ငါ့ဘုရင်မ (အပိုင်း ၅)

အပိုင်း-၂၆-ခ

ကျုပ်နဲ့ညီမလေးက အဲ့ဒီညတစ်ညတော့ မလိုးဖြစ်ဘဲ ညီမလေးကိုအနားပေးထားလိုက်တယ်။ နောက်ညတွေမှာတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် ပုံစံမျိုးစုံ လိုးဖြစ်ကြတယ်။ ညီမလေးကလဲ အထန်ဆိုတော့ ကျုပ်နဲ့ အပေးအယူမျှတော့ တော်တော်လိုးလို့ကောင်းပါတယ်။ ညီမလေးကို လစဉ်သုံး ကိုယ်ဝန်တားဆေးကဒ်လေး ဝယ်ပြီး တိုက်ထားရတယ်။ ဆေးကို နေ့တိုင်း မမေ့မလျော့သောက်ဖို့ မှာထားရတယ်။  ကျုပ်က မေမေတို့မပါလို့ ဒီတစ်ခေါက်က တစ်ပတ်လောက်ပဲ နေမှာဆိုတော့ ညီမလေးက လိုက်လည်မယ်တဲ့။ မေမေ့ကိုလဲ တွေ့ချင်လို့တဲ့။ ကျုပ်ကခေါ်သွားမယ်ဆိုတော့ ဖွားသီက မျက်နှာမကောင်းပေမယ့် လိုက်သွားခွင့်ပြုပါတယ်။ သူလဲ မြေးမလေးနဲ့ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မခွဲဖူးတော့ သိပ်ခွဲချင်ပုံမရဘူး။ ရှိတာမှ ဒီမြေးနှစ်ယောက်ရှိတာ နှစ်ယောက်လုံးသွားမယ်ဆိုတော့ ဖွားသီမျက်နှာမကောင်းတာ မဆန်းပါဘူး။ ဖွားသီကိုလိုက်ဖို့ ခေါ်ပေမယ့် ကိစ္စရှိလို့ဆိုပြီး မလိုက်တော့ဘူးတဲ့။ တစ်ရက် ကျုပ်နဲ့ညီမလေး ပန်းခြံတွေ လျှောက်လည်ကြတယ်။ ချစ်သူရည်းစားလိုပါပဲ။ လျှောက်လည်ရင်းနဲ့ အန်တီငုဝါတို့အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးတော့တာမို့ သွားလည်မယ်ဆိုပြီး ဖုန်းမဆက်ဘဲ သွားလည်ဖြစ်ကြတယ်။ စျေးဘက်ကိုရောက်တော့ ဆိုင်မှာမရှိလို့ အိမ်မှာရှိနေမှာ သေချာလို့ပါ။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး အန်တီငုဝါတို့ တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ဘဲလ်တီးမလို့ လက်ရွယ်လိုက်ရုံရှိသေးတယ် အထဲက ဆူဆူညံညံအသံတွေကြောင့် လက်တွန့်သွားရတယ်။
“ဘာ… သမီးလေးလဲ… သမီးလေးဗန်းပြပြီး… နင့်လင်ဟောင်းကို… သွားကုန်းနေတာမလား…. ”
“နင် ခွေးစကားမပြောနဲ့… ငါ့သမီးလေးကိုလွမ်းလို … သွားတွေ့တာ… နင့်လို ရုံးကကောင်မလေးတွေတစ်ရုံးရုံးနဲ့ ပွေနေတာမဟုတ်ဘူး…. ”
“အောင်မာ… ပြောတော့… သမီး… သမီးနဲ့… နင့်လင်လီးကိုသွားစုပ်လာတာမလား… စောက်ပက်ပြဲမ… ”
“နင်ငါ့ကိုမဆဲနဲ့…. နင့်ထက်ငါအသက်အများကြီးကြီးတယ်… ခွေးသတောင်းစားရဲ့… ”
“စောက်ကန်းမ… ငါ့ကိုပြန်ဆဲနေတယ်… ငါလုပ်ရင်သေတော့မယ်…. နင့်လိုအိုနာကျိုးကန်းကိုယူခဲ့မိတာမှားတာပဲ… နင့်လင်ဆီပြန်သွားချင်နေတာလား… အခုတော့ဟိုလီးကို လွမ်းနေပြီမလား… ဖာသယ်မ… ”
“မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ…. နင့်ကိုလူယဉ်ကျေးလေးထင်လို့… ယူခဲ့တာ .. အခုမှဇာတိပြလာတယ်… ခွေးကောင်… ”
“ရိုင်းတော့ လီးဖြစ်လား… ဖာသယ်မ… (ဖျန်း)”
“(ဝုန်း)…. ”
“(တင်းတောင်… တင်းတောင်….) ”
ကျုပ်လဲ အစက သူများလင်မယားကြား ဝင်မပါဘူးလို့နေမလို့ပဲ။ ကြားနေရတဲ့ အသံက ခြေပါလက်ပါဖြစ်နေပြီမို့ မနေသာတော့ဘဲ လူခေါ်ဘဲလ်ကို အဆက်မပြတ်တီးနေလိုက်တယ်။ ညီမလေးကတော့ တစ်အင့်အင့်ရှိုက်ငိုနေလို ပုခုံးလေးဖက်ပြီးချော့ရသေးတယ်။ တံခါးပွင့်လာလို့ ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီငုဝါ။ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ သွေးစလေးနဲ။ ကျုပ်လဲ ဒေါသထောင်းကနဲ ထွက်သွားတယ်။
“ဟင်… သားနဲ့သမီး…. ”
“မေမေ…  အီး.. ဟီး… ဟီး… ”
ညီမလေးက သူ့အမေရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး အတင်းငိုတော့တာပဲ။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကိုကျော်ပြီး အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ညီမလေးကိုဖက်ထားရင်းက ကျုပ်လက်ကို လှမ်းဆွဲထားတယ်။
“ခင်ဗျားကဘာလဲ… မိန်းမသားကိုလက်ပါရအောင်… သိပ်သတ္တိကောင်းနေလား… ”
“သားတေဇာ… မလုပ်နဲ့… သုအကုသိုလ်နဲ့သူ… သွားလိမ့်မယ်… ”
“မေမေလေးဖယ်ပါ… ဒါမျိုးတော့မရဘူး… ဟေ့လူ… ခင်ဗျားသတ္တိရှိရင်… ယောက်ျားချင်းထိုးမယ်… ”
“သားရယ်… နေပါစေတော့… အရိုင်းအစိုင်းနဲ့ ဖက်ပြီးရန်မဖြစ်နဲ့… ”
“ဟားဟား… မြှားနတ်မောင်လေးနှစ်ယောက်…. ရောက်လာတာကိုး… ခေါ်သွားလေ… မင်းတို့အဖေဆီ… သူ့မယားကိုခေါ်သွားလိုက်…. ဟားဟား… ”
အန်တီငုဝါက ညီမလေးကိုဖက်လျှက် ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီး အိမ်ထဲကနေထွက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြန်လှည့်ပြီး
“နင်နဲ့ငါနဲ့ …. ဘာမှပက်သက်စရာမလိုတော့ဘူး…. ကွာရှင်းစာချုပ်ကိုရှေ့နေနဲ့ ပို့ခိုင်းလိုက်မယ်… ”
ပြောပြီး အောက်ကိုဆင်းခဲ့ကြတယ်။ ဆက်နေရင် ကျုပ်ကို ထိန်းမရမှာစိုးလို့ထင်တယ်။
“မေမေလေး ဘယ်သွားမှာလဲ… ”
“ဆိုင်ကိုသွားသိမ်းရအုံးမယ်လေ… ဒီညတော့ အဆင်ပြေတဲ့ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ တည်းပြီး မနက်ဖြန် မန္တလေးက အဖေအမေတို့ဆီပဲ ပြန်တော့မယ်…”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ… ဟိုတယ်အရင်သွားရအောင်လေ… မေမေလေးကို ဆေးလေးဘာလေးထည့်ပေးရအောင်… ကားယူလာမှာလား… ”
“အင်းယူလာမယ်… သားအရှေ့ကသွား မေမေလေးနောက်ကလိုက်ခဲ့မယ်… ”
ကျုပ်လဲ ကားပေါ်တက်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ညီမလေးကတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ကားပေါ်မှာပဲ လိုက်လာခဲ့တယ်။ ညီမလေးက ငယ်သေးတော့ ငိုပဲငိုနေတာ။ အန်တီငုဝါကတော့ သူ့သမီးလေးကို ဖက်ပြီး တစ်ချိန်လုံး နှစ်သိမ့်ပေးပါတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားမောင်းရင်း ဆေးဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်မှာ ကားရပ်ပြီး လိုအပ်တဲ့ဆေးဝါးတစ်ချို့ဝယ်ပြီး မှ မေမေလေးဆီဖုန်းဆက်ပြီး လိုက်သွားလိုက်တယ်။ သားအမိနှစ်ယောက် Lobbyမှာပဲ ကျုပ်ကိုစောင့်နေကြလို့ အတူတူပဲ အခန်းဆီသွားလိုက်ကြတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့မှ မေမေလေးကို ကျုပ်ကိုယ်တိုင်ပဲ နှုတ်ခမ်းပေါက်သွားတဲ့ ဒဏ်ရာကို ရေနွေးလေးနဲ့ဆေးပြီး ဆေးထည့်ပေးရတယ်။ ညီမလေးကလဲ လိုအပ်တာတွေ ဝိုင်းလုပ်ပေးပါတယ်။
“ငါ့သားက … တော်တော်ကြင်နာတတ်တာပဲ… ငါ့သားကိုရတဲ့ မိန်းကလေးကတော့… ကံကောင်းတာပဲ… ”
ညီမလေးက ကျုပ်ကို မျက်စောင်းထိုးကြည့်တယ်။ ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်ပြီး။
“မေမေလေးကလဲ … ချောတာပါပဲ… မေမေလေးကိုရတဲ့သူလဲ… ကံကောင်းတာပဲ… တန်ဖိုးမသိကြလို့သာ… မေမေလေး ဘာမှအားမငယ်နဲ့သိလား… သားရော ညီမလေးရောရှိတယ်… မေမေလေးကို … တစ်သက်လုံးစောင့်ရှောက်မယ်… ”
“ဟုတ်တယ်မေမေ… ဟိုလူကြီးဆီပြန်မသွားနဲ့တော့နော်…. သမီးတို့အိမ်လိုက်ခဲ့ပါလား… ”
“သမီးလေးရယ်… မေမေဘယ်မျက်နှာနဲ့ အဲ့ဒီအိမ်ကိုပြန်လာရမလဲ… မေမေကအပြစ်ရှိသူပါ… အခုပဲလင်ငယ်နဲ့ကွာပြီး လင်ကြီးအိမ်ပြန်တက်နေရင်… မေမေ့ကို ပတ်ဝန်းကျင်က ဘယ်လိုပြောကြမလဲ… မေမေ့ကိုနားလည်ပေးပါနော်… မေမေအခုလိုပုံစံမျိုးနဲ့တော့… အဲ့ဒီ့အိမ်ကို ပြန်မလိုက်ချင်ဘူး… ”
“ဒီလိုလုပ်ပါလား… မေမေလေးရဲ့… သားနဲ့ညီမလေးက ဒီတစ်ရက်နှစ်ရက်နေရင် နယ်ကိုပြန်ကြမှာ… မေမေလေးလဲ လိုက်ခဲ့လေ… ဟိုမှာ မေမေရော တီခင်ရောရှိတော့ … မေမေလေးလဲ အဖေါ်ရတာပေါ့… စိတ်ပြေလက်ပျောက်လဲဖြစ်အောင်… ”
“ဟုတ်တယ်မေမေရဲ့… သမီးလဲ ကိုကိုတို့ဆီလိုက်လည်မှာ… လိုက်ခဲ့ပါမေမေရာ… ”
“အင်း… လိုက်ခဲ့မယ်လေ… ”
“ဟေး… ဒါမှ ဒို့မေမေကွ… ”
ညီမလေးက သူ့အမေကိုဖက်ပြီး ပါးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတော့ မေမေလေးကလဲ ညီမလေးကို ပြန်နမ်းတယ်။
“အဲ့ဒါဆိုရင်တော့… အိမ်ပြန်ရင်ပိုပျော်ဖို့ကောင်းသွားပြီပေါ့… မေမေလေးဒီနေ့နားလိုက်ပါလား… သားပဲ ဆိုင်ကိုသွားလိုက်မယ်လေ… ဘာတွေလုပ်ရမလဲ မှာလိုက်ပေါ့… ”
“သားကလိမ္မာလိုက်တာကွာ… တစ်ကယ်အားကိုးရတယ်… အင်းပါ… သားပဲဆိုင်သွားလိုက်တော့… မေမေလေးဆိုင်ကိုဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်… ညနေငွေသိမ်းပြီးပြန်ခဲ့ရုံပဲ… ဆိုင်ပိတ်မယ့်အကြောင်းတော့ မေမေလေးပဲ … မနက်ဖြန်မှပြောတော့မယ်… လာပါအုံး… ငါ့သားအလိမ္မာလေးကို … မွှေးမွှေးပေးအုံးမယ်… ”
ကျုပ် မေမေလေးနား မျက်နှာတိုးပေးလိုက်တော့ ကျုပ်ပါးနှစ်ဘက်ကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေလေးရဲ့ ပါးလေးတွေ ပြန်နမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ညီမလေး… ကိုကိုတို့ ဒီည မေမေလေးနဲ့ အတူအိပ်ပေးလိုက်ရအောင်… မေမေလေးလဲ စိတ်ညစ်နေမှာ… ကိုကို အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်…. ”
“ဟုတ်ကိုကို… ညီမလေးလဲ မေမေနဲ့အတူမအိပ်ရတာကြာပြီ… ”
မေမေလေး ကျုပ်ကို ရုတ်တရတ် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ရင်း မျက်ရည်ကျလာတယ်။
“သားရယ်… သားက တစ်ဖက်သားကို သိပ်တွေးပေးတာပဲ… ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ… မေမေလေးစိတ်ညစ်နေချိန် … မေမေလေးဘေးမှာ သားရောသမီးရောရှိနေပေးတာ … ”
“မေမေလေးရယ်… ညီမလေးက သားညီမဆိုမှတော့… မေမေလေးကလဲ သားအမေပဲပေါ့… သားတို့မောင်နှမ… ဘယ်လောက်ကံကောင်းလဲ… အမေနှစ်ယောက်တောင်ရှိတယ်… နှစ်ယောက်လုံးကလဲ… သားတို့ကိုချစ်တယ်လေ… နော်ညီမလေး.. ”
“ဟုတ်ပါ့ကိုကိုရာ… မငိုနဲ့တော့နော်မေမေ… ကိုကိုဆိုင်သွားလိုက်… ညီမလေးမေမေ့နားမှာနေပေးမယ်… ”
“အင်း အဲ့ဒါဆို… ကိုကိုသွားမယ်နော်ညီမလေး..”
ညီမလေးနဖူးလေးကို အနမ်းလေးပေးပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဆိုင်မှာသွားထိုင်ပေးပြီး ငွေသိမ်းကာ ညမှပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဖွားသီဆီတော့ အန်တီငုဝါဆီမှာ အိပ်မယ့်အကြောင်း ဖုန်းဆက်ထားပြီးပါပြီ။ မေမေလေးဆိုင်ကနေ အဝတ်အစား လေးငါးစုံလောက် ယူခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ သုံးယောက်လုံး အဝတ်အစား အပိုမယူလာကြဘူးလေ။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ သားအမိနှစ်ယောက် က အဝတ်အစား အသစ်တွေနဲ့ဗျ။
“သြော်… အဝတ်အစားတွေ ထွက်ဝယ်လိုက်ကြတာ လား… သားက လိုလိုမယ်မယ် ယူလာတာ… ”
“ကောင်းတာပေါ့… နောက်ကြဝတ်ရတာပေါ့… ”
အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကို ပြန်ပြောတယ်။ ကျုပ်လဲ ဆိုင်ကသိမ်းလာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို အန်တီငုဝါဆီ အပ်ပြီးမှ ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး ရေမိုးချိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သုံးယောက်သား ဟိုတယ်မှာပဲ ညစာစားလိုက်ကြတယ်။ ညအိပ်တော့ ညီမလေးက အလည်မှာအိပ်မယ်ဆိုလို့ အန်တီငုဝါနဲ့ ကျုပ်က ညီမလေးရဲ့ ဘေးတစ်ဖက်စီမှာ အိပ်ရတယ်။ ညီမလေးက သူ့အမေရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး သူ့အမေကိုဖက်ထားတယ်။ အန်တီငုဝါကလဲ ညီမလေးကို ပြန်ဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ် ညီမလေးကို ဖက်အိပ်ချင်ပေမယ့် သူ့အမေရှေ့မှာဆိုတော့ ဒီအတိုင်းပဲ ပက်လက်လှန်နေရတယ်။
“ကိုကို ညီမလေးကို ဖက်ထားပေးလေ… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးဘက်လှည့်ပြီး ဖက်တော့ သားအမိနှစ်ယောက်က ရင်ချင်းအပ်ထားတာမို့ အန်တီငုဝါကိုပါ ဖက်လိုက်ရတယ်။ အန်တီငုဝါကလဲ ကျုပ်ကိုပါ ပြန်ဖက်ထားပေးပါတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းကာ
“ဂွတ်နိုက်ကိုကို… ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ”
“ကိုကိုလဲ ညီမလေးကို အရမ်းချစ်တယ်နော် (ရွှတ်)”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးပါးကို ပြန်နမ်းပေးလိုက်တယ်။
“ဂွတ်နိုက်မေမေလေး…. ”
“ဂွတ်နိုက်သား… သမီးလေးလဲဂွတ်နိုက်… ”
“ဟုတ်… ဂွတ်နိုက်မေမေ… ”
“အင်း… မေမေလဲဒီလိုကြည်ကြည်နူးနူးမအိပ်ရတာကြာပြီ… ငါ့သားနဲ့သမီးနဲ့မှပဲ အိပ်ရတော့တယ်… ကဲကဲ… အိပ်ကြတော့… ”
“ဟုတ်…”
“ဟုတ်…”
*************

နောက်နေ့ကြတော့ အန်တီငုဝါက ဆိုင်ကိုသွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးက အိပ်ယာမထချင်သေးသလိုနဲ့ ဆက်အိပ်နေတာ။ အန်တီငုဝါက ကျုပ်တို့ကို အနမ်းလေးပေးပြီး တံခါး လောခ်ချထွက်သွားတာနဲ့ ညီမလေးက ကျုပ်ကို အတင်းဖက်နမ်းတယ်။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်ရင်း ပုဆိုးဖြေကာ ကျုပ်လီးကို ဂွင်းထုပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးကိုအနမ်းတွေပေးရင်း ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“တစ်ညလုံးအောင့်ထားရတာ ယောက်ျားကိုကိုရာ… မိန်းမ… အရမ်းအလိုးခံချင်နေပြီ…. တစ်ခါထဲ လိုးပေးတော့… ”
“ကိုကိုလဲ အတူတူပါပဲကွာ… မေမေလေးရှိလို့အောင့်ထားရတာ…”
ပြောရင်း ညီမလေးထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်ပြီး ညီမလေးကိုယ်ပေါ်တက်ခွကာ ညီမလေးစောက်ပက်ဝ လီးတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“ဟင်းဟင်း… အီဆိမ့်နေတာပဲကိုကိုရာ…. ကိုကိုလီးကြီးကိုစွဲလမ်းနေပြီ… ”
“ကိုကိုလဲ… ညီမလေးစောက်ပက်ကိုလိုးရတာ… ကောင်းလိုက်တာ…. မောင်နှမချင်းလိုးရတာ… ကောင်းလိုက်တာ… ကိုယ့်အစ်ကိုလီးနဲ့…. အလိုးခံရတာကြိုက်လား…. ညီမလေး… ရှီး…”
“ဟူး… ကြိုက်တာပေါ့ကိုကိုရာ… ကိုယ်အလိုးခံနေတာ… ကိုယ့်အစ်ကိုမှန်းသိလေ… စောက်ပက်ကပိုယားလာလေပဲ…. လိုးကိုကို… ညီမလေးကိုလိုးပါ..”
“ဟူးကောင်းလိုက်တာကွာ…. ချစ်တယ်… ညီမလေးကို… ကိုကိုအရမ်းချစ်တယ်…. ”
“ချစ်ရင်အမြဲလိုးပေး… ချစ်လိုက်တာကိုကိုရာ… အလိုးခံပြီးမှ ပိုချစ်လာတယ်…. အား … ရှီး…. ”
ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး စိတ်တွေ အရမ်းထနေကြလို့ ပထမတစ်ချီကို ခဏလေးနဲ့ပြီးသွားကြတယ်။ ပြီးတော့ ခဏအမောဖြေပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စုပ်ကြ ယက်ကြပြီး နောက်တစ်ချီဆက်လိုးတယ်။ နှစ်ချီပြီးတော့မှ နားလိုက်ကြပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နူးညံ့တဲ့ အနမ်းတွေပေးရင်း အမောဖြေနေကြတယ်။ ပြီးတော့ ရေအတူချိုးကြရင်း စိတ်ထလာလို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ တစ်ချီထပ်လိုးဖြစ်တယ်။ ရေချိုးပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲပြီးမှ ပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီး အခန်းအပ်လိုက်ကြတော့တယ်။ ပြီးတော့ လမ်းမှာပဲ မနက်စာစားလိုက်ကြပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ နေ့လည်စာစားပြီးတော့ ညီမလေးနဲ့ကျုပ် အန်တီငုဝါဆီထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဆိုင်ကိုရောက်တော့ အန်တီငုဝါမရှိဘူး။ ခဏနေမှ ပြန်ရောက်လာတယ်။ မေးကြည့်တော့ ကွာရှင်းဖို့ကိစ္စ ရှေ့နေဆီသွားတာတဲ့။ ခဏနေ ရှေ့နေလာရင် အိမ်ကိုသွားပြီး ကွားရှင်းဖို့ လုပ်တော့မယ်တဲ့။ နောက်နာရီဝက်လောက်နေတော့ ရှေ့နေရောက်လာလို့ အန်တီငုဝါအိမ်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ အိမ်ရောက်တော့ ဟိုလူ့မျက်နှာ တော်တော်ပျက်နေတာ။ အန်တီငုဝါကတော့ ရှေ့နေနဲ့အတူ ရပ်ကွက်လူကြီးနဲ့ ရပ်မိရပ်ဖ အချို့ပါ ဖုန်းဆက်ခေါ်ထားလို့ အကုန်ပါလာတယ်။ ကွာရှင်းဖို့ကိစ္စပြောတော့ ဟိုလူ အကြောက်အကန်ငြင်းတယ်။ အန်တီငုဝါကလဲ အခုမကွာရှင်းပေးရင် တရားရုံးထိတိုင်မယ်တဲ့။ ကိုယ်ထိလက်ရောက်မှုနဲ့ပါတိုင်မယ်တဲ့။ ပြီးတော့မှ လက်ထဲက စက္ကူအိတ်ကိုထုတ်ပြီး ဓါတ်ပုံတွေဖြန့်ချလိုက်တယ်။ ဟာ… ဟိုလူ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်နဲ့ ပုခုံးဖက်သွားတဲ့ပုံတွေ၊ နမ်းတဲ့ပုံတွေ အများကြီးဗျာ။ ဒါတောင် သားနဲ့ သမီးရှိလို့ တစ်ချို့ပုံတွေ ထုတ်မပြတာတဲ့။ ဟိုလူလဲ မငြင်းသာတော့ဘဲ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်ရတော့တယ်။ ပြီးတော့ ဟိုလူ့ကို သူအဝတ်စားတွေတစ်ခါထဲ ထည့်ခိုင်းပြီး လစ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရှေ့နေနဲ့ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ၊ ရပ်မိရပ်ဖတွေကို ကျေးဇူးတင်စကားပြောပြီး လဘက်ရည်ဖိုးပေးတော့ နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားကြတယ်။ ဟိုလူတော့ ကိုင်းကြီးကြီးမှာ နားရပြီးဆိုပြီး အန်တီငုဝါဆီဝင်အောင်းတာ အခုတော့ ကိုင်းကျိုးကျသွားပြီ။ ကျုပ်လဲ ဒါတွေသိလျှက်နဲ့ ဘာလို့စောစောက မကွာသလဲလို့ မေးတော့ လင်ယူလိုက် ကွဲလိုက်နဲ့ဆို ပတ်ဝန်းကျင်ကပြောမှာစိုးလို့တဲ့။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် နားချနေတာတော့ ကြာပါပြီတဲ့။ အခုဟာက လူကိုရိုက်လားပုတ်လားနဲ့မို့ ကွာလိုက်တာတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ကျုပ်လဲ
“ဒီညရော… သားတို့လာအိပ်ပေးရအုံးမလား… မေမေလေး… ”
“သားတို့က လာအိပ်ဖို့ အဆင်ပြေသေးလို့လား… သားဖွားဖွားကပြောနေအုံးမယ်…. ပြန်ကာလဲနီးပြီဆိုတော့… အိမ်မှာပဲ နေပေးလိုက်ပါကွာ… ”
“သားကမေမေလေးကို စိတ်မချတာ… ညရေးညတာ မေမေလေးတစ်ယောက်ထဲ… ဟိုလူပြန်လာသောင်းကျန်းနေမှ…. ”
“အမလေး …. ဂရုစိုက်လိုက်တာနော်… ယမင်းက သားမွေးထားတာတော်လိုက်တာ… စိတ်မပူပါနဲ့သားရယ်… သူပြန်မလာရဲတော့ပါဘူး… သူမဟုတ်တာလုပ်ထားတာ အကုန်ပေါ်သွားမှပဲ… စိတ်ချနော်…”
“မေမေ… တစ်ကယ်သေချာလို့လား… ကိုကိုပြောသလိုပြန်လာနေမှ…. ”
“စိတ်ချပါသမီးလေးရဲ့… ကွန်ဒိုကလုံခြုံရေးတွေက်ုလဲ မှာထားပါ့မယ်… သူ့ကိုအလာမခံဖို့…. ”
“မေမေလေး… အဲ့ဒါဆို… သားတို့သန်ဘက်ခါ နယ်ပြန်ကြမယ်လေ…. မေမေလေးဆိုင်လဲ ပိတ်ဖို့လုပ်တော့… ပစ္စည်းတွေရွှေ့ရင်… သားလာဝိုင်းကူရအုံးမလား… ”
“ရပါတယ်သားရယ်… မနက်ဖြန်တစ်ရက်တော့ အိမ်မှာနေပေးလိုက်ပါအုံး… အပြင်ချည်းထွက်နေလို့… ပြောနေအုံးမယ်… လူငှားပြီးပဲလုပ်လိုက်မယ်… သန်ဘက်ခါကျတော့ မေမေလေးကိုလာခေါ်ချည်… ဟုတ်ပြီလား… မေမေလေးက ကားထားခဲ့မှာ…. ”
“မေမေလေးက သားတို့ဆီမှာအပြီးနေမှာလား… ”
“မနေပါဘူးကွာ… သားတို့ဆီမှာ ပျော်သလောက်နေပြီး… မန္တလေး ဆက်တက်မယ်လေ… ခရီးအဝေးကြီးကားမမောင်းချင်လို့…. သမီးလေးရော … ဖိုးဖိုးဖွားဖွားဆီလိုက်အုံးမလား…. ဖိုးဖိုးနဲ့ဖွားဖွားက…. သမီးလေးကိုလွမ်းနေမှာ… ”
“မလိုက်သေးပါဘူးမေမေရယ်… ဖေဖေနဲ့ဖွားဖွားကို … ကိုကို့ဆီလိုက်မယ်ပဲပြောထားတာ … နောက်ပြောပြီးမှ လိုက်မယ်လေ… ”
“အင်းပါ… ဒါဆိုဒီလိုလုပ်… သန်ဘက်ခါကျရင် မေမေလေးက ခရေပင်လမ်းခွဲလောက်ကနေ စောင့်နေမယ်… အဲ့ဒီမှာပဲ ဝင်ခေါ်တော့… နောက်ပြန်လှည့်နေရင် ကြာနေမယ်…”
“ဟုတ်မေမေလေး…. ”
နောက်တော့ အန်တီငုဝါနဲ့ စကားစပြည်ပြောကြပြီး ညနေငါးနာရီလောက်မှ ပြန်ခဲ့လိုက်ကြတယ်။ အဲ့ဒီညက ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး တစ်ညလုံးနီးပါးလိုးဖြစ်ကြတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ဟိုကျရင်လဲ အန်တီငုဝါက ပါလာတော့ လုပ်ဖြစ်ဖို့ကမလွယ်တော့ဘူး။ အိမ်ထဲမှာမို့ အသံအရမ်းကျယ်လို့မရပေမယ့် ညည်းသံတွေတော့ သေချာကပ်နားထောင်ရင် ကြားရမယ်ထင်တယ်။ နောက်နေ့ကြတော့ နှစ်ယောက်သားတော်တော်နဲ့မထနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒါကို သိလိူ့ ညီမလေးကိုချော့မော့ပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်း အဝတ်စားသပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဝတ်ခိုင်းပြီးမှ အိပ်တာ။ မနက်ကြ ဖွားသီလာနှိုးတယ်။ ကျုပ်နဲ့ညီမလေးကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်အိပ်နေတာ။ ဖွားသီလဲ နှိုးမရတော့ပြန်သွားတယ်။ ကျုပ် နိုးပေမယ့် မထချင်တော့ ဆက်အိပ်လိုက်တာ။ ကျုပ်အိပ်ယာကနိုးတော့ ညီမလေးက အိပ်နေတုန်း။ ညကကျုပ် တစ်ညလုံးလိုးတာကို မညည်းမညူ တစ်ညလုံးခံတာ။ တစ်ကယ့် အာဂမလေး။ ကျုပ်ကို ချစ်လိုက်တာလဲ တုန်နေတာပဲ။ ညီမလေးနဲ့ ချစ်နေရပေမယ့် မေမေ့ကို လွမ်းလှပြီ။ အနားမှရှိတဲ့သူကို ပိုပြီးဂရုစိုက်ရတာ ထုံးစံပဲလေ။ ပုံ့ကိုသတိရပေမယ့် ပုံ့ကိုသတိရတိုင်း ကြိုးစားပြီး အခြားအကြောင်းအရာကို တွေးဖြစ်တယ်။ မေမေ့ကိုလွမ်းတာက ကြည်နူးရပေမယ့် ပုံ့ကိုလွမ်းတာက နာကျင်ရတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ ညီမလေး တစ်ချိန်လုံး အနားမှာရှိနေပေးတာပဲ ကျေးဇူးတင်ရမယ်။ ညီမလေးလေးရဲ့ ပါးပြင်းလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်တဲ့ထိဖိကပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အိပ်နေတာများ ကြွေရုပ်လေးကျနေတာပဲ။ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာဆိုတာ။ အထပ်ထပ်နမ်း ပစ်တယ်။ ညီမလေးကိုယ်လေး လူးလွန့်ရင်း မျက်လုံးဖွင့်လာတယ်။
“အာ… ကိုကိုလူဆိုးကြီး… သူများအိပ်နေတာကို ခိုးနမ်းနေတယ်… ဟွန့် … ”
ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ပြန်နမ်းတယ်။
“အိပ်နေတာလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းတာကိုးညီမလေးရ… ထကွာ… ကိုကိုအသည်းငုံလေး ထတော့… ဖွားသီတောင်မနက်ကလာနှိုးသေးတယ်.. သိလား… ”
“ဟုတ်လား… တော်သေးတာပေါ့… အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်အိပ်မိလို့.. ခစ်ခစ်… ”
“အင်း… ထတော့… ညကျရင်ဖွားသီနဲ့ သွားအိပ်ပေးရအောင်… ဘယ်လိုလဲနေသာထိုင်သာရှိရဲ့လား… ညကများသွားတော့.. ”
“အေးဆေးပါကိုကိုရ… ကိုကိုကြိုက်သလောက်ချစ်.. ညီမလေးကအေးဆေးပဲ.. ”
“ဒါဆိုလဲထ.. မျက်နှာသစ်ပြီး အောက်ဆင်းရအောင်… ”
“ကိုကို ချီကွာ… ”
“လာ… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးကို ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး ပွေ့ချီလိုက်တော့ ကျုပ်လည်ပင်ကိုတွဲခိုရင်း လိုက်လာတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲခေါ်လာပြီးချပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးဆီက သွားတက်တံအသစ်တစ်ချောင်းယူပြီး သွားတိုက်ရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ အလျှင်လိုသလိုမျိုး ခပ်မြန်မြန်ပလုပ်ကျင်းပြီး မျက်နှာသစ်လိုက်တယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေတဲ့အကြည့်က ခွာမသွားဘူး။ မျက်နှာသစ်ပြီးတာနဲ့ ကျုပ် သဘက်ကိုယူလိုက်ပြီး ညီမလေးမျက်နှာကရေတွေကိုသုတ်ပေးတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လက်တစ်ဖက်ကလဲ ညီမလေးခါးကို ဖက်ထားတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးက ကျုပ်ဆီကသဘက်ကိုယူပြီး ပြန်သုတ်ပေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းပစ်တာပဲ။ ဘယ်လောက်နမ်းနမ်းမဝသလိုပဲ ညီမလေးနှုတ်ခမ်းလေးတွေက။  ပြီးတာနဲ့ ညီမလေးကို ဘေစင်ဘက်လှည့်ပြီး ထမိန်လှန်တင်ကာ ဖင်ဖြဲပြီး စောက်ပက်လေးကို ယက်ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးရဲ့ ဖွေးဥနေတဲ့ ဖင်တွေကိုရမ်းခါနေတာပဲ။ ခဏယက်ပေးပြီးတော့ မတ်တတ်ထရပ်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ ထိုင်ချပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ခဏပဲစုပ်ခိုင်းပြီး ညီမလေးကိုထူကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်နမ်းလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့ ဘေစင်ဘက် ညီမလေးကိုဆွဲလှည့်တော့ ညီမလေးက ဖင်လေးကော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးစောက်ပက်ကို လီးတေ့ပြီး ပစ်ပစ်လိုးပစ်တာ။ လက်ကလဲ တီရှပ်အင်္ကျီထဲလျှိုပြီး နိုးတွေကို ညှစ်ပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးတစ်ဟင်းဟင်းညည်းရင်း ဖီးတွေတက်နေတာ။ ပြီးတော့ ဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး ညီမလေးကို တက်ဆောင့်ခိုင်းတယ်။ ညီမလေးလဲ နှဲ့လိုးလိုက် ဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ ပညာကုန်သုံးတော့တာ။ အသက်ငယ်ပေမယ့် လိုးတဲ့ပညာတော့ ဆရာကျနေပါပြီ။ ညီမလေးဆောင့်လိုးပြီးသူပြီးသွားတော့ ကျုပ်က ညီမလေးကို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ခိုင်းပြီး အသားကုန်ကြုံးတော့တာ။ ပြီးကာနီးတော့ ညီမလေးက ကျုပ်လီးရည်သောက်ချင်တယ်ဆိုလို့ဆွဲထုတ်ပြီး မျက်နှာနားဒူးထောက်ထိုင်ပြီး တေ့ပေးလိုက်တယ်။ ညမလေး ချက်ချင်းပဲ ကျုပ်လီးကိုဖမ်းငုံလိုက်တာနဲ့ ညီမလေးပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတယ်။ ညီမလေးလဲ ဝင်လာသမျှကိုမျိုချပစ်တယ်။ လီးရည်ကုန်သွားတော့မှ ညီမလေးပါးစပ်ထဲက လီးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးကို ဖေးထူပြီး အနမ်းလေးပေးလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ပလုတ်ကျင်းရင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်တော့ တစ်ခစ်ခစ်ရယ်မိကြသေးတယ်။ ပြီးတော့ မှ ညီမလေး အဝတ်အစားလဲ နေတုန်း အန်တီငုဝါဆီဖုန်းဆက်လိုက်တယ်။ ညကအဆင်ပြေလား မေးတော့ ပြေတယ် အားလုံးအေးဆေးပဲတဲ့။ ပြီးတော့ တစ်လက်စထဲ မေမေ့ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။ အိမ်မှာ ခြင်းဖုန်းလေးတစ်လုံးဝယ်ပေးထားတာ ဒီလာကာနီးမှ။ မေမေဖုန်းလာကိုင်တော့ ကျုပ်မနက်ဖြန်ပြန်လာမယ့်အကြောင်းနဲ့ ညီမလေးနဲ့ အန်တီငုဝါပါလာမယ့်အကြောင်း ပြောလိုက်တယ်။ မေမေ့ကို အရမ်းလွမ်းတဲ့အကြောင်းပြောမိတော့ မျက်ရည်ကအလိုလိုဝဲလာမိတယ်။ မေမေလဲ ထပ်တူခံစားနေရမယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ ဘယ်သူတွေကို ဘယ်လောက်ပဲကျုပ်ချစ်တယ်ပြောပြော မေမေ့ကိုချစ်တဲ့အချစ်ကို မမီနိုင်ပါဘူးလေ။ မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်လို့ပြောပြီး တီခင့်ကိုပါ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တော့ တီခင်လာပြောတယ်။ တီခင်နေကောင်းလားဆိုတော့ ကောင်းတယ်တဲ့။ ပြီးတော့ မောင့်ကို ဝမ်းသာစရာသတင်းပြောစရာရှိသေးတယ် တဲ့။ ဘာများလဲဆိုတော့ မောင်နဲ့တွေ့မှပြောမယ်တဲ့။ အသံက အတော်ပျော်နေတဲ့အသံ။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ကို အရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်အခန်းပြန်ပြီး အဝတ်အစားလဲလိုက်တယ်။ မောင်နှမနှစ်ယောက်အတူတူဆင်းပြီး မနက်စာနဲ့ နေ့လည်စာ ပေါင်းစားလိုက်ကြတယ်။ နေ့လည်ကတည်းက ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး အထုတ်အပိုးတွေပြင်ကြတယ်။ ဖွားသီကတော့ မျက်နှာမကောင်းဘူး။ မျက်ရည်လေးဝဲလို့။ ကျုပ်တို့မောင်နှမကို တစ်တွတ်တွတ်နဲ့ ဂရုစိုက်ဖို့ မှာနေသေးတာ။ အဲ့ဒီညက ဖွားသီနဲ့ အိပ်ဖြစ်ကြတယ်။ ဖွားသီကတော့ မြေးနှစ်ယောက်ကို ဖက်အိပ်ရတာ ပျော်လို့ မျက်ရည်တွေပါကျနေတာ။ နောက်နေ့ကျတာ မနက်စောစောပဲ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး ကားနဲ့ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ခရေပင်လမ်းခွဲမှာ အန်တီငုဝါကို ခေါ်ပြီး ပစ္စည်းတွေ နေရာချတယ်။ ပြီးတော့မှ ကားမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ညီမလေးရော အန်တီငုဝါရောပါလာလို့ မေမေနဲ့ ချစ်ဖို့အခွင့်အရေးမှရပါတော့မလားလို့ စိတ်ထဲတွေးမိတော့ သက်ပြင်းခိုးချမိတယ်။ … လွမ်းလိုက်တာ …. မေရယ်…။

(အပိုင်း-၂၇ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၂၇-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 12th December, 2019.

