ကွေ့ကောက်သော မြစ်အလယ် – ၂ (အခန်း ၁၅)

ဒီလိုနဲ့ အချိန်တွေ ရွေ့လျားလာတာနဲ့အမျှ ခေတ်နဲ့ ငုဝါတို့ရဲ့ တွယ်တာမှု သံယောဇဥ္ တွေကလည်း တိုးလို့ ခိုင်မာလာကြပါတယ်။ ငုဝါအနေနဲ့ ခေတ်အပေါ် ချစ်စိတ်တွေ ပိုကာ အမြဲအတူတူ ရှိနေချင်ပါတယ်။

ခေတ်လည်း ငုဝါကို ညီမတစ်ယောက်ထက် ပိုတဲ့ သံယောဇဥ္နဲ့ တပ်မက်မှုတွေ ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ကို တားဆီးထားတဲ့ အရာတစ်ခုက ကြီးကြီးမားမား တည်ရှိနေပါတယ်။

ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်မိတိုင်း ဦးသန့်စင်ကို သူမေ့ထားလို့ မရပါဘူး။ သူ့ဘဝမှာ ခံပြင်းနာကျည်းရဆုံး လူတစ်ယောက်ကို တစ်ဘဝလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့အတွက် သူ စဥ္းစားလို့ မရပါဘူး။

ငုဝါက သူ့အပေါ် သံယောဇဥ္ တွယ်နေတာကို သိပါတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ငုဝါနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ် နေရတိုင်း ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားတာကနေ မတွေ့မမြင်ရချိန်တွေမှာလည်း သတိရနေတတ်ပါပြီ။

ငယ်ကတည်းက မောင်နှမသဘောမျိုး သံယောဇဥ္ကြီးခဲ့တာကနေ ရင်ခုန်မြတ်နိုးမှုတွေပါ ဖြစ်ပေါ်နေရတာကို လက်ခံသိရှိနေခဲ့ပါပြီ။ ဒီထက်ပိုပြီး နီးစပ်ဖို့ကိုတော့ သူ စိတ်က တားဆီးနေတာပါ။

သေချာတာကတော့ ဦးသန့်စင်ကို သူ့ယောက္ခမအဖြစ် ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်ပါဘူး။ ယောက္ခဆိုတာ မိဘပဲ မဟုတ်လား။ ဒီလူကြီးကို အဲဒီနေရာ မပေးနိုင်ပါဘူး။

အခုအချိန်ထိ ဦးသန့်စင်ကို နာကျည်းမုန်းတီးပေမယ့် အမေနဲ့ ငုဝါတို့ သားအမိကြောင့်သာ စိတ်ကို ဖြေနေခဲ့တာပါ။ ဒီထက်ပိုပြီး ဒီလူ့ကို နေရာမပေးနိုင်သလို၊ ပတ်သတ်ချင်စိတ်လည်း မရှိပါ။

အကြောင်းစုံ သိခဲ့ပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ ခပ်တည်တည်သာ တုံ့ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဦးသန့်စင်ကတော့ မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး သူ့ကို ခေါ်ပြောနေတုန်းပါပဲ။ အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါရှိနေတဲ့ အချိန်မျိုးမှာသာ မကောင်းတတ်လို့ သူ့ဘက်က ပြန်တုံ့ပြန်ခဲ့ရတာပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ကိုယ့်အမေနဲ့ ဖောက်ပြန်ပြီး တိတ်တိတ်ပုန်း ညားနေတဲ့ လူကြီးရဲ့ သမီးကို ဘဝတစ်လျောက်လုံး လက်တွဲဖို့ မစဥ္းစားရဲပါ။ အခြားသူတွေ မသိနိုင်ပေမယ့် သူတို့မိသားစုနှစ်ခုရဲ့ ပတ်သတ်မှု၊ တော်စပ်မှုတွေကို တွေးမိတိုင်း လိပ်ပြာမလုံဘဲ ရှက်နေရပါတယ်။

ငုဝါလေးအပေါ် သံယောဇဥ္ ပိုလာခဲ့ပေမယ့် နှစ်ယောက်တည်း ရှိချိန်မျိုးမှာ ဒီကိစ္စကို ပြန်သတိရကာ သူ့ဘက်က ထိန်းသိမ်းနေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။ စကားလမ်းကြောင်း ပြောင်းတာမျိုး၊ လူချင်း ခပ်ခွာခွာ နေလိုက်တာမျိုးနဲ့ ထ ပြန်တာမျိုးတွေ သူလုပ်နေမိပါတယ်။

ထိုအခါမျိုးမှာ ငုဝါလေးက သနားစရာပါ။ သူ့ရဲ့ ရှောင်ဖယ်မှုကြောင့် ဝမ်းနည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရတဲ့ အရိပ်အရောင်တွေ ငုဝါမျက်နှာလေးမှာ အမြဲတွေ့ရတတ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်က ငုဝါကို ပိုအလေးပေးကာ ဂရုစိုက်တတ်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အရွယ်ရောက်ကာ လှသွေးကြွယ်လာတဲ့ ငုဝါကို အစိုးရိမ်တွေ ပိုလာတတ်ပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ တွယ်တာမှုကတော့ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ တိုးလို့ ခိုင်မြဲနေစဲပါ။

—————-

အောင်အောင်ကတော့ ရင်မအေးရတဲ့ နှစ်အပိုင်းအခြားတွေပါပဲ။ ကြည်ပြာခင့်အပေါ် သူပြုမိခဲ့တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကြောင့် ခေတ်ကိုလည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘဲ ရှောင်နေခဲ့မိပါတယ်။

နောက်နှစ်ပတ်လောက်အထိ ခေတ်ကို သူရှောင်နေခဲ့ပါတယ်။ ကြာရှည်ရှောင်လို့ မရမှန်းလည်း သူသိပါတယ်။

အဲဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ အောင်အောင့်ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းနာကျင်ရမှုက ဖော်မပြတတ်လောက်အောင်ပါပဲ။ ကြည်ပြာခင်ရဲ့ နာကျည်းမုန်းတီးမှုကို ခံရတာက သူ့အတွက် ပိုခံစားရ ခက်စေရပါတယ်။

နာကျင်ခံစားနေရပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ပင် အင်အားမရှိတာကြောင့် ခေတ်ကိုပင် ရှောင်ခဲ့မိတာပါ။ ဒါပေမယ့် သုံးပတ်မြောက်မှာပဲ ခေတ်က ညနေပိုင်း သူပြန်အလာကို အိမ်က ကြိုဆောင့်နေတာမို့ ရှောင်မရဘဲ တွေ့ရပါတော့တယ်။

ခေတ်နဲ့ ဟန်မပျက် စကားပြောရင်း မတွေ့ဖြစ်ကြတာကို အကြောင်းအမျိုးမျိုး ပြရတော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခေတ်ကတော့ သိပ်မကြည်ပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ နောက်နေ့တွေမှာ ခေတ်နဲ့ အရင်လို လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်တာမျိုးတွေ ပြန်ဖြစ်လာရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခေတ်ရဲ့ အိမ်ကိုတော့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ မလိုက်ခဲ့ပါဘူး။

သူ့ကြောင့် ထိခိုက်ခံစားခဲ့ရတဲ့ အန်တီကြည်ပြာ့ကို ရင်မဆိုင်ရဲသေးပါ။ သူ့ကိုတွေ့ရင် အန်တီရဲ့ တုံ့ပြန်လာနိုင်မယ့် ပုံစံကို မခန့်မှန်းနိုင်သလို ကြောက်လည်း ကြောက်နေမိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အန်တီ့ကို သူ တော်တော် တွေ့ချင်နေတာပါ။ သူ စွဲလမ်းတပ်မက်ရဆုံး အမျိုးသမီးမို့ မတွေ့မမြင်ရဘဲ မနေနိုင် ဖြစ်ရပါတယ်။ သူ့ကြောင့် ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရတာတွေအတွက်လည်း ကျေနပ်တဲ့အထိ တောင်းပန်ချင်ပါသေးတယ်။

အန်တီနဲ့ အရင်လို ပျော်ရွှင်ကြည်နူးရတဲ့ အခိုက်အတန့်တွေ သူရယူပိုင်ဆိုင်ချင်ပါသေးတယ်။ တစ်နေ့နေ့တော့ ခေတ်ရဲ့ခေါ်ဆောင်မှုကို ငြင်းမရဘဲ အန်တီ့အိမ်ကို လိုက်ပါမိခဲ့ရင် တောင်းပန်နိုင်တဲ့ အခွင့်အရေးမျိုး ရနိုင်မလားလို့ တွေးကာ မျှော်လင့်နေမိတုန်းပါ။

—————–

ကြည်ပြာခင်မှာလည်း ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ ကိစ္စတွေနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ကိုယ်ရော စိတ်ပါ အတော်ကို ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ယောက်ျားနှစ်ယောက်ရဲ့ ပြင်းထန်ကြမ်းတမ်းလှတဲ့ အားမာန်တွေကို ဆက်တိုက်ခံလိုက်ရလို့ သူမတစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်ရှားနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

မဖြစ်မနေ ထထိုင်လှုပ်ရှားနေရပေမယ့် အားအင်မဲ့နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ တဆစ်ဆစ် တဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ အသဲခိုက်အောင် နာခဲ့ရပါတယ်။ ပေါင်တွေကွကာ ဖင်ရော၊ အဖုတ်ရော စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းနဲ့ ထူပူကျိန်းစက်နေမှုတွေကို ဟန်မဆောင်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ နောက်တစ်ရက်မှာ ပွဲရုံကို မသွားနိုင်တဲ့ အထိပါပဲ။ ဒီဒဏ်တွေကို နောက်နှစ်ရက်လောက်အထိ ခံလိုက်ရတာပါ။ ခေတ်ပြန်လာတဲ့ နေ့အထိ ထိခိုက်နာကျင်နေရတုန်းပါပဲ။

ခေတ်ရှေ့မှာ ဟန်မပျက် နေနိုင်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပေမယ့် မဟန်နိုင်လို့ နေမကောင်းတာကို အကြောင်းပြကာ ရှောင်ခဲ့ရပါတယ်။ နောက်ရက်တွေမှာ သက်သာလာလို့ တော်ပါသေးတယ်။

ဒီရက်တွေမှာတော့ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ရော ထိခိုက်နေခဲ့ရတာမို့ ဘာမှ မစဥ္းစားချင်လောက်အောင်ပါ။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း တွေ့ကို မတွေ့ချင်လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

ဒီလပိုင်းတွေမှာလည်း အောင်အောင်က သူမအိမ်ကို ရောက်မလာခဲ့ပါ။ အဲဒီအတွက် သူမစိတ်သက်သာရာ တော်တော်ရခဲ့ပါတယ်။

သူမအပေါ် အောင်အောင် လုပ်ခဲ့တာကို ပိုနာကျင် ခံစားရပါတယ်။ အောင်အောင်ရဲ့ နာကျင်ခံပြင်းမှု​ကို နားလည်ပေးနိုင်ပေမယ့် သူမအပေါ် ဆက်ဆံခဲ့ပုံကိုတော့ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်မိပါတယ်။

ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာ နာကျင်မှု ကြီးကြီး ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက်ကြသူများရဲ့ အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြကာ ဆည်းကပ်ခဲ့ကြတာကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ လိုက်လျောနေမိခဲ့တဲ့ သူမကိုယ်သူမလည်း စိတ်နာ မုန်းတီးမိပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ အားလုံးကို ရှောင်ကျဥ္ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒါကလည်း တွေ့ဆုံရင်ဆိုင်လိုက်ရတဲ့ အခြေအနေဆိုးတွေကို ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်သွားခြင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အချိန် နှစ်လကျော်မှာပဲ အောင်အောင့်မျက်နှာကို ကြည်ပြာခင် ပြန်တွေ့ရပါတော့တယ်။ အကြောင်းစုံ ဘာမှမသိတဲ့ ခေတ်က သူငယ်ချင်းကို အိမ်ခေါ်လာတာကြောင့်ပါ။

ရှောင်လွှဲမရဘဲ မျက်နှာချင်း ပြန်ဆိုင်မိကြတော့လည်း နှစ်ဦးလုံးမှာ ဟန်မပျက် နေနိုင်ခဲ့ကြပါတယ်။ သူတို့ ရင်ထဲမှာရှိတဲ့ ထိခိုက်နာကျင်မှုတွေ၊ နာကျည်းမှုတွေ၊ ဝမ်းနည်းထိခိုက်မှုတွေကို ခေတ်ရဲ့ရှေ့မှာ ဖော်မပြမိရအောင် ထိန်းသိမ်းနေထိုင်ရင်း ဟန်မပျက် စကားပြောဆိုနိုင်ခဲ့ကြပါတယ်။

ဒါကလည်း အချိန်ကာလ တစ်ခုအကြာမှာ ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေကို ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့တာကြောင့်လည်း ပါပါမယ်။ အချိန်ကာလဟာ ထိခိုက်နာကျင်ခဲ့ရတာတွေကို လျော့ပါးသက်သာလာစေနိုင်တဲ့ ဆေးတစ်မျိုးပါပဲ။

ဒါပေမယ့် ဝမ်းနည်းနာကျင်ပြီး တောင်းပန်ချင်နေတဲ့ အောင်အောင့်မျက်ဝန်းတွေကို ကြည်ပြာခင် တွေ့နေရပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေခဲ့ပါတယ်။ အောင်အောင့် မျက်ဝန်းတွေကြောင့်ပဲ နောင်တစ်ချိန်ချိန်မှာ သူမအနားကို ပြန်ကပ်လာနိုင်တာကိုလည်း သူမ သိနေခဲ့ပါတယ်။

သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ ခေတ်မရှိတဲ့ ရက်မှာ သူမဆီကို အောင်အောင် ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ တစ်နေ့ ကြုံလာရမယ့် အခြေအနေမို့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ပဲ ရင်ဆိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ခြံထဲမှာပဲ လက်ခံစကားပြောရင်း အောင်အောင်ရဲ့ တောင်းပန်စကားတွေကို နားထောင်ပေးခဲ့ပါတယ်။ သူမအနေနဲ့ အောင်အောင့်အပေါ် နားလည်သလို ထူးပြီး မုန်းတီးနာကျည်းတာမျိုး မရှိတာကိုလည်း ပြောဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူမတို့ နှစ်ဦးကြား မဖြစ်သင့်ဘဲ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ အခြေအနေတွေကို ရပ်တန့်ကြဖို့ ပြောရပါတယ်။ အသက်အရွယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်၊ ရင်းနှီးပတ်သတ်ကြတဲ့ အခြေအနေတွေအောက်မှာ မလွန်ကျူးသင့်တဲ့ အခြေအနေတွေကို ကျော်လွန်မိခဲ့ကြတာပါ။ အခုတော့ ရပ်ဖို့ အချိန်တန်နေပြီဆိုတာ နားလည်အောင် ပြောပြခဲ့ပါတယ်။

ပြီးတော့ သားဖြစ်သူ ခေတ်ရဲ့ အောင်အောင့်အပေါ် မိုက်မှားမှုကိုလည်း ထိန်းသိမ်းနားလည်ပေးပြီး အပြစ်မတင်တော့ဖို့ တဆက်တည်း တောင်းပန်နားချရပါတယ်။ သူမရဲ့ ပြောဆိုမှုကို အောင်အောင်က နားလည်ပေမယ့် အဆုံးစွန် ပတ်သတ်ခဲ့မှုတွေကို ရပ်ဖို့ကိုတော့ အင်တင်တင်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ နောက်ပိုင်း နှစ်ဦးတည်း အခါအခွင့်သင့်တိုင်း လေပျော့လေးနဲ့ ပြောကာ တောင်းဆိုလေ့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမဘက်ကတော့ အောင်အောင့်ကို အမျိုးမျိုး ငြင်းဆန်ကာ ရှောင်ခဲ့ရပါတယ်။

အောင်အောင့်ကို လုံးဝ ငြင်းဆန်ရခြင်းဟာ သူ့အပေါ် မုန်းတီးနာကျည်းလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ သူနဲ့ ရရှိနိုင်တဲ့ ရင်ခုန်လှိုက်မောမှုတွေကို မခံစား၊ မလိုချင်တော့လို့လည်း မဟုတ်ပါဘူး။

သူမတို့ နှစ်ဦးလုံးမှာ ပူလောင်တဲ့ အတ္တတွေအကြား မနစ်မွန်းစေချင်လို့ပါ။ အထူးသဖြင့် အောင်အောင့်ကိုပါ။ နုပျိုသန်စွမ်းတဲ့ လူပျိုလေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ အဒေါ်အရွယ် သူမလို အမျိုးသမီးကြောင့် ဘဝကို မနစ်မွန်းစေချင်တော့ပါ။

လူငယ်လေးတစ်ယောက်အနေနဲ့ မဖြစ်သင့်တဲ့ စွဲလမ်းတပ်မက်မှုတွေ၊ ရင်ခုန်လှိုက်မောမှု ပြင်းပြင်းတွေအကြားမှာ လှောင်ပိတ်မိပြီး ယစ်မူးသာယာနေလို့ မဖြစ်သင့်ဘူးလေ။ ပြီးတော့ ခံစားလွယ်တဲ့ သူ့တပ်မက်မှုတွေကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာမယ့် အတ္တတွေကို သူမ �ကြောက်နေမိပါပြီ။

ဒါကြောင့်ပဲ အထိအတွေ့နဲ့ ခံစားမှုတွေ လွန်ကဲသောင်းကြမ်းလာနိုင်တဲ့ အနေအထားတွေ မဖြစ်ပေါ်ရအောင် သတိထားထိန်းသိမ်းနေထိုင်ရပါတယ်။ အောင်အောင့်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုတိုင်းကို ငြင်းဆိုရင်း အရင်လို ရင်းနှီးခင်မင်တဲ့ ဆက်ဆံရေးမျိုးနဲ့သာ အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးခဲ့ပါတော့တယ်။

ဒီနေရာမှာ အောင်အောင်နဲ့ ကိုသန့်စင် မတူပါဘူး။ အောင်အောင်က လိုချင်တာကို သူ့မျက်လုံးတွေကတစ်ဆင့် အတိုင်းသား သိရှိရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူမဘက်က မပေးတဲ့အခါမှာ သူ့စိတ်ကိုသူ ထိန်းချုပ်ကာ နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါကလည်း သူ လုပ်ခဲ့တဲ့ ကြမ်းတမ်းရိုင်းပြမှုတွေကြောင့် နောင်တရကာ ထိန်းနေခဲ့တာလည်း ဖြစ်မှာပါ။

ကိုသန့်စင်လို လိုချင်တာကို မရရအောင် အတင်းရယူတတ်တာမျိုး မရှိပါဘူး။ သူမကို အကြပ်ကိုင်တာမျိုးလည်း မရှိတော့ပါဘူး။ ဒီတစ်ခုကိုတော့ အောင်အောင့်ကို ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။

ကိုသန့်စင်ကတော့ သူမဘက်က ဘယ်လိုပဲ ဖျောင်းဖျ ငြင်းဆိုပါစေ၊ အတင်း မရရအောင် ဖန်တီးပြီး ရယူချင်နေတုန်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကြံဖန်ရှောင်ဖယ်နေမှုကြောင့် သူလည်း အခွင့်အရေး မရဘဲ ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ဖြစ်နေတာကို သတိထားမိနေပါတယ်။

ကြည်ပြာခင် အနေနဲ့ကတော့ စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုများနဲ့သာ အချိန်တွေ ကုန်ဆုံးနေခဲ့ပါတယ်။ ဒီလို စိတ်ရှုပ်ထွေးနေရတဲ့ သူမအဖို့ ထပ်ပြီး စိတ်ဒုက္ခရောက်စရာအကြောင်းတွေလည်း တစ်နှစ်လောက်အတောအတွင်းမှာပဲ ထပ်မံကြုံတွေ့လာရပါတော့တယ်။

ဒါကတော့ သူမရဲ့ စီးပွားရေးကိစ္စပါ။ သူမနဲ့ မရင်းနှီးတဲ့ လုပ်ငန်းကို ယောက်ျားမရှိတော့တဲ့ အချိန်ကစပြီး နိုင်နင်းအောင် ကြိုးစားလုပ်ခဲ့ပါတယ်။ အစပိုင်း ကိုသန့်စင်ကပါ ဝင်ကူနေချိန်မှာ ကိစ္စသိပ်မရှိခဲ့ပေမယ့် ပြဿနာတွေ တက်ပြီးချိန်မှာတော့ သူမတစ်ဦးတည်းပဲ ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့တာပါ။

သူမကိုယ်တိုင် မလိုက်ပါနိုင်တဲ့ အလုပ်မျိုးတွေကို လျော့ချလုပ်ကိုင်ရတာပေါ့။ ဒီတော့ ပွဲရုံကလည်း ယောက်ျားရှိချိန်ကလို သိပ်မတွင်ကျယ်တော့ပါဘူး။ နိုင်နိုင်နင်းနင်း လုပ်နိုင်တဲ့ ပမာဏကိုသာ လုပ်ခဲ့တာပါ။

ဒါပေမယ့် ဘယ်လောက်ပဲ ကြိုးစားပေမယ့် အကျအပေါက်တွေကတော့ ရှိနေတာပါပဲ။ အခက်အခဲတိုင်းကို ကိုယ်တိုင်တာဝန်ယူပြီး အအုပ်အစီးမပျက်အောင် လုပ်နေရင်းနဲ့ပင် အခက်အခဲ ကြီးကြီးမားမားတစ်ခု ဝင်လာရပါတော့တယ်။

ဒါကတော့ နယ်စပ်က ပဲကုန်သည်တစ်ယောက် ရှောင်ပြေးသွားတဲ့ ကိစ္စပါ။ နှစ်စဥ္နှစ်တိုင်း ယုံကြည်မှုနဲ့ လုပ်ကိုင်လာကြတာပါ။ ဒီနှစ်မှ စျေးအတက်အကျ ကြမ်းမှုနဲ့အတူ စျေးကွက်ပျက်မှုဒဏ်ကို အားလုံးခံကြရပါတော့တယ်။

ဒီမှာတင် မရှင်းနိုင်လို့ ရှောင်ပြေးသူများကြားမှာ သူမတို့လို နယ်ပွဲရုံက ကုန်သည်တွေ လှိမ့်နေအောင် ခံကြရပါတော့တယ်။ သူမ ရစရာရှိတဲ့ သိန်း ၃၀၀၀ ကျော်လောက် ငွေကြေးဟာ သူမအတွက် မရှင်းတတ်လောက်အောင် ဖြစ်ရတဲ့ ပမာဏ ဖြစ်နေပါတယ်။

ပြီးတော့ ဒီငွေတွေက သူမမှာ ရှိတဲ့ ငွေတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ သူမပွဲရုံကို ယုံကြည်လို့ ကြိုပေးထားကြတဲ့ ပွဲစားငယ်တွေ၊ လယ်သမားတွေရဲ့ ပစ္စည်းတန်ဖိုးတွေ မဟုတ်လား။

ဒီတော့ သူမရဲ့ ပူပန်စိုးရိမ်ရမှုဟာ အတိုင်းအဆ မရှိပါဘူး။ အိပ်လို့မပျော်၊ စားမဝင်ဖြစ်ရတဲ့ကြားက ဒီကိစ္စကို အခြားသူတွေကို မသိအောင် ရင်ထဲမှာပဲ ထားကာ ပူလောင်နေရပါတယ်။

အထူးသဖြင့် သားဖြစ်သူ ခေတ်ကို မသိစေချင်ပါ။ နုငယ်တဲ့ သားဟာ အမေဖြစ်သူကြောင့် စိတ်ထိခိုက်နေရတဲ့ကြားထဲ အိမ်ရဲ့စီးပွားရေးကြောင့် စိတ်ဆင်းရဲရမှာကို သူမ အဖြစ်မခံနိုင်ပါ။

ဒါကြောင့် ကိုယ့်ဖာသာ ကြိတ်ကာ ဖြေရှင်းဖို့ ကြိုးစားနေမိပါတယ်။ အထက်က လိမ်လို့ အောက်က လူတွေကိုပါ ပြန်မရှင်းဘူးဆိုရင်လည်း မဖြစ်နိုင်ပါ။

တရားတဘောင်တွေ ဖြစ်ကာ အရှက်ရပါမယ်။ ပြီးတော့ သားရဲ့အဖေဖြစ်သူတို့ မွေးရိုးစဥ္ဆက် လုပ်ကိုင်လာတဲ့ ပွဲရုံလုပ်ငန်းမဟုတ်လား။

ဒီလို နာမည်ကောင်းရှိတဲ့ လုပ်ငန်းဟာ သူမနဲ့ သားတို့ရဲ့ခေတ်ကျမှ နာမည်ပျက်ရမှာမျိုး မလိုချင်ပါ။ သားလေးရဲ့ ရှေ့ဆက်ရမယ့် ဘဝလမ်းကို နာမည်ဆိုးတွေ မဖြစ်စေချင်။

ရှင်းဖို့ဆိုတာကလည်း ရှိတဲ့ငွေတွေအပြင် လက်ရှိနေတဲ့ အိမ်နဲ့ ပွဲရုံကို ရောင်းရင်တော့ အစဥ္ပြေနိုင်ပါတယ်။ ဒါကလည်း သားအတွက် စဥ္းစားပြီးတော့ သူမ မလုပ်ရက်ပြန်ပါ။

သူ့အဖေရဲ့ အမွေအနှစ်၊ အထိမ်းအမှတ်များကို သူမကြောင့် မပျောက်ပျက်စေချင်ပါ။ သူ့အဖေရဲ့ အမွေအဖြစ် ချန်ထားချင်ပါတယ်။

တစ်ချိန်က ငွေကြေးအခက်အခဲတုန်းကလည်း အိမ်နဲ့ ပွဲရုံကို အထိမခံဘဲ သူမ ရအောင် ဖြေရှင်းခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီတုန်းက သိန်း ၂၀၀ လောက်ပဲ ရှိတာလေ။ အဲဒီတုန်းက ကိုသန့်စင် ကူခဲ့တဲ့ငွေတွေကို နောက်မှ လုပ်ငန်းပြန်လည်ပတ်ပြီးတော့ ပြန်ဆပ်ခဲ့ရပါတယ်။

ငွေပမာဏ များတာမို့ တခြားကိုလည်း အကူအညီ မမြင်ပါ။ ကိုသန့်စင်လည်း ထိတဲ့အထဲမှာ ပါပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူကတော့ ဒိုင်မတူပါဘူး။ ဒါတောင် နည်းနည်းငြိပြီး သိန်း ရာဂဏာန်းလောက်တော့ ပါသွားပါတယ်။ သူလည်း တော်တော်ပူလောင်နေတာပါပဲ။

ပြီးတော့ သူ ကူညီနိုင်တယ်ဆိုရင်တောင် ဒီတစ်ခါတော့ သူ့အကူအညီကို လုံးဝ မလိုချင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့် သူမမှာ တစ်ယောက်တည်း ကြိတ်ပြီး ကူရာမဲ့ ခံစားနေရပါတယ်။

နောက်ဆုံး ကြံရာမရတဲ့အဆုံး သူမ မိဘတွေရဲ့အိမ်နဲ့ ခြံကို ရောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ မိဘအမွေအနှစ်အဖြစ် အမြဲထိန်းသိမ်းထားရတာမို့ နှမြောတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သားအဖေရဲ့ အမွေကို မထိပါးချင်ရင် သူမဘက်က အမွေခံပစ္စည်းတွေကိုပဲ ထုခွဲရတော့မှာပေါ့။

(ဆက်ရန် ……)

ဒါတောင် ခြံရောင်းရင် ရမယ့်ငွေနဲ့ သူမမှာ ရှိတဲ့ငွေ ပေါင်းရင်တောင် မပြည့်သေးပါဘူး။ သိန်း ၁၀၀၀ လောက်တော့ လိုနေပါသေးတယ်။ လုပ်ငန်း လည်ပတ်ဖို့ကလည်း အစဥ္မပြေနိုင်သေးတာမို့ သူမမှာ အကြံရခက်နေတုန်းပါပဲ။

ဘကြီးဦးတို့ကိုလည်း မပြောပြချင်ပါ။ သူတို့မှာလည်း ဒီလောက်ငွေပမာဏ ရှိမှာမဟုတ်။ ရှိရင်တောင် အဘိုး၊ အဘွားကြီးတွေ အိုစာမင်းစာ ချန်ထားတာကို သူမ မယူရက်ပါ။

ဒီလိုအချိန်မှာပဲ ယမင်းက သူမကို ပြောလာပါတယ်။ ကိုသန့်စင်လည်း ငွေကြေးအခက်အခဲ ဖြစ်နေတာမို့ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီက ငွေလှည့်မလို့တဲ့။

ကြည်ပြာပါ ငွေလိုရင် တစ်ခါတည်း သူ �ယူပေးမယ်လို့ ဆိုလာပါတယ်။ သူမလည်း ယမင်းကို ကျေးဇူးတင်ပေမယ့် ကိုသန့်စင်ဆီက အကူအညီကို မလိုချင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ မယူတော့ဘူးပဲ ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

ယမင်းကတော့ အခက်အခဲဖြစ်နေရှာတဲ့ ကြည်ပြာခင်ကို ကြည့်ကာ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေရှာပါတယ်။ ဒီကိစ္စတွေကို ကလေးတွေ သိပြီး စိတ်ဆင်းရဲကြမှာကိုလည်း နှစ်ယောက်လုံးက စိုးရိမ်နေကြရှာပါတယ်။

နောက်တစ်နေ့မှာပဲ ကိုသန့်စင်က ကြည်ပြာခင်ဆီ ထပ်ရောက်လာကာ ပြောလာပြန်ပါတယ်။ သူ့ဆီက တစ်ဆင့် အကူအညီမို့ မယူချင်တာ နားလည်ပေမယ့် အခုအချိန်မှာတော့ ယူဖို့ ပြောလာပါတယ်။

နောက်ဆုံး သူမနာမည်နဲ့ မဟုတ်ဘဲ သူ့နာမည်နဲ့ပဲ ယူပေးပါ့မယ်လို့ဆိုလာပါတယ်။ တကယ်တော့ နှစ်ပေါင်းများစွာ နှစ်ဦးသား ပတ်သတ်ထားတာကြောင့် သူ့မှာ ကြည်ပြာ့ကို တာဝန်ယူပြီး ကူပေးရမယ့် ဝတ္တရားရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့် လက်ခံပေးဖို့ တောင်းဆိုလာပါတယ်။

