ငါ့ဘုရင်မ (အပိုင်း ၃)

အပိုင်း-၁၇

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 10th November, 2019.

စာမေးပွဲပြီးတော့ မေမေလာကြိုတယ်။ မေမေဒီတစ်ခေါက်တာတာ ထူးခြားနေတာသိတယ်။ မေမေက ဘာမှမပြောတော့ ကျုပ်လဲမမေးမိဘူး။ စာမေးပွဲနေ့လည်လောက်ပြီးတာနဲ့ မေမေက တည်းခိုခန်းသွားဖို့ပြောတယ်။ တည်းခိုခန်းရောက်တာနဲ့ မေမေ အသည်းသန်ထန်ပြီး ကျုပ်ကိုနမ်းရင်း ကျုပ်လီးကို ဆွတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို အတင်းနမ်းရင်း
“မေ… စိတ်တွေထနေတာလား…”
“အင်းမောင်…. အိမ်ကျရင်လွတ်လွတ်လပ်လပ် မချစ်ရမှာစိုးလို့ … မောင်နဲ့ အားရပါးရချစ်သွားချင်လို့… လိုးသွာချင်လို့…”
“ဟင်…. ဘာလို့မလွတ်လပ်ရမှာလဲ.. အိမ်မှာဘယ်သူရောက်နေလို့လဲ မေရဲ့…”
ပြောရင်းနဲ့ အဝတ်တွေချွတ်နေကြတာဆိုတော့ ကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်သွားကြပြီ။ မေမေ သူ့ပေါင်တစ်ဖက်ကြွရင်း ကျုပ်လီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပက်ဝတေ့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ခါးလေးကော့ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ထဲ လီးကိုလိုးသွင်းလိုက်တယ်။
“ဟားရှီး… သားလေး..ဟင်း… အိမ်မှာ … မမခင်…  ရောက်နေပြီ… ”
“ဟင်… တီခင်ရောက်နေတယ်… ဟား…”
ရုတ်တရတ် စိတ်ထဲပျော်သွားတယ်။ ပြီးတော့မှ မေမေနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်မချစ်ရတော့မှာ တွေးပြီး စိတ်တော့နည်းနည်းအိုက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မေမေ့ကို လိုးနေတာကတော့ ရပ်မသွားဘူး။
“အင်း.. ဟင်း… သားလေး… မမခင်က အမြဲနေတော့မလို့… ပြန်လာတာ… ရှီး.. ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်…အရမ်းကောင်းတယ်… သူ့ဦးလေးဆုံးသွားပြီး… အဒေါ်ကလဲ သီလရှင်ဝတ်သွားတယ်တဲ့… ဟား….”
“အင်း… မေမေ… ကောင်းလိုက်တာ”
“အင်း… မေမေလဲ … အရမ်ကောင်းတယ်… သားလေးလီးနဲ့ အလိုးမခံရရင် မနေတတ်တော့ဘူး.. မမခင်ပြန်တာတာ… ဟူး… သာလေးစိတ်ထဲ… ဘယ်လိုနေလဲ… လိုးကွာ… ဟား… ကောင်းလိုက်တာ….”
“ရှီး… စကြားကြားချင်း… ဟင်း… ပျော်တယ်မေမေ…  နောက်ကျ မေမေနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်… ဟူး… မချစ်ရတော့ဘူးဆိုပီး…အားဟား…  နည်နည်းတော့ညစ်သွားတယ်…. အီး… ကောင်းလိုက်တာ မေမေရာ … မေမေ့စောက်ပက်က လိုးမဝဘူး…ဟူး… တီခင့်ကိုသား… ချစ်ပါတယ်… တီခင့်ကိုအိမ်မှာပဲ… အင်း…. ရှိစေချငိပါတယ်…. မေမေနဲ့သား… ဟင်း… ခိုးလိုးကြတာပေါ့… ကောင်းလိုက်တာ… မေမေရာ… ပြီးချင်လာပြီ…”
“လိုးလိုး…. မောင်… အ.. ဟ…. ပြီးပြီ….ဟား… မောင့်လီးရည်တွေဝင်လာပြီ… ပန်းထုတ်.. သားအိမ်ထဲထိပန်းထုတ်… ဟူး…  မဝသေးဘူးနော်… မချွတ်နဲ့ ….ဒီအတိုင် စိမ်ထားပြီး … မေ့ကို့ ကုတင်ပေါ်ပွေ့ချပေးကွာ … လီးကို မကျွတ်စေနဲ့… ”
ကျုပ်လဲ မတ်တတ်ရပ်လိုးနေတဲ့ပုံစံကနေ မေမေစောက်ပက်ထဲက လီးမကျွတ်စေပဲ ကုတီဆီချီခေါ်ရင်း လီးနဲ့ပါတစ်ချက် နှစ်ချက် ညှောင့်လိုက်တယ်။
“အ.. ဟာ့… မောင့်လီးက မာနေတုန်းပဲနော်… အားကြီးလိုက်တာကွာ…. မောင့်ကို အရမ်းချစ်သလို… မောင့်လီးကိုလဲစွဲနေပြီကွာ… အလိုးမခံရတဲ့ညတွေ အိပ်လို့မပျော်ဘူး…. မေ့ကို တစ်သက်လုံးချစ်ပေးပါမောင်ရယ်…”
“ချစ်ပေမယ်မေ…. မေ့ကို သေတဲ့အထိ အမြဲချစ်ပေးမယ်… အမြဲလိုးပေးမယ်…. အခုလဲ ကားဂိတ်မဆင်းခင်ထိ လီးမချွတ်ဘဲ တောင်လျှောက်လိုးမှာ… မေခံနိုင်ရဲ့လား… ”
ပြောရင်း ကုတင်ပါ်မှာ မေမေ့ကို လီးနဲ့ တစ်ချက်ချင်း စလိုးတယ်။
“အိုး… မောင်သာလိုးပေ… မေကခံမှာ…. မေမေ့ကိုလိုးကွာ…အာ့ဟာ့ သူတစ်ကယ်အလိုးကောင်းတယ်… ဟူး….  မမခင်ကိုရော လိုးမှာလားဟင် … မောင်… မမခင်ကခံမယ်ဆို… လိုးမှာလား…”
“မေမေရာ…. မောင်အမှန်တိုင်းပြောတာ…  မောင်တီခင့်ကို မလိုးချင်ဘူး…. တီခင့်ဘက်ကစလာရင်တော့… ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်မိမယ်ထင်တယ်…. တီခင့်ကို ကိုယ့်အဒေါ်လိုပဲ သဘောထားတာ ဟား”
“အား ကောင်းလိုက်တာ… မမခင်က ခံချင်တယ်ဆို… လိုးပေးလိုက်ပါမောင်ရယ်… မမခင်က … မောင့်ကို အပိုင်ယူမှာမှမဟုတ်တာ… ခုပြောကွာ.. တီခင့်ကို လိုးနေပြီလို့ပြော… သား… တီခင်စောက်ပက်ကိုလိုးရတာကောင်းလား…”
“အင်း… ကောင်းတယ်… တီခင့်ကိုသားလိုးနေပြီ… အားဟား… ကောင်းလား.. တီခင်… ကောင်းလာ..”
“ကောင်းတယ်… သားလီးနဲ့လိုးပေးတာ တီခင်အရမ်းကောင်းနေပြီ… အမေရော အဒေါ်ရောလိုးတဲ့လီးနဲ့ လိုးပစ်ကွာ….”
“ဟူး မေမေ့ကိုလိုးအုံးမယ်… မေမေ… သားမေမေ့ကိုလိုးပေးမယ်…”
“လိုးသားလေးလိုး… မေမေသားလေးလီးကို… အရမ်းကြိုက်တယ်… အားရပါးရလိုးကွာ..”
ဒီလိုနဲ့ မေမေနဲ့ကျုပ်ဟာ လိုးလိုက်ကြတာ သုံးချီအပြီးမှာတော့ ကားဂိတ်ဆင်းဖို့လုပ်ရတော့မှာမို့ နားလိုက်ကြတော့တယ်။ ရေမိုးချိုးပြီး အဆောင်မှာ အထုတ်တွေ၀င်ယူ။ အထုတ်တွေနဲ့ မေမေက သုံးဘီးနဲ့လိုက်။ ကျုပ်က ဆိုင်ကယ်မောင်းပြီး ကားဂိတ်ကိုဆင်း။ ကားဂိတ်ရောက်တော့ အထုတ်တွေရော ဆိုင်ကယ်ပါ ကားပေါ်တင်ပြီး ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ ကားပေါ်မှာ တော့ မေမေရောကျုပ်ပါ ပင်ပန်းတာကြောင့် တစ်ယာက်ကို တစ်ယောက် ဖက်ပြီး အိပ်လိုက်လာခဲ့တာ ကျုပ်တို့ ဆင်းရမယ့်မြို့ရောက်မှပဲ နိုးတော့တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ်လဲ ကားပေါ်ကဆင်း ပစ္စည်းတွေချ။ ဆိုင်ကယ်ပါချ ပြီး ပစ္စည်းတွေစစ်။ ဆိုက်ကားငှားဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်အထိုးခံရတုန်းက ကူညီတဲ့ ဆိုက်ကားဆရာဦးလေးကြီးကို တွေ့တာကြောင့် သူ့ကိုပဲ ဆိုက်ကားပေါ်အထုတ်တွေတင်ပေးကာ အိမ်ကိုလာပို့ပေးဖို့ မှာခဲ့လိုက်တယ်။ အရေးကြီးပစ္စည်းအချို့ကိုယူကာ မေမေ့ကိုဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။

မေမေ့လက်ဆွဲပြီး အိမ်ခြံထဲဝင်တော့
“တီခင်ရေ… တီခင်…”
တီခင်က နောက်ဖေးကနေပြေထွက်လာတယ်။ တီခင့်ကြည့်ရတာ နည်းနည်းတောင် ပိန်သွားသလိုပဲ။ အလှကတော့ လုံးဝလျော့မသွားဘူး။ ကျုပ်ကို ပွေ့ဖက်ဖို့ လက်နှစ်ဖက်ကမ်းကာ
“ဟော သားတို့ပြန်လာကြပြီ… တီခင့်ဆီလာပါအုံးသားရယ်”
ကျုပ်လဲ တီခင့်ဆီသွားပြီး တီခင့်ကိုယ်လေးကိုဖက်ကာ ပါးလေးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်တယ်။ တီခင်ကလဲ ကျုပ်ကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း
“သားက ထွားလာလိုက်တာကွာ… မတွေ့ရတဲ့ ၃နှစ်လောက်အတွင်းမှာ လူကြီးဖြစ်နေပြီ… ချောလဲ ပိုချောလာတယ်… ”
“တီခင်ကျတော့ရော ပိုတောင်လှလာသေးတယ်.. ”
“အမလေး ကိုယ့်အဒေါ်ကို မြှောက်နေသေးတယ်… ဘာစားချင်လဲ တီခင်ရှယ်ချက်ထားတယ်..”
“ကဲကဲ ဒီတူဝရီး အလွမ်းသယ်ရင်လဲ အိမ်ထဲရောက်မှသယ်ကြ… ဟုတ်ပြီလား..”
မေမေက ချစ်စရာမျက်စောင်းလေးနဲ့ပြောတော့ ကျုပ်နဲ့ တီခင် တစ်ခစ်ခစ်ရယ်မိကြသည်။ မေမေ့ကိုပခုံးလေးလှမ်းဖက်ပြီး တီခင့်ကိုပါ ပုခုံးလေးဖက်ကာ အိမ်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ မနက်စာကိုတီခင်ချက်ကျွးတာစားပြီးတော့ ကျုပ်လဲ မူလနေရာ တစ်ယာက်ထဲအခန်းကိုပြောင်းနေရသည်။ အိတ်ထဲကနေ မေမေ့ပုံလေး စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး နောက်ထပ် ပုံ့ပုံလေးပါ ထုတ်လိုက်တယ်။ ဓါတ်ပုံထဲက ပုံ့မျက်နှာလေးကို သေသေချာချာကြည့်မိတယ်။ ကျုပ်စွဲလန်းရတဲ့ ပုံ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို လက်လေးနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း စိတ်ထဲကနေပြောနေမိတယ်
….ပုံ့ရေ… ငါနင့်ကိုချစ်နေဆဲပါဟာ… ငါနင့်ကိုအမြဲသတိရပါတယ်… ငါတို့နှစ်ယောက် မနီးစပ်နိုင်တာကလွဲရင်ပေါ့… ငါ့ကိုနားလည်ပေးပါဟာ…

“သားလေး… သမီးလေးကိုသတိရနေတာလား..”
မေမေပြောရင်းဝင်လာတယ်။ ကျုပ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်ရင်း ကျုပ်ခါးကိုနောက်ကနေဖက်ထားတယ်။
“သား… အမြဲသတိရပါတယ်မေမေ… ဒါပေမယ့် မေမေသားအနားမှာရှိနေရင် သားအတွက် ပြည့်စုံပါပြီ..”
ပြောရင်း ပုံ့ဓါတ်ပုံလေးကို မေမေ့ဓါတ်ပုံဘေးမှာ ထောင်ထားလိုက်တော့တယ်။ မေမေလဲ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ ကျုပ်ကိုဖကိထားတော့တယ်။ အဲ့ဒီနေ့က ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ မေမေရယ် တီခင်ရယ်ကျုပ်ရယ် စကားလေးပြောရင်း ထမင်းလက်ဆုံစားရင်း ညရောက်တော့ ကျုပ်လဲ ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ဝင်အိပ်လိုက်တော့တယ်။ မေမေနဲ့ တီခင်က တစ်ခန်းပေါ့။ ညလူခြေတိတ်ချိန်လောက်ကျမှ မေမေကျုပ်အခန်းထဲဝင်လာပြီး ကျုပ်းလေးတစ်ချက်နမ်းရင်း ကျုပ်လက်ကိုဆွဲခေါ်တယ်။ ကျုပ်အိပ်မပျော်တာ မေမေသိနေတယ်။ မေမေခေါ်ရာနောက်လိုက်သွားတော့ ရေချိုးခန်းထဲခေါ်ပြီး ဟိုရောက်တာနဲ့ ကျုပ်ပုဆိုးကိုချွတ်ချပြီး ကျုပ်လီးကို စုပ်တော့တာ ကျုပ်လဲလီးက မတရားတောင်နေပြီ။ တစ်နေကုန်အောင့်ထားရတာ။ မေမေ့ကိုဆွဲထူပြီး မေမေ့ စောက်ပက်ကို လက်နဲ့စမ်းလိုက်တော့ အရည်တွေရွှဲအိုင်နေပြီ။ မေမေလဲ ကျုပ်လိုပဲ ဆာနေမှာပေါ့။ မေမေ့စောက်ပက်ကို သုံးလေးချက်လောက် လျာနဲ့ကုန်းယက်ပြီးမှ မေမေကို နံရံမှီခိုင်းပြီး  စောက်ပက်အဝလီးတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ မေမေ့စောက်ပက်က ဘယ်လောက်လိုးလိုးမဝဘူးဗျာ။ လိုးရင်း မေမေ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းတယ်။ မေမေလဲ ခိုးစားရလို့လားမသိဘူး ပိုစိတ်ထန်နေတာ။ နို့လေးတွေဆွဲပေးရင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာ မေမေလဲအောက်ကနေ အလိုက်သင့်ကော့ပေးတယ်။ စောက်ပက်ထဲလီးဝင်ထွက်သံတွေတော့ အရည်တအားထွက်နေချိန်မို့  တစ်စွပ်စွပ် တစ်ပြွတ်ပြွတ် နဲ့ သေချာနားထောင်ရင် ကြားရမယ်ဗျ။ ကာမဆိပ်တက်နေချိန်ဆိုတော့ သိပ်လဲဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ တစ်ဟင်းဟင်းညည်းရင်း လိုးဆောင့်နေကြတယ်။ နံရံကပ်မှီလိုးတာအားမရတော့ မေမေ့ကိုယ်ကို လှည့်လိုက်တော့ မေမေအလိုက်သင့်လေး ဖင်ကော့ပေးတယ်။ လီးကိုကိုင်ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းလိုက်တော့ ခပ်စီးစီးလေးပဲ ဝင်သွားပြန်တယ်။ မေမေ့နို့တွေကိုင်ပြိး အားရပါးရဆောင့်လိုးပစ်တာ ကျုပ်ပြီးတော့ မေမေ သုံးလေးချီပြီးမယ်ထင်တယ်။ မေမေမောမောနဲ့ ကိုယ်လေတုန်ပြီး နံရံမှီလျှက်နားနေတယ်။ ကျုပ်လဲ လီးမချွတ်သေးဘဲ မေမေ့ကိုယ်လေးကို ဖက်ပြီး ပါးလေးကိုနမ်းရင်း နားနေတယ်။ အမောပြေလောက်မှ မေမေ့နားနားကပ်ပြီး လေသံလေးဖြင့်
“မေ… တော်ပြီလား… ”
“ဟင့်အင်း.. မတော်သေးဘူး… နောက်တစ်ချီလိုးပေးအုံးမောင်ရာ.. မေ မဝသေးဘူး…”
“အင်း…မောင်လဲမဝသေးဘူး… မေ့သဘောကိုမေးကြည့်တာ.. ”
ပြောရင်း ကျုပ်လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ မေမေ့စောက်ပက်ထဲက စောက်ရည်ရော လီးရည်တွေပါထွက်ကျလာတယ်။ မေမေ့ကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်လိုက်တော့ မေမေကျုပ်ကိုအငမ်းမရနမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကျုပ်လီးကို အားရပါးရစုပ်တယ်။ ကျုပ်လဲ လီးကမတရားတောင်လာတော့ မေမေ့ကို ဆွဲထူတယ်။ မေမေက ကျုပ်လီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲကနေ မထုတ်ချင်ထုတ်ချင်နဲ့ ထုပ်ပေးရင်းထရပ်လိုက်တယ်။ မေမေထရပ်တာနဲ့ ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မေမေ့စောက်ပက်ကို ယက်ပေးတယ်။ စောက်စိလေးကို လျာဖျားလေးနဲ့ကစားပေးတော့ မေမေထွန့်ထွန့်လူးလာတယ်။ မေမေ ကျုပ်ကို ဆွဲထူပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းတော့ ပြန်နမ်းပေးလိုက်တယ်။ မေမေ့လက်ကိုဆွဲခေါ်ပြီး ရေကန်အနိမ့်လေးပေါ်ထိုင်ကာ မေမေ့ကို ကျုပ်ကိုကျောပေးစေလျက် လီးပေါ်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မေမေ ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့တေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချတယ်။ ကျုပ်လီး မေမေ့စောက်ပက်ထဲ တအိအိနဲ့ ဝင်သွားတယ်။ အစပိုင်းတော့ မေမေ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်တယ်။ အရှန်ရလာတော့ မေမေ့ဆောင့်တွေကြမ်းလာတယ်။ ခါးလေးမွှေ့ပြီး စကောဝိုင်းလိုက်ရင်လူကိုအီဆိမ့် သွားပြီး ပြီးချင်းချင်းဖြစ်သွားတယ်။ ဒီပုံစံအတိုင်းလိုးရင်းမေမေတစ်ချီပြီးသွားတော့ ကျုပ်မေမေ့ကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး တစ်ဖန်းဖန်းပစ်ဆောင့်လိုက်မှ ကျုပ်ပြီးသွားတော့ မေမေနောက်တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ မေမေ့ကို ထပ်မေးတော့ မဝသေးဘူးတဲ့။ မေမေ ကျုပ်နဲ့လိုးရတာစွဲနေတာ သိသာတယ်။ နောက်ဆုံးတစ်ချီကိုတော့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ ကျုပ်ပုဆိုးကိုခင်းလိုက်ပြီး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံနဲ့ လိုးပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်သုံးချီအပြီးမှာ မေမေ ခြောက်ချီ ခုနစ်ချီပြီးမှာသေချာတယ်။ အချိန်ကလဲ ၂နာရီကျော် ၃နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒီတော့မှ မေမေနဲ့ကျုပ် အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ကြ အနမ်းလေးတွေပေးပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ဝင်အိပ်လိုက်ကြတယ်။

နောက်နေ့တော့ ကျုပ်နဲ့မေမေ နေမြင့်မှနိုးလာတယ်။ တီခင်ကတော့ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား မသိတာလားတော့ မသိဘူး။ ကျုပ်တို့ကို ဘာမှမမေးသလို ပုံစံမပျက် ဆက်ဆံတယ်။ တီခင်ကိုယ်တိုင်ကလဲ ကျုပ်ကို တူလိုသားလိုပဲ ဆက်ဆံတာမို့ ကျုပ်လဲ တီခင့်ပေါ်ဘာစိတ်မှ မရှိတာကြောင့် ကျုပ်နဲ့တီခင်ကတော့ မလိုးဖြစ်ကြဘူး။ သာမန်ဖက်တာ နမ်းတာလောက်ပဲရှိတယ်။ မေမေနဲ့တော့ ညတိုင်း လိုးဖြစ်တယ်။ အချီနည်းတာနဲ့ များတာပဲကွာတယ်။ တီခင့်ရှေ့မှာ မောင်နဲ့ မေလို့ မခေါ်မိအောင်လဲ ဂရုစိုက်ရသေးတယ်။ အရင်လို ဖက်တာနမ်းတာတွေတော့ တီခင့်ရှေ့လဲမရှောင်ပါဘူး။ အဲ့လိုအချိန်မျိုးဆိုရင်တော့ တီခင်မျက်နှားနည်းနည်းရဲတယ်။

ဒီလိုနဲ တစ်ပတ်လောက်ရောက်တော့ ကျုပ်ရယ် မေမေရယ် တီခင်ရယ် နေ့လည်စာစားပြီးလို့ အိမ်ရှေ့ဆက်တီမှာ ထိုင်ပြီး ရယ်စရာလေးတွေ ပြောနေကြတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့ကို ကားအကောင်းစားကြီး တစ်စီး ရပ်လာတယ်။ မေမေက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အဲ့ဒီကားကို မြင်တော့ သိသိသာသာမျက်နှာ ပျက်သွားတာ သတိထားမိတယ်။ တီခင်ကလဲ အံ့သြတဲ့အမူအရာနဲ့။ ကျုပ်မှာသာ ဘုမသိ ဘမသိ ဘာလဲဆိုတဲ့အကြည့်နဲ့  စူးစမ်းသလိုကြည့်နေမိတယ်။ မေမေက ပျက်သွားတဲ့မျက်နှာကိုပြန်ထိန်းပြီး ထိုင်နေရာမှ ထကာ ခြံတံခါးကို အမြန်သွားဖွင့်သည်။ ကျုပ်နဲ့တီခင်လဲ ထိုင်နေရာက ထပြီး အိမ်ပေါက်၀ကိုထွက်ကြည့်တယ်။ ကားပေါ်ကနေ အသက် ၆၀ကျော်လောက်ရှိမယ့်အဖွားတစ်ယောက်နဲ့ အသက် ၁၇၊ ၁၈ လောက်ရှိမယ် ကောင်မလေး တစ်ယောက်ဆင်းလာတယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင်ကို မေးတဲ့သဘောမျိုးနဲ့ မျက်စပစ်ပြတော့ တီခင်က မျက်နှာမကြည်မသာနဲ့  ကျုပ်ပုခုံးကို ဖက်ထားပြီး ဖျစ်ညှစ်နေတယ်။ မေမေ့ကိုကြည့်တော့ ကြောက်တာလိုလို အားငယ်တာလိုလို ဝမ်းနည်းရိပ်တစ်ချို့ကိုတွေ့ရပေမယ့် မေမေ ဟန်ဆောင်ပြုံးရင်း ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေဆက်ဆံနေတာတွေ့ရတယ်။ မေမေနဲ့ ဧည့်သည့် ၂ယောက် ၀င်လာရင်း ကျုပ်နားရောက်တော့။ အဖွားကြီးက
“သြော်… ခင်မြတ်ဝေက ဒီမှာလာနေတာလား”
အန်တီခင်ကလဲ
“ဟုတ်အန်တီကေသီ… နှစ်ပတ်လောက်ပဲရှိပါသေးတယ်….  ”
အဖွားကြီးကဆက်ပြီးတော့ ကျုပ်ကို သေသေချာချာကြည့်ပြီး …
“သမီးယမင်း… ဒါမေသီ့ မြေးလေးလား..”
“ဟုတ်ကဲ့မေသီ.. နာမည်က တေဇာ လို့ခေါ်ပါတယ်”
မေသီဆိုတဲ့ အဖွားက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့  ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး ငိုပါတော့တယ်။ ကျုပ်မှာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိ။ ဘာတစ်ခုမှလဲနားမလည်။ မေမေကိုကြည့်တော့ မျက်ရည်ဝေ့လို့ ကျုပ်ကို ဆွေးဆွေးလေးကြည့်နေတယ်။ မေမေက
“မေသီ… ထိုင်ပြီးနားပါအုံး.. စကားအေးဆေးပြောကြမယ်လေ…”
“အေးအေး”
မေသီဆိုတဲ့ အဖွားက ကျုပ်လက်ကိုဆွဲပြီးထိုင်မယ့်နေရာကိုခေါ်သွားတော့ ကျုပ်လဲ ယက်ကန် ယက်ကန် နဲ့ပဲ အဲ့ဒီအဖွားဘေးဝင်ထိုင်တော့ အဲ့ဒီအဖွားဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ရတယ်။ မေသီဆိုတဲ့အဖွားကတော့ ကျုပ်ကိုဖက်ထားတယ်။ ကောင်မလေးကတော့ ကျုပ်ကြည့်နေတာ တောက်ပတဲ့မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ကြည့်နေတာ။ အဲ့ဒီအဖွားကပဲ
“သမီးယမင်းရေ… မြေးလေးကြည့်ရတာ ဘာမှသိပုံမရဘူး… သမီးပဲရှင်းပြလိုက်ပါကွယ်…”
“သားလေး… ဒီဖွားဖွားက သားအဖေရဲ့အမေ သားရဲ့အဖွားအရင်း အဖွားဒေါ်ကေသီတဲ့… သားအဖေဆိုတာ… ဒီမှာဆုံးသွားတဲ့ကိုသာကျော်ကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးသား… မေသီ့ရဲ့သားကြီး ကိုဇေယျာထွန်း ကိုပြောတာ….”
“ဟင်.. ဒါဆို… အဖေသာကျော်က… သားအဖေအရင်းမဟုတ်ဘူးပေါ့… ”
“အင်း ဟုတ်တယ်သားလေး… ပြောရမယ်ဆိုရင်… ဟင်း… မေမေမှာသားလေးကိုယ်ဝန်ရှိတဲ့အချိန်မှာ… ကိုသာကျော်က တာဝန်ယူခဲ့တာပါ…”
“ဒါဆို… သားအဖေအရင်းက ဘယ်မှာလဲ…. ”
အဖွားက ဝင်ပြောတယ်။
“သားအဖေက … အလုပ်မအားလို့ လိုက်မလာနိုင်ဘူး မြေးလေးရယ်…. ဒီမှာကြည်စမ်း သားလေး ဒါဘယ်သူလဲသိလား… ဒါသားရဲ့ ဖအေတူမအေကွဲညီမလေး ဖူးငုံ တဲ့…. မြေးဖူး… ဒီမှာ.. သမီးကိုကို လေ… သူ့ကိုကို ကို တွေ့ချင်လို့တဲ့ အတင်းလိုက်လာတာ…”
အနှစ် ၂၀လောက် ခွဲနေရတဲ့ သားနဲ့ မိန်းမကို လိုက်ခေါ်တာတောင်လိုက်မလာနိုင်တဲ့ အဖေရင်းဆိုတဲ့လူကိုလဲ အံသြရသည်။ ကျုပ်မှာလဲ အခုမှ ဝမ်းနည်းရမှာလား ဝမ်းသာရမှာလား မသိတော့သလို စိတ်တွေက ရှုပ်ထွေးလာသည်။ မိုးပေါ်က ကျလာသလို အဖေရင်း အဖွားနဲ့ ညီမလေးဆိုတာပေါ်လာသည်။ မေမေပြောပြတာကို အကျဉ်းရုံးရှင်းပြရရင်။

မေမေက တောရွာငယ်လေးတစ်ခုမှာ ဆင်းရဲတဲ့မိသားစုလေးတစ်ခုက နေမွေးဖွားခဲ့တာ။ ဆင်းရဲလွန်းတဲ့ကြားက မေမေ့မိဘတွေက မေမေ့ကို လေးတန်းအထိတော့ ပညာသင်ပေးခဲ့ရှာသည်။ မေမေက အိမ်မှာလဲ မိဘတွေကို ကူလုပ်ရတာမို့ ငယ်စဥ်ကတည်းက အချက်အပြုတ်ကောင်းကောင်းကျွမ်းကျင်ပြီး အိပ်မှုကိစ္စနိုင်နင်းသည်။ မေမေအဖေ ယာလုပ်ရင်း ပိုးထိပြီးဆုံးတော့ သားအမိနှစ်ယာက်သာကျန်သည်။ သိပ်မကြာပါ မေမေ့အမေလဲ တောင်ကျချောင်းရေနဲ့ မျောပါပြီး ဆုံးပြန်သည်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ မေမေ့အသက် ၁၂နှစ်သာရှိသေးသည်။ မေမေတစ်ယောက် မိမဲ့ဖမဲ့နဲ့ လူလောကအလည် ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေတော့ မေမေနဲ့ဆွေမကင်းမျိုးမကင်း ဘယ်နှစ်ဝမ်းကွဲမှန်းအသိသော အဒေါ်ဆိုသူက အိမ်ဖေါ်လုပ်ရန်ဆိုပြီး ရန်ကုန်ကိုခေါ်လာကာ ဒေါ်ကေသီတို့အိမ်ကို ပို့ခဲ့သည်။ အကျိုးဆောင်ခတင်မက တစ်နှစ်စာ လစာပါကြိုထုတ်သွားခဲ့သည်။ မေမေက နဂိုကတည်းက  အိမ်မှုကိစ္စနိုင်နင်းသူမို့ ဒေါ်ကေသီကအလွန်သဘောကျသည်။ ဒေါ်ကေသီ့မှာ သားနှစ်ယောက်ရှိသည်။ အကြီးက ဇေယျာထွန်း အငယ်က ကျော်စွာထွန်း။ မေမေ့ထက် အငယ်ကောင်က ၂နှစ်ကြီး၍ အကြီးကောင်က ၅နှစ်ကြီးသည်။ မေမေက ကိုကိုကြီးနှင့် ကိုကိုလေးဟုခေါ်ရသည်။ ဒေါ်ကေသီယောက်ျားအမည်က ဦးတောက်ထွန်း။ အလွန်မာနကြီးသည်။ ဒေါ်ကေသီက သမီးမရှိသူမို့ မေမေ့ကို သမီးလိုသဘောထားက သူ့ကိုပင် မေသီလို့ခေါ်စေခဲ့သည်။ မေမေကလဲ အလိုက်တသိ ခြေဆုပ်လက်နယ်က အစ ပြုလုက်ပေးတာမို့ ဒေါ်ကေသီအလွန်ချစ်သည်။ ဒေါ်ကသီချစ်သလောက် ဦးတောက်ထွန်းက လုံးဝအရောမဝင်။ မတူသလို မတန်သလိုဆက်ဆံသည်။ မေမေ့အသက် ၁၅နှစ်မှာ ကိုကိုကြီးက မေမေ့ကိုချစ်သည်ဘာညာပြောကာ မေမေ့ကို အတင်းအကြပ်လိုးခဲ့သည်။ မေမေလဲ ငယ်ရွယ်စဉ် ကိုကိုကြီးရဲ့အနှူးအနှပ်အောက်မှာ လက်မြှောက်ခဲ့ရပြီး အပျိုရည်ပျက်ခဲ့ရသည်။ အသိမကြွယ် သေးတဲ့အရွယ်မို့ တားဆီးရကောင်းမှန်းလဲမသိခဲ့။ နောက်၂လနေတော့ မေမေ့မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိတဲ့အရိပ် အယောင်ပြလာသည်။ ဆေးခန်းပြကြည့်တော့မှ မေမေမှာကိုယ်ဝန်ရှိနေသည်။ ဒေါ်ကေသီမှမေးရာ ကိုကိုကြီးနဲ့ရတဲ့ကိုယ်ဝန်မှန်းသိတော့ ဒေါ်ကေသီက သူ့ယောက်ျား ကလုံးဝသဘောမတူမှန်းသိ၍ အိမ်ကကားမောင်းတဲ့ ကိုသာကျော်နဲ့ ပေးစားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ကိုကိုကြီးမှာ နိုင်ငံခြားတွင် ကျောင်းသွားတက်နေချေပြီ။ ကိုသားကျော်မှာ ခင်မြတ်ဝေဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ထားသူရှိ၍အစက ငြင်းသော်လည်း တစ်ကောင်ကြွက်ကိုသာကျော် ကျေးဇူးတရားများကိုထောက်ရှု၍ လက်ခံခဲ့သည်။
ဒေါ်ကေသီက မေမေ့ကိုချစ်သလို မေမေ့ကိုယ်ထဲက သူ့ရဲ့ မမြင်ရသေးတဲ့မြေးလေးကိုလဲ ချစ်တာကြောင့် ယခုနေတဲ့မြို့တွင် အိမ်နှင့်ခြံဝယ်ပေးပြီး မေမေ့နာမည်နဲ့ ဘဏ်စာအုပ်လုပ်ပေးက ဘဏ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံအမြဲမပြတ်ထည့်ပေးခဲ့သည်။ သူဌေးလို ချမ်းသာစွာမနေနိုင်ပေမယ့် မတောင့်မတ မကြောင့်မကျတော် နေနိုင်သည်။ သူမြေးပညာရေးစရိတ်ကိုလဲ အပြည့်အဝ ထောက်ပံ့ပေးခဲ့သည်။ မေမေနှင့်ရကာစက ကိုသာကျော် မေမေကို ဂရုစိုက်ပါသည်။ မခင်မြတ်ဝေကိုလဲ သွားသွားတွေ့သည်။ မခင်မြတ်ဝေက သဘောမကျ။ မေမေ့ကို ကြင်ကြင်နာနာစောင့်ရှောက်ဖို့ပဲမှာပြီး သူ့ကိုလာမတွေ့ဖို့ပြောသည်။ ကိုသာကျော်က မရ သူချစ်သူခင်မြတ်ဝေဆီ ခဏခဏသွားတွေ့သည်။ နောက်တော့ အိမ်ထောင်ရှိလျှက်နဲ့ လာလာနေတဲ့ ကိုသာကျော်ကြောင့် မခင်မြတ်ဝေ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ အမြင်စောင်းမှုကိုခံခဲ့ရပြီး မခင်မြတ်ဝေတစ်ယောက် သူ့အဒေါ်လင်မယားရှိရာကို ကိုသာကျော်ကို အသိမပေးပဲ ပြောင်းသွားတော့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကိုသာကျော်မှာ မေမေ့ကိုရန်ရှာကာ မခင်မြတ်ဝေပြောင်းသွားတာ မေမေ့ကြောင့်၊ သူနဲ့ မခင်မြတ်ဝေ ဝေးရတာ မေမေ့ကြောင့်ဟု အစွဲကြီးစွဲကာ မေမေ့ကို နှိပ်စက်တော့သည်။

အဖွားက ဆက်ပြီးပြောပြရာမှာတော့ –
ကျုပ်ရဲ့အဖိုး ဦးတောက်ထွန်းဟာ နှလုံးရောဂါရှိတယ်။ဒါကြောင့် မေမေ့ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကို ဖုံးဖိထားခဲ့ရပြီး သူ့သားကိုကိုကြီးနိုင်ငံခြားကပြန်လာချိန် တိုးတိုးတိတ်ိတ်မေးကြည့်တော့ အစက ငြင်းပေမယ့် နောက်တော့ ဝန်ခံတယ်တဲ့။ နောက်တော့ သူ့အဖေပေးစားတဲ့ ငုဝါဆိုတဲ့အမျိုးသမီးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး ဖူးငုံလေးကိုမွေးလာတယ်တဲ့။ နောက်တော့ ဖူးငုံလေးကို အဖွားကပဲ ထိန်းကျောင်းခဲ့ရပြီး ဖူးငုံလေး ၁၂နှစ်သမီးမှာ ဒေါ်ငုဝါ လင်ငယ်နေတာမိပြီး အိမ်ထောင်ရေး အဆင်မပြေဖြစ်ကာ ကွာလိုက်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအချိန်တုန်းက မေမေတို့ကိုလာမခေါ်သေးတာက ကျုပ်အဖိုး ဦးတောက်ထွန်းက ခါးခါးသီးသီးငြင်းတာကြောင့် ဖြစ်ကြောင်း။ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်က ဦးတောက်ထွန်း ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီး လုပ်ငန်းတွေကို ကျုပ်အဖေ ဦးဇေယျာထွန်းကပဲ ဦးစီးနေကြောင်း။ အငယ်ကောင် ကျော်စွာထွန်းကတော့ နိုင်ငံခြားမှာပဲ အိမ်ထောင်ကျပြီး အခြေချနေတယ်။ အခုမှပဲ ကျုပ်ကျောင်းနားချိန်ကိုမှန်း၍ မေမေ နဲ့ကျုပ်ကို လာခေါ်တာဖြစ်ကြောင်း စီကာပတ်ကုံး ရှင်းပြပါတယ်။
အခုတော့ မနက်ဖြန်ကျရင် မေမေနဲ့ကျုပ်လိုက်ခဲ့ဖို့ ပြင်ထားရန်မှာခဲ့ပြီး ဒီညတော့ အနီးနားမှာပဲ တည်းစရာနေရာရှာပြီး အိပ်လိုက်တော့မယ်လို့ဆိုပါတယ်။

ကျုပ်မှာ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့။ မေမေနဲ့ နှစ်ယောက်တည်းကမ္ဘာလေး ထူထောင်ဖို့ စိတ်ကူးထားတာလေး အကုန်ပျက်ပြီ။ အဖွားတို့မြေးအဖွားထွက်သွားမှ ကျုပ်ရယ် မေမေရယ် တီခင်ရယ် ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး တိုင်ပင်ရပြီ။ ဆိုးတာက တီခင့်ကိစ္စ။ တီခင်က ကျုပ်တို့နဲ့မလိုက်လို။ ဒီမှာပဲ နေခဲ့မည်လို့ဆိုသည်။ ကျုပ်နဲ့မေမေက စိတ်မချ။ အိမ်က မေမေ့ကိုဝယ်ပေးထားတာမို့ တီခင့်ကိုပေးခဲ့လို့ရသည်။ တီခင်က သူ့ကိုစိတ်မပူဖို့ပြောပေမယ့် မိန်းမသားတစ်ယောက်ထဲ မို့စိတ်မချ။ နောက်ဆုံးတော့ တီခင်က သူအတွက်အဖေါ်ရအောင် ရပ်ကွက်ထဲက မုဆိုးမ သားအမိကို အိမ်ငှားခမပေးခိုင်းဘဲ ခေါ်တင်ထားလိုက်မည်ဟုဆိုသည်။ အဲ့ဒါနဲ့  မေမေနဲ့ကျုပ်လဲ တီခင့်ကိုခေါ်ပြီး အဲ့ဒီမုဆိုးမသားအမိကို ညတွင်းချင်းသွားစကားပြောကြည့်တော့ လိုလိုချင်ချင်လက်ခံသည်။ တီခင့်ဝေယျာဝစ္စတွေပါ လုပ်ပေးပါ့မယ်လို့ပြောတော့။ မေမေက အန်တီကြီးလက်ထဲသို့ ပိုက်ဆံတစ်အုပ်ထည့်ပေးပြီး ဘယ်လိုမှမအောင့်မေ့ပါနဲ့ မမခင်ကို စောင့်ရှောက်ပေးပါ စိတ်ချပါရစေရှင်ဆိုပြီး မျက်ရည်အဝဲသားနဲ့ အကူအညီတောင်းတာ။ အန်တီကြီးကလဲ စိတ်ချပါ မနက်ကျစောစောပြောင်းလာခဲ့ပါ့မယ်လို့ ပြောတယ်။ တီခင့်ကိစ္စပြီးတော့ အိမ်ပြန်လာကြသည်။ ဆက်တီမှာထိုင်တော့ ကျုပ်မေမေ့ကိုဖက်ထားမိသည်။ မေမေလဲကျုပ်ကိုဖက်ထားရင်း သက်ပြင်းတွေအခါခါချနေသည်။ တီခင်က နင်တို့သားအမိ ဒီညတော့ အတူတူအိပ်လိုက်ကြတော့ လို့ပြောပါတယ်။ ကျုပ်နဲ့မေမေလဲ ဘာမှပြန်မပြောမိ။ ဒီညတော့ မေမေ့ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ နေချင်သည်။ ညဦးပိုင်းအထုပ်အပိုးတွေပြင်ကြပြီး ညစာလေး တို့ခနဲဆိတ်ခနဲစားကြပြီး အိပ်ယာဝင်တော့ မေမေကျုပ်အခန်းထဲလာအိပ်သည်။

မေမေ နဲ့ ကျုပ်တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်စိုက်ကြည့်နေမိကြသည်။ ကျုပ်မျက် ည်တွေအလိုလိုကျလာသလို မေမေလဲ မျက်ရည်ကျနေသည်။ မေမေ့မျက်နှာကို မွတ်သိပ်တဲ့ အနမ်းတွေပေးရင်း ကျုပ်အတွက်သီးသန့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးစုပ်ယူမိသည်။ မေမေနဲ့ကျုပ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ရင်း ပြိုင်တူငိုမိကြသည်။
“မောင် မေ့အသည်းတွေကွဲနေပြီမောင်ရယ်… မေရူးတော့မယ်… အီးဟီး…”
“မောင်လဲ အသည်းတွေ တစ်စစီပါပဲမေရယ်… မေ့ကိုဟိုးငယ်ငယ်လေးထဲက ချစ်လာခဲ့ပြီးမှ မောင်မခံစားနိုင်ဘူးမေရယ်… ”
“ဒီတစ်ခါတော့ မောင်နဲ့မေ တစ်ကယ်ဝေးရပြီထင်တယ်… မောင်ရယ်… မောင့်ကို ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာအချစ်ဆုံးဆိုတာယုံနော်…”
“ပြောနေစရာမလိုပါဘူးမေရဟ်… မောင်တို့ရင်ဘတ်ချင်းသိကြပါတယ်… မောင်နဲ့မေရဲ့ ဒီလိုအခေါ်ဝေါ်လေးတွေပါ အဆုံးသတ်ရတော့ပေါ့နော်မေ…မေ…မေ ချစ်တယ်… မေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်”
“ခေါ်ပါမောင် မေလဲ မောင်လို့ ဒီညတစ်ဝကြီးခေါ်မှာ ချစ်တယ် မောင် မောင် မောင့်ကိုမေ ရူးမတတ်ချစ်တယ် မောင်ရယ်…”
“ချစ်လိုက်တာမေရယ်…. မေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်ကွာ…”
“မောင် ဒီညကိုလွန်သွားရင်… မောင်နဲ့မေ သားအမိထက်မပိုရတော့ဘူးနော်… မောင်… မောင်…မေ့ကိုဒီတစ်ကြိမ်လဲ နားလည်ပေးပါနော်… မောင်ချစ်ချင်သေးလားဟင်… ချစ်ချင်ရင်ဒီညနောက်ဆုံးချစ်ပါ… ”
“မေရယ်… မေက မောင့်ဘုရင်မလေ… မောင်ရင်နှစ်ခြမ်းကွဲအောင်ခံစားရရင်တောင်… မေအဆင်ပြေအောင် နေပေးမှာပါ … မောင်နားလည်ပါတယ်မေရယ်… မေရော… မောင်ချစ်ပေးတာခံချင်လို့လားဟင်… ”
“အင်း… မောင်အသည်းကွဲနေလို့ သိပ်စိတ်မပါတာသိပါတယ်မောင်ရယ်… မေလဲသိပ်တော့စိတ်မပါပါဘူး… ဒါပေမယ့်… နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်လောက်တော့ မောင့်အထိအတွေ့လေးတွေ လိုချင်သေးတယ် မောင်ရယ်… မေ့ကို လိုးပေးပါလားဟင်”
“မောင့်ဘုရင်မလေးရယ်…မေ့အတွက်ဆို မောင်ကအဆင်သင့်ပါကွယ်..”
ပြောရင်း မေမေ့ကိုယ်ပေါ်လှိမ့်တက်လိုက်သည်။ မေမေ့က သူ့အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်တော့ ကျုပ်လဲ ကျုပ်အဝတ်စားတွေ ချွတ်ပစ်သည်။ မေမေ့စောက်ပက်ကို နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ယက်သည်။ မေမေက ကျုပ်လီးကိုစုပ်ချင်တယ်လို့ပြောလို့  စစ်စတီနိုင်းပုံစံပြောင်းပြီး မေမေ့ကို လီးပေးစုပ်လိုက်သည်။ မေမေပညာအကုန်သုံးပြီး စုပ်ပေးသည်။ ကျုပ်လဲ ပညာကုန်သုံးပြီး ယက်ပေးသည်။ နှစ်ယောက်လုံးတစ်ချီပြီးမှ အမောဖြေကြသည်။ ပြီးတော့မှ ထပ်ပြီး ပြန်စုပ် ပြန်ယက်ကြပြီး မေမေ့ပေါင်ခွကြားဝင်ကာ အားကုန်လိုးပစ်သည်။ မေမေလဲ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပေးရင်းခံသည်။ မေမေ့နို့တွေကိုဆွဲစို့ ဆုပ်နယ်ရင်းလိုးတော့ သိပ်မကြာပဲ နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူပြီးသွားသည်။
“ဘယ်တော့မှမမေ့မယ့် အယုအယတွေပါလား မောင်ရယ်… ကံမကုန်ရင်တော့ ချစ်ခွင့်ရချင်ပါသေးတယ် မောင်ရယ်…. မောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်…. ”
“မောင်လဲ မေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်… ချစ်ခွင့်ရပါစေလို့လဲ ဆုတောင်းပါတယ် မေရယ်….”
နှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ကြပြီး  တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကျစ်နေအောင်ဖက်ပြီး အိပ်လိုက်ကြတော့တယ်။ မနက်ဖြန်ရောက်မှာ ကြောက်နေမိတယ် မေမေရယ်။

(အပိုင်း-၁၈ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၁၈

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 11th November, 2019.

