အခန်း ၁၁။
စိုးမိုးမောင် လီးကြီး သူမ စောက်ဖုတ်ထဲကို တိုးဝင်လာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းမွှေးညှင်း တွေတောင် ထသွားရသည်။ လီးနှင့် ဝေးကွာနေသည်မှာကြာနေတာက တကြောင်း၊ သားအမိ ၊ အင်းစက် ဆိုသော အသိ ဖြင့် သူမ စိတ်ကူးယဥ် ခဲ့သည်မှာလည်း ကြာနေခဲ့ပြီး အခု လက်တွေ့ ဖြစ်လာပြီ ဆိုတာက တကြောင်း။ စိုးမိုးမောင် လီးကြီးမှာလည်း သံချောင်း ပမာ မာကျစ်နေတာမို့ သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသားတွေကို တိုးပွတ် ဖိတိုက်သွားလိုက်တာ အရသာ မှာ အီစိမ့် သွားတာကြောင့် လည်း တကြောင်း၊ စသည်စသည် အကြောင်း အမျိုးမျိုး ကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
ဒေါင်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်လုံးလေး များ စင်းကျသွားကာ ဖင်ကြီးကို ကော့ ကာ ပေးလိုက်မိသည်။ စိုးမိုးမောင် ကလည်း သူ့လီးကြီးကို အပူဓါတ်ရသဖြင့် ပျော့ နေသော ထောပတ် ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရသလို အရသာ ရှိလှတာကြောင့် ဒူးများ ပင် သာခွေ ယိုင်ပမာ ဖြစ်သွားရသည်။ သူ တချိန်လုံး မှန်းကာ ဂွင်းထု နေခဲ့ရသည့် မာမီ့ ဖင်လုံးကြီးက မျက်စေ့ ရှေ့တည့်တည့် မှာ။ သူ့လီးကြီးက မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ မှာ နှစ်ဝင် နေပြီ ဆိုတော့ ဒီအချိန် မိုးကြိုးပဲ ပြစ်ပြစ်၊ ကျားပဲ လာဆွဲဆွဲ ဘယ်လို မှ နောက်ဆုတ်တော့မည် မဟုတ်ခြေ။ ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီး များ အရင်းက သေးသွယ်သော ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်ကာ လိုးနေမိ တော့သည်။
စိတ်တွေ နဂို ကတည်းက ထကြွနေတာမို့ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် အတွေ့အကြုံ များပြီး ဖြစ်သည့် အိမ်ထောင်ရှင်မ တယောက် ဖြစ်တာတောင် လိုးဆောင့်ချက် အချက်သုံးဆယ်လောက်မှာ စောက်စေ့ လေးပင် ကျင်တက် သွားပြီး ကာမဆန္ဒ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားရလေသည်။ စိုးမိုးမောင်မှာ လည်း သူ့လီးချောင်းကြီး ကို နွေးကနဲ နွေးကနဲ ဖြင့် စောက်ခေါင်းတွင်းမှ အသားမျှင်တို့က ဆုပ်ညှစ်ပေး သလို ခံစား နေရပြီး ထုံကျင်ကျင် ဖြစ်နေသည့် လီးကြီးမှာ တရစ်ရစ် ယားတက်လာခဲ့ရသည်။ ထို ခန အတွင်းမှာ ပင်။ လီးအတွင်း မှ တစစ်စစ် ဖြင့် ဖြစ်လာပြီး လီးထိပ်ဝမှ မီးတောင် ပေါက်သလို လရည်များ ဖြစ်ကနဲ ဖြစ်ကနဲ ဖြင့် ပန်းထွက် ကျကုန်တော့သည်။
ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ သူမ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ နွေးကနဲ လရည်များ စီးဝင်လာသည်ကို ခံစား လိုက်ရသဖြင့် စိုးမိုးမောင် ပြီးသွားသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဝမ်းသာ သလို ဝမ်းနည်း သလို ဖြစ်သွား ရလေသည်။ ဝမ်းသာ သွားရသည်က သူမ စိုးရိမ်နေခဲ့သလို စိုးမိုးမောင် သုတ်ရည်ထွက်ရာ လမ်းကြောင်း ထိခိုက်မှု မရှိမှန်း သိလိုက်ရသဖြင့် ဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်း သလိုလို ဖြစ်ရသည်မှာ သူမ စမ်းသပ်မှု ပြီးဆုံးသွားပြီမို့ စိုးမိုးမောင် လီးကို ကိုင်ဖို့ ထိဖို့ အကြောင်းရှာ မရနိုင်တော့ ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သို့ သော်လည်း သူမ အတွက် ဝမ်းနည်း စရာ အကြောင်း မရှိတော့ သည်ကို ခနအတွင်းမှာ ပင် သိလာရတော့သည်။
လရည်များ ပန်းထွက် ပြီး တချီ ပြီးသွားခဲ့ ရသော်လည်း စိုးမိုးမောင်က သူ့လီးကြီးကို ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခေါ် သူ့ မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ မှ ဆွဲမထုတ်သေးပဲ စိမ်ရက်သား ဖြင့် အနောက်ဖက် မှ ဖက်ကာ နားနေမိလေသည်။ ခုန က ဖင်ထောင်ပေးကာ ကုံးခံခဲ့သည့် ဒေါက်တာ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီမှာ စိုးမိုးမောင် ပြီးပြီး သူမ ကို ဖက်ကာ တစောင်းလေး လှဲချလိုက်တော့ အလိုက်သင့် ပါသွားကာ အိပ်ယာပေါ် တွင် ကွေးကွေး လေး ခွေ နားနေခဲ့ သည်။ စိုးမိုးမောင်က လီးတတ်လျှက် အနောက်ဖက် မှ ထပ်လျှက် ကွေးရင်း နားနေလေသည်။
ခနအကြာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က လှဲနေရာမှ ထမလို့ ကြိုးစားလိုက်ရာ စိုးမိုးမောင်က သူ့လီးကြီး စောက်ဖုတ်ထဲ မှ မကျွတ်သွားအောင် ဖိကပ်ထားရင်း မ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခါးလေးကို ဆွဲထား လိုက်သည်။
“မာမီ ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“အို သား ဟာ အဆင်ပြေသွားပြီလေ၊ မာမီ လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့မယ်”
“ဘာအဆင်ပြေတာလဲ မာမီရဲ့”
“သား ရဲ့ ဟိုဟာလေ ဒဏ်ရာကြောင့် သား သုတ်ရည်တွေ မထွက်တော့ဘူး လားလို့ စိုးရိမ်နေတဲ့ ဟာ အခု စိုးရိမ် စရာ မလိုတော့ဘူးလေ”
“ဟာ မာမီ ကလည်း တခါတည်း နဲ့ ဘယ်ပြောလို့ ရမလည်း သေခြာအောင် တော့ စမ်းမှ ရမှာပေါ့”
“အို ကိုယ့် ဘာသာ လက်နဲ့ စမ်းတော့လေ မာမီ မလိုတော့ပါဘူး”
“လိုတာပေါ့ မာမီ ကလည်း လက်နဲ့က ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်တာ သားသိတာပေါ့”
“ဟင့် အင်း တို့က သားအမိ လေ သူများတွေ သိသွားလို့ကတော့ တသက်လုံး လူတောတိုး တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“သားနဲ့ မာမီ နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ သိကြတာ၊ အဲဒီ နှစ်ယောက်က လျှောက်မပြောလို့က ဘယ်သူက သိမှာလဲ မာမီကလည်း”
စိုးမိုးမောင် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ နှစ်ယောက် စကားပြောရင်း ကိုယ်ခန္ဓာ တွေကလည်း လှုပ်ရှား ပွတ်သတ်နေကြသဖြင့် စိုးမိုးမောင် လီးကြီးမှာ ဒေါက်တောဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲမှာ စိမ်ထား လျှက်က တဖြည်းဖြည်း မာတောင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က လည်း သူမ အဖုတ်တွင်း မှ စိုးမိုးမောင် လီးကြီး တဖြည်းဖြည်း မာလာတာကို သတိထားမိသည်။ စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို အနောက်မှ ဖက်ထားရင်းက သူမ လည်ကုတ်ကလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းများဖြင့် ဖွဖွလေး စုပ်ကာ နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်သွားသလို သူမ သွေးတွေလည်း နွေးလာခဲ့သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်တွင်း ကတော့ စောက်ရည်ကြည်တို့ စိမ့်ထွက်လာလေပြီ။
“ဟာကွာ မကောင်းဘူး ထင်တယ်နော် မာမီ တို့က သားအမိ အရင်းကြီးကို”
“မာမီ ကလည်း ခုန တင် တချီ လိုးပြီး ပြီကို တတက် စားလည်း ကြက်သွန်ပဲလေ ဘာထူးမှာလည်း”
“သူ့ဟာကြီးက လည်းကွာ သံချောင်းကြီးလို ပဲ တအားမာနေပြီ”
“အင်း လေ အာ့ကြောင့် မာမီ့ကို မသွားပါနဲ့ဦးလို့ ပြောနေတာပေါ့”
ပြောရင်း ဆိုရင်း ကမှ စိုးမိုးမောင် တယောက် သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ပြန်သွင်းကာ နှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေလေပြီ။ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်ကြီးကလည်း အလိုက်သင့် ကော့ကာ ရမ်းကာ ခံပေးလာနေ လေပြီ။
“ဖလွတ်..ဖွတ်..ဖတ်..ဖတ်..”
“အီး…အ…အူးးး”
စိုးမိုးမောင် က ပုဖွန်ထုတ်ကွေး ပုံစံဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေရာက အားမရတော့ အခု သူ့မာမီကို မျက်နှာချင်း ဆိုင် ကြည့်ပြီး လိုးချင်လာခဲ့ပြီ။ ဒီလို အခြေအနေ ရောက်မှ တော့ သူ့မာမီ ထပြီး ပြေးတော့ မှာ မဟုတ်သည်ကို သူသိနေပြီ မဟုတ်လား။ စိုးမိုးမောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ စိုးမိုးမောင် က အိပ်ယာပေါ် မှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ရင်းက ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်လုံးကြီး တဖက်ကို ကိုင်ကာ ပက်လက်လှန်စေလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ပက်လက်လှန်လိုက်ရင်း သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဝင်လာသော စိုးမိုးမောင် အဆင်ပြေစေရန် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို အောက်မှ ကိုင်မကာ ဒူးထောင် ပေါင်ကားပုံစံ နေစေလိုက်သည်။ သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ အသာဖိသွင်း လိုက်သည်။ စောက်ရည် များနှင့် လရည်တို့ ဖြင့် ရွဲအိုင်နေတာမို့ လီးတန်ကြီး တချောင်းလုံး အဆုံးအထိ လျောလျောရူရူ ဝင်သွားခဲ့သည်။ လီးကြီးကို မာမီ့ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ထိုးထည့် ၊ ဆီးခုံချင်း ဖိကပ်ကာ စိမ်ထားရင်းမှ ဖြူဖွေး လုံးကြွ နေသော နို့ကြီးများကို ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။
“အင်းးးး အီးးးး ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်..”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဆီမှ ငြီးသံလေး တွေ ထွက်လာပြီး သူမ လက်တွေက စိုးမိုးမောင် ခေါင်းက ဆံပင်များကို ပွတ်သတ် ထိုးဖွ ကုတ်ခြစ်ပေးလာခဲ့သည်။ စိုးမိုးမောင်က နို့ကြီးတွေကို တဖက် တလှည့် စီ အားရအောင် စို့ ပေးပြီးမှ သူ့ မျက်နှာကို ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖြင့် နှစ်လက်မ သုံးလက်မ ခန့် အကွာမှာ ထားရင်း မျက်လုံးချင်း စုံကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ရှက်သွေး ဖြန်းသွားပြီး မျက်လွှာ ချသွားခဲ့သည်။
“အာ..သား ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွာ”
ဟု မပွင့် တပွင့် ဖြင့် ငြီးတွားသလို ညုသံ လိုလို ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က ပြုံးလိုက်ရင်း
” မာမီ့ မျက်နှာက ကျက်သရည်ရှိပြီး ချောလွန်းလို့ပါ မာမီရယ်”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ချစ်စရာ မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်း၊
“သွားပါ လူကို လာမြှောက် မနေပါနဲ့ ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် မှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ နူတ်ခမ်းထူထူ ကြီးများကို သူ့နူတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်နမ်းလိုက်ချင် သော် လည်း အမေ ဆိုသော အသိဖြင့် ရုတ်တရက် မဝံ့ မရဲ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပါးပြင် နဖူး နူတ်ခမ်း မေးစေ့ စသဖြင့် လျှောက်နမ်း နေမိသည်။ စိုးမိုးမောင် က မာတောင် တောင့်တင်း နေသည့် သူ့ လီးကြီးကို သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ မြုပ်နှံ ကာ ကိုယ်လုံးက အငြိမ်မနေ သူမ နို့တွေ မျက်နှာတွေကို လိုက် နမ်းကာ လှုပ်ရွ နေတာမို့ လီးကြီးက လည်း လှုပ်နေလေရာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် မနေနိုင်တော့ ပေ။ သူမ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ကြွ ကာ စိုးမိုးမောင် ကို လိုးဖို့ ကိုယ်အမူအယာ ဖြင့် ပြောပြ နေမိလေသည်။
စိုးမိုးမောင် မှာ လည်း နောက်ဆုံးတော့ သူ့ လီးတောင် စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်နေမှတော့ နူတ်ခမ်းစုပ်တာ ဘာဖြစ် ရမလဲ ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တော့သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ဆက်ဆီ ကျလှသည့် နူတ်ခမ်း ထူထူ ပြဲပြဲ ကြီးကို သူ့နူတ် ခမ်းများဖြင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာလည်း သူမ နူတ်ခမ်းများကို အစုပ်နမ်း ခံလိုက်ရတော့ အံ့အားသင့် သွားသလို ဖီးလည်း တအား တက်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲကို လီးထိုးထည့်ကာ လိုးနေတာက မျက်စေ့မှိတ်ကာ မျက်နှာလွှဲထားလို့ ရသော်လည်း နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းဖို့ ကျတော့ သားအမိချင်း မျက်နှာပူသလို ဖြစ်နေခဲ့ရသလို အနမ်းခံလိုက်ရတော့လည်း တဏှာသွေးတွေက ပိုတက်ကြွလာသလို ဖြစ်သွား ရသည်။ မလုပ်သင့် တာ မျက်နှာပူတာတွေကို လုပ်ရတော့ ပိုစိတ်ကြွစေတာလားတော့ မသိ။
အခုတော့ နှစ်ယောက်သား နူတ်ခမ်းချင်း အပြန်အလှန် အငမ်းမရ စုပ်နမ်းမိနေကြလေပြီ။ လျှာချင်းလည်း တွန်းထိုး ပွတ်တိုက် ကြရင်းက၊ သွားရည်များပင် လျှံကျလာကြရသည်။ သို့သော်လည်း တယောက် ပါးစပ် မှ သွားရည်များကို တယောက်က မရွံမရှာပဲ အငမ်းမရပင် စုပ်ယူ မျိုချနေကြ မိသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်ကြီးက မြှောက်ာ ယမ်းကာ လှုပ်ရှားလာသလို၊ စိုးမိုးမောင် ကလည်း သူ့လီးကြီးကို ဖြည်းဖြည်း ချင်း ဆွဲထုတ်ကာ စလိုးနေလေပြီ။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူမ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို မြှောက်ကာ စိုးမိုးမောင် ခါးမှာ ခွညှပ်ရင်း သူမခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို စိုးမိုးမောင် ဖင်နောက်မှာ ချိတ်ထားလိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း စိုးမိုးမောင် ဆောင့်ချက်တွေ နှေးသွားလျှင် ထို ခြေနှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကာ သွင်းပေးချင်းဖြင့် စိုးမိုးမောင်ကို ဆက်ဆောင့် စေခြေသည်။
“ဖွတ်….ဖျစ်..ဖေါက်…ဖတ်…ဖွတ်”
“အိ…အိ…..အု…အု…”
“ပါလွတ်….ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်”
စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း လျှက် လိုးနေရင်းက အရှိန်ရလာတော့ နမ်းနေရာမှ ခွာလိုက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နံဘေး ဂျိုင်းအောင် တဖက်တချက်မှာ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ကို ထောက်လိုက်ပြီး လက်ကို ဆန့်တန်းလျက် အရှိန်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ လိုးနေရင်းက သူ့လီးကြီး သူ့မာမီ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားလိုက် ထွက်သွားလိုက်ကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ဆောင့်နေလေရာ အရသာ ပိုထူးသလို ခံစားနေရသည်။ လီးကြီးကို ဒစ်အရစ် ပေါ်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ကာ အရှိန်ပြင်းပြင်း နှင့် ပြန်ဆောင့်ထိုးထည့်လိုက် လုပ်နေရာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခမြာ အင့်ကနဲ အင�
အချက်ပေါင်း သုံးလေးဆယ်ခန့် ဆောင့်အပြီးတွင် ဒေါက်တာဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူမ လက်ချောင်းများဖြင့် စိုးမိုးမောင် လက်မောင်းအစုံကို ကုတ်ခြစ်ရင်း ကိုယ်လုံးကြီး တောင့်တင်း သွားရသည်။ သူမ စောက်ခေါင်း အတွင်းသား များကလည်း စိုးမိုးမောင် လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်လာသဖြင့် သူမ ပြီးသွားပြီ ဆိုတာ စိုးမိုးမောင် သိလိုက်ရသည်။ စိုးမိုးမောင်လည်း တင်းထားသည့် စိတ်ကို လျော့ ချလိုက်သဖြင့် နောက်ထပ် လေးငါး ဆယ်ချက် ဆောင့်အပြီး သူ့လီးကြီးမှ လရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထွက်ကာ ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ် သို့ ရောက်သွားရလေတော့သည်။
“အားးးးးးးးးး အိ………”
“ကျွတ်စ်……….”