ကိုသန့်စင် ပြောတာလည်း ဟုတ်ပါတယ်။ ဘာပဲပြောပြော ကြည်ပြာခင်ဟာ ကိုသန့်စင်ကို လင်ငယ်ထားမိသလို၊ တိတ်တိတ်ပုန်းမယား၊ မယားငယ်အဖြစ် နှစ်များစွာ ပတ်သတ်ထားပြီးပြီ မဟုတ်လား။

အခုအချိန်မှာ သူနဲ့ မပတ်သတ်ချင်တော့ပေမယ့်လည်း ဒီအရှိတရားကတော့ ပျောက်ပျက်သွားတာ မဟုတ်ဘူးလေ။ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို စိတ်ကြိုက်ရယူစားသုံးခဲ့သူတစ်ယောက်ဆီက အကူအညီယူဖို့ရာလည်း ထိုက်တန်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာခင်မှာ ကိုသန့်စင်ဆီက အကူအညီ ယူဖို့ရာမှာ လိပ်ပြာမလုံသလို၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်လို့လည်း ထင်နေမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အတင်းငြင်းနေမိတာပါ။

နောက်ဆုံးတော့ ကိုသန့်စင်က အထပ်ထပ်ပြောလာမှ သူမ လက်ခံလိုက်ပါတယ်။ ဒါတောင် သူမမှာ လက်ရှိငွေအပြင် ရောင်းစရာရှိတာရောင်း၊ ပေါင်စရာရှိတာ ပေါင်ပြီးမှ လိုနေသေးတဲ့ ငွေပမာဏလောက်ကိုသာ ယူဖို့ သဘောတူလိုက်တာပါ။

ဒီနောက်တော့ သူမရဲ့ မိဘပိုင် အိမ်နဲ့ခြံကို အားချင်းရောင်းဖို့ ပြင်ရပါတော့တယ်။ အရောင်းအဝယ် ဖြစ်ပေမယ့် ကိုင်ရောင်းမဟုတ်ဘဲ ဗိုက်နာနေချိန်ရောင်းတာမို့ စျေးကောင်းတော့ သိပ်မရပါဘူး။

ဒါပေမယ့် မနှမြောနေတော့ပါဘူး။ တစ်ခုတော့ ရှိပါတယ်။ မိဘတွေ ခေါင်းချသွားတဲ့ အိမ်နဲ့ခြံမို့ သူများလက်ထဲ မရောက်သွားခင်မှာ မိဘတွေကို ရည်စူးပြီး ဆွမ်းကပ်ပွဲလေးတော့ လုပ်ချင်ပါသေးတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ဘကြီးဦးတို့နဲ့ တိုင်ပင်ကာ အမြန်လုပ်ရပါတော့တယ်။ ဘကြီးဦးကတော့ မရောင်းစေချင်နေတာမို့ ဖြစ်နေတဲ့ ပြဿနာတွေကို ပြောပြရပါတော့တယ်။

သူတို့လည်း တတ်နိုင်သလောက် ကူပါ့မယ်ဆိုတာကိုတော့ လက်မခံတော့ပါဘူး။ အဆင်ပြေသွားပါပြီလို့ပဲ ပြောရပါတယ်။ ဒါကြောင့် မိဘအိမ်မှာ ဆွမ်းကျွေးဖို့ပဲ ဦးစီးပြီး လုပ်ပေးဖို့ ပြောရပါတော့တယ်။

တစ်ခုပဲ သူမမှာ အခက်အခဲ ရှိပါတယ်။ ခေတ်ကို အဘိုး၊ အဘွားအိမ်ရောင်းမယ်ဆိုတာ ဖွင့်ပြောရတာပါ။ လူမနေတာ ကြာနေမယ့် အတူတူ ငွေပိုထွက်လာအောင် ရောင်းလိုက်တာလို့ပဲ ပြောပြထားပါတယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်အတွက် လိုအပ်နေမယ့် ဆိုင်ကယ်လေးလည်း ဝယ်ပေးချင်လို့ပေါ့။ ခေတ်လည်း ကျောင်းပိတ်လို့ အိမ်မှာ ရောက်နေတာလေ။

သူကျောင်းနားချိန်မှာ အောင်အောင်နဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ ငုဝါနဲ့ဖြစ်ဖြစ် သွားလာလည်ပတ်ပြီး အချိန်ကုန်နေတာ မဟုတ်လား။ ဆိုင်ကယ်လေးရှိတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဝယ်ပေးချင်တာပါ။

ခေတ်ကတော့ ဘာမှ မပြောရှာပါဘူး။ ဘိုးဘွား အိမ်ဆိုပေမယ့် ခေတ်လည်း သိပ်မှ မရောက်ဖြစ်တာလေ။ ငယ်တုန်းက သွားလာ ဆော့ကစားတတ်ပေမယ့် ကြီးလာတဲ့အခါ မသွားဖြစ်တာတောင် ကြာပါပြီ။

ပြီးတော့ ကြည်ပြာခင်က ခေတ်ကို လက်ကိုင်ဖုန်းတစ်လုံး ဝယ်ပေးချင်ပါသေးတယ်။ ဟန်းဖုန်းလိုင်းကပ်က တရားဝင်ကို ၁၅ သိန်းရှိတယ်လေ။ အပြင်မှာ ဝယ်ရင် သိန်း ၂၀ ကျော် ပေးရပါတယ်။ ဒါတောင် ဖုန်းဖိုးမပါသေး။

ဒီလောက်ငွေကို နှမြောလို့ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ သူမကိုယ်တိုင်တောင် ဟန်းဖုန်းမကိုင်ပါ။ အိမ်ရော၊ ပွဲရုံရော ကြိုးဖုန်းပဲ သုံးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သားဖြစ်သူနဲ့ အဆက်အသွယ် အမြဲရချင်တော့ ဘယ်လောက်စျေးကြီးကြီး ဟန်းဖုန်းတစ်လုံးတော့ ဝယ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ဆွမ်းကျွေးဖို့ စီစဥ္ရပါတော့တယ်။ ရောင်းတော့မယ့် မိဘအိမ်က အမှတ်တရ ပစ္စည်းဟောင်းတွေကို သူမအိမ်ကို ရွေ့ဖို့ လုပ်ရပါတော့တယ်။ ပစ္စည်းတွေကလည်း များပါတယ်။

သူမ အိမ်ထဲမှာလည်း ထားစရာ နေရာမရှိ။ ဒီတော့လည်း ခြံကိုရှင်းကာ ယာယီထားဖို့ နေရာ စီစဥ္ရပါတော့တယ်။ အမှန်ဆိုရင် ကားဂိုထောင် အဟောင်းကို ရှင်းပြီး ပစ္စည်းတွေထားရင် ရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာခင်က မလုပ်ချင်ပါ။ ဂိုထောင်ထဲမှာ သားအဖေရဲ့ ကားရှိနေတုန်းပါ။ ယောက်ျားဖြစ်သူ မရှိတော့ပေမယ့် သူထားခဲ့တဲ့ အရာတွေကို မူလအတိုင်း ရှိစေချင်တာကြောင့်ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ခြံရှင်းကာ နေရာသပ်သပ်လုပ်ပြီး ထားဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ ဒါကိုတော့ ဆွမ်းမကျွေးခင် တစ်ရက်အလိုမှာ လုပ်ဖို့စီစဥ္ရပါတယ်။

ဒီမှာလည်း အခက်အခဲတစ်ခု ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။ အရင်ကတော့ အိ်မ်မှာ ဘာလုပ်လုပ် ပွဲရုံက အလုပ်သမားတွေကပဲ လုပ်ပေးကြတာပါ။

အခုတော့ သူမ ပွဲရုံကလည်း အခက်အခဲနဲ့မို့ သိပ်မလည်ပတ်နိုင်ပါ။ အလုပ်သမားကလည်း မရှိမဖြစ်လောက်သာ ကျန်ပါတော့တယ်။ ဒီတော့ အပြင်က လူငှားပြီးပဲ လုပ်ရတော့မယ့်ပုံပါ။

ဒီအချိန်မှာပဲ ကိုသန့်စင်က သူ့ပွဲရုံက အလုပ်သမားတွေကို ခြံရှင်းခိုင်းမယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။ သူမ လက်မခံချင်ပေမယ့် သိပ်တော့ မထူးပါဘူး။ သူ့ပွဲရုံက အလုပ်သမားတွေကလည်း သူမပွဲရုံမှာ လုပ်ဖူးသူတွေ များပါတယ်။

ပွဲရုံ အလုပ်သမားတွေဆိုတော့လည်း လှည့်လုပ်နေကြတာပေါ့။ သိနေတဲ့သူတွေဆိုတော့လည်း ယုံကြည်ရပါတယ်။ ဒါကြောင့် လက်ခံလိုက်ပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မိဘအိမ်မှာ ဆွမ်းကျွေး အစနေ့မှာပဲ တစ်ခါတည်း သူမ ခြံကိုရှင်းပြီး ပစ္စည်းတွေ ရွေ့ဖို့ လုပ်ရပါတော့တယ်။ မနက်အစောပိုင်းမှာပဲ ခြံရှေ့ကို အလုပ်သမားတွေ ရောက်လာပါတယ်။

သူမလည်း မနက်အစာပြေ စားစရာတွေ ချကျွေးကာ ရှင်းရမယ့်နေရာတွေ ပြရပါတော့တယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကိုသန့်စင်က ကားလေးနဲ့ ရောက်လာပါတယ်။

သူ့အလုပ်သမားတွေမို့ သူပါလိုက်လာတာပါ။ သူ့ကို ပြန်ခိုင်းပေမယ့် ခဏနေမှ ပြန်မယ်ပြောကာ သူမ ယူခိုင်းထားတဲ့ ငွေတွေ နောက်ရက်ထဲ ရတော့မယ်လို့ ပြောနေပါတယ်။ ပြီးတော့ အလုပ်သမားတွေဆီ လိုအပ်တာတွေ သွားခိုင်းနေပါတယ်။

ကိုသန့်စင်နဲ့ စကားပြောနေချိန်မှာပဲ ခေတ်က အိပ်ရာက နိုးလာကာ အိမ်ရှေ့ထွက်လာပါတယ်။ သူ့အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်တို့ စကားပြောနေတာတွေ့တော့ မျက်နှာပျက်သွားကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားပါတယ်။

ကိုသန့်စင်က ခြံထဲထွက်သွားချိန်ကျမှ ခေတ်က ပြန်ထွက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ ခြံထဲမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲလို့ မေးပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ ဟိုဘက်အိမ်က ပစ္စည်းတွေ ဒီကိုပို့ဖို့ ခြံရှင်းနေရတဲ့အကြောင်းကို ရှင်းပြရပါတော့တယ်။

ဒီနောက်တော့ ခေတ်လည်း အပြင်သွားတော့မယ်ပြောကာ ထွက်သွားပါတယ်။ ကြည်ပြာခင်မှာလည်း ခေတ်က ကိုသန့်စင် ရှိနေလို့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်တာကို နားလည်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် တားမနေတော့ဘဲ အိမ်ထဲဝင်ကာ လုပ်စရာရှိတာတွေ လုပ်ရင်း အချိန်နည်းနည်း ကြာသွားပါတယ်။ ပြီးတော့မှ ခြံထဲဆင်းလာကာ လုပ်နေကြတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။

ပွဲရုံက လူရင်း အလုပ်သမားတွေမို့ အထူးပြောစရာ မလိုပါဘူး။ အားလုံး ခိုင်းထားတဲ့အတိုင်း ခြံရှင်းသူရှင်း၊ ယာယီပစ္စည်းထားဖို့ နေရာလုပ်တဲ့သူလုပ်နဲ့ ခပ်သွက်သွက် လုပ်နေကြပါတယ်။

ခဏနေရင် ပြန်မယ်ဆိုတဲ့ ကိုသန့်စင်ကလည်း အလုပ်သမားတွေကို စောင့်ခိုင်းရင်း မပြန်ဖြစ်သေးပါဘူး။ သူမလည်း အလုပ်သမားတွေ နေ့လယ်စာ စားဖို့ ဆွမ်းကျွေးအိမ်မှာ တစ်ခါတည်း စီစဥ္ထားတာကို သွားပြောရပါတယ်။

သူတို့က မစားသေးဘူးလို့ ပြောကြပါတယ်။ ဒါ​ဆိုရင် ဟိုဘက်အိမ်က ပစ္စည်းတွေ သွားရွေ့မှပဲ တစ်ခါတည်း ဝင်စားကြဖို့ မှာရပါတယ်။

ကိုသန့်စင် ရှိနေတာမို့ သူ့အနား သိပ်မနေချင်တာနဲ့ ကားဂိုထောင်ဘက်ကို ကြည်ပြာခင် ထွက်လာလိုက်ပါတယ်။ ဂိုထောင်ဘက်မှာလည်း မရှင်းဖြစ်တာ နည်းနည်းကြာတော့ မြက်တွေ ပေါက်နေပါပြီ။

သူမလည်း အလကားမနေချင်တာနဲ့ ဂိုထောင်နားက မြက်တွေကို နှုတ်နေလိုက်ပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်း အချိန်ကြာသွားပါတယ်။ သူမလည်း ဖြစ်နေတဲ့ အခက်အခဲတွေကို စဥ္းစားရင်း မြက်နှုက်နေတာမို့ ဂိုထောင်နဲ့ ခြံနံရံ အုတ်တံတိုင်းကြားကို ရောက်လာပါပြီ။

ကိုယ့်အတွေးနဲ့ ကိုယ်မို့ အပြင်က အသံတွေ မကြားရတော့တာကိုလည်း သတိမထားမိတော့ပါဘူး။ ဒီလို အတွေးနဲ့လွင့်မျောနေစဥ္မှာပဲ ထိုင်နေတဲ့ သူမပခုံးကို ဆုပ်ကိုင်တာကို ခံလိုက်ရပါတယ်။ ဒီတော့မှ သူမလည်း လန့်ပြီး ….

“အို !!!
ဟင် ….. ကိုသန့်စင် ….. ဘာ …. ဘာလို့လဲ”

“ဟား ဟား ….. ကြည်ပြာ… ဘာတွေ အတွေးကောင်းနေလို့ ဒီလောက် လန့်သွားရတာလဲ”

လန့်ကာ လှည့်ကြည့်တော့မှ ကိုသန့်စင်မှန်း သိရပါတော့တယ်။ သူကတော့ ရုတ်တရတ် လန့်သွားတဲ့ပုံကိုကြည့်ကာ ရယ်နေပါသေးတယ်။

သူမှန်းသိတော့မှ သူမလည်း တစ်ခု ပြန်လန့်ရပြန်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အလုပ်သမားတွေရဲ့ အသံတွေလည်း မကြားရတော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ကမန်းကတန်း မတ်တပ်ထရပ်ရင်း …..

“ဪ …. မဟုတ်ပါဘူး … ရုတ်တရတ်မို့ပါ ….
ဒါနဲ့ အလုပ်သမားတွေရော ? …. အသံမကြားပါလား”

“အင်း … သူတို့ကို ပစ္စည်းသွားရွေ့ခိုင်းရင်း ထမင်းပါ တစ်ခါတည်း ဝင်စားခိုင်းလိုက်တယ်လေ”

“ဪ ….. ကျမ သတိမထားလိုက်မိဘူး။
ရှင်ကရော လိုက်မသွားဘူးလား။ ဟိုမှာ ဘကြီးဦးနဲ့ အမမြတို့ အားလုံးစီစဥ္ထားကြတယ်”

“မလိုက်တော့ဘူး။ ကိုယ်တော့ အိမ်ပဲ ပြန်စားတော့မယ်…. ဟဲ ….
အခု … မပြန်ခင် ကြည်ပြာနဲ့ တွေ့ချင်သေးလို့ …
ကိုယ့်ကို အလုပ်သမားခ ရှင်းအုံးလေ ….”

“အို …. ကိုသန့်စင် …. မလုပ်နဲ့ …. ခြံထဲကြီးမှာ ….
လွှတ်ပါ … ကျမ မကြိုက်ဘူး … အာ့ ….”

အကြံကြီးတဲ့ ကာမဘီလူးကတော့ လက်မြန်ခြေမြန်နဲ့ပဲ ကြည်ပြာခင့်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်ပြီး သိမ်းကျုံးဖက်လိုက်ပါတော့တယ်။ ဒါမျိုးတွေကို သူမက စဥ္းစားမိလို့ ရှောင်ဖို့ကြိုးစားပေမယ့်လည်း အချည်းနှီးဖြစ်ရပြန်ပါပြီ။

ကိုသန့်စင်က ဆွဲဖက်ပြီးတာနဲ့ သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းဖို့ကြိုစားပါတော့တယ်။ သူမလည်း နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ပြီး ခေါင်းခါကာ ရှောင်နေပေမယ့် ပါးပြင်တွေကတော့ သူ့အနမ်းကြမ်းကြမ်းများကို ခံယူနေရပါတော့တယ်။

ကိုသန့်စင်ရဲ့ လက်တွေကလည်း ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူးလေ။ အတင်းဖက်ထားရင်း သူမကျောပြင်နဲ့ တင်းပါးဝိုင်းဝိုင်းတွေအပေါ် ဖိဆုပ်ပွတ်သပ်နေပါသေးတယ်။

ခြံထဲမှာဆိုတဲ့ အသိက ကြည်ပြာခင့်ကို သွေးပျက် ခြောက်ခြားစေပါတယ်။ ဒီလူနဲ့ ဒီအပြုအမူမျိုးကို ခြံထဲမှာ ဖြစ်နေရပါလားဆိုတဲ့ အသိကြောင့်ပဲ အကြောက်အကန် ရုန်းကန်ဖယ်ရှား နေရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သူမခန္ဓာကိုယ်ကို အကြိမ်ကြိမ် ထိန်းချုပ်စိုးမိုးဖူးသူရဲ့ လက်အောက်ကနေ ဘယ်လို လွတ်မြောက်နိုင်ပါ့မလဲ။ နောက်ဆုံးတော့ ထုံးစံအတိုင်း အကြောင်းရှာ ငြင်းဆန်ဖို့သာ ရှိပါတော့တယ်။

“ကိုသန့်စင် …. အား …. မလုပ်နဲ့ …. တော်ပြီလို့ ပြောနေတာကို …. ကျွတ် ….
ရှင့်ကို သားရှိရင် … ဒါမျိုး မလုပ်ဖို့ ပြောထားတယ်လေ …. ကျွတ် ….
သားက အိမ်ထဲမှာ …. တော်တော့လို့ ပြောနေတယ်နော် ….
ကျွတ် ….. ဒီလောက်ဖြစ်နေတာ …. သားကြားအောင် ….. ကျမ အော်လိုက်မှာနော် …. ဘာဖြစ်ဖြစ် ကျမ ဂရုမစိုက်တော့ဘူး ….”

“ဟဲ … ဟဲ …. ခေတ် မရှိပါဘူး။ ကိုယ် အဲလောက် မတုံးပါဘူး။
ပြီးတော့ ဒီနား မလာခင် …. အိမ်ဘက်သွားကြည့်ပြီးပြီ …. ဘယ်သူမှ မရှိဘူး… ဟဲ ဟဲ”

“အို …. ရှိ ရှိ၊ မရှိရှိ၊ ဒီနေရာမျိုးမှာ ဒါမျိုး လုပ်စရာလား။
ပြီးတော့ ရှင်နဲ့လည်း မပတ်သတ်ချင်တော့ဘူးလို့ ခဏ ခဏ ပြောနေတဲ့ဟာကို ….
တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် အကုန်လုံး ဘဝတွေ ပျက်ကုန်လိမ့်မယ်….
ပြောနေတာကို ရှင် မလွှတ်သေးဘူးလား ….”

“ဟဲ ….. မင်း မပတ်သတ်ချင်လို့ ရှောင်နေတာ သိသားပဲ။ တစ်နှစ်တောင် ပြည့်တော့မယ်။
ဒီကြားထဲမှာ မင်းကို ဘယ်လောက် လိုးချင်နေလဲ သိရဲ့လား….
အခုတော့ မရတော့ဘူးကွာ …. ကိုယ်လည်း မင်းအပေါ် အစစ ကောင်းနေတာပဲ။ မင်းကသာ ကိုယ့်ကို လက်မခံချင်တာ ….
အခုတော့ တစ်ခါလောက် လိုးခွင့်ပြုပါ”

“တောက် …. ရှင်က တော်တော် တဏှာရူးပဲ ….
အကုန် ဒုက္ခတွေရောက်အောင် မလုပ်ပါနဲ့ရှင် …. တောင်းပန်ပါတယ်….
တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် …. ဒုက္ခပါပဲ … တော်ပါတော့နော် …. ပြန်ပါတော့”

“ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူး။ ဒါက ဂိုထောင်ဟောင်းကြီးနဲ့ အုတ်တံတိုင်းကြားပဲဟာကို။
ဟိုဘက်ခြံမှာလည်း ဘယ်သူမှ မရှိပါဘူး။ ခြံထဲ လူဝင်လာရင်လည်း အသံကြားမှာပေါ့…
ဒါမှမဟုတ် အိမ်ထဲသွားမလား”

“ဟင် … မဖြစ်ဘူး။ သားပြန်လာရင် အကုန် ပြဿနာ တက်ကုန်မယ်။
သားကိုတော့ ရှင့်လိုလူကြောင့် ဒုက္ခမတွေ့စေချင်ဘူး။
ပြန်ပါတော့။ နောက်မှ ဆက်ပြောကြမယ်နော် …. တော်ပါတော့”

“အင်းပါ။ ကိုယ်နားလည်ပါတယ်။ ကိုယ်လည်း ခေတ်ကို မသိစေချင်ပါဘူး။
ဒီမှာပဲ ကိုယ်ကျေနပ်အောင် ခပ်မြန်မြန် လိုးပါရစေနော်….
မကြာပါဘူး။ အခုလို ပြောနေတာကမှ အသံတွေ ထွက်ပြီး ကြာနေတာ….
မြန်မြန်ပဲကွာ …. ကိုယ်အရမ်း ထန်နေတာ ….
ကြည်ပြာ့ကို ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးလိုက်ရရင် ခဏနဲ့ ပြီးပါတယ် …. လုပ်ပါ … မြန်မြန် ….”

“အို့ …. မလုပ်နဲ့ဆို … အာ့ … တောက် ….
ရှင်က တကယ့်ကို တစ်ဘို့တည်းကြည့်တဲ့ လူပဲ ….
ကျွတ် …. ကျမတော့ သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ် …. ကျွတ်”

ကိုသန့်စင်ကတော့ ဖြစ်ချင်တာကို နောက်ဆုတ်ဖို့ မစဥ္းစားဘဲ ဇွတ်ပဲ လုပ်နေပါတော့တယ်။ သူမရဲ့ ငြင်းဆန်မှုဟာ သူ့ရဲ့ ကောက်ကျစ်တဲ့ အကြံဉာဏ်တွေအောက်မှာ အရာမထင်တော့ပါဘူး။

အခုလည်း သူမကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်လို့ ဖိချုပ်ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ ခါးကို ဖိချကာ လေးဘက်ကုန်းစေတဲ့ ပုံစံမျိုး ဖန်တီးနေပါတော့တယ်။

သူလိုးချင်ပြီဆိုရင် အတင်းဇွတ်တရွတ်ဆန်တတ်တဲ့ ဒီအခြေအနေမျိုးတွေ အကြိမ်ကြိမ်ကြုံဖူးပြီးပါပြီ။ သူမ ဘာမှမတတ်နိုင်တာကိုလည်း သိနေခဲ့ပါပြီ။

သူမ မျှော်လင့်နိုင်တာက ဘယ်သူမှမသိဘဲ၊ အထူးသဖြင့် ခေတ်မသိဘဲ၊ ဒီအခြေအနေကို မြန်မြန်ကုန်ဆုံး လွတ်မြောက်ဖို့ရာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းချပြီး သူဖိချုပ် ထိန်းကိုင်ထားတဲ့အတိုင်း မြက်ခင်းပေါ် လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်ရပါပြီ။

သူကလည်း ခပ်မြန်မြန် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ သူမ မျက်စိမှိတ်ပြီး စိတ်ကို လျော့ထားလိုက်ပါတယ်။

သူကတော့ ထမိန်ကို ခါးပေါ်အထိ လှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က တင်ပါးတင်းပြောင်ပြောင်တွေကို ကြည့်ကာ သဘောကျပြီး လက်နဲ့ပွတ်လိုက်ပါတယ်။

ပါးစပ်ကလည်း လှလိုက်တဲ့ ဖင်တွေလို့ ပြောကာ လက်နဲ့ ဖျက်ခနဲ တစ်ချက် ရိုက်ချလိုက်ပါသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ဘောင်းဘီလေးကို ပေါင်လယ်လောက် ဆွဲချလိုက်ပါတယ်။

အေးခနဲ ခံစားချက်ဟာ သူမကို ရှက်ရွံ့စိုးရိမ်စိတ်တွေ တိုးလာစေရပါတယ်။ ခြံထဲက ဂိုထောင်နဲ့ ခြံစည်းရိုးအုတ်တံတိုင်းကြား ၃ ပေလောက်သာ ကျယ်တဲ့ မြက်ခင်းပေါ်မှာ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ ကုန်းပေးနေရပြီ မဟုတ်ပါလား။

ကြုံရာနေရာမှာ မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်ထားတဲ့ ထမိန်လေးကို လှန်ပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီဆွဲချခံရကာ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ အလိုးကို ခံရဖို့ ဖင်ကုန်းပေးနေရပြန်ပါပြီ။ တစ်ဖက်က လူကတော့ သူ့ရှေ့မှာ ချခင်းပေးထားတဲ့ မက်လောက်စရာ အလှအပတွေကို ကြည့်ကာ စိတ်ထန်ထန်နဲ့ အပီကျုံးတော့မှာပါ။

လူအများ ကဲ့ရဲ့စရာ၊ အများအသိ မခံနိုင်တဲ့ ကိစ္စမို့ ခြံထဲမှာ ဒီလိုဖြစ်နေရတာကို သူမရှက်ရွံ့စိုးရိမ်နေရတာက မလွန်ပါဘူး။ ဒီလို သူမစိုးရိမ်တုန်လှုပ်နေချိန်မှာပဲ အဖုတ်ဝလေးကို ခပ်နွေးနွေး စိုစိစိအရာကြီးက တေ့ထောက်လို့ လာခဲ့ပါပြီ။

❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️❣️

အခန်း (၁၂) ပြီးပါပြီ။
အခန်း (၁၃) ဆက်ရန် …..

