုကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။
“အဲဒါလေး ကို ဖုံသုတ်ချင်လို့”
“အာ သားလည်း မှီ မှာ မဟုတ်ဘူး ခုံ သွားယူဦးမယ်”
ဟု ပြောပြီး စိုးမိုးမောင် ကမန်းကတမ်း အခန်းထဲက ထွက်သွားသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တိတ်တိတ်လေး ပြုံးလိုက်မိသည်။
အခန်း ၉။
နောက်ပိုင်းတော့ ဒေါ်ဆောင်းနှင်း ဆီ တယောက် သူမ ကိုယ် သူမ ပင် သတိမထားမိ တော့ပဲ မိမိ သား ဖြစ်သူ နှင့် ပူးပူး ကပ်ကပ် နေရတာကို ပျော်ရွှင် နေတော့သည်။ သားငယ် ဖြစ်သူ ကလည်း အခွင့်အရေး ရသည်နှင့် သူ့ မိခင် နား ပူးကပ် နေတော့သည်။ ညဘက် ကျလျှင်သာ ကိုယ့် အိပ်ယာ ပေါ် တွင် တဦးကို တဦး မှန်းကာ ကိုယ့် ဘာသာ အာသာဖြေ ဖြစ်ကြ လေသည်။
တနေ့တော့ ပိတ်ရက် ထုံးစံ အတိုင်း စိုးမိုးမောင် က ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ လုပ်သမျှကို လိုက်ကူ ညီပေးနေလေသည်။ ဒီတခါတော့ မီးဖိုခန်းထဲက စင်ပေါ် မှ ပစ္စည်း အစားအသောက် ကမ်ဗူး များတချို့ကို ချပေးခိုင်းပြီး အိပ်စပယ်ရေးရှင်း ဒိတ်များကို ကြည့်သည်။ လွှတ်ပြစ်သင့်သည်များကို လွှတ်ပြစ်ပြီး ချန်သင့်သည်တို့ကို ချန်ထားစေသည်။ ထို ဘီရိုများမှာ မြင့်သဖြင့် စိုးမိုးမောင် က ကုလားထိုင် တခုကို ယူကာ တက်ပြီး လှမ်းယူရသည်။ ကုလားထိုင်မှာ အနည်းငယ် ယိုင်နေသော်လည်း စိုးမိုးမောင်က ဘီရို စောင်းကို ကိုင် ထားသဖြင့် အဆင်ပြေလေသည်။ ဘီရို အနောက်ဘက်ကျကျ တွင် ကျန်နေသေးသော အထုပ်တချို့ကို လှမ်းအဆွဲ တွင် ကုလားထိုင်က ယိုင်လဲ လေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ဘီဒို အနားကို ကမန်းကတမ်း လှမ်းဆွဲသော်လည်း မမှီလိုက်တော့ ချော်ထွက်ကာ ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ် သို့ ကားယားခွကာ ပြုတ်ကျတော့သည်။ ကုလားထိုင် နောက်မှီ တန်းက စိုးမိုးမောင် ပေါင်ခွဆုံ သို့ တိုးဝင်လာပြီး ဂွေဥ များကို ပြင်းထန်စွာ ရိုက်မိရာ နာကျင်လွန်းလှ သဖြင့် နားထင် နားရင်း များ ပင် ပူတက်သွားပြီး စိုးမိုးမောင် တယောက် အမှောင်ကျသွားတော့သည်။
စိုးမိုးမောင် ပြန်သတိရလာတော့ သူ့အိပ်ခန်း ကုတင်ပေါ် မှာ ရောက်နေလေပြီ။ သူ့မျက်နှာကို စိုးရိမ်တကြီး ငုံ့ကြည့် နေသော ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အားတွေ့လိုက်ရသည်။ စိုးမိုမောင် လည်ချောင်း ယားသဖြင့် ချောင်းတချက် ဟန့်လိုက်တော့ သူ့ ဂွေးဥမှ ပြင်းထန်စွာ နာကျင် သွားရာ မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့ သွားပြီး မျက်ရည်ပင် ဝိုင်းသွားရသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက ပြာပြာသလဲ၊
“သားငယ် အရမ်း နာနေလား”
ဟု မေးလိုက်ရာ စိုးမိုးမောင်က ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်လေသည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက စိုးမိုးမောင် ကိုယ်ပေါ် လွှမ်းထားသော စောင်ကို အသာ လှန်လိုက်ရာ။
“ဟိုက်”
စိုးမိုးမောင် လန့်ဖြန့် သွားလေသည်။ သူ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်းမှာ ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီ မရှိတော့ခြေ။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ရှေ့မှာ ဂွေးတန်းလန်း နှင့် ဖြစ်သွားမှန်း သတိထားမိ၍ တအားရှက်သွားပြီး စောင်ကို လှမ်းဆွဲဖို့ ထလိုက်တော့၊