မရောက်ချင်ပေမယ့်လဲ ရောက်ခဲ့ရသည်။ ညကတစ်ညလုံးလူးလူးလွန့်လွန့်နဲ့ အိပ်မပျော်။ မေမေလဲ အိပ်မပျော်မှန်းသိသည်။ ကျုပ်ကို လဲ လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား တိုး၍တိုး၍ဖက်ထားသည်။ ကျပ်လဲပြန်ဖက်ရင်း မေ့မေ့ကို နမ်းမိသည်။ မေမေလဲ ပြန်ပြန်နမ်းသည်။ စည်းချက်ကျကျတော့မဟုတ်။ စိတ်ကူးပေါက်ရင် ပေါက်သလို နမ်းနေကြတာ။ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချမိသည်။ မေမေ့ကို ဒီထက်ပိုမငိုစေချင်တော့။ မေမေစိတ်သက်သာရာရအောင် အလိုက်သင့်နေသွားတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ မနက်ဖြန် ဖွားဖွားနဲ့ညီမလေးကို ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံပြီး မေမေ့ကိုလဲ သားအမိလိုပဲ ဖြူဖြူစင်စင် စောင့်ရှောက်သွားတော့မည်။ မေမေ့ကို ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကိုပွတ်ကာ ချော့မြူပေးမိသည်။ အခုမနက်နိုးတော့ မေမေရောကျုပ်ရော ငိုထားရသဖြင့် မျက်လုံးတွေမို့အစ်နေသည်။ အိပ်ရေးလဲပျက်သဖြင့် မျက်စိကလဲ ရဲနေသေးသည်။ တီခင်ကတော့ ဘာမှမပြော မသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးသည်။ မနက်စာကိုလဲ တီခင်ပဲ ပြင်ပေးသည်။ မေမေရေအရင်ချိုးပြီး ကျုပ်ရေချိုးသည်။ ရေချိုးပြီးတော့ တီခင်နဲ့အတူ မနက်စာစားဖြစ်သည်။ ရေချိုးလိုက်တာကြောင့် လူလဲ နည်းနည်းလန်းသွားသည်။ ဒါကြောင့် ညကဆုံးဖြတ်ချက်ကိုအကောင်အဖည် ဖေါ်ရမည်။ ထမင်းဝိုင်းဝင်ထိုင်တော့ မေမေ့နဖူး လေးကိုနမ်းပြီး တီခင့်နဖူးလေးပါနမ်းလိုက်သည်။
“ကဲမေမေ…  ဘာမှစိတ်ထဲထားမနေနဲ့ … မေမေနဲ့သားနဲ့ အတူရှိနေတာပဲ… မေမေ့ကိုသားပြုစုစောင့်ရှောက်မှာ… ညကလဲ မနက်ဖြန်ကျရင် အဖွားရော ညီမလေးရော အဖေအရင်းပါတွေ့ရမှာဆိုတော့ အိပ်လို့တောင် မပျော်ဘူး…. ဟဲဟဲ… တီခင်… သားကသူဌေးမြေးဖြစ်သွားပြီနော်…. တီခင်ဘာလိုချင်လဲ…ဟဲဟဲ…”
မေမေ ကျုပ်ကိုကြောင်ပြီးကြည့်နေသည်။ ကျုပ်ရူးသွားတယ်ထင်နေလားမသိဘူး။ ပြောရင်း တီခင်ပြင်ပေးတဲ့မနက်စာကို ပလုတ်ပလောင်းစားသည်။
“ဝါး … စားလို့ကောင်းလိုက်တာ…  တီခင်ရေ တီခင့်လက်ရာတော့ ပြန်လာလည်ပြီး စားရအုံးမယ်…. ”
တီခင်ကလဲ စိတ်သက်သာရဟန်ဖြင့် – – –
“အမလေး အချိန်မရွေးပြန်လာစားပါတော်… တီခင်က ကိုယ့်သားကို ရှယ်ချက်ကျွေးအုံးမှာ….”
“စားမှာ… လာကိုစားအုံးမှာ … မေမေစားကြည့်…
ရော့ ပါးစပ်ဟ…”
မေမေ့ကို ကျုပ်ပန်းကန်ထဲက တစ်ဇွန်းခပ်ပြီး မေမေ့ကိုခွံံတော့ မေမေပါးစပ်ဟာပြီး ဝါးစားသည်။ ဝါးနေရင်းပဲ မျက်လုံးအိမ်ထဲက မျက်ရည်တွေ ပါးပြင်ပေါ် ပေါက်ကနဲ လိမ့်ကျလာသည်။  တီခင်က
“ကျွတ်စ်… ယမင်းရယ်..”
ပြောရင်း မေမေ့ကို ထမင်းဝိုင်းကနေ ဆွဲထူရင်း အပြင်ခေါ်သွားသည်။ ကျုပ်လဲ မေမေဘာတွေခံစားနေရလဲ သိချင်လို့ အသာလေးလိုက်နားထောင်ကြည့်သည်”
“ယမင်းရယ်… ကလေးက ဒီလောက်တောင်နေပြတာကို ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဟာ… စိတ်ထိန်းမှပေါ့…”
“ကျမသိပါတယ် မမခင်ရယ်…. သားလေးက ကျမစိတ်ချမ်းသာအောင် နေပြနေတယ်ဆိုတာ… ဒါပေမယ့်… ကျမလေ … ကျမ မချစ်တဲ့သူရင်ခွင်ထဲ နောက်တစ်ခါ ဝင်ရအုံးမှာ တွေးမိပြီး ကျမ… ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူး…  အီးဟီး… ကျမဘဝကိုက ဆိုးပါတယ်မမရယ်… အီးဟီး..ဟင့်”
“ညီမလေးရယ်….”
ကျုပ် မေမေ့စကားသံကြားလိုက်ရတော့ ရင်ထဲနင့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး … မျက်ရည်တွပေါက်ခနဲကျလာသည်။ မေမေရယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမချိတော့ဘူး။ မေမေ့နားသွားပြီး မေမေ့ကိုဆွဲယူပြီးဖက်ထားလိုက်သည်။
“မေမေရယ်… စိတ်ချပါ … မေမေ့ကို မေမေ့ဆန္ဒမပါဘဲ လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိစေရဘူး… သားမေမေ့ကိုစောင့်ရှောက်မယ်… မေမေစိတ်မပူနဲ့နော်… အဲ့လိုမှ မရရင် သားအဲ့ဒီအိမ်မှာ မနေဘူး…. မေမေ”
မေမေ့ပါးလေးတွေနမ်းရင်း ကျနော်ပါငိုမိသည်။
“မေမေအသည်းအသက်ဗူးလေးရာ… မေမေ့အပါ် နားလည်နိုင်လှချည်လားကွာ… ”
ပြောရင်း တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြန်သည်။
“မေမေ… တီခင်ကျွေးတဲ့မနက်စာစားလိုက်အုံး.. တီခင်က သူကျွးတာမစားလို့စိတ်မကောင်းဖြစ်နေအုံးမယ်… ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေကြတာပေါ့မေမေရာ… မေမေနဲ့သား ဆိုးအတူကောင်းအတူပေါ့… ဘာမှပူမနေနဲ့… အရေးကြုံလာရင်… မေမေ့အရှေ့မှာ သားအမြဲရှိနေမယ်နော်…”
“အမလေး ချစ်ကြပါတော်… ကျုပ်တောင်မနာလိုဘူး.. ”
“ခစ်ခစ်..”
“ဟီးဟီး….”
“ကဲလာမေမေ.. ဆက်စားကြရအောင်… သားခွံ့ကျွေးမယ်…”
“သားနဲ့တွေ့မှပဲ မေမေလဲကလေးဖြစ်တော့တယ်”
မေမေ့ကို ထမင်းဝိုင်းဆီလက်ဆွဲခေါ်လာပြီး မေမေ့ကိုခွံ့ကျွေးရင်း တီခင့်ကိုပါခွံ့တော့ တီခင်ကလဲ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်လက်ခံသည်။ စားပြီးကြတော့ ပစ္စည်းတွေစစ်ရင်း ပုံ့ဓါတ်ပုံလေးကြည့်မိတော့ ပုံ့ကိုသတိရမိပြန်သည်။
…ပုံ့ရေ.. အခုလိုစိတ်ညစ်နေချိန် … နင့်ကိုအနားရှိစေချင်လိုက်တာဟာ….

“ယမင်းရေ.. ယမင်း..  မခင်ရေ…”
အိမ်ရှေ့ကခေါ်သံကြားလို့သွားကြည့်တော့ ညကသွားပြောထားတဲ့ မုဆိုးမသားအမိ။ ဒီသားအမိကို တီခင်ဘယ်လိုသိတာလဲလို့ စဉ်းစားနေကြတာမလား။ အဖေ့နာရေးတုန်းက လာဝိုင်းကူလုပ်ပေးရင်းသိတာ။ အဒေါ်ကြီးနာမည်က မျိုးပပတဲ့။ သူ့သမီးလေးက ၁၀နှစ်လောက်ပဲရှိအုံးမယ် ခရေဖူးတဲ့။ တီခင်က
“လာ… လာ … အိမ်ထဲ၀င်ခဲ့ကြ”
သားအမိနှစ်ယောက်ကို အိမ်ပေါ်ခေါ်ပြီး သိပ်မကြာဘူး အဖွားနဲ့ ညီမလေး ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးဆင်းဖွင့်ပေးရင်း
“ဖွားသီ.. ညီမလေးဖူး…လာ..”
ကျုပ်လဲ ပစ်ခေါ်လိုက်တာ။ ဟုတ်တယ် ကျုပ်မေမေ့ကိုကာကွယ်နိုင်ဖို့ ဒီအိမ်မှာ ကျုပ်ခြေ ကျုပ်လက်ဖြစ်မှရမှာလေ။ ကျုပ်ရဲ့အဖွားအရင်းနဲ့ ညီမလေးပဲ ကျုပ်အတွက်အပမ်းမကြီးပါဘူး။ ကျုပ်ခေါ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်ခရီးရောက်သွားတယ် မသိဘူး အဖွားက
“ဟယ်… မြေးလေး ဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာ..”
“မေမေက မေသီလို့ခေါ်တော့ သားကလဲ ဖွားသီလို့ ခေါ်တာလေ.. ဖွားသီမကြိုက်လို့လား..”
“အမလေး နားဝင်ချိုလွန်းလို့… ငါ့မြေးက စကားတတ်လိုက်တာ… ခေါ်ပါအုံး…”
“ဖွားသီ..”
“မြေးလေး…ခစ်ခစ်”
“လာ ညီမလေးဖူး… ကိုကို့ဆီလာပါအုံး.. ငါ့ညီမလေးက အချောလေးဟ.. ပြောပါအုံး… ဘယ်နှစ်တန်းရောက်နေပြီလဲ…”
“ညီမလေးက တက္ကသိုလ်တက်ဖို့စောင့်နေတာကိုကိုရ… ကိုကိုကလဲ ချောပါတယ်နော်..”
“ဟားဟား… ငါ့ညီမလေးကမြှောက်နေပြီ.. နောက်မှမုန့်ကျွေးမယ် အကြွေးမှတ်ထား..”
ပြောရင်း ဖွားသီကိုတစ်ဖက် ညီမလေးကိုတစ်ဖက် ဖက်ပြီး အိမ်ထဲခေါ်လာလိုက်သည်။
အိမ်ထဲရောက်တော့မှ အန်တီမျိုးပပတို့သားအမိကိုမြင်တော့။
“သူတို့က..”
“မမခင်အဖေါ်ရအောင် ခေါ်ထားတာ”
“သြော်….”
“ကဲကဲ ပစ္စည်းတွေတင်ကြလေ နေမပူခင်သွားကြတာပေါ့ သမီးယမင်း ကားသမားကိုခေါ်လိုက် ပစ္စည်းတွေဝိုင်းတင်ခိုင်းရအောင် ”
“ဟုတ်မေသီ..”
မေမေ ကားသမားကိုသွားခေါ်လာတော့ ကားသမားနဲ့အတူ အထုတ်တွေဝိုင်းတင်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့ မေမေ တီခင့်ဆီသွားပြီး နှုတ်ဆက်တော့ တီခင်က မျက်နှာမကောင်း။ မေမေနဲ့ ကျုပ် တီခင့်ကို အနမ်းလေးတွေပေးရင်း ပွေဖက်နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။ ကားပေါ်တက်တော့ ကျုပ်ကို ဖွားသီ နဲ့ ညီမလေးဖူးက ကျုပ်ကို သူတို့နှစ်ယောက်အလည်တွင် ထိုင်စေသည်။ မေမေကတော့ ရှေ့ခန်းကထိုင်ရသည်။ တစ်လမ်းလုံး ကျုပ်ကို မြေးအဖွားနှစ်ယောက်က ဟိုမေးဒီမေးနဲ့ တစ်ချက်မှ ပါးစပ်မစေ့ရ။ ညီမလေးကလဲ ကိုကို ၊ ကိုကိုနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကမချ။ အမျိုးငတ်နေပုံရသည်။ မေမေ့ကို တစ်ချက်တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တော့ အပြင်သို့သာ ငေးမောရင်းလိုက်လာတာကို တွေ့ရတယ်။ ရင်ထဲ ကြေကွဲရပြန်သည်။

ဖွားသီတို့အိမ်ကိုရောက်တော့ ကျုပ်အတွက် သိန်းသုံးဆယ်လောက်တန်တဲ့ ဖုန်းတစ်လုံး လက်ထဲ ချက်ချင်းရောက်လာသည်။ ကျုပ်နေရမယ့်အခန်းကလဲ အိပ်မက်တောင် မမက်ဖူးတဲ့အခန်းမျိုး။ မွေ့ရာကြီးတွေကလဲ အိစက်လို့။ ကျုပ်လဲ ကျုပ်အခန်းကိုဖွားသီနဲ့ ညီမလေးနဲ့ လိုက်ပြတော့ မေမေပါလိုက်လာသည်။ ကျုပ်ဖုန်းတွေအခန်းတွေ ရတာမြင်တော့ မေမေ့ကြည်နူးမှုတွေ ကျနော် မြင်နေရတယ်။ ဖွားသီကိုကျုပ်မေးလိုက်တယ်
“မေမေကရော ဘယ်မှာနေရမှာလဲ ဖွားသီ…”
“သားမေမေက သားဖေဖေ့အခန်းမှာနေရမှာပေါ့..”
“ဗျာ.. ဖွား…”
ကျုပ် ဖွားသီကို ပြောဖို့ပြင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ မေမေက ကျုပ်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ညှစ်လာသည်။ မေမေ့ကို ကြည့်တော့ မပြောစေချင်သည့်သဘောမျိုး မျက်မှောင်ကျုံလျှက် တောင်းပန်တိုးလျှိုးသည့် အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။ မေမေရယ် ဘာကြောင့်လဲ။

ည ၇နာရီလောက်ကျတော့ ကျုပ်အဖေအရင်း ဦးဇေယျာထွန်း ပြန်ရောက်လာသည်။ လူကတော့ လူဖြောင့်ပါ မျက်နှာထားက သိပ်အဆင်မပြေ။ ဖွားသီက- – –
“ဒီမှာ ငါ့မြေး နဲ့ ယမင်း ရောက်နေပြီ…”
“ဟုတ် မေမေ..”
ပြောရင်း ကျုပ်ကိုတစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။ အကြည့်က အဖေကသားကိုကြည့်တဲ့အကြည့်လိုမျိုး မေတ္တာတွေ နွေးထွေးမှုတွေ ဘာမှမခံစားရ။ စူးစမ်းသလို ကြည့်တာ။ တချက်နှစ်ချက်ကြည့်ပြီး မေမေ့ကိုကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ဘာမှမပြောဘဲ အိမ်ပေါ်ထပ်တက်သွားသည်။ ကျုပ်တော်တော်နင်သွားသည်။ ရုပ်ရှင်ထဲကလို အနှစ်၂၀ကျော်မှ ပြန်တွေ့ရတဲ့သားမို့ အငိုတစ်ပိုင်းဖြင့် ပြေးဖက်တာတွေ ဘာတွေ ကျုပ် စိတ်ကူးယဉ်မိသေးတာ။ ခုတော့ ကျုပ်တို့သားအမိကို စောက်ဖက်ပင်မလုပ်သွား။ တော်တော် ခံပြင်းစရာ ကောင်းတယ်။ ဖွားသီက
“သားအဖေက သူ့အဖေလိုပဲ … နောက်တော့အဆင်ပြေအောင် ဖွားသီနားချပါမယ်ကွယ်..”
ကျုပ်လဲ ဘာမှပြန်မပြောမိတော့။ စိတ်ထဲမှာတစ်နုံ့နုံ့နဲ့။ ဖူးငုံလေးကတော့ ကျုပ်ကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကြည့်နေရှာသည်။ အဲ့ဒီညက စိတ်ညစ်နေတာမို့စောစောပဲဝင်အိပ်ပစ်လိုက်သည်။

နောက်နေ့ကျ စောစောနိုးလာသည်။ အခန်းပြင်ထွက် အပေါ်ထပ်ကနေ အောက်ဆင်းဖို့ လှေကားထိပ်ရောက်တော့
“သေသေချာချာသုတ်လေ… အချိုးပြေပြေလုပ်..  ဘာလဲ ဘဝမေ့တာလား…”
ကျုပ်မြင်လိုက်ရသည့်မြင်ကွင်းက ကြက်သေ သေသွားမိတဲ့အထိပင်။ အဖေ့ ရှူးဖိနပ်ကို မေမေက ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး အဝတ်လေးနဲ့ တရိုတသေ သုတ်ပေးနေသည်။ ကျုပ် အသည်းကတစ်ဆတ်ဆတ်နာသွားသည်။ ကျုပ်လှေကားက ဆင်းလာလိုက်တော့ အဖေက ကားမောင်းထွက်သွားသည်။ ကျုပ်လဲ
“မေမေ…”
“သြော် သားလေးနိုးလာပြီ… လာ မေမေမနက်စာပြင်ပေးထားတယ်…”
“ခုနက ဘာလုပ်တာလဲ မေမေ…”
မေမေက အပြုံးမပျက်ပင်
“သြော်သားလေးရယ် ဖိနပ်တိုက်ပေးတာလေ… ဒါတွေက မေမေအရင်လုပ်နေကြပါသားရယ်… ဘာမှစိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်မနေနဲ့…”
မေမေ့ကို ကြည့်ရတာ တစ်ကယ်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောနေတာ။
“ဒါပေမယ့် မေမေ…”
“အိမ်ရှင်က အိမ်ဖော်ကို ဒီလိုဆက်ဆံတာ ဘာဆန်းလဲသားလေးရယ် ခစ်ခစ်…လာ သားကြိုက်တဲ့ ညှပ်ခေါက်ဆွဲ ဘူးသီးကြော်လေးနဲ့ သွားစားရအောင်…”
“သားမကြည့်ရက်ဘူးမေမေ…. ”
မေမေ ကျုပ်ပုခုံးကို ဖက်ပြီး ခေါ်ရင်း နားနား ကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောတယ်.
“မချစ်တဲ့လူနဲ့ အတူနေရမှာထက်စာရင်…  ဒီလိုနေရတာ မေမေကျေနပ်တယ်…. ”
ကျုပ်မေမေ့မျက်နှာကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ကြည့်မိသည်။ ကျုပ်ကို သားလို ချစ်သူလို ချစ်တဲ့မေမေ။ ၁၅၀၀ မေတ္တာတွေ စီဆင်းခွင့်မရတော့ပေမယ့် ၅၂၈မေတ္တာကတော့ အရှိန်ပိုမြင့်လာသလိုရှိသည်။ မေမေ ကျုပ်အတွက်အရာရာ ပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ရှိနေတာကို မနေ့က ညနေထဲက မေမေ့မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ မြင်ခဲ့ပြီးပါပြီ။ မေမေကိုယ်တိုင် ကျေနပ်လက်ခံနေတော့ ကျုပ်လဲ ပြောရခက်နေတယ်။
ကျုပ်ကောင်းစားဖို့ပဲ မေမေစဉ်းစားနေတာ ကျုပ်သိပါတယ်။ မေမေ့ပါးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းမိသည်။
“အံမယ် ဒီသားအမိ ချစ်နေကြတယ် ဖွားသီကိုလဲ မွှေးမွှေးပေးပါအုံးမြေးရယ်”
ဘယ်အချိန်က ရောက်နေမှန်းမသိ ဖွားသီ နဲ့ညီမလေးက ပြုံးပြီးကြည့်နေသည်။
“ပေးမှာပေါ့ ဖွားသီရဲ့….”
ပြောရင်း ဖွားသီပါးလေးကိုရွှတ်ကနဲ နမ်းပေးလိုက်သည်။ ညီမလေးက မျက်လုံးဝိုင်းလေးနဲ့ ကြည့်နေလို့ ညီမလေးကိုပါ ပါးလေးရွှတ်ကနဲ နမ်းပေးလိုက်သည်။ ဘာစိတ်မှတော့ မရှိပါ။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှမရှိဖူးတဲ့ အဖွားနဲ့ညီမလေးကို တစ်ကယ်သံယောဇဉ်ရှိလို့ပါ။ ညီမလေးကလဲ မျက်နှာလေး ရဲသွားတာတော့ သတိထားမိသည်။ အပြုံးကတော့မပျက်။ မေမေက
“သားလေး … ညီမလေးကိုချစ်လား…”
“ချစ်တာပေါ့ မေမေရဲ့… သားဘဝမှာ… အဖွားတို့ ညီမလေးတို့ဆိုတာ… ရှိမှန်းတောင် သိခဲ့တာမဟုတ်ဘူး… ကိုယ့်ကိုယ်ကို တစ်ကောင်ကြွက်လို့ပဲ… ထင်ထားတာ… ခုလို ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိတာသိတော့… ပျော်လဲပျော်တယ်… ချစ်လဲချစ်တယ်… ”
“သမီးဖူးလေးကရော… ”
“ချစ်တာပေါ့ … ဟီး… သမီးလဲ ကိုကို့လိုပဲ… ဖွားဖွားက သမီးမှာ အစ်ကိုရှိတယ်လို့ပြောပြထဲက… အရမ်းတွေ့ချင်နေတာ… ခုတွေ့ရတော့လဲ… အရမ်းချစ်တယ်… သူငယ်ချင်းတွေက သူ့အစ်ကိုတွေကို.. ဆိုးတာ.. သူအစ်ကိုတွေကလဲ.. အရမ်းအလိုလိုက်တာ…. အဲ့တုန်းထဲက အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိရင်ကောင်းမှာလို့ တွေးနေတာ… ဟီးဟီး… ကိုကို… ညီမလေးကိုအလိုလိုက်နော်… ဟီးဟီး… ”
မျက်နှာလေးကိုက မချိုမချဉ်လေးမို့ နှာခေါင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွဆွဲညှစ်လိုက်ရင်း
“လိုက်မှာပေါ့… ဒီညီမလေးတစ်ယောက်ထဲရှိတာ..”
“အာ့… ကိုကိုနော်…”
ပြောရင်း ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖွဖွရိုက်သည်။ ကျုကျုပ်လဲ ရယ်လိုက်တော့ ညီမလေးကလဲ ရယ်တယ်။ အကုန်လုံးက ပြုံးလို့ရယ်လို့။ ဖွားသီက မျက်ရည်လေးဝဲရင်း…
“မြေးလေးဖူး… အခုလိုပြုံးရွှင်နေတာ မမြင်ရတာကြာပြီ… ငါမသေခင်… မြေးလေးတွေနဲ့… ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေရတော့မှာ…. ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ.. သမီးယမင်းရယ်…. ခုလို မောင်နှမ နှစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင်မြင်ရတာ… မေသီ… သေပျော်ပြီ သမီးရယ်…”
“ဟာ… မေသီရယ်… မေသီကသာ … သမီးရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပါ… မေသီ့ကျေးဇူးကြောင့်သာမဟုတ်ရင်… သမီးခုလို မကြောင့်မကြဘယ်နေရပါ့မလဲ… လာပါမေသီရယ်…. သမီးမနက်စာပြင်ပေးထားတယ်… အတူတူစားကြမယ်”
ပြောရင်း မေမေက ဖွားသီကိုပုခုံးလေးဖက်ကာ ထမင်းစားခန်းထဲ ခေါ်သွားတော့သည်။ ကျုပ်နဲ့ညီမလေးလဲ နောက်ကနေလိုက်ခဲ့လိုက်သည်။
“မေသီ … မေသီ့မြေးက … မေသီ့နဲ့တူတာ… ညှပ်ခေါက်ဆွဲနဲ့ ဘူးသီးကြော် သိပ်ကြိုက်တာ.. မမြင့်က… သမီးလေးဖူး… ကြက်ဥပေါင်မုန့်ကြော်ကြိုက်တယ်ပြောလို့… အန်တီပြင်ပေးထားတယ်…”
ဖွားသီက ကျုပ် သူနဲ့ အကြိုက်တူတယ်ဆိုလို့ သဘောတွေကျနေတာ။ မေမေက မုန့်ဖတ်တွေ ထည့်ပေးရင်း ဟင်းရည်ပါ ထည့်ပေးသည်။ ညီမလေးက ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်ရင်း သူ့ရှေ့က ပေါင်မုန့်ကြက်ဥကြော်ပန်းကန်ကို ဖယ်လိုက်ရင်း…
“ကိုကို… ညီမလေးလဲ ကိုကိုစားတဲ့ဟာပဲ စားတော့မယ်… ညီမလေးကိုခွံကျွေးနော်… ”
သြော်… ဘယ်လောက်တောင် မေတ္တာငတ်နေလဲမသိဘူး။ ညီမလေးက အစ်ကိုတစ်ယောက်ကောက်ရသလို ချက်ချင်းကြီးရလိုက်တော့ ချွဲချင်နေတာ။
“ညီမလေးက ကြိုက်လို့လား…”
“ကိုကိုကြိုက်ရင်… ညီမလေးလဲကြိုက်တယ်… နော်.. ကိုကိုနော်… ခွံ့ကျွေးပါကွာ နော်နော်…”
မေမေနဲ့ ဖွားသီက ပြုံးပြီးကြည့်နေသည်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးကိုသနားသွားလို့..
“ကျွေးမှာပေါ့.. ဟ”
ပြောရင်း မုန့်ပန်းကန်ကို သမအောင်မွှေလိုက်ကာ.. ဟင်းရည်က နည်းနည်းပူတာမို့… လေလေးနဲ့ အေးအောင် တဖူးဖူးမှုတ်ပြီး ခွံ့ကျွေးလိုက်သည်။ ညီမလေးက ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ အားရပါးရစားသည်။
သူတစ်ဇွန်း ကျုပ်တစ်ဇွန်းနဲ့စားရင်း တစ်ပန်းကန်ကုန်သွားသည်။ နောက်တစ်ပန်းကန်ပြင်တော့
“ညီမလေး… ကိုကိုအစပ်နည်းနည်းထည့်စားမလို့.. ညီမလေး စားနိုင်လား….”
“ကိုကိုကြိုက်ရင် ညီမလေးကြိုက်ပါတယ်ဆို… စားမယ်…”
အဲ့ဒါနဲ့ ကျုပ်လဲ ငရုတ်သီးမှုန့်လေး နည်းနည်းဖြူးလိုက်တယ်။ ညီမလေးကို တစ်လုတ်ခွံ့တော့ စားရင်း မျက်ရည်လေးဝိုင်းသွားတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေး ချွန်ပြီးတော့ တရှူးရှူးနဲ့ စပ်နေတဲ့ပုံ။
“ညီမလေး… ရရဲ့လား…”
“ရတယ်ကိုကို… ရှူး..ရတယ်..ရှူး”
မေမေနဲ့ ဖွားသီက ညီမလေးကိုကြည့်ပြီး တစ်ခွိခွိကျိတ်ရယ်နေသည်။ ကျုပ်လဲ ရေနွေးကြမ်းပူပူတစ်ခွက်ငှဲ့ပြီး –
“ရော့ညီမလေး… ရေနွေးပူပူလေးမှုတ်သောက်လိုက်… သိပ်မစပ်တော့ဘူး…”
“အာ.. ရှူး… ကိုကိုကလဲ…. ရှူး… ရေခဲရေသောက်ရမှာမဟုတ်ဘူးလား… ရှူး… စပ်ပါတယ်ဆိုမှ.. အပူသောက်တော့ပိုစပ်မှာပေါ့… ရှူး…”
“တစ်ကယ်ပြောတာ.. ဒီမှာကြည့်… ကိုကိုသောက်ပြမယ်…”
ကျုပ်လဲ ရေနွေးပူပူလေး ကို မှုတ်သောက်ပြလိုက်တယ်။ ညီမလေးကိုရေနွေးကြမ်းခွက်လေးပေးလိုက်တော့ သူလဲ ကျုပ်သောက်သလိုမှုတ်သောက်တယ်။
“ဟား… ပူလိုက်တာကိုကိုရာ.. ”
“နည်းနည်းထပ်သောက်လိုက်အုံး… ခဏနေ… ပူတာရော စပ်တာရောသက်သာသွားလိမ့်မယ်… နောက်လဲ အစပ်စားနိုင်သွားလိမ့်မယ်…”
ညီမလေးက ကျုပ်ပြောသလိုအကုန်လိုက်လုပ်တာဗျ။ နောက်တော့ သူလဲ စားနိုင်လာပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့မနက်စာ စားပြီးတော့ ဖွားသီက ကျုပ်ကို ကားမောင်းသင်ခိုင်းတယ်။ ကားမောင်းတတ်ရင် ကျုပ်စီးဖို့ ကားတစ်စီးဝယ်ပေးမယ်တဲ့။ ကျုပ်က တက္ကသိုလ်တက်ကတည်းက သူငယ်ချင်းကားကို ဒီကောင်တွေသင်ပေးလို့ မနည်းမောင်းနိုင်နေပါပြီ။ နည်းနည်းပါးပါးသင်ပြီး ကားအကြောင်းလေ့လာလိုက်ရင် တတ်ပြီလို့ပြောလိုက်တယ်။ ညီမလေးကိုလဲ မေမေ့ကို မေမေလေးလို့ခေါ်ခိုင်းတော့ ညီမလေးက လိုလိုချင်ချင်ပဲလက်ခံပါတယ်။

ဖုန်းလေးရလာတော့လဲ ဆက်ချင်တော့ ဆက်စရာဆိုလို့ ကျောင်းသွားတက်တုန်းက အိမ်ကိုဆက်နေကြမို့အလွတ်ရနေတဲ့ အိမ်နားက ပီစီအိုဖုန်းကိုပဲ ခေါ်လိုက်သည်။ တီခင့်ကိုသတိရလို့။ ခဏနေတော့ တီခင်လာကိုင်သည်။
“ဟယ်လို…”
“ဟယ်လို… တီခင်လား..”
“ဟယ်… သား…ဖိုးတေ…”
သူ့ကို တီခင်လိူ့ခေါ်တာ ကျုပ်တစ်ယောက်ပဲ ရှိလို့ တန်းသိတယ်။
“ဟုတ်တယ်တီခင်…သားပါ.. ဖွားသီက ဖုန်းဝယ်ပေးလို့… အဲ့ဒါ တီခင့်ဆီဆက်လိုက်တာ… သတိရလို့… နေကောင်းလားတီခင်… အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“အင်း… ပြေတယ်သား… သားတို့ရောပြေကြရဲ့လား… ဝမ်းသာလိုက်တာသားရယ်… တီခင့်ကိုသတိရတာ… ယမင်းရော… အဆင်ပြေရဲလား..”
“ခဏလေးတီခင်…. မေမေရေ… ဒီမှာတီခင်နဲ့ဖုန်းရတယ်…”
ကျုပ်လဲအော်ရင်း မီးဖိုထဲကမေမေ့ဆီပြေးသွားတော့ မေမေက အားရဝမ်းသာ ဖုန်းယူပြောသည်။
“ဟယ်လို…. မမခင်လား…”
“……….”
“အင်း…. ပြေပါတယ်မမခင်ရဲ… ဒီမှာအားလုံးအဆင်ပြေတယ်…. ဒီမှာအားလုံးက ဂရုစိုက်ကြပါတယ်…  မမခင်ရော… အဆင်ပြေရဲ့လား… ”
“………”
“အင်း… ညီမလေးတို့သားအမိအတွက်စိတ်ချနော်.. မမခင်… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ ဂရုစိုက်… နောက်မှ.. အေအေးဆေးဆေးလာခဲ့မယ်… အရေးကြီး ကိစ္စရှိရင်… သားလေးဖုန်းကိုခေါ်လိုက်…”
“…….”
“ဟုတ်မမခင်… မမခင်တူနဲ့ပြောလိုက်အုံး…….
သားလေးရော့….”
ကျုပ်လဲ မေမေပေးတဲ့ဖုန်းကို ပြန်ယူပြီးဆက်ပြောလိုက်တယ်။
“တီခင်..”
“သား… အဆင်ပြေအောင်နေနော်… အဆင်ပြေရင်လာလည်ကြအုံး…”
“ဟုတ်… သားကားမောင်းသင်ပြီးရင်… ဖွားသီက ကားဝယ်ပေးမယ်တဲ့…. အဲ့ကျလာမယ်တီခင်… တီခင့်ကို … စကားတွေအများကြီးပြောချင်သေးတယ်…. ”
“အေးသား… အင်းအဲ့ဒါဆိုလဲ သားလာမှတစ်ဝပြောတော့…. အိမ်မှာ ကလေးမလေးတစ်ယောက်ထဲ… နောက်မှပြန်ဆက်မယ်လေနော်… ”
“ဟုတ်တီခင်… ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်အုံး…”
“အေးအေးသား… သာလဲ ဂရုစိုက်… ဖုန်းချလိုက်ပြီနော်”
“ဟုတ်တီခင်…”
ဘာပဲပြောပြော တီခင်နဲ့စကားပြောလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲ နည်းနည်းအားရှိသွားတာတော့အမှန်။
*************