အခန်း (၁၃) – အဆိပ်သင့် ပန်း

အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာကတည်းက ခြံထဲက ဆူညံသံတွေ​ကြားလိုက်ရပါတယ်။ တကယ်တော့ ဒီမနက်ပိုင်းမှာ ဘယ်မှသွားစရာ မရှိလို့ အေးဆေးအိပ်အုံးမလို့ပါ။

အောင်လေးကလည်း မနက်ပိုင်း သူ့အိမ်မှာ မရှိသလို၊ ငုဝါကလည်း မနက်ပိုင်း ကျူရှင်တက်နေမှာလေ။ ပျင်းပျင်းနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ခွေနေမလို့ စဥ္းစားပေမယ့် လူသံတွေကြောင့် အိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့တာပါ။

အိမ်ရှေ့မှာ စတွေ့လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကိုက မျက်လုံးထဲ ကန့်လန့်ကြီးဖြစ်လာရပါတယ်။ အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်က စကားပြောနေကြတယ်လေ။

ကျနော်လည်း အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်။ ကြည်လင်နေတဲ့စိတ်တွေ တော်တော် ညစ်ညူးသွားပါတယ်။

ဒါကြောင့် အိမ်မှာဆက်မနေချင်တာနဲ့ အပြင်ထွက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အိမ်ရှေ့ပြန်ရောက်တော့ အမေပဲရှိတော့တယ်။

ကျနော်လည်း အမေ့ကို ခြံထဲကလူတွေက ဘာလုပ်နေကြတာလဲလို့ မေးလိုက်ပါတယ်။ အမေကတော့ အဘိုး၊ အဘွားအိမ်ကိုရောင်းတော့မှာမို့ ပစ္စည်းဟောင်းတွေ ထားရအောင် နေရာရှင်းနေတာလို့ ပြောလာပါတယ်။

အမေ့ဆီက စကားကြားမှ ကျနော် စိတ်မကောင်းတော်တော် ဖြစ်သွားပါတယ်။ အမေ့ဘက်က အမွေရထားတဲ့ ခြံနဲ့အိမ်ကို ရောင်းဖို့ အမေပြောတုန်းက သိပ်စိတ်မဝင်စားခဲ့ပါဘူး။ အမေသင့်တော်လို့ စီစဥ္တယ်ပဲ သတ်မှတ်ထားတာပါ။

အမေကတော့ ခြံရောင်းပြီးရင် ကျနော့်အတွက် ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုအပ်တာတွေ ဝယ်ပေးမယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ အမေလုပ်နေတာတွေကို သိပ်စိတ်မဝင်စားလို့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်နေခဲ့ပါတယ်။

ပြီးတော့ အဘိုး၊ အဘွားအိမ်ကို မရောင်းခင် ဆွမ်းကပ်ဖို့ရှိတာကို မေ့နေခဲ့ပါတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဒါတွေက ကျနော်ဦးစီးပြီး လုပ်ပေးသင့်တာပါ။ အခုတော့ တစိမ်းဆန်ဆန် နေထိုင်မိသလို ဖြစ်နေရတာကို စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိတာပါ။

စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေပေမယ့် နိုးနိုးချင်း မမြင်ချင်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ အခြေအနေကို တွေ့လိုက်ရတာမို့ စိတ်က မကြည်တော့ပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ အမေ့ကို အပြင်သွားအုံးမယ်ပြောကာ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ခြံဝဘက် လျောက်လာခဲ့ပေမယ့် ဘယ်သွားရမှန်း စဥ္းစားမရပါဘူး။ အခုမှ အောင်အောင်မရှိမှန်း ပြန်စဥ္းစားမိတယ်။

တစ်ယောက်တည်းလည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ မထိုင်ချင်။ ဘကြီးဦးတို့ကလည်း ဆိုင်မှာ ရှိမှာမဟုတ်။ ဆွမ်းကျွေးဖို့ စီစဥ္ပေးနေကြမှာလေ။

ဒါကြောင့် အိမ်ဘက်ပြန်လျောက်လာရင်း အိမ်ထဲလည်း ပြန်ဝင်ချင်စိတ် မရှိပါ။ ဟိုလူနဲ့လည်း ထပ်ပြီး မျက်နှာချင်း မဆိုင်ချင်။ သမီးနဲ့ အမေကို သံယောဇဥ္ ရှိပေမယ့် ဒီလူကြီးကိုတော့ လုံးဝ မကြည့်ချင်ပါ။

ဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့်အတွေးထဲ အဖေ့ရဲ့ကားဂိုထောင် ရောက်လာပါတယ်။ ဒီနေရာက ခြံရှင်းနေတဲ့ နေရာနဲ့ အလှမ်းဝေးသလို ဘယ်သူမှ အဝင်အထွက် မရှိတဲ့ ဂိုထောင်ဟောင်း မဟုတ်လား။

အမေတောင် မဝင်ဘဲ သော့ အမြဲခတ်ထားတဲ့ နေရာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အခုနောက်ပိုင်း တစ်ယောက်တည်း နေချင်ရင် ဘယ်သူမှ မသိအောင် ဒီဂိုထောင်ပေါ်ကို တက်နေလေ့ရှိပါတယ်။

အမေတောင် မဝင်ဘဲ သော့ အမြဲခတ်ထားတဲ့ နေရာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ အခုနောက်ပိုင်း တစ်ယောက်တည်း နေချင်ရင် ဘယ်သူမှ မသိအောင် ဒီဂိုထောင်ပေါ်ကို တက်နေလေ့ရှိပါတယ်။

ဂိုထောင်ပေါ်က ထပ်ခိုးကို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ရှင်းလင်းထားပြီး ကျနော့်ရဲ့ သီးသန့်ကမ္ဘာလေးအဖြစ် ဖန်တီးထားခဲ့ပါတယ်။ သီးသန့်ကမ္ဘာလေးဆိုတဲ့အတိုင်း ကျနော့်ရဲ့အမှတ်တရပစ္စည်းတွေကို ဒီအပေါ်မှာ ဖွပ်ထားပါတယ်။

အဖေရဲ့ မပီဝိုးတဝါး ဓာတ်ပုံလေးရယ်၊ အဖေထားခဲ့တဲ့ ကမ္ဘာလုံးပုံ သော့ချိတ်အဟောင်းလေးရယ်၊ ပြီးတော့ လူသိမခံနိုင်တဲ့ လူပျိုလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အပြာစာအုပ်၊ အပြာဗွီဒီယိုခွေနဲ့ အခြားအမှတ်တရပစ္စည်းတွေပေါ့။ ဒီအထဲမှာ အန်တီခင်ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီအဟောင်းလေးပါ ပါဝင်နေပါတယ်။

ဒါကြောင့် ဒီနေရာကို အောင်လေးကိုတောင် အသိမပေး၊ မခေါ်ဖူးပါဘူး။ သူ့စိတ်ဖြေရာ၊ လွတ်လပ်ရာ ကမ္ဘာလေးပေါ့။

အခုလည်း စိတ်အေးလက်အေး နေချင်လို့ ကျနော်ဖန်တီးထားတဲ့ ဝင်ပေါက်လေးကနေ အထဲကို ဝင်နေလိုက်ပါတယ်။ ထပ်ခိုးပေါ်ရောက်တော့လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။

ဒါကြောင့် ပျင်းပျင်းရှိတာနဲ့ တစ်ယောက်အိပ်စာ နေရာလေးမှာ လှဲနေလိုက်ပါတယ်။ ဟိုဒီ လျောက်တွေးရင်း မှေးခနဲ ပြန်အိပ်ပျော်သွားပါတယ်။

ဘယ်လောက်တောင် ကြာသွားသလဲ မသိပါ။ မပီမသ အသံခပ်တိုးတိုး​များကြောင့် ကျနော် နိုးထလာခဲ့ပါတယ်။ ပထမတော့ အိမ်မက် မက်နေသလိုလိုနဲ့ ဘာရယ်လို့ မသဲကွဲ။

ကြားနေရတဲ့ စကားသံ ခပ်အုပ်အုပ်က ဂိုထောင်နဲ့ ခြံစည်းရိုးကြားကပါ။ အလုပ်သမားတွေများ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ဘာလာလုပ်နေကြသလဲမသိ။

ဒါကြောင့် သိချင်စိတ်နဲ့ အပေါ်ထပ် အပေါက်လေးကနေ အသံကြားရာဆီ ချောင်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။ တွေ့လိုက်ရတာကတော့ အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်ပါပဲ။

မြင်လိုက်ရတာကတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အခြေအတင် ဖြစ်နေကြပုံပါ။ ဟိုလူကြီးက အမေ့ကို အတင်းဖက်နမ်းကာ တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေတာပါ။

ပွတ်ချက်၊ ကိုင်ချက်တွေကလည်း အားပါပြီး ထိမိလွန်းပါတယ်။ အမေ့မှာ ခြေဖျားလေးများ ထောက်လို့ ကိုယ်ကြွတက်သွားရအောင်ပါပဲ။

အမေကတော့ ကိုယ်လေးကို လူးလွန့်လှုပ်ရှားရင်း ကြိတ်ပြီး တွန်းဖယ်နေပါတယ်။ နှုတ်က ငြင်းဆန်တားမြစ်နေတဲ့ပုံပါ။ ဟိုလူကြီးကလည်း အလျော့မပေးပါဘူး။ ပါးတွေကို အနမ်းကြမ်းကြမ်းတွေပေးရင်း သူပိုင်မယားတစ်ယောက်လို ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ဖက်ကာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေပါတော့တယ်။

ကျနော့်စိတ်ထဲ တော်တော်ဒေါသဖြစ်သွားပါတယ်။ ခြံထဲမှာ အခြားသူတွေရှိနေတာကို သူတို့က ဒီမှာ အရှက် မရှိ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေကြတယ်လေ။

အမေကတော့ ဒါကိုတွက်မိလို့ ငြင်းနေပုံပါ။ လူတွေမရှိရင် ဟိုလူကြီးအလိုကျ မတ်တတ်ကြီး အလိုးခံမလား မသိပါဘူး။

ကျနော့်စိတ်ထဲ ဒေါသထွက်နေတဲ့ကြားက စိုးရိမ်ပူပန်စိတ် ဝင်သွားပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ခြံရှင်းနေတဲ့ဘက်ကို ဂိုထောင်ပေါ်ကနေ ပြေးကြည့်ရပါသေးတယ်။

တော်ပါသေးတယ်။ အလုပ်သမားတွေ တစ်ယောက်မှ မတွေ့တော့ပါ။ ခံပြင်း၊ ဒေါသထွက်နေတဲ့ကြားက အမေ အရှက်တကွဲဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်မိတဲ့ ကျနော့်စိတ်ကလည်း ခက်ပါတယ်။

အမေ လုပ်ရက်တဲ့ ကာမလွန်ကျူးမှုတွေအတွက် နာကျည်းမိသလို တစ်ဖက်မှာလည်း အမေ့အပေါ် ချစ်ခင်ပူပန်စိတ်နဲ့ ကာကွယ်လိုစိတ်ကလည်း ကျနော့်မှာ ဒွန်တွဲဖြစ်တည်နေကျပါ။

ကိုယ်တိုင်လည်း ကာမကိစ္စတွေကို လွန်ကျူးဖောက်ပြန်ဖူးသလို စွဲလမ်းတပ်မက်ဖွယ် ရမ္မက်ဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်တဲ့ အဖြစ်တွေ များစွာ ဖြစ်ခဲ့ရတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အမေ့အပေါ် စာနာ နားလည်စိတ်လေးကလည်း ဖြစ်တည်လို့ နေခဲ့ပါပြီ။

ကျနော် အတွေးများနဲ့ ရှုပ်နေချိန်မှာပဲ ဟိုလူကြီးက အမေ့ကိုယ်ကို ဆွဲလှည့်လိုက်ပါတယ်။ အမေ့ပုံစံက မကျေမနပ် ပြောဆိုနေရင်းပဲ လေးဘက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်ရပါပြီ။

သူတို့ရဲ့ အပေါ်တည့်တည့်နားကနေ ကြည့်နေရတဲ့ ကျနော့်အဖို့ မြင်ကွင်းက ရှင်းလင်းပြတ်သားလွန်းပြီး အသက်ဝင်လွန်းလှပါတယ်။ ကိုယ့်အမေကို အိမ်ထောင်သည် အခြားယောက်ျားတစ်ဦးက လိုးတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိက ကျနော့်ရင်ကို တဒိန်းဒိန်း ခုန်လာစေကာ ခြေတွေ၊ လက်တွေပင် တဆတ်ဆတ် တုန်လာစေပါတယ်။

ဒါက နှမြောဝမ်းနည်းစိတ်၊ ယူကျုံးမရတဲ့စိတ် စတဲ့ခံစားချက်တွေနဲ့အတူ လူပျိုလေးတစ်ယောက်ရဲ့ သွေးသားဆန္ဒတွေ ရောထွေးပေါင်းစပ်ကာ ဖြစ်တည်လာတဲ့ သဘာဝရဲ့ တုံ့ပြန်မှုတွေပါပဲ။ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့မြင်ရတဲ့ ပုံစံတွေကြောင့်ပဲ အခုချိန်မှာ ခံပြင်းဒေါသနဲ့အတူ ပိုမို ကြည့်ချင်၊ မြင်ချင်စိတ်တွေကလည်း ကြီးစိုးနေရပါတယ်။

ကိုယ့်အမေရင်းရဲ့ အရှက်ရစဖွယ် ကိစ္စကို ကြည့်ရင်း ရှက်စိတ်နဲ့အတူ စိတ်တွေလှုပ်ရှားနေမိလို့ ကတုန်ကရင်ကြီး ခံစားနေရပါတယ်။ ဒီလိုရောထွေးတဲ့ ခံစားချက်တွေကို အရင်ကလည်း နှစ်ကြိမ်တောင် ခံစားခဲ့ရဖူးပြီးပါပြီ။

ပထမဆုံး အကြိမ်ကဆိုရင် မယုံနိုင်ခြင်းနဲ့အတူ ရှက်စိတ်၊ စိုးရွံ့စိတ်၊ ဝမ်းနည်းစိတ်၊ ခံပြင်းနာကျည်းစိတ်တွေနဲ့ပေါင်းကာ မျက်ရည်ပါ ကျခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား။ အခုတစ်ကြိမ် မြင်ရတာတော့ သူ့စိတ်ထဲ နည်းနည်း အခံရ သက်သာနေပါပြီ။

ပြီးတော့ ကိုယ်ကသာ ကြည့်ရတာ ရှက်သလို၊ ရွံ့သလို ဖြစ်နေတာပါ။ အမေကတော့ တားမရလို့ စိတ်ကိုလျော့လိုက်တဲ့ ပုံပါပဲ။

မျက်စိကို မှိတ်လို့ လေးဘက်ကျကျ ထောက်ကာ ဖင်ကို ပစ်လို့ ကုန်းပေးနေပါပြီ။ ဟိုလူကြီးက အမေ့နောက်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လို့ ထမိန်ကို ဆွဲလှန်ကာ ခါးပေါ် စုတင်လိုက်ပါတယ်။

ဒီမှာတင် တင်းပြောင်ပြီး ဖွေးဖွေးအုနေတဲ့ အမေ့ရဲ့တင်ပါးလုံးလုံးကြီးတွေက အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးနဲ့အတူ ပေါ်ထွက်လာပါတယ်။ ကျနော့်မှာ စိတ်ကိုထိန်းလို့ ကြည့်နေရင်းပင် လှလိုက်တာလို့ ရေရွတ်လိုက်မိပါတယ်။

အရင်ကလည်း တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ကာ ဦးသန့်စင် အလိုးကိုခံနေတဲ့ အမေ့ကို တွေ့ဖူးပါတယ်။ အခုကတော့ ခြံထဲ လင်းလင်းရှင်းရှင်းကြီးမှာ အပေါ်စီးကနေ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း တွေ့ရတာမို့ ကျနော့်စိတ်တွေ ဂဏာမငြိမ်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

တဆတ်တည်း အသိပြန်ဝင်ကာ ဒီလိုကြီး မကြည့်သင့်ပါဘူးလေလို့ မှတ်ပြီး အကြည့်လွှဲဖို့ တွေးလိုက်မိပါတယ်။ အဲအချိန်မှာပဲ ဦးသန့်စင်က အမေ့ဖင်လုံးလှလှတွေကို ပွတ်သပ်ရင်း ဖျက်ခနဲ တစ်ချက် ရိုက်ချလိုက်ပါတယ်။

ကျနော်တောင် အပေါ်က ကြည့်ရင်း ပစ်ကုန်းပေးထားတဲ့ ဖင်လုံးလှလှကို ကြည့်ကာ စိတ်လှုပ်ရှားရတာပဲလေ။ အနီးကပ် ကြည့်နေရတဲ့ ဟိုခွေးကြီးအတွက် မျက်စိပသာဒဖြစ်စရာ၊ စိတ်တွေ လွှတ်ထန်ချင်စရာ ကောင်းနေမှာ သေချာပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ စိတ်တွေထန်ပြီး ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ကာ ရိုက်ချလိုက်တာနေပါမယ်။ ဒါကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲ ထောင်းခနဲ ဒေါသဖြစ်ကာ အကြည့်လွှဲဖို့ရာကို မလွှဲဖြစ်ဘဲ ကြည့်နေမိပါတယ်။

ကိုယ့်အမေကို ဖင်ကုန်းခိုင်းကာ ထမိန်လှန်ပြီး ဖင်ကို ရိုက်တဲ့ ဦးသန့်စင်ကို မကျေနပ်၊ ခံပြင်းစိတ်နဲ့အတူ ဒေါသဖြစ်ရပါတယ်။ တစ်ဖက်မှာလည်း လင်ငယ်နေသလို၊ သူများလင်ရဲ့ အလိုးကိုခံနေတဲ့ မိန်းမ၊ လင်ငယ်က ရိုက်ပြီး စိတ်ထန်ထန်နဲ့ ကျုံးလိုးတာကို ခံသင့်တယ်လို့ စိတ်ရွတ်ရွတ်နဲ့ တွေးမိနေပါတယ်။

ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်တွေ ထန်ချိန်မှာ အန်တီခင်၊ မကြီးနဲ့ မလတ်ကို ဖင်ရိုက်လို့ ဆောင့်လိုးပြီး အားရကျေနပ်ခဲ့ဖူးတယ်လေ။ အန်တီယမင်းကိုတောင် မလုပ်ရက်တဲ့ကြားထဲက စိတ်ထန်ချိန်မှာ အပြတ်အသတ် ကြမ်းခဲ့ဖူးပါတယ်။ နောက်ဆုံး အန်တီယမင်း ဖင်ကိုတောင် ကျုံးဆော်ခဲ့ဖူးပါတယ်။

အခုလည်း အောက်က ဖင်ရိုက်ခံလိုက်ရတဲ့ အမေက ကျေနပ်နေမှာပါ။ ဘာမှတောင် ပြန်မပြောရှာပါဘူး။ ဟိုလူကြီး လုပ်သမျှက သူကောင်းဖို့ ဖြစ်နေတာ နေမှာပေါ့။ ဒါမှမဟုတ် ဟိုလူကြီး အကောင်းဆုံး ခံစားနိုင်ဖို့ သူမခန္ဓာကိုယ် တစ်ခုလုံးကို ပေးအပ်ဖြည့်ဆည်းပေးနေတာနဲ့ တူပါတယ်။

ကြည့်နေရင်းမှာပဲ ဦးသန့်စင်က အမေ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်ပါတယ်။ ကျွတ်အောင်တော့ မချွတ်ဘူး။ လူမသိ၊ သူမသိရအောင် အမြန်လိုးကြမှာဆိုတော့ ခပ်မြန်မြန်ပဲ လိုရင်းကို ခရီးသွားကြမယ့်ပုံပါ။

ဘောင်းဘီလေး ဆွဲချွတ်လိုက်တော့လည်း အမေ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးက စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင် ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော့်မှာ အကြည့်လွှဲဖို့ စိတ်ကူးမရှိတော့ပါဘူး။

ဒီဖင်လုံးလှလှတွေကို ကြည့်ကာ ကျနော့်ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပေးတဲ့ အန်တီယမင်းကို မျက်လုံးထဲ ပြေးမြင်မိပါတယ်။ အန်တီနဲ့ အမေက အလှချင်း ညီပါတယ်။ စွဲမက်ရင်ခုန်ဖွယ်ကောင်းတဲ့ မိန်းမသားတို့ အလှအပတွေကို ပိုင်ဆိုင်ထားကြတဲ့ အမျိုးသမီးတွေပါ။

ဒီလို မိန်းမလှ နှစ်ဦးက ဦးသန့်စင်လို လူယုတ်မာရဲ့ အလိုးခံ၊ ဆန္ဒဖြည့်ဆည်းခံ မိန်းမတွေ ဖြစ်နေရတာ ရင်နာစရာပါ။ အခုလည်း ဦးသန့်စင်က သူ့ရှေ့မှာ ဖင်ကို ပစ်ကုန်းပေးထားတဲ့ အမေ့ကို မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် စိုက်ကြည့်ရင်း ပြုံးနေပါသေးတယ်။

တဆတ်တည်း သူ့လက်ဝါးထဲ တံတွေးထွေးထည့်ကာ လီးကို ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ ပြီးတာနဲ့ အမေ့အဖုတ်ဝကို လီးကိုတေ့လို့ ခပ်သာသာလေး ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ်။

(ဆက်ရန် …..)

ဒီတော့မှပဲ မျက်စိမှိတ်ကာ ငြိမ်ပေးနေတဲ့ အမေမှာ မျက်လုံးများပွင့်လာပြီး နှုတ်က ညည်းသံ ထွက်လာပါတယ်။ မနှိုးမဆွဘဲ ခပ်မြန်မြန် လိုးကြရတာဆိုတော့ အဖုတ်လေးက အဆင်သင့် မဖြစ်သေးဘူးနဲ့တူပါတယ်။

ဦးသန့်စင်ရဲ့ လီးကြီးက ရှောရှောရှူရှူ မဝင်သွားဘဲ တဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးဝင်သွားတာပါ။ ဒီတော့လည်း အမေ့မှာ စူးအောင့်အခံခက်ရမှုကို မျက်လုံးပြူးမတတ် ခံယူရင်း ပါးစပ်က တိုးတိုးလေးကြိတ်ကာ ညည်းညူနေရပါတယ်။

ကျနော်ကြည့်နေတဲ့ နေရာက အမေ့ရဲ့ ကြိတ်ပြီး ညည်းသံကို မကြားရပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ခေါင်းမော့ကာ တင်းခံနေရတဲ့ အမေ့မျက်နှာအနေအထားကို ကြည့်ပြီး စလိုးကာစ နာကျင်ခံခက်ရတဲ့ ပမာဏကို နှိုင်းဆနိုင်ပါတယ်။

လီးတဆုံး ဝင်သွားတဲ့ အချိန်ကျမှပဲ မော့နေတဲ့ အမေ့ခေါင်းက ပြန်ကျသွားကာ အသက်ကို ဝအောင် ရှူသွင်းနေရပါတယ်။ အမေ့ခေါင်းက ငိုက်စိုက်ကျပြီး နဖူးက မြက်ခင်းပေါ်ကို ထိနေပါပြီ။

အဖုတ်ထဲ လီးသွင်းခံထားရတဲ့ ဖင်လုံးတွေကတော့ ထောင်ကာ ကုန်းပေးထားရပါတယ်။ ဦးသန့်စင်ကတော့ အမေ့ခါးကျဥ္းကျဥ္းကို လက်တစ်ဖက်က ဆွဲကာ တစ်ဖက်က ဖင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်လို့ စတင်လိုးနေခဲ့ပါပြီ။

စ လိုးနေချိန်မှာတော့ လီးကို ပေါ်ရုံသာ ဆွဲထုတ်လို့ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး အားနဲ့ဖိကာ တစ်ချက်ချင်း လိုးနေခဲ့တာပါ။ အသားကုန် မလိုးသေးပါဘူး။

အရန်သင့် မဖြစ်သေးချိန် စစချင်းမှာ စိတ်ရှိသမျှ ကျုံးဆော်ရင် ခံရတဲ့သူ နာကျင်ရသလို လိုးရတဲ့ လီးလည်း ပွန်းကာ နာရမှာ မလွဲပါဘူး။ ဒါကြောင့်ပဲ ခပ်ဆတ်ဆတ် ဖိလိုးလေး လိုးရင်း အမေစိတ်ပါလာအောင် ဖင်ကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လို့ နှိုးဆွပေးနေပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ လီးကို ပိုဆွဲထုတ်လို့ အားပါပါလေး ဆောင့်ကာ လိုးလာခဲ့ပါပြီ။ အဖုတ်ထဲက စောက်ရည်တွေထွက်ကာ လိုးကောင်းလာပြီဆိုတာကို နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အမူအရာတွေအရ သိသာပါတယ်။

လိုးတဲ့လူက ခါးကို ဖိကိုင်ဆွဲကာ ပစ်ဆောင့်လာသလို အဆောင့်ခံရတဲ့သူကလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါရမ်းလို့နေပါပြီ။ လီးဆောင့်သွင်းခံလိုက်ရတိုင်း ငိုက်စိုက်ကျနေတဲ့ အမေ့ခေါင်းက အပေါ်ကို မော့တက်တက်လာရပါတယ်။

ဆောင့်ချက်တွေက တဖြည်းဖြည်း အားပါကာ ထိချက်တွေ ပြင်းလာခဲ့ပါပြီ။ တဖွပ်ဖွပ်၊ တဘွတ်ဘွတ်နဲ့ လီးဝင်ထွက်သံ၊ အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံတွေက ကျနော်ကြည့်နေတဲ့ နေရာအထိ ကောင်းကောင်း ကြားလာရပါပြီ။

ကျနော့်မှာ ခြံထဲ တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာပြီး၊ ဒီအသံတွေ ကြားကုန်မှာ စိုးရိမ်နေမိပါတယ်။ လိုးနေ၊ ခံနေသူတွေကတော့ ဒါတွေကို မစိုးရိမ်ဘူးလား မသိပါဘူး။ စိတ်ထန်ထန်နဲ့ အပေါ်က ကျုံးလိုးသမျှကို အောက်က ခံတဲ့လူကလည်း ခေါင်းမော့၊ ရင်ဝပ်လို့ ဖင်ကို ကော့ထောင်ပေးကာ အကြိုက်ကို လိုးပွဲဆင်နေကြပါပြီ။

ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ခါရမ်းတုန်တက်သွားတဲ့ အမေ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ကြည့်ပြီး ဦးသန့်စင်ရဲ့ ဆောင့်အားကို မှန်းဆလို့ ရပါပြီ။ ဒီလူက အမေ့ကို ကောင်းကောင်းဗြင်းကာ အပီသမနေပါပြီ။

တစ်ချက် တစ်ချက် ဖေါင်းခနဲမြည်အောင် ဆောင့်လိုးခံလိုက်ရရင် အမေ့မှာ အံကြိတ်တင်းခံထားတဲ့ကြားက လည်ပင်းသံ ခပ်အစ်အစ်နဲ့ အော်ညည်းရတဲ့အထိပါပဲ။ လိုးနေ၊ ခံနေသံတွေ၊ မာန်သွင်း၊ ညည်းညူသံတွေက ကျနော်အတိုင်းသား ကြားရအောင်ပင် ပေါ်ထွက်လာပါပြီ။

ဒီအသံတွေကြားပြီး ကျနော့်ရင်ထဲ ကတုန်ကရင်ကြီး ခံစားလာရပါတယ်။ ကြည့်နေရင်းပင် တစ်ကိုယ်လုံး တရှိန်ရှိန်နဲ့ ခြေမကိုင်မိ၊ လက် မကိုင်မိဖြစ်လောက်အောင် စိတ်တွေ အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ် လှုပ်ရှားလာရပါတယ်။

ဒါကလည်း တုန်ခါရမ်းနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ အမေ့ဖင်သားလုံးလုံးတွေအပြင်၊ တစွပ်စွပ် ဝင်ထွက်နေတဲ့ လီးကြီးကို အပေါ်ကနေ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး မြင်တွေ့နေရတာကိုး။ ဒါတွေကို မြင်ရင်း ကျနော့် ကာမသွေးတွေ ထကြွလာကာ တစ်ကိုယ်လုံး ပူနွေးလာပါတယ်။

ရမ္မက်စိတ်ရဲ့ လှုံ့ဆော်မှုကြောင့် ကျနော့်လက်က လီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ အပြတ်ကို မာထန်နေတဲ့ လီးပူနွေးနွေးကြီးကို ကိုင်စမ်းမိပြီး လန့်သွားမိပါတယ်။

အမေဖြစ်သူကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ကောင်းကောင်းဗြင်းနေတာကို ကြည့်ကာ ကျနော့် လိင်စိတ်တွေ ထကြွနေပါလား။ အရင်အခါတွေကရော ဒီလို ဖြစ်ခဲ့သလားဆိုတာတော့ သေချာ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။

အဲဒီအချိန်တွေတုန်းကတော့ ခံပြင်းနာကျည်းစိတ်နဲ့အတူ ဝမ်းနည်းနာကျင်စိတ်တွေက ပိုကြီးစိုးနေတာကိုး။ ကျနော့်မှာ ဖြစ်ပေါ်နေနိုင်မယ့် ကာမဆန္ဒနဲ့ ခန္ဓာကိုယ် တုံ့ပြန်မှုကို သေချာ အမှတ်မရခဲ့ပါဘူး။

အခုချိန်မှာတော့ ကျနော့် လိင်စိတ်တွေ ကြွကာ လီးတောင်နေတာကတော့ သေချာနေပါပြီ။ ဒါက ကျနော့်ကို ကြောက်လန့်တုန်လှုပ်သွားစေပါတယ်။

ဒါကြောင့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတဲ့ လက်ကို လွှတ်လိုက်ပါတယ်။ ဒီလို မဖြစ်သင့်ဘူးလို့လည်း ထင်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ကြည့်နေတဲ့ မြင်ကွင်းကိုတော့ အပြတ်မခံဘဲ ဆက်ကြည့်နေမိပါတယ်။

ကျနော်ကြည့်နေချိန်မှာပဲ ဦးသန့်စင်က အားကုန်သုံးကာ ခပ်သွက်သွက် လိုးကောင်းနေတုန်းပါပဲ။ ပုံစံကြည့်ရုံနဲ့ ဦးသန့်စင် ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိသာပါတယ်။

ဒီလို ကာမအမြင့်ဆုံး အချိန်မှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်လိုးသမျှကို အမေ့မှာတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ရှေ့နောက် ရမ်းခါပြီး ကော့ပျံခံပေးနေရပါတယ်။ ဒီတော့ ဒူးထောက်ကုန်းပေးထားရတာ ပုံစံနည်းနည်း ပျက်ပြီး ရှေ့ကို ငိုက်ကျနေရတာပေါ့။

ဒါကြောင့်ပဲ ဦးသန့်စင်က အမေ့ပခုံးကို လှမ်းဆွဲကိုင်ပြီး ဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်ပါတယ်။ ဒီနောက်တော့ မာန်သွင်းအော်ညည်းရင်း လီးတဆုံး ပစ်သွင်းဖိကပ်ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါလို့ ပြီးသွားခဲ့ပါတယ်။

ဦးသန့်စင်က အမေ့ကိုယ်ထဲမှာ သူ့လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းရင်း ကာမစည်းစိမ်ကို အပြည့်အဝ ယူနေပါတယ်။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ ကျေနပ်အားရပြီး ပီတိဖြစ်နေတာကို ရွံစရာ ကောင်းလောက်အောင် တွေ့မြင်ရပါတယ်။

ဒီလူကြီးက အမေ့အဖုတ်ထဲမှာ သုတ်ရည်တွေ ထည့်သွင်းလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရတော့ ကျနော့်ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်နဲ့ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ လိုးကြ၊ ခံကြရာမှာ ဒါမျိုးက မထူးဆန်းဘူးဆိုတာ ကျနော် သိနေပါပြီ။

ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အမေခန္ဓာကိုယ်ထဲကို အခြားယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ မျိုးဆက်သုတ်ပိုးရည်တွေ ထည့်သွင်းခံရတာဟာ ကျနော့်စိတ်ကို အတွေးမျိုးစုံ ဖြစ်ပွားခံစားလာရစေပါတယ်။ ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုလို၊ တစ်ခုခု ဆုံးရှုံးနေရသလိုလို ခံစားချက်ကြီးက ကျနော့်ကို အပြင်းအထန် နှိပ်စက်နေခဲ့ပါတယ်။

အမေ့ဆီမှာ ဒီလူကြီးရဲ့ ရင်သွေး ရှိသွားမှာကို စိုးရိမ်သွားမိပါတယ်။ ဦးသန့်စင်အပေါ်ကိုလည်း အရင်ကထက် ပိုတဲ့ မနှစ်မြို့မလိုလားမှုတွေ ဖြစ်ပေါ်လာရပါတယ်။

တစ်ဖက်မှာလည်း အမေက နှစ်များစွာကြာအောင် အလိုးခံလာခဲ့ပြီးမှ ကျနော်စိုးရိမ်တဲ့ အဖြစ်မျိုး မရှိရအောင် ကြိုတင်ကာကွယ်ထားလိမ့်မယ်လို့ တွေးမိပါတယ်။ အန်တီခင့်လိုပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်မျက်စိရှေ့မှာ အခုလို မြင်ကွင်းမျိုး မြင်ရတာကတော့ ရင်ထဲမှာ တကယ်မကောင်းပါဘူး။

ကျနော့်မှာသာ နာကျင်ဝမ်းနည်းခြင်းတွေနဲ့ စိတ်ရှုပ်ထွေးနေရပေမယ့် သူတို့ကတော့ ပြီးလို့ ပြန်ဖို့ လုပ်နေပါပြီ။ ဦးသန့်စင်က လီးဆွဲထုတ်သွားတာနဲ့ အမေက အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ကပျာကယာ  ပြန်ဆွဲတင်ပြီး ထမိန်ကို ဆွဲချဖုံးလိုက်ပါတယ်။

တဒင်္ဂအချိန်လေး အတွင်းမှာပဲ စောက်ရည်၊ သုတ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲရွှဲစိုနေတဲ့ ဦးသန့်စင် လီးကြီးနဲ့အတူ သုတ်ရည်ဖြူပျစ်ပျစ်တွေ အပြင်ကို အန်ထွက်ကျလာတဲ့ အမေ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လှစ်ခနဲ မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရပါသေးတယ်။

