တွမ် အဲန်ဒ် ဂျယ်ရီ

ု့၊
မိန်းမဝတ်စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်တို့၊ တခါတလေအတွင်းခံတောင်ခံမဝတ်ကြတော့ဘူး။
အောက်ပိုင်းကလဲဘောင်းဘီတိုပါးပါး၊ အဝကျယ်ပွပွကြီးတွေဝတ်ကြတော့ (လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင်လားတော့မသိ…)
သူတို့ကလဲအဖေ့ကိုသိပ်ရှက်ကြောက်ကြတော့တာမဟုတ်ဘူး။

ကျုပ်မှာတော့မကြည့်ချင်မြင်ရက်သား…၊ တစ်ခါကုန်းလိုက်နို့ဖိတ်ကျလိုက်….. တစ်ခါထိုင်လိုက်လျှာထုတ်ပြလိုက်….နဲ့….။
ကျုပ်လဲယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲလေဗျာ။ မြင်တော့လဲလီးကမနေနိုင်မထိုင်နိုင်တောင်လာရတော့တာပေါ့..၊
ကျုပ်မှာ ခဏခဏ ကြိတ်ကြိတ်ဂွင်းထုပြီး၊ ထထလာတဲ့စိတ်တွေပြေလျော့အောင်ကြိုးစားနေရတယ်။

ကျုပ်စိတ်ထဲမှာလဲ ကျုပ်ရဲ့အမူအရာတွေကိုချယ်ရီမက သိနေသလို၊ စူးစမ်းနေသလိုပဲလို့လဲခံစားနေရတယ်။
ဘယ်လိုလဲတော့မသိဘူး၊ မသိစိတ်ကနှိုးဆော်နေသလိုပေါ့..။

ဒီလိုနေလာရင်းနဲ့ပဲ၊ တစ်ညမှာပေါ့…
အဲ့ဒီညက ကျုပ်လဲအောက်ထပ်ကအလုပ်စားပွဲမှာ အာရုံစိုက်လုပ်နေမိတာ
အချိန်ကုန်လို့ကုန်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး။ ကျုပ်သတိထားမိလို့အိပ်ရာဝင်တော့မယ်လုပ်မှ တော်တော်တောင်ညဉ့်နက်နေပြီပဲ။

ကျုပ်လဲအိပ်ရာဝင်မှပါပဲလေဆိုပြီး၊ ကျုပ်အိပ်ခန်းကိုသွားမလို့အိမ်အပေါ်ထပ်တက်အလာ..၊
ကျုပ်သမီးချယ်ရီရဲ့အခန်းကိုဖြတ်သွားရတာပေါ့..။
အဲဒီမှာပုံမှန်မဟုတ်ဘူးလို့ကျုပ်ထင်လိုက်တဲ့အသံတိုးတိုးကြိတ်ကြိတ်လေးတွေကြားလိုက်ရတယ်ဗျ..။

“ရှီးးးး ကျွတ်ကျွတ်… အမလေးကောင်းလိုက်တာ.. ငါ့နို့ကိုခပ်ပြင်းပြင်းလေးစို့ပေးစမ်းပါ ထွန်းရယ်..စစ်..”

ကျုပ်အတော်စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။
ဖြေးဖြေးချင်းခြေ၃လှမ်းလောက်ပြန်ဆုတ်လာတော့ သမီးအခန်းတံခါးရှေ့ပြန်ရောက်လာတယ်။
ဟုတ်တယ်…အထဲမှာ ရှူးရှူးအားအား အသံတွေကြားနေရတယ်၊
ကျုပ်တံခါးလက်ကိုင်ဖုကိုအသာလေးစမ်းပြီးကြိတ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့…

“ဟာ…လခွီး..တံခါးလော့ချမထားဘူးပဲ..”

ကျုပ်ဒိတ်ကနဲဖြစ်ပြီးတိုးတိုးလေးရေရွတ်မိတယ်။ ကျုပ်ရင်တွေကလဲတော်တော်ခုန်နေတယ်။
တံခါးကိုအသာတွန်းကြည့်တော့တစ်ထွာလောက်ဟသွားတယ်၊ အခန်းထဲမှာကမီးပိတ်မထားဘူး။
အဲဒီတစ်ထွာလောက်ဟသွားတဲ့တံခါးက အမြင်ထောင့်ကလဲ သမီးကုတင်မြင်ကွင်းကိုဒဲ့ပဲဗျို့..။

၂ယောက်လုံးအဝတ်အစားမပါကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်နေတဲ့အပျိုမလေးတွေ ကုတက်ပေါ်မှာလုံးထွေးဖက်နေကြတာဗျ။
ကျုပ်ကကိုယ့်သမီးပဲဆိုတော့အရင်က ချယ်ရီ့ကိုတကယ်သတိထားပြီးမကြည့်ခဲ့မိဖူးဘူး၊
ကျုပ်ပြောချင်တာသဘောပေါက်ပါတယ်နော်။ ကိုယ့်သမီးငယ်လေးဆိုပြီး ခလေးကလေးလိုမြင်တာဗျ၊
အရွယ်ရောက်ပြီးသားမိန်းမတစ်ယောက်လို၊ ဆော်တစ်ဗွေလိုမြင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။

အခုတော့ဗျာကိုယ်လံးတီးလေးအဖွေးသားမြင်လိုက်ရတော့ကျုပ်ဖြင့်မျက်စိတွေပြာသွားတာပဲ။
အခုတော့ကျုပ်သမီးက အပျိုကြီးဖားဖား၊ ပြညိ့ပြည့်ဝ၀၊ တလုံးတခဲကြီးဖြစ်နေပါပေါ့လား…။
နက်မှောင်နေတဲ့ဆံပင်ရှည်လေးတွေကဖြူဖွေးနေတဲ့ရင်အုံ၊ ပုခုံးသား၊
ကျောပြင်တွေပေါ်မှာဖြန့်ကြဲကျနေတာက ဆက်စီဆန်လှတယ်။
ဖြူဝင်းနေတဲ့အသားရောင်၊ ပြည့်တင်းနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းအသီးသီး၊ ဖောင်းအိလုံးဝန်းနေတဲ့
ရင်အုံနဲ့နို့လေးတွေက ပက်လက်အိပ်နေတဲ့အချိန်လေးမှာ ရင်ဘတ်ပေါ်အုန်းမှုတ်ခွက်ကလေး ၂ခုမှောက်ထားသလိုပဲ..၊
ဗိုက်သားလေးတွေကျတော့အဆီပြင်မတက်သေးတော့ပါးပါးရှပ်ရှပ်လေးတွေဗျာ။

စောက်ဖုတ်ကလေးကျတော့သူ့အသက်အရွယ်နဲ့စာရင်အကြီးသားဗျ၊
လိပ်ကျောကုန်းလေးလိုခုံးခုံးဖောင်းဖောင်းလေးရယ်..။ ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားတို့တွေ့ဖူးနေကျ အခွံမဲမဲလိပ်ခုံးလေးမဟုတ်ဘူးနော်၊
အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေပဲယှက်ဖုံးနေတော့အသားရောင်ဝင်းဝင်းစောက်ဖုတ်အိအိလေးကို
အတိုင်းသားထင်းထင်းကြီးမြင်နေရတော့၊ ကျုပ်လီးကငြိမ်ဝပ်ပိပြားမှုမရနိုင်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ။

ထွန်းဆိုတဲ့ဘောပြားလေးကလဲအနိုင်မခံအရှုံးမပေးပဲဗျို့။
ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းဖွံ့ဖြိုးပုံက သမီးချယ်ရီနဲ့နင်လားငါလားပဲ၊
သမီးနဲ့ဆို ဆံပင်ရှည်တာနဲ့အတိုထားတာပဲကွာတယ်။
ယောက်ျားလျာလေးသာဆိုတယ်၊ ချွတ်လိုက်တော့လဲပြူးပြဲနေတာပဲဗျ…။
ထွန်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကျတော့ အမွှေးတွေထူပိန်းနေတာဗျ။ အမွှေးသန်တဲ့အမျိုးနဲ့တူတာပဲ။
ဆီးစပ်တစ်ခုလုံးမဲထူနေလို့စောက်ဖုတ်သားကိုတောင်မမြင်ရဘူး။

ထွန်းကသမီးချယ်ရီရဲ့နို့တွေကိုလက်နှစ်ဘက်နဲ့အားရပါးရညှစ်နယ်နေတယ်။
မာတောင်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလဲလက်ဖျားလေးတွေနဲ့ဖိလိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့ပေါ့။
စိတ်တွေထန်သထက်ထန်လာတာနဲ့အမျှ ထွန်းကပါးစပ်ဟပြီး ချယ်ရီရဲ့နို့တွေကိုဖမ်းဟပ်ပြီးအငမ်းမရစို့တော့တာပဲဗျို့..။
ဘယ်ဘက်ကိုစို့လိုက်၊ ညာဘက်ကိုစို့လိုက်..။

“အားးးးး အမလေး…ကောင်းလိုက်တာထွန်းရယ်..ရှီးးး စစ်”

ထွန်းကပါးစပ်ကိုနို့အုံကဖြုတ်လိုက်ပြီး လျှာနဲ့တလွှားချင်းတစ်ကိုယ်လုံးကိုလျက်ဆင်းလာခဲ့တာချက်အထိရောက်လာပြီ။
ထွန်းကချက်တွင်းလေးကိုန်ှိုက်ပြီးလျှာနဲ့ထိုးထိုးလျက်တော့ချယ်ရီမှာ တွန့်ကနဲ..တွန့်ကနဲ..။

ထွန်းကလျှာကိုလျက်ဆင်းလာတာဆီးခုံမွှေးပါးပါး္ဗလေးတွေဆီရောက်လာပြီ။
ထွန်းရဲ့ညာလက်ကချယ်ရီရဲနို့တွေကိုနယ်နေတုန်းပဲ၊ ဘယ်လက်ကတော့စောက်ဖုတ်ဆီရွှေ့လာပြီးစောက်စိကိုချေနေပြီလေ။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပိုင်း ၂ (မျှော်)

တွမ် အဲန်ဒ် ဂျယ်ရီ

အပိုင်း – ၂

အဲ့ဒီအခိုက်အတန့်မှာကျုပ်လည်း တစ်ခုခုကိုဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီးတံခါးရွက်ကိုဖြေးဖြေးတွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ကိုယ်ကိုတစောင်းလေးလျှိုပြီးအခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီးတော့အခန်းဝမှာပဲအတော်ကြာငြိမ်ပြီးရပ်နေမိတယ်။

လူကသာငြိမ်နေတာလီးကတော့ပေါက်ကွဲထွက်မတတ်တောင်နေပြီ။
မိန်းကလေး၂ယောက်ကတော့သူတို့ဇောနဲ့သူတို့မို့…အခန်းထဲမှာဧည့်သည်တစ်ယောက်ရောက်နေပြီး
သူတို့နဲ့ပူးပေါင်းပျော်ရွှင်ဖို့ကြံနေတယ်ဆိုတာမသိကြသေးဘူး။

ထွန်းက နေရာရွှေ့လိုက်ပြီးဖင်ကိုမြှောက်လို့ဒူးထောက်တဲ့ပိုဇေရှင်ပြောင်းလိုက်တယ်။
လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ချယ်ရီရဲ့တကောက်ကွေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုကိုင်ပြီးဘေးကိုဖိလို့ဖြဲချလိုက်တော့
ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်လေးက ဟဟလေးပြဲထွက်သွားတယ်။
ဒီတော့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားပန်းရောင်ရင့်ရင့်လေးကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
စောက်ရေကြည်တွေစိမ့်ထွက်လာနေပြီဖြစ်လို့ အခန်းမီးအလင်းရောင်နဲ့လက်လက်ပြောင်နေတယ်လို.ထင်ရတယ်။

ထွန်းကအရည်တွေရွှဲနေတဲ့ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီကိုကုန်းလို့မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး၊
လျှာကိုထုတ်လို့ စောက်ဖုတ်ဝနှုတ်ခမ်းသားတွေရော၊ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကိုပါ စိမ်ပြေနပြေလျက်တော့တယ်။
ပြီးတော့စောက်စိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့မထိတထိထိုးပြီးကလိပေးနေလိုက်တာ၊
ချယ်ရီရဲ့ဖင်ကကုတင်နဲ့မထိတော့ပဲလေထဲမှာကြွတက်နေပြီး၊ ထွန်းရဲ့လျှာကစားမှုကိုတုန့်ပြန်ပေးနေတော့တာ။

“အိုးးး ကောင်းလိုက်တာ၊ အရသာရှိလိုက်တာနော်..၊ စောက်ဖုတ်ရော၊စောက်စိရောပဲ၊ ရှီးးး…အားးးး”

သမီးချယ်ရီကိုဘာဂျာကိုင်ပေးနေရင်နဲ့ ဘောပြားလေး ထွန်းတစ်ယောက်မှာလဲ
ကြည့်ရတာကာမဆိပ်ဖီလင်တွေအပြတ်တက်လာနေပုံရတယ်။
ကုန်းမှုတ်နေရင်းက သူ့ရဲ့ဘယ်လက်နဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပြန်နှိုက်နေပြီးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ပွတ်ဆွဲနေတာ၊
ကြည့်ရင်းနဲ့စောက်ရေတွေကလက်ချောင်းတွေမှာပေပြီးစီးကျလာနေတယ်။

