ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် (အခန်း ၇)

ဖွပ်…ဖွပ်…ဖေါင်း…အာ့..အင့်…ဖေါင်း..အု့…
ဖေါင်း…ဖေါင်း…အား….ဗြွတ်…အွတ်…

“ကောင်းလား၊ ငါမေးတာဖြေလေ…
မဖြေအုံးကွာ….အင်းဟာ….”

ဖေါင်း…အာ့…ဘွတ်…ဗြွတ်….အ…..

“ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်….
လူမဆန်တဲ့လူကြီး…..ရှင်မြန်မြန်လုပ်….
ကျေနပ်ပြီလား….”

“ဟား ဟား ကောင်းရင် ဖင်ကို ကောက်ပြီး ခံစမ်းပါ။
မင်းအဖုတ်က ဒီတိုင်း လိုးနေရင် ကွဲထွက်သွားတော့မယ်…
အဖုတ်ကွဲအောင် လိုးပေးရမလား”

“တော်တော် စကားများတဲ့လူပဲ….
ရှင်လုပ်ချင်သလိုလုပ်….ကျမဘာပြောနိုင်မှာလဲ…
ရှင့်ဟာရှင် မြန်မြန်ပြီးအောင်လုပ်….
ကျမဟာကျမ ဘာဖြစ်ဖြစ် ရှင့်အပူမပါဘူး….
မြန်မြန်ပြီးလိုက်ပါတော့…. ကျမကို ဘဝမဖျက်ပါနဲ့….ဟင့်ဟင့်….”

“ဒါဆို….လိုးပြီ….ကဲကွာ”

ွဗြွတ်….ဘွတ်….အာ့….ဗြစ်….အင့်….
ဖေါင်း….ဖေါင်း….အာ့…..ဗြွတ်….အမလေး….

ကျမဘက်က ပြန်မပြောသ၍ သူက ညစ်နေအုံးမှာပါပဲ။ ကျမအနေနဲ့ သူ့လုပ်ရက်ကို မနှစ်မြို့ပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲရှင်။ သူ့နဲ့ လင်ငယ်နေပြီး အပျော်ရှာထားမိတဲ့ မိုက်ပြစ်တွေကို ကျမပေးဆပ်ရတော့မှာပါပဲ။ အသိစိတ်ကသာ နာသာခံခက် ဖြစ်နေရပေမယ့် ကျမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ အလိုလိုတုန့်ပြန်နေမိပါပြီ။ စိတ်ကသာ သူ့လုပ်နေပုံကို မကြိုက်ပေမယ့် ကျမအဖုတ်ထဲကတော့ အရည်တွေ တစိမ့်စိမ့် စီးထွက်နေတာ ပေါင်တလျောက်တောင် ယိုစီး ကျနေရပါပြီ။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ထွက်လာလို့လည်း သူလိုးဆောင့်သမျှ ဒဏ်ကို သက်သာလာစေတာပါ။ မဟုတ်ရင်တော့ သူပြောသလို ကျမအဖုတ်လေး ကွဲထွက်သွားနိုင်ပါတယ်။

“ဘွတ်…အင့်ဟာ…. ငါလိုးတာ နင့်လင်ထက်…ကောင်းတယ်မဟုတ်လား….”

“အာ့…..ဘာတွေပြောနေတာလဲ….အု….
အတူတူပဲ….ဘာမှမထူးဘူး….အာ့….”

“​ေဩာ်…အမှန်မပြောဘူးပေါ့…ကဲဟာ….
ဖင်ကွဲအောင် လိုးပြမယ်….”

ဖွပ်…ဖွပ်…ဖေါင်း…အာ့..အင့်…ဖေါင်း…ဖေါင်း…အင့်…ဖေါင်း…အား …အ…. ဗြစ်…ဖွပ်…ဗြွတ်…အ…

“အာ့….ဖြည်းဖြည်း…. အမလေး….. ခံရတာ မသက်သာဘူး…..တော်ပါတော့….”

“ဒါဆို အမှန်ပြောလေ….မင်းလင်ထက် ပိုဆောင့်လိုးပေးလို့ ငါနဲ့ ကုန်းနေတာ မဟုတ်လား….
ယမင်းနဲ့ သဝန်တိုပြီး ငါ့ကိုဒေါသထွက်နေတာ မဟုတ်လား….ပြောလေ….”

ဖွပ်…ဖွပ်…ဖေါင်း…အာ့..အင့်…ဖေါင်း…ဗြွတ်…
အင့်ဟာ…ဗြွတ်…ဒုက်….အု…..

“ဟုတ်တယ်…ရှင်လိုးတာ ပိုကောင်းပါတယ်…အင့်….
မြန်မြန်လိုးပြီး ပြီးလိုက်ပါတော့နော်…..”

ကျမလည်း လက်ရှိအခြေအနေကို မြန်မြန် ပြီးဆုံးစေချင်ပါပြီ။ သူ့ရဲ့ အနိုင်အထက်ပြုမူမှုတွေကို ခံနေရင်းနဲ့ တကိုယ်လုံး ကျင်တက်ကာ အရသာလည်း တွေ့လာရပါတယ်။ မုဒိန်းကျင့်သလို လိုးနေတာ မှန်ပေမယ့် ကျမနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် လိုးဖူး၊ ခံဖူးသူမို့ ကျမရဲ့ သွေးသားတွေက သူနဲ့ ရင်းနှီးနေပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမသတိမထားမိခင်မှာပဲ ကျမရဲ့သွေးသားများက အလိုလို တုန့်ပြန်ကာ သူ့လိုးချက္များနဲ့အညီ ခါးကိုကော့ပြီး ဖင်ကို နောက်ပြန်ပစ်ကာ ခံပေးနေမိတာပါ။ ဒီလိုနဲ့ မာန်သွင်းသံ၊ လိုးဆောင့်သံများ တဖွပ်ဖွပ်၊ တဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ပဲ ကျမတို့နှစ်ဦး ကာမခရီး ပြီးဆုံးဖို့ တာဆူနေပါပြီ။

ွဗြွတ်….ဘွတ်….အာ့….ဗြစ်….အင့်….
ဖေါင်း….ဖေါင်း….အာ့…..ဗြွတ်….အမလေး….

“အား…လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ကြည်ပြာရယ်…အာ့…အ…
မင်း အဖုတ်လေး စုပ်ဆွဲ နေတာ ခံလို့ အရမ်းကောင်းတယ်….”

“အာ့….အီး…..အဟင့် ဟင့်”

ဒီလိုနဲ့ နောက်ထပ် ဆယ်ချက်လောက် အားမာန်အပြည့်နဲ့ လိုးသွင်းနေရင်း သူ့လီးကို အဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဖိကပ်ကာ လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။ တပြိုင်တည်းမှာပဲ ကျမ တကိုယ်လုံးလည်း တဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ကာ ပြီးဆုံးခြင်း အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ သူ့လီးက လက်ကျန်လရည်တွေ ညှစ်ထုတ်ချိန်မှာပဲ ကျမရဲ့ ဖင်ကိုလှုပ်ကာ လီးကိုဆွဲညှစ်ပြီး အရသာကို အပြည့်အဝယူနေမိပါတယ်။ အမှန်ပြောရရင် သူ့က အကြမ်းဖက်ပြီး စလိုးတဲ့အချိန်ကနေ တလျောက်လုံး မုန်းတီးရွံ့ရှာမိနေပေမယ့် အခုကာမအရသာ အထွဋ်အထိပ် ခံယူချိန်မှာတော့ ထိုအမုန်းတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်မှန်းပင် မသိတော့ပါ။ ဒီလိုအချိန်မျိုးမှာ မုန်းခြင်း၊ ချစ်ခြင်းထက် ကာမစည်းစိမ်ကိုပဲ အာရုံခံစားနေမိပါတော့တယ်။

သူက လီးတပ်ရက်နဲ့ ကျမကျောပြင်ပေါ်မှီကာ နောက်ကနေ ပါးတွေကို နမ်းနေတာကိုလည်း ငြင်းဆန်နိုင်လောက်တဲ့ အင်အား မရှိတော့ပါဘူး။ ကျမမှာ အားအင်တွေ ကုန်ခမ်းကာ အသားများတဆက်ဆက် တုန်ခါပြီး အသက်ကို မျှင်းမျှင်းလေး ရှုသွင်းလို့ မှိန်းနေရပါတယ်။ သူက ကျမပါးပြင်ကို နမ်းပြီးမှ သူ့လီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကျမအတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲတင်ဝတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျမအဖုတ်ထဲက သူ့လရည်တွေ အပြင်ကို စီးကျလာချိန်မှာ ဘောင်ဘီပြန်ဝတ်လိုက်တော့ အရည်တွေက ဘောင်းဘီတပြင်လုံး စိုရွှဲကုန်ပါတယ်။ အဖုတ်ထဲက များပြားလှတဲ့ အရည်တွေဟာ ဘောင်းဘီကို ဖြတ်စီးပြီး ကျမပေါင်တံတလျောက် တစိမ့်စိမ့်ယိုစီး ကျနေပါတယ်။

သူက အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပြန်ဝတ်ပေးပြီးမှ ကျမရဲ့ ထမိန်နဲ့ ဘွဲ့ဝတ်စုံကို ပြန်ဆွဲချမပေးခင် “ဖျက်”ကနဲ ဓာတ်ပုံ ရိုက်လိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပါတယ်။ ကျမလည်း လန့်ကာ လှည့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ဘွဲ့ဦးထုတ်က စာသင်ခုံဟောင်းက တန်းတွေကြား ညပ်နေလို့ ချက်ချင်း လှည့်လို့ မရပါဘူး။ မရမက ခေါင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကိုယ်ကိုလှည့်ကာ သူ့ကိုကြည့်တော့ သူဘာမှမလုပ်သလို လမ်းဘက်ကို ကြည့်နေပါတယ်။

“ကိုသန့်စင်၊ ရှင် ဓာတ်ပုံရိုက်လိုက်တာလား။
ရှင်မယုတ်မာနဲ့နော်။ ပေး၊ အဲဒီကင်မယာကို ကျမကိုပေး”

“ဟာ၊ မဟုတ်ပါဘူးကြည်ပြာရယ်။
ကိုယ် အဲလောက် ယုတ်မာပါ့မလား။
ဓာတ်ပုံရိုက်ရင် ဖလပ်မီး လင်းရမှာပေါ့။ အခုက လင်းမှ မလင်းတဲ့ဟာ။
ခုနက ခလုတ်မှားနှိပ်မိလို့ အသံထွက်သွားတာပါ။
ကြည်ပြာကင်မယာ ယူကြည့်တော့လည်း ဘာတွေ့ရမှာ မို့လို့လဲ။
ကိုယ့်အိမ်မှာ ဖလင်ကူးပြီးမှ ကြည့်တော့နော်။

“ဟင့်၊ ရှင့်ကို ကျမ မယုံရဲဘူး။
ကျမဘဝကိုတော့ မဖျက်ပါနဲ့ရှင်။
တောင်းပန်ပါတယ်နော်”

“မဟုတ်ပါဘူး ဆိုမှကွာ။
ကြည်ပြာမယုံရင်….. ဒီလိုလုပ် ဓာတ်ပုံထုတ်ပြီးရင် ရိုက်ထားတဲ့ ဖလင်လိပ်ကိုပါ ပြမယ်။
ဟုတ်ပြီလား…..
ကဲ…. သွားရအောင်လေ… ကြည်ပြာရဲ့၊
အချိန်နည်းနည်း ကြာသွားပြီ”

“တော်စမ်းပါ၊ ရှင်ကျမကို စကားလာမပြောနဲ့။
ရှင့်ကို ဘာမှ မပြောချင်တော့ဘူး”

“Sorry ကွာ၊ ကိုယ်တောင်းပန်တယ်။
မင်းက ကိုယ့်ကို ဒေါသထွက်အောင် လာဆွတော့ ကိုယ် နည်းနည်း ကြမ်းသွားမိတယ်။
ဒါတွေထားလိုက်ပါ။  ကိုယ်တို့ မူပျက်နေရင် မျိုးဝင်း ရိပ်မိသွားမယ်နော်”

သူက ကိုသိသွားမှာ စိုးရိမ်လို့ ပြောတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် ကျမ ကြောက်တဲ့အရာနဲ့ အကြပ်ကိုင်တာလား မသိတော့ပါဘူး။ သူက ကျမသိပ်ကြောက်တဲ့ အရာနဲ့ ကျမကို ထိန်းချုပ်ဖို့ ကြံနေရင်လည်း ကျမဘက်က ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ ကျမဘဝက ဆုပ်လည်းဆူး၊ စားလည်း ရူးဘဝ ရောက်နေရပြီလေ။ သူက ကို့အကြောင်း စကားစတော့မှ ကျမရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကို တွေးကာ ​တုန်လှုပ်မိလာရပါတော့တယ်။

“တောက်၊ ရှင် လူမဆန်တာနဲ့ ကိုက အကုန်သိကုန်တော့မှာပဲ။
အရည်တွေ မသုတ်ရသေးဘဲ ကျမဘောင်းဘီကို ဘာဖြစ်လို့ ပြန်ဆွဲတင်လိုက်တာလဲ။
အရည်တွေနဲ့ အကုန်ညစ်ပတ်ကုန်ပြီ။
ရှင့်ကြောင့် မျက်ရည်ကျရလို့ မိတ်ကပ်တွေလည်းပျက်၊ ဘွဲ့ဝတ်စုံမှာလည်း ဖုန်တွေနဲ့ ဒုက္ခပါပဲ။
ကျမ သေတာ သေလိုက်ချင်တော့တယ်”

“ဘွဲ့ဝတ်စုံက ချွတ်ပြီး ခေါက်ထားလိုက်ရင် ရပါတယ်။
ဓာတ်ပုံ ရိုက်ပြီးလို့ ချွတ်လိုက်တယ် ပြောရင် ရတာပဲကို။
မိတ်ကပ်တွေကလည်း သိပ်မပျက်ပါဘူး။
ကြည်ပြာ့ လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ မိတ်ကပ်ဘူး ပါနေတဲ့ဟာ။
နည်းနည်း ပြန်တို့လိုက်ရင် မသိသာ ပါဘူးကွာ။
ကြည်ပြာ မူပျက်နေမှ မျိုးဝင်း ရိပ်မိရင်တော့ မတတ်နိုင်ဘူးနော်”

“ရှင်ဟာလေ။ ရှင်နဲ့ စိတ်အလိုလိုက်ခဲ့မိတာကိုက ကျမအတွက် တကယ့် ငရဲပဲ”

အခုအချိန်မှာ ကျမလည်း သူ့မျက်နှာကို မကြည့်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူပြောသလို မနေရင် ကို သိသွားနိုင်တာကို ကျမသဘောပေါက်ပါတယ်။ သူကလည်း ကျမရဲ့ ကာမကို အကောင်းဆုံး နှိုးဆွပြီး ရယူထားနိုင်ခဲ့သလို ကျမသိပ်ကြောက်တဲ့ အရာနဲ့ပါ ချုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလာပြန်ပါပြီ။ ကျမလည်း ဘွဲ့ဝတ်စုံနဲ့ ဦးထုတ်ကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်ရပါတော့တယ်။ သူကလည်း အနားကနေ ဝိုင်းကူချွတ်ပေးရင်း သူ့အမှားကို တောင်းပန်နေပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့ကို ဘာမှ ပြန်မပြောချင်လို့ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ လုပ်စရာရှိတာ ဆက်လုပ်နေပါတယ်။ မိတ်ကပ်တွေက တော်ယုံ ရေစိုတာလောက်ကို ခံနိုင်တာမို့ သိပ်မသိသာတာမို့ တော်ပါသေးတယ်။ ကျမလည်း အသင့်ယူလာတဲ့ မိတ်ကပ်ကို ပြန်ဖို့ကာ အတတ်နိုင်ဆုံး ပြင်ဆင်နေမိပါတယ်။

သူကတော့ သူကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆက်ဆံထားလို့ ထွက်နေတဲ့ ကျမရဲ့ချွေးတွေကို တစ်ရှုးနဲ့ ပြန်သုတ်ပေးနေပါသေးတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို တတွတ်တွတ်နဲ့ တောင်းပန်နေတာ နားကို ညည်းနေတာပါပဲ။ ကျမလည်း ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြင်ဆင်တာ အားရသလောက်ရှိမှ ကျမရဲ့ အခြေအနေကို ပြန်စစ်ကြည့်ရပါသေးတယ်။ အားလုံးက မသိသာပေမယ့် ကျမအနေရခက်နေတာ တစ်ခုတော့ ရှိနေပါတယ်။ ဒါကတော့ ကျမပေါင်ကြားတလျောက် စီးဆင်းနေတဲ့ သူ့လရည်တွေပါ။ ပေါင်ခြံတစ်ခုလုံးနဲ့ ပေါင်တွင်းသားတွေမှာ စိုစိစိ၊ စီးကပ်ကပ်နဲ့မို့ သူ့ကိုဒေါသထွက်ရပါတယ်။

“အရည်တွေ မသုတ်ရသေးဘဲ ဘောင်းဘီ အတင်းဝတ်လိုက်တော့ စိုစိစိတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ။
ရှင့်အရည်တွေက နည်းတာမဟုတ်ဘူး… ဟူး..”

“ဟင်… ဟုတ်လား။
ပြစမ်းပါအုံး ကိုယ့်ကို….”

“ဟာ…. ဘာလုပ်တာလဲ…တော်ပြီ….ဟာ…”

သူက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမရှေ့ထိုင်ချပြီး ကျမထမိန်ကို လှန်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ ကျမလည်း ထမိန်ကို အတင်းပြန်ဖုံးပြီး ကိုတို့ဆီ ပြန်ဖို့ ပြောပေမယ့် မရပါဘူး။ သူ့ခေါင်းက ကျမထမိန်ထဲ ရောက်သွားပြီး ကျမရဲ့ ပေါင်တံတစ်လျောက်က အရည်တွေကို လျှာနဲ့ လိုက်လျက်နေပါတယ်။ ခုဏတုန်းကတော့ ကျမကို အပျက္မတစ်ယောက်လို ပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့တဲ့ သူက အခုတော့ သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ အရည်တွေနဲ့ ရွှဲနစ်နေတဲ့ ကျမအတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပင် လျှာနဲ့သိမ်းလျက်ကာ နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်သောက်နေပါသေးတယ်။ ဒီလို အပြုအမူတွေကြောင့်ပဲ သူ့အပေါ် ကျမ နားလည်ရ ခက်လှပါတယ်။ ကျမလည်း ဒီလို ဆက်နေရင် ပိုကြာနေမှာစိုးလို့ သူ့ခေါင်းကို ထမိန်အောက်က အတင်းဆွဲထုတ်ကာ ကျောင်းဆောင်ပေါက်ဝကို ထွက်လာရပါတော့တယ်။ ပေါင်ခြံတစ်ခုလုံး စိုစိစိ၊ စီးကပ်ကပ် ဖြစ်ကာ အနေရခက်တာထက် သူ့ရဲ့ မပြီးနိုင်မဆီးနိုင် အရစ်ရှည်နေမှာတွေကို ပို​လန့်လို့ပါ။ အပြင်မှာ ကျမကို စောင့်နေတဲ့ ကိုနဲ့သားလေးဆီ အမြန်ရောက်ချင်လှပါပြီ။

ကိုတို့ဆီ ပြန်ရောက်တော့ ကိုက သားလေးနဲ့ ဆော့နေပါတယ်။ ကျမကို ပုံတွေ တော်တော်မှ ရိုက်လာရဲ့လား မေးနေပါသေးတယ်။ ဘွဲ့ဝတ်စုံနဲ့အပြင် မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်စုံနဲ့ပါ ထပ်ရိုက်ဖို့ တိုက်တွန်းနေပါသေးတယ်။ ကျမလည်း ရိုက်ပြီးပြီ၊ တော်ပါပြီပြောကာ မြို့ထဲသွားဖို့ တိုက်တွန်းရပါတယ်။ သားကို ခေါ်ပြီး ကျမ ကားထဲပြန်ဝင်တော့ ကားထိုင်ခုံပေါ် အိပ်နေရှာတဲ့ ယမင်း နိုးလာပါတယ်။ ယမင်းကို ကြည့်ပြီး ကျမ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိသလို ကျမကိုယ်ကျမလည်း ရွံ့ရှာမုန်းတီးလာမိပါတယ်။ ကျမရဲ့ ဖောက်ပြန်တဲ့လုပ်ရပ်တွေကြောင့် ကျမရဲ့ အနီးအနားက လူတွေကို သစ္စာမဲ့ခဲ့ရပါပြီ။ ကျမလည်း ဖြစ်ခဲ့ရတာတွေကို တွေးကာ နောင်တရနေတဲ့ စိတ်ကြောင့်ပဲ နှုတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် နေမိပါတယ်။

မြို့ထဲအနှံ့ ဘုရားတွေဖူးသလို သားလေးကိုလည်း ကစားကွင်းတွေ လိုက်ပို့ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်နေရာ သွားသွား ကျမလမ်းလျောက်တိုင်း အောက်ပိုင်းက စီးကပ်ကပ်နဲ့ အနေရခက်လှပါတယ်။ ဒါတွေက သူနဲ့ကျမရဲ့ အရည်တွေလေ။ သူ့ရဲ့များပြားလှတဲ့ လရည်တွေက ကျမအဖုတ်ထဲကနေ တစိမ့်စိမ့် ကျနေပါသေးတယ်။ သန့်စင်ခန်း တခုခုထဲ ဝင်ပြီး သန့်ရှင်းဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် လုံခြုံစိတ်ချရတဲ့ သန့်စင်ခန်းမတွေ့တာနဲ့ မသန့်ရှင်း ဖြစ်သေးပါဘူး။ အခုဟာက ထမိန်လှန်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ချွတ်ကာ သေချာဆေးကြော သန့်စင်ရမှာလေ။ အများသုံးအိမ်သာတွေမှာ လူဝင်လူထွက်တွေများတာမို့ လှန်၊ ချွတ်လုပ်ရမှာကို စိတ်မရဲလို့ပါ။

ပြီးတော့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ သုတ်ရည်နံ့ ညှီစို့စို့ကို တခြားသူတွေ ရသွားမှာစိုးလို့ အားလုံးနဲ့ ခပ်ခွာခွာ နေရပါတယ်။ ဒါတောင် ကျမဆောင်နေကျ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းကို ထပ်စွတ်ပြီး အနံ့ဖုံးအောင် ကြိုးစားရပါတယ်။ သူများတွေ ကျမအောက်ပိုင်းက အနံ့တွေ ရမရတော့မသိပါဘူး။ ကျမအတွက်ကတော့ ဒီအနံ့တွေ နှာခေါင်းထဲ စွဲထင်နေလို့ နေရထိုင်ရတာ လိပ်ပြာမလုံပါဘူးရှင်။ ဒါကြောင့်ပဲ စီးကပ်ကပ်၊ စိုစိစိ ခံစားရတိုင်း သူ့ကို မုန်းမိနေတာပါပဲ။ ပြီးတော့ စီးကပ်ကပ်အရည်တွေက အချိန်ကြာလာလေ ကျမရဲ့ပေါင်တွင်းကြားမှာ ယားယံလေပါပဲ။ ညစ်ပတ်တဲ့ အရည်တွေဆိုတော့ ကြာလာတော့ ပုရိတ်ဆိတ်တက်သလို တဆစ်ဆစ် ယားယံလာတာ မထူးဆန်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် လူကြားထဲမှာ မိန်းမတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဒီယားယံမှုတွေကို စိတ်တင်းထားရတာ ခက်ခဲလှပါတယ်။

ဒီလိုတွေ ခံစားရလေ၊ သူ့ကို ဒေါသထွက်လေပါပဲ။ လူကို ဖာသည်တစ်ယောက် ပြောဆို လုပ်ကိုင်သွားယုံတင်မကဘဲ သူ့လရည်တွေကိုပါ ဖြစ်သလို ပန်းထည့်သွားပါသေးတယ်။ အရင်ကဆိုရင် ပြန်ပြီး သုတ်ပေးတတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါမှာတော့ ပြီးစလွယ် ဆက်ဆံသွားတာကို ကျမစိတ်ထဲမှာ အခံရခက်လှပါတယ်။ ကျမကသာ တွေးလေ မုန်းလေ ဖြစ်နေပေမယ့် သူကတော့ ကိုနဲ့ ရယ်ရယ်မောမော ပြောဆိုနေပုံတွေက အမြင်ကပ်စရာပါ။ ပြီးတော့ ကို့အလစ်မှာလည်း ကျမကို ပြုံးဖြီးဖြီးနဲ့ လုပ်ပြနေပါသေးတယ်။ ကျမမှာ ပေါင်ကြားထဲက ယားကျိကျိဖြစ်နေရတဲ့ ကြားထဲ သူ့ပုံကို မြင်ပြီး အသဲတွေပါ ယားလာရပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်အပြန်လမ်းမှာ ကိုနဲ့သူက ကားရှေ့ခန်းမှာ စကားတပြောပြောနဲ့ သွားနေကျပေမယ့် မောမောနဲ့ အိပ်ပျော်နေရှာတဲ့ သားလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ပွေ့ပိုက်ရင်း ရှေ့ဖြစ်လာနိုင်မှာတွေကို တွေးကာ ကျမနှုတ်ဆိတ် နေမိပါတော့တယ်။

အိမ်အပြန်ကားပေါ်မှာ နောက်ထပ်နှုတ်ဆိတ်နေသူ တစ်ဦးကိုတော့ ဘယ်သူမှ သတိမထားမိကြပါဘူး။ သူကတော့ ကားအပြင်ဘက်ကို ဆွေးဆွေးလေး ငေးနေရှာတဲ့ ယမင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ယမင်း ဒီနေ့ နှုတ်ဆိတ်နေသလို စိတ်ထဲမှာလည်း လမ်းပျောက်နေသလို ခံစားနေရပါတယ်။ ယမင်း ဘဝမှာ ချစ်ခင်၊ တွယ်တာစရာဆိုလို့ များများစားစား မရှိခဲ့ရပါဘူး။ အဖေရယ်၊ အမေရယ် ပြီးတော့ အကိုတစ်ယောက်လို ငယ်ငယ်တည်းက ခင်တွယ်ခဲ့ရတဲ့ ကိုကြီးရယ်ပဲ ရှိတာပါ။ ကိုကြီးဆိုတာ ယမင်းတို့ရဲ့ ကျေးဇူးရှင်၊ အလုပ်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ကိုကြီးမျိုးဝင်းပါ။ ကိုကြီးနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး အမတစ်ယောက်အဖြစ် မမကြည်ပြာကို ရရှိခဲ့တာလေ။ ယမင်းတို့က ဆင်းရဲပါတယ်။ ကိုကြီးတို့ မိဘတွေရှိကတည်းက ယမင်းအဖေက ဂိုထောင်စောင့်၊ ခြံစောင့်အဖြစ် အလုပ်လုပ်ခဲ့ရသလို ပွဲရုံနောက္မှာ တဲသာသာ အိမ်လေးထိုးပြီး နေခဲ့ရတာလေ။

ကိုကြီးက ချို့တဲ့တဲ့ ယမင်းအပေါ်မှာ ငယ်ငယ်တည်းက ညီမလေးတစ်ယောက်လို သဘောထား စောင့်ရှောက်ခဲ့တာပါ။ သူငယ်ချင်း ကစားဖော် မရှိတဲ့ ယမင်းအတွက်ကတော့ ကိုကြီးပွဲရုံကို လာတဲ့ရက်တွေဟာ အပျော်ဆုံးနေ့တွေပါပဲ။ ကိုကြီး ယူလာပေးတဲ့ မုန့်တွေနဲ့ ကစားစရာတွေထက် တီတီတာတာ​စကားများတတ်တဲ့ ယမင်းကို စကားထိုင်ပြောပေးတတ်တဲ့ ကိုကြီးကို ပိုတွေ့ချင်တာကြောင့်ပါ။ ကိုကြီး မိဘတွေ မရှိတော့တဲ့ အချိန်မှာလည်း ပွဲရုံကို ကိုကြီးကပဲ နိုင်နိုင်နင်းနင်း ဦးစီးခဲ့သလို ယမင်းတို့ကိုလည်း အစစအရာရာ ပံ့ပိုးကူညီခဲ့ပါတယ်။ ပွဲရုံအလုပ်တွေနဲ့ ရှုပ်နေတတ်တဲ့ ကိုကြီးကို အရင်ကလို စကားတွေ အများကြီး မပြောနိုင်ရတော့ဘူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ပွဲရုံကို နေ့တိုင်းလာတတ်တဲ့ ကိုကြီးကို တွေ့နေရတာကိုပဲ ငယ်ငယ်လေးတည်းက ယမင်း ကျေနပ်ပျော်ရွှင်နေခဲ့မိတာပါ။

ဒီလိုနဲ့ အပျိုဖော်ဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာလည်း အနားကို ရောက်လာတဲ့ ယောကျာ်းသားတွေကို ယမင်း စိတ်မဝင်စားနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ယမင်းအနားကို လာပြီး ချစ်ခွင့်ပန်တဲ့ သူတိုင်းကို ကိုကြီးနဲ့ နှိုင်းယှဥ္နေမိခဲ့ပါတယ်။ ကိုကြီးရဲ့ ချမ်းသာမှုနဲ့ မသက်ဆိုင်ပါဘူး။ ယမင်း နှိုင်းယှဥ္မိတာက ကိုကြီးရဲ့ တည်တည်ခန့်ခန့် မျက်နှာချောချောလေးရယ်၊ အပြုံးချိုချိုလေးရယ်၊ နေပုံထိုင်ပုံ၊ သွားပုံလာပုံတွေရယ် စတဲ့ကိုကြီးရဲ့အရာရာတိုင်းကိုပါပဲ။ ဘယ်ယောကျာ်းသားမှ ယမင်းရဲ့ ကိုကြီးကို မမှီဘူးလို့ ထင်နေမိပါတယ်။ ဒါကြောင့် ကိုကြီးဟာ ယမင်းရဲ့ စိတ်ကူးယဥ္ကမ္ဘာထဲက စံပြယောကျာ်းကောင်းတစ်ဦးပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ယမင်းဘက်က ကိုကြီးကို မမျှော်လင့်ရဲပါဘူး။ ကိုကြီးဟာ ယမင်းရဲ့ တစ်သတ်လုံး အကိုတစ်ယောက်လိုပဲ သတ်မှတ်ထားတာပါ။

ယမင်း ဆယ်တန်းကျတော့ မိဘတွေကို အားနာပြီး ကျောင်းဆက္မတတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်တော့လည်း ကိုကြီးက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ယမင်း ကျူရှင် မတတ်လို့ မအောင်တာ။ ဒီနှစ် သူထောက်ပံ့မယ်ဆိုတာပဲ ပြောနေရှာတာပါ။ နောက်ဆုံး အမေ့ရဲ့ ကျန်းမာရေးကြောင့် ယမင်းအိမ်မှာနေပြီး ပြုစုရမယ်ဆိုမှ ကိုကြီး မချင့်မရဲနဲ့ လက်သင့်ခံရတာပါ။ ဒါတောင် ယမင်းက ပွဲရုံမှာ အလုပ်ဝင်ဖို့ ပြောတာကို ဘယ်လိုမှ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ယမင်းလို နုနုရွရွလေးက ပွဲရုံအလုပ်ကြမ်းတွေနဲ့ မကိုက်ဘူးတဲ့။ စာရင်းကိုင်ခန့်ရင်လည်း ပွဲရုံအလုပ်သမား ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းတွေကြားမှာ မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး အလုပ်မပေးခဲ့ပါ။ ကိုကြီးကတော့ ယမင်းကို ကျောင်းဆက်တက်ရင်တက်၊ မဟုတ်ရင် စက်ချုပ်တာလို အသက္မွေးဝမ်းကျောင်း ပညာတစ်ခုခု သင်ဖို့ စီစဥ္ပေးမယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ စက်ချုပ်သင်ဖို့ စီစဥ္ပေးသလို အပ်ချုပ်စက်တစ်လုံးကိုလည်း ဝယ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ကိုကြီး ဝယ်ပေးတဲ့ အပ်ချုပ်စက်လေးကို မထိရက္ မကိုင်ရက် အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ ဖြစ်နေမိလို့ ကိုကြီးက လာဆူကာ အတင်းချုပ်ခိုင်းရပါတယ်။ ပြီးတော့ အပြင်မှာ အစဥ္ပြေသလို ထမင်း၊ ဟင်း ဝယ်စားနေရတဲ့ ကိုကြီးကို မကြည့်ရက်လို့ ယမင်းချက်ပေးမယ်ဆိုပြီး ပြောရပါတယ်။ ကိုကြီးက အစပိုင်းမှာ အလုပ်ပိုပါတယ်ဆိုပြီး လက္မခံပေမယ့် အဖေကပါ တောင်းဆိုလို့ ခွင့်ပြုပါတယ်။ ပြောမယ့်တာ ပြောရတာပါ။ ယမင်းက ဟင်းသိပ်မချက်တတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုကြီးကို ကောင်းကောင်းလေး စားစေချင်လို့ အမြန်မေးမြန်းသင်ယူပြီး ချက်ပြုတ်ပေးရတာပါ။ ယမင်းရဲ့ မချက်တတ် ချက်တတ် လက်ရာလေးကို ကိုကြီးက သဘောကျတာ တွေ့ရတော့ ပျော်လိုက်တာလေ။ ဒီအပျော်တွေက ကိုကြီး အိမ်ထောင်မကျခင် အထိပါပဲ။