အမေက အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို ခပ်မြန်မြန် ဆွဲတင်ဝတ်လိုက်တာမို့ ဦးသန့်စင် လီးရည်တွေက အကုန်ထွက်ကျ မသွားရပါဘူး။ အမေ့အဖုတ်ထဲမှာ ကျန်ရှိနေအုံးမှာ ဖြစ်ပြီး ဘောင်းဘီလေးပေါ်ကို ပေပွစိုစွတ်နေတော့မှာပါ။

အမေကတော့ မြန်မြန်ကုန်းထပြီး အဝတ်အစားတွေကို ဆန့်ဆန့်ရန့်ရန့်ဖြစ်အောင် လုပ်နေပါတယ်။ ဦးသန့်စင်ကိုလည်း တစ်ခုခုပြောကာ အတင်းတွန်းလွှတ်နေပါတယ်။ အမြန်ပြန်ခိုင်းနေပုံပါ။

ဒီတော့မှပဲ ဦးသန့်စင်က စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာနဲ့ ပြန်သွားခဲ့ပါတယ်။ ဦးသန့်စင် ထွက်သွားမှ အမေဟာ တစ်ခုခုကို တွေးနေသလို မတ်တတ်ရပ်ရင်း ငြိမ်သက်နေခဲ့ပါတယ်။

အမေ ဘာတွေ တွေးနေသလဲဆိုတာ ကျနော် မသိနိုင်သလို သိလည်း မသိချင်တော့ပါ။ ကျနော့်မှာလည်း မြင်တွေ့ခံစားလိုက်ရတာတွေကြောင့် စိတ်တွေ အမျိုးမျိုး ဖြစ်ပေါ်နေကာ ငြိမ်သက်နေမိပါတယ်။

အမေကတော့ ခဏကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ အိမ်ဘက်ကို တစ်လှမ်းချင်း လျောက်သွားပါတော့တယ်။ အခုတော့ ကျနော်တစ်ယောက်ထဲ အိမ်မက်ထဲ လမ်းပျောက်နေသူပမာဖြစ်ရင်း ကျန်ရှိနေခဲ့ပါတော့တယ်။

ပြီးတော့ ကျနော့်မှာ အနေရ ခက်နေတာကလည်း ရှိနေတာပါ။ ဒါကတော့ ဦးသန့်စင်နဲ့ အမေတို့ လိုးနေပုံကို ပြန်မြင်ယောင်မိတိုင်း ကျနော့်သွေးတွေ ဆူဝေလာကာ လိင်စိတ်တွေ ထလာရပါတယ်။

အာရုံလွှဲလို့လည်း မရပါဘူး။ စိတ်ကြွစရာ လိုးပွဲကို လောလောလတ်လတ် တွေ့ခဲ့ရတာ မဟုတ်လား။ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ကာ လိုးသူက လိုးခဲ့သလို ကျနော့်အမေကလည်း ဖင်ကုန်းပြီး ပစ်ခံပေးခဲ့တာလေ။

ဒွိဟခံစားချက်တွေ ကြားမှာပဲ ကျနော့်လီးကလည်း မာတင်းကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေရပါပြီ။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂွင်းတိုက်ဖို့ စဥ္းစားမိပေမယ့် မလုပ်ရဲပြန်ပါ။

အခုချိန်မှာ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဂွင်းထုလိုက်တာနဲ့ ကျနော့်အမေရဲ့ ဖင်ကုန်းအလိုးခံနေပုံတွေသာ မြင်လာမိမှာ သေချာပါတယ်။ ဒါမျိုးတော့ ကျနော် မမှန်းချင်ပါ။

အမေ့ကို မမြင်ဘဲ ကျနော့် လိင်စိတ်တွေ ငြိမ်းအေးစေဖို့က တစ်ယောက်ယောက်ကို ကိုယ်တိုင်လိုးမှသာ ဖြစ်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ အောင်လေးကို တွေးလိုက်မိပါတယ်။

ထမင်းစားချိန် ရောက်ပြီမို့ အောင်လေး ပြန်ရောက်နေလောက်ပါပြီ။ သူရှိရင် မကြီးဖြစ်ဖြစ်၊ မလတ်ဖြစ်ဖြစ် တစ်ယောက်ယောက်ကို လိုးဖို့ အခွင့်အရေး ရနိုင်ပါတယ်။

နောက်ဆုံး ဘယ်သူမှ မရှိရင် အန်တီခင်ကို လိုးလို့ ရတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ပဲ အောင်လေးအိမ်ကို သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်ကာ ဂိုထောင်ပေါ်ကနေ ဆင်းပြီး အသာလေး ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ခြံဝကို သွားဖို့ အမေ့ အရိပ်အခြေကို ကြည့်ရပါသေးတယ်။ ဒီအချိန်မှာ အခြားသူရဲ့ လီးရည်တွေ အဖုတ်ထဲပြည်လျှံပြီး၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှာပါ စိုစွတ်ပေကျံနေမယ့် အမေနဲ့ ရပ်ကာ စကားမပြောချင်တော့ပါ။

ဒါကြောင့်ပဲ ခြံထဲက အသာလစ်ထွက်ပြီး အောင်လေးအိမ်ကို သုတ်ခြေတင်ပါတော့တယ်။ ကျနော်ထင်တဲ့အတိုင်းပါပဲ။ အောင်လေးက ပြန်ရောက်နေပါပြီ။

ပြာတိပြာတာ ဝင်လာတဲ့ ကျနော့်ကို အောင်လေးက အံ့ဩနေပါတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အောင်လေးကို မျက်နှာချိုသွေးလို့ ကျနော့်စိတ်တွေ ထန်နေတာကို ပြောပြရပါတော့တယ်။

ဘာကြောင့် ဒီလိုထန်နေရလဲဆိုတာတော့ မပြောပါဘူး။ မကြီး၊ မလတ်တို့နဲ့ မနေတာ ကြာပြီမို့ တစ်ခါလောက်တော့ နေချင်ကြောင်း လှည့်ပတ်ပြောရပါတော့တယ်။

ဒီမှာတင် အောင်လေးက စျေးကိုင်ပါတော့တယ်။ ကျနော့် လီးယားတိုင်း လာလိုးနေရအောင် သူ့အမတွေက ဖာသည်မဟုတ်ဘူးလို့ မျက်နှာတည်တည်နဲ့ ပြောနေပါတော့တယ်။

ပြီးတော့ အိမ်မှာ သူ့အမေရှိနေပါတယ်။ နေ့ခင်းထမင်းစားပြီးတော့ အခန်းထဲဝင်ကာ တစ်ရေးတမော အိပ်နေတာပါ။ မလတ်လည်း မြို့ထဲသွားတယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။

မကြီးကလည်း အပေါ်ထပ်မှာ အဝတ်လျော်နေတာမို့ စိတ်ထန်ရင် ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂွင်းထုဖို့သာ ပြောနေပါတော့တယ်။ ကျနော်လည်း လိုးချင်နေတာ ငယ်ထိပ်ရောက်နေပြီမို့ သူငယ်ချင်း အချင်းချင်း အားမနာနိုင်တော့ပါဘူး။

အိမ်အောက်ထပ်က အန်တီခင်ကို အောင်လေးကို စောင့်ကြည့်နေခိုင်းပြီး ကျနော်ကတော့ အိမ်ပေါ်တက်ကာ မကြီးနဲ့ တစ်ချီ ခပ်မြန်မြန် လိုးချင်ကြောင်း ပူဆာရပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အကြောင်းသိ သူငယ်ချင်းတွေမို့ အပေးအယူတည့်သွားကြပါတော့တယ်။

အောင်လေးက အိမ်ပေါ်က မကြီးဆီ သွားကာ ညှိပေးပြီး အိမ်အောက်ပြန်ဆင်းကာ စောင့်ပေးရပါမယ်။ ကျနော်ကတော့ သူ့ကို ဒီညနေမှာ ဘီယာအဝတိုက်ဖို့ပါ။

ဒီလို အပေးအယူတည့်ပြီးမှ အောင်လေးက မကြီးဆီ တက်သွားပါတယ်။ သူသွားပြောနေတဲ့ အချိန် ကျနော့်မှာ လိုးချင်စိတ်တွေ ပိုဖြစ်နေရပါတယ်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်၊ အန်တီခင့်အခန်းထဲ ဝင်ပြီး လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေတောင် ပေါ်လာရပါတယ်။

မဖြစ်နိုင်လွန်းလို့သာ ထိန်းနေရတာပါ။ ဒီအချိန်မှာပဲ အောင်လေးက ပြန်ဆင်းလာပြီးတော့ မကြီးကို သူပြောပြီးပြီလို့ ဆိုလာပါတယ်။ ကျနော်လည်း အိမ်ပေါ်မတက်ခင်မှာ ဒီကောင့်ကို အမနဲ့ ဘီယာ လဲသောက်တဲ့ကောင်လို့ စကာတက်ပြေးရပါတော့တယ်။

အောင်လေးက မကျေမနပ်နဲ့ ကြိတ်ဆဲနေချိန်မှာပဲ ကျနော် အိမ်ပေါ်ထပ် ရောက်သွားပါတယ်။ မကြီးအဝတ်လျော်နေမယ့် ရေချိုးခန်းဘက်ကို ခပ်မြန်မြန်လျောက်လှမ်းရင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားနေမိပါတယ်။

တွေ့ပါပြီ။ မကြီးက အပြင်ကို ကျောပေးပြီး အခန်းပေါက်ဝမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ အဝတ်လျော်နေပါတယ်။ ရေမစိုတစို ထမိန်အောက်က လုံးဝန်းပြီး တင်းကားနေတဲ့ မကြီးဖင်လုံးတွေကို ကြည့်ပြီး ကျနော့်လီးက ပိုတင်းလာပါတော့တယ်။

မကြီးနောက်နားကို ကျနော်ရောက်ချိန်မှာပဲ မကြီးက လှည့်ကြည့်ပါတယ်။ ကျနော့်ကို တွေ့တော့ “ဘယ်လိုဖြစ်နေလဲ လူဆိုးလေး။ အငယ်ကောင် လာပြောသွားတယ်။ အချိန်မဟုတ်ကြီးကို စားမာန်ထနေတယ်ဆို။ မကြီး အဝတ်လျော်နေတယ်ကွ၊ မအားသေးဘူး” လို့ ပြောပါတယ်။

ကျနော်ကလည်း မကြီးနောက်နားမှာ ကပ်ထိုင်ပြီး သိုင်းဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ မကြီးကို သတိရနေတာ ကြာပြီ၊ ဒါကြောင့် တွေ့ချင်နေတာလို့ ပြောကာ၊ ဒီနေရာမှာတင် ခပ်မြန်မြန်လေး တစ်ချီလောက်လိုးရအောင်လို့ ကပ်ချွဲပြီး လိုချင်တာကို မရအရ တောင်းနေမိပါတယ်။

နောက်ဆုံးတော့ မကြီးလည်း နားပူမခံနိုင်တာနဲ့ လက်လျော့လိုက်ပါတယ်။ လျော်နေဆဲ အဝတ်ဟောင်းတွေကို ဒူးအောက်မှာ ခုလို့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှာ လေးဘက်ကုန်းပေးလာပါတယ်။

ကျနော်လည်း ရေစိုထမိန်အောက်မှာ အရှိအတိုင်း ပေါ်လွင်လှပနေတဲ့ မကြီး ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းကို ကြည့်ကာ တံတွေးမျိုချမိပါတယ်။ တက်နေတဲ့ ရမ္မက်အရှိန်တွေက ပြင်းထန်နေပြီမို့ မကြီးထမိန်ကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ အပေါ်ဆွဲလှန်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတာနဲ့ တင်းပါးပြောင်ပြောင်ကြားက အဖုတ်အကွဲကြောင်းကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်ပါတယ်။ အကြောများထောင်အောင် တင်းပြီးမာနေတဲ့ ကျနော့်လီးကြီးကို တံတွေးစွတ်ရင်း အဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် ထိုးပွတ်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။

မမျှော်လင့်ဘဲ အလိုးခံပေးရမှာမို့ မကြီးအဖုတ်လေးက မစိုစွတ်သေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကလည်း အချိန်မရသလို လိုးချင်စိတ်တွေ များနေရပြီမို့ လီးထိပ်ကို တံတွေးထပ်စွတ်ပြီး အဖုတ်ဝလေးကို တေ့ကာ အားစိုက် ဖိသွင်းလိုက်ပါတော့တယ်။

(ဆက်ရန် ……)

တအိအိနဲ့ အဖုတ်ထဲ လီးဝင်သွားမှုနဲ့အတူ မကြီးဆီက ကြိတ်ကာ တင်းခံနေရတဲ့ အသံလေးတွေ ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ကတော့ လီးကို အဆုံးထိ ဝင်အောင် သွင်းပြီးမှ ငြိမ်နေလိုက်ပါတယ်။

အဖုတ်ထဲ လီးတဆုံး ဖိစိမ်ထားရင်း ကျနော့်မှာ အရသာတွေ့နေမိပါတယ်။ ဒီအတိုင်း စိမ်ထားတာ နည်းနည်းကြာတာနဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားလေးတွေရဲ့ နူးညံ့နွေးထွေးမှုနဲ့ စိုစွတ်မှုကို ပိုမိုရရှိလာပြီး ခံစားရတာ ကောင်းလွန်းလာပါတယ်။

ဒီလို ရရှိလာတဲ့ လိင်အင်္ဂါချင်း အထိအတွေ့ဟာ ကျနော့်ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း စတင်လှုပ်ရှားလာစေပါတယ်။ နွေးထွေးနူးညံ့နေတဲ့ အဖုတ်လေးရဲ့ အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားရင်း မကြီးရဲ့ ခါးကိုဆွဲလို့ အချက်မှန်မှန် ဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါပြီ။

ကျနော်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အိစက်တုန်ခါနေတဲ့ မကြီး ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ကြည့်ကာ အမေ အလိုးခံနေပုံတွေကို ပြန်မြင်လာမိပါတယ်။ အမေ့ရဲ့ ဖင်ကျောလှလှလေးကို ဦးသန့်စင် အပီအပြင် ဆောင့်လိုးနေပုံကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း ကျနော့်စိတ်တွေ ပိုထန်လာရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ မကြီးဖင်ကို တဖန်းဖန်း မြည်အောင် ဆောင့်လိုးနေမိပါတယ်။ အသံတွေ ကျယ်လာလို့ မကြီးက တားတာကိုလည်း မရတော့ပါဘူး။

ကျနော့်စိတ်နဲ့ ခန္ဓာက ပြင်းထန်လာတဲ့ ကာမဆန္ဒရဲ့ တောင်းဆိုချက်အတိုင်း လိုက်ပါနေခဲ့ပါပြီ။ မကြီးခါးကို စုံကိုင်လို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးနေခဲ့ပါပြီ။

မှိတ်ထားတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးထဲမှာတော့ အမေနဲ့ ဦးသန့်စင်တို့ လိုးဆော်နေပုံတွေ အစီအရီ ပြန်လည်မြင်ယောင်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံး အကြောများ တုံ့ဆွဲလို့ ပြီးသွားရပါတယ်။ ကျနော့် လီးရည်တွေ ထုတ်ပန်းနေချိန်မှာပဲ ပြန်လည်တုံ့ပြန် ဆွဲညှစ်ပေးနေတဲ့ အဖုတ်လေးကြောင့်ပဲ ကာမပြီးစီးမှုဟာ ပိုပိုကောင်းမွန်ပြီး အရသာရှိနေရပါတယ်။

နေ့ခင်းကတည်းက ကျနော့်စိတ်တွေ ထန်နေလို့ တစ်ချီကောင်း မြန်မြန်လိုးရင်း အပြီးမြန်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မကြီးလည်း ပြီးသွားတဲ့ပုံပါ။ ရမ္မက်အရှိန်တွေ ကျချိန်မှပဲ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ဖွင့်ပြီး မကြီးကို ကြည့်မိပါတော့တယ်။

မကြီးလည်း ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်ကို နဖူးတိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေပါတယ်။ သူလည်း မကြီး အရှိန်ကျအောင် စောင့်ပြီးမှ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ အပေါ်ကို လှန်တင်ထားတဲ့ ထမိန်စနဲ့ပဲ အရည်တွေ စိုရွှဲလျှံကျနေတဲ့ အဖုတ်လေးကို သုတ်ပေးနေမိပါတယ်။ မကြီးကတော့ မသုတ်ပေးတော့ဘဲ မြန်မြန်အောက်ဆင်းဖို့ပြောက ထထိုင်လိုက်ပါတယ်။

ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ အောက်ဆင်းလာတဲ့ ကျနော့်ကို အောင်လေးက ရှု့တီတီနဲ့ ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော်ကလည်း သူ့ကို စချင်တာနဲ့ ကောင်းလိုက်တာကွာ။ စိမ့်နေတာပဲလို့ ပြောတဲ့အခါ ခွေးကောင်ဆိုပြီး ဆဲကာ လိုက်ထိုးပါတော့တယ်။

ဒီနောက်မှာတော့ အောင်လေးကျေနပ်အောင် သဘောတူထားတဲ့အတိုင်း ဘီယာဆိုင်ဘက် ချီတက်ခဲ့ကြပါတယ်။ ကျနော့်အတွက် ဒီညနေက ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိပါဘူး။

အရင်ကတော့ ကျနော် ကျောင်းမတက်ရသေးတာမို့ ညနေတိုင်း ငုဝါကို ၁၀ တန်းစာတွေ ပြပေးရတယ်လေ။ ဒီညနေတော့ ငုဝါတို့ သားအမိလည်း ဆွမ်းကျွေးတဲ့အိမ်မှာ သွားဝိုင်းလုပ်နေကျမှာပါ။

ကျနော်လည်း မနက်စောစောမှ အဲဒီအိမ်ကို ထသွားမှာမို့ ဒီနေ့ညနေမှာ ဘာအလုပ်မှ မရှိပါဘူး။ အမေကတော့ အဲအိမ်မှာ အမေမြတို့နဲ့အတူ ညသွားအိပ်ပြီး မနက်ဆွမ်းကပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ကြရမှာပါ။

အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်း ညအိပ်ရမှာမို့ အောင်လေးကို အဖော်ခေါ်ပေမယ့် မရပါဘူး။ သူလည်း အိမ်မှာ လူမရှိလို့တဲ့။ ဒါနဲ့ မနက်စောစော ကျနော့်အိမ်ကို လာဖို့ကြိုချိန်းရပါတယ်။

အိမ်ကနေမှ ဆွမ်းကပ်တဲ့အိမ်ကို အတူတူ သွားဖို့ပါ။ မသောက်ခင်ကတည်းက အချိန်းအဆက် ကြိုလုပ်ရပါတယ်။ ကျနော်က နည်းနည်းမူးရုံနဲ့ အသိပျောက်အောင် ဖြစ်တတ်လို့ပါ။

ဒီလိုနဲ့ ညနေစောင်းလို့ နေဝင်တဲ့အထိ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဘီယာထိုင်သောက်နေမိပါတယ်။ စကားတပြောပြောနဲ့ အချိန်တွေကုန်တာ မြန်နေသလိုပါပဲ။ နောက်ဆုံး အောင်လေးက မနက်လည်း အစောကြီးထရမှာမို့ ပြန်ကာ စောစောအိပ်ကြဖို့ ပြောလာပါတယ်။

ကျနော်လည်း တော်တော်မူးနေပါပြီ။ အောင်လေးကပဲ ကျနော့်ကို အိမ်ရှေ့ကို ပြန်လိုက်ပို့ပြီး မနက်ကျမှ လာနှိုးမယ်ဆိုကာ ပြန်သွားပါတယ်။ ကျနော်လည်း ယိုင်တိယိုင်တိုင်နဲ့ အိမ်ထဲဝင်ပြီးနောက် အိပ်ခန်းထဲ တန်းဝင်ခဲ့ပါတယ်။

အိပ်ရာထဲ ကျနော်တစ်ယောက်တည်း လှဲနေရင်း ကျနော့်အတွေးထဲ မနက်က အဖြစ်အပျက်တွေ ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျနော့်မှာ လိင်စိတ်တွေ မဖြစ်ပေါ်တော့ပါဘူး။

အဲဒီအစား ဒေါသစိတ်တွေသာ ဖြစ်နေရပါတော့တယ်။ ဒီလူကြီးက သူ့မှာလည်း မိန်းမရှိရဲ့နဲ့ ကျနော့်အမေကို အချောင် လာလာလိုးနေတာ မဟုတ်လား။

ပြီးတော့ အမေ့ကို နေရာစုံမှာ ပုံစံစုံနဲ့ ဗြင်းနေခဲ့တာပါ။ အမေ့ဖင်ကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့ ရိုက်လိုက်တာကို ကျနော့်မျက်လုံးထဲက မထွက်ပါဘူး။

ဖင်ရိုက်ရုံတင်မကပါဘူး။ ဖင်ပါ လိုးဖူးမှာ သေချာပါတယ်။ အန်တီယမင်းကိုတောင် ဒီလူကြီးက ဖင်လိုးခဲ့တာ မဟုတ်လား။ အမေ့ကိုလည်း အလွတ်ပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါတွေ လျောက်တွေးမိတော့ ဦးသန့်စင်ကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် မုန်းတီးမိပါတယ်။ ကျနော်ကလည်း တော်တော် အသုံးမကျတာပါ။

တကယ်ဆိုရင် ပထမဆုံး စတွေ့ကတည်းက ဒီလူကြီးကို ရိုက်ခွဲချလိုက်ရမှာပါ။ အသေတောင် သတ်သင့်ပါတယ်။ အဲဒီအချိန်ကတော့ ဦးသန့်စင်နဲ့ စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြစ်နေတဲ့ အမေ့မျက်နှာ တစ်ခုတည်းကိုကြည့်ကာ ဒေါသတွေကို မျိုသိပ်ခဲ့ရတာပါ။

နောက်ပိုင်းတော့ အန်တီယမင်းနဲ့ ငုဝါလေးတို့ မျက်နှာကိုပါ ထောက်ခဲ့ရတာပေါ့။ ဒီလို အကြောင်းကြောင်းတွေကို ထောက်ပြီး သံယောဇဥ္ ကြီးခဲ့မိတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် ဒေါသထွက်နေမိပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ဦးသန့်စင်ကတော့ မယားမျက်နှာ၊ သမီးမျက်နှာကို မထောက်တဲ့ လူယုတ်မာ စစ်စစ်ကြီးပါ။ ကျနော့်ရင်ထဲ တဖွားဖွားနဲ့ ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့ ဒေါသစိတ်အရှိန်ကြောင့် ဦးသန့်စင်၊ ခင်ဗျားကို သတ်ပစ်ချင်လောက်အောင် မုန်းတယ်လို့ တစ်ယောက်တည်း အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ပါတယ်။

ဒီလို မူးမူးနဲ့ ပေါက်ကွဲအော်ဟစ်ပစ်လိုက်မှ စိတ်ထဲ နည်းနည်းသက်သာသွားပါတော့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော့်အခန်းပေါက်ဝမှာ ငုဝါလေးကို မြင်လာမိပါတယ်။

တကယ် ငုဝါရောက်လာတာလားဆိုပြီး သေချာကြည့်ပေမယ့် ကျနော့်အမြင်အာရုံတွေက ဝေဝါးပြီး ဘာကိုမှ မသဲကွဲပါဘူး။ ဘာကိုပဲ ကြည့်ကြည့် ပုံရိပ် နှစ်ထပ်၊ သုံးထပ်ဖြစ်ကာ ပတ်ချာလည် ပြေးလွှားလှုပ်ရှားနေကြပါတယ်။

တကယ်တော့ ငုဝါရောက်လာတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအချိန်ကြီးကျမှလည်း ရောက်လာစရာ အကြောင်းမရှိပါ။ ဦးသန့်စင်အကြောင်း ကျနော် တွေးမိရုံနဲ့ ငုဝါကို မြင်ယောင်လာမိတာပါ။

အဲဒီလို ဖြစ်နေရတာကို ကျနော် မုန်းမိပါတယ်။ အရင်ကတည်းက သူ့အဖေရဲ့ ယုတ်မာပုံတွေ တွေးပြီး ဒေါသထွက်မိတိုင်း သမီးဖြစ်သူကို မြင်ယောင်ကာ ကျနော့်စိတ်တွေ နူးညံ့ခဲ့ရတာ အခါခါပါ။

ဒါကြောင့် ငုဝါကိုလည်းမုန်းတယ်။ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်လည်း မုန်းတယ်။ သူ့အဖေနဲ့ အမေတို့ ဖောက်ပြန်မှုကြောင့် သာယာတဲ့ မိသားစုဘဝ ပြိုကွဲရတာမို့ ဦးသန့်စင်ကို ကျနော်မုန်းတယ်။ ကျနော့်ကို မိတကွဲဖတကွဲဖြစ်အောင် လုပ်တဲ့သူ အားလုံးကို မုန်းတယ်။

ကျနော့်ဒေါသတွေ ထွက်ပေါ်မလာအောင် တားဆီးနေတဲ့သူတွေကို မုန်းတယ်။ အမေ၊ အန်တီနဲ့ ငုဝါကို မုန်းတယ်။ ငုဝါ၊ နင့်အဖေကို ငါ့လို ခံစားရအောင် ဂလဲ့စားပြန်ချေမယ်။ သူများသားမယားနဲ့ မိသားစုကို ဖျက်စီးတဲ့သူကို သူ့သမီးပျိုနဲ့ မိသားစုကို ပြန်ဖျက်စီးပစ်မှ မှတ်မှာ …… စသဖြင့် ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာနဲ့ အရက်ရဲ့မူးယစ်အသိပျောက်မှုတို့ ပေါင်းကာ အရူးတစ်ယောက်လို တတွတ်တွတ် ရေရွတ်ပြောဆိုရင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။

(ဆက်ရန် …..)

မူးမူးနဲ့ တစ်ချိုးတည်း အိပ်ပျော်သွားတဲ့ ကျနော်ဟာ အောင်လေးက အခန်းထဲအရောက် လာနှိုးမှ နိုးရပါတော့တယ်။ သူက ကျနော့်ကို နှိုးပြီး မျက်နှာသစ်၊ ရေချိုးခိုင်းကာ အဝတ်အစားလဲခိုင်းပြီး ဆွမ်းကျွေးကို သွားဖို့ လောဆော်နေပါတယ်။

သူခိုင်းလို့သာ လိုက်လုပ်နေရတာပါ။ ကျနော့်ခေါင်းတွေက မခံနိုင်အောင် ကိုက်ခဲပြီး မူးနောက်နောက် ဖြစ်နေပါတယ်။ မနေ့က သောက်ထားတဲ့ ဒဏ်တွေကို ခံနေရတုန်းပါပဲ။

ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ ကျနော့်ပုံကို ကြည့်ပြီး အောင်လေးက ဆွမ်းကျွေးအိမ် မသွားခင်မှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အရင်ထိုင်ဖို့ ပြောပါတယ်။ ခေါင်းနည်းနည်းကြည်လာမှ သွားမယ်ဆိုပြီး ဆိုင်မှာ ခဏထိုင်ဖြစ်ကြပါတယ်။

အောင်လေးကတော့ ကျနော် မူးတတ်ပုံနဲ့ ဒီမနက် ဖြစ်ပျက်နေပုံကို �တဖျစ်တောက်တောက်နဲ့ အပြစ်ပြောနေပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက တစ်ခုတော့ ကျနော့်ကို ချီးကျူးပါတယ်။

လူမှန်းမသိအောင် မူးသွားတဲ့ ကျနော်က ခြံတံခါးနဲ့ အိမ်ဘာဂျာတံခါးကို သော့မခတ်ပေမယ့် သေချာစိကာ ပိတ်ထားလို့ပါ။ သူပြောမှ ကျနော်သိတာပါ။ ခြံတံခါး၊ အိမ်တံခါးတွေ ပိတ်မိလား၊ ဖွင့်ထားလျက် ထားခဲ့မိလားဆိုတာ ကျနော် မမှတ်မိတော့ပါဘူး။

ဒါကလည်း သိပ်တော့ မထူးဆန်းပါဘူး။ အရင်ကလည်း အိမ်ပြန်ရောက်ရင် ပိတ်နေကျမို့ မူးနေပေမယ့် အကျင့်ပါကာ ပိတ်မိတာနေမှာပါ။

ဒီလိုနဲ့ ခေါင်းနည်းနည်း ကြည်လာတော့ ဆွမ်းကျွေးအိမ်ကိုသွားဖို့ ဆိုင်က ထလိုက်ပါတယ်။ အောင်လေးစက်ဘီးပါပေမယ့် ခေါင်းသိပ်မကြည်သေးလို့ စက်ဘီးတွန်းကာ နှစ်ယောက်သားလမ်းလျောက်လာခဲ့တယ်။

ဒီမှာတင် အောင်လေးက ကျနော့်ကို မေးမလို့ဟာကို သူမေ့နေလို့ဆိုပြီး မနေ့ ညက ကျနော့်အိမ်ကို ငုဝါလာသေးလားလို့ မေးလာပါတယ်။ ဒီအမေးကြားတော့ ကျနော့်ခေါင်းထဲ မိုးကြိုးအပစ်ခံလိုက်ရသလိုပါပဲ။

ငုဝါ ဘာလို့လာရမှာလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုပြီး အလန့်တကြားမေးရပါတော့တယ်။ ဒီမှာတင် အောင်လေးက ကျနော်ကို ပို့ပြီး သူ​ြအိမ်ပြန်တာမှာ လမ်းမှာ ငုဝါကို စက်ဘီးနဲ့တွေ့တယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။

ငုဝါက ကျနော့်ကို မေးလို့ သူလည်း နောက်ချင်တာနဲ့ ကျနော်မူးနေပြီ။ လူမှန်းမသိဘူး။ အခုအိမ်ပြန်သွားတယ်။ အန်ဖက်စို့နေလောက်ပြီလို့ ပြောလိုက်ပါတယ်တဲ့။ ဒီစကားကြားတော့ ငုဝါမှာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာဖြစ်ပြီး စက်ဘီးကို အတင်းနင်းထွက်သွားတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

ဒါကြောင့် အောင်လေးက ကျနော့်ဆီ ငုဝါလာသေးလားလို့ သတိတရမေးလာတာပါ။ အခု ခက်ရတာက ကျနော်ပါ။ ငုဝါရောက်လာ၊ မလာကို ကျနော် မမှတ်မိပါဘူး။

