တစ်ဖြစ်လဲ (အပိုင်း ၂)

အပိုင်း (၁၁)

တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြီးနိကက်ကြီး ဖြစ်သွားတဲ့အဒေါ်ကြီးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းအဖုအထစ်ကြီးတွေကအတိုင်းသားပေါ်လာတော့တယ်။
အဒေါ်ကြီးကလည်းမခေဘူး၊ ကောင်လေးအမေနဲ့ အချိုးအစားရော ဘော်ဒီ‌ရော ၊ ဖင်၊ နို့ နဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးတွေအားလုံးနင်လားငါလားပဲ။

တကယ်ပဲအဲ့လိုအမေမျိုး၊ အဒေါ်မျိုးရှိမယ့်သားတွေဆိုရင် ဘယ်လိုမှထိမ်းထားအောင့်ထားနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။
တက်လိုးချင်စိတ်တွေတဖွားဖွားပေါ်လာမှာအမှန်ပဲ။ အခုတောင်ဇာတ်လမ်းထဲကတူလေးတောင်၊
စောစောကသူ့အဒေါ်ဝင်လာပြီးဆူလို့ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့အတောင်ကျသွားတဲ့လီးက အဒေါ်ဲရဲ့ဖင်ကြီး၊
နို့ကြီးတွေကိုကြည့်ပြီးပြန်တောင်လာတာ၊ လီးကကောက်ညှင်းကျည်တောက်ဖြစ်တော့မယ်။

တောင်ပြီးရင်းတောင်ရင်းနဲ့ပြောင်းကြီးကအယ်လာတာနည်းတာမဟုတ်ဘူး။
အဒေါ်ကြီးကဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီးတူဖြစ်သူရဲ့ဗျောက်ကြီးကိုအားရပါးရကုန်းပြီးလွေတော့တာပါပဲ။
လီးကြီးကအခုလေးတင်သူ့အမေကိုလိုးထားတော့ စောက်ရေတွေနဲ့ရွှဲရွှဲပြောင်နေပြီးချွဲပျစ်ပျစ်၊ စိုစိစိနဲ့။

အဒေါ်ကြီးကတော့၊ ဏှာတွေတအားကန်နေပြီ၊ ပေနေတဲ့ သူ့ညီမစောက်ရေတွေကိုရွံရကောင်းမှန်းမသိတော့ဘူး။
တပြွတ်ပြွတ်နဲ့အရသာရှိရှိကိုစုပ်နေတော့တာ။ ကောင်လေးလဲမျက်လုံးလေးမှိတ်၊ ပါယစပ်ကြီးဟပြီး တဟား..ဟားနဲ့အရသာရှိရှိငြီးနေတာ..။
အမေလုပ်တဲ့သူကတော့ အနားမှာကြည့်နေပြီး ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်စောက်ဖုတ်ကြီးနှိုက်၊ ကိုယ့်နို့ကြီးကိုယ်ညှစ်လုပ်နေတာပေါ့..။

တော်တော်လေးကြာအောင်အားရအောင်ပုလွေကိုင်ပြီးတော့မှအဒေါ်ကြီးလည်း ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်အိပ်ချပေးလိုက်ပြီး
သူ့တူကောင်လေးအားရပါးရ တက်လိုးဖို့လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ကောင်လေးလည်းသူ့ကောက်ညှင်းကျည်တောက်ကြီးနဲ့
သူ့အဒေါ်ကြီးရဲ့စောက်ပတ်ပြဲပြဲဖောင်းဖောင်းကြီးထဲထောင်းတော့တာပေါ့။

အဒေါ့်စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ တူလေးရဲ့လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီး ဝင်ထွက်နေတာကိုအနီးကပ် ဇွန်းဆွဲရိုက်ကွက်နဲ့ရိုက်ပြနေတာလေ။
ပြကွက်ကိုကြည့်ပြီး ကျနော့်လီးလည်းမတရားပြန်တောင်လာရသလို ဘေးမှာရှိတဲ့ကျနော့်အမေကလည်း
သူ့ပေါင်လုံးတစ်တစ်ကြီးတွေကိုတစ်ခုနဲ့တစ်ခုကြိတ်လိမ်နေတယ်။ လက်ကလည်းနို့ကြီးတွေကိုနယ်နေတယ်။

ကြီးနုကလည်းလက်တစ်ဘက်ကသူ့လက်စွဲတော်လီးတုကြီးကို ဗိုင်ဘရေတာဖွင့်ပြီးသူ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲတဒီဒီနဲ့မွှေ့နေရင်းက
နောက်လက်တစ်ဘက်နဲ့ကျနော့်လီးကြီးကိုလာဆုပ်ပြီးနယ်လိုက်ဖျစ်လိုက်ဆွပေးနေတော့တယ်။

ဇာတ်ကားထဲမှာ အမေ၊ အဒေါ်၊ တူ၊ (သားအမိ တူအရီး) သုံးယောက်သား စိတ်တူကိုယ်တူနှိုးဆွပြီးဂရုဆက်စ် လုပ်နေကြတာ၊
ဇာတ်ကြောက အခုကျနော်ရယ်၊ အမေရယ်၊ ကြီးနုရယ်ဆိုတဲ့ကျနော်တို့မိသားစုအခုဖြစ်ပျက်နေတာနဲ့ တော်တော်လေးကိုဆင်တူတယ်။
တစ်ခုပဲမတူတာက ကျနော်တို့မိသားစုမှာ အမေကစတာမဟုတ်ပဲ ကြီးနုကဇာတ်လမ်းစခဲ့ပြီး၊ ကျနော့်အမေကနောက်မှသိပြီးဝင်လာတာ ပဲကွာတယ်။

အခုအမေက ကြီးနုဖွင့်ပြထားတဲ့အင်းစက်အောကားကို စိတ်ဝင်တစားနဲ့ သေသေချာချာကိုအာရုံစိုက်ပြီးကြည့်နေရင်းက
ကျနော့်လက်မောင်းကိုလာကိုင်ထားတဲ့အမေ့လက်တွေက အသာကိုင်ရုံကနေ တဖြည်းဖြည်းတင်းတင်းကြီဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လာတယ်။
အသက်ရှူသံတွေကလည်းအမောဖောက်သလိုတရှူးရှူးနဲ့အရမ်းမြန်လာတယ်။

စက္ကန့်နဲ့အမျှ အမေ့ကိုယ်ထဲကရာဂမီးအပူချိန်တွေတလျှမ်းလျှမ်းတောက်အောင်ဒီဂရီတွေထပ်ပြီးတက်လာပြီလို့ကျနော်ထင်တာပဲ။
အခုတစ်ခါမှာတော့ အမေ့ပုံစံက ခံစားချက်နဲ့လိုအင်ဆန္ဒတွေကိုထပ်ပြီးထိမ်းချုပ်ထားစရာမလိုတော့ဘူးလို့ခံယူသွားပုံရတယ်။
အစတစ်ခါတုန်းကလို၊ ကိုယ့်သားမို့လို့ရှက်ကြောက်နေတာတွေကိုအမေဘေးချိတ်ထားလိုက်ပြီ..။

အမေကကျနော့်လီးကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ် အားပါပါဆုပ်ပြီး၊ ပလစ်ပလစ်နဲ့ဂွင်းတိုက်ပေးနေပြန်ပြီ။
ကျနော့်လီးကလည်းရုပ်ရှင်ထဲကမအေလိုးကားကိုကြည့်ပြီး မတရားမာထန်တက်နေတာ။
လီးကလဲရုပ်ရှင်ထဲကကောင်လေးလိုပဲကောက်ညှင်းကျည်တောက်နဲ့ မာန်ချင်းပြိုင်နေတယ်။

အခုကျနော်တို့အခန်းထဲမှာဖြစ်နေတာကရုပ်ရှင်မဟုတ်တော့ဘူး။ ကြီးနုရယ်၊ ကျနော့်အမေယုရယ်၊ ကျနော်ရယ်၊
အမှန်တကယ်သရုပ်ဆောင်နေကြတာ။ ဇာတ်လမ်းဆင်ပြီးရိုက်တဲ့ဖျော်ဖြေရေးကားမဟုတ်တော့ဘူး။
လက်တွေ့ဘဝထဲကသားအရင်းနဲ့၊ အမေအရင်း၊ အဒေါ်အရင်းသုံးယောက်အကြား၊
တကယ့်သွေးသားရင်းတွေအပီအပြင်စပ်ယှက်နေကြတာဖြစ်နေတယ်။

ကျနော်တို့သုံးယောက်ရဲ့ဇာတ်လမ်းကိုတည်းဖြတ်သူကတော့..
လူသားတွေရဲ့သဘာဝအခြေခံသွေးသားလှုံ့ဆော်တောင်းဆိုမှုအရဖြစ်ခဲ့ပြီး။
ရာဂမီး၊ ရမ္မက်စိတ်နဲ့ သုံးယောက်စလုံးရဲ့၊ တူညီတဲ့စိတ်လိုအင်ဆန္ဒတွေရဲ့ခိုင်းစေချက်က ကျနော်တို့ ဇာတ်လမ်းရဲ့ဒါရိုက်တာကြီးပေါ့။
သားမှန်းမသိ၊ အမေမှန်းမသိနိုင်တော့လောက်အောင်သူခိုင်းတဲ့အတိုင်းလိုက်လုပ်နေရတာလေ။

အမေ့သွေးသားတွေရဲ့ကြိုးကိုင်ခိုင်းစေချက်တွေက တဖြည်းဖြည်းပီပြင်လာတယ်။
ကျနော့်လီးကိုစိမ်ပြေနပြေ ဖိလိုက်၊ ဖွလိုက်၊ ညှစ်လိုက်၊ ဆွလိုက်လုပ်နေတဲ့အပြင်၊ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ
ဖီးလ်အပြည့်နဲ့လိုက်ယက်ပေးနေတယ်။ ကျနော်ပါးကိုအာဘွားအကြီးကြီးအရင်စပေးပြီး
နှာခေါင်းဖျားလေး၊ နှုတ်ခမ်းဖျားလေးတွေနဲ့နူးနူးညံ့ညံ့ လိုက်ပွတ်နမ်းပေးနေတယ်။

နောက်တော့ကျနော့်မေးစေ့၊ လည်ပင်း ကနေကျနော့်ရဲ့လူပျိုပေါက်စထွားကျိုင်းခြင်းမရှိသေးတဲ့ ရင်အုပ်ခပ်ချပ်ချပ်ပေါ်က
နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးတွေကိုလျှာနဲ့လျက်ပေးရင်းကပ်စို့ပေးတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့အမေ့အနမ်းတွေကအောက်ကိုစုန်ဆင်းလာတယ်။
ဗိုက်ကိုတစ်ချက်နမ်းပြီးတော့၊ ကျနော့်ရဲ့ လက်နက်ကြီးဆင်ထားတဲ့နေရာအရောက်မှာရပ်သွားတယ်။
ကျနော့်ဒုတ်ကြီးကညိုတုတ်ပြောင်တင်းနေပြီးတော့၊ သိပ်မကြာသေးခင်ကမှအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကပြန်ထုတ်ထားလို့
ပေနေတဲ့ပျစ်ချွဲချွဲအရည်တွေက ခြောက်လုလုပဲရှိသေးတာ။

အဲဒီအနေအထားနဲ့ကျနော့်လီးကြီးကိုအမေကပါးစပ်ကြီးဟပြီးမရွံမရှာကောက်စုပ်ပစ်လိုက်တယ်လေ။
အမေက အဲဒီမှာပေနေတဲ့အရည်မခြောက်တခြောက်တွေက သူ့စောက်ဖုတ်ထဲကအရည်ပဲဆိုတာသိထားလို့လည်းမရွံတာလားတော့မသိဘူး။

အမေကအခုမှ သူ့လင်ဖြစ်တဲ့ကျနော့်အဖေနဲ့သုံးခဲ့ဖူးတဲ့တက်ကနစ်တွေကိုစပြီးထုတ်သုံးပြီလေ။ ရှက်စရာမလိုတော့ဘူးဆိုပြီး
စိတ်လွှတ်လိုက်တဲ့သဘော။ အခုမှသူ့သားအရင်းဖြစ်တဲ့ကျနော့်ရဲ့လီးကြီးကိုမြိန်ရေယှက်ရေအားရပါးရအရသာခံစုပ်နေတော့တာ။

အမေက ဒစ်ဖျားလေးကစပြီးတဖြည်းဖြည်းငုံသွင်းလာတာ။ မကြာခင်မှာပဲမှိူပွင့်ကြီးလိုကားထွက်နေတဲ့
ဒစ်ကားကားကြီးတစ်ခုလုံး၊ ပါးစပ်ထဲဝင်ပြီးပျောက်သွားပြီ။ အမေလျက်ပေးစုပ်ပေးနေတာကအရမ်းနူးညံ့လို့နေတယ်။
ဒါ့အပြင်အမေ့လျှာကအဲ့ဒီဒစ်ဖူးကြီးကိုလှည့်ပြီးလိမ်းပြီး အလွှားလိုက်ယက်ရင်းလျှာဖျားလေးနဲ့တစစ်စစ်ဆွပြီးထိုးပေးနေတာက
ကျနော့်မှာကော့ခနဲ၊ တွန့်ခနဲ၊ ဖျင်းခနဲဖြစ်အောင်ကောင်းနေရတယ်။ လရည်ကြည်တွေက လီးထိပ်မှာရွှဲပြီးစိမ့်ထွက်လာပြီ။

အမေ့လိုတောရွာလေးတစ်ခုက၊ ရှေးရိုးဆန်ဆန်နဲ့ ခပ်ငြိမ်ငြိမ်အေးအေး မိန်းမတစ်ယောက်က၊ ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့အတူနေပြီ
ကာမဆက်ဆံခွင့်လည်းရရော၊ ဒီလိုအရှက်အကြောက်ကင်းကင်းနဲ့ သွေးဆူဆူ အထန်တစ်လိုင်းပုံစံမျိုးဖြစ်လာတာယုံနိုင်စရာတောင်မရှိဘူး။

အခုကျနော်နဲ့အမေကသာမန်ယောက်ျားနဲ့မိန်းမစုံတွဲလို၊ ဆူလောင်နေတဲ့သွေးသားတွေနဲ့လိင်စပ်ယှက်ဖို့ကြိုးစားနေတုန်းမှာ၊
လက်ရှိအမေ့စိတ်ထဲ ဘယ်လိုခံယူချက်ရှိနေလည်းကျနော်မတွေးတတ်ဘူး။
ကျနော့်ကိုလင်အဖြစ်ခံယူလိုက်ပြီလား၊ ငါ့သားလေးပဲလို့တွေးနေတုန်းရှိသေးလား၊သိပ်တော့မသဲကွဲဘူး။

ကဲပါလေ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ထားလိုက်ပါတော့။ ကျနော်ကတော့အမေနဲ့နောက်တစ်ကြိမ် သွေးနှောစပ်ယှက်မိတ်လိုက်ပေးဖို့
အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ တစ်ခါလိုးမိပြီးမှတော့မထူးပါဘူး၊ အမေဖြစ်တော့ကောဘာဖြစ်သေးလဲ။
ကျနော်အမေ့အပေါ်တကယ်ကြီးရင်ခုန်နေမိပြီ။ ကြီးနုလိုပဲအမေလည်းကျနော့်မိန်းမဖြစ်နေပြီပဲလေ။

“အားးးရှူး..ကျွတ်ကျွတ်..အမေ..”

အမေပုလွေကိုင်တာဆရာကျလွန်းလို့ ကျနော်လည်းမနေနိုင်ပဲအသံထွက်ပြီးညည်းမိတယ်။
အခုကြည့်နေတဲ့ဇာတ်ကားထဲကကောင်လေးအတိုင်းပဲ။ ကျနော်လည်းခေါင်းကြီးငုံ့လို့နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ကုန်ပြီး လီးစုပ်ပေးနေတဲ့
အမေ့ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုဆွဲဖွကိုင်ပြီးအမေ့ခေါင်းကိုလီးရှိနေတဲ့ဆီဆွဲဆွဲဖိပေးနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့်ကျနော်ကောင်းနေတုန်းမှာ အမေကပါးစပ်ကိုလီးကချွတ်လိုက်ပြီးတော့
ခေါင်းကိုမော့ပြီးဆံပင်တွေကိုဝဲခနဲခါအောင် ရမ်းပတ်ပင့်တင််လိုက်တယ်။
ပြီးတော့မှမတ်မတ်ထိုင်ပြီးလက်နှစ်ဘက်ကိုနောက်ပြန်ပင့်ရင်းဆံပင်တွေကိုခပ်သွက်သွက်လေးထုံးစည်းလိုက်တယ်။

နောက်တော့ကျနော်ကိုယ်ပေါ်ကိုပေါင်တစ်ချောင်းခွကျော်ပြီးတက်ထိုင်လိုက်တယ်။
ကျနော်ဘက်ကိုလှည့်ပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်အနေအထားယူလိုက်ပြီးတော့မှ ခြေထောက်တွေပေါ်အားပြုထိုင်၊
ဖင်ကြီးကိုကြွလိုက်တယ်။ ကျနော်လီးကိုလက်နဲ့လှမ်းစမ်းကိုင်ပြီးမှသူ့စောက်ပတ်ကြီးနဲ့တည့်တည့်တေ့မိတာနဲ့
တအိအိနဲ့ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ အမေကမျက်လုံးကြီးမှိန်းပြီးမှိတ်ရင်းက…

“အူးးးကျွတ်..ကျွတ်..”

“အီးးး အမေ..”

ကျနော်တို့သားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့ အာမေဋိတ် ညည်းသံလေးတွေအစီအရီကျလာတယ်။
ကျနော့်လီးကြီးကအမေ့ဆောင့်ထိုင်ချချက်နဲ့အညီ၊ စောက်ဖုတ်ခေါင်းကြီးထဲကို၊ နင့်ခနဲ၊ စီးခနဲ၊ ပိုင်ခနဲ၊ ပြိ..ပြိ..ဆိုပြီးဝင်ချသွားပါလေရော။
ကျနော်လဲ ဆိမ့်ခနဲအီခနဲအရသာကိုခံစားလိုက်ရတယ်။

အမေကတစ်ခါ၊ အဖုတ်ထဲကနေကျနော့်လီးကျွတ်သွားလုမတတ်ဖင်ကြီးကိုကြွတင်လိုက်ပြန်ပြီးတော့အားပါပါနဲ့
တစ်ခါဖိဆောင့်ထိုင်ချပြန်တယ်။ တစ်ချိန်ထဲမှာပဲစောက်ဖုတ်ကြီးအထဲကနေလီးကိုဆွဲညှစ်ပေးနေတယ်။
ရေးတော့သာကြာနေတာ၊ ဒါတွေကတစ်ပြိုင်ထဲလိုလိုဆက်တိုက်ဖြစ်နေတာ၊
စောက်ဖုတ်ထဲကအားပါပါနဲ့ဆွဲညှစ်ချလိုက်တာက ကျနော့်မှာကောင်းပြီးရင်းကောင်းရင်းဖြစ်နေရတယ်။

ကြီးနုရဲ့အခြေအနေကလည်း အမေနဲ့မနီးရိုးစွဲပဲ။ သူလည်းကျနော်တို့သားအမိကိုကြည့်ပြီးမတရားထန်လာပုံရတယ်။
သူ့လက်ထဲကဒီဒီနဲ့မွှေ့နေတဲ့လီးတုကြီးကိုဘယ်နားပစ်ချထားခဲ့လည်းမသိဘူး။
ကျနော်ကြည့်လိုက်တော့ကြီးနုလည်းကျနော့်ရင်ပတ်ပေါ်မှာခွရက်သားကြီးဖြစ်နေပြီ။

အမလေးသူတို့ညီအမကကျနော့်ကိုမြင်းများမှတ်နေလားမသိဘူးခွစီးနေလိုက်ကြတာ။
အမကြီးကရှေ့ဘက်က၊ ညီမလေးကနောက်ဘက်က။ ကျနော်တို့ကာမစပ်ယှက် (လိုး) နေကြတာသာမဟုတ်ရင်၊
အခုလိုပြိုင်တူခွစီးနေပုံနဲ့သူတို့ဝိတ်ကိုကျနော်ခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ အီးတွေထွက်ကုန်လိမ့်မယ်။
ဒါပေမယ့်ရမ္မက်စိတ်တွေထန်နေတဲ့အချိန်ကျတော့ထူးဆန်းတယ်ဗျ။ လေးလို့လေးမှန်းတောင်မသိပဲ၊ မွှန်ထူနေကြတာလေ။

ပြောရင်းဆိုရင်းကြီးနုက ဖင်ကြီးကြွပြီးရင်ပတ်ပေါ်ကနေပြောင်းပြီး၊ ကျနော့်မျက်နှာတည့်တည့်ပေါ်ခွထိုင်လိုက်တယ်။
တိတိကျကျပြောရရင် ကျနော့်ပါးစပ်ကို သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့လာတေ့ပေးလိုက်တာပဲ။
ဒါကစကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲအချက်ပေးလိုက်တဲ့သဘောပဲ သူပြောချင်တာက..၊

“အခုနင့်အမေကြောင့်လီးမအားသေးပေမယ့်၊ ပါးစပ်နဲ့လျှာကတော့ အားနေတယ် မဟုတ်လား..၊ ချစ်တူလေးရဲ့”
လို့အဓိပ္ပါယ်ပေါက်မလားမသိဘူး။

ကျနော့်ရဲ့နှာခေါင်းနားမှာ၊ ပင်လယ်ကမာကြီးတစ်ကောင်လောက်ရှိမယ့်၊ ပွစိပွစိနဲ့သတ္တဝါကြီးတစ်ကောင်ဝဲနေသလိုထင်လိုက်ရတယ်။
အဲဒါကြီးကကျနော်နဲ့မစိမ်းလှတဲ့ကြီးနုရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးပါဘဲ၊ အနားကပ်လာတော့ သက်တက်တက်အနံ့ကိုကျနော်ရနေတယ်။
ဒါပေမယ့်အနံ့ကမရိုင်းလှပါဘူး။ ရင်းနှီးနေတဲ့အနံ့ပါ။
ဒါကြီးက၊ လပေါင်းများစွာကျနော်မငြီးမငွေ့၊ အရသာရှိရှိစားသုံးခဲ့၊ စားသုံးဆဲဖြစ်တဲ့ကျနော့်အတွက်တော့နတ်သုဒ္ဓါတွင်းကြီးလို့တင်စားရင်မမှားဘူး။
ကျနော့်ပါးစပ်နားအထိနှိမ့်ဆင်းလာတဲ့ကြီးနုစောက်စိပြူးပြူးကြီးကိုကျနော်လျှာလှမ်းထုတ်ပြီးဖမ်းယက်ပစ်လိုက်တယ်။

“ဟူးး..အားးး..စစ်စ်စ်..”

ပိကျိ..ပိကျိ..ဖလစ်..ပြိ..ပြိ..ပြိ..

“အိ..အိ. အိ..အိ..ဟင်းး.. အင်း..”

ဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာအသံစုံတွေပြိုင်တူထွက်လာတယ်။
ကြီးနုရဲ့စောက်စိထွန့်ထွန့်လူးအောင်အယက်ခံလိုက်ရလို့ညည်းသံ၊ အမေ့ရဲ့ကျနော်လီးကိုကပ်ကြိတ်နှဲ့ချိုးနေတဲ့အသံတွေနဲ့
အမေ့ပါးစပ်ကလွတ်ကျလာတဲ့၊ သာယာသုခ အသံလေးတွေ ပလုံစီပြီးထွက်လာတယ်။

အမေနဲ့ကြီးနုတို့ကျနော့်ကိုမြင်းလုပ်ပြီးအပြိုင်ကဆုန်စိုင်းကြတာ၊ မကြာလိုက်ဘူး။
အမေလဲဆတ်ခနဲ.. ဆတ်ခနဲ..ကော့ကော့တုန်တက်သွားပြီး ဟင်းကနဲသက်ပြင်းပင့်သံကြီးကြားလိုက်ရတယ်။
အမေ့စောက်ဖုတ်ထဲကလည်းကျနော့်လီးကိုသိသိသာသာကြီးဆွဲညှစ်ပေးနေတယ်။
—————————————–

အပိုင်း (၁၂) ဆက်ရန်

အပိုင်း (၁၂)

အမေပြီးသွားပြီ၊ လောကနိဗ္ဗာန်ကိုတက်သွားပြီ။ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ကြီးနုလည်းသဘောပေါက်သွားပြီ။
အမေ့ဘက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီးမျက်လုံးချင်းမက်ဆေ့ချ်ပို့လိုက်တယ်..။

“ညည်းကတော့ဒီနေ့နတ်ပြည်နှစ်ခါတက်ပြီးပြီနော်၊ ငါ့မှာတော့လမ်းတစ်ဝက်တောင်မရောက်သေးဘူး၊ ငါ့လဲအလှည့်ပေးပါဦး”
လို့ပြောနေသလိုမျိုး။ ကြီးနုရဲ့အကြည့်စကားကိုအမေကလည်းနားလည်တယ်။
ကျနော့်လီးကိုသူ့စောက်ဖုတ်ကချွတ်ပြီးကုန်းထမလို့လုပ်တယ်။ ဒါပေမယ့် စောက်ဖုတ်ထဲကညှစ်ပေးနေတာက
ရုတ်တရက်လျှော့မပေးသေးတော့ကောင်းနေတဲ့ကျနော်လည်း အမေထတဲ့နောက်ခါးကြီးကော့ပြီးပါသွားတာပေါ့။
လီးကအမေ့စောက်ဖုတ်ကြီးကျွတ်သွားမှာကိုပဲနှမြောနေသလိုလို အတင်းလိုက်သွားတာ။ မနည်းပြန်ချွတ်ယူရတယ်။

အမေအပေါ်ကဆင်းလာပြီးတော့ကျနော့်ဘေးဝင်လှဲလိုက်တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာအရှိန်ကမသေသေးဘူး။
ကျနော့်ပါးစပ်ကိုလာပြီးကစ်ဆင်ပေးရင်းအငမ်းမရစုပ်နမ်းနေပြန်တယ်။

တစ်ချိန်ထဲမှာကြီးနုလည်းကျနော့်ခါးပိုင်းရောက်သွားပြီး တိုက်ပွဲဝင်တော့မလိုနေရာယူလိုက်တယ်။
ဆောင့်ကြောင့်ကြီးထိုင်လိုက်ပြီး၊ မတ်နေတဲ့လီးကိုဆွဲယူလို့အဖုတ်ဝတေ့ပြီး သာသာပဲထိုင်ဖိချလိုက်တယ်။
ကြီးနုစောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ကျနော့်လီးကတော့အထူးတလည်မိတ်ဆက်ပေးစရာကိုမလိုတော့ဘူး။ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ပြီးသား၊ အပေါက်လမ်းကတည့်ပြီးသားလေ။

ကြီးနုကသူ့ရဲ့ထိုင်နေကျ ကုန်းနှီးကြီးပေါ်ကျကျနနထိုင်မိပြီဆိုတာနဲ့.. ကြိမ်တို့လိုက်သလို၊ အပြင်းအထန်ကဆုန်စိုင်းစီးပြီလေ။
ဆောင့်ချက်တွေပြင်းလွန်းလို့ကျနော်လည်းခေါင်းထောင်ကြည့်၊ ပါးစပ်ကြီးဟပြီးမနည်းအသက်ရှူနေရတယ်။

“ဟာ့..ဟာ့..ဟာ..ကြီးရေ..ဖြေးဖြေးးး..ဟူးးး..”