ဒီည ကျုပ်အဖေရင်း ပြန်လာတာ နည်းနည်းနောက်ကျတယ်။ အိမ်ကဒေါ်မြင့်ကြိုတာကို မဟုတ်ရဘူး မေမေ့ကိုမေးနေသည်။ ည ၁၁နာရီလောက်မို့ ဖွားသီရော၊ ညီမလေးရော အိပ်နေကြပြီ။ ကျုပ်က ဖုန်းကို ကလိနေလို့ မအိပ်သေးတာ။ ကျုပ်လဲ အဖေရင်းအသံကြားလို့ အခန်းပြင်အသာထွက်ပြီး ချောင်းကြည့်သည်။ မေမေ ထွက်လာသည်။ ဟာ မေမေက အိမ်ဖော်အဒေါ်ကြီး အခန်းထဲကထွက်လာတာ။ ကျုပ်ထင်တာက ညက မေမေ ဖွားသီနဲ့ မဟုတ်ရင် ညီမလေးနဲ့အိပ်တာထင်နေတာ။ မေမေက အိမ်ဖေါ်အခန်းမှာ အိပ်ရတာပဲ။ ကျုပ်ကတော့ အကောင်းစားအိပ်ရာကြီးပေါ်မှာ မေမေကတော့….။ ကျုပ်မျက်ရည်ကျလာသည်။
“နင်က စောစောစီးစီး… သေနေပြီလား… ငါပြန်လာရင် နင်ကြိုရမယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား…. ဟင်..”
အဖေရင်းကြည့်ရတာ မူးနေပုံရသည်။
“မဟုတ်ပါဘူးကိုကိုကြီး… ယ..မင်း… စောင့်ရင်း… မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတာပါ…”
ပြောရင်း မေမေက အဖေရင်းရဲ့အိတ်ကိုယူပြီး တွဲလိုက်တယ်။
“ဒီည… နင်ငါ့ကိုပြုစုပေးရမယ်… ဟဲဟဲ….”
“ဟိုဟို…”
“ဘာဟိုလဲ… နင်လိုချင်တာရနေပြီပဲ… ဟမ်… နင်ချမ်းသာချင်တာလေ…. အဟက်ဟက်… ဘာလဲ… ပြာပုံထဲပြန်သွားချင်လို့လား… နင့်သားပါခေါ်သွားလေ… အလကား… အိမ်ဖော်မက ချမ်းသာချင်တာနဲ့… ဒီကလေးကိုခုတုံးလုပ်ဖို့မွေးတာလေ… ငါ့မယားဖြစ်ချင်လို့လား… ဟားဟား… ငါ့မယားတော့မဖြစ်ဘူး…. ငါ့ကျွန်ပဲဖြစ်မယ်… ငါခိုင်းတာအကုန်လုပ်… ဒီညငါနင့်ကိုလိုးမှာ… နောက်လဲ ငါလိုးချင်တဲ့အချိန်ခေါ်လိုးမှာ… နင်အသာတကြည်လက်မခံရင်… နင်ရော နင့်သားရော သူတောင်းစား ဖြစ်သွားမယ်….”
“မလုပ်ပါနဲ့ကိုကိုကြီးရယ်… ”
“အေး… အဲ့ဒါဆိုလဲ… ငါ့အလိုကိုလိုက်လေ…. ငါ့အခန်းထဲမှာ အိပ်ရမယ်တော့မထင်နဲ့နော်… ငါလိုးလို့ဝရင်…. အိမ်ဖော်အခန်းမှာပဲ ပြန်သွားအိပ်…”
“ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါ….”
ကျုပ်တော်တော်ဒေါသထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်ဘဝရဲ့ အမြတ်နိုးဆုံး အချစ်ရဆုံး မေမေ။ ကျုပ် ဘဝရဲ့ဘုရင်မ။ ကျုပ်ချစ်လွန်း မြတ်နိုးလွန်းလို့ ပုံ့ကိုတောင် စွန်လွှတ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တာ။ အခုတော့ ကျွန်တဲ့လား။ ကျုပ် လှေကားက တွဲတက်လာတဲ့ မေမေတို့ကို လှေကားထိပ်ကနေ ရပ်ကြည့်လိုက်တယ်။ မူးနေတဲ့ အဖေရင်းက ခေါင်းစိုက်ပြီး စကားတွေသာ ပေါနေတာ ကျုပ်ကိုမမြင်သေးဘူး။ မေမေက ကျုပ်ကိုမြင်တော့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားပြီး ပြီးမှ တောင်းပန်သလိုကြည့်တယ်။ ခေါင်းလေးခါပြတယ်။ ဟာ မေမေရာ။ မျက်စပစ်ပြီးကျုပ်ကို ပုန်းခိုင်းတယ်။ သူ့မျက်ဝန်းမှာ ကျုပ်ဒေါသထွက်တာကို အလိုမကျတဲ့အငွေ့အသက်ပါလာတယ်။ ကျုပ်လဲ ပြန်ပုန်းလိုက်ရတယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကိုလဲ မလွန်ဆန်နိုင်ဘူး။ မေမေတို့ အဖေရင်းအခန်းထဲကိုဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်မှာသာ နေမထိထိုင်မသာနဲ့ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ယောက်ယက်ခတ်နေတာ။ အခန်းချင်းဝေးလို့ ဘာသံမှမကြားရပေမယ့် မေမေ အလိုးခံနေရပြီဆိုတာ ကျုပ်သိတယ်။ မေမေတွေးကြောက်ခဲ့တဲ့ မချစ်တဲ့သူရင်ခွင်ထဲကို ကျုပ်အတွက် မေမေက ကျေကျေနပ်နပ်ဝင်သွားခဲ့ပြီ။ မေမေရယ်။

နောက်နာရီဝက်လောက်နေတော့ ကျုပ်အခန်းတံခါးပွင့်သွားပြီး မေမေဝင်လာတယ်။ ကျုပ်လက်ကိုဆွဲခေါ်ပြီး အိမ်အပြင်ထွက်တယ်။ အိမ်နဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းက အမှောင်ရိပ်ထဲ ရောက်မှ
“ခုနက ကိုယ့်အဖေကို ဘယ်လိုမျက်လုံးမျိုးနဲ့ကြည့်လိုက်တာလဲ သားလေးရယ်…. ”
“မေမေရာ…. သားမခံစားနိုင်ဘူး… ”
“သားလေး…. အရင်က ကိုသာကျော်ကိုတောင် ကျေးဇူးရှင်ကိုစော်ကားမိမှာစိုးလို့ မေမေတားခဲ့တာ…  ခုက သားအဖေအရင်းနော်….. ကံကြီးထိုက်မယ်သားလေးရယ်…. စိတ်နဲ့တောင်မပြစ်မှားနဲ့နော် …. မေမေအဆင်ပြေပါတယ်…. သားလေးရယ်…. ”
ပြောရင်းကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ မေမေတိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်လဲ ခပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဖက်ထားမိတယ်။
“သားအတွက်အဆင်မပြေဘူး… မေမေရာ… သားတို့ထွက်ပြေးကြမယ်လေ…. မေမေ့ကိုဒီလိုဘဝမျိုးနဲ့ မကြည့်ရက်ဘူး မေမေရယ်… ”
“သားလေးပဲ မေမေအနေခက်အောင်မလုပ်ဘူးဆို…. မေမေ့စကားနားထောင်ပါကွာ…. ”
“မေမေရယ်…”
ကျုပ် မေမေ့မျက်နှာလေးကို အားရပါးရ ရှိုက်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ မေမေလဲ ပြန်နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းကိုတော့ မနမ်းကြပါ။ ကျုပ်တို့ သားအမိစည်းထဲမှာ နေကြမှာမလား။ ခဏနေတော့ မေမေနဲ့ကျုပ်အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။ မေမေ အိမ်ဖော်အခန်းထဲသွားဖို့လုပ်တော့ ကျုပ်မေမေ့လက်ကို လွှတ်မပေးချင် ဖျစ်ညှစ်ထားမိသည်။ မျက်ရည်ကလဲ ပေါက်ကနဲကျလာပြန်သည်။ မေမေက ကျုပ်ကိုပြံူးပြပြီး… ကျုပ်မျက်ရည်ကိုသုတ်ပေးရင်း
“လာ မေမေသားလေးအခန်းကို လိုက်ပို့ပေးမယ်”
“ရပါတယ်မေမေရယ်… မေမေနားပါတော့… မနက်ကျလဲ မေမေအစောကြီးထရမှာမလား…”
“အင်း…. ဒါဆို… မေမေသွားအိပ်တော့မယ်… ”
“ဟုတ်မေမေ…”
မေမေ အခန်းထဲဝင်သွားတော့ ကျုပ်လဲ အိမ်ပေါ်ထပ်တက်ပြီး အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ အကောင်းစားမွေ့ရာကြီးက ကျုပ်ကို လှောင်နေသလိုလို။ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အခင်းတစ်ခု ကောက်ခင်းလိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးနဲ့စောင်ကိုယူကာ ကြမ်းပြင်မှာပဲ အိပ်လိုက်တော့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲမှာ ဓါတ်ပုံလေးတစ်ခုဖက်လို့ပေါ့။

(အပိုင်း-၁၉ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၁၉-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 14th November, 2019.

“ဟယ်…ကိုကို… ကြမ်းပြင်ကြီးမှာအိပ်နေတယ်…”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးအသံကြားမှ ကျုပ်လဲနိုးလာတယ်။ကျုပ်လဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး
“ညီမလေး… ဘယ်အချိန်ရှိနေပြီလဲဟ…  ”
“၉နာရီထိုးနေပြီနော်.. အိပ်ပုတ်ကိုကို… ဘာလို့ မွေ့ယာပေါ်မအိပ်ဘဲ အောက်ဆင်းအိပ်နေတာလဲ ကိုကိုရဲ့…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ ဓါတ်ပုံလေး ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး အခင်းတွေရော… ခေါင်းအုံးတွေစောင်တွေပါ မွေ့ယာပေါ်ပစ်တင်ရင်း
“မွေ့ယာပေါ်မှာအိပ်ရတာ အိပ်ယာနိုးရင် ညောင်းလို့… အောက်ဆင်းအိပ်တာ.. ညီမလေးရ”
ညီမလေးက ကျုပ်အခန်းထဲဝင်လာပြီး… ခုံပေါ်ကို ခုနက တင်လိုက်တဲ့ မေမေ့ဓါတ်ပုံကိုကြည့်တယ်။ မေမေ့ဓါတ်ပုံဘေးက ပုံ့ဓါတ်ပုံကို ကြည့်ရင်း…
“ကိုကို… ဒါဘယ်သူလဲဟင်… ”
“ကိုကို့သူငယ်ချင်းလေ… ပုံ့လို့ခေါ်တယ်.. နာမည်အရင်းက ဇင်မာဖြူတဲ့… ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူကျောင်းတက်လာတာ…. ”
“သူငယ်ချင်း ဟုတ်လို့လား ကိုကိုရာ…ဓါတ်ပုံတောင် သိမ်းထားတာကြီးကို…..”
“ဟီးဟီး… ညီမလေးကလဲကွာ… ”
“ကြည့်ပါလား ရုပ်ကိုကစပ်ဖြီးဖြီးနဲ့…. ကိုကို့ရည်းစားမလား… မညာနဲ့…”
“ဟီးဟီး… ဟုတ်တယ်… ”
“ဟင့်… ”
ညီမလေးက နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ခြေဆောင့်ကာ အခန်းပြင်ပြန်ထွက်သွားပါတော့တယ်။ ကျုပ်လဲ စိတ်ကောက်သွားတဲ့ညီမလေးကိုကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ကျန်ခဲ့တယ်။ မျက်နှာသစ်ရေမိုးချိုးပြီးတော့ အောက်ဆင်းတော့ ညီမလေးနဲ့ဖွားဖွားက ဧည့်ခန်းထဲမှာ 5 Movies ကလာတဲ့ ရုပ်ရှင်ကား ထိုင်ကြည့်နေကြတယ်။ ကျုပ်က ထမင်းစားခန်းထဲဝင်သွားတော့ ညီမလေးကထလိုက်လာတယ်။ ထမင်းစားခန်းနဲ့မီးဖိုခန်းက တစ်ဆက်တည်းလိုဖြစ်နေတာကြောင့် မေမေကို မီးဖိုထဲမှာတွေ့တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး
“မေမေ့သားအိပ်ပုတ်လေး နိုးလာပြီလား”
“ဟုတ်မေမေ….”
“အဲ့မှာထိုင်နေ မေမေယူလာခဲ့မယ်မနက်စာကို…”
ကျုပ်လဲ ထမင်းစား စားပွဲမှာ ထိုင်လိုက်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်ဘေးဝင်ထိုင်တယ်။ မျက်နှာက စူပုတ်နေတာပဲ။
“အဲ့ဒါက ဘာဖြစ်နေတာလဲ ညီမလေးရဲ့… ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မျက်နှာလေးက စူနေတော့မလှတော့ဘူး…”
ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးကြည့်ပြီး ဘာမှပြန်မပြောဘူး။ မေမေက ထမင်းကြော်ပန်းကန်လေးယူလာပေးတော့ ညီမလေးက မေမေ့နားသွားကပ်တယ်။
“မေမေလေး… ”
“ပြောလေ သမီးလေး..”
“ကိုကိုက သူ့အခန်းထဲမှာ သူ့ရည်းစားပုံထောင်ထားတာ… ”
“ဟုတ်လား… သမီးလေးက … ကိုကိုရည်းစားထားတာ မကြိုက်ဘူးလား… ”
“ဟင့်အင်း.. မကြိုက်ပါဘူး… ကိုကိုမိန်းမယူသွားရင် သမီးတို့ကို ထားခဲ့မှာပေါ့… အခုမှ အစ်ကိုလေးတစ်ယောက်ရတာ… ဘယ်သူ့မှမပေးချင်ပါဘူး… ”
“ဟင်းဟင်း… ငါ့သမီးလေးက သူ့ကိုကို ကို တော်တော်ချစ်တာပဲ… အဲ့ဒီကောင်မလေးက… နယ်မှာတုန်းက မေမေလေးတို့နဲ့ တစ်ခြံကျော်မှာနေတာလေ… သမီးကိုကိုနဲ့က ငယ်ငယ်လေးထဲ ကအတူတူကျောင်းတက်တာ သမီးရဲ့… ”
“ဟင်… မေမေလေးလဲသိတယ်လား…”
“အင်းပေါ့… သားအမိနှစ်ယောက်ပဲရှိတာ… သမီးကိုကိုက မေမေလေးကို… ဘာလုပ်လုပ် အားလုံးပြောပြတယ်…. ”
“ဟင့်… မေမေလေးကိုတိုင်မလို့ဟာ… ”
“လာထိုင်…. မေမေလေးပြောပြမယ်… ”
ညီမလေးနဲ့မေမေက စားပွဲမှာဝင်ထိုင်ကြတယ်။ ကျုပ်ကတော့ မေမေပေးတဲ့ ထမင်းကြော်စားရင်းပဲ နားထောင်နေလိုက်သည်။ ညီမလေးက ကျုပ်ကို လျာထုတ်ပြီးပြောင်ပြနေလို့ ပြုံးစိစိဖြစ်ရသေးသည်။
“သမီးလေး … အဲ့ကောင်မလေးနာမည်ပြောပြသေးလား ကိုကိုက..”
“ဟုတ်… ပုံ့လို့တော့ပြောတယ်… နာမည်အရင်းက ဘာလဲ ဖြူ… ဇင်ဖြူ… ဘာဆိုလားပဲ… ”
“အင်း…. ဇင်မာဖြူတဲ့… မေမေလေးရော… သားလေးရောက ပုံ့လို့ပဲခေါ်တာ… သူက သမီးကိုကို ကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အရမ်းဂရုစိုက်တာ… သူဘာစားစား… သမီးကိုကိုဖို့တစ်ခုအမြဲပါတယ်…. တစ်ခါ သမီးကိုကို.. အထိုးခံရတော့လေ… သူကိုယ်တိုင် ငိုယိုပြီးဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးတာ… အိမ်ကိုလဲ ပြန်ပို့ပေးတယ်… ဆေးတွေဘာတွေတောင်… ကိုယ်တိုင်တိုက်တာ… ”
“အာ့ဆို… အဲ့မမက ကိုကို့ကို အရမ်းဂရုစိုက်တာပေါ့…”
“အင်းပေါ့… အဲ့ဒါကို သမီးကိုကိုကလေ… ကြိုက်နေရဲ့သားနဲ့ မေမေလေးတို့နဲ့ ခွဲရမှာစိုးလို့ မပြောပဲနေနေတာ… အဲ့ဒါနဲ့… မေမေလေးရယ်.. မမခင်ရယ်… ဝိုင်းပြီးတိုက်တွန်းလို့… ရည်းစားရတာ သမီးကိုကိုက… ဟင်းဟင်း… သူစိမ်းမိန်းကလေးတွေထဲမှာ… ဒီလောက် ကိုယ့်သားကိုဂရုစိုက်တဲ့သူ… ဘယ်နားသွားရှာမလဲနော့်… မေမေလေးလဲ… ချွေးမတော်ချင်တာနဲ့ မြှောက်ပေးလိုက်တာ… ခစ်ခစ်…”
“ခစ်ခစ်… ဒီလိုကျလဲ အဲ့မမပုံ့က မဆိုးပါဘူး… ဒါနဲ့… သမီးတို့ မေမေလေးတို့အိမ်လာတုန်းက… အဲ့မမကို.. မမြင်ဘူးလားလို့…”
မေမေသက်ပြင်း တစ်ချက်ချလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ အနာဟောင်းကိုဆွသလိုဖြစ်နေတော့  စားနေရင်းနဲ့ ပုံ့ကိုသတိရလိုက်တာဗျာ။
“ဟင်း… သမီးကိုကို ၁၀တန်းဖြေပြီးကတည်းက… တစ်မိသားစုလုံး အိမ်ပြောင်းသွားကြတာ… ခုထိကို.. ပြန်မတွေ့ကြတော့ဘူး…”
“ဟင်… ကိုကိုသနားပါတယ်… ဒါဆိုကိုကိုကအသည်းကွဲနေတာပေါ့… ဘာမှမပူနဲ့… ကိုကိုမိန်းမမရလဲ… ညီမလေးစောင့်ရှောက်မယ်.. ”
“ဒါပေါ့… သမီးလေးလက်ထဲ သမီးကိုကို့ကို အပ်လိုက်ပြီ…  မေမေလေးက ပုံ့ကလွဲလို့ ဘယ်သူနဲ့မှ သဘောမတူနိုင်ဘူး… တခြားကောင်မလေးနဲ့တွေ့ရင်… မေမေလေးကိုပြန်တိုင်သိလား… ”
“တိုင်မှာ… မေမေလေးစိတ်ချ… သမီးကိုကို့ကို ဘော်ဒီဂတ်လုပ်မယ်… ခစ်ခစ်…”
ပြောနေပုံလေးက ရင်လေးကော့ပြီး လက်မလေးထောင်ပြနေသေးတာ။ သြော် ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ညီမလေးပါလား လို့တွေးမိသေးတယ်။

အဲ့ဒီနေ့က ကျနော် ကားမောင်းစသင်တယ်။ မောင်းတတ်ပြီးသားမို့ သင်ပေးတဲ့ အိမ်ကဒရိုင်ဘာ ကိုအောင်ကြီးတောင် အံ့သြနေသေးတာ။ တစ်ပတ်လောက်သင်ပြီးရင် ရန်ကုန်လမ်းမောင်းလို့ရပြီပြောတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ ကားမောင်းသင်ပြီး လျှောက်မောင်းရင်း ပြန်တော့ ကျုပ်အခန်းထဲက ခုံပေါ်မှာ ညီမလေးရဲ့ ဓါတ်ပုံလှလှလေးတစ်ပုံထောင်ထားတာတွေ့တယ်။

မေမေနဲ့ အဖေအရင်းရဲ့ ဆက်ဆံရေးက ဒုံရင်းက ဒုံရင်းပဲ။ ဖွားသီနဲ့ ညီမလေးရှေ့ဆို အကြမ်းပတမ်းတွေ မပြောပေမယ့် အိမ်ဖော်လိုပဲ ဆက်ဆံသည်။ ကျုပ်နဲ့တော့ စကားကိုမပြောတာ။ ညဘက်တွေဆိုရင်တော့ မေမေ့ကို နှိပ်ပေးစမ်းတို့ဘာတို့ အဲ့လိုတွေပြောပြီး အခန်းထဲခေါ်သွားတာ။ ကျုပ်က အကြံကိုသိပေမယ့် အဖေရင်း ဆိုတော့ ဘာပြောလို့ရမှာလဲ။ စိတ်ထဲမှာသာ တစ်နုံ့နုံ့နဲ့။ မေမေက ဘာမှငြင်းဆန်ခြင်းမရှိ ။ ကျပ်မှာသာ ဒီမြင်ကွင်းကိုမြင်နေရတာ နေလိုမီးလိုပူလှတယ်။ တစ်ပတ်မပြည့်ခင်မှာပဲ ကျုပ်အတွက် ကားသစ်တစ်စီးရတယ်။ မတ်တူးလေးတစ်စီး။ ခဲရောင်လေး။ ကားရတော့ လိုက်လျှောက်မောင်းကြည့်မလို့လုပ်တော့ ညီမလေးက လိုက်မယ်တဲ့။ မေမေ့ကိုပါခေါ်တော့ မေမေက အစက မလိုက်ဘူးလို့ငြင်းပေမယ့် ညီမလေးရော ကျုပ်ရောခေါ်တော့ လိုက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့ညီမလေးကိုတင်ပြီး ကားလျှောက်မောင်းသည်။ မေမေနဲ့ လျှောက်မလည်ရတာကြာပြီမို့ မေမေပါလာတော့ ကျုပ်တော်တော်ပျော်သည်။ ညီမလေးနဲ့ မေမေ့လက်ဆွဲပြီး ပန်းခြံတွေ ကစားကွင်းတွေ လျှောက်သွားကြတယ်။ ညီမလေးကလဲ တော်တော်ပျော်နေတာ။ ကျုပ်ကိုလဲ ဟိုဟာ၀ယ်ကျွေးခိုင်းလိုက် ဒီဟာဝယ်ကျွေးခိုင်းလိုက်နဲ့။ ကျုပ်လဲ သူစားချင်တာ အကုန်ဝယ်ကျွေးပါတယ်။ မေမေလဲ မွန်းကျပ်မှုတွေ ခဏပြေလျော့သွားလို့ထင်ပါတယ် ပြုံးပျော်နေသည်။ ကျုပ်တို့မောင်နှမ နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး သဘောတွေကျနေတာ။ ကျုပ်လဲ တစ်ချက်တစ်ချက် မေမေနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ လျှောက်လည်ကြတာ သတိရမိပြီး မေမေ့မျက်နှာလေးကို ဆွေးဆွေးလေးကြည့်မိသည်။ ချက်ချင်းစိတ်ထိန်းပြီး ညီမလေးကိုစနောက်ရင်း ဖြေဖျောက်ရသည်။ မေမေလဲ တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်ဝန်းလေးတွေ ညို့သွားတာ သတိထားမိတယ်။ ကျုပ်လိုပဲ သတိရမိနေဟန်တူသည်။ ညီမလေးပါလာလို့သာ တော်တော့သည်။ နို့မို့ဆို မေမေ့ကို တစ်နေရာခေါ်သွားပြီး မေ့မေ့ရင်ခွင်ထဲ ရသလောက်နေပစ်လိုက်မိမှာ။ ဒါကြောင့်မို့မေမေလဲ အစက မလိုက်ချင်ဘူးလို့ ငြင်းတာ ဖြစ်မည်။ မေမေနဲ့ ကျုပ်ရဲ့အချစ်တွေဟာ အသိစိတ်တွေနဲ့ ထိန်းချုပ်နေပေမယ့် နှလုံးသွေးထဲမှာတော့ စက္ကန့်မလပ် စီးဆင်းနေကြတယ်။ အပြန်လမ်းမှာတော့ ညီမလေးက အူမြူးပြီး စကားတွေပြောနေသလောက် ကျုပ်နဲ့မေမေကတော့ အလိုက်သင့်လေးသာ ပြန်ပြောနေမိသည်။
– – – မေမေရယ်.. မေမေနဲ့ပက်သက်ရင်… ချစ်စိတ်တွေက ထိန်းရခက်တယ်… မေမေရယ်- – – –

တစ်ရက် ဖွားဖွားက သူ့အသိအိမ်မှာ အလှူရှိလို့ဆိုပြီးဒရိုင်ဘာ ကိုအောင်ကြီးကားနဲ့အပြင်သွားနေသည်။ ညီမလေးကလဲ သူ့သူငယ်ချင်းကောင်မလေးမွေးနေ့ပွဲရှိလို့ ကျုပ်ကိုလိုက်ပို့ခိုင်းတာမို့ ကျုပ်လိုက်ပို့ပေးရသည်။ မွေးနေ့ပွဲရောက်တော့…
“ဟဲ့မိဖူး…  လာ.. ဒါနင်ပြောတဲ့နင့်အစ်ကိုလား… ”
“အေးဟုတ်တယ်…”
ညီမလေးက ခပ်ပြတ်ပြတ်ပဲပြန်ဖြေသည်။
“ဟဲ့ မိဖူး… မိတ်ဆက်ပေးအုံးလေဟာ..”
“ဟုတ်သားပဲ… နင့်အစ်ကိုကို ငါတို့က ကိုက်စားမှာကြနေတာပဲ… မျက်နှာကြီးက ဖြစ်ပျက်နေတာ…”
ညီမလေးက သူ့သူငယ်ချင်းမတွေကို မျက်စောင်းထိုးပြီး…
“ကိုကို… ဒီတစ်ယောက်က ခိုင်သဇင်… ဒီတစ်ယောက်က ညိုညိုလွင်… ဒီတစ်ယောက်က … ဟေမာဝင်း…တဲ့… ဒါ ငါ့ကိုကို တေဇာ တဲ့… ရပြီလား… ကိုကိုပြန်တော့…ညီမလေးကို ညနေ၃နာရီလောက်မှလာကြိုပေးနော်”
“ဟဲ့ … တစ်ခုခုစားပြီးမှပြန်ခိုင်းလေ… နင်ကလဲ… ကိုရီးတေဇာ… တစ်ခုခုစားသွားအုံးနော်…”
“အာ… မရဘူး… ကိုကိုညီမလေးပြန်လာရင် ပါဆယ်ဆွဲခဲ့မယ်… ကိုကိုပြန်နှင့်တော့…”
ညီမလေးက ကျုပ်ကိုအူတိုနေတာဗျ။ ကျုပ်လဲ မစားချင်ပါဘူး။ အခြေအနေကြည့်တော့လဲ ယောက်ျားလေး သူငယ်ချင်းတွေပါပေမယ့် အိမ်ထဲမှာ လူကြီးတွေလဲအများကြီးမြင်လို့ စိတ်ချရတာမို့
“အေးညီမလေး ကိုကိုပြန်နှင့်မယ်… သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါးနေ… ညနေကျ ကိုကိုလာကြိုမယ်…”
“ဟုတ်ကိုကို…”
ညီမလေးက ကားထဲက မွေးနေ့လက်ဆောင်ထုတ်ကိုယူပြီး…
“ဟဲ့ကောင်မတွေ… လာ.. အိမ်ထဲဝင်မယ်.. ဟွန်း..”
ကျုပ်လဲကားမောင်းပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။

ခြံထဲကားမောင်းဝင်လိုက်တော့ အဖေရင်းရဲ့ကားက ရပ်ထားတာတွေ့ရသည်။ ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ အိမ်မှာ ဖွားသီရော ညီမလေးရောမရှိဘူးမလား။ ကျုပ်လဲ ကားကို ရပ်ပြီး စက်သတ်ပြီး အိမ်ထဲ အမြန်ဝင်ခဲ့တယ်။ ကျုပ်ထင်တဲ့အတိုင်း မီးဖိုထဲမှာ ဒေါ်မြင့်သာရှိသည်။ အပေါ်ထပ်ကို အမြန်တက်သွားလိုက်ပြီး အဖေရင်းရဲ့အခန်းဝတောင်မရောက်လိုက် အသံကိုဦးစွာကြားလိုက်ရသည်။
“ကောင်မ… နင့်ပါးစပ်က ဘယ်လောက်တန်ကြေးရှိလို့ ငါနမ်းတာ မခံချင်ရတာလဲ… ပါးစပ်နဲ့နမ်းတာမခံချင်ရင်… ငါ့လီးကိုစုပ်စမ်း… ဖာသယ်မ…”
ကျုပ်ခေါင်းတွေ မီးတောက်သွားသည်။ ရင်ထဲကတစ်ဆစ်ဆစ် နာကျင်လာသည်။ အခန်းဝရောက်တော့ တံခါးက ခပ်ဟဟ ဖြစ်နေတာမို့ အထဲကိုချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ဦးဇေယျာထွန်း ဘီလူးစီးသလို မေမေ့ပါးစပ်ကို ဆောင့်လိုးနေသည်။ မေမေက အလိုက်သင့်လေး သက်သာအောင်နေပေးရင်း မငြင်းရဲရှာ။ ကျုပ်လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်မိသည်။ အဖေရင်းက မေမေ့ပါးစပ်ကိုလိုးနေတာကိုထုတ်လိုက်ပြီး မေမေ့ကို ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲစေလိုက်သည်။
“စောက်ကောင်မ ငါက နင့်လိုအိမ်ဖော်ကို သိပ်နမ်းချင်နေတယ်များ ထင်နေလား… ဟမ်… နင့်ဖင်ကို လိုးခွဲပစ်မယ်… ဖြဲထားစမ်း…”
ပြောရင်း မေမေ့ဖင်ပေါက်ကို လီးနဲ့တေ့လိုက်တယ်။ မေမေက ပက်လက်။ အဖေရင်းက မေမေ့ပေါင်ကြားမှာ ကျုပ်ကို ကျောပေးထားတာကြောင့် ကျုပ်ကိုမမြင်ရပေမယ့် မေမေက မြင်သွားသည်။ မေမေကျုပ်ကိုတောင်းပန်တဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်သည်။ အဖေရင်းက လီးကို မေမေစအိုပေါက်ထဲ ဖိသွင်းတော့ မေမေအံကြိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းကိုက်ထားတဲ့ကြားက ဆတ်ခနဲတုန်းသွားက အ ဆိုပြီးထအော်သည်။ မျက်ရည်တွေလဲ စီးကျလာသည်။ ဒီကြားထဲက ကျုပ်ကို မျက်စပြစ်ပြီး ထွက်သွားခိုင်းနေသည်။ ကျုပ် မျက်ရည်မဆည်နိုင်ပါ။ ဝင်တားဖို့လဲ မဖြစ်နိုင်။ အဖေရင်းက ဖင်ထဲလီးဝင်ရေး အာရုံစိုက်နေလို့ မေမေကျုပ်ကို မျက်စပြစ်တာကိုမမြင်။
“ဟမ်… ကောင်မ… ငြင်းအုံးမလား…”
“အာ့…. ကိုကိုကြီး…အာ့… တံခါးပွင့်နေတယ်…အာ့”
အဖေရင်း ကျွတ်ဆိုပြီး စိတ်မရှည်သလိုမျိုး မေမေ့ဖင်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ အဖေရင်းရဲ့လီးမှာ သွေးစလေးတွေကို ကျုပ် မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရသေးသည်။ အဖေရင်း တံခါးဘက်လှည့်လာလို့  ကျုပ်ကိုမမြင်အောင်ပုန်းလိုက်ရသည်။ အဖေရင်းရဲ့ တံခါးကို ဆောင့်ပိတ်လိုက်သံနဲ့  တံခါးလော့ဂ်ချလိုက်သံအဆုံးမှာ ကျုပ်ဟာ အသက်မဲ့တဲ့ခန္ဓာတစ်ခုလို တရွေ့ရွေ့ နဲ့ မေမေ့ငရဲခန်းရှေ့က ထွက်ခွာလာမိသည်။ ကျုပ် မေမေ့ကိုမကြည့်ရက်တော့ဘူး။ ဒီငရဲခန်းရဲ့ အဝေးဆုံးတစ်နေရာကိုသာ ပြေးထွက်သွားချင်မိသည်။ ကျုပ်အိမ်အပြင်ထွက်ပြီး ကားပေါ်တက် စက်နှိုးပြီး မောင်းထွက်သွားလိုက်သည်။ မောင်းရင်း မောင်းရင်းနဲ့ ဘယ်တွေရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိ ရပ်ချင်တဲ့နေရာ ထိုးရပ်ပစ်လိုက်သည်။ စတီယာရင်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး အားရပါးရငိုမိသည်။ ရင်ထဲက ကြေကွဲနာကျင်မှုတွေက အတိုင်းအဆမရှိပြီ။ ငိုလို့ဝလို့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင် လိုက်ကြည့်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ဘီယာဆိုင်တစ်ဆိုင်တွေ့ရသည်။ ကျုပ်လဲ ဘီယာဆိုင်ထဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်ပြီး ဝီစကီတစ်လုံးမှာလိုက်သည်။ ကျုပ် တစ်ခါမှ အရက်မသောက်ဖူးဘူး။ ဘီယာတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တစ်ခါတစ်ရံသောက်ဖူးတယ်။ မေမေ့ကို အဖေ အရက်မူးပြီးပြန်လာရင် နှိပ်စက်တာမြင်ပြီး အရက်ကိုစိတ်နာနေခဲ့တာ။ ခုလဲ မှာလိုက်လို့လာချတော့ ဖန်ခွက်ထဲငှဲ့ပြီး သောက်ဖို့ပြင်သည်။ ကျုပ်ရင်ထဲက အပူတွေကို ဒီအရက်က ငြှိမ်းနိုင်လိုငြှိမ်းနိုင်ငြား အရက်ခွက်ကိုကောက်မလိုက်သည်။ အရက်ခွက်ထဲမှာ မေမေ့မျက်နှာကိုမြင်နေရသည်။ ကျုပ် မေမေ့မျက်နှာလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ နမ်းလိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ အဖေသာကျော် အမေ့ကို နှိပ်စက်တာတွေကို အရက်ခွက်ထဲမှာ တစ်ရိပ်ရိပ်ပြန်မြင်ရသည်။ ကျုပ်အရက်ခွက်ကိုပြန်ချမိလိုက်သည်။ မဖြစ်ဘူး။ ကျုပ်စိတ်အလိုလိုက်လို့မဖြစ်ဘူး။ မေမေ့ကို ကျုပ်ပဲစောင့်ရှောက်ရမှာ။ မေမေ့ကို ဒီဘဝထဲ က ကျုပ်ဆွဲထုတ်ရမယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ စဉ်းစားသည်။ အဖြေကားမထွက်။ မေမေကိုယ်တိုင် လိုလိုချင်ချင်နဲ့ လိုက်လာအောင်လုပ်ရမှာ။ ဒီအတိုင်းတော့ မေမေကလိုက်မှာမဟုတ်။ ဒုက္ခတွေကို ခါးစီးခံရင်း ကျုပ်ကို ရွှေပုံပေါ်ထားမှာ။ စဉ်းစားရင်း တီခင့်ကိုသတိရသည်။ ဟုတ်တယ် ကျုပ်နဲ့မေမေ့အကြောင်း အူမချေးခါးမကျန်သိတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော ယုံကြည်ရတဲ့သူ။ ဘယ်ကိစ္စမဆို မေမေနဲ့ကျုပ်ကို စေတနာအပြည့်နဲ့ အကြံကောင်းလေးတွေ ပေးတတ်သူ။ တီခင်နဲ့တိုင်ပင်ရမယ်။ မေမေကို ပြောပြီး တီခင့်ဆီကိုပြန်ရမည်။ ကျုပ်လဲ အကြံရပြီမို့  ချက်ချင်းပဲ မှာထားတဲ့အရက်ဖိုးတွေရော အမြည်းဖိုးတွေပါ ရှင်းလိုက်ပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆိုင်က လူတွေတောင် အံသြနေကြသည်။ ကျုပ်လဲ ကားပေါ်တက်ပြီး အိမ်ကိုပဲပြန်မောင်းခဲ့လိုက်သည်။