ကျုပ်မှာလဲဆက်ပြီးအောင့်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ညဝတ်အင်္ကျီကိုချွတ်၊
ဘောင်းဘီကိုလဲကြမ်းပေါ်ပုံချလိုက်တော့ မြင်းလီးအငယ်စားလောက်ရှိတဲ့ကျုပ်လီးကြီးကဖြောင်းကနဲကန်ထွက်လာပြီး၊
ပုတ်သင်ညိုတစ်ကောင်လိုခေါင်းက ဆတ်ဆတ်..ဆတ်ဆတ်..နဲ့၊
ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေကလဲ ကောင်မလေး၂ယောက်ရဲ့စောက်ဖုတ်တွေကိုစေ့စေ့ငုငု ကြည့်နေ၊ သုံးသပ်နေမိတယ်ဗျ။

ကျုပ်ညာလက်ကလီးကိုသေချာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
လီးအရေပြားကိုညှစ်ပြီးရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့တဖြတ်ဖြတ်ဆောင့်ပြီးဂွင်းကိုင်ပေးနေလိုက်တာလီးကအသားကုန်ဆိမ့်တက်လာတယ်။
အဲ့ဒီမှာပဲကျုပ်ကိုဆတ်ကနဲလန့်သွားစေတာကတော့၊ ကျုပ်သမီးဖြစ်တဲ့ချယ်ရီမကို နှာထန်ထန်နဲ့အကြည့်လိုက်မိမှာ
သမီးရဲ့အကြည့်မျက်လုံးတစ်စုံက ကျုပ်လီးကိုစီုက်ပြီးမက်မက်မောမောကြည့်နေတာပါပဲ။
ချယ်ရီကအခန်းထဲမှာကျုပ်ရှိနေတာကိုသိသွားပြီလေ။
ထွန်းကတော့ကုန်းမှုတ်နေလို.သိပုံမရသေးဘူး။

ချယ်ရီ့ပါးစပ်က လှိုက်မောတုန်ရီစွာနဲ့ ညီးတွားနေတယ်။

“အားးး အမယ်လေး ကောင်းလိုက်တာ၊ သေတော့မှာပဲ..၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသ်ိဘူးးး…ရှီးးး အူးးးး..”

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲကျုပ်ကိုပိုပြီးထိတ်လန့်သွားစေတာကတော့..ထွန်းရဲ့လက်ထဲကအရာပဲ..၊
ဘယ်နေရာကဘယ်လိုဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ်မသိ၊ စောစောကမရှိပါဘူး..။
သူ့လက်ထဲမှာ ရာဘာဒီလ်ဒို လီးအတုကြီးတစ်ခု၊ ဆိုက်ကြီးက L ဆိုက်ခေါ်ရမလား အကြီးမှအကြီးကြီးပဲ။
ဘောပြားမ ထွန်းကလီးတုကြီးကိုကျုပ်သမီးစောက်ဖုတ်ဝကိုတေ့ပြီးဖြေးဖြေးချင်းထိုးသွင်းတော့တာ..။

“အိုးးး… အမလေး..နာတယ်..နာတယ်..ထွန်း..အဲဒါဘာကြီးလဲ…၊ မကောင်းဘူးး မလုပ်ပါနဲ့..ဆွဲထုတ်လိုက်..ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ..”

“ချယ်ရီကလဲကွာ..ဒီလ်ဒိုပါကွ၊ ခံလို့ကောင်းပါတယ်။ ဒို့..ချယ်ရီ့ကို..ရာဘာလီးအတုနဲ့လိုးပါရစေကွာ..နော်..၊
ဒို့ချယ်ရီ့ကိုချစ်တယ်။ ချယ်ရီတခြားသူတွေနဲ့မချစ်ရဘူးနော်…
ခဏလေးကြိတ်ခံလိုက်ပါကွာ..တော်ကြာမနာတော့ပါဘူး၊ ဒို့ကိုယ်တိုင်စမ်းကြည်ု့ပီးပါပြီ..”

ထွန်းကပါးစပ်ကပြောရင်း၊ လက်ကလဲချယ်ရီရဲ့စောက်ပတ်ထဲ လီးတုကြီးကိုပိုလို့ခပ်ဖိဖိထိုးထည့်နေတယ်။

“အိုးးး တအားနာတယ် ထွန်းရဲ့…ပြန်ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်တော့..၊
အောင်မလေး စောက်ဖုတ်ပြဲပါပြီ..၊ ပါး…ပါ့ပါး..သမီးကိုကယ်ပါဦးးးး….”

ကျုပ်လဲ အဲ့သလိုမြင်နေရတော့ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘူးဗျ၊ ဏှာစိတ်တွေကပိုထန်လာသလို၊
တစ်ဘက်ကလဲ သမီးအော်နေတာတွေ့ရတော့ဒေါသတွေကထွက်လာတယ်။
ကျုပ်သမီးနုနုထွတ်ထွတ်လေး၊ ရွှေပေါ်မြတင်မွေးလာတာ တစ်ခါမှဟုတ်တိပတ်တိ ပြင်းပြင်းထန်ထန်တောင်ရိုက်မဆုံးမခဲ့ဖူးဘူး..။
အခုမိရွှေထွန်းက ကျုပ်သမီးကိုဆက်စ်အတွက်အသုံးချ၊ စောက်ဖုတ်နာအောင်လာဖြဲတဲ့အယောင်ဆောင်သူငယ်ချင်းပဲ…။

ကျုပ်ကုတင်နားကိုခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့လျှောက်သွားလိုက်တာ မိရွှေထွန်းနောက်ကိုဖျပ်ကနဲရောက်သွားတယ်။
ကျုပ်သမီးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲစိတ်ပါလက်ပါကုန်းပြီးထိုးသွင်းနေလို့ နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့
အမွှေးထူထူနဲ့ ဒင်းရဲ့စောက်ပတ်အဝကို ကျုပ်ရဲ့ မြင်းလီးအငယ်စားလောက်ဟာကြီးကိုတေ့ပြီး
လက်၂ဘက်ကမိထွန်းရဲ့ဖင်ကြီးတဘက်တချက်ကိုကိုင်၊ နောက်ဘက်ကိုအားနဲ့ဆွဲလိုက်ပြီး
တပြိုင်ထဲမှာပဲ ကျုပ်ကလဲကော့ပြီးအားရပါးရခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ထိုးလိုက်တာ၊
ကျုပ်ရဲ့ဒစ်ကြီးကဇိကနဲ..ဖျစ်ကနဲ..မြည်ပြီး ဝင်သွားပါလေရောဗျို့…၊

အဆုံးမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ချီထဲနဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ဝင်သွားတာနဲတဲ့အားလားဗျာ..။ မိထွန်းတစ်ယောက် အင့်ကနဲကိုနေသွားတာပဲ။
သူစောစောကသမီးကိုပြောနေသလို လီးအတုကြီးကိုသူကိုယ်တိုင်စမ်းခဲ့ပြီးပြီဆိုတော့ ဒီလောက်ဝင်သွားတာအံ့ဩစရာတော့သိပ်မဟုတ်ဘူး၊
ကျုပ်ပစ္စည်းကမြင်းလီးအငယ်စားလောက်မို့လို့သာ၊ ဒီဟာမတော်တော်ထိသွားတာ၊ တော်ရုံလီးဆိုဖြုံမယ့်ပုံမပေါ်..။

“ဟင်..ဒါဘာလုပ်တာလဲဗျ..၊ အားးးးး အု..အစ်.. ကျနော့်ကိုမလုပ်…မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ..၊ ထုတ်ပေးပါ၊ ကျနော်နာတယ်ဗျ.. ”

“မင်းက ငါ့သမီးကိုကျတော့ ပြန်ထုတ်ပေးပါလို.သေမတတ်တောင်းပန်တာတောင် ညှာတာဖို.စိတ်မကူးပဲ
ဆက်လုပ်တယ်လေ..၊ ဒီလိုဘယ်ရမလဲကွ..၊ ဒီတစ်ခါ မင်းအလှည့်ပဲ…၊ ဝဋ်ဆိုတာ လည်တတ်တယ်ကွ..။

ထွန်းကဖင်ကိုခါပြီးရုန်းဖို့၊ ရှောင်ဖို့ကြိုးစားတယ်၊ ကျုပ်ကတော့ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။
လီးကိုကျွတ်လုနီးပါးအဖျားထိပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီး၊ ထွန်းရဲ့ဖင်ဆုံကြီးကိုလဲနောက်ကိုပါနိုင်သမျှပါအောင်ဆွဲလိုက်တယ်။ ြ
ပီးတော့မှအားပါပါနဲ့တစ်ချက်ထပ်ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြန်တယ်။
တစ်ကြိမ်ပြီးတစ်ကြိမ်ထပ်ထပ်ပြီးဆောင့်ဆောင့်သွင်းလာတာ တဖြေးဖြေးမြန်လာတာနဲ့အမျှ ဘာနဲ့တူလာသလဲဆိုတော့
ကားအင်ဂျင်ထဲကပစ်စတင်ကြီးခုတ်နေသလိုပဲ..တဗြောင်းဗြောင်းနဲ့..။

“အိုးးးး ကျနော့်ကိုမလုပ်ပါနဲ့ဗျာ…နာတယ်..တော်ပါတော့…”

အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကိုယ်လုံးတီးလေးနဲ့ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ သမီးချယ်ရီရဲ့မျက်နှာလေးကိုကျုပ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။
ကျုပ်တို့သားအဖ၂ယောက်မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိပြီးအဓိပ္ပယ်ပေါင်းများစွာပါတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ပေါ့။

သမီးရဲ.ရာဂမျက်ဝန်းနဲ.အကြည့်တွေကြောင့်ကျုပ်ကိုယ်ထဲကသွေးတွေပိုဆူလာသလိုသလိုပဲ၊
စိတ်တွေလဲအသားကုန်ထန်တက်လာတာနဲ့ ထွန်းကိုဖင်ကုန်းပြီးဆော်နေတဲ့ဆောင့်ချက်တွေကမရပ်တော့ဘူး၊ မနားတမ်းပဲ..။
ယောက်ျားလျာမလေးထွန်းရဲ့ငြင်းဆန်ရုန်းကန်မှုတွေက တဖြေးဖြေးအားပျော့၊ လျော့ကျလာတာသတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။

“အားးး ကျွတ် ကျွတ်..ဟင်းးး ကောင်းပါပြီ..သဘောတူပါပြီဗျာ..
ထွန်းကိုကြိုက်သလိုသာလုပ်ပါတောါ…အားး အဟင့်..ပါပါးး..အင့်..အင့်..”

ဘောပြားလေးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့စိတ်ပါလက်ပါဖြစ်လာပုံရတယ်။
ကျုပ်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့အကြိမ်တိုင်းမှာဖင်ကြီးကိုကော့ကော့ပြီးနောက်ကိုပစ်ပစ်တင်ပေးနေတော့တာ။
ကျုပ်အထင် လီးအစစ်ရဲ့အရသာ၊ ယောက်ျားဆိုတဲ့အရသာကို..အခုမှသိသွားပြီထင်တာပဲ။

“အပါး..အပါး.. မြန်မြန်လေး..ပြင်းပြင်းလေးလုပ်ပေးပါ၊ ထွန်း..ထွန်း..မနာတော့ဘူး၊
ကောင်းတယ်၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ..အိုးးးး… ထွန်း အရေတွေထွက်ကုန်ပြီ..ဟူးးး..အားးးး…”

ထွန်းတစ်ယောက် ချယ်ရီ့အပေါ်မှောက်ရက်ကြီးကျသွားပြီး ချယ်ရီကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ထားတယ်။
ကျုပ်ကတော့သူ့ဖင်ကြီးကိုမလွှတ်သေးဘူး၊ အတင်းဆွဲထားတုန်းပဲ။
ပြီး…ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးပေးနေလိုက်တယ်။
ကျုပ်လဲသိပ်မထိ်မ်းနိုင်တော့ဘူးဗျို့၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲတော့မသ်ိဘူး…။

အခုကျုပ်ကလိုးတော့သာ ထွန်းကိုလိုးနေတာ၊ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေ၊ အကြည့်တွေ၊ စိတ်တွေကတော့ ကျုပ်ရဲ့သမီးချယ်ရီဆီမှာလေ။

“သမီးလေး..ချယ်ရီ..ချယ်ရီ..ပါပါးကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ပါပါးပြီးခါနီးနေပြီ၊ ထွက်..ထွက်တော့မယ်သမီး..”