ကျုပ်တို့သုံးယောက် လမ်းမှာ မနက်စာစားဖို့ တစ်ခါပဲ နားခဲ့ကြပြီး တောင်လျှောက်မောင်းလိုက်တာ နေ့လည် ဆယ်တစ်နာရီလောက် နယ်ကအိမ်ကိုရောက်ပါတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ခြံတံခါးကို ကိုယ့်ဘာသာပဲ ဆင်းဖွင့်လိုက်ပြီး ခြံထဲမောင်းဝင်လိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ တီခင် အိမ်ရှေ့ပြေးထွက်လာကြတယ်။
“ဟော… သားလေးတို့ရောက်လာကြပြီ… ”
ကျုပ်လဲ ကားစက်သတ်ပြီးတာနဲ့ ကားပေါ်ကနေချက်ချင်းဆင်းသွားပြီး မေမေ့ကိုဖက်နမ်းလိုက်တယ်။ ပါးလေးတွေ နဖူးလေးတွေကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နမ်းတာ။ မေမေကလဲ ကျုပ်ပါးလေးက်ုပြန်နမ်းတယ်။
“အမလေး… သားလေးရယ် တစ်ပတ်လောက်ခွဲရတာကို…. ခစ်ခစ်… အကဲပိုလိုက်တာဆိုတာ… အဲ့ဒါသာကြည့် မမငုဝါရေ… ”
ကားတံခါးဖွင့်ပြီးဆင်းလာတဲ့ အန်တီငုဝါကိုပါ လှမ်းပြောတယ်။
“အမေချစ်သားလိမ္မာလေးရထားတာ… ယမင်းကံကောင်းတာပေါ့… ဟင်းဟင်း… ”
“သားက မေမေ့ကိုလွမ်းလို့ပါ မေမေရ… ”
ပြီးတော့ တီခင့်ကိုပါးလေးကိုပါ ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်တယ်။
“ဟုတ်ပါပြီ … လာမမငုဝါ… လာသမီးလေး… သားအမိနှစ်ယောက်လုံး မတွေရတဲ့ခဏလေးမှာ… ချောလာလိုက်တာ…. ”
မေမေက ညီမလေးကို ပါးလေးတွေနဖူးလေးတွေ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတော့ ညီမလေးကလဲ မေမေ့ကိုပြန်နမ်းတယ်။
“မေမေလေးလဲ အရမ်းလှနေတာ ခစ်ခစ်… ”
“မမငုဝါ… ဒါမမခင်လေ… ခင်မြတ်ဝေတဲ့… ”
“အင်း… ယမင်းနဲ့သားတို့ပြောလို့ မခင်မြတ်ဝေချောကြောင်းကြားဖူးတာကြာပြီ… တစ်ကယ်တွေ့တော့ သူတို့ချီးမွမ်းတာတောင် နည်းနေသေးတယ်… ”
“မငုဝါကတော့ မြှောက်နေပြန်ပါပြီ…. အိမ်မှာရှယ်ချက်ထားတယ်… ရှယ်ကျွေးမယ်နော်… လာလာအိမ်ထဲဝင်ကြ… ”
ကျုပ်က အထုပ်တွေချနေတာကို ညီမလေးက လာဝိုင်းကူတယ်။ ပြီးတော့ အားလုံးပဲ အထုတ်တွေဝိုင်းသယ်ကြပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အထုတ်တွေကို နေရာချပြီး ဆက်တီမှာပဲ ထိုင်ရင်း အနားယူကြတယ်။ ပြီးတော့ စကားတွေဖေါင်ဖွဲ့ကြရင်း ရယ်ကြမောကြနဲ့ တော်တော်လေး စည်စည်ကားကားဖြစ်သွားတယ်။ ပျော်စရာကြီးပေါ့ဗျာ။ ထမင်းစားကြတော့လဲ အဖွဲ့လိုက်ကြီး။ ညီမလေးက ကိုကိုခွံကျွေးဆိုလို့ ကျုပ်ကခွံ့ကျွေးရသေးတယ်။ တီခင်က ကျုပ်တို့မောင်နှမကို ကြည့်ပြီး သဘောကျနေတာ။ နေ့လည်ကျ ခရေဖူးလေး ထမင်းချိုင့်လာမယူတာတွေ့မှ မေးကြည့်တော့၊ သူတို့အိမ်ကို ပြန်ပြင်ဆောက်ပေးလိုက်လို့ သူတို့အိမ်ကိုပြန်ပြောင်းသွားကြပြီတဲ့။

ဒီလိုနဲ့ ညဘက်ရောက်တော့ ကျုပ်အိပ်တဲ့အခန်းမှာ ညီမလေးနဲ့ အန်တီငုဝါအတွက်ပြင်ပေးထားပြီး ကျုပ်က မေမေတို့နဲ့အတူအိပ်ရတယ်။ ညဘက်အိပ်လို့မပျော်ဘူး မေမေနဲ့ တီခင်းကြားမှာ ပါးလေးတွေ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တစ်ယောက်တစ်လှည့်နမ်းရင်း လီးကမတရားတောင်နေတာ။ ဒီအခန်းထဲမှာတော့ လိုးလို့မဖြစ်ဘူး။ အသံတွေကြားပြီး အရှက်တွေကွဲကုန်မှာ။ ညီမလေးကို ဖျောင်းဖျလို့ရနိုင်ပေမယ့် အန်တီငုဝါအခြေအနေက ဘာမှန်းမသိဘူးလေ။ လေသံလေးနဲ့
“မေ… မောင်အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ”
“ခဏစောင့်အုံးမောင်ရယ်… မေလည်းအရမ်းခံချင်နေပြီ… မမခင်လဲဆာနေမှာ ဒီည တစ်ယောက်တစ်ချီလောက်တော့ အလွမ်းပြေလိုးပေးအုံး… အပြင်မှာသွားလိုးကြမယ်… ”
“ဟုတ်တယ်မောင်… ခင်ကအခြေအနေစောင့်ကြည့်ပေးမယ်… ယမင်းကိုအရင်လိုးပေးလိုက်… ယမင်းပြန်လာမှ ခင်ထွက်လာခဲ့မယ်… ”
အချိန်တော်တော်လေးကြာတော့မှ မေမေက ကျုပ်လက်လေးဆွဲပြီး အခင်းတစ်ခုယူကာ ခြေဖွပြီး အိမ်အပြင်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကားဂိုထောင်ထဲဝင်ပြီး ကားဘေးနားမှာ အခင်းလေးခင်းပြီး မေမေနဲ့ကျုပ် အတင်းဖက်နမ်းပစ်ကြတယ်။ အောင့်ထားခဲ့ရတာရော လွမ်းခဲ့ရတာတွေရောနဲ့ တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးပွတ်သပ်ပြီး နမ်းမိကြတာ။
“လွမ်းလိုက်တာမေရာ… မေ့ကိုမောင်အရမ်းချစ်တာပဲ… ဘယ်သူနဲ့မှမတူအောင်ချစ်တာ… သိလား.. . မောင့်အသည်းအသက်ဗူးလေးရာ… ”
“မောင်ရာ… မေလဲမောင့်ကိုသူမတူအောင်ချစ်တာ… ဘဝမှာဘယ်သူနဲ့မှယှဉ်လို့မရအောင်ချစ်တာ…. ချစ်လိုက်တာ မေ့အသည်းအသက်ဗူးလေးရာ… ”
“မေရာ… မောင်… မေ့အဖုတ်လေးကိုယက်ချင်လှပြီ မေအဝတ်တွေချွတ်ပြီးလှဲလိုက်တော့… မောင်ယက်ပေးမယ်… ”
“မေလဲ… မောင့်လီးကိုစုပ်ချင်နေတာ… လီးရည်အရင်သောက်မယ်နော်… ပြီးမှလိုးပေး… ”
ပြောရင်း နှစ်ယောက်သား အဝတ်တွေချွတ်ပစ်ကြပြီး ပြန်ဖက်နမ်းမိကြပြန်တယ်။ ပြီးတော့ မေမေက အခင်းပေါ်လှဲလိုက်တော့ ကျုပ် မေမေပေါ်ခွလိုက်ပြီး ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်ပုံစံမျိုးနဲ့ ကျုပ်ကမေမေစောက်ပက်ကိုယက်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်လီးကို ရှယ်စုပ်ပေးတော့တာပဲ။ နောက်မှာ တီခင်ရှိသေးတာရော နှစ်ယောက်သား စိတ်အရမ်းထနေတာရောကြောင့် သိပ်မကြာခင် ကျုပ်ရောမေမေပါပြီးသွားကြတယ်။ ပြီးတော့ မေမေ့ဘေးဝင်လှဲရင်း မေမေနဲ့ အနမ်းတွေပေးမိကြပြန်တယ်။ အမောဖြေရင်း မေမေ့ကို ညီမလေးနဲ့ လိုးဖြစ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းပြောပြမိတယ်။ မေမေက
“သမီးလေးကို ကိုယ်ဝန်တားဆေးရောတိုက်ရဲ့လား.. မောင်… ”
“အင်း… နေ့တိုင်းသောက်ရတဲ့ဟာလေး…. ဝယ်တိုက်ထားတယ်… ”
“အင်းပါ…. သမီးလေးဗိုက်ကြီးရင်… ဒုက္ခဖြစ်မှာစိုးလို့…. အပျိုဖြန်းလေးကိုလိုးလိုက်ရတော့… မေ့ကိုလိုးချင်သေးရဲ့လားမောင်ရယ်… ”
“မေရယ်… မောင်က ဟောဒီကမောင့်မေမေမယားကြီးကို အချစ်ဆုံး… ဖီးလ်အလာဆုံး… လိုးလို့မဝဆုံးသိလား… ငယ်ငယ်ထဲကတစ်စိမ့်စိမ့်ချစ်ခဲ့ရလို့လားမသိဘူး… မေ့ကိုချစ်လို့ကိုမဝဘူးသိလား…. အရမ်းချစ်တယ်နော်မေ… နောက်ကိုအဲ့လိုဘယ်တော့မှမတွေးနဲ့နော်…”
“အင်းပါ… မောင့်လီးလဲ မာနေပြီ…. မေမေ့ကိုလိုးပေးတော့… သားလေး… ”
“ဟုတ်မေမေ… ”
မေမေနဲ့ကျုပ်က စကားသာပြောနေတာ လက်တွေက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဆွနေကြတာဆိုတော့ စိတ်တွေကပြန်ထလာပြီး လီးတွေ စောက်ပက်တွေလဲ ပြန်တောင်နေကြပြီ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပေါ်တက်ခွပြီး လွမ်းခဲ့ရတဲ့မေမေ့ကို အသားကုန်ကြုံးလိုးတော့တာ။ မေမေလဲ အောက်ကနေ ရှယ်ပြန်ပေးတာ။ စောက်ပက်ထဲလီးဝင်ထွက်သံတွေကလဲ အတော်ကျယ်တာ။ လူခြေတိတ်ချိန်မို့ထင်တယ်။ ပါးစပ်ကလဲ မေမေ နဲ့ သားလေးဆို ပြီး ခပ်တိုးတိုးခေါ်ပြီး လိုးကြတာ မီးဖိုခန်းထဲကနားထောင်ရင် သေသေချာချာကြားရလောက်တယ်။
လှေကြီးထိုးပုံစံမျိုးနဲ့ မေမေတစ်ချီပြီးသွားတော့ မေမေ့ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဖင်လေးယက်ပေးပြီး ဖင်ကိုလိုးတယ်။ ဖင်လိုးရင်း စောက်စိလေးကို ပွတ်ပေးတာ မေမေနဲ့ ကျုပ်ပြိုင်တူနီးပါးပြီးတယ်။ ပြီးကာနီးတော့ မေမေ့ဖင်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး စောက်ပက်ထဲ လီးကိုတစ်ဆုံးထိုးထည့်ကာ လီးရည်တွေပန်းထည့်ပစ်တယ်။ ကျုပ်ရော မေမေပါ အီဆိမ့်သွားကြတယ်။ မေမေခဏနားပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ အနမ်းလေးတွေပေးကာ တီခင့်ကိုလွှတ်လိုက်မယ်ဆိုပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ ခဏနေတော့ တီခင်ထွက်လာတယ်။ ကျုပ်ဆီရောက်တာနဲ့ တီခင်ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားတယ်။
“မောင်… မောင်… မောင်လို့…”
“ဗျာ.. ဗျာ… ဗျ… ”
“ခစ်ခစ်…. ချစ်လိုက်တာမောင်ရာ… ယမင်းကိုလိုးလိုက်ရတာမောနေပြီလား… ”
“မောပါဘူး… ဒီမယားလေးဖို့ချန်ထားသေးတယ်…”
“မောင်…. ခင့်ကိုဖြေးဖြေးနဲ့ တစ်ချီပဲလိုးပေးသိလား…. ”
“ဟင်… ခင်ကဝလို့လား… တစ်ချီနဲ့… ”
“မဝပေမယ့် တော်ပါပြီမောင်ရာ.. ပြီးတော့အရမ်းကြမ်းလို့မရဘူးသိလား… ခစ်ခစ်… ”
ဟောဗျာ အထူးအဆန်း အရင်ကဆို ကျုပ်အသေကြမ်းမှကြိုက်တဲ့တီခင်၊ ကျုပ်လိုးသလောက် မညည်းမညူအလိုးခံပေးတဲ့ တီခင်က ဘာတွေပြောနေပါလိမ့်။ ပြီးတော့ တော်တော်ပျော်နေတဲ့ အသံဗျ။
“မောင်လိုးတာ … မကြိုက်တော့လို့လားခင်ရယ်… ”
“အာ… မောင်ကလဲ… ခစ်ခစ်”
ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ဖွက်ထားတဲ့ သူ့မျက်နှာလေး ကျုပ်နားနားကပ်လာပြီး
“ခင့်မှာ…. မောင့်ရင်သွေးလေးရှိနေပြီ… ”
“ဟင်… တစ်ကယ်…. ”
“အင်းပေါ့… ခင်အရမ်းပျော်နေတာသိလားမောင်… မောင့်ရင်သွေးလေးကို … ခင်ကိုယ်တိုင်မွေးပေးရတော့မယ်… ခင်မရှိတော့ရင် ခင်နဲ့မောင်ရဲ့မျိုးဆက်လေး ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ထားခဲ့နိုင်ပြီ… ပျော်လိုက်တာမောင်ရာ… အဲ့ဒါကြောင့်… သိပ်အလိုးမခံရဲတာ… မောင်ကြမ်းချင်ရင် ယမင်းနဲ့ကျမှကြမ်းသိလား… ”
“ချစ်လိုက်တာခင်ရာ… စိတ်ချနော်… ခင့်ကိုမောင်ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ လိုးပေးမယ်… မောင်လဲ ရင်သွေးလေးရမယ်ဆိုတော့ပျော်လိုက်တာ… ခင့်ကိုမောင်မယူနိုင်တာစိတ်မကောင်းဘူး… ”
ပြောရင်း တီခင့်မျက်နှာလေးကိုနမ်းရင်း မျက်ရည်ပါဝဲမိတယ်။ တီခင်လဲ ကျုပ်မျက်နှာကို ခပ်ဖွဖွပြန်နမ်းရင်း
“စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့မောင်ရာ… ခင်ကျေနပ်တယ်သိလား… မောင်ပေးထားတဲ့ကတိကိုမဖျက်ရဘူးနော်… ခင့်ကိုမောင်ယူမယ်ဆို …ခင်… မောင်နဲ့ဝေးရာကိုထွက်ပြေးလိုက်မှာ… ”
“ခင်ရယ်… ”
ကျုပ်မှာ ပြောဖို့တောင်အင်အားမရှိတော့ဘူး။ ကျုပ်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့တီခင့်ကိုယ်လေးကို ခပ်တင်းတင်းပွေ့ဖက်ရင်း မျက်ရည်ကျလျှက် တစ်ရှိုက်မတ်မတ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ တီခင်က ကျုပ်မျက်ရည်လေးတွေသုတ်ပေးရင်း တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေပြန်တယ်။ ပြီးတော့ တီခင့်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို တစ်ယုတစ်ယ စုပ်နမ်းမိတယ်။ တီခင်လဲ ခပ်ဖွဖွပြန်နမ်းရင်း တီခင့်ထမိန်ကို ဖြေချပစ်လိုက်တယ်။ တီခင် က ကျုပ်လီးကိုကိုင်ဆွရင်းက ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တာ။ တီခင်စုပ်ပေးမှုကြောင့် လီးက မတရားပြန်တောင်လာပြီမို့ တီခင့်ကိုဆွဲထူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေနမ်းရင်း တီခင့်ရင်ဖုံးအင်္ကျီနှိပ်ကြယ်သီးတွေကိုတစ်ဗြုတ်ဗြုတ်ဆွဲဖြုတ်ပစ်တယ်။ ဘော်လီချိတ်ကို တီခင်ကလက်နောက်ပြန်ဖြုတ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီခင့်နို့တွေကို နမ်းရင်းကပဲ ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်တယ်။ တီခင့်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကျောပြင်ကိုပွတ်နေရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကိုဆွနေတယ်။ နမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး
“ခင်… မောင်တို့ရပ်လိုးလို့အဆင်မပြေဘူးထင်တယ် … ခင်လှဲလိုက်လေ မောင်ဖြည်းဖြည်းလိုးပေးမယ်… ”
“အင်း…မောင်… ”
တီခင် အခင်းလေးပေါ်လှဲချလိုက်တော့ ကျုပ်တီခင့်ပေါ် မဖိမိအောင် သတိထားပြီး တံတောင်လေးနဲ့ထောက်ကာ မှောက်လိုက်ရင်း နှုတ်လမ်းလေးတွေနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေပေးမိပြန်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ရင်သွေးလေးကို မွေးပေးမယ့် ကျုပ်ရဲ့ ဇနီးမဟုတ်တဲ့ ဇနီးချောလေးတီခင့်ကို အချစ်တွေပိုနေမိပြန်ပါပြီ။
“မောင်… ဒီတစ်ခါခင့်ကိုနမ်းတာ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုများသလိုပဲ… ”
“ချစ်လို့လေ… မောင့်ရင်သွေးလေးမွေးပေးမယ်ခင့်ကို… ပိုပိုချစ်လာလို့… သိလားအချစ်တုံးလေးခင်ရဲ့ … မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်ပေမယ့်… ခင့်ကိုလဲချစ်ရတာပဲ… ညီမလေးကိုလဲချစ်ရတာပဲ… သိလား… တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီချစ်မဝနိုင်ဘူး… ချစ်တယ်မိန်းမရာ… (ရွှတ်)… (ရွှတ်) … (ရွှတ်)… ”
နမ်းရင်းပဲ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖိသွင်းပြီး တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန်လေးလိုးပေးနေလိုက်တယ်။
“ဟင်းဟင်း…. ခစ်ခစ်… ဒီညတော့အရမ်းကြည်နူးရတာပဲ… ခင်ကလေ မောင့်ကိုဒီအကြောင်းတွေဖွင့်ပြောလိုက်ရင်… မောင်များစိတ်ညစ်သွားမလားလို့တွေးပူမိသေးတာ… ခုလိုအချစ်တွေတိုးလာတော့… ပျော်လိုက်တာမောင်ရာ… ခင်လဲ မောင့်ကိုသိပ်ချစ်တာပဲ…(ရွှတ်) ခင်လေ ကိုကျော်ဆုံးသွားတော့ ခင့်အချစ်တွေသေဆုံးသွားပြီလို့ထင်ခဲ့တာ …. မောင့်ကိုလဲ အစက သွေးသားဆန္ဒတစ်ခုထဲကြောင့်ပဲ… ချစ်ခဲ့တယ်ထင်နေတာ… တစ်ကယ်… မောင်နဲ့မှခင့်အချစ်တွေပြန်ရှင်သန်လာရတာ… မောင့်ကိုခင်အရမ်းချစ်တာပဲ…  ခုရောလိုးလို့အားရရဲ့လားမောင်ရယ်…. ”
“ခင့်အဖုတ်ကလေ… အရင်ထက်ပိုနူးညံ့နေတယ်သိလား… မောင်အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ သိပ်ကြာကြာထိန်းနိုင်မယ်မထင်ဘူး…ကိုယ်ဝန်ရှိနေလို့ထင်တယ်… ”
“ဟုတ်မှာပေါ့… ခင်လဲအရမ်းကောင်းတာပဲသိလား… ဒီလိုငြိမ့်ငြိမ့်လေးလိုးရတာ အရသာရှိလိုက်တာ… အရမ်းကောင်းတယ်… ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… ”
ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းနေပြီ။ တီခင်လဲ တစ်ဟင်းဟင်းညည်းရင်း ဖီးလ်တွေတက်လာနေပြီ။
“ခင်… မောင်ပြီးချင်နေပြီ… ခင်ရော… ”
“အင်းပြီးချင်နေပြီ…မောင်”
“ဒါဆိုမောင်သွက်သွက်လေးလိုးမယ်နော်… အားနဲ့မဆောင့်ဘူးသိလား…. ”
“အင်း… မောင်… ဟင်း… ဟင်း… ရှီး… ”
ကျုပ်လဲ ခပ်သွက်သွက်လေးအသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ ဆီးစပ်ချင်း ထိသွားတဲ့အထိတော့ ပစ်မဆောင့်ရဲဘူး။ သိပ်မကြာပါဘူး ကျုပ်ရဲ့သုတ်ရည်လဲ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ ပန်းအထွက် တီခင်လဲ ကိုယ်လေးဆတ်ကနဲတုန်သွားတယ်။ နှစ်ယောက်အတူတူပြီးလိုက်ရတာလဲ ကျေနပ်ချင်းတစ်မျိုးပါပဲလေ။ ပြီးတော့မှ တီခင့်ဘေးနားဝင်လှဲရင် တီခင့်ကိုနွေးနွေးထွေးထွေးလေးဖက်ထားမိတယ်။ တီခင်လဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားရင်း နှစ်ယောက်သား အမောဖြေနေလိုက်တယ်။
“မောင်အသည်းတုံးခင်လေး… ကျေနပ်ရဲ့လားဟင်… ”
“ကျေနပ်တာမှ ဟိုးဘက်တောင်လွန်နေသေးတယ်… လိုးပေးတာလဲကျေနပ်တယ်… ခင့်ကိုအရမ်းချစ်ပြနေတာကို ပိုကျေနပ်တယ်သိလား…. ချစ်တယ်မောင်ရာ… ”
“ခင့်ကိုလဲ… မောင်အရမ်းချစ်တယ်…. ”
ကျုပ်နဲ့ တီခင်လဲ အမောပြေတော့ အဝတ်အစားတွေထဝတ်လိုက်ကြတယ်။ တီခင်က အခင်းလေးကိုခေါက်သိမ်းရင်းသွားမယ်ပြင်တော့
“ခင်… အတူတူသွားမယ်လေ… အမှောင်ထဲမှာ ခလုတ်တွေဘာတွေတိုက်မိနေအုံးမယ်… မောင်တွဲပေးမယ်… လာ… ”
ပြောရင်း တီခင့်ပုခုံးလေးကိုဖက်လိုက်တော့
“ခစ်ခစ်… ချစ်တတ်လိုက်တာမောင်ရာ… ခင်တော့ဘယ်တုန်းကမှမချစ်ဖူးတဲ့အချစ်တွေနဲ့ မောင့်ကို အရမ်းချစ်နေပြီသိလား…  ”
“မောင့်ကိုချစ်ရင်… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဂရုစိုက်… အလေးအပင်တွေဘာတွေလဲမ မ နဲ့… တစ်ခုခုဆိုမောင့်ကိုခိုင်းကြားလား…. အိမ်မှာဧည့်သည်တွေရှိတော့… သိပ်ပြောလို့အဆင်ပြေတာမဟုတ်ဘူး… အပူအစပ်တွေရှောင်နော်… မောင်… ခင့်ကိုစိတ်မဆိုးချင်ဘူးသိလား… ချစ်သည်းလေး… ”
“ဟုတ်… ယောက်ျားအချစ်တုံးကြီး… မောင်… ခစ်ခစ်… ”
ကျုပ်နဲ့တီခင်လဲ အိမ်ထဲကို ဖက်ရင်းဝင်လာလိုက်တယ်။ အိပ်ယာထဲရောက်တော့ မေမေ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲတော့ မေမေလူးလွန့်လာတယ်။ ကျုပ်ကတော့ ထုံးစံတိုင်း မေမေနဲ့ တီခင်ကြားမှာပေါ့။
“မမခင်… မောင့်ကိုပြောပြလိုက်ပြီလား… ”
“အင်းပြောပြလိုက်ပြီ… မောင်ကခင့်ကိုအရမ်းဂရုစိုက်ပြနေလို့… ပျော်နေတာ… ခစ်ခစ်… ”
“မေရော… ခင့်မှာကိုယ်ဝန်ရှိတော့… ဘယ်လိုခံစားရလဲ… ”
“မောင်ရာ… မေလဲမြေးလေးရမှာဆိုတော့ ပျော်တာပေါ့… မေလဲ… မောင့်အတွက်မွေးပေးချင်တာ… အခြေအနေမပေးသေးလို့သိလား…. ”
“နောက်ကျဖြစ်လာမှာပေါ့မေရယ်… ခင်မွေးဖို့ရော… ဘယ်လိုစဉ်းစားထားလဲ… မေ… ”
“စိတ်မပူပါနဲ့မောင်ရယ်…. မေနဲ့ မမခင် ကြည့်စီစဉ်ပါ့မယ်… ”
“ဟုတ်တယ်မောင်… အဲ့ဒီအတွက်တော့ပူမနေနဲ့… စိတ်အေးအေးသာထား… ခင့်ကိုမောင်ချစ်နေရင်ပဲ… ခင်ကျေနပ်ပြီ…”
သြော် ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ မေမေနဲ့တီခင်ရယ်ပါ။ အင်း… ဟိုဘက်အခန်းမှာလဲ ကျုပ်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ညီမလေးကရှိနေသေး။ ညီမလေးက ငယ်ရွယ်သူဆိုတော့ သူလဲဆာနေရှာမှာ။ ညီမလေးကိုလိုးဖို့လဲ ဖန်တီးပေးအုံးမှလို့ တွေးမိသေးတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ကိုဖက်လိုက်တော့ မေမေကကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားတယ်။ တီခင်က ကျုပ်ကိုနောက်ကျောက ဖက်ရင်း သုံးယောက်သား အိပ်လိုက်ကြတော့တယ်။
*********

နောက်နေ့အိပ်ရာကနိုးတော့ တီခင်ကျုပ်ဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေတုန်း။ မေမေကတော့ မရှိတော့ဘူး။ တီခင်ကကိုယ်ဝန်ရှိလို့ မေမေက သူပဲထလုပ်တာဖြစ်မည်။ ချစ်ရတဲ့မေမေကတော့ ပေးဆပ်မြဲ ပေးဆပ်ဆဲပင်။ တီခင့်ပါးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်ပြီး အိပ်ယာထလိုက်ရင်း ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်ယူကာ အခန်းထဲကထွက်လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါကတော့ နိုးနေပြီး မေမေနဲ့ နောက်ဖေးမှာ ဝိုင်းကူနေတယ်။ ညီမလေးကတော့ မနိုးသေးဘူးထင်တယ်။
“မမငုဝါရယ်… ဧည့်ခန်းမှာအေးအေးဆေးဆေး နေပါဆိုတာ… မဟုတ်ရဘူး… ”
“ယမင်းရယ်… သူစိမ်းအိမ်ကျနေတာပဲ… ကိုယ့်ညီမအိမ်… ကိုယ့်သားအိမ်ပဲဟာ… ဝိုင်းလုပ်ဝိုင်းစားပေါ့… ဧည့်သည်လိုကြီး… လုပ်မနေချင်ပါဘူး… ”
“ပြောမရလဲ… လုပ်.. မမငုဝါရေ… ဟော… သားလေးတောင်နိုးလာပြီ… ”
“အင်းမေမေ…. ခုပဲနိုးတာ… မောနင်းမေမေ… မောနင်းမေမေလေး… ”
“မောနင်းပါရှင့်…. ”
“မောနင်းပါသား… ”
ကျုပ်လဲ အမေနှစ်ယောက်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ မျက်နှာသစ်၊ ရေချိုးပြီးတော့ တီခင်လဲ နိုးလာပြီ။ တီခင်က ရေချိုးခန်းဝင်တော့ လက်လေးကိုင်ပြီးထိန်းပေးမိသေးတယ်။ တီခင်က ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည်နူးနေတာ။ တီခင့်နားနားကပ်ပြီး
“ချော်လဲမယ်… သတိထားအုံးနော်… ”
“အင်းပါ… သွား…. အင်္ကျီသွားဝတ်တော့… ”
ကျုပ်လဲ အပြင်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲဝင်ပြီး တီရှပ်တစ်ထည်နဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည်ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ပုတ်မ ညီမလေးကို နှိုးအုံးမှဆိုပြီး သူအိပ်နေတဲ့ အခန်းထဲကိုဝင်တော့ ညီမလေးက အိပ်ပျော်နေတာ။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးနာသွားပြီး ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ့နမ်းတာနဲ့ ကျုပ်လည်ပင်းကို  ရုတ်တရတ်ဆွဲဖက်ပြီး ကျုပ်ကို တစ်ရှုံ့ရှုံနမ်းပါလေရော။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကိုပါ ပြွတ်ကနဲ ဆွဲစုပ်လိုက်သေးတာ။ ငတိမက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပဲ။
“အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာပေါ့ ဟလား… ညီမလေး… ”
“အင်း… ကိုကိုမှလာနှိုးပါ့မလားလို့ ခစ်ခစ်… ”
“နိုးရင်လဲ ထတော့… ညီမလေး… မနက်စာလေးဘာလေးစားရအောင်… ”
“ဟုတ်ကိုကို… မောနင်း.. ”
“မောနင်း… အိပ်ပုတ်ညီမလေး…”
ပြောရင်း ညီမလေးနှာခေါင်းကို လိမ်ဆွဲပြီး အခန်းပြင်ထွက်ပြေးတော့ ညီမလေးက ကိုကိုနော် ဆိုပြီး ထလိုက်လာတယ်။ အပြင်ရောက်တော့မှ ကျုပ်ကအမိခံလိုက်တော့ ကျုပ်နှာခေါင်းကို ပြန်လိမ်ဆွဲတယ်။
“အ… ကြောက်ပါပြီဗျ…. ဟီးဟီး… ”
“ခစ်ခစ်…. ”
“ရေလေးဘာလေးချိုးလိုက် လန်းသွားအောင်… နော်ညီမလေး… ”
“ဟုတ်ကိုကို…. ”
ညီမလေး အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားတော့ တီခင်ကရေချိုးနေတုန်း။ မေမေနဲ့ အန်တီငုဝါကတော့ ကျုပ်တို့မောင်နှမကို ပြုံးစိစိနဲ့ လှမ်းကြည့်နေတာ။
“တီခင်… အအေးပက်မယ်လေ… စိမ်ချိုးမနေနဲ့…”
“ပြီးပါပြီသားရဲ့… တကတည်း… အဖေကျနေတာပဲ…  ဟင်းဟင်း… ”
“ဟုတ်ပါ့… အိမ်မှာသူပဲအဖေလေ… မမခင်ရဲ့… ခစ်ခစ်… အဲ့လိုပဲမမငုဝါရေ… အိမ်မှာသူက အမေရော… အဒေါ်ရောကို အရမ်းဂရုစိုက်တော့… သားလေးကိုပဲ ချစ်နေရတာ… ”
“အဲ့ဒါတော့ ယုံတယ်ယမင်းရေ… မမတောင် တစ်ခါတစ်လေမှတွေ့တာ သူဂရုစိုက်တာသတိထားမိတယ်…. သမီးလေးကိုလဲ အလိုလိုက်တော့… သမီးလေးက သူ့ကိုကိုမှ… သူ့ကိုကိုပဲ…. ”
“ဟုတ်ပါ့… ဟုတ်ပါ့… ”
တီခင်ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာတော့ ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ညီမလေးလဲ အခန်းထဲက ထမိန်ရင်လျှားနဲ့ ထွက်လာပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင် ထမိန်ရင်လျားနဲ့ သဘက်လေးခြုံပြီးလမ်းလျှောက်သွားတာကို လိုက်ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ချော်လဲမှာကိုစိတ်ပူတာ။ ပြီးတော့ ညီမလေးလဲ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲပြီး ထွက်လာတော့ မနက်စာ အတူစားကြတယ်။ မနက်စာစားပြီးတော့ ညီမလေး နဲ့ အန်တီငုဝါကိုခေါ်ပြီး မြို့ထဲကို ကားနဲ့လိုက်ပြတယ်။ ညီမလေးကတော့ ကျုပ်ကိုတစ်ဖက် အန်တီငုဝါကိုတစ်ဖက် လက်တွဲပြီး လျှောက်သွားရတာ အတော်ပျော်နေတာ။ မြို့က မြို့ငယ်လေးဆိုတော့ သိပ်မကြာပါဘူး လည်စရာကုန်သွားပြီး ပြန်လာကြတယ်။ နေ့လည်ကျ ထမင်းလက်ဆုံစားကြတယ်။ တီခင်က ငပိခွက်ကို လက်လှမ်းတော့ ကျုပ် တီခင့်ကို ဖျတ်ကနဲလှမ်းကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကျုပ်အကြည့်မှာ အလိုမကျတဲ့ အရိပ်အယောင်ပါနေမယ်ထင်တယ်။ တီခင်က ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်ပြီး ငပိခွက်ကိုကျော်ကာ ဟင်းခွက်ဆီလက်လှမ်းလိုက်ရင်း သူ့ဘေးက မေမေ့ကို တံတောင်လေးနဲ့ တွတ်လိုက်တယ်။ မေမေက အစကထဲက ကျုပ်အဖြစ်ကိုမြင်ပြီးသားဆိုတော့ ပြုံးစိစိလုပ်နေပြန်တယ်။ ကျုပ်ကို သပ်သပ်မဲ့ စ နေတာ။ စိတ်ထဲကတော့ ကျိတ်ရယ်နေကြမှာ။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းရှက်သွားပြီး စပ်ဖြဲဖြဲလုပ်မိသေးတယ်။
“မခင်က အစပ်စားလို့မရဘူးလား… ”
“မမခင်က … အစပ်စားရင်ဗိုက်နာတတ်လို့လေ… မမငုဝါရဲ့… ဟင်းဟင်း… ”
“သြော်… ”
တစ်ဝိုင်းထဲ ထိုင်စားနေတာဆိုတော့ ရိပ်မိပြီပေါ့။ ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ ထမင်းဝိုင်းကို မေမေရယ် တီခင်ရယ် အန်တီငုဝါရယ်က သိမ်းကြတယ်။ ကျုပ်မှာသာ တီခင့်ကို ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်နဲ့ ပြောလို့လဲမဖြစ် သိပ်အလေးအပင်ကြီးတွေမဟုတ်တော့လဲ ဧည့်ခန်းမှာပဲ ထိုင်နေလိုက်တော့တယ်။ ဘာပဲပြောပြော တီခင်ကလဲ အိမ်ရှင်ဆိုတော့ ခဏလာလည်တဲ့ အန်တီငုဝါက လုပ်နေပြီး တီခင်က အခန့်သားထိုင်နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ခဏနေတော့ သုံးယောက်လုံး ဧည့်ခန်းကို ထွက်လာကြတယ်။
“ညီမလေး… အစာကြေအောင်… ခြံထဲဆင်း လမ်းလျှောက်ကြမယ်လေ… တီခင်လာ… မေမေတို့ရော လိုက်အုံးမလား… ”
“ဟုတ်… ကိုကို… ”
“မလိုက်တော့ဘူးသားလေး… ဒီမှာပဲ ထိုင်ပြီး မမငုဝါနဲ့ စကားပြောနေခဲ့မယ်… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးနဲ့ တီခင့်ကိုခေါ်ပြီး အိမ်အပြင် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ညီမလေးရဲ့ ပုခုံးကိုဖက်ပြီး တီခင့်လက်ကို တွဲကာ အတူလမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောကြတယ်။
“သမီးလေးဖူး… စားလို့ကောင်းရဲ့လား… ”
“ကောင်းတာပေါ့ အန်တီခင်ရ… ဗိုက်ကိုတင်းသွားတာပဲ… ဟီးဟီး… ”
“ကိုကိုတို့ဆီလိုက်လည်ရတာ ပျော်ရဲ့လား.. ညီမလေး… ”
“ပျော်တာပေါ့ကိုကိုရ… အရမ်းပျော်တာ… ဒီမြို့လေးက အေးချမ်းတယ်နော်… ဟိုးလည်ကွင်းတွေဆီတောင် သွားလည်ချင်သေးတာ… ”
“သွားလည်ချင်ရင်… သမီးရဲ့ကိုကို့ ကို လိုက်ပို့ခိုင်းပေါ့… ”
“ကိုကို… ညီမလေးကို လိုက်ပို့နော်… ”
“ကိုကို့ညီမလေးကို… ကိုကိုက လိုက်ပို့မှာပေါ့… အခုနေပူသေးတယ်… ညနေမှနော်… ”
“ဟုတ်… ကိုကို ချစ်လိုက်တာ… မွ… ”
ပြောရင်း ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်သေးတာ။ တီခင်က ပြုံးစိစိနဲ့ ဘာမှတော့မပြောဘူး။ ဆယ်မိနစ်လောက် လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ကြတယ်။ ဧည့်ခန်းမှာ မေမေတို့နဲ့ ခဏစကားပြောကြပြီး မေမေ့ကို တစ်ရေးတစ်မော အိပ်ပါလား ဆိုတော့ မေမေက အလိုက်သိတယ် တီခင့်ကိုပါခေါ်ပြီး အိပ်အုံးမယ်တဲ့။ အန်တီငုဝါက သမီးလေးလဲ အိပ်ပါလားဆိုတော့ ညီမလေးက မအိပ်ချင်သေးဘူး ဆိုပြီးနေခဲ့တယ်။ အကုန်အခန်းထဲ ဝင်သွားတော့ ညီမလေးနဲ့ ကျုပ် ဧည့်ခန်းမှာ ပြီးစလိုက်နောက်လိုက်လုပ်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးက ကျုပ်ကို မျက်စပစ်ပြပြီး လက်ဆွဲခေါ်ကာ အိမ်အပြင်ကိုထွက်ပြီး အပင်အောက်က ကွပ်ပစ်လေးမှာ ထိုင်ကြတယ်။

အပိုင်း-၂၇-ခ

ထိုင်မိတယ် ဆိုရင်ပဲ ညီမလေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်ပြီး ကျုပ်ခါးလေးကိုဖက်ထားတယ်။ အိမ်က ခြံစည်းရိုးပြင်ခတ်ထားတာမို့ ခြံအပြင်ကနေ လှမ်းကြည့်လို့ အိမ်ထဲကို မမြင်နိုင်ပါဘူး။ ကျုပ်လဲ စိတ်ချရတာမို့ ညီမလေးကို ပြန်ဖက်ပေးထားလိုက်တယ်။ ညီမလေးရဲ့ ငယ်ထိပ်လေးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့ ငုံနမ်းမိတယ်။
“လွမ်းလိုက်တာ ကိုကိုရာ… ”
ပြောရင်းကျုပ်ပါးလေးတွေ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတော့ ကျုပ်လဲ အနမ်းတွေပြန်တုန့်ပြန်မိတယ်။
“တစ်အိမ်ထဲ နေရတာကို လွမ်းနေရသေးလား… ညီမလေးရဲ့… ”
“ကိုကိုရယ်… လူကိုမြင်တွေ့နေရလို့ အလွမ်းပြေပေမယ့် ဒါကြီးကိုလွမ်းနေတာ… ”
ပြောရင်း ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ လာကိုင်ရင်း ပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ ခေါင်းလေးကိုယူပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်ယူနမ်းတော့ ညီမလေးက မွတ်သိပ်တဲ့အနမ်းတွေနဲ့ တုန့်ပြန်လာတယ်။ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပေးရင်း ညီမလေးက ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို လက်လေးနဲ့ ထုပေးတယ်။ ပုဆိုးပေါ်က ပွတ်သပ်ကတည်းက မာနေတဲ့ လီးက ညီမလေးလက်ထဲမှာ တော်တော်တောင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးနို့ကို လက်တစ်ဖက်က အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲ နယ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က ညီမလေးဖင်တွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်မိတယ်။ ညီမလေးက နမ်းနေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး
“ကိုကို… အိမ်ထဲကိုကြည့်ပေးထားအုံး… ”
ပြောပြီးတာနဲ့  ညီမလေးက ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်တော့တာ။ ကျုပ်လဲ ကောင်းလွန်းလို့ကော့ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးစုပ်ခံရင်း ညီမလေးရဲ့ ထမိန်ကိုဖြည်ချလိုက်ပြီး ညီမလေးရင် ဖင်သားတွေကို တိုက်ရိုက် ကိုင်ညှစ်ပစ်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ညီမလေးကို ဆွဲထူရင်း ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က လဲ ညီမလေးရဲ့ အဖုတ်ကိုပင်တီထဲအထိစမ်းတော့ ညီမလေးအဖုတ်က အရည်တွေ ရွှဲအိုင်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ညီမလေးကို လက်ဆွဲခေါ်တော့ ညီမလေးလဲ ထမိန်ပြင်ဝတ်ပြီး ထလိုက်လာတယ်။ ညီမလေးကို လက်ဆွဲပြီး ကားဂိုထောင်ထဲ ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ ကားဂိုထောင်ထဲ ရောက်တာနဲ့ ညီမလေးနုတ်ခမ်းကို အနမ်းလေးတွေ ခဏပေးပြီး ညီမလေးကို နံရံဘက်လှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးရဲ့ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ခါးမှာချိတ်ကာ ပင်တီကိုပါ ပေါင်လည်လောက်အထိ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ညီမလေးက အလိုက်သင့် ဖင်လေးကော့ပေးထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး
“ညီမလေး အပြင်ကိုကြည့်ပေးထားနော်… ”
“အင်း… ကိုကို… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးစောက်ပက်ကိုချိန်ပြီး လီးကိုဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်တယ်။
“ဟင်းဟင်း… ကိုကိုရယ် လွမ်းလိုက်ရတာ… ရှီး… ”
“ကိုကိုလဲ…. အတူတူပါပဲကွာ… ညီမလေးကိုလိုးချင်နေတာ… အချိန်သိပ်မရဘူးနော်ငုံလေး… မြန်မြန်ပြီးရအောင်… ညီမလေးစောက်ပက်က… အရည်တအားရွှဲနေပါလား… ”
“အင်း… ငုံလေးလဲ ကိုကို့နားမှာနေရင်း… အလိုးခံချင်လို့ အရည်စိမ့်ထွက်နေတာ… ဟူး…. ကောင်းလိုက်တာကိုကိုရယ်…. ညီမလေးကို အကြာကြီးပစ်မထားပါနဲ့နော်…. ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ ခါးကိုကိုင်ရင်း တစ်ဖန်းဖန်း ဆောင့်လိုးပေးနေမိတယ်။ ညီမလေးလဲ အပြင်ကိုတောင်မကြည့်နိုင်တော့ဘူး နံရံကို တံတောင်လေးနဲ့ထောက်ရင်း ပါးလေးအပ်ကာ မျက်လုံးလေးမှေးလျှက် ဖီးလ်တက်နေတော့တာ။
“ရှီး… ကောင်းလိုက်တာညီမလေးရာ… လူမသိအောင်ခိုးလိုးရလို့လားမသိဘူး… အရမ်းရင်ခုန်ပြီး… ပြီးချင်နေပြီ… ငုံလေး…. ကိုကို့အသည်းလေး… ပြီးကာနီးပြီလား…. ”
“အင်း…. ဟင်းဟင်း… ပြီးတော့မယ်…. ရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး…. စိတ်တွေအရမ်းထနေတာ… ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်…. ”
ကျုပ်လဲ ခပ်သွက်သွက်လေးဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ ညီမလေးကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲတုန်ပြီး ဒူးညွှတ်မလိုဖြစ်သွားလို့ ခါးကိုလက်နဲ့ထိန်းကိုင်ပြီး အတင်းကြုံးလိုးလိုက်တယ်။ ဆယ့်လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်လိုက်တော့ ပြီးသွားတာနဲ့ ညီမလေးတင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံကို ဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပေးလိုက်တယ်။ လီးရည်တွေကုန်သွားတော့မှ ညီမလေးခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထိန်းကာလွှတ်ပေးလိုက်တော့ ညီမလေး ဒူးထောက်ကျသွားပြီး နံရံမှီရင်း အမောဖြေနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးနောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ညီမလေးကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေ ဆွဲထူပွေ့ဖက်ရင်း ညီမလေးမျက်နှာလေးကို ဆွဲယူပြီး အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးက မျက်လုံးမှိတ်ကာ အမောဖြေရင်း ကျုပ်ကိုခပ်ဖွဖွ ပြန်နမ်းရှာတယ်။ ခဏနေတော့ ညီမလေးမျက်လုံးတွေ ပွင့်လာပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို စူစူးနစ်နစ်ကြည့်တယ်။
“ချစ်လိုက်တာကိုကိုရယ်…. ငုံလေးလေ ရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး… ဘယ်လိုတွေတောင်ကောင်းမှန်းမသိဘူး…. ”
“ညီမလေး ဒီလောက်ကြမ်းကြမ်းပြီးတာ ကိုကိုမမြင်ဖူးသေးဘူး… ခိုးလိုးရလို့ထင်တယ်… ”
“ဟုတ်မယ်ကိုကို… လူကိုအသက်ထွက်သွားမလားမှတ်ရတယ်… ငုံလေးကိုကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ…. ကိုကိုမိန်းမယူပြီးရင်လဲ ဒီလိုပဲခိုးချစ်ကြမယ်နော်.”
“ငုံးလေးရာ… ကိုကို့ချစ်တုံးညီမလေးရာ.. ချစ်လိုက်တာ… ညီမလေး ဆေးရောပုံမှန်သောက်ရဲ့လား… ”
“ဟုတ်… သောက်ပါတယ်ကိုကိုရဲ့… စိတ်မပူနဲ့နော် … ညီမလေးနားလည်ပါတယ်… ”
“အင်းပါ… ဒါဆိုလဲ အပင်အောက်ပြန်သွားထိုင်ရအောင်…. ”
“ဟုတ်ကိုကို… အရမ်းချစ်တယ်… ”
“ညီမလေးကိုလဲ … ကိုကိုအရမ်းချစ်တယ်နော်.. ”
ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးလဲ အဝတ်အစားတွေ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပြန်ဝတ်ပြီး အပင်အောက်ကိုပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ကားဂိုထောင်လေးထဲမှာတော့ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးရဲ့ အရည်တွေ ပေပွကျန်ခဲ့လေရဲ့။
*********

ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး အပင်အောက်မှာ စကားပြောကြရင်း ခဏနေတော့ တစ်ရေးအိပ်ရအောင်လို့ပြောတော့ ကိုကိုနဲ့ အိပ်ချင်တယ်တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျုပ်လဲ အခန်းထဲက ဖျာတစ်ချပ်ယူခင်းပြီး စောင်တွေခေါင်းအုံးတွေယူပြီး အဖေသာကျော်နေမကောင်းတုန်းက ထားတဲ့နေရာမှာပဲ ညီမလေးကိုနဲ့အတူ စောင်ပါးလေးခြုံကာ ဖက်အိပ်လိုက်တယ်။ ညကလဲ ညဉ့်နက်မှအိပ်တာဆိုတော့ သိပ်မကြာခင်ပဲ ကျုပ်လဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။
“သားလေး နဲ့ သမီးလေး ထတော့…. နေစောင်းကြီး မအိပ်ကောင်းဘူး… ”
မေမေလာနှိုးမှပဲ ကျုပ်နဲ့ညီမလေး နိုးလာတယ်။ နိုးလာတော့ အချိန်က ညနေ ၄နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ညီမလေးကို လယ်ကွင်းတွေဆီလိုက်ပို့မယ်ဆိုပြီး ညီမလေးနဲ့အတူ မျက်နှာတွေဘာ တွေထသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်လိုက်တယ်။ မေမေတို့ကို လိုက်အုံးမလားမေးတော့ မလိုက်ကြတော့ဘူးဆိုတာနဲ့ ညီမလေးနဲ့ ကျုပ်ပဲ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မြို့ပြင်ခပ်လှမ်းလှမ်းထိမောင်းသွားလိုက်ပြီး လမ်းမကြီးကနေ ဆည်မြောင်းဘေးက လမ်းလေးကို ချိုးလိုက်ပြီး လယ်အစပ်မှာ ကားကိုရပ်လိုက်တယ်။ လယ်ကွင်းတွေက စိမ်းစိမ်းစိုစိုမရှိကြတော့ပါဘူး။ လယ်သိမ်းပြီးချိန်မို့ထင်ပါတယ် လူသိပ်မမြင်ဘူး။  ရိုးပြတ်တွေနဲ့ လယ်ကွင်းတွေက ခြောက်သွေ့လို့။ ညီမလေးက လယ်ကွင်းထဲ ပြေးဆင်းသွားရင်း ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေလေရဲ့။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးရှိရာ လိုက်သွားလိုက်ပြီး ညီမလေးနဲ့ အတူ လွတ်လပ်မှုကို ခံစားနေလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား လယ်ကွင်းထဲ ပြေးလွှားဆော့ကစားရင်း ညီမလေးက ထမိန်လေး မ ပြီး ဖိနပ်ချွတ်ကာ ဆည်မြောင်းထဲ ဆင်းသွားတယ်။ ရေက ဒူးလောက်ပဲရှိတာပါ။ ညီမလေးက ထမိန်ကို မထားပေမယ့် ထမိန်အဖျားနားလေးတွေ ရေစိုကုန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို ရေနဲ့ လှမ်းပက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က ထမိန်လေး မ လို့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်ကိုရေလှမ်းပက်နေတဲ့ ညီမလေးပုံစံလေးက ချစ်စရာလေး။ အူယားလာတာနဲ့ ကျုပ်လဲ ပူဆိုးကိုတိုတိုပြင်ဝတ်ပြီး ဆည်မြောင်းထဲ ဆင်းလိုက်ကာ ညီမလေးကို ရေနဲ့ပြန်ပက်လိုက်တယ်။
“ကဲကွာ… ကိုကို့ညီမလေး… အဆိုးလေး…. ကိုကို့ကို ရေနဲ့ပက်အုံး… ကဲကွာ … ကဲကွာ… ”
“အ… ကိုကို… စိုကုန်ပြီ… ခစ်ခစ်… အင့်ကွာ… ကိုကိုအချစ်တုံးကြီးမို့ပက်တာ…. ခစ်ခစ်…”
ညီမလေး နဲ့ ကျုပ်ရေနဲ့ အပြန်အလှန်ပက်နေကြတာ။ ရေရွှဲအောင် ပက်တာမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး… ရေစက်လေးတွေစင်ရုံလေးပက်တာ။ ဒါပေမယ့် လဲ ခဏနေတော့ နှစ်ယောက်သားတော်တော်စိုနေကြပြီ။ ညီမလေးရဲ ရေစိုအလှကောက်ကြောင်းလေးတွေက ချစ်ဖို့ကောင်းလှသည်။ ကျုပ်လဲ ရေပက်တာကိုရပ်လိုက်ပြီး ညီမလေးအနား တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ ညီမလေးလဲ ကျုပ်ကိုရေပက်ရင်း ကျုပ်က အနားတိုးလာတော့ ရွှန်းရွှန်းလဲ့လဲ့ ကြည့်ကာ ရေပက်တာကိုရပ်လိုက်သည်။ ကျုပ်ပတ်ဝန်းကျင်ကို တစ်ချက်ကြည့်တော့ လူသူကင်းရှင်းနေသည်။ လမ်းမပေါ်မှာတော့ ကားတစ်စီးစ နှစ်စီးစ ဖြတ်သွားသည်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးနားရောက်တာနဲ့ ညီမလေးကို ဖက်နမ်းလိုက်သည်။ ညီမလေးလဲ ကျုပ်ကို တင်းတင်းပြန်ဖက်ရင်း ပြန်နမ်းသည်။
“ကိုကို့အသည်းငုံလေးရာ … လှလိုက်တာ… ရေစိုနေတဲ့အလှက ကိုကို့ကို စိတ်တစ်အားကြွစေတယ်…  သိလား…. ”
“ခစ်ခစ်…. သိသားပဲ …. ကိုကို့မျက်လုံးကျွတ်မတတ် ညီမလေးကိုကြည့်နေတာ…. ခစ်ခစ်…. ”
“အခု ကိုကို… ညီမလေးကို အရမ်းလိုးချင်နေပြီ… ”
ပြောရင်း  ညီမလေးရဲတင်ပါးကိုကိုင်ပြီး ကျုပ်လီးနဲ့ ညီမလေးဆီးခုံကို ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။
“ကိုကိုရယ် ရေထဲမှာ လိုးလို့အဆင်ပြေပါ့မလား… ညီမလေးလဲ ခံချင်နေပြီ… ”
ကျုပ်လဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလမ်းကြည့်တော့ လယ်စောင့်တဲလေးတစ်လုံးကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ တွေ့တယ်။ ညီမလေးရဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး ဆည်မြောင်းထဲကနေတက်ကာ လယ်စောင့်တဲလေးဆီ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ လယ်စောင့်တဲဆီမှာတော့ ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်း လူသူရှင်းတာနဲ့ ညီမလေးနဲ့ အတူ တဲပေါ်တက်ပြီး ညီမလေးနဲ့ကျုပ် နှုတ်ခမ်းချင်းဂဟေဆက်ကာ အငမ်းမရနမ်းကြတယ်။ ကျုပ်လဲ ခဏပဲ နမ်းပြီး ညီမလေးကို ကြမ်းခင်းပေါ် ပက်လက်လှန်စေပြီး ရေစိုထမိန်ကိုလှန်တင်လိုက်တယ်။ ပင်တီက်ုပါ ဆွဲချွတ်လ်ုက်ပြီး  ညီမလေးရဲ့ အရည်လဲ့နေတဲ့ စောက်ပက်ဖွေးဖွေးလေးကို လျာနဲ ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ ညီမလေး ခါးတော့တက်သွားပြီး ကျုပ်ခေါင်းကို ဖွဖွလာကိုင်တယ်။
“ဟား.. အီးဟီး… ကိုကိုရယ်…. ချစ်လိုက်တာ…. ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးစောက်စိလေးကိုလျာလေးနဲ့ကစားလိုက် စောက်ခေါင်းထဲထိ လျာထိုးထည့်ပြီး မွှေပေးတော့ ညီမလေး တစ်ဟင်းဟင်းညည်းရင်း ကော့တက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးက ကျုပ်ခေါင်းကိုဆွဲခွာပြီး
“လိုးပေးတာ့ကိုကိုရာ… ကိုကို့လီးကိုလိုချင်နေပြီ… ညီမလေးကို ခဏပေးစုပ်အုံး…. ”
ပြောရင်း ကုန်းထလာကာ ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး ကျုပ်လီးကိုကုန်းစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးစုပ်ပေးတာအရမ်းကောင်းပေမယ့် ညီမလေးကို ရေစိုဝတ်လေးနဲ့ လိုးချင်လှပြီမို့ လီးစုပ်တာကို နားခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးကိုလေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး အနောက်ကနေခါးကိုင်ပြီး စောက်ပက်ထဲကို လီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ညီမလေးစောက်ပက်ထဲ ကို ကျုပ်လီး ကြပ်ကြပ်စီးစီးပဲ ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးခါးကိုကိုင်ပြီး တစ်ဖန်းဖန်းပစ်ဆောင့်လိုးတော့တာ။
“ဟူး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ… ညီမလေးရာ… လွတ်လွတ်လပ်လပ်အခုမှလိုးရတယ်…. ”
“ရှီး…. ကိုကိုရယ်… နည်းနည်းထိန်းပြီး နှစ်ချီလောက်ပြီးအောင်လိုးပေးကိုကိုရာ… လွတ်လပ်တုံး အဝလိုးပေးကွာ…. ”
“လိုးပေးမယ်…. ညီမလေးစောက်ပက်ကလိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ…. ချစ်တယ်ငုံလေးရယ်… ကိုယ့်ညီမလေးမို့ ပိုလိုးလို့ကောင်းတယ်…. ”
“အင်း… လိုးကိုကိုရာ… ကိုကိုလိုးချင်သလောက်လိုး…. ညီမလေးက…. ကိုကိုလိုးသလောက် ခံမှာပဲ…. ကိုကိုလိုးပေးတာကိုစွဲနေပြီ…. ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးခါးကိုကိုင်ပြီး အတင်းဆောင့်လိုးတာ ညီမလေးလဲ ခဏနေတော့ ဆတ်ခနဲ တုန်ပြီး ပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ လိုးတဲ့အရှိန်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး ညီမလေးစောက်ပက်ထဲကနေ လီးကိုချွတ်လိုက်တယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့လဲ အခြေအနေကောင်းတာမို့ ညီမလေးကို ပက်လက်ဆွဲလှန်ပြီး စောက်ပက်ထဲကို လီးပြန်ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အရည်တွေရွှဲအိုင်နေတဲ့ ညီမလေးစောက်ပက်ထဲကို ကျုပ်လီးက တစ်အိအိတိုးဝင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးပေးရင်း ညီမလေးရဲ အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဘရာလေးပါ အပေါ်တွန်းတင်လိုက်ပြီး လိုးရင်းပဲ ညီမလေးရဲ့နို့တွေကို  ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလဲ နောက်ထပ်နို့တစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေး ကျုပ်ကိုဖက်တွယ်လာရင်း ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ ညီမလေးစောက်ပက်ထဲမှာ တစ်စွပ်စွပ်နဲ့ ဝင်ထွက်နေတာ။ ပြီးတော့ညီမလေးကိုယ်လေးကို ရင်ဘတ်ချင်း ဖိကပ်သွားအောင်ပွေ့ဖက်လိုက်ရင်း ညီမလေးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ငုံစုပ်ရင်း နမ်းလိုက်ကာ အသားကုန်ဆောင့်လိုးတော့တာ။ ညီမလေး ကျုပ်ကိုအတင်းပြန်နမ်းရင်း ကျစ်နေအောင်ဖက်ထားရင်း ပေါင်ကားလျှက် အလိုက်သင့် အလိုးခံတယ်။ ကျုပ်လဲ ခပ်သွက်ဆောင့်လိုးရင်း ပြီးချင်လာတာမို့ ညီမလေးစောက်ပက်ထဲ အဆုံးဖိကပ်ပြီး လီးရည်တွေပန်းထည့်ပစ်တယ်။ လီးရည်ပန်းလိုက်တာနဲ့ ညီမလေးလဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး ပြီးသွားတယ်။ လီးရည်ကုန်သွားတဲ့အထိ လီးကို စောက်ပက်ထဲ ဖိကပ်စိမ်ထားရင်း ညီမလေးရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ကို အနမ်းတွေပေးလိုက်မိတယ်။ ကျုပ်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ကျုပ်ချစ်ရသော ညီမလေးကတော့ မျက်လုံးလေးမှေးကာ အမောဖြေရင်း ကျုပ်အနမ်းတွေကိုခံယူနေတယ်။ အမောပြေလို့ ညီမလေး မျက်လုံးဖွင့်လာတော့ ညီမလေးရဲ့ ချောမောလှတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိတယ်။
“ကိုကို့အသည်းတုံးလေး… ကျေနပ်ရဲ့လား… ချောလိုက်တာကွာ… ငုံလေးက… ကြီးလာရင်ပိုလှလာမှာ…  ကောင်လေးတွေဝိုင်းဝိုင်းလည်လာတော့မှာပဲ… ”
“ဘယ်သူတွေလာဝိုင်းဝိုင်း ကိုကို့ကိုပဲချစ်တယ်… ကိုကို့ကိုပဲ ဆက်ချစ်နေမှာ… သိလား…. ငုံ့အသည်းဦးကိုကိုရဲ့…. ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးကိုပေါ်ကနေထလိုက်ပြီး စောက်ပက်ထဲက နေလီးကိုထုတ်လိုက်တော့ အရည်တွေအများကြီးပဲထွက်ကျလာတယ်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးလဲ အင်္ကျီတွေ ပြန်ပြင်ဝတ်နေကြတယ်။
“အရည်တွေအများကြီးပဲ….. ဆေးမသောက်ရင် ဗိုက်ကြီးသွားမှာသိလား.. ကိုကို့ညီမလေး.. ”
“အခုတော့ ဆေးသောက်အုံးမယ်…. ကျောင်းပြီးရင်တော့…  ကိုကိုနဲ့ကလေးရအောင်မွေးအုံးမှာသိလား… ကိုကို့ကလေးလေးကို မွေးပေးချင်လိုက်တာ…. ”
“အာ… ညီမလေးရာ …. ညီမလေးဗိုက်ကြီးတော့… ပြသနာအကြီးအကျယ်တက်မှာပေါ့…. ကိုကို့ညီမလေးကို… ညီမလေးဖေဖေနဲ့မေမေက သူများနဲ့ပေးစားမှာပေါ့…. ”
“ဟင့်… သူများတော့မယူချင်ပါဘူးကိုကိုရာ… ကိုကို့ကိုပဲ … ချစ်တာ… ကိုကိုနဲ့ပဲ ယူချင်တာ…. မရနိုင်ဘူးဆိုလဲ အပျိုးကြီးလုပ်ရင်း… ကိုကိုချစ်ပေးသလောက်နဲ့ပဲကျေနပ်နေမှာ… ”
“ကိုကို့ထက်…. အလိုးသာတဲ့လူတွေ့ရင်… ကိုကို့ကိုမေ့သွားချင်မေ့သွားမှာပေါ့… ”
ညီမလေး ရုတ်တရတ် မျက်ရည်တွေ ပေါက်ကနဲကျလာတယ်။ ကျုပ်လဲ စကားမှားသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်။
“ကိုကို … ညီမလေးကိုအထင်သေးတာပဲ… ညီမလေးက ကိုကို့ကို… လိုးပေးတာသာယာပြီး… ချစ်နေတယ်လို့ထင်တာလား…  အီးဟီး…. ပြောရက်လိုက်တာကိုကိုရယ်…. ”
ကျုပ်လက် ညီမလေးကို ခပ်တင်းတင်းပဲ ထွေးပွေ့တော့ ကျုပ်ကျောကို ညီမလေးက တစ်ဘုံးဘုံးနဲ့ ထုတော့တာ။
“ညီမလေးရယ်…. ကိုကိုတောင်းပန်တယ်ကွာ….  ကိုကိုကလေ… ကိုကို့ညီမလေးကအရမ်းလှတော့ … သူများပေးလိုက်ရမှာ နှမြှောပြီး … ပြောလိုက်မိတာပါကွာ… ကိုကိုလဲယူလို့မရ… သူများလဲမပေးချင်… ကိုကိုအတ္တကြီးလွန်းပြီထင်တယ်… ငုံလေးရယ်… ”
“ကိုကိုရယ်…. နောက်ကို အဲ့ဒီလိုမပြောနဲ့ကွာ…. သိလား… ညီမလေးလုံးဝမခံစားနိုင်ဘူး…. ကိုကို့ရဲ့ငုံလေးက… ကိုကိုမှ ကိုကိုပဲ သိလား…. ”
“ချစ်လိုက်တာ ငုံလေးရယ်… ညီမလေးရယ်…. ကိုကိုအရမ်းချစ်တယ်သိလား… ”
“ညီမလေးလဲ အရမ်းချစ်တယ်သိလား…. ကိုကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ”
ပြောရင်း အနမ်းလေးတွေ ပြိုင်တူ ကြဲမိပြန်သည်။ ချစ်ရတဲ့ ညီမလေးရယ်။ ကျုပ်လဲ မိန်းမသုံးယောက်ကြားမှာ ချာချာလည် ဖြစ်နေပြီ။ မေမေ့ကို အရာအားလုံးထက်ပိုချစ်သလို ကျုပ်ရင်သွေးလေးလွယ်ထားရတဲ့ တီခင့်ကိုလဲ အချစ်ပိုရပြန်သည်။ ညီမလေးကိုလဲ တစ်စတစ်စ တိုးလို့ချစ်ရပြန်သည်။ ဒါတောင် ပုံ့ကိုစွန့်လွှတ်ထားပြီးသား ဖြစ်နေလို့ တော်တော့သည်။ ညီမလေးနဲ့ ကျုပ်လဲ ကားဆီပြန်လာပြီး အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့လိုက်ကြသည်။ တစ်လမ်းလုံး ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်လာခဲ့ မိကြသည်။

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး ရေရွှဲလာလို့ အံ့သြနေကြသည်။ ဆည်မြောင်းထဲ ရေဆင်းဆော့လာတာဟု ပြောတော့ မေမေက အအေးပတ်မယ် ရေအမြန်ချိုးကြဆိုလို့  ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးလဲ ရေအတူချိုးဖြစ်ကြသည်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ညီမလေးနဲ့ ရေအတူချိုးဖြစ်မှာမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ယောက်ရေချိုးတာ တစ်ယောက်က စောင့်နေရင် အအေးပတ်မှာစိုးလို့ မေမေနဲ့ အန်တီငုဝါက အတူချိုးခိုင်းလိုက်တာ။ ရေချိုးခန်းက ဘုံသုံးတာဆိုတော့ ဘာမှလုပ်လို့မရ။ မီးဖိုခန်း နဲ့ ကျလဲ အိမ်သာတစ်ခုသာ ခြားသည်။ ဒီကြားထဲ မောင်နှမနှစ်ယောက် ချိုးတာဆိုတော့ တံခါးပိတ်ချိုးလို့လဲ မဖြစ်ပြန်ဘူး။ ညီမလေး ကိုယ်မှာ ရေသီးလေးတွေတွဲခိုနေတာ၊ ရေစိုနေတဲ့ ထမိန်လေး ညီမလေးရဲ့အသားမှာ ချပ်ကပ်နေတာက ကျုပ်ကိုတော်တော်စိတ်ထစေသည်။ တင်လုံးကောက်ကောက်လေးနဲ့ ထမိန်ပြင်ဝတ်လိုက်တိုင်း လှပ်ကနဲ မြင်လိုက်ရတဲ့ ရင်သားဥဥလေးတွေက မြင်ဖူးနေကြဆိုပေမယ့် ကျုပ်ကို ဆွဲဆောင်လှသည်။ ကျုပ် သူ့ကိုခဏခဏ လှမ်းကြည့်တာမြင်တော့ ညီမလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ လုပ်ရင်းက ရေဆက်ချိုးနေသည်။ ကျုပ်လဲ မဖြစ်ပါဘူးလေ လို့ စိတ်လျော့လိုက်ပြီး ရေကိုပဲ ခပ်သုတ်သုတ်ချိုးလိုက်တော့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ မေမေနဲ့ အန်တီငုဝါက သဘက်လေးတွေကိုယ်စီကိုင်လို့စောင့်နေကြသည်။ မေမေက ညီမလေးကို သဘက်လေးခြုံပေးပြီး ပုခုံးလေးဖက်ကာ အခန်းထဲခေါ်သွားသလို အန်တီငုဝါကလဲ ကျုပ်ကိုသဘက်လေး ခြုံပေးပြီး ပုခုံးဖက်ကာ တစ်ဖက်အခန်းထဲခေါ်သွားသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ရှေ့မျင်နှာချင်းဆိုင်ပြီး ကျုပ်ခေါင်းက ရေတွေကို သဘက်လေးနဲ့ သုတ်ပေးတယ်။ လူချင်းက ပူးကပ်မနေပေမယ့် တော်တော်နီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်နေတာ။ အန်တီငုဝါဆီက ကိုယ်သင်းနံ့လေး ကိုရနေသည်။ အရင်ကလဲ  အန်တီငုဝါနဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနေခဲ့ပေမယ့် ဘာစိတ်မှမရှိခဲ့။ ခုနက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ညီမလေးရဲ့ ရေစိုအလှကိုကြည့်ပြီး ထနေတဲ့စိတ်ကြောင့်ပဲလား မသိဘူး။ ကျုပ်ကောင်က ရုတ်တရတ်တင်းလာတယ်။ ဗုဒ္ဓေါ။ အန်တီငုဝါကို သွားထောက်မိမှာစိုးလို့ ခါးကို အနောက်သို့ယို့ထားရသည်။ ကျုပ်အန်တီငုဝါနဲ့ အကြိမ်များစွာ အသားချင်းထိဖူးပါတယ်။ ဘယ်တုန်းကမှ စိတ်မထခဲ့ဖူးဘူး။ ကျုပ်မျက်လုံးတွေက အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်သားတွေဆီကြည့်နေမိပြန်တယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်သားတွေက မေမေ့ထက်တောင် နည်းနည်းထွားချင်သေးတယ်။ ကြည့်နေရင်းနဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ နောက်ယောက်ျားက အပြင်မှာ ပွေနေတာဆိုတော့ အန်တီငုဝါကို ပုံမှန်မှဆက်ဆံပေးရဲ့လား၊ အန်တီငုဝါများ ဆာနေမလားလို့ တွေးမိသွားတယ်။ ဟာ… ကျုပ်တစ်ခါမှ မတွေးဖူးတဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ လိင်ကိစ္စကို တွေးနေမိတာပဲ။ အန်တီငုဝါမှာ လက်ရှိ ကာမပိုင်လင်သားမရှိတာကို ကျုပ်သိနေလို့ ဒီစိတ် ဒီအတွေး တွေ ရောက်လာတာလား ကျုပ်မသိတော့ပါ။ တစ်ဖက်ကလဲ ကျုပ်ကောင်ကို အန်တီငုဝါနဲ့ မထိမိအောင် ကိုယ်ကိုယို့ရင်း အန်တီငုဝါအပေါ် မဖြစ်သင့်တဲ့ စိတ်တွေဖြစ်နေလို့ ရှက်နေမိသည်။ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကျောကို သဘက်နဲ့ ရေသုတ်ပေးကာမှ ပြဿနာက စ တော့သည်။ နောက်ကျောကိုရေသုတ်ပေးတာ နောက်ကနေသွားမသုတ်ဘဲ ရှေ့ကနေ သိုင်းပြီးသုတ်ပေးတော့ ကိုယ်ချင်းက ပူးကပ်မတတ်ဖြစ်သွားပြီး မာနေတဲ့ ကျုပ်ကောင်ကလဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ဆီးစပ်ကို သွားထောက်မိတော့သည်။ အန်တီငုဝါကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်အံတစ်သြကြည့်သည်။ ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ အကြည့်ကို ရင်မဆိုင်ရဲပါ။ ရှက်လွန်းလို့ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။ လူလဲ ပူထူနေပြီ။ ကျုပ်မျက်နှာလဲ ရဲပတောင်းခတ်နေမှာ အသေအချာပါပဲ။ အန်တီငုဝါက ကိုယ်ကို ခွာလိုက်မလို လုပ်ပြီးမှ မခွာတော့ဘဲ သက်ပြင်းချပြီး ကျုပ်ကောင်ကိုပြန်ထိထားသည်။
“သားတေဇာ… မေမေလေးကိုဘာလို့ … အဲ့ဒီစိတ်တွေရှိနေရတာလဲကွယ်… ”
“သားတောင်းပန်ပါတယ် မေမေလေးရယ်…. သားလဲမသိဘူး… သူ့ဟာသူဖြစ်လာတာ… ”
“ဟင်း… သားရယ်… ”
ပြောရင်း ကျုပ်ကို နွေးထွေးစွာဖက်ထားပေးတယ်။ ကျုပ်က အခန်းဝကိုကျောပေးထားတာ။ အန်တီငုဝါက အခန်းဝကို မျက်နှာမူထားတာဆိုတော့ အပြင်မှာ လူရှင်းလို့ ကျုပ်ကို ဖက်တာပဲဆိုပြီး ကျုပ်လဲ အလိုက်သင့်လေးအဖက်ခံနေလိုက်တယ်။ အရင်က ပွေ့ဖက်ဖူးကြပေမယ့် အခုဟာက စိတ်ထနေတဲ့အချိန်မှာ အန်တီငုဝါကိုထောက်ရင်း အဖက်ခံလိုက်ရတာဆိုတော့ ရင်တွေ တစ်ဒိုင်းဒိုင်း ခုန်နေတော့တယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်သားတွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကို ကြားနေရတယ်။ အန်တီငုဝါ လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကောင်ကို မရဲ တရဲလေး လာကိုင်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲ ဖေါ်ပြလို့မရတဲ့ ခံစားမှုလေး စီးဝင်လာတယ်။ အထိအတွေ့ အသစ်တစ်ခုဟာ ကျုပ်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေတယ်။
“သားရယ်… ထွားလှချည်လားကွာ…. ”
ပြောရင်း ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကိုယ်တိုင်က ခွင့်ပြုသယောင်ဆိုတော့ စိတ်ရဲသွားပြီး အန်တီငုဝါရဲ့ ခါးလေးကိုပြန်ဖက်လိုက်ပြီး အန်တီငုဝါမျက်နှာကို ပြန်ပြီး နမ်းရှုံ့လိုက်မိတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးလေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေသလိုပဲ။ ကျုပ်လက်တွေက အန်တီငုဝါရဲ့ တင်ပါးတွေကိုပါ ပွတ်သပ်နေမိပြီ။ အန်တီငုဝါရဲ့တင်ပါလေးကို ကိုင်ရင်း ကျုပ်ကောင်ဆီကို ပိုပြီးဖိကပ်သွားအောင် ဆွဲယူနေမိပြီ။ အန်တီငုဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးပေါ် ကျုပ်နှုတ်ခမ်းလေးဖိကပ်သွားတော့ အန်တီငုဝါ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို အန်တီငုဝါ ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်စုပ်လိုက်တော့ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါနှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါက ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာချင်းရော လူချင်းပါခွာလိုက်ပြီး ကျုပ်ကောင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကိုပါ လွှတ်လိုက်တယ်။
“သား… မေမေလေးကို … အထင်သေးသွားပြီလားဟင်…. ”
“မေမေလေးရယ် … သား… မေမေလေးကို… အဲ့ဒီလိုမျိုးယောင်လို့တောင်မတွေးမိဖူးပါဘူး… သားတောင်းပန်ပါတယ်… ”
“မေမေလေးတို့… မဖြစ်သင့်ဘူးသားရယ်… ဒီလောက်နဲ့ ကျေနပ်တော့နော်… အဝတ်အစားတွေဝတ်တော့… ”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေလေး… ”
အန်တီငုဝါ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး ကျုပ်နဖူးလေးကိုနမ်းကာ အပြင်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အင်္ကျီအဝတ်အစားတွေ ဝတ်လိုက်ပြီးအပြင်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းမှာတော့ ဘယ်သူမှ ရှိမနေဘူး။ တီခင်နဲ့ အန်တီငုဝါတို့ ညစာစားဖို့ ပြင်နေကြပြီထင်တယ်။ ညီမလေးနဲ့ မေမေကတော့ အခန်းထဲက ထွက်မလာကြသေးဘူး။ ကျုပ်လဲ မီးဖိုခန်းထဲ လိုက်သွားလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ နဲ့ တီခင်က ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်။
“သား… ဘာဝိုင်းလုပ်ပေးရအုံးမလဲ… ”
“ရတယ်သား… ဧည့်ခန်းကပဲစောင့်နေ… သားညီမလေးထွက်လာမှပဲ… စားကြတာပေါ့…. ”
“ဟုတ်ကဲ့… မေမေလေး… ”
ကျုပ်လဲ ဧည်ခန်းမှာပဲ ပြန်ထိုင်စောင့်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ညီမလေးနဲ့ မေမေ အခန်းထဲက ထွက်လာကြတယ်။ ညီမလေးက သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားလေးနဲ့ ဆံပင်လေးတွေတောင် ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်ထားလိုက်သေးတယ်။ ချစ်စရာလေးဗျ။ မေမေက ညီမလေးကို သေသေချာချာ အလှပြင်ပေးထားတာဖြစ်မယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ရှေ့မှာလာရပ်ပြီး
“ကိုကို… ညီမလေးလှလား…. ခစ်ခစ် ”
“မေမေ… အဲ့ဒါဘယ်သူလဲ… ညီမလေးလား… ”
ကျုပ်လဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မေမေ့ကိုမေးလိုက်တယ်။
“အင်းလေ… အဲ့ဒါသားညီမလေးလေ… မလှဘူးလား..”
“မသိပါဘူး… ဘယ်ကတောသူအိမ်ရောက်နေသလဲလို့… ”
“ဟာ… ကိုကိုနော်…. ”
ပြောရင်း မျက်နှာလေးကမဲ့သွားတာ။ ကျုပ်လဲ ညီမလေး စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာသိလို့ ညီမလေးဆီထသွားလိုက်ရင်း –
“ဟား… ကိုကိုကစတာညီမလေးရဲ့… ညီမလေးက အရမ်းလှလို့လူတောင်မှားတယ်…  မှန်းစမ်း (ရွှတ်)… ဟား… သနပ်ခါးနံ့လေးမွှေးနေတာပဲကွာ..”
“ဟွန့် … အခုမှလာပြီးတော့(ရွှတ်)… ခစ်ခစ်”
ပြီးတော့ ကျုပ်တို့ ထမင်းလက်ဆုံစားကြတယ်။ ပြီးတော့ စကားစမြည်ပြောရင်း ညအိပ်တော့ အရင်လိုပဲ အိပ်ကြတယ်။ ညဘက်ကျတော့ ပြီးခဲ့တဲ့ ညကလိုပဲ မေမေနဲ့ တီခင်နဲ့ တစ်လှည့်စီ အပြင်ထွက်လိုးကြတယ်။ မေမေက နေ့လည်က ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး လိုးတဲ့အသံ မီးဖိုထဲမှာ ရေလာသောက်ရင်း ကြားတယ်တဲ့။ သိပ်အတင့်မရဲဖို့ မေမေ့နေရာမှာ အန်တီငုဝါဆိုရင် ပြဿနာအကြီးကြီးတက်မှာမို့ ဂရုစိုက်ဖို့မှာတယ်။ ကျုပ်လဲ လန့်သွားတယ်။ တော်သေးတာ မေမေဖြစ်နေလို့ပေါ့ အန်တီငုဝါသာဆိုရင် ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် သိမှာမဟုတ်ဘူး။ ဟူး ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချနေမိတယ်။ အိပ်ကြတော့လဲ အန်တီငုဝါ နဲ့ နမ်းဖြစ်တဲ့အကြောင်း စဉ်းစားမိတယ်။ သမီးနဲ့ဖြစ်ပြီးမှ အမေနဲ့ပါဆက်ဖြစ်ကြရင် မကောင်းဘူးထင်တယ်။ အန်တီငုဝါနဲ့ တော့ မဖြစ်အောင်ထိန်းမှ ဖြစ်မယ်လို့တွေးမိတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ ဘော်ဒီအကိတ်ကြီးနဲ့ ရင်သားထွားထွားကြီးတွေကိုတော့ ကျုပ်မျက်လုံးထဲမှာ မြင်ယောင်မိနေတုန်းပဲ။ တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေတဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေရောပေါ့။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း အိပ်လိုက်တော့တယ်။

(အပိုင်း-၂၈ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၂၈-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 19th December, 2019.

နောက်နေ့ကျတော့ ကျုပ်တို့အဖွဲ့ ဘုရားဖူးထွက်မယ်ဆိုပြီး အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ညကတည်းက တိုင်ပင်ထားကြတာပါ။ မေမေနဲ့ တီခင်က ထမင်းချက်ပြီး ချိုင့်နဲ့ထည့်ယူလာခဲ့ကြတယ်။ အနီးအနားကမြို့က ဆံတော်ရှင်ဘုရားတစ်ဆူကို သွားဖူးကြမှာပါ။ မေမေက အန်တီစပါယ်နဲ့ ခရေဖူးလေးတို့ သားအမိပါ ခေါ်လာခဲ့တယ်။ ချက်ပြုတ်ပြီးမှ ထွက်ခဲ့ကြတာဆိုတော့ မနက် ဆယ်နာရီလောက်မှ ထွက်ဖြစ်ကြတယ်။ ညီမလေးနဲ့ ခရေဖူးလေးက ရှေ့ခန်းမှာ မေမေတို့လူကြီးအုပ်စုက နောက်ခန်းမှာ။ လေးယောက်ဆိုတော့ နည်းနည်းကြပ်ပေမယ့် စကားတစ်ပြောပြောနဲ့ လိုက်လာကြတယ်။ ညီမလေးကတော့ ခရေဖူးလေးကို ပေါင်ပေါ်တင်ပြီး စကားတွေတစ်တွတ်တွတ်ပြောနေတာ။ ကျုပ်တို့အိမ်မှာ ညီမလေးက အငယ်ဆုံးဆိုတော့ သူကပဲ ကလေးလိုလုပ်နေတာ။ အခု ခရေဖူးလေးပါလာတော့ လူကြီးလုပ်ပြီး စကားတွေ တစ်တွတ်တွတ်ပြောနေတော့တာ။ ညီမလေးကလဲ ခရေဖူးလေးကို ညီမလေး ညီမလေးနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကမချသလို ခရေဖူးလေးကလဲ မမ မမ နဲ့ လေပေးဖြောင့်နေကြတယ်။ ကားက တစ်နာရီခွဲလောက်ပဲ မောင်းရပါတယ်။