အခန်း ၁၂။
“နည်းနည်း ဖယ်ဦးကွာ၊ ဆေးရုံက ပြန်လာပြီးကတည်းက သူ့ အခြေအနေ လာစစ် ပေးတာ ခုထိ မနားရသေးဘူး”
“ခနလေး ပါ မာမီရယ် ခုလည်း နားနေတာပဲ မဟုတ်လား”
“အာ တနေ့လုံး ပင်ပန်းထားတာ ချွေးတွေ သံတွေနဲ့ ရေမိုးချိုး ရဦးမယ်၊ ခု သူ့ ဟိုဟာ တွေက လည်း ပြည့်လျှံလို့ ညစ်ပတ် သတ်နေပြီ”
“ခန လေးပါ မာမီရယ်၊ သား ရဲ့ အိပ်မက် က နိုးသွားမှာ စိုးလို့ပါ၊ သား အဲဒါကို စိတ်ကူးယဥ် အိပ်မက် အဖြစ် မက်ခဲ့ရတာ ကြာလှပါပြီ”
စိုးမိုးမောင် နှင့် ဒေါက်တာ ဒေါ် ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ နှစ်ယောက် ဒုတိယ အချီ ပြီး သွားတော့ တယောက်ကို တယောက် ဖက်ထားကာ နားနေကြရင်း ၊ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် လက်ကို အသာ ဖယ်ဖို့ ကြိုးစား ရင်း ပြော နေကြတာဖြစ်သည်။ စိုးမိုးမောင်က သူ့လက်များကို အဖယ်မခံပဲ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်း ကြီး ပြန်ဖက်ထား ရင်း မျက်နှာချင်း သုံးလက်မ ခန့် အကွာ တယောက်ကို တယောက် ကြည့်ရင်း ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်လေသည်။
“ဘာ စိတ်ကူးယဥ် အိပ်မက်လည်း သားအမိ ချင်းကို စိတ်ကူးယဥ်စရာလား”
“အာ မာမီက လည်း အခု တောင် နှစ်ခါ ရှိသွားပြီ ဟာကို”
“မဆိုင်ပါဘူး ဒါက သူ့ ရောဂါ ကြောင့် ၊ သူ လူဖြစ်ရှုံးသွားမှာ စိုးလို့ စမ်းသပ်ပေးတဲ့ ဟာကို”
“ဒါဆို မာမီ က စိတ်မပါဘူး၊ မကောင်းဘူးလို့ ဆိုလိုတာလား”
“ဘာတွေ လျှောက်မေးနေတာလည်း ၊ ဘာလို့ ဖြေရမှာလဲ တော်တော် ခု ဖယ်စမ်း”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး တွန်းထိုးဖယ်ကာ ထရပ်လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် လည်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တကယ်စိတ်ဆိုး သွားမှာ စိုးကြောက်သဖြင့် လွှတ် ပေးလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ကုတင်ပေါ် မှ ဆင်းကာ သူမ အဝတ်အစား များကို ပြန်ဝတ် ပြီး စိုးမိုးမောင် ဘက်ကို လှည့်မကြည့်တော့ပဲ အခန်းထဲမှ အမြန် ထွက်သွား လေတော့သည်။
………………………
နောက်ပိုင်း ရက်များတွင် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် ကို ရှောင် နေရုံမက မျက်နှာထားကို ပါ တင်းထားသဖြင့် စိုးမိုးမောင် မှာ အကြံရ ခက်နေလေသည်။ တကယ်က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ သူမ စိတ်ထဲ သူမကိုယ် သူမ အပြစ်ရှိ နေသလို ခံစား နေရသဖြင့် ဖြစ်သည်။ သူမ အနေဖြင့် မိခင် ဖြစ်ပြီး သား ဖြစ်သူကို ဖြားယောင်း သွေးဆောင် မိသည် ဟု စိတ်ထဲ တွင် ဖြစ်ကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း နောင်တ ရနေမိသည်။ မိမိ ကာမ တဏှာ ပြင်းပျ မှု ကြောင့် မှား ခဲ့ ရသည်ဟု တွေးကာ ဘုရားတရား အတင်း ကျိုးစား လုပ်လေသည်။ ဥပုဒ် စောင့်ခြင်း၊ မနက် အိပ်ယာ ထသည် နှင့် ဘုရား တွင် ရေချမ်းပန်း ဆီမီး ကပ်ပြီး ဘုရား အကြာကြီး ရှစ်ခိုး၊ ပုတီးစိတ်ခြင်း တို့ ပြုလုပ်လေသည်။
သို့သော်လည်း တပတ်ခန့် ကြာတော့ သူမ သွေးသား တို့ က ဆာလောင် မွတ်သိပ်လာပြန်လေသည်။ သူမ စိတ်တွေ လည်း ရှုတ်ထွေးလာခဲ့ သဖြင့် အလုပ်ထဲမှာ ပင် အာရုံ မစိုက်နိုင် ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ တနေ့ ဆေးရုံ မှ နေ့တဝက် ပြန်လာပြီး၊ ညနေ ထိုင်မည့် ဆေးခန်းကို ပင် ဒီနေ့ မလာနိုင် ကြောင်း လှမ်းဖုန်းဆက် ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မှ သူမ ၏ လူနာ မှ သူငယ်ချင်း လို ဖြစ်လာသူ ခင်သူဇာ ၏ ဆိုင်ရှိရာ ဗိုလ်ချူပ်စျေး ဘက် ထွက်လာမိ လေသည်။
ခင်သူဇာ မှာ သူမ ယောက်ျား က ဖွင့်ပေးထားသည့် ဆိုင်လေး တဆိုင်ကို သာ အလုပ်အနေဖြင့် ထိုင်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူမ အနေဖြင့် အလုပ်လုပ်ရန် မလိုသော်လည်း ဒီအတိုင်းနေလျှင် ပျင်းနေမစိုး တာက တကြောင်း ယောက်ျားက နိုင်ငံခြား နှင့် ဥပဟို ကူးလူး နေတာကြောင့် သူသယ်လာသော ပစ္စည်း တချို့ တင်ပြီး ရောင်းလို့ အလုပ်ဖြစ်တာက တကြောင်း ကြောင့် ဆိုင်လေး တဆိုင် ဖွင့်ထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ခင်သူဇာက ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို တွေ့တာနှင့် ပြာပြာသလဲ ပင်။
“ဟင် မမ မတွေ့တာတောင် ကြာလှပေါ့၊ ကျမ တောင် မမဆီ လာလည်ဦး မလို့ စကားလည်း ပြော မေးစရာလေး တွေလည်း ရှိလို့၊ အခု ဘာလို ချင်လို့လဲ မမ စျေးဝယ်ချင်တာလား ကျမ လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ”
“မဟုတ်ပါဘူးကွယ် အလုပ်တွေ များလာတော့ နည်းနည်း ပရက်ရှာ ဖြစ်လာတာကြောင့် ခန ခွင့်ယူပြီး အပျင်း ပြေ စျေးနား လျှောက်ရင်း သူဇာ့ ကို လည်း သတိရလာလို့ ဝင်ကြည့်တာ”
“အင်း ပေါ့ မမ ရယ် နားသင့် တာပေါ့၊ ကျမတို့ တခုခု သွားစားရအောင် လာ မမ အဲမှာ စကားစမြီ ပြောလို့ လည်း ရတယ်၊ ”
“ဖြစ်ရဲ့ လား သူဇာ ရဲ့ ဆိုင်တဖက်နဲ့ကို”
“အို ရပါတယ် မမ ရဲ့ ဆိုင်က ကောင်မလေး တွေပဲ လုပ်တာ ကျမ က ထိုင်ရုံကို ခိခိ”
သို့နှင့် သူတို့ နှစ်ယောက် အဲယားကွန်း နှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် စကားပြောလို့ ရသည့် စားသောက်ဆိုင် တခု သို့ ရောက်ခဲ့ကြလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အလာပ သလာပ ပြောက ဆိုကြပြီးသည့်နောက် ခင်သူဇာ က၊
“မမ ရယ် မမ ကို မေးချင်နေတာ တခု ရှိနေတာ အတော်ပဲ ဖုံးထဲမှာ လည်း မေးလို့ မထွက်လို့”
“ဆိုပါဦးကွယ့် ဘာများ မေးချင်တာလဲ”
“ဒီလို မမ ရယ်၊ သား ကလေ အခု အတတ်ဆန်း တွေ ထွင်နေတယ်”
ခင်သူဇာ့ မျက်နှာလေးက နီမြန်း သွားသလို၊ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ရင်ထဲလဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။ သူမ ရှောင်လွဲလိုသည့် အကြောင်းအရာ က ရောက်လာခဲ့လေပြီ။ တကယ်သာ သူမ ရှောင်လွဲချင်တယ် ဆိုရင် သူမ ဘာလို့ ခင်သူဇာ ဆီကို လာရတာလဲ။ သူမ မသိစိတ်က တကယ်တမ်းတော့ ထိုအကြောင်းအရာကို အဖြေရှာချင်နေမိတာ မဟုတ်လား။ သို့သော်လည်း ဟန်ကိုယ့် ဘို့ ဆိုသလို မျက်နှာကို ပုံမှန်ထားရင်းက၊
“ဆိုစမ်းပါဦး ဘာတွေ အဆန်းထွင်နေတာလဲ၊ သူဇာ တို့ ဇာတ်လမ်းက ခုထိ မပြတ်သေးဘူးလားလို့ တို့လည်း မေးတော့မလို့”
“ဘယ် ကလာ ပြတ်ရမှာလဲ မမ ကလည်း ခစ် ခစ် ပိုတောင် ဆိုးလာတာ၊ နောက် သူက အင်တာနက် မှာ ကြည့်ကြည့် ပြီး နည်းမျိုးစုံ ပေါက်ကရ ရှာရှာ ပေါက်ပေါက် တွေလည်း စမ်းတယ်၊ အခု ဟို ဟာလေ အနောက် ဖက် ကို လည်း ခု လုပ်နေတာ အဲဒါ မမ ကို မေးချင်လို့”
“အင်း အနောက်ဖက် ဆိုတာ စအိုကို ပြောတာလား၊ အဲဒါ ဆိုရင်တော့ ဂရုစိုက်လို့ အဲဒီနေရာက မသန့်တော့ တော်ကြာ ပိုးဝင်ပြီး ဂနိုးလီးရား တို့ ဘာတို့ ဖြစ်မှာ စိုးလို့”
“အဲဒါတော့ သူလည်း ဖတ်ပြီး သိတယ်ထင်တယ် ၊ အနောက်ဆို အမြဲ အဖေါ် စွပ်တယ်။ ဂျယ်သုံးတယ်၊ ”
“အင်း အဲဒါဆိုရင်တော့ တော်ပါသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ အဖေါ် စွပ်ရက်သားနဲ့ အရှေ့ ကို လုပ်လိုက် အနောက်ကို လုပ်လိုက် မလုပ်စေနဲ့နော် သူဇာ့ မှာ ပါ ဒုက္ခ ရောက်လိမ့်မယ်”
“အဲလို လည်း မလုပ်ဘူး မမ၊ သူက အနောက် ပြီးတာနဲ့ အဖေါ် ကို ချွတ်ပြစ်လိုက်တာ”
“အင်း သူလည်း နောလိတ်ချ် တော့ ရှိသားပဲ၊ ဒါဆို သူဇာ့ မေးခွန်းက ဘာလဲ”
“အဲလို သူ ခနခန လုပ်ရင် သူဇာ့ ဖင်ပေါက် က ကျယ်ပြီး လိပ်ခေါင်းတို့ ဘာတို့ များ ဖြစ်မလား လို့ပါ”
“အင်း အမြဲတမ်း လုပ်နေမယ် ဆိုရင်တော့ အဲဒီအဝက ကြွတ်သား ညှောင်းပြီး အားမရှိတော့တာ တော့ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူဇာတို့ ဝမ်းချူပ်ပြီး တခါတရံ စမြင်းတုံး လို မာပြီး သွားတဲ့ အခါ မျိုး နဲ့ အတူတူပဲ လေ ဆိုတော့ တနေ့ တခါ လောက် နဲ့ ကတော့ ဘာမှ မဖြစ်လောက်ပါဘူး ”
“အင်း အာ့ ဆို တော်သေးတာပေါ့၊ အဟီး၊ သူက တော်တော် အဆန်းထွင်ချင်တာ”
“တော်ရုံ ကတော့ မဖြစ်ပါဘူး၊ သူ့ပစ္စည်း အရမ်းကြီး နေတာတို့ အရမ်း ဆောင့်ထိုးတာတို့ ဆိုရင်တော့ ကွဲပြဲ အင်ဖက်ရှင်း ဝင်တတ်တယ် သတိထားပေါ့”
“သူ့ ပစ္စည်း ကတော့ သူ့ အဖေ ထက် တုတ်ပြီး ရှည်တယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဟို အောကား တွေထဲက ကပ္ပလီတွေ လောက်တော့ မကြီးပါဘူး ခစ်ခစ်၊ ခံကောင်းရုံလေးပါ ဟီးးး”
“ဟယ် သူဇာကတော့ လုပ်ပြီ ခစ်ခစ်”
ခင်သူဇာ့ အပြောကို သဘောကျ ပြီး ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ရီမောကာ ခင်သူဇာ့ လက်မောင်းကို လှမ်းရိုက်လိုက်မိသည်။
“ဒါနဲ့ သူဇာ အကြောင်း က ထားလိုက်ပါတော့ မမရော၊ အဆင်ပြေ နေပလား”
“ဘာအဆင်ပြေရမှာလဲ သူဇာ ကလည်း အရင်း မရှိ အဖျား မရှိ”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ရုတ်တရက် ခါးခါးသည်းသည်း ထ ငြင်းလိုက်သော်လည်း မျက်နှာတခု လုံးနီမြန်းလို့ အမူအယာ ပျက်နေတာက ထိန်းလို့ မရ။ သူဇာက ချက်ခြင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ တခုခု တော့ ထူးပြီ ဆိုတာ။
“အာ မမ ကလည်းအချင်းချင်းကို လျို နေပြန်ပါပြီ၊ ဒီ လောက မှာ မမ နဲ့ သူဇာ နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ပြောလို့ ရမဲ့ သူ ရှိတာကို၊ သူဇာ့ စီးခရက် ကလည်း မမ တယောက်ထဲကို ပဲ ပြောပြတာပါ၊ ဘယ်သူ့ မှ ပြောလို့ မှ မဖြစ်နိုင်တာ ကြီးကို၊ မမ စီးခရက် လည်း သူဇာ့ ပါးစပ် မှာ လုံပါတယ်။ လုံးဝ ပဲ ၊ တကယ်ပါ။ မမ သူဇာ့ ဆီ လာကတည်းက မမ မှာ ရင်ဖွင့် ချင်တာ ရှိလို့ ဆိုတာ သူဇာ သိပါတယ်။ သူဇာ့ ကို ရှက်စရာ မလိုပါဘူး မမရယ်”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ဘာပြောရမည် မသိ ဖြစ်သွားသည်။ ခင်သူဇာ ပြောသည်ကလည်း မှန်ပေသည်။ သူ နှင့် သူမ သာ လောလော ဆယ် ဒီ လျို့ဝှက်ချက်ကို ဖွင့်ဟ တိုင်ပင်လို့ ရမည့် သူ ဖြစ်နေသည်။ သူမ အနေနှင့် ငြင်းလိုက်လျှင် သူမ လိမ်နေသည် ဆိုတာ ခင်သူဇာ သေခြာပေါက် သိမှာပင်၊ နောက် သူမ မှာလည်း ထိုကိစ္စ တိုင်ပင် ဆွေးနွေး ရမည့် သူ ဆိုလို့ မည်သူမှ မရှိ ဘူး မဟုတ်ပါလား။ အတန်ကြာ အောင် စဥ်းစား လိုက်ပြီးမှ ၊
“အင်း တကယ်က မမ သူဇာ့ ကို တိုင်ပင်စရာ ရှိလို့”
ဟု အစချီကာ သူမ နှင့် စိုးမိုးမောင် တို့ အခြေအနေ ကို ဖွင့်ပြောပြလိုက်လေသည်။ ခင်သူဇာ က စိတ်အား ထက်သန်စွာ နားထောင် နေပြီး ဇာတ်လမ်းဆုံးသွားမှ၊
“ဟာ အရမ်း မိုက်တာပဲ မမ ရာ သူဇာတောင် ခု ချက်ချင်း သားကို ဖုန်းခေါ် ပြီး အိမ်မှာ ဟိုဟာ သွားလုပ်ချင် လောက် အောင် စိတ်ဖြစ်သွားတယ် တကယ်ပဲ၊ ခစ်ခစ်။ ခု မမ က မမသားကို လောလော ဆယ် အင်ထားတာ ပေါ့လေ။ ဟဟ၊ မမ ဘယ်လောက် ကြာအောင် အောင့်ထားနိုင်လို့လဲ”
“အင်း အဲဒါပေါ့ သူဇာ ပြောလည်း ခံရမှာပဲ၊ ခု တပတ်လောက် ကြာတော့ မမ စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး။ အာ့ ကြောင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ အဖြေ များ ရမလားလို့ သူဇာ့ ဆီ ထွက်လာမိတာ”
“ခစ်ခစ် ကလည်း မမတောင် မှ အဲလို စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ဘူးဆို မမ သားတော့ ငါးရံ့ ပြာလူး တာထက်တောင် ဆိုးဦးမလားပဲ၊ တနေ့ကို ဘယ်နှစ်ခါလောက် ဂွေလှိမ့်နေမလဲ မသိဘူး။ ခစ်ခစ်။ သူ့ဘာသာ ဂွေလှိမ့် ရင် တော်သေးတယ် တော်ကြာ မကောင်းတဲ့ မိန်းမ တွေ ဆီ ရောက်သွားမှ တော်ကြာ ရောဂါတွေ ဘာတွေ ရကုန်ဦးမယ်”
ခင်သူဇာ ပြောလိုက်မှ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် တွေးမိပြီး လန့်ဖြန့် သွားလေသည်။
“ဟယ် ဟုတ်တယ်နော် ဒုက္ခ ပဲ၊ တခုခု တော့ လုပ်မှ ရမယ်”
“မမ ကလည်း လွယ်ပါတယ်။ သား ရေ ဒီည မာမီ့ အခန်းလာအိပ်ကွယ်လို့ ပြောလိုက် ရုံပဲဟာ ခစ်ခစ်”
“ဟာ သူဇာက လည်း ပြောလိုက်တာ အရမ်းပဲ ခစ် ခစ်၊ ဟို စားပွဲထိုးလေး တွေ ကြားသွားပါဦးမယ်”
“စတာ ပါ မမ ကလည်း မမ လည်း သိမှာ ပါ ဘယ်လို ပြန်စည်းရုံးရမယ် ဆိုတာ၊ မမ က ရှက်နေလို့ ပါ အဟီး”
“အင်း မျက်နှာ က ဘယ်လို ထားရမှန်း မသိဘူး ကွာ၊ ခု တတ်နိုင်သလောက် မဆုံအောင် ရှောင်ပြီး ဆုံရင် မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်း ထားပြီး နေနေ ရတာ၊ အဟီး”
“ပေးလိုက်ပါ မမ ရယ်၊ ကိုယ်လည်းကောင်း သူလည်း ကောင်းဖို့ဟာကို”
“သူဇာ နော် တော်ပြီ ဒီမှာ ရှက်လို့ လဲသေတော့မယ်”
“အမလေး မမ ရယ် နောက်မှ သူဇာ့ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ဖြစ်နေမယ် ဟင်းဟင်း၊ နောက် အဆင်ပြေပြီးရင် သူဇာ့ကို လည်း ဖုံးဆက်ဦးနော် အသေးစိတ်လေး ကြားချင်တယ်။ သူဇာ တို့က အာ့ လို မျိုးဆို ဝါသနာက မသေးဘူး ခစ်ခစ်”
………………………………
အခန်း ၁၃။
ခင်သူဇာ နဲ့ လမ်းခွဲလာတော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခြေလှမ်းတွေက သွက် နေသည်။ စိတ်တွေလည်း ပေါ့ပါး နေသည်။ အဲလို စိတ်ဆုံးဖြတ် ချက်ချလိုက်တော့လည်း ထင်သလောက် မဆိုးပါလားဟု တွေးမိနေသည်။
အိမ်ရောက်တော့ ညနေစောင်း ပြီ။ သားတွေ သမီးတွေ စုံ နေကြသည်။ ခါတိုင်းဆို ဒီအချိန် သူမ ဆေးခန်းသွား ထိုင် နေသဖြင့် အိမ်မှာ ခုလို လူစုံစုံ ညီညီ တွေ့ရခဲသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း မိသားစု စုံညီ ညနေစာ ထမင်း အတူတူ စားကြပြီး စကားစမြီ ပြောဖြစ်ကြသည်။ ခါတိုင်း သူမ ရှောင်နေသော စိုးမိုးမောင် ကို လည်း ဘာမှ မဖြစ်တော့ သလို ပြုံးပြုံးရီရီ ဖြင့် စ နောက်ပြောင် စကား ပြောဖြစ်လေသည်။ စိုးမိုးမောင် မျက်နှာ ကတော့ ဝေခွဲရခက်သည့် မျက်နှာ မျိုးဖြင့် သူမ ကို အလိုက်သင့် ပြန်လည် ပြောဆိုနေလေသည်။ သို့သော် သူမ အလစ်မှာ သူမ ကိုယ်လုံးကို ခိုးခိုး ကြည့်နေသော စိုးမိုးမောင် မျက်လုံးတွေကို တွေ့နေရသဖြင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် မသိမသာ ပြုံးမိလေသည်။
ထိုည အိပ်ယာဝင်တော့ သူမ နှင့် စိုးမိုးမောင် တို့ လိုးခဲ့ကြစဥ်က အဖြစ်အပျက် တို့ကို တွေးကာ စိတ်တွေ ထကြွ လာရသည်။ မနက်ဖြန် ပိတ်ရက် မို့ သူမ နှင့် စိုးမိုးမောင် သာ အိမ် မှာ ရှိကြမည် ဆိုတော့ သူမ ပလန်ကို မနက်ဖြန်ပင် အကောင် အထည်ဖေါ် ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ယခုတော့ သူမ စောက်ဖုတ် မှာ အတွေးနှင့် ပင် စောက်ရည်တွေ စိမ့် နေပြီမို့ သူမ ဘာသာ စောက်စေ့ ကို ဖိခြေ ပွတ်သတ်ရင်း အာသာ ဖြေလိုက်မိလေသည်။
…………………………….
မနက်အိပ်ယာထတော့ ပြီးခဲ့သည့် တပတ်လောက်က မှ အကျင့် ဖြစ်လာခဲ့သည့် ဘုရား ရေချမ်းလဲ ဆီမီးပူဇော် ရှစ်ခိုး စသည်တို့ ကို လုပ်လိုက်ပြီး မှ အောက်ထပ် ဆင်းကာ မီးဖို တွင်း မနက်စာကို မိသားစု စားသောက်ကြ သည်။ ပိတ်ရက်မို့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်မှ အကူ ကလေးများ ထွက်သွားကြပြီး သားသမီးတွေလည်း သူတို့ သွားစရာ ရှိတာ ကို သွား ဖို့ ပြင်ကြသည်။ စိုးမိုးမောင် လည်း အပြင်ထွက် သွားပါက သူမ ပလန် မဖြစ်မြောက် မှာ စိုးရိမ်သဖြင့်၊ နံနက်စာ စားသည့် စားပွဲမှာ ပင် စိုးမိုးမောင် အား။
“သားငယ် ဒီနေ့ အပြင်သွားစရာ ရှိသေးလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် ကလည်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မမေးစဖူး အမေးထူးလာသဖြင့် စိတ်ထဲ တမျိုးတော့ ဖြစ်မိသည်။ သို့သော် သူ့ စိတ်ထဲတွင် သူ့ မာမီ က သူနှင့် သားအမိ ပုံမှန် ဆက်ဆံ ရေးကို ပြန်ရောက်အောင် ကြိုးစား နေသည် ဟု သာ တွေးမိသဖြင့် ခပ်ပေါ့ပေါ့ ပင်။
“သူငယ်ချင်း တွေဆီ သွားမလားလို့ တော့ တွေးထားတယ်၊ အရေးတကြီး ကိစ္စ တော့ မရှိပါဘူး”
“အင်း ဒါဆိုလည်း မာမီ့ ကို နည်းနည်း ကူပေး ဒီနေ့ သားတို့ ဒက်ဒီ့ စာကြည့်ခန်းကို နည်းနည်း ရှင်းမလားလို့”
“အင်း”
နောက် တော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ သူမ အခန်းပြန်လာခဲ့ပြီး ဒီနေ့ ပလန်အတွက် ဘာအဝတ်အစား ဝတ်ရမလဲ ဟု ဆုံးဖြတ်မရ ဖြစ်နေသည်။ စိုးမိုးမောင် ကို ဆွဲဆောင်ဖို့ သိပ် ဆပ်စလူး ကျတာမျိုးလည်း ဝတ်လို့ မဖြစ် အရမ်းသိသာ သွားမည်။ မသိ မသာလေး ဖြင့် သူမ ကိုယ်လုံး ကို ပြလို့ ရမည့် အဝတ်အစား မျိုးကို စဥ်းစား လေသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် ချီတုံ ချတုံ အတော်ကြာအောင် အဝတ်အစား တွေ တခုပြီး တခု ထုတ်ကာ သူမ အဝတ် ဘီဒို ရှေ့ မှန်မှာ ဝတ်ကြည့်လိုက် ချွတ်ကြည့်လိုက် အတန်ကြာအောင် လုပ်နေပြီးမှ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်သည်။ သိပ်ပြီးလည်း သိသိသာသာကြီး ပြရမှာ ရှက်သလို စိုးမိုးမောင်ကို ရဲဆေး တင်ပေးချင်သည့် ပုံစံ လည်း ဖြစ်ရမည် မို့ ၊ အနက်အနီ ပန်းပွင့် ဒီဇိုင်း လက်တို ဘလောက်စ် ကိုယ် တဆက်တည်း အနားက ပေါင်လည်လောက် ရောက် သည့် ဒရက်စ် ကို ဝတ်လိုက်သည်။ အောက်ဘက်အနားမှာ အကြပ်မဟုတ် ခါးမှာ သာ နည်းနည်း ကျပ်ပြီး အောက်ပိုင်းကို ဂါဝန်ပုံ ပွပွ ပျော့ပျော့ ကားကား လေး ကျ နေသည့် စတိုင် ဖြစ်လေသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အောက်ထပ် ဆင်းလာတော့ စိုးမိုးမောင် တယောက် ဧည့်ခန်းမှာ တီဗီ ထိုင်ကြည့်နေတာ တွေ့လေသည်။
“မာမီ စလုပ်တော့မယ် သား ပြီးရင် လာခဲ့နော်”
ဟု ပြောရင်း ဦးစောတင်မောင် စာကြည့်ခန်းသို့ ဝင်သွားလိုက်လေသည်။ ဦးစောတင်မောင် စာကြည့်ခန်း ဆိုသည်မှာ တကယ်တန်းကျတော့ သူတို့ အိမ်မှ အခန်းပို တခန်းသာ ဖြစ်ပြီး စာအုပ်စင်များ ရှိကာ ဆိုဖာအိပ်ယာ နှင့် ရှိုးကေ့စ် များသာ ရှိလေသည်။ တကယ်တော့ ဧည့်သည်လာလို့ အိပ်စရာ နေရာမရှိလျှင် ထိုအခန်းမှ ဆိုဖာကို လှဲကာ အိပ်ယာ အဖြစ် ပြောင်းလဲ အသုံး ချလေ့ ရှိလေသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ကြက်မွှေး လေး တချောင်းဖြင့် စာအုပ်စင် ကို စပြီး ဖုံခါလေသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် သူမ နောက်မှ အခန်းထဲသို့ စိုးမိုးမောင် ဝင်လာသံ ကြားလေသည်။ စာအုပ်စင် မှန်တံခါး မှ စိုးမိုးမောင် သူမ ဖင်နှင့် ပေါင်လုံး တို့ကို လှမ်းကြည့်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်ခွဆုံ မှာ စိုတိုတို လေးပင် ဖြစ်နေလေပြီ။ မနေ့ည က အိပ်မက်ထဲမှာတောင် မက်ခဲ့ရသည် မဟုတ်လား။
“မာမီ သား ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”
“အော် အင်း သားလာတာနဲ့ အတော်ပဲ မာမီ ဟိုအပေါ် ဆင့်ကို ဖုံသုတ်ချင်လို့ ကုလားထိုင်ကလေး ကိုင်ပေး”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စာအုပ်စင် ရှေ့သို့ ကုထားထိုင်တလုံးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး တက်ရပ်လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က အနား ရောက်လာပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီကို လာကိုင်ပေးထားလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ကုလားထိုင်ပေါ် မှ ပင် ခြေဖျား ထောက်ပြီး စာအုပ်စင် အပေါ် စင့်တွေ က စာအုပ်တွေကို တအုပ်နှစ်အုပ်ချင်း ကိုင်ထုတ်ကာ တဖက်က ကြက်မွှေး ဖြင့် ဖုံခါလေသည်။ ခြေဖျား ထောက်ထားသဖြင့် သူမ တင်လုံးကြီးများ မှာ မြှောက်တက်ကာ ကွားစွင့် နေလေသည်။ ဒရက်စ် အနားက ပေါင်လည် လောက်သာ ရောက်ပြီး အခုလို ခြေဖျားထောက်လိုက်တော့ ပေါင် အရင်းနားအထိ တက် သွားလေသည်။ ဖြူဖွေး ဝင်းမွှတ် တုတ်ခိုင် သန်စွမ်း လှသည့် ပေါင်လုံးကြီးများ က စိုးမိုးမောင် မျက်လုံး ရှေ့တည့်တည့် မှာ ရောက်လာလေသည်။ စိုးမိုးမောင် မျက်နှာ နှင့် အလွန်ပင် နီးကပ် နေလေ ရာ ပေါင်တန် မှ အကြောစိမ်း လေး များကို ပင် မြင်နေရလေသည်။
စိုးမိုးမောင် မှာ ဟို တပတ်က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို လိုးလိုက် ရပြီး နောက် အရူးအမဲသား စားမိသလို ဖြစ်နေရသည်။ သို့သော် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ရှောင်နေမှု ၊ မျက်နှာထား တင်းထားမှု တို့ကြောင့် ဘာမှ မလုပ်ရဲ တော့ပဲ ရေချိုးသည့် အချိန်တို့ ၊ ညဘက် အိပ်ယာဝင်ချိန် တို့တွင် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို မှန်းပြီးသာ ဂွေလှိမ့် နေရလေသည်။ ယခုတော့ မနေ့ညနေက စပြီး မျက်နှာ ထား ပြန်လည် ပျော့ ပြောင်းလာ သည့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကြောင့် အံအား သင့် ပြီး အကဲခပ်နေမိလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲ မှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူတို့ သားအမိ ဆက်ဆံရေးကို ပုံမှန် ပြန်ဖြစ် အောင် ပဲ ကြိုးစား တာလား ။ ဟိုနေ့က လိုးခဲ့ကြသည်ကို ပြန်လည် ငတ်မွတ်လာသဖြင့် အချိုးပြောင်းတာလား ဆိုတာကို မသေခြာသဖြင့် အကဲခပ်နေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
အခုတော့ သူ့ ရှေ့တည့်တည့် မှာ မြင်နေရသည့် ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံး။ ခြေဖျားထောက် ထားသဖြင့် ကားစွင့် နေသည့် ဖင်လုံးကြီး၊ တို့က သူ့ တဏှာသွေးကို ဦးနှောက်ထိ ရောက်စေခဲ့လေပြီ။ နောက်တခုကလည်း စိုးမိုးမောင် မှာ ဒီလောက် တော့ မအ ပါ။ ယခု လို အထာပေးပုံ မျိုးက သူ့ မာမီ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက်လည်း သူ့လို ပင် ဆာနေပြီ ဖြစ်သည်ဟု သူ ကောက်ချက်ချနိုင်ပါပြီ။ ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်ထဲမှာ ပျော် သွားမိသည်။
အနောက်က ကုလားထိုင် နောက်မှီကို ကိုင်ထားရင်း သူ့ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် ရောက်နေသည့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ဒူးခေါက်ကွေး နှင့် ပေါင်နောက်သား လေးများကို စိုးမိုးမောင် က သူ့ နူတ်ခမ်းလေး ဖြင့် စုပ်ကာ နမ်းလိုက် လေသည်။
“အို ဟဲ့ သား ဘာလုပ်တာတုန်း ဒီမှာ ပြုတ်ကျတော့မယ်”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ဆတ်ကနဲ တုံသွား ပြီး တကယ်ကို ကုလားထိုင်ပေါ် မှ ယိုင်လဲ ပြုတ်ကျ တော့မလို ဖြစ်သွားရသည်။ စိုးမိုးမောင် ကလည်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လဲကျသွားမည် စိုးသဖြင့် သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်ထိန်းလိုက်သည်။ သို့သော် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခြေဖျားထောက်နေရာမှ ဒူးပင် အနည်းငယ် ညွှတ်ခွေကျ သွားသဖြင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တင်ပါးကြီး နှစ်လုံးကို သာ ဆုပ်ကိုင် မိလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ စာအုပ်စင်ကို လက်နှင့် ထိန်းပြီး ကုလားထိုင် ပေါ် မှ ကြမ်းပြင် ပေါ် သို့ ကမန်းကတမ်း ဆင်းလိုက် ပြီး စိုးမိုးမောင် ကို တခုခု ပြောမလို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။
“ဘာ..အု..ပလွတ်..ပြွတ်စ်”