ဘာမှတော့မဆိုင်ဘူးဗျ..၊ ပြီးခါနီးမှာကျုပ်၊ သမီးကိုတလ်ို့အော်နေမိတယ်။
ကျုပ် လီးကိုကမန်းကတန်းပဲ ထွန်းရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ချယ်ရီရဲ့ဘေးနားရွှေ့လာလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီမှာပဲကျုပ်ရဲ့လရည်တွေက ဖြွတ်ကနဲ ဖြန်းကနဲ သမီးချယ်ရီရဲ့ဆီးစပ်နဲ့ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးတွေပေါ်ကိုပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ…၊ ခ
သမီးရဲ့ဗိုက်ဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပေပွကုန်တော့တာပေါ့..၊
ကြည့်လို.တောင်တောင်းသေး…

“အားးး ရှီး… ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ဒီနေ့လောက်လီးအရသာရှိတာတခါမှမကြုံဖူးသေးဘူး”

ထွန်းကချယ်ရီရဲ့ဘေးမှာမျက်နှာကိုကြမ်းပြင်ပေါ်အပ်ပြီးမှောက်ရက်ကြီးနဲ့…ပါးစပ်ကလဲ….၊

“အူးးးစစ်..ရှီး…လီး…လီး…ပါပါးရဲ့လီး..
ယောက်ျားလီးအစစ်ကြီး…ဒီလောက်ကောင်းမယ်မှန်းလုံးဝမထင်မိဘူး..လီးအစစ်ကအဲ့လိုကြီးတောင်ကောင်းတာလား…!
နင့်ကနဲကိုနေတာပဲ..၊ ထွန်းသိပ်ကောင်းတာပဲ ပါပါးရယ်..”

တဖြစ်တောက်တောက်နဲ.ကိုညည်းနေတယ်လေ။

ကျုပ်လဲ မောမောနဲ့ ချယ်ရီရဲတခြားဘေးတစ်ဘက်မှာ ပက်လက်ကြီးဝင်လှဲလိုက်ပြီး၊
မျက်စိတွေမှိတ်ထားလို့အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေမိတယ်။
ခဏကြာတော့ ဘယ်လိုကဘယ်လိုလစ်ကနဲအိပ်ပျော်သွားတယ်မသိလိုက်ဘူး..။

ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်လဲမသိတော့ဘူး။
ကျုပ် အိပ်တစ်ဝက်နိုးတဝက် ဝေတေဝါးတားနဲ့ ဆတ်ကနဲအသိစိတ်လေးဝင်လာချိန်မှာ
ကျုပ်လီးဆီကနူးနူးညံ့ညံ့အထိအတွေ့တစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရတယ်။
ခံစားချက်အရသိလိုက်ရတာကတော့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတစ်ခု ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ပြီး အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲနေတာ…။

ခံစားချက်ထက်တောင်ကျုပ်လီးကသိပ်မြန်တယ်၊ ချက်ချင်းပဲထန်ပြီးဖြောင်းကနဲထပ်တောင်တက်လာပြန်တော့တာပဲဗျို.။
ကျုပ်မျက်စိမဖွင့်နိုင်လိုက်ခင်မှာပဲ တစ်စုံတစ်ရာကကျုပ်လီးကိုဆွဲစုပ်ဝါးမြိုလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကနေတဖြေးဖြေးနစ်ဝင်လာတယ်၊
စပါးကြီးမြွေလား…မဖြစ်နိုင်ဘူး..။ ဘယ့်နှယ်မြွေကလီးကနေစမြိုရမှာလဲ ဟုတ်ဘူးလား..။
ပြီးတော့မြွေမြိုတာအကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဆိမ့်ရမှာလဲ။

“အာ့ာ့.. ကျွတ်ကျွတ်..”

ကြိတ်ပြီးညည်းနေတဲ့အသံလေးတစ်ခု….. ကျုပ်အသာလေးမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အရိပ်တစ်ခု၊
ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာခွပြီးဖြေးဖြေးချင်းထိုင်ချနေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။
လက်နုနုသေးသေးလေးတစ်ခုကအပြင်မှာကျန်နေသေးတဲ့ကျုပ်လီးတစ်ဝက်ကိုကိုင်ထိမ်းပြီးနှဲ့နှဲ့သွင်းနေတာလေ..။
အဆုံးရောက်ခါနီးမှာတော့အားပါပါနဲ့ဖိချပြီး..

“အား..ဟား..ဟားးးးးး.. ”

ညည်းသံရှည်လေးရဲ့နောက်မှာတော့ ဖင်အားကိုသုံးပြီးရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖိလို့ကြိတ်မွှေတော့တာပါပဲ။
ကျုပ်မျက်လုံးတွေကျင့်သားရလာပြီး အမြင်တွေကြည်လင်လာတဲ့အခါမှာ
ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ခွပြီးထင်တိုင်းကြဲနေတဲ့သဏ္ဍာန်ကို ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်လိုက်ရတော့…..

“ဟင်..သ..သ..သမီး..ချယ်ရီ….အပါးချစ်တဲ့သမီးရယ်..”

Tom and Jerry ပြီးပါပြီ။
(တွမ်လေးတစ်ယောက် ဘဝမှန်ပြန်ရောက်သွားအောင် အမှတ်မထင်လုပ်မိရင်း၊ ဂျယ်ရီလေးကိုပါဆွဲမိလေသောအခါ)

ဆက်ရန်ရှိသေးပါသည်။ (မျှော်)

အားလုံးကျန်းမာရွှင်လန်းကြပါစေ..
(လမင်းကြီး)

တွမ်အန်ဒ်ဂျယ်ရီ
အပိုင်း – ၃

ဟုတ်ကဲ့..ကျုပ်ရဲဝင်း​အောင်ပါခင်ဗျ။

ကဲ..အချိန်တွေတော်တော်ကြာသွားပြီးတော့မှပဲကျုပ်ရဲ့ကြောင်ကလေးနဲ့ကြွက်ကလေးဇာတ်လမ်းကိုပြန်ဆက်ရဦးမယ်ဗျို့။ စစချင်းဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့နေ့ကနေပြန်တွက်ရင် သုံးလေးလမကကြာခဲ့ပြီပေါ့။

ကျုပ်လည်းကျုပ်သမီးနဲ့ပတ်သက်ပြီးအိမ်မှာလာပြီးမှီတွယ်နေတဲ့ ဘောပြားယောက်ျားလျာမလေး ထွန်းကို သမီးရှေ့မှာထားပြီးစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ မဒိန်းဆန်ဆန်တက်ဗြင်းပစ်လိုက်မိခဲ့တာ အခုတော့မိန်းမစိတ်ပေါက်ပြီးအိမ်ကကိုမဆင်းတော့ဘူးဗျို့။ အဲလေ.. မဆင်းတော့တာတော့မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့မှာဆွေမျိုးရင်းချာလည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတော့နေစရာကိုမရှိတာပါ။

သမီးချယ်ရီကလည်း ပါပါး ထွန်းကိုနှင်မချပါနဲ့ သူ့မှာအားကိုးစရာမရှိရှာဘူးသနားပါတယ်။ သူရောသမီးရောလိမ်လိမ်မာမာနေပါ့မယ်ဆိုပြီးတောင်းဆိုထားသဗျ။

သူကပြောသေးတယ်။ ထွန်းကိုနှင်ချရင်ပါပါးသိမယ်။ ပါပါးကိုမခေါ်တော့ဘူးဆိုပြီး ခလေးဆိုးကြီးလို ပရိုတက်လုပ်တော့တာပဲ။ အမှန်တော့ ခလေးဆိုးကြီးပုံစံမဟုတ်ဘူးဗျ။ မယားအငယ်နုနုထွတ်တွတ်လေးတစ်ယောက်စိတ်ကောက်သလိုမျိုးနှုတ်ခမ်းစူပြီးတော့ကိုစိတ်ကောက်နေတတ်တာ။ ပါပါးကိုမခေါ်တော့ဘူးဆိုတာကလည်း အလကားမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်ကိုမပေးတော့ဘူးလို့ပြောတာဗျ။

ဟိုဘောပြားမက အကဲပါလို့ သူ့ကိုမဒိန်းတက်ကျင့်ရင်းကနေ သမီးချယ်ရီမကပါမနေနိုင်တော့ပဲ ကျုပ်ကို မဒိန်းပြန်ခိုးကျင့်ရင်း ကျုပ်မှာသမီးနဲ့ပါပြန်ငြိသွားခဲ့တာ ခင်ဗျားတို့လည်းသိပါတယ်။ အခုတော့ သမီးချယ်ရီမကပါ မယားအရာရောက်လာတော့၊ မထင်ရင်မထင်သလိုကျုပ်ကိုပြန်အနိုင်ကျင့်သေးသဗျ။ သမီးနုနုထွတ်ထွတ်ကလေးကိုမယားပြန်တော်နေရတော့ ကျုပ်မလဲနွားပြာကြီးအောက်သွားမရှိဆိုသလို တဟဲဟဲနဲ့အလိုလိုက်နေရတယ်။ ပါပါးကိုမခေါ်တော့ဘူးဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်က ကျုပ်ငတ်ပြီလေဗျာ။

အခုအခြေအနေအရဆိုရင်တော့ ကျုပ်ကတစ်အိမ်ထဲမှာ မယားလေးနှစ်ယောက်နဲ့ နေနေရသလိုဖြစ်နေတာပေါ့။ အပြင်လူတွေအမြင်မှာတော့ကျုပ်တို့ကို အဖေကြီးနဲ့သမီးနှစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ တခြားအချိန်တွေမှာလည်းကျုပ်က နှစ်ယောက်စလုံးကိုသမီးလေးတွေလိုပဲချစ်တာ၊ ဆက်ဆံတာဗျ။

ပြောရဦးမယ် အခုတော့သမီးခေါ်လာတဲ့ သူငယ်ချင်း ချိုချိုထွန်း ဆိုတဲ့ထွန်းက ကျုပ်တို့အိမ်မှာနေတာကြာလာပြီး ကျုပ်ဆီကအချစ်သင်တန်းတက်မိသွားတော့၊ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ဘောပြားပုံစံကပျောက်သွားတယ်။ ကျုပ်ကလည်းလက်ဆိပ်ပြင်းပြင်းနဲ့ ကောင်းကောင်းကိုင်တွယ်ပေးတော့ တဖြည်းဖြည်းနဲ့လက်ယောင်လိုက်လာတယ်ထင်တာပဲ (ဟီးဟီး)။

ထွန်းရဲ့နို့ကြီးတွေဖင်ကြီးတွေကတအားကြီးလာကြတယ်။ အထူးသဖြင့်အရင်က ပြားကပ်ကပ် လိမ္မော်သီးသာသာရှိတဲ့ထွန်းရဲ့နို့လေးတွေကို အသေကိုင်ပေး၊ စို့ပေး၊ နှဲပေးနေတော့ နို့လုံးလေးကတဖြည်းဖြည်းအယ်လာပြီး နို့လုံးကြီးဖြစ်လာတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်သမီးချယ်ရီမရဲ့ရှိရင်းစွဲ အော်ဆိုက်လောက်တော့ ကြီးမလာသေးဘူးပေါ့။

ချိုချိုထွန်းကယောက်ျားလျာဆိုပေမယ့် နဂိုဖင်ကတော့အကြီးသားဗျ။ အခုကျုပ်လက်ရောက်မှ သပေးလိုက်တာ၊ အိုးက ကြီးပြီးကောက်တောင်ထွက်လာသေးတယ်။ ခက်နေတာက အဲ့ဒီဟာမလေးက ထမီမဝတ်တတ်တာ၊ မကြိုက်တာတစ်ခုပဲ။ ဝတ်တတ်ရင်သူ့အိုးကြီးနဲ့ဆိုရင်ကြည့်ရတာရှယ်မိုက်မှာ။ အခုသူက တစ်ခါတလေမှစိတ်ကူးရလို့ထဝတ်ရင်တောင် ပုံမကျပန်းမကျ ကိုးယို့ကားယားနဲ့ အဆင်မပြေချင်ဘူး။ ဒါပေမယ့်ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်ထားရင်တော့လည်းအိုးလေးကလုံးပြီးကြည့်ကောင်းနေတာပါပဲ။ အခုတော့ကျားဖင်ကနေ၊ မဖင်လုံးလုံးပြောင်းပြီးပုံစံကျနေပါပြီ။

အဲ..မိန်းမစိတ်ပြန်ဝင်လာပြန်တော့၊ မိန်းမပီပီ လှချင်လာပြန်ပါရော။ မိတ်ကပ်တွေ အလှပြင်ပစ္စည်းတွေ သုံးတတ်လာတယ်။ ပထမဦးဆုံး သူ့သူငယ်ချင်းသမီးချယ်ရီရဲ့ပစ္စည်းတွေယူသုံးတယ်။ မိချယ်ရီကလည်းလိုလိုလားလားပေးသုံးတဲ့အပြင် ဘယ်လိုသုံးရမလဲဆိုတာကိုတောင်ဆရာမကြီးလုပ်ပြီးသင်ပေးတယ်။ ဟိုက ယောက်ျားစိတ်ကနေအခုမှမိန်းမဘဝပြန်ရောက်တာလေ။ အလှပြင်ပစ္စည်းတွေနဲ့စိမ်းနေသေးတာပေါ့။