ဒီနေ့ကြီးနုက သူ့ညီမ ကျနော့်အမေကို ဦးစားပေးတဲ့အနေနဲ့ ကွင်းနှစ်ပတ်၊ နှစ်ချီနှစ်ကျော့၊ အကြောပေးထားရလို့
နောက်ကနေမီအောင်အသည်းအသန်လိုက်နေပုံပဲ..။ ကြီးနုအကိုင်ကြမ်းပုံ၊ ထန်ပုံတွေက
ဘေးနားမှာကျနော့်ကိုပွတ်သပ်ပြီးဆွနေတဲ့ အမေ့ကိုတောင်အံ့အားကြီးသင့်နေစေတယ်၊
သူ့အစ်မအကြောင်းသိနေပေမယ့် ဒါလောက်တော့ထင်ထားမိပုံမရဘူး။ အခုတူအရင်းနဲ့ကျတော့မှပဲ..။

အမေလည်း ကြီးနုရဲ့ပူလောင်လှတဲ့ရမ္မက်မီးတောက်လျှမ်းလျှမ်းထနေတာကိုကြည့်ပြီး စိတ်တွေပြန်ထလာနေပြီ။
သူလည်းစောစောက သူ့အစ်မလုပ်ပုံကိုကြည့်ပြီး၊ တစ်ပုံစံထဲပဲ ကျနော်မျက်နှာပေါ်ခွထိုင်ပေးလိုက်ပြန်ရော။
အခုမှညီအမနှစ်ယောက်ရှေ့ခုံနောက်ခုံလဲပြီးပြောင်းစီးသလိုဖြစ်နေတယ်။ အမေကလည်းခုနကလေးကမှ တစ်ချီပြီးသွားတာ
ချက်ချင်းပြန်ထလာတယ်ဆိုတော့၊ အမေ့ရဲ့အထန်စိတ်၊ ဇကလည်းပေါ့သေးသေးမဟုတ်တော့ဘူး။

ဒါဆို..ကြီးနုပြောတာမှန်တာပေါ့၊ အဖေနေမကောင်းလို့၊ အမေကြိတ်မှိတ်မြိုသိပ်ခဲ့ရတဲ့ကာလတွေနည်းမှာမှမဟုတ်တာပဲ။
ကျနော်အခုမှအမေ့ကိုကိုယ်ချင်းစာပြီးသနားလာမိတယ်။ ကျနော်လဲစောစောကကြီးနုကိုလုပ်ပေးသလိုပဲပါးစပ်‌‌ရှေ့ကစောက်စိကြီးကို
လှမ်းဟပ်ပြီးစုပ်သွင်းလိုက်တယ်။ ထူးခြားတာက၊ ဒီတစ်ခါစုပ်တဲ့စောက်စိကြီးကတော့ကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေရင်းကြီးရဲ့စောက်စိဖြစ်နေတာပါပဲ။

နောက်ပြီးကြီးနုစောက်ဖုတ်နဲ့မတူတာကလောလောလတ်လတ်ပြီးထားတဲ့စောက်ရည်တွေနဲ့ရောပြီးကျနော်တိုသားအမိဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင်
ပွတ်လိုက်ထောင်းလိုက်လုပ်ထားလို့စီးကပ်ကပ်အမြှုပ်တွေအထပ်ထပ်ပေနေတာစောက်ပတ်ဝမှာရောအမွေးပေါ်မှာရော မွနေတာပဲလေ။

အနံ့ကညှီတီတီနဲ့ လရည်နံ့လား၊ စေက်ရည်နံ့လားမပြောတတ်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒါကြီးကကိုယ်ထွက်လာခဲ့တဲ့ စောက်ပတ်ကြီး၊
အရည်တွေ အနှစ်တွေကလည်းကိုယ်နဲ့ကိုယ့်အမေအရင်းအချစ်ပလူးထားတဲ့အချစ်ရည်တွေဆိုတာသိနေတော့၊
ကျနော့်မှာရွံရမယ့်အစားအထန်စိတ်တွေကပိုပြီးမီးဟုန်းဟုန်းထလို့ လီးကပိုတောင်လာတာ၊ တက်မွှေ့ပေးနေတဲ့ကြီးနုစောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာကို၊
မဆန်မပြဲကြီးပိုကြပ်လာတယ်။ ကျနော်အဲဒီညှီစို့စို့အနှစ်တွေကိုပဲအရသာရှိစွာရှလူးရှလူးနဲ့အကုန်ယက်ပြီးစုပ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

ကြီးနုရဲ့ကာမစပ်ယှက်ခြင်းအနုပညာက၊ လှုပ်ရှားမှုက ပြင်းထန်ပေမယ့်၊ အယုအယအလှည့်လေးတွေကပျော့ပြောင်းလို့နေပြန်တယ်။
အမေနဲ့ကတော့တစ်ယောက်တစ်ပုံစံစီပဲ။ အမေကျတော့နည်းနည်းလေးအရိုင်းဆန်တယ်။ စိတ်ထလာရင်တော့ ဒဲ့ပဲ..။
ဒီနှစ်ယောက်နဲ့တော့သေချာတယ်။ အမေပြန်ခင်နောက်ထပ်ရက်သတ္တပတ်တော်တော်များများအထိ
ကျနော်တော့ပုံမှန်ဘဝပြန်မရောက်နိုင်တော့ပဲ၊ ကြီးနုလင်နဲ့ အမေ့လင်အဖြစ်တစ်လှည့်စီနေပေးရတော့မယ်ထင်ပါရဲ့..။

အခုကျနော်ကအချောင်ခိုပြီး အားမထုတ်ပဲ ပက်လက်ခံပြီးအရသာယူနေတာတော်တော်ကြာသွားပြီဆိုတော့ ဒီတိုင်းနေနေလို့မကောင်းတော့ဘူး၊
အမေနဲ့ကြီးနုတို့ကိုအားနာစရာကြီးဖြစ်နေပြီ။ ကျနော်တစ်လှည့်လောက်တော့ပြန်လုပ်ပေးဦးမှပါပဲလို့အတွေးဝင်လာလို့၊
ထထိုင်လိုက်ပြီးဖင်ကြီးကိုစကောဝိုင်းမွှေ့နေတဲ့ကြီးနုရဲ့ခါးကိုတင်းတင်းဖက်လိုက်တယ်။

ထိုင်ရက်သားကနေလီးနဲ့ကော့ကော့ညှောင့်ပေးနေရင်းက လီးကိုစောက်ဖုတ်ကမကျွတ်ရအောင်ထိမ်းပြီး
ကြီးနုကိုတွန်းလှဲချလိုက်တော့ပက်လက်လေးလန်လဲသွားတယ်။ ကျနော်လီးမချွတ်ပဲကြီးနုပေါ်ခွရက်သားကြီးဖြစ်နေပြီ။
ကျနော်လည်းဖင်ကိုကြွနောက်ဆုတ်အရှိန်ယူလိုက်တယ်။ နောက်အရှိန်နဲ့ပြန်ဆောင့်ချလိုက်တယ်။
ပြီးတော့..ဆက်တိုက်..ဆက်တိုက်..ဆက်တိုက်..ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့တယ်။ ကြီးနုလည်း ဖင်ကြီးကိုကြွ
ခြေထောက်ကြီးကားမြှောက်ပေးပြီးခံနေတာလေထဲလွင့်နေသလိုပဲ။ ခါးကိုလည်းကော့ကော့ပြီးပစ်တင်ပေးပြီးလီးဆောင့်ချက်တွေကိုစိန်ခေါ်နေတာပေါ့။

ကြီးနုအနေနဲ့ဘာအိန္ဒြေမှဟန်ဆောင်စောင့်စည်းဖို့လည်းမစဥ်းစားတော့ဘူး။
ညဦးကထဲကအောင့်ပြီးအလှည့်စောင့်လာခဲ့ရတာဆိုတော့တရွရွနဲ့ထိမ်းလို့ကိုမနိုင်ဘူး။ လာထားဟဲ့ဆိုပြီးကျနော့်လီးနဲ့အားကုန်မာန်ကုန်
ဖိုက်တင်ပွဲဝင်နေလိုက်တာဘာမှမကြာလိုက်ပါဘူး၊ နတ်ပူးသလိုတစ်ဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်ဆင်းလာတာ
လေးငါးကြိမ်လောက်ရှိတော့.. အကြောတွေတဆတ်ဆတ်တုန့်ပြီးကော့ထိုးလာတယ်။

ကျနော်ကြီးနုနဲ့လိုးလာတာကြာပြီဆိုတော့သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာသိတာပေါ့။
တစ်ချိန်ထဲမှာပဲအထဲကကျနော့်ကောင်တွေကလည်းထပ်ပြီးကန်ထွက်လာနေပြန်ပြီ။ အမေ့ထဲထည့်ပြီးထားတာတောင်ဘာမှမကြာသေးဘူး။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..

“အားးး ကြီးနု..အားးး.. ငါ့လိုးတဲ့မှပဲ..ငါ့မယားကြီးး..ဟားးး ကောင်းလိုက်တာ..”

ကျနော်လည်းပြီးခါနီးလို့အသကုန်ကြုံးဆောင့်တော့တာ။ စိတ်လည်းလွတ်သွားပြီးအဆဲတစ်ပိုင်းနဲ့ ကြီးနုကိုတစ်ခါမှမပြောဖူးတာတွေ၊
မခေါ်ဖူးတာတွေထွက်ကုန်တယ်။ ဟုတ်တယ်.. ၊ အရင်ကလိုးသာလိုးနေတာတစ်ခါမှအဲ့လိုမပြောခဲ့ဖူးဘူး။

အခုဒီနေ့ရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့စိတ်အနေအထားကကျနော့်ကိုရာဂအရိုင်းစိတ်တွေမြှင့်ပေးလိုက်သလိုပဲ။
ဒီနေ့ မှာပဲစောစောလေးကတင်ပဲ ကိုယ့်အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးကိုလိုးပြီးမယားလုပ်ခဲ့လိုက်ရပြီးပြီလေ။
ဒါယဥ်ကျေးမှုအကျင့်တရားရဲ့အဆုံးစွန်ဖြစ်သွားပြီမဟုတ်လား။ ကျနော်ဘာတွေထပ်ထိမ်းဖို့လိုသေးလို့တုန်း။

ကျနော်ကြီးနုစောက်ပတ်ကြီးကိုနောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် အစွမ်းကုန်ပစ်ဆောင့်ရင်း၊ ဆီးခုံချင်းဖိပြီးကပ်ထားလိုက်တယ်။
ကပ္ပါယ်အိတ်နဲ့လီးထဲကလက်ကျန်သုက်ရည်တွေအားလုံးကို အတင်းကပ်ညှစ်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။
တကယ်တော့လရည်တွေကသိပ်အများကြီးတောင်မကျန်တော့ဘူး။ အမေ့သားအိမ်ခေါင်းထဲကိုအခုမကြာခင်လေးကတင်
အားရပါးရဖြည့်ထည့်ပစ်ခဲ့တာလေ။ ကြီးနုအတွက်နည်းနည်းကျန်သေးတာတောင်ကံကောင်း။

ဒီညကျနော့်အနေနဲ့ အမေအရင်းကိုရော၊ ကြီးဒေါ်အရင်းကြီးကိုရော၊ တောင်ညာစံ၊ မြောက်ညာစံ မယားနှစ်ယောက်အဖြစ်
တန်းတူညီမျှတပြိုင်ထည်းတင်မြှောက်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်၊ လင်မယားအသစ်စက်စက်သုံးယောက်လည်း
မောမောနဲ့တစ်ယောက်ပေါင်တစ်ယောက်ခွပြီးအိပ်မောကျသွားခဲ့ကြတယ်။
ဖွင့်ထားတဲ့ CDစက်ကိုရော၊ TVကြီးကိုပါပိတ်ဖို့သတိမရကြတော့ဘူး။ အခွေဘယ်အချိန်ကုန်လို့ ဇာတ်လမ်းဘယ်အချိန်ဆုံးသွားမှန်းတောင်မသိလိုက်ကြဘူး။

မနက်မိုးလင်းလို့အိပ်ရာကနိုးတော့ မနေ့ညကအဖြစ်အပျက်တွေ၊ ဖီလင်တွေမေ့သွားပြီး နေ့စဥ်လုပ်နေကျအလုပ်တွေနဲ့ပြန်နစ်သွားတယ်။
ကျနော်လုပ်နေကျအလုပ်ဆိုတာက မနက်လင်းတာနဲ့ ငါးတံတားဆိပ်ကိုသွားပြီး၊ ငါးသွားယူရ၊ ကဲ့ရတာပါပဲ။

ဆိုင်ရှေ့ထွက်တော့ကြီးနုနဲ့အမေတို့ကိုတွေ့ရတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်က အရင်နိုးနှင့်ပြီးသားလေ။
နှစ်ယောက်စလုံးအဝတ်အစားတွေသပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့ ဆိုင်ခင်းဖို့တစ်ယောက်တစ်လက်လုပ်နေကြတယ်၊
ဒီနေ့အမေကခါတိုင်းလိုငူတူငေါင်တောင် မှုန်တေတေမဟုတ်ဘူး၊ လန်းဆန်းတက်ကြွနေတယ်။
ကြီးနုနဲ့နောက်လားပြောင်လား ဟီးဟီးဟားဟားနဲ့၊ အရင်ကဒီလိုမဟုတ်ဘူး။

အမေ့ကိုဒီလိုမြင်လိုက်ရတာကျနော်အတော်စိတ်ချမ်းသာသွားတယ်။
စဥ်းစားမိတာက လီးတစ်ချောင်းနဲ့ အဲ့ဒီထဲမှာပါတဲ့ဘယ်နှစ်စက်မှမရှိတဲ့သုက်ပိုးရည်အနည်းငယ်က လူ(မိန်းမ)တစ်ယောက်ရဲ့
ကိုယ်၊ စိတ်၊ အမူအယာတွေကို ဒါလောက်တောင်တစ်ခဏချင်းပြောင်းလဲတက်ကြွသွားအောင်လုပ်နိုင်တယ်ဆိုတာ ယုံနိုင်စရာတောင်မရှိဘူး။

ဒါပေမယ့် ကျနော် အမေနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတော့ တည့်တည့်၊ စေ့စေ့မကြည့်ရဲဘူး။
ရှက်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလို၊ ထူးဆန်းနေသလိုလို၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းကိုမပြောတတ်တာ..။

ဒါပေမယ့်အမေကတော့ကျနော့်ကိုပုံမှန်အတိုင်းဘာမှမပြောင်းလဲပဲ၊ ပြောစရာရှိတာပြော၊ခိုင်စရာရှိတာခိုင်း
ခါတိုင်းလိုပဲနောက်နောက်ပြောင်ပြောင်ပြောစရာရှိလဲပြော နဲ့ပုံမှန်အတိုင်းပဲ၊ သူ့ပုံစံကမနေ့ညကဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြသလိုကြီး။
အဲဒီနေ့က စနေနေ့၊ ကျနော်ကျောင်းသွားစရာမလိုဘူး။ ဆိုင်အတွက်ငါးသွားသယ်လာခဲ့ပြီးပြန်လာတော့ ကြီးနုနဲ့အမေ့ကိုဆိုင်မှာပဲဝိုင်းကူပေးနေရတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အချိန်အတိုင်းအတာတစ်ခုကိုဖြတ်ကျော်ခဲ့တယ်။ အမေဒီမှာကျနော်တို့နဲ့အတူလာနေတာ သုံးပတ်ကျော်လို့တစ်လပြည့်ခါနီးပြီ။
ကျနော်တို့သားအမိတူအရီး မိသားစုလေးလဲ တူးအင်ဝမ်းအတူနေလင်မယား၃၏ယောက်ဘဝနဲ့ကျင်လည်ပြီး
စိတ်တူကိုယ်တူဖြတ်သန်းခဲ့ကြတယ်။ ညညဆိုရင် သာယာပျော်ရွှင်စိတ်ချမ်းသာတဲ့နိဗ္ဗာန်ဘုံကလေးကိုအတူဖန်တီးကြတယ်။

ဒီလိုနေလာရင်းနဲ့ကျနော်တို့မိသားစုအတွက်ဝမ်းနည်းကြေကွဲစရာအဖြစ်တစ်ခုဆိုက်ရောက်လာတဲ့အထိပါဘဲ။

အမေလာနေပြီးတစ်လမပြည့်တစ်ပြည့်ရှိလာတဲ့တစ်နေ့မှာ မနက်ပိုင်းဖောက်သည်တွေစဲသွားချိန် ၁၀နာရီလောက်မှာ
ဖုန်းခေါ်သံကြားလို့ ဖုန်းနဲ့အနီးဆုံးဖြစ်တဲ့ကြီးနုကပြေးကိုင်ပြီးနားထောင်လိုက်တယ်။
ငါးရောင်းနေတဲ့အချိန်ဖုန်းတွေညစ်ပတ်မှာစိုးလို့ အတွင်းခန်းလေးထဲကစားပွဲမှာပဲ ညီအမနှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ဖုန်းတွေတင်ထားကြတာလေ။
ဟိုဘက်ကဘယ်သူလဲတော့မသိဘူး၊ ကြီးနုကနားထောင်ရင်းမျက်နှာကသိသိသာသာကြီးပျက်သွားတယ်။ အမေ့ကိုလှမ်းခေါ်ပြီးဖုန်းကိုထိုးပေးရင်း..

“ဟဲ့..ရော့..နင့်သမီး…၊ ပြောလိုက်ဦး..၊ ဘုရား..ဘုရား..”

ကျနော်နားမလည်နိုင်ဘူး၊ ကြီးနုဘာလို့ဘုရားတတာလဲလို့..။
အမေက ကမန်းကတန်းဖုန်းလက်လွှဲယူပြီး စကားပြောနေတုန်း ဘယ်နှစ်ခွန်းမှမပြောရသေးဘူး၊
မျက်နှာကြီးကငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာပြီး၊ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ရင်း ဖုန်းကိုချလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ပျက်ယွင်းနေတဲ့မျက်နှာ၊ မျက်ရည်တွေအရွှဲသားနဲ့ ကျနော့်ဆီခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်လာတော့တယ်။

အမေနဲ့ကြီးနုတို့ရဲ့စကားအသွားအလာအရ တဘက်ကဖုန်းခေါ်တဲ့သူဟာကျနော့်ညီမလေးချိုမာဆိုတာရိပ်မိလိုက်ပါပြီ။
ဖုန်းစကားပြောပြီးပျက်ယွင်းနေတဲ့အမေ့မျက်နှာ၊ တိမ်ဝင်သွားတဲ့အမေ့အသံ၊ စီးကျလာတဲ့အမေ့မျက်ရည်တွေကိုကြည့်ပြီး
တစ်ခုခုတော့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးဖြစ်နေပြီဆိုတာသိလိုက်ပါတယ်။

အမေမျက်ရည်အရွှဲသားနဲ့ကျနော့်ဆီလျှောက်လာရင်းပထမဆုံးပြောထွက်လာတဲ့စကားအဆုံးမှာ
ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးကျင်စက်နဲ့အတို့ခံလိုက်ရသလို ဖြစ်ပြီး ဘာစကားမှရုတ်တရက်မပြောနိုင်ခဲ့ဘူး။

“အောင်လေး..ဖုန်းကသားညီမလေးဆက်လာတာ၊ မနက်က နင့်အဖေ၊ အိမ်သာခန်းထဲမှာချော်လဲလို့တဲ့၊
ခေါင်းနဲ့နံရံနဲ့ရိုက်ပြီးသတိလစ်သွားတာ၊ အခုဆေးရုံတင်ထားရတယ်တဲ့”

“ဟင်..အဖေ..”

ကျနော်အာမေဋိတ်လောက်ပဲရွတ်နိုင်တယ်။
စောစောကကြီးနု ဘုရားတတာကိုလည်း အခုမှနားလည်တော့တယ်။ အမေကဆက်ပြောတယ်။

“ဆရာဝန်ကြီးပြောတာကတော့ အသက်ရှင်ဖို့အခွင့်အလမ်းအရမ်းနည်းနေပြီတဲ့..၊ ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းတောင်မရှိဘူးတဲ့..ဟင့်..ဟင့်..အီးးး..အဖေရေ..”

ပြောလဲပြီးရောအမေက အဖေ့ကိုတပြီးငိုချလိုက်တယ်။

“ဟီး..ဟီး အင့်.. အဖေဒီလိုဖြစ်ရတာ ကျမအပြစ်ပါပဲ၊ ဟောဒီကအမိုက်မမိယုအပြစ်တွေပါပဲ၊
လင်ကိုခလေးနဲ့ပစ်ထားခဲ့ပြီး တစ်လကိုးသီတင်းအိမ်ကခွာနေမိလို့ဖြစ်ရတာ၊ လင်ကိုဂရုစိုက်သင့်ရဲ့သားနဲ့မစိုက်လို့ဖြစ်ရတာ”

ကျနော်နဲ့ကြီးနုလည်းအမေ့ကိုစိတ်ဖြေသိမ့်နိုင်အောင်ဖျောင်းဖျချော့မော့ရတော့တာပေါ့။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်အပြစ်တင်မနေပါနဲ့။ ဘယ်သူမှမမှားပါဘူးပေါ့။
ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင်လည်း အိမ်သာဝင်တဲ့အချိန်မှာ အဖေကဘယ်သူ့ကိုမှအဖော်ပေးမဝင်ခဲ့တာပဲ၊ သူကခေါင်းမာတယ်။
အထဲမှာဖြစ်သွားတာတော့ဘယ်သူမှလည်း မကူနိုင်ဘူး၊ ဖြစ်ချိန်တန်လို့ဖြစ်တယ်ပဲမှတ်ပါဆိုပြီး ဖျောင်းဖျရတာပေါ့။
—————————————–

အပိုင်း (၁၃) ဆက်ရန်

အပိုင်း (၁၃)

အဖေကကျနော်အရင်ပြောခဲ့သလိုအကြောအခြင်တွေအားနည်းပြီးချိတဲ့ရောဂါဝင်သွားတာကြာပြီ။ လေဖြတ်တာတော့မဟုတ်ဘူး
ဒါပေမယ့်မနီးရိုးစွဲဆင်တူတယ်။ စိတ်သွားတိုင်းကိုယ်မပါ၊ လှုပ်လို့ရှားလို့အဆင်မပြေဘူး။ စကားလည်းသိပ်မပီချင်ဘူး။

လမ်းလျှောက်တာကလည်း၊ လျှောက်နိုင်ပေမယ့် တစ်ယောက်ယောက်တွဲပေးပြီးတော့ဖြစ်ဖြစ်၊
လေးချောင်းထောက်အကူကိရိယာပနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ထောက်သွားမှရတယ်။ သူကိုယ်တိုင်ကိုကမသန်မစွမ်းလူတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေတော့
ဘယ်သွားသွား၊ ဘာလုပ်လုပ် သူများအကူအညီပါမှလှုပ်ရှားလို့ရသလိုဖြစ်နေတယ်။

ဒါပေမယ့်အိမ်သာခန်းဝင်တဲ့အချိန်ကျရင်တော့ ဘယ်သူ့ကိုမှအဖော်မခေါ်ချင်ဘူး၊
သူလဲမှာ ပြုမှာစိုးလို့ ကူလိုက်ပေးမယ်ဆိုတာတောင်မောင်းထုတ်တတ်တယ်။ အဖေကခေါင်းမာတယ်၊ ရှက်တတ်တယ်၊
အဲဒီအချိန်မှာမိန်းမနဲ့သမီးကိုတောင်ပေးမဝင်ဘူးလေ။

ဒါကြောင့်အမေကအိမ်သာထဲမှာ အဖေအဆင်ပြေအောင် လက်ကိုင်တန်းလေးတပ်ပေးထားတယ်၊ အထိုင်အထမှာအားပြုနိုင်အောင်ပေါ့။
ဒါပေမယ့်ဒီတန်းလောက်လေးနဲ့တော့ အန္တရာယ်လုံးလုံးကင်းပြီလို့ဘယ်ဆိုနိုင်မလဲ။
အခုလည်းကြည့်တစ်ချက်တလေချွတ်ချော်တိမ်းစောင်းသွားတာနဲ့ အဖေလဲဖြစ်အောင်လဲတဲ့အခြေအထိရောက်ခဲ့ပြီ။

ကျနော်တို့သုံးယောက်သား ခေါင်းချင်းဆိုင်တိုင်ပင်ပြီးဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ကြတယ်။
ကျနော်တို့ဆိုင်ခဏပိတ်ပြီး အဖေ့အခြေအနေသွားကြည့်ကြဖို့ပေါ့။
အဖေတက်နေဆဲ့ဆေးရုံက ကျနော်တို့နေတဲ့မြို့နယ်ရဲ့အပိုင်ခရိုင်ဆေးရုံလေ။ မြို့နယ်ဆေးရုံလေးကသေးပြီးပစ္စည်းမစုံတော့
ကုတင်၃၀၀ဆန့်တဲ့ခရိုင်ဆေးရုံကိုပဲအမျိုးတွေကဝိုင်းပို့ပေးလိုက်ကြတယ်။

ကျနော်တို့လည်းနည်းနည်းအလုပ်ရှုပ်သွားကြတယ်။ တစ်ပတ်စာလောက်ရောင်းဖို့ကြိုမှာထားပြီး ရောင်းမကုန်သေးတဲ့ ငါးတွေကို
ဝိုင်းဝန်းသိမ်းဆည်းပြီး အိမ်ထဲမှာပဲဆောက်ထားတဲ့ အအေးခန်းသေတ္တာတွေထဲရေခဲထည့်ရိုက်ပြီးသိမ်းရတယ်။
ပြီးတော့မှအထုပ်အပိုးတွေပြင်ပြီး ခရီးထွက်ကြရတာပေါ့။

သွားတာကတော့ ကြီးနုဝယ်ထားတဲ့လုပ်ငန်းသုံးပစ်ကပ်လေးနဲ့ဘဲပေါ့။ ကားကိုကကြီးနုကိုယ်တိုင်ပဲမောင်းလာခဲ့တယ်။
ကျနော်ကကားမောင်းလိုင်စင်မရသေးဘူးဗျ၊ ဒါပေမယ့်ကျွမ်းတော့နေပြီ၊ မြို့ရွာနဲ့ဝေးပြီးလမ်းရှင်းတဲ့နေရာမျိုးမှာကြီးနုသက်သာအောင်
တစ်လှည့်စီဝင်ကူမောင်းပေးလာရတယ်။ ခရီးကတော့အရှည်ကြီးပေါ့ဗျာ။ လမ်းကမြို့မှာတစ်ညအိပ်ဝင်နားခဲ့ရသေးတယ်။

ဟိုရောက်တော့ ခရိုင်ဆေးရုံကြီးရှိတဲ့မြို့ကိုပဲတန်းမောင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။
ဆေးရုံရောက်တော့ နဂိုထဲကဖုန်းကြိုဆက်ထားလို့ ICU ခန်းကိုမေးပြီးဒါရိုက်တက်လာခဲ့ကြတယ်။
အခန်းရှေ့ကတန်းလျားတွေမှာ၊ ညီမလေးနဲ့အတူ၊ အဖေ့ဘက်ကအမျိုးတွေအတော်များများထိုင်စောင့်နေကြတာတွေ့တယ်။

အမေလည်းအမျိုးတွေစုနေတဲ့နေရာကိုပြေးဝင်သွားပြီး အဖေ့အခြေအနေကိုစိုးရိမ်တကြီးမေးတော့တာပဲ။
ဒါပေမယ့်သူတို့ရဲ့အဖြေတွေကဘာမှမရေရာ၊ မသေချာ၊ အားရစရာမရှိဘူး။