“အားးးးး အီးးးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်”
သူ့ဂွေးဥတွေ မှ တအားနာကျင် သွား၍ ငြီးလိုက်ကာ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်မိသည်။
“အို မထ နဲ့ လေ ဘာလို့ ထရတာလဲ၊ မာမီ စမ်းကြည့်ဦးမယ်။ ခုန က သား မေ့သွားတုန်းက စမ်းတော့ ကြည့်ထားပြီးပြီ။ ဘာမှ ကျိုးတာပဲ့တာ မရှိဘူးဒါပေမဲ့ သားရဲ့ လဥ တွေက နည်းနည်း ယောင်နေတယ်၊ လဥတွေကို တိုက်ရိုက် ထိသွားပုံရတယ်။ သားငယ် မေ့နေတော့ ဘယ်နေရာက ပိုနာလည်း မေးလို့ မရလို့ ခနစောင့်နေတာ”
စိုးမိုးမောာင် မှာ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ခြေ။ မိခင်ဖြစ်သူ က ဆရာဝန်မ ဆိုတော့ သူက ပိုသိပေလိမ့်မည်။ မျက်နှာပူသော်လည်း ငြိမ်နေလိုက်တော့သည်။ မာမီက သူ့ ဂွေးဥ တွေကို ငုံ့ကြည့်နေတာ တွေ့တော့ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး ဖြစ်လာမိသည်။
သူ့မာမီက ဂွေးဥကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ဟိုနားညှစ် ဒီနားညှစ်ကာ နာလား မေးတော့ စိုးမိုးမောင်က ပြန်ဖြေပေးပြီး၊ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီက ကျေနပ် သွားမှ စောင်ကို ပြန်ခြုံပေးရင်း ဆေးဗူးလေး တဗူး ယူလာဖွင့်ကာ ဆေးနှစ်လုံး ထုတ်ပေးရင်း။
“အခု ထိ ကတော့ ဘာမှ ကြီးကြီး ကျယ်ကျယ် တော့ မဖြစ်ဘူးထင်ရတာပဲ၊ မာမီ စိုးရိမ်တာတခု တော့ရှိတယ်။ အခုက တော့ စမ်းလို့ မရသေးဘူး၊ လောလောဆယ် ဒီဆေးလေး သောက်ထား၊ ဒါမှ ပဲ သားငယ် အိပ်ပျော်မှာ၊ နို့မို့ဆို အနာရှိန်နဲ့ နာကိုက်ပြီး အိပ်လို့ ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ အိမ်သားတွေကို သားငယ် ဘိုက်နာ သွားတယ်လို့ ပဲ ပြောထားမယ် ၊ ဘာမှ စိတ်မပူနဲ့၊ သူတို့ စတာ နောက်တာ မခံရအောင် ဟုတ်လား”
“ဟုတ် မာမီ”
………………………………
နောက်တနေ့ ကျတော့ စိုးမိုးမောင် လဥမှာ အရောင်ကျ သွားပြီး နာတာလည်း သက်သာ သွားခဲ့သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က မနက်ပိုင်း ဆေးရုံ မသွားခင် ဆေးထပ်တိုက်ထားခဲ့ပြီး သိပ်လှုပ်ရှားမှု မလုပ်ရန် မှာထားခဲ့ သည်။ စိုးမိုးမောင် လည်း စားလိုက် အိပ်လိုက် တီဗီကြည့်လိုက် ပင်နေခဲ့လေသည်။
နေ့ခင်းဘက် ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ စားသောက်ပြီး စိုးမိုးမောင် အခန်းသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
“ဘယ်လို နေသေးလဲ သားငယ်”
“သက်သာပါတယ် မာမီ တချက်တချက် အောင့်တောင့်တောင့်လေး ပဲ ဖြစ်တယ်”
“အင်း အရေးကြီးတဲ့ စမ်းသပ်တာတခု လုပ်ရမယ်၊ အိမ်မှာ တခြားလူတွေတော့ မရှိပါဘူး၊ လိုရမယ်ရ တံခါးဂလန့်ချလိုက်ဦးမယ်”
စိုးမိုးမောင်မှာ တီရှပ် နှင့် ပုဆိုးဝတ်ထား ပြီး ကုတင်ပေါ် မှာ ပက်လက် လှဲနေရာမှ သူ့ မာမီ အခန်းတံခါး သွားပိတ် သည်ကို ကြည့်နေမိသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ အလုပ်က ပြန်လာပြီး အဝတ်အစား မလဲ ရသေး သဖြင့် အင်္ကျီလက်ရှည် ရင်ဖုံးအဖြူရောင် နှင့် ထမီ နက်ပြာရောင် ဝတ်ထားသည်။ သေးကျင်သော ခါးလေး အောက်မှ စွံ့ကား ဖွံ့ထွား လှသည့် တင်သား ကြီးများ တလုံးချင်း တုံခါ ရမ်းသွားသည်ကို ကြည့်ရင်း လီးက နည်းနည်း တောင်ချင်လာသည်။
အိပ်ခန်းတံခါးကို ဂလန့်ချပြီး စိုးမိုးမောင် လှဲနေသည့် ကုတင်ကို ပြန်လျှောက်လာတော့ ရင်ဖုံး အင်္ကျီ အောက်မှ မို့မောက် ဖေါင်းကြွ နေသော နို့ကြီး များက လည်း အပြင်ခွံနွာ ထားသည့် အုန်းသီး လုံး လောက် ရှိလေရာ စိုးမိုးမောင် တံတွေးကို မျိုချလိုက်မိလေသည်။