တစ်နေ့တော့ ကိုကြီးတစ်ယောက် ရုတ်တရက်ကြီး အိမ်ထောင်ပြုတော့မယ်ဆိုတော့ ကိုယ့်နားကို ကိုယ်တောင် မယုံမိပါဘူး။ ကိုကြီးက ရည်းစားရှိတယ်လည်း မကြားဖူးသလို မိန်းကလေးတွေနဲ့ သွားတာလာတာလည်း မတွေ့ရဖူးပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဗြုန်းဒိုင်းကြီး အဲဒီသတင်းကြားတော့ ကျမအံ့အားသင့်ရသလို တညလုံးလည်း ကြိတ်ကာ ငိုကြွေးမိပါတယ်။ ကိုကြီးကို ဆုံးရံှုးရလို့ ငိုကြွေးမိတာထက် ကိုကြီးတစ်ယောက် ဘယ်လိုမိန်းမမျိုးနဲ့ ယူမှာလည်း၊ ယမင်းရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုလေးတွေ ပျောက်ဆုံးရတော့မှာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ့ နှမြောတသပြီး ငိုကြွေးမိတာပါ။ ယမင်းရင်ထဲက စံပြယောကျာ်းကောင်း ဖြစ်တဲ့ ကိုကြီးနဲ့ လိုက်ဖက်ညီတဲ့ အမျိုးသမီးနဲ့ပဲ တွေ့စေချင်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် စေ့စပ်ပွဲနေ့မှာ လိုအပ်တာတွေ သွားဝိုင်းကူ လုပ်ကိုင်ပေးရင်း မမကြည်ပြာကို စတွေ့တော့ ယမင်းစိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်လိုက်တာလေ။ တည်ငြိမ်အေးဆေးပြီး အိန္ဒြေရှိလွန်းတဲ့ မမမျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေမိတာ အခါခါပါ။ မမက ကိုကြီးနဲ့ တကယ်လိုက်ဖက်ပါပေတယ်။ ကိုကြီးလို ယောကျာ်မျိုးက မမလို မိန်းမမျိုးနဲ့ပဲ ထိုက်တန်တာပါ။ သတင်းကြားကတည်းက ကိုကြီးကို နှမြောနေမိတာဟာ မမကိုတွေ့လိုက္မှ ကျေနပ်ကြည်နူးမိပါတော့တယ်။ တစ်ဦးတည်းသော သူဌေးသမီးလေးက မောက္မာမှု အလျဥ်းမရှိဘဲ အမြဲတမ်း ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နဲ့ မိန်းကလေးချင်းပင် ချစ်ခင်ရပါတယ်။ မမကလည်း ယမင်းကို စတွေ့ကတည်းက ညီမတစ်ယောက်လို သဘောထားပြီး ဆက်ဆံပေးလို့ ပိုဝမ်းသာကြည်နူးရပါတယ်။

မမဟာ ယမင်းအတွက် တကယ့်အမတစ်ဦးလိုပါပဲ။ ယမင်းအတွက် လိုအပ်တဲ့ အသုံးအဆောင် အဝတ်အထည်တွေအားလုံးက မမ ဝယ်ပေးထားတာလေ။ မမက အဝတ်အစားဝယ်တိုင်း ယမင်းအတွက်ပါ ပိုဝယ်ပြီး လက်ဆောင်ပေးနေကျပါ။ အစက အားနာလို့ ယမင်းလက္မခံဘူး ငြင်းပေမယ့် ကိုကြီးကပါ မယူရင် စိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလို့ လက်ခံခဲ့ရတာပါ။ အသစ်တွေ ဝယ်မပေးပါနဲ့၊ မမဝတ်ပြီးသားတွေပဲ ယူပါရစေဆိုတာကို မမကြည်ပြာက မကြိုက်ပါဘူး။ သူဘာပဲဝယ်ဝယ် ယမင်းအတွက် သီးသန့်အပိုဝယ်ကာ မမ လာမပေးနိုင်ရင်တောင် ကိုကြီးနဲ့ အမြဲပေးခိုင်းတတ်ပါတယ်။ မမနဲ့ ယမင်းရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအချိုးအစားကလည်း သိပ်မကွာတော့ မမဝယ်ပေးတိုင်း ကွက်တိကြီးပါပဲ။ ယမင်းလေ မမဝယ်ပေးတဲ့ အဝတ်အစားတွေ ထုတ်မဝတ်ရက်ပါဘူး။ အမြဲသိမ်းထားတတ်လို့ ကိုကြီးနဲ့ မမက ဆူရတာ ခဏ ခဏပါပဲ။

အဝတ်အစားမှ မဟုတ်ပါဘူး။ ယမင်းအတွက် ကျန်တဲ့အသုံးအဆောင်တွေလည်း အမြဲ ဝယ်ပေးနေကျပါ။ ဥပမာဆိုရရင် ရေမွှေးကအစပေါ့။ မမက သူသုံးနေကျ ရေမွှေးတစ်မျိုးရှိတယ်။ အနံ့လေးသင်းသင်းနဲ့ ယမင်းလည်း ကြိုက်ပါတယ်။ အဲဒီစျေးကြီးတဲ့ ရေမွှေးအကောင်းစားကို မမက ဝယ်ပေးတော့ ယမင်း မယူရဲသလို သုံးလည်း မသုံးရက်ပါဘူး။ မဝယ်ပေးပါနဲ့ဆိုလည်း မရပါဘူး။ ယမင်းက နှမြောလို့ မသုံးရက်တော့ အမြဲအဆူခံရတော့တာပါပဲ။ မမက အမြဲသုံးတော့ အရင်ကုန်တယ်လေ။ ရေမွှေးကုန်လို့ အသစ်ဝယ်တိုင်း တစ်ပုလင်း အပိုဝယ်ပြီး ပေးပြန်ရော။ ယမင်းက မသုံးရက်တော့ အရင်ပေးထားတဲ့ ပုလင်းက အသစ်အတိုင်းပဲလေ။ ဒါနဲ့ မယူသေးပါဘူးဆိုတော့ မသုံးလို့ အဆူခံရပြန်ရော။ အဲဒါကြောင့်ပဲ ယမင်းမှာ နှမြောပေမယ့် ကိုကြီးနဲ့ မမကျေနပ်အောင် နေ့တိုင်း သုံးပေးနေရပါတော့တယ်။

ရေမွှေးအကြောင်းပြောလို့ ယမင်း ရင်ပူခဲ့ရတဲ့ နေ့တစ်နေ့အကြောင်းကို သတိရမိပါသေးတယ်။ တစ်နေ့ကိုကြီးအခန်းထဲ ထမင်းသွားပို့တော့ ရေမွှေးနံ့ပြင်းပြင်းကို ရခဲ့တယ်။ ရေမွှေးနံ့က မမရဲ့ရေမွှေးအနံ့မဟုတ်တာ ယမင်းသိတာပေါ့။ အနံ့ကလည်း ကိုကြီးအခန်းထဲမှာ တော်တော်စွဲနေတာပါ။ ဒါဟာ ကိုကြီးအခန်းထဲ မိန်းကလေးတစ်ယောက် အကြာကြီး နေသွားတယ်ဆိုတဲ့ သဘောပါပဲ။ ယမင်းလည်း ကိုကြီးကို မေးချင်ပေမယ့် ကြောက်လို့ မမေးရဲပါဘူး။ ပွဲရုံက လူတွေကို မေးဖို့ကလည်း ကိုကြီးကရော၊ မမကရော ယမင်းကို ပွဲရုံကလူတွေနဲ့ စကားအကြာကြီးပြောတာ မကြိုက်ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ယမင်း ရင်ထဲတနုန့်နုန့်နဲ့ နေလို့မရပါဘူး။ မမရဲ့ ရေမွှေးအနံ့က ယမင်းဆီမှာ ရှိတာမို့ မမ မဟုတ်ရင် ဘယ်သူက ကိုကြီးအခန်းထဲ လာသွားရတာလဲ။

ပွဲရုံ ရုံးခန်းမို့ အမျိုးသား၊ အမျိုးသမီး အစုံလာတတ်ပေမယ့် ဒီလိုရေမွှေးအနံ့မျိုးကတော့ ယမင်း တစ်သက်လုံး တခါမှ မရဖူးခဲ့ပါ။ ယမင်းစိတ်ထဲမှာ တစ်ခုခုကို စိုးရိမ်ပြီး လေးလံနေမိပါတယ်။ ကိုကြီးလို လူမျိုးကို တခြားမိန်းကလေးနဲ့ မယိုးစွပ်ရဲပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မမရဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်ပြီး ယမင်း အရမ်းစိုးရိမ်ကာ သိချင်စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ညနေအလုပ်သိမ်းတော့ အဖေ့ကို ကပ်ပြီး မေးရပါတယ်။ အဖေက ပထမ ကျမကို အံ့ဩသလို ကြည့်ပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ပွဲရုံဆိုတာ လူမျိုးစုံ လာတာမို့ ယောကျာ်း၊ မိန်းမအစုံပဲ။ တစ်ချို့လည်း မြို့ကြီးက လာတာမို့ ရေမွှေးကောင်းကောင်း သုံးတာ မထူးဆန်းဘူး။ ယမင်း ဒီလိုမေးတာ ကျေးဇူးရှင် အကိုကြီးကို မယုံရပါ့မလားဆိုပြီး အဖေက ဆူပါတော့တယ်။ ယမင်းလည်း သေချာစဥ္းစားမိတော့ အဖေပြောတာ သဘောပေါက်သွားပြီး အစိုးရိမ်ပိုမိတဲ့ အဖြစ်ကိုပဲ အပြစ်တင်နေမိပါတော့တယ်။

ဒါနဲ့ပဲ ရေမွှေးကိစ္စက ပြီးသွားပါတော့တယ်။ နောက်ထပ် အဲဒီရေမွှေးအနံ့ကို သုံးလေးခါလောက် ရခဲ့ပေမယ့်လည်း ယမင်းစိတ်ထဲ ထူးဆန်းမနေတော့ပါ။ အနံ့ရတာတွေကလည်း တော်တော်ကြာမှ တစ်ခါရတတ်တာမို့ အဖေပြောသလို မြို့ကြီးက လာပြီး ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားတဲ့သူတွေရဲ့ ရေမွှေးနံ့ပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ဒါဟာ ကိုကြီးရယ် မမရယ်နဲ့ပတ်သတ်ရင် ယမင်းရဲ့ အစိုးရိမ်လွန်မှုတွေပါ။ မမ သားလေးမွေးပြီးတော့လည်း ယမင်း ပျော်ရတာပဲ။ ခေတ်လေးက သိပ်ချစ်ဖို့ ကောင်းတယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ယမင်းက ခေတ်နဲ့ သိပ်မတွေ့ရပါဘူး။ ကိုကြီးမရှိတဲ့နေ့တွေမှာ မမကို အဖော်သွားစောင့်အိပ်ရတဲ့ ညတွေမှာပဲ တွေ့ရထိန်းရတတ်တာပါ။ ကိုကြီးက သူရှိနေတဲ့အချိန်မျိုးမှာ အိမ်မှာ မိန်းကလေး ငယ်ငယ်တွေ ရှိရင် မနေတတ်ဘူးတဲ့။ အဲဒီလောက် မိန်းကလေးတွေနဲ့ အရှုပ်အရှင်းကင်းတဲ့ ကိုကြီးကို အူယားမိပါတယ်။ ဒါတောင် မမကလွဲရင် ယမင်းတစ်ယောက်ပဲ ကိုကြီးအနားကပ်တာ ခံတာပါ။ ယမင်းကတော့ ကိုကြီးရဲ့ ညီမတစ်ဦးလို သဘောထားလို့ ကိုကြီးက အကပ်ခံတာဟု မမကတော့ ပြောပါတယ်။

ခေတ်ကို မွေးပြီးတည်းက ကိုကြီးရဲ့ နေ့လယ်စာကို ယမင်းတို့အိမ်ကပဲ စီစဥ္ပေးခဲ့ရတာလေ။ ကိုကြီး အိမ်ထောင်ကျသွားကတည်းက မလုပ်ပေးဖြစ်တော့တာကို ပြန်လုပ်ပေးရတော့ ယမင်း အရမ်းပျော်တာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ယမင်းရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကိုကြီးကို ဒီလောက်လေး ပြန်လုပ်ပေးခွင့် ရတာကိုပဲ ကျေနပ်နေမိတာပါ။ ဒါပေမယ့် တစ်နေ့မှာတော့ ယမင်းရဲ့ အပျော်တွေဟာ ကိုကြီးရဲ့စကားတွေကြောင့် ဝမ်းနည်း စိတ်မကောင်း ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ တစ်နေ့ ယမင်း ထမင်းသွားပို့တော့ ကိုကြီးက ခဏစကားပြောရအောင်လို့ ဆိုပါတယ်။ ယမင်းလည်း ကိုကြီးထမင်းစားရအောင် ပြင်ဆင်ပေးရင်း စောင့်နေမိတာပေါ့။ ကိုကြီး အလုပ်ပြီးလို့ ထမင်းစား စားပွဲခုံမှာ လာစားရင်းနဲ့ ယမင်းမှာ ချစ်သူ၊ ရည်းစားရှိနေပြီလားလို့ မေးလာပါတယ်။

ယမင်းလည်း မထင်မှတ်ဘဲ ဒီလိုအမေးခံရတော့ အံ့ဩသွားသလို ကြောက်လည်း ကြောက်သွားတယ်။ ကိုကြီးက ယမင်းအကြောင်း မဟုတ်တာတွေ တစ်ခုခုကြားမိလို့များ ဒီလိုမေးတာလားလို့ ထင်မိလို့ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ရည်းစားမရှိတဲ့အကြောင်း အသဲအသန်ပြောမိတော့မှ ကိုကြီးက ရယ်ကာ ဘာမှကြားလို့ မဟုတ်ကြောင်း၊ သိချင်လို့ မေးကြည့်တာပါလို့ ပြောပါတယ်။ ကိုကြီးက ယမင်း မငယ်တော့လို့ အိမ်ထောင်ပြုသင့်ပြီထင်ကြောင်း၊ ရည်းစားမရှိဘူးဆိုရင် ကိုကြီး အသိတစ်ယောက်ကို စဥ္းစားပေးစေချင်ကြောင်း ပြောပါတယ်။ တဆက်တည်း ကိုကြီးသန့်စင်ဆိုရင် ယမင်း ဘယ်လိုသဘောရသလဲလို့လည်း မေးလာပါတယ်။ ကိုကြီးသန့်စင်ရဲ့ အနေအထားနဲ့ အလုပ်ကြိုးစားမှုတွေကို တပါတည်း ပြောပြနေရင်း သူနဲ့ဆိုရင် ယမင်းအတွက် ကိုကြီးက စိတ်ချကြောင်းပါ ပြောနေပါသေးတယ်။

ကိုကြီးဆီက ဒီစကားတွေကြားတော့ ယမင်း အံ့အားသင့်ရပြီး ဝမ်းနည်းလာသလို ခံစားလာရပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ယမင်း အိမ်ထောင်ပြုဖို့ကို မစဥ္းစားဖူးသေးပါဘူး။ ယမင်း ချစ်တဲ့ခင်တဲ့ ကိုကြီးကိုယ်တိုင်က ယမင်းကို အခြားယောကျာ်းတစ်ဦးနဲ့ ဖြစ်စေချင်ကြောင်း တိုက်တွန်းခံရချိန်မှာ ယမင်းစိတ်ထဲမှာ ဗာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ ဒီစကားတွေကို အဖေအမေတို့က တိုက်တွန်းရင်တောင် ဒီလောက်ခံစားရမယ် မထင်ပါဘူး။ ယမင်းရင်ထဲက စံပြယောကျာ်းကောင်း တစ်ဦးဖြစ်တဲ့ ကိုကြီးကိုယ်တိုင်က တိုက်တွန်းသတဲ့လား။ ယမင်း ဆွံ့အတွေဝေပြီး ခပ်ငူငူပဲ ထိုင်နေမိပါတယ်။ ယမင်းရင်ထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ ဝေဒနာတစ်ရပ် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ခံစားနေရပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် ယမင်းရဲ့ မျက်နှာမသာမယာဖြစ်သွားတာကိုတွေ့ပြီး အတင်းမတိုက်တွန်းတော့ပါဘူး။ ယမင်းဘဝကို အေးချမ်းစေချင်လို့ ပြောတာဖြစ်ကြောင်းနဲ့ ယမင်းသဘောမတူရင် ဘာမှ ဆက္မလုပ်ပါဘူးလို့လည်း ပြောလာပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ယမင်းမိဘတွေကို အရင်ပြောမိရင် ယမင်းသဘောမပါဘဲ စီစဥ္ကုန်ကြမှာစိုးလို့ မိဘတွေကို အရင်မပြောတာလို့ ပြောလာပါတယ်။ ယမင်းကိုအရင်ပြောပြီး၊ သဘောတူမှ အဖေ့ကို ကိုကြီးက ပြောပြမှာလို့ ဆိုပါတယ်။ ယမင်းအပေါ်ကို ဒီလိုစာနာနားလည်ပေးတဲ့ ကိုကြီးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုကြီးက မမကြည်ပြာကလည်း ယမင်းကိုချစ်လို့ ကိုကြီးသန့်စင်နဲ့ ဖြစ်စေချင်ကြောင်း ပြောလာပါတယ်။ ကိုကြီးသန့်စင်ဘက်ကလည်း ယမင်းကို စိတ်ဝင်စားပေမယ့် ယမင်းသဘောက အဓိကပါလို့ ပြောပါတယ်။ ယမင်းချစ်တဲ့ ကိုကြီးနဲ့ မမက စီစဥ္တာဆို ဘယ်လိုငြင်းနိုင်မှာလဲ။ ဒါကြောင့်လည်း ယမင်းဘက်က ဘာမှမပြောဘဲ ကိုကြီးပြောသမျှ ငြိမ်ကာ နားထောင်နေလိုက်ပါတယ်။ ယမင်းဘက်က တုန့်ပြန်မှုမရတော့ ကိုကြီးကလည်း နောက်နေ့တွေမှာ ဒီအကြောင်းတွေ စကားထပ်မစလာလို့ ကျေးဇူးတင်ရပါသေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မမကြည်ပြာဘွဲ့ယူဖို့အကြောင်း ဖြစ်လာပါတယ်။ မမက ယမင်းအတွက် မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်စုံလေး ဝယ်ပေးပြီး ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့မှာ လိုက်ခဲ့ဖို့ ခေါ်ပါတယ်။ ပထမတော့ အမမြနဲ့ ယမင်းတို့နှစ်ဦးအတူ လိုက်ဖို့ပါ။ ဒါပေမယ့် အမမြက နေမကောင်းတာနဲ့ ယမင်းတစ်ယောက်တည်း လိုက်ရပါတော့တယ်။ မမကြည်ပြာတို့ ဘွဲ့နှင်းသဘင် အခမ်းအနားထဲ ဝင်သွားတော့ အပြင်မှာ ကိုကြီးသန့်စင်နဲ့ ယမင်းတို့ပဲ စားသောက်ဆိုင်မှာ နေခဲ့လိုက်ပါတယ်။ အရင်ကဆိုရင် ကိုကြီးသန့်စင်ကိုလည်း အကိုလိုပဲ သဘောထားတာမို့ စိတ်ထဲဘယ်လိုမှ မနေခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ ကိုကြီးပြောပြထားတာတွေရှိလို့ ကိုကြီးသန့်စင်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ထိုင်နေရတာ စိတ်ထဲတစ်မျိုးကြီးပါပဲ။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး ဘာစကားမှ မပြောမိကြဘဲ ထိုင်နေမိပါတယ်။ လူကသာ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေပေမယ့် စိတ်တွေ လှုပ်ရှားကာ ချွေးပြန်နေရပါတယ်။

ယမင်းအနေနဲ့ ကိုကြီးသန့်စင်အပေါ် ရင်ခုန်ရတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ သူ ဘာစကားများပြောမလဲ၊ ငါနဲ့ လက်ထပ်ဖို့များ ပြောလာမလား၊ အဲလို ပြောလာရင် ငါဘာတွေ ပြောရမလဲ တွေးပြီး ရင်ထိတ်နေရတယ်ပြောရင် ပိုမှန်မှာပါ။ ယမင်းတစ်ယောက်တည်း ချွေးပြန်နေတာကို ကိုကြီးသန့်စင်က တွေ့တော့ စားသောက်ဆိုင်က နည်းနည်းပူတယ်ပြောကာ အရိပ်ကောင်းတဲ့ နေရာဆီ သွားထိုင်ဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ယမင်းနဲ့ သူ အရိပ်ကောင်းတဲ့ သစ်ပင်အောက္မှာ ထိုင်ရင်း စကားစမြည် ပြောဖြစ်လာပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ရောက်တတ်ရာရာ စကားတွေပြောနေမိရင်း ကိုကြီးသန့်စင်ရဲ့ အကြည့်စူးစူးတွေကို ယမင်းရင်ဆိုင်ရတိုင်း ရင်ထဲတထိတ်ထိတ် ဖြစ်ရပါတယ်။ ဒီလိုအကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် ယမင်းစကားဆက္မပြောနိုင်တော့ဘဲ နှုတ်ဆိတ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထိုင်နေမိပါတော့တယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုကြီးသန့်စင်က ယမင်းစိုးရိမ်နေတဲ့ အကြောင်းကို စပြောလာခဲ့ပါတယ်။ ကိုကြီးမျိုးဝင်းနဲ့ မမကြည်ပြာက သူနဲ့ ယမင်းကို လက်တွဲစေချင်တယ်တဲ့။ သူ့ဘက်ကတော့ ယမင်းလို လှပယဥ္ကျေးတဲ့ မိန်းကလေးမျိုးကို သဘောမကျစရာ အကြောင်း ဘာမှ မရှိပါဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့် ယမင်းသဘောကို သိရမှ ရှေ့ဆက္မှာမို့ ယမင်းဘက်က သဘောထားကို သိချင်ကြောင်း ပြောလာပါတော့တယ်။ ကိုကြီးပြောပြထားပြီးကတည်းက တစ်နေ့နေ့တစ်ချိန်ချိန် ဒီကိစ္စကြုံရအုံးမယ်ဆိုတာ သိထားပေမယ့် အခုလို ထိတ်တိုက်အပြောခံရတော့ ယမင်း ခြေလက်တွေ အေးစက်ကာ အာစေးမိနေသူတစ်ယောက်လို ဖြစ်နေရပါတယ်။ ယမင်း ဘဝမှာ ယောကျာ်းလေးဆိုရင် ကိုကြီးတစ်ယောက်ကိုပဲ စိတ်ထဲစွဲထင်နေတာပါ။ အခုလည်း ကိုကြီးနဲ့ သူ့ကို စိတ်ထဲက ဘယ်လိုမှ နှိုင်းယှဥ္လို့ မရပါဘူး။

ဒါပေမယ့် ယမင်းလို မိန်းကလေးဘဝက ဘာတွေ ​စဥ္းစားနိုင်အုံးမှာလဲ။ ကိုကြီးသန့်စင်က ကြိုးစားတဲ့ စီးပွားရေးသမားတစ်ဦး၊ လူပျိုလူလွတ်တစ်ဦးလေ။ ဒီလိုလူမျိုးက ယမင်းကို စိတ်ဝင်စားတာကို ယမင်းဘက်က ဘာအကြောင်းပြချက်နဲ့ ငြင်းနိုင်အုံးမှာလဲ။ တဖက်မှာလည်း ကိုကြီးနဲ့ မမကိုယ်တိုင်က သဘောတူပြီး ဖြစ်စေချင်တာလေ။ ဒါပေမယ့် ခက်နေတာက ယမင်းရဲ့ စိတ်အခြေအနေပါ။ အခုလို ယောကျာ်းပျိုတစ်ဦးနဲ့ အချစ်ရေး၊ အိမ်ထောင်ရေး အကြောင်းတွေ ပြောနေရတာ ရင်တသိမ့်သိမ့်တုန်ရပေမယ့် သူ့ကို ယမင်း ချစ်နိုင်ပါ့မလား။ ဒီရင်သိမ့်တုန်တာတွေကပဲ အချစ်ကို ပြောင်းလဲသွားနိုင်သလား။ ယမင်းရင်ထဲက ကိုကြီးရဲ့နေရာကို သူက အစားထိုးသွားမှာလား။ သည်လို အတွေးများ ယောက်ယပ်ခပ်ပြီး ဘာစကားမှ ပြန်မပြောမိကာ ခေါင်းငုံ့လို့ပဲ ထိုင်နေမိပါတော့တယ်။

ဒီလို အဖြေရှာမရဘဲ စိတ်တွေမွန်းကြပ်နေစဥ္မှာပဲ ကိုကြီးတို့ ပြန်ရောက်လာလို့ တော်ပါသေးတယ်။ ကိုကြီးတို့ကတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် စနောက်နေတာပါပဲ။ ခဏအကြာမှာပဲ မမ တစ်ယောက် အိပ်ရေးပျက်ပြီး ခေါင်းတွေခဲနေလို့ လမ်းလျောက်ထွက်ဖို့ လုပ်ပါတော့တယ်။ ပထမတော့ ယမင်းနဲ့ ခေတ်နဲ့ အတူလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဒါဆိုရင် ကိုကြီးတို့ ယောကျာ်းလေးနှစ်ဦးပဲ ကျန်ခဲ့ပြီး ယမင်းအနေနဲ့ မျက်နှာပူတာ သက်သာမယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ကိုကြီးက မမ နောက်ကို ကိုကြီးသန့်စင်ကို လိုက်ခိုင်းကာ ဓာတ်ပုံတွေ ထပ်ရိုက်ပေးဖို့ တောင်းဆိုပါတယ်။ ယမင်းနဲ့ သားကိုပါ လိုက်သွားခိုင်းပေမယ့် ခေတ်လေး အိပ်ချင်နေတာကို အကြောင်းပြကာ ယမင်း နေခဲ့လိုက်ပါတယ်။ မမတို့ ထွက်သွားတာနဲ့ ကိုကြီးနဲ့ ထိုင်စကားပြောနေရင်း ကိုကြီးသန့်စင် ဘာတွေပြောသွားလဲလို့ ​ပြုံးကာ မေးလာပါတော့တယ်။ ယမင်းလည်း ဘာမှ ပြောချင်စိတ်မရှိကာ ကိုကြီးသူငယ်ချင်းကို ကိုကြီးပဲ မေးကြည့်ပါလို့ပြောကာ ခေတ်နဲ့ ဆော့နေလိုက်ပါတယ်။

မမတို့က နည်းနည်းကြာနေတာနဲ့ ကိုကြီးက ယမင်းကို နားခိုင်းကာ ခေတ်ကို ထိန်းပေးခဲ့ပါတယ်။ ယမင်းလည်း ပင်ပန်းတာရော၊ စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနေတာရောကြောင့် ကားပေါ်တက်ပြီး အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်တွေးကာ မှေးနေလိုက်ပါတယ်။ မမတို့ ပြန်ရောက်လာပြီး မြို့ထဲလျောက်လည်တော့လည်း ယမင်းအားလုံးနဲ့ ခပ်ခွာခွာနေကာ ခေတ်ကိုပဲ ထိန်းပေးနေမိပါတယ်။ မမလည်း ဒီရက်ပိုင်း ပင်ပန်းလို့နဲ့တူပါတယ်။ မျက်ကွင်းတွေတောင် နည်းနည်းကျကာ စကားတော်တော် နည်းနေပါတယ်။ ယမင်းလည်း မမကို စိတ်အနှောင့်အယှက် မပေးချင်တာနဲ့ ခပ်ခွာခွာနေပြီး ခေတ်ကို ထိန်းပေးရတာပေါ့။ အပြန်လမ်းမှာလည်း ကိုကြီးတို့ နှစ်ယောက်ကတော့ ရှေ့ခန်းမှာ စကားတပြောပြောနဲ့ ရယ်မောနေကြပေမယ့် ကားနောက်ခန်းမှာတော့ မမလည်း ပင်ပန်းလို့ ငြိမ်နေသလို ယမင်းမှာလည်း ကားပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုငေးကာ အတွေးအပိုင်းအစတွေကို ဆက်စပ်နေရင်း လိုက်ပါနေမိပါတော့တယ်။

အခန်း (၇) – ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ ကမ်းတစ်ဖက်

နောက်ပိုင်းမှာ ကျမအနေနဲ့ ကိုသန့်စင်ကို အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်နေခဲ့ပါတယ်။ ပတ်သတ်ခဲ့တာလည်း တစ်နှစ်ကျော် နှစ်နှစ်နီးပါး ရှိလာလို့ ကျမဘက်က ကာမစိတ်ရိုင်းတွေကို လူမှုကျင့်ဝတ်တွေနဲ့ ထိန်းသိမ်းနိုင်အောင် ကြိုးစားနေတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်ဘက်ကတော့ အဲဒီလောက် ကြာလာတဲ့ ကာမပတ်သတ်မှုတွေကြောင့်ပဲ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ကိုသာ အမြဲကြိုးစားလာခဲ့ပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ ဒီအတိုင်းရှေ့ဆက်သွားလို့ ကြာလေ ရှုပ်လေဖြစ်ကာ ကျမဘဝကို ထိခိုက်လာတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိနေပါပြီ။ ယတိပြတ်အဆက်ဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားတိုင်း ကိုသန့်စင်ရဲ့ ဇွတ်တရွတ်နိုင်တဲ့ အပြုအမူတွေကြောင့်ပဲ လိုက်လျောပေးရင်း သံသယာလည်နေမိပါတယ်။

ပြီးတော့ အခုနောက်ပိုင်း ဇွတ်တရွတ်ပိုဆန်လာတဲ့ ကိုသန့်စင်ဟာ ကျမနဲ့ ဆက်ဆံချိန်တွေမှာလည်း ပိုကြမ်းတမ်းလာတတ်ပါတယ်။ အပြောတွေ ပိုကြမ်းလာသလို အလိုးအဆောင့်၊ အကိုင်အတွယ်တွေကလည်း အရင်ထက် ပိုကြမ်းလာပါတယ်။ ကျမကလည်း တစ်လမှ နှစ်ကြိမ်၊ အများဆုံး သုံးကြိမ်လောက်ပဲ ခွင့်ပြုတော့လို့ သူလုပ်လို့ရတဲ့အချိန်မှာ ပိုကြမ်းနေသလား မသိပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ တခါတလေ ခွင့်ပြုတာတောင် အရင်ကထက် ပိုနာကျင်ခံခက်တဲ့ အဖြစ်မျိုးတွေ ကြုံနေရတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမခွင့်မပြုတဲ့ သာမာန်အချိန်မျိုးမှာတော့ ကျမအပေါ် ကြင်ကြင်နာနာ ဆက်ဆံတတ်နေပြန်ပါတယ်။ သူ့ရဲ့ ဒီသဘောတွေကြောင့်ပဲ ကျမလည်း သူ့အပေါ် နားလည်ရပိုခက်လာပါတယ်။

ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့တုန်းက သူ့ရဲ့ မုဒိန်းဆန်ဆန် အတင်းကျင့်တဲ့ ပုံစံကို တွေ့ပြီးကတည်းက သူ့ကို ကျမ တော်တော်လန့်သွားပါတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ရက်တော်တော်ကြာအောင် သူနဲ့တွေ့ဖို့ရှောင်ကာ တင်းတင်းမာမာ ဆက်ဆံခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခွင့်ကောင်းစောင့်နေပြီး ဇွတ်တရွတ်ဆန်တဲ့ သူ့အပြုအမူတွေကြောင့်ပဲ ကျမ ပြန်ပြီး လိုက်လျောခဲ့ရပါတယ်။ ကျမနဲ့သူနဲ့ နှစ်ချီကြာတဲ့ ပတ်သတ်ခဲ့မှုတွေကြောင့်ပဲ အမှားကို မပြင်နိုင်အောင် ချုပ်ကိုင်ထားသလို ဖြစ်စေပါတယ်။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေက သူတစ်ယောက်တည်း တဖက်သတ် မှားခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ။ ကျမကိုယ်တိုင် လင်နဲ့သားရဲ့ မျက်နှာကို မထောက်ပဲ မိုက်လုံးကြီးခဲ့မိတာ အခါခါလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်ဖယ်နေခဲ့ပေမယ့် သူက ဇွတ်တောင်းဆိုလာတဲ့ အခါတွေမှာတော့ ဘာမှမတတ်နိုင်ပဲ လက်လျော့ ခွင့်ပြုခဲ့ရတာပါပဲ။ ကျမဘက်က လုံးဝငြင်းဆန်ရင် သူပြဿနာရှာလာနိုင်တာကိုလည်း တွေးမိလာပါပြီ။

မကောင်းမှု အပူမီးဟာ အချိန်တွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ပြီး လောင်မြိုက်လာစေတယ်ဆိုတာ ကျမ လက်တွေ့ ကြုံနေရပါပြီ။ ပြီးတော့ သူ့အပေါ် ကျမလန့်နေတဲ့အကြောင်း တစ်ခုကလည်း ဓာတ်ပုံကိစ္စပါ။ ဘွဲ့ယူတဲ့နေ့က ကျမကို ပက်ပက်စက်စက် လိုးပြီးနောက် သူ ဓာတ်ပုံရိုက်သွားတယ်ပဲ ထင်နေမိပါတယ်။ သူက ပုံတွေကူးပြီးတော့ ဖလင်လိပ် ပြန်ပြပေမယ့် ကျမ ရှာလို့မတွေ့သလို သေချာလည်း မကြည့်တတ်ပါ။ သူကတော့ ကျမအပေါ် ဒီလိုယုတ်မာမှုမျိုး မလုပ်ပါဘူးလို့ ကျိန်ဆိုပြောနေတာပါပဲ။ တကယ်လို့ သူ ပုံရိုက္မိရင် အဖြစ်ဆိုးကြုံပြီး အသေဆိုးနဲ့ သေပါစေလို့တောင် ကျိန်ပြလို့ အဲဒီကိစ္စကို ကျမထပ်မပြောတော့ပါဘူး။ ကျမ လုပ်နိုင်တာကတော့ သူ့ကိုအတတ်နိုင်ဆုံး ရှောင်ပြီး သူ့ဘဝသူလျှောက်ဖို့ တွန်းအားပေးဖို့ပါပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ကို အိမ်ထောင်ပြုပြီး ဘဝကို အေးအေးချမ်းချမ်း ဖြတ်သန်းဖို့ တိုက်တွန်းရပါတယ်။

ဒီအချက်ကို သူလက်ခံလာပါတယ်။ သူလည်း ယမင်းအပေါ် ခံစားချက်ရှိလာပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့အလုပ်တွေ ပုံမှန်လည်ပတ်ဖို့ အချိန်နည်းနည်း လိုသေးတာကို အကြောင်းပြလာပါတယ်။ သူ့ကိုယ်ပိုင်ပွဲရုံ ခွဲထောင်နိုင်ရင် အိမ်ထောင်ပြုကာ ကျမနဲ့ ခပ်ဝေးဝေးနေဖို့ သဘောတူလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအချိန်ထိ မရောက်ခင်မှာတော့ ကျမနဲ့ ပတ်သတ်မှုကို လူမသိအောင် ထိန်းသိမ်းပြီး နေသွားချင်ပါတယ်တဲ့။ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါပေးလို့ ကျမခွင့်ပြုရတဲ့အခါတွေမှာလည်း အဆုံးစွန် ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးပြီး သူနဲ့ ကာမခရီးဆက်သွားနေမိတာတော့ ကျမအမှားတွေပါပဲ။ ဆက်ဆံခဲ့ကြတဲ့အချိန်တိုင်း အဆုံးစွန် အရှက္မဲ့ကာ လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြတာပါပဲ။ ကျမရဲ့ မပြတ်သားနိုင်တဲ့ စိတ်နဲ့ ကာမအားကြီးလွန်းတဲ့ တဏှာစိတ်ကြောင့်ပဲ သူဆွဲခေါ်ရာနောက်ကို အကြိမ်ကြိမ် လိုက်ပါ ပျော်မြူးနေမိခဲ့ပါတယ်။

ဒီနောက်ပိုင်း လများမှာ သူ့ဘက်က ပိုအတင့်ရဲလာပါတယ်။ ဒါကလည်း သားလေးကို မူကြိုပို့မိတာနဲ့လည်း ဆိုင်ပါတယ်။ မနက်ပိုင်း သားကို မူကြိုပို့ပေးပြီးတာနဲ့ ညနေ သွားမကြိုခင်အထိ အိမ်မှာ ကျမ တစ်ယောက်တည်းပါ။ ဒါကို သူက အခွင့်အရေးယူကာ အရင်လို ညနေပိုင်းမှ အိမ်ကိုလာတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ မနက်ပိုင်းမှာတင် အိမ်ကို ရောက်လာတတ်ပါတယ်။ သူဆန္ဒအရမ်း ပြင်းပြနေရင် နှစ်ပတ်ခြား၊ သုံးပါတ်ခြားလောက်တစ်ခါ ဒါမျိုး သူလာတတ်ပါတယ်။ စလာကာစက ကျမ ထိတ်လန့်ပြီး လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အိမ်ရှေ့ခြံစည်းရိုးကနေ မပြန်ဘဲ ဘဲလ်တီးကာ ခေါ်နေတတ်တာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်သိမှာ ကြောက်ကာ ကျမ တံခါးဖွင့်ပေးရတာပါပဲ။ သူ့ကို ဒီအချိန်မျိုး မလာဖို့ ပြောနေတုန်းမှာပဲ ကျမကို အတင်းဆွဲဖက်နမ်းရှုတ်ကာ အဝတ်အစားတွေချွတ်တာ ခံလိုက်ရတာပါပဲ။ ပြီးရင် သူစိတ်ရှိသလို ကျမကို မက္တပ်လိုးလိုက်၊ ကုန်းခိုင်လိုက်နဲ့ အားရအောင် စာသုံးပါတော့တယ်။

သူနဲ့ စဖြစ်ကတည်းက သူ့အပြုအစု အယုအယတွေကြောင့် မှားပြီးရင်း မှားခဲ့ရတာမို့ အခုလို အတင်း လုပ်တော့လည်း ကျမ အရှုံးပေးကာ သူ့အကြိုက် ခံပေးလိုက်ရတာပါပဲ။ နေဖြစ်ကြရင်တော့ သူရော၊ ကျမရော ခံစားမှု အဆုံးတစ်ဖက်ရောက်အောင် စိတ်ပါလက်ပါ နေဖြစ်ကြပါတယ်။ ပြီးတော့ ညနေအထိ ပွဲရုံကို မပြန်ဘဲ ကာမပင်လယ်ကို အကြိမ်ကြိမ် အတူတူ ကူးဖြတ်ပြီးမှ ပြန်သွားတတ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အဲဒီလို သူလာပြီး ပြန်သွားတဲ့အခါတိုင်း ကျမမှာ မလှုပ်နိုင် မကိုင်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ပြီး ကျန်ခဲ့ရတော့တာပါပဲ။ သူ့ကို တားမရမယ့်အတူတူ လူမသိအောင်ဘဲ ကြံစည်ကြရပါတော့တယ်။ သူလာရင် ကားမယူလာဖို့နဲ့ ခြံတံခါးကို သော့တစ်ချောင်း အပိုလုပ်ကာ သူ့ကို ပေးထားခဲ့ပါတယ်။ ဒါဆိုရင် သူလာရင် ခြံရှေ့မှာ တံခါးလာဖွင့်အောင် စောင့်နေစရာ မလိုဘဲ လမ်းထဲမှာ လူရှင်းတာနဲ့ ခပ်တည်တည် ဖွင့်ဝင်လာနိုင်မယ်လေ။ ခြံထဲမှာ သူ့ကားမရှိတော့ တစ်ယောက်ယောက်လာလည်း ကိစ္စမရှိဘူးပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နှစ်ပတ်ခြားတစ်ခါလောက် သူနဲ့ တွေ့ဖို့ ကြိုးစားနေမိရင်း၊ ပြင်မရတော့တဲ့ အချိုးအကွေ့တစ်ခုကို ကြုံရဖို့ စောင့်နေမိသလို ဖြစ်နေရပါပြီ။

ကျမဘက်က ဒီလိုတွေ ရှုပ်ထွေးနေချိန်မှာ ကျမ မိသားစုကမ္ဘာလေးကတော့ တည်ငြိမ်အေးချမ်းနေပါတယ်။ သားလေးအသက် လေးနှစ်ပြည့်ပြီမို့ မူကြိုထားကာ ကိုနဲ့ကျမ အကြိုအပို့ လုပ်ကြရပါတယ်။ ကိုက မနက်ပိုင်း ပို့ပြီး၊ ကျမက ကြိုရတာများတာပေါ့။ အခုနောက်ပိုင်း သားကလည်း တော်တော်ဆော့သလို စကားလည်း တတ်လွန်းပါတယ်။ အဖေနဲ့ အမေကြား နွဲ့ဆိုး ဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးနေတော့တာလေ။ သားကို ချစ်လို့မဝသေးလို့ နောက်ထပ်ကလေးယူဖို့ ကိုက မပြောသေးပါဘူး။ ရရင်တော့ ယူမယ်တဲ့။ ဘယ်လို ရနိုင်မှာလဲရှင်။ ဒီကိစ္စတွေပြောတိုင်း လင်ငယ်နဲ့ ပျော်ပျော်နေနိုင်ဖို့ တားဆေးတွေသုံးနေရတဲ့ကျမ လိပ်ပြာမလုံပါဘူး။ သူနဲ့ ဒီလပိုင်းလောက် ပြတ်ပြတ်သားသား ဖြစ်အောင် လုပ်ကာ နောက်ကလေးယူဖို့ ကြိုးစားရမယ်လို့ တွေးထားလိုက်ပါတယ်။ အခုတော့ အဆော့သန်တဲ့ သားလေးကို ထိန်းရင်းပဲ အချိန်ကုန်နေရတာပေါ့။

သားလေး ဘယ်လောက်ဆော့ဆော့ ကိုက အပြစ်မတင်သလို ဆူလည်း မဆူတတ်ပါဘူး။ ကို့စာရင်းစာရွက်တွေ ဖြဲပြီးဆော့လို့ သားကို ကျမဆူတာတောင် ကိုက မကြိုက်ပါဘူး။ ကလေး လက်လှမ်းမှီတဲ့ နေရာမှာ ထားမိတဲ့ သူ့အမှားလို့ပဲ ပြောပါတယ်။ ကလေးကတော့ မြင်ရင် ယူဆော့မှာပဲတဲ့။ အဲဒီလို သားအပေါ် အစစအရာရာ အလိုလိုက်ခဲ့သူပါ။ ဒီနေ့လည်း ကို့ကား သော့ချိတ် အသစ်ကို ဆော့နေရင်း ချိတ်ကွင်းပြုတ်သွားပြန်ပါပြီ။ အရင်နေ့ကလည်း သော့ချိတ်အဟောင်းကို သား ယူဆော့လို့ ပျက်စီးသွားတာလေ။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့မှ အသစ်ဝယ်လာတာကို အခုတော့ ပြုတ်ထွက်သွားပြန်ပါပြီ။ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကမ္ဘာလုံးပုံ သော့ချိတ်အသစ်လေးကို ကလေးပေးဆော့တဲ့ ကို့ကိုပဲ ဒေါသထွက္မိပါတော့တယ်။ သားကို ဆူရင် ကိုက ကာဆီးကာဆီးနဲ့လေ။ အခု ကိုက အိပ်ခန်းထဲမှာ စာရင်းသွားလုပ်နေတုန်း သားက ယူဆော့ပြီး ဖျက်စီးလိုက်ပြန်ပါပြီ။ ကျမလည်း သားကို အလိုလိုက်တတ်တဲ့ ကို့ကို အပြစ်ပြောဖို့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်လာလိုက်ပါတယ်။

ကျမ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ကိုရှိရာဆီ လှမ်းကြည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ ကိုက တစုံတခုကို ဘူးထဲထည့်ပြီး အံဆွဲပြန်ပိတ်လိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမကို အထိတ်တလန့်ကြည့်ကာ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ ပြန်မေးနေပါတယ်။ ရုတ်တရက္မို့ လန့်သွားတာနဲ့ တူပါတယ်။ ကိုက စာရင်းလုပ်ရင်း မိဘဓာတ်ပုံတွေကို ပြန်ကြည့်မိနေပြန်ပြီ ထင်ပါတယ်။ ဒီပုံတွေကြည့်မိရင် မိဘတွေကို သတိရပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေအုံးမှာပါ။ ကျမလည်း သားကို အလိုလိုက်လို့ အပြစ်တင်မလို့ဟာကို ကို စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ အပြစ်မတင်ရက်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ကမ္ဘာလုံးပုံသော့ချိတ်အသစ်က သားဆော့လို့ ချိတ်ကွင်းပြုတ်သွားပြီပဲ ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒီတော့မှ ကိုက ကမန်းကတန်း သားဆီသွားကြည့်ကာ ရတယ်၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ကွင်းပြန်တပ်လိုက္မယ်။ မခိုင်တော့ပေမယ့် မနက်ဖြန်မှ ကြိုးနဲ့အသေချည်လိုက်တော့မယ်ပြောကာ သားနဲ့ ထိုင်ဆော့နေပါတော့တယ်။

နောက်နေ့ သားကို မူကြိုလိုက်ပို့ပြီး ကျမလည်း အိမ်မှာ TV ထိုင်ကြည့်ရင်း မုန့်စားနေပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ အိမ်ရှေ့ ဘာဂျာတံခါးက အသံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုသန့်စင် ဖြစ်နေတယ်။ ကျမလည်း TV ထဲ အာရုံရောက်နေလို့ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး သူအိမ်ရှေ့ရောက်နေတာကိုတောင် သတိမထားလိုက္မိဘူး။ ကျမလည်း အိမ်သော့ယူရင်း သူနဲ့ အေးဆေး မတွေ့ဖြစ်တာတောင် ကြာနေပြီမို့ ကျမနဲ့ နေချင်လို့ လာတာပဲလို့ စိတ်ထဲတွေးလိုက်ပါတယ်။ အိမ်တံခါးဖွင့်ပြီးတော့ ကားကို ဘယ်မှာထားခဲ့လဲမေးရင်း သူ့ဖိနပ်ကို အထဲယူသွင်းထားလိုက်ပါတယ်။ ဒါမှ တစ်ယောက်ယောက် ရောက်လာရင် ယောကျာ်းစီးဖိနပ်ကို အပြင်မှာ မတွေ့ရမှာလေ။ သူက ကားကို ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က သူ့အသိဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ထားခဲ့ကြောင်းပြောကာ ဒီနေ့ အေးဆေးပဲ။ ပြီးတော့ အဆင့်တက်ချင်လို့ စောစောလာတယ် ပြောနေပြန်ပါတယ်။

သူ အဆင့်တက်ပြီး လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်နေတာကို ကျမ မအံ့ဩတော့ပါဘူး။ အရင်ထဲက နည်းအမျိုးမျိုးကို ရင်တဖိုဖို ခံစားခဲ့ရတာလေ၊ အခုနောက်ပိုင်းဆိုရင် အပြောဆိုးဆိုးတွေနဲ့ပါ ပက်ပက်စက်စက် ခံနေရတာမို့ မထူးတော့ဘူးပဲ ထင်လိုက်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် တက်ချင်ရာတက်၊ ရှင်အိမ်ထောင်မကျခင်တော့ လုပ်ပေါ့လို့ပဲ ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့တော့ သူက အိပ်ခန်းထဲသွားရအောင် ပြောပါတယ်။ ကျမက သူနဲ့တွေ့ရင် အိပ်ခန်းထဲမှာ ခွင့်ပြုတာနည်းပါတယ်။ ကျမတို့ လင်မယားအိပ်ခန်းမှာ လင်ငယ်နဲ့ နေရတာ စိတ်မလုံလို့ပါ။ အများအားဖြင့်တော့ အိမ်ရဲ့အခြားနေရာများမှာပဲ သူ့အကြိုက်ခံပေးတာ များပါတယ်။ ဒီတခါတော့ သူက ဇွတ်တောင်းဆိုပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဆွဲခေါ်နေလို့ သူ့ကိုအရင်သွားခိုင်းကာ အိမ်ဘာဂျာသံတံခါးကို သော့ပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းထဲလှမ်းလာရင်း ဒီတစ်ခါ သူဘာတွေ အဆန်းထွင်အုံးမလဲလို့ တွေးကာ ရင်ဖိုနေပါတယ်။ ရင်ဖိုနေမိတာနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးကိုတောင် စိယုံပဲစိခဲ့မိပါတယ်။ အိမ်တံခါး သော့ခတ်ထားလို့ ကိစ္စတော့ မရှိပါဘူး။ သူနဲ့ အရှက်ကုန်အောင် အားလုံး လုပ်ပြီးပြီမို့ ဘာများကျန်သေးလဲလို့ပဲ တွေးနေမိကာ အိပ်ယာပေါ် လှဲနေတဲ့ သူ့အနား သွားထိုင်ရင်း..”ဘာတွေ အဆန်းထွင်စရာ ရှိတော့လို့လဲ။
အိပ်ခန်းထဲမှာ မနေချင်ပါဘူးလို့ ပြောထားတဲ့ဟာကို…..
ရှင်နဲ့တော့ ခက်ပါတယ်”

“ကိုယ်တို့ လုပ်မယ်၊ လုပ်မယ်နဲ့ မလုပ်ဖြစ်သေးတဲ့ အရာလေ…..
အဲဒါကို ဒီနေ့လုပ်မလို့….. ဒီနည်းက မွေ့ယာပေါ်မှာပဲ ပိုအစဥ္ပြေမှာလေ”

“ဟင်….. ဘာလဲ….
ဟို…. ရှင် ဟိုဟာ လုပ်တော့မလို့လား။
အဲဒါက လက်နဲ့ နှိုက်တာတောင် နာတဲ့ဟာ….
ရှင့်ဟာကြီးနဲ့ဆို သေမှာပဲ”

“လက်နဲ့က ကျင့်ပေးနေတာပါ။
ကိုယ်တို့ လိုးတိုင်း ကျင့်ပေးထားလို့ သိပ်မနာတော့ဘူးမို့လား….
ပြီးတော့ အခု ဂျယ်ယူလာတယ်။
ဒီဂျယ်နဲ့ဆိုရင် လီးနဲ့ထိုးထည့်လည်း သိပ်မနာဘူး။
နည်းနည်းတော့ အောင့်ခံရမှာပေါ့….”

သူက ကျမဖင်ကို အစပျိုးပြီး လက်နဲ့လိုးပေးနေတာ ကြာပါပြီ။ သူလုပ်နေကျမို့လို့ တော်တော်လည်း ခံတတ်နေပါပြီ။ ဒါပေမယ့် သူ့လီးနဲ့ လိုးမယ်ဆိုရင်တော့ သေအောင်နာမှာကို ကြောက်လှပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ဖင်ကို မလိုးသေးဘဲ ဂျယ်ဆိုတာကို မှာထားတာပါ။ ကျမတို့ခေတ်က ဂျယ်ဆိုတာ ဝယ်လို့ မရသလောက်ပါ။ ကွန်ဒုံးတောင် ပေါပေါဝယ်လို့ မရဘူးလေ။ ကွန်ဒုံးဝယ်ရင်လည်း ဖာချဖို့လောက်ပဲ ထင်ကြတာ။ လင်မယားအတူနေဖို့ ကွန်ဒုံးသုံးတယ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပါပဲ။ ယောကျာ်းလုပ်သူမှာ ကွန်ဒုံးတွေ့ရင် ဖာချဖို့ဝယ်တယ်ထင်ပြီး မိန်းမတွေက ပြဿနာ ရှာကြ၊ ရန်ဖြစ်ကြတာ အမြဲကြားဖူးနေကျပါ။ မြို့ကြီးမှာတော့ သုံးကြပေမယ့် ကျမတို့ နယ်မြို့တွေမှာတော့ မသုံးကြပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ကျမကို ဖင်ချဖို့ ကြာနေရတာပါ။ ကျမက နာမှာကြောက်လို့ သူက ချောဆီ ဂျယ်သုံးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားတာပါ။ ဂျယ်ကလည်း ရှားတော့ သူ့သူငယ်ချင်း သဘေင်္ာသားတစ်ယောက်ကို မှာထားတယ် ပြောပါတယ်။ အခုတော့ အဲဒီပစ္စည်း ရောက်လာပြီဆိုတော့ ကျမ ဖင်ခံပေးရတော့မှာပေါ့။

“ရှင့် သူငယ်ချင်းကို မှာထားတာ ရောက်လာပြီလား။
ရှင်ဘယ်လိုပြောပြီးမှာလဲ မသိပေမယ့် ရှက်စရာကြီးရှင်”

“ဘာမှ ရှက်စရာမလိုဘူး။
သူ့ကို ဘာလုပ်မယ် သေချာမပြောထားပါဘူး။
ပြီးတော့ သူက ဒီမြို့ကလည်း မဟုတ်ဘူးလေ။
အဲအတွက် စိတ်မပူပါနဲ့။
လာစမ်းပါ…. ကိုယ့်အချစ်လေးရဲ့ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ချချင်လှပြီ”

အို…..ပျွတ်…..အ….ပလပ်….ပျွတ်

သူက​ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျမကို ဆွဲဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အင်္ကျီတွေကို ချွတ်နေပါပြီ။ ကျမလည်း သူနဲ့မနေဖြစ်တာ ကြာပြီမို့ သူစလိုက်တာနဲ့ စိတ်ပါလာကာ အလိုလို တုန့်ပြန်ပေးနေမိပါတယ်။ အဝတ်အစားတွေကို အပြန်အလှန်ချွတ်ပေးရင်း နမ်းစုပ်နေမိတယ်။ သူက ကျမနို့တွေကို ကိုင်ညှစ်နေသလို ကျမကလည်း သူ့ရင်ဘက်ကို ပွတ်သတ်ပေးကာ သူ့လုံချည်ကို ဖြည်ချလိုက်ပါတယ်။ အတွင်းခံပေါ်ကနေ အမြှောင်းလိုက်ထနေတဲ့ သူ့လီးကို ပွတ်သတ်ပေးရင်း သူ့လည်ပင်းတွေကို စုပ်နမ်းကာ ရင်ဘက်ချင်းကပ်ထားလိုက်ပါတယ်။ သူကလည်း ကျမနို့တွေကို ကိုင်နေရာကနေ ကျမဖင်လုံးတွေကို ပြောင်းကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သတ်ဆုပ်ကိုင်ပေးနေပါတယ်။ သူဆုပ်ကိုင်လိုက်တိုင်း ကျမနားထင်ကြောများ တဖျဥ္းဖျဥ္း ဖြစ်သွားအောင် အရသာရှိလှပါတယ်။

ဒီလို နမ်းရှုတ်ပွတ်သတ်နေကြရင်း သူက ကျမလက်တွေကို တွန်းကာ လူချင်းခွာလိုက်ပါတယ်။ ကာမပွဲကို အကြိမ်ကြိမ်နွှဲလာကြသူတွေမို့ တစ်ယောက်သဘော တစ်ယောက်သိကာ ဘာတွေ ဆက်လုပ်ရမယ်ဆိုတာ အလိုလို သိနေကြပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ လူချင်းခွာတာနဲ့ ပြေနေတဲ့ ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ်ကာ ကုတင်အောက်ပစ်ချရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ တခါတည်း ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ သူလည်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီးတော့ ကျမလက်ထဲက ဘောင်းဘီကို တောင်းနေပါတယ်။ သူ့အကျင့်ကို သိလို့ ဘောင်းဘီကို သူ့လက်ထဲ လှမ်းပေးလိုက်ချိန် သူ့ဘောင်းဘီကိုလည်း ကျမကို ပြန်ပေးနေပြန်ပါတယ်။ ကျမဘောင်းဘီကို မက္မက္မောမော နမ်းရင်း ကျမကိုလည်း နမ်းခိုင်း ပြန်ပါတယ်။ ကျမလည်း သူ့အကျင့်ကို သိနေလို့ သူ့ဘောင်းဘီကို မျက်နှာနဲ့ကပ်ကာ နမ်းရှိုက်ပေးရင်း ကျေနပ်ပြီလားလို့ ပြောလိုက်တယ်။

“ကိုယ့်ဘောင်းဘီက မွှေးလား”

“ဒီလောက်နံစော်နေတာကို….ဟွန့်….”

“ဟီး….ကြည်ပြာ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး လေးဘက်ကုန်းလိုက်လေ….”

“ဟွန့်…. ဘာတွေ မဟုတ်တာတွေ လုပ်အုံးမလဲမသိဘူး”

ကျမလည်း သူပြောတဲ့အတိုင်း လေးဘက်ကုန်းကာ ဖင်ကို ကော့ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူဘာတွေ ဆက်လုပ်မလဲလို့လဲ သိချင်နေတယ်။ သူနဲ့ ဒီလို အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ခွင့်ပြုလိုက်တိုင်း ကျမကို ကော့ပြန်နေအောင် နှိုးဆွပြီးမှ သူ့အကြိုက် ခပ်ထန်ထန် ဆက်ဆံတတ်တာမို့ သူပြောတဲ့အတိုင်း နေပေးလိုက်ပါတယ်။ သူက ကျမဖင်နောက္မှာ နေပြီး တင်ပါးတွေကို လက်နဲ့ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်ကာ……

“လှလိုက်တဲ့ ဖင်ကွာ။ ဘယ်လောက်လိုးလိုး အားမရဘူး။
အခုဒီဖင်ကို အားရပါးရ လိုးပစ်တော့မယ်။
ကြည်ပြာ ဖင်ကိုထောင်ပေးထား။
အခံရသက်သာအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးအုံးမယ်”

သူက ပါးစပ်ကပြောသလို လက်နဲ့လည်း ပြင်ပေးနေလို့ ကျမလည်း ဖင်ထောင်ပြီး ကုန်းပေးရတဲ့ပုံစံကို ပြောင်းလိုက်ရပါတယ်။ သူက ကျမတင်ပါးတွေနဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်း တလျောက်ကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်တိုက်ပေးနေသလို ဖင်ပေါက်လေးကိုလည်း တို့ထိကစားပေးနေလို့ ကျမမှာ အသဲတယားယား ဖင်တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဖြစ်နေရပါတယ်။ တဆက်တည်း ကျမအဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေအပေါ် စိုစွတ်နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့နဲ့အတူ သူ့ရဲ့လျက်ပေးခြင်းကို ခံလိုက်ရပါတယ်။ သူက ကျမအဖုတ်ပြင်တစ်ခုတည်းကို လျက်ပေးတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ တင်ပါးလုံးလုံးတွေရော၊ ပေါင်ခြံတွေရော နေရာအနှံ့မရပ်မနား လျက်ပေးနေတာပါ။ လက်ကလည်း အငြိမ်မနေပဲ ပွတ်သတ်နှိုးဆွပေးနေလို့ ကျမမှာ ဖင်တရမ်းရမ်းနဲ့ အငြိမ်မနေနိုင်တော့ပါဘူး။

အထူးသဖြင့် အဖုတ်နဲ့ ဖင်ပေါက်ကြား အမြှောင်းနေရာလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖိလျက်လိုက်ရင် ကျမမှာ ဖင်ထဲက ယားသလိုလို၊ အဖုတ်ထဲက ယားသလိုလိုနဲ့ ခံစားရတာ ထူးခြားလှပါတယ်။ ထိုကဲ့သို့ နေရာနှစ်နေရာလုံး အတွင်းထဲက လှိုက်ပြီး ယားတက်လာတာကို ခံရတာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ဆင်းသွားစေပါတယ်။ ကျမအဖုတ်ထဲကလည်း အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကျနေပါပြီ။ ကျမလည်း သူ့အလိုးကို ခံချင်နေပေမယ့် သူက ဒီနေ့ဖင်ကို လိုးမှာဆိုလို့ အံကြိတ်ကာ တင်းခံပေးနေရပါတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူယူလာတဲ့ ဘူးထဲက အရည်ပျစ်ပျစ်တွေကို လက်နဲ့သုတ်လိမ်းကာ ကျမဖင်ပေါက်ထဲကို ထိုးနှိုက်ကစားပေးလာပါတယ်။ အရင်ကလည်း ဖင်ပေါက်ကို တံတွေးဆွတ်ပြီး အကြိမ်ကြိမ်ထိုးနှိုက်ပေးနေကျမို့ ကျမအဖို့ အခံရသိပ်မခက်တော့ပါဘူး။ သူကျင့်ပေးထားလို့ လက်သုံးချောင်းလောက်ကို နာပေမယ့် အံကြိတ်ခံပေးလာနိုင်ပါပြီ။

အခုလည်း သူယူလာတဲ့ ဂျယ်ကြောင့် အနာသက်သာကာ ခံလို့ပင် ပိုကောင်းနေသလိုပါပဲ။ သူကလည်း လက်တစ်ချောင်းကနေ နှစ်ချောင်း ထိုးသွင်းပြီး ဂျယ်တွေကို များများသုတ်လိမ်းပေးနေပါပြီ။ ဖင်ပေါက်တစ်ခုလုံးလည်း စီးကပ်ကပ်နဲ့ ဖြစ်နေသလို အဖုတ်ထဲကလည်း စောက်ရည်များက အမျှင်တန်းကာ ကုတင်ပေါ်ကို ကျဆင်းနေပါပြီ။ ကျမမှာ ဖင်ကို သူထိုးနှိုက်လို့ အစဥ္ပြေစေဖို့ ဖင်ကိုမလှုပ်စေဘဲ တောင့်ထားကာ ထောင်ပေးထားမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူထိုးနှိုက်လိုက်တိုင်း တမူထူးတဲ့ ခံစားချက္များကြောင့် ပါးစပ်က အသံထွက် ညီးညူနေရပါတော့တယ်။ သူက စိတ်ကြိုက်ကလိပြီးနောက် လက်သုံးချောင်းပူးထိုးကာ ဖင်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ကျင့်ထားပါစေ လက်ချောင်းသုံးချောင်းပူးပြီး အထိုးခံရရင်တော့ ဖင်ကြောများ ပြတ်ထွက္မတတ် နာကာ အားကနဲအော်ကာ ရုန်းမိပါတော့တယ်။

ကျမ ရုန်းမှာကို သူက ကြိုသိနေတော့ လွတ်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကျမဖင်ကို လှုပ်မရအောင် ချုပ်ထားပါတယ်။ တပြိုင်တည်း ကျမအဖုတ်ဝကို သူနှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး စုပ်နမ်းလိုက်ကာ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို လျှာနဲ့ ထိုးယပ်ပေးနေပါတယ်။ ဖင်ဝက စူးကနဲဖြစ်သွားလို့ ရုန်းမိပေမယ့် သူက အဖုတ်ကို စုပ်လျက်ပေးလိုက်တာမို့ ရုန်းအားလျော့သွားသလို နာတာကို ခံစားရတာလည်း သက်သာသွားပါတယ်။ ဖင်ပေါက်ထဲက အောင့်တောင့်တောင့်နဲ့ နာသလို အဖုတ်ထဲကလည်း လှိုက်လှိုက်ပြီး ယားတက်လာစေပါတယ်။ အခုဆိုရင် ကျမဖင်ပေါက်ထဲကို သူ့လက်နဲ့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ထိုးသွင်း နှိုက်ပေးနေပါပြီ။ ကျမမှာလည်း ဝေဒနာနဲ့ အရသာနှစ်မျိုးကို တပြိုင်တည်း ခံစားရင်း သူ့ပါးစပ်ထဲနဲ့ မျက်နှာပေါ်ကို စောက်ရည်များထုတ်ပန်းပြီး ကာမပြီးဆုံးခြင်း အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ရရှိသွားခဲ့ရပါတယ်။

ကျမလည်း ကာမပြီးဆုံးခြင်းကြောင့် ထောက်ထားတဲ့ လက်ပေါ် ခေါင်းမှီတင်ထားရင်း မှေးနေမိပါတယ်။ သူကတော့ ဖင်ထောင်ပေးထားတဲ့ ကျမရဲ့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး ဖင်ပေါက်ကို ပြဲနိုင်သလောက်ပြဲအောင် လုပ်နေပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ နာရမှန်းလည်း မသိတော့ပါဘူး။ သူလုပ်တာကို ငြင်းဆန်နိုင်တဲ့ အင်အားလည်း မရှိလောက်အောင် အားအင်ကုန်ခမ်းသွားသလိုပါပဲ။ ထိုကဲ့သို့ ခဏနားပြီးနောက် သူက မက္တပ်ရပ်ကာ ကျမခေါင်းကို ဆွဲထူပြီး လီးစုပ်ခိုင်းပါတော့တယ်။ ကျမကောင်းအောင် သူလုပ်ပေးပြီးပြီမို့ ကျမအလှည့် ပြန်ရောက်လာပြီပေါ့။ ကျမတုန်းကလည်း သူ့မျက်နှာကို စောက်ရည်နဲ့ပါ ပန်းထုတ်ပြီးပြီမို့ သူခပ်ကြမ်းကြမ်း လီးစုပ်ခိုင်းတာကိုလည်း လက်ခံရတော့မှာပါ။ သူကျေနပ်အောင် ပြန်ပြီး ပြုစုပေးရတော့မှာမို့ သူ့လီးအရင်းကို လက်နဲ့ကိုင်ကာ ပါးစပ်ဟလို့ ထိုးသွင်းစုပ်ယူလိုက်ပါတော့တယယ်။

အခုတော့ သူ့လီးကို စုပ်ပေးနေတဲ့ပုံ မဟုတ်ဘဲ ပါးစပ်ကို လိုးနေသလို ခံနေရတာပါ။ ကျမခေါင်းကို စိတ်ကြိုက်ကိုင်တွယ် ချုပ်ထိန်းကာ ကျမပါးစပ်ထဲကို လိုးသွင်းနေပါပြီ။ အာခေါင်ထောက်ပြီး ပျို့အန်ချင်လာမှာစိုးလို့ သူ့လီးအရင်းကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပေးထားကာ လီးတဆုံး မဝင်သွားဖို့ ကြိုးစားနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တချက်တချက် သူဖိသွင်းလိုက်ရင် တဆုံးနီးပါးဝင်သွားကာ ပျို့တက်လာသလို ပါးစပ်ထဲမှလည်း သရေများ အိပ်ယာခင်းပေါ် စီးထွက်ကျနေရပါပြီ။ ဒီလိုနည်းနဲ့ သူအားရအောင် လုပ်ပြီးတော့မှ ကျမခေါင်းကို လွှတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ တင်းတင်းပြောင်ပြီး တံတွေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ သူ့လီးကို ကြည့်ကာ ကျမအသက်ဝအောင် ရှုသွင်းနေရပါတယ်။ သူကတော့ အထုတ်သေးသေးတစ်ခုကို ဖြဲကာ ကွန်ဒုံးကို ထုတ်လိုက်ပါတယ်။

“ဟင်….. ကွန်ဒုံးနဲ့…..
ဘာလုပ်မလို့လဲ….”