ညီမလေးချိုမာကကျနော့်ကိုမြင်တော့အားရပါးရပြေးလာဖက်တော့တယ်။ ကျနော်အိမ်မှာနေခဲ့တုန်းက
ကျနော်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်က အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ဆော့ဖော်ဆော့ဖက်တွေလေ။ ရှိတာမှဒီမောင်နှမလေးနှစ်ယောက်ထဲဟာကို။
ညီမလေးကကျနော့်ကိုဖက်ငိုရင်း အဖေဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ။ ကျနော့်ကိုလွမ်းတဲ့အကြောင်းထွေလီကာလီတွေလုံးထွေးပြောပြတော့တယ်။
တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ရင်းနဲ့ပေါ့။ ကျနော်လည်းညီမလေးကိုပြန်ဖက်ပေးထားရင်း သူစိတ်သက်သာအောင်ဖြေသိမ့်ပေးနေရတယ်။

အရင်ကျနော်ခဏခဏ ပြောဖူးတဲ့အတိုင်း ကျနော့်ညီမလေးနာမည်ကချိုမာပါ။ ကျနော့်ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောအချစ်ဆုံးညီမလေးပါဘဲ။
ကျနော်နဲ့ အသက်သိပ်မကွာဘူး အခုရှိရင်သူ့အသက်က ၁၅နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ ဘယ်လပိုင်း၁၆နှစ်ပြည့်မယ်တော့ ကျနော်သိပ်မမှတ်မိဘူး။
အခုမှကျနော် ချိုမာကိုသတိထားကြည့်မိတော့၊ ကျနော်နဲ့မတွေ့ခဲ့ရတဲ့ သုံးလေးနှစ်အတွင်း
ဒါလောက်တောင်ထွားတက်လာသလားလို့ပေါ့။ အပျိုကြီးဖားဖားတောင်ဖြစ်လုနီးနေပြီ။

အခုလောလောဆယ် ကျနော့်နှာခေါင်းက ချိုမာရဲ့လည်တိုင်စင်းစင်းလေးနဲ့ ဘယ်နှစ်လက်မမှမဝေးတော့ဘူး။
သူ့လည်ပင်းမှာလိမ်းထားတဲ့သနပ်ခါးနံ့လေးက သင်းသင်းလေးပျံ့ပြီးကျနော့်နှာခေါင်းဆီဝေ့ဝဲလာတယ်။
ကျနော်လဲရလိုက်တဲ့သနပ်ခါးနံ့လေးနဲ့ အပျိုဖြန်းမလေးရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုအမှတ်မထင်ပဲ အဆုပ်အပြည့်ရှူသွင်းလိုက်မိပြီ။
ကျနော်ကြက်သီးလေးတွေတောင်ဖြန်းခနဲထမိတယ်။

ချိုမာကကျနော့်ကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ထားတုန်းပဲ။
သူမေ့နေတာတစ်ခုကတော့ အခုသူ့ရဲ့၃၂လက်မလောက်ပဲရှိဦးမယ့်၊ ရွှေရင်သိမ်းသစ်အပျိုစင်ရင်သားမို့မို့လေးတွေက
အကိုဖြစ်တဲ့ကျနော်ရဲ့ရင်အုပ်ကြီးကြားမှာတင်းတင်းပိပိဖိနှိပ်ပွတ်ဆွဲခံနေရတာကိုပဲ။

သူ့အနေနဲ့ကတော့အပျိုဖြစ်ခါစဆိုတော့ဒီအထိအတွေ့မျိုးကိုအမှတ်ထင်ထင် သတိမပြုမိတာရယ်။
မတွေ့တာကြာတဲ့အကိုအရင်းကို အလွမ်းသယ်နေရလို့ရယ်ဆိုတော့ ဘာခံစားချက်မှရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
ဒါပေမယ့်သူ့အကိုက အိမ်ကခွာပြီးကြီးကြီးနုနဲ့သွားနေပြီးကထဲက အရင်ကအကိုမဟုတ်တော့ပဲပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီလေ။

အခုဆိုရင်သူ့အကိုက ရွှေတန်ဆာဆုရ ပထမတန်းကစားသမားဖြစ်နေပြီလေ၊
ကြီးဒေါ်အရင်းနဲ့အမေအရင်းတို့ကတောင်ရုန်းမထွက်နိုင်အောင် အသေအလဲကြွေနေတာကိုကြည့်တော့။ အမေရိုး၊ အဒေါ်ရိုးကြီးကိုဖြစ်လို့။

အခုလိုကိုယ်ချင်းကပ်ပြီးဖက်ထားလို့ရနေတဲ့အပျိုစင်အပျိုဖြန်းလေးရဲ့အထိအတွေ့က၊ သူ့အကိုကို ကာမရာဂစိတ်တွေထကြွအောင်
အလိုလိုနှိုးပြီးလုံ့ဆော်ပေးနေလေရဲ့။တကယ်တော့လည်းအဖေရောဂါသည်းနေလို့ဖြစ်နေတဲ့ပူဆွေးစိတ်နဲ့
အပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေးရဲ့ဆွဲအားကောင်းတဲ့မဓါတ်ကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့အထန်စိတ်က၊
တပြိုင်ထည်းဆိုပေမယ့် တစ်ခုနဲ့တစ်ခုကတူမှ မတူတာပဲလေ။

အမေက အမျိုးတွေနဲ့အဖေ့အကြောင်းတွေမေးလို့မှ၁၀မိနစ်လောက်ပဲရှိဦးမယ်၊
အဖေ့ကိုကုနေတဲ့သမားတော်ကြီး ICU အခန်းထဲကထွက်လာပြီး။

“လူနာရဲ့မိသားစုနဲ့ဆွေမျိုးတွေအားလုံးစုံကြပြီလားခင်ဗျ”

ဆရာဝန်ကြီးကမေးလိုက်တဲ့အချိန်မှာအားလုံးအာရုံစိုက်လိုက်ကြတယ်။
ထိုင်စောင့်နေကြတဲ့ကျနော်တို့အားလုံးရဲ့မျက်နှာကတော့ ဝမ်းနည်းညှိုးငယ်နေမှုကိုဖုံးဖိထားလို့မရကြဘူး။
ဒါပေမယ်ဆရာဝန်ကြီးဘာပြောမလဤဆိုတာကိုတော့မျှော်လင့်ချက်ရောင်ခြည်လေးနဲ့နားစွင့်နေကြတယ်။

“လူနာကဦးနှောက်သွေးကြောပေါက်ပြီးသွေးယိုစိမ့်မှုအရမ်းများတယ်၊ ပြီးတော့ဆေးရုံပို့လာတာကလည်
ခရီးဝေးလို့အရမ်းနောက်ကျသွားပြီ။ ခွဲစိတ်ကုသမှုကအရာမထင်တော့ဘူး..”

“အခု..လူနာကအသက်ရှူစက်အကူအညီနဲ့ပဲနှလုံးခုန်နေတာ၊ နှလုံးခုန်နှုန်းကလည်းအရမ်းနှေးလာပြီ။
နောက်နှစ်နာရီသုံးနာရီဆိုရင်ရပ်သွားတော့မယ်။ အသက်ဆက်ဆေးထိုးထားမယ်ဆိုရင်တော့ နောက်ထပ်နာရီအတော်များများ
နှလုံးခုန်နေနိုင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့်ဆရာ့အမြင်အရတော့ လူနာ့အသက်ကိုဆွဲထားလေ၊ ပိုပြီးဝေဒနာခံစားရလေဖြစ်နေမှာပဲ..”

“အခု..မိသားစုတွေကို ဆရာမေးချင်တာက အသက်ကယ်နှလုံးခုန်ဆေးဆက်ထိုးချင်သလား၊ ဆုံဖြတ်ချက်ပေးကြပါ။
ဆေးထိုးထားရင်၊ နှလုံးကတော့ဆက်ပြီး အလုပ်လုပ်နေမယ်၊ ဦးနှောက်ကပျက်စီးနေပြီမို့လို့ အခြေအနေကထူးပြီးတိုးတက်လာမှာမဟုတ်ဘူး..”

ဆရာဝန်ကြီးရဲ့စကားအဆုံးမှာတစ်နေကုန်ဘာမှဟုတ်တိပတ္တိမစားလာခဲ့ရသေးတဲ့ကျနော့်အမေလည်း
“အို” လို့တစ်ချက်ထဲသာငြီးနိုင်ပြီးသတိလစ်သွားတော့တာပဲ။ ကြီးနုနဲ့ချိုမာတို့လည်းအမေ့ကိုအရင်ပြာပြာသလဲနှာနှပ်ပြုစုရတော့တယ်။
ကျနော်လည်းတစ်ကိုယ်လုံးပူထူသွားပြီးဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းကိုမသိတော့ဘူး။

ခဏကြာတော့ အမေသတိပြန်လည်လာတယ်။ အဲဒီတော့မှ ကျနော်တို့မိသားစုရော၊ အဖေ့အမျိုးတွေပါတိုင်ပင်ကြပြီး၊
အဖေ့ကိုအေးအေးချမ်းချမ်းဘဝကူးပါစေဆိုပြီး ဆေးထပ်ထိုးပြီးအချိန်မဆွဲတော့ဖို့မျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့သဘောတူလိုက်ကြတယ်။

အမေ၊ ကျနော်နဲ့ချိုမာတို့ အဖေ့နဲ့နောက်ဆုံးအချိန်တွေကိုစောင့်ကြည့်ဖို့ ICU အခန်းထဲဝင်ခွင့်ရခဲ့ကြတယ်။
အဖေ့လူနာကုတင်ရဲ့အနောက်ဘေးနားမှာတပ်ထားတဲ့၊ နှလုံးခုန်နှုန်းအခြေအနေကိုပြနေတဲ့မော်နီတာစကရင်လေးရဲ့
ဖန်သားမျက်နှာပြင်ပေါ်ကလှိုင်းတွန့်လေးတွေက၊ မိနစ်ပိုင်း စက္ကန့်ပိုင်းနဲ့အမျှတဖြည်းဖြည်း ပြေပြေပြီးတော့လာတယ်။
ဒီလိုင်းကြောင်းလေးဖြောင့်သွားခြင်းဟာဘဝတစ်ခုပြီးဆုံးသွားခြင်းတဲ့လား..။

ကျနော်တို့ နောက်ဆုံးကန်တော့ခြင်းအနေနဲ့၊ အဖေ့ကိုထိုင်ကန်တော့ကြတယ်။ ကျနော်ကထိုင်ကန်တော့ရုံနဲ့အားမရဘူး။
ကုတင်ဘေးမှာရပ်ပြီးအဖေ့ရဲ့ရင်အုပ်ပေါ်မှေက်ချပြီးဖက်ထားမိတယ်။ပြီတော့အဖေ့နားနားကပ်ပြီးတိုးတိုးလေးပြောနေမိတယ်။

“အဖေရယ်..၊ စိတ်အေးချမ်းသာ၊ စိတ်ချလက်ချသာသွားပါတော့..။ အဖေသားတို့ကိုဘာမှမပူပါနဲ့နော်။
သား..အဖေ့ကိုယ်စား၊ အမေနဲ့ညီမလေးချိုမာတို့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်၊ ကိုယ်ဖိရင်ဖိစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်။
အဖေ့ရဲ့ကိုယ်စားတာဝန်တွေကိုလည်းမပျက်ကွက်ရအောင်စီမံဆောင်ရွက်ပေးဖို့အဆင်သင့်ပါပဲအဖေ..”

ကျနောပြောလို့လည်းဆုံးရော အဖေ့ကိုတပ်ထားတဲ့စက်က ပိ..ပိ၊ ပိ..ပိ နဲ့ သတိပေးအသံတွေမြည်လာတယ်။
မော်နီတာစကရင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ အစိမ်းရောင်အစက်ဝိုင်းဝိုင်းလေးဦးတပ်ထားတဲ့မျဥ်းလေးက
ဖြည်းဖြည်းချင်းပြေဖြောင့်ပြီးတစ်တန်းတည်းဖြစ်သွားတော့တယ်။

ဒီသင်္ကေတကတော့ ပြန်လည်မနိုးထတော့တဲ့အိပ်ခြင်းနဲ့အဖေငြိမ်းချမ်းစွာအိပ်ပျော်သွားခဲ့ပြီလို့ပြောပြနေတယ်။
ဘာကိုမှပူပင်စွဲလန်းကြောင့်ကြမှုမရှိပဲအားလုံးကိုအဖေစွန့်ခွာသွားခဲ့ပြီ။

အားလုံးအားရအောင်ငိုယိုကြပြီးတဲ့နောက်၊ ကျနော်တို့အမျိုးတစ်သိုက်လည်း၊ အိမ်ရှိတဲ့ရွာဘက်ကိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်။
အားလုံးခရီးလည်းပန်း၊ လူနာစောင့်ခဲ့ရတာလည်းနွမ်းကြတော့ ဒီညအဖို့အိမ်ပြန်ပြီးအရင်အိပ်ကြနားကြရဦးမယ်။
မနက်ဖြန်စောစောကျမှထပြီးနာရေးအခမ်းအနားအတွက်ပြင်ဆင်ကြရမယ်လေ။
အဖေ့အလောင်းကတော့ဆေးရုံအအေးတိုက်မှာပဲထားပြီး သင်္ဂြုလ်မယ့်နေ့ကျမှထုတ်ရတော့မှာ။

နောက်တစ်နေ့တော့၊ အိမ်မှာပဲနာရေးမဏ္ဍပ်ထိုးပြီးဧည့်ခံရတာပေါ့။ ပထမည ဧည့်သည်တွေစဲသွားတော့၊
ကျနော်လည်းတစ်နေကုန်ပန်းထားတာနဲ့အိမ်ပေါ်ကိုနားဖို့တက်လာခဲ့တယ်။ မဏ္ဍပ်ထဲမှာဖဲဝိုင်းထိုင်တဲ့လူတွေလောက်ပဲရုံးစုရုံးစုကျန်ခဲ့တယ်။
ဒါကလည်းရွာကကာလသားခေါင်းတွေသူ့ဖာသာကြည့်ထိမ်းလိမ့်မယ်။ ကျနော်ကတော့တက်အိပ်ပြီ။

ကျနော် အရင်အိမ်မှာနေခဲ့တုန်းကအခန်းမှာပဲဝင်အိပ်ဖြစ်တယ်။ ဒါပေမယ့်အခုတော့အဲဒါကကျနော့်ညီမလေးချိုမာရဲ့အခန်းဖြစ်နေပြီ။
ကျနော်လည်းမရှိ၊ ချိုမာကလည်းအရွယ်လေးရောက်လာတော့ အဖေ အမေတို့နဲ့ခွဲအိပ်ပြီးကျနော့်အခန်းကိုအပိုင်စီးလိုက်တယ်ပေါ့။
ဒါကြောင့်ကျနော်ညီမလေးနဲ့ပဲတိုးတိုးဝှေ့ဝှေ့ဝင်အိပ်ရတယ်၊ လူကလည်းအရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ။

အမေကတော့သူနဲ့အဖေနဲ့အိပ်နေကျ၊ သူတို့အခန်းထဲမှာပဲအိပ်ရပေမယ့် ကြီးနုကအမေ့ကိုနှစ်သိမ့်ဖို့နဲ့အနီးကပ်စောင့်ကြည့်ဖို့
ညီအမနှစ်ယောက်အတူအိပ်ကြတယ်။ အချိန်က အားလုံးပူဆွေးစိတ်မကောင်းဖြစ်နေကြတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ဘာမှရှည်ရှည်ဝေးဝေးတွေးမနေကြဘူး။

အမေကရော၊ ကြီးနုကပါ ကျနော်တို့မောင်နမနှစ်ယောက်တစ်ခန်းထဲအတူဝင်အိပ်ကြတာကို ဘာမှမတွေးမိကြပဲမေ့မေ့လျော့လျော့ဖြစ်နေကြတယ်။
သူတို့စိတ်ထဲမောင်နှမအချင်းချင်းပဲဟာကိစ္စမရှိလောက်ပါဘူးဆိုပြီး အမှတ်တမဲ့နဲ့ပဲနေမှာပေါ့။
ဒါပေမယ့်၊ အောင်လေးဆိုတဲ့သူတို့သားက မအေအရင်းကိုတောင်တွယ်ပြီးပြီဆိုတာကိုသူတို့မေ့နေကြပုံရတယ်။
ဒါမှမဟုတ်ကိုယ့်ညီမနုနုထွတ်တွတ်လေးကိုကျနော် မဟုတ်တာမတွေး၊ မလုပ်လောက်ဖူးလို့ထင်နေမှာပေါ့။

ချိုမာလဲကျနော်နဲ့မရှေးမနှောင်းပဲ အခန်းထဲဝင်လာပြီးထိုးအိပ်တော့တယ်။
သူ့ခမြာမှာလည်းတစ်နေ့လုံးနာရေးကိစ္စဝေယျာဝစ္စတွေနဲ့ အတော်ပန်းသွားရှာတယ်ထင်ပါ့၊ အိပ်လိုက်တာနဲ့တုံးပဲ။
ကျနော်ကတော့ လုံးလုံးကြီးအိပ်မပျော်သေးဘူး။ နေ့လည်ကအလုပ်များထားလို့အိပ်ချင်နေတာတော့မှန်တယ်။
ဒါပေမယ့်ကြီးနုဆိုင်မှာပင်ပင်ပန်းပန်းအလုပ်လုပ်နေကျဆိုတော့ အကျင့်ပါနေပြီ။ တကယ်အိပ်မယ်ဆိုတော့လည်းအိပ်မပျော်တော့ဘူး။

နောက်တစ်ခုကျနော့်အဖို့အကျင့်ပါနေတာကတော့ ခါးအောက်ပိုင်းကိစ္စပဲဗျ..။
လူပျိုဖော်ဝင်ကထဲကနေ့စဥ်ဂွင်းထုခဲ့တာရယ်၊ နောက်တော့ကြီးနုနဲ့မပြတ်လေ့ကျင့်ခန်းတွေဆင်းခဲ့ရတာတွေက၊ အထုံတစ်ခုလိုစွဲနေပြီ။

နေ့စဥ်ခန္ဓာကိုယ်ထဲကထုတ်ပေးသုံးစွဲလိုက်ရတဲ့မျိုးရည်သုက်ကောင်လေးတွေနေရာကို
ကျနော့်ရဲ့ကပ္ပယ်အိတ်တွေထဲကဘယ်လိုအလျင်မီအောင်အစားထုတ်လုပ်ပေးနေလဲတော့ကျနော်မသိဘူး၊
နောက်တစ်နေ့ဆိုပြန်ပြည့်တာပဲ။ သုက်အားတွေပြန်ပြည့်လာတော့ညီတော်မောင်ကလည်းအမြဲလိုထကြွနေတော့တာပေါ့။

ပြောရရင်တော့တစ်ရက်လောက်ဂူမအောင်းရရင်ပဲ၊ အိမ်မပျော်တော့တဲ့အခြေအနေမျိုး။ အခုလည်းတစ်ခုခုလိုနေသလိုမျိုးဖြစ်နေတယ်။
ကျနော်စောစောကပြောခဲ့သလို၊ ဝမ်းနည်းပူဆွေးစိတ်နဲ့ ကာမရမ္မက်ဆန္ဒစိတ်ကမရောထွေးပဲတစ်လိုင်းစီ၊ တခြားစီပဲလေ။

အိမ်အရှေ့ဘက်ကမဏ္ဍပ်ဆီက အရက်မူးသမားတွေနဲ့ ဖဲသမားတွေရဲ့အသံကတစ်ချက်တစ်ချက် သဲ့သဲ့လွင့်ပျံလာတယ်။
အဲဒီအသံတွေကြောင့်ပဲကျနော်လည်းမျက်လုံးတွေပြန်ကျယ်လာရတယ်။ညီမလေးရဲ့အခန်းထဲမှာမီးပိတ်ထားပြီးပေမယ့်လည်
ခြံထဲမဏ္ဍပ်ဘက်ကဝေ့ဝိုက်ထိုးဝင်လာတဲ့ပြင်ပမီးရောင်တွေက အမှောင်မှာကျင့်သားရသွားတဲ့ကျနော်မျက်လုံးတွေကို
အခန်းထဲပတ်ဝန်းကျင်ကိုအတိုင်းအတာတစ်ခုအထိမြင်နေရစေတယ်။

ကျနော့်ညီမလေးချိုမာက၊ အသားပျော့ပျော့ထမီလေးကိုဝတ်ပြီးအိပ်နေတယ်။ တစောင်းလေးကျနော်ဘက်ကျောပေးထားတယ်။
မကြာခင်အပျိုစင်လုံးလုံးလျားလျားဖြစ်တော့မယ့် မဒမ်းအရွယ်ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးအပျိုဖြန်းလေးမို့၊
ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတာကိုနောက်ဘက်ကကြည့်ရင်၊ အဖုအထစ်၊ အလုံးအဝန်း၊ အခုံးအမို့ လေးတွေကိုရင်ခုန်စဖွယ်မြင်နေရတော့တယ်။
—————————————–

အပိုင်း (၁၄) ဆက်ရန်

 

အပိုင်း (၁၄)

ချိုမာရဲ့အိုးလေးကကော့ပြီးလုံးနေတာပဲဗျ။ အမေ့အိုးကြီးကိုလိုက်မမီပေမဲ့ယှဥ်လိုက်ရင်နင်လားငါလားပဲ။
ကြည့်ရတာချိုမာလေးကအမေ့သွေး ဒီအန်အေအပြည့်ရထားပုံရတယ်။

ဒီပုံစံအတိုင်းလေးမြင်နေရတော့ကျနော်ချိုမာ့အိုးလေးကိုကိုင်ကြည့်၊ ပွတ်ကြည့်ချင်စိတ်တွေကအောင့်မရတော့ဘူး။
အောင့်မရတော့လဲ စားနေကျကြောင်ပါးတစ်ကောင်လိုလက်တွေကအလိုလိုပဲလှုပ်ရှားသွားပြီ။ ညီမလေးရဲ့အိုးလေးကိုဖွဖွလေးဆွပြီးပွတ်ပေးနေမိပြီ။
ဒါပေမယ့်ညီမလေးကငြိမ်ငြိမ်လေးပဲအိပ်မောကျနေတယ်၊ သူ့ကိုပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေတာကိုလုံးဝမသိဘူး။

ကျနော်ချိုမာ့ရဲ့အိုးလေးနဲ့ပေါင်လုံးစင်းချောလေးတွေကိုကိုင်ရင်းစိတ်ပိုပါလာတယ်။
ကိုင်ချက်ပွတ်ချက်တွေကလည်းဖွဖွလေးကနေ၊ မိမိရရဖြစ်လာတယ်။ အိုးလုပ်တဲ့အိုးထိမ်းသည်က အိုးကိုပွတ်ပြီးသနေသလိုပါပဲ။

ညီမလေးဆီက နိုးလာမယ့်အရိပ်အယောင်လည်းမပြဘူး။ ဘာမှလှုပ်ရှားတုန့်ပြန်ရုန်းကန်မှုတွေမလာတော့ ကျနော်လည်းပိုပြီးစိတ်ရဲလာတယ်။
အိုးလေးကိုကိုင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးလှိမ့်ရင်း၊ သူ့ဖင်ကြားလေးထဲကိုပါနှိုက်ကစားကြည့်တယ်။

ကျနော်လက်တွေရဲ့အထိအတွေ့ခံစားချက်တွေက ပိုပြီးတိကျလာတယ်။ ညီမလေးရဲ့ထမီအောက်ကအထိအတွေ့ကို
သိသိသာသာကြီးရလိုက်ပြီလေ။ ချိုမာလေးကထမီပဲပလိန်းဝတ်ထားတာ၊ အောက်မှာဘာအတွင်းခံမှမပါဘူး။

ကျနော်ညီမလေးရဲ့အိုးလေးကိုလှိမ့်၊ ဖင်ကြားလေးထဲကိုနှိုက်ကလိရင်း၊ ခေါင်းထဲကလည်းထမီအောက်မှာရှိနေတဲ့
အစိတ်အပိုင်းကဘယ်လောက်လှမယ်ဆိုတာပုံဖော်စိတ်ကူးယဥ်ရင်း၊ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့သတ္တိတွေကိုစုစည်းလိုက်တယ်။

သတ္တိတွေဝင်လာတော့ကျနော့်ဆုံးဖြတ်ချက်ကခိုင်မာသွားတာနဲ့အတူ လက်တွေကချိုမာရဲ့ထမီအောက်နားစလေးကိုစမ်းပြီး
တဖြည်းဖြည်းလိပ်တင်လာခဲ့တယ်။ ဇာတ်ခုံကန့်လန့်ကာစကို တဖြည်းဖြည်းဆွဲတင်ဖွင့်လိုက်သလိုပဲ။ ညီမလေးရဲ့ပေါင်သားဖွေးဖွေး၊
ဖင်သားဝင်းဝင်းလေးတွေက၊ အမှောင်တစ်ဝက်အလင်းတစ်ဝက်မှာကျင့်သားရသွားပြီဖြစ်တဲ့ကျနော့်မြင်ကွင်းထဲကိုတစ်ဆင့်ချင်းဝင်လာတယ်။

ဝင်းဝင်းလေးဆိုတာကတော့တင်စားပြောတာပါ။ ဖြူနှစ်နေတယ်လို့တော့ဆိုလိုတာမဟုတ်ပါဘူး။
ညီမလေးကအညာသူမလေးဆိုပေမယ့် အသားအတော်လေးလတ်ပါတယ်။ သူ့အမေ၊ သူ့ကြီးတော်တွေလိုပါပဲ။
ဖြူဆွတ်မနေပေမယ့် သဘာဝအသားရောင်နဲ့အပျိုရည်အပျိုသွေးလေးပေါင်းပြီး ဝင်းမွတ်နေတာကိုဆိုလိုတာပါ။

ဖင်သားကော့ကော့၊ လုံးမွတ်နေတဲ့အိုးလေးကိုဘာမှအဖုံးအပိတ်မရှိ ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်လိုက်ရချိန်မှာတော့
ကျနော့လီးကလုံးဝချိုးနှိမ်လို့မရတော့ပဲထန်ခနဲထောင်တက်လာခဲ့တယ်။ လီးထိပ်ကချွဲကျိကျိ လရေကြည်တွေထွက်လာတာကိုစမ်းမိတယ်။
ကျနော့်ဒစ်ခေါင်းမှိုပွင့်ကြီးကလည်းခေါင်းတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်ခါလာတယ်။

ပေါင်ကြားမှာစေ့စေ့ညှပ်ထားခံရပေမယ့် ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတာဆိုတော့ညှပ်ထားတဲ့ကြားကနောက်ကိုညှစ်ထုတ်ထားသလို
ပြူထွက်နေတဲ့အပျိုစင်လေးရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေက မမြှူ၏သို့၊ မြှူ၏သို့၊ ဆိုသလို
ကျနော့်စိတ်တွေကိုဒိန်းတလိန်းနတ်ဝင်အောင်ဖမ်းစားပြီလေ။

ကျနော်လေ ညီမလေးရဲ့နောက်ကိုအဖုလိုက်လေးပြူထွက်နေတဲ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းထွတ်ထွတ်လေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့
တလှပ်လှပ်တဆတ်ဆတ် လှမ်းလျက်လိုက်ချင်တယ်။ အဲ..ဒါပေမယ့် ခဏနေဦး၊ စိတ်အေးအေးထား၊ သိပ်မလောနဲ့..။
အခုကအိမ်ထဲမှာသာငြိမ်နေပေမယ့် မလှမ်းမကမ်းက မဏ္ဍပ်ထဲမှာ လူတွေအပြည့်ရှိနေသေးတယ်။
တကယ်လို့ချိုမာနိုးလာလို့ငြိမ်မနေပဲ ပြူးပြဲထအော်ပြီလူတွေသိသွားရင်၊ တစ်ရပ်တစ်ရွာလုံး၊ တစ်နယ်လုံးကျော်သွားမှာကိုတော့ရှောင်ရမယ်လေ။