ဘုရားကိုရောက်တော့ နေ့လည် ၁၁ခွဲလောက်ဖြစ်နေပြီ။ ဘုရားကို အရင်ဖူးလိုက်ကြတယ်။ ညီမလေးက ခရေးဖူးလေးကို လက်ကမလွှတ်ဘူး။ ကျုပ်လဲ အခုမှပဲ မေမေနဲ့ တီခင်နားကပ်ရတော့တယ်။ ဘုရားရှိခိုးတော့လဲ မေမေနဲ့တီခင်ကို တစ်ဘက်စီထားပြီး ရှိခိုးတယ်။ ဘုရားမှာတော့ မေမေနဲ့ မြန်မြန်နီးရဖို့ ဆုတောင်းမိသေးတယ်။ မေမေနဲ့ တီခင်ကတော့ မိန်းမသားတို့ ထုံးစံအတိုင်း ရွတ်ဖတ်သရစျယ်နေကြတာ မို့ တော်တော်နဲ့ မပြီးဘူး။ ညီမလေးက ခရေဖူးလေးကို အန်တီမျိုးနဲ့ထားခဲ့ပြီး ကျုပ်ကို လာပြီးလက်ဆွဲခေါ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးခေါ်ရာနောက်လိုက်သွားတော့ ဆင်းတုတော်တစ်ဆူရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူထိုင်ပြီး ဘုရားရှိခိုးရပြန်တယ်။ ကျုပ်ဦးချပြီးလို့ ညီမလေးက နှုတ်ခမ်းလေးတစ်လှုပ်လှုပ်နဲ့ ဆုတောင်းနေသေးတာ။ ခဏနေတော့ ကျုပ်ကို ပြုံးပြီး လှည့်ကြည့်လာတယ်။
“ဘာတွေဆုတောင်းနေတာလဲ… ညီမလေးရဲ့… ”
“ကိုကိုနဲ့ မခွဲအတူနေရပါစေလို့… နောက်ဘဝကျရင်လဲ… ဒီလိုမောင်နှမဘဝမျိုးမဟုတ်ဘဲ… ချစ်သူလိုဘဝမျိုးနဲ့… ထဝရလက်တွဲနိုင်ပါစေလို့… ဆုတောင်းလိုက်တာ… ”
“ညီမလေးရယ်… ”
ကျုပ်စိတ်ထဲ မကောင်းဘူးဗျာ။ ကျုပ်ကိုအရမ်းချစ်တဲ့ ညီမလေးကို ခေါင်းလေးပွတ်ပေးပြီး ညီမလေးဆုတောင်းတွေ ပြည့်ပါစေကွာ လို့ပဲ ပြောလိုက်မိတော့တယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးနဲ့ အတူ မေမေတို့ဘက်လျှောက်လာတော့ အန်တီမျိုးတို့သားအမိနဲ့ အန်တီငုဝါက ဘုရားဝတ်ပြုပြီးနေကြပြီ။ မေမေနဲ့ တီခင်ကတော့ မပြီးသေးဘူး။ အန်တီငုဝါက အရိပ်ရတဲ့ စောင်းတန်းမှာသွားထိုင်ရအောင်ဆိုတာနဲ့ ကျုပ်လဲ စောင်းတန်းဘက် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ နေ့လည်ခင်းဆိုတော့ နေတော့ အတော်ပူနေပြီဗျ။ အန်တီငုဝါနဲ့ အန်တီမျိုးတို့သားအမိကို စောင်းတန်းမှာထားခဲ့ပြီး ညီမလေးကို လက်ဆွဲခေါ်ကာ ထီးယူပြီး မေမေတို့ဆီ ထွက်လာလိုက်တယ်။ ကျုပ်က မေမေ့ကို ထီးမိုးပေးတော့ ညီမလေးက တီခင့်ကို ထီးမိုးပေးတယ်။ ခဏကြာတော့ မေမေနဲ့ တီခင် ဘုရားဝတ်ပြုပြီးတော့ ထီမိုးနေပေးနေတဲ့ ကျုပ်တို့ မောင်နှမကို လှည့်ကြည့်ပြီးပြုံးတယ်။
“သားလေးနဲ့ သမီးလေးက လိမ္မာလိုက်တာ… သာဓု.. သာဓု… သာဓု… ”
“ဟုတ်ပါ့…. ယမင်းရယ်…. အလိုက်သိလိုက်တာ… ထမင်းဆာနေကြပြီးလား… ”
“မဆာသေးပါဘူးအန်တီခင်ရဲ့… နည်းနည်း… ဟီးဟီး… ”
“ကဲကဲ လာလာ… မမငုဝါတို့ရော… ထမင်းစားလိုက်ကြရအောင်… ကားပေါ်မှာထမင်းချိုင့်တွေက… ”
“မေမေလေးတို့က စောင်းတန်းထဲမှာ… သားထမင်းချိုင့်ယူခဲ့လိုက်မယ်… မေမေတို့စောင်းတန်းထဲကပဲစောင့်တော့… ”
“အင်း… သားလေး… လာမမခင်သွားရအောင်… ”
“ကိုကို… ညီမလေးလဲလိုက်ခဲ့မယ်… ”
“လာ လိုက်ခဲ့… ”
မေမေနဲ့ တီခင်ကတော့ ထီးလေးဆောင်းပြီး အန်တီငုဝါတို့ရှိတဲ့ စောင်းတန်းဘက်ဆီထွက်သွားကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့ညီမလေးလဲ ကားထဲက ထမင်းချိုင့်နဲ့ အခင်းပါယူပြီး စောင်းတန်းဆီပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ စောင်းတန်းထဲမှာ အခင်းလေးခင်းပြီး မိသားစု ပျော်ပျော်ပါးပါး ထမင်းအတူစားကြတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ချိုင့်တွေသိမ်းပြီး ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးပဲ ကားပေါ်ပြန်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ခဏတစ်ဖြုတ်နားပြီး ကျန်တဲ့ ဘုရားတွေလှည့်ဖူးကြတယ်။ ဘုရားလှည့်ဖူးရင်း အန်တီငုဝါက အိမ်သာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ ကျုပ်ပဲ လိုက်ပို့မယ်ဆိုပြီး အန်တီငုဝါနဲ့ အတူထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အများသုံးအိမ်သာက အတော်လှမ်းသားဗျ။ ဘုရားနဲ့ တော်တော်ဝေးဝေးမှာ ဆောက်ထားတာ။ ပွဲတော်ရက်လဲ မဟုတ် ဘာလဲမဟုတ်ဆိုတော့ လူတော့သိပ်မစည်ဘူး။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါ ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ကဆင်းတော့ စိတ်ကဖောက်လာတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကို မသိမသာကြည့်မိလာတယ်။ နှစ်ယာက်ထဲမို့ စိတ်ဖေါက်တာထင်တယ်။ အောက်ကကောင်ကလဲ နည်းနည်းတင်းချင်လာတယ်။ အန်တီငုဝါကတော့ မသိသလိုဘဲ အေးအေးဆေးဆေးလျှောက်လာတယ်။ ပြီးတော့ အပင်တွေအုံ့ဆိုင်းနေတဲ့ လမ်းချိုးလေးထဲကိုလျှောက်သွားရတော့ နေရာရှုခင်းက ကြည်နူးစရာကောင်းလွန်းနေတယ်။
“ဒီနေရာလေးက… လှတယ်နော်မေမေလေး… ”
“အင်း…ဟုတ်တယ်… အပင်လေးအုံ့အုံ့ဆိုင်းဆိုင်းနဲ့… ကြည်နူးစရာလေး…. အိမ်သာကလဲ ဝေးလိုက်တာကွယ်… ”
“ဟုတ်တယ်နော်…. အောင့်နိုင်သေးရဲ့လား… ”
“ရပါတယ်… ”
ပြောမယ့်သာပြောတာ အန်တီငုဝါရဲ့ နဖူးမှာ ချွေးစလေးတွေတွေ့နေရတယ်။ အဲ့ဒီလမ်းလေးထဲ တော်တော်လေးလျှောက်ပြီးမှ မြေသားလမ်းသွယ်လေးတစ်ခုထဲမှာ အိမ်သာကိုတွေ့ရတယ်။ အန်တီငုဝါလဲ အိမ်သာကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ခပ်မြန်မြန်ပဲလိုက်လျှောက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ မိန်းကလေးအိမ်သားထဲဝင်တော့ ကျုပ်လဲ ယောက်ျားလေးအိမ်သာထဲ ပြီး အပေါ့သွားလိုက်တယ်။ တင်းနေတဲ့ကောင်လဲ ငြိမ်သွားတယ်။ ကျုပ်ပြန်ထွက်လာတော့ အန်တီငုဝါထွက်မလာသေးလို့ စောင့်နေရသေးတယ်။ အများသုံးအိမ်သာဆိုတော့ အနံ့အသက်က မကောင်းဘူးဗျာ တော်တော်ဆိုးတယ်။ အန်တီငုဝါလို သူဌေးမတစ်ယောက်လဲ တော်တော်သည်းခံရမှာပဲ။ ခဏကြာတော့ အန်တီငုဝါထွက်လာတယ်။ မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့လို့။
“မျက်နှာက … ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းမေမေလေးရဲ့… ကိစ္စရောပြီးခဲ့ရဲ့လား…”
“အမလေး… အခုမှပဲ အသက်ဝဝရှူရတော့တယ်… အသက်အောင့်ပြီး မြန်မြန်ပြီးအောင်လုပ်ခဲ့ရတယ် … ”
“ဟား… လာသွားကြမယ်လေ… ”
“အင်း… သွားကြစို့… ”
အန်တီငုဝါနဲ့ ကျုပ် အိမ်သာကနေပြန်ထွက်လာကြတော့ မြေသားလမ်းကမူကထစ်တွေကြောင့် အန်တီငုဝါ ခလုတ်တိုက်ပြီး လဲမလိုဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အလန့်တကြားပဲ အန်တီငုဝါ ကိုယ်လေးကိုဖမ်းထိမ်းလိုက်တာ လက်က လိုရာမရောက်ဘဲ အန်တီငုဝါနို့တွေကို နောက်ကနေ အုပ်ကိုင်မိသွားတယ်။ အိုး… ကျုပ်သိပ်မျက်စိကျနေတဲ့ အန်တီငုဝါနို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ကိုင်လိုက်ရတာ အိစက်နေတာပဲဗျာ။ အန်တီငုဝါကိုယ်လုံးလေး ပြန်တည့်မတ်လာသည့်တိုင် ကျုပ်သတိလက်လွတ် မလွှတ်ပေးပေးဘဲ  နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မသိမသာ ဖျစ်ညှစ်နေမိတယ်။ အန်တီငုဝါကိုယ်လေးလဲ တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာတယ်။ အနေအထားကတော့ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲရောက်နေပြီး ကျုပ်က အနောက်ကနေ အန်တီငုဝါရဲ့နို့တွေကို ကိုင်ဆုပ်နေတာပေါ့။ ကျုပ်လီးကလဲ အန်တီငုဝါရဲ့ တင်နှစ်လုံးကြားမှာ ဘောင်းဘီခံလျှက်ကပဲ အမြှောင်းလိုက်ကြီး ဖိကပ်နေတော့တယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့လက်နှစ်ဖက်က သူ့နို့ကိုကိုင်ထားတဲ့ ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်ပေါ် ရောက်လာပေမယ့် ဖယ်မပစ်ဘဲ အုပ်ကိုင်ထားတယ်။ ညည်းသံလေးတွေထွက်လာပြီး တင်ပါးတွေက ကျုပ်လီးဆီပိုပြီးဖိကပ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ နည်းနည်းရဲလာပြီး အန်တီငုဝါရဲ့လည်တိုင်လေးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိနမ်းလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတယ်။ နေရာကလဲ အလွန်တိတ်ဆိတ်ပြီး အေးချမ်းနေတာကြောင့်ပဲ ရုန်းမထွက်ဖြစ်ကြတာထင်တယ်။ ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ကိုယ်လေးကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ပစ်လိုက်တယ်။
“သား… မေမေလေးတို့ မဖြစ်သင်…အု…”
အန်တီငုဝါ စကားပင်မဆုံးလိုက်ပါ ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်သည်။ အန်တီငုဝါ မျက်စိလေးပြူးသွားပြီး ရုန်းဖို့ကြိုးစားတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ခေါင်းကို ရုန်းလို့မရအောင် ကျုပ်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် ရုန်းလို့မရဘူး။ ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်စုပ်ရင်းနမ်းနေတာ ခဏနေတော့ အန်တီငုဝါပါ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို ပြန်စုပ်လာတယ်။ ကျုပ်ကိုလဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်လာတယ်။ ခဏနေတော့ နမ်းတာရပ်လိုက်ကြပြီး အန်တီငုဝါရဲ့ မျက်နှာအနှံ့ အနမ်းတွေကြဲချပစ်လိုက်တယ်။ လက်ကလဲ အန်တီငုဝါရဲ့နို့တွေကို ဆုပ်နယ်ပေးနေမိတယ်။
“မေမေလေးရဲ့ နို့တွေကိုအရမ်းကြိုက်တာပဲလားသားရယ်… ”
“အင်း…. အရင်ကသတိမထားမိဘူး… မေမေလေးသားကို ရေသုတ်ပေးတဲ့နေ့ကမှ… မေမေလေးရဲ့နို့တွေ ကြည့်မိပြီး… အရမ်းကိုင်ချင်… စို့ချင်နေတယ်…. ”
“အခုတော့ တော်တော့သားရယ်… သိပ်ကြာနေရင်မကောင်းဘူး…. သွားရအောင်နော်… ”
“မေမေလေးရယ်… သားမေမေလေးရဲ့နို့တွေကို နမ်းချင်တယ်… အင်္ကျီပေါ်ကနေပဲနမ်းမယ်နော်…. ခွင့်ပြုပါ မေမေလေးရယ်… ”
ပြောရင်း အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်ညွန့်လေးကို ဖိနမ်းပစ်လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားတယ်။
“ဟင်းဟင်း… သားရယ်… ”
အန်တီငုဝါ ကျုပ်ခေါင်းလေးကိုဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျုပ်လည်း အန်တီငုဝါရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်နယ်ရင်း ဘယ်ညာပြောင်းကာ တစ်ရှုံ့နမ်းနေမိတယ်။ မျက်နှာနဲ့ပါ နို့ပေါ်မှာ လှိမ့်ပွတ်နေမိတယ်။
“မေမေလေးရဲ့နို့တွေက ထိလို့မဝဘူး… အရမ်းနူးညံ့တာပဲ…. အမြဲထိနေချင်တယ်… ဒီအတိုင်းမြင်လိုက်ရရင်ရူးသွားမလားမသိဘူး… စို့ချင်လိုက်တာမေမေလေးရယ်…. ”
“တော်တော့သားရယ်… နော်နော်… လိမ္မာပါတယ်ကွာ… နောက်အခွင့်အရေးရတော့ ပေးစို့မယ်ကွာ… သွားရအောင်နော်… တကထဲ… နှာဗူးလေး… ”
“ဟုတ်မေမေလေး… သားကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်… ”
“ဟုတ်ပါပြီ… ဖယ်ပါအုံးသားရယ်… လူလည်းဖွပ်ဖွပ်ညက်ညက်ကြေနေပြီ… ”
“ဟီးဟီး…. လာမေမေလေး သားလက်ကိုတွဲ… ထပ်ခလုတ်တိုက်နေအုံးမယ် …”
“မတိုက်ရဲတော့ပါဘူးတော်… ခစ်ခစ်… ”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါလဲ မေမေတို့အုပ်စုရှိရာပြန်လာခဲ့လိုက်ကြတယ်။ မေမေတို့ကတော့ ကျုပ်တို့လမ်းခွဲခဲ့တဲ့နေရာမှာမရှိတော့လို့ ညီမလေးဆီဖုန်းဆက်ပြီး မေးရသေးသည်။ မေမေတို့အုပ်စုဆီရောက်တော့ အတူလိုက်ပြီး ဘုရားဖူးကြသည်။ လှေကားအတက်အဆင်းတွေဆိုရင် တီခင့်ကို လက်မောင်းလေးကိုင်ပြီး တွဲပေးနေမိသည်။ တီခင်ကတော့ ဘာမှမပြော ပြုံးစိစိနှင့်သာ။ ဘုရားရှိခိုးရင်တော့ မေမေ့ဘေးမှာပဲ ရှိခိုးဖြစ်တာများသည်။ ဘုရားတစ်ပျော်တစ်ပါးဖူးကြရင်း အဖွဲ့လိုက်ပုံတွေရော ၂ယောက်တွဲ၊ သုံးယောက်တွဲပုံတွေရော ရိုက်ကြသည်။ ပုံတွေတော့ တော်တော်စုံသွားသည်။ ဘုရားစျေးမှာလဲ လိုချင်တာဝယ်ကြ၊ ခရေးဖူးလေးလက်ညှိုးထိုးတာနဲ့ ညီမလေးက ဝယ်ပေးတော့သည်။ အန်တီမျိုးက တားပေမယ့်မရ ညီမလေးက ဇွတ်ဝယ်ပေးသည်။ မေမေနဲ့ တီခင်နဲ့ အန်တီငုဝါက အန်တီမျိုးကို အဝတ်စား တစ်စုံစီ ဝယ်ပေးကြပြန်သည်။ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဘုရားဖူးခရီးကနေ ညနေ ၅နာရီလောက်မှ ပြန်ခဲ့လိုက်ကြသည်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါနဲ့ မဖြစ်အောင်ထိန်းမယ်လို့ တွေးထားတဲ့ကြားက ခုလိုထပ်ဖြစ်တာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပ်တော့မကျေနပ်ချင်ဘူး။ ခက်တာက ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ နို့ထွားထွားတွေပေါ် သိပ်အာရုံရောက်နေတယ်။ အိမ်မှာတော့ လူအများကြီးနဲ့ဆိုတော့ ထပ်မဖြစ်တန်ကောင်းဘူးထင်ပါရဲ့။ သေချာတာတစ်ခုက ကျုပ် အန်တီငုဝါကို မေမေ၊ တီခင်၊ ပုံ့ နဲ့ ညီမလေးတို့လို ချစ်တဲ့စိတ်မျိုးရှိမနေပါ။ ဖြစ်သွားခဲ့ရင်တောင်မှာ ဆန္ဒတွေမထိန်းနိုင်လို့ဘဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။

ပြန်ရောက်တော့ ဆိုင်ကောင်းကောင်းတစ်ဆိုင်ဝင်ပြီး ညစာ စားလိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့မှ အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်ပေးတော့ မေမေနဲ့ တီခင်ကဆင်းနေခဲ့သည်။ ကျုပ်က အန်တီမျိုးတို့သားအမိကို အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမှာမို့ အန်တီငုဝါနဲ့ ညီမလေးက အန်တီမျိုးတို့အိမ်ရောက်ဖူးသွားအောင် လိုက်ခဲ့မယ်ဟုဆိုကာ ကားပေါ်မှာနေခဲ့သည်။ အချိန်ကလဲ ည ၈နာရီထိုးတော့မှာမလား။ မေမေနဲ့ တီခင် အိမ်ထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ကားမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ အန်တီမျိုးတို့အိမ်ရောက်တော့ အိမ်က အရင်ကလို သက်ကယ်မိုး ထရံကာအိမ်လေးမဟုတ်တော့၊ သွပ်မိုး ပျဉ်ထောင်အိမ်လေး ဖြစ်လို့နေပြီ။ ခြံစည်းရိုးတွေကိုလဲ သစ်သားဖြင့် အခိုင်အမာလုပ်ပေးထားသည်။ မေမေနဲ့ တီခင်တို့ရဲ့ အန်တီမျိုးတို့သားအမိအပေါ်ထားတဲ့ စေတနာကိုမြင်ရတော့ ကျုပ်ရင်ထဲ ချမ်းမြေ့ရသည်။ အန်တီမျိုးက အန်တီငုဝါကိုခေါ်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ် ခရေဖူးလေးက ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးကို ကိုကိုနဲ့မမ လာ ဆိုပြီး လက်တစ်ဖက်စီဆွဲကာ အိမ်ထဲသို့ ခေါ်လို့ လိုက်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ အိမ်လေးကသပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် အိပ်ခန်းတစ်ခန်းပါပြီး မီးဖိုခန်းတစ်ခန်း ဧည့်ခန်းလေးတစ်ခုနှင့် နေချင်စဖွယ်ဖြစ်နေသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အန်တီမျိုးက ဖျာလေးတစ်ချပ်ခင်းလို့ –
“လာထိုင်… ဖိုးတေနဲ့ သမီးဖူးငုံ… အိမ်လေးဘယ်လိုနေလဲ… မငုဝါ”
“အိမ်လေးကချစ်စရာလေးပဲ မမျိုးရဲ့…. အသစ်ပဲရှိသေးတယ်နော်… ဆောက်ထားတာ… သိပ်မကြာသေးဘူးထင်တယ်..”
“အင်း… ဟုတ်တယ်… ယမင်းနဲ့ မခင်တို့ရဲ့ ကျေးဇူးတွေလေ… ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဆို ဆောက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး… အရင်က အိမ်ကယိုင်နဲ့နဲ့ နဲ့ သက်ကယ်မိုးထရံကာအိမ်လေး… ကျမတို့သားအမိအတွက်တော့… တစ်ကယ့်ကျေးဇူးရှင်တွေပဲ… အခုလို… လုံလုံခြုံခြုံနေရတာ… စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ…”
“ဟုတ်လား… ယမင်းတို့ မခင်တို့ကတော့… တစ်ကယ်စိတ်ရင်းကောင်းကြတယ်… မမျိုးတို့သားအမိ… သားရဲ့အမေတွေ အဒေါ်တွေနဲ့ဆုံရတာ… ကံကောင်းတာပေါ့… ”
“ကံကောင်းတာတော့ပြောမနေနဲ့… မငုဝါရေ… အရင်က ကျမက စျေးဗန်းခေါင်းပေါ်တင်ပြီး လှည့်ရောင်းရတာ… အဲ့ဒါကို… မခင်က အရင်းအနှီးထုတ်ပေးပြီး ဆိုင်ခန်းပါငှားပေးလို့… နေပူစပ်ခါး… စျေးလျှောက်ရောင်းရတဲ့ဘဝက လွတ်သွားတာ… ကျေးဇူးတင်လိုက်တာလဲ မပြောပါနဲ့တော့… အခုတော့ သူတို့ကျေးဇူးကြောင့်ပဲ… သားအမိနှစ်ယောက် ချောင်ချောင်လည်လည်နေနိုင်ပါပြီ… ”
အန်တီမျိုး ပြောရင်းနဲ့ မျက်ရည်က လည်လာသည်။
“အန်တီမျိုးရယ်… အဲ့ဒါတွေစိတ်ထဲထားမနေပါနဲ့ဗျာ… ကျနော်တို့မရှိတဲ့အချိန်… တီခင့်ကိုစောင့်ရှောက်ပေးတာပဲ ကျေးဇူးတင်လှပါပြီ… ”
“အင်းပါဖိုးတေရယ်… သြော်ဧည့်သည်တွေအိမ်ခေါ်လာပြီး… ဘာမှလဲ မကျွေးရသေးဘူး… ခဏလေးနော်… ကျမလဖက်လေးသုတ်လိုက်မယ်… ”
“ဟာ… မလုပ်နဲ့တော့မမျိုး…. လမ်းမှာစားလာတာနဲ့… ဘာမှစားနိုင်မှာမဟုတ်တော့ဘူး…. နေပါစေ… ခဏနေပြန်တော့မယ့်ဟာ…. ”
“အားနာလိုက်တာ မငုဝါရယ်… ”
“အားမနာပါနဲ့ မမျိုးရယ်… အာနာရမယ့်သူတွေကျနေတာပဲ… သမီးလေးအန်တီ့ဆီလာပါအုံးကွယ်… သမီးလေးမ မမကိုသိပ်ချစ်တာပဲလား… ”
ညီမလေးရင်ခွင်ထဲမှာထိုင်နေတဲ့ ခရေဖူးလေးက အန်တီငုဝါရင်ခွင်ထဲမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။
“ဟုတ် … မမကိုလဲချစ်တယ်…. ကိုကြီးကိုလဲချစ်တယ်…. အန်တီ့ကိုလဲချစ်တယ်… ”
“ဟား…. သမီးလေးက စကားတတ်လိုက်တာ … ဘယ်နှစ်တန်းရောက်ပြီလဲ… ”
“လေးတန်းရောက်ပါပြီရှင့် … ”
“ခစ်ခစ်… လိမ္မာလိုက်တာ… လိမ္မာတဲ့ သမီးလေးကို ဆုချမယ်… ရော့… သမီးလေးကျောင်းတက်ရင်သုံးဖို့… မုန့်ဖိုး…. ”
အန်တီငုဝါက ခရေဖူးလေးလက်ထဲကို ပိုက်ဆံတစ်ထပ် ထည့်ပေးတယ်။ အန်တီမျိုးက ပြာပြာသလဲ
“ဟာ… မငုဝါရယ်…. အဲ့လောက်အများကြီးမပေးပါနဲ့…. သမီးလေး အန်တီ့ကို ပြန်ပေးလိုက်… ”
“ယူပါ မမျိုးရယ်… သမီးလေးကျောင်းစရိတ်ရတာပေါ့… ကျမက ဒီမှာအကြာကြီးနေမှာလဲမဟုတ်ဘူး… ကြုံတုန်းပေးရတာ… ယူပါ… အားမနာပါနဲဲဲဲ့.. သမီးလေး… ယူနော်”
“ဟုတ်… ရော့မေမေ…”
ခရေဖူးလေးက အန်တီငုဝါဆီက ပိုက်ဆံကိုယူပြီး သူ့အမေကို သွားပေးတယ်။ သြော်… လိမ္မာလိုက်တဲ့ကလေးလေး။ ကျောင်းပိတ်ရက်တွေဆို သူအမေနဲ့အတူ ဆိုင်မှာစျေးကူရောင်းပေးတာလဲ ကျုပ်သိပြီးသားဆိုတော့ ကြီးလာရင် အန်တီမျိုးတော့ အားကိုးရမှာပါ။ အန်တီငုဝါ နဲ့ ညီမလေးကလဲ သူ့အမေလက်ထဲ ပိုက်ဆံသွားပေးတဲ့ ခရေဖူးလေးကို ပြုံးပြီးကြည့်နေကြတယ်။ စကားလေးနည်းနည်းပါးပါးပြောကြပြီး ခဏကြာတော့ အန်တီမျိုးတို့သားအမိကို နှုတ်ဆက်ကာ သုံးယောက်သား ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မေမေနဲ့တီခင်က ရေတောင်ချိုးပြီးနေကြပြီ။ မေမေ့ပါးလေးကို အနမ်းလေးပေးတော့ မွှေးကြိုင်လို့နေသည်။ တီခင့်ကိုပါ မွှေးမွှေးပေးလိုက်သည်။ အန်တီငုဝါနဲ့ ညီမလေး ကိုရေအရင်ချိုးခိုင်းပြီးမှ ကျုပ်ရေချိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ခဏတစ်ဖြုတ် စကားပြောကြပြီး စောစောစီးစီးအိပ်ရာဝင်ကြသည်။ ဒီညတော့ ပင်ပန်းနေကြလို့ မေမေရော တီခင်ရော ကျုပ်ပါ တစ်ချိုးတည်း အိပ်ပျော်သွားကြသည်။

နောက်နေ့ကြတော့ စောစောစီးစီးအိပ်လိုက်လို့ စောစောစီးစီး နိုးလာကြသည်။ ကျုပ်နိုးလို့ မေမေ့ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်တော့ မေမေကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို အနမ်းလေးတွေ မွနေအောင်ပေးသည်။ လက်က မနက်စောစောမို့ တောင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကလာကိုင်ရင်း လေသံလေဖြင့်
“မောင်ရယ် … လွမ်းလိုက်တာ … ညကခရီးပမ်းပြီး အိပ်ပျော်သွားတာ… မချစ်လိုက်ရဘူး… ”
“မေက… လိုချင်လို့လား… အခုအတိုင်းလေး ခိုးချစ်မယ်လေ… ”
“မေမလုပ်ရဲဘူးမောင်ရယ်… ဟိုဘက်ကကြားသွားမှာစိတ်ပူတယ်… ”
“ဖြည်းဖြည်းလေးပဲလေ… လိုးလို့အဆင်မပြေရင်လဲ စိမ်ထားကြမယ်… ”
ပြောရင်း မေမေ့ထမိန်ကို လှန်တင်လိုက်ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ကို စမ်းလိုက်သည်။ မေမေ့စောက်ပက်မှာ အရည်တွေရွှဲအိုင်လို့။ မေမေလဲ အရမ်းလိုချင်နေပြီထင်ပါတယ် ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ပြီး ထုပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပေါင်ကို ကိုင်ကာ ကျုပ်ကိုခွစေလိုက်ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ကိုချိန်ကာ ကျုပ်လီးကို ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လီးကမေမေ့စောက်ပက်ထဲစီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲဝင်သွားတယ်။ ခိုးလိုးရတာမို့ အသံထွက်မှာလဲစိုးတော့ သိပ်မညည်းရဲဘူး။ မေမေနှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း မညည်းမိအောင်ထိန်းရတယ်။ မေမေလဲ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို ပြန်စုပ်ရင်း ကျုပ်ကိုတင်းနေအောင်ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးကိုလှုပ်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ မေမေ့ကို လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ ခိုးလိုးရလို့ ရင်ခုန်တာရော သိပ်ချစ်ရတဲ့ မေမေ့ကိုလိုးနေရတာကြောင့် အရမ်းကိုကောင်းနေတာ။ ကျုပ်ကိုယ်လုံးက လှုပ်နေတာကြောင့် ကျုပ်ဘေးမှာ အိပ်နေတဲ့ တီခင့်ကိုယ်လေးလှုပ်လာပြီး ကျုပ်တို့ကို ခေါင်းထောင်ကြည့်ကာ ကျုပ်ပါးလေးကို လာနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုလိုးပေးနေရလို့ ပြန်မနမ်းအားသေးဘူး။ ခဏကြာတော့ မေမေ့ရဲ့ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကျောကို လာပုတ်တယ်။ မေမေပြီးချင်နေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်ပြီ။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းပြီး ပြီးချင်နေပြီ။ ကျုပ်လိုးရတာအားမရတော့ဘူး။ ကျုပ် မေမေ့ကိုယ်ပေါ်ကိုလှိမ့်တက်လိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက်လိုးတော့တယ်။ အသံမြည်မှာစိုးလို့ အသားကုန်တော့မဆောင့်ရဲဘူး။ ဒါပေမယ့် စောက်ပက်ထဲ လီးဝင်ထွက်သံတွေကတော့ တစ်ပြွတ်ပြွတ် တစ်စွပ်စွပ်နဲ့ မြည်နေတော့တယ်။ သိပ်မကြာဘူး မေမေ့ကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲ့ တုန်သွားသလို ကျုပ်လဲနှစ်ချက်သုံးချက်ဆက်လိုးတော့ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည် တစ်ပြွတ်ပြွတ်ပန်းထည့်ရင်း ပြီးသွားတော့တယ်။ မေမေရင်ဘတ်ကတော့ ဖားဖိုကြီးလို နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း အမောဖြေနေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပေါ်ထပ်ရက်ကပဲ အမောဖြေနေမိတယ်။ ခဏနေတော့မှ မေမေ့ပါးလေးကို နှာခေါင်းမြုပ်သွားအောင် ဖိနမ်းလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ တီခင့်ပါးလေးကို ဖိပ်ကပ်နမ်းလိုက်ပြန်ရင်း လေသံလေးနဲ့
“ခင်… လိုချင်လို့လား… ”
“ရပါတယ်မောင်ရယ်… နောက်မှပေါ့… ခုပုံစံက အဆင်မပြေလောက်ဘူး…”
“အင်းပါ… ချစ်တယ်နော်ခင်…(ပြွတ်)…”
“အရမ်းချစ်တယ်မောင် … (ပြွတ်)…. ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ဘက်ပြန်လှည့်ရင်း မေမေ့ကိုနမ်းလိုက်ကာ
“အဆင်ပြေရဲ့လား.. မေ… ”
“အင်း… ချစ်တယ်မောင်ရယ်…. ”
“မေ့ကိုမောင်… အရမ်းချစ်တယ်နော်… ”
ပြောရင်း မေမေ့ကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားလက်ကာ လှန်ထားတဲ့ မေမေ့ထမိန်ကို ပြန်ဆွဲချပေးလိုက်တယ်။ မေမေလဲ သူ့ထမိန်ကိုသေသေချာချာပြန်စည်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကို ပြန်ဝတ်လိုက်ပြီး မေမေ့ကို ပြန်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ တီခင်ကတော့ ကျုပ်ကိုယ်ကျောကို ပါးလေးအပ်ပြီး ကျုပ်ကိုတင်းတင်းဖက်ထားပြန်တယ်။ ကျုပ်တို့သုံးယောက်ရဲ့ တြိဂံချစ်ခြင်းတရားက ပိုမိုခိုင်မြဲလို့နေတော့တယ်။ မနက်မိုးလင်းတော့မှာမို့ ပြန်မအိပ်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ တော်တော်လေးကြာတော့ မေမေထထိုင်ပြီး အိပ်ရာထဖို့ပြင်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပါးလေးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိကပ်နမ်းပြီး ထသွားတယ်။ မေမေသွားတော့ ကျုပ်လဲ တီခင်ဘက်လှည့်ပြီး ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။ တီခင်ကလဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးအပ်ကာ တိုးဝင်လာပြီးဖက်ထားတော့ တီခင့်ခေါင်းလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ တီခင်လဲ ဖက်ရင်း နွေးထွေးတဲ့အချစ်တွေနဲ့ မှိန်းနေလိုက်ပြီး မိုးလင်းတော့ အိပ်ယာက ကိုယ်စီထလိုက်တယ်။ တီခင်နဲ့ အပြန်အလှန် အနမ်းလေးပေးပြီး အခန်းပြင်ထွက်ခဲ့ လိုက်တယ်။ အပြင်ထွက်တော့ အန်တီငုဝါလဲ နိုးလို့ မေမေနဲ့ မီးဖိုထဲမှာ မနက်စာပြင်ဆင်နေကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့ တီခင်လဲ မေမေနဲ့ အန်တီငုဝါကို နှုတ်ဆက်ပြီး ရေချိုးခန်းဝင်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်ကြတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း တီခင့်ကို တွဲမိသေးတာပေါ့။

အပိုင်း-၂၈-ခ

ပြီးတော့ ညီမလေးကို ကျုပ်ပဲ ဝင်နှိုးလိုက်တယ်။ ညီမလေးအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်းသိလို့ ညီမလေးကို မနမ်းသေးဘဲ အရင်ကလိထိုးလိုက်တယ်။ ညီမလေးက အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရာကနေ တွန့်လိမ်ပြီးတော့ တစ်ခစ်ခစ်ထရယ်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ကိုကိုရာ… ယားတယ်… ခစ်ခစ်… ကိုကိုအကျင့်ပုတ်ကြီး… သူများကိုမနမ်းပဲ ကလိထိုးတယ်… ခစ်ခစ်…. ”
“ကိုကို့ညီမလေး…. အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်းသိလို့…. ကလိထိုးတာကွာ…. (ရွှတ်)..(ရွှတ်)… ”
“(ရွှတ်)… (ရွှတ်)… (ရွှတ်)… ချစ်လိုက်တာကိုကိုရာ… ”
ကျုပ်က ညီမလေးရဲ့ မျက်နှာကို တစ်ရွှတ်ရွှတ် နမ်းလိုက်တော့ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်ကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ ပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ညီမလေးက မပြောမဆိုနဲ့ ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချပြီး ကျုပ်လီးကို ပြွတ်ကနဲ ကုန်းစုပ်တယ်။ ကျုပ်လီးတစ်ချောင်းလုံး ညီမလေးပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတော့ ညီမလေး မျက်လုံးဝိုင်းစက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အံ့သြတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျုပ်ကိုမော့ကြည့်တယ်။ သွားပြီ။ မနက်စောစော ကျုပ် မေမေနဲ့လိုးပြီးတော့ မေမေရော ကျုပ်ရော သန့်ရှင်းရေးမလုပ်ဖြစ်ခဲ့ကြဘူးလေ။ ကျုပ်လီးမှာ မေမေ့စောက်ရည်အနံ့တွေ အရသာတွေကျန်နေမှာပဲ။ ကျုပ်လဲ ဒီနေ့ကျမှ ရေမချိုးဖြစ်ဘဲ မျက်နှာသစ်ရုံပဲလုပ်ခဲ့မိတယ်။ ညီမလေး ဒီလိုကျုပ်လီးကို စုပ်လိမ့်မယ်လို့လဲ မထင်ခဲ့မိဘူး။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာပျက်သွားတယ်။ ညီမလေးမေးရင် ဘယ်လိုဖြေရပါ့မလဲ။ ညီမလေးက ဘာမှဆက်မပြောဘဲ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး လီးကိုဆက်စုပ်ပေးတယ်။ ခဏနေတော့မှ သူ့ပါးစပ်ထဲက လီးကိုချွတ်ပြီး-
“နောက်ဆို သန့်ရှင်းရေးလုပ်… ကိုကိုရာ…. ဟွန့်…. ညစ်ပတ်ကြီး…. ”
ကျုပ်လဲ ချော်လဲရောထိုင်လုပ်ပြီး-
“အင်းပါ ညီမလေးရဲ့…. ”
ကျုပ်မျက်နှာက ညှိုးနွမ်းနေပြီး ညီမလေးကို တောင်းပန်သလိုအကြည့်မျိုးနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ကျုပ်အသံကလဲ ဖျော့တော့နေတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး ဖက်ထားလိုက်ရင်း
“စိတ်မပူပါနဲ့ကိုကိုရယ်… ကိုကို့ကို ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ အပိုင်မရနိုင်ဘူးဆိုတာ သိထားပြီးသားပဲ ဘာမှစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေနဲ့ နော်… ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နေပါကိုကိုရယ်… ကိုကိုပြုံးပျော်နေတာပဲ… ညီမလေးမြင်ချင်တယ်…. ”
“ညီမလေးရယ်… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ့ ထင်မထားတဲ့ နားလည်ပေးမှုကြောင့် ညီမလေးကို ပိုချစ်မိသွားတယ်။ ညီမလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်ဖို့ လုပ်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းရှေ့ လက်လေးနဲ့ ကာလိုက်ပြီး
“ဟိုးထားဆရာ… အနံ့တွေကူးကုန်မယ်…. ညီမလေးသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးအုံးမယ်ကိုကိုရာ… ”
ရင်း ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်ပြန်တယ်။ လျာလေးတွေနဲ့ပါယက်ပေးတယ်။
“တော်ပြီညီမလေးရာ… တစ်ယောက်ယောက်ဝင်လာလို့ မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး … ”
ညီမလေးကို ဆွဲထူလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို အမြန်ပြင်ဝတ်လိုက်တယ်။ပြီးတော့ ညီမေလေးရဲ့နဖူးလေးကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်ပြီး
“ရေချိုးလိုက်ညီမလေး… အရမ်းချစ်တယ်နော်.. ”
“ဟုတ်… ကိုကို… အရမ်းချစ်တယ်… ”
“သမီးအိပ်ပုတ်လေး… စောစောစီးစီး အစ်ကို ကို ချွဲနေတာလား…. ”
“ဟီး… မေမေကလဲ…. ချွဲစရာ ဒီကိုကိုတစ်ယောက်ပဲရှိတာကို…. ခစ်ခစ်… ”
“အင်းပါ… ထရေချိုးတော့ … ပြီးရင်မနက်စာစားရအောင်…. ”
“ဟုတ်ကဲ့.. မေမေ… ”
“အဲ့ဒါဆိုထွက်ခဲ့တော့နော်… ညီမလေး … မနက်စာစားဖို့စောင့်နေမယ်… ”
“ဟုတ်… ကိုကို…. ”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါ အပြင်ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ မနက်စောစောစီးစီးကတည်းက မေမေနဲ့ ခိုးလိုးရင်း စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရသလို အခုလဲ ညီမလေးကျုပ်လီးကိုစုပ်ပေးတာ အန်တီငုဝါမိဖို့ သီသီလေးလွတ်သွားတာမို့ အတော်လန့်သွားခဲ့ရတယ်။ ဒီနေ့က ကျုပ်အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေပဲ ကြုံတွေ့ရမယ့် နေ့များလား။ ညီမလေး ရေချိုးပြီးတော့ မနက်စာအတူတူစားကြတယ်။ စားနေရင်း မေမေက
“စားပြီးရင် စျေးမှာ …. လိုအပ်တာလေးသွားဝယ်မလို့ လိုက်ကြအုံးမလား…. ”
“မေမေ… သားလိုက်ပို့မယ်လေ… ”
“ကားကြီးနဲ့ မသွားချင်ပါဘူးကွာ … ခါတိုင်းလိုပဲ ဆိုက်ကားနဲ့ပဲသွားမယ်… ရပ်ကွက်ထဲ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တွေလို့ ထင်နေကြအုံးမယ်… ”
“အဲ့ဒါဆို … သားမလိုက်တော့ဘူး… မေမေ… ”
တီခင်က
“ယမင်း… မမလိုက်ခဲ့မယ်… ”
ကျုပ် တီခင့်ကိုစကားပြောမယ်လုပ်တော့ မေမေကျုပ်လက်မောင်းကို မသိမသာ ဆိတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ တော်သေးတယ် ကျုပ်တီခင့်ကို အလေးအပင် မ မိမှာစိုးလို့ သတိပေးမလို့။ ဒါဆိုရင်တော့ တီခင့်မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိတာ  လူတိုင်း ခန့်မှန်းမိသွားတော့မှာ။ မေမေက ကျုပ်ဘာပြောတော့မယ်ဆိုတာ တန်းသိတယ်။ ကျုပ်စိတ်ကို သိပ်ဖတ်နိုင် နားလည်နိုင်တဲ့ ကျုပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့မေမေရယ်ပါ။ ကျုပ်သိပ်ချစ်ရတဲ့ မေမေပါနေတော့ သိပ်စိတ်ပူစရာမရှိပါဘူး။ အန်တီငုဝါက
“မမတော့ မလိုက်တော့ဘူး… အိမ်မှာပဲနေခဲ့လိုက်မယ်လေ… ”
“မေမေလေး သမီးလဲ လိုက်ခဲ့မယ်လေ… ဆိုက်ကားစီးချင်လို့… ဟီးဟီး… ”
“လိုက်ခဲ့ပေါ့သမီးလေးရဲ့…. ”
ဟိုက် အခုမှ ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလား ကျုပ်မသိတော့ဘူး။ အိမ်မှာ ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မယ့်အဖြစ်ပါလား။ မတတ်နိုင်ဘူး ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းပဲ။ အန်တီငုဝါနဲ့ ခရီးဆုံးအထိတော့ မဖြစ်ချင်ဘူး။ ညီမလေးသိရင် ခွင့်လွှတ်မှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါတော့ စောင့်စည်းနိုင်ဖို့ ထိန်းရမှာပဲ။ စားသောက်ပြီးကြတော့ မေမေနဲ့ တီခင်နဲ့ ညီမလေး က စျေးသွားကြပြီ။ ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါကတော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေကြတယ်။