စိုးမိုးမောင် က သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသော ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခေါင်းကို သူ့ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် ထိန်းကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ပြစ်လိုက် သဖြင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ စကား ပြောဖို့ အခွင့် အရေးမရတော့ခြေ။ သူမ ကိုယ်တိုင် ကလည်း အတွင်းကြိတ်တောင်းတ နေတာမို့ ခေါင်းထဲ မှာ မူယာ လုပ်ဖို့ပင် မေ့သွားပြီး စိုးမိုးမောင်ကို ပြန်လည် ဖက်တွယ်ကာ နမ်းစုပ် မိနေတော့သည်။
အတန်ကြာ အောင် နှစ်ယောက်သား နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း နေကြပြီးတော့မှ ခနခွာကာ အသက်အောင့် ထားသမျှ ကို အားရ ပါးရ ရူကြရသည်။
“ချစ်တယ် မာမီရယ်၊ မာမီ ကရော သားကို ချစ်ရဲ့လားဟင်”
“မချစ်ပဲ နေမလား သားရယ်။ ဒါပေမဲ့ မာမီ တို့က ငါးရာနှစ်ဆယ့် ရှစ်ထက် ပိုလို့ မဖြစ်ဘူးလေ”
“ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလည်း မာမီရယ်။ ငါးရာ နှစ်ဆယ့်ရှစ် အပြင် ထောင့်ငါးရာ ပါ ထပ်ပေါင်းလို့ နှစ်ထောင့် နှစ်ဆယ့်ရှစ် နဲ့ ချစ်ကြရအောင်ပါ”
“အဲဒါ က သားနဲ့ မာမီ နဲ့က လွဲလို့ ဒီကမ္ဘာမှာဘယ်သူ မှ သိလို့ မဖြစ်ဘူး လေ သားရယ်”
“ဒါပေမ့ မာမီရယ် ဒီလောက က အမြင်တွေ ကျဥ်း နေသေးသမျှ တော့ သား တို့ အချစ် က လျို့ဝှက် ထားရမှာပေါ့၊ မာမီ့ အရှက် နဲ့ သိက္ခာကို ဘယ်တော့ မှ မထိခိုက်စေရပါဘူး လို့ သား ဂတိပေးပါတယ်”
စိုးမိုးမောင် က ပြောရင်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခါးကလေး ကို ဆွဲဖက်ကာ နောက်တခါ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းဖို့ ပြင်သောအခါ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူမ လက်ကလေးဖြင့် အသာ တွန်းထားရင်း၊
“ခု လည်း လိုရမယ်ရ အခန်းတံခါးတော့ သွားပိတ်ထားလိုက်ပါဦးသား ရယ်”
ဟု ပြောလိုက်သဖြင့် စိုးမိုးမောင် ကမန်းကတမ်း အခန်းတံခါးကို သွားပိတ်ကာ အတွင်းမှ ဂလန့်ချ လိုက်လေ သည်။ စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို လက်ဆွဲခေါ် ကာ အခန်းတွင်းက ဆိုဖာ ပေါ် ဘေးချင်း ယှဥ်ထိုင် စေကာ ခါးလေးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် ပုခုံးကို သူမ ပါးတဖက်တင်ကာ အသာ ငြိမ်နေ လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မေးစေ့ လေးကိုဆွဲယူကာ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် စေပြီး နူတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ပြန်တော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကလည်း စိုးမိုးမောင် လည်ကုတ်ကို သူမ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် တွဲခိုကာ ရမက် ထန်ထန် အနမ်းများ ဖြင့် ပြန်လည် တုံပြန်တော့သည်။ စိုးမိုးမောင် လက်တွေက ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နို့ကြီးများကို ဒရက်စ် ပေါ် မှ ပင် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ်လေသည်။ သို့သော် အင်္ကျီ တထပ် ဘရာ တထပ်မို့ အားမရသဖြင့် သူမ ကျော မှ ဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ဇစ်ပြုတ်သွားသော သူမ ဒရက်စ်ကို ပုခုံး တဖက် တချက်မှာ ခါချလိုက်ရာ ဒရက် မှာ ခါးသို့ ပုံကျလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ဘရာကို ပါ ဂျိတ်ဖြုတ်ပြီး ချွတ်ကာ ကြမ်းပေါ် ပြစ်ချလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ကျွဲကောသီး လောက် နို့ကြီးတွေက ဖြူဖွေး ဝင်းမွှတ်နေပြီး နို့သီးခေါင်း ညိုညို တုတ်တုတ်ကြီးတွေက မာတောင် နေသည်။ နို့ကြီးတွေက ကလေး လေးယောက် အမေ မို့ အနည်းငယ် ပျော့ ကျနေသောလည်း ဆရာဝန်မ ပီပီ ဂရုစိုက် ခဲ့သဖြင့် ကြည့်ကောင်းရုံလောက်သာ အိအိလေး တွဲကျ နေသည်။ စိုးမိုးမောင်က နို့ကြီးများကို သူ့ လက်ဖဝါး တဖက်တချက် ဖြင့် ဆုပ်နှယ်ရင်းက ငုတ်ကာ နို့သီးခေါင်း များကို ကုံး စုပ်လေသည်။
“အားးးးးး အီးးးးးးးးကျွတ်စ်..”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကာ စိုးမိုးမောင် ခေါင်းကိုသာ အသာထိန်းကိုင် ထားရင်းက ဖီးခံစား နေလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နို့ ကြီးများကို တဖက် တချက် စီ ဘယ်တခါ ညာတခါ စို့လိုက် နှယ်လိုက် မျက်နှာ ဖြင့် အပ်ကာ ပွတ်လိုက်လုပ်နေသည်။ ထိုသို့ လေးငါး မိနစ်ခန့် လုပ်နေပြီးမှ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေသော ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ရှေ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြား တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဒရက် အနားစကို လှန်တင်လိုက်တော့ သူမ က ဖင်ကြီးကို ကြွပေးလိုက်သဖြင့် ဒရက်စ် မှာ ခါးတွင် အကွင်းလိုက် ဖြစ်နေလေသည်။ စိုးမိုးမောင်က တဆက်ထည်းပင် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဝတ်ထားသော အသားရောင် ပိုးပင်တီလေးကို ပါ တဆက်တည်း ဆွဲချွတ် ပြစ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဒူးခေါက်ကွေး နှစ်ဖက်က ဆွဲလျှက် ဆိုဖါ စောင်းသို့ ဖင်ရွှေ့ ထိုင်စေလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ဖေါင်းမို့ ပြဲအာ အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှမ်းလဲ့ နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက စိုးမိုးမောင် မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ စိုးမိုးမောင်က အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှမ်းလဲ့ နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခေါင်းငုံ့လျှက် သူ့လျှာ ကြီးဖြင့် အပြားလိုက် လျှက် လိုက်လေသည်။
“အားးးးး ရှီးးးးးးး”
အခန်း ၁၄။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ကာ သူမ ပေါင်ကြီး နှစ်လုံးကို တတ်နိုင်သမျှ ဖြဲကား ပေးမိလေသည်။ စိုးမိုးမောင် ၏ နွေးထွေး စိုစွတ်သော လျှာ က သူမ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသား တွေကို လျှက်ပေးပြီး စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ လည်း လျှာထိပ် နုနု လေးဖြင့် ထိုးသွင်း ပေးနေလေရာ သူမ ပေါင်အတွင်းသား တွေ ပင် တဆတ်ဆတ် တုံ အောင် ဖီးတက် နေရလေသည်။ အထူးသဖြင့် သူမ စောက်ဖုတ်တွင်းမှ မွေးထုတ်ပေးခဲ့သည့် သား ကိုယ်တိုင် ထိုစောက်ဖုတ်ကို လျှက်ပေးနေသည်ဆိုသော အသိက သူမ ကို ကြက်သည်းတဖြန်းဖြန်း ကို ထစေခဲ့သည်။
စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရ တစ်ဆယ်၊ တဆယ့်ငါး မိနစ်လောက်ထိ လျှက်ပေးပြီးမှ ခေါင်းပြန်မော့ကာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ မျက်လုံးလေး မှေးဇိမ်ခံနေရာမှ စိုးမိုးမောင် ရပ်လိုက်သဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က မတ်တပ်ထ ရပ်လိုက်ကာ သူဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်လေသည်။ စိုးမိုးမောင် ၏ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လီးတန်ကြီးက ဆိုဖာပေါ် ထိုင်လျှက် ရှိနေသေးသော ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် မှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေလေသည်။
စိုးမိုးမောင် က ရှေ့ကို တလှမ်းတိုးလိုက်တော့ သူ့ဒစ်ဖူးကြီးက ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နှာခေါင်း ပါးပြင်တို့ကို သွားထိုးမိလေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် ဘာလိုချင်မှန်း သိသဖြင့် သူမလက်ကလေး ဖြင့် စိုးမိုးမောင် လီးတန်ကြီးကို အသာဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ ကို ငုံ့ကြည့်နေသော စိုးမိုးမောင် နှင့် မျက်လုံးချင်း ဆုံကြည့်နေရင်းက သူမ နူတ်ခမ်းလွှာကို ဖွင့်ဟ ကာ စိုးမိုးမောင် ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံခဲလိုက်လေသည်။
စိုးမိုးမောင် မှာ နတ်ပြည်ရောက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ အင်မတန်မှ မာတောင် တောင့်တင်း နေသော သူ့ လီးဒစ်ဖူး ကြီးမှာ နူးညံ့ စိုစွတ်နွေးထွေး အိစက် သော အာခံတွင်းထဲ ရောက်သွားရသည့် အရသာ အပြင်၊ ထိုအာခံတွင်း မှာ သာမာန် မိန်းမ တယောက် မဟုတ်ပဲ၊ သူတချိန်လုံး စိတ်ကူးထဲ မှန်း နေခဲ့ရသည့် မာမီ့ အာခံတွင်း ဖြစ်နေသည်က လည်း တကြောင်း ကြောင့် ပင် ဖြစ်တော့သည်။
စိုးမိုးမောင်က သူ့လက်တဖက်ဖြင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အိမ်နေရင် တပတ်လျိုထားသည့် ဆံပင် အုပ်ကြီးကို ကိုင်ဆုပ်ရင်း နောက်လက်တဖက်က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပါးပြင် မေးဖျား လည်တိုင် တို့ကို ပွတ်သတ် ပေးရင်း ဖြင့် အရသာခံနေ တော့သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာလည်း မိမိ သား ဖြစ်သူ လီးကြီးကို စုပ်နေရသဖြင့် ဘာနဲ့ မှ မတူသည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှု တို့ကို ခံစား နေရကာ တပြွတ်စ်ပြွတ်စ် အသံမြည်အောင်ကို အားရ ပါးရ စုပ်ပေးနေလေတော့သည်။
စိုးမိုးမောင် မှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လီးစုပ်ပေးတာ ခံလို့ ကောင်းနေသော်လည်း ကောင်းလွန်းသော ကြောင့် ခနလေး နှင့် ပြီး သွားမှာကို လန့်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မေးစေ့လေးကို ကိုင်ကာ အသာတွန်း။ သူ့လီးကြီးကို ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပါးစပ်ထဲ မှ ပလွတ်ကနဲ နေအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး။
“အား အရမ်း ကောင်းလွန်းတယ် မာမီ တော်ကြာ ပါးစပ်ထဲ ပြီးသွားဦး မယ်၊ သားလုပ်ချင်တာလေး အရင် လုပ်ပါရစေဦး”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် ဘာဆိုလိုချင်မှန်း သိသဖြင့် ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေး ထိုးလိုက်ရင်း ဆိုဖာပေါ် အလျှာလိုက် လှဲပေးလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင်က ဆိုဖာပေါ် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဒူးထောက်ဝင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင် က သူ့လီးကြီးကို လက်တဖက် ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ကြီး အဝ တွင် တေ့ကာ အသာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာအမွှေးများ ပြောင်စင် အောင် ရိပ်ထားတာမို့ မို့မို့ ဖောင်းဖောင်း ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး ကြီး နှင့် နူတ်ခမ်းညိုညို တွန့်တွန့်တို့ ကြား အတွင်းသား နီတာရဲ မှာ စောက်ရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှမ်းလဲ့ နေသည်။ စောက်ရည်များက မတရား ရွှဲနေတာမို့ စိုးမိုးမောင် လီးကြီးက အခက်အခဲ မရှိ အိအိကလေး ဝင်သွားသည်။ သို့သော်လည်း လင်နှင့် မလိုးရတာ ကြာပြီမို့ စေးကျပ်ကျပ် ကလေး ရှိလေသည်။ စိုးမိုးမောင် အဖို့က တော့ လောကစည်းဇိမ် ကို ခံစား နေရလေပြီ။ သူ့လီးကြီး ကို နွေးထွေး စိုစွတ်သော အတွင်းသား နုနု လေးများက ရစ်ပတ်ဖက်တွယ်ပေးသလို ခံစား ရသဖြင့် ဇိမ်ခံပြီး တရစ်ချင်း သွင်းလေသည်။ သူ့လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားမှ အောက်မှ ပက်လက်ကလေး လှန်ပြီး ရှက်သွေးဖြန်းသော မျက်နှာ ဖြင့် သူ့ကို မော့ ကြည့်နေသည့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို ငုံ့ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“ပြွတ်စ်..”
“ဖတ်..ဖတ်..ဖွတ်..ဖွတ်..”
စိုးမိုးမောင် က နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေသလို လီးကိုလည်း အငြိမ်မနေတော့ ဆွဲထုတ်ကာ အားရ ပါးရ ဆောင့်လိုးတော့သည်။ လိုးနေရင်းနှင့် မာမီ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ချင်လာသဖြင့်၊ ကိုယ်ကို မတ်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ၏ ရှက်သွေးဖြန်းနေသော မျက်နှာပေးနှင့် သူ့ကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းကာ ပြန်ကြည့်နေတာကိုက စိုးမိုးမောင် ဆောင့်ချက်တွေကို အားမာန် ပြင်းထန် စေခဲ့လေသည်။ စိုးမိုးမောင် ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဘယ်ညာထက်အောက် ဝေ့ဝိုက်လှုပ်ခါယမ်းနေသော နို့ကြီးများကလည်း ယိမ်းကနေသလိုဖြစ်နေရသည်။
စိုးမိုးမောင်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ပေါင်မှ လွှတ်ကာ ထိုနို့ကြီး နှစ်လုံးကို တဖက်တချက် ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားယူကာ ဆွဲဆောင့်လိုးလေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကလည်း သူမ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကို စိုးမိုးမောင် ခါးတွင် ညှပ်ကာ သူမ ဖင်ကြီးကို ပင့်ကာ ကော့ ကာ ပေးရင်း လီးကြီးဖြင့် ဆောင့်လိုးသမျှ ကို ခံနေရှာလေသည်။
သိပ်အကြာကြီးတော့ မခံကြပေ၊ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တပတ်ခန့် ချူပ်တီးထားရသည်ကို ခံစားလိုက်ရသဖြင့် စိတ်တွေ တအားတက်ကြွပြီး တဏှာကြော ကတင်းနေလေတာမို့ ခနလေး ဖြင့် တချီ ပြီးသွားရသည်။ စိုးမိုးမောင် လီး မှ သုတ်ရည်ပူနွေးနွေး များ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့် လိုက်သလို ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လည်း ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းပြီး စိုးမိုးမောင်ကို ကုတ်တွယ် ဖက်ထားရင်းက ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွား ကြလေတော့သည်။
“အား ကောင်းလိုက်တာ မာမီရယ်”
စိုးမိုးမောင်က ဆိုဖာပေါ် မှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို ဖက်ထားရင်းက ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကတော့ မျက်လုံးကို မှိတ်ထား ရင်းက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ငြိမ်နေလေသည်။
“မာမီ ရောဟင် ကောင်းရဲ့လား”
“ဟာကွာ ဘာတွေ လျှောက်မေး နေတာလဲ မသိဘူး သွား”
“ဘာလို့ သွားရမှာလည်း အခု မှ စချစ်ရတုံးလေး မသွားနိုင်ပါဘူး၊ ဆက်ချစ်ရဦးမှာ”
“ဘယ်သူက ဆက်အချစ်ခံမယ်လို့ ပြောလို့တုံး”
“မပြောလဲ ချစ်မှာပဲ၊ ချစ်ချင်နေတာ ကြာလှပေါ့”
စိုးမိုးမောင်က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို ဘေးတိုက် ဖက်ထားရင်းနို့ကြီးများကို ဆုပ်နှယ်ကာ သူမ ပါးနားကပ်ပြီး စကား ပြောနေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင် ဘက်လှည့်ကာ စိုးမိုးမောင် ကျော ပြင်ကို သူမ လက်သည်း များဖြင့် အသာလေး ကုတ်ခြစ်နေပြီး ငြုသံလေး ဖြင့် ပြန်ပြောနေသည်။ နောက်တော့ နူတ်ခမ်း အစုံ ပြန်လည် ဂဟေ ဆက်မိကြပြန်သည်။ စိုးမိုးမောင် လီးကြီး ပြန်မာတောင်လာပြီး ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်တွင်းကို ပွတ်တိုက်မိနေရာမှ နောက်တချီ လှေကြီးထိုး လိုးမိကြပြန်လေသည်။
…………………
ထိုနေ့ ဦးစောတင်မောင် ၏ စာကြည့်ခန်းထဲ နှစ်ချီ လိုးပြီးတော့မှ အခန်းပြင်ထွက် ကာ ရေမိုးချိုး နေ့လည်စာ စားကြလေသည်။ နောက်တော့ ချစ်စခင်စ သမီးရီးစား နှစ်ယောက်အလား တယောက်ကို တယောက် ကျီစယ် နောက်ပြောင် ရင်း တခြား အိမ်သား တွေ ပြန်ရောက်လာမှ မျက်နှာပိုးသတ်ပြီး သားအမိ အဖြစ် ပြန်နေကြလေ သည်။ ညဘက် အိပ်ယာဝင်တော့ စိုးမိုးမောင် မှာ နေ့ခင်းက အဖြစ်အပျက် တွေကို ပြန်တွေးပြီး လီးပြန် တောင် လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် တခြား အိမ်သား များ အိပ်ချိန်တွင် အသာခြေဖျားထောက် ကာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အခန်းသို့ ဝင်လေသည်။ အတွင်းရောက် သည်နှင့် တံခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ အတွင်းမှ ဂျက်ချလိုက်သည်။ သူ လာလိမ့်မည် ဆိုတာကို မျှော်လင့်နေသော ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင်ကို ပြုံးကြည့်နေပြီး လေသံတိုးတိုးဖြင့်၊
“ဟဲ့ သူများ တွေ တွေ့သွားရင် ငါးပါး မှောက်မယ်နော်”
“မတွေ့အောင် လာတာပေါ့ မာမီကလည်း အဲလောက် တော့ ပါးပါတယ်”
နောက်တော့ သူ့ မိဘ များအိပ်သည့် ကင်းဆိုက် ကုတင်ကြီး ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး လှဲအိပ်နေသည့် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါ် မှောက်တက်လိုက်ပြီး။
“သား တော့ မာမီ နဲ့ တညတောင် မခွဲနိုင်တော့ ဘူးမာမီရယ်”
“အမလေး ငါတော့ အရူး အမဲသား ကျွေးမိပြီ ထင်ပါရဲ့ နော်”
“မာမီ ကလည်း ချစ်လို့ ပါ ၊ မာမီ့ကို သားတော့ ချစ်လို့ ဘယ်လို မှ ဝမှာ မဟုတ်ဘူး ထင်တာပဲ”
“ဟွန့် ဘာချစ်တာလည်း၊ သူချစ်တာက ဟိုဟာပဲ လုပ်ချင်နေတာ၊ ပြီးတော့ ဘာမာမီလဲ၊ သူ့မာမီ ဆို အာ့တာမျိုး လုပ်စရာလား”
“မာမီ ဆိုတာက ငယ်ငယ်ကတည်းက ခေါ်ခဲ့လို့ အကျင့် ပါနေတာကြီးကို၊ ဘယ်လို ပြောင်းခေါ် ရမလဲ”
“မသိဘူး၊ မာမီ ဆိုပြီး ဟို မဟုတ်တာတွေ လုပ်နေတော့ စိတ်ထဲ တမျိုးကြီးပဲ”
“အင်း အာ့ ဆို မမ ခေါ် မယ် ဘယ်လိုလဲ”
“ကောင်းဘူး၊ သူ့ မမ အရွယ်မှ မဟုတ်တာ”
“အာ့ ဆို အန်တီ လို့ ခေါ်ရမလား”
“သွားတော့ သွား အနားမလာနဲ့တော့ ၊ တခါတည်း လူကို နောက်စရာများ မှတ်နေလား”
“ခစ်ခစ် မာမီ ကလည်း စိတ်ကြီးပဲ သားက ချစ်လို့ စတာကို၊ ကဲ ဆောင်း လို့ တလုံးထဲ ခေါ် မယ် ဟုတ်ပလား”
“သိဘူး ”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က နူတ်ခမ်းစူ ကာ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေး လို စိတ်ကောက်သလို လုပ်ပြလိုက်သည်။ ကြာကြာတော့ မနေနိုင် စိုးမိုးမောင် လက်တွေက သူမ နို့တွေကို ဆုပ်နှယ်လိုက်၊ ပေါင်တွင်းသား တွေ ပွတ်ပေးလိုက်၊ စောက်ဖုတ်ကို ဆုပ်ခြေလိုက်လုပ်ရင်း သူမ လည်တိုင် မေးစေ့ ပါး တို့ကို လိုက်နမ်းရှုံ့ နေသဖြင့် မျက်လုံးလေး စင်းပြီး တအင်းအင်း ဖြစ်လာတော့သည်။
“ဆောင်း ကရော ဘယ်လို ပြန်ခေါ် မလဲ၊ မောင် လို့ ခေါ်နော်၊ ”
“ခေါ် ပါဘူး”
“ခေါ်ပါကွာ”
စိုးမိုးမောင်က ပြောရင်း ဆိုရင်းက သူ့ကိုယ်ကို ခြေရင်းဘက် ရွှေ့သွားရင်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ကို မျက်နှာ ထိုးအပ်လိုက်သည်။ ညဝတ်အင်္ကျီ အောက်မှာ ပင်တီမဝတ်ထားတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွှမ်းနေလေပြီ။ စိုးမိုးမောင်က စောက်စေ့လေးကို လက်ချောင်းထိပ်နှင့် ဖိပွတ်ခြေရင်းက စောက်ဖုတ်ကြိးတခု လုံးကို လျှာဖြင့် လျှက်လိုက် စောက်ဖုတ်အတွင်းထဲကို လျှာထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသား တွန့်တွန့်လေးကို နူတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲစုပ်လိုက် လုပ်ပေးနေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တယောက် ဖင်ကြီးကော့ကာ ယမ်းကာ ပါးစပ်ကလည်း ငြီးငြူသံလေး ထွက်လာတော့သည်။
စိုးမိုးမောင် ထိုကဲ့ သို့ တစ်ဆယ့်ငါး မိနစ်ခန့် ဘာဂျာ ကောင်းကောင်းပေးတာခံရတော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မရတော့ ခြေ၊ သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကြီး ထည့်လိုးတာ ခံချင်လာလေပြီ။
“အာ့ မောင် တော်ပြီကွာ ဆောင်းကို လုပ်ပေးပါတော့”
စိုးမိုးမောင် ပြုံးလိုက်မိသည်။
“အမလေး နားထဲ ချိုလိုက်တာ ဆောင်းရယ်၊ မောင့် အချစ်လေး ဆောင်း ”
ဟု ပြောရင်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကိုယ်ပေါ် တွားတက်လာတော့သည်။ ရှက်သွေးဖြန်းကာ ကာမ တဏှာသွေးကြောင့် နီမြန်းမြန်းလေး ဖြစ်နေသော ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မျက်နှာကို အနီးကပ် ကြည့်ရင်း၊
“ဆောင်း မောင် ၊ ဆောင်းကို လိုးတော့မယ်နော်”
ဟု ပြောလိုက်ရာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ခေါင်းကို သာ ငြိမ့်ပြလိုက်ပါတော့သည်။
အခန်း ၁၅။
ထိုသို့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နှင့် စိုးမိုးမောင် တို့ အိမ်တွင်း အချစ်ဇာတ်လမ်း စခဲ့ကြသည်မှာ ဦးစောတင်မောင် အသက် ၅၀ ပြည့် မွေးနေ့ မတိုင်ခင် လွန်ခဲ့သည့် ခြောက်လ ကျော် ကျော် လောက်က ဖြစ်လေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ အိမ်သား တွေ မရှိသည့် အချိန် တွင် ညားကာစ လင်မယား အလား တယောက်ကို တယောက် ချစ်လို့ လိုးလို့ မဝနိုင် ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ပုံစံ မျီုးစုံလည်း လိုးပြီးကြပြီ။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကဖင်ကို တော့ အလုပ်မခံသေး၊ ဦးစောတင်မောင် မွေးနေ့ မန္တလေး ကို သွားပြီး အိမ်ပြန်လာသည့် ညက မှ စိုးမိုးမောင်ကို ချော့သည့် အနေဖြင့် သူမ ဖင်ကို ပါကင် ပေးဖွင့်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။
တကယ်တော့ ဦးစောတင်မောင် ကလည်း ထို အချိန်မှာ သမီးကြီး ဖြစ်သူ မေသက်ထားမောင် ကို လိုးချင် စိတ်ဖြင့် တင်းပြီး ထန်နေချိန် ဖြစ်သည်။ သူ့မွေးနေ့ မှာ တပည့်တယောက် နှင့် ဂွင်ရိုက်ပြီး မေသက်ထားမောင် ကို လိုးဖို့ စီစဥ်ထား သဖြင့် နောက် နေ့မှာ စားရတော့ မည် ဆိုသော အသိဖြင့် လီးက တချိန်လုံး တောင်နေသည်။ နောက်တော့ အတူမနေရသည်မှာ အတော်ကြာ နေပြီ ဖြစ်သော မိန်းမ နှင့် လည်း အတူ အိပ်ယာ တခု ထည်း အိပ်ရတာ ဆိုတော့ ၊ သမီးကြီး မေသက်ထားမောင် အား မှန်းကာ မိန်းမ ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အား ထိုည က အသေဗြင်း လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ လည်း တကယ်တော့ ထိုည က ဦးစောတင်မောင် တင်းထန်နေတာကို အံအား တော့ သင့်မိသည်။သူတို့ လင်မယား မအိပ်ဖြစ်တာလည်း ကြာ၊ ဦးစောတင်မောင် ကလည်း တအား မုန်ယိုနေ တာဆိုတော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လည်း စိတ်ပါပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ကာမ မုန်တိုင်း ထန်ခဲ့ကြသည်။ စိုးမိုးမောင် သူတို့ အိပ်ခန်း တံခါးနား ကပ်နားထောင်တော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ အသံတွေကို ကြားခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ စိုးမိုးမောင် က ထိုအခါကျ မှ ရီးစား လူလု အူနု ကျွဲခတ်ခံရသလို ဖြစ်ပြီး စိတ်တွေ တိုခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် ရန်ကုန်ပြန်ရာလမ်း တလျောက်လုံး မျက်နှာကြီး ပုတ်ကာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို စကားပင် မပြောပဲ စိတ်ကောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
အခုတော့လည်း စိတ်ပြေသွားပါပြီ။ သူ လွန်ခဲ့တဲ့ တလ နှစ်လ လောက်ကတည်းက တောင်းဆိုနေတာကို ငြင်းဆန် နေခဲ့သော မာမီက၊ အခု သူ့ကို ရက်ရက်ရောရော ပါကင်ဖွင့်ခွင့် ပေးခဲ့သည်မဟုတ်လား။
………………………………….