ဒါကြောင့် အမှတ်မထင်။ မတော်တဆပုံစံမျိုးကနေစရလိမ့်မယ်။ အိပ်ရင်းယောင်သလိုလိုဘာလိုလိုလို့ထင်သွားရင်ပိုကောင်းတာပေါ့။
ဒါနဲ့ပဲကျနော်လည်းညီမလေးအိပ်တဲ့ပုံစံအတိုင်းနောက်ကကပ်ရက်ကွေးကွေးလေးဝင်အိပ်လိုက်တယ်။ တွန်းတွန်းတိုက်တိုက်လေးပေါ့။

ပြီးတော့သူ့ကိုယ်လေးကိုနောက်ဘက်ကနေသိုင်းဖက်ထားပြီးကိုယ့်ဘက်ကိုပါနိုင်သလောက်ဆွဲတယ်။
နောက်..ကျနော့်ပေါင်တွေနဲ့ ညီမလေးအိုးလုံးလုံးလေးနဲ့ဖင်ကြားမြောင်းလေးကိုပိနေအောင်ကပ်ဖိထားလိုက်တယ်။

ဒီလိုညီမလေးကိုဖက်ခွအိပ်တာလောက်ကတော့ အရင်ကျနော်ဒီမှာအတူတူနေတုန်းက အမြဲလုပ်နေကျပဲ။
ဒါပေမယ့်အဲဒီတုန်းက မောင်နှမချင်းရိုးရိုးသားသားဖက်အိပ်တဲ့အရွယ်လေ။ အခုလို ဟိုဟိုဒီဒီ အတွေးနဲ့ခွတာမဟုတ်ဘူး။

အနောက်ဘက်ကလျှိုပြီးသိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်ကလည်းညီမလေးရဲ့အပျိုစင်နို့လုံးလုံးလေးတွေကိုဖွဖွလေးလှိမ့်ကစားပေးနေတော့တာ။
အခုကျနော့်ရဲ့လီးမာမာကြီးက၊ ညီမလေးရဲ့ဖင်အမြှောင်းကြားထဲမှာအတန်လိုက်ကြီးထောက်မိနေပြီ။
ကျနော့်ပုဆိုးကိုလှန်မတင်ရတာတစ်ခုပဲကျန်တော့တယ်။

ကျနော်လဲအချိန်ရောက်ပြီလို့ယူဆပြီး ပုဆိုးကိုအသာလေးဆွဲမပြီလှန်တင်လိုက်တော့..၊ အမလေး..လေးးး၊
ညီမလေးဖင်သားလေးကိုကျနော့်လီးနဲ့ ဒါရိုက်ကြီးထိတွေ့ထောက်မိပြီ။ ဖင်သားလေးကို နုအိဖတ်နေတာပဲဗျာ။
ကျနော်အကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဆိမ့်ပြီးဆတ်ခနဲတောင်တုန်သွားတယ်။ ကြက်သီးမွေးညင်းတွေတောင် တဖျင်းဖျင်းထလာတယ်။

ကျနော်ကဖင်ကြားထဲကနောက်ဘက်ကိုညပ်ပြီးပြူထွက်နေတဲ့ညီမလေးရဲ့စောက်ပတ်ဝဖောင်းဖောင်းတစ်တစ်လေးကို
ဒစ်နဲ့လျောတိုက်ချိန်လို့အားလေးနဲနဲထည့်ပြီးဖိထိုးကြည့်တယ်။
ကျနော့်စိတ်ထင်မမှားဘူးဆိုရင် ချိုမာ့စောက်ပတ်လေးကစိုစိစိုစိချွဲကျိကျိထိုင်းတိုင်းတိုင်းဖြစ်နေသလားပဲ။

ဒါ..ဒါ..ညီမလေး၊ အိပ်ရင်းနဲ့ရှူရှူးထွက်ချင်နေတာများလား၊ ဒါမှမဟုတ် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီးစိတ်လာနေတာများလား။
ကျနော်ဇဝေဇဝါဖြစ်ပြီးဆက်လုပ်ဖို့နောက်တွန့်နေတယ်။

ဒါကလည်းခဏလေးပါပဲ၊ စိတ်ကထနေတော့ ခါးကိုကော့ပြီးဆက်တိုက်ကပ်ထိုးပွတ်ဆွဲဖြစ်သွားတယ်။ နည်းနည်းလေး
လှုပ်ရှားမှုကြမ်းလာပေမယ့် ညီမလေးကတော့နိုးလာမယ့်အရိပ်အယောင်မပြဘူး။ ဒါပေမယ့်နည်းနည်းတော့ယောင်သိုလူးလွန့်တာပဲရှိတယ်။

အခုကျနော့်မျက်နှာကချိုမာ့ရဲ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကပါ်မှာရှိနေတယ်။
နည်းနည်းရှေ့တိုးလိုက်တော့ နှာခေါင်းနဲ့လည်ပင်းကိုဖိနမ်းနေသလိုဖြစ်သွားပြီ။
လိမ်းထားတဲ့သနပ်ခါးနံ့၊ ပေါင်ဒါနံ့သင်းသင်းလေးတွေနဲ့ အပျိုဖြန်းမလေးရဲ့ကိုယ်ရနံ့က ရှူရှိုက်ရတဲ့ကျနော့်ကိုရူးသွပ်စေလောက်တယ်။

ကျနော်အရှိန်လေးရ၊ စိတ်ကလဲပါလာတော့ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေးကပ်ထိုးဖိဆောင့်လုပ်တော့တယ်။
ဆောင့်ချက်လေးတွေကလည်းအားပါပြီးသွက်လာပြီ။ အနေအထားက လီးတဆုံးဝင်ဖို့တော့ဘယ်ဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ဝင်ရင်လဲအပျိုပေါက်လေ
နာလွန်းလို့လန့်အော်ပြီးနိုးလာမှာသေချာတယ်။ ကြိတ်ထိုးလေးပါဆိုနေမှဒစ်ကလေးစောက်ပတ်ဝထဲမြုပ်အောင်ပဲညှောင့်ရတော့တာပေါ့။

ခဏကြာတော့ညီမလေးရဲ့စောင်ခေါင်းထဲကတကယ်ပဲစိုအိတက်လာပြီ။ ကျနော်လီးကထွက်တဲ့အရည်ကြည်တွေနဲ့ပေါင်းပြီးချောလာတော့၊
ဒစ်ကခပ်သွက်သွက်လေးဝင်ထွက်နေတာ ပျိစိ..ပျိစိ..နဲ့ပေါ့။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုကိုယ့်ညီမအရင်းခေါက်ခေါက်လေးကို တစ်ဆုံးတစ်စမဟုတ်တာတောင် ဒစ်တစ်ခုလုံးဝင်အောင်လိုးမိပြီးနေပြီ။
ကျနော့လီးကြောတွေလဲတဖျင်းဖျင်းနဲ့နေအောင်ကောင်းနေတယ်။

ချိုမာလည်းအစကငြိမ်နေရာကကိုယ်လုံးလေးနိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့လှုပ်လာတယ်။
အသက်ရှူသံပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းနဲ့ပြင်းလာတယ်လို့လည်းထင်မိတယ်။ ကျနော့လဒစ်ကလည်းဝင်လိုက်ထွက်လိုက်တိုင်း
ချိုမာ့စောက်စိလေးကိုဝင်ခလုတ်၊ ထွက်ခလုတ်နဲ့ ဆွပြီးပွတ်ဆွဲပေးနေတယ်။

ချိုမာလေးကိုကြည့်ရတာနိုးမယ့်ပုံမပေါ်ပေမယ့်၊ ကျနော်ဒီထက်တော့ပိုများများမလုပ်ရဲသေးဘူး။
(စိတ်ထဲမှာကတော့တကယ့်ကိုလင်မယားအရာမြောက်သွားတဲ့အထိ၊ တဆုံးလုပ်ပစ်ချင်တာပေါ့)

ကျနော်လည်းဒီပုံစံအတိုင်းနဲ့ပဲမှန်မှန်လေးဆက်ညှောင့်နေတယ်။ အတော်လေးကြာတော့
ချိုမာ့ကိုယ်လုံးလေးကတောင့်တက်လာသလိုရှိတာခံစားလိုက်ရပြီး ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲအကြောဆွဲသလိုတုန်တုန်တက်သွားတယ်။

အဖုတ်ကလေးကလည်းဝင်သလောက်ဒစ်ထိပ်ပိုင်းကိုပဲဖိပြီးဆွဲညှစ်ပေးနေသဗျ။ လေးငါးဆယ်ချက်လောက်ရှိမယ်။
ဒါကျနော့ညီမအပျိုနုနုထွတ်ထွတ်လေး၊ ကျနော်လီးထိပ်နဲ့ပဲပြီးတဲ့အထိ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတာလား။ အားး..ကောင်းလိုက်တဲ့ဖီလင်ဗျာ။

ကောင်မလေးအိပ်ရင်းယောင်နေပြီးတော့ အာရုံကြောတွေကပဲ အလိုလိုတုန့်ပြန်တာလား၊
ဒါမှမဟုတ်တချိန်လုံးပဲအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပြီးကျနော်လုပ်နေတာကိုအားလုံးသိနေတာလားတော့မပြောတတ်ဘူး။
ကျနော်သံသယစိတ်နဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်မေးမိတယ်။

နောက်ဆုံးမတော့ကျနော်လည်းချိုမာ့အဖုတ်လေးကညှစ်ဆွဲပေးနေတာကိုဆက်တောင့်မခံနိုင်တော့ဘူး။
ကျနော်ချိုမာ့ကိုယ်လေးကိုအတင်းဖက်ပြီးနောက်ကိုဆွဲရင်း သူ့ဖင်လေးကိုကျနော့်ပေါင်ခြံနဲ့ဖိကပ်ပြီးဝင်နေသလောက်
ဒစ်ကိုပဲအဖုတ်လေးထဲကပ်နှစ်ထားတယ်။ ဟာ..ကျနော်မရတော့ဘူး..။

“အစ်ပ်!…အားးး..ဟားးး”

ကျနော့်လရည် ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေကို ချိုမာ့အဖုတ်လေးထဲညှစ်ချလိုက်မိပြီ။
ဒစ်မြုပ်ရုံအဝလေးပဲဆိုပေမယ့် အထဲကိုတော့အရှိန်နဲ့ပန်းဝင်သွားမှာတော့သေချာတယ်။

ကျနော်၅မိနစ်လောက်ကပ်ထားပြီးလီးထဲကလရည်တွေကုန်အောင်ညှစ်ချနေသေးတယ်။
ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံးလဲတဆတ်ဆတ်တုန်နေတာပဲ။ ပြီးတော့မှလီးကိုဆွဲထုတ်ရင်းနောက်ဆုတ်ထွက်လိုက်တယ်။

ညီမလေးရဲ့ထမီလေးကိုအနေအထားမပျက်ပြန်ဆွဲချပေးထားလိုက်ပြီး၊ သူ့ကိုနောက်ကနေအဲဒီပုံစံအတိုင်းသိုင်းဖက်ပေးထားရင်းကနေ
အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲ..ညီမလေးချိုမာကိုချစ်လိုက်တာဗျာ။

နောက်တစ်နေ့မနက်စောစော ညီမလေးကအရင်နိုးပြီး အမေနဲ့ကြီးနုတို့ ဆွမ်းချက်တဲ့နေရာကိုဆင်းသွားပြီးကူညီပေးနေတယ်။
ကျနော်လည်းသိပ်မကြာခင်မှာပဲနိုးလာပြီး ပွဲအတွက်လုပ်စရာကူစရာရှိတာတွေကို ရွာသားအဖွဲ့နဲ့လုပ်ကြရတော့တာပေါ့။
သွားရင်းလာရင်းမျက်နှာချင်းဆိုင်မိတိုင်း ကျနော်ချိုမာ့ရဲ့ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ရှိုးတိုးရှန့်တန့်အပြုအမူကိုသတိထားမိလာပြီ။

ဒီနေ့ချိုမာ ကျနောနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်စကားပြောတဲ့အချိန်တွေမှာ။ မျက်လုံးချင်းတည့်တည့်မဆိုင်ရဲဘူး၊ ပြုံးစိစိလိုလို၊ ရှက်သလိုလိုနဲ့
အကြည့်ချင်းလွှဲပြီး၊ ရှောင်ရှောင်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်တခြားဘက်တွေကြည့်နေရင် ကျနော့်ဘက်ကိုခိုးခိုးကြည့်နေတာကို
လေးငါးကြိမ်မကဘူးဖမ်းမိတယ်။ ကျနော်သူ့ဘက်ပြန်လှည့်လာရင် ချက်ချင်းအကြည့်လွှဲသွားပြန်ရော။

ဒါကသတိထားမိတာတစ်နေ့လုံးနီးနီးပါပဲ။ ပြီးတော့ကျနော့်ကိုအထူးဂရုပိုစိုက်နေသလိုပဲ။
ကျနော်ခိုင်းတာာဆိုရင်ဖင်ပေါ့ပြီးမဆိုင်းမတွလုပ်ပေးနေတော့တာလေ။
—————————————–

အပိုင်း (၁၅) ဆက်ရန်

အပိုင်း (၁၅)

ကျနော်တို့လည်းရပ်ရွာထုံးစံအတိုင်း အဖေ့နာရေးကိုသုံးရက်ထားပြီးမှသင်္ဂြိုလ်ကြတယ်။
ဆေးရုံအအေးတိုက်ကနေ၊ နာ-ကူကားအကူအညီနဲ့ရွာသုသာန်ကိုပို့ပြီး နရေးအခမ်းအနားဆောင်ရွက်ရတာပေါ့။

ဒီလိုနဲ့ရက်လည်ဆွမ်းသွပ်တဲ့နေ့အထိ ကျနော်တို့ရွာမှာဆက်နေဖြစ်ကြတယ်။
နောက်ညတွေမှာလည်းကျနော်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက် တစ်ခန်းထဲဆက်အိပ်ဖြစ်ခဲ့ကြပြန်ရော။
ချိုမာကလည်းပထမညကပုံစံအတိုင်းပဲအိပ်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း အတွင်းခံ၊ အောက်ခံမဝတ်တာညတိုင်းပဲ။
ကျနော်ကလည်းပထမညကပုံစံအတိုင်းနောက်ကနေကပ်ထိုးခွတိုးလုပ်ပြီး၊ ညီမလေးစောက်ဖုတ်ဝလေးထဲလရည်ပန်းထည့်တာလည်းညတိုင်းပဲ။

အခုထိဒီအခြေအနေအတိုင်းပဲ။ ဒီထက်လည်းပိုတိုးပြီးမလုပ်ရဲဘူး။ ပတ်ဝန်ကျင်မှာလုံးလုံးလူမပြတ်တာလည်းပါလိမ့်မယ်။
နောက်တစ်နေ့မိုးလင်းတဲ့အခါတိုင်း မောင်နှမနှစ်ယောက်က ပုံမှန်ပဲ၊ ညကဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို နေနေကြပြီးမသိလိုက်မသိဘာသာနဲ့ပဲပေါ့။

ရက်လည်အလှူပြီးတဲ့ညကျတော့မှ အားလုံးစုထိုင်ကြပြီး ကြီးနုက မနက်ကျရင်ပြန်ကြမှဖြစ်မယ်လို့ပြောတယ်။
ရက်လည်းလည်ပြီးပြီ။ ဆိုင်ကိုလည်းကြာကြာပစ်ထားလို့မရတဲ့အကြောင်းနဲ့၊
အမေနဲ့ညီမလေးချိုမာကိုပါ သူ့အိမ်ခေါ်သွားမှဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေဖွင့်တိုင်ပင်တယ်။ ကြီးနုက..၊

“မေယုနဲ့ချိုမာတို့သားအမိက အခုအဖေလည်းမရှိတော့ဘူးဆိုတော့၊ အိမ်မှာမိန်းမသားနှစ်ယောက်ထဲကျန်တော့တာလေ။
အောင်လေးကလဲပညာရေးမပြီးသေးတော့၊ မိသားစုနဲ့လာနေပေးလို့မရသေးဘူး။
ယောက်ျားသားမရှိပဲ၊ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့စိတ်ပူစရာပဲ။
ကျန်တဲ့အမျိုးတွေအိမ်ကလည်းခပ်ဝေးဝေးတွေမှာချည်းပဲဆိုတော့ နင်တို့သားအမိငါနဲ့လိုက်နေတာကပိုကောင်းမယ်”

ကြီနု့ဒီလိုပြောတာကြားရတော့ကျနော်ထခုန်မိလုမတတ်ဝမ်းသာသွားတယ်။
ဒါပေမယ့်သူများတွေရိပ်မိသွားမှာစိုးလို့မတရားဝမ်းသာတဲ့အမူအရာကိုမပြမိအောင်အတင်းထိမ်းချုပ်ထားပြီးငြိမ်နေလိုက်ရတယ်။
ကျနော်ထင်ထားတာက၊ ပြန်ရင်ကြီးနုနဲ့နှစ်ယောက်ထဲပဲပြန်ရပြီး၊ အမေနဲ့ညီမလေးကို ရွာမှာာထားခဲ့ရမယ်တွက်ထားတာလေ။

အခုကျနော်ကအမေနဲ့ချိုမာတို့ရဲ့အထိအတွေ့ကိုစွဲနေပြီ။ ကိုယ့်အမေအရင်း၊ ညီမအရင်းဆိုတဲ့ သွေးသားအရင်းတွေနဲ့
အချစ်ကျွံရတာထက်ကောင်းတဲ့ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယိမရှိတော့ဘူးဆိုတာလက်တွေ့မို့လို့ သိနေပြီ။ တစ်ခါထည်းနဲ့လျှာလည်သွားတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။
အရူးအမဲသားကျွေးမိတယ်လို့ဝိုင်းပြောကြရင်လည်းကျနော်အရူးသမုတ်ခံလိုက်တော့မယ်။
မတော်မသင့်မှန်းသိနေပေမယ့် ဒီရသတဏှာလေးကိုစွဲလန်းပြီကျနော်မိုက်မိုက်မဲမဲဆက်တိုးဖို့ပဲစိတ်ရှိနေတော့တယ်ဗျာ။
ဒါပေမယ့် အမေ့အတွေးကတစ်မျိုး..၊ အမေက..

“မမနုပြောတာကလည်းဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အောင်လေးတစ်ယောက်ကိုတာဝန်ယူထားတာနဲ့ကိုမမအတွက်တာဝန်ပိုလှပါပြီ။
နောက်ထပ်နှစ်ယောက်ထပ်ပြီးဝန်မပိစေချင်ဘူး၊ အားနာလို့ကိုမဆုံးဘူး..၊ ပြီးတော့ဒီအိမ်ရော၊ ယာတွေရောကဒီတိုင်းပစ်ထားခဲ့ရမှာလားမမရဲ့..”

ကျနော်ကြီးနုနဲ့အတူနေလာတာကြာပြီလေ၊ သူ့မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲနဲ့စိတ်ကိုကောင်းကောင်းဖတ်တတ်တယ်။
အမေ့ကဘောထားကြောင့်ကြီးနု စိတ်သိသိသာသာကြီးကျဥ်းကျပ်သွားတာကိုကျနော်သိလိုက်တယ်။
အနားမှာတခြားသူတွေသာမရှိရင် ဟောဒီလိုကုန်းအော်ပြောလိုက်မှာသေချာတယ်။
(ဟဲ့..နင်သေချာတွက်ကြည့်လေ၊ အခုဆိုငါကနင့်ချွေးမလို့ဆိုရင်တောင်ပြောလို့ရနေပြီ။ ပြီတော့လင်တူမယားတွေရောမဟုတ်ဘူးလား။
ဒါနဲ့များငါ့ကိုလာအားနာနေရသေးလား..)

ထုတ်မပြောပေမယ် ကြီးနုကအမေ့ကိုစေ့စေ့ဆိုင်ကြည့်နေတဲ့အကြည့်တွေကအဓိပ္ပါယ်အများကြီးပါနေတယ်။ အမေကလည်းကြီးနုဆိုလိုချင်တာကို
နားလည်လိုက်တယ်။ ဒီစကားတွေကိုတော့ကြီးနုရဲ့နှုတ်ကထုတ်မပြောရဲဘူးလေ။ အမျိုးတွေစုံနေတဲ့အချိန်၊ ဗျန်းဗျန်းကြီးကွဲသွားမှာပေါ့။
သူပြောနိုင်တာကတော့..

“ယာမြေတွေကို အမျိုးတွေဆီအပ်ထားပြီး တစ်နှစ်တန်သည်၊ နှစ်နှစ်တန်သည်လုပ်စားပစေပေါ့ဟယ်၊
အိမ်ကိုလည်းဝိုင်းကြည့်ပေး၊ လာနေပေးကြရင်ရပါတယ်..”

“မိယုရဲ့..နင်ငါနဲ့လာနေလည်းအလကားမနေခိုင်းပါဘူး။ ဝိုင်းလုပ်ဝိုင်းစားပေါ့။
အခုငါ့ရဲ့ငါးဆိုင်ကလည်း အရှိန်ရပြီးအရမ်းရောင်းကောင်းနေတာ။ ငါနဲ့အောင်လေးနှစ်ယောက်ထဲဆိုမနိုင်မနင်းနဲ့၊
နင်တို့သားအမိပါလာနေရင်အလုပ်တွေအများကြီးပေါ့သွားမှာ။ တစ်ယောက်တစ်လက်သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်းဆိုပိုတောင်ကောင်းသေး..၊
နောက်တစ်ခုက ချိုမာလေးရဲ့ပညာရေး..၊ ငါတို့မြို့ကြီးမှာလိုက်နေရင် သူ့အကိုလိုအဆင့်မြင့်မြင့်ကျောင်းကောင််းကောင်းမှာနေရမယ်လေ..”

ကြီးနုက..အတူလိုက်နေရင်ရမယ့်ကောင်းကွက်တွေကိုအကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်ချပြနေတယ်။
အတူတူဝိုင်းထိုင်ပြီးတိုင်ပင်နေကြတဲ့ရွာကအမျိုးတွေကလည်း ကြီးနုရဲ့အဆိုကိုသဘောကျကြတယ်။
အားလုံးကအဲဒီအကြံအကောင်းဆုံးပဲလို့ဝိုင်းတိုက်တွန်းကြတော့၊ အမေလည်းဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်တယ်။
ယာကွက်တွေကိုအမေ့ဘက်ကမောင်နှမဝမ်းကွဲမိသားစုကို အလွတ်နီးပါးအငှားချပြီး အိမ်ကိုပါကြည့်ပြီစောင့်ရှောက်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။

ကျနော်တို့မိသားစုကငွေကြေးအနေနဲ့ဆင်းရဲကြပေမယ့် ကျနော့်အဖေဘက်ကအဖိုးဆီက ယာမြေကွက်တွေကိုအမွေရလိုက်တာတွေရှိတယ်။
ဒီအိမ်လေးကလည်းအဖေနဲ့အမေလက်ထပ်ပြီးမှဆောက်တဲ့လက်ထက်ပွားပိုင်ဆိုင်မှုဆိုတော့၊ သံယောဇဥ်တွယ်တာမဆန်းဘူး။

နောက်တစ်နေ့ အမေကချိုမာ့ကိုခေါ်ပြီး ရွာကတွဲဘက်အထက်တန်းကျောင်းကနေကျောင်းထုတ်ပြီး ကျောင်းထွက်လက်မှတ်သွားတောင်းလာခဲ့တယ်။
ပြီးတော့ထုပ်ပိုးပြင်ဆင်စရာတွေပြင်ကြပြီး၊ ကြီးနုအိမ်ရှိရာမြို့ကိုပြန်မောင်းလာကြတော့တယ်။
အမှန်တော့ကြီးနုရဲ့အိမ်ကအကြီးကြီးပဲ။ အခန်းတွေအများကြီးနဲ့ အမေတို့ချိုမာတို့လာနေတာတောင်တစ်ယောက်တစ်ခန်းနဲ့
သီးသန့်စီလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေမယ်ဆိုနေလို့ရနေတယ်။
ဒီလိုနဲ့ကြီးနုတို့မြို့ကိုကျနော်တို့အားလုံးပြန်ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ညီမလေးချိုမာပါအပိုပါခဲ့တာပေါ့။

အိမ်ရှေ့မှာကားထိုးရပ်ပြီးတော့၊ ပါလာတဲ့အထုပ်အပိုးတွေအိတ်တွေကိုဆွဲချပြီးအိမ်ထဲသွင်းကြတယ်။
ခဏကြာတော့ အမေနဲ့ကြီးနုတို့ကအပေါ်တက်သွားကြရော၊ ကျနော်နဲ့ချိုမာတို့ကအောက်ထပ်မှာပဲကျန်ခဲ့တယ်။
နှစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်ကင်းကင်းကျန်ခဲ့တာနဲ့၊ ချိုမာကစကားစလာတယ်။

“ကိုကိုကဘယ်အခန်းမှာအိပ်တာလည်း။ ချိုမာလည်းကိုကိုနဲ့တစ်ခန်းထဲအတူတူအိပ်မယ်နော်..”

ကျနော်လည်း၊ ချိုမာရဲ့မေးလာတဲ့စကားကြောင့်ရုတ်တရက်မင်သက်ပြီး ဘာပြန်ဖြေရမလဲမသိသေးဘူး။
အခုမှတွေးမိလာတာက ကိုယ်အကိုက အမေအရင်းနဲ့ရောကြီးကြီးအရင်းနဲ့ပါ အတူအိပ်ပြီး သရီးဆမ်း swinging ကြီးလိုးနေကြတာများ၊
တွေ့သွား၊ သိသွားရင် အခုမှအပျိုဖြန်းပေါက်စဖြစ်တဲ့ ညီမလေးအနေနဲ့ဘယ်လိုတွေးမလဲမသိဘူး။ လက်ခံနိုင်ပါ့မလား။
ကျနော်ကချိုမာမေးလာတဲ့ မေးခွန်းကိုသတိထားပြီးစကားလွှဲဖြေရတော့တယ်။

“ကြီးနုက ကိုကို့ကိုမှာထားပြီးသား၊ ချိုမာ့အတွက်သီးသန့်အခန်းတစ်ခန်းပြင်ထားပေးဖို့ပေါ့။
ညီမလေးကမိန်းခလေးလည်းဖြစ်တယ်။ အပျိုလေးလည်းဖြစ်လာပြီဆိုတော့လွတ်လွတ်လပ်လပ်သီးသန့်နေဖို့သင့်နေပြီလေ..”

ချိုမာကချက်ချင်းနှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး မကျေမနပ်အမူအရာကိုပြတယ်။ ကျနော်လက်မောင်းကိုလာကိုင်ချွဲပြီး။

“မရဘူး..မရဘူး..၊ ကိုကိုနဲ့ပဲအိပ်တော့ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ..”

“ချိုမာကကိုကိုနဲ့တစ်ခန်းထဲအိပ်လို့မရဘူးလေ၊ ကိုကိုက ကြီးနုနဲ့တစ်ခန်းထဲအဖော်လုပ်ပြီးဝင်အိပ်ပေးနေခဲ့ရတာ၊ ကိုကိုဒီအိမ်ကိုစရောက်ကထဲကပဲ။
ကြီးနုကတစ်နေ့တစ်နေ့အလုပ်တွေလုပ်ရတာတအားပင်ပန်းတာ။ ည..ညဆိုရင်မနေနိုင်အောင်ညောင်းတတ်၊ ကိုက်တတ်တယ်၊
ဒါကြောင့်ကိုကိုက၊ ကြီးကြီးကို ညစဥ်မပြတ်၊ နင်းနှိပ်ပေးနေရတာလေ။ သူ့ကိုပစ်ထားလို့ဘယ်ရမလဲ..”