“ကဲ သားငယ် ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်”
“ဗျာ”
“ဘာဗျာလဲ ဒီမှာ မာမီ စမ်းသပ်မလို့ လို့ ပြောတယ်လေ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်”
“အာ မာမီကလည်း သက်သာ နေပါပြီ”
“မာမီ ပြောတာ နားထောင်စမ်း အရေးကြီးတယ် ကဲ ချွတ်ဆို ချွတ်ကွာ အချိန်မရှိဘူး၊ မာမီ ညနေ ဆေးခန်း သွားရဦးမှာ”
စိုးမိုးမောင် ပုဆိုးကို ခါးပုံစ မှ ဖြည်ချကာ လျှောချ ပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် စာကြည့်စားပွဲမှ ကုလားထိုင်ကို ကုတင်နား ဆွဲယူကာ ကုတင်ဘက်လှည့် ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ ထိုင်လိုက်သည့် နေရာမှာ စိုးမိုးမောင် ခါးအောက်ပိုင်း နေရာ ဖြစ်သဖြင့် လုံခြည်ချွတ်လိုက်သဖြင့် ပေါ်လာသည့် စိုးမိုးမောင် လီး နှင့် တည့်တည့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်လေသည်။ စိုးမိုးမောင် မှာ ခုနက သူ့မာမီကို ကြည့်ရင်း ဖီးတက်လာသဖြင့် လီးမှာ မပျော့ မမာ ဖြစ်နေရသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးရိမ်သော မျက်နှာဖြင့် စိုးမိုးမောင် ဂွေးဥ ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် မှာ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ရှေ့မှာ လီးလှန်ပြရသလို ဖြစ်နေရာ စိတ် ထလာပြီး လီးက ဖြည်းဖြည်းချင်း မာလာတော့သည်။ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက သူ့ လဥကို သူမ လက်ချောင်း ကလေး များ ဖြင့် အသာ နှိပ် ညှစ်ကြည့်တော့ အီးကနဲ့ ငြီးလိုက်မိသည်။ နာလို့ တော့မဟုတ်။ ဖီးတက်သွားလို့ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက ပြာပြာသလဲဖြင့်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ သားငယ် နာ နေသေးတာလား”
“ဟင့်အင်း အဲဒီက တော့ မနာဘူး ဘိုက်ထဲ မှာ တမျိုးကြီး ဖြစ်သွားလို့”
“အင်း စိတ်ကို လျှော့ထား မာမီ အရေးကြီးတာ စမ်းမလို့”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက သူမ လက်တဖက်က စိုးမိုးမောင် ဂွေးဥနှစ်လုံးကို အသာ ဖွဖွလေး ညှစ်ပေးရင်းက နောက်တဖက် ဖြင့် စိုးမိုးမောင် လီးတန် ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် လီးတန် ကြီးမှ အကြောများမှာ တဒုတ်ဒုတ် ခုံနေသည်ကို သူမ လက်ဖဝါးမှာ ထိတွေ့ ခံစားနေရသည်။ သူမ က ထို လက်ဖဝါး ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြင့် ဂွင်းထု သလို လုပ်ပေးလေသည်။ စိုးမိုးမောင် မှာ သူ့ကိုယ်သူ ပင် မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်ရသည်။ သူတချိန်လုံး မှန်းထု နေရသူ သူ့ မာမီ ကိုယ်တိုင်က သူ့ကို ဂွင်းထု ပေးနေ သည်ကို ခံနေရသည်မို့ လီးက တဖြည်းဖြည်း နှင့် မာတောင် တောင့်တင်းလာခဲ့ရသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာလည်း စိုးမိုးမောင် ဂွေးဥနှစ်လုံးကို တဖက်က ကိုင် နောက်တဖက် ဖြင့် လီးကို ဂွင်းထု ပေးနေရင်းက ဒီကောင်လေး အရွယ်နဲ့ မလိုက် အောင် ထွားလိုက်တာဟု တွေးနေမိသည်။ သားငယ် ဖြစ်သူ ၏ နူးညံ့သော်လည်း မာတောင်နေသော လီးကြီး အထိအတွေ့ ကြောင့် သူမ စောက်ဖုတ်မှာ အရည်စိုစွတ်နေရလေပြီ။