အန်တီငုဝါက ဂျာနယ်တစ်စောင် ဖတ်နေတယ်။ နှစ်ယောက်ထဲဆိုတဲ့ အသိက ကျုပ်ကို အန်တီငုဝါရဲ့ နို့တွေကို ကြည့်ဖို့တွန်းအားပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ ထဲက ရုန်းထွက်တော့မတတ် နို့ထွားထွားကြီးတွေကို မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။ အန်တီငုဝါ ဂျာနယ်ဖတ်ရင်း ကျုပ်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်တော့ ကျုပ် သူ့နို့တွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ကိုမြင်သွားပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ရင်း အန်တီငုဝါကိုပြန်ကြည့်နေမိတယ်။ အခွင့်ရတုန်း အန်တီငုဝါနို့တွေ စို့ချင်နေတာမို့ အန်တီငုဝါကို လက်ဆွဲပြီး မီးဖိုခန်းထဲ ခေါ်သွားတော့ အန်တီငုဝါ လိုက်လာတယ်။ မီးဖိုထဲရောက်တာနဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်ပစ်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်ပေးနေမိတယ်။
“အင်း … ဟင်း… သားရယ်… လောလိုက်တာ … မေမေလေးထွက်မပြေးပါဘူးကွ… နို့ဆာနေတဲ့မေမေလေးရဲ့သားကို… မေမေလေးက… နို့တိုက်မှာပါ… ခစ်ခစ် ”
“ဟီး… မေမေလေးနို့တွေကို… စို့ချင်လှပြီဗျ… ”
ပြောရင်း အန်တီငုဝါရဲ့ နို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ တစ်ရှုံ့ရှုံ့ ဖိနမ်းပစ်တယ်။ အန်တီငုဝါ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားတယ်။ လက်တွေကလဲ ဆုပ်နယ်တာ မရပ်သွားဘူး။ ပုဆိုးထဲကလီးက လဲ မတရားတောင်လာနေပြီ။ အန်တီငုဝါရဲ့ လက်တွေက ကျုပ်ဆံပင်တွေကို ရွရွပွတ်သပ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ အားမရတော့ဘူး အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ဘရာစီယာအောက်က ဝင်းမွတ်နေတဲ့ နို့အစုံက ရင်ဖိုစရာကောင်းလှတယ်။ ဘရာစီယာအောက်က ပေါ်နေတဲ့  နို့အုံလေးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိဖိနမ်းလိုက်၊ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ တစ်ပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နမ်းပေးနေလိုက်ရင်း လျာနဲ့ပါ ယက်ပေးနေမိတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ကိုယ်လေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ တစ်ဟင်းဟင်းညည်းနေတော့တယ်။ ကျုပ် ဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ အန်တီငုဝါ လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်ပေးရှာတယ်။ ဘရာချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ လွတ်လပ်သွားတဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ နို့တွေဟာ ပျော့တွဲမနေဘဲ လုံးဝန်းကာ ဖေါင်းတင်းနေတယ်။ တစ်ကယ် မထင်ရက်စရာ ကလေးအမေတစ်ယောက်ရဲ့ နို့တွေပါပဲ။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကအစ နီညိုရောင်လေးတွေ။
“လှလိုက်တာ မေမေလေးရယ်… မေမေလေးနို့တွေသိပ်လှတာပဲ… ဒီလောက်လှမယ်လို့မထင်မိဘူး… ”
ပြောရင်း အန်တီငုဝါရဲ့ နို့တွေကို ကျုပ်မျက်နှာ တစ်ပြင်လုံးနဲ့ ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ နို့နှစ်လုံးကြားကရင်သားလေး ကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိကပ်နမ်းလိုက်ရင်း နို့အုံတစ်ဖက်စီကို လျာနဲ့ လိုက်ယက်နေမိတယ်။ လက်ကလဲ နို့တွေကို တိုက်ရိုက်ဖျစ်ညှစ်ပေးရတဲ့ အချိန်မှာ ထင်မထားလောက်အောင် နူးညံ့ပြီး တင်းတင်းလေးဖြစ်နေတာ။ အန်တီငုဝါရဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ငုံစုပ်လိုက်တော့ စို့လို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ လျာဖျားလေးတွေနဲ့ ပါ နို့သီးခေါင်းလေးကို ကစားပေးလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ ဖီးလ်တွေအရမ်းတက်နေပြီဆိုတာသိလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါနို့တွေကို တစ်ဖက်စီပြောင်းစို့ရင် အန်တီငုဝါရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေပွတ်သပ် ဖျစ်ညှစ်နေမိပြီ။ အန်တီငုဝါရဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်နေပြီ။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ နို့ကိုစို့နေတာရပ်လိုက်ပြီး အန်တီငုဝါကိုယ်လေးကိုဖက်ကာ မျက်နှာကိုတစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းပေးပြီး နှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။  ပြီးတော့ ကျုပ်အန်တီငုဝါရဲ့ ထမိန်ကြားထဲ လက်တိုးဝင်သွားပြီ အန်တီငုဝါရဲ့စောက်ဖုတ်ကို စမ်းသပ်ဖို့ကြိုးစားတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်လက်ကို လာဆုပ်ကိုင်တယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး
“သားတေဇာ… အခု… မေမေလေးပြောတာကို….. သေသေချာချာနားထောင်နော်…. ”
“ဟုတ်ကဲ့ …မေမေလေး…”
“ဒီနေ့…. မေမေလေးတို့ … ဘယ်လောက်အထိ ခရီးရောက်ခဲ့ ရောက်ခဲ့… နောက်ထပ် ထပ်ဖြစ်အောင်… သားဘက်ကမကြိုးစားပါဘူးလို့… မေမေလေးကိုကတိပေးပါ… ”
“ဟုတ်မေမေလေး… သားကတိပေးပါတယ်…. ”
“သားကမေမေလေးနဲ့… ဘယ်အခြေအနေထိသွားဖို့စိတ်ကူးထားလဲ… အမှန်အတိုင်းပြောကွာ… ”
“သားအမှန်အတိုင်းပြောတာပါ မေမေလေး… သားမေမေလေးရဲ့ နို့တွေကိုပဲကိုင်ခွင့် နမ်းခွင့် စို့ခွင့် ရဖို့ပဲ ရည်ရွယ်တာပါ… အခုမေမေလေးရဲ့ဟာကို ကိုင်ဖို့ကြိုးစားတာ… သားကြောင့်…မေမေလေးကိုတောက်လောင်နေတဲ့ ရမ္မက်မီးကို သားကိုယ်တိုင် ငြှိမ်းသတ်ပေးချင်လို့ပါ… သား… ဟို… မလိုးပါဘူး… သားလက်တွေ နှုတ်ခမ်းတွေ လျာတွေနဲ့ပဲ… မေမေလေးကို လုပ်ပေးမှာပါ… ”
“လိမ္မာလိုက်တာကွာ … မေမေလေး…သားကိုယုံလို့ … တစ်ကိုယ်လုံးအပ်လိုက်ပြီးနော်… ”
ပြောပြီးတော့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း ထမိန်ပေါ်ကနေ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုကိုင်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ကျုပ်လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ထမိန်ပေါ်ကနေ အဖုတ်ကို ဖိစမ်းလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ အလိုက်သင့်လေး ပေါင်ဟပေးတယ်။နူးနူးညံ့ညံ့နဲ့ ဖေါင်းအိနေတဲ့ စောက်ပက်ကြီးကို စမ်းမိတော့ ရင်တွေပါ တစ်ဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာတယ်။ တစ်ကယ်ကိုင်လို့ကောင်းတယ်ဗျာ။ လက်လေးနဲ့ ထမိန်ပေါ်ကနေပဲ စောက်ပက်ကိုအပေါ်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ မျက်လုံးလေးစဉ်းသွားတယ်။ လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း လီးကိုင်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်က ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်ပြီး မှေးစဉ်းနေတဲ့မျက်လုံးလေးနဲ့ ကျုပ်လီးကိုငုံကြည့်တယ်။
“ထွားလိုက်တာသားရယ်… ဟင်း… ရှီး… ”
“မေမေလေးရဲ့အဖုတ်ကလဲ… နူးညံ့လိုက်တာ… မေမေလေးတစ်ကိုယ်လုံး နူးညံ့နေတာပဲနော်… သားကိုင်လို့မဝဘူး… ”
ပြောရင်း ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ထမိန်ကို ဖြည်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဝါး… ခရမ်းရောင်ဇာပင်တီလေး…. ကျုပ်ကို အမြင်ဆန်းစေပြီး ဆွဲဆောင်လွန်းလှတယ်။ ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့အရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရင်း မျက်စိရှေ့တည့်တည့်က ဇာပင်တီအောက်မှာ ရေးရေးမြင်နေရတဲ့ လှပလွန်းတဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့အဖုတ်ကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။
“လှလိုက်တာမေမေလေးရယ်… မေမေလေးက တစ်ကိုယ်လုံး … အပြစ်ဆိုစရာမရှိအောင်ကို … လှတယ်… ”
“သားအတွက်… အခုအဲ့ဒီအလှတွေကို မေမေလေးက ခဏငှားထားတယ်လေ…. သားဘာလုပ်ချင်လဲ… ”
ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ရဲ့ စောက်ပက်ကို ပင်တီပေါ်ကနေ နှာခေါင်းလေးနဲ့ ဖိပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပင်တီကို ဆွဲချလိုက်တယ်။ အို… အမွှေးတစ်ပင်မျှ မရှိတဲ့ စောက်ပက်ကြီးပါလား။ လှလိုက်တာ။ အရည်တစ်ရွှဲရွှဲနဲ့ ကျုပ်ရဲ့မေမေလေး ခေါ် အန်တီငုဝါရဲ့ စောက်ပက်ကြီးကို အနည်းငယ် ဖြဲကြည့်လိုက်ရင်း လျာနဲ့ သပ်တင်လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ခါးကော့တက်သွားပြီး အီးကနဲ ညည်းသွားတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ခေါင်းထဲ လျာထိုးထည့်လိုက်၊ စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးလိုက်တာ အန်တီငုဝါ တစ်အင်းညည်းရင်း ကျုပ်ခေါင်းကို သူ့စောက်ပက်နဲ့ ကွာသွားမှာစိုးသည့်အလား လက်နဲဖိကာ ကပ်ထားလေတော့သည်။ ကျုပ်လဲ ယက်ပေးရင်း ခဏနေတော့ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး စောက်ရည်လေးတွေ ပွက်ကနဲ ကျလာတယ်။ ကျုပ်ခေါင်းကို အန်တီငုဝါ ဖယ်ထုတ်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ကျုပ်လဲ စောက်ရည်တွေပါသောက်လိုက်ပြီးမှ ဖယ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်စုပ်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ဂွင်းထုပေးရင်း
“တစ်ကြိမ်ပဲရမယ့်အခွင့်အရေးကို … ဒီလောက်နဲ့ကျေနပ်ပြီလားသား … ”
“မေမေလေး… သားလေ… သား… မေမေလေးရဲ့အဖုတ်ကိုမြင်တော့… အရမ်းလှလို့အရမ်းသဘောကျတယ်… အရမ်းလဲလိုးချင်တယ်… ဒါပေမယ့်…. သား..  သား… ”
“ရပြီသား… မေမေလေး သဘောပေါက်ပြီ… ”
ပြောပြီးတော့ ကျုပ်ပါးလေးကိုနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လည်ပင်တွေကတစ်ဆင့်၊ ရင်ဘတ်၊ ဗိုက် ၊ ချက် ပြီးတော့မှ ပေါင်ကို ဟိုဘက်ဒီဘက်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ဂွေးဥလေးတွေကို လျာလေးနဲ့ယက်ပြီး ငုံစုပ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ မှ ကျုပ်လီးချောင်းကြီးကို နှာခေါင်းလေးနဲ ဖိကပ်နမ်းလိုက်တယ်။
“ချစ်စရာကြီးကွာ… အားရလိုက်တာ… (ပြွတ်)… ”
အန်တီငုဝါ ကျုပ်လီးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခါ ကျုပ် ညည်းအလှည့်ပေါ့။ အိုး…. အန်တီငုဝါက တစ်ကယ်ပုလွေဆရာကြီးဗျ။ ကျုပ်မှာ တစ်ဟင်းဟင်း ညည်းရင်း ဘယ်လိုမှမထိန်းနိုင်ဘူး အန်တီငုဝါရဲ့ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်မိတယ်။ အန်တီငုဝါက ဝင်လာသမျှ လီးရည်တွေ အကုန်မျိုချပစ်ပြီး လီးကို မချွတ်ဘဲ ဆက်စုပ်ပေးတယ်။ ဒစ်ဖူးကို မထိသေးပဲ လီးချောင်းကြီးကိုပဲ ဘေးကနေ လျာနဲ့သပ်ပြီး စုပ်ပေးတယ်။ ဂွေးဥလေးကိုလဲ လက်လေးနဲ့ဆုပ်နယ်ပေးပြီး ခဏနေတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ပြန်ငုံစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ချီပြီးပေမယ့် လီးပျော့ချိန်မရလိုက်ဘဲ ပြန်တောင်လာပြီ။
“သားပက်လက်လှန်လိုက်နော်… သားကမေမေလေးကိုလိုးတာမဟုတ်ဘူး… မေမေလေးကသားကို လိုးမှာ… ”
“ဟုတ်မေမေလေး… သားကိုလိုးပေးပါ.. သားမေမေလေးစောက်ပက်ကိုလိုချင်နေပြီ… ”
ကျုပ်လဲ ချက်ချင်းပဲ လှဲချလိုက်တော့ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ပေါ်တက်ခွပြီး  လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့လျှက် ဖြည်းဖြည်းချင်းဖိထိုင်ချတယ်။ ကျုပ်လီးကတော့ အန်တီငုဝါစောက်ပက်ထဲ တစ်အိအိ နဲ့ တိုးဝင်သွားတယ်။ အန်တီငုဝါလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုင်ချရင်း တစ်ဟင်းဟင်းညည်းနေတယ်။
“ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ… မေမေလေးရာ…. အီဆိမ့်နေတာပဲ… ”
“သားလီးက ကြီးလိုက်တာကွယ်… မေမေလေး… ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်းနေရတယ်… ဟင်း…ဟင်း… ”
ကျုပ်လီးအဆုံးထိဝင်သွားတာနဲ့  အန်တီငုဝါ ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးတယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အန်တီငုဝါ လီးပေါ် စောက်ပက်ကို တစ်ချက်ချင်း ဖိသွင်းလိုက် ကြွထုတ်လိုက်နဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဇိမ်နဲ့လိုးနေတယ်။
“မေမေလေး… သားမေမေလေးကို လိုးနေပြီ… ”
“အင်း… သားလီးက မေမေလေးစောက်ပက်ထဲမှာ … ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ… အားရလိုက်တာကွာ… ဟူး…”
အန်တီငုဝါလဲ အပေါ်ကနေ ဆောင့်တာမြန်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ကုန်းထပြီး အန်တီငုဝါကိုဖက်ကာ နို့တွေကို နယ်ရင်းစို့တယ်။ အန်တီငုဝါလဲ အဆောင့်မပျက် တစ်ဟင်းဟင်းညည်းရင်း ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ ကိုယ်ကိုဖက်ရင်း ပြန်လှဲချလိုက်တာကြောင့် အန်တီငုဝါကကျုပ်ပေါ်မှာ ခွလျှက်ကြီး ဖင်မြှောက်ပေးထားသလိုဖြစ်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါမျက်နှာကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း အောက်ကနေ အသားကုန်ပင့်လိုးပစ်တာ။ အန်တီငုဝါကလဲ ကျုပ်ကို စူးစိုက်ပြန်ကြည့်ရင် အောက်နှုတ်ခမ်းလေးတစ်ခြမ်းကိုက်ကာ ညည်းနေတော့တယ်။
“ဟင်း… မေမေလေး…. ”
“အင်း.. သား… ”
“သားမေမေလေးကိုလိုးရတာ… အရမ်းကြိုက်တယ်…. မေမေလေးစောက်ပက်ရော၊နို့ရော၊ တစ်ကိုယ်လုံးကြိုက်တယ်… ”
“မေမေလေးလဲ… သားလီးကိုကြိုက်တယ်… အလိုးခံဖူးသမျှထဲ … အရသာအရှိဆုံးပဲ… ရှီး… အင်း… မေမေလေးအရမ်းကောင်းနေပြီသားရယ်…. လိုးစမ်းသား… မေမေလေးကိုလိုးပေးပါ… ဟူး…  ”
ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါနှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်ရင်း ပါးစပ်ထဲ လျာပါထိုးသွင်းကစားပေးလိုက်တော့ အန်တီငုဝါလဲ သူ့လျာနဲ့ ကျုပ်လျာကိုပြန်ကစားပေးတယ်။ ကျုပ်နမ်းရင်း အန်တီငုဝါကို တင်းတင်းဖက်ကာ ခပ်မြန်မြန်ကော့လိုးတာ အန်တီငုဝါ ဆက်တောင်မနမ်းနိုင်တော့ဘူး
“အား… ရှီး… သေပြီ…. ဟူး…. သားလီးနဲ့ မေမေလေးကို လိုးသတ်နေတာလား… လိုး… မေမေလေးကိုသေအောင်လိုး… အူး…. မရတော့ဘူး… အား…. ထွက်ပြီ…. အင်း… ဟင်း…”
အန်တီငုဝါတစ်ချီပြီးသွားပြီ။ ကျုပ် ခပ်မှန်မှန်လေးပဲ ဆက်လိုးပေးရင်း အန်တီငုဝါကိုယ်လေးကိုဖက်ထားရင်းက လှိမ့်လိုက်တော့ အန်တီငုဝါ အောက်ရောက်သွားပြီး ကျုပ်ကအပေါ်ပြန်ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ် အနိတီငုဝါကိုဖက်ထားရာကနေ လွှတ်လိုက်ပြီး အန်တီငုဝါပေါင်ကြားမှာ အကျအနနေရာယူလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါကိုယ်ကို နည်းနည်းစောင်းလိုက်ပြီး ခြေသလုံးကို ကျုပ်ပုခုံးပေါ်ထမ်းလိုက်ပြီး လီးကို စောက်ပက်ထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ လီးက အန်တီငုဝါစောက်ပက်ထဲ တစ်အိအိတိုးဝင်သွားတော့ အန်တီငုဝါ ညည်းသံလေးပြန်ထွက်လာပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ခြေတစ်ချောင်းကိုထမ်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးပေးလိုက်တယ်။
“ဟူး… စိတ်ပြန်ထလာပြန်ပြီကွာ… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ… သားကလိုးတတ်လိုက်တာ… မေမေလေးတော့စွဲပြီကွာ… (ဖြန်း)… အ… ”
“ကြိုက်လား…. သာလီးကိုကြိုက်လား… (ဖြန်း).. ”
“အ.. အင်းဟင်း…. ကြိုက်တယ်… သားလီးကို… မေမေလေးအရမ်းကြိုက်တယ်… (ဖြန်း)… အ… ရိုက်ပါ… မေမေလေးကိုရိုက်ပါ…. ဟူး.. အရမ်းကောင်းနေပြီ…. ”
“မေမေလေးရဲ့စောက်ပက်ထဲဝင်နေတာ… ဘယ်သူ့လီးလဲ… (ဖြန်း)… မေမေလေးကိုလိုးနေတာ… ဘယ်သူလဲ… (ဖြန်း)…. ”
“အ.. မေမေလေးကိုလိုးနေတာ… ယမင်းရဲ့သား တေဇာ… မေမေလေးစောက်ပက်ထဲမှာ… သားတေဇာရဲ့လီးကြီး… အူး…. ”
“သားက… မေမေလေးရဲ့သားမဟုတ်ဘူးလား…. (ဖြန်း)… ”
“အ… ဟုတ်တယ်…. သားက မေမေလေးရဲ့သား… သားက… ငုဝါရဲ့သား… ဟူး… ”
“မေမေလေးရဲ့သားက မေမေလေးကိုပြန်လိုးနေပြီ… မေမေလေးစောက်ပက်ထဲမှာ… မေမေလေးမွေးထားတဲ့ သားလီးကြီးက လိုးပေးနေတာ…  ကောင်းလားအမေ… (ဖြန်း)”
“အ.. ဟာ့… ကောင်းတယ်… သားလီးနဲ့အမေ့ကိုလိုး… အူး… ငုဝါကိုလိုးပါမောင်…. အား… သားလီးနဲ့အမေ့စောက်ပက်ကိုလိုးခွဲလိုက်ပါ… အား… ယောက်ျား… ပြီးပြီ… အင်း… ဟင်း…. ”
ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ တင်ပါးကို တစ်ဖြန်းဖြန်းရိုက်ရင်း အရှိန်တင်လိုးပေးလိုက်တာ အန်တီငုဝါနောက်တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲထမ်းထားတဲ့  အန်တီငုဝါရဲ့ခြေထောက်ကို ပြန်ချပေးလိုက်ပြီး နို့တွေကိုကုန်းစို့ပေးရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆက်လိုးပေးလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ အမောဖြေရင်း ကျုပ်ကို ဖက်ထားပေးတယ်။
“သားရယ်… ထိန်းနိုင်လိုက်တာကွာ… ဟူး… ကလေးမှတ်လို့တစ်ချီးပေးပြီးလိုက်တာ… လူကိုမြော့နေအောင်လိုးတော့မှာလားဟင်… ပြန်ထလာပြန်ပြီ…. ရှီး”
“စွဲနေအောင်မဟုတ်ဘူးလား… မေမေလေးရ…. ”
“မြော့ပြီး… စွဲသွားအောင်လိုးမှာမလား… မောင်ရ..”
“အင်း… ဟုတ်တယ်… တစ်သက်လုံးအမှတ်ရနေအောင်ပေါ့… ငုဝါလေးရ… ”
“ခစ်ခစ်… သူတော်တော်တတ်နိုင်တယ်နော်… ဟွန့်..
ဒီတစ်ချီတော့ပြီးလိုက်တော့မောင်ရာ… ပြန်လာလို့ အရမ်းရုပ်ပျက်နေရင်… သိကုန်အုံးမယ်… ”
“အင်းပါငုဝါရဲ့… မောင့်ကိုကုန်းပေးအုံး… ငုဝါဖင်လှလှကြီးကိုကြည့်ပြီးလိုးချင်လို့… ငုဝါက သိပ်လှတာပဲနော်…. ”
“မောင်ကြိုက်ရင်ပြီးရော… လီးကိုခဏချွတ်ပေးအုံး …. ကုန်းပေးမယ်… ”
ကျုပ်လီးကို ချွတ်လိုက်တော့ အန်တီငုဝါထထိုင်ပြီး ကျုပ်လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက်စုပ်လိုက်သေးတယ်။
“ထုတ်လိုက်တော့လဲ… အဖုတ်ထဲမှာ… ဟာတာတာကြီး…. ချွတ်တောင်မချွတ်ချင်ဘူး… ”
ပြောပြီးတော့ ကျုပ်ကို လေးဘက်ထောက်ကုန်းပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါစောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မှန်မှန်လေးလိုးပေးလိုက်တယ်။
“တစ်ကယ်ပဲမောင်ရာ…. အီဆိမ့်နေတာပဲ… ငုဝါတော့စွဲပြီသိလား…. အူး ”
“ငုဝါကလဲ … အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတယ်…. တစ်နေကုန်လိုးပစ်ချင်တာ… ကောင်းလိုက်တာ အမေရယ်… ”
“တစ်ကုန်လိုးရင်… အမေ့စောက်ပက်ပြဲသွားမှာပေါ့သားရယ်… ဟင့်… အူး… ရှီး…. ”
“ကိုယ့်သားလိုးလို့ပြဲတာ… ကြောက်လို့လား… ဟင်… အမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ပစ်မယ်… ကောင်းလိုက်တာ… အမေသားပြီးချင်နေပြီ… ”
“ပြဲပစေကွာ…. လိုးသား…. အမေ့ကိုလိုး…. စောက်ခေါင်းထဲကသားလီးရည်ကိုလိုချင်နေပြီ…. ပန်းထည့်လိုက်စမ်းပါ… ကိုယ်မေကိုယ်လိုးလေ… အား… အမေလဲပြီးချင်နေပြီ… မောင်… ငုဝါပြီးတော့မယ်… ယောက်ျား… မိန်းမပြီးတော့မယ်… ”
“ဟူး…. မိန်းမ… ငုဝါ…. မောင့်မယား…. ရှီး.. ပြီးပြီ…. ဟား…. ”
“ဟူး…. ဝင်လာပြီ… မောင့်လီးရည်နွေးနွေးလေးတွေ… ပြီးပြီကွာ… အင်း… ဟင်း…. ”
အန်တီငုဝါလဲ ကျုပ်လီးရည်ပန်းထုတ်လိုက်တာနဲ့ ဆတ်ကနဲတုန်ပြီး ပြီးသွားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် ပါးအပ်ရင်း အမောဖြေနေတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးရည်ကုန်သွားမှ အန်တီငုဝါစောက်ပက်ထဲက လီးကိုထုတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ချကာ နံရံမှီလျှက် အမောဖြေနေလိုက်တော့တယ်။ ခဏနေတော့ အန်တီငုဝါ ထလာပြီး ကျုပ်နဖူးလေးကို အနမ်းလေးပေးတော့ ကျုပ်လဲ အနမ်းလေးပြန်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ထမိန်ကိုရင်လျားလိုက်ပြီး ကျုပ်လက်ကိုဆွဲခေါ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ပြီး အန်တီငုဝါခေါ်ရာနောက်လိုက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှ နှစ်ယောက်သားသန့်ရှင်းရေးတွေလုပ်ကြ၊ သွားတိုက်ပလုတ်ကျင်းပြီး မျက်နာတွေပါသစ်လိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ထားတော့ ကျုပ်လဲပြန်ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“မောင်… ”
“ပြောလေငုဝါလေး… ”
“မောင့်ကိုကတိတောင်းပြီးမှ … ငုဝါနောင်တရနေပြီမောင်ရယ်… မောင့်ချစ်ပေးတာ… ငုဝါစွဲလန်းနေပြီသိလား… ငုဝါလေ… နောက်ထပ်မောင်ချစ်ပေးတာလိုချင်သေးတယ်…. ”
“ငုဝါလေးရယ်… မောင်လဲနေနိုင်ပါ့မလားမသိဘူး… ချစ်ဖူးပြီးတော့လဲ ထပ်ချစ်ချင်တယ်…. ငုဝါတစ်ကိုယ်လုံးက သိပ်လှပြီး သိပ်စွဲလန်းစရာကောင်းတာကိုး…. ”
“လာ… အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီးမှ ဆက်ပြောရအောင်… ယမင်းတို့ပြန်လာကြတော့မယ်ထင်တယ်…”
“ဟုတ်… မေမေလေး… ”
အန်တီငုဝါ ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးပြီး အပြင်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အပြင်ထွက်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲမှာ အဝတ်ကစားတွေပြန်ဝတ်ကြတယ်။ အန်တီငုဝါဘရာစီယာဝတ်တော့ ကျုပ်ချိတ်တပ်ပေးရင်း အန်တီငုဝါရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ကိုင်မိသေးတယ်။
“မောင်ရာ… လာမဆွနဲ့ကွာ…. ဒီက နဂိုကတည်းက စွဲနေပါတယ်ဆို…. ဟွန့်…. နောက်ကို နှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့အချိန် မေမေလေးလို့ခေါ်ရင် ပေးမကိုင်ဘူးသိလား…. လူကိုသူ့မယားလုပ်ပြီးမှ မေမေလေးခေါ်ချင်နေသေးတယ်… ”
“အဲဒါဆို… ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ…. ”
“မောင့်မိန်းမငုဝါကို… ငုဝါလို့ပဲခေါ်ပေါ့… လင်ကြီးရဲ့… ခစ်ခစ်… ”
“ဟုတ်ပါပြီ… မောင့်မယားငုဝါရယ်… လာ ဧည့်ခန်းမှာသွားထိုင်ရအောင်… ”
“ဟုတ်…မောင်…  ငုဝါကိုချီခေါ်ပါလားဟင်… ”
“လာ… ”
ကျုပ်အန်တီငုဝါကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ ကျုပ်လည်ပင်ကို ဖက်တွယ်ရင်း ကျုပ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဧည့်ခန်းဆီ ပွေ့ချီခေါ်ပြီး ဆက်တီမှာထိုင်စေလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါဘေးမှာဝင်ထိုင်တော့ အန်တီငုဝါကျုပ်ပုခုံးကိုမှီထားပြီး ကျုပ်လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ကျုပ်လဲအန်တီငုဝါရဲ့ ပုခုံးလေးကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“ငုဝါလေး… ”
“အင်း… မောင်… ”
“ငုဝါရဲ့နို့တွေက… ဘာလို့ဒီလောက်ထွားတာတောင် တင်းရင်းနေရတာလဲဟင်… ”
“ခစ်ခစ်… အဲ့ဒါက… ငုဝါနိုင်ငံခြားသွားတုန်းက… ရင်သားတင်းတဲ့ဆေးတွေ့လို့ … ဝယ်လာပြီး… လိမ်းထားတာလေ… အဲ့ဒါကြောင့် ဒီလိုတင်းနေတာ.. ”
“သြော်… ဒါကြောင့်ကိုး…. ”
“အင်း… မောင့်ဟာကရောဘာလို့အဲ့လောက်ထွားနေတာလဲ… ဆေးသုံးထားတာလား… ”
“ဘယ်ကလာ… အဲ့ဒါမွေးရာပါပဲ… ဘာဆေးမှမသုံးဘူး…. ”
“အံ့သြစရာကြီး… အဲ့လောက်တောင်ထွားရတယ်လို့…. ခစ်ခစ်… ”
“မောင်တို့ထပ်လုပ်ဖြစ်အုံးမှာလားဟင်…. ငုဝါ… ”
“အခြေအနေအရပေါ့မောင်ရယ်… အခွင့်အရေးရရင်တော့လဲ… မောင်ချစ်ပေးတာခံချင်သေးတယ်..”

အပိုင်း-၂၈-ဂ

“ငုဝါကိုမောင်မေးချင်တာရှိသေးတယ်… ငုဝါဖြေနိုင်ရင်ပေါ့… ”
“ဘာများလဲ မောင်ရဲ့… ”
“ငုဝါနဲ့ ဦးဇေယျာထွန်းအကြောင်းပေါ့… မောင်အကဲခတ်မိသလောက်… ငုဝါနဲ့သူနဲ့က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်သိပ်ချစ်ကြတယ်လို့… မောင်ထင်တယ်… ဒါနဲ့များဘယ်လို့ကြောင့်… ကြင်ကြင်နာနာမနေကြပဲ… လမ်းခွဲတဲ့အထိဖြစ်သွားကြတာလဲ … မောင်လုံးဝစဉ်းစားလို့မရဘူး… မောင်ငုဝါကိုယုံတယ်… ငုဝါကလော်လီဖေါက်ပြားတတ်တဲ့ … မိန်းမတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ… ”
အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကိုမှီတာတဲ့ ခေါင်းလေးကိုပြန်တည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး
“ဟင်း … အမှန်အတိုင်းပြောရရင်… ငုဝါဒီအကြောင်းတွေ ပြန်မတွေးချင်တော့ဘူး… ငုဝါမေ့ထားခဲ့တာကြာပြီ… ပြန်တွေးတိုင်းနာကျင်ရတယ်… ”
“ငုဝါ… အဆင်ပြေရဲ့လားဟင်… အဆင်မပြေရင်မပြောပါနဲ့… မောင်ကသိချင်ရုံသက်သက်ပါ… ”
“ရပါတယ်မောင်ရယ်… ငုဝါမောင့်ကိုပြောပြချင်ပါတယ်… ငုဝါကမန္တလေးသူလေ… ကျောင်းပြီးတော့သင်တန်းတက်ဖို့ ရန်ကုန်မှာ အဆောင်လာနေဖြစ်တယ်… အဲ့ဒီမှာကိုထွန်းနဲ့ဆုံတာ… စဆုံတာကတော့… ကော်ဖီဆိုင်မှာဆုံတာ… ကော်ဖီဆိုင်မှာသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ထိုင်နေတုန်း သူက ငုဝါကိုစိုက်ကြည့်နေတာ… ငုဝါဝန်ခံပါတယ်… ငုဝါသူနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံလိုက်တာနဲ့ စပြီးရင်ခုန်တတ်ခဲ့တယ်… နောက်တော့ သူငုဝါနောက်မှာ အရိပ်တစ်ခုလိုရှိနေခဲ့တယ်… ဒါပေမယ့်သူ့ဆီက ဘာမှမ’စ’လာဘူး… သူ့အကြောင်းတွေစုံစမ်းကြည့်မိသလောက်တော့… တော်တော်ရှုပ်တယ်ပွေတယ်ဆိုတာတော့သိတယ်…. ဒါပေမယ့်… ကိုယ်ကလဲချစ်နေမိပြီလေ… ဘယ်တော့များစလာမလဲလို့… မျှော်မိတာပေါ့… တစ်ရက်ကျတော့ … ငုဝါသင်တန်းဆင်းတဲ့အချိန်… လူအများကြီးကြားထဲမှာ သူငုဝါကို မပြောမဆိုနဲ့ အတင်းဖက်နမ်းတယ်… ဘယ်သူမြှောက်ပေးလိုက်လဲ မသိပါဘူး…. ဘီယာနံ့လဲရတယ်… ငုဝါလဲ လူကြားထဲမှာ အနမ်းခံလိုက်ရတာကြောင့် လူကပူထူသွားပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ သူ့ကိုပါးရိုက်ပစ်လိုက်မိတယ်… သူလဲတော်တော်အံ့သြသွားတဲ့ပုံပဲ… မျက်လုံးမှာလဲ မျက်ရည်ဝဲလို့… သူ့ပါးကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ကိုင်ပြီး… တောက်တစ်ချက်ခေါက်ပြီး… ထွက်သွားတယ်… သူကြည့်သွားတဲ့အကြည့်ကိုအခုထိ မျက်လုံးထဲကမထွက်ဘူး… တော်တော်နာကျည်းသွားသလိုကြည့်သွားတာ… ”
“ဟင်… ဒါတော့သူလွန်တာပဲလေ… ငုဝါရှက်သွားမယ်ဆိုတာ သူသိသင့်တာပေါ့… ”
“ဒါကမောင့်အမြင်လေ… သူကအတ္တအရမ်းကြီးတာ…. အဲ့ဒီညက ငုဝါတစ်ညလုံးငိုခဲ့ရတယ်… ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကိုပါးရိုက်လိုက်မိတာရော… ကိုယ့်ကိုလဲ တန်ဖိုးမထားဘဲလုပ်ရက်လေခြင်းဆိုပြီး.. ငိုနေမိတာ… ”
“ငုဝါရယ်… ”
ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ပုခုံးလေးကိုဖျစ်ညှစ်အားပေးရင်း မျက်ရည်ကျနေတဲ့ အန်တီငုဝါကို မျက်ရည်သုတ်ပေးနေမိတယ်။
“အဲ့ဒီအချိန်ကစပြီး … သူလုံးဝပေါ်မလာတော့ဘူး… ငုဝါသိပ်ဝမ်းနည်းခဲ့ရတာ…. သင်တန်းပြီးလို့အိမ်ပြန်တော့ … မေမေကပြောတယ်… သမီးကိုလက်ထပ်ဖို့ကမ်းလှမ်းတဲ့သူရှိတယ်တဲ့… ငုဝါလဲ… အိမ်ထောင်မပြုချင်သေးဘူးလို့ငြင်းတာပေါ့… မေမေက … ဖေဖေကအိမ်ကိုလာတောင်းဖို့ပြောပြီးပြီတဲ့… သမီးသဘောမကျရင်ငြင်းလိုက်ပေါ့တဲ့… ဖေဖေကလဲ… သမီးသဘောမတူရင်ငြင်းလိုက်ပါတဲ့… အဲ့ဒါနဲ့ လက်ခံပြီးတွေ့ဖြစ်တယ်… ငုဝါကို ကိုထွန်းက မိဘတွေခေါ်ပြီးလာတောင်းတာ… ငုဝါတို့က ကျိကျိတက်မချမ်းသာပေမယ့်… ချမ်းချမ်းသာသာနေနိုင်ပါတယ်… ကိုထွန်းအဖေ အဖေတောက်ထွန်းက မက်လောက်စရာတွေနဲ့ တင်တောင်းတာ… ငုဝါငြင်းရမှာလဲ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူဖြစ်နေတယ်… လက်ခံရအောင်လဲ… သူ့ကိုပါးရိုက်လိုက်တုန်းက … ကြည့်ခဲ့တဲ့ အကြည့်တွေကိုမြင်ယောင်ပြီး ကြောက်မိတယ်… ငုဝါလေ… မိုက်မိုက်မဲမဲပဲ လက်ခံခဲ့မိတယ်… သူ့အပေါ်တင်နေတဲ့အပြစ်တွေကို ပြန်ပေးဆပ်မယ်လို့တွေးပြီး လက်ခံခဲ့တာ…. ဖေဖေနဲ့ မေမေတောင်အံသြနေကြတာ… ”
“ငုဝါလေးရယ်… ဟူး… ”
“လက်ထပ်ပြီးတော့ ငုဝါရန်ကုန်မှာလိုက်နေရတယ်… အဲ့ဒီမှာသူ့ဇာတိပြတာပဲ… ငုဝါကို အပြစ်မရှိအပြစ်ရှာပြီး… ပါးရိုက်တယ်… တစ်ခြားနေရာတွေမရိုက်ဘူး… ငုဝါကိုပါးပဲရိုက်တာ… သူသိပ်အငြှိုးကြီးတယ်မောင်ရယ်… သူနဲ့လင်မယားဖြစ်ခဲ့ပြီး ကွဲခဲ့ကြတဲ့အထိ… ငုဝါကိုချစ်တယ်လို့တစ်ခွန်းမှမပြောခဲ့ဘူး… ငုဝါသူစိတ်ပြေနိုးနဲ့ သည်းခံပါသေးတယ်… နောက်တော့အိမ်ထောင်ရေးကလဲသာယာမှုမရ… နေ့စဉ်မျက်ရည်နဲ့မျက်ခွက်… နောက်ယူတဲ့ကောင်လေးက ငုဝါကို အတင်းလာလုံးတယ်… ငုဝါလဲရှောင်ပေမယ့် နောက်တော့သာယာမိတယ်… ငုဝါမှန်သောသစ္စာပါ… ကိုထွန်းနဲ့ လမ်းမခွဲခင်အထိ… အဲ့တစ်ယောက်နဲ့ အတူမနေဘူး… ပွတ်ရုံသပ်ရုံပဲခွင့်ပြုခဲ့တာ… တစ်ရက်ကောင်လေးနဲ့ ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ အဲ့လိုလုပ်နေတုန်း ကိုထွန်းရောက်လာပြီးသောင်းကျန်းတာ…. အဲ့မှာတင်ကွဲဖို့ဖြစ်သွားတော့တာပဲ…. ကောင်လေးကလဲ ကြွေလောက်အောင်ငိုပြတော့ သူနဲ့ပဲယူဖြစ်သွားတာ…. ”
“ငုဝါ သိပ်ပင်ပန်းခဲ့မှာပေါ့နော်… လာမောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာအနားယူလိုက်အုံး… ”
ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ကိုယ်လေးကိုဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားမိတယ်။ အန်တီငုဝါလဲကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းလေးတိုးဝင်ပြီးငြိမ်နေတယ်။
“မောင့်တစ်ဝက်လောက်သာ ကိုထွန်းငုဝါအပေါ်ကြင်နာခဲ့ရင်… သိပ်ကောင်းမယ်မောင်ရယ်… ”
“နောက်တော့ဖြစ်လာမှာပါ ငုဝါရယ်… ဦးဇေယျာထွန်းမျက်နှာမှာ … ငုဝါကိုချစ်တဲ့မျက်ဝန်တွေ… မောင်မြင်ခဲ့ပြီးပါပြီ…. ”
“ငုဝါသိပါတယ်မောင်ရယ်… ကိုထွန်းပြောင်းလဲလာတယ်ဆိုတာ… ဒါပေမယ့်… အတိတ်ကအရိပ်တွေက… ငုဝါကိုခြောက်လှန့်နေတုန်းပဲ… ငုဝါသူ့ဆီပြန်သွားရမှာ … ကြောက်တယ်မောင်ရယ်… ”
“အင်းပါ… အဲ့ဒါကိုမောင်မတိုက်တွန်းပါဘူး.. အခုမောင်တို့ဆီလာနေတုန်း… ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေ… သိလား… မောင်တို့နဲ့နေရတာပျော်ရဲ့လား… ငုဝါ.. ”
“အင်း… ပျော်တယ်… အခုလိုမောင့်ရဲ့ယုယမှုလေးတွေ ရတော့… ပျော်တာရဲ့ ဟိုဘက်ကိုတောင်လွန်နေပြီ… သိလား… မောင်… ငုဝါကိုဘယ်လိုသဘောထားလဲ… အမှန်အတိုင်းဖြေကွာ… ”
“အမှန်အတိုင်းပြောရမှာလား…. ”
“အင်း… ”
“မောင်ငုဝါကို ကိုယ့်အမေလိုပဲ စိတ်ထဲမှာရှိတာ… မထင်မှတ်ဘဲ ငုဝါနို့တွေကိုစွဲလမ်းမိလို့… ဒီလိုတွေဖြစ်ကုန်တာ… ”
“တော်သေးတာပေါ့…. မောင်ငုဝါကိုစွဲလမ်းပြီး…. ချစ်သွားမှာစိုးရိမ်နေတာ… ငုဝါလဲမောင့်ကို… သားလိုပဲစိတ်ထဲမှာရှိတာ… မောင့်ကိုအလိုလိုက်ရင်း… စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲဖြစ်သွားတာ… ဒါဆိုအိုကေပြီမောင်… မောင်လဲငုဝါကိုမချစ်နဲ့… ငုဝါလဲမောင့်ကိုမချစ်ဘူး… နှစ်ယောက်ထဲရှိတဲ့အချိန်ဆို… အခုလို မောင်နဲ့ငုဝါလို့ပဲခေါ်ပြီး… ပျော်ကြမယ်လေ… အဲ့အချိန်ဆို ငုဝါကမောင့်မယား… မောင့်စိတ်တိုင်းကျပဲ…  မောင့်ယုယမှုလေးတွေကို… ငုဝါတစ်ကယ်ပဲ… စွဲလန်းမိနေတာ… ”
“အင်းပါငုဝါရဲ့… မောင်သဘောတူတယ်… မောင်နဲ့ငုဝါက.. ထာဝရ… ချစ်သူမဟုတ်တဲ့.. အချစ်ဆုံးတွေပေါ့…. ငုဝါဆန္ဒတွေဖြည့်ပေးခွင့်ရတာ… မောင်ပျော်တယ်… ”
“ဟုတ်တယ်… ငုဝါနဲ့မောင်က ချစ်သူမဟုတ်တဲ့… အချစ်ဆုံးတွေ… ငုဝါလဲမောင့်ကိုအလိုလိုက်မိတာ… နောင်တမရဘူး… မောင့်ဆီကတောင်းထားတဲ့ကတိကို ငုဝါပြန်သိမ်းလိုက်ပြီ… အခွင့်အရေးရရင်ငုဝါကိုချစ်ပေးအုံးနော်…. ယောက်ျား… ခစ်ခစ်… ”
“ချစ်ပေးမှာပေါ့… မောင့်မိန်းမငုဝါရဲ့… ခစ်ခစ်… မေမေတို့ကလဲ ဒီနေ့မှ ကြာလိုက်တာနော်… ခုနတုန်းကသာ နောက်တစ်ချီထပ်ဆွဲရင်…ခုချိန်ဆို ပြီးလောက်ပြီ… ”
“အမလေး… မလုပ်လိုက်ပါနဲ့မောင်ရယ်… ကွိကနဲမိသွားလို့… ငုဝါကိုယမင်းက အိမ်ပေါ်ကနှင်ချနေအုံးမယ်… ခစ်ခစ်… ”
ကျုပ်လဲ တစ်ခစ်ခစ်ရယ်နေတဲ့ အန်တီငုဝါကို ခပ်တင်းတင်းပွေးဖက်လိုက်ရင်း မျက်နှာပေါ်အနမ်းမိုးကျဲချပစ်လိုက်တယ်။
“ငုဝါ… မောင့်မယားလေး…. ရှေ့လျှောက် ငုဝါဘဝလေး… သာယာစိုပြေပြီး ချစ်ခင်ကြင်နာမှုတွေရပါစေကွာ…. မောင့်တိတ်တခိုးချစ်သူလေးကို… မောင်ဆုတောင်းပေးတယ်သိလား”
“မောင်ရယ်… အဲ့လောက်ကြီးကြင်နာပြနေရင်… ငုဝါတစ်ကယ်ချစ်မိသွားလိမ့်မယ်သိလား…. ”
“ချစ်ပေါ့… ငုဝါရယ်… ချစ်တာအပြစ်မှမဟုတ်ဘဲ…”
“ချစ်တယ်…. မောင့်ကိုချစ်တယ်… ငုဝါမောင့်ကိုချစ်တယ်…. အရမ်းချစ်တယ်… မောင်ရယ်…”
“မောင်လဲ… ငုဝါကိုချစ်တယ်ကွာ… ငုဝါရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးမောင်နမ်းပါရစေအုံး… အင်း… ”
ကျုပ်နဲ့အန်တီငုဝါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းကာ အနမ်းတွေမှာ စီးမြောနေကြတယ်။ ခဏနေတော့ နမ်းတာရပ်လိုက်ကြပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာကိုတစ်ယောက် မြတ်မြတ်နိုးနိုးစိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါပြုံးပြီး ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းကာ
“သွားဟိုဘက်သွားထိုင်တော့မောင်… မခွဲနိုင်မခွာရက်တွေဖြစ်ကုန်မယ်… ”
“အင်းငုဝါ… အရမ်းချစ်တယ်….. ”
“အရမ်းချစ်တယ်မောင်…. ”
*************

အဲ့ဒီနေ့က မေမေတို့ စျေးသွားဝယ်တာ တော်တော်ကြာတယ်။ နှစ်နာရီလောက်ကိုကြာတယ်။ ကျုပ်နဲ့အန်တီငုဝါလဲ မချစ်ဘူးလို ပြောနေရင်းကြားထဲက ချစ်မိသွားကြတယ်။  မေမေတို့ပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်နဲ့အန်တီငုဝါ ပစ္စည်းတွေဝိုင်ကူသယ်ပေးကြတယ်။ ညနေကျတော့ ညီမလေးကိုကားပေါ်တင်ပြီး ခေါ်သွားကာ မြို့ပြင်ထွက်ပြီး ချစ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ ညအိပ်တော့ မေမေတိတ်ဆိတ်နေတယ်။ တစ်စုံတစ်ခုကို မေမေတွေးတောနေသလိုမျိုးကြီး။ မေမေ့ကို သွားလိုးကြဖို့ လက်ဆွဲခေါ်တော့ မေမေက တီခင့်ကိုအရင်ချစ်ပေးလိုက်ပါဆိုပြီး နေခဲ့တယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေပူစပြုလာပြီ။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ကိုလက်ဆွဲခေါ်ရင်း ကားဂိုထောင်ထဲမှာ ဖြည်းဖြည်းတစ်ချီလိုးပေးပြီးတော့ တီခင်အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ကိုစောင့်နေလိုက်တယ်။ မေမေတော်တော်နဲ့ထွက်မလာလို့ ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပြီး အခန်းဆီပြန်လာခဲ့တယ်။ အခန်းဝရောက်တော့-
“သွားလိုက်ပါယမင်းရယ် … ဟိုမှာမောင်စောင့်နေတယ်… ”
“မသွားချင်ဘူးမမခင်ရယ်…. ”
ကျုပ်လဲ အိပ်ယာထဲက မေမေ့ကို အတင်းလက်ဆွဲခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကားဂိုထောင်ထဲရောက်တော့
“မေ… ဘာဖြစ်နေတာလဲကွာ… ”
“ဘာမှမဖြစ်ဘူး…. ”
“မေရာ… မောင်သိပါတယ်… မေတစ်ခုဖြစ်နေပါတယ်ကွာ… ပြောပါ… မောင့်ကိုပြောပါ….  မေအဲ့လိုဖြစ်နေတာ မောင်မခံစားနိုင်ဘူး… ”
“…… ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို အတင်းဖက်ပြီး မျက်နှာကိုအနမ်းမိုးတွေကျုဲချပစ်တယ်။ ခနနေတော့ ကျုပ်အနမ်းတွေခံယူရင်း အိကနဲ ငိုချလိုက်တယ်။ မျက်ရည်တွေပါးပေါ် လိမ့်ကျလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်တွေနဲ့ထုတယ်။
“မောင်ရယ်…. အီး…ဟီး… မေ… နောက်ထပ်ဘယ်နှစ်ယောက်များ … ဝေမျှပြီးချစ်နေရအုံးမှာလဲဟင်… ပြောပါအုံးမောင်ရယ်… မောင့်ကိုမေတစ်ယောက်ထဲ ပိုင်လို့မရဘူးလား… မနက်က မမငုဝါနဲ့ မောင်တို့ဖြစ်နေတာ မေမြင်တယ်…. ”
“ဟင်… မေမြင်သွားတာလား…. ဟင်း… ”
“အင်း… မေအင်္ကျီရွေးဖို့ ဘောက်ချာကျန်ခဲ့လို့ ပြန်လာယူရင်းတွေ့တာ… တော်သေးတာပေါ့… မမ ခင်နဲ့ သမီးလေးက ဆိုက်ကားဂိတ်မှာ စောင့်နေရစ်ကြလို့… သမီးလေးသာမြင်သွားရင် ဘယ်လိုရှင်းရမှန်းမသိတော့ဘူး…. ”
“မောင်တောင်းပန်ပါတယ်… မေရယ်…  ”
“ပြောစမ်းပါအုံးမောင်ရယ်… မေ့အချစ်တွေက မောင့်အတွက်မလုံလောက်တော့ဘူးလား… ဟင်… မလောက်သေးရင် မမခင်လဲရှိတယ် … မမခင်က မေတို့နဲ့တစ်သက်မခွဲပဲနေမယ့်သူ… မမခင်ကိုမောင်ဘယ်လောက်ချစ်ချစ်… မေအူမတိုဘူး… သိလား…
ပြီးတော့သမီးလေး… အခုမမငုဝါ… နောက်ထပ်ဘယ်သူတွေရှိလာအုံးမှာလဲ … မောင် … ပြောပါအုံးမောင်ရယ်… ”
“မေရယ်… မောင်မှားပါတယ်ကွာ… နောက်ထပ်မရှိစေရဘူးလို့ …. မောင်ကတိပေးပါတယ်ကွာ … ”
“မောင်အရမ်းရက်စက်တယ်သိလား … သမီးလေးတုန်းကတော့… သမီးလေးကိုသနားလို့ခွင့်ပြုခဲ့တာ … မမငုဝါကိုတော့ မောင့်ဘက်က စ ကြံတာမလား … မမငုဝါကတော့ မောင့်ကို စ မှာမဟုတ်ဘူး … မမငုဝါကအဲ့လိုမိန်းမမဟုတ်ဘူး … ”
“မောင်ဝန်ခံပါတယ် … မောင့်ဘက်ကစခဲ့တာပါ … ဒါပေမယ့် … ဒီအခြေအနေထိ မောင်မရည်ရွယ်ခဲ့ပါဘူး … မေရယ် … ”
“ဘာပဲပြောပြော… မောင်လွန်တာပဲ … ယမင်းက ခင့် အပြင်… သမီးလေးဖူးနဲ့ပါ ခွင့်ပြုပေးထားတာကို … မငုဝါနဲ့တော့မဖြစ်သင့်ဘူး… သမီးလေးဖူးသိရင်… ဘယ်လောက်ခံစားရမလဲ… ”
“မမခင်.. ”
“ခင်… ”
“အင်း … ယမင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ မမသိချင်လို့လိုက်လာတာ… အစအဆုံးကြားပြီးပြီ… ”
“အင်းပါခင်ရယ်… မောင်တောင်းပန်ပါတယ်နော်.. ”
“ပြီးခဲ့တာတော့ ထားလိုက်တော့မောင်ရယ် … နောက်ထပ်တော့ ထပ်မရှိစေနဲ့တော့… နောက်ထပ်ရှိလာရင် ခင်.. ယမင်းကိုခေါ်ပြီးထွက်သွားလိုက်တော့မယ်…. ”
“အခုရော… မမငုဝါလဲ… မောင်ချစ်ပေးတာစွဲသွားပြီမလား…. မေ့ကိုပြောစမ်းပါ… ဖြူဖြူဖွေးဖွေးရေဆေးငါးကြီးကို… မောင်စွဲလမ်းနေပြီမလား…”
“မေ့ထက် ဘယ်သူ့ကိုမှပိုမစွဲလမ်းပါဘူးကွာ… နော်မေ… မေမကြိုက်ရင်မောင်… ငုဝါကို… မချစ်ပေးတော့ဘူးလေနော်… ”
“အံမယ်… ငုဝါတဲ့… ယမင်းရေကြည့်ရတာ… ဒို့တွေတော့ နောက်တိုးခွင့်ပြုရတော့မယ်ထင်တယ်… ”
“ဟင့်… ဒါပဲနော်… ဒီတစ်ယောက်ကနောက်ဆုံးပဲနော်မောင်… မမငုဝါလဲသနားပါတယ်.. သူ့ခမြာ.. ပထမလင်ကနှိပ်စက်လို့နောက်လင်ယူပါတယ်… နောက်လင်ကလဲငပွေဆိုတော့… ဆာနေရှာမှာပေါ့ … ချစ်ပေးလိုက်ပါမောင်ရယ်… ”
“နောက်ဆုံးတော့လဲ… သူ့သားချွဲတာနဲ့ ပျော့သွားတာပဲမဟုတ်လား… ဒေါ်ယမင်း… ”
“ခစ်ခစ်… ချစ်တာကိုးမမခင်ရဲ့… ဒါပဲနော်မောင်… မမငုဝါကနောက်ဆုံးပဲ… နောက်ထပ်… မရှာပါနဲ့တော့မောင်ရယ်… မေ… မခံစားနိုင်ဘူး… ”
“အင်းပါမေရဲ့… မောင့်ရဲ့မေလေး အရမ်းခံစားသွားရတာလား ဟင်(ရွှတ်… ရွှတ်)… မောင့်ကြောင့်မေမျက်ရည်ကျရတာ… မောင်စိတ်မကောင်းဘူး… မောင့်မေ့ကိုကတိပေးထားတာ… ပျက်သွားပြီ… မောင်က… အရမ်းဆိုးတယ်နော်မေ… (ရွှတ်… ရွှတ်) … မောင့်ကိုမုန်းမသွားပါနဲ့နော်… (ရွှတ်) … မောင့်အသက်ဗူးလေးရယ်…. ”
“အမလေး… သဲပြနေလိုက်တာ… ငါပြန်ပြီ… သြော်မောင်… မေ့တော့မလို့… ဟိုသားအမိ… မသင်္ကာလို့… မေးရင်… ခင်နဲ့လို့ပဲဖြေနော်… ယမင်းနဲ့ဖြစ်တာကို… မသိစေနဲ့အုံး…”
“အင်းပါ… ခင်ရဲ့… ခလုတ်တိုက်နေအုံးမယ်.. သတိထားသွားအုံး”
အန်တီခင် ထွက်သွားတော့ ကျုပ်နဲ့မေမေ မွတ်သိပ်တဲ့အနမ်းတွေ ပေးရင်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားကြတယ်။
“ချစ်တယ်မေရယ်… မေ့ကိုမောင်သိပ်ချစ်တယ်… ”
“ဟင့်… ချစ်ရင်ဘာလို့သူများတွေလျှောက်လိုးနေလဲလို့… မေ့အသက်ဗူးလေးရာ… မေလဲမိန်းမသားပါ… အူတိုတတ်တယ်မောင်ရဲ့… မောင်နဲ့ဒီလို့ချစ်ခွင့်ရဖို့… မေဘယ်လောက်ကြိုးစားခဲ့ရလဲသိလား..”
“သိပါတယ်မေရယ်… လာမေ့ကိုမောင်အစွမ်းကုန်ချစ်ပေးမယ်နော်…. ”
“ဟင့်အင်း… ဒီအတိုင်းလေးပဲချစ်…. မေ့စောက်ပက်ကအရည်ရွှဲအိုင်နေပြီ… မတ်တတ်ပဲလိုးပေး… သားလေးလီးနဲ့ မေမေ့ကိုလိုးပေး… စလိုးကြတုန်းကလို… ”
မေမေက ထမိန်လေးလှန်ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်ပြီး မေမေ့ပေါင်တစ်ဖက်ကို မ ကာ စောက်ပက်ထဲ လီးကိုထိုးထည့်လိုက်တယ်။ ကိုယ့်အမေကိုလိုးရတဲ့ ဖီးလ်က ဘာနဲ့မှမတူပါ။ မေမေတစ်ယောက်ပဲ ဒီအရသာ ကျုပ်ကိုပေးနိုင်တာ။ အချစ်ဆုံးလဲအချစ်ဆုံး ဆိုတော့ မေမေ့ကို ရိုးမသွားနိုင်ပါ။ မေမေ့တီရှပ်အင်္ကျီကိုလှန်လိုက်ပြီး မေမေနို့တွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း မေမေနှုတ်ခမ်းတွေကို ဆွဲစုပ်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးပေးနေမိတယ်။ မေမေ့စောက်ရည်တွေနဲ့ ကျုပ်လီးရည်က အောက်ကို တစ်စက်ချင်းကျနေလောက်တယ်။ အဲ့ဒီညက မေမေ့ကို ကျုပ်နှစ်ချီပြီးအောင်လိုးလိုက်တယ်။ မေမေတော့ လေးငါးချီပြီးတယ်။ စိတ်ကောက်ရာကနေ စိတ်ပြေလို့ ပြန်လိုးကြတာဆိုတော့ မေမေရော ကျုပ်ပါ အရမ်းထန်နေကြတာ။ ကျုပ်တို့ပြီးလို့ အိပ်ရာဝင်တော့ တီခင်တောင် အိပ်ပျော်နေပြီ။ ကျုပ်နဲ့ မေမေလဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ရင်း အိပ်လိုက်တော့တယ်။

နောက်နေ့တွေမှာတော့ ကျုပ်မှာ မယား လေးယောက်နဲ့ အခွင့်သင့်သလို လိုးနေမိတယ်။ တစ်ပတ်လောက်အတွင်းမှာ မေမေနဲ့ တီခင့်ကို ညတိုင်းလိုးပေးပြီး ညီမလေးနဲ့ လေးခါလိုးဖြစ်တယ်။ အန်တီငုဝါနဲ့တော့ သုံးခါလိုးဖြစ်တယ်။ ညီမလေးနဲ့က အတူသွားနေကြဆိုတော့ မြို့ပြင်ကိုထွက်ပြီး ကားပေါ်မှလိုးကြတာ။ အန်တီငုဝါနဲ့ကျတော့ ကျုပ်လဲ မဖန်တတ်ဘူး။ မေမေနဲ့ တီခင်က အလိုက်တသိနဲ့ ညီမလေးကိုခေါ်ပြီး ရှောင်ပေးလို့ ကျုပ်တို့အခန်းထဲမှာပဲ လိုးဖြစ်တယ်။ ပြန်လာကာနီးရင်လဲ ညီမလေးဖုန်းနဲ့ ကျုပ်ကို ဘာမှာအုံးမလဲ ဘာစားအုံးမလဲဆိုပြီး လှမ်းမေးတယ်။  အဲ့လိုမေးပြီဆို ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါလဲ လိုးတာကိုမြန်မြန်လက်စသတ်ရတယ်။ အန်တီငုဝါကို ကျုပ်နဲ့ သူနဲ့ ဖြစ်နေလို့တမင်ရှောင်ပေးမှန်းရိပ်မိသွားတာပေါ့။ အန်တီငုဝါလဲ အစက ရှက်နေသေးတယ်။ နောက်တော့လဲ မေမေနဲ့တီခင့်ကို ကျေးဇူးတင်နေတာ။ ကျုပ်နဲ့ တီခင်ဖြစ်နေတဲ့ အကြောင်းလဲ ပြောပြထားလိုက်တယ်။ သူတို့သုံးယောက်လဲ ပိုချစ်လာကြတယ်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးရယ် မေမေရယ်ဖြစ်နေတဲ့အကြောင်းတော့ ပြောမပြထားဘူး။ ညီမလေးလဲ ကျုပ်နဲ့တီခင်ဖြစ်နေတဲ့အကြောင်းကို ကျုပ်ပြောပြလို့သိနေပြီ။ ဟိုတစ်ခါလီးစုပ်ရင်း ရတဲ့အနံ့အကြောင်းမေးလို့ ပြောပြလိုက်တာ။ ကျန်တာတော့ ပေးမသိသေးဘူး။ ဒီလိုနဲ့  တစ်ရက်ကြတော့ ကျုပ်တို့အားလုံး နေ့လည်စာစားပြီး ဧည့်ခန်းမှာ စကားပြောနေကြချိန် အိမ်ရှေ့က ကားတစ်စီးထိုးရပ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ထဲက မမြင်ရတာမို့ အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ပြီး ခြံတံခါးဖွင့်လိုက်တယ်။ ဟာ ကျုပ်အဖေရင်း ဦးဇေယျာထွန်းရဲ့ကားပဲ။

(အပိုင်း-၂၉ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၂၉-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 24th December, 2019.

ကျုပ်လဲ အဖေရင်းရဲ့ ကားကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားတယ်။ ညီမလေးကို လာခေါ်တာပဲဖြစ်မယ် လို့လဲတွေးမိတယ်။ ညီမလေးက သူတို့နဲ့ တစ်ခါမှ ညအိပ်ညနေ ခွဲဖူးတာမဟုတ်ဘူး မလား။ ကားပေါ်မှာဖွားသီပါ ပါလာတာတွေ့ရတယ်။ ကျုပ်ခြံတံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ အဖေရင်းက ကားကို ခြံထဲမောင်းသွင်းလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီးလျှောက်လာလိုက်တယ်။ ညီမလေးက အိမ်ထဲကနေ ဖေဖေဆိုပြီး အော်ပြီးပြေးထွက်လာတယ်။ မေမေနဲ့ တီခင်ကတော့ အိမ်ပေါက်ဝကနေရပ်ကြည့်နေကြတယ်။ မေမေနဲ့ တီခင်ရဲ့ မျက်ဝန်း တွေက အံသြမှုတွေအပြင် စိုးရွံ့မှုတွေပါ ပါနေတယ်။ အဖေရင်းနဲ့ ဖွားသီကားပေါ်ကဆင်းတော့ ညီမလေးက သူ့အဖေကို ပြေးဖက်တယ်။ အဖေရင်းကလဲ ညီးမလေးကို ဆီးဖက်ထားပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး
“သား… ”
ဟာ… အဖေရင်းက ကျုပ်ကို သားလို့ခေါ်လိုက်တာပါလား။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ အမည်ဖေါ်ဖို့ခက်တဲ့ ခံစားမှုလေးတစ်ခုကို ခံစားမိနေတယ်။ ကျုပ်ရုတ်တရတ်ကြောင်ပြီး အဖေလို့ပြန်ခေါ်ဖို့ ဆွံ့အနေမိတယ်။ မေမေ့ကိုလှမ်းကြည့်တော့လဲ အံ့သြမှုထပ်တိုးလို့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့။ ဖွားသီက မျက်ရည်လေးဝဲလို့။
“သား… အဖေ့ဆီလာပါအုံးကွာ… ”
“…. ”
“ကိုကို… လာလေ… ဖေဖေက ကိုကို့ကို သားလို့ခေါ်နေပြီ…. ”
ညီမလေးက ဝမ်းသာအားရနဲ့  ကျုပ်ကိုခေါ်နေတာ။ ကျုပ်လဲ စက်ရုပ်တစ်ရုပ်လိုပဲ အဖေရင်းဆီ လျှောက်သွားမိတယ်။ အဖေရင်း အနားရောက်တော့ အဖေရင်းက ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။
“သား.. အဖေ့ကို အဖေလို့ခေါ်ပါအုံးကွာ…”
ကျုပ်လဲ အဖေရင်းကိုပြန်ဖက်ထားရင်း
“အ… ဖေ… ”
“ဟား… သားရယ်… အဖေသားတို့ကိုပစ်ထားမိတာ… တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ … ”
ကျုပ်လဲ အဖေလိုခေါ်လိုက်မိတာနဲ့ ရင်ထဲက အားငယ်သလိုလို၊ ဆို့နင့်သလိုလို၊ ဝမ်းသာသလိုလိိုနဲ့ ခံစားရတာတစ်မျိုးကြီးပဲ။ အဖေ့ကို ဖက်ထားရင်းပဲ ငိုချမိလိုက်တယ်။ အဖေက ကျုပ်ခေါင်းလေးကို ဖွဖွပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်က အဖေ့သားဆိုတော့ မေမေက .. သွားပြီ… အဆုံးသတ်သွားပြီ… မေမေနဲ့ ကျုပ်ရဲ့ အိပ်မက်တွေ အဆုံးသတ်သွားပြီ။ ကျုပ်ပိုဝမ်းနည်းလာပြီး ဆက်ငိုနေမိတယ်။
“သမီးလေး… သား… လာအိမ်ထဲသွားရအောင်… ”
အဖေက ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးကို အိမ်ထဲကိုဖက်ပြီးခေါ်သွားတယ်။ ကျုပ်မေမေ့ကို လှမ်းကြည့်တော့ မေမေကဖွားသီကို ဖက်ပြီး အိမ်ထဲ ခေါ်သွားတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ အဖေနဲ့ ညီမလေးကို ဖွားသီဘေးမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျုပ်မေမေ့ကိုလက်ဆွဲပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ မေမေက ခုံမှာ အဖေနဲ့ တစ်တန်းထဲ ဝင်ထိုင်ရမှာကို ကြောက်နေတဲ့ပုံမို့ ကျုပ်လက်ဆွဲခေါ်လိုက်ရတာ။ ကျုပ်တို့ ထိုင်နေတဲ့ခုံမှာ တီခင်လဲရှိနေတယ်။ ဘေးခုံမှာတော့ အန်တီငုဝါထိုင်နေတယ်။ အဖေက အန်တီငုဝါကိုမြင်တော့ မျက်နှာက အရောင်တစ်မျိုးပြောင်းသွားတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ကျုပ် မေမေ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတုန်းပဲ။
“ငုဝါက ဒီကိုရောက်နေတာလား… ”
“အင်း ဖေဖေရဲ့… မေမေ့ကို သမီးနဲ့ကိုကို ခေါ်လာတာ… မေမေက သူ့ယောက်ျားနဲ့ကွာရှင်းလိုက်ပြီလေ… ”
“သြော်…  ”
အဖေ့ရဲ့ အဲ့ဒီ သြော်ဆိုတဲ့ အသံအဆုံးမှာ ဝမ်းသာတဲ့အရိပ်ယောင်လေး မျက်နှာပေါ် ဖြတ်ပြေးသွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နဲ့ မေမေဘက်လှည့်ပြီး
“ယမင်း… ”
“ရှင် … ကိုကိုကြီး… ”
မေမေကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားလို့ ကျုပ် မေမေ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်အားပေးနေမိတယ်။ မေမေကတော့ ခေါင်းလေးငုံထားရင်း ကြောက်နေတာထင်တယ်။
“အစ်ကို ယမင်းကိုတောင်းပန်ပါတယ်…. ယမင်းက အစ်ကို့ကြောင့် ဒုက္ခပင်လယ်ဝေခဲ့ရတာတောင်… အစ်ကိုက ထပ်နှိပ်စက်မိသေးတယ်… အစ်ကို… ယမင်းကိုတောင်းပန်ပါတယ်… ပြီးတော့ နောက်ကို ရှေ့လျှောက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အိမ်ဖော်လို့စိတ်ထဲမထားနဲ့တော့…  မေမေက ယမင်းကို သမီးလိုသဘောထားတာဆိုတော့ … ယမင်းက အစ်ကိုညီမလေးပဲ… နော် ယမင်း… ”
“ဟုတ်ကိုကိုကြီး… ”
“သား… သားအမေကိုပြောပါအုံးကွာ… အဖေ့ကိုကြောက်နေတုန်းပဲ… ယမင်း.. အစ်ကိုမျက်နှာကိုကြည့်စမ်း… အစ်ကို့မျက်နာမှာ ယမင်းကို အနိုင်ကျင့်မယ့် အရိပ်အယောင်ရှိသေးလားလို့… ”
မေမေက ခေါင်းလေးမော့ပြီး အဖေ့ကိုကြည့်တော့ အဖေက နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးပြတယ်။ မေမေလဲ အဖေပြုံးပြတာမြင်တော့ ကြောက်စိတ်နည်းနည်းလျော့သွားပုံပါပဲ။
“ပြီးတော့ အစ်ကို့ကို ကိုကိုကြီးလို့ မခါ်နဲ့တော့ အဲ့ဒီနာမည်ခေါ်နေရင် ယမင်းရဲ့ကြောက်စိတ်က ပျောက်မှာမဟုတ်ဘူး ..အစ်ကိုကြီးလို့ပဲခေါ်တော့… နော်ညီမလေး… ပြီးတော့ အစ်ကိုတို့ဆီကို ပြန်လိုက်ခဲ့ပါကွာ… အစ်ကိုအရင်လိုညီမလေးကို… မဆက်ဆံတော့ဘူးလို့ကတိပေးပါတယ်… ”
“ဟိုဟို… ”
“ဘာမှစိတ်မပူနဲ့ ညီမလေးရယ်.. အစ်ကိုက ညီမတစ်ယောက်လိုပဲစောင့်ရှောက်မှာပါ… ချမ်းချမ်းသာသာထားမှာပါ … အစ်ကို့ညီမလေးကို… အရင်လိုမနေရတော့ပါဘူးကွာ… မေမေသားကိုခွင့်လွှတ်တော့ … သားဒီတစ်ခုတော့မလိုက်လျောနိုင်တော့ဘူး.. ”
“…. ”
“… ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့… အစ်ကိုကြီး…”
ဖွားသီက ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းငြှိမ့်ပြတယ်။ မေမေလဲ အံသြတာရော ဝမ်းသာတာရော ပေါင်းပြီး မျက်ရည်ဝဲနေတာ။ ကျုပ်လဲ ရင်ထဲကနေ ဝမ်းသာနေမိတယ်။ တီခင်လဲ ဝမ်းသာနေမှာပါ။
“ပြီးတော့ ခင်မြတ်ဝေ… အစ်ကိုညီမကိုလဲတောင်းပန်ပါတယ်… အစ်ကို့ရဲ့အမှားကြောင့်… ညီမတို့ချစ်သူချင်းဝေးခဲ့ရတာ… အစ်ကိုတစ်ကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး…  ညီမလဲ အစ်ကိုတို့မိသားစုဝင်လိုပဲ သဘောထားပါတယ်… ယမင်းနဲ့ ညီမအရင်းတွေလိုချစ်တာလဲသိပါတယ်… ယမင်းတို့သားအမိနဲ့ အတူ လိုက်ခဲ့ပါကွာ… ညီမတို့အကုန်လုံးကို အစ်ကိုစောင့်ရှောက်ပါရစေ… ”
“ရပါတယ်… ယမင်းနဲ့သားကို အသိအမှတ်ပြုတယ်ဆိုရင်ပဲ ကျေနပ်ပါပြီ… ညီမအတွက်က မလိုပါဘူး… ညီမ အားလုံးကို နားလည်ပေးထားပြီးသားပါ… ”
“ဒီလိုလဲ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲကွာ… သား… သားအဒေါ်ကိုပြောပါအုံးကွာ… ဒို့မိသားစု အတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေရအောင်လေ… ”
“တီခင်ရယ်… သားတို့နဲ့အတူလိုက်ခဲ့ပါနော်… သားတို့နဲ့ တစ်သက်လုံးမခွဲဘူးဆို… နော်… တီခင်… ”
“အင်းပါသားရယ်… တီခင်လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်.. ”
“ကျေးဇူးပါပဲ ခင်မြတ်ဝေရယ်… ”
ပြီးတော့ အဖေက အန်တီငုဝါကိုလှမ်းကြည့်တယ်။ အန်တီငုဝါကတော့ ခေါင်းငုံ့ထားတယ်။
“ဝါလေး… ”
“….. ”
အန်တီငုဝါ အံ့သြတကြီးနဲ့ အဖေ့ကို မော့ကြည့်တယ်။
“ဟုတ်တယ်… ဒီနာမည်လေးက … အစ်ကို့ရင်ထဲမှာ … အမြဲခေါ်နေတဲ့ နာမည်လေးပါ … အစ်ကို … ဝါလေးကို … စမြင်မြင်ချင်းထဲက ချစ်ခဲ့တာပါ … အစ်ကို့ရဲ့ အတ္တကြောင့် … ကိုယ့်အမှားကိုမမြင်ဘဲ … နာကျည်းစရာကိုပဲတွေပြီး… ဝါလေးကို… နှိပ်စက်ခဲ့မိတယ်… အစ်ကိုတစ်ကယ်တောင်းပန်ပါတယ်… ”
“…. ”
“အိမ်မှာတုန်းက… အစ်ကိုမေမေ့ကိုကတိပေးခဲ့တယ်… ညီမလေးယမင်းကို… သားမှတ်မှတ် မယားမှတ်မှတ် .. ကြင်ကြင်နာနာ.. ပေါင်းသင်းပါမယ်လို့… ဒါပေမယ်… ဝါလေးအကြောင်းသိပြီးသွားတဲ့နောက်မှာ.. အစ်ကို … ဝါလေးကိုပဲ … မျှော်လင့်ချင်တယ်… အစ်ကိုချစ်တာ… ဝါလေးကိုပါ… အစ်ကို့ကိုပြန်စဉ်းစားပေးစေချင်တယ်.. ”
“ဟင့်အင်း… ကျမ… ကိုထွန်းကိုကြောက်တယ်… ကျမကိုထွန်းဆီပြန်မလာရဲဘူး… ”
အဖေက မျက်ရည်တွေဝဲပြီးပြောနေတာ။ အန်တီငုဝါက အကြောက်အကန်ငြင်းတယ်။
“ဝါလေးရယ်… အစ်ကိုကတိပေးပါတယ်ကွာ… ဝါလေးကိုကြင်ကြင်နာနာနဲ့ချစ်သွားမှာပါ… ဝါလေးရယ်… အစ်ကို့ ဒီလက်တွေက ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ပါးကို အကြိမ်ကြိမ်ရိုက်ခဲ့တာ… (ဖြန်း)… (ဖြန်း)… (ဖြန်း)”
ဟာ… အဖေက သူ့ပါးကို သူလက်နဲ့ တဖြန်းဖြန်းရိုက်နေတော့တာ။
“ဖေဖေ… ”
ညီမလေး အလန်းတကြား အဖေ့လက်ကိုဆွဲပေမယ့် ယောက်ျားအားကိုတော့ မလှန်နိုင်ဘူးလေ။ ကျုပ်တို့အားလုံး ကြောင်ကြည့်နေမိတယ်။ အန်တီငုဝါ ထိုင်နေရာကနေ ရုတ်တရတ်ထသွားပြီး အဖေ့လက်ကိုပြေးဆွဲတယ်။ အန်တီငုဝါ အဖေ့ရှေ့ရောက်တာနဲ့ အဖေက အန်တီငုဝါကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားတယ်။ နှစ်ယောက်သားငိုနေကြတယ်။
“ဝါလေးရယ်… အစ်ကိုလေ… ဝါလေးဘာတွေဖြစ်ခဲ့ဖြစ်ခဲ့.. အစ်ကိုခွင့်လွှတ်တယ်… အားလုံးကလဲ.. အစ်ကို့အပြစ်တွေပဲဆိုတာ… အစ်ကိုသိပါတယ်… အစ်ကို့ကိုပြန်လက်ခံပါနော်… ”
“ကိုထွန်းရယ်… ဝါလေးက… ကိုထွန်းကိုမြင်မြင်ချင်းချစ်ခဲ့တာပါ… ကိုထွန်းအငြှိးတေးထားပြီး… လက်ထပ်ချင်မှန်းသိလျှက်နဲ့… ဝါလေးကိုထွန်းကို… အရမ်းချစ်လို့ လက်ခံခဲ့တာပါ… ဝါလေးရဲ့မှန်သောသစ္စာပါ… ဝါလေးလေ ကိုထွန်းဆီက သာယာမှုမရလို့… သာယာမှုနောက်လိုက်ခဲ့မိပေမယ့်… ဝါလေးလေ ကိုထွန်းနဲ့ မကွဲခင်အထိ… ဝါလေးမငြိစွန်းခဲ့ပါဘူး… ဝါလေးကိုအချိန်ပေးပါအုံးနော်… ဝါလေးက တစ်ယောက်နဲ့ကွဲတာ တစ်လမပြည့်သေးဘူး… နောက်တစ်ယောက်ထပ်ယူရမှာ… စိတ်ထဲမှာ … အဆင်မပြေလို့ပါနော်… ”
“အင်းပါဝါလေးရယ်… သမီးလေးအတွက်လဲထည့်စဉ်းစားပေးပါနော်… ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာ ချီးမွမ်းခုနစ်ရက် ကဲ့ရဲ့ခုနစ်ရက်ပါ… အစ်ကိုတို့မိသားစု… ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေရအောင်နော်… ”
“ဟုတ်ပါတယ်မေမေရယ်… သမီးတို့မိသားစုပျော်ပျော်ရွှင်နေရအောင်နော်… အခုကြည့် … ဖွားဖွားရယ်… ကိုကိုရယ်… မေမေလေးရယ်… အန်တီခင်ရယ်… သမီးတို့မိသားစုရယ်… ပျော်စရာကြီးမေမေရယ်… မေမေအမြန်ဆုံးစဉ်းစားပါနော်… ”
အန်တီငုဝါ အဖေနဲ့ လူချင်းခွာလိုက်ပြီး ညီမလေးကိုဖက်ကာ တစ်ရှုံ့ရှုံနမ်းရင်း-
“အင်းပါ သမီးလေးရယ်… မေမေအမြန်ဆုံးစဉ်းစားပါ့မယ်.. ”
ဒီအခိုက်အတန့်ကတော့ ကျုပ်တို့အားလုံးအတွက် မမေ့နိုင်စရာ အခိုက်အတန့်ပါပဲ။ အဖေနဲ့ အန်တီငုဝါ မကြာခင်ပြန်ပေါင်းထုတ်နိုင်တော့မယ်ဆိုတာ ကျုပ်ရင်ထဲ အတတ်သိနေပါတယ်။ အားလုံးရဲ့မျက်နှာမှာလဲ အပျော်တွေစုနေကြပြီ။ ကျုပ်နဲ့ မေမေရဲ့ရင်ထဲကအပူတွေကို တီခင်မှလွဲ၍ ဘယ်သူသိနိုင်မှာလဲ။ ကျုပ်တို့ရဲ့ အိပ်မက်လေးပျက်သုန်းသွားပြီလားဆိုတာတော့ ဘယ်သူမှမသိနိုင်ပါဘူး။ မေမေက အခုချိန်ထိ လွတ်လပ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်အဖြစ်ဆက်ရှိနေတာပဲ ကျုပ်အတွက် ကံကောင်းလွန်းလှပြီ။ အန်တီငုဝါကို ဒီအိမ်ခေါ်လာမိတာကိုပဲ ဝမ်းသာမိတော့တယ်။ မဟုတ်ရင် မေမေ့ကို အဖေ့လက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်ရတော့မှာ။ ဟိုအိမ်ရောက်ရင်လဲ မေမေနဲ့ ခိုးချစ်ဖို့ ကြိုးပမ်းအုံးရမှာပဲ။ မေမေရယ် ဘယ်သူနဲ့မှချစ်ခွင့်မရရင်တောင်.. မေမေနဲ့တော့ ချစ်ချင်သေးတယ်။
*********

အဲ့ဒီညက အဖေရော ဖွားသီရော အိမ်မှာပဲ ဖြစ်သလိုအိပ်ကြတယ်။ အမှန်တော့ တော်တော်နဲ့လဲ မအိပ်နိုင်ကြပါဘူး လူစုံနေတော့ စကားတွေဖေါင်ဖွဲ့ကြတာပေါ့။ ဖွားသီကတော့ အိမ်ထဲမှာ အရင်လိုပဲ ပုံစံသိပ်မပြောင်းလို့ ကျုပ်နဲ့မေမေ့ကိုပြောနေသေးတယ်။ ချမ်းချမ်းသာသာနေဖို့ ပိုက်ဆံအများကြီးထည့်ပေးထားတာကို ဇိမ်ခံပစ္စည်းတွေ ဝယ်မသုံးလို့ပေါ့။ ကျုပ်နဲ့မေမေလဲ ဒီတိုင်းလေး နေရတာအဆင်ပြေလို့ ဝယ်ဖြစ်တာလို့ပဲပြောလိုက်ရတယ်။  အန်တီငုဝါက အဖေ့နားမကပ်ပေမယ့် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မကြာမကြာ လှမ်းကြည့်နေကြတယ်။ ညီမလေးက အသံအဆူဆုံး။ သူကတော့ မိသားစုလူစုံပြန်နေရတော့မှာရော၊ သူ့အမေနဲ့အဖေ ပြန်အဆင်ပြေမှာရော ဆိုတော့ အပျော်ကြီးပျော်နေတာပေါ့။ ညအိပ်တော့ အန်တီငုဝါနဲ့ညီမလေးက အရင်အတိုင်းပဲ အိပ်တယ်။ မေမေနဲ့  တီခင်နဲ့ အတူ ဖွားသီကအိပ်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ အဖေ့ကိုတော့ အပြင်မှာပဲ အိပ်ယာပြင်ပေးတယ်။ နောက်နေ့မှာတော့ အန်တီငုဝါ မန္တလေးသွားဖို့ပြင်တယ်။ ကျုပ်တို့ အားလုံး ကား၂စီးနဲ့ လိုက်ပို့ကြတယ်။ အဖေက အန်တီငုဝါကို သူ့ကားပေါ်တက်ဖို့ပြောနေလို့ အန်တီငုဝါရယ် ညီမလေးရယ် ဖွားသီရယ်က အဖေ့ကားနဲ့ ကျုပ်ရယ် မေမေရယ် တီခင်ရယ်က တစ်စီး သွားကြတယ်။ မြို့ငယ်လေးဆိုတော့ ကားကို ဖြည်းဖြည်းပဲ မောင်းကြတယ်။ ကားပေါ်မှာ ကျုပ်တို့သုံးယောက်ထဲမို့ ကျုပ်တို့ စကားပြောဖြစ်တယ်။
“မေ… မောင်တို့ ဟိုရောက်ရင်လဲ ချစ်လို့ရသေးတယ်မလား… အဖေက ငုဝါကိုပဲယူမှာဆိုတော့လေ… ”
“မောင်ရယ်… အဲ့အိမ်မှာတော့ မလွယ်ပါဘူး… လူမိသွားရင် အရှက်ကွဲကုန်မယ်… ”
“ဟုတ်တယ်မောင်… သိပ်မရဲနဲ့နော်… ဟိုကျရင်ဘယ်လိုနေရမယ်မှန်း သိသေးတာမဟုတ်ဘူး… ”
“အင်းပါ… ခင့်ဗိုက်ကသိပ်တော့ မသိသာသေးဘူးနော်… ဘယ်အချိန်သိသာလာမလဲမသိဘူး… အဲ့ဒီအိမ်မှာတော့ထွက်လာလို့မဖြစ်ဘူး…. ”
“၃လလောက်တော့ရှိပြီ… ”
“အပျိုဗိုက်ဆိုတော့ သိပ်မသိသာသေးဘူး… မမခင်… ကျောင်းပြန်ဖွင့်ချိန်မှီလောက်ပါတယ်.. ဟိုကျမှ ဆက်စီစဉ်ကြမယ်လေ… ”
“အင်း… အဲ့မှာနေတုန်း သိသိသာသာထွက်မလာပါစေနဲ့ဘဲ… ဆုတောင်းရမှာပဲ… ယမင်းရယ်”
“စိတ်မပူပါနဲ့ခင်ရယ်… တစ်ခုခုဆိုလဲ မောင်တို့အတူရှိနေတာပဲ… ကြည့်စီစဉ်ကြတာပေါ့… ”
ကားဂိတ်ရောက်တော့ ကျုပ်တို့အားလုံး ကားပေါ်ကဆင်းလိုက်ကြပြီး အန်တီငုဝါတို့ဆီကို သွားလိုက်ကြသည်။ ပြီးတော့ ကား မရောက်သေးတာကြောင့် အထုတ်တွေမချသေးဘဲ ကားပေါ်မှာပဲ ထားခဲ့လိုက်ပြီး ကားဂိတ်နားက လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်ပြီး လက်ဘက်ရည်သောက်ကြတယ်။ အန်တီငုဝါဘေးမှာ ညီမလေးနဲ့ ကျုပ်က တစ်ဖက်စီ ထိုင်ကြတယ်။ ညီမလေးဘေးမှာတော့ အဖေ ပြီးတော့ဖွားသီ။ ကျုပ်ဘေးမှာတော့ မေမေ ပြီးတော့တီခင်ပေါ့။ ညီမလေးက သူ့အမေလက်လေးကို ဖက်ထားတယ်။
“မေမေ မြန်လေးစဉ်းစားနော်… ဟီးဟီး… ”
အန်တီငုဝါက အဖေ့ကိုတစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။ အဖေ့မျက်နှာက အချိုပေါ်သကာလောင်းထားသလို ပြုံးစိစိနဲ့ အန်တီငုဝါကိုပြန်ကြည့်နေတာ။ အန်တီငုဝါက ညီမလေးခေါင်းလေးကို ဖွဖွပွတ်ပေးရင်း
“အင်းပါ သမီးလေးရယ်…  ”
“မေမေလေး လမ်းမှာဂရုစိုက်နော်… လမ်းမှာကားနားရင်လဲ ဖုန်းဆက်အုံး.. သားလိုက်ပို့ပေးချင်တာ.. မေမေလေးက အိတ်စပက်နဲ့ပဲ ပြန်မယ်ဆိုလို့…. ”
“အင်းပါ… စိတ်ချပါသားရယ်… အဲ့လိုဂရုစိုက်လို့ချစ်နေရတာ….  ဟင်းဟင်း… ”
ခဏနေတော့ ကားရောက်လာတာနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဖိုးရှင်းပြီး ထွက်ခဲ့လိုက်ကြတယ်။ ကားပေါ်ကို အထုပ်တွေ ကျုပ်ပဲတင်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါက ညီမလေးကို  တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းတယ်။
“သမီးလေး…. စိတ်ချနော်… မေမေသေသေချာချာ စဉ်းစားမယ်ဟုတ်ပြီလား… ”
“ဟုတ်မေမေ… မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်… ”
ညီမလေးကလဲ သူ့အမေကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြန်သည်။
“သမီးလေးကိုလဲ… မေမေက အရမ်းရမ်းချစ်တယ်.. ”
ပြီးတော့ ဖွားသီဆီသွားပြီး…
“မေမေ… သမီးသွားမယ်နော်… သမီးကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်…. ”
“အင်းပါသမီးရယ်… မေမေနားလည်ပါတယ်… ”
“ကိုထွန်း… ဝါလေးကိုနားလည်ပေးပါနော်… ”
“အင်းပါဝါလေးရယ်…. မြန်မြန်သာစဉ်းစားနော်… ဝါလေးစိတ်ချမ်းသာစေရမယ်လို့ အစ်ကို ထပ်ကတိပေးတယ်သိလား… ”
“အင်းပါ… ”
ပြီးတော့ ကျုပ်ကိုလာဖက်တယ်။ ပြီးတော့ နဖူးလေးပါးလေးတွေကို တစ်ရှုံ့ရှုံနမ်းရင်း နားနားကပ်ကာ
“မောင်…. ”
တိုးတိုးလေးခေါ်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ပါးလေးကို နမ်းရင်း တိုးတိုးလေး
“ငုဝါ… သတိရနေမယ်နော်… ”
“ခစ်.. ခစ်… သားညီမလေးကိုဂရုစိုက်နော်သား…. ”
“စိတ်ချပါမေမေလေးရ… ညီမလေးက လိမ္မာပါတယ်… တစ်ခါတစ်ခါပဲ နည်းနည်းဆိုးတာ… ဟီးဟီး… ”
“ကိုကိုနော်… ဟွန့်…. ”
ညီမလေးက နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖတ်ကနဲလာရိုက်တယ်။
“ဟား.. ဟား… ”
အကုန်လုံး ပြုံးစိစိဖြစ်ကုန်ကြသည်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါက မေမေနဲ့ တီခင်ကို နှစ်ယောက်လုံးဖက်ပြီး ပါးလေးနမ်းရင်းနှုတ်ဆက်တယ်။ မေမေနဲ့ တီခင်ကလဲ အန်တီငုဝါကိုပြန်နမ်းရင်း နှုတ်ဆက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါ ကားပေါ်တက်သွားတယ်။ ကားထွက်သွားတော့မှ ကျုပ်တို့ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ကျုပ်တို့တွေ ခဏနားကြသည်။ နေ့လည်စာ စားပြီးတော့ ကျုပ်တို့ ပစ္စည်းတွေ သိမ်းဖို့ပြင်ကြသည်။ မနက်ဖြန် ရန်ကုန်ကိုပြန်ကြရမှာလေ။ အဝတ်အစားတွေ ပဲထည့်တာပါ။ ကျန်တာတွေကမလိုဘူးလေ။ အိတ်ထဲကို ကျုပ်ပစ္စည်းတွေသိမ်းတော့ ညီမလေးက လာဝိုင်းကူတယ်။ ဘီဒိုထဲမှာ သိမ်းထားတဲ့ ပုံ့ဓါတ်ပုံလေးထွက်လာတော့ ကျုပ်ပုံ့ရဲ့မျက်နှာလေးကို လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေးကြည့်နေမိတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ပုံ့နဲ့ပက်သက်တဲ့ ဒဏ်ရာက အနာမကျက်နိုင်အောင်ပါပဲ။ ပုံ့ဓါတ်ပုံလေးကိုမြင်ရင် သတိရလွန်းလို့ သိမ်းထားခဲ့မိတာ။ ညီမလေးကတော့ ဘာမှမပြောရှာပါဘူး။ ကျုပ်လဲ ပုံ့ဓါတ်ပုံလေးကို အထုပ်ထဲ ထည့်လိုက်ပြီး အဝတ်တွေကြားထဲက ညီမလေးရဲ့ အတွင်းခံလေးကိုထုတ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်သေသေချာချာသိမ်းထားတာမြင်တော့ ကြည်နူးတဲ့ မျက်ဝန်းလေးနဲ့ ကြည့်နေတာ။ ကျုပ်လဲ လူအရိပ်အခြေ တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး လူရှင်းတာနဲ့ ညီမလေးအတွင်းခံကို နှာခေါင်းနားတေ့ပြီး ရှူပြလိုက်တယ်။ ညီမလေးက မျက်လုံးရွဲကြီးနဲ့ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းထိုးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ပါးကို အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဖိနမ်းပစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ့ အတွင်းခံလေးကို သိမ်းလိုက်တော့တယ်။ အထုပ်ပြင်ဆင်ပြီးကြတော့ ညကျ အန်တီမျိုးတို့အိမ်ဘက် သွားရပြန်သည်။ မေမေ နဲ့ တီခင်ပဲလိုက်လာပြီး ညီမလေးကတော့ ဖွားသီနဲ့ အဖေပျင်းမှာစိုးလို့နေခဲ့သည်။ လမ်းပဲ လျှောက်လာကြတာပါ။ အန်တီမျိုးအိမ် ရောက်တော့ ရန်ကုန်ကိုပြန်သွားရတော့မှာမို့ အိမ်ကို ကြည့်ပေးဖို့။ အိမ်ထဲက ပရိဘောဂတွေထဲက လိုချင်တာယူထားဖို့လာပြောတာပါ။ အိမ်ထဲမှာ ရေခဲသေတ္တာတွေ ကွိုင်မီးဖိုတွေ၊ ဘီဒိုတွေလဲ ရှိတာကိုး။ အိမ်က ပြန်ရောင်းပစ်မှာမို့ ပရိဘောဂတွေ အကုန်ယူထားလိုက်ဖို့ပြောတာ။ အန်တီမျိုးက ကျုပ်တို့ပြောင်းကြတော့မယ်ဆိုတော့ မျက်နှာက မကောင်းချင်။ သူ့အတွက် လိုအပ်တာတွေ ယူထားလိုက်မယ်လို့ပြောတယ်။ ဒီရပ်ကွက်ထဲက အိမ်ဝယ်မယ့်သူရှိရင် လဲ ဖုန်းဆက်ပေးမယ့်အကြောင်း ပြောတယ်။ မေမေက အန်တီမျိုးလက်ထဲ အိမ်သော့နဲ့ ခြံသော့တစ်စုံထည့်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ အပြန်လမ်းမှာတော့ မေမေနဲ့ တီခင်ကို တစ်ဘက်စီထားပြီး ပုခုံးလေးကို ဖက်လျှက်ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ စကားတော့မပြောဖြစ်ကြ။ အတွေးကိုယ်စီနဲ့သာ။ ကိုယ့်အနာဂါတိကို ကိုယ်တိုင်ပင်မခန့်မှန်းနိုင်သော အခြေအနေရယ်ပါ။ ပုံမှန်ဆိုရင် ဒီအခြေအနေဟာ အလွန်ကျေနပ်စရာကောင်းပြီး ရွှေဘုံပေါ်မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်စံစားရမယ့် အခြေအနေဆိုပေမယ့် လောကရဲ့ နိယာမတရားကို ချိုးဖောက်ပြီး သားအမိချင်းမှ ပြန်ချစ်နေမိကြတဲ့ ကျုပ်နဲ့ မေမေ ရွှေဘုံပေါ်မှာ ပျော်နိုင်ကြပါ့မလား။ ဟူး… ရင်မောလိုက်တာမေမေရယ်။