အပိုင်း-၁၉-ခ

အိမ်ကိုပြန်ရောက်တော့ အဖေရင်းရဲ့ကားကို မတွေ့ရတော့။ လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားပြီ။ အိမ်ထဲဝင်တော့ ကျုပ်ကားသံကြားလို့ထင်တယ် မေမေထွက်လာကြည့်တယ်။ လမ်းလျှောက်ရင်း မျက်နှာလေး တစ်ချက်တစ်ချက် ရှုံ့မဲ့သွားတာ သတိထားမိသည်။
“သားလေး… ဘယ်ထွက်သွားတာလဲ သားလေးရယ်… မေမေစိတ်ပူလိုက်ရတာ….”
“သားဘယ်မှမသွားပါဘူးမေမေရယ်… ဒီလိုပဲ… စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ကားလျှောက်မောင်းနေတာ”
“သားလေးရယ်… ”
“မေမေ… သားမေမေနဲ့ စကားအေးအေး ဆေးဆေး..ပြောချင်တယ်..”
“အင်းပြောလေ….”
ကျုပ်လဲ မေမေလမ်းလျှောက်လို့အဆင်မပြေတာ သိတာမို့ မေမေ့ကို ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကိုပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်နေတယ်။ ကျုပ် မေမေ့ကို စည်းမကျော်ဘူးဆိုတာ မေမေယုံတာကြောင့်ဖြစ်မယ်။ မေမေ့ ကျုပ်လည်ပင်းကို ဖက်တွယ်လာတယ်။
“ဒါ က ဘာလုပ်မလို့လဲ..”
“ဟိုရောက်တော့သိမှာပေါ့… မေမေလမ်းလျှောက်လို့အဆင်မပြေလို့… ပွေ့ခေါ်တာ…. ဘာမှလျှောက်တွေးမနေနဲ့ ဟွန်း..”
“ခစ်ခစ်”
မေမေ နဲ့ကျုပ် ပြိုင်တူရယ်မိကြတယ်။ မေမေ့ကို ကျုပ်အခန်းထဲပွေ့ခေါ်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ မွေ့ယာအကောင်းစားကြီးအပေါ်  မေမေ့ကို ညင်သာစွာချလိုက်တယ်။
“မေမေ အရမ်းနာနေလား … ”
“အင်း… စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းနဲ့…”
“မေမေရယ်… ”
ကျုပ် မေမေ့ကို ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။ မေမေ့ ငယ်ထိပ်လေးကို ခပ်ဖွဖွငုံ့နမ်းလိုက်တယ်။ မေမေလဲ ကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားလိုက်မိတယ်။
“မေမေ… သားတီခင့်ဆီသွားလည်မလို့…”
“ဘာလို့လဲ… သားလေး..”
“သတိရလို့ပါ… ”
“…….”
မေမေ ဘာမှမပြောဘဲ ကျုပ်မျက်လုံးတွေကို သေသေချာချာကြည့်တယ်။ မေမေ က ကျုပ်ကိုအနားလည်ဆုံးလူ။ မေမေ မယုံဘူးဆိုတာသိတယ်။
“အင်းပါ သွားလေ… ဘယ်တော့သွားမလဲ …”
“မနက်ဖြန်ပဲသွားမယ်… မေမေ… မေမေ ဒီည ဒီအခန်းမှာပဲ နားလိုက်ပါ… ဒီတစ်ကြိမ်တော့ သားဆန္ဒကို လိုက်လျောပေးပါ မေမေရယ်… မေမေ ဒီလိုဝေဒနာခံစားနေရချိန်မှာတောင်… လူမဆန်အောင်… ရိုင်းလာရင်… သားကံကြီးထိုက်တာတွေ  ဘာတွေ နားမလည်တော့ဘူးမေမေ… သားကိုအဲ့လိုမဖြစ်စေချင်ရင်… မေမေ ဒီအခန်းထဲမှာပဲ လုံလုံခြုံခြုံနေပါ…. ကျန်တာသားဆက်စီစဉ်မယ်…”
“အင်းပါသားလေးရယ်…. သားလေးသဘောပါ..”
“အဲ့ဒါဆို မေမေနားနေ….. သားဆေးသွားယူလိုက်အုံးမယ်… မေမေထမင်းရောစားပြီးပြီလား…”
“မစားရသေးဘူး…. ဟိုလူကြီးရောက်လာပြီး အတင်းခေါ်တာနဲ့ မစားလိုက်ရဘူး…”
“အဲ့ဒါဆို… သားထမင်းပါယူခဲ့မယ်… ထမင်းစားပြီးဆေးသောက်ရမယ်မေမေ…”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်….”
မေမေက စ နေသေးသည်။ ကျုပ်လဲ မီးဖိုခန်းဝင်ပြီး မေမေ့ဖို့ ထမင်းပြင်ပေးဖို့ ဒေါ်မြင့်ကိုပြောပြီး… ဆေးတွေထားတဲ့နေရာပါ မေးလိုက်တယ်။ အကိုက်ခဲပျောက်ဆေးလေးတွေယူပြီး… ထမင်းဟင်းတွေကို ဗန်းနဲ့ထည်ပြီးယူခဲ့လိုက်တယ်။ မေမေ့ကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးလေးမှီပြီးထိုင်စေကာ ကျုပ်မေမေ့ကို ထမင်းခွံ့တယ်။ မေမေက သူဘာသာ သူစားမယ်ဆိုတာကို ကျုပ်က မရဘူး။ မေမေလဲ လက်လျော့ပြီး ကျုပ်ခွံ့ကျွေးတာပဲစားတော့တယ်။ ထမင်းခွံ့ရင်း မေမေ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေပေသွားရင် လက်သုတ်ဝတ်လေးနဲ့သုတ်ပေးတယ်။ မေမေက ကျုပ်လုပ်ပေးသမျှကို ပြုံးစိစိနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံတယ်။ ထမင်းဝပြီဆိုတော့မှ မေမေ့ကို အကိုက်ခဲပျောက်ဆေးတိုက်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ဖွားသီပြန်ရောက်လာတယ်။ အခန်းထဲဝင်လာပြီး
“သမီးယမင်း… နေမကောင်းဘူးဆို”
“ဟုတ် မေသီ… ကိုယ်တွေလက်တွေနာနေလို့…  သားလေးက.. သူ့အခန်းမှာပဲအိပ်တဲ့..”
“သြော်… ကောင်းတာပေါ့… ငါ့မြေးက သူ့အမေကိုပြုစုချင်လို့နေမှာပေါ့… လိမ္မာလိုက်တာ… အဲ့ဒါဆိုလဲ မေသီသွားနားလိုက်အုံးမယ်”
“ဟုတ်မေသီ…”
“ဟုတ်ဖွားသီ….”
ဖွားသီပြန်ထွက်သွားသည်။
“ကဲ မေမေလဲ တစ်ရေးတစ်မော အိပ်လိုက်အုံး… သား ညီမလေးကို သွားကြိုလိုက်အုံးမယ်… ”
“အင်း… သားလေး..”
မေမေ့ကို အိပ်ယာပေါ် လှဲရန်ပြင်ပေးလိုက်ပြီး စောင်ခြုံပေးကာ မေမေ့နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်တော့ မေမေက တောက်ပတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေသည်။ မျက်ဝန်းထဲမှာ အချစ်ရိပ်လေးတွေ ပြန်ပေါ်လာသည်။ မေမေ့မျက်နှာကို တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိသည်။ မေမေရုတ်တစ်ရတ် ကျုပ်ကို ဆွဲဖက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးကို အနမ်းတွေပေးတယ်။
“မေမေသားလေးကို နားလည်ပါတယ်… သနားလဲသနားတယ်… သားလေးမမခင်ဆီ ဘာလို့သွားလဲဆိုတာ မေမေသိသလိုလိုတော့ရှိပါတယ်… သားလေးသွားလိုက်ပါ… စိတ်ပြေလက်ပျောက်လဲ ဖြစ်တာပေါ့… မေမေ့ကိုစိတ်မပူနဲ့… မေမေအားလုံးကို… ရင်ဆိုင်နိုင်ပါတယ်…”
“သားကိုနားလည်ပေးလို့ ကျေးဇူးပါမေမေ… သားတစ်ကယ်တီခင်နဲ့တွေ့ဖို့… လိုအပ်လို့ပါ… လောလောဆယ် မေမေ့ကိုပြောမပြနိုင်သေးတာ… နားလည်ပေးပါနော်… မေမေ့ကိုသား… အရမ်းချစ်တယ်…”
“သားလေးကိုလဲ… မေမေအရမ်းချစ်တယ်နော်… သွားတော့ ညီမလေးကိုသွားကြိုလိုက်အုံး..”
“ဟုတ်ကဲ့မေမေ..”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးကိုကြိုဖို့ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ညီမလေးဆီရောက်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်ကိုစောင့်နေတယ်။ သူ့သူငယ်ချင်းမတွေရော။ လက်ထဲမှာလဲ ပါဆယ်ထုပ်ဆွဲလို့။ ကျုပ်ရောက်တာနဲ့ ကားပေါ်တက်ခိုင်းပြီး ကျုပ်လဲမောင်းထွက်လာလိုက်တယ်။
“ကိုကို… အဲ့ကောင်မတွေကို… လမ်းတွေ့ရင်လဲ မခေါ်နဲ့နော်….”
“ဘာလို့လဲ ညီမလေးရဲ့…”
“အာ… ကိုကိုမသိပါဘူး.. မခေါ်ရဘူးနော် ကိုကို..”
“အင်းပါ.. ကိုကိုက ညီမလေးသူငယ်ချင်းမို့ပါ..ကိုကိုစိတ်ထဲ..ဘာမှမရှိပါဘူး.. သူတို့နာမည်တွေတောင်မမှတ်မိဘူး…”
“ကောင်းတယ်… ကိုကို… ဒီဒန်ပေါက်စားချင်လား..
မစားပါနဲ့ကိုကိုရာ…”
“မစားပါဘူးညီမလေးရဲ့… ညီမလေးကိုကို့ကို အူတိုနေတာသိပါတယ်… ကိုကိုလဲမကြိုက်ပါဘူး… ဒါပေမယ့်… အဲ့လိုမျိုးမပြောကောင်းဘူးညီမလေးရဲ့.. ငရဲကြီးလိမ့်မယ်… သူများအလှူ လှူတာကို ပိတ်ပင်သလိုဖြစ်တယ်ကြားလား… ကိုကိုက ညီမလေးကို ချစ်လို့ပြောတာနော်… ညီမလေးနားလည်လား… ”
“ဟုတ်နားလည်ပါတယ်ကိုကိုရယ်… ညီမလေး နောက်ဆိုဆင်ခြင်ပါ့မယ်… ဒါဆိုဒီဒံပေါက်တွေဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ… ”
“လမ်းမှာ ဆင်းရဲတဲ့သူတွေတွေ့ရင်… ပေးလိုက်မယ်လေ… အလှူလှူတဲ့သူလဲ အလဟသ မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့…”
“ဟုတ်..ကိုကို..”
အဲ့ဒါနဲ့  လမ်းမှာတွေ့တဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်းအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကို ကားရပ်ပြီး ဒံပေါက်ထုပ်ကိုပေးခဲ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကားမောင်းထွက်ရင်း..
“ညီမလေး… ကိုကိုညီမလေးကို ပြောစရာရှိတယ်… အေးအေးဆေးဆေးစကားပြောလို့ရတဲ့နေရာ သွားရအောင်..”
“ဟုတ်ကိုကို…”
ကျုပ်လဲ ကားမောင်းရင်း လမ်းမှာတွေ့တဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ကောင်းကောင်းတွေ့တာနဲ့ ကားရပ်လိုက်တယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ ညီမလေးက ကျုလက်မောင်းကို လာဖက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘာမှပြောမနေပါဘူး ကော်ဖီဆိုင်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဘေးလူတွေမြင်ရင်တော့ အတွဲလို့ထင်ကြမှာပဲ။ ကော်ဖီဆိုင်ထဲရောက်တော့ အေအေးဆေးဆေးရှိမယ့်ဝိုင်းမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး ကော်ဖီတစ်ယောက်တစ်ခွက်မှာလိုက်တယ်။
“ညီမလေး… ကိုကိုညီမလေးကို ညီမအရင်းလေးလိုပဲ ချစ်တယ်ဆိုတာ.. ယုံတယ်မလား… ”
“ဟုတ်ကိုကို… ယုံပါတယ်… ”
“ညီမလေး… ကိုကိုမနက်ဖြန်ကျရင်… နယ်ကအိမ်ကို ခဏပြန်မယ် … ”
“ဟင်… ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲကိုကို… ”
“၂ရက် ၃ရက်လောက်ပါပဲ…”
“ဘာလို့လဲကိုကိုရဲ့…”
“ကိစ္စလေးရှိလို့ပါ… အဲ့ဒါထားပါ… ကိုကိုညီမလေးကို ပြောချင်တာက… အခုမေမေအိမ်မှာမေမေနေမကောင်းဖြစ်နေတယ်… ”
“ဟင်… မနက်ကတင်အကောင်းကြီးကို… ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မေမေလေးက….”
“အင်း… ပြောရရင်တော့ ညီမလေးရဲ့အဖေကြောင့်ပဲ… မေမေအခု လမ်းတောင်သိပ်မလျှောက်နိုင်လို့… ကိုကို့အခန်းမှာ ဆေးတိုက်ပြီး သိပ်ထားခဲ့ရတယ်…”
“ဟင်း… ဖေဖေက ဘာလုပ်လိုက်လို့လဲ… ကိုကို..”
“အဲ့ဒါတော့ ညီမလေးနဲ့ပြောလို့အဆင်မပြေဘူး.. သူတို့လင်မယားကိစ္စပဲဆိုပါတော့… ကိုကိုအဓိက ပြောချင်တာက… ကိုကိုမရှိတဲ့အချိန်… ညီမလေးကို မေမေ့အနားမှာ နေစေချင်တယ်… မေမေ့ကို.. ညီမလေးအဖေ… ထပ်ပြီးနှိပ်စက်မှာ မလိုချင်ဘူး… ညီမလေး… မေမေ့နားမှာ နေပြီးစောင့်ရှောက်ပေးပါနော်… ညအိပ်ရင်လဲ မေမေနဲ့သွားအိပ်ပေးပါနော်…”
“ဟုတ်ကိုကို ညီမလေး မေမေလေးကို သေချာဂရုစိုက်ပါ့မယ်…”
“ကျေးဇူးပါပဲ… ညီမလေးရယ်… မေမေ့ကို ညီမလေးအဖေနဲ့လုံးဝ ပေးတွေ့လို့မဖြစ်ဘူးနော်.. ပြီးတော့ ခုကိစ္စကိုလဲ ဖွားသီကို မသိစေချင်ဘူး”
“ဟုတ်ကိုကို… စိတ်ချ..”

စကားပြောနေရင်းနဲ့  ကျုပ်စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်လာတယ်။ ကျုပ်ကို တစ်ယောက်ယောက်က စိုက်ကြည့်နေသလိုမျိုး။ ဒီခံစားချက်မျိုးမရှိခဲ့တာကြာပြီ။ ပုံ့ကျောင်းတုန်းက ကျုပ်ကို စိုက်ကြည့်နေသလိုမျိုး။ ကျုပ် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်တို့ဝိုင်းရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ဟိုးအစွန်ဝိုင်းမှာ တွေ့ပါပြီ ကျုပ်ကိုစိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံ။ ပြိုကျတော့မယ့်မိုးတိမ်တွေလို အုံ့ဆိုင်းလျက် မျက်ရည်အဝဲသားလေး။ ပြီးတော့ ကျုပ်သိပ်စွဲလန်းခဲ့ရတဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး။ ပုံ့ မှ ပုံ့အစစ်။ ဆံပင်က ကျုပ်နဲ့နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တုန်းကလို ဂုတ်ဝဲလေး မဟုတ်တော့ဘူး တော်တော်ရှည်နေပြီ။ ပိုပြီးတောင် လှလာသေးတယ်။ ပုံ့က ကျုပ်သူ့ကိုမြင်သွားတာနဲ့ မျက်ရည်က ပေါက်ကနဲ့ကျလာပြီး သူတို့ဝိုင်းက နေ ထပြီး အပြင်ကို အပြေးတပိုင်း ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဝုန်းကနဲထရပ်လိုက်ပြီး ပုံ့နောက်ကိုပြေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးက ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ကျန်ခဲ့တယ်။ ပုံ့ဝိုင်းက သူ့သူသယ်ချင်း ကောင်မလေးတွေကလဲ “ဇင်မာ ဘယ်လဲ… ဘာဖြစ်တာလဲ” ဆိုပြီး ကျန်ခဲ့တာ။ ကျုပ်လဲ ဆိုင်အပြင်ပြေးထွက်ပြီးပုံ့နောက်လိုက်တာ ကားလမ်းဘေးရောက်တော့ ပုံ့ကိုမီသွားပြီး လက်ကိုဖမ်းဆွဲထားလိုက်တယ်။
“ပုံ့…. ပုံ့ … ဘာလို့ထွက်ပြေးတာလဲ…”
ပြောရင်း ပုံ့ကိုယ်လေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး.. တင်းနေအောင် ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ပုံ့ရုန်းတယ်။ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲ တစ်သိမ့်သိမ့်ငိုရင်းနဲ့ ရုန်းတာ။ ကျုပ်ကလဲ လုံးဝမလွှတ်ဘူး။ ကျုပ်သိလိုက်ပြီ ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးကို ပုံ့အထင်လွဲနေတာဖြစ်မယ်။ ညီမလေးက ပိုက်ဆံရှင်းပြီးနောက်က လိုက်လာတာထင်တယ်
“ကိုကို.. ဘာလို့ထွက်သွားတာလဲ… ”
ကျုပ်ရော ပုံ့ရော ညီမလေးကိုလှည့်ကြည့်မိတော့။
“ဟင်… ဒါဟို ဓါတ်ပုံထဲကမမ မလား… မမပုံ့မလား..”
ပုံ့က သူ့ကိုသိနေလို့ အံသြသလိုဖြစ်သွားတာ
“အင်းဟုတ်တယ်ညီမလေး… ပုံ့လာ… ပုံ့အထင်လွဲနေတာ… ဒါ့ကို့ညီမလေး ဖူးငုံတဲ့… လာ လမ်းမကြီးမှာမကောင်းဘူး… အထဲဝင်ရအောင်…. ကိုရှင်းပြမယ်… ”
ပြောပြီး ကျုပ်ပုံ့လက်ကိုဆွဲကာ ဆိုင်ထဲပြန်ဝင်တော့ ညီမလေးရော ညီမလေးနောက်ကပါလာတဲ့ ပုံ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရော ပြန်လိုက်လာကြတယ်။ ပုံ့သူငယ်ချင်းတွေက ဘာမှနားမလည်သလို ကြည့်နေတာ။ ဆိုင်ထဲပြန်ရောက်တော့ စားပွဲကျယ်ကျယ်နေရာယူလိုက်ပြီး ပုံ့ကို ကျုပ်ဘေးမှာထိုင်စေလိုက်တယ်။ ညီမလေးက ပုံ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်တော့ ပုံ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကလဲ ဟိုဘက်တစ်ခြမ်းမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဖွားသီနဲ့ ညီမလေး အိမ်ကိုရောက်လာပုံက စပြီး ရန်ကုန်ကို ရောက်လာပုံအထိ အတိုချုံးပြီးရှင်းပြလိုက်တယ်။ ပုံ့မျက်နှာ ခုမှ ကြည်ကြည်လင်လင်ပြန်ဖြစ်လာတယ်။
“ဟုတ်တယ်မမရဲ့… ကိုကို့အခန်းထဲမှာ မမဓါတ်ပုံမြင်ကတည်းက ညီမလေးက မမကိုတွေ့ဖူးချင်နေတာ… မမက တော်တော်ချောတာပဲ… ဓါတ်ပုံထဲကထက်တောင် ပိုလှသေးတယ်… ”
ပုံ့ကလဲ ပြန်ပြီး
“ညီမလေးကလဲ ချောပါတယ်ကွာ… မမတောင်းပန်တယ်နော်… အထင်လွဲသလိုဖြစ်သွားတာ… ”
“ရပါတယ်မမရဲ့… ညီမလေးကလဲ အစ်ကိုတစ်ယောက်ကောက်ရသလိုမို့… ချစ်လို့ခုလိုမျိုးကပ်ချွဲနေတာ.. ဟီးဟီး… မေမေလေးကလဲမှာထားတယ်လေ… မမပုံ့ကလွဲရင်… ဘယ်သူနဲ့မှ ကိုကို့ကိုသဘောမတူဘူးတဲ့… အဲ့ဒါညီမလေးကို.. ဘော်ဒီဂတ် လုပ်ခိုင်းထားတော့… ဘယ်သူ့မှမကပ်အောင်… တမင်ကပ်ချွဲနေတာ… ခစ်ခစ်…”
“သြော်အဲ့လိုလား… ဟင်းဟင်း… မသိပါဘူးကွာ… မမမှာ စိတ်တွေယောက်ယက်ခတ်သွားတာပဲ… ညီမလေးက… တော်တော်အားကိုးရတာပဲ… ညီမလေးစားချင်တာမှာလေ.. မမကျွေးမယ်… ”
“ဟီဟီး… အာ့ဆိုမှာပြီနော်မမ… မီနူးလေးပေးပါအုံး..”
ခုမှ သမီးယောင်းမနှစ်ယောက် လေပေးဖြောင့်နေကြတာ။
“ကို့ကိုရော မကျွေးတော့ဘူးလာ…”
“မကျွေးပါဘူး… ဟွန့်… ရန်ကုန်ရောက်နေတာတောင်… ပုံ့ကိုလာမရှာဘူး…”
“မဟုတ်ပါဘူးပုံ့ရယ်… ကိုတို့ ရန်ကုန်ရောက်တာသိပ်မကြာသေးပါဘူး… ရန်ကုန်ကိုလဲ… သိပ်မလည်ဝယ်သေးဘူးလေ… အိမ်မှာလဲ သိပ်နေသားမကျသေးလို့ပါ… ပုံ့ကို ကိုအမြဲ သတိရပါတယ်…”
တစ်ချိန်လုံးငြိမ်နားထောင်နေတဲ့ ပုံ့သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် စကားထပြောတယ်။
“ဟဲ့ဇင်မာ… ခုနက ကျအလန့်တကြားနဲ့… ခုကျတော့ သူမဟုတ်သလိုပဲ… ငါတို့နဲ့… မိတ်ဆက်ပေးအုံးလေ…. ”
“သြော်ဟုတ်သားပဲ… မေ့နေတာ… ဆောရီး ဆောရီး… ကို… ဒီတစ်ယောက်က သန္တာ… သူက စန္ဒီတဲ့… ပုံ့ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ် စတက်ကတည်းကခင်ကြတာ… ဒါက… ကိုတေဇာ တဲ့…”
“ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်.. မှာစားကြပါ… ကျနော်ကျွေးပါ့မယ်… ပုံ့ကိုအဖေါ်လုပ်ပေးလို့ ကျေးဇူးလဲတင်ပါတယ်…”
“ရပါတယ်ရှင်… မစားတော့ပါဘူး… ခုနကလဲ စားထားသေးလို့… အဲ့ဒါဆို ကျမတို့ပြန်မယ်လေ… ထွက်လာတာလဲကြာပြီဆိုတော့… ဟဲ့ဇင်မာ နင်ပြန်လိုက်မှာလား… ”
ကျုပ်လဲဝင်ပြောလိုက်တယ်
“ပုံ့ကိုထားခဲ့လိုက်ပါ ကျနော်ပြန်ပို့ပေးလိုက်မယ်… အိမ်ခေါ်သွားပြီး မေမေနဲ့လဲ တွေ့ပေးလိုက်ချင်သေးလို့…”
“ဟုတ်… အဲ့ဒါဆို… ကျမတို့ပြန်ပြီ… ဇင်မာ.. ငါတို့ပြန်ပြီနော်…”
“အေးအေး…”
ကျုပ်လဲ ပုံလက်ကလေးကိုပဲ ဖျစ်ညှစ်ရင်း ညီမလေးစားတာစောင့်ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ပုံ့ကို ပွေ့ဖက်ပြီး အနမ်းတွေနဲ့ အလွမ်းသယ်ချင်ပေမယ့် ညီမလေးရှိနေတာကြောင့် စိတ်ထိန်းခဲ့ရတယ်။ တစ်လမ်းလုံးလဲ သမီးယောင်းမနှစ်ယောက် စကားတွေတွတ်ထိုးနေကြတာ ကျုပ်ကို စကားမပြောရဘူး။ အိမ်ရောက်တော့  ပုံကိုအိမ်ထဲခေါ်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဧည့်ခန်းမှာ ဖွားသီနဲ့တွေ့လို့ ကျုပ်နဲ့ငယ်ငယ်တုန်းက သူငယ်ချင်းလို့ ခုမှ ပြန်တွေ့လို့ အိမ်လည်ခေါ်လာတယ်ဆိုပြီး မိတ်ဆက်ပေးရသေးတယ်။ မေမေ့ရှိတဲ့ ကျုပ်အခန်းဆီခေါ်သွားတော့ မေမေက ဝမ်းသာလွန်းလို့ သမီးလေး သမီးလေးနဲ့ ပါးစပ်ဖျားကမချဘူး။ ပုံ့ကလဲ မေမေ့ကို တွေ့တော့ဝမ်းသာနေတာ။ ညီမလေးကတော့ အခန်းထဲထိလိုက်လာပြီး စကားတွေပြောလို့။ သူလဲ အစ်မတစ်ယောက်ပါ ထပ်ရပြီထင်နေလားမသိဘူး။ တော်တော်ကြာမှ မေမေက
“သမီးလေး နောက်ကျနေအုံးမယ် ပြန်ပို့လိုက်သားလေး… မမစပါယ်ကိုလဲ… နေမကောင်းလို့ လိုက်မလာတာလို့ ပြောလိုက်အုံး… နောက်မှ လာလည်မယ်လို့…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို ဟုတ်ကဲ့ပြန်ထူးပြီး.. ညီမလေးနားကပ်ကာ ကိုကိုမှာထားတာ မမေ့နဲ့ ပြောပြီး ပုံ့ကိုခေါ်ကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ လူရှင်းတဲ့နေရာမှာ ကားခဏရပ်ပြီး ပုံ့ကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်ကာ အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးမိသေးတယ်။နှစ်ယောက်သား နမ်းလို့ဝမှ
“ပုံ့ကို ကိုအရမ်းချစ်တယ်နော်…”
“ပုံ့လဲ ကို့ကိုအရမ်းချစ်တယ်…”
ပြောရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖက်ထားမိကြပြန်တယ်။ ခဏနေမှ…
“နောက်မှ အေးအေးဆေးဆေးတွေ့မယ်ကိုရယ်… ဒီနေ့တော့ နောက်ကျနေပြီ… ”
“အင်းပါ… သွားကြမယ်လေ…”
“ပြောပြီး ပုံ့အဝတ်အစားလေးတွေ သပ်ရပ်အောင်ပြန်လုပ်ပြီး ကျုပ်လဲ ကားမောင်ပြီး ပုံ့ပြောတဲ့လမ်းအတိုင်း မောင်းခဲ့လိုက်တယ်။ ပုံ့တို့က ဝန်ထမ်းအိမ်ယာမှာနေတာဗျ။ ရာထူးကြီးတွေ နေတဲ့နေရာပေါ့။ လုံးချင်းတိုက်နဲ့ ခြံနဲ့ဝင်းနဲ့ မဆိုးဘူး။ ကျုပ်လဲ ပုံတို့အိမ်ရောက်တော့ ပုံ့နောက်က နေအိမ်ထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကို ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ခိုင်းထားပြီး နောက်ဖေးမှာ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ အန်တီစပါယ်ကို သွားခေါ်လာတယ်။ အန်ကယ်ဇော်နိုင်ကတော့ မရောက်သေးဘူးဗျ နောက်ကျတတ်တယ်လို့ပြောတယ်။ အန်တီစပါယ်ကာ ကျုပ်ကိုမြင်တော့ အံ့သြပြီး ဖိုးတေမလားဆိုပြီး နှုတ်ဆက်တယ်။ နောက်တော့ အလာပ သလာပ ပြောကြတယ်။ မေမေ့ကိုမေးတော့ မေမေပြောခိုင်းတဲ့အတိုင်းပြောလိုက်တယ်။ တော်တော်ကြာမှ ကျုပ်လဲ ပုံ့နဲ့ အန်တီစပါယ်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။

အပြန်လမ်းတစ်လျှောက် ကျုပ်စိတ်တွေ ထွေပြားလာပြန်တယ်။ ပုံ့နဲ့ မထင်မှတ်ဘဲ ပြန်ဆုံရလို့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ပုံ့အထင်လွဲတာလိုက်ချော့ရင်း စုထားတဲ့ အလွမ်းတွေဖြေလိုက်မိတာ။ တစ်ကယ်တော့ ကျုပ်က မေမေ့ကို ဒီအိမ်ကနေ ခေါ်ထုတ်ပြီး သီးသန့်ကမ္ဘာလေးဆီ သွားဖို့ စီစဉ်နေပြီလေ။ ပုံ့အထင်လွဲသွားတာကို ဒီအတိုင်း ထားလိုက်မိရင် အကောင်းသားလို့လဲ တွေးမိတယ်။ ဟူး စိတ်ရှုပ်လိုက်တာဗျာ။

(အပိုင်း-၂၀ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၂၀-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 15th November, 2019.

အဲ့ဒီညက မေမေ့နဲ့ အခန်းထဲမှာ အတူအိပ်ဖြစ်တယ်။ မေမေ့ကို ကုတင်ပေါ်မှာသိပ်ပြီး ကျုပ်က ကုတင်အောက်မှာ အိပ်တာ။ မေမေက ကုတင်ပေါ်မှာ အတူလာအိပ်ဖို့ပြောပေမယ့် ကျုပ် အကြောက်အကန်ငြင်းပြီးအိပ်တာ။ ဟုတ်တယ်လေ မေမေနဲ့အတူ ဖက်အိပ်မိလို့ စိတ်ထလာရင် နှစ်ယောက်သား စောင့်ထိန်းခဲ့တဲ့စည်းတွေ ကျိုးကုန်မှာလေ။ မလိုးဖူးရင် ကိစ္စမရှိပေမယ့် မေမေနဲ့ ကျုပ်က အပေးယူမျှတဲ့ သူတွေဆိုတော့ အဲ့ဒီအရသာမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မက်မက်မောမော စွဲလန်းကြတာ။ မဖြစ်ရင်မဖြစ်ဘူး။ ဖြစ်ရင်လဲ ထိန်းလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် ကြမ်းပြင်မှာအိပ်တတာ။ မေမေက လူးလွန့်လို့ ကျွတ် ကျွတ်ညည်းတာနဲ့ ကျုပ်ထပြီး မေမေ့ကိုကြည့်တယ်။ မေမေ ရရဲ့လား အဆင်ပြေရဲ့လားပေါ့။ မေမေကလဲ ရတယ်သားလေးဆိုမှ တစ်ယောက်နဖူးကို တစ်ယောက် အနမ်းလေးတွေပေးပြီးပြန်အိပ်တယ်။ ၂ခါ ၃ခါလောက်ကျတော့ ကျုပ်ဒဏ်ရာတွေရတုန်းက မေမေစောင့်အိပ်ပေးတာနဲ့တူနေလို့ ပြုံးမိတယ်။
“ဘာလို့ပြုံးတာလဲသားလေး ”
“သြော် သားဒဏ်ရာရတုန်းက မေမေစောင့်အိပ်ပေးတော့ လဲ ဒီလိုပဲလေ သားက နည်းနည်းညည်းတာနဲ့ မေမေက ထပြီး မေးတော့တာ ဟင်းဟင်း..”
“ခစ်ခစ်… ဟုတ်ပါ့နော်… မေမေ့သားလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာဆိုတာ… အသည်းပေါက်မတတ်ပဲ… ”
“သားလဲ မေမေ့ကို ဘာနဲ့မှ နှိုင်းလို့မရအောင် ချစ်ပါတယ်မေမေရယ်…”
“အခွင့်ရေးရတုန်းလေး သားလေးရင်ခွင်ထဲမှာ မေမေအိပ်ချင်လိုက်တာ… မေမေနဲ့လာအိပ်ပါလားကွာ…”
“သား စိတ်မထိန်းနိုင်မှာစိုးလို့ … မေမေရ.. သားလဲ မေမေ့ကိုဖက်အိပ်ချင်တာ…”
“လာပါသားလေးရာ… သားလေးစိတ်ကို… မေမေထိန်းပေးမယ်… ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို အရမ်းဖက်အိပ်ချင်နေတာဆိုတော့ မငြင်းတော့ပဲ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး မေမေ့ဘေးမှာ ဝင်လှဲရင်း မေမေ့ကို နောက်ကျောက ဖက်ထားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို မေမေက ခေါင်းအုံးလို့ပေါ။ မေမေ့ ဖင်နားကပ်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကလဲ ချက်ချင်းကိုမာလာတာ။ ကျုပ်ရင်ခုန်သံမြန်နေပြီ။ မေမေက သိတော့ ကျောပေးနေရာကနေ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ကျုပ်လက်လေးကို ဆုပ်ကိုင်တယ်။
“သားလေး… သားလေးမှတ်မိသေးလား… ဟိုးတုန်းက သားလေးစိတ်တွေပူလောင်လာရင်… မေမေသားလက်ကလေးကိုင်လိုက်တာနဲ့… သားလေးစိတ်တွေ အေးချမ်းသွားတာလေ… မှတ်မိလား… ”
“ဟုတ်မေမေ မှတ်မိပါတယ်..”
“မေမေက အခုလင်ရှိမိန်းမဖြစ်နေပြီလေ… လင်ရှိမိန်းမကို မပြစ်မှားရဘူးလို့ မေမေမှာထားတာရော မှတ်မိသေးလား…”
“ဟုတ်မေမေ… မှတ်မိပါတယ်…”
“အဲ့ဒါဆိုသားလေးလက်ကို မေမေကိုင်ထားတယ်… မေမေ့ကို ကြည့် သားလေးစိတ်ကို ဟိုးငယ်ငယ်ကလို… ပြန်ထားကြည့်…”
ကျုပ် မေမေ့မျက်နှာလေးကိုကြည့်လိုက်တယ်… ကြည်လင်နေတဲ့မေမေမျက်ဝန်းက အားပေးတဲ့အကြည့်တွေက ကျုပ်ကို တစ်ကယ်အေးချမ်းစေတယ်။ မြန်နေတဲ့ရင်ခုန်သံတွေ… တဖြည်းဖြည်းလျော့ကျသွားတယ်။ တောင်နေတဲ့ကျုပ်လီးလဲ တဖြည်းဖြည်းငြိမ်လာတယ်။
“မေမေ့သားလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ… မေမေ့မျက်နှာကိုပဲ သားစိတ်မှာထည့်ထားနော်… ကျန်တဲ့အစိတ်အပိုင်းတွေ သားလေးစိတ်မှာ မတွေးနဲ့တော့… ”
“ဟုတ်မေမေ မေမေ့ကိုသားအရမ်းချစ်တယ်”
ပြောရင်း မေမေးပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ ကျုပ်ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲပြန်နမ်းရင်း..
“မေမေလဲ… သားလေးကို အရမ်းချစ်တယ်… အိပ်ကြစို့ကွာ… ညည့်နက်နေပြီ…”
“ဟုတ်မေမေ…”
မေမေ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းလေးတိုးဝင်လာတော့ ကျုပ်မေမေ့ကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ်လဲ အိပ်ပျော်သွားကြတော့တယ်။ နောက်နေ့မနက်မှာတော့ မေမေက ကျုပ်နဖူးလေးကိုနမ်းပြီး နှိုးမှနိုးလာတယ်။
“သားလေး…. မမခင်ဆီသွားမယ်ဆို… နေမပူခင်သွားလေ… မနက်စာကိုတော့ အဆင်ပြေသလိုပဲ စားလိုက်တော့နော်…”
“ရပါတယ်မေမေရဲ့… မေမေသာသက်သာအောင်နေ… ညီမလေးကိုသားမှာခဲ့တယ်… မေမေနဲ့လာနေပေးလိမ့်မယ်…”
“အင်းပါ… မေမေ့သားလေးက သေသေချာချာစီစဉ်ထားတာပဲ… ချစ်လိုက်တာကွာ…. ကဲထ ရေမိုးချိုးပြီး ပြင်ဆင်တော့ ”
“ဟုတ်မေမေ… ”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကို အနမ်းလေးပေးပြီး… အိပ်ယာထကာ ရေချိုးခန်းဝင်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြင်ဆင်စရာရှိတာပြင်ဆင်ပြီးတော့ ညီမလေး ရောက်လာတယ်။ ညီမလေးကို မေမေ့ကို ဂရုစိုက်ဖို့ ထပ်မှာပြီး အထုတ်ဆွဲကာ အောက်ဆင်းခဲ့လိုက်တယ်။ ဒေါ်မြင့်ပြင်ပေးတဲ့ မနက်စာကိုစားလိုက်ပြီး  ဖွားသီကိုနှုတ်ဆက်ကာ ကားနဲ့ထွက်လာဖို့ပြင်တော့ ဖုန်းကအသံမြည်လာတယ်။ ကျုပ်ဖုန်းကိုင်လိုက်တော့..
“ကို… မောနင်း…”
ဟော ပုံ့ဆီက
“မောနင်း ပုံ့… ”
“ကို နိုးတာကြာပြီလား …”
“အင်း ကိုနိုးတာကြာပြီ… ကိုဒီနေ့ နယ်ကိုခဏပြန်မလို့… မနေ့က မေ့နေလို့မပြောဖြစ်တာ… ”
“ဟင်… ဟုတ်လား… ပုံ့က ဒီနေ့ကိုနဲ့ တွေ့မလားလို့.. ဘယ်နှစ်ရက်ကြာမှာလဲ… ”
“၂ရက် ၃ရက်ပါပဲ… ပြန်လာမှ တွေ့ကြမယ်လေ…”
“အင်းပါ… ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းနော်ကို… အရမ်းချစ်တယ်…”
“အင်းပါ ကိုလဲ ပုံ့ကို အရမ်းချစ်တယ်..”
“အင်း အဲ့ဒါဆိုဖုန်းချလိုက်ပြီ ကို..”
“အင်း ပုံ့…”
ဖုန်းကျသွားတော့ ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချမိသည်။ ပုံနဲ့ကျုပ် ရေစက်ကလဲ မသေးလှ။ ပုံ့ကို ပြန်မရှာတော့ဘူးလို့ မေမေနဲ့ချစ်ခွင့်ရပြီးကတည်းက ဆုံးဖြတ်ပြီး ပုံ့ပေးတဲ့လိပ်စာကို ဖျက်ပစ်ခဲ့တာတောင် ရန်ကုန်မှာ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် လာဆုံသည်။ မေမေနဲ့ ချစ်ခွင့်မရတော့တဲ့အချိန်မို့သာ တော်တော့သည်။ အခုလဲ မေမေ့ကို ဒီဘဝထဲကဆွဲထုတ်ဖို့ ကြံစည်နေသည့်အချိန်မှ ပြန်ဆုံတော့ နောက်တစ်ကြိမ် ပုံ့ကိုထားခဲ့ရမှာ စိတ်ထဲမကောင်း။ အသည်းနင့်အောင် ချစ်ရသူကို ထပ်ပြီးမနာကျင်စေချင်တော့။ ကျုပ်အဖေရင်းသာ မေမေ့ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ကြင်ကြင်နာနာ ပေါင်းသင်းရင်လဲ အကောင်းသား။ မေမေ့ကို အဖေ့လက်ထဲ အပ်ပြီး ကျုပ်ပုံ့နဲ့ ဘဝတစ်ခု ထူထောင်လိုက်ချင်ပါသည်။ အခုတော့ ကံကြမ္မာက ကိုယ်ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်မလာ ပုံ့ကိုထပ်ပြီး နာကျင်စေအုံးမည်။ စိတ်တောင်ညစ်သွားတယ်။ ကားမောင်းပြီးထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
– – – ပုံ့ရေ… ငါတစ်ကယ်ပဲ ရူးချင်ပြီဟာ- – – –
**********