ကျနော်က ညီမလေးနားလည်အောင်ကြိုးစားရှင်းပြနေရတယ်။

“ဟာ!..ကိုကိုကကြီးနုနဲ့တစ်ခန်းထဲအိပ်တယ်၊ ဟုတ်လား..”

ချိုမာမျက်လုံးလေးတွေကပြူးထွက်လာပြီး အသံကျယ်ကျယ်နဲ့အလန့်တကြားအော်မေးလာတယ်။

“ဘဖြစ်လို့လည်း..ညီမ‌လေးရဲ့..”

“ဟုတ်တော့ဟုတ်နေပါပြီ..၊ ကိုကိုက ကြီးနုကိုနင်းနှိပ်ပေးရုံသက်သက်ပဲရောဟုတ်ရဲ့လား နှိပ်တာအပြင်တခြားဘာရှိသေးလဲ..”

ညီမလေးချိုမာ၊ ကျနော့်ကိုရစ်နေပြီလေ။ စိတ်တောင်နဲနဲညစ်သွားတယ်။

“နင်ရူးနေလားချိုမာရယ်။ ကြီးကြီးနုကငါတို့အဒေါ်အရင်း၊ အမျိုးအရင်းကြီးကို တခြားဘာလုပ်လို့ရမှာလဲဟ..”

ကျနော်အသံခပ်မာမာနဲ့သူ့ကိုဟောက်လိုက်တော့..၊ ကျနော်ညီမလေးပြန်ပြောလိုက်တဲ့အပေါ်မှာကျနော်ချေပစရာစကားမရှိဘူးဖြစ်သွားတယ်။
ချိုမာ့ကိုအထင်သေးလို့မရဘူးဆိုတာလည်းသိသွားတယ်။
ချိုမာက အခုအပျိုဖြစ်ရင့်ကျက်စပြုပြီး ဘာကဘာဆိုတာ၊ စပ်စုတတ်သိတတ်နေပြီဆိုတာလက်ခံလိုက်ရတယ်။

“ဒါဆိုရင်ပြီးခဲ့တဲ့တစ်ပတ်လုံးလုံးကိုကိုရွာကအိမ်မှာရှိနေတုန်းက၊ ညညကျရင်ကိုကိုက ချိုမာ့ကိုဘာလုပ်တာလဲပြောလေ။
ချိုမာလဲကိုကို့ညီမလေးအရင်းပဲလေ။ ညီမလေးကိုတောင်မရှောင်ရင် ကြီးနုကရောဘာကွာမှာမို့လည်း။
ကိုကိုလုပ်နေတဲ့အချိန်တိုင်း ချိုမာမအိပ်သေးဘူးနော်၊ သိထားဖို့က…”

ချိုမာ့သကားကြောင့်ကျနော်အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်သွားရတယ်။

“အမယ်..၊ အကိုက ညီမလေးကိုရိုးရိုးပဲဖက်အိပ်နေတယ်အောင်းမေ့လို့ကြည့်နေတာ၊ နောက်တော့..သက်သေတောင်သူများပိပိနဲ့အပြည့်
ချန်ချန်ထားခဲ့တယ်နော်။ သူမဟုတ်သလိုနဲ့..ဟင်း..၊ ကိုယ့်ညီမလေးကိုယ့်ကြောင့်ဗိုက်ထွက်လာမှာ မစိုးရိမ်ဖူးလားဟင်..”

ချိုမာ့စကားကောင့်ကျနော်လန့်သွားပေမယ့်၊ မျက်နှာကိုအံ့ဩနားမလည်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး,,,၊

“ညီမလေးဘာကိုပြောနေတာလည်း။ ဘာသက်သေလည်း။ ကိုကိုနားမလည်နိုင်တော့ဘူး။
ညီမလေးအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတာလား၊ ကိုကိုအိပ်ရင်းယောင်တာလားတစ်ခုခုပဲဖြစ်မှာပါ..”

ပြောပြီးတော့ကျနော် အိမ်ပေါ်ထပ်ကိုအမြန်ပြေးတက်လာခဲ့တယ်။ ချိုမာ့ကိုပေါ့ပေါ့တွေး၊ ပေါ့ပေါ့ဖြေလို့မရမှန်းသဘောပေါက်သွားပြီ၊
ဒီကောင်မလေးကိုငယ်သေးတယ်ပဲထင်ထားတာ ဒီလောက်ချက်ကျလက်ကျတုန့်ပြန်နိုင်မယ်လို့မထင်မိဘူး။ အခုဒီလိုဖြစ်ရတာလည်းကျနော့်အပြစ်မကင်းဘူး။
အရွယ်ရောက်စညီမလေးကိုကိုယ်ကိုယ်တိုင်ကပဲဒီစိတ်တွေဝင်အောင်သွားဆွပေးမိသလိုဖြစ်သွားတယ်။
ပြီးတော့ညီမလေးဒီစိတ်တွေဝင်လာမှ တာဝန်ယူပြီးပြေပျောက်အောင်မဖြေရှင်းနိုင်ရင် ညီမလေးဘယ်လိုတွေးမလည်း၊ ဘယ်လိုဆက်ဖြစ်မလည်း။
ချိုမာပြောပုံအရဆိုရင်ရွာမှာသူ့ကိုခိုးလုပ်တုန်းကသူတစ်ချိန်လုံးနိုးနေသိနေတာဆိုပဲ။

တကယ်လို့များချိုမာ့အနေနဲ့ ကျနော့်စနက်ကြောင့်လင်စိတ်သားစိတ်တွေဆက်ဝင်လာပြီး၊ မထိမ်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ဖြစ်လာရင် ဘယ်လိုရှင်းမလဲ။
နီးစပ်ရာပတ်ဝန်းကျင်က ဘယိသူမှန်းမသိတဲ့ကောင်လေးတွေနဲ့ငြိပြီးမဖြစ်သင့်တာဖြစ်၊ လိုင်းသွင်းခံရတာတို့၊ ရောဂါဖြစ်လာတာတို့ဆိုရင်၊
အမေတော့ရင်နာလို့ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒီပြဿနာကသေးတော့မသေးလှဘူး။
—————————————–

အပိုင်း (၁၆) ဆက်ရန်

 

အပိုင်း (၁၆)

ဒါပေမယ့် အချိန်နည်းနည်းကြာလာပြီးတော့ ကျနော်ထင်သလိုဆိုးဆိုးဝါးဝါးဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။ ချိုမာလေးကလိမ္မာရှာပါတယ်။
ကျနော်ချော့မော့ပြောတော့ လက်ခံပြီးအခန်းခွဲအိပ်ရှာတယ်၊ ကျောင်းတက်တော့လည်းစာကိုပဲအာရုံစိုက်သင်ပြီး
ရည်းစားသနာကိစ္စကိုလည်းစိတ်မဝင်စားဘူး။ ကျနော်ကလည်းညီမလေးနဲ့ဘာမှပြန်မဖြစ်မိအောင်ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေတယ်။

ဒီလိုနဲ့အခြေအနေတွေနည်းနည်းငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ပြန်ဖြစ်သွာပြီး ပုံမှန်၊ သာမန်မိသားစုတစ်ခုလိုပဲသွားလာလှုပ်ရှားနေတာပေါ့။
ပုံမှန်ဆိုတာက။ ကျနော်နဲ့ညီမလေးချိုမာက အရင်အတိုင်းမောင်နှမလိုပြန်ဖြစ်သွားပြီးကျနော်ကလည်းမကြံတော့ဘူး။

နောက်ပုံမှန်က ကျနော်နဲ့အမေ ကြီးနုတို့ကြားကသရီးဆမ်းလင်မယားဘဝပုံမှန်ကိုပြောတာ။
ဒါပေမယ့်ကျနော်တို့ တော်တော်ကြီးကိုသတိထားနေရတယ်။ ချိုမာကသိလွယ်၊ မြင်လွယ်၊ ခလေးမျိုး။ စုံထောက်ဥာဏ်ပါတဲ့မယ်စပ်စုလေးလေ။

ကြီးနုအခန်းထဲမှာလူကြီးသုံးယောက်သားအချစ်စခန်းဖွင့်တဲ့အခါ၊ တော်တော်ကြီးကိုသတိထားရတယ်။
စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်လုပ်ကြရင်း ဖီလင်တွေအထွတ်အထိပ်ရောက်ခါနီးရင်၊ အသံတွေလွတ်မသွားအောင်အတင်းထိမ်းချုပ်ကြရတော့တာပဲ။

တစ်ခါတလေလုပ်ရင်းနဲ့အဖေမဆုံးခင်စက္ကန့်ပိုင်းလေးမှာအဖေ့ဆီကိုကတိထားခဲ့တာကိုပြန်သတိရနေမိတယ်။
အဖေ့ကိုယ်စား၊ အမေနဲ့ညီမလေးချိုမာတို့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်၊ ကိုယ်ဖိရင်ဖိစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း။
အဖေ့ရဲ့ကိုယ်စားတာဝန်တွေကိုလည်းမပြတ်လပ်ရအောင်ံဆောင်ရွက်ပေးမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေကိုပေါ့..။

ဒါကြောင့်တချို့နေ့တွေမှာ အမေ့ရဲ့တာဝန်ကျေတဲ့လင်ကောင်းတစ်ယောက်အဖြစ်၊ ပင်ပင်ပန်းပန်းချွေးတစ်လုံးလုံးနဲ့
အဖေ့ကိုယ်စားပေးဆပ်ပေးလိုက်တယ်။ဒီကိစ္စကိုတော့အဖေကတကယ်ပဲကျနော့်ကိုလုပ်စေချင်မှာလားတော့သေချာမပြောတတ်ဘူး။
ဒါပေမယ့်ကျနော်အဖေ့ကိုကတိခံခဲ့ပြီး ကတိအတိုင်းလည်းတကယ်ဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့တယ်။ ကျနော့်ချစ်မေမေထွန့်ထွန့်လူးနေအောင်ပေါ့။

အမေ့ကိုလင်သားတစ်ယောက်တာဝန်ကျေအောင်ထမ်းဆောင်ပေးရင်း၊ အမေ့ကိုယ်နဲ့ရင်းရင်းနှီးနှီးထိတွေ့ရင်း အမေ့ကိုလှိုက်လှိုက်လှဲလှဲချစ်လာမိတယ်။
တကယ့်ကိုမယားတစ်ယောက်လိုပေါ့။ အားလုံးကအဖေ့ကိုယ်စားလေ။ အဖေချစ်တဲ့မယားကလည်းကျနော်ချစ်တဲ့မယားပေါ့။

အမေကလည်းကိုယ်လက်ချင်းနှီးနှောရင်းနဲ့ကျနော့ကိုအရမ်းခင်တွယ်လာခဲ့တယ်။
အခုနောက်ပိုင်းအမေကသူ့ယောက်ျားတစ်ယောက်လိုပဲအရမ်းကိုချွဲနွဲ့လာတော့တာ။အိပ်ရာထဲမှာလည်းရှက်တာတွေ၊ကြောက်တာတွေ၊
နောက်တွန့်တာတွေမရှိတော့ဘူး။ အစစအရာရာအပေးအယူမျှလာတယ်။ တစ်ခါတလေသူကတောင်ဉီးဆောင်သွားနေတာ။
ဒါက ကြီးနုရှေ့မှာအပြင်၊ တစ်ခါတစ်ခါ အပြင်ကလူတွေရှိနေတာတောင် သိသိသာသာချွဲနွဲ့တယ်။

ဒီမြို့မှာက ကျနော်တို့ကိုသားအမိဆိုတာကိုတောင်ထဲထဲဝင်ဝင် မသိကြဘူးလေ။ ဒါကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးအမေကလင်လိုချွဲတာ။
ဒါပေမယ့်ချိုမာ့ရှေ့ကျရင်တော့အမေကအရမ်းဟန်ဆောင်ကောင်းတယ်။ အရမ်းပိရိတယ်။ အရင်ကချိုမာမြင်နေကျအတိုင်း သူ့အမေနဲ့သူ့အကိုပဲ..။

အခုကျနော်တို့လက်တွေ့ခင်းနေတဲ့စစ်တလင်းနေရာကတော့ ကြီးနုရဲ့တစ်ခုထဲသောအိပ်ခန်းထဲမှာပါပဲ။
အမေက သူ့သမီးအငယ်လေးရိပ်မိသွားမှာ၊ သိသွားမှာကို အရမ်းစိုးရိမ်တယ်။ အစစအရာရာသူများတွေထက်ပိုသတိထားတယ်။
သားအမိချင်း၊ မိန်းခလေးချင်းဆိုတော့ အမေ့အခန်းကိုဥဒဟိုဝင်ထွက်နေတော့ ကျနော်တို့ကအထူးသတိထားရတယ်။
သတိလက်လွတ်ခဏလေးပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အမေ့ကိုနမ်းတာတောင်အမေ့အခန်းထဲမှာမလုပ်ရဲဘူး။

ချိုမာကကြီးနုကျတော့နဲနဲရှိန်တယ်။ သိတဲ့အတိုင်းကြီးနုကအာကြမ်းလျှာကြမ်းလေ။
အိမ်သားတွေထဲမှာအဲ့လိုမဆက်ဆံပေမယ့်၊ အပြင်ကအသိုင်းအဝိုင်းမှာကလူစုံတော့၊ တစ်ခုလတ်ဆိုပြီးရိသဲ့သဲ့လုပ်ချင်တာတွေကို
လူရှိန်အောင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံပေးရတော့ ဝသီတစ်ခုလိုဖြစ်နေပြီ။

ချိုမာ့ကိုကြီးနုဘယ်တော့မကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမပြောပေမယ့်၊ နဂိုထဲကအနေလဲဝေးခဲ့ပြန်၊ ကြီးဒေါ်အကြီးလည်းဖြစ်ပြန်။
ဆိုင်မှာအာကြမ်းလျှာကြမ်းပြောနေသံတွေကြောင့်ကို ကြီးနုအခန်းကိုမခေါ်ရင်မဝင်ရဲဘူး၊ ပြီးတော့ချိုမာကခလေးတစ်ပိုင်းဆိုတော့
ညကျရင်အစောကြီးအိပ်ပျော်သွားတတ်တယ်။ အိပ်သွားရင်လဲတုံးပဲ။

ဒါကြောင့် ညဥ့်နက်နက်တွေမှာ ကျနော်တိုတူအရီး၊ သားအမိသုံးယောက်၊ တူးအင်ဝမ်း သရီးဆမ်း အီရိုးတစ်ချန်ပီယံလိဂ် ကစားကြတာပေါ့ဗျာ..ဟဲဟဲ..။
အမေကလိုအပ်လာတဲ့အချိန်ကျတော့မှ၊ အခြေအနေအရပ်ရပ်ရှင်းပြီဆိုခါမှ၊ အမေကဆောင်တော်ကူးလာတာလေ။

သေချာတွေးကြည်တော့လည်း ညီမလေးချိုမာကိုသနားမိတယ်။ သူ့အပျိုရည်အပျိုသွေးလေးကို၊ သူ့ရဲ့ငုပ်နေတဲ့သွေးသားဆန္ဒတွေကို
ကျနော်ကပဲဆတ်ဆော့ပြီးသွားနှိုးပေးခဲ့တာလေ။ ပြီးတော့မှသူ့ကိုတစ်ယောက်ထဲမသိလိုက်မသိဘာသာပစ်ထားပြီး
လူကြီးသုံးယောက်က ကာမဂုဏ်ရမ္မက်ကြောမှာပျော်ပါးနေကြတယ်။

တကယ်တော့ ခလေးတွေကိုနင်တို့နဲ့မတည့်ဘူး၊ မစားနဲ့ဆိုပြီးတားထားပြီး လူကြီးတွေက ခလေးကွယ်ရာမှ
ာစားကောင်းသောက်ဖွယ်တွေကိုသွားဖြဲနားဖြဲ၊ ကြိတ်စားနေကြတာနဲ့မတူဘူးလား။

ဒီအိမ်ထဲမှာရှိတဲ့မိန်းမသုံးယောက်ထဲမှာချိုမာလေးတစ်ယောက်ပဲ ယောက်ျားတန်ဆာအဆုံးအထိဝင်အောင်ကာမဂုဏ်ရသကို
ခံစားရမယ့်အခွင့်အရေးဆုံးရှူံးနေရတယ်။ စခဲ့တုန်းကတော့မထိတထိသွားစထားပြီးတော့လေ။ ဒါကြောင့်ချိုမာ့ကိုသနားတယ်ပြောတာ။
ဒါပေမယ့်သနားရုံအပြင်ကျနော်ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။

ဒီလိုနဲ့ကျနော်လည်းနောက်အတန်းတက်ဖို့ စာမေးပွဲဖြေရတော့မယ်။ ကျောင်းကသင်္ချာဆရာနဲ့သိပ္ပံဆရာမတွေက
လာမ့ယ့်နှစ် ၁၀တန်း မှာ Aခန်းနဲ့ B ခန်းရအောင်ဖြေနိုင်မယ့်သူတွေကို အထူးဆုပေးပြီးဂုဏ်ပြုမယ်၊
ဆုတန်ဘိုးကိုဘယ်အခန်းဝင်ရင်ဘယ်လောက်၊ သတ်မှတ်ပေးထားတယ်။
နဂိုထဲကလည်း ထိပ်ဆုံးခန်းတွေကိုကျောင်းသားတွေမက်မောကြတယ်လေ။ ကျန်တဲ့အတန်းတွေကစာညံ့တဲ့သူတွေ၊
ဂလေရိုက်တဲ့သူတွေနေတဲ့အတန်းဆိုပြီတစ်ဆင့်နိမ့်၊ နှစ်ဆင့်နိမ့်သတ်မှတ်ထားကြတာထုံးစံလိုဖြစ်နေတာ။

ဆရာတွေကလည်းကျောင်းသားတွေပိုပြီသင်ယူလိုစိတ်နဲ့တက်ကြွစိတ်တွေဖြစ်လာအေအာင်ဆုကြေးတွေနဲ့မက်လုံးပေးလာတဲ့အပြင်
ကျောင်းသားအချင်းချင်းထဲမာလည်းအနိုင်မခံအရှုံးမပေးစိတ်တွေဝင်လာတယ်။ ကျနော်တို့သူငယ်ချင်းအဖွဲ့တွေထဲမှာတောင်
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စိန်ခေါ်ပြီးနောက်နှစ်A၊ B ခန်းတွေဝင်ရင်ဘာပေးကြေးဆိုပြီးလောင်းကြနဲ့အပြိုင်အဆိုင်ဖြစ်လာကြတယ်။

နဂိုထဲကကျနော်ပေါင်းနေတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်စုကသိပ်အညံ့ကြီးမဟုတ်ကြပေမယ်။ စာလုပ်ရာမှသိပ်လေးနက်ကြီးမရှိကြဘူး။
ပေါ့ပေါ့ဆဆ ပျော်ပျော်ပါးပါးပဲနေကြတာ၊ အောစာအုပ်တွေယူလာပြီးဝေဖတ်ကြ၊ တစ်အိမ်အိမ်မှာစီဒီခိုးကြည့်ကြ၊ ဒါမျိုးကောင်စားတွေ။

အခုနောက်နှစ်ဘယ်အခန်းဝင်မလဲလောင်းကြတော့။ စာမေးပွဲမဖြေခင်တစ်လအတွင်းအားလုံးပြောင်းလဲကုန်ကြတယ်။
ကြိတ်ပြီး စာဖတ်၊ စာလုပ်ကြ၊ ဝိုင်းတက်ကြ၊ ဖြစ်ကုန်ကြရော။ ကျနော်လည်းတူတူပါဘဲ။

နောက်နှစ်ဆယ်တန်းမှအတန်းဝင်၊ အတန်းခွဲအရေးကြီးလို့ အထူးကြိုးစားရမှာမို့လို့ဆိုတဲ့အကြောင်းသိရတော့
ကျနော့်မိဖုရားကြီးတွေဖြစ်ကြတဲ့၊ ကြီးနုနဲ့အမေတို့ကလည်းချချ ကြိုးစားပေါ့။ အားပေးတယ်။
ကျနော်လည်း စာကိုအာရုံစူးစိုက်လုပ်လို့ရအောင်၊ကျနော်ကသီးသန့်အခန်းငယ်လေးတစ်ခန်းမှာခွဲအိပ်တယ်။
ညဥ့်နက်အထိစာလုပ်တယ်။ အိပ်နေကျအခန်းထဲမှာအိပ်ရင်မသေချာဘူးလေ..ဟီးဟီး။

အခုအချိန်မှာကျနော့်အတွေးထဲမှာစောက်ပတ်တွေနို့တွေမရှိတော့ဘူး၊ ခဏမေ့ ထားလိုက်တယ်။
ကာမဆက်ဆံတဲ့ကိစ္စတွေကကျနော်နဲ့အချိန်တစ်လကျော်လောက်ကင်းကွာသွားခဲ့တယ်။

ဒီလိုနဲ့စာမေးပွဲဖြေအပြီးကျောင်းလည်းပိတ်လိုက်ပြီ။ အောင်စာရင်းထွက်ဖို့နဲ့တန်းခွဲအဖြေတွေသိဖို့ကအတော်စောင့်ရဦးမယ်။
မအိပ်မနေအပင်ပန်းခံပြီးစာလုပ်လာတာ လပေါက်သွားခဲ့ပြီး အခုမှပဲကိုယ်ရောစိတ်ရောအနားယူရတော့တယ်။
ဒီတော့မှပြတ်လပ်နေတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ရင်ခုန်စရာနပန်းပွဲလေးတွေဆီစိတ်ပြန်ရောက်လာတယ်။

တစ်လကျော်လောက်ဂွင်းတောင်မထုဖြစ်ပဲနဲ့စုထားခဲ့တဲ့လရည်တွေကကျနော့်မှာအခုတပုံတပင်ကြီးဖြစ်နေပြီ။
ဒီစုထားတဲ့အရည်တွေကိုပထမဆုံးထုတ်ပေးချင်တာကအမေ့ကိုပဲ။ အခုအဖေ့တာဝန်ထမ်းပေးရင်းအမေ့ကိုမယားလိုတကယ်ချစ်နေမိပြီလေ။

ကျနော့်ရဲ့မျိုးဆက်သွေးလေးတွေအမေ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲထည့်ပြီးတော့ရင်သွေးလေးတွေယူချင်လာမိတယ်။ အမေ့ကိုကိုယ်ဝန်ရတဲ့အထိလုပ်ချင်တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ အကြာကြီးစုထားတဲ့သုက်ရည်တွေကိုအမေ့သားအိမ်ထဲရောက်အောင်ထည့်ပြီးအမေဗိုက်မကြီး၊ ကြီးအောင်ကိုကြံမှပဲ။

ကျနော်သိသားပဲ အမေသန္ဓေတားဆေးကို မမမေ့မလျော့စားတယ်ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့်လဲအမေနဲ့လိုးတိုင်းဗိုက်ရှိအောင်ချမယ်လို့စိတ်ကူးယဥ်တာပဲ။
ဒါပေမယ့်လိုးတိုင်းလည်း မြန်မြန်ထွက်ကုန်တာနဲ့ ကြီးနုကိုခွဲဝေပေးနေရတာနဲ့ အဖိတ်အစင်များလှတယ်။

ဒါပေမယ့်ဒီတစ်ခေါက်တော့အကြာကြီးစုထားတဲ့အရည်တွေတပုံတပင်နဲ့ အပီတွယ်မယ်ဆိုပြီးတော့အံခဲထားတာလော။
ဒီတစ်ခါတော့အမေ အငိုက်မိလောက်ရဲ့လို့ထင်တာပဲ။ တစ်လလောက်မလိုးဖြစ်ပဲမေ့မေ့လျော့လျော့လွှတ်ထားခဲ့တော့
ဆေးပြန်သောက်ဖြစ်ဦးမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒီလိုအချိန်မှာအတင်းဝင်လုံးလိုက်ပြီးဂိတ်ဆုံးထည့်လိုက်နိုင်ရင်ပွဲပြီးပြီပေါ့။

ဒါကကျနော်ပလန်ချထားတဲ့စိတ်ကူးပါ။
ဒါပေမယ့်တကယ်ကျတော့ပလန်အတိုင်းဖြစ်မလာပဲ၊ မထင်မှတ်တဲ့အပြောင်းအလဲလေးကကြုံလာရတယ်။

တစ်လကျော်ကြာအောင်တမင်စုထားခဲ့ရတဲ့ လရည်တထောကြီးကိုညှစ်ချရမယ့်သားအိမ်က
မျှော်မှန်းထားတဲ့ကျနော့်ချစ်မေမေသားအိမ်မဟုတ်ပဲ၊ တစ်ခြားတစ်ယောက်ရဲ့ဟာထဲဖြစ်နေတယ်။

အဲဒါကိုလည်း..ကျနော်နှမြောရမှာလား။ စိတ်ပျက်ရမှာလား၊ ဝမ်းသာရမှာလားလည်းမပြောတတ်တော့ပါဘူးဗျာ..။
—————————————–

အပိုင်း (၁၇) ဆက်ရန်

 

အပိုင်း (၁၇)

စတုတ္ထ တစ်ဖြစ်လဲ (ချစ်ညီမရဲ့ချစ်လင်)

ကျနော်စာမေးပွဲအပြီး၊ အမေ့ကိုစုဆောင်းသိုလှောင်ထားတဲ့လက်ဆောင်ကိုပေးမယ်လို့အပီအပြင်အားခဲထားပြီးစောင့်နေတဲ့နေ့ပေါ့…။

အဲဒီနေ့ကျမှဆိုင်မဖွင့်ပဲပိတ်ထားတဲ့ရက်။ ကြီးနုနဲ့အမေတို့လည်းအားနေကြတယ်။
နေ့လည်ဘက်ရောက်တော့၊ သူတို့နှစ်ယောက်က မြို့မှာလာဖွင့်ထားတဲ့တစ်ခုတည်းသောကုန်တိုက်ကိုလိုတဲ့အိမ်သုံးပစ္စည်းတွေဝယ်ဖို့ထွက်သွားကြတယ်။
နွေဘက်ကြီးရာသီဥတုကလည်းခပ်ပူပူဆိုတော့၊ အဲကွန်းဖွင့်ထားတဲ့ကုန်တိုက်ထဲလျှောက်ပြီးဈေးဝယ်ရတာသူတို့အကြိုက်ပဲလေ။

ကျနော်ကတော့သူတို့နဲ့လိုက်မသွားဘူး။ စာထဲအာရုံစိုက်ရင်းပင်ပန်းခဲ့တာရက်တွေမနည်းတော့ဘူးလေ။
အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ရင်းနားချင်တယ်။ ပြီးတော့ညကျရင်တိုက်ပွဲဝင်ဖို့အားဖြည့်ထားရဦးမယ်လေ။
ကျနော်လည်းကြီးနုအခန်းထဲကိုအိပ်ရာပြန်မပြောင်းရသေးဘူး။ စာလုပ်ရင်းခွဲအိပ်တဲ့အခန်းထဲမှာပဲနေ့ခင်းဘက်ကျောဆန့်ရင်းဝင်လှဲနေလိုက်တယ်။

မအိပ်ခင်အမေနဲ့ကြီးနုတို့ထွက်သွားတာကိုလည်းသိလိုက်တယ်။ ကျနော်သတိထားမိသလောက်ကသူတို့နှစ်ယောက်ထဲသွားတာ၊
ဒါပေမယ့်ညီမလေးချိုမာကတော့ အမေတို့နောက်လိုက်သွား၊ မသွားမသေချာဘူး။ အမှတ်တမဲ့ပဲ။
ဒါမှမဟုတ် ကြီးနုရဲ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်အိမ်တွေက အခုရင်းနှီးစပြုလာပြီဖြစ်တဲ့ သက်တူရွယ်တူ၊ အတန်းတူ၊ သူငယ်ချင်းကောင်မလေး
အသစ်တွေရဲ့အိမ်များသွားကစားတာတို့၊ ဆယ်ကျော်သက်သဘာဝရောက်တတ်ရာရာသွားရောပြီးစကားပြောတာများရှိနေလားတော့မသိဘူး။