စာဖတ်သူများ အနေဖြင့်လည်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူမ သား အပေါ် စိတ်တွေ ပြောင်းလဲ သွားခဲ့ရသည်ကို သိရှိကြလေပြီ။ စိုးမိုးမောင် အနေနဲ့ကရော၊ ဘာကြောင့် သူ့ မာမီ့ အပေါ် စိတ်တွေ မရိုးသား ခဲ့ရတာလဲ။
စိုးမိုးမောင် ထိုသို့ စိတ်ဓါတ်တွေ ပြောင်းလဲ လာရခြင်းမှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နှင့် မဖြစ်ခင် တနှစ်ကျော်ကျော် လောက် ကတည်း က စခဲ့တာမို့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ထက် ပိုစောသည်ဟု ဆိုရပေမည်။
သူ့ဆီကို မာမီ ရောဂါ သို့ မဟုတ် အင်းစက် ရောဂါ ကူးလာရတာ၊ သူ့သူငယ်ချင်း ကောင်းထက်ဝင်း ဆီ ကဟု အတိအကျ ပြော၍ ရနိုင်လေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း တို့ မိသားစု မှာ မဂိုကပြား များ ဖြစ်ပြီး အသား အရည် မှာ ဖြူဝင်း ပြီး အရပ်အမောင်းကောင်းကောင်း မျက်လုံး မျက်ခုံး ကောင်းကောင်း များ ဖြစ်ကြသည်။ ကောက်ထက်ဝင်း အဖေ ဖြစ်သူ ဦးခင်မောင်ဝင်း ခေါ် ဒေါက်တာ ခင်မောင်ဝင်းမှာ စိုးမိုးမောင် မိခင် ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ ဆေးရုံမှ အထူးခွဲစိတ်ကု သမားတော်ကြီး ဖြစ်သည်။ သူ့ အမျိုးသမီး ဒေါ်ခင်မာဝင်း မှာ အလယ်တန်း ကျောင်းအုပ် ဆရာမကြီး ဖြစ်လေသည်။ စိုးမိုးမောင် နှင့် ကောင်းထက်ဝင်း တို့ နှစ်ယောက် မှာ တက္ကသိုလ် မှာ မေဂျာ အတူတူ မို့ တွဲဖြစ်ခဲ့ ကြသည်။ အိမ်ချင်း ကလည်း မနီးမဝေး မို့ တအိမ် နှင့် တအိမ် စားအိမ် သောက်အိမ်၊ စာမေးပွဲနီးလျှင် အတူတူ အိပ် စာကြည့် ကြသည့် သူငယ်ချင်း များ ဖြစ်လေသည်။ ဂိမ်းလည်း အတူတူ ဆော့ ကြသည်မို့ ပိုတွဲဖြစ်ကြသည်။
ယောက်ျားလေး ရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း တွေ ဆိုတော့ အောကား တွေ ကြည့်၊ အောစာတွေ ဖတ်တာလည်း အတူတူ ဆိုတာ အထူး ပြောစရာ လိုမည်မထင်ပေ။ ကောင်းထက်ဝင်း အိမ်က ပိုခေတ်မှီပြီး ဝီုင်ဖိုင် ၊ လက်တော့ အစောကြီးကတည်း က ရှိတာမို့ စိုးမိုးမောင် မှာ ကောင်းထက်ဝင်းကို ထိုကိစ္စ များတွင် ဆရာတင်ရလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကောင်းထက်ဝင်း ဒေါင်းထားသည့် အောကားများကို ကြည့်ရင်း သက်လတ်ပိုင်း အမျိုးသမီး ကြီးများ သို့ မဟုတ်၊ အွန်လိုင်း အတိုကောက် မစ်ဖ် ခေါ် သည့် အမ်အိုင်အယ်လ်အက်ဖ် ၊ ဆိုသည့် အရွယ် များကို ပိုဖီးလာနေခဲ့ရလေသည်။ နောက်တော့ ကောက်ထက်ဝင်း လက်တော့ တွင် ဆေ့ထားသည့် သူ့အမေ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ၏ ပုံများကို လည်းတွေ့ရသည်။ ပထမ သူတွေ့ရသည်မှာကတော့ ရိုးရိုး အဝတ်အစား၊ သင်္ကြန်ရေစို၊ နောက် ပင်လယ်ကမ်းစပ် မှာ ရေကူးဝတ်စုံ နဲ့ ပုံများ ဖြစ်လေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဂျပန် အင်းစက် ဟတ်ကား များ ၊ ကာတွန်းများ ကို အာရုံ ကျသည့် အချိန်တွင်၊ သူက ကောင်းထက်ဝင်း အမေ ဖိုတို များကို ကောင်းထက်ဝင်း ကွန်ပြူတာမှာ ကြည့်ရင်း မသင်္ကာ ဖြစ်လာသဖြင့် သွေးတိုးစမ်း မေးကြည့်လေသည်။ ထိုအခါမှ ကောင်းထက်ဝင်း က သူ့ ကို ဖွင့်ဟ ဝန်ခံသည်။ သူ သူ့အမေပေါ် ဖီးလ် ဖြစ်နေတဲ့ အကြောင်း။ သူဖွက် ထားသည့် ဗီဒီယို၊ ဓါတ်ပုံ တို့ကိုလည်း ပြသည်။ သူ့အမေ လမ်းလျှောက်သွားလို့ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံး တလုံး တက်တလုံးဆင်း လှုပ်တောကို သူကိုယ်တိုင် အနောက်မှ ဖုံးဖြင့် ရိုက်ထားတာ၊ ထမီရင်လျှား ဖြင့် ပုံ၊ တခါတလေ နေ့လည် နေ့ခင်း အိပ်မောကျပြီး ထမီ ဒူးခေါက်ကွေး၊ ပေါင်ရင်း စသဖြင့် လန်နေသည့် စသဖြင့် ၊ ပုံများကို စုထား လေသည်။
ကောင်းထက်ဝင်း အမေ ပုံများကို ကြည်ရင်း သူက စိတ်လှုပ်ရှားလာတော့ ထိုပုံများကို မှန်းပြီး ဂွေလှိမ့်မိသည်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း နှင့် သူ့ မာမီ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို အစားထိုး မှန်းကာ ဂွေလှိမ့်မိလာ တော့သည်။ သို့သော်လည်း သူက ဖြစ်နိုင်မည် မထင်ထားတာ အက်စီးဒန့် ကြောင့် အခြေအနေက ပေးပြီး တကယ်ဖြစ်သွားရခြင်း ဖြစ်တော့သည်။
စိုးမိုးမောင် မှာ သူ့မာမီ နှင့် လိုးခွင့် ရလိုက်တော့ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ကောင်းထက်ဝင်း ကိုလည်း သူ့လို ပင် ဖြစ်စေချင်မိသည်။ သို့သော် သူ့ ကိစ္စ ကို ဖွင့်ပြောဖို့ရာ မှာ မာမီ့ ကို သူ ဂတိပေးထားသဖြင့် ပြောဖို့ မဖြစ် နိုင် ရာ၊ ကောင်းထက်ဝင်းကို သာ ကြိုးစား ဖို့ တိုက်တွန်း မိလေသည်။
“နေပါဦး ငစိုး ရ မင်း က ငါ့ကို ခုတလော အရမ်းကို တွန်းနေတာ အရင် ကနဲ့ မတူဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကောင်းထက် ရ မင်း အဲလို ဖီးဖြစ်နေတာကို တွေ့နေရတော့ ငါက မင်းတို့ ကို ဖြစ်စေချင်တာ ပါ”
“ဟုတ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ဟို အရင် ကတည်း က ဖီးဖြစ်နေတာလေ၊ မင်းက ဟိုတုန်းက အဲလောက် တက်ကြွ မနေပဲ ခု မှ ဖြစ်လာတာ အကြောင်းတော့ ရှိမှာပါ”
“မရှိပါဘူးကွာ”
“မင်း မာမီရော အခြေအနေ ဘယ်လို ရှိလဲ မင်းပြောပုံ နဲ့ သူ အိမ်မှာ ဖုံခါတာတွေ ဘာတွေက ငါတို့ ကြည့်ကြည့် နေတဲ့ ဂျပန်ကားထဲက လိုပဲ မဟုတ်လား၊ မင်းကို အထာပေးတာ ဖြစ်ဖို့များတယ်”
စိုးမိုးမောင် ပါးစပ် ထဲ ကျလိကျလိ ဖြစ်လာသည်။
“အင်း မင်း နဲ့ ငါက အတွင်းကျကျ ငါတို့ အမေတွေ ပေါ် ဖီးလာနေကြတဲ့ သူချင်း မို့ ငါ ပြောပြ မယ်။ မင်း လုံးဝ ပါးစပ်လုံနော်”
“အေးပါကွ မင်းကလည်း ငါက မင်းတယောက်ထဲ ကို ငါ့ အမေပုံတွေ ပြထားတာပဲဟာ”
စိုးမိုးမောင် သူနှင့် သူ့ မာမီ တို့ အဖြစ်အပျက် ကို အကြမ်းဖျဥ်း ပြောပြ လိုက်သည်။ ကောင်းထက်ဝင်း မှာ လက်ခုပ်လက်ဝါး တီးကာ တဟားဟား ရီရင်း စိုးမိုးမောင်ကို လာဖက်လိုက်လေသည်။
“ဟားဟား ငါတို့ နှစ်ယောက် ခု မှ မအေလိုးသင်း ဖြစ်သွားပြီကွ ဟားဟား”
“ဟင် မင်း က မဖြစ်သေးဘူး ဆို”
“အေး ငါလည်း ငါ့ မေမေ ကို ဂတိပေးထားလို့ နူတ်ပိတ်ထားတာ တကယ်က ငါတို့ ဖြစ်နေတာ ကြာလှပြီကွ”
“ဟာ မအေလိုး ငါ့ကို လျိုထားတယ်”
“အေးပါကွာ မင်းလည်း မအေလိုးပဲဟာ ခွိခွိ”
“ခွိခွိ ဟုတ်ပါပြီကွာ ကဲ ဒါဆိုရင် မင်းဇာတ်လမ်း ပြောပြစမ်းပါဦး ဘယ်တုန်းကတည်း က ဖြစ်နေကြတာလဲ၊ ငါလိုးမ မင်းတို့ က ပိရိလိုက်တာကွာ ငါ ဒီလောက် မင်းနဲ့ အနီးကပ်နေတာတောင် မသိရဘူး”
“အဲလောက် မှ မပိရိ ရင် ပေါ်ကုန်တာ ကြာလှပေါ့ ကွာ ခိခိ ဒီလိုကွ”
ကောင်းထက်ဝင်း နှင့် သူ့ အမေ ဖြစ်နေကြသည်မှာ သူနှင့် စိုးမိုးမောင် မတွဲခင်ကတည်းက ပင် ဖြစ်သည်။ စိုးမိုးမောင် နှင့် ကောင်းထက်ဝင်း မှာ တက္ကသိုလ် ရောက်မှ တွဲဖြစ်ကြတာ ဖြစ်သည်။ စိုးမိုးမောင် နှင့် တွဲတော့ ကောင်းထက်ဝင်း မှာ သူ့ အတွေ့အကြုံတွေကို အလွန်ပင် ပြောပြ ချင်ပေမဲ့လည်း မဖြစ်နိုင်မှန်းသိသဖြင့် လျိူထား ရသည်။ သို့သော် စိုးမိုးမောင် ကိုလည်း သူ့လို ဖြစ်အောင် ဖီး သွင်း ပေးလိုက်သည်။ နောက်ဆုံး တော့ သူ မှန်းထားသလို ဖြစ်လာခဲ့ လေပြီ။ ယခုတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ရင်ထဲ ရှိတာတွေ တယောက်ကို တယောက် ဖွင့် ဟ လို့ ရ ကြလေပြီ။
ကောင်းထက်ဝင်း ၉ တန်း ရောက်တော့ သူ့ မိခင် ဒေါ် ခင်မာဝင်း မှာ အလယ်တန်းကျောင်းအုပ်အဖြစ် ရာထူးတိုး ပြီး နယ်မြို့လေး တမြို့ သို့ ပြောင်းရွှေ့ တာဝန်ထမ်းဆောင် နေရလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါ်ခင်မာဝင်း မှာ အိမ်ကို ပြစ်ပြီး ထိုမြို့လေး တွင် သွားနေရလေသည်။ နွေရာသီ အချိန်မှ သာ အိမ်သို့ ပြန်လာနိုင်ခဲ့သည်။ နောက်တော့ ကောင်းထက်ဝင်း ၁၀ တန်း စာမေးပွဲ ဖြေပြီးတော့ တက္ကသိုလ် ကလည်း မဖွင့်သေး၊ သဖြင့် မိခင် ဖြစ်သူ တာဝန်ကျ ရာ နယ်မြို့လေးသို့ သွားလည် ကာ မိခင်နှင့် အတူ နေထိုင်လေသည်။ ထိုမြို့လေး မှာ တကယ် တော့ မြို့ဟု သာ အမည်တတ်ထားသော်လည်း ကျေးရွာကြီး သာသာ လောက်သာ ဖြစ်လေသည်။
ကောင်းထက်ဝင်းမှာ ထိုမြို့သို့ ရောက်ပြီး သူ့အမေ နေသည့် အိမ် ကို မြင်ရတော့ အံအားသင့်မိသည်။ ရန်ကုန်မြို့တွင် ကြီးကာ မွေးကတည်းက တိုက်ခန်း တွင် နေခဲ့ရတော့ မြို့လေး ၏ သစ်ပင်အုပ်ထူထူ၊ ခြံကျယ်ကြီးတွေ။ ဖုံထူ ဗွက်ပေါက်၊ နေသည့် လမ်းများ ၊ က သူ့အတွက် တမျိုးဆန်းနေပေသည်။
သူ့အမေ နေသော အိမ်မှာ နှစ်ထပ် အိပ် ပျဥ်ကာ သွပ်မိုး ဖြစ်ပြီး၊ အောက်ထပ်မှာ အိမ်ရှင်မိသားစု နေလေသည်။ အပေါ် ထပ်မှာ သူ့မိခင် တယောက်ထဲ နေသည်။ အိမ်ရှင်မိသားစု တွင် ကလေး နှစ်ယောက် ရှိသည်၊ မူလတန်းအရွယ် နှင့် အလယ်တန်း အရွယ် ဖြစ်သည်။ သူတို့ ကပင် ဒေါ်ခင်မာဝင်း ကို ထမင်းဟင်း၊ အဝတ်အစား လျှော်ဖွတ် စသည်တို့ကို လုပ်ပေးကြသည်။
အတိုချူံး ပြောရလျှင် ကောင်းထက်ဝင်း တယောက် အလုပ်မရှိ ရွာရိုးကိုးပေါက် လျှောက်သွား၊ ရင်း ပျင်းလာတော့ သူ့ ဖုံးက ဒေါင်းထားသည့် အောကား အောစာ တွေ ဖတ် ၊ ဂွေလှိမ့် ဖြင့်သာ နေ့တဒူဝ ဖြတ်သန်း နေရသည်။ သူရောက်ကာစက နွမ်းဖတ် ညစ်ပေနေသည်ဟု ထင်ခဲ့သော ရွာသူလေး တွေမှာ သူ့မျက်စေ့ ထဲ လှလာ။ ဆက်ဆီ ဖြစ်လာကြသည်။ သို့သော် မြို့သူ ဖြစ်သူ သူ့မိခင် ၏ ဖြူဝင်း မွတ်သော အသားအရည် နှင့် ကိုယ်လုံး ကိုယ်ထည်ကို တော့ မည်သူမှ မမှီကြသဖြင့် သူက အနီးကပ်နေသည့် မိခင်ဖြစ်သူ အလှကို ပိုသတိထား မိလာခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ထဲက သော မည်သို့ မျှ ဆန္ဒမပေါ် ခဲ့ခြေ။
ထို အရာတို့ က မိုးတွေ သည်းထန်စွာ ရွာသည့် တည တွင် အကုန် ပြောင်းလဲ ခဲ့တော့သည်။ ထိုည က မိုးတွေက လည်း သည်း။ သွပ်မိုးမို့ တဗြောင်းဗြောင်း အသံက ဆူညံလှသည်။ မီးလည်း မလာတာမို့ မှောင်ပိန်း နေရာ၊ ကောင်းထက်ဝင်း စောင်ခေါင်းမြီးခြုံအိပ်ရင်း အစောကြီး အိပ်ပျော် သွားခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ သေးပေါက်ချင် လွန်းသဖြင့် ညလည်ကောင် နိုးလာခဲ့ရသည်။ အပြင်မှာလည်း မိုးက ကောင်းတုန်း ဆိုတော့ အိမ်နောက်ဖက် အသာခြေဖျားထောက် ထွက်လာပြီး ကပြင်တံခါးကို အသာဟ၊ အပြင်ဘက်ကို ပန်းပြီး ပေါက်ချလိုက်သည်။ ကြက်သည်းတွေ ဘာတွေ ထပြီး စည်းဇိမ်ရှိစွာ မိုးရွာထဲ သေးပန်းချလိုက်ပြီးမှ မိမိ အိပ်ယာ ပြန်လာကာ လှဲလိုက် သည်။
မိုးနှင့် လေ ကြောင့် အသံ တဗြုံးဗြုံး တဗြောင်းဗြောင်း မြည်နေသည့် အပြင် အိမ်မှာလည်း လှုပ်ခါနေလေရာ၊ ကောင်းထက်ဝင်း သူ့အိပ်ယာမှ ထသွားပြီး သေးပေါက် တော့ သိပ်မသိသာလှပေမဲ့။ သူ သူ့အိပ်ယာထဲ မှာ ဝင် လှဲလိုက်တော့၊ ထူးခြားသည့် လှုပ်ခါမှု ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သူအိပ်နေသော ကြမ်း မှာ သိမ့်ကနဲ သိမ့် ကနဲ လှုပ်သည်မှာ မိုးလေ ကြောင့် လှုပ်သည်နှင့် မတူ၊ တယောက်ယောက် လမ်းလျှောက်သလို ခုန်ပေါက် သလို ပုံမှန် ဖြစ်နေသည်။ သူ့ ခြင်ထောင်နှင့် ကပ်ရက် နံရံ ၏ တခြားတဖက် မှာ သူ့ မိခင် ဖြစ်သူ အိပ်လေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း လည်း အသံလာရာမှာ သူ့ မိခင် အခန်းကလား ဟု စူးစမ်းစိတ် ဖြင့် နံရံ ကို နားကပ် ကာ နားထောင် လိုက်မိသည်။
“အိ…အိ….အု…အ…”
“ဟင်းးးး ဟင်းးး အာာာာာ”
“ဖတ်..ဖတ်…ဖလွှတ်…ဖတ်…ဖတ်..”
ခေါင်မိုးပေါ် ကျတဲ့ မိုးစက်သံ ပြင်းပြင်း။ နံရံကို လေတိုက်လို့ ရိုက်ခတ်လာတဲ့ မိုးစက်သံ တဗြမ်းဗြမ်း နဲ့ သစ်ရွက်တွေ တရွှမ်းရွှမ်း မြည်နေတဲ့ ကြား က သူ့နားထဲ တဖက်ခန်းက အသံက ပီပီသသ ကို တိုးဝင်လာတယ်။ သူလည်း ဒီအရွယ်ရောက်နေပြီး၊ အောကားတွေ လည်း ဒီလောက် ကြည့်နေတာ၊ ဘာသံလည်း ဆိုတာ သူ သေသေခြာခြာသိလိုက်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ သူနားလည်ထားတာက တဖက်ခန်းမှာ သူ့အမေ တယောက်ထည်း အိပ်နေတာ မဟုတ်လား။ သူ့မေမေ များ အိပ်ယာပြောင်းအိပ်လို့ တခြားသူ များလာအိပ်နေတာလား။ ဒါဆို ရင် အဲဒီတခြားသူက ဘယ်သူ ဖြစ်မှာလဲ။ ဘာလဲ ဆိုတာ သူ့ ခေါင်းထဲမှာ သိနေပေမဲ့ သူ့အသိစိတ်က လက်မခံနိုင်။ မျက်လုံးနှင့် သက်သေ အဖြစ် ကြည့်ရအောင် နံရံ အပေါက် တွေကို ရှာတော့ လည်း ပိန်းပိတ်အောင် မှောင် နေတာမို့ ဘယ်လို မှ မဖြစ်နိုင်။ သူ့နားကို သာ နံရံ အကွဲကြောင်းလေး တခု မှာ အတင်းဖိကပ်ရင်း ပြန်နားထောင် နေလိုက်မိတယ်။
………………………..