တီခင်တို့ဆီကို နေ့လည် ၁နာရီလောက် ရောက်တယ်။ လမ်းမှာ စိတ်ညစ်တာနဲ့ ဘီယာသောက်မယ် ဆိုပြီး ဘီယာပုလင်းတွေ ဝယ်လာခဲ့သေးသည်။ အိမ်ရှေ့ကားရပ်ပြီး ခြံဝကနေ လှမ်းအော်လိုက်သည်။
“တီခင်ရေ… တီခင်…”
တီခင် အိမ်ထဲကနေ အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ထွက်လာတယ်။ ခြံတံခါးက သော့ခတ်ထားတာမို့ တီခင်လာဖွင့်ပေးတယ်။
“ဟယ်… သားဖိုးတေ… ဗြုန်းစားကြီးပါလား..”
“အင်း ဟုတ်တယ် တီခင် .. တီခင့်နဲ့ တိုင်ပင်စရာရှိလို့…”
“လာ သား အိမ်ထဲဝင်…”
ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးဖွင့်တာနဲ့.. ဝင်လာလိုက်တော့ တီခင်က ကျုပ်လက်ထဲက အထုပ်ကိုကူဆွဲပေးရင်း ကျုပ်ပုခုံးကို ဖက်ပြီး ခေါ်လာတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ဘယ်သူမှမတွေ့။ တီခင်ကတော့ လှမြဲ လှဆဲပင်။ အသက် ၄၀လို့ပင်ထင်စရာမရှိ။
“ဟိုသားအမိ မတွေ့ပါလား…”
“သူတို့က လမ်းထိပ်မှာ စျေးဆိုင်လေးဖွင့်ထားတယ်… ညနေကျရင်တော့ ခရေဖူးလေးက ပြန်လာတယ်… မမျိုးကတော့ ည ၈နာရီလောက်မှ ဆိုင်သိမ်းပြီးပြန်လာတာ…”
“သြော်… အင်းပါ..”
ကျုပ်လဲ ပစ္စည်းတွေချပြီး ဆက်တီပေါ်ထိုင်တော့ တီခင်လဲ ကျုပ်ဘေးလာထိုင်တယ်။ ကျုပ်ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပြီး…
“သား… ခဏနားအုံးမလား… ”
“မနားတော့ဘူးတီခင်…. လူရှင်းတုန်း ပြောမယ်..”
“ကဲ.. ပြောပါအုံး တိုင်ပင်မယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စ…”
ကျုပ်လဲ ကျုပ်အဖေရင်းရဲ့ မေမေ့ကို ဆက်ဆံပုံတွေကိုပြောပြလိုက်တယ်။ ပြောရင်းနဲ့ မျက်ရည်က လည်လာလို့ ငိုမိသွားတယ်။ တီခင်က ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး နှစ်သိမ့်ပေးရှာပါတယ်။
“အဲ့ဒီအိမ်က သားအတွက် ရွှေဘုံ ဆိုပေမယ့်… မေမေ့အတွက် ငရဲခန်း တီခင်ရဲ့… မေမေ့ကိုလဲ.. အဲ့မှာမနေဖို့ပြောတာ… မေမေလုံးဝလက်မခံဘူး… သားချမ်းချမ်းသာသာနေရဖို့ …. မေမေ အဲ့ဒုက္ခတွေအုံတုနေတာ သားမကြည့်ရက်ဘူးတီခင်ရယ်….အီးဟီး..”
“ဖြစ်မှဖြစ်ရလေသားရယ်…”
“ဒီမလာခင်တစ်ရက်ကပဲ… ဖွားသီနဲ့ ညီမလေးတို့မရှိတုန်း မေမေ့ကို အတင်းအကြပ်.. နောက်ဖင်ပေါက်ကိုလုပ်တာ… မေမေ လမ်းတောင်မလျှောက်နိုင်ဘူး… သားလဲ သည်းမခံနိုင်တော့လို့… မေမေ့ကို အဲ့ဒီအိမ်က ခေါ်ထုတ်ပြီး… တီခင်နဲ့ပြန်လာနေချင်လို့… ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲလို့ ပြန်လာတိုင်ပင်တာ..”
“ခု ယမင်းက ဘယ်လိုနေသေးလဲသား..”
“သားမေမေ့ကို သားအခန်းမှာထားပြီး ဆေးတွေတော့ တိုက်ခဲ့တယ်… ညီမလေးကိုလဲ ပြောပြပြီး မေမေ့နားမှာ နေခိုင်းထာခဲ့တယ်…”
“ဟူး.. တီခင်က သားတို့သားအမိ ချမ်းချမ်းသာသာ နေရပြီဆိုပြီး ဝမ်းသာနေတာ… အခုကြားရတာ…  စိတ်တောင်မကောင်းဘူး… တီခင်လဲ စဉ်းစားအုံးမယ်ကွာ… သားလဲနားလိုက်အုံး…  သားအခန်းကို မမျိုးတို့သားအမိကို ပေးနေထားတယ်… တီခင့်အခန်းထဲပဲနားတော့…”
“ဟုတ်တီခင်… တီခင်.. သားစိတ်ညစ်လို့ ဘီယာသောက်ချင်လို့ဝယ်လာခဲ့တယ်… သားကိုခွင့်ပြုပါနော်…”
“အင်းပါ… ကိုယ့်အိမ်မှာသောက်တာပဲ ကိစ္စမရှိပါဘူး… အိမ်မှာ မမျိုးတို့သားအမိရှိနေတော့ ဧည့်ခန်းမှာတော့မသောက်နဲ့သား တီခင့်အခန်းထဲမှာပဲသောက်… တီခင်အမြည်းလုပ်ပေးမယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့တီခင်… ကျေးဇူးပဲ…”
ပြောရင်း တီခင့်ပါးလေးကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်ပြီး အထုပ်တွေယူကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ပစ္စည်းထုပ်တွေချပြီး ညီမလေးဖုန်းကို ခေါ်လိုက်တယ်။
“ညီမလေး.. အဆင်ပြေရဲ့လား… ကိုကိုရောက်ပြီ..”
“ဟုတ်ကိုကို စိတ်ချ… အဆင်ပြေတယ်… ခုလဲ မေမေလေးနားမှာပဲ… မေမေလေးနဲ့ပြောလိုက်အုံး..”
“သားလေး.. ခရီးမှာအဆင်ပြေရဲ့လား.. မမခင်ရော အဆင်ပြေရဲ့လား…”
“အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်မေမေ… ဘာမှစိတ်မပူနဲ့နော်… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲဂရုစိုက်”
“မမခင်ရှိလား… မမခင်နဲ့ပြောချင်သေးတယ်”
“ခဏလေးမေမေ…”
တီခင်က ဖန်ခွက်ကြီးတစ်လုံးနဲ့ မြည်းဖို့ အသားဟင်းပန်းကန်လေးယူလာတော့
“တီခင်.. မေမေကပြောချင်လို့တဲ့…”
“ဟယ်လို… ယမင်း နေကောင်းလား…”
“…………”
“စိတ်ချပါညီမလေးရဲ… မမတူကိုသေချာဂရုစိုက်ပါ့မယ် မမလဲအဆင်ပြေတယ် ဘာမှစိတ်မပူနဲ့… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုသာ ဂရုစိုက်”
“………”
“အင်းပါ… အာ့ဆို ဒါပဲနော်….”
တီခင်ကျုပ်ကို ဖုန်းပြန်ပေးတော့ယူလိုက်ပြီး ဘီယာပုလင်းတွေ ထုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ဘီယာပုလင်းတစ်လုံးကိုဖောက်ပြီး ခွက်ထဲငှဲ့သောက်လိုက်တယ်။ ဘီယာတစ်လုံးကုန်တော့ နည်းနည်းရီဝေဝေဖြစ်လာတယ်။ မေမေ့ကိုလဲ အရမ်းသတိရလာတယ်။ မေမေအဆင်မှ ပြေပါ့မလားလို့တွေးမိပေမယ့် ညီမလေးက သေချာစောင့်ရှောက်မယ်ဆိုတာယုံတယ်။ ဒီအခန်းလေးထဲမှာပဲ မေမေနဲ့ ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တာတွေသတိရမိတယ်။ အလိုလိုပဲ ထရပ်လိုက်ပြီး ဘီဒိုထဲမှာ မေမေ့ အဝတ်စားလေးများရှိအုံးမလားလို့ ကြည့်မိတော့ ကံကောင်းစွာပဲ မေမေ့အဝတ်အစား လေးငါးစုံတွေ့တယ်။ ပလပ်စတစ်အိပ်လေးနဲ့ထုပ်ထားတဲ့ မေမေ့ထမိန် နက်ပြာလေးကိုတွေ့တော့ ပိုပြီး သတိရတယ်။ မျက်ရည်တွေပါအလိုလိုကျလာတယ်။ ဒီထမိန်လေးပေါ်မှာပဲ ကျုပ်ရဲ့ပထမဆုံးလူပျိုရည် ပန်းခဲ့ပြီး… ဒီထမိန်လေးနဲ့ပဲ မေမေနဲ့ ပထမဆုံး ချစ်ခဲ့ကြတာ။ ထမိန်လေးကိုယူပြီး ပလပ်စတစ်အိပ်ထဲက ထုတ်လိုက်တယ်။ မေမေ့ထမိန်လေးကို ကျုပ်ပါးလေးနဲ့ပွတ်သပ်ပြီး တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းနေမိတယ်။ မေမေ့ကိုယ်နံလေးရသလိုလို အနံ့လေး ကရနေတယ်။ သေသေချာချာကြည့်တော့မှ မေမေ့ထမိန်မှာ အစွန်းလိုလို ဘာလိုလို ပေနေတဲ့အကွက်လေး ဟိုနားတစ်စ ဒီနားတစ်စတွေ့တယ်။ မေမေနဲ့ကျုပ် စလိုးကြတုန်းက ကျုပ်နဲ့မေမေ့အရည်တွေဟာ ဒီထမိန်လေးမှာ စွန်းပေတာကို မေမေမလျော်ပစ်ပဲ သိမ်းထားခဲ့တာ။ ဟိုအိမ်မှာ သားအမိလိုပဲ နေရတော့မှာမို့ မေမေ ဒီထမိန်လေးကို ထားရစ်ခဲ့တာ ဖြစ်မယ်။ ကျုပ်နဲ့ပက်သက်ရင် အရာရာ မြတ်မြတ်နိုးနိုးရှိတဲ့ မေမေ့ကို ချစ်လိုက်တာဗျာ။ ဘီယာသောက်တဲ့နားပြန်သွားပြီး မေမေ့ထမိန်လေးကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းလိုက်၊ မျက်နှာလေးနဲ့ပွတ်လိုက်၊ ရင်ခွင်ထဲ ထွေးပွေ့ထားလိုက်လုပ်ရင်း ဘီယာကိုဆက်သောက်နေမိတယ်။ မျက်ရည်ဆိုတာလဲ ထိန်းမရနိုင်အောင်ပါပဲ။ အချိန်တွေဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းမသိလိုက်။ အန်တီမျိုးတို့သားအမိ ပြန်လာတာသိလိုက်ပေမယ့် မူးနေတာမို့ထွက်မတွေ့တော့ဘူး။ တီခင်က ထမင်းတွေဟင်းတွေ ပန်းကန်နဲ့ထည့်ယူလာပြီး
“သား… တော်တော့ကွာ… တအားမူးနေပြီ… ထမင်းလေး ဝင်သလောက်စားလိုက်အုံး….”
တီခင်ပြောရင်း ဘီယာပုလင်းတွေကိုသိမ်းတယ်။ “ဟုတ်တီခင်….  သားမသောက်တော့ပါဘူး…”
“ယမင်းထမိန်လေး တီခင်ပြန်သိမ်းထားပေးမယ်…
နောက်မှပြန်ယူနော်…”
တီခင် ကျုပ်လက်ထဲက မေမေ့ထမိန်လေးကို ယူပြီး ဘီဒိုထဲ ခေါက်ထည့်လိုက်တယ်။
“သားပါးစပ်ဟ.. တီခင်ခွံ့ကျွေးမယ်..”
ကျုပ်လဲ တီခင်ခွံ့ကျွေးတာ စားပြီး ဗိုက်ပြည့်သလို ဖြစ်သွားမှ
“သားဝပြီ တီခင်…”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ … တစ်ခါထဲ အိပ်လိုက်တော့နော်.. သားလေး…”
တီခင်ကကျုပ်ကိုပွေ့ထူတော့ ကျုပ်လဲ တီခင့်ပုခုံးကိုဖက်ပြီး ထလိုက်တယ်။
“သား ရှူးပေါက်ချင်သေးတယ် တီခင်…”
“ကဲလာ…”
ဆိုပြီး အိမ်သာကိုတွဲပို့တယ်။ အိမ်သာရောက်တော့ ကျုပ်လဲ ပုဆိုးလှန်ပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီလေး ဆွဲချပြီးတော့ အိမ်သာတံခါးတောင် မပိတ်တော့ဘဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပေါက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီခင်ကပဲ ပြန်တွဲပြီး အိပ်ခန်းဆီပြန်ပို့တယ်။ အန်တီမျိုးတို့သားအမိ တောင်မတွေ့ဘူး အိပ်နေကြပြီထင်တယ်။ တီခင်က ကျုပ်ကို အိပ်ယာပေါ်လှဲစေပြီး စောင်ခြုံပေးတယ်။ ခြင်ထောင်တွေဘာတွေ ချပေးပြီးတော့ တီခင်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ မူးမူးနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။
**********

အပိုင်း-၂၀-ခ

အိပ်မက်ထဲမှာ မေမေကျုပ်လီးကို စုပ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ ကောင်းလွန်းလို ကော့ထိုးပေးနေမိတယ်။ ခဏနေတော့ မေမေကျုပ်ပေါ်တက်ခွပြီး သူ့စောက်ပက်နဲ့ ကျုပ်လီးကိုတေ့ပြီး ထိုင်ချတယ်။ မေမေ့စောက်ပက်က ကြပ်လိုက်တာ အပျိုလေးအတိုင်းပဲ။ ကျုပ်လီးတောင် နည်းနည်းနာချင်လာတယ်။ ကျုပ်အိပ်မက်လား တစ်ကယ်လား ဇဝေဇဝါ ဖြစ်လာလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ ဟာ တီခင် ကျုပ်အပေါ်မှာ ခွရက်ကြီး။ ထမိန်မရှိတော့ဘူး။ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ထဲ ဖိသွင်းနေတာ။ ဒစ်မြုပ်ရုံလေးပဲ ဝင်တာကို တီခင် ရှုံ့မဲ့လို့။
“တီခင်…”
“သား… သားမေမေဆီက မရတဲ့အချစ်တွေ တီခင့်ဆီက ယူသွားပါ… တီခင့်ကို ချစ်ပေးပါနော်…”
ပြောမယ့်သာပြောတာ ကျုပ်လဲ တအားကောင်းနေတာ။ တီခင့်ကို ကိုယ့်အဒေါ်မို့ မလိုးချင်ပေမယ့် တီခင်ကိုယ်တိုင် တောင်းဆိုလာတာမို့ တီခင့်ဆန္ဒတွေ ကို အစွမ်းကုန်ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ ငတ်နေတာကြာပြီလေ။
“တီခင်… ဒီပုံစံက သိပ်အဆင်မပြေဘူး… တီခင်အောက်ဆင်းလိုက် သားတီခင့်ကို ကောင်းကောင်းလိုးပေးမယ်”
တီခင် လဲ သူစောက်ပက်ထဲ ဝင်နေတဲ့ ကျုပ်လီးကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး အောက်ဆင်းထိုင်တယ်။ ကျုပ်လဲ ထထိုင်ပြီး အင်္ကျီတွေ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး တီခင့်ကိုပါချွတ်ခိုင်းတော့ တီခင်လဲ ချွတ်ပေးတယ်။ တီခင်ရော ကျုပ်ရော ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားကြပြီ။ တီခင့်ကို ဖက်လိုက်ပြီး တီခင့်နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်တယ်။ တီခင်လဲ ကျုပ်ကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပြန်ပေးပြီး ကျုပ်ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ကိုနမ်းရင်းနဲ့  အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး တီခင့်အပေါ်ကနေ မိုးပြီးနမ်းတယ်။ တီခင့်နို့လေးတွေကို ဖွဖွ ဆုပ်နယ်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ချေပေးတော့ တီခင် ဖြည်းဖြည်းညည်းတယ်။ တီခင်နဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းတာရပ်လိုက်ပြီး တီခင့်မျက်နှာ ချောချောလေးကိုကြည့်မိတယ်။ ပြီးတော့ တီခင့်မျက်နှာ တစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေချွေချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ တီခင့်လည်ပင်း ရင်ညွှန့်လေးတွေကနေတစ်ဆင့် တီခင့်နို့တွေကို စို့ပေးလိုက်တော့ တီခင် ရင်ကော့သွားတယ်။ နို့ကိုစို့နေရင်း တီခင့်စောက်ပက်ကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်ပေးတော့ တီခင်ပေါင်လေးကားပေးတယ်။ စောက်ပက်မှာတော့ အရည်တွေ တအားရွှဲနေပြီ။ ကျုပ်လဲ တီခင့်စောက်ပက်ကို ယက်ပေးချင်တာနဲ့ နို့စို့တာရပ်လိုက်ပြီး တီခင့်ပေါင်ကြားဝင်ပြီး တီခင့်စောက်ပက်ကို ကြည့်တော့ တစ်ကယ့်အပျိုစောက်ပက်ဗျာ စိကပ်နေတာပဲ။ စောက်ပက်အုံလေးက ဖေါင်းကားပြီး နူးအိနေတာ။ ကျုပ်လဲ တီခင်စောက်ပက်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး သေသေချာချာ ရှယ်ယက်ပေးတာ။ တီခင်ဆို ထွန့်ထွန့်လူးနေတာပဲ။
“ရှီး.. အား… ကောင်းလိုက်တာ… တီခင်ဒီအတိုင်းမပြီးချင်ဘူး…ဟား.. ကွာ…. ရှီး….. သားလီးနဲ့လိုးပြီးပြီးချင်တာ…  ဟား…”
ကျုပ်လဲ တီခင်က တောင်းဆိုတာကြောင့် ဆက်မယက်တော့ပဲ တီခင့်စောက်ပက်ဝကို လီးတေ့လိုက်တယ်။
“တီခင် သားလိုးတော့မယ်”
“အင်း… လိုးသား… တီခင့်ကိုသားလီးနဲ့လိုးပေးကွာ”
“တီခင်မခံနိုင်ရင်ပြောနော် သား ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးပေးမယ်..”
“အင်း… သားလီးကိုထည့်လိုက်တော့ ”
ကျုပ်လဲ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ ကျုပ်လီးကို ဖိသွင်းလိုက်တော့ တစ် ဒစ်မြုပ်ရုံလေး ဝင်သွားတယ်။ အဲ့အတိုင်းလေးပဲ လိုးပေးလိုက်တယ်။ တော်တော်ကြပ်တာဗျာ။
“သား နည်းနည်း ထပ်သွင်းကြည့်…”
ကျုပ်လဲ နည်းနည်းထပ်သွင်းကြည့်လိုက်တော့ တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားတယ်။ တီခင် နည်းနည်းတော့မဲ့သွားတယ်။
“တီခင်ရရဲ့လား….”
“အင်း…ဟင်း… အဲ့လောက်ပဲခဏလိုးပေးအုံးကွာ.. ဟူး… သားလီးက ကြီးလိုက်တာ…”
ကျုပ်လဲ တစ်ဝက်လောက်နဲ့ပဲ ဆက်လိုးပေးလိုက်တယ်။ တီခင့်စောက်ပက်ထဲက အရည်လိုက်လာလို့ လိုးရတာ လျောလျောရှူရှူ ဖြစ်လာတယ်။ တီခင်လဲ တစ်အင်းအင်းညည်းရင်း အရသာတွေလာပြီး။ လိုးရတာတော့ တော်တော်ကောင်းတယ်။ ကြပ်စီးပြီးတော့ လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အီဆိမ့်နေတာ။
“တီခင်… သားအဆုံးထိထည့်လိုက်တော့မယ်…. တီခင့်စောက်ပက်က လိုးရတာ အရမ်းကောင်းလို့ အားမရတော့ဘူး… ခဏအောင့်ခံနော်… နောက်ကျကောင်းလာလိမ့်မယ်…”
“အင်းသား ထည့်လေ… တီခင်လည်း အရမ်းကောင်းနေပြီ..”
ကျုပ်လဲ တီခင့်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ လီးအဆုံးထိ ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“အ… အောင့်သွားတာပဲ… သားရယ်…ဟူး သားလီး အဆုံးထိဝင်သွားပြီလား… ခဏစိမ်ပေးထားအုံးကွာ… ဟူး…”
ကျုပ်လဲ တီခင်မေးတာကိုပြန်မဖြေသေးပဲ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ လီးကို ခဏစိမ်ထားပြီး တီခင့်နို့တွေကို ကုန်းစို့တယ်။ တီခင်တစ်အင်းညည်းလာတော့ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ရင်း စလိုးတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လိုးရတာ အဆင်ပြေလာတယ်။ တီခင်လဲ ပေါင်ကို အစွမ်းကုန်ကားပြီး ညည်းညူရင်း အလိုးခံပေးတယ်။
“တီခင် အဆင်ပြေရဲ့လား… သားတော့.. တီခင့်ကိုလိုးရတာ…. အရမ်းကောင်းနေပြီ… ”
“ရင်ထဲမှာ တစ်ဆို့ဆို့ကြီးကွား… ခံလို့လဲကောင်းတယ်… သားလီးနဲ့အလိုးခံရတာ… ကောင်းလိုက်တာ….”
“သား အားရပါးရဆောင့်လိုးချင်ပြီ… တီခင်ရရဲ့လား… ”
“သားစိတ်ကြိုက်လိုးပါ… တီခင်ကသား မယားဖြစ်နေပါပြီ… တီခင့်ကို မညှာနဲ့တော့…အူး..ဟူး..လိုးသား…  ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
ကျုပ်လဲ တီခင့်ကို အားရပါးရပစ်ဆောင့်တော့တာ။
“အား ရှီးသား… ဟူး… လိုး… တီခင့်ကိုလိုး… အ..ဟား… ကောင်းတယ်.. နာနာဆောင့်ပေး… တီခင်ပြီးချင်လာပြီ….”
“အား.. ဟူးကောင်းလိုက်တာ… တီခင့်စောက်ပက်က… အရမ်းကြပ်တယ်… ဟူး….သားပြီးတော့မယ်…”
“ဟား.. ရှီး… အား …မရတော့ဘူး.. တီခင့်ထွက်ပြီ… သားလီးရည်တွေ တီခင်ထဲ ထည့်ပေး…ဟား… အ..ဟင်း..”
“အား… ကောင်းလိုက်တာ တီခင်ရယ်… သားလဲပြီးပြီ…အီး..ဟူး..”
တီခင် ဆတ်ခနဲတုန်ပြီး ပြီးသွားတာနဲ့… ကျုပ်လဲ ထိန်းမရတော့ပဲ တီခင့် စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တယ်။ လူလဲ မောသွားတာကြောင့် တီခင့်ကို ဖက်ထားပြီး မှီန်းနေလိုက်တယ်။တီခင့်က အသက်ပြင်းပြင်ရှူရင်း ကျုပ်ဆံပင်တွေကို ဖွဖွပွတ်ပေးနေတယ်။ ကျုပ်လဲ အမောပြေသွားတော့ တီခင့်ပါးလေးကို ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီး တီခင့်ကိုယ်ပေါ်ကနေ ဆင်းလိုက်တယ်။ တီခင့် ဘေးမှာလဲပြီး တီခင့်ကို ဖက်ထားတော့ တီခင်လဲ ကျုပ်ဘက်လှည့်လာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်ထားတယ်။ မီးမှိန်မှိန်လေးရဲ့အောက်မှာ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြင်ကြင်နာနာ ကြည့်နေမိတယ်။ ကျုပ်အခုမှ ဖျပ်ကနဲ သတိရသွားတယ်။ အန်တီမျိုးတို့ သားအမိ ဟိုက် သေပြီ။
“တီခင်.. ဟိုသားအမိ…”
“မပူနဲ့သား.. တီခင်ညက.. ကော်ဖီမစ်ထဲကို ဘာမီတွန်ထည့်တိုက်ထားတယ်… ဆင်အော်တောင်နိုးမှာ…မဟုတ်ဘူး.. နဂိုကတည်းက တစ်ချိုးတဲ့အိပ်တဲ့သားအမိတွေ… ဟင်းဟင်း..”
“ဟူး တော်ပါသေးရဲ့… လန့်သွားတာပဲ… ဟီးဟီး..ဒါနဲ့နေပါအုံး… တီခင်က… ဘယ်လိုဖြစ်လို့.. သားနဲ့အလိုးခံဖို့..  စိတ်ရဲသွားရတာလဲ..”
“အမှန်တော့… ဟိုတစ်ခါ သားလီးကိုစုပ်ဖူးကတည်းက … သားလီးနဲ့ အလိုးခံချင်တာ… ကိုယ့်တူလိုပဲ စိတ်ထဲမှာရှိတာဆိုတော့… အလိုးမခံရဲဘူး… သားနဲ့ယမင်း တီခင်အိပ်ချိန် ရေချိုးခန်းထဲမှာ သွားသွားလိုးကြတာလဲသိတယ်… အဲ့ဒီအချိန်ထိလဲ… အလိုးမခံရဲသေးဘူး… ခံချင်စိတ်ကတော့.. တအားဖြစ်နေတာ… အခုသားလာတော့… သားက ဘီယာသောက်ရင်း… ယမင်းရဲ့ထမိန်လေးကို နမ်းလိုက် မျက်နှာနဲ့ပွတ်လိုက် ဖက်ထားလိုက်နဲ့ ငိုနေတာမြင်တော့.. အရမ်းသနားသွားတာ… သားတို့ ဒီအိမ်ကထွက်သွားကတည်းက… သားအမိလိုပဲနေကြတော့မှာသိတယ်… အဲ့ဒါနဲ့… တီခင်လဲ… သားအမေဆီကမရတဲ့ အချစ်တွေ သာယာမှုတွေ…. တီခင်ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး…. ဟိုသားအမိကို… ကော်ဖီထဲ ဆေးခပ်ပြီး… သားကို တက်လိုးပေးမလို့ …လုပ်တုန်း သားနိုးလာတာ..”
“အခုလိုးရတော့ရော … တီခင်ကျေနပ်ရဲ့လား..”
“ကျေနပ်လွန်းလို့ နောက်ကိုသားမလိုးပေးမှာတောင်… စိုးရိမ်မိတယ်… သားမေမေကို ချစ်တဲ့အချစ်တွေထဲက တီခင့်ကိုနည်းနည်းဖဲ့ပေးပါကွာ.. နော်…”
“တီခင် အလိုရှိရင်သားဖြည့်ဆည်းပေးမှာပါ… တီခင့်ကိုလဲသားချစ်ပါတယ်… မေမေကလဲ… တီခင်ဆန္ဒရှိရင်ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့မှာထားပါတယ်..”
“ဒီသားအမိ.. တယ်အတိုင်အဖေါက်ညီနေ ဟွန့်.. ဒါနဲ့…. ယမင်းအဝတ်အစားတွေအများကြီးထဲက… ဒီထမိန်လေးကိုမှာ ဘာလို့ရွေးပြီး  အလွမ်းသယ်ရတာလဲသားရဲ့…”
“အဲ့ဒီထမိန်လေးက… မေမေနဲ့သားရဲ့… အမှတ်တရတွေ..သိမ်းထားတာ တီခင်ရဲ့…. သားပထမဆုံးလူပျိုရည်ကို… အဲ့ထမိန်လေးပေါ်ပန်းခဲ့တာ… မေမေမလျော်ဘဲ သိမ်းထားတာ… နောက်ပြီး မေမေနဲ့သားနဲ့ ပထမဆုံးစလိုးဖြစ်တော့လဲ.. အဲ့ဒီထမိန်လေးနဲ့ပဲ လိုးဖြစ်တာ… အဲ့ဒီတုန်းက… အရည်တွေ… ထမိန်မှာ အခုထိရှိသေးတယ်… မေမေက…. မလျော်ဘဲသိမ်းထားတာ…”
“သားနဲ့ ယမင်းရဲ့ အချစ်တွေက တစ်ကယ်ကို လေးစားလောက်တယ်… လိုးခွင့်မရတော့ရင်တောင်… ဖြူဖြူစင်စင် ဆက်ချစ်နိုင်ကြသေးတယ်.. မဖြစ်သင့်ပေမယ့်… တီခင်နားလည်တယ်…”
ကျုပ်နဲ့တီခင်က စကားသာပြောနေကြတာ တီခင်က ကျုပ်လီးကို လက်နဲ့ဆွနေသလို ကျုပ်လဲ တီခင့်စောက်ပက်ကို ပွတ်နေတာ။ ကျုပ်လီးလဲ တော်တော်လေး တောင်နေပြီ။ တီခင့်စောက်ပက်လဲ အရည်တွေ ရွှဲနေပြီ။
“တီခင်… ခံနိုင်သေးလား… သားထပ်လိုးချင်သေးတယ်…”
“နည်းနည်းတော့နာတယ်… ဒါပေမယ့် တီခင်လဲ မဝသေးဘူး… လိုးလေ… ယမင်းကိုလိုးသလို ရေချိုးခန်းထဲမှာလိုးပေး…”
“ထတီခင်… သားမေမေ့ကို လိုးနဲ့နေရာတွေမှာ… တီခင့်ကိုပြန်လိုးပေးမယ်… တီခင်ထမိန်လေး ပြန်ဝတ်ခဲ့”
တီခင် ထပြီး ထမိန်လေးကို ခါးမှာစည်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ် တီခင့်လက်ကို ဆွဲပြီး အိမ်တံခါးဝကို သွားလိုက်တယ်။
“တီခင် တံခါးကိုမှီလိုက် … သားနဲ့မေမေ ပထမဆုံးစလိုးတာ… ဒီတံခါးပေါက်နားမှာ.. သားကျောင်းကနေခဏပြန်လာတော့… ရောက်ရောက်ချင်း… လိုးဖြစ်သွားတာ…”
ပြောပြီး တီခင့်နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းပစ်တယ်။ တီခင်လဲ အငမ်းမရ ပြန်နမ်းတယ်။ ခဏနေတော့ နမ်းတာရပ်လိုက်တယ်။ တီခင့်ခြေထာက်တစ်ဖက်ကို ကျုပ်ခါးမှာ မပြီးချိတ်လိုက်တယ်။
“မေမေကလေ.. သူ့ထမိန်လေးကိုလှန်ပြီး… သားလီးကို.. သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးပြီး… သားလီးနဲ့လိုးပေးဖို့ပြောတာ…”
တီခင်လဲ သဘောပေါက်တယ်နဲ့တူတယ် သူ့ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာ တေ့ပေးတယ်။
“ဒီလိုမျိုးလားသား…”
“အင်းဟုတ်တယ်…. ”
“သားလီးနဲ့ တီခင့်ကိုလိုးပေးပါ…”
ကျုပ်လဲ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ တစ်ဆုံးထိုးထည့်တယ်။ တီခင်လဲ ဖီးလ်အရမ်း တက်နေပုံပဲ တစ်အင်းအင်းညည်းရင်း ကျုပ်ကို ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖြည်းဖြည်းချင်းလိုးပေးတယ်။ တစ်ခါအလိုးခံထားရပေမယ့် တီခင့်စောက်ပက်က ကြပ်နေတုန်းပဲ။
“တီခင်..ကောင်းလား… ကိုယ့်တူလီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ကောင်းလား… ”
“ရှီအား…. ကောင်းတယ်… သားလီးကို တီခင်စွဲနေပြီ… လိုးပါ.. ကိုယ်အဒေါ်ကိုပြန်လိုး.. အား…
“လိုးမှာ တီခင့်ကိုလိုးမှာ… ခင် …. မောင့်မယားငယ်လေးဖြစ်သွားပြီနော်….”
“ဟုတ်တယ်… မောင့်မယားငယ်ကို လိုး… အားရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… ခင်က မောင့်မယားငယ်… ယမင်းက မောင့်မယားကြီး.. လိုးကွာ… ခင်အရမ်းကောင်းနေပြီ….”
“ခင့်စောက်ပက်က ကြပ်လိုက်တာ… မောင်အရမ်းလိုးလို့ကောင်တာပဲ…. ဟူး…”
“လိုးမောင်… ခင့်ကိုပြစ်မထားပါနဲ့နော်… အဆင်ပြေရင်လာလိုးပေပါနော်… အား… ကောင်းတယ်… ပြီးပြီ..ဟူး…. ချစ်တယ်မောင်ရယ်… ”
ကျုပ်လဲ တီခင်ပြီးသွားတော့ တီခင့်စောက်ပက်ထဲကနေ လီးကို ခဏချွတ်ပြီး တီခင့်ကို အမောဖြေခိုင်းလိုက်တယ်။
“မောင်မပြီးသေးဘူးမလား…. ပြီးအောင်ဆက်လိုးလေ..”
“အင်းလိုးမှာ… ဒီမှာတော့မဟုတ်ဘူး နောက်တစ်နေရာပြောင်းမယ်…”
ကျုပ် တီခင့်ကိုယ်လေးကို ပွေ့ချီတော့ တီခင်က လည်ပင်းဖက်ပြီးလိုက်လာတယ်။ ကျုပ် မီးဖိုခန်းထဲဝင်လိုက်တော့
“အယ် မီးဖိုခန်းထဲမှာလဲ လိုးကြတာလား.. ခစ်ခစ်.. မောင်နဲ့ယမင်းကတော့ တစ်ကယ့်စံပဲ..”
ကျုပ်တီခင့်ကို မီးဖိုခန်းထဲမှာ ချပေးလိုက်ပြီး
“ခင်… နောက်နေ့ညနေကျ မေမေက မီးဖိုထဲမှာဟင်းနွှေးနေတာသိလား…”
“ဒီလိုလား…. မောင် ”
တီခင် ကျုပ်ကိုကျောပေးပြီး မီဖိုဘက် မျက်နှာလှည့်လိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ထမိန်ကို လှန်တင်ပြီး ခါးမှာချိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ တီခင့်နောက်မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး တီခင်စောက်ပက်ကိုယက်တော့ တီခင် ခါးလေးကော့ပေးတယ်။ ကျုပ်လဲ အားရပါးရယက်ပေးလိုက်တယ် တီခင် ထွန့်ထွန့်လူးနေပြီ။
“အား ရှီး… မောင်… ခင်မရတော့ဘူး မောင့်လီးနဲ့လိုးပေးတော့…. မောင့်မယားစောက်ပက်ထဲက… ယားနေပြီ… ”
ကျုပ်လဲ စောက်ပက်ယက်နေတာကိုရပ်လိုက်ပြီး တီခင်ကိုယ်လေးကို ကျုပ်ဘက်ဆွဲလှည့်ကာ တီခင့်နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းလိုက်တယ်။
“ခင်… မေမေက မလိုးခင် မောင့်လီးကို ခဏစုပ်ပေးသေးတယ်..”
တီခင်လဲ ချက်ချင်းကို ထိုင်ချပြီး ကျုပ်လီးကိုစုပ်တော့တာ။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းနေတာ။ လီးစုပ်နေတဲ့တီခင့် ကိုယ်လေးကို ဆွဲထူပြီး… တီခင့်ကိုယ်ကို မီဖိုဘက်ပြန်လှည့်လိုက်ပြီး … စောက်ပက်ထဲကို လီးထိုးထည့်လိုက်ပြီး အနောက်ကနေလိုးလိုက်တယ်။
“အာ့.. ရှီး… စွဲပြီမောင်ရယ်… အူးဟူး… လိုးနိုင်လိုက်တာယောက်ျားရယ်… ”
“ခင့်စောက်ပက်ကိုလဲ.. အရမ်းကြိုက်နေပြီကွာ… ဟူး….”
“လိုးမောင်… အားရပါးရလိုးစမ်း… ဟူး ကောင်းတယ် မောင်ရယ်…”
ကျုပ်လဲ လီးကိုချွတ်ပြီး တီခင့်ကိုကျုပ်ဘက် မျက်နှာဆွဲလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုးတယ်။ မေမေ့ကိုလိုးခဲ့သလိုပဲ ချီပြီးလိုးတယ်။ ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တင်လိုးတယ်။ ချီပြီးလိုးတယ်။ ရေချိုးခန်းထဲမှာလိုးတယ်။ ဧည့်ခန်းက ဆက်တီပေါ်မှာ တီခင့်ကို အပေါ်က တက်ဆောင့်ခိုင်းပြီး တီခင့်စောက်ပက်ထဲ လီးရည်ပန်းထည့်ကာ အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။ တီခင်နဲ့ကျုပ်လဲ မောင်နဲ့ ခင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ တီခင့်ကို ပွေ့ချီပြီး အခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ နှစ်ယောက်သား ဖက်အိပ်လိုက်တော့တယ်။

နောက်နေ့ အိပ်ယာနိုးတော့ တော်တော်နေမြင့်နေပြီ။ ရေချိုးမယ်ဆိုပြီး ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်ထုတ်ယူပြီး အခန်းပြင်ထွက်လိုက်တော့ အန်တီမျိုးတို့သားအမိတောင် မရှိတော့ဘူး။ တီခင်ကတော့ မီးဖိုထဲမှာ ချက်ပြုတ်နေတယ်။ တီခင်က ဟင်းချက်ရင်းနဲ့ ကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး အပြုံးချိုချိုလေး နဲ့ပြုံးပြတယ်။
“မောင်တောင်နိုးလာပြီပဲ…. ရေချိုးမလို့လား ချိုးလေ… ခဏနေကျက်တော့မှာ ပြီးရင်တစ်ခါတည်း ထမင်းစားကြမယ်..”
“အင်း… ဒါဆိုမောင်ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်  ခင်…”
ကျုပ်လဲ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုးလိုက်မှ လူလဲလန်းသွားတော့တယ်။ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်တော့ တီခင်က ရေချိုးခန်းဝမှာ သဘက်လေးကိုင်လို့ ရပ်နေတာတွေ့ရတယ်။ ကျုပ်ထွက်လာတော့ တီခင်က ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ကို သဘက်လေးနဲ့ လွှားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ တီ့ခင့်နဖူးလေးကို နမ်းပေးလိုက်တော့ တီခင်က ကျပ်ပါးလေးကို နမ်းပေးတယ်။ ပြီး တော့ ကျုပ်လက်မောင်းလေးကို ဖက်တွယ်ပြီး အခန်းထဲ လိုက်လာတယ်။ ခရီးဆောင်အိတ်ထဲက တီရှပ်တစ်ထည်နဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည် ယူဝတ်လိုက်တယ်။ အဝတ်စားလဲတာကို တီခင်က ရပ်ကြည့်နေပြီ အဝတ်စားလဲပြီးတော့ တီခင်တီခက် ကျုပ်ရင်ခွင်တိုးဝင်လာပြီး ကျုပ်ကိုဖက်တွယ်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ တီခင့်ခါးလေးကို ဖက်ထားလိုက်တော့
“မောင်… မောင်ကလေ အရမ်းချောလာတာ သိလား… ခင်တော့ မောင့်ကို အရမ်းချစ်နေမိပြီကွာ… မောင်… ယမင်းကိုပဲ ချစ်တာသိပါတယ်… ခင့်ကိုလဲ နည်းနည်းတော့ချစ်ပါကွာနော်… ”
“ခင့်ကိုလဲ… ချစ်ပါတယ်ကွာ.. အရင်ကအဒေါ်လိုချစ်သလို… အခုလိုနေပြီးတော့လဲ.. မယားလိုချစ်တယ်… ဘာမှအားမငယ်နဲ့နော်… မေမေနဲ့အတူနေရလဲ… ခင့်ကိုချစ်ပေးနေမှာသိလား… အခုရော ခင့်ပိပိလေး အရမ်းနာနေသေးလား”
“မောင်ရယ်… စကားတွေတတ်လိုက်တော… ခင့်အသည်းတွေ…  အရည်ပျော်ကုန်ပြီရှင့်… မောင်ကလေ… တစ်ဖက်သားကိုလဲ အမြဲတွေးပေးတယ်… ဂရုစိုက်တယ်.. ယုယတယ်… အဲ့ဒါကြောင့်ပဲ… မောင့်ကို ယမင်းရော… သမီးပုံ့ရော.. အခု ခင်ပါစွဲလန်းရတာ ထင်တယ်…. ခင့်ပိပိက အခုတော့ နာနေသေးတယ်မောင်… ညကျရင်တော့ ရလောက်မယ်ထင်တာပဲ… မောင်လိုးချင်သေးလို့လား…”
“မဟုတ်ပါဘူးခင်ရဲ့… မေမေလိုအတွေ့ကြုံရှိတဲ့သူတောင် စစချင်းလိုးတော့ မေမေအဖုတ်ကနာနေလို့ ညမှပြန်လိုးရတာ… ခင်က အတွေ့အကြုံမရှိတော့.. ပိုနာနေမှာသိလို့ မေးတာ.. မောင်ကရပါတယ်…”
“အင်း…အာ့ဆိုလဲထမင်းစားကြမယ်လေ… မောင်ခွံ့ကျွေးနော်…ခစ်ခစ်… ခုလဲ ခင့်ကိုချီကွာ… မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာပဲ အမြဲနေချင်တယ်… သိလား..”
သြော် တီခင်တစ်ယောက် အချစ်တွေတစ်ဖန်မွေးဖွားပြီးမှ အပျိုဖြန်းလေးလို မူနွဲ့နေတာ လေးက အလွန်ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။ တစ်ကယ် တီခင်က အရမ်းချောတာ။ ချောတာမှ မှုန်နေအောင် ချောတာ။ ကိုယ်ကသာ အဒေါ်လိုပဲ စိတ်ရှိလို့။ အမှန်တိုင်းဝန်ခံရရင် ပုံ့တို့ မေမေတို့ထက်ကို တီခင်က အပြတ်သာတယ်။ မေမေက အသားညိုညက်ညက်နဲ့ အရပ်သိပ်မရှည်ဘူး။ မေမေကအရမ်းအချောကြီးမဟုတ်ပေမယ့် ကျုပ်အသည်းထဲက အချစ်ရဆုံးဆိုတော့ မေမေသာအလှဆုံးပါ။ ပုံ့ကကျတော့ အခု မေမေ့ထက်အရပ်ရှည်လာပြီ။ တီခင့်ထက်တော့ နည်းနည်းလျော့မယ်။ သူကျတော့ ချောတာလှတာထက် ချစ်ဖို့ကောင်းတာ။ လှတာတော့လှပါတယ် တစ်မျိုးလေးချစ်စရာကောင်းပြီးလှတာပေါ့။ တီခင်ကတော့ အလှတွေက တည်ငြိမ်ပြီး တစ်စိမ့်စိမ့် ထိုင်ကြည့်နေချင်တဲ့ အလှမျိုးဗျ။
ကျုပ်လဲ တီပါးနှစ်ဖက်ကို ရွှတ်ခနဲနမ်းလိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီလိုက်တယ်။ တီခင်က ကျုပ်လည်ပင်းကိုဖက်ပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်စိမ့်စိမ့်ကြည့်နေတာ။
“မောင်… မောင်… မောင်လို့…”
“ဗျာဗျ..”
“ချစ်လိုက်တာကွာ…. ခင့်ကိုအမြဲချစ်နေနော်…”
“ဟင်း… အသည်းယားအောင်မလုပ်နဲ့နော်… ခင်… မောင်စိတ်မထိန်းနိုင်မှ… ခင့်ကိုထပ်ချစ်ပစ်လိုက်မိမယ်သိလား… ခင်နာနေတာ သနားလို့…. ကြည့်နေတာ ဒီအချောအလှမယားလေးကို ချစ်မဝဘူး.. ”
“ချစ်ပေါ့… ဘယ်သူကတားနေလဲ… နာပြီးယောင်ကိုင်းနေလဲ… မောင်ပြန်မှဆေးထိုးလိုက်တော့မယ်..
ဒီလီးကြီးနဲ့ ချစ်မှာလား…. ခင့်ကိုဒီလီးကြီးနဲ့လိုးချင်နေတာလားလို…”
လုပ်ပုံက ကြည့် ပွေ့ချီလာတဲ့သူကို ဖက်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုဖြုတ်ပြီး ကျုပ်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဆွနေတာ။
“အ… ခင်မလုပ်နဲ့လေ… ထလာရင်ခင်ပဲနာမှာနော်..”
“ခစ်ခစ်ခစ်…”
ကျုပ်လဲ ထမင်းဝိုင်းရောက်တော့ တီခင့်ကို ချပေးလိုက်တယ်။ တီခင်က ကျုပ်လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေပဲ တစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီးမှာ ထမင်းပွဲပြင်တယ်။ ထမင်းတစ်ပန်ကန်ထဲကို ဇွန်းတစ်ချောင်းတပ်ပြီး စားပွဲပေါ်ချတော့ ကျုပ်က ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေပြီ။ တီခင်က ကျုပ် ထမင်းစားပွဲကို မျက်နှာမူပြီးထိုင်နေတာကို ဘေးလှည့်ပြီး ပြင်ထိုင်ခိုင်းတယ်။ ကျုပ်လဲ ခုံပါလှည့်ထိုင်လိုက်တော့ တီခင် ကျုပ်ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်ပြီးတော့ လီးကို ထိုင်စုပ်တော့တာ။
“အာ့ … ရှီး.. ခင်…ဟူး… ကောင်းလိုက်တာကွာ… ဟူး…”
ကျုပ်ကောင်းနေတုန်းရှိသေးတယ် တီခင်က ရပ်လိုက်ပြီး ထမိန်လှန်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် ကျုပ်ပေါ်တက်ခွတယ်။ ကျုပ်လီးကို သူ့စောက်ပက်ဝမှာတေ့ပြီးတော့ ထိုင်ချတယ်။ ထိပ်ဖျားလေးဝင်ရုံရှိသေးတယ် မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားတာ။
“အာ့…. ”
“ခင်ရယ်… နာနေရင်မထည့်ပါနဲ့လား…. ”
“ရတယ်မောင်… ထည့်ထားရုံလေးတော့ရမှာပါ… ဆောင့်တော့မလိုးနဲ့မောင်ရယ်….  အခုတောင်တအားနာနေပြီ… အီး ကျွတ်ကျွတ်…. ”
တီခင့် နာလို့ တစ်ကျွတ်ကျွတ်.. ညည်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်တာ အဆုံးထိဝင်သွားတော့မှ သက်ပြင်းချတော့တယ်။ ပြီးတော့မှ
“ခင့်ကို ခွံကျွေးလေမောင်…”
ဟောဗျာ တစ်ကယ့် ကပ်သီးကပ်သပ်။ လီးပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ထမင်းစားသတဲ့။ ခွံရတာကလဲ လူချင်းက ကပ်နေတော့ ကပ်သီးကပ်သပ်နိုင်လှတယ်။ ကျုပ်က ထမင်းတွေနဲ့ ဟင်းဖတ်လေးဇွန်းခပ်ပြီး ခွံ့ရင် တီခင်က မျက်နှာ တစောင်းလှည့်ပြီးစားတယ်။ ပြီးရင် ကျုပ်ကိုပြန်ခွံ့တော့လဲ ကျုပ်လဲ မျက်နှာ တစောင်းလှည့်ပြီးစားရတာပေါ့။ ခွံ့ရင်းနဲ့လဲ တစ်ခစ်ခစ် ရယ်မိကြသေးတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ တစ်ကယ် ကပ်သီးကပ်သပ် ကြံကြံဖန်ဖန်တွေ လျှောက်လုပ်တာကို။ ဒီကြားထဲ တီခင်က သူ့စောက်ပက်ကို သွေးတိုးစမ်းသလို့ ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ကြည့်နေသေးတာ။ ဆောင့်လိုက် နာရင် ရပ်လိုက်ပေါ့။ အစပိုင်းတော့ ဆောင့်ရင် မျက်နှာက ရှုံ့ရှုံသွားတာ။ ထမင်းပန်းကန်လဲကုန်ရော တီခင့်စောက်ပက်က တော်တော် ခံနိုင်နေပြီ။
“မောင်ဝပြီလား…”
“ဝတော့မဝသေးဘူး… ဒါပေမယ့် စိတ်က ခင့်စောက်ပက်ဆီရောက်နေပြီ”
“ခင်လိုးပေးမယ်မောင် ဒီအတိုင်းလေးပဲနေ… မောင်ဆောင့်ရင် ခင်မခံနိုင်မှာစိုးလို့….”
ပြောပြီး ထိုင်ခုံပေါ်ခြေထာက်နှစ်ဘက် တင်ပြီးဆောင့်ကျောင့်ထိုင်တော့ ကျုပ်က ထိန်းပေးရသေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်းစလိုးတယ်။ အံလေးကျိတ်ပြီး တင်ပါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်ချနေရာကနေ ဖီးလ် တအားတက်လာပြီး ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကို တအားဆွဲစုပ်ပြီး အားနဲ့ပစ်ဆောင့်တာ ကျုပ်လဲကောင်းတာ အီဆိမ့်နေတာပဲ။ ခဏကြာတော့ တီခင် ကိုယ်လေးတုန်တက်သွားပြီး ငြိမ်ကျသွားတော့တာ။ ကျုပ်ကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အနားယူနေတယ်။ အမောပြေတော့
“မောင်… ခင်မရတော့ဘူး… မောင်ပြီးအောင် စုပ်ပေးမယ်နော်… ခုမှ တအားနာလာတာ.. ”
“ရပါတယ်ခင်ရဲ့… မောင်ဘာသာမောင်ပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်… ခင်နားနေပါ… ”
“မရဘူးကွာ… မောင့်မယားရှိနေတာပဲ… လက်နဲ့မလုပ်ရပါဘူး….”
ပြောရင်း ဖင်လေးကြွပြီး လီးကိုထုတ်တော့ ကျွတ်ကျွတ်နဲ့ညည်းနေတာ။ တီခင့်အဖုတ်ကိုသေချာကြည့်လိုက်တော့ နည်းနည်းတောင် ရောင်နေပြီ။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကို ခုနကလိုပြန်ပြီး စုပ်ပေးတယ်။ မေမေစုပ်တာ သေသေချာချာကြည့်ထားလို့ထင်တယ်။ တော်တော်လေး စုပ်တတ်နေပြီ။ သေသေချာလျာလေးနဲ့ပါဝိုက်ပြီး လက်လေးနဲ့ပါထုပေးတာ။ ကျုပ်လဲ အရမ်းကောင်းနေတော့ သိပ်မကြာပါဘူး တီခင့်ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ တီခင်လဲလီးရည်တွေကို အကုန်ဝင်လာသမျှမြိုချပစ်ပြီး လီးကိုပါသေသေချာချာသန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးမှ ကျုပ်လီးကို ပါးစပ်ထဲကထုတ်လိုက်တယ်။ ထမင်းလဲဆက်မစားချင်တော့တာမို့ တီခင်နဲ့အတူ ထမင်းဝိုင်းသိမ်းပြီး ဧည်းခန်းကိုပဲ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။