“မာမီ ဘာလုပ်နေတာလဲ တော်ကြာ ဟိုဟာ ဖြစ်ရင် အိပ်ယာခင်း တွေ ပေကုန်မယ်လေ”
“ဘယ်ဟာ ဖြစ်ရင်လည်း”
“ဟိုလေ လရည်တွေ ထွက်ကုန်ရင် ပြောတာ”
စိုးမိုးမောင် ပါးစပ်မှ သူ့အမေရှေ့ လရည်ဟူ သော စကားကို သုံးလိုက်ရသဖြင့် လီးကြီးက တုံသွားသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်လည်း တင်းကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း ဟန်မပျက် သူ့သား လီးကြီးကို ဆက်ထုပေးနေရင်းက။
“အဲလို ထွက်မထွက် သိချင်လို့ စမ်းနေတာလေ။ ထွက်သွားရင် တော်သေးတယ် မထွက်ခဲ့ရင် လမ်းကြောင်း တခုခု ထိခိုက်သွားသလား ဆိုတာ အာထရာဆောင်း သွားရိုက်ရမယ်”
ထိုအခါမှ စိုးမိုးမောင် တယောက် သူ့မာမီ ဘာလို့ သူ့ကို ဂွင်းထု ပေးနေတယ် ဆိုတာကို သဘောပေါက် သွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့လရည် တွေ ထွက်သွားလျှင် ပွဲသိမ်းတော့မည် ဆိုတာ သိလို့ တတ်နိုင် သမျှ အောင့်ထားရန် တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်ထဲ မှာ ဆက်ခ် နဲ့ ပတ်သက်တာတွေ မတွေး ပဲ တတ်နိုင်သလောက် တခြားကိစ္စ တွေကို သာတွေးရင်း ဖင်ကြောကို လည်း ရှုံ့ထားလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့လီးမှာ အနည်းငယ် ပျော့ သွားရသည်။
“အာ့ မာမီ သား လီး ပူလာပြီ မာမီ့ လက်နဲ့ တအားဖိပွတ်နေလို့၊တော်ကြာ အရည်ပြား ပွန်းသွားမယ် ထင်တယ်”
စိုးမိုးမောင် လီးမှာ လုံးဝ ပျော့ သွားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ ခုနတုန်းက လိုတော့ အရမ်းကြီး မာမနေတော့ပေ။ စိုးမိုးမောင် ပြောတာကလည်း အဓိပ္ပါယ် ရှိတာမို့ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဂွင်းထုနေတာကို ခနရပ်လိုက်သည်။ သူမ အနေနှင့် သူမ ဆေးဘီရို ထဲမှ ဂျယ် သွားယူလိုက်လျှင် ရမည်ဆိုတာ သိသော်လည်း အခုရမည့် အခွင့်အရေးမှာ ရတောင့် ရခဲ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် စိုးမိုးမောင် အား၊
“သားငယ် မျက်စေ့မှိတ်၊ ပြီး စိတ်ကိုလျော့ထား ဟုတ်လား ၊ အခန်းထဲမှာ မာမီ ရှိတယ်ဆိုတာ မေ့ထားလိုက်”
စိုးမိုးမောင် မျက်စေ့ကို မှိတ်လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့လီးကြီး ကို နွေးထွေး စိုစွတ်သည့် အထိအတွေ့ ကြောင့် မနေနိုင် မျက်လုံးလေး အသာမှေးရင်း ကြည့်လိုက်မိသည်။
“ဟိုက်”
စိုးမိုးမောင် စိတ်ထဲမှ သာ အော်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ မာမီ က သူမ နူတ်ခမ်းအစုံကို ဝလုံးပုံ လုပ်ကာ သူ့လီး ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံလိုက်တာ မြင်လိုက်ရခြင်း ကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ သူ့လီးကြီးက ချက်ခြင်း ပြန်မာတောင့်တင်း လာခဲ့ရသည်။ သူ့မာမီ ၏ နွေးထွေး နူးညံ့လှသော အာခံတွင်း အထိအတွေ့ က သူ့အတွက် အရမ်းကောင်းလွန်း လှသည်။ သူ့မာမီ က သူ့ကို ပုလွေ မှုတ်ပေးနေသည်။ တနည်း ဆိုရသော် သူ့လီးကြီးကို သူမ ပါးစပ် ဖြင့် စုပ်ပေး နေသည်ဆိုသော အသိတခုထည်းကပင် သူ့လီး ကြီးမှာ ကျင်နေအောင် ခံစား ရပြီး လရည်များ ချက်ခြင်း ပန်းထွက် သွားတော့မလို ဖြစ်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း သူ့ လရည်တွေ ပန်းထွက်လို့ မဖြစ်သေးကြောင်း လည်း သူ့ကိုယ်သူ သတိပေးလိုက်သည်။ အံ့သြစရာ ကောင်းလောက် အောင်လည်း သူ့လီးကြီးမှာ မာတောင် တောင့်တင်းနေသောလည်း လရည် ထွက်မည့် အခြေအနေ မရှိကြောင်း သူ့ကိုယ်သူ သိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့မာမီ ပြောတာများ မှန်နေပြီလားဟု တွေးရင်း အနည်းငယ်ပင် ကြောက်စိတ်ဝင်သွားသည်။ တော်ကြာ သူ လူဖြစ်ရှုံးတော့မလားဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သို့သော် နောင်ခါ နောင်လာစျေး အခု သူ တချိန်လုံး မှန်းထု ခဲ့ရသည့် သူ့မာမီ ကိုယ်တိုင်က သူ့ လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေသည်ဆိုသည့် အခွင့် အရေးမျိုးက တသက်မှာ တခါ ကြုံရမည့် အခွင့် အရေးမျိုး မဟုတ်လား၊
အခန်း ၁၀။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ စိုးမိုးမောင် ကို ပထမက တော့ စမ်းသပ်၊ ဆေးစစ်သည့် အနေဖြင့် လုပ်ပေး နေသော် လည်း လီးတန်ကြီး သူမ ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာတော့ စောက်ဖုတ် မှာ အရည်တွေ က စိမ့်နေလေပြီ။ ယောက်ျား နှင့်လည်း ပြတ်နေတာက ကြာပြီ။ နောက်ပိုင်း သူမ နှင့် ပိုရင်းနှီး လာသော ခင်သူဇာ ၏ အပြောအဆို တိုက်တွန်း မှု တို့ကြောင့် စိုးမိုးမောင် အပေါ် နဂို ကတည်းက စိတ်ကူးယဥ် ခဲ့ မိထားသည်က လည်း တကြောင်း ဆိုတော့ အခု ကို မြင်းစီး သလို တက်လိုးချင်စိတ် ပေါက် နေရသည်။ သို့သော်လည်း မိမိ က မိခင် ဆိုတော့ စည်း ထိမ်းရ မည်၊ နှစ်ဦးစလုံး မရှောင်နိုင်လို့ မှားကြရသည်ဆိုသည့် အခြေအနေ မျိုး ဖြစ်အောင် ဖန်တီး ရမည်ဟု စိတ်ထဲ မှာ လည်း တွေးနေလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် လီးကို သူမ နူတ်ခမ်း အစုံ ဖြင့် တင်းကျပ် စွာ စေ့ထားရင်း ခေါင်းကို နိမ့် လိုက် မြင့်လိုက် ဂွင်းတိုက် သလို လုပ်ရင်းက စုပ်ပေးနေသည်။ စိုးမိုးမောင် လီးကြီးမှာ သူမ ပါးစပ်ထဲ ပိုပို ထွားလာတာ ခံစား သိနေရသည်။ သူမ လက်တွေ ဖြင့် စိုးမိုးမောင် ဂွေးဥ တွေကို ပွတ်သတ် ဆော့ကစား ပေးနေ သေးသည်။ ငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ နည်းနည်းတောင် အာညှောင်းသလို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
“သား ငယ် အရင်တုန်းက မာစတာဘိတ်လုပ်ဖူးတယ်မလား”
“အင်း”
“အဲလို ပဲ ကြာတတ်သလား”
“ဟင့်အင်း အဲလောက် တခါမှ မကြာဖူးဘူး”
“အရင် မာစတာဘိတ် လုပ်ရင် ဘယ်လို လုပ်လဲ”
“ဟို ဟို မိန်းမ တွေ ပုံ တွေ ကို စိတ်ထဲ မှန်းပြီး လုပ်တာပဲ၊ အခု စိတ်ထဲ မှာ ဘာမှ မှန်းလို့ကို မရဘူး ဖြစ်နေတယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“မသိဘူး ဒါပေမဲ့ သား စဥ်းစား မိတာရှိတယ်။ မာမီ အဆင်ပြေပါ့ မလားမသိဘူး”
“ဘာလဲ ပြောကြည့်လေ သား”
“မာမီ့ နို့တွေကို ပြကြည့်ပါလား အာ့ဆိုရင် ထွက်သွားမလား မသိဘူး”
“ဟာကွာ၊ သား ဖုံးထဲ မှာ ပုံတွေ မရှိဘူးလား၊ မာမီ က အဖွားကြီး ဖြစ်နေပါပြီ”
“ဟင့် အင်း အခု သား မျက်စေ့ ထဲမှာ ဘယ်မိန်းမ မှ မာမီ လောက် စွဲဆောင်မှု ရှိတယ် မထင်ဘူး”
“အာ တို့က သား အမိလေ၊ မကောင်းဘူး ထင်ပါတယ်”
“မာမီ ကလည်း ခုန သား လီး ကို တောင် စုပ်ပေးနေသေးတာ နို့လေး လှန်ပြရတာ ဘာပိုထူးမှာ မို့လို့လဲ”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နည်းနည်းတော့ တွေသွားသည်။ သားရှေ့မှာ နို့တွေ လှန်ပြရမှာ ရှက်မိပေမဲ့ သူပြောတာက လည်း အဓိပ္ပါယ် ရှိနေသည်မဟုတ်လား။
“အင်း သား ဒီကိစ္စ ကို ပါးစပ်လုံရမယ်နော်၊ အိမ်က လူတွေရော သား သူငယ်ချင်း ထဲက ရော ဘယ်သူ မှ သိလို့ မဖြစ်ဘူး။ အဆုံးစွန် ပြောရရင် သားနဲ့ မာမီ ကလွဲရင် ဘယ်သူ့ မှ ပေးသိလို့ မရဘူး ဆိုတာ သိတယ်မလား”