ညက ဘာတွေဖြစ်ပြီး၊ ဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားသလဲဆိုတာတောင် သေချာမမှတ်မိပါ။ အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲရင်း တစ်ယောက်တည်း အရူးတစ်ယောက်လို လျောက်ပြောနေမိတာကိုတော့ ခပ်ရေးရေး ပြန်အမှတ်ရပါတယ်။

ဦးသန့်စင်နဲ့ အမေတို့ အကြောင်းတွေ၊ ဦးသန့်စင်ကို မုန်းတဲ့အကြောင်းတွေ၊ သတ်ပစ်ချင်တာတွေ သူပြောခဲ့မိသလား။ ဒါတွေကို ငုဝါကြားသွားသလား။

တကယ်လို့ ကျနော်ပြောခဲ့မိလို့ ငုဝါကြားသွားရင် ဒုက္ခပါပဲ။ ကျနော့်ကိုယ်ကျနော်လည်း မသေချာပါ။ တစ်ခုရှိတာက ငုဝါသာရောက်လာရင် မူးပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဒီအတိုင်း ထားသွားမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

ခုနက နည်းနည်း ကြည်လင်နေတဲ့ ခေါင်းက အောင်လေးစကားကြောင့် ပြန်ပြီး မူးနောက်နောက် ဖြစ်လာရပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ငုဝါက လမ်းချိုးလေးကနေ စက်ဘီးစီးပြီး ထွက်လာပါတယ်။

အောင်လေးက လှမ်းခေါ်တော့ ငုဝါက လှည့်ကြည့်ကာ စက်ဘီးရပ်လို့ စောင့်နေပါတယ်။ ငုဝါ ရပ်စောင့်နေတဲ့ နေရာက ကျနော်တို့နဲ့ နည်းနည်းလှမ်းပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ငုဝါဆီ လှမ်းသွားချိန်မှာပဲ ငုဝါရဲ့ အလှအပများကို မြင်လာရပါတယ်။ ငုဝါဟာ အနီရောင် လက်ပြတ်၊ ခါးတို ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးနဲ့ စကပ်ထမိန် အနီရဲရဲလေးဝတ်ထားပါတယ်။

မြန်မာဆန်ဆန် အနီရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ အရမ်းကို လိုက်ဖက်ပြီး လှပလွန်းနေပါတယ်။ မနက်ခင်း နေရောင်ခြည် နုနုအောက်မှာ ကြွကြွရွရွလေး ဝင်းဝါတောက်ပနေတဲ့ ငုဝါရဲ့ အလှဟာ ကျနော့်ကို ရင်ခုန်မြန်လာစေရပြန်ပါတယ်။

အောင်လေးကလည်း ငုဝါကို စိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော်လည်း သဝန်တိုသလို ဖြစ်သွားပြီး သူ့ကို ဟေ့ကောင်၊ ဘာကြည့်နေတာလဲလို့ ခပ်တိုးတိုး ဟန့်လိုက်ရပါတယ်။ ဒီတော့မှပဲ အောင်လေးက စပ်ဖြီးဖြီးနဲ့ ……

“ဟီး …. လှလို့ ကြည့်တာပါကွာ။ ငုဝါက တစ်နေ့တခြား ပိုပိုလှလာတယ်နော်”

“လှလည်း ကြည့်စရာလားဟ။ ငုဝါက တို့ညီမလေးပဲဟာ။
ငုဝါကို မင်းအဲလိုစိတ် မမွေးနဲ့ကွာ။ ငါမကြိုက်ဘူး”

“သိပါတယ်ကွာ။ ငုဝါအလှအပကို ငါ့အတွက် ခံစားနေတာ မဟုတ်ပါဘူး။
ငါ့သူငယ်ချင်းအတွက်ပါ။ ငုဝါက မင်းအတွက်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်။
ဟိုကလည်း မင်းကိုဆိုရင် …”

“ဟေ့ကောင်၊ တော်တော့။ မဟုတ်တာ မပြောနဲ့။
ကြားသွားရင် မကောင်းဘူး”

အကြောင်းသိ၊ အဆင်းသိ အောင်လေးစကားကို ကျနော်က ဆက်ပြောမခံရဲပါဘူး။ ပြီးတော့ ငုဝါကြားသွားမှာလည်း စိုးရိမ်ပါတယ်။

ဒါကြောင့် နှစ်ယောက်သာ အနားကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ကြိတ်ပြောနေတာကနေ သူ့ကို ဟန့်တားလိုက်ရတာပါ။ ကျနော်ဟန့်တားလို့ မဆုံးခင်မှာပဲ အောင်လေးက ကျနော့်နား အနား ကပ်ကာ �နှစ်ကိုယ်ကြားလေသံလေးနဲ့ ……

“ငါက မဟုတ်တာ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး။ မင်းအတွက် စိုးရိမ်လို့ ပြောနေတာ။
ငုဝါက အခု ကြိုက်တဲ့သူတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတာ။ ဟိုကျောင်းနားက ခပ်ရှုပ်ရှုပ်ကောင်လေး မင်းသိတယ် မဟုတ်လား။
အဲဒီကောင်လေးက ငုဝါနဲ့ အတန်းတူတူပဲ။ ဒီကောင်က အသဲအမဲ လိုက်နေတာ။
ငါတွေ့တာ ခဏခဏပဲ။ သူတို့ချင်း အခြေအနေက တော်တော်တိုးတက်နေပြီဟ”

“တော်တော့ဟေ့ကောင်။ ငုဝါနား ရောက်တော့မယ်”

“အေး၊ မင်းက သွေးအေးနေတယ်။ မင်းညံ့ရင် မင်းခံပဲ။
ဟိုကောင် အသေအလဲ လိုက်နေတာလည်း မပြောနဲ့။
ငုဝါဝတ်ပုံနေပုံက မင်းမြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ မြန်မာဆန်ဆန်နဲ့ အရမ်းလှပြီး ကြွရွနေတာပဲ။
တင်တွေ၊ ရင်တွေက အရှိအတိုင်း ကြွရွနေမှတော့ မရချင်တဲ့သူ ဘယ်သူရှိမှာလဲ”

ငုဝါ ကြားနိုင်တဲ့ အနေအထားရောက်လာပြီမို့ အောင်လေးကို ကျနော်ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ပါဘူး။ အောင်လေးကလည်း ဆက်မပြောတော့ဘဲ ငုဝါကိုပဲ လှမ်းပြုံးပြပါတယ်။

ကျနော်ကတော့ ငုဝါကို မပြုံးပြနိုင်လောက်အောင် ရင်ထဲမှာ စို့နစ်နေသလို ခံစားနေရပါတယ်။ အောင်လေးက ကျနော့်ကို ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်ရင် သွေးအေးတယ်လို့ ပြောပေမယ့် အခု ကျနော့်ရင်တွေ ပူနေရတာကို ဘယ်သူမှ မသိနိုင်ပါဘူး။

ငုဝါကို ကြိုက်နေသူတွေ အများကြီးရှိတယ်လို့ အောင်လေးပြောကတည်းက ကျနော့်ရင်တွေ ပူလောင်လှုပ်ခတ်နေရတာပါ။ အောင်လေးပြောတဲ့ ကျောင်းနားမှာနေတဲ့ ငုဝါနဲ့ အတန်းတူ သူငယ်ချင်းကို ကျနော် သိပါတယ်။

ကောင်လေးက ခပ်ဆိုးဆိုး ဂျစ်ကန်ကန်လေးမို့ ငုဝါကို ဒီကောင်လေးနဲ့ အပေါင်းအသင်းလုပ်တာ သတိထားဖို့ ကျနော် ပြောဖူးပါတယ်။ ငုဝါကလည်း မလုပ်တဲ့အကြောင်းနဲ့ အတန်းဖော်မို့ စကားလာပြောရင် မကောင်းတတ်လို့ ပြန်ပြောတာပဲ ရှိတဲ့အကြောင်း ပြောဖူးပါတယ်။

ဒီကောင်လေးက ဂျစ်ကန်ကန်လေးပေမယ့် ကျနော်နဲ့ အောင်လေးကို ရှိန်ပါတယ်။ ကျနော်တို့ကလည်း ကျောင်းတက်ချိန်တုန်းက စာတော်သလို ဆိုးလည်း ဆိုးခဲ့ကြတာ မဟုတ်လား။ ကျနော်ရှိနေချိန်မှာတော့ ဒီကောင်လေးက ငုဝါအနား မကပ်ပါဘူး။

အခု ကျနော် မမြင်ကွယ်ရာမှာတော့ အဆင့်တွေ တော်တော်တက်နေကြပြီတဲ့လား။ ကျနော့်ကို ပြောတော့ မကောင်းတတ်လို့ စကားပြန်ပြောရတာပါဆိုတဲ့ ငုဝါကိုလည်း စိတ်ဆိုးမိပါတယ်။

တဆက်တည်း ကျနော့်ရင်ထဲမှာလည်း စိုးရိမ်ပူပန်မှုက အတိုင်းအဆမရှိ ဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။ ရည်းစားလူလု အူနုကျွဲခတ်ဆိုရအောင်လည်း ငုဝါက ကျနော့်ရည်းစားမဟုတ်ပြန်ပါ။ သူမက ကျနော့် ညီမလေးပဲ မဟုတ်လား။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလို ကျနော့်ရင်ထဲ ထိခိုက်ခံစားရပြီး ဒေါသထွက်နေရတာဟာ ငုဝါကို မဖြစ်သင့်တဲ့ သူနဲ့ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်စိတ် ကြီးနေလို့ ဖြစ်မှာပါ။ အသိနဲ့ ခံစားချက်ကြားမှာ လှောင်ပိတ်ရင်း မောပန်းနေမိပါတယ်။

အောင်လေးစကားကြားပြီးကတည်းက ကျနော့်နှလုံးသားတွေ ကွဲကြေလွင့်ပျောက်သွားသလို ဟာတာတာကြီး ခံစားနေရပါတယ်။ မျှော်လင့်ချက်တွေ ကုန်ဆုံးပြီး အားအင်တွေကုန်ခမ်းသွားသလိုပါပဲ။

အောင်လေးကတော့ ငုဝါကို တွေ့တာနဲ့ စနောက်နေတာပါပဲ။ ငုဝါကတော့ အောင်လေးကို အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေပေမယ့် အရင်လို အသံစာစာလေးနဲ့ ပြန်ရန်တွေ့တာမျိုး မရှိပါဘူး။

ပြီးတော့ ငုဝါမျက်နှာလေးက ညှိုးနွမ်းပြီး ချောင်ကျနေပါတယ်။ ကျနော့်တို့ကိုလည်း မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဘဲ �အောက်ကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေပါတယ်။ ငုဝါမျက်နှာ မကြည်ရွှင်တာကို အောင်လေးလည်း သတိထားမိပြီး…..

“ငုဝါ၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ မျက်ကွင်းတွေပါ ချောင်ကျနေရတာလဲဟ။
ညက အိပ်ရေးပျက်လို့လား။ နင်ညက အိမ်ပြန်အိပ်တာ မဟုတ်လား”

“ဟို …. ဟုတ်တယ်။ ညက အမေတို့နဲ့ အိမ်မှာပဲ ပြန်အိပ်တာ။ အမေကတော့ မနက်အစောကြီး အာရုံဆွမ်းကပ်အမှီ ထသွားတယ်။
ညီမလေးလည်း ညက အိပ်မပျော်တာနဲ့ ဒီမနက် ခေါင်းတွေ ကိုက်နေလို့။ အဲဒါကြောင့်ပါ”

“ဟား ဟား၊ ဘာလဲ၊ ညက ခေတ် လူမှန်းမသိအောင် မူးနေတာကို ငါပြောလိုက်လို့ စိတ်ပူပြီး အိပ်မပျော်တာ မဟုတ်လား …. ဟား ဟား …..
ဒါနဲ့ … ညက ခေတ်ဆီကို နင်မသွားဘူးလား”

“ရှင် ……. မ …. မသွားဖြစ်ဘူး။ ညက မှောင်နေတာနဲ့ အမေတို့ဆီပဲ ပြန်သွားလိုက်တာ။
အမေစိတ်ပူနေမှာကို သတိရလာလို့”

ငုဝါရဲ့ စကားကြားမှ ကျနော့်ရင်ထဲ ထင့်နေတာတစ်ခု ပြေပျောက်သွားပါတော့တယ်။ ကျနော် အသိပျောက်အောင် မူးနေတာကို ငုဝါမတွေ့သွားတာပဲ တော်လှပါပြီ။

တဆက်တည်း ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး စိုးရိမ်ပူပန်စိတ်တွေ ဝင်လာရပြန်ပါတယ်။ ညပိုင်းကြီးကို ငုဝါက ဘာလို့ တစ်ယောက်တည်း အပြင်ထွက်လာတာလဲ။ ဘယ်သူနဲ့ တွေ့ဖို့လဲ။ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့်ပဲ ……

“ငုဝါ၊ ညီမလေး… ဘာလို့ ညပိုင်းကြီး တစ်ယောက်တည်း အပြင်ထွက်တာလဲ။
အဲဒါမျိုး တစ်ယောက်တည်း အပြင်မထွက်ရဘူးလို့ ကိုကို �မှာထားတယ်လေ”

“မ… မဟုတ်ဘူး ကိုကို။ ညက ဆွမ်းကျွေးအိမ်မှာ ပစ္စည်းတစ်ခုလိုလို့ ညီမလေးကို မေမေက အိမ်ပြန်ယူခိုင်းလိုက်တာပါ။
တစ်ယောက်တည်းလည်း မသွားခိုင်းပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အမေမြဆိုင်က မမတွေကလေ … ဆိုင်ပြန်သိမ်းနေကျလို့ တစ်ယောက်မှ မရှိဘူး။
အဲဒါကြောင့် ညီမလေးလည်း မထူးဘူးဆိုပြီး တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာမိတာပါ။
ကိုကို့စကားကို နားမထောင်တာ မဟုတ်ပါဘူး”

ပြာပြာသလဲ ရှင်းပြပြောဆိုလာတဲ့ ငုဝါစကားကြားမှ ကျနော့်ရင်ထဲက စိုးရိမ်တာတွေ ပြေသွားပါတော့တယ်။ ငုဝါက ကျနော့်စကားကို အလေးထားတာ သိရလို့လည်း ကြည်နူးမိပါတယ်။

“အွန်း…. ဒါဆို တော်သေးတာပေါ့။ ကိုကိုက စိုးရိမ်လို့ပါ။
ညီမလေးကို အပြစ်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါဆို သွားတော့မယ်လေ”

“ဟုတ်… ကိုကို့စက်ဘီး မပါဘူးမို့လား။ ဒါဆို ညီမလေး စက်ဘီးကို နင်းလေ”

“အင်း …..”

ဒီလိုနဲ့ ငုဝါစက်ဘီးကို ကျနော်က နင်းပြီး ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ အောင်လေးကတော့ တစ်ယောက်တည်း စက်ဘီးနင်းရင်း ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ကို တော်တော်လိုက်ဖက်တဲ့ မောင်နှမတွေဆိုပြီး စနေပါသေးတယ်။

ကျနော့်က ငုဝါကို အားနာလို့ သူ့ကို ဟန့်တာလည်း မရပါဘူး။ သူစချင်ရာကို စနောက်ပြီး ရှေ့ကနေ စက်ဘီးအတင်းနင်းလို့ ထွက်ပြေးသွားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ဘဝင်မကျ ဖြစ်နေပါတယ်။ အရင်က စက်ဘီးစီးတိုင်း ငုဝါက ကျနော့်ခါးကို ဖက်ပြီး စကားတွေ တတွတ်တွတ်ပြောကာ စီးနေကျပါ။

လူရှေ့သူရှေ့မှာ ခါးဖက်မစီးဖို့ ပြောလည်း မရပါဘူး။ အဲလိုပြောရင် ကျနော့်ကိုတောင် စိတ်ကောက်တတ်ပါသေးတယ်။ အခုတော့ အသံတိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နဲ့ သူ့ဟာသူ ငြိမ်ငြိမ်လေး လိုက်စီးလာပါတယ်။

အောင်လေးရှိရင်လည်း ထားပါတော့။ အခုတော့ အောင်လေးက စက်ဘီးကို နင်းပြေးသွားတာ အစအနတောင် မတွေ့ရတော့ပါဘူး။ ငုဝါ ပြောင်းလဲနေပြီလားဆိုတဲ့ အတွေးက ကျနော့်ရင်ကို ထိခတ်ပူလောင်စေပါတယ်။

အခြားတစ်ပါးသူ ရှိနေလို့သာ ကျနော့်အပေါ် ဒီလို အနေအထိုင် တည်ငြိမ်လာတာ ဖြစ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အရင်ရက်တွေက ငုဝါနဲ့ နေ့တိုင်း တွေ့နေကျပါ။

အဲဒီရက်တွေတုန်းက ငုဝါရဲ့ပြောင်းလဲမှုတွေ သတိမထားမိပါဘူး။ ကျနော့်စိတ်ထင်တော့ အရင်လို ချစ်ချစ်ခင်ခင်ပဲ နေခဲ့တယ် ထင်ပါတယ်။ ဒါမှမဟုတ် ပြောင်းလဲနေပေမယ့် ကျနော်ကပဲ ပုံမှန်တွေ့နေတာမို့ သတိမထားမိတာလား။

ဒါပေမယ့် ဒီနေ့တော့ အောင်လေးစကားကြားပြီးမှ သတိထား ကြည့်မိတာပါ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ငုဝါရဲ့ပြောင်းလဲမှုတွေက မသေချာပါ။ ကျနော့်အပေါ် မပြောင်းလဲသလိုပါပဲ။

ဒါဆို ဒီနေ့ ငုဝါက ဘာဖြစ်နေတာလဲ။ အသံတိတ်နေသလို၊ ကျနော့်အပေါ် ချစ်ခင်တွယ်တာမှု လျော့နည်းနေသလို ခံစားရတာဟာ ဘာကြောင့်ပါလဲ။

တကယ်ပဲ ငုဝါ ခေါင်းမူးနေလို့ မအီမသာဖြစ်ကာ စကားနည်းနေရတာလား။ ဒါကြောင့်ပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ ဆုတောင်းနေမိပေမယ့် ကျနော့်ရင်ထဲမှာ မသက်မသာ ခံစားနေရစဲပါ။

ဒီလိုနဲ့ ဆွမ်းကျွေးအိမ် ရောက်တဲ့အထိ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ တိတ်ဆိတ်နေကြပါတယ်။ ဆွမ်းကျွေးမှာ ရှိနေရပေမယ့် ကျနော့်စိတ်တွေ မရွှင်ရပါဘူး။

ကိုယ့်အိမ်က လုပ်တဲ့ပွဲမို့ အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ဧည့်ခံနေရပေမယ့် ငုဝါကိုသာ အရိပ်တကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေရပါတယ်။ ငုဝါလည်း ဝိုင်းလုပ်၊ ဧည့်ခံနေပေမယ့် သိပ်မရွှင်ပြသလိုပဲ ထင်မိပါတယ်။

ငုဝါကို ကြည့်နေမိတာနဲ့ အမေနဲ့ ဦးသန့်စင် ကိုတောင် သတိမထားမိပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လည်း အမေတို့က လူရှေ့သူရှေ့မှာ ပုံမှန်ပဲ နေထိုင်ဆက်ဆံတတ်ကြတာမို့ သိပ်တော့မထူးပါဘူး။

ဒီလို ကျနော့်စိတ်တွေ မရွှင်ရတဲ့ကြားထဲ ပူပန်ရတာက ထပ်တိုးလာရပြန်ပါတယ်။ အဲဒါကတော့ ငုဝါကို လိုက်နေတယ်ဆိုတဲ့ ကောင်လေးက သူ့အမေနဲ့ အတူရောက်လာလို့ပါ။

ဒီကောင်လေးကို မြင်တော့ အောင်လေးက ကျနော့်ကို မျက်စပစ်ပြပါတယ်။ ကျနော်လည်း ငုဝါရဲ့ အနေအထိုင်ကို မသိမသာ စောင့်ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ငုဝါပုံစံက ပုံမှန်ပါပဲ။ ဒီကောင်လေးရောက်လာလို့ ပိုပြီး ရွှင်ပြသွားတာလဲ မရှိပါဘူး။ ကျနော်ပဲ အစိုးရိမ်လွန်နေတာ ဖြစ်မှာပါ။

ငုဝါတကယ်ကို နေလို့မကောင်းတာ ဖြစ်ပါမယ်။ ဒီလို အတွေးဝင်လာတော့ ကျနော်စိုးရိမ်သွားတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါစက်ဘီးကို ယူနင်းပြီး ဆေးဆိုင်ဘက်ထွက်ကာ ငုဝါအတွက် လိုအပ်မယ်ထင်တဲ့ ဆေးတွေ ထွက်ဝယ်လိုက်ပါတယ်။

ဆေးဝယ်ပြီး ခြံထဲပြန်ဝင်လာချိန်မှာပဲ တွေ့လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကျနော့်ရင်ဝကို မီးစနဲ့ အထိုးခံလိုက်ရသလို ပူလောင်စူးအောင့်သွားရပါတယ်။

ခြံထဲက စက်ဘီးတွေ ရပ်တဲ့နားမှာ ငုဝါနဲ့ အောင်လေးပြောထားတဲ့ ကောင်လေးတို့ ရပ်စကားပြောနေပါတယ်။ ကျနော်ဝင်လာတာတွေ့တော့ ငုဝါမှာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားပါတယ်။

ပြီးတော့ ကိုကို ဘယ်သွားတာလဲ ဆိုပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းမေးပါတယ်။ ကျနော်လည်း မမြင်ချင်ယောင်၊ မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ စက်ဘီးကို သူတို့နဲ့ဝေးတဲ့ဆီ သွားရပ်ပြီး အိမ်ပေါ်ခပ်သုတ်သုတ် တက်သွားလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါက ကိုကိုလို့ အော်ခေါ်ပြီး ကျနော့်နောက်ကို လိုက်လာပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ငုဝါနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ဘဲ ရှောင်နေလိုက်ပါတယ်။

ကျနော့်ကိုယ် ကျနော်လည်း ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူး။ ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သဝန်တိုနေတာလား ? ဒါမှမဟုတ် အနေအထိုင် မကြိုက်လို့ ကျနော်တားမြစ်ထားတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ တွဲတွေ့ရလို့ စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်နေတာလား ?

တကယ်တော့ ကျနော့်အဖြစ်က ကိုယ်ခူးဖို့ မရည်ရွယ်ထားတဲ့ အလှဆုံး ပန်းတစ်ပွင့်ကို အခြားသူတွေ ခူးဆွတ်ပန်ဆင်သွားမှာကိုလည်း မလိုလားနိုင်တဲ့ အဖြစ်ပါ။ အလှဆုံး ပွင့်လန်းဖို့ အားယူနေတဲ့ ပွင့်သစ်စပန်းလေးကို အပင်ပေါ်မှာပဲ လှပနေတာ မြင်ချင်နေမိတဲ့ ကျနော်ဟာ အတ္တတွေ သိပ်ကြီးနေသလား။

တကယ်တော့ ငုဝါလို မိန်းမလှလေးဟာ ချစ်သူ၊ လိုက်သူတွေ များတာ သဘာဝပါပဲ။ နုငယ်ပျိုမျစ်မှုနဲ့ လှပသစ်လွင်မှုတွေ ပေါင်းစည်းနေတာ မဟုတ်လား။

ဒီကြားထဲ အဝတ်အစားနဲ့ အနေအထိုင်ကလည်း သူမရဲ့ လှပမှုကို ပိုပြီး ပံ့ပိုးနေခဲ့ပြန်ပါတယ်။ အန်တီယမင်းကိုယ်တိုင်က ငုဝါကို ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကွက်တိကျပြီး မိန်းမတို့ အလှအပကို ပေါ်လွင်အောင် ချုပ်ပေးခဲ့တာ မဟုတ်လား။

ထမိန်စကပ်လေးများဝတ်လိုက်ရင် ငုဝါရဲ့ လုံးပြီးတင်းနေတဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကျစ်ကျစ်လေးတွေဟာ မြင်သူတကာ ဘဝင်ဆူလောက်အောင် ဖြစ်စေရပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကောင်လေးတွေက မျက်စိကျနေတာပေါ့။

ဒီနေ့ဝတ်ထားတဲ့ အနီဝမ်းဆတ်လေးကလည်း ငုဝါအလှကို တော်တော်ပေါ်လွင်စေပါတယ်။ လက်မောင်းရင်းသာသာ လက်ပြတ်ရင်ဖုံးလေးကြောင့် လက်မောင်းသား ဝင်းဝင်းအိအိလေးတွေဟာ အထင်းသားပေါ်လွင်နေတယ်လေ။

ဇာအင်္ကျီအောက်က ခပ်ရေးရေးတွေ့ရတဲ့ အသားဝင်းဝါဝါနဲ့ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးဟာ ထွေးဖက်ပြီး အနမ်းပေးချင်စရာ ကောင်းလောက်အောင်ပါပဲ။ အထူးသဖြင့် သူ ဘဝင်မကျဆုံးက ဝမ်းဗိုက်သား ဖွေးဖွေး၊ ချပ်ချပ်လေးတွေကို လှစ်ဟပြနေတဲ့ ခါးတိုအင်္ကျီလေးကြောင့်ပါ။

မြင်သူတွေကို စွဲလမ်းတပ်မက်စိတ်တွေ တိုးသထက် တိုးအောင် လုပ်နေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။ ထမိန်စကပ်ကလည်း လိုတာထက် ပိုပြီး အရှိတရားတွေကို ထင်ပေါ်စေတယ်လို့ ကျနော် ထင်နေမိပါတယ်။

တကယ်တော့ ငုဝါဟာ နဂိုရှိလို့ နဂိုင်းထွက်တာပါ။ ရှိရင်းစွဲ လှပနုပျိုမှုကို အဝတ်အစားက ပိုမိုပံ့ပိုးပေးနေတဲ့ သဘောပါပဲ။ ဒါက သဘာဝပေမယ့် ကျနော်ကတော့ ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ပူလောင်နေတဲ့ စိတ်အခံကြောင့် အရာရာကို အပြစ်မြင်နေမိပါတော့တယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော်ဟာ ဆွမ်းကျွေးမှာ ဆက်မနေချင်တော့ပါဘူး။ တွေ့မြင်ရာကို ဒေါသထွက်နေမိပါတယ်။ ငုဝါခမျာလည်း သူလိုက်ခေါ်တိုင်း ကျနော်က မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာကို ခံနေရတာမို့ ငိုမဲ့မဲ့လေး ဖြစ်နေရှာပါတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အမေ့ကို ရှာကာ နေလို့သိပ်မကောင်းလို့ ပြန်တော့မယ်လို့ ပြောလိုက်ပါတယ်။ အမေကလည်း ကျနော့်မျက်နှာ မရွှင်တာကို နေမကောင်းလို့ပဲ ထင်ကာ စိတ်ပူပြီး အတင်းပြန်ခိုင်းပါတယ်။

တဆက်တည်း ငုဝါကိုလည်း ကျနော်နဲ့ ခေါ်သွားဖို့ ပြောပါတယ်။ ငုဝါလည်း မနေ့က ဝိုင်းကူလုပ်ပြီး ညရောက်တော့ မျက်နှာမရွှင်ဘူးတဲ့။ ဒီမနက်လည်း ခေါင်းမူးကာ နေမကောင်းဖြစ်နေတာမို့ ကျနော်နဲ့ အတူတူခေါ်သွားဖို့ �မှာနေတာပါ။

ဒီအချိန်မှာပဲ ငုဝါနဲ့ အန်တီယမင်းက ကျနော်တို့အနားရောက်လာပြီး သူမလည်း ပြန်လိုက်သွားတော့မယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။ အမေကတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက် အတူတူပြန်ပြီး ဆေးခန်းအရင် ဝင်ပြထားဖို့ ပြောနေပါတယ်။

ပြီးမှ ကျနော့်အိမ်ကို ငုဝါကိုပါ ခေါ်သွားပြီး အမေတို့ ပြန်လာတဲ့အထိ စောင့်နေဖို့ မှာနေပါတယ်။ အမေမှာပြီးတာနဲ့ ကျနော်လည်း ငုဝါကိုတောင် မစောင့်ဘဲ ခြံထဲဆင်းခဲ့ပါတယ်။

ငုဝါကတော့ ကိုကိုလို့ ခေါ်ပြီး ကျနော်လက်မောင်းကို နောက်ကနေ အတင်းဆွဲကာ လိုက်လာပါတယ်။ ကျနော်တို့ ထွက်ခါနီးအထိ အမေက ငုဝါကို ဂရုစိုက်ဖို့ လှမ်းအော်နေပါသေးတယ်။ အမေ့သား အခုလို ဖြစ်နေရတာ ငုဝါကြောင့်လို့ ကျနော့်စိတ်ထဲကပဲ အော်ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

(ဆက်ရန် …..)

ဒီတစ်ခါတော့ ငုဝါက လမ်းတစ်လျောက် ကျနော့်ခါးကို ဖက်စီးလာပါတယ်။ ကျနော်က သူမလက်ကို ဆွဲခွာပေမယ့် မရပါဘူး။

မရမကကို အတင်းဖက်ကာ ကိုကိုက ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ ကျနော့်ကို ပြန်အော်နေပါသေးတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘဲ စက်ဘီးပဲ နင်းနေလိုက်ပါတော့တယ်။

ငုဝါကတော့ အရင်ငုဝါ ပြန်ဖြစ်နေပြန်ပါပြီ။ လမ်းတစ်လျောက်လုံးမှာ ဒီနေ့ သူလိုက်ခေါ်နေတာကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ဘာလို့ ရှောင်နေတာလဲလို့ တတွတ်တွတ် မေးလာပါတော့တယ်။

ငုဝါကို စကားပြန်မပြောဘဲ နင်းလာခဲ့ရာ အိမ်နားရောက်မှ ဆေးခန်းဝင်ခိုင်းတာကို သတိရပါတော့တယ်။ ဒီတော့မှ ငုဝါကို ဘယ်ဆေးခန်း သွားမှာလဲလို့ မေးရပါတယ်။

ငုဝါက ဘယ်ဆေးခန်းမှ မသွားတော့ဘူးတဲ့။ ခေါင်းမကြည်တာလည်း တဖြည်းဖြည်း ပျောက်သွားပြီလို့ ပြောပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။

အိမ်ထဲရောက်တော့လည်း ကျနော်က ဧည့်ခန်းမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး ငုဝါကို စကားထပ်မပြောတော့ဘဲ မျက်နှာလွှဲနေခဲ့ပါတယ်။ ကြာလာတော့ ငုဝါလည်း တင်းမာနေတဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို လိုက်ကြည့်ကာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာပါတယ်။

ပြီးတော့ ကျနော့်ဘေးနား အသာကပ်ထိုင်ကာ လက်မောင်းကို မရဲတရဲဆွဲပြီး …..