အပိုင်း-၂၀-ဂ

ဧည့်ခန်းရောက်တော့ တီခင်က ကျုပ်ဘေးမှာ ကျုပ်ပုခုံးလေး မှီပြီးထိုင်တယ်။ အခုမှပဲ မေမေ့ကိစ္စကို စကားပြောဖြစ်တော့တယ်။
“မောင်… မောင့်မေမေကိစ္စက လွယ်တော့မလွယ်ဘူး မောင်…”
“အင်း…”
“ယမင်းကိုယ်တိုင်က… မောင်ကောင်းစားရေးကို… လိုချင်လို့ အနစ်နာခံနေတာဆိုတော့… ခက်တယ်.. ခင်စဉ်းစားမိတာတစ်ခုရှိတယ်… မောင်နည်းနည်းတော့ အနာခံရမယ်… ”
“မေမေ့အတွက်ဆို… မောင်ဘာဖြစ်ဖြစ်လုပ်မယ်ခင်.. ပြောပါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”
“ဒီလိုလေ မောင်ရဲ့… ယမင်းနဲ့မောင်က တစ်ယာက်နဲ့တစ်ယောက် သူမတူအောင်ချစ်တာမလား.. မောင့်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် မောင့်အဖေရင်းက ထိပါးလာရင်တော့… ယမင်းသည်းခံနိုင်မယ်မထင်ဘူး… မောင်ဟိုတစ်ခါ ထိုးကြိတ်ခံရတုန်းက ယမင်းဒေါသထွက်တာ… တစ်ကယ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်… ”
ဒါတော့ဟုတ်တယ်။ မေမေက ကျုပ်ကို တစ်စက်မှ အထိခံတာမဟုတ်။ ကျုပ်ကို အဖေသာကျော် တစ်ခါထိုးတုန်းက ဒေါသထွက်ပြီး သူ့လက်ကိုတောင် ဓါးနဲ့ထိုးပြခဲ့တာ။ တီခင်စိတ်မကောင်းမှာစိုးလို့ အဲ့ဒီအကြောင်းတော့ ပြောမပြတော့ဘူး။ တီခင်က ဆက်ပြောတယ်- –
“တစ်ခုသတိထားရမှာက… မောင်တမင် ကိုယ့်အဖေကို ရန်စတာမျိုး လုပ်လို့မရဘူး… သူ့ဟာသူ အလိုလိုဖြစ်လာတာမျိုးဖြစ်မှ ရမှာ… နို့မို့ဆို… မောင့်အပေါ်အထင်လွဲကြလိမ့်မယ်… မောင်ချစ်တဲ့ မောင့်မေမေပါ မောင့်ကို အထင်သေးသွားလိမ့်မယ်.. စိတ်တော့ ရှည်ရမယ်မောင်…”
“ဟူး… လွယ်တော့မလွယ်ဘူး… ကြိုးစားကြည့်ရမှာပဲခင်… မေမေ့ကိုတော့… ဒီလိုမျိုး မထားနိုင်ဘူး… ”
“အင်းပါ… စိတ်တော့ရှည်ရှည်ထားနော်… အဲ့လိုမျိုးဖြစ်လို့ မောင့်ကိုထိပါးလာရင်… သေချာပေါက်ယမင်းက ဒေါထွက်ပြီး ပေါက်ကွဲလိမ့်မယ်… အဲ့ဒီအခွင့်အရေးကို အမိအရသုံး… ယမင်းကို စည်းရုံးပြီး … ဒီကိုထွက်လာခဲ့ကြပေတော့….”
အင်း တီခင်ပြောတဲ့အကြံမဆိုးဘူး။ ကျုပ်လဲ အနည်းဆုံးတော့ နည်းလမ်းရှာရပြီမို့ စိတ်သက်သာရာတော့ ရလာတယ်။ တီခင့်ကိုလဲ အနမ်းလေးပေးလိုက်တယ်။
“ကျေးဇူးပဲ ခင် မောင် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိလို့ ခင်နဲ့တိုင်ပင်ဖို့ ထွက် လာလိုက်တာ မှန်သွားတယ်… အကြံကောင်းရတဲ့အပြင် မယားလေးပါအဆစ်ရလိုက်တယ် ဟီးဟီ..”
“မောင့်ကိုလဲ ခင်ကကျေးဇူးတင်ပါသတဲ့ရှင် မောင့်အချစ်တွေကို မျှပေးလို့… မောင်နော် တစ်လ တစ်ခါလောက်တော့ လာချစ်ပေး ခင်ကလွမ်းနေမှာ… ”
“အင်းပါခင်ရဲ့… မောင်လဲခင်နဲ့ချစ်ရတာ ကြိုက်ပါတယ်.. အဆင်ပြေရင် လာလိုးပေးမယ်နော် ဟုတ်ပြီးလား… အလိုးခံရတာကြိုက်ပြီး လင်ယူဖို့များ စိတ်ကူးနေပြီလားခင်…. ”
“ပေါက်ကရတွေ မောင်ရာ… တစ်သက်လုံးမယူဘူး… ဟောဒီ့လင်လေးချစ်ပေးသလောက်ပဲကျေနပ်နေမှာယုံ… ခင်က သူစိမ်းယောက်ျားတွေကို ချစ်ဖို့စိတ်ကူးကိုမရှိတော့တာ… အရွယ်လွန်မှ ရလာတဲ့ ဒီလင်လေးကိုပဲ ဘဝလက်ကျန်ချိန်လေးမှာ.. တစ်ဝကြီးချစ်သွားတော့မယ်…”
“ခင်ရယ် ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ…”
တီခင့်ကိုသာ ခပ်ကြပ်ကြပ် ဖက်ထားလိုက်တော့ တီခင်လဲကျုပ်ကိုပြန်ဖက်ထားတယ်။ သြော် ဒါလဲ ချစ်ရသူပါပဲလေ။ နေ့လည်လောက်ကျ ခရေဖူးလေး ထမင်းချိုင့်လာယူလို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်နဲ့တီခင်လဲ နေ့လည်ခင်း ဖက်ပြီးတစ်ရေးတစ်မော အိပ်ကြသေးတယ်။ ညနေကျ ခရေဖူးလေး ပြန်လာတော့ တီတီတာတာနဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကလေးပေါပဲ။ တီခင်ကလဲ ချစ်တယ်ဗျ အဲ့ကလေးမလေးကို။ တစ်အိမ်ထဲ နေကြတော့လဲ သံယောဇဉ်တွယ်ပြီပေါ့။ အခုမှ စဉ်းစားမိတယ်။ တီခင်က ယောက်ျားမရဖူးလို့ နေနိုင်ပေမယ့် အန်တီမျိုးက မုဆိုးမ။ ယောက်ျားရဖူးပြီးသားဆိုတော့ အိမ်ထောင်ရေးအရသာကို သိနေပြီလေ။ အိမ်ကို အန်တီမျိုးနဲ့ပက်သက်ပြီး ယောက်ျားသားတွေ ဘာတွေများ အိမ်ကို ဝင်ထွက်သေးလာမသိဘူး။ တစ်ကယ်လို့ ဝင်ထွက်ခဲ့ရင် တီခင့်ကို ကြံစည်ချင်ကြံစည်မှာ။ ညကျမှမေးကြည့်ရမယ် လို့တေးထားလိုက်တယ်။ ညရောက်တော့ အန်တီမျိုးပြန်လာတယ်။ လေးယောက်သား ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်တယ်။ သူတို့ရှေ့မှာတော့ ခင်တွေ မောင်တွေ မခေါ်မိအောင် ဂရုစိုက်ရသေးတယ်။ သူတို့သိတာကတော့ တီခင်က မေမေ့ရဲ့အစ်မပေါ့။ ကျုပ် ရဲ့အဒေါ်ပေါ့။ တီခင်က သူတို့ကိုကော်ဖီဖျော်တိုက်တော့ ကျုပ်ကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ ကျုပ်နဲ့တီခင်ဖို့ ထပ်ဖျော်တယ်။ သူတို့သားအမိနဲ့ စကားလေး အာ့လာပ သလာပပြောရင်း သိပ်မကြာပါဘူး အိပ်တော့မယ်ဆိုပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားကြတော့တယ်။ ကျုပ်နဲ့တီခင် လဲအခန်းထဲဝင်ပြီး ခြင်ထောင် နှစ်လုံးထောင်ထားပေမယ့် တစ်လုံးထဲမှာပဲ အတူဝင်လိုက်ကြတယ်။ ဝင်ဝင်ချင်းတော့ ဘာမှစကားမပြောကြသေးပဲ ဟိုသားအမိအိပ်ချိန်လောက်ကျမှ
“မောင် ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ… ”
“မနက်ဖြန်ပြန်မယ်လေ…”
“အင်းပါ ထမင်းစားပြီးမှပြန်လေ… ခင့်ကိုလဲ မနက်ဖြန်ကျ ချစ်ပေးသွားအုံး… ဒီညတော့ မရတော့ဘူး ဟီးဟီး..”
“အင်းပါခင်ရဲ့ … ခင်ကျေနပ်အောင်ချစ်ပြီးမှပြန်မယ်… ဟုတ်ပြီလား… ”
“မောင်ရယ် ခင်တော့ မောင်နဲ့တောင် မခွဲချင်တော့ဘူး…. ချစ်လိုက်တာကွာ..”
“ခင့်ကိုလဲ မောင်ချစ်တယ်နော်… မေမေ့ကို ခေါ်လာပြီးရင် တစ်သက်လုံး အတူနေကြမယ်လေ…”
“အင်း ဘယ်တော့မှမခွဲဘူးနော်..”
အနမ်းတွေ ပေးရင်း ပွေ့ဖက်နေမိကြတယ်။
“သြော်… ခင့်ကိုမောင်မေးမလို့… အန်တီမျိုးနဲ့ပက်သက်ပြီး ယောက်ျားသားတွေများ အိမ်ကိုလာသေးလား… သူက အိမ်ထောင်ကျဖူးတော့ ထပ်ယူချင်နေမလားလို့… အဲ့လိုဆို… ခင့်ကိုမောင်စိတ်မချဘူး.. ခင်က အရမ်းလှတော့ ကြံစည်ချင်ကြမှာ…”
“အဲ့ဒီအတွက်စိတ်ချပါမောင်ရယ်… သူတို့စပြောင်းလာတဲ့ နေကတည်းက ပြောထားပြီးသား… မမျိုး နောက်အိမ်ထောင်ပြုချင်လို့ မမျိုးကို ကမ်းလှမ်းလို့ နောက်အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆိုရင်တော့ ကျမနောက်ထပ်အဖေါ်ရှာမယ်လို့…. ယောက်ျားလေးဧည့်သည် အိမ်ကိုလုံးဝမခေါ်ရဘူး အကိုတွေမောင်တွေကအစလို့ ပြောထားတယ်…  သူကလဲ လက်ခံပါတယ်… ခုချိန်ထိတော့ ဘာသံမှမကြားသေးဘူး.. သူ့သမီးလေး ပထွေးနဲ့နေရမှာစိုးလို့… ပြုချင်မှပြုတော့မှာပါ..”
“တော်သေးတာပေါ့…”
ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သားဖက်ပြီး စောစောစီးစီးပဲ အိပ်လိုက်ကြတယ်။

မနက်ကျတော့ စောစောစီးစီးနိုးလာတယ်။ တီခင်ကတော့ မနက်စာပြင်ဆင်နေပြီ။ အန်တီမျိုးတို့သားအမိ ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ မနက် ၆နာရီလောက်သွားတော့  ကျုပ်လဲ ခြံတံခါးလိုက်ပိတ်လိုက်တယ်။ အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်တာနဲ့ တီခင်က အပေါက်ဝကစောင့်ပြီး အိမ်တံခါးပိတ်ကာ ကျုပ်ကို အတင်းနမ်းတော့တာပဲ။ နမ်းပြီး ကျုပ်ပုဆိုးကိုချွတ်ချပြီး လီးကိုထိုင်စုပ်တော့တာ။ ကျုပ်လဲ ဖီးလ်တွေ တအားတက်လာတာ။ တီခင့်ကို ဆွဲထူပြီး ထမိန်ကိုချွတ်ချပစ်တယ်။ စောက်ပက်ကို ကုန်းယက်တော့ စောက်ရည်က ရွှဲအိုင်နေပြီ။ ဘယ်အချိန်ထဲက အလိုးခံချင်နေလဲမသိဘူး။ ကျုပ်လဲ ခဏပဲယက်ပေးပြီး မတ်တတ်ထရပ်ကာ တီခင့်စောက်ပက်ထဲ လီးကို  ဖြည်းဖြည်းချင်းထိုးထည့်ပြီးလိုးပေးလိုက်တယ်။
“ဟူး… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာမောင်ရာ.. မနက်ထဲက အလိုးခံချင်နေတာ… ဟိုသားအမိရှိနေလို့ ထိန်းထားရတာ… ခင့်ကို အားရပါးရ လိုးပေးပါ..”
“ကောင်းလိုက်တာခင်ရာ.. ခင့်စောက်ပက်က လိုးလို့အရမ်းကောင်းတာပဲ… စောက်ရည်တွေကလဲ ရွှဲအိုင်နေတာပဲ…”
“ကောင်းရင်လိုးပါမောင်ရယ်… ခင့်စောက်ပက်က… မောင့်တစ်ယောက်ထဲအတွက်ပါ…  လိုးလိုး… လိုးပါယောက်ျားရယ်.. ယောက်ျားကိုမိန်းမ အရမ်းချစ်တယ်….  ”
“မောင်လဲ ခင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်နော်… ”
လိုးတာလဲ အရမ်ကြမ်းလာပြီ မတ်တတ်လိုးရတာအားမရတော့ဘူး။ တီခင့်ကိုပွေ့ချီပြီး ဧည့်ခန်းက စားပွဲပေါ်တင်ပြင်းဆက်လိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ အားရပါးရပစ်ပစ်ဆောင့်တာ။ တီခင်က ကျုပ်လည်ပင်းကို ကိုင်ထားပြီး ကျုပ်မျက်နှာကို ရမ္မက်ထန်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ကြည့်နေတာ- – –
“ခင် … ခင့်စောက်ပက်ထဲ မောင့်လီးဝင်နေတာ ကြည့်ပါအုံး ချစ်ဖို့မကောင်းဘူးလား အရည်တွေအများကြီးပဲ… ”
“အင်း… မောင့်လီး ခင့်စောက်ပက်ထဲဝင်နေတာ မောင့်လီးကြီးက ခင့်စောက်ပက်ကို လိုးနေတာ.. လှလိုက်တာ… ခင်လဲ မောင်နဲ့ကလေးလိုချင်တယ်ကွာ…. လိုးပေး… အု… အားရှီး…. ဟူးမရတော့ဘူး.. မအေရော အဒေါ်ရော လိုးတဲ့လီးကြီး.. ဟူး… ကောင်းလိုက်တာ…. ပြီး… ပြီ….”
“မောင်လဲအရမ်းကောင်းတယ် ဟူး… ခင့်ကိုဗိုက်ကြီးအောင် လိုးပစ်မယ်… အား… လာပြီ… ခင်နဲ့မောင့်ရဲ့ ကလေးလေးလာပြီ… အီး ပြီးပြီ ဟူး… ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“ဟူး… စောက်ပက်ထဲကို နွေးသွားတာပဲကွာ… ထည့်ထည့် မောင်လီးရည်တွေ ခင့်စောက်ပက်ထဲ ထည့်… သားအိမ်ထဲရောက်အောင်ပန်းထည်…”
ကျုပ်လဲ လီးကို အရင်းထိကပ်ပြီး စောက်ပက်ထဲ လီးရည်တွေ ပန်းထည့်ပစ်တယ်။ ထည့်ရင်းပဲ တီခင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို မက်မက်မောမော စုပ်နမ်းပစ်တယ်။ တီခင်လဲ မက်မက်မောမော ပြန်နမ်းတယ်။
လီးရည်ကုန်ပြီး အမောပြေမှ လီးကိုစာက်ပက်ထဲက ချွတ်လိုက်တော့ စောက်ပက်ထဲက အရည်တွေ အပြင်ကိုတောင် ပြန်စီးကျလာတယ်။
“များလိုက်တဲ့ အရည်တွေကွာ… ကလေးတစ်ကယ်ရလောက်တယ်… ခစ်ခစ်”
“ခင်က မောင်နဲ့ ကလေး တစ်ကယ်ယူချင်လို့လား..”
“အင်း ယူချင်တယ်… မောင်က မယူချင်လို့လား…”
“ယူချင်တာပေါ့ခင်ရယ်…. ဒါပေမယ့် မောင်မေမေ့ကိုပြန်ခေါ်မလာနိုင်သေးခင် ခင်ဗိုက်ထွက်လာရင်… ခင်တစ်ယောက်တည်း ဒုက္ခရောက်နေမှာစိုးတယ်.. မောင်တို့ပြန်လာမှ ယူကြမယ်လေ..”
“စိတ်မပူပါနဲ့မောင်ရယ်… ခင်ဖြေရှင်းနိုင်ပါတယ်… မောင့်ကိုချစ်တဲ့အချစ်တွေက ခင့်ကိုအားဖြစ်စေတယ်… ခင်ကအသက်လဲကြီးပြီမောင်ရယ်… မတားချင်တော့ဘူး… ကံဆိုးကံကောင်းပဲ… ကံကောင်းလို့ရရင်လဲယူလိုက်မှာပေါ့… မရသေးရင်လဲ မောင်တို့ပြန်လာတဲ့အခါ… ထပ်ကြိုးစားကြတာပေါ့… ကလေးရလို့ဆိုပြီး ခင့်ကိုယူမယ်တော့ စိတ်မကူးနဲ့နော်… မောင်က ယမင်းမဟုတ်ရင် ပုံ့လေးနဲ့ပဲယူရမှာ… ဒါတော့မောင်ကတိပေး… ခင်က မောင်ချစ်ပေးတာကိုခံနေရရင်ပဲ ကျေနပ်ပြီ…”
“ဘယ်လိုတွေတောင်ချစ်ဖို့ကောင်းတာလဲကွာ… ခင်ရယ်… စိတ်ချနော် ခင့်ကိုမောင် တစ်သက်လုံးချစ်ပေးမယ်… ဟုတ်ပြီလား…”
ပြောရင်း တီခင့်ကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိပြန်တယ်။ ပြီးတော့ ထမိန်တွေ ပုဆိုးတွေ ပြန်ဝတ်ကြပြီး မနက်စာစားကြတယ်။ ဗိုက်ပြည့်အောင်မစားပဲ အဆာပြေရုံလေးစားကြပြီး စားပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲဝင်ပြီး အားရပါးရ လိုးကြပြန်တယ်။ပုံစံစုံအောင်လိုးကြတာ ကျုပ် နှစ်ချီပြီးတယ်။ တီခင်တော့ ဘယ်နှစ်ချီပြီးတယ်မသိဘူး တော်တော်လေးမောနေတယ်။ကျုပ်လဲ ရေမိုးချိုးပြီး ပြီးတော့ နေ့လည်စာစားကြတယ်။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ခွံ့ကျွေးကြရင်း တီခင့်မျက်နှာလေး ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာလို့ ချော့ရသေးတယ်။ စားပြီးတော့ အဝတ်စားတွေထည့် တော့ တီခင်ကိုယ်တိုင်ပဲ ထည့်ပေးတယ်။ လမ်းမှာ ကားကိုဂရုစိုက်မောင်းဖို့လဲ တတွတ်တွတ်မှာတယ်။ အဝတ်စားတွေထည့်ပြီးတော့ တီခင် ကျုပ်ကိုဖက်ရင်း ငိုပါလေရော.. မျက်နှာအနှံ့ကိုလဲ နမ်းတယ်။
“မောင်ရယ်… မောင့်ကို အရမ်းချစ်မိပြီးမှ ခွဲရတော့ ခင်စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးကွာ… ခင့်ဆီမကြာမကြာပြန်လာပါနော်… ”
“စိတ်ချပါခင်ရယ် မောင်အဆင်ပြေတာနဲ့ ပြန်လာမယ်သိလား… မောင့်မယားချောလေးကို ပစ်မထားပါဘူးကွာ… ချစ်တယ်နော်ခင်… တိတ်တော့… ”
“အင်းပါ… မောင်ရယ်… မောင့်ကိုခင်ယုံပါတယ်… မောင်နဲ့တွေ့မှပဲ ခင်လဲ စိတ်ကိုမထိန်းနိုင်တော့ဘူး… လာသွားရအောင်.. ခင်လိုက်ပို့ပေးမယ်…”
“မောင်သယ်ပါ့မယ်ကွာ… ခင်မောနေပါ့မယ်… ”
“မရဘူးမောင်ရာ ခင်လိုက်ပို့ပါမယ်ဆို … ခင်သယ်မှာပေါ့… လာသွားစို့…”
ပြောလို့မရလို့ ကျုပ်လဲ လက်လျော့လိုက်တော့တယ်။ အိတ်က သိပ်တော့မလေးပါဘူး အဝတ်စားလေး သုံးလေးစုံပဲပါတာ။ အိမ်တံခါးဝထိ ဖက်လာကြပြီးမှ အိမ်အပြင်ထွက်တော့ ပုခုံးလေးပဲ ဖက်ရတော့တယ်။ ကားပေါ်တက်တော့ တီခင်ကျုပ်ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းလိုက်ပြီး ကျုပ်လဲ တီခင့်ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲ ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ဘေးဘီကြည့်တော့ လူရှင်းနေတာမို့
“ခင့်ကိုမောင် အရမ်းချစ်တယ်နော်… အားမငယ်နဲ့.. မောင်ပြန်လာခဲ့မယ်… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲ ဂရုစိုက်…”
“အင်းပါမောင်ရဲ့ … ခင်လဲမောင့်ကို အရမ်းချစ်တယ်… ကားကိုသာ ဂရုစိုက်မောင်း… ရောက်ရင်လဲ ဖုန်းဆက်အုံး…”
ပြောရင်း မျက်ရည်က ပေါက်ကနဲ လိမ့်ကျလာပေမယ့် တီခင်ကျုပ်ကို ပြုံးပြပါတယ်။
“မောင်သွားပြီ ခင်”
“အင်း… မောင်…”
ကျုပ်လဲ ကားမောင်းထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ ကားနောက်ကြည့်မှန်ထဲကြည့်လိုက်တော့ တီခင် ခြံဝကနေ ပြန်မဝင်သေးဘဲ ကျုပ်ကားလေးကို ရပ်ကြည့်နေတယ်။ ကျန်ရစ်ခဲ့သူရဲ့ဒဏ်ရာကို ကျုပ်ခံစားဖူးတော့ သိပါတယ်။
– – မောင် မေမေ့ကိုခေါ်ပြီး.. ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်.. ခင်ရယ်- – –

(အပိုင်း-၂၁ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၂၁-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 18th November, 2019.

ညမိုးချုပ်မှပဲ အိမ်ပြန်ရောက်သည်။ ရန်ကုန်မရောက်ခင် မိုးမချုပ်လောက်ခင်ကတည်းက တီခင့်ကို ဖုန်းလှမ်းဆက်ထားလိုက်သည်။ စိတ်မပူဖို့ ရန်ကုန်ရောက်တော့မှာ၊ ညဘက်တီခင် အိမ်အပြင်ထွက်နေရမှာ စိတ်မချလို့ လို့ပြောလိုက်တော့ တီခင်က ကြည်နူးတဲ့အသံနဲ့ ကျုပ်ကို ကားဂရုစိုက်မောင်းဖို့ပဲ အထပ်ထပ်မှာနေတောတာ။ သူများအိမ်မှာ ပြောရတာဆိုတော့လဲ ခင်တွေ မောင်တွေတော့ ပြောလို့မရဘူးပေါ့။ လမ်းမှာတော့ အိမ်ပြန်လက်ဆောင်တွေ မေမေ့ဖို့ ညီမလေးဖို့ ဖွားသီဖို့ အပြင် ဒေါ်မြင့် ကိုအောင်ကြီးနဲ့ ခြံစောင်ကြီး ဦးကျင်ဖို့လဲ ဝယ်ခဲ့လိုက်သေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ပစ္စည်းထုပ်တွေ အများကြီးနဲ့ အိမ်ထဲဝင်တော့ ညီမလေးက ပြေးထွက်လာတယ်။
“ဟေး… ကိုကိုပြန်လာပြီ ညီမလေးဖို့ဘာပါလဲ… ”
“ပါတာပေါ့ ညီမလေးဖို့ရော မေမေ့ဖို့ရော ဖွားသီဖို့ရော အကုန်လုံးဖို့ပါတယ်… ”
“ကိုကိုက အဲ့ဒါတွေချစ်ဖို့ကောင်းတာ”
ဆိုပြီး ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းပါလေရော။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ့ပါးကို ရွှတ်ကနဲပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ ညီမလေးက အထုပ်တွေ ကူသယ်ပေးရင်း အတူတူအိမ်ထဲဝင်ကြတော့ ဖွားသီကပြုံးပြီး ကြည့်နေတာ။ အဖေရင်းလဲ ပြန်ရောက်နေပြီ။ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာခုံကနေထိုင်ပြီး ကျုပ်ကိုမျက်မှောင်ကျုံကြည့်နေတာ။ အရင်က ကျုပ်ကို ရှိတယ်တောင် ထင်တာမဟုတ်ဘူး။ စကားလဲ တစ်ခွန်းမှမပြောဖူးသလို မျက်နှာချင်းလဲ တစ်ခါမှ မဆိုင်ဘူး။ ခုလဲ ဝမ်းသာအားရကြိုနေတာမဟုတ်ဘူး။ မကျေနပ်သလိုမျိုး မျက်မှောင်ကျုံကြည့်နေတာ။ မေမေက မီးဖိုခန်းထဲက ထွက်လာတော့။
“သားလေးပြန်ရောက်ပြီပဲ… ဘယ်လိုလဲ မမခင်နဲ့တွေ့ရတာ ပျော်ရဲ့လား…”
“ဟုတ်… ပျော်ပါတယ်မေမေ… အားလုံးအဆင်ပြေပါတယ်…”
ပြောပြီး ကျုပ်ဆီလာတဲ့ မေမေ့ကို ပါးလေးရွှတ်ကနဲ နမ်းတော့ မေမေလဲပြန်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းဆက်တီပေါ်ထိုင်ရင်း ဖွားသီပါးလေးကိုပါနမ်းပေး လိုက်သေးတယ်။
“ငါ့မြေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ”
ကျုပ်ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် တရှုံ့နမ်းပြန်ရော။ လက်ဆောင်ထုပ်တွေကို ခွဲတမ်းချပေးပြီး တော့မှ အခန်းထဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ မေမေကတော့ မီးဖိုထဲပြန်ဝင်သွားတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်အိတ်ကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲထိလိုက်ပို့တယ်။
“ညီမလေး… အားလုံးအဆင်ပြေတယ်မလား…”
“ကိုကို့ညီမလေးပါ ကိုကိုရဲ့… အေးဆေး… ”
ငါ့ညီမလေးက အားကိုရသားပဲဆိုပြီး ညီမလေးကို ထပ်ပြီး မွှေးမွေးပေးလိုက်တယ်။ ညီမလေးလဲ ပျော်ပြီးထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ အဖေရင်းရဲ့အကြည့်တွေအကြောင်း စဉ်းစားခန်းဝင်နေမိတယ်။ ဘာကိုမကျေနပ်နေတာလဲ။ မေမေ့နားမှာ ညီမလေးကိုထားခဲ့လို့ မကျေနပ်တာလား။ မေမေ့ကို ကျုပ်အခန်းမှာ ထားခဲ့တာဆိုတော့ ကျုပ် အကြံဆိုတာ သိမှာပဲ။ ဒါမှမဟုတ် ကျုပ်နဲ့ ညီမလေး ရောရောထွေးထွေးနေတာကို သဘောမကျတာလား။ ညီမလေးနဲ့ကျုပ်က အရင်လဲ နေနေကျဆိုပေမယ့် သူ့အရှေ့တော့ မနေဖြစ်တာများတယ်။ နေရင်လဲ စတာ နောက်တာလောက်ပဲ အခုလို နမ်းတာပြုတာမရှိခဲ့ဘူး။ အဖေရင်း အိမ်သိပ်မကပ်တာ ကြောင့်လဲ မမြင်တာဖြစ်မယ်။ ကျုပ်ကလဲ ကိုယ့်ညီမလေးလိုပဲ သဘောထားတာမို့ မောင်နှမလိုပဲ ချစ်လို့ နဖူးလေး ပါးလေးနမ်းတာ ပုခုံးဖက်တာလောက်ပဲ။ အပြင်ထွက်ရင်တော့ ညီမလေးက ကျုပ်လက်မောင်းကို ဖက်နေကျ။ ကိုယ်ချင်းပူးကပ်ဖက်တာ မျိုးတောင်မရှိဘူး။ ကျုပ်လဲ ခေါင်းရှုပ်လာတာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး ရေချိုးလိုက်တယ်။ ရေချိုး လိုက်တော့လူလဲ လန်းသွားတယ်။ ပုံ့ကိုသတိရလို့ ဖုန်းခေါ်မယ်ဆိုပြီး ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ နံပါတ်နှိပ်ကာနီးမှ အတွေးတစ်ခုကခေါင်းထဲရောက်လာတယ်။ အခုပဲ မေမေ့ကို ဒီကခေါ်ထုတ်ဖို့ တီခင်နဲ့ တိုင်ပင်လာကြပြီမလား။ ပုံ့ကိုပိုချစ်ပြရင် ပုံ့နဲ့ခွဲတဲ့အခါ ပိုနာကျင်ရမှာ။ ပုံ့ကိုမနာကျင်စေချင်ဘူး။ ကျုပ်သူ့ကို သိပ်မချစ်တော့သလို နေပြရမယ်။ ဟုတ်တယ် ပုံ့ကျုပ်ကို မုန်းချင် မုန်းသွားပါစေတော့။ ပုံ့ကျုပ်ကိုမုန်းသွားတဲ့အကြောင်းစဉ်းစားမိတော့လဲ ကြေကွဲရပြန်တယ်။ မျက်ရည်တောင်ဝဲတက်လာတယ်။ သက်ပြင်းချမိတယ်။ တံခါးဖွင့်သံနဲ့အတူ မေမေဝင်လာတော့ ကုတင်စောင်မှာထိုင်ပြီးဖုန်းကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချနေတဲ့ကျုပ်ကိုတွေ့သွားတယ်။
“သားလေး ထမင်းစားရအောင်လေ… ဟင်… ဖုန်းကြည့်ပြီးသက်ပြင်းချလို့… ဘာဖြစ်နေတာလဲ…”
ကျုပ် ရုတ်တရတ် မေမေ့ကိုလှည့်ကြည့်မိပြီးမှ ကျုပ်မျက်ဝန်းထဲက ဝဲနေတဲ့မျက်ရည်ကို မေမေမြင်မှာစိုးလို့ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာပြန်လွှဲလိုက်ပြီး မျက်တောင်ပုတ်ကာ ရလိုရငြား မျက်ဝန်းထဲက အရည်တွေ ပျောက်ပါစေတော့လို့လုပ်ပြီးမှ မေမေ့ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်။
“သားလေး ဖုန်းက သမီးလေးပုံ့ကိုခေါ်မလို့မလား… ခေါ်လိုက်လေ… သားလေးပြန်ရောက်ပြီဆိုတဲ့အကြောင်း…. သမီးလေးကိုလှမ်းပြောလိုက်အုံး…”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး…
“မခေါ်တော့ပါဘူးမေမေရယ်… စားကြမယ်လေ.. လာသွားမယ်…”
မေမေက မသွားသေးပဲ ကျုပ်မျက်နှာကို သေသေချာချာကြည့်နေတာ။ ကျုပ်မေမေ့အကြည့်ကိုရင်မဆိုင်ရဲဘူး။ မေမေက ကျုပ်မျက်နှာကိုဖတ်တာ သိပ်တော်လွန်းတယ်။ ကျုပ်ခေါင်းငုံ့လိုက်တယ်။ မေမေ့ဆီက သက်ပြင်းချသံကြားတယ်။
“သားလေး…. မေမေမှာထားတာကိုမေ့နေပြီလား…”
“မမေ့ပါဘူးမေမေ…. သားအဲ့ဒါကိုပဲ လုပ်နေတာပါ”
ဘေးလူတွေကြားရင်တော့ ဘာပြောမှန်းသိချင်မှသိမယ်။ မေမေက သူ့အတွက်နဲ့ ပုံ့ကို မနာကျင်စေရဘူးလို့ မှာထားတာ ကျုပ်လဲ ပုံ့နာကျင်မှာစိုးလို့ ဒီလိုလုပ်နေတယ် ဆိုတာကို ပြန်ပြောလိုက်တာ။
“ကဲပါ… အဲ့ဒါဆိုလဲ ထမင်းသွားစားကြမယ် လာ..”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ပုခုံးလေးဖက်ပြီး ထမင်းစားခန်းဆီထွက်လာလိုက်တော့တယ်။ ထမင်းစားခန်းမှာ ညီမလေးက အသင့်စောင့်လို့။
“ဟော… ညီမလေးကမစားရသေးဘူးလား…”
“အင်းလေ… ကိုကိုနဲ့အတူစားမလို့စောင့်နေတာ… ကိုကိုကလဲကြာလိုက်တာဟွန့်… ညီမလေးကဗိုက်ဆာနေပြီ… ”
“အေးပါကွာ … ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်… ဆောရီး.. ”
“ဟုတ်သားပဲ သားလေးရယ်… သမီးလေးက သူ့အစ်ကိုနဲ့စားချင်လို့စောင့်နေတာ… ”
ကျုပ်လဲ ထမင်းဝိုင်းဝင်ထိုင်ပြီး မေမေ့ကို အရင်ဦးချပြီးမှ
“ရော့ ညီမလေးကြိုက်တဲ့ အသည်းလေး စားနော်… စိတ်မဆိုးနဲ့တော့…”
“ဟွန်း … အသည်းလေးကျွေးလို စိတ်ဆိုးပြေလိုက်မယ်… ခစ်ခစ်..”
ဒီလိုနဲ့ ထမင်းဝိုင်းလေးက ညီမလေးရဲ့စကားသံတွေနဲ့ ဆူဆူဝေဝေ လေးဖြစ်သွားတယ်။ ဒီအိမ်ကထွက်သွားရင် ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ ညီမလေးကိုလဲ ထားခဲ့ရမှာပဲ။ ညီမလေးကို သနားလိုက်တာ။ ကျုပ်ကို ညီမလေး ဘယ်လောက်သံယောဇဉ်ရှိတယ်ဆိုတာ ကျုပ်အသိဆုံး။ ကျုပ်တို့သာ ဒီအိမ်ကထွက်သွားရင် ညီမလေးလဲ တော်တော်ခံစားရမှာ။ အရင်က ကျုပ် ပုံ့တစ်ယောက်ကိုပဲ ခွဲရတာ။ ဒါတောင် ပုံ့က သူအလိုလိုခွဲသွားရတာ။ ကျုပ်ကအခု ဒီအိမ်က ဖွားသီ ညီမလေး ပြီးတော့ ပုံ့ … ကျုပ်တွန်းလှန်ပစ်ရမယ့် ထုထည်က ကြီးလိုက်တာဗျာ။ အဲ့ဒီညက တလူးလူး တစ်လှိမ့်လှိမ့်နဲ့ တော်တော်ညဉ့်နက်မှ အိပ်ပျော်တော့တယ်။