အမယ်ပြင်လိုက်တော့လည်း ဒီဟာမလေးက ရုပ်တော့အထွက်သား၊ မစ်စ်လေးလိုလိုမော်ဒယ်လိုလိုပုံတောင်ပေါက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့်ကနွဲ့ကလျတော့သိပ်မရှိသေးဘူး။ အဲ..ပြင်တတ်လာတော့စိတ်ပါလာပြီး ချယ်ရီမပစ္စည်းတွေကိုခဏခဏဆွဲသုံးတော့တာပဲ။ သူ့မှာမှကိုယ်ပိုင်အလှပြင်ပစ္စည်းတစ်ခုမှမရှိခဲ့တာပဲလေ။ ကြာတော့ချယ်ရီမက မကြည်တော့ဘူး။ ပစ္စည်းတွေယူသုံးတိုင်း မြည်တွန်တောက်တီးပြီးခဏခဏရန်ဖြစ်လာတယ်။

ဒါကိုကျုပ်မြင်နေရတော့ ကဲပါလေ အခုမှမိန်းမစိတ်ပြန်ပေါက်ပြီးမြေစမ်း ခရမ်းပျိုးနေတဲ့သူလေးကိုမြေတောင်မြှောက်ပြီးအားပေးသင့်ပါတယ်ဆိုပြီး ကျုပ်ရဲ့တွမ်နဲ့ဂျယ်ရီစုံတွဲကို နင်တို့ကြိုက်တဲ့အလှပြင်ပစ္စည်းတွေသွားဝယ်ကြ၊ ရန်ချည်းပဲဖြစ်မနေကြနဲ့ဆိုပြီး မုန့်ဖိုး၅သောင်းစီပေးလိုက်ရတယ်။ ချယ်ရီမပစ္စည်းတွေကလည်း ကုန်သလောက်ရှိနေပြီလေ။

အဲဒီမှာ..လှချင်လာပြန်တော့လည်း မျက်နှာတင်မဟုတ်တော့ပြန်ဘူး။ သူ့ကိုယ်ကယောက်ျားဆန်တယ်ဆိုပြီး ပစ္စည်းတွေပါကြီးချင်လာတယ်။ ကျုပ်လက်ယောင်လိုက်အောင်ကျင့်ပေး၊ စို့ပေးနေပေမယ့် တခြားရွယ်တူမိန်းခလေးတွေ၊ အထူးသဖြင့် သူနဲ့တပူးတွဲတွဲရှိနေတဲ့ချယ်ရီမရဲ့ပြည့်ဝဖွံ့ဖြိုးတဲ့နို့တွေကို သူ့ရဲ့ကြက်ဥ ဟတ်ဖ်ဖရိုင်းကြော်လေးနဲ့ယှဥ်ပြီးအားငယ်လာတယ်လို့ကျုပ်ထင်တာပဲ။

အဲဒီမှာတင်ကျုပ်သမီးကမြှောက်ပေးပြီးခေါ်သွားလို့ဆရာဝန်ဆီမှာဟော်မုန်းဆေးတွေသွားထိုးတယ်ဆိုလား။ ကျုပ်တို့သားအဖကုတင်ပေါ်မှာအတူအိပ်ရင်း ကျုပ်သမီးက နောက်မှပြောပြလို့သိရတာပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျုပ်အတွက်ကတော့အမြတ်ပဲဗျ။

ကျုပ်ကတော့ သူတို့စုံတွဲ (ထွန်းနဲ့ချယ်ရီ)ကို ချစ်စနိုးနဲ့ တွမ်နဲ့ဂျယ်ရီလို့ခဏခဏခေါ်ပြီးစတယ်။ အဲ့လိုခေါ်ရင် ထွန်းကသိပ်မကြည်ဘူး။ သူ့ကိုတွမ် လို့ (ဘောပြားလို့အဓိပ္ပါယ်ရတဲ့အခေါ်နဲ့) ခေါ်လို့ပါ။ နှုတ်ခမ်းစူပြီးစိတ်ကောက်ပြလာတတ်ပြီ။ အဲဒီတော့လည်းကျုပ်နည်းကျုပ်ဟန်နဲ့အကောက်ပြေအောင်ချော့ပေးလိုက်ရတာပေါ့ဗျာဟီးဟီး။ တစ်ခါတလေလည်း နာမည်မခေါ်တော့ပဲ “ဟဲ့ကြောင်လေး” “ဟဲ့ကြွက်လေး” ဆိုပြီးစလေ့ရှိတယ်။ ပျော်လို့ပါဗျာ။

ဒီနေ့လည်းစနေနေ့ ပိတ်ရက်တွေရဲ့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်က အိမ်ညာဘက်ဘေးခြမ်းကရေကူးကန်ထဲမှာရှိနေကြတယ်။ ကျုပ်ကအိမ်ထဲမှာကွန်ပျူတာတစ်လုံးနဲ့ ကျုပ်လက်ခံထားတဲ့အလုပ်ရဲ့စာရွက်စတမ်းတွေ ဖိုင်တွေနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ ကျုပ်လည်း နည်းနည်းလေးခံတွင်းခြောက်လာတာနဲ့ မီးဖိုခန်းထဲဝင်ပြီး ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်တယ်၊ ရေနွေးကြမ်းတစ်မတ်ခွက်ထည့်ပြီး အလုပ်ခန်းဘက်ပြန်လျှောက်လာခဲ့တယ်။

ကျုပ်မီးဖိုထဲကထွက်လာတော့ ထွန်းတစ်ယောက်အိမ်ဘေးပေါက်ကနေအိမ်ထဲကိုလျှောက်ဝင်လာတာတွေ့ရတယ်။ သူက ပြုံးပြပြီး

“အား..ပါပါး အဲ့ဒါဘာတွေလဲ..”

“အေးကွာ..ပါပါးအလုပ်လုပ်ရင်း ဆာသလိုလိုရှိလာလို့၊ အဆာပြေ ကော်ဖီနဲ့ရေနွေးကြမ်းလေးသောက်မလို့..”

ကျုပ်လည်းးအခုမှရေကူးကန်ထဲကတက်လာလို့ ဖျံမလေးလိုတစ်ကိုယ်လုံးရေစိုနေတဲ့ ထွန်းရဲ့အလှကိုကြည့်လိုက်မိတယ်။ သူ့ရဲ့ဆံပင်တွေက ရေစိုနေတုန်းပဲ။  အခုသူက အရင်ကလို ယောက်ျားဆန်ဆန် ဘိုကေနဲ့မဟုတ်တော့ဘူး၊ လက်ရှိဆံပင်ကလည်ပင်းကျော်ကျော် ဂုတ်သားဖုံးရုံကနေ ၂လက္မ၃လက္မလောက်ပိုရှည်နေပြီ။ ဂုတ်ဝဲလည်းမက၊ ကျောလည်လည်းမရောက်သေးတဲ့အနေအထားပေါ့။ သူဆံပင်အရှည်စထားတာက သူကိုယ်တိုင်မိန်းမလိုလှချင်လာပြီဆိုတာပြနေတယိ။ ဆံပင်ကျောတစ်ဝက်လောက်ရှည်လာရင် ပီဘိမိန်းခလေးတစ်ယောက်လို အရမ်းကြည့်ကောင်းသွားတော့မယ်။

ရေကူးကန်ထဲကတက်လာတော့ သူဝတ်ထားတာကလည်း ဘီကီနီပေါ့။ ကိုယ်လုံးပြည့်မဟုတ်ဘူး တူးပိစ်နဲ့ဗျ။ အနက်ရောင်ဝမ်းဆက်နဲ့။ ထွန်းကနဂိုထဲကအသားခပ်လတ်လတ်မှာ အဖြူဘက်ပိုကဲတော့ လုံးဝအဖြူကြီးမဟုတ်ပေမယ့် အနက်ရောင်ဘီကီနီဝတ်လိုက်တော့ အသားကဝင်းဥပြီးဖွေးတက်လာတယ်။ သူကဖင်ကြီးသလိုပေါင်တံဖွေးဖွေးကြီးတွေကစင်းနေတေဲ့အပြင်၊ ပေါင်ကြားမှာဖားခုံညှင်းကြီးဝင်ကပ်ထားသလို စမူဆာအရာကြီးကဖောင်းနေတော့ ကျုပ်မှာ ကော်ဖီတစက်မှမကျိုက်ရသေးခင်၊ တံတွေးတောင်သီးသွားတယ်။

အပေါ်ပိုင်းကဝတ်ထားတဲ့ ဘီကီနီတော့ပ်ကတော့ သူနဲ့နည်းနည်းကျပ်နေသလိုပဲ။ ဝတ်စုံက အရောင်နည်းနည်းလွင့်နေသလိုရှိတော့သူဝယ်ထားတာကြာလောက်ပြီ။ အရင်ကသူနဲ့ကွက်တိတော်လောက်ပေမယ့် အခုသိသိသာသာသေးပြီးကျပ်နေတယ်။ ဒီ သုံးလေးလအတွင်း သူ့လိင်အင်္ဂါတွေက ကျုပ်ဆီကယောက်ျားဟော်မုန်းတွေစုပ်၊ ဆရာဝန်ဆီမှာ မဟော်မုန်းဆေးတွေသွားထိုး။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရလည်း နို့တွေကိုလက်ယောင်လိုက်အောင်အကိုင်ခံထားရတော့၊ နို့လုံးကြီးတွေအရမ်းအယ်လာပြီးအခု ၃၄” လောက်ရှိပြီလို့ မှန်းရတယ်။

နို့ကြီးတွေက အရမ်းညပ်သပ်နေပြီး အနက်ရောင်ဘီကီနီတော့ထဲကအန်ထွက်ပြီးခုန်ချလာတော့မလိုထင်နေရတယ်။ နောက်ပြီးဝတ်စုံကရေစိုနေတုန်းဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းပုတီးစေ့တင်းတင်းလေးတွေက ဘီကီနီတော့ပ်ရဲ့ကပ်အောက်ကတွန်းထိုးထွက်နေတာကိုရှင်းရှင်းပြတ်ပြတ်မြင်နေရတယ်။ သူကအခု့မှသူ့ရဲ့နာမည်အရင်း ချိုချိုထွန်းဆိုတာနဲ့ ပညတ်သွားတဲ့အတိုင်း လိုက်ဖက်ညီလာပြီလို့စိတ်ထဲမှာတွေးလိုက်မိသေးတယ်။

သူ့ခြေထောက်လေးတွေဟာ အရင်ယောက်ျားလျာတစ်ယောက်အဖြစ်နေတုန်းမှာ ဘယ်တုန်းကမှမမြင်ခဲ့ရဖူးတဲ့၊ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ဆက်စီကျကျခြယ်သမှုဖြစ်တဲ့ ခြေသည်းနီ ရဲရဲ၊ အရောင်လွင်လွင်လေးဆိုးထားတာက၊ ပြည့်ပြည့်ခုံးခုံးလေးရှိတဲ့ ခြေဖဝါးဖွေးဖွေးဥဥလေးတွေနဲ့ အရမ်းလိုက်ဖက်နေတာက ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကိုပုခုံးပေါ်ထမ်းပြီးအသေဆောင့်ဝုန်းပစ်ချင်စရာကိုကောင်းနေတယ်။

ပုဆိုးအောက်က ကျုပ်ရဲ့မောင်ဖိုးထောင်က အတင်းကြီးမဟားဒရားရုန်းထလာနေတယ်။ မြင်ကွင်းကိုကစိတ်မထိန်းနိုင်ချင်စရာကြီးဗျာ။ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ထမင်းနင်နေသလိုစိုက်ကြည့်နေမိတဲ့ကျုပ်ကို၊ ကျုပ်ရဲ့တွမ်ကက်မကလေး ထွန်းက..၊

“ပါပါး..ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ ကြည့်လှချည်လား၊ ပြောစမ်းပါဦး..ထွန်းကလှလား၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိလားဟင်..”

“အင်..ဘာလဲ..”

ကျုပ်ရုတ်တရက်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိ၊ ငတိမလေးမေးလိုက်တဲ့မေးခွန်းမှာကြောင်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ ဘာမေးလိုက်တာလဲဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ကိုပြန်စုစည်းပြီးနားလည်လိုက်တော့မှ ပြန်ဖြေလိုက်ရတယ်။

“အေးပါ..တွမ်လေးရဲ့။ အရမ်းလှပြီးအရမ်းဆွဲဆောင်မှုရှိတာပေါ့။ ပါပါးတောင် ငေးယူရတယ်..”

ကျုပ်ဖြေလိုက်တဲ့အဖြေက ကောင်မလေး ပီတိဖြာသွားစေမယ့်အဖြေပါ။ ဒါပေမယ့်အဖြေကလွတ်လွတ်ကင်းကင်းမဟုတ်ပဲ၊ သူ မကြိုက်တာတဝက်ပါသွားတော့ နည်းနည်းအီးတင်းသွားပုံရတယ်။

“ကြည့်..ပါပါး၊ လုပ်ပြန်ပြီ၊ သမီးကိုအဲ့လိုတွမ်လို့မခေါ်ပါနဲ့လို့ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲ၊ ထွန်းက အခုမိန်းခလေးစစ်စစ်ဖြစ်နေပြီရှင့် ပါးပါးကြီးရဲ့၊ သူများကိုစိတ်တိုအောင်ပဲလာလာစနေတယ်..”

ထွန်းဒေါခီးသွားတာတွေ့တော့မှကျုပ်က တဟဲဟဲနဲ့လေချိုသွေးပြီး။

“ပါပါးကထွန်းကိုချစ်လို့စတာပါကွာ..၊ အချောလေးကလဲ။ ထွန်းကအခုတခြားမိန်းမတွေလှတာထက်တောင်ပိုလှပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိနေသးတယ်။ တကယ့်ကိုမိန်းခလေးပီသလာတာပါကွ..”