ကျနော်လည်းညီမလေးကိုစိတ်ပူတာတော့မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီပတ်ဝန်းကျင်ကအဆိုးကြီးမဟုတ်ဘူး။
မိန်းခလေးသူငယ်ချင်းတွေဆီသူ့သဘာဝအတိုင်းသွားနေရင်လည်းနေပလေ့စေတော့။ သူလည်းဒီလောက်ကြီးမှတော့ကိုယ်ကိုယ်ကိုထိမ်းနိုင်လောက်ပါပြီ။

အဲဒီနေ့က၊ ပြောခဲ့သလိုနွေနေ့လည်ခင်းလေ၊ ကျနော်က မြစ်ဘက်ကတိုက်မယ့်ပင်လယ်လေများဝင်မလားလို့၊
ပြတင်းတံခါးတွေဖွင့်ထားပေမယ့် ထင်သလောက်တော့မအေးဘူး။ နဲနဲတော့ အိုက်သလိုလိုရှိနေပြန်တော့ အပေါ်အင်္ကျီကိုချွတ်ထားလိုက်ပြီး
ရေလဲပိုင်းပုဆိုးတိုပါးပါးလေးပဲဝတ်ပြီး ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲနေလိုက်တယ်။

ဒီအခန်းကလည်းကျနော်စာကျက်တဲ့ကိုယ်ပိုင်သုံးအခန်းလိုဖြစ်နေတော့လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲလေ။ တော်ရုံလဲဒီအခန်းကိုဘယ်သူမှဝင်လာမရှုပ်တတ်ဘူး။
ဒီတော့အိုက်အိုက်နဲ့ပုဆိုးကိုပေါင်ရင်းအထိဆွဲတင်ထားရင်းအိပ်နေတာ ဂျိုးပေါ် ဘာပေါ်လည်း ဘယ်သူကချောင်းကြည့်မှာမှတ်လို့..။

ဒီလိုနဲ့လှဲရင်းခဏကြာတော့အိပ်ပျော်သွားတယ်။ ဘယ်လောက်ကြာအောင်အိပ်ပျော်သွားသလည်းတော့မသိဘူး၊
အိပ်မက်မက်သလို ဘာလိုလိုထင်နေရပြီး တစ်စုံတရာလေးလေးပင်ပင်ကိုယ်ပေါ်လာထပ်ပြီးဖိထားသလိုခံစားရတယ်။
တစ်ကိုယ်လုံးလည်းလေးလံပြီးအသက်ရှူကြပ်လာသလိုကြီးပဲ။ အရင်ကကြားဖူးနေခဲ့တဲ့အိပ်နေရင်းဘီလူးစီးတယ်ဆိုတာမျိုးများလား။

တက်စီးခံထားရတဲ့နေရာကလည်းကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ဝက်၊ ခါးအောက်ပိုင်းလောက်မှာ။
အဲဒီလိုနိုးလာတဲ့အချိန်ကဘာမှအသိစိတ်တွေကကောင်းကောင်းမနိုးကြားသေးဘူး၊ အိပ်မှုန်စုံမွှားနဲ့ပေါ့။
ဒါကြောင့်မျက်လုံးအတင်းဖြဲရဲဖွင့်ကြည့်ပြီးဘာဖြစ်နေတာလည်းသိဖို့ကြိုးစားတယ်။
ကျနော့်စိတ်ထဲပထမဆုံးဝင်လာပြီးစွဲနေတာက ငါတော့ဘီလူးစီးခံရပြီဆိုတာတစ်ခုထဲပဲ။

ဒီလိုအတွေးဝင်တာနဲ့တစ်ကိုယ်လုံးလည်းလှုပ်မရတော့ဘူး။ အရင်ကျနော်ငယ်ငယ်က ကြီးနုပြောပြလို့ ဘီလူးစီးတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း
ပုံပြင်လိုနားထောင်ဖူးတာက၊ ခံရတဲ့သူဟာအသက်ရှူကြပ်ပြီးလှုပ်မရ၊ ရုန်းမရတော့ဘူး။
မျက်စိဖွင့်ကြည့်မယ်ဆိုလဲဖွင့်မရပဲလေးပင်နေတယ်တဲ့။ တကယ်လို့မျက်စိခပ်မှေးမှေးဖွင့်ကြည့်လို့ရသွားရင်လဲကိုယ့်ကိုယ်အပေါ်မှ
မဲမဲအရိပ်ကြီးကခွထိုင်ပြီး တက်ဖိထားတာဆိုပဲ။ကြားဖူးတာပြောပါတယ်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့မသိဘူး။

အခုလဲကျနော့်ကိုယ်ပေါ်ကိုတက်ဖိခံထားရတယ်လို့ခံစားလာရပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မလို့လုပ်တော့ ဖွင့်လို့မရဘူး။
ကြောက်ကလည်းကြောက်နေပြီ။ တကယ်လို့မဲမဲအကောင်ကြီးများခွထိုင်နေတာတွေ့ရင် ကျနော်လိပ်ပြာလွင့်သွားမလားမသိဘူး။
နဂိုကထဲကသရဲနဲ့ကိုယ်နဲ့ကလည်းသိပ်အစေးကပ်တာမဟုတ်ဘူးလေ၊ သရဲဆိုရင်ကြောက်ပြီးသားပဲ..။

ဒါပေမယ် မျက်လုံးကိုဖြေးဖြေးချင်းကြိုးစာဖွင့်ကြည့်လို့ရသွားတော့ စိတ်ထဲမှာထူးဆန်းသွားတယ်။
အခုခွထိုင်နေတဲ့သရဲက၊ ကြီးနုပြောဖူးသလို မဲမဲအရိပ်ကြီးမဟုတ်ဘူး။ ဖြူဖွေးနေတာက ငှက်ပျောပင်ကိုအူတိုင်ပေါ်အောင်အခွံသပ်ထားသလိုပဲ။
ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုတက်စီးနေတဲ့ဘီလူးလား၊ သရဲလားက၊ အထီးမဟုတ်ဘူးအမဗျ..။ ဆံပင်ရှည်တွေကပြန့်ပြီးဝဲနေတာကိုး။
သူကဖြူတဲ့အပြင်ကို လုံးလုံးကစ်ကစ်လေးခင်ဗျ။

ဒါမှမဟုတ်ဟိုတစ်ခါကကြည့်ဖူးတဲ့ဂျပန်သရဲကားထဲက၊ မျက်နှာဖွေးဖွေးနဲ့ သရဲမလေး ဂျူအွန်း (Ju-on) များလား။
အဲဒါဆိုရင်လဲဒီဂျပန်သရဲက ဘာဖြစ်လို့ဒီလောက်အဝေးကြီး မြန်မာပြည်မှာလာချောက်၊ လာစီးတာလဲ။
အခုမှကျနော်ဝိုးတဝါးအခြေအနေကကောင်းကောင်းနိုးထလာတယ်။

ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်မှာခွနေတဲ့အရာက သိသိသာသာလေးနေတဲ့အပြင် ခန္ဓာကိုယ်အလယ်ပိုင်းကအကြောတွေက ဆိမ့်တက်လာနေတာကို
သတိထားမိလာတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် လီးကြောတွေဆိမ့်နေတာ။ သရဲကစီးတဲ့အပြင်ကို ဘာတွေလုပ်နေပြန်တာလဲ…။
ကျနော် အဲဒီခွထိုင်နေတဲ့သဏ္ဌာန်ကိုပြတ်ပြတ်သားသားမြင်ရအောင်မျက်လုံးဖြဲပြီးအာရုံစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

(ဟိုက်!.. သေရော..၊ ချို..ချိုမာ..၊ ကျနော့်ညီမလေးပဲ..)
ချိုမာကကျနော့်ပေါင်ကြားတည့်တည့်ပေါ်မှာခွထိုင်ပြီးပွတ်နေတာပါလား..၊ ဒါကြောင့်ဟိုနေရာ၊ ဟိုအကောင်ကတုန့်ပြန်နေတာပဲ။

ချိုမာကမျက်နှာလေးရှုံမဲ့ပြီးတော့၊ ပါးစပ်ကိုတင်းတင်းစေ့ပြီးနှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုကိုက်ထားတယ်။
မျက်လုံးလေးတွေကိုစင်းနေအောင်မှိတ်ထားပြီး၊ ကျနော့်ခါးပေါ်မှာဆောင့်ကြောင့်လေးခွထိုင်နေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။
သူ့ရဲ့အပျိုစင်စောက်ပတ်လေးနဲ့ ကျနော့်ရဲ့မသေးလှတဲ့လီးကြီးပေါ်ထိုင်ပြီးဒစ်ကိုအားရပါးရဆွဲဆွဲပွတ်နေတာ။

ကျနော်အိပ်ပျော်သွားတုန်းညီမလေးချိုမာက ကျနော့လီးကိုဘာလာလုပ်သွားမှန်း မသိဘူး၊ အခုလီးကသံချောင်းကြီးတစ်ချောင်းလို
အစွမ်းကုန်တောင်မတ်နေပြီ။ လီးတံပေါ်မှာတောင်သွေးကြောကြီးတွေအပြိုင်းအပြိုင်းနဲ့ဖြစ်နေပြီ။ ချိုမာကမျက်လုံးကိုစုံမှိတ်ပြီးဖီလင်ယူနေတာ
အခုသူ့စောက်ဖုတ်လေးနဲ့ပွတ်ပြီးဖီလင်ယူနေတဲ့လီးပိုင်ရှင်ကနိုးလာပြီးသူလုပ်တာကိုကြည့်နေတာသူမသိဘူးလေ..။

ကျနော့်မျက်လုံးတွေကိုဖြည်းဖြည်းချင်းကျယ်ကျယ်ဖွင့်ကြည့်လို့ရလာတော့၊
(အမလေး..လေး..လှလိုက်တာညီမလေးရယ်)

တကယ်ပဲ၊ ကိုယ့်ညီမလေးကို၊ သူအပျိုဖြစ်မှ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် အဝတ်အစားမပါ၊ ကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့မြင်ခွင့်ရလိုက်ခြင်းပဲ။
အရင်ကသူ့ကိုဒီလိုကိုယ်တုံးလုံးလေးနဲ့မြင်ခဲ့ရဖူးတာကြာခဲ့ပြီ။
ငယ်ငယ်တုန်းက၊ သူငယ်မပေါက်စလေးအနေနဲ့ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီးရွာလယ်ကရေကန်မှာကမ်းပေါ်ကခုန်ခုန်ချပြီးရေကစားခဲ့တုန်းကပေါ့။
အဲဒီတုန်းက၊ ခလေးပဲရှိသေးတာဆိုတော့၊ ပိန်ကပ်ကပ်နဲ့ကြည့်ချင်စရာကိုမရှိခဲ့ဘူး။

အခုတော့အဲဒီတုန်းကနဲ့အများကြီးကွာသွားခဲ့ပြီ။ အခုချိုမာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားလေးက 32-24-33 ဆိုက်လေးလောက်ရှိမယ်လို့မှန်းရတယ်။
၁၆- ၁၇နှစ်ရွယ်အပျိုပေါက်လေးအနေနဲ့ထွားတဲ့အစားထဲမှာပါတယ်လို့ဆိုနိုင်တယ်။
ကြည့်ရတာတော့အမေတို့အမျိုးကိုကထွားတဲ့အစားထဲမှာပါလို့လားတော့မသိဘူး။ ဒါကြောင့်ညီမလေးလည်းမျိုးရိုးအမွေရလာတာနေမှာပေါ့။

အခုချိုမာ့စောက်ပတ်လေးထဲကထွက်ကျလာတဲ့စောက်ရေတွေက ရွှဲပလဲထွက်နေပြီ။
ကျနော်လီးပေါ်မှာတောင်ရွှဲပေနေပြီ။ ချိုမာကပွတ်ရင်းဆွဲရင်းအထာပိုပေါက်လာတယ်ထင်တယ်။
သူမရဲ့ကိုယ်လေးကိုတည့်တည့်ထောင့်မှန်ကျအောင်ပြင်ပြီးထိုင်တတ်လာတယ်။
ထိုင်တာကလည်းတည့်တည့်ကျအောင်တင်ပါးအားနဲ့ဆောင့်..ဆောင့်ထိုင်ပြီး အရှိန်နဲ့အားကလည်းပါလာတယ်။

“အာ့…အူးးး..အိ… ”

ဒါပေမယ့်ဖင်ကချက်ချင်းပြန်ပြန်ကြွသွားပြီး နင့်နင့်နဲနဲ ညည်းသံလေးတွေအူ့အူ့..အိအိ..နဲ့..၊ ထွက်လာတယ်။
ကြည့်ရတာစိတ်ဆောင်လို့သာတက်လုပ်နေရှာတာ၊ သူ့ခမြာတော်တော်နာနေပုံရတယ်။
ဟာ..! ဒါဆိုရင်..ငါ့ညီမလေးက၊ ပက်ကင်အစစ်ကလေးရှိသေးတာပေါ့။ ကျနော်ထင်နေတာကအဖွင့်ခံထားရပြီးသားထင်တာ။

အခုခေတ်ခလေးတွေတစ်နေရာမဟုတ်တစ်နေရာမှာပွင့်ဖို့အခွင့်အရေးကများနေတယ်လေ။ ကျနော်တို့တောကခလေးတွေလည်းအထင်မသေးနဲ့ဗျ။
မြို့နဲ့သူမသာကိုယ်မသာပဲ။ နည်းနည်းလေးအပျိုဖြစ်တော့မယ်မကြံနဲ့၊ ပညာရေးမဆုံးဘူးအကုန်လုံးနီးပါး လင်ရကုန်တာပဲ။

ချိုမာကတခြားခလေးတွေလိုဖြစ်မသွားတာပဲအပျိုစစ်နေတာကအကြောင်းတစ်မျိုးပဲရှိမယ်။ သူအိမ်ကကောင်းကောင်းထွက်ဖို့လမ်းမရှိလို့ပဲ။
အဖေလူမမာကြီးကိုနှစ်ရှည်လများအိမ်ကမခွာပဲပြစုနေရလို့ပဲဖြစ်မှာ။ သူကြီးလာပြီးအရွယ်လေးရကထဲက
အဖေ့ကိုကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ခဲ့ရတာလေ။ ဒါမှအမေကအပြင်ထွက်ပြီးပြင်ပဝင်ငွေရှာနိုင်မှာကိုး။

အမေကလည်းအိမ်မှာနေရင် သိပ်ပြီးစည်းကမ်းကြီးတယ်။ ဒါကြောင့်ချိုမာ့အနေနဲ့ တခြားရွယ်တူမိန်းခလေးတွေလို
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လုံးထွေးလည်ပတ်နေချိန်မရှိဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ၊ သူများတွေနဲ့တွေထိခွင့်မရခဲ့ပဲ၊
သူ့ရဲ့အပျိုစင်ဘဝ၊ ပက်ကင်လေးကို ဒီနေ့မှာကိုယ့်အကိုအရင်းဆီပထမဦးဆုံးလူအဖြစ်ပေးဆပ်ဖွင့်ဖောက်ခွင့်ပြုရတဲ့အထိအကြောင်းဖန်လာသလားပဲ။
ကျနော့်ဆီအရောက်ပေးဆက်လာတဲ့ကျနော့်ညီမလေးအတွက်တကယ်ဂုဏ်တောင်တက်မိတယ်။

ချိုမာကသူမရဲ့လက်ရှိကြိုးစားနေမှုကိုဇွဲနဲ့မာန်နဲ့ဆက်လုပ်နေတယ်။ အားထည့်ပြီးဖိချ၊ အားထည့်ပြီးကပ်ကြိတ်ထည့်နေပေမယ့်၊
ကျနော့်ကောင်ကြီးရဲ့ခေါင်းကြီးကိုသူ့စောက်ခေါင်းလေးထဲကို၊ နည်းနည်းလေးဝင်သွားဖို့တောင်ဖိသွင်းဖို့တော်တော်ခက်ခဲနေရှာတယ်။

ခဏကြာတော့ ချိုမာမတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီးကျနော့်လီးပေါ်ကထလိုက်တယ်။ နောက်တော့အခန်းအပြင်ဘက်ကိုလျှောက်ထွက်သွားရော။
ကြည့်ရတာသူလက်များလျှော့သွားပြီလားမသိဘူး။

အခု..ညီမလေးက ကျနော့်ဘက်ကိုနောက်ကျောပေးပြီး အခန်းအပြင်ဘက်ကိုလျှောက်ထွက်သွားတော့မှပဲ
ကျနော်လည်းမျက်စိကမန်းကတန်းဖွင့်ကြည့်ရတော့တယ်။ အဲဒီတော့မှလှုပ်လီလှုပ်လဲ့လျှောက်ထွက်သွားတဲ့ကျနော့်ညီမလေးရဲ့
ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားအဆက်အပေါက်နောက်ပိုင်းအလှကို ကျကျနနကြီးမြင်လိုက်ရတာပါပဲ။

ချိုမာရဲ့အချိုးအစားနဲ့ရုပ်ရည်က၊ တကယ့်ကိုပဲ၊ အမေနဲ့တပုံစံထဲကျအောင်ကို အတိအကျထုဆစ်ထုတ်လုပ်ထားသလိုပါပဲ။
ဒီသားအမိနှစ်ယောက်ကိုချွတ်ပြီးယှဥ်လိုက်ရင်၊ ချိုမာရဲ့တုန်တုန်..တုန်တုန်နဲ့ ခုန်ထွက်နေတဲ့ ဖင်သားတင်းတင်း၊ လုံးလုံးလေးတွေနဲ့စာရင်
အမေ့ရဲ့ နည်းနည်းလေးပဲ လျော့လျဲစပြုလာတဲ့ တင်ပါးဆုံစွင့်စွင့်ကြီးတွေက၊ တကယ်လို့များသေချာသတိမထားမိရင် ရုတ်တရက်ခွဲနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။

အခုကျနော်က ကျနော် အမေနဲ့ ညီမလေးနှစ်ယောက်စလုံးကိုအဝတ်အစားမပါဗလာကိုယ်တီး၊
ချွတ်ထားတဲ့အနေအထားနဲ့ တွေ့ခွင့်မြင်ခွင့်ရခဲ့လိုက်ပြီးပြီလေ။

အခုကျနော်မျက်စိထဲမှာ၊ ချိုမာ့ကိုမြင်လိုက်ရတာ၊ အမေကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီးကျနော့်ရှေ့ကလျှောက်ထွက်သွားတယ်လို့ပဲ ထင်လိုက်မိသေးတာ။
—————————————–

အပိုင်း (၁၈) ဆက်ရန်

 

အပိုင်း (၁၈)

ချိုမာအခန်းပြင်ထွက်သွားပြီးတအောင့်လောက်အကြာမှာ ပြန်ရောက်လာတယ်။
သူ့လက်ထဲမှာလည်း ပလပ်စတစ်ပုလင်းသေးသေးလေးတစ်လုံးနဲ့။
ညီမလေးကကျနော့်ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
ကျနော်ကတကယ်အိပ်ပျော်နေတဲ့ပုံပေါက်အောင်မျက်လုံးတွေအတင်းမှိတ်ထားရတော့၊ သူဘာလုပ်နေတယ်ဆိုတာမြင်မနေရဘူး။

အဲဒီနောက်တော့ကျနော့်လီးကအေးခနဲဖြစ်သွားပြီးခပ်ပျစ်ပျစ်အရည်တစ်မျိုး အစက်ချပြီးလိမ်းပေးနေတာကိုခံစားလိုက်ရတယ်။
အနံ့လေးလဲရလိုက်တော့ကျနော်မှန်းလို့ရသွားပြီ။ ဆောင်းတွင်းမှာအသားမပတ်အောင်လိမ်းတဲ့လိုးရှင်းမျိုးပဲ။
ပြီးတော့ချိုမာရဲ့လက်နုနုလေးတွေကလီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးအပေါ်အောက်လှိမ့်ပြီးဂွင်းထုပေးနေတာကိုသိနေရတယ်။

ဒါပေမယ့်ချိုမာကအကိုင်အတွယ်တော့မညက်သေးဘူး။ သူကကျနော့်ဒစ်ပြုတ်အရေခွံပွင့်အောင်အောင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆွဲတင်ဆွဲချနေတော့
လီးတောင်နာလာတယ်။ ချိုမာကကျနေ့ာ်လီးကိုချောအောင်တစ်ချောင်းလုံးနှံ့အောင်လိမ်းပြီးပြီလိုသေချာသွားတော့မှထိုင်ရာကထလိုက်တယ်။

ကျနော်ကညီမလေးဘာဆက်လုပ်မလဲလို့မျက်လုံးကိုခပ်မှေးမှေးဖွင့်ပြီးကြည့်လိုက်မိတယ်။
အခုကျနော့်နှလုံးခုန်နှုန်းတွေကမမှန်ချင်တော့ဘူး။ချိုမာကပလပ်စတစ်ပုလင်းထဲကလိုးရှင်းတွေကိုသူ့လက်ခုပ်ထဲနဲ့ လက်ချောင်းတွေအပေါ်
လောင်းချလိုက်ပြန်ပြီးသူ့ရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကိုကိုယ်တိုင်ဖြဲပြီးလိမ်းနေရောဗျ။
ကျနော့်ညီမလေးကဘေးကကုလားထိုင်ပုလေးပေါ်ခြေထောက်တစ်ဘက်တင်ပြီးလိုးရှင်းလိမ်းနေပုံလေးက အရမ်းကိုဆက်စီဖြစ်နေတာပဲ..။

ချိုမာသူ့စောက်ပတ်လေးထဲသူလက်ခလယ်နဲ့အရင်ထိုးကလိနေတယ်။ ပြီးတော့မျက်နှာလေးမော့ပြီးလည်ချောင်းသံလေးမျှင်းမျှင်းနဲ့
ညည်းနေပြန်တယ်။ မျက်လုံးလေးကလည်းစုံမှိတ်ထားတယ်။ ပုံစံကအဆုံးစွန်ဖီလင်တက်နေပြီဆိုတဲ့အနေအထား။

အခုကျနော် ညီမလေးရဲ့လက်စားချေမှုကိုခံရတော့မှာလား။ အရင်တစ်ခေါက်ကကျနော်သူ့ကိုနောက်ကကြိတ်ထိုးခိုးလိုးခဲ့ပြီး၊
သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲလရည်တွေပန်းထည့်ခဲ့ဖူးတာတွေ၊ လုပ်တုန်းကလည်းပြီးပြတ်အောင်မလုပ်ပဲ မထိတထိနဲ့အဝလေးတင်လုပ်ခဲ့ပြီး၊
သူ့ကိုမဆန်တငံ့နဲ့ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်အောင်ထားခဲ့တာကိုကျေနပ်ပုံမရဘူး။ ဒီနေ့တော့ကျနော့်ကိုပြန်ပြီးလက်စားချေတော့မယ်နဲ့တူတာပဲ။

ညီမလေးက ကျနော့်ကိုယ် ခါးလည်ပေါ်ခွပြီးဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ကျနော့ရဲ့ ၇လက္မဆိုဒ်လီးကြီးကိုကောက်ကိုင်ပြီးစောက်ပတ်ဝမှာတစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်ပွတ်ဆွဲပြိးအပေါက်တည့်ပြီဆိုတာ
သေချာသွားတော့မှခပ်ပြင်းပြင်းဖိထိုင်ချလိုက်တယ်။ ချိုမာ့ကိုကြည့်ရတာအရမ်းထန်နေပြီ။
ဒါပေမယ့် သူ့စောက်ပတ်လေးထဲကျနော့်ဒစ်ကြီးမြုပ်ဝင်သွားတာနဲ့ကောင်မလေးတွန်ကနဲ့ဖြစ်ပြီးတုန်တက်သွားတယ်။
လန့်ပြီးတော့ဖင်ကိုလည်းပြန်ကြွလိုက်တယ်။ ကျနော်ကြည့်တော့သူ့ပါးမှာမျက်ရည်လေးတွေတောင်ထွက်ပြီးစီးကျလာတယ်။

“အိုးးးနာလိုက်တာ..ကျွတ်ကျွတ်..ကျွတ်..အူးး..”

သူ့ကြည့်ရတာ ကောင်းနေတာလား၊နာတာလားတော့ကျနော်အတပ်မသိဘူး။
ဒါပေမယ်ကျနော်ချိုမာလေးကိုသနားနေမိတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာတော်တော်ခံစားနေရပုံပဲ။ သူဒီလိုလုပ်နေပုံမျိုးနဲ့အဆင်ပြေမှာမဟုတ်ဘူး။
ဒါကြောင့်ညီမလေးအဆင်ပြေသွားအောင်တစ်အားတော့ကူပေးမှဖြစ်တော့မှာပဲ။
ဒါကြောင့်သူနောက်တစ်ကြိမ်ဖင်ဆောင့်ပြီးထိုင်ချလာမယ့် အချိန်ကိုမှန်းပြီးစောင့်နေလိုက်တယ်။
ကျနော်ကခါးကိုအဆင်သင့်ကြွနိုင်အောင်ပြင်ထားလိုက်တယ်။ သူဆောင့်ချတာနဲ့အလိုက်သင့်ပြန်ကော့တင်ပြီးလိုးပေးနိုင်အောင်လို့ပေါ့။

စောင့်နေတုန်းပဲချိုမာ့ဖင်ကနောက်တစ်ကြိမ်ဖိချလာတယ်။ ကျနော်လည်းအနေတော်ပဲဆိုပြီးခါးကော့လို့လီးကိုပင့်ထိုးပေးလိုက်တယ်။
ဖြစ်ချင်တော့သောက်တလွဲပဲ။ ပလစ်ခဲမြည်ပြီးစောက်ဖုတ်ထဲတန်းဝင်သွားဖို့ပဲ၊ ဒါပေမယ့် လိုးရှင်းတွေလိမ်းထားလို့ချောနေတဲ့
လီးနဲ့စောက်ပတ်ကြောင့်ရော၊ ညီမလေးကပိုပြီးအားယူတဲ့အနေနဲ့ခါးနည်းနည်းကော့ပြီး အိပ်ရာပေါ်နောက်ပြန်လက်ထောက်လိုက်တာနဲ့
တပြိုင်ထဲဆိုတော့၊ ကျနော့်လီးကစောက်ပေါက်ထဲတည့်တည့်မဝင်ပဲ၊ တစောင်းချော်ပြီးထွက်သွားတယ်။

ဒစ်ထိပ်ကစောက်စိကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းခလုတ်တိုက်ပြီးအပြင်ထွက်သွားတော့လီးကြီးကငေါက်ဆတ် ငေါက်ဆတ်နဲ့ ခေါင်းညိတ်ပြီ
ညီမလေးရဲ့ပေါင်ကိုသွားထိုးမိနေရော။ ချိုမာလည်းရုတ်တရက်လန့်သွားပြီးတော့ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ပြူးတူးပြဲတဲနဲ့
သူ့စောက်ဖုတ်တွေနို့တွေကိုကမန်းကတန်း လက်တွေနဲ့ဖုံးပြီးကျနော့်ကိုကြည့်တယ်။ ပြီတော့မှတုန်တုန်ယင်ယင်၊ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့နဲ့..၊

“ကို..ကိုကိုက..အိပ်ပျော်နေတာမဟုတ်ဘူးလား။ ကိုကိုကငြိမ်ပြီးအိပ်နေလို့နေမကောင်းဘူးထင်ပြီး၊ ဘာများဖြစ်လို့လဲလို့လာကြည့်တာ”

ချိုမာကပြောမိပြောရာပြောပြီးသူဒီကိုရောက်နေရတဲ့အကြောင်းကို ဆင်ခြေတွေပေးနေတယ်။

“ဒါဆိုနင့်အဝတ်တွေကဘာလို့ချွတ်ထားရတာလဲ၊ ဘယ်ရောက်ကုန်လဲ၊ ကြည့်စမ်းငါ့လီးမှာလည်းလိုးရှင်းတွေရွှဲလို့..၊
ညီမလေးကိုကို့ကိုမဟုတ်တာတွေကြံမလို့မဟုတ်လား။ အဲ့လိုဆိုရင်ကိုကို အမေနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်..”