နောက်နေ့ကျတော့ ဖုန်းသံကြားမှ အိပ်ယာကနိုးတယ်။ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။
“ဟယ်လို…”
“ဟယ်လိုကို … ပြန်ရောက်နေပြီလား… ”
“အင်း…. ညကပဲပြန်ရောက်တယ်… ”
“ပြန်ရောက်တာ ပုံ့ကိုတောင် ဖုန်းမဆက်ဘူး… ကိုရယ်… နေနိုင်လိုက်တာ… နယ်သွားကတည်းက… တစ်ခါမှကိုမဆက်ဘူး… ကို… ပုံ့ကိုရော ချစ်သေးရဲ့လားဟင်….”
“(ရင်ထဲအသည်းထဲကနေ) ချစ်ပါတယ်ပုံ့ရဲ့…”
ရင်ထဲကားစကားတစ်ချို့ကို သိုဝှက်ပြီး ပြောလိုက်မိတယ်။
“အင်းပါ… အဲ့ဒါဆို… ဒီနေ့တွေ့ရအောင်လေ… ပုံ့ကိုလာခေါ်ပါလား… ”
“အင်း နေ့လည်ကျ… ကို… လာခေါ်မယ်… ”
“အင်း… မောနင်း…. ကို”
“မော နင်းပုံ့… ဒါပဲနော်… ”
“ဟုတ်… ”
ကျုပ်လဲ ဖုန်းချလိုက်တယ်။ နေ့လည်ရောက်တော့ ပုံ့ဆီသွားဖို့ပြင်ဆင်ပြီး ကားနဲ့မောင်းထွက်ခဲ့တယ်။ ပုံ့အိမ်ကိုရောက်တော့ အန်ကယ်ဇော်နိုင်က ရုံးသွားနေလို့ အန်တီစပါယ်နဲ့ပဲတွေ့တယ်။ ပြီးတော့ ပုံ့ကိုခေါ်ပြီးထွက်လာလိုက်တယ်။ ပုံကတော့ ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ အရမ်းလှနေတာ။ ဘယ်သွားကြမလဲဆိုတော့ ကန်တော်ကြီးထဲ ဆိုတာနဲ့ ကန်တော်ကြီးထဲပဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ ကန်တော်ကြီးထဲက အရိပ်ရတဲ့ ခုံတန်းလေးတစ်ခုမှ ထိုင်မိကြတယ်။ ပုံ့ပုခုံလေးကိုဖက်ထားမိတော့ ပုံ့က ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ တိုးလို့ဝင်လာတယ်။ ပုံနဲ့ နှစ်ယာက်ထဲဆိုတော့ လဲ စိတ်တွေက ထိန်းမရ။ ပုံကို ခပ်အေးအေးပဲ ဆက်ဆံမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်တွေ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်ကြပြန်သည်။ ကြင်ကြင်နာနာလေး ထွေးပွေ့ရင်း ချစ်စကားတွေ ဆိုမိပြန်သည်။ လူမြင်ကွင်းမို့ မနမ်းမိကြပေမယ့် ခပ်တင်းတင်းလေးဖက်ရင်း အလွမ်းတွေဖြေရသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ တစ်ခုခုသွားစားရန် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ကားပေါ်ရောက်မှပဲ အနမ်းတွေ ဝုန်းဒိုင်းကြဲမိကြသည်။ ချစ်ရတဲ့ပုံ့ရယ်။ ကိုပုံ့ကို သိပ်ချစ်ပါတယ်ကွာ။ ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်သွားက နှစ်ယောက်အတူစားသောက်ကြပြီးမှ ပုံ့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ခဲ့လိုက်သည်။ အပြန်ကြမှပဲ သက်ပြင်းချမိသည်။ ဒီအတိုင်းဆိုမလွယ်… ဟူး..။ ညနေအိမ်ပြန်ရောက်တော့လဲ ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ပြီး မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်လေးတစ်အုပ်ဖတ်နေမိသည်။ ညီမလေးက ဖွားသီနဲ့ထိုင်ပြီး 5Movie က လာတဲ့ရုပ်ရှင်ကားတွေ ထိုင်ကြည့်နေသည်။ သူတို့ကြည့်တဲ့ရုပ်ရှင်ကားပြီးသွားလို့ထင်တယ် ညီမလေးက ကျုပ်ဘေးလာထိုင်ပြီး
“ကိုကို ဘာတွေဖတ်…”
“ဒီလိုပါပဲ.. တွေ့ကရာဖတ်နေတာ… ”
“ညီမလေးကိုဖတ်ပြ…”
“ဖတ်ချင်ရင်ဖတ်လေ ညီမလေးရဲ့…. ရော့ ”
“အာ.. ကိုကိုဖတ်ပြတာနားထောင်ချင်တာပါဆို…”
“ပြီးရော .. အဲ့ဒါဆိုလဲ နားထောင်… ”
ညီမလေးက ကျုပ်ပေါင်ပေါ်ခေါင်းလေးအုံးပြီး လှဲရင်း နားထောင်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဇတ်လမ်းတိုလေးတစ်ပုဒ်ကို စပြီးဖတ်ပြလိုက်တယ်။
“ဟိဟိ ဇိမ်ပဲ… ရုပ်ရှင်ကြည့်တာထက်တောင်မိုက်သေးတယ်… ”
ကျုပ်လဲ ပြန်ပြောမနေတော့ပဲ ဖတ်ပြနေလိုက်တယ်။ ဇတ်လမ်းကလဲ ရသစာပေဆိုတော့ သိပ်ဖတ်လို့ကောင်းတော့ အသံထွက်ပြီးဖတ်ပြရင်း စျာန်ဝင်နေမိတယ်။ အချိန်က ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်မသိ အဖေရင်း အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ခြေသံကြားမှ လှည့်ကြည့်မိတယ်။ အဖေရင်းက မနှစ်မြို့တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေပြန်တယ်။ ဘာသဘောလဲပေါ့။ ဘာမှတော့မပြောဘူး။ အိမ်ပေါ်ပဲ တန်းတက်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ဇတ်လမ်းဆုံးအောင်ပဲ ဆက်ဖတ်ပြလိုက်တယ်။ အမယ် ဇတ်လမ်းဆုံးတော့ ငတိမက အိပ်တောင်ပျော်နေပြီ။
“ဟေ့.. ညီမလေး.. ထ… အချိန်ခါမဟုတ် အိပ်ပျော်နေတယ်… ထ… ထ… ”
ညီမလေးက မျက်လုံးဖွင့်ပြီး ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ထထိုင်တယ်
“ဝှား… ပြီးသွားပြီလား… ဟီးဟီး … ကောင်းလိုက်တာ… အိပ်တောင်ပျော်သွားတယ်… ခစ်ခစ်…”
“ကိုကိုကတော့… သေချာဖတ်ပြနေတာ… အိပ်ပုတ်.. ဟင်း…”
“ကိုကို… ညီမလေးကို…. ညကျရင်လဲ… စာဖတ်ပြကွာ… ညီမလေးကိုလိုက်သိပ်ပေး…. ”
“အမလေး… တက္ကသိုလ်တောင်တက်တော့မယ်… ခုထိသူများချော့သိပ်တာခံချင်နေသေးတယ်… ”
“မရဘူး… ကိုကိုရာ… ညီမလေးကိုချော့သိပ်မလား.. မသိပ်ဖူးလား.. မလုပ်ပေးရင်… မေမေလေးနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်… ”
“သိပ်ပါ့မယ်ဗျာ.. ဟုတ်ပြီလား…”
“ခစ်ခစ်… ဒါမှဒို့ကိုကိုကွ….”
ပြောပြီး ကျုပ်ပါးကို ရွှတ်ခနဲနမ်းပြီး ပျော်မြူးကာထွက်သွားလေရဲ့။ ကျုပ်ကို တော်တော်ချစ်ရှာတဲ့ ညီမလေးပါလား။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ်မှာ ညီမလေးကို ညဘက်စာဖတ်ပြပြီး ချော့သိပ်ရတဲ့ တာဝန်တစ်ခု တိုးလာတာပေါ့။ ပထမဆုံး ညီမလေးအိပ်ခန်းကို စပြီး လိုက်သွားတော့ ညီမလေးရဲ့စားပွဲပေါ်မှာ သူ့အဖေနဲ့ အမေရဲ့ပုံတင်ထားတာတွေ့တယ်။ ကျုပ်လဲ ဓါတ်ပုံယူကြည့်ရင်း
“ဒါညီမလေး မေမေလား…”
“အင်းကိုကို… ”
“ညီမလေးမေမေက ချောသားပဲ…. ဒါကြောင့်မို့ ငါ့ညီမလေးလဲလှတာဖြစ်မယ်… ညီမလေးမေမေက.. အခုဘယ်မှာနေလဲ… ”
“သူက နောက်ယောက်ျားနဲ့ ကိုကိုရဲ့… xxxမှာနေတာလို့တော့ပြောဖူးတယ်… ညီမလေးကျောင်းတက်တုန်းကတော့… လာလာတွေ့ပါတယ်… သူ့ယောက်ျားကလဲ… သဘောကောင်းပါတယ်… ညီမလေးကတော့ မေမေ့ဆီတစ်ခါမှ မရောက်ဖူးဘူး… ဖွားဖွားနဲ့ ဖေဖေကလဲ လိုက်မပို့ဘူးလေ… ”
ပြောရင်း မျက်ရည်က ပေါက်ကနဲလိမ့်ကျလာတယ်။
“ညီမလေးရယ်… ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်… ညီမလေးကိုဝမ်းနည်းစရာတွေ ပြန်ပြောမိနေပြီ…”
“ရပါတယ်ကိုကိုရာ… ညီမလေးက မေမေ့ကိုသတိရသွားလို့ပါ… ညီမလေးမှာ ရင်ဖွင့်စရာ… ကိုကိုပဲရှိတာ… ဖွားဖွားနဲ့ ဖေဖေက… မေမေ့အကြောင်းပြောရင် မကြိုက်ဘူး… ကိုကိုရဲ့… ညီမလေးမေမေနဲ့မတွေ့ရတာကြာလှပြီ… ”
မျက်ရည်လေးရွှဲလို့ ပြောပြနေတာ သနားစရာလေးဗျာ။
“ညီမလေးက … ညီမလေးမေမေနဲ့တွေ့ချင်လို့လား… ”
“တွေ့ချင်တာပေါ့ကိုကိုရာ… ညဘက်ကျမှ မေမေ့ဆီ ဖုန်းခိုးဆက်ရတာ… ”
“ကိုကိုတို့ရောက်နေတာရော… ညီမလေးမေမေ… သိလား..”
“ဟုတ်… သိတယ်ကိုကို… ညီမလေးပြောပြထားတယ်… ”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ… ညီမလေးကို… နောက်နေ့ကျ…ကိုကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်… တစ်ပတ်တစ်ခါလောက်တော့… သွားတွေ့ကြတာပေါ့…. ”
ညီမလေးက ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကျုပ်ကိုဖက်ပြီး ငိုပါလေရော။
“ကိုကိုရာ… ကိုကိုရောက်လာတာ… ညီမလေးတစ်ကယ်ကံကောင်းတယ်… ကိုကိုကညီမလေးကို အရမ်းအလိုလိုက်တာပဲ…. ကိုကို့ကိုကျေးဇူးတင်တယ်သိလား…. ညီမလေးဆိုးသမျှကိုသည်းခံလို့.”
“ညီမလေးကလဲကွာ… မောင်နှမချင်းကျေးဇူးတင်နေပြန်ပြီ… ကဲကဲ… ညီမလေးမေမေကိုအခုပဲ ဖုန်းဆက်လိုက်… မနက်ဖြန်လာတွေ့မလို့.. ဘယ်ကိုလာခဲ့ရမလဲလို့…. လိပ်စာကိုသေသေချာချာမေးလိုက်”
“ဟုတ်ကိုကို… ”
ညီမလေး ဖုန်းကိုကောက်ကိုင်ပြီး သူ့အမေဆီဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်”
“…..”
“မေမေ… နေကောင်းလား…”
“……”
“ကိုကိုက …. သမီးကို မေမေ့ဆီလိုက်ပို့ပေးမယ်တဲ့.. အဲ့ဒါဘယ်ကိုလာခဲ့ရမလဲ…”
“…..”
“ဟုတ်မေမေ.. သိတယ်… ဟုတ်မေမေ… ဟုတ်.. အဲ့ဒါဆို မနက်ဖြန်မှတွေ့မယ်မေမေ… မေမေ့ကိုအရမ်းချစ်တယ်…”
“…..”
ညီမလေးဖုန်းချလိုက်တော့မှ ကျုပ်မေးလိုက်တယ်
“ဘယ်မှာတဲ့လဲ ညီမလေး…”
“xxx အိမ်ယာမှာကိုကို… ပထမထပ် အခန်းxxxတဲ့.. မေမေက သူ့အိမ်ကြမှ ထမင်းစားတဲ့…”
အခုမှ ညီမလေးလဲ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ဖြစ်တော့တယ်။
“အင်းပါ… အဲ့ဒါဆိုလဲ မနက်စောစောပဲ သွားကြတာပေါ့… ကဲကဲ… အိပ်တော့ညီမလေး … မနက်ကျ စောစောထရမှာ.. ကိုကိုစာဖတ်ပြမယ်…”
“ဟုတ်ကိုကို… ကိုကို့ကိုအရမ်းချစ်တယ်… ”
ပြောရင်း ကျုပ်ပါးလေးကို ရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စောင်လေးခြံပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်ကာ ကျုပ်စာဖတ်ပြတာကိုနားထောင်ရင်းကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဖတ်ပြရင်း တစ်ဝက်လောက်ရောက်လို့ ညီမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေပြီ။ ကျုပ် ညီမလေးနဖူးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီး တံခါးလော့ချပေးကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။ အဖေရင်းရဲ့ခန်းဘက်က အသံနည်းနည်းကြားလို့ တံခါးနားသွားနားထောင်ကြည့်တော့ တစ်ဟင်းဟင်းညည်းသံတွေ မေ့မေ့ရဲ့ အော်ဟစ်သံသဲ့သဲ့ ကြားလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်းပဲ ကိုယ့်အခန်းကိုပြန်လာခဲ့လိုက်တော့တယ်။

နောက်နေ့မနက်ကျတော့ မနက်စာစားကာနီး မေမေ့နားကပ်ပြီး ညီမလေးကို သူ့မေမေဆီလိုက်ပို့မယ့် အကြောင်း တီးတိုး ပြောပြလိုက်တယ်။ မေမေကလဲ သဘောတူပါတယ်။ ညီမလေးကတော့ ဒီနေ့ အရမ်းကိုတက်ကြွနေတာ။ အင်းပေါ့လေ သူလဲ သူ့အမေကို  တွေ့ချင်ရှာမှာပေါ့။ မနက်စာစားသောက်ပြီးတော့ အဖေရင်း ရုံးသွားပြီး ခဏကြာမှ ကျုပ်နဲ့ညီမလေး သူ့အမေ ဒေါ်ငုဝါတို့ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ သိပ်တော့မရှာရပါဘူး တန်းရောက်သွားတယ်။ ရောက်တာနဲ့ ကွန်ဒိုရဲ့ ပထမထပ်ကိုတက်ပြီး အခန်းတံခါးဝကနေ ဘဲလ်ကို နှိပ်လိုက်တော့ အန်တီငုဝါကိုယ်တိုင် တံခါးလာဖွင့်ပေးတယ်။ သားအမိနှစ်ယောက်တွေ့တာနဲ့  “သမီးလေး…” “မေမေ”ဆိုပြီး နှစ်ယောက်သား တင်းတင်းဖက်ပြီး ငိုတော့တာပဲ။ သားအမိနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်နမ်းရင်း အလွမ်းသယ်ကြတာ ကျုပ်ကိုတောင် သတိမရတော့ဘူး။ ခဏကြာမှာ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ကိုမြင်ပြီး သူ့သမီးကိုဖက်ထားတာကို ဖြေပေးပြီး
“သြော်…. ဆော်ရီးကွယ်သား… သမီးလေးနဲ့မတွေ့ရတာကြာလို့… အလွမ်းသယ်မိသွားတာ… အထဲခေါ်ဖို့တောင်မေ့သွားတယ်… လာအထဲဝင်ကြ… သမီးလေး… သမီးကိုကို ကို ခေါ်…”
ညီမလေးက ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲပြီး…
“လာကိုကို… လာ…”
ဆိုပြီး အိမ်ထဲခေါ်သွားတယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်တော့ အန်တီငုဝါ ကျုပ်နဲ့ညီမလေးကို အအေးဗူးလေးချပေးရင်း ညီမလေးဘေးမှာဝင်ထိုင်ကာ ဖက်ထားလိုက်ပြီး ခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။
“သားကို အန်တီကျေးဇူးအရမ်းတင်တယ်ကွယ်… သမီးလေးကို အရမ်းတွေ့ချင်ပေမယ့်လဲ… ကျောင်းကလဲပိတ်ထားတော့ တွေ့ဖို့က မဖြစ်နိုင်ဘူးလေ… သားလိုက်ပို့မှပဲ တွေ့ရတော့တယ်… သားက သမီးလေးကို အရမ်းဂရုစိုက်တဲ့အကြောင်း… အလိုလိုက်တဲ့အကြောင်း သမီးလေးက အမြဲပြောပါတယ်… ဘာပဲပြောပြော… သားတို့ရောက်လာတာ အန်တီ အရမ်းဝမ်းသာတာပဲ.. သမီးလေးက အမေနဲ့ခွဲနေရတဲ့အပြင် အဖေါ်လဲမရှိရှာတော့ သားတို့ရောက်လာတာ သမီးလေးအတွက် အဖေါ်ရတာပေါ့ကွယ်…. ”
“ကျနော်လဲ တစ်ချိန်လုံး တစ်ကောင်ကြွက်လိုနေလာတာ…. ခုညီမလေးတစ်ယောက်ရတော့.. အရမ်းပျော်တယ် အန်တီ…. ”
“သမီးလေးကို ကိုယ့်ညီမလေးလို စောင့်ရှောက်ပေးတဲ့အတွက်… သားကိုအန်တီကျေးဇူးတင်ပါတယ်… နောက်ကိုလဲ လာလည်နော်… အန်တီတို့အိမ်ကို အချိန်မရွေးဝင်ထွက်နိုင်တယ်သိလား… ဗိုလ်ချုပ်စျေးမှာ အထည်ဆိုင်ဖွင့်ထားတယ်… အဲ့ဒီမှာအန်တီအမြဲရှိတယ်… ကြုံရင်ဝင်ခဲ့ကြ… ”
“ဟုတ်အန်တီ… ဝင်ခဲ့ပါ့မယ်… ညီမလေးအတွက်လဲ စိတ်ချပါ…”
“ကဲ အဲ့ဒါဆိုလဲ ခဏနားကြအုံး… အန်တီ ချက်တာပြုတ်တာ လက်စသတ်လိုက်အုံးမယ်…. ”
“သမီးလဲလိုက်ခဲ့မယ်လေ… မေမေ… ”
“သမီးလေးကိုကို တစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာပေါ့… ”
“လိုက်မယ်မေမေရာ… ကိုကိုပါလိုက်ခဲ့လေနော်… မီးဖိုထဲမှာ စကားဆက်ပြောကြမယ် နော်ကိုကို”
“ကောင်းပါပြီဗျာ… လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်… ”
“သားက သမီးလေးကို တအားအလိုလိုက်တာပဲ… ဒါကြောင့်မို့ သမီးလေးက ကိုကို… ကိုကိိုနဲ့… ပါးစပ်ဖျားကမချတာ…ကဲ… အဲ့ဒါဆိုလဲ လိုက်ခဲ့ကြ… ”
ညီမလေးက သူ့အမေခါးလေး လက်တစ်ဖက်က ဖက်ပြီး ကျုပ်ကိုလက်ဆွဲခေါ်တော့ ကျုပ်လဲ ပါသွားတော့တယ်။ မီးဖိုထဲမှာ ဒေါ်ငုဝါက ချက်ပြုတ်ရင်း ကျုပ်နဲ့ ညီမလေးကိုစကားတွေပြောနေတယ်။ ညီမလေးကိုအဓိက ပြောတာပါ။ ကျုပ်ကိုတော့ နည်းနည်းပါးပါးပေါ့။ ချက်ပြုတ်ပြီးတော့ အန်တီငုဝါက ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ဆိုပြီး ရေချိုးခန်းဝင်သွားတော့တယ်။ ညီမလေးကြည့်ရတာလဲ ပျော်ရွှင်မြူးတူးနေလိုက်တာ။ ခဏကြာတော့ အန်တီငုဝါအပြင်ပြန်ထွက်လာပြီး စကားထိုင်ပြောကြပြန်တယ်။ ညီမလေးက နဂိုကမှ တီတီတာတာ ချွဲတတ်သူဆိုတော့ သူ့အမေနားက ခွာကိုမခွာတော့။ ထမင်းစားတော့လဲ သူ့အမေကို ခွံ့ကျွေးခိုင်းနေသေးတာ။ ကျုပ်ကိုလဲ ညီမလေးရော အန်တီငုဝါရော ဟင်းတွေဝိုင်းထည့်ပေးကြတာ ပန်းကန်ထဲမှာ ဟင်းတွေပုံသွားလို့ မနည်းတားယူရတယ်။ စားသောက်ပြီး တော့ ခဏထိုင်စကားပြောကြပြီး အန်တီငုဝါက စတိုခန်းလိုအခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး စက္ကူပုံးတွေကိုပြပြီး ကျုပ်ကို ဖွင်ုခိုင်းတယ်။
“ဒါတွေက ဆိုင်တောင်မတင်ရသေးဘူး အသစ်တွေ… သားနဲ့သမီး ကြိုက်တာ ကြိုက်သလောက်ယူ…”
အားပါး ပုံးထဲမှာ အင်္ကျီပါကင်ပတ်တွေ နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ဆိုင်မှာပြန်တင်မယ့်ဟာတွေ။ ကျုပ်လဲ ယူရမှာအားနာနေတာ။ ညီမလေးက
“ကိုကိုနဲ့… ဒါလေးလိုက်တယ် ”
ဆိုပြီး တစ်ထည်ကောက်ဖယ်လိုက်တယ်။ အန်တီငုဝါကလဲ
“ဒါလဲသားနဲ့လိုက်တယ်…” ဆိုပြီး တစ်ထည်ကောက်ဖယ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးက နောက်တစ်ထည်ထပ်ဖယ်ပြန်တယ်။ ကျုပ်လဲ တားရတော့တယ်။
“တော်ပြီ.. တော်ပြီ … ရပြီ ညီမလေး… ရပြီအန်တီ.. ဒီလောက်ဆိုရပါပြီ… ”
“သားကအားနာလို့လား… ဘာမှအားမနာနဲ့… ကိုယ့်အဒေါ်လို အမေလို သဘောထား…. ”
“ဟုတ်သားပဲ ကိုကိုကလဲ… ညီမလေးတောင်… ကိုကို့မေမေကို မေမေလေးကိုခေါ်တာ… ကိုကိုလဲ မေမေ့ကို မေမေလေးလို့ပြန်ခေါ်…”
“ဟုတ်ပါပြီကွာ… အားနာလို့မဟုတ်ပါဘူး… အန်… အဲ… မေမေလေးရယ်… ဒီကိုလာတာ ဖွားသီတို့ မသိကြဘူးလေ… အထည်တွေ အများကြီးယူသွားရင် ရိပ်မိသွားမှာစိုးလို့ပါ…”
“အင်း… ဒါတော့သားမှန်တယ်… အန်တီ..”
“မေမေကလဲ မေမေလေးပါဆို…ခစ်ခစ်”
“ဟင်းဟင်း… မေမေလေးပေးချင်ဇောနဲ့ မေ့သွားတာ… သမီးလေးလဲ ၂ထည်၃ထည်ပဲယူတော့နော်… နောက်လဲဆိုင်ကိုလာရင်းယူလို့ရတာပဲ..”
“ဟုတ်မေမေလေး…”
“ကိုကို ညီမလေးကိုရွေးပေးအုံး …”
ကျုပ်နဲ့ အန်တီငုဝါလဲ ညီမလေးကို ၃ထည်ရွေးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အန်တီငုဝါက နောက်ပုံးတစ်ခုကိုသွားဖွင့်ပြီး ကျုပ်ကိုရွေးခိုင်းတယ်။
“ဒါက လူကြီးဝတ်တွေ… သားမေမေကို မေမေလေးကမမြင်ဖူးတော့… သားပဲရွေးတော့… မေမေလေးက သားမေမေကိုလက်ဆောင်ပေးတာ….”
ကျုပ်လဲ မေမေနဲ့လိုက်မယ် အရောင်လေး ၂ထည်ရွေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ စကားတွေရယ်ရယ်မောမောပြောကြရင်း ညနေ ၃နာရီလောက်မှပြန်ခဲ့ကြတယ်။ ပြန်ခါနီး ညီမလေးတို့သားအမိ ငိုကြသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ တစ်ပတ်တစ်ခါလောက် တွေ့ရမှာမို့ သိပ်စိတ်မကောင်းမဖြစ်ကြဖို့ချော့မော့တော့ အန်တီငုဝါက ကျုပ်ပါးကို အနမ်းလေးပေးလိုက်သေးတယ်။အန်တီငုဝါက ကျုပ် နဲ့ညီမလေးကို မုန့်ဖိုးတွေလဲပေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည်ခန်းမှာ ဖွားသီနဲ့တွေ့ပေမယ့် ဘာမှတော့မပြောပါဘူး။ မေမေ့ကို အန်တီငုဝါပေးတဲ့ အင်္ကျီနှစ်ထည်ကို ဝယ်လာတာဆိုပြီး မျက်လုံးမှိတ်ပြပြီးပေးလိုက်တယ်။ ညနေအဖေရင်းပြန်လာတော့လဲ ကျနော်တို့မောင်နှမက တစ်ပူးတွဲတွဲပဲ။ ညီမလေးက အရင်ထင်တောင်ပိုချစ်လာသလိုပဲ။ အရင်ထက်ပိုချွဲလာတယ်။ အဖေရင်ကတော့ ကျုပ်နဲ့ညီမလေး တပူးတွဲတွဲ ဖက်လှဲတကင်းနေတာကို လုံးဝမနှစ်မြို့တဲ့ပုံပါ။

အပိုင်း-၂၁-ခ

နောက်ပိုင်းပုံ့နဲ့သွားတွေ့ရင် ညီမလေးကိုပါ ခေါ်သွားဖြစ်တယ်။ ညီမလေးပါတော့ ညီမလေးကို ပိုဂရုစိုက်ပြပြီး ပုံ့ကို နည်းနည်းလေးခပ်ခွာခွာနေမိတယ်။ လူကခွာနေပေမယ့် စိတ်ကတော့ပုံ့အနားမှာပါ။ အဲ့ဒီခံစားချက်တွေ ပုံ့မမြင်အောင်ဖုံးဖိထားရတာလဲ ဝေဒနာတစ်ခုပါပဲ။ ပုံ့ကတော့ ပထမတစ်ခေါက်ကတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပါပဲ။ နောက်ပိုင်း သူနဲ့သွားတွေ့တိုင်း ညီမလေးကပါလာတော့ မျက်နှာသိပ်မကောင်းတော့ဘူး။ ညီမလေးကလဲ ရိပ်မိတယ်ထင်တယ် နောက်ပိုင်းပုံ့နဲ့သွားတွေ့လို့လိုက်ဖို့ခေါ်ရင် သိပ်မလိုက်ချင်ဘူး။ ကျုပ်ကအတင်းခေါ်တော့လဲ ပါလာတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်ပုံ့နဲ့တွေ့ပြီး အပြန် ညဘက်ကြီး ပုံ့ကျုပ်ကိုဖုန်းဆက်လာတယ်။
“ပုံ့… ညဉ့်တောင်နက်နေပြီ ဘာဖြစ်လို့လဲ..”
“ကို… အီးဟီး… ”
“ဟင်… ပုံ့… ငိုနေတယ်…. ပုံ့ဘာလို့လဲ… ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်…. ”
“ကိုရယ်…. အဲ့လိုလုပ်ဖို့ မလိုပါဘူး… အီးဟီး… ကို… ပုံ့ကို… အကြောင်းကြောင်းကြောင့်… ထားခဲ့ရမယ်ဆိုရင်တောင်… အဲ့လို… ပုံ့ကိုမချစ်သလိုလုပ်ပြဖို့မလိုပါဘူး… အီးဟီး… ကိုပုံ့အပေါ်ဟန်ဆောင်နေတာသိတယ်… ပုံ့လိုချင်တာ ကို့ဆီကအချစ်တစ်ခုထဲပါ… အီးဟီး… အဲ့ဒီအချစ်လေးတစ်ခုထဲကို… မချစ်တော့သလိုလုပ်မပြပါနဲ့ကိုရယ်… ပုံ့မခံစားနိုင်ဘူး… အီးဟီး…”
ဟာ သွားပြီ။ ကျုပ်မှားသွားပြီ။ ကျုပ်အပေါ်နားအလည်နိုင်ဆုံးပုံ့ကို ကျုပ်ဘာလုပ်လိုက်မိပြီလဲ။ ဟာကွာ။ ပုံ့ငိုသံတွေက ကျုပ်နှလုံးသားကို မြှားအစင်းစင်း စိုက်ဝင်လာသလို နာကျင်လှတယ်။ ကျုပ်ငိုမိပြီ။
“ကိုတောင်းပန်ပါတယ်ပုံ့ရယ်… ကိုတစ်ကယ်တောင်းပန်ပါတယ်…. ကို.. ပုံ့ကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်ကွာ… ကိုယ့်အသည်းထဲကနေ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းကိုချစ်တယ်ကွာ… ကို့ရဲ့ပုံ့လေး အရမ်းခံစားသွားရလားဟင်… ”
“ကိုရယ်… ချစ်တယ်… ကို… ဘယ်လိုပဲဟန်ဆောင်နေပါစေ…. ကို… ပုံ့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာ… ပုံ့ယုံတယ်… နောက်ဆုံးထွက်သက်အထိ… အဲ့ဒီအချစ်တွေနဲ့ပဲရှင်သန်သွားပါရစေ… ကို့ကို…ဘယ်တော့မှ ပုံ့မုန်းသွား စီတ်နာသွားမှာမဟုတ်ဘူး…”
“ပုံ့ရယ်… မနက်ကျ.. ကိုအစောကြီးလာခေါ်မယ်နော်…. အခုကိုလာခေါ်ချင်တာ… အရမ်းနောက်ကျနေလို့… အရမ်းချစ်တယ်သိလား… ပုံ့… မငိုနဲ့တော့နော်… ”
“အင်းပါကို…. နောက်ကိုအဲ့လိုမလုပ်နဲ့နော်… ပုံ့အရမ်းခံစားရတယ်သိလား… ကို့ကို… ပုံ့ဘာမဆိုနားလည်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာယုံနော်… အရမ်းချစ်တယ်.. ဂွတ်နိုက်ကို… မနက်ကျလာခေါ်… ”
“အင်း… ဂွတ်နိုက်ပုံ့… အရမ်းချစ်တယ်….”
ပုံ့နဲ့ကျုပ် နှုတ်ဆက်စကားပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်ကျတယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ပုံ့နဲ့ပက်သက်ပြီး လေးလံနေတဲ့ ကျုပ်စိတ်တွေလဲ ပေါ့ပါးသွားသလိုပဲ။ ကိုယ့်အပေါ်ချစ်လွန်း၊ နားလည်လွန်းလှတဲ့ ချစ်သူလေးပုံ့ကို အရမ်းတွေ့ချင်စိတ်နဲ့ တစ်ဖြည်းဖြည်းအိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ မနက်ကျလဲ ဒီစိတ်နဲ့ပဲ အိပ်ရာစောစောနိုးလာပြန်တယ်။ ကျုပ်ရင်ထဲမှာ ပုံ့အတွက်အချစ်တွေပေးချင်နေလို့ မေမေ့ဆီသွားပြီး မေမေ့ပါးလေးကို တစ်ရွှတ်ရွှတ်နဲ့ အာဘွားတွေပေးမိနေပြန်တယ်။
“အယ် စောစောစီးစီးဒီကောင်လေး ဘာတွေတက်ကြွနေပါလိမ့်…. ”
“ဟီးဟီး သားပုံ့ဆီသွားမလို့မေမေ… ”
“အရင်ကဒီလို မတက်ကြွပါဘူး… ညီမလေးရော… ခေါ်မသွားတော့ဘူးလား… ”
“မခေါ်တော့ဘူးမေမေ… သားပုံ့ကိုအပြည့်အဝနားလည်သွားလို့… သားပုံ့ကိုတတ်နိုင်သလောက်… အချစ်တွေ… စိတ်ချမ်းသာမှုတွေပဲပေးတော့မယ်..”
“အင်း… အခုမှပဲ… အရင်ကရိုးသားတဲ့သားလေးနဲ့… တူတော့တယ်.. သွားသွား… မနက်စာမစားတော့ဘူးမလား…”
ပြောရင်း ကျုပါးလေးကို တရွှတ်ရွှတ်ပြန်နမ်းတယ်။
“ဟုတ်… မေမေ… ”
အိမ်ကနေ မနက်စာ တောင်မစားတော့ဘဲ ပုံ့ဆီထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ပုံ့တို့အိမ်ရောက်တော့ အန်ကယ်ဇော်နိုင်တောင် ရုံးမသွားသေးဘူး။ ပုံ့က သူနဲ့အတူ မနက်စားစားဖို့ ခေါ်တာနဲ့ ပုံ့နဲ့အတူ မနက်စာစားဖြစ်တယ်။ မနက်စာစားပြီးတော့ မှ ပုံ့ကိုခေါ်ပြီး အပြင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခုတစ်ခေါက်မှာတော့ ပုံ့ရော ကျုပ်ရော သိပ်ကို ပျော်နေကြတယ်။ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်လို့မဝနိုင်အောင် ဖြစ်နေကြပြီး လမ်းဘေးမှာ ကားခဏရပ်ပြီး အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေ ပေးမိကြသေးတယ်။
“ပုံ့… ကိုတို့ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့ရတဲ့နေရာ သွားရအောင်နော်… ”
“ကို့သဘော… ကိုသွားချင်ရာသွား.. ပုံ့ကလိုက်ပြီးသားပဲ… ”
အဲ့ဒါနဲ့ ကျုပ်လဲ ချောင်ကျကျ ဟိုတယ်တစ်လုံးဆီ ဦးတည်လိုက်တော့တယ်။ ဟိုတယ်ရောက်တော့ ကောင်းဆုံးအခန်းတစ်ခန်းကိုယူလိုက်တယ်။ Reception ကိုဖြတ်တော့ ပုံ့က နည်းနည်းရှက်နေသေးတယ်။ ဘာမှတော့မပြောဘူး။ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းတစ်ယောက် အခန်းကိုလိုက်ပို့တော့ အခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး ဝန်ထမ်းကောင်လေး တံခါးကို လော့ခ်ချပြီး ပြန်ထွက်သွားတာနဲ့ ပုံနဲ့ကျုပ် နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်မိတော့တယ်။ နမ်းလိုက်ကြတာ အတင်းဖက်ရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပွတ်သပ်ပြီးတော့။ ကျုပ်လဲ ပုံ့တင်ပါးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ဖျစ်ညှစ်ရင်း ကုတင်ရှိရာဆီ ခေါ်လာလိုက်တယ်။ ကျုပ်က ပုံ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ရင်း ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ထမိန်လေးကိုပါဖြည်ချလိုက်တော့ ထမိန်လေး ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံကျသွားတယ်။ ပုံ့ကလဲ ကျုပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်ပြီး ကျုပ်ခါးပတ်ကိုချွတ်ကာ ကျုပ်ဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဇစ်ဆွဲချကာ လျောချပြစ်တယ်။ ကျုပ်လီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြီး  အတွင်းခံဘာင်းဘီထဲ လက်ဝင်ကာ ကျုပ်လီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်နေတယ်။ ပုံ့နမ်းနေတာကိုရပ်ကာ ကျုပ်ရှေ့ထိုင်ချပြီး ဘောင်းဘီချွတ်မယ်လုပ်တော့ ကျုပ်ပုံ့ပုခုံးလေးကိုင်ပြီး ဆွဲထူလိုက်တယ်။
“ကိုအရင်လုပ်ပေးမယ်နော် ပုံ့… ပုံ့ကိုနာကျင်အောင်လုပ်ထားလို့ ချော့မယ်နော်… ”
“ရပါတယ်ကိုရယ်..”
ပုံ့က ရပါတယ်ပြောပေမယ့် ကျုပ်ပုံ့ကိုယ်လေးကိုချီပြီး ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လိုက်တယ်။ ပုံအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးဆွဲချွတ်တော့ ပုံ့ခါးလေးကော့ပေးတယ်။ အိုး ပုံ့အဖုတ်လေးက မွှေးညှင်းလေးတွေနဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ပုံ့က သူဘော်လီကိုချွတ်ပစ်လိုက်ပြီ ကျုပ်ကို ရီဝေဝေလေးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်လဲ ဘောင်းဘီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ပုံ့ကိုယ်ပေါ်ခွပြီး တွားတက်သွားလိုက်တယ်။ ပုံ့ကို အနမ်းလေးတွေပေတော့ ပုံ့မွတ်သိပ်စွာပြန်နမ်းတယ်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြင်ကြင်နာနာထွေးပွေ့ကြရင်း…
“ချစ်တယ်ပုံ့ရယ်.. ကိုယ်သေသည်အထိပုံ့ကိုချစ်နေမယ်… သိလား…”
“ယုံပါတယ်ကိုရယ်… ပုံ့လဲ… ကို့တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ… သေသည်အထိချစ်မှာ… ”
ပြောရင်း ပုံ့နို့လေးတွေကို ဖွဖွ ဆုပ်ညှစ်ရင်း ပုံ့ရဲ့လည်တိုင်လေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းတော့
“ဟင်းဟင်းဟင်း… ကိုရယ်”
ပုံ့လက်က ကျုပ်ရဲ့မာတင်းနေတဲ့လီးကို လာကိုင်ပြီး ထုပေးနေတယ်။ ကျုပ်လီးက သူ့ဆီးခုံနားမှာထောက်နေပြီ။ ကျုပ် အောက်ကိုနည်းနည်းလျောပြီး ပုံ့နို့ကိုစို့တော့ ပုံ့ကျုပ်လီးကို မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့  လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျုပ်လဲ ပုံ့နို့လေးကို တစ်ဖက်ကိုစို့ တစ်ဖက်ကို ဖွဖွ ဆုပ်နယ်ပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးကိုချေပေးလိုက်တယ်။ ပုံ့ ရင်လေးကော့တက်လာပြီး ကျုပ်ဆံပင်တွေကို လက်လေးနဲ့ ဖွရင်း ဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်လဲ နို့တွေကို အားရပါးရပြောင်းစို့ပြီးမှ ဗိုက်သားလေးတွေ ကနေတစ်ဖြေးဖြေး ချက်ကလေးကို လျာလေးနဲ့ ဝေ့ဝိုက်ပေးလိုက်တော့ ဗိုက်ကလေးကော့တက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ဆီးခုံလေးဆီဆင်းလာပြီး အဖုတ်လေးကိုမယက်သေးဘဲ ပေါင်သားလေးတွေကို ဟိုးကူးသည်ကူးယက်ပေးနေတော့ ပုံ့ဖင်လေးခါရမ်းပြီး အဖုတ်လေးက ကျုပ်လျာသွားရာ လိုက်ရွေ့နေတယ်။ နှုတ်ကလဲ တစ်ဟင်းဟင်းညည်းရင်း သက်ပြင်းတွေလဲချလာတယ်။
“ကိုရာ… အင်းဟင်းဟင်း….”
စောက်ပက်ကလဲအရည်ရွှဲအိုင်နေပြီ။ ပုံ့မထင်ထားတဲ့အချိန်မှာပဲ ပုံ့စောက်စိလေးကို ယက်တင်လိုက်တယ်။ ပုံ့ အီးကနဲအော်ပြီး ဖင်ကြီး မြောက်တက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ရှယ်ကိုဂျာပေးတော့တာ။ သိပ်ကြာကြာမယက်လိုက်ရပါဘူး စိတ်အရမ်းထနေတဲ့ ပုံ့တစ်ယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပြီးဆုံးခြင်းသို့ရောက်သွားကာ ကျုပ်ခေါင်းကို ဖယ်ထုတ်တော့တယ်။ ဒီလိုရရိုးလား ပုံ့ရယ်။ ဘယ်ရမလဲ စိမ့်ထွက်လာတဲ့ ပုံ့ရဲ့စောက်ရည်ဖြူဖြူလေးတွေကို စောက်ခေါင်းထဲထိ လျာနဲ့ထိုးသွင်းယက်ယူပြီး မျိုချပစ်တယ်။ ပြီးမှ ပုံ့ဘေးနားဝင်လှဲတော့ အသက်ပြင်းရှူကာ မျက်လုံးမှိတ်အမောဖြေနေရင်း ကျုပ်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရှာတယ်။ အမောပြေသွားတော့ မျက်လုံးလေးပွင့်လာပြီး ကျုပ်မျက်နှာ တစ်ပြင်လုံးကို အနမ်းတွေပေးရင်း
“ချစ်လိုက်တာကိုရာ… အထိအတွေ့လေးတွေက… ရူးလောက်ပါတယ်… ဒီတစ်ခါပုံ့အလှည့်နော်… ”
ပြောရင်း ထထိုင်တယ်။ ကျုပ်လီးကို လက်လေးနဲ့ဆုပ်ကိုင်ကာ နှာခေါင်းလေးနဲ့ တစ်ရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း ပါးလေးတွေနဲ့ ပွတ်လှိမ့်နေတယ်။ ရင်ထဲမှာ နွေးသွားတယ်။ တဏှာတော့ တဏှာပေါ့လေ။ အချစ်တွေနဲ့ပေါင်းစပ်လိုက်တော့ မြတ်နိုးမှုက အရာရာပေါ့ဗျာ။ ဆံချည်တစ်မျှင် မွှေးညင်းတစ်ပင်ကစ မြတ်နိုးမိတာပေါ့။ ချစ်လိုက်တာပုံ့ရယ်။ ပုံ့ ကျုပ်လီးကိုစစုပ်တယ်။ ကျုပ်ဒစ်ဖျားလေးတွေကို လျာလေးနဲ့ဝိုက်ရင်း တစ်ပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးကာ လက်လေးနဲ့လဲထုပေးတယ်။ လီးကို အာခေါင်ထဲထိဝင်နိုင်သလောက် ထိုးထည့်ပြီး စုပ်တာ ကျုပ်တောင်ကောင်းလွန်းလို့ ကော့တက်သွားတယ်။ အာဂပုံ့ပါပဲ။ ကျုပ်ကို အတတ်နိုင်ဆုံးပြုစုချင်တာ။ ကျုပ် အရမ်းနှစ်သက်တဲ့ ပုံ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေထဲ ကျုပ်လီးကို ကော့လိုးပေးမိပြန်တော့ ပုံ့အလိုက်သင့်နေပေးရင်း လျာလေးတွေနဲ့ပါ ကစားပေးတာ ကျုပ်အတွက်နိဗ္ဗာန်ကို လက်ငင်းရောက်သွားသလိုပဲ။ ကျုပ်တစ်ချက်တစ်ချက်ကော့လို့မိပြန်တော့ ပုံ့ မျက်ရည်လေးဝိုင်းသွားလို့ သနားမိပြီးပြန်လျှော့ပေးမိပြန်တယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး ကျုပ်ပြီးသွားတော့ ပုံ့ပါးစပ်ထဲ လီးရည်တွေပန်းထည့်မိပြန်တယ်။ ပုံ့ကတော့ ဝင်လာသမျှလီးရည်တွေကို အတင်းမျိုချပစ်နေတယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်လီးကိုသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပြီးမှ ကျုပ်ဘေးနားလာလှဲတယ်။ ပုံ့နဲ့ ကျုပ်လဲ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသလိုမျိုး ခပ်တင်းတင်း ပွေ့ဖက်ထားမိကြတယ်။ ပြီးတော့ ချစ်စကားလေးတွေပြောကြ ရယ်မောကြနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲကမ္ဘာလေးထဲမှာ ပျော်နေမိကြတယ်။ ပြီးတော့ နောက်တစ်ခါကြ နှစ်ယောက်သား စစ်စတီနိုင်းပုံ့စံမျိုး ပြိုင်တူလုပ်ပေးကြတယ်။ ဒီလိုလုပ်ဖို့တော့ ကျုပ်ကပဲ သင်ပေးရတာပေါ့။ ပုံ့ကလဲ ကျုပ်ပြောသမျှမငြင်းဘဲ လုပ်ပေးရှာပါတယ်။ နှစ်ယောက်လုံးပြီးသွားတော့မှ ပြန်အနားယူကြပြီး ချစ်စကားလေးတွေ ဆက်ပြောကြတယ်။ ပြီးတော့ မှ ပြန်ကြမယ်ဆိုပြီး ရေအတူချိုးဖြစ်တယ်။ ပုံ့ကို ကျုပ်အရမ်းလိုးချင်ပေမယ့် ကျုပ်အနာဂါတ်က ဘာဖြစ်လာမယ်မသေချာလို့ ပုံ့ကို အဆုံးစွန်ထိမနေမိအောင် ကျုပ်ထိန်းနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ မေမေနဲ့ နှစ်ရှည်လများ မလိုးဖြစ်ဘဲ စုပ်ခဲ့ ယက်ခဲ့တဲ့ အကျိုးတွေကြောင့်လဲ ထိန်းနိုင်ခဲ့တာပါ။ မေမေ့ကို ပေးထားတဲ့ကတိကိုလဲ ထိန်းရင်းပေါ့။ ပြီးတော့ ပုံ့နဲ့အတူ နေ့လည်စာစားပြီးမှာ ပုံ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေးခဲ့လိုက်တယ်။ ပုံ့နဲ့ တစ်ပတ်မှာ ၃ရက် ၄ရက်လောက် တွေ့ဖြစ်ကြပြီး ဟိုတယ်ကိုတော့ ၂ခေါက်လောက်ရောက်ပါတယ်။ ဘုရားတွေ ကစားကွင်းတွေ ပန်းခြံတွေကတော့ အနှံ့ပေါ့။ တွေ့တိုင်းလဲ ကျုပ်တို့နှစ်ယောက် သိပ်ကိုပျော်ရွှင်ကြပြီး ရတဲ့အချိန်လေးမှာ အချစ်တွေနဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းကြပါတယ်။ အန်တီငုဝါဆီကိုတော့ ညီမလေးကို တစ်ပတ်တစ်ခါ လိုက်ပို့ပေးပါတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ လမ်းကြုံရင်လဲ ဗိုလ်ချုပ်စျေးကဆိုင်ကို ဝင်တွေ့ဖြစ်ကြပါသေးတယ်။ အန်တီငုဝါနဲ့ တွေ့ဖန်များလာတော့ အန်တီငုဝါ ဖေါက်ပြန်တာတောင် ယုံရခက်ကြီး။ အိမ်မှာလဲ အိမ်မှာမို့၊ ဆိုင်မှာလဲဆိုင်မှာမို့ အနေတည်ပြီး တစ်ကယ်အေးဆေးတာ။ ကြည့်ရတာ အဖေရင်းရဲ့ဒဏ်မခံနိုင်လို့များ အသစ်ရှာပြီး ကွဲလိုက်တာလားမသိဘူး။