အပိုင်း-၂၉-ခ

နောက်နေ့မှာတော့ မနက်စာစားပြီး ကျုပ်တို့ ရန်ကုန်ကိုထွက်ခဲ့ကြပါတယ်။ အန်တီငုဝါကတော့ လမ်းမှာ ကားနားချိန် ဖုန်းဆက်လို့ ညသန်းခေါင်လောက်ကြီး ဖုန်းထပြောရသေးတယ်။ အဖေလဲ နိုးလာတာမို့ အန်တီငုဝါက မောင်လို့ခေါ်ပေမယ့် ကျုပ်ကတော့ မေမေလေးလို့ပဲ ခေါ်ပြီး စကားနည်းနည်းပြောဖြစ်တယ်။ ပြောပြီးဖုန်းချတော့ အဖေက ဘယ်ရောက်ပြီတဲ့လဲ လို့မေးလို့ ရောက်တဲ့နေရာပြောပြလိုက်ရသေးတယ်။ မနက်ကျတော့ အန်တီမျိုးတို့သားအမိ စောစောစီးစီးလာနှုတ်ဆက်ကြတယ်။ ကျုပ်တို့လဲ မနက်၈နာရီလောက်မှာ ရန်ကုန်ကိုထွက်ဖြစ်ကြတယ်။ ဖွားသီနဲ့ ညီမလေးက အဖေ့ကားပေါ်လိုက်ကြပြီး မေမေနဲ့တီခင်က ကျုပ်ကားနဲ့လိုက်ခဲ့ကြတယ်။ ကိုယ်တွေချည်းပဲဆိုပေမယ့် စကားလဲသိပ်မပြောဖြစ်ကြပါဘူး။ ရင်ထဲမှာ အပူကိုယ်စီနဲ့မလား။ လမ်းမှာ ခဏနားရင်း အဆာပြေစားကြ အပေါ့အပါးသွားကြတော့ ညီမလေးပါ ကျုပ်တို့ကားနဲ့ လိုက်လာတယ်။ ညီမလေးပါလာတော့မှပဲ ကားပေါ်မှာ စကားသံလေးတွေနဲ့ စီစီညံညံလေး ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ရန်ကုန်အိမ်ကို နေ့လည်ဘက် ရောက်သွားကြတယ်။ ရောက်တာနဲ့ အဖေက ဒေါ်မြင့်နဲ့ ကိုအောင်ကြီးကို ခေါ်ပြီးတော့
“မမြင့်… ယမင်းကိုအရင်လိုမီးဖိုချောင်မဝင်ခိုင်းနဲ့တော့ … အိမ်အလုပ်တွေမနိုင်ရင် လူထပ်ခေါ်ပေးမယ်ဟုတ်ပြီလား… ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာ… ”
“အောင်ကြီး… အိမ်ကကားကို ယမင်းနဲ့ မခင်မြတ်ဝေတို့ ဘယ်သွားချင်ချင် လိုက်ပို့ပေးရမယ်နော်… သူတို့က ငါ့ညီမတွေဖြစ်သွားပြီ… ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ.. ဆရာ…”
“ယမင်းတို့ မခင်မြတ်ဝေတို့လဲ  သွားစရာလာစရာရှိရင် အိမ်ကကားကို စိတ်ကြိုက်သုံးလို့ရတယ်… ဒါကိုယ့်အိမ်ပဲဖြစ်သွားပြီ… ဟုတ်ပြီလား… ”
“ဟုတ်ကဲ့… ဟိုလေအစ်ကိုကြီး… ယမင်းက ဒီအတိုင်းကြီးတော့ မနေတတ်လို့… မမြင့်ကိုတော့ဝိုင်းလုပ်ပေးပါရစေ… ”
“မလုပ်ပါနဲ့လားကွာ… အစ်ကို ညီမနှစ်ယောက်လုံးကို … အေးအေးသက်သာနေစေချင်တာ… ငါ့ညီမတွေ ပင်ပန်းခဲ့ကြတာများနေပြီ… ”
“ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကိုရယ်… ကျမတို့က… လှုပ်လှုပ်ရှားရှားနေရမှ နေသာထိုင်သာရှိလို့ပါ… ”
“ကဲပါ… ပြောမရလဲ… လုပ်ချင်လုပ်ပေါ့… ဟုတ်ပြီလား… စိတ်ချမ်းသာသလိုနေကြ… ”
ပြီးတော့ မေမေနဲ့ တီခင်နေဖို့ အခန်းကိုလိုက်ပြတယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ အခန်း ၅ခန်းရှိနေတာဆိုတော့ အဖေကတစ်ခန်း၊ ဖွားသီကတစ်ခန်း၊ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးက တစ်ခန်းစီ ပိုနေတဲ့ တစ်ခန်းကို မေမေနဲ့ တီခင်အတွက်ပြင်ပေးထားတာ။ ကျုပ်တို့ဆီမလာခင်ကတည်းက သေသေချာချာပြင်ထားပုံရတယ်။ အကောင်းစား နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင်ကြီးနဲ့ ရေချိုးခန်းအိမ်သာပါပြီးသား မှန်တင်ခုံတွေ ဘီဒိုတွေက တစ်ကယ့်အကောင်းစားတွေ။ မေမေနဲ့ တီခင်က ရှိုးတို့ရှန့်တန့်ဖြစ်နေသေးသည်။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ တီခင် အခုလိုချမ်းချမ်းသာသာ နေရတာမြင်တော့ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးလိုက်တဲ့ဖြစ်ခြင်း။ တော်လေးကို ပျော်နေမိသည်။ တစ်ဆက်ထဲ အရင်တစ်ခါ ကျုပ်ချမ်းချမ်းသာသာနေရမှာ မြင်ပြီး မေမေ သူမချစ်တဲ့သူရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်သွားခဲ့တာ ပြန်စဉ်းစားမိတော့ ကျုပ်ကရော မေမေချမ်းချမ်းသာသာနေရတာကို ကျေနပ်ပြီး ကျုပ်တို့အိပ်မက်တွေ စွန့်လွှတ်လိုက်ရမှာလား။ ကျုပ်မေမေ့မျက်နှာကို ဆွေးဆွေးလေးကြည့်မိတော့ မေမေနဲ့ အကြည့်ချင်းဆုံသွားပြီး မေမေ့ကို အားပေးတဲ့အပြုံးလေးပြုံးပြမိတယ်။ မေမေကလဲ ပြုံးပြပါတယ်။ ပြီးတော့ အခန်းကိုယ်စီဝင်ပြီး နားလိုက်ကြတော့တယ်။ ကျုပ်အခန်းဝင်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်အခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးလိုက်ကြသေးသည်။ ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ပြီးမှ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ညီမလေးပြန်ထွက်သွားတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းရင်း ကျုပ်နဲ့ မေမေရဲ့ရှေ့ဆက်ခရီးကို မျှော်တွေးမိတယ်။ မေမေတစ်ချိန်လုံးလောကဒဏ်ကို ခါးစီးခံရင်း ကျုပ်အတွက် အရာရာကိုရင်ဆိုင်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ကိုချစ်လွန်းလို့ သားအမိဆိုတဲ့ တံတိုင်းကြီးကိုဖြိုချပစ်ခဲ့ပြီး ကျုပ်နဲ့ လင်မယားအရာပင်မြောက်ခဲ့တာအကြိမ်ကြိမ်ပင်။ အခုဆို မေမေ့ဘဝကြီး အေးအေးချမ်းချမ်းနေရတော့မယ်။ သူကြောက်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ အိမ်ကြီးသခင် အဖေကပင် ညီမအရာထားပြီး မြှောက်စားခဲ့ပြီ။ မေမေ့အတွက် ဆင်းရဲခြင်းတွေ ကို ကျုပ်ရဲ့ အတ္တတစ်ခုထဲနဲ့ ပေးသင့်ရဲ့လား။ မေမေ့ကို အလိုရမ္မက်တစ်ခုထဲအတွက်ချစ်ခဲ့တာမဟုတ်မှန်း ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်သိတယ်။ မေမေ့ကိုမြတ်မြတ်နိုးနိုးကို တစ်စိမ့်စိမ့်ချစ်ခဲ့ရတာ။မေမေအခုလို ကောင်းစားနေတာမြင်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲက အတိုင်းမသိဝမ်းသာမှုတွေက မေမေ့ကို နှစ်ကိုယ်တူတိုင်းပြည်ထူထောင်ဖို့ တွန့်ဆုတ်စေတယ်။ ကျုပ်ဆိုတာ အခုအချိန်မှာ ဝင်ငွေတစ်ပြားသားမှမရှိ။ ဘဝပေးကံလေးကောင်းလို့ မတောင့်မတ မကြောင့်မကြ နေရပေမယ့် ကျုပ်လုပ်အားနဲ့ မေမေ့ကို ဒီလိုရွှေပေါ်မြတင်ထားနိုင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်ပါ။ မေမေရယ် သားဘာလုပ်ရမလဲ။ တစ်ချိန်လုံး တဏှာရူးပြီး မေမေနဲ့ ချစ်ခွင့်ရဖို့ပဲ ကြိုးပမ်းနေမိတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ အပြစ်တင်မိသည်။ မေ့ကိုမောင် ဆင်းရဲတဲ့ ဘဝထဲ ဆွဲမခေါ်ရက်တော့ဘူး မေရယ်။ မောင်တို့အိပ်မက်တွေအဆုံးသတ်လိုက်ရအောင်နော်။ မေ့ကိုမောင် အရမ်းချစ်တယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ရေးအိပ်ပစ်လိုက်တော့တယ်။

အနမ်းလေးတစ်ပွင့်ကျုပ်ပါးပေါ်ကျလာလို့ ကျုပ်နိုးသွားတယ်။ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့ မေမေရယ်လေ ကျုပ်ကုတင်ပေါ် တင်ပလွှဲလေးထိုင်ပြီး ကျုပ်ပါးလေးကို ငုံ့နမ်းနေတာ။ ကျုပ်မေမေ့ခါးလေးကို ဖက်လိုက်ပြီး မေမေ့မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။
“ကြည့်လှချည်လား… မောင်ရာ… ”
“မေ့မျက်နှာလေးက … ကြည့်မဝလို့ပါကွာ… ”
ပြောရင်း မေမေ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲယူပြီး အနမ်းတွေပေးမိတယ်။ ပြီးတော့ မေမေက ကျုပ်နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းတော့ ကျုပ်လဲ ပြန်နမ်းမိသည်။ ခဏနေမှ ရပ်လိုက်ကြတယ်။ မေမေက ကျုပ်ခေါင်းလေးကို ဖွဖွပွတ်ပေးနေတယ်။
“မေ… ”
“အင်း… မောင်… ”
“မေ ပျော်လား အခုလိုချမ်းချမ်းသာသာနေရတာ..”
“မောင်ဘာလို့မေးတာလဲ… ”
“မေ့ကို ချမ်းချမ်းသာသာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေစေချင်လို့ပါ… ”
မေမေကျုပ်မျက်လုံးတွေကို ဘာသာပြန်နေချေပြီ။
“မောင်က… မေ့အတွက်စဉ်းစားနေတာလား… မေကောင်းစားတာမြင်လို့… မေတို့အိပ်မက်တွေကို… ရပ်လိုက်ချင်နေပြီလား… ”
“မေရယ်… ”
“ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… မောင်.. မေ့ကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲ မေသိတာပေါ့… မေဒီလိုချမ်းချမ်းသာသာနေရဖို့… အိပ်မက်တောင်မမက်ဖူးပါဘူး… ဒါပေမယ့်… အဲ့ဒီအရာအားလုံးနဲ့… မောင်နဲ့… လဲနိုင်တယ်ဆိုတာယုံ… ”
“ချစ်လိုက်တာ မေရယ်…. ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ခါးလေးကို တိုးလို့ဖက်ထားမိတော့တယ်။
“ထတော့မောင်ရာ… နေမကောင်းဖြစ်နေအုံးမယ်… ရေမိုးချိုးပြီး အောက်ကိုဆင်းခဲ့တော့… ”
“အင်းပါမေရယ်… မောင်ရေချိုးပြီးဆင်းခဲ့ပါ့မယ်..”
“အင်း…. မေသွားတော့မယ်… မေလာတာနဲနဲကြာနေပြီ… ”
“ဟုတ်… ”
မေမေကျုပ်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ နဖူးလေးတစ်ချက်နမ်းပြီး ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်အိပ်ယာထတော့ အထုပ်ထဲက အဝတ်စားတွေမရှိတော့ဘူး။ စားပွဲပေါ်မှာတော့ မေမေ့ဓါတ်ပုံရယ် ပုံ့ဓါတ်ပုံရယ် ညီမလေးဓါတ်ပုံရယ် အစီအရီထောင်ထားလို့။ ဘီရိုကိုဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အဝတ်အစားတွေအကုန် အစီအရီနဲ့ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ထည့်ထားပေးတာ တွေ့ရတယ်။ သြော်… အချစ်တွေက မကုန်မခမ်းနိုင်အောင်ပါပဲလား မေမေရယ်။ ကျုပ်လဲ ရေချိုးလိုက်ပြီး အဝတ်အစားလဲကာ အောက်ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာမှာ ထိုင်ပြီး မေမေရော တီခင်ရော ဖွားသီနဲ့ ညီမလေးပါ တီဗွီကြည့်နေကြတယ်။ အဖေကတော့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုဖတ်နေတာ တွေ့ရတယ်။ ကျုပ်ကိုမြင်တာနဲ့ ညီမလေးက ထလာပြီး ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်ကာ ဆိုဖာဆီဆွဲခေါ်သွားလို့ သူတို့နဲ့အတူ ရုပ်ရှင်ကားကိုထိုင်ကြည့်ဖြစ်တယ်။ ညနေထမင်းစားတော့ အကုန်လုံးတစ်ဝိုင်းထဲထိုင်စားကြတယ်။ မေမေက အရင်လို ယပ်ခပ်ပေးမနေရတဲ့အပြင် အဖေက မေမေနဲ့ တီခင်ကို ဟင်းတွေခပ်ထည့်ပေးနေတော့ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ အတိုင်းမသိကြည်နူးခြင်းတွေစီးဆင်းလျှက်ပေါ့။ ကျုပ်ကိုသိပ်ချစ်တဲ့ ကျုပ်ညီမ အချွဲလေးကတော့ ကျုပ်ခွံ့ကျွေးတာစားလျှက်ပေါ့ဗျာ။
“သား… မနက်ဖြန်တစ်ရက်တော့နားလိုက်အုံး… နောက်ရက်ကြရင်… အဖေနဲ့ ကုမ္ပဏီကိုလိုက်ခဲ့… လုပ်ငန်းတွေအကြောင်းနဲ့ လူမှုဆက်ဆံရေးအကြောင်း နားလည်အောင်သင်ပေးရအုံးမယ်… နောင်တစ်ချိန်ကြ… သားနဲ့သမီးကပဲ ကုမ္ပဏီကို ဦးစီးရမှာလေ…. ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ … အဖေ… ”
“မေမေ…. မေမေ့သမီးတွေကို… စျေးလေးဘာလေး… လိုက်ဝယ်ပေးလိုက်ပါအုံး… ”
“စိတ်ချပါသားရယ်… မေမေလိုက်ပို့လိုက်ပါ့မယ်…”
“နေပါစေမေသီရယ်… သမီးတို့အတွက်မလိုပါဘူး.. နော်မမခင်…”
“ဟုတ်ပါတယ် အန်တီကေသီရယ်… သမီးတို့က နေတတ်ပါတယ်…. ”
“အဲ့ဒါသာကြည့်မေမေရေ… မေမေ့သမီးတွေက… မေမေဝယ်ပေးမှဖြစ်မှာ… ”
“အေးပါ… နင့်ညီမတွေကို … မေမေရှယ်ဆင်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား…. ”
“ဟုတ်… မေမေ… ”
ဒီလိုနဲ့ ညကျတော့ ညီမလေးကို ချော့သိပ်မယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်ကား မောင်နှမနှစ်ယောက် အသံမထွက်အောင် ကြိတ်လိုးလေး လိုးကြသည်။ အဖေတို့ လိုက်ခေါ်ကတည်းကမလိုးဖြစ်တာမို့ မောင်နှမနှစ်ယောက် လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ကျုပ်နှစ်ချီဆက်ပြီးတော့ ညီမလေး သုံးလေးချီပြီးမှာပါ။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် အနမ်းတွေ ပေးကြပြီး ချစ်စကားလေးတွေ ပြောပြီးမှ ကျုပ်အခန်းကိုပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ မေမေတို့တော့ အိပ်နေလောက်ပြီထင်တယ်။ မေမေတို့ အခန်းကို တံခါးဖွင့်ကြည့်တော့ လော့ခ်ချထားလို့ လက်လျော့ပြီး ပြန်ခဲ့ရသည်။ အရင်တုန်းက ခဏတစ်ဖြုတ်လာလို့ ညီမလေးနဲ့ အတူတူအိပ်ခဲ့ပေမယ့် အခုလို အမြဲနေချိန်မှာ အတူအိပ်ဖို့တော့ မဖြစ်နိုင်။ ညီမလေးလဲ နားလည်လို့ထင်သည်။ ကျုပ် အခန်းပြန်အိပ်မယ်ဆိုတော့ မတားရှာ။ အနမ်းလေးတွေမွနေအောင်ပေးပြီး ပြန်ခွင့်ပေးခဲ့သည်။ နောက်နေ့ရောက်တော့ ဖွားသီဦးဆောင်၍ ကျုပ်တို့မိသားစုတွေ စျေးဝယ်ထွက်ကြသည်။ မေမေနဲ့ တီခင်ကို အဓိက ဦးစားပေးပြီး ဖွားသီကလိုက်ဝယ်ပေးသည်။ မေမေနဲ့ တီခင်အတွက် အကောင်းစား စျေးကြီးပေ့ဆိုသည့် အဝတ်အထည်တွေကို ဆင်သည်။ တောင်းမှာအကွပ် လူမှာအဝတ်ဆိုတာ သိပ်မှန်သည်။ မေမေနဲ့ တီခင်ဟာ ဖွားသီဝယ်ပေးတဲ့ အဝတ်တွေ ဆိုင်မှာ စမ်းဝတ်ပြကြည့်တော့ အရင်ထက်ပိုလှလာကြသည်။ ပင်ကိုကမှ မှုံနေအောင်ချောတဲ့ တီခင်ဆိုလျှင် မင်းသမီးတွေပင် လိုက်မီမည်မထင်ပေ။ မေမေနဲ့ တီခင်က ဘယ်လိုပင်ငြင်းပေမယ့် ဖွားသီက အတင်းဝယ်ပေးသည်။ ရွှေဆိုင်မှာလဲ မေမေနဲ့ တီခင်ကို ဆွဲကြီုးတစ်ကုံးစီ၊ လက်ကောက်တစိရံစီ၊လက်စွပ်တစ်ကွင်းစီနှင့် နားကပ်တစ်ရံစီ ဆင်ပေးပြန်သည်။ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးအတွက်လဲ နည်းနည်းတော့ ဝယ်သေးတယ်။ မေမေ အခုလို လှလှပပ ချမ်းချမ်းသာသာလေး နေရတာမြင်လေ ကျုပ်စိတ်က ပိုပြီးတော့ မေမေ့ကို ဒီဘဝထဲက ဆွဲခေါ်ရမှာ စိုးရွံ့လေဖြစ်မိသလို တစ်ဖက်မှာလဲ အရမ်းလှလာတဲ့ မေမေ့နဲ့တီခင်ကို ချစ်ပစ်ချင်စိတ်တွေ တစ်ဖွားဖွား ပေါ်လာလေဖြစ်ရသည်။ အဲ့ဒီနေ့က အပြင်မှာပဲ နေလည်စာစားလိုက်ကြပြီး ပြန်ခဲ့ကြသည်။ မေမေတို့အခန်းကို ပစ္စည်းတွေလိုက်ပို့တော့ ဖွားသီကတော့ ပင်ပန်းလို့ထင်သည် အခန်းထဲဝင်ပြီးနားတော့သည်။ ညီမလေးက အခန်းထဲအထိလိုက်ပို့ပြီးမှ ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်နဲ့ မေမေနဲ့ တီခင်ပဲ အခန်းထဲမှာကျန်ခဲ့သည်။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့တီခင်ကိုကြည့်ပြီး ပီတိတွေနဲ့ တစ်ပြုံးပြုံးကြည့်နေတာ။
“မောင်နော်… ဒီက ရတဲ့သူတွေထက်… သူကပိုပျော်နေသလိုပဲ… နော် မမခင်…. ”
“ဟုတ်ပါ့ယမင်းရယ်… မောင့်ကိုကြည့်ပြောအုံး… သူမျက်လုံးက လင်းလိုက်မှိန်လိုက်နဲ့ … ဘာတွေတွေးနေမှန်းကိုမသိဘူး… ”
“မမခင်ရယ်… ဘာရှိရမှာလဲ…. ကျမတို့ချမ်းချမ်းသာသာနေရတာမြင်ပြီး… ကျမတို့သုံးယောက်ထဲ… သီးသန့်ကမ္ဘာလေးကို… မေ့ပစ်ချင်နေတာလေ… မောင်မနေချင်လဲ… မေကတော့… မမခင်နဲ့ မြေးလေးနဲ့ မခွဲဘဲ …. ဒီကနေတစ်ချိန်မှာထွက်သွားရမှာပဲ…. နောက်ဆုတ်လို့မရတော့ဘူး… မောင်… ”
“မောင်သိပါတယ်မေရယ်… မောင်လဲ… မေရယ် ခင်ရယ် … မောင့်ရင်သွေးလေးရယ်နဲ့… မခွဲနိုင်ပါဘူး..”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ… ဘာမှမစဉ်းစားနဲ့မောင်… မေရယ် မောင်ရယ် ခင်ရယ် အတူတူနေနိုင်ဖို့ပဲစဉ်းစား… ”
“မောင်လဲစဉ်းစားနေပါတယ်… ”
“ဘာစဉ်းစားနေတာလဲ… ”
“မေရော ခင်ရောက အရမ်းလှနေတော့… ချစ်ချင်စိတ်က ထိန်းမရဖြစ်နေပြီ… ”
ပြောရင်း အဝတ်အစားလဲနေတဲ့ မေမေနဲ့တီခင်ကြားထဲသွားပြီး နှစ်ယောက်စလုံးကို ဖက်ထားလိုက်သည်။
“မောင်ရယ်… ဖြစ်ပါ့မလား… မေတော့ကြောက်တယ်… ဒီအိမ်မှာ အချိန်မရွေး လူရောက်လာနိုင်တယ်လေ… ”
မေမေနဲ့တီခင်က ထမိန်ရင်လျားလေးတွေးနဲ့ ဖြစ်နေကြပြီ။ ကျုပ်လဲ စိတ်က အရမ်းထန်နေပြီမို့ မေမေ့ထမိန်ရင်လျားလေးကို ဖြေချလိုက်ပြီး နို့တွေကိုနယ်ရင်း နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူလိုက်တယ်။ မေမေ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားပြီး ကျုပ်ကို တင်းတင်းလေးပြန်ဖက်ထားတယ်။
“မောင်ရယ်… ဟင်းဟင်း… ဇွတ်ပဲကွာ… ”
တီခင်က ကျုပ်ပါးလေးကိုရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး
“မောင်… ယမင်းကိုမြန်မြန်လိုးပေးလိုက်… ခင်လူကြည့်ပေးထားမယ်… ”
ကျုပ်လဲ အလိုက်သိလှတဲ့ တီခင်ကို ပါးလေးတွေတစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းပေးလိုက်ပြီး
“ခင်က ကြမ်းလို့မရလို့နော်… ကြာမှာစိုးလို့ သိလား… ညကျတံခါး လော့ခ်မချထားနဲ့ … ခင့်ကိုချစ်ပေမယ်နော်… အရမ်းချစ်တယ်သိလား.. ခင်… ”
“အင်းပါ… မောင်ရဲ့… ”
ပြောပြီး တီခင်တံခါးဆီသွားကာ တံခါးလေးဟလျှက် အပြင်ကို ချောင်းကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုပြန်နမ်းလိုက်ပြီး ထမိန်ကို အောက်ကိုပုံသွားတဲ့အထိ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မေမေ့အဖုတ်လေးကို စမ်းကြည့်တော့ အရည်က ရွှဲအိုင်နေတာပဲ။ မေမေက ကျုပိခါးပတ်ကိုချွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို အတွင်းခံပါ ဆွဲချပြီး ကျုပ်လီးကို ကိုင်ဆွနေတယယ်။ မေမေအရမ်းစိတ်ကြွနေပြီ။ တီခင့်ကို လှမ်းကြည့်တော့ လက်ကလေးဝိုင်းပြပြီး အိုကေပေါ့။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပေါင်တစ်ဖက်ကိုမပြီး မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကပဲ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်ကာ လိုးပေးလိုက်တယ်။ မေမေမျက်လုံးလေး စဉ်းသွားပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို မက်မက်မောမောစုပ်ယူတယ်။ မေမေ့လက်နှစ်ဖက်က ကျုပ်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်ကတော့ လက်တစ်ဖက်က မေမေ့ခြေတစ်ချောင်းကို မထားပြီး နောက်တစ်ဖက်က မေမေ့ချိုင်းအောက်ကနေပြီး ကျောအထိပွေ့ဖက်ထားတယ်။ မေမေ့ကို မလိုးရတာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီမို့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အီဆိမ့်နေတာပဲ။ မေမေလဲ ကျုပ်လိုပဲ အလိုးမခံရတာကြာလို့ စိတ်ထနေတာထင်တယ်။ စကားတွေမပြောပဲ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ပြီး လိုးကြတာ ခဏနေတော့ မေမေပြီးသွားတယ်။ မေမေပြီးသွားတော့ ကျုပ်လဲ လီးဆွဲချွတ်ပြီး မေမေ့ကို ဟိုဘက်လှည့်ခိုင်းကာ မှန်တင်ခုံကို လက်ထောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မေမေကုန်းပေးလိုက်တာနဲ့ မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးကို ပြန်ထိုးထည့်ပြီး ခပ်ဖြည်းဖြည်းဆက်လိုးပေးလိုက်တယ်။ မေမေ တစ်ချီပြီးသွားပေမယ့် စိတ်ပြန်ထလာပြန်ပြီး။ တစ်ဟင်းဟင်း ကြိတ်ညည်းလာပြန်တယ်။ ကျုပ်တီခင့်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တီခင်က အပြင်ကိုကြည့်လိုက် ကျုပ်တို့ကိုကြည့်လိုက်နဲ့ သူလဲဖီးလ်တက်ပြီး ထမိန်ပေါ်ကနေ အဖုတ်ကိုပွတ်နေတယ်။ ကျုပ်တီခင့်ကို တော်တော့်ကိုသနားသွားတယ်။ ကျုပ်ရင်သွေးလေးလွယ်ထားရတဲ့တီက ကျုပ်တို့သားအမိအေပါ် သံယောဇဉ်အလွန်ကြီးသလို နားလည်ပေးတတ်လွန်းတဲ့ အဖြည့်ခံလေးရယ်ပါ။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တော့ ကျုပ်ရောမေမေရော ပြိုင်တူနီးပါးပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေစောက်ပက်ထဲ လီးရည်ကို ကုန်သည်အထိ လီးတစ်ဆုံးဖိကပ်ပေးထားလိုက်ပြီး ပြီးတော့မှ လီးကိုပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။ မေမေလဲ တော်တော်မောသွားပုံရတယ်။ မှန်တင်ခုံလေးမှီပြီး အမောဖြေနေတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ပါးလေးကို မေမွှေးပေးပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်ကာ တီခင်ဆီသွားလိုက်ပြီး အပြင်ကိုကြည့်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ အပြင်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ တီခင်က ခေါင်းလေးညှိတ်ပြပြီး ဖင်လေးကုန်းရင်း တံခါးအဟကနေ အပြင်ကိုကြည့်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ထမိန်ကို ခါးအထိလှန်တင်လိုက်ပြီး ဒူထောက်ကာ တီခင့်စောက်ပက်လေးကို အနောက်ကနေ သေသေချာချာယက်ပြီး ပြုစုပေးလိုက်တယ်။ တီခင်လဲနံရံကို လက်ထောက်မှီပြီး ညည်းသံကိုမထွက်အောင် ကြိုးစားထိန်းရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းနေရှာတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး တီခင်လဲ ကိုယ်လေး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ပြီးသွားတယ်။  ကျုပ်လဲ တီခင့်စောက်ရည်တွေ အကုန်ယက်ယူကာ သောက်ပြီးမှ တီခင့်ထမိန်ကိုပြန်ဖုံးပေးလိုက်ပြီး တီခင့်ကို တွဲထူရင်းပွေ့ဖက်လိုက်တယ်။ တီခင်လဲ ကျုပ်ကိုပြန်ပွေ့ဖက်ရင်း ကျုပ်ပါးပြင်ကို တစ်ရှုံ့ရှုံနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင့်မျက်နှာကို တစ်ရှုံ့နမ်းရင်း
“ခင်… အဆင်ပြေရဲ့လား… ”
“အင်း… ပြေပါတယ်မောင်ရယ်… ”
“ညကျ လော့ခ်မချထားနဲ့နော်… ခင့်ကိုမောင်လာချစ်ပေးမယ်… ”
“အင်းပါမောင်ရယ်… အရမ်းချစ်တယ်နော်… ”
“မောင်လဲ ခင့်ကိုအရမ်းချစ်တယ်… ရေချိုးခန်းဝင်ရင် သတိထားအုံးနော် .. ချော်လဲအုံးမယ်… ”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမောင်… ခစ်ခစ်…. ”
မေမေ့ကိုလှမ်းကြည့်တော့ ရေချိုးခန်းတံခါးပိတ်လို့ ရေချိုးနေပြီ။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်အခန်းထဲ ဝင်မယ်လုပ်တော့ ညီမလေးက သူ့အခန်းထဲက ထွက်လာတာနဲ့ တည့်တည့်တိုးတယ်။ ကျုပ်ကိုမြင်တာနဲ့ ညီမလေးကကျုပ်ဆီကိုလာတယ်။ ကျုပ်အခန်းထဲ ဝင်တော့ ညီမလေးက အခန်းထဲကိုလိုက်ဝင်လာပြီး ကျုပ်ပါကို ရွှတ်ကနဲနမ်းချလိုက်တယ်။
“ခစ်ခစ်… ဒါဘာနံ့လဲ…. ”
“ဟီးဟီး…. မေမေရေချိုးနေတုန်း တီခင့်ဆီကပြန်လာတာ…. ”
“ခစ်ခစ်…. ကိုကိုကတော့လေ မနိုင်ဘူး…. သွားရေချိုးတော့…. ”
“အင်းပါ… ပြီးမှအာဘွားပေးမယ်နော်… အနံတွေကူးကုန်မှာစိုးလို့…. ”
“ဟုတ်ကိုကို… ညီမလေးစောင့်နေမယ်… ”
ကျုပ်လဲ အဝတ်အစားချွတ်ပြီး သဘက်လေးပက်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်သဘက်ကိုဖြည်ချပြီး ကျုပ်ရှေ့ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။
“ညီမလေး… တီခင့်အရည်တွေနဲ့ဟ… ညမှစုပ်လေ..”
“မရတော့ဘူး… စုပ်ချင်နေပြီ… ကိုကိုရာ… ”
ပြောရင်း ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး ပါးစပ်လေးနဲ့ ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လျာလေးတွေနဲ့ပါ ဝိုက်ကစားပေးတယ်။
“ရှီး… ညီမလေးတော်တော့… ထလာရင် လုပ်ဖို့အချိန်ရတာမဟုတ်ဘူး… ”
ညီမလေးက ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်ထဲက မချွတ်ချင် ချွတ်ချင်နဲ့ ချွတ်ပေးပြီး
“ဟင်း… အားကိုမရပါဘူးကိုကိုရာ… ညကျလဲကြိတ်လုပ်ရတာ… အာမရဘူး… လယ်ကွင်းထဲမှာချစ်ရတာကို ပြန်သတိရတယ်…. အားရပါးရကြီး..”
“နောက်တော့ ကိုကိုကြံပေးမယ်နော်… လာ ပလုတ်ကျင်းလိုက်အုံး…. ”
ကျုပ်လဲ သဘက်လေးပြန်ပတ်ပြီး ညီမလေးလက်ဆွဲကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ ညီမလေးရော ကျုပ်ရော ပလုတ်ကျင်းလိုက်ကြတယ်။ ပြီးတော့မှ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ခမ်းချင်း ခဏနမ်းပြီးညီမလေးကို ပြန်လွှတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ရေချိုးပြီး မှ အောက်ဆင်းခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီညက ညီမလေးကိုချော့သိပ်မယ်ဆိုပြီး ကျိတ်လိုးလေးလိုးပြီးတော့ မှ မေမေတို့အခန်းကို သွားပြီး တီခင့်ကို တစ်ချီဖြည်းဖြည်းလိုးပေးလိုက်သေးတယ်။ တီခင်ပြီးတော့ ကျုပ်မပြီးသေးလို့ မေမေက ပြီးအောင်စုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုတစ်ချီပြီးအောင် ယက်ပေးလိုက်သေးတယ်။ မေမေကိုတော့ မလိုးရဲဘူး။ မေမေရောကျုပ်ရောက လိုးရင်းကြမ်းကြတယ်။ ခက်တာက မေမေတို့အခန်းက ဖွားသီအခန်း နဲ့ အခန်းကပ်လျှက်ဆိုတော့ အသံထွက်မှာစိုးလို့ မလိုးဘဲ ယက်ပေးခဲ့လိုက်တာ။ မေမေကိုယ်တိုင်က အလိုးမခံရဲတာကြောင့်လဲ ပါတယ်။