“သား သိပါတယ် မာမီရဲ့ သား က ငတုံး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီကိစ္စ နဲ့ ဒီကိစ္စ က ဘယ်လို အရေးကြီးတယ် ဆိုတာ သိပါတယ်”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သက်ပြင်း ကို ချလိုက်ရင်း က သူမ ရင်ဖုံး အင်္ကျီ ကြယ်သီး တို့ကို စဖြုတ်လေသည်။ သူမ ရင်ဖုံးကို ချွတ်လိုက်တော့ အောင်မြင် ဖွံ့ထွားလှသည့် သူမ နို့ကြီးတွေက အသားရောင် ဘရာဇီယာ အောက်မှ ရုန်းကန်ထွက်တော့ မလို တုံခါနေကြသည်။ သူမ ရင်သား တွေကို စူးစိုက် ကြည့်နေသော စိုးမိုးမောင် ကို တွေ့လိုက်ရတော့ စိတ်မလုံ ဖြစ်သွားသည့် ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက ၊
“ဟဲ့ သားငယ် ဟိုဘက် ခန လှည့်နေစမ်း၊ မာမီ မနေတတ်ဘူး”
စိုးမိုးမောင် က ပြုံးပြီး တဖက်သို့ မျက်နှာလွှဲထားလိုက်သည်။ သူ့ ရင်တွေက တော့ တဒုံးဒုံး ခုန်နေပြီ၊ လီးကြီးကလည်း ပေါက်ကွဲတော့ မတတ်၊ ဖေါင်းတင်းကာ တဆတ်ဆတ် တုံနေလေသည်။
“ရပြီ”
ဟု ခပ်တိုးတိုး လေး ပြောလိုက်သော ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လေသံလေးကြောင့် စိုးမိုးမောင် က ခေါင်းကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“အား လှလိုက်တာ မာမီရယ်၊ အကြီးကြီးတွေပဲနော်”
စိုးမိုးမောင် စကားကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်နှာလေး ရဲတက် သွားသည်။ သူမ နို့သီးခေါင်း ညိုညို တုတ်တုတ်လေး များမှာ မာတောင် တောင့်တင်း နေသည်ကို သူမ ရှက်နေမိသည်။ သူမ စိတ်တွေ ကြွနေ ပြီ ဆိုတာ သားတော်မောင် မသိပါစေနဲ့ ဟု စိတ်ထဲ ကြိတ်ဆုတောင်းနေမိသည်။
ပထမ စိုးမိုးမောင် မှာ ပက်လက် အနေအထားဖြစ်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ဘေးမှ ကန့်လန့်ဖြတ် ငုံ့ပြီး လီးကို စုပ်ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးမိုးအောင်က ပိုမြင်ရအောင် သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက် လျော တိုက် ရွေ့ရင်း ကိုယ်ကို ထိုင်လျှက် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည်။ သူ့ကျော နောက်ဖက်မှာ ခေါင်းအုံးကို ခုလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက လည်း ခုန အနေအထားအတိုင်း စိုးမိုးမောင် ခါးလောက်တွင် ဒူးထောက်လျှက် လီးကြီးကို ပြန် ကိုင်လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် လက်များက သူမ ကျောပေါ် ကို လှမ်းကိုင်ထားလို့ ရသည့် အနေအထားဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက စိုးမိုးမောင် လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး တဖက် ဖြင့် ပြန်ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထု ပေးရင်း။
“ကဲ ဘယ်လို လဲ မြင်ချင်တာ မြင်ရပြီ မလား စိတ်ကို လျှော့လိုက်”
“မာမီ ရယ် သားကို နည်းနည်း လေး တော့ ကိုင် ခွင့် ပြုပါ မာမီ့ နို့ကြီးတွေက အရမ်းလှလွန်းလို့ သား ကိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အဖို့ကလည်း ဒီအခြေအနေ ရောက်မှ တော့ ဘာထူးမလဲ၊ ကိုင်လို့ သူ စိတ်တွေ တက်ကြွ ပြီး လရည်တွေ ထွက်သွားရင် ကိစ္စ ပြီးပြီ။ သူမ လည်း အင်္ကျီ ပြန်ဝတ် ပြီး အခန်းထဲက ထထွက်သွား ရုံပင်ဟု တွေးကာ ခေါင်းညိမ့် ပြလိုက်မိလေသည်။
“အ..”