“ဖင်ကို ပထမဆုံး လိုးမှာမို့ မင်းအခံရ သက်သာအောင် ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီး ချမှာလေ။
အစပိုင်းပါ။ အသားကျသွားရင် ချွတ်ပြီး ဒီအတိုင်း လိုးခွဲတော့မှာ။
လိုရမယ်ရ ကွန်ဒုံးပါ ဝယ်ထားတာ…..
ကဲ….ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ဖင်ပြန်ကုန်းပေးတော့….
မင်းရဲ့ ဖင်ကို ငါလိုးတော့မယ်…..
မင်းအဖုတ်ကို ပထမဆုံး မလိုးခဲ့ရပေမယ့် ဖင်ကို ပထမဆုံး လိုးခွဲပေးရတော့မှာမို့ ငါရင်တော်တော်ခုန်နေပြီ။
ကုန်းလိုက်တော့……”

ကျမလည်း သူပြောသလို လေးဘက်ဝပ်ဝပ်လေး ကုန်းပေးလိုက်ပါတယ်။ သူက ကျမဖင်ပေါက်ကို ဂျယ်တွေ ထပ်ထည့်ပြီး သူ့လီးနဲ့တေ့ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျမဖင်နှစ်ဖက်ကို ကိုင်ပြီးဖြဲကာ ပွင့်အာလာတဲ့ ဖက်ပေါက်ထဲ လီးကို တရစ်ချင်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ သူဖင်ကို ဖြဲကတည်းက ကျမစိတ်ကိုလျော့ကာ အလိုက်သင့် နေပေးခဲ့တာပါ။ ဒီအချိန်မှာ နာမှာကြောက်ပြီး စိတ်ကိုတင်းထားရင် ပိုနာတတ်တာ သိနေပြီလေ။ ဖင်ကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပြီး ဂျယ်ရွှဲရွှဲ သုတ်လိမ်းထားတာတောင် သူ့လီးခေါင်း စဝင်လာတဲ့အခါ အောင့်ပြီး နာလှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ချိန်ချိန်မှာ ဖင်လိုးခံရမယ်ဆိုတာ သိနေပြီးမို့လို့ သူအခုလို တကယ်လိုးတဲ့အခါ အံကြိတ်ကာ တင်းခံရင်း မြန်မြန်ဝင်သွားဖို့ ဆုတောင်းနေမိပါတော့တယ်။

တရစ်ချင်းတိုးဝင်းနေပေမယ့် ချောဆီကြောင့်လား၊ အရင်တည်းက ကျင့်ပေးထားလို့လား မသိ၊ မခံနိုင်လောက်အောင် နာခြင်းမျိုးတော့ မရှိပါဘူး။ ဖင်ဝမှာ စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အထဲမှာ အောင့်လာတာတော့ ရှိပါတယ်။ အဖုတ်နဲ့ ဖင်နဲ့ မတူတာက အဝနားလေးပါ။ ဖင်ဝက သူ့လီးစထည့်တာနဲ့ တစ်စို့ပြီး နာရပေမယ့် အဖုတ်ကတော့ စစထည့်ခါကဆို အထဲရောက္လေ ထိမိလေ ဖြစ်ရတာပါ။ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကတော့ နူးညံ့ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ကာမအာရုံနဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ အသွေးအသားတွေ ရှိနေတာကိုး။ ဖင်ကတော့ လိုးတဲ့သူ ဘယ်လိုနေမယ်မသိပေမယ့် စပြီးခံရတဲ့ ကျမအဖို့ကတော့ ဖင်ထဲ သက်လျှိုအသွင်းခံရသလို ခံနေရတာပါ။ အသွင်းတောင် ဒီလို ဖြစ်နေရင် ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နဲ့ဆိုရင် တော်တော်အံကြိတ်ပြီး ခံရမယ်လို့ တွေးနေမိပါတယ်။ ဒါတောင် ဂျယ် ချောဆီတွေ သူထပ်ထည့်ရင်း လိုးသွင်းနေတာမို့ ခံသာနေတာပါ။

ကျမ အံကြိတ် နှုတ်ခမ်းကိုက်ကာ တင်းခံနေရင်းပဲ သူ့လီး အဆုံးထိ ဝင်ရောက်သွားပါပြီ။ သူက လီးကို ဖိကပ်ပြီး ငြိမ်နေပေမယ့် ကျမမှာ လည်ပင်ကြောများထောင်လာပြီး နထင်က ချွေးများပင် ထွက်လာရပါပြီ။ ဒီလို ဖိကပ် ထားရင်းနဲ့မှ သူကလီးကို နည်းနည်းဆွဲထုတ်ပြီး ပြန်ထိုးသွင်းကာ စပြီး လိုးနေပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ လီးတဝက်လောက် ဆွဲထုတ်ပြီး ခပ်မှန်မှန် လိုးနေချိန်မှာတော့ ကျမမှာ ခံရတာ မသက်သာတော့ပါဘူး။ သူ့လီးဆွဲထုတ်တိုင်း ဖင်ဝအသားတွေ ပါသွားပြီး ကျမဖင်ပါ သူ့လီးနဲ့ ကပ်ပါ သွားရပါတယ်။ လီးပြန်ထိုးသွင်းလိုက်ရင်လည်း ဖင်ထဲ ဒုတ်ကြီးကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းတယ်ထင်ရအောင် ခိုးလို့ခုလုနဲ့ ဖြစ်ရပါတယ်။ ကျမမှာ သူ့ရဲ့ဖင်လိုးချက်တိုင်းကို အံကြိတ်ကာ တင်းခံပေမယ့် ပါးစပ်ကတော့ တအီးအီး တအုအုနဲ့ ဖြစ်နေရပါတယ်။

သူကတော့ ကျမဖင်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲကိုင်ကာ စကားကြမ်းကြမ်းတွေနဲ့ စတင်လိုးလာပါပြီ။ သူ့လိုးချက်တွေ တဖြည်းဖြည်း အားပါလာပေမယ့် အဆီများတဲ့ ကျမရဲ့ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းတွေက သူ့အဆောင်ကို ကောင်းကောင်း ခံနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဖင်ဝနဲ့ အတွင်းသားတွေကတော့ သူ့လီးရဲ့ ပွတ်တိုက္မှုဒဏ်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံနေရတာပါ။ သူ့ကို ဖြည်းဖြည်း လိုးဖို့ တောင်းဆိုချင်ပေမယ့်လည်း သူ့အကျင့်ကို သိနေသလို အခုဖြည်းလည်း နောက်ပိုင်း ကြမ်းလာမှာပဲဆိုတာ သိနေတာမို့ လုပ်ချင်ရာလုပ်၊ ရအောင်ခံပြီး သူ့ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဗြစ်…အင့်….ဘွတ်….ဘူ….အာ့…
ဗြစ်….ဘွတ်….အု…..

“အင့်…. ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်……
ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ….မင်းဖင်ကို လိုးချင်နေတာ ကြာပြီ….ကဲဟာ….ခံစမ်း……”

ဘွတ်….ဖေါင်း…အွတ်….. အင့်…ဘွတ်…အင့်…ဖေါင်း…အား …အ
ဗြစ်…ဘွတ်…..ဗြွတ်…အု့…

“ပြောလေ…. ဒီဖင်ကို မင်းလင်တောင် မလိုးရသေးဘူးမို့လား…..
ဒီဖင်ကို ဒီယောကျာ်းက အရင်ဆုံး လိုးပေးရတာ မဟုတ်လား…..
ကောင်းလိုက်တဲ့ဖင်… မင်း ဖင်အိုးကွဲအောင် လိုးပေးမယ်…..
ပြောလေ…. ငါပြောတာ ဟုတ်လား…..”

ဗြစ်…အင့်….ဘွတ်….ဘူ….အာ့…

“ဟုတ်တယ်…. ကျမဖင်ကို ကျမလင်တောင် မလိုးရသေးဘူး။
ကျမယောကျာ်းဖြစ်တဲ့ ရှင်ပဲ ပထမဆုံး လိုးခွင့်ရတာပါ…အု့….
လိုးပါ…. ဒီဖင်က ရှင့်အတွက်ပါ…. အကြိုက်သာ လိုးသွားပါတော့….အ..မလေး”

သူက လိုးတိုင်း စကားကြမ်းကြမ်းတွေပြောတတ်သလို ကျမကိုလည်း ပြန်ပြောခိုင်းနေကျပါ။ ကျမ ပြန်မပြောမချင်း ရစ်နေတတ်တာမို့ ကျမလည်း သူ့အကြိုက် ပြန်ပြောပေးရပါတယ်။ အစက ပြောရမှာရှက်လို့ မဝံမရဲ ဖြစ်နေတတ်ပေမယ့် ပြောတာကြာလာတော့ ဒီလို ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ ပြောရတာ သဘောကျလာပါတယ်။ အထူးသဖြင့် ကိုမျိုးဝင်းအပေါ် သစ္စာမဲ့ပြီး လင်ငယ်နဲ့ ဒီလိုတွေ တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေရပါလားဆိုတဲ့အသိဟာ ကျမရဲ့ ဝမ်းနည်းရှက်ရွံ့စိတ်နဲ့အတူ ကာမစိတ်တွေကိုပါ ပိုထန်လာစေပါတယ်။ အခုလည်း ပြောနေရင်း ကျမတို့ အိပ်ခန်းနံရံက မင်္ဂလာဆောင်ဓာတ်ပုံကို ကြည့်မိပြန်ပါတယ်။ အရင်က ဒီဓာတ်ပုံရှိနေလို့ အိပ်ခန်းထဲမှာ သူနဲ့လိုးကြခံကြဖို့ စိတ်မလုံဖြစ်ပြီး ခွင့်ပြုတာ နည်းခဲ့တာပါ။ အခုလည်း ဓာတ်ပုံထဲက ကို့ မျက်နှာကို ကြည့်ကာ ရှင့်သူငယ်ချင်း၊ ကျမလင်ငယ်က ကျမတို့ မင်္ဂလာဆောင် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ရှင်မလိုးဖူးတဲ့ ဖင်ကို ကောင်းကောင်းကြီး လိုးခွဲနေပြီလို့ စိတ်ထဲက ပြောမိရင်း ဖင်ကိုပိုထောင်ကာ ခံပေးနေမိပါတော့တယ်။

ကျနော် မျိုးဝင်းမှာ သိပ်ချစ်တဲ့ မိသားစု ဘဝလေး ရှိခဲ့တယ်။ အရမ်းချစ်ရတဲ့ မိန်းမနဲ့ သားလေးအပေါ် တန်ဖိုးထားပြီး အကောင်းဆုံးဘဝလေးကို ဖန်တီးပေးချင်တာ ကျနော်ရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ရည်ရွယ်ချက်ပါ။ ကြည်ပြာ့အပေါ်မှာလည်း စတွေ့ကတည်းကနေ ယနေ့အချိန်အထိ တန်ဖိုးထား ချစ်ခင်ခဲ့သလို သူ့ရဲ့မယားကောင်း ပီသမှုကိုလည်း မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ လေးစားခဲ့ရတာပါ။ ငယ်စဥ္တည်းက နည်းနည်းချူခြာခဲ့တဲ့ သားလေးအပေါ်မှာလည်း အချစ်တွေ ပိုခဲ့သလို အရာရာ အလိုလိုက္မိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း သူတို့သားအမိကို အိမ်မှာပဲ နေစေကာ သူတို့ဖြစ်ချင်တာကို ဖြည့်ဆည်းပေးရမှာက ကျနော့်တာဝန်လို့ မှတ်ယူထားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ကျနော့်မှာ အပူတွေရှိရင် ကြည်ပြာတို့ သားအမိကို အသိမပေးဘဲ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ကာ ဖြေရှင်းခဲ့ရတာ အခါခါပါ။

ဒီလိုသာယာပြီး ချစ်စဖွယ်ကောင်းတဲ့ မိသားစုလေးမှာ ရှုပ်ထွေးမှုတွေ မဖြစ်ခင်အထိ အေးချမ်းပျော်ရွှင်ခဲ့ရတာပါ။ ရှုပ်ထွေးမှုတစ်ချို့ ရှိလာချိန်မှာလည်း သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ထိခိုက္မှာ စိုးရိမ်ပြီး ရင်ထဲကအပူမီးကို ကြည်ပြာတို့ မသိအောင် ဖုံးကွယ်ထားမိခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခက်အခဲတွေပြီးရင် စိတ်ချမ်းသာစရာတွေ လာနိုင်တယ်ဆိုတာ မှန်နေနိုင်ပါတယ်။ ဒီနေ့ သားလေးကို မူကြိုပို့ပြီး ပွဲရုံကို ရောက်ကတည်းက ဖုန်းတစ်ခု ဝင်လာပါတယ်။ ဒီဖုန်းက ကျနော့်ရင်ထဲက အပူတွေရဲ့ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ငြိမ်းအေးစေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကတော့ အလုပ်ကိစ္စပါ။ ယုံကြည်ရတဲ့ လူတစ်ဦးကို ငွေကြိုပေးထားတဲ့ သိန်း ၃၀၀ လောက်ဟာ အစပျောက်နေတာ ကြာပါပြီ။ ယုံကြည်ရတဲ့လူမို့ ရဲတိုင်ဘာတိုင်နဲ့ အုတ်အော်သောင်းနင်းလည်း မလုပ်ချင်လို့ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ပြီး စုံစမ်းနေမိပါတယ်။

ခေတ်ကာလအရ ငွေသိန်း ၃၀၀ လောက်က ပမာဏ များပါတယ်။ အမှားအယွင်းဖြစ်သွားရင် ဖြေရှင်းနိုင်ပေမယ့် ကျနော်ရဲ့ လုပ်ငန်း အရှိန်တန့်ကုန်ကာ ထိခိုက္မှုရှိမှာတော့ အမှန်ပါ။ အလုပ်ထဲက ငွေတွေမို့ အခုကို တချို့တဝက် ထိခိုက်နေပြီး မနည်း ရှင်းနေရတာပါ။ ကြည်ပြာကိုတောင် စိတ်ပူမှာ စိုးပြီး မပြောပြခဲ့ပါ။ နောက်ဆုံးတော့ အလိမ်ခံရရင်လည်း ငါ့ဟာငါ ဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ အစွမ်းရှိတယ်။ မပူတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ချိန်ကြမှ ထိုလူရဲ့ ဖုန်းဝင်လာခဲ့တာပါ။ သူက နယ်ဘက္မှာ ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့ အိပ်ယာထဲမှာ လနဲ့ချီ လဲနေလို့ပါတဲ့။ ဝယ်ခိုင်းထားတဲ့ ကုန်တွေလည်း မဝယ်နိုင်သေးတာမို့ ငွေတွေ ပြန်ယူဖို့ ဖုန်းဆက်ရင်း တောင်းပန်နေပါတယ်။ ကျနော်လည်း ခွင့်လွှတ်နားလည်ကြောင်း ပြောကာ သူရှိတဲ့နေရာဆီသွားပြီး ငွေတွေယူလာခဲ့ပါတယ်။

ငွေထုတ် ယူလာပြီးမှ ဒီငွေတွေနဲ့ ပွဲရုံလည်း ပြန်မသွားချင်တာမို့ အချိန်ရှိတုန်းလေး ဘဏ်မှာ သွားအပ်ဖို့ စဥ္းစားမိပါတယ်။ ဘဏ်စာအုပ်က အိမ်မှာမို့ ပြန်ယူရန် ကားကို အိမ်ဘက္မောင်းလာခဲ့ပါတယ်။ ဒီနေ့ မနက်ပိုင်းကတည်းက စိတ်ချမ်းသာစရာ ဖြစ်ရတာမို့ ကြည်ပြာ့ကို ဒီအကြောင်းတွေ ပြောပြကာ ဘဏ်ကို အတူခေါ်သွားဖို့ တွေးနေမိပါတယ်။ သားမရှိလို့ အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေမယ့် မိန်းမကို အပြင်ခေါ်ပြီး ဝယ်စရာရှိတာဝယ်ကာ၊ နေ့လယ်စာ အတူစားဖို့ပင် တွေးပြီး ပျော်ရွှင်နေမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အိမ်နားမရောက်ခင် ရပ်ကွက်နားအရောက္မှာပဲ ကားက ထိုးရပ်သွားပါတယ်။ ဒီကားက စဝယ်လာကတည်းက ဒါမျိုး လမ်းမှာ မရပ်ဖူးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်နိုင်ငံရဲ့ ထုံးစံက ကားအသစ်ဝယ်တာဆိုပေမယ့် သူများနိုင်ငံမှာ သုံးပြီးသား အကျတွေပဲလေ။ သူလည်း ပျက်ချင် ပျက္မှာပေါ့လို့ တွေးကာ ရပ်ကွက်ထဲက ဝပ်ရှော့ဆီ သွားအကြောင်းကြားပြီး ယူခိုင်းလိုက်ပါတယ်။

မိန်းမနဲ့ အချိန်ပေးပြီး ကြည်ကြည်နူးနူး လည်ပတ်ဖို့ စဥ္းစားထားကာမှ ကားက ပျက်ရပြန်သေးတယ်လို့ တွေးမိကာ ပြုံးမိပြန်ပါသေးတယ်။ အပေါ်ယံလောက်ပဲ လုပ်ရမှာမို့ ကားကို အမြန်ပြင်ခိုင်းပြီး ငွေထုတ်နဲ့ သော့တွဲတွေကို ယူကာ အိမ်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ခြံရှေ့ရောက်တာနဲ့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အိမ်ကိုကြည့်ပြီး လှမ်းခေါ်မလို့ ပြင်လိုက်ပါသေးတယ်။ ပြီးမှ ကြည်ပြာလည်း ထမင်း၊ ဟင်းချက်ပြီး အိပ်ချင်အိပ်နေမှာ၊ ငါရုတ်တရတ် အိမ်ထဲရောက်လာတာတွေ့ရင် သူအရမ်းဝမ်းသာသွားမှာပဲလို့ တွေးမိလိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့ စိတ်ပျော်နေတဲ့နေ့မို့လို့ ပျော်ချင်စချင်နေတဲ့ စိတ်တွေ ကြီးစိုးနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခြံသော့ကိုဖွင့်ကာ ဝင်လာပြီး အိမ်သော့ကိုပါ ဖွင့်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်ပါတယ်။ ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကြည်ပြာ့ကို မတွေ့ရတော့ အိပ်နေတာ သေချာပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ချင်တာနဲ့ လုပ်နေကျအတိုင်း သော့တွဲကို ဆက်တီခုံပေါ်က Tissue Box ထဲထည့်ပြီး ခြေကို ဖွနင်းကာ အိပ်ခန်းဘက် လျောက်လာမိပါတယ်။

အိပ်ခန်းနား မရောက်ခင်မှာပဲ အသားချင်း ထိရိုက်သံများနဲ့ တိုးသဲ့သဲ့အသံများကြောင့် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားကာ ခြေလှမ်းရပ်သွားရပါတယ်။ ကိုယ်ကိုတိုင်လည်း အိမ်ထောင်သည်မို့လို့ ဒီအသံတွေ ဘယ်လိုအခြေအနေကနေ ထွက်လာတယ်ဆိုတာ သိနေသလိုပါပဲ။ ဘုရား တရင်း လူမှာ ထူပူကာ စိတ်နဲ့လူနဲ့ မကပ်ဘဲ စုံရပ်နေမိပါတယ်။ ခြံတံခါး၊ အိမ်တံခါး ပိတ်ထားတာမို့ ဘယ်သူကများ ကျနော်တို့ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နေတာလဲ။ အထဲက အသံတွေက မသဲကွဲပေမယ့် ယောကျာ်းနဲ့ မိန်းမအသံတွေပါ။ မိန်းမက ကျနော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ ကြည်ပြာလား။ ကြည်ပြာဆိုရင် ယောကျာ်းလေးက ဘယ်သူလဲ။ ကြည်ပြာကသာ အထဲမှာ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ဆိုရင် ငါဘာလုပ်ရမလဲ။ အဖြေမရတဲ့ အမေးများနဲ့ စိတ်ထဲ ချာချာလည်ကာ လူမှာ လဲပြိုကျမတတ် ဖြစ်နေရပါပြီ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်သူလဲဆိုတာ သဲသဲကွဲကွဲဖြစ်ဖို့ အခန်းနားကပ်ကာ အသံတွေကို နားထောင်ဖို့ ကြိုးစားရပါမယ်။ တွေးပြီး ထိတ်လန့်ကာ ကြုံလာရမှာတွေကို ရင်မဆိုင်ရဲပေမယ့် ဒီကိစ္စက ဒီလိုနဲ့ ပြီးလို့မှ မရတာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ကို ထိန်းပြီး အခန်းတံခါးဝနားထိ လျောက်လာမိပါတယ်။ မိမိက အသံအရင် နားထောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ပေမယ့် အခန်းတံခါးက သေချာမပိတ်ထားလို့ ဟနေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒီအဟကနေ အိပ်ခန်းကုတင်ကို မြင်နေရပါတယ်။ မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် မျက်လုံးများပြာကာ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ချာချာလည်သွားရသလို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ လှပယဥ္ကျေးလှတဲ့ ကျနော့်မိန်းမက တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားမဲ့နေကာ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးနေတာပါ။ နောက်ကလူကတော့ ကျနော့်အယုံကြည်ရဆုံးနဲ့ အခင်ဆုံး ငယ်ပေါင်းသူငယ်ချင်းကြီးလေ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ ဒေါသတွေထွက်လာရင်း အသားတွေ တဆက်ဆက်တုန်လာပါတယ်။

ချစ်လွန်းလို့ အရာရာဖြည့်ဆည်းပေးထားတဲ့ မိန်းမ။ လှပလွန်းသလို အိန္ဒြေသိက္ခာကြီးသူကို ပိုင်ဆိုင်ရတယ်ဆိုပြီး အမြဲဂုဏ်ယူကာ တန်ဖိုးထား မြတ်နိုးထားရတဲ့ မိန်းမ။ လင်ရှေ့မှာတော့ ချစ်တတ်ကြင်နာပြတတ်ပြီး ကွယ်ရာမှာ နောက်ကျောဓါးနဲ့ ထိုးတဲ့မိန်းမ။ နောက္မီးလင်းတဲ့ မိန်းမယုတ်၊ မျောက္မထား လင်ငယ်နေတဲ့ အကျင့်ပျက် မိန်းမ။ မိသားစုနဲ့ လင်ယောကျာ်းအပေါ် သစ္စာမဲ့ပြီး ဖောက်ပြန်တဲ့ မိန်းမ။ ဒီမိန်းမကို ယုံကြည်ပြီး တန်ဖိုးထားမိတဲ့ ငါက နွားလုံးလုံး ဖြစ်နေရပါလား။

ဟိုကောင်ကလည်း ငယ်ငယ်လေးတည်းက ခင်မင်လာတဲ့ သံယောဇဥ္မှမထောက်။ ငယ်ငယ်တည်းက အစစအရာရာ ကောင်းလာတဲ့ ငါ့အပေါ်မှာတောင် နောက်ကျော ဓါးနဲ့ထိုးပြီး ငါ့မယားကို အပိုင်သိမ်းတဲ့ အကျင့်ပျက်ကောင်။ ငါ့ရဲ့ယုံကြည်မှုကို အလွဲသုံးစားလုပ်ပြီး ဖောက်ပြန်နေကြတဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို သတ်ပစ်မှ အေးမယ်။ ဒီကမ္ဘာမှာ ဒီလို အကျင့်ပျက်တဲ့ ကောင်နဲ့ ကောင်မ မရှိသင့်ဘူး။ ကျနော့်စိတ်က ရှက်ဒေါသကြောင့် အသိလွတ်ကာ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အခန်းထဲဝင်ပြီး သတ်ပစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် တုန်လှုပ်ကာ နောက်ပြန်လျောက်လာမိလို့ လူက ဧည့်ခန်းနား ပြန်ရောက်လာပါပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ မီးဖိုချောင်က မြက်ရှင်းတဲ့ ဓါးရှည်ကို အပြေးသွားယူပြီး ဧည့်ခန်းကို ပြန်ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

မီးဖိုခန်းက ဒေါသနဲ့ ပြန်ထွက်လာချိန်မှာပဲ ဧည့်ခန်းနံရံက မိသားစုဓာတ်ပုံကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားရပါတယ်။ ဒီဓာတ်ပုံက ဟိုခွေးမ ဘွဲ့ယူတုန်းက မိသားစု သုံးဦးရိုက်ထားတာလေ။ ဒီပုံထဲမှာ သားလေးက ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ ပြုံးပျော်ရွှင်မြူးနေတာလေ။ သားလေးရဲ့ အပျော်မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ကျနော့်ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ဆိုင်းသွားရပါတော့တယ်။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ကျနော် မှားမိတော့မှာပါလား။ အမိုက္မနဲ့ သစ္စာဖောက်ကောင်ကို ကျနော်သတ်မိရင် ကျနော် ထောင်ကျမယ်။ အမေက သေပြီး၊ အဖေက ထောင်ကျရင် သားလေးဘဝကို ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ရမှာလဲ။ လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးမှာ အဆွေအမျိုး အရင်းအခြာတွေနဲ့ သားလေးရဲ့ အဘိုးအဘွားတွေ မရှိတော့ဘူးလေ။ သူ့အမေသေပြီး ကျနော်သာ ထောင်ကျရရင် လူမမယ်သားလေးရဲ့ ဘဝကိုတွေးမိပြီး ကျနော်ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး။

သူတို့ကို မသတ်ဘဲ ဟိုခွေးကောင်ကို မယားခိုးမှုနဲ့ ရဲတိုင်ရရင်လည်း အကုန်လူသိပြီး အရှက်ရစရာတွေ ဖြစ်ကုန်ပါတော့မယ်။ သားလေးရဲ့ ဘဝမှာလည်း အမိအဖတွေရဲ့ မကောင်းတဲ့ အရိပ်အောက္မှာ မကြီးပြင်းလာစေချင်ပါဘူး။ လူသတ်သမားအဖေရဲ့ သားတစ်ယောက် မဖြစ်စေချင်သလို၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်တဲ့ အကျင့်ပျက္မိခင်တစ်ယောက်ရဲ့ သားတစ်ယောက်အဖြစ်လည်း လူတွေသိမှာ ​စိုးရိမ်ပါတယ်။ သားရဲ့တစ်သတ်လုံး ဘယ်အရိပ်ဆိုးမှမရှိဘဲ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိစေချင်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော့်မှာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဘဲ ဧည့်ခန်းကြမ်းပြင်မှာ ထိုင်ချလိုက်ရပါတယ်။ ဒီပြဿနာကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ရှင်းမှ ရတော့မှာမို့ ရင်ဆိုင်ဖြေရှင်းဖို့ကိုပဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကို အမိဖမ်းပြီး သုံးပွင့်ဆိုင် ဖြေရှင်းရမယ်လေ။ သားလေး​မျက်နှာကို ငဲ့ကွက်ပြီး လူမသိအောင် ကြိတ်ဖြေရှင်းကာ ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်ဖို့ လုပ်ရင် ကောင်းမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ကြည်ပြာက ကျနော့်အပေါ် ဒီလိုလုပ်နိုင်တာကို မယုံကြည်နိုင်သေးပါဘူး။ မျက္မြင်မို့လို့ လက်ခံရပေမယ့် တခြားအကြောင်း တစ်ခုခုများရှိလို့ ကျနော့်အပေါ် ဒီလိုလုပ်တာလား။ အခုနောက်ပိုင်း လင်မယားကိစ္စတွေမှာ ကျနော်ဘက်က လိုအပ်မှုတွေရှိခဲ့လို့ သန့်စင်နဲ့ အနေနီးစပ်ပြီး ဖြစ်သွားကြတာလား။ ကြည်ပြာက ကျနော့်အပေါ် အရမ်းချစ်တယ်ဆိုတာ ကျနော် ယုံကြည်နေမိတုန်းပါပဲ။ ဒါကြောင့် လိင်စိတ်သာယာမှု သက်သက်နဲ့ မလွှဲသာလို့ ဖြစ်ရတယ်ဆိုရင် ကျနော်ဘက်က ခွင့်လွှတ်နိုင်မလားလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်မေးနေမိပါတယ်။ ကျနော်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ကြည်ပြာရဲ့ ရိုးသားအေးဆေးမှုကို ကျနော်အသိဆုံးလေ။ ကြည်ပြာ့ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ရင်တောင် ဟိုခွေးကောင်ကိုတော့ ကျနော် ခွင့်မလွှတ်နိုင်ပါ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခြေအနေမှန်ကို သိပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ချဖို့ အိပ်ခန်းဆီ ပြန်လျောက်လာခဲ့ပါတယ်။ လက်ထဲမှာ ဓါးပါသွားရင် နာကျည်းစရာမြင်ကွင်းတွေ မြင်ပြီး လက်လွန်မှာစိုးလို့ ဓါးကို ဗီဒိုနောက်ကျောကြား ထိုးထည့်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။

အိပ်ခန်းနားရောက်တော့ သူတို့ကို အသံပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် ကြားနေရတဲ့ လိုးနေဆော်နေကြတဲ့ အသံတွေကြောင့် ကမ္ဘာပျက်သလို ခံစားရကာ နှုတ်က ဘာသံမှ ထွက္မလာပါဘူး။ အထဲက တဏှာလွန်ကျူးနေကြတဲ့ နှစ်ယောက်ကတော့ အခန်းပေါက်ဝ တံခါးအဟကြားကနေ မက္တပ်ရပ်ကြည့်နေတဲ့ ကျနော်ကို မတွေ့နိုင်မမြင်နိုင်အောင် အပျော်ကျူးနေကြတာပါ။ ဖင်ထောင်ကုန်းပေးထားတဲ့ ကျနော်မိန်းမကို ဟိုကောင်က တစွပ်စွပ် တဗြွတ်ဗြွတ်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးနေတာပါ။ အောက်ကခွေးမကလည်း ကျနော်လိုးရင် သူနာမှာစိုးလို့ ဖြည်းဖြည်းသာ လုပ်ပေမယ့် အခုတော့ အပေါ်က ဆောင့်ထည်သမျှကို ပါးစပ်တဟဟနဲ့ ညီးညူရင်း ခံပေးနေတာပါ။ ဒီမြင်ကွင်းကို တွေ့ရတော့ ကျနော် ရင်တွေပူလောင်လာရပါတယ်။ ဒီထက်ပိုဆိုးတာက သူတို့ အပြန်အလှန်ပြောနေကြတဲ့ စကားသံတွေ ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော့်မှာ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားရပါတော့တယ်။

“ကောင်းလား…. ငါ့မိန်းမ….ယောကျာ်းလိုးတာ ကောင်းလား”

“အာ့….ကောင်းတယ်….ရှင့်စိတ်ကြိုက်လိုးနော်……အွတ်”

“ဘယ်လောက်လိုးလိုး မင်းဖင်တွေ မကျသေးဘူး။
လင်နှစ်ယောက် ဝိုင်းလိုးတာတောင် မကျတဲ့အပြင် ပိုတောင့်လာသေးတယ်….အင့်ဟာ..
ဒီလောက်ဖင်လှတဲ့ မိန်းမ….ကဲကွာ…..”