“အဲဒါဆို..သမီးအနာဂါတ်ကအရမ်းလှပနေပြီပေါ့နော်။ ယောက်ကျားတွေတပြုံကြီးမျက်ချေမပြတ်တမ်းလိုက်ငေးပြီးတန်းစီငန်းပြီး စားဖို့ချောင်းနေမှာသေချာတယ်။ ဟုတယ်ဟုတ်..”

အဲ့ဒီ ဘောပြားတဖြစ်လဲဟာမလေးက ပြောရင်းနဲ့ကျုပ်ရှေ့မှာနှစ်ပတ်လောက်လှည့်ပြနေသေးတယ်။

“နေစမ်းပါဦးကွာ..ပါပါး..ငေးဖို့၊ ငန်းဖို့၊ စားဖို့ချန်ထားပါဦး။ အခု ထွန်းကိုပါပါးမွေးထားတာလေ။ မွေးပြီးရင်စားဖို့ဟာ၊ သူများတွေကိုပေးမစားနိုင်ပါဘူးဟဲဟဲ..”

“သိပါတယ်နော်၊ ပါပါးနှာဘူးကြီး၊ ထွန်းကိုမရမကအတင်းစားခဲ့ပြီး ကိုယ့်သမီးအရင်းချယ်ရီကိုတောင်ပြန်စားနေတဲ့ပါပါးလက်စလက်နကို..”

ချယ်ရီဆိုတဲ့နာမည်ကို ထွန်းပြောလိုက်တော့မှ အပြင်ကရေကူးကန်မှာကျန်နေခဲတဲ့ သမီးချယ်ရီမကိုသတိရသွားတယ်။ ထွန်းတက်လာရင် ချယ်ရီမလည်း မရှေးမနှောင်းလိုက်တက်လာမှာပဲ။ သူတက်လာနေတုန်း ထွန်းကိုမဟားဒယားချီးမွမ်းပြီး ညုပြနေတာကြားရင် စိတ်ကောက်ပြီးပြဿနာရှာနေဦးမယ်။ အဲ့ဟာမလေးကလည်းတမျိုး။ သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းတောင်မရဘူး။ သူ့ကွယ်ရာမှာထွန်းကိုများကြိတ်ချီးမွမ်းပြီးကြူနေတာများမိသွားရင်၊ ရစ်နေကျဗျ။ ရစ်ကြောလည်းရှည်တတ်တယ်။

သူ့ရှေ့တင်သုံးယောက်သားသရီးဆမ်းကြည်နူးနေချိန်ဒီလိုပြောတော့လည်းဘာမှမဖြစ်ပြန်ဘူး။ အခု..သူပြန်ဝင်လာလို့ကြားမသွားခင်အမြန်ဖြတ်မှပဲဆိုပြီး..။

“ကဲ..ထွန်း..နင်ရေစိုကြီးနဲ့တက်လာတာကြာနေပြီ၊ ခြောက်အောင်သုတ်ပြီး အဝတ်တွေလဲလိုက်ဦး၊ တော်ကြာ အအေးမိနေမယ်။ ငါလည်းအလုပ်တွေမပြီးသေးဘူး..”

အဲ့လိုပြောပြီးကျုပ်လည်း အလုပ်ခန်းဘက်ပြန်လှည့်လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဆာတာတွေဘယ်ရောက်သွားမှန်မသိတော့ဘူး။ ကော်ဖီတွေတောင်အေးကုန်ပြီ..။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပိုင်း ၄ (မျှော်)

တွမ်အန်ဒ်ဂျယ်ရီ
အပိုင်း – ၄

ကျုပ်နောက်ကိုဘယ်သူမှမလိုက်လာခဲ့ဘူးလို့ကျုပ်ထင်နေခဲ့တယ်။ ကျုပ်ကတံခါးကိုနောက်ပြန်ပိတ်ပြီး အလုပ်ခန်းထဲဝင်ခဲ့တဲ့အထိ ဘာသံမှမကြားရလို့ပါ။

ကျုပ် အလုပ်စားပွဲရှေ့မှာရပ်လိုက်ပြီး၊ သယ်လာတဲ့ကော်ဖီနဲ့ရေနွေးကြမ်းခွက်တွေကိုချလိုက်ပြီးတော့ စားပွဲကိုပတ်ပြီး ကလားထိုင်ရှိရာကိုသွားမယ်အလုပ်မှာ၊ တစ်ယောက်ယောက်ကျုပ်နော်တည့်တည့်မှာရပ်နေတယ်လို့ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်နောက်ကိုတစ်ပတ်ပြန်လှည့်ပြီးကြည့်လိုက်တော့ အခန်းတံခါးဝနားမှာ တွမ်ကလေးရပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ သူ့လက်ထဲမှာရေကူးဝတ်စုံအပေါ်ပိုင်း piece (ဘီကီနီတော့ပ်) ကိုကိုင်ထားတာတွေ့ရတယ်။ သူကအဲဒါကိုကြမ်းပြင်ပေါ်လွှတ်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်ရှိရာဆီကိုတည့်တည့်လျှောက်လာတယ်။

“ပါပါး..ထွန်းတကယ်မေးနေတာ။ ထွန်းကတကယ်ဆွဲဆောင်မှုရှိရဲ့လားဆိုတာလက်တွေ့သိချင်လို့..”

ဒီဟာမလေးလည်းငရစ်မလေးပဲ၊ ကျုပ်သမီးချယ်ရီမ ရဲ့သောက်ကျင့်နဲ့နင်လားငါလားပဲ။ သူ့ကိုနေ့တိုင်းနီးပါးလိုးပေးနေလို့ ဖွတ်ဖွတ်ဖတ်ဖတ်ကျေနေပြီ။ အခုထိဆွဲဆောင်မှုရှိလားတိုပြီး လာရစ်နေသေးတယ်။ ဒီဟာမလေးကတော့၊ အချိန်မဟုတ်၊ အချိန်ဟုတ်၊ တစ်ခုခုလိုချင်နေပြီ။

ဒါပေမယ့်ကျုပ်မျက်လုံးပြူးသွားရတာက ဒီဘောပြားမလေးကိုကုတင်ပေါ်မှာခဏခဏဖြုတ်နေပေမယ့် သူ့ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးအလှကို အနီးကပ်လွန်းနေတော့တခါမှ စေ့စေ့စပ်စပ်  သေချာမလေ့လာခဲ့ဖူးဘူး။ ထန်ရင်ဖြုတ်လိုက်တာပဲ။ ကိစ္စဝိစ္စတွေပြီးသွားပြန်တော့ သာမန်အခြေအနေမှာ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားတွေနဲ့က ယောက်ျားခပ်ဆန်ဆန်အဝတ်မျိုးကိုပဲ သူကအကျင့်ပါပြီးဆက်ဝတ်နေတော့ သူပြောသလိုမိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ညှို့ဓါတ်ပြင်းတဲ့ဆွဲဆောင်မှုမျိုးမရှိတာအမှန်ပါ။

သူတို့တွေအားနေတဲ့နေ့မျိုးဆိုရင် အိမ်ဘေးရေကူးကန်မှာ ရေကူးဆော့ကစားတတ်ကြပေမယ့်၊ ကျုပ်ကစိတ်ဝင်တစားစောင့်ကြည့်နေတာမဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ကလည်းကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်ရှုပ်နေတာ။ ဒီနေ့မှသာကျုပ်ထွန်းကိုဘီကီနီနဲ့ ဆက်စီကျကျ မိန်းမပျိုပုံစံမျိုး နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့၊ တွေ့လိုက်ရတာပဲ။

ဒါတောင်ဒင်းကလေးက မကျေနပ်နိုင်သေးပဲ ကျုပ်အခန်းထဲအထိဝင်ပြီးအပေါ်ပိစ် ကိုချွတ်ချပြီးဝင်လာရင်းမေးနေတယ်လေ။ ကျုပ်လည်းမျက်လုံးကြီးပြူး၊ နှုတ်ခမ်းမွေးတွေထောင်ပြီး ပါးစပ်ကြီးအဟောင်းသားနဲ့သူ့ကိုကြည့်နေမိတယ်။ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေကလုံးဝန်းအိစက်နေတဲ့ တွမ်လေးရဲ့ နို့လုံးလှလှလေးတွေပေါ်ကခွာမရတော့ဘူး။ သူတစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာတိုင်းမှာ၊ သူ့နို့လုံးပြည့်ပြည့်လေးတွေက အိပက် အိပက်နဲ့ တက်လိုက်ဆင်းလိုက်ဖြစ်နေတယ်။ သူ့ရဲ့နို့သီးခေါင်းအောက်ခံအဝိုင်းလေးက မတ်စေ့အရွယ်အဝိုင်းလောက်ရှိပြီးပန်းရောင်ပြေပြေန့ အဲဒီဗဟိုချက်ကနို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူစူတောင်တောင်လေးနဲ့ရှေ့ကိုတိုးထွက်နေတယ်။

ထွန်းကကျုပ်အနားကိုတရွေ့ရွေ့ကပ်လာပါပြီ။ ကျုပ်ဘာစကားတစ်ခွန်းမှမဟနိုင်ပဲ၊ ဆွံ့အနေမိတယ်။ မကြာခင်မှာပဲထွန်းရဲ့လက်ချောင်းရှည်ရှည်သွယ်သွယ်လေးတွေက ကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ပုဆိုးရဲ့အရှေ့အလယ်ပိုင်းတလျှောက်မှာတက်လိုက်ဆင်းလိုက်ကစားနေပါပြီ။ ကျုပ်လီးကလည်း အဲ့ဒီဟာမလေး နို့ဟောင်းလောင်းနဲ့ဝင်လာကထဲက ထောင်ထနေပြီးသားဗျ။ သူ့လက်သွယ်သွယ်လေးတွေက ပုဆိုးပေါ်ကနေတဆင့်ပြောင်းကြီးကိုစမ်းနေတယ်။

“ကြည့်လေ..ပါပါးအခု ထွန်းရဲ့ဆွဲဆောင်မှုရှိတာတွေကိုစတွေ့နေပြီးမဟုတ်လား”

ထွန်းကကပြာရင်းနဲ့သူ့ရဲ့လက်တွေက ကျုပ်ရဲ့ခါးပုံစကိုရောက်သွားပြီး ဇတ်ခနဲဆိုဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။

“ဟ..ဟ..ဟ..ဘာလုပ်တာလဲ..”

ကျုပ်လည်းရုတ်တရက်ဆိုတော့လန့်သွားပြီး ကမန်းကတန်းလှမ်းဆွဲပြီးတင်ပေမယ့် မရတော့ပါဘူး။ လျှောကနဲပေါင်ဖျားအထိရောက်သွားတယ်။
ငတိမလေးကလည်းမြန်တယ်။ ကျုပ်ဘာမှပြန်ပြီးကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကွန်ထရိုးမလုပ်နိုင်ခင်မှာ၊ သူကချက်ချင်းကျုပ်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကိုမက်မက်မောမောကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ညီတော်မောင် (သူတိုနဲ့ဆိုရင်ဦးလေးခေါ်ရမလားတော့မသိဘူး..အဟီး) လီးကြီးက ထွန်းရဲ့မျက်နှာလေးရှေ့မှာအသင့်အနေအထားနဲ့ တောင့်တောင့်ကြီး သတိဆွဲပြီးရပ်နေတော့တယ်။

ထွန်းကအချိန်ကုန်သိပ်အကုန်ခံတဲ့မိန်းခလေးမျိုးဟုတ်ပုံမရဘူး။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ၊ ကျုပ်ရဲ့လီးအရင်းကိုသူ့လက်တစ်ဘက်နဲ့ခပ်ကျပ်ကျပ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ပါးစပ်ကို ကျုပ်ရဲ့ဘောစိကြီးနှစ်လုံးဆီရောက်တဲ့အထိဆွဲချလာခဲ့တယ်။ သူက ကျုပ်မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ရင်း ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတည့်တည့်ဆီကိုတချက်မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်ပြီးကျုပ်ရဲ့ဂွေးဥကြီးတွေကိုလျှာထုတ်ပြီးစယက်လိုက်တယ်။ တစ်ချက်နှစ်ချက်ယက်ပြီးတာမဲ့ပါးစပ်ကိုတအားဟလိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်လအုကြီးကိုသူ့အာခေါင်ထဲကိုစုပ်သွင်းလိုက်ပါတယ်။

သူ့ရဲ့လက်ကလည်းစပြီး ကျုပ်ရဲ့ပြောင်းတံကြီးအပေါ်မှာ ဆင်းလိုက်တက်လိုက်နဲ့တဖြောင်းဖြောင်းဆွဲပေးနေတယ်။ ဒီအချိန်မှာကျုပ်ရဲ့ခေါင်းထဲမှာရော မျက်လုံးတွေထဲမှာရော၊ ဘာမှမမြင်တော့ပဲ၊ ပြာဝေသွားခဲ့ပါပြီ။ ပထမတော့ ကျုပ်ထွန်းနဲ့အီစီကလီလုပ်ပြီးညုနေတုန်း ကျုပ်သမီးချယ်ရီမတက်လာပြီးမြင်သွားရင်အရစ်ခံရမှာစိုးလို့ရှောင်ထွက်လာခဲ့ခါမှ၊ အခုထွန်းက အတင်းကာရောကြီးတွေလုပ်လာပါပြီ။