တစ်ခုသောညနေခင်းမှာ အိမ်မှာကျုပ်ထိုင်နေတာ ကို ညီမလေးက ကျုပ်ခါးကို လိုက်ပြီး ကလိထိုးတယ်။ ကျုပ်လဲ ယားတာနဲ့ တွန့်လိမ်နေတာကို ညီမလေးက တစ်ခစ်ခစ်ရယ်ရင်း အတင်းကို ကလိထိုးတော့တာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ဖွားသီလဲ ရှိနေပါတယ်။ ဖွားသီကတော့ ကျုပ်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စနေတာကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတာ။ ကျုပ်လဲ စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ညီမလေးခါးတွေကို ကလိပြန်ထိုးတာ ညီမလေး တွန့်လိမ်ပြီး ဆိုဖာပေါ်ပက်လက်လေးလဲသွားပါလေရော။ ကျုပ်လဲ ဘယ်ရမလဲ လဲနေတာကိုထပ်ပြီး အပေါ်ကမိုးကာ ကလိလိုက်ထိုးတယ်။ ညီမလေးက အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီရှည်ချည်သားလေးဝတ်ထားတာဆိုတော့ ကျုပ်က သူ့ပေါင်ကြားကိုရောက်နေတာ။ ကျုပ်ကလဲ ကိုယ့်ညီမလေးဆိုတော့ ဘာစိတ်မှလဲမဖြစ်ဘူး။ ညီမလေး တွန့်လိမ်နေတာကို သဘောကျလို့ ကလိလိုက်ထိုးတာ။
“ကိုကို… ခစ်ခစ်… ယားတယ်… ဟီးဟီးဟစ်… ညီမလေးမောနေပြီ… တော်တော့ကွာ… ခစ်ခစ်ခစ်…”
“ဟမ်… မှတ်ပြီလား… ကိုကို့ကို ကလိထိုးအုံးမလား.. ဟင်…”
“ဟီး.. မထိုးတော့ဘူး.. ခစ်ခစ်… ယားပါတယ်ဆို..”
“သမီးဖူး…”
အဖေရင်းအသံကြားလို့ ကျုပ်လဲ ရပ်လိုက်တယ်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အဖေရင်းက ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကို မျက်ထောက်နီနဲ့ကြည့်နေတာ။ ညီမလေးက တစ်ခစ်ခစ်ရယ်ရင်း အမောဖြေနေရင်းက…
“ရှင်… ဖေဖေ… ”
“လာအုံး… ဖေဖေအခန်းလိုက်ခဲ့… ”
“အာ… ဖေဖေရာ… ဒီမှာကလိထိုးခံရလို့ မောနေတဲ့ဟာ… ခဏနေလိုက်ခဲ့မယ်လေ…”
“မရဘူး… ခုလိုက်ခဲ့… ထစမ်းမိဖူး…”
အဖေရင်းရဲလေသံ တော်တော်မာနေတာကြောင့် ကျုပ်တောင်နည်းနည်းလန့်တယ်။ ညီမလေးလဲ မျက်နှာကြီးစူပြီး ထထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ အဖေရင်းက ညီမလေးလက်ကိုဆွဲခေါ်ပြီး အပေါ်ထပ်တက်သွားတော့ ကျုပ်လဲ လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ဘာများဖြစ်လို့လဲပေါ့။ အဖေရင်းက သူ့အခန်းထဲ ညီမလေးကိုခေါ်သွားပြီး ဘာတွေပြောတယ်မသိဘူး ခဏကြာတော့ ညီမလေး အဖေရင်းအခန်းထဲကနေ စူဆောင့်ပြီးထွက်လာတယ်။ လမ်းလျောက်တာကိုက စိတ်ဆိုသလို စိတ်ကောက်သလိုမျိုး ခြေကိုဆောင့်ဆောင့်ပြီးလျောက်ကာ သူ့အခန်းဘက်ဝင်သွားတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးကိုပဲ သွားချော့ရမလို ဆက်ပဲထိုင်နေရမလိုနဲ့ ခြေတုံချတုံဖြစ်နေမိတယ်။ ညစာစားချိန်ကျ ညီမလေး အခန်းထဲက ထွက်မလာလို့ ကျုပ်လဲ အခန်းထဲလိုက်ခေါ်တော့ ညီမလေးက ငိုထားလို့ မျက်နှာလေးမို့အစ်နေတာ။ ကျုပ်လာမချော့မိတာမှားသွားပြီလို့တောင် တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ကျုပ်လဲ ညီမလေးမျက်ရည်စတွေ သုတ်ပေးရင်း
“ညီမလေးအဆူခံရတာ … ကိုကို့ကြောင့်မလား…”
“မဟုတ်ပါဘူး… ကိုကိုရာ… အဲ့ဖေဖေက ဘာမှန်းကိုမသိဘူး…”
“မဟုတ်ရင်လဲပြီးရော… သွားမျက်နှာလေးသစ်လိုက်အုံး…  ထမင်းစားရအောင်…”
“ဟုတ်ကိုကို ခဏစောင့်… ”
ပြောပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားကာ မျက်နှာသစ်ပြီးပြန်ထွက်လာတယ်။ မျက်နှာသုတ်ပြီးတော့မှ
“ကိုကို… ညီမလေးကို… ကုန်းပိုး… ”
ဟိုက် ခုနပဲ ကျုပ်နဲ့ဆော့ရင်းလှောင်ရင်း အဆူခံရတာ။ အခုကျုပ်ကို ကုန်းပိုးခိုင်းနေပြန်ပြီ။ ဒီတိုင်းဆို ကျုပ်ပဲအထိုးခံရမလား ညီမလေးပဲ အရိုက်ခံရမလား တစ်ခုခုပဲ။ ကျုပ်ကိုယ်တိုင် အဖေရင်းရဲ အထိုးခံချင်ပေမယ့် ညီမလေးကိုတာ့ ဓါးစာခံမဖြစ်စေချင်ဘူး။ အခုဟာက ကျုပ်ကိုဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး သူ့အလိုလိုဖြစ်လာနေတာ။ ကျုပ်ဘာလုပ်ရမလဲ…
“ဟာ… ညီမလေးကလဲ… ”
“ကိုကိုကုန်းမပိုးဘူးလား… ကိုကိုကုန်းမပိုးရင် ညီမလေး ဒီညထမင်းမစားတော့ဘူး… ”
ဟူး မတတ်သာတောဘူး။ ကျုပ်သက်ပြင်းချရင်း ဖြစ်လိုရာဖြစ်စေတော့။ ကျုပ်ဖန်တီးတာမဟုတ်။ ကံစီမံရာပဲ လို့သဘောထားပြီး ညီမလေးကို ကုန်းပိုးလိုက်တော့တယ်။ ညီမလေးက ကုန်းပိုးစီးရင်း ကျုပ်ပါးလေးကို နမ်းလိုက်ရင်း
“ခစ်ခစ်… ကိုကိုက အဲ့ဒါတွေချစ်ဖို့ကောင်းတာ… ”
အမလေး သူကရယ်နိုင်သေးတယ်ဗျ။ ကျုပ်မှာသာ ညီမလေး ထပ်အဆူခံရမှာစိုးလို့ စိတ်ပူနေတာ။ ညီမလေးရဲ့ ရင်သားအဖုအဖေါင်းလေးတွေ ကျုပ်ကျောကိုလာထိကပ်နေတယ်။ သူ့ပေါင်လေးတွေနဲ့ ကျုပ်ကျောကိုခွထားပေမယ့် ကျုပ်စိတ်ထဲ ဘယ်လိုမှမနေပါဘူး။ ထမင်းစားခန်းရောက်တော့ အဖေရင်းနဲ့ ဖွားသီက စားနေပြီ။ မေမေက ဘေးနားကနေ အဖေရင်းကို ယပ်ခပ်ပေးနေတယ်။ အဖေရင်းက ကျုပ်ညီမလေးကို ကုန်းပိုးလာတာမြင်တော့ မျက်နှာက ချက်ချင်းကို တင်းမာသွားတာ။ ညီမလေးကတော့ သူ့အဖေကို တစ်ချက်တောင်မကြည့်ဘူး။ ကျုပ်နဲ့ညီမလေး ထမင်းစားပွဲမှာဝင်ထိုင်တော့-
“ကိုကို… ညီမလေးကိုခွံ့ကျွေးနော်”
“အင်း … ကျွေးမှာပေါ့ညီမလေးရဲ… မေမေ… မေမေပါတစ်ခါတည်း ဝင်စားလေ… ”
ကျုပ် တမင်ခေါ်လိုက်တာ။ ကျုပ်မေမေက ကျွန်လိုယပ်ခပ်ပေးနေချိန် ကျုပ်အခန့်သားထိုင်မစားနိုင်ပါဘူး။ အရင်က မေမေနဲ့အတူ နောက်မှစားဖြစ်တာ။ ညီမလေးကလဲ ကျုပ်နဲ့အတူမှ စားဖြစ်တာများတယ်။ အခုက ဖွားသီကညီမလေးကိုသွားခေါ်ခိုင်းလို့ သွားခေါ်ရင်းဝင်စားဖြစ်သွားတာ။
“မေမေနောက်မှပဲ… စားတော့မယ်သားလေးရယ်..”
“အာ မေမေလေးကလဲ… လာ … သမီးတို့နဲ့အတူတူစားမယ်…”
ပြောရင်း ထပြီး မေမေ့ကို လက်ဆွဲခေါ်ပြီးထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ညီမလေးကပဲ သူ့ရှေ့ကပန်းကန်ကို မေမေလေးဆီထိုးပေးရင်း…
“ဟီးဟီး… သမီးက ကိုကိုခွံ့ကျွေးတာစားမလို့…”
“ရပါတယ် သမီးလေးရယ်…”
“တောက်…”
အဖေရင်း တောက်တစ်ချက်ခေါက်လိုက်ပြီး ထမင်းဝိုင်းက ထသွားတယ်။မေမေ့ကိုယ်လေး ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတာ သတိထားမိတယ်။ ငယ်ကြောက်ဆိုတော့ မေမေ တော်တော်ကြောက်ရှာမှာ။ ဖွားသီရော ညီမလေးရော ကျုပ်ရော အတူရှိနေတော့ မေမေ့ကို ဘာမှသူပြောလို့မရဘူးလေ။ ဖွားသီက-
“ဒီကောင် ဘာဖြစ်နေမှန်းကိုမသိဘူး… ”
“မသိပါဘူးဖွားဖွားရာ… ကိုကိုခွံ့တော့… ညီမလေး ဗိုက်ဆာပြီ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးကို တစ်လုတ်ခွံ့။ ကျုပ်ကတစ်လုတ်စားနဲ့ ထမင်းဆက်စားနေမိတယ်။ မေမေကတော့ တိတ်ဆိတ်စွာပဲ စားနေလို့ မေမေ့ကို အကဲခတ်နေရသေးတယ်။ ထမင်းစားပြီးတော့ မေမေ့လက်လေးကို ကိုင်ဆုပ်ဖျစ်ညှစ်အားပေးတော့ မေမေက ပြုံးပြပါတယ်။ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့တဲ့။ ကျုပ်လဲ လုပ်ပြီးမှ မေမေ့ကို အဖေရင်းနှိပ်စက်မှာ စိတ်ပူနေမိသေးတယ်။ ညကျတော့ ထုံးစံအတိုင်း ညီမလေးကို စာဖတ်ပြသိပ်ပြီးတော့ ကျုပ်အခန်းပြန်ဝင်ကာနီး အဖေရင်းရဲ့အခန်းကိုသွားနားထောင်ကြည့်တော့ တိတ်ဆိတ်နေလို့ စိတ်အေးသွားခဲ့ရတယ်။

ညီမလေးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျုပ်ကိုသိသိသာသာ သူ့အဖေရှေ့ဆို ပိုပြီးပူးကပ်နေပြလာတယ်။ အဖေရင်းရဲ့ ဒေါသအငွေ့တွေနဲ့ မျက်လုံးတွေဟာ တစ်ဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန်လာခဲ့ပြီ။ အဖေရင်းကတစ်ဘက် ကျုပ်နဲ့ညီမလေးက တစ်ဘက် နှစ်ဘက်ကြားထဲက အက်ကြောင်းဟာ တစ်ဖြည်းဖြည်းကြီးမားလာခဲ့ပါပြီ။ ကျုပ်မျှော်လင့်တဲ့ နေ့တွေဟာ နီးကပ်လာနေပြီဆိုတာ ကျုပ်ခံစားမိနေပါတယ်လေ။

(အပိုင်း-၂၂ ဆက်ရန်)

အပိုင်း-၂၂-က

အင်းစက်

ဖိုးတေ ကိုယ်တိုင်ရေးသည်။ 22nd November, 2019.

ညီမလေးကို အန်တီငုဝါဆီခေါ်သွားရင်း တစ်ခါ မေမေ့ကိုပါခေါ်သွားပြီး မိတ်ဆက်ပေးတော့ ပင်ကိုယ်စိတ်ရင်းကောင်းတဲ့ အန်တီငုဝါ မေမေ့ကို ညီမရင်းသဖွယ် ဆက်ဆံသည်။ သြော် ဘာမှမဆိုင်တဲ့ အန်တီငုဝါတောင် မှ မေမေ့ကို ညီမရင်းသဖွယ် ဆက်ဆံနိုင်ပါလျှက် အဖေရင်းရဲ့ မေမေ့ပေါ်ဆက်ဆံပုံကို တွေးကြည့်ရင် အသည်းနာဖို့ကောင်းလှသည်။ အန်တီငုဝါကိုပါ ပန်းခြံတွေလျှောက်လည်ဖို့ခေါ်တော့ ဆိုင်ကို စိတ်ချရတဲ့ဝန်ထမ်းတွေနဲ့ထားခဲ့ပြီး လိုက်လာသည်။ ပြီးတော့ ပုံ့ဆီပါသွားခေါ်လိုက်တော့ မေမေနဲ့ အန်တီစပါယ်လဲ မတွေ့ရတာကြာမှ ပြန်တွေ့ကြလို့ ပြုံးပျော်နေကြသည်။ အန်တီစပါယ်ကိုပါ မေမေက လိုက်ခဲ့ဖို့ခေါ်တော့ အန်တီစပါယ်က အစကငြင်းပေမယ့် နောက်တော့လဲ ပါလာပါသည်။ အခုမှ သားအမိ ၃တွဲ ပန်းခြံတွေ ကစားကွင်းတွေ လျှောက်လည်ကြသည်။ အန်တီငုဝါလဲ မေမေနဲ့ အန်တီစပါယ်ကို တော်တော်လေးရင်းနှီးသွားတယ်။ ပျော်ရွှင်စရာကောင်းလွန်းလှတဲ့ အလည်အပတ်ခရီးဖြစ်ခဲ့ပြီး ကားလေးထဲကို ကြပ်ကြပ်သပ်သပ်ထိုင်ကြရပေမယ့် အားလုံးပျော်ရွှင်ခဲ့ကြသည်။ ပြန်တော့ အန်တီငုဝါကို ဗိုလ်ချုပ်စျေးကဆိုင်ကို အရင်လိုက်ပို့ပေးသည်။ အန်တီငုဝါက ကားပေါ်က အတင်းဆင်းခိုင်းပြီး အကုန်လုံးကို အင်္ကျီတွေ လက်ဆောင်ပေးပြန်သည်။ ပြီးတော့မှ အန်တီငုဝါကို နှုတ်ဆက်ထွက်ခဲ့ကြပြီး ပုံ့နဲ့ အန်တီစပါယ်ကို လိုက်ပို့ပေးလိုက်ပြီးမှ မေမေနဲ့ ညီမလေးကိုကားပေါ်တင်ကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကျုပ်တို့ပျော်တဲ့ အပျော်တွေဟာ ဒီညနေမှာပဲ မျက်ရည်အဖြစ်ပြောင်းလဲသွားရမယ်လို့ ဘယ်သူထင်မှာလဲ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ခရီးပန်းလာလို့ ခဏအနားယူလိုက်ပြီး ရေမိုးချိုးကာ အောက်ထပ်ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။
“ကိုကိုရေ… ကိုကို…”
ညီမလေးရဲ့ ခြံထဲကခေါ်သံကြားလို့ ကျုပ်လဲ ခြံထဲဆင်းခဲ့လိုက်သည်။
“ကိုကို ညီမလေးကို ပန်းခူးပေး…”
ဇီဇဝါပန်းရုံက ပန်းဖြူဖြူလေး ပွင့်နေတာကို လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ ကျုပ်လဲ ပန်းပွင့်လေးကို လှမ်းခူးပေးတော့
“ညီမလေးကို ပန်ပေးနော်…”
“လာ ပန်ပေးမယ်…”
ညီမလေးရဲ့ နားရွက်ကြားလေးက ပိတုန်းရောင်ကေသာကြားထဲ ထိုးစိုက်ပန်ပေးလိုက်တယ်။ အမယ် ညီမလေးက ခါးလေးထောက် ရင်လေးကော့ပြပြီး
“လှလား ကိုကို… ခစ်ခစ်… ”
“ဝါး… အရမ်းအရမ်းလှ… ”
ညီမလေးက တစ်ကယ်လဲလှပါတယ်။ ဖြူဝင်းတဲ့အသားလေးတွေနဲ့ အရွယ်ရောက်နေတဲ့ မိန်းမလှလေးလို ရှိုက်ဖိုအသွယ်သွယ်က သူ့နေရာနဲ့သူ ရှိသင့်သလောက်ရှိပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ်။
“ချစ်ရင် ညီမလေးကို အာဘွားပေး… ခစ်ခစ်…”
“ပေးမှာပေါ့… ”
ကျုပ်လဲ ညီမလေးရဲ့ နဖူးလေးကို ငုံ့နမ်းမလို့ လုပ်တဲ့အချိန်…
“တီတီ….”
“ကျွီ…”
ကားဟွန်းသံ တံခါဖွင့်သံနဲ့အတူ အဖေရင်းရဲ့ကား ခြံထဲကို ဒုန်းစိုင်းမောင်းဝင်လာပြီး ကားပေါ်ကနေမီးဝင်းဝင်းတောက်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ ဆင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်ပြီး အင်္ကျီရင်ဘတ်ကိုကိုင်ကာ ကျုပ်မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ပိတ်ထိုးတယ်။
“ခွပ်…”
“အမလေး… ကိုကို… အီးဟီး… ဖွားဖွားရေ… မေမေလေး… လာပါအုံး… အီးဟီး… ကိုကို.. ကိုကို…”
မေမေ နောက်မီးဖိုခန်းကနေအပြေးလေးပြေးထွက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ကြယ်တွေလတွေမြင်သွားတယ်။
“ခွေးမသား… ခွေးလိုကောင်… မင်းဟိုအပျက်မနဲ့.. ငါ့သမီးကိုတွေ့ပေးတာ ငါမြင်တယ်… မအေလိုး… ”
ကျုပ်ကိုပြောရင်းထပ်ထိုးဖို့ပြင်တော့ မေမေက ကျုပ်နဲ့အဖေရင်းကြားဝင်ပြီး  အဖေရင်းကို ဆောင့်တွန်းလိုက်တယ်။
“ရှင် ကျမသားလေးကိုမထိနဲ့နော်…”
မေမေဒေါသထွက်လွန်းလို့အသားတွေ တစ်ဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။
“ဖေလိုးမ… နင်ငါ့ကိုဘယ်တုန်းကအဲ့ဒီလေသံနဲ့ပြောဖူးလဲ.. သေချင်ပြီထင်တယ်… နင်လဲ အလိုတူအလိုပါပဲ… ”
“ကျမသားလေးကို ထိကြည့်လေ… အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မယ်…”
“စောက်ကန်းမ..”
အဖေရင်း မေမေ့ကိုပါးရိုက်ဖို့လက်မြှာက်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကျုပ်လဲ အတင်းကုန်းထပြီး မေမေ့ကို ကျုပ်ကိုယ်နဲ့ကာပြီး ဖက်ထားလိုက်တယ်။
“မေမေ… အ…”
ကျုပ်နားထင်ပူထူသွားတယ်။ မေမေ့ကိုသာထိမိရင်မသက်သာဘူး။
“ဒါကဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ… ဟင်… ဇေယျာထွန်း… အဲ့ဒါနင်နဲ့ရတဲ့နင့်သားဟဲ့… နင်ခွေးစိတ်ပေါက်နေတာလား…. ခုချက်ချင်းရပ်စမ်း… ”
“မေမေမသိဘဲနဲ့ ဝင်မပါနဲ့… အဲ့ဂြိုလ်ကောင်က ဘာမှကျုပ်သားမဟုတ်ဘူး… အဲ့ကောင်… သမီးကို… ဟိုအပျက်မနဲ့သွားတွေ့ပေးတာ… ကျုပ်မျက်စိနဲ့မြင်တာ… ဒီကောင်မလဲပါတယ်… နောက်ပြီး… ဒီကောင်သမီးလေးကိုပါ ခွေးကျင့်ခွေးကြံ… ကြံနေတာ… ကျုပ်မသိဘူးထင်နေလား…”
“မောင်နှမချင်းချစ်ချစ်ခင်နေတာ… နင်ကမလိုတဲ့မျက်လုံးနဲ့ကြည့်လို့ အဲ့လိုထင်နေတာ.. ခွေးကောင်ရဲ့… ငါ့အရှေ့မှာလဲ ဒီလိုပဲ မောင်နှမတွေနောက်ပြောင်နေတာပဲ… အေး… ငါ့မြေးမလေးကို… သူ့အမေဆီပို့ပေးတာ… အစထဲကငါသိတယ်… ငါ့မြေးလဲ… သူ့အမေကိုလွမ်းမှာပေါ့… ငါအမေချင်း သမီးချင်းကိုယ်ချင်းစာလို့လွှတ်ထားတာ… ”
“မေမေကပါ… ဒီအိမ်ဖေါ်သားအမိဘက်က လိုက်ပြောနေတာလား… သွား…. နင်တို့သားအမိ… အိမ်ပေါ်ကဆင်း… ဂြိုလ်မွှေတဲ့သားအမိ…. ”
“ဆင်းမယ်… ရှင့်ကိုသိပ်တွယ်တာလွန်းလို့ ပြန်လိုက်လာတယ်မထင်နဲ့… မေသီ့ကိုသနားလို့… သူ့မြေးနဲ့နေချင်မှာပဲဆိုပြီး… လိုက်လာတာ… သားကလဲ… သမီးလေးကို ညီမအရင်းလေးလိုပဲချစ်တာ.. ကျမအသိဆုံး… ရှင့်လိုခွေးစိတ်ပေါက်နေတဲ့လူနဲ့… အတူမနေနိုင်ဘူး… မေသီ… သမီးတို့သားအမိကိုပြန်ခွင့်ပြုပါနော်… မေသီးမြေးကိုမေသီကြိုက်တဲ့အချိန်လာတွေ့ပါ… သမီးတို့… ဒီအိမ်မှာ.. မနေချင်တော့ဘူး… နယ်မှာပဲအေးအေးဆေးဆေးနေပါရစေ…. ”
“မေမေလေး… မေမေလေး… မသွားပါနဲ့မေမေလေးရယ်… ကိုကို… ညီမလေးကိုမထားခဲ့ပါနဲ့နော်.. အီးဟီး… မေမေလေးကိုပြောပါအုံး… ကိုကို… မသွားပါနဲ့နော်…. အီးဟီး ”
“ညီမလေးကို.. ကိုကိုအရမ်းချစ်ပါတယ်… ကိုကိုဒီအိမ်မှာတော့မနေနိုင်ဘူးညီမလေး… မေမေ့ကိုအိမ်ဖေါ်လိုဆက်ဆံတာလဲ ကိုကိုမကြည့်ရက်တော့ဘူး… ဖွားသီသားတို့ကိုခွင့်ပြုပါနော်…”
ဖွားသီဘာမှပြန်မပြောတော့ဘူး လှကားလေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး မျက်ရည်တွေကျနေတော့တယ်။  ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုခေါ်ပြီး အဝတ်စားတွေသိမ်း ပစ္စည်းတွေထည့်တော့ ညီမလေး နောက်ကနေ ငိုယိုပြီးလိုက်လာတယ်။ အဝတ်စားတွေထည့်နေတဲ့ကျုပ်ကို နောက်ကနေဖက်ပြီး…
“ကိုကို… အီးဟီး… ညီမလေးကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ကွာ… ကိုကိုမရှိရင်ညီမလေးမနေတတ်လို့ပါ… အီးဟီး… မသွားပါနဲ့ကိုကိုရာ… အီးဟီးဟီး…”
ကျုပ်လဲ အဝတ်စားတွေ မေမေ့ဓါတ်ပုံ ပုံ့ဓါတ်ပုံနဲ့ ညီမလေးဓါတ်ပုံတွေပါသိမ်း ပြီးမှ ကျုပ်အိတ်ထဲက ကျောင်းတုန်းကရိုက်ထားတဲ့ ကျုပ်ဓါတ်ပုံလေးကိုထုတ်ကာ ညီမလေးလက်ထဲထည့်ပေးရင်း  ညီမလေးကို ကျစ်နေအောင်ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးလဲကျုပ်ကို ပြန်ဖက်ထားတာ တင်းနေတာပဲ။ ညီမလေး မျက်နှာအနှံ့ကို အားရပါးရနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးလဲ ကျုပ်မျက်နှာကို တစ်ရှုံ့ရှုံ့နဲ့ တရစပ်ကို နမ်းတော့တာ။
“ညီမလေး… ကိုကိုညီမလေးကိုအရမ်းချစ်တယ်သိလား… ကိုကိုလဲညီမလေးနဲ့မခွဲချင်ပါဘူး ညီမလေးရယ်…. ဒါပေမယ့်… ညီမလေးမြင်တဲ့အတိုင်းပဲ… ကိုကိုနဲ့မေမေ ဒီအိမ်မှာဆက်နေလို့မဖြစ်တော့ဘူး… ဖွားသီကိုလဲ ဂရုစိုက်နော်ညီမလေး… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲ ဂရုစိုက်… အရင်လိုလဲ အရမ်းမဆိုးနဲ့… ကိုကိုလဲ မကြာမကြာ ညီမလေးကိုလာတွေ့မယ်… ဖုန်းလဲဆက်မယ်နော်… ”
“ကိုကိုရယ်… ညီမလေးကိုကိုနဲ့မခွဲနိုင်ဘူး… ကိုကို့ကို ညီမလေးအရမ်းချစ်တယ်… ”
“ကိုကို့ကိုချစ်ရင် … ကိုကို့စကားနာထောင်ပါကွာ… နော်… နောက်ကျ ကိုကိုတို့အတူပြန်နေနိုင်အောင် ကြိုးစားမယ်လေ… နော်…”
“ဟင့်…. ကိုကိုရယ်…”
ကျုပ်လဲ အထုပ်ဆွဲပြီးအောက်ဆင်းတော့… မေမေက ဖွားသီကိုတွဲပြီးဆိုဖာပေါ်ထိုင်ခိုင်းတာ တွေ့ရတယ်။ ညီမလေးက ကျုပ်လက်မောင်းကိုဖက်ကာ ရှိုက်ငိုရင်း လိုက်လာတယ်။
“သားလေး မေသီ့ကို ကန်တော့ရအောင်…”
ကျုပ်နဲ့မေမေလဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဒူးတုပ်ထိုင်ပြီး ဖွားသီကို ကန်တော့လိုက်ကြတယ်။ ဖွားသီ မျက်ရည်လေးသုတ်ရင်း တစ်ရှုံ့ရှုံငိုတယ်။
“ငါ့မလဲ… အသက်ကြီးကာမှ မြေလေးတွေနဲ့ အေးအေးချမ်းချမ်းနေရမလားမှတ်တယ်… မသိတတ်တဲ့သားကြောင့် ရင်ကွဲရတယ်… သားညီမလေးကိုတော့… ပစ်မထားပါနဲ့ကွယ်… သားအပေါ်… မြေးဖူးလေး… ဘယ်လောက်သံယောဇဉ်ကြီးတယ်ဆိုတာ… သားအသိဆုံးပါ… ”
“ဟုတ်သိပါတယ်… သားမကြာမကြာ လာတွေ့နိုင်အောင်ကြိုးစားပါ့မယ်… ဖုန်းလဲအမြဲဆက်ပါ့မယ်… ဒီမှာ ကားသော့နဲ့ ဖုန်းပါဖွားသီ…”
“ဟာ… ဒါတွေပြန်ပေးဖို့မလိုဘူး… သမီးယမင်းရော မြေးလေးရောက ဖွားသီရဲ့အမွေကိုခံစားရမယ့်သူတွေပဲ… အခု ဒီကားတွေဖုန်းတွေက ဖွားသီပိုင်ဆိုင်တဲ့အထဲကနေ ဝယ်ပေးထားတာ… သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး…. ရှင်းရှင်းပြောမယ်… အဖွားရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေက… ဒီမြေးနှစ်ယောက်အတွက်ပဲ… မြေးဖွားသီစိတ်မကောင်းအောင်မလုပ်နဲ့… ယူသွားပါကွယ်… သားတို့ဘဏ်စာရင်းထဲကိုလဲ ဒီမှာလိုပဲ ချမ်းချမ်းသာသာနေနိုင်အောင်ထည့်ပေးထားမယ်… ”
ကျုပ်တို့သားအမိပေါ် ဖွားသီးကျေးဇူးက ကြီးလှပါတယ်။ မေမေနဲ့ ကျုပ်လဲ ဖွားသီရော ညီမလေးရောကို ဖက်ပြီးအတူတူငိုမိကြတယ်။
“မိုးတောင်ချုပ်တော့မယ်ကွယ်… မနက်မှသွားပါလား… ”
“ရပါတယ်ဖွားသီရယ်… ဒီလမ်းကသားကျွမ်းပါတယ်… ဒီမှာထပ်နေလို့ စိတ်မကောင်းစရာတွေ ထပ်ဖြစ်လာမှာစိုးတယ်… သားတို့ကိုခွင့်လွှတ်ပါနော်…”
“သမီးလေး…. ဖွားဖွားကိုဂရုစိုက်နော်… မေမေလေးလဲ လာနိုင်အောင်ကြိုးစားပါ့မယ်….”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ… မေမေလေး… သမီးလဲ မေမေလေးတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ချင်တယ်… ကိုကို… ညီမလေးကိုခေါ်သွားပါနော်… ”
“သမီးလေးရယ်… ဒီမှာမေသီတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာပေါ့… သမီးလေးဖွားဖွားနားမှာ နေပေးပါနော်…”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ…မေမေလေးရယ်…”
ကျုပ်လဲ မေမေ့ကိုဆွဲထူပြီး ကားပေါ်ပစ္စည်းတွေ တင်ပြီး မေမေနဲ့အတူ ကားပေါ်တက်ကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။
“ကိုကို… ကိုကို… ကိုကိုရေ… ကိုကို”
ကားဘက်မှန်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ညီမလေး ခြံဝကိုပြေးလိုက်လာတယ်။ ကျုပ်လဲ ကားကို ထိုးရပ်ကာ စက်သတ်ပြီး ညီမလေးဆီပြေးသွားလိုက်တယ်။ ညီမလေးနဲ့ကျုပ် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်ပြီး နမ်းမိကြပြန်တယ်။
“ညီမလေး… နှုတ်ဆက်ရင်အပြုံးနဲ့နှုတ်ဆက်ရတယ် ညီမလေးရဲ့… ကိုကို့ကို ပြုံးပြပါလားကွာ… ညီမလေးရဲချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့အပြုံးလေး ကိုကိုမြင်သွားချင်တယ်…”
ညီမလေးက မျက်ရည်ကြားထဲကနေ အားတင်းပြီး ပြုံးပြတော့ ကျုပ်လဲ ကြိုးစားပြီးပြုံးလိုက်တယ်။
“ကိုကို့ညီမလေးက ချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ… အားတင်းထာနော်… ပြန်တွေ့ကြမယ်…”
ပြောရင်း ညီမလေးပါးကိုရွှတ်ကနဲနမ်းလိုက်တယ်။ သူလဲကျုပ်ကို ရွှတ်ကနဲပြန်နမ်းတယ်။
“ဟုတ်ကိုကို…. ညီမလေးဆီဖုန်းဆက်အုံးနော်… ”
ကျုပ်လဲ ကားဆီပြန်လာပြီး ကားထဲဝင်ကာနီးတော့ ညီမလေးကို လက်ပြမိတယ်။ ညီမလေးကလဲ ပြန်ပြနေတယ်။ ကျုပ်ကိုပြုံးပြနေသေးတယ်။ ကျုပ်လဲပြန်ပြုံးပြလိုက်ပြီး ကားပေါ်တက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
– – – ညီမလေးရေ – – –