“အမလေး….လိုးပါ…. ကိုက ရှင့်လို မလိုးဘူး။
ရှင်သာ အမြဲတမ်း စိတ်ရှိသလို ဆောင့်ချင်တိုင်း ဆောင့်လိုးနေတာ…..
ကျမဖင်တွေ ပိုတောင့်လာတာ…အွတ်….ကို့ကြောင့် မဟုတ်ဘူး။ ရှင် ကြမ်းကြမ်းလိုးလို့ ဖြစ်မှာ…
အမလေး… အောင့်လိုက်တာ….”

“မင်းပါးစပ်နဲ့ မင်းဖင်ကို ငါအရင်ဆုံးလိုးရတာပေါ့…..
အခု ငါ့ကို မင်းဖင်လိုးခွင့် ပေးရတာ ကျေနပ်တယ်မဟုတ်လား….
မင်းလင်တောင် မလိုးဖူးတဲ့ ဖင်ကို ငါ့ကိုပဲ လိုးခွင့်ပေးတာပေါ့…
ဟုတ်လား…. အင့်….အင့်….”

“အာ့…..ဟုတ်တယ်…. ဖင်နဲ့ ပါးစပ်က ရှင့်အတွက်ပါ….
မြန်မြန်လိုးပါ….. ကျမဖင်ထဲက အောင့်နေပြီ….
ရှင်အားရအောင် မြန်မြန်ချပါနော်…..”

ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံတွေကြောင့် ကျနော့်ခေါင်း မိုးကြိုးပစ်ခံလိုက်ရသလိုပါပဲ။ လူမှာ နောက်ကို လဲကျမလို ဖြစ်သွားလို့ နံရံကို ကိုင်လိုက်ရပါတယ်။ ကျနော်မှာ တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နဲ့ အခန်းပေါက်ဝကနေ ဧည့်ခန်းကို ပြန်ထွက်လာမိပါတယ်။ သူတို့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်တော့သလို၊ ဒီလောက် အရှက္မဲ့တဲ့ သူတို့နှစ်ဦးကိုလည်း ကျနော်လက်နဲ့ မသတ်ချင်တော့ပါဘူး။ အစက ကြည်ပြာက ကျနော့်အပေါ် ချစ်နေတုန်းလို့ ထင်ခဲ့တာပါ။ ကာမလိုအပ်မှုကြောင့် မမှားသင့်တာကို တခါတလေ မှားမိတာလို့ ထင်မိပြီး ကျနော်က ရှေ့ဆက္မမှားရအောင် တားဆီးထိန်းသိမ်းဖို့ ကြံခဲ့တာပါ။ အခုတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဖောက်ပြန်နေကြတာ တော်တော်ကြာနေပြီဆိုတာ သိသာပါတယ်။ ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ နေထိုင်ပြောဆိုတတ်တဲ့ ကြည်ပြာခင်မှ ဟုတ်ရဲ့လားလို့ ထင်စရာပါ။ လမ်းဘေး အပျက္မတွေထက် ဆိုးတဲ့ အပြုအမူ အပြောအဆိုတွေနဲ့ မိန်းမကြမ်း၊ မိန်းမရိုင်း၊ မိန်းမယုတ်ကြီး ဖြစ်နေပါပြီ။

ကျနော်တန်ဖိုးထားပြီး ဖွဖွလေး နမ်းပေးတတ်တဲ့ သူနှုတ်ခမ်းတွေက တခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးနေကျတဲ့။ အခုတော့ ကျနော်စဥ်းတောင် မစဥ္းစားဖူးတဲ့ ဖင်ပေါက်ကိုတောင် ဟိုကောင့်ကို ပျော်ပျော်ကြီး ပွဲတော်တည်ခင်းပေးနေပါပြီ။ သူတိုနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ရာမှာ တလျောက်လုံး နွားလုံးလုံးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုတွေးမိပြီး မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး။ ဒီလို သစ္စာမဲ့ပြီး လူမဆန်တဲ့ သူတွေရှိရာမှာလည်း ကျနော်မနေချင်တော့ပါဘူး။ ကျနော်စိတ်ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ မိသားစုဘဝလေးဟာ တစစီ ကျိုးပဲ့သွားပါပြီ။ သားလေးကို ကျနော် ဘာလုပ်ရမလဲ။ ကျနော်ကတော့ အခုအချိန်မှာ ဒီအိမ်က ဝေးရာကိုပဲ ထွက်သွားချင်ပါတော့တယ်။ ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲဆိုတာ မတွေးနိုင်လောက်အောင် ခေါင်းတွေ ထူပူနေပါပြီ။ ခဏဖြစ်ဖြစ် သူတို့နဲ့ ဝေးရာဆီ ကျနော်ထွက်ပြေးချင်နေပြီ။ ကျနော် Tissue Box ထဲက သော့တွဲကို ယူကာ အိမ်ထဲက ပြေးထွက် လာခဲ့ပါတယ်။

ကျနော် အိမ်ကပြေးထွက်လာခဲ့ပေမယ့် ဘယ်ကိုသွားရမှန်းမသိသလို ခြေဦးတည့်ရာ ​ထွက်လာခဲ့တာပါ။ နေပူပူထဲ တစ်နာရီလောက် လမ်းလျောက်ပြီးချိန်မှာ ကျနော့်ခေါင်းတွေ မခံနိုင်အောင် မူးဝေနောက်ကျိလာပါတယ်။ ဒီနေ့ တွေ့ကြုံရတဲ့ အခြေအနေတွေကြောင့် ကျနော်ကိုယ် ကျနော် ရူးသွားပြီလားတောင် ထင်မိပါတယ်။ တကယ်လည်း အရူးကြီးတစ်ယောက်လိုပါပဲ။ ဝပ်ရှော့က ကားကိုလည်း သွားမယူမိပါဘူး။ ကိုယ်မှာ ပိုက်ဆံထုတ်ကြီး လွယ်ထားပြီး လက်ထဲမှာ သော့တွဲတွေနဲ့ ခြေဦးတည့်ရာ လျောက်နေမိရင်း မြို့အထွက်က မီးရထား ဘူတာရုံဆီ ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဘူတာရုံနားက သစ်ပင်ရိပ်တစ်ခုမှာ ထိုင်ကာ ရှေ့လျောက် ဘာဆက်လုပ်သင့်လဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ ကျနော့်အနေနဲ့ တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်ဖို့ စဥ္းစားရပါတော့မယ်။

ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်တွေကို ပြန်စဥ္းစားကြည့်တော့ ကျနော် အသုံးမကျတာတွေ ပေါ်လာပါတယ်။ ငယ်ပေါင်းဖြစ်သလို၊ ဆိုးတူကောင်းဘက်ဖြစ်တဲ့ သူငယ်ချင်းအပေါ်မှာ ယုံကြည်မှု လွန်ကဲပြီး ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ ကျနော့်မိန်းမနဲ့ လွှတ်ထားမိသလို ဖြစ်ရတာလေ။ သန့်စင်ကို ငယ်သံယောဇဥ္ကြောင့် ယုံတယ်ဆိုတာထက် အဲဒီကောင် ကျောင်းတက်တဲ့ အချိန်ကနေ အခု အလုပ်လုပ်တဲ့အထိ ကျနော်ငွေကြေး ထောက်ပံ့ခဲ့တာ အများကြီးပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ တခြားသူတွေထက်စာရင် သူကတော့ ကျေးဇူးပြုဖူးတဲ့ ကျနော့်အပေါ် ဘယ်တော့မှ သစ္စာမဲ့မှာ မဟုတ်ဘူးလို့ တွက်ထားမိတာပါ။ အခုတော့ အစာကျွေးတဲ့ လက်ကို ပြန်ကိုက်ယုံတင်မကဘဲ ကျေးဇူးရှင်ရဲ့ မိန်းမကိုပါ ခွေးလိုးလိုးပြီး ခွေးလုပ်လုပ်သွားပါပြီ။

ဟိုခွေးမကလည်း ဘာထူးလဲ။ တည်ငြိမ်တယ်၊ အေးဆေးတယ်၊ အိန္ဒြေရှိတယ်၊ သိက္ခာရှိတယ်ဆိုပြီး ယုံကြည်တန်ဖိုး ထားခဲ့ရတာလေ။ လိုအပ်တာ မှန်သမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သလို အလှဆုံး၊ အယဥ္ဆုံး ထားခဲ့တာလေ။ အခုတော့ အဲဒီအလှတွေက ခွေးစားဖို့ ဖြစ်နေရပြီပေါ့။ ကျနော့်မျက်နှာ မထောက်ရင်နေပါ။ သားလေးမျက်နှာတော့ ထောက်သင့်ပါတယ်။ မိဖုရားနဲ့ ပဒုမပေါင်တိုဇာတ်တော် ဖတ်ခဲ့တုန်းက နည်းနည်းပိုတယ် ထင်မိပါတယ်။ မိဖုရားဖြစ်ပြီး ဖာဆန်လှချီလားလို့ ထင်မှတ်ဖူးပါတယ်။ အပြင်မှာ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ နေရတဲ့ မိဖုရားတွေ၊ အမျိုးသမီးတွေက ဒီလောက် စဥ္းစားဆင်ခြင်ဉာဏ် မရှိဘဲ ဖာဆန်ပါ့မလားလို့ တွေးမိပါတယ်။ အခုတော့ ဇာတ်တော်တွေဟာ တကယ့်လက်တွေ့ဘဝကို လမ်းညွှန်သတိပေးနေတာကို ဘဝနဲ့ရင်းပြီး သိခဲ့ရပါပြီ။ မဖြစ်နိုင်ဘူး ထင်ပြီး ယုံကြည်ပေးထားရင် နောက်ကျော ဓါးနဲ့ အထိုးခံရတော့တာပါပဲ။

အခု ကျနော် ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ တွေးရင်း ရင်တွေပူလာရပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာတော့ ဒီမြေနဲ့ ဝေးဝေးနေချင်ပါတော့တယ်။ ကျနော့်စိတ်တွေ မတည်ငြိမ်ခင်အချိန်အထိ သူတို့မျက်နှာကို ပြန်မကြည့်ချင်သေးပါဘူး။ ပြဿနာကို ခေါင်းအေးအေးနဲ့ ဖြေရှင်းနိုင်တဲ့ အချိန်အထိ ကျနော် အဝေးကို ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အခုတော့ ဒီအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးတိုင်း နွားဖြစ်နေမိတဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်တွေးမိပြီး ရှက်လွန်းလို့ပါ။ ဘယ်သူမှ ရင်မဆိုင်ချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သားလေးကို ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ကျနော်နဲ့ ခေါ်သွားလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ မွေးကတည်းက အမေနဲ့ မခွဲဖူးတဲ့ သားလေးက ကျနော်နောက်လိုက်လာရင် စိတ်ချမ်းသာပါ့မလား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီလို အကျင့်ပျက်နေတဲ့ မိန်းမနဲ့ ကျနော့်သားကို မထားခဲ့ချင်ပါဘူး။

အခုချိန်ဆို သားလေးမူကြိုလွှတ်လို့ အိမ်ရောက်နေလောက်ပြီ။ အိမ်မှာ သားကိုသွားခေါ်လို့ ဟိုမိန်းမနဲ့တွေ့ရင် သားရှေ့မှာ ကျနော် လူသတ်မိပါတော့မယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူက အမေတစ်ယောက်ပဲမို့ အခုချိန်မှာ ဦးတည်ရာမဲ့ ထွက်သွားမယ့် ကျနော်ထက်စာရင် သူနဲ့နေတာ ပိုအစဥ္ပြေမှာပါ။ နောင်တစ်ချိန်မှ သားလေးအတွက် စဥ္းစားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလို သားလေးအကြောင်း စဥ္းစားမိတော့ ပျော်စရာမိသားစုလေးမှာ ဒီလိုတွေ ဖြစ်ပျက်ရတာ ရင်နာလို့ မဆုံးပါဘူး။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေ၊ ယုံကြည်ခဲ့တာတွေအတွက် နောင်တရလို့လည်း မဆုံးပါဘူး။ ဘယ်ဘဝက ဝဋ်ကြွေးကြောင့်လဲ။ ဝဋ်ကြွေးအကြောင်း စဥ္းစားရင်း ကျနော်မေ့ဖျောက်ထားတဲ့ အကြောင်းအရာတစ်ခုကို စဥ္းစားမိကာ ရင်ထိတ်သွားပါတယ်။ ငါ ဝဋ်များ လည်သလား။ ဒီလိုစဥ္းစားမိရင်း အခုချိန် ကျနော် ဒီမြေက ထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ဖုန်းဆက်သင့်တဲ့ သူတစ်ယောက်ကို သတိရလာမိပါတယ်။ ဒါနဲ့ ဘူတာရုံက အများသုံးဖုန်းဆီ လျောက်လှမ်းလာရင်း နံပါတ်တစ်ခုကို နှိပ်ကာ…….

“………..”

“ဟယ်လို….. ကျနော်…. မျိုးဝင်းပါ”
———-
———-
———-
———-

~~~~~~~~~~~~~~~ ကိုသန့်စင် ပြန်သွားပြီး တော်တော်ကြာတဲ့အထိ အိပ်ယာထဲက ကျမ မထနိုင်သေးပါဘူး။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး နာကျင်နေတဲ့အပြင် တကိုယ်လုံးလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေလို့ အိပ်ယာထက္မှာ မှောက်လျက်ကြီး ဆက်အိပ်နေမိပါတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကို စောင်ဆွဲဖုံးဖို့တောင် မလှုပ်ချင်တော့လို့ ဒီအတိုင်းပဲ အဝတ်မဲ့အိပ်နေရပါတယ်။ ဖင်ဟောင်းလောင်းနဲ့ မှောက်လျက်ကြီး ဖြစ်နေတဲ့ ကျမအဖြစ်ကို တွေးမိကာ ရှက်ရပေမယ့် သူပေးတဲ့ ဒဏ်တွေကြောင့် မလှုပ်ချင်လွန်းလို့သာ ဒီအတိုင်းနေနေမိတာပါ။ ဒီအတိုင်း နေပေမယ့် ခံစားနေရတာတော့ မသက်သာပါဘူး။ ဖင်ဝက ကျိန်းစက်နာကျင်နေသလို စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အခံရခက်နေတုန်းပါပဲ။ လိုးနေရင်းနဲ့ သူရော၊ ကျမရော မီးကုန်ယမ်းကုန် ကြမ်းမိခဲ့သမျှ ဒဏ်တွေကို အခု ခံနေရပါပြီ။ အစက သူက ကွန်ဒုံးစွပ်ကာ ကျမဖင်ကို ဖိဆောင့် လိုးနေရင်းနဲ့ အဖုတ်ကိုလည်း လက်နဲ့ ဖိပွတ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ ကျမ အဖုတ်ထဲက ယားပြီး မနေနိုင်ဖြစ်လာတဲ့အခါမှာ သူက ကွန်ဒုံးကို ချွတ်ပြီး အဖုတ်ကိုပြောင်းပြီး ရေရေလည်လည် လိုးပါတော့တယ်။

ကျမလည်း လိုအပ်နေတဲ့အချိန်မို့ အဖုတ်ကို သူလိုးပေးလာတာကို ကျေးဇူးတင်မိရပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အဖုတ်ကို စလိုးကတည်းက မညှာမတာ ဆောင့်ထည့်ကာ ကျမ ဆံပင်နဲ့ လည်ပင်းကို နောက်ပြန်ဆွဲပြီး ဖင်ကိုရိုက်လို့ ပက်ပက်စက်စက် လိုးသွားခဲ့တာပါ။ ကျမလည်း အထွဋ်အထိပ်ရောက်ခါနီးမို့ သူ ရက်ရက်စက်စက် လိုးသမျှကို မတားဆီးနိုင်ပဲ ခံပေးခဲ့တယ်လေ။ အချက်တိုင်း သားအိမ်ထိအောင် လိုးဆောင့်တဲ့ ဒဏ်တွေနဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းတွေကို နီရဲနေအောင် ရိုက်ပြီး လိုးနေတာမို့ ကျမမှာ မျက်ရည်များ စီးကျလာတဲ့အထိ နာကျင်ခံခက်လှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တားဆီး ငြင်းဆန်ဖို့ မကြိုးစားမိဘဲ ဒီလို ရက်ရက်စက်စက် လိုးတာကို အရသာပိုတွေ့လာကာ ကျမရဲ့ အထွဋ်အထိပ်ရောက်ခြင်းကို လည်ပင်းကို နောက်ပြန်ဆွဲ အညှစ်ခံရင်းနဲ့ပဲ ပြီးဆုံးခဲ့ရပါတော့တယ်။ ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ကျမမှာ လေးဘက္မကုန်းထားနိုင်တော့ပဲ အိပ်ယာပေါ်ကို မှောက်လျက်ပစ်ကျကာ အကြောများဆွဲလို့ ကောင်းနေရပါတော့တယ်။ သူကလည်း ကျမအဖုတ်ထဲ လီးတပ်ရက်နဲ့ အပေါ်မှ ကပ်ရပ်မှောက်ကာ ဖိထားပါတယ်။

ကာမပြီးဆုံးခြင်းကြောင့် အသိစိတ်လွတ်ပြီး တကိုယ်လုံးတုန်ဆင်းနေတဲ့ ကျမကို သူက လည်ပင်းကို တင်းတင်းဖမ်းချုပ်ထားပြီး ကျမပါးပြင်တွေနဲ့ လည်ပင်သားတစ်လျောက်ကို လျှာပြားကြီးနဲ့ လိုက်လျက်နေပါတယ်။ ကျမ မျက်နှာတပြင်လုံးလည်း သူ့တံတွေးများနဲ့ စိုစွတ်ပေရေနေသလို လည်ပင်းကလည်း သူအတင်းချုပ်ထားလို့ နီရဲနေမှာပါ။ ဒီလိုသူက ကျမ မလှုပ်နိုင်အောင် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဖမ်းချုပ်ထားတာကိုပင် နာရမှန်းမသိတော့ဘဲ ကာမဆိပ်တက်ကာ အသိလွတ်နေရတာ အံ့ဩစရာပါ။ ကျမ အားအင်ကုန်ခမ်းပြီး ငြိမ်ကျသွားမှ အဖုတ်ထဲက လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ကျမဖင်တွေကို လက်ဝါးနဲ့ ခပ်စပ်စပ်ရိုက်ပြီး ဖင်လှတဲ့မိန်းမ၊ ထန်လွန်းတဲ့မိန်းမလို့ ပြောနေပြန်ပါသေးတယ်။

ကျမဖင်တွေမှာလည်း သူရိုက်လွန်းလို့ နီရဲကာ ကျိန်းစက်နာနေပေမယ့် တားနိုင်တဲ့အားပင် မရှိတော့ပါ။ ကာမပြီးဆုံးပြီး စောက်ရည်များ ထွက်သွားတာနဲ့ ကျမရဲ့ ရှိသမျှအားတွေကို ပါသွားသလားလို့တောင် ထင်ရပါတယ်။ သူဘာလုပ်လုပ် ငြိမ်ခံနေရင်းနဲ့ပင် ကာမစိတ်များ ပြန်လည်နိုးကြွလာတာ ထူးဆန်းလှပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လူက မလှုပ်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေတာမို့ သူလေးဘက်ပြန်ကုန်းခိုင်းတာကိုပင် မလုပ်နိုင်တော့ပါ။ ဖင်ပေါက်ရော၊ အဖုတ်ရော နာနေသလို တင်ပါးတွေလည်း ကျိန်းနေပါတယ်။ ဒူးတွေလည်း မခိုင်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက ကျမတို့ လင်မယားခေါင်းအုံးတွေကို စုထပ်ကာ ကျမ ဘိုက်အောက္မှာ ခံပေးပါတယ်။ ခေါင်းအုံးတွေပေါ် ခွပြီးကုန်းကုန်းကွကွ မှောက်အိပ်နေတဲ့ ကျမဖင်ထဲကို သူ့လီးကို တဆုံးပြန်ထည့်ရင်း ဖင်လိုးပွဲကို မြိုင်မြိုင်ကြီး ဆက်ကျင်းပပါတော့တယ်။

ဒီတစ်ခါ ဖင်လိုးရာမှာတော့ ကွန်ဒုံးမစွတ်တော့ဘဲ လီးကို ဂျယ်လူးကာ ဒီအတိုင်း ထည့်သွင်း လိုးနေပါတော့တယ်။ ကွန်ဒုံးနဲ့တုန်းက အဝင်ကောင်းပေမယ့် ကြာလာတဲ့အခါ ပူသလို ခံစားလာရပါတယ်။ အခုတော့ လီးအရည်ပြားရဲ့ ပွတ်တိုက်ထိုးခွဲမှုကို ထိထိမိမိ ခံစားနေရပါတယ်။ ကျမရဲ့ ဖင်အိုးလှလှလေးလည်း သူ့ရဲ့ မညှာမတာ ထိုးသွင်းလိုးချက္များကြောင့် ခေါင်းအုံးတွေပေါ် ပိပြာကာ ခံနေရပါပြီ။ လီးကြီးကြီးနဲ့ အဆက္မပြတ် တဖေါင်းဖေါင်း လိုးချက္များကြောင့် ကျမမှာ ညီးသံပင် မထွက်နိုင်တော့ဘဲ သူ့ဆောင့်ချက္များကြောင့် လေအန်သံများပဲ ထွက်နိုင်ပါတော့တယ်။ ဖင်ပေါက်လေးကလည်း စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ရင်း နာကျင်နေရတာများလာတော့ ထူပူလာတဲ့အထိပါပဲ။ အဆက္မပြတ် ခပ်မြန်မြန်လိုးနေတော့ နာတာတောင် မသိနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရပါပြီ။

သူလိုးလို့ ပြီးရင်တော့ ကျမဘယ်လောက် ဒဏ်ခံရမယ်ဆိုတာ မတွေးဝံ့စရာပါပဲ။ သူ့လီးက ကျမ ဘိုက်ထဲကို ရောက်လာတယ်ထင်ရအောင်ပင် ဘိုက်တွေနာလာတဲ့အထိပါ။ ကျမပုခုန်းကိုကိုင်ပြီး အားရှိသမျှ ကြုံးလိုကာ သူ့သုတ်ရည်များကို ကျမဖင်ထဲမှာ ပန်းထည့်ရင်း ပြီးသွားပါတော့တယ်။ ကျမတကိုယ်လုံး နာကျင်ကာ ထူပူသွားရတဲ့အထိ သူလိုးတာ ခံခဲ့ရတာမို့ ကျမအပေါ်မှာ သူထပ်အိပ်ပြီး ကာမအရသာခံနေတာကိုပင် ထခိုင်းဖို့ မလုပ်နိုင်သေးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ခဏအကြာမှာ သူ့ဟာသူထကာ ကျမကို ထဖို့ ပြောပါတယ်။ ကျမမှာ မလှုပ်နိုင်သေးတာမို့ ခေါင်းအုံးတွေပေါ်ကဆင်းကာ ဆက်ပြီး မှောက်အိပ်နေမိပါတော့တယ်။ သူ့ကို အရင်ပြန်ခိုင်းပြီး ခြံတံခါးသေချာပိတ်သွားဖို့ ပြောလိုက်ရပါတယ်။ သူက သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရအောင် ပြောတာကိုပင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရေချိုးခန်းထဲ လုပ်သွားဖို့နဲ့ ကျမခဏလောက် နားပါရစေလို့ ပြောလိုက်ရပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ သူ့ဟာသူ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လို့ ထွက်သွားပြီး ခဏကြာတဲ့အထိ ကျမဒီအတိုင်းပဲ အရုပ်ကြိုးပျက် မှောက်အိပ်နေမိပါတယ်။ ဖင်လိုးခံရတာ ကောင်းလားလို့ ကျမဟာကျမ ပြန်တွေးကြည့်မိတော့ သေချာမသိပါဘူး။ သေချာတာကတော့ ဖင်တစ်ခုလုံး ထူပူနေအောင် ခံလိုက်ရတာပဲ သိပါတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကာမအသစ်အဆန်းတစ်ခုကို သူနဲ့ ဆန်းသပ်မိတဲ့အတွက် ကျေနပ်သလိုတော့ ခံစားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ဖင်လိုးခံရတဲ့နည်းကတော့ ခံရတာ မသက်သာပါဘူး။ ကျမအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေရတာပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုအိပ်နေလို့ မရသေးပါဘူး။ သားကို မူကြိုသွားကြိုရအုံးမှာ ဖြစ်သလို သူနဲ့ကာမပွဲ နွှဲခဲ့တဲ့ အိပ်ယာခင်းနဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေကိုလည်း လဲရအုံးမှာပါ။ ခေါင်းအုံးစွပ်အကြောင်း စဥ္းစားမိမှ ကို့ ခေါင်းအုံးပေါ် မှောက်အိပ်ပြီး ဖင်လိုးခံခဲ့ရတာကို တွေးမိပါတယ်။ ကိုယ့်ခေါင်းအုံးကိုတော့ အသစ်လဲပေးမှပါ။ လင်ငယ် ဖင်လိုးတာကို အောက်ကခံပေးထားတဲ့ ခေါင်းအုံးနဲ့တော့ ကို့ကို ခေါင်းအုံးပြီး မအိပ်စေချင်ပါဘူး။

မဖြစ်နိုင်လွန်းလို့သာ အိပ်ယာထဲက ထလာရပေမယ့် ကျမအောက်ပိုင်းက လှုပ်လိုက်တိုင်း နာနေတာပါ။ ကိုသန့်စင်က တံခါးတွေသေချာ ပိတ်သွားရဲ့လားလို့ စိုးရိမ်မိလို့ အပြင်ထွက်ကြည့်ဖို့ အရင် ပြင်မိပါတယ်။ ပြီးမှ ရေချိုးကာ သားကို သွားကြိုမယ်ပေါ့။ အပြင်ထွက်ဖို့ အင်္ကျီကောက်စွပ်ပြီး ထမိန်ဝတ်တော့ပင် မလွယ်ကူပါ။ သူက ဖင်ကို ကြမ်းကြမ်းလိုးယုံတင်မကဘဲ မညှာမတာ ရိုက်နှက်သွားခဲ့လို့ ထမိန်အသားနဲ့ တင်ပါးတွေ ထိယုံနဲ့ပင် စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ထမိန်ကို ရင်လျားသလို ဝတ်ကာ ဧည့်ခန်းထဲ ထွက်လာရပါတယ်။ လမ်းလျောက်တော့လည်း စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ခံစားရတာပါပဲ။ တခါက အဖုတ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စလိုးတုန်းက ပေါင်ကွကာ ဆီးခုံက စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ဖြစ်ရတာထက် ပိုဆိုးပါတယ်။ အခုက ပေါင်ကွယုံတင်မကဘဲ ဖင်ကွတယ်လို့တောင် ဆိုရမလိုပါ။ တင်ပါးနှစ်လုံး အချင်းချင်းထိတာပင် စပ်လှသလို ဖင်ပေါက်ထဲကလည်း မီးစနဲ့ အထိုးခံထားရသလို နာနေရတာပါ။

ဒီလိုပုံနဲ့ သားကို သွားကြိုရမှာတောင် တော်တော် အားတင်းပြီး သွားရမယ့်ပုံပါ။ ရေချိုးရင် ဘယ်လောက် စပ်အုံးမလဲမသိ။ မိန်းမသားဘဝက အခံဘက်ကကြီးပဲ ဆိုကြပေမယ့် ဒီလူနဲ့ ဆက်ဆံမိမှ ခံရတာကြီးပဲမဟုတ်ဘဲ နာလည်း အမြဲနာရပါသေးတယ်။ ကျမကလည်း အဲဒီနာကျင်မှုတွေကို စွဲလန်းနေမိတာ ခက်လှပါတယ်။ ဒီလို နာတာကို တွေးနေရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်မိတော့ ကြမ်းပြင်မှာ ဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေ ကျနေတာ တွေ့ရပါတယ်။ ဒါက ကျမဖင်ထဲက ကိုသန့်စင် သုတ်ရည်တွေ အခု စီးကျလာတာပါ။ ကျမလည်း နာနေတာနဲ့ မေ့သွားကာ ဖင်ကို မသုတ်ခဲ့မိဘူးလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဧည့်ခန်းဆက်တီခုံပေါ် Tissue Box ထဲက တစ်ရှုးဆွဲထုတ်လိုက်စဥ္မှာပဲ တစ်စုံတစ်ခုကို စမ်းမိလိုက်ပါတယ်။ ဘာလဲလို့ ကြည့်လိုက်တော့ ကို့ကားသော့က ကမ္ဘာလုံးပုံ သော့ချိတ်လေး ဖြစ်နေပါတော့တယ်။

ဟင်ကနဲလို့ ကျမအံ့ဩသွားရပါတယ်။ ဒီသော့ချိတ်လေးက မနေ့က သားလေးဆော့လို့ ကွင်းပြုတ်သွားတာလေ။ ကို့ကို သွားပြောတော့ ကို ပြန်တပ်လိုက်တာ တွေ့မိသလိုပါပဲ။ ပြန်တပ်ပေမယ့် မခိုင်လို့ နောက်နေ့မှ ကြိုးနဲ့အသေချည်မယ်လို့ ကို ပြောတာ ကြားယောင်မိလာပါတယ်။ ဒီသော့ချိတ်က ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒီအထဲ ပြန်ရောက်နေတာလဲ။ အလုပ်က ပြန်လာတိုင်း ကိုက သော့တွဲတွေကို Tissue Box ထဲကို ထည့်တတ်တဲ့ အကျင့်ရှိပါတယ်။ နောက်နေ့အလုပ်သွားမှ ပြန်ထုတ်ယူသွားတတ်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သားလေးက ထုတ်ပြီးဆော့ရင်တော့ အဲဒီထဲ ကျမပြန်မထည့်တော့ပါဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက စားပွဲခုံပေါ် ယူထားလိုက်ပါတယ်။ မနေ့က ကျမ သိမ်းမိသလား စဥ္းစားပေမယ့် ထူပူနေတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ကိုပဲ ဒီအထဲပြန်ထည့်ပြီး မနက်အလုပ်သွားတဲ့အခါ သော့ချိတ်ပြုတ်ပြီး ကျန်ခဲ့သလား။

မနက်က ကိုသန့်စင် လာတဲ့အထိ ကျမဧည့်ခန်းမှာ မုန့်စားရင်း TV ထိုင်ကြည့်နေတာပါ။ အဲဒီတုန်းက မုန့်စားရင်း ကျမ တစ်ရှုးသုံးမိသလိုပဲ။ ဒီတုန်းက မတွေ့မိပါဘူး။ မုန့်စားရင်း တစ်ရှုးသုံးမိသလားဆိုတာကလည်း မရေမရာနဲ့ စဥ္းစားရခက်လှပါတယ်။ ဒါဆိုရင် ကျမတို့ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတုန်း ကိုများ အိမ်ပြန်လာခဲ့သလား။ ဘုရား….ဘုရား…. အမိုက္မ ဘုရားတမိရပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ကို ပြန်လာလို့ ကျမတို့ကို တွေ့သွားရင် ဒီအတိုင်း ပြန်သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျမတို့ကို သတ်မှာပေါ့။ မသတ်ရင်တောင် အော်ဟစ်သောင်ကြမ်းမှာ အသေအချာပါပဲ။ ကျမရဲ့ မိုက်ပြစ်တွေက ဘယ်ယောကျာ်းမှ သီးခံခွင့်လွှတ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလို့ ကျမကိုယ်ကျမ ဖြေတွေးတွေးကာ စိတ်ဖြေပေမယ့် မကောင်းမှုရဲ့ အရိပ်ဆိုးက ကျမကို ကြီးကြီးမားမား ခြောက်လှန့်နေပါပြီ။

ဒီလိုကြောက်လန့် တုန်လှုပ်မှုတွေကြောင့်ပဲ ကျမ နာတာကျင်တာတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်မှန်း မသိတော့ပါ။ ရေချိုးတော့လည်း ဖင်တစ်ခုလုံး မခံနိုင်အောင် စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ဖြစ်ရပေမယ့် နာတာကို စိတ်ထဲစွဲမနေတော့ပါဘူး။ ကျမဘဝနဲ့ချီပြီး ပေးဆပ်ရမယ့် တုန်လှုပ်မှုတွေကြောင့်ပဲ အရာရာကို သွေးပျက်ကြောက်လန့် နေရပါပြီ။ ကျမ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ။ ရေချိုးပြီးတဲ့နောက္မှာ ကျမတစ်ခု သတိရတာက ကိုသန့်စင်ကိုပါ။ သူက ကျမအရင်ထပြီး ပြန်သွားတာမို့ သူပြန်တဲ့အချိန်မှာ ထူးခြားမှု တစ်ခုခုကို သတိထားမိလားလို့ မေးချင်မိပါတယ်။ ဒါနဲ့ သူ့ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကျမစိုးရိမ်မှုတွေ ပြောပြကာ မေးမိတော့ သူက ဘာမှမထူးပါဘူးလို့ပဲ ပြောပါတယ်။ အိမ်တံခါး ပြန်စိပြီးတော့ သူပြန်ထွက်သွားတာတဲ့၊ ခြံတံခါးတောင် သူသေချာပိတ်သွားတယ်၊ သူပြန်ထွက်တော့လည်း လမ်းထဲမှာ ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူးတဲ့။

ဒါပေမယ့် အိမ်တံခါးကို ကျမသော့ခတ်ပြီးမှ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ခဲ့တာလို့ ထင်ပါတယ်။ သူပြန်တော့ သော့ဖွင့်လျက်လားဆိုတာ သူသေချာ မမှတ်မိပြန်ပါဘူး။ ကျမလည်း ထူပူနေတော့ သေချာစဥ္းစားမရဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သူကတော့ ကို ရောက်လာတာ လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူးပဲ ပြောနေပါတယ်။ အခြေအနေသိရအောင် ကို့ပွဲရုံကို သူဖုန်းဆက်ကြည့်ရမလားလို့ မေးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မဖြစ်နိုင်တာကို တွေးမပူပါနဲ့။ ​အတွေးလွန်ပြီး ကြောက်လန့်ကာ လိုက်စုံစမ်းမှ အကုန်ပေါ်ကုန်မယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။ ကျမလည်း သူပြောတာကို လက်ခံလိုက်ပါတယ်။ မှားခဲ့တာက ကျမတို့ နှစ်ယောက္မို့ ဖြစ်လာတာကို ရင်ဆိုင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ တကယ်လို့ ကိုသိသွားလို့ ကျမလို မိန်းမယုတ်ကို မပေါင်းနိုင်ရင်လည်း ကျမထိုက်နဲ့ ကျမကံပါပဲ။ ကိုက ကျမကို သတ်ရင်လည်း အသေခံရမှာပါ။ ကို ပေးတဲ့ အပြစ်ဒဏ်ကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံရမယ့် အမိုက်မတစ်ယောက်ပဲလေ။

ဒါနဲ့ သားလေးကို သွားကြိုပြီး ခြံထဲမှာ သားလေးဆော့နေတာကို စောင့်ကြည့်ပေးရင်း ကို ပြန်အလာကို စောင့်နေမိပါတယ်။ ဒီလို စောင့်နေရတဲ့ အချိန်စက္ကန့်တိုင်းဟာ ကျမအတွက် ငရဲသမျှ ပူလောင်လွန်းလှပါတယ်။ ကိုပြန်လာရင် အရင်လို အေးအေးဆေးဆေးပဲလား။ ဒါမှမဟုတ် ဘာတွေဖြစ်ကြမလဲ။ ကျမရဲ့ မိသားစုကမ္ဘာလေးဟာ ကျမမိုက်ပြစ်ကြောင့် ပြိုကွဲရတော့မှာလားဆိုပြီး မျက်ရည်ကျမိပါတယ်။ ကျလာတဲ့မျက်ရည်ကို သားလေးမမြင်အောင် သုတ်နေစဥ္မှာပဲ အိမ်ထဲက ဖုန်းမြည်သံကြားလို့ ကျမပြေးကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ဆက်တာက ကိုသန့်စင်ပါ။ သူက ကို့ပွဲရုံကို ရောက်နေတာတဲ့။ ကိုက မနက်တည်းက အကြွေးပေးမယ့်သူဆီ ထွက်သွားလို့ ပွဲရုံမှာ မရှိကြောင်း လှမ်းပြောပါတယ်။ တဆက်တည်း ကျမပူပန်နေတာတွေ မဟုတ်ကြောင်းနဲ့၊ စိတ်အေးအေးထားဖို့ ပြောကာ ငွေကိစ္စရှင်းပြီးရင် ကိုက အိမ်ကိုပြန်လာလိမ့်မယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။

ကျမလည်း စိတ်နည်းနည်းအေးသလို ဖြစ်မိပေမယ့် ငွေသွားယူတဲ့ကိုက တစ်နေကုန် ပွဲရုံကို ဘာလို့ ပြန်မလာတာလဲလို့ အတွေးဝင်လာပါတယ်။ ငွေသွားယူရတာ ဝေးလို့လား။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ညနေလည်း စောင်းနေပြီမို့ မကြာမီ ကို ပြန်လာပါလိမ့်မယ်ပဲ တွေးလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် ညနေ ၆ နာရီကျော်ပြီး မှောင်စပျိုးလာတဲ့အထိ ကို ပြန်မရောက်လာသေးပါဘူး။ အရင်က အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် ကြိုဖုန်းဆက်ကာ ပြောတတ်ပြီး ဘကြီးဦးအိမ်က တစ်ယောက်ယောက် အဖေါ်ခေါ်ထားဖို့ မှာတတ်ပါတယ်။ အခုတော့ ဖုန်းလာမလားလို့ ကျမစောင့်နေပေမယ့် လုံးဝမလာပါဘူး။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း ပွဲရုံကို ဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ ယမင်းအဖေက လာကိုင်ပြီး ကိုက မနက်တည်းက ထွက်သွားတာ၊ ပွဲရုံကို ပြန်မလာသလို အိမ်ပြန်သွားပြီထင်ပြီး ပွဲရုံအလုပ်သမားတွေလည်း အလုပ်ဆင်းသွားပြီလို့ ပြန်ပြောလာပါတယ်။ ဒါဆို ကိုက တစ်နေကုန် ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။ ငွေသွားယူတာ ကြာမယ်ဆိုရင်လည်း ကျမကို ဘာလို့ ဖုန်းမဆက်တာလဲ။

ကျမမှာ တွေးရင်း ရင်တွေပူလာကာ ခေါင်းလည်း ချာချာလည် မူးလာပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုသန့်စင်အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်ကာ ကို ပြန်မရောက်သေးကြောင်းနဲ့ ပွဲရုံကိုလည်း ပြန်မရောက်ကြောင်း၊ ကျမကိုလည်း ဖုန်းမဆက်ကြောင်းပြောကာ စုံစမ်းပေးဖို့ တောင်းဆိုရပါတယ်။ သူကတော့ မပူဖို့နဲ့ လမ်းမှာ ကားပျက်နေလို့ ဖြစ်နေလား မသိဘူးပြောကာ သူရှာပေးပါ့မယ် ပြောပါတယ်။ ကျမလည်း ဘကြီးဦးဆိုင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကိုပြန်မရောက်သေးလို့ တစ်ယောက်လောက် လွှတ်ပေးဖို့ ပြောရပါတယ်။ အမမြ ရောက်လာပါတယ်။ ကို ပြန်မရောက်သေးလို့ ကျမ ပူပန်နေတာတွေကို အမမြက နှစ်သိမ့်ပေးပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ည ၇ နာရီခွဲလောက်အထိ ကို ပြန်မရောက်လာသလို ကျမလည်း အငြိမ်နေလို့ မရအောင် ပူပန်ရပါပြီ။ ဒီအချိန်မှာ ဘကြီးဦးနဲ့ လူတစ်ဦး အမောတကောနဲ့ ရောက်လာပါတယ်။ ဝပ်ရှော့ဆရာက ကားလာမယူလို့ ကျမတို့အိမ်ကို လိုက်လာတာကို ဘကြီးဦးနဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လာတာတဲ့။