အခန်း ၁၆။
ကောင်းထက်ဝင်း ကြားနေရသည့် ငြီးသံ ငြူသံ အသက်ရူသံ အားထည့်သံ တို့မှာ ပိုပြီး ကျယ်လာသလို ပင်။ သူပဲ အာရုံကို နားတခု ထဲ မှာ စိုက်ပြီး နားထောင် နေလို့လားမသိ။ တဖတ်ဖတ် အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံက လည်း မြန်လာသည်။ နောက်တော့ တဖတ်ဖတ် အသံက ရုတ်ချည်း ရပ်သွားသည်။ ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ ခပ်ဖြည်းဖြည်း သုံးလေး ငါးချက် ကြားလိုက်ရပြီး လုံးဝ ငြိမ်ကျသွားတော့သည်။ ငြီးသံ ငြူသံ တွေလည်း ရပ် သွားပြီး အသက်ရူ သံ ပြင်းပြင်း ကိုသာ ကြားနေရလေသည်။
အပြင်ဘက်မှာ မိုးကောင်းဆဲ၊ အသံတွေက တဝုန်းဝုန်း ၊ တချက်တချက် လေက ဝီးကနဲ ဝီးကနဲ ၊ အိမ်က သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ ဖြစ်နေတုန်း။ ကောင်းထက်ဝင်း ကသာ သူ့ လှုပ်ရှားမှုကို တဖက်ခန်းမှ သူ့ အမေ ကြားသွား မည် စိုးသဖြင့် နားနှင့် နံရံ ကပ်လျှက်က မလှုပ်မရှက်လုံးဝကို ငြိမ်တုတ်နေခဲ့သည်။
နောက်တော့ လေသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာခဲ့သည်။
……ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမ ရယ်..မလိုးရတာ ကြာလို့လားမသိ……………
……..ရူးးးးးးးးးတိုးးးးးးးးးး ဟိုဘက်ခန်းမှာ သား အိပ်နေတယ်………….
……..မိုးသံ လေသံ နဲ့ အဲလောက် ပြောတာ မကြားရလောက်ပါဘူး…..
………..ဟင့်အင်း မပြောနဲ့ ကွာ…ခု ဘယ်လို ပြန်မှာလဲ မိုးတွေ လေတွေနဲ့……….
………….ခုပြန်လို့ မရဘူးလေ..မိုးတွေ လေတွေနဲ့ ခါတိုင်းလိုပဲ ဒီမှာ အိပ်မှာပေါ့………….
………အာ အိပ်လို့ မရပါဘူး….ဟိုဘက်ခန်းမှာ သား ရှိပါတယ်ဆို……………
………….နောက်တာပါ ဆရာမ ရယ်…..ခနတော့ ဆရာမ ကို ဖက်အိပ်ပါရစေဦး……နောက်တချီ လိုးပြီးမှ သွားမယ်လေ………
…………………………………
…………..အား…..နာတယ်..ဆရာမ လို့ မပြောရဘူး သူ အလိမ် အဆွဲ တအားသန်တာပဲ ခိခိ……..
နောက်တော့ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်သလို တပြွတ်စ်ပြွတ်စ် ၊ တရှုံ့ရှုံ့ အသံ တွေ တိုးတိုး ကြားရပြီး ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။ နောက်တော့ ဟောက်သံ တောင် ထွက်လာတယ်။ ဘဲ ကတော့ အိပ်ပျော် သွားပြီ ထင်တယ်၊ ဟု ကောင်းထက်ဝင်း တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ မအီမလည်ကြီးနှင့်၊ သူ့ ပုဆိုးအောက် မှ လီးကြီးကလည်း မတရား တင်းမာ ထောင်မတ်နေပြီ။ သူ့လက်က အလိုလို သူ့လီး ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်း ချင်း ထုနေလိုက်မိသည်။ ထုနေရင်းလည်း သူ့ စိတ်အာရုံထဲမှာ ပေါ်လာတာက သူ့ အမေ၊ဒေါ်ခင်မာဝင်း၊ သူသတိမထားမိပဲ ကြည့်မိခဲ့သည့် သူ့ မေမေ ၏ ဖင်လုံး ကြီးများ ပေါင်လုံးကြီးများ။ မျက်နှာ ချောချော လှလှ လေး ။ တခြား မင်းသမီးတွေ မော်ဒယ် တွေကို လှည့်ပြောင်းမှန်းသော်လည်း ဖီးက သူ့အမေ ပုံရိပ် ပဲ ပြန်ပြန် ပေါ် လာသည်။ မထူးတော့၊ လီးက လည်း အရမ်း ပြီးချင်လို့ ယားနေပြီ ဆိုတော့ ပုဆိုးနဲ့ ပဲ အုပ်ကိုင်ညှစ်ကာ လရည်တွေ ပုဆိုးထဲ ပန်းထုတ်ပြီးလိုက်ရတော့သည်။
နောက်တော့ သူဘယ်က ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိ။ သူ့ အိပ်ယာ ကြမ်းပြင် တသိမ့်သိမ့် လှုပ်ခါ လာတော့ ပြန်နိူးလာခဲ့သည်။ သူ မျက်လုံးကို ဖွင့်ပြီး ပထမ တော့ ခေါင်းထဲ အူကြောင်ကြောင်လို ဖြစ်နေသည်။ နောက် ချက်ခြင်း သတိရ တာနှင့် ဘေးက နံရံကို သူ့နားကပ် ကာ နားထောင် လိုက်မိသည်။ ညဦးတုန်းက အတိုင်းပင်၊ တဖတ်ဖတ် တအီးအီး အသံ တွေ ကြားနေရသည်။ အခန်းထဲက တော့ မှောင်နေတုံး။ မိုးသံလေသံ က ညဦး ကလောက် မပြင်း။ အသံတွေကို ညဦးကထက် ပိုပြီး ပီပီသသ ကြားနေရသည်။ ဒီတခါ တဖတ်ဖတ် က တော်တော် ကြာသည်။ သူ့ အမေ ငြီးသံ တအိအိ ကို လိုးနေသော ယောက်ျား ကြီး၏ အားယူသံ လေမှုတ်သံ တဟင်းဟင်း နှင့် သူခွဲခြား လို့ သိနေပြီ။ သူ့ လက်က အလိုလို သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်သည်။ တဖက်က တဖတ်ဖတ် အသံနှင့် အတူလိုက်ကာ ထုနေမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ပြီးသွားကြတာလည်း သူသိလိုက်သည်။ သူလည်း လရည်တွေ လုံခြည်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီးပြီ။
အတော်ကြာကြာလေး ငြိမ်နေပြီးမှ တဖက်က အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။
“ကျူပ်သွားတော့မယ် ဆရာမ”
“အင်းအင်း မိုးလည်း စဲစပြုနေပါပြီ၊ဂရုစိုက် သွားနော်”
“သော့ တွေ ဦးထုတ်တွေ ဘယ်နားရောက်သွားလဲ မသိဘူး”
တဖက်ခန်းကမီးရောင် ဖြာကနဲ ထွက်လာတော့ အခန်းနံရံ ကြား မှာ အပေါက် တွေ ရှိနေတာကို ကောင်းထက်ဝင်း သတိထားလိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံး ကို အပေါက် တခုမှာ ပြီး တဖက်ခန်းကို ချောင်းလိုက်တော့။ လက်ဆွဲဓါတ်မီးလို မီးအိမ်တခု က လင်းနေသည်။ (နယ်ဘက် ညအမှောင် လမ်းလျောက်လျှင် ဆွဲကိုင်သွားလေ့ ရှိသည်။ ဘက်ထရီ သို့ မဟုတ် ရီချပ်ချေဘယ် ပါဝါ)
ထိုအလင်းရောင် အောက်မှာ လူကြီးတယောက် သူ့ ဦးထုပ်ကို ခေါင်းပေါ် စွတ် အင်္ကျီ ပြန်ဝတ် ကာ ကွင်းလိုက် ကျနေသော ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ကာ မတ်တတ်ရပ်နေသည်။ ဒါတွေက ကောင်းထက်ဝင်း မျက်ထောင့်စွန်းက မြင်နေရတာ။ ကောင်းထက်ဝင်း မျက်လုံးက အာရုံစိုက် ကြည့်နေမိတာက သူ့ မေမေ။ သူ့မေမေ ဒေါ်ခင်မာဝင်း က ကိုယ်လုံးတီးနှင့် နို့ကြီးတွေက မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးလို့ ကျွဲကောသီးလုံးလောက် တွေ ခုန်လှုပ်နေသည်။ ပေါင်လုံး ဖင်လုံးကြီးများက လည်းထင်းနေသည်။ သူမ က လေးဘက်ထောက်ရင်း အိပ်ရာ ခြေရင်းက အစတစကို ဆွဲထုတ်နေသည်။ သူမ ထရပ်လိုက်တော့မှ ထို အစက သူမ ထမီ ဖြစ်နေကြောင်း ကောင်းထက်ဝင်း တွေ့ရသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်းက ထမီကို ကောက်စွပ်လိုက်ရင်း ရင်လျှားလိုက်သည်။ သူနှင့် လိုးခဲ့သော ဘဲကြီးမှာ အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ ဝတ်ပြီးနေပြီ။ လက်က မီးအိမ်ကို လှမ်းဆွဲရင်း တဖက်က ဒေါ်ခင်မာဝင်း ခါးကို လှမ်းဆွဲဖက်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ လေသံတိုးတိုး ဖြင့် ပြောနေသည်ကို ကောင်းထက်ဝင်း မကြားရတော့။ နောက်တော့ မီးအိမ်ကို ပိတ်ကာ ထွက်သွားသည့် အသံကြားလိုက်ရသည်။ သူ့ မေမေ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လာလှဲသည်ကို သူသိလိုက်ရသည်။ မေမေ ဒီဘဲကြီးနဲ့ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားပလဲ။ ဘယ်က ဘဲကြီးလဲ။ သူ ဒီမျက်နှာကို မြင်ဘူးသလို ရှိသည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။
………………………..
မနက်မိုးလင်းတော့ ကောင်းထက်ဝင်း သူ့ အမေ ကို ဘယ်လို မျက်နှာချင်းဆိုင် ရမည်မှန်းမသိ။ စိတ်ထဲ မှာ မကျေနပ်။ အဖေ့ အပေါ် မှာ ဖေါက်ပြန်သည်ဟု လည်း ဒေါသထွက်မိသည်။ သူ့ အဖေကို လည်း သူပြန်မ တိုင်ချင်။ သူတို့ လင်မယားချင်း ကွဲမှာကို လည်း မလိုလား။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဒေါသ ဖြစ်မိသည်။ ညတုန်း က သူ့လုံချည်ထဲ ပန်းထုတ်ခဲ့သည့် နှစ်ချီစလုံး မှာ သူ့ မေမေ ကို မှန်းပြီး ထုခဲ့တာချည်း ဖြစ်သည်။ မနက်ပိုင်း ဟန်ဆောင် ပန်ဆောင် မနက်စာ ထ စား ပြီး သူ့ မေမေ ကျောင်းသွားတော့ သူ အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေနေခဲ့သည်။ ညတုန်းက မီးရောင်အောက်မှာ ခနတာ မြင်ခဲ့ရသည့် သူ့ အမေ ကိုယ်လုံးတီး ပုံကို ပြန်မြင်ယောင်နေမိပြီး လီးတောင် လာပြန်သည်။ သူ အိမ်သာ ထဲ သွားကာ ထုလိုက်ရသည်။ ဒီလိုတော့ နေလို့ မဖြစ်ဟု တွေးကာ မြို့ စျေး ။ သို့ မဟုတ်၊ ကမ်းနား ဘက် သွားမည်ဟု တွေးကာ အိမ်မှ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မြို့ မှာ သိပ်အ ကျယ်ကြီး မဟုတ်သဖြင့် အချိန်ရှိပါက ဘယ်နေရာမဆို လမ်းလျှောက်သွားလို့ ရသည်။ မလျှောက်နိုင်လျှင် ဆိုက်ကား တားစီး လိုက်လို့လည်း ရသည်။ ကမ်းနား တလျှောက် ရေပြင်ကို ကြည့်၊ လေသန့်သန့်လေး ရူရင်း စိတ်အနည်းငယ် ပြေပျောက် သလို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ခြေထောက်လည်း အနည်းငယ် ညှောင်းသလို ဖြစ်လာ သဖြင့် လဘက်ရည်ဆိုင်လေးတခု တွင် ဝင်ထိုင် လိုက်လေသည်။ လဘက်ရည်ဆိုင် မှာ သစ်ပင် အုပ်ကောင်းကောင်း အောက်မှာ စားပွဲခုံ ကလေး များ ကြဲဖြန့် ချထားသည်။ လဘက်ရည်တခွက် ကျကျ မှာလိုက် ကာ ခုန ဘာရယ်မဟုတ် ကောက်ဝယ်လာခဲ့သည့် ဂျာနယ်တစောင်ကို လှန်လောကာ ဖတ်ဖို့ ပြင်လိုက် သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် လူနှစ်ယောက် သူနှင့် ကျောချင်းကပ်ရက် စာပွဲတလုံးတွင် လာထိုင်ကာ လဘက်ရည် မှာ လိုက်သည်ကို ကြားလိုက်ရပြီး သူ့စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်သွားသည်။ ထိုနှစ်ယောက် အနက် တယောက်မှာ ဦးထုပ်ဆောင်းထားသည်။ ဦးထုပ်ပုံစံက ညက သူ့အမေအခန်းထဲက လူနဲ့တူသလို လူပုံစံက လည်း တူနေသည်။ သို့ပေမဲ့ ထိုသို့သော ဦးထုပ်တွေက ဒီနယ်က လူတွေ ဆောင်းနေကြပုံမျိုး ဆိုတော့ အတိအကျ တော့ ပြောလို့ မရ။ ကောင်းထက်ဝင်း ဂျာနယ်မှာ ခေါင်းငုံ့ပြီး အာရုံ ဝင်စားနေသလို ဖတ်နေလိုက်သော်လည်း နားက တော့ ထိုသူ နှစ်ယောက် ပြောစကားကို နားစွင့် နေမိသည်။
“ဟေ့ကောင် လုပ်စမ်းပါဦး မင်းက ပျောက်နေလိုက်တာ တလတောင် ပြည့်တော့မယ် ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ”
“အေး အရေးပေါ် ကုန်တွေ ပို့စရာရှိလို့ ဆိုပြီး ချောဆွဲထားတော့ လည်း မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ အသွားအပြန်နဲ့ သုံးပတ်လောက် ကြာသွားတယ်။ ခု ငါ့စက် နည်းနည်း ပြဿနာ တက်လာလို့ ပြန်လာလုပ်တာ၊ ငါ က အဲဒါ အတွက် စပယ်ရာတွေ ဝယ်ထားပြီးသား”
“မင်း စော်ကြီး နဲ့ ရော တွေ့ပြီးပလား ၊ ခု သူ့သား အလည်ရောက်နေတယ်ကွ”
ကောင်းထက်ဝင်း ရင်ထဲ ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အသက်ရူတောင် ရပ်သွားသည်ဟု ထင်မိသည်။
“ဟားဟား ဘယ်နေလိမ့်မလဲကွ၊ သုံးပတ်လောက် ငတ်နေရတာ၊ ခစ်ခစ်”
“မင်းကွာ မိုးထဲ ရေထဲကို”
“အေးလေ အဲဒါမှ ပိုကောင်းတာပေါ့၊ လူမမြင်သူမမြင် ခိုးသွားလို့ ရတာပေါ့”
“တောကျော် တို့ က သိပြီးသားပဲဟာ မင်းက ဘယ်သူ မြင်မှာ ကြောက်လို့လဲ”
ဦးတောကျော် ဆိုတာ ကောင်းထက်ဝင်း အမေ အခု နေနေသည့် အိမ်ပိုင်ရှင်။ ကောင်းထက်ဝင်း အံသြသွား ရသည်။ သူများတွေ တောင် သိနေသည်ဆိုပါလား။
“အေး သူက လည်းသူ့သား သိသွားမှာ ကြောက်တာပေါ့ ကွာ။ သူ့သားက တဖက်ခန်းမှာ အိပ်နေတာ”
“အော် သူက ဒါလည်း မင်းကို ပေးအိပ်တာပဲလား ခွိ မနိုင်ဘူး”
“ဟဲဟဲ သူလည်း ပြတ်နေတာ ကြာပြီလေ၊ ငါနဲ့ တွေ့တော့လည်း ဘယ်ငြင်းနိုင်မလဲ၊ သိပ်တော့ အသံထွက်မရဘူးပေါ့၊ ကံကောင်းချင်တော့ ညက မိုးလေက လည်း ထန်တော့ အသံတော့ သိပ်လုံဖို့ မလိုပါဘူးကွာ ခိခိ။ သူရော ငါရော ပြတ်နေတာကြာတော့ သုံးချီ လောက် ဆွဲပြစ်လိုက်တယ်”
ဟိုက် ငါ သိလိုက်တာ နှစ်ခါပဲ၊ ဘယ်တခါကငါအိပ်ပျော် သွားတာလဲ၊ ပထမဆုံးအခါလား၊ အလယ်က တခါလား။
“ဟားဟား မင်းတို့ကတော့ လက်လန်တယ်။ စော်ကြီးက အမိုက်ကြီးကွာ၊ ဒီတိုင်း ဆရာမ အဝတ်အစားနဲ့ မြင်ရတာတောင် လီးက တောင်လာတာ၊ အသားအရည်က လည်း ဖွေးနေမှာပဲ အတွင်းသားတွေက”
“ဖွေးတာပေါ့ကွ၊ ဒါပေမဲ့ ညက တော့ ဘေးခန်းမှာ သူ့သား ရှိနေတော့ အမှောင်ထဲ ဆွဲရတာ၊ ပြတ်နေတာ ကြာတော့ လည်း ကောင်းတာပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီည တော့ မီးဖွင့် ဆော်မယ်”
“ဟေ မင်းက လည်း ကြမ်းလှချေလား၊ နူတ်ဆက်ပွဲမို့လား”
“အေး ငါ မနက်ဖြန် ပြန်ထွက် ရမှာ နောက် တလလောက် ကြာရင်လည်း ကြာဦးမှာမို့”
“သူ့သား ဘေးခန်းမှာ ရှိနေတာ မင်းတော်ကြာ ပြဿနာတက်နေဦးမယ်”
“အေး ညကျရင်သူ့သားကို အိပ်ဆေးတိုက်ဖို့ ငါပြောထားတယ်၊ ခိခိ နူတ်ဆက်ပွဲလေ၊ သူလည်း နောက် တလလောက် ငတ်မယ့် ကိစ္စ သူလုပ်ပေးမှာပါ ဟားဟား၊ အိပ်ဆေးပါ ငါ သူ့ကို ပေးထားပြီးသား”
…………………………….
“သား ဒီနေ့ ကျောင်းသား မိဘတယောက် လာပို့ပေးတဲ့ နွားနို့ ပြစ်ပြစ်လေး သောက်လိုက် ပါလား မအိပ်ခင်၊ ရော့ စိမ့်နေတာပဲ”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ ပေးပေး”
ကောင်းထက်ဝင်း နွားနို့ထဲ ဘာပါမည်ဆိုတာ သိနေတာ ဆိုတော့ မလိမ့်တပတ်နဲ့ ခွက်ကို ယူသွားပြီး နောက်ဖေးဘက်မှာ သွန် ရေဆေးလိုက်ပြီး သူသောက်ပြီးသလိုနဲ့ ခွက်ကို ကြောင်အိမ်ပေါ် တင်ခဲ့လိုက်တယ်။
…………………………………..
ကောင်းထက်ဝင်း တယောက် မနေ့ က ချောင်းထားတာနဲ့ ထုထားတာတွေ နဲ့ မနက်ကလည်း ထုထားတာနဲ့ ဆိုတော့ လူကလည်း နွမ်းနေတာ၊ အိပ်ယာပေါ် ခေါင်းချလိုက်တာနဲ့ တုံးကနဲ တကယ် အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
“သား..သား..”