ကျုပ်လည်းမျက်လုံးတွေပြာသွားခဲ့ရပြီး နူးညံ့ပြီးတင်းကျပ်လှတဲ့နှုတ်ခမ်းအစုံ၊ နွေးထွေးတဲ့အာငွေ့ကိုပေးနေတဲ့ခံတွင်းတစ်ခုရဲ့အောက်မှာမိန်းမောသွားပြီး။ သမီးချယ်ရီမလာပြီးကွန်ပလိန်းလုပ်မှာကို ဂရုမစိုက်အားတော့ပါဘူး။ သမီးတက်လာလို့ဒီအခြေအနေမျိုးဖြစ်နေတာကိုမြင်သွားရင်လည်းသူပါတစ်ခါတည်းဝင်ပူးပေါင်းတော့မယ်ဆိုတာကို
အရင်ကအတွေ့အကြုံတွေအရသိထားနေနှင့်ပြီးပါပြီ။ ပြီးတော့ကျုပ်ထင်ထားသလို ချယ်ရီမလည်းနောက်ကလိုက်မလာသေးပါဘူး။ ဒီတော့ကျုပ်ာာာကိုမှဂရုစိုက်မနေတော့ပဲ လက်ရှိရောက်နေတဲ့ထွန်းကပေးတဲ့ နိဗ္ဗာန်ဘုံကလေးမှာပဲစံစားနေလိုက်တော့တယ်။

ထွန်းဟာကျုပ်ရဲ့ရှေ့မှာဒူးလေးကျုံ့ပြီးထိုင်နေတယ်။ သူ့ရဲ့ကိုယ်အထက်ပိုင်းကလုံးဝဟင်းလင်းကြီးနဲ့စောစောကကျုပ်ပြောပြတဲ့အတိုင်း လှပတဲ့ရင်သားဖြိုးဖြိုးကြီးတွေက တုံအိအိနဲ့မြှူဆွယ်နေတာပေါ့။ အောက်ပိုင်းမှာကလည်း ဘီကီနီအောက်စလေးပဲကျန်တယ်။ ဖွံ့ထွားလှတဲ့ပေါင်တံစင်းစင်းကြီးတွေနဲ့အတူ ခါးသိမ်လေးအောက်ကပြန်ပြီးစွင့်ကားတက်သွားတဲ့ဖင်ကြီးတွေကသူ့ရဲ့အောက်ပိုင်းအခြေခိုင်မှုတစ်လုံးတခဲကြီးက ကျုပ်ပါးစပ်ထဲမှာတံတွေးတွေကိုတဂွတ်ဂွတ်နဲ့မြိုချနေရတယ်။

အခုထွန်းရဲ့လျှာကကျုပ်ရဲ့လီးတစ်ချောင်းလုံးပေါ်မှာဟိုဒီပြေးလွှားနေတယ်။ ယောက်ျားလျာလေးကအသွင်ပြောင်းလာတာဖြစ်လို့၊ ကျွမ်းကျင်အဆင့်မဟုတ်ပေမယ့် ပါဖောင်းမန့်ကတော့မဆိုးပါဘူး။ သူ့လျှာလေးကတို့ထိကလိနေလို့ကျုပ်လီးဒစ်ထိပ်မှာ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတစ်စက်စပြီးသီးလာခဲ့တယ်။

ထွန်းရဲ့လျှာက ကျုပ်ဒစ်ထိပ်ဖူးကြီးဆီကိုရွှေ့လာခဲ့ပြီဗျ။ သူကကျုပ်ကိုမချိုမချဥ်လေးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်းဒစ်ကိုလျှာနဲ့လိမ်းလိုက်ရင်း ထိပ်ကသီးထွက်နေတဲ့ အရည်ကြည်သီးလေးကိုပါ ယက်ချသွားပါရောဗျို့။ ပြီးတော့သူက လီးတစ်ချောင်းလုံးကိုပါးစပ်ထဲထည့်ပြီးကောက်မြိုပစ်လိုက်တယ်ဗျ။ ပြီးတော့သူ့ရဲ့နက်မှောငနေတဲ့မျက်လုံးရွဲကြီး တွေနဲ့ကျုပ်ကိုရွှန်းရွှန်းစားစားကြီးကြည့်နေပြန်တယ်။

ထွန်းရဲ့ခေါင်းက ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ စရွေ့လာပြီးတော့လီးကိုအားရပါးစုပ်တော့တာပါပဲ။။ ပါးစပ်နဲ့စုပ်နေတာနဲ့တင်အားမရဘူး။ လျှာလေးကလည်းတလျှပ်လျှပ်နဲ့လီးတစ်ခုလုံးအပေါ်မှာဖြန့်ကြက်ပြီးတစ်လွှားချင်းယက်ပေးလိုက်၊ ထောင်လိုက်ကိုင်ထားပြီးယက်ပေးလိုက်၊ ပြန်ကောက်ပြီးမြိုပစ်လိုက်နဲ့ စိတ်ကြိုက်ကိုကစားနေပါတယ်။ အတင်းဆွဲစုပ်နေတာများ၊ ဘောတွေတောင်အကြောတွေတင်းလို့၊ ကျုံ့ပြီးတိုဝင်သွားသလားတောင်ထင်လိုက်ရတယ်။ သူကလီးကိုစိမ်ပြေနပြေကိုဆက်စုပ်ပေးနေရင်း သူ့မျက်လုံးတွေကအပြုံးပါတဲ့အကြည့်မျိုးနဲ့ကျုပ်ကိုကြည့်နေသေးသဗျ။

သိပ်မကြာပါဘူးကျုပ်လီးထဲကတင်းကနဲဖျင်းကနဲဖြစ်လာပြီး ကျုပ်လရည်တွေကထွန်းရဲ့ပါးစပ်ထဲကိုဖျောကနဲအရှိန်နဲ့ပန်းထွက်သွားတယ်။ သူကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ အဲဒါတွေကိုမြိုချလိုက်ပါတယ်။ လရည်တွေကုန်တော့မှ လချောင်းကိုရော၊ ဒစ်ထိပ်ကိုပါပြောင်အောင်ယက်၊ လျှာနဲ့သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ လီးကိုသူ့ပါးစပ်ကနေလွှတ်လိုက်တော့တယ်။ ထွန်းကဒူးထောက်နေရာကပြန်ထလိုက်ပြီးမှ

“ကဲ..ထွန်းရဲ့ပါဖောင်းမန့်ကြောင့်၊ စိတ်တွေ၊ အူတွေ၊ ကလီစာတွေပါတကျိကျိဖြစ်ပြီး အကြောတွေတဖျင်းဖျင်းဖြစ်အောင်ဆွဲဆောင်မှုပေးနိုင်တာကို ပါပါးမြင်သွားပြီမဟုတ်လား။ ချစ်တယ်နော်ပါပါးကြီး”

လို့ပြောပြီး မချိုမချဥ်လေးမျက်နှာလေးနဲ့နှာခေါင်းရှုံ့ပြီးပြုံးပြရင်း ဖလိုင်းကစ်စ် တစ်ချက်ပေးလိုက်သေးတယ်။ ထွန်းက လှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်တစ်လှည့်၊ ညာတစ်လှည့်၊ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်လှုပ်ခါရင်း ကျုပ်ရဲ့ရှေ့ကနေ တံခါးဝဘက်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ တံခါးဝရောက်တော့မှသူပစ်ချထားတဲ့ဘီကီနီတော့ပ်ကိုပြန်ကောက်ဝတ်လိုက်ရင်း သမင်လည်ပြန်တစ်ချက်လှည့်လို့ပုခုံးပေါ်ကကျော်ကြည့်ပြီးကျုပ်ကိုပြုံးပြသွားသေးတယ်လေ။

အခုမှကျုပ်လည်းကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ကြည့်လိုက်မိတော့၊ ပုဆိုးကခြေကျင်းဝတ်မှာအခွေလိုက်ကလေးပုံလို့၊ လီးကြီးကလည်းအခုထိအတောင်အကျပဲငေါက်ဆတ်ငေါက်ဆတ်ရှိနေတုန်းဗျ။ ကျုပ်လည်းပုဆိုးကိုကမန်းကတန်းအမြန်ကောက်ဆွဲတင်လိုက်ရပြီး ကျုပ်အလုပ်စားပွဲနောက်ဘက်ကိုပြေးဝင်လိုက်ရတယ်။

ကျုပ်အခုအချိန်အထိဘာအလုပ်မှမပြီးသေးဘူး။ စားပွဲပေါ်ကအေးစက်သွားတဲ့ကော်ဖီခွက်ကိုလည်းမသောက်ရသေးဘူး။ ရင်ကြီးကသာနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အတက်အောက်လှိုင်းထပြီးမောနေတာ။ ကျုပ်အသက်ကြီးစပြုလာပြီလေဗျာ။ ဒီကောင်မလေးကတော့ရေကူးကန်ကတက်လာပြီးအေးအေးမနေဘူး။ ရတဲ့အချိန်မှာအခွင့်အရေးယူပြီး အဆာပြေဆွဲစားသွားသေးတယ်။ မနိုင်စိန်လေးတွေပါပဲ။

ကျုပ်သမီးချယ်ရီမကိုတော့အခုထိမတွေ့ရသေးပါဘူး။ ရေကူးကန်ထဲကပြန်တက်မလာသေးတာလား၊ သူ့အခန်းထဲပဲ ဒါရိုက်ဝင်သွားပြီလားမသိဘူးဗျ။ ကျုပ်လည်းအလုပ်ထဲစိတ်စိုက်ပြီးပြန်လုပ်ရဦးတော့မှာပဲ။

အဲဒီနေ့မှာအလုပ်တွေနောက်ကျမှာစိုးလို့ စားပွဲမှာပဲအချိန်ကုန်ပြီးအသည်းအသန်အလုပ်တွေကုန်းလုပ်နေတာ၊ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကိုထပ်ပြီးသတိမထားမိတော့ဘူး။ ရှင်းရှင်းပြောရရင်တစ်နေ့လုံးမမြင်တော့ဘူးဆိုပါတော့။ တွမ်ရောဂျယ်ရီမလေးရော သူတို့ဖာသာသူတို့အခန်းအောင်းနေကြပုံရတယ်။

ကျုပ်လည်းညစာကို ရေခဲသေတ္တာထဲကရယ်ဒီမိတ် box တချို့ကို မိုက်က္ကရိုဝေ့ထည့်နွေးပြီး အလွယ်တကူဖြေရှင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့အလုပ်ခန်းထဲမှာပဲအချိန်ကုန်နေခဲ့တယ်။ အလုပ်ပြီးသွားတော့အတော်ညဥ့်နက်သွားပါပြီ။ ကျုပ်လည်းအတော်ပင်ပန်းသွားပြီးအရမ်းအိပ်ချင်လာပါတယ်။ ကျုပ်ရဲ့အိပ်ခန်းက အလုပ်ခန်းနဲ့တဆက်ထဲပါ။ ဘေးတံခါးတစ်ချပ်ပဲခြားပါတယ်။ ဒါနဲ့အိပ်ခန်းဘက်ကိုကူးခဲ့ပြီးကုတင်ပေါ်ကို ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်တာ ခဏချင်းမှာပဲအိပ်ပျော်သွားပါတယ်။

လက်တစ်စုံရဲ့လာရောက်ထိတွေ့မှုကြောင့်ကျုပ်နိုးလာခဲ့တယ်။ အဲဒီလက်ကကျုပ်လီးကိုညင်ညင်သာသာလေးဂွင်းတိုက်ပေးနေတာဗျ။ လက်ချောင်းဖျားထိပ်လေးတွေက ကျုပ်ရဲ့ပြောင်းတံကြီးအပေါ်မှာ တက်လိုက်ဆင်းလိုက်နဲ့လျှောထိုးနေရင်း ဒစ်ခေါင်းသားနုနုကိုလည်းဖိပွတ်ဖျစ်နယ်ပေးနေတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်လည်းခေါင်းမထူနိုင်လောက်အောင်ကို အရမ်းကြီးအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာ။ မျက်လုံးတွေကဖွင့်လို့မနိုင်ဘူး။

အတင်းဖြဲရဲကြည့်တော့ မီးပိတ်ထားတဲ့အမှောင်ထဲမှာ အရိပ်လောက်ပဲဝိုးတဝါးမြင်ရတယ်။ အဲ့ဒီအရိပ်ကကျုပ်ဘက်ကိုနောက်ကျောပေးထားတယ်။ သေချာကြည့်တော့ကျောကုန်းပဲမြင်ရပြီး ခေါင်းကပျောက်နေတယ်။ ကျုပ်ရုတ်တရက်လန့်သွားပေမယ့် တချက်ပြန်ကြည့်လိုက်တော့မှ ခေါင်းကစောင်ကြားထဲငုပ်ပြီးလျှိုဝင်သွားတာကိုး။ ပါးစပ်တစ်ခုရဲ့နွေးထွေးစိုစွတ်တဲ့အငွေ့အသက်ကကျုပ်ရဲ့လီးထိပ်ဒစ်ခေါင်းအဖျားမှာရလိုက်တယ်။