ကျနော်ချိုမာ့ကိုအသံမာမာနဲ့ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ကြိမ်းလိုက်တော့
ချိုမာလည်းမျက်နှာတွေပျက်နေပြီး ငိုတော့မလိုဖြစ်လာတယ်။ ဒါနဲ့ကျနော်ကထပ်နင်းပြီး။

“ဒါပေမယ့် ငါအမေ့ကိုမတိုင်စေချင်ရင်တော့၊ နင်ငါနဲ့ကောင်းကောင်းလာအိပ်ပြီး ငါလုပ်ပေးတာကောင်းကောင်းခံမလား။
နင်ကလည်းကောင်းကောင်းလုပ်တတ်တာမဟုတ်ပဲနဲ့..”

ကျနော်ချိုမာ့ကိုအမြဲလိုးလို့ရမယ့်အကွက်ထွင်ပြီးတစ်ခါထဲချည်လိုက်တော့တယ်။ကျနော်ဒီလိုပြောလိုက်ပြီးတာနဲ့
ချိုမာကလည်းဒီအကွက်စောင့်နေတာလားမသိဘူး၊ ကျနော့်အိပ်ရာပေါ်ကိုစွေ့ကနဲခုန်တက်လာပြီးဘေးမှာဝင်အိပ်လိုက်တယ်။

“ဟွန့်..ကိုကိုတကယ်ပြောနေတာနော်..”

လို့ညုတုတုလေးပြောရင်း ကျနော်ပါးလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်။ ဒူးလေးတစ်ဘက်ထောင်၊
တစ်ဘက်လှဲနဲ့ခပ်ကားကားလေးထားပြီးကျနော့်ကို ပက်လက်လေးရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေပုံကဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်နဲ့ဆိုတော့
ကျနော်ဘာကိုစောင့်နေရတော့မှာလည်း။ တော်ကြာအမေနဲ့ကြီးနုတို့ပြန်လာရင်ညီမလေးရဲ့ပန်းဦးကိုစားဖို့မဟာခွင့်အရေးကြီးလွတ်သွားတော့မှာလေ။

ဒီအခွင့်အရေးမျိုးကကိုယ့်ဆီကိုဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာဖို့ကလွယ်တာမှမဟုတ်တာပဲ။
ဒါကြောင့်အခြေအနေပေးတုန်းကျနော်အမြန်အာဏာသိမ်းလိုက်မှဖြစ်မယ်။
ကျနော်ပထမဆုံးလုပ်ချင်တာကစိတ်ထဲမှာတိတ်တခိုးဖြစ်နေခဲ့ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ညီမလေးရဲ့အပျိုစင်ပန်းလေးကို
အားရအောင််နမ်းပြီးပန်းဝတ်ရည်လေးကိုသောက်သုံးချင်တာပါဘဲ။

ကျနော်ညီမလေးရဲ့ဖြဲကားပေးထားတဲ့ပေါင်လေးနှစ်ချောင်းကြားခေါင်းသွင်းပြီးအဖုတ်လေးကိုမျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။
ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကမဟတနဲ့ပြဲအာနေတယ်။အပြင်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေနှစ်ခုကြားကမြင်နေရတဲ့ အတွင်းသားလေးတွေကနီစွေးနေတယ်။
စောစောကထည်းက စိတ်တွေလာပြီးကျနော့်လီးကိုတက်ခွထားတဲ့အရှိန်ကြောင့် စောက်ဖုတ်လေးကအရည်တွေနဲ့စိမ့်ပြီးရွှဲအိနေတယ်။
လိမ်းထားတဲ့လိုးရှင်းတွေနဲ့စောက်ရည်တွေရောထွေးနေတာလေ။
သေးနံ့ပျော့ပျော့နဲ့ လိုးရှင်းနံ့တွေပေါင်းစပ်ထားတဲ့ အနံ့ကကျနော့်အတွက်ထူးဆန်းပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိနေတယ်။
ရှူရတာဖီလင်ကတမျိုးလေးပဲ။ ကျနော် ရင်ခေါင်းနဲ့အပြည့်အဆုပ်ထဲထိရောက်အောင်အားရပါးရရှူသွင်းလိုက်မိတယ်။

ရင်ထဲမှာအားအင်တွေပြည့်သလိုဖြစ်လာပြီးတက်တက်ကြွကြွနဲ့လုပ်ငန်းစလိုက်တယ်။
ညီမလေးရဲ့စောက်ပတ်ကွဲကြောင်းပေါ်လျှာတင်ပြီးတလွှားချင်းစလှိမ့်ပေးလိုက်တာနဲ့ကောင်မလေးခါးလေးကချက်ချင်းကော့တက်သွားတော့တာပဲ။

“အာ့…အူးးရှီး..ကိုကို..”

ဒါကညီမလေးရဲ့ပထမဆုံးအထိတွေ့ခံလိုက်ရတဲ့ ဘာဂျာအတွေ့အကြုံဖြစ်လိမ့်မယ်။ ချိုမာလေးမနေနိုင်မထိုင်နိုင်ထအော်ပြီးညည်းနေပြီ။
တစ်ကိုယ်လုံးလည်းထွန့်ပြီးကောက်ကွေးတွန့်လိမ်တက်နေတာ တီကောင်ကိုဆားနဲ့ပက်လိုက်တဲ့အတိုင်းပဲ။
ချိုမာ့အသက်ရှူသံလေးတွေကအရမ်းပြင်းနေတယ်။ ဗိုက်ကလေးကလည်းဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက်နဲ့လှိုင်းထနေတယ်။
ကျနော်ကသူအသက်ရှူရပ်သွားမလားလို့တောင်စိုးရိမ်မိတယ်။ စောစောကပြဲပြဲလေးဖြဲဟထားတဲ့ပေါင်လေးတွေကအခုတော့စိပြီးလိမ်ကျစ်နေပြီ။

ချိုမာကသူ့ရဲ့ပေါင်ကြားမှာကိုယ့်အကိုတစ်ယောက်လုံးရဲ့ခေါင်းကြီးရှိနေတာကိုမေ့နေပုံရတယ်။
သူကပေါင်နှစ်လုံးကိုဆွဲလိမ်ကျစ်ထားလိုက်တာ၊ ကျနော့်မှာအသက်ရှူကြပ်ပြီးသေလုမတတ်ပဲ။ တကယ်လို့များကျနော်ချိုမာ့ပေါင်ကြားမှာ
အညှစ်ခံရပြီးသေသွားလို့ရှိရင် မနက်ဖြန်မနက်အွန်လိုင်းသတင်းတွေမှာတက်လာမှာတွေးဝံ့စရာတောင်မရှိဘူး။
အမလေး..အတော်အရုပ်ဆိုးလိုက်မယ့်သတင်းပဲ..။ ဒီလိုတော့အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။

ဒါကြောင့်ချိုမာ့ပေါင်လေးတွေကိုအားသုံးပြီးကားကားလေးဖြစ်အောင်ပြန်ဖြဲထုတ်လိုက်ရပြီး၊ အောက်ဆီဂျင်ပြတ်မသွားအောင်
အသက်မနဲလုရှူလိုက်ရတယ်။ အသက်လေးပုံမှန်ပြန်ရှူနိုင်တော့မှ ကျနော်လည်းဘာဂျာကိုခဏနားလိုက်ရပြီးထထိုင်လိုက်တယ်။

နောက်တော့ညီမလေးကိုဆွဲလိုက်ပြီးသူ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုဖက်စုပ််ပစ်လိုက်တယ်။
သူတစ်ချက်တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြှီးနောက်ပိုင်းတော့ငြိမ်ခံနေတယ်၊ ကျနော်ဖက်ထားတဲ့သူ့လက်မောင်းလေးတွေကကြက်သီးလေးတွေထလာတယ်။
ချိုမာ့အဖို့ဒါကသူ့ဘဝတစ်သက်တာရဲ့ပထမဆုံးအကြိမ် ဖိုနဲ့မအနမ်းအတွေ့အကြုံလေ။
နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးနုနုလေးရဲ့အထိအတွေ့ကအိနေတာပဲ။ကျနော်ပထမတော့အားရပါးရသတိလက်လွတ်ဆွဲစုပ်လိုက်မိတယ်။

နောက်တော့မှအားနဲ့စုပ်မိရင်ညီမလေးနှုတ်ခမ်းတွေပြတ်သတ်သွားမှာစိုးရိမ်ပြီးဖြေးဖြေးဖွလို့အသာလေးလှိမ့်လျှာလေးနဲ့လိမ်းရင်း
မွှေ့ပေးလိုက်တော့ကောင်မလေးမှိန်းကျသွားတယ်။ ကျနော်သူ့ပါးစပ်လေးထဲလျှာကိုထိုးထည့်တယ်။
ကောင်မလေးကမနမ်းတတ်သေးဘူး။ ပထမတော့ငြိမ်ခံနေတယ်။ နောက်တော့ကျနော့်လျှာကိုသူ့လျှာနဲ့လိုက်လှိမ့်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်
ကျနော့်လျှာကိုခဏခဏကိုက်မိတယ်၊ အားမပါလို့တော်သေးတာပေါ့။

ဒါပေမယ့်နမ်းရင်းကအရှိန်လေးနဲနဲရလာတော့ ကောင်မလေးအထာပေါက်သွားပြီ။
ပါစပ်ချင်းပြန်စုပ်တတ်လာတယ်။ လျှာချင်းအဆင်ပြေအောင်လှိမ့်တတ်မွှေ့တတ်လာပြီ။
ကျနော့်ညီမလေးကဘာမဆိုသင်ကြားရ၊ သင်ယူရလွယ်သားပဲ၊။ လျှာလေးလှိမ့်ရင်းနဲ့ယိုစီးထွက်လာတဲ့သူ့ရဲ့သွားရည်
နွေးနွေးလေးတွေကလျှာအောက်ကသွားရည်လေးတွေကကျနော့်အဖို့တော့ရွံစရာလို့မထင်မိပဲ အရသာကချိုမြလို့တောင်နေသေးတယ်…။

ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းချိုချိုလေးကိုစုပ်နမ်းလို့အားရတော့မှ ကျနော်ကလည်တိုင်လေးကိုပြောင်းနမ်းလိုက်တယ်။
အပျိုဖြန်းလေးရဲ့ကိုယ်နံ့မွှေးမွှေးလေးကကျနော့်နှာခေါင်းထဲကိုအဆုံးထိဝင်လာတယ်။
ကြည့်ရတာညီမလေးကရေချိုးရသေးတဲ့ပုံမပေါ်ဘူး။ ချွေးနံ့လေးနဲ့သနပ်ခါးနံ့အဟောင်းပေါင်းစပ်ထားတဲ့ကိုယ်သင်းနံ့ကသိပ်မရိုင်းလှဘူး။

တစ်ခါ လည်ပင်းကနေရင်ညွန့်လေးဆီနမ်းဆင်းလာခဲ့တယ်။ ကျနော့်အနမ်းတွေကဖူးထနေတဲ့ရွှေကြာဖူးအစုံလေးလို
မို့မို့ဖောင်းဖောင်းရင်သားမြတ်လေးတွေဆီမှာရပ်သွားတယ်။ မိန်းမတို့ရဲ့ကြန်အင်လက္ခဏာတွေကညီမလေးမှာကောင်းကောင်းကြီး
ပြည့်စုံဖွံ့ထွားနေပါပကော။ နို့လုံးလုံးအိအိလေးကအနည်းဆုံး၊ ဆိုက်၃၂လက္မထက်လျော့ပုံမရဘူး။
နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးတွေကချွန်းပြီးဖူးထွက်နေတာကလာပြီးသုံးဆောင်လှည့်ပါလို့ဖိတ်ခေါ်မှုအပြည့်နဲ့ဆိုတော့၊
ကျနော့်ပါးစပ်တွေကအလိုလိုဆွဲဟပ်မိပြီး စို့မိရက်သားဖြစ်သွားတယ်။

“အင်းမ်မ်မ်း ဟင်းး..ကိုကို..”

ကောင်မလေးလည်းတခါထဲမှေးစင်းကျသွားတော့တာပဲ..။ ကျနော်သေချာတာက ဒါဟာညီမလေးရဲ့ပထမဆုံးနို့စို့ခံရတဲ့အတွေ့အကြုံဖြစ်လိမ့်မယ်။
ကျနော်လည်းစို့မိတာနဲ့မထူးဘူးဘယ်တစ်လှည့်ညာတစ်လှည့်အားရပါးရဆက်တိုက်စို့ပစ်လိုက်တယ်။
နောက်ဆုံးတော့ချိုမာလေးဆီကလည်ချောင်းသံ..အုအု..အိအိနဲ့ညည်းသံလေးထွက်လာတယ်။

တကိုယ်လုံးလဲဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးတဇတ်ဇတ်လှုပ်နေတယ်။ အပျိုပေါက်မလေးညည်းတာကလူကြီးတွေညည်းတာနဲ့ဘာလို့မတူတာလည်းမသိဘူး။
ကြီးနုနဲ့အမေတို့ဆိုရင်လား၊ မပြောနဲ့တော့။ သူတို့ကိုအတင်းကျင့်နေသလိုကြီး၊ လွှတ်ပြီးအော်နေ၊ ညည်းနေတာ။

ကျနော်လည်းနို့တွေကနေ၊ ပါးစပ်ကိုအောက်ဘက်ရွှေ့လာတော့ညီမလေးရဲ့ဖြူဖွေးအိနေတဲ့ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးဆီကိုရောက်လာတယ်။
ဗိုက်ကလေးကမှဲ့တစ်လုံး၊ အမဲအစက်တစ်ခုမှမရှိပဲ ချောမွတ်ပြီးအပြစ်အနာအဆာဆိုလို့ဘာမရှိဘူး။
ကျနော်သူ့ဗိုက်လေးကိုနှာခေါင်းလေးနဲ့နမ်းမိတယ်ဆိုရင်ပဲ၊ သင်းသင်းလေးမွှေးနေတဲ့ကိုယ်နံ့လေးကိုရှူလိုက်ရမိပြန်ရော။
အဲဒီအပျိုကိုယ်သင်းနံ့လေးကိုပဲကျနော်စွဲနေမိတော့တာ။

ကျနော်လုပ်နေတာတွေခဏရပ်ပြီးညီမလေးကိုစိမ်ပြေနပြေထိုင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။
ကိုယ့်ရှေ့မှာကိုယ်တုံးလုံး၊ ပက်လက်လေးနဲ့ ရှက်သွေးတွေဖြာပြီးအသက်ရှူသံပြင်းပြင်းမှုတ်ထုတ်နေတဲ့
အပျိုရိုင်းလေးကိုကြည့်နေရတာနဲ့တင်ကျနော့်ရမ္မက်စိတ်သွေးတွေဟုန်းခနဲထတောက်တော့တာပဲ။
—————————————–

အပိုင်း (၁၉) ဆက်ရန်

 

 

အပိုင်း (၁၉)

ယမင်းပျိုမလေးချိုမာကတော့စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေပေမယ့်သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေအကြည့်တွေက ရွဲပြီးလည်နေတယ်ဗျ။
မျက်လုံးလေးကိုကြည့်တာနဲ့တင်သူဘယ်လောက်တဏှာစိတ်လေးတွေကြွပြီးခံချင်နေမှန်းဖုံးဖိလိုမရအောင်ပေါ်လွင်နေတယ်။
သူ့မျက်လုံးရွဲရွဲလေးတွေနဲ့ကျနော့်မျက်လုံးထဲကိုရဲရဲကြီးဆိုင်ကြည့်လာတယ်။

သူ့အကိုဖြစ်တဲ့သူကို သူ့ရဲ့လန်းလန်းစွင့်စွင့်ပွင့်နေတဲ့ပန်းဖတ်လေးတွေချွေလှည့်ပါတော့လို့ပြောနေသလိုပဲ။
ပုံစံကသူမရဲ့အပျိုပန်းကိုစွန့်လွှတ်ပေးဆက်ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီဆိုတဲ့အနေအထား..။

ကျနော့်ညီတော်မောင်ကလည်း ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ်အပျိုစင်စောက်ဖုတ်နုနုထွတ်ထွတ်လေးရဲ့နူးညံ့မှုတံခါးကိုဖွင့်ပြီ
ဖြတ်သန်းကျော်ဝင်ရတော့မယ်လေ။ အရင်ကတံခါးဟောင်းနှစ်ချပ်ကိုဖြတ်သန်းတိုးဝင်ခဲ့တာတော့ထားလိုက်တော့။
အခုမှရတနာသိုက်ရဲဲ့အလယ်ဗဟိုကဘယ်သူမှမဖွင့်ရသေးတဲ့ရွှေတိုက်တံခါးကိုဖွင့်ရတော့မှာလေ။

ကျနော်ညီမလေးရဲ့ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းကိုဘေးတစ်ဘက်တစ်ချက်စီကားပြီးဖြဲထုတ်လိုက်ရင်းသူ့အပေါ်ဖြေးဖြေးချင်းကုန်းပြီ
ကိုယ်ချင်းထပ်လိုက်တယ်။ အခုကျနော့်ရဲ့ညီတော်မောင်ကစကားတစ်ခွန်းမှမပြောတတ်ပေမယ့်အခုခေါင်းတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီးဂမူးရှုးထိုးဖြစ်နေပြီ။
ကျနော်ကခေါင်းရမ်းနေတဲ့ညီလေးကိုလက်နဲ့ဆွဲပြီး၊ ချိုမာရဲ့တွင်းလေးအဝမှာတေ့ချိန်လိုက်တယ်။

ထိတောင်ကောင်းကောင်းမထိရသေးဘူး၊ ညီမလေးကမျက်လုံးစင်းအောင်မှေးပြီးခါးလေးကဆတ်ခနဲကော့တက်လာတယ်။
သူ့စောက်ပတ်အဝလေးမှာအရည်လေးတွေစိမ့်ပြီးလဲ့နေပြီ။ ကျနော်ကဒစ်ထိပ်နဲ့တဖြည်းဖြည််းဆွဲဖိရင်းကွဲကြောင်းလေးနဲ့
စောက်ပေါက်လေးရဲ့နေရာကိုထိထိမိမိတွေ့အောင်ပွတ်ရှာနေလိုက်တယ်။ အဲဒီလိုပွတ်ဆွဲလေ၊ ကောင်မလေးကထွန့်လေပဲ။

ကွဲကြောင်းအဟလေးနဲ့တွေ့မိလိုက်တာသေချာတာနဲ့ အားလေးထည့်ပြီးတအိအိနဲ့ဖိသွင်းလိုက်တော့တယ်။
စိတ်ထဲမှာတော့အမေနဲ့ကြီးနုတို့အခုအချိန်ရောက်မလာပဲကုန်တိုက်မှာအချိန်များများဖြုန်းနေပါစေလို့ပဲဆုတောင်းနေမိတယ်။
အခုနေများပြန်ရောက်လာရင်တော့ ကျနော့်နတ်ဘုံလေးပြိုကွဲသွားမှာအမှန်ပဲ။

ညီမလေးရဲ့စောက်ပတ်လေးက ကျဥ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ်ကလေး။ကွဲကြောငးထဲစိစိပိတ်ပိတ်လေးကိုကျနော့်ဒစ်ကြီးနဲ့က
လွယ်လွယ်နဲ့ထိုးသွင်းလို့မရဘူး။ ကြိုးစားပြီးပွတ်ထိုးဖိသွင်းလိုက်တော့မှ ပွင့်ဖတ်ကလေးတွေကဟသွားပြီးဖြည်းဖြည်းချင်းခေါင်းမြုပ်ဝင်သွားခဲ့ပြီ။
ညီမလေးအဖုတ်လေးကအသက်အရွယ်အရ ပြည့်စုံဖွံ့ဖြိုးတဲ့အပျိုလေးဖြစ်နေပြီဆိုတော့သူ့ဆိုဒ်နဲ့သူသေးတယ်လို့မခေါ်နိုင်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်အပျိုစင်လေးလေ။ ကျနော်လီးနဲ့ဆိုရင်တော့မတန်တဆပုံစံမျိုးဖြစ်သွားတယ်။
ထည့်ရတာကြပ်ထုပ်ညပ်သပ်နေသေးပြီးအထဲကနူးညံ့တဲ့တုံ့ပြန်မှုကအရမ်းမိုက်တယ်။

ကျနော်ဖြစ်စေချင်တာက ညီမလေးအတွက်သူမရဲ့အပျိုပန်းဦးကိုပထမဆုံးစွန့်လွှတ်ပေးဆက်ရမယ့်နေ့မှာ၊
ခံစားရမယ့်အတွေ့အကြုံလေးကိုမှတ်မှတ်ရရနဲ့တသက်လုံးမမေ့အောင်စွဲလမ်းသွားစေချင်တယ်။
တကယ်လို့သာအရမ်းလောကြီးပြီးလုပ်လိုက်လို့သူ့ဟာလေးပြဲကွဲစုတ်ပြတ်သွားရင်သူ့အဖို့နာကျင်မှုတွေကိုပဲစွဲမှတ်သွားတော့မှာ။

ဒါကြောင့်စစချင်းမှာကျနော်အနူးညံ့ဆုံးလုပ်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ ကျနော်ဒစ်ကိုချော့သွင်းပြီးခေါင်းမြုပ်သွားတော့၊ ဆက်မထိုးသေးပဲခဏစိမ်ပြီးရပ်ထားသေးတယ်။ ကောင်မလေးကကြပ်ကြပ်တည်းတည်းခံစားနေရပုံရပေမယ့် ငြိမ်ပြီးမှိန်းနေတယ်။ မိနစ်ပိုင်းလောက်ကြာတော့လီးကိုဆက်ပြီးအညင်သာဆုံ
နှဲ့နှဲ့သွင်းလိုက်တော့ လက်မဝက်လောက်ထပ်မြုပ်သွားတယ်။ ဒီမှာတင်ကောင်မလေးကပါးစပ်လေးဟ၊ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လာပြီး

“အားးကျွတ်ကျွတ်..နာတယ်ကိုကို..”

ဒီမှာကျနော်တစ်ထောက်ထပ်နားလိုက်ရပြန်တယ်။ ကျနော်လီးကိုချိုမာ့စောက်ဖုတ်လေးထဲတစ်ဝက်တပျက်ဆက်စိမ်ထားပြီး၊
သူ့ရဲ့ပန်းနီရောင်ရှက်သွေးထနေတဲ့ပါးအို့လေးတွေနဖူးလေးတွေ၊ မျက်ခွံမို့မို့လေးတွေကိုဖွဖွလေးလိုက်နမ်းပေးနေလိုက်တယ်။
ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကရွှဲအိစိုစွတ်ပြီးအရည်တွေတရွှဲရွှဲစိမ့်ထွက်လာပြီလေ။ ခဏကြာတော့ချိုမာ့ရဲ့ရဲနေတဲ့မျက်နှာလေးရော၊
ရှုံ့မဲ့နာကျင်နေတဲ့အမူအယာလေးကရော၊ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လာတယ်။

“ကိုကိုဖြေးဖြေးလုပ်ပေးမယ်နော်ညီမလေး..”

ကျနော်ချိုမာ့ကိုခပ်တိုးတိုးဏှာသံပါလေးနဲ့ပြောလိုက်တော့၊ ချိုမာကကျနော့်ကိုမျက်လုံးရွဲရွဲလေးနဲ့ပြန်ကြည့်လာပြီးခေါင်းလေးမသိမသာညိတ်ပြတယ်။
ကျနော်ကသူ့ရဲ့မဟ..တဟနဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုကုန်းစုပ်လိုက်ရင်းဖင်ကိုကြွပြီးဆက်ထည့်တယ်။

စောက်ရေချောဆီလေးတွေအတော်များများထွက်နေပြီဆိုတော့ လေးငါးချက်လောက်နှဲ့သွင်းလိုက်တာနဲ့အဆုံးရောက်လုနီးပါးထိဝင်သွားပြီလေ။
ကျန်လှရင်နောက်တစ်လက္မပေါ့။ ကောင်မလေးဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲကော့ပြီး စောက်ခေါင်းလေးထဲကနေကျနော့်လီးကိုဆွဲညှစ်တော့တယ်ဗျ။

“အင်းဟင်း..ဟင်း..အားဟား..ကိုကိုရယ်..သူများကိုဘာတွေလုပ်နေတာလဲ..အု..အု..ကိုကို ချိုမာ့ကိုချစ်လား..”

ညီမလေးရဲ့အသံကတခါထဲကို၊ ညုသံ ဏှာသံလေးနဲ့ ချွဲပျစ်သွားတော့တာသတိထားလိုက်မိတယ်။ လီးတဆုံးဝင်သွားပြီလေ။
မိန်းမတွေသူတို့စောက်ဖုတ်ထဲလီးဝင်သွားပြီဆိုရင်ဒီလိုပဲ။ ကြီးနုပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မေမေပဲဖြစ်ဖြစ်၊ မိန်းမကမိန်းမပါဘဲ။ အခုချိုမာ..၊
သူ့အနေနဲ့တစ်ခါမှအတွေ့အကြုံမရှိဖူးသေးတာတောင်သဘာဝအရ၊ မသံ၊ မိတ်သံလေးထွက်လာတော့တာပဲ။
ဒီလိုအသံလေးမျိုး ညီမလေးဆီကကြားရတာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲလေ။

ကျနော်ဖြေးဖြေးမှန်မှန်နဲ့ဆက်သွင်းနေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာလီးထိပ်ဖျားကတစ်ခုခုပျော့ပျော့ပါးပါးနုအိတဲ့အရာတစ်ခုကန့်လန့်ခံနေသလိုမျို
ခံစားမှုကိုရလိုက်တယ်။ ဒီစက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲကျနော်ဖတ်ဖူးတဲ့ခဲ့တာတွေသွားသတိရလိုက်မိတယ်။
ဟုတ်ပြီ.. ဒါညီမလေးရဲ့အပျိုမြှေးဆိုတာပဲဖြစ်မှာ။ မေမေတ်ု့ ကြီးနုတို့ကိုလိုးခဲ့ရတုန်းက ဘာမှခံမနေဘူး။ တိုးရိုပေါက်ဝင်သွားတာလေ။
ဒါဆိုသေချာသွားပြီ..ညီမလေးရဲ့ပါကင်ထုပ်ကြိုးလေးကိုစက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းဆွဲဖြည်ဖြုတ်ထုတ်ပြီးဖောက်ဖြဲရတော့မှာပါလား။
ကျနော်ညီမလေးနားရွက်နားကိုငုံ့ပြီးတိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။

“ညီမလေးရဲ့အပျိုစင်ပန်းလေးကိုကိုကို့ကိုပေးပြီး၊ ညီမလေးရဲ့ပိုင်ရှင်အဖြစ်လက်ခံဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား..ဟင်..”