ဆိုပြီး ခေါ် သံကြားတော့ နိုးလာတယ်။ ဘာလဲလို့ သူ့ အမေကို မေးမလို့ ခေါင်းထဲ အသိ ချက်ခြင်းဝင်လာလို့ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်တယ်။ သူ့ အမေ ခြင်ထောင်နားကပ်လာတာ မျက်စေ့မှေးကြည့်ရင်း မြင်ရတယ်။ အိပ်ပျော် ချင်ယောင် ဆက်ဆောင်လိုက်တယ်။ သူ့ကိုယ်ကို တောင် လာလှုပ်နိူးသေးတယ်။ ပိုသေခြာအောင်။ ပြီးမှ သူ့ အခန်းက ပြန်ထွက် သွားတော့ တယ် အပြင်မှာ မှောင်မဲ နေပြီး မိုးက မနေ့က လို မရှိတော့ ဘူး တပေါက် နှစ်ပေါက် ကျလိုက် ၊ ရပ်သွားလိုက်ပဲ၊ လေကပဲ တချက် တချက် အိမ်လေး လှုပ်သွားအောင် တိုက်တယ်။ အရမ်းတိတ်ဆိတ်နေတယ် ဆိုတော့ ညအတော် နက်နေပြီဆိုတာပဲ သူသိတယ်။ ဘယ်အချိန်မှန်းသူ မသိဘူး။ တဖက်ခန်းက မီးရောင် ဖြာကျ နေတာမို့ နံရံကြားကို သူ့ မျက်လုံးကပ် ကြည့်လိုက်တယ်။
သူ့ အမေ အခန်းထဲမှာ ဘက်ထရီနဲ့ ထွန်းထားတဲ့ နှစ်ပေ မီးချောင်း ရောင် နဲ့ လင်းထိန်နေတယ်။ သူ့ အမေရဲ့ ဘဲကြီး လည်း ရောက်နေတာတွေ့ရတယ်။ ကောင်းထက်ဝင်း ရင်တွေ ခုံလာတယ်။
အခန်း ၁၇။
ကောင်းထက်ဝင်း နေ့လည်က ကြားခဲ့ ရသလို ထို ဘဲကြီး မှာ နောက်နေ့ ခရီးပြန်ထွက် တော့မည် ဆိုတာ သိထား သည်။ သူ့အတွက် ဒါ နောက်ဆုံး ရမည့် အခွင့်အရေးဆိုတာ သိထားသဖြင့် သူ့ဖုံးကင်မရာကို နံရံ အပေါက် ဝတွင် တေ့ကာ ဗီဒီယို မှတ်တမ်းတင်ထားလိုက်တော့သည်။
ထိုညက ထိုဘဲကြီး က သူခရီး ပြန်ထွက်မှာ မို့ နူတ်ဆက်ပွဲမို့လား မသိ၊ တညလုံးကို လိုးလိုက် နားလိုက် တရေးအိပ်လိုက် ဖြင့် လေးချီလောက် လိုးသွားခဲ့သည်။ ကောင်းထက်ဝင်း မျာ သူ့ အမေ မှာ အောကား ထဲက မင်းသမီး ကဲ့ သို့ ရမက် ထန်ကာ အကုန်လုပ်ပေး အလုပ်ခံ ခဲ့သည်ကို တွေ့ခဲ့ရလေသည်။ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်နေ သော သူ့ အမေ ဘော်ဒီ နှင့် နေလောင် ညိုမောင်း နေသော ထိုဘဲကြီးတို့ ပုံစံ မျိုးစုံ ဖြင့် လုပ်နေကြ သည်မှာ မည်သည့် အောကား နှင့်မှ မလဲနိုင်အောင် ကြည့်ကောင်းလှပေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းမှာ ဖုံးကင်မရာ ဖြင့် ရိုက်ရင်း လက်တဖက်ကလည်း သူ့လီးကိုင်ကာ ထုရင်း ဖြင့် လေးခါ လောက် လုံချည်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ် ခဲ့ရလေသည်။ နောက်ဆုံး မနက် အာရုံ တက်ကာနီး ထိုဘဲကြီး ပြန်သွားမှ သူလည်း အိပ်မောကျ သွားရတော့သည်။
နောက်နေ့ မှာ ကောင်းထက်ဝင်း အိပ်ရာမှ နိုးတော့ နေမြင့် နေလေပြီ။ ကျောင်းပိတ်ရက် မို့ သူ့ အမေ လည်း အိမ်တွင် ရှိနေလေသည်။
“သား ဒီနေ့ အိပ်လိုက်တာ တုံးနေတာပါပဲလား”
“ဟုတ် မေမေ ဘာလို့ လဲ မသိ၊ တအား အိပ်ချင်နေတာ”
“ကဲကဲ ရေမိုးချိုး လိုက်ဦး မေမေ တို့ စျေးသွားပြီး တခုခု စားကြရအောင်”
သူ့မေမေ မှာ မျက်တွင်းလေး ချောင်ကျ နေသည်ကို ကောင်းထက်ဝင်း တွေ့နေရသည်။ မချောင်ပဲ နေမလား ညက တညလုံး အလိုးခံထားရတာကိုး ဟု ကောင်းထက်ဝင်း တွေးရင်း ဒေါပွနေမိသည်။
ကောင်းထက်ဝင်း နှင့် သူ့ အမေ ဒေါ်ခင်မာဝင်း တို့ နှစ်ယောက် စျေးသို့ သွားကာ မုန့်ဟင်းခါးစား၊ လဘက်ရည်သောက် ပြီး ဘုရားကြီးသွား ရေချမ်းပန်းကပ် ပြီးတော့ အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြလေသည်။ အိမ်ရောက်တော့ ခနတာ နားပြီး နေ့လည်စာ စား ။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်စလုံး ညက ပင်ပန်း အိပ်ရေးပျက် ထားကြသဖြင့် ကိုယ့်အိပ်ယာ ကိုယ်ဝင်ပြီး လှဲလျောင်းကာ အိပ်လိုက်ကြလေသည်။ ညနေစောင်မှ နိုးလာကြပြီး ညနေစာ စားကာ၊ အိမ်ရှေ့ခန်း တွင် တီဗီ ထိုင်ကြည့် နေကြတော့သည်။
ကောင်းထက်ဝင်း မှာ တနေ့လုံး သူ့ အမေ ကို မသိမသာ အကဲခပ် ကြည့်နေရင်း ၊ ညတုန်းက သူမြင်ခဲ့ရသည့် အဖြစ်အပျက် များ ။ သူ့အမေ ၏ ကိုယ်လုံးတီး ပုံရိပ်များကို ပြန်တွေးရင်း လီးမှာ တချိန်လုံးတောင် နေခဲ့ရသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ကလည်း သူ့သား အမူအယာ မှာ ပုံမှန်မဟုတ်သည်ကို သတိထားမိနေသည်။ သူမ နှင့် ကိုမောင်ဦး တို့ ကိစ္စ ကို များ သိသွားလို့လား လို့ တွေးမိသေးသည်။ မနေ့ညက သူမ ကိုယ်တိုင် နို့ထဲ အိပ်ဆေးထည့် တိုက်ပြီး။ သူမ ကိုယ်တိုင်ပင်၊ သေခြာအောင် လှုပ်နိုး ကြည့်ခဲ့သေးသည် မဟုတ်လား။ မဖြစ်နိုင်ဟု တော့ သူမ တွေးသည်။ သို့သော် အမူအယာ ပျက်နေသည်က ဘာကြောင့်ဘာလိမ့်။ သူမ မေးချင်သည်။ မေးလည်း မမေး ရဲ။
ကောင်းထက်ဝင်း လည်း အပြန်ပြန် အလှန်လှန် စဥ်းစားနေသည်။ သူ့မှာ တော့ လက်ဆုပ်လက်ကိုင် ဗီဒီယို ရှိနေပြီ၊ သူ့ အဖေကို ပြန်တိုင်ရမှာလား။ ဒါမှ မဟုတ်၊ အဲဒါ ကို အသုံးချပြီး သူ့အမေ ကို လုပ်လို့ ရမလား။ ဒါပေမဲ့ သူ့ အနေနှင့် လုပ်လို့ ရလည်း တကြိမ်ထဲ ဆိုတာမျိုးတော့ မဖြစ်ချင်၊ ဘယ်လို လုပ်ရမယ် ဆိုတာ ခေါင်းထဲ မှာ မရှိ။ ဒါပေမဲ့ သူ ရန်ကုန်မပြန်ခင်တော့ ဖွင့် ပြောရမည် ဟု တွေးထားလိုက်သည်။
“သား တခုခု ဖြစ်နေလား။ နေလို့ မကောင်းဘူးလား”
“ကောင်းပါတယ် မေမေ နေ့လည် က အိပ်လိုက်လို့ ခေါင်းမကြည်ဘူး ဖြစ်နေသလား မသိဘူး”
“အင်း ဟုတ်မယ် မေမေ လည်း ခေါင်းသိပ်မကြည်ဘူး”
“ဒီည မေမေ နဲ့ လာအိပ်လို့ ရမလား သား တိုင်ပင်စရာလေး တွေ ရှိလို့”
“လာအိပ်လေ သား။ မေမေ တို့ သား အမိ ချင်းပဲဟာ တိုင်ပင်စရာ ရှိတာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သာ ပြော”
သို့နှင့် ဒေါ်ခင်မာဝင်း က သူမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ကောင်းထက်ဝင်း က တီဗီပိတ်ပြီး သူ့ အိပ်ယာမှ ခေါင်းအုံး နှင့် စောင်ကို သွားယူကာ ဒေါ်ခင်မာဝင်း အိပ်ခန်းသို့ ဝင်လိုက်သွားလေသည်။ သူတို့ သား အမိ နှစ်ယောက် ဒေါ်ခင်မာဝင်း ၏ ဇာခြင်ထောင်ထဲ တွင် ဘေးချင်းယှဥ်လျှက် လှဲနေရင်း က။
“သား ဘာတိုင်ပင်စရာ ရှိလို့လဲ ပြောလေ”
ကောင်းထက်ဝင်း မှာ မျက်နှာ ချင်း ဆိုင်ပြောရမှာ မရဲသဖြင့် မီးကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ သူတို့ အခန်းထဲတွင် မှောင်ပိန်းကျသွားသည်။ အပြင်မှာ မိုးစက်လေး တွေက တဖျောက်ဖျောက် နှင့် လေရူး လေးက တချက်တချက် တိုက်ခတ်နေလေသည်။
“မေမေ အဲဒီ လူကြီး နဲ့ ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက် တောင် ကြာသွားပြီလဲ”
ဒေါ်ခင်မာဝင်း နှလုံးခုန် ရပ်သွားသလို ဖြစ်သွားရသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း ဘာကို ဆိုလိုမှန်း သူမ ချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း မသိချင်ယောင် ဆောင်ကာ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ၊
“သား ဘာကို ပြောတာလဲ”
ဟု မေးလိုက်သည်။ သူမ အသံက တော့ တုံရီနေသည်။
“မေမေ သိပါတယ်။ ကျနော် ဘာပြောသလဲ ဆိုတာ၊ မနေ့ညက မေမေ ပေးတဲ့ နွားနို့ ကို ကျနော် မသောက်ဘူး။ ပထမည ကတည်းက ကျနော် သိနေတာမို့ သွန်ပြစ်လိုက်တာ”
“မေမေ ရှင်းပြပါရစေဦးသား”
“ဘာကို ရှင်းပြဦးမှာလည်း မေမေ၊ သားကို ဘာမှ ရှင်းပြစရာ မလိုပါဘူး။ မေမေ က အရွယ်ရောက်ပြီး သူပဲ၊ ဖေဖေ့ကို သာ ရှင်းပြလိုက်ပါတော့”
“သား ဖေဖေ့ ကို ဒီအကြောင်း မပြောပြပါနဲ့ မေမေ တောင်းပန်ပါတယ်..ဟင့်..ရွတ်..”
ဒေါ်ခင်မာဝင်း တရှုံ့ရှုံ့ ငိုနေလေပြီ။
“မသိဘူး မေမေ သား ဘာလုပ်ရမလဲ မသိတော့ဘူး”
ကောင်းထက်ဝင်းက သူ့ မေမေ ဘက်ကို တစောင်းလှည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်းက ကောင်းထက်ဝင်း ရင်ဘတ်တွင် သူမ မျက်နှာကို အပ်ကာ တရှုံရှုံ့ ငိုနေလေရာ ကောင်းထက်ဝင်း က သူကျောပြင်ကို သိုင်းဖက် ရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်း ထားလိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်းက ငိုရင်း က အသက်ရူမဝ သဖြင့် သူမ မေးကို ကောင်းထက်ဝင်း ပုခုံးပေါ် တင်လိုက် ရင်း ဆက်ငိုနေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းက လည်း သူ့ မေမေ ကို တင်းတင်း ကျပ်ကျပ်လေး ဖက်လိုက်ရာ သူမ နို့ကြီးများက သူ့ ရင်ဘတ်ကို အိကနဲ လာဖိမိလေသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ဝတ်ထားသည့် ဘရာဇီယာမှာ အသားပျော့ အစား ဖြစ်လေရာ ကောင်းထက်ဝင်း အဖို့ အသား ချင်း ထိနေသလို ခံစားနေရသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း လီးကြီးကလည်း မာတောင် နေတာမို့ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ၏ ဘိုက်ကို သွားထောက်မိ နေလေသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း မှာ ပထမ တော့ သူမ အပူနှင့် သူမို့ သတိမထားမိ သော် လည်း ကောင်းထက်ဝင်း လက်တွေက သူမ ကျောပြင်မှ အောက် သို့ လျောဆင်းကာ သူမ ဖင်လုံးကြီးများပေါ် ရောက်နေပြီး ဆုပ်ကိုင် လာသည်ကို သတိထားလိုက်မိတော့။
“သား ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ”
“သား မေမေ့ ကို ဟိုလူကြီး လုပ်နေတာတွေ ကြည့်ပြီး မနာလိုတော့ဘူး မေမေ”
“သား ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ၊ သားနဲ့ မေမေ နဲ့ က သားအမိ အရင်းတွေလေ”
“သား အမိ လည်း ဘာဖြစ်လဲ မေမေ၊ သားလည်း အရွယ်ရောက်နေပြီပဲဟာ”
“သား လွှတ်လေ မလုပ်နဲ့ ငရဲကြီးလိမ့်မယ်၊ ဟင့်အင်း”
ဒေါ်ခင်မာဝင်း မှာ ကောင်းထက်ဝင်း ၏ ဦးတည်ချက်ကို ရိပ်မိလာသဖြင့် တွန်းထုတ်ဖို့ ကြိုးစား လေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းက မလွှတ်ပဲ တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဖက်ထားလေသည်။ နောက် မှောင်ထဲမှာ မှန်းပြီး ဒေါ်ခင်မာဝင်း မျက်နှာ အနှံ့ ကို နမ်းရှုံ့ လေသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း က ခေါင်းကို ရမ်းကာ ခါကာ နှင့် ရုန်းလေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း မှာ နဂိုကတည်းက မှန်း နေခဲ့ရသော ဒေါ်ခင်မာဝင်းကို ခုလို အသားချင်း ထိကပ် ကာ မှောင်ထဲမှာ ဆိုတော့ စိတ်တွေက ပိုသောင်းကျမ်းလာပြီး လီးက လည်း အရမ်း ကို မာတောင် တောင့်တင်းလာတော့သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ပူးကပ်လုံးထွေးပြီး လှုပ်ရှားနေကြသဖြင့် လုံခြည်၊ ထမီ တို့မှာ ပြေလျော့ ပြီး ကောင်းထက်ဝင်း လီးကြီးမှာ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ဘိုက်၊ ဆီးခုံ၊ ပေါင်တွင်းသား တို့ အပြင် တချက်တချက် စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်း တို့ကို ထိုးထောက် ပွတ်နေလေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းက လည်း မှောင်ထဲ တွင် သူ့ မေမေ မျက်နှာ အနှံ့ကို လိုက်လံနမ်းရှုံ့ရင်းမှ သူမ ခေါင်းကို အနောက်မှ ကိုင်ထိန်း ရင်း နူတ်ခမ်းချင်း ရအောင် ဖိကပ် စုပ်နမ်း ပြစ်လိုက်တော့သည်။
ဒေါ်ခင်မာဝင်း မှာလည်း အထိအတွေ့ အပွတ်အသတ်များ က သူမ၏ သား ဖြစ်သော်လည်း ဆန့်ကျင်ဘက် လိင် ဖြစ်တာမို့ သဘာဝ တရား အရ သွေးသား များ ထကြွလာရကာ သူမ ပင် သတိမထားမိလိုက်ပဲ တဖြည်းဖြည်း ချင်း ရုန်းကန်မှု တွေ လျော့ရဲ လာရတော့သည်။
ကောင်းထက်ဝင်း မှာ သူ့ မိခင် ၏ နူတ်ခမ်းများ မှ အနမ်းတွေ တုံ့ပြန်လာသည်ကို တွေ့ရသည်နှင့် သူ့ အလိုကို မကြာခင် ပြည့်တော့ မည်ကို သိလာလေသည်။ သူ့လက်တွေက သူ့မိခင် ၏ တင်သား လုံးကြီးများကို ဆုပ်နှယ်ရင်း သူ့ ခြေမ ဖြင့် ထမီ အနားကို ညှပ်ကာ ဆွဲချွတ်ချလိုက်လေသည်။ သူ့ လုံခြည်လည်း ကျွတ်သွားပြီမို့ သူက ဒေါ်ခင်မာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ သူ့ပေါင်လုံးကို ထည့်ကာ တိုးဝင်လိုက်လေသည်။ နောက် ဒေါ်ခင်မာဝင်း ကို တွန်းလှိမ့်ပြီး သူမ ကိုယ်ပေါ် မှောက်ရက် တက်လိုက်သွားလေသည်။ သူ့ လီးကြီးမှာ ဒေါ်ခင်မာဝင်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပင်တီ ပေါ် မှ ထိုးခွေ့ ပွတ်တိုက် မိနေလေသည်။
ဒေါ်ခင်မာဝင်းမှာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေသောလည်း သွေးသားတွေက တော့ အလိုလို တက်ကြွနေပြီ ဖြစ်ရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အရည်တို့ စိမ့်ကျလာသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း က သူမ ပင်တီကို ခါးမှ ဆွဲချ ချွတ် ချချိန်မှာ သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွပေးလိုက်မိလေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း မှာ တခါမှ အတွေ့အကြုံ မရှိဘူးသော်လည်း မှောင်ထဲ တွင် သူ့လက်တဖက် ဖြင့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါ်ခင်မာဝင်း စောက်ဖုတ်ဝကို စမ်းပြီး မှန်းထိုးလေရာ စိုစွတ်စွတ် နူတ်ခမ်းနှစ်ခုကြား ထိုးမိလေသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း က သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်တော့ ကောင်းထက်ဝင်း မှာ သူ့လီးကြီးကို နွေးထွေး အိစက် နေသော ဒေါ်ခင်မာဝင်း စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ ထိုးသွင်း လိုက်လေတော့သည်။
“အင်းးးးးးးးးအ”
“အားးအီးးးးးးးးးးးးးး”
“စွတ်…ဖလွတ်…ဖွတ်……”
ပိန်းပိတ်အောင် မှောင် နေသော အခန်းထဲတွင် သားအမိ နှစ်ယောက် အမှောင်တကာ့ အမှောင် ထဲမှ အနက်ဆုံး အမှောင်ထဲ ဆင်းသက်မိကြလေပြီ။ အပြင်ဘက်က မိုးပျောက် ကလေးက တဖြည်းဖြည်းသည်းထန်လာလေပြီ။ သားအမိ နှစ်ယောက် ငြီးသံ ငြူသံ၊ ဆောင့်သံ လိုးသံ တို့ မှာ လည်း မိုးနှင့် အပြိုင် ပြင်းထန်လာလေသည်။
ကောင်းထက်ဝင်း မှာ နှစ်ရက် ဆက်တိုက် ဂွင်းထု လာခဲ့ သဖြင့် အခု လက်တွေ့ လိုးနေရတော့ တအား ဖီးတက် နေရသော်လည်း တော်တော် နှင့် မပြီးနိုင် ဖြစ်နေရသဖြင့် ဒေါ်ခင်မာဝင်း မှာလည်း လိမ့်နေအောင် ကောင်းနေရသည်။
“အားးး အူးးးးးးးးးးးးး ပြီးးးးးးးပြီးးးးးးပြီ ……မေ..မေ….”
ကောင်းထက်ဝင်း မှာ နောက်ဆုံး ဘယ်လို မှ ထိန်းမရနိုင် တော့ ၊ သူ့လီးကြီးမှ လရည်များကို ဒေါ်ခင်မာဝင်း စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးချလိုက်ရလေတော့သည်။
နှစ်ဦးစလုံး ကာမ ဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားကြပြီး တယောက်ကို တယောက် တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဖက်ထားရာမှ အသာဖြည်လျော့ လိုက်ကြသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း က ၊
“အိုး မေမေ တို့ မှားကုန်ကြပြီ၊ မဖြစ်သင့်ဘူး ဟင့်ဟင့်”
“မမှား ပါဘူး မေမေ ရယ်၊ မေမေ့ ကို သားက ချစ်နေတာပဲ မေမေ ကရော သားကို မချစ်ဘူးလား”
“ဟင့် အင်း ချစ်တာတော့ ချစ်တာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အာ့မျိုး ချစ်တာ မဟုတ်ဘူးလေ”
“သား ကတော့ မေမေ့ ကို နှစ်မျိုးစလုံးနဲ့ ချစ်နေမိပြီ၊ ၅၂၈ အပေါင်း ၁၅၀၀လေ”
ကောင်းထက်ဝင်း က ပြန်လည် ငိုရှိုက်နေသော ဒေါ်ခင်မာဝင်း မျက်နှာပေါ် မှ မျက်ရည်များကို နမ်းရှုံ့ရင်း မှ လျှာဖြင့် လျှက်လိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း က သူမ မျက်နှာကို တဖက်လှည့်လိုက်တော့ ကောင်းထက်ဝင်းက သူမ နားနောက် နှင့် လည်တိုင်လေးကို လှမ်းစုပ် နမ်းလိုက်သည်။ သူ့ လီးက တဖြည်းဖြည်း ပြန်မာလာပြန်လေပြီ။
အခန်း ၁၈။
ကောင်းထက်ဝင်း လီးကြီး ပြန်မာလာတာကို ဒေါ်ခင်မာဝင်း ကလည်း သိသည်။ သူမ ပေါင်တွေကို လာထောက်ပွတ်နေတာကိုး။ သူမ မေးရိုး လည်တိုင် တွေကို ကောင်းထက်ဝင်း လျှာကြီးကလည်း လာရက် နေတော့ သူမ ကိုယ်က တဏှာရမက် တွေလည်း ပြန်နုးကြွလာခဲ့ရသည်။ သူမ ပေါင်ကို လာပွတ်နေသော လီးကြီးကလည်း ပိုဆိုးစေသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး ထွက်လာခဲ့ရသည်။ သူမ ကိုယ် သူမ လည်း အံအားသင့် နေမိသည်။ မဖြစ်သင့် မဖြစ်ထိုက်သည့် အရာမို့ ပိုပြီးပဲ စိတ်ထ စေတာလားမသိဘူး။ ကောင်းထက်ဝင်းလက်တွေက သူမ အင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်တော့ သူမ မငြင်းမိတော့၊ ဘရာဇီယာ လည်း ကျွတ်ပြီး သူမ နို့ကြီးတွေကို ကောင်းထက်ဝင်း က အားရပါးရ နှယ်ရင်း မာတောင် လာသော နို့သီးခေါင်း တွေကို ပါ တပြွတ်ပြွတ် ကုံးစို့ တော့ ကောင်းထက်ဝင်း ခေါင်းက ဆံပင်တွေထဲ သူမ လက်ချောင်းတွေကို ထိုးထည့် ကာ ကုတ်ခြစ် ပေးနေမိသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်လည်း ယားယံလာလို့ ဖင်ကြီးကို ကော့ ကာ ဝှေ့ကာ ဖြင့် ပေါင်လုံးကြီးများကို ကားကာ ကောင်းထက်ဝင်း ကို ခွလိုက်မိသည်။ ကောင်းထက်ဝင်း သူမ နို့တွေကို စို့ရင်း နောက်တချီ ထပ်လိုးတော့ သူမ ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြင့် အောက်မှ ကော့ ပေးနေမိလေပြီ။
ဒုတိယ တချီ ပြီးသွားတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်သား ပင်ပန်းပြီး ဖက်လျက် အိပ်ပျော် သွားကြတော့သည်။
………………………………………………………..