တကယ်တမ်း စိုးမိုးမောင် လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်က သူမ နို့ကြီးတွေကို စုံကိုင်ကာ အသာ ဖိညှစ် လိုက်တော့ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တကိုယ်လုံး ပျော့ ခွေ ကျချင်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ စိုးမိုးမောင် ကနို့ကြီး တွေကို ဆုပ်နှယ်ရင်းက မှ နို့သီးခေါင်း ညိုတုတ်တုတ် တွေကို လက်မ လက်ညိုး ထိပ်တို့ ဖြင့် ပွတ်ခြေပေးလိုက် ရာ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အားကနဲ ပါးစပ်မှ အသံထွက်သွားပြီး ကိုယ်လုံးလေး တွန့် သွားရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ် ကြီးမှာ လည်း တရစ်ရစ် ဖြင့် စောက်ရည်တွေ စိမ့်ကျလာတော့သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ရဲတွတ် ကာ ကာမသွေးတွေ ဖြင့် ပူထူနေသော သူမ မျက်နှာကို သားငယ် ဖြစ်သူ မမြင်ရအောင် ခေါင်းကို ငုံ့ လျှက် သားငယ် လီးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ သူမ ခေါင်းကို နှိမ့်ကာ မြင့်ကာ ဖြင့် သားဖြစ်သူကို ပုလွေ မှုတ်ပေး နေစဥ် သားဖြစ်သူ လက်နှစ်ဖက်က လည်း သူမ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်နှယ် ချေမွ ပေးနေလေသည်။ သား ဖြစ်သူ ကို ဆေးပညာအရ စမ်းသပ် စစ်ဆေး ပေးနေသည်ဆိုတော့ အသိမှာ သူမ ဦးနှောက်ထဲ တွင် ဝိုးတဝါး ပင် ဖြစ်နေခဲ့သည်၊ သူမ အနေ နှင့် ချစ်ပွဲ ဝင်ဖို့ အကြို နူးနှပ် နေသည် ဟု ထင်ယောင် ထင်မှား ပင် ဖြစ်နေရသဖြင့် သူမ ထမီ ကို သားဖြစ်သူက အသာ ဖြည်ပြီး တင်သား ကြီးများကို ပင်တီ ပေါ် မှ ဆုပ်ကိုင်လာသည်ကို ပင် သတိမထားမိလိုက် တော့ခြေ။
စိုးမိုးမောင် က သူလက်ဖဝါးဖြင့် လက်လှမ်းမှီရာ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်လုံးကြီး ကို ပွတ်သတ်ပေးရင်းက ပေါင်ခွဆုံ ကြား ကို လက်နိူက်သွင်းလိုက်ရာ ပင်တီ လေးမှာ စောက်ရည်များဖြင့် စိုစွတ် နေသည်ကို စမ်းမိလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က သူ့လက်ကို ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်လုံးကြီး တဖက် ကို ဆွဲယူလိုက်ရာ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ကိုယ်အောက်ပိုင်း တပတ်လည်သလို ဖြစ်ပြီး စိုးမိုးမောင် ပုခုံးနား ရောက်လာလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်နောက်မှ လက်ထည့်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီး ကို ပင်တီပေါ်မှ ပင် အုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
“အ…အီးးးးး”
“ဖလွတ်..ပြွတ်စ်..”
ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ဖင်ကြီး ခါယမ်းသွားပြီး စိုးမိုးမောင် လီးကို အတင်း စုပ်ပေးနေမိလေသည်။ စိုးမိုးမောင် က ဒီအခြေအနေ ရောက်မှ တော့ သူလုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ ရနေပြီ ဆိုတာကို သိနေတာမို့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပင်တီကို ခါးမှ ဆွဲချကာ ပေါင်လုံးကြီးများမှ တဆင့် ဒူးဆစ် သို့ ရောက်စေသည်။ ပြီးမှ ပေါင်တဖက်မှ မလျှက် ဒူးကို ကြွစေကာ ပင်တီရော ထမီကို ပါ ထိုခြေထောက်တဖက် အောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ နောက်ခြေထောက်တဖက်ကို တော့ ဆက်မမ တော့ပါ။ ထိုပေါင်လုံး တဖက်ကို သာ မပြီး သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ဆွဲတင်ကာ ခွစေလိုက်တော့ ဆစ်စတီ နိုင်းပုံစံ ဖြစ်သွားတော့သည်။
သူ့ မျက်နှာရှေ့မှာ ရောက်လာသော ဖင်လုံးကြီး နှစ်ခု အောက်၊ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေး အမြှင် မရှိ ပြောင်တင်းနေပြီး စောက်ရည်ကြည်များ ဖြင့် ရွှမ်းလဲ့ နေလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ထို စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ့ ပါးစပ်ဖြင့် ဖိကပ်လိုက်ပြီး ကစ်ဆင်ပေးသလို စုပ်ပြစ်လိုက်သည်။
“အီးးးး”
“အားးးး… မကိုက်နဲ့လေ မာမီ ”
“အိုးးး ဖလူးးး ဆောာာရီးးးးးး”
စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရ ပါးရ အစုပ်ခံလိုက်ရသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ယောင်ယမ်းပြီး သူမ စုပ်နေသော စိုးမိုးမောင် လီးကြီးကို သွားဖြင့် ကိုက်လိုက်မိရာ စိုးမိုးမောင် အော်လိုက်မှ သတိဝင်ပြီး ပါးစပ်မှာ လီးကြီး ဗလုံးဗထွေး ဖြင့် ဆောရီး ပြောရင်းက ပြန်စုပ်ပေးနေမိသည်။
စိုးမိုးမောင်လည်း သူ့လီးအစုပ်ခံနေရသည်ကို ပင် မေ့သွားကာ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရ လျှက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်နေလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာလည်း တဏှာဇော အလွန် ကြွနေပြီ ဖြစ်လေသည်။ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် စိုးမိုးမောင် လီးကြီးမှာ လရည်များ မထွက်နိုင်ပဲ တောင့်တင်း နေတုံး ဖြစ်လေသည်။ စိုးမိုးမောင် က ခုရနေသည့် အခွင့်အရေးကို အပြည့်အဝ အသုံးချရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“မာမီ ဒီပုံနဲ့တော့ ဘယ်လို မှ ထွက်မှာ မဟုတ်ဘူး သားတော့ လူဖြစ်ရှုံးပြီ ထင်တာပဲ”
ဟု ပြောရင်း ထဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီက စိုးမိုးမောင် လီးကို သူမ ပါးစပ်မှ ခနချွတ်လိုက်ပြီး။
“မဟုတ်သေးပါဘူး သားငယ်ရယ် မာမီ သားကို ကတ်စကင်ရိုက် ပြီး စစ်ကြည့်ပါဦးမယ်”
ဟု ပြောရှာသည်။ အကြံသမား စိုးမိုးမောင် က၊
“နောက်ဆုံး တဆင့်တော့ စမ်းကြည့်ရင် ဖြစ်မလားမသိဘူး မာမီ”
“ဘာလဲကွာ”
“မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့် ပြီး စမ်းကြည့်ချင်တယ် အဲဒါမှ မထွက်ရင်တော့ သား ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေလိုက်တော့မယ်”
“ဟာကွာ တို့ က သားအမိလေ၊ မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်”
“အဲဒါဆိုလည်း ကျနော့်ကို ညင်ညင်သာသာ အသက်ထွက်စေမဲ့ ဆေးသာ ထိုးပေးပါတော့ မာမီရယ်”
“ဟာ မဟုတ်တာ ပေါက်ပေါက် ရှာရှာ”
“အာ့ ဆိုလည်း ကျနော့်ကို နောက်ဆုံး အဆင့် စမ်းခွင့်ပေးပါတော့ မာမီရယ်။ အခုအတိုင်းလေးပဲနေနော်”
စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စကားပြောချိန် မရခင်ပဲ သူ့ကိုယ်ကို ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အောက်မှ လျောထွက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တဘောက် လေးဘက်ထောက်ကုန်းလျှက် ၊ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ကာ ကျန်ခဲ့သည်။ စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အနောက်ဖက်မှ ဒူးထောက် ကာ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီး အဝ တွင် သူ့လီးကို တေ့ကာ ဖိသွင်း လိုက်လေတော့သည်။
“အို့..အမေ့..”
“ဖလွတ်…ဗျိ..”