~~~~~~~~~~~~~~

ကိုက မနက်ကတည်းက ကားပျက်လို့ ဝပ်ရှော့ကို ပို့ထားတယ်ပြောပါတယ်။ ခဏနေရင် လာယူမယ်ဆိုပြီး မိုးချုပ်တဲ့အထိ ပေါ်မလာလို့ပါတဲ့။ ဒါနဲ့ ဝပ်ရှော့ဆရာကို မေးတော့ ကိုက ခဏဆိုပြီး ထွက်သွားတာမို့ အိမ်ပြန်တာလား၊ တခြားကို သွားတာလား သူမသိလိုက်ဘူးတဲ့။ ဒါပေမယ့် ဝပ်ရှော့က ကျမတို့ ရပ်ကွက်ထဲမှာပဲမို့ ကိုက အိမ်ပြန်လာတာ ဖြစ်နေမလားလို့ ကျမတွေးမိပြီး သွေးပျက်ခြောက်ခြားမိပါတော့တယ်။ ကိုက ကားကို ထားခဲ့ပြီး ဝပ်ရှော့နဲ့ နီးတဲ့အိမ်ကို ပြန်လာတာဆိုရင် ကျမရဲ့ နောက္မီးလင်း ဖောက်ပြန်မှုတွေကို တွေ့သွားမှာ သေချာနေပါပြီ။ အဲဒီအချိန် အိမ်ပြန်လာတာ မဟုတ်ပါစေနဲ့ ဆုတောင်းရင်း ကျမမှာ အရုပ်ကြိုးပျက် လဲပြိုကျရပါတော့တယ်။ မကြာခင်မှာ ကိုသန့်စင်ရောက်လာပြီး ဘယ်မှာမှ ရှာမတွေ့ကြောင်း ပြောကာ ကျမကို စိတ်မပူဖို့ အားပေးပါတယ်။ အကြွေးရစရာရှိတဲ့ ငွေတွေက ကိုနဲ့အတူ ပါသွားတာကို သူ စုံစမ်းသိခဲ့ရတာမို့ တစ်ခုခု ဖြစ်နေလားဆိုပြီး ထပ်တိုးပူပန်ရပါသေးတယ်။

ကျမအတွက်ကတော့ ဘယ်ဘက်က တွေးတွေး ပူပန်စရာတွေကြီးပါပဲ။ ဒီက အမိုက္မကြောင့် ကို ပျောက်နေတာ ဖြစ်နိုင်သလို၊ လူဆိုး လူမိုက်တွေကြောင့်လည်း အန္တရာယ်တစ်ခုခု ကြုံနေတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဘကြီးဦးကတော့ အချိန်ခဏ စောင့်ကြည့်ပြီးရင် ရဲတိုင်ဖို့ စီစဥ္မယ်ပြောကာ အသိတွေကို အကူအညီတောင်းရင်း ကို့ကို လိုက်ရှာဖို့ ထွက်သွားပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ သားလေးက အိပ်ချင်နေလို့ အမမြက အခန်းထဲ သွားသိပ်နေပါတယ်။ ကျမမှာ သက္မဲ့ အရုပ်တစ်ရုပ်လို အသိစိတ်လွတ်ပြီး ထိုင်နေမိပါတော့တယ်။ ကိုသန့်စင်က လေသံတိုးတိုးနဲ့ ကျမစိုးရိမ်နေတာတွေ မဖြစ်နိုင်ကြောင်းနဲ့၊ ကျမနဲ့ သူ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကြောင့် မဟုတ်နိုင်ကြောင်းပြောကာ မူမပျက်ဖို့နဲ့ စိတ်ကို တင်းထားဖို့ ပြောနေပါသေးတယ်။ ကျမလည်း ကြုံနေရတာတွေ ပူပန်ရတာ များလွန်းလို့ ဒီအချိန်မှာ သူ့ကို ဘာမှ ပြန်ပြောချင်စိတ် မရှိတော့ပါဘူး။ ဘာတွေပဲ ကြုံရပါစေ ကျမအတိတ်က ဝဋ်ကြွေးနဲ့ ယခုဘဝမှာ သစ္စာမဲ့ ဖောက်ပြန်ခဲ့တဲ့ ဝဋ်ကြွေးတွေကြောင့် ဒါမျိုးခံရတာပဲလို့ တွေးနေမိပါတယ်။

ဘယ်လိုပဲ ဝဋ်ကြွေးတွေကြောင့် ပူပန်နာကျင်ရပါစေ၊ ကျမတစ်ယောက်တည်း ခံယူလိုက်ချင်ပါတယ်။ အပြစ်မရှိတဲ့ ကိုနဲ့ သားလေးတို့ ဒီပူပန်မှုတွေ မခံစားစေချင်ပါဘူး။ အခုလက်ရှိမှာလည်း ကို တစ်ယောက် ဘေးမသီရန်မခပဲ အိမ်ပြန်လာပါစေလို့ ဆုတောင်းနေမိပါတယ်။ ကို အိမ်ပြန်ရောက်လာရင် ကျမဘက်က ဘာတွေပဲ ပေးဆပ်ရပါစေ ပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ပါ။ ဒီလိုနဲ့ ည ၁၀ နာရီကျော်တဲ့အထိ ဘာမှ ထူးမလာလို့ ရဲစခန်းကို သွားပြီး အကြောင်းကြားရပါတော့တယ်။ ကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ ကျမကိုယ်တိုင် လိုက်ပြီး တိုင်တန်းရတာဖြစ်ပေမယ့် ရဲတွေ ဘာမေးမေး ကျမသေချာ မ​ဖြေနိုင်ပါဘူး။ ကျမရငမထဲက အပူမီးတွေနဲ့ ဝမ်းနည်း နာကျင်ရမှုတွေကြောင့် ကျမရဲ့ အသိစိတ်တွေ ကင်းလွတ်နေရပါပြီ။ ကျမအတွက် ညတာအရှည်ဆုံး ညတစ်ညကို ငိုကျွေးရင်းနဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းရပါတော့တယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကိုတစ်ယောက်ဟာ ပျောက်ချင်းမလှ ပျောက်သွားရပါတယ်။ အများကတော့ ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး ပါသွားတာမို့ ရာဇဝတ်မှု တစ်ခုခု ဖြစ်သွားတယ်လို့ပဲ သတ်မှတ်ကြပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အားလုံးအမြင်မှ ပျော်ရွှင်ဖွယ် မိသားစုဘဝလေးနဲ့ စီးပွားရေး အစဥ္ပြေနေတာပဲလေ။ ကို့ဘက်ကလည်း အနေအထိုင် အေးဆေးတည်ငြိမ်ပြီး သိက္ခာရှိတာကို အားလုံးသိကြတာမို့ သွေးရိုးသားရိုးနဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားတာ မဟုတ်နိုင်ဘဲ ရာဇဝတ်မှု တစ်ခုခုကြောင့်ပဲလို့ ထင်မြင်ကြတာပါ။ ဒါပေမယ့် ရဲဘက်ကလည်း ဘယ်လိုမှ ​မထူးခြားလာပါဘူး။ ကျမအနေနဲ့ကလည်း ကို တစ်ခုခု ဖြစ်နေလားလို့ စိုးရိမ်ပေမယ့် ကျမရဲ့ အမှားကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်တာကို တွေးမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမမှာ နောင်တရမှုတွေ ပိုခံစားရပြီး အိပ်ယာထဲ လဲရပါတော့တယ်။ ယမင်းနဲ့ အမမြက အနီးကပ် ပြုစုပေးနေလို့ တော်ပါသေးတယ်။

ပွဲရုံကိစ္စတွေကတော့ ကိုသန့်စင်ပဲ အားလုံး လုပ်ရပါတော့တယ်။ ပွဲရုံကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သူနဲ့ ဘကြီးဦးတို့ တိုးတိုး တိုငိပင်တတ်ကြတာ ကျမကြားပေမယ့် ဝင်မမေးနိုင်ပါဘူး။ ကို မရှိတဲ့ ပွဲရုံမှာ တစ်ခုခု အခက်အခဲ ဖြစ်နေပုံပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျမလည်း ကိုယ့်အပူနဲ့ ကိုယ်မို့ အာရုံထဲ မထည့်နိုင်ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ရက်သတ္တပတ် တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာ ကျမစိတ်တွေ တော်တော် တည်ငြိမ်လာသလို ရှေ့ရေးကိုလည်း တွေးရပါတော့တယ်။ ကိုဟာ အန္တရာယ် တစ်ခုခုကြောင့် ပြန်မလာနိုင်တာဆိုရင် ရဲဘက်က တစ်ခုခု ထူးခြားရမယ်လို့ ကျမထင်တယ်။ ရဲဘက်ကလည်း ဘာမှ မထူးခြားဘဲ စုံစမ်းမရတာဆိုရင် ကိုက ကျမကို စိတ်နာလို့ ထွက်သွားတာပဲ နေမှာပါ။ ကျမတွေ့တဲ့ သော့ချိတ်ရယ်၊ ကားကိစ္စရယ်ကို အခြေခံပြီး ဒီလိုပဲ ကောက်ချက်ချမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုက ကျမကို ဘယ်လောက်ပဲ နာကျည်းမုန်းတီးပါစေ၊ သားလေးကိုတော့ ပစ်ပယ်သွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

သားလေးဘဝမှာ မိဘမဲ့တာမျိုး ကိုက မဖြစ်စေချင်တာ ကျမ အသိဆုံးပါ။ ကျမနဲ့ မပေါင်းနိုင်ရင်တောင် သားလေးကိုတော့ အဝေးမှာ ထားသွားမယ့်လူမျိုး မဟုတ်ဘူးလေ။ အခုလို စုပ်စမြှုပ်စ ပျောက်ကွယ်သွားတာကို ကျမ အံ့ဩရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကို ပျောက်ကွယ်သွားတာ ကျမကြောင့် အမှန်ဆိုရင် တစ်နေ့နေ့ ပြန်ရောက်လာကာ သားကိစ္စကို ပြောမှာ သေချာတယ်လို့ ယုံကြည်ပါတယ်။ အဲဒီလို ကို ပြန်လာခဲ့ပြီး ကျမနဲ့ စာရင်းရှင်းရင် ကျမ မှားခဲ့တာတွေကို အကုန်ဝန်ချတောင်းပန်ကာ ကို ဆုံးဖြတ်တဲ့အတိုင်း ခံယူဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ တကယ်လို့ ကိုက ကျမကို အဝတ်တထည်၊ ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ ဆင်းသွားဆိုရင်တောင် ကျမ မငြင်းပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ကို ပြန်လာမယ့်နေ့ကို စောင့်နေမိပါတယ်။

သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမှာ ဒီလို ရှုပ်ထွေးပြီး ပျက်စီးသွားရတာ ရင်နာစရာပါ။ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ကျမသေချာ ပြန်စဥ္းစားမိပါတယ်။ ကျမ ဘက်က သစ္စာမဲ့ပြီး ဖောက်ပြန်မိလို့ဆိုတာတော့ အထူးပြောနေစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုဖြစ်ရခြင်းရဲ့ အကြောင်းအရင်းတွေကတော့ ကို့နဲ့ ကျမရဲ့ လူတစ်ဦးအပေါ် ယုံကြည်မှု လွန်ကဲခြင်းက စရပါမယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အခွင့်အရေးယူဖို့ ချောင်းနေတဲ့သူကို လမ်းဖွင့်ပေးမိသလို ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ နောက်ပိုင်းကိစ္စတွေကတော့ ကျမဘက်က သိသိကြီးနဲ့ မိုက်ခဲ့တဲ့ အပြစ်တွေပါ။ အသက် ၂၂ အရွယ် ကလေးတစ်ယောက်အမေရဲ့ မကြုံဖူးတဲ့ ကာမအရသာတွေအပေါ် စွဲလမ်းခဲ့မှုကြောင့် ဘဝတစ်ခုလုံးနဲ့ ရင်းပြီး ပေးဆပ်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ယုံကြည်မှု လွန်ကဲခြင်းဟာ အန္တရာယ်ကို ဖိတ်ခေါ်ခြင်းပါပဲ။ ကိုက ကျမကို အမြဲတန်ဖိုးထား ချစ်ခင်ခဲ့ပေမယ့် ယုံကြည်မှု ပျက်စီးသွားတဲ့အခါ တန်ဖိုးထားခြင်း မရှိတော့ဘဲ စွန့်ပစ်သွားတာ မထူးဆန်းပါဘူး။ ကျမကိုယ်တိုင်ကိုက တန်ဖိုးမဲ့အောင် နေခဲ့မိတာလေ။

ဒီလိုနဲ့ တစ်လလောက် ကြာတဲ့အခါ အခြေအနေတွေဟာ လိုအပ်ချက်တွေနဲ့ပဲ ပုံမှန်ပြန်လည်ပတ်လာပါတယ်။ ကျမအနေနဲ့ ကို့ပွဲရုံကို ဦးစီးဖို့ ဖြစ်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ပွဲရုံလုပ်ငန်းနဲ့ အစိမ်းသက်သက် ဖြစ်နေတဲ့ ကျမအတွက်ကတော့ အရာရာ အခက်အခဲတွေကြီးပါပဲ။ ပွဲရုံမှာ ရှိတဲ့ စာရင်းကိုင်တွေနဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ရဲ့ လမ်းပြမှုကြောင့် ကြိုးစားသင်ယူရပါတယ်။ ကိုယ်တိုင် ဝင်ဦးစီးရမှ ကို့ ပွဲရုံရဲ့ ကြီးကျယ်မှုကို နားလည်လာပါတယ်။ ကိုသန့်စင် ပွဲရုံက ကို့ ပွဲရုံရဲ့ လက်ခွဲသာသာလောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ မနိုင်မနင်း ဖြစ်နေတဲ့ ကျမကို ယမင်းတို့ သားအဖက အစစကူညီပေးပါတယ်။ နောက်ပိုင်း ပုံမှန်လည်ပတ်နိုင်တဲ့ အခြေအနေရောက်တော့ စာရင်းကိုင်တွေနဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ကပဲ လိုအပ်တာတွေ လုပ်ပေးကြပြီး ကျမကတော့ မနက်ပိုင်းလောက်ပဲ ပွဲရုံကို သွားကြီးကြပ်ပါတော့တယ်။

ဒီလို ပွဲရုံလုပ်ငန်း ပုံမှန်မလည်ပတ်နိုင်ခင်မှာ ကြီးကြီးမားမားတွေ့ရတဲ့ အခက်အခဲကတော့ ငွေကြေးကိစ္စပါ။ ကျမ အိပ်ယာထဲ လဲနေချိန်မှာ ကိုသန့်စင်နဲ့ ဘကြီးဦး ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး ပြောကြတာ ဒီကိစ္စတွေပါ။ ကုန်ဖိုး ပေးစရာရှိတာတွေ သိန်း ၂၀၀ ကျော်လောက် ရှိနေပါတယ်။ ကို ရှိနေချိန်မှာတော့ ကုန်သည်တွေကလည်း ယုံကြည်ပြီး အတင်းမတောင်းဘူးပေါ့။ အလုပ်က လည်ပတ်နေတာကိုး။ အခုတော့ ကို မရှိမှန်းသိသွားကြတဲ့အခါမှာတော့ ရစရာရှိတဲ့သူတွေကလည်း စိုးရိမ်ကြမှာ အမှန်ပါပဲ။ ဒါကြောင့်လည်း ကျမလည်း ပေးဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားရပါတော့တယ်။ ဒါမှသာ နောက်လည်း အမြဲ ယုံကြည်ပေးမှာလေ။ ဒါပေမယ့် ကုန်တွေကလည်း မရောင်းရသေးသလို၊ ကျမဘက်က ရစရာ ရှိတာတွေကလည်း မရသေးပါဘူး။ ဒီတော့ ကိုယ့်ဘက်ကပဲ စိုက်ရှင်းထားရမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဘဏ်ထဲမှာ သိန်း ၁၀၀ ကျော်လောက်ပဲ ရှိပါတယ်။ ကိုသန့်စင် ဆီမှာလည်း သိန်း ၅၀ ကျော်တော့ ရှိတယ်တဲ့။ လိုတဲ့ သိန်း ၅၀ ကျော်ကို အိမ်ပေါင်ပြီး ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင်က အိမ်ပေါင်ဖို့ သဘောမတူပါဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့သူငယ်ချင်း သဘေင်္ာသားဆီက ခဏယူဖို့ အကြံပေးပါတယ်။ ဟိုလူက မြန်မာပြည်မှာ မရှိတုန်း ခြံနဲ့အိမ်ဝယ်ဖို့ သူ့ကို အကူအညီတောင်းကာ ငွေတွေ အပ်ထားပါတယ်။ ဒီငွေတွေကို ခဏယူသုံးဖို့ ပြောရင် လက်ခံမှာပါတဲ့၊ အတိုးလည်း ပေးစရာမလိုသလို၊ ကျမတို့သားအမိ အနေအထိုင်လည်း မပျက်ပါဘူးတဲ့။ နောက် လနည်းနည်းကြာလို့ ကုန်တွေ ရောင်းပြီးမှ ငွေပြန်ဆပ်ဖို့ ပြောလာပါတယ်။ ဘာပဲပြောပြော ကျမ မမြင်ဖူးတဲ့ သူတစ်ဦးရဲ့ ကူညီမှုကြောင့်ပဲ ကျမရဲ့ ငွေကြေးအခက်အခဲ ပြေလည်သွားရလို့ ကျေးဇူးတင်မိပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကိစ္စအဝဝကို အစဥ္ပြေအောင် ကြိုးစားဖြေရှင်းရင်းနဲ့ပဲ ကို ပြန်လာမယ့်နေ့ကို စောင့်မျှော်နေမိပါတယ်။ အထူးသဖြင့် သားလေးက အဖေရောဆိုတဲ့ မေးသံကြားရရင် ကျမရဲ့ အမှားတွေကြောင့် သားလေး အဖေနဲ့ ဝေးရပါလားဆိုတဲ့ အသိဝင်လာကာ ကျမရင်ထဲ နာကျင်ရပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တစ်နေ့ ကျမ ပွဲရုံက အပြန်လမ်းမှာ ဦးလေးကြီး တစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ပါတယ်။ ကျမက ရုတ်တရက် မမှတ်မိပေမယ့် ဦးလေးကြီးက ပြောပြမှ မှတ်မိရပါတယ်။ တကယ်တော့ အဲဒီဦးလေးကြီးက ကျမရဲ့ အဖေနဲ့အမေ ရှိစဥ္တုန်းက အိမ်မှာ ဝင်ထွက်နေသူပါ။ ကျမ မိဘတွေရဲ့ ကူညီထောက်ပံ့မှုတွေ ယူခဲ့သူပါ။ အခုတော့ သူက မီးရထား ဘူတာရုံမှာ လက္မှတ်စစ် လုပ်နေတယ်တဲ့။ ဒီလိုနဲ့ ရပ်စကားပြောနေရင်း သူက ကိစ္စတစ်ခုကို ပြောပြချင်ကြောင်း ဆိုလာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ​ပြောသင့်၊ မပြောသင့် ချင့်ချိန်နေလို့ လာမပြောမိတာပါတဲ့။ ဒါနဲ့ ကျမလည်း သိချင်လာတာနဲ့ ဘာကိစ္စပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပြောပြဖို့ တောင်းဆိုရပါတယ်။ သူပြောပြတာက တစ်ခါက ညရထားတစ်စီးရဲ့ အိပ်ခန်းတွေကို လက္မှတ်စစ်ရင်း ကို့ကို တွေ့မိသလိုပါတဲ့။ ဒါပေမယ့် ကျမ မင်္ဂလာဆောင်တုန်းကပဲ နောက်ဆုံးတွေ့ဖူးတာမို့ လူတူတာပဲထင်ပြီး မနှုတ်ဆက် ဖြစ်ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီလူကလည်း ဦးထုတ်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းပြီး မျက်နှာ လွှဲနေလို့ သေချာ မကြည့်လိုက်ရဘူးတဲ့။

ဒီသတင်းကို ကျမ ကြားလိုက်ရတော့ အံ့အားသင့်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားရပါတယ်။ ကို ထွက်သွားကတည်းက ကိုနဲ့ နီးစပ်တဲ့ အကြောင်းအရာကို ပထမဆုံး ကြားသိရခြင်းပါပဲ။ အဲဒီလူက ဘယ်သူလဲ။ ကိုလား။ ဒါနဲ့ ဝတ်ပုံစားပုံနဲ့ အရောင်ကို မေးတော့ အဲဒီဦးလေးကြီးကလည်း မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ဒါနဲ့ ဟုတ်သည်ရှိ၊ မဟုတ်သည်ရှိ၊ အဲဒီတွေ့ခဲ့ပုံကို သေချာပြောပြဖို့ ကျမတောင်းဆိုရပါတော့တယ်။ဒီတော့မှ ဦးလေးကြီးက……

“ပြောပြပါ ဆိုပေမယ့်၊ ပြောသင့်မပြောသင့် စဥ္းစားနေလို့ပါ။ အစကတော့ ဦးလေးလည်း အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ပဲ။ နောက်နေ့မှ မြို့ထဲမှာ တူမကြီး ယောကျာ်း ရုတ်တရတ်ပျောက်သွားတာ ကြားတော့မှ ဆက်စပ်မိသွားတာပါ။
ဒါပေမယ့် ဒီလူက မောင်မျိုးဝင်း မဟုတ်ရင် တူမကြီးအပေါ် စိတ်ဒဏ်ရာ သက်သက် ပေးသလို ဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ။
ဒါကြောင့် စိတ်နည်းနည်းငြိမ်တဲ့ အခုချိန်လောက္မှ ပြောပြဖို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တာပါ။
အခု ဦးလေးပြောတဲ့သူက လူတူတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ တထစ်ချကြီး မောင်မျိုးဝင်းလို့ မယူစစေချင်ဘူး။”

“ဟုတ်ပါပြီ ဦးလေးရယ်။ ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ်ပါ။
ဟုတ်သည် မဟုတ်သည်က နောက္မှ စဥ္းစားပါ့မယ်။ ဘာတွေ ထူးခြားလို့များ ဒီလောက် အပြောရ ခက်နေတာလဲ။ ပြောပြပါရှင်”

“ဒီလိုကွဲ့၊ အမှန်က အဲဒီအိပ်ခန်းတွဲကို လက္မှတ်လာဝယ်တာ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပဲ။ လက္မှတ်နှစ်စောင် ဝယ်သွားတာ။
ရထားထွက်ခါနီး တွဲပေါ်မှာ ဦးလေး တွေ့တာကလည်း အဲဒီအမျိုးသမီးနဲ့ နောက်တစ်ယောက်က မောင်မျိုးဝင်းနဲ့ တူတဲ့သူပဲ”

“ရှင်….. ဘယ်လို”

ကျမအနေနဲ့ လုံးဝထင်မှတ်မထားတဲ့ စကားကို ကြားရပြီး အလွန်တုန်လှုပ်သွားရပါတယ်။ ကို့ရဲ့ သတင်းတစ်ခုခုကို အရမ်း ကြားချင်နေပေမယ့်လည်း အဲဒီလူဟာ ကို မဟုတ်ပါစေနဲ့လို့ပဲ ဆုတောင်းနေမိပါတယ်။

“အင်း၊ အဲဒါကြောင့် တထစ်ချ မတွတ်ဘဲ လူတူတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ အရင် ပြောပြထားတာပေါ့။ အဲဒီအမျိုးသမီးက ဒီမြို့က မဟုတ်ဘူး။
ဒီအမျိုးသမီးကို အရင်က မမြင်ဖူးဘူး။ ရန်ကုန်လက္မှတ်ကို နှစ်စောင် လာဝယ်တာ။ တစိမ်းအမျိုးသမီးမို့ သိသာပြီး မှတ်မိနေတာပါ။
ဒါပေမယ့် အမျိုးသားကိုကြည့်တော့ မှောင်ရိပ်နည်းနည်းကျနေသလို ဦးထုတ်ဆောင်းထားလို့ သိပ်မသဲကွဲတာပါ။
ဒါပေမယ့် ဦးစိတ်ထဲမှာ မြင်ဖူးတယ် ထင်နေတာ။ နောက်နေ့ တူမကြီး သတင်းကြားမှ ဆက်စပ်မိပြီး သတိရသွားတာပါ။ ဒါပေမယ့် အားလုံးပူလောင်နေတဲ့အချိန်မှာ မသေချာဘဲ မပြောသင့်လို့ ရဲကိုတောင် မပြောပြခဲ့ပါဘူး”