ကောင်းထက်ဝင်း မနက် အိပ်ယာနိုးတော့၊ သူ့ ဘေးမှာ မေမေ မရှိတော့၊ ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်တွေး မိပြီး လီးက ချက်ခြင်းတောင်လာသည်။ သေးလည်း ပေါက်ချင်လာသဖြင့် အောက်ထပ်ဆင်းကာ အိမ်သာ သွားတော့။ အောက်ထပ် မီးဖိုချောင်မှာ အိမ်ရှင် မိသားစု နှင့် သူ့ မေမေ ကို တွေ့ရသည်။
“ဟော သား နိုးလာပလား၊ သွားသွား မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုး လိုက် ပြီးရင် ဒီမှာ ထမင်းကျော်လေး စားလိုက်ရအောင်”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေ”
သူ့ မေမေ ဒေါ်ခင်မာဝင်း မျက်နှာလေး နည်းနည်းနီမြန်းနေတာက လွဲလို့ ဘာ မှ မဖြစ်ဟန်ဖြင့် နေလေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းလည်း ရေချိုးခန်းဝင် ကာ လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ် အခန်းပြန် အဝတ်အစားလဲ ၊ အောက်ဆင်းပြီး မနက်စာ စား လိုက်လေသည်။
“ဒီနေ့ ကျမ တို့ အလှူသွားကြ မလို့ တအိမ်လုံး မီးခိုးတိတ်ပဲ၊ ဆရာမ တို့ ရော လိုက်မလား”
“မလိုက်တော့ ပါဘူး မမိုးရယ်၊ ကျောင်းပိတ်ရက်လေး နားရတာ ဆိုတော့ ကျမတော့ နားလိုက်ဦးမယ်၊ သားလိုက်ချင် လိုက်သွားလေ”
“အာ သားလည်း မလိုက်တော့ ပါဘူး ဒီနေ့ မိုးအေးအေး နဲ့ အိပ်မလို့ ”
စာသောက်ပြီးတော့ ကောင်းထက်ဝင်း သူ့အခန်းသို့ သူပြန်တက်ကာ အိပ်ယာပေါ် လှဲရင်း နှပ်နေလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ မေမေ လည်း သူမ အခန်းထဲသို့ ဝင်လာတာ အသံကြားလိုက်သည်။ သူ့ အခန်းနံရံ မှ ချောင်းကြည့်တော့ သူ့ အမေလည်း အိပ်ယာပေါ် လှဲပြီး နဖူးပေါ် လက်တင်ကာ မှိန်းနေ တာ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမလည်း ညက အဖြစ်အပျက် ကို ပြန်စဥ်းစားနေပုံ ရသည်။
ကောင်းထက်ဝင်း ဘယ်လို အိပ်မောကျသွားသည်မသိ ဖြတ်ကနဲ ပြန်နိုးလာတော့ တအိမ်လုံး တိတ်ဆိပ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ အိမ်ရှင် မိသားစု အလှူသို့ သွားကြပြီထင်သည်။ ကောက်ထက်ဝင်း အောက်ဆင်းကြည့်တော့ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ အိမ်သာ သွား ပြီး တော့ အပေါ် ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ သူ့ အမေ အခန်းထဲကို ဝင်လိုက်တော့ အခန်းဝကို ကျောပေးကာ အိပ်နေသော သူ့ မေမေ ကို တွေ့ရသည်။ တစောင်းလေး အိပ်နေသဖြင့် သိမ်ကျသွားသော ခါးမှ စွင့်ကား တက်လာသည့် တင်ပါးကြိးကို မြင်နေရသည်။ သူ့ ခြေသံ ကြားလို့ ထင်သည်။ ကျောပေးအိပ်နေရာမှ ပက်လက် လှိမ့် လိုက်ပြီး သူ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာသော သူ့ကို တွေ့သည်နှင့် အိပ်ယာမှ ကမန်းကတန်း ထထိုင်လိုက်သည်။
“သား မေမေ တို့ စကားပြောမှ ရမယ်”
“ဟုတ် ဘာပြောမလို့လဲ မေမေ”
ကောင်းထက်ဝင်း က သူ့မေမေ ဘေးတွင် ကပ်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“မေမေ တို့ အမှားကို ဆက်မလုပ်ကြဖို့ ပေါ့”
“ဘာတွေ မှား လို့လည်း မေမေ ရဲ့”
ကောင်းထက်ဝင်းက သူ့ မေမေ ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ရင်း မေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်းက သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို တွန့်လိမ်ပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားရင်းက၊
“အဲလို မလုပ်နဲ့လေ၊ အဲဒါကို ပဲ ပြောနေတာ”
ဟု ပြောသောလည်း ကောင်းထက်ဝင်းက မလွှတ်ပဲ အတင်းဖက်ထားရင်းက ဒေါ်ခင်မာဝင်း မျက်နှာကို ထိရာ မိရာ လိုက်နမ်းရှုံ့လေသည်။ ဒေါ်ခင်မာဝင်း ကလည်း အတင်းရုန်းကန်လေရာ နှစ်ဦးသား အိပ်ယာပေါ် လုံးထွေး ကျသွားလေသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းက ဒေါ်ခင်မာဝင်း ကို သူ့ ခြေထာက်များ နှင့် ခွကာ ဖိထားပြီး လက်က လည်း သူ့ကို တွန်းဖယ်နေသည့် ဒေါ်ခင်မာဝင်း လက်များကို ဖမ်းချူပ်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပေါ် မှာ ပက်လက် ဖြစ်လျှက် သူက အပေါ် မှ တက်ခွ ကာ ဖိချူပ် ထားခံရသဖြင့် သူ့ကို မော့ ကြည့် နေသော သူ့ မေမေ ကို ကောင်းထက်ဝင်း က နူတ်ခမ်း ချင်း စုပ်နမ်းဖို့ ကြိုးစား လိုက်သည်။ သို့သော် သူ့ မေမေ က ခေါင်းကို ဘေးလှည့် လိုက်သဖြင့် ပါးကို သာ နမ်းမိသည်။ ကောင်းထက်ဝင်းက ထိုပါးရိုး မှ တဆင့် လည်တိုင်ကို သူ့ နူတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်နမ်း လိုက်လေရာ ဒေါ်ခင်မာဝင်း အကြောအချဥ် တွေ စိမ့်တက်သွားရသည်။ သူမ ဘိုက်သား ပေါ် မှာလည်း ကောင်းထက်ဝင်း ၏ လီးမာမာ နွေးနွေး ကြီးက ထိုးထောက်နေတာ သိနေရသလို သူမ နှင့် ကောင်းထက်ဝင်း တို့ ပေါင်လုံးချင်းလည်း ပွတ်တိုက် နေပေရာ သူမ သွေးသား တို့ က ပြန်လည် ထကြွလာရပြန်သည်။
သို့သော်လည်း ညတုန်းက မှောင်ပိန်းနေတာမို့ သိပ်မသိသာသော်လည်း ခုလို နေ့အလင်းရောင် ဖြင့် လင်းခြင်း နေသည့် အချိန် တွင် သူမ သားဖြစ်သူကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖို့ ရှက်နေလေသည်။ ကောင်းထက်လင်း က သူ့ နူတ်ခမ်း လျှာတို့ ဖြင့် သူမ လည်တိုင်၊ နား၊ မေးရိုး ပါး နေရာမလပ် နမ်းရှုံ့နေလေရာ နောက်ဆုံးတော့ ရုန်းရင်း ကန်ရင်း ဖြင့် သူမ နူတ်ခမ်း အစုံကို ဖိကပ် စုပ်နမ်းတာ ခံလိုက်ရတော့သည်။ ညတုန်းကလည်း နှစ်ခါတိတိ အလိုးခံထားရပြီမို့ မထူးတော့ ပါဘူး ဆိုတာက လည်း သူမ စိတ်ထဲ အလိုလို လက်လျော့ ပြီးသား ဖြစ်နေတာ လည်းပါမည်ထင်ပါသည်။ မကြာခင် အတွင်း မှာပဲ သား အမိ နှစ်ယောက် ရမက် ပြင်းပြင်း အနမ်း အစုပ် တွေ နှင့် နမ်းမိနေကြလေပြီ။
နောက်တော့ လည်း စကား ပင် မပြောမိကြတော့ ပဲ၊ တယောက် ကို တယောက် အဝတ်အစား များ ချွတ်ပေးလိုက်ကြကာ လှေကြီးထိုး ပုံစံ ဖြင့် လိုးနေမိကြ ပြန်ပြီ။ ပထမဆုံး အကြိမ် အလင်းရောင် အောက်မှာ နှစ်ဦးသား ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ် ကို ရောက်သွားကြပြီးမှ ဒေါ်ခင်မာဝင်း က စောင်ပါးလေး တစောင်ကို ဆွဲယူကာ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ပေါ် လည်ပင်းထိ ခြုံထားလိုက်လေသည်။
“မေမေ က လည်း ဒီလောက် ထိ တယောက်နဲ့ တယောက် ရင်းနှီး ပြီးမှ ရှက်နေရတာလား”
“အို ရှက်တာပေါ့၊ သားအမိချင်းကိုဟာ”
“သား အမိ ပေမဲ့ ခုက သားတို့ က အဆင့်ကျော် သွားပြီလေ”
“အဲဒီ အဆင့်ကို ပြန်ဖျက်ရမယ်”
“ဘယ်လို ဖျက်မှာလဲ အဖျက်မခံနိုင်ပါဘူး”
“ဟွန့် မခံနိုင်လည်း ဖျက်ရမှာပဲ ”
“ဘယ်လို ဖျက်မှာလဲ မေမေ ရဲ့”
“နောက် အလုပ်မခံတော့ဘူးပေါ့၊ ရှင်းရှင်းလေးပဲ”
“အဲလို တော့ မလုပ်ပါနဲ့ မေမေ ရယ် သား သေသွားနိုင်တယ် မေမေ့ ကို မှ မလိုးရရင်”
“အယ် မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ ကိုယ့် အမေ ကိုယ် အဲလို ပြောရသလား”
“အာ့ ဆိုလည်း အမေ မတော် တော့ဘူး”
“အင်း မတော် နဲ့ တော့ သွား”
“မသွားပါဘူး၊ ခု မှ တောင် ပိုနေရဦးမှာ”
“ဘာလို့ ပိုနေရမှာလဲ တို့ က သားအမိ မှ မဟုတ်တော့ တာ တစိမ်းတွေလေ”
“အင်းပေါ့ ခု က လင်မယား ဖြစ်သွားပြီလေ၊ ကိုယ့် မိန်းမ နားက မခွာနိုင်ပေါင်”
“အမယ်၊ ဘယ်သူ က သူ့ မိန်းမ အဖြစ်ခံမယ် ပြောလို့လဲ”
“မနေ့ ည ကတည်း က ကိုယ့် မိန်းမ ဖြစ်နေပြီလေ”
“အာ သူ့ ဟာကြီးက မာလာ ပြန်ပြီ တော်တော် လွန်တယ် တော်ပြီကွာ၊ မနေ့ညကလည်း နှစ်ခါ၊ ခုလည်း တခါ ပြီးတာမှ မကြာသေးဘူး”
“မိန်းမ နားမှာ ကပ်နေရလို့ ကတော့ အမြဲမာနေမှာပဲ ခိခိ”
ဆက်ရေးပြစရာ မလိုတော့ ဘူးထင်ပါတယ်၊ အိမ်ရှင် မိသားစု ပြန်မလာ မချင်း သူတို့ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား ပြန်မဝတ်ဖြစ်ကြတော့တာ။ နောက်ပိုင်း ညတွေမှာ တော့ ညားကာစ လင်မယား လို ဖြစ်သွားကြတာ။
ကောင်းထက်ဝင်း ရဲ့ ဇာတ်ကြောင်းပြန်ကို နားထောင် ပြီးတော့ စိုးမိုးမောင် မှာ လီးတအား တောင် နေလေပြီ။
“မိုက်တယ်ကွာ မင်းက ငါ့ ထက်တောင် ပိုမိုက်သေးတယ်၊ ငါက ဂွင်ထဲ ဝင်လာလို့ ၊ မင်းက တော့”
“ငါလည်း ဂွင်ထဲ ဝင်လာတာပါကွာ ခိခိ”
“အင်း နောက် အဲဒီ ဘဲကြီးရော မင်းအမေ နဲ့ ဆက်ဖြစ်သေးလား”
“နောက် ဘဲကြီး ပြန်လာတော့ မေမေ က ငါ့ ကို မေးတယ် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲလို့ ၊ အဲဒီ အချိန်က ငါတို့ ညတိုင်း လိုးနေတာ တလလောက် ဆိုတော့ ငါလည်း နည်းနည်း တော့ အေးဆေး ဖြစ်နေပြီ၊ သူ့ကိုပဲ မေးလိုက်တယ် ဖြတ်နိုင်လား ဆိုတော့ သူက ဖြတ်နိုင်ပါတယ် တဲ့ ချက်ခြင်းကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး ဆိုတော့ ငါက အိုကေ လို့ ဒါပေမဲ့ ဘဲကြီးလာရင် မီးဖွင့် လုပ်ရမယ်လို့ ငါ ဒီဘက်က ချောင်းကြည့်လို့ ရအောင် ခိခိ ကပ်ကိုး ဖီးလ် လည်း ရတာပေါ့”
“ဟား မိုက်တယ်ကွာ၊ မင်းက မေးကြည့်သေးလား ဒီဘဲကြီးနဲ့ ဘယ်လို ဖြစ်သွားတာလဲ ဆိုတာ”
“အင်း ဘဲကြီးက စက်လှေ ပိုင်ရှင် ဆိုလား၊ သူ့ စက်လှေနဲ့ တခါ လိုက်စီးရင်း နဲ့ ဖြစ်သွားတာ ဆိုပဲ၊ နောက် မေမေ အလုပ်က ရန်ကုန် ပြန်ရောက်လာတော့ ပြတ်သွားပါပြီ”
“အေး မင်း ပြောတဲ့ ကပ်ကိုး ဖီးလ် ကို ငါလည်း စိတ်ဝင်စား တယ်ကွ အဟီး”
“မိုက်တယ် ကွ မင်း မပြော မရှိနဲ့၊ ကိုယ့် မေမေ ကို ကိုယ်ချစ်တာပေမဲ့ သူတို့ သူများ အလိုးခံရတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ်လို ဖီးလ် ဖြစ်တယ် ဆိုတာ ချောင်းကြည့်ရတာလည်း အရသာပဲကွ”
“မင်း မေမေ က မထင်ရဘူးနော် ထန်တာ၊ အဟီး အခုတော့ မင်း နဲ့ ဖြစ်သွားပြီးတော့ သူလည်း တခြားလူ ရှာစရာ မလိုတော့ ဘူး ပေါ့ ဟားဟား”
“မင်းထင်လို့ ပါ၊ ခွိ၊ ငါက မြှောက်ပေးတာလဲ ပါတယ် ဟီး”
“ဟေ ဘယ်လို ဘယ်လို ၊ မင်း က ဘယ်လို မြှောက်ပေးတာလဲ”
“ဘဲထားဖို့လေ၊ ငါ့ ရဲ့ ကပ်ကိုးဖီးလ်ကို ဆက်ခံလို့ ရတာပေါ့”
“ဟာကွာ နှမြောစရာကြီး၊ မင်းကလည်း ”
“ဘာနှမြောစရာကြီးလဲ ခိခိ ကြည့်ရတာ မင်းကလည်း ငါ့အမေ ကို ဖီးလာနေတယ်ထင်တယ် လုပ်ချင်လို့လား”
“အဟီး ရရင် တော့ လုပ်ချင်တာပေါ့ ကွ ငါ အရင် တုန်းက လည်း မှန်းထု နေတာပဲဟာ”
“မင်း ဆိုရင်တော့ အလကား မရဘူးဟေ့ကောင် မင်းအမေ လည်း ငါ့ ပေးစား မှ ရမယ် ငါ တို့ အမေချင်း လဲစား မယ်လေ”
“ဟာ ငါ့ မာမီ ကတော့ မရလောက်ဘူး ထင်တယ်၊ ငါ မသိသေးဘူး။ သူက ဒက်ဒီက လွဲရင် ငါနဲ့ ပဲ ဖြစ်ဖူးတာ”
အခန်း ၁၉။
“အဲလောက် ဆို လုံလောက်ပါပြီကွ၊ သားနဲ့ တောင် ပြန်ဖြစ်သေးတာ၊ ပဲဟာ ညှိ လို့ ရမှာပါ”
“အင်း လောလော ဆယ်တော့ ငါမညှိရဲသေးဘူး ဟေ့ကောင်ရ၊ ပြောပါဦး မင်းအမေ က ဘယ်သူ နဲ့ ထပ်ငြိ တာလဲ”
“အင်း ပထမ ကတော့ ငါတို့ အိမ်က ဒရိုင်ဘာ ကိုသန်း လေ၊ ငါတို့ ပထမနှစ်တုန်းက မင်းမှတ်မိလား”
“ဟာ သိတာပေါ့၊ ခု မရှိတော့ဘူး မလား”
“ဟုတ်တယ်၊ ခု အညာမှာ မိန်းမ ငယ်ငယ်လေး နဲ့ စားသောက်ဆိုင် ဖွင့်ထားတတယ်ကြားတယ်”
“ဟုတ်လား မင်း အမေ နဲ့ ဘယ်လို ညှိသွားကြတာလဲ၊ မင်း ဂွင်ဆင်ပေးလိုက်တာလား”
“မဟုတ်ဘူး ကွ၊ ကိုသန်းက မေမေ့ ကို ကြည့်ပြီး ဂလုနေတာ၊ မေမေ ကလည်း ရှိုးနေတာ၊ ငါက တွန်းပေးလိုက်တော့ နှစ်ခါတောင် မပြောရဘူး ချက်ခြင်းကို ဖြစ်သွားကြတာ အဟီး”
“ဟား..မင်း က ဘယ်လို ချောင်းလဲ”
“ပိတ်ရက်တွေ အဖေ ဂေါက်သွားရိုက်တဲ့ အခါ အိမ်ပေါ် က ငါ့ မိဘတွေ အခန်းမှာ ငါက ပုန်းပြီး ချောင်းတာပေါ့၊ အဲဒီ အခန်းမှာပဲ မေမေ က ခေါ် ပြီး အလိုးခံတာ”
“ဝါး..မိုက်လှခြေလား. အခုတော့ မရှိတော့ ဘူးပေါ့”
“ဘယ်ကလာ အခု တော့ အတွင်းကြိတ် ကွ”
“ဟေ ဘယ်လို”
“အခု က ငါ့ အဖိုး နဲ့ ဖြစ်နေတာ၊ အမေ့ ယောက်ခထီး ပေါ့ကွာ”
“ဟာ တယ်ဆော် ပါလား”
“အေး အဲဒါက ပို စိတ်လှုပ်ရှား ရတာပေါ့၊ ယောက်ခထီး နဲ့ ချွေးမ ဇာတ်လမ်းလေ ခိခိ”
“မိုက်ပါ့ ကွာ ငါ တော့ ငါ့ မာမီကို အဲလို တွေ့ရလိမ့်မယ် လို့ မထင်ပါဘူးကွာ”
“အင်း လေ ပြောလို့ တော့ မရပါဘူး လူချင်းတော့ မတူပါဘူး။ ငါ့ မေမေ က ထန်ကို ထန်တာကွ အဟီး”
“အင်း ငါက တော့ မင်းလောက် အကြာကြီး မဟုတ်သေးတော့ မပြောတတ်သေးဘူး”
“အေး ပါ အေးဆေး ပါ မင်း စည်းရုံးလို့ ရရင် ပြောလေ၊ ငါက မေမေ့ကို စည်းရုံးဖို့ က မခက်ပါဘူး”
…………………………………..
စိုးမိုးမောင် ထိုနေ့ ကောင်းထက်ဝင်း ဆီက ပြန်လာတော့ လီးက မတရား တောင် လာခဲ့ရသည်။ သူ့ မာမီ ကို လူပေါင်း စုံ အစားထိုး ပြီး လိုးခိုင်း ကြည့်ရင်းက စိတ်တွေ တအားထလာရသည်။
ညဘက်ကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ့ မာမီ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အိပ်ခန်းသို့ ခိုးဝင်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံမိလေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ လည်း အရမ်း ဖီးကောင်း ပြီး စိုးမိုးမောင် တယောက်ထူးခြား နေတာ သတိထားမိသည်။ ထို့ကြောင့် စိုးမိုးမောင် ကို အဖြစ်အပျက် ကို မေးကြည့်လိုက်တော့ စိုးမိုးမောင် က ကောင်းထက်ဝင်း နှင့် သူ့ အမေ တို့ အကြောင်းကို ဖွင့်ပြောပြလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ အရမ်း အံ့သြသွား ရသည်။ ကောက်ထက်ဝင်း အဖေ နှင့် အမေ ကို သူမ ကောင်းစွာ သိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူမ မထင်မှတ်ထားသည့် အတွင်း ကျကျ အဖြစ်အပျက် တို့ကြောင့် အလွန်ပင် အံ့အားတသင့် ဖြစ်သွားရသလို တဏှာ ရမက် တွေလည်း ထကြွလာပြီး သူတို့ သား အမိ နှစ်ယောက် အချစ်မုန်တိုင်း ထန်ဖြစ်လိုက်ကြ လေသည်။
သုံးချီလောက် ဆွဲပြီး ပန်းသွားမှ အိပ်ယာပေါ် မှာ လှဲရင်း တယောက် နှင့် တယောက် စကား ပြော ဖြစ်ကြလေသည်။
“အော် ဒီလို ပုံဆိုရင် သားအမိ ချင်း ဖြစ်နေကြတာ ဆောင်းတို့ ချည်း သက်သက် မဟုတ်ဘူးပေါ့ နော်”
“အင်း ပေါ့ ဆောင်းရဲ့ မောင် လည်း အံ့အား သင့်သွားတာ၊ နောက် သူပြန်ပြောပြ တဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ နားထောင် မိတော့ လီးက တအားကို တောင်လာတာ၊ အဟီး ၊ ဆောင်း ရဲ့ ဆေးရုံကို လိုက်လာပြီး ရုံးခန်းထဲ မှာ တောင် လာလိုးချင်စိတ် ပေါက်နေတာ ခိခိ”
“ခစ်ခစ် အင်းလေ သူ့ဟာ က အော ဇာတ်လမ်းတွေ ထဲက လို ဖြစ်နေတာကိုးလို့”
“ဆောင်းက ရော အဲလို စွန့်စား ခန်း တွေ မလုပ်ချင်ဘူးလား”
“မလုပ်ချင်ပါဘူး၊ တဖက်က လူ က ဘာရောဂါ ရှိမယ်မှန်း မသိပဲနဲ့။ ဘာလဲ မောင်က ရော ဆောင်းကို တခြားလူ နဲ့ အိပ်စေချင်နေလို့လား ဟွန့်”
“အဲလို ဟုတ်ပါဘူး ဆောင်း သဘောကို မေးကြည့်တာပါ”
“ဟင့်အင်း ဆောင်း ကတော့ အဲလို မျိုး မရှိဘူး ၊ မောင် နဲ့ က သား အမိ ဆိုတဲ့ အင်းစက် ဖီးလ်ကို တအား တက်စေလို့၊ နောက်တခု က ဆောင်းရဲ့ ဂုဏ်သရည် သိက္ခာ နဲ့ က အပြင်မှာ ရှုတ်လို့ မဖြစ်ဘူးလေ”
“အင်း အဲဒါလည်း ဟုတ်ပါတယ်၊ သားအမိ ဖီးလ် ကို ကြိုက်တယ်ဆိုရင် ကိုကြီး ကိုကျတော့ ရော”
“ဟင့်အင်း မသိဘူး၊ ဆောင်းမသိဘူး၊ ကြည့်ရတာ မောင် ကပဲ နှာဘူးကျပြီး ဆောင်း ဖင်ကြီးကို လာလာ ကြည့်ပြီး တံတွေးတွေ မျိုမျို ချနေတာ တွေ့ရလို့ ဆောင်းလည်း ဖီးတက်တာနေမယ် ခိ”
“အဲဒီ ဖင်ကြီးကလည်း တံတွေး မျိုချစရာကြီးကိုး ခိခိ”
စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဖင်လုံးကြီးကို သူ့လက်ဝါး ဖြင့် ဖြတ်ကနဲ ရိုက်လိုက်ပြီး အုပ်ကိုင် ဆုပ်နှယ်ကာ ပြောလိုက် သည်။
“ဆောင်း မောင် တို့ ခု လို အခန်းလေး ထဲ တိတ်တခိုး ချစ်ရတာ အားမရသလိုပဲ တခါတလေ လောက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တနေရာ သွားပြီး တကယ့် လင်မယား တွေလို ချစ်ကြရအောင်”
“အင်း မောင်က ဘယ်လို စိတ်ကူး ရှိလို့လဲ”
“တနေရာရာ ပေါ့၊ ငွေဆောင် တို့ ငပလီတို့ မောင်းမကန် တို့ လိုမျိုးလေ၊ နှစ်ယောက်ထဲ သွားပြီး တပတ်လောက် ချစ်ကြရအောင်”
“အင်း ဒီအတိုင်း ကြီး ဆောင်းတို့ နှစ်ယောက်ထဲ သွားဖို့ ဆိုတာက ဘယ်လို အကြောင်းပြမလဲ”
………………………………………..