ဒါ..ဒါ..ဘယ်သူလဲ။ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းကျုပ်အခန်းထဲကိုဝင်လာပြီး၊ ဒီလိုလက်ရဲ ဇက်ရဲ လုပ်နေပုံက တခြားသူမဟုတ်နိုင်ဘူး။ နေ့လည်က ထဲကခြေသွက်လက်သွက်လုပ်သွားတဲ့ ဟိုတွမ်မပဲဖြစ်မှာသေချာတယ်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပိုင်း ၅ (မျှော်)

တွမ်အန်ဒ်ဂျယ်ရီ
အပိုင်း – ၅

တွမ်ကက်မလေးကတော့ကျုပ်လီးကိုလာစုပ်နေပြန်ပြီဗျ။ ကြည့်ရတာ နေ့လည်ကစုပ်ခဲ့တာ၊ မဝသေးပုံ၊ မတင်းတိမ်သေးပုံရတယ်။

ဒါပေမယ့်အခုည သူဝင်လာတာကလည်း ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နဲ့ပဲ။ ကျုပ်ကိုအကဲစမ်းချင်နေတာများလား၊ ဒါမှမဟုတ်၊ မနှိုးပဲခိုးစားရတဲ့သည်းထိတ်ရင်ဖိုအရသာကိုပဲခံစားချင်လို့လားတော့မသိဘူး။ တကယ့်ကိုဖြည်းဖြည်းလေးနဲ့ပဲကြိတ်နေတာဗျ။ ဒီတော့လည်းသူ့ရဲ့ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ရင်မသည်းဖို ဖီလင်လေးမပျက်ရအောင် ကျုပ်အသာလေးငြိမ်ကြည့်ရင်း အိပ်မောကျချင်ဟန်ဆောင်နေလိုက်တယ်။

အဲဒီတော့လည်းကျုပ်ကလိုတာထက်ပိုပြီးမလှုပ်ရှားဖြစ်အောင်၊ ယောင်ရမ်းနေတဲ့ပုံစံမျိုးလောက်ပဲဖြစ်အောင်ဖမ်းနေရတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အတော်ထိမ်းချုပ်နိုင်အောင်ကြိုးစားနေရတယ်လေ။ ထွန်းရဲ့ပါးစပ်ကလေးက ဖုံစုပ်စက်ကလေးတစ်ခုရဲ့နှုတ်သီးနဲ့တူနေသလားပဲလို့ကျုပ်တွေးမိတယ်။ သူစုပ်နေတာကအဲ့လိုပုံဗျ။ သူ့ရဲ့လက်ကလေးတွေကကျုပ်ရဲ့လဥတွေကိုလက်ကလေးနဲ့သာသာ သာသာပုတ်လို့ညှစ်ပေးရင်း သူ့ပါးစပ်လေးကလည်းလချောင်းတစ်လျှောက်ခြုံငုံပြီးအောက်ဆင်းလိုက်အထက်တက်လိုက်နဲ့ဒေါင်းဒေါင်းပြေးနေတယ်လေ။

ဘုရားရေ ကျုပ်လီးထဲကတောင့်ပြီးတဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြီ။ ကျုပ်ပြီးတော့မယ်နဲ့တူတယ်။ ကျုပ်ရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းသွားတဲ့အချိန်မှာပဲ ကျုပ်လီးထဲကလရည်တွေက ထွန်းရဲ့ပါးစပ်ထဲကိုအရှိန်နဲ့ဆောင့်ပန်းထွက်သွားတော့တာပဲ။

အဲဒီနောက်ဆက်တိုက်မှာပဲ တိတ်ဆိတ်တဲ့ည အမှောင်ထဲမှာ ကျုပ်သူ့ရဲ့လျှာလိမ်းသပ်သံကိုပါကြားနေရတယ်ထင်တာပဲ။ သူကလီးကိုငုံနေရင်းကနေ ထွက်လာသမျှလရည်တွေကို အာခေါင်ထဲစုပ်သွင်းနေတယ်ဆိုတာသိနေရတယ်။ သူဆက်ပြီးအားရပါးရစုပ်လျက်နေတာ  နောက်ဆုံးထွက်လာတဲ့လရည်စက်အထိ တစ်စက်မှမကျန်အောင်ပါပဲ။ အထဲကထွက်လာတဲ့အရည်တွေကုန်သွားတော့လည်း ပန်းတုန်းကဘေးကိုလျှ်ထွက်ခဲ့ပြီးပေရေနေတဲ့ လက်လေးနဲ့ဆုပ်လီးကိုထောင်ပြီး လျှာနဲ့တလှပ်လှပ်ပတ်ချာလည်လှည့်ယက်ပြီးအပြောင်ရှင်းပေးနေတယ်။

ခဏကြာတော့မှစောင်အောက်မှာဝင်ပြီးတလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတဲ့ခေါင်းက ပြန်ထွက်လာတယ်။ ခြုံထားတဲ့စောင်ကိုဖယ်ချလိုက်တော့မှပဲ ကုတင်ဘေးမှာကပ်ပြီးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေတဲ့သူ့ကိုယ်ရဲ့အရိပ်ကိုကျုပ်မြင်လိုက်ရတာပဲ။ သူကကိစ္စပြီးပြီးချင်း တံခါးဘက်ထထွက်သွားပြီး အခန်းအပြင်ဘက်အမှောင်ရိပ်ထဲမှာပျောက်သွားခဲ့တယ်။

သူကျုပ်ကိုလာလုပ်နေတဲ့ကိစ္စဝိစ္စတွေအတွင်းမှာ ကျုပ်ပုံမှန်အတိုင်းအိပ်ပျော်နေဟန်ပဲနေနေခဲ့တယ်။ သူဘာမှအကြမ်းပတမ်းတွေ ဘာတွေတော့လုပ်မသွားဘူး အတင်းဆွပြီးတော့လည်းခွတက်မလာဘူး။ အမှန်တော့ ကျုပ်သမီးချယ်ရီနဲ့ပတ်သက်ပြီးစိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ သူ့ကိုနသားပါယားမိန်းခလေးပီသအောင်သင်ပေးလိုက်ပြီးကထဲကသူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ကျုပ်အကြားမှာအသွားအလာတွေကရှိပြီးသား။ အစိမ်းမှမဟုတ်တော့တာ၊ အခုလိုခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လည်းလာလုပ်စရာမရှိဘူး။

ကျုပ်လည်းကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပြန်သတိကပ်အောင်လုပ်လိုက်ရပြီး မနက်ဖြန်ကျမှဒီကိစ္စကဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဆိုတာကိုသိအောင်ဖြေရှင်းရမယ်လို့တွေးနေမိတယ်။ ကျုပ်လည်းအတွေးတွေနဲ့ချာချာလည်ရင်း မကြာခင်မှာပဲပြန်အိပ်မောကျသွားသဗျို့။

နောက်တစ်နေ့မနက်မိုးလင်းတော့ မျက်နှာသစ်၊ ကိုယ်လက်သန့်စင်အပြီးမှာ ဗိုက်ဆာလာလို့ ဘရိတ်ဖတ်ဆွဲမလို့မီးဖိုခန်းဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ အတော်ပဲ မီးဖိုခန်းထဲဝင်လိုက်တော့၊ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်စလုံး အဲဒီရောက်နေပြီ။

“ဟာ..ငါတို့ပါပါးကြီးနိုးလာပြီဟေ့..၊ ပါးပါ၊..မင်္ဂလာပါ။ ညက ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်ရဲ့လား..ပါး..”

ကျုပ်သမီးချယ်ရီမကဆီးနှုတ်ဆက်တယ်ဗျ။ သူ့ကိုကြည့်ရတာအူအတော်ရွှင်နေပုံရတယ်။

“ညကအိပ်မက်လှလှလေးတွေရောမက်ရဲ့လား ပါးပါ..”

ထွန်းကလည်း မထိတထိစကားလေးနဲ့နှုတ်ဆက်လာတယ်။

“ကဲ..ထွန်း..တို့တွေမနက်စာဘာတွေစီစဥ်ထားသေးလဲ.။ ပါပါးကိုလည်းကျွေးရအောင် တစ်ပွဲပြင်ပေးဦး”

“အေးး..မြန်မာဖရိုင်းရိုက်စ်ပေါ့..။ တို့စ်၊ ကြက်ဥကြော်နဲ့ ကော်ဖီရောပေါ့..၊ လာ..ပါပါး စားပွဲမှာထိုင်”

“ကျေးဇူးတင်တယ် ကြောင်နဲ့ကြွက်လေးတို့ရေ၊ ညက ပါပါးကောင်းကောင်းအိပ်ရပါတယ်”

ကျုပ်ကထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်ရင်းသူတိုမေးထားတာတွေကိုလည်းရောဖြေလိုက်တယ်။

“ကောင်းတာပေါ့..ပါပါး၊ သမီးတို့ကပါပါးအလုပ်တွေသိပ်များပြီးကျန်းမာရေးထိခိုက်မှာစိုးလို့ပါ။ ဂရုစိုက်ဦးပါပါးရဲ့..”

ကျုပ်သမီးချယ်ရီကပါပြုံးစိစိနဲ့ဝင်ပြောလာတယ်။ သူတို့ကိုကြည့်ရတာမရိုးဘူး၊ ညကကိစ္စကိုကျုပ်သမီးလဲသိနေပုံရတယ်။ ကြည့်ရတာဒီကိစ္စကသူတို့နှစ်ယောက်ပေါင်းကြံနေတာများလား။ ကျုပ်သမီးချယ်ရီမက သူ့ကွယ်ရာမှာနှစ်ယောက်ထဲကျုပ်ကထွန်းနဲ့တိတ်တိတ်ကြိတ်ပြီးစားတာတို့ ချီးကျူးမျက်နှာသာပေးတာတို့ဆိုရင် သိပ်ကြည်တာမဟုတ်ဘူး။ ရစ်တတ်တယ်လို့ကျုပ်ပြောပြခဲ့ဖူးပါတယ်။ အဲဒါညကထွန်းကျုပ်အခန်းထဲခိုးဝင်လာလာပြီးမဟုတ်တရုတ်လုပ်သွားတာကိုသူသိနေပုံရသလိုရှိတာက တမင်လွှတ်ပေးလိုက်တာလားဘာလားပေါ့။

“အေးပါကွာ..ပါပါးကဒေါင်ဒေါင်မြည်ပါ။ သိပ်မပူပါနဲ့သမီးရဲ့..”

ကျုပ်ချယ်ရီ့ကိုအလိုက်သင့်ပြန်ဖြေလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့သိပ်မရှင်းလှဘူး။  မနက်စာစားပြီးကာစအချိန်လေးမှာပဲ၊ ချယ်ရီမမီးဖိုခန်းထဲကခဏထွက်သွားတဲ့အချိန်မှာ ကျုပ်ထွန်းနဲ့စကားပြောဖို့အချိန်နည်းနည်းလေးရလိုက်တယ်။ လိုရင်းတိုရှင်းပါပဲ။

“ဟဲ့. ထွန်း..ကြောင်မလေး၊ ပါပါးမင်းကိုမနေ့ညကအကြောင်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးစကားနည်းနည်းပြောချင်တယ်။ မင်းတစ်ယောက်ထဲရှိမယ့်အချိန်မျိုးမှာ ငါ့ရဲ့ရုံးခန်းထဲကိုလာခဲ့ပါလား..”

ထွန်းရုတ်တရက်ကျုပ်ကိုပြူးကြောင်ကြောင်ပြန်ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ဘာဆိုလိုတာကိုသဘောမပေါက်လို့လားတော့မသိဘူး။ ခဏကြာမှပြန်ဖြေလာတယ်။

“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့ပါပါး..”