ကျနော်ကညီမလေးရဲ့နားသံသီးဖျားလေးကိုလျှာလေးနဲ့ယက်၊ မနာအောင်ကိုက်ပြီး နားတွင်းထဲကိုအာငွေ့ပူပူလေးတွေမှုတ်သွင်းပေးလိုက်ရင်
သူမကိုသွေးတွေဆူပွက်ကြက်သီးထအောင်အရှိန်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးကဘာမှပြန်မဖြေဘူး၊
တအုအု တအိအိညည်းသံလေးတွေပဲထွက်လာတယ်။ ဒါပေမယ့်ခေါင်းလေးကိုတော့ညိတ်ပြရှာတယ်။
အဆင်သင့်ဖြစ်တာကြာလှပေါ့၊ လုပ်စရာရှိတာသာမြန်မြန်လုပ်ပါတော့ဆိုတဲ့သဘော…။

ကျနော်ကလီးကိုတဖြည်းဖြည်းအားနဲ့ရှေ့ကိုဖိသွင်းချလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ။

ဖျစ်..ဖျစ်..ပလစ်..ပေါက်..

ညီမလေးရဲ့စောက်ခေါင်းအဆုံးနားမှာကာဆီးထားတဲ့ပျော့ပျောင်းနူးညံ့တဲ့အသားမျှင်အလွာပါးတစ်ခုကိုထိုးဖြဲဝင်ရောက်သွားသလိုမျို
ကျနော်လီးဆီကခံစားမိလိုက်ရတယ်။ အဲဒီအခိုက်အတန့်လေးမှာပဲ ညီမလေးလဲအတော်နာသွားပုံရတယ်။
သူကနောက်ဆုတ်ထွက်ပြီးထပြေးဖို့ကြိုးစားတယ်။ ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုမှထပြေးလို့မရတော့ဘူး၊ သူ့ခေါင်းကအခန်းနံရံနဲ့တိုက်မိနေပြီလေ။

သူလုပ်နိုင်တာက ဖင်ကြီးကိုဟိုရမ်းဒီရမ်းနဲ့လှုပ်ပြီးလွတ်အောင်ကြိုးစားကြည့်တာပဲ၊
ဒါပေမယ့်လီးကြီးကအမြှေးပါးကိုဖောက်ပြီးဒုတ်ဒုတ်ထိတံစို့ထိုးထားသလိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့ဘယ်လိုရုန်းရုန်းမကျွတ်နိုင်တော့ဘူး။

“အိုးးး အမလေး..စစ်စ်..ကျွတ်ကျွတ်..ကိုကိုရေ…အာ့..ကိုကို့ဟာကြီးက မတရားကြီးလိုက်တာနော်..၊
ညီမလေးအရမ်းနာတာပဲ..အီးး..နာလည်းနာ..ကောင်းလည်းကောင်းတယ်..”

“စစချင်းဆိုရင်ဒီလိုပဲညီမလေးရဲ့၊ နောက်ထပ်နဲနဲလေးဆိုရင်အကုန်ဝင်သွားတော့မှာ၊ အဲဒီအချိန်ကျရင်ညီမလေးနာတာတွေပျောက်ပြီး
အရမ်းကောင်းလာမှာလေ။ နည်းနည်းလေးကြိတ်ခံလိုက်ရင်ပြီးပြီချိုမာရဲ့..”

ကျနော်ကညီမလေးစိတ်သက်သာအောင်ချော့ပြီးလှည့်ပတ်ပြောပြတယ်။ ဒီတော့ညီမလေးကလည်းမျက်လုံးလေးပြူးရင်းခေါင်းကိုညိတ်ပြရှာတယ်။
ကျနော်လည်းလီးကိုအရှည်မဆွဲတော့ပဲဝင်ပြီးသလောက်အဆုံးရောက်လုလုအနေအထားမှာပဲခပ်တိုတိုကပ်ဆောင့်လိုးပေးနေလိုက်တယ်။
ဒါမှလည်းသူသက်သာမှာပေါ့။ လီးကလည်းဆုံးလုနီးနီးရှိနေပြီလေ။

ကျနော့်ရဲ့လိုးဆောင့်ချက်တွေမှာညီမလေးကလဲမျက်လုံးလေးစင်းပြီးသာယာစပြုပြီ။
ကျနော်ကလိုးရင်းညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲမှန်မှန်ဝင်ထွက်နေတဲ့ကျနော့်လီးရဲ့မြင်ကွင်းကိုကြည့်မိတော့ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးအစပ်နားက
သွေးစလေးတွေစီးကျလာတာတွေ့ရတော့ကျနော်မျက်လုံးပြူးပြီးလန့်သွားလို့လိုးတဲ့အရှိန်တန့်ပြီးရပ်သွားမလိုတောင်ဖြစ်တယ်။

ညီမလေးကပက်လက်ဆိုတော့၊ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပြန်မမြင်နေရဘူး။ သွေးထွက်နေတာကိုသူမသိဘူး၊ နာလည်းနာပုံမရဘူး။
သွေးပူပြီးခံရတာကောင်းနေတဲ့အပေါ်မှာပဲစီးမြောနေပုံရတယ်။ ကျနော်ဆောင့်နေတာရပ်မလိုဖြစ်သွားတာတောင်သူက..၊

“ကိုကို..ဘာဖြစ်တာလည်း၊ မရပ်လိုက်နဲ့လေ၊ ဆက်ဆောင့်ပေး..အီးးး ညီမလေးကောင်းနေပြီ..”

ဒါနဲ့ကျနော်လည်းဆက်လိုးတော့တယ််။ သူမနာတော့ဘူးဆိုတာသေချာသွားပြီမို့လီးကိုရှည်ရှည်ဆွဲထုတ်ပြီးအရှိန်နဲ့ဆောင့်တော့တာပဲ။
ဆောင့်ရင်းသူ့ရင်အုံလေးပေါ်မှောက်ချပြီး၊ အခုစူထွက်ချွန်းဖုနေပြီဖြစ်တဲ့နို့အုံတင်းတင်းလေးကို ဘယ်တစ်လှည့်၊ ညာတစ်လှည့်ဆွဲစုပ်စို့ပေးနေလိုက်တယ်။

ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖောင်း..ဖောင်း..ပျိ..ပျိ..ပတ်..ပတ်..ပျိ..ပျိ..

“အားးး..အားးဟာ့..ကိုကို..ဆောင့်..ဆောင့်..”

ညီမလေးကြည့်ရတာအရမ်းကောင်းလာနေပုံရတယ်။ ဖင်ကိုကြွကြွမြှောက်ပြီး၊ စောက်ဖုတ်လေးကိုကော့..ကော့ပြီးပင့်ခံနေလိုက်တာ
စိတ်လိုက်မာန်ပါပဲ။ ညီမလေးကပြောခဲ့တဲအတိုင်း၊ သင်ယူမှုကအရမ်းမြန်တယ်။ ပထမပွဲဦးထွက်အတွေ့အကြုံမှာတောင်
ဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာသဘောပေါက်တာသွက်နေတာပဲ။ ကြီးလာရင်ဘယ်လောက်များကျွမ်းလာမလဲတွေးသာကြည့်တော့..။
ကျနော့်လိုမေမေတို့နဲ့အတွေ့အကြုံအတော်အသင့်ရနေတဲ့သူတောင်သူ့ကိုလက်ဖျားခါသွားရတယ်။

ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကလဲသွေးစလေးတွေကနည်းလာပြီးစောက်ရေတွေကတဖြည်းဖြည်းပိုပြီးလိမ့်ဆင်းလာတယ်။ ကျနော့်လီးတစ်ခုလုံးလဲ
ပြောင်ချောစိုရွှဲနေပြီ။ ခဏကြာတော့ အစပိုင်းကကျဲနေတဲ့စောက်ရည်ကြည်တွေကလိုးရင်းဆောင့်ရင်းနဲ့ပဲ တဖြည်းဖြည်းပျစ်ချွဲလာတယ်။
နဲနဲလေးအလျင်ရလာတော့ ဖြူဖြူအမြှုပ်တွေဖြစ်လာပြီး စီးပျစ်ပျစ်ဖြစ်လာတော့တယ်၊
အဲဒိီစီးထန်းထန်းချော်မြှုပ်တွေက အခု ကျနော့်လီးနဲ့ညီမလေးစောက်ဖုတ်လိုးရင်းမြှောက်လိုက်ကြွလိုက်ပွတ်ဆွဲတော့လီးပတ်လည်မှာရော၊
စောက်ပတ်ဝလေးမှာစီးကပ်ကပ်နဲ့အမျှင်တွေတန်းပြီးပေရေပွထနေတယ်။ အဲဒီမြင်ကွင်းကပဲကျနော်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့
ရမ္မက်စိတ်တွေကိုပိုထန်စေပြီး၊ ဟုန်းဟုန်းထအောင်နှိုးဆွတောက်လောင်နေပြီ။

ကျနော်လည်းအသကုန်ကောင်းနေပြီ။ ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကလိုးရတာစီးပိုင်နေတာပဲ၊ လိုးဖူးတဲ့အမေနဲ့ကြီးနုတို့စောက်ဖုတ်တွေသူ့ဟာသူကောင်းတယ်ဆိုပေမယ့် ညီမလေးက အပျိုစင်၊ ဗာဂျင်၊ ပါကင်လေးလေ။ အရှိန်လဲရ၊ စိတ်ကလဲပါလာတော့အသကုန်ဝုန်းပြီပေါ့..။

ဗျိ..ဗျီ..ဗျိ..ဖတ်ဖတ်..ဒုတ်..ဒုတ်..ပျိပျိ..

“အားဟား..ကောင်းလားညီမလေး …ရှီးးးးး”

“အီးးး ကိုကို…လိုး..ညီလေးကို..လိုး…ဟင့်..ဟင့်..အူးးး”
—————————————–

အပိုင်း (၂၀) ဆက်ရန်

အပိုင်း (၂၀)

ခဏလောက်အကြာမှာတော့ ကျနော်တို့မောင်ရင်းနှမနှစ်ယောက်၊ ချစ်တမ်းကစားပြီး၊ လိုးနေဆော်နေကြတာအရှိန်ကောင်းလာကြပြီဆိုပါတော့။

ချိုမာလေးကလိုးဂိမ်းကိုကောင်းကောင်းအထာပေါက်သွားပြီ။ သူ့ဖင်လေးကိုကော့ကော့ထိုးခံပေးရင်း၊
အပေါ်ကဆောင့်နေတဲ့ကျနော့်ရဲ့လက်မောင်းတွေကိုစုံကိုင်ပြီးပါးစပ်လေးဟညည်းနေရင်း ကျနော့်ရဲ့မျက်လုံးတွေကိုရဲရဲဆိုင်ကြည့်နေတယ်။
သူ့ရဲ့အကိုကျနော်ပေးနေတဲ့ကာမအရသာကိုပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကြီးဖီလင်အပြည့်နဲ့ခံစားနေတယ်။
ညီမလေးကိုကြည့်ရတာခဏလေးနဲ့ပဲကျနော့်လီးနဲ့အသားကျသွားပုံရတယ်။ အရသာကလွဲလို့နာကျင်မှုကိုခံစားနေရတဲ့ပုံလုံးဝမပေါ်တော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်ပေါ့..၊

“ကိုကို..ကိုကို့ဟာကြီးကညီမလေးအထဲမှာကြပ်သိပ်ပြီးညပ်နေတာပဲ၊ သူများအသက်ရှူတောင်မဝချင်တော့ဘူး။
ဒီလိုမျိုးအရမ်းလုပ်ရင်သေတတ်လားကိုကို..”

ချိုမာလေးဒီလိုဖွင့်ပြောလာတော့ ကျနော်စဥ်းစားရပြီ။ သူ့ပုံကအလုပ်ခံရလို့နာတာထက်စာရင် ရင်ဆို့ပြီးမောနေတာကပိုလိမ့်မယ်ထင်တယ်။
ကျနော်ကဆောင့်လိုးနေတာကိုခဏလောက်ရပ်ထားလိုက်ပြီး၊ ညီမလေးရဲ့နဖူးကိုညင်ညင်သာသာမြတ်မြတ်နိုးနိုးလေးကုန်းနမ်းလိုက်ရင်းက..။

“ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ ချစ်ကြလိုးကြတာက၊ မသေနိုင်ပါဘူးညီမလေးရဲ့၊ မျိုးဆက်ပွားပြီးခလေးတွေရလာတာပဲများကြတာဟဲ့။
ကောင်းတာပဲရှိတယ်၊ ဘာကိစ္စသေရမှာတုန်း။ ဒါဆိုလည်းအခုခဏနားလိုက်ဦး။ ကိုကို၊ ညီမလေးအမောပြေမှ၊
တာဝတိံ့သာရောက်အောင်ထပ်ပို့ပေးဦးမယ်..နော်ခလေးလေး..”

ကျနော့်စကားကြောင့် ညီမလေးလည်းငြိမ်ကျသွားပြီးအမောပြေအောင်အသက်ကိုမျှင်းရှူနေတယ်။
ကျနော်လည်းသူကြောက်တာတွေ၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာတွေပြေပြီးငြိမ်သွားအောင်ခဏလွှတ်ပေးထားလိုက်တယ်။
ကောင်မလေးက၊ လူကငြိမ်သွားပေမယ့်၊ စောက်ဖုတ်လေးကတော့ သူ့ရဲ့သွေးခုန်တဲ့နှုန်းအတိုင်းအထဲကနေပြီ
းကျနော့်လီးကိုဆွဲဆွဲဖိပြီးညှစ်ပေးနေတာ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့လေ..။

ကျနော်လည်းဖြေးဖြေးဖွဖွလေးပြန်ပြီးလှုပ်ရှားတယ်။
ဖင်လေးကိုကြွလိုက်၊ သာသာလေးပြန်ထိုးထည့်ပေးလိုက်၊ တစ်ကြိမ်.. နှစ်ကြိမ်.. သုံးကြိမ်..၊
စောစောကပြောခဲ့သလိုစောက်ပတ်လေးထဲမှာလည်းချောဆီ၊ လိုးရည်တွေနဲ့ရွှဲအိုင်ပြီးသားဖြစ်နေတော့၊ ဒီတစ်ခါလုပ်ရတာရှောရှောရှူရှူဖြစ်နေပြီ။

ကျနော်ဖြေးဖြေးချင်းနဲ့ကပ်ထိုးလေးဆွဲညှောင့်ပေးနေတယ်။ ဒါပေမယ့်အားလေးနဲ့ဝိတ်ကလေးနဲနဲဖိထည့်ပေးထားတယ်။
ကျနော့်လီးနဲ့သူ့စောက်ပတ်လေးအံကျ၊ အထာကျသွားအောင်ပေါ့။ ထင်တဲ့အတိုင်းသိပ်မကြာခင်မှာပဲလှုပ်ရှားမှုတွေကအံဝင်လာပါတယ်။
ကျနော့လီးကြီး ညီမလေးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာအငုံအစုပ်ခံရပြီးပျောက်သွားပြန်ပြီ။ ကျနော်အမှတ်တမဲ့ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့
စောက်ဖုတ်လေးကဖုပြီးစူဖောင်းထွက်နေတယ်။ ကျနော်လည်းညီမလေးပါကင်အဖောက်ခံလိုက်ရတုန်း
ဘာတွေများပြင်းပြင်းထန်ထန်ထိခိုက်သွားသေးလည်းအမြန်အကဲခတ်စစ်ဆေးကြည့်ရသေးတယ်။

ဒါပေမယ့်ဒီပါကင်ဖွင့်ပွဲလေးမှာတော့၊ ပြောပလောက်အောင်မရှိပါဘူး။
အခုတော့စောက်ရည်နဲ့ရောနေတဲ့သွေးစကျဲကျဲလေးပဲရှိတော့တယ်။ ဝေဒနာက တဏှာပီတိအဟုန်ကိုမလွှမ်းမိုးနိုင်တော့ဘူးလေ။
ကာမသွေးအရှိန်ကတက်ပြီးအရမ်းကောင်းနေပြီပေါ့။ လိုးပွဲလေးကအစစအရာရာအကုန်အံဝင်ဂွင်ကျ ကွက်တိဖြစ်နေတော့တာပဲ။

ချိုမာလည်းစောစောကသူညည်းတွားအပြစ်တင်နေတဲ့ ရင်ဆို့တာတွေပျောက်သွားပုံရပြီဆိုတော့
ကျနော်လည်းဆောင့်ချက်တွေကိုအရှိန်ပြန်တင်လိုက်ပြီ။ သူကလည်းဖင်လေးကိုလည်းမြှောက်မြှောက်ပြီး
တန်ပြန်ကော့ကော့ထိုးပြီးခံလာရင်းက ဖီလင်အပြည့်နဲ့ညည်းသံလေးတွေကပလုံစီပြီးပြိုဆင်းကျလာတော့တယ်။

“အားးး..ရှူးစ်စစ်..ကိုကိုဟင့်..ညီမလေးပျော်လိုက်ရတာကိုကိုရယ်။ ချိုမာကိုကို့တစ်ယောက်ထဲကိုပဲချစ်မှာနော်၊
တခြားဘယ်သူ့ကိုမှပေးမလိုးဘူး..သိလား..”

“ဟား…ဒီလိုကြားလိုက်ရတာကိုကိုဝမ်းသာလိုက်တာကွာ..ညီမလေးက ကိုကို့ကို ဒါလောက်ချစ်တာလား..”

“အင်းပေါ့..ချစ်သွားလို့ အခုခံပေးနေတာပေါ့..အင့်..အင့်..ကိုကို လုပ်ပေး..၊ သွက်သွက်လေးလုပ်ပေး..”

“ညီမလေးအရမ်းကောင်းနေလား..၊ ကိုကိုတော့မနိုင်တော့ဘူး။ ညီမလေးစောက်ဖုတ်ကစီးနေတာပဲ..ကိုကို့လီးကိုအထဲကဆွဲနေတာ”

“ကောင်းတယ်ကိုကို..လိုး..လိုး..”

ကျနော်ကအခုထိညီမလေးကိုလှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံနဲ့လိုးပေးနေတုန်းပဲ။ ပုံစံပြောင်းချင်ပေမယ့်ဒါကညီမလေးရဲ့ပထမဆုံးအကြိမ်လေ။
မပြီးသေးခင်ဖူးယောင်ကိုင်းထွက်ကုန်မှာလည်းကြောက်ရသေးတယ်။

ခဏကြာတော့ညီမလေးရဲ့တုန်ပြန်ချက်တွေကကြမ်းလာတယ်။ ဖင်ကိုအသားကုန်ကော့ပြီးလီးကိုဥတဆုံးဝင်အောင်
ပစ်ပင့်တင်ပေးနေတာအသားချင်းရိုက်တဲ့အသံတွေကတဖန်းဖန်းနဲ့ကျယ်လာတယ်။ ကျနော့်ကိုလည်းကျောကိုသိုင်းပြီးအတင်းကြုံးဖက်ထားတယ်။
နှစ်ယောက်သားစိတ်လိုက်မာန်ပါအမောတကောနဲ့ကြုံးနေကြတာ အသက်ရှူသံတွေက တဟူးဟူးတဟဲဟဲနဲ့ပေါ့။

“အားး..အားးး…အာ့…ကိုကို..”

မကြာလိုက်ပါဘူးအော်ညည်းသံလေးနဲ့အတူ ကောင်မလေးကိုယ်လုံးလေးက တောင့်တက်သွားတယ်။
သုံးလေးကြိမ်လောက်အကြောဆွဲသလိုတဒွန့်ဒွန့်ဖစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်ကော့ရင်းငြိမ်သွားတယ်။
သေချာတယ်၊ ညီမလေးပြီးသွားလောက်ပြီ။ ဒါဟာသူမဘဝရဲ့ပထမဦးဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူ့အကိုအရင်းခေါက်ခေါက်ရဲ့လီးနဲ့
တဆုံးအလိုးခံရပြီးအထွတ်အထိပ်ရောက်ပြီးဆုံးသွားခြင်းအတွေ့အကြုံပဲဖြစ်လိမ့်မယ်။

အရင်တစ်ခေါက်ရွာမှာတုန်းက သူ့ကိုညအိပ်တုန်းခိုးခွကြိတ်လိုးတော့၊ တကယ်ထိုးသွင်းပြီးလုပ်ရတာမဟုတ်ပဲ
အပြင်ဘန်းလောက်ပဲမထိတထိပွတ်ထိုးရင်းပြီးခဲ့ရတာလေ။ အခုလိုတကယ်တဆုံးတစ အပီလိုးလို့ရတဲ့အရသာကောင်းကိုဘယ်ယှဥ်လို့မီပါ့မလဲ။

ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်းအခု၊ ချိုမာရဲ့စောက်ခေါင်းကျဥ်းကျဥ်းလေးထဲက အတင်းဆွဲစုပ်ဖိညှစ်ထားတာကို
ဆက်ပြီးတောင့်ခံမထားနိုင်၊ ထိမ်းမထားနိုင်အောင်ဖြစ်လာပြီ။

အဆုံးစွန်သောကောင်းခြင်းရဲ့အထွတ်အဖျားကိုအရောက်မှာ၊ ကျနော့်ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့အကြောအချင်တွေတဆတ်ဆတ်ခါအောင်
တောင့်ပြီးတုန်တက်လာရင်း ဂွေးဥကသူ့အထဲမှာရှိတဲ့သုတ်ပြွန်ကိုညှစ်အားပေးပြီး တစ်လလောက်ကြာအောင်ဂွင်းတောင်မထုခဲ့ပဲ
မထုတ်ဖြစ်အောင်အောင်းထားခဲ့တဲ့ သုက်ရည်တွေကို အတင်းတွန်းထုတ်နေတယ်လို့ခံစားနေရတယ်။

အခုအချိန်မှာကျနော့်လရည်တွေက မထုတ်တာကြာတော့ပျစ်နှစ်ပြီးမျိုးဖောက်ဖို့ဒီဂရီအမြင့်ဆုံး၊ အကောင်းဆုံးအရည်အသွေးမှာရှိနေမှာပဲလေ။
အပြင်းအထန်အင်နဲ့အားနဲ့စိတ်လိုက်မာန်ပါဆောင့်လုပ်ထားလို့အထွတ်အထိပ်ရောက်နေချိန်မှာ
သုက်ပြွန်တလျှောက်အရှိန်ပြင်းပြင်းတွန်းကန်ပြီးထွက်လာမယ့်လရည်တွေကကျနော့်လီးကိုဖြတ်ပြီးစီးထွက်လာပြီ။

အဲ့ဒါတွေကကျနော့လီးထိပ်ကနေပန်းထွက်ပြီး ညီမလေးချိုမာရဲ့သန္ဓေမရအောင်ဘာမှကြိုတင်ကာကွယ်တားဆီးထားခြင်းမရှိထားတဲ့
အပျိုစင်သားအိမ်လေးထဲကို စောက်ခေါင်းလမ်းကြောင်းကတဆင့်ဝင်သွားတော့မယ်။
ကျနော်ပြီးလုပြီးခင်အချိန်မှာ၊ ညီမလေးနဲ့ဆီးခုံချင်းထပ်ပြီးဖိကပ်ထားရင်းလီးကိုစောက်ခေါင်းထဲအတင်းကပ်နှစ်ထားမိတယ်။

ဒီအကျင့်ကကျနော့်ပုံမှန်အကျင့်၊ အမြဲလုပ်နေကျအကျင့်ပဲ၊ ကျနော် ဘယ်အချိန်မှာဘယ်သူနဲ့လိုးလိုး (မေမေ၊ ကြီးနုတို့နဲ့..)
ဒီအတိုင်းပဲလုပ်ခဲ့တာအကျင့်ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။
ဘာဖြစ်လို့လည်းတော့မသိဘူးကျနော်ကလိုးလို့ပြီးသွားရင်၊ အထဲမှာပဲတစက်မှမကျန်အောင်အကုန်ပြီးချ ချင်တယ်။

ပြီးတိုင်းအပြင်မှပန်းဖို့၊ လီးကိုတစ်ခါမှဆွဲထုတ်လို့မရခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒီလိုတစက်မကျန်အထဲမှာကုန်တော့မှလည်း
ကျနော့်လိင်စိတ်ကျေနပ်အားရမှုကပြီးပြည့်စုံသွားပြီလို့ခံစားရတယ်။
အဲဒီအချိန်ကျနော့်ရဲ့အားအင်အပြည့်နဲ့သုက်ရည်တွေက အရှိန်ပြင်းစွာနဲ့ညီမလေးချိုမာရဲ့သားအိမ်ထဲမှာဝင်ပြီး
ဖိုမမျိုးဥတွေပေါင်းစပ်ပေးတော့မယ့်အခြေအနေမှာ၊ အခန်ဝကနေထွက်လာတဲ့တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့အသံကိုကြားလိုက်ရတော့တယ်။

ဒီလိုအခြေအနေမှာကျနော့်အနေနဲ့ဘယ်သူ့အသံဆိုတာလှည့်ကြည့်ဖို့စိတ်မဝင်စားအားတော့ဘူး၊ လရည်တွေကပျစ်ခနဲထွက်လာပြီး၊
ညီမလေးစောက်ဖုတ်ထဲကိုလီးနဲ့နက်နက်နဲနဲနှစ်ထား၊ စိုက်ထားပြီးနေပြီ။
နောက်ကထွက်လာတဲ့အသံက..

“သား..သားအောင်..ညီမလေးအထဲကိုအရည်တွေမညှစ်ချလိုက်နဲ့နော်..တော်ကြာ..ညီမလေးဗိုက်တွေကြီးကုန်လိမ့်မယ်။
အခုပြန်ချွတ်ပြီးအပြင်မှာထုတ်လိုက်စမ်း..”

ထွက်လာတဲ့အသံကအမေ့အသံ။
ဟိုက်သေတော့မှာပဲ…၊ ကျနော်နဲ့ညီမလေးဆွေမေ့မျိုးမေ့အသည်းအသန်လိုးနေကြတာကို ကြီးနုနဲ့အမေက
ဘယ်အချိန်ထဲကအခန်းဝကရပ်ကြည့်နေကြတယ်မသိဘူး။ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်းညီမလေးကိုလိုးချင်စိတ်တစ်ခုထဲပြီး၊
ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့်နဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့ပြီးမွှန်နေတာလေ။

ဒါပေမယ့်ပေါ့..၊ အခုလိုမထိမ်းန်ုင်မသိမ်းနိုင်အခြေအနေမျိုးမှာ၊ အာရုံကြောတွေတင်းပြီးအရည်တွေလွှတ်လုဆဲဆဲအချိန်မှာ
ဘယ်သူဘယ်လိုပဲ လာတားတား၊ မမီတော့ဘူး၊ ရပ်လို့မရနိုင်တော့ဘူးလေ။

“အူးး..ရှီး..အားးးစစ်ရှ်ရှ်…အိုးးး”

ကျနော့်သုက်သွေးတွေရောနေတဲ့လရည်တွေအားလုံး ချိုမာလေးရဲ့သားအိမ်နဲ့စောက်ခေါင်းလေးထဲမှာအိုင်ပြီးလျှံထွက်သွားတော့တယ်။
ပြီးတော့လီးကဒေါသထွက်နေတဲ့မြွေတစ်ကောင်လို တဆတ်ဆတ်ခါပြီး၊ တစ်ကိမ်ပြီးတစ်ကြိမ်ထပ်ထပ်ညှစ်ချပေးနေတယ်။

အမေကတားပေမယ်၊ အမေ့စကားကိုနားထောင်ရမယ့်အစား ကျနော်ဖော်မြူလာအတိုင်း၊ လီးကိုညီမလေးစောက်ဖုတ်ဆီက
ကျွတ်မသွားရအောင်ဖင်ကိုအတင်းကော့ထိုးကပ်ဖိထားလိုက်တယ်။
ပြီးမှညီမလေးးပေါ်မှာမှောက်ချလိုက်ပြီးငြိမ်နေလိုက်တယ်။
—————————————–

အပိုင်း (၂၁) ဆက်ရန်