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် နောက်တပတ်လောက်မှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ အလုပ်မှ ဆရာဝန်ကြီး တယောက် သား မင်္ဂလာဆောင် ကို ငွေဆောင် က ဟိုတယ်တခု တွင် ခန်းခန်းနားနား လုပ်မည်၊ ရင်းနှီးသူများကို အခန်းငှားပေးမည် ဆိုတော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က ဝမ်းသာ အားရ လက်ခံလိုက်သည်။ ခွင့်လည်း တပတ်လောက် ယူလိုက်သည်။ သူတို့ အိမ်မှာ အားနေတာက စိုးမိုးမောင် တယောက်သာ ရှိသည်မို့ သူ့ ကို ခေါ်သည။ တခြား သား နှင့် သမီးကို ဟန်ပြ ခေါ်သော်လည်း သူတို့က မအားသဖြင့် မလိုက်နိုင်ကြခြေ။ သူတို့ အတွက် ငှားပေးသော အခန်းကို နောက် လေးရက် လောက် ထပ်ယူထားလိုက်သည်။
ထိုအပတ်က စနေနေ့ တွင် ကမ်းစပ်က ဟိုတယ် သို့ ရောက်သည်၊ မင်္ဂလာဆောင် အခန်း အနားက ညနေစောင်းမှာ စလုပ်သည်။ ဒင်နာ နှင့် အရက် ဘီယာဝိုင် အလျှံပယ် တိုက်၊ တီးဝိုင်း တွေ အဆိုတော် တွေနဲ့ ဆိုတော့ လူတွေ တရုံးရုံး နှင့် စည်ကား သိုက်မြိုက်လှသည်။ သူတို့ မှာ သားအမိ ဆိုတော့ တတွဲတွဲ နေတာ ဘယ်သူ မှ သင်္ကာ မကင်း မဖြစ်၊ အခန်းအနား က တော်တော် နှင့် မပြီးနိုင် မိုးချူပ်နေတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် အသာ လစ်ထွက်လာကာ အခန်းပြန် လာကြလေသည်။
အခန်းထဲ ပြန်ရောက်ကျ တော့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က သူ့ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစား တွေကို ချွတ်လဲဖို့ ပြင်လေသည်။
“ဆောင်း အဲဒါတွေ မလဲနဲ့ဦး။ မောင် ဆောင်းကို အဲလို ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ နဲ့ လိုးချင်တယ်”
“ဟင် အဝတ်အစား အပြည့်အစုံ နဲ့ ဘယ်လို လိုးလို့ ရမလဲ မောင်ရဲ့ အကုန်ပိတ်နေမှာကို ခစ်ခစ်”
“မိန်းမ ကလည်းကွာ မချွတ်ပဲ နဲ့ လှန်လိုးမယ်လို့ ပြောတာ ကဲ ရှင်းပလား ”
“ရှင်းပါပြီတဲ့ ယောက်ျားရယ်၊ တမင် စနေတာပါ၊ ယောက်ျား ကလည်း ခွိ၊ ယောက်ျား တဲ့ သူ့ကိုယ်သူ များ သူများ မယားကို လာမိန်းမ တော်ချင် နေတယ်”
“ခုလောလော ဆယ်က တော့ ဆောင်း က မောင့် မယားပဲကွာ ဒီသုံးလေးရက် အတွင်းမှာ ကိုယ့် မယားပဲ သိပလား၊ တခြား တစိမ်းတွေ ရှေ့မှာ ယောက်ျားလို့ ခေါ် ဟုတ်ပလား”
သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ကလူရင်း မြူရင်း က နှစ်ယောက်စလုံး တဏှာသွေးတွေ ကြွလာ ကြသည်။ စိုးမိုးမောင် က သူဝတ်စားထားသည်များကို ချွတ်ပြစ်လိုက်တော့ သူ၏ မာတောင် တောင့်တင်း နေသော လီးကြီးက ခေါင်းတယမ်းယမ်း နှင့် သေနပ်ပြောင်းအလား ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို ချိန်ရွယ်လျှက် ရှိလေသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ ကြမ်းပေါ် မှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ပြီး စိုးမိုးမောင် လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက် ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ သူမ နူတ်ခမ်းလေးကို ဟကာ စိုးမိုးမောင် ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်လေသည်။
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ မင်္ဂလာဆောင် ပွဲတက်ဖို့ ပန်းရောင် ဝမ်းဆက် ကို ဝတ်ထားသည်။ အပေါ် ပိုင်း ရင်ဖုံး လက်ရှည် ပန်းရောင် ဗြောင် ဖြစ်ပြီး ရင်းဖုံး ကြယ်သိးလေး များကို အနက်ရောင် ကြိုးလေး များဖြင့် ချိတ်ထားသည်။ အောက်မှ ထမီကလည်း ပန်းရောင် ဗြောင် ပေါ် တွင် စီးကွင့် ပန်းပွင့် လေးလေး လေး များကို ခပ်ကြဲကြဲ တင်ထားသည်။ မျက်နှာ မှာ လည်း မိတ်ကပ်ကို မွတ်နေအောင် လိမ်းထားပြီး လည်ပင်းတွင် ပုလဲ လုံး မကြီးမသေး အလတ်လေးများ ကို လက်ကောက်ပုလဲ ဆက်များ နားကပ် ပုလဲ စသဖြင့် ဝမ်းဆက် ဝတ်ထား သည်။ ပုခုံး ပေါ် မှာ စုံချထားသည့် ပုဝါပါးကို တော့ ကုလားထိုင်တခု နောက်မှာ လှမ်းတင် လိုက်ပြီးပြီ။
စိုးမိုးမောင် က မတ်တတ်ရပ်လျှက် ဖြင့် အောက်ကို ငုံ့ကာ ကြည့်နေမိသည်။ သူ့ရှေ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ကာ သူ့လီးကြီးကို စုပ်ပေးနေသော သူ့ မာမီ၊ အမျိုးသမီး ချောချောကြီး ကို ကြည့်ရင်း ကြက်သည်း တဖြန်းဖြန်း ထလာအောင် ခံစားရလေသည်။ ထိုသို့သော အဝတ်အစား တောက်တောက် ပြောင်ပြောင် လက်ဝတ်လက်စား အပြည့်အစုံ၊ မျက်နှာ မှာ မိတ်ကပ် အလှအပခြယ်၊ ဆံပင် ဆံထုံးကလည်း သေခြာ ပြင်ဆင်ထားသည့်၊ အမျိုးသမီး ကြီးမျိုး ကို ပွဲတွေ မှာ တွေ့လျှင် လီးက တောင်ပြီး စိတ်ကူးထဲ ထို အဝတ်အစား တို့ကို မချွတ်ပဲ ထမီလှန်ကာ လိုးချင် ခဲ့သည်မှာ အမြဲတမ်း ပင် ဖြစ်လေသည်။ ယခုတော့ ထိုကဲသို့ ဝတ်စား ဆင်ယဥ်လို့ သူ့ကို ပုလွေ မှုတ်ပေးနေသူမှာ သာမန် အမျိုးသမီးကြီးမဟုတ်တင်သာ မက၊ သူ့ မာမီ ကိုယ်တိုင် ဖြစ်နေရသည်မ ဟုတ်ပါလား။
နူတ်ခမ်းနီ ရဲရဲ ဆိုးထားသော ထိုနူတ်ခမ်းလှလှ အစုံသို့ သူ့လီးတန်ကြီး ဝင်ထွက်နေသည်ကို ကြည့်ရသည်က ပင်၊ အရသည်ရှိနေပေသည်။ ထိုလီးတန် ထိပ်ဖူးမှ နွေးထွေး နူးညံ့သော အာခံတွင်း အတွေ့အကြုံ နှင့် တစစ်စစ် ဖြစ် အောင် စုပ်ယူပေးနေခြင်းက သူ့လီးထဲမှ လရည်တို့ကို ထိန်းချူပ်ဖို့ပင် စိတ်ကို ကွန်ထရိုး မလုပ်နိုင်တော့ပေ။
“တော်ပြီ မာမီ တော်ကြာ မာမီ့ ပါးစပ်ထဲမှာ ပဲ ပြီးသွားတော့မယ်၊ လာဒီကုတင်မှာ တတောင်ထောက် ပြီး ကုံးပေး”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးမောင်ကို ချစ်စရာ မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း ကုတင်ပေါ် လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုံးပေးလိုက်သည်။ စိုးမိုးမောင်က အနောက်မှ ထမီကို လှန်တင်ကာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ဝတ်ထားသော အတွင်းခံ ပင်တီကို သာ ဆွဲချွတ်လိုက် သည်။ သူတင်မက သူ့ မာမီ ပါ ဖီးတက်နေသည် ဆိုတာ စောက်ရည်တွေ စိုရွှဲ နေသည့် ပင်တီက သက်သေ ပြနေ လေသည်။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြားမှ အနောက်သို့ ပြူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီး အကွဲကြောင်းသို့ စိုးမိုးမောင် က သူ့လီးဒစ်ဖူး တေ့ကာ ဖီသွင်းလိုက်သည်။
“အားးးးးးးးးးးအိ…”
နှစ်ဦးစလုံး စိတ်တွေက တအားထ နေကြပြီမို့ လီးဒစ်ဖူး နှင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား တို့ ထိပွတ်မိတာက နှစ်ယောက်စလုံးကို အသံတွေ ထွက်ကာ ငြီးလိုက်မိသည်အထိ ကောင်းနေလေသည်။
“ဖွတ်..ဖတ်..ဖလွတ်…ဗျိ….”
“ဖတ်…ဖတ်…ဖတ်..”
“အိုးးးးးးးအားးးးးးး”
အခန်း ၂၀။
သူတို့ သား အမိ နှစ်ယောက် တညလုံး လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဖြင့် အိပ်လိုက် လိုးလိုက် လိုးကြ သဖြင့် မနက် အိပ်ယာထတော့ နေမြင့် နေပြီ။ မင်္ဂလာဆောင် လာသည့် ဧည့်သည် တော်တော် များများ ပြန်ကုန်ကြပြီ။ သူတို့ နှစ်ယောက် မနက်စာ ထွက်စား ကြတော့ ပြန်ကြမည့် သူတွေ နှင့် တွေ့ကာ နူတ်ဆက် လိုက်ကြသည်။
နေ့ခင်းကျတော့ အဝတ်အစား အပို များသဘက်များ ယူကာ သောင်ပြင်ကိုထွက် ရေဆော့ ကြပြန်သည်။ နေနည်းနည်း ပူလာတော့ အခန်းထဲ ပြန်ကာ နားကြသည်။ စိုးမိုးမောင်က၊
“ဆောင်း မောင် စားစရာ သောက်စရာ သွားဝယ်ဦးမယ်၊ နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စား မလား အခန်းထဲမှာ ပဲ စားမလား”
“အပြင်ထွက်စား မနေပါနဲ့ တော့ မောင်၊ ရော့ ပိုက်ဆံယူသွား ဘီယာလေး ဝိုင်လေး နဲ့ စားသောက်စရာ ပါ တခါထဲ အပြီး ဝယ်လာခဲ့တော့”
စိုးမိုးမောင် က အပြင်ထွက်လာတော့ ကောင်းထက်ဝင်း ပြောလိုက်သည့် ဆိုင်လိပ်စာကို ရှာကာ ဝင်လိုက်သည်။
“ဦးကြွက်ကြီး ရှိလားခင်ဗျ”
“ရှိပါတယ်ရှင့် အနောက်ဖက်မှာ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”
“အော် သူ့အသိတယောက်က လက်ဆောင် ပေးခိုင်းလိုက်လို့ပါ၊ သူနဲ့ ပြောလို့ ရမလား”
“ရပါတယ်ရှင့် နောက်ပေါက်က တွိုင်းလက် သွားတဲ့ လမ်း ဘေးနားက ထင်းပုံနားမှာ ရှိလိမ့်မယ်”
စိုးမိုးမောင် ကသူပြောသည့် အတိုင်း အနောက်ဖက်မှ ထွက်လိုက်ရာ ထင်းပုံ တခု ဘေးတွင် လူတယောက် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အသားညိုညို ပိန်ပိန်ပါးပါး အဝတ်အစား နွမ်းဖတ်ဖတ် ဖြင့် ဆေးလိပ်ထိုင် ဖွာနေသူ ကို စိုးမိုးမောင်က၊
“ဦးကြွက်ကြီးလားဗျ”
“ဗျာ.. ဟုတ်ပါတယ် ဆရာလေး ဘာများ ကိစ္စ ရှိပါလဲ”
“အော် ကျနော့် သူငယ်ချင်း ဖိုးညို က ပြောလိုက်လို့ပါ၊ ဒီမှာ ဦးအတွက် လက်ဆောင်ပါ ပေးလိုက်တယ်”
ကောင်းထက်ဝင်း က သူ့နာမည်ကို ဖိုးညို ဟု ပြောထားသည်ဟု ပြောသဖြင့် ဖိုးညိုဟု သုံးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့တို့ကိုလည်း နာမည် အစစ် မသုံးရန် သတိပေးထားသေးသည်။ စိုးမိုးမောင် က သူခု နက မှ လမ်းမှာ ဝယ်လာသည့် အရက်ပုလင်း တလုံးအား ပလတ်စတစ်အိပ်အမဲ ဖြင့် ထည့်ကာ ဆွဲလာသည်ကို လှမ်းပေးလိုက် သည်။ ဦးကြွက်ကြီးက အထုပ်ကို လှမ်းယူကာ ဖွင့်ကြည့်ရင်း၊
“အော် ဖိုးညို ဆိုတာ..”
“လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်က ဗျာ၊ စော်ကြီး တဗွေနဲ့ လာခဲ့တာ စော်ကြီး အကြောညှပ်လို့ ဆိုပြီး ဦးကြွက်ကြီး နှိပ်ပေးလိုက် တော့ သက်သာ သွားတယ် ဆိုတာ”
“အော် မှတ်မိပြီ၊ ကျနော် တောင် သတိရနေတာ ဟဲဟဲ”
ကိုကြွက်ကြီး မျက်လုံးတွေ အရောင်တောက်လာတယ်။ ခုန စိုးမိုးမောင် ပေးလိုက်တဲ့ ပလတ်စတိတ်အထုပ်ကို သူ့ ပေါင်ခွဆုံရှေ့ မှာ ကာလိုက်တယ်။ ကြည့်ရတာ ပြန်စဥ်းစား လိုက်ရင်းနဲ့ အောက်က ထောင်လာလို့ ထင်တယ်။
“ဟုတ်ကဲ့ ခုလည်း ကျနော် နဲ့ ပါလာတဲ့ စော်ကြီးက အကြောညှပ်ချင်သလို လို ဖြစ်လို့ ဗျ၊ လာနှိပ်ပေးနိုင်မလား လို့၊ ဦး ဘယ်အချိန် အားလဲ”
“အင်း ဒီထင်းလက်ကျန်လေး တွေ ခွဲစိတ်ပေးပြီး၊ ရန်ကုန်က လာတဲ့ ပစ္စည်း တွေ ဒီဆိုင် အတွက် သွားယူ ပေးရဦးမယ်၊ ညနေ လေးနာရီလောက် ဆို အားပြီလေ”
“ဟုတ်ကဲ့ အာ့ ဆို ကျေးဇူး ပဲ ကျနော် အဲဒီ အချိန် စောင့်နေမယ်၊ ကျနော် တို့ က ကမ်းသာယာ ဟော်တယ်၊ အခန်း ၁၈၉.”
စိုးမိုးမောင် ဟော်တယ် နာမည် နဲ့ အခန်းနံပါတ် ပြောခဲ့ပြီး တော့ ပြန်ထွက်လာတယ်။ အပြန်လမ်းမှာ ဘီယာ ဝိုင်၊ နဲ့ ထမင်းကျော် ၊ ခေါင်ဆွဲကျော်၊ တခြား အကြော်အလှော် တချို့ကို ဝယ် ခဲ့လိုက်တယ်။
…………………………
အခန်းပြန်ရောက်တော့ စိုးမိုးအောင် နဲ့ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ တို့ စားကြ သောက်ကြ ပြီး တရေးတမော အိပ်ကြသည်။ တရေးနိုးလာတော့ သုံးနာရီခွဲလောက် ရှိပြီ။ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ က စိုးမိုးအောင်ကို ဖက်ရမ်းနမ်းစုပ်တော့ စိုးမိုးအောင် လီးကတောင်လာသည်။ သို့သော် သူက အကြံရှိသူမို့ အသာခွာရင်း၊ အိမ်သာ သွားဦးမည်ဟု ဆိုတာ ရေချိုးခန်း သို့ အသာလစ်သွားခဲ့သည်။ နောက် တော့ ဖုံးလာသလို ဖြင့် အပြင်မှ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကြားလောက်အောင် စကားပြော လေသည်။ နောက်တော့ အပြင်ထွက်လာကာ၊
“မောင့် သူငယ်ချင်းတွေ ဟို အောက်ဘက် က ဟော်တယ်တခု မှာ ရောက်နေကြတယ်၊ အဲဒါ သူတို့ ဆီ ခနလာသောက်ဖို့ ခေါ် နေတယ်၊ နို့မို့ဆို သူတို့ လာခဲ့မယ်တဲ့”
“အို သူတို့ ဒီလာလို့ တော့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ မောင် ခန ဖြစ်ဖြစ် သွားလိုက်ပေါ့”
“အင်း ခန ဆိုလည်း တနာရီလောက်တော့ ကြာသွားလိမ့်မယ်”
“တနာရီလောက်က တော့ ဆောင်း ဒီမှာ ဟိုလှည့် ဒီလှည့် တီဗီကြည့်ရင်း အချိန်ကုန်သွားမှာပါ၊ သွားသာ သွားပါ”
“အင်း..ဟိုက် အခု မှ သတိရတယ်၊ ဟို မနက်က စားစရာ သွားဝယ်ရင်း ရွာထဲက အနှိပ်ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ လူကြီး ကိုလည်း ညနေ လေးနာရီ ဒီကို လာဖို့ ချိန်းထားတယ်၊ ဆောင်းကို မာဆပ် ကောင်းကောင်း ပေးနှိပ်မလို့”
“ဟုတ်လား ညှောင်းနေတာနဲ့ အတော်ပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ မောင်မှ မရှိတာ နောက်နေ့ ပြန်ချိန်းလိုက်ပါလား”
“အာ မောင်က ပြောထားပြီးပြီ၊ သူတို့ ကမရှိတဲ့ သူဆိုတော့ ပြောထားပြီး ပြန်ဖျက်ရမှာ အားနာ ပါတယ်၊ ဆောင်းပဲ ဒီနေ့ အနှိပ်ခံလိုက်၊ မောင်က နောက်နေ့ မှ ပဲ အနှိပ်ခံတော့မယ်”
“ဖြစ်ပါ့ မလား မောင်ရယ်”
“ဖြစ်ပါတယ်၊ မောင့် ကို အသိတယောက်က ရီကောမန်း ပေးထားတာပါ ၊ အဲဒီ လူကြီးက စိတ်ချရပါတယ်”
“အင်း သိရင် ပြီးတာပဲလေ၊ ဒါပေမဲ့ မောင် ဖြစ်နိုင်ရင် မြန်မြန် ပြန်လာခဲ့နော်”
“အင်းပါ ဟော လေးနာရီတောင် ထိုးနေပြီ၊ ဦးကြွက်ကြီး မလာသေးဘူး မသိဘူး”
စိုးမိုးမောင် က အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာ အပြင်ထွက်ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်လိုက်တော့ ဦးကြွက်ကြီး တယောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သူတို့ အခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူက အခန်းရှေ့ အုပ်လှေခါးကလေး မှ ဆင်းကာ လမ်းမပေါ် ရပ်လျှက် လက်ဝှေ့ ယမ်းပြလိုက်တော့ ဦးကြွက်ကြီး က မြင်သွားပြီး သူတို့ အခန်းရှိရာသို့ ခပ်သွက်သွက်ကလေး လျှောက်လာတော့သည်။
“မမ ရေ ဒီမှာ ကျနော် ပြောထားတဲ့ ဦးလေးကြီး လေ၊ အရမ်းအနှိပ်ကောင်းတယ်လို့ သူငယ်ချင်းက ရီကော်မန်း ပေးလိုက်လို့ သွားရှာပြီး ချိန်းထားတာ ရောက်လာပြီ”
စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို သူတို့ နာမည် အရင်းများ မသုံးရန် မှာထားပြီး ဖြစ်သည်မတော်တဆ သူတို့ သားအမိမှန်း သိသွားမှာ စိုးလို့ ဟု ဆင်ခြေ ပေးထားသည်။ ဦးကြွက်ကြီး အခန်းထဲ ရောက်လာတော့၊ စိုးမိုးမောင်က၊
“လာ ဦးကြွက်၊ အရေးထဲ ကျမှ ကျနော့် သူငယ်ချင်းတွေက အတင်းလှမ်းခေါ် နေလို့ ကျနော် ခန လစ်ရ ဦးမယ်၊”
စိုးမိုးမောင် က ရေခဲသေတ္တာအသေး လေးထဲမှ ဘီယာ နှစ်ဗူးကို ယူပြီး တဗူးကို ဦးကြွက်ကြီး အားလှမ်းပေးရင်း တဗူးကို သူဖေါက်ကာ စုပ်သောက်လိုက်သည်။
“ဟာ ဖြစ်ရဲ့လား ငါ့တူရယ် ဦးလေး နောက်နေ့ ပြန်လာခဲ့မယ်လေ၊ ရှိဦးမယ် မဟုတ်လား”
“ဖြစ်တယ် ဦးကြွက် မနက်ဖြန်ကျ ကျနော် အနှိပ်ခံမယ် ဒီနေ့ တော့ ကျနော့် မမ ကို နှိပ်ပေးလိုက် ပါ၊ ကျနော် ဦးကြွက် နှိပ်မပြီးခင်တောင် ပြန်ရောက်ရင် ရောက်လာမှာ”
စိုးမိုးမောင် က ပြောရင်းက မျက်စေ့ တဖက်မှိတ်ပြလိုက်သဖြင့် ဦးကြွက်ကြီး ရင်ခုံသွား ရသည်။ မနှစ်က ဖိုးညိုဆို သော ကောင်လေး က သူ့ မမကြီး အကြောညှပ်လို့ ဟု ပြောခေါ်လာပြီး အခန်းထဲ သူတို့ နှစ်ယောက် ထဲ ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားခဲ့သည်။ ထိုမမကြီး က တကိုယ်လုံး နိကပ် နီးပါး သဘက်လေး တထည်သာ ပတ်ထားသဖြင့် နှိပ်ပေးရင်း က သူ့စိတ်တွေ ကြွလာရသလို၊ သူ့ အတွေ့အကြုံအရလည်း သိနေသဖြင့် တက်လိုး ပြစ်လိုက်မိ သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို ဘောက်ဆူး ပိုပို သာသာ လေးပင် ပေးခဲ့သည်။ သူ့ အနေဖြင့် အဲလို အကိတ်ကြီး ကို လိုးရလို့ကတော့ ပိုက်ဆံတောင် မလို အလကား ကို လိုးပေးချင်နေတာ၊ အခုတော့ ရွှေအိုးထမ်းသည့် ကိန်း ဆိုက်ခဲ့ရသည်။ အခုလည်း ထို ဖိုးညို သူငယ်ချင်း ဆိုတာက သူ့ကို ခေါ်လာပြန်သည် ဆိုတော့ သူက ဖြစ်နိုင်ခြေ တွေ တွေးရင်း ရင်ခုံ လီးတောင် နေလေပြီ။
“အင်း ဒါဆိုရင်လည်း ပြီးတာပါပဲ မောင်ရင်လေးရယ်၊ စိတ်ချသာ သွားပါ”
ဦးကြွက်ကြီးက ဘီယာလေး စုပ်သောက်ရင်း ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို အကဲခပ်ကြည့်နေလေသည်။ အာပါး ချောမောလှပ တောင့်တင်း လှတဲ့ စော်ကြီး ပါလား၊ ငါ့ ရှေးဘဝက ဘယ်လို အလှုများ လုပ်ခဲ့လို့လည်း မသိဘူး၊ ဟု တွေးမိရင်း တံတွေးတွေ မျိုချကာ ဂလုနေလေသည်။
စိုးမိုးမောင် က ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ကို၊
“မမကြီး အဝတ်အစား လဲလိုက်လေ၊ ရော့ရော့ ဒီသဘက်ကြီးပဲ ပတ်ထားပါလား၊ တော်ကြာ ဆီတွေ ပေကျံကုန်မယ်၊”
ဟု ပြောလိုက်ရင်း တဆက်တည်း ဦးကြွက်ကြီးကို၊
“ဦးကြွက် ဒီမှာ မုံညှင်းဆီ ပုလင်းလေး ခုံပေါ် တင်ထားခဲ့မယ်၊ နှိပ်ရင် သုံးလို့ ရအောင်”
“အာ ကောင်းတာပေါ့ တူတော်မောင် ရယ်”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ မှာ မျက်နှာသုပ်ပုဝါ အကြီးကို ထမီရင်လျှားသလို ကိုယ်မှာ ပတ်ထားကာ ရေချိုးခန်းမှ ထွက်လာသည်။ ဦးကြွက်ကြီးက ဘီယာကို အကုန်မော့ချလိုက် ပြီး လက်ဆေးဖို့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။
“မောင် ရယ် ဖြစ်ပါ့ မလား ဆောင်း နည်းနည်း ကြောက်လာပြီ”
“စိတ်ချရပါတယ် ဆောင်းရယ့် မောင် ခနလေးပဲ ပါ ပြန်လာမှာပေါ့”
ဦးကြွက်ကြီးက ရေချိုးခန်းမှ ပြန်ထွက်လာတော့၊
“ကဲ မမလေး အိပ်ယာပေါ် မှောက်လိုက်ပါလား ကျနော် ခြေထောက်က စနှိပ်မယ်လေ”
ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး မှောက်အိပ်လိုက်တော့ မို့မောက် လုံးတက်နေသည့် ဖင်လုံးကြီးများနှင့် ဝင်းမွှတ် နေသော ခြေသလုံး ပေါင်တန်တို့ကို ကြည့်ရင်း ဦးကြွက်ကြီး တံတွေတွေ မျိုချ နေသည်မှာ ဇလုပ်ကြီး ပင် တက်လိုက် ကျလိုက် ဖြစ်နေရသည်။ စိုးမိုးမောင်က ဦးကြွက်ကြီးကို မျက်စေ့ မှိတ်ပြလိုက်ကာ လက်မ ထောင်ပြလိုက်သည်။
“ကဲ မမကြီး ကျနော် သူငယ်ချင်း တွေ ဆီ ခနပြေးလိုက်ဦးမယ်၊ ခနလေးပဲ ”
“အင်းအင်း”
“ဦးကြွက် ကျနော် မနက်ဖြန်အနှိပ်ခံမယ်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ ပါဗျာ၊ ကျနော် ထပ်လာခဲ့ပါမယ်”
စိုးမိုးမောင် အခန်းရှေ့ တံခါးမှ ဖွင့်ကာ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်ဘေးမှ ပတ်ကာ အနောက်ဘက်သို့ သွားရင်း အနောက်ဖက် တံခါးမှ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ အနောက်ဖက် တံခါးဝမှာ တဖက်တွင် ရေချိုးခန်းအိမ်သာ၊ နောက်တဖက်တွင် သန့်ရှင်းရေး ပစ္စည်းများ ထားသည့် စတိုခန်းလေး ရှိသည်။ ထိုအခန်းနှစ်ခန်းကြား ဟောဝေး လေး မှ အရှေ့ဖက်ခန်း ကုတင်ကို ချောင်းဖို့ ကြံရွယ်ထားသည်။ တယောက်ယောက် လာလျှင် စတိုခန်းလေး ထဲ ဝင်ပုန်းဖို့ နေရာပင် လုပ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာမှာ မီးမရှိ တော့ အရှေ့ဖက်ခန်း မီးရောင်အောက်မှာ ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ နှင့် ဦးကြွက်ကြီးတို့ကို သူ့နေရာက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြီး မြင်နေရလေပြီ။
ဦးကြွက်ကြီးက ဒေါက်တာ ဒေါ်ဆောင်းနှင်းဆီ ခြေဖဝါး ခြေကျင်းဝတ်တို့ကို စတင် နှိပ်နှယ်နေသည်ကို တွေ့နေရသည်။