“ဦးလေးတို့ ရထားလက္မှတ်ဝယ်ရင် မှတ်ပုံတင် ပြရတယ်လေ။ မှတ်ပုံတင် သေချာမကြည့်လိုက်ဘူးလား။ မမှတ်ထားဘူးလား”

“အပြစ်တင်လည်း ခံရမှာပဲ။ အဲဒီနေ့က အဲဒီအမျိုးသမီးပဲ မှတ်ပုံတင် တစ်ခုတည်းနဲ့ လာဝယ်တာ။ ပြီးတော့ ဦးလေးတို့ သေချာ မမှတ်ထားမိဘူးဆိုတာက…… ဦးလေးတို့ အလုပ်မှာလည်း တခါတလေ လမ်းကြောင်းလေးတွေ ရှိတယ်လေ။
အဲဒါကြောင့် တချို့အထက်တန်း ခုံတွေ၊ အိပ်ခန်းတွဲတွေကနေ အပိုဝင်ငွေ ရှာကြရတာမို့ပါ။ ဒါကိုတော့ နားလည်ပေးပါနော်။ ဒါမျိုးလုပ်တာက ဦးတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူး။
ရဲကို မပြောပြ ဖြစ်တာလည်း ဒါတွေ ပါတာပေါ့ တူမကြီးရယ်”

“ဟင်….. ဒါဆို လမ်းဆုံးပြီပေါ့။
ဦးလေးတို့ အလုပ်ကို ကျမ နားလည်ပါတယ်လေ”

“တစ်ခုတော့ ရှိတယ် တူမကြီးရဲ့။ အဲဒီရထားထွက်သွားတော့ အဲဒီတွဲနားရဲ့ လျောက်လမ်း ဟိုဘက်နားမှာ သော့တွဲတစ်တွဲတွေ့တယ်။
အဲဒီတွဲက ကျန်ခဲ့တာလား။ လမ်းလျောက်တဲ့ လူတွေပဲ ကျခဲ့တာလား မသိဘူး။ သော့တွေ အများကြီးပဲ။
ရထားတွဲပေါ်က ကျခဲ့တာဆိုရင် အဲဒီအိပ်ခန်းတွဲကပဲ ဖြစ်ဖို့များတယ်”

“ရှင်၊ ဟုတ်လား။ ကို ပျောက်သွားတော့ သော့တွဲတွေ အကုန်ပါသွားတယ်။ ဒါဆို အဲဒီသော့တွဲတွေရော”

“အခုတော့ မပါလာဘူး။ တွေ့ကတည်းက ဘူတာက စတိုထဲမှာ သေချာ သိမ်းထားခဲ့တယ်။ ဒီနေ့ ဦးလေးက အလုပ်ဆင်းလာပြီလေ။ မနက်ဖြန် တူမကြီးဆီ ဆက်ဆက် လာပို့ပါမယ်”

ကျမလည်း ဖြစ်နိုင်ရင် အဲဒီသော့တွဲတွေကို ချက်ချင်း လိုက်ကြည့်ချင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘူတာကလည်း ဝေးသလို ဦးလေးကြီးကိုလည်း အားနာလို့ အတင်းအကြပ် မပြောတော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ သားကို မူကြို သွားကြိုဖို့ အချိန်လည်း နီးပြီမို့ မနက်ဖြန် အဲဒီသော့တွဲတွေကို ကျမအိမ်ကို ယူလာပေးဖို့ သေချာမှာရင်း ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ ကျမမှာ ထွက်လာရပေမယ့် ဦးလေးကြီး စကားတွေကို ပြန်ကြားယောင်နေကာ စိတ်နဲ့ လူနဲ့ သိပ်မကပ်ပါဘူး။ လမ်းတလျောက်လုံးလည်း ကိုများ ဖြစ်နေမလား၊ မဖြစ်ပါစေနဲ့လို့ပဲ ဆုတောင်းနေမိပါတော့တယ်။ သားလေးကို ကြိုပြီး တညနေလုံးလည်း ဒီအကြောင်းကိုပဲ စိတ်ရောက်နေမိပါတယ်။ ညပိုင်း အမမြနဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် လာအိပ်ပေးပြီး စကားပြောကြ၊ TV ကြည့်ကြတော့လည်း ကျမစိတ်ထဲမှာ အတွေးများနဲ့ ရှုပ်နေလို့ သိပ်စကားမပြောဖြစ်ပါ။ ဒီည ယမင်း လာမအိပ်ဘူးလေ။ ယမင်းက တစ်ပတ်မှာ ၃၊ ၄ ရက်လောက်ပဲ အိပ်ခိုင်းတာပါ။ သူ့မှာလည်း ကျန်းမာရေးမကောင်းတဲ့ အမေကို ပြုစုရသေးတယ်လေ။

ည အိပ်ယာဝင်တဲ့အထိ ကို့အကြောင်းများကို တွေးနေမိပါတယ်။ အချိန်အားဖြင့် နှစ်လကျော် သုံးလနီးပါးရှိပြီမို့ ကို ပြန်လာမယ်ဆိုရင် ပြန်လာသင့်ပါပြီ။ အန္တရာယ်တစ်ခုခု ကျနေလို့၊ ဒါမှမဟုတ် အခြားအကြောင်းအရင်း တစ်ခုခု ရှိနေလို့သာ ပြန်မလာဖြစ်တာ နေမှာပါ။ ကို ပျောက်သွားတဲ့နေ့ကတည်းက အန္တရာယ်ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ အဖက်ဖက်က စုံစမ်းနေပေမယ့်လည်း သတင်းအစအန မရခဲ့ဘူးလေ။ ရဲကတောင် ဘာသဲလွန်စမှ မရလို့ တစ်နေရာရာ ထွက်သွားတာ ဖြစ်မှာပါလို့ ကောက်ချက်ချနေပါပြီ။ ကျမ ဖောက်ပြန်လို့ ထွက်သွားတာဆိုရင်လည်း အခုချိန်လောက်ဆို ပြန်လာကာ ကျမနဲ့ စာရင်းရှင်းသင့် နေပါပြီ။ အခုတော့ ဒီလိုလည်း မဟုတ်တော့ ကျမ အတွေးရခက်လှပါတယ်။ ဦးလေးကြီး ပြောသလို တခြားမိန်းမတစ်ဦးနဲ့ အတူထွက်သွားခြင်းတော့ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။ ကို့မှာ မိန်းမကိစ္စနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ဘာသံမှ မကြားခဲ့ရဖူးပါဘူး။

ကို့ရဲ့ အနေအထိုင်နဲ့ ကိုယ်ကျင့်သိက္ခာကို ကျမယုံပါတယ်။ ကျမဘက်ကပဲ ကိုယ်ကျင့်တရား ပျက်ပြားသူပါ။ ကို့ကို ကျမလိုပဲလို့ မတွေးမိသလို၊ မထင်ရဲပါဘူး။ မထွက်သွားခင် ညကလည်း ကျမတို့ သားအမိနဲ့လည်း ချစ်ချစ်ခင်ခင်ပဲလေ။ သားက သော့ချိတ်ကို ဖျက်စီးတော့တောင် မိဘတွေပုံကို ကြည့်နေတဲ့ ကို့ကို ကျမဝင်တိုင်ခဲ့သေးတယ်လေ။ ဟင်….. မိဘတွေပုံဆိုမှ အဲဒီနေ့က ကို အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားပုံကို ကျမမျက်လုံးထဲ ပြန်မြင်ယောင် လာပါတယ်။ ရုတ်တရက္မို့ လန့်သွားတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုက အခုနောက်ပိုင်း အဲဒီပုံတွေကို ပြန်ကြည့်တိုင်း တစ်ခုခု ထူးခြားနေသလိုပါပဲ။ ကို ထွက်သွားတဲ့ နေရာဟာ အဲဒီပုံတွေနဲ့ ပတ်သတ်နေမလား။ အဲဒီပုံတွေ ပြန်ကြည့်ရင် ကို ထွက်သွားတဲ့ နေရာကိုများ ခန့်မှန်းနိုင်မလား။ ကျမမှာ ထိုအတွေး ဝင်လာပြီး ထထိုင်ကာ စားပွဲခုံဆီ လှန်းလာခဲ့ပါတယ်။ ကို ထွက်သွားတုန်းက သော့တွဲတွေ အကုန်ပါသွားလို့ သော့အပိုတွေ ပြန်ရှာကာ အစဥ္ပြေအောင် လုပ်ထားရတာလေ။

ဒီစားပွဲခုံ အံဆွဲကို ကိုရှိချိန်ကတည်းက ကျမသဘောနဲ့ ဖွင့်ကြည့်တာ မရှိသလောက်ပါ။ ကို့ အလုပ်စာရင်းတွေနဲ့ ကို့ မိသားစု အမှတ်တရတွေကို ကျမ စွတ်ဖက်သလို ဖြစ်မှာ စိုးလို့ပါ။ အခုတော့ ကို့ရဲ့သဲလွန်စ တစ်ခုခုများ ရမလားဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ကျမ ဖွင့်ကြည့်ရပါတော့မယ်။ ကို ကြည့်နေကျ မိသားစု ဓာတ်ပုံတွေ ထည့်ထားတဲ့ စက္ကူဘူးကြီးထဲမှာ ဘာမှ မထူးခြားပါဘူး။ ဓာတ်ပုံတွေကလည်း အရင်က ကိုနဲ့ကျမ အတူတူ ကြည့်ဖူးတဲ့ ပုံတွေပါပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ဓါတ်ပုံအယ်ဘန်တွေကို ပြန်ထည့်မလို့ လုပ်ရင်း ဘူးအောက်ခြေနားက စက္ကူဘူး သေးသေးတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျမလည်း အမြန်ထုတ်ကာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျမ မထင်မှတ်တဲ့ ပစ္စည်းတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ဒါကတော့ မိန်းကလေး ဆံညှပ်တစ်ခုပါ။ ကျောက်ဖြူ၊ ကျောက်နီလေးတွေ စီထားတဲ့ ဆံညှပ်လှလှလေးတစ်ခုကို ကိုက ဘာလို့ သိမ်းထားရတာလဲ။

ကျမ ဆံညှပ်မဟုတ်တာ သေချာပါတယ်။ ကျမကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဝယ်လာပြီး မပေးဖြစ်သေးတာလားလို့ ထင်မိပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆံညှပ်ကို သေချာကြည့်တော့ သုံးပြီးသားဆိုတာ သိလိုက်ရပါတယ်။ ကလစ်ကို လက်နဲ့ညှစ်တဲ့နေရာမှာ ရွှေရောင်နည်းနည်း မှိန်နေတယ်လေ။ ဒါက တစ်ဦးဦးသုံးပြီးသားဆိုတာ မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့ ကျမ သိတာပေါ့။ ပြီးတော့ ဆံပင်မျှင်မျှင်လေးတစ်ချောင်းတောင် ညပ်နေသေးတာပဲ။ ဒါဘယ်သူ့ဆံညှပ်လဲ။ ကောက်ရတာဆိုရင်လည်း ဒီအထဲမှာ ဘာလို့ သေချာသိမ်းထားရမှာလဲ။ ဒီပစ္စည်းက ကို့အတွက် အမှတ်တရ တစ်ခုခု ရှိနေလို့သာ ဒီလို သိမ်းထားတာပေါ့။ ပြီးတော့ အဲဒီနေ့က ကျမအခန်းထဲ ဝင်လာတုန်း လန့်သွားပုံတွေ၊ ကို့လက်ထဲက တစ်ခုခုကို စက္ကူဘူးထဲ အမြန်ထည့်လိုက်ပုံတွေ ပြန်မြင်ယောင် လာမိပါတယ်။

ကျမ ဘွဲ့မယူခင်ညကလည်း ကျမတို့ သားအမိအိပ်ချိန်ကျမှ ကိုက တိတ်တိတ်လေး ဒီဘူးကို ထုတ်ကြည့်ပြီး မျက်နှာက လွမ်းဆွတ်ကြေကွဲပုံ ဖြစ်သွားတာလေ။ ကျမကတော့ မိဘပုံတွေ ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားတာလို့ ထင်နေမိတာလေ။ သေချာ ပြန်စဥ္းစားကြည့်တော့ အဲဒီနေ့ကလည်း ပုံတွေ ထုတ်ကြည့်တာ မဟုတ်နိုင်ပါဘူး။ ဘူးထဲကနေ အပြင်ကို မထုတ်ဘဲ တစ်ခုခုကို ကိုင်ကြည့်ကာ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာလေ။ ဒီဆံညှပ်ကို ကိုင်ကြည့်တာ နေမှာပေါ့။ ကို့မှာ ကျမ မသိတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့ အမှတ်တရပစ္စည်း ရှိနေပါလား။ ဒီပစ္စည်းရဲ့ ပိုင်ရှင်က ဘယ်သူလဲလို့ စဥ္းစားရင်း ကျမ ဝမ်းနည်းကာ ငိုကျွေးရပါပြီ။ ကို့အနားမှာ အနီးကပ်နေတဲ့ မိန်းကလေးဆိုလို့ ကျမနဲ့ ယမင်းပဲ ရှိတာလေ။ ဒါဆို ဒီဆံညှပ်က ယမင်းဟာလား။ ယမင်းကို သတိရပြီး အပြင်ထွက်ပြီး မေးမလို့ ပြင်ပြီးမှ ဒီနေ့ ယမင်း ညလာမအိပ်တာကို သတိရကာ ပြန်ထိုင်လိုက်ရပါတယ်။

ရင်တွေပူကာ ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ ကျမမှာ တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ကာ မျက်ရည်ကျနေရပါတယ်။ ကျမကသာ ကို့အပေါ် သစ္စာမဲ့ပြီး အခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်ခွင်မှာ ပျော်ရွှင်ခဲ့တာလေ။ အခုလို ကို့ရင်ခွင်မှာ ကျမမဟုတ်တဲ့ အခြားမိန်းကလေး ရှိနေခဲ့သလားဆိုတဲ့ သံသယနဲ့ပင် ကျမရင်တွေကွဲအောင် ခံစားရပါတယ်။ ကိုသာ ကျမနဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ရဲ့ အရှက္မဲ့တဲ့ ကာမပွဲကို မျက္မြင်တွေ့ခဲ့ရင် ဘယ်လောက် ခံစားရရှာမလဲဆိုတာ ကျမစာနာမိပါပြီ။ ကိုယ်လုပ်တုန်းက ကိုယ့်အပေါ် သံယောဇဥ္ရှိသူတွေအပေါ် မထောက်ထားခဲ့ပဲ အခု ကိုယ် ပြန်ခံရနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အတွေးမျိုး ဝင်ယုံနဲ့ပင် ကမ္ဘာပျက်သလို ခံစားရတာ ဖြစ်သင့်ပါ့မလား။ ကိုယ့်ကို ထိမှ အသဲခိုက်အောင် နာတတ်တာ လူ့သဘာဝပါပဲလေ။ ဘာပဲဖြစ်​ဖြစ် မနက်ဖြန်မှာတော့ ဒီပစ္စည်းရဲ့ ပိုင်ရှင်ကို ကျမသိအောင် လုပ်ချင်ပါတယ်။ ယမင်းမှ မဟုတ်ရင်တော့ ရထားပေါ်က မိန်းမလားလို့ တွေးနေမိပါတယ်။

နောက်နေ့မနက် မိုးလင်းတော့ ကျမ အိပ်ယာထဲက မထနိုင်ပါဘူး။ သားရဲ့ကိစ္စတွေကို အမမြတို့ လုပ်ပေးပြီး မူကြိုပို့ပေးကာ ကျမကို ဆေးခန်းသွားဖို့ တိုက်တွန်းပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျမက ရပါတယ်၊ မသွားတော့ပါဘူးပြောကာ အမမြတို့ကိုပဲ ပြန်ခိုင်းရပါတော့တယ်။ အိမ်မှာ ကျမတစ်ယောက်တည်း နေချင်တာက ဘူတာက ဦးလေးကြီး သော့တွဲလာပို့ရင် တစ်ယောက်ယောက် မသိစေချင်လို့ပါ။ တကယ်လို့ သော့တွဲတွေသာ ကို့သော့တွဲ အမှန်ဆိုရင် ရထားပေါ်မှာ မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အတူပါသွားတဲ့သူဟာ ကိုဆိုတာ သေချာသလောက်ပါ။ ကို့ကို မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အထင်လွဲရတာမျိုး ကျမ မဖြစ်စေချင်ပါ။ ကျမတို့ မိသားစုအတွက် သစ္စာအမဲ့ဆုံးသူဟာ ကျမပဲ ဖြစ်ချင်ပြီးတော့ ကို့ကိုတော့ အပြစ်အကင်းဆုံးသူ အဖြစ်ပဲ တည်ရှိစေချင်ပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကိုက အခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ အတူထွက်သွားတယ် ဆိုရင်တောင် ကျမခွင့်လွှတ်ပါတယ်။ ကို့အပေါ် ကျမရဲ့ ဖောက်ပြန်သစ္စာမဲ့မှုကြောင့် ပြန်ပြီး ဒဏ်ခတ်ခံရတယ်လို့ပဲ ကျမသတ်မှတ်ထားပါတယ်။ ကျမတို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေက ကို့အပေါ် အပြစ်တင်ကြမှာမျိုး မလိုချင်လို့ ဒီကိစ္စကို ကျမတစ်ယောက်ထဲ ရေငုံနှုတ်ပိတ်နေလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာပဲ ဦးလေးကြီးရောက်လာကာ သော့တွဲတွေ လာပေးပါတယ်။ သော့တွဲတွေ ကြည့်လိုက်တာနဲ့ ကျမ လဲပြိုကျမတတ် ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ နေ့တိုင်း မြင်ခဲ့ရတဲ့ သော့တွဲတွေပဲလေ။ ကျမ မှတ်မိတာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ဦးလေးကြီးကို ဒီသော့တွဲတွေက ကျမတို့ဟာ ဟုတ် မဟုတ် သိပ်မသေချာပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ထားခဲ့လို့ရရင် ထားခဲ့ဖို့ပြောကာ ဒီကိစ္စတွေကို ဘယ်သူ့မှ မပြောပြဖို့ တောင်းဆိုရပါတော့တယ်။ ဦးလေးကြီးကလည်း ကျမ မိဘတွေရဲ့ ကျေးဇူးတရားတွေကို တိုင်တည်ပြီး သူ့တစ်သတ်လုံး ဒီအကြောင်းတွေကို ဘယ်သူမှ မပြောပြပါဘူးလို့ ဂတိပေးသွား ခဲ့ပါတယ်။

ဦးလေးကြီး ပြန်တာနဲ့ ကျမ ခြံထဲဆင်းကာ ကားဂိုထောင်ဆီ အပြေးလေး သွားမိပါတယ်။ ကျန်တဲ့သော့တွေအကုန်လဲပြီးပေမယ့် ကားသော့ကတော့ အရင်အတိုင်းပဲလေ။ ဒါတွေဟာ မြင်ယုံနဲ့ ကို့ရဲ့သော့တွဲတွေမှန်း သေချာသလောက် ရှိပေမယ့် နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်နဲ့ သွားကြည့်မိတာပါ။ ကားသေးတပ်ပြီး စက်နှိုးလိုက်တာနဲ့ ဝူးကနဲ အင်ဂျင်နိုးသံဟာ ကျမရဲ့ ငိုကြွေးသံတွေကို အတူ ဖိတ်ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

ခြံကြီးထဲက ကားဂိုထောင်ထဲမှာ ကားစက်နှိုးသံနဲ့အတူ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ငိုရှုတ်သံတွေကို ဘယ်သူက သိနိုင်ပါ့မလဲ။ ဒီငိုရှိုက်သံတွေမှာ ပူဆွေးဝမ်းနည်းခြင်း၊ လွမ်းဆွတ်သတိရခြင်း၊ ယူကြုံးမရခြင်းနဲ့အတူ နောင်တတရားတွေပါ ပါဝင်နေခဲ့ပါတယ်။ သူပြုသောကံနဲ့ သူခံရမယ့် ဝဋ်ကြွေးများကို သူသာလျှင် လက်ခံရမှာပါ။ အတန်ကြာသည်အထိ ကားစက်နှိုးသံနဲ့ ငိုကြွေးသံများကို ကြားရပြီးနောက် တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သက်သွားကာ ကားဂိုထောင်ထဲက အမျိုးသမီးဟာ အားအင်ကုန်ခမ်းနေသူတစ်ယောက်လို ထွက်လာပြီး ဂိုထောင်တံခါးကို သော့ခတ်ပိတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ သော့ပိတ်ထားသော ကားဂိုထောင်ကို အတန်ကြာစိုက်ကြည့်နေရင်း သူမရဲ့ မျက်နှာဟာ ဝမ်းနည်းနေတဲ့ပုံကနေ တဖြည်းဖြည်း တည်ငြိမ်လာပြီးနောက် ချာခနဲလှည့်ကာ အိမ်ဘက်သို့ ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဒီအချိန်ကစပြီး ထိုကားဂိုထောင်လေးဟာ နောင် နှစ်အတန်ကြာသည်အထိ အလည်လာသူ အလျဥ်းမရှိတော့ဘဲ အတွင်းက သခင်မဲ့သွားသော ကားလေးမှာလည်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခဲ့ရပါတော့တယ်။

 

ထိုနေ့ကစပြီး ကျမအနေနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အခြေအနေတွေကို နားလည် လက်ခံပေးပြီး ဘဝခရီးကို ရှေ့ဆက်သွားဖို့ကိုပဲ အာရုံစိုက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ကျမဘဝမှာ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို လွမ်းဆွေး နောင်တရနေပြီးတော့ အချိန်ကုန်မခံနိုင်ပါဘူး။ ကျမတို့ နှစ်ဦးကြားက အပြစ်မရှိတဲ့ သားလေးရဲ့ဘဝအတွက် ကျမ ကြိုးစားရပါတော့မယ်။ အချိန်တွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ကို့ အနေနဲ့ ပြန်လာနိုင်ဖို့ သိပ်မမျှော်လင့်တော့ပါဘူး။ တကယ်လို့ ကို ပြန်လာရင်လည်း ကျမတို့ အိမ်ထောင်ရေး လမ်းခွဲဖို့ ကိစ္စကြောင့်ပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကို့ရဲ့ လက်ငုပ်လက်ရင်း ပွဲရုံအလုပ်ကို မပျောက်ပျက်ရအောင် ကြိုးစားထိန်းသိမ်းရင်း ကျမရဲ့ စိတ်ကို ကြိုတင် ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပါတယ်။

တကယ်လို့ ကို ပြန်လာပြီး လင်မယားလမ်းခွဲကာ ပိုင်ဆိုင်မှု ခွဲကြမယ်ဆိုရင် ကျမ ဘာမှ မလိုချင်ပါဘူး။ သားလေးကလွဲပြီး ကျန်တာတွေကို ကျမရဲ့ မိုက်ပြစ်ကြောင့် စွန့်လွှတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကို့ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေနဲ့ လုပ်ငန်းတွေကို မလျော့ပါးရအောင် ကြိုးစားထိန်းပေးနေတာပါ။ တစ်ချိန်ကျရင် ကျမအကုန် ပြန်ထားခဲ့ပြီး သားလေးနဲ့အတူ ကျမ မိဘတွေအိမ်မှာပဲ ပြန်နေဖို့အထိ စဥ္းစားထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် လတွေသာ အလီလီပြောင်းပြီး ခြောက်လကျော် ကြာခဲ့ပေမယ့် ကို့ရဲ့ အရိပ်အယောင်တောင် မမြင်ရပါဘူး။ ဟုတ်ပါတယ်လေ။ သူလည်း ကျမရဲ့ လုပ်ရပ်တွေအပေါ် စိတ်နာကာ ဆံညှပ်ကလစ်ပိုင်ရှင် အမျိုးသမီးနဲ့ စိတ်သက်သာရာ ရှာနေမှာပေါ့။

တခါတလေ ထိုဆံညှပ်ပိုင်ရှင် အမျိုးသမီးဟာ ဘယ်သူလဲလို့ ကျမ သိပ်သိချင်ခဲ့ပါတယ်။ ယမင်းမဟုတ်တာ သေချာပါတယ်။ တွေ့ပြီးနောက်နေ့မှာ ယမင်းလာအိပ်တော့ ကျမ ခပ်တည်တည်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ယမင်း ဆံညှပ်လေး ဟိုနေ့တည်းက အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်ဆိုပြီး ပေးလိုက်ပါတယ်။ ယမင်းက တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သူ့ဟာမဟုတ်ဘူးလို့ ငြင်းကာ ဘကြီးဦးဆိုင်က ကောင်မလေးတွေဟာပဲ နေမယ်လို့ ပြောနေပါသေးတယ်။ ယမင်းရဲ့အမူအရာကိုကြည့်ပြီး မလိမ်မှန်းသိနေသလို ဒီဆံညှပ်ပိုင်ရှင်ဟာ ကျမမသိတဲ့ ကို့ရဲ့ဒုတိယမြောက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်မှာပါ။ ကို့ကို စိတ်မနာရက်ပါဘူး။ ကိုယ်ချစ်တဲ့၊ ယုံကြည်တန်ဖိုးထားတဲ့သူမှာ နောက်တစ်ယောက်ရှိနေတဲ့ ခံစားချက်ကို ကျမ နားလည်စာနာမိပါပြီ။ တကယ်ဆိုရင် ကျမက ကို့အပေါ်ကို အကြိမ်ကြိမ် အခါခါ သစ္စာပျက်ယွန်းခဲ့တာလေ။

ဒါပေမယ့် ကို့အပေါ် ကျမနားမလည်နိုင်တာက သားလေးအပေါ် ခွဲသွားရက်တာကိုပါ။ ကျမရဲ့ ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့ အပြစ်တွေကြောင့်ဆိုရင် ကျမကို ကြိုက်သလို ဒဏ်ခတ်ပါ။ ရိုက်ပါ၊ သတ်ပါ၊ နောက်ဆုံး မိန်းမယုတ်ဆိုပြီး အိမ်ပေါ်ကနေ နှင်ချပါ။ ကျမ ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံပါ့မယ်။ ဒါပေမယ့် ကို သိပ်ချစ်တဲ့ သားလေးရဲ့ အဖေလို့ ခေါ်လို့ရတဲ့ နေရာမှာနေပြီး အသိအမှတ်ပြုကာ ဖခင်မေတ္တာတော့ ပေးသင့်ပါတယ်။ အခုတော့ သားလေးက အဖေကို မေးတိုင်း ကျမမှာ အမျိုးမျိုး လှည့်ပတ်ပြောကာ မရေရာတဲ့ အဖြေတွေပဲ ပေးရပါတော့တယ်။ နုငယ်တဲ့ သားလေးအပေါ် ကို့ရဲ့ ပစ်ပယ်နိုင်မှုကို ကျမ တကယ်အံ့ဩပါတယ်။ သားလေးကို ကို ဘယ်လောက် ချစ်တယ်ဆိုတာ ကျမသိနေတော့ ပိုပြီး နားလည်ရ ခက်ပါတယ်။

အခုလို သားလေး ကျောင်းအပ်ရတော့မယ့် အရွယ်မှာ အဖေဆိုတာ လိုလာပြီလေ။ အခြားကလေးတွေလို မစုံ၊ ဖစုံနဲ့ မဟုတ်ရင်တောင် ဒါအဖေ၊ ဒါအမေလို့ ညွှန်ပြနိုင်တဲ့ အခြေအနေမျိုး ရှိသင့်တာပေါ့။ အပြစ်ကင်းတဲ့ သားလေးဘဝဟာ မိုက်လုံးကြီးတဲ့ အမေနဲ့ အဝေးကို ထွက်ပြေးသွားတဲ့ အဖေကြောင့် စိတ်ဒဏ်ရာတွေ ရရတော့မှာပါ။ သားမပြောနဲ့ ကျမလည်း ကို့ကို သတိရနေတာပါပဲ။ အထူးသဖြင့် ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်တဲ့နေ့တွေမှာ ကို့ကို ပိုသတိရတယ်။ ဒါပေမယ့် သူလည်း ဟိုအမျိုးသမီးက ကောင်းတာတွေ ချက်ကျွေးမှာပေါ့လို့ တွေးမိတော့ ရင်နာရပြန်တယ်။ ကျမဘက်က ခွင့်မလွှတ်နိုင်တဲ့ အမှားတွေ ကျူးလွန်ထားပေမယ့် ကို့ကို အခြားတစ်ယောက်နဲ့ တွဲပြီး စိတ်ထဲတွေးမိယုံနဲ့ ခံစားရတာ ဆိုးလွန်းပါတယ်။

ဒီ ၅ လ ၆ လအတွင်းမှာတော့ ကိုသန့်စင်နဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း နေနိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်း ကျမ ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေရတဲ့ အချိန်မှာ သူအနေနဲ့ ညီအကို မောင်နှမအရင်းလို ဆက်ဆံပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ရပါတယ်။ ရှေ့ပိုင်း လများမှာ ကျမတို့ အိမ်ရဲ့စီးပွားရေးတွေကို သူနဲ့ ဘကြီးဦးတို့ တိုင်ပင်ပြီး အစစအရာရာ လုပ်ပေးကြတာပါ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျမစိတ်တွေ တည်ငြိမ်လာတဲ့ အချိန်မှာတော့ သူတို့ကို အားနာပြီး ကျမကိုယ်တိုင် တာဝန်ယူကာ ကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် စီးပွားရေးအကြောင်း ဘာမှ နားမလည်ခဲ့ဘဲ အစကနေ သင်ယူနေရတဲ့ ကျမအတွက်တော့ မလွယ်လှပါဘူး။ ပွဲရုံကိစ္စတွေကိုတော့ ကိုသန့်စင်ပဲ အများဆုံး ကူညီနေရတုန်းပါပဲ။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကုန်သည်ပွဲစား အမျိုးသားတွေနဲ့ ဆက်ဆံရတာ မလွယ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ နယ်ဆင်းရမှာမျိုးတွေ ရှိလာရင် ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ကျမက ဘယ်လိုလုပ်နိုင်မှာလဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူက အစစအရာရာ ဝိုင်းလုပ်ပေးကာ ကျမကို စာရင်းဇယားလောက်ပဲ တာဝန်ယူစေပါတယ်။

ကိုသန့်စင်နဲ့ အတူတူသွားရလာရတဲ့ အခါမျိုးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိချိန်မျိုးတွေမှာ သူ့ဘက်က ကျမရဲ့ စိတ်ပင်ပန်းမှုတွေကို ထွေးပွေ့နှစ်သိမ့်ပေးချင်တဲ့ ပုံစံတွေ မြင်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ရဲ့ အဲဒီအပြုအမူတွေကို မြင်တိုင်း ကျမရဲ့ဘဝပျက်ရအောင် ဖြစ်ခဲ့ရပုံတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ကာ ကျမရှောင်ရှားခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ သူလည်း အတင်းအကြပ် မလုပ်ဘဲ ကျမကို ကြည်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်နေပုံပါပဲ။ သူ့ရဲ့ အကြည့်ဆွေးဆွေးတွေကို ကြုံရတိုင်း ကျမရဲ့ အတိတ်က အမှားတွေက ပြန်ခြောက်လှန့်သလို ခံစားရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူနဲ့လည်း မကင်းနိုင်သလို သူ့အကူအညီတွေလည်း အများကြီး ယူနေရတာမို့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ ပြန်ပြီး မှားဖြစ်ကြမှာကိုလည်း စိုးရိမ်ရပါတယ်။ သူ့ကို အိမ်ထောင်ပြုဖို့ ပြောတိုင်းလည်း လက္မခံသေးတော့ ခက်ပါတယ်။