“ကိုကို၊ ငုဝါကို စိတ်ဆိုးနေတာလား။ ငုဝါ ဘာလုပ်မိလို့လဲ။
ဟိုအိမ်မှာကတည်းက ငုဝါကို ကိုကို မခေါ်ဘူးနော်။
ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်။ ကိုကို မကြိုက်တာ ငုဝါဘာလုပ်မိလဲဆိုတာ ပြောပြပါကိုကိုရယ်…
ငုဝါ အရမ်းဝမ်းနည်းတာပဲ”

“ဘာလုပ်မိလဲ ဟုတ်လား။ နင့်ကို ဟိုကောင်လေးနဲ့ သတိထားပေါင်းပါဆိုတာကို၊
ခြံထဲမှာ နှစ်ယောက်သား ကြည်နူးနေတယ်ပေါ့။ အဲဒါ ငါ့စကား နားထောင်တာလား”

“ကိုကို …. ညီမလေးကို ဘယ်လို ပြောလိုက်တာလဲ။ နင်တွေ ငါတွေနဲ့….
ကိုကို ထင်သလို မဟုတ်ဘူး။ သူနဲ့လည်း ဘာမှ ကြည်နူးစရာ မရှိဘူး။
ငုဝါက ကိုကို့ကို အိမ်ပေါ်မှာ မတွေ့လို့လိုက်ရှာတာ။ ငုဝါစက်ဘီးကို သတိရလို့ ခြံထဲဆင်းကြည့်တော့ စက်ဘီးမတွေ့ဘူး။
ဒါဆိုရင် ကိုကိုက ငုဝါစက်ဘီးနဲ့ အပြင်သွားတာပဲဆိုပြီး စိတ်အေးသွားရတာ။
အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ခါနီးမှ သူလည်း ပြန်တော့မှာမို့ ခြံထဲဆင်းလာတာကို တွေ့တာ။
သူက ပြန်ခါနီး နှုတ်ဆက်နေလို့ မကောင်းတတ်တာနဲ့ ခဏရပ်စကားပြောနေတာလေ။
အဲချိန် ကိုကိုရောက်လာလို့ ငုဝါ လိုက်ခေါ်တာပဲ။ ကိုကိုမှ ငုဝါကို စကားပြန်မပြောတော့တဲ့ဟာ …
ဟင့် …. ဟင့် …. အဲဒါကို ကိုကိုက ငုဝါကို နင်တွေ ငါတွေနဲ့ ပြောနေတာလား …ဟင့်”

ငုဝါက အရှည်ကြီး ရှင်းပြရင်း ဝမ်းနည်းပြီး ကျနော့်လက်မောင်းကို မျက်နှာအပ်ကာ ရှိုက်ငိုနေပါတော့တယ်။ ငုဝါရဲ့ ရှိုက်ငိုသံဟာ ကျနော့်ကို ပြင်းစွာ တုန်လှုပ်သွားစေပါတယ်။

ကျနော့် ဒေါသတွေ ဘယ်ဆီရောက်ကုန်မှန်း မသိတော့ပါဘူး။ သူ့ဘက်ကို အမြန်လှည့်ပြီး ပခုံးကို ထွေးဖက်ကာ နှစ်သိမ့်နေမိပါတယ်။

ဒီကောင်မလေးကြောင့် ကျနော့် ဒေါသနဲ့ မာနတွေကို လွင့်စင်ပျောက်ကွယ်ရတာ အခါခါရှိပါပြီ။ အခုလည်း သူ့ပခုံးကို ဖက်ပြီး ကျနော် ဒေါသထွက်လို့ စကားကြမ်းသွားတာကို ခွင့်လွှတ်ဖို့ ချော့နေမိပါတယ်။

ငုဝါကလည်း ကျနော့်လက်မောင်းကို ဖက်ထားတာကနေ ရင်ခွင်ထဲ ဝင်ကာ မျက်နှာအပ်လို့ ရှိုက်ငိုနေပါတယ်။ အတော်ကြာအောင် ကျနော်က ချော့တော့မှ ငိုသံပျောက်ကာ …..

“ဒါဆို နောက်ဆိုရင် ကိုကို… ငုဝါကို နင်နဲ့ငါနဲ့ ဘယ်တော့မှ မပြောဘူးလို့ ဂတိပေး။
ကိုကို စိတ်ဆိုးရင် ဆူ၊ ဆူလို့ အားမရရင် ရိုက်၊ ရတယ်။
ဒါပေမယ့် ကိုကိုဆီက အဲလို ကြားရတိုင်း ငုဝါ အရမ်းဝမ်းနည်းတာပဲ”

“ဟင် …. ကိုကိုက အရင်တစ်ခါမှ မပြောဖူးပါဘူး။ ပြောဖူးလို့လား…..”

“ဟင် !!!!! မ ….. မသိဘူးကွာ။ ကိုကို ပြောဖူးရင် ပြောဖူးမှာပေါ့”

“ထားပါ …. အခုဟာကတော့ တော်တော်ဒေါသ ထွက်သွားလို့ပါ။ နောက် မပြောတော့ဘူးနော် ….”

“ဒါနဲ့ ကိုကိုက ငုဝါစက်ဘီးကို ယူပြီး ဘယ်ထွက်သွားတာလဲ။
ကိုကိုသာ အိမ်ပေါ်က ပျောက်မသွားရင် ငုဝါလိုက်ရှာဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ”

“ကိုကိုက ငုဝါမျက်နှာလေး မရွှင်လို့ ဆေးထွက်ဝယ်တာ။
ဒီမှာ ကြည့် … ကိုကို့အိတ်ထောင်ထဲမှာ ခေါင်းကိုက်ပျောက်ဆေးတွေ ရှိသေးတယ်”

“ဟင် … တကယ် ….
ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကိုကိုက ငုဝါကို ဂရုစိုက်သားပဲ … ဟီးးးး
ဒါနဲ့များ ပြန်လာတော့ ငုဝါခေါ်တာတောင် လှည့်မကြည့်ဘူး … ပြီးတော့ နင်တွေငါတွေနဲ့”

“အွန်းပါ… ကိုကို လွန်သွားပါတယ်…. ကျေတော့နော်”

“ပြီးရော…. ဟွန့်…. ကိုကို လူဆိုးကြီး … ငုဝါကို ဝမ်းနည်းရအောင် လုပ်တယ် ….”

ငုဝါရယ်၊ ညီမလေးက ကိုကို့ကို ရင်ပူအောင် လုပ်နေတာတွေက များနေပြီလို့ ကျနော့်စိတ်ထဲကပဲ ပြောမိလိုက်ပါတယ်။ တဆက်တည်းမှာပဲ ကျနော် စိုးရိမ်နေတာတွေနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး သိချင်နေတာတွေ ရှိတာမို့ ….

“ဒါနဲ့၊ ကိုကို မေးစရာ ရှိတယ်။ မှန်မှန်ဖြေ ….
အဲကောင်လေးက ငုဝါကို လိုက်နေတာဆို… ဟုတ်လား”

“ဟင် …. ကိုကို ဘယ်လိုသိလဲ”

“ဘယ်လို သိတာလဲ လာမမေးနဲ့လေ။ ငုဝါနဲ့ သူနဲ့ အခြေအနေကို ဒီထက်ပိုပြီးတော့တောင် ကိုကို သိနေတယ်”

“ဟာ …. ကိုကို !!! ဘာတွေ လျောက်ပြောနေတာလဲ။
သူနဲ့က အတန်းဖော်အဆင့်ပဲ။ ကိုကိုပြောထားလို့ သူ့ကို သူငယ်ချင်းလို့တောင် သဘောမထားဘူး။
ကိုကိုက ဘယ်လိုတွေ ထင်ပြီးပြောနေတာလဲ။
မဟုတ်မှလွဲရော … ကိုအောင်အောင် လျောက်ပြောထားတာမဟုတ်လား”

“ဘယ်သူပြောပြောလေ။ ငုဝါတို့ အနေအထိုင် မှန်ရင် ဘယ်သူက ဘာပြောမှာလဲ ….
ဒါတွေကြောင့် ကိုကိုက အစကတည်းက ကြိုတားတာပေါ့”

“ဟင်… ငုဝါက ဘာတွေ အနေအထိုင် မတတ်လို့လဲ။
မေမေတို့၊ အန်တီတို့ ပြီးတော့ ကိုကို ပြောတဲ့အတိုင်း ငုဝါနေတာပဲ။
သူတို့ဟာသူတို့ ငုဝါက လှလို့ လိုက်ကြတာကို ဘာလုပ်လို့ရမှာလဲ။
ဟဲ … သူတို့က ငုဝါရဲ့ အလှအပတွေကို မြင်တတ်တာကိုး။
တစ်ချို့ကသာ မမြင်နိုင်တာလေ …..”

“ဘာမှ လှည့်ပတ်ပြီး အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့။
ငုဝါ ဝတ်တာတွေကိုက ယောက်ျားလေးတွေကို မနေနိုင်အောင် ဖြစ်စေတာကိုး …..”

“ကိုကို ! ငုဝါက မေမေနဲ့ အန်တီဆင်တာပဲ ဝတ်တာပဲလေ။ ဘာတွေ ကလပ်နေလို့လဲ”

“အေး …. ဟုတ်တယ်၊ အန်တီယမင်းကိုလည်း ပြောရအုံးမယ်။
နောက်ဆို ဒါမျိုး မို့မောက် လုံးကြွပြီး ကျပ်ထုပ်နေတဲ့ အဝတ်အစားမျိုးတွေ မဝတ်ခိုင်းဖို့”

“ကိုကိုက ငုဝါလှတာကို မနာလို ဖြစ်နေတာလား”

“ဘာ …. ကိုကိုက ဘာလို့ မနာလိုရမှာလဲ….
ငုဝါ ဒီနေ့ဝတ်ထားတာပဲကြည့်…. ခါးကလည်းတို …. ဟိုဟာ ဒီဟာတွေကလည်း အရှိအတိုင်း ပေါ်လွင်နေတဲ့ဟာကို ”

“ဟင် …. ဒါက ဒီနေ့အတွက် ချုပ်ထားတဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် ဝတ်စုံပဲလေ။
ဘာတွေများ ထူးပြီး ပေါ်လွင်နေလို့လဲ…
ပေါ်လွင်နေရင်လည်း သူ့ဟာသူ ရှိလို့ ထင်ပေါ်နေတာလေ။ ဒါကို ကြိုက်ကြလို့ လိုက်ကြတာကိုလည်း ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။
ငုဝါကတော့ ဒီလို ချပ်ရပ်နေတဲ့ အင်္ကျီမျိုးပဲ ကြိုက်တယ် …. ဒါမှ လူတိုင်းက ဝိုင်းကြည့်နေမှာလေ … ဟီးးးး”

“ဪ …. တော်တော် လူကြည့်ခံချင်နေတယ်ပေါ့…. ကြည့်တာက ယောက်ျားတွေ ….
ဒါကို ပျော်နေတာလား … ဟင် ….အင့်ဟာ ….”

ဖြန်း …. ဖြန်း …. အား … ကိုကို …. ဖြန်း … အား … ဘာလို့ရိုက်တာလဲ …. ဟင့် … ဟင့် ….

နှစ်ယောက်သား စကားနိုင်လု ပြောကြရင်း ကျနော့်စိတ်က ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲ မသိပါဘူး။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ကိုယ်တစောင်းလေးထားပြီး ထွေးဖက်ထားတဲ့ ငုဝါလေးရဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေကို ရိုက်လိုက်မိပါတယ်။

အရှုံးမပေးစတမ်း ပြန်ပြောနေတဲ့ ငုဝါကို စိတ်ဆိုးပြီး ရိုက်မိလိုက်တာလား ? ဒါမှမဟုတ် ကျနော်ရဲ့ မကောင်းတဲ့ စိတ်ဆန္ဒရဲ့ ခိုင်းစေရာအတိုင်း လုပ်မိနေသလား မသိတော့ပါဘူး။

ကျနော့်ကိုယ်ကျနော် သတိမထားမိခင်မှာပဲ ဖင်အိုးလှလှလေးပေါ်ကို ဆက်တိုက် ရိုက်လိုက်မိပါတယ်။ အပျိုပေါက်လေးရဲ့ ဖင်သားအိအိတင်းတင်းလေးအပေါ် နှစ်ချက်ဆင့်ရိုက်လိုက်အပြီးမှာပဲ အထိအတွေ့ကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ နောက်တစ်ချက်ကို စိတ်အလိုလိုက်ကာ ထပ်ရိုက်မိခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ အရင်ရိုက်မိတဲ့ နှစ်ချက်က တဒင်္ဂစိတ်ဆိုးမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာတာဆိုရင် နောက်ဆုံးတစ်ချက်ကတော့ ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားပြီး သာယာမှုကြောင့် ဖြစ်ပါမယ်။

ခပ်ပြင်းပြင်း ရိုက်မိတာမို့ ငုဝါ တော်တော် နာသွားမှာပါ။ အားခနဲအော်ရင်း အံ့အားသင့်ကာ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်နေရှာပါတယ်။

ဒီနောက်မှာတော့ နာကျင်စပ်ဖျဥ္းမှုကြောင့် မျက်ရည်များဝိုင်းကာ သူ့မတင်ပါးကို ပြန်ပွတ်ရင်း စုတ်သပ်ညည်းနေရှာပါတယ်။ ဒီတော့မှလည်း ကျနော်လည်း အသိပြန်ဝင်ပါတော့တယ်။

အရင်က ငုဝါစာမလုပ်တာမျိုး၊ ပြောတာနားမထောင်တာမျိုးဆိုရင် ခေါင်းကို သာသာလေး ခေါက်တတ်ပါတယ်။ အပျိုပေါက် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ မထိပါးသင့်တဲ့နေရာတွေကို သူ အမြဲရှောင်ခဲ့ပါတယ်။

တစ်ခါတလေ အနေနီးကပ်လို့ မတော်တဆ ထိမိခဲ့ရင်တော့ စိတ်တွေလှုပ်ရှားရသလို မဖြစ်သင့်ဘူးလို့လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိအမြဲ ပေးနေမိပါတယ်။ ဒါဟာ စောင့်ထိန်းသင့်တဲ့ စည်းတစ်ခုပဲ မဟုတ်လား။

အခုနောက်ပိုင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဂွင်းထု အာသာဖြေချိန်မှာ ငုဝါပုံရိပ်လေးတွေ အတွေးထဲ ဝင်လာတတ်ပါတယ်။ ကာမဆန္ဒပြည့်မြောက်ပြီးတိုင်း ဒီလို မြင်ယောင်ပြီး မှန်းမိတာကိုတောင် အပြစ်တစ်ခုလို ခံစားရပြီး ရှက်ရွံ့အားနာစိတ်တွေ အမြဲခံစားရတတ်ပါတယ်။

အခုတော့ တခဏလေး လွတ်ကင်းသွားတဲ့ အသိစိတ်ကြောင့် အပျိုပေါက်လေးရဲ့ တင်သား တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးကို သူရိုက်နှက်ခဲ့မိပါပြီ။ စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္းဖြစ်သွားလို့ ကိုယ်တင်ပါး ကိုယ် ပြန်ပွတ်ပြီး စုတ်သတ်ညည်းနေရှာတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ ထိတ်လန့်သွားသလို၊ စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ကျနော့်ကိုယ် ကျနော်လည်း အပြစ်တစ်ခု ကျူးလွန်မိသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ရရှိလိုက်တဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် ရင်တွေခုန်နေမိတာကိုက ရှက်ဖို့ကောင်းနေပြီ မဟုတ်ပါလား။

မလုပ်သင့်တာကို စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ လုပ်ခဲ့မိလို့ နာကျင်သွားရရှာတဲ့ ငုဝါကို အားနာမိသလို၊ သနားလည်း သနားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခိုဝင်နေစဲဖြစ်တဲ့ ငုဝါပခုံးလေးများကို ပုတ်ပြီး ပြန်ချော့ကာ နှစ်သိမ့်ပေးနေမိပါတယ်။

“sorry ညီမလေးရယ်၊ ကိုကို စိတ်တိုသွားလို့နော် ….
ကျွတ် …. ကျွတ် …. အရမ်းနာသွားလား”

“ဟင့် … ဟင့် …. ကိုကိုက ဘာလို့ရိုက်လဲ …ဟင့်”

ချော့တော့မှပဲ ငုဝါက ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးဝင်လာပြီး ရှိုက်သံလေးတွေ ထွက်လာပါတော့တယ်။ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းလေးမှာ မျက်ရည်စလေးတွေ ရစ်ဝိုင်းပြီး တောက်ပနေပါတယ်။ အမြဲတမ်း ဝမ်းနည်းတတ်ပြီး အချော့ခံချင်တဲ့ ကောင်မလေးကို အခုလည်း ကျနော် ပြန်ချော့ရပါတော့မယ်။

“ညီမလေးက ကိုကို့စကားကို နားမထောင်ဘဲ ပြန်ပြောနေတာကိုး ….
ကိုကို ဒေါသထွက်သွားတာပေါ့ …. တိတ်တော့နော်…. နောက်ဆို ကိုကို မရိုက်တော့ဘူးနော်”

“ဟင့် …. ကိုကိုက ပြန်ချော့ချင်ရင် ညီမလေး၊ ညီမလေးနဲ့ …. ဟင့် ….
ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး ငုဝါကို ဝမ်းနည်းရအောင် ကိုကို အရမ်းလုပ်တာပဲ”

“Sorry ပါ ညီမလေးရယ်၊ ရိုက်မိလို့ ကိုကို တကယ် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတာပါ။
ညီမလေးကို နာကျင်စေဖို့ မရည်ရွယ်ပါဘူး”

“ဟွန့် …. အဲလိုပဲ ပြောနေတာပဲ … မဟုတ်တဲ့သူနဲ့ အထင်လွဲလို့လွဲ၊ စွပ်စွဲလို့ စွပ်စွဲ….
ဆွမ်းကျွေးမှာလည်း ဒီလောက်လိုက်ခေါ်နေတာကို လှည့်ကြည့်ဖော်တောင် မရဘူး။
ကိုကိုက ငုဝါကို ဝမ်းနည်းအောင် အရမ်းလုပ်တာပဲ….
ကိုကို့ကို မုန်းမိတော့မယ် သိလား ….”

“ဟာ …. အဲလိုတော့ မပြောပါနဲ့ကွာ။ ကိုကို စိတ်ဆိုးခဲ့တာတွေက ညီမလေးကို စိုးရိမ်ပြီး စိတ်ပူလို့လေ….
ကိုကို့ကိုတော့ မမုန်းလိုက်ပါနဲ့ကွာ …. ညီမလေး ကျေနပ်အောင် ကိုကို ချော့မယ်လေ …. နော်”

“ဟင့် …. ဒါဆို ညီမလေး နာနေတာကို ပြန်ပွတ်ပေးလေ ….”

“ဟင် …. ဘယ်ကို ….”

“ကိုကို ရိုက်ထားတဲ့ နေရာကိုလေ… ဒီမှာ ဘယ်လောက် စပ်ဖျဥ္းဖျဥ္း ဖြစ်နေရလဲ သိရဲ့လား …. ဟင့်”

“မဟုတ် … သေးဘူးလေ။ အဲနေရာကို ကိုကိုက ဘယ်လို ပွတ်ပေးလို့ ကောင်းမှာလဲ”

“ဟာ …. ကိုကိုကလည်း ….. ငယ်ငယ်လေးတည်းက ညီမလေး နာသွားရင် ကိုကိုက အမြဲပွတ်ပြီး ပျောက်အောင် လုပ်ပေးနေကျပဲဟာ ….”

“ဒါ … ဒါပေမယ့် … အခုဟာက … မသင့်တော်….”

ငုဝါကတော့ ကလေးစိတ်မကုန်သေးဘဲ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း အချော့ခံချင်နေပုံပါ။ သင့်တော်၏၊ မသင့်တော်၏ ဝေခွဲနိုင်မှု မရှိသေးဘူးပေါ့။
ကျနော်မှာသာ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိဘဲ အခက်တွေ့သွားရပါတယ်။ ရုတ်တရတ်ကြီး ဒီလိုတောင်းဆိုခံလိုက်ရတော့ အံ့ဩသွားသလို ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိဘဲ ဖြစ်နေရပါတယ်။

“ကိုကို !!! ဘာဖြစ်နေတာလဲ။
ငုဝါနာနေတာကို ပြန်မချော့ချင်ရင်လည်း ရတယ်။
သွားမယ်…. ငုဝါ … ကိုကိုနဲ့ မနေတော့ဘူး”

“ဟင် …. မဟုတ်ဘူး …ငုဝါ …. မသွားပါနဲ့…”

ငုဝါက စိတ်ကောက်ပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက အတင်းကုန်းထကာ ထွက်သွားဖို့ ပြင်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော် စိုးရိမ်ပြီး ပခုံးကို အတင်းဆွဲကာ ရင်ခွင်ထဲ ပြန်သွင်းလို့ တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။

စိတ်ကောက်ကာ ထွက်သွားမှာကို စိုးလို့လား၊ ရရှိနေတဲ့ သာယာကြည်နူးနေမှုလေး ပျက်စီးပျောက်ကွယ်သွားမှာ စိုးလို့လား၊ ဘာရယ်လို့ မသိပေမယ့် ငုဝါပခုံးလေးကို တင်းတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။

ထွက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ ငုဝါကလည်း ရင်ခွင်ထဲမှာ မရုန်းဘဲ ငြိမ်နေခဲ့ပါတယ်။ ပြီးတော့ တင်းတင်းဖက်ထားပြီး ဘာမှ ဆက်မတုံ့ပြန်တဲ့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ပြီး ကိုကိုလို့ ခေါ်လိုက်ပါတယ်။

တောက်ပနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ကျနော့်ဆီက နှစ်သိမ့်ချော့မော့မှုတွေကို မျှော်လင့်တောင့်တနေတာတွေ မြင်နေရပါတယ်။ ကျနော်လည်း သူ့မျက်နှာလေးကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ရင်ခုန်မြန်လာပါတယ်။

ကျနော့် လက်တစ်ဖက်ကလည်း ငုဝါ ပခုံးလေးကို ဖက်ထားတာကနေ ခွာကာ တင်ပါးအပေါ်နားကို ရောက်သွားပါတယ်။ အခုတစ်ကြိမ် ငုဝါတင်ပါးလေးတွေပေါ်ကို ထိတွေ့ဖို့တော့ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေရပါတယ်။

ကျနော့် ရင်ခုန်မြန်မှုဟာ လက်တွေကိုပါ တုန်နေစေပါတယ်။ ဒီနေရာကို ထိတွေ့လိုက်တာနဲ့ ဘယ်လောက် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေ ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖြစ်ပေါ်ရမလဲဆိုတာ ကျနော် ကောင်းကောင်း သိနေပါတယ်။

ငုဝါကလည်း ကျနော့်လက်တွေ သူမတင်ပါးကို မထိသေးခင်မှာပဲ ရင်ခွင်ထဲ ပိုတိုးဝင်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ တစောင်းလေးဖြစ်နေတဲ့ သူမခန္ဓာကိုယ်ကို မှောက်လျက်နီးပါးဖြစ်အောင် လှည့်ပေးလာပါတယ်။

ဒီတော့ တင်းတင်းလေး မို့တက်နေတဲ့ တင်ပါးလုံးလုံးလေးတွေဟာ ပိုမိုပေါ်လွင်လာရပါတယ်။ သူ့လက်ကို လာပါ၊ ထိတွေ့ပါ၊ ပွတ်သပ်နှစ်သိမ့်ပေးပါလို့ ကမ်းလင့်လို့ ကြိုဆိုနေတဲ့အတိုင်းပါပဲ။

ဒီပုံစံလေးကို မြင်ရတော့ သူ့လက်တွေကို မထိန်းနိုင်တော့ပါဘူး။ အနည်းငယ် တုန်ရီနေရင်းပဲ ငုဝါတင်းပါးကျစ်ကျစ်လေးတွေအပေါ် ထိတွေ့ကိုင်တွယ် လိုက်မိပါတယ်။

အပျိုပေါက်လေးရဲ့ တင်းရင်းတဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အထိအတွေ့ဟာ သူ့အသိစိတ်ကို အဝေးကို လွင့်စင်သွားစေပါတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတာတွေလည်း မရှိတော့ပါဘူး။

အလေ့အကျင့်ရှိပြီးသား သူ့လက်တွေဟာ မိန်းမပျိုလေးရဲ့ တင်သားတွေအပေါ် ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မြူနှစ်သိမ့်ပေးနေမိပါပြီ။ သာသာလေး ထိတွေ့ကာ မထိတထိလေး ပွတ်သပ်ပေးနေရုံနဲ့ပင် ကျနော့်ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေရပါတယ်။

တကယ်တော့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ တင်သားဟာ ကျနော့်အတွက် သိပ်မဆန်းတော့ပါဘူး။ အမျိုးသမီးလေးယောက်ရဲ့ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို စိတ်ရှိတိုင်း ထိတွေ့ပတ်သတ်ဖူးပါတယ်။

ရင်ခုန်ခံစားမှုကို ပြင်းထန်စေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ရင်သား၊ တင်သားတွေကို ကိုင်တွယ်ဖျစ်ညှစ်ရင်း ကျနော့်စိတ်ဆန္ဒတွေကို ပြည့်ဝအောင် ဖြည့်ဆည်းဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အခုတစ်ကြိမ်ကတော့ ရင်ခုန် စိတ်လှုပ်ရှားရတာအပြင် ကျေနပ်ကြည်နူးစိတ်တွေပါ ခံစားနေရပါတယ်။

လူ့သဘာဝအရ အသစ်အဆန်းကို သဘောကျပြီး စိတ်လှုပ်ရှားတတ်တာ မဆန်းပါ။ ဒါပေမယ့် ငုဝါအပေါ်မှာတော့ အသစ်အဆန်းကို ရင်ခုန်ခြင်းထက် ကြည်နူးခြင်းက ပိုနေပါတယ်။

ကျနော်နဲ့ ပတ်သတ်ခဲ့ဖူးတဲ့ အမျိုးသမီးများတွင် ဒီလို ရင်ခုန်ကြည်နူးခြင်းကို အန်တီယမင်းနဲ့တုန်းက ရရှိခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအချိန်ကလည်း အန်တီ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ် တပ်မက်စွဲလမ်းစိတ်က ပိုကြီးစိုးသွားခဲ့ပါတယ်။

အခုတော့ ငုဝါရဲ့ ခန္ဓာကိုယ် အစိတ်အပိုင်းကို ထိတွေ့ပွတ်သပ်ရတာမှာ အမြတ်နိုးဆုံး အရာတစ်ခုကို မထိရက် မကိုင်ရက်သလို ဖြစ်ပေါ်ခံစားနေရပါတယ်။ စွဲလမ်းတပ်မက် ရင်ခုန်ခြင်းနဲ့အတူ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားမှုတွေလည်း ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ပါတယ်။

တစ်ဖက်မှာလည်း ညီမလေးလို ချစ်ခင်ခဲ့သူအပေါ် ကျနော့်အပြုအမူက မှားနေပြီလားဆိုတဲ့ ပူပန်စိုးရိမ်စိတ်ကလည်း ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ပါတယ်။ အမျိုးမျိုးသော စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့ပဲ တင်ပါးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေတာကိုတော့ မရပ်မိပါဘူး။

ကျနော့်လို မိန်းမကိစ္စအတွေ့အကြုံရှိသူတောင် ဒီလောက်စိတ်လှုပ်ရှားနေရင် ငုဝါလေး ဘယ်လို ဖြစ်နေမလဲလို့ တွေးမိလာပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းအပ်ထားတဲ့ ငုဝါကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။

ငုဝါမှာ ကျနော့်ပခုံးကို အားပြုမှေးကိုင်ရင်း ကိုယ်လုံးလေးက မသိမသာ တုန်နေပါတယ်။ ကျနော့်လက်တွေ တင်ပါးပေါ် ရွေ့လျားပွတ်သပ်လိုက်တိုင်း ငုဝါ ဖင်လုံးလေးနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားတတ်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ကျနော့်ပခုံးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းတွေကလည်း အားပါပါလေး ဖိဆုပ်လာပါတယ်။ ဒီအခြေအနေက ငုဝါလည်း အထိအတွေ့အပေါ် ယစ်မူးပျော်ဝင်နေပြီဆိုတာ သိသာပါတယ်။

ယင်ဖိုပင်မသန်းဖူးတဲ့ အပျိုစင် နုနုထွတ်ထွတ်လေးဟာ ရင်ခုန်လှိုက်မောဖွယ် ကောင်းတဲ့ အထိအတွေ့ကို မလွန်ဆန်နိုင်တာ မဆန်းပါဘူး။ အခုတောင် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ကျနော့်ကို ပိုတိုးဖက်ပြီး သူ့ဖင်လုံးလေးတွေကို ပိုပစ်ပေးလာနေခဲ့ပါပြီ။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ထိုအခြေအနေအတိုင်း အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်း မသိနိုင်အောင်ပါပဲ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ငုဝါ ဖင်လုံးလေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်နေတာကနေ ထိထိမိမိလေး ဆုပ်ကိုင် ပွတ်သပ်နေခဲ့ပါပြီ။

ငုဝါလည်း စိတ်တွေလှုပ်ရှားပြီး အသဲတွေယားလာတာကို အသည်းအသန် ခံစားနေရတဲ့ပုံပါ။ ကျနော့်ပခုံးကို အားပြုကိုင်တွယ်ရင်း အတင်းဖက်တက်လာပါတယ်။

အခုဆိုရင် ကျနော့်ပခုံးပေါ်မှာ ငုဝါခေါင်းလေး မှေးတင်ထားရပါတယ်။ ဒီတော့ ညည်းသံဖွဖွလေးနဲ့ လေကို အားတင် မျှင်းရှူနေရတဲ့ အသံတွေကိုပါ ကြားနေရပါတယ်။