ကျုပ်လည်းမနက်စာပြီးတာနဲ့အိမ်ရှေ့ခြံထဲကိုခဏတဖြုတ်ခြေညောင်းလက်ဆန့်လျှောက်ရင်း ခံတွင်းချဥ်ပြေ စီးကရက်သောက်နေလိုက်ပြီး ခြံထဲကကျုပ်ဝါသနာအရစိုက်ပျိုးထားတဲ့ ပန်းပင်သစ်ပင်တွေကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေခဲ့တယ်။ နာရီဝက်လောက်အချိန်ဖြုန်းပြီးမှ ကျုပ်လည်းအလုပ်ခန်းဘက်ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။

ကျုပ်မနေ့ကထဲကလုပ်နေတဲ့ စာရင်းတချို့ကလက်စမသတ်သေးလို့ ဒီမနက်မှာပဲအပြတ်ဖြတ်မယ်ဆိုပြီးထိုင်လိုက်တာ အလုပ်မှာနစ်ပြီးပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့လျော့သွားပြန်ပါတယ်။ မနက်ဖြန် တနင်္လာနေ့ဆိုတော့ အပြင်မှာချိတ်ထားတဲ့အလုပ်တွေကိုကြည့်ဖို့ စီမံဖို့ ပြန်ထွက်ရဦးမယ်လေ အလုပ်ကြွေးကျန်တွေဖြတ်ထားဦးမှ။ မနက်၁၁နာရီခွဲကျော်တော့ လုပ်ရမယ့်ဖိုင်တွေဆေ့ဖ်လုပ်ပြီးပြတ်အသွားမှာ ကောင်မလေးတွေက နေ့လည်စာထမင်းစားဖို့ အခန်းဝက နေလာအော်ခေါ်တယ်။

နေ့လည်စာထမင်းဝိုင်းမှာတော့ပုံမှန်အတိုင်းပဲရောက်တတ်ရာရာနည်းနည်းပြောကြပြီး ထမင်းကိုပဲများများစားဖြစ်ခဲ့တယ်။ တွမ်နဲ့ဂျယ်ရီတို့နှစ်ယောက်ကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားလောက်ရုံအသံနဲ့ပဲ တစ်ခုခုပြောနေကြလို့ ကျုပ်အာရုံစိုက်နားထောင်လိုက်တော့မှ..၊

“ဟဲ့..ထွန်း နေ့လည်ကျရင် ငါဆံပင်သွားလုပ်ဦးမယ်။ လက်သည်းလည်းဒီဇိုင်းအသစ်ရေးမယ်။ နင်ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ပေးဦး”

ထွန်းက ချယ်ရီမပြောတာကိုကြားတော့ မနက်ကကျုပ် သူ့ကိုပြောထားတာကိုစိတ်ထဲရှိနေတယ်ထင်တယ်။ မသိမသာလေး ကျုပ်ဘက်ကိုမျက်လုံးလေးစွေပြီးခိုးကြည့်လိုက်ရင်းနဲ့..

” ဟာ..ငါမလိုက်တော့ဘူးဟာ၊ နင်သွားနေကျဆိုင်ပဲမဟုတ်လား၊ နင်တစ်ယောက်ထဲသွားလိုက်တော့။ နင်လည်းသိသားပဲ ငါကလည်း မိန်းမပီပီသသ အလှတွေသိပ်ပြင်ချင်နေသေးတာမဟုတ်ဘူး၊ ငါဒီနေ့စိတ်မပါသေးဘူး၊ နင့်လိုအပတ်တိုင်းသွားနေရတာငါပျင်းတယ်ဟဲ့။ ငါဒီနေ့လည်း ရေထပ်ကူးမယ်စိတ်ကူးထားတာ ဒါမှငါ့ဘော်ဒီကဖစ်တ်ဖြစ်မှာ၊ သက်လုံကောင်းမှာ။ ခါတိုင်းငါမပါလည်းနင်သွားနေကျပဲမဟုတ်လား..”

“ကောင်မစုတ် နင့်ကိုခေါ်တိုင်းဒီလိုချည်းပဲ၊ ရတယ် ငါ့ဟာငါသွားမယ်။ ညည်းကတော့ အလှအပဂရုမစိုက်ရင် ဘောပြားဘဝကဘယ်တော့မှကျွတ်မှာမဟုတ်ဘူး..မှတ်ထား..”

“အမယ်..ငါကအခုမိန်းခလေးစစ်စစ်နဲ့အတော်တူနေပါပြီ၊ မပြင်လည်းငါ့ကိုကြိုက်မယ်လူက ရှိနေမှာပဲ။ နောက်အပတ်တွေငါစိတ်ပါရင်လိုက်ခဲ့မယ်..နော်..နော်..”

“အေးပါ..ပြီးတာပဲ၊ သဘော..သဘော..”

ကျုပ်ကသူတို့နှစ်ယောက်ပြောတာကိုကြားနေရတယ်။ တွမ်ကက်မက သူနေခဲ့လို့ရအောင် တဘက်လှည့်နဲ့ချယ်ရီမခေါ်တဲ့ဆီမလိုက်ပဲငြင်းချက်ပေးနေတာကိုလည်းကျုပ်ရိပ်မိလိုက်ပါတယ်။

ထမင်းစားပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ်လည်းအိမ်ရှေ့ခန််းမှာ ခဏတဖြုတ်လောက်ထိုင်၊ ရေနွေးကြမ်းသောက်၊ သတင်းစာဖတ် အချိန်ဖြုန်းပြီးမှကျုပ်အလုပ်ခန်းထဲကိုပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်အိမ်ရှေ့ခန်းမှာထိုင်နေတုန်းက..

” ပါးပါ..သမီးနည်းနည်းလောက်တော့သွားရှိုင်းလိုက်ဦးမယ်၊ ဟိုတွမ်မကိုထားခဲ့မယ်။ ပါးပါ အလုပ်များနေရင် အဲဒီကောင်မကိုခိုင်းစရာရှိရင်ခိုင်း၊ အားမနာနဲ့ပါပါး..ဟိဟိ..သမီးသွားမယ်..”

“အေး..ကောင်းကောင်းသွား၊ ရှပ်ပြာရှပ်ပြာလုပ်မနေနဲ့ ကားကောင်းကောင်းမောင်းဦး..”

ခဏကြာတော့ ချယ်ရီမကားမောင်းထွက်သွားသံကိုကြားလိုက်ရပါတယ်။ သူကပဲ သူခေါ်တာကိုလိုက်မသွားတဲ့ ထွန်းကိုချောက်တွန်းပြီး အကုန်ခိုင်းလို့ရတယ်ဆိုပြီးထည့်သွားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျုပ်က တွမ်ကက်မလေးနဲ့အချိန်းအချက်လုပ်ပြီးသားဆိုတာကို ကျုပ်သမီးမသိလိုက်ဘူး။

ကျုပ်အလုပ်ခန်းထဲဝင်သွားခဲ့ပြီးတော်တော်ကြာတဲ့တိုင်အောင် ထွန်းကပေါ်မလာပါဘူး။ ကျုပ်က အလုပ်ခန်းကျုပ်စားပွဲနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင် အခန်းတံခါးအဝင်ပေါက်နဲ့ပြူတင်းပေါက်ကြားမှာနေရာချထားတဲ့ ဆိုဖာရှည်ပေါ်မှာထိုင်ရင်းဖုန်းထိုင်ပွတ်နေတယ်။ အခန်းတံခါးကိုလည်းပိတ်ထားပြီးအဲကွန်းလည်းလွှတ်ထားပါတယ်။ ကျုပ်ဖုန်းပွတ်နေပြီးအတော်ကြာမှ တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရရင်း သော့သီးကလည်သွားပြီး ထွန်းကတံခါးတွန်းဖွင့်ဝင်လာပါတယ်။ ပြီးတော့သူက ကျနော်ထိုင်နေတဲ့ ရှေ့တည့်တည့်မှာလာရပ်ရင်း..

“ထွန်းကိုပြောစရှိတယ်ဆို၊ ဘာပြောစရာရှိလို့လဲပါပါး”

“အေးကွ..မေးစရာရှိလို့ခေါ်တာပေါ့၊ ညကညဥ့်နက်သန်းခေါင်ကြီးဘာဖြစ်ရတာလဲ။ ဘာလို့ပါပါးအခန်းကိုခိုးဝင်လာရတာလဲ..”

ထွန်းကကျုပ်မေးနေတာကိုပြန်မဖြေသေးပဲ ကျုပ်ရှေ့ကိုအရမ်းထပ်တိုးပြီးကပ်လာပါတယ်။ ဒီနေ့လည်းသူက မနေ့ကလိုပဲ ရေကူးဝတ်စုံကိုဝတ်ထားပြန်ပါတယ်။ ထမင်းစားဝိုင်းမှာသူချယ်ရီမကိုပြောခဲ့သလို ရေကူးမလိုပြင်ဆင်လာခဲ့ပုံရတယ်။ ဒါပေမယ့်ရေကူးကန်ကိုရောက်ခဲ့သေးပုံမပေါ်ဘူး သူ့ဆွင်းမ်ဆု့တ်ကရေမစိုပဲခြောက်သွေ့နေတုန်းပါပဲ။

သူ့ရေကူးဝတ်စုံမှာ စပ်ဟပ်ထားတဲ့အပိုင်းအစတွေကမနေ့ကထက် အများကြီးပိုသေးပါတယ်။ အညိုရင့်ရောင်မှာ ဟိုက်လိုက်အရောင်ပြေးတွေဖောက်ထားတဲ့ တူးပိစ်ဝတ်စုံပဲ။ ဒါပေမယ့် အောက်ပိုင်းသုံးမြှောင့်ပုံအဖုံးစက သူ့စမူဆာကြီးကိုလုံအောင်မဖုံးနိုင်ဘူး။ အပေါ်ဘက်ဘီကီနီတော့ပ်ကလည်း အုန်းမှုတ်ခွက်အသေးစားလောက်တောင်မရှိပဲ ကျွဲကောသီးဆိုက်ကိုမီလုလု သူ့နို့ကြီးတွေကအပြင်ကိုပြိုထွက်ပြီးအန်ကျတော့မလိုဖြစ်နေတယ်။

“ဆောရီးနော် ပါပါး..သမီး ရေကူးမလို့ဆိုပြီးဒါကြီးတွေဝတ်ပြီးမှ ပါပါးမှာထားတာကိုသတိရလို့ ဝင်လာခဲ့တာ..”

ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကအဲဒီသူဝတ်ပြထားတဲ့အပေါ်မိန်းမောမသွားအောင် သတိထားထိမ်းလိုက်ပြီး ကိုယ်မေးစရာရှိတဲ့အပေါ်မှာပဲ အာရုံစူးစိုက်ဖို့ကြိုးစားလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်ကျုပ်ဘာမှမပြောခင်မှာပဲ သူကစပြီးပြန်မေးလာပါတော့တယ်။

“မနေ့ကပါပါးအတွက် လုံလောက်တဲ့ဆန္ဒလိုအပ်ချက်တွေ မပြည့်သေးဘူးမဟုတ်လား ပါပါး..”

ပြောရင်းနဲ့ထွန်းက ကျုပ်ဘေးဆိုဖာရှည်ပေါ်မှာကပ်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ဘုရား..ဘုရား..လှလိုက်တဲ့ ရေဆေးငါး ဘော်ဒီအကိတ်ကြီးနှယ်ကွယ်..ဆိုပြီးကျုပ်စိတ်ထဲမှာပင့်သက်ရှူမိပါတော့တယ်။ အခုကထွန်းဟာ၊ ဆတ်တောက်ဆတ်တောက် ယောက်ျားလျာတစ်ယောက်မဟုတ်တော့ပါဘူး။ လုံးလုံးလျားလျားပြည့်ပြည့်ဝဝမိန်းမပျိုတစ်ယောက်ဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။

“အေးကွာ..ပါပါးဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပါဘူး။ ထွန်းကလှတာပါပါးဝန်ခံပါတယ်။ ဒါပေမယ့်..”

ကျုပ်ပြောချင်တာကို သူကနားထောင်မနေပါဘူး သူလုပ်ချင်တာကိုပဲလုပ်နေပါတယ်။

“ပါပါးက ထွန်းနို့လေးတွေကိုမကြိုက်ဘူးလား..”

သူကပြောရင်း ဘီကီနီတော့ပ်ကိုချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ “ပြီးတော့သမီးစောက်ဖုတ်ကိုရောရင်မခုန်ဘူးလား..”

နောက်ထပ်ဆက်ပြောရင်း သူ့အောက်ပိုင်းကိုလည်းလျှောကနဲဆွဲချပြီးချွတ်လိုက်ပြန်ပါတယ်။
အခုမှနေခင်းကြောင်တောင်ကြီးမှာ ထွန်းရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုကျုပ်သေချာကြည့်မိပါတယ်။ အရမ်းလှတဲ့စောက်ဖုတ်လေးပါပဲ။ သူ့စောက်မွေးတွေကိုအရစ်လိုက်အကန့်လိုက်ရိပ်ထားတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးဘယ်နေရာမှာရိပ်ခဲ့သလဲတော့ကျုပ်မတွေးတတ်ဘူး။ သူ့အောက်နှုတ်ခမ်းလွှာလေးတွေက ထူထူထဲထဲပိပိရိရိလေးနဲ့ စိနေတာနဲ့စောက်စိပြူးပြူးကြွက်နားရွက်လေးထွက်နေတာက သူ့ကိုလာပြီးဆွဲစုပ်ယက်ပေးဖို့ဖိတ်ခေါ်နေသလိုပါပဲ။ စောစောကငြိမ်နေတဲ့ကျုပ်လီးကချက်ချင်းပဲတုန့်ပြန်မှုတွေပေးလာပြီးရုတ်ချည်းဆိုသလိုမဟားဒယားကြီးထောင်ထလာတော့တယ်။

“နင်လေးဟာလေ အရမ်းလှ၊ အရမ်းကိတ်ပြီးအရမ်းချချင်စရာကောင်းတာပဲ..ကြည့်စမ်းထွန်း..”

“အားးး ပါပါးပြောတာတွေမှန်လာပြီ..”

ထွန်းကပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်တစ်ဘက်ကမြွေတစ်ကောင်လိုလျှောကနဲဆင်းသွားပြီး ကျုပ်လီးကိုတင်းတင်းညှစ်ပြီးဖမ်းဆုပ်လိုက်တော့တယ်ဗျို့။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပိုင်း ၆ (မျှော်)