ဒီကြားထဲမှာ သတင်းစကားတစ်ခုကလည်း ကျမအဖို့ ကြေကွဲရပါတယ်။ တစ်နေ့မှာ ပွဲရုံက ဖောက်သည် ကုန်သည်တစ်ဦးက သတင်းတစ်ခု ပြောလာပါတယ်။ သူရန်ကုန်မှာရောက်တုန်း သူ့သားမှတ်ပုံတင်အတွက် မြို့နယ်တစ်ခုက လ.ဝ.က ရုံးသွားတဲ့အခါ ကိုနဲ့တူတဲ့သူကို တွေ့လိုက်ရတယ်တဲ့။ သူက ကိုမျိုးဝင်းဆိုပြီး လှန်းခေါ်နှုတ်ဆက်တာကို မသိသလိုလုပ်ကာ ကားအကောင်းစား တစ်စီးပေါ် တက်ပြီး မောင်းထွက်သွားတယ်တဲ့။ သူလူမှားတာလည်း ဖြစ်နိုင်သလို ကိုမျိုးဝင်း အမှန်လို့ပဲ သူထင်တဲ့အကြောင်း ပြောပါတယ်။ ကို့ကို တစ်ယောက်တည်း တွေ့တာလား။ တခြားဘယ်သူပါသေးလဲလို့ မေးတာကိုတော့ ထိုကုန်သည်ကြီးက ဆက်ပြောဖို့ အင်တင်တင် ဖြစ်နေပါတယ်။ ဒီလောက်ဆို ကျမ နားလည်ပါပြီ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဆက္မမေးတော့ဘဲ အလုပ်အကြောင်းပဲ ​ဆက်ပြောနေလိုက်ပါတယ်။ သူပြန်သွားမှ ကျမမှာ ရုံးခန်းထဲမှာ ငိုမိရပါတော့တယ်။

ကိုသန့်စင်ရောက်လာတော့ ဒီအဖြစ်တွေကို ပြောပြပြီး ကို့မှာ အခြားမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် ရှိနေတာ မသိဘူးလားလို့ မေးရပါတယ်။ သူက အတန်ကြာ ငြိမ်သက်နေပြီးမှ ကျမ ခံစားရမှာ စိုးလို့ မပြောပြခဲ့တာ တချို့ရှိကြောင်း ပြောလာပါတယ်။ သူပြောပြတာကတော့ သူသေချာ မသိပေမယ့် ကို ထွက်သွားပြီးမှ ပွဲရုံမှာ စုံစမ်းကြည့်တဲ့အခါ ရန်ကုန်က အမျိုးသမီးချောချောတစ်ယောက် အရောင်းအဝယ်ကိစ္စနဲ့ ၄၊ ၅ ခါလောက် လာတတ်ကြောင်း သိရတယ်တဲ့။ လာတိုင်းလည်း အပြင်ကို အတူတူ ထွက်တတ်​တယ်။ တစ်ခုပိုသိရတာက နယ်ဘက်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ အဲဒီအမျိုးသမီးနဲ့ သွားဖူးကြောင်း သိရတယ်တဲ့။ ဒါပေမယ့် ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ နာမည်ကိုတောင် ပွဲရုံက လူတွေ မသိတဲ့အကြောင်း ကျမကို ပြောပြလာပါတယ်။ ရန်ကုန် ဘုရင့်နောင် ပွဲရုံတန်းက သူဌေးတစ်ဦး မိတ်ဆက်ပေးလို့ ကို့ဆီ ရောက်လာကြောင်းပဲ သိရပါတယ်။

ကျမလည်း သားလေးမျက်နှာကို ပြန်မြင်မိပြီး ဒီကိစ္စတွေကို ဘယ်သူ့မှ မပြောဖို့ ပိတ်ထားရပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကို ပြန်လာဖို့ ကျမ မမျှော်လင့်တော့ပါဘူး။ ကျမလို အမိုက္မနဲ့ ဝေးရာမှာ ကို ဘဝသစ်ထူထောင်သွားပြီလို့ပဲ မှတ်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါပေမယ့် သူအချစ်ဆုံး သားလေးကို ငဲ့ညှာပြီး သားလေးဆီ လာတွေ့မလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ဟာလည်း ဖြစ်မလာခဲ့ပါဘူး။ သူ့ဘဝသစ်မှာ ပျော်နေလို့ သားလေးကို လာမတွေ့တာပဲဆိုတဲ့ အတွေးက ကျမကို ရင်နာလာစေပါတယ်။ ကျမအသက် ၂၄ နှစ်လောက္မှာပဲ တစ်ခုလပ် ကလေးအမေတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ရပါပြီ။

ဒီကြားထဲမှာ ကိုသန့်စင်ကလည်း ကျမနဲ့ အရင်လို ပြန်နေချင်လာပါတယ်။ တစ်ခါကဆိုရင် နှစ်ယောက်ထဲရှိတုန်း သူပွင့်ပွင့်လင်းလင်း တောင်းဆိုလာပါတယ်။ အမှန်ပြောရရင် ကျမရဲ့ သွေးသားတွေကလည်း လိုအပ်နေပါပြီ။ အိပ်ယာထက် ချစ်စခန်းဖွင့်ရခြင်းတွေ မရှိတော့တာ ရှစ်လကျော်ပြီလေ။ ဒါပေမယ့် ဒီရမ္မက်တွေကြောင့်ပဲ ဒုက္ခရောက်ခဲ့ရတာမို့ ဒါတွေကို ပြန်စဖို့ ကျမ လန့်နေပါပြီ။ ဒီနောက်ပိုင်း လတွေမှာ ကျမစိတ်ဖြစ်လာလို့ရှိရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် အာသာဖြေကာပဲ ဖြေသိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။ သူကတော့ ကောင်းကောင်းကြီး စားဖူးခဲ့တာဆိုတော့ ထပ်ပြီး လိုချင်တာ မဆန်းပါဘူး။ ကျမဘက်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ဆင်ခြင်ပြီး ထပ်မစဖို့ပြောကာ ရှောင်ရပါတော့တယ်။

ဒါပေမယ့် ကာမဘုံသားတွေ ဖြစ်တဲ့ ကျမအဖို့ သူ့ကို ငြင်းဆန်ရတာ တဖြည်းဖြည်း ခက်လာပါတယ်။ သူကလည်း အရှက်ကုန်အောင် သောင်းကြမ်းခဲ့တဲ့ ကျမ လင်ငယ် ဖြစ်ခဲ့တာလေ။ အခုကပိုပြီး အနေနီးစပ်လာသလို၊ အခွင့်အခါတွေလည်း ပိုသင့်လာတော့ တချိန်ချိန်မှာ ပြန်ပြီး ငြိစွန်းကြဖို့ သေချာသလောက်ပါ။ ကျမမှာ ကို့ရဲ့ မျက်နှာကို ထောက်စရာ မလိုတော့ပေမယ့် သားလေးရဲ့မျက်နှာကို ထောက်ပြီး ထပ်မမှားဖို့ အားတင်းထားရတာပါ။ ဒါပေမယ့် အရွယ်ကောင်း ဖိုမနှစ်ဦးရဲ့ ရမ္မက်လိုအပ်ချက်တွေဟာ ပေါက်ကွဲတော့မယ့် မီးတောင်နှစ်လုံးလိုပါပဲ။ အထူးသဖြင့် မိန်းမသဘာဝအရ စိတ်ထလာတတ်တဲ့ ရက္မျိုးတွေမှာ တစ်ခုခု လိုအပ်နေတဲ့ ခံစားမှုမျိုးကြောင့် နေရခက်လှပါတယ်။ ဒီလိုနေ့မျိုးတွေမှာ မနေနိုင်လို့ ကိုယ့်ဟာကိုယ် လက်နဲ့ အာသာဖြေမိရင် အရင်က အလိုးခံခဲ့ရပုံတွေကို ပြန်မှန်းကာ ဖြေဖျောက္မိတာမျိုးတွေ ရှိပါတယ်။ ကာမခရီးလမ်းကို ကမ်းကုန်အောင် လျောက်လှမ်းဖူးသူမို့ ထိုအရသာတွေအပေါ် တက္မက္မှုကလည်း အားကြီးလွန်းနေပါတယ်။

ကျမဘက်က ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောစရာ ဖြစ်လာမှာကို တွေးပူနေလို့သာ ခြင်ချင်နေရတာပါ။ အခုဆိုရင် ကိုမရှိတော့လို့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ တစ်ခုလပ်ဖြစ်နေတဲ့ ကျမကို အခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်နဲ့ ရိုးရိုးသားသား အတူတွေ့တာကိုပင် ပြောစရာ ဖြစ်နေနိုင်တယ်လေ။ သားလေးရဲ့ တသတ်လုံးမှာ ကျမရဲ့ အရိပ်ဆိုးတွေ မဖုံးလွှမ်းစေချင်လို့ ကျမထိန်းသိမ်းနေရပါတယ်။ ကျမဟာ ကျမ အာသာဖြေလို့ ရမ္မက်တွေ အရမ်းထန်လာချိန်မှာ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ လီးအစစ်ကို တမ်းတမိတာ အမှန်ပါ။ ကိုနဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ရဲ့ လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အကြိမ်ကြိမ် အလိုးခံဖူးပြီး အကောင်းဆုံးအရသာတွေ ရဖူးတဲ့ အဖုတ်လေးဟာ လက်နဲ့အာသာဖြေတာကို ဘယ်တင်းတိမ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ရှိတာနဲ့ မတင်းတိမ်နိုင်ဘဲ လိုအပ်တာထက် ပိုလိုချင်ခဲ့တဲ့သူရဲ့ ဒုက္ခတောကလည်း နက်ရှိုင်းလွန်းခဲ့တယ် မဟုတ်လား။

ဒီလိုနဲ့ ကို ထွက်သွားပြီး တစ်နှစ်မပြည့်ခင်မှာပဲ ကျမနဲ့ ကိုသန့်စင်တို့ ပြန်ငြိစွန်းခဲ့ပါတယ်။ ကျမပြောဖူးသလိုပါပဲ။ မစွမ်းရင်းကလဲရှိ၊ ကန်စွန်းခင်းကလည်း ငြိဆိုသလိုပါပဲ။ အဲဒီနေ့က ကုန်သည်တစ်ယောက်ရဲ့ ဆိုင်ဖွင့်ပွဲကို မဖြစ်မနေမို့ သွားခဲ့ရတာပါ။ ပထမ ယမင်းကိုပါ အပါခေါ်ပေမယ့် သူ့အမေဆေးခန်းပြရမှာမို့ မခေါ်မိတော့တာပါ။ ဒါဟာပဲ ကျမအနေနဲ့ ကာမမှော်ရုံတောကို နောက်တစ်ခါ သံသယာလည်ဖို့ ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ညနေစောင်း အပြန်လမ်းမှာ မိုးမိလာတဲ့ ကျမရဲ့ အလှအပကိုမြင်ပြီး သူ့စိတ်တွေ မထိန်းနိုင်ဘူး ထင်ပါတယ်။ လမ်းဘေးမှာ ကားရပ်ပြီး ကျမကို ဘယ်လောက်လွမ်းကြောင်း၊ ကျမ ခံစားနေရတာတွေအတွက် သူထွေးပွေ့ နှစ်သိမ့်ပေးချင်ပေမယ့် မသင့်တော်လို့ အဝေးက အားပေးနေရတာကို ရင်နာရကြောင်းတွေ တတွတ်တွတ် ပြောနေပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ အတူနေချင်တဲ့ စိတ်တွေ ဘယ်လောက်အားကြီး​ကြောင်းတွေ ဆက်တိုက်ပြောကာ ဖမ်းရမ်းနမ်းရှုတ်တော့တာပါပဲ။ ကျမက သူ့ကို စိတ်ထိန်းဖို့ ပြောနေရင်းပဲ ဆက္မှားဖို့ မသင့်​တာကို သတိပေးနေမိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကာမဘီးလူး အစီးခံထားရတဲ့ သူ့ရဲ့အပြုအမူတွေဟာ မလျော့ပါးရသလို ကျမရဲ့ ထိန်းချုပ်ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေကလည်း ထိန်းမနိုင်ဖြစ်ချင်လာပါပြီ။ မရတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ အထိအတွေ့များကြောင့်ပဲ သူက ကျမကို ပွတ်သတ် စုပ်နမ်းလိုက်တိုင်း ကျမမှာ တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ကြက်သီးများထကာ ငြင်းဆန်နိုင်မှု အားပျော့ခဲ့ရပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်လောက်ပဲ အထိအတွေ့က သာယာမှု ကောင်းပါစေ လမ်းဘေးမှာ ကားရပ်ပြီး အပျော်ရှာဖို့ကိုတော့ မလုပ်ရဲတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ သူစိတ်ဆန္ဒပြင်းနေရင်လည်း အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းပြီး အိမ်ကိုပဲ မြန်မြန် ပြန်မောင်းပေးဖို့ တောင်းဆိုရပါတယ်။ ဒီတခါ ကျမရဲ့ တောင်းဆိုမှုကိုတော့ သူလိုက်လျောပေးပြီး အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့ကြပါတယ်။ သူ့အနေနဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒတွေကို ကျမတားမြစ်မှုကြောင့် မနည်းထိန်းချုပ်ထားရပုံကို မျက်နှာမှာ အတိုင်းသား မြင်ရပါတယ်။

ကျမရဲ့ ရမ္မက်စိတ်က သူ့ရဲ့အထိအတွေ့တွေကို သာယာမိပေမယ့် အသိစိတ်ကတော့ တစ်ရှက်ကနေ နှစ်ရှက်ထပ်ဖြစ်ရမှာကို ကြောက်နေပါပြီ။ ဒီလိုနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အထိ မိုးကရွာနေတုန်းပါပဲ။ ဒီနေ့ ညလာအိပ်ပေးမယ့် အမမြတို့လည်း မရောက်လာကြသေးပါဘူး။ အမမြတို့က ကျမသွားစရာရှိတာသိလို့ သားကိုသွားကြိုကာ သူ့အိမ်မှာ ခေါ်ထားမှာပါ။ ကျမရောက်ပြီး ဖုန်းဆက်တော့မှ ဒီအိမ်ကို ထွက်လာကြမှာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိတာမို့ သူ့ကို အိမ်ထဲ မဝင်ခိုင်းတော့ပဲ ပြန်ဖို့ ပြောရပါတော့တယ်။ သူသာ အိမ်ထဲအထိ လိုက်လာပြီး အတင်းဇွတ်တောင်းဆိုကာ ကျမရဲ့ ကာမစိတ်ကို နှိုးဆွလာရင် ကျမစိတ်ကို ထိန်းနိုင်မယ် မထင်လို့ပါ။ အရင်တည်းက အကြိမ်ကြိမ်လျောက်ဖူးပြီး လမ်းသင့်ပြီးသားခရီးကို လက်ဆွဲလို့ ခေါ်ယူသွားရင် လိုက်ပါမိမှာ သဘာဝပါပဲ။

ကျမလည်း သူ့ကို ပြန်ဖို့ပြောပြီး ကားတံခါးကို ဖွင့်ဆင်းလိုက်တာနဲ့ သူက ကျမရဲ့လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ အရှိန်နဲ့ ဆောင့်ဆွဲလိုက်တာမို့ ကျမမှာ ဟန်ချက်ပျက်ပြီး သူ့အပေါ် လဲပြိုကျရပါတယ်။ ကျမအသိလွတ်သွားတဲ့ ခဏမှာပဲ သူ့ရဲ့ဖက်နမ်းမှုနဲ့ အကိုင်အတွယ် အပွတ်အသတ်တွေကို ခံလိုက်ရပါတယ်။ အသိပြန်ဝင်လာချိန်မှာတော့ ကျမနှုတ်ခမ်းနဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းဟာ အပြန်အလှန်နမ်းနေမိတာကို သိလိုက်ရပါတယ်။ သူ့ရဲ့လက်တွေကလည်း ကျမကို သိုင်းဖက်ကာ ရင်သားတွေနဲ့ တင်သားတွေကို ကောင်းကောင်းကြီး ပွတ်သတ်ကိုင်တွယ်နေပါပြီ။ ကျမမှာလည်း တကိုယ်လုံး တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ကာမအဖျားတက်နေရပါပြီ။ ဒါပေမယ့် ခြံတံခါးကြီးကလည်း ဖွင့်ထားရက္မို့လို့ တယောက်ယောက် ဝင်လာမှာကိုလည်း စိုးရိမ်လာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ မရှိမဲ့ရှိမဲ့ အားလေးနဲ့ သူ့ကို တွန်းကာ ဒီနေ့တော့ ပြန်ပါတော့လို့ တောင်ဆိုရပါတယ်။

ကျမရဲ့ ငြင်းဆန်တောင်းဆိုမှုက အရာမထင်တော့ပါဘူး။ သူက ခဏလေးပါဆိုကာ သူ့ဆန္ဒတွေကို အဆုံးထိ ဖွင့်ထုတ်ဖို့ ပြင်နေခဲ့ပါတယ်။ အရင်က လင်ရှိရက်နဲ့တောင် သူလုပ်ချင်ရာကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးပြီး၊ ဖင်ပါ အချခံခဲ့တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ငြင်းဆန်မှုကို ဘယ်လင်ငယ်က အလေးထားပါ့မလဲ။ သူလိုချင်တဲ့ ကာမကို မရမချင်း ဇွတ်ယူတော့မှာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို တွေးကာ သူ့ဆန္ဒမြန်မြန်ပြည့်ပြီး ပြန်ဖြစ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ သူနဲ့ လူချင်း အတင်းခွာကာ သူဆန္ဒရှိနေရင် ဇာချဲ့ မနေတော့ပဲ ခပ်မြန်မြန်လုပ်ကာ ပြန်ဖို့ ပြောရပါတော့တယ်။ ကျမစကားကြောင့် သူတွေဝေနေစဥ္မှာပဲ ကျမရဲ့ထမိန်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ဆွဲလှန်ပေးကာ ထိုင်ခုံကျောမှီကို မှီပြီး မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ကျမရဲ့ မတတ်တာလို့ လိုက်လျောလိုက်ရတဲ့ ပုံစံကို သူ စိတ်ထိခိုက်သွားတယ်နဲ့ တူပါတယ်။

ကျမစိတ်မပါဘဲ သူမလုပ်ချင်ကြောင်းနဲ့ သူက ကျမအပေါ် အလေးထားကြောင်း၊ အခုလို အချိန်မျိုးမှာ သူဆန္ဒရှိပေမယ့် ထိန်းထားပါ့မယ် ပြောလာပါတယ်။ ကျမလည်း သူပြောတာတွေကို နားလည်ပါတယ်။ ကျမတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ အဖြစ်တွေမှာ သူ့ဘက်က စမှားခဲ့တာ ဆိုပေမယ့်လည်း ကျမဘက်က အမှားက ပိုအပြစ်ကြီးပါတယ်။ သူက ကျမအပေါ် အစစအရာရာ ကောင်းပေးခဲ့၊ ကူညီပံ့ပိုးပေးခဲ့တာတွေလည်း အများကြီး ရှိခဲ့သလို အခုအထိလည်း ရှိနေတုန်းပါပဲ။ ပြီးတော့ ဒီတစ်ကြိမ် သူထိန်းနိုင်လည်း နောက်အကြိမ်တွေ မလုပ်ဘဲ နေမှာမဟုတ်ပါဘူး။ သူ့အကြောင်းကို သိနေပြီ ဖြစ်သလို အခုပြောနေရင်းနဲ့တောင် ကျမရဲ့ ထမိန်လှန်ပေးထားတဲ့ အဖုတ်လေးကို အတွင်းခံပေါ်က ပွတ်ပေးနေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ နောက်လည်း ကြုံရမယ့်အတူတူ ကျမစိတ်လျော့လိုက်ပါတော့တယ်။ သူဆန္ဒရှိရင် မြန်မြန်လုပ်ပြီး ပြန်ဖို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။

သူက ကျမခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို တင်းတင်းလေး ဖိပြီး ပွတ်ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားလာပါတယ်။ ကျမလည်း အနမ်းမခံတော့ဘဲ ပေမရှည်နေတော့ပဲ မြန်မြန်ပြီးအောင် လုပ်သွားပါ၊ သားကို ပြန်ခေါ်ရမှာမို့လို့ အချိန်မရှိတော့လို့ပါ ပြောရပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူက ကျမရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးပြီး မခြောက်တခြောက် ဖြစ်နေတဲ့ အဖုတ်လေးကို တံတွေးဆွတ်ထားတဲ့ လက်နဲ့ ပွတ်ပေးပါတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လီးကို ထုတ်ကာ တံတွေးစွတ်ပြီး ကျမအဖုတ်ကို တေ့ကာ ခပ်ဆက်ဆက်ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ်။ အရင်က အကြိမ်များစွာ အလိုးခံဖူးတဲ့ လီးဖြစ်ပေမယ့် ၉ လကျော် လီးနဲ့ ကင်းကွာနေတဲ့ ကျမအဖုတ်လေးဟာ တင်းကြပ်ကြပ်နဲ့ စူးပြီးအောင့်သွားရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အံကိုကြိတ်က သူ့ခါးကို တွန်းကိုင်ထားရင်း ငြိမ်နေပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျမအဖုတ်ထဲက အရည်တွေ စိမ့်မထွက်လာသေးတော့ ခံရတာ မသက်သာပါဘူး။ ကျမလည်း ဒီနေရာမျိုးမှာ စိတ်မချနိုင်လို့ ခြံတံခါးဝကို မပြတ်ကြည့်နေရလို့ စိတ်က ကာမသာယာဖို့ကို သိပ်မရောက်နိုင်ပါဘူး။ အလိုးခံရတဲ့ ပုံစံကလည်း နေရာကျဥ္းကျဥ္းမှာ ခါးကွေးကာ ပေါင်ကားခံနေရတာမို့ အဖုတ်လမ်းကြောင်းကို ပိုကျဥ္းစေသလို ဖြစ်စေပါတယ်။ သူကလည်း ကျမနာကျင်သွားတာတွေ့ပြီး ဆက္မလိုးသေးဘဲ အဆုံးထိဖိကပ်ကာ စိမ်ထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို မြန်မြန်ပြီးစေချင်လို့ ကျမက ဆက်လိုးဖို့ ပြောလိုက်ရပါတယ်။ ကျမပြောလိုက်တာနဲ့ သူကလည်း ဆက်ကနဲဆွဲထုတ်ကာ ဆက်တိုက် လိုးနေပါတော့တယ်။

၉ လကျော် အောင့်အီးထားရတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရမ္မက်ထန်မှုကတော့ ကြောက်ခမန်းလိလိပါပဲ။ ကျမမျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ကာ တဖန်းဖန်းနဲ့ လိုးဆောင့်နေသံတွေဟာ မိုးသံတွေကြောင့်သာ အပြင်ကို အသံသိပ်မထွက်ရတာပါ။ ကျမမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ပြီး ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရဲ့ ရှိသမျှအားနဲ့ ကြုံးလိုးသမျှကို သူ့ရင်ဘက်ကို တွန်းပြီး ခံပေးနေရတာပါ။ ဒီလိုဆက်တိုက်လိုးနေချိန်မှာ အဖုတ်ထဲက ကာမအရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာလို့ ခံသာရတာပါ။ နောက်ထပ် ၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်လိုးနေရင်းနဲ့ပဲ သူ့တကိုယ်လုံး တုန်တက်လာကာ အဖုတ်ထဲက လီးကလည်း ပိုကြီးလာသလိုပါပဲ။

ကျမလည်း သူပြီးတော့မှာကို သိလို့ အပြင်မှာ ပြီးဖို့ အမြန်ပြောလိုက်ရပါတယ်။ ကျမပြောသံကြားမှ သူက သတိဝင်လာသလို ဖြစ်ကာ အဖုတ်ထဲက လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။ လီးက အပြင်ကို ရောက်တာနဲ့ လီးထိပ်ကနေ အရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တာပါပဲ။ ကျမ သတိရပြီး အမြန်ပြောလိုက္မိလို့ တော်ပါသေးတယ်။ တားဆေးမသုံးတာ ကြာပြီမို့ အန္တရာယ် ဖြစ်သွားနိုင်တယ်လေ။ ထွက်လာတဲ့ လရည်တွေကလည်း မနည်းမနောပါ။ ဘယ်လောက်တောင် အောင်းထားပြီး စိတ်ထန်နေလည်း မသိပါဘူး။ ကျမဆီးခုံ၊ ဘိုက်သားတွေနဲ့ လှန်တင်ပေးထားတဲ့ ထမိန်တွေပေါ်မှာ လရည်တွေ မနည်းပါဘူး။ သူက ကျမကို ဖက်ပြီး ကာမစည်းစိမ်ခံချင်နေပေမယ့် ကျမက အမြန်ပြန်ဖို့ ပြောကာ တွန်းထွက်လာရပါတယ်။ သူက လရည်တွေ သုတ်ပေးဖို့ လုပ်တာတောင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရေချိုးလိုက္မယ်၊ ပြန်ပါတော့ပြောပြီး ကားထဲက ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။

သူပြန်သွားမှ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေ အမြန်ချိုးရပါတော့တယ်။ အထဲမှာ ပြီးမှာ​စိုးရိမ်မိတာနဲ့ ကျမရဲ့ကာမစိတ်တွေ ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းပင် မသိလိုက်ပါဘူး။ ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝတဲ့ အထိလည်း အချိန်ပေးပြီး မပျော်ပါးနိုင်ပါဘူး။ တားမရတဲ့ သူ့ဆန္ဒပြည့်အောင်သာ ခံပေးလိုက်ရတဲ့ သဘောပါ။ ရေချိုးရင်း ပြန်စဥ္းစားကာ စိတ်ပြန်ပါလာပေမယ့် အချိန်မရလို့ အာသာမဖြေတော့ပါဘူး။ မပြီးဆုံးခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ညပိုင်း သားလေးအိပ်ချိန်ကျမှ တဖက်ကို လှည့်ကာ ထမိန်ထဲလက်သွင်းပြီး ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်တွေးကာ အာသာဖြေလိုက်ရပါတော့တယ်။

ထိုနေ့က သူ့ကို ၅ မိနစ်စာလောက် အမြန်လိုးဖို့ ခွင့်ပေးလိုက်တာဟာ နောက်ထပ် လိုးကြဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်သလိုပါပဲ။ တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန်မှာ သူရဲ့ ဇွတ်တရွတ် ဆန်မှုနဲ့ ကျမရဲ့ လိုအပ်မှုတွေကြောင့် ပြန်ဖြစ်ကြမှာ သိနေပြီးသားပါ။ လမ်းသင့်ပြီးသား အခြေအနေကို ပြန်စဖို့ ခက်နေပေမယ့် အစလေး ပေးမိတာနဲ့ နောက်ပိုင်း လမ်းကြောင်းပေါက်ကာ အကြိမ်ကြိမ် လျောက်လှမ်းမိတော့တာပါပဲ။ နောက်နှစ်ရက်လောက်အကြာမှာပဲ အိမ်ထဲမှာ စာရင်းလုပ်ရင်း ကျမကို တောင်းဆိုလို့ ထမိန်လှန် ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံပေးလိုက်ရပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ဖင်ကုန်းပေးထားတဲ့ ကျမကို နို့တွေဆွဲပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုးသွားတာဟာ ၉ လကျော်ကြာ လီးကြောင့် မပြီးခဲ့ရတဲ့ ဆန္ဒတွေကို ပြည့်ဝသွားစေခဲ့ပါတယ်။

အလိုးမခံရတာ ကြာနေတော့လည်း ခံရတာ မသက်သာပါဘူး။ ကျမကလည်း ဒီလို ခံရတာကို ကြိုက်နေမိလို့ အိမ်ထောင်တောင် အပျက်ခံခဲ့ရတာလေ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ခုလပ် ကလေးအမေဖြစ်တဲ့ ကျမဟာ သူ့ရဲ့တောင်းဆိုမှုတွေကို ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးရင်း သူ့ရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း မယားဘဝရောက်ရပါတော့တယ်။ လင်ငယ်နေတဲ့ ဘဝကနေ အခုတော့ တစ်ခုလပ်ဖြစ်ကာ သူ့ရဲ့ လိုအင်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပြုစုပေးနေရတဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်း မယားတစ်ယောက် ဖြစ်နေရသလို ကျမရဲ့ ရမ္မက်တွေကို ​သူနဲ့ဖြေဖျောက်နေရတဲ့ ကြိုက်ကုန်းဘဝ ဆိုရင်လည်း မမှားပါဘူး။ တဏှာစိတ် သာယာမှုနောက်လိုက်ကာ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မိသူတွေရဲ့ နောက်ပိုင်း ရလဒ်တွေဟာ ကောင်းနိုင်စရာ ဘယ်ရှိတော့မလဲ။

အခုအချိန်မှာ ကျမအနေနဲ့ လင်သားမရှိတော့တာမို့ စောင့်ထိန်းစရာ သိပ်မလိုဘူးလို့ ထင်စရာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမမှာ သားရှိသေးသလို အသိုင်းအဝိုင်း ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာကလည်း မေ့ထားလို့ မရပါဘူး။ အရင်ကတည်းကမှ အနေနီးစပ်နေတဲ့ သူနဲ့ကျမကို ဒီလိုအခြေအနေတွေသာ ရိပ်မိသွားကြရင် ကျမတို့ရဲ့ လူမဆန်တဲ့ ဇာတ်ကြောင်းတွေ အားလုံးသိသွားနိုင်ပါတယ်။ တနည်းအားဖြင့် ကို ရုတ်တရက် ပျောက်ကွယ်သွားရတာဟာ ကျမရဲ့ နောက္မီးလင်းခြင်းကြောင့်လို့ သတ်မှတ်ကုန်ကြမှာလေ။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျမအနေနဲ့ ပိုမိုလွတ်လပ်ပြီး ပွင့်လင်းလာတဲ့ အခြေအနေတွေကို အကုန်အသုံးမချရဲပါဘူး။ ကျမဘက်က သိက္ခာကျတာကို ခံနိုင်တယ်ဆိုရင်တောင် ကျမမိုက်ပြစ်ကြောင့် အဖမဲ့နေရတဲ့ သားလေးကို ထပ်ပြီး တစ်ဘဝလုံး မခံစားရစေချင်ပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ လွတ်လပ်လာတဲ့ အခြေအနေတွေကို ကောင်းကောင်းကြီး အသုံးချချင်နေတဲ့ ကိုသန့်စင်ကို အတတ်နိုင်ဆုံးထိန်းကာ လူမသိသူမသိ တိတ်တိတ်ပုန်း ဇာတ်လမ်း ခင်းကြရပါတော့တယ်။ တပတ်မှာ အခြေအနေပေးရင် နှစ်ကြိမ်၊ သုံးကြိမ်လောက် ချစ်ပွဲဝင် ကြပါတယ်။ ကျမရဲ့ အိမ်ဂေဟာက သူ့ရဲ့ကာမနိဗ္ဗာန်ဘုံလေး ပြန်ဖြစ်သွားရပါတော့တယ်။ ဒီတော့လည်း အရင်တည်းက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အလိုး၊ အပြောများကို နှစ်သက်တဲ့ သူ့အတွက် ကျမက အပြောခံ၊ အလိုးခံပေးရတာပါပဲ။ ပြီးတော့ ထုံးစံအတိုင်း အပေါက်စုံ၊ ပုံစံစုံ အလိုးခံရတာပါပဲ။ ဖင်ကတော့ တစ်ခါလိုးပြီး ၉ လကျော်အထိ မလိုးဖြစ်ခဲ့ဘူးလေ။ အဖုတ်ကို လိုးရင်း တစ်လလောက်နေမှ ဖင်ကို ပြန်ဖွင့်ပါတော့တယ်။

အဲဒီတော့လည်း အလေ့အကျင့် ကင်းသွားရတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို ဂျယ်တွေလူးပြီး ပြန်အချခံရတာဟာ သေမတတ် နာရတာပါပဲ။ အရင်တခါ ဖင်ခံပြီးတော့ နာနေတဲ့အချိန် ရင်ထဲက ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုက ပိုအားကြီးသွားလို့ နာတာကို သတိတောင် သိပ်မရတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ ဖင်ခံပြီးတော့ နောက်နေ့ ပွဲရုံကိုတောင် မသွားနိုင်ပါဘူး။ ဖင်က ထူပူပြီး စပ်နေသလို တင်ပါးချပြီးတော့တောင် ကြာရှည်ထိုင်လို့ မရလို့ပါ။ အိပ်တာတောင် နှစ်ရက်လောက် မှောက်လျက် အိပ်ရပါတယ်။ သူများတွေထက် ပိုခံရတာကတော့ သူက အဲဒီနေ့က ဖင်ကြီးပဲ နှစ်ချီတိတိ လိုးသွားသလို ဖင်ထဲ ငရုတ်ဆုံထောင်းသလို စိတ်ကြိုက်ထောင်းထည့် သွားလို့ပါ။ အဲဒီတော့ ကျမမှာ အိမ်သာတတ်ရင် စပ်ပြီး နာသလို ဖင်ရေဆေး၊ ရေချိုးရင်တောင် စပ်လွန်းလို့ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဖြစ်နေရပါတယ်။