သူ့ ဝင်သက်ထွက်သက် လေစူးစူးလေးတွေက ကျနော့်လည်ပင်းနဲ့ ပါးပြင်လေးကို ထိခတ်နေရပါတယ်။ အကြားအလပ်မရှိ ရင်ဘတ်ချင်း ထိကပ်နေတာမို့ ငုဝါရဲ့ ရင်ခုန်သံပြင်းပြင်းများကိုပါ ကျနော်ခံစားသိရှိနေရပါတယ်။

ပြီးတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ငုဝါရဲ့ နှာခေါင်းလေးက ကျနော့်ပါးပြင်ပေါ် ထိကပ်ကာ အသာလေး နမ်းရှိုက်လာပါတယ်။ ဒီလိုအထိအတွေ့၊ ခံစားမှုများက ကျနော့်ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ မောပန်းလာစေရပြီး တောင့်တမှုတွေကို ဖြစ်လာစေရပါတယ်။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်ပခုံးပေါ်က ငုဝါမျက်နှာလေးကို စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကျနော့်မျက်နှာကို ရီဝေဝေလေး ကြည့်နေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာ လှလှလေးကို ကြည့်ပြီး အားရပါးရ နမ်းရှိုက်ချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာရပါတယ်။

မျက်နှာနှစ်ခု နီးကပ်သွားချိန်မှာပဲ လက်ကျန်အသိလေးက ကျနော့်ကို ရှေ့ဆက်ဖို့ တွန့်ဆုတ်လာစေပါတယ်။ အပြစ်ကင်းစင်ပြီး နုပျိုလန်းဆန်းနေတဲ့ ပန်းလေးကို အစွန်းအထင်း ဖြစ်ရအောင် လုပ်ဖို့ မဝံ့ရဲပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ ကျနော့်မျက်နှာကို ငုဝါပခုံးလေးဆီ ပို့ကာ ကြင်ကြင်နာနာလေး နမ်းရှိုက်လိုက်မိပါတယ်။ ပခုံသားဖွေးဖွေးနုနုလေးတွေအပေါ် မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး နမ်းရှိုက်ရင်း ကျနော့်ရဲ့ စွဲလမ်းမြတ်နိုးခြင်းတွေကို ပြသလိုက်မိပါတယ်။

ဒီနောက်မှာတော့ အခြေအနေကို ရှေ့ဆက်မတိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုယ်စီရင်ခုန်သံနဲ့ စွဲလမ်းတပ်မက်မှုတွေနောက်ကို လိုက်ရင်း ရုန်းထွက်မလွယ်တဲ့ ကာမဝဲဂယပ်ထဲ သက်ဆင်းနစ်မြှုပ်တတ်တဲ့သဘောကို ကျနော် ကောင်းကောင်းသိနေပါပြီ။

ကျနော်ကိုယ်တိုင် မရပ်တန့်ချင်သေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သံယောဇဥ္နဲ့ အချစ်ကို ခွဲခြားမသိနိုင်သေးတဲ့ ငုဝါလေးအပေါ် ကျနော့်ဘက်က စိတ်အလို မလိုက်ချင်ပါဘူး။

အထိအတွေ့တစ်ခုကြောင့် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရုံသတ်သတ်နဲ့တော့ ငုဝါလေးကို မနစ်မွန်းစေချင်ပါ။ အသက်အရွယ်၊ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါတွေကို အသိဝင်လာတဲ့အခါ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါပခုံးလေးကို ကိုင်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ချင်း နည်းနည်းခွာကာ ……

“ငုဝါ၊ ညီမလေး ….. အန်တီတို့ ပြန်လာချိန်ရောက်ပြီ။ တော်ပြီနော် ….
ဒီလောက်ဆို ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးပြေတော့နော်”

“ကိုကို၊ ငုဝါ ဒီလိုလေး ခဏလောက် ဖြစ်ဖြစ် ဆက်နေချင်သေးတယ်။
ငုဝါ ရင်တွေအရမ်းခုန်ပြီး မောရတဲ့အထိပဲ။ အရမ်း ကြည်နူးတာပဲ။
ညီမလေး သဘောကျလို့ပါနော်…. ကိုကို့ကို ဖက်ထားမယ်နော်”

“ဪ …. ညီမလေးရယ် ………
ဒါပေမယ့် ကိုကိုတို့ ဒီလို ဆက်နေရင် …..ဟူးးးး”

ကျနော့်မှာ ဖျောင်းဖျဖို့ ကြိုးစားရင်း သက်ပြင်းမောသာ ချနိုင်ပါတော့တယ်။ ရင်ခုန်သံကို တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်တတ်တဲ့ အရွယ်မို့ ငုဝါလေးက ဖွင့်ဟတောင်းဆိုနေတာကို ကျနော်ဘယ်လို ဖျောင်းဖျရမလဲ မသိတော့ပါဘူး။

“ဘာလို့လဲ ကိုကို၊ ဒီလို ဆက်နေတော့ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အန်တီ တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူးလေ။ ကိုကိုရော ငုဝါရောက မငယ်တော့ဘူးလေ”

“မေမေရော၊ အန်တီရောက ကိုကိုနဲ့ ငုဝါကို ဘာပြောမှာ မို့လို့လဲ။
ဒါမှမဟုတ် ကိုကိုက ငုဝါကို အပြစ်မြင်ချင်တာလား။
ဘာလဲ …. ကိုကို့မှာ တားမြစ်မယ့် မမတွေ ရှိနေလို့လား”

“ဟာ … မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုကို့မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။
ကိုကို ပြောနေတာက ညီမလေးအတွက်”

“ဒါဆို မပြောနဲ့ကိုကိုရယ်။ ငုဝါနားလည်ပါတယ်။
ငုဝါလည်း အရွယ်ရောက်နေတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။
တစ်ချို့အပြုအမူတွေက အထင်သေး၊ ကဲ့ရဲ့ခံရနိုင်တယ်ဆိုတာ သိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ကိုကိုရယ်။ ကိုကို့ဆီက ငုဝါ ဘာမှ မမျှော်လင့်ပါဘူး။
ငုဝါကို တစ်သတ်လုံး မမေ့ဘဲ သတိရနေဖို့ပဲ မျှော်လင့်မိတာပါ။
ငုဝါလေ ကိုကိုနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ဘာမှ မရှက်ဘူး။ ငုဝါကို ကလေးမို့ မသိတတ်ဘူး။ မရှက်တတ်ဘူးဆိုပြီး အထင်သေးနိုင်ပါတယ်”

“ဟင် …. ငုဝါကို အထင်မသေးပါဘူး။ ငုဝါကို နားလည်ပါတယ်။
ကိုကိုကိုယ်တိုင်လည်း ……………..”

ငုဝါရဲ့ စကားကြားပြီး ကျနော် ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ စိတ်ထဲလည်း တော်တော်ထိခိုက်သွားတယ်။ ကျနော်အပေါ် ငုဝါရဲ့ အားကိုးယုံကြည်မှု၊ ချစ်ခင်တွယ်တာမှု ဘယ်လောက်ရှိတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိပါတယ်။

ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ငယ်ငယ်ကတည်းက ငုဝါကို ညီမလေးတစ်ယောက်ပမာ ချစ်ခင်ခဲ့ရတာလေ။ အရွယ်ရောက်လာတာနဲ့အမျှ တွယ်တာမှုတွေ အရောင်ပြောင်းလာတာကိုလည်း ကျနော်သိပါတယ်။

မိန်းကလေးတန်မဲ့ တစွန်းတစ ဖွင့်ဟပြလာတဲ့ စကားများက ကျနော့်စိတ်ကို ကြီးစွာ ခံစားရစေပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်ပြီး ကျနော့်ရဲ့ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားမှုကို ထုတ်ဖော်ပြောမိမတတ် ဖြစ်သွားရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ရှေ့မှာကြုံတွေ့လာနိုင်တဲ့ နာကျင်ခံစားရမှာတွေကို ကြိုမြင်ယောင်ပြီး စကားသံ ရပ်သွားရပါတယ်။ ငုဝါကို အကြည့်လွှဲပြီး တိတ်ဆိတ်နေမိပါတယ်။

ကျနော် ရှေ့ဆက်ပြောလာမှာကို စောင့်မျှော်နေတဲ့ ငုဝါလေးဟာ ဘာမှ ဆက်မပြောလာတော့ ……

“ရပါတယ် ကိုကိုရယ်။ ငုဝါကို အထင်မသေးဘဲ နားလည်တယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ ပျော်လှပါပြီ။
ကိုကို့ပြောစကားကို ငုဝါ အမြဲနားထောင်ပါတယ်။
အခုလည်း မေမေတို့ မလာခင်အထိတော့ ဒီလိုလေး နေမယ်နော် …. ကိုကို …. နော်လို့”

“ဟူး … ငုဝါရယ်”

ကျနော့်မှာ ဘာမှ ဆက်မပြောနိုင်ဘဲ ငုဝါကိုယ်လေးကိုသာ တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ ငုဝါကလည်း ကျနော့် ရင်ခွင်ထဲ အတင်းတိုးဝင်ဖက်ရင်း ငြိမ်သက်သွားပါတယ်။

တင်းကျပ်အောင် တိုးဖက်ထားကြရင်း အပြန်အလှန် ရင်ခုန်သံများကို ထပ်တူကျနေခဲ့ပါတယ်။ နေ့ခင်း အမေနဲ့ အန်တီယမင်းတို့ အိမ်ပြန်လာတဲ့အထိ ကျနော်တို့နှစ်ဦးမှာ တစ်ဦးကို တစ်ဦး ဖက်ပြီး ငြိမ်သက်နေမိကြပါတယ်။

(ဆက်ရန် …….)

အမေတို့ရှေ့မှာ ကျနော်တို့ နှစ်ဦးလုံး ဟန်မပျက် နေနိုင်ကြပါတယ်။ နှစ်ဦးသားကတော့ အလိုလို နားလည်မှုရသွားခဲ့သလိုပါပဲ။ ဒီနားလည်မှုက ဘယ်လောက်ခရီးရှည်ကြီးကို ဆက်ချီတက်ဖြစ်ကြအုံးမလဲဆိုတာတော့ မတွေးနိုင်အောင်ပါပဲ။

ပြီးတော့ ဖြူစင်တဲ့ သံယောဇဥ္စည်းကို ပထမဆုံး ကျော်လွန်ဖြတ်သန်းမိခဲ့ပါပြီ။ ဒီစည်းကို ကျော်လွန်ပြီးရင် နောက်ဆုတ်ဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တော့ပါဘူး။

ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ငုဝါနဲ့ အခုလို ဖြစ်ရတာကို ကြည်နူးကျေနပ်စိတ်နဲ့အတူ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်စိတ်လည်း ဖြစ်ပေါ်နေရပါတယ်။ လမ်းပျောက်သလို ခံစားနေရပါတယ်။

အသက်အရွယ်နဲ့ သံယောဇဥ္က ကျနော်တို့ကို ဒီအခြေအနေအထိ ဖြစ်လာစေရတာပါ။ ငုဝါနဲ့ ပတ်သတ်ရင် ကျနော့်ရဲ့ ခံစားချက်နဲ့ အသိစိတ်ဟာ ရောထွေးနေခဲ့ပါတယ်။

မိသားစုနှစ်စုကြားက ရှုပ်ထွေးလှတဲ့ ပတ်သတ်မှုနဲ့ ခံပြင်းနာကျည်းစရာတွေက များလှပါတယ်။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ ကျနော့်အပေါ်ထားတဲ့ ငုဝါရဲ့ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုနဲ့ မျှော်လင့်တောင့်တမှုကို ချနင်းမိတာမျိုး မဖြစ်စေလိုပါ။

ဒါပေမယ့် အရွယ်ရောက် ဖိုမနှစ်ဦးရဲ့ ရင်ခုန်သံစည်းချက်ညီချိန်မျိုးမှာ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်တဲ့ တောင့်တလိုလားမှုတွေကို ဘယ်လိုအင်အားနဲ့မှ တားဆီးနိုင်ဖို့ မလွယ်ပါ။ အထူးသဖြင့် ငုဝါလေးရဲ့ ဖြူစင်တဲ့နှလုံးသားလေးကို အသိမဲ့ရင်ခုန်ခြင်းတွေ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ပါပြီ။

အထိအတွေ့ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်ရတဲ့ ရင်သိမ့်တုန် ခံစားချက်များက စွဲလမ်းတပ်မက်ဖွယ် ကောင်းလွန်းပြီး ပိုမိုတောင့်တလိုချင်တတ်ကြပါတယ်။ ဒီသဘောကို နောက်တစ်နေ့မှာ ကျနော်တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။

နောက်နေ့မှာ ကျနော့်စိတ်ထဲ မတင်မကျဖြစ်နေပြီး ငုဝါနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ ခက်နေပါတယ်။ ငုဝါလည်း ကျနော့်လိုပဲ ဖြစ်နေမယ် ထင်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် နေ့ခင်းပိုင်းမှာပဲ ငုဝါက ကျနော့်အိမ်ကို ရောက်လာပါတယ်။ ကျနော့်ကျောင်းပိတ်ထားတဲ့ အချိန်တွေမှာ ငုဝါကို စာပြပေးနေကျလေ။

ရှေ့နှစ်ရက်က ဆွမ်းကျွေးကိစ္စတွေနဲ့ စာမပြဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ ဒီနေ့လည်း မနေ့က အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကျနော့်ဆီကို ငုဝါ လာလိမ့်မယ် မထင်ထားခဲ့ဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ငုဝါလာရင် ဘယ်လိုမျက်နှာထားရမလဲဆိုတာ မတွေးတတ်အောင်ပါပဲ။

ဒါပေမယ့် ငုဝါလာတော့လည်း သူမ မျက်နှာက ဘာမှ မထူးခြားသလိုပါပဲ။ အရင်လိုပဲ အသံလေး တစာစာနဲ့ ရောက်လာကာ အမေနဲ့စကားပြောပြီး ကျနော့်ကို စာလုပ်ကြဖို့ ပြောပါတော့တယ်။

အမေလည်း သူ့အိပ်ခန်းဘက် ခဏဝင်သွားပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော့်အိပ်ခန်းဆီ ငုဝါနဲ့ အတူတူ ဝင်လာခဲ့တယ်။ အရင်ကတည်းက ဧည့်ခန်းမှာ စာလုပ်ဖို့ ကျနော်က ပြောတိုင်း ငုဝါက လက်မခံပါ။

အပြင်မှာဆိုရင် စာလုပ်ရတာ စိတ်ပျံ့လွင့်လို့တဲ့။ အမေနဲ့ အန်တီကလည်း ငုဝါသဘောပါပဲ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အနေအထိုင်ကို ဘာမှ ထူးထူးခြားခြား မြင်ပြီးပြောဆိုတာမျိုး မရှိပါဘူး။

အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ ကျနော်က ငုဝါနဲ့ အကြည့်ချင်း မဆိုင်စေဘဲ စာအုပ်တွေကို ယူကာ လှန်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ငုဝါက ကိုကိုလို့ခေါ်ပြီး ကျနော့်ကို ပြောစရာရှိတယ်လို့ ဆိုလာပါတယ်။

ငုဝါ ဘာပြောမလဲလို့ တွေးကာ ကျနော့် ရင်ထဲ ထိတ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ ငုဝါဘက်ကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ဘာလဲလို့ ပြန်မေးလိုက်ပါတယ်။

“ငုဝါ၊ မနက်က ကျူရှင်မှာ ဆရာမ အဆူခံရတယ်”

“ဟင်…. ဘာလို့လဲ။ ငုဝါက တစ်သတ်လုံး ဆရာမတွေ အဆူ၊ အရိုက် မခံရအောင် နေခဲ့တာပဲ။ အခု ဘာလို့လဲ”

“ဟို … ငုဝါ အိမ်စာတွေ မလုပ်သွားလို့”

“ဟူးးးး ငုဝါက ဘာလို့ မလုပ်သွားတာလဲ။ မနေ့က ပင်ပန်းသွားလို့လား”

စိတ်ပူပြီး မေးမိပြီးမှ ကျနော့်မှာ မလုံမလဲ ဖြစ်သွားရပါတယ်။ မနေ့က ကျနော်နဲ့ ငုဝါတို့ ဖြစ်ခဲ့ကြတာကို တွေးမိပြီး မျက်နှာအထားရခက်သွားလို့ပါ။

“ဟုတ်တယ် ကိုကို၊ မနေ့က ငုဝါ စိတ်တွေလှုပ်ရှားပြီး စာမလုပ်ဖြစ်ဘူး။
ငုဝါဘဝမှာ ဒါ ပထမဆုံးပါပဲ။ တော်တော်နဲ့လည်း အိပ်မပျော်ဘူး”

“ဟူးးးး အဲလို မဖြစ်ရဘူးလေ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပညာရေးကို ထိခိုက်တာတော့ ကိုကို မကြိုက်ဘူး….
နောက် မဖြစ်စေနဲ့နော် ….”

“ဟုတ် …. ပြီးတော့လေ၊ ငုဝါလေ ….. ကိုကိုပေးလိုက်တဲ့ အိမ်စာတွေလည်း လုပ်မလာဖြစ်ဘူး”

“ဪ …. ဖြစ်ရလေ …….”

“……………………………”

“ဟင် ! ကိုကို ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ဘူးလား”

“ကိုကိုက ဘာ …. ဘာပြောရမှာလဲ… နောက်ဆို ဒီလို မဖြစ်နဲ့ပေါ့”

“ဟင် !!! ကိုကို ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊
အရင်ကဆိုရင် ငုဝါ စာမလုပ်လာတိုင်း ဆူတယ်၊ ဆုံးမတယ်လေ။
အခုတော့ အေးတိအေးစက်နဲ့။ ဘာလဲ၊ ကိုကိုက ငုဝါကို ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဆိုပြီး ဂရုမစိုက်တော့တာလား …”

“ဟာ …. အဲလို မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုကိုက …..”

ကျနော့်မှာ တကယ်ကို ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့အောင်ပါပဲ။ ငုဝါပြောတာ မှန်ပါတယ်။ ကျနော်က ငုဝါကို အလိုလိုက် ချစ်ခင်ပေမယ့် ပညာရေး၊ အနေအထိုင်တို့နဲ့ ပတ်သတ်ရင် သည်းမခံတတ်ပါ။

ဒါပေမယ့် အခု ငုဝါဖြစ်နေတာက ကျနော့် ပယောဂ မကင်းဘူးလေ။ ကျနော်က ဘယ်လို ဆုံးမရပါ့မလဲ။ ဒီတော့ သူမအထင်လွဲတာ မဆန်းပါဘူး။

“ဟုတ်ပါတယ်၊ ကိုကိုက ငုဝါကို ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူး …..”

“မဟုတ်ဘူး၊ ကိုကိုက ညီမလေးကို အမြဲစိုးရိမ်ပြီး ဂရုစိုက်ပါတယ်”

“ဒါဆို ငုဝါကို အပြစ်ပေးလေ၊ စာမလုပ်တဲ့အတွက် ရိုက်လေ”

“ဟင် …. အင်း၊ ဟုတ်ပြီ …လာထား”

ဒေါက် ….

“ဟာကွာ ၊ မဟုတ်ဘူးလေ။ ခေါင်းမခေါက်နဲ့လေ။
မနေ့ကလို ငုဝါကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ရိုက်ပါလား”

“ဘယ်လို … မနေ့ကလို”

ငုဝါစကားကြောင့် ကျနော် မျက်လုံးပြူးသွားပါတယ်။ ငုဝါက မနေ့ကလို အရိုက်ခံချင်တာတဲ့လား။ ဒီလို လုပ်မိလို့ နောက်ဆက်တွဲ ပြဿနာတွေကို ရှင်းမရတဲ့ ကြားထဲ ထပ်မံတောင်းဆိုလာပြန်ပါပြီ။

“ဟုတ်တယ်၊ မနေ့ကလို ကိုကို လက်ဝါးနဲ့ ငုဝါတင်ပါးကို ရိုက်ကွာ”

“ဟာ … မဟုတ်တာကွာ။ ဘာလို့ အဲလို အရိုက်ခံချင်နေရတာလဲ”

“ဟိ …. အဲဒါမှ ကိုကိုက ငုဝါကို ပြန်ပွတ်ပေးပြီး ချော့မှာလေ။
ဒီက အချော့ခံချင်လို့ပေါ့ … ဟိ… ခစ် …ခစ်…”

“ဒီကောင်မလေး ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ။ မနေ့ကလို အချိန်တွေ မပိုနေဘူး။
စာလုပ်ရအုံးမယ် …. တော်ပြီ”

“ကိုကို !!!”

“ရှူးးးးး အမေကြားသွားမယ်။ ဘာလို့ အော်တာလဲ …….
ကဲ …. အခု ကိုကိုပြောတာ သေချာ နားထောင်။
မနေ့ကလို အပြုအမူက ကိုကိုတို့တွေ စည်းကျော်နေပြီ။ တစ်ချို့အရာတွေ ငုဝါ မသိသေးဘူး။
ဒါမျိုးတွေကို ကိုကိုတို့ ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းရမယ်”

“ကိုကိုရယ်၊ ငုဝါလည်း အရွယ်ရောက်နေပါပြီ။ ကလေးမဟုတ်တော့ပါဘူး။
တစ်ချို့အရာတွေကို ငုဝါ သိနေပါပြီ။ ပြီးတော့ ငုဝါက ကိုကို့ဆီကပဲ ဒီလို နွေးထွေးရင်ခုန်မှုကို လိုချင်ခဲ့တာပါ….
ကိုကို့ရင်ခွင်ထဲမှာ ခဏလောက်လေးပဲဖြစ်ဖြစ် နေရရင်ပဲ နွေးထွေးလုံခြုံသလို ခံစားရလို့ပါ …. နော် …. ကိုကို …နော်”

“ဪ … ငုဝါရယ် ….”

ငုဝါရဲ့ လှိုက်လှဲတဲ့ စကားသံများဟာ ကျနော့်နှလုံးသားကို သိမ်းကျုံးဆွဲယူသွားသလိုပါပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ ငုဝါကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး တင်းတင်းလေး ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ငုဝါပခုံးလေးနဲ့ လည်တိုင်လေးကို အနမ်းဖွဖွပေးမိတယ်။ ကျနော့်နမ်းလိုက်တိုင်း ငုဝါကိုယ်လုံးလေးက ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကာ ကြက်သီးလေးများ ထသွားတတ်ပါတယ်။

ငုဝါကလည်း ကျနော့်ကို တိုးလို့ဖက်ထားပါတယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ပါးပြင်ပေါ်ကို ငုဝါရဲ့ ဝင်သက်ထွက်သက်လေများ ဖွဖွလေးကျရောက်နေတယ်။ ကျနော့်ပါးကို ဖွဖွလေး နမ်းရှိုက်နေတာကို သိရှိနေပါတယ်။

ကျနော့်မှာလည်း ရင်ခုန်မြန်မှုနဲ့အတူ တရှိန်ရှိန်နဲ့ ခံစားလာရပါတယ်။ နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့တွေကို ပိုမိုလိုလားလာမိပါတယ်။ ကျနော့်လက်တွေက ငုဝါကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ထားတာကနေ လှုပ်ရှားလာပါတယ်။

ငုဝါကျောပြင်လေးကို တရွေ့ရွေ့ပွတ်သပ်ပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က အောက်ကို တဖြည်းဖြည်း ဆင်းသွားပါတယ်။ ဒီတော့ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဖင်လုံးလေးပေါ်ကို ရောက်သွားကာ ဆုပ်ကိုင် ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပါတယ်။

ငုဝါဆီက အာ့ခနဲ အသံထွက်လာပြီး ကျနော့်ကို ပိုပူးကပ်ကာ အတင်းဖက်ထားပါတယ်။ စိတ်ဇောအဟုန် ကြီးနေချိန်မို့ မို့မို့တင်းတင်းလေးနဲ့ ကိုင်လို့ကောင်းလှတဲ့ ဖင်လုံးလေးကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်မိတာပါ။

ငုဝါလေး နာများသွားလားလို့ စိုးရိမ်သွားမိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငုဝါက ကျနော့်ပခုံးပေါ် ခေါင်းမှီပြီး အသံ တုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ရင်တွေခုန်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်လို့ ပြောလာပါတယ်။

ငုဝါလည်း အတွေ့နောက်ကို မျောပါကာ ကာမစိတ်တွေ နိုးကြွလာနေတယ်ဆိုတာ ကျနော်ခန့်မှန်းမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ဖင်လုံးလေးပေါ်က လက်ကို မဖယ်တော့ဘဲ အသာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်လို့ ပေးနေမိပါတယ်။

ကျနော့် လက်တွေ ရွေ့လျားမှု အတိုင်း နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ရင်ခုန်သံတွေ တိုးလို့ မြန်လာရပါတယ်။ ငုဝါကိုယ်လုံးလေးက ကျနော့်ကို တင်းတင်းဖက်ထားရင်း အဖျားတက်သလို တုန်ရီလာပါတယ်။

အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာသလို ဖွဖွလေး ညည်းညူသံလေးတွေ ထွက်လာရပါတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း အထိအတွေ့နဲ့ ရင်ခုန်သံနောက်ကို လိုက်ပါရင်း ဖင်လုံးလေးတွေတင် မကတော့ဘဲ ပေါင်တံစင်းစင်းလေးတွေကိုပါ ပွတ်သပ်ပေးနေမိပါတယ်။

ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ ထိုင်ခုံနှစ်လုံးပေါ်မှာ ပူးကပ်ထိုင်နေတာကနေ ငုဝါက ကျနော်ရင်ခွင်ထဲကို လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိနေခဲ့ပါပြီ။ မောဟိုက်တုန်ရီနေတဲ့ ငုဝါရဲ့ အသက်ရှူသံလေးတွေနဲ့အတူ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဟာ အတွေ့နောက်ကို မျောပါနေမိကြပါတယ်။

ငုဝါရဲ့ နူးညံ့လှတဲ့ ရင်သားလေးတွေကလည်း ကျနော်ရင်ဘတ်ကို ဖိမိနေရတာပေါ့။ ဒီအတွေ့တွေက ကျနော့်ရင်ကို ဘလောင်ဆူစေရပါတယ်။ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စကားမဆိုမိကြဘဲ ရင်ခုန်သံချင်းသာ စည်းချက်ညီလို့ ကျေနပ်နေမိကြပါတယ်။

အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်းပင် မသိအောင်ပါ။ အခန်းအပြင်က အမေ့အသံကြားမှ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ကမန်းကတန်း လူချင်းခွာလိုက်ရပါတယ်။

အမေကတော့ အရင်နေ့တွေကလို စာလုပ်ရင်း တစ်ခုခု ဘာစားကြမလဲလို့ လှမ်းမေးတာပါ။ ကျနော်လည်း လက်ဖက်သုတ်သာ လုပ်ပေးဖို့ အသံကို ထိန်းရင်း �အော်ပြောလိုက်ပါတယ်။

ငုဝါကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ကာ လျှာထုတ်ပြောင်ပြနေပါသေးတယ်။ ဒီကောင်မလေးကတော့ မလွယ်ဘူးလို့ ပြောပြီး သူ့ခေါင်းကို သာသာလေး ခေါက်လိုက်ပါတယ်။

ဒီမှာတင် ငုဝါက ကျနော့်ပါးကို ဖျက်ခနဲ နမ်းလိုက်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ငုဝါကို စာ စလုပ်ကြရအောင်​ပဲ ပြောလိုက်နိုင်ပါတော့တယ်။

ငုဝါကလည်း ကျနော့်စကားကို နားထောင်ပါတယ်။ စာလုပ်ချိန်မှာ စာကိုသာ အာရုံစိုက်ဖို့နဲ့ လူကြီးမိဘတွေရှေ့မှာ အမြင် မသင့်တော်တ​ဲ့ အနေအထိုင်မျိုးတွေ မနေဖို့ ကြိုတားရပါသေးတယ်။

ငုဝါက ကျနော့်စကားကို နားထောင်ပေမယ့် သူမဖြစ်ချင်ရာကိုလည်း ဇွတ်တရွတ် ပူဆာတတ်တာဟာ ငယ်ငယ်လေးတည်းက အကျင့်ပါပဲ။ ဒီနေ့လည်း ပြန်တဲ့အချိန်ထိ စာကိုသာ အာရုံစိုက် လုပ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် စာလုပ်ပြီးလို့ အခန်းထဲက ပြန်ထွက်ခါနီးမှာ တံခါးဖွင့်မလို့ ပြင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နောက်ကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော့်မှာ တံခါးကို ဆက်မဖွင့်နိုင်ဘဲ ရပ်ထားလိုက်ရပါတယ်။

အမေတွေ့သွားမယ်လို့ ကျနော်က တိုးတိုးပြောတော့ ခဏလေးပါ ကိုကိုရယ် ဆိုပြီး ဆက်ဖက်ထားခဲ့ပါတယ်။ ခဏကြာအောင် သူကျေနပ်တဲ့အထိ နောက်ကနေ သိုင်းဖက်နေပြီးမှ ပြန်လွှတ်ပေးပါတယ်။

ပြီးတော့မှ အခန်းထဲက ထွက်ခါနီးမှာ ရှက်ပြုံးလေး ပြုံးကာ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးနဲ့ ထုရိုက်သွားပါသေးတယ်။ သူမပဲ လာဖတ်ပြီးတော့၊ ကျနော့်ကို ထုရိုက်သွားတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ရင်း ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်ထားရပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးကျေနပ်နေတာတော့ အမှန်ပါ။ ဒီနေ့တော့ သူမမှာ စက်ဘီးပါလာလို့ ကျနော် ပြန်လိုက်မပို့ ဖြစ်ပါဘူး။ ပြုံးရွှင်ပြီး ပြန်သွားတဲ့ ငုဝါနောက်ကျောလေးကို ကြည့်ကာ ကျနော့်ရင်ထဲ ရင်ခုန်ပျော်ရွှင်ခြင်းနဲ့အတူ �စိတ်ထဲ လေးလံသလိုကြီးပါ ခံစားဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ရပါတယ်။

ငုဝါ ပြန်သွားတဲ့ အချိန်ကစပြီး ကျနော့်ရင်ထဲမှာ ထိုခံစားချက်နှစ်မျိုးက ကြီးစိုးနေခဲ့ပါတယ်။ ကျနော် သံယောဇဥ္ရှိပြီး ရင်ခုန်ရတဲ့ ငုဝါလေးက ကျနော့်ကို နှစ်သက်လိုလားပြီး ရင်ခုန်ဖွယ် အထိအတွေ့တွေကို လိုးလားနေတာဟာ ကျေနပ်စရာပါ။

ဒါပေမယ့် ငုဝါရဲ့ နူးညံ့ဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားလေးကို ကျနော်က အဆိပ်ခတ်မိသလို ဖြစ်သွားသလား။ ဒီအတွေးက ကျနော့် စိတ်ကို လေးလံစေပါတယ်။ အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။

မရည်ရွယ်ဘဲ ကျနော်ပေးခဲ့မိတဲ့ အထိအတွေ့အရသာကို ရင်ခုန်တတ်စအရွယ် ငုဝါလေးမှာ တမ်းတမ်းစွဲ ဖြစ်သွားနိုင်ပါတယ်။ ရှိရင်းစွဲ ချစ်ခင်တွယ်တာခြင်းအပြင် တပ်မက်စွဲလမ်းခြင်းတွေပါ ထပ်တိုးလာနိုင်ပါတယ်။

နူးညံ့ဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားလေးထဲ ဖိုမသဘာဝအရ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ သွေးသားဆန္ဒတွေပါ ရောက်လာခဲ့ရင် ဆင်ခြင်ထိန်းသိမ်းနိုင်မှု မဲ့သွားနိုင်ပါတယ်။ အလှပဆုံး ပွင့်လန်းဖို့ အားယူနေတဲ့ ပွင့်သစ်စပန်းလေးရဲ့ နှလုံးသား ဝတ်ဆံလေးထဲကို လိုလားတောင့်တမှုတွေ ပြင်းထန်စေတတ်တဲ့ သွေးသားရမ္မက်၊ အဆိပ်ပြင်းပြင်းတွေ ထည့်သွင်းပေးခဲ့မိပါပြီ။

အဆိပ်သင့်သွားတဲ့ ပန်းလေးအဖို့မှာတော့ စွဲလမ်းတပ်မက်မှုနောက် တကောက်ကောက် လိုက်ပါရင်း ကာမဝင်္ကပါထဲ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေရပါတော့မယ်။

🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

အခန်း ၁၃ ပြီးပါပြီ….
အခန်း ၁၄ ဆက်ရန် ….