အပိုင်း-၂၉-ဂ

နောက်ရက်တွေကျတော့ ကျုပ်အဖေနဲ့ရုံးကိုလိုက်ရပြီ။ ဘာမှတော့မလုပ်ရပါဘူး။ အဖေ့ဘေးနားမှာနေပြီး အလုပ်ဘယ်လိုလုပ်တယ်၊ လုပ်ငန်းရှင်တွေ ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ ဘယ်လိုစကားပြောတယ်ဆိုတာ လေ့လာရုံပါပဲ။ ကျုပ်က ကျောင်းလဲ မပြီးသေးလို့ အလုပ်သဘောနားလည်အောင် သိအောင် လေ့လာတဲ့ သဘောမျိုးပဲ ခိုင်းတာ။ အလုပ်ကပြန်ရင် ကြိုနေတဲ့ မေမေနဲ့ တီခင်နဲ့ ညီမလေးတို့ကိုမြင်ရတာ စိတ်ချမ်းသာစရာကောင်းတယ်။ တစ်ခုပဲ မေမေနဲ့ အားရပါးရ မချစ်ရတော့ စိတ်ထဲ မရိုးမရွဖြစ်မိတာတော့အမှန်။ အလုပ်ကို အမြဲလိုက်နေရတာမျိုးတော့မဟုတ်ဘူး။ တစ်ပတ်မှာ သုံးရက်လောက်ပဲခေါ်တာပါ။ ကျုပ်ကို ကျောင်းပိတ်ရက်လေး နားစေချင်သေးလို့တဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်သည့်တိုင် ကျုပ်တို့ ကျောင်းတက်ရမယ့်မြို့ကို မပြန်ဖြစ်သေးဘူး။ အကြောင်းကတော့ အဖေနဲ့ အန်တီငုဝါတို့ရဲ့ ပြန်ပေါင်းထုတ်ပွဲကြောင့်ပဲ။ အန်တီငုဝါက အဖေ့ကို ပြန်လက်ခံဖို့ သဘောတူလိုက်ပြီတဲ့။ ကျုပ်ကို မန္တလေးကို လာကြိုဖို့မှာထားလို့ မနက်ဖြန်သွားကြိုရအုံးမယ်။ အဖေက သူလာခေါ်မယ်ဆိုတာကို အန်တီငုဝါက ရှက်လို့တဲ့ ကျုပ်ကိုပဲ လာကြိုခိုင်းတာ။ ရန်ကုန်က မပြန်ခင် ပုံ့မျက်နှာလေးမြင်ချင်မိတယ်။ ညီမလေးကို ပြောပြတော့ ကျောင်းဆင်းချိန်သွားစောင့်ပြီး တွေ့ကြမလားတဲ့။ ကျုပ်လဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်တော့ မတွေ့ချင်တော့ဘူးလို့။ ကျုပ်ပုံ့ကို ဒဏ်ရာတွေထပ်မပေးချင်တော့ဘူးလေ။ ပုံသာအရင်လိုဆို ကျုပ်မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ပြီး ချစ်စကားတွေပြောဖို့ တွန့်ဆုတ်နေမိမှာမဟုတ်ပါဘူး။ အခုဟာက ဟိုတစ်ယောက်နဲ့  ပုံ့နဲ့ပက်သက်မှုက ဘာမှန်းသိရတာမဟုတ်ဘူးလေ။ ကျုပ်ကြောင့် ပုံ့ရဲ့ဘဝခရီးမှာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားမှာ သိပ်စိုးရိမ်တယ်။ ပုံ့ကျုပ်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးချစ်တယ်ဆိုတာ အကြွင်းမဲ့ယုံသလို ပုံ့လဲ ကျုပ်ချစ်တာကို ယုံမှာပါ။ ကျုပ် နဲ့ညီမလေးလဲ ကျုပ် ညနေလောက် ပုံ့ကျောင်းဆင်းချိန်မှန်းပြီး သူတက်နေတဲ့ ဆေးတက္ကသိုလ်ဆီကိုထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အရင်က ပုံ့ပြောပြထားလို့ ပုံ့တို့ ဘယ်အချိန်ကျောင်းကပြန်တတ်တယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိနေပါတယ်။ ကျုပ်လဲ ကျောင်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ကားရပ်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ်။ များစုကတော့ ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ်ပြန်ကြတယ်။ အချို့လဲ လာကြိုမယ့်ကားကိုထွက်စောင့်နေကြပါတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုံ့တစ်ယောက် ထွက်မှလာပါမလားလို့ စိုးရိမ်မိသေးတယ်။ ကျုပ်ချစ်ရတဲ့ ပုံ့မျက်နှာလေးကို မြင်ချင်လှပြီလေ။ ကျုပ် နဲ့ ညီမလေးလဲ ကားပေါ်ကနေဆင်းပြီး အပင်ကွယ်တစ်ခုကနေ ကျောင်းသားတွေ ကားစောင့်နေကြတဲ့နေရာကို ကြည့်နေမိတယ်။ ဟော တွေ့ပါပြီ။ ကျုပ်မျှော်လင့်နေတဲ့ ငွေလမင်းလေး။ ကျုပ်လွမ်းရတဲ့ မျက်နှာလေး။ ပုံ့တစ်ယောက် အေးဆေးတည်ငြိမ်စွာပဲ လျှောက်လာရင်း အခြားကျောင်းသားတွေရဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ကားရပ်စောင့်ရင်း ကျုပ်တို့ဘက်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဟမ်းဖုန်းလေးထုတ်ပြီး ဖုန်းခေါ်တယ်။ ကျုပ်ဖုန်းက ဖုန်းသံမြည်လာတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ပုံ့ရဲ့ဖုန်းပဲ။ ကျုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို… ပုံ့… ”
“အင်းကို… ကိုရောက်နေတာ … ပုံ့သူငယ်ချင်းတွေက မြင်လို့ပြောကြလို့ သိပြီးပြီ… ပုံ့လဲ… ကို့မျက်နှာကိုမြင်ချင်တယ်ကိုရယ်… ပုံ့… ကို့ဆီကိုလာဖို့အဆင်မပြေဘူး… ခဏနေ ဖေဖေတို့သဘောတူတဲ့လူကလာကြိုတော့မှာ… ကို… အကွယ်ကနေ ထွက်ခဲ့ပါနော်…. ”
“အင်းပါပုံ့ရယ်… ”
ကျုပ်လဲ ပုံ့နဲ့ဖုန်းပြောရင်းကပဲ ထွက်ခဲ့တော့ ပုံနဲ့ကျုပ်က နည်းနည်းလှမ်းတယ်ဆိုပေမယ့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သေသေချာချာမြင်နိုင်တဲ့အကွာအဝေးပါ။ ညီမလေးလဲ ကျုပ်နဲ့အတူ အကွယ်ကနေထွက်လာတယ်။ ကျုပ်နဲ့ ပုံ့ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်ဆွေးဆွေးလေးကြည့်နေရင်း နှစ်ယောက်သား မျက်ရည်ဝဲနေကြတယ်။ ဖုန်းကတော့ မချသေးဘူး။
“ကို… ပုံ့ ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ပုံ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်.. ”
“ကိုလဲ… ပုံ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်… ကိုကတောင်းပန်ရမှာပါ ပုံ့ရယ်… ကိုတစ်ကယ်ပဲ… တောင်းပန်ပါတယ်… ”
မျက်နှာချင်းဆိုင်မြင်နေရတဲ့ ချစ်သူနှစ်ယောက်ဟာ ဖုန်းနဲ့စကားပြောနေကြသတဲ့။ ပုံ့က ကျုပ်ဘက်ကိုကြည့်လိုက် ကားလမ်းကိုကြည့်လိုက်နဲ့ ဖုန်းပြောနေတာ။
“ကို… ကားလာနေပြီ… ဒါပဲနော်… ”
ပုံ့ ကျုပ်အဖြေကို မစောင့်တော့ဘဲ ဖုန်းချလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ဟိုတစ်ခါတွေ့လိုက်ရတဲ့ကားပဲ ပုံ့ရှေ့မှာ ရပ်သွားတယ်။ ပုံ့ ကားပေါ်ကိုတက်သွားပြီး ကားက ကျုပ်တို့ဘေးက ဖြတ်မောင်းသွားတယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်လေးဖြတ်မောင်းသွားတာကိုပဲ ကျုပ်နဲ့ပုံ့ ငေးကြည့်နေမိကြသေးတယ်။ ပုံ့တို့ကားလေး လွန်သွားတော့ ကျုပ်ကားပေါ်တက်ပြီး မထွက်သေးပဲ ထိုင်နေမိတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်လက်လေးကို လာဆုပ်ညှစ်ပြီး
“ကိုကို… အဆင်ပြေရဲ့လား…  မမပုံ့ကဘာပြောလဲ … ကားမောင်းတဲ့တစ်ယောက်ကဘာတဲ့လဲ… ”
“ရပါတယ်ညီမလေးရယ်… အဲ့တစ်ယောက်က…. ပုံ့မိဘတွေက သဘောတူတဲ့သူတဲ့… ကိုကိုနဲ့ ပုံ့ဇတ်လမ်းက ပြီးသွားပါပြီ… ”
“ကိုကိုရယ်… ညီမလေးစိတ်မကောင်းလိုက်တာ… ”
“စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ညီမလေးရယ် … ကိုကို့မှာ ချစ်စရာ… ဟောဒီကချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ညီမလေးရယ်… မေမေရယ် တီခင်ရယ် မေမေလေးရယ် ဖွားသီရယ် အဖေရယ် အများကြီးရှိပါသေးတယ်ကွာ..”
“ကိုကိုရယ်… စိတ်ချကိုကို… ညီမလေး ကိုကို့ဘေးမှာ တစ်သက်လုံးရှိနေမယ်သိလား… လာ ကိုကိုစိတ်ပြောင်းသွားအောင်.. အဲ့ဒီ့ဝမ်းနည်းစရာကို ခဏမေ့ထားလိုက်…. ”
ပြောရင်း ညီမလေးက ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကျုပ်လီးကိုပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ လန့်သွားပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကြည့်လိုက်တော့ လူကရှင်းသလောက်ဖြစ်နေပြီ။ အမှန်တော့ ကားမှန်က စတေကာအနက်တွေကပ်ထားတာမို့ အပြင်ကနေ မမြင်နိုင်ပါဘူး။ ကျုပ် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ညီမလေးလုပ်ချင်တာတွေ ခွင့်ပြုပေးထားလိုက်တယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ပြီး ကျုပ်လီးကို ထုပေးရင်းက ပါးစပ်လေးနဲ့ပါ ကုန်းစုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းလွန်းပြီး ခါးပါကော့တက်သွားတယ်။ ကျုပ်လီးကို ကုန်းစုပ်နေတဲ့ ညီမလေးရဲ့ ခေါင်းကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း  နောက်လက်တစ်ဖက်က ညီမလေးရဲ့ တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေဖျစ်ညှစ်ပေးနေမိတယ်။
“ဟား… ကိုကို့အပေါ်အလိုက်သိလှချည့်လား ကိုကို့အသည်းငုံလေးရာ…. အင်း… ကိုကို့ညီမလေးလဲ  ကိုကိုနဲ့အမြဲလိုးနေလို့လားမသိဘူး… တင်ပါးကြီးတွေက လုံးပြီး တစ်အားလှလာတာ…. (ဖျန်း)”
ကျုပ် ညီမလေးရဲ့တင်ပါးကို ဖြန်းကနဲ ရိုက်ချလိုက်ရင်း လီးစုပ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ဆွဲထူလိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ညီမလေးနို့တွေကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ဆုပ်နယ်ရင်း
“နို့တွေကလဲ ထွားလာပြီး…. တစ်အားလှလာတာ… ကိုကို့မယားလေးရ… ”
“အင်း … ဟင်းဟင်း…. ကိုကိုရာ…. ကိုကို့လီးနဲ့တည့်လို့နေမှာပေါ့…. အဖုတ်ထဲကယားလာပြီကိုကိုရာ… နောက်ခန်းထဲမှာလိုးရအောင်….  ကိုကို့လီးကြီး ညီမလေးအဖုတ်ထဲထည့်လိုးပေးကွာ… လာ… အားရပါးရ အော်ပြီးအလိုးခံချင်တာ…. ”
ပြောရင်း ညီမလေးက ကားနောက်ခန်းကို ကူးသွားတယ်။ ကျုပ်လဲ နောက်ကနေလိုက်ဝင်လာပြီး ညီမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယုလိုက်တော့ ညီမလေးကျုပ်ကို ရမ္မက်ပြင်းပြင်းနဲ့နမ်းတယ်။ ညီမလေး ထမိန်ကို လှန်ပြီး အတွင်းခံထဲနှိုက်ကာ အဖုတ်လေးကို စမ်းတော့ အရည်စိုနေပြီ။ ညီမလေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းတွန်းလှဲလိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုဆွဲချွတ်ကာ အဖုတ်ကို ကျုပ်ကုန်းယက်လိုက်တယ်။ ညီမလေး ဖင်မြောက်တက်သွားပြီး ညည်းသံပြင်းပြင်းလေးထွက်လာတယ်။
“အား… ရှီး… ကိုကိုရယ်… ချစ်လိုက်တာ… အူးဟူး..”
ညီမလေးရဲ့ စောက်ပက်ကိုဖြဲပြီး စောက်စိလေးကို တစ်ပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးရင်း လျာဖျားလေးနဲ့ပါ သွက်သွက်ကလေး ကစားပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လျာကိုချွန်ပြီး ညီမလေးစောက်ခေါင်းထဲထိုးထည့်ပြီး လျာနဲ့လိုးပေးလိုက်တယ်။
“အီး… ကိုကိုရယ် … လိုးပေးပါတော့ကွာ… ကိုကို့လီးကြီးနဲ့ လိုးပေးပါတော့ကွာ…. ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးပေါင်ကြားမှာနေရာယူပြီး ညီမလေးစောက်ပက် ထဲကို လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း တစ်ဆုံး လိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“အူး… ကိုကိုရယ်…. ကိုကို့လီးကြီးက ညီမလေးရင်ခေါင်းထဲအထိ ရောက်လာတာလားကိုကိုရာ… ဟူး… အရမ်းချစ်တာပဲကိုကိုရယ်”
“ဟူး… ညီမလေးရယ်… ဘယ်လောက်လိုးလိုး… မဝပါလားကွာ…. ငုံလေးကိုချစ်လိုက်တာ… ”
ကျုပ်ခပ်မှန်မှန်လေးလိုးပေးရင်း ညီမလေးအင်္ကျီကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပစ်တယ်။ ပြီးတော့ ဘာ်လီကိုပါတွန်းတင်လိုက်ပြီး နို့တွေညှစ်ရင်း လိုးတယ်။
“ကိုကိုရယ်… အူး… ကောင်းလိုက်တာ… ကိုကို… မမပုံ့ကိုရော… လိုးဖူးလားဟင်… ရှီး… ”
“ဟင့်အင်း… မလိုးဖူးပါဘူးညီမလေးရာ… တစ်ခါတစ်လေ အဖုတ်ပဲယက်ပေးဖူးတာ… ဟူး… ”
“ဘာလို့မလိုးတာလဲဟင်… ကိုကိုကထိန်းနိုင်လိုက်တာ… ”
“ပုံ့ကိုနဲ့မယူဖြစ်လို့… တစ်ခြားသူနဲ့ယူတဲ့အခါ… သူ့ကိုယူတဲ့အခါ… သူ့ကိုအထင်သေးမှာစိုးလို့ပေါ့… ပုံက တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေ… သူတို့မျိုးဆက်လေးလိုချင်လို့ ပုံ့ကို ယောက်ျား အတင်းပေးစားချင်နေတာ… ညီမလေးကိုလိုးမိတာတောင်… မှားပြီလားမသိဘူး…. ”
“ဘာလို့လဲကိုကိုရာ… ”
“ညီမလေးကလဲ တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေ… ဟူး …  လိုးလို့ကလဲမဝဘူးညီမလေးရာ… ညီမလေးကို မေမေလေးက ယောက်ျားအတင်းပေးစားလို့… ညီမလေးကို … သူကအထင်သေးရင် ကိုကိုတော့ရင်ကွဲပါပြီညီမလေးရာ…. ”
“အာ… ကိုကိုကလဲ… ယူစရာလား… ကိုကိုကညီမလေးယောက်ျားပဲလေ… သူတို့ကလေးလိုချင်ရင်လဲ… ကိုကိုနဲ့ပဲမွေးမှာ… ထည့်ထည့်… ဟင်းဟင်း… ညီမလေးသားအိမ်ထဲထိ…. ကိုကိုလီးရည်ပန်းထည့်ပစ်…. ”
“အူးပြီးပြီ… ညီမလေးရယ်… ကိုကို့အသည်းလေးရယ်… ချစ်တယ်ကွာ… ”
“ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်… ညီမလေးကိုဗိုက်ကြီးအောင်လိုးပေးနော်ကိုကို… ”
“ညီမလေးရယ်… ညီမလေးက ကိုကိုနဲ့ကလေးယူရင် မေမေလေးက သတ်မှာပေါ့ မောင်နှမချင်းကြီးလေ… ”
“အို… သတ်လဲသေလိုက်ရုံပဲ… ကိုကိုကလွဲပြီး… ဘယ်သူ့မှမယူချင်ဘူး… ကလေးရှိလာရင် ကိုနဲ့ သဘောတူချင်တူမှာပေါ့…. ညီမလေးကတော့ ကိုကိုနဲ့ ကလေးလေးတွေမွေးမှာပဲ… မမပုံ့လို… ကိုယ်မချစ်တဲ့သူတော့မယူချင်ဘူး… ”
“ချစ်လိုက်တာ ညီမလေးရယ်…. ကိုကို့ကို အဲ့ဒီလောက်တောင် ချစ်ရသလားကွာ… လောလောဆယ်တော့ မယူပါနဲ့အုံးနော်… မတတ်သာတဲ့အဆုံး… ကိုကိုကိုယ်တိုင်ဖွင့်ပြောပါ့မယ်… ညီမလေးကငယ်သေးလို့နော်… ညီမလေးကို ဘယ်သူနဲ့မှမပေးစားစေရဘူးသိလား… ကိုကိုလဲ… ကိုကို့ညီမလေးကို ဘယ်သူ့ကိုမှမပေးနိုင်ဘူး… ချစ်လိုက်တာကွာ… ”
“ခစ်ခစ်… ချစ်လိုက်တာကိုကိုရာ… ဘာဖြစ်ဖြစ်အတူတူရင်ဆိုင်ကြမယ်နော်… ”
“အင်းပါညီမလေးရဲ့… သွားကြစို့နော်.. သေသေချာချာ အဝတ်တွေပြင်ဝတ်လိုက်အုံး… ”
“ဟုတ်ကိိုကို…. ”
ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးလဲ အဝတ်အစားတွေ ပြန်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဝတ်ပြီး ကားပေါ်မှာပါတဲ့ ရေဘူးလေးတွေ တစ်ရှူးလေးတွေနဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ အာဂညီမလေးကတော့ ကျုပ်နဲ့တောင် ကလေးယူချင်သေးသတဲ့ဗျာ။ ဘာပဲပြောပြော ညီမလေးရဲ့ အပြုပစုတွေအောက်မှာ ခဏတာတော့ ကျုပ်ပုံ့ကိုမေ့ထားနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ကျုပ်လဲ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အဲ့ဒီညက ညီမလေးနဲ့ တစ်ချီထပ်လိုးဖြစ်တယ်။ မေမေနဲ့ တီခင်ကိုတော့ အဲ့ဒီညက မလိုးဖြစ်တော့ဘူး မနက်စောစောကားမောင်းရမှာမို့ မေမေကလဲ မလာဖို့မှာထားလို့ပါ။ နောက်နေ့မှာတော့ ကျုပ် အန်တီငုဝါကိုခေါ်ဖို့ မန္တလေးကိုထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။

(အပိုင်း-၃၀ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၃၀-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 1st January, 2020.

မန္တလေးကို ထွက်လာတော့ တော်တော်မောင်းရတယ်ဗျာ။ မနက် ၅နာရီလောက် ထမောင်းတာကို ည ၈နာရီလောက်မှရောက်တယ်။(ထိုစဉ်က ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်လမ်းမကြီး မရှိသေးပါ။) အန်တီငုဝါကလဲ ကျုပ်ကိုစိတ်ပူလို့ တစ်ချိန်လုံး ဖုန်းဆက်နေတာ။ လမ်းသိပ်မကျွမ်းတာကြောင့်လဲပါတာပေါ့။ လမ်းတွေကလဲ ရှုပ် နံပါတ်တွေနဲ့ဆိုတော့ မနည်းကို မေးစမ်းသွားရတာ။ အန်တီငုဝါက အိမ်ရှေ့က ထွက်စောင့်နေတယ်။ ကျုပ်ရောက်တာနဲ့ အန်တီငုဝါက အထုတ်တွေကူသယ်ပြီး အိမ်ထဲခေါ်တယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ အဖေနဲ့ အမေကလဲ ကျုပ်ကို နွေးနွေးထွေးထွေးနဲ့ ကြိုဆိုတယ်။ အဖိုး နဲ့ အဖွားကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကျုပ်နားဖို့ အခန်းကို အန်တီငုဝါကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့ပေးတယ်။ အခန်းထဲရောက်ပြီးတော့မှ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး မျက်နှာကိုအနမ်းလေးတွေပေးတယ်။
“ပင်ပန်းသွားပြီလားမောင်… ခဏနားပြီးရေချိုးလိုက်နော် … ပြီးရင် ငုဝါနဲ့အတူ ထမင်းစားရအောင် … ”
ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး အနမ်းလေးတွေပြန်ပေးလိုက်ပြီး
“မပင်ပန်းပါဘူး ငုဝါရဲ့… ရေချိုးပြီး ခဏနေလာခဲ့မယ်နော်… အရမ်းချစ်တယ်… ”
“အင်း… ငုဝါလဲ… မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်… ထမင်းပွဲပြင်ပြီး… စောင့်နေမယ်…  (ရွှတ်)”
အန်တီငုဝါ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး ကျုပ်လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လျှက် မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ အိပ်ယာပေါ် ခဏ အညောင်းဆန့်လိုက်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ အဖိုးနဲ့ အဖွားက ကျုပ်ကို အန်တီငုဝါထမင်းစားဖို့ ပြင်နေတယ်ဆိုပြီး အန်တီငုဝါရှိတဲ့ ထမင်းစားခန်းကိုသွားခိုင်းလို့ မီးဖိုဘက်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကို အပြုံးနဲ့ ဆီးကြိုတယ်။
“လာ… သားထိုင်… ”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေလေး… ဟင်းတွေကအများကြီးပါလား… ”
“သားစားဖို့… မေမေလေးကိုယ်တိုင်ချက်ထားတာ… စားစား…. အားရပါးရစား… ”
ပြောရင်း ကျုပ်ပန်းကန်ထဲကို ဟင်းတွေ ခပ်ထည့်ပေးနေပြန်တယ်။
“မေမေလေးကြည့်ရတာ… ပျော်နေတဲ့ပုံပဲ… ဟီးဟီး… ”
အန်တီငုဝါက ရုတ်တရတ်မျက်နှာညှိုးသွားတယ်။ ပြီးတော့မှ သက်ပြင်းလေးချပြီး
“အင်း… မေမေလေးပျော်ပါတယ်… ဒီကိစ္စကို အခုမပြောချင်သေးဘူးကွာ… အခုလောလောဆယ်… သားရောက်လာတာကိုပျော်တယ်… ”
ကျုပ်လဲ မေးမိပြီးမှ အားနာသလိုလိုဖြစ်သွားတယ်။ အန်တီငုဝါနဲ့ ကျုပ်က မထင်မှတ်ဘဲ ချစ်မိနေကြသူတွေဆိုတော့ သူလဲ မဖြေချင်ပုံပါ။
“မေမေလေး… ဒီမှာက အဖိုး နဲ့ အဖွားက နှစ်ယောက်ထဲနေတာလား… ”
“မဟုတ်ဘူး သားရဲ့ အဒေါ်အပျိုကြီးတစ်ယောက်ရှိသေးတယ်… အခု စစ်ကိုင်းဘက်က အမျိုးတွေဆီရောက်နေလို့ … မနက်ဖြန်ပြန်ရောက်မှာ… ”
“သြော် … တော်သေးတာပေါ့… သားက အဖိုး နဲ့ အဖွား နှစ်ယောက်ထဲမှတ်လို့ စိတ်ပူနေတာ… ”
“ဟင်းဟင်း…. သားကတော့ လူတိုင်းအတွက်စဉ်းစားပေးတတ်တယ်နော်…. အဲ့ဒါတွေကို ချစ်ရတာသိလား… သားမန္တလေးကို အရင်ကရောက်ဖူးလား… ”
“မရောက်ဖူးဘူးလေ… အခုက ပထမဆုံးပဲ… ”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ … မနက်ဖြန်ကြရင် မန္တလေးမြို့ထဲ လျှောက်လည်ကြမယ်လေ… ဒီညတော့ခရီးပမ်းလာလို့ … စောစောနားလိုက်တော့… ”
“ဟုတ်ကဲ့ မေမေလေး…. ”
အန်တီငုဝါနဲ့ ကျုပ် ထမင်းစားပြီးတော့ အန်တီငုဝါနဲ့အတူ ထမင်းဝိုင်းကို ကူသိမ်းပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး အဖိုး အဖွားနဲ့အတူ စကားပြောဖြစ်တယ်။ အဖိုးနဲ့ အဖွားကလဲ ကျုပ်နဲ့ စကားပြောရင်း သူတို့ရဲ့ မြေးမလေးကို တွေ့ချင်တဲ့အကြောင်း ပြောတယ်။ အဖေနဲ့ အန်တီငုဝါက ကွဲသွားတာ ၅နှစ်ကျော်လောက်ကြာသွားတာဆိုတော့ ညီမလေးနဲ့ မတွေ့ရတာ တော်တော်ကြာပြီပေါ့ဗျာ။ အန်တီငုဝါကလဲ သူတို့မိသားစု ပြန်ပြီးအဆင်ပြေသွားပြီမို့ ညီမလေးကျောင်းပိတ်ရင် မိသားစုလိုက် လာလည်မယ်လို့ ပြောရင်း အဖိုးနဲ့ အဖွားကို နှစ်သိမ့်ရှာပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်ကိုစောစောနားပါဆိုပြီး အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကို အခန်းထဲလိုက်ပို့တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့မှ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်ခါးကိုဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကို ပြန်ဖက်ထားပေးလိုက်တော့ အန်တီငုဝါက သူ့ပါးကို ကျုပ် ရင်ဘတ်ပေါ်အပ်ထားရင်း
“မောင်… ငုဝါကိုနားလည်ပေးပါနော်… ငုဝါလေ… ငုဝါ… ဟင့်… ”
ကျုပ်လဲ ရင်ခွင်ထဲက အန်တီငုဝါရဲ့မျက်နှာလေးကို လက်နဲ့ဆွဲယူပြီး မော့စေလိုက်တော့ အန်တီငုဝါရဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ မျက်ရည်လေးတွေ တွေ့ရတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ မျက်ရည်လေးကို သုတ်ပေးလိုက်ရင်း
“မောင်နားလည်ပါတယ် …. ငုဝါရယ်… မောင်တို့ဖြစ်သင့်တာကိုလုပ်ရမှာပေါ့ကွာ… ဘာမှစိတ်မကောင်းမဖြစ်နဲ့နော်… (ရွှတ်)… ”
ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်အပေါ်မှာ တစ်ကယ်ပဲ သံယောဇဉ် တွယ်သွားပုံပါ။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်မျက်နှာကို အနမ်းတွေကြဲချပစ်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းတွေကိုမက်မက်မောမော ဆွဲစုပ်ယူနမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ အနမ်းတွေကို စိတ်ပါလက်ပါပဲ ပြန်နမ်းမိတယ်။ ကျုပ် အန်တီငုဝါကို တစ်ကယ်ပဲ ချစ်မိနေသလားဆိုတာ ဝေခွဲမရတာ့ပါဘူး။ အရင်က ကိုယ့်အဒေါ်လို အမေလို သံယောဇဉ်ရှိပြီးသားအပေါ်မှာ တဏှာစိတ်နဲ့ တပ်မက်မိခဲ့ပြီး အခုလို စွန့်လွှတ်ရမယ်ဆိုတော့လဲ ရင်ထဲမှာ နာကျင်မှုလေးတစ်ခု ခံစားမိပြန်တော့ မျက်ရည်က ဝဲတက်လာတယ်။ ပိုပြီးတော့လဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားမိပြန်တယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ချစ်စိတ်တွေ ဖုံးလွှမ်းတဲ့အခါ တဏှာစိတ်တွေကွယ်ပျောက်နေတတ်သလို အန်တီငုဝါနဲ့ ပွေ့ဖက်ထိတွေ့ခွင့်ရနေပေမယ် ကျုပ်ကောင်က ထမလာတာ အံ့သြစရာပါပဲ။ တော်တော်လေးကြာအောင် နမ်းပြီးတော့မှ အနမ်းရပ်လိုက်ကြပြီး အန်တီငုဝါ ကျုပ်မျက်နှာကို ကြည့်တော့ ကျုပ်မျက်ရည်ဝဲနေတာကို တွေ့သွားတယ်။
“မောင်… မျက်ရည်ဝဲလို့ပါလား… ငုဝါကိုဆုံးရှုံးရလို့လားဟင်… ”
“မောင်လေ… ငုဝါအပေါ် ဒီလိုမျိုးခံစားရလိမ့်မယ်လို့ မထင်ခဲ့ဘူး… သာမန်တွယ်ငြိမှုလေးပဲလို့ ထင်ခဲ့တယ်… ငုဝါနေရာမှန်ပြန်ရောက်သွားတဲ့အခါ… အလွယ်တကူ စွန့်လွှတ်နိုင်မယ်လို့လဲ… ထင်ခဲ့တယ် … အခု… မောင့်ရင်ထဲမှာ နာကျင်နေရတယ်သိလား… ငုဝါကို… မောင်တစ်ကယ်ပဲ… ချစ်မိသွားပြီကွာ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငုဝါအတွက်… မောင်ပျော်တယ်သိလား… ”
“မောင်ရယ်… ငုဝါလဲလေ… မောင့်ကိုဒီလိုချစ်မိခဲ့မယ်လို ငုဝါကိုယ် ငုဝါလဲ မထင်ခဲ့မိဘူး… ဒီအရွယ်ရောက်မှ ဒီလိုပြန်ရင်ခုန်လိမ့်မယ်လို့လဲ… မထင်ခဲ့ဘူး… မောင့်ကိုလေ… ငုဝါသိပ်ချစ်နေမိပြီ… မောင်ရယ်… ငုဝါရဲ့ရင်ခုန်သံတွေ… မောင်နဲ့မှ ပြန်နိုးထလာခဲ့ရတာ… အချစ်ဆိုတာ… တစ်ယောက်ကိုချစ်ပြီးမှ… နောက်ထပ်လဲချစ်မိနိုင်သလား… မောင်ရယ်… ”
“သိပ်ချစ်မိနိုင်တာပေါ့… ငုဝါရယ်… ခံစားမှုချင်းမတူညီတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေနဲ့ပေါ့… တစ်ချို့အချစ်တွေက မပိုင်ဆိုင်ရရင်တောင် ချစ်နေရုံနဲ့ ပြည့်စုံသွားတာမျိုး… လူတိုင်းဟာ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူအပြင်မှာ … အခြားတွယ်ငြိစရာတွေရှိတတ်ပါတယ် … ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဝန်မခံတတ်ကြတာပဲနေမှာပါ… ”
“မောင်ရယ်… ငုဝါလေ… မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာနေရတာ… သိပ်ကြည်နူးတာပဲ… ဖက်ထားပါမောင်… ငုဝါကိုဖက်ထားပါနော်…. ချစ်တယ်မောင်ရယ်… ဖေဖေ မေမေတို့အိပ်ချိန်ကျမှ … ငုဝါ… မောင့်ဆီလာခဲ့မယ်… ငုဝါမောင်ချစ်ပေးတာကိုလိုချင်သေးတယ်… ချစ်ပေးပါနော်… ”
“ချစ်ပေးမှာပေါ့ ငုဝါရယ်…. မောင့်အသည်း ငုဝါကို… မောင်က ချစ်ပေးမှာပေါ့… ”
“အဲ့ဒါဆို ငုဝါခဏပြန်လိုက်အုံးမယ်နော်… မောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ မသွားချင်ဘူးကွာ”
ပြောရင်း ကျုပ်ပါးလေးကို တစ်ရှုံ့ရှုံနမ်းပြန်သည်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကို ပြန်နမ်းပေးလိုက်ပြီး ခဏနေတော့ အန်တီငုဝါ ပြန်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အိပ်ယာပေါ်လှဲလိုက်ပြီး ညီမလေးဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။
“(တူ)… (တူ)…. ကိုကို… ”
“အင်း ညီမလေး… ကိုကိုရောက်ပြီ… ထမင်းလဲစားပြီးပြီ…”
“ဟုတ်ကိုကို… အဆင်ပြေတယ်မလား… ”
“အင်း… ပြေပါတယ်… ညီမလေးကို.. ကိုကို စာဖတ်ပြီးချော့သိပ်မလို့လေ… ”
“ချစ်လိုက်တာကိုကိုရာ… ကိုကိုခရီးပမ်းလာတာမလား… နားလိုက်ပါကိုကိုရာ… ညီမလေးအိပ်တတ်ပါတယ်… ”
“ကိုကို့ညီမလေး ငုံလေးမှဟုတ်ရဲ့လားဟေ… ကိုကိုများဖုန်းမှားဆက်မိသလား… ”
“ဟုတ်ပါတယ်ကိုကိုရ… တစ်ခါတစ်လေကျ … ကိုကို့အပေါ် ညီမလေးက ဆိုးလွန်း ချွဲလွန်းတော့ ကိုကိုများ စိတ်ပျက်သွားမလား တွေးပူမိတယ် … ”
“ချီးထုပ်ကလေး… ကိုကိုက ဒီညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတာ… စိတ်ပျက်စရာလား ညီမလေးရ … ကိုကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်နေချိန်ဆို… အမြဲအားပေးတဲ့… ကိုကို့ညီမလေးကို… ကိုကိုက ပိုတောင်ချစ်လာသေး … ”
“ခစ်ခစ်… တစ်ကယ်ကြီးလား… ဟိဟိ… ပျော်လိုက်တာ… ဒီညတော့ နားလိုက်ပါကိုကိုရာ… ကိုကို့အချစ်တွေနဲ့တင် ညီမလေးအိပ်လို့ပျော်ပါပြီကိုကိုရယ်… ချစ်လိုက်တာဆိုတာ… ခစ်ခစ်… ”
“အင်းပါ အဲ့ဒါဆိုလဲ … ကိုကိုစောစောနားလိုက်တော့မယ်နော်… အလိုက်သိတဲ့ညီမလေးကို အရမ်းချစ်တယ်သိလား… ကိုကို မေမေနဲ့လဲ ဖုန်းခဏပြောချင်လို့… ဖုန်းသွားပေးပေးအုံးနော်… ညီမလေး…”
“ဟုတ်ကိုကို… ခဏစောင့်… ”
“….. ….. ဟယ်လို…. သားလေး…. ”
“ဟုတ်မေမေ… သားရောက်ပြီ… ထမင်းလဲစားပြီးပြီ… မေမေစိတ်ပူနေမှာစိုးလို့… ”
“အင်းပါ… ကားမောင်းရင်ဂရုစိုက်မောင်းနော်… အရာရာသတိရှိ…. သားလေး… ”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ … မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ် … ”
“အင်း.. မေမေလဲသားလေးကိုအရမ်းချစ်တယ်နော် … ”
“ဟုတ်… မေမေ.. တီခင့်ကိုဖုန်းပေးလိုက်အုံး… သားတီခင်နဲ့ ခဏပြောအုံးမယ်… ”
“အင်း… ခဏ…. ”
“ဟယ်လို… သား… ”
“တီခင်… အရမ်းချစ်တယ်နော်…. ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုစိုက်အုံး… ”
“အင်းပါသားရဲ့… တီခင်က ကလေးကျနေတာပဲ … ခစ်ခစ်…. သားကိုလဲ တီခင် အရမ်းချစ်တယ်နော်..”
“ဟုတ်တီခင်… ”
“အဲ့ဒါဆို… သမီးလေးဖူးကို ဖုန်းပြန်ပေးလိုက်တော့မယ်… ”
“ဟုတ်… ”
“ကိုကို… ဂွတ်နိုက်နော်…. အိပ်တော့… ”
“အင်း… ညီမလေးလဲ အိပ်တော့… ဂွတ်နိုက်… ”
ညီမလေးနဲ့ ဖုန်းချပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်လှဲလ်ုက်တယ်။ သြော် ညီမလေးတောင်မှ ရင့်ကျက်လာပြီပဲ လို့တွေးမိတယ်။ တောင်တောင် အီအီ လျှောက်တွေးရင်းနဲ့ပဲ ဘယ်လိုက ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး။ ကျုပ်အိပ်နေတဲ့ကုတင် သိမ့်ကနဲ လှုပ်သွားမှနိုးလာတယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်တာပါ။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကို ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲကိုပါလေးအပ်ထားတယ်။ အန်တီငုဝါရဲ့ ရင်သားအိအိတွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်မှာ ဖိကပ်နေတယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို လက်လေးနဲ့ ဖွဖွပွတ်ရင်း
“မောင်… အရမ်းအိပ်ချင်နေတာလား… ”
“မအိပ်ချင်ပါဘူးငုဝါရဲ့… ငုဝါကိုစောင့်ရင်း မှေးကနဲအိပ်ပျော်သွားတာ…. လာလေငုဝါ မောင့်ဘေးမှာလှဲလိုက်… ”
“အင်း … မောင်… ”
အန်တီငုဝါ ကျုပ်ဘေးမှာ ဝင်လှဲတော့ ကျုပ်လက်မောင်းကို သူခေါင်းအုံးဖို့ ခင်းပေးထားလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်လက်မောင်းလေးကို ခေါင်းအုံးပြီး တစောင်းလေးလှဲတော့ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါဘက်လှည့်ပြီး ဖက်ထားပေးလိုက်တယ်။
“မောင်တို့… ဒီလိုအတူမအိပ်ဖူးဘူးနော် ငုဝါ… ”
“ဟုတ်တယ်နော်… အခုလိုမျိုးကြရင်ထဲမှာခံစားရတာ …. တစ်မျိုးလေးပဲ ကြည်နူးရတယ်… ”
“ငုဝါစောစောနိုးတတ်လား…. မောင် .. ငုဝါကို တစ်ညလုံးဖက်အိပ်ချင်လို့…. ”
“အင်းပါ… မနက်စောစောမှ ထပြန်မယ်လေ… ငုဝါက မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာဒီလိုနေချင်တာကြာပြီ …. မောင့်ရင်ခွင်ကလေ ငုဝါကို နွေးထွေးမှုတွေ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ ခံစားမိစေတယ် ငုဝါ မောင့်ရင်ခွင်ထဲကနေ ဘယ်မှမသွားချင်တော့ဘူးမောင်ရယ် ကိုထွန်းကို ငုဝါချစ်ပါတယ် ဒါပေမယ့် ခဲမှန်ဖူးတဲ စာသူငယ်လိုပဲ ငုဝါလေ ကြောက်နေတုန်းပဲ သမီးလေးကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ငုဝါ သူ့ဆီပြန်သွားဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး… ”
“သိပ်လဲ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ငုဝါရယ်… သူတစ်ကယ် ပြောင်းလဲသွားပါပြီ မောင့်ရဲ့ငုဝါလေး စိတ်ချမ်းသာရမှာပါ အခုအချိန်ရသလောက် မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာနေနော်”
“ချစ်လိုက်တာမောင်ရယ်… ငုဝါလေ … ”
ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ စကားမဆုံးခင်ပဲ သူ့နှုတ်ပေါ်လက်ညှိုးလေးတင်ပြီး တားလိုက်တယ်။
“ငုဝါရယ်… စိတ်ညစ်စရာတွေမတွေးနဲ့တော့ကွာ… ငုဝါခံစားနေရသလို မောင်လဲ ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ ယုံနော်… ချစ်တယ်ငုဝါရယ်… ရတဲ့အချိန်လေး ပျော်ပျော်နေရအောင်နော်… ”
“မောင်ရယ်… (ရွှတ်)… (ရွှတ်)… ”
အန်တီငုဝါ ပြောရင်း ကျုပ်ကိုယ်ပါ်ကို လှိမ့်တက်လိုက်ပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနမ်းတယ်။ အန်တီငုဝါ ညဝတ်ဂါဝန်ကို အောက်ကဘာမှ မခံပဲ ဝတ်ထားတာမို့ ကျုပ်အရမ်းနှစ်သက်ခဲ့ရတဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ နို့ထွားထွား တင်းတင်းကြီးတွေက ကျုပ်ရင်ဘတ်ကို နူးနူးညံ့ညံ့ဖိကပ်နေတယ်။ ကျုပ် အန်တီငုဝါရဲ့ ကိုယ်လေးကို ပြန်ဖက်ရင်း ကျောပြင်ကို စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်သပ်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့ ကျုပ်တို့ နမ်းနေတာရပ်လိုက်ကြတယ်။ အန်တီငုဝါ ကုန်းထပြီး သူ့ညဝတ်ဂါဝန်ကို ချွတ်တော့ ကျုပ်လဲ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီးငုဝါက ကျုပ်ပုဆိုးကိုဖြည်ချပြီး သူပဲ ချွတ်ပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ကျုပ်လီးကို သူစောက်ပက်နဲ့ အမြှောင်းလိုက်ဖိထိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုပြန်နမ်းတယ်။ ကျုပ်လဲ နမ်းရင်းကပဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ကိုယ်လေးကို ပွတ်သပ်ပေးမိပြန်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ တင်ပါးတွေကိုပါ ဖျစ်ညှစ်ပေးနေလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေရာကနေ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ရင်ဘတ်ဆီဆင်းသွားပြီး  တစ်ပြွတ်ပြွတ်နမ်းပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်နို့တွေကိုပါ လျာလေးနဲ့ယက်ပေးတယ်။ လက်ကလဲ ကျုပ်တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ ကျွမ်းကျင်လှတဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ ကျုပ် တစ်ဟင်းဟင်း ညည်းနေရတော့တယ်။ ပြီးတော့ ဗိုက်၊ ချက်လေးတွေကနေတဆင့် ကျုပ်လီးကို ကိုင်ပြီး ပါးလေးတွေနဲ့ ပွတ်သပ်နေပြန်တယ်။ နောက်ပြီး လီးချောင်းကြီးကို နှာခေါင်းလေးနဲ့ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း လဥလေးတွေးကို လက်နဲ့ ဖွဖွလေးဆုပ်ပေးတယ်။ ကျုပ်ပေါင် အတွင်းသားလေးတွေကို လျာနဲ့ လိုက်ယက်ပေးရင်း လီးကိုဂွင်းထုပေးတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လဥကို ပါးစပ်လေးနဲ့ငုံစုပ်ပေးပြီးတော့မှ ကျုပ်လီးကို ငုံစုပ်ပေးတယ်။
“ရှီး… ငုဝါရယ်…. မောင့်ကို တစ်သက်မမေ့အောင်… ယုယပြနေတာလားကွာ… ဟင်း… ကောင်းလိုက်တာ ငုဝါရယ်… ”
အန်တီငုဝါ ပြန်မဖြေအားဘူး ကျုပ်လီးကို ရှယ်စုပ်ပေးနေတာ။
“ငုဝါ… အင်း… မောင်လဲ… ငုဝါအဖုတ်လေး… ယက်ချင်သေးတယ်ကွာ… ”
အန်တီငုဝါ ကျုပ်လီးကို စုပ်တာ ခဏရပ်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွထိုင်ရင်း လီးကို ကုန်းစုပ်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါရဲ့ ပေါင်လေးကို လျာလေးနဲ့ လိုက်တော့ အန်တီငုဝါကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါရဲ့ ပေါင်းကြားလေးတွေပါလိုက်ယက်တော့ အန်တီငုဝါ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ အန်တီငုဝါရဲ့ အဖုတ်လေးကို လျာနဲ့သပ်တင်လိုက်ပြီး အစိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ ခပ်သွက်သွက်လေး ကစားပေးလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်လီးကို စုပ်နေရင်းက တစ်ဟင်းဟင်း ညည်းလာတယ်။ ကျုပ် အန်တီငုဝါ စောက်ခေါင်းထဲ လျာထိုးထည့်ပြီး မွှေပစ်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းထောင်ပြီး အန်တီငုဝါ စအိုပေါက်လေးကိုပါ လျာနဲ့ထိုးပေးပြီး စောက်စိကို လက်နဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါ ကျုပ်လီးကို ဆက်မစုပ်နိုင်တော့ပဲ လက်နဲ့ဂွင်းထုပေးရင်း ညည်းနေတာ။
“ဟား… အူး… ဖင်ပေါက်တွေပါယက်နေတာလား မောင်ရယ်…  ဟူး… မရတော့ဘူး… လိုးပေးတော့ကွာ… ”
ကျုပ်လဲ အန်တီငုဝါကို အောက်မှာလှဲစေလိုက်ပြီး ကျုပ် အန်တီငုဝါ ပေါင်ကြားမှာနေရာယူရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါမျက်နှာကို ကျုပ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းနေမိတယ်။ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားတယ်။
“ချစ်တယ် ငုဝါရယ်… ”
“ချစ်တယ်… မောင်ရယ်… ဒီညတော့ အရမ်းမကြမ်းနဲ့နော်…. ဖေဖေတို့က ညဘက် နိုးတတ်လို့… မနက်ဖြန်မှ မောင့်စိတ်ကြိုက်နော်… ”
“အင်းပါငုဝါရဲ့… မောင်ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးပေးမယ်နော်… ”
အန်တီငုဝါ ပေါင်လေးကားပြီး သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတော့ ကျုပ်လဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ စောက်ပက်ထဲကို လီးက စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ ဝင်သွားတယ်။ အန်တီငုဝါရော ကျုပ်ရော မျက်လုံးစဉ်းသွားပြီး ကာမရဲ့အရသာကို ခံစားမိလိုက်ကြတယ်။
“အူး…  မောင်ရယ်… ချစ်တယ်ကွယ်… ငုဝါ မောင်လိုးပေးတာကိုလဲ စွဲနေပြီ… ”
“မောင်လဲ… ငုဝါရဲ့ အယုအယတွေကို စွဲနေပြီကွာ..”
“ဟူး… ကောင်းတယ်မောင်… ဖြည်းဖြည်းငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့…. အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းတာ… ရှီး… ”
ကျုပ်လဲလိုးပေးရင်းနဲ့ ကျုပ်စွဲလမ်းရတဲ့ အန်တီငုဝါရဲ့ နို့တွေကိုညှစ်နယ်ပေးရင်း တစ်ဘက်စီ စို့နေမိတယ်။
“ဟူး… စို့မောင်… မောင်ကြိုက်တဲ့ငုဝါနို့တွေ အားရပါးရစို့… ရှီး… မောင်ရယ်… ဟင်းဟင်း… မောင့်လီးက ငုဝါအဖုတ်ထဲမှာ တနင့်တပိုးကြီးကွယ်.. အရသာရှိလိုက်တာ…  ”
ကျုပ်လဲ  အန်တီငုဝါစောက်ပက်ကို ငြိမ့်ငြိမ့်လေး လိုးပေးနေရတာ အီဆိမ့်နေတာ။ အန်တီငုဝါစောက်ပက်ကလဲ အရည်ရွှဲပြီး အထဲကနေ ဆွဲဆွဲညှစ်နေတာ။ ကျုပ်လဲအရမ်းကောင်းပြီး ဖြည်းဖြည်းလိုးရတာအားမရတော့ဘူး။
“ငုဝါ … မိန်းမစောက်ပက်က ယောက်ျားလီးကိုညှစ်နေတာ… အရမ်းကောင်းနေပြီး… မောင်ပြီးချင်နေပြီ… နည်းနည်းဆောင့်မယ်နော်… ”
“ဟင်းဟင်း မောင်ရယ်… အသံအရမ်းတော့မထွက်စေနဲ့ကွာ… မိန်းမလဲ ပြီးတော့မယ် ယောက်ျားရယ်… ”
ကျုပ်လည်း ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ပစ်တော့ သိပ်မကြာဘူး အန်တီငုဝါ ကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲတုန်ပြီး ပြီးသွားတယ်။ ကျုပ်လည် ခပ်သွက်သွက် ဆက်ဆောင့်လိုးရင်း အန်တီငုဝါစောက်ပက်ထဲ လီးတစ်ဆုံးကပ်ပြီး လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဖက်ထားရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါလဲ ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်ရင်း ထိုင်ကာ ဂါဝန်ကိုပြန်ဝတ်တယ်။ ကျုပ်လဲ ထပြီး ပုဆိုးတွေ အင်္ကျီတွေပြန်ဝတ်တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက် ပြန်လှဲလိုက်တော့ အန်တီငုဝါ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာလို့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပေးမိတယ်။
“မောင်… ဒီညတော့တော်ပြီနော်… မနက်ဖြန်ကျမှ တစ်နေသွားပြီး ချစ်ကြမယ်”
“အင်းပါ… မောင်နားလည်ပါတယ်… အရမ်းချစ်တယ်နော် ငုဝါ…(ရွှတ်)”
“အရမ်းချစ်တယ် မောင်.. ”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါလဲ ဖက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။