[b]အခန်း (၁၄) – လောင်မြှိုက်ခံရသော နှလုံးသားများ[/b]

အချိန်တွေ တရွေ့ရွေ့ကုန်ဆုံးလာတာနဲ့အမျှ ကြည်ပြာခင်မှာလည်း စိတ်ရော၊ ကိုယ်ရော ထိခိုက်လာနေရပါတယ်။ မိဘတွေ အရိပ်အောက်မှာ ကတည်းက မပူမပင် နေထိုင်ခဲ့ရတဲ့ သူမအတွက် လက်ရှိကြုံတွေ့ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ သောက အပူမီးတွေက ကြီးမားလွန်းနေပါတယ်။

ကိုယ်က ပေးရမယ့် အကြွေးဆိုတာကို စိတ်ကူးပင် မရှိခဲ့ဖူးသူမို့ အကြွေးတင်ခံလာရတဲ့အခါ မနေတတ်အောင်ပင် ဖြစ်နေရတယ်။ သူမအနေနဲ့ ကိုသန့်စင်ဆီကတစ်ဆင့် ယူထားတဲ့ ငွေတွေအပြင်၊ အခြားက လှည့်ပတ်ပေါင်နှံထားတဲ့ ငွေတွေကလည်း များလှပါတယ်။

တကယ်တော့ သူမမှာ မိဘအမွေအနှစ် ရွှေထည် လက်ဝတ်လက်စားများအပြင်၊ ယောက်ျားဖြစ်သူ ဆင်ထားခဲ့တဲ့ လက်ဝတ်လက်စားတွေကလည်း အများကြီး ရှိခဲ့တာပါ။ ငွေလိုတဲ့အခါ ဒါတွေကိုလည်း ထုခွဲရောင်းချခဲ့ရပါတယ်။

လူအမြင် တင့်တယ်ရုံ တစ်ကိုယ်ဆင်စာကလွဲပြီး အကုန်ထုတ်ရောင်း ပေါင်နှံခဲ့ရပါတယ်။ မိဘအမွေနဲ့ ယောက်ျားက အမြတ်တနိုး ဆင်ထားတာတွေမို့ နှမြောလှပါတယ်။

ဒါပေမယ့် လက်ရှိရင်ဆိုင်နေရတဲ့ အခက်အခဲကြောင့်သာ ကြိတ်မှိတ် ထုခွဲခဲ့ရတာပါ။ သူမ မထိခဲ့တာဆိုလို့ ခေတ်ရဲ့ လက်ဝတ်လက်စားတွေပါပဲ။

ခေတ်က မဝတ်တတ်ပေမယ့် သူမ မလုပ်ရက်ခဲ့ပါ။ ဒီလိုတွေ ရောင်းချပေါင်နှံခဲ့တာတောင် သူမမှာ ပေးစရာရှိတာတွေ များနေပါတယ်။ စဥ္းစားတိုင်း စားမဝင်၊ အိပ်မပျော်ဖြစ်ကာ ကျန်းမာရေးပင် ထိခိုက်လာပါတယ်။

အရင်ကတော့ ပွဲရုံပြန်လည်ပတ်ရင် ဒီအကြွေးတွေကို အရင်ဆပ်ဖို့ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုနောက်ပိုင်း ပွဲရုံလုပ်ငန်းမှာ အရှိန်ကျလာသလို ထင်သလို ဖြစ်မလာခဲ့ရပါ။

ဒီတော့ အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ ပူပန်မှုတွေ တိုးလာရတာပေါ့။ တစ်ခါတလေ ပွဲရုံနဲ့ လက်ရှိနေတဲ့ အိမ်ကိုရောင်းပြီး ဖြေရှင်းပစ်လိုက်ချင်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် သားအဖေရဲ့ ဘိုးဘွားအမွေအနှစ် ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်သလို၊ သားလေးနောင်ရေးကို တွေးပြီး မလုပ်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ ကိုသန့်စင်ကတော့ သူယူပေးထားတဲ့ ငွေတွေအတွက် စိတ်မပူဖို့ ပြောပေမယ့် ပူပန်မိတာပါပဲ။

ကိုသန့်စင် ငွေတွေ မြန်မြန်ကျေမှ သူနဲ့လည်း အဆက်အဆံ ဖျက်လို့ရမယ် မဟုတ်လား။ သူမအနေနဲ့ ကိုသန့်စင်ကို မပတ်သတ်ချင်တော့ပါ။ ငွေကြေးကိစ္စနဲ့ အခြား အကူအညီနည်းနည်း ရှိနေသေးလို့သာ မရှောင်နိုင်ဘဲ ပတ်သတ်နေခဲ့ရတာပါ။

ဒါပေမယ့် ကိုသန့်စင် လိုချင်တဲ့ ပတ်သတ်မှုမျိုးကိုတော့ သူမ ရှောင်ဖယ်နေခဲ့ပါတယ်။ သူ့ဘက်က စကားအရာနဲ့ တောင်းဆိုလာရင်လည်း လုပ်ငန်းကိစ္စကြောင့် ပူပန်နေရချိန်မှာ ဒါမျိုးတွေ လာမပြောဖို့ တားရပါတယ်။

တကယ်လည်း ငွေကြေးနဲ့ အလုပ်ကိစ္စကြောင့် သူမမှာ တစ်စက်လေးမှ စိတ်မချမ်းသာရပါ။ ဒီတော့လည်း ကိုသန့်စင်မှာ အတင်းမတောင်းဆိုနိုင်ဘဲ ငြိမ်ပေးနေခဲ့ရပါတယ်။

သူ့အနေနဲ့ ကြည်ပြာခင်ကို မယားတစ်ယောက်လို အမြဲ ပိုင်နေချင်သူပါ။ ဒါပေမယ့် တကယ် အခက်တွေ့နေတဲ့ သူမအပေါ်မှာ အနိုင့်အထက် လုပ်လို့ မကောင်းတာကြောင့် စိတ်ဖြေနေခဲ့ရပါတယ်။

တစ်ယောက်တည်း ရုန်းကန်နေရတဲ့ ကြည်ပြာခင်ကိုလည်း စာနာမိပါတယ်။ ခက်တာက သူ့အကူအညီမှန်သမျှကို ကြည်ပြာခင်က အခုနောက်ပိုင်း တော်တော်နဲ့ မယူတော့ပါ။

ခေတ်ကြောင့်ပါသလို ကြည်ပြာခင်ကိုယ်တိုင်က သူ့အပေါ် မလိုလားတော့တာကို ရိပ်မိပါတယ်။ ခေတ်ကြောင့် ရှောင်ဖယ်တာကို လက်ခံနိုင်ပေမယ့် ကြည်ပြာခင်ရဲ့ မလိုလားမှုကတော့ သူ့ကို အခံရခက်စေတာ အမှန်ပါ။

အချိန်နဲ့ အသက်အရွယ်ရင့်ကျက်လာမှုကြောင့် သူလည်း ကြည်ပြာခင်အပေါ် ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံဖို့ ကြိုးစားခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့စိတ်ကို သူမနိုင်ပါဘူး။

ရရှိပိုင်ဆိုင်ထားတဲ့ အရာတစ်ခုကို လွှတ်ချပစ်ဖို့ တွေးမိတိုင်း သူ့စိတ်က မပြတ်သားနိုင်ခဲ့ပါ။ သူ့ရဲ့ပိုင်ဆိုင်လိုစိတ် ကြီးတဲ့ အတ္တက များလွန်းနေခဲ့ပါတယ်။

ဒီအတိုင်းပဲ နေသွားလို့ မရတာကို သူသိပါတယ်။ တစ်နေ့နေ့တော့ ကြည်ပြာခင့် အလိုကျ နေပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ကြိမ်လောက်ဖြစ်ဖြစ် တူနှစ်ကိုယ် ပျော်ဖူးတဲ့ ကာမသုခဘုံလေးကို ပြန်လည်ရရှိဖို့ မျှော်လင့်နေမိတုန်းပါပဲ။

ကြည်ပြာခင်အပေါ် ရိုးရိုးသားသား ဆက်ဆံပေးနေရသူကတော့ အောင်အောင်ပါ။ အောင်အောင်ကတော့ တစ်သတ်လုံး စွဲလမ်းမြတ်နိုးခဲ့ရတဲ့ အန်တီ့အပေါ် ထပ်ပြီး ထိခိုက်နာကျင်ရအောင် မလုပ်ရက်တော့ပါဘူး။

ဒါကြောင့်ပဲ အန်တီ လက်မခံနိုင်တော့တဲ့ အနေအထိုင်ကို ရှောင်ကျဥ္ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အနီးကပ်နေထိုင်၊ ဂရုစိုက်ပေးခြင်းဖြင့် သူ့ရဲ့တန်ဖိုးထား စောင့်စည်းမှုကို ပြသနေခဲ့ပါတယ်။

အောင်အောင်ကိုယ်တိုင်လည်း ကြည်ပြာခင်ရဲ့ အပူမီးတွေကို ရိပ်မိနေပါတယ်။ သူမက အမြဲလန်းဆန်းပြီး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နေတတ်သူ မဟုတ်လား။

သူ ခန့်မှန်းမိသလောက် အလုပ်ကိစ္စကြောင့်ဆိုတာ သိရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီက သူ့ကို မပြောပြသလို ခေတ်ကိုလည်း အသိမခံစေပါဘူး။ ခေတ်ရှေ့မှာဆိုရင် အန်တီက အပူအပင်မရှိသလိုသာ နေထိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် ခေတ်မရှိချိန် သူ သွားလည်တဲ့ အခါမျိုးမှာ အန်တီရဲ့ ပူပန်မှုတွေ၊ ညှိုးငယ်မှုတွေကို တွေ့မြင်နေရတတ်ပါတယ်။ ဒါတွေကြောင့်ပဲ အခုနောက်ပိုင်း အန်တီက ကျန်းမာရေးလည်း ညံ့လာပါတယ်။

ကြီးကြီးမားမား ဖြစ်တာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ပြီး အားအင်မဲ့နေသလိုမျိုးကို အမြဲတွေ့ရပါတယ်။ အန်တီရဲ့ ဒီပုံစံကို မြင်ရတော့ သူ့ရင်ထဲ မချိပါဘူး။

ဒါကြောင့်လည်း ညနေတိုင်းနီးပါး အန်တီအိမ်ဘက် သွားခဲ့ပါတယ်။ တစ်ခါကတော့ အန်တီနဲ့ ခြံထဲမှာ လမ်းလျောက် စကားပြောရင်း ခေါင်းမူးကာ လဲကျမတတ်ဖြစ်သွားတဲ့ အန်တီ့ကို သူအမြန်ဖေးကူလိုက်ရပါတယ်။

သူလည်း ထူပူကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်သွားရတယ်။ ခြံထဲမှာပဲ အန်တီ့ကို တင်းတင်း ပွေ့ဖက်ထားရင်း အန်တီ၊ အန်တီနဲ့သာ တတွတ်တွတ် ခေါ်နေမိပါတယ်။

အန်တီ့မျက်နှာမှာလည်း ချွေးလေးတွေ စို့ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ခွေကာ အားအင်မဲ့နေသလိုပါပဲ။ သူ့ကို စကားလည်း ပြန်မပြောနိုင်ပါဘူး။

ဒါနဲ့ သူလည်း အန်တီ့ကို ပွေ့ချီကာ အိမ်ထဲ ခေါ်ခဲ့တယ်။ အိပ်ခန်းဘက် သွားမလို့ ပြင်ချိန်မှာပဲ အန်တီက သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ လူးလွန့်လာပါတယ်။

ပြီးတော့ မျက်လုံးကို မှေးကာဖွင့်ကြည့်ပြီး ဧည့်ခန်းထိုင်ခုံမှာပဲ ချထားဖို့ ပြောပါတယ်။ ပြီးတော့ အမေမြဆီ ဖုန်းဆက်ခိုင်းပါတယ်။

သူလည်း အန်တီ့ကို အသာအယာချပြီး ဖုန်းရှိရာဆီ ပြေးရပါတယ်။ ဘကြီးဦးဆိုင် ဖုန်းနံပါတ် အမြန်ရှာပြီး အကြိုးအကြောင်း ပြောရပါတော့တယ်။ အန်တီအခြေအနေက ဆေးခန်းပြရမှာမို့ ကားငှားလို့ရရင် တစ်ခါတည်း ငှားခဲ့ဖို့လည်း �မှာရပါသေးတယ်။

ဖုန်းဆက်ပြီးတဲ့အထိ သူ့စိတ်က ပူပန်မှုကြောင့် ဂဏာမငြိမ်သေးပါဘူး။ အန်တီလဲလျောင်းနေရာ ဆိုဖာခုံဆီ ပြန်ပြေးလာမိပါတယ်။ သူဖုန်းဆက်နေတဲ့အချိန်လေးအတွင်းမှာပဲ အိပ်ပျော်သွားသလို ငြိမ်သက်သွားတဲ့ အန်တီ့အနားမှာ သူ ဒူးထောက်ထိုင်လို့ မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ငုငု ကြည့်နေမိပါတယ်။

နူးညံ့ကျက်သရေရှိပြီး အေးချမ်းတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးမှာ သွေးမရှိသလိုပါပဲ။ ချွေးလေးတွေ ပြန်ပြီး ဖြူဖပ်ဖြူရော် ဖြစ်နေပါတယ်။

ဒီလို ဖြစ်နေတာတောင် အန်တီ့မျက်နှာလေးက လှပနေတုန်းပါပဲ။ မျက်လုံးအစုံ မှေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်နေတဲ့ အန်တီ့မျက်နှာ လှလှလေးကို အနီးကပ် ကြည့်ရင်း သူ့ရင်ထဲ မြတ်နိုးချစ်ခင်မှုတွေ တဖွားဖွား ဖြစ်နေရပါတယ်။

တဒင်္ဂအတွင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ စိတ်ခံစားချက်ကြောင့် အန်တီ့ပါးပြင် နုနုလေးကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်မိပါတယ်။ တပ်မက်တဲ့ ရမ္မက်ဆန္ဒ လုံးဝမပါဘဲ မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားလို့ ကြင်နာတဲ့ အနမ်းတစ်ပွင့်စစ်စစ်ပါ။

သူ နမ်းလိုက်မိစဥ္မှာပဲ အန်တီက အနည်းငယ် လူးလွန့်လာတယ်။ သူလည်း နမ်းနေတာကနေ အမြန်ခွာလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီက ဆက်မလှုပ်ရှားလာသလို မျက်လုံးလည်း ဖွင့်မလာပါဘူး။

သူလည်း အန်တီ့လက်မောင်းလေးကို ဖေးကူကိုင်ကာ စောင့်ကြည့်ရင်း ယပ်ခပ်ပေးနေခဲ့ပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာ ဘကြီးဦးတို့ ကြာနေသလိုပါပဲ။ သူ့စိတ်တွေ အစိုးရိမ်ကြီးနေမိပါတယ်။

ဒီလို စောင့်နေချိန်မှာပဲ ခြံထဲ ကားမောင်း ဝင်လာသံ ကြားရပါတယ်။ သူလည်း အန်တီ့အနားကနေ အမြန်ထပြီး အိမ်ရှေ့ပြေးကြည့်ရပါတယ်။

ဝင်လာတာက ဦးသန့်စင်ကားပါ။ ကားပေါ်မှာ ဦးသန့်စင်၊ ဘကြီးဦးနဲ့ အမေမြတို့ ပါလာပါတယ်။ ဘကြီးဦးတို့က ကားရှိတဲ့ ဦးသန့်စင်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်တာ ဖြစ်ပါမယ်။

ရောက်လာသူအားလုံးက အန်တီ ဖြစ်နေပုံကို ကြည့်ကာ ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားကြပါတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ဆရာဝန်ဆီ သွားဖို့ ပြင်ကြပါတယ်။

ဒီအချိန်မှာတော့ ဦးသန့်စင်က သွက်သွက်လက်လက်ပဲ အန်တီ့ကို ပွေ့ချီပြီး ကားပေါ်ခေါ်သွားပါတယ်။ ဦးသန့်စင် ရင်ခွင်အတွင်းက အန်တီ့ကို ကြည့်ကာ သူ့ရင်ထဲ မကောင်းလှပါဘူး။

ဒီမြင်ကွင်းကို သူမမြင်လိုပါ။ ခံစားနာကျင်ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အန်တီ နေမကောင်း ဖြစ်နေချိန်မှာတောင် မနာလို၊ သဝန်တိုမိတဲ့ သူ့စိတ်ကိုသူ အပြစ်တင်မိပါတယ်။

ဘကြီးဦးကတော့ အန်တီတစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘဲ သူရှိနေလို့ တော်သေးတယ်ဆိုပြီး တဖွဖွ ပြောနေပါတယ်။ သူဖုန်းဆက်ပြီးကတည်းက ဘကြီးဦးတို့လည်း ကားရှာရင်း ကြာနေတာလို့ ပြောပါတယ်။

အနီးအနားက ကားတွေ မရှိတာနဲ့ နောက်ဆုံး ဒီအတိုင်း ထွက်လာခဲ့ချိန် လမ်းမှာ ဦးသန့်စင်ကားကို တွေ့တာပါ။ ဒါကြောင့် အရန်သင့် ပါလာလို့ အဆင်ပြေသွားကြောင်း ပြောပါတယ်။

ဒီလိုနဲ့ အိမ်မှာ သူစောင့်ကျန်နေခဲ့ပါတယ်။ အိမ်စောင့် မရှိတာကြောင့် ဖြစ်သလို ဦးသန့်စင်နဲ့ အတူတူ မသွားချင်တာကြောင့်လည်း ပါပါတယ်။

အိမ်မှာစောင့်နေရပေမယ့် ထိုင်လိုက်၊ ထလိုက်နဲ့ စိတ်ရော ကိုယ်ရော ဂဏာမငြိမ်နိုင်ပါဘူး။ ခေတ်ဆီ ဖုန်းဆက်ပြောရင် ကောင်းမလား တွေးမိပေမယ့် အန်တီက အသိခံချင်မှာ မဟုတ်တာမို့ မဆက်တော့ပါဘူး။

မှောင်စပျိုးမှပဲ အန်တီတို့ ပြန်ရောက်လာပါတယ်။ အပြန်တော့ အန်တီ့ကို အမေမြက တွဲဝင်လာပါတယ်။ ဦးသန့်စင်က ပွေ့ပြီး ဝင်လာတာ မဟုတ်လို့ ကျေနပ်မိရပါသေးတယ်။

အန်တီက ရောက်ရောက်ချင်း သူ့ကိုတွေ့တော့ အံ့ဩသွားပါတယ်။ ကူညီပေးခဲ့တာအတွက်ရော၊ အခုချိန်ထိ အိမ်စောင့်ပေးနေတဲ့အတွက်ရော ကျေးဇူးတင်ကြောင်း မှတ်မှတ်ရရ ပြောနေပါသေးတယ်။

အိမ်ကို အတင်းပြန်ခိုင်းနေလို့ သူလည်း စိတ်ချလက်ချ ပြန်လာခဲ့ပါတယ်။ အန်တီ့အနားမှာ ဘကြီးဦးတို့ ရှိနေပြီလေ။ ဒီနောက်တော့ အန်တီ့အိမ်ဘက်ကို ညနေတိုင်း သွားကာ အချိန်ပေးပြီး ပိုဂရုစိုက်ဖြစ်ပါတယ်။

အောင်အောင့်ရဲ့ဂရုစိုက်မှုကို ကြည်ပြာခင်ကလည်း ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။ အောင်အောင်နဲ့ အရင်လို ကာမပတ်သတ်မှုမျိုး မရှိတော့ပေမယ့် နွေးထွေးကြင်နာတဲ့ ဆက်ဆံရေးကတော့ တိုးလို့ ခိုင်မြဲနေကြပါတယ်။

ကြည်ပြာခင်ကတော့ ခေတ်ကို သူမရဲ့ ပူပန်မှုတွေအကြောင်း အသိမခံပါဘူး။ အသိမခံတဲ့အပြင် ခေတ်အတွက် လိုအပ်တာတွေကို အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးနေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ် အိမ်ပြန်လာရင် စီးဖို့ ဆိုင်ကယ်အပြင်၊ ဟန်းဖုန်းတစ်လုံးကိုပါ စျေးကြီးပေးပြီး ဝယ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ခေတ်အတွက်ကတော့ မတောင်းဆိုရဘဲ ဖုန်းရော၊ ဆိုင်ကယ်ရော ရလို့ အလွန်ပျော်နေမိပါတယ်။

သူလည်း ကျောင်းပြန်တက်နေရပြီမို့ တစ်ပတ်တစ်ကြိမ်ပဲ ပြန်နိုင်တာပါ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့အမေရဲ့ ပူပန်မှုတွေကို မသိခဲ့ပါဘူး။ ကြည်ပြာခင်က ပိတ်ပင်ထားလို့ သူ့ကိုလည်း ဘယ်သူကမှ မပြောပြခဲ့ဘူးလေ။

ဒီတော့လည်း ကျောင်းကပြန်လာချိန်တိုင်း လည်ပတ်ပြီးဘဲ အချိန်ကုန်နေရပါတယ်။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ အောင်အောင်ကို ခေါ်ပြီး သွားတတ်သလို ငုဝါလေးနဲ့လည်း ကျူရှင်ကြို၊ ပို့ပြီး မြို့အနှံ့ လျောက်လည်တတ်ကြပါတယ်။

ငုဝါနဲ့ ခေတ်တို့ အခြေအနေမှာလည်း အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ အခြေအနေတွေ ပိုတိုးတက်လာကြပါတယ်။ ပွင့်လင်းလာကြသလို ရင်ခုန်သံ ပြင်းစေရတဲ့ အထိအတွေ့တွေကို ဖန်တီး ရယူလာဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။

ဆိတ်ငြိမ်လွတ်လပ်တဲ့ အခြေအနေတွေအောက်မှာ နုပျိုသန်စွမ်းတဲ့ ဖိုမနှစ်ဦးအတွက် စွမ်းလမ်းတပ်မက်ဖွယ် အခြေအနေတွေ ဖြစ်ပေါ်လာတတ်ကြတာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး နားလည်မှု ပိုရှိလာကာ အဆင့်တွေ တက်လာကြပါတာပါ။

အထူးသဖြင့် ငုဝါအနေနဲ့ကတော့ ကြည်နူးသာယာဖွယ် ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရမှုတွေကို ပိုပြီး စွဲလမ်းလာခဲ့ပါတယ်။ တစ်ဘဝလုံး ထိန်းသိမ်းလာတဲ့ အိန္ဒြေများဟာ သူမသိပ်ချစ်ရတဲ့ ကိုကို့ရှေ့ရောက်ရင် လွင့်စင်ပျောက်သွားတတ်ပါတယ်။

ခေတ်နဲ့ အတူနေရတဲ့ အခိုက်အတန့်လေးကို ခုံမင်တပ်မက်လာခဲ့တယ်။ အရှက်နဲ့ သိက္ခာကို ခဝါချပြီး ခေတ်ပေးစွမ်းလာမယ့် ရင့်သိမ့်တုန် ခံစားချက်များကို ပိုပိုပြီး လိုလားနေခဲ့ပါတယ်။

ခေတ်နဲ့ လျောက်လည်တိုင်း ကြည်နူးပျော်ရွှင်ရသလို ခေတ်ရဲ့အိပ်ခန်းထဲ ရောက်ရင်လည်း ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားရတာပါပဲ။ ဒါကြောင့်ပဲ စာမသင်ခင်နဲ့ စာသင်ပြီးချိန်တိုင်းမှာ ခဏလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ခေတ်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲဝင်ပြီး ရင်သိမ့်တုန်ခံစားချက်များကို တောင်းဆိုရယူတတ်ပါတယ်။

အရွယ်ရောက် သူတို့နှစ်ဦးဟာ ဖယောင်းလိုပဲ နူးညံ့လွန်းပါတယ်။ ပူလောင်ပြင်းပြတဲ့ ရာဂအပူမီးတွေ လောင်ကျွမ်းခံရတာ များလာတော့ အရည်ပျော်ဖို့သာ ရှိပါတော့တယ်။

ခေတ်မှာလည်း ငုဝါလေးနဲ့ အနီးကပ် နေရချိန်တိုင်း သူ့စိတ်ကို သူထိန်းနေရင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဆန္ဒတွေကို မလွန်ဆန်နိုင်ခဲ့ပါဘူး။ နုငယ်ပျိုမြစ်ပြီး နူးညံ့အိစက်နေတဲ့ ငုဝါလေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးဟာ သူ့ရမ္မက်စိတ်တွေကို ထကြွသောင်းကျန်းလာစေတတ်ပါတယ်။

ဒါပေမယ့် အခွင့်အရေး ပေးသလောက်ကို အရမယူဘဲ အတတ်နိုင်ဆုံး သူထိန်းခဲ့ပါတယ်။ ထိန်းနေတဲ့ ကြားကပင် စိတ်အလို လိုက်မိပြီး အဆုံးစွန်ထိ ရောက်လုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။

အဲဒီနေ့က အိမ်မှာ ခေတ်တစ်ယောက်တည်း ရှိပါတယ်။ ကြည်ပြာခင်က ပွဲရုံကနေ ညနေမှ ပြန်လာမှာပါ။ ငုဝါက နေ့ခင်းကတည်းက သူ့အိမ်ကို ရောက်လာပါတယ်။

ညနေမှ ကြည်ပြာခင် အိမ်ကို ပြန်လာမယ်ဆိုတာ သိလို့ ငုဝါက အစောကြီး ထွက်လာခဲ့တာပါ။ အရင်အပတ်တွေက ခေတ်ဆီ စာလာသင်တိုင်း ကြည်ပြာခင် ရှိနေတတ်တယ်လေ။

သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အနေအထိုင်ကို လူကြီးတွေက တားမြစ်တာမျိုး မရှိပေမယ့် မိဘတွေရှေ့မှာတော့ အနေအထိုင် ဆင်ခြင်ရတာပေါ့။ ပြီးတော့ စာသင်ရတာနဲ့ဆိုတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သိပ်မနေရဘူးလေ။

ဒါကြောင့်ပဲ ဒီနေ့မှာ ငုဝါက စောထွက်လာတာပါ။ ကိုကိုနဲ့ အချိန်ကြာကြာလေး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေချင်စိတ်တွေ ရှိနေလို့ပါ။ ဒါမှလည်း ကိုကို့ရဲ့ အထိအတွေ့၊ အပွတ်အသပ်၊ ယုယမှုတွေကို ပိုခံစားနိုင်မှာ မဟုတ်လား။

ဒါကြောင့်ပဲ ရောက်တယ်ဆိုတာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ သွားဖို့ ပြောပါတော့တယ်။ ကဲလွန်းတဲ့ ငုဝါကို ကြည့်ကာ ခေတ်ရင်ထဲ ဘလောင်ဆူနေရပါတယ်။

အခုလို အခြေအနေမျိုးမှာ သူတို့နှစ်ယောက် ဘယ်လောက်အတိုင်းအတာအထိ ဖြစ်သွားနိုင်တယ်ဆိုတာ သူသိပါတယ်။ သူ့အပေါ် လမ်းဖွင့်ကြိုဆိုလွန်းတဲ့ ငုဝါလေးကြောင့် သူ့စိတ်သူ ထိန်းနိုင်ပါ့မလားလို့ တွေးနေမိပါသေးတယ်။

ငုဝါလေးကိုလည်း အံ့ဩမိပါတယ်။ အပြင်မှာ တခြားသူတွေနဲ့ဆိုရင် လူကြီးမိဘတွေ ဆိုဆုံးမတဲ့အတိုင်း သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့လေး နေတတ်တဲ့သူပါ။

အပျိုပေါက်လေးမို့ လန်းဆန်းတက်ကြွနေပေမယ့် အိန္ဒြေသိက္ခာမဲ့လောက်တဲ့ အနေအထိုင်မျိုးတော့ မရှိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ခေတ်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း ရှိချိန်မျိုးမှာတော့ လုံးဝ ပြောင်းလဲသွားပါတယ်။

သူမကပင် ဆိုးနွဲ့ပြီး ဦးဆောင်တောင်းဆိုတာ များပါတယ်။ ဒါကလည်း ခေတ်အပေါ် ငယ်ငယ်ကတည်းက ဆိုးနွဲ့ပူဆာနေကျ ဖြစ်တာမို့ သူမရဲ့ လိုအင်တွေကို မရှက် မကြောက် တောင်းဆိုနေတတ်တာ ဖြစ်ပါမယ်။

(ဆက်ရန် …..)